piceo

*pice/o

[BOTANIKO] G. (Picea el pinacoj) de pinglarboj sen ŝosetoj, kun daŭraj, spirale insertiĝintaj pingloj, kun unuopaj virseksaj floroj kaj kun maturaj konusoj pendaj, defalantaj integraj; ĉ. 40 sp-oj, N-hemisferaj kaj malvarmejaj, pluraj kultivataj por ornamo kaj ĉarpentado; junaj arboj uzataj en N-Eŭropaj landoj kiel ornamaĵo ĉe la festo de Kristnasko.
abio, kristarbo.
  • blanka piceo, glaŭka piceo
    Sp. (P. glauca, SIN. P. alba), el N de N Ameriko, kun blankete verdaj, mallongaj pingloj kaj kun konusoj nur 3-6 cm longaj, kultivata por ornamo kaj fabrikado de papero.
  • Jeza piceo
    Sp. (P. jezoensis), el NE Azio kaj Japanio, kun plataj, malsupraflanke tre blankaj pingloj, kultivata i.a. kiel bonsaĵoj.
  • ordinara piceo
    Sp. (P. abies), el Eŭropo (montaroj kaj Skandinavio), kun malhele verdaj, kvarflankaj, pintapeksaj pingloj kaj kun cilindraj, 10-15 cm longaj konusoj, forstumata kaj pororname kultivata (multaj kf-oj). SIN. abi(o)piceo.
  • orienta piceo
    Sp. (P. orientalis) el Kaŭkazo, alta arbo forstumata kaj pororname kultivata.
  • abi (o)piceo
    Ordinara piceo.

    piceo

    Iel rilatitaj:

    arbx florx lignx