tigo

tig/o

  1. a) [BOTANIKO] Parto de la korpo de la vaskulplantoj, kiu portas burĝonojn, foliojn kaj eventuale florojn kaj fruktojn, kaj kiu kune kun la radiko konsistigas la akson de la planto: aera, subtera (
    rizomo, tubero), herbeca, ligneca tigo.
    branĉo, stipo 2, trunko, ŝoso, pedunklo, petiolo.

b) [BOTANIKO] Parto de la korpo de la briofitoj (eksklude de la talaj hepatmuskoj), kiu portas la foliojn.
  1. (f) Tio, kio kunligas elementojn, simila al tigo.
  1. [TEKNIKOJ] Cilindra maldika parto de objekto, kiu kuntenas flankajn partojn: tigo de ŝlosilo, de bolto, de ŝraŭbo (la parto ne kanelita); tigo de tranĉilo (tiu najloforma parto, kiu eniĝas en la tenilon); tigo de kristala glaso.
  • limbeca tigo
    [BOTANIKO] Kladodio.
  • tigeto
    ĉiu tigsimila portilo de planto, i.a. pedunklo, petiolo, sporoportanta hifo.
  • sentiga
    Ne havanta tigon.
  • sentigigi
    [KUIRARTO] Forigi la tigojn (pedunklojn) de la vinberoj antaŭ la fermentado, precipe por ruĝa vino.
    senberigi.
  • flortig (et)o = pedunklo.
  • folitig (et)o = petiolo.
  • ĝermotigo
    [BOTANIKO] Rudimenta tigo de la embrio de la semplantoj.
  • plumtigo
    Vd plumo 1.
  • volvotigo
    [BOTANIKO] Tigo de iuj plantoj (ekz. konvolvulo), kiu volviĝas ĉirkaŭ apudaj korpoj (plantoj, stango ktp).
    volvobranĉo.

    tigo

    Iel rilatitaj:

    arbx branĉx florx folix lignx plantx vostx