minaci

*minac/i (tr)

1. (iu) Montri al iu per paroloj aŭ gestoj, ke oni intencas fari al tiu malbonon: kiu li estas, tiu, kiu nin minacas? (Z); minaci iun per la fingro, per bastono, per morto; li minacas al si mem per la pugno (Z); (kun infinitivo signifanta la timotan agon) li minacis denunci nin, min bati, rezigni sian postenon; (abs) reĝo donacis, sed polico minacas (Z); kiu multe minacas, ne estas danĝera (Z); minaci per pugno en la poŝo (Z); minacanta rigardo; la nuboj formis minacantajn bildojn (Z).

2. (io) Evidentigi, ke ĝi probable baldaŭ okazos kaj alportos malbonon: la infekto lin minacas; la danĝeroj, kiuj la gefratojn aŭkoraŭ nun minacas de la flanko de la patrino (Z); (kun infinitivo signifanta la timotan agon) E. kreskis, neniam minacante disfali en dialektojn (Z); tia agmaniero minacas fariĝi kutima; ni estis minacataj de malsato; [EKOLOGIO] minacata specio (en danĝero de malapero;
   relikvo); (analoge) falegon minacanta kamentubo (Z); (abs) minacas fulmotondro, ribelo, pesto. [VIDU] pendi, sieĝi, ŝvebi.