esenco

[FILOZOFIO] La esto en si mem, la realaĵo kuŝanta sub la fenomenoj: la dia esenco; por Sartro la ekzistado antaŭas la esencon.
noumeno.

ĉio, kio faras ion aŭ iun tio, kio ĝi estas; ĉio, kio konsistigas la propran naturon de io aŭ iu, kontraste kun la ŝajno, la eksteraĵo: mediti pri sia propra interna esenco (Z); homo estas laŭ sia esenco ia sociema estaĵo; la esenco de la vivo (B); nomo egala, sed esenco mala (Z).

La kerno, la plej ĉefa parto, la nepra, nemalhavebla ecaro de io: mi ne tute komprenis la esencon de via demando (Z); eĉ se ni tute ne scius la esencon de la akcento [...] (Z); la tuta esenco de lingvo estas bazita antaŭ ĉio sur interkonsento (Z); la esenco k celo de niaj kongresoj (Z); bruo potenca, nula esenco (Z); al homo, kiu ne konas la esencon de muziko, ŝajnas, ke nenio estas pli facila, ol ludi fortepianon (Z); la diferenco de la lingvoj prezentas la esencon de la diferenco de la nacioj (Z); ataki la esencon de la demando.
principo.

Koncentrigita eltiraĵo el iuj substancoj ĝenerale bonodoraj aŭ aromaj: naturaj, artefaritaj esencoj; vegetaĵaj esencoj estas ordinare ekstraktataj per distilado; roza, citrona, gerania, lavenda esenco.
oleo, terpeno.

[BOTANIKO] Aroma k vaporiĝema oleeca produktaĵo de iuj plantoj: esencodonaj ĉeloj, kanaloj, glandoj.

esenca

Konsistiganta la propran naturon de io: esencaj karakteroj de ia speco; esencaj elementoj de ŝtono; laŭ la aspekto li estis eĉ tute bonorda homo, sed esence li estis ruzulo (Z).

Prezentanta la esencon de io: via regularo ŝajnas al mi ne sufiĉe klara k esenca (Z).

Nepre plej grava: heredigi al miaj amantoj esencan bonon (X); la esenca devo de homo estas vivi laŭ la racio; problemo neesenca (Z); estas esence agi kun rapideco.
kerna, fundamenta, precipa.

senesenca
Ne havanta realaĵon, pozitivan enhavon.

Densigita eltiraĵo el iuj substancoj.interna.nevaria.plej gravaj ecoj.propra naturo.Tio tuŝas la esencon mem de la demando.