S-rin'o Lidkoto, dum la gigant'a minac'a Nov-Jork-amas'o si'n difin'is trans'akv'e, re'tir'iĝ'is kaŭr'e en si'a'n angul'o'n de la ferdek'o kaj sid'is aŭskult'ant'e kun spec'o de mal'logik'a terur'o la konstant'a'n antaŭ'e'n'ir'ant'a'n pelad'o'n de la helic'o'j.

Komenc'e, ŝi sur'voj'iĝ'is sufiĉ'e trankvil'e—en si'n'ten'o kiu'n ŝi nom'is "bon'senc'a"—sed la sur'mar'a semajn'o dispon'ig'is al ŝi tro da temp'o por pri'pens'i afer'o'j'n kaj las'is ŝi'n dum tro long'a temp'o en sol'ec'o kun la pas'int'ec'o.

Kiam ŝi est'is sol'a, ĉiam est'is la pas'int'ec'o kiu al'tir'is ŝi'a'n atent'o'n. Ŝi ne kapabl'is si'n distanc'ig'i de ĝi kaj ne plu dezir'is far'i tio'n. Dum si'a'j long'a'j ekzil'jar'o'j ŝi sukces'is akord'iĝ'i kun ĝi, lern'is konsent'i pri tio ke ĝi est'os ĉiam tie, kolos'a, obstrukc'a, ĝen'pez'a, pli grand'a kaj pli impon'a ol io ajn el'vok'ot'a far la est'ont'ec'o. Kaj, ĉiu'okaz'e, ŝi cert'is pri ĝi, kompren'is ĝi'n, sci'pov'is ĝi'n pri'trakt'i. Ŝi jam lern'is kiel kamufl'i kaj pri'zorg'i kaj ŝirm'i ĝi'n sam'e kiel oni ag'as pri sufer'ant'a sam'famili'an'o.

La ebl'o ke ŝi forges'u la pas'int'ec'o'n neniam bon'ŝanc'is si'n prezent'i al ŝi. Ĝi rigard'is ŝi'n el la vizaĝ'o de ĉiu kon'at'o, ĝi aper'is subit'e en la okul'o'j de ne'kon'at'o'j kiam unu'nur'a vort'o ili'n kompren'ig'is: "Jes, tiu S-rin'o Lidkoto, ĉu vi ne sci'as?" Ĝi el'star'iĝ'is salt'e antaŭ ŝi en la unu'a sur'mar'a tag'o kiam, trans la manĝ'ĉambr'o , ek'de la tabl'o de la kapitan'o, ŝi vid'is paŭz'i la migr'ant'a'n lorn'et'o'n de S-rin'o Lorino Bulĝero kaj blank'iĝ'i kiel fal'ig'it'a'n rol'kurten'o'n la okul'o'n mal'antaŭ ĝi. La sekv'int'a'n tag'o'n, kompren'ebl'e, la kapitan'o demand'is: "Ĉu vi kon'as vi'a'n ambasador'in'o'n, S-rin'o'n Bulĝeron?" kaj ŝi respond'is ke ne, ŝi mal'oft'e for'las'as Florencon kaj ne vizit'is Romon dum pli ol unu tag'o ek'de kiam Ges-ro'j Bulĝero ating'is si'a'n Itali'an posten'o'n. Ŝi tiel al'kutim'iĝ'is al tiu'j fraz'o'j ke ŝi ripet'is ili'n sen'ĝen'e. Kaj la kapitan'o tuj ŝanĝ'is la tem'o'n.

Ne, kutim'e ne ĝen'is ŝi'n pri'pens'i la pas'int'ec'o'n ĉar ŝi jam al'kutim'iĝ'is al ĝi kaj ĝi'n kompren'is. Ĝi est'is grand'a konkret'a fakt'o star'ant'a sur ŝi'a voj'o kiu'n neces'is ke ŝi ĉirkaŭ'ir'u ĉiu'n foj'o'n kiam ŝi mov'iĝ'is en iu ajn direkt'o. Sed nun, laŭ la lum'o de la mal'feliĉ'a event'o ŝi'n al'vok'int'a el Italio—la subit'a ne'atend'it'a anonc'o pri la eks'edz'iĝ'o de ŝi'a fil'in'o kaj Horaco Purŝo kaj la re'edz'in'iĝ'o de tiu fil'in'o kun Vilburo Barklejo—la pas'int'ec'o, ŝi'a apart'a mizer'a pas'int'ec'o, el'star'iĝ'is antaŭ ŝi kun akuz'a'j okul'o'j, far'iĝ'is, laŭ ŝi'a sen'ord'ig'it'a fantazi'o, kiel aflikt'it'a parenc'o subit'e eskap'int'a de la fleg'ist'in'o'j kaj pri'zorg'ant'o'j kaj parad'ig'ant'a publik'e la horor'o'n kaj mizer'o'n kiu'j'n, dum la long'a'j jar'o'j, ŝi tiom pacienc'e ŝirm'is kaj izol'is.

Jes, jen ĝi star'is antaŭ ŝi dum la agit'it'a'j semajn'o'j post la al'ven'o de la nov'aĵ'o—dum ŝi'a sen'fin'a vojaĝ'o el Hindio kie ating'is ŝi'n la inform'leter'o de Leilino kaj la febr'a halt'o ĉe ŝi'a loĝ'ej'o de Florenco kie neces'is ke ŝi paŭz'u kaj amas'ig'u si'a'j'n hav'aĵ'o'j'n por komenc'i nov'a'n sur'voj'iĝ'o'n—jen ĝi star'is mok'rid'et'ant'e al ŝi kun nov'a mal'bon'aŭgur'o ŝajn'ant'a dir'i: "Ho, sed nun vi dev'as mi'n rigard'i, ĉar mi est'as ne nur vi'a propr'a pas'int'ec'o sed ankaŭ la nun'temp'o de Leilino."

Cert'e est'is majstr'a tuŝ'o de tiu'j ĉef'ironi'ist'in'o'j de tond'il'o kaj ŝpin'il'o kiam ili elekt'is du'obl'ig'i la sort'o'n de la patr'in'o en tiu de la fil'in'o. S-rin'o Lidkoto ĉiam imag'is iom makabr'e ke, tiel rimark'ind'e mal'sukces'int'e util'i al Leilino en ali'a'j manier'o'j, almenaŭ ŝi pov'os rol'i kiel avert'il'o. Ŝi eĉ mal'konsent'is si'n defend'i, prezent'i si'a'n kaz'o'n en la plej bon'a lum'o, stoik'e mal'bon'vol'is pri'parol'i mild'ig'int'a'j'n cirkonstanc'o'j'n, por ke la sen'pri'pens'a kompat'o de Leilino ne nask'ig'u konklud'o'j'n pov'ant'a'j'n efik'i katastrof'e sur ŝi'a'n propr'a'n viv'o'n. Kaj nun okaz'is ti'aĵ'o mem kaj S-rin'o Lidkoto imag'is aŭd'i la tut'a'n Nov-Jork'o'n dir'i unu'voĉ'e: "Jes, Leilino far'is la sam'aĵ'o'n kiu'n far'is ŝi'a patr'in'o. Kun tia ekzempl'o ĉu oni rajt'as esper'i ali'aĵ'o'n?"

Tamen se ŝi est'is ekzempl'o, kompat'ind'ul'in'o, ŝi est'is aĉ'a ekzempl'o. Ŝi est'int'us, laŭ'supoz'e, pli util'a kiel de'turn'il'o ol cent sen'kulp'a'j patr'in'o'j kiel stimul'il'o'j. Ĉar kiel kuraĝ'int'us ripet'i eksperiment'o'n tiel katastrof'a'n iu ajn vid'int'a ajn'a'n er'o'n de ŝi'a viv'o de la dek ok pas'int'a'j jar'o'j?

Nu, en tia'j kaz'o'j mal'grav'as logik'o, mal'grav'as ekzempl'o, grav'as neni'o probabl'e krom hav'i la sam'a'j'n impuls'o'j'n en la sang'o; kaj jen est'is la mal'hel'a hered'aĵ'o kiu'n ŝi donac'is al si'a fil'in'o. Leilino ne imit'is ŝi'n konsci'e, ŝi nur "post'simil'is" ŝi'n, est'is projekci'aĵ'o de ŝi'a propr'a for'pas'int'a ribel'ad'o.

S-rin'o Lidkoto bedaŭr'eg'is, en la komenc'o de la vojaĝ'o, ke la ŝip'o "Utopi'o" est'as mal'rapid'a vapor'vetur'il'o kaj bezon'os ok tut'a'j'n tag'o'j'n por ŝi'n al'ven'ig'i al ŝi'a mal'feliĉ'a fil'in'o. Sed nun, kiam al'proksim'iĝ'is la moment'o de re'renkont'iĝ'o, bon'vol'e ŝi re'ĝir'int'us la boat'o'n kaj re'ven'fuĝ'int'us sur la alt'a'j'n mar'o'j'n. Tem'is ne nur pri tio ke ŝi sent'is si'n mal'pret'a por al'front'i la est'ont'ec'o'n ŝi'n atend'ant'a'n en Nov-Jork'o sed ankaŭ ke ŝi bezon'is pli da temp'o por aranĝ'i kio'n "Utopi'o" jam hav'ig'is al ŝi. La pas'int'ec'o est'is jam sufiĉ'e mal'bon'a sed la nun'a temp'o kaj la est'ont'ec'o est'is pli mal'bon'a'j ĉar ili est'is mal'pli kompren'ebl'a'j kaj ĉar, dum ŝi pli aĝ'iĝ'is, surpriz'o'j kaj sen'konsekvenc'o'j ĝen'is ŝi'n pli ol la plej mal'bon'a'j cert'aĵ'o'j.

Est'is, ekzempl'e, S-rin'o Bulĝero. Laŭ la hel'o, aŭ anstataŭ'e la mal'hel'o, de nov'a'j okaz'int'aĵ'o'j, la ver'o pov'us est'i ke S-rin'o Bulĝero ne intenc'is ŝi'n mal'agnosk'i, sed nur mal'sukces'is ŝi'n re'kon'i. S-rin'o Lidkoto koncept'is tiu'n hipotez'o'n aŭskult'ant'e la konversaci'o'n de la person'o'j sid'ant'a'j apud ŝi sur la ferdek'o—du vigl'a'j jun'a'j vir'in'o'j port'ant'a'j sur'kap'e la plej last'a'temp'a'j'n Parizajn ĉapel'o'j'n kaj en'kap'e la plej last'a'temp'a'j'n Nov-Jork'a'j'n ide'o'j'n. Tiu'j vir'in'o'j, pri kiu'j mal'ebl'int'us al hom'o hav'ant'a la mal'nov'temp'a'j'n kategori'o'j'n de S-rin'o Lidkoto taks'i ĉu ili est'as edz'in'o'j aŭ fraŭl'in'o'j, ĉu bon'kondut'a'j aŭ mal'bon'kondut'a'j, ĉu ili hav'as iu'j'n ajn el la ceter'a'j preciz'a'j trajt'o'j kiu'j'n jun'a'j vir'in'o'j de ŝi'a'j jun'ec'o kaj soci'a rang'o dev'is hav'i, el'montr'is kon'o'n pri la Nov-Jork'a mond'o kiu de'nov'e laŭ la tradici'o'j de S-rin'o Lidkoto, dev'int'us sugest'i sekur'a'n rang'o'n en ĝi. Sed en la fluid'a stat'o de la aktual'a soci'a etiket'o, kio'n sugest'is io ajn krom tio kio'n sugest'is ili'a'j ĉapel'o'j—ke neni'u sci'pov'as antaŭ'sci'i kio est'as okaz'ont'a post'e?

Ili ŝajn'is, almenaŭ, frekvent'i ar'o'n da sen'okup'a'j kaj riĉ'eg'a'j hom'o'j est'ig'ant'a'j la sam'a'j'n gest'o'j'n kaj gir'ant'a'j sur la sam'a'j pivot'o'j kiel la fil'in'o de S-rin'o Lidkoto kaj la amik'in'o'j de tiu: ili'a'j Korinoj kaj Matinoj kaj Mabelinoj ŝajn'is est'i baldaŭ mal'kaŝ'ont'a'j kon'at'a'j'n famili'nom'o'j'n kaj foj'e unu el la parol'ant'in'o'j, resum'ant'e diskut'ad'o'n kies komenc'o'n S-rin'o Lidkoto ne aŭd'is, proklam'is kun impet'a mem'fid'o: "Ĉu Leilino? Ho, Leilino bon'fart'as."

Ĉu pov'us tem'i pri ŝi'a Leilino, sci'vol'is la patr'in'o kun akr'a trem'et'o de anksi'ec'o? Se ili nur konsent'us menci'i famili'nom'o'j'n! Sed ili'a inter'parol'ad'o salt'et'is elips'e de alud'o al alud'o, ili'a'j inter'romp'it'a'j fraz'o'j pend'is super sen'fund'a'j fos'aĵ'o'j da konjekt'ad'o kaj ili nask'ig'is en si'a perpleks'ig'it'a aŭskult'ant'o la sent'o'n ke ili parol'as mal'pli pri si'a'j intim'a'j amik'o'j ol pri la tut'a viv'ant'a hom'ar'o.

Ŝi'a mal'nov'a amik'o Franklino Id'o pov'int'us inform'i ŝi'n ebl'e. Sed jen est'is la last'a tag'o de la vojaĝ'o kaj ŝi ne ankoraŭ est'ig'is la kuraĝ'o'n pet'i tio'n de li. Kiom ajn grand'eg'a est'is la ĝoj'o kiu'n ŝi spert'is ek'vid'int'e li'a'n nom'o'n sur la pasaĝer'list'o kaj li'a'n amik'a'n barb'hav'a'n vizaĝ'o'n en la hom'amas'o star'ant'a apud la ferdek'a balustrad'o ĉe Ĉerburg'o, ankoraŭ ŝi neni'o'n dir'is al li krom en la moment'o de ili'a renkont'iĝ'o: "Kompren'ebl'e, mi ir'as ĉe Leilino."

Ŝi dir'is neni'o'n al Franklino Id'o ĉar ĉiam ŝi hezit'is instinkt'e en'ig'i li'n en si'a'n intim'ul'ar'o'n. Ŝi cert'is ke li kompat'as ŝi'n, pli kompat'as ŝi'n ebl'e ol iu ajn ali'a. Sed ĉiam li honor'is ŝi'n plej alt'a'grad'e mal'konsent'ant'e el'montr'i tiu'n kompat'o'n. Li'a si'n'ten'o permes'is ŝi'n imag'i ke tiu kompat'o ne est'as la baz'o de li'a sent'o pri ŝi kaj part'o de ŝi'a ĝoj'o pri li'a amik'ec'o kun ŝi konsist'is el tio ke laŭ'ŝajn'e tio est'is ŝi'a unu'nur'a soci'a rilat'o ne de'pend'ant'a de ŝi'a soci'a stat'o, la unu'nur'a rilat'o en kiu ŝi pov'is pens'i kaj sent'i kaj kondut'i kiel iu ajn ali'a vir'in'o.

Nun, tamen, dum la problem'o de Nov-Jork'o pli'proksim'iĝ'is, ŝi komenc'is bedaŭr'i ne est'i parol'int'a, almenaŭ ne est'i pri'demand'int'a li'n pri la alud'o'j sub'aŭd'it'a'j de ŝi sur'voj'e. Li ne kon'is la du vir'in'o'j'n apud ŝi, li eĉ neniam bon'ŝanc'is ek'kon'i S-rin'o'n Lorinon Bulĝeron. Tamen li kon'is Nov-Jork'o'n kaj Nov-Jork'o est'is la sfinks'o kies enigm'o'n neces'us al ŝi ek'leg'i por ne pere'i.

En preskaŭ la sam'a moment'o kiam la pens'o tra'pas'is ŝi'a'n mens'o'n, li'a'j klin'iĝ'ant'a'j ŝultr'o'j kaj griz'har'a kap'o relief'iĝ'is kontraŭ la lum'o bril'eg'ant'a en la okcident'o kaj li promen'et'is laŭ la mal'plen'a ferdek'o kaj si'n fal'ig'is en la ŝi'n apud'ant'a'n seĝ'o'n.

"Vi atend'as ke la Barklejoj al'ven'u renkont'i vi'n, ĉu mi rajt'as supoz'i?" li demand'is.

Neniam antaŭ'e ŝi aŭd'is iu'n el'dir'i la nov'a'n nom'o'n de ŝi'a fil'in'o kaj en'ir'is ŝi'a'n mens'o'n la subit'a pens'o ke ŝi'a amik'o, kiu est'is timid'a kaj mal'klar'esprim'a, jam dum la tut'a vojaĝ'o klopod'is el'dir'i ĝi'n kaj fin'fin'e el'ig'is ĝi'n paf'ritm'e antaŭ ŝi supoz'ant'e ke se ne okaz'as nun la taŭg'a moment'o, ĝi okaz'os neniam.

"Mi ne sci'as. Kompren'ebl'e, mi kablogram'is. Sed mi opini'as ke ŝi—ke ili—est'as ie ĉe li."

"Ho, ĉe Barklejo. Jes, proksim'e al Lenokso, ĉu ne? Sed cert'e ŝi al'ven'os la urb'o'n por vi'n renkont'i."

Li dir'is tio'n tiel facil'e kaj natur'e ke mild'iĝ'is ŝi'a propr'a mal'komfort'o kaj subit'e, antaŭ ol sci'i kio'n ŝi intenc'as far'i, ŝi ek'hipotez'is: "Pov'as est'i ke ne plaĉ'as al ŝi inter'miks'iĝ'i kun hom'o'j."

Id'o, kies mal'atent'a miop'a rigard'o fiks'iĝ'is sur la mal'rapid'e flu'ant'a'n akv'o'n, turn'iĝ'is sur si'a seĝ'o por rigard'i si'a'n kun'ul'in'o'n.

"Kiu? Ĉu Leilino?" li dir'is kun ne'kred'em'a rid'o.

S-rin'o Lidkoto ruĝ'iĝ'is ĝis si'a sen'kolor'iĝ'int'a har'ar'o kaj re'pal'iĝ'is. "Neces'is al mi mult'e da temp'o—por al'kutim'iĝ'i al ĝi," ŝi dir'is.

Li'a rigard'o kompat'iĝ'is mild'e, "Mi'a'opini'e, vi ek'sci'os"—li paŭz'is serĉ'ant'e taŭg'a'n vort'o'n—"ke la situaci'o est'as ali'a nun—nepr'e pli facil'a."

"Jen pri kio mi sci'vol'as—jam ek'de ni'a sur'voj'iĝ'o." Nun ŝi nepr'e intenc'is parol'i. Ŝi pli'proksim'iĝ'is, pro kio ili'a'j brak'o'j inter'tuŝ'iĝ'is kaj ŝi rajt'is mal'laŭt'ig'i la voĉ'o'n ĝis nur'a murmur'ad'o. "Vi vid'u, mi ĉio'n kompren'is en fulm'rapid'a ek'pens'o. Mi'a for'ir'o al Hindio kaj Siam'o por tiu long'a vojaĝ'o mi'n sen'ig'is je leter'o'j dum si'n'sekv'a'j semajn'o'j. Kaj ŝi ne dezir'is inform'i mi'n antaŭ la vojaĝ'o. Ho, tio'n mi kompren'as, kompat'ind'a knab'in'o! Vi sci'as kiom komplez'em'a ŝi est'is ĉiam por mi, kiel ŝi streb'is indulg'i mi'n. Kaj ŝi sci'is, kompren'ebl'e, en kia horor'a mens'o'stat'o mi est'os. Ŝi sci'is ke mi dezir'us ek'hast'i tuj'eg'e ĝis ŝi kaj entrepren'i halt'ig'i la afer'o'n. Tial ŝi hav'ig'is al mi neniam ajn'a'n indic'o'n pri io ajn kaj ŝi eĉ sukces'is silent'ig'i la buŝ'o'n al Suzino Suferno—vi sci'as ke Suzino est'as tiu apart'a famili'an'o kiu ten'as mi'n en sci'ad'o pri ĉe'hejm'a'j okaz'int'aĵ'o'j. Mi ĝis nun ne kompren'as kiel ŝi mal'ebl'ig'is ke Suzino inform'u mi'n. Sed tio'n ŝi far'is. Kaj ŝi'a unu'a leter'o—tiu kiu'n mi ricev'is en Bankok'o—dir'is nur ke la afer'o fin'plen'um'iĝ'is—la eks'edz'iĝ'o, mi vol'dir'as—kaj ke en la sekv'ont'a tag'o mem ŝi klopod'os—nu, mi supoz'as ke ne util'is atend'i. Kaj li ŝajn'e kondut'is kiel ebl'e plej bon'e, dezir'int'e edz'iĝ'i kun ŝi tiom kiel—"

"Kiu? Ĉu Barklejo?" li help'is ŝi'n. "Mi dir'u ke jes! Nu kio'n vi supoz'as—?" Li si'n inter'romp'is. "Li est'os si'n'don'a por ŝi, mi vi'n cert'ig'u."

"Ho, kompren'ebl'e. Mi cert'as pri tio. Li skrib'is leter'o'n al mi—ver'e bel'eg'a'n leter'o'n. Sed ti'aĵ'o trud'as pez'e al la si'n'don'o de tia vir'o. Mi ne cert'as ke Leilino konsci'as—"

De'nov'e Id'o aŭd'ig'is si'a'n et'a'n trankvil'ig'a'n rid'o'n. "Mi ne cert'as ke konsci'as vi. Ili bon'fart'as."

Tio est'is la sam'a fraz'o kiu'n aplik'is al la ne'kon'at'a "Leilino" la jun'a vir'in'o sid'ant'a en la apud'a seĝ'o kaj ĝi'a re'ven'o sur la lip'o'j de Id'o ruĝ'ig'is la vang'o'j'n de S-rin'o Lidkoto je freŝ'a kuraĝ'o.

"Plaĉ'us al mi ek'sci'i preciz'e kio'n vi vol'as dir'i. La du jun'a'j vir'in'o'j sid'ant'a'j apud mi—tiu'j sur'port'ant'a'j la mir'ind'a'j'n ĉapel'o'j'n—parol'is en la sam'a manier'o."

"Kio? Ĉu pri Leilino?"

"Pri iu Leilino. Mi imag'is ke pov'as tem'i pri la mi'a. Kaj pri la soci'o, ĝeneral'manier'e. Ĉiu'j ili'a'j amik'in'o'j ŝajn'e eks'edz'in'iĝ'is. Iu'j el ili ŝajn'e anonc'as nov'a'n fianĉ'in'iĝ'o'n antaŭ la oficial'a plen'um'o de si'a eks'edz'in'iĝ'o. Unu el ili—ŝi nom'iĝ'is Mabelino—se mi bon'e kompren'is, ŝi'a edz'o ek'sci'is ke ŝi cel'as eks'edz'in'iĝ'i dis'de li kiam li rimark'is nov'a'n fianĉ'in'iĝ'ring'o'n sur ŝi'a fingr'o."

"Nu, vi vid'as ke Leilino far'is ĉio'n 'laŭ'regul'e', kiel dir'as la Franc'o'j," respond'is Id'o.

"Jes. Sed ĉu tiu'j hom'o'j ag'ad'as en soci'a'j rond'o'j? Ĉu tiu'j hom'o'j pri kiu'j parol'as mi'a'j najbar'in'o'j?"

Li kun'tir'is la ŝultr'o'j'n. "Neces'us al arbitraci'komision'o mult'e da kun'sid'o'j por determin'i la lim'o'j'n de la hodiaŭ'a soci'o. Sed almenaŭ ili est'as en Nov-Jork'o, kaj tie vi ne est'as. Vi est'as pli kaj pli for de ĝi."

"Sed mi re'ven'is tie'n plur'a'j'n foj'o'j'n por vizit'i Leilinon." Ŝi hezit'is kaj rigard'is kontraŭ'direkt'e'n. Tiam ŝi el'ig'is mal'rapid'e: "Kaj neniam mi rimark'is—la plej et'a'n ŝanĝ'o'n—en—en mi'a apart'a situaci'o—"

"Ho," li dir'is mal'laŭd'e, kaj ŝi trem'et'is, tim'ant'e est'i tro dir'int'a. Sed jam for'pas'is la hor'o kiam tia'j skrupul'o'j kapabl'is ŝi'n brems'i. Neces'is ek'sci'i kie ŝi situ'as kaj kie situ'as Leilino. "S-rin'o Bulĝero ankoraŭ mal'agnosk'as mi'n," ŝi el'ig'is kun embaras'it'a rid'o.

"Ĉu vi cert'as? Ebl'e vi mal'agnosk'is ŝi'n. Se ne nun, ebl'e en pas'int'a temp'o. Kaj kiam tem'as pri mal'agnosk'ad'o, se vi ne mal'agnosk'as la unu'a, vi ating'as neni'o'n. Jen kio daŭr'ig'as tiom da kverel'o'j."

La vort'o nask'ig'is en S-rin'o Lidkoto de'nov'a'n sent'o'n pri real'aĵ'o'j. "Sed la Purŝoj," ŝi dir'is, "la Purŝoj est'as tiel fort'a'j! Ili est'as tiel mult'nombr'a'j kaj ĉiu'j ili si'n apog'as unu la ali'a'n, sam'e kiel far'is la famili'o de mi'a edz'o. Mi sci'as kio'n tio signif'as kiam oni est'as kontraŭ'star'at'a de iu tut'a klan'o. Ili est'as pli fort'a'j ol iu ajn kvant'o da apart'a'j amik'o'j. La Purŝoj neniam pardon'os Leilinon por ŝi'a for'ir'o dis'de Horaco. Nu, li'a patr'in'o kontraŭ'star'is li'a'n edz'iĝ'o'n kun ŝi pro—pro mi. Ŝi klopod'is instig'i Leilinon promes'i ne vid'i mi'n okaz'e de ili'a miel'monat'a vojaĝ'o al Eŭrop'o. Kaj nun ŝi dir'os ke okaz'is laŭ mi'a ekzempl'o."

Ŝi'a kun'ul'o, kares'ant'e la barb'o'n mal'preciz'e, pri'medit'is tio'n dum moment'o, tiam demand'is, kun ŝajn'a mal'rilat'o, "Kio'n dir'is Leilino kiam vi skrib'is ke vi al'ven'os?"

"Ŝi dir'is ke tut'e ne neces'as, sed ke pli bon'e est'os ke mi ven'u, ĉar tio est'os la sol'a rimed'o por konvink'i mi'n pri la mal'neces'o."

"Nu, tial, tio pruv'as ke ŝi ne tim'as la Purŝojn."

Ŝi el'ig'is long'a'n suspir'o'n de memor'ad'o. "Ho, nur en la komenc'o, vi sci'as—oni neniam tim'as."

Li met'is si'a'n man'o'n sur la ŝi'a'n kun gest'o de kompren'o kaj kompat'o. "Vi vid'os, vi vid'os," li dir'is.

Ombr'o pli'long'iĝ'is laŭ la ferdek'o antaŭ ili kaj stevard'o ek'star'is tie, trans'don'ant'e Markoni-gram'o'n.

"Ho, nun mi ek'sci'os!" ŝi proklam'is.

Ŝi mal'ferm'is ŝir'gest'e la mesaĝ'o'n, tiam ĝi'n fal'ig'is sur'genu'e'n, silent'e met'ant'e la man'o'j'n sur la paper'o'n.

La demand'o de Id'o ŝi'n ek'vigl'ig'is: "Ĉu ĉio bon'fart'as?"

"Ho, ĉio eg'e bon'fart'as. Nepr'e. Ŝi ne pov'as al'ven'i sed ŝi send'as Suzinon Sufernon. Ŝi dir'as ke Suzino klar'ig'os la afer'o'n." Post ceter'a silent'o ŝi al'don'is kun subit'a flu'eg'o da amar'ec'o: "Supoz'ant'e ke mi bezon'as klar'ig'o'n!"

Ŝi sent'is ating'i ŝi'n la hezit'em'a'n rigard'o'n de Id'o. "Ŝi est'as en la kamp'ar'o, ĉu?"

"Jes. 'Last'a'minut'a mal'help'o. Sopir'ant'e al vi, atend'ant'e vi'n. Ambaŭ send'as am'o'n.' Ĉu vi ne kompren'as? La kompat'ind'a kar'ul'in'o ne pov'as al'front'i tio'n."

"Ne, mi ne kompren'as." Li atend'is. "Ĉu vi intenc'as al'ir'i ŝi'n tuj'eg'e?"

"La hor'o est'as tro mal'fru'a por traf'i trajn'o'n hodiaŭ'vesper'e. Sed mi vetur'os per la unu'a morgaŭ'maten'a trajn'o." Ŝi medit'is moment'o'n. "Ebl'e tio est'as pli bon'a. Mi bezon'as parol'i kun Suzino unu'e. Ŝi renkont'os mi'n ĉe'dok'e kaj mi vetur'ig'os ŝi'n rekt'e al la hotel'o kun mi."

Dum ŝi evolu'ig'is tiu'n plan'o'n, ŝi spert'is la sent'o'n ke Id'o ankoraŭ ŝi'n rigard'as, pens'em'e, eĉ serioz'eg'e. Kiam ŝi fin'parol'is, li rest'is sen'parol'a dum moment'o. Tiam li dir'is, preskaŭ ceremoni'e: "Se vi'a inter'parol'ad'o kun Fraŭl'in'o Suferno ne daŭr'as ĝis tro mal'fru'a hor'o, ĉu mi rajt'as al'ven'i vi'n vizit'i post ĝi? Mi vesper'manĝ'os ĉe mi'a klub'o kaj mi telefon'os al vi je ĉirkaŭ la dek'a, se vi permes'os. Mi sur'voj'iĝ'os morgaŭ'maten'e, cel'e al Ĉikago, por negoc'o'j, kaj plaĉ'us al mi ek'sci'i, antaŭ mi'a for'ir'o, ke vi'a kuz'in'o sukces'is vi'n trankvil'ig'i, pri kio mi jam antaŭ'cert'as."

Li parol'is kun timid'a zorg'o kiu, eĉ por la mal'trankvil'a'j percept'o'j de S-rin'o Lidkoto, son'ig'is sent'o'not'o'n dum long'a temp'o silent'ig'it'a'n. Ebl'e la fal'ig'o de la bar'il'o de silent'em'ec'o antaŭ'e ili'n dis'apart'ig'int'a nun liber'ig'is ĉe ambaŭ ne'suspekt'it'a'j'n emoci'o'j'n. La ton'o de li'a pet'o afekci'is ŝi'n kurioz'e kaj mal'streĉ'is la fort'a'n prem'o'n de ŝi'a'j tim'o'j.

"Ho, jes, bon'vol'u al'ven'i!" ŝi dir'is, star'iĝ'ant'e. La grand'eg'a minac'o kiu est'is Nov-Jork'o pli'grand'iĝ'is nun, nan'ig'ant'e, sub long'a'j etend'aĵ'o'j da en'batal'ig'it'a'j mason'ad'o'j, la vast'a'n ferdek'o'n sur kiu ŝi star'is kaj ĉiu'j'n est'ul'et'o'j'n kiu'j'n ĝi vetur'ig'is. Unu el tiu'j, driv'ant'e pli proksim'e, pren'is la form'o'n de ŝi'a serv'ist'in'o, sekv'at'a de stevard'o'j port'ant'a'j valiz'o'j'n, kaj signal'ant'a al ŝi ke est'as la hor'o sub'ferdek'iĝ'i. Dum ili descend'is al la ĉef'a ferdek'o, la hom'amas'o ŝi'n bala'is kontraŭ la ŝultr'o'n de S-rin'o Lorino Bulĝero, kaj ŝi aŭd'is la ambasador'in'o'n al'vok'i al iu, super la ĉagren'it'a ĉapel'mar'o: "Mi eg'e bedaŭr'as! Tio mult'e plaĉ'int'us al mi sed mi promes'is pas'ig'i dimanĉ'o'n ĉe kelk'a'j ge'amik'o'j en Lenokso."

La klar'ig'o de Suzino Suferno fin'iĝ'is nur post la dek'a hor'o kaj ŝi ĵus for'ir'is kiam Franklino Id'o, kiu, konform'e al mal'nov'a Nov-Jork'a tradici'o, si'n anonc'is per long'a blank'a skatol'o da roz'o'j, al'ven'is konduk'it'e en la salon'o'n de S-rin'o Lidkoto.

Li antaŭ'e'n'paŝ'is kun si'a timid'a du'on'humur'a rid'et'o kaj, pren'ant'e al ŝi la man'o'n, ŝi'n rigard'is dum moment'o sen parol'i.

"Ĉio bon'fart'as," li proklam'is tiam.

S-rin'o Lidkoto re'ven'send'is li'a'n rid'et'o'n. "Est'as ekster'ordinar'e. Ĉio ŝanĝ'iĝ'is. Eĉ Suzino ŝanĝ'iĝ'is. Kaj vi sci'as ĝis kiom Suzino reprezent'is antaŭ'e la mal'nov'a'n Nov-Jork'o'n. La mal'nov'a Nov-Jork'o mal'aper'is, ŝajn'e. Ŝi parol'is en la plej mir'ind'a manier'o. Ŝi klak'ig'as la fingr'o'j'n pri la Purŝoj. Ŝi dir'is al mi—al mi—ke ĉiu vir'in'o rajt'as est'i feliĉ'a kaj ke mem'esprim'ad'o est'as la plej alt'a dev'o. Ŝi kulp'ig'is mi'n dir'ant'e ke mi mis'kompren'as Leilinon, ke mi'a vid'punkt'o est'as konvenci'a! Ŝi kvazaŭ eksplod'is pro fier'o pri si'a part'o'pren'ad'o en la sekret'o kaj sur'port'is broĉ'o'n kiu'n donac'is al ŝi Vilburo Barklejo!"

Franklino Id'o sid'iĝ'is en la fotel'o kiu'n ŝi antaŭ'e'n'ŝov'is por li sub la elektr'a lustr'o. Li mal'antaŭ'e'n'ĵet'is la kap'o'n kaj rid'is. "Kio'n mi dir'is al vi?"

"Jes, sed mi ne pov'as kred'i ke Suzino ne erar'as. Kompat'ind'a kar'ul'in'o, ŝi kutim'as interes'iĝ'i pri sen'sukces'a'j motiv'o'j. Kaj ebl'e ŝi opini'as dev'i, rest'int'e lojal'a pri mi, ag'i egal'e pri Leilino."

"Sed ŝi ne kontraŭ'star'is mal'kaŝ'e, ĉu ne? la mond'o'n por vi? Ŝi ne klak'ad'is la fingr'o'j'n pri la Lidkotoj, ĉu?"

S-rin'o Lidkoto kap'ne'is, ankoraŭ rid'et'ant'e. "Ne. Sufiĉ'is kontraŭ'star'i mi'a'n famili'o'n. Dum iom da temp'o dub'ind'e est'is ke ili permes'u ŝi'n frekvent'i mi'n kaj preskaŭ neces'is ke ŝi si'n des'infekt'u post ĉiu vizit'o. Mi opini'as ke en la unu'a'j temp'o'j mi'a bo'frat'in'o ne permes'is ke ŝi'a'j fil'in'o'j descend'u al la manĝ'ĉambr'o kiam Suzino vesper'manĝ'is ĉe ŝi."

"Nu, ĉu la nun'a si'n'ten'o de vi'a kuz'in'o ne est'as la laŭ'ebl'e plej bon'a pruv'o ke la temp'o'j ŝanĝ'iĝ'is?"

"Jes, jes, mi sci'as." Ŝi antaŭ'e'n'klin'iĝ'is el si'a sof'o-angul'o, fiks'ant'e si'a'n rigard'o'n sur li'a'n magr'a'n amik'em'a'n vizaĝ'o'n kiu bril'is mal'klar'e sur ŝi'n tra ŝi'a'j larm'o'j. "Se tio ver'as, ĝi—ĝi mir'ind'eg'as. Ŝi dir'as ke Leilino nepr'e feliĉ'ad'as. Ŝajn'as ke anĝel'o kvazaŭ rond'ir'ad'is lev'ant'e tomb'o'ŝton'o'j'n kaj la en'ter'ig'it'o'j re'marŝ'ad'as kaj la viv'ant'o'j ne ek'tim'as antaŭ ili."

"Vi'o iom prav'as," li konsent'is.

Ŝi en'ig'is long'a'n spir'ad'o'n kaj sid'is rigard'ant'e kontraŭ'direkt'e al li laŭ la long'a perspektiv'o de la lamp'franĝ'it'a'j strat'o'j kiu'j'n super'pend'is ŝi'a'j fenestr'o'j.

"Mi pov'as kompren'i kiom feliĉ'a vi dev'as est'i," li komenc'is post iom da temp'o.

Ŝi turn'iĝ'is al li impet'e. "Jes, jes. Mi est'as feliĉ'a. Sed al'don'e mi est'as sol'ec'a, pli sol'ec'a ol iam. Jam antaŭ'e mi ne okup'is grand'a'n spac'o'n en la mond'o. Sed nun—kie est'as star'angul'o por mi? Ho, ĉar mi jam komenc'is mi'n konfes'i, kial ne daŭr'ig'i? Dir'i tio'n al vi lev'as tomb'o'ŝton'o'n de sur mi! Vi vid'u, antaŭ ĉi tio, Leilino bezon'is mi'n. Ŝi est'is mal'feliĉ'a kaj mi konsci'is pri tio, kaj kvankam preskaŭ neniam ni pri'parol'is tio'n mi sent'is ke, iu'manier'e, la sci'o ke mi jam tra'spert'is la sam'a'n okaz'int'aĵ'o'n, eĉ ĝis ties plej sub'a feĉ'o, ŝi'n help'is. Kaj help'is mi'n ŝi'a bezon'o pri mi. Kaj kiam al'ven'is la nov'aĵ'o pri ŝi'a edz'in'iĝ'o, mi'a unu'a pens'ad'o est'is tio ke ebl'e nun ŝi bezon'os mi'n eĉ pli, ke ŝi hav'os neniu'n krom mi al kiu pet'i help'o'n. Jes, sub mi'a tut'a ĉagren'o kuŝ'is ard'a ĝoj'o pri tio. Est'is tiel mal'kutim'e kaj mir'ind'e ek'sent'i de'nov'e ke est'as unu person'o ne sci'pov'ant'a bon'fart'i sen mi! Kaj nun tio kio'n dir'as al mi vi kaj Suzino ŝajn'as est'i for'pren'int'a de mi mi'a'n fil'in'o'n. Kaj en tiu'j unu'a'j moment'o'j est'as nur tio kio'n mi kapabl'as sent'i."

"Kompren'ebl'e est'as nur tio kio'n vi kapabl'as sent'i." Li rigard'is ŝi'n medit'em'e. "Kial Leilino ne al'ven'is vi'n renkont'i?"

"Efektiv'e, la kulp'o est'is mi'a. Vid'u, mi kablogram'is ke ne cert'as ke mi sukces'os traf'i 'Utopi'o'n' kaj ver'ŝajn'e mi'a du'a kablogram'o mal'fru'iĝ'is kaj kiam ŝi ĝi'n ricev'is, ŝi jam invit'is kelk'a'j'n person'o'j'n gast'iĝ'i ĉe ŝi en dimanĉ'o—unu, du long'a'temp'a'j'n ge'amik'o'j'n, dir'as Suzino. Mi ĝoj'as ke ili tuj konsent'is ir'i ĉe ŝi sed kompren'ebl'e mi prefer'int'us est'i sol'a kun ŝi."

"Tial, ĉu vi daŭr'e intenc'as ir'i tie'n?"

"Ho, mi dev'as. Suzino dezir'is tren'i mi'n al Riĝfildo kun si ĝis lund'o kaj Leilino send'is mesaĝ'o'n inform'ant'a'n ke mi rajt'as ir'i tie'n se mi dezir'as kaj ke mi ne dev'as pri'pens'i ŝi'n. Sed mi sci'as kiom ŝi mal'kontent'iĝ'us. Suzino dir'is ke Leilino tim'is ke mi koler'et'iĝ'os pro tio ke ŝi invit'is gast'o'j'n kaj ke, se mi mal'aprob'os tio'n, ŝi ne insist'os ke mi ven'u. Sed se ili ne mal'aprob'as, kial mal'aprob'u mi? Kaj kompren'ebl'e, se ili bon'vol'as ir'i ĉe Leilino, tio dev'as signif'i—"

"Kompren'ebl'e, mi ĝoj'as ke vi re'kon'as tio'n," Franklin Id'o asert'is abrupt'e. Li star'iĝ'is kaj trans'ir'is al ŝi, pren'ant'e ŝi'a'n man'o'n per unu el si'a'j rapid'a'j gest'o'j. "Est'as io kiu'n mi dezir'as dir'i al vi," li komenc'is—

La sekv'int'a'n maten'o'n, en la trajn'o, tra ĉiu'j ceter'a'j inter'lukt'ant'a'j pens'ad'o'j en la mens'o de S—rin'o Lidkoto, kur'is la varm'et'a sub'flu'o de tio kio'n Franklin Id'o dezir'is dir'i al ŝi.

Li jam dezir'is dir'i tio'n, ŝi sci'is, apart'a'n pas'int'a'n foj'o'n kiam, preskaŭ ok jar'o'j'n antaŭ'e, hazard'a renkont'iĝ'o en la fin'o de pluv'a aŭtun'o ĉe sen'hom'a Svis'land'a hotel'o ili'n kun'ig'is dum du semajn'o'j en mal'kutim'a apud'ec'o. Ili pied'promen'is kaj inter'parol'is kun'e, prunt'e'pren'is ĉiu la libr'o'j'n kaj ĵurnal'o'j'n de la ali'a, pas'ig'is la long'a'j'n mal'varm'et'o'j'n vesper'o'j'n apud la fajr'o en la mal'klar'a lamp'lum'o de ŝi'a et'a peĉpinsalono kaj mir'ind'e kontent'ig'is ŝi'n li'a ĉe'est'o kaj fand'iĝ'is mal'mol'a'j glaci'ej'o'j de ŝi'a person'ec'o kaj ŝi konsci'is ke kiam li for'ir'os ŝi tio'n bedaŭr'os sen'esper'e. Kaj tiam, en la last'a minut'o, en si'a strang'a mal'rekt'a manier'o, li las'is ŝi'n kompren'i ke de'pend'as de ŝi ĉu li rest'u. Ŝi memor'is ankoraŭ tiu'n sen'dorm'a'n nokt'o'n kiu'n ŝi pas'ig'is post la mal'kovr'o. Est'is absurd'e, kompren'ebl'e, konsider'i kompens'i li'a'n lojal'ec'o'n konsent'ant'e pri tia ofer'o, sed kiel el'trov'i kial'o'j'n por li'n konvink'i? Ŝi ne toler'is la ide'o'n permes'i ke li taks'u ŝi'n mal'pli afekci'it'a, mal'pli inklin'a pri li ol ŝi est'as. La mal'avar'ec'o de li'a am'o merit'is ke ŝi ĝi'n re'pag'u per la ver'o. Tamen kiel vid'ig'i al li kio'n ŝi sent'is sed mal'akcept'i kio'n li propon'is? Kiel konfes'i al li tio'n kio est'is sur ŝi'a'j lip'o'j kiam li far'is la propon'o'n? "Mi vid'is kio'n tio far'is al unu vir'o kaj neces'as ke neniam, neniam est'u ceter'a." La sen'parol'a mal'atent'o pri ŝi'a pas'int'ec'o est'is la medi'o en kiu viv'is ili'a amik'ec'o kaj ŝi ne pov'is subit'e, al li el ĉiu'j vir'o'j, komenc'i parol'i pri si kiel kulp'int'a vir'in'o en teatr'aĵ'o. Iel, temp'o'fin'e, ŝi sukces'ig'is la afer'o'n, evit'is rekt'a'n klar'ig'o'n, kompren'ig'is al li ke ŝi'a viv'o jam fin'iĝ'is, ke ŝi nun ekzist'as nur por si'a fil'in'o kaj ke pli preciz'a li'a'flank'a propon'o est'int'us preskaŭ mal'respekt'i la taŭg'a'n soci'a'n delikat'ec'o'n. Ŝi tiel al'kutim'iĝ'is al kondut'i kvazaŭ ŝi'a viv'o jam fin'iĝ'is! Kaj, ĉiu'okaz'e, li re'kon'is ŝi'a'flank'a'n indic'o'n, rezult'e de kio ŝi sukces'is ŝirm'i kaj si'a'n kaj li'a'n sent'iv'ec'o'n. La sekv'int'a'n jar'o'n, kiam li al'ven'is Florencon por vizit'i ŝi'n, ili re'renkont'iĝ'is en la mal'nov'a amik'em'a manier'o kaj ĝis nun tio daŭr'is est'i la kvalit'o de ili'a intim'ec'o.

Kaj nun, subit'e kaj ne'atend'it'e, li star'ig'is la propon'o'n de'nov'e, ĉi-foj'e sen'per'e, kaj en tia form'o ke ŝi ne pov'is ĝi'n evit'i; baz'ant'e la re'star'ig'o'n de la pet'o, post tiom long'a interval'o, sur tio'n ke, laŭ propr'a el'montr'ad'o ŝi'a, ŝi'a ĉef'a argument'o kontraŭ ĝi ne plu ekzist'is.

"Vi dir'as al mi ke Leilino est'as feliĉ'a. Se ŝi est'as feliĉ'a, ŝi ne bezon'as vi'n—ne bezon'as vi'n, tio est'as, sam'manier'e kiel antaŭ'e. Vi dezir'is, mi sci'as, est'i ĉiam ating'ebl'a, liber'a kaj dispon'ebl'a se subit'e ŝi pet'us vi'n al'ven'i ŝi'n aŭ al'ven'us en'azil'iĝ'i ĉe vi. Mi kompren'is tio'n—tio'n mi respekt'is. Mi ne trud'is al vi mi'a'n dezir'o'n ĉar mi konsci'is ĝi'n est'i sen'util'a. Vi ne taks'int'us vi'n liber'a, tio'n mi kompren'is sufiĉ'e bon'e, el'profit'i tia'n ĝoj'o'n kia'n hav'ig'int'us al vi kun'viv'ad'o kun mi dum ŝi est'is mal'feliĉ'a kaj, kiel vi ŝi'n imag'is, mal'hav'ant'a la esper'o'n si'n liber'ig'i. Eĉ tiam mi ne hav'is la sam'a'n sent'o'n pri tio kiel vi. Mi kompren'is pli bon'e ol vi la evolu'ant'a'n etos'o'n ĉi tie. Sed antaŭ dek jar'o'j la ŝanĝ'iĝ'o ankoraŭ ne okaz'is kaj mi mal'dispon'is la kapabl'o'n vi'n konvink'i pri ties al'ven'o. Tamen mi imag'is ĉiam la ebl'o'n ke Leilino ne juĝ'u si'a'n kaz'o'n fin'aranĝ'it'a pro kio mi elekt'is opini'i ke ankaŭ ni'a kaz'o ankoraŭ ne fin'aranĝ'is. Permes'u ke mi daŭr'e opini'i tiel, almenaŭ ĝis vi vid'os ŝi'n kaj konfirm'os per propr'a rigard'o kio'n dir'as al vi Suzino Suferno."

Laŭ'long'e de la tut'a raport'ad'o-re'raport'ad'o kiu'n Suzino Suferno far'is al ŝi dum ili'a kvar'hor'a fuĝ'ad'o al la mont'et'ar'o, tiu pet'o de Id'o ad'e re'ven'is al la mens'o de S-rin'o Lidkoto. Ŝi ankoraŭ ne sci'is kio'n sent'i rilat'e al ties influ'o sur ŝi'a'n apart'a'n sort'o'n, sed la pet'o est'is io sur kio'n ŝi'a'j konfuz'it'a'j pens'ad'o'j pov'us si'n apog'i mez'e de la amas'o da nov'a'j efekt'o'j kaj ŝi est'is ne'dir'ebl'e ĝoj'a ke li dir'is kio'n li dir'is kaj ĝi'n dir'is en tiu apart'a moment'o. Tio help'is ŝi'n al'kroĉ'i solid'e al si'a ident'ec'o mez'e de la ek'flu'o da strang'a'j nom'o'j kaj nov'a'j kategori'o'j kiu'j'n el'verŝ'is sur ŝi'n la parol'ad'o de ŝi'a kuz'in'o.

Laŭ la progres'o de la vojaĝ'o la komunik'aĵ'o'j de Fraŭl'in'o Suferno pli kaj pli ekster'ordinar'iĝ'is. Ŝi kondut'is kiel ĉiĉeron'o pret'ig'ant'a la mens'o'n de sen'spert'a vojaĝ'ant'o por la mir'ind'aĵ'o'j baldaŭ eksplod'ont'a'j sur ĝi'n.

"Vi ne re'kon'os Leilino. Ŝi re'munt'ig'is si'a'j'n perl'o'j'n. Johano Sarĝento pentr'os ŝi'n. Ho, kaj ŝi pet'is ke mi dir'u al vi ke ŝi esper'as ke vi ne mal'toler'os est'i iom kun'prem'at'a dum la semajn'fin'o. La dom'o'n konstru'ig'is la patr'o de Vilburo, vi sci'as, kaj ĝi est'as iom mal'nov'mod'a—ĝi hav'as nur dek por'gast'a'j'n dorm'ĉambr'o'j'n. Kompren'ebl'e tio est'as mal'grand'a afer'o rilat'e al tio kio'n ili intenc'as far'i. Ili'a propon'o est'as konserv'i la nun'a'n dom'o'n kiel al'o'n. Ŝi pet'is ke mi klar'ig'u—ŝi eg'e bedaŭr'as la mal'pov'o'n dispon'ig'i al vi apart'a'n salon'et'o'n en la komenc'o. Ili konsider'as Egipti'o'n por la ven'ont'a vintr'o escept'e, kompren'ebl'e, se Vilburo ricev'os si'a'n komisi'o'n. Ho, ĉu ŝi ne skrib'is al vi pri tio? Nu, li dezir'as Romon, vi sci'as—la du'a'n sekretari'ec'o'n. Aŭ, anstataŭ'e, li dezir'is Angli'o'n. Sed Leilino insist'is ke, se ili ir'os ekster'land'e'n, ŝi postul'as est'i proksim'e al vi. Kaj kompren'ebl'e tio kio'n ŝi dir'as hav'as leĝ'a'n fort'o'n. Ho, ili eg'e dezir'as ricev'i ĝi'n. Vi kompren'u, la onkl'o de Horaco est'as en Kabinet'o—ia adjunkt'a sekretari'o—kaj mi'a'opini'e li dispon'as eg'e influ'a'j'n rilat'o'j'n—"

"Ĉu la onkl'o de Horaco? Mi supoz'as ke vi vol'as dir'i tiu'n de Vilburo," inter'romp'is S-rin'o Lidkoto, el'ig'ant'e anhel'o'n el kiu part'o'n instig'is la frivol'a lingv'o'uz'ad'o de Fraŭl'in'o Suferno.

"Ĉu tiu de Vilburo? Ne, mi ne vol'as dir'i li'n. Tiu'n de Horaco mi vol'as dir'i. Neni'a'j mal'bon'vol'a'j dezir'o'j kontraŭ'star'ig'as ili'n, mi cert'ig'u vi'n. Ek'de la anonc'o pri la fianĉ'iĝ'o de Horaco—ĉu vi ne sci'is ke Horaco fianĉ'iĝ'is? Nu, li edz'iĝ'as kun unu el la fil'in'o'j de Episkop'o Torburjo: la ruĝ'har'ul'in'o verk'int'a la roman'o'n kiu'n ĉiu'j pri'parol'as: Ĉi Tiu Karn'o Mi'a. Ili ge'edz'iĝ'os en la katedral'o. Kompren'ebl'e, Horaco rajt'as, ĉar est'is Leilino kiu—sed, kiel mi dir'as, ne est'as la plej et'a rankor'o kaj Horaco mem skrib'is al si'a onkl'o pri Vilburo."

La pens'ad'o'j de S-rin'o Lidkoto re'fuĝ'is al tio kio'n ŝi dir'is al Id'o la antaŭ'a'n tag'o'n sur la ferdek'o de "Utopi'o". "Antaŭ'e mi ne okup'is grand'a'n spac'o'n sed kie est'as angul'o por mi nun?" Kie, efektiv'e, en tiu hom'plen'a renvers'it'a mond'o, kun ties impet'a'j ŝanĝ'o'j kaj pelmel'a'j real'ĝust'ig'o'j, ties nov'a'j toler'em'o'j kaj apati'o'j kaj komplez'aĵ'o'j, est'is spac'o por karakter'o form'it'a de pli sever'a'j proced'o'j kaj viv'o romp'it'a sub ili'a ne'de'turn'ebl'a prem'o? Tiam, fulm'rapid'e, ŝi ek'vid'is la ĥaos'o'n laŭ nov'a angul'o kaj ord'o ŝajn'is ek'mov'iĝ'i sur la mal'plen'o'n. Se la mal'nov'a'j proced'o'j ŝanĝ'iĝ'is, ŝi'a kaz'o ŝanĝ'iĝ'is kun ili. Ankaŭ ŝi est'is part'o de la ĝeneral'a real'ĝust'ig'o, et'a er'o de la nov'a kondut'model'o evolu'ig'it'a en pli aŭdac'a'j, pli liber'a'j akord'o'j. Ĉar ŝi'a fil'in'o hav'is neni'a'n pun'o'n por pag'i, ĉu ankaŭ ŝi mem ne liber'iĝ'is pro la sam'a influ'o? La riĉ'a'j post'las'it'aĵ'o'j de jun'ec'o kaj ĝoj'o jam for'ir'is. Sed ĉu ne rest'is sufiĉ'e da temp'o por kun'ig'i nov'a'j'n proviz'o'j'n da feliĉ'o? Tio'n, kompren'ebl'e, Franklino Id'o sent'is kaj dezir'is ke ŝi sent'u. Li jam tuj vid'is kiel la ŝanĝ'o en la situaci'o de la fil'in'o est'ig'os ŝanĝ'o'n en la koncept'o de la patr'in'o pri ŝi'a apart'a situaci'o. Preskaŭ ŝajn'is—sufiĉ'e mir'ind'e!—ke la mal'saĝ'ec'o de Leilino far'iĝ'is rimed'o por sen'kulp'ig'i la mal'saĝ'ec'o'n de ŝi mem.

Ĉio'n ali'a'n S-rin'o Lidkoto forges'is dum'moment'e en la varm'o de la fil'in'a ĉirkaŭ'brak'o. Mal'natur'e est'is, preskaŭ terur'e, ek'star'i sur strang'a sojl'o, sub ne'kon'at'a tegment'o, en grand'a hal'o plen'a je pentr'aĵ'o'j, flor'o'j, fajr'o'lum'o kaj hast'ant'a'j serv'ist'o'j kaj en tiu vast'a mal'kutim'a konfuz'o ek'vid'i Leilinon, sen'ĉapel'a'n, rid'ant'a'n, aŭtoritat'a'n, dum strang'a jun'a vir'o ĝoj'e eĥ'ad'is ŝi'a'n salut'o'n kaj trans'komunik'is ŝi'a'j'n ordon'o'j'n. Tamen ek'de kiam S-rin'o Lidkoto ten'is si'a'n fil'in'o'n kontraŭ'brust'e'n kaj aŭd'is la fil'in'o'n dir'i kontraŭ'orel'e'n "Ĉio en ord'o, vi mal'jun'a kar'ul'in'o!", ĉiu ceter'a sent'o perd'iĝ'is en la profund'a efekt'o de bon'fart'o kiu'n est'ig'is la nur'a ĉirkaŭ'brak'o de Leilino.

La efekt'o rest'is ankoraŭ ĉe ŝi, varm'ig'ant'e ŝi'a'j'n vejn'o'j'n kaj trem'et'ig'ant'e plaĉ'e ŝi'a'n kor'o'n dum ŝi supr'e'n'ir'is al si'a ĉambr'o post la tag'manĝ'o. Iom lim'ig'it'e pro la ĉe'est'o de vizit'ant'o'j, kaj ne tro bedaŭr'ant'e la bezon'o'n prokrast'i dum kelk'a'j hor'o'j la "long'a'n inter'parol'ad'o'n" kun si'a fil'in'o pri kiu ŝi sent'is si'n iel trem'et'e mal'pret'a, ŝi re'tir'iĝ'is, pretekst'ant'e lac'iĝ'o'n, al la hel'lum'a luks'a dorm'ĉambr'o en kiu'n Leilino foj'e kaj re'foj'e pardon'pet'is pri la bezon'o ŝi'n kun'prem'i. La ĉambr'o est'is pli grand'a kaj pli luks'a ol iu ajn el ŝi'a Florenca apartament'et'o. Sed ĉef'e impon'is al ŝi ne la nivel'o de riĉ'ec'o sugest'it'a per la voĉ'ton'o de ŝi'a fil'in'o kiam ŝi alud'is la ĉambr'o'n nek la fin'pret'ig'o kaj la kompleks'o de ties mebl'aĵ'o'j. Tem'is pri la aspekt'o kiu'n la ĉambr'o kun'hav'is kun la ceter'o de la dom'o, kaj kun la perspektiv'o de la sub'fenestr'a'j ĝarden'o'j, tiu ŝajn'a aparten'ad'o al apart'a "establ'aĵ'o"—al io solid'a, agnosk'it'a, fond'it'a sur sakrament'o'j kaj precedent'o'j kaj princip'o'j. Nek la lok'o nek Leilino nek Vilburo el'montr'is i'o'n ajn sugest'ant'a'n pasi'o'n aŭ danĝer'o'n. Ili'a inter'rilat'ar'o ŝajn'is tiel komfort'ig'a kiel ili'a mebl'ar'o kaj tiel respekt'ind'a kiel ili'a bank'sald'o.

Est'is tio, el la tut'a konfuz'a spert'o, kio plej konfuz'is S-rin'o'n Lidkoton, kiu hav'ig'is al ŝi sam'temp'e la plej profund'a'n sent'o'n de sekur'ec'o por Leilino kaj la plej fort'a'n sent'o'n de antaŭ'tim'o pro ŝi mem. Jes, est'is en la komplet'o kaj la kompakt'o de la bon'fart'o de Leilino io kiu prem'is. Id'o prav'is. Ŝi'a fil'in'o ne bezon'is ŝi'n. Leilino, en la moment'o de si'a unu'a ĉirkaŭ'brak'o, sen'konsci'e prav'ig'is la fakt'o'n uz'ant'e la sam'a'n fraz'o'n kiel Id'o mem, kaj la du jun'a'j vir'in'o'j kun la ĉapel'o'j. "Ĉio est'as en ord'o, vi mal'jun'a kar'ul'in'o!" ŝi dir'is. Kaj ŝi'a patr'in'o sid'is sol'e, pen'ad'ant'e si'n situ'ig'i en la nov'a'n afer'aranĝ'o'n bild'ig'it'a'n de tia cert'ec'o.

Ŝi'a unu'a disting'a sent'o est'is sen'logik'a rankor'o. Se tia ŝanĝ'iĝ'o jam est'is al'ven'ont'a, kial ĝi ne al'ven'is pli fru'e? Jen ŝi est'is, vir'in'o ne ankoraŭ mal'jun'a, kiu kompens'is prez'e de la plej bon'a'j jar'o'j de si'a viv'o la ŝtel'pren'o'n de la feliĉ'o kiu'n la sam'aĝ'ul'in'o'j de ŝi'a fil'in'o juĝ'is ili'a merit'aĵ'o. Est'is neni'a senc'o, neni'a si'n'sekv'o en tio. Ŝi hav'ig'is al si kio'n ŝi dezir'is sed la aĉet'prez'o est'is tro alt'a. Neces'is al ŝi pag'i la last'a'n, plej amar'a'n prez'o'n por lern'i ke am'o hav'as prez'o'n: ke ĝi valor'as tiom sed ne plu. Ŝi kon'is la angor'o'n kiu'n sent'as vir'in'o vid'int'e la vir'o'n am'at'a'n de ŝi mal'kovr'i tio'n pli fru'e ol ŝi kaj leg'int'e la mal'kovr'o'n en li'a'j okul'o'j. Est'is part'o de ŝi'a histori'o kiu'n dum long'a pas'int'a temp'o ŝi ne kuraĝ'is pri'pens'i. Ĉiam ŝi ĉirkaŭ'ir'ad'is grand'a'paŝ'e tiu'n hant'it'a'n angul'o'n. Sed nun, kiam ŝi vid'is la jun'ul'o'n strat'etaĝ'e, aparten'ant'a'n tiel mal'ferm'e kaj ĝoj'e al Leilino, stupor'ig'is ŝi'n la sen'senc'a mal'ŝpar'o de ŝi'a apart'a aventur'o kaj tord'is ŝi'n la ironi'a percept'o ke la sukces'o aŭ mal'sukces'o de la plej profund'a'j hom'a'j spert'o'j pov'as de'pend'i de hazard'a kronologi'o.

Tiam iom post iom la pens'ad'o de Id'o re'ven'is al ŝi. "Mi elekt'is opini'i ke ni'a kaz'o ne est'as ferm'it'a," li dir'is. Profund'e afekci'is ŝi'n tio. Por ĉiu'j ceter'a'j ŝi'a kaz'o est'is jam de long'e ferm'it'a. Fin'it'a est'is skrib'aĉ'it'a ĉie sur ŝi. Sed jen est'is unu vir'o kiu kred'is kaj atend'is. Kaj kio'n far'i se real'iĝ'us tio kio'n li kred'is kaj atend'is? Se la "en ord'o" de Leilino aŭgur'us la "en ord'o"-n de ŝi mem?

Ĝis nun, kompren'ebl'e, mal'ebl'is antaŭ'sci'i. Ŝi jam imag'is, efektiv'e, en'ir'int'e la manĝ'ĉambr'o'n antaŭ la tag'manĝ'o, ke tro subit'a silent'o sur'fal'is la kun'ig'it'a'n ge'amik'ar'o'n de Leilino, la svelt'a'j'n parol'em'a'j'n jun'a'j'n vir'in'o'j'n kaj la lant'a'j'n golf'ŝtrump'hav'a'j'n jun'a'j'n vir'o'j'n. Ĉiu'j akcept'is ŝi'n dec'e, kun tiu spec'o de ŝton'ig'it'a dec'o kiu pov'as est'i aŭ agnosk'o pri aĝ'o aŭ protest'o pri sen'disciplin'o. Sed laŭ ili, kompren'ebl'e, ŝi dev'as est'i mal'jun'ul'in'o ĉar ŝi est'as la patr'in'o de Leilino kaj en soci'o tiel super'reg'at'a de jun'ec'o la nur'a ĉe'est'o de matur'ec'o est'as re'ten'il'o.

Unu el la jun'ul'in'o'j tamen baldaŭ el'ven'is la ar'o'n kaj, si'n apud'ig'ant'e al S-rin'o Lidkoto, ŝi'n aŭskult'is kun blu'a rigard'o de admir'o kiu est'ig'is en la pli aĝ'a vir'in'o subit'e feliĉ'a'n konsci'o'n pri ŝi'a'j de long'e forges'it'a'j soci'a'j graci'o'j. Plaĉ'e est'is konsci'i ke ŝi al'log'is tiu'n jun'a'n Ĉarlotinon Vin'o'n kies patr'in'o nombr'iĝ'is inter ŝi'a'j plej intim'a'j amik'in'o'j kaj en kiu tra'viv'is iom de la sobr'ec'o kaj mild'ec'o de la pli fru'a etiket'o. Sed la kolokv'et'o, inter'romp'it'e de la tag'manĝ'o'anonc'o, sukces'is efektiv'ig'i neni'a'n pli definitiv'a'n ol tiu re'memor'ig'a'n emoci'o'n.

Ne, ankoraŭ ŝi ne kompren'is kiel ŝi'a apart'a kaz'o akord'iĝ'os en la nov'a soci'a ord'o. Sed ceter'a'j hom'o'j—"pli aĝ'a'j hom'o'j" dir'is Leilino—al'ven'us per la post'tag'mez'a trajn'o kaj tiu'n vesper'o'n je la vesper'manĝ'hor'o sen'dub'e ŝi sci'pov'us fin'taks'i la situaci'o'n. Ŝi komenc'is sci'vol'i nervoz'e kiu'j est'os la noval'ven'ont'o'j. Sen'dub'e ne neces'us al ŝi al'front'i embaras'a'j'n renkont'o'j'n kun antaŭ'a'j kon'at'o'j. Tamen strang'e est'is ke ŝi'a fil'in'o menci'is neni'a'j'n nom'o'j'n.

Leilino propon'is ke post'e, en la post'tag'mez'o, Vilburo ŝi'n vetur'ig'u en promen'ad'o. Ŝi anonc'is la dezir'o'n ke ili est'ig'u "bon'a'n trankvil'a'n inter'parol'ad'o'n." Sed S-rin'o Lidkoto vol'is ke antaŭ'ir'u la promen'ad'o'n ŝi'a parol'ad'o kun Leilino kaj, ceter'e, jam dum la tag'manĝ'o, sub'aŭd'is hazard'a'j'n alud'o'j'n pri okaz'ont'a tenis'matĉ'o en kiu est'as part'o'pren'ont'a ŝi'a bo'fil'o. Ŝi'a lac'iĝ'o est'is sufiĉ'a pretekst'o por mal'akcept'i la promen'ad'invit'o'n kaj ŝi pet'eg'is ke Leilino permes'u ŝi'n ripoz'i trankvil'e en si'a ĉambr'o ĝis ili pov'os ek'ĝu'i trankvil'a'n kun'babil'moment'o'n.

"Antaŭ la te'hor'o, tial, vi anas'in'o," Leilino decid'iĝ'is kun last'a kis'o kaj baldaŭ S-rin'o Lidkoto, tra si'a mal'ferm'it'a fenestr'o, aŭd'is la freŝ'a'j'n laŭt'a'j'n voĉ'o'j'n de la gast'o'j de si'a fil'in'o sonor'ad'i trans la ĝarden'o'j'n ek'de la tenis'ej'o.

Leilino jam al'ven'is kaj for'ir'is kaj ili jam okaz'ig'is si'a'n inter'parol'ad'o'n. Ĝi ne daŭr'is tiel long'e kiel S-rin'o Lidkoto dezir'is ĉar mez'e de ĝi Leilino est'is vok'it'a al la telefon'o por ricev'i grav'a'n mesaĝ'o'n de la urb'o kaj send'is inform'aĵ'o'n al la patr'in'o pri si'a mal'ebl'o re'ven'i ĵus tiam ĉar unu el la jun'a'j vir'in'o'j ricev'is ne'atend'it'a'n al'vok'o'n kaj oni dev'is aranĝ'i ŝi'a'n for'ir'o'n. Sed patr'in'o kaj fil'in'o pas'ig'is preskaŭ unu hor'o'n kun'e kaj S-rin'o Lidkoto est'is feliĉ'a. Neniam ŝi vid'is Leilinon en tiel dolĉ'a, tiel atent'a anim'stat'o. La nur'a mal'trankvil'ig'aĵ'o est'as la tro'ec'o mem de tiu atent'o, la tro'ig'it'a deklar'o de la ĝen'o sent'it'a de la fil'in'o kiam ili'a'j'n unu'a'j'n moment'o'j'n da kun'est'o difekt'is la ĉe'est'o de ne'kon'at'o'j.

"Ili ne est'as ne'kon'at'o'j por mi, kar'ul'in'o, ĉar ili est'as amik'o'j de vi," la patr'in'o ŝi'n cert'ig'is.

"Jes, sed mi kon'as vi'a'j'n sent'o'j'n, vi strang'a sovaĝ'a patr'in'o. Mi sci'as kiel ek'de ĉiam vi mal'am'as hom'o'j'n." (Ĉu mal'am'as hom'o'j'n? Ĉu Leilino forges'is kial?) "Kaj jen la kial'o pro kio mi dir'is al Suzino ke se vi prefer'as al'ir'i Riĝfildon kun ŝi en dimanĉ'o, mi nepr'e kompren'os kaj atend'os pacienc'e ni'a'n bon'a'n ĉirkaŭ'brak'o'n. Sed vi ne sent'is ver'a'n ĝen'o'n inter ili dum la tag'manĝ'hor'o, ĉu ne, kar'ul'in'o?"

S-rin'o Lidkoto, je tio, subit'e direkt'is surpriz'it'a'n rigard'o'n al si'a fil'in'o. "Ne plu ĝen'as mi'n ti'aĵ'o'j," ŝi respond'is simpl'e.

"Sed tio ne mi'n konsol'as por est'i al'front'ig'int'a vi'n al la ĝen'o de tio, por est'i permes'int'a vi'n al'ven'i ĉi tie'n kiam mi dev'int'us postul'i ke vi ir'u al Riĝfildo kun Suzino. Se Suzino ne stult'iĝ'int'is, ŝi kun'ir'ig'int'us vi'n tie'n kun ŝi. Mal'plaĉ'eg'as al mi pri'pens'i vi'n ĉi-supr'e en tut'a sol'ec'o."

De'nov'e S-rin'o Lidkoto pen'ad'is leg'i i'o'n pli ol iom obtuz'a'n am'o'n en la bril'eg'a rigard'o de si'a fil'in'o. "Mi ĝoj'as pov'int'e mal'streĉ'iĝ'i hodiaŭ'post'tag'mez'e, kar'ul'in'o. Kaj post'e—"

"Ho, jes, post'e, kiam ĉi tiu tut'a afer'aĉ'o fin'fin'iĝ'os, ni kompens'os ĝi'n du'obl'e, ĉu ne, vi ŝat'at'a kar'ul'in'o?" Kaj en tiu moment'o oni al'vok'is Leilinon al la telefon'o, kio sol'ig'is S-rin'o'n Lidkoton inter ŝi'a'j konjekt'o'j.

Tiu'j ankoraŭ ŝveb'is antaŭ ŝi en nub'a mal'cert'ec'o kiam Fraŭl'in'o Suferno frap'et'is ĉe ŝi'a pord'o.

"Ĉu vi al'ven'as por mi'n konduk'i mal'supr'e'n al la te'serv'o? Mi forges'is kiom mal'fru'a est'as la hor'o," S-rin'o Lidkoto ek'kri'et'is.

Fraŭl'in'o Suferno, dik'et'a fiks'rigard'a vir'in'et'o kun modest'a har'aranĝ'o kaj akord'iĝ'em'a rid'et'o, nervoz'e al'ĝust'ig'is la pend'ant'a'j'n klarion'bid'o'j'n de si'a komplik'a nigr'a rob'o. Fraŭl'in'o Suferno est'is ĉiam en funebr'a lament'ad'o kaj ĉiam en memor'honor'ad'o pri la for'pas'o de mal'proksim'a'j parenc'o'j ŝi sur'port'is la for'ĵet'it'a'j'n vest'aĵ'o'j'n de ili'a'j intim'a'j famili'an'o'j. "Ĝi ne est'as preciz'e funebr'a," ŝi kutim'is dir'i, "sed ĝi est'as la unu'nur'a nigr'a vest'aĵ'er'o kiu'n posed'is la kompat'ind'a Ĝulino—kaj kompren'ebl'e Georg'o est'is nur la du'on'kuz'in'o de mi'a patr'in'o."

Dum la fraŭl'in'o antaŭ'e'n'ven'is S-rin'o Lidkoto si'n surpriz'is sci'vol'ant'e humur'e ĉu la vir'in'o lament'as la eks'edz'iĝ'o'n de Horaco Purŝo sur'port'ant'e unu el la mal'nov'a'j nigr'a'j saten'aĵ'o'j de li'a patr'in'o.

"Ho, ĉu vi dezir'is mal'supr'e'n'ir'i por la te'hor'o?" Suzino Suferno fiks'rigard'is ŝi'n, iom konfuz'it'e. "Leilino supr'e'n'send'is mi'n por rest'i apud vi. Ŝi opini'is ke vi est'os pli komfort'a rest'ant'e ĉi tie. Ŝi tim'is ke vi vi'n sent'u iom lac'a."

"Lac'a mi est'is. Sed mi dispon'is la tut'a'n post'tag'mez'o'n por mal'lac'iĝ'i. Kaj ĉi tiu'n mir'ind'a'n sof'o'n por mi'n help'i."

"Leilino pet'is ke mi dir'u al vi ke ŝi supr'e'n'hast'os dum'moment'e antaŭ la vesper'manĝ'o post la al'ven'o de ĉiu'j. Sed la trajn'o ĉiam al'ven'as terur'e mal'fru'e. Ŝi bedaŭr'eg'as la mal'ebl'o'n dispon'ig'i al vi apart'a'n sid'ĉambr'o'n. Ŝi dezir'is ek'sci'i ĉu mi opini'as ke tio vi'n ĝen'as."

"Kompren'ebl'e, tio spert'ig'as al mi neni'a'n ĝen'o'n. Strang'e est'as ke Leilino pov'us supoz'i la kontraŭ'o'n." S-rin'o Lidkoto si'n apart'ig'is por liber'ig'i spac'o'n por la dom'serv'ist'in'o kiu aper'is sur'sojl'e kun'port'ant'e tabl'et'o'n sur kiu stern'iĝ'is perpleks'ig'ant'a vari'ar'o da te'kuk'et'o'j.

"Leilino mem aranĝ'is tio'n," murmur'et'is Fraŭl'in'o Suferno dum la pord'o ferm'iĝ'is. "Ŝi'a unu'nur'a dezir'o est'as ke vi vi'n sent'u feliĉ'a ĉi tie."

S-rin'o Lidkoto juĝ'is unu plu'a indik'aĵ'o pri la sub'fos'it'a afer'stat'o tio'n ke la pri'zorg'o de ŝi'a fil'in'o el'montr'iĝ'as en la mult'obl'ec'o da sandviĉ'o'j kaj la forn'o'varm'o de kuk'et'o'j. Tamen ĉio okaz'int'a ek'de ŝi'a al'ven'o ŝajn'is pli'grand'ig'i ŝi'a'n konfuz'o'n.

Veturilkorno son'int'a sur la en'ir'ale'o ŝanĝ'is la direkt'o'n de ŝi'a'j pens'ad'o'j. "Ĉu jam al'ven'as la nov'a'j gast'o'j?" ŝi demand'is.

"Ho, cert'eg'e, ne. Ili ne al'ven'os antaŭ la sep'a hor'o." Fraŭl'in'o Suferno streĉ'is la kol'o'n el la fenestr'o por okul'kapt'i la vetur'il'o'n. "Dev'as est'i Ĉarlotino en for'ir'ad'o."

"Ĉu est'is la Vin-famili'a knab'in'o kiu'n oni urĝ'e for'vok'is? Mi esper'as ke ne tem'as pri mal'san'o."

"Ho, ne. Mi opini'as ke tem'is pri dat'erar'o. Ŝi'a patr'in'o telefon'is dir'ont'e ke oni atend'as ŝi'n ĉe Stapl'ej'o-famili'o de Fiŝkilo kaj oni dev'is vetur'ig'i ŝi'n hast'e al Albanio por ke ŝi tie en'trajn'iĝ'u."

S-rin'o Lidkoto medit'is. "Mi bedaŭr'as. Ŝi est'as ĉarm'ul'in'et'o. Mi esper'is ek'pov'i parol'et'i kun ŝi de'nov'e hodiaŭ'vesper'e post la vesper'manĝ'o."

"Jes. Eg'e domaĝ'e est'as!" La rigard'o de Fraŭl'in'o Suferno svag'iĝ'is. "Vi aspekt'as ja lac'e, vi sci'u," ŝi daŭr'ig'is, sid'iĝ'ant'e ĉe la te'tabl'o kaj pret'iĝ'ant'e dis'don'i ties bon'gust'aĵ'et'o'j'n. "Vi re'ir'u al vi'a sof'o kaj las'u mi'n serv'i al vi. La ĉirkaŭ'hast'ad'o est'ig'is en vi pli grand'a'n efik'o'n ol vi konsci'as kaj neces'as ke vi ne plu kontraŭ'barakt'u ĝi'n. Vi nur rest'u trankvil'e ĉi-supr'e kaj mal'streĉ'iĝ'u. Vi dispon'os pri Leilino tut'e sol'e en lund'o."

S-rin'o Lidkoto al'pren'is la te'tas'o'n kiu'n trans'don'is ŝi'a kuz'in'o sed el'montr'is neni'a'n ceter'a'n em'o'n obe'i al ŝi'a'j ordon'o'j. Dum'moment'e ŝi kuler'um'is si'a'n te'o'n silent'e. Tiam ŝi demand'is: "Ĉu est'as vi'a opini'o ke mi rest'u trankvil'e ĉi-supr'e ĝis lund'o?"

Fraŭl'in'o Suferno de'met'is si'a'n tas'o'n per gest'o tiel abrupt'o ke ĝi en'danĝer'ig'is apud'a'n teler'o'n da skon'o'j. Kiam ŝi si'n cert'ig'is pri la bon'fart'o de la skon'o'j, ŝi supr'e'n'rigard'is kun trem'et'ant'a rid'o. "Kar'ul'in'o, ebl'e morgaŭ vi sent'os vi'n en ali'a stat'o. La aer'o ĉi tie, vi sci'as—"

"Jes, mi sci'as." S-rin'o Lidkoto antaŭ'e'n'klin'iĝ'is por serv'i skon'o'n al si. "Kiu al'ven'os hodiaŭ'vesper'e?" ŝi demand'is.

Fraŭl'in'o Suferno tir'is la brov'o'j'n kaj fiks'rigard'is. "Vi sci'as ke mi'a bedaŭr'ind'a kap'aĉ'o ne bon'e memor'as nom'o'j'n. Leilino dir'is al mi. Sed est'as tiom mult'a'j—"

"Ĉu tiom mult'a'j? Ŝi ne dir'is al mi ke ŝi atend'as mult'hom'a'n gast'ar'o'n."

"Ho, ne mult'hom'a'n. Sed iom preter'ir'ant'a'n ŝi'a'n intim'a'n amik'o'rond'et'o'n. Kaj, kompren'ebl'e, ĉar est'as la unu'a foj'o, ŝi iom ekscit'iĝ'as pri la al'ven'o de la pli'aĝ'ul'ar'o."

"Ĉu la pli'aĝ'ul'ar'o? Ĉu vi alud'as ni'a'j'n sam'aĝ'ul'o'j'n?"

"Nu, jes." Fraŭl'in'o Suferno paŭz'is, kvazaŭ dezir'ant'e si'n kun'ig'i por ek'salt'i. "La Aŝtono Ĝilesoj," ŝi el'ig'is.

"Ĉu la Aŝtono Ĝilesoj? Ĉu ver'e? Plaĉ'os al mi re'vid'i Marnjon Ĝileson. Dev'as est'i dek ok jar'o'j ek'de kiam mi last'a'n foj'o'n vid'is ŝi'n," dir'is S-rin'o Lidkoto konstant'a'ritm'e.

"Jes," Fraŭl'in'o Suferno anhel'is, subit'eg'e re'plen'ig'ant'e si'a'n tas'o'n.

"La Aŝtono Ĝilesoj. Kaj kiu'j ali'a'j?"

"Nu, la Samĉjo Fresbijoj. Sed la plej grav'a gast'o, kompren'ebl'e, est'as S-rin'o Lorino Bulĝero."

"Ĉu S-rin'o Bulĝero? Leilino ne dir'is al mi ke ŝi al'ven'as."

"Ĉu ne? Mi supoz'as ke ŝi ĉio'n forges'is kiam ŝi vid'is vi'n. Sed la festen'o'n oni est'ig'is por S-rin'o Bulĝero. Vid'u, est'as tre grav'e ke ŝi—nu, ke ŝi ek'aprob'u Leilinon kaj Vilburon. Li'a komisi'iĝ'o al Romo nepr'e de'pend'as de tio. Kaj vi sci'as ke Leilino postul'as Romon por est'i proksim'a al vi. Tial ŝi demand'is al Marnjo Ĝileso, kiu est'as intim'a amik'in'o de la Bulĝeroj, ĉu ebl'e oni ne pov'us aranĝ'i la vizit'o'n? Kaj la kablogram'o de Marnjo traf'is S-rin'o'n Bulĝeron ĉe Ĉerburg'o. Ŝi pas'ig'os nur du semajn'o'j'n en Uson'o kaj al'ven'ig'i ŝi'n ĉi-tie'n est'is ver'a triumf'o."

"Jes, mi konsci'as pri tio," dir'is S-rin'o Lidkoto.

"Vi sci'as, ŝi est'as iom—iom elekt'em'a; kaj Marnjo est'is iom dub'em'a ĉu—"

"Ĉu ŝi konsent'os, pro Leilino?" murmur'et'is S-rin'o Lidkoto.

"Nu, jes. Pro ŝi'a oficial'a posten'o. Sed feliĉ'e ŝi est'as amik'in'o de la Barklejoj. Kaj renkont'i ĉi tie la Ĝilesojn kaj la Fresbijojn ĝust'ig'os la afer'o'n. La temp'o'j ŝanĝ'iĝ'is!" Suzino Suferno indulg'e resum'is.

S-rin'o Lidkoto rid'et'is. "Jes. Antaŭ kelk'a'j jar'o'j ŝajn'int'us mal'probabl'e ke iam de'nov'e mi vesper'manĝ'u kun Marnjo Ĝileso kaj Harjetino Fresbijo kaj S-rin'o Lorino Bulĝero."

Fraŭl'in'o Suferno dum'moment'e ne ŝajn'is vol'i el'labor'i la tem'o'n kaj post interval'o da silent'o S-rin'o Lidkoto subit'e re'parol'is: "Tiu'rilat'e, ĉu ili sci'as ke mi est'as ĉi tie?"

La efik'o de ŝi'a demand'o est'is est'ig'i ĉe Fraŭl'in'o Suferno tro'ig'it'a'n atak'o'n de fiks'rigard'ad'o kaj brov'o'kun'tir'ad'o. Ŝi re'aranĝ'et'ad'is la te'aĵ'o'j'n, tuŝ'et'ad'is si'a'j'n klarion'bid'o'j'n kaj, rigard'ant'e la horloĝ'o'n, dir'is mir'eg'e: "Laŭ'kompat'e! Ĉu est'as jam la sep'a?"

"Mi supoz'as ke est'as tut'e egal'e," daŭr'ig'is S-rin'o Lidkoto. "Sed ĉu Leilino dir'is al ili ke mi al'ven'as?"

Fraŭl'in'o Suferno rigard'is ŝi'n dolor'e. "Nu, vi ne pov'as supoz'i, kar'ul'in'o, ke Leilino far'us i'o'n ajn—"

S-rin'o Lidkoto daŭr'ig'is. "Ĉar, kompren'ebl'e, eg'e grav'as, kiel vi dir'as, ke S-rin'o Lorino Bulĝero spert'u favor'a'n efekt'o'n por ke Vilburo hav'u la plej bon'a'j'n ŝanc'o'j'n ating'i Romon."

"Mi dir'is al Leilino ke vi re'ag'os tiel, kar'ul'in'o. Vi vid'u, est'as ĉef'e nom'e de vi—por obten'i posten'o'n proksim'a'n al vi—ke Leilino invit'is S-rin'o'n Bulĝeron."

"Jes, tio'n mi kompren'as." S-rin'o Lidkoto, abrupt'e star'iĝ'ant'e, direkt'is si'a'n rigard'o'n al la horloĝ'o. "Sed, kiel vi dir'as, la hor'o mal'fru'as. Ĉu ni ne ek'vest'iĝ'u por la vesper'manĝ'o?"

Ankaŭ Fraŭl'in'o Suferno, re'ag'e al la propon'o, star'iĝ'is, tuŝ'ant'e nervoz'e si'a'j'n klarion'bid'o'j'n. "Eg'e plaĉ'us al mi pov'i konvink'i vi'n rest'i ĉi-supr'e ĉi-vesper'e. Mi cert'as ke Leilino est'us pli feliĉ'a se vi ja rest'us. Efektiv'e, vi est'as eg'e tro lac'a por mal'supr'e'n'ven'i."

"Kia stult'aĵ'o, Suzino!" S-rin'o Lidkoto parol'is kun subit'a akr'o, etend'ant'e la man'o ĝis la sonor'il'o. "Kiam ni vesper'manĝ'os? Ĉu je la ok'a kaj du'on'o? Tial mi nepr'e dev'as vi'n for'send'i. Je mi'a aĝ'o oni bezon'as temp'o'n por vestiĝ'i."

Fraŭl'in'o Suferno, tiel propuls'it'e ĝis la sojl'o, lant'is tie por ripet'i: "Leilino neniam si'n pardon'os se vi ag'os preter vi'a fizik'a kapabl'o." Sed S-rin'o Lidkoto rid'et'is al ŝi sen'respond'e kaj la glaci'a lum-ond'o ŝi'n for'pel'is tra la pord'o.

S-rin'o Lidkoto, kvankam ŝi iniciat'is gest'o'n por al'vok'i la ĉambr'o'serv'ist'in'o'n, ne ĝi'n fin'far'is.

Kiam la pord'o ferm'iĝ'is, ŝi daŭr'e star'is sen'mov'e mez'e de la dolĉ'a'lum'a grand'spac'a ĉambr'o. La fajr'o, ek'brul'ig'it'e je la krepusk'a hor'o, danc'ad'is sur la bril'ec'o de arĝent'o kaj spegul'o'j kaj sobr'a'j or'aĵ'o'j. Kaj la sof'o ĝis kiu urĝ'is ŝi'n Fraŭl'in'o Suferno amas'ig'is si'a'j'n kusen'o'j'n en invit'a proksim'ec'o al tabl'o ŝarĝ'it'a je nov'a'j libr'o'j kaj ĵurnal'o'j. Ŝi ne memor'is est'i iam antaŭ'e pli luks'e loĝ'at'a aŭ spert'int'a tiel strang'a'n sent'o'n de est'i ekster'e, sol'a'person'e, sub la nokt'o, sur vend'o'bat'it'a eben'aĵ'o. Ŝi sid'iĝ'is apud la fajr'o kaj medit'ad'is.

Ĉe'pord'a frap'et'o instig'is ŝi'n lev'i la kap'o'n kaj ŝi vid'is si'a'n fil'in'o'n sur la sojl'o. La komplik'a aranĝ'o de la bel'a har'ar'o de Leilino kaj la flug'ant'a'j fald'aĵ'o'j de ŝi'a tualet'rob'o kompren'ig'is ke ŝi inter'romp'is si'a'n tualet'o'n por hast'i al si'a patr'in'o. Sed post en'ir'i la ĉambr'o'n ŝi paŭz'is moment'o'n, rid'et'ant'e mal'cert'e, kvazaŭ forges'int'e la cel'o'n de si'a hast'o.

S-rin'o Lidkoto star'iĝ'is. "Ĉu est'as la vest'iĝ'hor'o, kar'ul'in'o? Ne mi'n riproĉ'u. Mi ne mal'fru'os."

"Ĉu la vest'iĝ'hor'o?" Leilino star'is antaŭ ŝi kun mistifik'it'a rigard'o. "Nu, mi supoz'is, kar'ul'in'o—mi vol'as dir'i, mi esper'is ke vi decid'iĝ'is rest'i ĉi tie en trankvil'a ripoz'ad'o."

Ŝi'a patr'in'o rid'et'is. "Sed mi jam est'is en ripoz'ad'o la tut'a'n post'tag'mez'o'n!"

"Jes, tamen—vi sci'as, vi jes ja aspekt'as lac'e. Kaj kiam Suzino ĵus dir'is al mi ke vi intenc'as klopod'i—"

"Ĉu vi al'ven'is por halt'ig'i mi'n?"

"Mi al'ven'is dezir'ant'e dir'i ke vi sent'u neni'et'a'n dev'o'n—"

"Efektiv'e. Tio'n mi kompren'as."

Okaz'is paŭz'o dum kiu Leilino, svag'e evit'ant'e la patr'in'a'n okul'kontrol'ad'o'n, driv'ir'is al la tualet'o'tabl'o kaj komenc'is mal'munt'i la simetri'o'n de la bros'il'o'j kaj botel'o'j aranĝ'it'a'j sur ĝi. "Ĉu vi'a'j vizit'ant'o'j sci'as ke mi est'as ĉi tie?" S-rin'o Lidkoto subit'e daŭr'ig'is.

"Ĉu ili—kompren'ebl'e—nu, efektiv'e," Leilino respond'is, tut'e absorb'it'e per si'a'j klopod'o'j turn'i la ŝtop'il'o'n de botel'o da sal'o de Epsomo.

"Tial ili ne surpriz'iĝ'os se mi ne aper'os, ĉu?"

"Ho, tut'e ne, kar'ul'in'o. Mi cert'ig'u al vi ke ĉiu'j kompren'os." Leilino de'met'is la botel'o'n kaj re'turn'iĝ'is al si'a patr'in'o dum ŝi'a vizaĝ'o ek'bril'is je re'trankvil'iĝ'o.

S-rin'o Lidkoto star'is sen'mov'e, kun la kap'o en rekt'a'lini'a poz'o, dum kiu temp'o ŝi'a'j okul'o'j rigard'is rid'et'ant'e la fil'in'o'n. "Ĉu ili opini'os tio'n strang'a se mi jes ja aper'os?"

Leilino halt'is abrupt'e, kun la lip'o'j jam du'on'apert'a'j por respond'i. Dum ŝi paŭz'is, ruĝ'o ŝtel'farb'et'is ŝi'a'n nud'a'n kol'o'n, ating'is bala'il'mov'e ŝi'a'n gorĝ'o'n, ek'flam'iĝ'is en ŝi'a'j vang'o'j. De tie la kolor'o supr'e'n'send'is si'a'n katastrof'a'n karmezin'o'n ĝis ŝi'a'j tempi'o'j mem, ĝis ŝi'a'j orel'lob'o'j, ĝis la rand'o'j de ŝi'a'j palpebr'o'j, puls'ant'e sur la tut'a vizaĝ'o en fajr'a'j ond'o'j, kvazaŭ vent'um'at'e far iu ne'percept'ebl'a vent'o.

S-rin'o Lidkoto spekt'ad'is la konflagraci'o'n silent'e. Tiam ŝi for'turn'is la rigard'o'n, iom rid'ant'e. "Mi nur vol'is dir'i ke mi tim'is ke mi'a mal'ĉe'est'o difekt'os la sid'aranĝ'o'n de vi'a manĝ'tabl'o. Se vi pov'as cert'ig'i al mi ke ne, mi elekt'os kred'i vi'n kaj re'ven'os al tiu ne'rezist'ebl'a sof'o." Ŝi paŭz'is, kvazaŭ atend'ant'e ke ŝi'a fil'in'o parol'u. Tiam ŝi etend'is la brak'o'j'n. "For'kur'u kaj vi'n vest'u, kar'ul'in'o. Kaj ne mal'trankvil'iĝ'u pri mi." Ŝi ĉirkaŭ'brak'is Leilinon intim'e, prem'is long'a'n kis'o'n sur la last'a'n post'bril'aĵ'o'n de ŝi'a mal'pli'grand'iĝ'ant'a ruĝ'iĝ'o. "Efektiv'e, mi sent'as mi'n iom'et'e lac'a, kaj se ne ĝen'os vi'n ke mi mal'ĉe'est'u la afer'o'n, mi opini'as prefer'i mal'bon'kondut'e en'lit'iĝ'i kaj rest'i tie ĝis vi'a kompani'o dis'iĝ'os. Kaj nun for'kur'u, se ne, vi mal'fru'os, kaj pardon'pet'u por mi al ĉiu'j."

La gast'o'j de la Barklejoj dis'iĝ'is kaj S-rin'o Lidkoto, nepr'e re'normal'iĝ'int'e post si'a du'tag'a ripoz'ad'o, si'n trov'is en la sekv'int'a lund'o, en sol'ec'o kun si'a'j ge'fil'o'j kaj Fraŭl'in'o Suferno.

Est'is etos'o de jubil'ad'o en la aer'o ĉar la festen'o "dis'volv'iĝ'is" tiel ekster'ordinar'e bon'e, tiel eg'e kontent'ig'e, ŝajn'e, por S-rin'o Lorino Bulĝero, ke la baldaŭ'a komisi'iĝ'o de Vilburo al Romo est'is preskaŭ nepr'a cert'ec'o. Tiel cert'a tio ŝajn'is ke la anticip'o de fru'a re'kun'iĝ'o mild'ig'is la ĉagren'o'n kiu'n Leilino sent'is ek'sci'int'e la decid'o'n de si'a patr'in'o re'ir'i Italion preskaŭ tuj. Neni'u kompren'is tiu'n decid'o'n. Ŝajn'is al Leilino nepr'e ne'kred'ebl'e ke S-rin'o Lidkoto mal'konsent'u rest'i ĉe ili ĝis la fiks'iĝ'o de ili'a apart'a sort'o kaj Vilburo eĥ'is ŝi'a'n mir'eg'o'n.

"Kiel vi ne atend'u ĉi tie, laŭ la propon'o de Leilino, ĝis ni pov'os ĉiu'j kun'far'i ni'a'j'n valiz'o'j'n kaj kun'ir'i?"

S-rin'o Lidkoto rid'et'is pro dank'em'o dum ŝi anonc'is si'a'n mal'konsent'o'n. "Malgraŭ ĉio, ne est'as cert'e ke vi far'os la valiz'o'j'n."

"Ho, vi dev'int'us vid'i Vilburon kun S-rin'o Bulĝero," Leilino dir'is triumf'e.

"Ne, vi dev'int'us vid'i Leilinon kun ŝi," ĝoj'eg'is la edz'o de Leilino.

Fraŭl'in'o Suferno al'don'is entuziasm'e: "Mi ja opini'as ke invit'i Harjetinon Fresbion est'is geni'a manovr'o!"

"Ho, ni est'os kun vi baldaŭ," rid'is Leilino. "Tiel baldaŭ ke est'as ver'e sen'senc'e dis'iĝ'i."

Sed S-rin'o Lidkoto el'ten'is kun la sen'bru'a firm'ec'o pri kiu ŝi'a fil'in'o konsci'is ke est'os sen'util'e ĝi'n kontraŭ'star'i. Post ŝi'a'j long'a'j monat'o'j en Hindio, nepr'e dev'ig'is, ŝi postul'is, ke ŝi re'ven'u al Florenco kaj kontrol'u kio okaz'as al ŝi'a et'a tie'a loĝ'ej'o. Kaj ŝi jam est'is tiel komfort'a sur "Utopi'o" ke ŝi ek'sent'as la dezir'o'n tie'n re'ven'i per la sam'a ŝip'o. Tial est'is dev'ig'e ke la fil'in'o konsent'u pri ŝi'a decid'o kaj daŭr'e gast'ig'i ŝi'n ĝis la post'tag'mez'o de la antaŭ'tag'o de la sur'mar'iĝ'o de "Utopi'o". Tiu aranĝ'o konven'is al kelk'a'j projekt'o'j kiu'j'n, dum si'a du'tag'a izol'iĝ'o, S-rin'o Lidkoto silent'e matur'ig'is. For'ir'i la plej baldaŭ kiel ebl'e far'iĝ'is por ŝi nepr'a grav'aĵ'o kaj la Florenca loĝ'ej'et'o, kiu en'hav'is ŝi'a'n pas'int'ec'o'n en ĉiu fald'aĵ'o de si'a'j kurten'o'j kaj inter ĉiu paĝ'o de si'a'j libr'o'j, ŝajn'is al ŝi nun la unu'nur'a lok'o de kie est'us toler'ebl'e rigard'i tiu'n pas'int'ec'o'n.

Ŝi ne est'is mal'feliĉ'a dum la inter'ven'a'j tag'o'j. Vid'i la bon'fart'o'n de Leilino, sent'i la tener'ec'o'n de Leilino est'is, malgraŭ ĉio, la kial'o'j de ŝi'a al'ven'o kaj plen'aĵ'o'n da tio ŝi jam ja ricev'is. Leilino neniam antaŭ'e est'is pli feliĉ'a, nek pli tener'a, kaj kontempl'ad'i ŝi'a'n ĝoj'eg'o'n kaj ĝu'ad'i ŝi'a'n kar'ec'o'n est'is absorb'a ag'ad'o por ŝi'a patr'in'o. Tamen ili ankaŭ iom sur'prem'is kelk'a'j'n kvazaŭ tro streĉ'it'a'j'n muzik'akord'o'j'n kaj S-rin'o Lidkoto, kiam fin'fin'e ŝi sol'iĝ'is en la Nov-Jork'a hotel'o al kiu ŝi re'ven'is la nokt'o'n antaŭ ol en'ŝip'iĝ'i, spert'is la sent'o'n est'i ĵus eskap'int'a viv'korp'e el la kapt'o'ten'ad'o de gigant'a man'o.

Ŝi mal'permes'is la fil'in'o'n al'ven'i la urb'o'n kun ŝi. Ŝi eĉ mal'akcept'is la kompani'o'n de Suzino Suferno. Ŝi dezir'is neni'a'n viatik'o'n krom tiu de si'a'j apart'a'j pens'ad'o'j. Kaj ŝi permes'is ke tiu'j ŝi'n al'ven'u sen kaŭr'i antaŭ ili dum ŝi sid'is en la sam'a alt'plafon'a salon'o en kiu, antaŭ nur unu semajn'o, ŝi kaj Franklino Id'o est'ig'is si'a'n memor'ind'a'n inter'parol'ad'o'n.

Ŝi promes'is al si'a amik'o hav'ig'i al li nov'aĵ'o'j'n pri si, sed ŝi ne ten'is la promes'o'n. Ŝi sci'is ke li sen'dub'e re'ven'is de Ĉikago kaj ke se li ek'sci'us ŝi'a'n subit'a'n decid'o'n re'ven'i Italion, ne ebl'us al ŝi evit'i vid'i li'n antaŭ la sur'mer'iĝ'o. Kaj ĉar antaŭ ĉio ŝi dezir'is ne vid'i li'n, ŝi silent'ad'is, cel'ant'e al'send'i leter'o'n al li ek'de la ŝip'o.

Est'is neni'a kial'o pro kiu atend'i ĝis tiam por skrib'i al li. La nun'a moment'o est'is pli favor'a kaj la task'o, kvankam ne plaĉ'a, almenaŭ plen'ig'us hor'o'n de ŝi'a sol'ec'a vesper'o. Ŝi al'ir'is la skrib'tabl'o'n, el'tir'is paper'foli'o'n kaj komenc'is skrib'i li'a'n nom'o'n. Kaj en tiu moment'o la pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj li en'ir'is.

La vort'o'j per kiu'j ŝi salut'is li'n est'is la last'a'j kiu'j'n ŝi pov'int'us si'n imag'i dir'i kiam ili adiaŭ'is antaŭ'e. "Kiel etern'a'mond'e vi ek'sci'is ke mi est'as ĉi tie?"

Tuj'eg'e li sci'kapt'is ŝi'a'n vol'dir'ad'o'n. "Tial vi ne vol'is ke mi ek'sci'u?" Li star'ad'is, ŝi'n rigard'ant'e. "Mi supoz'as ke mi dev'int'us interpret'i vi'a'n silent'o'n kiel hav'ant'a'n tiu'n signif'o'n. Sed laŭ'hazard'e mi renkont'is S-rin'o'n Vin'o'n, kiu gast'as ĉi tie kaj ŝi invit'is mi'n vesper'manĝ'i kun ŝi kaj Ĉarlotino kaj la jun'a am'kandidat'o de Ĉarlotino. Ili dir'is al mi est'i vid'int'a'j vi'n al'ven'i hodiaŭ'post'tag'mez'e kaj mi ne toler'is la ide'o'n ne supr'e'n'ven'i."

Okaz'is paŭz'o inter ili kiu'n S-rin'o Lidkoto fin'fin'e inter'romp'is, deklar'ant'e: "Ho, tial ŝi jes ja mi'n re'kon'is!"

"Ĉu vi'n re'kon'is?" Li fiks'rigard'is. "Nu—"

"Ho, mi pri'konsci'is ŝi'a'n re'kon'o'n pri mi, kvankam ŝi ne mov'is eĉ unu'nur'a'n palpebr'o'n. Tio'n mi pri'konsci'is pro la ruĝ'iĝ'o de Ĉarlotino. La knab'in'o hav'as eg'e bel'a'n ruĝ'iĝ'kapabl'o'n. Mi konsci'is ke ŝi'a patr'in'o mal'permes'is ke ŝi al'parol'u mi'n."

Id'o de'met'is si'a'n ĉapel'o'n kun mal'pacienc'a rid'o. "Ĉu Leilino ne kurac'is al vi vi'a'j'n iluzi'o'j'n?"

Ŝi rigard'is li'n fiks'e. "Tial vi ne opini'as ke Margaretino Vin'o cel'is mi'n mal'agnosk'i, ĉu?"

"Mi opini'as ke vi'a'j opini'o'j est'as absurd'a'j."

Ŝi paŭz'is percept'ebl'a'n moment'o'n sen daŭr'ig'i la tem'o'n. Tiam ŝi dir'is tanĝ'ant'e: "Mi ek'navig'os morgaŭ fru'maten'e. Mi intenc'is skrib'i al vi. Jen la leter'o kiu'n mi jam komenc'is."

La rigard'o de Id'o sekv'is ŝi'a'n gest'o'n, tiam ating'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n. "Tial ĉu vi ne intenc'is vid'i mi'n nek eĉ sci'ig'i al mi ke vi for'ir'os ĝis post la for'ir'o?"

"Mi opini'is ke est'os pli bon'e klar'ig'i ĉio'n al vi en leter'o—"

"Kio'n Dionome vi hav'as por klar'ig'i?" Ŝi ne respond'is kaj li daŭr'ig'is urĝ'e: "Ne pov'as est'i ke vi mal'trankvil'iĝ'as pri Leilino, ĉar Ĉarlotino Vin'o dir'is al mi ke ŝi est'is tie pas'int'semajn'e kaj mult'hom'a kompani'o al'ven'is en la moment'o mem de ŝi'a for'ir'o: la Fresbijoj, la Ĝilesoj kaj S-rin'o Lorino Bulĝero—la tut'a kontrol'ant'ar'o! Se Leilino sukces'ig'is tiu'n ekzamen'o'n, tiam ŝi al'juĝ'ig'is al si si'a'n diplom'o'n."

S-rin'o Lidkoto si'n fal'ig'et'is en la sam'a'n angul'o'n de la sof'o kie ŝi jam sid'is dum ili'a inter'parol'ad'o de la antaŭ'a semajn'o. "Mi stult'iĝ'is," ŝi komenc'is abrupt'e. "Mi dev'int'us ir'i al Riĝfildo kun Suzino. Mi konsci'is nur post'e ke oni atend'is ke mi ir'u."

"Ĉu atend'is ke vi ir'u?"

"Jes. Ho, la kulp'o ne est'is de Leilino. Ŝi sufer'is, kompat'ind'a kar'ul'in'o. Ŝi'a atent'o tir'iĝ'is dis'e. Sed ŝi jam invit'is si'a'n gast'ar'o'n antaŭ ol ek'sci'i pri mi'a al'ven'o."

"Ho, rilat'e al tio—" Id'o en'tir'is profund'a'n spir'o'n de sen'zorg'ig'o. "Mi pov'as kompren'i ke est'is laŭ'neces'e mal'kuraĝ'ig'e ne rajt'i dispon'i pri ŝi sol'a'person'e je la komenc'o. Sed, malgraŭ ĉio, vi est'is inter mal'nov'a'j amik'o'j aŭ ili'a'j infan'o'j: la Ĝilesoj kaj la Fresbijoj—kaj et'a Ĉarlotino Vin'o." Li paŭz'is moment'o'n antaŭ la last'a nom'o kaj hezit'em'e ŝi'n kontrol'rigard'is. "Eĉ se ili al'ven'is en mal'taŭg'a moment'o, vi est'is cert'e feliĉ'a bon'ŝanc'int'e re'vid'i ili'n ĉiu'j'n ĉe Leilino."

Ŝi re'ven'ig'is li'a'n rigard'o'n kun apenaŭ vid'ebl'a rid'et'o. "Ili'n mi ne vid'is."

"Ĉu ili'n vi ne vid'is?"

"Ne. Tio est'as, mi vid'is nur et'a'n Ĉarlotinon Vin'o'n. Tiu infan'o est'as eskvizit'a! Ni est'ig'is inter'parol'ad'o'n en la tag'o de mi'a al'ven'o. Sed kiam ŝi'a patr'in'o ek'sci'is ke mi gast'as en la dom'o, ŝi telefon'is al ŝi, postul'ant'e ke ŝi tuj for'ir'u. Tial mi ne re'vid'is ŝi'n."

La sen'kolor'a vizaĝ'o de Id'o ruĝ'iĝ'is. "Mi ne sci'as de kie vi al'pren'as tia'j'n ide'o'j'n."

Ŝi daŭr'ig'is, kvazaŭ ne li'n aŭd'int'e. "Ho, kaj mi vid'is ankaŭ Marnjon Ĝileson dum moment'o. Suzino Suferno al'ven'ig'is ŝi'n al mi'a ĉambr'o la last'a'n vesper'o'n, post la vesper'manĝ'o, kiam la ali'a'j ĉiu'j lud'is briĝ'o'n. Ŝi hav'as bon'vol'a'n intenc'o'n—sed ne help'is mult'e."

"Sed kio'n vi far'is en vi'a ĉambr'o vesper'e post la manĝ'o?"

"Nu, vid'u, kiam mi konsci'is ke al'ven'i est'is erar'o—kiom embaras'a por Leilino est'is mi'a al'ven'o, mi vol'as dir'i—mi nur dir'is al ŝi ke mi est'as tre lac'a kaj prefer'os rest'i supr'etaĝ'e ĝis la for'ir'o de la gast'o'j."

Id'o, ĝem'ant'e, frap'ig'is la man'o'n kontraŭ la brak'o'n de si'a fotel'o. "Mi sci'vol'as kiom da ĉio tio vi nur imag'is!"

"Mi ne imag'is tio'n ke Harjetino Fresbio ne pet'is vid'i mi'n, kvankam sci'ant'e ke mi est'as en la dom'o. Nek tio'n ke Marnjo Ĝileso instig'is Suzinon, je la dek unu'a hor'o, supr'e'n'kontraband'i ŝi'n ĝis mi'a ĉambr'o kiam la ali'a'j ne sci'us kie'n ŝi mal'aper'is. Nek la terur'a'n tim'o'n de mi'a kompat'ind'a Leilino ke S-rin'o Lorino Bulĝero, honor'e de kiu la festen'o est'is aranĝ'it'a, diven'u ke mi est'as en la dom'o kaj mal'help'u ke ŝi'a edz'o al'juĝ'u al Vilburo la du'a'n sekretari'posten'o'n pro la kial'o ke oni dev'ig'is ŝi'n tra'nokt'i sub la sam'a tegment'o kiel li'a bo'patr'in'o!"

Id'o daŭr'e tambur'um'is sur si'a'n fotel'brak'o'n per mal'trankvil'ig'it'a'j fingr'o'j. "Vi ne sci'as ke iu'j ajn el la ag'o'j kiu'j'n vi pri'skrib'as font'is el la kaŭz'o'j kiu'j'n vi supoz'as."

S-rin'o Lidkoto paŭz'is antaŭ ol respond'i, kvazaŭ honest'e streb'ant'e taks'i la pez'o'n de li'a argument'ad'o. Tiam ŝi dir'is en mal'laŭt'a voĉ'o, "Mi sci'as ke Leilino sufer'eg'is tim'ant'e ke mi mal'supr'e'n'ven'u al la vesper'manĝ'o la unu'a'n nokt'o'n. Kaj est'is por mi, ne por si, ke ŝi tim'is. Leilino neniam tim'as por si."

"Sed la konklud'o'j kiu'n vi el'tir'as est'as nepr'e sen'senc'a'j. Est'as mal'larĝ'pens'a'j vir'in'o'j ĉie sed la vir'in'o'j al'ven'int'a'j ĉe Leilino konsci'is nepr'e bon'eg'e ke ili'a tie'a ĉe'est'o hav'ig'us al ŝi spec'o'n de soci'a rajt'ig'o kaj se ili konsent'is ke ŝi hav'u ĝi'n, kial mond'o-nom'e ili dezir'us mal'aprob'i tio'n por vi?"

"Tiu'n sam'aĵ'o'n mem mi dir'is al mi antaŭ unu semajn'o en la nun'a ĉambr'o post mi'a unu'a inter'parol'ad'o kun Suzino Suferno." Ŝi lev'is nebul'et'a'n rid'et'o'n al li'a'j mal'trankvil'a'j okul'o'j. "Jen kial mi aŭskult'is kio'n vi dir'is al mi la sam'a'n vesper'o'n kaj kial vi'a'j argument'ad'o'j mi'n du'on'konvink'is kaj instig'is mi'n ek'esper'i ke ne mal'ebl'os por mi kio ebl'is por Leilino. Se jam al'ven'is la nov'a liber'ig'o, kial ne por mi sam'e kiel por la ali'a'j? Mi ne sci'pov'as dir'i al vi kia'n flug'voj'o'n mal'ferm'is mi'a imag'o!"

Franklino Id'o star'iĝ'is el si'a fotel'o kaj trans'ir'is la ĉambr'o'n ĝis seĝ'o star'ant'a proksim'e al la sof'o-angul'o. "Mi interes'iĝ'is—en tiu moment'o—nur pri kiel vi'a imag'o ŝajn'is proksim'ig'i vi'n al mi," li dir'is.

"Ankaŭ mi interes'iĝ'is pri tio. Jen kial mi cel'is for'ir'i sen vid'i vi'n." Ili inter'ŝanĝ'is reciprok'a'j'n serioz'a'j'n rigard'o'j'n. "Ĉar, vi vid'u, mi erar'is," ŝi daŭr'ig'is. "Ni ambaŭ erar'is. Vi dir'as ke est'as sen'senc'e ke la vir'in'o'j konsent'int'a'j agnosk'i la gast'ec'o'n de Leilino sam'temp'e mal'konsent'is mi'n renkont'i sub ŝi'a tegment'o. Kaj tiel tio est'as. Sed mi komenc'as kompren'i la kial'o'n de tio. Tem'as nur pri tio ke la soci'o eg'e tro okup'iĝ'as por revizi'i si'a'j'n decid'o'j'n. Sen'dub'e neni'u en la dom'o paŭz'is por konsider'i ke mi'a kaz'o kaj tiu de Leilino est'as sam'eg'a'j. Ili nur memor'is ke mi far'is i'o'n kio'n, en la moment'o de la farad'o, la soci'o kondamn'is. Mi'a'n kaz'o'n oni juĝ'is kaj klas'is. Mi est'as la vir'in'o kiu'n jam de du'dek jar'o'j oni mal'agnosk'as. La pli mal'jun'a'j hom'o'j jam du'on'forges'is la kial'o'n, kaj la pli jun'a'j neniam sci'is la ver'a'n kial'o'n. Mal'agnosk'i mi'n nur far'iĝ'is tradici'o. Kaj la tradici'o'j perd'int'a'j si'a'n signif'o'n est'as la plej mal'facil'a'j por detru'i."

Id'o sid'is sen'mov'e dum ŝi parol'is. Kiam ŝi silent'is, li star'iĝ'is, rid'ant'e mal'long'e, kaj trans'ir'is la ĉambr'o'n ĝis la fenestr'o. Ekster'e, la vast'a nigr'a Nov-Jork'o-perspektiv'o, stri'it'e per si'a'j mult'eg'a'j lum'vic'o'j, etend'iĝ'is for'e'n en la fum'a'j'n rand'o'j'n de la nokt'o. Per'gest'e li indik'is ĝi'n al ŝi.

"Kio'n signif'as al la tut'a tie'a ekster'a viv'o, laŭ vi'a supoz'o, tia'j vort'o'j kia'j'n vi ĵus uz'is—'soci'o,' 'tradici'o' kaj la ceter'a'j?"

Ŝi al'ven'is ek'star'i apud li ĉe la fenestr'o. "Mal'pli ol neni'o, kompren'ebl'e. Sed vi kaj mi ne est'as ekster'e. Ni est'as ferm'it'a'j en et'a streĉ'it'a rond'o de kutim'o kaj asoci'iĝ'o, sam'e kiel ni est'as ferm'it'a'j en ĉi tiu ĉambr'o. Memor'u, mi opini'is est'i sukces'int'a el'ir'i ĝi'n iu'n foj'o'n, sed ver'fakt'e est'is la ali'a'j hom'o'j kiu'j ĝi'n el'ir'is dum mi rest'is en la sam'a et'a ĉambr'o. La sol'a diferenc'o est'is ke mi rest'is tie sol'a'person'e. Ho, mi ĝi'n loĝ'ebl'ig'is nun, mi al'kutim'iĝ'is al ĝi. Sed mi perd'is ĉiu'j iluzi'o'j'n pri anĝel'o bon'volont'a al'ven'i mal'ferm'i la pord'o'n."

De'nov'e Id'o rid'is mal'pacienc'e. "Nu, se la pord'o ne mal'ferm'ebl'as, kial ne permes'i en'ir'i ceter'a'n mal'liber'ul'o'n? Almenaŭ la sol'ec'o est'us mal'pli grand'a—"

Ŝi for'turn'iĝ'is de la mal'hel'a fenestr'o en la bril'e lum'ig'it'a'n ĉambr'o'n.

"Sed la mal'liber'ej'o est'us pli fortik'a. Vi forges'as ke mi est'as bon'eg'e inform'it'a pri tio. Ni est'as ĉiu'j mal'liber'ul'o'j, kompren'ebl'e—ni ĉiu'j ordinar'a'j hom'o'j mal'kun'port'ant'a'j ni'a'n liber'ec'o'n en la cerb'o. Sed ni ni'n al'kutim'ig'is al ni'a'j apart'a'j ĉel'o'j kaj se oni ni'n trans'lok'ig'as subit'e en la nov'a'j'n, pov'as okaz'i ke ni renkont'u ŝton'mur'o'n tie kie ni atend'is renkont'i mal'dens'a'n aer'o'n kaj ke ni ni'n sen'senc'ig'u frap'eg'ant'e la kap'o'n kontraŭ ĝi'n. Iu'n foj'o'n mi vid'is vir'o'n tiel ag'i."

Id'o, si'n apog'ant'e kun fald'it'a'j brak'o'j kontraŭ la fenestr'o'kadr'o'n, ŝi'n spekt'ad'is silent'e dum ŝi vag'ir'ad'is mal'trankvil'e en la ĉambr'o, kun'amas'ig'ant'e kelk'a'j'n dis'ĵet'it'a'j'n libr'o'j'n kaj lanĉ'ant'e man'plen'o'n da ŝir'it'a'j leter'o'j en la for'ĵet'aĵ'uj'o'n. Kiam ŝi fin'far'is, li re'parol'is: "Ĉio kio'n vi dir'as baz'iĝ'as sur antaŭ'koncept'it'a'j teori'o'j. Kial vi ne el'prov'is ili'n mal'supr'e'n'ir'ant'e renkont'i vi'a'j'n antaŭ'a'j'n amik'o'j'n? Ĉu vi ne pri'konsci'as kiu'n konklud'o'n ili pov'us natur'e koncept'i pro vi'a elekt'o vi'n kaŝ'i kiam ili al'ven'is? Ŝajn'is ke vi tim'as ili'n—aŭ ke vi ne pardon'is ili'n. Ambaŭ'manier'e, vi mal'prav'ig'is ili'n anstataŭ atend'i ke ili prav'ig'u vi'n. Se Leilino si'n en'ter'ig'int'us en la dezert'o, ĉu vi supoz'as ke la soci'o tie'n ir'int'us por ŝi'n re'ven'ig'i? Vi dir'as ke vi tim'is nom'e de Leilino kaj ke ŝi tim'is nom'e de vi. Ĉu vi ne kompren'as kio'n signif'as ĉiu'j tiu'j komplik'a'j sent'o'j? Nur ke vi est'is tro nervoz'a en la koncern'a moment'o por las'i la afer'o'n evolu'i natur'e, sam'e kiel vi est'as tro nervoz'a nun por ili'n taks'i raci'e." Li paŭz'is kaj turn'is la rigard'o'n al ŝi'a vizaĝ'o. "Ne klopod'u ek'taks'i nun. Al'juĝ'u al vi iom pli da temp'o. Al'juĝ'u al mi iom plu da temp'o. De ĉiam mi konsci'as ke bezon'at'os temp'o."

Li al'proksim'iĝ'is kaj ŝi permes'is ke li al'pren'u ŝi'a'n man'o'n. Pro la serioz'a afabl'ec'o de li'a vizaĝ'o situ'ant'a tiel proksim'e super ŝi, ŝi sent'is si'n kvazaŭ infan'o'n vek'it'a'n el tim'ig'a'j sonĝ'o'j kaj trov'ant'a'n lum'o'n en si'a ĉambr'o.

"Ebl'e vi prav'as—" ŝi aŭd'is si'n komenc'i. Tiam ia intern'aĵ'o re'tir'is ŝi'n kvazaŭ al'kroĉ'e kaj ŝi'a man'o for'fal'is de li.

"Mi sci'as ke mi prav'as; fid'u al mi. Ni pri'parol'os tio'n baldaŭ en Florenco."

Ŝi star'is antaŭ li, sent'ant'e kun mal'esper'o li'a'n bon'ec'o'n, li'a'n pacienc'o'n kaj li'a'n mal'real'ec'o'n. Li'a tut'a dir'aĵ'o ŝajn'is pentr'it'a gaz'o mal'lev'it'a inter ŝi kaj la ver'a'j fakt'o'j de la viv'o kaj kapt'o'pren'is ŝi'n subit'a dezir'o dis'pec'eg'ig'i la gaz'o'n.

Ŝi re'tir'iĝ'is kaj li'n rigard'is kun rid'et'o de supr'aĵ'a trankvil'ig'o. "Vi ja prav'as—rilat'e al ĉes'i parol'i nun. Mi est'as nervoz'a kaj lac'a kaj daŭr'a parol'ad'o ne help'us. Mi tro medit'as pri event'o'j. Kiel vi dir'as, mi dev'as pen'ad'i ne re'tir'iĝ'i en kaŭr'ad'o antaŭ hom'o'j." Ŝi flank'e'n'turn'iĝ'is kaj rigard'is la horloĝ'o'n. "Ho, est'as nur la dek'a! Se mi for'send'as vi'n, mi komenc'os tro medit'ad'i de'nov'e. Kaj se vi rest'as, ni daŭr'e parol'os pri la sam'a tem'o. Kial ni ne mal'supr'e'n'ir'u vizit'i Margaretinon Vin'o'n dum du'on'hor'o?"

Ŝi parol'is mal'pez'e kaj rapid'e dum ŝi'a'j bril'a'j okul'o'j rigard'is li'a'n vizaĝ'o'n, kiu'n, dum ŝi spekt'ad'is, ŝi vid'is ŝanĝ'iĝ'i, kvazaŭ ŝi'a rid'et'o ĵet'int'us sur ĝi'n tro klar'a'n lum'o'n.

"Ho, ne—ne hodiaŭ'vesper'e!" li asert'is.

"Ĉu ne hodiaŭ'vesper'e? Nu, kiu'n ali'a'n vesper'o'n mi hav'os kiam mi for'ir'os je la tag'iĝ'o? Krom'e, mi dezir'as vid'ig'i al vi ke mi cel'as est'i pli raci'a—ke mi cel'as ne plu tim'i hom'o'j'n. Kaj tre plaĉ'us al mi ek'vid'i nov'a'n foj'o'n la mal'grand'a'n Ĉarlotinon." Li star'is antaŭ ŝi kun la man'o en la barb'o, ripet'ant'e la gest'o'n kiu'n li efektiv'ig'is ĉiam en moment'o'j de perpleks'iĝ'o. "Ven'u!" ŝi ordon'is ĝoj'e, turn'iĝ'ant'e ĝis la pord'o.

Li sekv'is ŝi'n kaj met'is man'o'n sur ŝi'a'n brak'o'n. "Ĉu vi ne opini'as—ĉu ne est'us pli bon'e ke mi antaŭ'ir'u kaj kontrol'u? Ili dir'is al mi ke ili pas'ig'is lac'ig'a'n tag'o'n ĉe la rob'tajlor'o. Mi kuraĝ'as sugest'i ke ili jam en'lit'iĝ'is."

"Se vi dir'is ke jun'ul'o de Ĉarlotino vesper'manĝ'as kun ili. Cert'e li ne for'ir'int'us antaŭ la dek'a, ĉu? Malgraŭ tio, mi mal'supr'e'n'ir'os kaj kontrol'os kun vi. Oni mal'ŝpar'as tiom da temp'o antaŭ'send'ant'e serv'ist'o'n." Ŝi flank'e'n'met'is li'n mild'a'gest'e, tiam paŭz'is dum frap'is ŝi'n nov'a pens'ad'o. "Aŭ atend'u. Mi'a serv'ist'in'o en'est'as la apud'a'n ĉambr'o'n. Mi pet'os ke ŝi ir'u demand'i ĉu Margaretino konsent'os mi'n akcept'i. Jes, jen est'as cert'e la plej bon'a rimed'o."

Ŝi turn'iĝ'is mal'antaŭ'e'n kaj ir'is ĝis la pord'o konduk'ant'a al ŝi'a dorm'ĉambr'o. Sed antaŭ ol pov'i ĝi'n mal'ferm'i, de'nov'e ŝi sent'is la rapid'a'n tuŝ'gest'o'n de Id'o.

"Mi opini'as—nun mi memor'as—la jun'ul'o de Ĉarlotino propon'is ke ili for'ir'u ĉiu'j—al muzik'hal'o aŭ simil'a ej'o. Mi cert'as—mi nepr'e cert'as ke vi ne sukces'os renkont'i ili'n."

Ŝi'a man'o for'fal'is de la pord'o, la li'a for'fal'is de ŝi'a brak'o kaj dum ili re'tir'iĝ'is kaj al'front'is unu la ali'a'n, ŝi vid'is la sang'o'n lev'iĝ'i mal'rapid'e tra li'a pal'flav'a haŭt'o, ruĝ'ig'i li'a'j'n kol'o'n kaj orel'o'j'n, si'n trud'i al la rand'o'j de li'a barb'o kaj sen'mov'iĝ'i en mal'klar'a'j'n makul'aĵ'o'j'n sub li'a'j amik'em'a'j ĉagren'it'a'j okul'o'j. Ŝi jam vid'is la sam'a'n ruĝ'iĝ'o'n sur ali'a vizaĝ'o kaj la sam'a impuls'o de kompat'o sent'it'a tiam de'nov'e ŝi'n instig'is for'turn'i la vizaĝ'o'n.

Ĉe'pord'a frap'son'o romp'is la silent'o'n kaj port'ist'o en'ig'is la kap'o'n en la ĉambr'o'n.

"Est'as nur por ek'sci'i kiom da valiz'o'j for'ir'os al la ŝip'o morgaŭ'maten'e."

Ŝi sent'is ke tiu'j vort'o'j dis'pec'ig'is ŝir'rapid'e la vual'o'n de pentr'it'a gaz'o kaj ke de'nov'e ŝi mov'iĝ'as inter la sovaĝ'a'j rand'o'j de la real'ec'o.

"Ho, ve!" ŝi ek'kri'is. "Mi neniam sukces'as memor'i! Atend'u moment'o'n. Neces'as ke mi inform'iĝ'u ĉe mi'a serv'ist'in'o."

Ŝi mal'ferm'is si'a'n dorm'ĉambr'a'n pord'o'n kaj al'vok'is: "Anetino!"