Ladislan Vladyka aparten'as el la jun'a ĉeĥ'a literatur'a generaci'o*. Li'a debut'o est'is surpriz'o, ĉar ĝi ne est'is ordinar'a: ĉe li montr'iĝ'is individu'ec'o. Epik'ist'o de natur'o, tut'e matur'a, akr'e'vid'a kun trankvil'a opini'o, li en'port'as kelk'a'j'n nov'a'j'n son'o'j'n en la ĉeĥ'a'n proz'o'n kaj la ĉef'a el ili est'as li'a ne'sat'ig'ebl'a avid'ec'o pri observ'ad'o ke'j li'a ŝaŭm'ant'a volupt'ec'o kaŝ'it'a sub kiras'o de mal'varm'e pri'skrib'ant'a, ne'part'o'pren'ant'a stil'o. Li cel'as la vir'in'o'n. Vladyka est'as la plej erotik'a aŭtor'o de ni'a jun'a proz'o, la plej akr'e'vid'a esplor'ant'o de la vir'in'o, la plej bon'a fak'ul'o koncern'e supr'a'n tavol'o'n de la mez'klas'a nov'a vir'in'o, kiu est'as pli mult'e fiziologi'a, ĝu'em'a kaj rafin'it'a, ol est'is ŝi'a antaŭ'ul'in'o en la antaŭ'milit'a epok'o. Vladyka mal'kovr'is ĉi tiu'n nov'a'n vir'in'o'n por la literatur'o. Li stud'as kaj prezent'as ŝi'n en plej divers'a'j cirkonstanc'o'j de ŝi'a viv'o, plej volont'e dum ŝi'a dolĉ'a nenio'n'farad'o. Li penetr'as en ŝi'a'n anim'o'n, en ŝi'a'j'n kapric'o'j'n, en ŝi'a'j'n medi'o'j'n, plezur'o'j'n, kompren'ebl'e laŭ si'a — iom mond'um'a — manier'o, kvazaŭ li vol'us kre'i ĉe ni mal'zorg'at'a'n branĉ'o'n de mond'um'a, societ'a, konversaci'a roman'o. Li pli'simpl'ig'as al si la vir'in'o'n trov'ant'e ŝi'n tut'a en la esprim'o'j de ŝi'a seks'a * generaci'o, kiu est'is jun'a en 1933, kiam ĉi tiu tekst'o est'is verk'it'a viv'o, de ŝi'a akr'a volupt'em'o, kiu'n tamen — kontrast'e al naturalist'o'j, el kiu'j li de'ven'is kaj laŭ kiu'j li ŝat'as dokument'o'j'n — li re'produkt'as per plej delikat'a'j kolor'o'j, per du'on'ton'o'j, per tia stil'a brav'ec'o, ke oni dev'as re'memor'i franc'a'j'n proz'verk'ist'o'j'n. Laŭ li la senc'o de la modern'a vir'in'o est'as la am'o.
Kompren'ebl'e tem'as pri am'o de ali'a spec'o, ol kompren'is ĝi'n la mal'jun'a'j generaci'o'j. De ĉi tiu am'o est'as for'pren'it'a ĉiu pez'o, ĉiu tragik'o kaj fatal'ism'o. La vir'in'o'j de Vladyka est'as nek tragik'a'j, nek sopir'em'a'j. Ili ĉirkaŭ'rigard'as per trankvil'a kaj ekzerc'it'a okul'o, serĉ'ant'e inter vir'o'j tiu'j'n, kiu'j kapabl'us hav'ig'i al ili plej mult'e da tiu'spec'a ĝu'o, kiu'n ili ŝat'as: ĝu'o'n konsist'ant'a'n el sen'fin'a flirt'o, el flug'a'j sub'met'iĝ'o'j, el etern'a fuĝ'ad'o kaj al'log'ad'o. Sed vir'o'j de la libr'o'j de Vladyka konsci'as kiel ŝanĝ'iĝ'is la substanc'o de modern'a'j Evoj, kaj ili ne serĉ'as ili'n por for'brul'ig'i si'a'j'n kor'o'j'n en ili'a'j ĉirkaŭ'brak'o'j. Ili est'as frand'em'ul'o'j, kiu'j sekv'as parfum'plen'a'n ĝu'o'n sam'e, kiel ili'a'j parti'an'in'o'j, est'ant'e krom'e tro fier'a'j pro si'a skeptik'o de dand'o'j, pro si'a viv'spert'o kaj pro la konsci'o, ke la vir'in'o est'as por ili neni'o pli ol pokal'et'o da bon'a likvor'o, ol instig'il'o, pri kres moral'a kvalit'o ne est'as neces'e tro medit'i.
Ĉe Vladyka oni renkont'as tut'e nov'a'n mond'o'n, nov'a'j'n hom'o'j'n kaj nov'a'j'n form'o'j'n de la am'o, flirt'o. Hom'o'j de mal'nov'mod'a'j imag'o'j dev'as ankoraŭ kutim'iĝ'i al ili. Kompren'ebl'e ne est'as afer'o de la aŭtor'o, ke li'a'j hero'o'j est'as tia'j, kia'j ili est'as. Ĉi tiu modern'a, elegant'a naturalist'o, ĉe kies mal'pez'a, fajr'er'a verk'ad'o ŝajn'e ne ekzist'as diferenc'o inter li kaj li'a'j model'o'j, efektiv'e est'as sam'e serioz'a kronik'ist'o de la societ'o, mor'o'j kaj cirkonstanc'o'j, kia'j est'is li'a'j mal'lert'a'j antaŭ'ul'o'j. Se oni leg'as li'n atent'e, oni ne pov'as ne rimark'i kun kia ĝoj'o li halt'as ĉe tia model'o, sur kiu li trov'as pli mult'e da lum'o, ol sur la ali'a'j. Kiel li sub'strek'as moral'e naŭz'ig'a'j'n ec'o'j'n de si'a'j figur'o'j. Per kia delikat'a ironi'o li kapabl'as super'ŝut'i si'a'j'n in'o'j'n. Vladyka efektiv'e diferenc'as de ceter'a'j naturalist'o'j tondr'ant'a'j en anim'o'j'n, li ne ŝat'as tondr'ad'o'n kaj ne akcept'as ili'a'n filozofi'o'n, prav'ig'ant'e prefer'e relativ'ist'o'j'n.
Vladyka est'as antaŭ ĉio stil'ist'o! Antaŭ li ebl'e ne est'is tiom da sent'o por stil'o. Li'a verk'ad'o est'as unu'vort'e virtuoz'a. Preskaŭ ĉio'n li ŝat'as verk'i en dialog'o. Dialog'manier'a roman'o!
La afer'o est'as tiel mal'facil'a, ke preskaŭ neni'u ĉe ni ek'prov'as tio'n. Sed Vladyka sci'pov'as tio'n, ĉar li konsci'as, ke li'a dialog'o fajr'er'as, ke li hav'as talent'o'n, ke li kapabl'as elegant'e ek'atak'i kaj spirit'plen'e defend'i si'n per bel'form'a'j parad'o'j. Tiu li'a ĉarm'o de bon'odor'a kaj mal'pez'a fraz'o, kiu fajr'er'ant'e kaj fuĝ'ant'e tamen en'hav'as tiom da pez'a'j fakt'o'j kaj tiom da bon'e kaŝ'it'a psikologi'o, imag'as rekt'e vir'in'ec'e. Li prefer'as, ke hom'o prezent'u si'n per ag'o'j. Li kre'as li'n per kelk'a'j pec'o'j de dialog'o, kun tia fiziologi'a kaj spirit'a fidel'ec'o, ke ne est'as neces'e al'don'i i'o'n. Sam'temp'e ne ekzist'as ĉe li diferenc'o en kompren'ad'o. Kontraŭ'e al ali'a'j verk'ist'o'j de'nov'e tio est'as frap'ant'a riĉ'ec'o de rigard'o'j kaj kompren'o, per kiu'j li vid'as vir'o'j'n de plej divers'a'j klas'o'j kaj aĝ'a'j diferenc'o'j sam'e, kiel vir'in'o'j'n. Mi eĉ dir'us, ke li pli sukces'as pri'skrib'ant'e pli aĝ'a'j'n vir'in'o'j'n, ol se li pri'skrib'as heroin'o'j'n de si'a generaci'o. Tio ver'ŝajn'e sekv'as el la cirkonstanc'o, ke Vladyka est'as poet'o de la etern'a vir'in'ec'o, sam'e kiel li est'as poet'o de modern'a am'o kaj de modern'a'j viv'o'form'o'j.
K. M.
Kolport'ist'o'j, dis'vend'ant'a'j ĉe strat'angul'o'j tag'mez'a'j'n ĵurnal'o'j'n, vok'ad'is je preter'pas'ant'o'j kaj, tret'ant'e de unu pied'o sur la ali'a'n, ili supr'e'n'lev'ad'is ekscit'it'e la man'o'n ten'ant'a'n la ĵurnal'o'n, kaj kri'is: ”Sensaci'a trov'aĵ'o en Košíře! — Viktim'o de periferi'o!
Mort'a kaj tut'e sen'vest'ig'it'a jun'ul'in'o trov'it'a sur la strat'o! Ĉu nov'a Šmukëřka?”
La preter'pas'ant'o'j amas'iĝ'ad'is ĉirkaŭ la kolport'ist'o'j kaj pren'ad'is la gazet'o'j'n el ili'a'j man'o'j: For'ir'int'e kelk'a'j'n paŝ'o'j'n, ili halt'ad'is, leg'ant'e el mal'fald'it'a'j ĵurnal'o'j.
La popol'o de Prah'a hav'is sensaci'o'n, kiu plen'ig'ad'is ĝi'a'j'n sci'vol'a'j'n okul'o'j'n kaj sent'o'j'n per emoci'a'j kaj akr'a'j imag'o'j. Sub dik'e pres'it'a'j titol'o'j nigr'is en la ĵurnal'o'j konciz'a pri'skrib'o de la okaz'aĵ'o. Evident'e la tag'mez'a'j ĵurnal'o'j est'is sci'ig'it'a'j pri la okaz'aĵ'o nur mal'fru'e kaj kapabl'is publik'ig'i nur plej grav'a'j'n sci'ind'aĵ'o'j'n. Nur La Tag'mez'o pruv'is si'a'n aktual'em'o'n kaj dediĉ'is al la trov'aĵ'o konsider'ind'a'n part'o'n de la unu'a paĝ'o:
Hodiaŭ maten'e, proksim'um'e post la sep'a, pas'ant'o'j trov'is apud la ŝose'o al Plzeñ mal'antaŭ Košíře proksim'e de kruc'o, kiu star'as ĉe la dis'voj'iĝ'o apud la kas'o'fabrik'o de Volañskë & Ko, kadavr'o'n de jun'ul'in'o tut'e sen vest'o'j kaj ŝu'o'j. La pas'ant'o'j kovr'is la kadavr'o'n per pec'o de sak'ŝtof'o trov'it'a proksim'e de ĝi kaj ven'ig'is polic'ist'o'n. Ni'a redaktor'o, kiu sen'prokrast'e for'vetur'is al la trov'ej'o, telefon'as al ni jen'a'j'n detal'o'j'n pri la terur'a trov'aĵ'o: La trov'ej'o de la kadavr'o de tiu kompat'ind'a jun'ul'in'o situ'as proksim'um'e kvar minut'o'j'n post la fin'staci'o de la elektr'a tram'lini'o numer'o naŭ. Ĉe la dekstr'a strat'flank'o, se oni ir'as en la direkt'o al Plzeñ, post la bien'o Zámečnice ĉirkaŭ'it'a de ĝarden'o, en kiu vek'as atent'o'n alt'a'j kaŝtan'arb'o'j, dis'part'ig'ant'a'j la ĝarden'o'n per ale'o kaj mal'antaŭ ĝust'e nun konstru'at'a dom'o en sen'kultur'a kamp'o proksim'um'e tri metr'o'j'n pli alt'a ol est'as la strat'o, de kiu ĝi est'as apart'ig'it'a de mur'o, prezent'as si'n la bien'o Klimentka, unu'etaĝ'a konstru'aĵ'o kun al'ig'it'a'j stal'o kaj garb'ej'o. Proksim'um'e ses'dek metr'o'j'n mal'antaŭ Klimentka la menci'it'a apart'ig'a mur'o de'flank'iĝ'as de la ŝose'o kaj las'as tiel ok'metr'a'n spac'o'n por herb'ej'o kun ale'o, tra kiu konduk'as ir'voj'et'o paralel'e al la ŝose'o.
Apud mal'grand'a ŝton'kruc'o la ir'voj'et'o konduk'as de'nov'e sur la ŝose'o'n, de kiu sam'lok'e de'flank'iĝ'as voj'o al la brik'far'ej'o de Bečka kaj plu'e'n al la tomb'ej'o de Košíře. Iom post la kruc'o mal'antaŭ arbust'aĵ'o, kiu border'as la kamp'o'rand'o'n super la mur'o, hodiaŭ maten'e preter'pas'ant'o'j trov'is nud'a'n kadavr'o'n de jun'ul'in'o. La kadavr'o rest'is ne'rimark'it'a de pli fru'a'j pas'ant'o'j — oni dev'as menci'i, ke de post la fru'maten'a'j hor'o'j tra'pas'as tie al Prah'a grand'a ar'o da vetur'il'o'j kaj precip'e konsider'ind'a nombr'o da labor'ist'o'j — al la polic'ej'o en Košíře al'port'is la unu'a'n sci'ig'o'n iu jun'ul'o, kiu tamen dir'is, ke mal'antaŭ Klimentka oni trov'is sven'int'a'n vir'in'o'n, tut'e sen'vest'ig'it'a'n.
El la polic'ej'o oni telefon'is do sen'prokrast'e por ven'ig'i vetur'il'o'n de la sav'brigad'o, kiu post kvar'on'hor'o al'ven'is al la trov'ej'o. Inter'temp'e est'is ven'ig'it'a ankaŭ kurac'ist'o el la proksim'a'j komun'um'a'j dom'o'j, kiu esplor'is la trov'it'a'n jun'ul'in'o'n.
Proksim'um'e du'dek polic'ist'o'j nur pen'eg'e re'ten'ad'is la amas'iĝ'int'a'j'n hom'o'j'n.
La rezult'o de la kurac'ist'a esplor'o est'is ne'atend'it'a. La kurac'ist'o konstat'is, ke la kadavr'o est'as ankoraŭ varm'a, sed la kor'o ne bat'as plu. Eĉ plej mal'fort'a'n spir'ad'o'n li ne kapabl'is konstat'i. Sur la tut'a korp'o, kiom est'is konstat'ebl'e dum la unu'a esplor'o, est'as vid'ebl'a neni'u vund'o des mal'pli tia, kiu pov'us rezult'ig'i mort'o'n. Nur sur la mal'dekstr'a pied'o la nud'pied'a jun'ul'in'o hav'is mal'grand'a'n vund'o'n, de'ven'ant'a'n ver'ŝajn'e de akr'a objekt'o — ebl'e de vitr'o — sur kiu'n la jun'ul'in'o est'is paŝ'int'a. Ĉi tiu vund'o sang'is, sed kiam la kadavr'o est'is trov'it'a, la sang'o est'is jam koagul'int'a. Ĉar la kurac'ist'o konstat'is mort'o'n, la aŭtomobil'o de la sav'brigad'o re'vetur'is kaj la kadavr'o rest'is sur la trov'ej'o ĝis la al'ven'o de la juĝ'a komision'o. Inter'temp'e est'is neces'e pli'mult'ig'i la polic'a'n gard'ist'ar'o'n, ĉar el proksim'a'j dom'o'j al'venad'is ĉiam kaj ĉiam nov'a'j sci'vol'ul'o'j. Pri la trov'aĵ'o oni diskut'ad'is emoci'it'e kaj esprim'ad'is plej divers'a'j'n kombinaĵ'o'j'n. Inter'temp'e la polic'o tuj sur la lok'o demand'esplor'is kelk'a'j'n atest'ant'o'j'n. Ĝis nun neni'o grav'a est'is konstat'it'a.
Je la naŭ'a: Juĝ'a komision'o, kiu ven'is al la trov'ej'o, konstat'is mort'o'n de la jun'ul'in'o, sed la kadavr'o est'is jam tut'e mal'varm'a. Tial la komision'o ordon'is vetur'ig'i la kadavr'o'n en la kadavr'ej'o'n sur la tomb'ej'o en Košíře, kie okaz'os sekc'ad'o. Ĝis nun oni ne sukces'is trov'i eĉ la plej et'a'n post'sign'o'n pri la far'int'o'j aŭ pri la far'int'o.
La loĝ'ant'o'j de la proksim'a'j dom'o'j kolport'as indign'e la opini'o'n, ke tem'as ebl'e pri abomen'ind'a mis'uz'o de la jun'ul'in'o, kiel okaz'is iam apud la bien'o Šmukëřka. Pli aĝ'a'j leg'ant'o'j re'memor'os ankoraŭ ĉi tiu'n okaz'aĵ'o'n kaj ĝi'a'n fin'iĝ'o'n per verdikt'o de la asiz'tribunal'o. Sed la iam'a periferi'o de Košíře mal'aper'is post la konstru'o de nov'a'j konstru'aĵ'koloni'o'j kaj precip'e de famili'a'j dom'et'o'j ne nur sur Šumava, Pernikářka kaj apud Klikovka, sed ankaŭ sur la ali'a flank'o de la val'o sur Václavka, apud la ŝose'o al Jinonice, ja oni konstru'is koloni'o'n de famili'a'j dom'et'o'j eĉ post Cibulky en la direkt'o al Motol. Kaj en la last'a jar'o est'is konstru'it'a tre vast'a koloni'o de mal'grand'a'j lu'dom'o'j mal'antaŭ Václavka ĝis Cibulky kaj sud'e'n ĝis la fer'voj'o, kiu tra'vetur'as ĉi tie sub la mont'et'o Vidoule.
Sed oni re'memor'ig'as pri mister'a mort'o de Kočová, prostitu'it'in'o en Karlín, kiu proksim'um'e komenc'e de februar'o est'is trov'it'a mort'a kaj sen'vest'ig'it'a sur la soldat'a ekzerc'ej'o post la Invalid'ej'o en Karlín, tamen konstat'i la kial'o'n de ŝi'a mort'o ne est'is ebl'e.
Sen'per'e antaŭ la fin'redakt'o de la ĵurnal'o ni'a redaktor'o telefon'as sensaci'a'n kaj — ni konfes'as — ankaŭ sufiĉ'e strang'a'n ŝanĝ'o'n en la okaz'aĵ'o en Košíře: Kiam oni lev'is la kadavr'o'n por pov'i met'i ĝi'n sur la vetur'il'o'n, per kiu ĝi est'is vetur'ig'ot'a en kadavr'ej'o'n sur la tomb'ej'o de Košíře, de'glit'is de la vizaĝ'o de la kompat'ind'ul'in'o la sak'ŝtof'o, per kiu ĝi est'is kovr'it'a. En la sam'a moment'o vir'in'o kun mal'esper'a ek'kri'o tra'penetr'is la kordon'o'n de la polic'an'o'j kaj ĵet'int'e si'n al la kadavr'o, pli fru'e ol oni kapabl'is mal'help'i ŝi'n, ŝi ĉirkaŭ'brak'is kaj prem'is la kap'o'n de la mort'int'in'o al si'a brust'o kaj kri'is laŭt'e: ”Manj'o, mi'a infan'o, mi'a Manj'o!”
La ĉe'est'ant'o'j eg'e emoci'iĝ'is kaj vir'in'o'j komenc'is plor'i.
Nur post grand'eg'a pen'o la polic'an'o'j sukces'is for'tir'i la vir'in'o'n de la kadavr'o. Unu el la polic'an'o'j, kiu kon'is la plor'ant'a'n vir'in'o'n, nom'at'a'n Karolin'a Votëpková kaj loĝ'ant'a'n en Plzeñská-strat'o nro. 256, trankvil'ig'ad'is ŝi'n: ”Sinjor'in'o Votëpková, kiel vi kondut'as ĉi tie? Vi'a fil'in'o mort'is ja antaŭ'hieraŭ kaj hieraŭ ŝi est'is transport'it'a al la kadavr'ej'o. Trankvil'iĝ'u do!”
Sed la vir'in'o kri'is: ”Manj'o, mi'a or'a Manj'o! Ne mal'help'u mi'n, las'u mi'n al ŝi! Tio est'as ja mi'a Manj'o!”
La polic'an'o'j forges'is ĝust'a'temp'e kovr'i la vizaĝ'o'n de la mort'int'in'o kaj tuj ek'son'is ankaŭ ali'a'j voĉ'o'j: ”Tio est'as Manj'o Votëpková, tio ŝi est'as. Sinjor'in'o Votëpková est'as prav'a.”
Tut'e konstern'it'a'j la polic'an'o'j demand'is: ”Kiu pov'as dir'i, ke ĉi tiu mort'int'in'o est'as Mario Votëpková?”
Du vir'in'o'j al'paŝ'is kaj per grand'a'j okul'o'j rigard'is la vizaĝ'o'n de la kadavr'o.
”Jes, tio est'as Manj'o Votëpková, mi re'kon'as ŝi'n.”
”Ankaŭ, mi re'kon'as ŝi'n.”
Ili re'tir'is si'n tim'ig'it'a'j kaj la ar'o de emoci'it'a'j al'rigard'ant'o'j ferm'iĝ'is post ili. Kelk'a'n temp'o'n est'is tiel silent'e, ke est'is klar'e aŭd'ebl'a merl'o kant'ant'a super la proksim'a ŝton'romp'ej'o.
Post'e la rond'o'n, ĉirkaŭ'it'a'n de silent'a'j hom'o'j, tra'penetr'is amar'a'j kaj terur'e mal'gaj'a'j vort'o'j: ”Oni mort'ig'is vi'n, jes, mort'ig'is; ankoraŭ hodiaŭ maten'e vi est'is varm'a! Mi'a Manj'o!”
Votëpková sven'int'e fal'is ter'e'n kaj kelk'a'j vir'o'j for'port'is ŝi'n en la proksim'a'n Klimentka. La mort'a'n jun'ul'in'o'n oni vetur'ig'is en la kadavr'ej'o'n en la tomb'ej'o de Košíře.
Pli'a'j'n detal'o'j'n ni publik'ig'os morgaŭ maten'e.
La vesper'ĵurnal'o'j en'hav'is neniu'j'n nov'aĵ'o'j'n. Esenc'e — sed per ali'a'j vort'o'j — ili publik'ig'is, kio'n en'hav'is jam La Tag'mez'o. La redakci'o'j est'is bombard'at'a'j per demand'o'j ĝis mal'fru'a nokt'a hor'o, sed ili rifuz'ad'is kiu'n ajn sci'ig'o'n, rekomend'ant'e la morgaŭ'a'j'n maten'ĵurnal'o'j'n. Ver'e est'is, ke la raport'ist'o'j re'ven'is en la redakt'ej'o'j'n nur mal'fru'e, preskaŭ je nokt'o'mez'o, kiam polic'a'j esplor'o'j por la hodiaŭ'a tag'o est'is fin'it'a'j.
Kontraŭ ĉiu'j atend'o'j de la esplor'organ'o'j est'is konfirm'it'a'j la vort'o'j de Karolin'a Votëpková, kiu re'kon'is la kadavr'o'n de si'a fil'in'o.
La tomb'ist'o de Košíře, Zeman, kiu plen'um'as ĉi tiu'n serv'o'n jam pli ol du'dek jar'o'j'n kaj kontraŭ kiu ĝis nun ne okaz'is plend'o'j, est'is tre surpriz'it'a, kiam ĉe la tomb'ej'a pord'eg'o antaŭ la dom'et'o, en kiu li loĝ'as, halt'is vetur'il'o akompan'at'a de polic'an'o'j kaj de sen'fin'a ar'eg'o da hom'o'j.
Kiam oni sci'ig'is li'n, ke Mario Votëpková est'is trov'it'a apud la kruc'o, li demand'is iom konstern'it'a, kial oni mok'as li'n. Mario Votëpková kuŝ'as de post la hieraŭ'a tag'o en ĉerk'o en la kadavr'ej'o tiel, kiel oni al'vetur'ig'is ŝi'n. Hieraŭ vesper'e li est'is mem ĉe la ĉerk'o por esting'i la kandel'o'j'n; li far'as tio'n ĉiam por mal'ebl'ig'i brul'eg'o'n. Post'e li ŝlos'is la kadavr'ej'o'n kaj pend'ig'is la ŝlos'il'o'n super si'a tabl'o; ĝis nun ĝi pend'as tie, hodiaŭ li ankoraŭ ne est'is en la kadavr'ej'o.
Ĉef'polic'an'o Vavruch akompan'is la tomb'ist'o'n en li'a'n loĝ'ej'o'n, ili de'pren'is la ŝlos'il'o'n de la mur'o kaj, akompan'at'a'j de kelk'a'j ĵurnal'ist'o'j, ili mal'ferm'is la kadavr'ej'o'n. Ili en'ir'is, de'met'int'e la ĉapel'o'j'n, kaj konstern'it'a'j ili halt'is.
La ĉerk'o, kuŝ'ant'a mez'e de la mal'grand'a ej'o sur mal'alt'a port'il'o, est'is mal'ferm'it'a, ĝi'a kovr'il'o star'is mal'dekstr'e apog'it'a ĉe la mur'o. La vest'o'j kaj la ĉemiz'o de la mort'int'in'o est'is met'it'a'j trans la ĉerk'o'n, kiu est'is mal'plen'a.
La tomb'ist'o Zeman apog'is si'n je la pord'o kaj per trem'ant'a man'o li lev'is poŝ'tuk'o'n al la frunt'o por for'viŝ'i ŝvit'o'n, kiu aper'is sur li'a frunt'o. Li sent'is esplor'rigard'o'j'n de la ĉe'est'ant'o'j, kiu'j demand'is li'n pri klar'ig'o.
”Di'o est'as mi'a atest'ant'o, mi ne sci'as, kiel tio okaz'is.”
La ĉef'polic'an'o Vavruch don'is sign'o'n al la ceter'a'j, ke ili el'ir'u.
”Est'as neces'e, de'nov'e ven'ig'i juĝ'a'n komision'o'n. Ĝis ĝi'a al'ven'o neni'u rajt'as en'ir'i. Vi, Zeman, ne for'ir'u!”
La sci'ig'o, ke oni trov'is la ĉerk'o'n mal'plen'a kaj ke do Karolin'a Votëpková est'is prav'a, asert'ant'e, ke ŝi re'kon'as si'a'n fil'in'o'n, dis'vast'iĝ'is fulm'o'rapid'e inter la ĉe'est'ant'o'j, kiu'j atend'is antaŭ la tomb'ej'a pord'eg'o. La hom'amas'o ek'trem'is pro emoci'o kvazaŭ arb'ar'o post fort'eg'a ek'blov'o de vent'o. La ter'a krad'pord'eg'o kurb'iĝ'is sub la prem'o de la hom'amas'o kaj ek'est'is danĝer'o, ke oni romp'os la pord'eg'o'n. La polic'an'o'j, kiu'j est'is akompan'int'a'j la vetur'il'o'n al la tomb'ej'o, star'is sen'konsil'e antaŭ la kurb'iĝ'int'a pord'eg'o.
Sed en la kriz'a moment'o ek'kri'o de Votëpková, kiu komenc'is plend'i, direkt'is la atent'o'n de la amas'o ali'flank'e'n.
La prem'o al la pord'eg'o ĉes'is kaj unu el la polic'an'o'j kapabl'is el'ir'i el la tomb'ej'o por de'nov'e invit'i la esplor'organ'o'j'n kaj pli'a'j'n polic'an'o'j'n, ĉar la hom'amas'o kondut'is terur'ig'e.
Est'is prononc'at'a'j tre akr'a'j vort'o'j kontraŭ la kurac'ist'o N., kiu kurac'is Marion Votëpková kaj konstat'is ŝi'a'n mort'o'n. La opini'o de la ĉe'est'ant'o'j tre rapid'e klar'ig'is al si la tut'a'n okaz'aĵ'o'n: Oni transport'is Marion Votëpková al la tomb'ej'o ankoraŭ viv'a, la kurac'ist'o erar'is, deklar'int'e ŝi'n mort'a.
Sed la kurac'ist'o N. ne ĉe'est'is, oni trans'plant'is do si'a'n indign'o'n kontraŭ ali'a person'o, kiu'n oni kulp'ig'is kaj far'is respond'ec'a pri la mort'o de MarioVotëpková, ĉar ĝeneral'e oni kred'is, ke Mario ne est'us mort'int'a, se ŝi est'us rest'int'a hejm'e kaj oni est'us fleg'int'a'j ŝi'n.
Oni kulp'ig'is la tomb'ist'o'n Zeman. Ne motiv'ant'e li'a'n kulp'o'n, oni incit'e al'kri'ad'is li'n kaj inter insult'o'j'n miks'iĝ'is ankaŭ minac'o'j.
Zeman star'is inter la polic'an'o'j pal'a kaj li'a tut'a korp'o trem'is.
La hom'amas'o neniel mal'grand'iĝ'is, mal'e la hom'o'j ĉiam pli'mult'iĝ'ad'is. Ili dis'volv'iĝ'is ĉirkaŭ'ant'e ĉen'form'e la nord'a'n part'o'n de la tomb'ej'o, mult'a'j al'proksim'iĝ'is de la flank'o de Motol, kie apud la mur'o star'as la kadavr'ej'o, kaj ramp'is sur la mur'o'n. La polic'an'ar'o nur pen'eg'e sukces'is zorg'i pri ord'o kaj mal'help'i en'penetr'o'n de la amas'o en la tomb'ej'o'n.
Proksim'um'e post tri kvar'on'o'j da hor'o ven'is mult'nombr'a taĉment'o da polic'an'o'j, kiu dev'is est'i ven'ig'it'a el Smíchov, ĉar el la polic'ej'o de Košíře ĉe'est'is jam ĉiu'j, al kiu'j est'is ebl'e.
La polic'an'ar'o for'ig'is la amas'o'n de la kamp'o'rand'o mal'antaŭ la kadavr'ej'o kaj for'prem'is la ĉe'est'ant'o'j'n de la pord'eg'o. La temp'o pas'ad'is mal'rapid'e, sed la spac'o antaŭ la tomb'ej'a pord'eg'o kaj la kamp'a voj'o rest'is plen'a.
Kelk'a'j for'ir'is, sed ali'a'j de'nov'e ven'is; la lok'o ne sufiĉ'is, tial mult'a'j ir'is al la kamp'o'rand'o'j kaj ali'a'j sen'kompat'e en'paŝ'is la kamp'o'j'n kaj distr'et'is la gren'plant'ar'o'n.
La juĝ'a komision'o al'vetur'is nur post la dek'du'a kaj post ĝi al'torent'is nov'a'j hom'amas'o'j, precip'e labor'ist'o'j de brik'far'ej'o'j kaj de dom'o'j proksim'e konstru'at'a'j.
Oni efektiv'ig'is demand'esplor'o'n de la tomb'ist'o, kiu dum la tut'a temp'o, kiam oni atend'is la komision'o'n, ne kapabl'is venk'i si'a'n emoci'o'n.
Zeman ripet'is, kio'n li dir'is jam antaŭ'e. Proksim'um'e je la ses'a vesper'e li esting'is en la kadavr'ej'o la kandel'o'j'n, kiu'j'n la patr'in'o de la mort'int'in'o ek'brul'ig'is tie, part'o'pren'int'e la transport'o'n. Li pend'ig'is post'e la ŝlos'il'o'n super si'a tabl'o kaj de'pren'is ĝi'n nur hodiaŭ, kiam ven'is la polic'o. Je la demand'o, ĉu iu hav'as ankoraŭ ali'a'n ŝlos'il'o'n, li respond'is: ”Neni'u. Ekzist'as nur unu'sol'a ŝlos'il'o.”
Post'e li ek'hezit'is kaj nur al nov'a demand'o li respond'is: ”Ekzist'is ankoraŭ unu ŝlos'il'o de la kadavr'ej'o, al ĝi est'is fiks'it'a mal'grand'a lign'a tabul'et'o kun la liter'o: grand'a K. La ŝlos'il'o est'is kaŝ'it'a en la ŝrank'o.”
”Kie est'as tiu ŝlos'il'o?”
”Mi ne hav'as ĝi'n, ĝi perd'iĝ'is pas'int'jar'e en aŭtun'o. Mi eĉ ne sci'as preciz'e kiam. Mi vol'is mend'i ali'a'n, sed iel mi forges'is pri tio.”
La serur'o'n de la kadavr'ej'o oni trov'is tut'e sen'difekt'a, est'is do evident'e, ke la pord'o est'is mal'ŝlos'it'a per ŝlos'il'o aŭ hok'ŝlos'il'o. Atent'o'n vek'is ter'a kovr'il'et'o, kiu de la intern'a flank'o kovr'is la serur'a'n mal'ferm'aĵ'o'n. Ĝi est'is tut'e kovr'it'a de rust'o kaj ne est'is ebl'e ek'mov'i ĝi'n. La rust'o sur ĝi est'is neniel difekt'it'a. Tio pruv'is, ke la pord'o est'is mal'ŝlos'it'a de ekster'e.
Sur la ĉerk'o kaj ĝi'a kovr'il'o ne est'is vid'ebl'a'j post'sign'o'j de per'fort'a mal'ferm'o, la kovr'il'o est'is pli fru'e al'fiks'it'a nur per kelk'a'j ŝraŭb'o'j; ĉar la parenc'o'j vol'is rigard'i ankoraŭ la mort'int'in'o'n.
De'nov'a pruv'o, ke la mort'int'in'o ne kapabl'is mem for'las'i la ĉerk'o'n.
Sur la plank'o est'is vid'ebl'a'j tut'e neni'a'j post'sign'o'j; ĝi est'is pur'bala'it'a. La bala'il'o star'is en angul'o.
”Ĉu vi bala'is ĉi tie, Zeman?”
”Mi ne bala'is; hieraŭ la plank'o est'is tret'makul'it'a. Mi intenc'is bala'i nur hodiaŭ antaŭ la funebr'a ceremoni'o.
”De kie est'as la bala'il'o? Ĉu ĝi aparten'as al vi?”
”Ĝi est'as mi'a.”
”Ĉu vi las'as ĝi'n kutim'e ĉi tie?”
”Neniam; ni bezon'as ĝi'n en la dom'et'o.”
”Kiu do al'port'is ĝi'n ĉi tie'n? Ĉu vi ne bezon'is ĝi'n hieraŭ vesper'e aŭ hodiaŭ maten'e?”
”Tio'n mi ne sci'as. Mi bezon'is kaj serĉ'is ĝi'n, sed nur hodiaŭ maten'e.”
”Ĉu est'as ebl'e al fremd'a person'o en'penetr'i ĉi tie'n dum'nokt'e? Ĉu vi hav'as hund'o'j'n ĉi tie?”
”Jes, du kaj tre danĝer'a'j'n, vi pov'as nun aŭd'i ili'n. Sed dum'tag'e ili est'as kviet'a'j, tamen dum'nokt'e fremd'a hom'o ne kuraĝ'u ven'i ĉi tie'n.”
”Kiu loĝ'as ĉi tie kun vi?”
”Neni'u, mi est'as sol'a ĉi tie. Pas'int'jar'e mort'is mi'a edz'in'o, do ven'as ĉi tie'n por ord'ig'i mi'a'n loĝ'ej'o'n mal'jun'a Poláčková el Klikovka. Dum'tag'e help'as mi'n ĉi tie Vašek. Ebl'e vi kon'as li'n, tio est'as tiu idiot'ul'o, kiu loĝ'as en la kaban'et'o mal'supr'e apud la ŝose'o. Kiam vi ir'is ĉi tie'n, cert'e vi aŭd'is la hund'o'j'n boj'i dekstr'a'flank'e tuj post la ŝton'romp'ej'o proksim'e de la kruc'o. Est'as tie proksim'um'e kvin hund'o'j. Ebl'e vi rimark'is la lign'a'n bud'o'n far'it'a'n el tabul'et'o'j; tie loĝ'as Vašek. Li help'as mi'n nur fos'i tomb'o'j'n. Jam du tag'o'j'n li ne est'is ĉi tie.”
”Kie li est'as, kial li ne montr'is si'n ankoraŭ hodiaŭ ĉi tie?”
”Mi pet'as, li help'labor'as en Malvazinky. Oni hav'as nun tie mult'e da labor'o. Li dir'is al mi, ke li tra'nokt'ad'os tie kaj nur tag'mez'e li ven'os en si'a'n bud'o'n por nutr'i la hund'o'j'n.”
”Dir'u, Zeman, ĉu la hund'o'j rest'us kviet'a'j, se Vašek dum'nokt'e ven'us ĉi tie'n?”
”Mi konjekt'as, ke ili boj'us. Ili al'boj'as ĉiu'n, kiu ir'as eĉ mal'proksim'e en kamp'o'j; ceter'e ili ne ŝat'as li'n. Ankaŭ li ignor'as ili'n.”
”Kiu fos'is la tomb'o'n por Mario Votëpková?”
”Mi mem, hodiaŭ maten'e; tial mi lev'iĝ'is tre fru'e.”
”Kiam vi lev'iĝ'is hodiaŭ maten'e kaj el'ir'is el la loĝ'ej'o, ĉu vi rimark'is i'o'n je vi'a'j hund'o'j?”
”Nun mi re'memor'as, ke ili ne kur'is renkont'e al mi, sed rest'is kuŝ'ant'a'j kvazaŭ ili est'us vek'iĝ'int'a'j, kiam mi ven'is al ili.”
La komision'o esplor'is post'e tre detal'e la ĉerk'o'n kaj la tol'aĵ'o'n, kiu est'is met'it'a trans ĝi'n. Neni'e est'is trov'ebl'a eĉ plej mal'grand'a post'sign'o, kiu ebl'ig'us diven'i, kiel la mort'int'in'o el'iĝ'is el la kadavr'ej'o. Ankaŭ sur la pur'bala'it'a plank'o est'is neni'o trov'ebl'a.
Post mal'long'a inter'konsil'iĝ'o de la komision'o, oni deklar'is la tomb'ist'o'n arest'it'a. Ŝajn'as, ke li atend'is tio'n, ĉar li trankvil'iĝ'is kaj nur klin'is la kap'o'n. Li sid'iĝ'is sur benk'et'o star'ant'a ne mal'proksim'e kaj apud li ek'sid'is polic'an'o.
De la tomb'ej'a pord'eg'o ek'son'is bru'o kaj unu'op'a'j voĉ'o'j, precip'e vir'in'a'j, tranĉ'e son'is tra la aer'o. Oni kri'is: ”Kial vi las'as la kadavr'o'n kuŝ'i sur la vetur'il'o? Kial vi ne re'met'as ĝi'n en la ĉerk'o'n?”
Oni transport'is do la mort'int'in'o'n en la kadavr'ej'o'n kaj met'is ĝi'n en la ĉerk'o'n, kiu'n oni ferm'is per la kovr'il'o.
Post'e oni observ'is tre atent'e la ĉirkaŭ'aĵ'o'n de la kadavr'ej'o, sed est'is ĉi tie jam mult'a'j divers'a'j post'sign'o'j, la al'vok'it'a tomb'ist'o ne kapabl'is dir'i, ĉu iu fremd'a person'o ir'is maten'e proksim'e al ĝi'a pord'o. Ankaŭ sur la mur'o ne est'is trov'ebl'a'j post'sign'o'j de trans'grimp'o.
La cirkonstanc'o'j pruv'is — laŭ la opini'o de la komision'o — ke iu ĵet'is ver'ŝajn'e dorm'ig'il'o'n al la hund'o'j, post'e mal'ŝlos'is la kadavr'ej'o'n per hok'ŝlos'il'o kaj for'port'is la kadavr'o'n. La sekc'ad'o ebl'e help'os klar'ig'i, kial li far'is tio'n. Oni decid'is sekc'i la kadavr'o'n ĉi tie en la kadavr'ej'o mem, ĉar transport'o de la kadavr'o pov'us ebl'e rezult'ig'i nov'a'n tumult'o'n.
La tomb'ej'o rest'is ferm'it'a kaj ĉe ĝi'a pord'eg'o, sam'e kiel ĉe la kadavr'ej'o, oni posten'is po fort'a polic'a gard'ist'ar'o.
Zeman akompan'at'a de kelk'a'j polic'an'o'j, kiu'j pen'eg'e liber'ig'is al li voj'o'n tra la minac'ant'a hom'amas'o, est'is konduk'it'a al atend'ant'a aŭtomobil'o kaj vetur'ig'it'a al Prah'a.
La sun'o konsider'ind'e mal'lev'iĝ'is jam super Motol, kiam fin'e al'vetur'is la juĝ'kurac'ist'o'j. Kun ili ven'is ankaŭ la kurac'ist'o N., kiu est'is kurac'int'a la jun'ul'in'o'n Votëpková, la kurac'ist'o R., kiu'n oni ven'ig'is maten'e al la kadavr'o, kuŝ'ant'a apud la kruc'o, kaj fin'e jun'ul'o ne mult'e pli ol du'dek'jar'a, iom pal'a kaj mal'gaj'a.
El la hom'amas'o oni montr'is al li: ”Tio est'as Kovařík, la fianĉ'o de Manj'o.”
Li mem propon'is al doktor'o N., kiam li aŭd'is pri 1a terur'a trov'aĵ'o, ke li ven'os al la sekc'ad'o por pov'i est'i atest'ant'o. Li ĉe'est'is la mort'o'n de Mario.
Post doktor'o N. est'is ĵet'it'a'j kelk'a'j ŝton'o'j, kiu'j tamen ne traf'is li'n. Unu el la ŝton'o'j frakas'is la vitr'o'n de la aŭtomobil'o.
Ĉar al'proksim'iĝ'is vesper'o, oni kun'pren'is lamp'o'j'n kaj akumulator'o'j'n.
Antaŭ ol oni komenc'is sekc'ad'i, est'is demand'esplor'at'a doktor'o N.
Li raport'is, ke Mario Votëpková kuŝ'is proksim'um'e unu semajn'o'n mal'san'a je influenc'o. Kvankam la kurac'ist'o kaj ŝi'a fianĉ'o sever'e mal'permes'is al ŝi el'ir'i, tamen dimanĉ'e, kiam ŝi'a fianĉ'o Kovařík deĵor'is en la mal'san'ul'ej'o, est'ant'e stud'ant'o de medicin'o, ŝi el'ir'is iom promen'i. Tuj dimanĉ'e vesper'e ŝi ek'febr'eg'is, maten'e ven'ig'it'a kurac'ist'o konstat'is akut'a'n pulm'inflam'o'n kaj post'tag'mez'e Mario Votëpková el'spir'is la last'a'n foj'o'n. Ĉe ŝi'a lit'o, dum la mal'long'a, sed kruel'a batal'o de ŝi'a korp'o pri viv'o, ĉe'est'is ankaŭ Kovařík, kiu sam'e kiel doktor'o N.
konstat'is la mort'o'n. Mard'e vesper'e oni vetur'ig'is la mort'a'n knab'in'o'n al la kadavr'ej'o; merkred'e maten'e oni trov'is ŝi'n apud la kruc'o.
Medicin'stud'ant'o Kovařík invit'it'a deklar'is la sam'o'n.
La kadavr'o est'is dum tut'a'j du'dek kvar hor'o'j en la loĝ'ej'o, oni lav'is kaj vest'is ĝi'n, li opini'as nepr'e ne'ebl'e, ke iu ne est'us ek'kon'int'a, se ĝi est'us vid'ig'int'a eĉ nur mal'grand'a'j'n sign'o'j'n de viv'o. Mard'e post'tag'mez'e Votëpková est'is jam flav'a, kvazaŭ vaks'a.
Doktor'o R. ripet'is, ke la korp'o trov'it'a maten'e apud la kruc'o est'is ankoraŭ varm'a. Kiam la ceter'a'j kurac'ist'o'j sen'ĝen'e esprim'is si'a'j'n dub'o'j'n, doktor'o R. ven'ig'is du polic'an'o'j'n, kiu'j'n li invit'is maten'e, ke ili ek'palp'u la trov'it'a'n korp'o'n.
Ili ambaŭ jes'is, ke la trov'it'a korp'o est'is ankoraŭ varm'a. La knab'in'o neniel aspekt'is kvazaŭ mort'a, sed kvazaŭ dorm'ant'a.
Profesor'o Prokop ne kapabl'is re'ten'i dub'em'a'n ek'sku'o'n de la kap'o post la deklar'o de la du polic'an'o'j.
”Nu do, sinjor'o'j, ni las'u tio'n jam, ebl'e vi hav'is iom tro mal'varm'a'j'n man'o'j'n; kiu sci'as, kiel tio okaz'is. Tamen do vi ne vol'os asert'i serioz'e ke la kompat'ind'ul'in'o est'is varm'a. Sinjor'o koleg'o, mi efektiv'e ne kompren'as, kiel vi pov'is i'o'n —”
”Sinjor'o profesor'o, mi est'is bon'e pri'pens'int'a, antaŭ ol mi deklar'is tio'n.”
”Nu bon'e, la afer'o ja ne est'us tiel danĝer'a, se vi'a asert'o ne est'us jam publik'ig'it'a en la gazet'o'j. Ĉu vi pov'as imag'i, kiel vi diskredit'ig'is jen sinjor'o'n koleg'o'n? Kompren'ebl'e vi risk'is unu'a'vic'e nur por vi. La mort'a knab'in'o cert'e dir'os al ni ankoraŭ sufiĉ'e klar'e, kio okaz'is al ŝi kaj kiam ŝi efektiv'e mort'is. Mi ne dub'as, ke vi part'o'pren'os la sekc'ad'o'n por vid'i, ke ni far'os neni'a'n mal'just'aĵ'o'n al vi.”
”Mi est'as tre dank'a al vi, tamen mi supoz'as, ke vi trov'os mi'a'n asert'o'n prav'a ankoraŭ pli fru'e, ol vi ek'pren'os la skalpel'o'n en la man'o'n.”
”Tiel rapid'e la problem'o tamen nun ne est'os solv'ebl'a.
Ceter'e, sinjor'o koleg'o, ni parol'u jam serioz'e.”
”Mi rest'as serioz'a. Permes'u nur du demand'o'j'n.”
”Mi pet'as, mi pet'as, sinjor'o koleg'o, tre volont'e!”
”Do antaŭ ĉio dir'u al mi, sinjor'o koleg'o N., ĉu Votëpková lund'e el'ir'is i'e'n, antaŭ ol ŝi mort'is? Ĉu ŝi el'lit'iĝ'is ebl'e dum febr'o kaj el'kur'is i'e'n?”
”Nepr'e ne'ebl'e, de post la dimanĉ'a vesper'o est'is ĉiam iu ĉe ŝi, oni sur'met'ad'is kompres'o'j'n al ŝi.”
”Kaj sinjor'o Kovařík, dir'u al mi afabl'e, ĉu la mal'san'ul'in'o ebl'e pov'is el'ir'i aŭ ĉu ŝi el'lit'iĝ'is lund'e?”
”De post la lund'a maten'o proksim'um'e de post la ok'a hor'o mi est'is ĉe la lit'o de Manj'o ĝis ŝi'a mort'o.”
”Vi dir'is ankaŭ, ke la mort'a'n knab'in'o'n oni lav'is kaj vest'is.”
”Kompren'ebl'e.”
”Tio'n mi vol'is aŭd'i. Nun permes'os vi, sinjor'o profesor'o. Ĉu vi vol'as asert'i, ke kadavr'o post du'dek kvar hor'o'j kapabl'as ankoraŭ sang'i?”
”Las'u ŝerc'o'j'n! Tiu'cel'e ni ne ven'is ĉi tie'n.”
”Ne tem'as pri ŝerc'o. Bon'vol'u afabl'e rigard'i, ke la jun'ul'in'o hav'as sang'makul'it'a'j'n pied'o'j'n.”
”Post'e tio ne est'as ŝi'a sang'o!”
”Ankaŭ mi opini'is la sam'o'n hodiaŭ maten'e. Sed mi rigard'is tuj la afer'o'n kaj vi cert'e far'os tio'n ankaŭ.”
Profesor'o Prokop est'us prefer'int'a ek'rid'i, sed rimark'ant'e, kiel serioz'e R. prononc'as si'a'n asert'o'n, li sku'is la ŝultr'o'j'n kaj postul'is, ke oni mal'ferm'u la pord'o'n al la kadavr'ej'o.
Intern'e est'is jam mal'lum'et'e, tial oni lum'ig'is la al'port'it'a'j'n lamp'o'j'n.
Post'e profesor'o Prokop al'paŝ'is la ĉerk'o'n, de kiu oni de'pren'is la kovr'il'o'n kaj ordon'is, ke oni lev'u la vest'o'n, kiu est'is met'it'a sur la kadavr'o'n.
En la bril'o de lamp'o'j ŝajn'is, ke kuŝ'as tie svelt'a, delikat'e model'it'a korp'o de jun'a knab'in'o, kiu ek'dorm'is antaŭ ne'long'e.
Profesor'o Prokop klin'is si'n super la ĉerk'o'n kaj rigard'is la knab'in'a'j'n pied'o'j'n. Surpriz'it'a li rekt'ig'is si'n.
”Don'u al mi — ebl'e — la ĉemiz'o'n!”
Kiam li lev'is la blank'a'n tol'o'n kaj stern'is ĝi'n, ĝi est'is sang'makul'it'a.
Rapid'e li el'ir'is el la kadavr'ej'o kaj dum esting'iĝ'ant'a tag'lum'o li tra'rigard'is ĝi'n. Post'e li turn'is si'n al la ceter'a'j, kiu'j est'is sekv'int'a'j li'n.
”Sinjor'o'j, ni star'as antaŭ enigm'o. Ni re'en'ir'u.”
La neces'aĵ'o'j est'is al'vetur'ig'it'a'j kaj nun oni pret'ig'is rapid'e operaci'a'n tabl'o'n.
Oni lav'is la pied'o'j'n de la kadavr'o por pov'i konstat'i, de kie ĝi sang'as.
Sur la pied'o'j oni trov'is kelk'a'j'n tranĉ'vund'o'j'n kvazaŭ de vitr'o. Post kiam la vund'o'j est'is lav'it'a'j, la sang'o ĉes'is flu'i, sed la vund'o'j rest'is freŝ'a'j kaj mal'sek'et'a'j.
La medicin'stud'ant'o Kovařík pet'is de profesor'o Prokop permes'o'n, ke li pov'u ĉe'est'i la sekc'ad'o'n. Li est'is kun'pren'int'a jam la blank'a'n mantel'o'n kaj, sur'met'int'e ĝi'n, li pren'is en la man'o'n plad'et'o'n kun instrument'o'j por en'man'ig'ad'i ili'n al la profesor'o. Sed kiam li al'paŝ'is pli proksim'e'n kaj ek'vid'is Marion sur'dors'e kuŝ'ant'a'n kun ferm'it'a'j okul'o'j, kun har'ar'o mal'long'e tond'it'a kaj sur la tempi'o'j glat'e komb'it'a, kiam li ek'vid'is Marion sen'vest'e ĉi tie kuŝ'ant'a'n, kviet'a'n kaj kvazaŭ sonĝ'ant'a'n, ŝajn'is al li, ke ŝi ferm'is la okul'o'j'n nur pro knab'in'a hont'o. Plej volont'e li est'us kovr'int'a ŝi'n kaj dir'ant'a al la ceter'a'j, ke ili for'ir'u sur pied'pint'o'j por ne vek'i ŝi'n.
Li'a'j man'o'j ek'trem'is, li re'met'is la plad'et'o'n tie'n, de kie li pren'is ĝi'n, kaj silent'e li el'ir'is ekster'e'n en vesper'a'n mal'lum'o'n.
Super Prah'a fosforesk'is diafan'a printemp'a nebul'o; el la koloni'o'j radi'is jam et'a'j lum'et'o'j. Li for'ir'is plu'e'n al la tomb'o'j kaj apud unu el ili li ek'sid'is sur benk'o.
Sur la kamp'a voj'o de la tomb'ej'o jen kaj jen ir'is re'e'n al Košíře sci'vol'ul'o'j, tamen mult'a'j ankoraŭ rest'is ĉe la mur'o kaj ĉe la pord'eg'o. Ili'a'j statur'o'j mal'hel'iĝ'is kaj kun'fand'iĝ'is en nigr'iĝ'ant'a'n zon'o'n, kiu border'is la tomb'ej'o'n kvazaŭ viv'a bar'il'o. Ankaŭ la polic'an'o'j, kiam la hom'amas'o iom trankvil'iĝ'is, for'ir'is de la pord'eg'o kaj ek'sid'is, kie est'is ebl'e. Ĉiu'j rigard'is la du alt'a'j'n, mal'larĝ'a'j'n fenestr'o'j'n de la kadavr'ej'o, kiu'j bril'is en la dens'iĝ'ant'a'n mal'lum'o'n.
Sed baldaŭ mal'ferm'iĝ'is rapid'e la pord'o de la kadavr'ej'o, tra ĝi el'ŝpruc'is lum'stri'eg'o kaj tuj post'e el'ir'is profesor'o Prokop, kiu — evident'e emoci'it'a — ek'promen'is laŭ'long'e de la tomb'o'j. Unu el la ĉe'est'ant'a'j kurac'ist'o'j en'paŝ'is aŭtomobil'o'n kaj rapid'e for'vetur'is al Prah'a.
Post ne'long'e el'ir'is ankaŭ doktor'o N. kaj Kovařík demand'is li'n, kio okaz'is. Doktor'o N. sku'is la ŝultr'o'j'n.
”Kiam profesor'o Prokop ek'tuŝ'is la kadavr'o'n per skalpel'o, el'ŝpruc'is sang'o.”
”Kaj kio'n li intenc'as far'i?”
”Li ordon'is al'port'i oksigen'o'n.”
”Kial, ĉu li supoz'as, ke —”
N. met'is la man'o'n sur la ŝultr'o'n de Kovařík: ”Trankvil'iĝ'u, ĉi tiu'okaz'e oni dev'as prov'i ĉio'n. Mi'a'flank'e mi est'as konvink'it'a, ke ni erar'is konstat'int'e la mort'o'n. Ĉu nun kuŝ'as en la kadavr'ej'o mort'a korp'o, tio'n mi ne kapabl'as dir'i.”
Kovařík vol'is ek'kur'i al la kadavr'ej'o, sed N. re'ten'is li'n: ”Tie vi mal'help'us nur. Ceter'e mi dir'is tio'n al vi nur kiel al est'ont'a kurac'ist'o, vi ankaŭ ĉe'est'is la mort'o'n — aŭ kiel mi nom'u tio'n — de la jun'ul'in'o. Ni dev'o'lig'is ni'n, ke ni dir'os al neni'u i'o'n, dum la afer'o ne est'os plen'e klar'ig'it'a. Imag'u nur, ke iu tie mal'antaŭ la mur'o ek'sci'us, ke Votëpková ebl'e ne est'as mort'a. Supoz'ebl'e oni for'pel'us ni'n de ĉi tie kaj la kompat'ind'a knab'in'o, se ŝi ne est'as mort'a, neniam plu re'vek'iĝ'us.
La aŭtomobil'o re'ven'is tre baldaŭ kaj tuj oni ek'prov'is re'viv'ig'i la knab'in'o'n.
Nek oksigen'o, nek injekt'o'j vek'is la knab'in'o'n. Profesor'o Prokop far'is la last'a'n prov'o'n, art'e ek'mov'ig'i la kor'o'n. Li mal'ferm'is la brust'o'n de la knab'in'o, sed la kor'o est'is kviet'a kaj sen'mov'a. La kor'o'n oni ne vek'is plu.
La ĉe'est'ant'o'j rimark'is, ke la korp'o sang'as nur iom'et'e. Profesor'o Prokop ne hezit'is deklar'i, ke la jun'ul'in'o est'as ne'kontest'ebl'e mort'a; ĉu ŝi est'is viv'a fru'maten'e, antaŭ ol ŝi est'is trov'it'a apud la ŝose'o, laŭ li'a opini'o ne est'as plu konstat'ebl'a.
”Ebl'a tio est'as, ĉiu el ni pov'as erar'i. Plej bon'e est'os nun, se ni komunik'os ni'a'j'n dub'o'j'n nur al la esplor'organ'o'j. En la afer'o est'as mult'o ne'klar'a, ja, se ni vol'as parol'i sincer'e, neni'o est'as klar'a en ĝi, tamen est'as ebl'e, ke ni trov'os i'o'n dum sekc'ad'o. Ĉu iu el la sinjor'o'j koleg'o'j kontraŭ'dir'as la sekc'ad'o'n?”
Neni'u kontraŭ'dir'is kaj la skalpel'o de'nov'e ek'tuŝ'is la korp'o'n de Manj'o, kiu ankoraŭ ĉiam est'is roz'kolor'a kaj delikat'a, kvazaŭ ŝi est'us ek'dorm'int'a nur antaŭ moment'o kaj nun est'us sonĝ'ant'a pri io agrabl'a.
Per la sekc'ad'o est'is konstat'it'e, ke Mario Votëpková mort'is pro kor'paraliz'o sekv'e de influenc'o. Antaŭ si'a mort'o ŝi est'is ali'rilat'e tut'e san'a. Sur la korp'o oni trov'is neniu'j'n post'sign'o'j'n de per'fort'o, nur kelk'a'j'n tranĉ'vund'o'j'n sur la pland'o'j, ver'ŝajn'e de vitr'o.
Eĉ per la sekc'ad'o ne est'is konstat'it'e, kiam la knab'in'o mort'is kaj kiel okaz'is, ke ŝi trov'iĝ'is ĉe la kruc'o apud la ŝose'o, kvin'cent metr'o'j'n mal'proksim'e de la tomb'ej'o.
Profesor'o Prokop mal'laŭt'e fajf'et'ad'is, sed ne plu rid'et'is, kiel antaŭ la sekc'ad'o. Ankaŭ la ceter'a'j ĉe'est'ant'o'j ne est'is diskut'em'a'j. Nur la polic'a komisar'o Kubásek, ĉe'est'int'a la sekc'ad'o'n, tra'serĉ'ad'is la kadavr'ej'o'n kaj ŝajn'is, ke por ek'sci'i i'o'n, li est'us ŝat'int'a en'ig'i si'a'n mal'grand'a'n statur'et'o'n en ĉiu'n tru'o'n, kiu'n li trov'is. La kovr'il'o'n de la ĉerk'o li observ'is tre atent'e.
”Sinjor'o'j, bon'vol'u ven'i ĉi tie'n!”
Kaj kiam ili ar'iĝ'is ĉirkaŭ li, li montr'is al kelk'a'j lok'o'j de la ĉerk'a kovr'il'o.
”Rigard'u, jen est'as lok'et'o sur la kovr'il'o polur'it'a kaj jen ankaŭ. Ĉi tiu'j'n lok'o'j'n ek'palp'is laŭ'ŝajn'e iu per la man'o kaj li hav'is ĉi tiu'j'n lok'o'j'n antaŭ'destin'it'a'j, ĉar ili est'as regul'e dis'lok'it'a'j, kaj est'as ĝust'e nur tiom da ili, kiom est'as neces'a'j por pov'i lev'i la kovr'il'o'n. Kia ruz'ul'o!”
Ili ne kompren'is li'n.
”Ĉu vi supoz'as, ke la impuls'o ven'is ĉi tiu'okaz'e nur de ekster'e?”
Kubásek sku'is la ŝultr'o'j'n.
”Se vi pov'us dir'i al mi, kiel ŝi kuŝ'is en la ĉerk'o, ebl'e est'us trov'ebl'a'j ceter'a'j ekster'a'j post'sign'o'j. Sinjor'o profesor'o, ĉu est'as do nepr'e cert'e, ke la knab'in'o post la mort'o ne est'is iel mal'ind'e traktat'a?”
”Eĉ ne dum la viv'o, sinjor'o komisar'o; la knab'in'o est'as nepr'e ne'tuŝ'it'a, ia erar'o est'as eksklud'it'a.”
La komisar'o tra'rigard'is la ŝraŭb'o'j'n.
”Sen ekster'a help'o la jun'ul'in'o kapabl'is el'iĝ'i nek el la ĉerk'o nek el la kadavr'ej'o. Supoz'ebl'e iu sci'is, ke la knab'in'o ne mort'is, kaj ven'is pren'i ŝi'n.”
La ĉe'est'ant'o'j demand'is dub'em'e, kiu'n cel'o'n hav'us, las'i la knab'in'o'n en la ĉerk'o kaj nur en la nokt'o help'i ŝi'n el la ĉerk'o.
”Ebl'e ni ek'sci'os tio'n ankoraŭ. Mi inklin'us al opini'o, ke iu rab'is la knab'in'o'n, ĉu viv'a'n, ĉu jam mal'viv'a'n, li sukces'is transport'i ŝi'n nur ĝis la kruc'o, sed tie iu ebl'e mal'help'is li'n prepar'i i'a'n abomen'aĵ'o'n, aŭ sinjor'o'j, ĉi okaz'e la scienc'o dev'as dir'i i'o'n al ni. Se la jun'ul'in'o ne est'us sang'int'a, sinjor'o doktor'o R. ebl'e ne est'us asert'int'a, ke la jun'ul'in'o est'as viv'a. Ver'dir'e li deklar'is kaj asert'as, ke ŝi'a korp'o est'is varm'a, sed tio ebl'e est'as egal'a.”
Doktor'o R. replik'is ĉi tiu'j'n ironi'e dir'it'a'j'n vort'o'j'n: ”Mi dir'is, ke la kadavr'o est'is varm'a, neni'o'n pli. Kaj, ke la jun'ul'in'o sang'is, pri tio konvink'iĝ'is la sinjor'o'j eĉ ĉi tie.”
La komisar'o ek'rid'et'is kaj rigard'is doktor'o'n R.
”Ĉi tiu'n problem'o'n mi ne intenc'as solv'i. Mi'n pli interes'as la person'o, ver'ŝajn'e vir'o, kiu est'is ĉi tie en la nokt'o al la hodiaŭ'a tag'o, kiu tiel zorg'em'e for'viŝ'is ĉiu'j'n post'sign'o'j'n, kiu for'ig'is la hund'o'j'n, kiu antaŭ'hav'ig'is al si ŝlos'il'o'n al la kadavr'ej'o kaj kiu laŭ ĉiu'j cirkonstanc'o'j kon'is ĉio'n ĉi tie sufiĉ'e bon'e.”
”Ĉu vi ebl'e suspekt'as jam iu'n?”
Komisar'o Kubásek ne respond'is rekt'e, sed li mem turn'is si'n al doktor'o R. demand'ant'e: ”Ĉu vi bon'e kon'as la medicin'stud'ant'o'n Kovařík?”
”Se vi hav'as i'a'n suspekt'o'n kontraŭ li, vi est'as — laŭ mi'a opini'o — sur ne'taŭg'a voj'o.”
La komisar'o sku'is la ŝultr'o'j'n.
”Ni vid'os. Nur tio'n mi pet'as tre insist'e, sinjor'o'j, ke la rezult'o de la sekc'ad'o kaj en'tut'e ĉio, kio okaz'is kaj est'is parol'at'a ĉi tie, rest'u nepr'a sekret'o por ne mal'help'i la esplor'o'j'n. Vi mem hav'as ankoraŭ kelk'io'n ne'esplor'it'a; ni'a'j sci'o'j est'as ankoraŭ egal'e ne'komplet'a'j.”
Ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j promes'is nepr'a'n diskret'ec'o'n. Nur post'e ili el'ir'is el la kadavr'ej'o. Est'is jam profund'a nokt'o, iom nebul'a; la sen'lun'a firmament'o est'is kviet'a. Antaŭ la tomb'ej'a pord'eg'o rest'is nur mal'grand'a ar'et'o da hom'o'j.
Eĉ ne ĉiu'j ĵurnal'ist'o'j rest'is tie. Kelk'a'j el ili miks'iĝ'is inter la hom'o'j'n antaŭ la pord'eg'o kaj esplor'is je propr'a risk'o.
Komisar'o Kubásek al'paŝ'is la medicin'stud'ant'o'n Kovařík, kiu ankoraŭ ĉiam atend'is en la tomb'ej'o la fin'o'n de la sekc'ad'o.
”Bon'e, ke vi rest'is ĉi tie, almenaŭ ni ne est'as dev'ig'at'a'j serĉ'i vi'n. Vi vetur'os afabl'e kun mi en la polic'a'n direkci'o'n, est'os neces'e pri'parol'i kelk'io'n kaj plej bon'e est'os, se ni pri'parol'os tio'n tuj.”
Kovařík ne pri'pens'ant'e long'e konsent'is, sed rimark'int'e la sub'rigard'o'j'n de kelk'a'j ĉe'est'ant'o'j, li halt'is kaj dir'is al la komisar'o: ”Bon'vol'u demand'i mi'n ĉi tie, mi dir'is ja al vi jam ĉio'n, kio'n mi sci'is, mi ne em'as vetur'i en la urb'o'n.”
La komisar'o Kubásek, kvazaŭ vol'ant'e trankvil'ig'i Kovaříkon, met'is la man'o'n sur li'a'n ŝultr'o'n.
”Ni kompren'as ja unu la ali'a'n; la afer'o postul'as, ke vi ir'u kun ni. Mi supoz'as, ke ĝust'e vi don'os al ni bon'a'j'n inform'o'j'n kaj post'e ni ir'os jam en la direkt'o, kiu konduk'os al cel'o.”
”Mi ne ir'os kun vi.”
”Cert'e vi ir'os. Ceter'e, se vi ne vol'as vek'i atent'o'n, vi ir'os plu kun mi sam'e, kiel ni ir'is ĝis nun.”
”Mi dir'is jam, ke mi ir'os neni'e'n kun vi.”
”Do vi opini'as, ke est'os plej oportun'e, se mi arest'os vi'n jam ĉi tie?”
Kovařík rigard'is esplor'em'e en la okul'o'j'n de la komisar'o.
”Ĉu tiel stat'as la afer'o? Tiu'okaz'e prefer'e ek'ag'u, sinjor'o komisar'o.”
”Ne est'u mal'prudent'a kaj ven'u kun ni.”
”Se vi est'us en mi'a haŭt'o, vi ankaŭ prefer'us rest'i nun sol'a. Ne neces'as, ke vi rid'et'u.”
La komisar'o pren'is li'n de'nov'e je la ŝultr'o kaj dev'ig'is li'n kun'ir'i plu.
”Mi pov'as kontraŭ'e dir'i al vi: Se vi est'us en mi'a haŭt'o, vi ankaŭ rid'et'us. Tamen ven'u, oni observ'as ni'n. Ankaŭ antaŭ la pord'eg'o oni bru'as.”
Kiam la aŭtomobil'o'j est'is ek'vetur'ant'a'j el la tomb'ej'o kaj oni rimark'is en unu el ili Kovaříkon sid'ant'a apud la komisar'o, la bru'o pli'grand'iĝ'is kaj la rest'int'a, sed ankoraŭ konsider'ind'e grand'nombr'a hom'amas'o ar'iĝ'is ĉirkaŭ la aŭtomobil'o.
”Ankaŭ Kovaříkon oni arest'is. Rigard'u! Ankaŭ Kovařík.”
Sed la voĉ'o'j kaj kri'o'j tuj rest'is post la aŭtomobil'o'j, kiu'j est'is tra'vetur'int'a'j la amas'o'n sufiĉ'e rapid'e, ĉar la amas'o dis'iĝ'ad'is antaŭ la lum'ant'a'j reflektor'o'j kvazaŭ antaŭ tranĉ'il'o.
La sci'ig'o'j de la maten'ĵurnal'o'j, koment'ant'a'j nur tre konciz'e la deklar'o'n de la polic'a korespond'aĵ'o el'don'it'a'n dum la nokt'o, ne tro diferenc'is. Est'is ankaŭ jam tro mal'fru'e por serĉ'i inform'o'j'n je propr'a risk'o, kiam la esplor'organ'o'j kaj kurac'ist'o'j rifuz'is kiu'n ajn inform'o'n.
La sen'iluzi'ig'it'a publik'o atend'is nur ĝis tag'mez'o, kiam la tag'mez'ĵurnal'o'j publik'ig'is kelk'a'j'n detal'o'j'n pri la sekc'ad'o kaj kompens'is, kio'n la maten'ĵurnal'o'j nur mal'volont'e dir'is ne'komplet'e.
Grand'a part'o da tag'mez'ĵurnal'o'j pri'mok'is antaŭ ĉio la reciprok'e kontraŭ'a'j'n opini'o'j'n de la kurac'ist'o'j. Kvankam oni ne skrib'is rekt'e kontraŭ ili, tamen tre zorg'em'e oni menci'is ĉiu'j'n opini'o'j'n de hom'o'j ar'iĝ'int'a'j apud la tomb'ej'o. Preciz'a rezult'o de la sekc'ad'o ne est'is kon'at'a, sed ĝi'a sekret'ig'o tut'e sufiĉ'is por konstat'i, ke la kurac'ist'o'j trov'is neni'o'n kaj star'as nun sen'konsil'a'j. La malic'a'j raport'ist'o'j eĉ ne supoz'is, kiel proksim'a'j ili est'as al la ver'o.
La ŝlos'il'afer'o ricev'is mok'a'n nuanc'o'n pro demand'o, kial oni kulp'ig'u la tomb'ist'o'n pri ŝtel'o de la unu'a ŝlos'il'o, se li pov'is uz'i la si'a'n, kiu pend'is super la tabl'o. Pli grand'a'n signif'o'n oni don'is al la arest'o de medicin'stud'ant'o Kovařík, sed tiu'rilat'e la opini'o'j est'is divers'a'j.
Sed La Tag'mez'o de'nov'e est'is tiu, kiu publik'ig'is detal'o'j'n kaj surpriz'is eĉ per si'a opini'o. Laŭ'larĝ'e de la tut'a unu'a paĝ'o ĝi hav'is sur'skrib'o'n:
Esenc'e la asert'o'j de La Tag'mez'o est'is efektiv'a ver'o kaj ankaŭ la negativ'a rezult'o de la sekc'ad'o est'is jam publik'ig'it'a tut'e cert'e. La reciprok'e kontraŭ'a'j asert'o'j de la kurac'ist'o'j est'is kompar'at'a'j kaj per dik'a'j liter'o'j est'is pres'it'a la demand'o de doktor'o R. al profesor'o Prokop: ”Sinjor'o profesor'o, ĉu vi vol'as asert'i, ke mort'int'o post du'dek kvar hor'o'j ankoraŭ kapabl'as sang'i?”
Por ke est'u nepr'e ne'dub'ind'e, ke ĉi tiu demand'o efektiv'e est'is prononc'it'a, la redaktor'o de La Tag'mez'o deklar'is, ke li aŭd'is ĝi'n per si'a'j propr'a'j orel'o'j, kiam li star'is mal'antaŭ la mur'o apud la kadavr'ej'o. Sed li menci'is ankaŭ, kio'n li ek'sci'is privat'e.
Super la kviet'a ŝton'romp'ej'o kant'is merl'o kaj arb'o'j delikat'e susur'is per si'a unu'a verd'aĵ'o sur dekliv'o. La firmament'o est'is pur'a kiel fenestr'o antaŭ fest'o'tag'o'j.
Supr'e sur la rand'o de la ŝton'romp'ej'o kuŝ'is pal'a jun'ul'o, kaj rigard'is trans la ŝton'min'ej'o'n mal'supr'e'n al lign'a bud'o, ĉirkaŭ kiu kur'ad'is kelk'e da hund'o'j. Ili boj'ad'is incit'it'e. El la bud'o el'ir'is jun'a vir'o, ne mult'e pli aĝ'a ol tiu, kiu kuŝ'is supr'e, kaj kviet'ig'is la hund'o'j'n. Kiam ili ne ĉes'is boj'i, li esplor'rigard'is la ĉirkaŭ'aĵ'o'n. Li vid'is neni'o'n, la jun'ul'o supr'e kaŝ'is si'n.
Kaj tiu'n varm'et'a'n tag'o'n fin'e de april'o la hund'o'j ĉe la bud'o ne vol'is silent'iĝ'i kaj ek'boj'is ankoraŭ kelk'foj'e tia'manier'e, ke la jun'a vir'o ĉiu'foj'e el'ir'is el la bud'o kaj al'kri'is ili'n. Tiam la ali'a super la ŝton'romp'ej'o ĉiu'n foj'o'n si'n'gard'e klin'is la kap'o'n al la ter'o kaj prem'ant'e al la okul'o'j binokl'o'n atent'e rigard'is la loĝ'ant'o'n de la bud'o.
Tiel al'proksim'iĝ'is tag'mez'o kaj en la urb'o ek'son'is fajf'il'eg'o'j, kiu'j son'ad'is je la unu'a kaj je la du'on'o antaŭ la du'a. Tiam de'nov'e mal'ferm'iĝ'is la pord'o de la bud'o kaj la jun'a vir'o, mal'lig'int'e ĉiu'j'n hund'o'j'n, ek'paŝ'is sur la ŝose'o'n. Li est'is mez'statur'a, svelt'a, mal'larĝ'ŝultr'a, li'a vizaĝ'o est'is ne'raz'it'a kaj el sub mal'grand'a ĉapel'o el'iĝ'is sen'zorg'e aranĝ'it'a har'ar'o. Ankaŭ per si'a vest'o li neniel diferenc'is de labor'ist'o'j dung'at'a'j en la periferi'o por krud'a labor'o je mal'bon'a salajr'o.
Li trans'paŝ'is la ŝose'o'n kaj ek'marŝ'is trans herb'ej'o'n al la kontraŭ'a dekliv'o, al la koloni'o Václavka.
Kiam li est'is mal'aper'int'a post dom'o'j, la ali'a al'proksim'iĝ'is si'n'gard'e al la lign'a bar'il'o, kiu ĉirkaŭ'is i'a'n kort'et'o'n ĉirkaŭ la bud'o, sed la hund'o'j komenc'is boj'i tiel furioz'e, ke li — tim'ant'e al'log'i iu'n el la proksim'a brik'far'ej'o — rapid'e for'ir'is nord'e'n kaj laŭ'long'e de legom'ĝarden'o li en'ir'is kamp'o'j'n.
Ĉi tie dekstr'e de la voj'o konduk'ant'a al la tomb'ej'o kresk'is nov'a koloni'o Ladronka. La unu'a'j proksim'a'j dom'et'o'j star'is ankoraŭ nud'e konstru'it'a'j el brik'o'j sen stuk'aĵ'o, la post'a'j sub la mont'et'o, kiu apart'ig'is ili'n de la ŝose'o al Motol, bril'is per hel'a'j, freŝ'a'j kolor'o'j sur la hel'verd'a fon'o de la dekliv'o.
Unu du'famili'a dom'et'o ĉe la fin'o ŝajn'is est'i loĝ'at'a. En mal'ferm'it'a'j fenestr'o'j pend'is larĝ'a'j kurten'o'j kaj en la ĝarden'o, simil'ant'a ebl'e pli dis'hak'it'a'n kamp'o'n, jun'ul'in'o glat'ig'is i'o'n.
La jun'ul'in'o ek'rimark'is la ir'ant'o'n kaj apog'is si'n je pioĉ'o, post'e rapid'e ŝi al'paŝ'is la bar'il'o'n: ”Jarĉjo!”
La jun'ul'o halt'is kaj re'rigard'is mir'ig'it'a.
”Jarĉjo, ĉu est'as vi? Kio'n vi far'as ĉe ni ĉi tie en la kamp'ar'o?”
Kaj kiam la jun'ul'o daŭr'e star'is mal'proksim'e de la bar'il'o kaj ne al'proksim'iĝ'is, la knab'in'o evident'e mal'gaj'e al'don'is: ”Ĉu vi ne vol'as re'kon'i mi'n?”
Nur tiam la jun'ul'o kvazaŭ re'konsci'iĝ'int'e de'met'is la ĉapel'o'n kaj al'paŝ'int'e la bar'il'o'n dezir'is bon'a'n tag'o'n.
Al la bar'il'o fiks'iĝ'is silent'o kaj dis'ig'is ili'n ambaŭ ne mal'pli firm'e.
Ili rigard'is si'n reciprok'e sci'vol'em'e kaj embaras'e kaj est'us ŝat'int'a'j rid'et'i, sed la rid'o for'flug'is de ili. Unu rigard'is en la okul'o'j'n de la ali'a, sed ili rimark'is, ke iu pend'ig'is kurten'o'j'n en la fenestr'o'j kaj ke ne plu est'is ebl'e rigard'i intern'e'n.
”Mi'a dors'o dolor'as jam hodiaŭ.”
Li ne kapabl'is re'ten'i rid'o'n, kiu ŝajn'is est'i tiom mal'proksim'e.
”Mi opini'is, ke vi est'as jam edz'in'iĝ'int'a.”
Ŝi mal'lev'is la okul'o'j'n.
”Do mi ne ŝanĝ'iĝ'is?”
”Je la unu'a rigard'o — ne.”
Ŝi al'paŝ'is sen'per'e al la bar'il'o.
”Kaj je la du'a rigard'o?”
”Terur'a, konstern'ig'a ŝanĝ'o al nepr'a saĝ'iĝ'o.”
Akomod'iĝ'ant'e kun plezur'o al li'a dezir'o, ŝerc'e trakt'i la ne'atend'it'a'n renkont'iĝ'o'n, ŝi don'is al li la man'o'n tra la bar'il'a'j stang'et'o'j: ”Est'u bon'ven'a ĉe ni, sinjor'o doktor'o Kovařík. Aŭ — ĉu mi rajt'as dir'i Jarĉjo?”
” ’La doktor'o’ est'as ankoraŭ antaŭ mi kaj la ’Jarĉjo’ est'as — laŭ mi'a opini'o — iom mal'antaŭ ni; ebl'e ’Kov'a řík’, se est'as permes'it'e pet'i.”
”Ni est'is infan'o'j, kial koler'i?”
Li re'tir'is si'a'n man'o'n.
”Neni'u dir'us, kiom oni pov'as mal'jun'iĝ'i dum unu jar'o.
Vi terur'e mal'jun'iĝ'is kaj pli'saĝ'iĝ'is.”
”Ne tia'grad'e, kiel vi opini'as, sinjor'o Kovařík.”
”Ne'volont'e, sed tamen mi dev'as persist'i pri mi'a asert'o.”
”Kaj ĉef'e ni dev'as disput'i, kiel ni ĉiam disput'is.”
”Vi est'is tre'eg'e obstin'a.”
”Aŭskult'u, Jarĉjo, ĉes'u! Post du monat'o'j ven'is ĉi tie'n la unu'a hom'o, kiu'n mi kon'as, kaj kiu'n mi — ne rid'u — ŝat'as vid'i, kaj li ek'disput'as kun mi.”
Per gest'o li montr'is al la fenestr'o'j.
”Ke vi'a edz'o ne aŭd'u tio'n!”
Ŝi sku'is la ŝultr'o'j'n.
”Li aŭd'u! Ceter'e li ne est'as hejm'e. Ni ne star'u ĉi tie apud la bar'il'o kaj prefer'e en'ir'u rigard'i ni'a'n hejm'o'n.”
”Mi tim'as, ke mi mal'help'us vi'n.”
”Neniel, mi est'as hejm'e sol'a kun la serv'ist'in'o.”
Ŝi kur'is al la ĝarden'pord'et'o kaj ek'ir'is renkont'e al li. Ŝi pren'is li'n je la man'o kaj tir'is li'n post si.
”Ne far'u, kvazaŭ vi hont'us.”
Ŝi konduk'is li'n sur brik'a trotuar'et'o al la dom'o, mal'ferm'is la pord'o'n kaj en'konduk'is li'n en la hal'o'n. Sci'vol'e li ĉirkaŭ'rigard'is la trankvil'a'n, vast'a'n ej'o'n.
”Bel'e vi loĝ'as ĉi tie.”
Ŝi montr'is al li en la ter'etaĝ'o la manĝ'o'ĉambr'o'n, la ĉambr'o'n por fum'ant'o'j, la salon'et'o'n kaj post'e ŝi konduk'is li'n en la supr'a'n etaĝ'o'n.
”Ĉio'n mi dev'as montr'i al vi kaj vi dir'os post'e al mi, ĉu vi trov'as ni'a'n loĝ'ej'o'n bel'a.”
Kiam ili est'is tra'ir'ant'a'j ĉiu'j'n ej'o'j'n kaj en la ĉambr'o por fum'ant'o'j ŝi propon'is al li likvor'o'j'n, ŝi pet'is li'n, ke li nom'u ŝi'n de'nov'e Míla, almenaŭ dum ili est'as sol'a'j.
”Mi ne vol'as, tio ne hav'as senc'o'n.”
”Ĉiam mi far'is tio'n, kio ne hav'as senc'o'n.”
”Bedaŭr'ind'e.”
”Ĉu tio dolor'is vi'n kelk'foj'e? Tio'n vi dev'us rakont'i al mi, sed kiom mi sci'as, vi hav'is serioz'a'n — mi'a di'o, Jarĉjo, ĉiam mi cerb'um'is, kio'n mi vol'as demand'i vi'n. Vi est'is ja mal'liber'ig'it'a en la pun'jur'a juĝ'ej'o!”
”Dank'o'n al di'o, mi est'is nur en la polic'a direkci'o.”
Li vol'is respond'i ŝerc'e, sed li'a voĉ'o iel mal'serv'is li'n.
Míla ankaŭ embaras'iĝ'is kaj rigard'is li'n sen'konsil'e: ”Pardon'u, tiel stult'e mi dir'is tio'n. Ĉu vi long'e koler'os je mi?”
”Mal'facil'e est'as koler'i je vi.”
Ili ambaŭ ek'silent'is kaj ŝajn'is, ke la inter'parol'o fin'iĝ'is.
Tial Kovařík lev'iĝ'is por adiaŭ'i. Sed ŝi al'paŝ'is li'n kaj, met'int'e si'a'j'n man'o'j'n sur li'a'j'n ŝultr'o'j'n, ŝi dev'ig'is li'n de'nov'e ek'sid'i.
”Mi atend'as, ke vi dir'os i'o'n al mi, kaj vi vol'as for'ir'i.
Sid'iĝ'u! Esper'ebl'e mi ne bezon'as cert'ig'i vi'n, kiel tiu afer'o kor'tuŝ'is mi'n, ĝi okaz'is ja kelk'a'j'n paŝ'o'j'n de ĉi tie. Ĉu vi sci'as, ke mi vid'is vi'n, kiam vi est'is for'vetur'ig'at'a? Ĝust'e tiam ni est'is en teatr'o, post'e ni danc'is iom en Colorado, nu kaj kiam ni vetur'is hejm'e'n, ni'a vetur'il'o preskaŭ est'us kun'puŝ'iĝ'int'a kun la vi'a apud la brik'far'ej'o.”
”Mi ne re'kon'is vi'n.”
”Sed mi bon'e re'kon'is vi'n. Mi vol'is vok'i vi'n, sed mi'a edz'o met'is la man'o'n sur mi'a'n buŝ'o'n. Li tre koler'is, ke mi vol'as amik'e al'parol'i iu'n, kiu'n for'vetur'ig'as la polic'o.”
”Atend'u nur, ĝis li ek'sci'os, kiu vizit'is vi'n.”
”Egal'e, li pardon'pet'os post'e sam'e, kiel tiam. Vi est'is ja mal'prav'e kulp'ig'it'a. Ĉu vi dir'os al mi, kiel tio okaz'is?
Oni for'pren'is tiam la gazet'o'j'n de mi, mi vol'is for'kur'i de ĉi tie. Mi sci'as ver'dir'e nur tre mal'mult'e.”
Li rakont'is do al ŝi la okaz'aĵ'o'j'n sur la tomb'ej'o, pri disput'o de la kurac'ist'o'j.
”Tuj kiam oni al'vetur'ig'is mi'n en la polic'a'n direkci'o'n, oni long'e demand'esplor'is mi'n, per kio oni tamen neni'o'n ek'sci'is. La tut'a afer'o influ'is mi'n tiel, ke mi far'iĝ'is iom obstin'a. Ĝis la maten'o oni klopod'is ek'sci'i i'o'n de mi kaj re'ten'is mi'n tie dum kelk'a'j tag'o'j. Nur prem'at'a'j de la publik'o oni liber'las'is, sed gard'is mi'n.”
”Kiom mi sci'as, oni ne trov'is la ver'a'n kulp'ul'o'n.”
”Ankaŭ la tomb'ist'o'n oni dev'is liber'las'i. En'tut'e oni arest'is kvin person'o'j'n inkluziv'e mi'n. Du labor'ist'o'j'n el brik'far'ej'o kaj iu'n vag'ul'o'n. Ĉiu'j est'as jam re'e liber'las'it'a'j; ni ĉiu'j pruv'is alibi'o'n krom la tomb'ist'o, sed tiu nepr'e ne far'is tio'n.”
”Krom vi li est'is plej mult'e suspekt'at'a.”
”Kompren'ebl'e, sed la tut'a afer'o est'is far'it'a tia'manier'e, ke est'is ne'imag'ebl'e al'juĝ'i ĝi'n al iu tomb'ist'o.”
”Ĉu vi opini'as, ke la krim'ul'o est'is ruz'eg'a?”
”Unu'flank'e jes, sed ali'flank'e interes'as mi'n ankaŭ tio, ke la tut'a fatal'a okaz'aĵ'o ŝajn'as hav'i motiv'o'n, pri kiu oni ne parol'is mult'e al la publik'o, kiu tamen ankoraŭ hodiaŭ sen'dorm'ig'as mult'a'j'n hom'o'j'n.”
”Kaj ĉu vi dorm'as?”
”Tre mal'bon'e.”
”Mi pet'as, daŭr'ig'u!”
”Vi sci'as ebl'e, ke la medicin'a scienc'o mal'sukces'is tiam laŭ la publik'a opini'o. Ĉi tiu opini'o ne est'as tut'e prav'a, tamen mult'o ankoraŭ est'as esplor'ot'a. Por la kurac'ist'ar'o est'is grand'a feliĉ'o, ke unu'e oni serĉ'is la kulp'ul'o'n. Ĉiu demand'is: Kiu far'is tio'n? Por ke li pov'u est'i pun'at'a! Sed ebl'e mult'e pli grav'e est'is demand'i: Kio'n ĉio'n li far'is? Mi konjekt'as, ke sur tiu ĉi voj'o oni pli facil'e est'us pov'int'a'j trov'i la far'int'o'n.”
”Do vi ne persist'as, ke tem'as pri krim'o?”
”Ho jes! Tem'as pri krim'o; sed kia'j est'is ĝi'a'j motiv'o'j, tio'n oni ne sci'as!”
Kiam li ek'silent'is por moment'o, Míla observ'is la mal'gras'iĝ'int'a'n profil'o'n de Kovařík.
”Ĉu pli mult'e vi ne dir'os al mi? Mi opini'as, ke vi sci'as pli mult'e, aŭ ke vi i'o'n konjekt'as.”
Li rid'et'is amar'e. Post'e li el'poŝ'ig'is led'a'n paper'uj'o'n kaj prezent'is al Míla gazet'a'n el'tranĉ'aĵ'o'n: ”Iu send'is tio'n al mi, kiam oni liber'las'is mi'n. Tio est'as el'tranĉ'aĵ'o el vesper'ĵurnal'o de la du'a de februar'o.”
Míla ek'pren'is la el'tranĉ'aĵ'o'n kaj leg'is:
Sevilla, la 2an de februar'o (Hav'as). Inter la scienc'ul'ar'o kaj en la publik'o vek'as grand'a'n interes'o'n la okaz'aĵ'o, de kadavr'o de iu bank'ofic'ist'o, transport'it'a en kadavr'ej'o'n la 26an de januar'o, ĝis nun ne mal'varm'iĝ'is. La kurac'ist'o'j opini'as, ke tem'as pri ia spasm'a stat'o de cerb'inflam'o kun simptom'o'j de dorm'o'mal'san'o.
Kiam Míla est'is re'don'ant'a la el'tranĉ'aĵ'o'n, ŝi'a man'o rimark'ebl'e trem'is.
”Tio signif'us?”
Kovařík klin'is la kap'o'n: ”Tio signif'us, ke ni mort'ig'is ŝi'n.”
Ŝi ek'pren'is li'a'n man'o'n.
”Ne kred'u tio'n, tio est'as ja ne'ebl'a. En Sevilla cert'e tem'is pri io ali'a kaj kiu sci'as, kiom da ver'o en'hav'as la sci'ig'o.”
”Mi mem skrib'is tie'n, sed oni respond'is el'turn'iĝ'em'e.
Mi konstat'is nur, ke la koncern'a bank'ofic'ist'o proksim'um'e post tri semajn'o'j mal'varm'iĝ'is.”
”Kaj ĉu vi kred'as, ke ĉi tiu'okaz'e ...?”
”Mi tim'as.”
”Ne tim'u, gazet'a el'tranĉ'aĵ'o est'as ne'taŭg'a pruv'o.”
Kovařík sku'is ne'e la kap'o'n.
”Mi ankaŭ ne vol'as kred'i, tamen kiel mi dir'is: Mi tim'as. Tial mi ne ĉes'os, tial mi ne est'os trankvil'a, ĝis mi ek'sci'os.”
Li ek'star'is kaj emoci'it'a li komenc'is paŝ'ad'i tra la ĉambr'o. Ŝi observ'is li'n kelk'a'n temp'o'n kaj atend'is, ĝis li halt'os antaŭ ŝi. Li far'is tio'n, kiel jam kelk'foj'e pli fru'e, dum li venad'is por ripet'ad'i kun ŝi matematik'o'n, kiu dum la gimnazi'a'j stud'o'j far'is mal'facil'aĵ'o'j'n al ŝi. Li est'is tiam por ŝi pli ebl'e kamarad'o kaj kun'lern'ant'o ol instru'ant'o. Ŝi sci'is do, ke plej bon'e est'as las'i li'n al si mem, se li est'as emoci'it'a. Li ek'rigard'is en ŝi'a'j'n okul'o'j'n.
”Ĉu vi vol'as help'i mi'n?”
”Volont'e, tamen kiu'rilat'e kaj kiel?”
”Io dir'as ĉiam al mi, ke ni ne pov'is erar'i, ke Manj'o mort'is, sed nur post ŝi'a mort'o okaz'is kun ŝi io strang'a, cert'e abomen'ind'a, kiu sci'as. Sed mi kred'as, ke ŝi viv'is de'nov'e, almenaŭ kelk'a'n temp'o'n. Mi kred'as, ke ĉi tiu'okaz'e est'is efektiv'ig'it'a inter'ven'o de ekster'e, per man'o krim'a, tamen tre'eg'e kuraĝ'a kaj pli saĝ'a kaj pli spert'a, ol est'as ni ĝis nun. Kaj tiu man'o ne pov'as est'i tro mal'proksim'e de ĉi tie.”
”Ĉu vi hav'as jam i'a'j'n pruv'o'j'n?”
”Ne, bedaŭr'ind'e, mi hav'as nur konjekt'o'j'n kaj suspekt'o'j'n.”
”Kaj kiel mi pov'us help'i vi'n?”
”Mi opini'as, ke tre facil'e; du okul'par'o'j vid'as pli mult'e ol unu. Ĉiu'j cirkonstanc'o'j atest'as, ke la delikt'o'n efektiv'ig'is iu, kiu bon'e kon'as la cirkonstanc'o'j'n en la tomb'ej'o. Kompren'ebl'e, en'ir'i la tomb'ej'o'n pov'as ĉiu, sed la tomb'ist'o dir'is al mi, ke fremd'a'j person'o'j ven'as ĉi tie'n tre mal'oft'e kaj ne pov'us rest'i ne'atent'at'a'j de li. Ebl'e nur okaz'e de en'tomb'ig'o ven'as kelk'a'j fremd'a'j person'o'j ĉi tie'n, el mal'proksim'a'j kvartal'o'j, sed post'e venad'as nur la plej proksim'a'j parenc'o'j aŭ kon'at'o'j, kiu'j'n la tomb'ist'o baldaŭ kon'as. Do est'as neces'e observ'i nur ĉiu'j'n, kiu'j kutim'e ven'as al la tomb'ej'o. Ne est'as mult'e da ili.
La tomb'ist'o'n mi ne suspekt'as, mi dir'is tio'n jam al vi, li est'as bon'kor'a, iom babil'em'a hom'o kaj mi el'log'is el li ĉio'n, kio'n li sci'is. Kompren'ebl'e mi demand'as li'n si'n'gard'e, sed mi vizit'as la tomb'o'n de Manj'o, tial la tomb'ist'o fid'as mi'n; oni arest'is ja ni'n ambaŭ.”
La re'memor'o pri Mario Votëpková ek'influ'is ambaŭ jun'a'j'n hom'o'j'n. Kovařík ek'silent'is kaj Míla sam'e en'pens'iĝ'int'a embaras'e frot'is per la man'o la tabl'o'rand'o'n. Post'e, kvazaŭ en inter'konsent'o, ili ek'rigard'is si'n reciprok'e.
”Ĉu vi am'is ŝi'n?”
”Mi am'as ŝi'n ja ankoraŭ, kiel neniu'n ali'a'n.”
Ŝi ek'rid'et'is amik'e al li'a'j okul'o'j.
”Mi help'os vi'n kompren'ebl'e, tamen ankoraŭ mi tut'e ne sci'as, kiel!”
”Tuj mi dir'os tio'n al vi. Mi serĉ'as kaj gard'as ĉi tie jam preskaŭ dum tri semajn'o'j kaj esplor'ot'a rest'as al mi ankoraŭ nur ĉi tiu part'o en la direkt'o al Klikovka.”
”Mi konjekt'as, ke ĝis nun vi trov'is ver'ŝajn'e neni'o'n.”
”Ne mult'o'n, sed mi vol'as labor'i laŭ'metod'e. Al vi mi konfid'us nun ĉi tiu'n last'a'n part'o'n. Vi est'as ja sen'dub'e la tut'a'n tag'o'n en la ĝarden'o, atent'u do, ĉu iu preter'ir'as de ĉi tiu flank'o laŭ'long'e de vi'a ĝarden'o.”
”Tio'n mi pov'as jam nun dir'i al vi, ni est'as jam pli ol unu semajn'o'n en la ĝarden'o kaj neni'u preter'pas'as ne'observ'it'a de ni, ĉar ni est'as ĉi tie ver'dir'e en la sol'ej'o. Mi enu'as ĉi tie terur'e, eĉ la plej mal'grand'a mov'o ne pov'as rest'i ne'rimark'at'a de mi; vi aŭd'is ni'a'n hund'o'n, kiam vi ven'is, ĝi gard'as bon'e. Kiam ajn ĝi ek'boj'as, tuj ni kur'as al la fenestr'o, ĉar por ni ĉi tie est'as jam fenomen'o, se iu preter'ir'as.”
Kovařík sen'pacienc'e klin'iĝ'is antaŭ'e'n.
”Ĉu vi suspekt'as iu'n?”
”Ho ne! La hund'o al'boj'as ankaŭ paser'o'j'n por ne mal'kutim'iĝ'i. Ir'u nur iom en la direkt'o al Klikovka por vid'i, kia est'as la voj'o tie. Kaj nun ĝi sek'iĝ'as jam. Ĉi tiu'n voj'o'n neni'u ir'as. Ni mem ir'as la voj'o'n, sur kiu vi ven'is, kvankam ĝi est'as du'obl'e pli long'a. Viv'a est'aĵ'o ne ven'as ĉi tie'n. Ni est'as ĉi tie izol'it'a'j de la mond'o, kvankam ni loĝ'as nur kelk'a'j'n paŝ'o'j'n de Prah'a.
Post moment'o ŝi al'don'is per pli mal'laŭt'a voĉ'o: ”Mi ne est'as kontent'a ĉi tie.”
”Est'as ja bel'eg'e ĉi tie, vi hav'as ĉio'n bon'eg'e aranĝ'it'a, vi loĝ'as kviet'e, izol'e de ali'a'j, neni'u ĝen'as vi'n.”
Amar'et'e kaj preskaŭ mok'e ŝi dir'is: ”Izol'e kaj kviet'e; est'as ĉi tie kvazaŭ en tomb'ej'o.”
”Ne tro'ig'u!”
”Ĉiu'n unu'op'a'n tag'o'n mi en'ĉerk'ig'as vesper'e kaj pri'plor'as ĝi'n, kvazaŭ mort'nask'it'a'n. Tomb'ej'o est'as en mi kaj ĝi en'hav'as jam long'a'j'n vic'o'j'n de tia'j tomb'et'o'j.”
”Míla, ne est'u sentimental'a, tio ne bel'aspekt'ig'as vi'n.”
”Mi sci'as tio'n, tamen est'u ĉi tie anstataŭ mi. Mi ŝat'us vid'i, kiel la afer'o impres'us vi'n.”
”Vi ja ne loĝ'as mal'proksim'e de Prah'a. Kiu mal'help'as vi'n, ke vi for'ir'u, kiam ajn plaĉ'as al vi?”
Ŝi kun'met'is rapid'e la man'o'j'n kaj post'e ŝi dis'met'is ili'n de'nov'e, sign'ant'e cirkl'o'n ĉirkaŭ si: ”Kaj tio ĉi? Ĉu mi pov'as las'i ĉi tie la serv'ist'in'o'n sol'a?
Ĉiam mi est'as okup'it'a de io. Simpl'e mi hav'as ĉiam et'a'j'n zorg'o'j'n dum la tut'a tag'o kaj eĉ vesper'e mi ne trov'as kviet'o'n.”
”Mi supoz'is, ke monaĥ'in'o pov'us loĝ'i ĉi tie.”
”Unu'flank'e mi ne est'as monaĥ'in'o kaj ali'flank'e vi tre'eg'e erar'as. Vi ne pov'as imag'i, kiel oni est'as lig'at'a per tia dom'et'o; ĝi est'as ret'o, cert'e ne pez'a, sed oni ne kapabl'as si'n liber'ig'i el ĝi. Maten'e oni vek'iĝ'as, la tut'a'n tag'o'n oni ne ĉes'as labor'i kaj subit'e est'as jam vesper'o. Post'e oni re'rigard'as kaj vid'as, ke neni'o est'as far'it'a.”
Ŝi rimark'is li'a'n ne'kred'em'a'n rid'et'o'n kaj embaras'iĝ'is.
”Mi rakont'as al vi sen'senc'aĵ'o'j'n, kiu'j'n vi ne vol'as aŭskult'i.”
”Tio'n mi ne dir'is, sed vi ŝajn'as al mi tre ŝanĝ'it'a. Tiel labor'em'a subit'e.”
”Rid'u nur, sed hont'ind'a est'as ĝust'e tio, ke oni far'iĝ'as labor'em'a sen propr'a vol'o. Mi hav'as grand'a'n suspekt'o'n kaj mi eĉ menci'is jam tio'n al Karlo.”
”Kiu est'as tio?”
”Nu do, mi'a edz'o, la estim'at'a sinjor'o Horálek, kompani'an'o de la firm'o Hor'a & Ko. Vi sci'as neni'o'n, iel vi forges'is pri mi.”
”Pardon'u, sinjor'in'a moŝt'o, nur pri vi'a edz'o. Kaj koncern'e tiu'n suspekt'o'n, ĉu vi bon'vol'us klar'ig'i ĝi'n al mi?”
”Nu, mi supoz'as, ke li konstru'ig'is la dom'o'n ĝust'e ĉi tie, ke li hav'u mi'n bon'e kaŝ'it'a.”
”Vi hav'as ja najbar'o'n!”
”Sinjor'o'n Hor'a, mi pet'as, kaj li'a'n estim'at'a'n mastr'in'o'n. Tiu hom'o ĝust'e mank'is ĉi tie! Se mi est'us sci'int'a, kia li est'as, neniam mi est'us konsent'int'a, ke ni konstru'u la dom'o'n ĉi tie.”
”Kiel ofend'is vi'n tiu abomen'ul'o? Iom'et'e mi kon'as li'n.”
”Neniel! Tio'n mi bezon'us ankoraŭ! Sed li est'as flat'ruz'a, flat'serv'em'a; mi ne pov'as dir'i, ke li est'us trud'em'a, li est'as ja tut'e bon'kondut'a, sed por mi li est'as abomen'a; kiam li al'parol'as mi'n, kvazaŭ tro dorlot'it'a'n knab'in'et'o'n, mi ŝat'us lig'i saliv'tuk'et'o'n ĉirkaŭ li'a kol'o, por ke li ne mal'pur'ig'u si'n per saliv'o'j.”
”Tio pli'bel'ig'us li'n. Kaj li'a mastr'in'o?”
”Vir'in'aĉ'o, neni'o ali'a ol vir'in'aĉ'o. Krom tio surd'eg'a kvazaŭ arb'o'trunk'o, kiel — kun permes'o — oni dir'as. Tio ĉagren'as mi'n, kiam mi lud'as fortepian'o'n.”
”Vi lud'is bel'eg'e fortepian'o'n.”
”Jes, mi lud'is, sed nun mi ne hav'as temp'o'n por ekzerc'i. Nun mi lud'as per radi'o. Aŭskult'u, Jarĉjo, ia'foj'e ĝi est'as bon'a. Atend'u iom, mi montr'os ĝi'n al vi.”
Ŝi kur'is en la manĝ'o'ĉambr'o'n kaj post moment'o ŝi re'ven'is, ŝov'ant'e antaŭ si i'o'n, kvazaŭ pri'serv'a'n tabl'o'n sur kaŭĉuk'a'j rad'et'o'j. El la supr'a tabul'o el'salt'is kadr'a anten'o, sub mal'ferm'it'a pord'et'o aper'is du grand'a'j kaj da mal'grand'a'j buton'o'j.
Li al'paŝ'is la tabl'o'n kaj tra'rigard'is krom'ordinar'a'n aranĝ'o'n de neces'aĵ'o'j de la super'heterodin'o kun amplif'il'o en unu kest'et'o. Inter'temp'e Míla Horálková serĉ'is en la program'o.
”Jen ni hav'as Londonon, sed tag'mez'e kaj baldaŭ post'tag'mez'e ĝi kutim'e ne est'as bon'e aŭd'ebl'a. Ĉu vi dezir'us Parizon? Koncert'o'n de Cavin-orkestr'o?”
Ŝi ne atend'is respond'o'n kaj du mal'grand'a'j man'o'j ek'pren'is la buton'o'j'n. Ili ne manipul'is long'e, tuj mol'a muzik'o de arĉ'instrument'a orkestr'o plen'ig'is la ĉambr'o'n.
Est'is neces'e nur iom ĝust'son'ig'i ĝi'n.
”Mi hav'as ankaŭ super'heterodin'o'n, sed nur de du'cent ĝis sep'cent.”
”Ĉi tiu est'as ĝis du mil. Rigard'u, ĉi tie intern'e oni komut'as oscil'ator'o'n. La maŝin'o est'as bon'a. Hor'a donac'is ĝi'n al mi je Krist'nask'o, li kun'port'is ĝi'n el Amerik'o.”
La staci'o lud'is sufiĉ'e fort'e, Míla mild'ig'is la son'o'n per potenciometr'o.
Silent'e ili aŭskult'is la muzik'o'n, kiu flat'e iom post iom okup'is ili'n. Nerv'o'j kaj muskol'o'j vek'iĝ'ad'is, mal'kviet'a dolĉ'ec'o est'is trans'verŝ'at'a per la sang'o en brak'o'j'n kaj krur'o'j'n. Míla Horálková frap'et'ad'is la plank'o'n per la ŝu'et'pint'o kaj Kovařík ek'rimark'is, ke per fingr'o'j li tambur'as sur la tabl'o.
Kaj subit'e Míla star'is antaŭ Kovařík.
”Mi dev'as.”
Li pren'is ŝi'n delikat'e ĉirkaŭ la tali'o kaj ŝi met'is si'a'n man'o'n sur li'a'n ŝultr'o'n.
En Parizo oni de'nov'e ek'lud'is, eĉ fokstrot'o'n.
La muzik'a ritm'o ek'okup'is ili'n ambaŭ kaj al'proksim'ig'is unu al la ali'a. Post'e kelk'a'j varm'eg'a'j takt'o'j kun'ig'is ambaŭ jun'a'j'n korp'o'j'n kaj ili ne dis'iĝ'is plu.
Se la unu'a'j paŝ'o'j kaj figur'o'j est'is sci'vol'a'j kaj pli ebl'e re'memor'ig'a'j, varm'a emoci'o de pied'o'j, kiu de la plank'o dis'vast'iĝ'is en la tut'a'n korp'o'n, rav'ig'is kaj for'rab'is de ili la konsci'o'n pri la tut'a ĉirkaŭ'aĵ'o.
La muzik'o, kvankam tre delikat'a, tamen solid'a, est'is sang'o por la korp'o'j, kiu'j venk'it'a'j obe'is freŝ'a'n ritm'o'n.
La brak'o'j de Kovařík far'iĝ'is firm'a'j kaj la krur'o'j pli profund'e ir'is renkont'e al la ali'a'j.
Míla fleks'it'a de la muzik'o las'is for'port'i si'n sen'rezist'e kaj si'n'don'e kvazaŭ vel'o de la vent'o.
Post'e oni ĉes'is lud'i kaj Horálková kaj Kovařík ek'sid'is en klub'seĝ'o'j'n.
Ili ne rigard'is unu la ali'a'n, sed tra la fenestr'o'j al la verd'a'j kamp'o'j. Ŝi ek'parol'is per iom mal'laŭt'a voĉ'o: ”Ĉu vi kred'as, Jarĉjo, je kamarad'ec'o, je amik'ec'o inter vir'o kaj vir'in'o?”
Li respond'is nur post moment'o: ”Por dir'i la ver'o'n, mi ne kred'as, tamen io simil'a est'as ebl'a.”
”Ekzempl'e?”
”Ne est'as neces'e ir'i mal'proksim'e'n. Ni du. Mi est'is vi'a instru'ant'o, kvankam mi est'is nur kvin jar'o'j'n pli aĝ'a. La konfid'o'n al mi don'it'a'n, mi ne pov'is tromp'i. Vi kon'as mi'n. Kiam vi plen'kresk'is, vi edz'in'iĝ'is pas'int'jar'e en printemp'o. Mi inter'kon'at'iĝ'is kun Manj'o; proksim'um'e antaŭ du jar'o'j mi ek'vid'is ŝi'n la unu'a'n foj'o'n. Vi sci'is pri tio kaj ne preter'las'is pik'i mi'n iom de temp'o al temp'o.”
”Nepr'a ver'o.”
”Vi'a'n edz'in'iĝ'fest'o'n mi part'o'pren'is kvazaŭ viv'a dokument'o pri sen'senc'o de vi'a'j stud'o'j.”
”Vi bon'dezir'is mi'n ironi'e al plu'a'j stud'o'j, kio rezult'ig'is mok'rid'o'j'n.”
”La societ'o est'is jam iom tro gaj'a kaj konfuz'ig'is mi'a'j'n vort'o'j'n. Tamen, por ke ni fin'parol'u, vi hav'is la vi'a'n, mi hav'is la mi'a'n. Do ni pov'is est'i kamarad'o'j.”
”Sed vi am'is Manj'o'n kvazaŭ kamarad'o.”
Tro mal'fru'e ŝi ek'kon'is, ke la uz'it'a'j vort'o'j ne est'is konven'a'j. Ili ek'pens'is pri la mal'delikat'e ne'lert'a'j vort'o'j de la gazet'o'j pri la rezult'o de la sekc'ad'o. Ambaŭ ili ruĝ'iĝ'is kaj ek'silent'is.
Ek'son'ant'a tang'o for'ig'is ili'a'n embaras'o'n. Mal'rapid'a ritm'o permes'is al ili, ke ili fin'medit'u: la pens'o'j far'iĝ'is pli konkret'a'j. Kovařík kaj Horálková al'proksim'iĝ'ad'is dens'e unu al la ali'a nur, se tio est'is ne'evit'ebl'a. Li rimark'is baldaŭ, ke ŝi klopod'as gvid'i li'n, mal'ebl'ig'ant'e tia'j'n figur'o'j'n, kiu'j rezult'ig'us nepr'a'n ek'tuŝ'o'n de ili'a'j korp'o'j. Pro ia obstin'o li komenc'is kontraŭ'i ŝi'n. Tiel okaz'is, ke ili renkont'iĝ'is kelk'a'n foj'o'n iom pli fort'e, ol li mem vol'is. Li klopod'is venk'i ŝi'a'n kontraŭ'star'o'n vol'ant'e est'i pli fort'a kaj tiel li'a'j man'o'j pruv'iĝ'is, est'i pli firm'a'j, ol li mem konsci'is.
Ŝi kontraŭ'star'is, sed lac'iĝ'is, post'e venk'it'a ŝi konfid'is si'n al li'a'j brak'o'j kaj krur'o'j.
La muzik'o est'is vent'o kaj ili est'is du foli'o'j sur akv'o'supr'aĵ'o. Kvazaŭ de akv'o ili est'is for'port'at'a'j, post'e ili re'ven'ad'is sub'konsci'e por mir'i renkont'ant'e unu la ali'a'n sen'per'e vizaĝ'o'n al vizaĝ'o. Ili'a'j pens'o'j ferm'is la okul'o'j'n kaj la okul'o'j de ili ambaŭ est'is sen'pens'a'j.
La ritm'o de la krur'o'j kaj man'o'j trans'ir'is en ili'a'j'n koks'o'j'n kaj ventr'o'j'n, kaj ili agord'it'a'j je la sam'a ton'o trem'is unu en man'o'j de la ali'a.
Post'e de'nov'e ek'silent'is la amplif'il'o kaj Kovařík kaj Horálková fal'is en klub'seĝ'o'j'n pli lac'a'j kaj pli emoci'it'a'j.
Li frot'is unu man'o'n per la ali'a por kviet'ig'i ili'n, ŝi mord'is si'a'j'n lip'o'j'n.
”Mi ne supoz'is, ke vi danc'as tiel bon'e. Vi tre ĝoj'ig'us mi'n, se ni pov'us renkont'iĝ'i, nu, ni dir'u, ebl'e en Colorado.”
”Kie est'as tio?”
”Ho ve, vi sci'as mal'mult'o'n kaj tamen vi danc'as tiel bon'e.”
Ŝi komenc'is pri'skrib'i al li la plej nov'a'n danc'amuz'ej'o'n de Prah'a. Ŝi parol'is rapid'e, ĉar la propr'a parol'o influ'is ŝi'n kvazaŭ mal'sek'et'a tuk'o met'it'a sur la frunt'o'n. Nov'a tang'o ne mal'help'is ili'n plu daŭr'ig'i la inter'trakt'o'n pri la nov'a task'o de Horálková kaj, antaŭ ol la danc'o fin'iĝ'is, ŝi promes'is al Kovařík, ke dum la tut'a tag'o ŝi gard'os kaj eĉ la serv'ist'in'o'n Bêlka ŝi dev'ig'os help'i.
”Post unu semajn'o mi atend'os vi'n ĉi tie; ven'u do, mi'a edz'o post'tag'mez'e ne kutim'as rest'i hejm'e. Mi ne konjekt'as, ke mi trov'os i'o'n, sed mi est'as tre sci'vol'a, kio'n vi al'port'os al mi.”
Ili ne kapabl'is rezist'i nov'a'n fokstrot'o'n, kiu'n ili destin'is por adiaŭ'i. Ĝi est'is bru'a kaj rapid'a; inter'parol'ant'e per la krur'o'j kaj korp'o'j ili ne hav'is temp'o'n por parol'i buŝ'e.
Laŭt'a aplaŭd'o dis'ig'is ili'n. Tre surpriz'it'a'j ili re'turn'rigard'is al la pord'o, kie aplaŭd'is la fort'a'j man'o'j de la edz'o de Míla.
”Tiel vi plaĉ'as al mi, infan'o'j. Sinjor'o Kovařík, vi ne riproĉ'os mi'n ebl'e, ke mi nom'as vi'n tiel. Tamen, Míla est'as infan'o kaj, se vi tiel bon'e akord'iĝ'as, tio pli'bel'ig'as vi'n ambaŭ tut'e sam'e. Ĉu vi sci'as, ke mi observ'as vi'n jam kelk'e da minut'o'j?”
Míla inter'temp'e re'konsci'iĝ'is.
”Vi tim'ig'is mi'n; mi ne sci'is, ke vi ven'os. Jen, sinjor'o Kovařík est'is tiel ĝentil'a ven'i al ni, kiam strang'a afer'o konduk'is li'n ĉi tie'n en la kamp'ar'o'n.”
”Tre ĝoj'ig'e! Permes'u, ke mi bon'ven'ig'u vi'n, kvankam mi ven'is ver'dir'e iom tro mal'fru'e, sed mi vid'as je mi'a grand'a plezur'o, ke vi sent'as vi'n ĉi tie bon'eg'e kaj kvazaŭ hejm'e.”
Kovařík hezit'is respond'i, ne'kapabl'a trov'i taŭg'a'n vort'o'n. Míla diven'int'e tuj li'a'n embaras'o'n rapid'is help'i li'n: ”Fier'e mi montr'is ni'a'n radi'o'aparat'o'n al li kaj, kiel vi sci'as, mi ne kapabl'is rezist'i. Sinjor'o Kovařík danc'as bon'eg'e.”
Sinjor'o Horálek de'met'is mal'pez'a'n angl'a'n super'vest'o'n kaj al'paŝ'is sonor'il'et'o'n por ven'ig'i la serv'ist'in'o'n.
”Ne sonor'ig'u, ŝi est'as supr'e kaj ne aŭd'os vi'n.”
”Do vi sen'kulp'ig'os mi'n, mi pend'ig'os la vest'o'n mem, tuj mi re'ven'os.”
Tuj kiam li mal'aper'is mal'antaŭ la pord'o, Míla met'int'e fingr'o'n sur la buŝ'o'n, dir'is rapid'e al Kovařík: ”Atent'u, ne al'parol'u mi'n tro intim'e, se li ĉe'est'as. Li est'as tia strang'ul'o!”
Kovařík ek'pens'is, ke li est'us ankaŭ tia strang'ul'o, sed ne rest'is temp'o al li por respond'i; Horálek de'nov'e en'paŝ'is la ĉambr'o'n.
”Infan'o'j, ĉu vi manĝ'is i'o'n?”
Sinjor'o Kovařík rifuz'is, nur iom da likvor'o li akcept'is.
Li nur por moment'o flank'e'n'salt'is ĉi tie'n.
”Flank'e'n'salt'is kaj salt'et'ad'is. Nu, mi ne riproĉ'as, nur sen'intenc'e el'flug'is la vort'o'j el mi'a buŝ'o. Ĉu vi koler'as, sinjor'o Kovařík? Mi sci'as, nur Míla tuj koler'iĝ'as pro ĉiu mal'grav'aĵ'o. Sed ni vir'o'j...”
Li verŝ'is likvor'o'n en du kalik'et'o'j'n kaj prezent'is al Kovařík.
”Je vi'a san'o!”
Tuj kiam Horálek rimark'is, ke Kovařík lev'iĝ'as por adiaŭ'i, li ne las'is li'n el'parol'i.
”Nu do, vi ne for'ir'os, kiam mi ven'is, mi dev'us post'e est'i ĵaluz'a je Míla. Vi manĝ'os iom kun ni kaj mi ek'sci'os esper'ebl'e tiu'n strang'a'n afer'o'n, kiu'n menci'is Míla kaj kiu konduk'is vi'n sur ni'a'n for'las'it'a'n voj'o'n.”
Míla pret'ig'is por manĝ'o mal'grand'a'n tabl'o'n en la manĝ'o'ĉambr'o kaj post ne'long'e mal'grand'a elektr'a samovar'o liver'is al ili bol'ant'a'n akv'o'n por te'o. La inter'parol'o pri'tem'is la temp'o'n antaŭ unu-du jar'o'j. Horálek est'is sufiĉ'e delikat'sent'a por ne ĝen'i Kovaříkon per tro da demand'o'j kaj Kovařík lim'ig'is si'a'n parol'o'n al kelk'a'j vort'o'j. Konkret'e Horálek klar'ig'is nur si'a'n ne'atend'it'a'n al'ven'o'n. Hor'a aĉet'is loĝi'o'n la por hodiaŭ'a prezent'o en la Naci'a Teatr'o kaj invit'is ili'n. Ĉar ili est'is nur tri, Horálek invit'is Kovaříkon. Ĉi tiu hezit'is, sed kiam li ek'sent'is, ke Míla per la pied'o prem'as li'a'n pied'o'n, kaj kiam ĉi tiu prem'o daŭr'e pli'grand'iĝ'ad'is, li akcept'is la invit'o'n.
Kovařík baldaŭ post'e adiaŭ'is, tamen de'nov'e li dev'is cert'ig'i la ge'edz'o'j'n, ke li ven'os en Naci'a'n Teatr'o'n en la parter'loĝi'o'n numer'o kvin.
La koridor'o'j de la Naci'a Teatr'o est'is plen'e lum'ig'it'a'j.
Kant'is la fam'a Mazetti kaj la pli'alt'ig'it'a'j prez'o'j kaj pli'grand'ig'it'a luks'o de la vizit'ant'in'o'j postul'is do pli mult'e da lum'o. Proksim'e al la sep'a, la vic'o de aŭtomobil'o'j sur la kaj'o konsider'ind'e long'iĝ'is. Bril'is la glat'a'j surfac'o'j de la aŭtomobil'o'j, bril'is la graci'a'j kaj mal'graci'a'j lini'o'j de la krur'o'j en silk'a'j ŝtrump'o'j, bril'is la or'o, el kiu ĵet'ad'is fulm'o'j'n bril'ant'a'j diamant'o'j.
La man'o de la pord'ist'o el'ŝel'ig'ad'is el la aŭtomobil'o'j kolor'a'j'n kaj ŝmink'it'a'j'n kern'o'j'n, la ŝel'o'j — aŭtomobil'o'j — re'vetur'ad'is en kurb'a lini'o kaj ili'a vic'o kresk'is.
Kovařík, kvazaŭ nigr'a gut'o, est'is mal'aper'ant'a en svarm'ant'a'j voĉ'o'j kaj korp'o'j, en varm'a aer'o tro plen'a de el'spir'o'j kaj parfum'o'j de ĉiu'j nuanc'o'j. Kelk'foj'e li salut'is, sed la river'eg'o de hom'o'j flu'ant'a intern'e'n ne permes'is halt'i kaj ek'parol'i kelk'a'j'n vort'o'j'n. Li las'is port'i si'n ĉirkaŭ'it'a jen per ost'o'j jen per tro gras'a karn'o, hav'ant'e la naz'o'n ĉiam plen'a de akr'a'j kaj incit'em'a'j parfum'o'j kaj de varm'eg'a spir'o de ŝmink'it'a'j korp'o'j.
La loĝi'o numer'o kvin est'is ankoraŭ ŝlos'it'a. Li atend'is do kvazaŭ glu'it'a al la koridor'a mur'o.
”Jen li est'as,” ek'son'is la voĉ'o de Míla Horálková sen'per'e ĉe li'a vizaĝ'o.
Post reciprok'a salut'o kun Horálek, tre elegant'a en salon'vest'o, li klin'salut'is ankaŭ gras'et'a'n sinjor'o'n, kiu prem'is si'n post ili, ŝvit'o'plen'a kaj ruĝ'vizaĝ'a. Est'is Hor'a, kies kvin'dek'jar'o bon'e reprezent'is si'n per rond'a vizaĝ'o kaj proporci'a ventr'o, minac'ant'a krev'ig'i la blank'a'n surfac'o'n de amel'it'a ĉemiz'o.
Ili en'ir'is la loĝi'o'n, ĝust'e kiam la rigard'ant'ej'o mal'lum'iĝ'is. Tial Kovařík kaj Hor'a don'is nur la man'o'j'n al si.
Mil'a invit'is Kovaříkon, ke li ek'sid'u apud ŝi, la ceter'a'j du sid'iĝ'is mal'antaŭ ili. Kaj sam'temp'e plen'ig'is jam la ej'o'n delikat'a'j son'o'j de violon'o'j kaj flut'o'j.
Post kelk'a'j moment'o'j Kovařík ek'sent'is sur si'a krur'o la varm'o'n de la oval'a tibi'karn'o de Míla. Tiu varm'o ne for'las'is li'n dum la tut'a temp'o, kiam la rigard'ant'ej'o est'is sen'lum'a.
Mazetti triumf'is kaj la aplaŭd'o'j post la unu'a akt'o ne vol'is fin'iĝ'i. La kurten'o est'is ankoraŭ supr'e'n'tir'at'a, kiam Horálková kun Kovařík est'is en'ir'ant'a'j la teatr'a'n promen'ej'o'n. Oft'a'j salut'o'j ne las'is al ili eĉ moment'o'n por daŭr'a inter'parol'o, kiu krom tio est'is inter'romp'at'a per ĉen'o de al'rid'et'o'j, per kiu'j Míla lig'ad'is si'a'j'n kon'at'o'j'n. Kaj est'is konsider'ind'a seri'o da ili. De temp'o al temp'o ek'son'is inter'ĵet'it'a vort'o: Colorado. Ĝi est'is deviz'o, el'vok'ant'a ekzalt'it'a'n ek'rid'et'o'n aŭ pli rapid'a'j'n ek'mov'o'j'n de okul'har'o'j.
Míla kap'jes'ad'is ĉi tiu'n deviz'o'n, mem ne prononc'ant'e ĝi'n.
Apog'it'a je la brak'o de Kovařík ŝi balanc'et'is sur si'a'j graci'a'j krur'o'j en or'kolor'a grand'a tualet'o, kiu tamen pli prav'e merit'is kiu'n ajn ali'a'n nom'o'n, ol ”grand'a”. Kovařík, rigard'ant'e si'a'n kun'ul'in'o'n de la flank'o, ne pov'is ne konstat'i, ke tia'n tualet'o'n ŝi est'us sur'met'ont'a prefer'e nur, ĝis ŝi'a'j brak'o'j kaj ŝultr'o'j iom pli'rond'iĝ'os. Sed li ne pov'is ne'i, ke la nud'a'j brak'o'j, ŝultr'o'j, la dors'o profund'e nud'ig'it'a kaj precip'e la risk'a dekolt'o, el'met'ant'a al ĉies rigard'o'j du embaras'it'a'j'n mam'o'j'n, malgraŭ ili'a et'form'ec'o kaj delikat'ec'o, efik'is sufiĉ'e incit'ig'e. Ĝis nun li ne hav'is okaz'o'n por pri'taks'i la mal'long'ec'o'n de la jup'o de Míla, sed sincer'e admir'ant'a'j rigard'o'j de la vir'o'j, kiu'j promen'is aŭ observ'is ili'n ĉe la pord'o, ne las'is li'n eĉ moment'o'n en dub'o.
Varm'a mem'am'o tra'penetr'is li'n kaj tut'e ne atent'ant'e, ke neni'u rimark'us, se li promen'us ĉi tie ebl'e eĉ sen kravat'o, li prem'is la man'o'n de Míla al si'a koks'o. Eĉ i'a'n kontent'ig'o'n vek'is en li palpebr'um'a'j ŝtel'rigard'o'j de grand'a part'o de vir'o'j, kiu'j konduk'ant'e jun'ul'in'o'n aŭ edz'in'o'n, kun kiu'j ili vigl'e inter'parol'is, serĉ'is per okul'o'j ekscit'o'n en la dekolt'o de Míla. Mem ankaŭ li ne preter'las'is moment'o'j'n kaj Míla per man'prem'o mal'kaŝ'is, ke ŝi observ'as li'n. Ŝi admon'is li'n, ĉar li'a task'o est'as ja, ke li rest'u iom flegm'a kaj sen'riproĉ'a. Tamen li pov'is ĝoj'i, ke la ali'a'j dev'as ŝtel'i, sed li, hav'ant'e super'flu'o'n da ĉio, pov'as rezign'i.
Unu'sol'a vort'et'o: Colorado, ĵet'it'a kvazaŭ flor'o, re'konsci'ig'is li'n.
Sonor'il'et'o'j vok'is al la rigard'ant'ej'o; river'o'j da promen'ant'o'j en'flu'is tie'n kaj kovr'is la seĝ'o'j'n. Kiam mal'hel'iĝ'is, Kovařík akcept'is la tibi'karn'o'n de Míla kompren'em'e kaj dank'em'e, proksim'um'e tiel, kvazaŭ oni est'us prezent'int'a al li binokl'o'n, kiu est'as aparten'aĵ'o de teatr'a loĝi'o kaj kiu'n oni ne pov'as rifuz'i, se ĝi est'as komplez'e propon'at'a kaj oni ne vol'as est'i mal'ĝentil'a.
La du'a paŭz'o est'is mal'long'a, ili rest'is do en la loĝi'o.
Binokl'o'j direkt'is si'n al Míla, kvazaŭ mal'sat'a'j abel'o'j al tili'a flor'o. Ankaŭ ĉi tie ŝi'a freŝ'a kaj incit'em'a aper'aĵ'o mal'ferm'ad'is vir'a'j'n naz'o'j'n eĉ de mal'proksim'e. Ĝoj'is ne nur la okul'o'j ekscit'iĝ'ant'e, sed est'is ankoraŭ io sub la okul'o'j, kio ek'trem'ig'ad'is kaj mal'trankvil'ig'ad'is.
La sen'signif'a inter'parol'o ne postul'is, ke Kovařík dediĉ'u si'a'n tut'a'n atent'em'o'n al ĝi, tial li amuz'iĝ'is observ'ant'e kelk'a'j'n vir'o'j'n, kiu'j'n li elekt'is tiu'cel'e. Li'a observ'o fin'iĝ'is per konklud'o, ke est'us nur natur'e, se ĉi tiu'j bon'e vest'it'a'j sinjor'o'j ankaŭ hen'u.
En la last'a akt'o Mazetti est'is tre'eg'e perfekt'a, ke eĉ frost'o'n oni sent'is ek'tuŝ'i la dors'o'n. Ŝi'a voĉ'o penetr'is tra la aer'o super la seĝ'o'j kvazaŭ damasken'a glav'o bril'ant'a, elast'a kaj sen'riproĉ'a tiel, ke eĉ bedaŭr'i oni dev'is la sen'mank'ec'o'n, kiu memor'ig'is perfekt'a'n motor'o'n de aeroplan'o ĝoj'e bru'ant'a alt'e super ni, ĝust'e tiel alt'e por kompren'i kaj ne'refut'ebl'e koncept'i, kiel perfekt'e ni est'as glu'it'a'j sur la ter'o.
Aplaŭd'o, mult'e da aplaŭd'o kaj post'e ankoraŭ aplaŭd'o. Mazetti ŝanĝ'iĝ'is en bird'o'n, kiu balanc'iĝ'as sur verg'et'o ĉiam riverenc'ant'e.
La pord'ist'o preskaŭ romp'iĝ'ad'is riverenc'ant'e. La aŭtomobil'pord'et'o'j klak'ad'is kaj la aŭtomobil'o'j for'start'ad'is unu post ali'a al la strat'o'j de Prah'a.
Apog'it'a al la ŝultr'o'j de si'a edz'o Míla kun ferm'et'it'a'j okul'o'j kant'et'is du'on'laŭt'e kant'o'n, en kiu Colorado rim'iĝ'is je Eldorad'o.
Hor'a rigard'is re'turn'e, li sid'is apud Kovařík sur la antaŭ'a seĝ'o, ek'rid'et'is al Míla kaj kri'is tra tub'et'o al la ŝofor'o: ”Colorado!”
La fenestr'o'j de la aŭtomobil'o mal'hel'iĝ'is, nom'e la aŭtomobil'o ek'vetur'is flank'e'n de la lum'ig'it'a bulvard'o en la mal'lum'a'j'n strat'et'o'j'n de la Mal'nov'a Urb'o. Ĝi mal'rapid'ig'is la vetur'o'n kaj fin'e ĝi halt'is sen'bru'e.
Ili el'paŝ'is kaj Hor'a send'is si'a'n aŭtomobil'o'n hejm'e'n.
La fenestr'o'j de la dom'o'j en la strat'o est'is ĉiu'j sen'lum'a'j. Kovařík van'e klopod'is orient'i si'n en ĉi tiu mal'larĝ'a strat'et'o; laŭ la turn'o'j de la aŭtomobil'o li konjekt'is, ke oni est'as ie mal'antaŭ la Long'a Strat'o, tamen jam proksim'e al la river'o. Li supoz'is, ke ĉi tiu Colorado ne hav'os lum'reklam'o'j'n, tamen li ne atend'is, ke eĉ per lamp'et'o ĝi ne est'os sign'it'a.
Tuj kiam la aŭtomobil'o for'vetur'is, al'paŝ'is ili'n vir'o, ĝis tiam promen'int'a sol'a sur la trotuar'o kaj salut'is ili'n profund'e riverenc'ant'e.
Sen'vort'e ili sekv'is li'n kelk'a'j'n paŝ'o'j'n kaj halt'is antaŭ grand'a pord'eg'o. La vir'o sonor'ig'is kaj post ne'long'e mal'ferm'iĝ'is en la grand'a pord'eg'o mal'grand'a pord'et'o, lum'stri'o el'ŝpruc'is sur la trotuar'o'n. Ili en'ir'is, Hor'a kiel unu'a.
La pord'ist'o en livre'o ferm'is la pord'et'o'n kaj gvid'is ili'n tra koridor'o, kiu neniel diferenc'is de ali'a'j koridor'o'j de ordinar'a'j lu'dom'o'j en Prah'a. Tamen ili ne turn'is si'n mal'dekstr'e'n al la ŝtup'ar'o, sed la pord'ist'o de'nov'e mal'ferm'is mal'grand'a'n pord'et'o'n en pord'eg'o konduk'ant'a al ĝarden'o. Li esting'is lum'o'n en la koridor'o kaj gvid'is la mal'grand'a'n societ'o'n tra la ĝarden'o. En la mal'lum'o ne est'is konstat'ebl'e, kiel vast'a ĝi est'as, nur la mal'dens'a'j supr'o'j de ali'a'j arb'o'j reflekt'iĝ'is mal'hel'e sur la pli hel'a ton'o de nub'o'j et'e lum'ig'at'a'j per strat'lantern'o'j. La gvid'ant'o pri'lum'is la voj'o'n per elektr'a lamp'et'o.
Ankoraŭ ne est'is aŭd'ebl'a iu voĉ'o aŭ son'o. Nur proksim'um'e post cent paŝ'o'j ili ven'is al la pavilon'o.
La gvid'ant'o de'nov'e sonor'ig'is. Kiam ĉi tie la pord'o mal'ferm'iĝ'is, la al'ven'ant'o'j ek'aŭd'is obtuz'a'n, flat'a'n muzik'o'n.
Ili en'ir'is kaj mal'aper'is en luks'a, modern'a mond'o. La koridor'o vast'iĝ'is al larĝ'a ej'o antaŭ vest'ej'o'j, ĝi est'is ornam'it'a nur per blank'a marmor'o kaj per grand'a'j veneciaj spegul'o'j. Bel'a'j jun'ul'in'o'j de'pren'is la mantel'o'j'n.
Míla, ord'ig'ant'e si'a'n tualet'o'n antaŭ spegul'o, rigard'is en ĝi Kovaříkon per bril'eg'a kaj kontent'a rid'et'o, ja Kovařík, se iu demand'us li'n kaj li ne hont'us esprim'i si'a'n pens'o'n, dir'us: per feliĉ'a al'rid'et'o. Iom surpriz'is li'n, ke ŝi akcept'is la brak'o'n de Hor'a prezent'it'a'n al ŝi. Li opini'is la edz'o'n pli konven'a akompan'ant'o, sed la edz'o ne kontraŭ'dir'is kaj kontent'a li sekv'is ili'n kun Kovařík.
Ili mal'supr'e'n'ir'is sur larĝ'a ŝtup'ar'o kovr'it'a de dik'a'j, mol'a'j tapiŝ'o'j. Marmor'o altern'is ĉi tie kun zon'o'j kaj kornic'o'j el alt'valor'a'j lign'o'j tre sprit'e kaj preskaŭ nobl'e, neni'e est'is trov'ebl'a eĉ sign'et'o pri or'a luks'o; ĉi tie parol'is bon'a art'ist'o per valor'eg'a material'o.
Ĉe la fin'o de la ŝtup'ar'o mem mal'ferm'iĝ'is pez'a'j kurten'o'j el ruĝ'et'a velur'o antaŭ la al'ven'ant'o'j kaj en'las'is ili'n en rond'a'n ĉambr'o'n mal'hel'ruĝ'e tapet'it'a'n; kontraŭ la ŝtup'ar'o star'is ses du'on'nud'a'j atlet'statur'a'j nigr'ul'o'j, ten'ant'a'j en la dekstr'a'j man'o'j po flagr'ant'a torĉ'o.
Míla ŝtel'rigard'is Kovaříkon atend'ant'e, kio'n li dir'os, kvazaŭ ŝi mem est'us aranĝ'int'a ĉio'n por li.
La rotond'o hav'is laŭ'ŝajn'e neniu'j'n pli'a'j'n pord'o'j'n. Sed mal'dekstr'e de la ŝtup'ar'o subit'e aper'is en'ir'ej'o, kvazaŭ iu est'us tranĉ'int'a ĝi'n en la mur'o'n per akr'a tranĉ'il'o.
Ili trov'iĝ'is en cirkl'o'form'a koridor'o, el kiu vic'o da pord'o'j konduk'is al loĝi'o'j. Sed ili ir'is unu etaĝ'o'n mal'supr'e'n en ĝust'e sam'form'a'n koridor'o'n, kie mal'grand'a nigr'ul'o mal'ferm'is al ili pord'o'n al loĝi'o eĉ ne postul'ant'e en'ir'bilet'o'n. Hor'a cert'e est'is bon'e kon'at'a ĉi tie kaj kondut'is sen'riproĉ'e mem'fid'e.
Míla observ'ant'e sci'vol'a'j'n rigard'o'j'n de Kovařík klar'ig'is al li, ke ĉi tie en Colorado est'as nur loĝi'o'j: ĉiu el ili konsist'as el salon'et'o — kie oni manĝ'as kaj tiel plu, kio'n li vid'os post'e — kaj fin'e el la efektiv'a loĝi'o. Ili en'ir'is ĝi'n, sed est'is neces'e dis'ig'i kurten'o'n, ĉar ankaŭ ĉi tiu loĝi'o est'is apart'ig'it'a.
La intern'o de la tabarina amuz'ej'o est'is aranĝ'it'a de tre lert'a man'o. Simpl'a'j kaj glat'a'j form'o'j sen akr'a'j eĝ'o'j en suk'verd'a, flav'a kaj mol'e oranĝ'a kolor'o'j.
Sed tio est'is nur kadr'o de la intern'o. La cirkl'a vic'o da loĝi'o'j ne est'is komplet'e ferm'it'a kaj en la inter'spac'o'n de ĉi tiu rond'aĵ'o est'is en'ig'it'a mal'grand'a scen'ej'o. Ĝi'a verd'a kurten'o dis'fald'iĝ'is kaj bril'a'j pend'aĵ'o'j ŝanĝ'ant'e kolor'o'j'n mal'aper'ad'is unu post la ali'a kvazaŭ aer'iĝ'ant'e. Sur la scen'ej'o komenc'iĝ'is orient'al'a mim'ik'a scen'o de du'on'nud'a'j vir'in'o'j.
Míla ne las'is Kovaříkon rigard'i.
”Ven'u, tio ne valor'as ankoraŭ rigard'ad'o'n. Ĉu vi ne mal'sat'as?”
En la loĝi'a salon'et'o inter'temp'e est'is pret'ig'it'a manĝ'o'tabl'o kaj mal'grand'a nigr'ul'o al'port'is manĝ'aĵ'o'j'n. Kovařík dir'is: ”Tabl'et'o, regal'u ni'n!”
Míla rekompenc'is ĉi tiu'j'n vort'o'j'n per aplaŭd'o.
”Vi ne kon'as sinjor'o'n Hor'a; kelk'a'j sekund'o'j supr'e ĉe la vest'ej'o sufiĉ'is al li por surpriz'i ni'n.”
Manĝ'aĵ'o'j elekt'it'a'j de spert'a fak'ul'o ebl'ig'is prezent'i plej delikat'a'j'n porcelan'aĵ'o'j'n el Karlovy Vary. Hor'a trans'pren'is la komand'o'n, kiu'n ver'dir'e li hav'is jam de la moment'o, kiam ili el'paŝ'is el la Naci'a Teatr'o. Evident'e li ĝoj'is pri tio kaj la ceter'a'j obe'is ne mal'pli ĝoj'plen'e.
Je surpriz'o de Kovařík Hor'a ek'uz'is la dom'telefon'o'n: ”Ĉu Ink'a est'as liber'a? Ŝi ven'u ĉi tie'n!”
Post kelk'a'j sekund'o'j glit'is en la ĉambr'o'n blond'ul'in'o ankoraŭ tre jun'a kaj al Kovařík laŭ'vizaĝ'e de ie kon'at'a, kiu ek'sid'is en angul'o de divan'o kaj kruc'met'int'e la krur'o'j'n ek'kant'is per agrabl'a voĉ'o, akompan'ant'e si'n per mal'grand'a, strang'form'a, evident'e nigr'ul'a instrument'o.
Ŝi kant'is angl'e kaj la melodi'o de ŝi'a kant'o hav'is melankoli'a'n, grotesk'a'n ton'nuanc'o'n.
Al la post'a manĝ'aĵ'o Hor'a invit'is ali'a'n jun'ul'in'o'n, de'nov'e kun ali'a strang'a instrument'o. Tiel altern'is kvar jun'ul'in'o'j; Hor'a opini'is nepr'e neces'e altern'ig'i ili'n kun ĉiu manĝ'aĵ'o sam'e, kiel oni altern'ig'as al'manĝ'aĵ'o'j'n.
Aplaŭd'o, ripet'iĝ'ant'a en mal'long'a'j paŭz'o'j kaj obtuz'e penetr'ant'a tra la loĝi'a kurten'o, konklud'ig'is la rapid'a'n si'n'sekv'o'n de la program'er'o'j sur la scen'ej'o.
Ili trink'is ĝust'e nigr'a'n kaf'o'n, kiam ve-kri'o tra'penetr'is la aer'o'n. Kovařík ek'pens'is, ke li trov'iĝ'as mal'antaŭ iu mond'fremd'a vilaĝ'o, kie mal'feliĉ'a kaj mal'lert'a man'o de vilaĝ'a krud'ul'o pik'is pork'o'n preter la kor'o.
La ve-kri'o, aŭ kio est'is tio, elektr'is Mílan. Kun lev'it'a'j man'o'j ŝi star'iĝ'is kvazaŭ liber'las'it'a risort'o.
”Kiu la unu'a?”
Sed la sinjor'o'j ankoraŭ ne ŝat'is for'las'i la manĝ'aĵ'o'j'n.
Kovařík ne kompren'is.
”Sinjor'o Kovařík la unu'a'n fokstrot'o'n kun vi.”
Tio natur'e est'is pli kompren'ebl'a parol'o, ol la menci'it'a ek'kvik'o de vil'har'a nigr'ul'o, kiu kun'vok'ad'is la danc'ul'o'j'n.
La paŝ'o'j ne sufiĉ'e serv'is ŝi'n, ŝi tren'is Kovaříkon post si salt'et'ant'e kvazaŭ kapr'id'o; nur nun Kovařík pov'is taks'i, kiel praktik'a est'as la long'ec'o de la jup'o de Míla.
Kvazaŭ par'o da sovaĝ'ul'o'j ili en'kur'is sur la parget'plank'o'n inter la ter'etaĝ'a'j loĝi'o'j. Ili ne est'is la unu'a'j, kelk'a'j danc'par'o'j met'ad'is jam si'a'j'n pied'o'j'n sur la parget'o'j.
Ĵaz'band'o sid'is sur la scen'ej'o; ĝi'a aspekt'o ne est'is bril'a, sed ĝi'a labor'o est'is bril'eg'a. Ĝi est'is man'o ekip'it'a de mult'a'j kaj mult'a'j fingr'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'volv'ad'is kaj dikt'ad'is. Tio ne est'is danc'o, dum kiu du danc'ant'o'j pens'as unu pri la ali'a. Krud'e incit'ig'a muzik'o, se oni rajt'as ĉi tiu'j'n son'o'j'n nom'i muzik'o, ne est'is sorb'at'a de la sent'o'j kaj korp'o'j, sed mal'delikat'e ĝi frap'ad'is kaj pelad'is la ge'danc'ant'o'j'n kvazaŭ boj'ant'a vip'o, kiu ne pardon'as.
Kovařík, ŝat'eg'ant'e kaj admir'eg'ant'e ĉiu'j'n modern'a'j'n danc'o'j'n, komenc'is medit'i pri la modern'a flagelant'ec'o.
Kiam ajn tra'paŝ'ant'e kun Míla la parget'a'n surfac'o'n ili al'proksim'iĝ'is al la nigr'ul'a'j muzik'ant'o'j, neniam li preter'las'is la okaz'o'n por observ'i ĉi tiu'j'n bukl'aĉ'ul'o'j'n.
Post kelk'e da minut'o'j li ne dub'is plu, ke ĉi tiu'j vir'o'j, vid'ig'ant'a'j grand'a'j'n blank'a'j'n dent'o'j'n kaj sekv'ant'a'j volupt'e per mal'ferm'eg'it'a'j okul'o'j la du'on'nud'a'j'n blank'ul'in'o'j'n, est'as evident'a'j sad'ist'o'j.
Paŭz'o'j inter danc'o'j est'is on'o'j de sekund'o'j, la nigr'ul'o'j est'is tro emoci'it'a'j por lac'iĝ'i.
Ne'kon'at'a medi'o ebl'ig'is al Kovařík, ke li al'kutim'iĝ'is la flagelant'ec'a'n atmosfer'o'n mal'pli rapid'e ol la ali'a'j, kiu'j ven'is serĉ'ant'e ĝi'n.
Li analiz'is la medi'o'n, forges'ant'e la fajr'a'n temperament'o'n de Míla, kiu inter'temp'e per plen'a'j glut'o'j trink'is la emoci'o'n, hav'ant'e la okul'o'j'n vitr'ec'a'j kaj la buŝ'o'n kvazaŭ iom ŝir'it'a, mal'sek'et'a kaj trem'et'ant'a.
Se ĉi tiu societ'o est'us reprezent'ont'a la plej nobl'a'n klas'o'n de la blank'a ras'o, ne est'us neces'e parol'i pri venk'o de la nigr'ul'o'j. Kovařík foli'um'is spirit'e aventur'a'j'n roman'o'j'n pri'skrib'ant'a'j'n mal'proksim'a'n est'ont'ec'o'n, kiam la blank'a ras'o est'os sub'ig'it'a al la nigr'a aŭ flav'a.
Jen, tio est'as la hodiaŭ'o. Pervers'a'j nigr'ul'o'j ekscit'ig'as ni'a'j'n vir'in'o'j'n ĝis sen'sens'ec'o, la vir'o'j plen'ŝvit'it'a'j salt'et'as, kiel preskrib'as al ili abomen'a nigr'ul'a melodi'o, anstataŭ kap'o'frap'i kaj el'ĵet'i la nigr'ul'o'j'n el la pord'o, frakas'int'e antaŭ'e je ili'a'j kap'o'j la karikatur'a'j'n kaj mal'ĉast'a'j'n instrument'o'j'n.
Tio ne est'as nur paŝ'o mal'antaŭ'e'n, tio est'as katastrof'o. Kaj ni halt'as nur ie, kie har'eg'o'j est'is unu'sol'a kovr'aĵ'o de la korp'o.
Kovařík trov'is i'a'n plezur'o'n en ĉi tiu pens'o kaj komenc'is el'prov'i ĝi'n je la ge'danc'ant'o'j, pri'taks'ant'e la plastik'o'n de ili'a'j mov'o'j en ĉi tiu primitiv'a vest'o. Ja eĉ kontent'ig'o ek'kapt'is li'n kaj animal'a ĝoj'o iom post iom plen'ig'is li'n.
Post'e ek'vid'int'e si'n en spegul'o, li dir'is al si: fi, kaj bedaŭr'is, ke ne est'as permes'it'e ĉi tie kraĉ'i. Li konsci'iĝ'is, ke li far'as efektiv'e neni'o'n ali'a'n, ol ĉiu'j ceter'a'j, kiu'j ven'as ĉi tie'n por la sam'a cel'o.
Forges'i ĉio'n, tiel nom'at'a'n ĉiu'tag'a'n, anstataŭ'ig'i hom'ec'o'n per best'ec'o. Ĉi tie re'viv'iĝ'ad'is long'e kaj long'e forges'it'a'j kaj venk'it'a'j inklin'o'j, milit'a'j brul'aĵ'o'j, el la milit'o rezult'ant'a putr'ad'o de la viv'o, ĉu publik'a, ĉu privat'a, dekadenc'o de la art'o kaj ĝi'a'j dis'ig'a'j tendenc'o'j, dekadenc'o de etik'o, dekadenc'o de erotik'o, pervers'o, simpl'e ĉi tie dis'iĝ'ad'is la fund'o sub la pied'o'j kaj la fal'o pov'is hav'i nur unu'sol'a'n direkt'o'n: mal'supr'e'n.
Ek'sent'int'e abomen'o'n kontraŭ si'n mem, Kovařík ne sci'is, kiel pri'juĝ'i Mílan.
Observ'ant'e ŝi'a'j'n iom mal'lev'it'a'j'n palpebr'o'j'n, li ne dub'is, ke por moment'o ŝi ating'is plej alt'a'n emoci'o'n. Tio est'is jam nur viv'ec'o de pup'o, kiu obe'as risort'o'n ĉiam de'nov'e streĉ'at'a'n.
Li ek'koler'is terur'e, konsci'iĝ'int'e, ke kiu ajn el tiu'j nigr'a'j bukl'a'j knab'eg'o'j kun el'ig'it'a'j dent'o'j ek'okup'as antaŭ li la plej'sekret'aĵ'o'n de la vir'in'o, for'ŝov'as li'n, kiu ten'as ŝi'n en la brak'o'j, kiu per si'a korp'o akcept'as ŝi'a'n varm'o'n, kiu parol'as kun ŝi per la sam'a lingv'o, kiu est'as an'o de la sam'a ras'o. Tuj li kompren'is, kiel est'as ebl'e, salut'i la onkl'o'n Lynch.
Kaj jen tiu vir'in'o, medit'is Kovařík, ne pens'as pri mi, ja ver'ŝajn'e ŝi pens'as pri neni'o, se ŝi ne pens'as pri iu el tiu'j orangutang'o'j sur la scen'ej'o.
Jen bild'o el panoptik'o trans'pren'it'a en spektakl'o'n, kie ĝi rikolt'is bru'a'n aplaŭd'o'n: Vir'in'o for'rabat'a de orangutang'o!
Kaj mi — oni imag'u — mi anstataŭ'as ĝi'n. Mi protekt'as ĝi'n!
Saliv'o'j de abomen'o de'nov'e amas'iĝ'is sur la lang'o de Kovařík kaj li ĉagren'iĝ'is pri si mem.
Alisona ek'kvik'o anonc'is la danc'fin'o'n de la publik'o.
Prem'difekt'it'a Míla pend'is sur la brak'o de Kovařík kvazaŭ tret'it'a ŝal'o. Ili tra'puŝ'is si'n sur la ŝtup'ar'o en si'a'n loĝi'o'n, kie li de'met'is ŝi'n kvazaŭ mal'ŝvel'int'a'n balon'et'o'n.
Ŝi spir'ad'is mal'laŭt'e kvazaŭ kanario, en'spir'int'a lum'gas'o'n. Li bedaŭr'is ŝi'n kaj tamen li est'is tiel ĝentil'a, ke li klopod'is sen'parti'e diven'i, kiu unu'a'lok'e aŭ plej mult'e est'as kulp'a.
Sur la tabl'o star'is jam ar'et'o da botel'o'j, oni aranĝ'is spektakl'o'n por si mem. La hel'har'a Ink'a tint'is grotesk'a'n instrument'o'n kaj du ali'a'j knab'in'o'j ĵus efektiv'ig'ad'is mal'grand'a'n danc'prezent'ad'o'n, kies tendenc'o est'is nepr'e mem'kompren'ebl'a.
Hor'a, komfort'e ripoz'ant'e sur divan'o kvazaŭ gras'a Turk'o, al'rigard'is kun aspekt'o de bon'e tag'manĝ'int'a, antaŭ'urb'a dom'posed'ant'o.
Sinjor'o edz'o ne ĉe'est'is, li al'rigard'is el la loĝi'o la spektakl'o'n sur la scen'ej'o.
En'profund'iĝ'int'a en si'n mem Míla pet'is pri pokal'o da ĉampan'a vin'o, post'e ŝi ek'brul'ig'is cigared'o'n kaj kun vitr'ec'a'j okul'o'j ŝi pens'is pri io, ne atent'ant'e la ĉe'est'ant'o'j'n. Ankaŭ Kovařík prefer'is ĉampan'a'n vin'o'n kaj rimark'int'e, ke Hor'a est'as tut'e absorb'it'a de observ'ad'o de Ink'a, li ir'is en la loĝi'o'n al Horálek.
Kolor'a'j spektakl'o'j, en kiu'j la ĉef'a kolor'o est'is ruĝ'et'a haŭt'kolor'o, est'is bon'e en'scen'ig'it'a'j kaj, kiel Kovařík ne pov'is ne'i, ili super'is per sen'riproĉ'a vir'in'a material'o mult'a'j'n tre laŭd'at'a'j'n ekster'land'a'j'n prezent'ad'o'j'n.
Strang'e est'is nur, ke la vir'a'j rol'o'j, se ne lud'is ili'n vir'in'o'j kun plat'a'j mam'o'j, en'tut'e est'is reprezent'at'a'j de an'o'j de ali'kolor'a'j ras'o'j, laŭ tio, de kie est'is pren'it'a la prezent'at'a scen'o.
Iom embaras'e efik'is, ke la prezent'ad'o est'is akompan'at'a de arĉ'instrument'a kvartet'o, lud'ant'a nur klasik'a'j'n kompon'aĵ'o'j'n. Kompren'ebl'e la prezent'ad'o est'is aranĝ'it'a tiel, ke ankaŭ la vir'o'j est'u kontent'ig'at'a'j.
Vir'o, kiu per mild'a mov'o de la man'o kares'as glas'o'n da bon'a vin'o kaj per mal'sek'et'a rigard'o nud'a'j'n vir'in'a'j'n korp'o'j'n, prudent'e prefer'as klasik'a'n muzik'o'n, ĉar bon'e eduk'it'a vir'o ebri'iĝ'as ĝis brut'ec'o nur je fin'o de festen'o, kiam li pov'as supoz'i, ke la ceter'a'j est'as en la sam'a stat'o, se ne eĉ en pli mal'bon'a.
Kompren'em'e Kovařík pri'taks'is la tut'a'j'n aranĝ'o'j'n de ĉi tiu amuz'ej'o, kiu per perfekt'a en'scen'ig'o kaj sen'riproĉ'a ekip'o cel'is nur el'tir'i el poŝ'o'j de la vizit'ant'o'j kiel ebl'e plej mult'e da mon'o.
La mister'o de la al'ir'o, kiu est'is tromp'aĵ'o, ne'sign'it'a pord'eg'o, en'ir'o tra mal'nov'a, ne'lum'ig'it'a ĝarden'o, rotond'a ĉambr'o, silent'a diskret'ec'o, ĉio cel'is nur kaj nur, vek'i en la al'ven'ant'o la impres'o'n, ke li far'as i'o'n mal'permes'it'a'n, kio dev'as est'i kaŝ'at'a.
Kaj kontraŭ'e en iom mal'ferm'it'a'j kurten'o'j de la loĝi'o'j li ek'kon'is vizaĝ'o'j'n de la hodiaŭ'a'j vizit'int'o'j de la Naci'a Teatr'o, kiu'j vok'is unu al ali'a la deviz'o'n: Colorado!
Ja, ĝust'e en la kontraŭ'a loĝi'o sid'is kon'at'a komisar'o de la polic'a direkci'o kun du serioz'a'j sinjor'o'j kaj unu knab'in'o, kiu laŭ'ŝajn'e ankoraŭ ne est'is dek'ses'jar'a.
La sol'a diferenc'o est'is, ke la vizit'ant'o'j ne toler'is konkurenc'o'n de la demimond'o sur la parget'o'j en parter'o, opini'ant'e laŭ'ŝajn'e, ke ĉi tiu'n konkurenc'o'n ili pri'zorg'os mem.
La demimond'o dev'is est'i ven'ig'it'a, sed nur en la mal'antaŭ'a'j'n salon'et'o'j'n de la loĝi'o'j. Cert'e est'is do ating'it'a la plej alt'a grad'o de dec'a aranĝ'o kaj est'is ebl'ig'it'e en'ir'i ankaŭ al knab'in'o'j mal'pli ol dek'ses'jar'a'j.
Kio okaz'ad'is sur la scen'ej'o, tio kompren'ebl'e est'is art'o.
Kio okaz'ad'is en la loĝi'a'j salon'et'o'j, tio est'is privat'a afer'o.
Kaj la seks'a emoci'ad'o, al kiu oni sub'met'iĝ'ad'is sur la parter'a parget'o, ne pov'as est'i riproĉ'ind'a, ĉar oni mem sub'met'iĝ'as al ĝi.
Signal'o de nigr'ul'a abort'ul'o, kaŭr'ant'a post grand'a tambur'o, elektr'ig'is la danc'ul'in'o'j'n. Kovařík prefer'is observ'i la svarm'ad'o'n sur la parget'o de sur iom pli alt'a loĝi'o. Li supoz'is ankaŭ, ke Míla ripoz'is iom, est'int'e de li sufiĉ'e sku'eg'at'a antaŭ mal'long'a temp'o.
Sed ĉi tiu supoz'o aper'is post kelk'e da sekund'o'j erar'a.
Míla, direkt'at'a de svelt'a, jun'a, infan'vizaĝ'a vir'o en'naĝ'is sur parget'o'n sub vel'o'j plen'a'j da volupt'o.
”Kia surpriz'o, Mandelinka ankaŭ ĉe'est'as!” vek'iĝ'is la edz'o de Míla el la spirit'a rigid'ec'o, kiu'n rezult'ig'is ĉe li la fin'o de la last'a program'er'o, en kiu ĵaluz'a ̆ino — surpriz'int'e nud'a'n adult'ul'in'o'n — al'pik'is ŝi'n al bambu'a kolon'o per ĵet'it'a tranĉ'il'o. La tranĉ'il'o fiks'iĝ'is en la korp'o kaj la sang'o el'flu'is sur ruĝ'et'a'n koks'o'n. La artifik'o est'is perfekt'e en'scen'ig'it'a kaj Horálek ne kapabl'is klar'ig'i ĝi'n al si.
Post la menci'it'a'j vort'o'j li de'nov'e silent'iĝ'is kaj al'rigard'is la ge'danc'ant'o'j'n.
Se la par'iĝ'o sur la parget'o est'is abomen'aĵ'o, surpriz'eg'is la trankvil'ec'o de tiu ĉi vir'o kaj de la plej'part'o de tiu'j, kiu'j al'rigard'is.
Ĉi tio est'is nov'aĵ'o por Kovařík kaj tial li ne pov'is ne mir'i.
Edz'o observ'as kun evident'a ĝoj'o, kiel iu ali'a ekscit'as li'a'n edz'in'o'n por re'don'i ŝi'n al li el'uz'it'a. Ĉi tiu sinjor'o Horálek ne est'is la sol'a, ankaŭ en ali'a'j loĝi'o'j aper'is kontent'a'j vizaĝ'o'j. Ver'simil'e la edz'o'j ne fid'is la efik'o'j'n de si'a temperament'o, kiu'n ali'a'j edz'in'o'j est'is jam pes'int'a'j kaj klasifik'int'a'j, sed admir'ant'e la fajr'o'n de si'a'j edz'in'o'j, ili al'juĝ'is ĝi'a'n fort'o'n al si mem, konserv'ant'e impon'a'n aspekt'o'n de stal'posed'ant'o, kiu — kompren'ebl'e — mem ne konkur'as.
Ankaŭ io ali'a pov'is est'i kaŝ'it'a ankoraŭ en ali'a bon'vol'em'o kaj kontent'ec'o. Blank'aĵ'o'n oni ek'kon'as plej bon'e nur, post kiam ĝi est'as makul'it'a de mal'pur'aĵ'o; serĉ'ant'e nobl'ec'o'n de si'a'j edz'in'o'j, ili nepr'e bezon'is iom da mal'pur'ig'o por trov'i ĝi'n.
Aŭ ebl'e abnegaci'at'a aĵ'o gust'as plej bon'e! Ĉu pli'mult'ig'ant'e si'a'n humil'ig'o'n, ili incit'ad'is si'a'n ĝust'o'n je la rest'o de re'don'aĵ'o?
Ebl'e est'us plej bon'e demand'i rekt'e ĉi tiu'j'n edz'o'figur'o'j'n, sed Kovařík ne konsider'is tio'n sufiĉ'e oportun'a.
La knab'aspekt'a danc'kun'ul'o de Míla est'is anstataŭ'it'a de ali'a kaj, kvazaŭ tio est'us signal'o, Míla est'is ŝir'at'a el man'o en man'o'n, kvazaŭ la vir'o'j en'man'ig'ad'us pilk'o'n al si.
Kovařík ne sci'is, kiu'n li al'rigard'u pli fru'e, ĉu Mílan, ĉu ŝi'a'n edz'o'n, sed neniel li kapabl'is imag'i, ke ĉi tiu'j du kelk'foj'e danc'as kun'e. Tio est'us skandal'ig'a kaj absurd'a unu'a'vic'e por ili mem.
La vip'o de la nigr'ul'a muzik'o pel'is la danc'par'o'j'n sur la parget'o kvazaŭ frenez'iĝ'int'a'j'n turb'o'j'n, nur la senc'o kaj cel'o de ili'a'j mov'o'j las'is diven'i, ke ili est'as iom pli ol viv'ig'it'a'j kaj nun turn'ig'at'a'j kaj sku'eg'at'a'j pup'o'j.
Re'memor'ant'e si'a'n antaŭ'a'n evoluci'o'n kun Míla, Kovařík for'las'is la rav'ig'it'a'n edz'o'n kaj re'tir'iĝ'is al ĉampan'a vin'o.
En la salon'et'o Hor'a est'is sol'a kaj sur li'a'j genu'o'j sid'is Ink'a. Per la man'o li ord'ig'is ŝi'a'j'n har'o'j'n al nov'a friz'aĵ'o.
Kovařík rigid'iĝ'is pro mir'o kaj tuj li ek'kompren'is, de kie Ink'a ŝajn'is kon'at'a al li.
Ŝi est'is nepr'a kopi'o de Míla.
Diferenc'ig'is ili'n nur la trajt'o de spert'o, kiu ne mal'aper'is de la ŝmink'it'a'j lip'o'j de ĉi tiu jun'a danc'ej'knab'in'o; ĉe Míla la ŝmink'o ne kaŝ'is la trajt'o'n de sci'vol'em'o kaj de ne'brid'it'a volupt'em'o.
La sci'vol'a'j man'o'j de Hor'a forges'is, ke oni ne hav'as la dev'o'n las'i li'n sol'a. Fin'e li ne atent'is eĉ Kovaříkon kaj laŭ si'a manier'o li dediĉ'is si'n al si'a surogat'o.
Se la simil'ec'o de ambaŭ vir'in'o'j est'is surpriz'o por Kovařík, la senc'o de la ŝanĝ'o de Ink'a est'is afer'o, kiu vek'is mir'eg'o'n en Kovařík.
Li ne sen'ig'is si'n de prem'ant'a impres'o, ke li mal'kaŝ'is i'o'n tre'eg'e mal'pur'a'n, eĉ mal'bon'odor'ant'a'n, kvankam li prov'is dron'ig'i ĉi tiu'n impres'o'n per ĉampan'a vin'o.
Li ne hav'is sen'per'a'j'n pruv'o'j'n, sed sub'konsci'e, kiam la konsci'o mal'lev'iĝ'is sub la nivel'o'n de vin'o, aper'ad'is kontur'o'j de li'a suspekt'o pli preciz'e, ol li mem est'us atend'int'a.
Hor'a klin'is si'n al Kovařík: ”Jun'a vir'o, ĉu vi sci'pov'as la angl'a'n?”
Kiam Kovařík ne'e sku'is la kap'o'n, Hor'a bedaŭr'is: ”Domaĝ'e! Vi ek'sci'us, kiel plej pur'a angl'a lingv'o kapabl'as est'i sen'fin'e mal'moral'a, se la buŝ'o de ĉi tiu infan'o prononc'as ĝi'n. Ink'a parol'as nur angl'e.”
Sed Kovařík sci'pov'is la angl'a'n tiom por kompren'i, ke Hor'a invit'is la knab'in'o'n, ke ŝi tuj re'ord'ig'u si'a'n har'ar'o'n tiel, kiel ŝi hav'is ĝi'n pli fru'e.
Post ek'kvik'o re'ven'is la edz'o kaj de Mandelinka est'is al'tren'it'a ankaŭ li'a edz'in'o.
Sinjor'o Mandelinka est'is leŭtenant'o en la naŭ'dek'naŭ'a regiment'o, kiu ek'milit'is nur post la milit'o, kaj tial li rest'is delikat'sent'a.
Antaŭ'streĉ'ant'e tre mal'proksim'e'n la man'o'n li prezent'is si'n: ”Mi est'as leŭtenant'o Mandelinka. Mi ne sukces'as rest'i ne'rimark'at'a. Eĉ se mi ne hav'as uniform'o'n, ĉiu'j re'kon'as mi'n. Neni'e mi kapabl'as kaŝ'i mi'n.”
Kvankam ĉi tio est'is tut'e sen'rilat'a al la asert'o kaj Mandelinka mem trud'iĝ'is en la salon'et'o'n por for'konduk'i Mílan al danc'o, tamen Kovařík aprob'e ek'sku'is li'a'n man'o'n: ”Tio est'as admir'ind'a, sed ĝi dev'as lac'ig'i vi'n.”
Mandelinka ĝoj'ig'it'a ne hezit'is kaj tuj li fier'e ek'rakont'is pri la original'a kon'at'iĝ'o kun la famili'o Horálek, kiu'n antaŭ'ir'is dram'ec'a inter'kon'at'iĝ'o de li'a'j pantalon'o'j kun la dent'o'j de la hund'o de Horálek, kiam Mandelinka frunt'e de si'a taĉment'o venk'akir'is la bar'il'o'n de la ĝarden'o de Horálek. Sinjor'in'o Míla vol'is don'i kompres'o'n al li, sed li dank'e rifuz'is, ĉar la pantalon'o ne sang'is.
Ĉi tiu pri'skrib'o est'is interes'a nur tiu'rilat'e, ke sinjor'o leŭtenant'o eĉ ne ek'mov'is la palpebr'o'j'n, kiam dum la ĉe'est'o de Horálek li nom'is li'a'n edz'in'o'n sinjor'in'o Míla. Sed tio laŭ'ŝajn'e est'is neni'o ekster'ordinar'a.
La bombard'ad'o de ĉampan'a vin'o est'is grad'ig'at'a kaj Hor'a de'nov'e ek'okup'is la gvid'posten'o'n.
Sinjor'in'o'n Mílan li invit'is al honor'a lok'o en frunt'o'n de la tabl'o, li mem — kompren'ebl'e — sid'is tiel, ke al li'a dekstr'a flank'o ek'sid'is Míla, modest'a kvazaŭ ŝaf'id'o kaj konfid'ant'a si'n humil'e al la ŝirm'o kaj protekt'o de li'a gras'a flug'il'o.
La si'n'gard'e trink'ant'a Horálek komenc'is parol'i pri la scen'o de ĵaluz'a ̆ino kaj pri'skrib'is ĝi'n detal'e. Li klopod'is diven'i, kiel la artifik'o est'is aranĝ'it'a, sed li ne trov'is klar'ig'o'n.
Li ek'hav'is la mal'feliĉ'a'n ide'o'n, turn'i si'n al Kovařík kun pet'o pri klar'ig'o, ĉar el la ĉe'est'ant'o'j nur Kovařík ankaŭ vid'is la scen'o'n.
Kovařík deklar'is do fier'e, ke li diven'is la ruz'aĵ'o'n, kiu est'is infan'e primitiv'a. Li'n interes'is pli mult'e la danc'ist'in'o, ol la furioz'a ̆ino kaj tia'manier'e, kiam — dum danc'o, kiu prezent'is for'kur'o'n — la nud'a knab'in'o est'is pel'at'a de la ̆ino al la bambu'a bar'il'o, li ne koncentr'is si'a'n atent'o'n al la ̆ino, kiu lert'e log'is al si la sci'vol'o'n de la rigard'ant'o'j kaj la tranĉ'il'o'n li ĵet'is plen'tort'e al ali'a knab'in'o, kiu hav'ant'e jam sur la brust'o fiks'it'a anstataŭ'aĵ'o'n de la tranĉ'il'o, sam'moment'e dum on'o de sekund'o anstataŭ'is la unu'a'n knab'in'o'n.
Sinjor'o Horálek tamen est'us prefer'int'a aŭd'i i'o'n pli sovaĝ'a'n kaj tial li far'iĝ'is melankoli'a. Hor'a mok'is li'n: ”Sinjor'o koleg'o, ĉu vi ŝat'us, ke ĉiu'tag'e oni mort'ig'u ĉi tie unu knab'in'o'n?”
”Ne tut'e. Por ke rest'u io por sinjor'o'j doktor'o'j.”
Horálek lev'is la glas'o'n kaj frap'tint'is ĝi'n kun la glas'o de Kovařík. Mandelinka mal'e ek'sku'iĝ'is pro abomen'o, kvazaŭ glaci'konus'o est'us fal'int'a mal'antaŭ li'a'n kol'um'o'n. Sam'moment'e Míla jam vok'is: ”Ne tim'ig'u sinjor'o'n leŭtenant'o'n Mandelinka!”
Li kontraŭ'dir'is: ”Ho, sinjor'in'a moŝt'o, mi ĉe'est'as inkognit'o; nur Mandelinka!”
”Sekv'e vi'a fort'o est'as nur en la uniform'o.”
”Ho ne, cert'e, ne, nepr'e ne!” li kontraŭ'dir'is ruĝ'iĝ'ant'e. ”Mi kapabl'as rigard'i eĉ tre abomen'a'j'n afer'o'j'n. Se mi ne vol'us terur'i la estim'at'a'j'n ĉe'est'ant'o'j'n, mi rakont'us i'o'n, kio tuj kaj per unu foj'o konvink'us vi'n pri mi'a'j bon'a'j nerv'o'j.”
Ili amas'e atak'is li'n kvazaŭ vesp'o'j sci'vol'a'j ek'kon'i la kuraĝ'o'n de Mandelinka, neniel atent'ant'e li'a'j'n el'turn'iĝ'o'j'n. Li el'turn'iĝ'ad'is por evit'i respond'o'n, sed la atak'o flat'is li'n. Ceter'e li ne est'is unu el tiu'j, kiu'j'n oni dev'as long'e pet'i.
”Mi'a bon'a amik'o, kompren'ebl'e mi ne rajt'as nom'i li'n, ĉar mi promes'is diskret'ec'o'n, far'as tre interes'a'j'n eksperiment'o'j'n, kiu'j — por tiel dir'i — ating'as la lim'o'j'n de la stat'o, kiu'n ni'a intelekt'o ne kapabl'as kompren'i.”
Per aplaŭd'o oni vol'is li'n kuraĝ'ig'i. Modest'e li dank'riverenc'is kaj ĝoj'ig'it'a pro la atent'em'o li daŭr'ig'is: ”Se nur la sinjor'in'a moŝt'o ne tim'os!”
”Mi ne tim'as, vi est'as ja ĉi tie.”
”Do, mi pet'as. Ebl'e mi ne mal'kaŝ'os tro mult'e, se mi dir'os, ke mi'a amik'o est'as doktor'o, kompren'ebl'e de medicin'o. Tamen ni komenc'u prefer'e de ali'a flank'o. Kiu el vi, tre estim'at'a'j, ne leg'is aŭ ne aŭd'is, ke la kap'o de ekzekut'it'o, montr'ant'e la dent'o'j'n, rid'is al la ekzekut'ist'o. Vi rid'as, nu bon'e; ebl'e, ke vi ne leg'is tio'n, sed en serioz'a gazet'ar'o est'is skrib'it'e, ke la okul'o'j de ekzekut'it'o mov'iĝ'as. Oni asert'as — kaj tio est'as sen'disput'e cert'a — ke part'o'j de la hom'a korp'o, est'int'e apart'ig'it'a'j de la trunk'o — mi pet'as, atent'u bon'e — viv'as! Ne tim'u, sinjor'in'a moŝt'o! Dum mi ĉe'est'as, neni'o okaz'os al vi.”
”Mi daŭr'ig'as. Vi'a dub'em'a rid'o, sinjor'o'j, est'as tre konven'a al mi. Ĉu vi vol'as ebl'e dub'i pri mond'kon'at'a scienc'ul'o, kia est'as Kravkov, la rus'a profesor'o? Ĉu vi vol'as ebl'e dub'i, ke en munĥen'a patologi'a institut'o viv'as profesor'o Dormanns? Do, por ke mi ne tro streĉ'u vi'n. La profesor'o, mi dir'as, profesor'o Kravkov far'is i'a'j'n eksperiment'o'j'n, inter ali'e li daŭr'ig'is la viv'o'n en hom'a'j fingr'o'j, kiu'j'n oni for'tranĉ'is de la man'o. Ĉi tiu'j'n li'a'j'n eksperiment'o'j'n kontrol'is la ĵus menci'it'a munĥen'a profesor'o Dormanns kaj konfirm'is ili'n. Kio'n signif'as tio?”
” ... do nov'a!” ek'kant'is Hor'a laŭ mal'nov'a krist'nask'a melodi'o.
”Vi rid'as, sinjor'o Hor'a, tamen ĝoj'ig'as mi'n, ke jen sinjor'o Kovařík rest'as serioz'a. Sed mi opini'as, ke ankaŭ vi serioz'iĝ'os. Ni re'ven'u al mi'a amik'o, kiu'n ni for'las'is en la komenc'o. Mi asert'as kiel oficir'o, ke mi vid'is ĉe li for'tranĉ'it'a'j'n fingr'o'j'n, kiu'j'n li hav'is dum kelk'a'j tag'o'j en sal'a solv'aĵ'o, kvazaŭ fiŝ'o'j'n.”
”Kaj ĉu ili naĝ'is?”
”Ili ne naĝ'is, tio est'us mensog'o. Sed li pik'ad'is ili'n aŭ ŝpruc'ad'is en ili'n i'o'n, mi ne memor'as plu, kio'n. La fingr'o'j re'ag'is, li rakont'is tio'n al mi.”
Oni respond'is al li per bru'a konsent'o, el kiu tamen plej mult'e aŭd'iĝ'is la dub'em'a voĉ'o de Hor'a: ”Pro di'o, kiel ili re'ag'is?”
Mandelinka ne ced'is kaj turn'is si'n al Kovařík: ”Sinjor'o Kovařík, mi opini'as, ke vi, est'ant'e fak'ul'o, pov'us don'i klar'ig'o'n al la ge'sinjor'o'j.”
La rid'o iom post iom silent'iĝ'is, kiam la ali'a'j vid'is, ke Kovařík rest'as serioz'a. Ja Míla Horálková eĉ mem ek'pet'is: ”Sinjor'o Mandelinka bril'e plen'um'is si'a'n task'o'n, nun est'as do vi'a vic'o!”
Kovařík respond'is mir'ig'e serioz'e: ”Mi kon'as la eksperiment'o'j'n de la menci'it'a'j du profesor'o'j kaj, kio'n asert'is sinjor'o leŭtenant'o, est'as ver'o.
Koncern'e la eksperiment'o'j'n kun fingr'o'j, kiu'j est'is dum kelk'a'j tag'o'j en sal'a solv'aĵ'o, mi pov'as konfirm'i, ke li'a'j fingr'o'j re'ag'as je farmakologi'a'j rimed'o'j. Se oni ŝpruc'as en tia'j'n fingr'o'j'n kofe'in'o'n aŭ adrenalin'o'n, oni instig'as pli'vast'ig'o'n aŭ kun'tir'iĝ'o'n de angi'a'j kapilar'o'j. Est'as eĉ ebl'e efektiv'ig'i i'a'n ŝvel'aĵ'o'n sur tiel konserv'it'a'j fingr'o'j, se oni uz'as kroton'ole'o'n. Laŭ profesor'o Dormanns hav'as ĉi tiu'j ŝanĝ'o'j sur mort'a'j korp'o'part'o'j fizik'e-kemi'a'n karakter'o'n.”
”Per ali'a'j vort'o'j, por ke ankaŭ ni kompren'u tio'n?”
”La viv'o de korp'o'part'o'j est'as obl'ig'at'a per fizik'a-kemi'a proced'o. Se post tiel nom'at'a mort'o, kiel ni kompren'as ĝi'n, viv'as part'o de korp'o, kial ne pov'us viv'i la tut'a korp'o? Sed kie do fin'iĝ'as la viv'o kaj komenc'iĝ'as la mort'o?”
Silent'o'n, kiu ek'est'is post ĉi tiu'j vort'o'j, inter'romp'is post kelk'a temp'o Míla Horálková: ”Ĉu vi mem vid'is ĉi tiu'j'n eksperiment'o'j'n kaj ĉu jam antaŭ long'a temp'o aŭ ebl'e en Prah'a?”
”Hieraŭ en mi'a loĝ'ej'o. De post la trov'o de la mal'feliĉ'a knab'in'o en Košíře oni far'as tia'j'n eksperiment'o'j'n, kiom mi sci'as, kelk'lok'e en Prah'a.”
De'nov'e ek'silent'is la ĉe'est'ant'o'j, ĉi tiu'n foj'o'n por long'a temp'o. Nur la abomen'a ĵaz'band'o zum'is tra la salon'et'o kvazaŭ viand'muŝ'o.
Hor'a klopod'is sav'i la situaci'o'n kaj en'verŝ'is vin'o'n, kiu'n tamen neni'u trink'is. Li turn'is si'n al Kovařík: ”Mi konjekt'as, ke vi ne dub'as pri mi'a'j simpati'o'j. La sinjor'in'a moŝt'o rakont'is iom pri la afer'o, dum ni vetur'is hodiaŭ al la teatr'o. Kaj fier'e ŝi menci'is, ke ŝi part'o'pren'as vi'a'j'n esplor'o'j'n. Cert'e ŝi far'is tio'n nur konvink'it'a, ke vi ne ĉagren'iĝ'os pro ĉi tiu mal'kaŝ'o, ĉar ŝi sci'is, ke ankaŭ ni tre ŝat'os help'i vi'n, kiom ni kapabl'os, se vi honor'ig'os ni'n per vi'a konfid'o. Jen mi'a man'o, sinjor'o Kovařík.”
Vol'e-ne'vol'e dev'is Kovařík akcept'i la propon'it'a'n man'o'n kaj sam'e ankaŭ la man'o'n de Horálek. Mandelinkan oni rigard'is ĝeneral'e knab'o kaj ankaŭ nun li rest'is ne'konsider'at'a.
Sinjor'in'o Míla ir'is ankoraŭ'foj'e danc'i kun Mandelinka, sed baldaŭ ŝi re'ven'is asert'ant'e, ke ŝi est'as jam lac'a.
Lac'a'j sent'is si'n fin'e ĉiu'j. Ili for'ir'is do kaj est'int'e el'las'it'a'j dum ceremoni'o'j jam bon'e kon'at'a'j, ili ven'is al proksim'a strat'angul'o, kie atend'is lu'aŭtomobil'o'j. Kovařík dank'is por propon'it'a akompan'o hejm'e'n asert'ant'e, ke li ŝat'os pied'ir'i, ĉar li bezon'as tio'n. Ili ne kontraŭ'star'is supoz'ant'e, ke ili kompren'as li'n.
La aŭtomobil'o for'bru'is kaj Kovařík per mal'rapid'a'j paŝ'o'j ir'is hejm'e'n tra mal'plen'a'j strat'o'j de Mal'nov'urb'a kvartal'o.
Tra Long'a Strat'o li ven'is al la Mal'nov'urb'a plac'o kaj baldaŭ li ating'is la kaj'o'n proksim'e al la Naci'a Teatr'o. La akv'o'bar'o'j bru'is kaj la firmament'o en la orient'o komenc'is hel'iĝ'i. Sur la Slav'a Insul'o la bird'o'j komenc'is si'a'j'n maten'kant'o'j'n.
Delikat'a maj'a pluv'o ŝut'iĝ'is el nub'o'j sur kamp'o'j'n en la ĉirkaŭ'aĵ'o de Košíře, la ter'o sur la kamp'a voj'o ŝanĝ'iĝ'is en ŝmir'a'n kot'o'n, kiu glu'iĝ'is al ŝu'o'j kvazaŭ ter'a pes'il'o. Kovařík, mal'sek'a de la kap'o ĝis la kalkan'o'j, vad'is tra la kot'o, ne pov'ant'e mal'supr'e'n'ir'i sur la dekliv'o, kie li'a'j pied'o'j glit'ad'is kvazaŭ sur glit'voj'et'o.
Ne'kontent'a pri la rezult'o de si'a gard'ad'o, li intenc'is demand'i Mílan, ĉu ŝi vid'is i'o'n. Tim'ant'e post la ekskurs'o al Colorado, ke la ali'a'j nur mal'help'os li'n, li ne vol'is pet'i ŝi'a'n help'o'n, sed li rimark'is, ke li'a gard'ad'o ne konduk'as kaj ne konduk'os al cel'o, se li rest'os sol'a.
Hodiaŭ li esplor'is part'o'j'n ĉe la Blank'a Mont'o kaj ĉe Hvêzda, sed sen'rezult'e. Nun li mal'supr'e'n'iĝ'ad'is sur kamp'o'rand'aĵ'o'j kaj sur la kamp'a voj'o al vic'o'j da kolor'a'j dom'et'o'j kaj al la last'a el ili.
Li konjekt'is, ke Míla est'os sol'a hejm'e, ĉar est'as post'tag'mez'e. Al si'a kontent'iĝ'o li rimark'is, ke Míla plen'um'as si'a'n task'o'n. Kvankam li ir'is de la ali'a flank'o ol li pov'is est'i atend'at'a, li est'is ek'rimark'it'a tre baldaŭ. Li vid'is, kiel Horálková sving'as tuk'o'n renkont'e al li. Tial ankaŭ li ek'sving'is la man'o'n.
Li glit'ir'is ĝis la ĝarden'a pord'et'o, kiam ek'pluv'is kvazaŭ torent'e. La pord'et'o'n mal'term'is la serv'ist'in'o, al kiu li trans'don'is la pluv'mantel'o'n garanti'it'e ”akv'o'sorb'em'a'n”
kaj ĉapel'o'n, kiu simil'is al spong'o. Kun terur'o li observ'is si'a'j'n ŝu'o'j'n kaj li antaŭ'rezign'is ĉiu'j'n danc'amuz'o'j'n.
En la hal'o bon'ven'ig'is li'n Míla, kiu tuj konduk'is li'n en la manĝ'o'ĉambr'o'n, kie sid'is jam Hor'a kaj la edz'o de Míla, pren'ant'e post'tag'mez'a'n manĝ'o'n.
Kovařík ne imag'is tiel la afer'o'n kaj pens'is, ke la varm'o'n de la manĝ'o'ĉambr'o kaj la odor'o'n de la kaf'o, kiu'j tre agrabl'e bon'ven'ig'is li'n, tamen prefer'e li inter'ŝanĝ'us por la kot'o de kamp'o'j, kie neni'u demand'us li'n pri io.
Ili kondut'is pli konven'e, ol li atend'is. Míla du'foj'e en'verŝ'is al li kaf'o'n kaj la sinjor'o'j amik'e al'ŝov'is al li kuk'o'j'n, kiu'j'n li ne kalkul'is.
Post'e oni prezent'is al li cigar'o'j'n kaj cigared'o'j'n; li prefer'is la last'a'j'n. Kaj post'e, kiam li est'is sat'a de manĝ'aĵ'o'j kaj trink'aĵ'o'j, kiam blanket'a fum'o de cigared'o mol'ig'is li'a'n anim'o'n, kiam ven'is la nepr'a bezon'o inter'babil'i, Hor'a help'is li'n per ne'trud'em'a demand'o.
Ili est'as ja komerc'ist'o'j, ek'pens'is Kovařík kaj tial li ne riproĉ'is ili'n, kiel si'n'gard'e ili proksim'iĝ'is al la tem'o, laŭ'ŝajn'e enu'ant'e dum pluv'a tag'o. La sinjor'in'o ne sid'is plu kun ili, li vid'is ja, ke ŝi est'as en la unu'a etaĝ'o.
Li resum'is la rezult'o'n de si'a esplor'ad'o per unu vort'o: Ne'mult'e. La rezult'o est'is esenc'e negativ'a, sed iom valor'a ĝi tamen est'is. Li ek'sci'is, kiu'j ne pov'is part'o'pren'i la mister'a'n okaz'aĵ'o'n sur la tomb'ej'o en Košíře.
Li est'is nepr'e konvink'it'a, ke la far'int'o dev'as est'i iu el la hom'o'j loĝ'ant'a'j proksim'e al la tomb'ej'o aŭ almenaŭ oft'e vizit'ant'a'j ĝi'n. Li skrib'is do list'o'n de la koncern'a'j hom'o'j kaj observ'is el ili unu post ali'a. Ili est'is for'strek'at'a'j en la list'o sufiĉ'e rapid'e.
Se est'is ĝust'a li'a premis'o, ke la kulp'ul'o est'as el la ĉirkaŭ'aĵ'o, li ne plu pov'is est'i mal'proksim'a de li. Li ne serĉ'is do kulp'ul'o'n, mal'e li konstat'ad'is ne'kulp'ul'o'j'n. Tia proced'o ebl'e est'is konsider'ind'e long'daŭr'a, tio'n Kovařík jes'is, tamen ankaŭ ĝi dev'is proksim'ig'i la cel'o'n. Li ne pov'is serĉ'i kulp'ul'o'n, hav'ant'e kontraŭ li neni'o'n krom li'a mister'a ag'o.
Ebl'e unu'sol'a'n, sed mal'mult'promes'a'n gvid'il'o'n li trov'is. Li re'memor'is, ke la kadavr'o de Votëpková post la trov'o apud la kruc'o est'is kovr'it'a de pec'o da sak'ŝtof'o, kiu'n labor'ist'o'j trov'is ne tro mal'proksim'e. Supoz'ebl'e la knab'in'o est'is volv'it'a en ĉi tiu'n sak'ŝtof'o'n, kiam ŝi est'is for'port'at'a el la tomb'ej'o, aŭ ebl'e kiam ŝi mem ir'is hejm'e'n.
Tiu'rilat'e Hor'a kontraŭ'dir'is: ”Dum la pas'int'a'j tag'o'j mi tra'stud'is ĉiu'j'n ĵurnal'o'j'n, kiu'j skrib'is pri la afer'o. Mi re'memor'as, ke la vest'o'j de la mort'int'in'o est'is met'it'a'j trans la ĉerk'o'n; tiel trov'is ili'n la unu'a'j, kiu'j en'ir'is la kadavr'ej'o'n.”
”Mi sci'as, sed mi esprim'as nur mi'a'j'n konjekt'o'j'n. Tamen mi opini'as, ke la krim'ul'o kovr'is per la sak'ŝtof'o la ruĝ'et'a'n, hel'a'n korp'o'n de la mort'int'in'o, por ke ĝi ne est'u rimark'ebl'a jam de mal'proksim'e, se iu ir'us la sam'a'n voj'o'n. La menci'it'a sak'ŝtof'o, ver'ŝajn'e mal'kudr'it'a sak'o, ne est'is vetur'ig'it'a al la tomb'ej'o kun la kadavr'o kaj est'as mir'ig'e, ke la polic'o forges'is ĝi'n kaj neni'u atent'is ĝi'n plu.
Oni hav'as tiel mal'mult'e da pruv'o'j, ke tio est'as mir'ig'a.”
”Ĉu vi trov'is la sak'o'n?”
”Ne, kaj ĝust'e tio est'as la afer'o, kiu'n mi serĉ'is dum la pas'int'a'j tag'o'j. Neni'u el la hom'o'j, kiu'j pov'us est'i konsider'at'a'j dum mi'a'j esplor'o'j, hav'is iam simil'a'n sak'o'n.
Mi dev'as dir'i al vi unu interes'a'n cirkonstanc'o'n, por ke vi kompren'u mi'n. Plur'a'j kred'ind'a'j person'o'j konfirm'is al mi, ke sur tiu — ni dir'u — sak'o, est'is pres'it'a la sign'o de iu firm'o: du liter'o'j. Divers'a'j hom'o'j indik'as ili'n divers'e, ĉiu'j eĉ ne re'memor'as, kie la sign'o est'is sur'pres'it'a, ĉu sur la rand'o, ĉu en la mez'o, sed ili re'memor'as, ke unu el la liter'o'j est'is majuskl'a M. Ili re'memor'as tio'n simpl'e tial, ĉar la mort'int'in'o est'is nom'at'a Manj'o kaj ke do la afer'o ŝajn'is strang'a al ili.
Neni'e mi trov'is sak'o'n kun simil'a sign'o, eĉ ne en la proksim'a part'o de Košíře.
Mi opini'as cert'a, ke la sak'o est'is al'port'it'a ĉi tie'n. Ali'a cert'a afer'o est'as, ke la sak'o jam mal'aper'is, kiam iu kovr'is Manj'o'n per kovr'il'eg'o, do ankoraŭ antaŭ al'ven'o de la komision'o. Neni'u el la ĉe'est'int'o'j re'memor'as, kiu pov'us far'i tio'n. Laŭ mi'a opini'o for'port'is la sak'o'n iu kon'at'o; se iu fremd'a person'o est'us far'int'a ĝi'n, oni est'us rimark'int'a'j tio'n.
Ĝis nun mi trov'is do neni'o'n, nepr'e neni'o'n. Tio do ebl'ig'as kaj facil'ig'as plu'a'j'n esplor'o'j'n al mi.”
Et'a ek'rid'et'o salt'is trans la lip'o'j'n de Hor'a.
”Tiu'rilat'e do mi ne kompren'as vi'n bon'e.”
”Vi ek'kompren'os mi'n tre baldaŭ. Mi esplor'serĉ'is ĉie tie ĉi en sufiĉ'e vast'a ĉirkaŭ'aĵ'o, sed ĝis nun ni ne sukces'is ek'inter'rilat'i kun tiel nom'at'a Vašek. Tio est'as la tomb'ej'a help'ant'o, kiu tuj la ali'a'n tag'o'n post trov'o de la kadavr'o est'is arest'it'a, tamen de'nov'e liber'las'it'a, ĉar li pruv'is si'a'n alibi'o'n.”
”Do li est'us pov'int'a nur help'i.”
”Mi ne kred'as. Tio'n far'is hom'o tre'eg'e inteligent'a, ruz'a kaj tre si'n'gard'a; sed tia Vašek ne est'as.”
”Ĉu vi suspekt'as li'n simpl'e tial, ĉar li rest'is ne'strek'it'a en la list'o?”
”Jes, li rest'is ne'strek'it'a, sed nun la suspekt'o'j lev'iĝ'as el la ĥaos'o.”
La trankvil'ec'o kaj konvink'o, kun kiu'j Kovařík prononc'is ĉi tiu'j'n vort'o'j'n, rezult'ig'is emoci'o'n.
”Mi antaŭ'deklar'as, ke kontraŭ li mi ne hav'as eĉ plej mal'grand'a'n pruv'o'n, kiu ig'us li'n suspekt'a, sed mi hav'as ankaŭ nepr'e neniu'n pruv'o'n, kiu parol'us por li'a sen'kulp'ec'o.”
”Kaj li'a alibi'o?”
”Mi sukces'is konstat'i per ali'a person'o, ke Vašek, kvankam li help'ad'is — kaj ne nur unu'foj'e — en Malvazinky, tamen neniam dorm'is tie. Ĉiu'n foj'o'n li ir'is hejm'e'n, sed ĝust'e tiu'n nokt'o'n, kiam okaz'is la mister'a afer'o, li dorm'is tie la unu'a'n foj'o'n. De post tiu temp'o li dorm'is tie kelk'foj'e. Ĉu tio ne ŝajn'as iom strang'a al vi?”
”Ne'disput'ebl'e; sed antaŭ moment'o vi parol'is pri inteligent'a, ruz'a kaj tre si'n'gard'a far'int'o. Ĉu tiu'n Vašek vi ne opini'as tia?”
”Ĝis nun ne, ni ankoraŭ ne renkont'iĝ'is, mi evit'as renkont'i li'n, ne sci'ant'e kial. Sed oni asert'as, ke Vašek est'as idiot'o, inert'ul'o kaj strang'ul'o, ja oni dir'as, ke li eĉ balbut'as. Ĉiu'okaz'e li ŝajn'as est'i ne'societ'em'a, kio'n pruv'as la cirkonstanc'o, ke li loĝ'as inter hund'o'j en bud'o konstru'it'a el lign'a'j tabul'o'j.”
Hor'a, ek'brul'ig'ant'e nov'a'n cigar'o'n, resum'is la rezult'o'n de la inter'parol'o: ”Konkret'e vi sci'as do neni'o'n, iam'e'n kelk'a'j'n interes'a'j'n detal'o'j'n.”
”Mi dir'is tio'n tuj en la komenc'o, ja hodiaŭ mi est'is jam tre ĉagren'it'a kaj ne'kontent'a pri la rezult'o. Mi konfes'as mal'kaŝ'e, ke ver'e Vašek aper'as al mi en la antaŭ'aĵ'o, nur ĉi tie en la varm'a trankvil'o de la ĉambr'o kaj dum la inter'parol'o. Ĝis nun li ne est'is ating'ebl'a, do mi las'is li'n al mi por konven'a temp'o; mi nur gard'is li'n.
Se mi medit'as pri la afer'o, neni'u sci'as, de kie Vašek est'as, kaj la polic'o kontent'iĝ'is tiam pri la sol'a pruv'o de alibi'o. Koler'ig'e est'us, se mi kur'us en la vast'a ĉirkaŭ'aĵ'o kaj la solv'o efektiv'e est'us kapt'ebl'a per man'etend'o.”
La diskut'o ek'interes'is ankaŭ sinjor'o'n Horálek, kaj tuj li far'is projekt'o'j'n: ”Mi vizit'os tiu'n Vašek pro iu kial'o. Li cert'e kon'as mi'n, mi ir'as ja tiel oft'e preter li'a bud'o. Ebl'e li en'las'os mi'n. Mi ir'os, ni dir'u, aĉet'i hund'o'n.”
Kovařík kontraŭ'dir'is: ”Vi ne sukces'os. Mi demand'is la labor'ist'o'j'n el la brik'far'ej'o, kiam mi klopod'is komenc'e kon'at'iĝ'i kun Vašek, sed oni dir'is al mi, ke li neniu'n en'las'as, pretekst'ant'e mord'em'a'j'n hund'o'j'n. Fin'e la afer'o est'us nun ver'ŝajn'e suspekt'a al li. Mi'n li ne fid'as laŭ'ŝajn'e, kvankam mi supoz'as, ke li bon'e kon'as mi'n, ĉar ĝis nun oni montr'as je mi ĉi tie per fingr'o. Du'foj'e mi prov'is renkont'i li'n, sed ĉiu'n foj'o'n li evit'is mi'n. Ĉi tiu cirkonstanc'o ŝajn'as strang'a al mi nur nun, ĉar dum la tag'o'j post la en'tomb'ig'o de Manj'o evit'is mi'n mult'e pli da hom'o'j.”
Amar'a rid'et'o ne vol'is mal'aper'i de la lip'o'j de Kovařík.
Li akcept'is cigared'o'n, kiu'n sinjor'in'o Míla propon'is al li.
”Est'us oportun'e, rigard'i tiu'n Vašek de proksim'e.
Kiam ajn mi ir'is preter li'a bud'o, ĉiam ŝajn'is al mi — mi hav'is tia'n mal'agrabl'a'n sent'o'n — ke iu observ'as mi'n.
Tial mi ir'is ĉiam ĝis la tomb'ej'o, pli ebl'e laŭ'instinkt'e ol pro si'n'gard'em'o. Mi opini'as, ke plej bon'e est'us gard'i li'n sen inter'romp'o, sed tio'n mi ne kapabl'as sol'a.”
Míla ek'aplaŭd'is per man'o'j: ”Ni help'os vi'n!”
Ankaŭ ambaŭ sinjor'o'j propon'is si'a'n help'o'n, ja Hor'a eĉ pli mult'e dir'ant'e: ”Pri el'spez'o'j ne far'u zorg'o'j'n al vi, tio est'os de nun mi'a zorg'o.”
”Mi dank'as vi'n ĉiu'j'n, tamen ne koler'u, se mi ne pov'as akcept'i vi'a'n afabl'ec'o'n. Du tri'on'o'j'n de la tag'o mi mem dediĉ'as al Vašek, sed est'us neces'e, organiz'i sen'inter'romp'a'n gard'ad'o'n kaj ne forges'u, ke Vašek dorm'as nun kelk'foj'e ankaŭ en Malvazinky kaj for'ir'as el si'a hejm'o ne'regul'e.
Est'as dub'ind'e, ĉu ni kapabl'os gard'i kaj observ'i li'n ĉie, kie'n ajn li ir'os. Mi atent'ig'as, ke, kiom mi vid'is, Vašek ĉiam ir'ad'is trans la kamp'o'n al Václavka, kutim'e rekt'e trans la herb'ej'o'n, est'us do tre mal'facil'e post'ir'i li'n; li vid'as bon'e, kiu sekv'as li'n. Vid'u, ĝust'e ĉi tia'j detal'o'j, efektiv'e ne'grav'a'j, met'at'a'j unu apud la ali'a'n, atent'ig'as pri Vašek.”
Hor'a al'don'is: ”Mi ne pov'as ne'i, ke ĉi tiu mister'a Vašek streĉ'as mi'a'n sci'vol'o'n. Kio'n vi dir'us, se mi dung'us du vir'o'j'n — kompren'ebl'e lert'a'j'n — el iu detektiv'institut'o kaj gard'ig'us li'n sen'inter'romp'e?”
”Mi tim'as, ke tio vek'us atent'o'n. Sinjor'o Hor'a, mi dank'as vi'n, sed ĉi tiu'n aranĝ'o'n ni las'u ĝis la fin'o, se ni mem ne sukces'os ek'inter'rilat'i kun Vašek.”
Pli akcept'ebl'a est'is propon'o de sinjor'in'o Horálková: ”Mi propon'us, sen'konsci'ig'i iel la hund'o'j'n kaj tra'rigard'i la bud'o'n, post kiam Vašek for'ir'os por dorm'i en Malvazinky. Mi supoz'as kompren'ebl'e, ke vi kun'pren'os mi'n.”
La edz'o de Míla jes'is: ”Mi opini'as, ke sen vi la afer'o eĉ ne sukces'us.”
”Kial? Tio est'as mi'a ide'o!”
Kovařík trov'is oportun'e inter'ven'i: ”Sinjor'in'a moŝt'o, la afer'o est'as simpl'a kaj jam el'prov'it'a. La hund'o'j de Vašek — bedaŭr'ind'e — est'as dres'it'a'j kaj akcept'us neni'o'n de vi. Mi ĵet'ad'is frand'aĵ'o'j'n al ili, sed kvazaŭ mi ĵet'us ŝton'o'j'n, ili far'iĝ'is eĉ pli rabi'a'j. Krom tio mi hav'us ankoraŭ unu modest'a'n atent'ig'o'n. Ebl'e, ke ni tro'taks'is tiu'n Vašek kaj tial — supoz'ebl'e — ne est'us neces'e tuj en la komenc'o uz'i drast'a'j'n rimed'o'j'n, kiu'j'n eĉ Vašek ne dev'us toler'i, se oni neni'o'n trov'us ĉe li. Ni ne forges'u, ke post'e la ĝust'a krim'ul'o est'us bon'eg'e atent'ig'it'a pri ni. Tio'n mi ne ŝat'us. La tut'a afer'o ebl'e ŝajn'as al vi tre aventur'a, tamen ni ne rajt'as ne atent'i la cirkonstanc'o'n, ke ag'ant'e ne'konven'e ni tuŝ'os mult'a'j'n hom'o'j'n, kio'n far'i ni ne rajt'as kaj kio pov'us mal'util'i eĉ ni'n. Mi est'is juĝ'e esplor'at'a nur mal'long'a'n temp'o'n kaj mi ne vol'us ripet'i tio'n.”
Ĉi tuj kviet'a'j, sed kategori'a'j vort'o'j de Kovařík efik'is kaj est'is bon'e kompren'it'a'j. Ili de'nov'e inter'konsil'iĝ'is kaj fin'e inter'konsent'is, ke ili prov'os sub'ŝov'i al Vašek la hund'o'n de Horálek, kiu kondut'as mal'bon'e, sed pov'us help'i ili'n, se ĝi kamarad'iĝ'us kun la ceter'a'j hund'o'j de Vašek. Ili decid'is, ke la ĝarden'ist'a help'ant'o, kiu pri'labor'as la ĝarden'o'j'n de Hor'a kaj Horálek, ven'ont'a'n tag'o'n for'konduk'os la hund'o'n. Krom'e ili inter'konsent'is, ke ili komenc'os gard'e'star'i super la ŝton'romp'ej'o trov'iĝ'ant'a apud la bud'o de Vašek laŭ'ebl'e tuj, kiam ĉes'os pluv'i kaj la ter'o iom sek'iĝ'os. Tiel zorg'em'a kaj delikat'a est'is Kovařík, kiu tim'is, ke iu el la gard'ant'o'j ne rikolt'u naz'katar'o'n kaj ne mal'ebl'ig'u plu'a'n gard'ad'o'n pro tio.
Gard'ad'o'n post'tag'mez'e, vesper'e kaj nokt'e ĝis proksim'um'e la dek'unu'a hor'o trans'pren'is laŭ'princip'e Kovařík kaj la ceter'a'j est'is iel pri'zorg'ont'a'j la antaŭ'tag'mez'a'n gard'ad'o'n, dum Kovařík stud'is por la rigor'a ekzamen'o; laŭ'ebl'e ili est'is anstataŭ'ont'a'j li'n ankaŭ vesper'e. La program'o est'is antaŭ'fiks'ot'a ĉiu'tag'e.
La inter'konsil'iĝ'o fin'iĝ'is sufiĉ'e gaj'e kaj est'is konfirm'it'a per bon'a vin'o, kiu'n Hor'a ven'ig'is el si'a vila'o.
Malgraŭ tio, ke dum ĉi tiu inter'konsil'iĝ'o Kovařík pens'is antaŭ ĉio pri Vašek, tamen li bon'e rimark'is, ke la edz'o de Míla lud'as en si'a hejm'o konsider'ind'e mal'ĉef'a'n rol'o'n kaj evit'as laŭ'ebl'e kiu'n ajn inter'ven'o'n, dum Hor'a ĉe'est'as. Li re'memor'is pri la amuz'o en Colorado kaj bedaŭr'is, ke li konfid'is si'a'n serĉ'esplor'ad'o'n al ili. Sed ali'flank'e li konsider'is, ke efektiv'e li est'as en embaras'o kaj ne kapabl'as sol'a laŭ'plan'e daŭr'ig'i si'a'j'n serĉ'esplor'o'j'n.
Li for'ir'is ne'kontent'a, kiel li ven'is.
”Ĉu tio est'as vi kaj sol'a?”
”Mi ven'as ĝust'e tial, ĉar mi ne vol'as est'i sol'a. Ĉu vi permes'os al mi rest'i ĉi tie?”
El ŝi'a voĉ'o son'is mal'kontent'ec'o.
”Mi'a edz'o re'ven'is hejm'e'n, kiam vi anstataŭ'is li'n en la gard'ad'o, kaj ni est'is ir'ont'a'j danc'i i'e'n. Sed mi ne sci'as, kio okaz'is al li. Subit'e li dir'is, ke li ir'os sol'a, kaj ne vol'is atend'i, ĝis mi ŝanĝ'os la vest'o'j'n. Mi atend'is friz'ist'o'n, kiu mal'fru'is; ĉu mi est'as kulp'a pri tio? Mi rajt'as ja ankaŭ dir'i i'o'n, se li riproĉ'as mi'n sen'kaŭz'e.”
”Kaj la rezult'o?”
”Mi kon'as li'n bon'e; li re'ven'os nur maten'e.”
Kovařík akcept'is ŝerc'e la afer'o'n.
”Ĉi tie en la freŝ'a aer'o vi ripoz'os, post'e vi ir'os dorm'i kaj maten'e li pardon'pet'os vi'n.”
”Mi ne ir'os, mi ne em'as.”
La sun'o mal'lev'iĝ'is mal'antaŭ Řepy kaj varm'et'a, agrabl'a vesper'o iom post iom mal'aper'is en mal'hel'iĝ'ant'a firmament'o kviet'e kaj delikat'e kvazaŭ vapor'o super pot'o.
Pro krepusk'o ne est'is ebl'e leg'i plu kaj la al'ven'o de Míla signif'is fin'o'n de la labor'o, tial Kovařík ferm'is la stud'libr'o'j'n, kiu'j'n li hav'is dis'met'it'a'j antaŭ si sur la ter'o. Li propon'is al Míla du'on'o'n de si'a mantel'o: ”Ek'sid'u ĉi tie'n kaj rakont'u al mi i'o'n. Vi mal'ŝarĝ'os vi'a'n kor'o'n kaj fart'os pli bon'e. Ĉu ne est'os mal'varm'e al vi?”
”Mi opini'as, ke ne; ceter'e mi hav'as varm'a'n vest'o'n.”
La lok'o est'is bon'e elekt'it'a. De ĉi tie est'is bel'a perspektiv'o ne nur al la bud'o de Vašek, sed ankaŭ al part'o de la strat'o al Motol, plu'e mal'dekstr'e al nov'a koloni'o ”Na Cibulkách” ĝis Vidoul, al part'o de la soldat'a ekzerc'ej'o en Motol. Pli mal'proksim'a'n perspektiv'o'n mal'help'is mont'et'o super la brik'far'ej'o de Bečka. Dekstr'e ruĝ'et'is Blank'a Mont'o pro vesper'iĝ'o.
”Bel'e est'as ĉi tie.”
”Kiam, mi hav'as stud'material'o'n antaŭ mi, pas'as ankaŭ la temp'o bel'e.”
”Ĉu vi stud'as ĉiam?”
”Preskaŭ; dum est'as lum'e.”
”Nun mi ek'pens'as, kiel vi kapabl'as gard'i dum mal'lum'o? Ĉu vi ir'as mal'supr'e'n?”
”Domaĝ'e, ke vi ir'os pli fru'e hejm'e'n, vi vid'us, ke la lantern'o ĉe la an gul'o de la fabrik'ej'o de Volañskë pri'lum'as stri'o'n de la voj'o al la brik'far'ej'o kaj ankoraŭ sufiĉ'e la bud'o'n de Vašek.”
Kun interes'o ŝi rigard'is mal'supr'e'n al la lign'a bud'o, kiu de ĉi tie aspekt'is mal'grand'a kaj mizer'a. Ĝi ampleks'is are'o'n de maksimum'e dek du kvadrat'metr'o'j. Míla turn'is la kap'o'n al Kovařík: ”Kiel vi dir'is tio'n? Domaĝ'e, ke mi ir'os pli fru'e hejm'e'n? Kaj, se mi rest'os ĉi tie sam'e long'e kiel vi?”
”Post'e mi pov'as nur bedaŭr'i, ĉar mi vol'is rest'i ĉi tie pli long'e. Antaŭ'hieraŭ Vašek for'ir'is post'tag'mez'e kaj re'ven'is sur la strat'o de la urb'o proksim'um'e je la dek'a vesper'e. Li lum'ig'is lamp'o'n nur por mal'long'a temp'o kaj baldaŭ en'lit'iĝ'is. Hodiaŭ li for'est'is la tut'a'n nokt'o'n kaj re'ven'is nur je la dek'a maten'e; ŝajn'as, ke li dorm'is ĝis vesper'e, nur tag'mez'e li nutr'is la hund'o'j'n, sed ceter'e li ne montr'iĝ'is.”
”Ĉu vi est'is ĉi tie eĉ antaŭ'tag'mez'e?”
”Mi forges'is rakont'i al vi pri mi'a nov'a sukces'o en mi'a strategi'o. Vašek fum'as cigared'o'j'n, kiu'j'n li hav'ig'as al si per knab'o el la brik'far'ej'o. Mi korupt'is la bub'o'n, kiu nun help'as mi'n, se est'as neces'e. Bedaŭr'ind'e, eĉ al la bub'o ne est'as permes'it'e en'ir'i la bar'ej'o'n.”
La vesper'o rapid'e mal'hel'iĝ'is kaj baldaŭ ek'bril'is la elektr'a'j lamp'o'j sur la strat'o al Molol.
”Míla, ĉu vi ne ir'us hejm'e'n?”
Emoci'it'a ŝi ek'pren'is li'a'n man'o'n: ”Rigard'u!”
Mal'grand'a kvar'angul'a fenestr'o en la bud'o de Vašek lum'iĝ'is. Ili ambaŭ ĉes'is parol'i, streĉ'e atend'ant'e, ĉu Vašek el'ir'os. En la fenestr'et'o aper'is kelk'foj'e ombr'o, kiel Vašek paŝ'ad'is tra la bud'o. La hund'o'j komenc'is boj'i.
Baldaŭ post'e Vašek el'ir'is, manĝ'ig'is la hund'o'j'n, kaj de'nov'e en'ir'is la bud'o'n. La binokl'o, kiu'n Kovařík met'is al la okul'o'j de Míla, de'glit'is sur ŝi'a'j'n genu'o'j'n.
”Li est'as interes'a.”
”Kompren'ebl'e, se ni ĉirkaŭ'volv'as li'n per tia kron'o da suspekt'o. Ĉu vi kred'as, ke eĉ mi kelk'foj'e surpriz'as mi'n observ'ant'a li'n kun interes'o de bon'a kon'at'o loĝ'ant'a najbar'e.”
Míla ek'ĝem'is: ”Mi est'as konvink'it'a, ke ankoraŭ neniam vi loĝ'is najbar'e de ia Hor'a.”
Kovařík esplor'rigard'is la okul'o'j'n de Míla, sed la krepusk'o tiom mal'hel'iĝ'is, ke la okul'o'j ne al'parol'is li'n sufiĉ'e kompren'ig'e.
”Mi imag'as, ke vi'a'j loĝ'ej'o'j est'as du'obl'a vila'o, bon'eg'e konstru'it'a. Tre modern'a.”
Míla hezit'is respond'i kaj medit'is evident'e, ĉu la last'a vort'o de Kovařík ne est'as intenc'a alud'o. Koler'e ŝi ek'mov'is la kap'o'n: ”Unu'obl'a vila'o kun du en'ir'ej'o'j.”
Oportun'a'n okaz'o'n li ne vol'is preter'las'i ne'uz'it'a: ”Hor'a est'as ĝentil'a hom'o.”
”Al mi li est'as abomen'a, abomen'eg'a.”
”Mi supoz'as, ke ankaŭ al vi'a edz'o Hor'a est'as agrabl'a kun'ul'o, ne nur firm-kompani'an'o.”
Li rimark'is, kiel Míla ekscit'iĝ'as: ”Ĉar mi'a edz'o est'as azen'o.”
”Kiel li ek'mir'us, se li aŭd'us tio'n!”
”Ne rid'u, eĉ al li mi dir'os tio'n, se li mem ne ek'kon'os tio'n.”
”Ĉu vi help'os li'n, ke li ek'kon'u?”
”Sufiĉ'us, se li pli bon'e atent'us Hor'a'n.”
”Ĉu Hor'a hav'as do mal'sincer'a'j'n intenc'o'j'n koncern'e la firm'o'n?”
Sen'pacienc'e ŝi ek'mov'iĝ'is: ”Mi'a di'o, vi est'as ne'kompren'em'a: mi supoz'is vi'n pli sagac'a.”
Kovařík dir'is post mal'long'a paŭz'o: ”Ebl'e mi ne vol'as kompren'i.”
”Do, Jarĉjo, kar'a Jarĉjo, kompren'u nur, kompren'u; ĝi est'as ja tio, kio'n mi postul'as de vi.”
”Tio hav'us neni'a'n senc'o'n, mi ne pov'as help'i vi'n.”
Ŝi kares'is li'a'n man'o'n.
”Aŭskult'u, Jarĉjo, vi est'is ĉiam bon'a kamarad'o al mi.”
”Jes, re'memor'u, ke neniam mi vol'is i'o'n de vi.”
”Nek pom'o'n, nek pir'o'n, nek likvor'o'n, nek kat'o'n, pri neni'o vi pet'is, ĉio'n mi propon'is al vi. Vi est'as tia modest'ul'o. Neniam mi pens'is, ke vi pov'us kis'i mi'n.”
Li ne kaŝ'is ek'rid'o'n.
”Jarĉjo, ĉu vi vol'as, ke mi kis'u vi'n?”
Li lev'is la man'o'n, kvazaŭ por defend'i si'n.
”Gard'u di'o! Ne mort'ig'u kamarad'o'n!”
”Sed mi kis'os vi'n ĝust'e kiel kamarad'o'n. Ĉiam mi vid'is en vi nur amik'o'n kaj, kial mi ne dir'u tio'n al vi, est'as jam mal'lum'e, vi ne vid'os mi'n. Ankaŭ se mi danc'as kun vi, mi danc'as kiel kun kamarad'o kaj pens'as pri iu ali'a.
”Mi funkci'as do kvazaŭ mov'ig'a fort'o, kiu'n oni pov'as taks'i je unu ĉeval'tort'o.”
”Ne koler'u, mi ne vol'is esprim'i per tio i'o'n mal'bon'a'n.
Mi ŝat'as vi'n, kiel amik'o'n, sen fals'ec'o.”
”Mi atent'os do, ke la fals'ec'o tamen ne al'iĝ'u. Kaj kio okaz'os, se iu'foj'e mi ek'sopir'os vi'n ankaŭ ali'manier'e?”
”Vi ne ek'sopir'os; ne far'u tio'n, vi est'us rid'ind'a!”
”Mi'a'n sincer'a'n dank'o'n!”
De'nov'e ŝi met'is si'a'n man'o'n sur li'a'n.
”Jarĉjo, ni re'ven'u al la tem'o — ni'a dom'o.”
”Ĉu vi vol'as ir'i hejm'e'n?”
”Al la unu'obl'a vila'o kun du en'ir'ej'o'j.”
”Ĉu est'as egal'e, tra kiu pord'o ni en'ir'os?”
”Ĝis nun ne, sed oni vol'us, ke tio far'iĝ'u egal'a.”
”Gvid'u do afabl'e mem.”
Ŝajn'is, ke dum kelk'a temp'o ŝi elekt'as vort'o'j'n: ”Ĉu vi kon'as la firm'o'n Hor'a & Ko.?”
”Ne'mult'e. Mi ne spekulaci'as en la bors'o kaj ne hav'as mon'o'n, kiu'n mi pov'us depon'i. Sed mi re'memor'as, ke iu parol'is ie pri la firm'o, ke ĝi est'as tre bon'a, bon'eg'e prosper'ant'a.
”Tio est'as ver'o, la firm'o stat'as pli ol bon'e.”
”Mi gratul'as, kompren'ebl'e.”
”Ne far'u tio'n; atend'u ĝis la fin'o.”
”Vi'a edz'o est'as ja kompani'an'o.”
”Jes, sed ne'grav'a. La estr'o est'as ver'dir'e Hor'a. Por ke vi kompren'u tio'n: Hor'a gajn'is grand'a'j'n sum'o'j'n en la bors'o, kiam tio est'is ankoraŭ ebl'a. Nun la negoc'o'j ne est'as plu tiel profit'don'a'j. Kiam komenc'iĝ'is pli mal'gras'a'j jar'o'j kaj oni bezon'is ankaŭ i'a'j'n fak'a'j'n sci'o'j'n, ne sufiĉ'is plu la ruz'ec'o de Hor'a kaj li'a'j societ'a'j inter'rilat'o'j, kiu'j fin'e est'is lim'ig'it'a'j, kiam mal'sukces'is la spekulaci'o kun la frank'o kaj kelk'a'j kap'o'j kaj ventr'o'j far'iĝ'is ĝi'a'j viktim'o'j — inter ali'a'j li labor'is kun la mal'jun'a X, tiu'n vi dev'us kon'i — Hor'a serĉ'is do bon'a'n fak'ul'o'n kaj okup'ig'is mi'a'n edz'o'n trans'pren'int'e li'n el la Frank'o-bank'o. Tio okaz'is antaŭ ni'a ge'edz'iĝ'o. Mi'a edz'o ricev'as bon'eg'a'n salajr'o'n kaj hav'as eĉ krom'en'spez'o'j'n, sed ’Ne tim'u, tuj ni est'os en Colorado.’ ”
”Mi vid'as, ke vi kompren'as mi'n. Do kvankam ni hav'as kontent'ig'a'j'n en'spez'o'j'n —”
”— ke mi dev'us est'i kvar'obl'a universitat'a profesor'o por en'spez'i ili'n —”
”— atend'u, ni ne kapabl'as egal'ig'i ni'a'j'n iom pli alt'a'j'n el'spez'o'j'n. Mi ne sci'as, kiel mi dir'u ĉi tiu'n delikat'a'n afer'o'n, por ke vi bon'e kompren'u mi'n. Nu, mi'a edz'o ricev'as antaŭ'pag'o-pag'o'j'n je si'a salajr'o ne dub'ant'e, ke la situaci'o en la bors'o de'nov'e pli'bon'iĝ'os kaj li re'gajn'os la tut'a'n sum'o'n.”
”Sinjor'o Hor'a.”
”Kompren'ebl'e, sed ne inter'romp'u mi'n. Kvankam la ŝuld'sum'o iel pli'alt'iĝ'as, ĉiam mi hav'as tro mal'mult'e da mon'o.”
La paŭz'o est'is iom pli long'a.
”Tial la ŝuld'o kresk'as ĉiam pli rapid'e.”
”Ni permes'as al Hor'a, ke li pag'u por ni kelk'a'j'n el'spez'o'j'n, kiel vi pov'is rimark'i en Colorado.”
”Se tio far'as plezur'o'n al li.”
”Se ne evolu'us el la afer'o ia kutim'o. Ni'a vila'o est'as ankaŭ li'a ide'o.”
”Pro tio mi ne riproĉ'us li'n.”
”Li eĉ don'is mon'o'n tiu'cel'e.”
Nun Kovařík komenc'is elekt'i vort'o'j'n: ”Kio do ĉagren'as vi'n? Ĉiu ne hav'as tia'n bon'a'n sort'o'n, ke iu ali'a favor'u li'n kaj pens'u pri li'a profit'o.”
”Hor'a opini'as, ke li hav'as ĉe ni si'a'n hejm'o'n, kaj — kaj kelk'foj'e li vol'as est'i trud'em'a.”
”Mi opini'as, ke vi hav'as i'a'n dom'pord'o'n kaj ke est'as ebl'e el'ĵet'i li'n tra ĝi.”
”Ĉu el la vila'o, kiu est'as li'a ide'o?”
”Ne koler'u, sed post'e est'as tiu pord'o sufiĉ'e grand'a, por ke vi pov'u el'ir'i tra ĝi.”
”Tio ne est'as ebl'a; la ŝuld'sum'o est'as pli ali'a ol la pord'o.”
Ŝi met'is sur li'a'n ŝultr'o'n si'a'n kap'o'n, kiu ŝajn'is al ŝi tro pez'a.
”Ho Jarĉjo, konsil'u al mi.”
”La proverb'o dir'as: Post etik'o, sen'util'e konsil'i. Tiu'rilat'e eĉ medikament'o ne efik'us.”
”Kaj kio efik'us?”
”Taŭg'a baston'eg'o!”
”Mi opini'as sam'e; kaj ĝis vi vid'os, ke Hor'a sur la kap'o hav'as ŝvel'aĵ'o'n, est'u konvink'it'a, ke ĝi de'ven'as de mi. Aŭskult'u, ĉu Vašek ne for'kur'is?”
Ŝi babil'is, plend'is iom kaj iu'j ŝi'a'j pens'o'j kur'is plu'e'n.
”Mi ne forges'is, de'nov'e li el'ir'is kaj liber'las'is nur unu hund'o'n, la ceter'a'j'n li en'ŝlos'is.”
”Ŝajn'as al mi, Jarĉjo, ke tio est'as ni'a hund'o. Tiel boj'is ni'a hund'o. Aŭskult'u! Tiu mal'long'a murmur'o post la ek'boj'o est'is karakteriz'a por ĝi. Don'u al mi la binokl'o'n. — Mi ne vid'as ĝi'n bon'e, ĉiam ĝi kaŝ'as si'n en ombr'o. Jes, ĝi hav'as blank'a'n makul'o'n kaj blank'a'j'n pied'o'j'n. Cert'e, tio est'as ni'a iam'a hund'o.”
Post'e ŝi embaras'iĝ'is: ”Se ĝi flar'sent'us mi'n?”
”Ne tim'u, ni est'as sufiĉ'e mal'proksim'e. Kiom long'e Vašek jam hav'as vi'a'n hund'o'n?”
”Cert'e unu semajn'o'n.”
”Kaj ni eĉ unu paŝ'o'n ne al'proksim'iĝ'is al la cel'o.”
”Neni'a domaĝ'o pri la hund'o, la nov'a est'as pli bel'a kaj jam dres'it'a. Nur Mandelinka ne pov'as forges'i ĝi'n.”
”Mandelinkan mi vid'is kelk'foj'e. La ĉi tie'a teren'o taŭg'as special'e por li'a'j taktik'a'j ekzerc'o'j, sed mi rimark'is, ke li cir'um'ig'as si'a'j'n ŝu'o'j'n, antaŭ ol li ek'atak'as ĉi tiu'direkt'e'n.”
”Mandelinka est'as bon'a knab'o. La uniform'o bon'eg'e vest'as li'n.”
”Est'u tiel afabl'a, binokl'o'n; Vaŝek est'as de'nov'e ekster'e.”
”Ĉu vi opini'as, ke li for'ir'os de'nov'e? Tio est'us domaĝ'e.”
”Mi ne sci'as, ĝis nun li ne liber'las'is la ceter'a'j'n hund'o'j'n.”
”Se li las'us ekster'e nur la ni'a'n, mi kur'us rekt'e al la bud'o.”
”Domaĝ'e, ke Vašek ne sci'as pri tio, cert'e li far'us al vi ĉi tiu'n komplez'o'n.”
”Ne koler'ig'u mi'n, kelk'foj'e okaz'as afer'o'j, kiu'j'n ni nepr'e ne est'us atend'int'a'j.”
”Pov'as est'i, sed mi atend'as ĉi tiu'n afer'o'n jam pli ol tri semajn'o'j'n.”
”Ebl'e, ke mi al'port'is feliĉ'o'n al vi.”
”Nun mal'e vi ne koler'ig'u mi'n.”
Minut'o sekv'is minut'o'n kaj Kovařík silent'e observ'ad'is.
Post'e li propon'is binokl'o'n al Míla: ”Rigard'u nun vi; ŝajn'as, kvazaŭ Vašek far'us preleg'o'n al la hund'o.”
”Jes, kaj nun li for'ir'is de ĝi proksim'um'e du metr'o'j'n kaj montr'as al ĝi i'o'n, kio'n li ten'as en la man'o. Ho ne, li'a man'o est'as mal'plen'a. La hund'o sid'as kviet'e kaj rigard'as ĉiam en la sam'a direkt'o. Vašek ĉirkaŭ'ir'as ĝi'n kaj la hund'o rigard'as ĉiam sam'direkt'e'n. Tio est'as strang'a; rigard'u mem!”
”Vašek ek'puŝ'is la hund'o'n, ĝi fal'is flank'e'n kaj rest'is kviet'e kuŝ'ant'a ankaŭ plu'e'n. Vašek star'as super ĝi kaj observ'as ĝi'n. Nun li klin'is si'n al ĝi kaj frap'is ĝi'n per la man'o. La hund'o lev'iĝ'is kaj tut'e sen'fort'a ĝi far'is kelk'e da paŝ'o'j. Nun la hund'o kuŝ'iĝ'is ter'e'n kaj Vašek, star'ant'e proksim'e, rigard'as ĝi'n. Ĉu vi dezir'as la binokl'o'n?”
”Ne, las'u ĝi'n al vi. Frost'o trans'kur'as mi'a'n dors'o'n, tamen daŭr'ig'u indik'i ĉio'n al mi.”
”Fin'o! Vašek las'is la hund'o'n kaj en'ir'is la bud'o'n. Ni esper'u, ke li re'ven'os. Mi ne vid'is ankoraŭ, ke Vašek instru'is al iu hund'o ĉi tiu'n artifik'aĵ'o'n.”
”Ĉu en'tut'e li dres'as hund'o'j'n?”
”Mi vid'is li'n dum hund'o'dres'ad'o nur unu foj'o'n. Kiam ajn mi vid'as li'n kun hund'o'j, ĉiam mi hav'as la impres'o'n, ke li incit'as ili'n nur, por ke ili est'u rabi'a'j kaj koler'em'a'j.
Mi eĉ rimark'is, ke tia'n nigr'et'a'n hund'o'n li incit'is unu'foj'e je hom'o'j, kiu'j preter'ir'is; kompren'ebl'e, ke la hund'o est'is en la bar'ej'o.”
”Nun ven'as al mi ide'o, ke ni konfisk'ig'u la hund'o'j'n de Vašek, ĉar ili ne hav'as hund'mark'o'j'n.”
”Pri tio mi ankaŭ pens'is, sed mi konstat'is, ke li en'registr'ig'is ĉiu'j'n hund'o'j'n ĉe la impost'ej'o kaj la vi'a'n vi donac'is al li kun la mark'o.”
”Mi parol'is jam pri tio; tio'n far'is la serv'ist'in'o, sed mi ne las'os ĝi'n al Vašek, mi re'postul'os ĝi'n.”
La kviet'o de la bar'ej'o mal'supr'e trans'ir'is eĉ super la ŝton'romp'ej'o'n. La firmament'o tut'e mal'hel'iĝ'is.
”Ĉu Hor'a ne hav'as hund'o'n?”
”La ni'a sufiĉ'as, ĝi kur'as ja ĉirkaŭ la tut'a dom'o, ni hav'as komun'a'n ĝarden'o'n. Hor'a dir'is, ke est'us domaĝ'e, far'i du ĝarden'o'j'n, se ni rajt'as uz'i ankaŭ la li'a'n.”
”Ho jes, mi de'nov'e forges'is tio'n. Ankoraŭ i'o'n mi vol'is demand'i. Kial Hor'a ne edz'iĝ'is?”
”Li est'is edz'iĝ'int'a, sed la edz'in'o for'kur'is de li, mi ne sci'as, kial; li ne vol'as parol'i pri tio.”
Kovařík de'nov'e jam hav'is la binokl'o'n ĉe la okul'o'j.
”Ne forges'u mi'n.”
”Do, Vašek ek'sid'is sur la kest'o kaj vok'is la hund'o'n al si. Ĝi obe'as kvazaŭ maŝin'o. Li pren'is ĝi'a'n kap'o'n en si'a'j'n man'o'j'n kaj frot'as ĝi'n inter la orel'o'j. Ĵus la hund'o for'ir'is, ĝi halt'is ĉe la bud'a part'o kaj fos'as nun per la pied'o'j. Jam ĝi re'ven'is. Ĝi kuŝ'iĝ'is apud la pied'o'j de Vašek, sed rigard'as li'n. Aŭskult'u, tio est'as strang'a, li don'is ja al ĝi neni'a'n sign'o'n, kio'n ĝi far'u. Míla, ŝajn'as al mi, ke tamen vi al'port'is feliĉ'o'n al mi. Tio est'as efektiv'e kurioz'a; Vašek nun eĉ ne mov'iĝ'as, li rigard'as nur la hund'o'n, kiu ir'as al la bud'a pord'o, ek'pren'as tie i'a'n lign'o'n kaj al'port'as ĝi'n ĝis la pied'o'j de Vašek.”
En la bud'o ek'boj'is hund'o'j kaj Vašek en'ir'is. La hund'o'j tuj ek'silent'is.
”Ĉu vi opini'as, Jarĉjo, ke li minac'is ili'n kaj ili tiel tim'as li'n?”
”Mi ne vid'is ankoraŭ, ke Vašek est'us bat'int'a hund'o'n.
Tem'as pri ali'a afer'o. Mi mir'us, se ni ne star'us tre proksim'e ĉe tio, kio'n ni serĉ'as.”
Ĉi tiu'j'n vort'o'j'n li parol'is mal'rapid'e, kvazaŭ si'n'gard'e kaj medit'em'e. Li ne atent'is plu la hund'o'n de Vašek kaj li'n mem, met'is la binokl'o'n apud si'n kaj en'pens'iĝ'int'e li klin'is la kap'o'n. Míla ne kuraĝ'is ĝen'i li'n. Tiel pas'is moment'o'j, ja eĉ tut'a'j minut'o'j, en spirit'a streĉ'ec'o, ĝis Míla far'iĝ'is nervoz'a.
”Ĉu vi trov'is i'o'n?”
”Mi konjekt'as, ke jes. Vašek ne dres'as la hund'o'n, tiel oni ne dres'as hund'o'n. Li ordon'as al ĝi kaj ĝi obe'as li'n. Laŭ'ŝajn'e tio est'as sugest'o. Kaj la hund'o'j en la bud'o silent'as, ĉar Vašek hipnot'is ili'n. Simil'e, kiel li hipnot'is ĉi tiu'n hund'o'n en la komenc'o; tial li pov'is ek'puŝ'i ĝi'n kaj la hund'o fal'is. Ni est'as tre proksim'e — ŝajn'as al mi, ke mi konklud'is bon'e.”
”Sed, kia'n signif'o'n hav'us tio por ni'a afer'o?”
”Re'memor'u, ke dum la koncern'a nokt'o en la tomb'ej'o la hund'o'j ne boj'is kaj laŭ la deklar'o de la tomb'ist'o maten'e ili est'is iel dorm'em'a'j.”
Kovařík ek'pren'is la binokl'o'n, sed tuj li re'met'is ĝi'n de'nov'e.
”Mi ne vid'as tiel mal'proksim'e'n. Kaj mi vol'as vid'i tio'n, mi eĉ dev'as vid'i tio'n proksim'e por sci'i, ke mi ne erar'as.
Atend'u iom ĉi tie!”
”Ne, ne, pro di'o ne! Mi tim'as. Mi ir'os kun vi.”
”Ne'ebl'e, ne tem'as pri promen'o, rigard'u la ŝton'o'j'n.”
”Vi ne pov'as las'i mi'n ĉi tie.”
”Knab'in'et'o, kompren'u, ke ni ne pov'as ir'i ambaŭ.”
”Ĉi tie supr'e mi ne rest'os sol'a.”
”Atent'u do, sed rapid'e, ni ne perd'u la temp'o'n. Ir'u iom en la direkt'o al la strat'o, mi klopod'os mal'supr'e'n'glit'i kiel ebl'e rekt'e.”
”Ĉu en la ŝton'romp'ej'o'n?”
”Ebl'e, mi ating'os la cel'o'n pli rapid'e. Vi atend'u mi'n; se ni vek'os la atent'o'n de Vašek, ni dev'os for'kur'i laŭ'long'e de la arb'ar'et'o super la strat'o al Motol. Ĉu vi vol'as?”
”Ĉu mi ne pov'us ir'i kun vi?”
”Nepr'e ne'ebl'e, vi mal'help'us mi'n.”
”Do ir'u, sed est'u si'n'gard'a.”
Tuj post'e Kovařík komenc'is glit'i mal'supr'e'n sur la glat'a'j surfac'o'j de la ŝton'romp'ej'o. Antaŭ ol li ating'is pli eben'a'n fund'o'n, li hav'is ambaŭ man'plat'o'j'n frot'vund'it'a'j. Li halt'is iom, esplor'ant'e, ĉu Vašek aŭd'is li'n, post'e li ramp'is si'n'gard'e sur la ter'o al la bar'aĵ'o. Ne'rimark'it'a li ating'is ĝi'n kaj tra unu el la mult'a'j fend'o'j li ek'vid'is fin'e la serĉ'at'a'n Vašek je distanc'o de kelk'a'j paŝ'o'j, sed pro ombr'o li ne vid'is bon'e li'a'n vizaĝ'o'n.
Vašek rigard'is rekt'e en la okul'o'j'n de la hund'o, kiu sid'is kontraŭ li je distanc'o de ne tut'e du metr'o'j. La hund'o sid'is sen'mov'e kelk'a'j'n moment'o'j'n, post'e li lev'iĝ'is silent'e, for'ir'is en angul'o'n de la bar'ej'o je la man'etend'o de Kovařík, ĉi tie — ne atent'ant'e Kovaříkon — ĝi el'tir'is el amas'iĝ'int'a form'et'aĵ'o mal'nov'a'n bala'il'o'n, al'port'is ĝi'n al Vašek kaj met'is ĝi'n apud li'a'j pied'o'j. La hund'o de'nov'e ek'sid'is antaŭ Vašek kaj rigid'a ĝi atend'is pli'a'n ordon'o'n.
Super la ŝton'romp'ej'o liber'iĝ'is ŝton'o'j kaj komenc'is bru'e fal'ad'i en la ŝton'romp'ej'o'n. Vašek las'is la hund'o'n kaj star'iĝ'is rapid'e, aŭskult'ant'e. Est'is jam silent'e.
Kovařík bon'e vid'is, kiel Vašek hezit'is, ĉu li ĉes'ig'u la eksperiment'o'j'n. Fin'e li tamen las'is la hund'o'n kuŝ'i kaj salt'is al la bud'o.
Kovařík ne atend'is plu ek'kon'int'e jam pli fru'e, ke la ŝton'o'j'n de'ĵet'is Míla, kiu ne kon'is bon'e la ir'voj'et'o'n super la ŝton'romp'ej'o. Li trans'kur'is la distanc'o'n de la bud'o ĝis angul'o de la ŝton'romp'ej'o ĝust'a'temp'e, antaŭ ol Vašek el'ir'is el la bud'o; tiam jam ĉiu'j hund'o'j ĉe la bud'o boj'ad'is.
Míla ne est'is sur la destin'it'a lok'o. Li dev'is do rapid'i super la ŝton'romp'ej'o'n. Tie li trov'is ŝi'n tim'ig'it'a'n kaj kaŭr'iĝ'int'a'n tiel, ke li est'us eĉ preter'pas'int'a ne rimark'int'e ŝi'n.
”Jarĉjo, ĉi tie'n! Ĉu okaz'is io?”
”Ĉu vi demand'as ankoraŭ? Kial vi ne ven'is mal'supr'e'n?”
”Mi tim'is. Mi el'glit'is, mi ne kon'as ja la voj'o'n ĉi tie, mi tim'is, ke mi fal'os mal'supr'e'n.”
Pri tia danĝer'o Kovařík ne pens'is.
”Prefer'e ni tuj for'ir'u. Hodiaŭ kaj ebl'e eĉ dum kelk'a'j tag'o'j est'us sen'senc'e observ'i li'n.”
”Ni pri'pens'u antaŭ'e la afer'o'n. Mi vid'is, ke Vašek kur'is tuj post vi kaj konduk'is hund'o'n lig'it'a'n al ŝnur'o.”
”Ĉu vi aŭd'as neni'o'n?”
La hund'o'j en la bar'ej'o, flar'sent'int'e Kovaříkon, far'is infer'a'n bru'eg'o'n.
”Mi aŭd'as neni'o'n! Kaj vi?”
”Mi ankaŭ ne, sed la hund'o, kiu'n konduk'is Vašek, boj'is, kiam ili el'kur'is el la bar'ej'o.”
”Se ili est'us trov'int'a'j ni'a'j'n post'sign'o'j'n, ili dev'us jam est'i ĉi tie.”
”Se oni konklud'as laŭ la cirkonstanc'o, kiel Vašek el'kur'is, li ne supoz'is, ke vi est'as tiel proksim'e. Li opini'is, ke iu est'as ĉi tie supr'e, kaj mi supoz'as, ke li vol'as bar'i al li la voj'o'n en la direkt'o al Košíře.”
”Vi pov'as est'i prav'a, sed mi prefer'us, se ne est'u tiel.
Se almenaŭ la hund'o'j en la bar'ej'o silent'us; dum tia bru'eg'o Vašek ven'os kun la hund'o al ni kaj ni ek'vid'os li'n nur unu paŝ'o'n antaŭ ni.”
”Se la hund'o est'as dres'it'a, ĝi ek'boj'os nur ĉe ni. Ĉu ni prefer'e glit'u en la ŝton'romp'ej'o'n?”
”Vi vund'iĝ'us kaj la hund'o'j en la bar'ej'o boj'us eĉ pli rabi'e. Vašek tuj al'ven'us.”
Míla lev'iĝ'is.
”Ven'u, sed rapid'e!”
”Kie'n, mi pet'as?”
”Renkont'e al Vašek, ni ne hezit'u!”
Ŝi ek'pren'is li'a'n man'o'n, sed post'e li ir'is antaŭ ŝi. Tuj kiam ili est'is ir'ant'a'j iom pli mal'proksim'e'n tra la arb'ar'et'o sur la dors'o de la mont'et'o, la arb'o'j obtuz'ig'is boj'ad'o'n de la hund'o'j. Ŝi halt'is.
”Ĉu vi aŭd'as i'o'n?”
”Ne.”
”Do nun ter'e'n!”
Ili sid'is unu apud la ali'a streĉ'e aŭskult'ant'e.
”Jarĉjo, ĉu vi hav'as i'a'n arm'il'o'n?”
”Ne.”
”Kiel vi pov'as ven'i ĉi tie'n sen arm'il'o?”
”Kaj vi?”
”Mi ven'is por kun'ven'i kun vi. Nun vi dev'us defend'i mi'n.”
”Ni vid'os; ĝis nun neni'o okaz'is kaj ebl'e eĉ ne okaz'os.”
”Est'u konvink'it'a, ke la hund'o trov'os ni'n.”
Kovařík kolekt'is kelk'e da ŝton'o'j kuŝ'ant'a'j sur la voj'o kaj plen'ŝtop'is si'a'j'n poŝ'o'j'n per ili. Unu mez'grand'a'n ŝton'o'n li lig'is en si'a'n poŝ'tuk'o'n.
Silent'e li atend'is de'nov'e, ĝis Míla, klin'iĝ'int'e la kap'o'n al la orel'o de Kovařík, flustr'is: ”Ili ven'as jam; eĉ son'o'n ne aŭd'ig'u, las'u ag'i mi'n, dum la afer'o ne est'os danĝer'a.”
Ŝi renvers'is Kovaříkon dors'e'n kaj prem'kuŝ'iĝ'is ĉe li.
Baldaŭ est'is klar'e aŭd'ebl'a'j si'n'gard'a'j paŝ'o'j kaj tuj post'e spir'eg'ad'o de hund'o, kiu'n sufok'ad'is la kol'ŝnur'o.
La hund'o el'ig'is eĉ ne unu son'o'n, nur sen'per'e ĉe la kuŝ'ant'o'j ĝi ek'muĝ'is. Sed sam'temp'e el'radi'is en la direkt'o al Vašek kun la hund'o blank'a konus'o da lum'o el elektr'a lamp'et'o.
La lamp'et'o'n ten'is Míla tiel, ke la hund'o kaj Vašek silent'e kaj embaras'e star'is en la mez'o, nur la hund'o murmur'is.
Kaj sur la ter'o etend'iĝ'is en la blank'a'n lum'konus'o'n du par'o'j da krur'o'j, unu vir'a kaj unu mal'grand'a kaj delikat'a en elegant'a'j ŝu'et'o'j. Silk'a'j ŝtrump'o'j lum'is super la ŝu'et'o'j kaj gvid'is la okul'o'j'n supr'e'n, sed ĉe la genu'o'j fin'iĝ'is la rand'o de la lum'konus'o.
Vašek ne est'is mal'pli rabi'a ol la hund'o, sed la amar'a kaj obstin'a trajt'o de li'a vizaĝ'o tre baldaŭ ŝanĝ'iĝ'is, kiam li ek'vid'is du delikat'a'j'n krur'o'j'n, bril'ant'a'j'n en la lum'o de la lamp'et'o kvazaŭ du bril'aspekt'a'j fiŝ'et'o'j.
Vašek star'is mal'pli koler'a, sed li star'is kaj ne mov'iĝ'is.
Tiam ek'son'is trem'ant'a kaj embaras'it'a voĉ'o: ”Sinjor'o, for'konduk'u la hund'o'n, mi tim'as hund'o'j'n.”
Vašek serĉ'em'e ek'rigard'is kontraŭ la lum'o'n, post'e li al'tir'is la hund'o'n al si kaj, turn'int'e si'n sen'vort'e, li for'ir'is mal'supr'e'n.
La lum'o konduk'is li'n kelk'e da paŝ'o'j, post'e ĝi esting'iĝ'is.
”Ĉu mi dir'is tio'n bon'e al li?” flustr'is Míla, prem'ant'e la lip'o'j'n al la orel'o de Kovařík.
Li turn'is la kap'o'n por respond'i, sed ili'a'j lip'o'j ek'tuŝ'iĝ'is. Míla ne re'tir'iĝ'is, sed volv'int'e si'a'n brak'o'n ĉirkaŭ li'a kol'o ŝi ten'is pli firm'e li'a'n kap'o'n.
Ili kuŝ'is unu apud la ali'a kaj unu kontraŭ la ali'a, atend'ant'e si'n'gard'e, simil'e kiel du kat'o'j, reciprok'e si'n en'mord'int'a'j, kiu'j kuŝ'as unu kontraŭ la ali'a kaj tim'as ek'mov'iĝ'i, por ke unu ne ek'sent'u la ung'eg'o'j'n de la ali'a.
Li aŭd'is la emoci'a'n bat'ad'o'n de ŝi'a kor'o.
Ŝi aŭd'is, kiel emoci'e bat'as li'a kor'o.
Li pens'is pri ŝi'a'j bril'ant'a'j krur'o'j.
Ŝi sci'is, ke li pens'as pri ŝi'a'j krur'o'j.
Sed sam'e kiel du reciprok'e en'mord'iĝ'int'a'j kat'o'j ne las'as unu la ali'a'n, ĝis iu tri'a mal'trankvil'ig'is ili'n, ankaŭ ili ne las'is unu la ali'a'n, ĉar neni'u ĝen'is ili'n. Li tim'is, ke ŝi mok'us li'n pro li'a hezit'em'o, ŝi tim'is, ke li mok'us ŝi'n pro ŝi'a hezit'o. Tial ili pren'is tio'n, kio est'is jam pli proksim'e ol je la man'etend'o.
Post'e ili ne parol'is eĉ unu vort'o'n, mir'ant'e pri tio, kio okaz'is. Nur proksim'e al la dom'o, de kie Míla vol'is ir'i sol'a, ŝi halt'is.
Ŝi don'is la man'o'n al li kaj flustr'is: ”Bel'a afer'o! Bon'e, ke ni est'as kamarad'o'j.”
”Kia aĉ'ul'o mi est'as.”
”Kaj mi ne?”
”Míla, tio ne est'us okaz'ont'a.”
”Tamen ĝi okaz'is. Jarĉjo, ĝi okaz'is jam. Mi tim'as, ke vi pov'us forges'i kis'i mi'n. Ĉu vi vol'as do nun, ke mi mem kis'u vi'n?”
Li ĉirkaŭ'brak'is ŝi'n kaj kis'is ŝi'n sur la buŝ'o'n.
”Sed nun sufiĉ'e, Míla! Ĉu vi konsent'as?”
”Jes, mi'a kamarad'o!”
Dum la tut'a voj'o hejm'e'n Kovařík medit'is, ĉu Míla mok'is li'n per la last'a vort'o. Kiam li al'ven'is hejm'e'n, li est'is fin'e konvink'it'a pri tio.
La tag'o'j pas'ad'is sen mal'trankvil'ig'o'j kaj regul'e, la vizit'o'j de Kovařík en la hejm'o de famili'o Horálek, kiu'j komenc'e est'is konsider'ind'e mal'oft'a'j, komenc'is est'i de'nov'e pli regul'a'j. Eĉ en Colorado ili est'is unu'foj'e kaj Hor'a pag'is. La tag'o'j pli'varm'iĝ'is kaj super la ŝton'romp'ej'o'n Míla ven'is iom ruĝ'iĝ'int'a, sed tio pov'is de'ven'i de la supr'e'n'ir'o sur la mont'et'o'n.
Tiel pas'is maj'o kaj ven'is la unu'a'j tag'o'j de juni'o.
La vizit'o'j de Míla okaz'is ĝis nun post'tag'mez'e, kiam Horálek est'is en la kontor'o, sed la ĉarm'o de la unu'a'j varm'a'j somer'vesper'o'j pled'is jam por Míla kaj Kovařík konsent'is do, ke unu foj'o'n ŝi ven'u de'nov'e vesper'e.
Li sid'is super la ŝton'romp'ej'o sur si'a kutim'a lok'o kaj stud'eg'is por la rigor'a ekzamen'o. La bud'o de Vašek, kvankam ĝi neniel ŝanĝ'iĝ'is, ne ĝen'is li'n en la stud'ad'o.
La viv'o en ĝi kaj ĉirkaŭ ĝi simpl'iĝ'is, Vašek al'venad'is, for'ir'ad'is kaj labor'ad'is en la tomb'ej'o'j de Košíře aŭ Malvazinky kvazaŭ maŝin'o. La eksperiment'o'j — se li far'is i'a'j'n — okaz'is en la bud'o. La esplor'o'j de Kovařík rest'is en la sam'a stat'o, kiel antaŭ tri semajn'o'j.
La sun'o mal'lev'iĝ'is super Řepy, sed Míla ne ven'is.
Kvankam li dir'is al si, ke ŝi nur ĝen'as li'n ĉi tie, li al'kutim'iĝ'is al ŝi'a ĉe'est'o kaj ŝi'a'j lud'em'a'j kaj facil'anim'a'j parol'o'j, kiu'j est'is bon'ven'a re'freŝ'ig'o dum li'a labor'o. Ĝust'e pro tio, ke hodiaŭ ŝi est'is ven'ont'a vesper'e la unu'a'n foj'o'n post la renkont'iĝ'o kun Vašek kaj ĝust'e pro tio, ke ŝi hodiaŭ mal'fru'is, li pens'is pri ŝi: Horálek ne est'is en Prah'a, tio ĝust'e ebl'ig'is la kun'ven'o'n, li ne pov'is est'i kaŭz'o de la mal'fru'o. Ankaŭ ne est'is ebl'e, ke li est'us re'ven'int'a antaŭ'temp'e, ĉar li for'vetur'is nur hieraŭ vesper'e al Vieno.
Kvankam li iel tim'is la al'ven'o'n de Míla, tamen li far'iĝ'is sen'pacienc'a. Li rigard'is la poŝ'horloĝ'o'n. Est'is du'on'o post la ok'a. La krepusk'o est'is komenc'iĝ'ont'a.
Gard'i la bud'o'n ne est'is neces'e, Vašek for'ir'is dum fru'a post'tag'mez'o al la tomb'ej'o en Košíře kaj re'ven'is proksim'um'e je la ses'a. Post ne'tut'a du'on'hor'o li for'ir'is ver'ŝajn'e al Malvazinky. Li port'is mal'grand'a'n pak'et'o'n. Laŭ ĉi tiu cirkonstanc'o Kovařík konklud'is, ke Vašek pas'ig'os la nokt'o'n en Malvazinky.
Mal'hel'iĝ'is, kaj la stud'libr'o'j ne est'is plu leg'ebl'a'j. Kovařík ferm'is ili'n kaj medit'is, kio ebl'e okaz'is al Míla, ke ŝi ne ven'is.
Li'a'n medit'ad'o'n inter'romp'is paŝ'o'j el direkt'o de la ŝose'o, ĉar iu rapid'e supr'e'n'ir'is la dekliv'o'n. Si'n'gard'e li ek'pren'is libr'o'n, li ne pov'is fid'i al Vašek. Sed aper'is Míla, emoci'it'a kaj sen ĉapel'o; ŝi'a'j okul'o'j kaj vang'o'j brul'is.
”Ĉu okaz'is io?”
Ŝi fal'is sur la ter'o'n kvazaŭ iu est'us pied'bar'int'a ŝi'a'n paŝ'o'n. Li ek'sid'is apud ŝi kaj vol'is ek'pren'i ŝi'n je la man'o'j.
Ŝi for'tir'eg'is ili'n nervoz'e. Ŝi vol'is ek'parol'i, sed ŝi'a'j lip'o'j trem'is sen'fort'e, ili sang'is sub la dent'o'j, per kiu'j ŝi mord'is ili'n.
Li rigard'is ŝi'n surpriz'it'a kaj ek'vid'is, kiel sen'laŭt'e el'iĝ'as el ŝi'a'j okul'o'j larm'o post larm'o, kiu'j kvazaŭ perl'o'j mal'rapid'e fal'as sur ŝi'a'j'n genu'o'j'n. Ŝi plor'is sen sku'o'j, rigid'a, pal'a, nur ŝi'a'j larm'o'j mal'kaŝ'is ŝi'a'n plor'o'n. Amar'e kaj ne'ced'em'e ŝi majstr'is si'n, ŝi'a'j larm'o'j aper'ad'is mal'pli oft'e, ĝis fin'e ili ĉes'is flu'i. Tio est'is Míla, kiel li ne kon'is ŝi'n ankoraŭ.
Ŝi lev'is si'a'j'n okul'o'j'n al li kaj ek'rid'et'is.
”Mi rapid'is al vi kaj nun mi silent'as, ĉar mi hont'as.”
De'nov'e ŝi rifuz'is li'a'j'n man'o'j'n.
”Prefer'e ni ir'u i'e'n ali'lok'e'n; atend'u iom, mi dir'os al vi ĉio'n.”
”Kie'n vi vol'as? Est'as tut'e egal'e, Vašek for'ir'is hodiaŭ kaj mi supoz'as, ke li pas'ig'os la nokt'o'n en Malvazinky.”
”Ni ir'u sur la strat'o al Motol kaj post'e ni turn'os ni'n sub Blank'a'n Mont'o'n.”
Ili mal'supr'e'n'ir'is la dekliv'o'n ĝis la ŝose'o kaj tie Míla ŝov'is si'a'n brak'o'n sub la brak'o'n de Kovařík.
”Ĉi tie neni'u kon'as mi'n kaj fin'e est'as al mi ĉio indiferent'a.”
”Ĉu vi dir'os al mi, kio okaz'is al vi?”
”Jarĉjo, ne postul'u tio'n ankoraŭ de mi. Mi mem dir'os tio'n al vi. Mi pet'as vi'n, mi tre pet'as vi'n, rakont'u al mi i'o'n, est'u kio ajn, ĉu bel'a, ĉu mal'bel'a. Se vi vol'as ĝoj'ig'i mi'n, rakont'u al mi i'o'n pri vi kaj tio est'os bel'a por mi.
Kar'eg'a Jarĉjo, for'konduk'u mi'n de mi.”
Li rakont'is do al ŝi pri mal'grand'a vilaĝ'et'o sub Krkonoše (Gigant'a Mont'ar'o), kie li nask'iĝ'is, pri si'a infan'aĝ'o, pri bub'o'j, kun kiu'j li lukt'aĉ'is kaj kun kiu'j li ŝtel'ad'is, kiam pom'o'j matur'iĝ'is ĉe la najbar'o'j, li rakont'is pri long'a'j aŭtun'a'j tag'o'j sur paŝt'ej'o, kiam la arb'o'j flav'iĝ'is kaj la vent'o blov'eg'is trans nud'a'j'n, ŝton'plen'a'j'n paŝt'ej'o'j'n, kiel ili ek'brul'ig'ad'is fajr'o'n por varm'ig'i si'n kaj far'is nov'a'j'n petol'aĵ'o'j'n sen'tim'e.
Ŝi aŭskult'is kun interes'o kaj dank'em'e; ŝi est'is eduk'it'a en Prah'a, kie ŝi nask'iĝ'is; la kamp'ar'o'n ŝi kon'is nur el la ĉirkaŭ'aĵ'o de Dobřichovice kaj Senohraby, la last'a'j'n jar'o'j'n ŝi vetur'ad'is al somer'rest'ad'ej'o'j en ekster'land'o.
Ili tra'ir'is la ale'o'n al Motol, sed antaŭ Motol ili flank'e'n'ir'is dekstr'e sub Blank'a'n Mont'o'n sur la voj'o, apud kiu star'as mal'grand'a monument'o de Kudrna, kiu laŭ verdikt'o de aŭstria tribunal'o est'is mort'paf'it'a ĉi tie dum la mond'milit'o. Apud mal'grand'a arb'ar'et'o ili ek'sid'is sur kamp'o'rand'o'n, la lun'o lev'iĝ'int'a inter'temp'e super Prah'a pri'lum'is pal'e la pejzaĝ'o'n kvazaŭ nokt'lamp'o el opal'a vitr'o.
Ĉi tie Míla komenc'is mal'laŭt'e parol'i: ”Mi menci'is jam iom la afer'o'n kaj vi cert'e mem rimark'is ĝi'n. Re'memor'u ni'a'n unu'a'n inter'parol'o'n super la ŝton'romp'ej'o. Ek'sci'u ankaŭ afer'o'j'n, kiu'j okaz'is antaŭ'e. Pri mi'a edz'in'iĝ'o mi parol'is mal'mult'o'n, ebl'e vi ne sci'as, kiel ĉio okaz'is.”
”Mi ne vizit'is vi'n dum unu jar'o, post'e mi aŭd'is, ke vi est'as edz'in'iĝ'ont'a kun iu mon'sak'ul'o. Tio ne plaĉ'is al mi kaj mi ne demand'is pri tio. Oni pri'juĝ'is do mal'just'e sinjor'o'n Horálek.”
”Iom da ver'o en'hav'as ĉi tiu vi'a parol'o, sed est'as neces'e komplet'ig'i ĝi'n. La mon'sak'ul'o est'is Hor'a. La ge'patr'o'j insist'eg'is, ke mi edz'in'iĝ'u kun li, kaj ili est'us ebl'e eĉ sukces'int'a'j. Sed okaz'is afer'o, kiu per unu'foj'o dis'ŝir'is la ret'o'n ĵet'it'a'n sur mi'n. Mi'a'j ge'patr'o'j vid'is si'n jam ĉirkaŭ'it'a'j de komfort'eg'o, en kiu la bril'eg'o de milion'ul'o pri'lum'is ankaŭ ili'n. Ni ne est'is tro riĉ'a'j, tamen ni'a hav'aĵ'o ne est'is tro mal'grand'a, sed tia, ke — ĉe iom da labor'o — ĝi est'us rezult'ig'int'a eĉ iom da bon'stat'o. Sed mi'a'j ge'patr'o'j aspir'is pli alt'e'n.
Ili supoz'is, ke la edz'iĝ'kontrakt'o est'as preskaŭ cert'a, kaj tim'ant'e ebl'e, ke Hor'a pov'us ŝanĝ'i si'a'n decid'o'n, ili klopod'is don'i mi'n al li jam antaŭ la edz'iĝ'o. Hor'a dis'ĵet'ad'is mon'o'n kvazaŭ frenez'ul'o; li hav'is sufiĉ'e da ĝi. Est'is aranĝ'at'a'j ekskurs'o'j kaj ĝis maten'e est'is diboĉ'at'e en plej mal'bon'a senc'o de la vort'o kaj la diboĉ'int'o'j est'is vetur'ig'at'a'j per aŭtomobil'o antaŭ'tag'mez'e hejm'e'n. La ruĝ'a aŭtomobil'o de Hor'a far'iĝ'is fam'eg'a, ĉar kiam ajn antaŭ'tag'mez'e ĝi halt'is ie, ĉiam el'ir'is el ĝi per frak'o aŭ smoking'o vest'it'a'j figur'aĉ'o'j, kiu'j'n oni dev'is apog'i. Ebl'e ne est'as neces'e al'don'i, ke mi est'is la sol'a vir'in'o, kiu dev'is kun'diboĉ'i, ĉar Hor'a asert'is, ke ĉio okaz'as je mi'a honor'o.
En danc'amuz'ej'o — nu, kial kaŝ'i ĝi'n — la afer'o okaz'is en R. Hor'a sukces'is ebri'ig'i mi'n kaj, for'ig'int'e la societ'o'n, per'fort'e li seks'e mis'uz'is mi'n: la best'o ne kapabl'is ĝis'atend'i.
Tio kompren'ebl'e est'is fin'o de li'a svat'ad'o. Hejm'e mi vol'is salt'i tra la fenestr'o, grand'a skandal'o minac'is rezult'i el tio. Mi est'is mal'esper'a kaj frenez'a.
Tiam mi'a patr'in'o sur'genu'iĝ'is antaŭ mi kaj ĵur'pet'is mi'n, ke mi ne detru'u la famili'a'n reputaci'o'n kaj evit'u skandal'o'n.
Mi far'iĝ'is indiferent'a kaj dir'is, ke oni trakt'u mi'n laŭ si'a plaĉ'o. Ĉe ni aper'is bon'mor'a hom'o, li kondut'is konven'e, parol'is ĝentil'e kaj est'is respekt'plen'a kaj kio est'is la ĉef'aĵ'o, li ne est'is inform'it'a pri mi'a mal'feliĉ'o. Li far'iĝ'is serioz'a aspir'ant'o pri mi'a man'o! Tio est'is mi'a nun'a edz'o.
Mi'n ne interes'is, kio li est'as, mi vol'is nur est'i for el la hejm'o. Post la edz'in'iĝ'o mi ek'sci'is — je mi'a surpriz'o — ke li est'as kompani'an'o de Hor'a. Mi est'is mal'ŝpar'em'a, tio est'as ver'o.”
Ŝi ek'silent'is kaj met'is la kap'o'n en la man'plat'o'j'n.
”Mi supoz'as, ke vi vol'as dir'i ankoraŭ i'o'n al mi.”
”Tio est'as la plej mal'facil'a. Hor'a tre baldaŭ trov'is voj'o'n al ni kaj mi tim'is konfes'i al la edz'o, kio okaz'is. Tio est'is pek'o, sed kred'u mi'n, mi am'is mi'a'n edz'o'n; li est'is ĝentil'a kaj delikat'a, plen'um'is ĉiu'j'n mi'a'j'n dezir'o'j'n. Tio est'is li'a pek'o. Mi supoz'is, ke est'ant'e kompani'an'o de bon'e prosper'ant'a bank'entrepren'o, li hav'as ankaŭ konven'a'j'n en'spez'o'j'n; oni parol'is ja mult'o'n pri bril'eg'a'j profit'o'j de la firm'o, mi mal'ŝpar'is sen'brid'e. Tiel mi konduk'is la edz'o'n tie'n, kie Hor'a vol'is hav'i li'n. Kiam Hor'a ek'kon'is, ke est'as oportun'a moment'o, li ven'is kaj minac'is mi'n per ruin'ig'o. Mi perd'is la kap'o'n, li surpriz'is mi'n per pri'skrib'o de la efektiv'a stat'o de ni'a'j ŝuld'o'j. Tiam li seks'e mis'uz'is mi'n la du'a'n foj'o'n.
Mi silent'is kaj mi silent'is eĉ plu, ĉar Hor'a obstin'e persist'is kaj kanajl'e mis'uz'ad'is mi'n plu. Por hav'i mi'n pli firm'e en si'a potenc'o, li persvad'is mi'a'n edz'o'n, ke ni konstru'ig'u famili'a'n dom'o'n kaj li don'is la neces'a'n mon'o'n por tiu cel'o. Mi ne sci'as, kio plu okaz'us kun mi: mi'a sol'a esper'o est'is, ke fin'e mi ted'os Hor'a'n.
Post'e ven'is vi kaj mi trov'is apog'o'n en vi. Ek'okup'is mi'n terur'a hont'o. Hor'a'n mi ne akcept'ad'is plu kaj mi opini'is pli ebl'a mort'ig'i li'n, ol ced'i al li de'nov'e.”
Ŝi ek'silent'is kaj de'nov'e met'is la kap'o'n en la man'plat'o'j'n.
”Mi supoz'as, ke vi hav'as ankoraŭ i'o'n, kio'n vi vol'as dir'i al mi.”
”Ho, se mi ne hav'us! Hodiaŭ mi mal'fru'is kaj mi dir'os al vi, kial. Est'as li, kiu send'is mi'a'n edz'o'n al Vieno, por ke mi est'u sol'a. Proksim'e al ni'a loĝ'ej'o okaz'is hodiaŭ akcident'o; labor'ist'o fal'is de trab'ar'o kaj mort'is. La serv'ist'in'o sci'vol'e rapid'is rigard'i, kio okaz'is. Tio'n uz'is tiu kanajl'o kaj ven'is al mi. Mi ne sci'is, ke li est'as hejm'e, ali'okaz'e mi est'us en'ŝlos'int'a mi'n, mi supoz'is, ke li est'as en la kontor'o, kiam mi'a edz'o for'vetur'is. Li ŝlos'is la pord'o'n post si kaj en'poŝ'ig'is la ŝlos'il'o'n. Mi supr'e'n'kur'is en la dorm'o'ĉambr'o'n kaj frap'eg'is la mur'o'n por ven'ig'i li'a'n mastr'um'ant'in'o'n; li memor'ig'is mi'n, ke ŝi est'as surd'a.
Li prov'is bon'manier'e konsent'ig'i mi'n kaj komenc'is klar'ig'i al mi la afer'o'n. Ebl'e surpriz'os vi'n, ke li uz'is ni'a'n kamarad'ec'o'n kaj minac'is, ke li dir'os ĉio'n al mi'a edz'o.
Mi mok'rid'is li'n; mi re'memor'is pri la baston'eg'o, kiu'n vi rekomend'is al mi. Mi ek'pren'is fajr'o'hok'o'n, kiu est'is ĉe la forn'o.
Li re'tir'iĝ'is menci'ant'e, ke li ne konsider'as mi'a'n defend'o'n serioz'a. Li dir'is, ke li vol'is indulg'i mi'n, sed ke li ne hav'as plu kaŭz'o'n. Post'e li montr'is al mi resum'o'n el ni'a ŝuld'kont'o. Mi respond'is, ke la afer'o'n dev'as ord'ig'i mi'a edz'o kun li.
Li ek'rid'et'is malic'e kaj montr'is krom'a'n paper'o'n al mi.
Kiam mi tra'leg'is ĝi'n, mi konstern'iĝ'is pro terur'o. La paper'o en'hav'is list'o'n de tromp'o'j far'it'a'j de mi'a edz'o por hav'ig'i mon'o'n al si. Hor'a menci'is sek'e, ke ne tem'as pri tromp'o'j koncern'e la firm'o'n, sed koncern'e klient'o'j'n. Li al'don'is, ke li est'as pret'a help'i mi'a'n edz'o'n, se mi est'os prudent'a. Li intenc'e for'send'is mi'a'n edz'o'n por pov'i sen'dub'e cert'iĝ'i pri la afer'o kaj por — kiel li dir'is — inter'konsent'i kun mi.
Mi sub'met'iĝ'is al li'a vol'o.
Kiel aĉ'a mi est'as, kiel abomen'a al mi mem!
Ŝi turn'is la kap'o'n al Kovařík: ”Ĉu vi dir'as neni'o'n al tio?”
Ŝi ek'pren'is li'n je la ŝultr'o: ”Parol'u, kondamn'u mi'n!”
Li respond'is per ne'fleks'ebl'a lang'o rid'et'ant'e: ”Mi ne aŭskult'is, kio'n vi rakont'is.”
Li star'iĝ'is kaj ŝi rapid'e tuj post li. Ŝi salt'is al li kaj ek'pren'int'e li'a'n kap'o'n en si'a'j'n man'o'j'n ŝi turn'is ĝi'n vizaĝ'e al la lun'o.
”Ĉu vi rid'as?”
Li rigard'is en ŝi'a'j'n okul'o'j'n: ”Nur pri mi, knab'in'o, nur pri mi mem.”
Ŝi kompren'is li'n kaj met'int'e la kap'o'n sur li'a'n brust'o'n ŝi komenc'is plor'i.
Post'e ili vag'ad'is tra la kamp'ar'o por re'konsci'iĝ'i. Ili ne parol'is plu pri si kaj tamen ili pens'is nur pri si. Ili tim'is ek'palp'i unu la ali'a'n kaj fin'e tamen ili konduk'is si'n je la man'o'j, kie la voj'o permes'is tio'n.
En la kamp'o'j antaŭ si oni rimark'is siluet'o'n de la tomb'ej'a mur'o en Košíře kaj direkt'is si'n al ĝi. Ŝi demand'is li'n pri detal'o'j de la mal'gaj'a nokt'o, kiam oni trov'is Manj'o'n.
Li mir'is pri si mem, kiel trankvil'e li parol'is pri ŝi; ŝi ne plu aparten'is al ĉi tiu mond'o.
Li vol'is montr'i, kie li sid'is, kiam li atend'is la rezult'o'n de la kurac'ist'a inter'konsil'iĝ'o. Ŝi sekv'is li'n hezit'em'e kaj influ'it'a'j de trankvil'o de la nokt'o kaj tomb'ej'o ambaŭ ili al'proksim'iĝ'is al la mur'o sen'vort'e kaj sen'bru'e.
Ili ven'is ĝis la kadavr'ej'o kaj star'iĝ'is sur pied'pint'o'j por pov'i rigard'i trans la mur'o'n. Subit'e Kovařík kapt'is Mílan je la man'o kaj tir'eg'is ŝi'n ter'e'n. Per la man'plat'o li kovr'is ŝi'a'n buŝ'o'n tim'ant'e, ke ŝi ek'kri'os. Ŝi trem'is tim'ig'it'e.
Post'e ili aŭskult'is tim'ant'e eĉ ek'spir'i pli profund'e. Mal'antaŭ la mur'o est'is aŭd'ebl'a'j sen'bru'a'j paŝ'o'j kaj la pord'o de la kadavr'ej'o kelk'foj'e ek'knar'is. Kaŝ'it'a de monument'o, Kovařík kuraĝ'is fin'e ek'rigard'i trans la mur'o'n.
Sur liber'a spac'o antaŭ la kadavr'ej'o li ek'vid'is blanket'a'n korp'o'n kuŝ'ant'a sur ĉerk'port'il'o. Flank'e kuŝ'is hund'o kvazaŭ dorm'ant'a. Kiam li ek'kon'is, ke est'as Vašek, kiu el'ir'is el la kadavr'ej'o, li ne atend'is plu kaj kaŝ'is si'n tim'ant'e, ke Vašek pov'us rimark'i li'n kontraŭ la firmament'o hel'ig'it'a de lun'o.
Kovařík don'is sign'o'n al Míla kaj ili ambaŭ for'ir'is si'n'gard'e kaj ne'aŭd'ebl'e. Mal'rekt'e ili ating'is la voj'o'n konduk'ant'a'n de la tomb'ej'o.
”Jarĉjo, kio est'is tio? Iu ir'is tie? Mi re'memor'as, ke oni transport'is tie'n la mason'ist'o'n, kiu hodiaŭ mort'is pro akcident'o.”
”Se vi est'us sufiĉ'e fort'a, mi las'us vi'n ĉi tie kaj mi mem kur'us al la polic'o. Aŭ, ĉu vi sci'as, kie est'as la gard'ist'ej'o apud la remiz'o? Ĉu vi kur'os tie'n?”
”Ne koler'u, Jarĉjo, sol'a mi ne kapabl'as, hodiaŭ mi ne kapabl'as.”
”Sekv'e Vašek de'nov'e for'sav'os si'n.”
”Ĉu tio do est'is Vašek?”
”Mi re'kon'is li'n. Ĉu vi atend'us ĉi tie, mi re'ir'os tie'n?”
”Mi ne las'os vi'n, mi tim'as.”
Sed li ne atent'is ŝi'a'j'n vort'o'j'n kaj du'on'e for'konduk'is, du'on'e for'tir'is ŝi'n mal'antaŭ ar'o'n da ter'o en la kamp'o.
”Ĉi tie atend'u kaj, se vi vol'as, ferm'u la okul'o'j'n; tamen pri io mi pet'as vi'n: Silent'u!”
Post'e li kur'is al la tomb'ej'o, ramp'is trans la mur'o'n de la flank'o al Košíře, por ke, kaŝ'it'a de tomb'o'j kaj arb'o'j, li ven'u ne'rimark'it'e laŭ'ebl'e plej proksim'e al la kadavr'ej'o.
La last'a'j'n du'dek metr'o'j'n li ebl'e pli ramp'is ol ir'is.
La lun'o bon'e pri'lum'is la spac'o'n antaŭ la kadavr'ej'o, kie sur unu fin'o de la ĉerk'port'il'o sid'is Vašek, vizaĝ'e kontraŭ li du'on'e kuŝ'is, du'on'e sid'is jun'a labor'ist'o. Vašek ten'is li'n je ambaŭ man'o'j, por ke li ne fal'u dors'e'n.
Kovařík rimark'is klar'e, ĉar li al'proksim'iĝ'is je kelk'a'j metr'o'j, kiel de sur la vang'o de la sen'vest'a labor'ist'o stri'e flu'as sang'o. Tio laŭ'ŝajn'e mal'help'is Vašekon, ĉar li re'kuŝ'ig'is la sang'ant'a'n labor'ist'o'n dors'e'n, de'ŝir'is kelk'a'j'n ruband'o'j'n de ĉemiz'o, kiu'n ver'ŝajn'e li est'is for'pren'int'a de la labor'ist'o kaj bandaĝ'is li'a'n kap'o'n. De'nov'e li pren'is li'n je la man'o'j kaj lev'is li'n. Fiks'e li rigard'is en li'a'n vizaĝ'o'n.
Post kelk'a'j minut'o'j mal'ferm'iĝ'is la okul'o'j de la labor'ist'o.
Ankaŭ de mal'proksim'e Kovařík rimark'is, ke la rigard'o de la vund'it'a labor'ist'o est'as rigard'o de frenez'ul'o. La re'viv'ig'it'o el'ŝir'is si'n el la man'o'j de Vašek kaj ek'ulul'is.
Vašek surpriz'it'e for'ir'is iom de la ĉerk'port'il'o kaj mal'rapid'e re'tir'iĝ'is al la kadavr'ej'o sekv'at'a de la rigard'o de la strang'e murmur'ant'a hom'o.
Grand'eg'a salt'o, kiu'n far'is la labor'ist'o por ating'i Vašekon, fin'iĝ'is antaŭ la kadavr'ej'a pord'o, mal'antaŭ kiu Vašek en'ŝlos'is si'n.
Kio post'e okaz'is, est'is ag'o'j de on'o da terur'a sekund'o.
La re'viv'ig'it'a labor'ist'o kur'ant'e sur ĉiu'j kvar kvazaŭ hund'o renvers'is la ĉerk'port'il'o'n kaj, trov'int'e mort'a'n hund'o'n kuŝ'ant'a'n sur la ter'o, prov'is dis'ŝir'i ĝi'n; post'e li turn'is ĝi'n kaj ĵet'is en la aer'o'n. Li ek'boj'is furioz'e kaj murmur'ant'e kur'eg'is sur ĉiu'j kvar al la pord'eg'o, trans kiu'n li facil'e ramp'is kaj mal'aper'is sur la voj'o al Košíře.
Post'e ankaŭ Vašek el'kur'is el la kadavr'ej'o kaj, ating'int'e la pord'eg'o'n, trans'ramp'is ĝi'n kaj mal'aper'is en la nokt'o.
La unu'a pens'o, kiu el'ŝir'is Kovaříkon el la terur'o de ĉi tiu'j moment'o'j, est'is re'memor'o pri Míla.
Li trov'is ŝi'n sven'int'a mal'antaŭ ar'o da ter'o. Klopod'ant'e re'konsci'ig'i ŝi'n, li eĉ ne rimark'is, kiel la hund'o'j en la brik'far'ej'o kaj la hund'o de nokt'a gard'ist'o apud la nov'konstru'aĵ'o'j komenc'is boj'ad'i. Nur fort'a voĉ'o de la nov'a hund'o en la vila'o de Horálek re'star'ig'is Kovaříkon okup'iĝ'ant'a ĝis tiam pri la sven'int'a Míla. Li far'is kelk'a'j'n paŝ'o'j'n en la kamp'o'n por aŭd'i pli bon'e.
En la du'obl'a vila'o, kiu est'is eĉ ne ok'cent paŝ'o'j'n mal'proksim'e de tie, la fenestr'o'j est'is ankoraŭ lum'ig'it'a'j. Evident'e oni atend'is Mílan. Post'e li vid'is, kiel far'iĝ'is lum'e en la ĝarden'o kaj en la kort'o; nom'e oni lum'ig'is la elektr'a'n lamp'o'n super la du'a — mal'antaŭ'a — en'ir'ej'o. La boj'ad'o kaj blek'eg'ad'o apud la vila'o terur'ig'e pli'grand'iĝ'ad'is.
Sed post'e Kovařík vid'is ombr'o'n en la unu'a etaĝ'o de la du'on'vila'o loĝ'at'a de Horálek, kaj tuj post'e seri'o'n da si'n'sekv'a'j rapid'a'j ek'fulm'o'j. Baldaŭ ek'son'is ankaŭ pistol'paf'o'j.
La blek'eg'ad'o tuj ĉes'is. Kovařík rimark'is lum'o'j'n, kiu'j proksim'iĝ'is al la du'obl'a vila'o de mal'antaŭ'e el la direkt'o de Klikovka, ankaŭ el la direkt'o de la brik'far'ej'o de Bečka kur'is kelk'a'j person'o'j al la nov'a koloni'o.
Li re'ven'is de'nov'e al la sven'int'a Míla. Ŝi kuŝ'is tut'e kviet'e. Li re'memor'is, ke en man'poŝ'o Míla port'as kutim'e mal'grand'a'n botel'et'o'n da kolonj'a akv'o, sed pas'is long'a temp'o, ĝis li trov'is la man'poŝ'o'n sur la ter'o.
Klopod'ant'e re'konsci'ig'i Mílan, li kaŭr'ig'is si'n al la ter'o, ĉar li ek'aŭd'is rapid'a'j'n pied'frap'o'j'n. Li supoz'is, ke tio est'as Vašek, sed li ne re'kon'is li'n, ĉar la lun'o kaŝ'is si'n inter'temp'e mal'antaŭ nub'o'j ar'iĝ'ant'a'j laŭ'vic'e de orient'o.
Míla mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj de'nov'e ek'terur'iĝ'is pro la mal'lum'o, kiu ĉirkaŭ'is ŝi'n. Konvulsi'e ŝi ten'is Kovaříkon je la man'o'j kaj demand'is: ”Kio est'is tio, Jarĉjo, pro di'o, kio est'is tio? Ĝi kur'is kvazaŭ hund'o, sed ne est'is hund'o, ĝi est'is blank'a kaj boj'ad'is.”
Li tim'is, ke ŝi sven'os de'nov'e kaj klopod'is persvad'i ŝi'n: ”Vi est'as tim'ig'it'a kaj hav'as halucinaci'o'j'n.”
Li frot'is ŝi'a'n frunt'o'n.
”Cert'e, vi hav'as febr'o'n kaj sonĝ'is pri io.”
”Mi ne sonĝ'is, Jarĉjo, mi vid'is tio'n!”
”Ni pri'parol'os la afer'o'n sur'voj'e, star'iĝ'u, por ke vi est'u jam hejm'e. Vi kuŝ'iĝ'os kaj morgaŭ vi bon'fart'os.”
Li help'is apog'ant'e ŝi'n, tamen ŝi ĉiam fal'ad'is kaj sur dis'voj'iĝ'o, kie la voj'o de la tomb'ej'o kurb'iĝ'as al la ŝose'o de Motol, ŝi sven'is de'nov'e.
De la brik'far'ej'o re'foj'e kur'is kelk'e da person'o'j; li pet'is ili'n, ke ili help'u li'n port'i la sven'int'in'o'n en la loĝ'ej'o'n.
Ŝi ne re'konsci'iĝ'is, kio est'is pli bon'a por ŝi.
La tag'mez'a'j ĵurnal'o'j skrib'is la sekv'int'a'n tag'o'n esenc'e jen'o'n: ”La okaz'aĵ'o de la fin'o de april'o, kiam apud la ŝose'o, konduk'ant'a de Košíře al Motol, oni trov'is nud'a'n knab'in'o'n, kiu la antaŭ'a'n tag'o'n est'is transport'it'a kvazaŭ mort'a en la kadavr'ej'o'n de la tomb'ej'o en Košíře, ripet'iĝ'is en sensaci'a manier'o.
La polic'o montr'iĝ'is tiam — fin'e de april'o — sen'fort'a. La kurac'ist'o'j star'ig'it'a'j antaŭ la fakt'o'n, ke la mort'int'in'o sang'is ankoraŭ du tag'o'j'n post si'a mort'o, ne kapabl'is don'i al ni kontent'ig'a'n klar'ig'o'n. Tre akr'a'j disput'o'j inter kurac'ist'o'j kviet'iĝ'is sufiĉ'e baldaŭ, kiam la publik'a'n atent'o'n al'tir'is tiam mal'kaŝ'it'a bien'a afer'o. Mult'o'n oni ne'is, kio est'is pruv'it'a de atest'ant'o'j, kaj fin'e oni klar'ig'is la tut'a'n okaz'aĵ'o'n per nekrofili'o. La krim'ul'o ne est'is trov'it'a kaj ni'a polic'o ankoraŭ serĉ'as li'n. Ni ĝoj'atend'as, ke ĉi tiu'n foj'o'n nek ni'a kurac'ist'ar'o, nek ni'a polic'o help'os si'n per la kutim'a'j el'turn'iĝ'o'j.
Ni re'ven'u al la nov'a okaz'aĵ'o, kiu super'as la kutim'a'n lok'a'n ĵurnal'ist'a'n sensaci'o'n.
Ĉirkaŭ la dek'unu'a hor'o nokt'e oni vok'is el la brik'far'ej'o Klikovka la polic'o'n (la komisar'ej'o'n en Košíře), ke en la unu'a vila'o de la nov'a Koloni'o Ladronka, kiu sol'a est'as ĝis nun loĝ'at'a, okaz'is rab'atak'o, dum kiu la atak'int'o est'is mort'paf'it'a.
La polic'o, ven'int'e al la lok'o de la okaz'aĵ'o, konstat'is jen'o'n: La du'obl'a vila'o, kies unu du'on'o — katastr'a n-ro 825 — est'as loĝ'at'a de la kon'at'a bank'ist'o Paŭlo Hor'a kun li'a mastr'um'ant'in'o kaj la ali'a du'on'o — katastr'a n-ro 826 — de Karlo Horálek, kompani'an'o de la bank'ist'a entrepren'o Hor'a & Ko., far'iĝ'is atest'ant'o de la terur'a okaz'aĵ'o. En ĝarden'et'o, kiu est'as komun'a al ambaŭ vila'o'j, komenc'is boj'ad'i sen'per'e antaŭ la dek unu'a hor'o lup'hund'o gard'ant'a tie. En ĝi'a'n furioz'a'n boj'ad'o'n en'miks'iĝ'is tuj post'e terur'ig'a'j son'o'j, io inter boj'ad'o kaj ulul'ad'o.
Mal'feliĉ'e Karlo Horálek est'as nun'temp'e ekster'land'e kaj li'a edz'in'o ne est'is hejm'e, ĉar vesper'e ŝi for'ir'is al teatr'o. Hejm'e est'is nur la serv'ist'in'o, kiu atend'is la sinjor'in'o'n.
La serv'ist'in'o terur'ig'it'a pro la bru'o en la ĝarden'o tim'is el'ir'i kaj, nur kiam la bru'o ĉiam pli'grand'iĝ'is, ŝi komenc'is frap'eg'i la mur'o'n, kiu est'as komun'a al la najbar'a vila'o.
Paŭlo Hor'a, kiu est'is jam en'lit'iĝ'int'a kaj dorm'is, ĉar li est'is lac'ig'it'a de urĝ'a'j grav'a'j labor'o'j, kiu'j ne permes'is prokrast'o'n, est'is vek'it'a de la du'obl'a bru'o. Li'a mastr'um'ant'in'o, kiu est'as konsider'ind'e surd'et'a, sci'as neni'o'n.
Vek'it'a Hor'a mal'ferm'is la fenestr'o'n por rigard'i la kial'o'n de la tiel ne'kutim'a bru'o en la ĝarden'o. Ankoraŭ du'on'dorm'ant'e li rimark'is, ke la gard'hund'o lukt'eg'as kun io blank'a ĉe si'a bud'o, kaj ŝajn'is al li, ke li ek'kon'as hom'a'n statur'o'n.
Tial li rapid'e mal'supr'e'n'kur'is en la vestibl'o'n, kie est'as konekt'il'o por elektr'a lum'o super la pord'o konduk'ant'a al la kort'o. Lum'ig'int'e Hor'a re'ven'is al la mal'ferm'it'a fenestr'o en la unu'a etaĝ'o. Tie li est'is surpriz'it'a, ja efektiv'e konstern'it'a de terur'a vid'aĵ'o.
Sur la kort'o sid'is sen'vest'a vir'o, nur li'a kap'o est'is ĉirkaŭ'volv'it'a per blank'a tol'o, kvazaŭ per turban'o. Li el'ig'is terur'ig'a'j'n kri'eg'o'j'n neniel atent'ant'e la ek'funkci'ig'it'a'n elektr'a'n lum'o'n. La sid'ant'a vir'o ŝir'eg'ad'is la gard'ant'a'n lup'hund'o'n, kiu est'is jam preskaŭ mort'a.
Tut'e konfuz'it'a kaj terur'ig'it'a Hor'a ek'kri'is: ”Kio'n vi far'as tie, maharaĝ'o?”
La vir'o sur la kort'o ek'ulul'is kaj, for'ĵet'int'e la lup'hund'o'n, for'kur'is — je plej grand'a mir'eg'o de la bank'ist'o Hor'a — sur ĉiu'j kvar al la hund'a bud'o, en kiu li vol'is kaŝ'i si'n, sed la mal'ferm'aĵ'o est'is tro mal'grand'a por li. Post'e li kuŝ'iĝ'is antaŭ la bud'o kaj komenc'is lek'i si'a'j'n man'o'j'n.
Nun Hor'a ne kapabl'is plu reg'i si'n kaj komenc'is furioz'e paf'i al la enigm'a vir'o, kiu'n li traf'is per kelk'a'j paf'o'j kaj mort'ig'is.
Al la lok'o de la okaz'aĵ'o ven'is baldaŭ nokt'a'j gard'ist'o'j el la koloni'o Ladronka, krom'e hom'o'j el la brik'far'ej'o'j de Bečka kaj Klikovka, fin'e per telefon'o oni ven'ig'is la polic'o'n.
Sam'temp'e ven'is kurac'ist'o, kiu pov'is konstat'i nur la mort'o'n. Oni decid'is las'i la kadavr'o'n sur la lok'o ĝis la al'ven'o de juĝ'a komision'o. Sed tiu'rilat'e inter'ven'is bank'ist'o Hor'a kaj postul'is tre ekscit'it'e, ke oni tuj for'ig'u la kadavr'o'n kaj, kiam la polic'o rifuz'is far'i tio'n, li promes'is grand'a'n rekompenc'o'n al la ĉirkaŭ'star'ant'a'j hom'o'j, se ili mem far'os tio'n.
La parol'o'j de la bank'ist'o ne est'is sufiĉ'e logik'a'j kaj li mem konfes'is, ke la vir'o aper'int'a en la kort'o ne en'danĝer'ig'is li'a'n viv'o'n, kaj, ĉar li'a klopod'o nepr'e for'ig'i la kadavr'o'n, vek'is suspekt'o'n, oni arest'is kaj for'konduk'is li'n, dum kio li kondut'is tre rabi'e kaj kulp'iĝ'is pro kelk'foj'a ofend'o de la polic'o.
Sinjor'in'o Horálek, kiu est'is re'ven'ant'a de la teatr'o, sven'is proksim'e al si'a vila'o, ek'sci'int'e de iu, kio okaz'is en la kort'o.
Oni port'is ŝi'n al ŝi'a luks'e ekip'it'a dorm'o'ĉambr'o. Pri ŝi'a san'stat'o oni dev'as serioz'e tim'i, ĉar ŝi sufer'is tre grav'a'n nerv'o'ŝok'o'n akompan'at'a'n de alt'grad'a febr'o.
Maten'e ven'is al la lok'o de la okaz'aĵ'o juĝ'a komision'o, kiu konstat'is, ke vir'o proksim'um'e du'dek'kvin'jar'a est'is mort'paf'it'a per du paf'o'j en la brust'o'n kaj per unu en la ventr'o'n; ĉiu'j'n paf'o'j'n deklar'is la komision'o mort'ig'a'j. Sed oni konstat'is ankaŭ ali'a'j'n grav'a'j'n vund'iĝ'o'j'n, nepr'e mort'ig'a'j'n, ekzempl'e prem'difekt'it'a'n brust'korb'o'n kaj romp'o'n de krani'a ost'o en du lok'o'j. Est'is ne'ebl'e konstat'i, ĉu la ne'kon'at'a vir'o pov'us est'i tiel vund'it'a en la kort'o. Mal'e oni trov'is sang'a'j'n post'sign'o'j'n, kie la ne'kon'at'a vir'o grimp'is trans la ĝarden'bar'il'o'n. Atent'o'n vek'is la cirkonstanc'o, ke la gard'int'a lup'o'hund'o kuŝ'is ne tro mal'proksim'e ĝis'mort'e mord'it'a kun dis'ŝir'it'a gorĝ'o.
La bank'ist'o Hor'a ripet'is si'a'n asert'o'n, ke la vir'o kvazaŭ hund'o mem lukt'aĉ'is kun la gard'hund'o, dum kio li boj'is kaj ulul'is. Ĉi tiu asert'o rezult'ig'is rid'o'n ĉe la an'o'j de la komision'o.
I'a'n konfuz'o'n rezult'ig'is la asert'o de kelk'a'j labor'ist'o'j de la nov'konstru'aĵ'o'j, ke en la mort'int'o ili re'kon'as si'a'n kamarad'o'n. Sed dev'as tem'i pri mir'eg'ind'e simil'a ul'o, ĉar la koncern'a'n labor'ist'o'n, nom'at'a'n Smrček, kiu mort'is pro fal'o de trab'ar'o, oni transport'is ĝust'e hieraŭ al la kadavr'ej'o en Košíře.
Unu an'o de la komision'o, ver'ŝajn'e re'memor'ant'e pri la trov'o de mort'a jun'ul'in'o fin'e de la pas'int'a april'o en Košíře, send'is — pro ia antaŭ'sent'o — polic'an'o'n al la tomb'ej'o por konstat'i, ĉu est'as tie mort'int'o simil'a al la trov'it'o.
La polic'an'o re'ven'is sen'spir'a, ĉar li kur'is la tut'a'n voj'o'n de la tomb'ej'o re'e'n, kaj rakont'is, ke la mort'int'o mal'aper'is kaj ke antaŭ la kadavr'ej'o est'as nur sang'a marĉ'et'o.
La menci'it'a okaz'aĵ'o evident'ig'as, ke pro afabl'ec'o de la enigm'a krim'ul'o ni'a polic'o est'as star'ig'it'a la du'a'n foj'o'n antaŭ problem'o'n, kiu ĉi tiu'n foj'o'n esper'ebl'e est'os klar'ig'it'a al ni.
Ankaŭ ni'a kurac'ist'ar'o pov'os entrepren'i ankoraŭ kelk'a'j'n saĝ'a'j'n disput'o'j'n, kiu'j ebl'e konduk'os al iu cel'o.
Ĝis fin'redakt'o de la ĵurnal'o ni ne ricev'is pli'a'j'n inform'o'j'n, nur tio'n ni dev'as ankoraŭ menci'i, ke la polic'o komenc'is vast'e arest'i kaj en'karcer'ig'as simpl'e ĉiu'n, kiu hieraŭ post'tag'mez'e eĉ nur mal'proksim'e preter'pas'is la tomb'ej'o'n.”
Jen la sci'ig'o'j de unu ĵurnal'o, sed aper'is ankaŭ pli akr'a'j, esprim'ant'a'j sen'respekt'e si'a'n kondamn'ant'a'n vid'punkt'o'n kontraŭ la polic'o, kiu silent'ig'int'e la okaz'aĵ'o'n el la fin'o de april'o, ebl'ig'is al ne'kon'at'a krim'ul'o daŭr'ig'i si'a'j'n krim'o'j'n.
Plej grand'a'n konfuz'o'n rezult'ig'is la okaz'aĵ'o kompren'ebl'e en Košíře, kie en la proksim'a'j koloni'o'j oni sekur'ig'is famili'a'j'n dom'et'o'j'n per barikad'o'j kaj hund'o'j'n oni kaŝ'is en tol'aĵ'lav'ej'o'j, por ke ili ne far'iĝ'u viktim'o'j de iu nov'a fantom'o, kiu'n ĉiu imag'is vid'ant'e eĉ plej mal'grand'a'n ombr'o'n.
Est'is format'a'j ankaŭ mem'help'a'j taĉment'o'j de gard'ist'o'j, kiu'j patrol'is en unu'op'a'j koloni'o'j.
Sed neni'e okaz'is io suspekt'ind'a. Kelk'foj'e est'is alarm'at'a la polic'o kaj est'is tra'serĉ'at'a'j angul'o'j kaj lok'o'j, kie oni rimark'is strang'e kaŭr'ant'a'n monstr'o'n, kiu kur'is klin'it'a al la ter'o aŭ kaŝ'is si'n sur arb'o'branĉ'o'j en la ale'o apud Zámečnice, sed post zorg'em'a esplor'o ĉio evident'iĝ'is erar'a sci'ig'o, kvankam ekzist'is hom'o'j, kiu'j vol'is ĵur'atest'i, ke ili nepr'e kaj klar'e vid'is la monstr'o'n je distanc'o da kelk'a'j paŝ'o'j.
Infan'o'j kaj mult'a'j plen'aĝ'ul'o'j tim'is vesper'e el'ir'i el la dom'o'j. Por trankvil'ig'i la publik'o'n oni pli'mult'ig'is la polic'a'j'n gard'ist'o'j'n.
Oni simpl'e atend'is pli'grand'ig'o'n de terur'aĵ'o'j. Dum'e la polic'a'j esplor'o'j post kelk'a'j tag'o'j ek'halt'is en sen'el'ir'ej'o.
La kurac'ist'ar'o saĝ'e ek'disput'is, ĉar nun dum sekc'ad'o oni konstat'is nur, ke la mort'int'o unu'foj'e mort'is pro akcident'o kaj la du'a'n foj'o'n li est'is mort'paf'it'a. La sol'a ne'disput'ebl'e konstat'it'a cirkonstanc'o est'is, ke ĉi tiu'n foj'o'n li nepr'e est'as mort'a.
Ni rigard'u, kiel la mal'trankvil'a nokt'o efik'is en la famili'a vila'o ĉe la fin'o de la nov'a koloni'o Ladronka.
Kristal'vitr'a'j flakon'o'j, man'fleg'a'j instrument'o'j el masiv'a arĝent'o kaj vic'o da divers'kolor'a'j uj'o'j da pomad'o'j, parfum'o'j kaj pudr'o'j sur la tualet'tabl'o est'is anstataŭ'ig'it'a'j per simpl'a'j botel'et'o'j da medikament'o'j, kiu'j per si'a odor'o tuj for'pel'is delikat'a'j'n nov'aĵ'o'j'n de unu'a'j parizaj parfum'eksport'ej'o'j.
Sur taburet'o apud la lit'o star'is porcelan'a plad'o da ĉiam re'nov'ig'at'a glaci'o.
La fenestr'a'j kurten'o'j est'is du'on'e mal'supr'e'n'tir'it'a'j. En la dom'o oni nur flustr'e parol'is, kvazaŭ la mal'san'ul'in'o, mal'facil'e batal'ant'a sur lim'o inter viv'o kaj mort'o, pov'us est'i ĝen'at'a de pli laŭt'a parol'o.
Ŝi'a'j ek'kri'o'j tra'penetr'ad'is la aer'o'n kvazaŭ akr'a tranĉ'il'o paper'o'n.
Ŝi de'ĵet'ad'is la kompres'o'j'n kaj ŝir'ad'is la silk'a'j'n lanug'o'kovr'il'o'j'n, per kiu'j oni pacienc'e kovr'ad'is ŝi'n de'nov'e kaj de'nov'e.
Oni ten'is ŝi'n per la man'o'j, por ke ŝi ne for'kur'u el la lit'o.
La unu'a nokt'o est'is plej mal'bon'a, almenaŭ por Kovařík. La serv'ist'in'o tut'e perd'is la kap'o'n. Li rest'is sol'a kun Míla en la dorm'o'ĉambr'o, li aŭskult'is ĉiu'j'n ŝi'a'j'n ek'kri'o'j'n kaj sen'fin'a'j'n plend'o'j'n.
Inter la ek'kri'o'j'n de terur'o kaj tim'o pro la nokt'o renkont'iĝ'o miks'iĝ'is intim'a'j sci'ig'o'j destin'it'a'j al li, al Jarĉjo, al kiu Míla turn'ad'is si'n, por ke li ne kondamn'u ŝi'n.
Kelk'foj'e Míla de'nov'e vek'iĝ'is el delir'o kaj pet'is Kovaříkon, ke li rest'u ĉe ŝi, ĉar ŝi tim'as.
Kelk'foj'e ŝi for'pel'is li'n riproĉ'ant'e, ke li vek'is en ŝi i'o'n, kio jam long'e dorm'is kaŝ'it'a en ŝi.
Ŝi vok'is li'n, propon'ant'e si'n al li, por ke li ne rifuz'u ŝi'n.
Sed en la ek'kri'o'j, plend'o'j, dolor'o kaj mal'ĝoj'o kaŝ'is si'n konstern'ig'a konfes'o de jun'a, preskaŭ ĝis'mort'e lac'ig'it'a vir'in'o, kiu kvazaŭ pilk'o barakt'is inter bril'o kaj mal'pur'aĵ'o est'ant'e jen mal'supr'e'n'tir'at'a, jen protekt'at'a dum mal'oportun'a temp'o.
Per ŝton'et'o post ŝton'et'o ne'regul'e est'is kun'met'at'a la mozaik'o de jun'aĝ'o de ĉi tiu dorlot'at'a kaj rafin'it'a, sed mal'feliĉ'a vir'in'o.
Sam'grad'e, kiel la bild'o far'iĝ'is pli klar'a kaj ĝi'a'j detal'o'j desegn'iĝ'is pli plastik'e, ankaŭ la kor'o de Kovařík plen'iĝ'is de kompat'o kaj mal'ĝoj'o.
La est'ont'a kurac'ist'o ek'sci'is pri mal'san'o'j, pri kiu'j oni ne parol'is dum universitat'a'j preleg'o'j. Li ek'sci'is pri infekt'a'j mal'san'o'j, trans'plant'at'a'j de person'o al person'o per or'o, volupt'o kaj diboĉ'o.
El la ek'kri'o'j kaj febr'a'j parol'o'j Kovařík ek'sci'is ankaŭ kelk'a'j'n detal'o'j'n, kiu'j ĝis nun ne est'is klar'a'j al li.
Ekzempl'e la person'ec'o de la edz'o de Míla. Observ'ant'e i'a'n pasiv'ec'o'n de Horálek rilat'e al Hor'a, li mem imag'is, ke ĉi tiu'j du vir'o'j est'is inter'konsent'int'a'j jam antaŭ la edz'in'iĝ'o de Míla. Sed li ek'sci'is, ke tiu'rilat'e li mal'just'e pri'juĝ'us la edz'o'n de Míla.
La vort'o'j de Míla, kiu'j'n ŝi parol'is al si'a edz'o dum febr'o ne est'is mal'am'a'j, ili ne en'hav'is kontraŭ'star'o'n, pli ebl'e son'is el ili tim'o de dorlot'it'a infan'o, kiu tim'is, ĉar ĝi frakas'is i'o'n, kio'n la ali'a ŝat'is.
Ŝi sen'kulp'ig'is si'n kaj mensog'is, ŝi ne'is, ke ne est'as ver'o, pri kio li kulp'ig'as ŝi'n. Ŝi pet'is li'n, ke li ne las'u ŝi'n sol'a, ĉar ŝi tim'as. Oft'e ŝi ripet'is, ke li kred'u nur ŝi'n kaj ne ali'a'j'n, kiu'j mensog'as. Ŝajn'is, ke ŝi, konsci'a pri la propr'a kulp'o, est'as sen'defend'a rilat'e al li.
Kovařík pli kaj pli konvink'iĝ'is, ke Horálek, laŭ'natur'e bon'kor'ul'o, est'is sub'ŝov'it'a de Hor'a kaj en si'a korekt'a pens'manier'o li fid'is si'a'n — efektiv'a'n — estr'o'n pli, ol est'is oportun'e.
Super'ŝut'at'a de li'a favor'o, li akcept'is ĝi'n kvazaŭ si'a'n merit'o'n, kvazaŭ rekompenc'o'n por si'a ag'ad'o en la firm'o.
La ador'ad'o'n kaj divers'a'j'n ĝentil'aĵ'o'j'n de Hor'a koncern'e Mílan li opini'is pli ebl'e kor'a rilat'o de mal'jun'a vir'o al jun'a knab'in'o.
Kovařík mir'is, ke eĉ ne unu mal'nobl'a buŝ'o, inform'is la edz'o'n pri la ver'a stat'o de li'a edz'ec'o. Li ne kred'is, ke ne est'us rimark'int'a'j tio'n hom'o'j, kiu'j inter'rilat'is kun Míla kaj mal'ŝpar'ant'e — plej'part'e tut'e sen'util'e — la temp'o'n hav'is sufiĉ'e da temp'o por observ'i kaj klaĉ'i. Laŭ'ŝajn'e sub'ten'is ĉi tiu'j hom'o'j la intenc'o'j'n de Hor'a, kiu hav'is or'o'n kaj mult'e da or'o, kiu'j'n li sci'is dis'ĵet'ad'i.
’Ĉu ne labor'is ĉi tiu'j kon'at'o'j, ĉu ne labor'is ĉi tiu rond'o da parazit'o'j kvazaŭ al'pel'ant'o'j?’ ek'medit'is Kovařík.
’Ĉu ne tem'is laŭ ili'a'j princip'o'j pri io tut'e akcept'ebl'a, ĉu ili ne atend'is ankoraŭ ali'a'n rekompenc'o'n ol la or'a'n? Ĉu Míla ne est'is sufiĉ'e dezir'ind'a, por ke, prostitu'ant'e ŝi'n spirit'e kaj al'konduk'ant'e kaj en'tir'eg'ant'e ŝi'n en si'a'n sfer'o'n de diboĉ'o kaj mal'virt'o, ili ne atend'u rekompenc'o'n, kiu'n ŝi mem don'os al ili, est'int'e de ili ekzerc'it'a ofert'i si'n laŭ instig'o de pervers'a'j muzik'o kaj danc'o, kiam ŝi est'os fal'int'a sam'e profund'e'n kiel ili, kaj kiam sam'e kiel ili ŝi ek'sent'os neces'o'n dron'ig'i la abomen'o'n pri si mem en la abomen'o pri ali'a'j.
Ĉu ne tem'is pri rond'o da man'o'j glu'ec'a'j de vin'o, kiu'j ĉirkaŭ'is nun si'a'n di'simbol'o'n — la or'a'n bov'id'o'n — kaj sen'pacienc'e mal'sek'iĝ'ad'is pro konsci'o pri ruĝ'et'a, elast'a kaj varm'a karn'o de vir'in'o dum la unu'a seks'a burĝon'ad'o, je kiu pov'is apog'i si'n la menci'it'a best'o mal'honest'e uzurp'ant'e ŝi'n, rond'o de man'o'j, kiu'j par'o post par'o imag'is jam si'a'n kanajl'a'n rikolt'o'n, ĝis la or'a best'o est'is sat'ig'it'a kaj ĵet'os al ili si'a'n viktim'o'n sam'e sen'zorg'e, kiel ĝis nun ĝi ĵet'as manĝ'aĵ'o'j'n kaj trink'aĵ'o'j'n al ili.
Ĉu tiu ĉi abomen'a kolektiv'o da sen'hont'a'j man'o'j vid'us i'o'n mal'bon'a'n en tio, se ili'a rekompenc'o cirkul'us el man'o al man'o kaj fin'e pli'long'ig'us la rond'o'n, kie en mal'virt'o for'iĝ'ad'is la seks'a diferenc'o?’ Li re'memor'is pri si'a amik'o medicin'stud'ant'o, kiu lev'ant'e la montr'o'fingr'o'n kaj supr'e'n'tir'ant'e la brov'o'j'n kutim'e asert'is: ’Ĉio turn'iĝ'as ĉirkaŭ la mon'o kaj ĉiu mon'o turn'iĝ'as ĉirkaŭ la volupt'o.’ Ne est'is long'a'j la moment'o'j, kiam silent'o de la dorm'o'ĉambr'o est'is inter'romp'at'a nur de la mal'kviet'a kaj ne'regul'a spir'ad'o de Míla.
En ver'a senc'o de la vort'o li lukt'eg'is kun ŝi dum la unu'a nokt'o, kiam li sol'a fleg'is ŝi'n.
Ŝi klopod'is for'kur'i el la lit'o terur'it'a de fantom'o, kiu ĉiam persekut'is ŝi'n.
Per firm'a'j man'o'j li re'kuŝ'ig'ad'is ŝi'n, per man'o'j de kurac'ist'o, kiu mal'dorm'is, far'is si'a'n dev'o'n kaj klopod'is sav'i ŝi'n.
Ŝi vok'ad'is Jarĉjon, ke li defend'u ŝi'n kontraŭ fantom'o, en kiu'n ŝanĝ'iĝ'is Hor'a, kiu kur'ad'is ĉirkaŭ la vila'o kaj minac'ad'is.
Nur nun Kovařík kompren'is la abomen'ind'a'n kanajl'ec'o'n de Hor'a, kiu, ne posed'ant'e fort'o'n, anstataŭ'ig'is ĝi'n per brut'ec'o.
Kiam maten'iĝ'is, Míla ek'dorm'is lac'ig'it'a de febr'o.
Observ'ant'e ŝi'a'n knab'in'freŝ'a'n vizaĝ'o'n Kovařík re'memor'is pri simil'a'j hor'o'j tra'viv'it'a'j ĉe la lit'o de Manj'o.
Sam'e kiel tiam, ankaŭ nun li sid'is sen'konsil'a kaj sen'fort'a. La du'a'n foj'o'n li star'is vizaĝ'e al la potenc'o de natur'o, kiu'n li ne kapabl'is kontraŭ'batal'i tiel, ke li pov'us jam antaŭ'e dir'i: Mi venk'os. La du'a'n foj'o'n li est'is dev'ig'at'a jes'i la sen'pov'o'n de ĉio, kio'n li lern'is por help'i ali'a'j'n.
Li kon'is rimed'o'j'n, per kiu'j li kapabl'is nur mild'ig'i kaj pli'facil'ig'i, sed li ne kon'is rimed'o'j'n, per kiu'j li decid'us.
La medicin'a scienc'o, al kiu li dediĉ'is si'a'n viv'o'n, ne don'is al li la pov'o'n, kiu'n li bezon'us.
La mal'san'a kaj sen'fort'ig'it'a korp'o de jun'a vir'in'o, vund'it'a en la plej intern'a esenc'a part'o de si'a person'ec'o, elast'a kaj delikat'a korp'o, est'is mem help'ont'a si'n kaj ĝi mem est'is decid'ont'a, ĉu ĝi viv'os plu.
Jam unu foj'o'n Kovařík mal'dorm'is apud la lit'o de la jun'a lukt'ant'a korp'o kaj tiu'n foj'o'n li ĝis'atend'is, ke la korp'o mal'varm'iĝ'is.
Hodiaŭ la du'a'n foj'o'n li sen'pov'e rigard'is kaj li sci'is bon'e pri si'a sen'pov'ec'o.
Dorm'o daŭr'int'a proksim'um'e unu hor'o'n util'is al Míla; ŝi vek'iĝ'is kaj est'is konsci'a. Ŝi pri'pens'is iom kaj post'e ŝi ek'rid'et'is al Kovařík: ”Ĉu vi rest'is ĉe mi? Kiel bon'a vi est'as. Kiom'a hor'o est'as? Kio'n pens'os vi'a hejm'mastr'in'o pri vi?”
Ŝi vol'is ek'sid'i, sed ne hav'is sufiĉ'e da fort'o'j, nur nun ŝi rimark'is la kompres'o'j'n kaj la plad'o'n da glaci'o. Eĉ sur la lit'o, kie ŝi lukt'is pri la viv'o, ne kapitulaci'is koket'em'o.
”Kiu don'is kompres'o'j'n al mi?”
”Kompren'ebl'e mi.”
”Ĉu vi pet'is antaŭ'e pri permes'o?”
Li ŝajn'ig'is koler'o'n: ”Unu'e: mi est'us atend'int'a ĝis nun kaj cert'e mi est'us ven'int'a tro mal'fru'e kun la kompres'o'j. Du'e: mi est'as ĉi tie kaj don'is kompres'o'j'n kiel kurac'ist'o kaj esper'ebl'e vi ne persekut'os mi'n pro tio, ĉar proksim'um'e post dek kvar tag'o'j mi est'os doktor'ig'it'a. Vi sci'as ja, ke ĉi tiu'n semajn'o'n mi far'os la last'a'n rigor'a'n ekzamen'o'n. Tri'e: en la febr'o vi vok'is iu'n Jarĉjon, ke li ne for'las'u vi'n kaj rest'u ĉe vi ĉi tie. Ĉar hazard'e ne ĉe'est'is iu kun la sam'a nom'o kaj mi — de'nov'e hazard'e — hav'as tiu'n nom'o'n, mi vol'is plen'um'i vi'a'n dezir'o'n kaj rest'is ĉi tie. Kaj ĉar neni'u ĉe'est'is kaj vi'a serv'ist'in'o hav'as mal'lert'a'j'n man'o'j'n, ŝi kur'is por glaci'o kaj mi ten'is kaj gard'is vi'n, ke vi ne for'kur'u, ĉar ali'e ni sopir'us ver'ŝajn'e pri reciprok'a koler'ig'o.”
”Jarĉjo, ĉu vi sci'pov'as ankaŭ koler'i? Est'u tiel afabl'a, post'dek'kvar'tag'a sinjor'o doktor'o, sid'iĝ'u apud mi sur la lit'o'n, mi ne vid'as vi'a'n indign'it'a'n vizaĝ'o'n pro art'a kompres'o, kiu lert'e kovr'as unu mi'a'n okul'o'n kaj du'on'o'n de la ali'a. Supr'e'n'tir'u iom la kompres'o'n de mi'a'j okul'o'j.
Bon'e; oni vid'as, kiel neces'as, ke la doktor'o obe'u si'a'j'n pacient'o'j'n. Mi dank'as. Nun ek'pren'u mi'a'n dekstr'a'n man'o'n, kiu kuŝ'as ie apud vi. Bon'e, kaj nun imag'u, ke mi firm'e prem'is vi'a'n man'o'n. — Sinjor'o est'ont'a doktor'o, mi atent'ig'as vi'n ĝentil'e, ke oni ne kis'as la man'o'j'n de la pacient'o'j; ne far'u tio'n pli'a'n foj'o'n. Li vol'is ankaŭ mi'a'n man'o'n, eĉ ambaŭ li vol'is, sed mi tim'is, ke li frot'vund'ig'os ili'n — est'is terur'e, kiel li boj'is — kaj mi'a edz'o ĉio'n tio'n defraŭd'is.”
De'nov'e ŝi komenc'is delir'i.
Maten'e Kovařík sonor'ig'is al la serv'ist'in'o kaj ordon'is al ŝi, ke ŝi ven'ig'u sen'prokrast'e la hejm'kurac'ist'o'n de la famili'o Horálek. Je si'a ĝoj'o li ek'sci'is, ke tio est'as doktor'o Ne'sved'a el Košíře, li'a bon'a kon'at'o.
Ĉi tiu pov'is nur aprob'i, kio'n aranĝ'is Kovařík. Sed solv'ot'a est'is la problem'o, kiu rest'os ĉe Míla, kiu'n oni ne pov'is las'i ne'gard'it'a dum febr'o kaj delir'o. La afer'o'n komplik'is la cirkonstanc'o, ke la edz'o de Míla est'is en Vieno kaj neni'u kon'is li'a'n adres'o'n. Hor'a'n for'konduk'is la polic'o kaj neni'u em'is serĉ'i li'n. La serv'ist'in'o sci'is neni'o'n kaj est'is ankaŭ kamp'ar'an'a mal'lert'ul'in'aĉ'o, al kiu oni ne pov'is konfid'i Mílan.
Oni demand'is do Mílan, kiam ŝi de'nov'e iom re'konsci'iĝ'is, ĉu ŝi konsent'as, ke oni dung'u fleg'ist'in'o'n. Oni klar'ig'is al Míla, ke est'as neces'e, ke iu fleg'u ŝi'n: kompren'ebl'e oni ne kaŝ'is al ŝi la grav'ec'o'n de ŝi'a stat'o.
Ŝi medit'is iom.
”Sinjor'o Kovařík rest'os ĉe mi kaj fleg'os mi'n. Mi supoz'as, ke li plen'um'os ĉi tiu'n mi'a'n pet'o'n. Li est'is ĉe mi la unu'a'n nokt'o'n, li rest'u ĉe mi ankoraŭ kelk'a'n, se li nur kapabl'as. Sinjor'o Kovařík, mi pet'as vi'n sincer'e, rest'u ĉe mi kaj ŝirm'u mi'n.”
Doktor'o Ne'sved'a jes'is, ke sinjor'in'o Horálková est'as iu'rilat'e prav'a, kaj li mem opini'is, ke ver'ŝajn'e est'os ankoraŭ neces'e, ke eĉ plu ĉe'est'u kurac'ist'o kaj, pro la bon'a'j rilat'o'j de Kovařík al la famili'o Horálek, li eĉ mem ŝat'us, se Kovařík rest'us ĉe la mal'san'ul'in'o. La help'o de la serv'ist'in'o ne est'os sen'valor'a, se ĝi est'os kontrol'at'a.
La ĉambr'o por gast'o'j est'is ĉiam prepar'it'a, Kovařík ne pov'is kontraŭ'star'i, sci'ant'e mem bon'e, kia'n influ'o'n li hav'as nun je Míla.
Doktor'o Ne'sved'a promes'is, ke li re'ven'os la ven'ont'a'n tag'o'n.
Tuj kiam ferm'iĝ'is la pord'o post li, Míla komenc'is pent'em'e: ”Mi ne pov'is ali'e; mi sci'as, ke mi kri'as dum febr'o.
Dir'u mem, ĉu pov'as rest'i ĉi tie iu ali'a? Vi loĝ'os ĉe ni, vi pov'os stud'i ĉi tie. Mi sci'as, ke vi tra'stud'as nun ripet'foj'e la stud'material'o'n. Se vi ne vol'as ven'i al mi pli oft'e, ven'u nur, kiam dum febr'o mi kri'os afer'o'j'n, kiu'j'n ne aŭd'u iu ali'a. Ĉu vi konsent'as? Dung'u ebl'e fleg'ist'in'o'n por help'o, sed promes'u al mi, ke vi for'ig'os ŝi'n, se est'os neces'e.”
”Ne forges'u, ke re'ven'os vi'a edz'o. Ĉu vi ne sci'as li'a'n adres'o'n?”
”Mi forges'is, sed Hor'a sci'as ĝi'n.”
Kovařík ek'rid'is sincer'e. Li rakont'is al Míla, kio okaz'is al Hor'a kaj ke li ankoraŭ ne re'ven'is.
Mil'a decid'iĝ'is pli post'e ali'e kaj ordon'is, ke oni ne ven'ig'u la edz'o'n; li rest'os ekster'e proksim'um'e kvar tag'o'j'n kaj ŝi esper'is, ke ĝis tiam ŝi fart'os pli bon'e.
Tre kontent'a ŝi est'is, kiam Kovařík leg'is al ŝi el la maten'ĵurnal'o'j al'port'it'a'j de la serv'ist'in'o, ke ŝi — Míla — sven'is sur'voj'e el teatr'o.
”Kelk'foj'e ankaŭ la ĵurnal'o'j skrib'as prudent'e.”
Post'tag'mez'e ven'is en la vila'o'n du sinjor'o'j por esplor'i la okaz'aĵ'o'n. Kovařík eksped'is ili'n tre rapid'e, atent'ig'int'e ili'n pri la stat'o de la mal'san'ul'in'o.
La serv'ist'in'o al'port'is jam al li ankaŭ la aĵ'o'j'n, por kiu'j li send'is ŝi'n hejm'e'n. Li aranĝ'is do ĉio'n al si, kiel est'is neces'e. La serv'ist'in'o dorm'is sur kanap'o en la ĉambr'o apud la dorm'o'ĉambr'o, Kovařík dorm'is en la tri'a ĉambr'o. Li altern'is kun la serv'ist'in'o, kiu vok'is li'n ĉiam, kiam ajn la sinjor'in'o komenc'is delir'i.
Post'e, mal'rapid'e kaj lac'e, kvazaŭ sur lam'baston'o'j, unu hor'o sekv'is la ali'a'n, nur ek'kri'o'j de la mal'san'ul'in'o inter'romp'is ili'a'n mal'rapid'a'n flu'o'n. Mal'fru'e post'tag'mez'e la febr'o de'nov'e tiom pli'alt'iĝ'is, tiel ke Kovařík tim'is katastrof'o'n.
Ĝust'e li est'is sol'a, la serv'ist'in'o for'ir'is por al'port'i glaci'o'n, kiam li klin'is si'n super Míla, kiu post fort'a spasm'o subit'e kviet'iĝ'is; li est'is konvink'it'a jam, ke oni ne bezon'os li'n plu ĉi tie.
Sed la jun'a korp'o ne vol'is mort'i, ĝi defend'is si'n, lukt'is kaj kontraŭ'star'is. Ĝi lac'iĝ'ad'is, sed ankaŭ la mal'san'o lac'iĝ'ad'is. La febr'o ne mal'alt'iĝ'is, sed subit'a'j spasm'o'j, kiu'j atak'is la mal'san'ul'in'o'n, mal'oft'iĝ'is kaj Míla je nokt'o'mez'o de'nov'e iom ek'dorm'is. Ankaŭ Kovařík, venk'it'a de lac'iĝ'o, ek'dorm'is sur seĝ'o, sed vek'is li'n rid'o. Míla rid'is. Li supoz'is, ke de'nov'e ŝi delir'as kaj prepar'is do nov'a'n kompres'o'n, sed ŝi kontraŭ'star'is.
”Ne, mi sent'as mi'n pli bon'e, tamen se vi vid'us vi'n en la negliĝ'a vest'o de mi'a edz'o.”
Nu kompren'ebl'e, li est'is konsider'ind'e mal'pli dik'a, ol Horálek, sed li ŝat'us eĉ est'i arleken'o, se li sci'us, ke tio help'os Mílan.
”Mi ek'okup'is ĉiu'j'n rajt'o'j'n, kiel vi vid'as; ĉi tio est'as klar'a pruv'o.”
”Sed dum ne'konven'a temp'o.”
”Ĉu vi far'iĝ'os iam prudent'a?”
Tiel altern'is moment'o'j de strang'a humor'o kun hor'o'j de terur'o, trankvil'a'j kaj oft'e ŝerc'a'j vort'o'j altern'is kun ek'kri'o'j kaj plor'o.
La ven'ont'a'n tag'o'n la serv'ist'in'o dir'is al Kovařík, ke sinjor'o Hor'a hieraŭ vesper'e re'ven'is kaj demand'is pri la san'stat'o de la sinjor'in'a moŝt'o, tamen, ke li permes'os al si vizit'i ŝi'n nur, kiam ŝi fart'os pli bon'e.
Kovařík medit'is, kiel li ĵet'us li'n plej oportun'e de la ŝtup'ar'o, se li tamen ven'us.
Inter'temp'e ven'is en la kort'o'n unu komision'o post la ali'a kaj ŝajn'is, ke ili kun'kalkul'as ĉiu'j'n brik'o'j'n, per kiu'j ĝi est'as pavim'it'a. La maten'ĵurnal'o'j konstat'is unu'anim'e la grand'a'n neni'o'n, kiu ĝis nun est'is esplor'it'a.
Je tag'mez'o ven'is de'nov'e komision'o pli mult'nombr'a kaj ŝajn'is, ke ĝi kun'kalkul'as la brik'o'j'n de la kontraŭ'a flank'o.
Post'tag'mez'e Hor'a send'is grand'a'n buked'o'n da roz'o'j.
Ili est'is bel'a'j kaj freŝ'a'j, tiel ke al Kovařík ŝajn'is domaĝ'e flank'e'n'met'i ili'n i'e'n. Li el'pens'is do mal'grand'a'n tromp'o'n kaj dir'is, ke send'is ili'n Mandelinka. Míla est'is ĝoj'ig'it'a. Ili al'port'is iom da hel'a'j kolor'o'j en la dorm'o'ĉambr'o'n, kie ĝis nun bril'is nur glaci'o.
La tri'a'n tag'o'n re'ven'is Horálek. Li ne leg'is gazet'o'j'n kaj pri la okaz'aĵ'o li ek'sci'is nur hazard'e, inter'parol'ant'e dum vesper'manĝ'o en gast'ej'o. Li est'is tre'eg'e emoci'it'a kaj ne sci'is, kiel plej bon'e dank'i al Kovařík. Laŭ li'a opini'o est'is mem'kompren'ebl'e, ke Kovařík rest'os ankaŭ plu ĉe ili, almenaŭ kelk'a'j'n tag'o'j'n, dum Míla ne est'os jam tut'e ekster danĝer'o. Li mem dorm'os mal'supr'e en la manĝ'o'ĉambr'o kaj kun'e kun Kovařík kaj la serv'ist'in'o li ek'deĵor'os ĉe ŝi. Sed tiu'rilat'e Míla kategori'e kontraŭ'dir'is, ke li'a ĉe'est'o ne util'us ŝi'n, ke li ven'u al ŝi nur, kiam ŝi fart'os bon'e. Mir'ig'it'a li sku'is la kap'o'n, sed supoz'is, ke ŝi'a'j vort'o'j rezult'as el ŝi'a mal'san'o. Sed Kovařík neniam las'is li'n en la dorm'o'ĉambr'o'n, kiam Míla delir'is, motiv'ant'e tio'n per tim'o ke ili mal'bon'ig'os ŝi'a'n san'stat'o'n, ag'ant'e kontraŭ ŝi'a dezir'o.
La sekv'ant'a'j du tag'o'j al'port'is neni'a'j'n nov'aĵ'o'j'n. Míla tiom mal'fort'iĝ'is, ke ŝi est'is kvazaŭ lanug'er'o. Post'tag'mez'e Kovařík el'ir'is promen'i; la unu'a'n foj'o'n post la fatal'a nokt'o de'nov'e li est'is ekster'e. Li ir'is ĝis super la ŝton'romp'ej'o'n est'ant'e sci'vol'a, kio okaz'is kun Vašek. Li ne dub'is, ke de'nov'e oni arest'is li'n. En la bar'ej'o est'is trankvil'e.
Sur la ŝose'o li ek'vid'is si'a'n konfid'at'o'n, la bub'o'n el la brik'far'ej'o. Li mal'supr'e'n'ir'is al li esperant'e, ke li ek'sci'os i'o'n interes'a'n.
”Ĉu vi vid'is ni'a'n Vašek?”
”Antaŭ ne'long'e li for'ir'is al la tomb'ej'o.”
”Ĉu oni ne arest'is li'n?”
”Kial? Ĉu vi opini'as, kiel la last'a'n foj'o'n? Ho ne! Li ne est'is ĉi tie, li dorm'is en Malvazinky. Oni eĉ ne demand'is li'n. Sed ni'n en la brik'far'ej'o oni arest'is preskaŭ ĉiu'j'n.
El ni'a famili'o ni est'as hejm'e nur du, kvankam en'tut'e ni est'as ses.”
La mal'san'o de Míla ig'is Kovaříkon forges'i pri Vašek, unu'vort'e li ne hav'is temp'o'n por li, tamen nun li est'is kontent'a, ke Vašek ne est'as arest'it'a. Li ne hav'is plu tiom da interes'o pri la person'o de Vašek, kiom pri li'a'j ag'o'j. Li promes'is al si, ke eĉ unu paŝ'o'n li ne for'ir'os de la lok'o super la ŝton'romp'ej'o, tuj kiam li pov'os for'las'i Mílan kaj far'os la last'a'n ekzamen'o'n.
En'pens'iĝ'int'a li ir'is re'e'n laŭ'long'e de la brik'far'ej'o kaj lev'is la kap'o'n nur, kiam li ek'aŭd'is ies paŝ'o'j'n sen'per'e antaŭ si. Tio est'is Vašek kaj la unu'a'n foj'o'n ili reciprok'e en'rigard'is si'a'j'n okul'o'j'n. Vašek for'turn'is la kap'o'n. Tiam de'nov'e Kovařík ek'medit'is, ke li vid'is li'n jam ie, sed neniel li kapabl'is re'memor'i, kie. Tamen li kred'is, ke li renkont'iĝ'is jam kun Vašek ie en Prah'a.
Li ir'is ĝis la tomb'ej'o, kie gard'is iu fremd'a hom'o; la tomb'ist'o est'is ankoraŭ en arest'o. Re'ven'ant'e, li ne pov'is forges'i la renkont'iĝ'o'n kun Vašek, ĉiam pri'pens'ant'e, kie li jam vid'is li'n.
Varm'a juni'a post'tag'mez'o al'port'is trankvil'o'n en kamp'o'j'n kaj tra mal'ferm'it'a'j fenestr'o'j en'flug'is iom da rid'et'o kaj ripoz'o en la dorm'o'ĉambr'o'n de Míla.
Apog'it'a de kusen'o'j ŝi du'on'sid'is. Ŝi'a'j vaks'kolor'a'j brak'o'j est'is nur flav'a ombr'o de ŝi'a'j iam'a'j tiel vigl'a'j, ruĝ'et'a'j kaj varm'a'j brak'o'j. La oval'o de ŝi'a vizaĝ'o est'is anstataŭ'it'a de kurb'aĵ'o'j de mal'gras'iĝ'int'a'j vang'o'j. Nur la okul'o'j est'is pli grand'a'j, sed ili ŝajn'is en'fal'int'a'j i'e'n mal'antaŭ'e'n.
Ŝi aspekt'is nun pli et'a kaj lac'a.
Kovařík re'ven'int'e trov'is ĉe la lit'o de Míla ŝi'a'n edz'o'n.
Ili inter'parol'is. Ia kviet'a lum'et'o bril'is en la okul'o'j de Míla kaj la inter'parol'o kun la edz'o evident'e ĝoj'ig'is ŝi'n.
Jam antaŭ'tag'mez'e Kovařík kaj doktor'o Ne'sved'a pov'is konstat'i, ke la kriz'o est'is venk'it'a. La febr'a'j stat'o'j rimark'ebl'e pli'bon'iĝ'is, tamen oni konsci'is, ke danĝer'o de komplik'aĵ'o'j neniel est'as for'ig'it'a. Ne'sved'a tim'is rapid'a'n ftiz'o'n kaj konsil'is, ke la ge'edz'o'j for'vojaĝ'u kiel ebl'e plej baldaŭ al iu ban'lok'o.
La re'ven'int'a trankvil'o est'is bon'a sign'o, ke Míla re'san'iĝ'os, se est'os obe'at'a'j ĉiu'j konsil'o'j, per kiu'j la du fleg'ant'o'j bon'senc'e super'ŝut'is ŝi'n.
La serv'ist'in'o ven'is en la dorm'o'ĉambr'o'n kaj anonc'is, ke Hor'a tre ŝat'us far'i si'a'n riverenc'o'n kaj dezir'i baldaŭ'a'n re'san'iĝ'o'n al la sinjor'in'a moŝt'o.
Sci'vol'a rigard'o de Kovařík renkont'is trankvil'a'n kaj serioz'a'n rigard'o'n de Míla. Ŝi dir'is post'e al si'a edz'o: ”Ir'u kaj sen'kulp'ig'u mi'n, ke mi kapabl'as akcept'i neniu'n, antaŭ ol mi far'iĝ'os iom pli fort'a kaj, ke li eĉ ne re'kon'us mi'n.”
Kiam li for'ir'is, ŝi dir'is al Kovařík: ”Vi mir'as ver'ŝajn'e, kiel trankvil'a mi rest'is. Mult'o'n mi medit'is dum ĉi tiu'j tag'o'j, se la febr'o las'is al mi iom da temp'o por medit'ad'o. Domaĝ'e, ke mi ne pov'as ankoraŭ dir'i sam'temp'e al vi ambaŭ, al vi kaj al mi'a edz'o, kie ir'as mi'a'j pens'o'j. Ir'as, Jarĉjo, ne vag'as! Mi opini'as, ke baldaŭ ven'os la moment'o, kiam mi konfes'os mi'a'j'n pek'o'j'n al li, kaj ke ni pov'os sincer'e inter'parol'i, kaŝ'ant'e neni'o'n unu al la ali'a. Kvazaŭ mi est'us re'nask'iĝ'int'a, mi ĝoj'as pri mi kaj mult'o'n mi dev'as pri'pens'i por re'memor'i kelk'a'j'n pas'int'a'j'n afer'o'j'n. Kaj mult'o'n mi ne re'memor'as plu ...
Mi medit'is pri mort'o kaj pri viv'o sur la ter'o. Mi esper'as, ke ni ankoraŭ inter'parol'os, antaŭ mi'a for'vojaĝ'o kun la edz'o. Ĉu vi rimark'is, kiel ni reciprok'e kompren'as ni'n?
Ver'dir'e, ni komenc'as nur kompren'i unu la ali'a'n. Li est'as bon'a, li est'is ĉiam bon'a, sed mi ne atent'is tio'n kaj ne kompren'is li'n.
Mi ne kapabl'as parol'i mult'o'n. Tio lac'ig'as mi'n kaj vi mal'permes'us tio'n al mi.”
Ĉi tiu'j vort'o'j de Míla ne efik'is ĝoj'ig'e al Kovařík, ja — se li est'us sincer'a al si — ili eĉ tim'ig'is li'n. Li dub'is, ke Horálek kapabl'us reg'i si'n tiom, ke — konsider'ant'e la san'stat'o'n de Míla — li lud'u antaŭ ŝi rol'o'n, kiu cert'e neniel plaĉ'us al li. Ja pri Horálek li hav'is ĉiam imag'o'n, ke li est'as tre kun'kulp'a, se ne nur kulp'a pri la afer'o, ĉar li ne sci'is ŝirm'i si'a'n edz'in'o'n tiom, kiom ŝi bezon'is. Ced'i al la kapric'o'j de la edz'in'o Kovařík tut'e ne opini'is kavalir'ec'o, sed io tre mal'ĝoj'a kaj ĝerm'ej'o de ĉiu'j plant'o'j de mal'virt'o.
”Mi ne sci'as, pri kio vi parol'is ĉi tie, sed mi ĝoj'as pri vi kiel kurac'ist'o, kies metod'o sukces'as, kaj post'e kiel amik'o, kiu kapabl'is help'i vi'n. Mi ne dub'as pri grav'a ŝanĝ'o, al kiu est'is sub'met'it'a vi'a sent'o, sed pri'pens'u, ke ni kaj precip'e vi'a edz'o, kiu ne tra'viv'is tiu'n terur'aĵ'o'n kun ni, ne kapabl'is tra'pas'i tiel long'a'n voj'o'n, kiel vi mem.
Don'u iom da temp'o, por ke matur'iĝ'u, kio komenc'is matur'iĝ'i.”
”Vi est'as prudent'a kaj bon'a.”
La danĝer'o est'is for'ig'it'a, sed la spirit'a stat'o de Míla vek'is nov'a'n tim'o'n. Ven'is ĝeneral'a apati'o, sen'interes'ec'o pri ĉio, kio okaz'is ĉirkaŭ'e.
Kaj tiam ven'is tag'o de la ekzamen'o de Kovařík kaj li dev'is las'i Mílan ne'gard'it'a.
Kiam li re'ven'is, kontent'a pri la rezult'o de la ekzamen'o, li trov'is i'a'n re'ten'em'o'n ĉe Horálek kaj embaras'o'n ĉe Míla. Li ek'kon'is ankaŭ, ke li'a ĉe'est'o, kiu eĉ ne est'is neces'a plu, pov'us est'i mal'agrabl'a.
Li ek'parol'is pri ĉi tiu tem'o kaj ek'kon'is, ke oni neniel mal'help'os li'n, se li vol'os for'ir'i. Tio ĉagren'is li'n iom, sed iom li est'is kontent'a pri tio. Kvankam li vid'is, ke en la vila'o est'as pli kviet'a kaj preskaŭ pli kontent'a aer'o, li ne spir'is ĉi tie facil'e.
Li nepr'e ne atend'is dank'esprim'o'j'n, tamen la rigid'a korekt'ec'o de Horálek est'is iom ne'atend'it'a fin'ig'o de li'a rest'ad'o en la famili'o, sed li opini'is si'n jam kurac'ist'o, kiu'n tia cirkonstanc'o ne pov'is ĝen'i.
Konven'a ironi'o est'is donac'o de Míla, kiu propon'is al li kelk'a'j'n roz'o'j'n el la buked'o de'ven'ant'a supoz'e de Mandelinka.
Li promes'is al si, ke hav'ant'e sufiĉ'e da liber'a temp'o li observ'os nun Vašekon pli bon'e. Kovařík ne plen'um'is ĉi tiu'n promes'o'n, kiu'n li don'is al si, li fal'is en rond'o'n de si'a'j amik'o'j, kiu'j'n li konsider'ind'e mal'zorg'is dum la last'a temp'o. Ĝis nun li pov'is pretekst'i la ven'ont'a'n ekzamen'o'n, sed nun li ne kapabl'is rezist'i, ili ven'is por kun'pren'i li'n.
Tiel pas'is tri tag'o'j kvazaŭ tri hor'o'j.
Re'ven'int'e hejm'e'n mal'fru'e en la nokt'o la tri'a'n foj'o'n li trov'is sur la tabl'o mal'grand'a'n kovert'o'n; li'a adres'o est'is skrib'it'a de trem'ant'a man'o. Li for'met'is la kovert'o'n est'ant'e neniel sci'vol'a. Nur antaŭ'tag'mez'e for'ir'ant'e li re'memor'is pri ĝi.
Ĝi est'is de Míla, kiu sen'kulp'ig'is si'n, ke la adiaŭ'o est'is tiom mal'varm'a, motiv'ant'e tio'n per la cirkonstanc'o, ke ŝi parol'perfid'is mal'grav'aĵ'o'n al la edz'o kaj post'e konfuz'it'a ŝi las'is for'ir'i tiel ne'atend'it'e si'a'n bon'a'n fleg'int'o'n.
Ŝi daŭr'iĝ'is, ke la edz'o sci'as jam, ke ŝi ne est'is en teatr'o kaj kial ŝi mal'san'iĝ'is. Ŝi ĉagren'iĝ'as, ke ŝi parol'is pri Vašek, ĉar nun kaj la edz'o kaj Hor'a, kiu de'nov'e trud'is si'n al ili, ĝen'as ŝi'n per demand'o'j. Ŝi pet'is, ke ŝi'a kar'a Jarĉjo ven'u, ĉar ŝi sopir'as je li.
Ĉi tiu leter'o est'is tiel mal'agrabl'a al Kovařík, ke li sent'is eĉ abomen'o'n en la buŝ'o. Li mem ne sci'is, kio est'as pli antipati'a al li, ĉu la cirkonstanc'o, ke Míla rakont'is si'a'n okaz'aĵ'o'n, aŭ ke ŝi de'nov'e permes'is al Hor'a vizit'i ŝi'n.
Li kontent'iĝ'is cert'ig'int'e si'n mem, ke Hor'a est'as por li taŭg'a rigl'il'o sur la pord'o al la loĝ'ej'o de Horálek. Li decid'iĝ'is, ke nun ne est'as ebl'e eĉ nur pens'i pri vizit'o, kvankam la leter'o mal'kaŝ'is la unu'a'n ek'kur'o'n de sincer'ec'o de Míla, kiu tamen ankoraŭ tre baldaŭ brems'is.
Li dir'is al si, ke morgaŭ li re'komenc'os spion'i la mister'a'n Vašek kaj per tio est'is fin'it'a por la hodiaŭ'a tag'o la afer'o de Košíře.
Fru'maten'e li ir'is efektiv'e al tram'o numer'o naŭ, kiu vetur'ig'is li'n ĝis fin'o de mal'nov'a Košíře. Li ek'okup'is si'a'n mal'nov'a'n observ'ej'o'n kaj kontent'a li en'spir'is la pur'a'n maten'a'n aer'o'n. La bird'ar'o ĥor'e kant'is en la arb'ar'et'o. Al Kovařík est'is agrabl'e, tial li kuŝ'iĝ'is dors'e'n mal'zorg'ant'e si'a'n observ'ad'o'n. Li dis'port'ad'is si'a'j'n pens'o'j'n sur la branĉ'o'j'n kaj ŝanĝ'ad'is ili'n al bird'o'j de ĉiu'j kolor'o'j.
Ĉirkaŭ tag'mez'o hund'a boj'ad'o vek'is li'n el mal'profund'a dorm'et'o; li konjekt'is, ke Vašek port'as nutr'aĵ'o'n al la hund'o'j. Sed la boj'ad'o ne ĉes'is. Kun ĉagren'a sci'vol'em'o Kovařík lev'iĝ'is por rigard'i, kio okaz'as.
Li est'is efektiv'e surpriz'it'a de tio, kio'n li vid'is. En la bud'o'n de Vašek pen'eg'is en'ir'i Hor'a kaj Horálek, sed sen'sukces'e. Vašek ne est'is hejm'e, nur la hund'o'j bon'ven'ig'is ili'n. Post'e ili for'ir'is hejm'e'n laŭ'long'e de la brik'far'ej'o.
Ĉi tiu vizit'o est'is nov'aĵ'o por Kovařík kaj van'e li klopod'is kontent'ig'e klar'ig'i ĝi'n al si. Sen'pacienc'e li atend'is la tut'a'n post'tag'mez'o'n ĝis la vesper'o, sed li ek'vid'is neniu'n plu, nek Vašek-on, nek Hor'a'n, nek Horálkon. Vesper'e per fajf'signal'o li ven'ig'is la bub'o'n el'ir'ant'a'n el la brik'far'ej'o.
Ĉi tiu rakont'is, ke du sinjor'o'j el la koloni'o jam du'foj'e vizit'is Vašek-on, hieraŭ vesper'e ili est'is almenaŭ unu hor'o'n ĉe li.
Tio est'is surpriz'o por Kovařík kaj li ĉagren'iĝ'is ankaŭ pro tio, ke Míla pri'silent'is ĉi tiu'j'n vizit'o'j'n. Post'e li konklud'is, ke laŭ'ŝajn'e ŝi ne sci'as pri ili.
Plu'a tag'o pas'is al'port'ant'e neni'o'n grav'a'n, al Kovařík ŝajn'is, ke la firmament'o est'as pli seren'a kaj la bird'o'j kant'as pli gaj'e.
Hejm'e atend'is li'n du'a leter'o de Míla, kiu pet'eg'is li'n, ke li nepr'e ven'u je la naŭ'a maten'e.
La serv'ist'in'o, kiu vesper'e al'port'is la leter'o'n al Kovařík en la loĝ'ej'o'n, atend'is jam apud la ĝarden'pord'et'o, cert'e ŝi rigard'serĉ'is li'n jam de mal'proksim'e.
En la dom'o est'is la kutim'a kviet'o. Sed la okul'o'j de Míla rigard'is terur'ig'it'e.
”Mi tim'as, ke io terur'ig'is vi'n.”
”Ek'sid'u ĉi tie, apud mi.”
”Vi aspekt'as bon'e, ĉio en kutim'a ord'o. Ĉu vi mal'bon'e sonĝ'is?”
”Mi dezir'us, ke mi est'us nur sonĝ'int'a tio'n.”
”Ho, vi streĉ'as mi'a'n sci'vol'o'n kaj vi'a'n mal'trankvil'o'n, sed mi ne dub'as, ke vi est'as tim'ig'it'a sen'kaŭz'e.”
”Ĉe ni okaz'is io mal'bon'a.”
”Mi ne kred'as, vi est'as tim'ig'it'a.”
”Kiel mi skrib'is al vi la unu'a'n foj'o'n, mi dir'is iom al la edz'o, sed li mal'bon'e kompren'is mi'n. Post'e mi dir'is al li neni'o'n plu, sed li far'iĝ'is mal'konfid'em'a. La serv'ist'in'o raport'is al mi, ke kun Hor'a ili vizit'is tiu'n Vašek. Mi pet'is la edz'o'n dum la ĉe'est'o de Hor'a, ke li ne plu ir'u tie'n.
Hor'a rid'is kaj rakont'is al mi, ke Vašek en'tut'e ne est'as tia mal'bon'ul'o kaj ke tio, kio'n vi opini'as pri li, est'as nur'a el'pens'aĵ'o. Oni vol'is nur trankvil'ig'i mi'n, mi sci'as.”
”Kial kaj kiel ili sukces'is kon'at'iĝ'i kun Vašek?”
”Hor'a el'pens'is tio'n. Iu bub'o ven'is ĉi tie'n kaj demand'is, ĉu ni'a hund'o ebl'e perd'is la impost'mark'o'n. Li dir'is, ke li trov'is ĝi'n en la tomb'ej'o. Tuj kiam Hor'a aŭd'is tio'n — li est'is ĝust'e ĉe ni kaj la serv'ist'in'o en'las'is la bub'o'n ĉi tie'n — tiam li kondut'is, kvazaŭ li est'us far'int'a bon'eg'a'n negoc'o'n; mi kon'as li'n ja. Li ek'fajf'is mal'laŭt'e kaj dir'is al la edz'o: Jen, ni hav'as li'n! Mi ne kompren'is tio'n, sed mi supoz'as, ke ili ir'is demand'i li'n, kie li hav'as ni'a'n hund'o'n.”
”Do ne envi'u ili'n, ebl'e ili vol'as antaŭ'i mi'n.”
”Cert'e ne! Vi vol'is kapt'i li'n, ili inter'konsent'is iel kun li.”
”Tio ne est'as kred'ebl'a, ĉar tio, kio'n far'as Vašek, est'as laŭ'leĝ'e pun'ind'a; du prudent'a'j vir'o'j dev'as konsci'i tio'n.”
”Mi tim'as pri mi'a edz'o nun, kiam mi trov'is li'n. Mi ŝat'eg'as li'n, ebl'e ĉar mi est'as tiel mal'fort'a.”
”I'o'n pli'a'n vi ne sci'as? Kaj kio vi'n tiel tim'ig'is?”
”El ili'a'j parol'o'j en la apud'a ĉambr'o mi ek'sci'is, antaŭ'hieraŭ, ke vesper'e ili intenc'as ir'i al Vašek, ja ke ili eĉ inter'konsent'is iel kun li pri tio. Hor'a klopod'is persvad'i mi'a'n edz'o'n, ke li ne tim'u kaj sen'skrupul'e ir'u tie'n. Tio ĝust'e tim'ig'as mi'n, ke Hor'a klopod'as persvad'i mi'a'n edz'o'n. Ili for'ir'is asert'ant'e, ke ili ir'as en la klub'o'n. Mi ne sci'as, kiam la edz'o re'ven'is, li dorm'is mal'supr'e sur kanap'o en la manĝ'o'ĉambr'o. Hieraŭ maten'e li ven'is al mi kaj kondut'is iel strang'e, mi ne kompren'is li'n. Mi demand'is li'n pri io kaj li ne kapabl'is respond'i al mi. Li eĉ ne sci'is, kie mi hav'as la parfum'o'n, kvankam la antaŭ'a'n tag'o'n li mem ferm'is ĝi'n.”
”Tio ebl'e est'as mal'grav'aĵ'o'j, se nur neniam okaz'us io pli mal'bon'a.”
”Mi tim'as, ke mi est'us neni'o'n konfid'ont'a al li.”
”Tio est'as laŭ'ŝajn'e la ĝust'a kial'o de li'a forges'em'o. Mi atent'ig'is vi'n, ke vi est'u pli si'n'gard'a. Mi far'iĝ'is ĉi tie ne'ebl'a, kial ne'i tio'n.”
”Ĉu la edz'o dir'is i'o'n al vi?”
”Ĝis nun ne, sed mi ne vol'us provok'i li'n al tio.”
”Jarĉjo, li sci'as ja ver'dir'e neni'o'n. Mi dir'is al li, ke vi akompan'is mi'n el la teatr'o kaj ke ni promen'is ankoraŭ iom, ĉar est'is bel'e. Kaj ke ni ven'is ĝis la tomb'ej'o. La ceter'o'n mi rakont'is al li tiel, kiel ĝi efektiv'e okaz'is. Nur Hor'a incit'is li'n kontraŭ vi'n, ĉar nur li sci'as, ke mi ne est'is en la teatr'o kaj li sci'as ankaŭ, kial mi ne est'is tie. Li vid'as en vi mal'amik'o'n; mi dir'is ja al vi, kio'n signif'is vi'a al'ven'o al ni.”
”Post'e kompren'ebl'e ne neces'as pens'i pri tia'j sen'senc'aĵ'o'j. Ĉu est'is ĉi tie doktor'o Ne'sved'a?”
”Jes, hieraŭ kaj li dir'is, ke li est'as kontent'a, sed ke mi klopod'u pli'fort'iĝ'i, kiel ebl'e plej rapid'e, ke ni do baldaŭ for'vetur'u.”
”Tiel est'us plej bon'e. Vi forges'os ankaŭ, nov'a'j afer'o'j ek'interes'os vi'n, vi eĉ ne rimark'os tio'n.”
”Ĉu vi kred'as, ke mi efektiv'e jam ĝoj'sopir'as tio'n?”
”Ĉu vi send'os al mi vid'aĵ'kart'o'n?”
La inter'parol'o far'iĝ'is pli gaj'a kaj pli trankvil'a. Kovařík est'us ŝat'int'a demand'i plu pri la vizit'o'j de ambaŭ vir'o'j ĉe Vašek, sed li mem est'is kontent'a, ke Míla forges'is ĉi tiu'n afer'o'n kaj ke sur ŝi'a'j ĝis nun kav'iĝ'int'a'j vang'o'j aper'as iom da ruĝ'et'a kolor'o. Ŝi'a'j okul'o'j de'nov'e ek'bril'et'is kaj varm'a'j lum'et'o'j komenc'is aper'i en ili. Surpriz'is li'n ŝi'a pel'o pri spegul'o.
”Ĉu vi sci'as, ke nur hieraŭ la unu'a'n foj'o'n mi rigard'is en spegul'o'n? Mi tim'is pri tio, kio'n mi vid'os.”
”Jen ĝi est'as! Ĉu hodiaŭ vi ne tim'as?”
”Ne plu, la afer'o ne est'as tro mal'bon'a. Post'tag'mez'e est'is ĉe mi friz'ist'o; nu kompren'ebl'e vi est'as jam kurac'ist'o, tia'j afer'o'j ne interes'as vi'n. Aŭ ĉu ĉi tio ne aspekt'ig'as mi'n bel'a?”
Li rigard'is la et'a'j'n bukl'o'j'n super la dekstr'a tempi'o de Míla kaj medit'is, ĉu la friz'ist'o ne est'is tri'a kurac'ist'o, kiu san'ig'ad'is pli rapid'e kaj pli bon'e ol la du antaŭ'a'j kun'e.
Ŝi rigard'is en la spegul'o'n, kiu'n li en'man'ig'is al ŝi.
”Pri kio vi pens'as, ke vi ne respond'as?”
”Kiel bon'e kaj agrabl'e est'as por kurac'ist'o, se li pov'as ced'i si'a'n lok'o'n al friz'ist'o.”
”Ĉu tio est'u riproĉ'o? Tiu'okaz'e vi erar'as.”
Li ne respond'is kaj ŝi eĉ ne atend'is respond'o'n ord'ig'ant'e dis'taŭz'it'a'j'n har'o'j'n sur la tempi'o. Li rigard'is ŝi'a'j'n per punt'o'j vual'it'a'j'n ŝultr'o'j'n, ankoraŭ iom mal'gras'a'j'n, sed jam ruĝ'et'ant'a'j'n. La lip'o'j'n ŝi hav'is iom kolor'it'a'j'n.
Li re'pren'is de Míla la spegul'et'o'n border'it'a'n per latun'o kaj kun riĉ'e ĉiz'it'a ten'il'o. Ne est'is neces'e konjekt'i, kiu donac'is ĝi'n, ĉar tio est'is mem'kompren'ebl'a.
Li ek'star'is por adiaŭ'i.
”Ne for'ir'u ankoraŭ! La edz'o dir'is, ke li re'ven'os nur mal'fru'e post'tag'mez'e, mi est'os sol'a ĉi tie. Ĉu vi ne rest'us por tag'manĝ'i kun mi? Ni hav'as nov'a'n kuir'ist'in'o'n, kiu kuir'as bon'eg'e. Hodiaŭ mi kapabl'as bon'e parol'i, ĉu vi vol'as las'i mi'n sol'a ĉi tie?”
El la kort'o ek'son'is bru'a boj'ad'o de hund'o'j.
”Tio est'as du dog'o'j de Hor'a. Kiam mi ĉagren'is, ke ili far'as bru'eg'o'n, li dir'is al mi, ke ili ne rest'os ĉi tie. Mi ne sci'as, kial li aĉet'is ili'n, kaj la edz'o respond'is el'turn'iĝ'em'e al mi.”
Kovařík ek'pens'is, ke tem'as pri donac'o por Vašek, sed li ne vol'is dum la ĉe'est'o de Míla parol'i plu pri li.
”El la ali'a ĉambr'o vi pov'as vid'i ili'n.”
Li rigard'is ili'n, ili est'is grand'eg'a'j, hav'is griz'a'n glat'a'n har'ar'o'n kaj est'is lig'it'a'j al fortik'a'j ĉen'o'j.
Li sen'kulp'ig'is si'n, ke hodiaŭ li ne kapabl'as rest'i por tag'manĝ'i kun ŝi, sed proksim'um'e post du aŭ tri tag'o'j li pov'us ven'i ebl'e eĉ por tag'manĝ'i, se tio est'os konven'a al ŝi. Ŝi send'u al li sci'ig'o'n ebl'e per poŝt'o.
Li for'ir'is adiaŭ'int'e tre kor'e, la bon'a san'stat'o de Míla est'is la sol'a afer'o, kiu plaĉ'is al li ĉi tie, van'e li serĉ'is ali'a'n.
Li el'serĉ'is al si ali'a'n lok'o'n, de kie li pov'is observ'i la bud'o'n kaj tio'n, kio okaz'as apud ĝi.
La juni'a tag'mez'o en'verŝ'is bon'odor'a'n trankvil'o'n en li'a'j'n vejn'o'j'n. Li ne mal'sat'is kaj eĉ ne em'is ir'i tag'manĝ'i.
Li kuŝ'is sur la dekliv'o ripoz'ant'e kaj ĝoj'atend'ant'e en pens'o'j la temp'o'n, ĝis li hav'os likvid'it'a tio'n, per kio li cel'is la bud'o'n mal'supr'e. Post'tag'mez'e li not'is, al kiu li send'u sci'ig'o'n pri si'a doktor'iĝ'o. Kaj jen vesper'iĝ'is jam, ke Kovařík est'is eĉ surpriz'it'a.
Preter'pas'is aŭtomobil'o de Hor'a. Ne'long'e post'e Kovařík aŭd'is dekstr'a'flank'e mal'laŭt'a'n boj'ad'o'n de dog'o'j, baldaŭ li rimark'is ankaŭ sinjor'o'n Horálek, kiu konduk'is ili'n. Míla dir'is, ke Hor'a aĉet'is ili'n, kaj Horálek lud'as do ebl'e nur rol'o'n de send'it'o. Sed rimark'ind'e est'is, ke kun Horálek ven'is ankaŭ Vašek: la kun'ven'o est'is do inter'konsent'it'a.
Kiel est'is rimark'ebl'e eĉ de mal'proksim'e, Horálek est'as bon'humor'a, kelk'foj'e li ek'frap'is la ŝultr'o'n de Vašek kaj dum la tut'a voj'o al la bud'o vigl'e gest'ad'is per man'o'j.
Mal'e Vašek ir'is apud li sufiĉ'e flegm'e.
Apud la bar'ej'o Vašek trans'pren'is la hund'o'j'n kaj en'ir'is. En la bar'ej'o ek'est'is ne'pri'skrib'ebl'a bru'eg'o. La hund'o'j en la bar'ej'o ek'atak'is la nov'al'ven'int'o'j'n kaj Vašek dev'is mult'e pen'eg'i por trankvil'ig'i si'a'j'n sub'ul'o'j'n. La dog'o'j'n li las'is al'ĉen'ig'it'a'j, nur buŝ'korb'o'j'n li de'pren'is de ili.
Mir'ig'e est'is, kiel ankaŭ ĉi tiu'j du hund'o'j, kiu'j'n li hav'is en la man'o'j la unu'a'n foj'o'n, obe'is li'n je vort'o.
Tiu'n vesper'o'n Vašek rest'is en la bud'o kaj el'ir'is nur kelk'foj'e por rigard'i la nov'a'j'n hund'o'j'n. La mal'nov'a'j'n li en'ŝlos'is.
Mal'sat'o dev'ig'is Kovaříkon for'las'i si'a'n observ'ej'o'n antaŭ la vesper'a krepusk'o.
La sekv'int'a'n tag'o'n Kovařík ek'sci'is el la tag'mez'a'j ĵurnal'o'j, ke iu Vašek, pri kiu ĝis nun io pli detal'a ne est'as kon'at'a, sed kiu est'is okup'it'a kiel help'ant'o en la tomb'ej'o de Košíře kaj si'a'temp'e est'is arest'it'a en rilat'o al la trov'it'a mort'a knab'in'o en Košíře, hodiaŭ nokt'e est'is dis'ŝir'eg'it'a de hund'o'j, kiu'j'n li bred'is en si'a bud'o proksim'e al brik'far'ej'o de Bečka en Košíře.
Post'tag'mez'e la serv'ist'in'o al'port'is al Kovařík leter'o'n de Míla, ke li cert'e ven'u al tag'manĝ'o ven'ont'a'n tag'o'n, kiel li promes'is. Ŝi skrib'is: ”Ni est'os sol'a'j, mi'a edz'o for'vetur'as hodiaŭ. Mi est'as pli trankvil'a; kiel vi cert'e sci'as jam, Vašek est'is dis'ŝir'eg'it'a de hund'o'j.”
Ne est'is gaj'ig'e por Kovařík ir'i preter la bud'o de Vašek.
Li ven'is mal'fru'e, pri tio li ne dub'is plu; la bud'o'n gard'is du polic'an'o'j kaj ĉe la bar'ej'o ar'iĝ'is sci'vol'ul'o'j. Kovařík rapid'e preter'pas'is por ne est'i re'kon'at'a de lok'a'j loĝ'ant'o'j.
Míla atend'is li'n jam en la manĝ'o'ĉambr'o. Apog'at'a per kusen'o'j ŝi sid'is en si'a brak'seĝ'o. Ŝi etend'is la man'o'j'n renkont'e al li.
”Kiel bon'a vi est'as, ke vi ven'as!”
Li klin'iĝ'is por kis'i ŝi'a'j'n man'o'j'n — subit'e ven'is tia ide'o al li — sed Míla for'tir'is la man'o'j'n kaj prezent'is si'a'j'n lip'o'j'n.
”Vi pov'as! De'nov'e mi est'as sol'a kaj ebl'e eĉ pli ol antaŭ'e.”
Li hezit'is iom, antaŭ ol li kis'is ŝi'n.
”Iom melankoli'a, tial ni bon'e inter'kompren'iĝ'os.”
”Kompat'ind'a Vašek. Mi bedaŭr'as li'n.”
”Ĉu vi leg'is la hodiaŭ'a'j'n tag'mez'a'j'n ĵurnal'o'j'n?”
”Ankoraŭ ne, est'as la dek'du'a, ni ricev'as ili'n nur post la unu'a. Ĉu vi al'port'is iu'j'n, ĉu est'as io interes'a en ili? Ne, atend'u, dir'u tio'n mem al mi, cert'e tio est'as tie long'parol'e pri'skrib'it'a.”
Li re'e kun'fald'is la gazet'o'n kaj for'met'is ĝi'n.
”Laŭ vi'a dezir'o! Oni sukces'is mal'kaŝ'i, kiu efektiv'e est'is tiu ni'a Vašek. Vi ne diven'us tio'n, eĉ se vi cerb'um'us tre long'e. La nom'o de Vašek est'as Václav Polavskë. Li loĝ'is ie en Vinohrady preskaŭ apud la bier'far'ej'o. Li est'is unu el la plej bon'a'j disĉipl'o'j — se li ne est'is la plej bon'a — de profesor'o N., la fam'a biolog'o, kies verk'o'j pri solv'o de problem'o de kaduk'iĝ'o kaj re'jun'ig'o vek'is plej grand'a'n atent'o'n de la scienc'ul'ar'o. Kiel mi dir'u tio'n al vi, li est'as pli ol ni'a Steinach. Dum la last'a temp'o VašekPolavskë ven'is nur mal'oft'e al la institut'o en la Kaŭlichdomo sur la Karlo-plac'o pretekst'ant'e prepar'o'j'n por la ekzamen'o. Efektiv'e li dung'ig'is si'n al tomb'ist'a'j labor'o'j de Košíře. Ŝajn'as, ke fin'e la tiel nom'at'a sensaci'o de Košíře est'os klar'ig'it'a.”
”Ĉu vi supoz'as, ke Vašek dung'ig'is si'n al tomb'ist'a'j labor'o'j por pov'i ...; tio est'as terur'a.”
”La plej interes'a cirkonstanc'o en la afer'o est'as, ke mi mem kon'is li'n; ankaŭ ni nom'is li'n Vašek. Tial li ŝajn'is al mi tiel kon'at'a kaj tial li for'turn'is la kap'o'n, kiam mi renkont'is li'n apud la brik'far'ej'o. Pli fru'e li est'is ĉiam glat'raz'it'a, sed nun li port'is barb'o'n ĉe la tempi'o'j; tio erar'ig'is mi'n. Bon'a bub'o li est'is kaj gaj'a, kiam bon'humor'a, ali'okaz'e li est'is mal'afabl'ul'o kaj dum tut'a'j tag'o'j ja eĉ semajn'o'j neni'u vid'is li'n. Kiu sci'as, kie ĉie li rest'ad'is. La polic'o en Prah'a ankaŭ ek'spir'os; la solv'o de la problem'o fal'is al ĝi ĝust'e en la man'o'j'n.”
”Domaĝ'e, ke li ne re'kon'is ni'n tiam en la nokt'o super la ŝton'romp'ej'o kaj ke ni ne re'kon'is li'n.”
”La afer'o est'us evolu'int'a en ali'a direkt'o.”
Ŝi klin'is si'n al Kovařík: ”Kvazaŭ vi bedaŭr'us ĉio'n, kio okaz'is.”
Sed li ne respond'is kaj ir'is al la fenestr'o.
”Kelk'e da sinjor'o'j ven'as ĉi tie'n. Tio est'as de'nov'e ia komision'o. Ĉu vi vol'as, ke mi eksped'u ili'n anstataŭ vi?”
”Kial? Ebl'e ni ek'sci'os i'o'n.”
Inter'temp'e ek'son'is jam sonor'il'o kaj la serv'ist'in'o ir'is mal'ferm'i. La hal'o'n en'ir'is kvar sinjor'o'j. Kovařík ir'is renkont'e al ili.
”Ho, tio est'as ja doktor'o Kovařík. Ĵus ni send'is ankaŭ al vi invit'et'o'n. Kaj jen, vi est'as ĉi tie!”
La komisar'o, kiu arest'is Kovaříkon en la tomb'ej'o en Košíře, ne preter'las'is sku'i nun li'a'n man'o'n kiel ebl'e plej amik'e.
”Mi supoz'as, ke vi ne koler'as plu pri mi. Vi cert'e kompren'is tiam, ke mi far'is nur mi'a'n dev'o'n.”
Kovařík hav'is ali'a'n opini'o'n, sed li ne re'memor'is mult'e pri pas'int'aĵ'o'j; kiam nov'aĵ'o'j okaz'ad'is tiom rapid'e kaj kovr'ad'is la pas'int'aĵ'o'j'n.
Kovařík kon'at'iĝ'is kun du el la al'ven'int'o'j, la du ali'a'j'n li kon'is jam. Li ek'sci'is, ke ili ŝat'us parol'i kun Horálek por ek'sci'i i'o'n pli detal'a'n pri la hund'o'j, kiu'j dis'ŝir'eg'is Polavskën. Ili bedaŭr'is sincer'e, ke Horálek for'vetur'is, kaj menci'is, ke est'os neces'e, ke li re'ven'u sen'prokrast'e. Ili demand'is, ĉu ne est'us ebl'e parol'i kun la sinjor'in'a moŝt'o, kiu cert'e ĉe'est'as.
Ĉi tiu en'tir'o de Horálek en la afer'o'n de Vašek — kio'n ceter'e oni pov'is atend'i — ne plaĉ'is al Kovařík; li tim'is, ke tio ekscit'os Mílan.
”Ebl'e mi mem pov'us help'i la sinjor'o'j'n. La sinjor'in'a moŝt'o ne est'as ankoraŭ tiom re'san'iĝ'int'a, ke oni pov'us ĝen'i ŝi'n per ia demand'esplor'o. Cert'e vi sci'as pri ŝi'a grav'a mal'san'iĝ'o post tiu terur'a nokt'o. Sed jen najbar'e loĝ'as bank'ist'o, sinjor'o Hor'a, kiu unu'flank'e kon'as la adres'o'n de sinjor'o Horálek, ĉar Horálek for'vetur'is pro negoc'a'j afer'o'j ĝust'e en inter'konsent'o kun si'a kompani'an'o, ali'flank'e, sed tio'n mi ne pov'as konfirm'i — mi vend'as nur, kiel mi aĉet'is — sinjor'o Hor'a laŭ'dir'e mem aĉet'is la koncern'a'j'n hund'o'j'n, kiu'j pli'rapid'ig'is la solv'o'n de la dram'o de Košíře. Se vi demand'us afabl'e sinjor'o'n Hor'a, ebl'e vi ek'sci'us baldaŭ pli mult'e ol ĉi tie de la sinjor'in'a moŝt'o.
Ceter'e mi ne konjekt'as, ke ŝi sci'as pri io, ŝi'a mal'san'o mal'ebl'ig'is ŝi'n ĝis nun el'ir'i; ĝis hodiaŭ ŝi est'is ja dev'ig'at'a rest'i en la lit'o.”
Pro ĝoj'o li frot'is si'a'j'n man'o'j'n, ke li aranĝ'is la afer'o'n tiel ruz'e por Hor'a.
Ankaŭ Míla est'is kontent'a pri la rezult'o kaj tuj ŝi sonor'ig'is, ke la serv'ist'in'o port'u manĝ'aĵ'o'j'n sur la tabl'o'n.
Tag'manĝ'i du'op'e est'is agrabl'e al ili ambaŭ. Ili inter'parol'is intim'e kaj gaj'e. Kovařík menci'is si'a'j'n spert'o'j'n akir'it'a'j'n ĉe la ekzamen'o'j kaj Míla volont'e trans'ir'is en ali'a'n sfer'o'n, kiu mal'ferm'iĝ'is antaŭ ŝi en gaj'a'j kaj serioz'a'j situaci'o'j, rezult'ant'a'j el la student'a viv'o antaŭ kaj dum ekzamen'o'j.
Kiam la serv'ist'in'o al'port'is nigr'a'n kat'o'n, ili demand'is ŝi'n, ĉu la sinjor'o'j ankoraŭ est'as apud'e. La serv'ist'in'o jes'is.
”Ĉu do la afer'o stat'as mal'bon'e por Hor'a?”
”Laŭ mi'a opini'o ankoraŭ ne; pli mal'agrabl'e est'us, se oni tuj kun'pren'us li'n. Ni ne forges'u, ke jam li'a dum'nokt'a paf'ad'o vek'is suspekt'o'n. Se li sci'us, kiu send'is ili'n al li.”
”Ver'e bon'e, ke mi'a edz'o for'vetur'is, ankaŭ li'n ili demand'esplor'us.”
”Ĉu li re'ven'os baldaŭ?”
”Mi opini'as, ke ne; li kun'pren'is sufiĉ'e da aĵ'o'j. Mi eĉ ne kompren'as tio'n bon'e. Pri ĉio li inter'konsil'iĝ'is nur kun Hor'a, kiu ĉiam ĉe'est'is, ja eĉ dum elekt'o de voj'a ̧necesaĵoj li konsil'is al li. Ĉu vi pov'as imag'i, ke Hor'a ĉe'est'is eĉ dum ni'a adiaŭ'o? Nur kiam mi'a edz'o jam for'vetur'is, mi re'memor'is, ke li eĉ ne kis'is mi'n por adiaŭ'i. Mi'a di'o, kiel forges'em'a mi est'as, la ĉef'aĵ'o'n mi ne dir'is al vi.
La edz'o rekt'e rekomend'is mi'n al ŝirm'o de Hor'a. Li dir'is, ke mi ankoraŭ ne est'as san'a kaj nek doktor'o Ne'sved'a nek vi hav'as tiom da temp'o por pov'i pli oft'e vizit'i mi'n. Pro li'a rapid'em'o mi eĉ ne respond'is tio'n. Mi ne rigard'as tragik'e ĉi tiu'n rekomend'o'n kaj ni'a dom'o est'as ĉiam ŝlos'it'a, se ni est'as hejm'e sol'a'j. Ceter'e ni'a kuir'ist'in'o est'as fort'a kvazaŭ dragon'o. Ĉu vi vol'as vid'i ŝi'n? Ŝi kapabl'us anstataŭ'i du polic'an'o'j'n.”
Post la tag'manĝ'o ili ir'is al la fenestr'a balkon'o, kie ili inter'babil'is, flug'ant'e de afer'o al afer'o kaj de person'o al person'o, kiel la pens'o'j al'port'is tem'o'n.
Míla re'memor'is pri la unu'a renkont'iĝ'o ĉi tie en la vila'o.
”Ĉu vi re'memor'as, kiel ni danc'is? Ĉu vi ne dezir'us iom da radi'o?”
Antaŭ ol ŝi fin'parol'is, li al'vetur'ig'is jam la kon'at'a'n vetur'il'et'o'n. Ili mal'ferm'is la pord'et'o'n kaj agord'ig'is la aparat'o'n. Ŝi serĉ'is en la program'o.
”Kiom'a hor'a est'as? La du'a. Ĉu vi de'nov'e dezir'us Parizon? Koncert'o'n de Locatelli-orkestr'o?”
La super'heterodin'o ek'kant'is sam'e, kiel okaz'e de la unu'a vizit'o.
Míla komenc'e mok'is pri la kontrast'o inter ŝi'a tiam'a kaj nun'a stat'o'j. Post ne'long'e ŝi ne kapabl'is rezist'i kaj demand'is Kovaříkon, ĉu li vol'us konduk'i ŝi'n dum danc'o.
”Ĉu port'i kvazaŭ neĝ'flok'o'n?”
”Vi erar'as, Jarĉjo, nun mi ja ne fart'as efektiv'e mal'bon'e.”
Ŝi lev'iĝ'is de la apog'seĝ'o kaj per kelk'e da danc'paŝ'o'j ŝi direkt'is si'n trans la ĉambr'o'n. Li star'iĝ'is por apog'i ŝi'n, se ŝi ek'ŝancel'iĝ'us. Sed ŝi rifuz'is li'a'n help'o'n, mal'rapid'e ŝi turn'is si'n al li kaj rid'et'ant'e en li'a'j'n okul'o'j'n ŝi met'is si'a'n mal'dekstr'a'n man'o'n sur li'a'n ŝultr'o'n.
Ili danc'is si'n'gard'e, mal'pez'e, kvazaŭ sur trunk'o'j de herb'o'j, kiu'j'n pied'prem'i est'as mal'permes'it'e. La paŝ'o'j est'is kiel ebl'e plej mal'long'a'j, mal'grand'a spac'o sufiĉ'is al ili elekt'ant'a'j nur plej simpl'a'j'n figur'o'j'n.
Tamen ili danc'is. Ritm'o son'is en ili'a'j vejn'o'j kaj nerv'o'j, ŝi apog'it'a je li kaj li apog'ant'e ŝi'n kares'e kaj delikat'e ili danc'is al si kaj por si.
Kiam ili ripoz'is, ŝi apog'is si'a'n kap'o'n sur li'a ŝultr'o. Kiel unu'a ŝi de'nov'e star'iĝ'is por danc'i.
Ruĝ'iĝ'int'e ŝi flustr'is al li: ”Kiel mi pov'us mort'i, se ankoraŭ tiom mal'mult'e mi est'as danc'int'a!”
Ili ek'aŭd'is aplaŭd'o'n. La serv'ist'in'o, kiu ven'is por anonc'i Hor'a'n, star'is sen'konsil'e apud la pord'o. Hor'a rigard'is trans ŝi'a'n ŝultr'o'n en la ĉambr'o'n.
”Mal'agrabl'a afer'o, la du'a'n foj'o'n vi est'as ĝen'at'a'j; ne koler'u pri mi.”
Míla pal'iĝ'is pro surpriz'o.
”Kiel la du'a'n foj'o'n? Mi ne re'memor'as. Ceter'e sid'iĝ'u!”
Hor'a murmur'is i'o'n, ke li ne vol'is en'trud'i si'n, sed ke li dev'as urĝ'e parol'i kun sinjor'o doktor'o.
La surpriz'o est'is tre mal'agrabl'a ankaŭ al Kovařík, eĉ se oni ne konsider'as tio'n, ke la al'ven'o de Hor'a cert'e mal'bel'ig'is la post'tag'mez'o'n, kiu dum ĉe'est'o de Míla kaj dum forges'o de la pas'int'aĵ'o'j pov'is est'i sufiĉ'e agrabl'a. La sen'per'a'n al'parol'o'n de Hor'a li sent'is kvazaŭ ek'tuŝ'o'n de io ŝmir'aĉ'a.
”Mi ne sci'as, al kio mi dank'u ...”
”La sinjor'in'a moŝt'o est'os tiel afabl'a kaj permes'os, ke ne ĝen'ant'e ŝi'n mi inter'parol'u kun sinjor'o doktor'o, en la apud'a ĉambr'o.”
Li parol'is sufiĉ'e re'ten'em'e, kiel nur tre mal'oft'e.
”Sinjor'o Kovařík est'as mi'a gast'o kaj mi ne vol'as est'i sen'ig'at'a de li'a ĉe'est'o, mi est'as ja respond'a pri tio, ke al li plaĉ'u ĉe mi. Se vi hav'as i'o'n grav'a'n, bon'vol'u prokrast'i tio'n; se ankaŭ mi pov'as ek'sci'i la afer'o'n, dir'u ĝi'n tuj, sed mal'long'e, mi pet'as.”
La trankvil'a ton'o de ĉi tiu parol'o konfuz'is la poz'o'n de Hor'a.
”Mi ne opini'as, ke ankaŭ vi ne pov'us aŭd'i, pri kio ni parol'os, sed mi ne vol'is, ke vi nervoz'iĝ'u ebl'e pro re'memor'o pri okaz'aĵ'o'j pas'int'a'j antaŭ ne'long'e.”
La embaras'o de Hor'a est'is anstataŭ'it'a de li'a rimark'ebl'a emoci'o.
”Sinjor'in'a moŝt'o, ne'volont'e mi ĝen'as vi'n, tamen la afer'o est'as sufiĉ'e urĝ'a por mi, nom'e mi dev'as prezent'i mi'n post du'on'hor'o en la polic'a direkci'o. Tia strang'a afer'o. La sinjor'o'j de la komision'o est'is tiel afabl'a'j, ke ili indik'is al mi la inform'int'o'n — sinjor'o doktor'o cert'e ne hav'is mal'bon'a'n intenc'o'n, tre volont'e mi kred'as tio'n.
Ver'dir'e mi est'as kulp'a pri mi'a mir'ig'a forges'em'o. Kaj nun mi ne sci'as, kio'n mi dir'u ĉe la polic'o. Mal'long'e: Mi ne kapabl'as re'memor'i, kie mi aĉet'is la dog'o'j'n, kiu'j fru'temp'e help'is al Vašek en la ali'a'n mond'o'n. Nun la estim'at'a komision'o intenc'as dedukt'i i'a'j'n konklud'o'j'n el la afer'o. Ĉu ebl'e vi re'memor'as afabl'e la nom'o'n de la hom'o, kiu konduk'is la hund'o'j'n ĉi tie'n?”
Míla kaj Kovařík rigard'is ne'kompren'em'e unu la ali'a'n.
Kompren'ebl'e ili ne sci'is.
”Do bon'vol'u sen'kulp'ig'i mi'n. Krom'e io prem'as mi'a'n kor'o'n. Sinjor'o edz'o pet'is mi'n, ke mi atent'ig'u vi'n insist'e pri la neces'o, vetur'i al iu ban'lok'o. Mi est'os ver'ŝajn'e dev'ig'at'a de'nov'e iom inter'rilat'i kun publik'a'j ofic'o'j. Ĉu vi ne vol'us, sinjor'in'a moŝt'o, ag'i laŭ mi'a konsil'o kaj for'vetur'i jam nun?”
Tio est'is klar'e dir'it'a, sed Míla ankaŭ nun ne kompren'is. Kial tia urĝ'o?
”Ebl'e la afer'o ne urĝ'as tiom kaj mi prefer'e atend'os la re'ven'o'n de mi'a edz'o, li promes'is re'ven'i, kiel ebl'e plej baldaŭ.”
”Tio est'as ver'o, tiel est'is destin'it'e, sed hodiaŭ post'tag'mez'e mi ricev'is telegram'o'n, ke li'a re'vetur'o el Vieno ver'ŝajn'e prokrast'iĝ'os je kelk'e da tag'o'j.”
”Malgraŭ tio mi atend'os li'n.”
Hor'a sen'pacienc'e tret'is de unu pied'o sur la ali'a'n, kvazaŭ la ter'o brul'us sub li'a'j pied'o'j. La du'a'n foj'o'n Míla invit'is li'n sid'iĝ'i, sed li ŝajn'ig'is ne aŭd'i.
”Sinjor'o doktor'o, tamen mi pet'us vi'n.”
Li adiaŭ'is kaj Kovařík sci'vol'a akompan'is li'n al la hal'o.
Ĉi tie rigard'ant'e al, la fenestr'o Hor'a el'poŝ'ig'is pak'et'o'n da bank'not'o'j.
”Mi vol'as de vi neni'o'n, kio pov'us mal'util'i vi'n. Mi propon'as al vi du'dek mil, se tuj post la doktor'iĝ'o vi entrepren'os vojaĝ'o'n ekster'land'e'n. Ne demand'u mi'n, mi pet'as, pri la motiv'o'j de mi'a propon'o.”
La surpriz'o, kiu aper'is sur la vizaĝ'o de Kovařík, ne est'is ŝajn'ig'it'a.
”Mi ne kapabl'as akcept'i mon'o'n ne sci'ant'e motiv'o'n de tiel grand'a donac'o.”
”Ĉu vi akcept'os?”
”Ne.”
”Do sen'kulp'ig'u mi'n.”
Li en'poŝ'ig'is la mon'o'n kaj for'ir'is.
En la manĝ'o'ĉambr'o atend'is la emoci'it'a Míla kun demand'o en la okul'o'j. Li dir'is al ŝi pri la propon'it'a donac'o de Hor'a; ankaŭ ŝi ne kompren'is tio'n.
”Ebl'e ...”
Ŝi hezit'is respond'i. Kovařík kompren'is ŝi'n.
”Tiu'okaz'e li traf'is la mal'ĝust'a'n. Mi opini'is li'n pli klar'vid'a.”
”Mi hav'is la impres'o'n, ke li est'as komplet'e konfuz'it'a.”
”Ni atend'u! Kiu sci'as, kiel evolu'os la afer'o kaj kio'n li hav'as kun Vašek.”
Míla est'is lac'a pro emoci'o, tial li invit'is ŝi'n en'lit'iĝ'i kaj ripoz'i. Li promes'is, ven'i de'nov'e la sekv'ont'a'n tag'o'n.
La demand'esplor'o de Hor'a ĉe la polic'o daŭr'is nur mal'long'e, oni invit'is li'n ankoraŭ por la sekv'ont'a tag'o.
Je ĝoj'ig'a surpriz'o de Míla al'ven'is maten'e Horálek el Vieno. Sed li kondut'is tiel mal'varm'e, ke tio ekscit'eg'is ŝi'n. Li sen'kulp'ig'is si'n, ke li est'as tre mal'trankvil'ig'it'a de kelk'a'j negoc'a'j afer'o'j en Vieno. Tuj li for'ir'is al Hor'a.
Sci'vol'a Míla al'paŝ'is la mur'o'n kaj far'is i'o'n, kio ne est'as plaĉ'a, pri kio tamen ŝi sci'is, ke ĝi pov'us est'i laŭ'cel'a.
Ŝi aŭskult'is prem'ant'e la orel'o'n al la mur'o. Ŝi ne kompren'is la vort'o'j'n, sed ŝi aŭd'is kiel akr'e Hor'a ek'disput'is kun ŝi'a edz'o. Ankaŭ si'a'n nom'o'n ŝi aŭd'is prononc'i, ja eĉ de Hor'a. Horálek laŭ'ŝajn'e kontraŭ'star'is kaj klopod'is konsider'i la afer'o'n ŝerc'e, post kio sekv'is nov'a eksplod'o de Hor'a. Ŝi aŭd'is tut'e klar'e Hor'a'n dir'i: ’Mi ne toler'os tio'n, mi frenez'iĝ'os!’ Apud'e oni komenc'is parol'i mal'pli laŭt'e, Míla for'ir'is de la mur'o. Suspekt'o, ke ŝi'a edz'o de'nov'e kulp'iĝ'is pri io hont'ind'a, mal'fort'ig'is ŝi'n.
Sen'pacienc'e ŝi atend'is li'n.
Li re'ven'is de Hor'a evident'e bon'humor'a; li fajf'et'is.
”Mi konjekt'is, ke vi re'ven'is kun ia mal'bon'a rezult'o.
Mi est'as tiel kontent'a, ke vi ven'is antaŭ'temp'e, ol est'is destin'it'e.”
”Se mi est'us sci'int'a, kial Hor'a re'vok'as mi'n, mi ne est'us rapid'int'a. Mi rimark'as, ke vi aspekt'as mult'e pli bon'e, vi pov'os baldaŭ for'vetur'i al ban'lok'o.”
”Nur kun'e kun vi.”
”Nun mi ne pov'os, ankaŭ dum la ven'ont'a'j tri tag'o'j mi mal'facil'e liber'iĝ'os.”
”Kiel? Dum tri tag'o'j mi for'vetur'u?”
”Est'os plej bon'e tiel. Por ke mi ne forges'u: Hodiaŭ mi ne tag'manĝ'os hejm'e kaj, ĉar mi hav'os ankaŭ vesper'e i'o'n pri'trakt'ot'a'n, ne atend'u mi'n vesper'e.”
”Mi ĝoj'atend'is vi'a'n re'ven'o'n ...”
”Ne est'u naiv'a, mi hav'as mult'e da zorg'o'j.”
Li for'ir'is ne adiaŭ'int'e per kis'o, kiel li kutim'e far'is.
Tag'mez'e ven'is Kovařík kaj est'is surpriz'it'a pro la subit'a re'ven'o de Horálek. Li mem est'is jam demand'esplor'it'a kaj menci'is, ke ĉi tiu'n foj'o'n la esplor'o'j baz'iĝ'as sur firm'a grund'o; laŭ indik'o'j kaj laŭ direkt'o de la esplor'o'j la polic'o hav'as la afer'o'n firm'e en la man'o'j.
”Ĉu ven'is invit'o por vi'a edz'o?”
”Ne, ili supoz'is ja ankoraŭ hieraŭ, ke oni ven'ig'os li'n el Vieno.”
”Mi renkont'is li'n en la polic'a direkci'o, kiam mi'a demand'esplor'o est'is fin'it'a. Li ŝajn'ig'is ne vid'i mi'n. Kaj Hor'a?”
”Li est'as hejm'e. Mi konfes'os al vi, ke mi aŭskult'is ĉe la mur'o; ekzist'as ia mis'kompren'o inter ili.”
Ŝi rakont'is al li la disput'o'n de ambaŭ vir'o'j, kiel ŝi aŭskult'is ĝi'n.
”Ĉu vi opini'as, ke la kaŭz'o est'as mon'o?”
”Tio ŝajn'as est'i cert'a, sed kial Hor'a en'tir'is mi'n en la afer'o'n? Mi neniam part'o'pren'is ili'a'j'n negoc'a'j'n inter'trakt'o'j'n, efektiv'e mi sci'as pri neni'o. Mi rakont'is al vi, kiel long'e mi supoz'is, ke ni est'as riĉ'a'j, kaj eĉ pli post'e mi daŭr'ig'is, kvazaŭ tio est'us ver'a.”
”Vi ne sent'os dolor'o'n, se mi dir'os ver'o'n al vi. Laŭ la demand'o'j, kiu'j'n oni far'is al mi, la polic'o supoz'as, ke Hor'a lud'is grav'a'n rol'o'n en la tut'a afer'o de Vašek-Polavskë. Vi sci'as, ke mi ne ŝat'as li'n, tamen mi klopod'is pli'facil'ig'i li'a'n pozici'o'n. Ne pro li mem, sed por ebl'ig'i si'n'defend'o'n al vi'a edz'o.”
”Do mi'a edz'o ankaŭ!”
Tro mal'fru'e Kovařík bedaŭr'is, ke li parol'perfid'is si'n.
”Dir'int'e ’demand'esplor'o’ mi uz'is mal'ĝust'a'n esprim'o'n. Vi ne dub'as, ke la polic'o vid'as kulp'ul'o'n en ĉiu esplor'at'a hom'o.”
”Mi konjekt'as, ke mi'a edz'o tim'as arest'iĝ'o'n.”
”Naiv'a tim'o.”
”Tial li ne kapabl'is ven'i hodiaŭ al la tag'manĝ'o kaj ankaŭ vesper'e li rest'os ekster la dom'o. Do tamen rest'os nur ni du sol'a'j.”
”Ver'dir'e mi ven'is — ne koler'u pri mi — por sen'kulp'ig'i mi'n.”
”Ĉu ankaŭ vi'n oni arest'os?”
”Ho, Míla, vi arest'ig'us ni'n ĉiu'j'n. Mi inter'konsent'is pri kun'ven'o je la du'a hor'o kun docent'o Ŝafařík en la biologi'a institut'o sur la Karlo-plac'o.
”Ĉu en la institut'o, kiu'n frekvent'is Vašek?”
”Tut'e ĝust'e; mi supoz'is, ke mi hav'as sufiĉ'a'j'n sci'o'j'n en cert'a'j afer'o'j, sed mult'o'n mi dev'os lern'i ankoraŭ. Mi eĉ ne imag'is, kio'n oni far'as jam en Prah'a. Mi konjekt'as, kiel grand'a'n tambur'o'n uz'us fremd'land'o por dis'kon'ig'i si'a'n invent'o'n. Kaj ni? Sed fin'fin'e, grand'a tambur'o ne dev'as est'i ĉiam oportun'a. Tamen en kia'j cirkonstanc'o'j oni labor'as ĉe ni!
Oni opini'as est'i ven'int'a en dom'o'n de la dek'du'a jar'cent'o. Tag'mez'e en la koridor'o'j ŝajn'as est'i nokt'o. Sen lum'o oni tim'u serĉ'i labor'ej'o'n. Ver'dir'e oni eĉ ne trov'us ĝi'n. Kaj tio eĉ en la tri'a etaĝ'o.”
Ĉi tie en ĉambr'et'o'j de ne'sufer'ebl'a atmosfer'o el'ŝpruc'as pens'o'j kaj evolu'as labor'o, kiu iam ek'mov'os ebl'e la viv'o'n de milion'o'j.
Pro mal'grand'a'j ej'o'j est'as neces'e ripet'i preleg'o'j'n, kiu'j'n frekvent'as proksim'um'e ses'cent aŭskult'ant'o'j. Est'as efektiv'e mir'eg'ig'e, en kia'j kondiĉ'o'j oni dev'as scienc'e labor'i ĉe ni. Mi ripet'as, ke tem'as pri labor'o'j de tut'mond'a signif'o. Sed ni'a'j scienc'ul'o'j est'is ĉiam modest'a'j, zorg'ant'e pli mult'e pri si'a scienc'o, ol pri reklam'o. Sed bon'a ej'o kaj konven'a'j labor'kondiĉ'o'j cert'e ne est'as person'a'j kapric'o'j. Est'as hont'ind'e, kiel oni zorg'as mult'okaz'e pri scienc'a labor'o ĉe ni.
Mi ekscit'iĝ'is iom, sed se vi vid'us, kie'n mi ir'ad'as nun, vi dir'us, ke mi est'as prav'a.”
”Kaj kio'n vi far'as tie?”
”Al vi mi pov'as konfes'i tio'n. Post la doktor'iĝ'o mi ek'labor'os kun plej grand'a fervor'o pri problem'o'j, pri kiu'j okup'as si'n profesor'o N. kaj kiu'j'n klopod'is solv'i laŭ si'a metod'o la geni'a Vašek. Jes, Polavskë est'is geni'ul'o. Ni ne atent'as tio'n, kio'n la polic'o dir'os pri li.”
”Do tio est'is efektiv'e eksperiment'o'j, kio'n far'is Vašek?”
”Nepr'e! Docent'o Ŝafařík labor'is kun li tiom, kiom da si'a'j esplor'o'j konfid'is Polavskë al li. Sed la eksperiment'o'j'n en Košíře li entrepren'is je propr'a risk'o, ĉar ili super'is la tiel nom'at'a'j'n leĝ'a'j'n lim'o'j'n. Šafařík rakont'is al mi mult'o'n interes'a'n pri Polavskë, pro kies mal'feliĉ'a mort'o sufer'is la scienc'o ne'kompens'ebl'a'n perd'o'n ebl'e por mult'a'j jar'o'j. Ver'dir'e est'as problem'o, ĉu unu geni'ec'o pov'as est'i anstataŭ'ig'at'a per ali'a.”
”Sed, se hund'o'j ne est'us dis'ŝir'eg'int'a'j Vašekon, oni est'us mal'liber'ig'int'a'j li'n en plej proksim'a temp'o je kelk'e da jar'o'j.”
”Ankaŭ ebl'e, pri tio ni eĉ ne pens'is. Tio ne okaz'os plu.
La scienc'a labor'o de Vašek ir'is risk'a'n voj'o'n, sur kiu ne sekv'os li'n baldaŭ iu ali'a. Domaĝ'e, ke el li'a'j eksperiment'o'j post'rest'is tiel mal'mult'e.”
”Do tamen oni trov'is i'o'n en la bud'o.”
”Eĉ plej mal'grand'a'n afer'o'n oni ne trov'is, ĉiu'j li'a'j entrepren'o'j okaz'is sub sign'o de geni'ec'o; li pens'is pri ĉio, li antaŭ'vid'is ĉio'n.”
”Krom rabi'ec'o de du best'o'j.”
”Mi ne opini'as sam'e, ĉar unu el ili hav'as post'sign'o'j'n, kiu'j'n la polic'o ne rimark'is; ĝi opini'is ebl'e, ke la vund'o'j'n, kiu'j'n hav'is la hund'o, far'is al ĝi Polavsky defend'ant'e si'n.
Ni posed'as la kadavr'o'n de tiu hund'o, al vi mi pov'as dir'i tio'n. Docent'o Ŝafařík don'is akr'e efik'a'n venen'o'n al ĝi, kiu post'las'as neniu'j'n karakteriz'a'j'n sign'o'j'n kaj nur mort'ig'as. Al neni'u ven'is la ide'o, sekc'i la hund'o'n, kaj oni ordon'is nur ĝi'a'n for'ig'o'n. Ĉi tiu por ni tre grav'a dokument'o kost'is ni'n nur du'dek kron'o'j'n, por ke la sen'fel'ig'ist'o liver'u la kadavr'o'n al ni. Mi konjekt'as, ke ni far'is i'o'n pun'ind'a'n, sed ni ne hav'as tiu'rilat'a'j'n spert'o'j'n.
Jam supr'aĵ'a tra'rigard'o de hund'o far'it'a de Ŝafařík mal'kaŝ'is, ke Polavskë efektiv'ig'is la eksperiment'o'n je si mem, afer'o, kiu merit'as plej grand'a'n respekt'o'n kaj estim'o'n.
La eksperiment'o est'is risk'a kaj ne sukces'is tiom, ke Vašek ne perd'u la reg'o'n super la rabi'a best'o, kiu krom'e est'is vund'it'a. Sed la mort'vund'it'a Vašek hav'is ankoraŭ tiom da fort'o por for'ig'i ĉiu'j'n post'sign'o'j'n de si'a eksperiment'o. Nur post'e ver'ŝajn'e ek'atak'eg'is li'n ambaŭ hund'o'j, kiam li est'is mal'fort'ig'it'a pro sang'o'perd'o kaj ne kapabl'is plu defend'i si'n. Nur la kadavr'o de unu hund'o est'as en ni'a'j man'o'j. Vašek est'is tut'e dis'ŝir'eg'it'a, tiel ke dum la sekc'ad'o oni trov'is neni'o'n. Tamen docent'o Ŝafařík hav'as kelk'a'j'n supoz'o'j'n, ĉar est'is permes'it'e al li part'o'pren'i la sekc'ad'o'n.
Hodiaŭ post'tag'mez'e ni daŭr'ig'os la esplor'o'j'n. Ni posed'as tre'eg'e valor'a'n gvid'il'o'n: kelk'a'j'n not'o'j'n flug'e skrib'it'a'j'n de Vašek sur kovr'il'o de ia publik'aĵ'o dum ia eksperiment'o ĉe docent'o Ŝafařík. Vašek forges'is for'ig'i ili'n: por ni ili pov'as est'i gvid'lum'o.”
”Mi ne kompren'as sufiĉ'e bon'e. Kio'n do cel'is Vašek?”
”Pra'mal'nov'a'n klopod'o'n de la tut'a hom'ar'o: mal'proksim'ig'i mort'o'n. Li ir'is si'a'n voj'o'n, sed apog'ant'e si'n je rezult'o'j de scienc'a'j esplor'o'j kaj stud'o'j de person'o'j, kiu'j'n vi cert'e kon'as. Ĉu vi ne re'memor'as pri eksperiment'o'j de doktor'o Steinach?”
”Aŭskult'u, tiu'n nom'o'n dir'is kelk'foj'e Hor'a dum mi'a mal'san'o, ĉi apud'e, kiam li inter'konsil'iĝ'is kun mi'a edz'o.”
”Ankaŭ mi rigard'as jam en la sam'a direkt'o. Tio, kio'n vi dir'is al mi, est'as tre grav'a, ebl'e ke ni re'ven'os ankoraŭ al la afer'o.
Doktor'o Steinach send'is do si'a'j'n eksperiment'o'j'n en la mond'o'n, ni'a profesor'o N. ir'as dum jar'o'j la sam'a'n voj'o'n kaj mult'rilat'e li komplet'ig'as la eksperiment'o'j'n de Steinach.
La nuanc'o de trivial'a ego'ism'o kaj diboĉ'em'o, kiu'j'n oni serĉ'is en la menci'it'a'j eksperiment'o'j de Steinach, est'as tut'e for'ig'it'a de rezult'o'j de pli'a'j esplor'o'j.
Vi ne atent'is ebl'e gazet'a'n sci'ig'o'n, ke profesor'o Wilhelm en Santiag'o en Ĉilio pruv'is, ke per pli'jun'ig'a operaci'o pli'mult'iĝ'is la ruĝ'a'j sang'o'glob'et'o'j t. n. eritrocit'o'j.
Sam'temp'e est'is eg'e pli'bon'ig'it'a la stat'o de nerv'ĉel'o'j. El tio li dedukt'as grav'a'n signif'o'n por la kurac'ad'o de ĥloretikaj stat'o'j kaj de grav'a'j anemi'o'j.
Mi opini'as, ke Polavskë, apog'ant'e si'n je esplor'o'j de profesor'o N., kre'is si'a'n propr'a'n teori'o'n, kiu'n li klopod'is pruv'i.”
”Kio'n invent'is profesor'o N.?”
”Esenc'e proksim'um'e jen'o'n: La korp'a substanc'o pli'dens'iĝ'as dum daŭr'o de la viv'o. Ĉi tiu pli'dens'iĝ'o est'as la kial'o de ĉiu'j aper'aĵ'o'j de kaduk'iĝ'o.
Jen vi vid'as la fundament'o'n por pli'jun'ig'a'j eksperiment'o'j.
Ankaŭ ĉe ni oni labor'as pri tia'j eksperiment'o'j, mi mem ankoraŭ ne est'as inform'it'a pri ĉiu'j. Mi rakont'as al vi la afer'o'n tiel, kiel mi aŭd'is ĝi'n.
Profesor'o N. deklar'as, ke en viv'a korp'o tra'pas'as seri'o de okaz'aĵ'o'j je simil'a baz'o, kia'n hav'as la okaz'aĵ'o de kaduk'iĝ'o, pri kiu profesor'o N. asert'as, kiel mi dir'is jam, ke ĝi est'as efektiv'ig'at'a per pli'dens'iĝ'o de la viv'a substanc'o.
La menci'it'a'j pli'dens'iĝ'o'j ne est'as daŭr'a'j kaj sekv'as ili'n de'nov'e mal'dens'iĝ'o'j de la viv'a materi'o.
En divers'a'j korp'o'part'o'j mal'jun'iĝ'as, tio est'as pli'dens'iĝ'as, divers'a'j substanc'o'j por mal'dens'iĝ'i de'nov'e en ali'a'j part'o'j. Sed ĉi tiu'n mal'dens'iĝ'o'n sekv'as pli grand'a dens'iĝ'o.
Ne est'is sen'baz'a'j la avert'o'j, ke la pli'jun'ig'a'j eksperiment'o'j de Steinach kaj Voronov rezult'ig'os rapid'a'n kaduk'iĝ'o'n.
Laŭ profesor'o N. est'as nun task'o de la scienc'o pruv'i, ĉu oni kapabl'as evit'i ĉi tiu'n rezult'o'n, nom'e la post'sekv'ant'a'n pli rapid'a'n kaduk'iĝ'o'n.
Mort'a'j, ne'organism'a'j substanc'o'j cel'as — laŭ la ĝis'nun'a'j opini'o'j — absolut'a'n kviet'o'n, pri la viv'a'j substanc'o'j oni hav'as ĝis nun ali'a'n opini'o'n, respekt'ant'e la teori'o'n pri asimil'ad'o, kiu daŭr'ig'as la viv'o'n.
Se viv'a'j substanc'o'j pli'dens'iĝ'as, ili mal'help'as flu'ad'o'n, do asimil'ad'o'n kaj la dens'iĝ'o en cert'a grad'o rezult'ig'as mort'o'n.
Tio signif'us: La viv'a'j substanc'o'j port'as en si la tendenc'o'n je absolut'a kviet'o.
Pri ĉi tiu lim'o inter la viv'o kaj mort'o labor'is Polavskë.
Šafařík apog'ant'e si'n nun je la rezult'o'j de la ag'ad'o de Polavskë en Košíře ne hezit'as deklar'i, ke Vašek tre'eg'e antaŭ'is ni'n; li ating'is tio'n, kio'n ebl'e ni ne ating'os eĉ post jar'o'j.
Ĉu mi ne ted'as vi'n? Se vi vol'as, ni pri'parol'os ankoraŭ kelk'io'n.”
”Mi ŝat'as aŭskult'i vi'n. Ĉi tio est'is iom mal'facil'a por mi, tamen, se vi est'os tiel bon'a, rakont'u nur. Sed nun vi tag'manĝ'os kun mi. Rigard'u la horloĝ'o'n, vi hav'as sufiĉ'e da temp'o, vi dir'is, ĝis la du'a.”
Ili tag'manĝ'is amik'e babil'ant'e kaj, kiam Kovařík adiaŭ'is, ŝi pet'is li'n man'glat'ig'ant'e la re'fald'aĵ'o'j'n de li'a surtut'o: ”Dum la last'a'j tag'o'j est'as iel strang'e al mi, ĉiam mi tim'as i'o'n. Se vi pov'us rest'i ĉe mi. Mi ne tim'us.”
”Tio est'as ankoraŭ emoci'o pro la pas'int'aĵ'o'j. Vi aspekt'as bon'e, la tim'o mal'aper'os sam'e, kiel ĝi ven'is. Nun pardon'u mi'n afabl'e por du tag'o'j.
Kaj lund'e maten'e je la ok'a okaz'os mi'a doktor'ig'o en la mal'grand'a aŭl'o. Se vi pov'os, ven'u! Vi tre ĝoj'ig'os mi'n.”
Ŝi kis'is li'n sur la buŝ'o'n.
”Kompren'ebl'e mi ven'os, eĉ se mi dev'us est'i port'at'a tie'n. Ĝis la re'vid'o, Jarĉjo, ĝis la re'vid'o post la dimanĉ'o!
Se io okaz'os, mi send'os sci'ig'o'n al vi. Kaj memor'u nun iom!”
Ekster'e li rigard'is kaj vid'is, ke Míla post'rigard'as li'n el la fenestr'o.
Sabat'e post'tag'mez'e ven'is per poŝt'o mal'grand'a foli'et'o en kovert'o: ”Mi ne kompren'as tio'n, kio ĉirkaŭ'as mi'n. Mi'a edz'o ven'is hejm'e'n ebri'a, la unu'a'n foj'o'n dum mi'a edz'ec'o.
Post vi'a doktor'ig'o dediĉ'u iom da temp'o al mi, mi atend'os ĉe la telefon'ĉel'o apud la ’Stavovské’ (Nobel'a) teatr'o.”
Sed antaŭ la doktor'ig'o li van'e ĉirkaŭ'rigard'is, ĉu li pov'os bon'ven'ig'i Mílan; ebl'e ŝi mal'fru'is.
Sed eĉ mal'fru'e ŝi ne ven'is, ankaŭ ĉe la teatr'o ŝi ne atend'is.
Knab'o vok'anonc'is tie lund'a'j'n gazet'o'j'n kaj ofert'is ili'n kri'ant'e: ”Pli'a'j viktim'o'j de la problem'o de Košíře.”
Li aĉet'is la gazet'o'n kaj sub dik'pres'it'a titol'o li leg'is, ke dum la hodiaŭ'a nokt'o al'iĝ'is nov'a tragik'a er'o al la ĉen'o de la okaz'aĵ'o'j en Košíře.
La kon'at'a bank'ist'o Hor'a, kiu est'is jam menci'it'a ankaŭ en la rilat'o al okaz'aĵ'o'j en Košíře kaj nun de'nov'e est'is demand'esplor'at'a, mort'paf'is hodiaŭ en la nokt'o si'a'n kompani'an'o'n Horálek. La edz'in'o de Horálek sufer'is tre grav'a'n nerv'ŝok'o'n.
Pli'a'j detal'o'j en la last'a'j sci'ig'o'j.
Mekanik'e Kovařík turn'is la foli'o'n.
En la last'a'j sci'ig'o'j est'is iom da detal'o'j kaj je la fin'o konciz'a fraz'o: Sinjor'in'o Horálková mort'is je la dek'a kaj du'on'o ne re'konsci'iĝ'int'e plu.
La asiz'a ĉambr'eg'o est'is plen'plen'a ĝis la last'a lok'o kaj la aer'o est'is plen'a de atend'o. La frukt'o de la sensaci'o est'is matur'a kaj hodiaŭ ĝi est'is rikolt'ot'a en nom'o de la leĝ'o. La somer'tag'a varm'eg'o el'tir'ad'is el la prem'eg'it'a hom'amas'o parfum'o'j'n kaj odor'o'j'n de ĉiu'j nuanc'o'j kaj prez'o'j, odor'o'j'n de legom'vend'ist'in'o'j sam'e kiel parfum'o'j'n Coty, Houbigant ktp.; est'is vir'in'o'j kaj de'nov'e precip'e vir'in'o'j, kiu'j antaŭ du'on'hor'o bat'serĉ'is kaj prem'okup'is la lok'o'j'n.
La ĵurnal'ist'a benk'o est'is plen'e okup'it'a kaj ĉirkaŭ ĝi est'is plen'eg'e de hom'o'j.
La prezid'ant'a ĉef'konsil'ist'o Skëpala tuj en unu'a'j sekund'o'j pri'taks'is la aŭskult'ant'ar'o'n kaj, ne hav'ant'e eĉ iom da vol'o, lud'i ĉi tie teatr'o'n por dub'ind'a'j inklin'o'j, aŭ por ŝir'eg'ad'i nerv'o'j'n, li ek'pren'is per firm'a man'o la gvid'o'n de la trakt'ad'o kaj ne perd'is eĉ sekund'o'n.
Kiam est'is al'konduk'it'a la akuz'it'o Hor'a, la emoci'o, per kiu li est'is akcept'it'a, est'is pli esprim'o de sen'iluzi'ig'o. Ĉu tio est'as la bank'ist'o Hor'a, la rid'et'ant'a sun'o de la bors'o, kies parti'an'o est'i, signif'is gajn'i? Ĉu tio est'as tiu jovial'a kvin'dek'jar'ul'o, kiu sci'is dis'ĵet'i mon'o'n tiel lert'e, ke ĉiu'j turn'iĝ'is, eĉ tiu'j, kiu'j ne vol'is? Ĉu tio est'as la ĉiam elegant'a bon'viv'ant'o, kiu sen'lim'e konker'ad'is vir'in'a'j'n kor'o'j'n per unu'sol'a man'o, kiu'n li met'is en si'a'n sur'brust'a'n poŝ'o'n?
Ne! Tiu'j, kiu'j kon'is li'n, vol'is, ke en la rol'o de murd'int'o de'nov'e li prezent'u si'n elegant'a, kiel li prezent'ad'is si'n en la bors'o kaj en la societ'o, de kie oni kon'is li'n. Ili dezir'is, ke li est'u konker'em'a ankaŭ ĉi tie kun tia porci'o da humor'o, kia oft'e sav'is li'a'n situaci'o'n, kun ia gest'o de mal'ŝat'o koncern'e tiu'j'n, kiu'j'n li aĉet'ad'is, kiu'n gest'o'n tamen mult'a'j vir'in'o'j de li'a ĉirkaŭ'aĵ'o opini'is unik'e ĉarm'a.
Oni atend'is rigard'o'n de inform'it'a bors'an'o, kiu en si'a poŝ'o hav'as jam mal'plen'a'n spac'o'n por en'hav'o de fremd'a poŝ'o.
Sed okaz'is neni'o el tio, kio'n oni atend'is kaj pro kio oni inter'bat'iĝ'is por hav'ig'i al si en'ir'bilet'o'j'n jam dum kelk'e da semajn'o'j antaŭ la asiz'a kun'sid'o.
Post la en'konduk'a'j formal'aĵ'o'j oni tuj komenc'is leg'i la akuz'o'n.
Paŭlo Hor'a, bank'ist'o kaj kompani'an'o de la firm'o Hor'a & Ko., est'as akuz'at'a pro insid'a murd'o efektiv'ig'it'a je si'a kompani'an'o Karlo Horálek eĉ — kiel tekst'is la akuz'o — pro mal'honest'a'j kial'o'j.
La akuz'o vast'e pri'skrib'is la murd'manier'o'n. Hor'a star'ig'is ŝtup'et'ar'o'n el la ĝarden'o al la fenestr'o de la dorm'o'ĉambr'o de Horálek kaj tra'paf'int'e du fenestr'o'vitr'o'j'n li insid'e mort'paf'is si'a'n kompani'an'o'n Horálek per du paf'o'j en la brust'o'n, el kiu'j unu traf'is la kor'o'n. Post la murd'o li mem akuz'is si'n ĉe la komisar'ej'o en Košíře.
Kiel motiv'o'n la akuz'o indik'is klopod'o'n de la akuz'it'o, akir'i la edz'in'o'n de la murd'it'o, pri kio est'os aŭd'at'a kiel atest'ant'in'o la serv'ist'in'o de la murd'it'o, krom'e klopod'o, venĝ'i si'n pro denunc'o, kiu'n far'is Horálek pri la akuz'it'o en la kon'at'a afer'o en Košíře fin'it'a per la mort'o de Václav Polavskë.
La akuz'o menci'is fin'e, ke la akuz'it'o, jes'int'e la murd'o'n, rifuz'is dum la antaŭ'esplor'o indik'i si'a'j'n motiv'o'j'n, ja Rifuz'is eĉ kiu'n ajn klar'ig'o'n.
Fin'e est'is pri'skrib'it'a prov'o de si'n'mort'ig'o far'it'a de la akuz'it'o, kiam li ek'sci'is pri la mort'o de sinjor'in'o Horálková. Dum si'a demand'esplor'o li salt'e al'paŝ'is la fenestr'o'n kaj, frakas'int'e per la man'o la fenestr'a'n vitr'o'n, li vol'is mal'supr'e'n'salt'i tra la fenestr'o, kio tamen est'is mal'ebl'ig'it'a de la ĉe'est'int'o'j.
Streĉ'e oni atend'is, ĉu la akuz'it'o don'os respond'o'j'n.
Kvazaŭ vent'o tra sekal'a kamp'o flug'is emoci'o tra la aŭskult'ant'ar'o, kiam per mal'fort'a voĉ'o li komenc'is respond'i la demand'o'j'n de la prezid'ant'o. Li respond'is per konciz'a'j: jes.
Sam'e per du'on'voĉ'a ”jes” li respond'is la demand'o'n, ĉu li sent'as si'n kulp'a.
Kiam la prezid'ant'o far'is al li la unu'a'n demand'o'n pri la efektiv'ig'o de la juĝ'at'a ag'o, Hor'a turn'is si'n al la asiz'an'o'j: ”Mi far'is la ag'o'n, pri kiu mi est'as kulp'ig'at'a, dum plen'a konsci'o, kaj mi pet'as est'i kondamn'it'a.”
La emoci'o ne nur en la publik'o, sed ankaŭ en la benk'o'j de asiz'an'o'j pli'grand'iĝ'is, kiam Hor'a ne respond'is la ceter'a'j'n demand'o'j'n. Al la prezid'ant'o ne est'is dispon'ebl'a ali'a voj'o, ol komenc'i demand'esplor'o'n de la atest'ant'o'j.
La prokur'ist'o Borovička klar'ig'is unu'e la rilat'o'n de la akuz'it'o al la murd'it'o kiel kompani'an'o. Tio est'is afer'o'j kon'at'a'j de la publik'o, kiu bon'e sci'is, ke la ĉef'a posed'ant'o est'is Hor'a.
”Ĉu Karlo Horálek hav'is propr'a'n kont'o'n ĉe la firm'o kaj kiel aspekt'is ĉi tiu kont'o?”
”Ĝi est'is debet'a je pli ol du'cent mil.”
”Ĉu Hor'a insist'is, ke Horálek hav'ig'u al si kovr'o'n de ĉi tiu debet'o?”
”Neniam. Mal'e, kiam ajn Horálek for'vetur'is i'e'n, ĉiam Hor'a persvad'is li'n, ke li proviz'u si'n sufiĉ'e.”
”Kio'n cel'is la last'a vojaĝ'o de Horálek al Vieno?”
”Ni ne est'is sci'ig'it'a'j.”
”Ĉu vi sci'as, ke okaz'e de tiu vizit'o Horálek vend'is grand'a'n kvant'o'n da valor'paper'o'j el la privat'a'j kont'o'j de Hor'a, kiu'j'n ĉi tiu hav'is ĉe kelk'a'j vienaj bank'o'j?”
”Nur el la ĵurnal'o'j post tiu tragik'a okaz'aĵ'o.”
”Ĉu Horálek al'port'is el Vieno kontant'a'n mon'o'n al la firm'o?”
”Ne.”
Sekv'is demand'esplor'o de la ĉef'serĝent'o, al kiu akuz'is si'n Hor'a post la murd'o. Oni leg'is la protokol'o'j'n de la komision'o, kiu ven'is maten'e al la lok'o de la okaz'aĵ'o, oni demand'esplor'is ankaŭ doktor'o'n Ne'sved'a, kiu ven'is al la lok'o de la okaz'aĵ'o proksim'um'e je la dek'a kaj du'on'o, sed pov'is konstat'i nur la mort'o'n de Horálek. Sinjor'in'o Horálková mort'is pro kor'paraliz'o baldaŭ post li'a al'ven'o, ne re'konsci'iĝ'int'e.
Bru'o de emoci'o plen'ig'is la asiz'a'n ĉambr'eg'o'n, kiam est'is vok'it'a la serv'ist'in'o de Horálek, Mario Bartošková, sur kies deklar'o'j est'is fond'it'a'j la motiv'o'j de la akuz'o.
Kiam oni lum'ig'is la kandel'o'j'n sur la tabl'o kaj la prezid'ant'o invit'is la serv'ist'in'o'n, ke, ripet'ant'e la vort'o'j'n post li, ŝi ĵur'u, ke ŝi dir'os la ver'o'n kaj neni'o'n ol la ver'o'n, al kio help'u ŝi'n Di'o, ek'trem'is ŝi'a supr'e'n'lev'it'a dekstr'a man'o, kvazaŭ ŝi dev'us fal'i.
”Ĉu vi'a nom'o est'as Mario Bartošková, ĉu vi est'as civit'an'rajt'a en Beroun, jes?”
”Mi pet'as, jes.”
”De post kiam vi est'is okup'it'a ĉe sinjor'in'o Horálková?”
”De post la dek'kvin'a februar'o.”
”Ni invit'is vi'n ĉi tie'n, por ke vi dir'u al ni pri iu mis'kompren'o, kiu okaz'is post'tag'mez'e unu tag'o'n antaŭ tiu abomen'a nokt'o. Jam ĉe la polic'o vi dir'is si'a'temp'e mult'o'n, mi hav'as tio'n not'it'a ĉi tie, sed pro ord'o mi demand'as vi'n ankoraŭ'foj'e. Tiam ven'is al vi post'tag'mez'e sinjor'o Hor'a, jen ĉi tiu sinjor'o. Ĉu vi kon'as li'n?”
”Jes, mi pet'as.”
”Ĉu li rest'is en la hal'o, en la unu'a grand'a ĉambr'o, en kiu star'as led'a'j klub'seĝ'o'j? Kaj kio'n li demand'is?”
”Li demand'is, ĉu la sinjor'in'a moŝt'o est'as ankoraŭ hejm'e, ĉu ŝi ankoraŭ ne for'vetur'is.”
”Ŝi vol'is do for'vetur'i kaj kun kiu, ĉu sol'a, ĉu kun la edz'o?”
”Mi hav'is ordon'o'n prepar'i la kofr'o'j'n por ili ambaŭ por la maten'o de la ven'ont'a tag'o.”
”Ĉu vi sci'as, kie'n ili vol'is for'vetur'i?”
”Ekster'land'e'n, sed mi ne sci'as kie'n.”
”Ni re'ven'u al sinjor'o Hor'a. Ĉu vi rimark'is i'o'n okul'frap'a'n ĉe li, kiam li ven'is?”
”Li est'is tre ekscit'it'a.”
”Ĉu li ven'is jam iu'foj'e tiel ekscit'it'a al vi?”
”Neniam; preskaŭ ĉiam li ŝerc'is. Tiu'n foj'o'n li vol'is tuj en'ir'i, sed mi ricev'is ordon'o'n ne en'las'i li'n.”
”Kiu don'is tiu'n ordon'o'n al vi?”
”La sinjor'o mem. Li ordon'is al mi dir'i, ke nek li, nek la sinjor'in'o est'as hejm'e.”
”Ĉu sinjor'o Hor'a ne kred'is tio'n?”
”Ne, li kri'is, ke li konvink'iĝ'os mem. Tiel li neniam kri'is ĉe ni.”
”Kio okaz'is post'e?”
”La sinjor'o mem mal'ferm'is la pord'o'n al la manĝ'o'ĉambr'o, li hav'is la man'o'j'n en la poŝ'o'j kaj dir'is: ’Kial vi bru'eg'as ĉi tie? La afer'o ne est'as plu ŝanĝ'ebl'a!’ ”
”Kaj sinjor'o Hor'a?”
”Salt'e li al'paŝ'is la sinjor'o'n kaj ek'prem'is li'a'n gorĝ'o'n.”
”Ĉu li dir'is ebl'e i'o'n al li?”
”Li dir'is: ’Mílan vi ne for'vetur'ig'os, prefer'e mi mort'ig'os vi'n.’ ”
La aŭskult'ant'ar'o ricev'is la unu'a'n bon'gust'a'n pec'o'n, la prezid'ant'o dev'is kviet'ig'i la bru'o'n per admon'o. Post'e la prezid'ant'o turn'is si'n al la akuz'it'o: ”Ĉu vi jes'as tio'n, kio'n dir'is la atest'ant'in'o?”
Sed Hor'a ne respond'is.
”Atest'ant'in'o, dir'u al ni, kio okaz'is post'e.”
”Ni'a sinjor'o puŝ'is sinjor'o'n Hor'a, ke ĉi tiu fal'is sur apog'seĝ'o'n.”
”Ĉu iu el ili dir'is i'o'n?”
”Jes, la sinjor'o dir'is al li: ’Mi dir'is al vi, ke la afer'o est'as fin'it'a!’ ”
”Ĉu vi re'memor'as, kio okaz'is post'e?”
”Mi pet'as, sinjor'o Hor'a ir'is al la pord'o kar re'turn'int'e si'n dir'is: ’Ĝi ne est'as fin'it'a!’ Post'e li el'ir'is.”
”Ĉu post'e sinjor'o Horálek dir'is i'o'n al vi?”
”Li dir'is al mi, ke mi neniu'n plu en'las'u en la vila'o'n, ke mi ŝlos'u ambaŭ pord'o'j'n.”
”Ĉu la sinjor'in'o est'is apud'e en la ĉambr'o, kiam ĉi tio okaz'is?”
”Jes.”
”Nun vi pov'us rakont'i, kiel est'is vesper'e ĉe vi.”
”La sinjor'in'a moŝt'o vok'is mi'n, ke mi help'u ŝi'n elekt'i tol'aĵ'o'n, kiu'n ŝi vol'is kun'pren'i. Ŝi dir'is al mi, kiel ŝi ĝoj'as, ke ŝi vetur'os kun la edz'o ekster'land'e'n, ke jam antaŭ long'a temp'o li promes'is tio'n al ŝi. El la tol'aĵ'o ŝi elekt'is la plej bel'a'n piĵam'o'n, dir'ant'e: ’Por hodiaŭ.’ Post'e ŝi send'is mi'n for, ke mi ven'u nur antaŭ la vesper'manĝ'o, ke mi help'os ŝi'n sur'met'i la vest'o'n. Post'e ŝi kuŝ'iĝ'is de'nov'e, ŝi est'is iel emoci'it'a. Mi ne sci'as, kio'n far'is la sinjor'o, li est'is en si'a ĉambr'o. Li sonor'ig'is al mi proksim'um'e je la ok'a, kial ankoraŭ ne est'as pret'a la vesper'manĝ'o. Mi ir'is en la dorm'o'ĉambr'o'n al la sinjor'in'a moŝt'o, sed ŝi ne kuŝ'is.
Kiam ŝi en'las'is mi'n, ŝi sid'iĝ'is front'e al la spegul'o kaj komenc'is kolor'ig'i si'n.”
La aŭskult'ant'ar'o ek'zum'is.
”Vi vol'as dir'i, ke ŝi ŝmink'is aŭ pudr'is si'n.”
”Jes. Ŝi komb'is iom la har'ar'o'n kaj post'e mi help'is ŝi'n sur'met'i la vest'o'n. Ŝi sur'met'is la ruĝ'et'a'n, tia'n mal'long'a'n, kiu est'is jen sur la brust'o kaj sur la dors'o dekolt'it'a. Ŝi dir'is al mi: ’Hodiaŭ mi dev'as est'i bel'a.’ Long'a'n temp'o'n ŝi star'is antaŭ la spegul'o kaj rigard'is si'n. Dum la vesper'manĝ'o ŝi est'is gaj'a kaj ĝoj'is, kiam la sinjor'o dir'is kelk'foj'e al ŝi, ke ŝi est'as bel'a. Ŝi flustr'is i'o'n al li kaj li kis'is ŝi'a'n man'o'n. Post la vesper'manĝ'o la sinjor'o trink'is ankoraŭ nigr'a'n kaf'o'n. La sinjor'in'a moŝt'o dir'is, ke ŝi hav'us hodiaŭ gust'o'n je ĉampan'a vin'o. Kiam mi al'port'is ĝi'n kun glaci'o el la kel'o, la sinjor'o ĝust'e kis'is la sinjor'in'a'n moŝt'o'n. Kiam mi en'ir'is, ŝi el'ŝir'is si'n el li'a'j brak'o'j, sed li re'pac'ig'is ŝi'n. Ili ek'lud'ig'is radi'o'n kaj la sinjor'in'a moŝt'o dezir'is danc'i, sed la sinjor'o ne kapabl'is danc'i tiel, kiel ŝi vol'is, tamen ili danc'is kelk'a'n temp'o'n. Post'e ili dir'is al mi, ke ili ne bezon'as mi'n plu, ke mi ir'u dorm'i.
Sed mi rest'is kun kuir'ist'in'o en la kuir'ej'o. Ni aŭd'is, kiam ili ambaŭ ir'is supr'e'n en la dorm'o'ĉambr'o'n, la sinjor'in'a moŝt'o kant'is i'o'n al si.
Supr'e ili est'is nur mal'long'a'n temp'o'n, kiam ek'son'is du paf'o'j. Unu'a'moment'e ni ek'tim'is kun la kuir'ist'in'o, sed post'e ŝi kur'is supr'e'n kaj mi post ŝi.
Ni trov'is la sinjor'o'n kuŝ'ant'a sur la plank'o apud la lit'o; li ne spir'is plu. La sinjor'in'o kuŝ'is sur la plank'o apog'it'a al la lit'o, ŝi est'is vest'it'a jam nur per tol'aĵ'o.
La sinjor'o rigard'is per mal'ferm'it'a'j okul'o'j al la plafon'o, la kuir'ist'in'o dir'is, ke li est'as jam mort'a. La sinjor'in'a'n moŝt'o'n ni kuŝ'ig'is sur la lit'o'n, ni lav'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n per kolonj'a akv'o, sed ŝi ne vek'iĝ'is. Post'e mi kur'is al Klikovka por ven'ig'i kurac'ist'o'n per telefon'o. La loĝ'ant'o'j de Klikovka sci'ig'is per telefon'o la polic'o'n.”
”Kio'n vi trov'is ankoraŭ en la ĉambr'o?”
”Neni'o'n, nur sur la plank'o vitr'o'n de la fenestr'o.”
”Ĉu vi suspekt'is iu'n?”
”La kuir'ist'in'o dir'is: ’Tio'n far'is li’; ŝi cel'is sinjor'o'n Hor'a.”
”Bon'e, ni demand'os ŝi'n pri tio. Atest'ant'in'o, vi'a demand'esplor'o est'as fin'it'a, tamen rest'u ĉi tie por la okaz'o, ke ni bezon'os vi'n ankoraŭ.”
Post'e est'is demand'at'a Božena Beránková, la kuir'ist'in'o de Horálek. Ŝi konfirm'is la deklar'o'j'n de Bartošková.
”Antaŭ'e vi dir'is al ni, Mario Bartošková, ke en la dorm'o'ĉambr'o, kiam vi trov'is sinjor'o'n Horálek mort'a kaj sinjor'in'o'n sven'int'a, vi dir'is: ’Tio'n far'is li.’ Kiu'n vi cel'is, dir'ant'e tio'n kaj kial vi dir'is tio'n?”
Ŝi turn'is si'n al Hor'a: ”Mi cel'is sinjor'o'n Hor'a.”
”Kaj kial vi opini'is tio'n?”
”Kiam la sinjor'in'a moŝt'o dung'is mi'n, mi serv'is ja ĉe ŝi nur kelk'e da tag'o'j, ŝi demand'is mi'n, ĉu mi est'as sufiĉ'e fort'a. Mi rid'is kaj jes'is. Ŝi demand'is mi'n, ĉu eĉ sam'e, kiel vir'o. Mi dir'is: ’Sinjor'in'a moŝt'o, montr'u li'n al mi.’ Ŝi rid'is kaj star'ant'e apud la fenestr'o ŝi dir'is subit'e: ’Ĉu vi sukces'us defend'i mi'n kontraŭ tiu?’ Kaj ŝi montr'is tra la fenestr'o al sinjor'o Hor'a, kiu ĵus promen'is en la ĝarden'o.”
”Ĉu ŝi ne opini'is tio'n nur ŝerc'e?”
”Ho ne, tiu'okaz'e ŝi ne est'us ordon'int'a al mi, ke mi ven'u tuj, se ŝi don'os tri mal'long'a'j'n sign'o'j'n per elektr'a sonor'il'et'o; tiu'okaz'e mi ven'u, eĉ se mi dev'us romp'e mal'ferm'i la pord'o'n.”
”Ĉu sinjor'in'o Horálková tim'is?”
”Se ŝi est'is hejm'e sol'a, ŝi tim'is.”
La prezid'ant'o vok'is pli'a'n atest'ant'o'n: ”Sinjor'o doktor'o Kovařík.”
Inter la aŭskult'ant'ar'o est'is mult'a'j person'o'j, kiu'j kon'is Kovaříkon laŭ'nom'e el la temp'o de la unu'a okaz'aĵ'o en Košíře, sed ne mal'pli mult'a'j est'is ankaŭ tiu'j, kiu'j vid'is li'n en la societ'o de la mort'int'a Horálková kaj de ŝi'a edz'o, jen si'a'temp'e en la Naci'a Teatr'o, kio est'is ne'kutim'a, jen en Colorado, kie ĝust'e li vek'is la atent'o'n pro tio, ĉar li danc'is kun neni'u ali'a ol kun Míla Horálková.
Li'a part'o'pren'o en la unu'a okaz'aĵ'o est'is klar'ig'it'a; est'is grand'a nombr'o de tiu'j, kiu'j atend'is, ke hodiaŭ est'os klar'ig'it'a ankaŭ li'a part'o'pren'o en la last'a tragik'a okaz'aĵ'o.
La promes'o'n, kiu'n li depon'is en la man'o'j'n de la prezid'ant'o est'ant'e sen'konfes'a, li prononc'is per klar'a voĉ'o.
Post la formal'aĵ'o'j la prezid'ant'o demand'is pri la temp'o, kiom long'e li inter'rilat'is kun la famili'o Horálek kaj kun sinjor'in'o Horálková.
Kovařík menci'is, ke li est'is hejm'a instru'ist'o de Horálková, kiel post'e stud'o'j konduk'is li'n al ali'a labor'o kaj fin'e, kiel la unu'a okaz'aĵ'o en Košíře direkt'is li'n en la kamp'ar'o'n de Košíře, kie de'nov'e li renkont'iĝ'is kun sinjor'in'o Horálková kaj tiam ver'dir'e li kon'at'iĝ'is kun Horálek, kun kiu antaŭ unu jar'o li parol'is nur kelk'e da vort'o'j.
”Sinjor'o doktor'o, mi hav'as ĉi tie la deklar'o'j'n kaj protokol'o'j'n, ke vi est'is oft'a gast'o ĉe Horálek, vi kon'is do cert'e ili'a'j'n famili'a'j'n cirkonstanc'o'j'n. Ambaŭ ili est'as mort'a'j, ’de mortuis nil, nis'i ben'e’. Mi ne demand'us vi'n, se ĝust'e la klar'ig'o de la famili'a'j cirkonstanc'o'j ne est'us grav'a por klar'ig'i la hodiaŭ'a'n problem'o'n. Ĉu ebl'e okaz'is kelk'foj'e disput'o'j inter la ge'edz'o'j?”
”Tio'n mi ne pov'us asert'i, mal'e mi opini'as, ke sinjor'o Horálek klopod'is plen'um'i ĉiu'j'n dezir'o'j'n de si'a edz'in'o.”
”Unu atest'ant'o antaŭ vi menci'is, kia'j'n grand'a'j'n ŝuld'o'j'n hav'is Horálek. Ĉu ĉi tiu'j ŝuld'o'j, sum'iĝ'ant'a'j je du'cent mil kron'o'j, rezult'is el la hejm'a mastr'um'o, aŭ ĉu ebl'e tio est'is privat'a'j el'spez'o'j de sinjor'o Horálek? Tem'as pri temp'o proksim'um'e de unu jar'o, ebl'e mal'mult'e pli.”
”La famili'a viv'o de la ge'edz'o'j ne prav'ig'as ĉi tiu'n sum'o'n; ebl'e rezult'ig'is ĝi'n krom'ordinar'a'j ekster'a'j el'spez'o'j.
”Kio'n vi vol'as esprim'i per la vort'o'j: ekster'a'j el'spez'o'j?”
”Per tio mi vol'as alud'i tia'j'n el'spez'o'j'n, kiu'j'n rezult'ig'as vizit'o'j de divers'a'j publik'a'j ej'o'j ekzempl'e de teatr'o ktp.”
”Sinjor'o doktor'o, delikat'ec'o ne est'as ĉi tie oportun'a.
Se vi ne vol'as, ne nom'u; mi sci'as, ke vi akompan'is la ge'edz'o'j'n Horálek ankaŭ al divers'a'j danc'ej'o'j, vi est'is la konfid'at'o de ili ambaŭ, dir'u al mi la proksim'um'a'n sum'o'n de mez'a el'spez'o en tia danc'ej'o, kiu'n ne nom'u, se vi ne vol'as.
”Kvin, kelk'foj'e eĉ dek mil.”
”Pardon'u, tio'n ne kapabl'as ja el'spez'i du hom'o'j dum unu nokt'o.”
”Ne est'is pag'at'e por du, sed por plur'a'j, eĉ por dek.”
”Se oni al'kalkul'as faktur'o'j'n por tualet'o'j ktp., post'e la sum'o est'us preskaŭ eĉ tro mal'grand'a. Ĉu vi vid'is iu'foj'e pag'i tia'n sum'o'n?”
”Jes, dum mi'a ĉe'est'o est'is pag'at'a unu'foj'e eĉ pli grand'a sum'o, nom'e de sinjor'o Hor'a en unu nokt'a amuz'ej'o.”
”Sed, sinjor'o doktor'o, mi demand'is pri pag'o'j de sinjor'o Horálek.”
”Tio est'as egal'a.”
”Mi pet'as, ke la aŭskult'ant'ar'o rest'u kviet'a, ĉi tie neni'o est'as rid'ind'a. Sinjor'o doktor'o, kial vi opini'as, ke tio est'as egal'a?”
”Mi tim'as, ke mi est'is mal'bon'e kompren'at'a. La el'spez'o'j'n pag'is ĉiam sinjor'o Hor'a aŭ sinjor'o Horálek por la tut'a societ'o. Mi est'us kontent'a, se rid'us ĉi tie nur tiu'j, kiu'j neniam trink'is por la mon'o de ambaŭ sinjor'o'j.”
”Sinjor'o doktor'o, vi de'flank'iĝ'as.”
”Pli post'e mi ek'sci'is, ke sinjor'o Hor'a est'as tre preciz'a kaj per du'on'o da el'spez'o'j ŝarĝ'as ĉiam la kont'o'n de Horálek.”
”Ĉu ebl'e vi est'as iom instru'it'a pri la prez'o'j de tualet'o'j? Sinjor'in'o Horálková cert'e hav'is ĉiam unu'a'klas'a'j'n tualet'o'j'n. Ĉu ili est'is mult'e'kost'a'j?”
”Ŝi montr'is al mi pelt'o'n, kiu kost'is ses'dek mil kron'o'j'n.”
”Tio est'as rimark'ind'a prez'o. Kaj kio koncern'as la tualet'o'j'n; laŭ'dir'e ili est'is plej'part'e el Parizo.”
”Jes, kiom mi aŭd'is de sinjor'in'o Horálková, sed tio est'is plej'part'e donac'o'j.”
”De kiu, mi pet'as?”
”Jen de sinjor'o Hor'a.”
”De'nov'e mi pet'as la publik'o'n rest'i kviet'a. Sinjor'o doktor'o, ĉu ĉi tiu'j donac'o'j cel'is pli'firm'ig'i la amik'a'j'n inter'rilat'o'j'n de sinjor'o Hor'a al ambaŭ ge'edz'o'j?”
”Sinjor'in'o Horálková akcept'ad'is ili'n nur laŭ invit'o de si'a edz'o, kiu est'is financ'e de'pend'a de sinjor'o Hor'a.”
”Oni deklar'is, ke la rilat'o de sinjor'o Hor'a al sinjor'o Horálek est'is ĉiam plej amik'a; ankaŭ la donac'o'j konfirm'us ĉi tiu'j'n deklar'o'j'n. Aŭ, ĉu ebl'e cel'is la donac'o'j i'o'n ali'a'n?”
”Bedaŭr'ind'e.”
”Sinjor'o doktor'o, en interes'o de la esplor'o est'as vi'a dev'o, ankaŭ fin'i vi'a'n alud'o'n.”
”Mi bedaŭr'as jam, ke mi dir'is tiu'n vort'o'n. Mi ne vol'is parol'i pri kelk'a'j afer'o'j, kiu'j ebl'e ne koncern'as ĉi tiu'n juĝ'a'n problem'o'n.”
”Kaj mi bedaŭr'us, se vir'o kun akademi'a titol'o hezit'us respond'i la ver'o'n, kiu est'as ĵet'ont'a lum'o'n en ni'a'n konsider'ind'e mal'simpl'a'n afer'o'n. Sed mi menci'is jam en la komenc'o de vi'a demand'esplor'o, ke vi ne est'as dev'ig'at'a dir'i tio'n, kio pov'us mal'util'i vi'n mem.”
”Tut'e ne tem'as pri mi'a'j afer'o'j kaj mi ne opini'as, ke ili pov'us mal'util'i mi'n. Se mi silent'as pri sen'hont'ec'o de sinjor'o Hor'a, mi ne vol'is nur mal'util'i la reputaci'o'n de sinjor'in'o Horálková, kiu'n mi estim'is ĉiam, kiel mal'feliĉ'a'n vir'in'o'n.”
”Se vi kulp'ig'is jam sinjor'o'n Hor'a pri sen'hont'aĵ'o'j, vi pruv'os cert'e vi'a'n asert'o'n.”
”Se mi klar'ig'u la ag'ad'o'n de sinjor'o Hor'a, mi dev'as re'ir'i al la temp'o antaŭ la edz'in'iĝ'o de sinjor'in'o Horálková. Person'o'j, kiu'j est'is proksim'a'j al sinjor'in'o Horálková, cert'e sci'as ankoraŭ, ke antaŭ pli ol unu jar'o ŝi est'is fianĉ'in'o de sinjor'o Hor'a. Li est'as kulp'a, ke ne efektiv'iĝ'is la edz'iĝ'o. Insid'e sinjor'o Hor'a post'e sukces'is sub'ŝov'i sinjor'o'n Horálek kiel nov'a'n svat'ant'o'n, kiu ankaŭ — help'at'a de sinjor'o Hor'a — far'iĝ'is edz'o.
Mi konstat'as, ke sinjor'o Horálek ne sci'is, kio okaz'is antaŭ li'a edz'iĝ'o kaj kial ne efektiv'iĝ'is la edz'in'iĝ'o kun sinjor'o Hor'a.”
”Ĉu vi hav'as ebl'e iu'j'n pruv'o'j'n por vi'a'j asert'o'j, sinjor'o doktor'o?”
”La kondut'o'n de sinjor'o Horálek, kiu ebl'e ĝis la last'a'j tag'o'j antaŭ si'a mort'ig'o ne sci'is pri la ver'a rilat'o de sinjor'o Hor'a al si'a edz'in'o, fin'e est'is sinjor'in'o Horálková mem tiu, kiu konfid'is si'a'n mal'feliĉ'o'n al mi. Nur la spirit'a blind'ec'o de sinjor'o Horálek ebl'ig'is, ke sinjor'o Hor'a mis'uz'is li'a'n mal'bon'a'n financ'a'n situaci'o'n kaj unu li'a'n pek'et'o'n por dev'ig'i sinjor'in'o'n Horálková tim'ant'a'n skandal'o'n kaj sen'honor'ig'o'n de si'a edz'o, ke ŝi prefer'is sav'i la honor'o'n de si'a edz'o antaŭ la publik'o kaj ofer'is si'n mem.”
La emoci'o, kiu'n rezult'ig'is ĉi tiu'j vort'o'j, est'is tuj ĉes'ig'it'a, kiam Hor'a lev'iĝ'int'e de la benk'o de akuz'it'o'j per kelk'e da paŝ'o'j al'proksim'iĝ'is al Kovařík. Star'ant'e kontraŭ Kovařík li al'parol'is li'n emoci'e: ”Ĉio mal'bel'a, kio'n vi parol'is ĉi tie pri Horálek, est'as sen'hont'a mensog'o!”
La emoci'o kulmin'iĝ'is kaj Kovařík ekscit'eg'it'a re'bat'is Hor'a'n: ”Tio'n vi dir'as nun pri Horálek, kiam minac'ant'e per financ'a ruin'ig'o vi dev'ig'ad'is li'a'n edz'in'o'n, ke ŝi — kontraŭ si'a tut'a person'ec'o — sub'met'iĝ'u al vi'a aĉ'a vol'o, tio'n nun dir'as vi, kiu el'uz'is tromp'a'n manipul'ad'o'n de Horálek kun fremd'a'j valor'paper'o'j por — dum Horálek for'vojaĝ'is laŭ vi'a ordon'o pro negoc'a'j afer'o'j — dev'ig'i sinjor'in'o'n Horálková per minac'o, ke vi denunc'os ŝi'a'n edz'o'n, ke ŝi de'nov'e plen'um'u vi'a'n dezir'aĉ'o'n.”
”Horálek neniam defraŭd'is i'o'n, Horálek est'is honor'ind'a hom'o, ĉar li vol'is pag'i si'a'j'n ŝuld'o'j'n.”
”Ver'ŝajn'e tial vi mort'paf'is li'n.”
Post ĉi tiu'j vort'o'j dir'is Hor'a emoci'e, sed klar'e: ”Horálek mort'paf'is si'n mem.”
La silent'o est'is romp'it'a simil'e, kiel la glaci'o en printemp'o per el'bord'iĝ'ant'a akv'o. Van'e la prezid'ant'o admon'eg'is al silent'o, li'a voĉ'o ne est'is aŭd'ebl'a kaj rest'is al li neni'u ali'a rimed'o, ol inter'romp'i la kun'sid'o'n dum dek minut'o'j.
Hor'a, evident'e sen'fort'iĝ'int'a, de'nov'e ek'sid'is sur la benk'o'n de akuz'it'o'j kaj pet'is glas'o'n da akv'o. Li ne kapabl'is met'i la glas'o'n al la buŝ'o, tiel trem'is li'a man'o.
Re'mal'ferm'ant'e la kun'sid'o'n, la prezid'ant'o minac'is, ke tuj li el'ĉambr'ig'os la aŭskult'ant'ar'o'n, se la silent'o eĉ plej mal'mult'e est'os ĝen'at'a: ”Akuz'it'o, jen sinjor'o doktor'o esprim'is kelk'a'j'n asert'o'j'n pri vi'a rilat'o al sinjor'in'o Horálková. Vi defend'as sinjor'o'n Horálek, anstataŭ defend'i vi'n mem. Ĉu vi ne'as la asert'o'j'n de sinjor'o doktor'o Kovařík? Ĉu ĉio okaz'is tiel, kiel li asert'as?”
”Di'o est'as mi'a atest'ant'o, ke mi ne sci'as.”
Hor'a, re'ven'int'e al si'a benk'o, met'is si'a'n vizaĝ'o'n en la man'plat'o'j'n kaj plor'is amar'e.
”Sinjor'o doktor'o, ĉu vi hav'as ebl'e i'a'j'n pruv'o'j'n por vi'a'j asert'o'j?”
”Ĉiu'rilat'e mi apog'as mi'n je sci'ig'o'j de sinjor'in'o Horálková.”
”Post'e vi pov'us ebl'e dir'i al ni, kiam kaj kie ŝi konfes'is tio'n al vi.”
Kovařík rakont'is post'e pri tiu mal'gaj'a vesper'o, kiam li atend'is Mílan, kiel ŝi ven'is tro mal'fru'e kaj kiel ŝi rakont'is ĉio'n al li ĉe Motol.
La prezid'ant'o demand'is de'nov'e Hor'a'n, kiu streĉ'e aŭskult'is, ĉu li vol'as i'o'n al'don'i al la deklar'o'j de Kovařík.
”Kiam tio okaz'is?”
Kovařík tuj respond'is mem: ”La sam'a'n vesper'o'n, kiam vi mort'paf'is en la kort'o la re'viv'ig'it'a'n labor'ist'o'n kaj kiam sinjor'in'o Horálková sufer'is nerv'o'ŝok'o'n.”
Hor'a klin'is la kap'o'n.
”Mi ne sci'as.”
Al la prezid'ant'o ne plaĉ'is la nov'a manier'o de Hor'a, kiu komenc'is ne'i.
”Akuz'it'o, vi'a'j respond'o'j komenc'as reciprok'e kontraŭ'iĝ'i. Ne'ant'e vi ankaŭ nur tro'long'ig'os la afer'o'n. Komenc'e vi konfes'is vi'a'n kulp'o'n kaj postul'is est'i kondamn'it'a; nun subit'e vi asert'as, ke Horálek mort'paf'is si'n mem. Jen sur la tabl'o kuŝ'as la revolver'o, kiu'n vi depon'is en la polic'a gard'ist'ej'o en Košíře. Ĉu est'is mort'paf'it'a per ĝi Horálek?”
”Jes.”
”Ĉu vi mort'paf'is Horálekon?”
”Mi vol'is mort'paf'i Hor'a'n.”
”Sed vi paf'is ja al Horálek, ne al vi!”
”Kompren'ebl'e.”
”Do vi paf'is al Horálek, ne al vi.”
”Al Hor'a.”
”Akuz'it'o, kial nun tia'j konfuz'a'j parol'o'j? Unu'e vi asert'is, ke vi mort'paf'is Horálekon. Post'e vi dir'is, ke Horálek mort'paf'is si'n mem. Post'e vi deklar'is, ke vi vol'is mort'paf'i Hor'a'n, do vi'n mem. Per tia'j babil'aĉ'o'j vi mal'help'as ni'n kaj mal'util'as vi'n mem. Se vi supoz'as, ke ni ne hav'as eĉ unu atest'ant'o'n de la ag'o, post'e konsider'u, ke est'as je ni'a dispon'o vi'a'j deklar'o'j dum la serĉ'esplor'ad'o, deklar'o'j de atest'ant'o'j, vi'a pistol'o, kiu'n vi mem trans'don'is kaj el kiu est'is el'paf'it'a'j du paf'o'j; kugl'o'j trov'it'a'j en la korp'o de la murd'it'o kongru'as kun tiu'j, kiu'j est'is trov'it'a'j en vi'a pistol'o, kaj la atest'ant'o'j pri'skrib'as tut'e konform'e vi'a'j'n rilat'o'j'n al sinjor'in'o Horálková. Ĉu vi ne prefer'us tamen dir'i la ver'o'n al ni?”
”Mi dir'us, sed vi ne kred'os mi'n.”
”Kia naiv'a parol'o. Sinjor'o doktor'o, mi fin'os provizor'e vi'a'n demand'esplor'o'n, sed rest'u afabl'e ĉi tie. Akuz'it'o, dir'u al ni ĉio'n, kiel tio okaz'is; ni ŝat'us sci'i ankaŭ la motiv'o'j'n de vi'a ag'o, ebl'e, ke vi dir'os i'o'n, kio mild'ig'as vi'a'n ag'o'n.”
”Vi ne kred'os mi'n. La afer'o est'as tiel strang'a.”
”Parol'u la ver'o'n kaj oni kred'os vi'n.”
”Mi mem ne sci'as plu, kio est'as ver'a, mi vid'as neniu'n el'ir'ej'o'n kaj mi tim'as, ke mi frenez'iĝ'os pli fru'e, ol vi kondamn'os mi'n. Vi est'us kondamn'ont'a'j mi'n, kiel mi pet'is vi'n, vi est'us neni'o'n rakont'ont'a'j al mi, mi demand'is vi'n pri neni'o.”
”Trankvil'ig'u vi'n per tio, ke vi dir'os la ver'o'n. Se vi dir'os mild'ig'ant'a'j'n cirkonstanc'o'j'n, la asiz'a tribunal'o konsider'os ili'n.”
”Mi pet'as nur, ke est'u ebl'ig'it'e al mi fin'parol'i ĉio'n, kio'n mi vol'as, ke vi prokrast'u la konklud'o'n, se vi aŭd'os afer'o'n, kiu ŝajn'os al vi ne'ebl'a. Mi apog'as mi'n je la atest'o de la ĉe'est'ant'a sinjor'o doktor'o Kovařík, kelk'a'j cirkonstanc'o'j est'as kon'at'a'j de li, kvankam ĝis nun oni parol'is pri ili nek ĉi tie, nek dum la antaŭ'esplor'o.
Tio est'os ankaŭ post'parol'o al la ag'ad'o de Václav Polavskë.
Permes'u afabl'e, ke iom post iom mi pruv'u tio'n, kio'n vi ne kred'os nun.
Efektiv'e mi murd'is defend'ant'e mi'a'n edz'in'o'n kontraŭ hom'o, kiu en'trud'is si'n sur mi'a'n lok'o'n.”
”Mi pet'as, ke la publik'o rest'u kviet'a. Akuz'it'o, ĉu vi vol'as dir'i, ke vi ne pov'is forges'i, ke Horálek anstataŭ'is vi'n? Ke vi ne pov'is edz'iĝ'i kun la pli post'a sinjor'in'o Horálková?”
”Ne tiel. Mi mort'ig'is li'n, por ke li ne for'pren'u mi'a'n laŭ'leĝ'a'n edz'in'o'n de mi.”
”Permes'u, sinjor'in'o Horálková est'is laŭ'leĝ'e edz'in'iĝ'int'a kun si'a edz'o.”
”Jes, kun mi.”
Kelk'a'j vir'in'o'j ek'rid'is per sibl'a'j, histeri'a'j voĉ'o'j. La prezid'ant'o admon'is de'nov'e al kviet'o.
”Mi konjekt'as, ke neni'u el ni kompren'as vi'n. Kio'n vi vol'as dir'i per vi'a'j asert'o'j? Horálek est'as mort'a kaj vi est'as kulp'ig'it'a, ke vi mort'paf'is li'n. Ĉu vi vol'as dir'i al ni, ke li'a edz'in'o est'is ver'dir'e edz'in'iĝ'int'a kun vi kaj nur laŭ'form'e viv'is kun Horálek?”
”Míla est'is laŭ'leĝ'e edz'in'iĝ'int'a kun Horálek kaj mi est'as Horálek.”
”La last'a'n foj'o'n mi admon'as al silent'o kaj invit'as sinjor'o'n inspekt'ist'o'n, kiu star'as ĉe la du'a pord'o, ke li el'konduk'u la sinjor'in'o'n, kiu rid'is. Tem'as pri la sinjor'in'o en ruĝ'a, silk'a ĉapel'o.”
La akuz'it'o rigard'is re'e'n al la el'konduk'at'a vir'in'o kaj menci'is: ”Kiam ŝi trink'is mi'a'n vin'o'n, ŝi ne rid'is tiel.”
Kiam ek'est'is silent'o, la prezid'ant'o demand'is: ”Akuz'it'o, mi pet'as vi'n parol'i tiel, ke vi'a'j deklar'o'j pli'facil'ig'u vi'a'n situaci'o'n, sed ne, ke vi far'u ĉi tie ŝerc'o'j'n, kiu'j ne aparten'as ĉi tie'n.”
”Sinjor'o prezid'ant'o, mi pet'is vi'n, ke vi permes'u al mi fin'parol'i ĉio'n; mi dir'is tuj al vi, ke mal'facil'e vi kred'os mi'n.”
”Mi konfes'as, ke ĝis nun mi ne kompren'as vi'n. Daŭr'ig'u!”
”Por ke vi kompren'u mi'n, ebl'e est'os plej oportun'e, se mi parol'os pri du kompani'an'o'j de la firm'o, pri Hor'a kaj Horálek.
Kiam Horálek re'ven'is el Vieno kaj trov'is si'a'n edz'in'o'n grav'e mal'san'a, li pet'is sinjor'o'n doktor'o'n, ke li rest'u ĉe ŝi ankoraŭ plu. Post kelk'e da tag'o'j mal'varm'iĝ'is la amik'a'j rilat'o'j de la ge'edz'o'j al sinjor'o doktor'o, pli ĝust'e dir'it'e la rilat'o de la edz'o; ĉu ne, sinjor'o doktor'o?
La edz'in'o de Horálek en ia ek'dezir'o pri sincer'ec'o konfes'is i'o'n al si'a edz'o, mal'long'e dir'it'e, ke ŝi ne est'is en la teatr'o, kiel est'is menci'it'e en la gazet'o'j, sed ke ŝi promen'is kun sinjor'o doktor'o Kovařík. Sinjor'o doktor'o rakont'is tio'n jam ĉi tie.
Li alud'is nur, sed ne rakont'is ĝis la fin'o, kio okaz'is dum tiu mal'fru'a vesper'o aŭ pli ĝust'e dir'it'e dum la nokt'o.
Ambaŭ ili far'iĝ'is atest'ant'o'j de eksperiment'o far'it'a de Polavskë por re'don'i viv'o'n al labor'ist'o, mort'ig'it'a pro akcident'o dum dom'konstru'o. Ili observ'is Polavskën rigard'ant'e trans la tomb'ej'a'n mur'o'n. Sinjor'o doktor'o for'konduk'is mi'a'n edz'in'o'n en kamp'o'n kaj li mem ir'is re'e'n al la tomb'ej'o. Tim'em'a'n vir'in'o'n li las'is sol'a en kamp'o kaj, kiam la re'viv'ig'it'a labor'ist'o preter'kur'is, mi'a edz'in'o est'is atak'it'a la unu'a'n foj'o'n de nerv'a kaj kor'a afekci'o'j.
Ĉu tio est'is konven'a, sinjor'o doktor'o, las'i mi'a'n edz'in'o'n sen'help'a'n en terur'o, kiel vi far'is tio'n?”
Kovařík pal'a respond'is: ”Sinjor'in'o'n Horálková! Vi ne ĉe'est'is por kompren'i, kio okaz'is.”
”Vi kompren'os post ne'long'e. Polavskë efektiv'ig'is tie eksperiment'o'n, ke en korp'o'n de mort'a hom'o li trans'plant'is viv'o'n de hund'o, de ni'a gard'hund'o.
Ne rid'et'u, sinjor'o'j. Demand'u sinjor'o'n doktor'o'n, kio'n li vid'is en la tomb'ej'o.
Ĉio'n tio'n rakont'is sinjor'in'o Horálková al si'a edz'o kaj ĉi tiu re'e konfid'is tio'n al Hor'a. La afer'o interes'is ili'n ambaŭ, kio est'as kompren'ebl'a, ĉar Hor'a est'is eĉ arest'it'a pro suspekt'o de ia part'o'pren'o.
Mi dev'as menci'i, ke ĝust'e laŭ instig'o de sinjor'o doktor'o Kovařík est'is organiz'it'a ia observ'a deĵor'o koncern'e Polavskë kaj ke ni altern'is gard'ant'e li'n.
Koncern'e ĉiu'j'n menci'it'a'j'n afer'o'j'n mi apog'as mi'n je atest'o de la ĉe'est'ant'a sinjor'o doktor'o Kovařík.
Pro la menci'it'a mal'varm'iĝ'o de amik'a'j rilat'o'j al sinjor'o doktor'o Hor'a kaj Horálek inter'konsent'is entrepren'i pli'a'j'n esplor'o'j'n je propr'a risk'o. Hazard'e knab'o port'is al ili impost'mark'o'n de la hund'o, kiu'n ili est'is donac'int'a'j al Polavskë. Tio est'is la hund'o, kun kiu Polavskë efektiv'ig'is la eksperiment'o'n en la tomb'ej'o.
Rekt'e ili ek'atak'is Polavskën, ke ili kon'as li'a'n ag'ad'o'n en Košíře kaj denunc'os li'n.
Komenc'e Polavskë est'is konstern'it'a, sed laŭ ni'a'j demand'o'j li konklud'is baldaŭ, ke li'a'j eksperiment'o'j interes'as ni'n pli mult'e, ol ke ni vol'us denunc'i li'n ĉe la aŭtoritat'o'j. Li pet'is, ke ni las'u al li ankoraŭ kelk'e da tag'o'j por eksperiment'o'j, kiu'j neniel koncern'os hom'a'j'n kadavr'o'j'n, ĉar por ĉi tiu last'a eksperiment'o, kiu'n li ŝat'us efektiv'ig'i por pruv'i si'a'n tez'o'n, li bezon'os viv'a'j'n hom'o'j'n.
Lert'e li vek'is ni'a'n sci'vol'o'n far'int'e kelk'a'j'n alud'o'j'n pri la nov'a eksperiment'o, ke Hor'a tuj vol'is konsent'i prokrast'o'n.
Polavskë est'is tre inteligent'a hom'o, en la scienc'o kuraĝ'ul'o, tamen hom'o de bon'a kern'o. Vid'ant'e, ke li'a sekret'o est'as mal'kaŝ'it'a, li ne hezit'is klar'ig'i al ni mult'a'j'n el si'a'j eksperiment'o'j kaj simpl'e dir'it'e li fier'e rakont'is al ni pri rezult'o'j de si'a'j scienc'a'j esplor'o'j.
Est'as kon'at'e, kiu est'as Polavskë; post li'a mal'feliĉ'a mort'o ĉio mal'kaŝ'iĝ'is.
Est'ant'e disĉipl'o de la biologi'a institut'o de profesor'o N., li kuraĝ'is mem plu'konstru'i si'a'n metod'o'n sur la baz'o de sci'o'j akir'it'a'j en la institut'o kaj daŭr'ig'ant'e kuraĝ'e li ating'is la cel'o'n.
Mi menci'os li'a'n hipotez'o'n, kiu'n li klopod'is konfirm'i per si'a'j eksperiment'o'j; mi al'don'as konciz'e, ke li konvink'is mi'n.
Polavskë asert'is: ’Ĉio est'as materi'o. La anim'o ne ekzist'as. La viv'o pere'as, nur la materi'o est'as daŭr'ig'at'a. Ni percept'as la viv'o'n mal'bon'e, ĉar la viv'o est'as neni'o ali'a, ol ia odor'o de materi'o aŭ kolor'o.
Materi'o sen viv'o est'as ebl'a, sed ni ne kapabl'as imag'i viv'o'n sen korp'o, sen materi'o.
Sam'e, kiel est'as ebl'e pren'i odor'o'n de iu flor'o kaj konserv'i ĝi'n aŭ trans'ig'i ĉi tiu'n odor'o'n al ali'a materi'o, sam'e est'as ebl'e trans'plant'i viv'o'n.’ Polavskë uz'is hund'o'j'n por si'a'j eksperiment'o'j. Li dung'ig'is si'n en tomb'ej'o por ebl'ig'i al si la eksperiment'o'j'n. Li sukces'is efektiv'ig'i kelk'a'j'n, al la publik'o est'as kon'at'a'j nur du: re'viv'ig'o de la jun'ul'in'o fin'e de april'o kaj re'viv'ig'o de la labor'ist'o, kiu post'e est'is mort'paf'it'a, kiam li, hav'ant'e en si la viv'o'n de hund'o, al'kur'is bud'o'n, al kiu la koncern'a hund'o est'is kutim'iĝ'int'a. Per tio est'as klar'ig'it'a la boj'ad'o kaj ulul'ad'o kaj la strang'a kondut'o de la re'viv'ig'it'a labor'ist'o.
La last'a eksperiment'o de Polavskë est'is klar'ig'ont'a, ĉu est'as ebl'e ali'ig'i aŭ inter'ŝanĝ'i du viv'o'j'n. Kun hund'o'j ne sukces'is tia eksperiment'o, est'is neces'a ia koncentr'ig'o de objekt'o'j, kiel li dir'is. Li elekt'is jam du knab'o'j'n, kun kiu'j li vol'is far'i la eksperiment'o'n, sed li tim'is, ke li est'as jam observ'at'a, kiu'rilat'e li est'is prav'a.
Tial li lu'pren'is ĉambr'o'n en Motol, kie est'is efektiv'ig'ot'a la eksperiment'o.
Nun mi ven'os jam al la afer'o, kiu'n sinjor'o prezid'ant'o ne kompren'is.
Hor'a en ia gaj'a moment'o, kiu'n Horálek kompren'is nur pli post'e, kiam est'is jam tro mal'fru'e, propon'is si'n, ke li mem sub'met'os si'n al la eksperiment'o. Kaj li provok'is eĉ Horálekon, ke ankaŭ ĉi tiu propon'is si'n. Polavskë akcept'is ili'a'j'n propon'o'j'n kaj efektiv'ig'is la inter'ŝanĝ'o'n de ili'a'j viv'o'j.
Mi konstat'as, ke mi est'as Horálek.”
La prezid'ant'o eĉ ne klopod'is kviet'ig'i la aŭskult'ant'ar'o'n, li flustr'is i'o'n al unu el la juĝ'a'j al'sid'ant'o'j kaj post ne'long'e star'is du inspekt'ist'o'j ĉe la flank'o'j de Hor'a.
Hor'a rid'is amar'e: ”Vi opini'as mi'n frenez'ul'o. Mi est'us feliĉ'a, se vi est'us prav'a'j. Est'is promes'it'e al mi, ke mi rajt'os parol'i ĝis la fin'o. Rest'u do afabl'e pacienc'a'j ankoraŭ mal'long'a'n temp'o'n.
Mi ne sci'as, kiel Polavskë efektiv'ig'is la afer'o'n, ĉar li hipnot'is ni'n.
Kiam ni re'vek'iĝ'is, la ŝanĝ'o ŝajn'is al ni tiel rid'ig'a, ke ni kondut'is kvazaŭ mal'grand'a'j knab'o'j kaj Polavskë dev'is eĉ admon'i ni'n, ke ni ne atent'ig'u la najbar'o'j'n.
Mi dev'as rimark'ig'i, ke est'is inter'konsent'it'e, ke la inter'ŝanĝ'o daŭr'os maksimum'e du'on'a'n hor'o'n kaj ankaŭ Polavskë baldaŭ invit'is ni'n de'nov'e ek'sid'i, por ke li hipnot'u ni'n.
Mi sid'is jam, sed Hor'a, al kiu plaĉ'is en mi'a pli jun'a korp'o, dezir'is ĉiam, ke oni atend'u ankoraŭ. Li pretekst'is, ke est'us dezir'ind'e el'prov'i ankaŭ funkci'o'j'n de la korp'o'j post trans'plant'o de viv'o'j. Li parol'is mult'o'n kaj fin'e li persvad'is ankaŭ mi'n, ke mi konsent'is, ke la inter'ŝanĝ'o daŭr'u ĝis la ven'ont'a tag'o.
Ĉi tiu mi'a konsent'o est'is kompren'ebl'e pek'o, pro kiu mi dev'as pent'i.
En ĉe'est'o de Polavskë ni reciprok'e dev'o'lig'is ni'n, ke ni indulg'os unu la ali'a'n. Por evit'i mis'kompren'o'n — mi est'is ja edz'iĝ'int'a — ni inter'konsent'is, ke ĉi tiu'n nokt'o'n ni rest'os ekster la hejm'o kaj ke ni re'ven'os nur maten'e al Motol, kie Polavskë atend'os ni'n je la ok'a por re'konduk'i ni'n al ni'a pli fru'a stat'o.
Mi konsci'as plen'e la serioz'ec'o'n de la trakt'ad'o en ĉi tiu ĉambr'eg'o, tial mi tim'as, ke mi'a pri'skrib'o de mi'a'j tra'viv'aĵ'o'j pov'us rezult'ig'i ne'konven'a'n — kvankam prav'ig'it'a'n — rid'o'n. Mi ne rakont'os do detal'o'j'n, kvankam mi sci'as, ke oni pov'us pruv'i ili'n per atest'ant'o'j, kiu'j'n oni trov'us eĉ ĉi tie inter la aŭskult'ant'ar'o.
Mis'kompren'o'j, kiu'j lim'is kelk'foj'e kun sen'senc'aĵ'o'j, est'is klar'ig'at'a'j kompren'ebl'e per influ'o de vin'o, ĉar ni kuraĝ'is el'prov'i ni'a'n ŝanĝ'o'n nur tie, kie ne est'as konsider'at'a ĉiu vort'o, sed ĝi'a mon'a fund'o. Ni renkont'is kelk'a'j'n kon'at'o'j'n kaj mi, vok'it'a de sinjor'in'o bon'e kon'at'a en cert'a ĉi tie'a societ'o, est'is eĉ honor'it'a de konfid'o, trans'pren'i i'a'j'n faktur'o'j'n de ŝi'a kudr'ist'in'o. Mi cert'ig'is ŝi'n, ke tem'as pri erar'o kaj pet'is ŝi'n, ke ven'ont'a'n tag'o'n ŝi send'u al mi neniu'j'n faktur'o'j'n. Nur kiam ŝi dir'is al mi kelk'e da ne'atend'it'a'j vort'o'j, kiu'j'n mi ne intenc'is akcept'i je kont'o de Hor'a, mi re'ven'is al Hor'a kaj tiu insult'is mi'n. Li el'pren'is vizit'kart'o'n kun kovert'o el la mon'uj'o, kiu'n jam pli fru'e li est'is el'poŝ'ig'int'a el si'a surtut'o, kiu'n mi hav'is sur mi'a korp'o, skrib'is i'o'n sur la vizit'kart'o'n kaj send'is ĝi'n per kelner'o al la menci'it'a sinjor'in'o.”
La prezid'ant'o rid'et'is, sed la ŝtat'a prokuror'o demand'is: ”Kial vi ne skrib'is tio'n? La sinjor'in'o dev'is ja re'kon'i la man'skrib'o'n de Horálek.”
”Ŝi ne pov'is re'kon'i ĝi'n, ĉar tio est'is man'skrib'o de Hor'a. Ni entrepren'is ja en Motol jam kelk'e de prov'o'j kaj kiel Polavskë antaŭ'vid'is, la man'skrib'o — est'ant'e nur form'o de esprim'o de la viv'o — ne est'is trans'plant'it'a sam'e, kiel la memor'o, mal'am'o kaj, kio'n mi special'e akcent'as, sam'e kiel anim'stat'o, kiu'n oni nom'as inklin'o, simpati'o.
Cert'e vi hav'as ĉi tie i'o'n, kio'n skrib'is Hor'a en la antaŭ'a temp'o; mi pet'as, ke est'u aŭd'at'a la prokur'ist'o sinjor'o Borovička, kiel mal'sam'a'j est'is la man'skrib'o'j de ambaŭ kompani'an'o'j de la firm'o kaj kiel ĉiu el ili hav'is si'a'n karakteriz'a'n sub'skrib'o'n. En bank'entrepren'o la sub'skrib'o hav'as si'a'n signif'o'n. Permes'u, ke mi sub'skrib'u mi'n kaj la sinjor'o prokur'ist'o esplor'u la sub'skrib'o'n.”
Kvankam la ŝtat'a prokuror'o protest'is, la prezid'ant'o al'las'is la prov'o'n kaj Borovička jes'is, ke tiel sub'skrib'is Horálek. Post'e la akuz'it'o skrib'is rapid'e kelk'a'j'n fraz'o'j'n; ankaŭ ĉi tiu'rilat'e deklar'is Borovička, ke tio est'as skrib'manier'o de Horálek.
Sed la ŝtat'a prokuror'o postul'is, ke est'u invit'it'a'j skrib'fak'ul'o'j, kiu postul'o est'is plen'um'it'a.
Sam'temp'e la defend'ant'o de la akuz'it'o propon'is, ke est'u esplor'at'a la anim'stat'o de la akuz'it'o kaj la kun'sid'o est'u tiu'cel'e prokrast'it'a. Post mal'long'a inter'konsil'iĝ'o la tribunal'o rifuz'is ĉi tiu'n propon'o'n, tamen ĝi ven'ig'is fak'ul'o'j'n-psikiatr'o'j'n al la kun'sid'o.
Konsider'ant'e la cirkonstanc'o'n, ke est'is jam tag'mez'o kaj krom'e pro tio, ke la aŭskult'ant'ar'o est'is tre'eg'e emoci'it'a, la prezid'ant'o inter'romp'is la kun'sid'o'n kaj destin'is, ke la post'tag'mez'a kun'sid'o komenc'iĝ'os je la du'a kaj du'on'o.
Post'tag'mez'e est'is far'it'a'j ampleks'a'j aranĝ'o'j, ke en la asiz'a'n ĉambr'eg'o'n est'u en'las'at'a'j nur tiu'j, kiu'j hav'as en'ir'bilet'o'j'n, krom'e ke la ĉambr'eg'o ne est'u tro'plen'ig'it'a, ĉar la tag'mez'a'j ĵurnal'o'j publik'ig'is jam konciz'a'j'n sci'ig'o'j'n pri la unu'a'j hor'o'j de la antaŭ'tag'mez'a kun'sid'o kaj la publik'ig'it'a akuz'o kon'ig'is kelk'a'j'n ne'kon'at'a'j'n detal'o'j'n.
Antaŭ la pun'juĝ'ej'a en'ir'ej'o amas'iĝ'is grand'a ar'o da publik'o, kiu post'tag'mez'e ankoraŭ pli'grand'iĝ'is.
En la asiz'a ĉambr'eg'o ek'sid'is kelk'e da inspekt'ist'o'j inter la aŭskult'ant'ar'o.
La prezid'ant'o mal'ferm'ant'e la kun'sid'o'n admon'is al trankvil'o kaj deklar'is, ke ĉiu'n ĝen'ant'o'n tuj li el'konduk'ig'os. Al fak'ul'o'j-grafolog'o'j li trans'don'is la skrib'aĵ'o'j'n far'it'a'j'n antaŭ'tag'mez'e de la akuz'it'o kaj man'skrib'o'j'n ven'ig'it'a'j'n de la bank'firm'o Hor'a & Ko. Post'e li invit'is la akuz'it'o'n, ke li daŭr'ig'u si'a'j'n deklar'o'j'n.
”En tiu nokt'o ni tra'viv'is ne'atend'it'a'j'n situaci'o'j'n kaj mi konfes'as, ke komenc'e est'is plezur'e por mi, observ'i la hom'o'j'n de ali'a vid'punkt'o ol ĝis nun, ĉar mi ne kutim'iĝ'is ĉi tiu'n nov'a'n kondut'o'n de la hom'o'j rilat'e mi'n, kaj la konsci'o, ke ĉi tiu kondut'o ne koncern'as mi'n, ebl'ig'is al mi observ'i la hom'o'j'n pli fund'e kaj las'i ili'n ag'i laŭ'plaĉ'e.
Tio est'is la unu'a part'o, kiu help'is mi'n el'rev'iĝ'i.
Hom'o'j'n, kiu'j ali'okaz'e ŝajn'is al mi normal'a'j, mi vid'is de mi'a nov'a observ'ist'a vid'punkt'o tiel kompat'ind'a'j pro ili'a pen'ad'o pri mon'o, tiel mal'pur'a'j, tiel sen'karakter'a'j, ke komenc'e mi konjekt'is, ke mi'a'j nov'a'j okul'o'j ebl'e est'as kulp'a'j pri tio. Sed mi medit'is kaj klar'ig'is al mi la afer'o'n ĝust'e per tia ne'spert'ec'o koncern'e ili'a'n abomen'ec'o'n.
Tiel mi ek'kon'is, ke la hom'a'j mask'o'j ĉirkaŭ ni ĉiam est'as ni'a'j fabrik'aĵ'o'j. Ni'a'j pens'o'j est'as tio, kio fals'e desegn'as al ni la mond'o'n ekster ni.
Mi silent'iĝ'is kaj Hor'a en mi'a korp'o mok'is mi'n, ke mi trink'u nur pli mult'e, ke mi digest'os tio'n. Li propon'is, ke li mal'kaŝ'os i'o'n al mi por pli'gaj'ig'i mi'n. Mi dev'is don'i al li mi'a'n honor'vort'o'n kaj li dezir'is, ke mi don'u al li mi'a'n man'o'n: mi don'is al li li'a'n. Li nom'is al mi sinjor'in'o'n, kiu sid'is en societ'o proksim'e al ni vigl'e amuz'iĝ'ant'e, kaj li garanti'is, ke ŝi ven'os al mi en apart'a'n ĉambr'o'n, se kaŝ'e mi vok'ig'os ŝi'n ekster'e'n. Li indik'is al mi ankaŭ sum'o'n, kiu nepr'e ne est'is mal'grand'a.
Kon'ant'e la famili'a'j'n cirkonstanc'o'j'n de la menci'it'a sinjor'in'o, kaj opini'ant'e ŝi'n tut'e honest'a — ŝi inter'rilat'is ja ankaŭ kun mi'a edz'in'o — mi rifuz'is la propon'o'n de Hor'a kaj mal'e mi atent'ig'is li'n, ke por Horálek li trink'as iom tro rapid'e kaj tro mult'e.
En si'a kuraĝ'o li propon'is al mi konvink'i mi'n, kompren'ebl'e je mi'a kont'o, kiel li dir'is. Tio'n mi kompren'ebl'e ne permes'is, mal'e mi minac'is, ke tuj mi for'las'os li'n.
Sed li mok'rid'is mi'n, ke tiel mi nepr'e perd'us la vet'o'n.
Nun mi vid'is, kia mal'agrabl'aĵ'o pov'us rezult'i el ni'a ŝanĝ'o. Sed li obstin'e rest'is ĉe si'a propon'o koncern'e la menci'it'a'n jun'a'n sinjor'in'o'n kaj supoz'is, ke mi opini'as li'n babil'aĉ'ul'o, kiu'rilat'e li est'is prav'a.
Fin'e por ne incit'i li'n ankoraŭ pli mult'e kaj mal'e ĝoj'atend'ant'e — kial mi ne'u tio'n — ke je li'a kont'o mi ricev'os kelk'e da kap'o'frap'o'j, mi far'is, kiel li konsil'is al mi.
Kiam ven'is la menci'it'a sinjor'in'o, je mi'a plej grand'a surpriz'o ŝi ne don'is kap'o'frap'o'n al mi, mal'e laŭ ŝi'a kondut'o mi ek'kon'is, ke ŝi ne renkont'iĝ'as kun Hor'a la unu'a'n foj'o'n, ĉar ŝi supoz'is kompren'ebl'e, ke mi est'as Hor'a.
Ŝi trakt'is mi'n kvazaŭ mal'grand'a knab'in'et'o mal'jun'a'n am'ind'um'ant'o'n kaj babil'et'is tiel, ke mi konstern'iĝ'is; nun terur'ig'is mi'n, kio'n mi far'as. Kaj ŝi demand'is mi'n, kial mi ne plu am'as ŝi'n, ĉu ŝi ne plu plaĉ'os al mi, kaj tuj ŝi hav'is poŝ'tuk'et'o'n ĉe la okul'o'j.
Sinjor'o prezid'ant'o, mi rakont'as plej'ebl'e konciz'e tio'n, kio'n mi konsider'as grav'a por klar'ig'i mi'a'n pli post'a'n kondut'o'n.
Mi cert'ig'is ŝi'n ĝentil'e, sed mal'varm'e, ke plor'o ne help'os ŝi'n. Ŝi vol'is est'i trud'em'a kaj tiam okaz'is io ne'atend'it'a: Kvankam mi ir'is al la menci'it'a kun'ven'o plen'a de abomen'o kaj mal'ŝat'o, mi rimark'is je mi'a surpriz'o, ke mi'a'j man'o'j, mi'a korp'o dezir'as ag'i tut'e ali'e, ol em'is ag'i mi'a vol'o. Ne, tio ne est'is instinkt'o en si'a ver'a substanc'o, tio pov'is est'i jam nur kutim'o de instinkt'o, ĝis inert'o aŭ io simil'a, sed ĉiu'okaz'e tio est'is tre'eg'e ĉagren'a por mi. La korp'o de kvin'dek'jar'a diboĉ'ul'o ne pov'as ja prav'ig'i si'a'n materi'a'n tendenc'o'n per seks'a instinkt'o; tio est'us rid'ind'a.
Sam'moment'e, kiam la sinjor'in'o propon'is si'n al mi — bon'vol'u atent'i tio'n, mi pet'as — en la sam'a moment'o mi ek'sent'is nepr'a'n abomen'o'n rilat'e la korp'o'n, en kiu mi est'is. Por dir'i tio'n mal'long'e: La korp'o, en kiu mi est'is, komenc'is naŭz'i mi'n.
La unu'a'j korp'o'part'o'j, kiu'j'n mi ek'vid'is, est'is kompren'ebl'e la man'o'j. En mi'a emoci'o mi streĉ'is la man'o'j'n for de mi por ne ek'tuŝ'i mi'n per ili. Sed tuj mi re'memor'is, ke mi ne kapabl'as for'met'i la man'o'j'n; emoci'it'a mi frot'is mi'a'n frunt'o'n.
Kaj tiam subit'e ek'naŭz'is mi'n ĉi tiu frunt'o. Mi for'tir'eg'is la man'o'n, la sam'a'n man'o'n, kiu antaŭ ne'long'e naŭz'is mi'n.
Tiel iom post iom tut'e konfuz'iĝ'int'a, mi star'is sen'konsil'a pro abomen'o koncern'e ĉiu'n part'o'n de mi'a nov'a korp'o, sent'ant'e terur'a'n naŭz'o'n pri la korp'o, en kiu mi est'is mal'liber'ig'it'a.
Mi sport'ul'o, kiu ĉiam zorg'is pri si'a ekster'aĵ'o, mi, kiu ĉiam princip'e kultur'is mi'a'n korp'o'n, rimark'is subit'e je mi'a terur'o, en kiel sen'form'a karn'o'bul'eg'o mi est'as en'ferm'it'a. Mi est'is sci'vol'a pri mi mem por ankoraŭ pli mult'e sufer'i kaj vid'i humil'ig'o'n; mi komenc'is ŝir'i la vest'o'j'n de mi'a korp'o.
Re'konsci'ig'is mi'n ek'kri'o de la menci'it'a sinjor'in'o: Mi demand'is ŝi'n: ’Kio okaz'is al vi?’ Ŝi met'is la man'o'n sur si'a'n buŝ'o'n kaj el'spir'is: ’Ho, kiel sovaĝ'a vi est'as hodiaŭ!’ Mi kapt'is ŝi'n je la ŝultr'o kaj tuj ni est'is ĉe la pord'o. Tie mi re'konsci'iĝ'is, re'ven'is al la redingot'o, en'man'ig'is al ŝi paper'bombon'o'j'n, pro kiu'j ver'dir'e ŝi babil'et'is, kaj riverenc'int'e ĝentil'e mi mal'ferm'is la pord'o'n al ŝi.
Neni'u el vi pov'as imag'i, kia turment'o est'is por mi, sur'met'i la redingot'o'n; mi opini'is, ke mi frenez'iĝ'os pro abomen'o. Kvazaŭ ard'ant'a najl'o fiks'iĝ'is en mi'a cerb'o la pens'o: Tia'n potenc'o'n en'hav'as la mon'o de Hor'a! Kaj kio'n cel'is li'a'j donac'o'j al mi'a edz'in'o?
Tuj mi komenc'is kalkul'i kaj labor'i pri ĉiu'j ebl'a'j vari'aĵ'o'j je la tem'o: mi'a edz'in'o. Hor'a kaj mi.
Baldaŭ mi est'is konfuz'it'a, ke mi ek'kred'is tio'n, kio'n mi el'pens'is! Mi kred'is ĉio'n, kio est'is humil'ig'a por mi.
La sol'a hom'o, kiu pov'is don'i klar'ig'o'n al mi, est'is Hor'a. Ho, kio'n mi dir'as, mi eĉ ne dezir'is klar'ig'o'n, mi vol'is simpl'e tuj hav'i Hor'a'n vid’al vid'e. Pel'eg'at'a de suspekt'o kaj de mi'a'j kor'ŝir'a'j imag'o'j mi el'kur'is el la ĉambr'o, sed kun'puŝ'iĝ'int'e kun kelner'o mi re'konsci'iĝ'is.
Mi dir'is al mi: Est'u trankvil'a, ne tro'fervor'iĝ'u, unu'e esplor'u ĉio'n. Tuj mi kombin'is, kiel ili ne'os ĉio'n! Ĝis nun mi hav'is ja nur mi'a'n suspekt'o'n, kiu'n mi kred'is, sed mi bezon'is pruv'o'j'n.
En la koridor'o mi ek'pens'is pri pli'a afer'o: Ĉu ebl'e Hor'a uz'os ĉi tiu'n mi'a'n afer'o'n kun la sinjor'in'o kaj vol'os far'i skandal'o'n al mi mem por hav'i i'a'n motiv'o'n kontraŭ mi?
Mi komenc'is kompren'i, ke mi est'as nun sol'a, ke mi est'as izol'it'a, ke ili est'as du kontraŭ mi.
Per'fort'e mi trankvil'ig'is mi'n, por ke Hor'a neni'o'n rimark'u je mi; mi vol'is lud'i sam'e, kiel ili lud'is.
Hor'a ne est'is plu en la danc'ej'o. Mi konjekt'is, ke li persvad'is mi'n, por ke li pov'u ag'i sam'e. Sed mi ne dub'is, ke Hor'a mis'uz'os mi'a'n korp'o'n. Mi demand'is kelner'o'n, sed ĉi tiu klar'ig'is al mi mi'a'n erar'o'n. Hor'a for'ir'is, sed en mi'a'n orel'o'n li flustr'is, ke li kun'pren'is jun'ul'in'o'n. Ili for'vetur'is per aŭtomobil'o, kiu'n Hor'a mend'is dum mi'a for'est'o. Bedaŭr'ind'e li ne sci'is la numer'o'n, sed ebl'e la pord'ist'o sci'os, kie'n ili for'vetur'is.
La pord'ist'o palpebr'um'aĉ'is kaj diskret'e li sci'ig'is al mi la nom'o'n de la hotel'o. Mi vetur'is tie'n, sed oni ne'is, ke tia par'o est'us al'ven'int'a. Mi deklar'is, ke mi ven'ig'os polic'o'n kaj far'os skandal'o'n. Mi legitim'is mi'n, kompren'ebl'e kvazaŭ Hor'a. Oni konduk'is mi'n en la kontor'o'n, kie oni pet'is mi'n ĝentil'e, ke mi atend'u iom, ke oni rigard'os de'nov'e. Mi deklar'is, ke mi serĉ'as mi'a'n edz'in'o'n, nom'e edz'in'o'n de Hor'a; oni ne kon'is Hor'a'n, mi pov'is do risk'i tio'n.
Post long'a temp'o ven'is la hotel'a direktor'o kaj sen'kulp'ig'is si'n, ke ili re'kon'as la mal'agrabl'a'n situaci'o'n, sed ke la menci'it'a sinjor'o legitim'is si'n kaj mal'e deklar'is mi'a'n asert'o'n erar'a, ke mi konfuz'is la afer'o'n. Sinjor'o Horálek — oni cit'is mi'a'n nom'o'n — laŭ'dir'e est'is tre indign'it'a kaj nun li for'vetur'as el la hotel'o kun si'a edz'in'o. Tiel mi far'is skandal'o'n nur al mi mem.
Mi el'kur'is sur la trotuar'o'n, sed ili est'is jam for. Kio'n mi est'is far'ont'a tiu'n nokt'o'n? Mi tra'kur'is ĉiu'j'n danc'ej'o'j'n unu post la ali'a, mi konjekt'is, ke tamen ebl'e mi trov'os li'n. Mi tra'viv'is seri'o'n da okaz'aĵ'o'j, ĉar mi ne kon'is ĉiu'j'n hom'o'j'n, kiu'j'n kon'is Hor'a kaj mi ne supoz'is, kun kiu'j li diboĉ'is. Mi ŝajn'ig'is do est'i iom ebri'a kaj sincer'e mi kondut'is mal'honest'e je kont'o de Hor'a, se li ne hont'is kondut'i eĉ pli mal'bon'e je mi'a kont'o.
Mi est'us kis'int'a ebri'ul'o'n, kiu'n mi ne kon'is kaj kiu alud'is, ke mi hav'as ruz'a'n kompani'an'o'n, ke mi atent'u, ke li ne for'vetur'u kun'e kun la kas'o. Li menci'is, ke li vid'is li'n en Colorado.
Sed tie oni kon'is ni'n, tie Hor'a permes'is al si kondut'o'n, kiu est'is rakont'ind'a. Mi ek'tim'is, kaj kur'is al Colorado.
Hor'a est'is ebri'eg'a. Ĉirkaŭ si li hav'is ar'o'n da tiel nom'at'a'j danc'ist'in'o'j las'ant'e si'n ovaci'i de ili.
Indign'it'a plej'alt'grad'e mi etend'is mi'a'n pez'a'n, masiv'a'n man'o'n kaj don'is al li vang'o'frap'o'n, nom'e mi don'is la vang'o'frap'o'n per li'a man'o al mi. Pri ĉi tiu paradoks'o mi ek'pens'is ĝust'e, kiam la frap'o jam est'is klak'int'a sur la vang'o'n. Tial mi ek'koler'is tiom, ke mi don'is al mi ankoraŭ unu. Ĉu vi kompren'as? Mi don'is ĝi'n al Hor'a, do al Horálek, mi Horálek kvazaŭ Hor'a.
Sinjor'o prezid'ant'o, konsci'iĝ'ant'e pri ĉi tiu komplik'aĵ'o mi ne sci'is, ĉu mi ricev'is la vang'o'frap'o'n, ĉu li. Imag'u la situaci'o'n. Hor'a tuj kompren'is la nov'a'n stat'o'n kaj klin'int'e si'n al mi, li dir'is impertinent'e: ’Nu, don'u al vi! Vi'a kap'o est'as admir'ind'a, ĝi el'ten'us eĉ pli mult'e.’ Mi ne pov'as rakont'i ĉio'n, kio okaz'is. Hor'a propon'is, ke li bat'os si'n en la kap'o'n per botel'o de ĉampan'a vin'o kaj invit'is la danc'ist'in'o'j'n, ke ili rigard'u ĉi tiu'n spektakl'o'n. Mi protest'is kaj minac'is, ke mi el'romp'os ĉiu'j'n dent'o'j'n al mi, sed je ne'pri'skrib'ebl'a gaj'ec'o de la ĉe'est'ant'o'j li atent'ig'is mi'n, ke mi hav'as art'e'far'it'a'n dent'ar'o'n.
Kiu kapabl'as imag'i, kia'n gust'o'n mi sent'is sur la lang'o?
Mi lev'is mi'n, tio est'as Hor'a'n, kompren'u, Hor'a'n, kiu ebri'ig'is Horálekon, nom'e mi'n, tiom terur'e, kompren'u, mi est'is sobr'a, mi Hor'a, do Horálek.
Mi'a kap'o eĉ nun de'nov'e turn'iĝ'as. Ni ven'is ekster'e'n, mi ŝarĝ'is li'n en aŭtomobil'o'n kaj vetur'ig'is li'n hejm'e'n. En la poŝ'o mi trov'is ŝlos'il'o'n, mi mal'ŝlos'is li'a'n dom'o'n, el'ŝarĝ'is Hor'a'n kaj tren'is li'n en li'a'n hal'o'n.
Kiam mi est'is ŝlos'ant'a li'a'n dom'o'n, kun terur'o mi re'memor'is, ke tiu'n hom'o'n, tiu'n ebri'a'n best'o'n mi dev'as ver'dir'e konduk'i en mi'a'n dom'o'n kaj tie las'i li'n kun mi'a edz'in'o.
Mi medit'is, kio'n mi far'u? Mi ir'is re'e'n, el'tren'is li'n, el'poŝ'ig'is ŝlos'il'o'n el li'a poŝ'o, mal'ŝlos'is mi'a'n dom'o'n kaj tren'is Hor'a'n en mi'a'n manĝ'o'ĉambr'o'n. Li ek'dorm'is sur kanap'o kaj mi gard'is li'n ĝis komenc'is krepusk'iĝ'i. Kaj mi rest'is tie ankoraŭ pli long'e, por gard'i li'n. Kaj kiam mi ek'kon'is, ke la serv'ist'in'o baldaŭ lev'iĝ'os, mi dev'is for'ir'i el mi'a propr'a dom'o kaj las'i tie la ebri'ul'o'n en mi'a aspekt'o.
Mi ne sen'vest'ig'is mi'n en li'a dorm'o'ĉambr'o, sed mi star'is apud la mur'o kaj aŭskult'is, ĉu apud'e ne ek'son'os bru'o. Mi tim'is, kio post'e okaz'us.
Tio pov'as ŝajn'i al vi gaj'a, sed mi ne em'is rid'i, mi ne pov'is ĝis'atend'i la maten'o'n. Apud'e ili vek'iĝ'is, mi aŭd'is, ke oni trov'is Hor'a'n, do mi'n. La orel'o'n mi hav'is tut'e ruĝ'a, kiel mi prem'is ĝi'n al la mur'o.
Sed Hor'a far'iĝ'is prudent'a. Li ŝanĝ'is la vest'o'n kaj antaŭ'tag'mez'e proksim'um'e je la dek'a li el'ir'is; kaj ni est'is prezent'ont'a'j ni'n jam je la ok'a en Motol, kie Vašek atend'is ni'n.
Tuj kiam Hor'a el'ir'is, mi al'iĝ'is.
Li vort-atak'is mi'n: ’Ĉu vi ne pov'is raz'i vi'n? Vi mal'honor'ig'as mi'n. Ĉu vi ne al'kutim'iĝ'is ŝanĝ'i maten'e la vest'o'n? Ĉu vi opini'as, ke mi toler'os, ke vi mal'honor'ig'u mi'n en tiel detru'it'a vest'o?’ Est'ant'e koler'a mi respond'is, ke mi sent'as plezur'o'n, rekompenc'i li'n iel. Ĉu vi sci'as, kio'n li far'is? Li deklar'is, ke li ir'os hejm'e'n, se mi ne parol'os prudent'e.
Mi minac'is, ke tuj mi pun'bat'os li'n. Li grimac'is, ke mi dev'is eĉ mir'i, kiel mal'bel'a'n vizaĝ'o'n mi hav'as. Li dir'is nur: ’Vi merit'us tio'n pro vi'a kondut'o.’ Mi silent'is do kaj rapid'is ŝanĝ'i la vest'o'n. Bon'vol'u ne forges'i, kiel nun, tiel ankaŭ pli post'e, ke ni est'is reciprok'e tre bon'e kon'at'a'j, loĝ'ant'e apud'e ni kon'is reciprok'e ni'a'j'n loĝ'ej'o'j'n kaj unu la kutim'o'j'n de la ali'a.
Mi rapid'is, li ir'is promen'paŝ'e, tiel ni ating'is Motolon proksim'um'e je la dek'unu'a. Polavskë ne ĉe'est'is plu. Do kio'n far'i? Hor'a rigard'is trankvil'e la poŝ'horloĝ'o'n kaj menci'is sek'e, ke mi ir'u sen'prokrast'e en la kontor'o'n, kie atend'is mi'n labor'o, nom'e li'a labor'o.
Mi atent'ig'is li'n, ke mi ne sci'pov'as sub'skrib'i li'a'n nom'o'n. Ni ir'is do kun'e. Interes'a post'tag'mez'a labor'o, dum kiu ni est'is dev'ig'at'a'j parol'i kun kelk'a'j el ni'a'j bon'a'j klient'o'j, ig'is ni'n forges'i part'o'n de la mis'kompren'o. Hor'a konvink'is mi'n, ke Polavskë ver'ŝajn'e ne est'os trov'ebl'a pli fru'e ol vesper'e, kaj krom tio li ne pov'os akompan'i mi'n al Motol; en la bud'o la afer'o vek'us atent'o'n, ke ni dev'as respekt'i kiel ni'n, tiel Polavskën, fin'e ke Polavskën oni tamen arest'os iu'n tag'o'n kaj ke ne est'us agrabl'e por ni, sid'i kun li en mal'liber'ej'o. Fin'fin'e mi konvink'iĝ'is, ke plej oportun'e est'os ir'i de'nov'e al Motol nur maten'e, kiam Polavskë cert'e atend'os ni'n.
Per man'prem'o ni promes'is al ni reciprok'e, ke ambaŭ ni kondut'os bon'mor'e, vesper'e ni ir'os manĝ'i en iu'n ne'kon'at'a'n gast'ej'o'n, kaj en'tut'e, ke ambaŭ ni kondut'os dec'e.
Antaŭ si'a for'ir'o Hor'a atent'ig'is mi'n, ke mi dev'as kun'pren'i mon'o'n; li hav'is neniu'n plu.
Ni kondut'is dec'e, baldaŭ ni ir'is hejm'e'n por dorm'i.
Adiaŭ'ant'e mi atent'ig'is Hor'a'n, ke eĉ plej mal'grand'a'n mal'korekt'aĵ'o'n mi ne toler'os, sed nur la cirkonstanc'o, ke mi'a edz'in'o est'is mal'san'a, trankvil'ig'is mi'n.
Maten'e ni est'is ĝust'a'temp'e en Motol, eĉ antaŭ la ok'a, sed Polavskë ne ĉe'est'is. Mi est'is jam mal'trankvil'a; sed Hor'a kviet'ig'is mi'n, ke mi ne zorg'u sen'kaŭz'e, ĉar mi vid'is ja, kiel prudent'e li kondut'is hieraŭ dum la tut'a tag'o.
Hodiaŭ ni trov'os Polavskën kaj ĉio est'os re'ord'ig'it'a. Kelk'e da temp'o li parol'is al mi kaj mi mir'is pri mi mem, ke tamen mi ne est'as tiel mal'bel'a, mi komenc'is est'i kontent'a pri mi'a ekster'aĵ'o. Mi opini'is, ke la spert'o'j de Hor'a kun mi'a fizik'a person'ec'o ne est'as for'ĵet'ind'a'j. Mi tim'as, ke tiu sen'hont'ul'o opini'is tiam sam'e.
Ni est'is iom sci'vol'a'j; nu, ni hard'iĝ'is iom. Ni ir'is al la bors'o, kie mi efektiv'ig'is kelk'a'j'n ne'neces'a'j'n vend'o'j'n.
Tial Hor'a atent'ig'is mi'n kaŝ'e, ke mi ĉes'u, ĉar mi'a'j spekulaci'o'j kost'os pli mult'e, ol se ni est'us tut'a'n nokt'o'n en Colorado; ver'dir'e li est'is prav'a.
Ni tag'manĝ'is en la Komun'um'a dom'o, kio est'is tre kuraĝ'a, ĉar tie ni est'is kon'at'a'j eĉ al ĉiu seĝ'o.
Mi lud'is do la rol'o'n de milion'ul'o, Hor'a okul'um'is kun vir'in'o'j, ĉiam mi dev'is admon'i li'n.
Post'tag'mez'e li konduk'is mi'n de'nov'e en la kontor'o'n, kie amas'iĝ'is sufiĉ'e da labor'o, ĉar Hor'a ne kapabl'is aranĝ'i afer'o'j'n de mi'a fak'o; li simpl'e ne sci'pov'is tio'n. Mi ordon'is do, transport'i mi'a'j'n fak'a'j'n afer'o'j'n en la ĉambr'o'n de Hor'a kaj tie mi klopod'is mem fin'aranĝ'i ĉio'n.
Hor'a uz'is oportun'a'n moment'o'n por for'ir'i, promes'ant'e, ke li re'ven'os baldaŭ. Sed mi atend'is du hor'o'j'n kaj tim'is, ke li far'os i'a'n mal'honest'aĵ'o'n je mi'a fizik'a kont'o.
Ne okaz'is tiel; li dir'is al mi, ke li est'is en Košíře ĉe Polavskë. Li promes'is al Polavskë du hund'o'j'n por eksperiment'o'j, kvazaŭ por rekompenc'i li'n, ke li efektiv'ig'is tiu'n inter'ŝanĝ'o'n de ni. Sed mi ne vid'is plu i'a'n avantaĝ'o'n en tiu inter'ŝanĝ'o. Fin'e est'is al mi egal'e, kio'n opini'as Hor'a, ĉef'e interes'is mi'n, ke li al'port'is al mi sci'ig'o'n de Polavskë, ke ni ven'u morgaŭ maten'e; mi ek'kon'is laŭ la parol'o'j de Hor'a, ke ankaŭ al Polavskë far'as zorg'o'j'n ni'a long'daŭr'a inter'ŝanĝ'o. La sinjor'o'j sci'as jam, ke Hor'a aĉet'is du dog'o'j'n, tre sovaĝ'a'j'n hund'o'j'n. Mi menci'as, ke Polavskë dezir'is lup'o'hund'o'j'n, kiu'n ras'o'n li konsider'is plej inteligent'a kaj ankaŭ tial, ĉar li efektiv'ig'is jam kun lup'o'hund'o'j kelk'e da eksperiment'o'j, kiu'j kontent'ig'is li'n.
Li dezir'is pri'labor'i la sam'a'n material'o'n.
Ankaŭ tiu'n vesper'o'n Hor'a kondut'is prudent'e, sed nur ĉar mi observ'is li'n ĉiam kaj eĉ por moment'o ne for'ir'is de li. Li far'is ĉio'n ebl'a'n por for'kur'i, ja li plend'is eĉ pri mi'a'j bon'a'j kaj konserv'it'a'j viv'o'fort'o'j; sed neni'o help'is li'n. Mi konduk'is li'n en mi'a'n hejm'o'n kaj, mi konfes'as, mi mem ne kapabl'is ek'dorm'i.
Mi re'memor'is pri kelk'io kaj tim'is pri mi'a edz'in'o. Ŝi komenc'is re'san'iĝ'i kaj de'nov'e ŝi est'is al'log'a kaj iom pli gaj'a. Mal'long'e, dum la tut'a nokt'o mi ne ferm'is eĉ okul'o'n.
Maten'e mi el'ir'is kiel unu'a, est'is bel'eg'a tag'o, do mi promen'is. Fin'e el'ir'is ankaŭ Hor'a kaj mi instig'is li'n rapid'i, por ke ni de'nov'e ne ven'u tro mal'fru'e. Kiam ni proksim'iĝ'is al la brik'far'ej'o, ni ek'vid'is mal'supr'e ar'o'n da hom'o'j, mal'dekstr'e de la bar'ej'o, en kiu star'is la bud'o de Polavskë. Mi ek'pens'is: Kio okaz'is tie? Ni pli'rapid'ig'is ni'a'j'n paŝ'o'j'n, ankaŭ Hor'a est'is ekscit'it'a. Mi rigard'is li'n de la flank'o, li est'is pal'a.
Mi demand'is iu'n hom'o'n, kial la hom'o'j atend'as ĉi tie: Li respond'is mal'long'e: ’Hodiaŭ en la nokt'o hund'o'j dis'ŝir'eg'is Vašek-on!’ Mi ek'ŝancel'iĝ'is, sed Hor'a est'is tiel fort'a, ke li apog'is mi'n. Ni ne ir'is al Motol; ver'dir'e mi ne sci'as, kiel mi ir'is kaj kie'n Hor'a konduk'is mi'n. La krepusk'o ĉirkaŭ'is mi'n kaj mi est'is sen'vol'a. Mi re'konsci'iĝ'is nur en ia gast'ej'et'o en Košíře, mi ne sci'as plu, kie tio est'is. Mi re'memor'as nur, ke Hor'a konsol'is mi'n; li cert'ig'is mi'n, ke la afer'o est'as ripar'ebl'a, ni dev'os nur atend'i iom, ali'a'j akir'os ankaŭ tia'j'n spert'o'j'n, kia'j'n hav'is Polavskë, precip'e, se ni don'os divers'a'j'n klar'ig'o'j'n al ili. Sed mi, mi ne forges'is, ke el la ag'ad'o de Polavskë ni sci'as ver'dir'e neni'o'n, krom la rezult'o'j.
Li konduk'is mi'n al la kontor'o kaj las'is mi'n tie. Li dir'is, ke mi est'as tro emoci'it'a, ke mi ripoz'u kaj atend'u iom. Li ordon'is al'port'i tag'manĝ'o'n al mi kaj — kiel mi ek'sci'is pli post'e — al ni'a'j ofic'ist'o'j li klar'ig'is, ke dum ia spekulaci'o en Vieno mi sufer'is i'a'n perd'o'n, kiu konstern'is mi'n.
Post'tag'mez'e mi re'konsci'iĝ'is iom kaj ek'labor'is por trankvil'iĝ'i. Neni'u ĝen'is mi'n, oni permes'is al neni'u en'ir'i mi'a'n ĉambr'o'n, mi hav'is do neces'a'n trankvil'o'n. Hor'a post'tag'mez'e ne montr'iĝ'is plu kaj proksim'um'e je la kvin'a li telefon'is, ke li vol'as dir'i i'o'n al mi, ke mi ven'u hejm'e'n, proksim'um'e je la sep'a vesper'e.
Mi est'is konstern'it'a kaj eĉ sci'vol'a mi ne est'is, kio'n li vol'as dir'i al mi. Mi sci'is, ke la profit'o'j'n de la pas'int'a kaj de la antaŭ'a'j jar'o'j li hav'as kaŝ'it'a'j ekster'land'e, part'o'n — ja eĉ pli grand'a'n part'o'n — de ili li hav'is en Vieno, kie li efektiv'ig'is per ili sufiĉ'e bon'a'j'n spekulaci'o'j'n.
Hor'a en mi'a korp'o for'vetur'is Vienon.
Kio'n mi est'is far'ont'a? Mi est'is apati'a, mi ir'is dorm'i.
Maten'e la sekv'int'a'n tag'o'n, tio est'as ĵaŭd'e, vek'is mi'n la mastr'um'ant'in'o de Hor'a, nun la mi'a. Mi dorm'is iom pli kviet'e, ĉar almenaŭ Hor'a est'is for kaj mi'a edz'in'o ne est'is do en danĝer'o.
La afer'o est'as strang'a kaj mi tim'as, ke vi ne kompren'as mi'n. Ni ir'ad'is ja kun mi'a edz'in'o tre oft'e danc'i, ni vizit'is societ'o'j'n kaj mi ne est'is ĵaluz'a. Nun kvazaŭ frenez'e mi am'is mi'a'n edz'in'o'n, mi sopir'is ŝi'n, mi vol'is posed'i ŝi'n. Mi medit'is, kiel mi kondut'us nun al ŝi, kiel mi estim'us ĉiu'n moment'o'n de ŝi'a ĉe'est'o. Mi sopir'is tiel frenez'e mi'a'n edz'in'o'n, kiu — se mi rigard'is mi'a'j'n fremd'a'j'n man'o'j'n — ver'dir'e ne plu aparten'is al mi. Fru'maten'e mi ir'is en la kontor'o'n, sed mi sid'is tie kvazaŭ en fajr'o.
Mi fuĝ'is hejm'e'n, sed la hejm'o ne aparten'is plu al mi, mi est'is eks'ig'it'a el ĝi kaj ne sci'is por kiom long'e.
Je tag'mez'o ven'is la polic'o al mi. Kiel mi ek'sci'is pli post'e, send'is ĝi'n al mi mi'a edz'in'o kaj sinjor'o doktor'o Kovařík; fin'e tio ne est'as tiel grav'a. Oni demand'is mi'n, kie mi aĉet'is la hund'o'j'n, kiu'j'n mi donac'is al Polavskë. Kompren'ebl'e oni demand'is mi'n, kial mi donac'is ili'n al li.
Mi est'is en tre ĉagren'a situaci'o, mi forges'is pri'parol'i tio'n kun Hor'a kaj mi tim'is, ke ni dir'os ĉiu i'o'n ali'a'n. Tial mi el'turn'iĝ'ad'is, kiel est'is ebl'e, sed efektiv'e mi en'plekt'iĝ'ad'is.
Se mi est'us sci'int'a almenaŭ, kie Hor'a aĉet'is la hund'o'j'n, sed eĉ tio'n mi ne sci'is. La afer'o fin'iĝ'is tiel, ke oni invit'is mi'n al la komisar'ej'o, kie'n mi est'is ven'ont'a tuj post'tag'mez'e. Mi est'is konvink'it'a, ke oni re'ten'os mi'n tie.
Mi hav'is nov'a'n zorg'o'n, ke mi dev'os las'i la edz'in'o'n ne'kontrol'at'a.
Mi ek'medit'is, kio'n ŝi ebl'e far'as nun, ŝi est'is ja apart'ig'it'a de mi nur per mur'o. Mi aŭskult'is kaj aŭd'is apud'e muzik'o'n, radi'o'n. Mi decid'iĝ'is, ke mi demand'os, ĉu ŝi ebl'e sci'as, kie Hor'a aĉet'is la hund'o'j'n. Ebl'e ni menci'is tio'n dum ŝi'a ĉe'est'o; mi ne sci'is.
La serv'ist'in'o ne vol'is en'las'i mi'n, sed mi sekv'is ŝi'n, ĉar ŝi dir'is, ke ŝi dev'as demand'i, ĉu est'as permes'it'e en'las'i mi'n.
Mi'a gorĝ'o kun'tir'iĝ'is pro amar'ec'o, kiam mi ek'vid'is mi'a'n edz'in'o'n en la brak'o'j de sinjor'o doktor'o Kovařík.”
Kovařík tuj protest'is.
”La esprim'o uz'it'a de mi ne est'is ĝust'e kompren'it'a; vi ten'is ŝi'n en la brak'o'j, sed vi danc'is. Okaz'is jam la du'a'n foj'o'n, ke mi surpriz'is vi'n en mi'a dom'o danc'ant'a dum mi'a for'est'o kun mi'a edz'in'o laŭ radi'o'muzik'o.
Mi est'is surpriz'it'a; mi mem plej alt'grad'e konstern'it'a kaj jen mi'a edz'in'o danc'as kun jun'ul'o. La tiel nom'at'a'j modern'a'j danc'o'j est'as ja tiel volupt'ig'a'j ke — por ne konduk'i mal'dec'e — oni pov'as danc'i ili'n nur publik'e.
Mi ne kapabl'is reg'i mi'n kaj dir'is proksim'um'e jen'o'n: ’Ne koler'u pri mi, ke la du'a'n foj'o'n mi ĝen'as vi'n.’ Aŭ ebl'e iel simil'e mi dir'is tio'n. Forges'int'e mi'a'n ŝanĝ'o'n, mi opini'is tio'n ironi'e. Mi'a edz'in'o re'ag'is kompren'ebl'e je mi'a'j vort'o'j kaj demand'is, kial mi dir'as: la du'a'n foj'o'n. Mi ne pov'is dir'i ĉio'n al ŝi. Mi demand'is pri la nom'o de tiu hom'o, kiu vend'is la hund'o'j'n al mi. Ne'kompren'em'e ŝi rigard'is mi'n kaj ankaŭ sinjor'o doktor'o Kovařík ver'ŝajn'e ne pens'is tro bon'e pri mi.
Mi far'is pli'a'n erar'o'n. Tim'ant'e, ke mi'a edz'in'o rest'os sen'ŝirm'a, se oni arest'os mi'n, mi pet'is ŝi'n, ke ŝi for'vojaĝ'u al ban'lok'o. Ŝi rifuz'is eĉ sufiĉ'e energi'e.
Mi observ'is mi'a'n edz'in'o'n kaj sinjor'o'n doktor'o'n kaj serĉ'is nov'a'n danĝer'o'n. Mi est'is jam tiom terur'ig'it'a, ke mi serĉ'is danĝer'o'n ĉie, ja mi suspekt'is eĉ sinjor'o'n doktor'o'n Kovařík.
Perd'int'e prudent'o'n mi pet'is li'n, ke li ir'u kun mi en la apud'a'n ĉambr'o'n. Mi vol'is for'ig'i li'n ia'manier'e kaj supoz'is, ke tio est'os facil'a afer'o. Fin'e tamen li plen'um'is mi'a'n ripet'it'a'n pet'o'n kaj akompan'is mi'n en la apud'a'n ĉambr'o'n, kie mi propon'is al li mon'o'n por vojaĝ'o ekster'land'e'n. Ebl'e mi dir'is al li ’por stud'vojaĝ'o’, mi ne re'memor'as plu, mi'a kap'o turn'iĝ'is. Sinjor'o doktor'o rifuz'is.
Ŝancel'iĝ'ant'e mi el'ir'is el mi'a propr'a dom'o kaj re'akir'int'e iom da prudent'o mi telegraf'is al Hor'a, ĉar mi sci'is, kie li loĝ'as kutim'e dum si'a'j vizit'o'j en Vieno, ke li re'ven'u sen'prokrast'e.
En la polic'a direkci'o mi ne rest'is, oni ne arest'is mi'n; mi konjekt'as, ke ili mem ne sci'is ankoraŭ, kio'n ili cel'as rilat'e mi'n. Ili invit'is mi'n por la ven'ont'a tag'o maten'e.
Ankaŭ ĉi tiu maten'a demand'esplor'o rest'is sen'rezult'a.
Mi rapid'is hejm'e'n, kie'n jam est'is re'ven'ont'a Hor'a el Vieno. Li re'ven'is kaj tuj li vizit'is mi'n, atak'ant'e mi'n pro tio, ke mi ne sci'is indik'i al li i'a'n grav'a'n motiv'o'n, pro kiu mi telegraf'e re'ven'ig'is li'n.
Mal'e mi klar'ig'is al li la grav'ec'o'n de la situaci'o koncern'e mi'n, ke est'os neces'e klar'ig'i i'o'n, ke mi ne toler'os, ke li loĝ'u plu en mi'a dom'o, ke mi ne intenc'as lud'i i'a'n komedi'o'n en li'a korp'o. Mi dir'is al li tut'a'n seri'o'n da mal'agrabl'aĵ'o'j. Klar'e mi esprim'is, ke mi ne toler'os, ke li viv'u kun mi'a edz'in'o kaj akir'u ŝi'n sub la mask'o de mi'a korp'o. Ebl'e, ke mi kri'is.
Mal'varm'e kaj mok'e li minac'is mi'n: ’Se vi kondut'os tiel, oni met'os vi'n en frenez'ul'ej'o'n.’ Tio est'is vip'il'o, per kiu li post'e vip'is mi'n ĉiam, kiam ajn est'is neces'e tim'ig'i mi'n. Mi est'is sen'pov'a.
Li ne bezon'is deklar'i, ke li ne re'memor'as pri io, li ne sent'is neces'o'n asert'i, ke ne plaĉ'as al li en mi'a korp'o, kaj ne est'is neces'e, ke li rezign'u je mi'a edz'in'o, ĉar mi'a edz'in'o est'is bel'a kaj dezir'ind'a.
Mi antaŭ'vid'is, ke mi ne venk'os, se mi kontraŭ'batal'os li'n rekt'e.
Li for'las'is mi'n atent'ig'ant'e, ke mi ne far'u sen'senc'aĵ'o'j'n kaj klopod'u al'kutim'iĝ'i al mi'a nov'a situaci'o, ke li ne forges'as mi'n, ja eĉ pri'pens'as, kiel far'i mi'a'n situaci'o'n toler'ebl'a.
Li alud'is arogant'e, ke ver'ŝajn'e li ne kapabl'os re'don'i mi'a'n edz'in'o'n al mi, ĉar li supoz'as, ke mi'a edz'in'o hav'as i'a'j'n antipati'o'j'n kontraŭ mi. Li dir'is, ke ni dev'as trankvil'e atend'i i'a'n plu'a'n inter'ven'o'n, kiu ebl'e ven'os.
Li las'is mi'n hejm'e kaj for'vetur'is al Prah'a. Mi ne manĝ'is, mi ne hav'is apetit'o'n. Mi medit'is pri mi'a nov'a situaci'o kaj klopod'is trov'i i'a'n el'ir'ej'o'n.
Mi ek'pens'is, ke ni pov'us likvid'i la kompani'o'n, ĉiu el ni fond'us al si nov'a'n ekzist'ad'o'n, dum ni ne sukces'us re'ven'i en ni'a'j'n propr'a'j'n korp'o'j'n. Mi antaŭ'vid'is, ke la edz'in'o'n mi ne las'os al li; al ĉiu ali'a, nur ne al li.
Plej mult'e sufer'ig'is mi'n ĝust'e la ebl'ec'o, ke mi'a edz'in'o pov'us am'i ĉi tiu'n monstr'o'n, ke ŝi pov'us aparten'i al li. Mi vol'is ŝirm'i ŝi'n kontraŭ humil'ig'o, sen'honor'ig'o, ĉar kio ali'a est'as tio, se tri'a person'o sub mask'o de mi'a korp'o en'trud'as si'n en ni'a'j'n plej delikat'a'j'n intim'aĵ'o'j'n.
Ĉi tiu'n problem'o'n mi nepr'e ne kapabl'is solv'i. Li est'as en mi'a korp'o, do ne tem'us pri pek'o de mi'a edz'in'o.
Ebl'e, ke ne tem'us ankaŭ pri sen'honor'ig'o, se ŝi aparten'us al mi'a korp'o.
Tuj mi rifuz'is ĉi tiu'n opini'o'n, tio est'is mal'honest'aĵ'o; mi ĉes'is rigard'i la korp'o'n de Hor'a kvazaŭ la mi'a'n.
Iom post iom mi vid'is en li simil'ul'o'n, kiu uz'as si'a'n simil'ec'o'n nur por tromp'ad'i ni'n.
Post'tag'mez'e mi ne trov'is Hor'a'n en la kontor'o. Vesper'e li ne ven'is hejm'e'n; mi for'vetur'is de'nov'e al Prah'a kaj serĉ'is li'n. Mi trov'is li'n en Colorado, kie li diboĉ'is en ne'pri'skrib'ebl'a manier'o. Kio'n oni far'is tie, est'is plej abomen'a'j orgi'o'j, kompren'ebl'e en apart'ig'it'a ej'o, ĉar ceter'e ili est'as tie tre dec'a'j kaj ŝat'as konven'a'j'n form'o'j'n.
Li invit'is mi'n, ke mi diboĉ'u kun li. Ne pov'ant'e for'ir'i mi atend'is, ke tamen mi sukces'os log'i li'n ekster'e'n kaj hejm'e'n. Mi konjekt'is ankaŭ, ke mi'a ĉe'est'o ig'os li'n iom prudent'a.
Tiel mi far'iĝ'is fin'e atest'ant'o de ĉiu'j abomen'aĵ'o'j, kiu'j'n far'i mi neniam est'us kuraĝ'int'a sen perd'o de la last'a iom'et'o da respekt'o al mi mem. Hor'a diboĉ'is je kont'o de mi'a korp'o.
Dum la unu'a'j antaŭ'tag'mez'a'j hor'o'j mi vetur'ig'is li'n hejm'e'n komplet'e ebri'a'n.
Kia est'is mi'a anim'stat'o, kiam mi est'is dev'ig'at'a trans'don'i li'n, kvazaŭ mi'n, en tiel abomen'a stat'o al mi'a kar'a edz'in'o, kiu nur antaŭ ne'long'e lev'iĝ'is de la lit'o, kiu pov'is est'i ŝi'a mort'lit'o.
Mi vid'is, kiel mi detru'as ŝi'a'n imag'o'n pri mi, kiel ŝi dev'as plej baldaŭ mal'estim'i mi'n. Mi rimark'is, kiel mi'a kondut'o ŝajn'as tut'e kompren'ebl'a al ŝi post ĉio, post ni'a ĝis'nun'a kviet'a, pac'a kaj dec'a kun'viv'o.
Mal'am'o kresk'ant'a ĝis terur'ig'a'j dimensi'o'j plen'ig'is mi'n kaj la unu'a'n foj'o'n mi ek'pens'is, ke ne rest'os al mi ali'a rimed'o, ol mort'ig'i ĉi tiu'n hom'o'n. Sed kio'n signif'us tio por mi? Ke unu'foj'e por ĉiam mi ferm'us la pord'o'n post mi kvazaŭ post Horálek, kvazaŭ post la edz'o de mi'a edz'in'o kaj, ke ne est'us plu ebl'e re'ven'i kaj konfes'i.
Se mi ne est'us pens'int'a pri ĉi tio, mi est'us mort'ig'int'a li'n jam sabat'e.
Mi rimark'is krom'e, ke mi'a edz'in'o opini'as mi'n kulp'a pri la mizer'a stat'o de Hor'a, pri kiu ŝi supoz'is, ke li est'as mi. Ŝi'a rigard'o est'is plen'a de mal'am'o kaj mal'estim'o. Ŝi ne respond'is al mi kaj mi mal'e est'us ŝat'int'a sur'genu'iĝ'i antaŭ ŝi.
Ne sat'dorm'int'e mi vetur'is al la kontor'o, kie amas'iĝ'is ne'prokrast'ebl'a'j afer'o'j; la mal'zorg'em'o de Hor'a mir'ig'is mi'n.
Sed en la kontor'o kapt'is mi'n ide'o: mi ne kompren'is, kiel mi pov'is tiel long'e ne atent'i ĝi'n. Okaz'as jam tiel.
Kompren'ebl'e de post tiu moment'o mi est'is tuj konvink'it'a, ke Hor'a est'is en Vieno por hav'ig'i mon'o'n al si, respektiv'e, ke li kaŝ'is si'a'n hav'aĵ'o'n transport'int'e ĝi'n ali'lok'e'n, por ke mi ne plu pov'u mal'help'i li'n kaj li est'u ĉiu'flank'e'n liber'a. Li kapabl'is legitim'i si'n per la neces'a'j dokument'o'j, la sub'skrib'o est'is la li'a. Mult'o'n li hav'is cert'e depon'it'a ankaŭ en deviz'o'j. Simpl'e li far'is ord'o'n, por ke neni'o rest'u por mi.
Kun tut'a minac'em'o aper'is antaŭ mi la tim'eg'o, ke li vol'as for'vojaĝ'i kun mi'a edz'in'o.
Mi vetur'is hejm'e'n, li ne est'is tie. Oni dir'is al mi, ke li tag'manĝ'as en la Komun'um'a dom'o. Mi trov'is li'n jam tag'manĝ'int'a en la kaf'ej'o. De tiu moment'o mi al'kroĉ'iĝ'is al li kaj deklar'is, ke mi ne for'las'os li'n plu. Mi est'is li'a ombr'o.
Komenc'e li mok'rid'is mi'n kaj incit'is, aĉet'ad'is divers'a'j'n aĵ'o'j'n al si — kaj mi vid'is kun terur'o, ke li hav'ig'as al si voj'a ̧necesaĵojn. Sur Příkopy li postul'is, ke mi ne mal'help'u li'n plu, ĉar ekzist'as afer'o'j, kiu'j'n mi ne bezon'as vid'i. Li al'don'is, ke tem'as pri ia delikat'aĵ'o, pri iu sinjor'in'o, kiel li dir'is. Mi protest'is, ke li dub'ind'ig'u mi'a'n nom'o'n per si'a'j dub'ind'a'j erotik'aĵ'o'j. Mi postul'is, ke li atend'u, ĝis li re'e est'os en si'a korp'o.
Li sku'is la ŝultr'o'j'n: ’Ĉu mi sci'as, kiel vi mastr'um'as tio'n, kio est'as ankoraŭ mi'a bon'hav'o?’ Ekscit'eg'it'e mi dir'is al li, ke van'e li klopod'as, ĉar mi ne for'las'os li'n plu. Sed mi invit'is li'n al mal'long'a inter'parol'o, kiu ebl'e pov'us rezult'ig'i inter'konsent'o'n.
Tuj li konsent'is, atend'ant'e i'a'n propon'o'n de mi. Mi deklar'is do, ke mi agnosk'os ni'a'n nun'a'n inter'ŝanĝ'o'n, ke inter'temp'e mi neni'o'n entrepren'os, sed kondiĉ'e, ke ni likvid'u la kompani'o'n.
Li est'is agrabl'e surpriz'it'a, sed li imag'is la afer'o'n laŭ si'a manier'o. Li propon'is milion'o'n da kron'o'j al mi, se mi tuj mal'aper'os i'e'n.
Mi klar'ig'is al li li'a'n erar'o'n. Mi vol'is, ke li for'vojaĝ'u ekster'land'e'n kaj mal'e mi propon'is al li, ke mi plu'gvid'os la firm'o'n kaj send'ad'os al li proporci'a'n profit'sum'o'n. Tio cert'e est'is konven'a negoc'o. Mi don'is mi'n por for'ig'i li'n.
Post mal'long'a medit'o li akcept'is mi'a'n propon'o'n.
Ne neces'is io pli'a, ol ke li sub'skrib'u al mi kelk'e da blank'o'dokument'o'j, mi mem est'is plen'ig'ont'a ili'n laŭ'bezon'e. Koncern'e sub'skrib'ad'o'n en pli post'a temp'o ni aranĝ'us jam iel la afer'o'n.
Li est'is eĉ kontent'a kaj deklar'is, ke li ĝoj'as, ke mi trankvil'iĝ'is.
Ni ven'is al la Václav-plac'o kaj tie li intenc'is adiaŭ'i cert'ig'ant'e mi'n pri si'a plej grand'a bon'vol'o; li pretekst'is, ke li dev'as aĉet'i ankoraŭ i'o'n. Ni dis'ir'is do. Sed mi ne ir'is tro long'e kaj ek'pens'is, ĉu mi pov'as fid'i li'n. Mi ir'is do re'e'n kiel ebl'e plej rapid'e kaj post'ir'is li'n sur la mal'dekstr'a flank'o de Václav-plac'o.
Mi konvink'iĝ'is, ke mi est'is prav'a, ne'fid'ant'e li'n. Post kelk'e da minut'o'j mi ek'vid'is li'n; li ne est'is sol'a, brak'o'n en brak'o li konduk'is mi'a'n edz'in'o'n. Mi'a kor'o vol'is ĉes'i bat'i, nigr'a'j cirkl'o'j turn'iĝ'is antaŭ mi'a'j okul'o'j. Tio do est'as tiu alud'it'a delikat'aĵ'o.
Mi perd'is prudent'o'n kaj rapid'e ek'ir'is renkont'e al ili.
Sed antaŭ mi ili en'ir'is kon'at'a'n vend'ej'o'n de vir'in'a tol'aĵ'o.
Mi tim'is en'ir'i post ili. Mi tim'is far'i skandal'o'n dum ĉe'est'o de mi'a edz'in'o. Sed plej mult'e mi tim'is, ke Hor'a arest'ig'us kaj for'vetur'ig'us mi'n al frenez'ul'ej'o.
Mi star'is antaŭ la el'montr'a fenestr'o kaj observ'is, kiel ili aĉet'is tie silk'a'n tol'aĵ'o'n kaj ali'a'j'n vir'in'a'j'n neces'aĵ'o'j'n; sen'pov'e mi rigard'is tra la fenestr'o, kiel li kondut'is kun parvenu'a intim'ec'o kaj kompren'ebl'e kvazaŭ li est'us aĉet'ant'a tia'j'n aĵ'o'j'n jam kelk'a'n foj'o'n kun mi'a edz'in'o.
Li konsil'is ŝi'n klin'iĝ'int'e familiar'e al ŝi kaj en unu moment'o ŝi eĉ frap'is li'n, ke li ne parol'u tro mult'e. Mi rimark'is, kiel li rigard'as en ŝi'a'n dekolt'aĵ'o'n per rigard'o de posed'ant'o. Mi rimark'is, kiel li elekt'is por ŝi hel'verd'a'n kombinaĵ'o'n kudr'it'a'n el mal'pli ol du'dek kvadrat'a'j deci'metr'o'j da silk'o.
Mi furioz'is. Mi tim'is, ke mi frakas'os la vitr'a'n tabul'o'n kaj ek'kri'os en li'a'n vizaĝ'o'n terur'a'n ver'o'n, ke li est'as ŝtel'ist'o, kia ankoraŭ ne nask'iĝ'is en la mond'o. Li ŝtel'is al mi la kor'o'n, li ŝtel'is al mi la edz'in'o'n.
Mi trem'is kvazaŭ tremol'a foli'o, kiam ili el'ir'is, sed kiam mi star'is vid’al vid'e kontraŭ ili, eĉ vort'o'n mi ne kapabl'is prononc'i.
Ŝi prem'is si'n al li kvazaŭ serĉ'ant'e ŝirm'o'n, li rigard'is mi'n mal'estim'e kaj de supr'e, iel grand'sinjor'e, kaj mi ne mort'ig'is li'n tuj, ne, mi salut'is ili'n.
Ili en'ir'is aŭtomobil'o'n kaj for'vetur'is, eĉ ne re'rigard'int'e.
Mi ne re'memor'as, kio'n mi far'is post'e, mi ne re'memor'as, kie mi est'is vesper'e, mi sci'as, ke mi serĉ'is ili'n, sed ke ili ne est'is hejm'e. Mi vetur'ad'is tra Prah'a, tra'serĉ'is gast'ej'o'j'n, mi ne trov'is ili'n. Ver'simil'e ili est'is en iu teatr'o. Mi antaŭ'vid'is kaj konsol'is mi'n per tio, ke ili ne rest'os tro long'e ekster'e. La edz'in'o tamen ankoraŭ ne est'is tut'e san'a kaj dev'is atent'i si'a'n san'stat'o'n.
Ili ven'is proksim'um'e post la dek'unu'a vesper'e.
La revolver'o'n mi hav'is jam prepar'it'a. Kiam ili for'ir'is supr'e'n en la dorm'o'ĉambr'o'n, mi kur'is tra la ĝarden'o al la dom'o. Mi ek'vid'is, ke la serv'ist'in'o prepar'is la lit'o'n por Hor'a mal'supr'e, ke li dorm'os do mal'supr'e. Mi observ'is li'n, ĝis li kuŝ'iĝ'is, kaj ĝis la maten'o mi gard'e'star'is ĉe la fenestr'o.
Kiam la dom'o mal'hel'iĝ'is kaj eĉ ne unu lum'o rest'is en ĝi, mi tim'is, ke mi'a kap'o krev'os, ĉar mi ne vid'is, kio okaz'as en la dom'o, kaj mi'a revolver'o est'is sen'valor'a.
Iel mi ĝis'atend'is la maten'o'n, re'ten'int'e mi'n, ke mi ne turn'u la revolver'o'n kontraŭ mi'n kaj ne mal'long'ig'u mi'a'n sufer'o'n per tio.
Nur la pens'o pri mi'a edz'in'o don'is fort'o'n al mi, ke mi ne far'is tio'n.
La maten'o trankvil'ig'is mi'n iom, mi vid'is, ke Hor'a kuŝ'as mal'supr'e. Mi dir'is al mi: Se li est'us supr'e'n'ir'int'a, li ne est'us re'ven'int'a mal'supr'e'n. La edz'in'o est'is ankoraŭ mal'fort'a, nur tial ver'ŝajn'e ŝi ne permes'is al li dorm'i supr'e.
Mi ek'dorm'is post'e sur kanap'o est'ant'e tut'e el'ĉerp'it'a.
Est'is dimanĉ'o. Bru'eg'o de aŭtomobil'o vek'is mi'n; mi el'kur'is sur balkon'o'n, sed ek'vid'is nur polv'o'n post la aŭtomobil'o.
Mi ne sci'is, kie'n ili for'vetur'is; la serv'ist'in'o ne sci'is tio'n.
Ne demand'u mi'n, kio'n mi far'is; mi ne sci'as tio'n. La mastr'um'ant'in'o ven'ig'is kurac'ist'o'n. Mi opini'as, ke kun riverenc'o'j mi for'send'is li'n, se mi ne est'is mal'ĝentil'a.
Nur aŭtomobil'a signal'o re'konsci'ig'is mi'n. Ili re'ven'is.
Ŝi ruĝ'vang'a kaj kontent'a, li tre kontent'a. El'ir'ant'e el la aŭtomobil'o ili am'e al'rid'et'is unu la ali'a'n.
Mi'a edz'in'o hav'is en la okul'o'j flam'et'o'j'n, kiu'j'n mi bon'e kon'is.
Mi'a edz'in'o hav'is ĉirkaŭ la lip'o'j trajt'o'n, kiu pli fru'e promes'ad'is al mi.
Kaj mi hav'is korp'o'n de kvin'dek'kvin'jar'a volupt'ul'o, diboĉ-kaduk'ul'o.
Mi re'ven'is en la ĉambr'o'n, ĵet'is mi'n sur la plank'o'n, de'ŝir'is vest'o'j'n de la korp'o kaj mord'is mi'a'j'n fingr'o'j'n. Mi sent'is, kiel sen'pov'a mi est'as kaj kiel van'a est'as mi'a klopod'o.
Mi sven'is. Kiam mi re'konsci'iĝ'is est'is sen'bru'e apud'e.
La serv'ist'in'o ne vol'is en'las'i mi'n, ceter'e, kial mi rakont'u tio'n la du'a'n foj'o'n al vi, ĉio est'as ver'o, kio'n jen la atest'ant'in'o, la serv'ist'in'o, rakont'is al vi.
Hor'a el'ĵet'is mi'n kaj per tio est'is fin'it'a la afer'o inter ni.
Mi star'is de'nov'e en la ĝarden'o kaj observ'is ili'n dum la vesper'manĝ'o, ĉiu'j'n ili'a'j'n al'rid'et'o'j'n; mi ne aŭd'is, kio'n ili flustr'is inter si, sed mi'a edz'in'o mild'e for'ŝov'ad'is li'n kaj ŝi'a'j vang'o'j ruĝ'iĝ'is pro hont'o.
Mi vid'is, kiel familiar'e li prem'is ŝi'n al si, kiam ili danc'is.
Mi vid'is tra la fenestr'o, kiel mi'a edz'in'o pro efik'o de la ĉampan'a vin'o moment'o'n post moment'o far'iĝ'is pli gaj'a, pli petol'em'a.
Mi konsol'is mi'n, ke de'nov'e li dorm'os mal'supr'e kaj ŝi supr'e sol'a.
Ne okaz'is tiel.
Ili el'ir'is el la manĝ'o'ĉambr'o, esting'is la lum'o'n kaj post ne'long'e ek'lum'iĝ'is la dorm'o'ĉambr'o en la unu'a etaĝ'o.
Mi al'port'is ŝtup'et'ar'o'n el la kort'o kaj ankoraŭ ĝust'a'temp'e mi est'is supr'e'n'ŝtup'int'a. Mi'a edz'in'o ŝanĝ'is le vest'o'n kaj li star'is flank'e apud la pord'o. Tio est'is ŝi'a kutim'o; ŝi ne permes'is al mi, ke mi ek'tuŝ'u ŝi'n, antaŭ ol ŝi est'is fin'int'a si'a'n nokt'o'tualet'o'n. Mi ek'vid'is piĵam'o'n, kiu'n mi est'is aĉet'int'a al ŝi. Li star'is kaj li'a'j okul'o'j bril'is.
Li ne obe'is kaj far'is salt'o'n.
Sed li ne ating'is ŝi'n.
Mi paf'is, mi ne sci'as kiom'foj'e.”
La akuz'it'o klin'is la kap'o'n kaj ek'silent'is. La aŭskult'ant'ar'o ek'bru'is, ankaŭ la asiz'an'o'j komenc'is inter'parol'i.
Sed ĵus ek'star'is jam la defend'ant'o kaj postul'is, ke la tribunal'o decid'iĝ'u inter'romp'i la kun'sid'o'n, por ke pov'u est'i esplor'at'a la spirit'a stat'o de la akuz'it'o.
La akuz'it'o ek'kri'is: ”Mi protest'as, ke vi far'u frenez'ul'o'n el mi; mi konfes'as, ke mi paf'is, sed vi ne pov'as ne'i, ke mi mort'ig'is mi'a'n korp'o'n.”
Ankaŭ la psikiatr'o'j al'iĝ'is al la propon'o de la defend'ant'o.
La tribunal'o el'ir'is por inter'konsil'iĝ'i kaj post ne'long'e, dum grand'a emoci'o de la publik'o, la prezid'ant'o deklar'is, ke la kun'sid'o est'as inter'romp'at'a por pov'i esplor'i la spirit'a'n stat'o'n de la akuz'it'o.
Ĉi tiu protest'is kaj ne vol'is est'i for'konduk'at'a.
La el'ir'ant'a publik'o plen'ŝtop'is la koridor'o'n. Tiel okaz'is, ke ambaŭ psikiatr'o'j renkont'iĝ'is kun Kovařík.
”Jen ni'a doktor'o Kovařík. Kio'n vi dir'as pri tio? Est'as efektiv'e mir'ig'e, kiel sci'pov'as kombin'i tiu frenez'ul'o. Ankaŭ vi'n li est'us preskaŭ en'plekt'int'a en la afer'o'n; sed ni est'as ja ankoraŭ ĉi tie. Li est'as kompat'ind'a hom'o.”
Kovařík respond'is nur post kelk'a temp'o: ”Li est'as mal'feliĉ'a hom'o.”