tablo

*tabl/o

1. Meblo, konsistanta el plato subportata de unu aŭ pluraj piedoj, aŭ de tabuloj sur du aŭ tri flankoj: faru tablon el akacia ligno (X); ferpieda tablo; tripieda, kvarpieda tablo; faldebla, longigebla tablo; ronda, ovala, ortangula tablo; tabloj kun brilantaj marmoraj platoj (Z); stari en magazeno malantaŭ la magazena tablo (Z); malantaŭ la butika tablo ne staris multe da junaj homoj (Z); tablon frapas tajloro, tuj tondilo eksonas (Z); adaptebla tablo de desegnisto; porti iun sur lian operacian tablon; tablo de pokero, de briĝo; ĵeti siajn kartojn sur la tablon; dancigi la tablojn (pp spiritismo).
   alonĝo.

2. Tia meblo, uzata por surmeti la manĝaĵojn: al tiu tablo sidiĝas la patro de la familio kun ĉiuj familianoj (Z); primeti la tablon (Z), vivi inter forno hejtita kaj tablo kovrita (Z); prilevi la tablon (depreni la manĝilaron); manĝi ĉe la komuna tablo; ĉe apartaj tabloj (en restoracio); sidi ĉe tablo, leviĝi de ĉe tablo; tablo festena, sed telero malplena (Z); tablon ornamas ne tuko, sed kuko (Z); rulfali sub la tablon (drinkinte).

3. Tia manĝotablo, rigardata el la vidpunkto de la manĝaĵoj kaj de la manĝantaro: tablo kovrita faras amikojn (Z); inviti iun al sia tablo; teni bonan tablon; teni apertan tablon (ĉe kiu ĉiu konato povas sidi sen speciala invito); homo, kiun la tablo ruinigis; la plezuroj de la tablo; la supra fino de la tablo (Z) (honora sidloko); (analoge) la tablo de l' Sinjoro (N); la sankta Tablo (loko de komuniiĝo).