Kiam la Kvin Lun'o'j Lev'iĝ'as
Segŭilo ne pov'is est'i for'ir'int'a long'a'n distanc'o'n; mank'is lok'o kie'n li pov'us for'ir'i. Iam Pejren serĉ'ad'is la lum'tur'o'n kaj la izol'a'n du'on-hektar'o'n da rok'o, ne plu rest'is ebl'a'j lok'o'j — nur la ĉiel'o kaj ocean'o.
Segŭilo est'is nek inter la lum'tur'o nek ekster'e.
Pejren el'ir'is en la nokt'o'n, rigard'is supr'e'n, kontraŭ la kvin lun'o'j. Segŭilo vid'ebl'is neni'e sur la supr'o de la lum'tur'o.
Segŭilo mal'aper'is.
Pejren rigard'is sen'decid'e trans'e'n super la flu'ant'a sal'akv'o de la Maŭrilmo Mar. Se Segŭilo est'us glitŝtumblinta sur la mal'sek'a ŝton'o kaj tiel fal'is en la mar'o'n, est'as cert'e, ke li kri'eg'us… La kvin lun'o'j flagr'is, re'bril'is laŭ la surfac'o; ebl'as, ke Segŭilo eĉ nun flos'us ne'vid'it'e mal'proksim'a je cent metr'o'j.
Pejren vok'eg'is trans la mal'hel'a av'o: “Segŭilo!”
Li turn'iĝ'is, supr'e'n'rigard'is foj'o'n plu al la front'o de la lum'tur'o. Ĉirkaŭ la horizont'o rond'ir'is la du stri'o'j de ruĝ'a kaj blank'a lum'o'j, gvid'ant'a'j la barĝ'o'j'n trans'ir'ant'a'j'n de Sud'a Kontinent'o al Kosm'o'urb'o, avert'ant'e ili'n for de Isla Rok'o.
Pejren paŝ'ad'is rapid'e al la lum'tur'o; Segŭilo preter'dub'e dorm'is en si'a lit'o aŭ en la neces'ej'o.
Pejren ir'is al la supr'a ĉambr'o, ĉirkaŭ'promen'is la lum'aĵ'o'n, grimp'is mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o. “Segŭilo!”
Neni'a respond'o. La lum'tur'o re'send'is metal'a'n vibr'ant'a'n eĥ'o'n.
Segŭilo ne est'is en si'a ĉambr'o, en la neces'ej'o, en la manĝ'ej'o, aŭ en la stok'ej'o. Kie krom'e pov'us vir'o ir'i?
Pejren rigard'is el la kluz-pord'o. La kvin lun'o ĵet'is konfuz'a'j'n ombr'o'j'n. Li vid'is griz'a'n makul'o'n — “Segŭilo!” Li kur'is ekster'e'n. “Kie vi est'ad'is?”
Segŭilo rekt'iĝ'is al si'a plen'a statur'o, mal'dik'a vir'o kun saĝ'a mal'ĝoj'a vizaĝ'o. Li turn'is la kap'o'n; la vent'o blov'is li'a'j'n vort'o'j'n preter la okul'o'j de Pejren.
Subit'a en'lum'iĝ'o ven'is al Pejren. “Dev'as est'i, ke vi est'is sub la generator'o!” La sol'a lok'o kie li est'is pov'int'a est'i.
Segŭilo ven'is pli'proksim'e'n. “Jes … mi est'is sub la generator'o.” Li paŭz'is mal'cert'e apud la pord'o, star'ad'is rigard'ant'a supr'e'n al la lun'o'j, kiu'j ĉi vesper'e lev'iĝ'is ĉiu'j kun'e. Konfuz'iĝ'o sulk'ig'is la front'o'n de Pejren. Kial Segŭilo ramp'us sub la generator'o'n? “Ĉu vi — est'as bon'san'a?”
“Jes. Tut'e san'a.”
Pejren paŝ'is pli'proksim'e'n kaj en la lum'o de la kvin lun'o'j, Ist'o, Bisto, Liedo, Miedo kaj Pojdeo, stud'rigard'is Segŭilon akr'e. Li'a'j okul'o'j est'is mal'klar'a'j kaj sen'decid'em'a'j; li ŝajn'is port'i si'n rigid'e. “Ĉu vi vund'is vi'n? Ven'u ĉi tie'n al la ŝtup'o'j kaj sid'iĝ'u .”
“Nu bon'e.” Segŭilo paŝ'ad'is lac'e trans la rok'o, sid'iĝ'is sur la ŝtup'ar'o'n.
“Ĉu vi cert'as, ke vi est'as bon'e?”
“Mi cert'as.”
Post moment'o Pejren dir'is, “Tuj antaŭ ol vi — ir'is sub la generator'o'n, vi plan'is inform'i al mi pri io, kio'n vi dir'is est'is grav'a.”
Segŭilo kap'jes'is mal'rapid'e. “Jes, prav'e.”
“Kio ĝi est'is?”
Segŭilo fiks'rigard'is stult'e supr'e'n en la ĉiel'o'n. Neni'o aŭd'ebl'is krom la ŝaŭm'o de la mar'o, sibl'ant'a kaj al'puŝ'ant'a tie, kie la rok'o sub'iĝ'is kiel bret'o.
“Do?” demand'is Pejren fin'e. Segŭilo hezit'is.
“Vi dir'is, ke kiam kvin lun'o'j lev'iĝ'as kun'e en la ĉiel'o, est'as mal'saĝ'e kred'i i'o'n ajn.”
“Nu,” kap'jes'is Segŭilo, “tiel mi dir'is.”
“Kio'n vi vol'is dir'i?”
“Mi ne cert'as.”
“Kial grav'as, ke oni kred'u neni'o'n ajn?”
“Mi ne'sci'as.”
Pejren lev'iĝ'is abrupt'e por star'i. Segŭilo normal'e kondut'is krisp'e, sek'e emfaz'e. “Ĉu vi cert'as, ke vi tut'e bon'sent'as?”
“Tiel dec'a kiel pluv'o.”
Jen iom pli kiel Segŭilo. “Ebl'e drink'et'o da viski'o pli'bon'ig'os vi'n.”
“Tio ŝajn'as est'i bon'a ide'o.”
Pejren sci'is tio'n, kie Segŭilo kaŝ'ad'is si'a'n privat'a'n stok'o'n. “Vi sid'u ĉi tie, mi port'os al vi glas'et'o'n.”
“Ĵes, mi sid'ad'os ĉi tie.”
Pejren hast'e en'ir'is la lum'tur'o'n, rapid'is supr'e'n laŭ la du ŝtup'ar'o'j al la manĝ'ej'o. Segŭilo ebl'e rest'us sid'ant'a aŭ ebl'e ne; io pri li'a poz'o sugest'is, ke li ne far'os. Pejren trov'is la botel'o'n kaj glas'o'n, kur'is re'e mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'o'j. Iel li cert'is, ke Segŭilo est'os for'ir'int'a.
Segŭilo et'is for. Li ne est'is sur la ŝtup'o'j, neni'e sur la vent'o'blov'it'a du'on'hektar'o de Isla Rok'o. Est'is mal'ebl'e ke li pas'is Pejrenon sur la ŝtup'ar'o. Li ebl'e ek'ir'is en la motor'a'n ĉambr'o'n kaj ramp'is sub la generator'o'n re'foj'e.
Pejren tir'eg'is mal'supr'e'n la pord'o'n, ŝalt'is la lum'il'o'j'n, kaŭr'is, streb'e rigard'is sub la ŝirm'il'o. Neni'o.
Ole'a tavol'o de polv'o, unu'form'a, ne'mark'it'a, indik'is ke neniam ajn est'is iu ajn tie.
Kie Segŭilo?
Pejren supr'e'n'ir'is al la plej'supr'a part'o de la lum'tur'o, zorg'e serĉ'is ĉiu'n lok'et'o'n sub'e'n ĝis la dekstr'a en'ir'ej'o. Segŭilo tut'e mank'is.
Pejren paŝ'ad'is ekster'e'n sur la rok'o. La lok'o est'is nud'a kaj mal'plen'a; Segŭilo mank'is.
Segŭilo for'est'is. La mal'hel'a akv'o de Maŭrilmo Mar suspir'is kaj flu'is trans la bret'o.
Pejren mal'ferm'is la buŝ'o'n por vok'eg'i trans la lun-bril'ig'it'a'j ond'eg'o'j, sed li sent'is, ke est'is iel mal'dec'e vok'eg'i. Li re'ir'is al la lum'tur'o, sid'ig'is si'n antaŭ la radi'o-inter'parol'il'o.
Sen'decid'e li tuŝ'is la reg'o-disk'o'j'n; est'is Segŭilo kiu respond'ec'is pri la aparat'o antaŭ'e. Segŭilo mem ĝi'n konstru'is, el part'o'j konserv'it'a'j el par'o da mal'nov'a'j aparat'o'j.
Pejren hezit'em'e mov'is ŝalt'il'o'n. La ekran'o flagr'ad'e lum'iĝ'is, la parol'il'o zum'is kaj sibl'is. Pejren far'is hast'a'j'n ŝanĝ'et'o'j'n. La ekran'o sur'stri'iĝ'is per sag'et'o'j el blu'a lum'o, ŝpruc'o el rapid'a'j, ruĝ'a'j makul'o'j. Mal'klar'e, mal'fort'lum'e, vizaĝ'o ek'rigard'is el la ekran'o. Pejren re'kon'is mal'alt'rang'a'n komiz'o'n en la Komisi'a ofic'ej'o ĉe Kosm'o'urb'o. Li parol'is hast'eg'e. “Mi est'as Harold Pejren, ĉe Lum'tur'o Isla Rok'o; Send'u help'ist'a'n ŝip'o'n.”
La vizaĝ'o en la ekran'o rigard'is al li kvazaŭ tra dik'e nod'o'surf'ac'a vitr'o. Mal'fort'a voĉ'o, super'ŝut'it'a de sput--son'o'j kaj krak'ad'o, dir'is, “Ĝust'ig'u vi'a'n frekvenc'o'n … mi ne pov'as aŭd'i vi'n…”
Pejren pli'laŭt'ig'is si'a'n voĉ'o'n. “Ĉu vi pov'as aŭd'i mi'n nun?”
La vizaĝ'o en la ekran'o ond'is kaj fad'is.
Pejren kri'eg'is, “Tiu ĉi est'as Lum'o'tur'o Isla Rok'o! Send'u help'o'ŝip'o'n! Ĉu vi aŭd'as? Okaz'is akcident'o!”
“… signal'o'j ne ricev'iĝ'as. Plen'um'u raport'o, send'u …” la voĉ'o sput'son'e fad'is for.
Blasfem'ant'e furioz'e sub la spir'ad'o, Pejren tord'is la reg'o-disk'o'j'n, bat'et'is la ŝalt'il'o'j'n. Li bat'ad'is la aparat'o'n per la pugn'o. La ekran'o ek'bril'is oranĝ'e, mort'is.
Pejren kur'is al ĝi'a mal'antaŭ'o, labor'is kvin minut'o'j'n ekscit'e, je neni'u rezult'o. Neni'a lum'o, neni'a son'o.
Pejren mal'rapid'e star'iĝ'is. Tra la fenestr'o li ek'vid'is la kvin lun'o'j konkurs'ant'a'j okcident'e. “Kiam la kvin lun'o'j lev'iĝ'as kun'e,” Segŭilo est'is dir'ant'a, “ne est'as saĝ'e, ke oni kred'u i'o'n ajn.” Segŭilo et'is for. Li jam est'is for unu'foj'e kaj tamen re'ven'is; ebl'e li re'ven'os foj'o'n plu. Pejren grimac'is, ek'trem'et'is. Est'us pli bon'e nun, se Segŭilo rest'us for. Li kur'is sub'e'n al la ekster'a kluz-pord'o, ferm'eg'is kaj ŝlos'is ĝi'n. Mal'bon'e por Segŭilo, se li vag'us re'ven'e… Pejren rest'is moment'o'n apog'e kontraŭ la pord'o, aŭskult'ant'a. Post tio li ir'is al la generator'a ĉambr'o, rigard'is sub la generator'o'n. Neni'o. Li ferm'is la pord'o'n, supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n.
Est'is neni'u en la manĝ'ej'o, la stok'ej'o, la neces'ej'o, la dorm'ĉambr'o'j. Neni'u en la lum'o-ĉambr'o. Neni'u sur la tegment'o.
Neni'u en la lum'tur'o krom Pejren.
Li re'ir'is al la manĝ'ej'o, kuir'is pot'o'n da kaf'o, sid'is je du'on'o da hor'o aŭskult'ant'a la suspir'ad'o'n de akv'o trans la rok'bret'o, post'e ir'is al si'a lit'o.
Pas'ant'e la ĉambr'o'n de Segŭilo li en'rigard'is. La lit'o mal'plen'is.
Kiam fin'e li vek'iĝ'is en la maten'o, la buŝ'o sek'is, la muskol'o'j sent'is tiel kiel ar'o'j da fragmit'o'j, li'a'j okul'o'j sent'is varm'a'j pro long'e fiks'rigard'i supr'e'n al la plafon'o. Li verŝ'is la vizaĝ'o'n kun mal'plen'a akv'o kaj, ir'ant'e al la fenestr'o, serĉ'is la horizont'o'n. Kurten'o el mal'pur'aspekt'a nub'ar'o'j pend'is en la orient'a mez-distanc'o; blu-verd'a Magdo bril'is kiel antikv'a mon'er'o kovr'it'a de verdigr'o. Ĉe la akv'o'supr'o ole'a'j ŝmir'aĵ'o'j de blu-verd'a lum'o form'iĝ'is kaj romp'iĝ'is kaj fand'iĝ'is … Ĉe la sud'a horizont'o Pejren vid'is par'o'n da nigr'a'j barĝ'o'j rajd'ant'a'j la Komerc'a'n Kurent'o'n al Kosm'o'urb'o. Post kelk'a'j minut'o'j ili mal'aper'is en nebul'ec'o.
Pejren ŝalt'is la ĉef-ŝalt'il'o'n; super li aŭd'iĝ'is la flagr'ant'a zum'o de la lum'font'o mal'rapid'iĝ'ant'a kaj mal'bril'iĝ'ant'a.
Li mal'supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n, per fingr'o'j rigid'a'j mal'ŝlos'is la pord'a'j'n ferm'eg'il'o'n, mal'ferm'is ĝi'n tut'e. La vent'o blov'is preter li'a'j'n orel'o'j'n, odor'ant'a de la Maŭrilmo Mar. La tajd'o est'is mal'alt'a; Isla Rok'o star'is el la akv'o kiel sel'o. Li paŝ'ad'is zorg'e al la akv'o'rand'o. Blu-verd'a Magdo montr'iĝ'is liber'a de la nub'ar'o; la lum'o penetr'is sub la akv'o'n. Klin'iĝ'ant'e danĝer'e super la rok'a bret'o, Pejen rigard'is sub'e'n, preter ombr'o'j kaj bret'aĵ'o'j kaj kav'aĵ'o'j, sub'e'n en la mal'klar'ec'o'n… Est'is ia mov'o; Pejren streb'e rigard'is por vid'i. La pied'o glit'is, preskaŭ li fal'is.
Pejren re'ir'is al la lum'tur'o, labor'is sen'esper'e tri hor'o'j'n pri la radi'o'aparat'o, fin'e decid'is, ke iu nepr'a er'o detru'iĝ'is.
Li mal'ferm'is tag'mez'manĝ'a'n uj'o'n, tir'is seĝ'o'n al la fenestr'o, sid'ad'is el'rigard'ant'a trans la ocean'o'n. Dek unu semajn'o'j ĝis ven'os la inter'ŝanĝ'a ŝip'o. Isla Rok'o est'is jam iom izol'o eĉ kun Segŭilo.
Blu-verd'a Magdo sink'is en la okcident'o. Sulfur-kolor'a nub'ar'ec'o driv'is supr'e'n por renkont'i ĝi'n. Sun'sub'ir'o port'is kelk'a'j'n minut'o'j'n de mal'ĝoj'a glor'o al la ĉiel'o: jad-kolor'a makul'o kun viol'a'j stri'iĝ'o'j. Pejren ek'tim'et'is pro la du stri'o'j de ruĝ'o kaj blank'o tra'ir'ant'a'j si'a'j'n nokt'a'j'n rond'ir'o'j'n, ir'is por star'ad'i ĉe la fenestr'o.
La tajd'o est'is lev'iĝ'ant'a, la akv'o ond'eg'is supr'e la bret'o'n kun pez'a son'o. Supr'e'n de la okcident'o flos'is lun'o: Ist'o, Bisto, Liedo, Miedo aŭ Pojdeo? Indiĝen'ul'o re'kon'us je ek'vid'et'o. Supr'e'n ili ven'is, unu post ali'a, kvin pilk'o'j tiom blu'a'j kiom mal'nov'a glaci'o.
“Ne est'as saĝ'e, ke oni kred'u…” Kio'n Segŭilo est'is vol'ant'a dir'i? Pejren prov'is pens'i pri la pas'int'ec'o. Segŭilo dir'is, “Ne est'as oft'e, tre rar'e, fakt'e, ke la kvin lun'o'j grup'iĝ'as — sed tiam, kiam ili far'as, okaz'as alt'a'j tajd'o'j.” Kaj li hezit'is, rigard'ant'e ekster'e'n al la bret'o. “Kiam la kvin lun'o'j lev'iĝ'as kun'e,” dir'is Segŭilo, “ne est'as saĝ'e, ke oni kred'u pri io ajn.”
Pejren tiam rigard'ad'is li'n kun front'o sulk'it'a en konfuz'iĝ'o. Segŭilo est'is mal'nov'a spert'ul'o, kiu kon'is la fabl'o'j'n kaj popol-sci'ar'o'n, kio'n li pri'dir'is de temp'o al temp'o. Pejren neniam cert'is pri tio, kio'n li atend'u de Segŭilo; li hav'is la trajt'o'n ne'mal'hav'ebl'a'n de lum'tur'a profesi'ul'o — mal'parol'em'o. La radi'o-aparat'o est'is li'a hobi'o; en la mal'kapabl'a'j man'o'j de Pejren, la instrument'o detru'is si'n. Tio, kio'n la lum'tur'o bezon'is, pens'is Pejren, est'is unu el la nov'a'j radi'o-aparat'o'j kuj mem'hav'as la pov'o'font'o'n, kaj majstr'a'n reg'il'o'n, la nov'tip'a'n organik'a'n ekran'o'n, mol'a'n kaj fleks'ebl'a'n, io tia kia grand'eg'a okul'o… Subit'a pluv'o'nub'o ek'kovr'is du'on'o'n de la ĉiel'o; la kvin lun'o'j konkurs'is al la nub'ar'o. La tajd'o ek'puŝ'is si'n alt'e'n super la bret'o, preskaŭ super griz'a mas'o. Pejren okul'um'is ĝi'n kun interes'o; kio ĝi pov'us est'i? Io proksim'e tiom grand'a, kiom radi'a inter'parol'il'o, ĉirkaŭ la sam'a grand'ec'o kaj form'o. Kompren'ebl'e, ĝi ne ebl'e pov'us est'i inter'parol'il'o; tamen, kiel bon'e mir'ind'a afer'o se tiel est'us… Li kun'prem'et'is la palpebr'o'j'n, streb'e rigard'is. Jen, cert'e, est'is la lakt'o-kolor'a ekran'o; tiu'j nigr'a'j makul'o'j est'is reg'o-disk'o'j. Li salt'e star'iĝ'is, kur'is mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'o'j, el la pord'o, trans la rok'o… Est'is preter-raci'e; kial inter'parol'il'o ek'aper'u ĝust'e tiam, kiam li ĝi'n dezir'as, kvazaŭ respond'e al preĝ'o? Kompren'ebl'e, ĝi pov'us est'i part'o de ŝarĝ'aĵ'o perd'it'a de ŝip'o…
Kaj ja, la meĥanism'o est'is ŝraŭb'e lig'it'a al flos'aĵ'o el Manésk-arb'a'j ŝtip'o'j, kaj evident'e driv'is supr'e sur la bret'o kiam la tajd'o alt'is.
Pejren, mal'kapabl'a kred'i si'a'n bon'fortun'o'n, kaŭr'is apud la griz'a skatol'o. Tut'e nov'a, kun ruĝ'a glu'mark'o super la ĉef'a ŝalt'il'o.
Ĝi est'is tro pez'a por port'iĝ'i. Pejren de'tir'is la glu'mark'o'n, ŝalt'is la energi'o'n: jen est'is tia aparat'o kia li pov'is kompren'i. La ekran'o lum'is bril'e.
Pejren ĝust'ig'is reg'o-disk'o'n al la Reg'ist'ar'a frekvenc'o. La intern'o de ofic'ej'o aper'is kaj frot'ant'e el'e'n est'is, ne la tro'detal'em'a sub'ul'o, sed Ofic'estr'o Rejmond Flint mem. Neniel pov'us est'i pli bon'e.
“Ofic'estr'o,” el'vok'is Pejren, “jen Lum'tur'o Isla Rok'o, Harold Pejren parol'ant'a.”
“Ho, jes,” dir'is Ofic'estr'o Flint. “Kiel vi est'as, Pejren? Kio est'as la problem'o?”
“Mi'a kun'labor'ant'o, Andij Segŭilo, mal'aper'is — ek'for'est'is al neni'ej'o; mi est'as sol'a ĉi tie.”
Ofic'estr'o Flint aspekt'is ŝok'it'e. “Mal'aper'is, ĉu? Kio okaz'is? Ĉu li fal'is en la ocean'o'n?”
“Mi ne sci'as. Li nur mal'aper'is. Tio okaz'is hieraŭ vesper'e —”
“Dec'us, se vi est'us vok'int'a ni'n pli fru'e,” dir'is Flint mal'aprob'e. “Mi est'us send'int'a help'a'n helikopter'o'n por serĉ'i li'n.”
“Mi prov'is vok'i,” Pejren eksplik'is, “sed mi ne pov'is funkci'ig'i la kutim'a'n inter'parol'il'o'n. Ĝi intern'e el'brul'iĝ'is … mi pens'is mi'n, for'las'it'a ĉi tie.”
Ofic'estr'o Flint lev'is la brov'o'j'n en mild'a kurioz'iĝ'o. “Ĝust'e kio'n vi uz'as nun?”
Pejren stumbl'e parol'is, “Ĝi est'as tut'e nov'a instrument'o … simpl'e flos'is supr'e'n el la mar'o. Probabl'e ĝi perd'iĝ'is de barĝ'o.”
Flint kap'jes'is. “Tiu'j barĝ'ist'o'j est'as sen'zorg'a grup'o — ŝajn'e ne kompren'as la kost'o'n de bon'a ekip'aĵ'o… Nu, si'n'ten'u vi'n sekur'e. Mi ordon'os, ke aviad'il'o al'flug'u tie'n je la maten'o kun inter'ŝanĝ'a deĵor'ist'ar'o. Vi ordon'iĝ'os al deĵor'o ie ĉe la Flor'a Marborod. Kiel vi ŝat'os tio'n?”
“Tre bon'e, moŝt'o,” dir'is Pejren. “Ja tre bon'e. Mi ne pov'as el'pens'i i'o'n ajn, kio'n mi ŝat'us pli mult'e … Isla Rok'o jam komenc'as agac'i la nerv'o'j'n.”
“Kiam la kvin lun'o'j lev'iĝ'as, ne est'as saĝ'e, ke oni kred'u i'o'n ajn,” dir'is Ofic'estr'o Flint en voĉ'o funebr'a.
La ekran'a bild'o mal'plen'iĝ'is.
Pejren lev'is la man'o'n, mal'ŝalt'is la energi'o'n. Gut'o de pluv'o sur'fal'is li'a'n vizaĝ'o'n. Li ek'rigard'is ĉiel'e'n. La ŝtorm'a nub'et'ar'o preskaŭ al'ven'is super li. Li tir'ad'is al la inter'parol'il'o, malgraŭ tio, ke li bon'e kompren'is, ke ĝi tro pez'is por est'i mov'ebl'a. En la stok'ej'o est'is ŝirm-blankedo kio gard'os la inter'parol'il'o'n ĝis la maten'o. La inter'ŝanĝ'a team'o pov'os help'i li'n port'i ĝi'n intern'e'n..
Li kur'is re'ir'e al la lum'tur'o, trov'is la ŝirm-blankedon, hast'is re'e ekster'e'n. Kie la inter'parol'il'o? … Ho — jen. Li kur'is tra la frap'ad'ant'a'j gut'o'j, volv'is la ŝirm-blankedon volv'e ĉirkaŭ la skatol'o, ŝnur'e fiks'is ĝi'n sekur'e, kur'is re'ir'e al la lum'tur'o. Li ŝlos'is la kluz-pord'o'n, kaj fajf'ant'e, mal'ferm'is lad'o'n de vesper'manĝ'a pak'aĵ'o.
La pluv'o gir'is kaj fal'is preskaŭ tranĉ'e kontraŭ la lum'tur'o. La du stri'eg'o'j de blank'o kaj lum'o sving'iĝ'is sovaĝ'e ĉirkaŭ la ĉiel'o. Pejren en'grimp'is si'a'n lit'o'n, kuŝ'ad'is varm'e kaj dorm'em'e… La mal'aper'o de Segŭilo est'is terur'a okaz'o; ĝi las'os cikatr'o'n sur la mens'o. Sed ĝi est'as jam okaz'int'a kaj fin'it'a. Li puŝ'u la afer'er'o'n mal'antaŭ si; rigard'u al la futur'o. La Flor'a Mar'bord'o…
Je la maten'o la ĉiel'o est'is nud'a kaj pur'a. Maŭrilmo Mar etend'iĝ'is spegul'e kviet'a ĝis la lim'o de vid'kapabl'o. Isla Rok'o kuŝ'is nud'a en la sun'lum'o. Rigard'ant'e el la fenestr'o'n, Pejren vid'is mal'ord'a'n amas'o'n — la ŝirm-blankedo, la ŝnur'o'j. La inter'parol'il'o, la Manésk-arb'a flos'o jam tut'e mal'aper'is.
Pejren sid'is en la pord'ej'o. La sun'o supr'e'n'grimp'is la ĉiel'o'n. Dek du foj'o'j'n li ek'salt'is star'iĝ'e, aŭskult'ant'e por la son'o de motor'o'j. Sed neni'u inter'ŝanĝ'a aviad'il'o aper'is.
La sun'o ating'is la zenit'o'n, progres'is okcident'e'n. Barĝ'o driv'is pas'ant'e je distanc'o du-kilo'metr'a. Pejren ek'kur'is el'e'n sur la rok-bret'o, kri'eg'ant'a, sving'ant'e la brak'o'j'n.
La lac'e ripoz'ant'a'j, ruĝ'a'j barĝ'ist'o'j kuŝ'ant'a'j sur la ŝarĝ'aĵ'o'j rigard'is kurioz'e, far'is neni'a'n mov'o'n. La barĝ'o mal'proksim'iĝ'ad'is for al la orient'o.
Pejren re'ven'is al la pord'ej'o, sid'iĝ'is kun la kap'o en man'o'j. Febr'o kaj sent'o'j de korp'a ek'frid'iĝ'o laŭ'ir'is li'a'n haŭt'o'n. Neni'u inter'ŝanĝ'a aviad'il'o ven'os. Sur Isla Rok'o li rest'ad'os, tag'o'n post tag'o, dum dek unu semajn'o'j.
Apati'e li supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n al la manĝ'ej'o. Est'is neni'a mank'o de manĝ'aĵ'o'j, li neniam mal'sat'os. Sed ĉu li pov'os el'ten'i la sol'ec'o'n, la ne'cert'ec'o'n? Segŭilo ir'ant'a, ven'ant'a, ir'ant'a… La sen'substanc'a inter'parol'il'o… Kiu respond'ec'as pri tiu'j ĉi kruel'a'j ŝerc'o'j? La kvin lun'o'j lev'iĝ'ant'a'j kun'e — ĉu ie est'is ia inter'lig'ec'o?
Li trov'is almanak'o'n, port'is ĝi'n al tabl'o'n. Ĉe la supr'o de ĉiu paĝ'o kvin blank'a'j cirkl'o'j sur nigr'a stri'o reprezent'is la lun'o'j'n. Antaŭ semajn'o li distribu'iĝ'is hazard'e. Kvar tag'o'j'n antaŭ'e Liedo, la plej mal'rapid'a, kaj Pojdeo, la plej rapid'a, situ'is tri'dek grad'o'j'n apart'a'j, kun Ist'o, Bisto kaj Miedo inter ili. Du nokt'o'j'n antaŭ'e la rand'o'j preskaŭ tuŝ'is; hieraŭ-nokt'e ili eĉ pli inter'proksim'iĝ'is. Ĉi-nokt'e Pojdeo puŝ'us si'n iom'et'e preter Ist'o, morgaŭ-nokt'e Liedo mal'antaŭ'os post Bisto… Sed inter la kvin lun'o'j kaj la mal'aper'o de Segŭilo — kie trov'iĝ'as la inter'lig'o?
Mal'ĝoj'e, Pejren manĝ'is si'a'n vesper'manĝ'aĵ'o'n. Magdo mal'supr'e'n'ir'is en Maŭrilmo Mar sen montr'i kolor'o'j'n, mal'interes'a krepusk'o fal'is super Isla Rok'o, akv'o lev'iĝ'is kaj suspir'is trans la rok-bret'o.
Pejren ŝalt'is la lum'eg'o'n, ŝlos'is la pord'o'n. Okaz'os ne plu da esper'ad'o, ne plu da sopir'ad'o — ne plu da kred'ad'o. Post dek unu semajn'o'j la inter'ŝanĝ'a ŝip'o ven'os por re'port'i li'n al Kosm'o'urb'o; dum la inter'temp'o li dev'os far'i tiom bon'e kiom li pov'us en la situaci'o.
Tra la fenestr'o li vid'is blu'a'n lum'et'o'n en la orient'o, rigard'is Pojdeon, Ist'o'n, Biston, Liedon kaj Miedon supr'e'n'ir'ant'a'j'n en la ĉiel'o. La tajd'o ven'is kun la lun'o'j. Maŭrilmo Mar ankoraŭ kalm'is, ĉiu lun'o kuŝ'ig'is apart'a'n voj-stri'a'n reflekt'aĵ'o'n sur la akv'a'n surfac'o'n.
Pejren rigard'is supr'e'n en la ĉiel'o'n, ĉirkaŭ'e'n laŭ la horizont'o. Bel'a, sol'ec'a vid'aĵ'o. Kun Segŭilo li foj'e sent'is si'n sol'a, sed neniam tia'n sol'ec'o'n kia'n tiu ĉi. Dek unu semajn'o'j da izol'ec'o… Se ebl'us, ke li pov'us elekt'i kun'ul'o'n… Pejren permes'is, ke la mens'o vag'ad'as.
En la lun'lum'o svelt'a figur'o ven'is paŝ'ant'a, port'ant'a brun'et'a'n pantalon'o'n kaj mal'long-manik'a'n blank'a'n bluz'o'n.
Pejren rigard'ad'is fiks'e, sen kapabl'o mov'i. La figur'o marŝ'is al la kluz-pord'o, frap'et'is. La damp'it'a son'o ven'is supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o. “Salut'o'n, ĉu oni est'as hejm'e?” Est'is klar'a vir'in'a voĉ'o.
Pejren sving'is mal'ferm'e la fenestr'o'n, el'vok'is raŭk'e, “Ir'u for!”
Ŝi paŝ'is retro'e'n, turn'is supr'e'n la vizaĝ'o'n, kaj la lun'lum'o sur'fal'is ŝi'a'j'n aspekt'er'o'j'n. La voĉ'o de Pejren mort'is en li'a gorĝ'o. Li sent'is, ke la kor'o bat'ad'is sovaĝ'e.
“Ir'u for?” ŝi dir'is en mol'a konfuz'it'a voĉ'o. “Mi hav'as neniu'n lok'o'n por ke mi for'ir'u.”
“Kiu vi est'as?” li demand'is. Li'a voĉ'o son'is strang'e al la propr'a'j orel'o'j — urĝ'e bezon'a, esper'eg'a. Preter ĉio, ŝi est'is ebl'a — kvankam preskaŭ ne'ebl'e bel'a… Pov'as est'i, ke ŝi al'ven'is flug'e de Kosm'o'urb'o. “Kiel vi ven'is ĉi tie'n?”
Ŝi gest'is el'e'n al Maŭrilmo Mar. “Mi'a aviad'il'o kraŝ'et'is ĉirkaŭ kvin kilo'metr'o'j for. Mi al'ven'is sur la pneŭmatik'a sav'boat'et'o.”
Pejren rigard'is serĉ'e laŭ la akv'o'rand'o. La siluet'a form'o de sav'boat'et'o iom'et'e vid'ebl'is.
La knab'in'o vok'is supr'e'n, “Ĉu vi permes'os, ke mi en'ir'os?”
Pejren stumbl'e sub'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'j'n. Li halt'is ĉe la pord'o, unu man'o sur la ferm'il'o'j, kaj sang'flu'o aŭd'ebl'is en li'a'j orel'o'j.
Mal'pacienc'a frap'et'ad'o ŝok'et'is al li la man'o'n. “Mi frid'iĝ'as preskaŭ ĝis'mort'e ĉe la ekster'o ĉi tie.”
Pejren las'is, ke la kluz'pord'o sving'iĝ'is mal'ferm'e. Ŝi star'is frot'ant'e li'n, du'on-rid'et'e. “Vi est'as tre si'n'gard'a lum'tur'ist'o — aŭ elb'e vir'in-mal'am'ant'o?”
Pejren stud'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n, ŝi'a'j'n okul'o'j'n, la esprim'o'n de ŝi'a buŝ'o. “Ĉu vi est'as … real'a?”
Ŝi rid'is, neniel ofend'it'a. “Cert'e mi est'as real'a.” Ŝi el'ten'is man'o'n. “Tuŝ'u mi'n.” Pejren fiks'rigard'is al ŝi — la esenc'o de nokt'o-flor'o'j, mol'a silk'o, varm'a sang'o, dolĉ'ec'o, feliĉ'ig'a fajr'o. “Tuŝ'u mi'n,” ŝi re'dir'is mild'e.
Pejren ek'mov'iĝ'is retro'e'n sen'cert'a, kaj ŝi ven'is antaŭ'e'n, en la lum'tur'o'n. “Ĉu vi pov'as al'vok'i la ĉef'land'o'n?”
“Ne … mi'a inter'parol'il'o ne funkci'as.”
Ŝi turn'is al li ek'a'n lampirecan rigard'o'n. “Kiam ven'os la ven'ont'a inter'ŝanĝ'a boat'o?”
“Post dek unu semajn'o'j.”
“Dek unu semajn'o'j!” ŝi suspir'is mol'a'n, mal'profund'a'n suspir'o'n.
Pejren mov'iĝ'is retro'e'n je plu'a du'on-paŝ'o. “Kiel vi sci'is, ke mi est'as sol'a?”
Ŝi ŝajn'is konfuz'it'e. “Mi ne sci'is… Ĉu lum'tur'a'j deĵor'ist'o'j ne ĉiam sol'as?”
“Ne.”
Ŝi ven'is unu paŝ'o'n pli'proksim'e'n. “Vi ne ŝajn'as plaĉ'ig'it'a pri renkont'iĝ'o a l mi. Ĉu vi est'as … ermit'o?”
“Ne,” dir'is Pejren en raŭk'et'a voĉ'o. “Tut'e renvers'e… Sed mi apenaŭ kapabl'as akcept'i vi'n. Vi est'as mirakl'aĵ'o. Io tro bon'a por est'i ver'a. Ĝust'e nun mi esper'is por iu … iu preciz'e kia vi. Preciz'e.”
“Kaj jen mi est'as.”
Pejren mov'iĝ'is mal'komfort'e. “Kio est'as vi'a nom'o?”
Li sci'is tio'n, kio'n ŝi dir'os, antaŭ ŝi dir'is. “Su.”
“Su kiu?” Li prov'is ten'i la mens'o'n mal'plen'a.
“Ho … simpl'e Su. Ĉu tio ne sufiĉ'as?”
Pejren sent'is, ke la vizaĝ'a haŭt'o strikt'iĝ'as. “Kie vi'a hejm'o?”
Ŝi rigard'is sen'indik'e super la ŝultr'o. Pejren ten'is la mens'o'n mal'plen'a, sed la vort'o el'ven'is mem.
“Infer'o.”
La spir'ad'o de Pejren far'iĝ'is mal'mol'a kaj akr'a.
“Nu, kiel est'as Infer'o?”
“Ĝi est'as … mal'varm'a kaj mal'lum'a.”
Pejren paŝ'is retro'e'n. “Ir'u for. Ir'u for.” Li'a vid'kamp'o mal'klar'iĝ'is; ŝi'a vizaĝ'o fand'iĝ'is kvazaŭ larm'o'j iel ven'is al la okul'o'j.
“Kie'n mi ir'u?”
“Re'e tie'n, de kie vi ven'is.”
“Sed —” kompat'ind'e sol'a “— est'as neni'a lok'o krom Maŭrilmo Mar. Kaj supr'e ĉi tie —” Ŝi ek'halt'is, far'is unu rapid'a'n paŝ'o'n antaŭ'e'n, star'is supr'e'n'rigard'ant'e al li'a vizaĝ'o. Li pov'is sent'i la varm'ec'o'n de ŝi'a korp'o. “Ĉu vi tim'as mi'n?”
Pejren tir'is la okul'o'j'n for de ŝi'a vizaĝ'o. “Vi ne real'e ekzist'as. Vi est'as io kio pren'as la form'o'n de mi'a'j pens'o'j. Ebl'e vi mort'ig'is Segŭilon… Mi ne sci'as tio'n, kio vi est'as. Sed vi ne est'as real'a.”
“Ne real'a? Kompren'ebl'e, mi est'as real'a. Tuŝ'u mi'n. Sent'u mi'a'n brak'o'n.” Pejren retro'ir'is. Ŝi dir'is pasi'e, “Jen est'as tranĉ'il'o. Se vi tiel inklin'as, tranĉ'u mi'n; vi vid'os sang'o'n. Tranĉ'u pli profund'e'n … vi trov'os ost'o'n.”
“Kio okaz'us,” dir'is Pejren, “se mi ek'puŝ'us la tranĉ'il'o'n en vi'a'n kor'o'n?”
Ŝi dir'is neni'o'n, fiks'e rigard'ant'a li'n per grand'a'j okul'o'j.
“Kial vi ven'as ĉi tie'n?” kri'is Pejren. Ŝi turn'is la rigard'o'n for, re'e'n al la akv'o.
“Est'as magi'o … mal'lum'o …” La vort'o'j est'is murmur'a konfuz'aĵ'o; Pejren subit'e atent'is, ke la sam'a'j vort'o'j ven'is el la propr'a mens'o. Ĉu ŝi nur papag'e re'dir'is li'a'j'n pens'o'j'n dum la tut'a konversaci'o? “Post'e ven'as la mal'rapid'a tir'ad'o,” ŝi dir'is. “Mi driv'as, mi frand'as la aer'o'n, la lun'o'j tir'as mi'n supr'e'n … mi far'as i'o'n ajn por kroĉ'i al lok'o propr'a en la aer'o… ”
“Parol'u vi'a'j'n propr'a'j'n vort'o'j'n,” dir'is Pejren acid'e. “Mi sci'as, ke vi ne est'as real'a — sed kie Segŭilo?”
“Segŭilo?” Ŝi etend'is man'o'n mal'antaŭ la kap'o'n, tuŝ'is al si la har'o'j'n, rid'et'is dorm'em'e al Pejren. Real'a aŭ ne, la sang'o-puls'o tondr'is en li'a'j orel'o'j. Ĉu real'a aŭ ne…
“Mi ne est'as sonĝ'o,” ŝi dir'is. “Mi real'as…” Ŝi proksim'iĝ'is mal'rapid'e al Pejren, sent'ant'a li'a'j'n pens'o'j'n, la vizaĝ'o suspekt'em'e demand'a, pret'a.
Pejren dir'is rasp'e anhel'e, “Ne, ne. Ir'u for. Ir'u for!”
Ŝi ek'halt'is, rigard'is al li tra okul'o'j subit'e sen'esprim'a'j. “Nu, laŭ vi'a vol'o. Mi ir'os nun —”
“Nun! Por ĉiam!”
“ — sed ebl'as, ke vi mi'n re'vok'os…”
Ŝi paŝ'ad'is mal'rapid'e tra la pord'o. Pejren kur'is al fenestr'o, rigard'is la svelt'a'n form'o'n mal'klar'iĝ'i en la lun'lum'o. Ŝi ir'is al la rand'o de la rok'bret'o; ĉi tie ŝi paŭz'is. Pejren sent'is subit'e ne'toler'ebl'a'n emoci'o'n dolor'a'n; kio'n li for'ĵet'as? Real'a aŭ ne, ŝi est'is tio, kio'n li dezir'is ŝi'n est'i; ŝi est'is egal'a al real'ec'o… Li klin'iĝ'is antaŭ'e'n por vok'i, “Re'ven'u … kio ajn vi est'as…” Li de'ten'is si'n. Kiam li rigard'is foj'o'n plu, ŝi tiam est'is mal'aper'int'a… Kial ŝi mal'aper'is? Pejren pri'pens'ad'is, rigard'ant'a trans la lun'lum'ig'it'a mar'o. Li est'is dezir'int'a ŝi'n, sed li ne plu kred'is je ŝi. Li est'is kred'int'a pri la form'o nom'at'a Segŭilo; li est'is kred'int'a pri la inter'parol'il'o — kaj ambaŭ sklav'e obe'is li'a'j'n instru'o'j'n. Sam'e far'is la knab'in'o'n, kaj li send'is ŝi'n for… Ĝust'e far'is, ankaŭ, li dir'is al si domaĝ'e. Kiu sci'as tio'n, kio ŝi est'us far'iĝ'int'a tiam, kiam li'a dors'o est'us turn'iĝ'at'a…
Kiam sun'lev'iĝ'o fin'e ven'is, ĝi port'is nov'a'n kurten'o'n el nub'ar'ec'o. Blu-verd'a Magdo bril'et'ad'is sen'fort'e kaj sufok'e varm'et'a kiel ŝim'a oranĝ'o. La akv'o tiel bril'et'is, kiel ole'o… Est'is mov'iĝ'o en la okcident'o — privat'a barĝ'o de Páinapa trib'estr'o, paŝ'ant'a trans la horizont'o kiel akv'o-arane'o. Pejren super'salt'is la ŝtup'o'j'n konduk'ant'a'j'n al la lum-ĉambr'o, turn'is la lum'il'o'n tiel, ke ĝi bril'u fokus'e sur la barĝ'o'n, send'is frenez'et'a'n seri'o'n da ek'bril'o'j.
La barĝ'o mov'iĝ'ad'is plu, la artik'a'j rem'il'o'j sving'iĝ'ant'a'j ritm'e en kaj el la akv'o. Nebul'o en form'o de ŝir'it'a sak'o driv'is trans la akv'o. La barĝ'o far'iĝ'is mal'hel'a, ek'mov'iĝ'ant'a form'o, mal'aper'is.
Pejren ir'is al la mal'nov'a inter'parol'il'o de Segŭilo, sid'is rigard'ant'a ĝi'n. Li salt'e star'iĝ'is, tir'is la baz'o'n el la skatol'o'n, apart'ig'is la tut'a'n cirkvit'o'n.
Li vid'is brul'ig'it'a'n metal'o'n, drat'o'j'n fand'it'a'j'n en gut'aĵ'o'j'n, fend'it'a'n ceramik'o'n. Li puŝ'is la inter'plekt'aĵ'o'n en angul'o'n, ir'is por star'i apud la fenestr'o.
La sun'o est'is ĉe la zenit'o, la ĉiel'o est'is el la kolor'o de verd'a'j vin'ber'o'j. La mar'o ŝvel-ond'ad'is mal'rapid'e, je grand'a'j sen'form'a'j ŝvel'aĵ'o'j lev'iĝ'ant'a'j kaj fal'ant'a'j sen evident'a direkt'o. Nun la tajd'o est'is mal'alt'a; la rok-bret'o montr'is si'n alt'e, la nigr'a rok'o montr'ant'a si'n nud'a kaj strang'a. La mar'o palp'et'is, supr'e'n, sub'e'n, supr'e'n, sub'e'n, suĉ'ant'e bru'e al pec'et'o'j de mar-flos'aĵ'o.
Pejren mal'supr'e'n'ir'is la ŝtup'o'j'n. Laŭ'ir'e sub'e'n li rigard'is al la neces'ej'a spegul'o, kaj la propr'a vizaĝ'o spegul'e rigard'is fiks'e al li, pal'a, okul'a'j larĝ'e apart'a'j, vang'o'j kav'a'j kaj sen'kolor'a'j. Per'e'n daŭr'ig'is si'a'n sub'e'n'ir'ad'o'n laŭ la ŝtup'o'j, paŝ'is el'e'n en la sun'lum'o'n.
Zorg'e li paŝ'ad'is el'e'n sur la rok-bret'o'n, rigard'is en ia fascin'ec'o sub'e'n preter la rand'o. La supr'e'n'puŝ'o de la ŝvel-ond'o'j mal'form'ig'is al li la vid'aĵ'o'j'n; li pov'is vid'i mal'mult'e pli krom ombr'o'j kaj ŝanĝ'iĝ'ant'a'j fingr'o'j da lum'o.
Paŝ'o'n post paŝ'o li vag'ad'is laŭ la rok-bret'o. La sun'o klin'iĝ'is okcident'e'n. Pejren retret'is supr'e'n laŭ la rok'surfac'o.
Ĉe la lum'tur'o li sid'ig'is si'n en la pord'ej'o. Ĉi'nokt'e la pord'o rest'os sekur'ig'it'a. Neni'u instig'o pov'us persvad'i li'n pri ĝi'a mal'ferm'o; la plej en'sorĉ'a'j vid'aĵ'o'j pet'eg'os al li sen'rezult'e. Li'a'j pens'o'j turn'iĝ'is al Segŭilo. Kio'n kred'is Segŭilo; kiu est'ul'o fabrik'it'a el li'a mal'ĝoj'em'a fantast'o kun la pov'o kaj malic'o por tren'i li'n for? … Ŝajn'is, ke ĉiu vir'o est'as viktim'o de si'a'j propr'a'j imag'aĵ'o'j. Isla Rok'o ne tiam est'as bon'a lok'o por imag'em'a vir'o kiam la kvin lun'o'j lev'iĝ'as kun'e.
Ĉi'nokt'e li sekur'ig'os la kluz-pord'o'n, li en'lit'ig'os si'n kaj dorm'os, sekur'a pro la bar'o'j de la veld'it'a metal'o kaj la propr'a sen'konscienc'o.
La sun'o sink'is en nebul'ar'o el pez'a vapor'o. La nord'o, orient'o, sud'o bril'et'iĝ'is per viol'o; la okcident'o bril'et'is limon'e verd'a, mal'bril'iĝ'ant'e rapid'e tra kolor'o'j brun'a'j. Pejren en'ir'is la lum'tur'o'n, fiks'is ferm'it'a la pord'o'n, funkci'ig'is la du stri'o'j'n da ruĝ'a kaj blank'a lum'o'j, ke ili rond'ir'ad'u la horizont'o'n.
Li mal'ferm'is vesper'manĝ-pak'aĵ'o'n, manĝ'is sen'entuziasm'e. Ekster'e est'is mal'hel'a nokt'o, mal'plen'a ĝis ĉiu'j horizont'o'j. Dum la tajd'o lev'iĝ'ad'is, la akv'o sibl'is kaj muĝ'et'is trans'ir'ant'e la rok-bret'o'n.
Pejren kuŝ'ad'is en si'a lit'o, sed dorm'o ret'is tre for de li. Tra la fenestr'o ven'is elektr'a bril'ec'o, post'e lev'iĝ'is la kvin lun'o'j, bril'ant'e tra alt'a nub'ar'o kvazaŭ volv'it'a'j en blu'a gaz'o.
Pejren mov'iĝ'eg'ad'is sen'ripoz'e. Est'is neni'o tim'ind'a, li est'is sekur'a en la lum'tur'o. Neniu'j hom'a'j man'o'j pov'us per'fort'i la pord'o'n; por tio neces'us la fort'o de pra-elefant'o, la ung'eg'o'j de rok'a ĉáŭndrilo, la feroc'o de Máldina ter-ŝark'o…
Li lev'is si'n por ripoz'i apog'e sur kubut'o'n en la lit'o… Ĉu est'is son'o de ekster'e? Li streb'e tra'rigard'is la fenestr'o'n, la kor'o en la buŝ'o. Alt'a form'o, mal'klar'a. Dum li rigard'ad'is, ĝi kurb'e marŝ'is al la lum'tur'o — kiel li cert'is, ke ĝi est'is far'ont'a.
“Ne, ne,” kri'is Pejren kviet'e. Li ĵet'is si'n en la lit'o'n, kovr'is la kap'o'n sub du blankedojn. “Ĝi est'as nur tio, kio'n mi mem el'pens'as, ĝi ne est'as real'a… Ir'u for,” li flustr'is feroc'e. “Ir'u for.” Li aŭskult'is. Dev'as est'i, ke ĝi nun proksim'as al la pord'o. Ĝi est'us lev'ant'a pez'a'n brak'o'n, la ung'o'j est'us reflekt'ant'a'j bril'er'o'j'n en la lun'lum'o.
“Ne, ne,” kri'is Pejren. “Neni'o est'as tie…” Li poz'is la kap'o'n alt'e por aŭskult'eg'i.
Sku'son'o, rasp'son'o ĉe la pord'o. Bat'eg'son'o tiam, kiam grand'a masiv'aĵ'o prov'is la serur'o'n.
“Ir'u for!” kri'eg'is Pejren. “Vi ne est'as real'a!”
La pord'o muĝ'is, la sekur'il'o'j fleks'iĝ'is.
Pejren star'is ĉe la supr'o de la ŝtup'ar'o, spir'eg'ant'e pez'e tra la buŝ'o. La pord'o est'os en'puŝ'eg'ot'a post plu'a moment'o. Li cert'is pri tio, kio'n li est'os vid'ant'a: nigr'a form'o alt'a kaj rond'a kiel fost'o, kun okul'o'j tia'j kia'j lamp'o'j de kaleŝ'o. Pejren eĉ cert'is pri la last'a son'o kio'n si'a'j orel'o'j est'os aŭd'ant'a'j — terur'a grinc'a mal'muzik'a son'aĉ'o…
La supr'a sekur'il'o ek'romp'iĝ'is, la pord'o en'fleks'iĝ'is. Grand'eg'a nigr'a brak'o puŝ'iĝ'is intern'e'n. Pejren vid'is la ung'eg'o'j'n montr'i re'bril'o'j'n dum la fingr'o'j etend'iĝ'is serĉ'e por la mal'ferm'il'o.
Li'a'j okul'o'j ek'serĉ'ad'is la lum'tur'o'n por trov'i arm'il'o'n… Est'is nur ŝraŭb-ŝlos'il'o, manĝ'il'ar'a tranĉ'il'o.
La sub'a sekur'il'o dis'romp'iĝ'is, la pord'o tord'iĝ'is. Pejren star'ad'is fiks'rigard'ant'e, la mens'o mal'fand'iĝ'int'a. Unu pens'o lev'iĝ'is de iu kaŝ'it'a viv-ten'a centr'o. Ĉi tie, Pejren pens'is, est'is la sol'a ŝanc'o.
Li kur'is re'ir'e en si'a'n ĉambr'o'n. Mal'antaŭ li la pord'o kraŝ'is, li aŭd'is pez'a'j'n paŝ'o'j'n. Li ĉirkaŭ'rigard'is la ĉambr'o'n. Jen li'a ŝu'o..
Frap! Supr'e'n laŭ la ŝtup'o'j, kaj la lum'tur'o vibr'ad'is. La imag'o de Pejren esplor'is la horor'o'n, li cert'is pri tio, kio'n li est'os aŭd'ant'a. Do, sekv'e ven'is voĉ'o — raŭk'a, mal'plen'a, sed kiel ali'a voĉ'o kiu iam est'is dolĉ'a. “Mi dir'is al vi, ke mi re'ven'os.”
Frap — frap — supr'e'n laŭ la ŝtup'o'j. Pejren pren'is la ŝu'o'n je ĝi'a pint'o, sving'is, al'frap'is la flank'o'n de si'a kap'o.
Pejren re'gajn'is konsci'ec'o'n. Li stumbl'is al la mur'o, apog'is si'n. Post iam'e li palp'e trov'is la voj'o'n al si'a lit'o, sid'iĝ'is.
Ekster'e est'is ankoraŭ mal'lum'a nokt'o. Blek'ant'e, li rigard'is el la fenestr'o en la ĉiel'o'n. La kvin lun'o'j pend'is for, sub'a'j en la okcident'o. Jam Podeo vag'ad'is antaŭ'e'n, dum Liedo sekv'is mal'antaŭ'e.
Morgaŭ'a'n vesper'o'n la kvin lun'o'j lev'iĝ'os ne kun'e.
Morgaŭ'a'n nokt'o'n ne est'os alt'a'j tajd'o'j, suĉ'ant'a'j kaj trem'em'a laŭ la rok-bret'o.
Morgaŭ'a'n nokt'o'n la lun'o'j el'vok'os neniu'j'n dezir'ant'a'j'n form'o'j'n el la flu'ant'a mal'lum'ec'o.
Dek unu semajn'o'j ĝis ven'os la inter'ŝanĝ'a ŝip'o. Pejren zorg'e palp'et'is la flank'o'n de si'a kap'o… Ja konsider'ind'a kontuz'o.
