Tekst'ar'o de Esperant'o

La sep kapr'id'o'j

Est'is iam mal'jun'a kapr'in'o, kiu hav'is sep id'o'j'n kaj am'is ili'n, kiel ĉiu patr'in'o am'as si'a'j'n infan'o'j'n. Iam ŝi vol'is ir'i en la arb'ar'o'n por al'port'i nutr'aĵ'o'n. Ŝi al'vok'is ĉiu'j'n sep kaj dir'is:

“Kar'a'j infan'o'j, mi ir'as en la arb'ar'o'n, gard'u vi'n bon'e kontraŭ la lup'o; ne en'las'u ĝi'n, ĉar ali'e ĝi manĝ'os vi'n kun haŭt'o kaj har'o'j. La fripon'o oft'e ali'form'ig'as si'n, sed vi tuj re'kon'os ĝi'n per ĝi'a'j nigr'a'j pied'o'j kaj ĝi'a raŭk'a voĉ'o.”

La kapr'id'o'j dir'is:

“Kar'a patri'nj'o, vi pov'as trankvil'e for'ir'i, ni est'os si'n'gard'a'j.”

La patr'in'o ek'blek'is kaj for'ir'is. Baldaŭ iu ek'frap'is la pord'o'n kaj ek'kri'is:

“Mal'ferm'u, kar'a'j infan'o'j, vi'a pa'nj'o al'port'is i'o'n por ĉiu.”

Sed la kapr'id'o'j re'kon'is la lup'o'n per la raŭk'a voĉ'o:

“Ni ne mal'ferm'os,” ili ek'kri'is, “vi ne est'as ni'a patr'in'o, ŝi hav'as delikat'a'n voĉ'o'n, kaj la vi'a est'as raŭk'a, vi est'as la lup'o!”

La lup'o ir'is en butik'o'n kaj aĉet'is grand'a'n pec'o'n da kreto. Ĝi manĝ'is ĝi'n kaj ĝi'a voĉ'o far'iĝ'is delikat'a. Ĝi re'ven'is, frap'is la pord'o'n kaj ek'kri'is:

“Mal'ferm'u kar'a'j infan'o'j, vi'a patr'in'o al'port'is i'o'n por ĉiu.”

Sed ĉar la lup'o met'is si'a'n nigr'a'n pied'o'n en la fenestr'o'n, la infan'o'j re'kon'is ĝi'n kaj dir'is:

“Ni ne mal'ferm'os, ni'a patr'in'o ne hav'as nigr'a'j'n pied'o'j'n, kia'j'n vi: vi est'as la lup'o.”

La lup'o kur'is al bak'ist'o kaj dir'is:

“Mi dolor'ig'is mi'a'n pied'o'n, ŝmir'u ĝi'n per past'o.”

Kiam la bak'ist'o far'is tio'n, la lup'o kur'is al la muel'ist'o kaj dir'is:

“Ŝut'u blank'a'n farun'o'n sur mi'a'n pied'o'n.”

La muel'ist'o pens'is:

“Ĝi vol'as iu'n tromp'i” kaj rifuz'is, sed la lup'o dir'is:

“Se vi ĝi'n ne far'os, mi manĝ'os vi'n.”

La muel'ist'o ek'tim'is kaj blank'ig'is ĝi'a'n pied'o'n. Tia'j est'as la hom'o'j!

La fripon'o ir'is tri'a'n foj'o'n al la pord'o, frap'is ĝi'n kaj dir'is:

“Mal'ferm'u, infan'o'j, jen re'ven'is vi'a kar'a patri'nj'o kaj al'port'is al ĉiu i'o'n el la arb'ar'o.”

La kapr'id'o'j ek'kri'is:

“Antaŭ'e montr'u vi'a'n pied'o'n, ni vol'as vid'i, ĉu vi est'as ni'a kar'a pa'nj'o.”

La lup'o met'is la pied'o'n en la fenestr'o'n. Kiam la kapr'id'o'j vid'is, ke ĝi est'as blank'a, ili kred'is ĉio'n, kio'n la lup'o dir'is, kaj mal'ferm'is la pord'o'n. Sed tiu, kiu en'ir'is, est'is la lup'o. Ili ek'tim'is kaj vol'is si'n kaŝ'i. Unu salt'is sub la tabl'o'n, du'a en la lit'o'n, tri'a en la forn'o'n, kvar'a en la kuir'ej'o'n, kvin'a en la ŝrank'o'n, ses'a sub la lav'uj'o'n, sep'a en la kest'o'n de la horloĝ'o. Sed la lup'o trov'is ĉiu'j'n kaj sen long'a'j konsider'o'j en'glut'is ĉiu'j'n unu post la ali'a; li ne trov'is nur la plej jun'a'n, kiu si'n kaŝ'is en la kest'o'n de la horloĝ'o. La lup'o sat'manĝ'is, for'ir'is, kuŝ'iĝ'is sur verd'a herb'aĵ'o sub arb'o kaj ek'dorm'is.

Baldaŭ la kapr'in'o re'ven'is el la arb'ar'o. Kio'n ŝi ek'vid'is! La pord'o est'is larĝ'e mal'ferm'it'a, la lav'uj'o dis'pec'ig'it'a, la kusen'o'j kaj la kovr'il'o est'is el'tir'it'a'j el la lit'o. Ŝi serĉ'is la infan'o'j'n, sed neni'e trov'is ili'n. Ŝi vok'is ili'n unu post la ali'a per la nom'o, sed neni'u respond'is. Fin'e, kiam ŝi vok'is la plej jun'a'n, ek'son'is delikat'a voĉ'o:

“Kar'a patr'in'o, mi sid'as en la horlogo.”

Ŝi el'tir'is ĝi'n kaj ĝi rakont'is, ke la lup'o ven'is kaj manĝ'is ĉiu'j'n ali'a'j'n. Oni pov'as imag'i, kiel ŝi plor'is si'a'j'n mal'feliĉ'a'j'n infan'o'j'n.

Fin'e ŝi el'ir'is kun si'a ĉagren'o el la dom'o, kaj la plej jun'a kapr'in'o sekv'is ŝi'n. Kiam ŝi ven'is sur la herb'ej'o'n, tie kuŝ'is la lup'o sub arb'o kaj ronk'is tiel, ke la branĉ'o'j trem'is. Ŝi rigard'is ĝi'n de ĉiu'j flank'o'j kaj vid'is, ke io mov'iĝ'as kaj trem'as en ĝi'a ventr'o.

“Di'o mi'a,” ŝi pens'is, “ĉu mi'a'j infan'o'j, kiu'j'n ĝi en'glut'is por vesper'manĝ'o, viv'as ankoraŭ?”

La kapr'id'et'o dev'is kur'i hejm'e'n kaj al'port'i tond'il'o'n, kudr'il'o'n kaj faden'o'j'n. Apenaŭ ŝi ek'tranĉ'is la ventr'eg'o'n de la monstr'o, unu kapr'id'o jam etend'is la kap'o'n ekster'e'n, kaj kiam ŝi daŭr'iĝ'is tranĉ'i, ĉiu'j ses el'salt'is unu post ali'a. Ĉiu'j est'is sen'difekt'a'j, ĉar la avid'a monstr'o en'glut'is ili'n viv'ant'a'j. Grand'a est'is la ĝoj'o! Ili kares'is la am'at'a'n patr'in'o'n kaj danc'is, kiel la tajlor'o, kiu fest'as edz'iĝ'o'n. La kapr'in'o dir'is:

“Ir'u serĉ'i ŝton'o'j'n, ni plen'ig'os per ili la ventr'o'n de la sen'di'a best'o, dum ĝi dorm'as.”

La kapr'id'o'j rapid'e, rapid'e al'tren'is ŝton'o'j'n kaj ŝov'is ili'n en la ventr'o'n de la lup'o. La patr'in'o sen'prokrast'e kun'kudr'is ĝi'n; la lup'o neni'o'n sent'is, eĉ ne mov'iĝ'is.

Kiam la fripon'o fin'e sat'dorm'is, ĝi lev'iĝ'is, kaj ĉar la ŝton'o'j kaŭz'is al ĝi grand'a'n soif'o'n, ĝi ek'ir'is al la put'o: la ŝton'o'j rul'iĝ'is kaj bru'is en ĝi'a ventr'o. La lup'o ek'kri'is:

Ĝi ven'is al la put'o kaj klin'iĝ'is al la akv'o por trink'i. La pez'a'j ŝton'o'j en'tir'is ĝi'n en la akv'o'n kaj ĝi dron'is. Kiam la sep kapr'id'o'j tio'n vid'is, ili al'kur'is, kri'ant'e:

“La lup'o mort'is! la lup'o mort'is” kaj pro ĝoj'o danc'is ĉirkaŭ la put'o.

Reĝ'o ran'o aŭ fer'a Henrik'o

En temp'o jam de long'e pas'int'a, kiam efik'is ankoraŭ sorĉ'ad'o, viv'is reĝ'o. Ĉiu'j li'a'j fil'in'o'j est'is bel'a'j, sed la plej jun'a est'is tiel bel'a, ke eĉ la sun'o, kiu ja vid'is mult'o'n, mir'is, kiam ĝi rigard'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n. Proksim'e de la kastel'o de la reĝ'o star'is grand'a, mal'lum'a arb'ar'o, kaj en la arb'ar'o sub mal'jun'a tili'o est'is put'o. Se la tag'o est'is tre varm'a, la princ'in'o ir'is en la arb'ar'o'n kaj sid'iĝ'is sur la rand'o de la mal'varm'a put'o, kaj se ŝi enu'is, ŝi pren'is or'a'n glob'o'n, ĵet'is supr'e'n kaj kapt'is; tio est'is ŝi'a plej am'at'a lud'o.

Foj'e la or'a glob'o fal'is ne en la etend'it'a'n man'o'n de la reĝ'a fil'in'o, sed ter'e'n kaj rul'iĝ'is rekt'e en la akv'o'n. La knab'in'o sekv'is ĝi'n per la okul'o'j, sed la glob'o mal'aper'is, kaj la put'o est'is tiel profund'a, ke oni ne pov'is vid'i la fund'o'n. Ek'plor'is la princ'in'o, plor'is pli kaj pli laŭt'e, sed ne pov'is konsol'iĝ'i. Kiam ŝi tiel ĉagren'iĝ'is, iu dir'is al ŝi:

“Kio est'as al vi, reĝ'a fil'in'o? Vi tiel kri'as, ke ŝton'o ek'kompat'us vi'n.”

La princ'in'o ĉirkaŭ'rigard'is, de kie ven'as la voĉ'o, fin'e ŝi ek'vid'is ran'o'n, kies mal'bel'a kap'o el'star'is el la akv'o.

“Ah, est'as vi, mal'jun'a kot'ul'o,” ŝi dir'is, “mi plor'as mi'a'n or'a'n glob'o'n, kiu fal'is en la akv'o'n.”

“Trankvil'iĝ'u kaj ne plor'u,” respond'is la ran'o, “mi ĝi'n trov'os, sed kio'n mi ricev'os, se mi re'don'os al vi la lud'il'o'n?”

“Ĉio'n, kio'n vi dezir'os, kar'a ran'o,” ŝi dir'is, “mi'a'j'n vest'o'j'n, perl'o'j'n kaj mult'e'kost'a'j'n ŝton'o'j'n, eĉ la or'a'n kron'o'n, kiu'n mi port'as.”

La ran'o respond'is:

“Mi ne dezir'as vi'a'j'n vest'o'j'n, perl'o'j'n, ŝton'o'j'n mult'e'kost'a'j'n, nek vi'a'n or'a'n kron'o'n; sed se vi ek'am'os mi'n kaj mi far'iĝ'os vi'a amik'o kaj lud'kun'ul'o, se vi konsent'os, ke mi sid'u apud vi ĉe la tabl'o, manĝ'u el vi'a or'a teler'et'o, trink'u el vi'a pokal'et'o kaj dorm'u en vi'a lit'o: se vi tio'n promes'os al mi, mi mal'lev'iĝ'os ĝis la fund'o kaj al'port'os la glob'o'n.”

“Jes, jes,” ŝi dir'is, “mi promes'as al vi ĉio'n, kio'n vi vol'as, se vi nur re'port'os al mi la glob'o'n.”

Sed ŝi pens'is:

“Kio'n babil'as la mal'saĝ'a ran'o! Ĝi ja sid'as en la akv'o kun si'a'j egal'ul'o'j kaj kvak'as, sed ĝi ne pov'as est'i kun'ul'o de la hom'o.”

La ran'o, ricev'int'e la promes'o'n, sub'akv'iĝ'is kaj post moment'o el'naĝ'is kun la glob'o en la buŝ'o kaj ĵet'is la lud'il'o'n sur la herb'o'n. La princ'in'o, ek'vid'int'e la glob'o'n, ek'ĝoj'is, lev'is ĝi'n kaj for'kur'is.

“Atend'u, atend'u,” kri'is la ran'o, “kun'pren'u mi'n, mi ne pov'as kur'i, kiel vi.”

Kio'n help'is al ĝi, ke ĝi kri'is si'a'n kvak kvak tiel laŭt'e, kiel ĝi pov'is! La princ'in'o tut'e ne atent'is, rapid'is hejm'e'n kaj baldaŭ forges'is la mizer'a'n ran'o'n, kiu dev'is re'ven'i en si'a'n put'o'n.

En la sekv'int'a tag'o, kiam la reĝ'a fil'in'o sid'is kun ĉiu'j kort'eg'an'o'j ĉe la tabl'o kaj manĝ'is el si'a or'a teler'et'o, iu sur'ramp'is klak klak la marmor'a'n ŝtup'ar'o'n, kaj ating'int'e la supr'o'n, frap'is la pord'o'n kaj ek'kri'is:

“Princ'in'o plej jun'a, mal'ferm'u al mi!”

Ŝi ek'kur'is por vid'i, kiu est'as ekster'e; ŝi mal'ferm'is: jen sid'as la ran'o.

Ŝi rapid'e bru'ferm'is la pord'o'n kaj tim'e re'sid'iĝ'is ĉe la tabl'o. La reĝ'o bon'e vid'is, ke ŝi'a kor'o fort'e bat'as, kaj dir'is:

“Infan'o mi'a, kio'n vi tim'as, ĉu post la pord'o gigant'o star'as kaj vol'as for'kapt'i vi'n?”

“Ne, ne,” respond'is ŝi, “ne gigant'o, sed abomen'ind'a ran'o.”

“Kio'n ĝi vol'as de vi?”

“Ah, kar'a patr'o, kiam mi hieraŭ sid'is en la arb'ar'o ĉe la put'o kaj lud'is, mi'a or'a glob'o fal'is en la akv'o'n, kaj ĉar mi plor'is kaj larm'is, la ran'o al'port'is ĝi'n al mi. Mi promes'is, ke ĝi est'os mi'a kun'ul'o, ĉar ĝi nepr'e postul'is tio'n. Mi tut'e ne pens'is, ke ĝi pov'as ven'i el si'a akv'o. Nun ĝi est'as mal'antaŭ la pord'o kaj vol'as en'ir'i al mi.”

Dum'e oni re'e ek'frap'is kaj vok'is:

La reĝ'o dir'is:

“Vi dev'as plen'um'i la promes'o'n; ir'u, mal'ferm'u al ĝi.”

Ŝi ir'is kaj mal'ferm'is la pord'o'n; la ran'o en'salt'is kaj sekv'is ŝi'a'j'n paŝ'o'j'n ĝis ŝi'a seĝ'o. Tie ĝi halt'is kaj dir'is:

“Lev'u mi'n sur vi'a'n seĝ'o'n.”

La knab'in'o ŝancel'iĝ'is, ĝis fin'e la patr'o ordon'is tio'n far'i.

Kiam la ran'o est'is sur la seĝ'o, ĝi vol'is lev'iĝ'i sur la tabl'o'n, kaj kiam ĝi jam est'is tie, ĝi dir'is:

“Nun al'ŝov'u al mi vi'a'n or'a'n teler'et'o'n, ni kun'e manĝ'os.”

Ŝi far'is tio'n, sed ĉiu pov'is vid'i, ke ne'volont'e. La ran'o manĝ'is kun apetit'o, al ŝi preskaŭ ĉiu pec'o halt'is en la gorĝ'o. Fin'e ĝi dir'is:

“Mi sat'manĝ'is kaj est'as lac'a, nun port'u mi'n en vi'a'n ĉambr'et'o'n, prepar'u vi'a'n silk'a'n lit'et'o'n, ni kuŝ'iĝ'os por dorm'i.”

La princ'in'o ek'plor'is; ŝi tim'is la mal'varm'a'n ran'o'n, kiu'n ŝi ne kuraĝ'is eĉ ek'tuŝ'i kaj kiu nun vol'is dorm'i en ŝi'a bel'a, pur'a lit'o. Sed la reĝ'o ek'koler'is kaj dir'is:

“Vi ne dev'as mal'estim'i tiu'n, kiu help'is vi'n en mal'feliĉ'o.”

La princ'in'o pren'is la ran'o'n per du fingr'o'j, port'is ĝi'n supr'e'n kaj met'is en angul'o'n. Sed kiam ŝi kuŝ'is en la lit'o, la ran'o al'ramp'is kaj dir'is:

“Mi est'as lac'a, mi vol'as dorm'i kiel vi. Lev'u mi'n, ali'e mi dir'os tio'n al vi'a patr'o.”

La reĝ'a fil'in'o ek'koler'is, ŝi kapt'is la ran'o'n kaj ĵet'is ĝi'n per ĉiu'j fort'o'j al la mur'o:

“Nun vi ĝu'os ripoz'o'n, abomen'ind'a ran'o.”

Sed kiam ĝi fal'is ter'e'n, ĝi ne est'is plu ran'o, sed princ'o kun bel'a'j, gaj'a'j okul'o'j.

Laŭ la vol'o de ŝi'a patr'o li far'iĝ'is ŝi'a kun'ul'o kaj edz'o. Li rakont'is al ŝi, ke mal'bon'a sorĉ'ist'in'o far'is li'n ran'o, ke ŝi sol'a pov'is sav'i li'n kaj ke morgaŭ ili kun'e vetur'os en li'a'n regn'o'n. Post'e ili ek'dorm'is kaj en la sekv'int'a maten'o la sun'o vek'is ili'n. Antaŭ la pord'o jam star'is kaleŝ'o, al kiu est'is jung'it'a'j ok blank'a'j ĉeval'o'j kun strut'a'j plum'o'j sur la kap'o kaj en or'a'j katen'o'j. Mal'antaŭ'e star'is la serv'ist'o de la jun'a reĝ'o ― la fidel'a Henrik'o.

La fidel'a Henrik'o tiel ĉagren'iĝ'is, kiam li'a'n sinjor'o'n oni sorĉ'is ran'o, ke li ĉirkaŭ'is si'a'n kor'o'n per tri fer'a'j ring'eg'o'j, por ke ĝi ne krev'u pro dolor'o kaj mal'ĝoj'o.

Henrik'o help'is la par'o'n sid'iĝ'i en la kaleŝ'o'n; li mem star'iĝ'is mal'antaŭ'e kaj ĝoj'e rigard'is la sav'it'a'n sinjor'o'n. Post iom da temp'o la reĝ'o ek'aŭd'is post si krak'o'n, kvazaŭ io romp'iĝ'is. Li rigard'is post'e'n:

“Vetur'il'o ni'a krev'as!”

Ankoraŭ du'a'n kaj tri'a'n foj'o'n io ek'krak'is dum la vojaĝ'o, kaj la reĝ'a fil'o pens'is, ke la kaleŝ'o romp'iĝ'is, sed tio est'is la ring'eg'o'j, kiu'j de'fal'is de la kor'o de fidel'a Henrik'o, ĉar li'a sinjor'o est'is sav'it'a kaj feliĉ'a.

Feliĉ'a Joĉjo

Joĉjo, serv'int'e sep jar'o'j'n ĉe si'a sinjor'o, dir'is:

“Sinjor'o, mi vol'us re'ven'i al mi'a patr'in'o, sufiĉ'e jam mi serv'is ĉe vi, don'u al mi mi'a'n salajr'o'n.”

La sinjor'o respond'is:

“Vi serv'is al mi fidel'e kaj honest'e. Kia ag'o, tia pag'o,” kaj don'is al li pec'o'n da or'o tiel grand'a'n, kiel li'a kap'o. Joĉjo el'tir'is el la poŝ'o tuk'o'n, en'volv'is la or'o'n, met'is ĝi'n sur la ŝultr'o'j'n kaj ek'ir'is hejm'e'n.

Kiam li ir'is sur la voj'o kaj ĉiam met'is unu pied'o'n antaŭ la ali'a, li ek'vid'is rajd'ant'o'n freŝ'a'n kaj gaj'a'n sur vigl'a ĉeval'o.

“Ah, bon'a afer'o est'as la rajd'ad'o,” dir'is Joĉjo tut'e laŭt'e. “Oni sid'as kvazaŭ sur seĝ'o, ne fal'et'as sur ŝton'o, indulg'as la ŝu'o'j'n kaj sen'pen'e vojaĝ'as.”

La rajd'ant'o, aŭd'int'e tio'n, halt'is kaj ek'kri'is:

“Kial vi pied'ir'as, Joĉjo?”

“Mi est'as dev'ig'at'a. Jen mi port'as pec'o'n hejm'e'n: ĝi est'as or'o, ĝi prem'eg'as mi'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj mi ne pov'as lev'i la kap'o'n.”

“Ĉu vi sci'as?” dir'is la rajd'ant'o, “ni inter'ŝanĝ'u: mi don'os al vi mi'a'n ĉeval'o'n, kaj vi don'u al mi la pec'o'n.”

“Tre volont'e,” dir'is Joĉjo, “sed mi avert'as vi'n, ke vi tren'iĝ'os kun la ŝarg'o.”

La rajd'ant'o salt'is de la ĉeval'o, pren'is la or'o'n, help'is Joĉjon sid'iĝ'i, don'is al li la konduk'il'o'j'n en la man'o'j'n kaj dir'is:

“Se vi vol'os rajd'i rapid'e, klak'u per la lang'o kaj kri'u hop hop!”

Joĉjo est'is tre fier'a, ke li sid'as sur ĉeval'o kaj rajd'as kvazaŭ sinjor'o. Post moment'o li ek'pens'is, ke li pov'as rajd'i pli rapid'e. Li ek'klak'is per la lang'o kaj kri'is hop hop! La ĉeval'o ek'trot'is rapid'e, post kelk'a'j salt'o'j de'ĵet'is si'a'n rajd'ant'o'n en fos'o'n, kiu apart'ig'is la kamp'o'n de la voj'o.

La ĉeval'o est'us for'kur'int'a, sed feliĉ'e kapt'is ĝi'n kamp'ar'an'o, kiu sur la sam'a voj'o konduk'is bov'in'o'n. Joĉjo pen'e lev'is de la ter'o si'a'j'n dolor'a'j'n membr'o'j'n kaj star'iĝ'is re'e sur la pied'o'j. Li est'is koler'a kaj ek'kri'is:

“Mal'saĝ'a afer'o est'as rajd'ad'o, precip'e kiam oni hav'as tia'n ĉeval'aĉ'o'n, kia ĉi tiu, kiu de'ĵet'as vi'n, pro kio oni pov'as romp'i la kol'o'n; neniam plu mi sid'iĝ'os sur ĉeval'o'n. Ali'a afer'o est'as bov'in'o. Oni trankvil'e ir'as post ŝi kaj hav'as ĉiu'tag'e lakt'o'n, buter'o'n kaj fromaĝ'o'n. Kiom mi don'us por hav'i tia'n bov'in'o'n.”

“Se tio tiel plaĉ'as al vi,” dir'is la kamp'ar'an'o, “mi volont'e pren'os inter'ŝanĝ'e la ĉeval'o'n por la bov'in'o.”

Joĉjo konsent'is kun ĝoj'o. La kamp'ar'an'o salt'is sur la ĉeval'o'n kaj for'rajd'is.

Joĉjo trankvil'e pel'is la bov'in'o'n antaŭ si kaj ĝoj'is pro la feliĉ'a inter'ŝanĝ'o.

“Se mi hav'os nur pec'o'n da pan'o, kaj ĝi ne mank'os ja al mi, mi pov'os ĉiam, kiam mi dezir'os, manĝ'i ĝi'n kun buter'o kaj fromaĝ'o; kiam mi soif'os, mi melk'os mi'a'n bov'in'o'n kaj trink'os lakt'o'n. Kio'n plu, mi'a Joĉjo, vi dezir'as?”

Ven'int'e al trink'ej'o, li halt'is, manĝ'is ĉiu'j'n proviz'o'j'n, kiu'j'n li hav'is por tag- kaj vesper'manĝ'o kaj plen'a de ĝoj'o trink'is du'on'glas'o'n da bier'o por la last'a'j mon'er'o'j. Post'e li ek'pel'is la bov'in'o'n al la kamp'ar'o, kie loĝ'is li'a patr'in'o. Ju pli proksim'iĝ'is la tag'mez'o, des pli fort'e brul'ig'is la sun'o. Unu mejl'o'n ankoraŭ la lok'o est'is dezert'a. Est'is tiel varm'eg'e, ke la lang'o de Joĉjo al'glu'iĝ'is pro soif'o al la palat'o.

“Mi hav'as kontraŭ tio rimed'o'n” pens'is Joĉjo “mi melk'os la bov'in'o'n kaj ĝu'os la freŝ'a'n lakt'o'n.”

Li lig'is ŝi'n al sek'a arb'o kaj ne hav'ant'e vaz'o'n sub'met'is si'a'n ĉap'o'n kaj komenc'is melk'i. Van'a'j est'is ĉiu'j li'a'j pen'o'j, ne aper'is eĉ unu gut'o da lakt'o! Li tiel mal'lert'e atak'is la mam'et'o'j'n, ke fin'e la mal'pacienc'a best'o pied'bat'is li'a'n kap'o'n. Joĉjo fal'is sen'konsci'a. Feliĉ'e post moment'o ven'is buĉ'ist'o, kiu vetur'ig'is jun'a'n pork'o'n en puŝ'vetur'il'o.

“Kio okaz'is?” li dir'is kaj help'is la bon'a'n Joĉjon lev'iĝ'i. Joĉjo rakont'is la tut'a'n aventur'o'n. La buĉ'ist'o don'is al li si'a'n botel'o'n kaj dir'is:

“Re'freŝ'ig'u vi'n. La bov'in'o ne don'ad'os lakt'o'n, ŝi est'as mal'jun'a brut'o, ŝi pov'as taŭg'i nur kiel tir'best'o aŭ en buĉ'ej'o.”

“Kiu pov'us tio'n supoz'i,” murmur'is Joĉjo, glat'ig'ant'e la har'o'j'n sur si'a kap'o. “Bon'e est'as, kiam oni pov'as buĉ'i hejm'e tia'n brut'o'n, oni hav'as viand'o'n. Sed mi ne tre am'as bov'aĵ'o'n, ĝi ne est'as sufiĉ'e suk'a. Tia jun'a pork'o est'as ali'a afer'o! Bon'eg'a manĝ'aĵ'o, kaj krom tio la kolbas'o'j.”

“Aŭskult'u, Joĉjo,” dir'is la buĉ'ist'o, “se tio far'os plezur'o'n al vi, mi don'os inter'ŝanĝ'e la pork'o'n por vi'a bov'in'o.”

“Di'o rekompenc'u vi'a'n bon'a'n kor'o'n” dir'is Joĉjo, don'is al li la bov'in'o'n kaj pren'is de la puŝ'vetur'il'o la pork'o'n, lig'int'e ĝi'n per ŝnur'o.

Joĉjo daŭr'ig'is la voj'o'n kaj pens'is, kiel ĉio far'iĝ'as laŭ li'a vol'o; se io mal'agrabl'a okaz'is, tuj ĝi est'is for'ig'at'a. Post iom da temp'o al li al'iĝ'is jun'ul'o, kiu port'is bel'a'n, blank'a'n anser'o'n sub la brak'o. Ili inter'parol'is, kaj Joĉjo rakont'is pri si'a feliĉ'o kaj si'a'j profit'a'j inter'ŝanĝ'o'j. La knab'o dir'is, ke li port'as la anser'o'n al bapt'o'fest'o. “Lev'u ĝi'n,” daŭr'iĝ'is li kaj pren'is la anser'o'n per la flug'il'o'j, “kiel pez'a ĝi est'as, oni ĝi'n gras'ig'is dum ok semajn'o'j. Kiu manĝ'os la rost'aĵ'o'n, al tiu la gras'o flu'os sur la menton'o.”

“Jes,” dir'is Joĉjo, pes'ant'e la bird'o'n per la man'o, “ĝi est'as pez'a, sed ankaŭ mi'a pork'o est'as bel'a ekzempler'o.”

Dum'e la jun'ul'o ĉirkaŭ'rigard'is suspekt'e, balanc'is la kap'o'n kaj fin'e dir'is:

“Aŭskult'u, ne tut'e klar'a est'as la afer'o kun vi'a pork'o. En la kamp'ar'o, tra kiu mi ĵus pas'is, oni ŝtel'is pork'o'n al la estr'o. Mi tim'as, mi tim'as, ke ĝi est'as nun en vi'a posed'o. Hom'o'j dis'kur'is por serĉ'i la ŝtel'int'o'n. Kia skandal'o, se ili trov'os vi'n kun la pork'o: mal'lum'a kav'o atend'as vi'n.”

Ek'tim'is la bon'a Joĉjo.

“Ho Di'o,” li dir'is, “sav'u mi'n, amik'o; vi kon'as la ĉirkaŭ'aĵ'o'n, pren'u mi'a'n pork'o'n kaj las'u al mi vi'a'n anser'o'n.”

“Mi iom risk'as,” respond'is la jun'ul'o, “sed mi ne vol'as est'i kulp'a pri vi'a mal'feliĉ'o.”

Li pren'is la ŝnur'o'n en la man'o'n kaj ek'pel'is rapid'e la pork'o'n sur flank'a'n voj'et'o'n; la bon'a Joĉjo trankvil'iĝ'int'e ir'is hejm'e'n kun la anser'o sub la brak'o.

“Bon'e pri'pens'int'e,” li dir'is al si mem, “mi vid'as, ke mi gajn'is per la inter'ŝanĝ'o: unu'e mi hav'os bon'a'n rost'aĵ'o'n, post'e mult'e da gras'o, kiu gut'os kaj sufiĉ'os por pan'o dum kvar'on'jar'o, fin'e bel'a'j'n blank'a'j'n plum'o'j'n, per kiu'j mi rembur'os kusen'o'n. Komfort'a est'os la dorm'ad'o! Kiel ĝoj'os la patr'in'o.”

Li preter'pas'is la last'a'n kamp'ar'o'n. Tie li renkont'is akr'ig'ist'o'n, kiu kant'is turn'ant'e si'a'n il'o'n:

Joĉjo halt'is kaj rigard'is la labor'o'n; fin'e li ek'parol'is:

“Gaj'e vi labor'as, profit'a do est'as vi'a meti'o?”

“Jes, ĝi don'as or'a'j'n en'spez'o'j'n. Bon'a akr'ig'ist'o, ĉiu'foj'e kiam li met'as man'o'n en la poŝ'o'n, trov'as tie mon'o'n. Sed kie vi aĉet'is la bel'a'n anser'o'n?”

“Mi ĝi'n ne aĉet'is, mi ricev'is ĝi'n inter'ŝanĝ'e por mi'a pork'o.”

“Kaj la pork'o'n?”

“Mi pren'is ĝi'n por bov'in'o.”

“Kaj la bov'in'o'n?”

“Mi ricev'is por ĉeval'o.”

“Kaj la ĉeval'o'n?”

“Por ĝi mi don'is pec'o'n da or'o tiel grand'a'n, kiel mi'a kap'o.”

“Kaj la or'o?”

“Ĝi est'is salajr'o por sep'jar'a serv'ad'o.”

“Por ĉio vi ĉiam trov'is rimed'o'n,” dir'is la akr'iĝ'ist'o. “Se ĉiu'maten'e, kiam vi lev'iĝ'as, mon'o son'us en vi'a poŝ'o, la feliĉ'o est'us vi'a.”

“Kiel tio'n far'i?” dir'is Joĉjo.

“Vi dev'as far'iĝ'i akr'ig'ist'o, kiel mi; oni bezon'as por tio nur ŝton'a'n akr'ig'il'o'n, ĉio ceter'a trov'iĝ'os per si mem. Jen est'as tia il'o, ĝi est'as iom difekt'it'a, sed mi postul'as por ĝi nur vi'a'n anser'o'n! Ĉu vi konsent'as?”

“Kiel vi pov'as demand'i,” respond'is Joĉjo, “mi ja est'os la plej feliĉ'a hom'o sur la ter'o; se mi hav'os mon'o'n ĉiu'foj'e, kiam mi met'os man'o'n en la poŝ'o'n, kio'n mi bezon'os plu?”

Li don'is la anser'o'n al la akr'ig'ist'o kaj ricev'is la akr'ig'il'o'n.

“Nu,” dir'is la ruz'ul'o kaj lev'is ordinar'a'n ŝton'o'n, kuŝ'ant'a'n apud li, “jen pren'u ankaŭ ĉi tiu'n bon'a'n ŝton'o'n, sur kiu vi pov'os bon'e forĝ'i, vi rekt'ig'os sur ĝi kurb'a'j'n najl'o'j'n. Pren'u ĝi'n kaj gard'u bon'e.”

Joĉjo pren'is la ŝton'o'j'n kaj ir'is kun ĝoj'a kor'o; li'a'j okul'o'j bril'is pro kontent'ec'o.

“Mi nask'iĝ'is sub bon'a stel'o,” li dir'is, “ĉio prosper'as al mi.”

Li ek'sent'is lac'iĝ'o'n, ĉar li est'is sur la pied'o'j de la fru'a maten'o; ankaŭ mal'sat'o turment'is li'n, ĉar pro ĝoj'o li konsum'is la tut'a'n proviz'o'n, kiam li ricev'is la bov'in'o'n por la ĉeval'o. Fin'e li nur pen'e paŝ'is kaj ĉiu'moment'e halt'is. La ŝton'o'j terur'e prem'eg'is li'n. Li ne pov'is for'pel'i la pens'o'n, kiel bon'e est'us, se li ne bezon'us port'i ili'n.

Kiel limak'o li al'ramp'is al put'o por ripoz'i tie kaj si'n re'freŝ'ig'i per freŝ'a akv'o. Li si'n'gard'e met'is la ŝton'o'j'n sur la rand'o kaj klin'iĝ'is al la akv'o por trink'i. Mal'atent'e li tuŝ'eg'is ili'n kaj la ŝton'o'j plaŭd’ plaŭd’ fal'is en la put'o'n.

Joĉjo, vid'int'e tio'n, ek'salt'is pro ĝoj'o, ek'genu'is kaj kun larm'o'j en la okul'o'j dank'is Di'o'n por la favor'o, per kiu Li liber'ig'is li'n de la last'a ŝarg'o. Li ne bezon'is riproĉ'i si'n mem kaj ek'kri'is:

“Tiel feliĉ'a hom'o, kiel mi, ne ekzist'as sub la sun'o.” Kun liber'a kor'o kaj sen iu ŝarg'o li ir'is hejm'e'n kaj ven'is al la patr'in'o kun mal'plen'a'j man'o'j.

Haĉjo kaj Grenjo

Apud grand'a arb'ar'o viv'is mal'riĉ'a lign'o'hak'ist'o kun si'a'j edz'in'o kaj du infan'o'j; la knab'et'o est'is nom'at'a Haĉjo, la knab'in'o Grenjo. La lign'o'hak'ist'o ne hav'is mult'o'n por divid'i kaj manĝ'i, kaj foj'e, kiam en la land'o ek'reg'is grand'a kar'ec'o, eĉ la ĉiu'tag'a pan'o ek'mank'is al li. Kiam li vesper'e medit'is pri tio kaj pro ĉagren'o si'n turn'ad'is en la lit'o, li ek'ĝem'is kaj dir'is al si'a edz'in'o:

“Kio'n ni far'os? Kia'manier'e ni nutr'os la infan'o'j'n, se ni mem hav'as neni'o'n?”

“Ĉu vi sci'as,” dir'is la edz'in'o, “ni konduk'os morgaŭ fru'maten'e la infan'o'j'n en la arb'ar'o'n en plej dens'a'n lok'o'n. Ni ek'brul'ig'os fajr'o'n por ili, don'os al ĉiu pec'o'n da pan'o, las'os ili'n sol'a'j kaj re'ven'os al ni'a labor'o. Ili ne trov'os la voj'o'n hejm'e'n kaj ni liber'ig'os ni'n de ili.”

“Ne,” dir'is la edz'o, “tio'n mi ne far'os. Mi'a kor'o ne permes'us al mi las'i la infan'o'j'n sol'a'j en la arb'ar'o; sovaĝ'a'j best'o'j tuj al'kur'us kaj dis'ŝir'us ili'n.”

“Mal'saĝ'ul'o,” dir'is la edz'in'o, “ali'e ni ĉiu'j kvar mort'os pro mal'sat'o, vi jam pov'as rabot'i tabul'o'j'n por la ĉerk'o'j.”

Ŝi tiel turment'is li'n, ke fin'e li konsent'is.

“Domaĝ'o, kia domaĝ'o, mal'feliĉ'a'j infan'o'j” dir'is la lign'o'hak'ist'o.

Ankaŭ la infan'o'j ne pov'is ek'dorm'i pro mal'sat'o kaj aŭd'is, kio'n la du'on'patr'in'o dir'is al la patr'o. Grenjo plor'is mal'dolĉ'a'j'n larm'o'j'n kaj dir'is al Haĉjo:

“Ven'is ni'a fin'o.”

“Trankvil'iĝ'u Grenjo,” respond'is Haĉjo, “ne mal'esper'u, ni trov'os rimed'o'n.”

Kiam la mal'jun'ul'o'j ek'dorm'is, li lev'iĝ'is, si'n vest'is, mal'ferm'is la pord'et'o'n kaj ŝtel'ir'is ekster'e'n. Hel'e lum'is la lun'o, kaj la blank'a'j ŝton'et'o'j, kiu'j kuŝ'is antaŭ la dom'o, bril'is kiel dukat'o'j. Haĉjo klin'iĝ'is kaj kolekt'is tiom da ili, kiom pov'is ten'i li'a poŝ'o. Post'e li re'ven'is en la ĉambr'o'n kaj dir'is al Grenjo:

“Tim'u neni'o'n, kar'a frat'in'et'o, kaj dorm'u trankvil'e. Di'o ne for'las'os ni'n.”

Li re'e kuŝ'iĝ'is kaj ek'dorm'is. Kiam tag'iĝ'is, jam antaŭ la sun'lev'iĝ'o la du'on'patr'in'o vek'is la infan'o'j'n:

“Lev'iĝ'u, mal'diligent'ul'o'j, ni ir'os en la arb'ar'o'n por al'port'i lign'o'n.”

Ŝi don'is al ĉiu pec'et'o'n da pan'o: “Jen por la tag'manĝ'o, sed ne manĝ'u pli fru'e, ĉar vi ricev'os neniom plu.”

Grenjo pren'is la pan'o'n sub la antaŭ'tuk'o'n, ĉar Haĉjo hav'is la ŝton'o'j'n en la poŝ'o. Ĉiu'j ek'ir'is en la arb'ar'o'n. Kiam ili iom ir'is, Haĉjo halt'is, rigard'is mal'antaŭ'e'n al la dom'o kaj post'e sen'ĉes'e si'n turn'is tie'n. La patr'o dir'is:

“Haĉjo, kial vi tie'n rigard'as kaj rest'as mal'antaŭ'e? Ĉes'ig'u kaj ne forges'u pri vi'a'j pied'o'j.”

“Pa'ĉj'o, mi rigard'as mi'a'n blank'a'n katet'o'n, ĝi sid'as sur la tegment'o kaj vol'as dir'i adiaŭ al mi.”

“Mal'saĝ'ul'o,” dir'is la du'on'patr'in'o, “tio ne est'as vi'a katet'o, tio est'as la maten'a sun'o, kiu lum'ig'as la kamen'tub'o'n.”

Sed Haĉjo ne adiaŭ'is la katet'o'n, li ĵet'is la blank'a'j'n ŝton'et'o'j'n ĉiam po unu sur la voj'o'n.

Kiam ili ven'is en la mez'o'n de la arb'ar'o, la patr'o dir'is:

“Kolekt'u lign'o'n, infan'o'j, mi ek'brul'ig'os fajr'o'n, est'as mal'varm'eg'e.”

Haĉjo kaj Grenjo al'port'is verg'aĵ'o'n, tut'a'n mont'et'o'n da ĝi. Oni ek'brul'ig'is ĝi'n, kaj kiam la flam'o'j alt'e brul'is, la du'on'patr'in'o dir'is:

“Kuŝ'iĝ'u, infan'o'j, apud la fajr'o kaj ripoz'u. Ni ir'os en la arb'ar'o'n hak'i. Kiam ni fin'os la labor'o'n, ni re'ven'os kaj kun'pren'os vi'n.”

Haĉjo kaj Grenjo sid'is apud la fajr'o kaj tag'mez'e manĝ'is ĉiu si'a'n pec'o'n da pan'o. La infan'o'j pens'is, ke la patr'o est'as proksim'a, ĉar ili aŭd'is bat'o'j'n de la hak'il'o. Sed tio ne est'is hak'il'o, ĝi est'is branĉ'o, kiu'n li lig'is al sek'a arb'o kaj kiu'n la vent'o ĵet'ad'is en ĉiu'j'n flank'o'j'n.

Ili sid'is tiel long'e, fin'e ili'a'j okul'o'j ferm'iĝ'is pro lac'iĝ'o kaj ili ek'dorm'is. Kiam ili vek'iĝ'is, est'is jam mal'lum'a nokt'o. Grenjo komenc'is plor'i kaj dir'is:

“Kiel ni el'ir'os el la arb'ar'o!” Haĉjo konsol'is ŝi'n:

“Atend'u moment'o'n, la lun'o lev'iĝ'os kaj ni trov'os la voj'o'n.” Kiam lev'iĝ'is la plen'a lun'o, Haĉjo pren'is Grenjon per la man'o kaj ir'is serĉ'ant'e la ŝton'et'o'j'n, kiu'j bril'is kiel nov'a'j arĝent'a'j mon'er'o'j kaj montr'is al ili la voj'o'n. Ili ir'is la tut'a'n nokt'o'n kaj ĉe tag'iĝ'o ven'is al la patr'a dom'o. Ili frap'is la pord'o'n kaj kiam la du'on'patr'in'o ili'n vid'is, ŝi dir'is:

“Mal'bon'a'j infan'o'j, kial vi tiel long'e dorm'is en la arb'ar'o. Ni pens'is, ke vi tut'e ne re'ven'os”.

Sed la patr'o ĝoj'is, ĉar la konscienc'o riproĉ'is li'n, ke li las'is ili'n sol'a'j.

Post ne mult'e da temp'o la mizer'o re'ven'is en la dom'o'n kaj la infan'o'j nokt'e aŭd'is, kiel la patr'in'o parol'as en la lit'o al la patr'o:

“Ĉio jam est'as konsum'it'a, ni hav'as ankoraŭ du'on'o'n da pan'bul'o, kaj post'e... fin'it'a est'as la kant'o. Ni dev'as liber'iĝ'i de la infan'o'j, ni konduk'os ili'n pli profund'e en la arb'ar'o'n, por ke ili ne re'trov'u la voj'o'n; ne ekzist'as ali'a sav'o por ni.”

Grand'a pez'o ek'prem'eg'is la kor'o'n de la patr'o kaj li dir'is:

“Pli bon'e est'us, se vi divid'us kun la infan'o'j vi'a'n last'a'n pec'et'o'n.”

Sed ŝi ne vol'is aŭskult'i kaj riproĉ'is li'n:

“kiu dir'is ‘a’, dev'as dir'i ankaŭ ‘b’; ĉar li ced'is la unu'a'n foj'o'n, li dev'as ced'i ankaŭ nun.”

La infan'o'j ne dorm'is kaj aŭd'is la inter'parol'ad'o'n. Kiam la ge'patr'o'j ek'dorm'is, Haĉjo lev'iĝ'is, vol'is ir'i ekster'e'n kaj kolekt'i ŝton'et'o'j'n, kiel antaŭ'e, sed la patr'in'o ŝlos'is la pord'o'n kaj li ne pov'is el'ir'i. Li konsol'is la frat'in'et'o'n kaj dir'is:

“Ne plor'u, Grenjo, kaj dorm'u trankvil'e. Di'o help'os ni'n.”

Fru'maten'e la patr'in'o ven'is kaj vek'is la infan'o'j'n. Ili ricev'is po pec'o da pan'o, sed ĝi est'is ankoraŭ pli mal'grand'a ol la unu'a'n foj'o'n. Sur la voj'o en la arb'ar'o'n Joĉjo dis'pec'ig'is ĝi'n en la poŝ'o, oft'e halt'is kaj ĵet'is pec'et'o'n ter'e'n.

“Haĉjo, kial vi halt'as,” dir'is la patr'o, “ir'u vi'a'n voj'o'n.”

“Mi rigard'as al mi'a kolomb'et'o, kiu sid'as sur la tegment'o kaj vol'as dir'i adiaŭ al mi,” respond'is Haĉjo.

“Mal'saĝ'ul'o,” dir'is la patr'in'o, “tio ne est'as vi'a kolomb'et'o, tio est'as la maten'a sun'o, kiu lum'ig'as la kamen'tub'o'n.”

Dum'e Haĉjo ĵet'is ĉiu'j'n pec'et'o'j'n unu post la ali'a sur la voj'o'n.

La du'on'patr'in'o konduk'is ili'n ankoraŭ pli profund'e en la arb'ar'o'n, kie ili est'is neniam dum si'a tut'a viv'o. Re'e oni ek'brul'ig'is grand'a'n fajr'o'n, kaj la patr'in'o dir'is:

“Sid'u ĉi tie, infan'o'j, kaj kiam vi est'os lac'a'j, vi iom dorm'u: ni ir'os en la arb'ar'o'n hak'i lign'o'n, kaj vesper'e, kiam ni fin'os la labor'o'n, ni re'ven'os kaj kun'pren'os vi'n.”

Tag'mez'e Grenjo divid'is si'a'n pan'o'n kun Haĉjo, kiu dis'ŝut'is si'a'n pec'o'n sur la voj'o'n. Post'e ili ek'dorm'is kaj vesper'o pas'is, sed neni'u ven'is al la mal'feliĉ'a'j infan'o'j. Ili vek'iĝ'is nur en mal'lum'a nokt'o kaj Haĉjo konsol'is la frat'in'et'o'n per la vort'o'j:

“Atend'u, Grenjo, kiam la lun'o lev'iĝ'os, ni vid'os la pan'a'j'n pec'et'o'j'n; ili montr'os al ni la voj'o'n hejm'e'n.”

Kiam aper'is la lun'o, ili ek'ir'is, sed ili ne trov'is la pec'et'o'j'n, ĉar la mil'o'j da bird'o'j, kiu'j flug'as en la arb'ar'o kaj super la kamp'o'j, manĝ'is la pan'o'n. Haĉjo dir'is al Grenjo:

“Ne tim'u, ni re'trov'os la voj'o'n,” sed ili ne trov'is ĝi'n.

Ili ir'is la tut'a'n nokt'o'n kaj la tut'a'n tag'o'n de la maten'o ĝis la vesper'o, sed ne el'ir'is el la arb'ar'o. Ili est'is tre mal'sat'a'j, ĉar ili manĝ'is nur kelk'e da ber'o'j, kiu'j'n ili trov'is sur la ter'o. Ili est'is tiel lac'a'j, ke la pied'o'j ne vol'is plu port'i ili'n; ili kuŝ'iĝ'is sub arb'o kaj ek'dorm'is.

Est'is jam la tri'a maten'o de la temp'o, kiam ili for'las'is la patr'a'n dom'o'n. Ili re'e ek'ir'is antaŭ'e'n, sed la arb'ar'o est'is pli kaj pli dens'a. Ili est'us pere'int'a'j sen help'o, kiu ven'is al ili.

Tag'mez'e ili ek'vid'is sur branĉ'o bel'a'n neĝ'e'blank'a'n bird'et'o'n, kiu tiel bel'e kant'is, ke la infan'o'j halt'is kaj aŭskult'is. Kiam ĝi fin'is, ĝi ek'sving'is la flug'il'o'j'n kaj flug'is antaŭ la infan'o'j. Ili ir'is post ĝi, ĝis ili ven'is al dom'et'o. La bird'o sid'iĝ'is sur la tegment'o. La infan'o'j proksim'iĝ'is kaj rimark'is, ke la dom'o est'as konstru'it'a el pan'o kaj kovr'it'a per kuk'o'j; la fenestr'o'j est'is el hel'a suker'o.

“Jen bon'a vesper'manĝ'o por ni,” dir'is Haĉjo. “Mi manĝ'os pec'o'n el tegment'o kaj vi, Grenjo, prov'u la fenestr'o'n, ĝi est'as dolĉ'a.”

Haĉjo etend'is la man'o'n kaj de'romp'is pec'et'o'n de la tegment'o, Grenjo star'iĝ'is antaŭ la fenestr'o kaj mord'et'is la vitr'o'n. Subit'e voĉ'o el la dom'o ek'kri'is:

La infan'o'j respond'is:

Kaj ili manĝ'is sen'ĝen'e. Haĉjo, kiu trov'is la tegment'o'n tre bon'gust'a, de'ŝir'is grand'a'n pec'o'n, Grenjo el'puŝ'is tut'a'n rond'a'n fenestr'a'n vitr'o'n kaj manĝ'is ĝi'n kun apetit'o. Subit'e la pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj vir'in'o, mal'jun'a kiel la mond'o, apog'ant'e si'n sur lam'baston'o, el'ir'is el la dom'o. Haĉjo kaj Grenjo tiel ek'tim'is, ke ili el'las'is el la man'o'j, kio'n ili ten'is en ili. La mal'jun'ul'in'o balanc'is la kap'o'n kaj dir'is:

“Kar'a'j infan'o'j, kiu al'konduk'is vi'n ĉi tie'n? En'ir'u kaj rest'u ĉe mi sen'tim'e.”

Ŝi pren'is la infan'o'j'n per la man'o kaj konduk'is ili'n en la dom'et'o'n. Bon'a manĝ'aĵ'o est'is tie prepar'it'a: lakt'o, dolĉ'a'j kuk'o'j, pom'o'j kaj nuks'o'j. Post'e oni stern'is blank'a'n lit'aĵ'o'n; Haĉjo kaj Grenjo kuŝ'iĝ'is en du lit'o'j kaj pens'is, ke ili est'as en la ĉiel'o.

La mal'jun'ul'in'o nur ŝajn'ig'is bon'ec'o'n. Ŝi est'is malic'a sorĉ'ist'in'o, kiu embusk'is al infan'o'j kaj konstru'is la pan'a'n dom'o'n por log'i ili'n. Ĉiu'n infan'o'n, kiu'n ŝi kapt'is, ŝi mort'ig'is, kuir'is kaj manĝ'is. Tio est'is ŝi'a fest'o. La sorĉ'ist'in'o'j hav'as ruĝ'a'j'n okul'o'j'n kaj ne pov'as vid'i mal'proksim'e'n, sed ili hav'as sent'em'a'n flar'ad'o'n, kiel la best'o'j, kaj sent'as, kiam la hom'o'j ven'as. Kiam Haĉjo kaj Grenjo proksim'iĝ'is, ŝi malic'e ek'rid'is kaj dir'is:

“Ili jam est'as mi'a'j. Ili ne for'kur'os, ne, ne!”

Fru'maten'e, antaŭ ol la infan'o'j vek'iĝ'is, ŝi jam est'is sur la pied'o'j kaj rigard'ant'e la bel'a'j'n roz'vang'a'j'n infan'o'j'n en la lit'o'j, ŝi murmur'is al si:

“Bon'gust'a pec'et'o!”

Ŝi kapt'is Haĉjon per si'a'j sek'a'j man'o'j, for'port'is li'n en mal'grand'a'n stal'o'n kaj ferm'is la krad'pord'o'n. Neniel efik'is li'a'j kri'o'j. Post'e ŝi ir'is al Grenjo, sku'is ŝi'n kaj kri'is:

“Lev'iĝ'u! Al'port'u akv'o'n kaj kuir'u i'o'n bon'a'n por vi'a frat'o. Li sid'as en la stal'o kaj dev'as gras'iĝ'i. Kiam li est'os gras'a, mi li'n manĝ'os.”

Grenjo mal'dolĉ'e plor'is, sed van'e; ŝi dev'is far'i, kio'n postul'is la sorĉ'ist'in'o.

Oni kuir'is por Haĉjo plej bon'a'n manĝ'aĵ'o'n, sed Grenjo ricev'is ĉiam nur kankr'a'j'n konk'o'j'n. Ĉiu'maten'e la mal'jun'ul'in'o ir'is en la stal'o'n kaj dir'is:

“Haĉjo, etend'u la fingr'o'j'n, por ke mi palp'u, ĉu vi jam est'as gras'a.”

Sed Haĉjo etend'is al ŝi ost'et'o'n, kaj la mal'jun'ul'in'o, kiu hav'is mal'klar'a'n vid'o'n, ne rimark'is tio'n kaj pens'is, ke ĝi est'as la fingr'o de Haĉjo. Ŝi mir'is, ke li tut'e ne gras'iĝ'as.

Pas'is kvar semajn'o'j, kaj Haĉjo ĉiam rest'is mal'gras'a; la mal'jun'ul'in'o mal'pacienc'iĝ'is kaj ne vol'is plu atend'i:

“Grenjo, Grenjo,” ŝi kri'is, “rapid'e al'port'u akv'o'n, morgaŭ mi buĉ'os Haĉjon, ĉu li est'os gras'a aŭ ne.”

Ah, kiel ĝem'is la mal'feliĉ'a frat'in'et'o, kiam ŝi dev'is port'i akv'o'n, kaj kiel flu'is la larm'o'j sur ŝi'a'j vang'o'j.

“Di'o ni'a,” plor'is ŝi, “kial la sovaĝ'a'j best'o'j ne dis'ŝir'is ni'n en la arb'ar'o! Ni est'us mort'int'a'j kun'e.”

“Ferm'u la buŝ'o'n!” dir'is la sorĉ'ist'in'o, “neni'o help'os vi'n.”

En la sekv'int'a maten'o Grenjo dev'is pend'ig'i kaldron'o'n kun akv'o kaj ek'brul'ig'i sub ĝi fajr'o'n.

“Antaŭ'e ni bak'os pan'o'n,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “mi jam varm'eg'ig'is la forn'o'n kaj kned'is la past'o'n.”

Ŝi al'puŝ'is la mal'feliĉ'a'n Grenjon al la forn'o, el kiu jam el'iĝ'is flam'o'j.

“En'ramp'u,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “kaj rigard'u, ĉu oni jam pov'as en'ŝov'i la pan'o'n!”

Se la knab'in'et'o far'us ĝi'n, la sorĉ'ist'in'o ferm'us la forn'o'n por manĝ'i post'e la bak'it'a'n infan'o'n. Sed Grenjo kompren'is ŝi'a'j'n pens'o'j'n kaj dir'is:

“Mi ne sci'as, kiel tio'n far'i.”

“Mal'saĝ'a anser'o,” dir'is la krim'ul'in'o, “la tru'o est'as grand'a; mi mem pov'us en'ir'i,” kaj ŝi met'is la kap'o'n en la forn'o'n. Grenjo per fort'a puŝ'o en'ig'is ŝi'n profund'e kaj rigl'is la fer'a'n pord'o'n. Terur'e kri'eg'is la sorĉ'ist'in'o, sed Grenjo for'kur'is kaj la sen'di'a sorĉ'ist'in'o mizer'e pere'is.

Grenjo kur'is rekt'e kiel sag'o al Haĉjo, mal'ferm'is la stal'o'n kaj ek'kri'is:

“Haĉjo, ni est'as liber'a'j, la mal'jun'a sorĉ'ist'in'o ne viv'as plu!”

Haĉjo el'salt'is kiel bird'o el kaĝ'o, kiam oni mal'ferm'as al ĝi la pord'o'n. Kiel ĝoj'is la infan'o'j, ĉirkaŭ'pren'is kaj kis'is unu la ali'a'n, kiel ili salt'is! Nun ili ne bezon'is tim'i, ili ir'is en la dom'o'n, kie en ĉiu'j angul'o'j star'is kest'o'j plen'a'j de perl'o'j kaj mult'e'kost'a'j ŝton'o'j.

“Ili est'as ankoraŭ pli bel'a'j ol ŝton'et'o'j,” dir'is Haĉjo kaj plen'ig'is si'a'j'n poŝ'o'j'n. Ankaŭ Grenjo vol'is al'port'i i'o'n hejm'e'n kaj plen'ig'is si'a'n antaŭ'tuk'o'n.

“Sed nun ni ir'u for de ĉi tie por el'ir'i el la sorĉ'arb'ar'o.”

Ili ir'is kelk'a'j'n hor'o'j'n kaj ven'is al grand'a akv'uj'o.

“Ni ne pov'as trans'ir'i,” dir'is Haĉjo, “mi ne vid'as pont'o'n.”

“Nek ŝip'et'o'n,” respond'is Grenjo, “sed jen naĝ'as blank'a anas'o, mi pet'os, ke ŝi help'u ni'n.”

Ŝi vok'is:

La anas'o proksim'iĝ'is, Haĉjo sid'iĝ'is sur ĝi'n kaj pet'is la frat'in'et'o'n sid'iĝ'i apud li.

“Ne,” respond'is Grenjo, “tro pez'e est'os por la anas'et'o; ĝi transport'os ni'n unu post la ali'a.”

La bon'a best'et'o tio'n far'is kaj la infan'o'j trans'vetur'is feliĉ'e. Kiam ili ir'is iom da temp'o, la arb'ar'o ŝajn'is al ili pli kaj pli kon'at'a, kaj fin'e ili ek'vid'is de mal'proksim'e la patr'a'n dom'o'n. Ili ek'kur'is galop'e, si'n ĵet'is en la ĉambr'o'n kaj fal'is sur la patr'a'n brust'o'n. De la temp'o, kiam la lign'o'hak'ist'o for'las'is la infan'o'j'n en la arb'ar'o, li ne ĝu'is eĉ unu trankvil'a'n tag'o'n; la du'on'patr'in'o mort'is. Grenjo mal'plen'ig'is si'a'n antaŭ'tuk'o'n kaj la dis'ŝut'it'a'j perl'o'j kaj mult'e'kost'a'j ŝton'o'j salt'is en la ĉambr'o; Haĉjo ĵet'is el si'a poŝ'o unu plen'man'o'n post ali'a. La mizer'o fin'iĝ'is kaj ili ĝoj'e viv'is kun'e.

Neĝ'ul'in'o

Tio okaz'is iam en la mez'o de vintr'o. La neĝ'a'j flok'o'j fal'is de la ĉiel'o kvazaŭ plum'o'j. Reĝ'in'o sid'is ĉe fenestr'o, kiu hav'is nigr'a'n ebon'a'n kadr'o'n, kaj kudr'is. Ŝi lev'is la okul'o'j'n, ek'rigard'is la ĉiel'o'n kaj en la sam'a moment'o ŝi pik'is si'a'n fingr'o'n per la kudr'il'o. Tri sang'a'j gut'o'j fal'is sur la neĝ'o'n. La ruĝ'o tiel bel'e kontrast'is la blank'a'n neĝ'o'n, ke ŝi pens'is:

“Se mi hav'us infan'o'n tiel blank'a'n kiel la neĝ'o, tiel ruĝ'a'n kiel la sang'o kaj tiel nigr'a'n kiel la lign'o de la kadr'o!”

Baldaŭ post'e Di'o send'is al ŝi fil'in'et'o'n, kiu est'is tiel blank'a kiel neĝ'o, tiel ruĝ'a kiel sang'o, kaj tiel nigr'a'har'a kiel ebon'o. Oni nom'is ŝi'n Neĝ'ul'in'o. Tuj kiam nask'iĝ'is la infan'o, la reĝ'in'o mort'is.

Post unu jar'o la reĝ'o pren'is ali'a'n edz'in'o'n. Ŝi est'is bel'a vir'in'o, sed fier'a kaj mal'modest'a. Ŝi ne pov'is toler'i, ke iu super'as ŝi'n en bel'ec'o. Ŝi hav'is mirakl'a'n spegul'o'n. Ĉiu'foj'e kiam ŝi ek'star'is antaŭ ĝi kaj demand'is:

ĝi respond'is:

Tiam ŝi est'is kontent'a, ĉar ŝi sci'is, ke la spegul'o dir'as la ver'o'n.

Neĝ'ul'in'o kresk'is kaj far'iĝ'is pli kaj pli bel'a. Kiam ŝi est'is sep'jar'a, ŝi est'is tiel bel'a, kiel la hel'a tag'o, pli bel'a ol la reĝ'in'o mem. Kiam ĉi tiu demand'is foj'e si'a'n spegul'o'n:

ĝi respond'is:

La reĝ'in'o ek'tim'is kaj far'iĝ'is flav'a kaj verd'a pro envi'o. De ĉi tiu moment'o ĉiu'foj'e kiam ŝi ek'vid'is Neĝ'ul'in'o'n, la kor'o turn'iĝ'is en ŝi pro mal'am'o al la knab'in'o. La envi'o kaj fier'o kresk'is kvazaŭ mal'bon'a'j herb'o'j en ŝi'a kor'o, tiel ke ŝi ĝu'is trankvil'o'n nek tag'e, nek nokt'e.

Ŝi al'vok'is ĉas'ist'o'n kaj dir'is:

“For'konduk'u la infan'o'n en la arb'ar'o'n, mi ne vol'as plu vid'i ĝi'n antaŭ mi'a'j okul'o'j. Mort'ig'u ĝi'n kaj al'port'u al mi la pulm'o'j'n kaj la kor'o'n kiel pruv'o'n de la plen'um'o de mi'a ordon'o.”

La ĉas'ist'o dev'is obe'i. Li for'konduk'is la princ'in'o'n, streĉ'is la paf'ark'o'n kaj jam est'is tra'pik'ont'a la sen'kulp'a'n kor'o'n de Neĝ'ul'in'o, kiam ŝi ek'plor'is kaj dir'is:

“Kar'a ĉas'ist'o, las'u al mi la viv'o'n, mi for'kur'os en la sovaĝ'a'n arb'ar'o'n kaj neniam re'ven'os hejm'e'n.”

Ŝi est'is tiel bel'a, ke la ĉas'ist'o ek'kompat'is ŝi'n kaj dir'is:

“For'kur'u, mal'feliĉ'a infan'o.”

‚Baldaŭ dis'ŝir'os vi'n la sovaĝ'a'j best'o'j,’ li pens'is kaj tamen li sent'is, kvazaŭ pez'a ŝton'o de'fal'is de li'a kor'o, ke li ne dev'as mort'ig'i ŝi'n. En la sam'a moment'o jun'a apr'id'o kur'is preter li. Li ĝi'n mort'ig'is, el'pren'is la pulm'o'j'n kaj la kor'o'n kaj al'port'is ili'n al la reĝ'in'o. La kuir'ist'o dev'is kuir'i ili'n kun sal'o, kaj la malic'a vir'in'o manĝ'is ili'n, pens'ant'e, ke ŝi manĝ'as la pulm'o'j'n kaj la kor'o'n de Neĝ'ul'in'o.

La mal'feliĉ'a infan'o rest'is tut'e sol'a en la arb'ar'o. Terur'o ek'reg'is ŝi'n. Ŝi rigard'is la arb'a'j'n foli'o'j'n, kvazaŭ serĉ'ant'e de ili konsil'o'n. Ŝi ek'kur'is inter pint'a'j ŝton'o'j kaj dorn'o'j, kaj la sovaĝ'a'j best'o'j salt'is preter ŝi, sed ne atak'is ŝi'n. Ŝi kur'is tiel long'e, kiel la pied'o'j pov'is port'i ŝi'n. Nokt'iĝ'is. Ŝi ek'vid'is mal'grand'a'n dom'et'o'n kaj en'ir'is por ripoz'i. En la dom'et'o ĉio est'is mal'grand'a, sed tiel bel'et'a kaj pur'a, ke ne ebl'e est'as tio'n pri'skrib'i. Tie star'is tabl'et'o kovr'it'a per blank'a tuk'o kaj sur ĝi sep mal'grand'a'j teler'o'j, ĉiu teler'et'o kun si'a fork'et'o, krom tio sep tranĉ'il'et'o'j kaj fork'et'o'j, sep mal'grand'a'j glas'o'j. Apud la mur'o est'is en vic'o sep lit'et'o'j, sur ĉiu est'is stern'it'a blank'a tuk'o. Neĝ'ul'in'o mal'sat'a kaj soif'ant'a manĝ'is de ĉiu teler'et'o iom da legom'o'j kaj da pan'o kaj trink'is el ĉiu glas'o gut'o'n da vin'o, ĉar ŝi ne vol'is for'pren'i ĉio'n de unu. Post'e, tre lac'a, ŝi kuŝ'iĝ'is sur lit'o'n; sed neni'u taŭg'is, unu est'is tro long'a, ali'a tro mal'long'a; fin'e la sep'a est'is bon'a, ŝi kuŝ'iĝ'is sur ĝi'n, al'vok'is la ben'o'n de Di'o kaj ek'dorm'is.

Kiam tut'e mal'lum'iĝ'is, ven'is la mastr'o'j de la dom'et'o, sep nan'o'j, fos'ist'o'j de metal'o'j en la mont'o'j. Ili ek'lum'ig'is si'a'j'n sep kandel'o'j'n kaj en la hel'a lum'o rimark'is, ke iu fremd'a est'is ĉe ili, ĉar ne ĉio est'is en ord'o, kia ili ĝi'n las'is.

La unu'a demand'is:

“Kiu sid'is sur mi'a seĝ'et'o?”

La du'a:

“Kiu manĝ'is de mi'a teler'et'o?”

La tri'a:

“Kiu mord'is de mi'a pan'o?”

La kvar'a:

“Kiu manĝ'is de mi'a'j legom'o'j?”

La kvin'a:

“Kiu uz'is mi'a'n fork'et'o'n?”

La ses'a:

“Kiu tranĉ'is per mi'a tranĉ'il'et'o?”

La sep'a:

“Kiu trink'is el mi'a pokal'et'o?”

La unu'a ĉirkaŭ'rigard'is, rimark'is sur si'a lit'o post'sign'o'n de mal'grand'a pied'o kaj dir'is:

“Kiu en'ir'is en mi'a'n lit'o'n?”

La ali'a'j al'kur'is kaj ek'kri'is:

“Ankaŭ en la mi'a iu kuŝ'is.”

La sep'a rigard'ant'e si'a'n lit'o'n, ek'vid'is sur ĝi Neĝ'ul'in'o'n dorm'ant'a. Li al'vok'is la ali'a'j'n, ili al'kur'is kaj ek'kri'is pro mir'o. Ili al'port'is si'a'j'n sep kandel'o'j'n kaj lum'ig'is Neĝ'ul'in'o'n.

“Mi'a Di'o, mi'a Di'o!” ili kri'is “kiel bel'a infan'o!”

Ili tre ĝoj'is, ne vek'is ŝi'n, kaj ŝi dorm'is en la lit'et'o. La sep'a nan'o dorm'is kun si'a'j kun'ul'o'j, kun ĉiu unu hor'o'n, kaj tiel pas'is la nokt'o.

Maten'e Neĝ'ul'in'o vek'iĝ'is kaj, ek'vid'int'e la sep nan'o'j'n, ek'tim'is. Sed ili amik'e demand'is:

“Kiel oni nom'as vi'n?”

“Neĝ'ul'in'o.”

“Kia'manier'e vi ven'is en ni'a'n dom'o'n?” daŭr'ig'is ili la demand'o'j'n. Ŝi rakont'is al ili, ke ŝi'a du'on'patr'in'o vol'is pere'ig'i ŝi'n, sed la ĉas'ist'o ŝi'n ek'kompat'is; ke ŝi kur'is la tut'a'n tag'o'n, ĝis fin'e ŝi trov'is ĉi tiu'n dom'et'o'n. La nan'o'j dir'is al ŝi:

“Se vi mastr'um'os en ni'a dom'o, kuir'os, lav'os, kudr'os, trik'os, zorg'os pri ord'o kaj pur'ec'o, vi pov'as rest'i ĉe ni, kaj neni'o al vi mank'os.”

“Bon'e, tre volont'e” respond'is Neĝ'ul'in'o kaj rest'is ĉe ili. Ŝi mastr'um'is kaj zorg'is pri la ord'o en la dom'o; la nan'o'j ir'is ĉiu'maten'e en la mont'o'j'n kaj serĉ'is or'o'n, vesper'e ili re'ven'is, kaj la manĝ'aĵ'o dev'is est'i pret'a. La tut'a'n tag'o'n la knab'in'o est'is sol'a, la bon'a'j nan'o'j avert'is ŝi'n kaj ĉiam dir'is:

“Gard'u vi'n kontraŭ vi'a du'on'patr'in'o. Ŝi baldaŭ ek'sci'os, ke vi est'as tie ĉi; en'las'u neniu'n.”

La reĝ'in'o opini'is, ke ŝi manĝ'is la pulm'o'j'n kaj la kor'o'n de Neĝ'ul'in'o kaj tial ŝi est'is cert'a, ke ŝi re'e est'as la unu'a kaj plej bel'a. Ŝi ek'star'is antaŭ la spegul'o kaj dir'is:

La spegul'o respond'is:

La reĝ'in'o ek'tim'is, ĉar ŝi sci'is, ke la spegul'o neniam mensog'as.

Ŝi kompren'is, ke la ĉas'ist'o tromp'is ŝi'n kaj ke Neĝ'ul'in'o ankoraŭ viv'as. De tiu moment'o ŝi pens'is kaj pens'is sen'ĉes'e, kiel pere'ig'i Neĝ'ul'in'o'n, ĉar dum ŝi ne est'is plej bel'a en la land'o, la envi'o ne las'is ŝi'n trankvil'a.

Fin'e ŝi i'o'n el'pens'is. Ŝi kolor'ig'is si'a'n vizaĝ'o'n kaj vest'is si'n kiel mal'jun'a butik'ist'in'o. Ŝi far'iĝ'is tut'e ne re'kon'ebl'a. Ali'form'ig'it'a tia'manier'e ŝi ir'is trans la sep mont'o'j'n al la sep nan'o'j, frap'is la pord'o'n kaj ek'kri'is:

“Bel'a komerc'aĵ'o mal'kar'a, mal'kar'a!” Neĝ'ul'in'o el'rigard'is tra la fenestr'o kaj dir'is:

“Bon'a'n tag'o'n! Kio'n vi vend'as?”

“Bon'a'n komerc'aĵ'o'n, bel'a'n komerc'aĵ'o'n! Laĉ'o'j'n de ĉiu'j kolor'o'j” respond'is la du'on'patr'in'o kaj montr'is laĉ'o'n plekt'it'a'n el mult'kolor'a silk'o.

“Mi ja pov'as en'las'i la bon'a'n vir'in'o'n,” pens'is Neĝ'ul'in'o, mal'rigl'is la pord'o'n kaj aĉet'is la bel'a'n laĉ'o'n.

“Mi'a infan'o!” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “ne tiel! ven'u, mi mem laĉ'os vi'n.”

Neĝ'ul'in'o suspekt'is neni'o'n, star'iĝ'is antaŭ ŝi kaj las'is si'n laĉ'i per la nov'a laĉ'o. La du'on'patr'in'o laĉ'is rapid'e kaj tiel fort'e, ke al Neĝ'ul'in'o mank'is la spir'o kaj ŝi fal'is kiel sen'viv'a.

“Nun vi ne est'os plu la plej bel'a,” dir'is la reĝ'in'o kaj for'kur'is.

Post moment'o la nan'o'j re'ven'is hejm'e'n por vesper'manĝ'i. Kiel ili ek'tim'is, kiam ili ek'vid'is la am'at'a'n Neĝ'ul'in'o'n sur la plank'o! Ŝi ne mov'iĝ'is, kvazaŭ sen'viv'a. Ili lev'is ŝi'n kaj rimark'int'e, ke ŝi est'as tro fort'e laĉ'it'a, tra'tranĉ'is la laĉ'o'n. Ŝi komenc'is spir'i, kaj iom post iom re'ven'is la viv'o. Kiam la nan'o'j ek'sci'is, kio okaz'is, ili dir'is:

“La mal'jun'a butik'ist'in'o est'is neni'u ali'a, ol la sen'di'a reĝ'in'o. Gard'u vi'n kaj en'las'u neniu'n dum ni'a for'est'o.”

La mal'bon'a vir'in'o, re'ven'int'e hejm'e'n, ir'is al la spegul'o kaj demand'is:

La spegul'o respond'is kiel ordinar'e:

Kiam ŝi tio'n aŭd'is, ŝi tiel ek'tim'is, ke la tut'a sang'o flu'is al la kor'o. Ŝi kompren'is, ke Neĝ'ul'in'o re'viv'iĝ'is.

“Nun mi prepar'os i'o'n pli bon'a'n, por neni'ig'i vi'n.”

Ŝi sci'is la sorĉ'art'o'n kaj far'is venen'a'n komb'il'o'n. Ŝi ali'vest'is si'n kiel ali'a mal'jun'a vir'in'o kaj ir'is trans la sep mont'o'j'n al la sep nan'o'j, frap'is la pord'o'n kaj ek'kri'is:

“Bon'a komerc'aĵ'o mal'kar'a, mal'kar'a!”

Neĝ'ul'in'o ek'rigard'is kaj dir'is:

“Daŭr'ig'u la voj'o'n, mal'permes'it'e est'as al mi en'las'i iu'n ajn.”

“Sed vi ja pov'as rigard'i,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, el'tir'is la venen'a'n komb'il'o'n kaj lev'is ĝi'n al la fenestr'o. Ĝi tiel plaĉ'is al la knab'in'o, ke ŝi las'is si'n tromp'i kaj mal'ferm'is la pord'o'n. Kiam ili inter'konsent'is pri la prez'o, la mal'jun'ul'in'o dir'is:

“Permes'u, mi mem komb'u vi'n.” La kompat'ind'a Neĝ'ul'in'o sen'pri'pens'e permes'is. Apenaŭ la sorĉ'ist'in'o en'ig'is la komb'il'o'n en la har'o'j'n, la venen'o komenc'is efik'i kaj la knab'in'o fal'is sen'konsci'a.

“Mirakl'o de la bel'ec'o, jen vi'a fin'o,” dir'is la mal'bon'a vir'in'o kaj for'ir'is.

Feliĉ'e jam vesper'iĝ'is kaj la nan'o'j re'ven'is hejm'e'n. Ek'vid'int'e sen'viv'a'n Neĝ'ul'in'o'n sur la plank'o, ili tuj ek'suspekt'is la reĝ'in'o'n. Ili komenc'is serĉ'i kaj trov'is la venen'a'n komb'il'o'n. Apenaŭ ili el'tir'is ĝi'n, Neĝ'ul'in'o re'konsci'iĝ'is kaj rakont'is, kio okaz'is. Ili re'e avert'is ŝi'n, ke ŝi est'u si'n'gard'a kaj mal'ferm'u la pord'o'n al neni'u.

La reĝ'in'o ek'star'is hejm'e antaŭ la spegul'o kaj dir'is:

Ĝi respond'is kiel antaŭ'e:

Aŭd'int'e la vort'o'j'n de la spegul'o, la reĝ'in'o ek'trem'is pro koler'o.

“Neĝ'ul'in'o dev'as mort'i, eĉ se tio kost'us al mi la viv'o'n,” ek'kri'is ŝi, ir'is en kaŝ'it'a'n ĉambr'o'n, kiu'n neni'u vizit'ad'is kaj far'is tie venen'a'n pom'o'n. Ekster'e ĝi est'is bel'a, blank'a kaj roz'vang'a; ek'vid'int'e ĝi'n, ĉiu dezir'us ĝi'n gust'um'i, sed plej mal'grand'a ĝi'a pec'et'o est'is mort'ig'a.

Kiam la pom'o est'is pret'a, la reĝ'in'o ali'vest'is si'n kiel kamp'ar'an'in'o kaj ir'is trans la sep mont'o'j'n al la sep nan'o'j. Ŝi frap'is la pord'o'n. Neĝ'ul'in'o el'rigard'is tra la fenestr'o kaj dir'is:

“Mal'permes'it'e est'as al mi iu'n en'las'i, la sep nan'o'j tiel ordon'is.”

“Bon'e,” respond'is la kamp'ar'an'in'o, “en ĉia okaz'o mi sukces'os vend'i la pom'o'j'n. Jen, mi donac'os unu pom'o'n al vi.”

“Ne,” respond'is Neĝ'ul'in'o, “mi pov'as neni'o'n akcept'i.”

“Ĉu vi tim'as venen'o'n?” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “rigard'u, mi dis'tranĉ'os la pom'o'n; la ruĝ'a'n vang'o'n vi manĝ'os, la blank'a'n mi.”

La pom'o est'is tiel artifik'e far'it'a, ke nur la ruĝ'a part'o est'is venen'a.

Neĝ'ul'in'o rigard'is la bel'a'n pom'o'n kaj vid'ant'e, ke la kamp'ar'an'in'o manĝ'as, ne pov'is si'n de'ten'i, etend'is la man'o'n kaj pren'is la venen'a'n part'o'n. Sed apenaŭ ŝi de'mord'is pec'et'o'n, ŝi fal'is sen'viv'a. La reĝ'in'o kruel'e rigard'is ŝi'n, laŭt'e rid'is kaj dir'is:

“Blank'a kiel neĝ'o, ruĝ'a kiel sang'o, nigr'a kiel ebon'o! Nun ne vek'os vi'n la nan'o'j.”

Kiam ŝi hejm'e demand'is la spegul'o'n:

ĝi respond'is fin'e:

Nur tiam ŝi'a envi'em'a kor'o ĝu'is trankvil'o'n, se envi'em'a kor'o pov'as tio'n ĝu'i.

La nan'o'j, re'ven'int'e vesper'e hejm'e'n, trov'is Neĝ'ul'in'o'n kuŝ'ant'a sur la plank'o. Neni'u spir'o el'iĝ'is el ŝi'a buŝ'o, ŝi est'is sen'viv'a. Ili lev'is ŝi'n, serĉ'is ĉe ŝi i'o'n venen'a'n, mal'laĉ'is ŝi'n, komb'is ŝi'a'j'n har'o'j'n, lav'is ili'n en akv'o kaj vin'o, sed van'e. La am'at'a infan'o est'is kaj rest'is sen'viv'a.

Ili met'is ŝi'n en ĉerk'o'n, ĉiu'j sid'iĝ'is apud ŝi kaj plor'is ŝi'n, plor'is dum tri tag'o'j. Ili vol'is en'tomb'ig'i ŝi'n, sed ŝi est'is ankoraŭ freŝ'a, kiel viv'ant'a hom'o, kaj ŝi'a'j vang'o'j est'is ruĝ'a'j, kiel antaŭ'e. Tiam ili dir'is:

“Ni ne pov'as kovr'i ŝi'n per ter'o” kaj ili ven'ig'is vitr'a'n ĉerk'o'n, en kiu oni pov'is vid'i ŝi'n de ĉiu'j flank'o'j, met'is ŝi'n tie'n kaj skrib'is ŝi'a'n nom'o'n per or'a'j liter'o'j, kaj ke ŝi est'is princ'in'o. La ĉerk'o'n ili met'is sur mont'o'n kaj unu el ili ĉiam rest'is tie kaj gard'is ĝi'n. Best'o'j ven'is kaj plor'is Neĝ'ul'in'o'n, strig'o, post'e korv'o, fin'e kolomb'o.

Neĝ'ul'in'o long'e kuŝ'is en la ĉerk'o. Ŝi ne putr'is, ŝajn'is, ke ŝi dorm'as, ĉar ŝi est'is ankoraŭ blank'a kiel neĝ'o, ruĝ'a kiel sang'o, nigr'a'har'a kiel ebon'o.

Foj'e okaz'is, ke princ'o ven'is en la arb'ar'o'n kaj en'ir'is en la dom'o'n de la nan'o'j por pas'ig'i tie la nokt'o'n. Li vid'is sur la mont'o la ĉerk'o'n, la bel'a'n Neĝ'ul'in'o'n en ĝi, kaj li leg'is la or'a'n sur'skrib'o'n. Li dir'is al la nan'o'j:

“Don'u al mi la ĉerk'o'n, vi ricev'os de mi por ĝi ĉio'n, kio'n vi postul'os.”

Sed la nan'o'j respond'is:

“Ni ne don'os ĝi'n por la tut'a or'o de la mond'o.”

Tiam li dir'is:

“Donac'u ŝi'n al mi, ĉar mi ne pov'os viv'i, ne vid'ant'e Neĝ'ul'in'o'n. Mi ŝi'n estim'os kaj respekt'os, kiel i'o'n plej kar'a'n.”

Aŭd'int'e li'a'j'n vort'o'j'n, la nan'o'j ek'kompat'is li'n kaj donac'is al li la ĉerk'o'n. La princ'o ordon'is al la serv'ist'o'j for'port'i ŝi'n sur la ŝultr'o'j. Ili fal'et'is paŝ'int'e sur arb'et'o'n; de la sku'o el'fal'is el ŝi'a gorĝ'o la venen'a pec'et'o, kiu'n Neĝ'ul'in'o de'mord'is.

Post moment'o ŝi mal'ferm'is la okul'o'j'n, lev'is la kovr'il'o'n de la ĉerk'o, re'konsci'iĝ'is kaj re'e est'is viv'ant'a.

“Mi'a Di'o! kie mi est'as?” ŝi ek'kri'is.

“Vi est'as ĉe mi,” respond'is ĝoj'e la reĝ'a fil'o, “mi am'as vi'n super ĉio en la mond'o; ir'u kun mi en la kastel'o'n de mi'a patr'o, vi est'os mi'a edz'in'o.”

Neĝ'ul'in'o konsent'is kaj ir'is kun li. La ge'edz'iĝ'a fest'o est'is luks'a kaj bel'eg'a.

Oni invit'is ankaŭ la sen'di'a'n du'on'patr'in'o'n de Neĝ'ul'in'o.

Sur'met'int'e bel'a'n tualet'o'n, la reĝ'in'o star'iĝ'is antaŭ la spegul'o kaj demand'is:

La spegul'o respond'is:

La mal'bon'a vir'in'o laŭt'e mal'ben'is kaj tiel ek'tim'is, ke ŝi ne pov'is trankvil'iĝ'i. Komenc'e ŝi tut'e ne vol'is ir'i al la ge'edz'iĝ'o, sed ŝi ne pov'is rest'i, ŝi dev'is vid'i la jun'a'n reĝ'in'o'n.

Kiam ŝi ven'is, ŝi re'kon'is Neĝ'ul'in'o'n kaj pro tim'o kaj terur'o ne pov'is mov'iĝ'i. Sur flam'ant'a'j karb'o'j jam est'is met'it'a'j fer'a'j ŝu'o'j. Oni al'port'is ili'n antaŭ la reĝ'in'o'n kaj ŝi dev'is sur'met'i ili'n kaj danc'i en la ruĝ'e'brul'ant'a'j ŝu'o'j, ĝis ŝi fal'is sen'viv'a.

La or'a bird'o

Est'is antaŭ jar'o'j reĝ'o. Li hav'is mal'antaŭ la palac'o ĝarden'o'n, kaj en ĝi arb'o'n, kiu hav'is or'a'j'n pom'o'j'n. Kiam la pom'o'j matur'iĝ'is, oni kalkul'is ili'n; sed tuj en la post'a tag'o unu mank'is. Oni raport'is pri tio al la reĝ'o, kaj li ordon'is star'ig'i ĉiu'nokt'e gard'ist'o'j'n sub la arb'o.

La reĝ'o hav'is tri fil'o'j'n. La plej aĝ'a'n li send'is ĉe nokt'iĝ'o en la ĝarden'o'n; sed nokt'o'mez'e la dorm'o ferm'is al la jun'ul'o la okul'o'j'n, kaj maten'e re'e mank'is unu pom'o.

En la post'a nokt'o star'is gard'e la du'a fil'o, sed li ne pli bon'e sukces'is: kiam sonor'is la dek'du'a hor'o, li ek'dorm'is, kaj maten'e mank'is unu pom'o.

Ven'is la vic'o de la tri'a fil'o, sed la patr'o ne fid'is al li kaj pens'is, ke li est'os ankoraŭ mal'pli sukces'a ol la frat'o'j; tamen fin'e li don'is si'a'n permes'o'n.

La jun'ul'o ek'kuŝ'is sub la arb'o kaj zorg'e for'pelad'is de si la dorm'o'n. Kiam sonor'is la dek'du'a hor'o, io ek'bru'is en la aer'o; en la lum'o de la lun'o li vid'is flug'ant'a'n bird'o'n, kies or'a plum'ar'o bril'e radi'is. La bird'o mal'lev'iĝ'is sur la arb'o'n kaj ĝust'e de'ŝir'is unu pom'o'n, kiam la knab'o send'is sag'o'n en ĝi'n. La bird'o for'flug'is, sed la sag'o traf'is la plum'ar'o'n, kaj or'a plum'o fal'is ter'e'n. La jun'ul'o lev'is ĝi'n, al'port'is ĝi'n maten'e al la reĝ'o kaj rakont'is, kio'n li vid'is nokt'e. La reĝ'o kun'vok'is la konsil'ist'ar'o'n, kaj ĉiu cert'ig'is, ke tia plum'o valor'as pli mult'e ol la tut'a regn'o.

“Se la plum'o est'as tiel mult'e'kost'a, unu est'as por mi neni'o, mi dev'as hav'i la tut'a'n bird'o'n.”

La plej aĝ'a fil'o ek'ir'is serĉ'i la or'a'n bird'o'n. Li fid'is al si'a saĝ'o kaj est'is cert'a, ke li trov'os ĝi'n. Post iom da temp'o li vid'is vulp'o'n, kiu sid'is apud arb'ar'o. La princ'o lev'is la paf'il'o'n kaj ek'cel'is.

“Ne paf'u!” kri'is la vulp'o, “mi don'os al vi por tio bon'a'n konsil'o'n. Vi serĉ'as la or'a'n bird'o'n kaj hodiaŭ vesper'e vi ven'os en kamp'ar'o'n, kie du gast'ej'o'j star'as unu kontraŭ la ali'a. Unu est'as hel'e lum'ig'it'a kaj gaj'e est'as en ĝi: ne en'ir'u tie'n, ir'u en la ali'a'n, kvankam ĝi ne plaĉ'os al vi.”

“Ĉu pov'as don'i prudent'a'n konsil'o'n tiel mal'saĝ'a best'o?” pens'is la reĝ'a fil'o kaj paf'is, sed mal'traf'is la vulp'o'n, kiu etend'is la vost'o'n kaj for'kur'is en la arb'ar'o'n.

La jun'ul'o plu'ir'is kaj ven'is vesper'e en la kamp'ar'o'n, kie star'is ambaŭ gast'ej'o'j: en unu oni kant'is kaj danc'is, la ali'a est'is mal'gaj'a kaj mal'ĝoj'a.

“Mi est'us mal'saĝ'ul'o,” pens'is la princ'o, “se mi ir'us en la mizer'a'n gast'ej'o'n kaj preter'pas'us la bel'a'n.”

Li en'ir'is en la gaj'a'n dom'o'n, viv'is tie luks'e kaj gaj'e kaj forges'is la bird'o'n, la patr'o'n kaj ĉiu'j'n bon'a'j'n konsil'o'j'n.

Kiam pas'is iom da temp'o kaj la plej aĝ'a fil'o ne re'ven'is hejm'e'n, la du'a ek'ir'is serĉ'i la or'a'n bird'o'n. Sam'e kiel la plej aĝ'a li renkont'is la vulp'o'n kaj ne obe'is ĝi'a'n bon'a'n konsil'o'n. Li ven'is al la du gast'ej'o'j. En unu, kie son'is gaj'ec'o, ĉe la fenestr'o sid'is li'a frat'o. Li ne pov'is kontraŭ'star'i la log'o'n, en'ir'is kaj viv'is tie, zorg'ant'e nur pri si'a plezur'o.

Re'e pas'is iom da temp'o. La plej jun'a princ'o vol'is sekv'i la frat'o'j'n kaj serĉ'i fortun'o'n, sed la patr'o ne permes'is:

“Van'e li ir'us; cert'e li ne trov'os la or'a'n bird'o'n, se la pli aĝ'a'j ne sukces'is. Se io mal'feliĉ'a okaz'os al li, li ne sci'os kio'n far'i. Saĝ'o mank'as al li.”

Sed fin'e, kiam la knab'o ne las'is li'n trankvil'a, la reĝ'o permes'is al li ir'i. Apud la arb'ar'o re'e sid'is la vulp'o, kiu pet'is kompat'o'n kaj don'is la bon'a'n konsil'o'n. La jun'ul'o est'is bon'kor'a kaj dir'is:

“Trankvil'iĝ'u, vulp'et'o, mi ne turment'os vi'n.”

“Vi tio'n ne bedaŭr'os,” respond'is la vulp'o. “Sid'iĝ'u sur mi'a'n vost'o'n, vi rapid'e for'vetur'os.”

Apenaŭ la princ'o sid'iĝ'is, la vulp'o ek'kur'is galop'e trans ŝton'o'j'n kaj akv'o'j'n, ― la har'o'j fajf'is en la vent'o. Kiam ili ven'is en la kamp'ar'o'n, la princ'o de'salt'is, sen'ŝancel'ig'e en'ir'is en la mizer'a'n gast'ej'o'n kaj trankvil'e pas'ig'is tie la nokt'o'n.

La post'a'n tag'o'n, kiam li ven'is en la kamp'o'n, la vulp'o jam sid'is tie kaj dir'is:

“Mi dir'os al vi, kio'n vi dev'as far'i nun. Ir'u rekt'e antaŭ'e'n, ĝis vi ven'os al kastel'o, antaŭ kiu vi vid'os tut'a'n taĉment'o'n da soldat'o'j. Ne tim'u ili'n, ĉar ili ĉiu'j dorm'os kaj ronk'os. Ir'u inter ili rekt'e en la kastel'o'n; pas'int'e tra ĉiu'j ĉambr'o'j vi ven'os en ĉambr'o'n, kie la or'a bird'o sid'as en lign'a kaĝ'o. Apud'e vi trov'os mal'plen'a'n kaĝ'o'n por pomp'o, sed gard'u vi'n el'pren'i la bird'o'n el la mal'bel'a kaĝ'o kaj met'i en la luks'a'n, ali'e ve al vi!”

Post tiu'j ĉi vort'o'j la vulp'o re'e etend'is la vost'o'n, kaj la reĝ'a fil'o sid'iĝ'is sur ĝi'n: galop’, galop’ trans ŝton'o'j'n kaj akv'o'j'n, ― la har'o'j fajf'is en la vent'o.

Kiam li ating'is la kastel'o'n, li trov'is ĉio'n tiel, kiel rakont'is la vulp'o. La reĝ'a fil'o ven'is en ĉambr'o'n, kie la or'a bird'o sid'is en lign'a kaĝ'o, kaj apud'e est'is or'a kaĝ'o; la tri or'a'j pom'o'j kuŝ'is sur la plank'o. La jun'ul'o pens'is, ke rid'ind'e est'us las'i la bel'a'n bird'o'n en la mal'bel'a kaĝ'o, mal'ferm'is la pord'o'n, pren'is la bird'o'n kaj met'is en la or'a'n.

En la sam'a moment'o ek'son'is terur'a kri'o de la bird'o. La soldat'o'j vek'iĝ'is, si'n ĵet'is al la princ'o kaj for'konduk'is li'n en mal'liber'ej'o'n. En la post'a tag'o li est'is juĝ'at'a: li konfes'is ĉio'n kaj est'is kondamn'it'a al mort'o. La reĝ'o dir'is, ke li donac'os al li la viv'o'n, se li al'port'os la or'a'n ĉeval'o'n, kiu kur'as pli rapid'e ol la vent'o. Se li sukces'os, li ricev'os rekompenc'e ankaŭ la or'a'n bird'o'n.

La princ'o ek'ir'is, sed li est'is mal'ĝoj'a, ĉar kie trov'i la or'a'n ĉeval'o'n? Subit'e li ek'vid'is la mal'nov'a'n amik'o'n, la vulp'o'n, kiu sid'is ĉe la voj'o.

“Vi vid'as,” dir'is la vulp'o, “kio okaz'is, ĉar vi ne obe'is mi'a'n konsil'o'n. Sed ne ĉagren'iĝ'u, mi help'os vi'n kaj dir'os, kia'manier'e vi pov'os akir'i la or'a'n ĉeval'o'n. Ir'u rekt'e antaŭ'e'n, vi ven'os al kastel'o, kie la ĉeval'o star'as en stal'o. Antaŭ la stal'o kuŝ'os la serv'ist'o'j, sed ili dorm'os kaj ronk'os kaj vi pov'as trankvil'e el'konduk'i la ĉeval'o'n. Sed memor'u jen'o'n: sur'met'u sur ĝi'n la el'uz'it'a'n sel'o'n el lign'o kaj led'o, ne la or'a'n apud'e pend'ant'a'n, ali'e ve al vi!”

Dir'int'e ĉi tio'n, la vulp'o etend'is la vost'o'n kaj la reĝ'a fil'o sid'iĝ'is sur ĝi'n: galop’, galop’ trans ŝton'o'j'n kaj akv'o'j'n, ― la har'o'j fajf'is en la vent'o. Ĉio okaz'is tiel, kiel rakont'is la vulp'o. Li ven'is en la stal'o'n, kie la or'a ĉeval'o star'is; sed kiam li est'is met'ont'a sur ĝi'n la el'uz'it'a'n sel'o'n, li ek'pens'is:

“Mi ofend'os la bel'a'n best'o'n, se mi ne met'os sur ĝi'n la or'a'n sel'o'n, kvazaŭ kre'it'a'n por ĝi.”

Sed apenaŭ la or'a sel'o ek'tuŝ'is la ĉeval'o'n, la best'o laŭt'e ek'blek'is. La serv'ist'o'j vek'iĝ'is, kapt'is la jun'ul'o'n kaj ĵet'is li'n en mal'liber'ej'o'n. En la post'a tag'o la juĝ'o kondamn'is li'n al mort'o, sed la reĝ'o promes'is donac'i al li la viv'o'n kaj al'don'e la or'a'n ĉeval'o'n, se li for'rab'os la princ'in'o'n el la or'a kastel'o.

Kun pez'a kor'o ek'ir'is la jun'ul'o, sed feliĉ'e li baldaŭ renkont'is la fidel'a'n vulp'o'n.

“Mi dev'us for'las'i vi'n en vi'a mal'feliĉ'o,” dir'is la vulp'o, “sed mi kompat'as vi'n kaj ankoraŭ unu foj'o'n mi vi'n sav'os. La voj'o konduk'os vi'n rekt'e al la or'a kastel'o. Vesper'e vi ven'os tie'n, kaj nokt'e, kiam ĉio ek'silent'os, la princ'in'o ir'os en ban'dom'o'n. Kiam ŝi en'ir'os, salt'u al ŝi kaj ŝi'n kis'u: ŝi sekv'os vi'n kaj vi pov'os ŝi'n for'konduk'i. Sed ne permes'u al ŝi adiaŭ'i la ge'patr'o'j'n, ali'e ve al vi!”

La vulp'o etend'is la vost'o'n kaj la reĝ'a fil'o sid'iĝ'is sur ĝi'n: galop’, galop’ trans ŝton'o'j'n kaj akv'o'j'n, ― la har'o'j fajf'is en la vent'o. Li ven'is al la or'a kastel'o kaj ĉio okaz'is, kiel dir'is la vulp'o.

Li atend'is ĝis la nokt'o'mez'o kaj kiam ĉiu'j'n jam lul'is la dorm'o kaj la princ'in'o ir'is en la ban'dom'o'n, li salt'is al ŝi kaj ŝi'n kis'is. Ŝi dir'is, ke ŝi volont'e ir'os kun li, sed pet'eg'is li'n kun larm'o'j en la okul'o'j, ke li permes'u al ŝi adiaŭ'i la ge'patr'o'j'n. Komenc'e li kontraŭ'star'is al ŝi'a'j pet'o'j, sed fin'e, kiam ŝi plor'is pli kaj pli plend'e kaj fal'is al li'a'j pied'o'j, li konsent'is.

Apenaŭ ŝi al'paŝ'is al la lit'o de la patr'o, li vek'iĝ'is kaj kun li la tut'a kastel'o. Oni kapt'is la jun'ul'o'n kaj ĵet'is en mal'liber'ej'o'n.

En la post'a tag'o la reĝ'o dir'is:

“Vi perd'os la viv'o'n, se vi ne for'ig'os la mont'o'n, kiu kuŝ'as antaŭ mi'a'j fenestr'o'j kaj trans kiu mi ne pov'as vid'i la land'o'n. En la daŭr'o de ok tag'o'j la labor'o dev'as est'i far'at'a. Se vi sukces'os, vi rekompenc'e ricev'os mi'a'n fil'in'o'n.”

La princ'o dum sep tag'o'j fos'is kaj ŝovel'is sen'inter'romp'e, sed post sep tag'o'j li vid'is, ke la rezultat'o est'as nul'a; li mal'ĝoj'is kaj mal'esper'is. La sep'a'n vesper'o'n aper'is la vulp'o kaj dir'is:

“Vi ne merit'as mi'a'n help'o'n, tamen ir'u kaj kuŝ'iĝ'u, mi far'os vi'a'n labor'o'n.”

En la post'a maten'o, kiam li vek'iĝ'is kaj rigard'is tra la fenestr'o, li ne vid'is plu la mont'o'n. Li ĝoj'plen'a rapid'is al la reĝ'o kaj raport'is al li, ke la kondiĉ'o est'as plen'um'it'a. Vol'e ne'vol'e la reĝ'o dev'is efektiv'ig'i la promes'o'n kaj don'i al li la princ'in'o'n.

Nun ili ambaŭ ek'ir'is kaj baldaŭ renkont'is la vulp'o'n.

“La plej bon'a'n part'o'n vi jam hav'as,” li dir'is, “sed al la princ'in'o el la or'a kastel'o mank'as ankoraŭ la or'a ĉeval'o.”

“Kia'manier'e akir'i ĝi'n?” demand'is la jun'ul'o.

“Mi tuj dir'os al vi,” respond'is la vulp'o. “Antaŭ ĉio konduk'u la princ'in'o'n al la reĝ'o, kiu send'is vi'n en la or'a'n kastel'o'n. Grand'a ĝoj'o ek'reg'os tie, oni volont'e don'os al vi la or'a'n ĉeval'o'n. Kiam oni ĝi'n al'konduk'os, tuj salt'u sur ĝi'n kaj etend'u al ĉiu'j man'o'n por adiaŭ'o, last'e al la princ'in'o. Kiam vi ten'os ŝi'a'n man'o'n, sur'tir'u ŝi'n rapid'e sur la sel'o'n kaj for'galop'u. Neni'u kapt'os vi'n, ĉar la ĉeval'o kur'os pli rapid'e ol la vent'o.”

Ĉio est'is sukces'e plen'um'it'a kaj la reĝ'a fil'o for'rab'is sur la or'a ĉeval'o la bel'a'n princ'in'o'n. Baldaŭ li renkont'is la vulp'o'n, kiu dir'is al la jun'ul'o:

“Nun mi help'os vi'n akir'i la or'a'n bird'o'n. Kiam vi est'os proksim'e de la kastel'o, kie est'as la or'a bird'o, ig'u la princ'in'o'n mal'supr'e'n'ir'i de la ĉeval'o, mi ŝi'n gard'os. Post'e rajd'u sur la or'a ĉeval'o en la kastel'a'n kort'o'n. Ĉiu'j ek'ĝoj'os, vid'ant'e vi'n, kaj oni al'port'os al vi la or'a'n bird'o'n. Kiam vi hav'os la kaĝ'o'n en la man'o'j, tuj galop'u re'e al ni kaj pren'u la princ'in'o'n.”

Ĉio bon'e sukces'is, kaj kiam la princ'o est'is re'ven'ont'a hejm'e'n kun si'a'j trezor'o'j, la vulp'o dir'is:

“Nun vi dev'as rekompenc'i mi'a'n help'o'n.”

“Kio'n vi postul'as?” demand'is la jun'ul'o.

“Kiam ni ven'os tie'n en la arb'ar'o'n, mort'paf'u mi'n kaj de'tranĉ'u mi'a'j'n pied'o'j'n kaj kap'o'n.”

“Tio est'us bel'a dank'em'o,” dir'is la reĝ'a fil'o, “mi far'os ĝi'n por neni'o en la mond'o.”

La vulp'o dir'is:

“Se vi ne vol'as tio'n far'i, mi dev'as for'las'i vi'n, sed antaŭ la for'ir'o, mi don'os al vi bon'a'n konsil'o'n. Gard'u vi'n kontraŭ du afer'o'j: ne aĉet'u viand'o'n de la pend'ig'il'o kaj ne sid'iĝ'u sur rand'o'n de put'o.”

La jun'ul'o pens'is:

“Strang'a best'o kun strang'a'j kapric'o'j! Kiu aĉet'us viand'o'n de la pend'ig'il'o! Mi neniam sent'is inklin'o'n sid'iĝ'i sur rand'o'n de put'o.”

Li rajd'is antaŭ'e'n kun la bel'a princ'in'o, kaj la voj'o konduk'is li'n tra la kamp'ar'o, kie rest'is ambaŭ li'a'j frat'o'j. Grand'a popol'amas'o nun kri'is tie, unu'j puŝ'is la ali'a'j'n. Kiam li demand'is, kio okaz'as, oni respond'is, ke du hom'o'j est'as pend'ig'ot'a'j. Li proksim'iĝ'is kaj re'kon'is si'a'j'n frat'o'j'n, kies konscienc'o est'is ŝarg'it'a per mult'a'j kulp'o'j kaj kiu'j perd'is si'a'n tut'a'n hav'o'n. Li demand'is, ĉu li pov'us ili'n liber'ig'i.

“Se vi pag'os por ili,” oni respond'is, “sed kial perd'i mon'o'n por tia'j fripon'o'j!”

Sen long'a'j konsider'o'j la princ'o pag'is por ili kaj ili ĉiu'j kun'e for'vetur'is.

Ili ven'is en la arb'ar'o'n, en kiu ili iam renkont'is la vulp'o'n. Agrabl'e est'is tie kaj mal'varm'et'e; la frat'o'j do dir'is:

“Ni ripoz'u iom ĉe la put'o, ni trink'u kaj manĝ'u!” Li konsent'is kaj dum la inter'parol'ad'o li forges'is la avert'o'n, sid'iĝ'is sur la rand'o'n, ne suspekt'ant'e perfid'o'n. La frat'o'j en'puŝ'is li'n en la put'o'n, pren'is la princ'in'o'n, la ĉeval'o'n kaj la bird'o'n kaj ek'ir'is hejm'e'n.

“Jen ni akir'is ne nur la or'a'n bird'o'n,” ili dir'is, “sed ankaŭ la or'a'n ĉeval'o'n kaj la virg'ul'in'o'n el la or'a kastel'o.”

Grand'a est'is la ĝoj'o, sed la ĉeval'o ne vol'is manĝ'i, la bird'o ne fajf'is, kaj la knab'in'o sid'is kaj plor'is.

La plej jun'a fil'o ne pere'is en la put'o. Ĝi est'is feliĉ'e sen'akv'a kaj li fal'is sen'difekt'a sur mol'a'n musk'o'n, sed ne pov'is el'ir'i.

Ankaŭ en tiu mal'feliĉ'o la fidel'a vulp'o ne for'las'is li'n. Ĝi al'kur'is kaj riproĉ'is la princ'o'n, ke li forges'is ĝi'a'n konsil'o'n.

“Mi ne pov'as for'las'i vi'n,” ĝi dir'is, “mi el'tir'os vi'n al la tag'a lum'o.”

Ĝi dir'is al la reĝ'a fil'o, ke li kapt'u ĝi'a'n vost'o'n kaj fort'e ĝi'n ten'u, kaj ĝi el'tir'is la jun'ul'o'n supr'e'n.

“Vi ne est'as ankoraŭ sen danĝer'o,” dir'is la vulp'o, “vi'a'j frat'o'j ne est'as cert'a'j, ĉu vi mort'is; ili ĉirkaŭ'is la arb'ar'o'n per gard'ist'o'j kun ordon'o mort'ig'i vi'n, se vi re'ven'os.”

Mal'riĉ'ul'o sid'is ĉe la voj'o, la jun'ul'o inter'ŝanĝ'is kun li la vest'o'j'n kaj tia'manier'e sukces'is en'ir'i en la kastel'o'n. Neni'u li'n re'kon'is, sed la bird'o komenc'is fajf'i, la ĉeval'o komenc'is manĝ'i kaj la princ'in'o ĉes'is plor'i. La reĝ'o ek'mir'is kaj demand'is:

“Kio'n tio signif'as?”

La princ'in'o respond'is:

“Mi ne sci'as, sed est'is tiel mal'ĝoj'e al mi, kaj nun mi est'as tiel gaj'a! Ŝajn'as al mi, ke ven'is mi'a ver'a fianĉ'o.”

Ŝi rakont'is ĉio'n, kio okaz'is, kvankam la du frat'o'j est'is minac'int'a'j mort'ig'i ŝi'n, se ŝi mal'kaŝ'os ili'a'n perfid'o'n.

La reĝ'o kun'vok'is ĉiu'j'n, kiu'j est'is en la kastel'o; ven'is ankaŭ la jun'ul'o, kiel mal'riĉ'ul'o en ĉifon'o'j, sed la princ'in'o tuj re'kon'is li'n kaj salt'is al li'a brust'o. La sen'di'a'j frat'o'j est'is kapt'it'a'j kaj kondamn'it'a'j al mort'o, kaj la plej jun'a princ'o edz'iĝ'is kun la bel'a virg'ul'in'o kaj est'is proklam'it'a hered'ont'o de la reĝ'o.

Kaj la mal'feliĉ'a vulp'o? Long'e, long'e post ĉi tiu'j okaz'o'j la princ'o foj'e ir'is en la arb'ar'o'n kaj renkont'is la vulp'o'n, kiu dir'is:

“Vi posed'as nun ĉio'n, kio'n vi dezir'is, sed mi'a mal'feliĉ'o ne hav'as fin'o'n; sed se vi vol'os, vi pov'os mi'n sav'i.”

Kaj ĝi re'e pet'eg'is, ke li mort'paf'u ĝi'n kaj de'tranĉ'u ĝi'a'j'n pied'o'j'n kaj kap'o'n. Apenaŭ la reĝ'a fil'o tio'n far'is, la vulp'o far'iĝ'is hom'o. Li est'is neni'u ali'a, ol la frat'o de la bel'a princ'in'o. Kiam la kruel'a sorĉ'o est'is for'ig'it'a, neni'o mank'is en ili'a feliĉ'o ĝis la mort'o.

Fiŝ'kapt'ist'o kaj li'a edz'in'o

Est'is iam fiŝ'kapt'ist'o kaj li'a edz'in'o, kiu'j loĝ'is kun'e en mal'nov'a bud'o tuj apud la mar'o. La fiŝ'kapt'ist'o ĉiu'tag'e ĵet'is en la mar'o'n si'a'n fiŝ'hok'o'n kaj tiel li kapt'ad'is kaj kapt'ad'is la fiŝ'o'j'n.

Foj'e li sid'is sur la mar'a bord'o kaj rigard'is la hok'o'n en la klar'a akv'o; li sid'is kaj sid'is.

La fiŝ'hok'o profund'iĝ'is ĝis la fund'o. Li el'tir'is ĝi'n kaj rigard'is; li kapt'is grand'a'n fiŝ'o'n. La fiŝ'o dir'is al li:

“Aŭskult'u, kapt'ist'o, las'u al mi la viv'o'n; mi ne est'as ver'a fiŝ'o, mi est'as sorĉ'it'a princ'o. Kiom tio util'os al vi, se vi mi'n mort'ig'os? Mi ne est'us por vi grand'a regal'o, ĵet'u mi'n en la akv'o'n kaj las'u mi'n naĝ'i.”

“Vi ne bezon'as dir'i tiom da vort'o'j,” dir'is la mal'jun'ul'o, “kompren'ebl'e mi liber'ig'os fiŝ'o'n, kiu sci'as parol'i.”

Li ĵet'is en la akv'o'n la fiŝ'o'n, kiu profund'iĝ'is ĝis la fund'o kaj las'is post si long'a'n sang'a'n stri'o'n.

La fiŝ'kapt'ist'o lev'iĝ'is kaj re'ven'is al la edz'in'o en la bud'o'n.

“Ĉu vi kapt'is neni'o'n hodiaŭ?” dir'is la vir'in'o.

“Ne,” respond'is la vir'o, “mi kapt'is hodiaŭ fiŝ'o'n, kiu dir'is, ke ĝi est'as sorĉ'it'a princ'o; mi ĵet'is ĝi'n en la mar'o'n.”

“Ĉu vi neni'o'n postul'is?” demand'is la vir'in'o.

“Ne,” dir'is la vir'o, “kio'n mi dev'us postul'i?”

“Ah,” dir'is la vir'in'o, “mal'ĝoj'e est'as ĉiam log'i ĉi tie en bud'o mal'bon'odor'a kaj abomen'ind'a; kial vi ne postul'is mal'grand'a'n dom'et'o'n? Ir'u al la mar'o kaj vok'u la fiŝ'o'n; dir'u al ĝi, ke ni dezir'us mal'grand'a'n dom'et'o'n; tut'e cert'e ĝi don'os ĝi'n.”

“Ah,” dir'is la vir'o, “por kio ir'i tie'n ankoraŭ unu foj'o'n?”

La vir'in'o respond'is:

“Vi ja kapt'is ĝi'n kaj post'e liber'iĝ'is, ĝi cert'e don'os. Ir'u tuj.”

La vir'o ne vol'is rifuz'i al la edz'in'o kaj ir'is, sed ne tre volont'e.

Kiam li ven'is al la mar'o, la akv'o est'is tut'e verd'a kaj flav'a, ne klar'a kiel ordinar'e. Li proksim'iĝ'is al la akv'o kaj dir'is:

La fiŝ'o al'naĝ'is kaj dir'is:

“Kio'n vi dezir'as?”

“Vi kapt'is ĝi'n, dir'is mi'a edz'in'o, vi dev'is i'o'n postul'i de ĝi. Ŝi ne vol'as plu loĝ'i en bud'o, ŝi dezir'us hav'i dom'et'o'n.”

“Re'ir'u!” respond'is la fiŝ'o, “ŝi jam hav'as ĝi'n.”

La fiŝ'kapt'ist'o for'ir'is. Li'a edz'in'o ne sid'is plu en bud'o. Mal'grand'a dom'et'o nun star'is tie kaj la vir'in'o sid'is antaŭ la pord'o sur benk'o. Ŝi pren'is li'a'n man'o'n kaj dir'is:

“En'ir'u kaj rigard'u, kia komfort'o.”

Ili en'ir'is. En la dom'et'o est'is mal'grand'a vestibl'o, bel'a ĉambr'o kun kamer'o; por ambaŭ est'is lit'o'j, krom tio kuir'ej'o kaj proviz'ej'o, vaz'ar'o kupr'a kaj stan'a, ĉio pur'a, bril'ant'a. Post la dom'et'o est'is mal'grand'a kort'o kun kok'in'o'j kaj anas'in'o'j kaj ĝarden'o kun legom'o'j kaj frukt'o'j.

“Rigard'u!” dir'is la vir'in'o, “ĉu tio ne est'as ĉarm'a?”

“Jes,” respond'is la vir'o, “ĉio rest'u tia, ni viv'os tut'e feliĉ'e.”

“Ni pri'pens'os,” dir'is la vir'in'o. Ili manĝ'is iom kaj ir'is dorm'i.

Pas'is tiel unu aŭ du semajn'o'j kaj la vir'in'o dir'is:

“Aŭskult'u, la dom'et'o ja est'as tro mal'vast'a, la kort'o kaj ĝarden'o est'as tre mal'grand'a'j. Kial la fiŝ'o ne donac'is al ni pli grand'a'n dom'o'n. Mi dezir'us loĝ'i en grand'a ŝton'a kastel'o: ir'u al la fiŝ'o, ĝi donac'u al ni kastel'o'n.”

“Ah, vir'in'o,” dir'is la fiŝ'kapt'ist'o, “la dom'et'o sufiĉ'as, por kio loĝ'i en kastel'o!”

“Eh,” dir'is la vir'in'o, “la fiŝ'o pov'as tio'n far'i.”

“Ne,” dir'is la vir'o, “antaŭ ne long'e la fiŝ'o donac'is al ni dom'et'o'n, mi ne ir'os nun, mi ne vol'as ĝi'n ted'i.”

“Ĉes'u babil'i!” dir'is la vir'in'o, “la fiŝ'o pov'as tio'n far'i kaj don'os volont'e.”

La fiŝ'kapt'ist'o for'ir'is, sed kun pez'a kor'o kaj pens'is: tio ne est'as prav'a.

Kiam li ven'is al la mar'o, la akv'o est'is viol'a kaj blu'a, griz'a kaj dens'a, ĝi ne est'is plu verd'a kaj flav'a, sed ĝi est'is ankoraŭ kviet'a. La fiŝ'kapt'ist'o proksim'iĝ'is kaj dir'is:

“Kio'n vi dezir'as?” demand'is la fiŝ'o. “Ah,” dir'is mal'ĝoj'e la kapt'ist'o, “ŝi vol'as loĝ'i en grand'a ŝton'a kastel'o.”

“Ir'u tie'n, vi'a edz'in'o star'as antaŭ la pord'o.”

La fiŝ'kapt'ist'o ir'is, pens'ant'e, ke li re'ven'os en la dom'o'n, sed kiam li ven'is, tie star'is grand'a ŝton'a palac'o kaj li'a edz'in'o supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n; ŝi pren'is li'a'n man'o'n kaj dir'is:

“En'ir'u.”

Ili en'ir'is en la kastel'o'n: la plank'o est'is marmor'a, amas'o da serv'ist'o'j mal'ferm'is al ili larĝ'e la pord'o'j'n. La mur'o'j est'is blank'a'j, kovr'it'a'j per bel'a'j tapet'o'j, en la ĉambr'o'j est'is or'a'j seĝ'o'j kaj tabl'o'j, kaj kristal'a'j lustr'o'j pend'is de sur la plafon'o. En ĉiu'j ĉambr'o'j est'is tapiŝ'o'j; manĝ'aĵ'o kaj plej bon'a'j vin'o'j star'is sur la tabl'o'j, kiu'j fleks'iĝ'is sub ili'a pez'o. Post la dom'o est'is grand'a kort'o kun stal'o'j por ĉeval'o'j kaj bov'in'o'j kaj plej bel'a'j kaleŝ'o'j. Ne mank'is ankaŭ grand'a, bel'eg'a ĝarden'o kun plej bel'a'j flor'o'j kaj frukt'o'j. En grand'a park'o, long'a du'on'mejl'o'n, kur'is cerv'o'j, kapreol'o'j kaj lepor'o'j, ― ĉio, kio'n oni pov'us rev'i.

“Kia'j bel'aĵ'o'j!” dir'is la vir'in'o.

“Jes,” respond'is li, “ĉio rest'u tia, nun ni loĝ'os en la bel'a kastel'o kaj ni est'os feliĉ'a'j.”

“Ni pri'pens'os,” dir'is la vir'in'o, “nun ni dorm'u.” Kaj ili kuŝ'iĝ'is.

En la sekv'int'a tag'o la edz'in'o vek'iĝ'is unu'a. La sun'o lum'is, ŝi rigard'is tra la fenestr'o kaj vid'is la pentr'ind'a'n land'o'n, kuŝ'ant'a'n antaŭ ŝi. La fiŝ'kapt'ist'o etend'is ankoraŭ si'a'j'n membr'o'j'n, kaj ŝi tuŝ'eg'is li'n per la kubut'o kaj dir'is:

“Lev'iĝ'u kaj rigard'u tra la fenestr'o: ĉu ni ne pov'us reg'i la land'o'n? Ir'u al la fiŝ'o kaj dir'u, ke ni vol'as est'i reĝ'o'j.”

“Ah, vir'in'o,” respond'is li, “por kio est'i reĝ'o'j! Mi ne vol'as est'i reĝ'o.”

“Bon'e,” ŝi dir'is, “vi ne vol'as, sed mi vol'as est'i reĝ'o. Ir'u al la fiŝ'o, mi vol'as est'i reĝ'o.”

“Ah, vir'in'o, vi vol'as est'i reĝ'o, tio'n mi ne pov'as dir'i al ĝi.”

“Kial ne? Ir'u tuj, mi dev'as est'i reĝ'o.”

La fiŝ'kapt'ist'o ir'is tut'e konstern'it'a.

“Tio ne est'as prav'a, ne est'as prav'a,” li pens'is; tamen li ir'is.

Kiam li ven'is al la mar'o, la akv'o est'is nigr'e griz'a, bol'is kaj mal'bon'odor'is. La fiŝ'kapt'ist'o proksim'iĝ'is kaj dir'is:

“Kio'n vi dezir'as?” demand'is la fiŝ'o.

“Ŝi vol'as far'iĝ'i reĝ'o,” respond'is li.

“Ir'u, ŝi jam est'as reĝ'o.”

Kiam li re'ven'is al la palac'o, li trov'is la kastel'o'n mult'e pli grand'a, kun alt'a tur'o kaj bel'eg'a'j ornam'aĵ'o'j. Gard'ist'o'j star'is antaŭ la pord'eg'o kaj amas'o da soldat'o'j kun tambur'o'j kaj trumpet'o'j. En la ĉambr'o'j ĉio est'is el pur'a marmor'o kaj or'o, velur'a'j tapiŝ'o'j kaj grand'a'j or'a'j penik'o'j. Mal'ferm'iĝ'is la pord'o de la salon'o: tie star'is ĉiu'j kort'eg'an'o'j, li'a edz'in'o sid'is sur alt'a tron'o el or'o kaj diamant'o'j kaj hav'is grand'a'n or'a'n kron'o'n sur la kap'o kaj en la man'o sceptr'o'n el pur'a or'o kaj mult'e'kost'a'j ŝton'o'j. Ĉe ambaŭ flank'o'j star'is en vic'o ses virg'ul'in'o'j, ĉiu unu kap'o'n mal'pli alt'a ol la antaŭ'a. La fiŝ'kapt'ist'o proksim'iĝ'is kaj dir'is:

“Ah, vir'in'o, ĉu vi est'as reĝ'o?”

“Jes,” respond'is ŝi, “nun mi est'as reĝ'o.”

La fiŝ'kapt'ist'o star'is kaj rigard'is ŝi'n, fin'e li dir'is:

“Ah, kiel bel'e est'as, ke vi est'as reĝ'o! Nun ni dezir'os neni'o'n plu.”

“Ne,” respond'is ŝi kaj far'iĝ'is mal'kviet'a, “la temp'o pas'as tiel mal'rapid'e, mi enu'as. Ir'u al la fiŝ'o; mi jam est'as reĝ'o, mi vol'as far'iĝ'i imperi'estr'o.”

“Ah, vir'in'o,” dir'is la fiŝ'kapt'ist'o, “vi vol'as est'i imperi'estr'o?”

“Ir'u al la fiŝ'o,” ŝi dir'is, “mi vol'as est'i imperi'estr'o.”

“Ah, vir'in'o, la fiŝ'o ne pov'as far'i vi'n imperi'estr'o, mi ne pov'as tio'n dir'i al ĝi; imperi'estr'o est'as nur unu en la regn'o. La fiŝ'o ne pov'as far'i vi'n imperi'estr'o, ne pov'as, ne pov'as!”

“Kio!” kri'is la vir'in'o, “mi est'as reĝ'o kaj vi est'as nur mi'a edz'o. Ir'u tuj. Se ĝi far'is mi'n reĝ'o, ĝi pov'as far'i mi'n ankaŭ imperi'estr'o. Ir'u tuj!”

Li dev'is obe'i. Li ir'is kun tim'o kaj pens'is:

“Tio ne sukces'os; imperi'estr'o! ŝi postul'as tro mult'e, ŝi fin'e ted'os la fiŝ'o'n.”

Kiam li ven'is al la mar'o, la akv'o est'is tut'e nigr'a kaj dens'a kaj tiel bol'is, ke vezik'et'o'j krev'is sur la supr'aĵ'o. Fort'a vent'o sku'is ĝi'n. La terur'it'a fiŝ'kapt'ist'o proksim'iĝ'is kaj dir'is:

“Kio'n vi dezir'as?” demand'is la fiŝ'o.

“Ah fiŝ'o, mi'a edz'in'o vol'as est'i imperi'estr'o.”

“Ir'u, ŝi jam est'as imperi'estr'o.”

Kiam li re'ven'is hejm'e'n, la tut'a kastel'o est'is el polur'it'a marmor'o kun alabastr'a'j figur'o'j kaj or'a'j ornam'aĵ'o'j. Antaŭ la pord'eg'o marŝ'is soldat'o'j, blov'is trumpet'o'j'n kaj bat'is tambur'o'j'n. En la palac'o baron'o'j, graf'o'j kaj princ'o'j est'is serv'ist'o'j kaj mal'ferm'is antaŭ li or'a'j'n pord'o'j'n. Kiam li en'ir'is, li'a edz'in'o sid'is sur tron'o el unu or'a pec'o, long'a unu mejl'o'n. Ŝi hav'is sur la kap'o grand'eg'a'n or'a'n kron'o'n, ornam'it'a'n per briliant'o'j kaj karbunkol'o'j; en unu man'o ŝi ten'is la sceptr'o'n, en la ali'a la imperi'estr'a'n pom'o'n. Ĉe ambaŭ flank'o'j star'is gard'ist'o'j en du vic'o'j: la plej grand'a est'is gigant'o du mejl'o'j'n alt'a, la plej mal'grand'a nan'o ne pli alt'a ol mi'a mal'grand'a fingr'o. Antaŭ ŝi star'is amas'o da graf'o'j kaj princ'o'j. Tim'e proksim'iĝ'is la fiŝ'kapt'ist'o kaj dir'is:

“Ĉu vi est'as nun imperi'estr'o?”

“Jes, mi est'as imperi'estr'o,” respond'is ŝi. Li star'is kaj rigard'is ŝi'n, fin'e li dir'is:

“Bel'e est'as, ke vi est'as imperi'estr'o.”

“Kial vi star'as tie?” respond'is ŝi. “Mi est'as nun imperi'estr'o, mi vol'as est'i pap'o; ir'u al la fiŝ'o.”

“Kio'n, vir'in'o, kio'n vi dezir'as! Pap'o est'as nur unu en la tut'a krist'an'ar'o, la fiŝ'o ne pov'as tio'n far'i!”

“Ir'u!” ŝi dir'is, “mi vol'as far'iĝ'i pap'o; jam hodiaŭ mi dev'as est'i pap'o.”

“Ne, vir'in'o, mi ne pov'as tio'n dir'i, vi jam tro'as, la fiŝ'o ne pov'as far'i vi'n pap'o.”

“Sufiĉ'e da babil'ad'o. Se ĝi pov'as far'i iu'n imperi'estr'o, ĝi pov'as far'i ankaŭ pap'o. Rapid'u, mi est'as imperi'estr'o, vi est'as nur mi'a edz'o.”

La fiŝ'kapt'ist'o for'ir'is mal'kuraĝ'e, li trem'is pro tim'o, li'a'j genu'o'j kaj krur'o'j sku'iĝ'is.

Terur'a vent'o ek'blov'is, nub'o'j kovr'is la ĉiel'o'n, far'iĝ'is mal'lum'e, kvazaŭ vesper'e. La foli'o'j fal'is de la arb'o'j, la akv'o muĝ'is, bol'is kaj bat'is la bord'o'j'n. En mal'proksim'o li vid'is ŝip'o'j'n, kiu'j alarm'e paf'is, salt'is kaj danc'is sur la ond'o'j. La ĉiel'o est'is ankoraŭ iom'et'e blu'a en la mez'o, sed ĉirkaŭ'e ĝi est'is terur'e ruĝ'a, kiel antaŭ fulm'o'tondr'o. Li proksim'iĝ'is terur'it'a kaj dir'is:

“Kio'n vi dezir'as?” demand'is la fiŝ'o.

“Mi'a edz'in'o vol'as far'iĝ'i pap'o.”

“Ir'u, ŝi jam est'as pap'o.”

La fiŝ'kapt'ist'o for'ir'is. Kiam li re'ven'is, li vid'is grand'a'n preĝ'ej'o'n, ĉirkaŭ'it'a'n de palac'o'j. Intern'e ĉio'n lum'ig'is mil'o'j da mil'o'j da kandel'o'j kaj li'a edz'in'o, tut'a en or'o de la kap'o ĝis la pied'o'j, sid'is sur tron'o mult'e pli alt'a ol la antaŭ'a kaj hav'is sur la kap'o tri or'a'j'n kron'o'j'n. Ĉirkaŭ'is ŝi'n amas'o da pastr'o'j. Ĉe ambaŭ flank'o'j star'is du vic'o'j da kandel'o'j, la plej alt'a kiel grand'eg'a tur'o, la plej mal'grand'a kiel lum'ing'o en la kuir'ej'o. Ĉiu'j imperi'estr'o'j kaj reĝ'o'j genu'is antaŭ ŝi kaj kis'is ŝi'a'n ŝu'o'n.

“Vir'in'o,” dir'is la fiŝ'kapt'ist'o rigard'ant'e ŝi'n, “ĉu vi est'as nun pap'o?”

“Jes, mi est'as pap'o.” Li atent'e ŝi'n observ'is kaj ŝajn'is al li, ke li vid'as sun'o'n.

“Ah, kiel bel'e est'as, edz'in'o mi'a, ke vi est'as pap'o.”

Sed ŝi sid'is rigid'a, kvazaŭ ŝtip'o, kaj ne mov'iĝ'is. Li dir'is:

“Nun vi est'os kontent'a, vi est'as pap'o, neni'o'n plu vi pov'us dezir'i.”

“Mi pri'pens'os,” ŝi respond'is kaj ili kuŝ'iĝ'is. Sed ŝi ne est'is kontent'a kaj la avid'ec'o ne las'is ŝi'n dorm'i; ŝi pens'is sen'ĉes'e, kio ŝi pov'us ankoraŭ far'iĝ'i.

La fiŝ'kapt'ist'o dorm'is bon'e kaj profund'e, ĉar li mult'e kur'is tag'e, sed ŝi ne pov'is dorm'i kaj si'n turn'is de unu flank'o sur la ali'a'n, pens'ant'e sen'ĉes'e, kio ŝi pov'us ankoraŭ far'iĝ'i. Neni'o'n ŝi pov'is el'pens'i. Dum'e lev'iĝ'is la sun'o. Kiam ŝi ek'vid'is la maten'ruĝ'o'n, ŝi sid'iĝ'is sur la lit'o kaj rigard'is tra la fenestr'o; kiam aper'is la sun'o, ŝi ek'pens'is:

“Ah, ĉu mi ne pov'us ordon'ad'i la lev'iĝ'o'n de la sun'o kaj lun'o?”

“Lev'iĝ'u!” ŝi ek'kri'is, tuŝ'eg'ant'e li'n per la kubut'o, “ir'u al la fiŝ'o, mi vol'as est'i Di'o.”

La fiŝ'kapt'ist'o du'on'e dorm'is ankoraŭ, sed li tiel ek'tim'is, ke li fal'is de la lit'o. Li pens'is, ke li ne bon'e aŭd'is, frot'is la okul'o'j'n kaj demand'is:

“Ah, vir'in'o, kio'n vi dir'is?”

“Se mi ne pov'os ordon'i la lev'iĝ'o'n de la sun'o kaj lun'o kaj se mi dev'os vid'i, ke ili lev'iĝ'as sen mi'a ordon'o, mi ne hav'os plu trankvil'a'n hor'o'n, ĉar mi ne pov'is ordon'i ili'n.”

Ŝi tiel terur'e li'n ek'rigard'is, ke li ek'trem'is.

“Ir'u tuj, mi vol'as est'i Di'o.”

“Ah, vir'in'o,” li dir'is kaj fal'is antaŭ ŝi sur la genu'o'j'n, “la fiŝ'o ne pov'as far'i tio'n; ĝi pov'is far'i vi'n imperi'estr'o kaj pap'o, mi pet'as vi'n, re'konsci'iĝ'u kaj rest'u pap'o.”

Ŝi far'iĝ'is furioz'a, ŝi'a'j har'o'j flug'is sen'ord'e ĉirkaŭ la kap'o, ŝi dis'ŝir'is la korsaĵ'o'n kaj ek'bat'is la edz'o'n per la pied'o, kri'ant'e:

“Mi ne pov'as plu atend'i, ir'u tuj, ĉu vi ne aŭd'as?”

Li sur'tir'is la pantalon'o'n kaj ek'kur'is kvazaŭ frenez'a. Ek'blov'is terur'a vent'eg'o, bru'eg'is kaj muĝ'is terur'e. Li apenaŭ pov'is star'i sur la pied'o'j. La dom'o'j kaj arb'o'j sku'iĝ'is, la mont'o'j trem'is, la ŝton'eg'o'j rul'iĝ'is en la mar'o'n, la ĉiel'o est'is nigr'a, kvazaŭ peĉ'o. Tondr'is kaj fulm'is, sur la mar'o lev'iĝ'is nigr'a'j ond'o'j, alt'a'j kiel tur'o'j kaj mont'o'j, kaj ĉiu port'is blank'a'n ŝaŭm'a'n kron'o'n. La fiŝ'kapt'ist'o kri'is, sed li mem ne aŭd'is la propr'a'j'n vort'o'j'n:

“Kio'n ŝi dezir'as?” demand'is la fiŝ'o.

“Ŝi vol'as est'i Di'o,” dir'is la fiŝ'kapt'ist'o.

“Ir'u, ŝi re'e sid'as en la bud'o.”

Kaj ili sid'as tie ankoraŭ hodiaŭ.

Tabl'o “kovr'u vi'n”, la or'azen'o kaj baston'o el sak'o

Est'is iam tajlor'o, kiu hav'is tri fil'o'j'n kaj nur unu kapr'in'o'n.

Ĉar la kapr'in'o nutr'is per si'a lakt'o la tut'a'n famili'o'n, oni dev'is don'i al ŝi bon'a'n nutr'aĵ'o'n kaj konduk'i ŝi'n ĉiu'tag'e sur la paŝt'ej'o'n. La fil'o'j paŝt'is ŝi'n unu post la ali'a. Foj'e la plej aĝ'a fil'o konduk'is ŝi'n en la tomb'ej'o'n, kie la plej bel'a herb'o kresk'is. Ŝi paŝt'is si'n tie kaj salt'is. Vesper'e, kiam proksim'iĝ'is la temp'o por re'ven'i hejm'e'n, li demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

La kapr'in'o respond'is:

“Ven'u do hejm'e'n,” dir'is la jun'ul'o, pren'is ŝi'a'n ŝnur'o'n, konduk'is ŝi'n en la stal'o'n kaj al'lig'is.

“Ĉu la kapr'in'o hav'is sufiĉ'e da nutr'aĵ'o?” demand'is la mal'jun'a tajlor'o.

“Ho jes,” respond'is la fil'o, “manĝ'is ŝi kaj est'as sat'a de la herb'o aromat'a.”

Sed la patr'o vol'is mem konvink'iĝ'i, ir'is en la stal'o'n, kares'is la kar'a'n best'o'n kaj demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

La kapr'in'o respond'is:

“Kio'n mi aŭd'as!” ek'kri'is la tajlor'o, kur'is al la knab'o kaj dir'is:

“Mensog'ul'o! Vi dir'is, ke la kapr'in'o est'as sat'a, kaj las'is ŝi'n fast'i?”

En grand'a koler'o li pren'is de la mur'o la uln'o'n kaj per bat'o'j for'pel'is la fil'o'n.

En la sekv'int'a tag'o est'is la vic'o de la du'a fil'o. Li trov'is apud la plekt'o'bar'il'o de la ĝarden'o lok'o'n, kie kresk'is bel'a herb'o. La kapr'in'o manĝ'is ĝi'n kaj las'is neniom. Vesper'e, kiam proksim'iĝ'is la temp'o por re'ven'i hejm'e'n, li demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

La kapr'in'o respond'is:

“Ven'u do hejm'e'n,” dir'is la jun'ul'o, tir'is ŝi'n en la stal'o'n kaj al'lig'is.

“Ĉu la kapr'in'o hav'is sufiĉ'e da nutr'aĵ'o?” demand'is la mal'jun'a tajlor'o.

“Ho jes,” respond'is la fil'o, “manĝ'is ŝi kaj est'as sat'a de la herb'o aromat'a.”

La tajlor'o, kiu vol'is mem vid'i tio'n, ir'is en la stal'o'n kaj demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

La kapr'in'o respond'is:

“Sen'di'a fripon'o!” kri'is la tajlor'o, “li las'is fast'i tiel nobl'a'n best'o'n!” kaj for'pel'is li'n per la uln'o.

Ven'is la vic'o de la tri'a fil'o. Por bon'e plen'um'i la task'o'n, li trov'is arb'et'ar'o'n kun plej bel'a'j foli'o'j kaj paŝt'is tie la kapr'in'o'n. Vesper'e, kiam li est'is re'ven'ont'a, li demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

La kapr'in'o respond'is:

“Ven'u do hejm'e'n,” dir'is la knab'o, konduk'is ŝi'n en la stal'o'n kaj al'lig'is.

“Ĉu la kapr'in'o hav'is sufiĉ'e da manĝ'aĵ'o?” demand'is la mal'jun'a tajlor'o.

“Ho jes,” respond'is la fil'o, “manĝ'is ŝi kaj est'as sat'a de verd'aĵ'o aromat'a.”

La tajlor'o ne fid'is, ir'is en la stal'o'n kaj demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

La malic'a best'o respond'is:

“Gent'o de mensog'ul'o'j!” ek'kri'is la tajlor'o, “unu sam'e sen'di'a kaj mal'zorg'a, kiel ali'a! Tromp'u ali'a'n mal'saĝ'ul'o'n!”

Koler'a li kur'is en la dom'o'n kaj tiel draŝ'is per la uln'o la dors'o'n de la knab'o, ke la jun'ul'o for'kur'is.

La mal'jun'a tajlor'o rest'is sol'a kun la kapr'in'o. En la sekv'int'a tag'o li ir'is en la stal'o'n, kares'is la kapr'in'o'n kaj dir'is:

“Ven'u, kar'a best'et'o, mi mem konduk'os vi'n en la paŝt'ej'o'n.”

Li konduk'is ŝi'n al verd'a'j plekt'o'bar'il'o'j, al alt'a'j herb'o'j kaj en ali'a'j'n lok'o'j'n, kie la kapr'in'o'j volont'e si'n paŝt'as:

“Ĉi'foj'e vi sat'manĝ'os laŭ vi'a vol'o,” li dir'is kaj paŝt'is ŝi'n ĝis la vesper'o. Tiam li demand'is:

“Kapr'in'o, ĉu vi est'as sat'a?”

Ŝi respond'is:

“Ven'u do hejm'e'n,” dir'is la tajlor'o, konduk'is ŝi'n en la stal'o'n kaj al'lig'is. For'ir'ant'e li si'n re'turn'is al ŝi kaj demand'is ankoraŭ unu foj'o'n:

“Fin'e vi sat'manĝ'is?”

Sed la kapr'in'o kondut'is kontraŭ li ne pli bon'e ol kontraŭ la ali'a'j kaj respond'is:

Aŭd'int'e tio'n, la tajlor'o ek'mir'is kaj kompren'is, ke li mal'just'e for'pel'is si'a'j'n fil'o'j'n.

“Atend'u!” kri'is li, “vi sen'dank'a kre'it'aĵ'o! Ne sufiĉ'as for'pel'i vi'n. Mi sign'os vi'n tiel, ke vi neniam kuraĝ'os montr'i vi'n inter honest'a'j tajlor'o'j.”

Li rapid'e al'port'is raz'il'o'n, sap'um'is la kap'o'n de la kapr'in'o kaj raz'is ŝi'n glat'a kvazaŭ man'plat'o. Ĉar la uln'o tro honor'us ŝi'n, li al'port'is vip'o'n kaj tiel regal'is ŝi'n, ke la kapr'in'o for'kur'is salt'e.

La tajlor'o, tut'e sol'a, ek'mal'ĝoj'is. Li dezir'us hav'i ĉe si la fil'o'j'n, sed neni'u sci'is, kie'n for'pel'is ili'n la sort'o.

* * *

La plej aĝ'a far'iĝ'is lern'ant'o de lign'aĵ'ist'o. Li lern'is diligent'e kaj persist'e. Kiam ven'is la temp'o entrepren'i meti'a'n migr'ad'o'n, la majstr'o donac'is al li tabl'o'n. Ĝi est'is tut'e simpl'a kaj el ordinar'a lign'o, sed hav'is bon'eg'a'n ec'o'n: kiam oni star'ig'is ĝi'n antaŭ si'n kaj dir'is: “Tabl'et'o, kovr'u vi'n,” la bon'a tabl'o tuj est'is kovr'it'a per pur'a tuk'o, aper'is sur ĝi teler'o, tranĉ'il'o kaj fork'o, plad'o'j kun rost'aĵ'o'j kaj kuir'aĵ'o'j kaj grand'a glas'o da ruĝ'a bril'a vin'o, kiu ĝoj'ig'is la kor'o'n.

La jun'ul'o pens'is:

“Tio sufiĉ'os por tut'a vi'a viv'o,” kaj esper'plen'a ek'ir'is en la vast'a'n mond'o'n. Li tut'e ne zorg'is, ĉu gast'ej'o est'as bon'a, ĉu oni pov'as trov'i tie manĝ'o'n aŭ ne. Se tio plaĉ'is al li, li eĉ tut'e ne en'ir'is, sed sur kamp'o aŭ herb'ej'o aŭ en arb'ar'o li de'met'is de la dors'o la tabl'o'n, star'ig'is ĝi'n antaŭ si'n kaj dir'is: “Kovr'u vi'n!” kaj li hav'is ĉio'n, kio'n li bezon'is.

Fin'e li ek'dezir'is re'ven'i al la patr'o, esperant'e, ke li'a koler'o dum'e kviet'iĝ'is kaj ke li volont'e akcept'os la fil'o'n kun la tabl'o “kovr'u vi'n.”

Vesper'e li ven'is en gast'ej'o'n plen'a'n de vojaĝ'ant'o'j, kiu'j afabl'e invit'is li'n sid'ig'i ĉe ili'a tabl'o, ĉar ali'e li neni'o'n ricev'os.

“Ne,” respond'is la lign'aĵ'ist'o, “mi ne vol'as for'pren'i de vi'a buŝ'o la last'a'j'n pec'o'j'n, prefer'e mi mem regal'os vi'n.”

Ili rid'is, pens'ant'e, ke li ŝerc'as, sed li star'ig'is la lign'a'n tabl'o'n en la mez'o de la ĉambr'o kaj dir'is: “Tabl'o, kovr'u vi'n!”

Tuj la tabl'o est'is kovr'it'a per manĝ'aĵ'o'j, kia'j'n ne pov'us liver'i la kuir'ej'o de la mastr'o. La odor'o agrabl'e tikl'is la naz'o'j'n de la gast'o'j.

“Sinjor'o'j, mi pet'as vi'n, al la tabl'o!” dir'is la lign'aĵ'ist'o. Li ne bezon'is invit'i ili'n du'a'n foj'o'n; ili proksim'iĝ'is, el'tir'is la tranĉ'il'o'j'n kaj brav'e komenc'is la atak'o'n. Plej mult'e mir'ig'is ili'n, ke apenaŭ iu plad'o mal'plen'iĝ'is, tuj aper'is ali'a tut'e plen'a. La mastr'o star'is en angul'o, rigard'is kaj ne sci'is, kio'n dir'i. Li pens'is:

“Util'a est'us tia kuir'ist'o en vi'a gast'ej'o!”

La lign'aĵ'ist'o kaj li'a'j kun'ul'o'j amuz'iĝ'is ĝis mal'fru'a nokt'o. Fin'e ili ir'is dorm'i. Ankaŭ la jun'ul'o kuŝ'iĝ'is kaj star'ig'is la tabl'o'n apud la mur'o.

La pens'o'j ne las'is la mastr'o'n trankvil'a. Li memor'is, ke li posed'as tut'e simil'a'n tabl'o'n en la sub'tegment'o, sen'bru'e al'port'is ĝi'n kaj las'is ĝi'n, pren'int'e la mirakl'a'n.

En la sekv'int'a tag'o la lign'aĵ'ist'o pag'is por la nokt'o, neni'o'n rimark'int'e pren'is la tabl'o'n kaj for'ir'is. Tag'mez'e li ven'is al la patr'o, kiu akcept'is li'n kun grand'a ĝoj'o.

“Kar'a fil'o,” li demand'is, “kio'n vi el'lern'is?”

“Patr'o, mi est'as lign'aĵ'ist'o.”

“Bon'a meti'o,” respond'is la mal'jun'ul'o, “sed kio'n vi al'port'is de vi'a migr'ad'o?”

“La plej bon'a afer'o, kiu'n mi al'port'is, est'as ĉi tiu tabl'et'o.”

La tajlor'o rigard'is la tabl'et'o'n de ĉiu'j flank'o'j kaj dir'is:

“Vi'a majstr'o'verk'o ne valor'as mult'e, ĝi est'as mal'nov'a kaj mal'bon'a tabl'et'o.”

“Sed ĝi est'as tabl'et'o ‚kovr'u vin’,” respond'is la fil'o.

“Kiam mi star'ig'as ĝi'n kaj dir'as: ‚kovr'u vin’, tuj aper'as sur ĝi bon'gust'a'j manĝ'aĵ'o'j kaj vin'o, kiu ĝoj'ig'as la kor'o'n! Invit'u ĉiu'j'n parenc'o'j'n kaj amik'o'j'n, la tabl'et'o regal'os ili'n kaj ĉiu'j sat'manĝ'os.”

Kiam la gast'o'j kun'ven'is, li star'ig'is si'a'n tabl'et'o'n en la mez'o de la ĉambr'o kaj dir'is:

“Tabl'et'o, kovr'u vi'n!” Sed la tabl'et'o ne mov'iĝ'is kaj star'is mal'plen'a kiel ĉiu ali'a, kiu ne kompren'as la sorĉ'vort'o'j'n. La mal'feliĉ'a jun'ul'o kompren'is, ke oni ŝanĝ'is al li la tabl'et'o'n. Li hont'is, ke li ŝajn'is mensog'ul'o, kaj la parenc'o'j pri'rid'is li'n kaj dev'is re'ven'i hejm'e'n kun mal'plen'a stomak'o. La patr'o re'komenc'is si'a'n tajlor'a'n labor'o'n, kaj la fil'o ek'labor'is ĉe majstr'o.

* * *

La du'a fil'o ven'is al muel'ist'o kaj far'iĝ'is li'a lern'ant'o. Kiam li jam el'lern'is la meti'o'n, la majstr'o dir'is:

“Vi'a kondut'o ĉiam est'is laŭd'ind'a, rekompenc'e mi donac'os al vi ne'ordinar'a'n azen'o'n, kiu ne tir'as vetur'il'o'n, nek port'as sak'o'j'n.”

“Kio'n do ĝi far'as?” demand'is la jun'ul'o.

“Ĝi sput'as or'o'n,” respond'is la majstr'o. “Se vi star'ig'as ĝi'n sur tuk'o kaj dir'as: ‚ briklebrit’, la bon'a best'o sput'as al vi or'o'n, mal'antaŭ'e kaj antaŭ'e.”

“Bon'a afer'o,” dir'is la jun'ul'o, dank'is la majstr'o'n kaj for'ir'is en la vast'a'n mond'o'n. Kiam li bezon'is mon'o'n, li nur dir'is al la azen'o “briklebrit” , kaj la or'o fal'is kvazaŭ pluv'o; li nur kolekt'is ĝi'n de la ter'o. Ĉie, kie'n li ven'is kun la azen'o, la plej bon'a'j objekt'o'j ne est'is tro bon'a'j por li, kaj ju pli kar'a'j ili est'is, des pli bon'e, ĉar li'a poŝ'o ĉiam est'is plen'a.

Iom da temp'o li migr'is tia'manier'e en la mond'o kaj fin'e ek'pens'is: “Mi dev'as trov'i mi'a'n patr'o'n; kiam mi ven'os kun mi'a azen'o, li forges'os la koler'o'n kaj bon'e mi'n akcept'os.”

Li en'ir'is okaz'e en la sam'a'n gast'ej'o'n, kie oni ŝtel'is al li'a frat'o la tabl'et'o'n. Li konduk'is post si la azen'o'n, kaj la mastr'o vol'is al'lig'i ĝi'n, sed la jun'ul'o dir'is:

“Mi dank'as vi'n, mi mem konduk'os mi'a'n griz'ul'o'n en la stal'o'n kaj mem al'lig'os ĝi'n, ĉar mi dev'as sci'i, kie ĝi star'as.”

Tio ŝajn'is strang'a al la mastr'o kaj li pens'is, ke tiu, kiu mem dev'as zorg'i pri si'a azen'o, ne hav'as tre plen'a'n poŝ'o'n. Sed kiam la ven'int'o met'is la man'o'n en la poŝ'o'n, el'tir'is du or'a'j'n mon'er'o'j'n kaj mend'is bon'a'n vesper'manĝ'o'n, li larĝ'e mal'ferm'is la okul'o'j'n, ek'kur'is kaj elekt'is la plej bon'a'n kio'n li hav'is en la proviz'ej'o.

Post la vesper'manĝ'o la gast'o demand'is, kiom li ŝuld'as. La mastr'o ne ŝpar'is la poŝ'o'n de la jun'ul'o kaj dir'is, ke li dev'as al'don'i ankoraŭ du or'a'j'n mon'er'o'j'n. La jun'ul'o serĉ'is en la poŝ'o, sed trov'is tie neni'o'n.

“Atend'u moment'o'n, sinjor'o mastr'o,” li dir'is, “mi ir'os kaj al'port'os mon'o'n,” kaj kun'pren'is la tabl'o'tuk'o'n. La mastr'o kompren'is neniom, sci'vol'a sekv'is li'n sen'bru'e kaj, ĉar la gast'o rigl'is la pord'o'n de la stal'o, li rigard'is tra fend'o. La muel'ist'o stern'is la tuk'o'n sub la azen'o kaj ek'kri'is: “briklebrit”― kaj en la sam'a moment'o la best'o komenc'is sput'i or'o'n, kiu fal'is kvazaŭ hajl'o.

“Mil diabl'o'j,” dir'is la mastr'o, “jen tut'e nov'a'j dukat'o'j! Ne mal'bon'a est'as tia mon'uj'o!”

La gast'o pag'is si'a'n kalkul'o'n kaj kuŝ'iĝ'is; la mastr'o nokt'e ŝtel'ir'is en la stal'o'n, el'konduk'is la mon'er'ist'o'n kaj al'lig'is anstataŭ'e ali'a'n azen'o'n.

En la post'a maten'o la muel'ist'o fru'e for'ir'is kun la azen'o, suspekt'ant'e neni'o'n. Tag'mez'e li ven'is al la patr'o, kiu ĝoj'e li'n akcept'is.

“Kio'n vi el'lern'is, kar'a fil'o?” demand'is la patr'o.

“Patr'o, mi est'as muel'ist'o.”

“Kio'n vi al'port'is de vi'a migr'ad'o?”

“Nur azen'o'n.”

“Ne mank'as azen'o'j ĉi tie,” dir'is la tajlor'o, “mi prefer'us bon'a'n kapr'in'o'n.”

“Ĝi ne est'as ordinar'a best'o, ĝi est'as mirakl'a azen'o: kiam mi dir'as: briklebrit’, la bon'a kre'it'aĵ'o sput'as plen'tuk'o'n da or'o. Invit'u ĉiu'j'n parenc'o'j'n, mi ili'n ĉiu'j'n far'os riĉ'a'j hom'o'j.”

“Tio tre plaĉ'as al mi,” dir'is la patr'o, “mi plu ne turment'os mi'n per la kudr'ad'o.”

Kaj li rapid'is kun'vok'i la parenc'o'j'n. Kiam ĉiu'j kun'ven'is, la muel'ist'o pet'is ili'n sid'iĝ'i, stern'is la tuk'o'n kaj al'konduk'is la azen'o'n.

“Atent'u nun,” li dir'is kaj ek'kri'is “briklebrit” ― sed tio, kio fal'is sur la tuk'o'n, ne simil'is or'a'j'n mon'er'o'j'n. Montr'iĝ'is, ke la best'o ne kon'as la artifik'o'n, ĉar ne ĉiu azen'o ĝi'n kon'as. Mal'ĝoj'a far'iĝ'is la mien'o de la kompat'ind'a muel'ist'o; li kompren'is, ke oni tromp'is li'n, pet'is pardon'o'n de la parenc'o'j, kiu'j dev'is for'ir'i sam'e mal'riĉ'a'j, kiel ili ven'is. La tajlor'o re'komenc'is si'a'n labor'o'n kaj la fil'o dung'iĝ'is en muel'ej'o.

La tri'a fil'o far'iĝ'is lern'ant'o de torn'ist'o kaj ĉar la meti'o est'as mal'facil'a, li lern'is pli long'e ol la frat'o'j. Ili sci'ig'is al li per leter'o si'a'n mal'sukces'o'n kaj kiel la gast'ej'estr'o ŝtel'is al ili en la last'a vesper'o la mirakl'a'j'n donac'o'j'n. Kiam la torn'ist'o el'lern'is la meti'o'n, la majstr'o rekompenc'e por li'a bon'a kondut'o donac'is al li sak'o'n kaj dir'is:

“En ĝi est'as baston'o.”

“La sak'o'n mi met'os sur la dors'o'n, ĝi pov'os est'is util'a al mi, sed por kio taŭg'as la baston'o? Ĝi est'os nur super'flu'a ŝarg'o.”

“Mi tuj klar'ig'os al vi,” dir'is la majstr'o, “se iu ofend'os vi'n, vi dir'u nur: ‚Baston'o, el la sak'o!’ kaj la baston'o el'salt'os inter la hom'o'j'n kaj tiel danc'os sur ili'a'j dors'o'j, ke ili ne pov'os mov'iĝ'i dum ok tag'o'j; ĝi ĉes'os bat'i ne pli fru'e, ol kiam vi dir'os: ‚Baston'o, en la sak'o'n!’”

La jun'ul'o dank'is li'n kaj ek'ir'is kun la sak'o sur la dors'o. Ĉiu'foj'e, kiam iu tro proksim'iĝ'is al li kaj vol'is li'n tuŝ'i, li dir'is:

“Baston'o, el la sak'o!”

La baston'o salt'is ekster'e'n kaj bat'is la surtut'o'j'n aŭ kamizol'o'j'n sur la dors'o'j, ne atend'ant'e sen'vest'iĝ'o'n; rapid'e ĝi labor'is kaj neni'u atend'is long'e si'a'n vic'o'n!

La jun'a torn'ist'o ven'is vesper'e en la gast'ej'o'n, kie li'a'j frat'o'j est'is tromp'it'a'j. Li met'is la sak'o'n antaŭ si sur la tabl'o'n kaj komenc'is rakont'i pri ĉio rimark'ind'a, kio'n li vid'is en la mond'o.

“Jes,” li dir'is, “ekzist'as tabl'et'o'j ‚kovr'u vin’, or'azen'o'j kaj ali'o simil'a ― bon'a'j objekt'o'j, kiu'j'n mi ne mal'ŝat'as; sed ĉio tio valor'as neniom kompar'e kun la trezor'o, kiu'n mi akir'is kaj kiu'n mi hav'as en la sak'o.”

La mastr'o lev'is la orel'o'j'n:

“Kio'n, mil diabl'o'j, li posed'as,” li pens'is, “kred'ebl'e la sak'o est'as plen'a de diamant'o'j. Mi tre dezir'us al'ig'i ili'n al la tabl'et'o kaj azen'o, ĉar ĉiu'j bon'a'j afer'o'j kun'iĝ'as tri'op'e.”

Kiam ven'is la temp'o por dorm'i, la gast'o si'n etend'is sur la benk'o kaj sub la kap'o'n met'is la sak'o'n kiel kusen'o'n. Kiam la mastr'o pens'is, ke la jun'ul'o jam profund'e dorm'as, li proksim'iĝ'is, sen'bru'e kaj si'n'gard'e tir'is la sak'o'n prov'ant'e, ĉu li sukces'os for'tir'i ĝi'n kaj met'i anstataŭ'e ali'a'n. La torn'ist'o jam long'e atend'is tio'n kaj kiam la mastr'o est'is fort'e tir'ont'a, la jun'ul'o ek'kri'is:

“Baston'o, el la sak'o!” La baston'o tuj el'salt'is al la ŝtel'ist'o kaj mal'avar'e regal'is li'n. La mastr'o kri'is, pet'ant'e kompat'o'n, sed ju pli laŭt'e li kri'is, des pli fort'e la baston'o bat'is la takt'o'n sur li'a dors'o. Fin'e tut'e sen'fort'iĝ'int'a la mastr'o fal'is ter'e'n. Tiam la torn'ist'o dir'is:

“Se vi ne re'don'os la tabl'et'o'n ‚kovr'u vin’ kaj la or'azen'o'n, la danc'o tuj re'komenc'iĝ'os.”

“Oh, ne, ne,” dir'is la mastr'o per mal'laŭt'a voĉ'o, “mi volont'e re'don'os ĉio'n, nur ordon'u la mal'ben'it'a'n kobold'o'n re'ven'i en la sak'o'n.”

La jun'ul'o dir'is:

“Bon'e, mi ek'kompat'os vi'n, sed memor'u bon'e la lecion'o'n!”

Li ek'kri'is:

“Baston'o, en la sak'o'n” kaj liber'ig'is la mastr'o'n.

En la post'a tag'o la torn'ist'o ir'is al la patr'o kun la tabl'et'o “kovr'u vi'n” kaj kun la or'azen'o. La patr'o ĝoj'e akcept'is li'n kaj demand'is, kio'n li el lern'is.

“Kar'a patr'o,” dir'is la jun'ul'o, “mi est'as torn'ist'o.”

“Bel'a meti'o!” dir'is la patr'o, “kaj kio'n vi al'port'is de vi'a migr'ad'o?”

“Mult'valor'a'n objekt'o'n, kar'a patr'o, baston'o'n en la sak'o.”

“Kio'n?” ek'kri'is la patr'o, “baston'o'n? Ĝi ne ind'is la pen'o'n! Vi pov'as far'i ĝi'n ankaŭ ĉe ni el iu ajn branĉ'o.”

“Sed ne tia'n, kar'a patr'o! Kiam mi dir'as al ĝi: ‚Baston'o, el la sak'o’, ĝi el'salt'as kaj bat'as tiu'j'n, kiu'j hav'as mal'bon'a'j'n intenc'o'j'n kontraŭ mi. Ĝi ne ĉes'as, ĝis ili kuŝ'as ter'e kaj pet'as kompat'o'n. Rigard'u, per ĝi mi re'pren'is la tabl'et'o'n ‚kovr'u vin’ kaj la or'azen'o'n, kiu'j'n la gast'ej'mastr'o fripon'e ŝtel'is al mi'a'j frat'o'j. Al'vok'u ili'n ambaŭ kaj invit'u ĉiu'j'n parenc'o'j'n, mi regal'os ili'n kaj plen'ig'os ili'a'j'n poŝ'o'j'n per or'o.”

La mal'jun'a tajlor'o ne tre fid'is, sed kun'vok'is tamen la parenc'o'j'n. La torn'ist'o stern'is tuk'o'n en la ĉambr'o, en'konduk'is la or'azen'o'n kaj dir'is al la frat'o:

“Nu, kar'a frat'o, parol'u kun ĝi.”

La muel'ist'o dir'is “briklebrit” kaj en la sam'a moment'o or'a'j mon'er'o'j ek'pluv'is sur la tuk'o'n. La azen'o ne ĉes'is, ĝis ĉiu'j hav'is tiom da or'o, ke ili ne pov'is for'port'i pli mult'e. (Mi vid'as, ke ankaŭ vi dezir'us est'i kun ili!)

Post'e la torn'ist'o al'port'is la tabl'et'o'n kaj dir'is:

“Nu, kar'a frat'o, parol'u kun ĝi.”

Apenaŭ la lign'aĵ'ist'o dir'is: “kovr'u vi'n,” ĝi jam est'is kovr'it'a kaj plen'a de plej bon'a'j manĝ'aĵ'o'j. Komenc'iĝ'is festen'o, kia'n la bon'a tajlor'o neniam antaŭ'e vid'is en si'a dom'o; la tut'a parenc'ar'o rest'is kun'e ĝis la nokt'o'mez'o; ĉiu'j est'is gaj'a'j kaj kontent'a'j. La tajlor'o ŝlos'is en la ŝrank'o la kudr'il'o'n, faden'o'j'n, glad'il'o'n kaj uln'o'n kaj viv'is kun si'a'j tri fil'o'j viv'o'n feliĉ'a'n kaj trankvil'a'n.

Sed kia est'is la sort'o de la kapr'in'o, pro kiu la tajlor'o for'pel'is si'a'j'n fil'o'j'n? Mi rakont'os tio'n al vi. Ŝi hont'is pro si'a sen'har'a kap'o kaj kaŝ'is si'n en nest'o'n de vulp'o. Kiam la vulp'o re'ven'is hejm'e'n, par'o da grand'a'j okul'o'j ek'bril'is antaŭ ĝi en la mal'lum'o.

Ĝi ek'tim'is kaj for'kur'is. Urs'o renkont'is ĝi'n kaj, vid'ant'e ĝi'a'n konfuz'o'n, demand'is:

“Kio est'as al vi? Kial vi far'as grimac'o'j'n?”

“Ah,” respond'is la flav'ul'o, “terur'a monstr'o sid'as en mi'a nest'o! Ĝi rigard'is mi'n per si'a'j fajr'a'j okul'o'j.”

“Ni tuj for'pel'os ĝi'n,” dir'is la urs'o, ir'is kun la vulp'o al ĝi'a nest'o kaj rigard'is intern'e'n; sed kiam ĝi vid'is la fajr'a'j'n okul'o'j'n, ankaŭ ĝi ek'tim'is kaj for'kur'is de la terur'a best'o. Abel'o renkont'is la urs'o'n kaj, vid'ant'e, ke ĝi ne sent'as si'n tre bon'e en si'a haŭt'o, dir'is:

“Urs'o, kia mal'ĝoj'a mien'o, kie est'as vi'a gaj'ec'o?”

“Ne babil'u, terur'a best'o kun fajr'a'j okul'o'j sid'as en la nest'o de la flav'ul'o kaj ni ne pov'as ĝi'n for'pel'i.”

La abel'o dir'is:

“Mi domaĝ'as vi'n, urs'o. Mi est'as mal'grand'a, mal'fort'a kre'it'aĵ'o, kiu'n vi tut'e ne rigard'as sur vi'a voj'o, tamen mi esper'as, ke mi pov'os vi'n help'i.”

Ĝi flug'is en la vulp'a'n nest'o'n, sid'iĝ'is sur la glat'a, raz'it'a kap'o de la kapr'in'o kaj tiel fort'e ŝi'n pik'is, ke ŝi el'salt'is, kri'is me! mee! kaj for'kur'is kiel furioz'a en la arb'ar'o'n.

De tiu temp'o neni'u sci'as, kie ŝi est'as.

Fabel'o pri iu, kiu migr'is por ek'kon'i tim'o'n

Iu patr'o hav'is du fil'o'j'n. La pli aĝ'a est'is saĝ'a, prudent'a kaj lert'a, la pli jun'a est'is mal'saĝ'a, pov'is neni'o'n kompren'i kaj lern'i. La hom'o'j, rigard'ant'e li'n, dir'is:

“Li est'os ŝarĝ'o por la patr'o!”

Kiam oni dev'is i'o'n far'i, ĉiam la pli aĝ'a dev'is ĝi'n plen'um'i; sed kiam la patr'o send'is li'n mal'fru'e vesper'e aŭ nokt'e, kaj la voj'o est'is tra tomb'ej'o aŭ ali'a tim'ig'a lok'o, li ĉiu'foj'e respond'is:

“Oh ne, patr'o, mi ne ir'os tie'n, mi tim'as.”

Kiam vesper'e ĉe la fajr'uj'o oni rakont'is fabel'o'j'n, kiu'j trem'ig'is la aŭskult'ant'o'j'n, ili iu'n foj'o'n dir'is:

“Ah, kiel mi tim'as!” sed la pli jun'a sid'is en angul'o, aŭskult'is, kaj ne pov'is kompren'i, kio'n tio signif'as.

“Oni ĉiam dir'as: mi tim'as! mi tim'as! Mi ne tim'as, kred'ebl'e tio est'as artifik'o, kiu'n mi ne kon'as.”

Foj'e la patr'o dir'is al li:

“Aŭskult'u, vi en la angul'o, vi far'iĝ'as grand'a kaj fort'a. Vi dev'as i'o'n el'lern'i kaj mem trov'i por vi la pan'o'n. Vi vid'as, kiel vi'a frat'o pen'as, sed vi'a labor'o ĉiam est'as van'a.”

“Patr'o,” respond'is la fil'o, “mi volont'e lern'us i'o'n; mi vol'us lern'i, kio est'as tim'o, mi tut'e ne kompren'as tio'n.”

La pli aĝ'a rid'is kaj pens'is:

“Di'o mi'a, kia mal'saĝ'ul'o est'as mi'a frat'o, li neniam taŭg'os por io: se ne lern'as la infan'o, ĝi ne est'os kapitan'o.”

Post iom da temp'o orgen'ist'o vizit'is la dom'o'n. La patr'o plend'is pri si'a ĉagren'o kaj rakont'is, ke la pli jun'a fil'o taŭg'as por neni'o, neni'o'n sci'as kaj lern'as neni'o'n:

“Imag'u, kiam mi demand'is li'n, kiu'n meti'o'n li vol'as lern'i, li respond'is, ke li dezir'us lern'i, kio est'as tim'o.”

“Se nur tio'n li dezir'as,” respond'is la orgen'ist'o, “li pov'as tio'n lern'i ĉe mi; las'u li'n en mi'a'n dom'o'n, mi li'n polur'os.”

La patr'o est'is kontent'a, ĉar li pens'is:

“En ĉiu okaz'o la knab'o iom profit'os.”

La orgen'ist'o pren'is la knab'o'n en si'a'n dom'o'n kaj li dev'is sonor'ig'i en la preĝ'ej'o. Post kelk'a'j tag'o'j la orgen'ist'o vek'is la knab'o'n nokt'o'mez'e, ordon'is al li lev'iĝ'i, sur'ir'i la preĝ'ej'a'n tur'o'n kaj sonor'ig'i.

“Mi instru'os al vi, kio est'as tim'o,” pens'is la orgen'ist'o kaj ir'is sekret'e antaŭ'e. La knab'o sur'ir'is la tur'o'n, ĉirkaŭ'rigard'is kaj kiam li vol'is pren'i en la man'o'n la ŝnur'o'n, li ek'vid'is sur la ŝtup'ar'o, kontraŭ la fenestr'o, blank'a'n figur'o'n.

“Kiu est'as tie?” li demand'is, sed la figur'o ne respond'is, ne mov'iĝ'is.

“Respond'u,” ek'kri'is la jun'ul'o, “aŭ ir'u for, vi hav'as nokt'e neni'o'n por far'i ĉi tie!”

La orgen'ist'o star'is sen'mov'a, por kred'ig'i al la jun'ul'o, ke tio est'as fantom'o. La knab'o re'e kri'is:

“Kio'n vi vol'as? Parol'u, se vi est'as honest'a hom'o; se ne, mi fal'ig'os vi'n de la ŝtup'ar'o.”

La orgen'ist'o pens'is:

“Li tio'n ne far'os,” ne respond'is kaj star'is kvazaŭ ŝton'a. La knab'o la tri'a'n foj'o'n al'parol'is li'n, sed van'e. Tiam li ek'kur'is kaj tiel de'puŝ'is de la ŝtup'ar'o la fantom'o'n, ke ĝi rul'fal'is dek ŝtup'o'j'n kaj rest'is sen'mov'a en angul'o. La knab'o sonor'ig'is, re'ven'is en la dom'o'n sen dir'i eĉ unu vort'o'n, kuŝ'iĝ'is kaj ek'dorm'is. La edz'in'o de la orgen'ist'o long'e atend'is la edz'o'n, sed li ne re'ven'is. Fin'e ŝi ek'tim'is, vek'is la knab'o'n kaj demand'is:

“Ĉu vi ne sci'as, kie rest'is mi'a edz'o? Li sur'ir'is antaŭ vi la tur'o'n.”

“Ne,” respond'is la knab'o. “Iu star'is sur la ŝtup'ar'o kontraŭ la fenestr'o, kaj ĉar li vol'is nek respond'i, nek for'ir'i, mi pens'is, ke li est'as ŝtel'ist'o kaj mi fal'ig'is li'n de la ŝtup'ar'o. Ir'u tie'n, vi vid'os, ĉu tio est'is vi'a edz'o. Se jes, grand'a domaĝ'o est'as.”

La vir'in'o kur'is tie'n kaj trov'is la edz'o'n en angul'o; li kuŝ'is kaj ĝem'is, ĉar unu li'a pied'o est'is romp'it'a.

Ŝi port'is la edz'o'n mal'supr'e'n kaj kun laŭt'a'j kri'o'j rapid'is al la patr'o de la jun'ul'o.

“Vi'a fil'o,” ŝi kri'is, “kaŭz'is grand'a'n mal'feliĉ'o'n! Li ĵet'is mi'a'n edz'o'n de la ŝtup'ar'o, tiel ke li romp'is unu pied'o'n al la mal'feliĉ'ul'o. Re'pren'u la fripon'o'n el ni'a dom'o!”

La patr'o ek'tim'is, kur'is al la knab'o kaj sever'e riproĉ'is li'n:

“Kia'j sen'di'a'j ag'o'j! La diabl'o, ŝajn'as, inspir'is vi'n!”

“Patr'o,” li respond'is, “aŭskult'u mi'n, mi est'as sen'kulp'a: li star'is en la mal'lum'o, kiel iu, kiu hav'as mal'bon'a'j'n intenc'o'j'n. Mi ne sci'is, kiu li est'as kaj tri'foj'e mi admon'is li'n respond'i aŭ for'ir'i.”

“Ah,” dir'is la patr'o, “vi al'port'as nur mal'feliĉ'o'j'n. For de mi'a'j okul'o'j, mi ne vol'as plu vid'i vi'n.”

“Bon'e, patr'o, atend'u nur ĝis la tag'iĝ'o; mi for'ir'os por lern'i tim'o'n: mi ek'hav'os art'o'n, kiu nutr'os mi'n!”

“Lern'u, kio'n vi vol'as,” dir'is la patr'o, “tio est'as por mi indiferent'a. Jen est'as 50 talar'o'j, ir'u en la vast'a'n mond'o'n kaj al neni'u dir'u, de kie vi ven'as kaj kiu est'as vi'a patr'o, ĉar mi hont'as pro vi!”

“Bon'e, patr'o, kiel vi vol'as. Se vi postul'as neni'o'n pli'a'n, mi pov'as facil'e plen'um'i vi'a'n vol'o'n.”

Kiam lev'iĝ'is la sun'o, la knab'o met'is la talar'o'j'n en la poŝ'o'n, ek'ir'is sur la grand'a'n voj'o'n kaj sen'ĉes'e ripet'is al si:

“Ah, se mi tim'us, se mi tim'us.”

Hom'o ir'is sur la voj'o, aŭd'is la vort'o'j'n, kiu'j'n la knab'o dir'is al si mem, kaj kiam ili proksim'iĝ'is al pend'ig'il'o, li dir'is:

“Ĉu vi vid'as tie la arb'o'n, kie sep jun'ul'o'j fest'is la edz'iĝ'o'n kun la fil'in'o de la ŝnur'far'ist'o kaj nun lern'as flug'i: sid'iĝ'u tie kaj atend'u la nokt'o'n, vi lern'os tim'i.”

“Se oni bezon'as neni'o'n pli'a'n, la afer'o est'as facil'e far'ebl'a. Re'ven'u morgaŭ maten'e: se mi tiel rapid'e lern'os tim'i, vi ricev'os mi'a'j'n 50 talar'o'j'n.”

La knab'o ir'is al la pend'ig'il'o, sid'iĝ'is sub ĝi kaj atend'is ĝis la vesper'o. Est'is mal'varm'e, la knab'o ek'brul'ig'is fajr'o'n; sed nokt'o'mez'e ek'blov'is tiel mal'varm'a vent'o, ke la knab'o ne pov'is si'n varm'ig'i, malgraŭ la fajr'o. Kiam li vid'is, ke la vent'o mov'as la pend'ig'it'o'j'n, kiu'j tuŝ'eg'as unu ali'a'n, li pens'is:

“Mi frost'as ĉi tie ĉe la fajr'o, kiel ili dev'as frost'i kaj trem'i tie supr'e!”

Li est'is kompat'em'a: li star'ig'is ŝtup'et'ar'o'n, supr'e'n'ir'is, mal'lig'is ĉiu'j'n sep kaj port'is ili'n mal'supr'e'n. Post'e por ek'flam'ig'i la karb'o'j'n li blov'is sur la fajr'o'n kaj sid'ig'is ili'n ĉirkaŭ'e. Sed ili sid'is sen'mov'a'j kaj la fajr'o ek'brul'ig'is ili'a'j'n vest'o'j'n.

“Gard'u vi'n,” kri'is la knab'o, “ali'e mi re'e vi'n pend'ig'os!” La mort'int'o'j aŭd'is neni'o'n, silent'is, kaj ili'a'j ĉifon'o'j brul'is. La knab'o ek'koler'is kaj dir'is:

“Ĉu vi ne vol'as vi'n gard'i? Bon'e, sed mi tut'e ne intenc'as brul'i kun vi,” li re'e pend'ig'is ili'n, sid'iĝ'is ĉe la fajr'o kaj ek'dorm'is. En la post'a tag'o ven'is al li la sam'a hom'o por ricev'i la 50 talar'o'j'n kaj dir'is:

“Nun vi sci'as, kio est'as tim'o!”

“Ne,” respond'is la knab'o, “de kie mi pov'us sci'i? Ĉi tiu'j supr'e ne mal'ferm'is la buŝ'o'n; ili est'is tiel mal'saĝ'a'j, ke ili las'is si'a'j'n ĉifon'o'j'n brul'i.”

La hom'o vid'is, ke li ne ricev'os la 50 talar'o'j'n, for'ir'is kaj dir'is:

“Tia'n mi ne vid'is ankoraŭ!”

La knab'o ir'is si'a'n voj'o'n kaj re'e ripet'is al si:

“Ah, se mi tim'us, se mi tim'us!”

Vetur'ig'ist'o, kiu ir'is mal'antaŭ li, demand'is:

“Kiu vi est'as?”

“Mi ne sci'as,” respond'is la jun'ul'o.

La vetur'ig'ist'o daŭr'ig'is:

“De kie vi ven'as?”

“Mi ne sci'as.”

“Kiu est'as vi'a patr'o?”

“Tio'n mi ne pov'as dir'i.”

“Kio'n vi murmur'as sen'ĉes'e?”

“Mi vol'us lern'i tim'i, sed neni'u pov'as instru'i mi'n.”

“Ĉes'u babil'i sen'senc'aĵ'o'j'n,” dir'is la vetur'iĝ'ist'o, “ir'u kun mi, ebl'e mi loĝ'ig'os vi'n.”

La knab'o ir'is kun la vetur'ig'ist'o, kaj vesper'e ili ven'is en gast'ej'o'n, kie ili est'is pas'ig'ont'a'j la nokt'o'n. En'ir'ant'e en la ĉambr'o'n, la knab'o re'e dir'is:

“Ah, se mi tim'us, se mi tim'us!”

La mastr'o, aŭd'int'e tio'n, ek'rid'is kaj dir'is:

“Se vi tio'n serĉ'as, vi trov'os ĉi tie bon'a'n okaz'o'n.”

“Silent'u!” dir'is al li la edz'in'o, “mult'a'j kuraĝ'ul'o'j jam perd'is tie la viv'o'n. Domaĝ'e est'us, se ĉi tiu'j bel'a'j okul'o'j ne plu vid'us la tag'a'n lum'o'n.”

La knab'o dir'is:

“Kiel ajn mal'facil'a tio est'as, mi vol'as ĝi'n lern'i, mi ja por tio migr'as en la mond'o.”

Li ne las'is la gast'ej'mastr'o'n trankvil'a, ĝis ĉi tiu rakont'is, ke ne mal'proksim'e est'as mal'ben'it'a kastel'o, kie li pov'as lern'i tim'i, se li nur pas'ig'os tie tri nokt'o'j'n. La reĝ'o promes'is al tiu, kiu kuraĝ'os tio'n far'i, si'a'n fil'in'o'n kiel edz'in'o'n, kaj la fil'in'o est'as la plej bel'a virg'ul'in'o en la tut'a mond'o. En la kastel'o est'as ankaŭ grand'a'j trezor'o'j, gard'at'a'j de mal'bon'a'j spirit'o'j; oni pov'us akir'i ili'n kaj far'iĝ'i riĉ'ul'o. Mult'a'j kuraĝ'ul'o'j jam est'is intern'e, sed ankoraŭ neni'u el'ir'is.

En la post'a tag'o la knab'o ir'is al la reĝ'o kaj dir'is:

“Se vi permes'os, mi pas'ig'os tri nokt'o'j'n en la kastel'o.”

La reĝ'o rigard'is li'n kaj ĉar la knab'o plaĉ'is al li, li dir'is:

“Vi pov'as pet'i tri afer'o'j'n, sed nur sen'viv'a'j'n objekt'o'j'n, kaj vi pov'os kun'port'i ili'n en la kastel'o'n.”

La jun'ul'o respond'is:

“Mi pet'as fajr'o'n, torn'il'o'n kaj lign'aĵ'ist'a'n stabl'o'n kun tranĉ'il'o.”

La reĝ'o ordon'is ĉio'n ĉi port'i dum la tag'o en la kastel'o'n. Kiam proksim'iĝ'is la nokt'o, la knab'o en'ir'is en la kastel'o'n, ek'brul'ig'is hel'a'n fajr'o'n en unu ĉambr'o, met'is apud'e la stabl'o'n kun la tranĉ'il'o, sid'iĝ'is sur la torn'il'o kaj dir'is:

“Ah, se mi tim'us! Sed ankaŭ ĉi tie mi ne lern'os tim'i.”

Antaŭ nokt'o'mez'o li vol'is flam'ig'i la fajr'o'n: kiam li blov'is, io ek'kri'is en angul'o:

“Miaŭ, miaŭ, kia mal'varm'o!”

“Mal'saĝ'ul'o'j, kial vi kri'as? Ven'u al la fajr'o kaj varm'ig'u vi'n.”

Apenaŭ li tio'n dir'is, el'salt'is du grand'a'j kat'o'j, sid'iĝ'is ĉe ambaŭ li'a'j flank'o'j kaj sovaĝ'e rigard'is li'n per si'a'j fajr'a'j okul'o'j. Post moment'o, kiam ili jam varm'ig'is si'n, ili dir'is:

“Koleg'o, ĉu vi ne vol'as lud'i kart'o'j'n?”

“Kial ne,” respond'is li, “sed montr'u vi'a'j'n pied'o'j'n!”

Ili etend'is si'a'j'n ung'eg'o'j'n.

“Ah,” li dir'is, “kiel long'a'j ung'o'j! Atend'u, mi dev'as ili'n de'tranĉ'i.”

Li kapt'is ili'n sur la nuk'o, sid'iĝ'is sur la stabl'o, ŝraŭb'is ili'a'j'n pied'o'j'n kaj dir'is:

“Mi vid'is fi'a'j'n fingr'o'j'n, mi ne plu vol'as lud'i kun vi.”

Li mort'ig'is la kat'o'j'n kaj ĵet'is en akv'o'n. Apenaŭ li kviet'ig'is la du lud'kun'ul'o'j'n kaj sid'iĝ'is ĉe la fajr'o, el ĉiu'j angul'o'j ven'is nigr'a'j kat'o'j kaj hund'o'j nigr'a'j, lig'it'a'j per fajr'a'j ĉen'o'j, pli kaj pli mult'nombr'a'j, tiel ke li ne pov'is for'puŝ'i ili'n. Ili kri'is terur'e, paŝ'is en la fajr'o'n, dis'ĵet'is la karb'o'j'n kaj vol'is esting'i ĝi'n. Dum moment'o li rigard'is kviet'e, sed ili fin'e ted'is li'n, li kapt'is la tranĉ'il'o'n, ek'kri'is:

“For, kanajl'o'j!” kaj sen'kompat'e hak'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n.

Part'o for'kur'is, part'o'n li mort'ig'is kaj ĵet'is en la lag'et'o'n. Kiam li re'ven'is, li flam'ig'is la fajr'o'n el la er'o'j kaj varm'ig'is si'n.

Kiam li sid'is tia'manier'e, li'a'j okul'o'j ne vol'is plu est'i mal'ferm'it'a'j kaj li dezir'is dorm'i. Li ĉirkaŭ'rigard'is kaj vid'is en la angul'o grand'a'n lit'o'n.

“Ĝust'a'temp'e,” li dir'is kaj kuŝ'iĝ'is. Sed apenaŭ li ferm'is la okul'o'j'n, la lit'o ek'vetur'is kaj vetur'is tra la tut'a kastel'o.

“Bon'e, tre bon'e,” dir'is la knab'o, “kur'u rapid'e!”

La lit'o rul'iĝ'is kvazaŭ al ĝi est'us jung'it'a'j ses ĉeval'o'j, trans la sojl'o'j'n kaj ŝtup'ar'o'j'n, supr'e'n kaj mal'supr'e'n. Subit'e, krak, krak, ĝi renvers'iĝ'is kaj kuŝ'is sur li kvazaŭ mont'o. Sed li de'ĵet'is kovr'il'o'j'n kaj kusen'o'j'n, el'iĝ'is kaj dir'is:

“Vetur'u, al kiu tio plaĉ'as.”

Li kuŝ'iĝ'is ĉe la fajr'o kaj dorm'is ĝis la tag'iĝ'o. Maten'e la reĝ'o ven'is kaj vid'ant'e li'n kuŝ'ant'a sur la plank'o, pens'is, ke la fantom'o'j mort'ig'is li'n kaj ke li est'as sen'viv'a.

“Domaĝ'e, tiel bel'a vir'o!” dir'is la reĝ'o.

La jun'ul'o aŭd'is tio'n, lev'iĝ'is kaj dir'is:

“Ankoraŭ ne!”

La reĝ'o ek'mir'is, sed ĝoj'is kaj demand'is, kiel pas'is la nokt'o.

“Tre bon'e,” respond'is la knab'o, “pas'is unu, pas'os ankaŭ la ceter'a'j.”

Kiam li ven'is en la gast'ej'o'n, la mastr'o larĝ'e mal'ferm'is la okul'o'j'n:

“Neniam mi supoz'is, ke mi re'e vid'os vi'n viv'ant'a; ĉu nun vi lern'is tim'i?”

“Ne, ĉio est'as van'a. Se iu pov'us klar'ig'i tio'n al mi!”

En la post'a nokt'o li re'e ir'is en la mal'nov'a'n kastel'o'n, sid'iĝ'is ĉe la fajr'o kaj re'komenc'is si'a'n kant'o'n:

“Ah, se mi tim'us, se mi tim'us!”

Kiam ven'is nokt'o'mez'o, ek'son'is bru'o kaj kri'o'j pli kaj pli laŭt'a'j. Post moment'o ĉio ek'silent'is; fin'e el la kamen'tub'o aper'is du'on'o de hom'o kaj fal'is antaŭ li.

“Tio ne sufiĉ'as,” li kri'is, “kie est'as la ali'a du'on'o?”

La bru'o re'komenc'iĝ'is, io furioz'e kri'eg'is, kaj la ali'a du'on'o fal'is.

“Atend'u!” dir'is la jun'ul'o, “mi ek'flam'ig'os por vi la fajr'o'n.”

Kiam li tio'n far'is, li vid'is, ke ambaŭ du'on'o'j kun'iĝ'is kaj terur'a hom'o sid'is sur li'a lok'o. La knab'o dir'is:

“Mi ne konsent'as, la benk'o est'as mi'a.”

La hom'o vol'is li'n for'puŝ'i, sed la knab'o ne ced'is, de'puŝ'is la monstr'o'n kaj sid'iĝ'is sur si'a lok'o. Dum'e fal'is pli mult'e da hom'o'j, unu post ali'a. Ili al'port'is naŭ kadavr'a'j'n krur'o'j'n kaj du kadavr'a'j'n kap'o'j'n, star'ig'is la krur'o'j'n kaj ek'lud'is kegl'o'j'n. Ankaŭ la jun'ul'o dezir'is lud'i kaj demand'is:

“Aŭskult'u, ĉu vi akcept'os mi'n?”

“Jes, se vi hav'as mon'o'n.”

“Mi hav'as sufiĉ'e da mon'o, sed vi'a'j kegl'o'j ne est'as sufiĉ'e rond'a'j.”

Li pren'is la kap'o'j'n, met'is ili'n en la torn'il'o'n kaj rond'ig'is.

“Nun ili pli bon'e rul'iĝ'os,” li dir'is “al la lud'o!”

Li lud'is kun ili kaj perd'is iom da mon'o, sed kiam la dek'du'a hor'o ek'sonor'is, ĉio mal'aper'is antaŭ li'a'j okul'o'j. Li kuŝ'iĝ'is kaj trankvil'e ek'dorm'is.

En la post'a tag'o ven'is la reĝ'o kaj demand'is:

“Kiel pas'is la du'a nokt'o?”

“Mi lud'is kegl'o'j'n,” respond'is li, “kaj perd'is kelk'a'j'n heler'o'j'n.”

“Vi do ne tim'is?”

“Tut'e ne, gaj'e est'is! Ah, se mi sci'us, kio est'as tim'o!”

En la tri'a nokt'o li re'e sid'iĝ'is sur si'a benk'o kaj ted'iĝ'int'a dir'is:

“Ah, se mi tim'us!”

En mal'fru'a hor'o ses grand'a'j vir'o'j ven'is kaj al'port'is ĉerk'o'n. La knab'o dir'is:

“Cert'e tio est'as mi'a kuz'o, kiu mort'is antaŭ kelk'a'j tag'o'j,” far'is invit'a'n gest'o'n kaj ek'kri'is:

“Ven'u, kuz'et'o, ven'u!” Ili met'is la ĉerk'o'n sur la plank'o'n; li proksim'iĝ'is kaj de'met'is la kovr'il'o'n: tie kuŝ'is mort'int'o. La knab'o tuŝ'is li'a'n vizaĝ'o'n, sed ĝi est'is mal'varm'a kiel glaci'o.

“Atend'u,” li dir'is, “mi iom varm'ig'os vi'n.”

Li ir'is al la fajr'o, varm'ig'is si'a'n man'o'n kaj met'is ĝi'n sur la vizaĝ'o'n de la mort'int'o, sed la kadavr'o rest'is mal'varm'a. La knab'o pren'is ĝi'n el la ĉerk'o, sid'iĝ'is ĉe la fajr'o, met'is la mort'int'o'n sur si'a'j'n genu'o'j'n kaj frot'is ĝi'a'j'n brak'o'j'n por flu'ig'i la sang'o'n. Kiam tio ne efik'is, li pens'is: kiam du kuŝ'as kun'e en la lit'o, ili varm'ig'as si'n reciprok'e. Li do port'is ĝi'n en la lit'o'n, kovr'is ĝi'n kaj kuŝ'iĝ'is ĉe ĝi'a flank'o. Post moment'o la mort'int'o varm'iĝ'is kaj komenc'is mov'iĝ'i. La knab'o dir'is:

“Vi vid'as, kuz'o, se mi ne est'us vi'n varm'ig'int'a ...”

Sed la mort'int'o ek'kri'is:

“Nun mi sufok'os vi'n!”

“Kio?” ek'kri'is la knab'o. “Ĉu tio est'as vi'a dank'o? Vi tuj re'ir'os en la ĉerk'o'n!”

Li lev'is la mort'int'o'n, ĵet'is en la ĉerk'o'n kaj ferm'is la kovr'il'o'n. La ses vir'o'j re'e aper'is kaj for'port'is la ĉerk'o'n.

“Mi ne pov'as tim'i, neniam mi lern'os ĉi tie tim'o'n.”

Hom'o en'paŝ'is, pli alt'a ol ĉiu'j ali'a'j, terur'a; li est'is mal'jun'a kaj hav'is long'a'n blank'a'n barb'o'n.

“Mal'nobl'ul'o,” kri'is li, “mi instru'os al vi tim'o'n: vi mort'os.”

“Ne rapid'u,” respond'is la jun'ul'o, “se mi dev'as mort'i, ni antaŭ'e pri'parol'u la afer'o'n.”

“Vi tuj ek'kon'os la pez'o'n de mi'a man'o,” dir'is la monstr'o.

“Atend'u iom, ne fanfaron'u; mi est'as sam'e fort'a kiel vi, ebl'e pli fort'a.”

“Tio'n mi vid'os,” dir'is la mal'jun'ul'o. “Se vi est'as pli fort'a, mi las'os vi'n for'ir'i. Ven'u kaj ni prov'u.”

Tra mal'lum'a'j koridor'o'j li konduk'is li'n en forĝ'ej'o'n, pren'is hak'il'o'n kaj per unu bat'o penetr'ig'is la ambos'o'n en la ter'o'n.

“Mi far'os la sam'o'n pli bon'e,” dir'is la knab'o kaj ir'is al la ali'a ambos'o; la mal'jun'ul'o proksim'iĝ'is por rigard'i, kaj li'a blank'a barb'o pend'is super ĝi. La knab'o pren'is la hak'il'o'n, dis'hak'is la ambos'o'n kaj per la sam'a bat'o pinĉ'ig'is en ĝi la barb'o'n de la monstr'o.

“Nun mi ten'as vi'n, nun est'as vi'a vic'o mort'i.”

Li lev'is fer'a'n baston'o'n kaj komenc'is bat'i la mal'jun'ul'o'n, ĝis ĉi tiu ek'ĝem'is kaj pet'is kompat'o'n, promes'ant'e al la jun'ul'o grand'a'j'n riĉ'aĵ'o'j'n. La knab'o el'tir'is la hak'il'o'n kaj liber'ig'is li'n. La mal'jun'ul'o re'konduk'is li'n en la kastel'o'n kaj montr'is al li en la kel'o tri kest'o'j'n plen'a'j'n de or'o:

“Unu part'o est'as por la mal'riĉ'ul'o'j, la du'a por la reĝ'o, la tri'a por vi.”

Dum'e la dek'du'a hor'o ek'sonor'is kaj la spirit'o mal'aper'is. La knab'o rest'is en la mal'lum'o.

“Mi trov'os la voj'o'n,” li dir'is, palp'is ĉirkaŭ'e, re'trov'is la ĉambr'o'n kaj ek'dorm'is tie ĉe si'a fajr'o.

En la post'a maten'o la reĝ'o ven'is kaj dir'is:

“Nun vi lern'is, kio est'as tim'o?”

“Ne,” respond'is la knab'o. “Kia'manier'e? Ĉi tie est'is mi'a mort'int'a kuz'o kaj ven'is barb'ul'o, kiu montr'is al mi mult'e da mon'o en la kel'o, sed neni'u instru'is al mi tim'i.”

La reĝ'o dir'is:

“Vi liber'ig'is la kastel'o'n, vi edz'iĝ'os kun mi'a fil'in'o.”

“Tre bon'e,” respond'is la knab'o, “tamen mi ne sci'as ankoraŭ, kio est'as tim'o.”

Oni al'port'is la mon'o'n kaj fest'is la edz'iĝ'o'n, sed la jun'a reĝ'o, kvankam li am'is la edz'in'o'n kaj est'is feliĉ'a, ĉiam ripet'is:

“Ah, se mi tim'us, se mi tim'us.”

Tio fin'e ek'ted'is ŝi'n. Ŝi'a serv'ist'in'o dir'is:

“Mi kon'as rimed'o'n, li'n instru'i tim'o'n.”

Ŝi ir'is al la river'et'o, kiu flu'is tra la ĝarden'o, kaj ordon'is kapt'i sitel'o'n da gugonoj*.

Nokt'e, kiam la jun'a reĝ'o dorm'is, la edz'in'o de'tir'is de li la kovr'il'o'n kaj el'verŝ'is sur li'n el la sitel'o la akv'o'n kun la gugonoj; la fiŝ'et'o'j ek'salt'is ĉirkaŭ li. Li vek'iĝ'is kaj ek'kri'is:

“Ah, kiel mi tim'as, kiel mi tim'as, kar'a edz'in'o! Jes, nun mi sci'as, kio est'as tim'o.”

Du frat'o'j

Est'is iam du frat'o'j, unu riĉ'a, la ali'a mal'riĉ'a. La riĉ'a est'is or'aĵ'ist'o kaj mal'bon'a hom'o; la mal'riĉ'a far'is bala'il'o'j'n, li est'is bon'a kaj honest'a. La mal'riĉ'a hav'is du knab'o'j'n ĝemel'o'j'n, ili tiel simil'is unu la ali'a'n, kiel du akv'a'j gut'o'j. La knab'o'j oft'e ir'is en la dom'o'n de la riĉ'a kaj ia'foj'e ricev'is rest'aĵ'o'j'n por manĝ'i.

Foj'e la mal'riĉ'a ir'is en la arb'ar'o'n por kolekt'i branĉ'et'aĵ'o'n kaj ek'vid'is bird'o'n, tut'e or'a'n kaj tiel bel'a'n, kia'n li vid'is neniam. Li lev'is ŝton'o'n, ĵet'is ĝi'n al la bird'o kaj traf'is feliĉ'e; sed nur or'a plum'o fal'is, kaj la bird'o for'flug'is. Li lev'is la plum'o'n kaj al'port'is ĝi'n al la frat'o. La or'aĵ'ist'o esplor'is ĝi'n kaj dir'is:

“Ĝi est'as pur'a or'o,” kaj don'is al la frat'o mult'e da mon'o por ĝi. En la sekv'int'a tag'o la mal'riĉ'a sur'ir'is betul'o'n por de'hak'i kelk'e da branĉ'o'j: la sam'a bird'o el'flug'is, kaj la mal'riĉ'a trov'is nest'o'n kaj en ĝi or'a'n ov'o'n. Li pren'is la ov'o'n kaj al'port'is ĝi'n al la frat'o, kiu re'e dir'is:

“Ĝi est'as pur'a or'o!” kaj don'is por ĝi tiom da mon'o, kiom ĝi valor'is. Fin'e la or'aĵ'ist'o dir'is:

“Mi tre dezir'us hav'i la bird'o'n mem.”

La mal'riĉ'ul'o ir'is tri'a'n foj'o'n en la arb'ar'o'n kaj re'e ek'vid'is la bird'o'n sur arb'o: li pren'is ŝton'o'n kaj traf'is la bird'o'n, kiu fal'is ter'e'n. La mal'riĉ'a al'port'is ĝi'n al la frat'o kaj ricev'is por ĝi grand'a'n amas'o'n da or'o.

“Nun mi pov'os viv'i sen'zorg'e,” li pens'is kaj kontent'a re'ven'is hejm'e'n.

La or'aĵ'ist'o est'is saĝ'a kaj ruz'a kaj sci'is bon'e, kia bird'o ĝi est'as. Li vok'is si'a'n edz'in'o'n kaj dir'is:

“Rost'u al mi la or'a'n bird'o'n kaj gard'u ĝi'n bon'e, ke neni'o perd'iĝ'u el ĝi; mi dezir'as tut'e sol'a manĝ'i ĝi'n.”

Ĝi ne est'is ordinar'a bird'o, ĝi hav'is mirakl'a'n ec'o'n: kiu manĝ'os ĝi'a'n kor'o'n kaj hepat'o'n, trov'os ĉiu'tag'e sub si'a kusen'o or'a'n mon'er'o'n.

La vir'in'o prepar'is la bird'o'n, met'is ĝi'n sur turn'rost'il'o'n kaj komenc'is ĝi'n rost'i. Post moment'o ŝi dev'is pro ali'a labor'o el'ir'i el la kuir'ej'o; dum'e la infan'o'j de la mal'riĉ'a en'kur'is, proksim'iĝ'is al la fajr'o kaj kelk'e da foj'o'j turn'is la rost'il'o'n. Du pec'et'o'j el'fal'is el la bird'o sur la pat'o'n.

“Ni manĝ'u ili'n,” dir'is unu knab'o, “mi est'as tiel mal'sat'a, neni'u rimark'os.”

Kiam ili ambaŭ manĝ'is la pec'et'o'j'n, en'ir'is la vir'in'o kaj vid'ant'e, ke ili i'o'n manĝ'as, demand'is:

“Kio'n vi manĝ'as?”

“Du pec'et'o'j'n, kiu'j el'fal'is el la bird'o.”

“Tio est'is la kor'o kaj la hepat'o,” dir'is la ek'tim'int'a vir'in'o; por ke la edz'o neni'o'n suspekt'u kaj ne koler'u, ŝi rapid'e buĉ'is kok'id'o'n, el'pren'is ĝi'a'n kor'o'n kaj hepat'o'n kaj met'is ili'n ĉe la or'a bird'o. Kiam ĝi jam est'is rost'it'a, ŝi port'is ĝi'n al la edz'o, kiu manĝ'is la tut'a'n bird'o'n, las'int'e neni'o'n.

En la sekv'int'a maten'o li met'is la man'o'n sub la kusen'o'n, esperant'e trov'i sub ĝi or'o'n, sed li ne trov'is tie ali'o'n, ol ĉiu'tag'e.

La infan'o'j tut'e ne sci'is, kia'n feliĉ'o'n ili akir'is. Maten'e kiam ili lev'iĝ'is, io fal'is ter'e'n kaj ek'sonor'is: ili klin'iĝ'is kaj lev'is du or'a'j'n mon'er'o'j'n. La knab'o'j al'port'is ili'n al la patr'o, kiu ek'mir'is kaj dir'is:

“Kiel tio okaz'is?”

Sed kiam en la sekv'int'a tag'o ili re'e trov'is du or'a'j'n mon'er'o'j'n kaj sam'e ĉiu'tag'e, la patr'o ir'is al la frat'o kaj rakont'is al li la strang'a'n okaz'o'n. La or'aĵ'ist'o tuj kompren'is, ke la infan'o'j manĝ'is la kor'o'n kaj hepat'o'n de la or'a bird'o kaj por venĝ'o dir'is al la frat'o:

“Vi'a'j infan'o'j komunik'iĝ'as kun la diabl'o, ne tuŝ'u la or'o'n kaj ne las'u ili'n en vi'a dom'o, ĉar li estr'as ili'n kaj pov'as pere'ig'i ankaŭ vi'n.”

La patr'o tim'is la diabl'o'n, kaj kvankam tio est'is mal'facil'a por li'a kor'o, li konduk'is la knab'o'j'n en la arb'ar'o'n kaj for'las'is ili'n.

La infan'o'j kur'is long'e en la arb'ar'o serĉ'ant'e la voj'o'n hejm'e'n, sed ili ne trov'is ĝi'n kaj ir'is pli kaj pli mal'proksim'e en la arb'ar'o'n. Fin'e ili renkont'is ĉas'ist'o'n, kiu demand'is:

“Kies infan'o'j vi est'as?”

“Ni est'as knab'o'j de lig'ist'o de la bala'il'o'j,” respond'is ili kaj rakont'is, ke la patr'o ne vol'is plu hav'i ili'n en la dom'o, ĉar ili trov'is ĉiu'tag'e or'a'n mon'er'o'n sub si'a kusen'o.

“Tio ne est'as io mal'bon'a,” dir'is la ĉas'ist'o, “se vi nur rest'os honest'a'j kaj ne far'iĝ'os mal'diligent'a'j.”

La knab'o'j plaĉ'is al la bon'a hom'o kaj ĉar li ne hav'is propr'a'j'n infan'o'j'n, li pren'is ili'n en si'a'n dom'o'n kaj dir'is:

“Mi est'os vi'a patr'o kaj eduk'os vi'n.” Li instru'is al ili la ĉas'ad'o'n kaj kolekt'is por ili la or'o'n, kiu'n ili ĉiu'maten'e trov'is sub la kusen'o.

Kiam la frat'o'j far'iĝ'is plen'aĝ'a'j, la zorg'ant'o konduk'is ili'n en la arb'ar'o'n kaj dir'is:

“Hodiaŭ vi paf'os vi'a'n prov'paf'o'n, por ke mi pov'u proklam'i vi'n ĉas'ist'o'j.”

Ili ir'is kun li sur posten'o'n kaj long'e atend'is, sed ĉas'aĵ'o ne ven'is. Fin'e la zorg'ant'o rigard'is supr'e'n kaj ek'vid'is ĉen'o'n de blank'a'j anser'o'j, kiu'j flug'is tri'angul'e. Li dir'is al unu knab'o:

“Mort'paf'u po unu anser'o de ĉiu flank'o.”

La knab'o sukces'e plen'um'is la prov'paf'o'n. Post moment'o al'flug'is ali'a ĉen'o, kiu hav'is la form'o'n de la cifer'o du. La zorg'ant'o postul'is, ke la ali'a knab'o ankaŭ mort'paf'u po unu anser'o de ĉiu flank'o, kaj la jun'ul'o ankaŭ sukces'e plen'um'is la prov'paf'o'n. Tiam la zorg'ant'o dir'is:

“Mi proklam'as vi'n ĉas'ist'o'j.”

Post'e la frat'o'j ir'is en la arb'ar'o'n, inter'konsil'iĝ'is kaj i'o'n decid'is. Kiam vesper'e ili sid'iĝ'is por manĝ'i, ili dir'is al si'a zorg'ant'o:

“Ni ne tuŝ'os la manĝ'aĵ'o'j'n, antaŭ ol vi plen'um'os ni'a'n pet'o'n.”

Li dir'is:

“Kio'n vi pet'as?”

Ili respond'is:

“Ni el'lern'is la ĉas'ad'o'n, nun ni dev'as prov'i ni'a'n sci'o'n, permes'u al ni for'ir'i en migr'ad'o'n.”

La mal'jun'ul'o re'dir'is ĝoj'e:

“Vi parol'as, kiel brav'a'j ĉas'ist'o'j. Tio, kio'n vi pet'as, est'is ankaŭ mi'a dezir'o. Ir'u en la vast'a'n mond'o'n, vi sen'dub'e trov'os sukces'o'n.”

Ili kun'e manĝ'is kaj trink'is ĝoj'e. Kiam ven'is la destin'it'a tag'o, la zorg'ant'o donac'is al ĉiu bon'a'n paf'il'o'n kaj hund'o'n kaj permes'is pren'i tiom el la kolekt'it'a or'o, kiom ili vol'is. Post'e li akompan'is ili'n iom da temp'o kaj ĉe la adiaŭ'o don'is al ili bril'a'n tranĉ'il'o'n kaj dir'is:

“Kiam vi est'os dis'iĝ'ont'a'j, penetr'ig'u la tranĉ'il'o'n en arb'o'n ĉe la voj'kruc'o. Tiu, kiu re'ven'os unu'a, ek'sci'os per ĝi la sort'o'n de la for'est'ant'a frat'o: se li mort'os, la tranĉ'il'o rust'os de la flank'o, kie'n li for'ir'is: se li est'os viv'ant'a, la tranĉ'il'o rest'os bril'a.”

La frat'o'j ir'is ĉiam antaŭ'e'n kaj ven'is en arb'ar'o'n tiel grand'a'n, ke ne ebl'e est'is tra'ir'i ĝi'n dum unu tag'o. Ili rest'is tie dum la nokt'o kaj manĝ'is, kio'n ili hav'is en la ĉas'aĵ'uj'o; ili ir'is ankoraŭ la tut'a'n du'a'n tag'o'n kaj ne el'ir'is. Ĉar ili hav'is neni'o'n por manĝ'i, unu dir'is:

“Ni dev'as i'o'n mort'paf'i, ali'e ni sufer'os mal'sat'o'n.”

Li ŝarg'is la paf'il'o'n kaj ĉirkaŭ'rigard'is: mal'jun'a lepor'o kur'as. Li ek'cel'is, sed la lepor'o pet'is kompat'o'n, kri'ant'e:

Dir'int'e ĉi tio'n, li salt'is en arb'et'aĵ'o'n kaj al'port'is du id'o'j'n; sed la best'et'o'j lud'is tiel gaj'e kaj est'is tiel ĝentil'a'j, ke la ĉas'ist'o'j ne vol'is mort'ig'i ili'n. Ili kun'pren'is la lepor'id'o'j'n kaj la best'et'o'j sekv'is ĉiu'n ili'a'n paŝ'o'n. Post iom da temp'o vulp'o preter'kur'is; ili ek'cel'is por mort'ig'i ĝi'n, sed ĝi pet'is kompat'o'n, kri'ant'e:

Ĝi al'port'is du id'o'j'n, sed la ĉas'ist'o'j ne vol'is mort'ig'i ili'n kaj al'ig'is ili'n al la lepor'id'o'j. Ĉiu'j kvar nun sekv'is la frat'o'j'n. Post iom da temp'o lup'o el'ir'is el la dens'ej'o. La ĉas'ist'o'j ek'cel'is, sed la best'o pet'is kompat'o'n, kri'ant'e:

Ankaŭ la du lup'id'o'j'n la ĉas'ist'o'j al'ig'is al la ali'a'j best'et'o'j kaj ĉiu'j sekv'is la frat'o'j'n. Post'e ili renkont'is urs'o'n, kiu dezir'is ĝu'i ankoraŭ la viv'o'n kaj pet'is kompat'o'n, kri'ant'e:

La urs'id'o'j'n oni al'ig'is al la ali'a'j, kun'e est'is jam ok. Fin'e kiu ven'is? Leon'o ven'is kaj ek'sku'is la kol'har'ar'o'n.

Sed tio ne tim'ig'is la ĉas'ist'o'j'n kaj ili ek'cel'is; tiam ankaŭ la leon'o pet'is kompat'o'n, kri'ant'e:

Li al'port'is du id'o'j'n, kaj nun la ĉas'ist'o'j hav'is du leon'o'j'n, du urs'o'j'n, du lup'o'j'n, du vulp'o'j'n kaj du lepor'o'j'n, kiu'j sekv'is ili'n kaj serv'is. Bedaŭr'ind'e ili'a mal'sat'o daŭr'is, ili do dir'is al la vulp'o'j:

“Aŭskult'u, vi lert'ul'o'j, liver'u al ni i'o'n por manĝ'i, vi est'as ruz'a'j kaj artifik'em'a'j.”

La vulp'o'j respond'is:

“Ne mal'proksim'e de ĉi tie est'as kamp'ar'o, kie ni pren'is pli ol unu kok'in'o'n; ni montr'os al vi la voj'o'n.”

Ili ir'is en la kamp'ar'o'n, aĉet'is i'o'n por si kaj por la best'o'j kaj daŭr'ig'is la voj'ir'o'n. La vulp'o'j kon'is ĉiu'j'n kok'ej'o'j'n en la ĉirkaŭ'aĵ'o kaj ĉie montr'is al la ĉas'ist'o'j la voj'o'n.

Ili migr'is iom da temp'o kun'e, sed ne trov'is ofic'o'n, kie ili pov'us rest'i kun'e, ili do dir'is:

“Vol'e ne'vol'e ni dev'as dis'iĝ'i.”

Ili divid'is la best'o'j'n tiel, ke ĉiu hav'is leon'o'n, urs'o'n, lup'o'n, vulp'o'n kaj lepor'o'n. Post'e ili adiaŭ'is unu la ali'a'n, promes'is al si frat'a'n am'o'n ĝis la mort'o kaj penetr'ig'is en arb'o'n la tranĉ'il'o'n, ricev'it'a'n de la zorg'ant'o. Unu frat'o ek'ir'is orient'o'n, la ali'a okcident'o'n.

La pli jun'a ven'is kun la best'o'j en urb'o'n, kiu tut'a est'is kovr'it'a per krep'o. La knab'o en'ir'is en gast'ej'o'n kaj demand'is la mastr'o'n, ĉu li pov'as akcept'i la best'o'j'n por la nokt'o. La mastr'o don'is al ili stal'o'n, kie est'is tru'o en la mur'o: la lepor'o el'ramp'is tra ĝi kaj al'port'is al si brasik'a'n kap'o'n, la vulp'o al'port'is al si kok'in'o'n, kaj manĝ'int'e ĝi'n, ankaŭ kok'o'n; sed la lup'o, la urs'o kaj la leon'o est'is tro grand'a'j kaj ne pov'is el'ir'i, la mastr'o konduk'is ili'n al bov'in'o, kiu kuŝ'is en herb'o, kaj la best'o'j sat'manĝ'is.

La ĉas'ist'o, zorg'int'e por si'a'j best'o'j, demand'is la mastr'o'n, kial ĉie krep'o pend'as en la urb'o. La mastr'o dir'is:

“Ĉar morgaŭ mort'os la sol'a fil'in'o de ni'a reĝ'o.”

“Ĉu ŝi est'as mort'e mal'san'a?”

“Oh ne, ŝi est'as freŝ'a kaj san'a, tamen ŝi dev'as mort'i.”

“Kial?” demand'is la ĉas'ist'o.

“Post la urb'o est'as grand'a mont'o, sur kiu drak'o loĝ'as: ĉiu'jar'e oni dev'as ofer'i al ĝi virg'ul'in'o'n, ali'e ĝi dezert'ig'us la tut'a'n land'o'n. Oni don'is al ĝi jam ĉiu'j'n virg'ul'in'o'j'n, rest'is sol'e la reĝ'a fil'in'o; neni'o sav'os ŝi'n, oni dev'as don'i ŝi'n morgaŭ al la drak'o.”

La ĉas'ist'o demand'is:

“Kial oni ne mort'ig'as la drak'o'n?”

“Ah,” respond'is la mastr'o, “mult'a'j jam prov'is, sed ĉiu'j perd'is la viv'o'n. La reĝ'o promes'is al tiu, kiu mort'ig'os la drak'o'n, si'a'n fil'in'o'n kiel edz'in'o'n kaj la regn'o'n post si'a mort'o.”

La ĉas'ist'o neni'o'n respond'is, sed en la sekv'int'a maten'o li pren'is la best'o'j'n kaj sur'ir'is kun ili la mont'o'n de la drak'o. Supr'e est'is mal'grand'a preĝ'ej'o kaj sur la altar'o star'is tri plen'a'j pokal'o'j kun la sur'skrib'o:

“Kiu el'trink'os la pokal'o'j'n, far'iĝ'os la plej fort'a hom'o en la tut'a mond'o kaj pov'os uz'i la glav'o'n, kiu est'as en'ter'ig'it'a antaŭ la sojl'o.”

La ĉas'ist'o ne trink'is, el'ir'is, trov'is la glav'o'n sed ne pov'is ek'mov'i ĝi'n. Li do re'ir'is, el'trink'is la pokal'o'j'n kaj far'iĝ'is tiel fort'a, ke li facil'e lev'is la glav'o'n kaj pov'is sving'i ĝi'n.

Ven'is la hor'o, en kiu oni dev'is konduk'i la virg'ul'in'o'n al la drak'o. La reĝ'o, la marŝal'o kaj la kort'eg'an'o'j akompan'is ŝi'n.

La princ'in'o ek'vid'is de mal'proksim'e la ĉas'ist'o'n sur la supr'o de la mont'o kaj opini'is, ke tio est'as la drak'o, kiu atend'as ŝi'n. Ŝi ne vol'is ir'i, sed fin'e ŝi dev'is ced'i, ĉar ali'e la tut'a urb'o pere'us. La reĝ'o kaj la kort'eg'an'o'j re'ir'is hejm'e'n plen'a'j de mal'ĝoj'o, kaj la marŝal'o dev'is rest'i kaj observ'i ĉio'n de mal'proksim'e.

Kiam la princ'in'o ven'is sur la supr'o'n, tie star'is ne la drak'o, sed la jun'a ĉas'ist'o. Li konsol'is ŝi'n kaj dir'is, ke li ŝi'n sav'os. Li konduk'is ŝi'n en la preĝ'ej'o'n kaj ŝlos'is tie. Post moment'o al'flug'is la sep'kap'a drak'o kun grand'a bru'o. Ek'vid'int'e la ĉas'ist'o'n li ek'mir'is kaj dir'is:

“Kio'n vi far'as ĉi tie sur la mont'o?”

La ĉas'ist'o respond'is:

“Mi vol'as batal'i kontraŭ vi.”

La drak'o dir'is:

“Mult'a'j kavalir'o'j jam perd'is ĉi tie la viv'o'n; sam'a est'os vi'a sort'o,” kaj el'spir'is fajr'o'n el sep buŝ'eg'o'j por ek'brul'ig'i la sek'a'n herb'o'n kaj sufok'i la ĉas'ist'o'n en la fum'o kaj varm'eg'o, sed la fidel'a'j best'o'j al'kur'is kaj pied'prem'is la fajr'o'n. La drak'o salt'is al la ĉas'ist'o, sed ĉi tiu ek'sving'is la glav'o'n tiel, ke ĝi fajf'is en la aer'o, kaj de'hak'is tri kap'o'j'n de la monstr'o. Ek'furioz'is la monstr'o, lev'iĝ'is en la aer'o'n, sput'is flam'o'j'n sur la ĉas'ist'o'n kaj vol'is re'e atak'i li'n, sed la jun'ul'o lev'is la glav'o'n kaj de'hak'is ali'a'j'n tri kap'o'j'n. La monstr'o sen'fort'a fal'is ter'e'n, ĝi vol'is si'n ĵet'i sur la ĉas'ist'o'n, sed per la last'a'j fort'o'j la knab'o de'hak'is al ĝi la vost'o'n: Li ne pov'is plu batal'i kaj al'vok'is si'a'j'n best'o'j'n, kiu'j dis'ŝir'is la monstr'o'n en pec'o'j'n.

Kiam la batal'o est'is fin'it'a, la ĉas'ist'o mal'ferm'is la preĝ'ej'o'n kaj trov'is la princ'in'o'n kuŝ'ant'a sur la plank'o, ĉar de tim'o ŝi perd'is la konsci'o'n dum la batal'o. Li port'is ŝi'n ekster'e'n kaj kiam ŝi re'konsci'iĝ'is, li montr'is al ŝi la dis'ŝir'it'a'n drak'o'n kaj dir'is, ke ŝi est'as liber'a. Ŝi ek'ĝoj'is kaj dir'is:

“Nun vi est'os mi'a edz'o plej am'at'a, ĉar la patr'o promes'is mi'n al tiu, kiu mort'ig'os la drak'o'n.”

Ŝi de'met'is si'a'n koral'a'n ĉirkaŭ'kol'o'n kaj divid'is ĝi'n al la best'o'j por ili'n rekompenc'i, kaj la leon'o ricev'is la buk'o'n. La naz'tuk'o'n kun si'a nom'o ŝi donac'is al la ĉas'ist'o. La jun'ul'o ir'is al la drak'o, el'tranĉ'is la sep lang'o'j'n, volv'is ili'n en la tuk'o'n kaj bon'e kaŝ'is.

La fajr'o kaj la batal'o tre lac'ig'is la ĉas'ist'o'n, li do dir'is al la virg'ul'in'o:

“Ni est'as ambaŭ lac'a'j, ni dorm'u iom.”

Ŝi konsent'is kaj ili kuŝ'iĝ'is, kaj la ĉas'ist'o dir'is al la leon'o:

“Gard'u ni'n dum la dorm'o.”

Ili ambaŭ ek'dorm'is, kaj la leon'o kuŝ'iĝ'is apud ili por gard'i, sed ankaŭ ĝi est'is lac'a de la batal'o, ĝi do al'vok'is la urs'o'n kaj dir'is:

“Kuŝ'iĝ'u apud mi, mi dev'as iom dorm'i; se io ven'os, vek'u mi'n.”

La urs'o kuŝ'iĝ'is apud ĝi, sed ankaŭ ĝi est'is lac'a, li do al'vok'is la lup'o'n kaj dir'is:

“Kuŝ'iĝ'u apud mi, mi dev'as iom dorm'i, kaj se io ven'os, vek'u mi'n.”

La lup'o kuŝ'iĝ'is apud ĝi, sed ĝi ankaŭ est'is lac'a, ĝi al'vok'is la vulp'o'n kaj dir'is:

“Kuŝ'iĝ'u apud mi, mi dev'as iom dorm'i, kaj se io ven'os, vek'u mi'n.”

La vulp'o kuŝ'iĝ'is apud ĝi, sed ankaŭ ĝi est'is lac'a, ĝi do al'vok'is la lepor'o'n kaj dir'is:

“Kuŝ'iĝ'u apud mi, mi dev'as iom dorm'i, kaj se io ven'os, vek'u mi'n.”

La lepor'o sid'iĝ'is apud ĝi, sed la mal'feliĉ'a lepor'o ankaŭ est'is lac'a, hav'is neniu'n anstataŭ'ant'o'n kaj ankaŭ ek'dorm'is. Nun dorm'is la princ'in'o, la ĉas'ist'o, la leon'o, la urs'o, la lup'o, la vulp'o kaj la lepor'o; ĉiu'j dorm'is profund'a'n dorm'o'n.

La marŝal'o, kiu dev'is de mal'proksim'e ĉio'n observ'i kaj atend'is ĝis la drak'o for'flug'os kun la princ'in'o, vid'is, ke sur la mont'o ĉio est'is kviet'a, ek'kuraĝ'is kaj sur'ir'is la supr'o'n.

Tie kuŝ'is la dis'ŝir'it'a, dis'pec'ig'it'a drak'o kaj ne mal'proksim'e de ĝi la reĝ'a fil'in'o kaj ĉas'ist'o kun si'a'j best'o'j; ĉiu'j profund'e dorm'is. La marŝal'o est'is mal'bon'a kaj sen'di'a hom'o, li pren'is si'a'n glav'o'n, de'hak'is al la ĉas'ist'o la kap'o'n kaj port'is mal'supr'e'n la princ'in'o'n sur si'a'j brak'o'j.

Ŝi vek'iĝ'is kaj fort'e ek'tim'is, la marŝal'o dir'is:

“Vi est'as en mi'a'j man'o'j, vi dev'as dir'i, ke mi mort'ig'is la drak'o'n.”

“Mi ne pov'as tio'n dir'i, ĉar tio'n far'is la ĉas'ist'o kun si'a'j best'o'j.”

La marŝal'o el'tir'is la glav'o'n, minac'is mort'ig'i ŝi'n, se ŝi ne obe'os kaj tia'manier'e dev'ig'is ŝi'n promes'i. Post'e li al'konduk'is ŝi'n al la reĝ'o. Sen'lim'a est'is la ĝoj'o de la patr'o, kiam li vid'is, ke la monstr'o ne dis'ŝir'is ŝi'n kaj ke ŝi est'as viv'ant'a kaj san'a. La marŝal'o dir'is:

“Mi mort'ig'is la drak'o'n, liber'ig'is la princ'in'o'n kaj la tut'a'n regn'o'n kaj tial mi postul'as ŝi'n kiel edz'in'o'n laŭ vi'a promes'o.”

La reĝ'o demand'is:

“Ĉu li dir'as ver'o'n?”

“Jes!” ŝi respond'is, “cert'e tio est'as ver'a, sed mi rezerv'as al mi, ke la edz'iĝ'o okaz'os ne pli fru'e, ol post unu jar'o,” ĉar ŝi esper'is, ke dum tiu temp'o ŝi aŭd'os i'o'n pri si'a am'at'a ĉas'ist'o.

Sur la mont'o de la drak'o la best'o'j kuŝ'is apud si'a sen'viv'a sinjor'o kaj dorm'is; subit'e grand'a burd'o al'flug'is kaj sid'iĝ'is sur la naz'o de la lepor'o. La lepor'o for'pel'is ĝi'n per la pied'o kaj daŭr'ig'is la dorm'ad'o'n. La burd'o ven'is du'a'n foj'o'n, sed la lepor'o re'e ĝi'n for'pel'is kaj dorm'is. La burd'o re'ven'is tri'a'n foj'o'n kaj tiel pik'is ĝi'a'n naz'o'n, ke ĝi vek'iĝ'is. La lepor'o tuj vek'is la vulp'o'n, la vulp'o la lup'o'n, la lup'o la urs'o'n, la urs'o la leon'o'n. Kiam la leon'o vek'iĝ'is kaj vid'is, ke la princ'in'o for'est'as kaj la sinjor'o est'as sen'viv'a, ĝi terur'e ek'blek'is kaj ek'kri'is:

“Kiu tio'n far'is? Urs'o, kial vi ne vek'is mi'n?”

La urs'o demand'is la lup'o'n:

“Kial vi ne vek'is mi'n?”

La lup'o la vulp'o'n:

“Kial vi ne vek'is mi'n?” kaj la vulp'o la lepor'o'n:

“Kial vi ne vek'is mi'n?”

La kompat'ind'a lepor'o pov'is respond'i neni'o'n kaj ĝi rest'is la kulp'ul'o. La best'o'j vol'is atak'i ĝi'n, sed ĝi pet'is kompat'o'n dir'ant'e:

“Ne pere'ig'u mi'n, mi re'viv'ig'os ni'a'n sinjor'o'n. Mi kon'as mont'o'n, kie kresk'as mirakl'a radik'o: kiu hav'as ĝi'n en la buŝ'o, re'san'iĝ'as de ĉiu vund'o kaj mal'san'o. Sed la mont'o est'as du'cent mejl'o'j'n de ni.”

La leon'o dir'is:

“Kur'u kaj en daŭr'o de du'dek kvar hor'o'j re'ven'u kun la radik'o.”

La lepor'o ek'galop'is kaj post du'dek kvar hor'o'j ĝi al'port'is la radik'o'n. La leon'o al'met'is al la ĉas'ist'o la kap'o'n kaj la lepor'o en'ŝov'is la radik'o'n en li'a'n buŝ'o'n. Tuj ĉio kun'iĝ'is, la kor'o komenc'is bat'i kaj la viv'o re'ven'is. La ĉas'ist'o vek'iĝ'is kaj tre ek'tim'is, ne vid'ant'e la princ'in'o'n. Li pens'is:

“Ŝi for'ir'is dum mi'a dorm'o por liber'iĝ'i de mi.”

La leon'o rapid'ant'e al'met'is la kap'o'n al la ĉas'ist'o, turn'int'e la vizaĝ'o'n mal'antaŭ'e'n, sed la jun'ul'o medit'is mal'ĝoj'e pri la reĝ'a fil'in'o kaj rimark'is neni'o'n. Nur tag'mez'e, kiam li vol'is i'o'n manĝ'i, li ek'vid'is, ke li'a kap'o est'as turn'it'a al la dors'o. Li ne pov'is tio'n kompren'i kaj demand'is la best'o'j'n, kio okaz'is al li dum la dorm'o? La leon'o rakont'is al li, ke ankaŭ ili ĉiu'j ek'dorm'is de lac'iĝ'o kaj vek'iĝ'int'e trov'is li'n sen'viv'a kun de'hak'it'a kap'o; la lepor'o al'port'is la san'ig'a'n radik'o'n kaj ĝi mem rapid'ant'e mal'ĝust'e al'met'is la kap'o'n. Por for'ig'i erar'o'n la leon'o de'ŝir'is la kap'o'n de la ĉas'ist'o, turn'is ĝi'n ĝust'e, kaj la lepor'o san'ig'is la vund'o'n per la radik'o.

Sed la ĉas'ist'o est'is mal'ĝoj'a, li ir'is en la mond'o'n kaj ordon'is al la best'o'j danc'i antaŭ hom'o'j. Okaz'is, ke ĝust'e post unu jar'o li re'ven'is en la urb'o'n, kie li sav'is la reĝ'a'n fil'in'o'n. Nun ĉie en la urb'o hel'a skarlat'o pend'is. La ĉas'ist'o demand'is la gast'ej'mastr'o'n:

“Kio'n tio signif'as? Antaŭ unu jar'o la urb'o est'is kovr'it'a per nigr'a krep'o, kaj hodiaŭ ĉie oni vid'as skarlat'o'n?”

La mastr'o respond'is:

“Antaŭ unu jar'o oni est'is don'ont'a'j la princ'in'o'n al la drak'o, sed la marŝal'o batal'is kontraŭ ĝi kaj mort'ig'is ĝi'n; morgaŭ est'os li'a edz'iĝ'o kun la princ'in'o. Jen kial antaŭ unu jar'o vi vid'is la funebr'a'n krep'o'n, kaj hodiaŭ la skarlat'o'n de ĝoj'o.”

En la sekv'int'a tag'mez'o, en la tag'o de la edz'iĝ'o, la ĉas'ist'o dir'is:

“Ĉu vi kred'os, mastr'o, ke hodiaŭ, ĉi tie en vi'a dom'o mi manĝ'os pan'o'n de la reĝ'a tabl'o?”

“Mi vet'us cent or'a'j'n mon'er'o'j'n, ke tio ne est'as ver'a,” respond'is la mastr'o.

La ĉas'ist'o akcept'is la vet'o'n kaj kontraŭ'met'is sak'o'n kun la sam'a kvant'o da or'o. Post'e li al'vok'is la lepor'o'n kaj dir'is:

“Kur'u, kar'a salt'ul'o, kaj al'port'u al mi pan'o'n de la reĝ'a tabl'o.”

La lepor'o est'is la plej mal'fort'a kaj ne pov'is komisi'i tio'n al iu ali'a, ĝi do dev'is uz'i si'a'j'n propr'a'j'n pied'o'j'n.

“Ah,” pens'is ĝi, “se mi sol'a kur'os tra la strat'o'j, la hund'o'j de la buĉ'ist'o'j cert'e persekut'os mi'n.”

Okaz'is, kiel ĝi antaŭ'vid'is, la hund'o'j kur'is post ĝi kaj vol'is flik'i ĝi'a'n fel'o'n. Sed la lepor'o galop'ul'o for'kur'is kaj si'n kaŝ'is en gard'o'dom'et'o'n. La soldat'o ne rimark'is ĝi'n; kiam la hund'o'j al'kur'is kaj vol'is el'tir'i la lepor'o'n, la gard'o'star'ant'o mal'afabl'e akcept'is ili'n kaj bat'is ili'n per la paf'il'o. La hund'o'j for'kur'is laŭt'e kri'eg'ant'e.

Kiam la lepor'o ek'vid'is, ke la voj'o est'as liber'a, ĝi el'salt'is, kur'is en la kastel'o'n rekt'e al la princ'in'o, sid'iĝ'is sub ŝi'a seĝ'o kaj ek'grat'is ŝi'a'n pied'o'n.

Ŝi dir'is: “for, for!”, ĉar ŝi pens'is, ke tio est'as ŝi'a hund'o. La lepor'o ek'grat'is du'a'n foj'o'n, kaj ŝi re'e dir'is: “for, for!”, ĉar ŝi pens'is, ke tio est'as ŝi'a hund'o. Sed la lepor'o persist'is kaj grat'is tri'a'n foj'o'n, la princ'in'o rigard'is sub la seĝ'o'n kaj re'kon'is la lepor'o'n per ĝi'a ĉirkaŭ'kol'o.

Ŝi lev'is ĝi'n, port'is en si'a'n ĉambr'o'n kaj demand'is:

“Kar'a lepor'o, kio'n vi dezir'as?”

Ĝi respond'is:

“Mi'a sinjor'o, kiu mort'ig'is la drak'o'n, est'as ĉi tie kaj send'is mi'n pet'i pan'o'n de la reĝ'a tabl'o.”

La princ'in'o ek'ĝoj'is, al'vok'is la bak'ist'o'n kaj ordon'is al'port'i pan'o'n, kia'n manĝ'as la reĝ'o.

“Sed la bak'ist'o dev'as port'i la pan'o'n, por ke mi pov'u for'kur'i de la hund'o'j.”

La bak'ist'o port'is la pan'o'n ĝis la pord'o de la gast'ej'o; tie la lepor'o ek'star'is sur la post'a'j pied'o'j, pren'is la pan'o'n per la antaŭ'a'j kaj al'port'is ĝi'n al si'a sinjor'o. La ĉas'ist'o dir'is:

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o, la or'o est'as mi'a.”

La mastr'o tre mir'is, kaj la ĉas'ist'o daŭr'ig'is:

“Jes, sinjor'o mastr'o, mi jam hav'as la pan'o'n, nun mi dezir'us manĝ'i ankaŭ iom da reĝ'a rost'aĵ'o.”

La mastr'o dir'is:

“Mi vol'us ĝi'n vid'i,” sed li ne konsent'is vet'i. La ĉas'ist'o al'vok'is la vulp'o'n kaj dir'is:

“Mi'a vulp'et'o, kur'u kaj al'port'u al mi reĝ'a'n rost'aĵ'o'n.”

La flav'ul'o est'is pli ruz'a, ĝi ir'is, kaŝ'ant'e si'n en angul'o'j tiel, ke neni'u hund'o ĝi'n vid'is, sid'iĝ'is sub la seĝ'o de la princ'in'o kaj ek'grat'is ŝi'a'n pied'o'n.

Ŝi rigard'is mal'supr'e'n kaj re'kon'is la vulp'o'n per la ĉirkaŭ'kol'o, pren'is la send'it'o'n en si'a'n ĉambr'o'n kaj dir'is:

“Kar'a vulp'o, kio'n vi dezir'as?”

“Mi'a sinjor'o, kiu mort'ig'is la drak'o'n, est'as ĉi tie kaj send'is mi'n pet'i rost'aĵ'o'n, kia'n la reĝ'o manĝ'as.”

La princ'in'o al'vok'is la kuir'ist'o'n. Li prepar'is rost'aĵ'o'n, kia'n la reĝ'o manĝ'as, kaj port'is ĝi'n post la vulp'o ĝis la pord'o de la gast'ej'o. Tie la vulp'o pren'is de li la plad'o'n, for'pel'is per la vost'o la muŝ'o'j'n, kiu'j sid'iĝ'is sur la viand'o, kaj al'port'is ĝi'n al si'a sinjor'o.

“Rigard'u, sinjor'o mastr'o,” dir'is la ĉas'ist'o, “pan'o kaj rost'aĵ'o jen est'as, nun mi vol'as ankaŭ legom'o'j'n, kia'j'n manĝ'as la reĝ'o.”

Li al'vok'is la lup'o'n kaj dir'is:

“Kar'a lup'o, ir'u tie'n kaj al'port'u al mi legom'o'j'n, kia'j'n la reĝ'o manĝ'as.”

La lup'o ir'is rekt'e en la palac'o'n, ĉar li tim'is neniu'n, kaj kiam ĝi ven'is al la seĝ'o de la princ'in'o, ĝi ek'tir'is ŝi'a'n vest'o'n. Ŝi ek'rigard'is post'e'n kaj re'kon'is ĝi'n per la ĉirkaŭ'kol'o. Ŝi konduk'is ĝi'n en si'a'n ĉambr'o'n kaj demand'is:

“Kar'a lup'o, kio'n vi dezir'as?”

Ĝi respond'is:

“Mi'a sinjor'o, kiu mort'ig'is la drak'o'n, est'as ĉi tie kaj send'is mi'n pet'i legom'o'j'n, kia'j'n manĝ'as la reĝ'o.”

La princ'in'o al'vok'is la kuir'ist'o'n, li prepar'is legom'o'j'n, kia'j'n la reĝ'o manĝ'as, kaj port'is ili'n ĝis la pord'o de la gast'ej'o. Tie la lup'o pren'is la plad'o'n kaj al'port'is ĝi'n al si'a sinjor'o.

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o,” dir'is la ĉas'ist'o, “mi hav'as pan'o'n, rost'aĵ'o'n kaj legom'o'j'n, sed mi vol'as manĝ'i ankaŭ dolĉ'aĵ'o'n, kia'n la reĝ'o manĝ'as.”

Li al'vok'is la urs'o'n kaj dir'is:

“Kar'a urs'o, vi ja volont'e lek'as i'o'n dolĉ'a'n, ir'u tie'n kaj al'port'u al mi dolĉ'aĵ'o'n, kia'n la reĝ'o manĝ'as.”

La urs'o ek'trot'is en la kastel'o'n kaj ĉiu'j ced'is al ĝi sur la voj'o. Kiam ĝi pas'is preter la gard'ist'o'j, ili bar'is al ĝi la voj'o'n per paf'il'o'j. Sed la urs'o ek'star'is sur post'a'j pied'o'j, vang'o'frap'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n tiel, ke ĉiu'j fal'is ter'e'n kaj ir'is rekt'e al la seĝ'o de la princ'in'o. Ĝi star'iĝ'is post ŝi kaj ek'murmur'is.

Ŝi ek'rigard'is post'e'n, re'kon'is la urs'o'n, konduk'is ĝi'n en si'a'n ĉambr'o'n kaj demand'is:

“Kar'a urs'o, kio'n vi dezir'as?”

“Mi'a sinjor'o, kiu mort'ig'is la drak'o'n, est'as ĉi tie; li send'is mi'n pet'i dolĉ'aĵ'o'n, kia'n manĝ'as la reĝ'o.”

La princ'in'o al'vok'is la suker'aĵ'ist'o'n, kiu dev'is bak'i kuk'o'j'n, kia'j'n manĝ'as la reĝ'o kaj port'i ili'n ĝis la pord'o de la gast'ej'o. La urs'o antaŭ'e for'lek'is la pec'et'o'j'n, kiu'j de'fal'is, post'e ĝi star'iĝ'is sur post'a'j pied'o'j, pren'is la plad'o'n kaj al'port'is ĝi'n al si'a sinjor'o.

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o,” dir'is la ĉas'ist'o, “nun mi hav'as pan'o'n, rost'aĵ'o'n, legom'o'j'n kaj dolĉ'aĵ'o'n, sed mi vol'as ankaŭ trink'i vin'o'n, kia'n trink'as le reĝ'o.”

Li al'vok'is la leon'o'n kaj dir'is:

“Kar'a leon'o, vi ja volont'e trink'us, ir'u kaj al'port'u al mi vin'o'n, kia'n la reĝ'o trink'as.”

La leon'o ir'is en la strat'o'n, ĉiu'j kur'is for; kiam li ven'is al la gard'ist'o'j, ili vol'is bar'i al li la voj'o'n. La leon'o nur unu foj'o'n ek'blek'is, kaj ĉiu'j for'salt'is.

Ĝi ir'is al la reĝ'a ĉambr'o kaj frap'is per la vost'o la pord'o'n. La reĝ'a fil'in'o el'ir'is kaj ek'tim'us ĝi'n, se ŝi ne est'us re'kon'int'a ĝi'n per la or'a buk'o de si'a ĉirkaŭ'kol'o. Ŝi konduk'is ĝi'n en si'a'n ĉambr'o'n kaj demand'is:

“Kar'a leon'o, kio'n vi dezir'as?”

“Mi'a sinjor'o, kiu mort'ig'is la drak'o'n, est'as ĉi tie; li send'is mi'n pet'i vin'o'n, kia'n trink'as la reĝ'o.”

La princ'in'o al'vok'is la reĝ'a'n kel'estr'o'n kaj ordon'is don'i al la urs'o vin'o'n, kia'n trink'as la reĝ'o. La leon'o dir'is:

“Mi ir'os kun li, por ke li don'u la ver'a'n reĝ'a'n vin'o'n.”

Ili ir'is en la kel'o'n kaj kiam ili ven'is al la barel'o'j, la kel'estr'o vol'is don'i al ĝi vin'o'n, kiu'n trink'is la serv'ist'o'j, sed la leon'o dir'is:

“Halt, mi gust'um'os la vin'o'n!”

Ĝi verŝ'is al si du'on'o'n da vaz'o kaj per unu glut'o el'trink'is ĝi'n.

“Ne, tio ne est'as la reĝ'a vin'o.”

La kel'estr'o strab'e ĝi'n rigard'is, sed ir'is al ali'a barel'o, el kiu la marŝal'o trink'is.

La leon'o ek'kri'is:

“Halt, antaŭ'e mi gust'um'os la vin'o'n,” verŝ'is al si du'on'o'n da vaz'o kaj el'trink'is ĝi'n.

“Ĉi tiu est'as pli bon'a,” ĝi dir'is, “sed ankoraŭ ne la reĝ'a vin'o.”

La kel'estr'o ek'koler'is kaj dir'is:

“Kio'n pov'as sci'i pri vin'o tia mal'saĝ'a brut'o.”

Sed la leon'o don'is al li tia'n vang'o'frap'o'n, ke li fal'is ter'e'n; kiam li lev'iĝ'is, li sen'vort'e konduk'is ĝi'n en apart'a'n mal'grand'a'n kel'o'n, kie est'is la reĝ'a vin'o; ĝi'n ricev'ad'is neni'u krom la reĝ'o. La leon'o re'e gust'um'is du'on'o'n da vaz'o kaj dir'is:

“Tio pov'as est'i la reĝ'a vin'o,” kaj ordon'is plen'ig'i ses botel'o'j'n. Nun ili supr'e'n'ir'is kaj kiam la leon'o ven'is en la freŝ'a'n aer'o'n, ĝi ŝancel'iĝ'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n, ĉar ĝi est'is iom ebri'a. La kel'estr'o dev'is port'i la vin'o'n ĝis la pord'o de la gast'ej'o. Tie la leon'o pren'is la korb'o'n per la dent'o'j kaj al'port'is ĝi'n al si'a sinjor'o.

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o,” dir'is la ĉas'ist'o, “mi hav'as pan'o'n, viand'o'n, legom'o'j'n, dolĉ'aĵ'o'n kaj vin'o'n reĝ'a'j'n; nun mi manĝ'os kun mi'a'j best'o'j.”

Li sid'iĝ'is, manĝ'is kaj trink'is kaj regal'is la lepor'o'n, vulp'o'n, lup'o'n, urs'o'n kaj leon'o'n. Li est'is esper'plen'a, ĉar li vid'is, ke la princ'in'o ankoraŭ am'as li'n. Post la festen'o li dir'is:

“Sinjor'o mastr'o, mi manĝ'is kaj trink'is kiel reĝ'o, nun mi ir'os en la kastel'o'n kaj edz'iĝ'os kun la princ'in'o.”

La mastr'o demand'is:

“Kia'manier'e tio far'iĝ'os, ŝi ja hav'as jam fianĉ'o'n kaj hodiaŭ oni fest'os la edz'iĝ'o'n?”

La ĉas'ist'o el'tir'is la naz'tuk'o'n, kiu'n la princ'in'o don'is al li sur la drak'a mont'o kaj en kiu est'is en'volv'it'a'j la sep lang'o'j de la monstr'o, kaj dir'is:

“Tio, kio'n mi ten'as en la man'o, help'os mi'n.”

La mastr'o rigard'is la tuk'o'n kaj dir'is:

“Ĉio'n mi kred'os, sed ne tio'n, kaj mi pov'as vet'i mi'a'n dom'o'n kun la kort'o.”

La ĉas'ist'o met'is sur la tabl'o'n sak'et'o'n kun mil or'a'j mon'er'o'j kaj dir'is:

“Jen est'as mi'a vet'o.”

Ĉe la reĝ'a tabl'o la reĝ'o dir'is al la fil'in'o:

“Kio'n vol'is ĉiu'j ĉi sovaĝ'a'j best'o'j, kiu'j ven'is al vi kaj en'ir'is kaj el'ir'is el la kastel'o?”

Ŝi respond'is:

“Mi ne pov'as tio'n dir'i, sed vi bon'e ag'os, se vi ordon'os ven'ig'i ili'a'n sinjor'o'n.”

La reĝ'o send'is serv'ist'o'n en la gast'ej'o'n kaj invit'is la fremd'ul'o'n. La serv'ist'o en'ir'is ĝust'e en la moment'o, kiam la ĉas'ist'o vet'is kun la mastr'o. La ĉas'ist'o dir'is:

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o, la reĝ'o send'as serv'ist'o'n kaj invit'as mi'n; sed tiel mi ne ir'os.”

Al la serv'ist'o li dir'is:

“Pet'u la reĝ'o'n, ke li send'u al mi reĝ'a'j'n vest'o'j'n, kaleŝ'o'n ses'ĉeval'a'n kaj serv'ist'o'j'n, kiu'j akompan'os mi'n.”

Kiam la reĝ'o ek'aŭd'is la respond'o'n, li dir'is al si'a fil'in'o:

“Kio'n mi dev'as far'i?”

Ŝi respond'is:

“Send'u, kio'n li pet'as, vi bon'e ag'os.”

La reĝ'o send'is reĝ'a'j'n vest'o'j'n, ses'ĉeval'a'n kaleŝ'o'n kun serv'ist'o'j. La ĉas'ist'o, vid'ant'e ili'n de mal'proksim'e, dir'is:

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o, oni plen'um'as mi'a'n dezir'o'n.”

Li sur'met'is la reĝ'a'j'n vest'o'j'n, pren'is la tuk'o'n kun la drak'a'j lang'o'j kaj ek'vetur'is al la reĝ'o. Kiam la reĝ'o ek'vid'is li'n de mal'proksim'e, li demand'is la fil'in'o'n:

“Kiel mi dev'as li'n akcept'i?”

Ŝi respond'is:

“Plej bon'e est'os, se vi ir'os renkont'e al li.”

La reĝ'o ir'is renkont'e al li kaj en'konduk'is li'n en la kastel'o'n. La best'o'j sekv'is la ĉas'ist'o'n. La reĝ'o montr'is al li la lok'o'n inter si kaj la princ'in'o. La marŝal'o sid'is ĉe la kontraŭ'a flank'o, kiel fianĉ'o, sed ne re'kon'is la fremd'ul'o'n.

Oni al'port'is la sep kap'o'j'n drak'a'j'n por montr'i ili'n al ĉiu'j, kaj la reĝ'o dir'is:

“La sep kap'o'j'n de'hak'is la marŝal'o kaj tial mi don'as al li hodiaŭ mi'a'n fil'in'o'n kiel edz'in'o'n.”

Tiam la ĉas'ist'o lev'iĝ'is, mal'ferm'is ĉiu'j'n buŝ'eg'o'j'n kaj demand'is:

“Kie est'as la lang'o'j de la drak'o?”

La marŝal'o ek'tim'is, pal'iĝ'is kaj ne sci'is, kio'n respond'i; fin'e terur'it'a li dir'is:

“La drak'o'j ne hav'as lang'o'j'n.”

“La mensog'ul'o'j ne dev'us hav'i ili'n,” respond'is la ĉas'ist'o, “sed la lang'o'j de la drak'o est'as la pruv'o de la venk'o.”

Li mal'volv'is la tuk'o'n, en kiu'j la lang'o'j est'is, met'is ili'n en la buŝ'eg'o'j'n, kaj ĉiu'j ĝust'e taŭg'is. Post'e li pren'is la tuk'o'n, sur kiu la nom'o de la princ'in'o est'is brod'it'a, kaj demand'is, al kiu ŝi ĝi'n don'is. Ŝi respond'is:

“Al tiu, kiu mort'ig'is la drak'o'n.”

Tiam la ĉas'ist'o kun'vok'is si'a'j'n best'o'j'n, de'met'is de ĉiu la ĉirkaŭ'kol'o'n kaj de la leon'o la or'a'n buk'o'n, montr'is ĉio'n al la virg'ul'in'o kaj demand'is, kies propr'aĵ'o ĝi est'as.

“La ĉirkaŭ'kol'o kaj la or'a buk'o est'is mi'a, mi dis'don'is ili'n al la best'o'j, kiu'j help'is venk'i la drak'o'n.”

Nun la ĉas'ist'o dir'is:

“Kiam mi ek'dorm'is lac'a de la batal'o, la marŝal'o ven'is kaj de'hak'is al mi la kap'o'n; post'e li for'port'is la princ'in'o'n kaj rakont'ad'is, ke li mort'ig'is la drak'o'n; ke li mensog'is, mi pruv'as per la lang'o'j, naz'tuk'o kaj ĉirkaŭ'kol'o.”

Post'e li rakont'is, kiel li'a'j best'o'j re'san'ig'is li'n per mirakl'a radik'o, ke tut'a'n jar'o'n li migr'is kun ili kaj fin'e ven'is ĉi tie'n kaj ek'sci'is pri la perfid'o de la marŝal'o per la rakont'o de la gast'ej'mastr'o. La reĝ'o demand'is la fil'in'o'n:

“Ĉu tio est'as ver'a, ke li mort'ig'is la drak'o'n?”

Ŝi respond'is:

“Jes, tio est'as ver'a; nun mi pov'as mal'kaŝ'i la hont'ind'a'n ag'o'n de la marŝal'o, ĉar ĝi far'iĝ'is kon'at'a sen mi'a konfes'o. Li super'fort'e dev'ig'is mi'n silent'i. Tial mi postul'is, ke la edz'iĝ'o est'u fest'it'a nur post unu jar'o.”

La reĝ'o kun'vok'is du'dek konsil'ist'o'j'n por juĝ'i la marŝal'o'n; ili kondamn'is li'n al dis'ŝir'o per kvar bov'o'j. Tiel oni pun'is la marŝal'o'n. La reĝ'o don'is la fil'in'o'n al la ĉas'ist'o kaj proklam'is li'n reg'ant'o de la tut'a land'o. La edz'iĝ'o'n oni fest'is kun grand'a ĝoj'o. La jun'a reĝ'o ven'ig'is si'a'n patr'o'n kaj zorg'ant'o'n kaj super'ŝut'is ili'n per trezor'o'j. Ankaŭ la gast'ej'mastr'o'n li ne forges'is. Li al'vok'is li'n kaj dir'is:

“Vi vid'as, sinjor'o mastr'o, mi edz'iĝ'is kun la princ'in'o, vi'a dom'o kaj kort'o est'as nun mi'a.”

La mastr'o respond'is:

“Jes, tut'e prav'e.”

La jun'a reĝ'o dir'is:

“Ek'kon'u la reĝ'a'n favor'o'n: mi las'as al vi la dom'o'n kaj kort'o'n kaj donac'as ankaŭ la mil or'a'j'n mon'er'o'j'n.”

La jun'a reĝ'o kaj reĝ'in'o est'is kontent'a'j kaj viv'is feliĉ'e. Li oft'e ĉas'is, ĉar tio est'is por li grand'a plezur'o, kaj la best'o'j dev'is li'n sekv'i. Proksim'e est'is arb'ar'o, pri kiu oni dir'is, ke ĝi est'as sorĉ'it'a: kiu en'ir'os tie'n, ne facil'e re'ven'os. La jun'a reĝ'o tre dezir'is ĉas'i tie kaj ne las'is la mal'jun'a'n reĝ'o'n trankvil'a, ĝis li permes'is. La jun'a reĝ'o el'rajd'is kun grand'a akompan'ant'ar'o.

Kiam li ven'is en la arb'ar'o'n, li ek'vid'is neĝ'e'blank'a'n cerv'in'o'n kaj dir'is al si'a'j serv'ist'o'j:

“Halt'u ĉi tie kaj atend'u mi'a'n re'ven'o'n, mi persekut'os la bel'a'n ĉas'aĵ'o'n.”

Li ek'rajd'is post ĝi kaj nur li'a'j best'o'j li'n sekv'is. La serv'ist'o'j atend'is ĝis la vesper'o, sed li ne re'ven'is, ili do ir'is hejm'e'n kaj rakont'is al la reĝ'in'o:

“La jun'a reĝ'o persekut'as en la sorĉ'arb'ar'o blank'a'n cerv'in'o'n kaj ne re'ven'is.”

La reĝ'in'o tre mal'trankvil'iĝ'is pro li. Dum'e la jun'a reĝ'o persekut'is la cerv'in'o'n, sed ne pov'is kapt'i ĝi'n; kiam li opini'is, ke oni jam pov'as paf'i, ŝi re'e for'kur'is kaj fin'e tut'e mal'aper'is.

Nur tiam li rimark'is, ke li en'rajd'is profund'e en la arb'ar'o'n; li ek'blov'is si'a'n korn'o'n, sed neni'u respond'is, ĉar li'a'j hom'o'j ne pov'is ĝi'n aŭd'i. Jam est'is nokt'o, la reĝ'o ne pov'is en ĉi tiu tag'o re'ven'i hejm'e'n, de'salt'is de la ĉeval'o, ek'brul'ig'is fajr'o'n apud arb'o kaj decid'is pas'ig'i tie la nokt'o'n.

Li sid'iĝ'is ĉe la fajr'o, la best'o'j kuŝ'iĝ'is ĉirkaŭ li. Subit'e ŝajn'is al li, ke li aŭd'as hom'a'n voĉ'o'n: li ĉirkaŭ'rigard'is, sed vid'is neni'o'n. Post moment'o li ek'aŭd'is super si ĝem'o'n, li rigard'is supr'e'n kaj vid'is mal'jun'ul'in'o'n sid'ant'a sur arb'o. Ŝi sen'ĉes'e plend'is:

“Hu, hu, hu, kia mal'varm'o!”

La reĝ'o dir'is:

“Mal'supr'e'n'ir'u kaj varm'ig'u vi'n.” “Ne, vi'a'j best'o'j mi'n mord'os.”

“Ven'u; mal'jun'ul'in'o, ili ne atak'os vi'n.”

Ŝi est'is sorĉ'ist'in'o.

“Mi ĵet'os al vi verg'o'n,” ŝi dir'is, “ek'bat'u per ĝi ili'n sur la dors'o.”

La reĝ'o pren'is la verg'o'n, sed apenaŭ li tuŝ'is la best'o'j'n, ili sen'mov'iĝ'is kaj far'iĝ'is ŝton'o'j. Nun la sorĉ'ist'in'o est'is sen'danĝer'a, de'salt'is de la arb'o, tuŝ'is per la verg'o ankaŭ la reĝ'o'n kaj ŝton'ig'is li'n. Tiam ŝi ek'rid'is, tir'is li'n kaj la best'o'j'n en kav'o'n, kie mult'e da simil'a'j ŝton'o'j kuŝ'is.

Kiam la jun'a reĝ'o tut'e ne re'ven'is, la tim'o kaj ĉagren'o de la reĝ'in'o est'is pli kaj pli grand'a'j. En la sam'a temp'o la ali'a frat'o, kiu ĉe la dis'iĝ'o ir'is orient'e'n, ven'is en la regn'o'n.

Li serĉ'is serv'o'n, sed trov'is ĝi'n neni'e, li do migr'is kaj li'a'j best'o'j danc'is por amuz'i la hom'o'j'n. Foj'e li re'memor'is la tranĉ'il'o'n, kiu'n ili penetr'ig'is en arb'o'n ĉe la dis'iĝ'o, kaj vol'is ek'sci'i i'o'n pri la sort'o de la frat'o. Li ven'is tie'n kaj el'tir'is la tranĉ'il'o'n: la flank'o de la frat'o est'is du'on'e bril'ant'a, du'on'e kovr'it'a de rust'o. Li ek'tim'is kaj pens'is:

“Grand'a mal'feliĉ'o kred'ebl'e ating'is mi'a'n frat'o'n; sed ebl'e mi sukces'os ankoraŭ li'n sav'i, ĉar du'on'o de la tranĉ'il'o est'as ankoraŭ bril'ant'a.”

Li ek'ir'is kun si'a'j best'o'j okcident'e'n kaj kiam li ven'is al la pord'eg'o de la urb'o, la gard'ist'o'j demand'is, ĉu ili dev'as anonc'i li'n al la reĝ'in'o, kiu jam de kelk'e da tag'o'j est'as mal'trankvil'a pro li kaj tim'as, ke li pere'is en la sorĉ'arb'ar'o.

La gard'ist'o'j est'is cert'a'j, ke li est'as la jun'a reĝ'o, tiel li simil'is la reĝ'o'n kaj ankaŭ li'n sekv'is sovaĝ'a'j best'o'j. La jun'ul'o konjekt'is, ke ili parol'as pri li'a frat'o kaj pens'is:

“Plej bon'e est'os, se mi li'n ŝajn'ig'os; tia'manier'e mi pli facil'e sav'os li'n.”

Li ordon'is al la gard'ist'o'j si'n konduk'i en la kastel'o'n kaj est'is akcept'it'a kun grand'a ĝoj'o. La jun'a reĝ'in'o est'is cert'a, ke li est'as ŝi'a edz'o kaj demand'is, kial li tiel long'e for'est'is. Li respond'is:

“Mi erar'is en la arb'ar'o kaj ne pov'is re'trov'i la voj'o'n.”

Vesper'e oni konduk'is li'n en la ge'reĝ'a'n lit'o'n, sed li met'is du'tranĉ'a'n glav'o'n inter si kaj la reĝ'in'o. Ŝi tio'n ne kompren'is, sed ne kuraĝ'is demand'i.

La ĉas'ist'o rest'is en la kastel'o kelk'e da tag'o'j kaj bon'e ek'sci'is ĉio'n pri la sorĉ'arb'ar'o; fin'e li dir'is:

“Mi dev'as ankoraŭ unu foj'o'n tie ĉas'i.”

La reĝ'o kaj la jun'a reĝ'in'o pen'is konvink'i li'n, ke li tio'n ne far'u, sed li insist'is kaj for'rajd'is kun grand'a akompan'ant'ar'o. Kiam li ven'is en la arb'ar'o'n, la sam'o okaz'is al li, kiel al li'a frat'o. Li ek'vid'is blank'a'n cerv'in'o'n kaj dir'is al si'a'j hom'o'j:

“Halt'u ĉi tie kaj atend'u mi'a'n re'ven'o'n, mi persekut'os la bel'a'n ĉas'aĵ'o'n.”

Li ek'rajd'is post ĝi kaj li'a'j best'o'j sekv'is li'n. Sed li ne pov'is kapt'i la cerv'in'o'n kaj penetr'is tiel profund'e en la arb'ar'o'n, ke li dev'is tie pas'ig'i la nokt'o'n. Kiam li ek'brul'ig'is fajr'o'n, li aŭd'is ĝem'o'n super si:

“Hu, hu, hu, kia mal'varm'o!”

Li rigard'is supr'e'n: sur la arb'o sid'is la sam'a sorĉ'ist'in'o. Li dir'is:

“Mal'supr'e'n'ir'u kaj varm'ig'u vi'n, mal'jun'ul'in'o.”

“Ne, vi'a'j best'o'j mi'n mord'os.”

Li respond'is:

“Ili ne atak'os vi'n.”

Ŝi ek'kri'is:

“Mi ĵet'os al vi verg'o'n, ek'bat'u ili'n per ĝi, tiam mi est'os sen'danĝer'a.”

Kiam la ĉas'ist'o aŭd'is tio'n, li dir'is:

“Mi ne bat'os mi'a'j'n best'o'j'n; ven'u mal'supr'e'n, ali'e mi dev'ig'os vi'n.”

“Kio'n vi vol'as? Neni'o'n vi pov'as far'i al mi.”

“Se vi ne ven'os, mi paf'os vi'n.”

Ŝi respond'is:

“Paf'u, mi ne tim'as vi'a'j'n kugl'o'j'n.”

Li ek'cel'is kaj paf'is, sed la sorĉ'ist'in'o ne tim'is la plumb'a'j'n kugl'o'j'n kaj bru'e rid'is:

“Vi ne traf'os mi'n.”

Sed la ĉas'ist'o kon'is la sekret'o'n, de'ŝir'is de si'a vest'o tri arĝent'a'j'n buton'o'j'n, ŝarg'is per ili la paf'il'o'n kaj paf'is. La sorĉ'ist'in'o tuj fal'is kun kri'o ter'e'n, ĉar ŝi'a art'o ne pov'is kontraŭ tio efik'i. La ĉas'ist'o met'is sur ŝi'n si'a'n pied'o'n kaj dir'is:

“Mal'jun'a sorĉ'ist'in'o, se vi ne dir'os tuj, kie mi'a frat'o est'as, mi kapt'os vi'n per ambaŭ man'o'j kaj ĵet'os en la fajr'o'n.”

Ŝi fort'e ek'tim'is kaj pet'is kompat'o'n:

“Li kuŝ'as ŝton'iĝ'int'a kun si'a'j best'o'j en kav'o.”

Li dev'ig'is ŝi'n, ke ŝi konduk'u li'n tie'n, kaj minac'is:

“Mal'jun'a monstr'o, nun re'viv'ig'u mi'a'n frat'o'n kaj ĉiu'j'n, kiu'j kuŝ'as tie ĉi, ali'e mi ĵet'os vi'n en la fajr'o'n.”

Ŝi pren'is verg'o'n kaj tuŝ'is la ŝton'o'j'n: li'a frat'o kun la best'o'j tuj re'viv'iĝ'is, mult'a'j ali'a'j, komerc'ist'o'j, meti'ist'o'j kaj paŝt'ist'o'j lev'iĝ'is, dank'is pro la liber'ig'o kaj for'ir'is hejm'e'n. La ĝemel'o'j, re'vid'int'e unu la ali'a'n, kor'e ek'ĝoj'is; sen'fin'a'j est'is ili'a'j kis'o'j. Post'e ili kapt'is la sorĉ'ist'in'o'n, lig'is ŝi'n kaj ĵet'is en la fajr'o'n. Apenaŭ la sorĉ'ist'in'o est'is brul'ig'it'a, la arb'ar'o mal'dens'iĝ'is, far'iĝ'is lum'a kaj klar'a, kaj oni pov'is vid'i la reĝ'a'n kastel'o'n en inter'spac'o de tri'hor'a voj'o.

La frat'o'j ir'is hejm'e'n kaj rakont'is unu al la ali'a si'a'j'n aventur'o'j'n. Kiam la pli jun'a dir'is, ke li anstataŭ'as la reĝ'o'n en la tut'a land'o, la ali'a respond'is:

“Mi tio'n konjekt'is, ĉar kiam mi ven'is en la urb'o'n, oni pens'is, ke tio est'is vi, kaj honor'is mi'n kiel reĝ'o'n: la jun'a reĝ'in'o sam'e opini'is, mi dev'is manĝ'i kun ŝi kaj dorm'i en vi'a lit'o.”

Aŭd'int'e tio'n la pli jun'a ek'furioz'is, el'tir'is la glav'o'n kaj de'hak'is al la frat'o la kap'o'n. Sed kiam li vid'is la sen'viv'a'n frat'o'n kaj la ruĝ'a'n sang'o'n flu'ant'a el li, li plor'is kaj bedaŭr'is:

“Mi'a frat'o sav'is mi'n, kaj mi mort'ig'is li'n pro tio.”

Subit'e al'kur'is li'a lepor'o kaj dir'is, ke ĝi al'port'os la radik'o'n de la viv'o. Ĝi kur'is kiel sag'o kaj ĝust'a'temp'e al'port'is la radik'o'n. La mort'int'o re'viv'iĝ'is kaj ne rimark'is, ke li hav'is vund'o'n.

Ili daŭr'ig'is la voj'ir'o'n kaj la pli jun'a dir'is:

“Vi tut'e simil'as mi'n, hav'as reĝ'a'j'n vest'o'j'n kiel mi kaj la best'o'j sekv'as vi'n kiel mi'n. Ni en'ir'u en la urb'o'n tra du kontraŭ'a'j pord'eg'o'j kaj de du flank'o'j sam'temp'e aper'u antaŭ la mal'jun'a reĝ'o.”

Ili dis'iĝ'is, kaj al la mal'jun'a reĝ'o sam'temp'e ven'is gard'ist'o'j de ambaŭ pord'eg'o'j kaj anonc'is, ke la jun'a reĝ'o kun la best'o'j re'ven'is el la arb'ar'o.

La reĝ'o dir'is:

“Tio ne est'as ebl'a, inter la pord'eg'o'j est'as inter'spac'o de unu hor'o.”

Dum'e ambaŭ frat'o'j ven'is de du flank'o'j en la kort'o'n de la kastel'o kaj supr'e'n'ir'is. La reĝ'o dir'is al si'a fil'in'o:

“Dir'u, kiu est'as vi'a edz'o? Ili tiel simil'as unu la ali'a'n, ke mi ne pov'as re'kon'i.”

La reĝ'in'o tre ek'tim'is kaj ne pov'is respond'i; fin'e ŝi re'memor'is la ĉirkaŭ'kol'o'n, kiu'n ŝi dis'don'is al la best'o'j. Ŝi rimark'is sur unu el la leon'o'j si'a'n or'a'n buk'o'n kaj gaj'e ek'kri'is:

“Tiu est'as mi'a edz'o, kiu'n sekv'os ĉi tiu leon'o!”

La jun'a reĝ'o ek'rid'is kaj dir'is:

“Jes, tio est'as ver'a.”

Li sid'iĝ'is ĉe la tabl'o kaj gaj'e manĝ'is kaj trink'is. Vesper'e, kiam la jun'a reĝ'o kuŝ'iĝ'is, li'a edz'in'o demand'is:

“Kial en la last'a temp'o vi ĉiam met'is ĉe vi'a flank'o la du'tranĉ'a'n glav'o'n? Mi pens'is, ke vi vol'as mi'n mort'ig'i!”

Nur tiam la reĝ'o kompren'is, kiel fidel'a'n frat'o'n li hav'is.

Cindr'ul'in'o

La edz'in'o de riĉ'a vir'o ek'mal'san'is kaj kiam ŝi sent'is, ke ŝi'a fin'o proksim'iĝ'as, ŝi al'vok'is la sol'a'n fil'in'et'o'n, kiu'n ŝi hav'is, al si'a lit'o kaj dir'is:

“Kar'a infan'o, rest'u pi'a kaj bon'a, kaj bon'a Di'o ĉiam help'os vi'n; mi rigard'os al vi de la ĉiel'o kaj ĉiam est'os apud vi.”

Post tiu'j vort'o'j ŝi ferm'is la okul'o'j'n kaj spir'is la last'a'n spir'o'n. La knab'in'o ĉiu'tag'e ir'is al la tomb'o de la patr'in'o kaj plor'is, kaj rest'is pi'a kaj bon'a. Kiam la vintr'o ven'is, la neĝ'o stern'is sur la tomb'o blank'a'n tuk'et'o'n, kaj kiam printemp'e la sun'o for'tir'is ĝi'n, la riĉ'ul'o pren'is ali'a'n edz'in'o'n.

La vir'in'o kun'konduk'is en la dom'o'n du fil'in'o'j'n, kies vizaĝ'o est'is bel'a kaj blank'a, sed kies kor'o est'is abomen'ind'a kaj nigr'a. Komenc'iĝ'is mal'facil'a temp'o por la mal'feliĉ'a orf'in'o.

“Ĉu la mal'saĝ'a anser'in'o sid'os ĉe ni en la ĉambr'o!” ili parol'is. “Kiu vol'as manĝ'i pan'o'n, dev'as labor'i por ĝi: for la kuir'ej'a knab'in'aĉ'o.”

Ili for'pren'is ŝi'a'j'n bel'a'j'n vest'o'j'n, sur'met'is al ŝi griz'a'n mal'nov'a'n kitel'o'n kaj don'is al ŝi lign'a'j'n ŝu'o'j'n.

“Rigard'u la fier'a'n princ'in'o'n, kiel ornam'it'a ŝi est'as!” ili kri'is, rid'is kaj konduk'is ŝi'n en la kuir'ej'o'n. Ŝi dev'is de la maten'o ĝis la vesper'o plen'um'i mal'facil'a'n labor'o'n, lev'iĝ'i fru'e antaŭ la tag'iĝ'o, port'i akv'o'n, ek'brul'ig'i fajr'o'n, kuir'i kaj lav'i. Krom tio la frat'in'o'j ĉikan'is ŝi'n ĉia'manier'e, mok'is kaj ŝut'is al ŝi la piz'o'j'n kaj lent'o'j'n en la cindr'o'n, kaj ŝi dev'is sid'i long'e kaj elekt'i ili'n. Ĉiu'vesper'e lac'a pro la labor'o, ŝi ne hav'is lit'o'n, sed dev'is kuŝ'iĝ'i apud la fajr'uj'o en la cindr'o. Kaj ĉar pro tio ŝi est'is ĉiam mal'pur'a kaj kovr'it'a de polv'o, oni nom'is ŝi'n Cindr'ul'in'o.

Foj'e la patr'o antaŭ for'vetur'o al foir'o demand'is ambaŭ knab'in'o'j'n, kio'n li al'port'u por ili?

“Bel'a'j'n vest'o'j'n,” dir'is unu.

“Perl'o'j'n kaj alt'prez'a'j'n ŝton'o'j'n,” la ali'a.

“Kaj, vi, Cindr'ul'in'o,” dir'is la patr'o, “kio'n vi dezir'as?”

“Patr'o, de'romp'u por mi la unu'a'n branĉ'et'o'n, kiu ek'bat'os vi'a'n ĉapel'o'n dum vi'a vojaĝ'o hejm'e'n.”

Li aĉet'is por la du knab'in'o'j bel'a'j'n vest'o'j'n, perl'o'j'n kaj mult'e'kost'a'j'n ŝton'o'j'n kaj dum la re'ir'o, kiam li rajd'is tra verd'a'j arb'et'o'j, avel'a branĉ'et'o ek'bat'is li'n kaj de'ĵet'is li'a'n ĉapel'o'n. Li de'romp'is la branĉ'et'o'n kaj kun'pren'is ĝi'n. Kiam li re'ven'is hejm'e'n, li don'is al la du knab'in'o'j, kio'n ili dezir'is, kaj al Cindr'ul'in'o la avel'a'n branĉ'et'o'n. Cindr'ul'in'o dank'is, ir'is al la tomb'o de la patr'in'o kaj plant'is tie la branĉ'et'o'n. Ŝi tiel plor'is, ke la larm'o'j flu'is sur ĝi'n kaj ĝi'n sur'verŝ'is. Ĝi kresk'is kaj far'iĝ'is bel'a arb'o. Cindr'ul'in'o tri foj'o'j'n ĉiu'tag'e ir'is tie'n, plor'is kaj preĝ'is, kaj ĉiu'foj'e ven'is blank'a bird'et'o, kaj kiam ŝi esprim'is dezir'o'n, la bird'et'o ĵet'is al ŝi tio'n, kio'n ŝi dezir'is.

Foj'e la reĝ'o aranĝ'is festen'o'n kaj invit'is ĉiu'j'n bel'a'j'n jun'ul'in'o'j'n de la tut'a land'o, por ke li'a fil'o elekt'u edz'in'o'n. Kiam la du ek'sci'is, ke ankaŭ ili est'as invit'it'a'j, ili ek'ĝoj'is, al'vok'is Cindr'ul'in'o'n kaj dir'is:

“Komb'u ni'a'j'n har'o'j'n, bros'u la ŝu'o'j'n kaj buk'u, ni ir'as al la edz'iĝ'a fest'o en la reĝ'a kastel'o.”

Cindr'ul'in'o obe'is, sed ŝi plor'is: ankaŭ ŝi dezir'us ir'i kun'e por danc'i, kaj ŝi pet'is la permes'o'n de la du'on'patr'in'o.

“Vi Cindr'ul'in'o, mal'pur'a kaj kovr'it'a de polv'o vol'as ĉe'est'i la festen'o'n? Vi hav'as nek vest'o'j'n, nek ŝu'o'j'n, kaj vol'as danc'i!”

Sed kiam ŝi insist'e pet'is, la mal'bon'a vir'in'o fin'e dir'is:

“Mi en'ŝut'is lent'o'j'n en la cindr'o'n, se vi sukces'os elekt'i la lent'o'j'n en du hor'o'j, vi pov'os ir'i.”

La knab'in'o ir'is tra la mal'antaŭ'a pord'o en la ĝarden'o'n kaj ek'kri'is:

“Vi kolomb'et'o'j, vi turt'o'j, vi ĉiu'j bird'et'o'j flug'ant'a'j en la aer'o, ven'u kaj help'u mi'n elekt'i la lent'o'j'n.”

Tuj ven'is al la fenestr'o de la kuir'ej'o du blank'a'j kolomb'et'o'j, post'e du turt'o'j kaj fin'e flirt'is kaj svarm'is intern'e'n ĉiu'j bird'et'o'j, flug'ant'a'j en la aer'o kaj mal'lev'iĝ'is al la cindr'o. La kolomb'et'o'j klin'is la kap'o'j'n kaj komenc'is pok, pok, pok, kaj tiam ankaŭ la ali'a'j komenc'is pok, pok, pok, kaj kolekt'is ĉiu'j'n grajn'o'j'n en la plad'o'n. Apenaŭ pas'is du'on'hor'o, ili jam fin'is la labor'o'n kaj el'flug'is.

La knab'in'o al'port'is la plad'o'n al la du'on'patr'in'o, ĝoj'is kaj pens'is, ke nun ŝi pov'os ir'i al la edz'iĝ'a fest'o. Sed la mal'bon'a vir'in'o dir'is:

“Ne, Cindr'ul'in'o: neni'o help'os vi'n, vi ne ir'os kun ni, ĉar vi ne hav'as vest'o'j'n kaj ne sci'as danc'i; ni dev'us hont'i pro vi.”

Ŝi turn'is al Cindr'ul'in'o la dors'o'n kaj for'vetur'is kun la du fier'a'j fil'in'o'j.

Kiam neni'u plu est'is en la dom'o, Cindr'ul'in'o ir'is al la tomb'o de la patr'in'o sub la avel'arb'o kaj ek'kri'is:

Tuj la bird'o ĵet'is al ŝi or'a'n kaj arĝent'a'n vest'o'n kaj ŝu'o'j'n, brod'it'a'j'n per silk'o kaj arĝent'o. Rapid'e, rapid'e ŝi sur'met'is la vest'o'n kaj ir'is al la edz'iĝ'a fest'o.

La frat'in'o'j kaj du'on'patr'in'o ne re'kon'is ŝi'n kaj supoz'is, ke tio est'as ia fremd'a princ'in'o, tiel bel'a ŝi est'is en la or'a vest'o. Pri Cindr'ul'in'o ili tut'e forges'is kaj pens'is, ke ŝi sid'as hejm'e en la polv'o kaj elekt'as la lent'o'j'n el la cindr'o. La reĝ'a fil'o ven'is renkont'e al ŝi, don'is al ŝi la man'o'n kaj danc'is kun ŝi. Kun neni'u ali'a li vol'is danc'i; li ne las'is ŝi'a'n man'o'n kaj kiam iu ali'a ven'is invit'i ŝi'n, li dir'is:

“Tio est'as mi'a danc'ant'in'o.”

Cindr'ul'in'o danc'is ĝis la vesper'o kaj tiam ŝi vol'is re'ir'i hejm'e'n. La princ'o dir'is:

“Mi akompan'os vi'n”, ĉar li vol'is ek'sci'i, kiu est'as la bel'a knab'in'o. Sed ŝi for'kur'is de li kaj salt'is en la kolomb'ej'o'n. La princ'o atend'is la al'ven'o'n de la patr'o kaj rakont'is al li, ke la fremd'a knab'in'o si'n kaŝ'is en la kolomb'ej'o. La mal'jun'ul'o pens'is:

“Ĉu tio est'as Cindr'ul'in'o?”

Oni dev'is al'port'i al li hak'il'o'n kaj pioĉ'o'n por bat'fal'ig'i la kolomb'ej'o'n, sed neni'u est'is en ĝi.

Kiam la tri'o re'ven'is hejm'e'n, Cindr'ul'in'o en si'a mal'pur'a vest'o kuŝ'is en la cindr'o kaj mal'hel'a ole'a lamp'et'o brul'is sur la kamen'o, ĉar la knab'in'o est'is rapid'e salt'int'a el la kolomb'ej'o tra mal'antaŭ'a pord'o kaj for'kur'int'a al la avel'arb'o: tie ŝi de'met'is la bel'a'n vest'o'n kaj las'is ĝi'n sur la tomb'o; la bird'o for'pren'is ĝi'n kaj ŝi en si'a griz'a kitel'o ek'sid'is en la kuir'ej'o sur la cindr'o.

En la sekv'int'a tag'o, kiam re'komenc'iĝ'is la bal'o kaj la ge'patr'o'j kun ŝi'a'j frat'in'o'j for'vetur'is, Cindr'ul'in'o ir'is al la avel'arb'o kaj dir'is:

La bird'o ĵet'is vest'o'n ankoraŭ pli luks'a'n ol en la unu'a tag'o. Kiam la orf'in'o aper'is en la salon'o, ĉiu'j ek'mir'is pro ŝi'a bel'ec'o. La princ'o jam atend'is ŝi'n, don'is al ŝi la man'o'n kaj danc'is nur kun ŝi. Kiam ali'a'j ven'is kaj invit'is ŝi'n, li dir'is:

“Tio est'as mi'a danc'ant'in'o.”

Vesper'e ŝi vol'is for'ir'i, kaj la reĝ'a fil'o sekv'is ŝi'n por vid'i, en kiu'n dom'o'n ŝi ir'as, sed ŝi for'kur'is de li en la ĝarden'o'n mal'antaŭ la dom'o. Tie star'is grand'a pir'arb'o, sur kiu pend'is la plej bel'a'j frukt'o'j. Ŝi supr'e'n'ramp'is tiel lert'e kiel sciur'et'o inter la branĉ'o'j'n. La princ'o ne sci'is, kie ŝi si'n kaŝ'is. Li atend'is la al'ven'o'n de la patr'o kaj dir'is al li:

“La fremd'a knab'in'o for'kur'is kaj ŝajn'as al mi, ke ŝi salt'is sur la pir'arb'o'n.”

La patr'o pens'is:

“Ĉu tio est'as Cindr'ul'in'o?”

Li ordon'is al'port'i hak'il'o'n kaj fal'ig'is la arb'o'n, sed neni'u est'is sur ĝi. Kaj kiam la tri'o re'ven'is hejm'e'n, Cindr'ul'in'o kuŝ'is en la cindr'o, kiel ordinar'e, ĉar ŝi de'salt'is de la ali'a flank'o de la arb'o, re'don'is la bel'a'n vest'o'n al la bird'o kaj sur'met'is la griz'a'n kitel'o'n.

En la tri'a tag'o, kiam la ge'patr'o'j kaj frat'in'o'j for'vetur'is, Cindr'ul'in'o re'e ir'is al la tomb'o de la patr'in'o kaj dir'is al la arb'o:

La bird'et'o ĵet'is al ŝi tiel bel'a'n kaj bril'a'n vest'o'n, kia'n neni'u iam posed'is, kaj la ŝu'o'j est'is el pur'a or'o. Kiam ŝi ven'is tiel vest'it'a, ĉiu'j mir'is tiel, ke ili ne sci'is, kio'n dir'i. La princ'o danc'is nur kun ŝi kaj kiam iu invit'is ŝi'n, li respond'is:

“Tio est'as mi'a danc'ant'in'o.”

Vesper'e, kiam ŝi est'is for'ir'ont'a hejm'e'n, la reĝ'a fil'o vol'is ŝi'n akompan'i, sed ŝi for'kur'is tiel rapid'e, ke li ne pov'is sekv'i ŝi'n. Sed li est'is prepar'int'a ruz'o'n: la tut'a ŝtup'ar'o est'is ŝmir'it'a per peĉ'o; kiam ŝi kur'is, ŝi'a mal'dekstr'a ŝu'o al'glu'iĝ'is kaj rest'is sur la ŝtup'o. La princ'o lev'is ĝi'n, ĝi est'is mal'grand'a, graci'a kaj tut'e el or'o.

En la post'a maten'o li ir'is kun ĝi al la patr'o de Cindr'ul'in'o kaj dir'is:

“Nur tiu est'os mi'a edz'in'o, por kies pied'o taŭg'as ĉi tiu or'a ŝu'o.”

Ambaŭ frat'in'o'j ek'ĝoj'is, ĉar ili hav'is bel'a'j'n pied'o'j'n; la pli aĝ'a ir'is en la kamer'o'n kun la ŝu'o por prov'i ĝi'n, kaj la patr'in'o ĝi'n rigard'is, sed bedaŭr'ind'e la grand'a pied'fingr'o ne en'ir'is, la ŝu'o est'is tro mal'grand'a por ŝi. La patr'in'o don'is al ŝi tranĉ'il'o'n kaj dir'is:

“For'tranĉ'u la pied'fingr'o'n; kiam vi far'iĝ'os reĝ'in'o, vi ne pied'ir'ad'os.”

La knab'in'o for'tranĉ'is la pied'fingr'o'n, super'fort'e en'puŝ'is la pied'o'n en la ŝu'o'n, kun'prem'is pro dolor'o la dent'o'j'n kaj ir'is renkont'e al la princ'o. Li pren'is ŝi'n kiel fianĉ'in'o'n sur la ĉeval'o'n kaj for'rajd'is kun ŝi. Ili dev'is preter'rajd'i la tomb'o'n; tie sid'is sur la avel'arb'o du kolomb'et'o'j kaj vok'is:

“La ŝu'o est'as tro mal'grand'a, la ver'a fianĉ'in'o ankoraŭ sid'as hejm'e.”

La princ'o rigard'is ŝi'a'n pied'o'n kaj vid'is la el'flu'ant'a'n sang'o'n. Li turn'is la ĉeval'o'n, re'don'is la mal'ver'a'n fianĉ'in'o'n kaj dir'is, ke ŝi ne est'as la ver'a; la ali'a frat'in'o dev'as sur'met'i la ŝu'o'n. La du'a ir'is en la kamer'o'n kaj sukces'is en'met'i la pied'fingr'o'j'n, sed la kalkan'o est'is tro grand'a. La patr'in'o don'is al ŝi tranĉ'il'o'n kaj dir'is:

“For'tranĉ'u pec'o'n de la kalkan'o: kiam vi est'os reĝ'in'o, vi ne pied'ir'ad'os.”

La knab'in'o for'tranĉ'is pec'o'n de la kalkan'o, super'fort'e en'puŝ'is la pied'o'n en la ŝu'o'n, kun'prem'is pro dolor'o la dent'o'j'n kaj ir'is renkont'e al la princ'o. Li pren'is ŝi'n kiel fianĉ'in'o'n sur la ĉeval'o'n kaj for'rajd'is kun ŝi. Kiam ili preter'rajd'is la avel'arb'o'n, la du kolomb'et'o'j sid'is tie kaj vok'is:

“La ŝu'o est'as tro mal'grand'a, la ver'a fianĉ'in'o ankoraŭ sid'as hejm'e.”

Li rigard'is ŝi'a'n pied'o'n kaj vid'is la el'flu'ant'a'n sang'o'n, pro kiu ruĝ'iĝ'is la blank'a'j ŝtrump'o'j. Li turn'is la ĉeval'o'n, re'don'is la mal'ver'a'n fianĉ'in'o'n kaj dir'is:

“Ankaŭ ĉi tiu ne est'as la ver'a. Ĉu vi hav'as neniu'n ali'a'n fil'in'o'n?”

“Ne,” dir'is la patr'o, “de mi'a mort'int'a edz'in'o rest'is nur'mal'grand'a, mizer'a Cindr'ul'in'o. Sed ŝi sen'dub'e ne pov'as est'i la fianĉ'in'o.”

La princ'o vol'is vid'i ŝi'n, sed la du'on'patr'in'o respond'is:

“Ah, ne, ne ebl'e; ŝi est'as tro mal'pur'a, ŝi ne pov'as si'n montr'i.”

La princ'o insist'is, kaj oni dev'is al'vok'i Cindr'ul'in'o'n. Ŝi lav'is si'a'j'n man'o'j'n kaj vizaĝ'o'n pur'a'j, en'ir'is, salut'is la princ'o'n, kiu don'is al ŝi la or'a'n ŝu'o'n; ŝi ek'sid'is sur benk'et'o, el'tir'is la pied'o'n el la pez'a lign'a ŝu'o kaj met'is en la ŝu'o'n, kiu est'is kvazaŭ fand'it'a por ŝi. Kaj kiam ŝi lev'iĝ'is kaj la princ'o ek'vid'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n, li re'kon'is la bel'a'n knab'in'o'n, kiu danc'is kun li, kaj ek'kri'is:

“Jen la ver'a fianĉ'in'o.”

La du'on'patr'in'o kaj la frat'in'o'j ek'tim'is kaj pal'iĝ'is pro koler'o, kaj li pren'is Cindr'ul'in'o'n sur ĉeval'o'n kaj for'rajd'is kun ŝi. Kiam ili preter'rajd'is la avel'arb'o'n, la du kolomb'et'o'j vok'is:

“La ŝu'o ne est'as tro mal'grand'a. La ver'a'n fianĉ'in'o'n li konduk'as hejm'e'n.”

Dir'int'e tio'n, ili de'flug'is de la arb'o kaj ek'sid'is sur la ŝultr'o'j de Cindr'ul'in'o, unu sur la dekstr'a, la ali'a sur la mal'dekstr'a, kaj rest'is tie.

Kiam ven'is la temp'o de la edz'iĝ'o, la mal'sincer'a'j frat'in'o'j vol'is per flat'o akir'i la favor'o'n de la jun'a reĝ'in'o kaj part'o'pren'i ŝi'a'n feliĉ'o'n.

Kiam la edz'iĝ'ont'o'j ir'is al la preĝ'ej'o, la pli aĝ'a frat'in'o est'is ĉe la dekstr'a flank'o de Cindr'ul'in'o, la pli jun'a ĉe la mal'dekstr'a; la kolomb'et'o'j el'pik'is al ambaŭ po unu okul'o. Post'e, dum la re'ven'o, la pli aĝ'a est'is ĉe la mal'dekstr'a flank'o, la pli jun'a ĉe la dekstr'a: la kolomb'et'o'j el'pik'is al ambaŭ la ali'a'n okul'o'n.

Tiel ili'a mal'bon'ec'o kaj mal'sincer'ec'o est'is pun'it'a'j per blind'ec'o etern'a.

Fidel'a Johano

Est'is iam mal'jun'a reĝ'o, kiu ek'mal'san'is. Sent'ant'e, ke proksim'iĝ'as jam la mort'o, li dir'is:

“Ven'u al mi fidel'a Johano.”

Fidel'a Johano est'is li'a plej am'at'a serv'ist'o kaj est'is tiel nom'at'a, ĉar la tut'a'n viv'o'n li est'is fidel'a al si'a sinjor'o. Kiam li ven'is al la lit'o, la reĝ'o dir'is al li:

“Mi'a fidel'a Johano, mi sent'as, ke proksim'e est'as mi'a fin'o; nur unu pens'o mal'trankvil'ig'as mi'n: la est'ont'ec'o de mi'a fil'o, li est'as ankoraŭ jun'a kaj ne sci'as direkt'i si'a'j'n ag'o'j'n. Se vi al mi ne promes'os instru'i al li ĉio'n, kio'n li dev'as sci'i, kaj est'i por li du'a patr'o, mi ne pov'os trankvil'e ferm'i mi'a'j'n okul'o'j'n.”

Fidel'a Johano respond'is:

“Mi ne for'las'os li'n kaj fidel'e li'n serv'os, eĉ se tio kost'os mi'a'n viv'o'n.”

La mal'jun'a reĝ'o dir'is:

“Nun konsol'it'a mi mort'os trankvil'e. Post mi'a mort'o vi montr'os al li la tut'a'n kastel'o'n, ĉiu'j'n ĉambr'o'j'n, salon'o'j'n kaj kel'o'j'n kaj ĉiu'j'n trezor'o'j'n, kiu'j kuŝ'as tie: sed vi ne rajt'as montr'i al li la last'a'n ĉambr'o'n en la long'a koridor'o, kie est'as la portret'o de la princ'in'o de Or'a Kupol'o. Se li vid'os la portret'o'n, li ek'sent'os ne'venk'ebl'a'n am'o'n al ŝi, sven'os kaj pro ŝi grand'a danĝer'o minac'os li'n; gard'u li'n kontraŭ tio.”

Fidel'a Johano ankoraŭ unu foj'o'n promes'is ĉio'n plen'um'i, la reĝ'o ek'silent'is, kuŝ'ig'is la kap'o'n sur la kusen'o'n kaj mort'is.

Post la en'ter'ig'o, fidel'a Johano rakont'is al la jun'a reĝ'o, kio'n li promes'is al li'a patr'o ĉe la lit'o de la mort'o, kaj dir'is:

“Mi tio'n plen'um'os kaj est'os fidel'a al vi, kiel mi est'is al li, eĉ se tio kost'us mi'a'n viv'o'n.”

Kiam la funebr'o est'is fin'it'a, fidel'a Johano dir'is al la reĝ'o:

“Ven'is la temp'o, ke vi vid'u vi'a'n hered'aĵ'o'n: mi montr'os al vi la kastel'o'n de vi'a patr'o.”

Li konduk'is la jun'a'n reĝ'o'n ĉi'e'n, supr'e'n kaj mal'supr'e'n, kaj montr'is al li ĉiu'j'n riĉ'aĵ'o'j'n kaj la bel'eg'a'j'n ĉambr'o'j'n: nur unu ĉambr'o'n li ne mal'ferm'is, ĉar tie star'is la danĝer'a pentr'aĵ'o. La pentr'aĵ'o est'is star'ig'it'a tia'manier'e, ke kiam oni mal'ferm'is la pord'o'n, oni rigard'is rekt'e la portret'o'n; ĝi est'is tiel bon'e pentr'it'a, ke la princ'in'o ŝajn'is viv'ant'a kaj spirant'a, neni'o pli bel'a kaj ĉarm'a ekzist'is en la tut'a mond'o. La jun'a reĝ'o rimark'is, ke fidel'a Johano ĉiam preter'pas'as unu pord'o'n, kaj demand'is:

“Kial vi ne mal'ferm'as tiu'n pord'o'n?”

“Tie est'as io, kio tim'ig'us vi'n.”

Sed la reĝ'o respond'is:

“Mi vid'is la tut'a'n kastel'o'n, mi vol'as ankaŭ vid'i, kio est'as tie,” kaj vol'is super'fort'e mal'ferm'i la pord'o'n. Fidel'a Johano halt'ig'is li'n kaj dir'is:

“Mi promes'is al vi'a patr'o antaŭ li'a mort'o, ke vi ne vid'os, kio est'as en la ĉambr'o. Tio pov'us kaŭz'i grand'a'n mal'feliĉ'o'n por ni ambaŭ.”

“Ah ne,” respond'is la reĝ'o, “plej grand'a mal'feliĉ'o est'os, se mi ne en'ir'os: mi ne ĝu'os trankvil'o'n tag'e kaj nokt'e, se mi'a'j okul'o'j ne vid'os la ĉambr'o'n. Mi ne for'ir'os, ĝis vi mal'ferm'os.”

Fidel'a Johano kompren'is, ke ne ebl'e est'as rifuz'i, kaj vol'e ne'vol'e dev'is serĉ'i la ŝlos'il'o'n en la lig'aĵ'o.

Fin'e li mal'ferm'is kaj en'ir'is unu'a pen'ant'e kovr'i la portret'o'n per si'a person'o, sed van'e: la reĝ'o ek'star'is sur la fingr'o'j kaj rigard'is super li'a'j ŝultr'o'j. Kiam li ek'vid'is la portret'o'n de la ĉarm'a princ'in'o, ornam'it'a'n per or'o kaj diamant'o'j, li fal'is sven'int'a sur la plank'o'n. Fidel'a Johano lev'is li'n, port'is en lit'o'n kaj pens'is ĉagren'it'a:

“La mal'feliĉ'o okaz'is; Di'o, kio est'os nun!” kaj don'is al li iom da vin'o por re'konsci'ig'i li'n. Li'a'j unu'a'j vort'o'j est'is:

“Kies est'as la ĉarm'a portret'o?”

“Tio est'as la princ'in'o de Or'a Kupol'o,” respond'is fidel'a Johano.

La reĝ'o daŭr'ig'is:

“Mi'a am'o al ŝi est'as tiel grand'a, ke, se ĉiu'j foli'o'j de la arb'o'j est'us lang'o'j, ili ne pov'us esprim'i ĝi'n; mi'a'n viv'o'n mi don'os por akir'i ŝi'n. Vi est'as mi'a fidel'a Johano, vi mi'n ne for'las'os.”

La fidel'a serv'ist'o long'e medit'is, kio'n far'i, ĉar est'is tre mal'facil'e ating'i la princ'in'o'n. Fin'e li el'pens'is rimed'o'n kaj dir'is al la reĝ'o:

“Ĉio, kio ĉirkaŭ'as la princ'in'o'n, est'as el or'o: tabl'o'j, seĝ'o'j, plad'o'j, pokal'o'j, kaj mebl'o'j. En vi'a trezor'ej'o kuŝ'as kvin barel'o'j da or'o, ordon'u al la or'aĵ'ist'o'j de la regn'o far'i el unu divers'a'j'n vaz'o'j'n kaj mebl'o'j'n, divers'a'j'n bird'o'j'n, sovaĝ'a'j'n best'o'j'n kaj monstr'o'j'n, tio plaĉ'os al ŝi. Ni vetur'os al ŝi kun la donac'o'j kaj prov'os la fortun'o'n.”

La reĝ'o kun'vok'is ĉiu'j'n or'aĵ'ist'o'j'n, kaj ili labor'is tag'e kaj nokt'e, ĝis fin'e ĉio est'is pret'a. Kiam oni ŝarĝ'is ŝip'o'n, fidel'a Johano vest'is si'n kiel komerc'ist'o, kaj la reĝ'o dev'is far'i la sam'o'n por far'iĝ'i tut'e ne're'kon'ebl'a. Ili ek'vetur'is kaj vetur'is tiel long'e, ĝis fin'e ili ating'is la urb'o'n, kie loĝ'is la princ'in'o de Or'a Kupol'o.

Fidel'a Johano for'ir'is kaj las'is la reĝ'o'n sur la ŝip'o.

“Ebl'e,” li dir'is for'ir'ant'e, “mi al'konduk'os la princ'in'o'n, zorg'u do pri la ord'o, ordon'u dis'met'i la or'a'j'n objekt'o'j'n kaj ornam'i la tut'a'n ŝip'o'n.”

Li pren'is divers'a'j'n or'a'j'n juvel'o'j'n en tuk'o'n, el'ŝip'iĝ'is kaj ir'is rekt'e al la reĝ'a palac'o. Kiam li ven'is en la kort'o'n, tie star'is ĉe la put'o bel'a knab'in'o kun du or'a'j sitel'o'j en la man'o kaj ĉerp'is akv'o'n. Kiam ŝi est'is for'port'ont'a la bril'a'n akv'o'n kaj si'n turn'is, ŝi ek'vid'is la fremd'a'n vir'o'n kaj demand'is, kiu li est'as. Li respond'is, ke li est'as komerc'ist'o, mal'volv'is la tuk'o'n kaj montr'is la juvel'o'j'n. Ŝi star'ig'is la sitel'o'j'n, rigard'is ĉiu'j'n objekt'o'j'n unu post la ali'a kaj dir'is:

“Bel'a'j, bel'eg'a'j, la princ'in'o dev'as vid'i ili'n, ŝi tiel am'as la or'a'j'n objekt'o'j'n, ke ŝi aĉet'os ĉio'n ĉi.”

Ŝi pren'is li'a'n man'o'n kaj konduk'is li'n en la reĝ'a'j'n ĉambr'o'j'n, ĉar ŝi est'is palac'a serv'ist'in'o. Kiam la princ'in'o vid'is la komerc'aĵ'o'j'n, ŝi est'is rav'it'a kaj dir'is:

“Bel'e far'it'a, mi aĉet'os ĉiu'j'n vi'a'j'n komerc'aĵ'o'j'n.”

Fidel'a Johano dir'is:

“Mi est'as nur serv'ist'o de riĉ'a komerc'ist'o: kio'n mi hav'as ĉi tie est'as neni'o kompar'e kun tio, kio'n mi'a sinjor'o hav'as sur la ŝip'o; tie vi vid'os la plej art'a'j'n kaj plej valor'a'j'n or'a'j'n juvel'o'j'n.”

La princ'in'o postul'is, ke oni al'port'u ĉio'n al ŝi, sed li dir'is:

“Tio postul'us mult'e da tag'o'j kaj tiom da ĉambr'o'j por dis'met'i ĉio'n, ke vi'a tut'a dom'o ne sufiĉ'us.”

Tiam ŝi'a sci'vol'o kaj dezir'o est'is tiel ekscit'it'a'j, ke ŝi fin'e dir'is:

“Konduk'u mi'n al la ŝip'o, mi vol'as mem vid'i la trezor'o'j'n de vi'a sinjor'o.”

Fidel'a Johano kun ĝoj'o al'konduk'is ŝi'n. Kiam la reĝ'o ek'vid'is la bel'eg'a'n princ'in'o'n, li trov'is ŝi'n pli bel'a ankoraŭ ol la portret'o. Li'a kor'o fort'e bat'is de rav'o. Ŝi sur'ir'is kaj la reĝ'o montr'is al ŝi la ŝip'o'n; dum'e fidel'a Johano rest'is ĉe la pilot'o kaj ordon'is lev'i la ankr'o'n:

“Streĉ'u ĉiu'j'n vel'o'j'n kaj la ŝip'o flug'u, kiel bird'o en la aer'o.”

La reĝ'o montr'ad'is al ŝi la or'a'j'n vaz'o'j'n, la plad'o'j'n, pokal'o'j'n, bird'o'j'n, sovaĝ'a'j'n best'o'j'n kaj monstr'o'j'n. Pas'is mult'e da hor'o'j dum ŝi rigard'is ĉio'n kaj ne rimark'is, ke la ŝip'o vetur'as. Rigard'int'e ĉiu'j'n juvel'o'j'n ŝi dank'is la komerc'ist'o'n kaj vol'is re'ven'i hejm'e'n, sed ven'int'e sur la ferdek'o'n, ŝi ek'vid'is, ke la ŝip'o est'as mal'proksim'e de la bord'o sur plen'a mar'o kaj rapid'as kun streĉ'it'a'j vel'o'j.

“Ah,” ŝi ek'kri'is tim'ig'it'a, “mi est'as tromp'it'a, komerc'ist'o for'konduk'as mi'n! Prefer'e mi mort'us!”

La reĝ'o pren'is ŝi'a'n man'o'n kaj dir'is:

“Mi ne est'as komerc'ist'o, mi est'as reĝ'o kaj de famili'o ne mal'pli bon'a, ol la vi'a. Mi kapt'is vi'n per ruz'o, ĉar mi frenez'e am'as vi'n. Kiam mi unu'a'foj'e vid'is vi'a'n portret'o'n, mi fal'is sven'int'a.”

Aŭd'int'e tio'n la princ'in'o de Or'a Kupol'o konsol'iĝ'is, ek'sent'is am'o'n al la reĝ'o kaj konsent'is far'iĝ'i li'a edz'in'o.

Kiam ili vetur'is sur la plen'a mar'o, fidel'a Jobano, kiu sid'is ĉe la kil'o kaj lud'is instrument'o'n, ek'vid'is foj'e super si tri korv'o'j'n, flug'ant'a'j'n en la aer'o. Li ĉes'is lud'i kaj aŭskult'is ili'a'n inter'parol'ad'o'n, ĉar li bon'e kompren'is ĝi'n. Unu dir'is:

“Li jam for'port'as en si'a'n hejm'o'n la princ'in'o'n de Or'a Kupol'o.”

“Jes, sed ŝi ne est'as ankoraŭ li'a,” respond'is la du'a.

“Li ja hav'as ŝi'n, ŝi sid'as ĉe li sur la ŝip'o.”

La unu'a re'dir'is:

“Ne grav'a, ne grav'a! Kiam ili el'ŝip'iĝ'os, ĉeval'o flav'ruĝ'a kiel vulp'o el'salt'os al li: li vol'os sid'iĝ'i sur ĝi'n, sed se li tio'n far'os, ĝi ek'galop'os kun li en la aer'o'n kaj neniam plu li vid'os la princ'in'o'n.”

La du'a dir'is:

“Ĉu ekzist'as neni'a sav'o?”

“Jes, ekzist'as. Iu ali'a dev'as rapid'e salt'i sur ĝi'n, el'tir'i pistol'o'n kaj paf'mort'ig'i la ĉeval'o'n, tiam la reĝ'o est'os sav'it'a. Sed kiu tio'n sci'as! Ceter'e, kiu dir'us tio'n al la reĝ'o, far'iĝ'us ŝton'o de la fingr'o'j ĝis la genu'o'j.”

La du'a re'parol'is:

“Mi sci'as ankoraŭ i'o'n; eĉ se la ĉeval'o est'os mort'ig'it'a, la reĝ'o ne hav'os si'a'n fianĉ'in'o'n. Kiam ili kun'e en'ir'os en la palac'o'n, ili vid'os tie ĉemiz'o'n por la fianĉ'o, kvazaŭ teks'it'a'n el or'o kaj arĝent'o, sed ĝi est'os nur sulfur'o kaj peĉ'o. Se la reĝ'o sur'met'os ĝi'n, ĝi brul'ig'os li'n ĝis la midolo.”

La tri'a demand'is:

“Ĉu ekzist'as neni'a sav'o?”

“Jes,” respond'is la du'a. “Iu vest'it'a per gant'o'j dev'as pren'i la ĉemiz'o'n kaj ĵet'i en fajr'o'n: la reĝ'o est'os sav'it'a. Sed ĉu tio help'os! Kiu tio'n sci'as kaj dir'os al la reĝ'o, far'iĝ'os ŝton'o de la genu'o'j ĝis la kor'o.”

La tri'a dir'is:

“Mi sci'as ankoraŭ i'o'n; eĉ se la ĉemiz'o est'os brul'ig'it'a, la jun'a reĝ'o ne hav'os si'a'n fianĉ'in'o'n: kiam post la edz'iĝ'o la jun'a reĝ'in'o ek'danc'os, ŝi subit'e pal'iĝ'os kaj fal'os kvazaŭ sen'viv'a. Se iu ne lev'os ŝi'n, ne el'suĉ'os el ŝi'a dekstr'a brust'o tri gut'o'j'n da sang'o kaj ne el'kraĉ'os ili'n sen'prokrast'e, la princ'in'o ver'e mort'os. Sed tiu, kiu sci'os tio'n kaj dir'os al la reĝ'o, far'iĝ'os ŝton'o de la kap'o ĝis la pied'o'j.”

Dir'int'e tio'n la korv'o'j for'flug'is; fidel'a Johano kompren'is ĉio'n kaj de tiu ĉi moment'o far'iĝ'is mal'ĝoj'a kaj ek'silent'is. Kio'n far'i? Se li silent'os, li ne gard'os la sinjor'o'n kontraŭ la mal'feliĉ'o; se li parol'os, li mem perd'os la viv'o'n. Fin'e li dir'is al si mem:

“Mi sav'os mi'a'n sinjor'o'n, eĉ se mi mem dev'us pere'i.”

Kiam ili el'ŝip'iĝ'is, ĉio okaz'is, kiel antaŭ'dir'is la korv'o'j. Al'kur'is bel'eg'a ĉeval'o, flav'ruĝ'a kiel vulp'o.

“Bon'e,” dir'is la reĝ'o, “ĉi tiu port'os mi'n al la palac'o,” kaj vol'is ek'rajd'i, sed fidel'a Johano al'kur'is rapid'e, salt'is sur la ĉeval'o'n, el'tir'is pistol'o'n kaj mort'ig'is la bel'a'n best'o'n. Ali'a'j serv'ist'o'j, kiu'j envi'is Johanon, ek'kri'is:

“Kia abomen'a far'o! Mort'ig'i la ĉeval'o'n, sur kiu la reĝ'o est'is rajd'ont'a palac'o'n.”

Sed la reĝ'o dir'is:

“Silent'u, ne mal'help'u li'n, li est'as mi'a fidel'a Johano, li sen'dub'e sci'as, kial li tio'n far'is.”

Ili ir'is en la palac'o'n, kaj tie en la salon'o sur plad'o kuŝ'is ĉemiz'o por la fianĉ'o; ŝajn'is ke ĝi est'as far'it'a el or'o kaj arĝent'o.

La jun'a reĝ'o est'is pren'ont'a ĝi'n en la man'o'n, sed fidel'a Johano for'puŝ'is li'n, kaj kapt'int'e ĝi'n per la gant'o'j, ĵet'is en la fajr'o'n. La ali'a'j serv'ist'o'j komenc'is murmur'i kaj dir'is:

“Rigard'u, nun li brul'ig'is la edz'iĝ'a'n ĉemiz'o'n de la reĝ'o.”

Sed la jun'a reĝ'o dir'is:

“Kiu sci'as, kial li far'is tio'n; ne mal'help'u li'n, li est'as mi'a fidel'a Johano.”

Oni fest'is la edz'iĝ'o'n: Oni komenc'is danc'i kaj la jun'a reĝ'in'o ankaŭ part'o'pren'is. Fidel'a Johano atent'e rigard'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n; subit'e ŝi pal'iĝ'is kaj fal'is ter'e'n kvazaŭ sen'viv'a. Li rapid'e salt'is al ŝi, lev'is ŝi'n kaj port'is en ĉambr'o'n, kie li kuŝ'ig'is ŝi'n, ek'genu'is, el'suĉ'is el ŝi'a dekstr'a brust'o tri gut'o'j'n da sang'o kaj el'kraĉ'is ili'n. Tuj ŝi ek'spir'is kaj re'konsci'iĝ'is; sed la jun'a reĝ'o, kiu vid'is ĉio'n kaj ne kompren'is, kial fidel'a Johano tio'n far'is, ek'koler'is kaj ek'kri'is:

“Ĵet'u li'n en la mal'liber'ej'o'n.”

En la sekv'int'a maten'o fidel'a Johano est'is kondamn'it'a kaj konduk'it'a al la pend'ig'il'o. Li sur'ir'is la podi'o'n kaj dir'is:

“Ĉiu, kiu'n oni kondamn'is al la mort'o, hav'as la rajt'o'n parol'i antaŭ si'a fin'o, ĉu vi permes'as tio'n al mi?”

“Jes,” respond'is la reĝ'o, “parol'u.”

Fidel'a Johano dir'is:

“Oni mal'just'e kondamn'is mi'n, mi ĉiam est'is fidel'a al vi,” kaj li rakont'is, kiel li aŭd'is la inter'parol'ad'o'n de la korv'o'j kaj kiel li plen'um'is ĉio'n por sav'i si'a'n sinjor'o'n.

“Ho, mi'a fidel'a Johano,” ek'kri'is la reĝ'o, “mi pardon'as vi'n, ven'u.”

Sed fidel'a Johano post si'a'j last'a'j vort'o'j fal'is sen'viv'a: li far'iĝ'is ŝton'o. La ge'reĝ'o'j tre ĉagren'iĝ'is, kaj la reĝ'o dir'is:

“Ho ve, kiel mi rekompenc'is li'a'n fidel'ec'o'n!” kaj ordon'is star'ig'i la ŝton'a'n statu'o'n en si'a dorm'o'ĉambr'o apud la lit'o. Ĉiu'foj'e kiam li rigard'is ĝi'n, li plor'is kaj dir'is:

“Ah, se mi pov'us re'viv'ig'i vi'n, mi'a fidel'a Johano.”

Post iom da temp'o la reĝ'in'o nask'is du fil'o'j'n. La ĝemel'o'j san'e kresk'is kaj ĝoj'ig'is la ge'patr'o'j'n. Foj'e, kiam la reĝ'in'o est'is en la preĝ'ej'o, kaj la du knab'o'j lud'is ĉe la patr'o, li dir'is sopir'e:

“Ah, se mi pov'us re'viv'ig'i vi'n, mi'a fidel'a Johano.”

La ŝton'o ek'parol'is:

“Jes, vi pov'as re'viv'ig'i mi'n, se vi ofer'os tio'n, kio est'as plej kar'a por vi.”

La reĝ'o ek'kri'is:

“Ĉio'n, kio'n mi posed'as en la mond'o, mi don'os por tio.”

La ŝton'o daŭr'ig'is:

“Se vi de'hak'os per vi'a propr'a man'o la kap'o'j'n de vi'a'j infan'o'j kaj ŝmir'os mi'n per ili'a sang'o, mi re'viv'iĝ'os.”

La reĝ'o ek'tim'is aŭd'ant'e, ke li mem dev'as mort'ig'i si'a'j'n plej am'at'a'j'n infan'o'j'n; sed re'memor'int'e la grand'a'n fidel'ec'o'n de Johano, kiu mort'is por li, li el'tir'is la glav'o'n kaj per la propr'a man'o de'hak'is la kap'o'j'n de la infan'o'j. Kiam li ŝmir'is per ili'a sang'o la ŝton'o'n, la viv'o re'ven'is, kaj fidel'a Johano freŝ'a kaj san'a star'is antaŭ li. Li dir'is al la reĝ'o:

“Vi'a fidel'ec'o ne rest'os sen rekompenc'o,” li pren'is la kap'o'j'n de la infan'o'j, al'met'is ili'n kaj ŝmir'is la vund'o'n per ili'a sang'o. Tuj la knab'o'j re'viv'iĝ'is, komenc'is salt'i ke'j lud'i, kvazaŭ neni'o est'us okaz'int'a. Ek'ĝoj'is la reĝ'o kaj kiam li vid'is la re'ven'ant'a'n reĝ'in'o'n, li kaŝ'is fidel'a'n Johanon kaj ambaŭ knab'o'j'n en grand'a'n ŝrank'o'n. Kiam ŝi en'ir'is, li demand'is:

“Ĉu vi preĝ'is?”

“Jes, jes!” ŝi dir'is, “sed mi sen'ĉes'e pens'is pri fidel'a Johano, tiel mal'feliĉ'a pro ni.”

La reĝ'o daŭr'ig'is:

“Kar'a edz'in'o, ni pov'as re'viv'ig'i li'n, sed ni dev'as ofer'i por tio la viv'o'n de ambaŭ ni'a'j infan'o'j.”

La reĝ'in'o pal'iĝ'is de terur'o, tamen ŝi dir'is:

“Ni tio'n ŝuld'as al li pro li'a grand'a fidel'ec'o.”

Li ĝoj'is, ke ili est'as unu'anim'a'j, mal'ferm'is la ŝrank'o'n kaj el'las'is fidel'a'n Johanon kun la infan'o'j dir'ant'e:

“Ben'at'a est'u Di'o! Johano est'as sav'it'a, kaj ni'a'j'n infan'o'j'n ni ankaŭ hav'as.”

Li rakont'is, kiel ĉio okaz'is, kaj de tiu temp'o ili ĉiu'j viv'is feliĉ'a'j ĝis la fin'o.

La kuraĝ'a tajlor'et'o

Tajlor'et'o sid'is en somer'a maten'o sur si'a tabl'o ĉe la fenestr'o kaj ĝoj'e kudr'is per ĉiu'j fort'o'j. Li ek'vid'is vir'in'o'n, kiu pas'is la strat'o'n kaj kri'is:

“Bon'a marmelad'o mal'kar'a! Bon'a marmelad'o mal'kar'a!”

Tio son'is agrabl'e en la orel'o'j de la tajlor'et'o, li el'rigard'is tra la fenestr'o kaj vok'is:

“Ĉi tie'n, ĉi tie vi trov'os aĉet'ant'o'n.”

La vir'in'o sur'ir'is la tri'a'n etaĝ'o'n kun si'a pez'a korb'o al la tajlor'et'o kaj dev'is dis'met'i antaŭ li ĉiu'j'n si'a'j'n pot'o'j'n. Li rigard'is ĉiu'j'n, lev'is al la naz'o kaj fin'e dir'is:

“Ĉi tiu marmelad'o ŝajn'as al mi bon'a, pes'u al mi du unc'o'j'n, eĉ ĝis du'on'o da funt'o, se vi vol'as.”

La vir'in'o, kiu esper'is vend'i mult'e, don'is al li, kio'n li postul'is, kaj for'ir'is koler'e murmur'ant'e.

“Nun ben'u Di'o la marmelad'o'n kaj don'u al mi san'o'n kaj fort'o'j'n,” ek'kri'is la tajlor'et'o, pren'is pan'o'n el la ŝrank'o, tranĉ'is pec'o'n tra la tut'a bul'o kaj sur'ŝmir'is la marmelad'o'n. Li met'is la pec'o'n apud si, daŭr'ig'is la kudr'ad'o'n kaj pro ĝoj'o far'is pli kaj pli grand'a'j'n steb'o'j'n. Dum'e la odor'o de la dolĉ'a marmelad'o lev'iĝ'is al la mur'o, kie muŝ'o'j sid'is amas'e, kaj al'log'is ili'n al la pan'o.

“Kiu invit'is vi'n?” demand'is la tajlor'et'o kaj for'pel'is la trud'em'a'j'n gast'o'j'n. Sed la muŝ'o'j, kiu'j ne kompren'is Esperant'o'n, ne sol'e ne ced'is, sed ven'is en pli kaj pli grand'a nombr'o. Ek'koler'is la tajlor'et'o, pren'is ĉifon'o'n kaj sen'kompat'e bat'is la muŝ'o'j'n kri'ant'e:

“Atend'u, mi regal'os vi'n.”

Post la grand'a batal'o li kalkul'is la mort'bat'it'a'j'n mal'amik'o'j'n: ili est'is sep kaj ĉiu'j etend'is la pied'et'o'j'n.

“Jen kia brav'ul'o vi est'as!” li dir'is al si mem admir'ant'e si'a'n kuraĝ'o'n. “La tut'a urb'o dev'as tio'n ek'sci'i.”

Rapid'e li far'is por si zon'o'n kaj brod'is sur ĝi per grand'a'j liter'o'j:

“Sep per unu bat'o.”

“Sed la urb'o ne sufiĉ'as,” li daŭr'ig'is, “la tut'a mond'o dev'as sci'i,” kaj li'a kor'o ŝancel'iĝ'is en li'a brust'o kiel vost'o de ŝaf'id'et'o.

La tajlor'o sur'met'is la zon'o'n kaj decid'is ir'i en la vast'a'n mond'o'n, ĉar li opini'is, ke li'a labor'ej'o est'as tro mal'grand'a por li'a kuraĝ'o. Antaŭ la for'ir'o li serĉ'is en la tut'a dom'o i'o'n, kio'n li pov'us kun'port'i, sed trov'is nur fromaĝ'o'n kaj met'is ĝi'n en la poŝ'o'n. Antaŭ la pord'o li rimark'is bird'o'n, kiu implik'iĝ'is en arb'et'o, kaj pren'is ankaŭ ĝi'n. Li brav'e ek'marŝ'is; li est'is mal'pez'a kaj lert'a kaj ne sent'is lac'ec'o'n. La voj'o konduk'is li'n sur mont'o'n, kaj kiam li ating'is la supr'o'n, tie sid'is gigant'o kaj komfort'e ĉirkaŭ'rigard'is. La tajlor'et'o kuraĝ'e proksim'iĝ'is, al'parol'is li'n kaj dir'is:

“Bon'a'n tag'o'n, kamarad'o; jen vi sid'as kaj rigard'as la vast'a'n mond'o'n. Mi nun ir'as tie'n serĉ'i feliĉ'o'n. Ĉu vi vol'as akompan'i mi'n?”

La gigant'o mal'estim'e ek'rigard'is la tajlor'o'n kaj dir'is:

“Vi ĉifon'o, vi mizer'a est'aĵ'o!”

“Atend'u iom,” respond'is la tajlor'et'o, mal'buton'um'is la surtut'o'n kaj montr'is al la gigant'o la zon'o'n:

“Leg'u ĉi tio'n kaj vi sci'os, kiu mi est'as.”

La gigant'o leg'is:

“Sep per unu bat'o,” pens'is, ke la tajlor'o mort'ig'is tiom da hom'o'j kaj iom ek'respekt'is la mal'grand'a'n person'o'n. Sed por li'n prov'i, li pren'is ŝton'o'n en la man'o'n kaj tiel fort'e prem'is ĝi'n, ke akv'o el'gut'is.

“Far'u la sam'o'n, se vi hav'as fort'o'n,” dir'is la gigant'o.

“Neni'o'n plu? Tio est'as infan'a lud'o por mi,” dir'is la tajlor'o, pren'is la fromaĝ'o'n el la poŝ'o kaj prem'is tiel, ke la suk'o el'flu'is.

“Ĉu iom pli bon'e far'it'a?” li dir'is. La gigant'o ne sci'is, kio'n dir'i, kaj ne pov'is kred'i, ke tia hom'et'o est'as tiel fort'a.

Li pren'is ali'a'n ŝton'o'n kaj ĵet'is tiel alt'e'n, ke oni apenaŭ pov'is ĝi'n vid'i:

“Nun, vi hom'et'o, far'u la sam'o'n.”

“Bon'e ĵet'it'a,” dir'is la tajlor'o, “sed la ŝton'o dev'is re'fal'i ter'e'n; mi ĵet'os mi'a'n tiel, ke ĝi ne re'ven'os.”

Li pren'is la bird'o'n el la poŝ'o kaj ĵet'is en la aer'o'n. La bird'o, ĝoj'a pro la liber'iĝ'o, for'flug'is kaj ne re'ven'is.

“Kiel tio plaĉ'as al vi, kamarad'o?” demand'is la tajlor'o.

“Vi bon'e ĵet'as,” dir'is la gigant'o, “sed nun ni vid'os, ĉu vi pov'as port'i pez'a'n ŝarĝ'o'n.”

Li konduk'is la tajlor'o'n al grand'eg'a de'hak'it'a kverk'o kaj dir'is:

“Se vi est'as sufiĉ'e fort'a, help'u mi'n port'i la arb'o'n el la arb'ar'o.”

“Volont'e,” respond'is la mal'grand'a vir'o, “pren'u nur la trunk'o'n sur la ŝultr'o'n, mi lev'os kaj port'os la branĉ'ar'o'n, ĝi ja est'as plej pez'a.”

La gigant'o pren'is la trunk'o'n sur la ŝultr'o'n, la tajlor'o ek'sid'is sur branĉ'o, kaj la gigant'o, kiu ne pov'is si'n turn'i, dev'is port'i la tut'a'n arb'o'n kaj la tajlor'o'n kiel al'don'o'n. La ruz'ul'o est'is ĝoj'a kaj gaj'a, fajf'is la kant'et'o'n: “Tri tajlor'o'j rajd'is el la pord'eg'o,” kvazaŭ la ŝarĝ'o est'us por li infan'a lud'o. La gigant'o port'is la pez'a'n arb'o'n iom da temp'o, fin'e li ne pov'is plu ir'i kaj ek'kri'is:

“Aŭskult'u, mi dev'as ĵet'i la arb'o'n.”

La tajlor'o rapid'e de'salt'is, ĉirkaŭ'pren'is la arb'o'n per ambaŭ man'o'j, kvazaŭ li port'us ĝi'n, kaj dir'is al la gigant'o:

“Tiel grand'a vi est'as kaj ne pov'as port'i arb'o'n?”

Ili daŭr'ig'is la voj'o'n kun'e kaj kiam ili ven'is al ĉeriz'arb'o, la gigant'o fleks'is la supr'o'n de la arb'o, kie est'is plej matur'a'j frukt'o'j, met'is ĝi'n en la man'o'n de la tajlor'o, por ke li manĝ'u.

La tajlor'o est'is tro mal'fort'a por ten'i la arb'o'n kaj kiam la gigant'o el'las'is ĝi'n, la supr'o lev'ant'e si'n kun'port'is la tajlor'o'n en la aer'o'n. Li fal'is ter'e'n sen'difekt'a, kaj la gigant'o demand'is:

“Kio'n tio signif'as? Ĉu vi ne hav'as sufiĉ'e da fort'o'j por ten'i tia'n verg'et'o'n?”

“La fort'o'j ne mank'as al mi, kiu mort'ig'as sep per unu bat'o. Mi salt'is trans la arb'o'n, ĉar tie mal'supr'e la ĉas'ist'o'j paf'as en arb'et'aĵ'o'n. Salt'u sam'e, se vi pov'as.”

La gigant'o prov'is, sed ne pov'is trans'salt'i kaj rest'is inter la branĉ'o'j; la tajlor'o re'e est'is venk'int'o.

La gigant'o dir'is:

“Se vi est'as tiel brav'a, ven'u en ni'a'n kavern'o'n kaj pas'ig'u ĉe ni la nokt'o'n.”

La tajlor'o konsent'is kaj sekv'is li'n. Kiam ili ven'is en la kavern'o'n, tie sid'is kelk'e da gigant'o'j ĉe la fajr'o; ĉiu ten'is en la man'o rost'it'a'n ŝaf'o'n kaj manĝ'is. La tajlor'et'o ĉirkaŭ'rigard'is kaj dir'is:

“Mult'e pli vast'e est'as ĉi tie, ol en mi'a labor'ej'o.”

La gigant'o montr'is al li lit'o'n kaj invit'is li'n dorm'i sur ĝi. La lit'o est'is tro grand'a por la tajlor'o, li ne kuŝ'iĝ'is, sed en'ramp'is en angul'o'n. Nokt'o'mez'e la gigant'o pens'ant'e, ke li jam dorm'as, pren'is grand'a'n fer'a'n stang'o'n kaj per unu bat'o dis'romp'is la lit'o'n. Li est'is cert'a, ke li mort'ig'is la vir'et'o'n. Fru'maten'e la gigant'o'j ir'is en la arb'ar'o'n kaj tut'e forges'is pri la tajlor'o. Kiam li ven'is al ili gaj'e kaj kuraĝ'e, ili ek'tim'is, ke li mort'ig'os ili'n ĉiu'j'n, kaj for'kur'is galop'e.

La tajlor'et'o daŭr'ig'is la voj'o'n, la naz'o ĉiam antaŭ'e'n. Post long'a migr'ad'o li ven'is en la kort'o'n de reĝ'a palac'o, kaj ĉar li sent'is si'n lac'a, li kuŝ'iĝ'is en la herb'o kaj ek'dorm'is. Kiam li kuŝ'is tie, ven'is hom'o'j, rigard'is li'n de ĉiu'j flank'o'j kaj leg'is sur la zon'o:

“Sep per unu bat'o.”

“Ah,” dir'is ili, “kio'n vol'as ĉi tiu milit'a hero'o ĉe ni dum pac'o? Li est'as kred'ebl'e potenc'a sinjor'o.”

Ili ir'is al la reĝ'o kaj raport'is dir'ant'e, ke tia hom'o pov'us est'i tre util'a kaj ke oni dev'as varb'i li'n por ĉia prez'o. La konsil'o plaĉ'is al la reĝ'o kaj li send'is kort'eg'an'o'n al la tajlor'o por propon'i al li milit'a'n serv'ad'o'n. La send'it'o star'is ĉe la dorm'ant'o, atend'is, ĝis li mal'ferm'is la okul'o'j'n kaj etend'is la membr'o'j'n, kaj far'is la propon'o'n.

“Ĝust'e por tio mi ven'is ĉi tie'n,” respond'is la tajlor'o, “mi est'as pret'a serv'i ĉe vi'a reĝ'o.”

Oni akcept'is li'n kun honor'o'j kaj don'is apart'a'n loĝ'ej'o'n. La milit'ist'o'j envi'is la tajlor'o'n prefer'ant'e vid'i li'n mil mejl'o'j'n de la urb'o.

“Kio okaz'os,” inter'parol'is ili, “se ni ek'mal'pac'os kun li? Li mort'ig'os sep per unu bat'o, neni'u el ni rest'os viv'ant'a.”

Ili decid'is ĉiu'j ir'i al la reĝ'o kaj pet'i eks'iĝ'o'n:

“Ni ne pov'as rest'i kun hom'o, kiu fal'ig'as sep per unu bat'o.”

La reĝ'o ek'mal'ĝoj'is, ke li est'as perd'ont'a ĉiu'j'n si'a'j'n fidel'a'j'n serv'ist'o'j'n pro unu. Li est'us prefer'int'a neniam ek'vid'i li'n kaj vol'is liber'iĝ'i de li, sed li ne kuraĝ'is eks'ig'i la tajlor'o'n, tim'ant'e, ke li mort'ig'os li'n kaj la tut'a'n popol'o'n kaj mem ek'sid'os sur la tron'o. La reĝ'o long'e medit'is kaj fin'e li trov'is rimed'o'n. Li send'is al la tajlor'o jen'a'n propon'o'n, kiel al grand'a hero'o: en unu el la arb'ar'o'j de la regn'o viv'as du gigant'o'j, kiu'j ruin'ig'as la land'o'n per rab'ad'o, mort'ig'o'j kaj brul'krim'o'j. Neni'u pov'as proksim'iĝ'i al ili sen danĝer'o por si'a viv'o. Se li venk'os kaj mort'ig'os la gigant'o'j'n, la reĝ'o don'os al li si'a'n sol'a'n fil'in'o'n kiel edz'in'o'n kaj du'on'o'n da regn'o kiel dot'o'n. Cent kavalir'o'j akompan'os kaj help'os li'n.

“Jen io, kvazaŭ kre'it'a por vi,” pens'is la tajlor'o, “bel'a'n princ'in'o'n kaj du'on'o'n da regn'o oni propon'as ne ĉiu'tag'e.”

“Bon'e,” respond'is li, “mi dres'os la gigant'o'j'n kaj ne bezon'as por tio la cent kavalir'o'j'n: kiu fal'ig'as sep per unu bat'o, tiu'n ne tim'ig'as du.”

La tajlor'et'o ek'ir'is kaj la cent kavalir'o'j sekv'is li'n. Kiam li ven'is al la rand'o de la arb'ar'o, li dir'is al la akompan'ant'o'j:

“Rest'u ĉi tie, mi'a'j propr'a'j fort'o'j sufiĉ'os kontraŭ la gigant'o'j.”

Li salt'e en'ir'is en la arb'ar'o'n kaj ĉirkaŭ'rigard'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n. Post moment'o li ek'vid'is la gigant'o'j'n: ili kuŝ'is sub arb'o, dorm'is kaj tiel ronk'is, ke la branĉ'o'j fleks'iĝ'is. La tajlor'o rapid'e kolekt'is ŝton'o'j'n en ambaŭ poŝ'o'j'n kaj sur'ramp'is la arb'o'n. Tie li glit'is sur branĉ'o'n, kiu est'is ĝust'e super la gigant'o'j kaj komenc'is ĵet'i la ŝton'o'j'n unu post ali'a sur la brust'o'n de unu el la dorm'ant'o'j. La gigant'o long'e sent'is neni'o'n, sed fin'e li vek'iĝ'is, puŝ'eg'is si'a'n kun'ul'o'n kaj dir'is:

“Kial vi bat'as mi'n?”

La ali'a respond'is:

“Vi sonĝ'as, mi ne bat'as vi'n.”

Ili re'e ek'dorm'is, kaj la tajlor'o ĵet'is ŝton'o'n sur la ali'a'n.

“Kio'n tio signif'as?” demand'is ĉi tiu, “kial vi ĵet'as sur mi'n?”

“Mi ĵet'as neni'o'n,” dir'is la unu'a kaj murmur'is. Ili mal'pac'e disput'is ankoraŭ iom da temp'o, sed ĉar ili est'is lac'a'j, ili kviet'iĝ'is kaj ili'a'j okul'o'j ferm'iĝ'is. La tajlor'o re'komenc'is si'a'n lud'o'n, pren'is la plej grand'a'n el si'a'j ŝton'o'j kaj per ĉiu'j fort'o'j ĵet'is ĝi'n sur la brust'o'n de la unu'a gigant'o.

“Sufiĉ'e,” li ek'kri'is, salt'e lev'iĝ'is kiel frenez'a kaj tiel al'prem'is la kun'ul'o'n al la arb'o, ke ĝi sku'iĝ'is. La ali'a mal'avar'e re'pag'is la ŝuld'o'n kaj ili ambaŭ tiel ek'furioz'is, ke ili el'ŝir'is arb'o'j'n kaj tiel long'e bat'is unu la ali'a'n, ĝis fin'e ambaŭ sam'temp'e fal'is sen'viv'a'j. La tajlor'o de'salt'is de la arb'o kaj dir'is:

“Feliĉ'e est'as, ke ili ne el'ŝir'is mi'a'n arb'o'n, mi dev'us tiam salt'i sur ali'a'n, kiel sciur'o; sed ĉu mi ne est'as sufiĉ'e lert'a!”

Li el'tir'is si'a'n glav'o'n, don'is al ambaŭ kelk'e da bat'o'j sur la brust'o'n, re'ven'is al la kavalir'o'j kaj dir'is:

“La labor'o est'as fin'it'a, mi mort'ig'is ambaŭ gigant'o'j'n: ne facil'a est'is la afer'o, ili el'ŝir'is arb'o'j'n por si'n defend'i, sed neni'o help'as kontraŭ tiu, kiu kiel mi mort'ig'as sep per unu bat'o.”

“Ĉu vi ne est'as vund'it'a?” demand'is la kavalir'o'j. “Tut'e ne!” respond'is la tajlor'o, “mi ne perd'is eĉ unu har'o'n.”

La kavalir'o'j ne vol'is kred'i kaj rajd'is en la arb'ar'o'n: tie ili trov'is la gigant'o'j'n dron'ant'a'j en la propr'a sang'o, kaj ĉirkaŭ'e kuŝ'is la el'ŝir'it'a'j arb'o'j.

La tajlor'o postul'is la promes'it'a'n rekompenc'o'n, sed la reĝ'o bedaŭr'is la promes'o'n kaj re'e medit'is, kiel liber'iĝ'i de la hero'o.

Li dir'is:

“Antaŭ ol vi ricev'os mi'a'n fil'in'o'n kaj la du'on'o'n de la regn'o, vi dev'as plen'um'i ankoraŭ unu hero'aĵ'o'n. En la arb'ar'o viv'as unu'korn'ul'o tre mal'util'a, vi dev'as ĝi'n kapt'i.”

“Unu'korn'ul'o'n mi tim'as ankoraŭ mal'pli ol du gigant'o'j'n. Sep per unu bat'o est'as mi'a deviz'o.”

Li pren'is ŝnur'o'n kaj hak'il'o'n, ir'is en la arb'ar'o'n kaj ordon'is al si'a'j akompan'ant'o'j atend'i ekster'e. Li ne bezon'is long'e serĉ'i, la unu'korn'ul'o tuj aper'is kaj kur'is rekt'e kontraŭ la tajlor'o, kvazaŭ por tra'pik'i li'n.

“Ne rapid'u, ne rapid'u, atend'u iom,” dir'is la tajlor'o kaj atend'is, ĝis la best'o est'is tut'e proksim'e; tiam li salt'is lert'e post arb'o'n.

La unu'korn'ul'o kur'is per ĉiu'j fort'o'j kontraŭ la arb'o'n kaj penetr'ig'is tiel fort'e la korn'o'n en la trunk'o'n, ke ĝi ne pov'is el'tir'i ĝi'n kaj est'is tia'manier'e kapt'it'a.

“La bird'o est'as en kaĝ'o,” dir'is la tajlor'o kaj for'las'int'e la kaŝ'ej'o'n post la arb'o, met'is la ŝnur'o'n ĉirkaŭ la kol'o de la best'o, per bat'o de la hak'il'o liber'ig'is ĝi'a'n korn'o'n el la arb'o kaj kiam ĉio est'is en ord'o, konduk'is la unu'korn'ul'o'n al la reĝ'o.

La reĝ'o ne vol'is ankoraŭ don'i al li la promes'it'a'n rekompenc'o'n kaj prezent'is tri'a'n postul'o'n: la tajlor'o dev'as antaŭ la edz'iĝ'o kapt'i mal'util'a'n apr'o'n, kiu viv'as en la arb'ar'o; la reĝ'a'j ĉas'ist'o'j help'os li'n.

“Volont'e,” dir'is la tajlor'o, “tio est'as infan'a lud'o.”

Li en'ir'is en la arb'ar'o'n sen la ĉas'ist'o'j, kaj ili est'is tre kontent'a'j, ĉar la apr'o tia'manier'e akcept'is ili'n kelk'foj'e, ke ili tut'e ne dezir'is renkont'i ĝi'n. Kiam la apr'o li'n ek'vid'is, ĝi kur'is kun ŝaŭm'ant'a buŝ'eg'o montr'ant'e la akr'a'j'n dent'o'j'n kaj vol'is fal'ig'i li'n, sed li salt'is en apud'a'n kapel'o'n kaj tuj el'salt'is ekster'e'n tra supr'a fenestr'o. La apr'o penetr'is post li en la kapel'o'n, sed li jam est'is ekster'e kaj bru'ferm'is la pord'o'n. La kapt'it'a best'o est'is tro pez'a kaj mal'lert'a por el'salt'i tra fenestr'o. La tajlor'o al'vok'is la ĉas'ist'o'j'n, por ke ili vid'u la kapt'it'o'n per la propr'a'j okul'o'j, kaj li mem ir'is al la reĝ'o, kiu tiu'n ĉi foj'o'n dev'is plen'um'i la promes'o'n kaj don'i al li la fil'in'o'n kaj la du'on'o'n da regn'o. Se li est'us sci'int'a, ke la hero'o est'as simpl'a tajlor'et'o! La edz'iĝ'o'n oni fest'is kun grand'a pomp'o kaj mal'grand'a ĝoj'o, kaj la tajlor'o far'iĝ'is reĝ'o.

Post iom da temp'o la jun'a reĝ'in'o aŭd'is nokt'e, kiel ŝi'a edz'o parol'is en sonĝ'o:

“Knab'o, fin'u la kamizol'o'n kaj flik'u la pantalon'o'n, aŭ vi ek'sent'os la uln'o'n sur vi'a'j orel'o'j.”

Ŝi kompren'is, kia est'is la de'ven'o de la jun'ul'o, en la sekv'int'a tag'o plend'is al la patr'o kaj pet'is, ke li liber'ig'u ŝi'n de la edz'o, kiu est'as simpl'a tajlor'o. La reĝ'o konsol'is ŝi'n kaj dir'is:

“Las'u nokt'e la dorm'o'ĉambr'o'n mal'ferm'it'a, mi'a'j serv'ist'o'j star'os ekster'e kaj, kiam li ek'dorm'os, ili en'ir'os, lig'os li'n kaj konduk'os sur ŝip'o'n, kiu for'port'os li'n mal'proksim'e'n.”

La edz'in'o est'is kontent'a, sed paĝi'o tre si'n'don'a al la jun'a sinjor'o aŭd'is ĉio'n kaj sci'ig'is al li la komplot'o'n.

“Mi ord'ig'os ĉio'n,” dir'is la tajlor'et'o.

Vesper'e en la kutim'a hor'o li kuŝ'iĝ'is kun la edz'in'o: kiam ŝi opini'is, ke li jam ek'dorm'is, ŝi lev'iĝ'is, mal'ferm'is la pord'o'n kaj re'ven'is en la lit'o'n. La tajlor'et'o, kiu nur ŝajn'ig'is dorm'o'n, komenc'is laŭt'e kri'i:

“Knab'o, fin'u la kamizol'o'n kaj flik'u la pantalon'o'n, aŭ vi ek'sent'os la uln'o'n sur vi'a'j orel'o'j. Mi fal'ig'is sep per unu bat'o, mort'ig'is du gigant'o'j'n, al'konduk'is unu'korn'ul'o'n kaj kapt'is apr'o'n! Ĉu mi tim'os tiu'j'n, kiu'j star'as post la pord'o?”

Ĉi tiu'j, aŭd'ant'e la vort'o'j'n de la tajlor'o, tiel ek'tim'is, ke ili for'kur'is kvazaŭ de la diabl'o. Neni'u kuraĝ'is plu atak'i li'n kaj tia'manier'e la tajlor'et'o est'is reĝ'o ĝis la mort'o.

La mal'jun'ul'in'o Holle

Vidv'in'o hav'is du fil'in'o'j'n: unu est'is bel'a kaj diligent'a, la ali'a abomen'a kaj mal'diligent'a. Sed ŝi pli am'is la mal'bel'a'n, kiu est'is ŝi'a ver'a fil'in'o, kaj la ali'a dev'is far'i la tut'a'n labor'o'n kaj est'i cindr'ul'in'o en la dom'o. La mal'feliĉ'a knab'in'o dev'is ĉiu'tag'e sid'i sur la voj'o ĉe put'o kaj ŝpin'i tiel mult'e, ke la sang'o flu'is el ŝi'a'j fingr'o'j. Foj'e la boben'o far'iĝ'is tut'e sang'a, kaj ŝi klin'iĝ'is al la put'o por lav'i la faden'o'j'n, sed ŝi el'las'is la boben'o'n kaj ĝi fal'is en la akv'o'n. Ŝi ek'plor'is, kur'is al la du'on'patr'in'o kaj rakont'is la mal'feliĉ'o'n. La mal'bon'a vir'in'o mal'ĝentil'e insult'is ŝi'n kaj dir'is sen'kompat'e:

“Re'port'u la boben'o'n el la akv'o, se vi las'is ĝi'n fal'i en la put'o'n.”

La knab'in'o re'ven'is al la put'o kaj ne sci'is kio'n far'i: ĉagren'it'a ŝi salt'is en la akv'o'n por re'port'i la boben'o'n. Ŝi perd'is la konsci'o'n kaj kiam ŝi vek'iĝ'is kaj re'konsci'iĝ'is, ŝi est'is sur bel'a herb'ej'o, kie la sun'o bril'is kaj mil'o'j da flor'o'j bon'odor'is. Ŝi ir'is tra la herb'ej'o kaj ven'is al forn'o, kiu est'is plen'a de pan'o. La pan'o vok'is:

“Ah, el'tir'u mi'n, el'tir'u mi'n; ali'e mi for'brul'os, mi est'as jam de long'e tut'e bak'it'a.”

Ŝi proksim'iĝ'is kaj el'tir'is per ŝovel'il'o ĉiu'j'n pan'bul'o'j'n unu post ali'a. Ŝi daŭr'ig'is la voj'o'n kaj ven'is al arb'o tut'e kovr'it'a de pom'o'j, kiu vok'is:

“Sku'u mi'n, sku'u mi'n, ĉiu'j mi'a'j pom'o'j jam est'as matur'a'j.”

Ŝi ek'sku'is la arb'o'n kaj la pom'o'j fal'is kvazaŭ pluv'o; ŝi sku'is tiel long'e, ĝis neni'u pom'o rest'is supr'e, kolekt'is ĉiu'j'n en unu amas'o'n kaj for'ir'is. Fin'e ŝi ven'is al dom'et'o, el kiu el'rigard'is mal'jun'a vir'in'o. La knab'in'o ek'tim'is, ĉar la mal'jun'ul'in'o hav'is grand'a'j'n dent'o'j'n, kaj vol'is for'kur'i, sed la bon'a vir'in'o al'vok'is ŝi'n dir'ant'e:

“Kio'n vi tim'as, kar'a infan'o? Rest'u ĉe mi; se vi bon'e far'os la labor'o'n, vi viv'os trankvil'e kaj feliĉ'e. Vi dev'as nur bon'e prepar'i mi'a'n lit'o'n kaj bat'i tiel la plum'kovr'il'o'n, ke la plum'o'j flug'u, tiam neĝ'os en la mond'o; mi est'as mal'jun'ul'in'o Holle.”

Aŭd'ant'e la ĝentil'a'j'n vort'o'j'n la knab'in'o kuraĝ'iĝ'is kaj konsent'is akcept'i la serv'ad'o'n. La orf'in'o zorg'is pri ĉio por kontent'ig'i si'a'n sinjor'in'o'n kaj ĉiam tiel fort'e bat'is la plum'kovr'il'o'n, ke la plum'o'j flug'is kiel neĝ'a'j flok'o'j. Kiel rekompenc'o'n ŝi ĝu'is feliĉ'a'n viv'o'n: neniam ŝi aŭd'is mal'ĝentil'a'n vort'o'n kaj manĝ'is ĉiu'tag'e kuir'it'a'n kaj rost'it'a'n viand'o'n.

Pas'is iom da temp'o, kaj la knab'in'o mal'ĝoj'iĝ'is. Komenc'e ŝi mem ne sci'is, kio mank'as al ŝi, fin'e ŝi kompren'is, ke tio est'as la sopir'o al la hejm'o; kvankam ĉi tie ŝi est'is mil'foj'e pli feliĉ'a, tamen ŝi dezir'is re'ven'i.

Fin'e ŝi dir'is al la mal'jun'ul'in'o:

“La sopir'o al la hejm'o turment'as mi'n, kvankam ĉi tie mal'supr'e mi viv'as tre feliĉ'a, mi ne pov'as rest'i pli long'e kaj dev'as re'ven'i al la mi'a'j.”

Holle dir'is:

“Plaĉ'as al mi, ke vi dezir'as re'ven'i hejm'e'n. Vi fidel'e mi'n serv'is, mi mem konduk'os vi'n supr'e'n.”

Ŝi pren'is la man'o'n de la orf'in'o kaj konduk'is ŝi'n al grand'a pord'eg'o. Ĝi est'is mal'ferm'it'a kaj kiam la knab'in'o star'is tie, ek'fal'is grand'a or'a pluv'o, La or'o glu'iĝ'is al ŝi kaj kovr'is ŝi'n tut'a'n.

“Tio est'as por vi, ĉar vi est'is tiel diligent'a,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, re'don'ant'e al ŝi la boben'o'n, kiu'n ŝi perd'is en la put'o.

La pord'eg'o ferm'iĝ'is kaj la orf'in'o est'is supr'e en la mond'o, ne mal'proksim'e de la hejm'a dom'o.

Kiam ŝi ven'is en la kort'o'n, la kok'o kri'is:

Ŝi en'ir'is, kaj ĉar ŝi est'is tut'a kovr'it'a de or'o, la patr'in'o kaj frat'in'o bon'e ŝi'n akcept'is. Ŝi rakont'is ĉio'n, kio'n ŝi tra'viv'is. Kiam la patr'in'o ek'sci'is, kiel ŝi akir'is la riĉ'aĵ'o'j'n, ŝi ek'dezir'is la sam'a'n feliĉ'o'n por la mal'bel'a kaj mal'diligent'a fil'in'o kaj ordon'is al ŝi ŝpin'i ĉe la put'o. La knab'in'o intenc'e pik'is si'a'j'n fingr'o'j'n kaj dis'grat'is la man'o'n per dorn'o por makul'i la boben'o'n; post'e ŝi ĵet'is ĝi'n en la put'o'n kaj mem salt'is en ĝi'n. Sam'e kiel la frat'in'o ŝi ven'is sur bel'a'n herb'ej'o'n kaj ir'is la sam'a'n voj'et'o'n. Kiam ŝi ven'is al la forn'o, la pan'o re'e kri'is:

“Ah, el'tir'u mi'n, el'tir'u mi'n, ali'e mi for'brul'os, mi est'as jam de long'e tut'e bak'it'a.”

Sed la mal'diligent'a knab'in'o respond'is:

“Bel'a propon'o, mi tut'e ne vol'as mal'pur'ig'i mi'a'j'n man'o'j'n,” kaj for'ir'is. Baldaŭ ŝi ven'is al la pom'arb'o, kiu vok'is:

“Sku'u mi'n, sku'u mi'n, ĉiu'j mi'a'j frukt'o'j jam est'as matur'a'j.”

Ŝi respond'is:

“Por ke pom'o fal'u sur mi'a'n kap'o'n?” kaj for'ir'is.

Kiam ŝi ven'is en la dom'o'n de la mal'jun'ul'in'o, ŝi ne tim'is, ĉar ŝi jam aŭd'is pri ŝi'a'j grand'a'j dent'o'j, kaj tuj dung'is si'n. En la unu'a tag'o ŝi venk'is si'a'n mal'diligent'ec'o'n: est'is labor'em'a kaj obe'em'a, ĉar ŝi pens'is pri la ricev'ot'a or'o; sed jam en la du'a tag'o ŝi komenc'is mal'diligent'i kaj en la tri'a ŝi tut'e ne vol'is maten'e lev'iĝ'i. La lit'o'n ŝi ankaŭ prepar'is ne zorg'e, kaj ne bat'is la plum'kovr'il'o'n tiel, ke la plum'o'j flug'u. Fin'e ŝi ted'is si'a'n sinjor'in'o'n, kiu eks'ig'is ŝi'n. La mal'diligent'a knab'in'o est'is kontent'a kaj atend'is nur la or'a'n pluv'o'n; la mal'jun'ul'in'o konduk'is ŝi'n al la pord'eg'o, sed kiam la knab'in'o star'is tie, anstataŭ or'o oni el'verŝ'is sur ŝi'n peĉ'o'n el grand'a kaldron'o.

“Jen la rekompenc'o por vi'a serv'ad'o,” dir'is la mal'jun'ul'in'o kaj ferm'is la pord'eg'o'n. La knab'in'o tut'a kovr'it'a de peĉ'o re'ven'is hejm'e'n kaj la kok'o sid'ant'a sur la put'o kri'is:

La peĉ'o al'glu'iĝ'is tiel fort'e, ke ĝi rest'is ne'for'ig'ebl'a dum ŝi'a tut'a viv'o.

La bremen'a'j muzik'ist'o'j

Vir'o hav'is azen'o'n, kiu dum long'a'j jar'o'j pacienc'e port'ad'is sak'o'j'n al la muel'ej'o, sed kiu jam komenc'is perd'i la fort'o'j'n kaj far'iĝ'is mal'pli kaj mal'pli taŭg'a por la labor'o. Tiam la mastr'o ek'medit'is, kiel liber'iĝ'i de ĝi; sed la azen'o kompren'is, ke ek'blov'is mal'bon'a vent'o, kaj for'kur'is Bremen'o'n, intenc'ant'e far'iĝ'i tie urb'a muzik'ist'o. Sur la voj'o li baldaŭ renkont'is kuŝ'ant'a'n ĉas'hund'o'n, kiu spir'eg'is kiel iu, kiu lac'iĝ'is de la kur'ad'o.

“Kial vi tiel spir'eg'as, kamarad'o?” demand'is la azen'o.

“Ah,” dir'is la hund'o, “ĉar mi est'as mal'jun'a, ĉiu'n tag'o'n pli mal'fort'a kaj ne taŭg'as plu por ĉas'ad'o, mi'a sinjor'o vol'is mi'n mort'bat'i; mi for'vojaĝ'is ne atend'ant'e li'a'n pasport'o'n, sed por kia serv'o mi taŭg'as nun?”

“Ĉu vi sci'as,” dir'is la azen'o, “mi ir'as Bremen'o'n kaj est'os tie urb'a muzik'ist'o, ir'u kun mi kaj ankaŭ vi far'iĝ'u orkestr'an'o. Mi lud'os la liut'o'n kaj vi bat'os la tambur'o'n.”

La hund'o konsent'is kaj ili ek'ir'is kun'e. Post ne'long'e ili renkont'is kat'o'n, kies mien'o est'is kvazaŭ tri'tag'a pluv'o.

“Kio ĉagren'as vi'n, mal'jun'a barb'o'friz'ist'o?” demand'is la azen'o.

“Kiu pov'as est'i gaj'a, kiam oni tim'as pro si'a propr'a kap'o,” respond'is la kat'o, “ĉar mi mal'jun'iĝ'as, manĝ'is jam mi'a'j'n dent'o'j'n, kaj prefer'as sid'i post la forn'o kaj murmur'i kiel ŝpin'il'o, ol kapt'i la mus'o'j'n, mi'a sinjor'in'o vol'is mi'n dron'ig'i; mi for'kur'is, sed kio'n far'i nun, ne facil'a est'as konsil'o.”

“Ir'u kun ni Bremen'o'n, vi ja kon'as la nokt'a'n muzik'o'n, vi pov'as est'i urb'a muzik'ist'o.”

Al la kat'o tio plaĉ'is kaj ĝi al'iĝ'is al ili. La tri vag'ul'o'j pas'is preter kort'o; sur la pord'eg'o sid'is kok'o kaj kri'is kiel frenez'a.

“Kial vi tiel kri'as?” demand'is la azen'o, “vi tra'bor'as al ni la orel'o'j'n.”

“Mi antaŭ'dir'is bel'a'n veter'o'n,” dir'is la kok'o, “hodiaŭ est'as la tag'o, en kiu Di'patr'in'o lav'is la ĉemiz'et'o'j'n de Sankt'a Infan'et'o kaj en kiu ŝi dev'as sek'ig'i ili'n; sed ĉar morgaŭ dimanĉ'e gast'o'j ven'os, la sen'kompat'a mastr'in'o dir'is al la kuir'ist'o, ke ŝi vol'as manĝ'i mi'n morgaŭ en la sup'o. Hodiaŭ vesper'e mi est'as met'ont'a mi'a'n kol'o'n sub la tranĉ'il'o'n. Dum mi ankoraŭ pov'as, mi kri'as per ĉiu'j fort'o'j.”

La azen'o dir'is:

“Ir'u prefer'e kun ni, ruĝ'a krest'o, Bremen'o'n; i'o'n pli bon'a'n ol la mort'o vi trov'os ĉie; vi hav'as bel'a'n voĉ'o'n, art'a est'os ni'a kvar'op'a koncert'o.”

Al la kok'o plaĉ'is la propon'o, kaj ĉiu'j kvar ek'ir'is kun'e. Ili ne pov'is ating'i Bremen'o'n en la sam'a tag'o kaj ven'is vesper'e en arb'ar'o'n kaj decid'is pas'ig'i tie la nokt'o'n. La azen'o kaj hund'o ek'kuŝ'is sub grand'a arb'o, la kat'o kaj kok'o ek'sid'is sur la branĉ'o'j: la kok'o tut'e supr'e, la plej sen'danĝer'a lok'o. Antaŭ ol li ek'dorm'is, li ĉirkaŭ'rigard'is al ĉiu'j kvar flank'o'j kaj ŝajn'is al li, ke mal'proksim'e bril'as lum'et'o kvazaŭ fajr'er'o; li kri'is al la kamarad'o'j, ke sen'dub'e dom'o est'as proksim'e, ĉar oni vid'as lum'o'n. La azen'o dir'is:

“Ni for'las'u ni'a'n loĝ'ej'o'n kaj ir'u tie'n, ĉar ni'a gast'ej'o est'as mal'bon'a.”

La hund'o al'don'is:

“Kelk'e da ost'o'j kun viand'o sur ili ne mal'plaĉ'us al mi.”

Ili do ek'ir'is al la lum'o, kiu iom post iom far'iĝ'is pli kaj pli grand'a, ĝis fin'e ili ven'is al hel'e lum'ig'it'a rab'ist'a dom'o. La azen'o, kiel la plej grand'a, proksim'iĝ'is al la fenestr'o kaj rigard'is intern'e'n.

“Kio'n vi vid'as, griz'ul'o?” demand'is la kok'o.

“Kio'n mi vid'as?” respond'is la azen'o, “tabl'o'n ŝarĝ'it'a'n per manĝ'aĵ'o'j kaj trink'aĵ'o'j, kaj ĉirkaŭ'e sid'as rab'ist'o'j kaj ĝu'as.”

“Jen io por ni!” dir'is la kok'o.

“Jes, cert'e; ah, se ni est'us tie!” dir'is la azen'o. La best'o'j inter'konsil'iĝ'is kia'manier'e for'pel'i la rab'ist'o'j'n kaj fin'e trov'is rimed'o'n. La azen'o met'is la antaŭ'a'j'n pied'o'j'n sur la fenestr'o'n, la hund'o salt'is sur la dors'o'n de la azen'o, la kat'o ramp'is sur la hund'o'n, kaj fin'e la kok'o flug'is sur la kap'o'n de la kat'o. Far'int'e tio'n ili komenc'is laŭ signal'o si'a'n muzik'o'n: la azen'o blek'is, la hund'o boj'is, la kat'o miaŭ'is kaj la kok'o kant'is si'a'n kikerik'i; post'e ili salt'is en la ĉambr'o'n tra la fenestr'o. Ek'tint'is la vitr'o'j; la rab'ist'o'j, aŭd'ant'e la terur'a'n bru'o'n, pens'is, ke monstr'a fantom'o ven'is, for'kur'is tim'ig'it'a'j en la arb'ar'o'n.

La kvar kamarad'o'j ek'sid'is ĉe la tabl'o, atak'is tio'n, kio rest'is, kaj manĝ'is kvazaŭ mal'sat'ont'a'j kvar semajn'o'j'n.

Kiam la muzik'ist'o'j fin'is, ili esting'is la lum'o'n kaj serĉ'is lok'o'n por la dorm'o, ĉiu laŭ si'a natur'o kaj gust'o.

La azen'o ek'kuŝ'is sur la sterk'o, la hund'o ĉe la pord'o, la kat'o sur la forn'o ĉe la varm'a cindr'o kaj la kok'o ek'sid'is sur trab'o. Ili est'is lac'a'j de la long'a vojaĝ'o kaj tuj ek'dorm'is. Post nokt'o'mez'o, kiam la ŝtel'ist'o'j vid'is de mal'proksim'e, ke en la dom'o est'as mal'lum'e kaj silent'e, la estr'o dir'is:

“Kial ni permes'is for'pel'i ni'n?” kaj ordon'is al unu ir'i en la dom'o'n kaj esplor'i ĝi'n. La send'it'o trov'is ĉio'n silent'a kaj en'ir'is en la kuir'ej'o'n por ek'brul'ig'i lum'o'n. La fajr'a'j, bril'a'j okul'o'j de la kat'o ŝajn'is al li brul'ant'a'j karb'o'j kaj li al'met'is alumet'o'n; sed la kat'o, kiu ne am'is ŝerc'o'j'n, salt'is sur li'a'n vizaĝ'o'n, kraĉ'is kaj grat'is. Terur'it'a li kur'is al la post'a pord'o, sed la hund'o, kiu tie kuŝ'is, si'n ĵet'is al li kaj ek'mord'is li'a'n krur'o'n; kiam li pas'is tra la kort'o apud la sterk'o, la azen'o mal'avar'e regal'is li'n per la post'a pied'o kaj la kok'o vek'it'a de la bru'o vigl'e ek'kri'is sur la trab'o: “Kikerik'i!”

La ŝtel'ist'o for'kur'is per grand'a'j paŝ'o'j al si'a kapitan'o kaj dir'is:

“En la dom'o sid'as abomen'a sorĉ'ist'in'o; ŝi spir'is sur mi'n kaj grat'is mi'a'n vizaĝ'o'n per si'a'j long'a'j fingr'o'j; ĉe la pord'o star'as hom'o kun tranĉ'il'o, per kiu li vund'is mi'a'n krur'o'n; sur la kort'o kuŝ'as nigr'a monstr'o, kiu bat'is mi'n per baston'eg'o, kaj supr'e sur la tegment'o sid'as juĝ'ist'o, kiu kri'is: ‚Ĉi tie'n la fripon'o'n!’ Mi do for'kur'is.”

De tiu temp'o la rab'ist'o'j ne kuraĝ'is re'ven'i en la dom'o'n, kaj al la kvar bremen'a'j muzik'ist'o'j ĝi tiel plaĉ'is, ke ili ne vol'is el'ir'i.

Ne ferm'it'a ankoraŭ est'as la buŝ'o de tiu, kiu last'a tio'n rakont'is.

Tri or'a'j har'o'j de la diabl'o

Est'is iam mal'riĉ'a vir'in'o, kiu nask'is fil'o'n; ĉar li nask'iĝ'is kun kuf'o sur la kap'o, oni antaŭ'dir'is, ke en si'a dek'kvar'a jar'o li edz'iĝ'os kun la princ'in'o. Post iom da temp'o la reĝ'o ven'is en la vilaĝ'o'n, sed neni'u re'kon'is li'n.

Kiam li demand'is pri nov'aĵ'o'j, oni respond'is al li, ke antaŭ kelk'e da tag'o'j nask'iĝ'is infan'o kun kuf'o: kio'n ajn entrepren'os tiu hom'o, li ĉiam feliĉ'e sukces'os.

Oni antaŭ'dir'is, ke en si'a dek'kvar'a jar'o li edz'iĝ'os kun la princ'in'o. La reĝ'o hav'is mal'bon'a'n kor'o'n, kaj la antaŭ'dir'o mal'plaĉ'is al li. Li ir'is al la ge'patr'o'j de la infan'o kaj dir'is per amik'a ton'o:

“Vi est'as mal'riĉ'a'j hom'o'j, don'u al mi vi'a'n infan'o'n, mi zorg'os pri li.”

En la komenc'o ili rifuz'is, sed kiam la fremd'ul'o propon'is pez'a'n sum'o'n da mon'o, ili pens'is:

“Ĝi ja est'as infan'o nask'it'a kun kuf'o, ĉio do dev'us fin'iĝ'i feliĉ'e por ĝi,” kaj konsent'is don'i al li la infan'o'n.

La reĝ'o met'is ĝi'n en skatol'o'n kaj for'rajd'is. Kiam li ven'is al profund'a akv'o, li ĵet'is tie'n la skatol'o'n kaj pens'is:

“Mi liber'ig'os mi'a'n fil'in'o'n de la ne'atend'at'a fianĉ'o.”

Sed la skatol'o ne dron'is, ĝi naĝ'is, kiel ŝip'et'o: eĉ unu gut'o da akv'o ne penetr'is en ĝi'n. Ĝi naĝ'is tiel ĝis muel'ej'o, du mejl'o'j'n de la reĝ'a ĉef'urb'o, kaj halt'is ĉe la akv'o'bar'o.

Muel'ist'et'o, kiu feliĉ'e star'is tie kaj rimark'is ĝi'n, al'tir'is ĝi'n per hok'o esperant'e trov'i en ĝi grand'a'j'n trezor'o'j'n. Li mal'ferm'is la skatol'o'n: tie kuŝ'is bel'a knab'o freŝ'a kaj gaj'a. Li port'is la et'ul'o'n en la muel'ej'o'n; la ge'muel'ist'o'j, kiu'j ne hav'is infan'o'j'n, ek'ĝoj'is kaj dir'is:

“Di'o donac'is ĝi'n al ni.”

Ili am'e vart'is la infan'o'n, kiu kresk'is san'a kaj virt'a. Foj'e la reĝ'o dum pluv'o en'ir'is en la muel'ej'o'n kaj demand'is la ge'muel'ist'o'j'n, ĉu la grand'a knab'o est'as ili'a fil'o.

“Ne,” respond'is ili, “li est'as infan'o trov'it'a, antaŭ dek'kvar jar'o'j li al'naĝ'is al la akv'o'bar'o en skatol'o, kaj oni el'tir'is li'n el la akv'o.”

La reĝ'o kompren'is, ke tio est'as la infan'o nask'it'a kun kuf'o, kiu'n li ĵet'is en la akv'o'n.

“Bon'a'j hom'o'j,” li dir'is, “ĉu la knab'o ne pov'us port'i leter'o'n al la reĝ'in'o? Li ricev'os du or'a'j'n mon'er'o'j'n.”

“Kiel vi'a Reg'a Moŝt'o ordon'os,” respond'is ili kaj dir'is al la knab'o, ke li est'u pret'a. La reĝ'o skrib'is al la reĝ'in'o leter'o'n jen'a'n:

“Tuj kiam la knab'o ven'os kun ĉi tiu leter'o, ordon'u mort'ig'i li'n kaj en'ter'ig'i; ĉio dev'as est'i far'it'a antaŭ mi'a re'ven'o.”

La knab'o ek'ir'is kun la leter'o, sed perd'is la voj'o'n kaj ven'is vesper'e en grand'a'n arb'ar'o'n. En la mal'lum'o li ek'vid'is mal'grand'a'n lum'et'o'n, ir'is al ĝi kaj ven'is al dom'et'o. Tie mal'jun'ul'in'o sol'a sid'is ĉe fajr'uj'o. Ŝi ek'tim'is, vid'ant'e la knab'o'n kaj demand'is:

“De kie vi ven'as kaj kie'n vi ir'as?”

“Mi ven'as de la muel'ej'o,” respond'is li, “kaj ir'as al la reĝ'in'o kun leter'o; mi perd'is la voj'o'n kaj mi volont'e pas'ig'us ĉi tie la nokt'o'n.”

“Mal'feliĉ'a infan'o,” dir'is la vir'in'o, “vi ven'is en dom'o'n de rab'ist'o'j, se ili trov'os vi'n ĉi tie, ili mort'ig'os vi'n.”

“Ili ven'u, ven'u iu ajn, mi ne tim'as, ceter'e mi est'as tiel lac'a, ke mi ne pov'as plu ir'i,” dir'is la jun'ul'o, si'n etend'is sur benk'o kaj ek'dorm'is. Baldaŭ ven'is la rab'ist'o'j kaj demand'is koler'e, kiu est'as la fremd'a knab'o.

“Ah,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “tio est'as sen'kulp'a knab'o, li perd'is la voj'o'n en la arb'ar'o kaj pro kompat'o mi akcept'is li'n; li port'as leter'o'n al la reĝ'in'o.”

La rab'ist'o'j mal'ferm'is kaj leg'is la leter'o'n, en kiu est'is la ordon'o mort'ig'i la knab'o'n, tuj kiam li ven'os. La sen'kor'a'j rab'ist'o'j ek'kompat'is la jun'ul'o'n, kaj la estr'o dis'ŝir'is la leter'o'n kaj skrib'is ali'a'n, ke oni edz'ig'u la knab'o'n kun la princ'in'o, tuj kiam li ven'os. Ili las'is li'n dorm'i trankvil'e sur la benk'o ĝis la maten'o, don'is al li la leter'o'n kaj montr'is al li la ĝust'a'n voj'o'n.

La reĝ'in'o, leg'int'e la leter'o'n, plen'um'is la ordon'o'n: bel'eg'a est'is la edz'iĝ'a fest'o. La princ'in'o edz'in'iĝ'is kun la favor'at'o de la fortun'o kaj ĉar li est'is bel'a kaj afabl'a, ŝi viv'is feliĉ'a kaj kontent'a kun li.

Post iom da temp'o la reĝ'o re'ven'is en la kastel'o'n kaj vid'is, ke la antaŭ'dir'o real'iĝ'is kaj la knab'o nask'it'a kun kuf'o edz'iĝ'is kun li'a fil'in'o.

“Kiel tio okaz'is?” demand'is li, “mi ordon'is en la leter'o i'o'n tut'e ali'a'n.”

La reĝ'in'o montr'is al li la leter'o'n, por ke li mem vid'u la en'hav'o'n. La reĝ'o leg'is la leter'o'n kaj tuj rimark'is, ke oni ŝanĝ'is la li'a'n. Li demand'is la jun'ul'o'n, kie est'as la leter'o konfid'it'a al li kaj kial li al'port'is anstataŭ'e ali'a'n.

“Mi sci'as neni'o'n,” respond'is la jun'ul'o, “kred'ebl'e oni ŝanĝ'is ĝi'n nokt'e, kiam mi dorm'is en la arb'ar'o.”

La reĝ'o dir'is koler'e:

“Ne ĝoj'u tro fru'e; kiu vol'as hav'i mi'a'n fil'in'o'n dev'as al'port'i al mi el la infer'o tri or'a'j'n har'o'j'n de la kap'o de la diabl'o. Se vi al'port'os ili'n, mi'a fil'in'o aparten'os al vi.”

La reĝ'o esper'is, ke tia'manier'e li fin'e liber'iĝ'os de la jun'ul'o, sed la knab'o respond'is:

“Mi al'port'os la tri or'a'j'n har'o'j'n, mi ne tim'as la diabl'o'n.”

Li adiaŭ'is la reĝ'o'n kaj ek'migr'is. La voj'o konduk'is li'n al grand'a urb'o. La pord'o'gard'ist'o demand'is li'n pri li'a'j sci'o'j kaj meti'o.

“Mi sci'as ĉio'n,” respond'is la knab'o.

“Bon'eg'e!” dir'is la gard'ist'o, “far'u al ni serv'o'n kaj dir'u, kial ni'a bazar'a put'o, el kiu iam vin'o flu'is, tut'e sek'iĝ'is kaj ne liver'as nun eĉ akv'o'n.”

“Vi ek'sci'os tio'n,” respond'is li, “atend'u nur mi'a'n re'ven'o'n.”

Pli mal'proksim'e li ven'is al ali'a urb'o, kie la gard'ist'o ankaŭ demand'is pri li'a'j sci'o'j kaj meti'o.

“Mi sci'as ĉio'n,” li respond'is.

“Bon'eg'e! far'u al ni serv'o'n kaj dir'u, kial arb'o en ni'a urb'o, kiu hav'is iam or'a'j'n pom'o'j'n, ne hav'as nun eĉ foli'o'j'n.”

“Vi ek'sci'os tio'n,” respond'is li, “atend'u nur mi'a'n re'ven'o'n.”

Li daŭr'ig'is la voj'o'n kaj ven'is al grand'a akv'o, kiu'n li dev'is trans'pas'i. La pram'ist'o demand'is li'n pri li'a'j sci'o'j kaj meti'o.

“Mi sci'as ĉio'n,” respond'is la jun'ul'o.

“Bon'eg'e!” dir'is la pram'ist'o, “far'u al mi serv'o'n kaj dir'u, kial mi dev'as ĉiam vetur'i kaj re'vetur'i kaj neniam liber'iĝ'as.”

“Vi ek'sci'os tio'n,” respond'is li, “atend'u nur mi'a'n re'ven'o'n.”

Trans la akv'o li trov'is la en'ir'o'n en la infer'o'n, la tru'o est'is nigr'a kaj kovr'it'a de fulg'o. La diabl'o ne est'is hejm'e, est'is nur li'a patr'in'o. La infer'an'in'o sid'is en larĝ'a apog'seĝ'o.

“Kio'n vi vol'as?” ŝi demand'is, sed ŝi'a mien'o ne est'is sever'a.

“Mi bezon'as tri or'a'j'n har'o'j'n de la kap'o de la diabl'o,” li respond'is, “ali'e mi ne pov'as konserv'i mi'a'n edz'in'o'n.”

“Vi postul'as mult'o'n,” ŝi dir'is, “kiam la diabl'o re'ven'os hejm'e'n kaj vi'n trov'os, vi'a kap'o est'os en danĝer'o; sed mi kompat'as vi'n, mi pen'os vi'n help'i.”

Ŝi ali'form'ig'is li'n formik'o kaj dir'is:

“Ramp'u inter la fald'o'j'n de mi'a jup'o, tie vi est'os sen'danĝer'a.”

“Bon'e,” dir'is la knab'o, “sed mi bezon'as sci'i tri afer'o'j'n: Kial put'o, el kiu iam flu'is vin'o, tut'e sek'iĝ'is kaj ne liver'as nun eĉ akv'o'n; kial arb'o, kiu hav'is iam or'a'j'n pom'o'j'n, ne hav'as nun eĉ foli'o'j'n, kaj kial pram'ist'o dev'as ĉiam vetur'i kaj re'vetur'i kaj neniam liber'iĝ'as.”

“Tio est'as mal'facil'a'j demand'o'j,” ŝi respond'is, “sed sid'u silent'e kaj atent'u, kio'n dir'os la diabl'o, kiam mi el'ŝir'os al li la tri or'a'j'n har'o'j'n.”

Vesper'e la diabl'o re'ven'is hejm'e'n. Apenaŭ li en'ir'is, li tuj rimark'is, ke la aer'o ne est'as pur'a.

“Mi sent'as, sent'as hom'a'n viand'o'n,” li dir'is, “io est'as tie ĉi.”

Li rigard'is en ĉiu'j'n angul'o'j'n kaj serĉ'is, sed trov'is neni'o'n. La patr'in'o mal'laŭd'is li'n:

“Mi ĵus bala'is kaj met'is ĉio'n en ĝust'a'n lok'o'n, kaj vi ĉio'n mal'ord'ig'as. Ĉiam vi'a naz'o sent'as hom'a'n viand'o'n! Ek'sid'u kaj vesper'manĝ'u.”

Li sat'e manĝ'is kaj trink'is, kaj ĉar li est'is lac'a, li met'is si'a'n kap'o'n sur la genu'o'j'n de la patr'in'o kaj pet'is, ke ŝi sen'pedik'ig'u li'n.

Post moment'o li ek'dorm'is kaj ronk'is. Tiam la mal'jun'ul'in'o el'ŝir'is unu or'a'n har'o'n kaj met'is ĝi'n apud'e.

“Aah!” kri'is la diabl'o, “kio'n vi far'is?”

“Mi hav'is terur'a'n sonĝ'o'n,” respond'is la infer'an'in'o, “kaj mi ek'tir'is vi'a'j'n har'o'j'n.”

“Kio'n vi sonĝ'is?” demand'is la diabl'o.

“Mi vid'is en la sonĝ'o bazar'a'n put'o'n, el kiu iam flu'is vin'o, kaj kiu tut'e sek'iĝ'is kaj ne liver'as nun eĉ akv'o'n; kiu est'as kulp'a pri tio?”

“Se ili sci'us tio'n!” respond'is la diabl'o; “en la put'o sub ŝton'o sid'as buf'o; se ili mort'ig'os ĝi'n, la vin'o re'e flu'os.”

La infer'an'in'o daŭr'ig'is la ĉas'ad'o'n, ĝis li ek'dorm'is kaj ronk'is tiel, ke la fenestr'a'j vitr'o'j trem'is. Tiam ŝi el'ŝir'is al li du'a'n har'o'n.

“Aah! kio'n vi far'as?” ek'kri'is furioz'e la diabl'o.

“Ne koler'u,” ŝi respond'is, “mi hav'is terur'a'n sonĝ'o'n.”

“Kio'n vi sonĝ'is nun?” li demand'is.

“Mi vid'is en la sonĝ'o arb'o'n, kiu iam hav'is or'a'j'n frukt'o'j'n kaj nun ne hav'as eĉ foli'o'j'n. Kia est'as la kaŭz'o?”

“Se ili sci'us tio'n!” respond'is la diabl'o; “mus'o mord'as la radik'o'n; se ili mort'ig'os ĝi'n, la arb'o hav'os re'e or'a'j'n pom'o'j'n, sed se ĝi daŭr'ig'os la mord'ad'o'n, la arb'o pere'os. Sed ne mal'trankvil'ig'u mi'n per vi'a'j sonĝ'o'j; se vi ankoraŭ unu foj'o'n vek'os mi'n, vi ricev'os vang'o'frap'o'n.”

La patr'in'o kviet'ig'is li'n kaj ek'ĉas'is la pedik'o'j'n, ĝis li ek'dorm'is kaj ronk'is. Tiam ŝi el'tir'is tri'a'n or'a'n har'o'n. La diabl'o salt'e lev'iĝ'is, kri'is kaj vol'is ŝi'n bat'i, sed ŝi kviet'ig'is li'n ankaŭ tiu'n ĉi foj'o'n kaj dir'is:

“Ĉu oni pov'as si'n gard'i kontraŭ mal'bon'a sonĝ'o?”

“Kio'n do vi sonĝ'is?” demand'is li sci'vol'e.

“Mi vid'is en la sonĝ'o pram'ist'o'n, kiu plend'is, ke li ĉiam vetur'as kaj re'vetur'as, kaj neniam liber'iĝ'as. Kio est'as la kaŭz'o?”

“Mal'saĝ'ul'o li est'as,” respond'is la diabl'o; “li dev'as don'i si'a'n stang'o'n en la man'o'n de la unu'a tra'pas'ant'o, tiam li est'os liber'a kaj la ali'a far'iĝ'os etern'a pram'ist'o.”

La infer'an'in'o, el'ŝir'int'e la tri or'a'j'n har'o'j'n kaj ricev'int'e respond'o'n al la tri demand'o'j, las'is la drak'o'n trankvil'a, kaj li dorm'is ĝis la tag'iĝ'o.

Kiam la diabl'o for'ir'is, la mal'jun'ul'in'o el'ig'is la formik'o'n el la fald'o'j de la jup'o kaj re'don'is al li la hom'a'n figur'o'n.

“Jen est'as la tri or'a'j har'o'j,” ŝi dir'is, “ĉu vi bon'e aŭd'is, kio'n la diabl'o respond'is al vi'a'j tri demand'o'j?”

“Jes,” respond'is li, “mi aŭd'is kaj bon'e memor'os la respond'o'j'n.”

“Vi do hav'as, kio'n vi dezir'is,” ŝi dir'is, “kaj nun vi pov'as daŭr'ig'i vi'a'n vojaĝ'o'n.”

La knab'o dank'is la mal'jun'ul'in'o'n pro la help'o en la embaras'o, kaj for'las'is la infer'o'n kontent'a, ke li tiel bon'e sukces'is.

Kiam li ven'is al la pram'ist'o, ĉi tiu tuj postul'is la promes'it'a'n respond'o'n.

“Antaŭ'e trans'vetur'ig'u mi'n,” dir'is la knab'o, “kaj tiam mi dir'os al vi, kia'manier'e vi pov'os liber'iĝ'i.”

Kiam ili trans'pas'is al la ali'a bord'o, la jun'ul'o komunik'is al li la konsil'o'n de la diabl'o:

“Kiam ven'os pasaĝer'o, don'u al li la stang'o'n en la man'o'n.”

Post'e li ven'is en la urb'o'n, kie star'is la sen'frukt'a arb'o, kaj kie la gard'ist'o ankaŭ atend'is la respond'o'n. La knab'o ripet'is la vort'o'j'n de la diabl'o:

“Mort'ig'u la mus'o'n, kiu mord'as la radik'o'n, kaj la arb'o re'e hav'os or'a'j'n frukt'o'j'n.”

La gard'ist'o dank'is li'n kaj don'is al li rekompenc'e du azen'o'j'n ŝarĝ'it'a'j'n per or'o. La best'o'j sekv'is la jun'ul'o'n. Fin'e li ven'is en la urb'o'n, kies put'o sek'iĝ'is. Li dir'is al la gard'ist'o la vort'o'j'n de la diabl'o:

“En la put'o sub ŝton'o sid'as buf'o; trov'u ĝi'n kaj mort'ig'u, kaj la vin'o re'e flu'os kvazaŭ el font'o.”

La gard'ist'o dank'is kaj don'is al li du azen'o'j'n, ŝarĝ'it'a'j'n per or'o.

Fin'e la favor'at'o de la fortun'o re'ven'is hejm'e'n al la edz'in'o, kiu kor'e ĝoj'is vid'ant'e li'n kaj aŭd'ant'e la rakont'o'n pri li'a sukces'o. Al la reĝ'o li don'is la postulat'a'j'n tri or'a'j'n har'o'j'n de la diabl'o. Kiam la reĝ'o vid'is la kvar azen'o'j'n ŝarĝ'it'a'j'n per or'o, li est'is tut'e kontent'a kaj dir'is:

“Nun ĉiu'j kondiĉ'o'j est'as plen'um'it'a'j, vi pov'as rest'i kun mi'a fil'in'o. Sed, kar'a bo'fil'o, dir'u al mi, kie vi akir'is tiom da or'o? Ĝi ja est'as grand'eg'a trezor'o!”

“Mi trans'pas'is river'o'n,” respond'is li, “kaj tie mi pren'is ĝi'n, ĝi kuŝ'as sur la bord'o anstataŭ sabl'o.”

“Ĉu mi ankaŭ pov'us pren'i or'o'n?” dir'is avid'e la reĝ'o.

“Tiom, kiom vi vol'os,” li respond'is, “tie est'as pram'ist'o, li trans'vetur'ig'u vi'n, kaj vi pov'os plen'ig'i la sak'o'j'n.”

La avid'a monarĥ'o rapid'e for'vetur'is kaj, ven'int'e al la river'o, far'is sign'o'n al la pram'ist'o. Ĉi tiu proksim'iĝ'is kaj invit'is li'n en'ŝip'iĝ'i. Kiam ili ating'is la ali'a'n bord'o'n, li don'is al la reĝ'o la stang'o'n en la man'o'n kaj for'kur'is. La reĝ'o far'iĝ'is pram'ist'o: tiel est'is pun'it'a'j li'a'j pek'o'j.

Ĉu li est'as pram'ist'o ankoraŭ nun? Sen'dub'e, ĉar neni'u pren'is de li la stang'o'n.

Fingr'et'o

Foj'e vesper'e mal'riĉ'a kamp'ar'an'o sid'is ĉe la fajr'uj'o kaj miks'is la karb'o'j'n, kaj li'a edz'in'o sid'is kaj ŝpin'is. Li dir'is:

“Mal'ĝoj'e est'as, ke ni ne hav'as infan'o'j'n! Est'as silent'e ĉe ni, dum en ali'a'j dom'o'j est'as gaj'e kaj bru'e.”

“Jes,” respond'is li'a edz'in'o kaj ek'ĝem'is, “se ni hav'us nur unu sol'a'n, ne pli grand'a'n ol fingr'o, mi est'us kontent'a, kaj ni kor'e am'us ĝi'n.”

Post iom da temp'o la vir'in'o ek'mal'san'is kaj post sep monat'o'j nask'is infan'o'n, kies ĉiu'j membr'o'j est'is normal'a'j, sed kiu ne est'is pli alt'a ol dik'fingr'o. La ge'patr'o'j dir'is:

“Ĝi est'as, kia'n ni dezir'is; ĝi est'os ni'a am'at'a fil'o,” kaj ili nom'is li'n Fingr'et'o. Nutr'aĵ'o ne mank'is al li, tamen la infan'o ne kresk'is kaj rest'is sam'e grand'a, kiel en la unu'a hor'o. Malgraŭ tio li saĝ'e rigard'is la mond'o'n kaj baldaŭ montr'is si'a'j'n sprit'ec'o'n kaj lert'ec'o'n: li est'is kre'aĵ'o, kiu sukces'is en ĉiu'j entrepren'o'j.

Foj'e la kamp'ar'an'o, intenc'ant'e ir'i arb'ar'o'n por de'hak'i arb'o'j'n, dir'is al si mem:

“Se mi hav'us iu'n, kiu al'konduk'us la vetur'il'o'n.”

“Patr'o,” ek'kri'is Fingr'et'o, “mi al'konduk'os ĝi'n, fid'u al mi, la vetur'il'o est'os ĝust'a'temp'e en la arb'ar'o.”

La kamp'ar'an'o rid'is kaj dir'is:

“Tio ne est'as ebl'a, vi est'as tro mal'grand'a por konduk'i la ĉeval'o'n.”

“Ne grav'as, ne grav'as, patr'o; se la patr'in'o nur jung'os la ĉeval'o'n, mi ek'sid'os en ĝi'a orel'o kaj kri'os, kie'n ĝi dev'as ir'i.”

“Bon'e,” respond'is la patr'o, “unu foj'o'n ni pov'as prov'i.”

Kiam ven'is la hor'o, la patr'in'o jung'is la ĉeval'o'n kaj met'is Fingr'et'o'n en ĝi'a'n orel'o'n, kaj la et'ul'o kri'is la direkt'o'n. La ĉeval'o obe'is li'n, kvazaŭ ver'a'n vetur'ig'ist'o'n, kaj ir'is la ĝust'a'n voj'o'n al la arb'ar'o. Kiam la knab'o kri'is por turn'i ĉe angul'o, du fremd'ul'o'j pas'is tie.

“Grand'a Di'o!” dir'is unu, “kio est'as tio? Jen ĉar'o vetur'as, vetur'ig'ist'o kri'as al la ĉeval'o, sed oni vid'as neniu'n.”

“Suspekt'ind'a afer'o,” dir'is la ali'a, “ni sekv'u la ĉar'o'n, ni vid'os, kie ĝi halt'os.”

La ĉar'o en'vetur'is en la arb'ar'o'n kaj ĝust'e al la lok'o, kie oni de'hak'is la arb'o'j'n. Kiam Fingr'et'o ek'vid'is la patr'o'n, li vok'is:

“Jen mi est'as kun la ĉar'o, nun el'pren'u mi'n.”

La patr'o ten'is la ĉeval'o'n per la mal'dekstr'a man'o kaj per la dekstr'a el'pren'is la fil'et'o'n el la orel'o. La knab'o ek'sid'is gaj'e sur pajl'a trunk'et'o. Vid'ant'e Fingr'et'o'n, la fremd'ul'o'j pro mir'o ne sci'is kio'n dir'i. Unu konduk'is la ali'a'n flank'e'n kaj dir'is:

“Aŭskult'u, la et'ul'o pov'us al'port'i al ni grand'eg'a'n profit'o'n, se ni montr'us li'n en grand'a urb'o por mon'o: ni aĉet'u li'n.”

Ili re'ven'is al la kamp'ar'an'o kaj dir'is:

“Vend'u al ni la hom'et'o'n, li viv'os feliĉ'e ĉe ni.”

“Ne,” respond'is la patr'o, “li est'as part'o de mi'a propr'a kor'o, mi ne vend'os li'n por la tut'a or'o de la mond'o.”

Sed Fingr'et'o, aŭd'int'e pri la marĉand'o, ramp'is sur la fald'o'j de la patr'a vest'o ĝis li'a ŝultr'o kaj flustr'is al li en la orel'o'n:

“Patr'o, vend'u mi'n, mi re'ven'os al vi.” Tiam la patr'o vend'is li'n al la fremd'ul'o'j por bel'a pec'o da or'o.

“Kie vi vol'as sid'i?” ili demand'is la knab'o'n. “Met'u mi'n sur la rand'o'n de vi'a ĉapel'o, tie mi pov'os promen'i kaj rigard'i la ĉirkaŭ'aĵ'o'n; mi ne fal'os.”

Ili plen'um'is li'a'n dezir'o'n, kaj kiam Fingr'et'o adiaŭ'is la patr'o'n, ili for'ir'is.

Mal'lum'iĝ'is. La knab'o dir'is:

“Mal'lev'u mi'n, est'as neces'e.”

“Rest'u supr'e,” dir'is la hom'o, sur kies kap'o li sid'is, “indiferent'e est'as por mi, ankaŭ la bird'o'j las'as ia'foj'e i'o'n sur mi'a ĉapel'o.”

“Ne, ne,” dir'is Fingr'et'o, “mi sci'as, kio est'as dec'a; rapid'e de'met'u mi'n.”

La fremd'ul'o de'met'is la ĉapel'o'n kaj sid'ig'is la et'ul'o'n sur plug'o'kamp'o ĉe la voj'o. Li kur'is moment'o'n inter la ter'bul'o'j kaj subit'e en'glit'is en mus'a'n tru'o'n, kiu'n li serĉ'is.

“Bon'a'n vesper'o'n, sinjor'o'j, ir'u hejm'e'n sen mi,” li kri'is kaj pri'rid'is ili'n. Ili al'kur'is kaj pik'is en la tru'o'n per baston'o, sed van'e: Fingr'et'o ramp'is pli kaj pli profund'e; baldaŭ far'iĝ'is tut'e mal'lum'e kaj ili dev'is re'ven'i koler'a'j kaj kun mal'plen'a sak'o.

Kiam Fingr'et'o rimark'is, ke ili est'as for, li el'ramp'is el la sub'ter'a nest'o.

“Est'as danĝer'e ir'i sur plug'o'kamp'o en mal'lum'o,” li dir'is, “baldaŭ est'as romp'it'a kol'o aŭ krur'o!”

Feliĉ'e li renkont'is mal'plen'a'n limak'a'n dom'o'n.

“Ben'at'a est'u Di'o,” li dir'is, “ĉi tie mi pov'as trankvil'e pas'ig'i la nokt'o'n,” kaj en'ir'is. Baldaŭ, kiam li est'is ek'dorm'ont'a, li aŭd'is inter'parol'ad'o'n de du pas'ant'o'j. Unu dir'is:

“Kio'n ni far'os por ŝtel'i la mon'o'n kaj arĝent'o'n de la riĉ'a paroĥ'estr'o?”

“Mi pov'as dir'i tio'n al vi,” ek'kri'is Fingr'et'o.

“Kio est'is?” dir'is la terur'it'a ŝtel'ist'o, “iu parol'is, mi aŭd'is.”

Ili halt'is kaj aŭskult'is. Fingr'et'o daŭr'ig'is:

“Kun'pren'u mi'n, mi vi'n help'os.”

“Kie vi est'as?”

“Serĉ'u sur la ter'o kaj atent'u, de kie la voĉ'o ven'as,” li respond'is.

Fin'e la ŝtel'ist'o'j trov'is li'n kaj lev'is.

“Vi mal'grand'a pup'o, vi ni'n help'os?” dir'is ili.

“Aŭskult'u, mi en'ir'os tra la krad'o en la kamer'o'n de la paroĥ'estr'o kaj don'os al vi, kio'n vi dezir'os.”

“Bon'e,” ili dir'is, “ni vid'os vi'a'n kapabl'o'n.”

Kiam ili ven'is en la paroĥ'a'n dom'o'n, Fingr'et'o en'ramp'is en la kamer'o'n kaj tuj komenc'is kri'i kiel frenez'a:

“Ĉu vi vol'as hav'i ĉio'n, kio est'as ĉi tie?”

La ŝtel'ist'o'j ek'tim'is kaj dir'is:

“Parol'u mal'laŭt'e, vi vek'os ĉiu'j'n.”

Sed Fingr'et'o ŝajn'ig'is, ke li ne kompren'as, kaj ripet'is:

“Kio'n vi vol'as, ĉu vi vol'as hav'i ĉio'n, kio est'as ĉi tie?”

La kuir'ist'in'o, kiu dorm'is en apud'a ĉambr'o, aŭd'is tio'n, lev'iĝ'is sur la lit'o kaj aŭskult'is. La ŝtel'ist'o'j pro tim'o for'kur'is, sed kuraĝ'iĝ'int'e pens'is:

“La hom'et'o vol'as mok'i ni'n.”

Ili re'ven'is kaj flustr'is al li:

“Ĉes'u ŝerc'i kaj don'u al ni i'o'n.”

Fingr'et'o ek'kri'is tiel laŭt'e, kiel li pov'is:

“Mi ja vol'as don'i al vi ĉio'n, nur etend'u la man'o'j'n.”

La aŭskult'ant'a serv'ist'in'o aŭd'is tio'n tut'e klar'e, salt'is de la lit'o kaj kur'is al la pord'o. La ŝtel'ist'o'j for'kur'is kaj galop'is kvazaŭ ĉas'at'a'j de la diabl'o. La kuir'ist'in'o pov'is neni'o'n vid'i kaj ir'is ek'lum'ig'i kandel'o'n. Kiam ŝi re'ven'is kun ĝi, Fingr'et'o ne rimark'it'e si'n kaŝ'is en la garb'ej'o'n. La kuir'ist'in'o serĉ'is en ĉiu'j angul'o'j kaj, trov'int'e neni'o'n, re'ven'is en la lit'o'n kaj pens'is, ke ŝi sonĝ'is kun mal'ferm'it'a'j okul'o'j kaj orel'o'j.

Fingr'et'o vag'is en la fojn'o kaj fin'e trov'is bel'a'n lok'o'n por dorm'o; li intenc'is bon'e ripoz'i ĝis la tag'iĝ'o kaj maten'e re'ir'i al la ge'patr'o'j. Sed ali'o'n vol'is la sort'o!

Mult'e da mal'feliĉ'o kaj mal'ĝoj'o ekzist'as en la mond'o! La serv'ist'in'o lev'iĝ'is ĉe la maten'ruĝ'o por nutr'i la brut'o'j'n. Ŝi ir'is antaŭ ĉio en la garb'ej'o'n, pren'is fojn'o'n kaj ĝust'e tiu'n, en kiu kuŝ'is la kompat'ind'a Fingr'et'o. Li dorm'is tiel profund'e, ke li rimark'is neni'o'n kaj vek'iĝ'is nur en la buŝ'eg'o de bov'in'o, kiu pren'is li'n kun la fojn'o.

“Ah, Di'o,” ek'kri'is li, “kia'manier'e mi fal'is en fulejon?”, sed baldaŭ li kompren'is la situaci'o'n. Li bon'e atent'is por ne ven'i inter la dent'o'j'n, kie li est'us frakas'it'a, tamen fin'e li glit'is en la stomak'o'n.

“Oni forges'is far'i fenestr'o'j'n en la ĉambr'et'o,” li dir'is, “la sun'o ne lum'as ĉi tie'n, kaj oni ne al'port'as kandel'o'n.”

La loĝ'ej'o tut'e mal'plaĉ'is al li kaj plej mal'agrabl'e est'is, ke sen'ĉes'e ven'is pli kaj pli mult'e da fojn'o tra la pord'o kaj la spac'o far'iĝ'is pli kaj pli mal'vast'a. Fin'e terur'it'a li ek'kri'is plej laŭt'e:

“Ĉes'u don'i fojn'o'n, ĉes'u don'i fojn'o'n.”

Ĝust'e tiam la serv'ist'in'o melk'is la bov'in'o'n; vid'ant'e neniu'n kaj aŭd'ant'e voĉ'o'n, la sam'a'n voĉ'o'n, kiu kri'is nokt'e, la kuir'ist'in'o tiel ek'tim'is, ke ŝi fal'is de la seĝ'et'o kaj dis'verŝ'is la lakt'o'n. Rapid'e, rapid'e ŝi kur'is al si'a sinjor'o kaj kri'is:

“Ah, Di'o! sinjor'o pastr'o, la bov'in'o parol'as!”

“Vi frenez'iĝ'is,” dir'is la paroĥ'estr'o, kaj li mem ir'is en la stal'o'n por vid'i, kio okaz'as tie. Apenaŭ li met'is tie la pied'o'n, Fingr'et'o re'e ek'kri'is:

“Ĉes'u don'i fojn'o'n, ĉes'u don'i fojn'o'n!” Tiam la paroĥ'estr'o mem ek'tim'is, pens'is, ke diabl'o ek'loĝ'is en la bov'in'o kaj ordon'is buĉ'i ŝi'n. Oni buĉ'is ŝi'n kaj la stomak'o'n, kie sid'is Fingr'et'o, oni ĵet'is sur la sterk'o'n. Mal'facil'a afer'o est'is si'n liber'ig'i, tamen Fingr'et'o jam sukces'is el'ig'i la kap'o'n, kiam nov'a mal'feliĉ'o okaz'is. Mal'sat'a lup'o al'kur'is kaj en'glut'is per unu foj'o la tut'a'n stomak'o'n. Fingr'et'o ne perd'is la kuraĝ'o'n.

“Ebl'e,” li pens'is, “mi pov'os trakt'i kun ĝi,” kaj li kri'is al ĝi el la ventr'o:

“Kar'a lup'o, mi hav'as por vi bon'a'n manĝ'o'n.”

“Kie mi trov'os ĝi'n?” demand'is la lup'o.

“En tiu kaj tiu dom'o, vi dev'as en'ramp'i tra la de'flu'il'o, vi trov'os tie kuk'o'j'n, lard'o'n kaj kolbas'o'j'n, tiom, kiom vi vol'os,” kaj li montr'is al li preciz'e la voj'o'n al la ge'patr'a dom'o.

Li ne bezon'is dir'i tio'n du'foj'e al la lup'o. La avid'a best'o si'n en'ig'is nokt'e tra la de'flu'il'o kaj manĝ'is en la kamer'o, ne ŝpar'ant'e la proviz'o'j'n. Kiam ĝi sat'manĝ'is, ĝi vol'is el'ir'i, sed ĝi far'iĝ'is tro dik'a kaj ne pov'is el'iĝ'i tra la sam'a tru'o. Fingr'et'o atend'is tio'n kaj komenc'is far'i grand'a'n bru'o'n en la ventr'o de la best'o; li kri'is kiel frenez'a.

“Silent'u,” dir'is la lup'o, “vi vek'os la hom'o'j'n.”

“Ne grav'as, ne grav'as,” respond'is la et'ul'o, “vi sat'manĝ'is, ankaŭ mi vol'as amuz'iĝ'i,” kaj re'komenc'is la kri'ad'o'n.

Fin'e li'a'j ge'patr'o'j vek'iĝ'is, kur'is al la kamer'o kaj rigard'is intern'e'n tra fend'o. Vid'int'e tie la lup'o'n, ili al'port'is arm'il'o'j'n, li hak'il'o'n, ŝi falĉ'il'o'n.

“Star'u post mi,” dir'is la kamp'ar'an'o, kiam ili re'ven'is en la kamer'o'n, “se ĝi ne mort'os pro mi'a bat'o, tra'tranĉ'u al ĝi la ventr'o'n.”

Fingr'et'o aŭd'is la voĉ'o'n de la patr'o kaj ek'kri'is:

“Kar'a patr'o, mi est'as ĉi tie, mi sid'as en la ventr'o de la lup'o.”

La patr'o ĝoj'e dir'is:

“Dank’al Di'o, ni'a kar'a infan'o est'as re'trovit'a,” kaj li ordon'is al la edz'in'o for'met'i la falĉ'il'o'n por ne vund'i la fil'o'n. Post'e li lev'is la hak'il'o'n kaj per unu bat'o sur la kap'o'n mort'ig'is la best'o'n. Ili al'port'is tond'il'o'n kaj tranĉ'il'o'n, tra'tranĉ'is ĝi'a'n ventr'o'n kaj el'tir'is la knab'o'n.

“Ah,” dir'is la patr'o, “kiel ni ĉagren'iĝ'is pro vi!”

“Jes, patr'o, mi mult'e migr'is en la mond'o; fin'e, dank’al Di'o, mi re'e spir'as freŝ'a'n aer'o'n.”

“Kie vi est'is, fil'o?”

“Mi est'is en mus'a tru'o, en stomak'o de bov'in'o kaj en ventr'o de lup'o; nun mi rest'os ĉe vi.”

“Kaj ni ne vend'os vi'n por la tut'a or'o de la mond'o,” dir'is la ge'patr'o'j, kares'is kaj kis'is si'a'n am'at'a'n Fingr'et'o'n. Ili don'is al li manĝ'aĵ'o'n kaj trink'aĵ'o'n, kaj mend'is por li nov'a'j'n vest'o'j'n, ĉar li'a'j est'is tut'e el'uz'it'a'j dum la vojaĝ'o.

Ses'op'e oni tra'ir'as la tut'a'n mond'o'n

Est'is iam vir'o, lert'a en mult'a'j meti'o'j. Li est'is soldat'o, serv'is brav'e kaj kuraĝ'e, sed post la milit'o li ricev'is eks'iĝ'o'n kaj tri heler'o'j'n por la vojaĝ'a'j el'spez'o'j hejm'e'n.

“Atend'u,” li dir'is, “tio ne plaĉ'as al mi; se mi trov'os taŭg'a'j'n kamarad'o'j'n, mi dev'ig'os la reĝ'o'n don'i al mi la trezor'o'j'n de la tut'a regn'o.”

Li ek'ir'is koler'a en la arb'ar'o'n kaj vid'is tie vir'o'n, kiu ĵus el'ŝir'is ses arb'o'j'n, kvazaŭ herb'a'j'n trunk'et'o'j'n. Li demand'is:

“Ĉu vi vol'as est'i mi'a serv'ist'o kaj sekv'i mi'n?”

“Jes,” respond'is tiu, “sed antaŭ'e mi dev'as port'i al mi'a patr'in'o la branĉ'fask'o'n,” kaj li lig'is per unu arb'o la kvin ceter'a'j'n, lev'is la fask'o'n kaj for'ir'is. Post moment'o li re'ven'is kaj al'iĝ'is al la soldat'o, kiu dir'is: “Du'op'e ni tra'ir'os la tut'a'n mond'o'n.”

Post iom da temp'o ili renkont'is ĉas'ist'o'n, kiu genu'is, ten'is paf'il'o'n kaj cel'is. La soldat'o demand'is:

“Kio'n vi cel'as, ĉas'ist'o?”

Li respond'is:

“Du mejl'o'j'n de ĉi tie sur branĉ'o de kverk'o sid'as mus'o, mi vol'as traf'i ĝi'a'n mal'dekstr'a'n okul'o'n.”

“Ir'u, ir'u kun mi,” dir'is la soldat'o, “tri'op'e ni tra'ir'os la tut'a'n mond'o'n.”

La ĉas'ist'o konsent'is, ek'ir'is kun li, kaj ili ven'is al sep vent'o'muel'ej'o'j, kies flug'il'o'j rapid'e turn'iĝ'is, kvankam vent'o blov'is de neni'e kaj neni'u foli'o mov'iĝ'is. La soldat'o dir'is:

“Mi ne sci'as, kio turn'as ili'n, la aer'o ja est'as sen'mov'a,” kaj ir'is antaŭ'e'n kun la serv'ist'o'j.

Du mejl'o'j'n de tie ili ek'vid'is vir'o'n, kiu sid'is sur arb'o, ŝtop'is unu naz'tru'o'n kaj blov'is per la ali'a.

“Kio'n vi far'as tie?” demand'is la soldat'o.

“Du mejl'o'j'n de ĉi tie star'as sep vent'o'muel'ej'o'j, mi blov'as por turn'i la flug'il'o'j'n.”

“Ir'u, ir'u kun mi,” dir'is la soldat'o, “kvar'op'e ni tra'ir'os la tut'a'n mond'o'n.”

La blov'ul'o mal'supr'e'n'ir'is kaj al'iĝ'is al la soldat'o. Post iom da temp'o ili renkont'is vir'o'n, kiu star'is sur unu pied'o, la ali'a'n li mal'kroĉ'is kaj met'is apud si. La soldat'o dir'is:

“Vi komfort'e aranĝ'is la afer'o'n por ripoz'i.”

“Mi est'as kur'ul'o,” li respond'is, “mi mal'kroĉ'is unu pied'o'n por kur'i ne tro rapid'e; per du pied'o'j mi kur'as pli rapid'e ol bird'o.”

“Ir'u, ir'u kun mi, kvin'op'e ni tra'ir'os la tut'a'n mond'o'n.”

Li al'iĝ'is al la soldat'o. Post iom da temp'o ili renkont'is vir'o'n, kiu hav'is ĉapel'et'o'n met'it'a'n sur unu orel'o'n.

La soldat'o dir'is:

“Malgraŭ mi'a respekt'o, mi dev'as dir'i, ke kun vi'a ĉapel'o vi simil'as pajac'o'n, ― ne met'u vi'a'n ĉapel'o'n sur unu orel'o'n.”

“Neni'o est'as far'ebl'a,” li dir'is, “se mi met'as la ĉapel'o'n rekt'e, ven'as tia frost'o, ke la bird'o'j sub la ĉiel'o glaci'iĝ'as kaj fal'as ter'e'n sen'viv'a'j.”

“Ir'u, ir'u kun mi,” dir'is la soldat'o, “ses'op'e ni tra'ir'os la tut'a'n mond'o'n.”

La ses'op'o ven'is en urb'o'n, en kiu la reĝ'o anonc'is, ke tiu, kiu venk'os li'a'n fil'in'o'n en vet'kur'ad'o, edz'iĝ'os kun ŝi; sed se li est'os venk'it'a, li perd'os la kap'o'n. La soldat'o si'n prezent'is kaj dir'is:

“Anstataŭ mi, kur'os mi'a serv'ist'o.”

La reĝ'o respond'is:

“Bon'e, sed tiam ankaŭ li'a'n kap'o'n vi don'u kiel garanti'o'n.”

Kiam ili inter'konsent'is, la soldat'o al'kroĉ'is al la kur'ul'o la pied'o'n kaj dir'is:

“Rapid'u kaj pen'u venk'i.”

Oni inter'konsent'is, ke venk'os tiu, kiu unu'a al'port'os akv'o'n el mal'proksim'a put'o. La kur'ul'o ricev'is kruĉ'o'n, la princ'in'o ali'a'n kaj ili ek'kur'is sam'temp'e; sed post moment'o, kiam la princ'in'o far'is apenaŭ kelk'e da paŝ'o'j, la kur'ul'o ne est'is plu vid'ebl'a: ŝajn'is, ke vent'o preter'pas'is. Baldaŭ li ating'is la put'o'n, ĉerp'is plen'a'n kruĉ'o'n kaj re'ir'is. Sed en la mez'o de la re'ven'a voj'o li ek'sent'is lac'iĝ'o'n, met'is la kruĉ'o'n sur la ter'o'n kaj ek'kuŝ'is por dorm'i. Li met'is sub la kap'o'n ĉeval'a'n krani'o'n por baldaŭ vek'iĝ'i pro la mal'mol'ec'o de la kusen'o. Dum'e la princ'in'o, kiu ankaŭ kur'is rapid'e, kiel tio est'as ebl'a por ordinar'a hom'o, ating'is la put'o'n kaj rapid'is hejm'e'n kun plen'a kruĉ'o. Kiam ŝi ven'is al la dorm'ant'a kur'ul'o, ŝi ek'ĝoj'is kaj dir'is:

“La mal'amik'o est'as en mi'a'j man'o'j,” mal'plen'ig'is li'a'n kruĉ'o'n kaj daŭr'iĝ'is la voj'o'n.

Ĉio est'us perd'it'a, sed feliĉ'e la ĉas'ist'o star'is sur la supr'o de la kastel'o kaj vid'is ĉio'n per si'a'j penetr'em'a'j okul'o'j. Li dir'is:

“La princ'in'o ne rajt'as ni'n venk'i,” ŝarĝ'is la paf'il'o'n kaj per lert'a paf'o for'puŝ'is la krani'o'n, sur kiu kuŝ'is la kap'o de la kur'ul'o, eĉ ne tuŝ'et'int'e li'n mem. La kur'ul'o vek'iĝ'is, salt'e lev'iĝ'is kaj rimark'is, ke li'a kruĉ'o est'as mal'plen'a kaj la princ'in'o jam preter'pas'is li'n. Sed li ne perd'is la kuraĝ'o'n, re'e kur'is al la put'o, plen'ig'is la kruĉ'o'n kaj re'ven'is al la kastel'o dek minut'o'j'n pli fru'e ol la princ'in'o.

“Fin'e,” li dir'is, “mi ver'e mov'is la pied'o'j'n; tio'n, kio'n mi far'is antaŭ'e, oni ne pov'as nom'i kur'ad'o.”

La reĝ'o kaj precip'e la princ'in'o koler'is, ke simpl'a eks'ig'it'a soldat'o venk'is en la vet'o; ili inter'konsil'iĝ'is, kia'manier'e liber'iĝ'i de li kaj de li'a'j kamarad'o'j.

La reĝ'o dir'is al ŝi:

“Mi trov'is rimed'o'n, est'u trankvil'a, ni ne vid'os ili'n plu.”

Li dir'is al ili:

“Nun vi kun'e manĝ'os, trink'os kaj amuz'iĝ'os,” kaj konduk'is ili'n en ĉambr'o'n, kies plank'o kaj mur'o'j est'is fer'a'j kaj kies fenestr'o'j hav'is fer'a'j'n krad'o'j'n. En la ĉambr'o est'is tabl'o ŝarĝ'it'a per bon'eg'a'j manĝ'aĵ'o'j.

La reĝ'o dir'is:

“En'ir'u kaj regal'u vi'n.”

Kiam ili ek'sid'is ĉe la tabl'o, oni ferm'is kaj rigl'is la pord'o'n. Post'e li al'vok'is la kuir'ist'o'n kaj ordon'is al li tiel long'e hejt'i sub la plank'o, ĝis la fer'o far'iĝ'os ruĝ'a.

La kuir'ist'o plen'um'is la ordon'o'n, kaj al la sid'ant'o'j ĉe la tabl'o far'iĝ'is varm'e. Ili pens'is, ke tio'n kaŭz'is la manĝ'ad'o, sed kiam la varm'eg'o far'iĝ'is pli kaj pli grand'a kaj ili vol'is el'ir'i, sed trov'is la pord'o'j'n kaj fenestr'o'j'n ferm'it'a'j, tiam ili kompren'is, ke la reĝ'o hav'as mal'bon'a'j'n intenc'o'j'n kaj vol'as ili'n sufok'i.

“Li ne sukces'os,” dir'is la kamarad'o kun la ĉapel'o, “mi far'os tia'n frost'o'n, ke la varm'eg'o for'kur'os kun hont'o.”

Li met'is la ĉapel'o'n rekt'e kaj tuj ven'is tia frost'o, ke la varm'eg'o mal'aper'is kaj la manĝ'aĵ'o sur la plad'o'j komenc'is glaci'iĝ'i. Post kelk'a'j hor'o'j la reĝ'o, cert'a, ke ili jam est'as tut'e bak'it'a'j, ordon'is mal'ferm'i la pord'o'n por mem vid'i ili'n. Sed kiam oni mal'ferm'is la pord'o'n, ĉiu'j ses star'is freŝ'a'j kaj san'a'j kaj dir'is, ke ili el'ir'as kun plezur'o por si'n varm'ig'i, ĉar en la ĉambr'o pro la grand'a frost'o la manĝ'aĵ'o'j glaci'iĝ'is sur la plad'o'j.

La reĝ'o ir'is koler'a mal'supr'e'n al la kuir'ist'o, insult'is li'n kaj demand'is, kial li ne plen'um'is la ordon'o'n. La kuir'ist'o respond'is:

“Mi hejt'is sufiĉ'eg'e, vid'u mem.”

La reĝ'o vid'is, ke grand'eg'a fajr'o brul'as sub la fer'a ĉambr'o kaj kompren'is, ke li'a ruz'o est'is van'a.

Li sen'ĉes'e medit'is, kia'manier'e liber'iĝ'i de la mal'oportun'a'j gast'o'j, al'vok'is la soldat'o'n kaj dir'is:

“Se vi rezign'os la rajt'o'j'n al mi'a fil'in'o, vi ricev'os tiom da or'o, kiom vi vol'os.”

“Volont'e, vi'a reĝ'a moŝt'o,” respond'is li, “don'u al mi tiom da or'o, kiom pov'os port'i mi'a serv'ist'o, kaj mi ne plu postul'os vi'a'n fil'in'o'n.”

La reĝ'o konsent'is, kaj la soldat'o daŭr'ig'is:

“Mi ven'os pren'i la or'o'n post du semajn'o'j.”

Li kun'vok'is ĉiu'j'n tajlor'o'j'n de la tut'a regn'o kaj ordon'is al ili kudr'i grand'eg'a'n sak'o'n dum du semajn'o'j. Kiam ĝi est'is pret'a, la fort'eg'ul'o, kiu pov'is el'ŝir'i arb'o'j'n, met'is ĝi'n sur la ŝultr'o'n kaj ir'is al la reĝ'o.

La monarĥ'o dir'is:

“Kiu est'as la gigant'o, kiu port'as sur la ŝultr'o pak'o'n da tol'o grand'a kiel dom'o?”

Li ek'tim'is kaj pens'is:

“Kiom da or'o li for'tren'os!”

Li ordon'is al'port'i barel'o'n da or'o, kiu'n dev'is port'i dek ses plej fort'a'j vir'o'j; la fort'eg'ul'o lev'is ĝi'n per unu man'o, met'is en la sak'o'n kaj dir'is:

“Kial vi ne al'port'as pli mult'e per unu foj'o? Tio ĉi ne kovr'as eĉ la fund'o'n.”

Iom post iom la reĝ'o ordon'is al'port'i si'a'n tut'a'n trezor'o'n, la fort'eg'ul'o ŝov'is ĝi'n en la sak'o'n, sed ĝi ne plen'ig'is eĉ la du'on'o'n:

“Don'u pli mult'e,” li kri'is, “kelk'e da pec'et'o'j ne sufiĉ'as por plen'ig'i la sak'o'n.”

Oni dev'is ven'ig'i ankoraŭ sep mil vetur'il'o'j'n ŝarĝ'it'a'j'n per or'o; la fort'eg'ul'o met'is ili'n en la sak'o'n kun la al'jung'it'a'j bov'o'j.

“Mi ne esplor'as long'e,” li dir'is, “kaj pren'as ĉio'n, kio ven'as, por plen'ig'i la sak'o'n.”

Kiam li en'met'is ĉio'n, la sak'o ankoraŭ ne est'is plen'a.

“Oni dev'as fin'i,” li dir'is, “oni ja pov'as lig'i sak'o'n, eĉ se ĝi ne est'as plen'a.”

Li met'is ĝi'n sur la dors'o'n kaj for'ir'is kun la kamarad'o'j. La reĝ'o, vid'ant'e, ke unu hom'o for'port'as la riĉ'aĵ'o'j'n de la tut'a land'o, ek'koler'is kaj send'is si'a'n kavaleri'o'n kun ordon'o kapt'i la fort'eg'ul'o'n kaj for'pren'i de li la sak'o'n. Du regiment'o'j baldaŭ ating'is ili'n kaj kri'is al ili:

“Vi est'as kapt'it'o'j, re'don'u la sak'o'n kun la or'o, ali'e vi perd'os vi'a'j'n kap'o'j'n.”

“Kio'n vi dir'as?” dir'is la blov'ul'o, “ni est'as kapt'it'o'j? Antaŭ'e vi ĉiu'j danc'os en la aer'o.”

Li ŝtop'is unu naz'tru'o'n kaj per la ali'a ek'blov'is sur la regiment'o'j'n. Ili dis'flug'is en la aer'o'n super la mont'o'j'n kaj val'o'j'n. Iu serĝent'o pet'is pardon'o'n, kri'ant'e, ke li hav'as naŭ cikatr'o'j'n kaj est'as brav'a hom'o, kiu ne merit'is tia'n hont'o'n. La blov'ul'o iom halt'is, kaj la serĝent'o sen'difekt'a fal'is ter'e'n.

“Ir'u al la reĝ'o kaj dir'u, ke li send'u pli mult'e da rajd'ant'o'j, ili ĉiu'j danc'os en la aer'o,” dir'is la lert'ul'o.

Kiam la reĝ'o ek'sci'is ĉio'n, li dir'is:

“Las'u ili'n, ili kon'as la sorĉ'art'o'n.”

La ses'op'o for'port'is la riĉ'aĵ'o'j'n hejm'e'n, divid'is ili'n kaj viv'is feliĉ'e ĝis la mort'o.

Mal'jun'a av'o kaj nep'o

Est'is iam vir'o mal'jun'a kiel la mond'o. Li'a'j okul'o'j ne vid'is klar'e, surd'a'j est'is la orel'o'j kaj la genu'o'j trem'is. Kiam li sid'is ĉe la tabl'o li apenaŭ pov'is ten'i la kuler'o'n, dis'verŝ'is sup'o'n sur la tabl'o'tuk'o'n kaj eĉ ia'foj'e ĝi re'flu'is el li'a buŝ'o. Tio est'is abomen'a por li'a fil'o kaj bo'fil'in'o kaj fin'e ili sid'ig'is la mal'jun'ul'o'n en angul'o'n post la forn'o kaj don'is al li manĝ'aĵ'o'n en argil'a plad'et'o kaj neniam sufiĉ'e; li mal'ĝoj'e rigard'is al la tabl'o kaj li'a'j okul'o'j far'iĝ'is mal'sek'a'j. Foj'e li'a'j trem'ant'a'j man'o'j ne pov'is ten'i la plad'et'o'n, ĝi fal'is ter'e'n kaj romp'iĝ'is. La jun'a vir'in'o insult'e li'n riproĉ'is, li dir'is neni'o'n. Oni aĉet'is al li lign'a'n plad'et'o'n por kelk'e da heler'o'j, kaj de tiu temp'o li dev'is manĝ'i el ĝi. Foj'e kiam ili sid'is en la ĉambr'o, ili vid'is, ke la kvar'jar'a nepet'o kun'met'as sur la plank'o lign'a'j'n tabul'et'o'j'n.

“Kio'n vi far'as?,” demand'is la patr'o.

“Mi far'as trog'et'o'n,” respond'is la infan'o, “el ĝi manĝ'os pa'ĉj'o kaj pa'nj'o, kiam mi est'os grand'a.”

La ge'edz'o'j moment'o'n rigard'is unu la ali'a'n, ek'plor'is kaj tuj ili al'konduk'is la av'o'n al la tabl'o. De tiu temp'o ili manĝ'is kun'e kun li kaj ne riproĉ'is li'n, se li iom dis'verŝ'is.

Kamarad'o Gaj'a

Est'is iam grand'a milit'o, kaj post la milit'o mult'e da soldat'o'j est'is eks'ig'it'a'j. Kamarad'o Gaj'a ankaŭ ricev'is eks'ig'o'n kaj krom ĝi nur mal'grand'a'n soldat'a'n pan'bul'o'n kaj kvar groŝ'o'j'n; kun ĉi tio li ek'migr'is. Sankt'a Petro sid'is ĉe la voj'o, kiel mal'riĉ'a almoz'ul'o, kaj kiam Kamarad'o Gaj'a ven'is tie'n, li pet'is de li almoz'o'n. Kamarad'o Gaj'a respond'is:

“Kar'a almoz'ul'o, kio'n mi pov'as don'i al vi? Mi est'is soldat'o kaj ricev'is la eks'ig'o'n. Mi hav'as nur mal'grand'a'n pan'bul'o'n kaj kvar groŝ'o'j'n; kiam mi manĝ'os ili'n, mi dev'os almoz'pet'i kiel vi. Tamen mi don'os iom al vi.”

Li divid'is la pan'o'n en kvar part'o'j'n, kaj don'is al Sankt'a Petro unu pec'o'n kaj unu groŝ'o'n. Sankt'a Petro dank'is, ali'form'ig'is si'n kaj re'e kiel almoz'ul'o ek'sid'is ĉe la voj'o. Kiam la soldat'o ven'is tie'n, la sankt'ul'o kiel antaŭ'e pet'is de li almoz'o'n. Kamarad'o Gaj'a ripet'is si'a'j'n vort'o'j'n kaj re'e don'is al li kvar'on'o'n da pan'o kaj unu groŝ'o'n. Sankt'a Petro dank'is kaj for'ir'is. Tri'a'n foj'o'n li ali'form'ig'is si'n kaj kiel almoz'ul'o al'parol'is la soldat'o'n. Kamarad'o Gaj'a don'is al li la tri'a'n kvar'on'o'n kaj la tri'a'n groŝ'o'n. Sankt'a Petro dank'is kaj Kamarad'o Gaj'a ir'is kun la last'a pec'o da pan'o kaj la last'a groŝ'o en gast'ej'o'n, manĝ'is la pan'o'n kaj mend'is al si bier'o'n por la groŝ'o. Regal'int'e si'n li daŭr'ig'is la voj'o'n. Sankt'a Petro ali'form'ig'is si'n eks'ig'it'a soldat'o, ir'is renkont'e al li kaj dir'is:

“Bon'a'n tag'o'n, kamarad'o, ĉu vi ne pov'as don'i al mi pec'o'n da pan'o kaj groŝ'o'n por bier'o?”

“Kie mi pren'os ili'n,” respond'is Kamarad'o Gaj'a, “mi ricev'is eks'ig'o'n kaj krom ĝi nur pan'bul'o'n kaj kvar groŝ'o'j'n. Mi renkont'is sur la voj'o tri almoz'ul'o'j'n kaj don'is al ĉiu kvar'on'o'n da bul'o kaj unu groŝ'o'n. La last'a'n kvar'on'o'n mi manĝ'is en gast'ej'o kaj por la last'a groŝ'o mi trink'is bier'o'n. Nun mi est'as sen ŝarĝ'o kaj se vi ankaŭ hav'as neni'o'n, ni pov'as kun'e almoz'pet'i.”

“Ne,” respond'is Sankt'a Petro, “ni ne bezon'as tio'n far'i, mi iom kon'as la kurac'art'o'n kaj mi pov'as per'labor'i tiom, kiom mi bezon'as.”

“Mi ne posed'as tia'j'n kon'o'j'n,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, “mi dev'os do almoz'pet'i sol'a.”

“Ir'u kun mi,” dir'is Sankt'a Petro, “se mi i'o'n en'spez'os, vi ĉiam ricev'os la du'on'o'n.”

“Tio plaĉ'as al mi,” dir'is Kamarad'o Gaj'a. Ili ek'migr'is kun'e. Ili ven'is al kamp'ar'an'a dom'o kaj aŭd'is intern'e ĝem'o'j'n kaj kri'o'j'n. Ili en'ir'is: tie kuŝ'is vir'o sur la lit'o de mort'o kaj agoni'is, li'a edz'in'o laŭt'e plor'eg'is.

“Ĉes'u kri'i kaj plor'i,” dir'is Sankt'a Petro, “mi re'san'ig'os vi'a'n edz'o'n.”

Li pren'is pomad'o'n el la poŝ'o kaj tuj re'san'ig'is la mal'san'ul'o'n, kiu lev'iĝ'is en bon'a fart'o. La ge'edz'o'j tre ek'ĝoj'is kaj demand'is:

“Kiel ni pov'us rekompenc'i vi'n? Kio'n vi dezir'as?” Sankt'a Petro vol'is pren'i neni'o'n, kaj ju pli ili insist'is, des pli kategori'e li rifuz'is. Sed Kamarad'o Gaj'a tuŝ'eg'is li'n per la kubut'o kaj ripet'is:

“Pren'u i'o'n, ni ja bezon'as.”

Fin'e la vir'in'o al'port'is ŝaf'id'o'n kaj dir'is al Sankt'a Petro, ke li dev'as akcept'i ĝi'n, sed li ne vol'is. Kamarad'o Gaj'a re'e tuŝ'eg'is li'n kaj dir'is:

“Pren'u almenaŭ tio'n, mal'saĝ'ul'o, ni ja bezon'as.”

Sankt'a Petro tiam dir'is:

“Jes, la ŝaf'id'o'n mi pren'os, sed mi ne port'os ĝi'n: se vi ĝi'n dezir'as, vi dev'as ĝi'n port'i.”

“Volont'e,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, “mi port'os ĝi'n,” kaj pren'is ĝi'n sur la ŝultr'o'n. Ili ven'is en arb'ar'o'n; pez'a est'is la ŝaf'id'o, Kamarad'o Gaj'a ek'sent'is mal'sat'o'n kaj dir'is al Sankt'a Petro:

“Jen bel'a lok'o; ĉi tie ni pov'us kuir'i la ŝaf'id'o'n kaj manĝ'i.”

“Bon'e,” respond'is Sankt'a Petro, “sed mi ne sci'as kuir'i; se vi vol'as kuir'i, jen est'as kaldron'o, mi dum'e promen'os en la arb'ar'o. Sed ne komenc'u manĝ'i antaŭ mi'a re'ven'o, mi ne mal'fru'os.”

“Ir'u,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, “mi kon'as la kuir'art'o'n, la manĝ'aĵ'o est'os pret'a.”

Sankt'a Petro for'ir'is, kaj Kamarad'o Gaj'a buĉ'is la ŝaf'id'o'n, ek'brul'ig'is fajr'o'n, ĵet'is la viand'o'n en la kaldron'o'n kaj kuir'is. La ŝaf'id'o jam est'is kuir'it'a, sed la apostol'o ankoraŭ ne re'ven'is. Kamarad'o Gaj'a pren'is ĝi'n el la kaldron'o, dis'tranĉ'is kaj trov'is la kor'o'n.

“Tio est'as plej bon'gust'a,” li dir'is, gust'um'is kaj fin'e manĝ'is tut'a'n. Kiam Sankt'a Petro re'ven'is, li dir'is:

“Vi pov'as manĝ'i la tut'a'n ŝaf'id'o'n, mi dezir'as nur la kor'o'n, don'u ĝi'n al mi.”

Kamarad'o Gaj'a pren'is tranĉ'il'o'n kaj fork'o'n kaj ŝajn'ig'is, ke li serĉ'as la kor'o'n en la viand'o, sed ne pov'as trov'i; fin'e li dir'is mal'long'e:

“Ne est'as kor'o.”

“Kie ĝi est'as?” dir'is la apostol'o.

“Mi ne sci'as,” respond'is Kamarad'o Gaj'a, “sed kia'j mal'saĝ'ul'o'j ni est'as ambaŭ, ni serĉ'as la kor'o'n kaj tut'e forges'as, ke la ŝaf'id'o'j ne hav'as ĝi'n!”

“Nov'aĵ'o, nov'aĵ'o!” dir'is Sankt'a Petro, “ĉiu best'o ja hav'as kor'o'n, kial do ne hav'us ĝi'n la ŝaf'id'o?”

“Ne, cert'e, kamarad'o, la ŝaf'id'o ne hav'as kor'o'n. Pri'pens'u kaj vi re'memor'os, ke ĝi ver'e ne hav'as.”

“Bon'e,” dir'is Sankt'a Petro, “se mank'as la kor'o mi vol'as neni'o'n, manĝ'u sol'a la tut'a'n ŝaf'id'o'n.”

“Mi pren'os en la tornistr'o'n, io rest'os,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, manĝ'is du'on'o'n da ŝaf'id'o kaj met'is la rest'o'n en la tornistr'o'n.

Ili ek'ir'is antaŭ'e'n. Sankt'a Petro far'is, ke grand'a akv'o dis'flu'is sur la voj'o, kiu'n ili dev'is trans'pas'i.

Sankt'a Petro dir'is:

“Ir'u vi unu'a.”

“Ne,” respond'is Kamarad'o Gaj'a, “ir'u vi unu'a,” kaj pens'is:

“Se la akv'o est'os por li tro profund'a, mi ne ir'os.”

Sankt'a Petro trans'ir'is, kaj la akv'o ating'is nur li'a'j'n genu'o'j'n. Kamarad'o Gaj'a tiam sekv'is li'n, sed la akv'o lev'iĝ'is kaj ating'is li'a'n kol'o'n; li ek'kri'is:

“Kamarad'o, help'u mi'n.”

Sankt'a Petro dir'is:

“Ĉu vi konfes'os, ke vi manĝ'is la kor'o'n de la ŝaf'id'o?”

“Ne,” li respond'is, “mi ne manĝ'is ĝi'n.”

La akv'o far'iĝ'is ankoraŭ pli alt'a kaj ating'is li'a'n buŝ'o'n.

“Help'u mi'n, kamarad'o” kri'is la soldat'o.

Sankt'a Petro re'e demand'is:

“Ĉu vi konfes'os, ke vi manĝ'is la kor'o'n de la ŝaf'id'o?”

“Ne,” li respond'is, “mi ne manĝ'is ĝi'n.”

Sankt'a Petro ne vol'is las'i li'n dron'i, ordon'is al la akv'o mal'lev'iĝ'i kaj help'is li'n trans'ir'i.

Ili daŭr'ig'is la voj'o'n kaj ven'is en regn'o'n, kie ili ek'sci'is, ke la princ'in'o est'as mort'e mal'san'a.

“Jen, kamarad'o,” ek'kri'is la soldat'o al sankt'a Petro, “okaz'o por ni; se ni re'san'ig'os ŝi'n, ni ne bezon'os plu zorg'i pri ni'a est'ont'ec'o.”

Sankt'a Petro ne ir'is sufiĉ'e rapid'e por li kaj li dir'is:

“Mov'u pli rapid'e la pied'o'j'n, por ke ni ven'u ĝust'a'temp'e.”

Sankt'a Petro ir'is pli kaj pli mal'rapid'e malgraŭ la puŝ'o'j de Kamarad'o Gaj'a, kaj fin'e ili ek'sci'is ke la princ'in'o jam mort'is. La soldat'o dir'is:

“Jen la sekv'o de vi'a dorm'ant'a paŝ'ad'o.”

“Silent'u,” respond'is Sankt'a Petro, “mi pov'as ne nur san'ig'i la mal'san'ul'o'j'n, sed ankaŭ re'viv'ig'i mort'int'o'j'n.”

“Se tiel est'as, mi ne riproĉ'as vi'n, sed vi dev'as postul'i almenaŭ du'on'o'n da regn'o.”

Ili ir'is en la palac'o'n, en kiu reg'is grand'a funebr'o. Sankt'a Petro dir'is al la reĝ'o, ke li re'viv'ig'os la princ'in'o'n. Oni konduk'is li'n al ŝi, kaj li dir'is:

“Al'port'u al mi kaldron'o'n kun akv'o.”

Kiam oni tio'n al'port'is, li pet'is ĉiu'j'n el'ir'i el la ĉambr'o, nur Kamarad'o Gaj'a dev'is rest'i kun li. Post'e li for'tranĉ'is ĉiu'j'n membr'o'j'n de la mort'int'in'o kaj ĵet'is ili'n en la akv'o'n, ek'brul'ig'is fajr'o'n sub la kaldron'o kaj kuir'is ili'n. Kiam la tut'a viand'o de'fal'is de la ost'o'j, li el'pren'is la bel'a'j'n blank'a'j'n ost'o'j'n sur tabl'o'n kaj kun'met'is laŭ natur'a ord'o. Far'int'e tio'n, li dir'is tri'foj'e:

“En la nom'o de Sankt'a Tri'op'o, mort'int'in'o, lev'iĝ'u.”

Ĉe la tri'a dir'o la princ'in'o lev'iĝ'is viv'ant'a, san'a kaj bel'a. La reĝ'o ekstrem'e ĝoj'is kaj dir'is al Sankt'a Petro:

“Postul'u rekompenc'o'n! Eĉ se ĝi est'us du'on'o da regn'o, vi ricev'os ĝi'n.”

Sankt'a Petro respond'is:

“Mi postul'as neni'o'n.”

“Kia mal'saĝ'ul'o,” pens'is Kamarad'o Gaj'a, tuŝ'eg'is la apostol'o'n kaj dir'is:

“Ne est'u tiel mal'saĝ'a; vi vol'as neni'o'n, sed mi i'o'n bezon'as.”

Sed sankt'a Petro vol'is akcept'i neni'o'n. La reĝ'o vid'ant'e, ke la ali'a volont'e akcept'us i'o'n, ordon'is al la trezor'ist'o plen'ig'i per or'o la tornistr'o'n de la soldat'o.

La kamarad'o'j for'ir'is. Kiam ili ven'is en arb'ar'o'n, Sankt'a Petro dir'is al Kamarad'o Gaj'a:

“Nun ni divid'u la or'o'n.”

“Bon'e,” dir'is la soldat'o, “ni divid'u.”

Sankt'a Petro divid'is la or'o'n en tri part'o'j'n. Kamarad'o Gaj'a pens'is:

“Ĉu li frenez'iĝ'is? Li far'is tri part'o'j'n, kaj ni est'as du.”

Sankt'a Petro dir'is:

“Mi preciz'e divid'is: unu part'o por mi, unu part'o por vi, kaj unu part'o por tiu, kiu manĝ'is la kor'o'n de la ŝaf'id'o!”

“Mi ĝi'n manĝ'is,” dir'is Kamarad'o Gaj'a kaj rapid'e en'poŝ'ig'is la or'o'n. “Vi pov'as kred'i al mi.”

“Ne ebl'e,” dir'is Sankt'a Petro, “la ŝaf'id'o ja ne hav'as kor'o'n.”

“Kio'n vi babil'as, kamarad'o! La ŝaf'id'o ja hav'as kor'o'n kiel ĉiu best'o, kial ĝi sol'a ne posed'us ĝi'n?”

“Sufiĉ'e,” dir'is Sankt'a Petro, “konserv'u la or'o'n, sed mi ne vol'as plu est'i kun vi, mi ir'os sol'a.”

“Kiel vi vol'as, amik'o,” respond'is la soldat'o, “fart'u bon'e.”

Sankt'a Petro ir'is ali'a'n voj'o'n kaj Kamarad'o Gaj'a pens'is:

“Bon'e est'as, ke li for'ir'is, li est'as ia strang'ul'o.”

Nun li hav'is sufiĉ'e da mon'o, sed li ne sci'is uz'i ĝi'n, mal'ŝpar'is, donac'is kaj baldaŭ li hav'is plu neni'o'n. Li ven'is en land'o'n, kie li aŭd'is, ke la princ'in'o mort'is.

“Bon'eg'a okaz'o por mi,” li pens'is, “mi re'viv'ig'os ŝi'n kaj postul'os bel'a'n rekompenc'o'n.”

Li ir'is al la reĝ'o kaj dir'is, ke li pov'as re'viv'ig'i la knab'in'o'n. La reĝ'o est'is aŭd'int'a, ke eks'ig'it'a soldat'o migr'as en la mond'o kaj re'viv'ig'as la mort'int'o'j'n, kaj pens'is ke Kamarad'o Gaj'a est'as tiu hom'o, sed li ne fid'is al li. Li do kun'vok'is si'a'j'n konsil'ist'o'j'n kaj demand'is, kio'n far'i. Ili dir'is, ke oni pov'as prov'i, la princ'in'o ja est'as sen'viv'a. Kamarad'o Gaj'a postul'is kaldron'o'n kun akv'o, pet'is, ke ĉiu'j for'ir'u, for'tranĉ'is la membr'o'j'n, ĵet'is en la akv'o'n, sam'e kiel far'is Sankt'a Petro. La akv'o ek'bol'is, la viand'o de'fal'is. Li el'pren'is la ost'o'j'n kaj met'is ili'n sur la tabl'o; sed li ne kon'is la natur'a'n ord'o'n kaj miks'is ili'n. Post'e li dir'is tri'foj'e:

“En la nom'o de Sankt'a Tri'op'o, mort'int'in'o, lev'iĝ'u,” sed la ost'o'j ne mov'iĝ'is. Li ripet'is la vort'o'j'n tri'foj'e, sed van'e.

“Lev'iĝ'u, knab'in'o,” li kri'is, “lev'iĝ'u, ali'e vi bedaŭr'os.”

Kiam li dir'is tio'n, subit'e aper'is Sankt'a Petro tra la fenestr'o, sam'e kiel antaŭ'e kiel eks'ig'it'a soldat'o, kaj dir'is:

“Sen'di'a hom'o, kio'n vi far'as? Ĉu la mort'int'in'o pov'as lev'iĝ'i, se vi sen'ord'e kun'ĵet'is la ost'o'j'n?”

“Frat'et'o, mi far'is, kiel mi sci'is,” respond'is Kamarad'o Gaj'a.

“Ĉi tiu'n foj'o'n mi help'os vi'n en la mal'feliĉ'o, sed mi avert'as vi'n, ke ve al vi, se vi ankoraŭ unu foj'o'n entrepren'os i'o'n tia'n; postul'u neni'o'n kaj akcept'u neni'o'n de la reĝ'o.”

Sankt'a Petro kun'met'is la ost'o'j'n laŭ ĝust'a ord'o, dir'is tri'foj'e:

“En la nom'o de Sankt'a Tri'op'o, mort'int'in'o, lev'iĝ'u,” kaj la princ'in'o lev'iĝ'is, san'a kaj bel'a kiel antaŭ'e. Sankt'a Petro el'ir'is tra la fenestr'o. Kamarad'o Gaj'a ĝoj'is, ke ĉio bon'e pas'is, sed koler'is, ke li pov'as neni'o'n akcept'i.

“Kia kapric'em'a hom'o,” li pens'is, “kio'n li don'as per unu man'o, tio'n li re'pren'as per la ali'a, tut'e sen'senc'e.”

La reĝ'o vol'is don'i al la soldat'o ĉio'n, kio'n li postul'os, sed la avid'ul'o dev'is rifuz'i; tamen per alud'o'j kaj ruz'o'j li sukces'is kompren'ig'i, ke oni plen'ig'u li'a'n tornistr'o'n per or'o, kaj for'ir'is kun ĝi. Ĉe la pord'eg'o li renkont'is Sankt'a'n Petron, kiu dir'is:

“Jen kia hom'o vi est'as: mi mal'permes'is al vi akcept'i i'o'n, kaj nun vi'a tornistr'o est'as plen'a de or'o.”

“Mi est'as sen'kulp'a,” respond'is Kamarad'o Gaj'a, “oni met'is ĝi'n malgraŭ mi'a rifuz'o.”

“Mi ripet'as al vi: ne entrepren'u du'a'foj'e tia'n afer'o'n, ali'e ve al vi.”

“Ne tim'u, amik'o, nun mi hav'as or'o'n kaj ne intenc'as plu lav'i ost'o'j'n.”

“Ne por long'e sufiĉ'os al vi la or'o!” dir'is Sankt'a Petro, “sed por ke vi ne ir'ad'u mal'permes'it'a'j'n voj'o'j'n, mi don'os al vi'a tornistr'o jen'a'n pov'o'n: ĉio'n kio'n vi dezir'os hav'i en ĝi, vi trov'os tie. Adiaŭ, vi neniam plu vid'os mi'n.”

“Di'o ben'u vi'n,” dir'is Kamarad'o Gaj'a kaj pens'is:

“Mi est'as kontent'a, ke vi for'ir'as, strang'ul'o; cert'e mi ne sekv'os vi'n.”

Li tut'e forges'is pri la pov'o, kiu'n ricev'is li'a tornistr'o. Kamarad'o Gaj'a, ek'migr'is kun si'a or'o kaj baldaŭ mal'ŝpar'e perd'is ĉio'n, kiel la unu'a'n foj'o'n. Kiam rest'is al li nur kvar groŝ'o'j, li ven'is al gast'ej'o kaj pens'is:

“Mi dev'as liber'iĝ'i de la mon'o.”

Li en'ir'is kaj mend'is vin'o'n por tri groŝ'o'j kaj pan'o'n por unu. Kiam li tie sid'is kaj trink'is, li'a'n naz'o'n ating'is la odor'o de rost'it'a'j anser'o'j. Kamarad'o Gaj'a ĉirkaŭ'rigard'is kaj ek'vid'is, ke la mastr'o hav'as du rost'it'a'j'n anser'o'j'n en la forn'o.

Tiam li re'memor'is la dir'o'n de la kamarad'o, ke ĉio'n kio'n li dezir'os hav'i en la tornistr'o, li trov'os tie.

“Mi prov'os nun kun la anser'o'j.”

Li el'ir'is kaj antaŭ la pord'o dir'is:

“Mi dezir'as hav'i en la tornistr'o la du rost'it'a'j'n anser'o'j'n el la forn'o.”

Dir'int'e tio'n, li mal'ferm'is la tornistr'o'n kaj en'rigard'is intern'e'n: tie kuŝ'is la anser'o'j.

“Bon'eg'e,” li dir'is, “nun mi ne bezon'as plu zorg'i pri mi'a est'ont'ec'o,” ir'is sur herb'ej'o'n kaj el'pren'is la rost'aĵ'o'n. Kiam li manĝ'is kun plej grand'a apetit'o, ven'is du meti'ist'o'j kaj rigard'is per avid'a'j okul'o'j la anser'o'n, kiu ne est'is ankoraŭ tuŝ'it'a. Kamarad'o Gaj'a pens'is:

“Unu sufiĉ'as por mi,” al'vok'is la du meti'ist'o'j'n kaj dir'is:

“Pren'u la anser'o'n kaj manĝ'u por mi'a san'o.”

Ili dank'is, ir'is en la gast'ej'o'n kaj mend'is du'on'botel'o'n da vin'o kaj pan'o'n. Ili komenc'is manĝ'i la rost'aĵ'o'n. La mastr'in'o vid'is ĉio'n kaj dir'is al la edz'o:

“La du manĝ'as anser'o'n; rigard'u en la forn'o'n, ĉu ne mank'as unu el la ni'a'j.”

La mastr'o kur'is al la forn'o, ĝi est'is mal'plen'a:

“Vi ŝtel'ist'o'j, vi vol'as mal'kar'e manĝ'i anser'o'j'n! Pag'u tuj, ali'e mi tiel regal'os vi'n, ke vi perd'os la apetit'o'n.”

La du dir'is:

“Ni ne est'as ŝtel'ist'o'j, eks'ig'it'a soldat'o donac'is al ni la anser'o'n sur la herb'ej'o.”

“Van'e vi pen'as mi'n tromp'i; la soldat'o, ver'e, est'is ĉi tie, sed mi observ'is li'n, li el'ir'is pren'int'e neni'o'n: vi est'as la ŝtel'int'o'j, vi dev'as pag'i.”

Ĉar ili ne pov'is pag'i, li el'pel'is ili'n per baston'a'j bat'o'j.

Kamarad'o Gaj'a ir'is si'a'n voj'o'n kaj ven'is en lok'o'n, kie star'is bel'eg'a palac'o kaj ne mal'proksim'e de ĝi mal'bon'a gast'ej'o. Li ir'is en la gast'ej'o'n por pas'ig'i tie la nokt'o'n, sed la mastr'o rifuz'is akcept'i li'n:

“Ne est'as plu liber'a lok'o, la dom'o est'as plen'a de eminent'a'j gast'o'j.”

“Mir'ig'as mi'n,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, “ke ili ven'as al vi kaj ne ir'as en la bel'eg'a'n palac'o'n.”

“Jes,” respond'is la mastr'o, “neni'u kuraĝ'as dorm'i tie; kiu prov'is, ne re'ven'is viv'ant'a.”

“Se ali'a'j prov'is,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, “mi ankaŭ prov'os.”

“Ne far'u tio'n,” dir'is la mastr'o, “vi risk'as la viv'o'n.”

“Mi ne kred'as,” dir'is Kamarad'o Gaj'a, “don'u nur al mi la ŝlos'il'o'j'n kaj bon'a'n manĝ'aĵ'o'n kaj trink'aĵ'o'n.”

La mastr'o don'is al li la ŝlos'il'o'j'n, manĝ'aĵ'o'n kaj trink'aĵ'o'n. La soldat'o ir'is en la palac'o'n, bon'e manĝ'is kaj trink'is; fin'e li vol'is dorm'i kaj ek'kuŝ'is sur la plank'o, ĉar neni'e est'is lit'o. Baldaŭ li ek'dorm'is, sed nokt'e grand'a bru'o vek'is li'n. Li frot'is la okul'o'j'n kaj ek'vid'is naŭ mal'bel'a'j'n diabl'o'j'n, kiu'j rond'ir'e danc'is ĉirkaŭ li. Kamarad'o Gaj'a dir'is:

“Danc'u, kiel long'e vi vol'as, sed ne proksim'iĝ'u al mi.”

Sed la diabl'o'j ven'is pli kaj pli proksim'e kaj preskaŭ sur'paŝ'is li'a'n vizaĝ'o'n per si'a'j abomen'a'j pied'o'j.

“Kviet'iĝ'u, diabl'a'j monstr'o'j,” li kri'is, sed ili est'is pli kaj pli trud'em'a'j. Kamarad'o Gaj'a ek'koler'is kaj dir'is:

“Tuj mi kviet'ig'os vi'n,” pren'is seĝ'a'n pied'o'n kaj komenc'is bat'i la diabl'o'j'n. Sed naŭ diabl'o'j est'as tro mult'e kontraŭ unu soldat'o: kiam li bat'is la antaŭ'a'j'n, la ali'a'j atak'is li'n mal'antaŭ'e kaj tir'is li'a'j'n har'o'j'n.

“Sufiĉ'e, diabl'a band'o, atend'u iom'et'e: ĉiu'j naŭ en la tornistr'o'n!”

Tuj ĉiu'j est'is tie, li ferm'is la tornistr'o'n kaj ĵet'is en angul'o'n. Ĉio ek'silent'is, Kamarad'o Gaj'a re'e ek'dorm'is kaj dorm'is ĝis la tag'iĝ'o. Li'a gast'ej'mastr'o kun la nobel'ul'o, al kiu aparten'is la palac'o, ven'is por ek'sci'i, kiel li sukces'is. Kiam ili vid'is li'n san'a kaj vigl'a, ili ek'mir'is kaj demand'is:

“Ĉu la spirit'o'j ne atak'is vi'n?”

“Jes,” respond'is Kamarad'o Gaj'a, “mi hav'as ili'n ĉiu'j'n naŭ en mi'a tornistr'o. Vi pov'as tut'e trankvil'e loĝ'i en la palac'o, neni'u el ili ven'os plu!”

La nobel'ul'o dank'is li'n, riĉ'e rekompenc'is kaj propon'is al li ofic'o'n ĉe si, promes'ant'e zorg'i pri li ĝis li'a mort'o.

“Ne,” respond'is la soldat'o, “mi kutim'is migr'i, mi ir'os mi'a'n voj'o'n.”

Kamarad'o Gaj'a for'ir'is, ven'is en forĝ'ej'o'n, met'is la tornistr'o'n kun la diabl'o'j sur la ambos'o'n kaj pet'is la majstr'o'n kaj li'a'j'n help'ant'o'j'n, ke ili martel'u. Ili bat'is fort'eg'e per grand'a'j martel'o'j, la diabl'o'j kri'is kiel frenez'a'j. Kiam li mal'ferm'is la tornistr'o'n, ok diabl'o'j est'is sen'viv'a'j, unu kiu sid'is en fald'o, viv'is ankoraŭ, el'salt'is kaj for'kur'is en la infer'o'n.

Kamarad'o Gaj'a long'e ankoraŭ migr'is en la mond'o, kaj kiu sci'us pri tio, pov'us rakont'i mult'o'n. Fin'e li mal'jun'iĝ'is kaj ek'pens'is pri mort'o. Li ir'is al ermit'o, kiu est'is kon'at'a kiel pi'ul'o, kaj dir'is al li:

“Jam ted'is mi'n la migr'ad'o, mi dezir'us ir'i en la ĉiel'a'n regn'o'n.”

La ermit'o respond'is:

“Ekzist'as du voj'o'j: unu est'as larĝ'a kaj agrabl'a, kaj konduk'as al la infer'o, la ali'a est'as mal'larĝ'a kaj mal'facil'a, kaj konduk'as al la ĉiel'o.”

“Mi est'us mal'saĝ'ul'o,” pens'is Kamarad'o Gaj'a, “se mi elekt'us la mal'larĝ'a'n kaj mal'facil'a'n voj'o'n.”

Li ek'ir'is la larĝ'a'n kaj agrabl'a'n voj'o'n kaj ven'is fin'e al grand'a nigr'a pord'eg'o; ĝi est'is la pord'eg'o de la infer'o.

Kamarad'o Gaj'a frap'is, kaj la pord'ist'o el'rigard'is, kiu ven'is. Ek'vid'int'e la soldat'o'n, li ek'tim'is, ĉar li est'is la naŭ'a diabl'o, kiu for'kur'is kun blu'a okul'o el la tornistr'o. Li rapid'e rigl'is la pord'eg'o'n, kur'is al la estr'o de la diabl'o'j kaj dir'is:

“Ĉe la pord'o star'as vir'o kun tornistr'o kaj vol'as en'ir'i, sed ne en'las'u li'n, mi vi'n pet'eg'as, ali'e se li ek'dezir'os, li hav'os la tut'a'n infer'o'n en la tornistr'o. Foj'e li terur'e martel'is mi'n tie.”

Oni mal'akcept'is Kamarad'o'n Gaj'a'n kaj dir'is, ke li for'ir'u.

“Se oni ne akcept'as mi'n ĉi tie,” li pens'is, “ebl'e mi trov'os rifuĝ'ej'o'n en la ĉiel'o, mi ja dev'as ie rest'i.”

Li re'ir'is, marŝ'is ĝis la pord'eg'o de la ĉiel'o kaj ek'frap'is. Sankt'a Petro ĝust'e tiam sid'is kiel pord'ist'o; Kamarad'o Gaj'a re'kon'is li'n kaj pens'is:

“Ĉi tie vi trov'is mal'nov'a'n amik'o'n, ĉi tie vi pli bon'e sukces'os.”

Sankt'a Petro demand'is:

“Ĉu vi vol'as en'ir'i en la ĉiel'o'n?”

“En'las'u mi'n, kamarad'o, mi ja dev'as rest'i ie; oni ne akcept'is mi'n en la infer'o'n, mi ven'is ĉi tie'n.”

“Ne,” dir'is Sankt'a Petro, “vi ne en'ir'os.”

“Se vi ne vol'as en'las'i mi'n, re'pren'u vi'a'n tornistr'o'n, mi ne dezir'as hav'i i'o'n de vi,” dir'is Kamarad'o Gaj'a.

“Don'u ĝi'n,” dir'is Sankt'a Petro. La soldat'o don'is la tornistr'o'n tra la krad'o. Sankt'a Petro pren'is ĝi'n kaj pend'ig'is ĉe si'a seĝ'o.

Kamarad'o Gaj'a dir'is:

“Nun mi mem vol'as est'i en la tornistr'o.”

En la sam'a moment'o li est'is tie kaj Sankt'a Petro dev'is permes'i al li rest'i tie.

Doktor'o Ĉio'sci'a

Est'is iam mal'riĉ'a kamp'ar'an'o, nom'at'a Kankr'o. Foj'e li ŝarĝ'is ĉar'o'n per lign'o, jung'is du bov'o'j'n kaj vetur'is en la urb'o'n. La lign'o'n li vend'is al doktor'o. Kiam li ven'is por la mon'o, la doktor'o sid'is ĉe la tabl'o. La kamp'ar'an'o vid'is, ke li bon'e manĝ'as kaj trink'as, kaj ek'dezir'is ankaŭ far'iĝ'i doktor'o. Li star'is moment'o'n kaj fin'e demand'is, ĉu li ankaŭ ne pov'us far'iĝ'i doktor'o.

“Cert'e,” dir'is la doktor'o, “la afer'o est'as facil'a.”

“Kio'n mi dev'as far'i?” demand'is la kamp'ar'an'o.

“Unu'e aĉet'u aboc'o'libr'o'n, sed tia'n, sur kies unu'a paĝ'o est'as pentr'it'a kok'o; du'e vend'u vi'a'n ĉar'o'n kaj bov'o'j'n kaj aĉet'u vest'o'j'n kaj la tut'a'n doktor'a'n il'ar'o'n; tri'e mend'u pentr'it'a'n sign'o'n: ‚Mi est'as doktor'o Ĉio'sci'a’ kaj najl'u ĝi'n super vi'a pord'o.”

La kamp'ar'an'o far'is ĉio'n, kio'n oni konsil'is al li. Li jam iom doktor'is, sed ne tre mult'e, kiam oni ŝtel'is de riĉ'a sinjor'o mon'o'n. Oni rakont'is al la sinjor'o pri doktor'o Ĉio'sci'a, kiu loĝ'as en tiu kaj tiu vilaĝ'o kaj cert'e trov'os la ŝtel'int'o'j'n. La riĉ'ul'o ordon'is jung'i ĉeval'o'j'n, vetur'is en la vilaĝ'o'n kaj halt'is antaŭ la sign'o.

“Ĉu vi est'as la doktor'o Ĉio'sci'a?”

“Jes, mi,” respond'is la kamp'ar'an'o.

“Vetur'u kun mi kaj trov'u la ŝtel'it'a'n mon'o'n.”

“Bon'e, sed mi ne vetur'os sen mi'a edz'in'o, Margenjo.”

La sinjor'o konsent'is, pren'is ili'n ambaŭ kaj ili for'vetur'is kun'e. Kiam ili ven'is en la dom'o'n de la nobel'ul'o, est'is jam pret'a tag'manĝ'o, la sinjor'o do invit'is li'n.

“Bon'e,” li dir'is, “sed Margenjo ek'sid'u kun ni.”

Kiam unu'a serv'ist'o ven'is kun bel'e ŝarĝ'it'a plad'o, la kamp'ar'an'o tuŝ'eg'is si'a'n edz'in'o'n kaj dir'is:

“Margenjo, jen la unu'a,” t. e. la unu'a plad'o. La serv'ist'o, kiu part'o'pren'is en la ŝtel'o, pens'is, ke li vol'is dir'i: “Jen la unu'a ŝtel'ist'o,” ek'tim'is kaj dir'is ekster'e al si'a'j koleg'o'j:

“La doktor'o sci'as ĉio'n, ve al ni: li dir'is, ke mi est'as la unu'a.”

La du'a tut'e ne vol'is en'ir'i, sed vol'e ne'vol'e li dev'is en'port'i la plad'o'n. Ek'vid'int'e ĝi'n, la kamp'ar'an'o tuŝ'eg'is la edz'in'o'n kaj dir'is:

“Margenjo, jen la du'a.”

La serv'ist'o ek'tim'is kaj tuj el'ir'is. La tri'a ne est'is pli feliĉ'a, la kamp'ar'an'o re'e dir'is: “Margenjo, jen la tri'a.”

La kvar'a al'port'is kovr'it'a'n plad'o'n, kaj la sinjor'o dir'is: “Doktor'o Ĉio'sci'a, montr'u vi'a'n art'o'n kaj diven'u, kio est'as tie.”

Tie est'is kankr'o'j. La kamp'ar'an'o rigard'is la plad'o'n, ne sci'ant'e kio'n far'i, kaj dir'is: “Ah, mi mal'feliĉ'a kankr'o!”

Aŭd'int'e tio'n, la sinjor'o dir'is:

“Li tio'n sci'as, li do sci'as ankaŭ, kiu hav'as mi'a'n mon'o'n.”

La terur'it'a serv'ist'o palpebr'um'is al la doktor'o, ke li el'ir'u kun li. Kiam ili est'is en ali'a ĉambr'o, ĉiu'j kvar konfes'is, ke ili ŝtel'is la mon'o'n; ili promes'is re'don'i ĝi'n kaj li'n rekompenc'i, se li ili'n ne perfid'os, ali'e oni pend'ig'os ili'n.

Ili montr'is al li, kie ili kaŝ'is la mon'o'n. La doktor'o, tre kontent'a, re'ven'is al la tabl'o kaj dir'is:

“Sinjor'o, nun mi serĉ'os en mi'a libr'o, kie la mon'o est'as kaŝ'it'a.”

La kvin'a serv'ist'o en'ramp'is dum'e en la forn'o'n por konvink'iĝ'i, ĉu la doktor'o sci'as pli mult'e. La kamp'ar'an'o sid'is, turn'is kaj re'turn'is la paĝ'o'j'n, serĉ'ant'e la kok'o'n. Li ne pov'is ĝi'n trov'i kaj dir'is:

“Vi est'as tie, vi dev'as el'ir'i.”

La serv'ist'o en la forn'o pens'is, ke la doktor'o parol'is pri li, el'salt'is terur'it'a kaj ek'kri'is:

“Li sci'as ĉio'n.”

La doktor'o Ĉio'sci'a montr'is al la sinjor'o, kie est'as la mon'o, sed ne dir'is, kiu ŝtel'is, ricev'is bel'a'n rekompenc'o'n de ambaŭ flank'o'j, kaj far'iĝ'is fam'a hom'o.

Urs'a Fel'o

Est'is iam jun'a vir'o, kiu si'n dung'is kiel soldat'o, serv'is brav'e kaj est'is ĉiam unu'a, kie pluv'is la kugl'o'j. Ĉio prosper'is, dum la milit'o daŭr'is, sed kiam oni far'is pac'o'n, li ricev'is eks'ig'o'n kaj la kapitan'o dir'is al li: “Ir'u kie'n vi vol'as.”

Li'a'j ge'patr'o'j ne viv'is plu, li ne hav'is hejm'o'n, li do ir'is al si'a'j frat'o'j kaj pet'is rifuĝ'ej'o'n ĝis la re'komenc'o de la milit'o. Sed la frat'o'j hav'is mal'mol'a'n kor'o'n kaj dir'is:

“Kio'n vi far'os ĉe ni? Ni ne bezon'as vi'n, zorg'u mem pri vi.”

La soldat'o hav'is nur si'a'n paf'il'o'n, li pren'is ĝi'n sur la ŝultr'o'n kaj ek'migr'is en la vast'a'n mond'o'n. Li ven'is en grand'a'n dezert'o'n, kie oni vid'is nur rond'o'n de arb'o'j, li ek'sid'is en la ombr'o kaj mal'ĝoj'e pens'is pri si'a sort'o:

“Mi ne posed'as mon'o'n, mi sci'as nur la milit'a'n meti'o'n kaj nun dum la pac'o oni ne bezon'as mi'n plu, mi vid'as, ke mi mort'os de mal'sat'o.”

Subit'e li ek'aŭd'is bru'o'n kaj ek'rigard'is post'e'n: tie star'is fremd'ul'o en riĉ'a verd'a surtut'o, sed kun abomen'a'j ĉeval'a'j pied'o'j.

“Mi sci'as, kio mank'as al vi,” li dir'is, “da mon'o kaj riĉ'aĵ'o mi liver'os al vi tiom, kiom vi pov'os port'i, sed mi dev'as sci'i antaŭ'e ĉu vi est'as tim'ul'o, por ne el'spez'i la mon'o'n mal'bon'e.”

“Soldat'o kaj tim'ul'o; jen du ne kun'ig'ebl'a'j vort'o'j,” li dir'is, “vi pov'as mi'n prov'i.”

“Bon'e,” respond'is la fremd'ul'o, “turn'u vi'n.”

La soldat'o rigard'is post'e'n kaj ek'vid'is urs'o'n, kiu murmur'ant'e est'is li'n atak'ont'a.

“Oho,” kri'is la soldat'o, “mi tikl'os vi'a'n naz'o'n, vi ne murmur'os plu,” ek'cel'is kaj traf'is ĝi'a'n buŝ'eg'o'n; la best'o fal'is sen'viv'a.

“Mi vid'as,” dir'is la fremd'ul'o, “ke kuraĝ'o ne mank'as al vi, sed vi dev'as plen'um'i ankoraŭ unu kondiĉ'o'n.”

“Bon'e, se ĝi ne est'os danĝer'a por mi'a anim'o kaj etern'a feliĉ'o; ali'e mi neniel konsent'os,” respond'is la soldat'o, kiu bon'e kompren'is, kun kiu li parol'as.

“Juĝ'u mem,” respond'is la fremd'ul'o, “dum sep jar'o'j vi ne rajt'os vi'n lav'i, nek komb'i la har'o'j'n kaj barb'o'n, nek tranĉ'i la ung'o'j'n, nek preĝ'i ‚Patr'o ni'a’. Mi don'os al vi surtut'o'n kaj mantel'o'n, kiu'n vi dev'os port'i dum ĉi tiu temp'o. Se vi mort'os dum la sep jar'o'j, vi est'os mi'a, se vi rest'os viv'ant'a, vi est'os liber'a kaj riĉ'a vi'a'n tut'a'n viv'o'n.”

La soldat'o pens'is pri si'a grand'a mizer'o, kaj ĉar li oft'e jam risk'is si'a'n kap'o'n, li vol'is prov'i ankaŭ ĉi tiu'n foj'o'n kaj konsent'is. La diabl'o de'met'is la verd'a'n surtut'o'n, don'is ĝi'n al la soldat'o kaj dir'is:

“Ĉiam, kiam vi hav'os la surtut'o'n sur vi'a dors'o kaj met'os vi'a'n man'o'n en la poŝ'o'n, vi trov'os tie sufiĉ'e da or'o.”

Li sen'fel'ig'is la urs'o'n kaj dir'is:

“Jen vi'a mantel'o kaj vi'a lit'o, vi dev'as dorm'i sur ĝi kaj neniam serĉ'i ali'a'n. Kaj pro la vest'o vi'a nom'o est'os Urs'a Fel'o.”

Dir'int'e tio'n, la diabl'o mal'aper'is. La soldat'o sur'met'is la surtut'o'n, ek'serĉ'is en la poŝ'o kaj konvink'iĝ'is, ke la diabl'o ne tromp'is li'n. Post'e li sur'ĵet'is la urs'a'n fel'o'n sur si'a'n dors'o'n, ĝoj'e ek'migr'is en la mond'o'n mal'zorg'ant'e neni'o'n, kio dik'ig'as la hom'o'n kaj mal'dik'ig'as la mon'uj'o'n. En la unu'a jar'o li'a aspekt'o est'is ankoraŭ toler'ebl'a, sed en la du'a li jam simil'is monstr'o'n. La har'o'j kovr'is preskaŭ li'a'n tut'a'n vizaĝ'o'n, li'a'j fingr'o'j hav'is ung'eg'o'j'n, li'a barb'o simil'is dik'a'n felt'o'n, kaj li'a vizaĝ'o est'is tiel kovr'it'a de mal'pur'aĵ'o, ke se oni sem'us tie kres'o'n, ĝi don'us riĉ'a'n rikolt'o'n. Ĉiu'j for'kur'is de li, sed ĉar li ĉie don'is mon'o'n al la mizer'ul'o'j pet'ant'e ili'a'j'n preĝ'o'j'n, ke li ne mort'u dum la sep jar'o'j, kaj ĉar li ĉio'n bon'e pag'is, li ĉiam trov'is rifuĝ'ej'o'n.

En la kvar'a jar'o li ven'is en gast'ej'o'n, kie la mastr'o ne vol'is li'n akcept'i eĉ en la stal'o'n, ĉar li tim'is, ke li tim'ig'os la ĉeval'o'j'n. Sed kiam Urs'a Fel'o el'tir'is el la poŝ'o plen'man'o'n da or'o, la mastr'o far'iĝ'is pli ced'em'a kaj don'is al li ĉambr'o'n en la mal'antaŭ'a konstru'aĵ'o, kondiĉ'e ke li ne montr'os si'n: ali'e la gast'ej'o perd'us la reputaci'o'n.

Kiam vesper'e Urs'a Fel'o sid'is sol'a kaj kor'e dezir'is jam vid'i la fin'o'n de la sep jar'o'j, li aŭd'is en la apud'a ĉambr'o laŭt'a'n plor'o'n. Li hav'is kompat'em'a'n kor'o'n, mal'ferm'is la pord'o'n kaj ek'vid'is mal'jun'a'n vir'o'n, kiu plor'is mal'esper'e kun'prem'ant'e la kap'o'n per la man'o'j. Urs'a Fel'o proksim'iĝ'is, sed la vir'o salt'e lev'iĝ'is kaj vol'is for'kur'i. Fin'e, aŭd'ant'e hom'a'n voĉ'o'n, li trankvil'iĝ'is. Post amik'a'j vort'o'j de Urs'a Fel'o la mal'feliĉ'ul'o rakont'is al li la kaŭz'o'n de si'a mal'ĝoj'o. Li perd'is la tut'a'n hav'o'n, li kaj li'a'j fil'in'o'j dev'as mal'sat'i, li ne pov'as pag'i por la loĝ'ej'o kaj tial oni met'os li'n en mal'liber'ej'o'n.

“Se tio est'as vi'a sol'a ĉagren'o, mi pov'as help'i vi'n,” dir'is Urs'a Fel'o, “mi hav'as sufiĉ'e da mon'o.”

Li al'vok'is la mastr'o'n, pag'is, kaj al la mizer'ul'o li don'is sak'o'n da or'o.

La mal'feliĉ'ul'o, liber'ig'it'a de si'a ĉagren'o, ne sci'is, kia'manier'e dank'i li'n.

“Ir'u kun mi,” li dir'is, “mi'a'j fil'in'o'j est'as mir'ind'e bel'a'j, elekt'u unu'n kiel edz'in'o'n. Kiam ŝi ek'sci'os, kio'n vi far'is por mi, ŝi ne ŝancel'iĝ'os. Vi ŝajn'as iom strang'a, sed ŝi baldaŭ ord'ig'os vi'n.”

Urs'a Fel'o volont'e konsent'is ir'i kun la mal'jun'ul'o. Kiam la plej aĝ'a fil'in'o ek'vid'is la terur'a'n viz'ag'o'n, ŝi ek'kri'is kaj for'kur'is. La du'a rest'is kaj rigard'is li'n de la kap'o ĝis la pied'o'j, sed dir'is:

“Kiel mi pov'us akcept'i edz'o'n, kiu ne simil'as vir'o'n? Mi prefer'us la raz'it'a'n urs'o'n, kiu iam est'is montr'at'a tie kaj aspekt'is kiel vir'o: ĝi hav'is husar'a'n pelt'o'n kaj blank'a'j'n gant'o'j'n. Se li est'us nur mal'bel'a, mi pov'us kutim'iĝ'i.”

La pli jun'a dir'is:

“Li help'is ni'n en la mizer'o, li est'as sen'dub'e bon'a hom'o; vi promes'is al li edz'in'o'n, la promes'o dev'as est'i plen'um'it'a.”

Domaĝ'o est'as, ke la har'o'j kaj mal'pur'aĵ'o kovr'is la vizaĝ'o'n de Urs'a Fel'o, ĉar oni pov'us vid'i la ĝoj'o'n de li'a kor'o, kiam li aŭd'is ĉi tiu'j'n vort'o'j'n. Li de'met'is ring'o'n de si'a fingr'o, dis'romp'is ĝi'n kaj don'is unu du'on'o'n al la knab'in'o, la ali'a'n li mem konserv'is. Sur ŝi'a du'on'o li skrib'is si'a'n nom'o'n kaj sur si'a du'on'o ŝi'a'n nom'o'n kaj pet'is, ke ŝi bon'e gard'u ĝi'n. Post'e li ŝi'n adiaŭ'is:

“Mi dev'as migr'i ankoraŭ tri jar'o'j'n; se mi ne re'ven'os, vi est'os liber'a, ĉar tio signif'os, ke mi ne viv'as plu.”

La kompat'ind'a fianĉ'in'o vest'is si'n nigr'e kaj kiam ŝi pens'is pri la fianĉ'o, larm'o'j flu'is el ŝi'a'j okul'o'j. La frat'in'o'j mok'is kaj insult'is ŝi'n.

“Gard'u vi'n,” dir'is la plej aĝ'a, “kiam vi don'os al li vi'a'n man'o'n, li ek'bat'os ĝi'n per si'a pied'eg'o.”

“Est'u si'n'gard'a,” dir'is la ali'a, “la urs'o'j am'as dolĉ'aĵ'o'j'n, se vi plaĉ'os al li, li manĝ'os vi'n.”

“Vi dev'as ĉiam plen'um'i li'a'n vol'o'n,” al'don'is la plej aĝ'a, “ali'e li murmur'os.”

La ali'a daŭr'ig'is:

“La edz'iĝ'o est'os gaj'a: la urs'o'j bon'e danc'as.”

La fianĉ'in'o silent'is kaj respond'is neni'o'n. Urs'a Fel'o migr'is en la mond'o de unu lok'o al ali'a, far'is bon'o'n kie li pov'is kaj mal'avar'e donac'is al mizer'ul'o'j, por ke ili preĝ'u por li. Fin'e kiam ven'is la last'a tag'o de la sep'a jar'o, li re'e ir'is en la dezert'o'n kaj ek'sid'is ĉe la rond'o de arb'o'j. Baldaŭ ek'bru'is la vent'o, kaj la diabl'o star'is antaŭ li kaj mal'kontent'e li'n rigard'is; li ĵet'is al la soldat'o li'a'j'n mal'nov'a'j'n vest'o'j'n kaj re'postul'is si'a'n verd'a'n surtut'o'n.

“Moment'o'n,” dir'is Urs'a Fel'o, “unu'e vi dev'as mi'n pur'ig'i.”

La diabl'o vol'e ne'vol'e dev'is al'port'i akv'o'n, lav'i Urs'a'n Fel'o'n, komb'i li'a'j'n har'o'j'n kaj de'tranĉ'i la ung'o'j'n. Urs'a Fel'o hav'is aspekt'o'n de brav'a milit'ist'o kaj est'is mult'e pli bel'a ol antaŭ'e.

Post la for'ir'o de la diabl'o la soldat'o sent'is si'n kvazaŭ liber'ig'it'a de pez'a ŝarĝ'o. Li ir'is en la urb'o'n, sur'met'is bel'eg'a'n velur'a'n vest'o'n, ek'sid'is en kvar'ĉeval'a'n kaleŝ'o'n kaj vetur'is al la dom'o de la fianĉ'in'o. Neni'u re'kon'is li'n, la patr'o opini'is li'n super'a oficir'o kaj konduk'is li'n en la ĉambr'o'n, kie sid'is la fil'in'o'j.

Oni sid'ig'is li'n inter la du pli aĝ'a'j: ili verŝ'is al li vin'o'n, met'is sur li'a'n teler'o'n la plej bon'a'j'n pec'o'j'n, ŝajn'is al ili, ke ne ekzist'as pli bel'a vir'o en la tut'a mond'o. La fianĉ'in'o en nigr'a vest'o sid'is kontraŭ li, ne lev'is la okul'o'j'n kaj ne dir'is eĉ unu vort'o'n. Fin'e kiam li demand'is la patr'o'n, ĉu li konsent'as don'i al li unu fil'in'o'n kiel edz'in'o'n, la du pli aĝ'a'j salt'e lev'iĝ'is kaj kur'is en si'a'n ĉambr'o'n por sur'met'i bel'a'j'n vest'o'j'n, ĉar ĉiu imag'is, ke ŝi est'as la elekt'it'a.

La fremd'ul'o, kiam li rest'is sol'a kun la fianĉ'in'o, pren'is el si'a poŝ'o la du'on'o'n da ring'o kaj ĵet'is ĝi'n en pokal'o'n kun vin'o, kiu'n li don'is al ŝi trans la tabl'o. Ŝi pren'is la pokal'o'n kaj el'trink'is la vin'o'n. Kiam ŝi rimark'is sur la fund'o la du'on'ring'o'n, fort'e ek'bat'is ŝi'a kor'o. Ŝi pren'is la ali'a'n du'on'o'n, kiu'n ŝi port'is sur ruband'o sur la kol'o: ambaŭ du'on'o'j perfekt'e taŭg'is unu al la ali'a. Tiam li dir'is:

“Mi est'as vi'a fianĉ'o, kiu'n vi vid'is kiel Urs'a'n Fel'o'n, sed dank’al Di'o mi re'e est'as hom'o kaj pur'a est'aĵ'o.”

Li proksim'iĝ'is al ŝi, ĉirkaŭ'pren'is ŝi'n kaj kis'is. Dum'e ambaŭ frat'in'o'j ven'is luks'e vest'it'a'j; kiam ili vid'is, ke la bel'ul'o est'as ŝi'a, kaj ek'sci'is, ke li est'as Urs'a Fel'o, ili furioz'a'j kur'is el la dom'o: unu si'n dron'ig'is en la put'o, la ali'a pend'ig'is si'n sur arb'o.

Vesper'e iu frap'is la pord'o'n, la fianĉ'o mal'ferm'is: antaŭ li star'is la diabl'o en la verd'a surtut'o kaj dir'is:

“Vi vid'as, mi hav'as du anim'o'j'n anstataŭ la vi'a.”

Tri frat'o'j

Est'is iam vir'o, kiu hav'is tri fil'o'j'n. Krom la dom'o, en kiu li loĝ'is, li posed'is neni'o'n. Ĉiu el la fil'o'j dezir'us hered'i ĝi'n, sed la patr'o am'is ĉiu'j'n sam'e kaj li ne sci'is, kio'n far'i por ne est'i mal'just'a; plej simpl'e est'us vend'i la dom'o'n kaj divid'i la mon'o'n, sed li ne vol'is tio'n far'i, ĉar ĝi est'is hejm'o de li'a'j patr'o'j kaj pra'patr'o'j. Fin'e li trov'is rimed'o'n kaj dir'is al la fil'o'j:

“Ir'u en la mond'o'n, prov'u vi'a'j'n kapabl'o'j'n kaj ĉiu lern'u meti'o'n; kiam vi re'ven'os, tiu ricev'os la dom'o'n, kiu far'os plej bon'a'n majstr'o'verk'o'n.”

La fil'o'j konsent'is. La plej aĝ'a decid'is far'iĝ'i forĝ'ist'o, la du'a barbir'o, la tri'a skerm'ist'o. Ili difin'is la tag'o'n de la re'ven'o kaj for'ir'is.

Feliĉ'e ĉiu trov'is bon'a'n majstr'o'n kaj plen'e el'lern'is si'a'n meti'o'n.

La forĝ'ist'o sub'forĝ'is la ĉeval'o'j'n de la reĝ'o kaj pens'is:

“Far'it'a est'as la afer'o, la dom'o est'as vi'a.”

La barbir'o raz'is nur alt'rang'ul'o'j'n kaj pens'is la sam'o'n. La skerm'ist'o ricev'is mult'e da bat'o'j, sed li kun'prem'is la dent'o'j'n kaj ne ĉagren'iĝ'is, ĉar li pens'is:

“Se vi tim'os bat'o'j'n, vi neniam ricev'os la dom'o'n.”

Kiam pas'is la difin'it'a temp'o, ili re'ven'is al la patr'o; sed ili ne sci'is, kia'manier'e trov'i plej bon'a'n okaz'o'n por montr'i si'a'n art'o'n, sid'is kun'e kaj inter'konsil'iĝ'is. Subit'e ili ek'vid'is lepor'o'n, tra'kur'ant'a la kamp'o'n.

“Jen ĝi ven'as kvazaŭ invit'it'a,” dir'is la barbir'o, pren'is si'a'n plad'et'o'n kaj sap'o'n, ŝaŭm'ig'is ĝi'n, ĝis la lepor'o proksim'iĝ'is, post'e dum ĝi'a kur'ad'o sap'um'is ĝi'n kaj raz'is ĝi'a'n barb'o'n: li ne vund'et'is ĝi'n, nek kaŭz'is dolor'o'n.

“Tio plaĉ'as al mi,” dir'is la patr'o, “se vi'a'j frat'o'j ne est'os pli lert'a'j, la dom'o est'os vi'a.”

Post moment'o galop'e preter'vetur'is sinjor'o en kaleŝ'o.

“Nun vi vid'os, patr'o, kio'n mi sci'as,” dir'is la forĝ'ist'o, kur'is al la kaleŝ'o, de'ŝir'is de la galop'ant'a ĉeval'o la kvar huf'o'fer'o'j'n kaj al'najl'is kvar nov'a'j'n.

“Brav'e,” dir'is la patr'o, “vi ne est'as mal'pli lert'a ol vi'a frat'o; mi ne sci'as, al kiu mi dev'as don'i la dom'o'n.”

La tri'a dir'is:

“Permes'u ankaŭ al mi montr'i mi'a'n art'o'n.”

Ek'pluv'is, la skerm'ist'o el'tir'is la spad'o'n kaj ek'sving'is ĝi'n super la kap'o: neni'u gut'o fal'is sur li'n. La pluv'o pli'grand'iĝ'is kaj fin'e la akv'o flu'is kvazaŭ el kuv'o: la skerm'ist'o sving'is la spad'o'n pli kaj pli rapid'e kaj rest'is tut'e sek'a kvazaŭ sub tegment'o.

Ek'mir'eg'is la patr'o, vid'ant'e tio'n kaj dir'is:

“Vi far'is plej bon'a'n majstr'o'verk'o'n, la dom'o est'as vi'a.”

La du ali'a'j akcept'is la verdikt'o'n sen protest'o. Ĉar ĉiu'j tri am'is unu la ali'a'n, ili rest'is en la dom'o kaj ĉiu labor'is en si'a meti'o; kiel lert'a'j special'ist'o'j ili hav'is grand'a'n klient'ar'o'n. Ili viv'is feliĉ'e ĝis mal'jun'a aĝ'o, kaj kiam unu mal'san'iĝ'is kaj mort'is, la du ali'a'j tiel ĉagren'iĝ'is, ke ankaŭ ili mal'san'iĝ'is kaj mort'is. Ĉiu'j'n tri, ĉar ili est'is tiel lert'a'j kaj tiel am'is unu la ali'a'n, oni met'is en unu tomb'o'n.

Stel'o'j talar'o'j

Est'is iam mal'grand'a knab'in'et'o, sen patr'o, sen patr'in'o, kaj ŝi est'is tiel mal'riĉ'a, ke ŝi hav'is nek ĉambr'o'n kie loĝ'i, nek lit'o'n en kiu dorm'i. Fin'e rest'is al ŝi nur la vest'o'j sur la korp'o kaj en la man'o pec'o da pan'o, kiu'n donac'is al ŝi kompat'em'a kor'o; sed ŝi est'is bon'a kaj pi'a. Ĉar ŝi est'is for'las'it'a de ĉiu'j, ŝi ek'migr'is, fid'ant'e al Di'o. Sur si'a voj'o ŝi renkont'is mizer'ul'o'n, kiu dir'is:

“Don'u al mi i'o'n por manĝ'i, mi est'as tre mal'sat'a!” Ŝi don'is al li si'a'n tut'a'n pec'o'n da pan'o kaj dir'is:

“Di'o ben'u vi'n,” kaj ir'is antaŭ'e'n. Post'e ŝi renkont'is infan'o'n, kiu plor'is kaj dir'is:

“Don'u al mi i'o'n por kovr'i la kap'o'n, mal'varm'e est'as al mi.”

Ŝi de'met'is si'a'n ĉap'o'n kaj don'is al ĝi. Post moment'o ŝi vid'is infan'o'n, kiu ne hav'is kaftan'o'n; ŝi don'is al ĝi si'a'n; post'e ali'a pet'is jup'o'n, ŝi don'is la si'a'n. Fin'e ŝi ven'is en arb'ar'o'n, est'is jam mal'lum'e, ven'is ankoraŭ unu infan'o kaj pet'is ĉemiz'o'n. La pi'a knab'in'o pens'is:

“Est'as mal'lum'a nokt'o, neni'u vid'os vi'n, vi pov'as don'i vi'a'n ĉemiz'o'n,” de'met'is ĝi'n kaj don'is al la infan'o.

La knab'in'o rest'is nud'a. Subit'e la stel'o'j komenc'is fal'i de la ĉiel'o: ili ne est'is stel'o'j, sed or'a'j mon'er'o'j; kaj kvankam ŝi for'donac'is la ĉemiz'o'n, ŝi hav'is tut'e nov'a'n el plej delikat'a tol'o. Ŝi kolekt'is la mon'er'o'j'n kaj est'is riĉ'a ĝis la mort'o.

Neĝ'ul'in'o kaj Roz'ul'in'o

Mal'riĉ'a vidv'in'o loĝ'is en izol'it'a dom'et'o; en la ĝarden'o, kiu est'is antaŭ la pord'o, kresk'is du roz'uj'o'j: unu hav'is blank'a'j'n, la ali'a ruĝ'a'j'n roz'o'j'n.

La vidv'in'o hav'is du knab'in'o'j'n, kiu'j simil'is la roz'uj'o'j'n, unu est'is nom'at'a Neĝ'ul'in'o, la ali'a Roz'ul'in'o. Ili est'is la plej bon'a'j, pi'a'j, labor'em'a'j kaj persist'em'a'j infan'o'j en la tut'a mond'o: Neĝ'ul'in'o est'is pli kviet'a kaj dolĉ'a ol Roz'ul'in'o. Roz'ul'in'o prefer'is kur'i sur la herb'ej'o'j kaj kamp'o'j, serĉ'is flor'o'j'n kaj kapt'is papili'o'j'n; Neĝ'ul'in'o pli volont'e rest'is hejm'e kun la patr'in'o, help'is ŝi'n en la mastr'um'a'j labor'o'j, aŭ voĉ'e leg'is, kiam la labor'o est'is fin'it'a. La infan'o'j tiel am'is unu la ali'a'n, ke ili ĉiam si'n ten'is per la man'o'j, kiam ili est'is ekster'e. Kiam Neĝ'ul'in'o dir'is: “Ni ne for'las'os unu la ali'a'n,” Roz'ul'in'o ĉiam respond'is: “Ĝis la mort'o,” kaj la patr'in'o al'don'is: “Ĉio dev'as est'i komun'a por vi.”

Oft'e ili sol'a'j kur'is en la arb'ar'o kaj kolekt'is ruĝ'a'j'n ber'o'j'n; la best'o'j ne atak'is ili'n, kontraŭ'e ili proksim'iĝ'is konfid'e: la lepor'et'o manĝ'is brasik'o'n el ili'a'j man'o'j, la kapreol'o si'n paŝt'is ĉe ili'a'j pied'o'j, la cerv'o petol'is antaŭ ili kaj la bird'o'j rest'is sur la branĉ'o'j kaj kant'is ĉiu'j'n si'a'j'n kant'o'j'n. Neni'a danĝer'o minac'is ili'n: se ili mal'fru'is en la arb'ar'o kaj tie ating'is ili'n la nokt'o, ili ĉiu'foj'e ek'kuŝ'is sur la musk'o kaj dorm'is ĝis la maten'o: la patr'in'o sci'is tio'n kaj ne mal'trankvil'iĝ'is.

Foj'e ili pas'ig'is la nokt'o'n en la arb'ar'o kaj kiam la maten'ruĝ'o vek'is ili'n, ili ek'vid'is bel'a'n infan'o'n en blank'a hel'a vest'o, sid'ant'a ĉe ili'a kuŝ'ej'o.

Ĝi lev'iĝ'is, amik'e rigard'is ili'n kaj for'ir'is inter la arb'o'j'n. Tiam ili rimark'is, ke ili dorm'is tut'e proksim'e de sen'fund'aĵ'o kaj est'us sen'dub'e fal'int'a'j tie'n, se ili est'us far'int'a'j en la mal'lum'o unu paŝ'o'n plu. La patr'in'o dir'is al ili, ke tio cert'e est'is la anĝel'o, kiu gard'as la infan'o'j'n.

Neĝ'ul'in'o kaj Roz'ul'in'o tiel pur'e ord'ig'is la dom'et'o'n, ke est'is ver'a plezur'o rigard'i intern'e'n. Somer'e Roz'ul'in'o zorg'is pri la dom'o kaj ĉiu'maten'e, antaŭ ol la patr'in'o vek'iĝ'is, star'ig'is ĉe ŝi'a lit'o buked'o'n: de ĉiu roz'uj'o po unu roz'o. Vintr'e Neĝ'ul'in'o ek'brul'ig'is la fajr'o'n kaj pend'ig'is kaldron'o'n super ĝi; la kaldron'o est'is el flav'a kupr'o, sed bril'is kiel or'o, tiel bon'e ĝi est'is pur'ig'it'a.

Vintr'e, kiam la flok'o'j fal'is, la patr'in'o dir'is:

“Ir'u, Neĝ'ul'in'o, rigl'u la pord'o'n,” kaj post'e ili ek'sid'is ĉe la fajr'uj'o, la patr'in'o met'is la okul'vitr'o'j'n kaj leg'is voĉ'e el grand'a libr'o; ambaŭ knab'in'o'j aŭskult'is, sid'is kaj ŝpin'is; apud ili sur la plank'o kuŝ'is ŝaf'id'et'o kaj post ili sur stang'o sid'is blank'a kolomb'et'o, kaŝ'int'e la kap'o'n sub la flug'il'o'n.

Foj'e vesper'e, kiam ili trankvil'e sid'is kun'e, iu frap'is la pord'o'n, kvazaŭ pet'ant'e akcept'o'n. La patr'in'o dir'is:

“Rapid'e, Roz'ul'in'o, mal'ferm'u; tio kred'ebl'e est'as migr'ant'o, kiu serĉ'as rifuĝ'ej'o'n.”

Roz'ul'in'o ir'is kaj mal'rigl'is la pord'o'n pens'ant'e, ke ŝi ek'vid'os mal'riĉ'ul'o'n, sed ekster'e star'is urs'o kaj etend'is al ŝi si'a'n nigr'a'n kap'o'n. Roz'ul'in'o ek'kri'is kaj salt'is post'e'n: la ŝaf'id'et'o ek'blek'is, la kolomb'et'o ek'flug'is en la ĉambr'o kaj Neĝ'ul'in'o si'n kaŝ'is post la lit'o de la patr'in'o. La urs'o komenc'is parol'i kaj dir'is:

“Ne tim'u, mi ne atak'os vi'n; permes'u al mi varm'ig'i mi'n iom ĉe vi, ĉar mi est'as du'on'e glaci'iĝ'int'a.”

“Mal'feliĉ'a urs'o,” dir'is la patr'in'o, “ek'kuŝ'u ĉe la fajr'o kaj gard'u vi'n, ke ne ek'brul'u vi'a pelt'o.”

Ŝi al'vok'is la knab'in'o'j'n:

“Neĝ'ul'in'o, Roz'ul'in'o, ne kaŝ'u vi'n, la urs'o neni'o'n far'os al vi, ĝi ne hav'as mal'bon'a'j'n intenc'o'j'n.”

Ambaŭ proksim'iĝ'is, iom post iom re'ven'is ankaŭ la ŝaf'id'et'o kaj kolomb'et'o kaj ne tim'is ĝi'n. La urs'o dir'is:

“Bat'u iom la neĝ'o'n el mi'a pelt'o,” kaj la knab'in'o'j al'port'is la bala'il'o'n kaj pur'ig'is la pelt'o'n de la urs'o: ĝi si'n etend'is ĉe la fajr'o kaj murmur'is de plezur'o. Baldaŭ ili amik'iĝ'is kun ĝi kaj komenc'is petol'i kun la griz'ul'o. Ili ŝir'is al li la har'eg'o'j'n, sur'ir'is ĝi'a'n dors'o'n, rul'is ĝi'n en la ĉambr'o aŭ pren'is avel'a'n verg'o'n kaj bat'is ĝi'n; kiam ĝi murmur'is, ili rid'is. La urs'o tut'e ne protest'is, nur se la infan'o'j tro fervor'is, ĝi kri'is:

“Neĝ'ul'in'o, Roz'ul'in'o, ne mort'ig'u vi'a'n fianĉ'o'n.” Kiam ven'is la temp'o dorm'i, la patr'in'o dir'is al la urs'o:

“Rest'u ĉe la fajr'uj'o, tie vi hav'as rifuĝ'ej'o'n kontraŭ la mal'varm'o kaj mal'bon'a veter'o.”

Ĉe la tag'iĝ'o, la infan'o'j el'las'is ĝi'n kaj ĝi ek'trot'is sur la neĝ'o en la arb'ar'o'n. De tiu tag'o la urs'o ven'is ĉiu'vesper'e en la sam'a hor'o, si'n etend'is ĉe la fajr'o kaj permes'is al la infan'o'j lud'i kun si laŭ ili'a plaĉ'o; ili tiel kutim'is al ĝi, ke ili ne rigl'is la pord'o'n antaŭ la al'ven'o de la nigr'a kun'ul'o.

Kiam la printemp'o ven'is kaj ĉio est'is verd'a, foj'e maten'e la urs'o dir'is al Neĝ'ul'in'o:

“Nun mi dev'as for'ir'i, mi ne re'ven'os dum la tut'a somer'o.”

“Kie'n vi ir'as, kar'a urs'o?” demand'is Neĝ'ul'in'o.

“Mi dev'as ir'i en la arb'ar'o'n kaj gard'i mi'a'j'n trezor'o'j'n kontraŭ la mal'bon'a'j nan'o'j: vintr'e kiam la ter'o est'as glaci'iĝ'int'a, ili dev'as rest'i sub'e kaj ne pov'as el'iĝ'i, sed nun kiam la sun'o varm'ig'is la ter'o'n, ili tra'iĝ'os, mal'supr'e'n ir'os, serĉ'os kaj ŝtel'os; kio est'as en ili'a'j man'o'j kaj kuŝ'as en ili'a'j kav'o'j, tio ne facil'e re'ven'as al la tag'a lum'o.”

Neĝ'ul'in'o ĉagren'iĝ'is pro la for'ir'o de la urs'o; kiam ŝi mal'rigl'is al ĝi la pord'o'n, la griz'ul'o tra'pas'ant'e al'kroĉ'iĝ'is al la pord'o'hok'o kaj pec'et'o da fel'o el'ŝir'iĝ'is: ŝajn'is al Neĝ'ul'in'o, ke ŝi vid'is or'a'n bril'o'n, sed ŝi ne est'is cert'a.

La urs'o rapid'e for'kur'is kaj baldaŭ mal'aper'is post la arb'o'j.

Post iom da temp'o la patr'in'o send'is la infan'o'j'n en la arb'ar'o'n kolekt'i sek'a'j'n branĉ'et'o'j'n. Ili trov'is tie grand'a'n de'hak'it'a'n arb'o'n, kaj ĉe la trunk'o io salt'is en la herb'o, sed ili ne pov'is disting'i, kio ĝi est'as. Kiam ili proksim'iĝ'is, ili ek'vid'is nan'o'n kun mal'jun'a velk'int'a vizaĝ'o kaj kun blank'a barb'o, uln'o'n long'a. La fin'o de li'a barb'o est'is pinĉ'it'a en fend'o de la arb'o, kaj li salt'is ĉi tie'n kaj tie'n kiel hund'et'o ĉe ŝnur'o kaj ne pov'is si'n liber'ig'i. Li rigard'is la infan'o'j'n per si'a'j ruĝ'a'j fajr'a'j okul'o'j kaj kri'is:

“Kial vi star'as tie? Ĉu vi ne pov'as help'i mi'n?”

“Kio okaz'is al vi, hom'et'o?” demand'is Roz'ul'in'o.

“Mal'saĝ'a sci'vol'a anser'o,” respond'is la nan'o, “mi vol'is fend'i la arb'o'n por hav'i fragment'o'j'n por la kuir'ej'o; ni ne en'glut'as tiel mult'e kiel vi, avid'a'j mal'delikat'ul'o'j, ni'a'j et'a'j manĝ'aĵ'o'j karb'iĝ'us ĉe grand'a'j ŝtip'o'j. Mi jam feliĉ'e en'ig'is la kojn'o'n kaj ĉio sukces'us bon'e, sed la mal'ben'it'a kojn'o el'glit'is kaj la fend'o tiel rapid'e ferm'iĝ'is, ke mi ne pov'is plu el'tir'i mi'a'n bel'a'n blank'a'n barb'o'n; nun ĝi est'as kapt'it'a kaj mi ne pov'as for'ir'i. Kial vi rid'as, naiv'a'j pup'o'j! Fi! kia abomen'o!”

La infan'o'j pen'is per ĉiu'j fort'o'j, sed ne pov'is el'tir'i la barb'o'n, tiel fort'e ĝi est'is fiks'it'a.

“Mi kur'os por al'vok'i hom'o'j'n,” dir'is Roz'ul'in'o.

“Frenez'a'j ŝaf'o'kap'o'j,” dir'is la barb'ul'o per si'a raŭk'a voĉ'o, “al'vok'i hom'o'j'n! Bel'a plan'o, vi du jam est'as tro mult'e ...”

“Ne mal'pacienc'u,” dir'is Neĝ'ul'in'o, “mi trov'os rimed'o'n,” pren'is tond'il'o'n el la poŝ'o kaj for'tranĉ'is la fin'o'n de la barb'o. Liber'iĝ'int'e la nan'o tuj pren'is la sak'o'n plen'a'n de or'o, kiu est'is kaŝ'it'a inter la radik'o'j de la arb'o kaj murmur'is:

“Mal'delikat'a'j kre'aĵ'o'j, ili for'tranĉ'is pec'o'n de mi'a bel'eg'a barb'o! La diabl'o rekompenc'u vi'n!”

Li met'is la sak'o'n sur la dors'o'n kaj for'ir'is, eĉ ne rigard'int'e la infan'o'j'n.

Post iom da temp'o Neĝ'ul'in'o kaj Roz'ul'in'o ir'is fiŝ'kapt'i. Kiam ili est'is proksim'e de la river'et'o, ili rimark'is, ke io, kvazaŭ grand'a akrid'o, salt'as al la akv'o kaj ŝajn'e vol'as si'n dron'ig'i. Ili kur'is tie'n kaj re'kon'is la nan'o'n.

“Kio'n vi far'as?” demand'is Roz'ul'in'o, “ĉu vi vol'as vi'n ĵet'i en la akv'o'n?”

“Mi ne est'as tiel mal'saĝ'a,” kri'is la nan'o, “ĉu vi ne vid'as, ke la mal'ben'it'a fiŝ'o vol'as mi'n en'tir'i?”

La barb'ul'o fiŝ'kapt'is tie antaŭ ili'a al'ven'o kaj mal'feliĉ'e la vent'o implik'is li'a'n barb'o'n kun la ŝnur'o: post moment'o grand'a fiŝ'o en'glut'is la hok'et'o'n, kaj la mal'fort'a kre'aĵ'o ne hav'is sufiĉ'e de fort'o'j por el'tir'i ĝi'n: la fiŝ'o venk'e tren'is li'n al si. Kvankam li kroĉ'is si'n al ĉiu'j junk'o'j kaj herb'o'j de la bord'o, sed tio help'is ne mult'e, li dev'is sekv'i la mov'o'j'n de la fiŝ'o kaj ĉiu'moment'e minac'is li'n la danĝer'o fal'i en la akv'o'n.

La knab'in'o'j ven'is ĝust'a'temp'e, ili ten'is li'n kaj pen'is liber'ig'i de la ŝnur'o la barb'o'n, sed van'e, ĉar la ŝnur'o kaj la barb'o est'is tut'e kun'plekt'it'a'j. Ĉar ne ekzist'is ali'a rimed'o, la knab'in'o'j pren'is tond'il'o'n kaj for'tranĉ'is la fin'o'n de la barb'o. Ek'vid'int'e tio'n, la nan'o dir'is:

“Ĉu tio est'as vi'a kutim'o, vi mal'saĝ'a'j best'o'j, tiel mal'bel'ig'i iu'n? Antaŭ'e vi jam tond'is al mi la barb'o'n kaj nun vi for'tranĉ'as la plej bel'a'n part'o'n: mi ne pov'os mi'n montr'i al la mi'a'j. Perd'u vi la ŝu'pland'o'j'n kaj kur'u nud'pied'a'j!”

Li pren'is sak'o'n da perl'o'j kaŝ'it'a'n en la junk'o kaj dir'int'e plu neni'o'n for'tren'is ĝi'n kaj mal'aper'is post la arb'o'j.

Post ne'long'a temp'o la patr'in'o send'is la knab'in'o'j'n en la urb'o'n por aĉet'i faden'o'j'n, kudr'il'o'j'n, laĉ'o'j'n kaj ruband'o'j'n. La voj'o konduk'is ili'n tra dezert'a kamp'o, kie kuŝ'is mult'e da ŝton'eg'o'j. La infan'o'j rimark'is grand'a'n bird'o'n, kiu rond'flug'is super ili, pli kaj pli mal'lev'iĝ'is kaj fin'e si'n ĵet'is ter'e'n ĉe ŝton'eg'o. En la sam'a moment'o ek'son'is tra'penetr'ant'a, terur'a kri'o. Ili kur'is tie'n kaj ek'vid'is terur'it'a'j, ke agl'o kapt'is ili'a'n mal'nov'a'n kon'at'o'n, la nan'o'n, kaj vol'is li'n for'port'i. La kompat'em'a'j infan'o'j tuj ek'ten'is la hom'et'o'n kaj tiel long'e batal'is kontraŭ la agl'o, ĝis ĝi fin'e el'las'is la kapt'aĵ'o'n. Kiam la barb'ul'o iom trankvil'iĝ'is, li komenc'is kri'i per si'a mal'agrabl'a voĉ'o:

“Ĉu vi ne pov'is ag'i pli delikat'e? Vi tiel tir'is mi'a'n manik'a'n surtut'o'n, ke vi tut'e ĉifon'ig'is ĝi'n, vi mal'lert'a'j mal'delikat'ul'o'j!”

Li pren'is la sak'o'n kun la mult'valor'a'j ŝton'o'j kaj si'n kaŝ'is en si'a'n kavern'o'n sub la ŝton'eg'o'j. La knab'in'o'j jam kutim'is al li'a ne'dank'em'o, daŭr'ig'is si'a'n voj'o'n kaj far'is la aĉet'o'j'n en la urb'o. Re'ven'ant'e ili surpriz'is sur la dezert'a kamp'o la barb'ul'o'n, kiu el'ŝut'is la mult'e'kost'a'j'n ŝton'o'j'n sur pur'a'n lok'o'n, ĉar li est'is cert'a, ke en tiel mal'fru'a hor'o neni'u ven'os tie'n. La sub'ir'ant'a sun'o lum'ig'is la bril'a'j'n ŝton'o'j'n, kiu'j tiel bel'eg'e radi'is ĉiu'j'n kolor'o'j'n, ke la infan'o'j halt'is kaj mir'e rigard'is.

“Kial vi star'as ĉi tie kun mal'ferm'it'a'j buŝ'o'j?” kri'is la nan'o, kaj li'a cindr'e'griz'a vizaĝ'o far'iĝ'is cinabr'e'ruĝ'a. Li vol'is daŭr'ig'i la insult'o'j'n, sed subit'e ek'son'is laŭt'a murmur'o kaj el la arb'ar'o el'trot'is nigr'a urs'o. Terur'it'e la barb'ul'o vol'is for'kur'i, sed li ne sukces'is ating'i la tru'o'n: la urs'o jam est'is apud ĝi. La nan'o kri'is de tim'o:

“Kar'a sinjor'o urs'o, indulg'u mi'n, mi don'os al vi ĉiu'j'n mi'a'j'n trezor'o'j'n, rigard'u, la bel'a'j'n ŝton'o'j'n, kiu'j kuŝ'as tie. Las'u al mi la viv'o'n, vi eĉ ne sent'os inter la dent'o'j tia'n et'ul'o'n. Pren'u ĉi tiu'j'n ambaŭ sen'di'a'j'n knab'in'o'j'n, jen delikat'a pec'o por vi, manĝ'u ili'n, la gras'a'j'n koturn'o'j'n.”

La urs'o ne atent'is li'a'j'n vort'o'j'n, don'is al li nur unu bat'o'n per la pied'eg'o kaj la barb'ul'o fal'is sen'viv'a.

La knab'in'o'j for'kur'is, sed la urs'o kri'is al ili:

“Neĝ'ul'in'o kaj Roz'ul'in'o, ne tim'u, atend'u, mi ir'os kun vi.”

Ili re'kon'is ĝi'a'n voĉ'o'n kaj halt'is, kaj kiam la urs'o proksim'iĝ'is, la urs'a fel'o de'fal'is kaj antaŭ ili star'is bel'a jun'a vir'o en or'a vest'o.

“Mi est'as fil'o de reĝ'o,” li dir'is, “la sen'di'a nan'o ŝtel'is mi'a'j'n trezor'o'j'n kaj sorĉ'is mi'n sovaĝ'a urs'o, fin'e mi liber'iĝ'is per li'a mort'o. Nun li ricev'is la bon'e merit'it'a'n pun'o'n.”

Li fianĉ'iĝ'is kun Neĝ'ul'in'o, kaj li'a frat'o kun Roz'ul'in'o kaj ili divid'is la grand'a'j'n trezor'o'j'n, kiu'j'n la nan'o kolekt'is en si'a kavern'o. La mal'jun'a patr'in'o long'e ankoraŭ viv'is trankvil'e ĉe si'a'j infan'o'j. Ŝi pren'is ambaŭ roz'uj'o'j'n kaj plant'is antaŭ si'a fenestr'o, ĉiu'jar'e ili hav'is la plej bel'a'j'n roz'o'j'n, blank'a'j'n kaj ruĝ'a'j'n.

La viv'o'long'o

Kiam Di'o, kre'int'e la mond'o'n, vol'is difin'i la viv'o'long'o'n de ĉiu'j kre'aĵ'o'j, la azen'o ven'is kaj demand'is:

“Sinjor'o, kiel long'e mi viv'os?”

“Tri'dek jar'o'j'n,” respond'is Di'o, “ĉu vi est'as kontent'a?”

“Ah, Sinjor'o,” respond'is la azen'o, “tio est'as long'a temp'o. Pens'u pri mi'a pen'plen'a viv'o: de la maten'o ĝis la nokt'o mi dev'as port'i grand'a'j'n ŝarĝ'o'j'n, tren'i sak'o'j'n da gren'o en la muel'ej'o'n, por ke ali'a'j manĝ'u pan'o'n, kaj ricev'i kiel instig'o'n nur vip'o'j'n kaj pied'bat'o'j'n! For'pren'u part'o'n el la long'a temp'o!”

Di'o ek'kompat'is ĝi'n kaj re'pren'is dek ok jar'o'j'n. La azen'o for'ir'is kontent'a, aper'is la hund'o.

“Kiel long'e vi vol'as viv'i?” dir'is Di'o al li, “por la azen'o tri'dek jar'o'j est'as tro mult'e, sed al vi la nombr'o kred'ebl'e plaĉ'os.”

“Sinjor'o,” respond'is la hund'o, “ĉu tia est'as vi'a vol'o? Pens'u, kiel mult'e mi dev'as kur'i, mi'a'j pied'o'j ne taŭg'os tiel long'e; kaj kiam mi perd'os la voĉ'o'n kaj la dent'o'j'n, kio'n mi far'os? mi pov'os nur kur'i el unu angul'o en ali'a'n kaj murmur'i?”

Di'o konsent'is, ke ĝi est'as prav'a kaj re'pren'is dek du jar'o'j'n. Post'e ven'is la simi'o.

“Vi sen'dub'e vol'os viv'i tri'dek jar'o'j'n?” dir'is al li Sinjor'o, “vi ne bezon'as labor'i kiel la azen'o kaj hund'o, kaj ĉiam est'as gaj'a.”

“Ah Sinjor'o,” respond'is ĝi, “tio nur ŝajn'as, sed la real'o est'as tut'e ali'a. Se ne mank'as manĝ'aĵ'o, mi ne hav'as kuler'o'n. Mi ĉiam dev'as gaj'e petol'i, far'i grimac'o'j'n por ke la hom'o'j rid'u, kaj kiam ili don'as al mi pom'o'n kaj mi ek'mord'as, ĝi est'as mal'dolĉ'a. Kiel oft'e la sprit'aĵ'o'j kovr'as mal'ĝoj'o'n! Por tri'dek jar'o'j ne sufiĉ'os mi'a'j fort'o'j.”

Di'o est'is kompat'em'a kaj re'pren'is dek jar'o'j'n. Fin'e aper'is la hom'o, gaj'a, san'a kaj freŝ'a, kaj pet'is, ke Di'o difin'u li'a'n temp'o'n.

“Vi viv'os tri'dek jar'o'j'n,” dir'is Sinjor'o, “ĉu tio sufiĉ'as?”

“Kiel mal'long'a temp'o!” ek'kri'is la hom'o, “kiam mi'a dom'o est'os konstru'it'a kaj la fajr'o ek'brul'os en mi'a propr'a fajr'uj'o, kiam arb'o'j plant'it'a'j de mi ek'hav'os frukt'o'j'n kaj mi komenc'os ĝu'i la viv'o'n, tiam mi dev'os mort'i! Sinjor'o, pli'long'ig'u mi'a'n viv'o'n.”

“Mi al'don'os al vi la dek ok jar'o'j'n de la azen'o,” dir'is Sinjor'o.

“Tio ne sufiĉ'as,” respond'is la hom'o.

“Vi hav'os ankaŭ la dek du jar'o'j'n de la hund'o.”

“Ankoraŭ ne sufiĉ'e.”

“Bon'e,” dir'is Di'o, “mi don'os al vi ankaŭ la dek jar'o'j'n de la azen'o, sed pli mult'e vi ne ricev'os.”

La hom'o for'ir'is, sed ne kontent'a. La hom'o do viv'as sep'dek jar'o'j'n. La unu'a'j tri'dek est'as li'a'j hom'a'j jar'o'j, ili rapid'e pas'as: li est'as san'a, gaj'a, ĝoj'e labor'as kaj ĝu'as si'a'n ekzist'ad'o'n. Sekv'as la dek ok jar'o'j de la azen'o: la hom'o ricev'as ŝarĝ'o'j'n unu'n post ali'a, li dev'as port'i gren'o'n, kiu nutr'as ali'a'j'n, bat'o'j kaj puŝ'o'j est'as li'a rekompenc'o. Post'e ven'as la dek du jar'o'j de la hund'o, li kuŝ'as en angul'o'j, murmur'as kaj ne hav'as plu dent'o'j'n por mord'i. Kiam ĉi tiu temp'o pas'as, ven'as la fin'a'j dek jar'o'j de la simi'o: la hom'o, mal'saĝ'a kaj mal'sprit'a, est'as mok'at'a de la infan'o'j.

La send'it'o'j de mort'o

En temp'o'j mal'nov'a'j migr'is foj'e gigant'o sur grand'a voj'o; subit'e fremd'ul'o salt'is renkont'e al li kaj kri'is:

“Halt'u, neniu'n paŝ'o'n plu!”

“Kio?” dir'is la gigant'o, “vi hom'et'o, kiu'n mi pov'us dis'prem'i inter la fingr'o'j, vi vol'as bar'i al mi la voj'o'n? Kiu vi est'as, ke vi parol'as tiel arogant'e?”

“Mi est'as la mort'o,”respond'is la ali'a, “ankaŭ vi dev'as obe'i mi'a'j'n ordon'o'j'n.”

Sed la gigant'o rifuz'is kaj komenc'is batal'i kontraŭ la mort'o. Long'a kaj furioz'a est'is la batal'o, fin'e la gigant'o venk'is kaj per unu bat'o de la pugn'o fal'ig'is la mort'o'n. La gigant'o ir'is si'a'n voj'o'n kaj la venk'it'a mort'o kuŝ'is apud ŝton'o kaj est'is tiel sen'fort'a, ke ĝi ne pov'is lev'iĝ'i.

“Kio okaz'os,” dir'is ĝi, “se mi kuŝ'os ĉi tie en la angul'o? Neni'u plu mort'os en la mond'o, kaj ĝi est'os tiel plen'ig'it'a de la hom'o'j, ke ili ne hav'os sufiĉ'e da lok'o por star'i unu apud la ali'a.”

Dum'e ven'is jun'a vir'o, freŝ'a kaj san'a, kant'is kaj ĉirkaŭ'rigard'is. Ek'vid'int'e la du'on'e sven'int'o'n, li kompat'e proksim'iĝ'is, lev'is ĝi'n, el si'a botel'o verŝ'is en ĝi'a'n buŝ'o'n viv'ig'a'n trink'aĵ'o'n kaj atend'is, ĝis ĝi re'fort'iĝ'is.

“Ĉu vi sci'as,” dir'is ĝi ek'star'ant'e, “kiu'n vi re'viv'ig'is.”

“Ne,” dir'is la jun'ul'o, “mi ne kon'as vi'n.”

“Mi est'as la mort'o, mi indulg'as neniu'n, mi ne pov'as far'i escept'o'j'n por vi. Sed por pruv'i mi'a'n dank'em'o'n mi promes'as al vi jen'o'n: mi ne surpriz'os vi'n; antaŭ ol mi ven'os por pren'i vi'n, aper'os mi'a'j send'it'o'j.”

“Bon'e,” dir'is la jun'ul'o, “mi almenaŭ sci'os, kiam vi ven'os kaj ĝis tiu temp'o est'os trankvil'a.”

Li for'ir'is. Ĉiam li est'is kontent'a kaj gaj'a kaj viv'is pens'ant'e neniam pri la morgaŭ'a tag'o. Sed la jun'ec'o kaj san'o daŭr'is ne long'e, baldaŭ ven'is mal'san'o'j kaj sufer'o'j, kiu'j turment'is li'n tag'e kaj mal'help'is li'n dorm'i nokt'e.

“Mi ne mort'os,” li dir'is al si mem, “ĉar antaŭ'e dev'as aper'i la send'it'o'j de la mort'o; mi nur dezir'us, ke pas'u baldaŭ la mal'facil'a'j tag'o'j de la mal'san'o.”

Kiam li re'san'iĝ'is, li re'komenc'is la antaŭ'a'n gaj'a'n viv'o'n. Foj'e iu ek'frap'is li'a'n ŝultr'o'n: post li star'is la mort'o kaj dir'is:

“Sekv'u mi'n, ven'is la last'a hor'o de vi'a viv'o.”

“Kiel,” respond'is la vir'o, “ĉu vi ne promes'is, ke antaŭ vi'a ven'o aper'os vi'a'j send'it'o'j? Mi vid'is neniu'n.”

“Silent'u,” respond'is la mort'o, “ĉu ili ne aper'is unu post la ali'a? Ĉu ne ven'is la febr'o, kiu sku'is vi'n kaj fal'ig'is sur la lit'o'n? Ĉu la kap'turn'o ne vizit'is vi'n? Ĉu la artr'it'o ne gast'is en ĉiu'j vi'a'j membr'o'j? Ĉu ne zum'is en vi'a'j orel'o'j? Ĉu la dent'dolor'o ne mord'is vi'a'j'n nerv'o'j'n? Ĉu ne far'iĝ'is mal'lum'o en vi'a'j okul'o'j? Ĉu mi'a sam'sang'a frat'o, la dorm'o, ne re'memor'ig'is mi'n al vi ĉiu'vesper'e? Ĉu vi ne kuŝ'is ĉiu'nokt'e kvazaŭ sen'viv'a?”

La vir'o ne sci'is, kio'n respond'i, obe'is la fatal'o'n kaj ir'is kun la mort'o.

Paŝt'ist'in'o de anser'o'j apud put'o

En dezert'o inter mont'o'j est'is iam mal'grand'a dom'o, en kiu viv'is vir'in'o mal'jun'a kiel la mond'o kun ar'o da anser'o'j. La dezert'o est'is ĉirkaŭ'it'a de arb'ar'o, ĉiu'tag'e la mal'jun'ul'in'o pren'is si'a'n lam'baston'o'n kaj ir'is inter la arb'o'j'n per ŝancel'iĝ'ant'a'j paŝ'o'j. Tie ŝi mult'e labor'is, pli mult'e ol oni pov'us supoz'i laŭ ŝi'a mal'jun'a aĝ'o: ŝi kolekt'is herb'o'n por la anser'o'j, de'ŝir'is sovaĝ'a'j'n frukt'o'j'n tiel alt'e, kiel pov'is ating'i ŝi'a'j man'o'j, kaj port'is ĉio'n sur si'a dors'o hejm'e'n. Oni pov'us supoz'i, ke la pez'a ŝarĝ'o dev'us prem'i ŝi'n al la ter'o, sed ĉiam ŝi sukces'e ĝi'n port'is ĝis la dom'o. Se ŝi renkont'is iu'n, ŝi dir'is:

“Bon'a'n tag'o'n, najbar'o, hodiaŭ est'as bel'a veter'o. Vi mir'as, ke mi tren'as la herb'o'n, sed ĉiu dev'as port'i si'a'n ŝarĝ'o'n sur la dors'o.”

Sed oni ne renkont'is ŝi'n volont'e kaj prefer'is ĉirkaŭ'ir'i, kaj kiam patr'o preter'pas'is ŝi'n kun si'a fil'o, li ĉiam dir'is al li mal'laŭt'e:

“Gard'u vi'n kontraŭ la mal'jun'ul'in'o, ŝi est'as ruz'a kiel la diabl'o, ŝi est'as sorĉ'ist'in'o.”

Foj'e maten'e bel'a jun'a vir'o ir'is tra la arb'ar'o. La sun'o hel'e lum'is, la bird'o'j kant'is kaj mal'varm'et'a vent'o kares'is la foli'o'j'n; la jun'ul'o ir'is ĝoj'e kaj gaj'e. Li ankoraŭ renkont'is neniu'n, kiam li subit'e ek'vid'is la sorĉ'ist'in'o'n, kiu genu'is sur la ter'o kaj de'tranĉ'is herb'o'n. Ŝi jam kolekt'is amas'o'n da ĝi en la sak'o'n kaj apud'e star'is du korb'o'j plen'a'j de sovaĝ'a'j pir'o'j kaj pom'o'j.

“Mal'jun'ul'in'o,” li dir'is, “ĉu vi pov'os for'port'i ĉio'n ĉi?”

“Mi dev'as, kar'a sinjor'o,” respond'is ŝi, “nur la infan'o'j de la riĉ'ul'o'j ne bezon'as tio'n far'i. Sed al kamp'ar'an'o oni dir'as:”

“Help'u mi'n,” al'don'is la mal'jun'ul'in'o, kiam li halt'is apud ŝi, “vi hav'as ankoraŭ rekt'a'n dors'o'n kaj jun'a'j'n pied'o'j'n, tio est'os facil'a por vi. Mi'a dom'o ne est'as mal'proksim'e: jen ĝi star'as post la mont'o. Vi salt'e ating'os ĝi'n.”

La jun'a vir'o ek'kompat'is ŝi'n:

“Kvankam mi'a patr'o ne est'as kamp'ar'an'o, sed riĉ'a graf'o, mi tamen pren'os vi'a'n sak'o'n por pruv'i, ke ne nur la kamp'ar'an'o'j sci'as port'i ŝarĝ'o'j'n.”

“Bon'e, mi est'os tre kontent'a. Vi dev'os ir'i unu hor'o'n, sed tio est'as bagatel'o por vi. La pir'o'j'n kaj pom'o'j'n vi ankaŭ dev'os port'i.”

La jun'ul'o iom ek'tim'is la long'a'n voj'o'n, sed la mal'jun'ul'in'o ne el'las'is li'n plu; ŝi met'is la sak'o'n sur li'a'n dors'o'n kaj la korb'o'j'n en li'a'j'n man'o'j'n.

“Vi vid'as,” ŝi dir'is, “la afer'o est'as facil'a.”

“Kontraŭ'e,” dir'is la graf'o kaj far'is grimac'o'n de dolor'o, “la sak'o prem'as, kvazaŭ plen'a de ŝton'o'j, kaj la pom'o'j kaj pir'o'j pez'as kiel plumb'o; mi apenaŭ pov'as spir'i.”

Li vol'is ĉio'n de'met'i, sed la mal'jun'ul'in'o ne permes'is.

“Rigard'u li'n,” ŝi dir'is mok'e, “la jun'a vir'o ne pov'as port'i, kio'n mi, mal'jun'a vir'in'o, tren'as tiel oft'e. Bel'a'j'n vort'o'j'n vi ĉiam hav'as pret'a'j'n, sed kiam oni vol'as don'i al vi la labor'o'n, vi tuj mal'aper'as. Kial vi star'as tie kaj medit'as? Antaŭ'e'n! Neni'u re'pren'os la sak'o'n.”

Dum li marŝ'is sur eben'a ter'o, la jun'ul'o pov'is ankoraŭ port'i; sed kiam ili ven'is al la mont'o kaj dev'is supr'e'n'ir'i, kaj la ŝton'o'j rul'iĝ'is sub ili'a'j pied'o'j kvazaŭ viv'ant'a'j est'aĵ'o'j, tiam mank'is al li la fort'o'j. Gut'o'j de ŝvit'o ban'is li'a'n frunt'o'n kaj flu'is, jen varm'a'j, jen mal'varm'a'j, sur li'a dors'o.

“Patr'in'et'o,” li dir'is, “mi ne pov'as plu ir'i, mi dev'as iom ripoz'i.”

“Ne,” respond'is la mal'jun'ul'in'o, “kiam ni ven'os en la dom'o'n, vi pov'os ripoz'i, sed nun antaŭ'e'n! Kiu pov'as sci'i, ebl'e tio est'os util'a por vi.”

“Mal'jun'ul'in'o, vi est'as sen'hont'a,” dir'is la graf'o kaj vol'is de'ĵet'i la sak'o'n, sed li pen'is van'e: ĝi kvazaŭ kun'kresk'is kun li'a dors'o. Li si'n turn'is kaj sku'is, sed ne pov'is liber'iĝ'i. La mal'jun'ul'in'o rid'is kaj kontent'a salt'is malgraŭ la lam'baston'o.

“Ne koler'u, kar'a sinjor'o,” ŝi dir'is, “vi'a vizaĝ'o ruĝ'iĝ'is, kiel meleagr'o. Port'u pacienc'e la ŝarĝ'o'n, kiam ni ven'os hejm'e'n, mi don'os al vi bon'a'n trink'mon'o'n.”

Kio'n li pov'is far'i? Li dev'is obe'i la sort'o'n kaj pacienc'e sekv'i la mal'jun'ul'in'o'n. Ŝi far'iĝ'is pli kaj pli viv'plen'a, li pli kaj pli sufer'is sub la pez'o. Subit'e ŝi salt'is sur la sak'o'n kaj ek'sid'is sur ĝi'a supr'o; kvankam ŝi est'is mal'dik'a kiel stang'o, ŝi pez'is pli mult'e ol plej dik'a kamp'ar'a knab'in'o. La genu'o'j de la jun'ul'o trem'is, sed kiam li halt'is, la mal'jun'ul'in'o bat'is li'a'j'n pied'o'j'n per verg'o kaj urtik'o'j. Sen'ĉes'e ĝem'ant'e li ating'is la supr'o'n kaj fin'e ven'is al la dom'o de la mal'jun'ul'in'o en la moment'o, kiam li est'is fal'ont'a de lac'iĝ'o.

Kiam la anser'o'j ek'vid'is la mal'jun'ul'in'o'n, ili lev'is la flug'il'o'j'n, etend'is la kol'o'j'n, kur'is renkont'e al ŝi kaj kri'is si'a'n kri'o'n. Post la ar'o kun verg'o en la man'o ir'is mal'jun'a knab'in'o, dik'a kaj alt'a, sed mal'bel'a kiel la nokt'o.

“Patr'in'o,” ŝi dir'is al la mal'jun'ul'in'o, “ĉu io okaz'is al vi? Vi tiel long'e for'est'is.”

“Tut'e ne, mi'a fil'in'et'o,” ŝi respond'is, “neni'o mal'bon'a okaz'is al mi; kontraŭ'e ĉi tiu afabl'a sinjor'o port'is mi'a'n ŝarĝ'o'n kaj imag'u, kiam mi lac'iĝ'is, li pren'is ankaŭ mi'n sur si'a'n dors'o'n. La voj'o ne ŝajn'is al ni long'a, ni est'is gaj'a'j kaj sen'inter'romp'e ŝerc'is.”

Fin'e la mal'jun'ul'in'o de'glit'is ter'e'n, pren'is la sak'o'n de la dors'o de la jun'ul'o kaj la korb'o'j'n el li'a'j man'o'j, ek'rigard'is li'n amik'e kaj dir'is:

“Nun ek'sid'u sur la benk'o antaŭ la pord'o kaj ripoz'u. Vi honest'e per'labor'is vi'a'n salajr'o'n, vi ĝi'n ricev'os, est'u trankvil'a.”

Post'e ŝi dir'is al la paŝt'ist'in'o de la anser'o'j:

“Ir'u en la dom'o'n, ne konven'as al vi rest'i sol'a kun jun'a vir'o, oni ne dev'as verŝ'i ole'o'n en la fajr'o'n; li pov'us en'am'iĝ'i.”

La graf'o ne sci'is, ĉu li dev'as plor'i aŭ rid'i.

“Tia trezor'o,” li pens'is, “eĉ se ŝi hav'us tri'dek jar'o'j'n mal'pli, ne est'us danĝer'a por mi'a kor'o.”

Dum'e la mal'jun'ul'in'o kares'is la anser'o'j'n kvazaŭ infan'o'j'n kaj post'e ir'is kun la fil'in'o en la dom'o'n. La jun'ul'o si'n etend'is sur benk'o sub sovaĝ'a pom'arb'o. La aer'o est'is agrabl'a kaj varm'et'a; ĉirkaŭ'e verd'is bel'a herb'ej'o, kovr'it'a de primol'o'j, sovaĝ'a'j timian'o'j kaj mil'o'j da ali'a'j flor'o'j; mez'e murmur'is klar'a river'et'o, bril'ant'a en la sun'a'j radi'o'j, kaj la blank'a'j anser'o'j promen'is sur la bord'o'j aŭ si'n ban'is en la akv'o.

“Bel'e est'as ĉi tie,” li dir'is, “sed mi est'as tiel lac'a, ke mi ne pov'as mal'ferm'i la okul'o'j'n; mi iom dorm'os. Nur ne ven'u vent'o kaj ne for'blov'u mi'a'j'n pied'o'j'n de la korp'o, ĉar ili est'as romp'ebl'a'j, kiel fajr'o'fung'o.”

Li dorm'is moment'o'n, sed baldaŭ ven'is la mal'jun'ul'in'o kaj sku'ant'e vek'is li'n:

“Lev'iĝ'u,” ŝi dir'is, “vi ne pov'as rest'i ĉi tie; ver'e mi iom turment'is vi'n, sed tio ne kost'is al vi la viv'o'n. Nun oni don'os al vi vi'a'n salajr'o'n; vi ne bezon'as mon'o'n, nek or'o'n, mi don'os al vi i'o'n ali'a'n.”

Dir'ant'e tio'n ŝi met'is en li'a'n man'o'n skatol'et'o'n, el'tranĉ'it'a'n el unu sol'a smerald'o.

“Gard'u ĝi'n bon'e,” al'don'is ŝi, “ĝi al'port'os al vi feliĉ'o'n.”

La graf'o salt'e lev'iĝ'is kaj sent'ant'e si'n freŝ'a kaj fort'a dank'is la mal'jun'ul'in'o'n pro la donac'o kaj for'ir'is, tut'e ne rigard'int'e ŝi'a'n bel'a'n fil'in'et'o'n. Sur la voj'o li aŭd'is ankoraŭ de mal'proksim'e la gaj'a'n kri'o'n de la anser'o'j.

* * *

Tri tag'o'j'n la graf'o erar'vag'is en la arb'ar'o, antaŭ ol li trov'is voj'o'n. Li ven'is en grand'a'n urb'o'n kaj ĉar neni'u li'n kon'is, oni konduk'is li'n en la reĝ'a'n palac'o'n, kie la ge'reĝ'o'j sid'is sur la tron'o. La graf'o ek'genu'is, pren'is la smerald'a'n skatol'et'o'n el la poŝ'o kaj met'is ĝi'n ĉe la pied'o'j de la reĝ'in'o. Ŝi ordon'is al li lev'iĝ'i, kaj li don'is al ŝi la skatol'et'o'n. Apenaŭ ŝi mal'ferm'is ĝi'n, ŝi fal'is ter'e'n kvazaŭ sen'viv'a. La graf'o est'is arest'it'a kaj konduk'ot'a en mal'liber'ej'o'n, kiam la reĝ'in'o ordon'is, ke oni liber'ig'u li'n kaj ke ĉiu'j for'ir'u, ĉar ŝi dezir'is parol'i kun li sen atest'ant'o'j.

Kiam la reĝ'in'o est'is sol'a, ŝi komenc'is mal'dolĉ'e plor'i kaj dir'is:

“Por kio taŭg'as la honor'o kaj glor'o, kiu'j ĉirkaŭ'as mi'n? Ĉiu'maten'e mi vek'iĝ'as kun ĉagren'o kaj mal'ĝoj'o. Mi hav'is tri fil'in'o'j'n, el kiu'j la plej jun'a est'is mirakl'e bel'a, fam'a en la tut'a mond'o. Ŝi est'is tiel blank'a kiel la neĝ'o, tiel ruĝ'a kiel la pom'a'j flor'o'j kaj ŝi'a'j har'o'j bril'is kiel sun'a'j radi'o'j. Kiam ŝi plor'is, ne larm'o'j fal'is el ŝi'a'j okul'o'j, sed perl'o'j kaj mult'valor'a'j ŝton'o'j. Kiam ŝi ating'is la aĝ'o'n de dek kvin jar'o'j, la reĝ'o al'vok'is ĉiu'j'n tri antaŭ si'a'n tron'o'n. Se vi est'us vid'int'a, kiel oni mal'ferm'is la okul'o'j'n, kiam en'ir'is la plej jun'a! Tio est'is kvazaŭ aper'o de la sun'o. La reĝ'o dir'is:

“Mi'a'j fil'in'o'j, mi ne sci'as, kiam ven'os mi'a last'a hor'o, mi vol'as hodiaŭ difin'i, kio'n ricev'os ĉiu el vi post mi'a mort'o. Vi ĉiu'j am'as mi'n, sed tiu kiu plej mult'e mi'n am'as, ricev'os la plej bon'a'n part'o'n.”

Ĉiu fil'in'o dir'is, ke ŝi plej mult'e am'as li'n.

“Ĉu vi ne pov'us esprim'i,” respond'is la reĝ'o, “kiel vi mi'n am'as? Mi ek'kon'us tia'manier'e vi'a'j'n sent'o'j'n.”

La plej aĝ'a dir'is:

“Mi am'as la patr'o'n kiel plej dolĉ'a'n suker'o'n.”

La du'a:

“Mi am'as la patr'o'n kiel mi'a'n plej bel'a'n vest'o'n.”

La plej jun'a silent'is. La reĝ'o demand'is:

“Kaj vi, mi'a plej am'at'a infan'o?”

“Mi ne sci'as,” respond'is ŝi, “mi pov'as kun neni'o kompar'i mi'a'n am'o'n.”

La patr'o insist'is, ke ŝi nom'u i'o'n. Fin'e ŝi dir'is:

“Plej bon'a manĝ'o ne plaĉ'as al mi sen sal'o, mi am'as la patr'o'n kiel sal'o'n.”

La reĝ'o aŭd'int'e tio'n ek'koler'is kaj dir'is:

“Se vi am'as mi'n kiel la sal'o'n, mi rekompenc'os vi'a'n am'o'n per sal'o.”

Li divid'is la regn'o'n inter la du pli aĝ'a'j kaj ordon'is, ke oni lig'u sak'o'n kun sal'o al la dors'o de la tri'a kaj for'konduk'u ŝi'n en sovaĝ'a'n arb'ar'o'n.

Ni ĉiu'j plor'is kaj pet'is kompat'o'n por ŝi,” dir'is la reĝ'in'o, “sed la koler'o de la reĝ'o ced'is al neni'o. Kiel ŝi plor'is for'las'ant'e ni'n! La tut'a voj'o est'is kovr'it'a de perl'o'j, kiu'j fal'is el ŝi'a'j okul'o'j. La reĝ'o baldaŭ ek'bedaŭr'is si'a'n sever'ec'o'n kaj ordon'is serĉ'i la mal'feliĉ'a'n infan'o'n en la tut'a arb'ar'o, sed neni'u trov'is ŝi'n. Kiam mi pens'as, ke sovaĝ'a'j best'o'j ŝi'n manĝ'is, mi'a kor'o krev'as de mal'ĝoj'o; iu'foj'e mi mi'n konsol'as per la esper'o, ke ŝi viv'as ankoraŭ, ke ŝi si'n kaŝ'is en kavern'o aŭ trov'is rifuĝ'ej'o'n ĉe kompat'em'a'j hom'o'j. Sed imag'u, ke kiam mi mal'ferm'is vi'a'n smerald'a'n skatol'et'o'n, mi ek'vid'is perl'o'n tut'e sam'a'n, kia'j fal'ad'is el la okul'o'j de mi'a fil'in'o. Facil'e vi kompren'os, kiel ek'bat'is mi'a kor'o. Vi dev'as rakont'i al mi, kia'manier'e vi akir'is la perl'o'n.”

La graf'o rakont'is al la reĝ'in'o, ke li ricev'is ĝi'n de la mal'jun'ul'in'o en la arb'ar'o, ke li suspekt'as, ke ŝi est'as sorĉ'ist'in'o; pri la princ'in'o li aŭd'is neni'o'n.

La ge'reĝ'o'j decid'is vizit'i la mal'jun'ul'in'o'n; ili opini'is, ke ili cert'e ricev'os sci'ig'o'j'n pri la fil'in'o en la lok'o, kie est'is la perl'o.

* * *

La mal'jun'ul'in'o sid'is en si'a dom'o kaj turn'is ŝpin'rad'o'n. Est'is jam mal'lum'e kaj la brul'et'ant'a'j karb'o'j de la fajr'uj'o dis'send'is nur mal'fort'a'n lum'o'n.

Subit'e bru'o ek'son'is ekster'e: la anser'o'j re'ven'is hejm'e'n kaj kri'is si'a'n raŭk'a'n kri'o'n. Baldaŭ en'ir'is ankaŭ la fil'in'o, sed la mal'jun'ul'in'o apenaŭ salut'is ŝi'n iom ek'mov'ant'e la kap'o'n. La fil'in'o ek'sid'is, pren'is ŝpin'rad'o'n kaj turn'is la faden'o'n tiel lert'e, kiel jun'a knab'in'o. Tiel ili ambaŭ sid'is du hor'o'j'n, ne parol'ant'e eĉ unu vort'o'n. Fin'e io ek'bru'is ĉe la fenestr'o kaj du fajr'a'j okul'o'j rigard'is intern'e'n. Tio est'is mal'jun'a strig'o, kiu kri'is tri'foj'e uhu. La mal'jun'ul'in'o ek'rigard'is supr'e'n kaj dir'is:

“Jam ven'is la temp'o, ir'u far'i vi'a'n labor'o'n.”

Ŝi lev'iĝ'is kaj el'ir'is. Kie'n ŝi ir'is? Ŝi ir'is tra herb'ej'o'j en val'o'n, kaj ven'is fin'e al put'o, apud kiu star'is tri mal'jun'a'j kverk'o'j. Dum'e la lun'o lev'iĝ'is rond'a kaj grand'a super la mont'o'n kaj est'is tiel lum'e, ke oni pov'us trov'i pingl'o'n. Ŝi de'met'is haŭt'o'n, per kiu est'is kovr'it'a ŝi'a vizaĝ'o, klin'iĝ'is al la put'o kaj komenc'is si'n lav'i. Kiam ŝi est'is pret'a, ŝi tremp'is la haŭt'o'n en la akv'o'n kaj met'is ĝi'n sur la herb'o por blank'ig'i ĝi'n en la lum'o de la lun'o kaj sek'iĝ'i. Sed kiel ŝanĝ'iĝ'is la knab'in'o! Neniam vi vid'is i'o'n simil'a'n! Kiam la griz'a har'lig'o de'fal'is, ŝi'a'j or'a'j har'o'j ek'bril'is kiel sun'a'j radi'o'j kaj kiel mantel'o kovr'is ŝi'n tut'a'n. Ŝi'a'j okul'o'j simil'is ĉiel'a'j'n stel'o'j'n, ŝi'a'j vang'o'j est'is roz'a'j kiel pom'a'j flor'o'j.

Sed la bel'a knab'in'o est'is mal'gaj'a. Ŝi ek'sid'is kaj mal'dolĉ'e plor'is. La larm'o'j unu post ali'a fal'is el ŝi'a'j okul'o'j kaj rul'iĝ'is inter la long'a'j har'o'j ter'e'n. Tiel ŝi sid'is tie kaj rest'us long'e, sed subit'e inter la branĉ'o'j de la apud'a arb'o io ek'krak'is kaj ek'bru'is.

Ŝi salt'e lev'iĝ'is kiel kapreol'o, kiu aŭd'as paf'o'n de ĉas'ist'o. Ĝust'e en tiu moment'o la lun'o est'is kovr'it'a de nigr'a nub'o, la knab'in'o rapid'e re'met'is la haŭt'o'n kaj mal'aper'is kiel flam'o esting'it'a de la vent'o. Trem'ant'e kiel tremol'a foli'o ŝi kur'is hejm'e'n. La mal'jun'ul'in'o star'is antaŭ la pord'o kaj la knab'in'o vol'is rakont'i, kio okaz'is al ŝi, sed la mal'jun'ul'in'o amik'e ek'rid'is kaj dir'is:

“Mi jam sci'as ĉio'n.”

Ŝi konduk'is ŝi'n en la ĉambr'o'n kaj ek'brul'ig'is lum'o'n. Sed ŝi ne re'ven'is al la ŝpin'rad'o; ŝi pren'is bala'il'o'n kaj komenc'is ord'ig'i la ĉambr'o'n.

“Ĉio dev'as est'i pur'a,” ŝi dir'is al la knab'in'o.

“Sed patr'in'o,” dir'is la knab'in'o, “kial vi komenc'as la labor'o'n en tiel mal'fru'a hor'o?”

“Ĉu vi sci'as, kiom'a hor'o est'as?” demand'is la mal'jun'ul'in'o.

“Ne est'as ankoraŭ nokt'o'mez'o,” respond'is la knab'in'o, “sed jam pas'is la dek unu'a hor'o.”

“Ĉu vi ne memor'as,” daŭr'ig'is la mal'jun'ul'in'o, “ke ĝust'e antaŭ tri jar'o'j vi ven'is al mi? Vi'a temp'o jam est'as fin'it'a, ni ne pov'as plu rest'i kun'e.”

La knab'in'o ek'tim'is kaj dir'is:

“Ah, kar'a patr'in'o, ĉu vi vol'as for'puŝ'i mi'n? Kie'n mi ir'os? Mi hav'as nek amik'o'j'n, nek hejm'o'n. Mi ĉio'n far'is, kio'n vi postul'is, kaj vi ĉiam est'is kontent'a: ne for'pel'u mi'n.”

La mal'jun'ul'in'o ne vol'is dir'i al la knab'in'o, kio est'is okaz'ont'a al ŝi.

“Mi ne pov'as plu rest'i ĉi tie,” ŝi dir'is, “sed post mi'a for'ir'o la ĉambr'o dev'as est'i pur'a. Ne mal'trankvil'iĝ'u, vi trov'os tegment'o'n, sub kiu vi pov'os loĝ'i, kaj vi est'os kontent'a de la rekompenc'o, kiu'n vi ricev'os de mi.”

“Sed dir'u al mi, kio est'as okaz'ont'a?” daŭr'ig'is la knab'in'o.

“Mi ripet'as, ne mal'help'u mi'n en mi'a labor'o. Ĉes'u parol'i, ir'u en vi'a'n ĉambr'o'n, de'met'u la haŭt'o'n de la vizaĝ'o kaj pren'u la silk'a'n vest'o'n, en kiu vi ven'is al mi; post'e rest'u en vi'a ĉambr'o, ĝis mi vok'os vi'n.”

* * *

Sed mi dev'as re'ven'i al la ge'reĝ'o'j, kiu'j ir'is kun la graf'o por trov'i la mal'jun'ul'in'o'n. La graf'o nokt'e en la arb'ar'o dis'iĝ'is de la ge'reĝ'o'j kaj daŭr'ig'is la voj'o'n sol'a. En la sekv'int'a tag'o al li ŝajn'is, ke li trov'is la ĝust'a'n voj'o'n. Li ir'is sen'inter'romp'e antaŭ'e'n ĝis la krepusk'o; li tiam sur'ir'is arb'o'n por pas'ig'i tie la nokt'o'n: li tim'is perd'i nokt'e la voj'o'n. Kiam la lun'o aper'is, li ek'vid'is person'o'n, kiu mal'supr'e'n'ir'is de la mont'o. Ŝi ne hav'is verg'o'n en la man'o, tamen li pov'is re'kon'i la paŝt'ist'in'o'n de la anser'o'j, kiu'n li iam vid'is en la dom'o de la mal'jun'ul'in'o.

“Oho,” li dir'is, “jen unu sorĉ'ist'in'o, mi do hav'os ankaŭ la ali'a'n.”

Sed kiel li ek'mir'is, kiam ŝi ven'is al la put'o, de'met'is la haŭt'o'n kaj si'n lav'is, kiam la or'a'j har'o'j kovr'is ŝi'n tut'a'n: tia'n bel'ul'in'o'n li vid'is neniam antaŭ'e. Li kuraĝ'is apenaŭ spir'i, sed li etend'is la kol'o'n inter la foli'o'j kiel li pov'is kaj rigard'is, rigard'is ŝi'n sen'ĉes'e. Ĉu tial ke li tro klin'iĝ'is, ĉu pro ali'a kaŭz'o la branĉ'o ek'krak'is, kaj en la sam'a moment'o la knab'in'o rapid'e re'met'is la haŭt'o'n, kaj salt'e for'kur'is kiel kapreol'in'o. Nub'o'j kovr'is la lun'o'n kaj la graf'o ne pov'is plu vid'i ŝi'n.

Apenaŭ ŝi mal'aper'is, la graf'o mal'supr'e'n'ir'is kaj sekv'is ŝi'n per rapid'a'j paŝ'o'j. Far'int'e nur kelk'e da paŝ'o'j, li ek'vid'is en la krepusk'o du person'o'j'n paŝ'ant'a'j sur la herb'ej'o. Tio est'is la ge'reĝ'o'j, ili ek'vid'is de mal'proksim'e la lum'o'n en la dom'o de la mal'jun'ul'in'o kaj ir'is tie'n. La graf'o rakont'is al ili, kia'j'n strang'a'j'n afer'o'j'n li vid'is ĉe la put'o, kaj ili ne dub'is plu, ke tio est'is ili'a perd'it'a fil'in'o. Ĝoj'a'j ili ir'is antaŭ'e'n kaj baldaŭ ating'is la dom'et'o'n: la anser'o'j sid'is ĉirkaŭ'e, met'int'e la kap'o'n sub la flug'il'o'j'n, kaj neni'u mov'iĝ'is. La migr'ant'o'j rigard'is tra la fenestr'o: la mal'jun'ul'in'o sid'is sen'mov'e, ŝpin'is kaj balanc'is la kap'o'n. La ĉambr'o est'is pur'e ord'ig'it'a, kvazaŭ tie loĝ'us elf'o'j, kiu'j neniam hav'as polv'o'n sur la pied'o'j. Sed ili ne vid'is si'a'n fil'in'o'n. Moment'o'n ili rigard'is ĉio'n, fin'e ili kuraĝ'is frap'i delikat'e la fenestr'o'n.

La mal'jun'ul'in'o kvazaŭ atend'is ili'n, ŝi lev'iĝ'is kaj dir'is amik'e:

“En'ir'u, mi kon'as vi'n.”

Kiam ili est'is en la ĉambr'o, ŝi dir'is:

“Vi ne bezon'us ven'i tiel mal'proksim'e'n, se antaŭ tri jar'o'j vi ne est'us for'puŝ'int'a'j mal'just'e vi'a'n infan'o'n, kiu est'as tiel bon'a kaj bel'a. Sed tio ne mal'util'is ŝi'n, ŝi tri jar'o'j'n paŝt'is la anser'o'j'n: ŝi el'lern'is neni'o'n mal'bon'a'n, ŝi'a kor'o rest'is pur'a. Sed vi est'is sufiĉ'e pun'it'a'j per la mal'trankvil'ec'o, en kiu vi viv'is.”

Ŝi proksim'iĝ'is al la ĉambr'o kaj dir'is:

“Ven'u tie'n ĉi, mi'a fil'in'et'o.”

La pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj la princ'in'o aper'is en si'a silk'a vest'o, kun si'a'j or'a'j har'o'j kaj bril'a'j okul'o'j: ŝi ŝajn'is ĉiel'a anĝel'o.

Ŝi ir'is al la ge'patr'o'j, ĉirkaŭ'pren'is kaj kis'is ili'n. Ili ĉiu'j plor'is de ĝoj'o. La jun'a graf'o star'is apud'e kaj kiam ŝi ek'vid'is li'n, ŝi ruĝ'iĝ'is kiel musk'a roz'o; ŝi mem ne sci'is kial. La reĝ'o dir'is:

“Kar'a infan'o, mi'a'n regn'o'n mi divid'is kaj donac'is, kio'n mi don'os al vi?”

“Ŝi bezon'as neni'o'n,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “mi donac'as al ŝi la larm'o'j'n, kiu'j'n ŝi plor'is pro vi. Tio est'as ver'a'j perl'o'j pli bel'a'j ol la mar'a'j, ili valor'as pli mult'e ol vi'a tut'a regn'o. Kaj kiel salajr'o'n por ŝi'a'j serv'o'j mi don'as al ŝi mi'a'n dom'et'o'n.”

Dir'int'e tio'n ŝi mal'aper'is. La mur'o'j iom ek'krak'is kaj kiam la ven'int'o'j ĉirkaŭ'rigard'is, ili ek'vid'is anstataŭ la dom'et'o bel'eg'a'n palac'o'n, reĝ'a tabl'o star'is kun manĝ'aĵ'o'j kaj serv'ist'o'j kur'is en la ĉambr'o'j.

La fabel'o ne est'as ankoraŭ fin'it'a, sed mi'a av'in'o, kiu rakont'is ĝi'n al mi, iom perd'is la memor'o'n kaj forges'is la rest'o'n. Ŝajn'as al mi, ke la bel'a princ'in'o kaj la graf'o ge'edz'iĝ'is, rest'is en la palac'o kaj viv'is tie feliĉ'e tiel long'e, kiel vol'is Di'o. Ĉu la blank'a'j anser'o'j, kiu'j'n paŝt'is la princ'in'o, ĉiu'j est'is jun'a'j fil'in'o'j (mi vol'as ofend'i neniu'n) kaj ĉu ili re'e ricev'is hom'a'n figur'o'n kaj rest'is kiel serv'ist'in'o'j ĉe la jun'a reĝ'in'o, tio'n mi ne sci'as tut'e cert'e, sed mi supoz'as, ke jes. Sen'dub'e est'as, ke la mal'jun'ul'in'o ne est'is sorĉ'ist'in'o kiel oni opini'is, sed bon'a fe'in'o dis'don'ant'a feliĉ'o'n. Kred'ebl'e est'is ŝi, kiu donac'is al la princ'in'o ĉe la nask'iĝ'o la ec'o'n plor'i perl'o'j'n anstataŭ larm'o'j. Hodiaŭ tio ne okaz'as plu, ali'e la mal'riĉ'ul'o'j baldaŭ far'iĝ'us riĉ'a'j.