breĉo

  1. [ ARMEOJ] neregula mal· fermaĵo, farita en murego aŭ remparo por ebligi la perfortan eniron en fortikigitan urbon, kastelon, fortreson ks: la muregoj estis riparataj k la breĉoj komencis esti fermataj (x); (f) fari breĉon en la malamikaj vicoj.
  1. trarompaĵo, fendego en muro, heĝo, vando ks: ili penetris en la korton per breĉo en la barilo; ripari breĉon de ŝipkorpo.
  1. (f) loko, kie io mankas: ŝtopi breĉon en la lingvo, en la buĝeto.
  1. [BIOLOGIO] Malhavo de segmento de kromosomo, aŭ interne, aŭ ekstremaĵe.
  • breĉi (tr)
    Fari breĉon en: breĉitaj ŝtonegoj (B); niaj vicoj baldaŭ breĉiĝis.
  • breĉeto
    Kavaĵo, malakraĵo ĉe rando de objekto: breĉeto ĉe la beko de kruĉo, ĉe la rando de glaso; forakrigi la breĉetojn de via glavo (Z).
  • breĉeti
    Fari breĉetojn en: breĉetita telero, tranĉilo.
  • dentobreĉa
    Perdinta unu aŭ plurajn antaŭajn dentojn.
    truo breĉx

    breĉx

    Iel rilatitaj:

    ARMEOJ fermx fortikx fortresx kanjonx kastelx kavx mankx remparx telerx trux ŝtonx