ho!
*ho!
Interj. , esprimanta tre ĝenerale la vivecon de sento: ho, kia belegeco! (Z); ho, neesprimebla feliĉo! (Z); ho, miaj esperoj! (Z); ho, kia malfeliĉo! (Z); ho, terure! (Z); 'ho' ofte signas plendan staton, de l' sorto malfacilan baton (Z). RIM. Pro tiu vigliga efiko, ĝi estas ofte uzata ĉe alparolo: al Vi, ho potenca senkorpa Mistero! (Z); aŭ kun aliaj interjekcioj: ho he! (Z); ho ve! (Z); ho vi ho! (Z); ho hu! (B); ho hoj!; ho ruk!; aŭ multobligita: ho ho! pri tio lasu min zorgi (Z); ho, ho, ho mi pekis, mi multe pekis (Z).
Esprimoj:
ho ve! li mortis.
ho vi, granda fonto de l' amo kaj veroZ!
ho! kia ridinda vesto!
Vortoj uzitaj en la sama ĉirkaŭkunteksto:
Interjekcio signifanta alvokon,
aŭ esprimanta la surprizon, indignon, doloron:
Rilatitaj vortoj:
Eble rilatitaj:
Iel rilatitaj:
alvokx
dolorx
indignx
surprizx