orelo

*orel/o

1. [ANATOMIO] La organo de aŭdkapablo: ekstera, meza (
   timpano), interna (
   labirinto) orelo.
   oto.

2. La ekstera parto de tiu organo (orela aŭriklo): kapti hundon je la oreloj (Z); la kulo enrampis en la orelon de la princo (Z); la ĉevalo akrigas la orelojn (Z); meti la manon tube (konke) al la orelo (G); ne estas bezone, ke oni tiru lin per orelo (Z); (f) streĉi la, orelon (Z) (ekatenti); klini la orelon al ies parolo (X); diri en ies orelon (Z) (sekrete); tra unu orelo eniras, tra la dua eliras (Z) (li ne atentas); (analoge) la orelo de kruĉo (anso).

3. Tiu organo, rigardata kiel sidejo de la aŭdkapablo: havi bonan, malbonan orelon; malsata stomako orelon ne havas (Z) (ne aŭskultas argumentojn); la muro havas orelojn (Z) (iu subaŭskultas); io malagrabla al ies oreloj; tiu muziko tranĉas la orelon (Z); mevoj kaj cignoj tiom multe krias, ke la oreloj doloras (Z); kial vi tiel krias? Vi traboras al mi la orelojn (B); juĝanto devas havi du orelojn (Z) (aŭskulti egale ambaŭ juĝotojn); se tio venus al liaj oreloj (Z); prediku al la oreloj de Jerusalem (X).