iu

*iu

Morfemo, uzata
  • 1 kiel determinanto de subst. kun signifo de nedifiniteco: iuj homoj havas apartan kapablon por la matematiko.
    RIM. 1 En tiu uzo, Z. ofte uzis 'unu', 'kelkaj' aŭ 'certaj'.
    ia.
    RIM. 2 'Iu' aludas la individuecon de homo aŭ objekto kontraste kun la tuto de samaj aliaj; ia aludas la specialan kvaliton de homo aŭ objekto kontraste kun la malsamaj kvalitoj de la aliaj.
  • 2 samsence kun elipso de la subst.: mi restigos ĉe vi iujn el la homoj (X); iuj el la libroj estas ŝiritaj; la elipso estas sistemece konvencia, kiam la substantivo estas 'homo': iu venis (Z); karesi al iu la barbon (Z); tion diris al mi iu, kiu bone tion scias! (Z).

    iu

    PMEG: iu

    Esprimoj

    Alporti al iu la misfortunon.
    Aranĝi kontraŭ iu aŭ io la konspiron de silento.
    Atribui al iu malsukceson de la afero.
    Deturni de iu la rigardon.
    el lia mano iu monero elglitas.
    Ne restas loko por iu dubo.
    pro iu kaŭzo.
    sen helpo aŭ iniciato de iu alia.

    Kelkaj kunmetaĵoj

    ankoraŭ neniu,iu,iufoje,kiu,neniu,tiu,tiu k tiu,ĉiu

    Vortoj uzitaj en la sama ĉirkaŭkunteksto

    ia
    individuo
    persono
    ulo
    unuj (iuj)

    Ankaŭ vidu:

    korelativo, morfemo

    Iel rilatitaj:

    -ul homx ia individux korelativx morfemx personx unu