envii
*envi/i (tr)
- Deziri havi tion, kion alia posedas: envii ion al iu (Z); kion mi ne scias, tion mi ne envias (Z); la princoj povis envii al ili (B); elokventeco, kiun multaj envius al li; plej enviata trezoro.
avidi.
- Senti malĝojon k malamon kontraŭ iu, kiu posedas ion, kion oni mem malhavas: envii iun pro io (Z); envii la riĉulojn; ne enviu la malvirtulojn (X); malgrandaj nacioj povas nin envii (Z); se mi scius, kion mi ne scias, ĉiuj saĝuloj min envius (Z); Efraim ne envios Jehudan (X); mi estis enviata de li jam de niaj lernojaroj.
ĵaluzi.
envio
Sento de envianto: feliĉo k riĉo envion elvokas (Z); envio estas puŝo en la ostoj (X); malaperos la envio kontraŭ Efraimon (X); la reciproka envio de la popoloj (Z); envio al iu pri io; morti de envio. envia
Rilata al envio: envia moko sukceson ne detruas (Z). enviema
Inklina al envio: homo enviema rapidas al riĉeco (X); enviemo kondukas al plej malnoblaj agoj. enviigi
Fari, ke iu enviu: pli bone estas enviigi, ol kompatigi (Z). enviinda
Meritanta envion: enviinda feliĉo, artisto, amanto. enviulo
Tiu, kiu facile envias. malenvii (Z)
Ne envii, volonte fordoni (ion al iu). senenvie
Sen ia bedaŭro, malavare, larĝakore.
Iel rilatitaj:
afekcix
dezirx
riĉx
volx