-is

*-is

  1. Finaĵo de la preterito, uzata kiam oni esprimiĝas post la aludata procezo: je la komenco Dio kreis la teron kaj la ĉielon (Z); mano pekis, dorso pagas (Z); de samgentanoj li nomatis Pruso.
  1. Memstara morfemo, uzata iufoje en poezio (laŭ instigo de Z.) kiel kopulo anst. estis: Macjek, simplul' malriĉa, is plej estimata (G) [VIDU] is-tempo.

-is

PMEG: [ -is]

Esprimoj


Ili geedziĝis kaj ili kunvivis feliĉa] por ĉiam (fino de fabeloj).
Jam de longe forflugis mia juneco.
Jen por unu fojo ŝi diris la veron.
Kiel li agis kontraŭ mi, tiel mi agos kontraŭ li.
Kuglo trafis lin meze en la frunto.
Ondo de simpatio kuris tra ia lando.
Oni amendis la tri lastajn dispoziciojn.
Oni elektis lin kiel prezidanton (oni elektis lin prezidanto).
Oni plu serĉas, kion li diris, kiam li finis paroli.
Ŝiaj okuloj spegulis sian amon.

Ankaŭ vidu:

estinteco, finaĵo, kopulo, morfemo, paseo, pasinteco, preterito, tempo,

-is

PMEG: [ -is]

Esprimoj


Ili geedziĝis kaj ili kunvivis feliĉa] por ĉiam (fino de fabeloj).
Jam de longe forflugis mia juneco.
Jen por unu fojo ŝi diris la veron.
Kiel li agis kontraŭ mi, tiel mi agos kontraŭ li.
Kuglo trafis lin meze en la frunto.
Ondo de simpatio kuris tra ia lando.
Oni amendis la tri lastajn dispoziciojn.
Oni elektis lin kiel prezidanton (oni elektis lin prezidanto).
Oni plu serĉas, kion li diris, kiam li finis paroli.
Ŝiaj okuloj spegulis sian amon.

Ankaŭ vidu:

estinteco, finaĵo, kopulo, morfemo, paseo, pasinteco, preterito, tempo,

Iel rilatitaj:

estx finx kopulx morfemx pasex pasx preteritx tempx