vosto

*vost/o

1. [ZOOLOGIO] La lasta korpoparto malantaŭ la postaj membroj ĉe diversaj vertebruloj, konsistanta el la ekstremo de la vertebra kolumno, kovrita de muskoloj kaj haŭto: alligu lin al la vostoj de sovaĝaj bovoj (Z); la hundo svingetis sian voston, por saluti la mastron; ĉevalo kun plena vosto; ĉiu vulpo sian voston laŭdas (Z); subtiri la voston (pp batita hundo); la hipopotamo streĉas sian voston kiel cedron (X).

2. Postaĵa plumtufo de birdoj: korniko vundita propran voston timas (Z); la pavo radie disstreĉis sian voston; faligi pinĉon da salo sur la voston de birdo (por ĝin kapti: ŝerco de patrino al infanoj).

3. Postaĵa apendico de diversaj animaloj: etendu vian manon kaj kaptu ĝin (la serpenton) je ĝia vosto (X); vosto de skorpio (N); (la virineto de maro) ne havis piedojn, la korpo finigis per fiŝa vosto (Z); (analoge) tial la Eternulo dehakos ĉe Izrael la kapon kaj la voston (X); okazon kaptu ĉe l' kapo, ĉar la vosto estas glita (Z).

4. (f) La lasta parto de io pli-malpli longa: la vosto de procesio, de vico da atendantoj; vosto de kometo, de kajto; la vosto de ŝtormo (lastaj perturboj post kvietiĝo); la vosto de litero (ekz. de g, j), de noto; tiu senutila deklaro faras la impreson de alkudrita vosto.

5. (fm) Peniso: krablas ŝi, Keti, nuda [...] , ho, voston almeti! (P)L.

6. [TEKNIKOJ] La pli maldika parto de ilo: vosto de tranĉilo (per kiu oni fiksas ĝin en la tenilo); vosto de akumulatora plato (la apendico, kiu servas, por ĝin en- kaj el-meti); vosto de ventflago.