konkeri

konker/i (tr) (4)

  1. Akiri per milito kaj perforte estrigi: (ili) eliris kontraŭ Jerusalemon, sed ili ne povis konkeri ĝin (X); la Romanoj konkeris la tutan antikvan mondon (B); Cezaro estis la konkerinto de Gaŭlujo.
  1. (f) Akiri per granda penado: konkeri la koron de virino, la publikan estimon, la gloron.
    akiri.
  • konkero
    1. Ago de tiu, kiu konkeras: la konkero de Anglio fare de Normandoj.
    1. Io, konkerita.
  • nekonkerebla
    Tia, ke oni ne povas tion konkeri: nekonkerebla pozicio.

    konkerx

    Iel rilatitaj:

    amx atakx avancx imperix