vojo

*voj/o

1. Tiu spaco, sur kiu iu aŭ io sin movas, irante de unu loko al alia: la rekta linio estas la plej mallonga vojo de unu punkto al alia; transporti varojn per la akva vojo; aviadila vojo de Parizo Londonon; transportoj per aer-, fer- kaj ter-vojo; trabori al si vojon en la densa arbaro.

2. Plej taŭga irejo, uzata aŭ intencata inter du lokoj: montri al iu la vojon al la vilaĝo; demandi pri la vojo al ies domo; trovi sian vojon en granda urbo; iri sian vojon (Z); perdi la ĝustan vojon; la fotografaĵoj perdiĝis en la vojo (Z); li elektis la pli malfacilan, sed pli mallongan vojon; ŝia vojo kondukis preter la domo (Z); aroka vojo (kiu krucas la plej uzatajn direktojn); (f) interplektiĝas la vojoj de la mineralogio kaj de la geofiziko; ili jam de longe iris la vojon de ĉio tera (mortis).
   itinero.

3. Tiu parto de tia irejo, speciale preparita por faciligi la marŝon aŭ veturadon: la vojo fariĝis ĉiam pli mallarĝa (Z); pavimita, makadamita vojo; kava vojo (sub la nivelo de la ĉirkaŭaj kampoj); veturebla vojo; publika, intervilaĝa, ŝtata vojo; anstataŭa vojo (ĉirkaŭa vojo, provizore trudata anst. la normala, riparata aŭ obstrukcita); kuniĝo, disforkiĝo de vojoj; Romanaj vojoj; multe trapasata vojo; kiu ĉe l' vojo konstruas, tiun ĉiu instruas (Z) (pf); meti trabojn sur la vojo (Z) (f: malhelpi); malfermi vojon (f: prezenti novan eblaĵon).
   ŝoseo, pasejo. [VIDU] vojforko, vojiri, vojlaboristo, vojrando, vojstreko.

4. Vojiro: nur por li ŝi entreprenis la longan vojon (Z); laca de la vojo (Z); bonan vojon!; mastro en vojo, servantoj en ĝojo (Z).

5. (f) Agmaniero, rimedo, por aliri al io celata: iri laŭ la vojo de la justo (X); reveni sur la vojon de la prudento (B); li la unua ekiris la vojon al lingvo internacia; ŝi trovis la vojon al mia koro; longa estas la vojo ĝis la perfekteco; per natura vojo de imitado (Z); kie estas volo, tie estas vojo (Z); la historio prilumu la vojon irotan (Z); la ideo de L.I. povas esti realigata per alia vojo (Z); la celo povas esti atingita per du vojoj (Z); jen la plej bona vojo por riĉiĝi (B); [BIBLIO] nesekveblaj estas Liaj vojoj! (N) (la intencoj de Dio).

6. [TEKNIKOJ] Tiu parto de la spaco, kiun trairas moviĝanta korpo: la vojo de rivero, de ŝipo, de planedo, de obuso; la vojo de piŝto en la cilindro; laŭ la vojo de hormontrilo.
   kurso, trajektorio.

7. [ANATOMIO] Irejo, ordinare konsistanta el pluraj anatomiaj elementoj: nervaj vojoj alsupraj (aŭ: cerbocelaj), desupraj (aŭ: perifericelaj); ekvilibraj, akustikaj, optaj vojoj; la supraj spiraj vojoj; la digestaj vojoj; la viraj generaj vojoj.