lango

*lang/o

1. [ANATOMIO] (lingua) Mola kaj tre movebla muskola organo, situanta en la buŝo, esenca organo de la gustumado, ĉefa ilo de la glutado k, ĉe homo, de la parolkapablo: hundo kun pendanta lango; ilia lango sekiĝas de soifo (X); moveti la langon laŭ la lipoj; kontraŭ kiu vi elŝovas la langon? (X) (moke); maldolĉa por la lango, sed saniga por la sango (Z); dentoj mordas la langon, tamen ambaŭ sin amas (Z); [MEDICINO] elŝovu la langon!; ŝlima lango; langopinto, langopremilo.

2. [KUIRARTO] Tiu sama organo, uzata kiel manĝaĵo: lango de bovo, ŝafo; fumaĵita, lardita lango; ŝafida lango kun madejro.

3. Tiu organo, rigardata kiel sidejo de la parolkapablo: tiu granda homo [...] , lang' de saĝulo, man' de militisto (Z); mi havas nelertan langon (X) (mi balbutas); lango falsema (X), glata (X), mensogema (X), malpia (X), milda (X); kion koro sentas, lango prezentas (Z); lango miela (Z); mia lango-mia malamiko (Z); teni sian langon (Z); kateni sian langon en la buŝo (Z); ili retenis tion, kio jam ŝvebis ĉe ili sur la lango (Z) (estis elparolota); lia nomo estas sur ĉies lango (konata de ĉiuj).
   lipo 4, lingvo.

4. Io simila al lango laŭ la formo aŭ la funkcio: kiel la lango de fajro formanĝas pajlon (X); langoj el fajro (N); lango de ŝuo (ledstrio fermanta aperturon ĉe la supro de ŝuo); [TEKNIKOJ] foldo kaj lango (elstara listelo en rando de unu tabulo, enŝovebla en la foldon de alia tabulo); lango de sonorilo.

5. [BOTANIKO] Langeto 2.