vualo

*vual/o

  1. Peco el delikata teksaĵo, uzata por kovri ion, precipe la vizaĝon de virinoj: la vualo de monaĥino; alpreni la vualon (iĝi monaĥino); vualo de fianĉino; funebra vualo; (f) venas la nebulo kun sia vualo (Z).
    ĉadoro, kovrotuko.
  1. [BOTANIKO] (pp ombrelfungoj kaj gasteromicetoj) Membrano, almenaŭ komencevolue ĉirkaŭanta la tutan bazidiujon (totala, unuavica, aŭ ekstera vualo) aŭ ties duonsupron (parta, duavica, aŭ interna vualo): stipingo kaj ringo estas restaĵoj de la totala kaj de la parta vualoj ĉe maturaj bazidiujoj.
  1. (f) ĉio, kio kaŝas la veron aŭ la realon: vualo falis de liaj okuloj; espereble tiu katastrofo forŝiros la vualojn de la homa kredemeco (forigos la iluziojn kaj montras la realaĵon. [VIDU] okulo); la tempo fine ĵetos vualon sur (forgesigos) tiujn malĝojigajn rememorojn.
  • vuali (tr)
    1. Kovri ies vizaĝon aŭ kapon per vualo: viro ne devas havi la kapon vualita pro tio, ke li estas la bildo kaj gloro de Dio (N); se virino ne estas vualita, ŝi ankaŭ tondiĝu (N).
    1. Kaŝi ion al la rigardoj: densaj nuboj vualis la lunon; la valo estis vualita de nebulo (B); kiam nokto vualas, ĉiuj koloroj egalas (Z).
      kaŝi, envolvi.
    1. (f) Kovri, konfuzante aŭ malhelpante la rigardon: la larmoj vualis liajn okulojn (B), lian rigardon; okuloj vualitaj de malĝojo; neĝpluvo vualis la vitrojn; la partieco vualas vian prudenton (B); frunto vualita (maltrankviligita) per medito (B).
  • vualeto
    Diafana, mallonga vualo, kiun la okcidenteŭropaj virinoj portis ĉ. la fino de la 19a jc.
  • vualiĝi
    [FOTOGRAFIO] Nigriĝi (pp plako).
  • senvuala
    Ne havanta vualon: virino, preĝanta aŭ profetanta kun kapo senvuala, malhonoras sian kapon (N); (f) mi senvuale diros al vi, ke [...] .
  • senvualigi
    Depreni ies vualon: la nekonata virino senvualigis sin kaj li rekonis [...] .
  • kulvualo
    Muslina vualo, per kiu oni ŝirmas sin de kuloj.

    vualo

    Iel rilatitaj:

    montrx nebulx noktx nubx okulx tukx vestx ĉadorx ŝlosx