1. (kun subst-a, adj-a aŭ inf-a predikativo) nia lingvo devas ne ŝajni bona, sed esti bona (Z); ofte vojo ŝajnas ĝusta, kaj tamen ĝia fino kondukas al la morto (X); mi devas ŝajni indiferenta (Z); la arbaro ŝajnas ploranta pri la printempo (Z); nia ideo en ĉi tiu lando ŝajnis tute mortinta (Z); la E-istoj tute ne estas tiaj fantaziistoj, kiaj ili ŝajnas al 'praktikaj' homoj (Z); li ŝajnas homo prudenta kaj honesta (B); tio ŝajnas oro; ĝi ŝajnis esti garnita per mil okuloj (Z); li ŝajnas heziti (K).

2. (sensubjekte) ŝajnis al mi, ke mi denove kuŝas en la Egipta piramido (Z); ŝajnis, ke tio estas ne tero, sed ora nubo (B); ŝajnas al mi, ke mi la mian patron vidas (Z); subite ŝajnis al li, ke ia mano tuŝetis de poste lian kapon (B);

3. (abs.) jen, ŝajnas, ili (Z); ŝi aŭskultis k-kiel ŝajnis-komprenis ŝiajn vortojn (Z).

4. (kun adj-a aŭ subst-a predikativo) nia ĝojo kaj entuziasmo eble ŝajnos al ili naiva kaj infana (Z); terure gajaj ŝajnis al ili iliaj propraj ŝercoj (Z); plej stranga ŝajnis al ĝi tio, ke la pilko preferis alian (Z); eble ŝajnos stranga, ke [...] (Z);

5. (senpredikative) ŝajnas al mi, ke ŝi estas preta al ĉiuj komplezoj (Z); ŝajnas al mi, ke la afero nun iros en ordo (Z); ŝajnas al mi, ke estis inter ili la kronprinco (B);

6. (abs.) la kreado de taŭga kaj vivipova lingvo ne estas tiel facila afero, kiel al multaj ŝajnas (Z); la maljunulino, ŝajnas, estas pli ol sepdekjara.

1. Nur en ŝajna maniero, sed ne laŭ la realo: ŝajne sana; malmultaj el vi konas la historion de la unuaj dek jaroj, kiuj konsistis el senfina, ŝajne tute sensukcesa semado (Z).

2. Verŝajne, kredeble, videble: ŝajne li bone konis la domon; ni analizu nur la ŝajne plej bonan proponon (Z); tiuj fratoj disiĝis ŝajne por ĉiam en malamikajn grupetojn (Z); Jakobo kaj Kefas kaj Johano, kiuj ŝajne estis kolonoj (N).

1. Prezenti (sin) sub mensoga aspekto, por erarigi pri la realeco: li ŝajnigas sin riĉa, havante nenion (Z); malsana li ŝajnigis sin (K); bone, ni ankaŭ ŝajnigu nin malsaĝaj (Z); vi ŝajnigas vin kokete naivaj (Z).

2. Imiti senton aŭ agon aŭ staton, por trompi pri sia vera humoro aŭ intenco: ŝajnigi amon, indignon (B), koleron (B); ŝi ŝajnigas, ke ŝi ploras (Z); se trovos mi utile ŝajnigi, ke mi perdis la prudenton (Z); ni ŝajnigu, kvazaŭ ni tute ne scias, kia homo li estas (Z); ŝiaj sentoj estas pli bonaj, ol kiel ŝi ŝajnigas (Z); pastroj, kiuj ŝajnigante piecon kaj sobrecon, ŝtelas de la oferoj de la altaroj! (B); en miaj vortoj oni vidus nur ian modestecon (veran aŭ ŝajnigitan) (Z); ili fariĝis ĝemoj, parte veraj parte ŝajnigitaj (B).
   simuli.

3. Trompe imiti iel eksteran aspekton: li ordonis al ili ŝajnigi forkurintojn (B); li nur ŝajnigas la harditon [VIDU] afekti.

ŝajni

Esprimoj

Kelkaj kunmetaĵoj

Vortoj uzitaj en la sama ĉirkaŭkunteksto

Ankaŭ vidu:

Iel rilatitaj: