Vort'ar'o: Vid'ant'e vort'o'n ‘ĉi-aspekt'a'n’ (sen cit'il'o'j), ŝveb'u super ĝi per fingr'o'pint'o aŭ mus'o kaj ek'vid'u, ke ĝi ŝanĝ'iĝ'os por aspekt'i ‘tiel ĉi’. Per tio vi sci'os ke tiu vort'o hav'as difin'o'n en la proviz'it'a vort'ar'o. Klak'u ĝi'n por ek'vid'i ties difin'o'n. Post leg'i la difin'o'n, atent'u pri la komenc'o-vort'o de la difin'o, kiu aspekt'os kiel ‘difin/o’. Klak'u tio'n por salt'i re'ir'e al la rakont'o.

Se sur vi'a aparat'o lig'il'o'j ne aspekt'as kiel super'e, tio rezult'as de afer'o kie la ni'a'j CSS-aj regul'o'j super-reg'iĝ'us far'e de intern'a sistem'o de vi'a propr'a aparat'o: Nook, Kobo, Kindle, ktp. Do, sub'strek'o'j pov'as aper'i malgraŭ ni'a'j specif'a'j elekt'o'j. Kulp'ig'u la propr'a'n aparat'o'n tiu'kaz'e.

Ni prov'is elekt'i mez'a'n stil'o'n post demand'i ĉe Fejsbuk'o kaj ali'e pri divers'a'j person'a'j prefer'o'j. Ni ja vol'as proviz'i elekt'o'n al ĉiu leg'ant'o. Bedaŭr'ind'e, tio nun'temp'e ne ebl'as. Solv'o dev'as atend'i ĝis la pli'mult'o el bit'libr'a'j aparat'o'j sub'ten'os la format'o'n EPub 3, kio permes'os funkci'o'n pri elekt'o inter stil'o'j per'e de JavaScript. Sed EPub 2, per kio la pli'mult'o el aparat'o'j ankoraŭ funkci'as, ne ebl'ig'as tia'j'n elekt'o'j'n.

Ni elekt'is difin'i nur la ni'a'opini'e mal'oft'a'j'n vort'o'j'n. Bon'eg'a help'o por esperant'a'j progres'ant'o'j, nur iom'et'a help'o por komenc'ant'o'j. Se vi'a'opini'e, plu'a vort'o bezon'as difin'o'n, kontakt'u ni'n, kaj ni al'don'os.

Fin'e sci'u, ke ajn'a leg'ant'o rajt'as pet'i al'don'o'n de plu'a defino en la vort'ar'o. Kontakt'u la el'don'ej'o'n e'poŝt'e or sugest'i pri tio.

Propr'a'j Nom'o'j: Plej'part'e ni las'is, ke propr'a'j nom'o'j rest'u kiel ebl'e plej proksim'a'j al la original'o. Tamen, por evit'i fals'a'j'n sufiks'o'j'n ‘-an’ ktp, ni opini'is tio'n dec'e, ke ni far'u neces'a'j'n ŝanĝ'et'o'j'n.

Angl'a Titol'o: La referenc'a original'o kiu'n ni traduk'is de'ven'as el volum'o 5a el la 44-volum'a el'don'o Vance Integral Edition (ISBN 0-9712375-1-4), kun la angl'a titol'o Chateau D’If.

Atribu'o'j

La medi'o est'ant'a elektron'ik'a, period'a re'el'don'ad'o kost'as neni'o'n krom temp'o. Sekv'e atend'u post'a'j'n el'don'o'j'n de tiu ĉi libr'o se volont'ul'us nov'a'j kontrol'ist'o'j, ilustr'ist'o, ktp. Ili'a'j nom'o'j en'list'iĝ'os sub'e laŭ ord'o de temp'o. En la list'o, kie mank'as indik'o pri land'o, tio okaz'is en Uson'o.

Verk'is:
- Jack Vance (1916-2013)
- Angl'a'lingv'a titol'o: Chateau d’If
Permes'is:
- Jack & Norm'a Vance (inter 1997–2013)
- John Vance & Spatterlight Press (post 2013)
Traduk'is:
- Ĝan Ŭesli Starling — Uson'o
- J'a'n Pospíšil — Ĉeĥi'o
Kontrol'is:
- Or'land'o Hernández — Hispanio
- Plu'a'j kontrol'ist'o'j invit'iĝ'as — Ĉu ebl'e vi?
Ilustr'is:
- Rogério Mot'a — Brazilo, la kovr'il'o'n
- Intern'a ilustr'ist'o invit'iĝ'as — Ĉu ebl'e vi?

LA Reklam'o Aper'is sur tele'ekran'a vend'o'montr'aĵ'o, kaj kelk'a'j'n tag'o'j'n post'e sur flank'o de la nov'aĵ'a faks'o. La tekst'o est'is verd'a sur nigr'a fon'o, rekt'angul'o modest'a inter la oranĝ'o'j, ruĝ'o'j kaj flav'o'j. Ĝi'a frap'ec'o port'iĝ'is en'e de la mesaĝ'o mem:

La Teras'o Oksford'a est'is plaĉ'a lok'o de kviet'ec'o en la kor'o de la urb'o — ruĝ'a'ŝton'e pavim'it'a rekt'angul'o sur'ŝut'it'a per strand-mod'a'j sun'ombrel'o'j, tabl'o'j, pigr'a'j hom'o'j. Ar'o da magnoli'a'j arb'o'j apart'ig'is ĝi'n dis'de la strat'o kaj el'filtr'is la pli'mult'o'n de la bru'o; la tra'las'aĵ'o, mol'a son'o kiel surf'o, kuŝ'is sub'e de l’ konversaci'ad'o kaj la mal'regul'a frap-frap-frap’ de la Oksford'a'j man'pilk'ad'a'j lud'ej'o'j.

Roland Mario sid'is en tut'a ripoz'ec'o, du'on'e sub'fleks'it'a, kap'o klin'it'a mal'antaŭ'e'n, pied'o'j apog'it'a'j sur la tabl'o el inter'ŝpin'it'a'j aer'o kaj vitr'o — en tiu sam'a poz'o kiel li'a'j kvar kun'ul'o'j. Rigard'ant'a ili'n de sub du'on'e ferm'it'a'j palpebr'o'j, Mario pri'pens'is la antikv'a'n mister'o'n pri hom'a karakter'ec'o. Kial est'as ke hom'o'j pov'as est'i ĉiu'j sam'a'j kaj tamen ĉiu tut'e unik'a?

Ĉe li'a mal'dekstr'o sid'is Breŭ, ripar'ist'o de aritmetik'il'o'j. Li hav'is long'a'n ost'ec'a'n naz'o'n, rond'a'j'n okul'o'j'n, pez'a'j'n nigr'a'j'n brov'o'j'n, vir'o lert'e kapabl'a per la fingr'o'j, metod'a kaj pacienc'a. Li hav'is kimr'a'n nom'o'n, kaj li ŝajn'is specimen'i pur'a'n antikv'e kimr'a'n tip'o'n, la et'a'j mal'hel'a'j vir'o'j kiu'j antaŭ'is Cezar'o'n, antaŭ'is la kelt'o'j'n.

Apud tiu sid'is Janiver. Nord'a eŭrop'o, afrik'o, la orient'o kombin'is por form'i li'a'j'n cerb'o'n kaj korp'o'n. Labor'ist'o pri kont'o'j, li est'is alt'a mal'dik'a vir'o kun flav'a'j har'o'j. Li hav'is long'a'n vizaĝ'o'n kun trajt'o'j kiu'j ŝajn'is est'i unu'e ĉiz'it'a'j kaj post'e rond'ig'e kned'it'a'j, mal'akr'ig'it'a'j. Li est'is zorg'em'a, pri'pens'em'a, kontraŭ'ul'o mal'facil'e venk'ebl'a sur man'pilk'ad'ej'o.

Zaer est'is la rapid'ul'o, la plej jun'a el la grup'o. Palahaŭta kun ruĝ'a'j vang'o'j, mal'hel'a'j bukl'a'j har'o'j, okul'o'j ĝoj'a'j tiel, kiel Valenten-fest'a'j am'kart'et'o'j, li parol'em'is pli, rid'is pli ol ĉiu'j ali'a'j, sed perd'is foj'e la koler'o-reg'o'n.

Apud li sid'is Ditmar, sardon'a vir'o kun atent'a'j mal'larĝ'a'j okul'o'j, alt'a frunt'o, kaj mal'hel'e bronz-kolor'a haŭt'o de Polinezio, Sudano, aŭ Hind'uj'o, aŭ Sud'amerik'o. Li lud'is neniom da man'pilk'ad'o, konsum'is mal'pli da koktel'o'j, pro mal'san'o de l’ hepat'o. Li okup'is bon'pag'a'n administr'a'n posten'o'n ĉe unu el la televid'a'j ret'o'j.

Kaj Mario mem, kiel ili rigard'is li'n? Li konsider'is. Probabl'e mal'sam'a bild'o en ĉiu el ili'a'j mens'o'j, kvankam est'is mal'mult'e da pretend'o'j aŭ frap'a'j trajt'et'o'j sur li'a ekster'o. Li hav'is ne'rimark'ind'e plaĉ'a'j'n trajt'o'j'n, har'o'j'n kaj okul'o'j'n sen'disting'a'j'n, haŭt'o'n mez'tip'e or'e brun'a'n. Mez'a'n statur'o'n, mez'a'n pez'ec'o'n, kviet'a'n parol'manier'o'n, mild'mod'a'n vest'ar'o'n. Li sci'is ke, li'n hom'o'j ŝat'as, almenaŭ laŭ tio, ke la vort'o hav'is signif'o'n inter la kvin'op'o; ili'n cirkonstanc'o'j kun'ig'is ne tiom mult'e pro afabl'ec'o kiom pro la man'pilk'ad'ej'o kaj komun'a fraŭl'ec'o.

Mario konsci'iĝ'is pri la silent'o. Li fin'is si'a'n koktel'o'n. “Ĉu iu pret'as por bis'o?”

Zaer klin'e mal'plen'ig'is al'gorĝ'e si'a'n glas'o'n, sur'tabl'ig'is ĝi'n kun frap'son'o. “Je la aĝ'o de kvar jar'o'j mi promes'is al la patr'o, ke mi neniam rifuz'os drink'aĵ'o'n.”

Ditmar hezit'is, post'e dir'is, “Dec'as ke mi el'spez'u mi'a'n mon'o'n pri drink'aĵ'o'j sam'e kiel pri ali'a ajn.”

“Mon'o valor'as nur por tio,” dir'is Breŭ. “Por aĉet'i iom da ĝu'o al'don'e al la viv'o.”

“Mult'e da mon'o aĉet'as mult'o'n da ĝu'o,” dir'is Ditmar moroz'e. “Prov'u akir'i la mon'o'n.”

Zaer gest'is, larĝ'a, kapric'a sving'o de l’ brak'o. “Est'u art'ist'o, invent'ist'o, kre'u i'o'n, konstru'u i'o'n. Ne trov'ebl'os bon'a futur'o en laŭ'hor'a labor'ad'o.”

“Pri'pens'u tiu'n ĉi nov'a'n ar'o'n da ĵus diplom'it'a'j geni'ul'o'j,” dir'is Breŭ amar'e. “De kie, diabl'e, ili origin'is? Ĉu el spontane'a mem'gener'iĝ'o pro la ag'ad'o de sun'lum'o sur ŝlim'o?... Nun subit'e, ek'est'as neni'o krom geni'ul'o'j, ĉie kie'n oni rigard'as. DeSatz, Kol'i — atom'ist'o'j. Hon, Versoviĉ, Lek'i, Brul, Riĉardz — administr'o'j. Gandelip, Neŭ, Kardosa — financ'ist'o'j. Dek'o'j'n da ili, neni'u pli'aĝ'a ol du'dek tri aŭ du'dek kvar. Ĉiu'j el ili al'ven'int'a'j tiel kiel meteorit'o'j.

“Ne forges'u pri Pit Zaer,” dir'is Zaer. “Li est'as plu'a, sed li ankoraŭ ne meteor'is. Las'u al li plu'a'n jar'o'n.”

“Nu,” murmur'is Ditmar, “ebl'e ĝi est'as bon'a okaz'aĵ'o. Iu dev'as far'i por ni la pens'ad'o'n. Oni nutr'as ni'n, vest'as ni'n, eduk'as ni'n, ni labor'as ĉe ne'mal'facil'a'j posten'o'j, kaj bon'a drink'aĵ'o mal'mult'e kost'as. Jen ĉio, kio'n viv'o signif'as al naŭ'dek naŭ el cent hom'o'j.”

“Drink'aĵ'o est'as eskap'il'o for de l’ viv'o,” dir'is Janiver sombr'e. “Ebri'ec'o est'as preskaŭ la sol'a aventur'o kiu rest'as al ni. Ebri'ec'o kaj la mort'o.”

“Jes,” dir'is Breŭ. “Oni ĉiam rajt'as montr'i si'a'n viv-mal'estim'o'n per mort'i.”

Freŝ'a'j koktel'o'j aper'is. Ili el'sku'is ĵet'kub'o'j'n por decid'i tio'n, kiu pag'os. Mario perd'is, sur'skrib'is la pag'end'a'n el'spez'o'n.

Post moment'o Breŭ dir'is, “Sufiĉ'e ver'as, tamen. Ebri'o kaj la mort'o. La ne'prognoz'ebl'a'j. La nur'a'j du lok'o'j kiu'j plur'est'as por esplor'ad'o — almenaŭ krom se vi kapabl'as el'spez'i du'dek milion'o'j'n da dolar'o'j por aĉet'i inter'planed'a'n raket'o-boat'o'n. Kaj eĉ post vi al'ven'os, rest'os nur sen'viv'a rok'o tie.”

Ĉiu'j sid'is kviet'e; post'e ĉiu'j kvin ŝanĝ'is iom la sid'o'poz'o'n, kurb'ig'is si'n mal'antaŭ'e'n aŭ rekt'ig'is si'n.

“Kie ĝi est'as?” demand'is Zaer. “La reklam'o dir'is ‘Prov'u la Dom'o'n de l’ Se,’ sed ĝi dir'is neni'o'n pri kiel aŭ pri kie.”

“Ĝi ne est'as nokt'o'klub'o,” dir'is Ditmar. Ĉiu'j okul'o'j sving'iĝ'is al li. “Ne, mi ne sci'as pri kio ĝi est'as. Sed mi sci'as pri kie ĝi est'as, tiel nur ĉar jam dum du monat'o'j cirkul'ad'is oni'dir'o'j.”

“Ho — neni'o firm'e difin'a. Nur alud'o'j. Tiel ke se oni dezir'as aventur'o'n, se oni hav'as la mon'o'n por tio'n aĉet'i, se oni vol'as risk'i ŝanc'o'n, se oni hav'as neniom da respond'ec'o'j ne'for'las'ebl'a'j —”

“Ĉu danĝer'e?” demand'is Zaer. “Se ili est'us far'ant'a'j neni'o'n pli ol streĉ'i ŝnur'o'n super fos'aĵ'o plen'a je serpent'o'j, liber'ig'i tigr'o'n ĉas'i, kaj las'i al oni elekt'o'n inter trans'paŝ'i ŝnur'o'n kaj batal'i tigr'o'n, mi prefer'us sid'i ĉi tie kaj trink'i koktel'o'j'n kaj plan'i pri kiel mi venk'u Janiveron je la turnir'o.”

“Neni'o tia ekzist'as,” dir'is Zaer. “Ĝi est'as hant'it'a dom'o kun ver'a'j fantom'o'j.”

“Est'as iom strang'e,” dir'is Mario. “Ditmar dir'as ke est'is oni'dir'o'j jam dum du monat'o'j. Kaj last'a'semajn'e est'is reklam'o.”

“Kio est'as strang'a en tio?” demand'is Janiver. “Afer'o'j si'n'sekv'as tiel en ajn'a nov'a entrepren'o.”

Breŭ dir'is hast'e, “Jen la ŝlos'il'a vort'o — ‘entrepren'o’. La Dom'o de l’ Se ne est'as natur'a fenomen'o; ĝi est'as objekt'o de hom'o'j far'it'a, ide'o, proced'o — kio ajn ĝi est'as. La motiv'o mal'antaŭ ĝi est'as hom'a motiv'o — probabl'e mon'o.”

Breŭ lev'is alt'e la brov'o'j'n. “Ho, oni neniam pov'as prognoz'i. Nu, ĝi ne pov'us est'i krim'a entrepren'o, ali'kondiĉ'e la AKP* est'us jam sur ĝi tut'e svarm'int'a.

Ditmar klin'iĝ'is mal'antaŭ'e'n, sving'is al Breŭ rigard'o'n du'on'e mok'a'n. “La Agent'ar'o Krim'o-Prevent'a ne rajt'us mov'i krom se est'us okaz'aĵ'o kontraŭ'leĝ'a, krom se iu sub'skrib'us plend'il'o'n. Se neni'a ne'kaŝ'it'a krim'aĵ'o trov'iĝ'is, neni'a plend'o, la leĝ'ist'o'j ne rajt'as ag'i.”

Breŭ far'is sen'pacienc'a'n gest'o'n. “Tre ver'e. Sed tio est'as flank'a afer'o al la ide'o kiu'n mi prov'is dis'volv'i.”

“Kia'j est'as la motiv'o'j kiu'j instig'as vir'o'n al nov'a entrepren'o? Unu'e, mon'o, kio en cert'a senc'o konsist'as el, inklud'as en si, ankaŭ ĉiu'j'n ali'a'j'n motiv'o'j'n. Sed por est'i klar'e, unu'e nom'u ĝi'n dezir'o por mon'o, ia cel'o en si mem. Du'e, ekzist'as la vol'o kresk'ig'i si'a'n propr'a'n potenc'o'n. Sub'divid'u tiu'n last'a'n en, ebl'e, la instinkt'o'n pri sankt-milit'ism'o kaj nom'u ĝi'n dezir'o pri sen'lim'a seks-ŝanc'o. Pov'o super vir'in'o'j. Kaj tri'e, kurioz'ec'o, la vol'o sci'i. Kvar'e, entrepren'ad'o nur pro ĝi'a propr'a kial'o, kiel distr'aĵ'o. Kvin'e, filantropi'o. Ĉu ajn'a'j ali'a'j?”

“Ebl'e la urĝ'o pri sekur'ec'o, kiel je la egiptaj piramid'o'j,” sugest'is Janiver.

“Mi pens'as ke tio kovr'iĝ'as sub la fundament'a motiv'o mal'antaŭ la unu'a kategori'o, la avid'o pri mon'o.”

“Mi mal'konsent'as. Teatr'a lud'aĵ'o baz'iĝ'as sol'e kaj ekskluziv'e, je la vid'punkt'o de la aktor'o'j, sur ili'a mani'o mem'prezent'em'a.”

“Ne mult'e... Ĉu ĉio? Bon'e. Kio'n tio indik'as? Ĉu i'o'n ajn sugest'a'n?”

“La Dom'o'n de l’ Se!” laŭt'e pens'is Janiver. “Ankoraŭ ŝajn'as tiel, kiel super'neces'e ornam'it'a profit'o'pren'a konspir'o.”

“Ĝi ne est'as filantropi'aĵ'o — almenaŭ ne ĉe la surfac'o,” dir'is Mario. “Sed probabl'e ni pov'us fabrik'i ebl'a'j'n situaci'o'j'n kiu'j kovr'us ĉiu'j'n vi'a'j'n cirkonstanc'o'j'n.”

Ditmar far'is gest'o'n sen'pacienc'a'n. “Parol'o ne util'as. Por kio bon'as ĝi? Neniu'j el ni sci'as kun cert'ec'o. Supoz'u, ebl'e, ke ĝi est'as konspir'o por bomb'eg'i la urb'o'n?”

Breŭ dir'is sen'emoci'e, “Mi nom'um'as vi'n al komitat'o unu'person'a, Ditmar, ke vi enket'u kaj raport'u.”

Ditmar rid'is amar'e. “Mi ĝoj'us far'i. Sed mi hav'as pli bon'a'n ide'o'n. Ni rul'u la ĵet'kub'o'j'n. “Tiu, kiu mal'alt'os je poent'o'j kandidat'iĝ'u je la Dom'o de l’ Se — financ'it'a de la rest'ant'a kvar'op'o.”

Zaer mal'rid'et'is, mov'iĝ'is mal'trankvil'e en la seĝ'o. “Met'u lim'o'n sur tio je du mil dolar'o'j'n po person'o.”

La alt'a vir'o kun mal'long'a'j flav'a'j har'o'j hezit'is. “Jes, mi rul'os. Mi hav'as neni'o'n mal'perd'end'a'n.”

Ditmar supr'e'n'pren'is la ĵet'kub'a'n pokal'o'n, kovr'is ĝi'a'n buŝ'o'n per la man'o, sku'is la kubojn. “La regul'o'j sam'as kiel pri ĵet'kub'a poker'o. Unu ĵet'o, as'o alt'as. Ali'a'vort'e, par'o da as'o'j rang'as super par'o da ses'o'j. Ar'o el si'n'sekv'a'j nombr'o'j valor'as inter sam'punkt'a tri'op'o kaj plen'a famili'o. Ĉu tio taŭg'os por ĉiu?... Kiu vol'as rul'i unu'e?”

Ditmar sku'is, sku'is, sku'is, el'ig'is la ĵet'kub'o'j'n. Kvin korp'o'j klin'iĝ'is antaŭ'e'n, kvin par'o'j da okul'o'j sekv'is la rond'ir'ant'a'j'n kubojn. Ili klak'et'ad'is laŭ'long'e sur la tabl'o, tint'is kontraŭ koktel'o'glas'o'n, ripoz'iĝ'is.

“Laŭ aspekt'e, tri'op'o da kvin'o'j,” dir'is Ditmar. “Nu, tio mez'e bon'as.”

Mario, sid'ant'a je li'a mal'dekstr'o, pren'is la pokal'o'n, en'fal'ig'is la ĵet'kub'o'j'n, sku'is, ĵet'is. Li blek'is. Du'o, tri'o, kvar'o, kvin'o, kvar'o. “Du'op'o da kvar'o'j. Oj!”

Zaer, iom pal'a, pren'is la ĵet'kub'o'j'n. Li ek'turn'is rigard'o'n al Mario. “Par'o'n da kvar'o'j mi dev'as super'i.” Li sku'is la ĵet'kub'o'j'n, sku'is — post'e ĵet'is kun subit'a elegant'e kurb'a gest'o. Tint’, klak'et-klak’, inter la glas'o'j. Kvin par'o'j da okul'o'j rigard'is. As'o, du'o, tri'o, ses'o, du'o.

Zaer ĵet'is si'n mal'antaŭ'e'n kun strikt'a rid'et'o. “Nu, mi lud'em'as. Mi ir'os. Oni supoz'as ĝi'n aventur'o. Kompren'ebl'e tiu'j ne dir'is pri tio, ĉu post'e oni re'ven'os viv'ant'a, aŭ ĉu ne.”

“Dec'as ke vi delekt'iĝ'u,” dir'is Breŭ, en'prem'ant'e tabak'o'n en si'a'n pip'o'n. “Preter ĉio, est'as ni'a mon'o kio aĉet'os por vi tiu'n ĉi mister'a'n ekscit'aĵ'o'n.”

Zaer far'is sen'help'a'n gest'o'n per ambaŭ man'o'j. “Kie'n mi ir'u? Kio'n mi far'u?” Li rigard'is al Ditmar. “Kie mi akir'u tiu'n pri'trakt'o'n?”

“Mi ne sci'as,” dir'is Ditmar. “Mi demand'os ĉe la studi'o. Iu tie kon'as iu'n kiu iam tie vizit'is. Morgaŭ ĉirkaŭ ĉi'hor'e mi hav'os la inform'o-detal'o'j'n, almenaŭ tiom mult'e kiom mi pov'os akir'i.”

Nun ven'is moment'o da silent'o — silent'o konsist'ant'a el kelk'a'j apart'a'j kvalit'o'j. Ĉiu el la kvin kontribu'is part'o'n, sed kiu la gard'em'o'n, kiu la tim'o'n, kiu la kviet'a'n plaĉ'it'ec'o'n, ne est'is ebl'e pri'dir'i.

Breŭ mal'supr'e'n'met'is si'a'n glas'o'n. “Nu, Zaer, kio'n vi pens'as? Ĉu pret'a por tra'pas'i la streĉ'it'a'n ŝnur'o'n aŭ front'i la tigr'o'n?”

“Dec'as ke vi kun'port'u par'o'n da latun'a'j pugn'um'o'j kaj lum'bril'o-paf'a'n ring'o'n,” dir'is Ditmar kun rid'et'o.

Zaer ek'rigard'is ĉirkaŭ'e laŭ la cirkl'o da okul'o'j, rid'is bedaŭr'e. “La interez'o kiu'n vi hav'as pri mi est'as flat'a.”

Zaer dir'is, “Ankaŭ mi vol'as ke mi tra'viv'u. Kiu proviz'os mi'n per odor'sal'o kaj adrenalin'o, se okaz'os tiel ke la aventur'o far'iĝ'u tro aventur'a?”

“Ho, vi aspekt'as est'i sufiĉ'e fort'a,” dir'is Breŭ. Li lev'is si'n star'i. “Mi dev'as ir'i manĝ'ig'i mi'a'j'n kat'o'j'n. Jen la aventur'o en mi'a viv'o — la pri'zorg'ad'o de sep kat'o'j. Iom ne'util'a ekzist'ad'o. La kat'o'j ŝat'eg'as ĝi'n.” Li far'is sardon'a'n naz'o'blek'o'n. “Ni viv'as tia'n viv'o'n, kia'n vir'o'j pri'rev'is ek'de tiam, kiam ili komenc'is rev'i. Manĝ'aĵ'o, sen'labor'ec'o, liber'o. Ni ne re'kon'as tio'n, ke ni ja bon'e fart'as.”

Zaer tim'is. Li ten'is la brak'o'j'n rigid'e kontraŭ la ventr'o, kaj li'a rid'et'o, kvankam tiel larĝ'a kaj tuj'e pret'a kiel antaŭ'e, tamen est'is du'on'e nervoz'a grimac'o, tord'it'a ĉe unu flank'o. Li neniel kaŝ'is si'a'n anksi'o'n, kaj sid'is en la seĝ'o sur la teras'o tiel, kiel profesi'a boks'ist'o atend'ant'a la gong'o'n.

Janiver rigard'is li'n solen'e, dum trink'ant'a bier'o'n. “Ebl'e nur la ide'o de la Dom'o de l’ Se sufiĉ'as por aventur'o.”

“‘Kio est'as aventur'o?’ demand'is ŝerc'ant'a Zaer, kaj ne atend'is por aŭd'i respond'o'n,” dir'is Breŭ, la okul'o'j scintil'ant'a'j. Li ŝarĝ'is la pip'o'n.

“Aventur'o est'as nur ali'a nom'o por spert'i ek'tim'o'n preskaŭ mort'ig'a'n kaj tamen plu'viv'i por pri'parol'i ĝi'n,” dir'is Zaer mizer'e.

Mario rid'is. “Se vi neniam plu aper'os, ni sci'os ke ĝi ne est'is ver'a aventur'o.”

Breŭ turn'is kol'o'tord'e la kap'o'n. “Kie est'as Ditmar? Li est'as la vir'o hav'ant'a ĉiu'j'n inform'o'j'n.”

“Ho, diabl'e!” dir'is Breŭ. “Vi ne dev'as plen'um'i ĝi'n se vi tiom mal'vol'as. Preter ĉio, ĝi est'as nur lud'aĵ'o. Ne afer'o pri viv'o kaj mort'o.”

Ditmar tir'is al si seĝ'o'n, stab'is fingr'e la mend'o'buton'o'n, mend'is bier'o'n. Sen pri'parol'o li dir'is, “Kost'as ok mil. Kost'as special'e al vi ok mil, nu. Est'as du nivel'o'j. Nivel'o ‘A’ kost'as dek milion'o'j'n; nivel'o ‘B’ dek mil, sed ili akcept'os ok. Ne neces'as dir'i, ke neni'u el ni pov'as pag'i du kaj du'on'o'n da milion'o'j, do vi en'vic'iĝ'is sur la list'o de nivel'o ‘B’.”

Zaer grimac'is. “Mi ne ŝat'as la son'o'n de tio. Ŝajn'as tiel, kiel surpriz'o'dom'o ĉe kermes'a amuz'ej'o. Kelk'a'j tra'ir'as la surpriz'ar'o'n, ali'a'j star'as ĉirkaŭ'e por spekt'i, atend'ant'a'j ke ies jup'o supr'e'n'blov'iĝ'u. Krom'e est'as la knab'o kiu turn'as la valv'o'j'n, prem'as la ŝalt'il'o'j'n. Li est'as tiu, kiu ver'e amuz'iĝ'as.”

Ditmar dir'is, “Mi jam pag'is la ok mil dolar'o'j'n, do vi ul'o'j pov'as skrib'i al mi ĉek'o'j'n. Bon'as, ke ni plen'um'u tiu'n ĉi part'o'n nun, dum mi ankoraŭ hav'as vi'n ĉiu'j'n proksim'a'j.”

Li en'met'is la ĉek'o'j'n skrib'it'a'j'n de Mario, Janiver kaj Breŭ en si'a'n mon'uj'o'n. “Dank'o'n.” Li turn'is si'n al Zaer. “Ĉi vesper'e je la ses'a hor'o, ir'u al tiu ĉi adres'o.” Li puŝ'is kart'et'o'n trans la tabl'o'n. “Al tiu, kiu ajn respond'os ĉe la pord'o, don'u tiu'n ĉi kart'et'o'n.”

Breŭ kaj Mario, ambaŭ'flank'e de Zaer, klin'iĝ'is al li, inspekt'is detal'e la kart'et'o'n kun'e kun Zaer. Ĝi montr'is:

“Mi dev'is streb'e labor'eg'i por akir'i ĝi'n,” dir'is Ditmar. “Ŝajn'as ke oni vol'as ten'ad'i ke ĝi daŭr'e est'u ekskluziv'a. Mi dev'is fort'e ĵur'i pri ĉi'a'j vi'a'j karakter'ec'o'j. Nu, mi preĝ'as, ne est'u el'trov'ot'a AKP-an'o aŭ mi sufer'os ek'a'n mal'amik'iĝ'o'n far'e de Sutloŭ, kaj li est'as mi'a estr'o.”

“Mi ne cert'as,” dir'is Ditmar. “Est'as por el'trov'i tio'n, ke mi el'spez'is du mil dolar'o'j'n je vi.”

“Mi esper'as ke vi hav'u eg'e bon'a'n memor'o'n,” dir'is Breŭ kun mal'varm'et'a rid'et'o. “Ĉar — se vi viv'os — mi vol'os hav'i du mil dolar'o'j'n da anstataŭ'ul'a aventur'o.”

“Se mi mort'os,” re'bat'is Zaer, “aĉet'u tiam spirit'ism'a'n fantom'o-komunik'a'n tabul'o'n; mi tamen raport'os tiom inform'e, kiom valor'is vi'a mon'o.”

“Nu,” dir'is Ditmar, “ni renkont'iĝ'os ĉi tie mard'e kaj vendred'e je la tri'a — ĉu jes, ul'o'j?” — li ek'rigard'is ĉirkaŭ'e al la vizaĝ'o'j — “ĝis tiam, kiam vi ĉe'est'os.”

Zaer lev'is si'n. “Agrabl'e. Mard'o'j'n kaj vendred'o'j'n je la tri'a. Mi vid'os vi'n.” Li far'is man'gest'o'n al ili ĉiu'j, kaj iom stumbl'et'e, paŝ'ad'is for.

Mard'o pas'is. Vendred'o pas'is. Ali'a mard'o, ali'a vendred'o, kaj mard'o ven'is de'nov'e. Mario, Ditmar, Breŭ, Janiver ating'is si'a'n tabl'o'n je la tri'a hor'o, kaj kun sub'prem'it'a'j salut'o'j, pren'is si'a'j'n seĝ'o'j'n.

Kvin minut'o'j, dek minut'o'j pas'is. Konversaci'o mal'mult'iĝ'ad'is ĝis halt'o. Janiver sid'is rigid'e kontraŭ la tabl'o, grand'a'j brak'o'j ripoz'ant'e apud li'a bier'o, foj'e grat'ant'e al li'a'j mal'long'a'j flav'a'j har'o'j, aŭ frot'ant'e li'a'n mal'akr'a'n naz'o'n. Breŭ, sid'ant'a kurb'e mal'antaŭ'e'n en la seĝ'o, rigard'ad'is sen'vid'e el'e'n tra la pas'ant'a hom'amas'o. Ditmar fum'is sen'atent'e, kaj Mario kirl'is kaj balanc'is pec'et'o'n de paper'o kiu'n antaŭ'e li rul'is en cilindr'o'n.

Je la tri'a kaj dek kvin Janiver ronk'son'is gorĝ'e, “Mi konjekt'as, ke li frenez'iĝ'is.”

Breŭ blek'is. Ditmar rid'et'is iom'et'e. Mario ek'brul'ig'is cigared'o'n, mal'rid'et'is.

“Mi ne plan'is menci'i ĝi'n,” dir'is Janiver, “krom se li mis'is prezent'i si'n hodiaŭ. Li loĝ'as ĉe la Atlantik'a-Imperi'o — en ĉambr'ar'o sur la du'dek'a etaĝ'o. Mi pag'is ŝmir'mon'o'n al akcept'ist'o kaj el'trov'is ke li est'as loĝ'int'a tie dum pli ol semajn'o.”

Breŭ dir'is kun sulk'ig'it'a frunt'o, okul'o'j nigr'a'j kaj suspekt'em'a'j, “Kiel hazard'is ke vi tie vid'is li'n?”

“Mi ir'is por inspekt'i ties kont'o'j'n. Ĝi est'as sur mi'a pri'labor'a list'o. El'ir'ant'e, mi vid'is Zaeron en la antaŭ-hal'o, tre facil'e mem'evident'a.”

Janiver ŝultr'o'lev'is iom rigid'e. “Ebl'e. Mi ne cert'as. Li ŝajn'is iom en'volv'it'a kun vir'in'o, vir'in'o kun riĉ'eg'a'j gust'o'j.”

“Hmf!” dir'is Ditmar. “Ŝajn'as ke Zaer ja akir'is la plej alt'a'n valor'o'n kontraŭ ni'a mon'o.”

Breŭ lev'is si'n. “Ni ir'u al'parol'i li'n, mal'kovr'u la kial'o'n pro kio li ne ven'is vizit'i ni'n.” Li turn'is si'n al Janiver. “Ĉu li registr'iĝ'is per si'a propr'a nom'o?”

Janiver balanc'is jes'e si'a'n long'a'n pez'a'n kap'o'n. “Jes ja! Ĝust'e tiel.”

Breŭ komenc'is ir'i for, halt'is, ek'rigard'is de vizaĝ'o al vizaĝ'o. “Ĉu vi ul'o'j ven'os?”

“Jes,” dir'is Mario. Li star'iĝ'is. Sam'e far'is ankaŭ Ditmar kaj Janiver.

La Hotel'o Atlantik'a-Imperi'o est'is masiv'a kaj elegant'a, ekip'it'a per ĉiu il'o hav'ebl'a por la manĝ'ig'ad'o, ban'ad'o, komfort'ig'ad'o, amuz'ad'o, flat'ad'o, ripoz'ig'ad'o, stimul'ad'o, plaĉ'ad'o de tiu'j vir'o'j kaj vir'in'o'j kiu'j pov'is pag'i la prez'o'n.

Ĉe la en'ir'ej'o serv'ist'o en blank'a jak'o pren'is la ekster'dom'a'j'n vest'o'j'n de eĉ la plej ordinar'a vizit'ant'o, bros'is li'n, ofert'is al vir'in'o'j buked'o'n el glaci'o'ŝrank'o. La hal'o en'konduk'ant'a al la antaŭ'ĉambr'o est'is tiel kviet'a kiel nav'o de katedral'o, ambaŭ'flank'it'a per spegul'o'j dek metr'o'j'n alt'a'j. Mov'iĝ'ant'a tapiŝ'o port'is gast'o'n en la vestibl'o'n, grand'eg'a hal'o ornam'it'a laŭ la mod'o gloriana* de kvin'dek jar'o'j pas'int'a'j. Vend'ej'ar'o el et'a'j butik'o'j situ'is flank'e ĉe unu mur'o. Ĉi tie — se gast'o zorg'us tre mal'mult'e pri prez'alt'ec'o — oni pov'us aĉet'i pri'labor'it'a'j'n kupr'o'n, or'o'n, tantal'o'n; rob'o'j'n en bril'a'j ŝtof'o'j el skarlat'o, purpur'o, indig'o; art'aĵ'o'j el antikv'a Tibeto kaj la fabrik'aĵ'o'j de Novometi’; kapol'o'j de verd'a'j jupiter'a'j opal'o'j, vend'it'a'j po mili'gram'o, blu'a'j baltikanoj* el mars'o, fajr'o'diamant'o'j supr'e'n'port'it'a'j de dek kilo'metr'o'j sub la ter'krust'o; Maratestaj* ĉeriz'o'j prezerv'it'a'j en Organdi'a likvor'o, parfum'o'j pak'it'a'j en arkt'a musk'o, blank'a'j marmor'o-flor'o'j tia'j kia'j fantom'o'j de bel'a'j vir'in'o'j.

Ali'a tut'a mur'o est'is unu'op'a vitr'a panel'eg'o, unu flank'o de la ĉef'a hotel'a naĝ'basen'o. Sub'akv'a lum'o bril'et'is blu-verd'e, kaj est'is ŝpruc'o, bril'e mal'sek'a or'ec'o de naĝ'ant'a'j korp'o'j. La mebl'o'j de la atend'ej'o kolor'is en grad'o'j el la sam'a'j blu-verd'o kaj or'o, kun intim'ec'o proviz'it'a per ekran'o'j el grimp'o'plant'o'j kun ruĝ'a'j, nigr'a'j kaj blank'a'j flor'o'j. Or'kolor'o'j lum'is kvazaŭ dis'solv'iĝ'int'a'j en la aer'o'n, pli'ig'is la iluzi'o'n de sorĉ'a mond'o kie hom'o'j mov'iĝ'as en akr'e ekscit'it'a fon'o de alt'prez'a'j vest'o'j, fantast'a'j juvel'o'j, elegant'a ŝerc'o-gust'o, zorg'a inter'amor'ad'o.

“Ho! Moder'iĝ'u,” dir'is Ditmar. “Ne est'u tiel fajr'e intens'a. El ĉiu'j ebl'a'j amuz'iĝ'ant'o'j, nur tiu ĉi mal'mult'o rest'as.”

“Mi dub'as tio'n,” dir'is Breŭ. “Ili venk'iĝ'is kaj mal'util'iĝ'as sam'e tiel, kiel ĉiu'j ali'a'j. Rest'as al ili neniom pli da aventur'ec'a'j lok'o'j, ol rest'as al ni.”

“Ho — mal'klar'e. Iu grand'eg'a konstru'aĵ'o iu'lok'e en la ĉirkaŭ'urb'o ‘Herb'o'kamp’.”

“Prav'e. Tur'eg'o alt'a je kvin kilo'metr'o'j. Iu amuz'as si'n per tiu projekt'o. Per desegn'i ĝi'n. Per vid'i ĝi'n kresk'i supr'e'n, supr'e'n, supr'e'n.”

“En la mond'o est'as kvar bilion'o'j da hom'o'j,” dir'is Breŭ. “Nur unu Tur'o Empire'a.”

“Kiel est'us la mond'o sen hav'i ekstrem'aĵ'o'j'n?” demand'is Ditmar. “Lok'o tia, kia la intern'o de tek'o'ŝrank'o. En'spir'u la aer'o'n ĉi tie. Ĝi riĉ'as, mal'bon'odor'as pro tro'a civilizaci'o, tradici'o.”

Mario ek'rigard'is kun surpriz'o al Ditmar, la moroz'a sek'a Ditmar, kiu'n li juĝ'is est'i inter la unu'a'j kiu'j ek'mok'os la distr'aĵ'o'j'n de la elit'ul'o'j.

Janiver dir'is mild'e. “Mi mem ĝu'as ven'i ĉi tie'n. Ia'manier'e, ĝi est'as aventur'o, ek'vid'o al ali'a mond'o.”

“La norm'o de hom'ar'a viv'o'kvalit'o lev'iĝ'ad'as ja konstant'e,” pens'is Mario. “Kaj preskaŭ sam'rapid'e la nombr'o da riĉ'eg'ul'o'j mal'lev'iĝ'ad'as. Malgraŭ tio, ĉu oni ŝat'as tio'n aŭ ĉu ne, la ekstrem'o'j tamen al'proksim'iĝ'as unu la ali'a'n. Fakt'e, jam nun ili preskaŭ inter'tuŝ'as.”

“Kaj viv'o far'iĝ'as ĉiu'tag'e pli tiel, kiel bovl'o da dik'a, nutr'a kaĉ'o — sen sal'o.” dir'is Ditmar. “Per ĉiu'j metod'o'j, for'ig'u ja la mal'riĉ'ec'o'n, sed las'u ke ni daŭr'e hav'u ni'a'j'n riĉ'eg'ul'o'j'n... Ho, nu, ni ven'is ĉi tie'n por trov'i Zaeron, ne por disput'i soci'ologi'o'n. Est'os dec'e, mi supoz'as, ke ni ĉiu'j ir'u kun'e.”

Ili tra'ir'is la akcept'ej'o'n. La akcept'ist'o, bel'a arĝent'har'a vir'o kun grav'mien'a vizaĝ'o, riverenc'is.

“Mi telefon'os al li'a ĉambr'ar'o, sinjor'o.” Moment'o'n post'e: “Ne, sinjor'o, li ne respond'as. Ĉu mi send'u vok'i li'n?”

“Mi kred'as ke antaŭ'e je ĉirkaŭ hor'o li tra'ir'is la akcept'ej'o'n cel'e al la Maŭna-Hiva’. Ebl'e vi serĉ'u tie.”

La Maŭna-Hiva’ est'is rond'a ĉambr'o. Ĉe ĝi'a mez'o lev'iĝ'is grand'a mont'aĵ'o el erod'it'a ŝton'o, super'kovr'it'a per kresk'ant'a'j palm'o'j, filik'o'j, kaj ne'ord'a inter'plekt'o el ekzotik'a'j plant'o'j. Tri kokos'o-palm'o'j etend'iĝ'is klin'e trans la insul'o'n, kaj la tut'o hel'iĝ'is pro mol'a akv'ec'a blank'a lum'o. Sub'e est'is verŝ'tabl'o konstru'it'a el vaks'it'a'j tropik'a'j lign'o'j, kaj post'e, ĉe la rand'o de l’ lum'cirkl'o, ring'o da tabl'o'j.

Ili trov'is Zaeron rapid'e. Li sid'is kun nigr'a'har'a vir'in'o vest'it'a per smerald-kolor'a silk'o. Sur la tabl'o antaŭ ili mov'iĝ'is kelk'e da et'a'j lum'a'j mult'e'kolor'a'j form'o'j — scintil'a'j, ek'bril'a'j, intens'a'j tiel kiel kolor'form'o'j de'tranĉ'it'a'j el papili'a'j flug'il'o'j. Ĝi est'is balet'o, projekci'it'a kiel tri-dimensi'a miniatur'o. La et'a'j figur'o'j salt'is, danc'is, poz'is konform'e al sorĉ'a muzik'o mez'e de luks'e bel'a fon'o el romp'it'a'j marmor'a'j kolon'o'j kaj alp'a'j cipres'o'j.

Post moment'o la kvar star'is iom'et'e for, rigard'ant'a'j kun sever'a amuz'iĝ'o.

Breŭ kubut'um'is al Mario. “Mir'e. Li ag'as tiel, kvazaŭ li est'us tio'n far'int'a dum la tut'a viv'o!”

Ditmar al'ir'is la tabl'o'n; la vir'in'o turn'is supr'e'n al li si'a'j'n long'a'j'n mal'diafan'a'j'n okul'o'j'n. Zaer ek'rigard'is supr'e'n sen'kompren'e.

“Nu, salut'o'n, Zaer,” dir'is Ditmar, li'a'j lip'o'j streĉ'it'a'j en sarkasm'a rid'o. “Ĉu vi forges'is pri vi'a'j mal'nov'a'j kun'ul'o'j de la Oksford'a Teras'o?”

“Mi supoz'as ke vi ne kon'as ni'n?” demand'is Breŭ, rigard'ant'a mal'supr'e'n laŭ si'a long'a mal'rekt'a naz'o.

Zaer puŝ'is man'o'n tra si'a mal'ord'aĵ'o de bukl'a'j nigr'a'j har'o'j. “Mi tim'as ke vi hav'as avantaĝ'o'n super mi, ĝentil'ul'o'j.”

“Hmf!” dir'is Breŭ. “Ni cert'iĝ'u pri io. Vi est'as Pit Zaer, ĉu ne?”

Janiver inter'poz'ig'is si'n, “Ebl'e vi prefer'us al'parol'i ni'n sen ali'ul'o'j.”

“Kaj pri ok mil dolar'o'j?” al'don'is Ditmar. “Pri plur'person'a entrepren'o, ni menci'u?”

Zaer mal'rid'et'is kun esprim'o tia, ke Mario pov'us ĵur'i ke ĝi ja indik'is honest'a'n ne'kompren'o'n.

Zaer ŝultr'o'lev'is. “Ok mil dolar'o'j'n?” Li etend'is man'o'n en brust'a'n poŝ'o'n, el'pren'is mon'uj'o'n, kalkul'is. “Unu, du, tri, kvar, kvin, ses, sep, ok. Jen por vi, ĝentil'ul'o'j. Por kio ajn ĝi est'as, pri tio mi cert'as ke mi ne kompren'as. Ebl'e mi ebri'is.” Li trans'don'is ok mil-dolar'a'j'n bank'not'o'j'n al la rigid'a Ditmar. “Ĉiel ajn, nun vi kontent'as kaj mi esper'as ke vi est'u tiel afabl'a'j, ke vi for'ir'os.” Li gest'is al la mal'grand'a'j figur'o'j, sving'e mov'iĝ'ant'a'j, poz'ant'a'j, laŭ la sorĉ'a muzik'o. “Ni jam mis'atent'is la danc'o'n ador'ad'a'n, la ĉef'a kial'o por kio ni ŝalt'is ĝi'n.”

“Zaer,” dir'is Mario halt'e. La feliĉ'a'j jun'a'j okul'o'j sving'iĝ'is al li.

“Ĉu tio est'as ĉio, per kio ni inform'iĝ'os? Preter ĉio, ni kun'ag'is en bon'a inter'fid'o.”

Zaer rigard'is al ili mal'varm'e. “Vi hav'as ok mil dolar'o'j'n. Mi ne re'kon'as vi'n dis'de la du'a bov'o de Adamo. Vi postul'as ĝi'n, mi pag'as ĝi'n. Tio est'as pli ol iom'e bon'a inter'fid'o mi'a'part'a.”

Sobr'e ili sid'is ĉe tabl'o en ne'pretend'ec'a tavern'o, trink'ant'a'j bier'o'n. Dum iom'a temp'o neni'u el la kvar parol'is. Kvar silent'a'j figur'o'j — alt'a fort'a Janiver, kun la mal'glat'a'j trajt'o'j, la balt'a'j har'o'j, la afrik'a'n intern'a'n fort'ec'o'n, la orient'a'n si'n'de'ten'o'n; Breŭ, la vigl'a'okul'a, nigr'a'brov'a kaj long'a'naz'a; Ditmar, la sardon'a aŭtun'kolor'a vir'o kun la mal'san'a hepat'o; Mario, normal'a, modest'a, plaĉ'a.

Mario parol'is unu'e. “Se tio indik'as pri tio, kio'n ok mil aĉet'as ĉe la Dom'o de l’ Se, mi volont'ul'os.”

“Tio ne don'as senc'o'n,” tondr'et'is Janiver. Inter ili, li'a'j emoci'o'j probabl'e est'is la mal'plej mal'trankvil'ig'it'a'j, li'a sens'o pri ord'o kaj taŭg'ec'o la plej ofend'eg'it'a.

Breŭ frap'is la tabl'o'n per pugn'o, facil'a bat'o, sed tamen fervor'a. “Ja ne sens'hav'e! Kontraŭ'as la logik'o'n!”

“Mi daŭr'e kred'as ke la Dom'o de l’ Se est'as entrepren'o,” dir'is Breŭ. “Je tiom grand'a prez'o, kio'n ili postul'as, mi pri'pens'as ĝi'n tiel, kiel pri profit'o'gajn'a plan'o. Ŝajn'as ke mi erar'as. La financ'o de Zaer est'is neniom antaŭ kelk'e da monat'o'j. Aŭ preskaŭ tiel. Ni don'is al li ok mil dolar'o'j'n. Li ir'is al la Dom'o de l’ Se, li el'ven'as, pren'as ĉambr'ar'o'n ĉe la Antlantika-Imperi'o, aĉet'as alt'prez'a'n vir'in'o'n, ŝov'as mon'o'n al ni po plen'a pugn'o. La nur'a lok'o de kie li pov'is akir'i ĝi'n est'as ĉe la Dom'o de l’ Se. Nu, ne est'as ajn'a profit'o en tia spec'o de entrepren'o.”

“Kelk'e da ili pag'as dek milion'o'j da dolar'o'j,” dir'is Mario mild'e. “Tio pov'as rekompenc'i iom el la mank'o.”

Mario lev'is la brov'o'j'n. “Kio? Kun la supr'e'n'grimp'o de Zaer al riĉ'ec'o tuj antaŭ vi?”

“Strang'e,” pens'is Breŭ, “li dir'is ĝust'e tio'n. Ke li est'is unu el la meteor'a'j gimnazi-knab'a'j mir'ind'ul'o'j kiu jam ne meteor'is. Nun li probabl'e montr'os si'n tiel, kiel ne'prognoz'it'a geni'ul'o.”

Ditmar dir'is kun krud'a rid'o, “Jen mi hav'as ok mil dolar'o'j'n. La kun'a posed'aĵ'o de ĉiu'j. Laŭ mi'a si'n'ten'o, ĝi est'as tut'e vi'a, se vi vol'as pren'i al vi mem la task'o'n de Zaer.”

Mario mens'e lud'is pri la ide'o. Li'a viv'o est'is sen'cel'a, sen'util'a. Li hobi'is pri arĥitektur'o, lud'is man'pilk'ad'o'n, dorm'is, manĝ'is. Plaĉ'a sed sen'signif'a ekzist'ad'o. Li lev'is si'n star'i. “Mi ek'ir'as nun. Don'u al mi la ok mil antaŭ ol mi ŝanĝ'os la vol'o'n.”

“Jen por vi,” dir'is Ditmar. “Ah — malgraŭ la ekzempler'o de Zaer, ni atend'os raport'o'n. Mard'e kaj vendred'e je la tri'a, sur Oksford'a Teras'o.”

Mario man'gest'is gaj'e, dum li puŝ'e el'ir'is la pord'o'n en'ir'i la mal'fru'a'n post'tag'mez'o'n. “Mard'e kaj vendred'e je la tri'a. Mi vid'os vi'n.”

La avenu'o Eksmor’ komenc'is en Lanĉestero, antaŭ la Energi'a Bank'o, sur la kvar'a nivel'o, sving'iĝ'is nord'e'n, lev'iĝ'is part'a'voj'e al la kvin'a nivel'o por trans'ir'i la Kontinent'a'n Ŝose'o'n, kurb'iĝ'is okcident'e'n, klin'iĝ'is sub la Bulvard'o Grimŝaŭ’, mal'supr'e'n'iĝ'is surfac'e'n ĉe Herb'o'kamp’.

Mario trov'is la adres'o'n 5600 Eksmor’, konstru'aĵ'o el griz'a'j blok'o'j, ne ver'e kaduk'a, sed ŝajn'e ne'am'it'a kaj ne'zorg'it'a. Mal'dik'a sen'atent'ig'a stri'o de herb'ar'o apart'ig'is ĝi'n dis'de la voj'o, trotuar'o konduk'is al nur'a du'on'e el'star'a portik'o.

Kun la mal'krut'a'j post'tag'mez'a'j sun'radi'o'j plen'e bril'ant'a'j kontraŭ li'a dors'o, Mario al'marŝ'is la portik'o'n, prem'is la buton'o'n.

Moment'o pas'is, post'e la pord'o sving'iĝ'is flank'e'n, mal'kaŝ'ant'e et'a'n hal'o'n. “Bon'vol'u en'ven'i,” dir'is la mol'a voĉ'o de aŭtomat'a bon'ven'ig'a skatol'o.

Mario antaŭ'e'n'ir'is laŭ la hal'o, konsci'a pri tio ke radi'o'j esplor'is li'a'n korp'o'n serĉ'ant'e aŭ metal'o'n aŭ arm'il'o'j'n. La hal'o mal'ferm'iĝ'is al verd'a kaj brun'a akcept'ej'o, mebl'it'a per led'a kanap'o, skrib'o'tabl'o, pentr'aĵ'o de tri mal'dik'a'j larĝ'okul'a'j nud'a'j vir'in'o'j kontraŭ fon'o de mal'hel'a arb'ar'o. Pord'o abrupt'e mal'ferm'iĝ'is, jun'a vir'in'o en'ir'is.

Mario strikt'ig'is la buŝ'o'n. Est'is aventur'e vid'i la vir'in'o'n. Ŝi est'is mir'e bel'a, kun tia bel'ec'o, kia kresk'iĝ'is ju pli kor'ŝir'a des pli long'e oni ĝi'n konsider'is. Ŝi est'is silent'a, delikat'a. Ŝi'a'j okul'o'j est'is mal'varm'et'a'j, rekt'e rigard'a'j, ŝi'a mandibl'o kaj menton'o fajn'is kaj firm'is. Ŝi est'is bel'a tut'e en si mem, sen ornam'aĵ'o; bel'a preskaŭ spit'e al si mem, kvazaŭ tiel ke ŝi est'us bedaŭr'int'a la magi'o'n de la vizaĝ'o. Mario sent'is mal'varm'et'a'n ne'log'ec'o'n de ŝi'a vizaĝ'o, mal'pasi'a'n ne'amik'ec'o'n. Hom'a pervers'ec'o tuj ek'cit'is en li'a korp'o vol'o'n frakas'i tiu'n indiferent'ec'o'n, ek'cit'i tie pasi'o'n de iu spec'o aŭ ali'a... Li sub'prem'is la instig'o'n. Li ven'is kun serioz'a cel'o.

“Vi'a nom'o? Bon'vol'u inform'i.” Ŝi'a voĉ'o est'is mol'a, kun fajn'a tekstur'o en ĝi, tiel, kiel mult'e'kost'e rar'a lign'o, kaj vibr'ad'is je strang'a tonal'o.

“Neni'u. Mi est'as amik'o de Pit Zaer. Li ven'is ĉi tie'n antaŭ ol du semajn'o'j.”

Ŝi dir'is neni'o'n ĝis tiam, kiam ŝi fin'is skrib'i. Post'e: “Tiu ĉi est'as komerc'a afer'o, profit'o'cel'a. Ni interes'iĝ'as pri mon'o. Kiom mult'e vi hav'as por el'spez'i?”

“Ah,” dir'is Mario. “Mi vid'as... Mi kurioz'as, kiel efik'as je vi, ke vi labor'as ĉi tie? Ĉu vi trov'as ĝi'n aventur'a, aŭ ĉu ankaŭ vi ted'iĝ'as?”

Ŝi paf'is al li rapid'a'n ek'rigard'o'n. “Ni ofert'as du klas'o'j'n de servic'o. La unu'a valor'as je dek milion'o'j da dolar'o'j. Ĝi mal'mult'e'kost'as eĉ je tiu prez'o, sed ĝi est'as la pli ted'a kaj mal'pli vigl'ig'a el la du — la situaci'o super kio vi hav'os iom da kontrol'a pov'o. La du'a valor'as je dek mil'o'j da dolar'o'j, kaj tiu ĉi produkt'as la plej ekstrem'a'j'n emoci'o'j'n pro est'i hav'ant'a minimum'o'n da tuj'a kontrol'kapabl'o vi'a'part'a.”

Mario konsider'is la vort'o'n ‘tuj'a’. Li demand'is, “Ĉu vi mem tra'pas'is la trakt'ad'o'n?”

Re'foj'e est'is la mal'varm'et'a ek'rigard'o. “Ĉu vi vol'as indik'i pri tio, kiom mult'e vi vol'as el'spez'i?”

Mario gest'is ŝultr'o'lev'e. “Mi hav'as en'poŝ'e ok mil dolar'o'j'n.” Li kun'prem'is la lip'o'j'n. “Kaj mi pag'os mil ke vi esprim'u al mi per lang'o'montr'o.”

Ŝi puŝ'fal'ig'is la form'o'n en long'at'ru'o'n, lev'iĝ'is. “Sekv'u mi'n, mi pet'as.”

Ŝi konduk'is li'n tra pord'o, laŭ koridor'o, en et'a'n ĉambr'o'n, sen'ornam'a'n kaj sever'a'n, lum'ig'it'a'n per sol'a konus-form'a stang'o'lamp'o turn'ig'it'a plafon'e'n, ĉambr'o'n farb'it'a'n blank'e, griz'e, verd'e. Vir'o sid'is ĉe skrib'o'tabl'o ek'prem'ad'ant'e klav'o'j'n de aritmetik'il'o. Mal'antaŭ li star'is tek'o'ŝrank'o. Est'is mal'fort'a odor'o en la aer'o, kiel inter'miks'it'a'j ment'o, gardeni'o, kun sugest'et'o pri antiseps'a medikament'a part'o.

La vir'o ek'rigard'is supr'e'n, lev'is si'n por star'i, gest'is ĝentil'e per kap'klin'iĝ'o. Li est'is jun'a, tiel blond'a kiel strand'a sabl'o, tiom grandioz'e bel'a vir'o-mod'e kiom est'is la vir'in'o laŭ in'a mod'o. Mario sent'is en la cerb'o et'a'n akr'iĝ'o'n. Unu'op'e ili est'is mir'ind'a'j, ili'a bel'ec'o ŝajn'is natur'a. Kun'e, la bel'ec'o tro'sat'is, kvazaŭ ĝi est'is io posed'at'a kaj alt'e taks'at'a. Ĝi ŝajn'is est'i konsci'e far'at'a kaj mal'elegant'a. Kaj Mario subit'e ek'sent'is kviet'a'n fier'o'n pri la propr'a mem'o ordinar'a.

La vir'o super'alt'is Marion je kelk'a'j centi'metr'o'j. Li'a brust'o est'is glat'a kaj larĝ'a, ŝnur'it'a de fort'a'j tenden'o'j. Malgraŭ li'a preskaŭ tro-zorg'a ĝentil'ec'o, li impres'is pri hav'i super'fort'a'n, super'reg'a'n mem'konfidenc'o'n.

“S-ro Roland Mario,” dir'is la jun'ul'in'o. Ŝi al'don'is sek'e, “Li hav'as ok mil dolar'o'j'n.”

La jun'a vir'o kap'jes'is grav'e, etend'is man'o'n. “Mi'a nom'o est'as Mervin Al'e'n.” Li ek'rigard'is la jun'ul'in'o'n. “Ĉu tio tut'as, Te'j'n?”

“Ne pov'as plu'ir'i en'spez'ant'e je ok mil nokt'e,” grumbl'is Mervin Al'e'n. “Ek'sid'u, s‑ro Mario.”

Mario pren'is sid'lok'o'n. “Dev'as est'i ke la aventur'a komerc'o hav'as enorm'a'j'n el'spez'o'j'n,” li observ'is kun strikt'a rid'et'o.

“Ho, ne,” dir'is Al'e'n kun larĝ'a'j mal'kaŝ'em'a'j okul'o'j. “Kontraŭ'e. La funkci'ul'o'j hav'as enorm'a'n avar'o'n. Ni prov'as profit'i je du'dek milion'o'j nokt'e kiel mez'valor'o. Foj'e ni ne pov'as ating'i tio'n.”

“Pardon'u mi'n, ke mi agac'as vi'n per taksi-lu'prez'a sum'o,” dir'is Mario. “Se vi ne dezir'as ĝi'n, mi mem ĝi'n konserv'os.”

Mario dir'is, “La akcept'ist'in'o inform'is mi'n ke dek milion'o'j aĉet'us la mal'plej interes'a'j'n el vi'a'j servic'o'j, kaj dek mil i'o'n iom sovaĝ'a'n. Kio'n mi akir'us kontraŭ nul'a prez'o? Vivisekci'o'n?”

Al'e'n rid'et'is. “Ne. Vi tut'e sekur'as kun ni. Tio est'as dir'i, ke vi sufer'os neni'a'n korp'a'n dolor'o'n, vi el'ir'os viv'ant'e.”

“Sed ĉu vi ne inform'os pri ajn'a'j detal'o'j? Preter ĉio, mi hav'as natur'o'n kiu ŝat'as pur'ec'o'n. Tio, kio'n vi konsider'us bon'a ŝerc'o, ebl'e agac'os al mi tre mult'e.”

Mervin Al'e'n gest'is per sugest'o'mank'a ŝultr'o'lev'o. “Vi ankoraŭ spez'is neni'a'n mon'o'n. Vi ankoraŭ rajt'as for'ir'i.”

Mario frot'is al la brak'o'j de si'a seĝ'o per la plat'o'j de l’ man'o'j. “Tio est'as iom mal'just'a. Mi interes'iĝ'as, sed ankaŭ mi vol'as sci'i i'o'n pri tio, en kio mi est'as en'ir'ont'a.”

Al'e'n kap'jes'is. “Tio kompren'ebl'as. Vi vol'as pren'i ŝanc'o'n, sed vi ne est'as tut'a mal'saĝ'ul'o. Ĉu tiel?”

Al'e'n ord'ig'is krajon'o'n sur la skrib'o'tabl'o. “Unu'e, mi vol'as far'i al vi ekzamen'o'j'n psikiatri'a'n kaj medicin'a'n. Kompren'u,” kaj li ek'montr'is al Mario bril'a'n sen'kaŝ'a'n ek'rigard'o'n, “ni mal'dezir'as ajn'a'j'n akcident'o'j'n ĉe la Dom'o de l’ Se’.”

Al'e'n glit'is mal'ferm'e la supr'o'n de l’ skrib'o'tabl'o, trans'don'is al Mario ĉapel'o'n el fald'it'a krisp-son'a plast'o en kiu tre mal'grand'a'j drat'o'j bril'is. “Encefalografa sens'il'o. Bon'vol'u ord'ig'i ĝi'n sufiĉ'e strikt'e.”

Al'e'n ignor'is li'n, el'pren'is foli'ar'o'n da pres'it'a'j form'o'j, turn'e ĝust'ig'is reg'o'disk'o'n kiu situ'is antaŭ li.

Al'e'n rigard'is la indik'il'o'n, mal'rid'et'is, rigard'is supr'e'n demand-esprim'e.

“Mi vol'is esplor'i pri tio, ĉu ĝi funkci'as,” dir'is Mario. “Mi hav'as du'dek naŭ jar'o'j'n.”

“Arĥiteko. Almenaŭ mi lud'as je tio, desegn'as hund'o-dom'o'j'n kaj kunikl'o-kaĝ'o'j'n por mi'a'j amik'o'j. Kvankam mi ja desegn'is la fabrik'o'n de la Korporaci'o Ĝeraf Fliter ĉe Hanovero antaŭ proksim'e unu jar'o, iom grand'a okup'o.”

“Ĉu vi iam ajn labor'is por la reg'ist'ar'o? Ŝtat'ofic'ist'e? Polic'an'e? Administratiste? Ebl'e en la AKP?”

“Ho — sesdek, sep'dek mil. Modest'e komfort'a. Sufiĉ'e por ke mi pov'u ripoz'i, se mi tiel vol'as.”

“Pro la sam'a kial'o pro kiu ĉiu'j far'as. Ted'iĝ'o. En'ten'at'a energi'o. Mank'o de io por kontraŭ'batal'i.”

Al'e'n rid'is. “Do vi pens'as ke vi el'labor'os iom el tiu energi'o batal'ant'e la Dom'o'n de l’ Se?”

“Ĉi tie ni hav'as bon'a'n entrepren'o'n,” Al'e'n konfid'is. “Mirakl'as ke oni jam ne far'is ĝi'n antaŭ ol nun. Kiel do est'is la situaci'o, ke vi decid'is ven'i al la Dom'o de l’ Se?”

“Kvin el ni rul'is ĵet'kub'o'j'n. Vir'o nom'at'a Pit Zaer perd'is. Li ven'is, sed li rifuz'is al'parol'i ni'n post'e.”

Al'e'n kap'jes'is kun saĝ'a mien'o. “Ni dev'as pet'i ke ni'a'j klient'o'j pri'zorg'u ni'a'j'n sekret'o'j'n. Se mister'o mank'us, ni hav'us neniom da klient'o'j.”

“Mi postul'as ke ĝi est'u bon'a,” dir'is Mario, “post akcept'i tia'n grand'a'n reklam'o'n.” Kaj li pens'is ke li vid'is flagr'o'n da amuz'o en la okul'o'j de Al'e'n.

Al'e'n klin'iĝ'is mal'antaŭ'e'n en la seĝ'o, kaj li'a bel'a vizaĝ'o est'is tiel mal'varm'a kiel mask'o el marmor'o. Mario subit'e ek'pens'is pri la jun'ul'in'o en la antaŭ'a ofic'ej'o. La sam'a esprim'o de ne'tuŝ'ebl'a mal'proksim'ec'o kaj alt'ec'o. Li dir'is, “Mi supoz'as, ke vi hav'as la sam'a'n disput'o'n kun ĉiu kiu al'ven'as.”

Mario lev'is man'o'n, de'met'is la encefalografan sens'il'o'ret'o'n. “Nun mi rajt'as mensog'i re'foj'e.”

Al'e'n tambur'is fingr'e la tabl'o'surfac'o'n, etend'is man'o'n antaŭ'e'n, ĵet'is la ret'o'n re'met'e en la tir'kest'o'n, skrib'is sur foli'o'n da paper'o, ĵet'is ĝi'n al Mario. “Kontrakt'o mal'kulp'ig'ant'a ni'n dis'de respond'ec'o.”

Mario leg'is. Per akcept'i servic'o'j'n far'it'a'j'n, Roland Mario konsent'is ke la Dom'o de l’ Se kun'e kun ĝi'a'j agent'o'j ne est'u respond'ec'a'j rilat'e al ajn'a'j vund'o'j, aŭ korp'a'j aŭ mens'a'j, kiu'j'n li ebl'e sufer'us tiu'lok'e. Plus'e, li specif'e mal'postul'as ĉiu'j'n rajt'o'j'n je proces'o. Ajn'a'j kaj ĉiu'j inter'far'o'j, medicin'a'j ek'far'o'j, eksperiment'o'j, event'o'j kiu'j okaz'is ĉe, pri aŭ sur li'a'n korp'o'n est'is tut'e laŭ li'a permes'o kaj laŭ li'a rekt'a direkt'o.

Mario maĉet'is dub'e je la lip'o. “Tiu ĉi ŝajn'as iom mal'delikat'a. Preskaŭ la maksimum'o kio'n vi ne rajt'as far'i est'as mort'ig'i mi'n.”

“Ebl'as ke nur la pri'parol'o sufiĉ'e aventur'ec'as,” sugest'is Al'e'n, iom'et'e mal'estim'e.

Mario kun'prem'is la lip'o'j'n. “Mi ŝat'as plezur'a'j'n aventur'o'j'n. Sonĝ'o terur'a est'as aventur'o, kaj mi ne ŝat'as terur'o'sonĝ'o'j'n.”

“Se mi est'us hav'ant'a ajn'a'n saĝ'ec'o'n,” dir'is Mario, “Mi ek'star'us por for'ir'i.”

Mervin Al'e'n mal'streĉ'iĝ'is en la seĝ'o, met'is la man'o'j'n mal'antaŭ si'a blond'a kap'o. “Ni konstru'as la Tur'o'n Empire'a'n. Tio neniel est'as sekret'o.”

Est'is nov'aĵ'o al Mario. La Tur'o Empire'a — la plej vast'a, plej grand'a, plej pez'a, plej alt'a, plej nobl'a konstru'aĵ'o iam ajn far'it'a aŭ eĉ pri'pens'it'a de hom'o'j. Ĉiel'o'penetr'a, al'stel'e etend'ant'a fost'o kvin kilo'metr'o'j'n alt'a.

Al'e'n suspir'is. “Sam'kial'e ke vi est'as ĉi tie, ĉe la Dom'o de l’ Se. Ted'ec'o. Kaj ne sugest'u ke mi pren'u mi'a'n propr'a'n rimed'o'n.”

Al'e'n stud'is li'n per okul'o'j mal'larĝ'ig'it'a'j. “Jes. Mi far'is. Vi demand'as mult'e. Tro mult'e. Jen la kontrakt'o. Sub'skrib'u ĝi'n aŭ dis'ŝir'u ĝi'n. Mi ne pov'as don'i al vi pli da temp'o.”

“Unu'e,” dir'is Mario pacienc'e, “vi dev'os don'i al mi i'a'n ide'o'n pri tio, kio'n mi en'ir'os.”

“Ĝi ne est'as krim'o,” dir'is Al'e'n. “Ni dir'u — ke ni don'os al vi nov'a'n vid'punkt'o'n koncern'e je la viv'o.”

“Ne. Vi'a'j re'memor'o'j rest'os ne'ŝanĝ'it'a'j. Jen ĝi,” kaj Al'e'n ek'ŝov'is al li la kontrakt'o'n. “Sub'skrib'u ĝi'n aŭ dis'ŝir'u ĝi'n.”

Mario sub'skrib'is. “Mi re'kon'as mi'n kiel stult'ul'o'n. Ĉu vi dezir'as mi'a'j'n ok mil'o'j'n?”

“Ni entrepren'as por gajn'i mon'o'n,” dir'is Al'e'n post ne'long'e. “Se vi pov'as mal'ŝpar'i ĝi'n.”

Mario el'kalkul'is la ok mil'dolar'e valor'a'j'n bank'not'o'j'n. “Jen por vi.”

Al'e'n pren'is la mon'o'n, met'is ĝi'n frap'e sur la tabl'o'n, inspekt'is Marion pri'pens'e. “Ni'a'j klient'o'j divid'iĝ'as precip'e laŭ tri grup'o'j. Sen'zorg'a'j jun'a'j vir'o'j ĵus el adolesk'ant'ec'o, tro'spert'int'a'j mal'jun'a'j vir'o'j serĉ'ant'a'j nov'a'j'n tip'o'j'n de mal'virt'o, kaj polic'a'j spion'ul'o'j. Vi ŝajn'e ne tiel en'grup'iĝ'as.”

Mario dir'is kun ŝultr'o'lev'o. “Pren'u la mez'valor'o'n de la unu'a'j du. Mi est'as sen'zorg'a, tro'spert'int'a kaj du'dek naŭ jar'o'j'n aĝ'a.”

Al'e'n rid'et'is moment'o'n, ĝentil'e, kaj ek'star'is. “Sekv'u mi'n, mi pet'as.”

Panel'o mal'ferm'iĝ'is mal'antaŭ li, mal'kaŝ'ant'e ĉambr'o'n lum'ig'it'a'n per mal'varm'et'a fojn'o'kolor'a lum'o. Verd'a'j plant'o'j, alt'a'j je l’ tali'o, kresk'is abund'e — larĝ'a'foli'a'j ekzotik'aĵ'o'j, delikat'a'j filik'o'j, fantast'a'j spik'e tur'o'form'a'j fung'o'j, kurb'a'j glav'o'pint'a'j lanc'o'j sam'kolor'a'j kiel Aztek'a jad'o. Mario not'is ke Al'e'n pren'is profund'a'n en'spir'o'n antaŭ ol en'ir'i la ĉambr'o'n, sed pens'is neni'o'n pri tio. Li sekv'is, rigard'ant'e dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n kun admir'o pri la et'a'j art'e'far'it'a'j ĝangal'o'j je ambaŭ flank'o'j. La aer'o pez'is fort'e pro la ment'a gardeni'a antiseps'a odor'o — pik'e odor'a. Li palpebr'um'is. Li'a'j okul'o'j akv'iĝ'is, mal'fokus'iĝ'is. Li halt'is, ŝancel'iĝ'ant'e. Al'e'n turn'iĝ'is, rigard'is kun mal'varm'et'a du'on'rid'et'o, kvazaŭ tiu ĉi est'is spektakl'o kiu'n li bon'e kon'is sed trov'is sen'ĉes'e amuz'a.

Vid'o for'ir'is; aŭd'o zum'zum'is, mal'fort'iĝ'is, for'ir'is; temp'o driv'is tie'n kaj re'e'n, kirl'iĝ'is...

Ĝi est'is akr'e klar'e subit'a vek'iĝ'o, ne la mal'rapid'a vad'ad'o tra marĉ'o de drog'ec'o.

Li sid'is sur benk'o en Plac'o Tanagr'o, sub la grand'a mimoz'o, kaj la kupr'o'kolor'a'j pav'o'j bek'is je pan'o kio'n li etend'is el'e'n al ili.

Li rigard'is al si'a man'o. Ĝi est'is gras'a, dik'a man'o. La brak'o ĉirkaŭ'iĝ'is de mal'mol'a griz'a fibr'o. Neni'a kostum'o de li posed'at'a est'is griz'a. La brak'o est'is mal'long'a. Li'a'j gamb'o'j est'is mal'long'a'j. Li'a abdomen'o est'is grand'a. Li lek'is al si la lip'o'j'n. Ili est'is pulp'ec'a'j, dik'a'j.

Li est'is Roland Mario en'e de la cerb'o, la korp'o est'is iu ali'a. Li sid'is tre sen'mov'e.

La pav'o'j bek'is al la pan'o. Li ĵet'is ĝi'n for. Li'a brak'o est'is rigid'et'a, strang'e pez'a. Li hav'is muskol'o'j'n aĉ'e mol'a'j'n. Li star'iĝ'is kun muĝ'et'o. Li'a korp'o est'is mol'a sed ne fleks'ebl'a. Li mov'is palp'e la man'o'n sur la vizaĝ'o, sent'is mal'long'a'n mal'mol'a'n naz'o'n, long'a'j'n orel'o'j'n, pez'a'j'n vang'o'j'n tia'j'n kia'j pat'o'j plen'a'j de mal'varm'a glu'o. Li est'is tiel kalv'a kiel la sub'a flank'o de fiŝ'o.

Kiu est'is la korp'o? Li palpebr'um'is, sent'is la mens'o'n tord'iĝ'i, tir'i je ĝi'a katen'iĝ'o. Mario barakt'is stabil'ig'i si'n, sam'e tiel kiel vir'o en balanc'em'a kanu'o prov'us ten'i ĝi'n stabil'a, ke ĝi ne rul'u flank'e'n por sink'i en mal'hel'a'n akv'o'n. Li klin'iĝ'is apog'e kontraŭ la trunk'o de la mimoz'a arb'o. Stabil'e, stabil'e, fokus'u vi'a'j'n okul'o'j'n! Tio, kio'n oni far'is al li sen'dub'e pov'us est'i mal'far'at'a. Aŭ ebl'e ĝi mem mal'far'iĝ'os. Ĉu ĝi est'as sonĝ'o, intens'e viv'simil'a part'o de narkot'a spert'o? Aventur'o — ha! Tio est'as mild'a vort'o.

Li palp'is fuŝ'e en si'a'j'n poŝ'o'j'n, trov'is fald'it'a'n foli'o'n de paper'o. Li mal'fald'is ĝi'n, sid'is dum li leg'is la tajp'it'a'j'n vort'o'j'n. Unu'e est'is pez'a avert'o:

Mario leg'is la foli'o'n du'a'n foj'o'n. Ĵus kiam li fin'is, ĝi tiam dis'iĝ'is kaj dis'fal'is en polv'o'n en li'a'j man'o'j. Li klin'iĝ'is mal'antaŭ'e'n, konsci'a pri naŭz'o tiel lev'iĝ'ant'a en li kiel lift'o en ĝi'a tub'o. La plej mal'am'ind'a el intim'ec'o'j, loĝ'i en korp'o de ali'a vir'o — apart'e en iu tiom ĉi tro'a kaj mal'net'a. Li ek'sent'is mal'sat'o'n, kaj pro pervers'a malic'o decid'is las'i ke la korp'o de Ralston Eberi rest'u mal'sat'a.

Ralston Eberi! La nom'o est'is mal'klar'e familiar'a. Ĉu Ralston Eberi nun posed'as la korp'o'n de Mario? Ebl'e. Ne neces'e. Mario hav'is neni'a'n koncept'o'n pri la princip'o funkci'iĝ'ant'a en la trans'ŝanĝ'o. Sign'o'j indik'a'j pri inciz'o, pri cerb'o'greft'o mank'is.

Li pov'us raport'i al la AKP. Sed, eĉ se li pov'us kred'ig'i ili'n pri li, ankoraŭ rest'us al li neni'a leĝ'a sav'o. Laŭ li'a plej bon'a kompren'o, neni'u ĉe la Dom'o de l’ Se est'as far'int'a al li ajn'a'n krim'o'n. Li eĉ ne hav'as evident'ec'o'n por plend'i pri prov'it'a korp'o'vund'o, ĉar li jam for'ĵur'is si'a'j'n rajt'o'j'n pri proces'a plend'o.

La ĵurnal'o'j, la tele'ekran'o'j? Imag'u ke mal'plaĉ'a fam'o ebl'e instig'us al la Dom'o de l’ Se ke ĝi rezign'u de komerc'ad'o, kio'n far'i do tiu'kaz'e? Mervin Al'e'n pov'us star'ig'i simil'a'n komerc'o'n ali'lok'e — kaj Mario neniam post'e pov'us re'ven'i al si'a propr'a korp'o.

Li pov'us sekv'i la sugest'o'n de la ĵus dis'iĝ'int'a paper'o. Preter ĉia dub'o Ralston Eberi hav'is potenc'a'j'n politik'a'j'n kaj financ'a'j'n inter'lig'o'j'n, kun'e kun mult'a riĉ'ec'o si'a propr'a. Aŭ, ĉu li plu hav'as? Ĉu ne est'us pli probabl'e ke Eberi jam liber'ig'is tiom mult'e da si'a mon'o kiom ebl'as, kaj por pag'i dek milion'o'j'n da dolar'o'j al la Dom'o de l’ Se, kaj ankaŭ por proviz'i si'a'n nov'a'n korp'o'n ke ĝi hav'u financ'a'n sub'ten'o'n?

Mario pri'pens'is rimed'o'n per'fort'a'n. Ebl'e ekzist'as ia metod'o por dev'ig'i la re'don'o'n de li'a korp'o. Help'o de ali'a'j est'us util'a. Ĉu li raport'u al Ditmar, Janiver, Breŭ? Ja ver'e, li ŝuld'as al ili i'a'n spec'o'n de eksplik'o.

Li star'iĝ'is. Li'a'opini'e, Mervin Al'e'n ne las'us ke part'o'j de la defend'il'ar'o rest'u atak'ebl'a'j. Li cert'e dev'as re'kon'i ke mal'pac'o, venĝ'o, est'us la unu'a ide'o okaz'ant'a en mens'o per'fort'e kapt'it'a en mal'jun'a'n, mal'san'a'n korp'o'n. Ekzist'os antaŭ'zorg'o'j kontraŭ mem'evident'a mal'pac'o, pri tio li cert'is.

Ide'o'j svarm'is, volv'is, ŝaŭm'is, kiel mal'sam'kolor'a'j farb'o'j kirl'ig'it'a'j en sitel'o. Li'a kap'o far'iĝ'is mal'pez'a, zum'o son'is en la orel'o'j. Sonĝ'o, kiam li vek'iĝ'os? Li ek'en'spir'eg'is, anhel'ad'is, far'is sen'fort'a'j'n barakt'a'j'n brak'mov'o'j'n. Polic'an'o halt'is apud li, per aŭtomat'a gest'o ek'funkci'ig'is si'a'n okaz'aĵ'o-kamera'o'n.

Li star'iĝ'is, sur'paŝ'is la Stri'o'n Koreops’, pas'is la centr'a'n font'o'n pavim'it'a'n per kvarc'o aventurin'a, de'paŝ'is ĉe la Pavilon'o Malabar’, vag'ad'is sub'e de la grand'a'j laŭr'o'j el'e'n sur Avenu'o'n Keselin-on. Mal'rapid'e, pez'e, li streb'e paŝ'ad'is inter la flor'o'vend'a'j bud'o'j, kaj ĉe l’ Strat'o Pacifik'o, las'is ke la eskal'ator'o port'u li'n al la tri'a nivel'o, kie li sur'paŝ'is la rapid'a'n glit'o'stri'o'n de la Grand'a Pied'voj'o al la Ĉef'a Plac'o.

Li'a progres'ad'o est'is sen'konsci'a, aŭtomat'a, kvazaŭ li'a korp'o est'us far'int'a la turn'o'j'n laŭ ĝi'a propr'a vol'o. Nun ĉe la pied'o de la Blok'o Eter'a li de'ir'is la stri'o'n, spirant'e iom pez'e. La korp'o de Ralston Eberi est'is spong'ec'a, en mal'vigl'a stat'o. Kaj Mario sent'is mal'virt'a'n ĝoj'o'n je imag'bild'o pri la korp'o de Ralston Eberi, ke ĝi dev'u ŝvit'i, streb'e anhel'i, mal'sat'i — for'labor'i ĝi'a'n gras'o'n.

Vizaĝ'o ek'puŝ'is si'n tuj antaŭ li'a, grimac'a vizaĝ'o plen'a de mal'am'o. Dent'o'j montr'iĝ'is, la pupil'o'j de la okul'o'j est'is kiel la nigr'e kovr'it'a'j pint'o'j de venen'a'j sag'et'o'j de la sovaĝ'ej'o de Mazumbŭe-o. La vizaĝ'o est'is tio de jun'a/mal'un'a vir'o — sen'sulk'a, sed griz'har'a; sen'kulp'a sed saĝ'a, tord'it'a pro la intern'a'j barakt'o kaj risort'a streb'o de l’ propr'a mal'am'o. Tra kun'prem'it'a'j dent'o'j kaj strikt'ig'it'a'j menton'a'j muskol'o'j la jun'a/mal'jun'a vir'o minac'is per tord'it'a esprim'o:

“Vi mal'pur'eg'a fi'nask'it'a fek'o-ŝtel'ist'o, ĉu vi esper'as pri plu'a viv'ad'o? Vi venen'o, vi fi'odor'o. Mi'n fi'e mal'pur'ig'us se mi mort'ig'us vi'n. Sed mi ja far'os!”

Mario paŝ'is retro'e'n. La vir'o est'is ne'kon'at'a. “Mi bedaŭr'as. Dev'as est'i ke vi erar'is,” li dir'is, antaŭ ol ek'evident'iĝ'is al li ke la far'aĵ'o'j de Ralston Eberi nun sur'trud'iĝ'as al li.

Man'o fal'is sur la ŝultr'o de la jun'a/mal'jun'a vir'o. “For'ir'u, Arnold!” dir'is mal'mol'a voĉ'o. “Ek'ir'u for!” La jun'a/mal'jun'a vir'o stumbl'is mal'antaŭ'e'n.

La sav'int'o de Mario turn'is si'n por al'front'i — net'e vest'it'a jun'a vir'o kun vigl'a vizaĝ'o kiel vulp'o. Li kap'jes'is kun respekt'o. “Bon'maten'o'n, s‑ro Eberi. Bedaŭr'ind'e ke tiu mis'ul'o agac'is vi'n.”

La jun'a vir'o ek'rigard'is li'n kun mir'o, “Nu, tiu est'is Letja Arnold. Antaŭ'e labor'is por ni. Vi mal'dung'is li'n.”

La jun'a vir'o palpebr'um'is. “Mi cert'as ke mi neniel sci'as. Pro sen'efik'ec'o, mi supoz'as.”

“Jes, mi — mi supoz'as tiel.” Kiu est'as tiu jun'a vir'o? Jen problem'o kio'n li al'front'os mult'a'foj'e, li ek'pens'is.

Ili al'ir'is la lift'o'j'n. “Post'e ol vi,” dir'is Mario. Est'is tiom sen'lim'e mult'e da detal'o'j por lern'i, mil person'a'j ĝust'ig'o'j, la komplik'a kutim'o de la komerc'o de Ralston Eberi. Ĉu ajn'a komerc'o rest'as? Eberi cert'e est'us jam rab'int'a ĉiu'n cend'o'n por riĉ'ig'i si'a'n nov'a'n korp'o'n. La firma'o Eberia Flug'ĉar'o est'is grand'a komerc'o; tamen la el'pren'o de dek milion'o'j dev'us est'i las'int'a mank'o'n. Kaj tiu jun'a vir'o kun la lert'a vizaĝ'o, kiu li est'as? Mario decid'is prov'i ĉirkaŭ'ir'ec'o'n, mal'klar'a'n demand'o'n.

La jun'a vir'o flank'e'n'turn'is rapid'a'n rigard'o'n, evident'e sci'vol'ant'e pri tio ĉu Eberi est'is en bon'a san'stat'o. “Nu, mi est'ad'is vi'a ofic'estr'o du jar'o'j'n.”

Mario kap'jes'is. Ili en'paŝ'is la lift'o'n, kaj la jun'a vir'o est'is rapid'a unu'e prem'i la buton'o'n. Komplez'aĉ'a lake'o, pens'is Mario. La pord'o ferm'iĝ'is frap'e, kaj sekv'e okaz'is la supr'e'n'flug'a salt'o pri kiu stomak'o'j de tiu ĉi epok'o jam al'kutim'iĝ'is. La lift'o halt'is, la pord'o'j rapid'e mal'ferm'iĝ'is, ili el'paŝ'is en aktiv'a'n ofic'ej'o'n, plen'a de klak'ant'a'j maŝin'o'j, komiz'o'j, lini'o'j da tele'ekran'o'j. Klak'ad'o, zum'ad'o — kaj subit'a silent'o kun ĉiu okul'o fiks'it'a je la korp'o de Ralston Eberi. Kaŝ'a'j ek'rigard'o'j, pri'stud'a'j atent'o'j al la labor'o, super'ordinar'a'j labor'prov'o'j.

Mario halt'is, esplor'e rigard'is la ĉambr'o'n. Ĝi est'is li'a propr'a. Pro for'est'o de la original'a Eberi. Neni'u en la ĉambr'o rifuz'us al li aŭtoritat'o'n super tiu ĉi firma'o, kondiĉ'e ke Ralston Eberi ne plu est'us tro rapid'a, tro avar'a, akir'ant'e si'a'j'n pli ol dek milion'o'j dolar'o'j. Se Ralston Eberi jam defraŭd'is aŭ tromp'ŝtel'is de klient'o'j, li — Roland Mario en la korp'o de Eberi — est'us pun'ot'a. La pas'int'a'j far'o'j de Eberi ten'as Marion tut'e kapt'a. La erar'o'j'n de Eberi hom'o'j ten'os kontraŭ li, la mal'am'o tiel iniciat'a al'ĵet'iĝ'os sur li'n, kaj li hered'is la edz'in'o'n de Eberi, ties famili'o'n, ties krom'a'n kvazaŭ'edz'in'o'n, se li iu'n tia'n hav'us.

Mal'alt'a mez'aĝ'a vir'o kun larĝ'a'j senil'uz'ig'it'a'j okul'o'j, la amar'a kun'prem'o de lip'o'j kia indik'as pri mult'a'j esper'o'j nun perd'it'a'j aŭ for'las'it'a'j, al'proksim'iĝ'is.

“Bon'maten'o'n, s‑ro Eberi. Mi ĝoj'as ke vi ven'is. Kelk'a'j afer'o'j bezon'as vi'a'n propr'a'n atent'o'n.”

Mario akr'e al'rigard'is la vir'o'n. Tiu ton'o en li'a voĉ'o, ĉu sarkasm'o? “En mi'a ofic'o,” dir'is Mario. La mal'alt'ul'o turn'is si'n al koridor'o. Mario sekv'is. “Kun'e ven'u,” li dir'is al la ofic'estr'a sub'ul'o.

Gotik-stil'a'j liter'o'j desegn'it'a'j el arĝent'o liter'um'is la nom'o'n Ralston Eberi sur pord'o. Mario met'is si'a'n dik'fingr'o'n en serur'o'n; la surfac'a'j lini'o'j ĝust'is, la pord'o glit'is flank'e'n; Mario en'ir'is mal'rapid'e, mal'rid'et'ant'e pro mal'gust'o je la super'detal'ec'a ornam'o. Ralston Eberi est'is am'ant'o de l’ rokok'o. Li sid'iĝ'is mal'antaŭ labor'tabl'o el polur'it'a nigr'a metal'o, dir'is al al sub'a ofic'estr'o, “Port'u al mi la person'o-tek'o'j'n pri la ofic'ej'a labor'ist'ar'o — pri'skrib'o'j, fotografi'o'j.”

La mal'alt'ul'o tir'is seĝ'o'n antaŭ'e'n. “Nun, s‑ro Eberi, mi bedaŭr'as dir'i ke mi'a'opini'e, vi jam met'is la firma'o'n en situaci'o'n ambigu'a'n.”

“Kio'n vi vol'as dir'i?” demand'is Mario per frost'a voĉ'o, kvazaŭ li ja est'is mem Eberi.

La mal'alt'ul'o naz'blek'is. “Kio'n mi vol'as dir'i? Mi dir'as ke la kontrakt'o'j kiu'j'n vi vend'is al Atlas'a Aerboato est'is la plej grand'e profit'o'don'a'j kiu'j'n hav'is Eberia Flug'ĉar'o. Kiel vi mem jam sci'as. Ni sufer'is terur'a'n pun'iĝ'o'n je tiu inter'ŝanĝ'o.” La mal'alt'ul'o salt'e star'iĝ'is, ek'marŝ'ad'is tie'n kaj re'e'n. “Ver'dir'e, s‑ro Eberi, mi ne kompren'as ĝi'n.”

“Nu, minut'o'n,” dir'is Mario. “Las'u ke mi al'rigard'u la poŝt'aĵ'o'j'n.” Mal'ŝpar'ant'e temp'o'n, li foli'um'ad'is inter la leter'o'j ĝis la sub'a ofic'estr'o re'ven'is kun ar'o da kart'et'o'j.

Li rapid'turn'e tra'serĉ'is ili'n, al'rigard'ant'e la bild'o'j'n. Tiu mal'alt'ul'o hav'is aŭtoritat'o'n; dec'as ke li'a kart'et'o est'u ie ĉe la supr'o. Jen li — Lu'is Koreŭs, Direktor'a Konsil'ist'o. Inform'o'j pri salajr'o, famili'o, aĝ'o, histori'o — pli ol li pov'us digest'i ĉi'moment'e. Li met'is la tek'o'n je flank'o. Lu'is Koreŭs ankoraŭ paŝ'ad'is tie'n kaj re'e'n, koler'e.

Koreŭs paŭz'is, ek'montr'is venen'a'n rigard'ad'o'n al Mario. “Mal'bon'e decid'it'e? Mi kred'as vi'n frenez'a!” Li ŝultr'o'lev'is. “Mi dir'as tio'n ĉi al vi ĉar mi'a posten'o valor'as neniom al mi. La firma'o ne pov'as tra'viv'i la pun'ad'o'n kiu'n vi jam far'is al ĝi. Ne laŭ la manier'o per kiu vi vol'as reg'i ĝi'n. Vi insist'as ofert'i flug'ant'a'n te'o-vagon'o'n, ĉirkaŭ'krust'it'a'n per ornam'aĵ'o'j; krom'e vi for'vend'as la nur'a'j'n profit'o'don'a'j'n kontrakt'o'j'n, la nur'a'j'n part'o'j'n de la ŝip'o kiu'j far'as ĝi'n eĉ iom'et'e taŭg'a al flug'ad'o.”

Mario pri'pens'is minut'o'n. Post'e li dir'is, “Mi hav'is propr'a'j'n kial'o'j'n.”

Mario dir'is, “Ĉu vi pov'as konjekt'i pri kiel mi plan'as profit'i per tiu'j ĉi cirkonstanc'o'j?”

La okul'o'j de Koreŭs est'is kiel plast'a'j vet'lud-mon'er'o'j; li'a buŝ'o mal'larĝ'iĝ'is, strikt'iĝ'is, form'is liter'o'n O. Li pens'ad'is. Post moment'o li dir'is, “Vi vend'is ni'a'n ŝtal-fabrik'o'n al Ĝonz kaj Kejhil, ni'a'j'n rajt'o'j'n pri la vetur-stabil'ig'il'o al Blukrafto.” Li rigard'ad'is fokus'e flank'e'n al Mario. “Ŝajn'as, ke vi far'as tio'n, kio'n vi ĉiam promes'is neniam far'i. El'met'i nov'a'n desegn'o'n kiu ja bon'e flug'os.”

Lu'is Koreŭs balbut'is, “Nu, s‑ro Eberi, tio ĉi est'as — mirakl'e! Vi demand'as al mi pri tio kio'n mi pens'as! Mi est'as vi'a jes'ist'o. Jen tio, por kio vi mi'n pag'as. Mi re'kon'as tio'n, vi sci'as tio'n, ĉiu'j sci'as tio'n.”

“Vi hodiaŭ ne jes'ad'is al mi,” dir'is Eberi. “Vi dir'is al mi, ke mi est'as frenez'a.”

“Nu,” balbut'is Koreŭs, “Mi ne vid'is vi'a'n ide'o'n. Ĝi est'as tio, kio'n mi jam de'long'e ja vol'is est'i far'ant'a. En'met'i nov'a'n trans'form'ator'o'n, de'pren'u ĉiom da tiu aĉ'a'j ornam'aĵ'o'j, uz'u planŝenon* anstataŭ ŝtal'o'n, simpl'ig'u, simpl'ig'u —”

“Lu'is,” dir'is Mario, “vi mem far'u la anonc'o'n. Komenc'u la antaŭ'e'n'ig'o'n. Vi estr'u. Mi sub'ten'os ĉio'n, kio'n vi vol'os far'i.”

“Lev'u vi'a'n salajr'o'n je ajn'a nivel'o kiu'n vi vol'as,” dir'is Mario. “Mi hav'as kelk'a'j'n nov'a'j'n projekt'o'j'n kiu'j plen'e okup'os mi'n. Mi vol'as, ke vi estr'u la entrepren'o'n. Vi est'as la estr'o. Ĉu vi pov'as plen'um'i tio'n?”

“Far'u ĉio'n laŭ vi'a propr'a vol'o. Est'ig'u tia'n nov'a'n desegn'aĵ'o'n kia super'os ĉio'n ali'a'n en la merkat'o. Mi kontrol'os la fin'a'n aranĝ'o'n, sed ĝis tiam, vi est'os la super'estr'o. Ĝust'e nun, ord'ig'u ĉiu'j'n ĉi detal'o'j'n.” Li fingr'e montr'is la ar'o'n da poŝt'aĵ'o'j. “Pren'u ili'n al vi'a ofic'ej'o.”

Koreŭs ek'e rapid'is antaŭ'e'n, ek'pren'is la man'o'n de Mario. “Mi far'os tiel plej'eg'e bon'e, kiel mi pov'os.” Li for'ir'is la ĉambr'o'n.

Mario dir'is en la komunik'il'o'n, “Inter'konekt'u mi'n kun la bank'o Afrik'a Federal'a... Salut'o'n —” al la vizaĝ'o de l’ vir'in'o sur la ekran'o. “jen Ralston Eberi. Bon'vol'u inform'i mi'n pri la tut'o de mi'a'j kont'o'j.”

Post moment'o ŝi dir'is, “Ĝi est'as fal'int'a ĝis nur mil du'cent dolar'o'j, sro Eberi. Vi'a last'a el'ĉerp'o preskaŭ nul'ig'is vi'a'n tut'o'n.”

“Dank'o'n,” dir'is Mario. Li ripoz'ig'is la dik'a'n korp'o'n de Ralston Eberi en la seĝ'o, kaj far'iĝ'is konsci'a pri grand'a kavern'a muĝ'ad'o en la abdomen'o. Ralston Eberi est'is mal'sat'a.

Mario rid'et'is mal'dolĉ'a'n, makabr'a'n rid'et'o'n. Li vok'is la servic'ej'o'n manĝ'aĵ'a'n. “Send'u supr'e'n sandviĉ'o'n el dis'tranĉ'it'a'j oliv'o'j kun'e kun celeri'o'j kaj glas'o da sen'krem'a lakt'o.”

Dum la post'tag'mez'o li far'iĝ'is konsci'a pri pen'o kiu'n li ne plu pov'us ignor'i: kon'ig'i al si la famili'o'n de Ralston Eberi, ties hejm'a'n viv'o'n. Ĝi ne pov'us est'i feliĉ'a afer'o. Neni'u feliĉ'a edz'o kaj patr'o elekt'us for'las'i si'a'j'n edz'in'o'n kaj ge'fil'o'j'n ke ili fal'u sub la influ'o de ne'kon'at'ul'o. Tio est'as ag'o de mal'am'o anstataŭ de am'o.

Plur'hom'a fot'o star'is sur la labor'tabl'o — bild'o en ne'el'star'a lok'o, kvazaŭ ĝi merit'as spac'o'n nur pro pacienc'a sufer'ad'o. Tiu ĉi est'is li'a famili'o. Florens Eberi est'is mal'fort'a vir'in'o, facil'e ignor'ebl'a, tim'em'a, tro'e vest'it'a, kaj ŝi'a viz'ag'o el'rigard'ant'a de sub absurd'a ĉapel'o, port'is la pacienc'a'n sen'kompren'ant'a'n esprim'o'n de famili'a dorlot'o-best'o sur'kovr'it'a en pup'a'j vest'o'j — iel mizer'e kompat'ind'a.

Luter kaj Ralston la 2-a est'is fort'e dik'a'j jun'a'j vir'o'j kun fiks'it'e obstin'a'j vizaĝ'o'j, Klidia plen'vang'a in'o kun ne'plaĉ'ig'em'e ĉiam'postul'ant'a buŝ'o.

Je la tri'a hor'o Mario fin'fin'e supr'e'n'tir'is si'a'n kuraĝ'o'n, vok'is la hejm'o'n de Eberi sur'ekran'e, pet'is pri Florens Eberi. Ŝi dir'is per mal'dik'a mal'proksim'a voĉ'o, “Jes, Ralston.”

“Mi ven'os hejm'e'n ĉi'vesper'e, kar'a mi'a.” Mario al'don'is la kares-vort'o'j'n kun konsci'a streb'o.

Ŝi esprim'is naz'o'sulk'e, kun'prem'is la lip'o'j'n kaj ŝi'a'j okul'o'j ek'bril'et'is kvazaŭ ŝi est'us pret'a ek'plor'i. “Vi ne eĉ inform'as mi'n pri tio, kie vi for'est'ad'is.”

Ŝi palpebr'um'is defi'e al li. “Mi ne hav'as plend'o'j'n. Mi neniam plend'is.” La ton'o de ŝi'a voĉ'o sugest'et'is ke tiu ĉi ebl'e ne est'is laŭ'vort'e ver'a. Ŝi probabl'e hav'is kial'o'j'n, pens'is Mario.

“Vi est'is don'ant'e al mi ĉiom da mon'o, kiom mi dezir'is. Vi humil'ig'is mi'n mil foj'o'j'n — publik'e ignor'is mi'n, far'is mi'n pri'rid'ind'a antaŭ la ge'fil'o'j.”

Mario dir'is, “Nu, mi bedaŭr'as, Florens.” Li ne pov'us juĝ'i pri si'a am'o. Li sent'is kompat'o'n al Florens — la edz'in'o'n de Eberi — sed ŝi est'is la edz'in'o de Ralston Eberi, ne li'a propr'a. Unu el la viktim'o'j de Ralston Eberi. “Mi vid'os vi'n ĉi'vesper'e,” li dir'is per lam'a voĉ'o, kaj mal'ŝalt'is la kontakt'o'n.

Li klin'ig'is si'n mal'antaŭ'e'n. Pens'u, pens'u, pens'u. Dev'as ekzist'i eskap'a voj'o. Aŭ ĉu tiu ĉi est'ad'os li'a viv'o, li'a sort'o, en tiu ĉi gras'a ne'bon'san'a korp'o? Mario ek'rid'is subit'e. Se dek milion'o'j da dolar'o'j aĉet'us al Ralston Eberi nov'a'n korp'o'n — ŝajn'e tiu'n de Mario — sekv'as ke dek milion'o'j plu el la dolar'o'j de Ralston Eberi ebl'e aĉet'os la korp'o'n re'foj'e plu. Ĉar mon'o parol'ad'is laŭt'e en la lingv'o de Mervin Al'e'n. Humil'ig'a, naŭz'ig'e servil'a ag'o, kvazaŭ kis'i pied'o'n ĵus al'bat'int'a'n, mem'sub'met'o, kapitulac'o — sed la nur'a'j elekt'o'j est'is inter tio kaj daŭr'e port'i la form'o'n de Ralston Eberi.

Mario ek'star'is, marŝ'is al la fenestr'o, el'paŝ'is sur la flug'ĉar'a'n platform'o'n, gest'is al flug'taksi'o ke ĝi halt'u.

Dek minut'o'j'n post'e li star'is ĉe adres'o 5600-a sur avenu'o Eksmor’ en Herb'o'kamp’, la Dom'o de l’ Se. Ĝarden'ist'o tond'ant'a la heĝ'o'n okul'um'is li'n kun mal'fid'o. Li supr'e'n'paŝ'is laŭ la dom'voj'et'o, prem'is la buton'o'n.

Est'is, kiel antaŭ'e, mal'long'a'n atend'ad'o'n, la ne'vid'at'a serĉ-observ'ad'o de spion'a'j aparat'o'j. La sun'o bril'is varm'e sur li'a'n dors'o'n, al li'a'j orel'o'j ven'is la ŝirrrr-son'o de l’ heĝ'o'tond'il'o'j de l’ ĝarden'ist'o.

Laŭ la koridor'o, en la verd'a'n kaj brun'a'n akcept'ej'o'n kun la pentr'aĵ'o'j de la tri sever'a'j nud'ul'in'o'j antaŭ la antikv'a arb'ar'o.

La vir'in'o fabel'e bel'eg'a en'ven'is; Mario rigard'is re'foj'e en la larĝ'a'j'n klar'a'j'n okul'o'j'n kiu'j konduk'is al ia ne'ordinar'a cerb'o. Kies cerb'o? sci'vol'is Mario. Ĉu de vir'o aŭ de vir'in'o?

Ne plu sent'is Mario la em'o'n ke li ekscit'u ŝi'n, en'am'ig'u ŝi'n. Ŝi est'is ne'natur'a, ia aĵ'o.

“Bon'vol'u sid'iĝ'i.” Ŝi turn'is si'n; Mario rigard'is la svelt'a'n korp'o'n for'ir'ant'a'n. Ŝi marŝ'is mal'pez'e, graci'e, en mal'alt'a'j elast'a'j sen'ŝnur'a'j ŝu'et'o'j. Li far'iĝ'is konsci'a pri la korp'o de Eberi. La gland'o'j de la mal'jun'a kapr'o est'is sufiĉ'e aktiv'a'j. Mario kontraŭ'batal'is aflikt'o'n naŭz'iĝ'a'n.

Mervin Al'e'n ricev'is li'n afabl'e, kvankam ne streb'ig'ant'e si'n sufiĉ'e por ofert'i man'pren'o'n.

“Salut'o'n, s‑ro Mario. Mi iom atend'is ke vi vizit'os ni'n. Sid'iĝ'u. Kiel glat'as la afer'o'j? Ĉu vi ĝu'as vi'a'n spert'o'n?”

“Ne apart'e. Mi agnosk'as ke vi proviz'is al mi tre stimul'a'n aventur'o'n. Kaj ja — nun dum mi pri'pens'as retro'temp'e — neniam far'is vi fals'a'j'n reklam'o-inform'o'j'n.”

Al'e'n rid'et'is mal'varm'et'a'n ne'daŭr'a'n rid'et'o'n. Kaj Mario sci'vol'is pri kies cerb'o tiu ĉi bel'a korp'o nun ĉirkaŭ'as.

“Vi'a si'n'ten'o est'as ne'ordinar'e filozof'ec'a,” dir'is Al'e'n. “La pli'mult'o de ni'a'j klient'o'j ne ek'kon'as ke ni est'as don'int'a'j al ili preciz'e tio'n, por kio ili pag'is. La esenc'o'j de aventur'o est'as surpriz'iĝ'o, danĝer'o, kaj rezult'o kiu de'pend'as tut'e de la propr'a'j streb'o'j.”

“Preter'dub'e,” rimark'is Mario, “tio, kio'n vi ofert'as est'as ĝust'e preciz'e tiel. Sed ne mis'kompren'u mi'n. Se mi pretend'us amik'ec'o'n, tio ne est'us sincer'a kondut'o. Malgraŭ ĉiu'j raci'a'j argument'o'j, mi sent'as fort'a'n rankor'o'n. Mi mort'ig'us vi'n sen'bedaŭr'e — eĉ kvankam tio, kiel vi cert'e montr'os — ke mi al'pren'is la tut'o'n sur mi mem.”

“Flank'e de mi'a'j propr'a'j sent'o'j, ni hav'as cert'a'n komun'ec'o'n de interes'o'j, kiu'n mi vol'as ekspluat'i. Vi dezir'as mon'o'n. Mi dezir'as mi'a'n propr'a'n korp'o'n. Mi ven'is inform'iĝ'i pri tio, per kiu'j cirkonstanc'o'j ni'a'j dezir'o'j pov'us est'i ambaŭ sat'ig'it'a'j.”

La vizaĝ'o de Al'e'n est'is ĝoj'a, li rid'eg'is kun plen'a ĝu'o. “Mario, vi amuz'as mi'n. Mi aŭd'is ja mult'a'j'n propon'o'j'n, sed neniu'j'n tiel formal'a'j'n, tiel elegant'a'j'n. Jes, mi dezir'as mon'o'n. Vi dezir'as la korp'o'n al kiu vi jam de'long'e kutim'iĝ'is. Mi bedaŭr'as dir'i ke vi'a antaŭ'a korp'o nun est'as la propr'aĵ'o de iu ali'a, kaj mi dub'as ke ni pov'us persvad'i li'n pri ĝi'a re'don'o. Sed — mi pov'as vend'i al vi ali'a'n korp'o'n, san'a'n, bel'a'n, kontraŭ ni'a kutim'a prez'o. Dek milion'o'j da dolar'o'j. Kontraŭ tri'dek milion'o'j mi ofert'os al vi ke vi elekt'u el ĉio hav'ebl'a — korp'o'n kia'n la mi'a, ekzempl'e. La Empire'a Tur'o est'as tre'eg'e alt'kost'a projekt'o.”

Mario dir'is, “Mi sci'vol'as, kiel oni efik'as tia'n ĉi inter'ŝanĝ'o'n? Mi ne not'as ajn'a'n cikatr'o'n aŭ ali'a'n sign'o'n pri cerb'a greft'o. Kio plej probabl'e neniel ebl'as ajn'a'kaz'e.”

Mervin Al'e'n kap'jes'is. “Est'us ted'e, inter'plekt'i kelk'e da milion'o'j da par'o'j da nerv'o'j. Ĉu vi sci'as pri la fiziologi'o de la cerb'o?”

“Ne,” dir'is Mario. “Ĝi est'as komplik'a, tio sum'as la tut'o'n de mi'a'j sci'o'j pri tio — tiom, kiom mi ĝis nun eĉ vol'is sci'i.”

Al'e'n klin'iĝ'is mal'antaŭ'e'n, ripoz'et'is, parol'is rapid'e, kvazaŭ laŭ parker'o. “La cerb'o divid'iĝ'as laŭ tri part'o'j, la medol'o, la cerb'et'o — tiu'j du reg'as la preter'vol'a'j mov'o'j kaj refleks'o'j — kaj la cerebr'o, la sid'lok'o de memor'o, inteligent'ec'o, person'ec'o. Pens'ad'o okaz'as en la cerb'o per la sam'a metod'o laŭ kiu pens'ad'o okaz'as en meĥanik'a'j cerb'o'j, per la elekt'ad'o inter voj'o'j tra si'n'sekv'a ar'o el individu'a'j nerv'o'ĉel'o'j.

“En psik'o-mank'a cerb'o, la relativ'a facil'ec'o de ĉiu'j ebl'a'j cirkvit'o'j sam'as, kaj la elektr'a'j potencial'o'j de ĉi'a'j kaj ĉiu'j ĉel'o'j sam'as.

“La ni'a teĥnik'a metod'o divid'iĝ'as laŭ si'n'sekv'a ar'o de paŝ'o'j — mal'kovr'it'a'j, mi pov'as al'don'i, hazard'e dum program'o de esplor'ad'o en tut'e ali'a kamp'o. Unu'a'paŝ'e, oni met'as la kap'o'n de pacient'o en kav'aĵ'o de io, kio'n la origin'a'j esplor'ist'o'j nom'is golasmo* — organik'a kristal'o kun grand'a nombr'o da ĉirkaŭ'a'j fibr'o'j. Inter la golasma kav'aĵ'o kaj la cerb'o est'as kelk'e da tavol'o'j — har'ar'a, haŭt'o'hist'a, ost'a, tri apart'a'j membran'o'j, kaj ankaŭ inter'plekt'aĵ'o de sang'o'tub'o'j, tre komplik'e. Tamen, la nerv'a'j ĉel'o'j unik'as pro tio ke ili hav'as alt'a'n elektr'a'n potencial'o'n, kaj por praktik'a'j kial'o'j la ali'a'j inter'kuŝ'ant'a'j ĉel'o'j neniel obstakl'as.

“Duapaŝe, per komplik'a skan-metod'o, ni kopi'as ĉiu'j'n stat'o'j'n de la nerv'a'j inter'ĉel'o'j sur la golasmon, divid'ant'e la rilat'o'j'n laŭ struktur'a map'o komun'a inter ĉiu'j hom'o'j.

“Triapaŝe, oni inter'ŝanĝ'as la kav'o'j'n de golasmo, kaj retro'far'as la metod'o'n, la cerb'o de hom'o A ekip'iĝ'as per la potenciajoj de hom'o B, kaj tiu de B per tiu'j de A. La tut'a farad'o bezon'as nur kelk'e da minut'o'j. Neĥirurge, sen'dolor'e, sen'vund'e. Hom'o A ricev'as la psik'o'n kaj memor'o'j'n de hom'o B, kaj hom'o B al'pren'as tiu'j'n de hom'o A.”

Mal'rapid'e Mario frot'is al si la gras'a'n menton'o'n. “Ĉu vi vol'as dir'i, ke mi — mi — neniel est'as Roland Mario? Ke pens'i la pens'o'j'n de Roland Mario est'as nur'a iluzi'o? Kaj ke neni'u ĉel'o en tiu ĉi korp'o de'ven'as el Roland Mario?”

“Ne eĉ la plej mal'grand'a spir'aĵ'o. Vi est'as tut'e — mi pens'u. Vi'a nom'o est'as Ralston Eberi, mi kred'as. Ĉiu apart'a ĉel'et'o de vi est'as Ralston Eberi. Vi fakt'e est'as Ralston Eberi, ekip'it'a per la memor'o'j de Roland Mario.”

“Sed mi'a gland'a struktur'o? Ĉu tio ne modif'os la psik'o'n de Roland Mario? Preter ĉio, la ag'o'j de vir'o ne de'ven'as tut'e de ties cerb'o sol'a, sed de inter'miks'it'a sintez'o.”

“Ĝust'e tiel,” dir'is Al'e'n. “La efekt'o progres'ad'os dum temp'o'pas'o. Vi grad'e ŝanĝ'iĝ'os, far'iĝ'os pli tiel kiel est'is Ralston Eberi antaŭ ol okaz'is la inter'ŝanĝ'o. Kaj sam'e okaz'os je la korp'o de Roland Mario. La tut'a'j ŝanĝ'ec'o'j de'pend'os de la relativ'a'j fort'ec'o'j inter medi'o'j kontraŭ genetik'aĵ'o'j en ambaŭ vi'a'j du person'ec'o'j.”

Mario rid'et'is. “Mi vol'as for'ir'i el tiu ĉi korp'o baldaŭ. Mi ne ŝat'as tio'n, kio'n jam mi ek'lern'is pri Eberi.”

“Al'port'u dek milion'o'j'n da dolar'o'j,” dir'is Mervin Al'e'n. “La Dom'o de l’ Se ekzist'as por nur unu cel'o — al'port'i mon'o'n.”

Mario inspekt'e rigard'is zorg'e al Al'e'n, not'is la solid'a'n sen'makul'a'n haŭt'o'n, la bel'a'n figur'o'n de la vizaĝ'o, krani'o, mien'o.

“Por kio do vi bezon'as tiom mult'eg'e da mon'o? Kial, inter ĉiu'j ebl'a'j kial'o'j, oni konstru'u Tur'o'n Empire'a'n?”

“Mi far'as tio'n kiel lud'o'n. Ĝi amuz'as mi'n. Mi ted'iĝ'is. Mi jam esplor'is mult'a'j'n korp'o'j'n, mult'a'j'n ekzist'ec'o'j'n. Tiu ĉi korp'o est'as al mi la dek kvar'a. Mi ekzerc'is jam pov'o'n. Al mi ne grav'as tiu sent'o. Ĝi'a prem'o agac'as mi'n. Mi neniel sufer'as psik'oz'o'n. Mi ne eĉ ag'as sen'kompat'e. En mi'a komerc'o, kio'n perd'as unu vir'o, tio'n gajn'as la ali'a. Ambaŭ valor'o'j egal'as.”

“Sed est'as rab'e!” protest'is Mario amar'e. “Ŝtel'i jar'o'j'n for de la viv'o de unu vir'o por trans'don'i al ies ali'a.”

Al'e'n gest'is ŝultr'o'lev'e. “La korp'o'j viv'as sam'e long'e mezur'it'e laŭ la sum'o. La tut'a rezult'o ja egal'as. Neni'o ŝanĝ'iĝ'as krom la mov'iĝ'o de memor'o'j. Preter ĉio, ebl'e mi est'as, laŭ la ĵargon'o de metafizik'o, solipsisto. Laŭ la tut'o de mi'a'j sent'o'j — laŭ mi'a'j okul'o'j, laŭ mi'a cerb'o — mi est'as la unu sol'a ver'a individu'o, la unu sol'a konsci'a intelekt'o.” Li'a'j okul'o'j part'e ferm'iĝ'is. “Kiel ali'e pov'us est'i ke mi — mi — est'is elekt'it'a inter tiom mult'e da ali'a'j por spert'i tia'n ĉi magi'e special'a'n viv'o'n, kio'n mi ja spert'as?”

“Ĉiu amuz'as si'n laŭ si'a plej bon'a kapabl'o. Mi'a nun'a interes'o est'as konstru'i la Tur'o'n Empire'a'n.” Li'a voĉ'o profund'iĝ'is sonor'il'e pro emoci'a supr'e'n'flug'o. “Ĝi lev'iĝ'os ĝis kvin kilo'metr'o'j en la ĉiel'o'n! En ĝi trov'iĝ'as banked'a ĉambr'o kun plank'o el altern'a'j arĝent'a'j kaj kupr'a'j stri'o'j, larĝ'a je du'on'o da kilo'metr'o, intern'e alt'a je du'on'o da kilo'metr'o, ĉirkaŭ'it'a de ok vitr'a'j balkon'o'j. Est'os ĝarden'a'j teras'o'j tia'j, kia'j neniu'j ali'a'j sur la ter'o, kun fontan'o'j, akv'o'fal'o'j, flu'ant'a'j river'et'o'j. Unu tut'a etaĝ'o est'os fe'land'o de la antikv'a'j temp'o'j, popol'ig'it'a de bel'a'j fe'in'o'j.

“Ali'a'j etaĝ'o'j montr'os la ter'o'n laŭ staĝ'o'j de ĝi'a histori'o. Est'os muze'o'j, konserv'ej'o'j de divers'a'j muzik'o'stil'o'j, ĉambr'o'j por art'ist'o'j, labor'ej'o'j, laboratori'o'j por ĉiu kon'at'a scienc'a esplor'ad'o, sekci'o'j por vend'o'bud'o'j. Est'os bel'eg'a'j ĉambr'o'j kaj balkon'o'j destin'it'a'j al neni'o krom por est'i tra'vag'at'a'j, sekci'o'j cel'ant'a'j — ebl'e ador'ad'o'n al Astart'a. Est'os koridor'o'j plen'a'j de lud'il'o'j, cent restoraci'o'j de gastronom'o'j, mil tavern'o'j vend'ant'a'j likv'a'j'n sonĝ'o'j'n; koridor'eg'o'j por vid'ad'o, aŭd'ad'o, ripoz'ad'o.”

Mervin Al'e'n ĵet'is si'n mal'antaŭ'e'n en la seĝ'o. “Nu, Mario, vi tuŝ'as al mi je vund'a lok'o. Preter'dub'e io sugest'os si'n. Nur se ni pov'us eskap'i de l’ ter'o, pov'us flug'i preter la nud'a'j rok'o'j de la planed'o'j, al ali'a'j stel'o'j, ali'a'j viv'aĵ'o'j. Se tiel, ne plu est'os kial'o por ia Dom'o de l’ Se.”

Mario frot'is al si la gras'a'n vang'o'n, okul'um'is al Al'e'n pens'o'plen'e. “Ĉu vi mem invent'is tiu'n ĉi teĥnik'o'n?”

“Mi kaj kvar ali'a'j kun'e est'is esplor'a team'o. Ĉiu'j ali'a'j jam mort'is. Mi sol'a nun kon'as la teĥnologi'o'n.”

“Ne,” dir'is Mervin Al'e'n. “Te'j'n est'as tio kio ŝi est'as. Ŝi viv'as por mal'am'i. Ĉu vi kred'is mi'n ŝi'a am'at'o? Ne,” kaj li rid'et'is mal'fort'e. “Ne tio mi laŭ ajn'a difin'o. Ŝi dezir'as pri detru'o, mort'o. In'o bril'a nur ĉe la surfac'o. Intern'e ŝi est'as mal'hel'a kaj detru'em'a, kiel gut'o de varm'eg'a ole'o.”

Mario jam en'sorb'is tro mult'e da fakt'o'j, tro mult'e da inform'o. Li est'is jam preter'ir'int'a si'a'n kapabl'o'n pri plu'a koncept'ad'o. “Nu, mi ne pren'os vi'a'n temp'o'n mult'e plu. Mi vol'is esplor'i pri la mi'a situaci'o.”

“Nun vi sci'as. Mi bezon'as mon'o'n. Jen, laŭ mi'a'j sci'o'j, la plej facil'a metod'o por akir'i ĝi'n grand'a'kvant'e. Sed mi ankaŭ ofert'as mi'a'n propr'a'n oportun'don'o'n pri rabat'o — bank'a nokt'o, binga vesper'o, kio ajn vi vol'as nom'i ĝi'n.”

“Mi bezon'as klient'o'j'n. Ju pli da klient'o'j, des pli da mon'o. Kompren'ebl'e mi'a reklam'ad'o ne pov'as trakt'i tio'n tre preciz'e. Do mi ofert'as unu sen'pag'a'n ŝanĝ'iĝ'o'n, sen'pag'a'n korp'o'n kontraŭ al'send'o de ses nov'a'j klient'o'j.”

Mario mal'larĝ'ig'is la okul'o'j'n. “Do — Sutloŭ akir'as kredit'o'n kontraŭ Zaer kaj mi?”

“Ho, li est'as sukces'em'a, Ditmar est'as. Dek mil aĉet'is por li korp'o'n kun progres'int'a ciroz'o. Du klient'o'j plu sufiĉ'as por ke li eskap'u. Sed ebl'e mi parol'ad'as tro. Mi ne pov'as don'i al vi plu da temp'o, Mario. Bon'a'n nokt'o'n.”

Dum li el'ir'is, Mario halt'is ĉe la ricev'ej'o, rigard'is mal'supr'e'n al la vizaĝ'o de Te'j'n. Ŝi rigard'is reciprok'e, vizaĝ'o kiel ŝton'o, okul'o'j kiel safir'o'j. Mario subit'e sent'is ekzalt'iĝ'o'n, mistik'ec'o'n, kvazaŭ li marŝ'is sur viv'ant'a'n pens'o'ŝtof'o'n; li kon'is la pov'o'n de intern'a ek'sci'o.

“Vi'a bel'ec'o est'as tiom nov'a kaj romp'iĝ'em'a afer'o — surfac'o dik'a je nur'a mili'metr'o. Du viŝ'o'j per tranĉ'il'o ŝanĝ'us vi'n en terur'aĵ'o'n, i'a'n de kiu hom'o'j for'turn'us la rigard'o'n dum vi pas'us.”

Ŝi mal'ferm'is la buŝ'o'n, ferm'is ĝi'n, lev'is si'n star'i, dir'is, “Ir'u jen'e'n por el'ir'i, sinjoro.”

Mario etend'is man'o'n, spert'is ek'vid'o'n de la gras'a'j mal'firm'a'j fingr'o'j de Ralston Eberi, grimac'is, re'pren'is la man'o'j'n. “Mi ne pov'us tuŝ'i vi'n — per tiu'j ĉi man'o'j.”

“Nek per ajn'a'j ali'a'j,” ŝi dir'is trans la mal'varm'et'a distanc'o de si'a propr'a ekzist'ec'o.

Li pas'is ŝi'n al'ir'ant'e la pord'o'n. “Se oni vid'us la plej bel'a'n est'ul'in'o'n kiu pov'as ekzist'i, se ŝi hav'us anim'o'n kiel rok'a kristal'o, se ŝi defi'us ke oni pren'u ŝi'n, romp'u ŝi'n, kaj oni est'us perd'it'a en gras'a mal'bel'eg'a korp'o el kaĉ'o — ”

Ŝi'a mien'o ŝanĝ'iĝ'et'is iom'et'e, laŭ kiu direkt'o li ne pov'is cert'iĝ'i. “Jen la Dom'o de l’ Se,” ŝi dir'is. “Kaj vi ja est'as gras'a mal'bel'eg'a kaĉ'aĵ'o.”

Li for'ir'is sen'parol'e. Ŝi glit'is ferm'e la pord'o'n. Mario gest'is ŝultr'o'lev'e, sed la vizaĝ'o de Ralston Eberi brul'iĝ'is en varm'a ard'ec'o de humil'iĝ'o. Ne est'is am'o, neni'a pens'o pri am'o. Neni'o pli trov'iĝ'is en la defi'o, mult'e tiel kiel la defi'o de mont'o al grimp'ist'o'j kiu'j supr'e'n'ir'as ĝi'a'n alt'ec'o'n, rab'as la sekret'o'j'n de ĝi'a'j mal'eben'aĵ'o'j, mastr'um'as ĝi'a'n supr'o'n. Te'j'n, tiom mal'varm'a kiom la for'a flank'o de l’ lun'o!

Ir'u for, dir'is akr'e la cerb'o de Mario, dis'iĝ'u eskap'e for de l’ obsed'o. Puf'ec'o, in'a'j korp'o'j, forges'u ili'n. Ĉu la nun'a mal'ord'o ne jam sufiĉ'e komplik'as?

Ĉe la pord'o de la Dom'o de l’ Se Mario lu'is flug'taksi'o'n al la 19-a Mar'ŝaŭm'a Plac'o — grand'eg'a dom'o el ros'a marmor'o, mult'e'pint'a, volut'a, tiel tro'e detal'o'plen'a kiel ĉiu'j ali'a'j posed'aĵ'o'j de Ralston Eberi. Li dik'fingr'um'is la serur'o'tru'o'n. La lini'o'form'o'j kongru'is al la ident'ig'a'j desegn'o'j, la pord'o ek'glit'is mal'antaŭ'e'n. Mario en'ir'is.

La fotografi'o jam prepar'is li'n pri li'a famili'o. Florence Eberi renkont'is li'n kun tim'et'a suspekt'em'o; la fil'o'j est'is mal'afekt'a'j, pasiv'e mal'amik'a'j. La fil'in'o ŝajn'is hav'i neni'a'j'n ajn emoci'o'j'n, krom konstant'a kvalit'o de mal'kompren'a surpriz'o.

Dum vesper'manĝ'o, Mario el'vok'is koler'o'n de la korp'o de Elberi per manĝ'i neni'o'n krom salat'o el laktuk'o kun karot'o'j kaj vinagr'o. Li'a famili'o konfuz'iĝ'is.

“Mi ek'sekv'as diet'o'n. Mi de'pren'os la lard'o'n el tiu ĉi mal'bel'eg'a korp'o.”

Ok okul'o'j ek'el'star'is, kvar par'o'j da tranĉ'il'o'j kaj fork'o'j halt'iĝ'is kvazaŭ ek'glaci'iĝ'int'e.

Mario daŭr'ig'is trankvil'e, “Okaz'os kelk'a'j ŝanĝ'o'j ĉi tie. Tro mult'e da facil'a viv'ad'o est'as mal'san'ig'e al hom'o.” Li front'ig'is si'a'n parol'o'n al la du jun'a'j vir'o'j, ambaŭ sam'a'j kun blank'a'j vizaĝ'o'j, past'ec'a'j vang'o'j, puf'a'j lip'o'j. “Vi jun'ul'o'j, do — mi ne vol'as trakt'i vi'n mis'fort'e. Preter ĉio, ne est'as vi'a kulp'o nask'iĝ'i kiel fil'o'j de Ralston Eberi. Sed ĉu vi sci'as pri tio, kio'n signif'as viv'ten'ad'i per ŝvit'e labor'i?”

Luter, la pli mal'jun'a, ek'parol'is kun dign'o. “Ni labor'as per la ŝvit'o de ni'a'j cerb'o'j.”

La okul'o'j de Luter montr'is koler'o'n. “Mi el'far'as pli da labor'o en unu semajn'o ol vi far'as dum tut'a jar'o.”

“Kie? Nu, en la vitr'aĵ'o'far'ej'a labor'kort'o. Kie ali'e?” Jen fajr'a sent'o, pli ol tio kio'n Mario atend'is.

Ralston la 2-a dir'is per raŭk'a koler'em'a voĉ'o, “Ni pag'as al vi kontraŭ ni'a'j ĉambr'o'j kaj manĝ'o'j, ni ne ŝuld'as al vi eĉ cend'o'n. Se vi ne ŝat'as la aranĝ'o'j'n ĝust'e tiel, kiel ili nun est'as, ni for'ir'os.”

Mario ek'sent'is vund'iĝ'o'n. Li mis'juĝ'is la infan'o'j'n de Eberi. Blank'a'j vizaĝ'o'j, past'ec'a'j vang'o'j, ne neces'e signif'as pri past'ec'a'j spirit'o'j. Est'os pli bon'e, ke li en'ten'u la propr'a'j'n sent'o'j'n, baz'ig'u si'a'n konversaci'o'n nur sur kon'at'a'j fakt'o'j. Li dir'is mild'e. “Pardon'u, mi ne intenc'is ofend'i vi'n. Ĉes'u al mi pag'i kontraŭ vi'a'j ĉambr'o'j kaj kost'o'j. El'spez'u tio'n kontraŭ i'o'n util'a'n.”

Li ek'rigard'is kun suspekt'a sci'vol'em'o al Klidia, la fil'in'o de Eberi. Ŝi montr'is du'on'e vaku'a'n rid'et'o'n. Pli bon'e ke li ten'u la buŝ'o'n ferm'it'a. Pov'as okaz'i ke ŝi el'labor'as dek du hor'o'j'n ĉiu'tag'e je serv'ad'o al la soci'o.

Mario tamen trov'is ke li sent'as agac'a'n prem'iĝ'o'n en la dom'o de Eberi. Malgraŭ viv'ant'e en la korp'o de Eberi, la sent'o de li'a'j vest'o'j, li'a'j intim'a'j ekip'aĵ'o'j tamen profund'e mal'trankvil'ig'is li'n. Li ne pov'is dev'ig'i si'n uz'i la raz'il'o'n kaj dent'o'bros'o'n de Eberi. Pri'trakt'i la neces'o'j'n de la korp'o de Ralston Eberi al li mal'bon'gust'is plej ekskvizite. Li trov'is, kun ek'ĉes'o de kresk'int'a tim'o, ke la propr'a lit'o'ĉambr'o mal'sam'is ol tiu de Florens Eberi.

Li vek'iĝ'is tre fru'e la sekv'a'n maten'o'n, apenaŭ post sun'lev'iĝ'o, mal'pacienc'e for'las'is la dom'o'n, maten'manĝ'is oranĝ'o'suk'o'n kaj sek'a'j'n toast'o'j'n ĉe et'a restoraci'o. La stomak'o de Eberi protest'is la mal'grand'a'n kvant'o'n per koler'a tondr'et'ad'o. La gamb'o'j de Eberi plend'is tiam, kiam Mario decid'is marŝ'i laŭ la pied'ir'a stri'o anstataŭ vok'i flug'taksi'o'n.

Li mal'ŝlos'is kaj en'ir'is la mal'plen'a'n ofic'ej'o'n de Eberia Flug'ĉar'o, vag'is sen'cel'e tie'n kaj re'e'n laŭ'long'e en la ĉambr'ar'o, pens'ant'a. Ankoraŭ pens'ant'e, li en'ir'is si'a'n propr'a'n ofic'o'ĉambr'o'n. La mal'ord'o, la ar'o de rokok'a'j mal'bel'aĵ'o'j, agac'is li'n. Li vok'is ke pur'ig'ist'o ven'u, man'gest'e montr'is la ĉambr'o'n. “For'pren'u ĉiu'j'n tiu'j'n tro'ornam'aĵ'o'j'n. Vi mem hejm'e'n'port'u ili'n, al'propr'ig'u ili'n. Kio'n ajn vi ne dezir'as, tio'n for'ĵet'u. Las'u rest'i nur la labor'tabl'o'n, kelk'e da seĝ'o'j. La rest'aĵ'o — for!”

Ebl'e la leĝ'ul'o'j pov'us li'n help'i — iel. Ebl'e la AKP. Sed kiu'n leĝ'o'n kontraŭ'is Mervin Al'e'n? Precedent'o'j mank'is. La Dom'o de l’ Se vend'as aventur'o'n. Se klient'o aĉet'is mult'o'n pli ol tio kio'n li atend'is, tiu rajt'as kulp'ig'i nur si'n mem.

Mon'o, mon'o, mon'o. Ĝi ne pov'as re'aĉet'i li'a'n propr'a'n korp'o'n. Li bezon'is mov'ig'a'n il'o'n, arm'il'o'n, prem'o'n kio'n li pov'os aplik'i.

Li tele'ekran'e vok'is publik'a'n inform'o'serv'ej'o'n, pet'is la inform'o'tek'o'n pri ‘golasmo’. Ne'kon'at'a.

Li far'is kelk'e pli da mark'o'j, desegn'is per sen'signif'a'j strek'o'j; kie trov'iĝ'as mank'o'j en la defend'il'ar'o de Mervin Al'e'n? La Dom'o de l’ Se, la Tur'o Empire'a. Foj'o'n plu li tele'ekran'is la inform'ej'o'n, pet'is la tek'o'j'n trakt'ant'a'j'n pri la Tur'o Empire'a. Tajp'aĵ'o'j ek'montr'iĝ'is sur li'a ekran'o.

Mario tuŝ'is la ŝanĝ'o'klav'o'n; la ekran'o montr'is arĥitekt'a'n krajon'a'n desegn'o'n — mal'dik'a konstru'aĵ'o etend'iĝ'ant'a supr'e'n tra tavol'o de nub'o'j ĝis la mal'plen'a blu'a ĉiel'o. Mario tuŝ'is la ŝanĝ'o'klav'o'n.

Nun ven'is detal'a'j inform'o'j, pri la pez'ec'o, volumen'o, kompar'o'j kontraŭ la piramid'o'j, la dig'eg'o ĉe la Ĉilung-river'a inter'krut'ej'o, la konstru'aĵ'eg'o Skaterholm’ ĉe Rono, la Tur'eg'o Haŭke’, la Merkat'o de l’ Mond’ ĉe Daressalamo.

Mario prem'is la komunik'o-klav'o'n. Neni'a respond'o. Ankoraŭ tro fru'e. Mal'pacienc'a nun, li mend'is kaf'o'n, el'trink'is du tas'o'j'n, laŭ'marŝ'ant'e la ofic'o'ĉambr'o'n pro nervoz'ec'o.

Fin'fin'e voĉ'o respond'is li'a'n signal'o'n. “Kiam s-ro Koreŭs en'ven'os, mi tiam vol'os al'parol'i li'n.”

“Bon'maten'o'n s-ro Eberi,” dir'is Koreŭs kun strikt'e gard'it'a mien'o, kvazaŭ atend'ant'a inform'o'n plej eg'e mal'bon'a'n.

Mario dir'is, “Lu'is, mi dezir'as konsil'o'n...ĉu vi iam ajn aŭd'is pri la Grup'o Kubal’, Korporaci'o? Arĥitekt'o'j?”

“Mi ne vol'as distr'i vi'n for de la vi'a labor'o,” dir'is Mario, “sed mi vol'as akir'i reg'o'pov'o'n super tiu firma'o. Kviet'e. Sekret'e, eĉ. Mi vol'as ke vi far'u kelk'a'j'n kviet'a'j'n enket'o'j'n. Ne uz'u mi'a'n nom'o'n. El'aĉet'u tiom mult'e da voĉ'don'rajt'a'j akci'o'j kiom nun merkat'e hav'ebl'as. Pag'u tiom mult'e kiom neces'as, sed akir'u la akci'o'j'n. Kaj ne menci'u mi'a'n nom'o'n.”

La vizaĝ'o de Koreŭs far'iĝ'is mask'o de amuz'iĝ'o, kun amar'a tord'iĝ'o ĉe la buŝ'o. “Kio'n mi uz'u por mon'o?”

Mario frot'is al si la mal'strikt'a'j'n fald'aĵ'o'j'n ĉirkaŭ la mandibl'o. “Hm! Ĉu ne ekzist'as rezerv'it'a kont'o, ia ŝpar'aĵ'o ĉe l’ bank'o?”

Mario strab'is flank'e'n. Tio ver'as, dec'as ke li jam sci'u. Al Lu'is Koreŭs, jen sid'as antaŭ li Ralston Eberi — la arbitr'em'a, ordon'em'a Ralston Eberi. Mario dir'is, “Enket'u pri tio, kio ajn vi pov'as el'trov'i, Lu'is, mi pet'as.”

Koreŭs dir'is, “Atend'u minut'o'n.” Li el'ir'is la ĉambr'o'n. Li re'ven'is kun pec'o de paper'o.

“Mi est'is kalkul'ant'a la kost'o'j'n de plan'it'a'j ŝanĝ'o'j pri la fabrik'o. Est'os neces'e ke ni prunt'u. Tio ne est'as afer'o mi'a, kio'n vi jam el'far'is pri la kont'o.”

Mario rid'et'is mal'amuz'it'e. “Vi neniel pov'us kompren'i, Lu'is. Kaj se mi dir'us tio'n al vi, mi'n vi ne kred'us. Forges'u pri tio. Ĝi ne plu est'as.”

“La Sud'afrik'a agent'ej'o hieraŭ trans'send'is sum'o'n valor'a je iom pli ol milion'o. Tio apenaŭ eĉ iom'et'e help'os pri la fabrik'a re'aranĝ'o.”

Mario far'is gest'o'n de mal'pacienc'o. “Ni far'os prunt'o'pren'o'n. Ĝust'e nun vi hav'as milion'o'n. Esplor'u pri tio, kiom mult'e da la akci'o'j de Grup'o Kubal’ vi pov'os aĉet'i.”

Koreŭs for'ir'is la ĉambr'o'n sen dir'i eĉ vort'o'n. Mario grumbl'is murmur'e al si mem, “Kred'as mi'n frenez'a. Pens'as ke ebl'e li plaĉ'um'u mi'n...”

Dum la tut'a maten'o Mario ek'stud'et'is mal'nov'a'j'n tek'o'j'n tra si'a ekran'o, prov'ant'e el'pren'i la faden'o'n de la komerc'o'j de Eberi. Est'is mult'a'j post'sign'o'j de la hast'a'j el'rab'o'j de Eberi — la inter'ŝanĝ'ad'o de ĉek'o'j kontraŭ valor'o, for'vend'ad'o de valor'a'j hav'aĵ'o'j, trans'send'o de kontraŭ-valor'o'perd'a'j kont'o'j en li'a'n propr'a'n kont'o'n. Sed malgraŭ tiu'j for'pren'eg'o'j, la firma'o Eberia Flug'ĉar'o tamen ŝajn'is est'i financ'e sekur'a. Ĝi ankoraŭ ten'is hipotek'o'j'n, koncesi'o'j'n, kontrakt'o'j'n valor'a'j'n je mult'obl'e pli ol tiu kvant'o da mon'o kio'n Eberi sukces'is for'pren'i.

Ted'iĝ'int'a pri la tek'o'j, li mend'is pli da kaf'o, sur'paŝ'ad'is la plank'o'n. Li'a mens'o konsider'is pri la 19-a Mar'ŝaŭm'a Plac'o. Li pens'is pri la kulp'ig'ont'a'j okul'o'j de Florens Eberi, pri la mal'amik'ec'o de Luter kaj Ralston la 2-a. Kaj Mario al Eberi pri'esper'is destin'o'n infer'a'n. La famili'o de Eberi est'is neni'a respond'ec'o, neni'a afer'o propr'a al li. Li tele'vok'is al Florens Eberi.

Mario dir'is rapid'e, “Mi pens'as, ke ĉio'n konsider'ant'e, est'os pli bon'e je vi, ke ni divorc'iĝ'u. Mi ne kontraŭ'star'os tio'n; vi rajt'as hav'i tiom mult'e da mon'o kiom vi dezir'as.”

Ŝi montr'is al li sen'emoci'a'n silent'a'n rigard'ad'o'n. “Tiel mi kred'is,” ŝi dir'is re'foj'e. La ekran'a kontakt'o ek'romp'iĝ'is.

Koreŭs re'ven'is tuj post tag'manĝ'o. Est'is varm'e, Koreŭs est'is marŝ'int'a la pied'stri'o'n, li'a vizaĝ'o bril'et'is pro ŝvit'er'o'j.

Li sub'en'ĵet'is ornam'e tranĉ'it'a'n plast'a'n fald'poŝ'o'n sur la tabl'o'n, montr'ant'e la dent'o'j'n en triumf'a rid'et'o. “Jen ili. Mi ne sci'as tio'n, kio'n vi plan'as far'i per tio, sed jen ili. Kvin'dek du procent'o'j da la akci'o'j. Mi el'aĉet'is la nev'o'n de mal'jun'ul'o Kubal kaj du el la propriet'ul'ar'o. Mi kontakt'is ili'n ĝust'a'temp'e; ili ĝoj'is vend'i. Ili mal'ŝat'as pri tio, kie'n la komerc'o progres'as. Mal'jun'ul'o Kubal don'as ĉiom da si'a propr'a temp'o al la Tur'o Empire'a, kaj ne akcept'as ajn'a'n re'pag'o'n kontraŭ la labor'o. Dir'as, ke la honor'o de la labor'o sufiĉ'as. La nev'o ne kuraĝ'as disput'e batal'i kontraŭ mal'jun'ul'o Kubal, sed li ja ĝoj'is el'vend'i si'n. Est'is sam'e pri Ko'n kaj Ĉiver, la kun'propriet'ul'o'j. La labor'pren'o de la Tur'o Empire'a ne eĉ re'pag'as ĉiu'tag'a'j'n el'spez'o'j'n.”

“Li dev'as est'i ĉirkaŭ ok'dek'jar'a. Viv'ec'a mal'jun'a knab'o li, plen'a de vinagr'o.”

Honor'o de la labor'o! pens'is Mario. Neni'aĵ'o! La re'pag'o al mal'jun'a Kubal est'os jun'a korp'o. Voĉ'e li dir'is, “Lu'is, ĉu vi iam ajn vid'is Kubalon?”

“Ne, li apenaŭ montr'as si'n ĉirkaŭ la ofic'ej'o. Li en'vic'ig'as la labor'a'j'n kontrakt'o'j'n, la inĝenier'a labor'o okaz'as ĉe la ofic'ej'o.”

“Lu'is,” dir'is Mario, “jen tio, kio'n mi vol'as ke vi far'u. Sur'list'ig'u la akci'ar'o'n ĉe la reg'ist'ar'o nom'e de vi mem, don'u al mi trans'don'a'n kontrakt'o'n sur kiu dat'o mank'as, kiu'n ni ne sur'list'ig'os. Tele'ekran'e kontakt'u la ofic'ej'o'n, al'parol'u la ĝeneral'a'n ofic'ej'estr'o'n. Dir'u al li ke vi send'os mi'n tie'n. Mi est'as nur amik'o vi'a al kiu vi ŝuld'as favor'aĵ'o'n. Dir'u al li ke li dev'os mi'n don'i tut'a'n kaj fin'a'n aŭtoritat'o'n super ajn'a labor'o kio'n mi dezir'as al'pren'i. Ĉu kompren'it'e?”

Koreŭs okul'um'is Marion kvazaŭ li atend'is ke la dik'a korp'o eksplod'os en fajr'o'n. “Kio'n ajn vi dezir'as. Mi supoz'as, ke vi sci'as pri tio, kio'n vi far'as.”

Mario rid'et'is bedaŭr'e. “Mi ne pov'as el'pens'i plu'a'j'n far'end'aĵ'o'j'n. Inter'temp'e, el'labor'ig'u vi'a'n nov'a'n desegn'o'n. Vi mem estr'u pri tio.”

Mario vest'is la korp'o'n de Ralston Eberi per modest'a blu'o, si'n prezent'is ĉe la ofic'ej'o de la Grup'o Kubal’, tut'a etaĝ'o en la konstru'aĵ'o Rotenburgo. Li demand'is al la akcept'ist'in'o pri la ofic'ej'estr'o kaj konduk'iĝ'is en'ĉambr'e'n al alt'a kvar'dek kelk'jar'a vir'o hav'ant'a vizaĝ'o'n delikat'e flav'ec'a'n. Li hav'is frunt'o'n sur'ŝut'it'a'n de efelid'o'j, mal'dens'a'j'n sabl'e blond'a'j'n har'o'j'n, kaj li respond'is al la demand'o'j de Mario kun pik'ec'o kaj mal'amik'ec'o.

“Mi'a nom'o est'as Taŭsig... Ne, mi est'as nur la ofic'ej'estr'o. Ko'n antaŭ'e estr'is la desegn'o'ĉambr'o'n, Ĉiver la inĝenier'a'j'n afer'o'j'n. Ili ambaŭ eks'iĝ'is. La ofic'ej'o est'as mal'ord'eg'aĵ'o. Mi labor'is ĉi tie dek du jar'o'j'n.”

Mario cert'ig'is al li, ke ne ekzist'as plan'o por li'n super'paŝ'i. “Ne, s‑ro Taŭsig, vi daŭr'os kiel la estr'o. Mi parol'as por la nov'a reg'ad'o. Vi daŭr'e reg'u la ofic'ej'o'n — pri ĝeneral'a'j afer'o'j, ĉiu'j nov'a'j kontrakt'o'j — tiel sam'e, kiel ĝis nun. Vi'a titol'o nun est'u ĝeneral'a direktor'o. Mi vol'as pri'labor'i la Tur'o'n Empire'a'n — sen spert'i ajn'a'n al'trud'o'n. Mi ne trud'os al vi; vi ne trud'os al mi. Ĉu agrabl'e? Post el'konstru'iĝ'os la Tur'o Empire'a, mi for'ir'os kaj la ofic'ej'o re'far'iĝ'os tut'e vi'a.”

La vizaĝ'o de Taŭsig mal'strikt'iĝ'is ĉirkaŭ sulk'o'j esprim'ant'a'j suspekt'em'o'n. “Ne mult'e ali'a okaz'as krom pri la Tur'o Empire'a. Natur'e, tio mem est'as grand'eg'a afer'o. Pli grand'a ol ajn'a sol'a vir'o.”

Mario rimark'is ke li ne plan'is desegn'i la tut'a'n afer'o'n sur desegn'o'benk'o si'a propr'a, kaj la vizaĝ'o de Taŭsig strikt'iĝ'is re'foj'e, re'ag'e al la ŝajn'a sarkasm'o. Ne, dir'is Mario, li nur vol'is est'i la plej super'a aŭtoritat'o je tiu apart'a labor'o, super ĉio krom la vol'o de la konstru'projekt'a klient'o.

“Unu last'a afer'o,” dir'is Mario. “Tiu ĉi inter'parol'o, kiu'n ni ĵus far'is inter ni, dev'as est'i,” li montr'is klin'e al Taŭsig flank'a'n palpebr'um'o'n, “strikt'e privat'a. Vi prezent'u mi'n tiel, kiel nov'a'n dung'it'o'n, nur tiel. Neni'a vort'o pri la nov'a reg'ant'o. Neni'a vort'o pri tio, ke li est'as amik'o mi'a. Forges'u tio'n. Ĉu kompren'it'e?”

“Mi dezir'as kviet'ec'o'n,” dir'is Mario pens'o'plen'e. “Mi dezir'as neni'a'n kontakt'o'n kun la klient'o'j. La intervju'o'j kun ĵurnal'ist'o'j — vi trakt'u tiu'j'n. Mi est'ad'os ne'vid'ebl'a inter la fon'aĵ'o'j.”

Tur'o Empire'a far'iĝ'is part'o de la viv'o de Mario tiom mult'e, kiom li'a spir'ad'o, li'a puls'o. Dek du hor'o'j'n tag'e, dek tri, dek kvar, la gras'a korp'o de Eberi sid'ad'is kurb'e ĉe la long'a labor'benk'o, kaj la okul'o'j de Eberi sent'is pik'e kaj larm'is pro tra'labor'ad'i long'a'j'n kost'o'prognoz'o'j'n, desegn'o'detal'o'j'n, plan'o'j'n pri etaĝ'a'j plank'o'aranĝ'o'j. Sur la grand'a ekran'o unu metr'o'n for de li'a'j okul'o'j flu'ad'is la labor'aĵ'o'j de du'dek kvar desegn'ist'o'j, ok cent inĝenier'o'j, art'ist'o'j, ornam'ist'o'j, meti'ist'o'j sen'nombr'a'j, ĉiu'j atend'ant'e li'a'n oficial'a'n aprob'o'n. Sed li'a reg'ad'o est'is minimum'a, sin'de'ten'at'a, ne not'it'a. Nur pri kelk'e da detal'o'j al'trud'is Mario, kaj tio nur kun tiel eg'a zorg'o, tiel subtil'e, ke la ŝanĝ'o'j rest'ad'is ne'kon'at'a'j.

La nov'a'j konstru-teĥnik'o'j, la reg'ad'o super material'o'j, la ekzakt'a muld'ad'o de planŝeno* kaj parenc'a'j substanc'o'j, antaŭ-fabrik'ad'o, ne'pen'a transport'ad'o de masiv'a'j membr'o'j far'is ke la konstru'ad'o de la Tur'o Empire'a est'u preskaŭ magi'e facil'a kaj rapid'a. Etaĝ'o'n post etaĝ'o ĝi etend'iĝ'is en la ĉiel'o'n, kresk'ant'e tiel kvazaŭ ne'normal'e grand'eg'a fazeol-burĝon'o. Ŝtal'a'j, beton'a'j, planŝenaj plank'o'j kaj mur'o'j, magnezi'a'j soliv'o'j, flank-apog'il'o'j, pilastr'o'j, la nov'a vezik'ec'a vitr'o por fenestr'o'j — kun'met'it'a'j por far'i preciz'a'j'n unu'o'j'n, his'it'a'j, met'it'a'j ĝust'a'lok'e per'e de ŝarĝ-helikopter'o'j.

Tut'a'tag'e kaj tut'a'nokt'e la blu'a bril'ec'o de la aŭtomat'a'j vend'il'o'j brul'ig'is la ĉiel'o'n, kaj la fajr'er'o'j dis'ŝut'iĝ'is kontraŭ la stel'o'j, kaj ĉiu'tag'e la esperant'a masiv'aĵ'o puŝ'is si'n pli'proksim'e'n al la mal'alt'a'j nub'o'j. Post'e tra la mal'alt'a'j'n nub'o'j'n supr'e'n al la super'a'j nivel'o'j. Sun'o ĉe iu etaĝ'o, pluv'o ĉe ali'a for'e mal'super'a. Supr'e'n je kilo'metr'o post kilo'metr'o, en la region'o'j'n de aer'o kie la vent'o ĉiam flu'ad'as tiel, kiel krem'o, ne'halt'ig'it'a, ne inter'miks'it'a kun la varm'et'a fetor'o de l’ ter'o.

Mario perd'is si'n pri la Tur'o Empire'a. Li kon'is la ampleks'o'n de material'o'j, la bril'ec'o'j'n de cent metal'o'j, la silk'ec'a'n glace'o'n de planŝeno, la kolor'o'j de la du'on-valor'a'j mineral'o'j: jad'o, cinabr'o, malakit'o, agat'o, gagat'o, rar'a'j porfir'o'j de sub la mont'ar'o'j de antarkti'o. Mario forges'is si'n, forges'is la Dom'o'n de l’ Se, forges'is pri Mervin Al'e'n, pri Te'j'n, pri Lu'is Koreŭs kaj Eberia Flug'ĉar'o, krom je spasm'ec'a'j, ne'inter'lig'it'a'j period'o'j kiam li for'tir'is si'n de la Konstru'aĵ'o Rotenburgo dum kelk'e da hor'o'j.

Kaj kelk'a'foj'e, kiam li est'is plej en'volv'it'a, li trov'is kun ek'horor'o ke li'a voĉ'o, li'a vid'punkt'o, li'a'j gest'o'j ne est'is tiu'j de Roland Mario. La dum'viv'a'j refleks'o'j kaj kutim'o'j de Ralston Eberi prezent'is si'a'n efik'ec'o'n. Kaj Roland Mario sent'is pli fort'a'n hast'eg'o'n. Konstru'u, konstru'u, konstru'u!

Kaj pri neni'a ali'a lok'o labor'is Mario pli zorg'e ol pri la 900a nivel'o — la plej super'a etaĝ'o, pri'skrib'it'a sur la indeks'o kiel ofic'ej'o'j kaj viv'o'ĉambr'o'j por Mervin Al'e'n. Kun la plej komplik'a atent'o al detal'o'j Mario plan'is la konstru'ad'o'n, specif'ant'a pri special'e konstru'it'a'j soliv'o'j, ventol'a'j ekip'aĵ'o'j, ĉiu'j apart'e fabrik'it'a'j laŭ mezur'o'j de li mem desegn'it'a'j.

Kaj tiel do la monat'o'j de la viv'o de Mario ŝanĝ'iĝ'is laŭ si'a natur'o de est'ont'ec'o en pas'int'ec'o'n, dum kiu'j li far'iĝ'is preskaŭ al'kutim'iĝ'int'a al la korp'o de Ralston Eberi.

Je iu mard'a nokt'o la person'ec'o de Mario est'is en'met'it'a en la korp'o'n de Ralston Eberi. Je merkred'a maten'o li vek'iĝ'is. Je vendred'o li streb'ad'is si'a'n mens'o'n en la ofic'ej'o de Eberia Flug'ĉar'o ĉe la Blok'o Eter'a, kaj la tri'a hor'o post'tag'mez'a preter'pas'iĝ'is sen li'a atent'o. Je vendred'a vesper'o li pri'pens'is la Oksford'a'n Teras'o'n, li'a'n renkont'iĝ'o'n kun Janier, Breŭ, la sen'nom'a spirit'o en la mal'san'a korp'o nom'at'a Ditmar. Kaj la sekv'a'n mard'o'n je la tri'a hor'o, Mario sid'ad'is ĉe tabl'o sur la Oksford'a Teras'o.

Ses metr'o'j'n mal'proksim'e sid'is Janiver, Breŭ, Ditmar. Kaj Mario pens'is pri tiu tag'o antaŭ'a kiam la kvin sid'ad'is mal'labor'em'e en la sun'bril'o. Kvar sen'kulp'ul'o'j kaj unu vir'o okul'um'ant'e ili'n mal'sat'e, pri'juĝ'ant'e la prez'o'n kio'n al'port'os ili'a'j korp'o'j.

Du el tiu'j korp'o'j li jam sukces'is akir'i. Kaj Mario vid'is ili'n sid'ant'a'j kviet'e en la varm'et'a sun'lum'o, parol'ant'a'j mal'rapid'e — du el ili, almenaŭ, pac'a'j kaj sekur'a'j. Breaŭ parol'is kun la kutim'a al li klin'it'a poz'o je si'a kap'o indik'ant'a mem'fid'o'n tro'a'n. Janiver est'is mal'rapid'a kaj sobr'a, mal'ordinar'a kun'plekt'iĝ'o de ras'a'j trajt'o'j. Kaj jen Ditmar, fremd'a spirit'o rigard'ant'a sardon'e el mal'gras'a, mal'hel'e bronz'a korp'o. Mal'san'a korp'o, kiu'n vir'o pag'int'a dek mil dolar'o'j'n konsider'us mal'bon'a marĉand'aĵ'o. Ditmar aĉet'is aventur'o'n — aventur'o'n far'it'a'n el dolor'o kaj tim'o. Dum moment'o, la akr'e mal'mol'a emoci'o de Mario mal'strikt'iĝ'is sufiĉ'e por agnosk'i ke pro sopir'i al si'a propr'a viv'o en si'a propr'a korp'o, vir'o pov'us facil'e forges'i pri moral'o, egal'ec'o. Dron'ant'o strangol'as estuntan sav'ist'o'n.

Mario trink'et'is bier'o'n sen'decid'e. Ĉu dec'as ke li ir'u kun'sid'i je la tri'op'o? Tio ne pov'us kaŭz'i mal'bon'o'n. De'ten'is li'n kurioz'a mal'vol'o, mal'pacienc'ig'a, emoci'o preskaŭ hont'a. Al'parol'i ĉi tiu'j'n vir'o'j'n, inform'u ili'n pri kio ili'a'n mon'o'n aĉet'is je li — Mario sent'is la varm'et'a'n glu'ec'o'n, la intern'a'n kirl'iĝ'o'n de ekstrem'a embaras'o. Je subit'a pens'o, Mario serĉ'is la proksim'a'j'n tabl'o'j'n. Zaer. Li preskaŭ forges'is pri Pit Pet'e Zaer. La mens'o de milion'ul'o loĝ'as en la korp'o de Zaer. Ĉu la mens'o de Zaer al'port'u la korp'o'n de la milion'ul'o ĉi tie'n?

Mario vid'is mal'jun'a'n vir'o'n kies okul'o'j esprim'is mank'ec'o'n ĉe tabl'o mal'proksim'a. Mario fiks'rigard'is, observ'is ties ĉiu'j'n mov'o'j'n. La mal'jun'a vir'o ek'brul'is cigared'o'n, inhal'is, esting'is la alumet'o'n per fingr'a ĵet'o — unu el la kutim'o'j de Zaer. Cigared'o inter la fingr'o'j, li lev'is la koktel'o'n, trik'is, unu'e, du'e, met'is la cigared'o'n en la buŝ'o'n, mal'supr'e'n'met'is la glas'o'n. Manier'o'j Zaer-aj.

Mario lev'is si'n, trans'ir'is, pren'is sid'lok'o'n. La mal'jun'a vir'o supr'e'n'rigard'is kun avar'o, post'e koler'e, per okul'o'j ruĝ'a'j ĉe rand'o'j. La haŭt'o est'is kalcin'e flav'a, la buŝ'o est'is griz'a. Zaer aĉet'is eĉ mal'pli kontraŭ si'a mon'o ol far'is Mario.

La buŝ'o de la mal'jun'ul'o mov'iĝ'ad'is. La okul'o'j likv'iĝ'is preskaŭ plor'e. “Kiel — Kial vi dir'as tio'n?”

“Roland Mario,” dir'is la mal'jun'ul'o per voĉ'o mal'fort'a kaj raŭk'a. La ruĝ'a'j okul'o'j streb'e rigard'is. “Vi!”

“Prav'e,”dir'is Mario, kun amar'a rid'et'o. “Post unu/du semajn'o'j ebl'e est'os tri el ni, ebl'e kvar.” Li gest'is. “Rigard'u ili'n. Por kio ĉi'foj'e sku'as ili la ĵet'kub'o'j'n?”

“Ni dev'as ili'n halt'ig'i,” raŭk'is Zaer. “Ili ne sci'as.” Sed li ne mov'iĝ'is. Nek far'is Mario. Est'is tiel kiel dev'ig'i si'n el'paŝ'i nud'a'korp'e ekster'e'n sur popol'plen'a'n strat'o'n.

Io rigid'a ĉirkaŭ'is, pren'is firm'e je la cerb'o de Mario. Li star'iĝ'is. “Vi atend'u ĉi tie,” li dir'is preskaŭ sub'voĉ'e. “Mi prov'as met'i halt'il'o'n al tiu afer'o.”

Li ambl'is trans la sun'plen'a teras'o, al la tabl'o'n kie Janiver est'is rul'ig'ant'a ĵet'kub'o'j'n. Mario etend'is sub'e'n la man'o'n, for'pren'is la signif'o'plen'a'j'n kub'et'o'j'n.

Janniver rigard'is supr'e'n per okul'o'j konfuz'a'j. Breŭ kub'ig'is si'a'j'n rekt'a'j'n kimr'a'j'n brov'o'j'n je komenc'iĝ'ant'a koler'o. Ditmar, mal'rid'et'ant'a, klin'ig'is si'n mal'antaŭ'e'n.

“Pardon'u mi'n,” dir'is Mario. “Ĉu mi rajt'as demand'i pri tio, kia'n decid'o'n vi pri'sku'as?”

Mario dir'is, “Mi est'as amik'o de Roland Mario. Mi port'as mesaĝ'o'n de li.”

“Li rekomend'as rest'ad'i for de la Dom'o de l’ Se; ne mal'ŝpar'u la mon'o'n. Fid'u al neni'u kiu sugest'as ke oni tie'n ir'u.”

Mario for'ir'is sen adiaŭ'i, re'ven'is tie'n kie li las'is Zaeron. La mal'jun'a vir'o kun varm'e ruĝ'a'j okul'o'j jam for'est'is.

Ralston Eberi hav'is mult'a'j'n mal'amik'o'j'n, Mario lern'ad'is. Est'is je li grand'a nombr'o da ge'kon'at'ul'o'j, neniu'j amik'o'j. Kaj est'is iu blank-vizaĝ'a est'ul'o kiu viv'ad'is ŝajn'e nur cel'e li'n embusk'i, sibl'i fi'aĵ'o'j'n. Tiu est'is Letja Arnold, antaŭ'a dung'int'o el la esplor'a'j laboratori'o'j.

Mario mal'atent'is la unu'a'n kaj du'a'n renkont'iĝ'o'j'n, kaj je la tri'a dir'is al la vir'o ke li el'ir'u la voj'o'n. “Ven'ont'foj'e mi vok'os la polic'o'n.”

“Uj'o de fi'aĵ'o'j,” mem'fier'e dir'is Arnold. “Neniel vi risk'us! La fi'fam'o vi'n ruin'us, kaj vi tio'n sci'as, vi tio'n sci'as!”

Mario taks'e rigard'is la vir'o'n pro sci'vol'o. Mem'evident'e li est'is mal'san'a. Li'a spir'aĵ'o mal'bon'odor'eg'is pro intern'a putr'iĝ'o. Sub'e de mal'strikt'a griz'e brun'a jak'o li'a brust'o est'is kav'a, li'a'j ŝultr'o'j situ'is puŝ'e antaŭ'e'n kiel ans'o'j de pord'o'j. Li'a'j okul'o'j kolor'is je kurioz'e reflekt'a nigr'o, tiom nigr'a'j ke la pupil'o'j aspekt'is tiel kiel grand'a'j nigr'a'j oliv'o'j en'prem'it'a'j en du bovl'o'j'n el putr'e amar'a lakt'o.

“Jen polic'an'o nun,” dir'is Arnold. “Vok'u li'n, kot'aĉ-naz'ul'o, al'vok'u li'n ven'i!”

Rapid'e Mario turn'iĝ'is, marŝ'is for, kaj la rid'ad'o de Arnold frap'ad'is sonor'e kontraŭ la dors'o'n.

Mario demand'is al Kreanos pri Letja Arnold. “Kial mi ne risk'u ke li arest'iĝ'u?”

Kaj Koreŭs turn'is al li unu el si'a'j nun kutim'a'j, long'e daŭr'a'j pri'demand'a'j esprim-rigard'ad'o'j. “Ĉu vi ne sci'as?”

Mario ek're'memor'is ke Koreŭs kred'is ke li est'as Eberi. Li frot'is al si la frunt'o'n. “Mi est'as forges'em'a, Lu'is. Dir'u al mi pri Letja Arnold.”

“Li labor'ad'is en la laboratori'o nukle'o'radi'a, puzl'e el'trov'is iu'n proces'o'n fuel'o'ŝpar'a'n. Natur'e ni hav'is rajt'o'n pri la patent'o.” Koreŭs rid'et'is sardon'e. “Natur'e ni ne pov'is uz'i tiu'n proces'o'n, pro tio ke vi posed'as akci'o'j'n de la korporaci'o Mond'a Aerpovo, kaj ankaŭ grand'a'n blok'o'n da akci'o'j de Nukle'aĵ'o Lamar’. Arnold komenc'is uz'i ĝi'n mal'permes'it'e. Ni proced'is kontraŭ li'n leĝ'e, venk'e akir'is re'pag'a'n sum'o'n. Tio ek'met'is Arnoldon en ŝuld'eg'ec'o kaj li valor'is je neniom ĉiam post'e.”

Mario dir'is kun subit'a energi'o, “Las'u mi'n ek'vid'i tiu'n patent'o'n, Lu'is.”

Koreŭs parol'is en krad'o'n kaj minut'o'n post'e mal'ferm'a kovert'o ek'fal'is el long'at'ru'o en ricev'uj'o'n.

Koreŭs dir'is sen'vigl'e, “Mi'a'opini'e, Arnold est'is aŭ frenez'a aŭ tromp'ant'o. Tiu ide'o kiu'n li hav'is ne pov'us funkci'i. Simil'is al etern'a mov'fort'o.”

Letja Arnold est'is aŭtor'int'a mal'long'a'n en'konduk'o'n por la dokument'a tut'o, tiu last'a est'ant'a kolekt'aĵ'o el cirkvit'o'j kaj simbol'o'j ne'kompren'ebl'a'j al Mario.

Mario sci'is kie renkont'i je Letja Arnold. Tiu vir'o sid'ad'is tag'o'n post tag'o ĉe Plac'o Tangar'o, sur benk'o apud la Pavilon'o Cent'jar'a. Mario halt'iĝ'is antaŭ li, jun'a-mal'jun'a vir'o kun esprim'o emoci'e ekscit'it'a.

Arnold supr'e'n'rigard'is, lev'is si'n avid'e, kvazaŭ li est'us atak'ont'a la korp'o'n de Mario.

Mario per voĉ'o trankvil'a dir'is, “Arnold, atent'u minut'o'n. Vi prav'as, mi mal'prav'is.”

La vizaĝ'o de Arnold ek'far'iĝ'is esprim'o tiom mal'strikt'a kiom akv'o'sak'o. Atak'o bezon'as rezist'ec'o kontraŭ kio si'n mal'mol'ig'i. El ek'mal'fort'ec'o li'a furioz'o si'n re'star'ig'is. Li mal'volv'ig'is si'a'n nun-familiar'a'n denunc'eg'ad'o'n. Mario aŭskult'is minut'o'n.

“Cert'e, vi pork'o. Natur'e. Kompren'ebl'e. Kiel taks'as vi mi'n? Unu el vi'a'j fanfaron'em'a'j prostitu'it'o'j?”

“Ĝi funkci'as, vi dir'as. Nun atent'u, Arnold: ni nun labor'as laŭ nov'a teori'o ĉe Eberia Flug'ĉar'o. Ni plan'as vend'i valor'o'n kontraŭ mal'alt'a prez'o. Mi vol'as ke vi'a proces'o est'u desegn'at'a en la nov'a'n model'o'n. Se ĝi ver'e funkci'as laŭ vi'a dir'o. Kaj mi vol'as ke vi re'ven'u labor'i por ni.”

Letja Arnold rikan'is, li'a tut'a vizaĝ'o esprim'ant'a gigant'a'n rid'mok'o'n. “Met'u tiu'n propuls-metod'o'n en aer'ĉar'o'n?? Pah! Uz'u forĝ-martel'il'o'n por mort'ig'i pul'o'n? Kie la kap'o vi'a, kie la kap'o? Ĝi est'as kosm'o'vehikl'a puŝ'il'o; jen tie kie'n ni ir'os. En la kosm'o'n!”

Jen okaz'o por ke Mario si'a'vic'e est'u retro-surpriz'it'a. “En la kosm'o'n? Ĉu ĝi funkci'os en'e de l’ kosm'o?” li demand'is sen'fort'e.

“Funkci'os? Jen plej perfekt'a il'o! Vi pren'is la tut'o'n de mi'a mon'o — vi!” La vort'o'j est'is tia'j kia'j rost'o'stang'o'j, gut'ant'a'j acid'a'n venen'o'n. “Se mi est'us hav'ant'a mi'a'n mon'o'n nun, aŭ kun aŭ sen patent'o, mi est'us jam nun en la kosm'o. Mi est'us vetur'int'a ĉirkaŭ la stel'o'j Centaŭr'o Alf'a, Sirius'o, Veg'o, Kapel'o”

La vir'o est'is pli ol du'on'e frenez'a, pens'is Mario. Li dir'is, “Oni ne pov'as ir'i pli rapid'e ol lum'o.”

La voĉ'o de Letja Arnold far'iĝ'is trankvil'a, ŝtel'e lert'a. “Kiu dir'as ke mi ne pov'as? Vi ne sci'as pri tio kio'n mi sci'as, pork-aĉ'ul'o.”

Mario dir'is, “Ne, mi ne sci'as. Sed, ĉio'n ĉi flank'e, mi est'as ŝanĝ'it'a vir'o, Arnold. Mi vol'as ke vi forges'u ajn'a'n mal'just'o'n kio'n mi al vi far'is. Mi vol'as ke vi re'ven'u labor'i ĉe Eberia Flug'ĉar'o. Mi vol'as ke vi adapt'ig'u la propuls'il'o'n por publik'a uz'ad'o.”

Re'foj'e Arnold rikan'is. “Kaj mort'ig'i ĉio'n kio hazard'e mal'antaŭ'us la vehikl'o'n? Ĉiu elektron'o pel'it'a el la reaktor'o est'us kvazaŭ'a meteor'o; okaz'us paf'eg'o'j de inkandesk'a aer'o; al'frap'us tiel kiel kanon'a fer'pilk'o. Ne, ne — en'kosm'e. Jen tie'n kie'n la propuls'il'o destin'iĝ'as …”

“Dung'iĝ'as vi, se vi tio'n dezir'as,” dir'is Mario pacienc'e. “La laboratori'o atend'as vi'n. Mi vol'as ke vi pri'labor'u tiu'n adapt'o'n. Neces'as ke ekzist'u iu spec'o de ŝirm'il'o.” Not'ant'e la strikt'a'n kun'prem'o'n de la buŝ'o de Arnold, li dir'is hast'e, “Se vi kred'as ke vi pov'as rapid'i super'e ol lum'o, bon'eg'e! Konstru'u ŝip'o'n kosm'o'kapabl'a'n kaj mi mem ĝi'n prov-flug'os. Sed el'spez'u la plej'a'n part'o'n de vi'a'j labor'o'j por adapt'i ĝi'n adapt'i al publik'a uz'ad'o, jen ĉio kio'n mi pet'as.”

Arnold, pli mal'koler'iĝ'ant'a minut'o'n post minut'o, nun ek'montr'is la sam'a'n tip'o'n de sardon'a mal'kred'o kiu'n Mario not'is je Koreŭs. “Frap'u mi'n, sed vi ja ŝanĝ'is al vi la kant'o'n, Eberi. Antaŭ'e je vi est'is mon'o, mon'o, mon'o. Se io ne al vi gajn'us mon'o'n, ĝi'n vi plug'us sub'e de l’ ter'o. Kio okaz'is al vi?”

“La Dom'o de l’ Se,” dir'is Mario. “Se vi alt'e taks'as la mens'a'n san'o'n, ne ir'u tie'n. Tamen, Di'o sci'as,” kaj li rigard'is la el'uz'it'a'n korp'o'n de Arnold, “apenaŭ vi pov'us pli mal'bon'e tiel sukces'i ol vi ĝis nun farad'is.”

“Se mi'n ĝi est'us ŝanĝ'ont'a tiom mult'e kiom vi'n, mi ĝi'n preter'pas'os ja larĝ'a'distanc'e. Frap'u mi'n, sed vi est'as preskaŭ hom'a.”

“Mi est'as ŝanĝ'it'a vir'o,” dir'is Mario. “Nun, ir'u al Koreŭs, akir'u antaŭ'pag'o'n, vizit'u kurac'ist'o'n.”

Laŭ'voj'e al la konstru'aĵ'o Rotenburgo kaj la Grup'o Kubal sci'vol'o lev'iĝ'is pri la manier'o laŭ kio Eberi uz'ad'is la korp'o'n propr'a al Mario. En'e de li'a ofic'ej'o, li tra'stud'is list'o'n de agent'ej'o'j de enket'ad'o, decid'is favor'e al Enketistaro Brannan, ili'n telefon'vok'is, dung'is ili'n.

Enket'ist'o Mur'is Slejd, kiu dung'iĝ'is, est'is mal'alt'a dik-muskol'a vir'o kun mal'larĝ'a kap'o. Du tag'o'j'n post kiam Mario vok'is la agent'ej'o'n Brenan-an, tiu al'frap'is si'n anonc'ant'e ĉe la labor'ej'o de Grup'o Kubal.

Mario tra'rigard'is la krad'o'n de la ŝlos'it'a pord'o, las'is en'ir'i la enket'ist'o'n, kiu dir'is sen antaŭ'eksplik'o, “Mi trov'is la vir'o'n.”

Slejd dir'is, per kviet'a sen'akcent'a voĉ'o, “Neni'a mister'o aŭ sekret'o en'volv'iĝ'as. Li ŝajn'e ŝanĝ'is la viv'mod'o'n dum ĉi pas'int'a'j monat'o'j. Oni kompren'ig'is mi'n ke li antaŭ'e est'is afabl'a bon'ul'o, iom mult'e ŝat'it'a, sen mult'o apart'e not'ind'a. Unu el la ne'vigl'a riĉ'ul'ar'o. Nun li est'as ul'o aĉ'e vigl'a, vir'in-ĉas'ist'o, kaj li'n el'ĵet'is ĉiu tavern'o en la urb'o.”

“Li pren'is al si apartament'o'n ĉe la Atlantik'a-Imperi'o, moder'e luks'a establ'o. Est'as mister'o, kie akir'is li si'a'n mon'o'n.”

La Atlantik'a Imperi'o ŝajn'e far'iĝ'is kutim'a rendevu'ej'o de membr'o'j de la Dom'o de l’ Se, pens'is Mario. Li dir'is, “Mi dezir'as raport'o'j'n po semajn'o pri tiu ĉi vir'o. Neni'o kompleks'a — nur resum'o pri tio, kie li spez'as si'a'n temp'o'n. Nu, jen plu'a labor'o por vi …”

“Mervin Al'e'n est'as ali'nom'aĵ'o. La vir'o nask'iĝ'is nom'at'a Lojd Par'e'n, en Vieno. La vir'in'o est'as li'a frat'in'o, Te'j'n Par'e'n. Original'e li est'is poz'ist'o vest'o'montr'a por fot'ist'o'j, ia grad'o de amor'em'ul'o — ĝis kelk'e da jar'o'j antaŭ'e. Tiam ek'akir'is li grand'a'n sum'o'n da mon'o. Nun, kiel probabl'e vi sci'as, li estr'as la Dom'o'n de l’ Se. Mi mal'sukces'as el'trov'i i'o'n ajn pri tio. Ekzist'as oni'dir'o'j, sed hom'o'j pri'sci'a'j rifuz'as parol'i. La oni'dir'o'j ne agord'as kun la histori'o de Par'e'n, kio rest'as mal'kaŝ'at'a — neni'a medikament'ist'a aŭ psik'o'somat'ist'a pri'stud'ad'o. La vir'in'o original'e est'is student'in'o pri muzik'o, special'ist'o pri primitiv'a muzik'o. Tiam, kiam Par'e'n for'las'is Vienon, ŝi kun'ir'is. Par'e'n loĝ'as ĉe 5600 Avenu'o Eksmor’ — kio est'as la Dom'o de l’ Se. Te'j'n Par'e'n loĝ'as en apartament'o dom'blok'o'n for de li, kun mal'jun'a vir'o, neni'a parenc'o. Neni'u el ili ŝajn'e hav'as intim'a'j'n amik'o'j'n, ili gast'ig'as neniu'n, invit'as neniu'n por inter'amuz'i, neniam fest'as. Mal'mult'o tie okaz'as.”

Mario pens'ad'is kelk'a'j'n minut'o'j'n, sombr'e el'rigard'ant'a fenestr'o'n dum Mur'is Slejd sid'is sen're'ag'e atend'ant'a instrukci'o'j'n de Mario. Fin'fin'e dir'is Mario, “Daŭr'ig'u tiel'e. Inform'iĝ'u pli pri la mal'jun'ul'o kun'loĝ'ant'a kun Te'j'n Par'e'n.”

Iu'n tag'o'n Koreŭs vok'is Marion tele'ekran'e. “Jen, la nov'a model'o est'as preskaŭ plen'desegn'it'a.” Li'a si'n'ten'o est'is du'on'e trankvil'ig-cel'a, du'on'e defi'a, kontest'em'a al Mario ke li mal'aprob'u la labor'o'n.

“Mi opini'as ke ni far'is bon'a'n labor'o'n,” dir'is Koreŭs. “Vi dezir'is far'i al ĝi la fin'a'n kontrol'o'n.”

La nov'a desegn'aĵ'o est'is man'e konstru'it'a ĉe la fabrik'ej'o Donik’ River'o kaj flug'it'a al Lankestron kaŝ'it'a per kamufl'il'o. Koreŭs estr'is la montr'ad'o'n kvazaŭ Mario est'us ebl'a aĉet'ont'o, je kiu li vol'is instig'i entuziasm'o'n.

“Per tiu ĉi desegn'o — kiu'n mi dum'temp'e nom'is la Aer-Vetur'ant'o — ni cel'as uz'i material'o'j'n ordinar'a'j'n kaj mal'mult'kost'a'j'n — pri kio, mi'a'opini'e, la mal'o serv'is ruin'e al la Flug'ĉar'o Eberia. La mon'o'n ŝpar'it'a'n ni el'spez'is por net'a inĝenier'ism'o, plus'a spac'o, sekur'ec'o. Not'u la lev'ig-helic'o'j'n, ili est'as en'ten'at'a'j, preskaŭ ne al'tuŝ'ebl'a'j. Neni'u drink'int'o hazard'e al'paŝ'os al ili. Tiu'j púlsatoroj, ili situ'as alt'e, kaj la direkt'a'j ĵet'il'o'j lok'iĝ'as en ne'tuŝ'ebl'a situ'o. La fram'o kaj fuzelaĝ'o est'as muld'it'a el solid'a planŝeno, la unu'a tiel desegn'it'a aer'ĉar'o en la tut'a merkat'o.”

Mario aŭskult'is, kap'jes'is aprez'e de temp'o al temp'o. Ŝajn'is ke Koreŭs desegn'is bon'e. Li demand'is, “Dir'u pri tiu forges'it'a hom'o — ĉu Arnold? Ĉu li sukces'is pri io ajn util'a?”

Koreŭs esprim'is per buŝ'strikt'e montr'i la dent'o'j'n, klak'son'is per lang'o. “Tiu vir'o frenez'iĝ'is. Li est'as marŝ'ant'a mort'int'o. Ĉio pri kio li pens'as, pri kio parol'as, est'as li'a'j aĉ'eg'a'j elektron'o'j, tio kio'n li nom'as efik'o blov'eg'a. Mi spekt'is prov'montr'o'n, kaj mi kred'as li'n prav'a. Ni ne pov'as ĝi'n uz'i en famili'a vetur'il'o.”

Koreŭs ŝultr'o'lev'is. “Neni'o mult'e signif'a. Generator'o — potenc'ig'it'a per céntauriumo — miniatur'a sinkrotron'o. Tre simpl'a. Li en'ig'as sol'a'n elektron'o'n en la tub'o'n, akcel'ig'as ĝi'n ĝis preskaŭ'lum'a rapid'o, kaj ĝi muĝ-laŭt'e el'ir'as kiel ŝpruc'eg'o tiom dik'a kiom hom'a brak'o.”

Mario mal'rid'et'is. “Prov'u stir'i li'n re'e'n al io util'a. Li hav'as bon'cerb'o'n. Ĉu li est'as vizit'int'a kurac'ist'o'n?”

“Nur al Stap, la doktor'o asekur'a. Stap dir'as ke est'as mir'o ke li plu viv'as eĉ nun. Galop'e rapid'a nefrit'o aŭ nekroz'o — io simil'a.” Koreŭs parol'is sen interes'o. Li'a'j okul'o'j neniam for'las'is si'a'n nov'a'n Aer'o-Vetur'ant'o'n. Li dir'is per pli viv'a voĉ'o, “En'rigard'u la intern'o'n, not'u la larĝ'a'n vid'kamp'o'n; plus'e la modul'ant'a'n filtr'o'n kontraŭ'a'n al tro'a bril'ec'o. Al'rigard'u rekt'e la sun'o'n, tiom long'e kiom vi vol'as. Not'u la alt'o'metr'o'n, ĝi hav'as pozitiv'a'n kanal-indik'il'o'n, tio'n vi pov'as ĝust'ig'i por ajn'a lok'o. Krom'e est'as la aer'prem'a reg'il'o, tio situ'as sub'e de mal'antaŭ'a seĝ'o — ĉu vi vid'as? — konserv'as ĉirkaŭ du'dek dolar'o'j'n pli ol la sistem'o antaŭ'a. Anstataŭ rembur'i, mi instig'is ke la tut'o de la seĝ'o-surfac'o est'u kovr'at'a per sur'ŝpruc'it'a sprinĝufloso*.”

“Vi far'is bon'a'n labor'o'n, Lu'is,” dir'is Mario. “Antaŭ'e'n'ir'u pri vi'a projekt'o.”

Koreŭs en'pren'is profund'a'n spir'o'n, el'las'is ĝi'n, balanc'is la kap'o'n. “Mi est'u du'obl'e damn'it'a!”

“Vi'n mi kompren'as neniom,” dir'is Koreŭs, fiks'rigard'ant'e Marion kvazaŭ li est'us ne'kon'at'ul'o. “Se mi ne kon'us vi'n de pru'o ĝis pob'o, mi dir'us ke vi est'as mal'sam'a vir'o. Tri monat'o'j'n antaŭ'e, se mi prov'us met'i i'o'n net'e desegn'it'a'n antaŭ vi, vi eksplod'us tiel kiel unu el la elektron'o'j de Arnold. Vi nom'us tiu'n ĉi model'o'n flug'ant'a pan'o'skatol'o. Vi est'us ĝi'n ornam'int'a per anĝel'o'flug'il'o'j sur la tut'a'n ekster'o'n, la kontrol-indik'il'o'j'n re'desegn'int'a tro mol'a'form'e, al'don'int'a al ĝi du aŭ tri libr'o'skatol'o'j'n laŭ la mod'o Ludovik'o la 15-a. Mi ne sci'as kiom tut'e. Se vi ne aspekt'us tiom korp'e bon'form'a, mi suspekt'us vi'n mal'san'a.”

Mario dir'is ŝajn'ig'ant'a esprim'o'n de saĝ'ul'a pri'pens'ad'o, “La firma'o Eberia Flug'ĉar'o est'as pren'int'a mult'o'n da mon'o el la publik'o. La mal'nov'a Eberiaĵo sukces'is ten'i si'n mem en la aer'o, sed kost'is tro mult'e kaj aspekt'is tiel, kiel pagod'o kun plane'o'j. Nun ni komenc'os ofert'i kvalit'o'n al la publik'o. Ebl'e ili tio'n rifuz'os.”

Koreŭs rid'is ĝoj'eg'e. “Se ni ne pov'os vend'i dek milion'o'j'n da tiu'j ĉi, mi flug'ig'os unu el ili ĝis ĝi'a alt'lim'o kaj el'salt'os.”

“Mi esper'as, ke vi ne sufer'os recidiv'o'n,” dir'is Koreŭs, “kaj mend'u mult'o'n da ornam'aĵ'o'j.”

“Ne,” dir'is Mario mild'e. “Ĝi el'ir'os ĝust'e tiel kiel ĝi nun est'as, tiom long'e kiom mi rajt'as reg'i afer'o'j'n.”

Koreŭs al'frap'is la ekster'o'n de la Aer'o-Vetur'ant'o aprob'e, turn'is demand'a'n esprim'o'n al Mario. “Vi'a edz'in'o est'is prov'ant'a kontakt'i vi'n. Mi dir'is al ŝi ke mi ne sci'as kie vi est'as. Dec'as ke vi ŝi'n kontakt'u — se vi vol'as rest'i edz'o. Ŝi parol'ad'is pri eks-edz'in'iĝ'o.”

Mario al'rigard'ad'is la distanc'o'n, mal'komfort'e konsci'a pri avid'a atent'o far'e de Koreŭs. “Mi dir'is al ŝi ke ŝi antaŭ'e'n'ir'u pri tio. Est'as la plej bon'a rezult'o por ĉiu'j koncern'at'o'j. Plej egal'ec'e al ŝi, ĉi'o'n'konsider'at'e.”

Koreŭs balanc'is la kap'o'n. “Vi est'as strang'a ul'o, Eberi. Antaŭ unu jar'o vi mal'dung'us mi'n jam dek du foj'o'j'n.”

“Ebl'e,” dir'is Koreŭs. “Letja Arnold kaj mi pov'os star'ig'i komerc'o'n por vend'i elektron-potenc'a'j'n elefant-paf'il'eg'o'j'n.”

Du'cent mil art'ist'o'j svarm'is surtut'e la Tur'o'n, farb'ant'e, surfac'ig'ant'e mur'o'j'n, ŝpruc'ant'e, pri'labor'ant'e tub'o'j'n, drat'o'j'n, mozaik'a'j'n plank'o'j'n, beton'o'n, planŝenon, en'met'ant'a ŝrank'o'j'n, mil'o'n da divers'a'j ekip'aĵ'o'j. Mur'o'j surfac'iĝ'is per panel'o'j el divers'a'j vaks'it'a'j kaj polur'it'a'j lign'o'j, la miriad'o da basen'o'j est'is kahel'it'a'j, ĝarden'ist'o'j skulpt'is la pend'ant'a'j'n park'o'j'n, tiu'j kia'j grand'a'j verd'a'j arb'ar'et'o'j en la nub'o'j.

Ĉiu'semajn'e Mervin Al'e'n konsult'is kun Taŭsig kaj mal'jun'ul'o Kubal, aprob'ant'e, modif'ant'e, ŝanĝ'ig'ant'e, pli'grand'ig'ant'e. Laŭ registr'it'a'j kopi'o'j de la intervju'o'j Mario labor'is, far'ant'e la ŝanĝ'o'j'n, inter'plekt'ant'a ili'n zorg'e inter desegn'er'o'j si'a'j propr'a'j.

Pas'is monat'o'j. Nun Mervin Al'e'n ebl'e ne re'kon'us tiu'n ĉi vir'o'n por est'i Ralston Eberi. Ĉe la ofic'ej'o Eberia Flug'ĉar'o en la blok'o Eter'a, li'a dung'it'ar'o esprim'is mir'o'n, respekt'o'n. Jen tut'e nov'a Ralston Eberi — malgraŭ, cert'e, ili not'is la sam'a'j'n antaŭ'a'j'n gest'o'j'n, parol- kaj paŝ-manier'o'j'n, preter'vol'a'j'n esprim'o'j'n. Tiu ĉi nov'a Ralston Eberi for'est'ig'is du'dek kilo'gram'o'j'n da ole'o kaj pend'ant'a haŭt'o. La sun'o jam tint'is la blank'a'n haŭt'o'n ĝis beb'a roz-kolor'o. La okul'o'j, iam puf'a'j, nun bril'is el firm-haŭt'a'j vang'o'j; la krur-muskol'o'j firm'is pro marŝ'ad'o; la brust'o plen'is, la pulm'o'j pli fort'a'j pro du'on-hor'a naĝ'ad'o je la kvar'a hor'o ĉiu'n post'tag'mez'o'n.

Kaj fin'fin'e la du'cent mil art'ist'o'j ord'ig'is si'a'j'n il'o'j'n, kolekt'is si'a'j'n fin'pag'o'j'n. Bontenadistoj ven'is trakt'i afer'o'j'n. Labor'ist'o'j bala'is, pur'ig'is, polur'is. La Tur'o Empire'a est'is komplet'a — sonĝ'o solid'ig'it'a, mir'aĵ'o de la mond'o. Konstru'aĵ'o supr'e'n'iĝ'ant'a tiel kiel pin'arb'o, fleks'ebl'a kaj masiv'a, sin'lev'iĝ'ant'a super la miniatur'a'j'n strat'o'j'n kaj plac'o'j'n sub'a'j'n. Konstru'aĵ'eg'o cel'ig'at'a ne por grac'o, sed efektiv'ig'ant'a grac'o'n per'e de ĝi'a sekur'a radik'o, ĝi'a'j ne'kalkul'ebl'a'j kojn'form'o'j, kav'ec'o'j, mil teras'o'j, mil taksi-halt'ej'o'j, bilion'a'j fenestr'o'j.

La Tur'o Empire'a plen'konstru'iĝ'is. Mervin Al'e'n trans'loĝ'ig'is si'n tie'n je unu kviet'a mez'nokt'o, kaj la sekv'a'n tag'o'n la Dom'o de l’ Se ĉe 5600 Avenu'o Eksmor’, Herb'o'kamp'o, est'is mal'plen'a, hav'ebl'a kontraŭ aŭ aĉet'o aŭ lu'o-kontrakt'o.

La Dom'o de l’ Se nun est'is Nivel'o 900, Tur'o Empire'a. Kaj Roland Mario dolor'is pro avid'o, pro anksi'o, pro varm'a ĝoj'o intens'a je preskaŭ volupt'ec'o. Li okup'iĝ'is ord'ig'i la benk'o'n tiam kiam Taŭsig en'ŝov'is si'a'n kap'o'n en la ofic'ej'o'n.

Mario inspekt'is al Taŭsig la kurioz'a'n vizaĝ'o'n. “Ĉu iu'j plu'a'j projekt'eg'o'j?”

“Ne ĉi moment'e. Kaj ili ne probabl'as. Almenaŭ ne per'e de mal'jun'ul'o Kubal.”

Mario tambur'is si'a'j'n fingr'o'j'n sur la labor'tabl'o. “Kiam okaz'is tio ĉi?”

“Nur hieraŭ. Ŝajn'as ke fin'i la Empire'a'n est'is al li io tro'a. Polic'an'o trov'is li'n en la Plac'o Tangar'o al'parol'ant'a'n la mem'o'n, al'port'is li'n hejm'e'n. Li ne kon'as la nev'o'n, ne kon'as la dom'mastr'um'in'o'n. Insist'as dir'i ke li'a nom'o est'as Brej, io simil'e.”

“Brej?” Mario lev'is si'n star'i, la frunt'o sulk'e kun'prem'iĝ'ant'a. Breŭ. “Ŝajn'as est'i senil'a demenc'o,” li dir'is abstrakt'e.

“Ĝust'e tiel,” Tausig respond'is, ankoraŭ fiks'rigard'ant'a Marion per bril'a'j, sci'vol'a'j okul'o'j. “Do, kio'n vi far'os ek'de nun?”

“Mi rezign'as,” dir'is Mario, kun tro'ig'it'a sving'o de brak'o. “Mi fin'is, mi est'as tiel kiel mal'jun'ul'o Kubal. La Tur'o Empire'a tro'is al mi. Mi sufer'as senil'a'n mens-putr'iĝ'o'n. Pren'u long'a'n rigard'o'n, Taŭsig, mi'n vi vid'os neniam re'foj'e.” Li ferm'is la pord'o'n tuj antaŭ la vizaĝ'o de Taŭsig. Li el'paŝ'is en la lift'o'n, mal'supr'e'n'ir'is ĝis la du'a nivel'o, salt'is sur la mov-stri'o'n plej rapid'a'n ir'ant'e al li'a et'a apartament'o ĉe Dom'o Melburn'o. Li dik'fingr'um'is la serur'o'n, skan'il'o re'kon'is al li li'a'j'n kurb'lini'o'j'n, la pord'o glit'is mal'ferm'a. Mario en'ir'is, ferm'is la pord'o'n. Li mal'vest'is la mal'net'a'n korp'o'n de Eberi, volv'is ĝi'n en rob'o, mal'lev'iĝ'is en seĝ'o'n apud grand'a mal'alt'a tabl'o.

La tabl'o sub'ten'is kompleks'a'n model'o'n konstru'it'a'n el lign'o, metal'o, plast'o, mal'sam'kolor'a'j faden'o'j. Ĝi reprezent'is Nivel'o'n 900, Emperia Tur'o — la Dom'o de l’ Se.

Mario kon'is ĝi'n parker'e. Ĉiu'j detal'o'j pri are'o grand'a je du'on'o de kilo'metr'o est'is prem'it'a en li'a'n cerb'o'n.

Post'ne'long'e, Mario vest'is si'n re'foj'e, per kombine'o el fort'a griz'a kepr'o. Li ŝarĝ'is la poŝ'o'j'n per divers'a'j il'o'j kaj ekip'aĵ'o'j, pren'is si'a'n man'sak'o'n. Li rigard'is si'n per la spegul'o, al la vizaĝ'o kiu est'is Eberi ka ne tut'e Eberi. La torpor'a glaci-aspekt'o ne plu montr'iĝ'is ĉe la okul'o'j. La lip'o'j ne plu puf'is, la vang'o'j ne plu pend'is sak'e, li'a vizaĝ'o est'is firm'a blok'o. Pens'o'plen'e Mario tir'is ĉapel'o'n kovr'i si'a'n frunt'o'n, stud'e rigard'is la efik'o'n. Tiu vir'o ne re'kon'ebl'as. Li sur'glu'is mod'ec'a'n tuf'o'n de fals'a lip'har'ar'o. Ralston Eberi ne plu ekzist'is.

Mario el'ir'is la apartament'o'n. Li signal'is taksi'o'n, flug'is al Herb'o'kamp'o. La Tur'o Empire'a alt'is super la urb'o kiel bar'il'o-stang'o super kamp'o de kap'o-brasik'o'j. Avert-lamp'o dis'ig'is ruĝ'a'j'n radi'o'j'n de kol'o-tord'ig'a alt'ec'o. Milion'o da lamp'o'j de naŭ'cent nivel'o'j lum'is, inter'miks'is form'i luks'a'n lakt'ec'a'n sku'bril'ad'o'n. Urb'o en si mem, kie du milion'o, tri milion'o da vir'o'j kaj vir'in'o'j pov'us el'ten'i dum'viv'e se oni tiel dezir'us. Ĝi est'is monument'o al la enu'o de unu vir'o, vir'o tro-sat'a je viv'o. La plej grandioz'a konstru'aĵ'o iam ajn konstru'it'a, kaj konstru'it'a pro la mal'plej konsekvenc'a el motiv'o'j kiu iam ajn kaŭz'is ke unu ŝton'o est'u met'it'a sur ali'a'n. La Tur'o Empire'a, konstru'it'a el la kun'met'it'a'j kapabl'o'j de la plej'a riĉ'aĵ'o de la planed'o, est'is gigant'a lud'il'o, tik'il'o, amuz'il'o.

Sed kiu sci'us tio'n ĉi? La 222-a nivel'o en'hav'is la plej bon'a'n hospital'o'n en la mond'o. Ĝi'a kurac'ist'ar'o leg'iĝ'is tiel kiel honor'list'o de l’ Asoci'o Medicin'a. Nivel'o 460 en'ten'is marĉ'a'n arb'ar'o'n kretace'a'n. Dinosaŭr'o'j plen'grand'e laŭ'proporci'a'j manĝ'ad'is je arĥaik'a'j veget'aĵ'o'j, Pterodaktil'o'j ŝveb'is trans'e'n laŭ ne'vid'ebl'a'j glit'il'o'j, la aer'o en'ten'is la sovaĝ'a'n odor'eg'o'n de marĉ'o, nigr'a ŝlimkoto, putr'iĝ'ant'a'j mitul'o'j, kadavr'aĵ'o'j.

Nivel'o 416 en'hav'is la unu'a'n hom'a'n urb'o'n, Eriduo en Sumero, komplet'a kun ĝi'a'j dek metr'o'j'n alt'a'j brik'a'j mur'o'j, la zigurat'a templ'o ador'cel'a je Enlil la di'o de l’ ter'o, la palac'o de la reĝ'o, la krud'a'j kot-dom'o'j de la kamp'ar'an'o'j. Nivel'o 462 est'is Insul'o Helen'a el la epok'o bronz'a, al'ond'ig'it'a per blu'a sal'akv'o. Templ'o de Kreto en oliv'a kultur'arb'ar'et'o kron'is la supr'o'n, kaj alt-pru'a gale'o flos'is sur la akv'o, kun sun'lum'o re'bril'iĝ'ant'a de bronz'a'j ŝirm'il'o'j, lum'ig'ant'a la purpur'a'n vel'o'n.

Nivel'o 463 est'is ter-skulpt'aĵ'o pri imag'it'a fantast'a mond'o desegn'it'a de mistik'a art'ist'o Dajer Lotajr. Kaj Nivel'o 509 est'is privat'a fe'a land'o, mal'ferm'it'a al la publik'o, magi'a ĝarden'o kie loĝ'is si'n'kaŝ'em'a'j nimf'o'j.

Ekzist'is nivel'o'j por komerc'a'j ofic'ej'o'j, por loĝ'ej'o'j, por laboratori'o'j. La kvar'a nivel'o sub'ten'is la plej grand'a'n stadion'o'n de la mond'o. Nivel'o'j 320 ĝis 323 en'ten'is la Universitat'o'n de l’ Mond'o, kaj komenc'a en'list'iĝ'o kost'is kvar'dek du mil; 255 est'is la plej grand'a bibliotek'o; 328 est'is vast'a galeri'o de art'o'j.

Est'is montr'ej'o'j, vend'ej'o'j, restoraci'o'j, kviet'a'j tavern'o'j, teatr'o'j, televid'a'j studi'o'j — est'is kapt'it'a komplet'a model'o de la mond'o, en'fost'ig'it'a en la aer'o'n laŭ dezir'et'o de Mervin Al'e'n. Hom'a sopir'o pri perd'it'a jun'ec'o pag'is ĝi'a'n prez'o'n. Mervin Al'e'n est'is vend'int'a var'o'n tiom valor'a ke apud ĝi ĉiu gram'o de aŭr'o iam ajn el'min'it'a, ĉiu alt'eg'e taks'at'a posed'aĵ'o, ĉiu ambici'o kaj cel'o, est'is kvazaŭ neni'aĵ'o'j. Etern'a viv'o, re'nov'ig'it'a jun'ec'o — am'o, fid'o, moral'o, honor'o trov'is ili'n mal'just'e tro'fort'a'j kontraŭ'ul'o'j.

Hast'e Mario el'salt'is la flug'taksi'o'n ĉe la publik'a el'star'ej'o ĉe la 52-a nivel'o, la kun'ord'ig'a centr'o de la tur'o. Inter la amas'o'j de vizit'int'o'j, lu'int'o'j, dung'it'ar'an'o'j, li est'is ne'el'star'a. Li sur'paŝ'is pied'stri'o'n por glit'i ĝis la centr'a'n tub'eg'o'n, de'sur'iĝ'is ĉe la lift'o ekspres'a konduk'ant'a ĝis Nivel'o 600. Li en'ir'is unu el la et'a'j ĉar'o'j. La pord'o mem'frap'is ferm'a, li sent'is la ek'mov'o'n de akcel'ad'o, kaj preskaŭ sam'temp'e la preskaŭ-sen'pez'ec'o'n de la mal'akcel'ad'o. La pord'o ek'e mal'ferm'iĝ'is, li el'paŝ'is sur Nivel'o'n 600-an, tri kilo'metr'o'j'n en la ĉiel'o.

Li est'is en la atend'ej'o de la Hotel'o Paradiz'o, kompar'e al kiu la Atlantik'a-Imperi'o ŝajn'is aĉ'e ordinar'a kaj konstrikt'it'a. Li mov'is inter ekskvizite vest'it'a'j vir'o'j kaj vir'in'o'j, person'o'j riĉ'a'j, dign'a'j, potenc'a'j. Mario est'is mal'not'ind'a. Li pov'us est'i pur'ig'ist'o, elektr'ist'o bontenantarana. Li marŝ'is kviet'e laŭ koridor'o, halt'is eventual'e ĉe pord'o mark'it'a Privat'a. Li dik'fingr'um'is la serur'o'n; ĝi mal'ferm'iĝ'is montr'i pur'ig'ist'a'n ŝrank'ĉambr'et'o'n. Sed la pur'ig'ist'o'j por la 600-a nivel'o ĉiu'j hav'is ali'a'j'n stok'ej'o'j'n. Neni'u ali'a dik'fingr'o pov'us mal'ŝlos'i tiu'n ĉi serur'o'n. Laŭ okaz'o ke nivel'o-mastr'um'ant'o ebl'e mal'ferm'ig'us per'fort'e la pord'o'n, tiu trov'us nur ali'a'n pur'ig'ist'a'n ŝrank'ĉambr'et'o'n kiu est'is perd'it'a pro konfuz'o.

Sed ĝi est'is tre special'a ŝrank'ĉambr'et'o. Ĉe la mur'o mal'antaŭ'a, Mario prem'is par'o'n de el'star'aĵ'et'o'j, apart'a'j inter si je larĝ'a distanc'o, kaj la mur'o sving'iĝ'is flank'e'n. Mario en'ir'is mal'lum'a'n inter'spac'et'o'n, prem'is ferm'e la mur'o'n. Nun li est'is sol'a — pli sol'a ol se li est'us mez'e en la Saharo. Sur dezert'o li ebl'e spion'iĝ'us far'e de aviad'il'o preter'pas'ant'a. Tie ĉi inter la sen'viv'a'j spac'o'j apud la ĉef-kolumn'o'j, inter la lift'o'tub'o'j, li perd'iĝ'is je ĉiu okul'o. Se li mort'us, neni'u li'n trov'us. En la for'a futur'o, kiam la Tur'o Emperia eventual'e mal'konstru'iĝ'os, tiam li'a skelet'o ebl'e trov'iĝ'us. Ĝis tiam li est'is mal'aper'int'a de hom'ar'a sci'pov'o.

Li antaŭ'e'n-cel'um'is poŝ'lamp'a'n lum'stri'o'n, turn'iĝ'is al'front'i la centr'a'n spin'kord'o'n de lift'tub'o'j, tub'o'j tia'j kia'j fibr'o'j en gigant'a veget'aĵ'o. Ĉi tie li trov'is si'a'n privat'a'n lift'o'n, tiel perd'it'a inter ali'a'j kiel vir'o en hom'amas'o. La meĥanist'o'j ĝi'n instal'int'a'j ne pov'us re'kon'i ĝi'a'n kaŝ'cel'o'n. Ĝi est'us nur labor'aĵ'o sur konstru'plan'o, part'o de la tag'labor'o, rapid'e forges'it'a. Al Mario ĝi est'is konekt'il'o al Nivel'o 900, al la Dom'o de l’ Se.

Li sur'paŝ'is la tre et'a'n platform'o'n. La pord'o frap-ferm'iĝ'is. Li ĵet'iĝ'is supr'e'n, supr'e'n je pli ol kilo'metr'o. La lift'ĉambr'o halt'is, li el'paŝ'is. Li est'is en la Dom'o de l’ Se — ne'vid'ebl'a, fantom'o. Ne'vid'at'a, ne aŭd'at'a, potenc'o aparten'is al li. Li pov'us ek'atak'i el neni'ec'o, ne'atend'it'a, ne'imag'it'a, mastr'o de la mastr'o de la Dom'o de l’ Se.

Li en'spir'is la aer'o'n, ĝoj'eg'a, ĝoj'ant'a ĝis trem'et'i pro si'a potenc'o. Jen la plej'a ĉef'moment'o de li'a viv'o. Li ek'ŝalt'is si'a'n lamp'o'n, malgraŭ tio ke ne est'is neces'o. Li kon'is tiu'j'n ĉi inter'spac'o'j'n kvazaŭ li est'us inter ili nask'it'a. La lum'o simbol'is si'a'n absolut'a'n aŭtoritat'ec'o'n. Li neniel bezon'is kaŝ'ir'i. Li est'is en si'a privat'a ŝirm'lok'o, sekur'a, izol'a, for'a je ĉio.

Mario halt'is, ek'rigard'is la mur'o'n. Inter'distanc'e je tri metr'o'j kaj du'on'o lum'is cirkl'o'j de fluoresk'a farb'o. Trans tiu ĉi mur'o lok'iĝ'is la grand'a en'ir'ej'o de la Dom'o de l’ Se. Mario al'ir'is al unu el la fluoresk'a'j cirkl'o'j. Tiu'j'n ĉi li mem est'is farb'int'a por indik'i la lok'o'j'n de spion'il'o'j. Tiu'j ĉi est'is et'a'j makul'o'j apenaŭ pli grand'a'j ol kap'o de pingl'o, ne'vid'ebl'a'j je distanc'o de metr'o. Mario, kaŝ'vest'it'a kiel elektr'ist'o, mem ili'n instal'is, po par'o je ĉiu vid'lok'o, por du'okul'a vid'kapabl'o.

El si'a poŝ'sak'o li pren'is okul'vitr'o'j-simil'a'n vide'o-montr'il'o'n, fiks'is drat'o'n al elektr'a'j'n konekt'il'o'j'n de la spion'il'o'j, met'is antaŭ si'a'j okul'o'j la montr'il'o'n. Nun li vid'is la intern'o'n de la en'ir'ej'o tiel klar'e kvazaŭ li est'us tra'rigard'ant'a pord'o'n.

Okaz'is la mez'o de akcept'a ceremoni'o — inaŭgur'a fest'o ĉe la Dom'o de l’ Se. Vir'o'j, mal'jun'a'j, jun'a'j, eminent'a'j aŭ bel'a'j aŭ nur surfac'ig'it'a per lum'o sukces'indik'ant'a; vir'in'o'j sam'temp'e seren'a'j kaj arogant'a'j, la mod'ul'in'o'j kaj montr'ind'ul'in'o'j de la planed'o. Mario vid'is juvel'o'j'n, or'o'n, la bril'o'n kaj sving'ad'o'n de mil-kolor'a'j ŝtof'o'j, kaj je okul'a alt'ec'o, la kurioz'a'n blank-bronz-brun-nigr'a'n miks'aĵ'o'n, la kolor'o de mult'a'j kap'o'j, mult'a'j vizaĝ'o'j — hom'amas'o-kolor'o.

Mario rakont'is kelk'e da tiu'j ĉi hom'o'j, vizaĝ'o'j kaj nom'o'j kon'at'a'j tut-mond'e. Art'ist'o'j, administr'ist'o'j, inĝenier'o'j, bon'viv'ant'o'j, amor'ist'in'o'j, filozof'o'j, ĉiu'j plen'prem'ig'ant'a'j la atend'ej'o'n de a Dom'o de l’ Se, ven'ig'it'a'j de la ne'esprim'ebl'a log'o de aĵ'o ne'kon'at'a, ekscit'ig'a, mal'bon'fam'a.

Jen star'is Mervin Al'e'n, vest'it'a nigr'e. Li bel'is tiel kiel pra'a sun-hero'o, alt'a, mem'fid'a, facil-manier'a, sed humil'a kaj zorg'e graci'a, kun'met'ant'a la ofic'o'j'n de propriet'ul'o kaj gast'ig'ant'o.

Mario plu'ir'is. Kiel ĉe 5600 Eksmoro, li trov'is ĉambr'o'n kiu plen'plen'is de lum'o sukcen'e-blank'a, or-kolor'a, krisp'a kiel celeri'o, kie kresk'iĝ'is la larĝ-foli'a'j plant'o'j sam'e streb'is en si'a de'nask'a hum'o. La herb'ej'o est'is mal'plen'a, la plant'o'j el'spir'is sen'sent'ig'a'n parfum'o'n por si'a propr'a mem-delekt'ad'o.

Mario plu'ir'is. Li en'rigard'is ĉambr'o'n mal'plen'a'n kaj ne ornam'it'a'n, farad'a ĉambr'o. Kelk'e da kaŭĉuk-rad'a'j tabl'o'j situ'is laŭ'ord'e kontraŭ mur'o, ĉiu kun si'a sur'pend'aĵ'o el blank'a fabrik'o. Balkano trans'ĉambr'a sub'ten'is inter'plekt'o'n de meĥanism'o'j, tio el nigr'a'j kurb'a'j brak'o'j, reflekt'a metal'o, vitr'o. Sub'e pend'iĝ'is par'o de du'on'tra'vid'ebl'a'j sfer'o'j, tiel pal'e blu'kolor'a'j kiel Rokfort'a fromaĝ'o. Mario rigard'is detal'e. Jen la sfer'o'j el golasmo.

Neni'u okup'is la ĉambr'o'n krom unu sen'mov'ant'a form'o sur unu el la rul'lit'o'j. La vizaĝ'o part'e vid'ebl'is. Mario, subit'e atent'a, ŝanĝ'is si'a'n vid'lok'o'n. Li vid'is pez'a'n blond'a'n kap'o'n, fortik'a'j'n mal'pint'a'j'n vizaĝ'er'o'j'n. Jen Janivero, jam drog'it'a, pret'a por la inter'ŝanĝ'o.

Mario el'spir'eg'is tiom fort'e ke la ŝvel'ventr'o Eberia sku'iĝ'is. Zaer, Mario, Breŭ, kaj nun Janniver, log'it'a'j en tiu'n ĉi ĉambr'o'n tiel kiel ŝaf'o'j post'sekv'ant'a'j Jud'as-kapr'o'n al buĉ'ej'o. Mario montr'is la dent'o'j'n en grimac'o neniom rid'et'a. Ekinundo el mal'hel'a furor'o lev'iĝ'is en li'a mens'o.

Li sin'trankvil'ig'is. La grimac'o mol'iĝ'is por form'i la normal'e mal'strikt'a'j'n lini'o'j'n de la vizaĝ'o de Eberi. Kiu, ĉio'n konsider'ant'e, est'is sen'kulp'a? Te'j'n Par'e'n? Ne. Ŝi serv'is al Mervin Al'e'n, spirit'o kapt'int'a la korp'o'n de ŝi'a frat'o. Li mem, Roland Mario? Li est'is pov'int'a mort'ig'i al Mervin Al'e'n. Per akuz'i sufiĉ'e laŭt'e al la ĝust'a'j aŭtoritat'o'j li est'us halt'ig'int'a plu'a'j'n mis'o'j'n ĉe la Dom'o de l’ Se. Li si'n de'ten'is, pro tim'o ke li perd'u la korp'o'n propr'a'n. Pit Zaer? Li est'is pov'int'a ag'ad'i laŭ la spirit'o de si'a kontrakt'o per avert'i si'a'j'n amik'o'j'n ĉe la Oksford'a Teras'o.

Ĉiu'j ali'a'j viktim'o'j, kiu'j simil'e de'ten'is en si la furor'o'n kaj ŝuld'ec'o'n hom'ar'an'ism'a'n? Ne, Ditmar simpl'e est'is hom'o, tiel mal'fort'a kaj ne'sin'don'em'a kiel ajn'a ali'a, kaj li'a'j pek'o'j nur est'is tiu'j de far'o anstataŭ ne'far'o, kio karakteriz'is la ali'a'j'n.

Mario vag'ad'is plu, rigard'ant'e en apartament'o, ĉambr'o kaj hal'o. Blond'a knab'in'o, jun'a kaj dolĉ'a kiel Apalaĉia diant'o, naĝ'is nud'a en la long'a, verd'e vitr'a basen'o de Al'e'n, post'e sid'iĝ'is ĉe la rand'o inter nub'o el arĝent'a'j bobel'o'j. Mario mal'ben'is la volupt'a'j'n respond'o'j'n de la korp'o de Eberi, preter'ir'is. Te'j'n Par'e'n trov'ebl'is neni'e.

Li re'ir'is al la akcept'ej'o. La fest'o est'is fin'iĝ'ant'a, kun Mervin Al'e'n adiaŭ'ant'a si'a'j'n gast'o'j'n, vir'o'j kaj vir'in'o'j ruĝ'et'haŭt'a'j pro li'a manĝ'aĵ'o kaj drink'aĵ'o, ĉiu'j afabl'a'j, ĉiu'j promes'ant'a'j re'foj'a'n renkont'iĝ'o'n je mal'pli formal'a okaz'o.

Mario rigard'ad'is ĝis post el'ir'is la last'a'j — la last'a'j krom unu, tiu est'ant'e ne'kred'ebl'e alt'a, mal'dik'a mal'jun'a vir'o, vest'it'a tro mod'e en perl'a griz'o kaj blank'o. Li'a'j manik'o'j est'is tia'j kia'j tig'o'j de maiz'o, li'a kap'o est'is tut'e krani'a. Li klin'iĝ'is super la ŝultr'o de Al'e'n, kanajl'a parfum'at'a mal'jun'a dand'o, vaks'it'a, ruĵita, pomad'it'a.

Nun Al'e'n gent'il'e demand'is, kaj la mal'jun'ul'o esprim'is ek'ĝoj'o'n. Al'e'n konduk'is li'n en et'a'n flank-ĉambr'o'n, ofic'ej'o farb'it'a per mal'hel'a'j griz'o kaj verd'o.

La mal'jun'ul'o sid'iĝ'is, skrib'is ĉek'o'n. Al'e'n las'is ĝi'n fal'i en tele'ekran'a'n long'at'ru'o'n, kaj la du atend'is, babil'ant'a'j pri afer'o'j ne'konsekvenc'a'j. La mal'jun'ul'o ŝajn'e prov'ad'is el'pren'i inform'o'n, dum Al'e'n graci'e li'n flank'e'n-direkt'is. Le tele'ekran'o re'bril'iĝ'is, ek'lum'e montr'is agord'o'n de bank'o. Al'e'n star'iĝ'is. La mal'jun'ul'o star'iĝ'is. Al'e'n pren'is al si long'a'n en'spir'o'n; ili en'paŝ'is la herb'o'ĉambr'o'n. La vir'o antaŭ'e'n'ir'is tri paŝ'o'j'n, ŝancel'iĝ'is. Al'e'n kapt'is li'n lert'e, kuŝ'ig'is li'n sur kaŝ'at'a'n kaŭĉuk-rad'a'n kanap'o'n, puŝ'is tio'n antaŭ'e'n, el tiu ĉambr'o en la laboratori'o'n kie Janiver jam kuŝ'is pret'a.

Nun Mario rigard'ad'is per plej atent'a'j okul'o'j, kaj li konekt'is plu'a'n drat'o'n al la okul'vitr'a montr'il'o, tiu'n ĉi konduk'ant'a al vide'o-registr'il'o'n en si'a poŝ'sak'o. Ĉio vid'ot'a est'os dur'e registr'it'a.

Sekv'is mal'mult'o observ'ind'a. Al'e'n puŝ'is la rul'tabl'o'n de Janiver sub unu el la selakt'o-kolor'a'j kav'a'j sfer'o'j de golasmo, tiu'n de la mal'jun'ul'o sub la ali'a'n. Li turn'is ans'et'o'n, pied-prem'is pedal'o'n, fingr'e frap'et'is ŝalt'il'o'n, ek'paŝ'is mal'antaŭ'e'n por star'ad'i atend'e. La tut'a balkon'o mal'lev'iĝ'is. La sfer'o'j ĉirkaŭ'is la du kap'o'j'n, puls'ad'is, ŝanĝ'iĝ'is laŭ form'o. Aĵ'o'j mov'iĝ'is ĉe la balkon'o, rad'o'j turn'iĝ'is, bril'ec'o grad'e intens'iĝ'is. La funkci'ad'o ŝajn'is est'i mem-kontrol'it'a, aŭtomat'a.

Al'e'n elekt'is sid'iĝ'i, ek'brul'ig'is cigared'o'n, osced'is. Pas'is kvin minut'o'j. La balkon'o lev'iĝ'is, la sfer'o'j el golasmo sving'iĝ'is laŭ aks'o, la balkon'o re'mal'lev'iĝ'is. Pas'is kvin minut'o'j plu'a'j. La balkon'o lev'iĝ'is. Al'e'n paŝ'is antaŭ'e'n, mal'aktiv'ig'is la ŝalt'il'o'j'n.

Al'e'n injekt'is ambaŭ korp'o'j'n el sam'a injekt'il'o, puŝ'is la rul'lit'o'j'n en apud'a'n ĉambr'o'n, for'ir'is sen mal'antaŭ'e'n rigard'i.

Je la naŭ'a hor'o en Plac'o Tanatro, taksi'o elasis mal'fort'a'n ne'bel'a'n mal'jun'ul'o'n, alt'a kaj tiel mal'dik'a kiel stang'o, kiu tuj cel'is sid'iĝ'i ĉe benk'o.

Mario atend'is ĝis la mal'jun'ul'o montr'is sign'o'j'n ke li atent'as, rigard'is ties subit'e kresk'ant'a'n konstern'iĝ'o'n, la ekscit'it'a'n ekzamen'ad'o'n de marasm'it'a'j man'o'j, la ek'kompren'o pri kvin'dek jar'o'j ŝtel'it'a'j. Mario al'proksim'iĝ'is, gvid'is la mal'jun'a'n vir'o'n al taksi'o, konduk'is li'n al propr'a apartament'o. Est'is maten'o eg'e mal'bon'a.

Janniver dorm'ad'is, el'ĉerp'it'a pro terur'o, lament'ad'o, mal'am'o al si'a knar'ant'a mal'jun'a korp'o. Mario telefon'is la agent'ej'o'n Brenanan, pet'is parol'i al Mur'is Slejd. La mal'alt'a pez'a vir'o kun mal'larĝ'a kap'o aper'is ekran'e, rigard'ad'is tra tavol'o'j de polur'it'a vitr'o al Mario.

Slejd al'rigard'is li'n montr'ant'a esprim'o'n de ne'sku'ebl'a si'n'gard'o. “Ĉu ĝi kaŭz'os al mi problem'o'j'n?”

“Tiu vir'o kiu'n vi est'is observ'ant'a por mi, Roland Mario, ĉu vi sci'as pri kie mi li'n pov'as trov'i?”

“Li est'as ĉe la Persa Teras'o maten'manĝ'ant'a kun vir'in'o kun kiu li tra'pas'is la nokt'o'n. Ŝi'a nom'o est'as Laŭr'a Lingtza; ŝi est'as danc'ist'in'o ĉe la Teatr'o Vedant'o Epik'a.”

“Ne zorg'u pri tio. Akir'u pec'o'n de paper'o, sur'skrib'u tio'n kio'n mi est'os parol'ant'a.”

“‘Renkont'u mi'n je la hor'o dek unu'a post'tag'mez'e, ĉe la Kamboĝa Kolon'o, akcept'ej'o de la Hotel'o Paradiz'o, Nivel'o Ses Cent, Tur'o Empire'a. Grav'eg'as. Ven'u sol'a. Bon'vol'u est'i akurat'a, ĉar mi pov'as ŝpar'i al vi nur kelk'a'j'n minut'o'j'n. Mervin Al'e'n, Dom'o de l’ Se.’”

Mario atend'is moment'o'n ĝis Slejd supr'e'n'rigard'is de si'a skrib'ad'o. “Pres'u tio'n,” li dir'is. “Don'u tio'n en la man'o'j'n de Roland Mario je ĉirkaŭ la naŭ'a hor'o kaj du'on'o ĉi vesper'e.”

Kun mal'pacienc'o Mario re'paŝ'ad'is laŭ'long'e la plank'o'n, dik'a'j man'o'j mal'antaŭ'dors'e inter'ten'ant'a'j. Hodiaŭ'nokt'e frukt'iĝ'os tut'a jar'o da streb'a'j labor'ad'o'j far'e de cerb'o kaj imag'o. Hodiaŭ'nokt'e, se bon'ŝanc'e, li for'las'os la mal'am'at'a'n ident'ec'o'n de Ralston Eberi. Li ek'pens'is pri Lu'is Koreŭs. Kompat'ind'a Lu'is, kaj Mario balanc'is la kap'o'n. Kio okaz'os pri la Aer-Vetur'ant'o de Lu'is? Kaj Letja Arnod? Ĉu li'n oni re'ir'ig'us al Plac'o'n Tanagr'o'n por re'foj'e embusk'i kaj sibl'i insult'o'j'n tiam kiam Ralston Eberi pomp'e preter'promen'os?

Li vok'is ekran'e la Blok'o'n Eter'a'n, ating'is al Lu'is Koreŭs. “Kiel afer'o'j fart'as, Lu'is?”

“Bon'eg'e. Ni'a'j prepar'o'j komplet'as, ni komenc'os fabrik'ad'i ven'ont'a'n semajn'o'n.”

Koreŭs todigis si'a'n esprim'o'n. “Eberi, vi est'os juĝ'ant'a mi'n tiom frenez'a kiom Arnold. Sed li flug'as ja pli rapid'e ol lum'o.”

“Ĵaŭd'o'n ĵus pas'int'a'n li vag'is en la ofic'ej'o'n. Li kondut'is mister'e, dir'is ke mi li'n sekv'u. Mi sekv'is. Li konduk'is mi'n supr'e'n al li'a observatori'o — nur fenestr'o ĉiel'o'n-frot'ant'a kie li hav'as grand'ig'o'skop'o'n proton'a'n. Li dir'is, ke mi rigard'u. Mi rigard'is, vid'is disk'o'n — ne'bril'a'n disk'o'n tiom grand'a kiom la lun'o dum plen'a. ‘Plut'o,’ dir'is Arnold. ‘Post ĉirkaŭ dek minut'o'j, okaz'os et'a ek'bril'o ĉe mal'dekstr'a flank'o.’ ‘Kiel vi sci'as?’ ‘Iom pli ol ses hor'o'j'n pas'int'e mi ek'brul'ig'is torĉ'o'n. La lum'o est'as ating'ont'a tiu'n ĉi lok'o'n ĉirkaŭ nun'temp'e.’

“Mi rigard'is li'n kun mir'o, sed ten'is okul'o'n kvazaŭ glu'it'e al la vid'aĵ'o, kaj ja okaz'is — mi ĝi'n ja vid'is, et'a ŝpruc'o de blank'a lum'o. ‘Nun rigard'u,’ dir'is li, ‘sekv'os iu ruĝ'a.’ Kaj li prav'is. Sekv'is lum'o ruĝ'a.” Koreŭs balanc'is si'a'n grand'a'n sabl'o'kolor'a'n kap'o'n. “Eberi, mi konvink'iĝ'is. Li sukces'is ke mi li'n kred'u.”

Mario dir'is per voĉ'o mank'ant'a ton'o'n, “Ven'ig'u li'n, ke li parol'u, Lu'is, se vi pov'as li'n trov'i.”

Post minut'o aŭ iom pli la vizaĝ'o de Letja Arnold el'rigard'is la ekran'o'n. Mario demand'is per plumb'e pez'a voĉ'o, “Ĉu ver'e, Arnold? Vi pov'as flug'i je rapid'o trans'lum'a?”

Arnold dir'is agac'it'e, “Ja cert'e ver'as. Kial oni pens'u ke ne est'as ver'e?”

“Mi nur munt'is par'o'n da elektron-puŝ'il'o'j sur unu el vi'a'j vetur'il'o'j alt-altitud'a'j. Neni'o pli. Mi nur ŝalt'is la potenc'o'n. La inter'konekt'aĵ'o ek'rapid'as flam'e furor'e ekster'ir'ant'a la normal'a'n univers'o'n. Est'as nek akcel'o, nek inerci'o, neni'o. Nur rapid'o, rapid'o, rapid'o. Rezult'e la stel'o'j ating'ebl'as post nur kelk'tag'a ir'ad'o, tiel mi jam de'long'e vi'n dir'is, kaj vi dir'is ke mi frenez'as.” Li'a vizaĝ'o tord'iĝ'is, gal'o acid'e brul'is al li la lang'o'n. “Mi neniam ili'n vid'os, Eberi, kaj vi mem kulp'as pro tio. Mi est'as mort'ont'o. Mi vid'is Plut'o'n, mi skrib'is la nom'o'n propr'a'n en ĝi'a'n glaci'o'n, kaj jen tio pro kio mi est'os kon'at'a.”

Li mal'aper'is el la ekran'o. Koreŭs re'ven'is. “Li baldaŭ mort'os,” dir'is Koreŭs raŭk'e. “Li sufer'is hemoragi'o'n hieraŭ'nokt'e. Li spert'os nur unu sekv'a'n — si'a'n last'a'n.”

Mario dir'is per voĉ'o distr'it'a, “Pri'zorg'u li'n, Lu'is. Ĉar mi tim'as ke morgaŭ'e ĉiu'j afer'o'j mal'sam'os.”

Mario romp'is la inter'parol'o'n, re'komenc'is paŝ'ad'i tie'n-re'e'n, sed nun li paŝ'ad'is mal'pli rapid'e, kaj li'a'j okul'o'j percept'ad'is neni'o'n el tio kie'n li paŝ'is…

Mario al'vok'is grum'o'n. “Ĉu vi vid'as tiu'n jun'ul'o'n en brun'et'a jak'o apud la Kamboĝa Kolumn'o?”

Ralston Eberi est'is mis'trakt'int'a la korp'o'n de Mario tiel, ke ĝi akir'is mal'strikt'a'n haŭt'o'n. Sak'form'a'j haŭt'aĵ'o'j pend'is sub'e de la okul'o'j, la buŝ'o mal'strikt'is, mal'sek'is. Mario ŝvit'is en subit'a varm'iĝ'o el pur'a koler'o. La pork'o, ke li diboĉ'e trakt'is korp'o'n san'eg'a'n, korp'o'n neniom al'kutim'iĝ'int'a'n je mal'pur'aĵ'o'j tia'j kia'j'n pov'is invent'i la cerb'o de Eberi!

Eberi leg'is la not'o'n, ek'rigard'is tie'n kaj re'e'n laŭ la akcept'ej'o. Mario est'is jam for'ir'int'a. Eberi, sekv'ant'e la instrukci'o'j'n, turn'iĝ'is por laŭ'ir'i la koridor'n ĝis la aer-duŝ'ej'o'j, mov'ant'e mal'rapid'e, sen'decid'e.

Li proksim'iĝ'is al pord'o sur kiu ŝild'o leg'iĝ'is Privat'a, kiu rest'is part'e mal'ferm'it'a. Li al'frap'is.

Eberi si'n'gard'e puŝ'is la kap'o'n tra la pord'tru'o. Mario tir'eg'is li'n plu antaŭ'e'n, frap'is al li la kol'o'n per injekt'il'o. Eberi barakt'is, pied'um'is, trem'is, mal'streĉ'iĝ'is. Mario ferm'is la pord'o'n.

“Star'iĝ'u,” ordon'is Mario. Eberi star'iĝ'is, obe'em'a, glaci-okul'a. Mario konduk'is li'n tra pord'o mal'antaŭ'a, supr'e'n per lift'o, ĝis Nivel'o 900, la Dom'o de l’ Se.

“Sid'iĝ'u, ne mov'u,” dir'is Mario. Eberi sid'is tiel kiel barnaklo Mario far'is zorg'a'n skolt-esplor'o'n. Je ĉi tiu temp'o de nokt'o, dec'as ke Mervin Al'e'n jam fin'plen'um'is la far'end'aĵ'o'j'n.

Al'e'n est'is ĵus plen'um'int'a inter'ŝanĝ'o'n. Mario rigard'is dum li puŝ'is la du kuŝ'ant'a'j'n korp'o'j'n en apud'a'n atend'ej'o'n, kaj post'e li sekv'is Al'e'n al ties loĝ'a ĉambr'ar'o, rigard'is dum li de'pren'is la vest'o'j'n, sur'met'is silk'a'n jak'o'n, pret'a por mal'streĉ'i aŭ por am'ind'um'i kun si'a flor'e-bel'a blond'ul'in'o.

Re'e mal'supr'e'n laŭ la koridor'o'j sekret'a'j inter la vent'um'il-tub'o'j, kaj nun la laboratori'o est'is sen'hom'a. Mario lev'is klink'o'n, tir'is flank'e'n unu el la pres'it'a'j lign'a'j mur'o-panel'o'j.

“En'ir'u,” li dir'is. “Kuŝ'iĝ'u sur tiu'n rul-kanap'o'n.” Eberi obe'is.

Mario puŝ'is li'n trans la ĉambr'o al la griz-flav-kolor'a'j cerb'o-muld'il'o'j, tie'n puŝ'is rul-kanap'o'n ankaŭ por si mem. Li ten'is al si la mens'o'n laŭ rigid'a pens-kanal'o, las'ant'e ke li pri'pens'u neni'o'n krom la inter'ŝanĝ'o.

Li ĝust'ig'is la ans'o'j'n, pied'um'is la pedal'o'n, tiel kiel far'is Al'e'n. Nun la temp'o por sur'grimp'i la kanap'o'n, prem'u unu buton'o'n plu'a'n. Li star'is al'rigard'ant'a la kuŝ'ant'a'n figur'o'n. Jen la temp'o. Far'u. Est'os facil'e; nur sur'grimp'u la kanap'o'n, etend'u brak'o'n, prem'u buton'o'n. Sed Mario star'ad'is rigard'ad'e, ŝancel'iĝ'ant'a iom'et'e tie'n kaj re'e'n.

Aŭd'iĝ'is sonet'o de mal'antaŭ'e. Li ek'turn'iĝ'is. Te'j'n Par'e'n li'n rigard'is kun ne'trud'a amuz'o. Ŝi far'is nek mov'o'n antaŭ'e'n, nek eskap'a'n, nek ek'kri'a'n por vok'i help'o'n. Ŝi rigard'is kun esprim'o — sci'vol'a, ne'hom'a. Mario sci'vol'is, kiel pov'us bel'ec'o est'i tiom alt'e fajn'ig'it'a, kaj ankoraŭ est'i tiom mal'varm'a kaj sen'amik'a? Se ŝi est'us vund'it'a, ĉu ŝi sang'us? Nun, je ĉi moment'o, ĉu ŝi for'kur'os, ĉu ŝi alarm'os? Se ŝi ek'mov'us, li ŝi'n mort'ig'us.

Mario iel tiu'n ĉi prognoz'is. Li rigard'is mal'supr'e'n al si'a mal'strikt'a korp'o. Li mal'rid'et'is.

“Ĉu vi mal'ŝat'as ĝi'a'n aspekt'o'n?” demand'is Te'j'n. “Ne tiel ĉi vi re'memor'as vi'n mem? Vi ĉiu'j sam'as, fier'e marŝ'ant'a'j, fanfaron'a'j best'o'j.”

“Ne,” dir'is Mario mal'rapid'e, “Mi kred'is ke ĉio, por tio mi streb'is, est'is nur re'gajn'i la korp'o'n propr'a'n. Nun mi ne cert'as. Nun mi pens'as ke ĝi'n mi ne plu dezir'as. Mi est'as Eberi la industri'ist'o. Li est'as Mario la ne'serioz'a nenio'n'far'ant'o.”

“Nu,” dir'is Te'j'n, kun lev'iĝ'o de lum'a'j brov'o'j, “vi ŝat'as la mon'o'n, la potenc'o'n.”

Mario rid'is, mal'fort'a vund'it'a rid'o. “Vi kutim'iĝ'is al tiu'j ide'o'j tro long'e. Ili jam infekt'is la kap'o'n. Ekzist'as ali'a'j afer'o'j. La stel'o'j esplor'ind'as. La galaksi'o — kvazaŭ'a herb'ej'o el bel'eg'a'j juvel'o'j… Kiel Eberi, mi pov'us for'ir'i cel'e al la stel'o'j je ven'ont'a semajn'o. Kiel Mario, mi ir'os re'e'n al la Oksford'a Teras'o, lud'os man'pilk'o'n.”

Li dir'is, “Ĵus ĉi pas'int'a'n semajn'o'n fizik'ist'o romp'is tiu'j'n lig'il'o'j'n kiu'j ten'as ĉio'n kun'kapt'it'a. Li ating'is pluton'o'n post dek kvin minut'o'j. Eberi li'n rifuz'is aŭskult'i. Li tiom proksim'as al mort'o nun ke oni apenaŭ pov'as disting'i la diferenc'o'n. Eberi dir'us ke li nur frenez'as, for'pren'us de li la tut'a'n projekt'o'n. Ĉar ne ekzist'as ajn'a'n prov'o'n krom la dir'aĵ'o'j de du vir'o'j.”

“Mi dezir'as la korp'o'n propr'a'n,” dir'is Mario mal'rapid'e. “Mi mal'am'as tiu'n ĉi korp'aĉ'o'n de pork'o pli mult'e ol mi mal'am'as mort'o'n. Sed pli ol eĉ tio, mi vol'as al'ir'i la stel'o'j'n.”

Ŝi al'proksim'iĝ'is iom'et'e. Ŝi'a'j okul'o'j bril'is tiel kiel la stel'o'j Veg'o kaj Spik'o dum varm'et'a somer'a nokt'o. Pro kio li pens'is ŝi'n mal'varm'eg'a? Ŝi est'is lert'a, varm'eg'a, plen'a ĝis-krev'e pro verv'o, pasi'o, imag'o. “Ankaŭ mi vol'as tie'n ir'i.”

“Kie est'as tiu ĉi lok'o kie'n ĉiu'j vol'as al'ir'i?” demand'is mal'pez'a bariton'a voĉ'o, facil'a je la surfac'o, tamen plen'a de furioz'a sub'flu'ad'o. Mervin Al'e'n rapid'e trans'ir'is la ĉambr'o'n. Li sving'is si'a'j'n grand'a'j'n sport'ist'a'j'n brak'o'j'n mal'streĉ'e laŭ la ŝultr'o'j, kroĉ'ant'e kaj mal'kroĉ'ant'e la man'o'j'n. “Kie'n vi vol'as vojaĝ'i?” Li al'parol'is Marion. “Ĉu al infer'o? Infer'e'n vi ir'u.” Li ek'is ram'e antaŭ'e'n la pugn'o'n.

Mario fal'paŝ'is mal'antaŭ'e'n, post'e antaŭ'e'n re'foj'e. La korp'o de Eberi ne est'is batal'a maŝin'o. Ĝi est'is pulp'a, pir'o-form'a, kaj malgraŭ li'a nov'e asket'a viv'stil'o la ŝvel'ventr'o de Eberi ankoraŭ bobel'e son'is, ŝvingiĝadis tie'n kaj re'e'n tiel kiel mal'sek'a spong'o. Li tamen batal'is. Li batal'is kun ruĝ'a furor'o kiu sukces'is kontraŭ'i la rapid'o'n kaj fort'o'n de Al'e'n dum du'on'o da minut'o. Post ne'long'e li'a'j krur'o'j far'iĝ'is kolon'o'j pulp'ec'a'j, li'a'j brak'o'j ŝajn'e ne pov'is mov'iĝ'i. Li vid'is Al'e'n paŝ'i antaŭ'e'n, sving'i grand'eg'e masiv'a'n bat'o'n kiu dis'prem'e romp'us al li la mandibl'o'n tiel kiel paper'a'n skatol'o'n, dis'bat'us, sku'ig'us al li la dent'o'j'n.

Krak! Al'e'n kri'eg'is, ulul'a falset'a kri'aĉ'o, mal'streĉ'iĝ'is, fal'is laŭ grad'a velk'a mov'iĝ'o.

“Tio est'as vi'a frat'o,” anhel'e dir'is Mario, pli terur'ig'it'a pro la esprim'o de Te'j'n ol pro la viv-batal'o kontraŭ Al'e'n.

“Est'as la korp'o de mi'a frat'o. Mi'a frat'o mort'is ĉi maten'e. Fru'e je sun'lev'iĝ'o. Al'e'n est'is promes'int'a ke li ne permes'us ke mi'a frat'o mort'u, ke li don'us al li korp'o'n… Kaj mi'a frat'o mort'is ĉi tiu'n maten'o'n.”

Ŝi rigard'is mal'supr'e'n al la masiv'ul'o. “Kiam li est'is jun'a, li tiam est'is tiel bon'kvalit'a. Nun li'a cerb'o est'as mort'int'a kaj ankaŭ li'a korp'o est'as mort'int'a.”

Ŝi sur'tabl'ig'is la paf'il'o'n. “Sed mi prognoz'is ke ĉi tiu okaz'os. Mi naŭz'as pri tio. Ne plu tiel'e. Nun ni al'ir'os la stel'o'j'n. Vi kaj mi, se mi'n vi al'port'os. Pro kio mi zorg'u ke vi'a korp'o est'as mal'log'a? La cerb'o est'as vi.”

“Al'e'n est'as mort'int'a,” dir'is Mario kvazaŭ li sonĝ'us. “Ekzist'as neni'u kiu pov'as trud'i. La Dom'o de l’ Se aparten'as al ni.”

La ĉambr'o subit'e ŝajn'is plen'a de hom'o'j. Mario ek'not'is la fakt'o'n kun surpriz'o. Li est'is not'int'a neni'o'n; li plen'e okup'iĝ'is. Pri tio li fin'is.

Sid'ant'e anestez'it'a'j flank-al-flank'e est'is kvar mal'jun'a'j vir'o'j, en'rigard'ant'a'j la spac'o'n per okul'o'j kiu'j post'e esprim'os naŭz'a'n angor'o'n pro hav'i jun'ec'o'n kaj viv'o'n preskaŭ re'ating'ebl'a'j sed perd'it'a'j.

Star'ant'a'j trans'ĉambr'e, pal'a'j, nervoz'j, kviet'a'j, est'is Zaer, Breŭ, Janiver. Kaj la korp'o de Ralston Eberi. Sed la korp'o parol'is laŭ la rapid'a flu'eg'o da pens'o'j aparten'ant'a al Letja Arnold.

Kaj en la el'spez'it'a korp'o de Letja Arnold, ankoraŭ ne'konsci'a, loĝ'is la mens'o de Ralston Eberi.

Mario marŝ'is en korp'o propr'a, prov'ant'e la plank'o'n per si'a'j propr'a'j pied'o'j, sving'ant'a si'a'j'n brak'o'j'n, palpebr'ant'e al si la vizaĝ'o'n. Te'j'n Par'e'n star'is li'n rigard'ant'a per okul'o'j atent'eg'a'j, kvazaŭ ŝi est'us vid'ant'a lum'o'n, form'o'n, kolor'o'n por la unu'a foj'o, kvazaŭ Roland Mario est'is la sol'a est'aĵ'o kio'n viv'o pov'is por ŝi en'ten'i.

Neni'u ali'a est'is en la ĉambr'o. Mur'is Slejd, kiu log'is, sub'aĉet'is, minac'is, tim'ig'is tiu'j'n jam nun en la ĉambr'o al la Dom'o de l’ Se, est'is mem en'ven'int'a ĝis nur la vestibl'o.

Mario al'parol'is al Janiver, Zaer, Breŭ. “Vi tri, nun, vi pren'os la respond'ec'o'n?”

Ili turn'is al li si'a'j'n larĝ'e pro mir'o mal'ferm'eg'it'a'j'n okul'o'j'n, ankoraŭ ne tut'e re'trankvil'iĝ'int'a'j de la post'tim'o, la ĝoj'o pro re'gajn'i si'a'j'n viv'o'j'n. “Jes.” … “Jes.” … “Jes.”

“Kelk'a'j el la inter'ŝanĝ'it'a'j preter'as ajn'a'n help'o'n. Kelk'a'j aŭ mort'is aŭ frenez'as. Help'i tiu'j'n ne ebl'as. Sed tiu'j kiu'j'n vi pov'as re'met'i en korp'o'j'n propr'a'j'n — je ili rest'as vi'a respond'ec'o.”

“Ni romp'u la mal'ben'it'a'n maŝin'o'n en la plej et'e ebl'a'j'n pec'et'o'j'n,” dir'is Breŭ. “Kaj la Dom'o de l’ Se est'u io pri kio oni nur flustr'u, io pri kiu mal'jun'ul'o'j ne pli ol sonĝ'u.”

Mario rid'et'is. “Ĉu vi re'memor'as la reklam'o'n? ‘Tro'sat'a? Enu'a? Prov'u la Dom'o'n de l’ Se.’”

“Ni gajn'is la tut'a'n valor'o'n el ni'a mon'o,” dir'is Janiver pervers'e amuz'it'a.

Te'j'n dir'is, “Li rendevu'os je la dek'a hor'o morgaŭ maten'e. Li ven'os akir'i la nov'a'n korp'o'n kiu'n li merit'as.”

“Kial li ne surpriz'iĝ'u” demand'is Zaer. “Preter ĉio, jen la Dom'o de l’ Se.”

adolesk/i (ntr) Est'i en tiu viv'period'o, kiu ven'as post la infan'aĝ'o, kaj est'as karakteriz'it'a per la ek'funkci'ad'o de la seks'a'j gland'o'j. ~anteco Period'o inter infan'aĝ'o kaj plen'kresk'ec'o.

adrenalin/o Hormon'o el la sur'ren'a'j gland'o'j, uz'at'a en medicin'o pro la angi'o-mal-larĝ'ig'a efik'o.

afekt/i (tr) 1 Ŝajn'ig'i i'o'n per ne'natur'a'j, ne'simpl'a'j manier'o'j. 2 (ntr) Montr'ad'i ne'simpl'a'n, pretend'em'a'n, atent'o'vek'a'n si'n'ten'ad'o'n.

agat/o Amfor'a spec'o de kalcedon'o, de'met'iĝ'int'a en geod'o'j'n laŭ paralel'a'j tavol'o'j, prezent'ant'a vari'a'j'n, ordinar'e diafan'a'j'n kolor'aĵ'o'j'n kaj bril'iĝ'ant'a per polur'ad'o.

akci/o 1 Frakci'o de la kapital'o de financ'a societ'o aŭ industri'a entrepren'o, kies posed'o rajt'ig'as part'o'pren'i en ĝi'a'j propriet'aĵ'o'j kaj en ĝi'a'j profit'o'j. 2 Atest'o pri tia part'o'pren'o, valor'paper'o.

alud/i (tr) Parol'i pri iu aŭ io, ne uz'ant'e la propr'a'n nom'o'n aŭ vort'o'n, sed tamen iel kompren'ig'ant'e, pri kiu aŭ kio tem'as.

ambigu/a Tia, ke ĝi'a signif'o est'as dub'a, aŭ ke ĝi pov'as hav'i du mal'sam'a'j'n senc'o'j'n.

ampleks/o 1 La grad'o de volumen'a grand'ec'o, konsider'at'a rilat'e al tio, kio'n ĝi en'hav'as. 2 Grad'o de metafor'a vast'ec'o, en rilat'o kun la en'ten'at'a'j detal'o'j aŭ cirkonstanc'o'j.

anksi/a Sent'ant'a aŭ prezent'ant'a stat'o'n de intelekt'a perturb'o kaj agit'iĝ'o kun sent'o de antaŭ'kor'a prem'at'ec'o.

antaŭ-hal'oEn'ir'ej'o de hotel'o, kie loĝ'ant'o'j pov'as pas'ig'i liber'a'n temp'o'n. –EB 259/22

aritmetik/o Sub'kamp'o de matematik'o. La scienc'o pri la nombr'o'j kaj la kalkul'ad'o per ili.

as/o Lud'kart'o, ĵet'kub'o aŭ domen'pec'o kun unu sol'a punkt'o. –EB 265/29

aventurin/o Spec'o de kvarc'o, en'ten'ant'a mal'grand'a'j'n bril'a'j'n pec'et'o'j'n el glim'o.

balbut/i 1 Hav'i tia'n difekt'o'n, ke oni parol'as nur hak'ant'e kaj oft'e ripet'ant'e la silab'o'j'n. 2 Mal'facil'e aŭ ne'disting'ebl'e parol'i.

balet/o 1 Teatr'a sen'parol'a akt'o, en kiu plur'a'j aktor'o'j danc'as kaj mim'ik'as. 2 Muzik'a kompon'aĵ'o por tia akt'o.

balkon/o 1 Plat'a el'star'aĵ'o ĉe la fasad'o de dom'o, ĉirkaŭ'it'a per balustrad'o aŭ krad'o kaj komunik'iĝ'ant'a kun la intern'o. 2 En teatr'o, ĉiu el la etaĝ'o'j kun sid'lok'o'j, inter la parter'o kaj la galeri'o. –EB 296/17,18 39/69 252/93 10/12

balt/o An'o de blank'a sub'ras'o, kies trib'o'j inter la 5‑a kaj la 7‑a jar'cent'o'j okup'is la region'o'j'n sud'e de la ~a mar'o.

barnakl/o Genr'o de mar'a'j krustac'o'j el la sub'klas'o de ciriped'o'j, kovr'it'a'j de konk'o'simil'a kalk'plat'ar'o, sen tig'o, al'kresk'int'a'j al rok'o, boat'o kaj simil'e. Sinonim'o'j: balan'o, mar-glan'o. (Mi traduk'is per barnaklo malgraŭ ĝi'a ne-Piv-ec'o du'kial'e: por evit'i konfuz'o'n pri “bal-an'o”, kiu rid'ind'as ĉi'senc'e; kaj pro tio ke ver'a, ter'a glan'o est'as plant'o anstataŭ best'o. Post demand'i sur Fejsbuk'a grup'o Esperant'o, iu sugest'is “barnaklo”. Tuj ali'a'j voĉ'don'is favor'e al tio. Iu ĉe raport'is ke laŭ la “English-Esperant'o Dictionary” de Joseph Rhodes, la best'et'o jam de'long'e nom'iĝ'as “barnaklo”.)

bing/o Vet'lud'o sur kart'et'o hav'ant'a matric'o'n el 75 nombr'o'j aranĝ'it'a'j laŭ kvadrat'o kun la centr'a spac'o mal'plen'a. Reg'ist'o el'vok'as nombr'o'j'n laŭ bon'ŝanc-aparat'o. Lud'ant'o'j esper'as far'i specif'a'j'n desegn'o'j'n el mark'it'a'j spac'o'j: strek'o, iks'o, ktp.

bis Interjekci'o uz'at'a por aprob'i kaj pet'i pri ripet'o. ~o Ripet'o de io ĵus fin'it'a laŭ la pet'o de ricev'int'o.

boks/i (ntr) Batal'i uz'ant'e nur la pugn'o'j'n, aŭ nud'a'j'n aŭ gant'it'a'j'n, kaj plej'oft'e kiel sport'o. –EB 281/32

brasik/o Genr'o el du'jar'a'j herb'o'j, kies flor'o'j hav'as rond'form'a'n stilus'o'n, kaj kies rond'a'j sem'o'j est'as en'ten'at'a'j en long'a silikv'o. kap'o~o Iu ajn vari'o de ~o kun grand'a glob'form'a, firm'a burĝon'eg'o util'ig'at'a kiel legom'o. –EB 59/30-33

bulvard/o 1 Cirkl'a promen'ej'o sur la lok'o de detru'it'a'j rempar'o'j. 2 Larĝ'a strat'o, border'it'a de arb'o'j, en viv'plen'a, komerc'a part'o de urb'o.

cerebel/o ❤ (latin'lingv'e: cerebellum) Part'o de encefal'o, konsist'ant'a el tri lob'o'j (vermis'o kaj du cerebel'a'j hemisfer'o'j) kaj situ'ant'a post kaj sub la cerb'a'j hemisfer'o'j. Si'n. cerb'et'o.

ci'a'n/o Radikal'o, sen'kolor'a, tre venen'a gas'o, konsist'ant'a el karbon'o kaj nitrogen'o, CN. ~id'o Ĥemi'aĵ'o, sal'o far'it'a per ag'ad'o de cian'a acid'o (HCN) sur metal'o, aŭ sur metal'a hidroksid'o.

cikatr/o Post'sign'o rest'ant'a de re'san'iĝ'int'a vund'o sur la haŭt'o de hom'o aŭ best'o, aŭ sur la ŝel'o de plant'o.

cipres/o Genr'o de mal'hel'verd'a'j daŭr'a'foli'a'j, relativ'e alt'a'j arb'o'j kun glob'form'a'j konus'o'j, kiu'j hav'as dik'a'j'n, lign'ec'a'j'n, ŝild'o'form'a'j'n konus'skvam'o'j'n. –EB 356/58

ciroz/o Kronik'a inflam'o de la inter'lob'et'a hist'o de organ'o: hepat'a, atrofi'a, vejn'a, ktp.

defi/i (tr) 1 Asert'i al iu, ke li ne kapabl'as super'i la asert'ant'o'n en konkurs'o, lud'o ktp. 2 Prezent'i ne'super'ebl'a'n obstakl'o'n.

defraŭd/i (tr) Tromp'e kaj mal'honest'e sen'ig'i je mon'o aŭ ali'a valor'aĵ'o, pri kiu iu person'o hav'as rajt'o'n.

demenc/o Simptom'ar'o, karakteriz'it'a per la komplet'a kaj definitiv'a ruin'iĝ'o de la psik'a'j kapabl'o'j.

diant/o Genr'o de du- kaj plur'jar'a'j herb'o'j kun 5-petal'a kalik'o kaj brand'a'j, liber'a'j, oft'e bril'kolor'a'j petal'o'j. –EB 62/6

dig/o 1 Rempar'o, star'ig'it'a por ŝirm'i lok'o'n kontraŭ inund'o de river'o aŭ mar'o. 2 Transvers'a mur'o, konstru'it'a en river'o, por provizor'e halt'ig'i, aŭ mal'akcel'i, la flu'o'n, aŭ regul'ig'i la nivel'o'n. –EB 212

dinosaŭr/o Kolektiv'a nom'o de du ord'o'j mezozoik'a'j, oft'e tre grand'a'j, ramp'ul'o'j.

dorlot/i (tr) Ag'i kun iu tro kares'em'e kaj tro indulg'e. ~o-best'o Best'o (plej oft'e hund'o aŭ kat'o) traktat'a kvazaŭ plen'a membr'o de hom'a hejm'o.

ebr'i/a Trink'int'e tiom da alkohol'aĵ'o'j, ke la cerb'o kaj muskol'o'j ne plu normal'e funkci'as. post~o Kap'dolor'o, okaz'ant'a post la ~o.

efelid/o Brun'a'j makul'er'o'j, observ'ebl'a'j sur la ne'kovr'it'a'j part'o'j de la haŭt'o kaj kaŭz'it'a'j de la efik'o de sun'o kaj aer'o.

ekip/i (tr) Proviz'i iu'n aŭ i'o'n per ĉio neces'a por la difin'it'a funkci'o.

ekran/o 1 Mebl'et'o uz'at'a por ŝirm'i si'n kontraŭ ard'o de fajr'o. 2 Lum'bild'a plat'o, uz'at'a en instrument'o'j kia'j televid'o, komput'il'o, radar'o ktp. –EB 29/41 kaj 230/50 Tie ĉi tem'as pri kombin'e telefon/televid'a aparat'o.

ekskluziv/a Tia ke ĝi ne akcept'as ĉio'n aŭ ĉiu'n ali'a'n pro ne'akord'ig'ebl'o.

ekskvizit/a 1 Tre mal'facil'e trov'ebl'a pro hav'i eg'e pur'a'j'n alt'kvalit'o'j'n. 2 Zorg'e elekt'it'a, geni'e desegn'it'a, disting'ebl'a dis'de ali'a'j per sen'erar'a el'labor'o aŭ per bel'a, geni'a, delikat'a aŭ komplik'a pri'labor'o.

ekzalt/i (tr) Tre ekscit'i, lev'ant'e la sent'o'j'n ĝis alt'a grad'o de intens'ec'o. ~iĝ'o Ek'stat'o de iu ~it'a.

empir'e/o Ĉe la Helen'o'j, plej alt'a part'o de la ĉiel'o, kiu'n ili kred'is fajr'a sfer'o, loĝ'ej'o de la di'o'j.

encefal/o La tut'o de la organ'o'j, kiu'j'n en'ferm'as la krani'o de la vertebr'ul'o'j. ~graf'a sens'il'o Aparat'o por sens'i la magnet'a'j'n kaj elektr'a'j'n kamp'o'j'n kiu'j est'iĝ'as ĉe la cerb'o dum oni sent'as, pens'as, emoci'as.

enket/o 1 Juĝ'a aŭ oficial'a esplor'o. 2 Metod'a esplor'o pri la okaz'aĵ'o aŭ opini'o. ~i ntr Far'i ~on pri.

entrepren/i (tr) 1 Komenc'i la plen'um'ad'o'n de grav'a task'o, kiu'n oni pren'is sur si'n. 2 Afer'o ~it'a.

fad'e'n/o 1 Mal'dik'a, mult'eg'e pli long'a ol dik'a produkt'aĵ'o el kun'tord'it'a'j fibr'o'j, uz'at'a por kudr'ad'o, trik'ad'o aŭ teks'ad'o. –EB 157/53 2 Drat'o. 3 Si'n'sekv'a inter'lig'ec'o.

faks/o Mal'long'ig'o. Faksimilio: ekzakt'a re'produkt'aĵ'o de skrib'o, desegn'o. Tie ĉi tem'as pri ĵurnal'o distribu'at'a per tele'komunik'a re'produkt'o.

fantazi/o 1 Kre'a imag'i'pov'o. 2 Kapric'a sen'direkt'a kaj sen'regul'a vag'ad'o de la imag'o.

fazeol/o Genr'o el herb'o'j, el kiu'j plej grav'a est'as speci'o mult'e util'ig'at'a kiel legom'o. –EB 59/8

fe/o Fabel'a est'aĵ'o de mal'super'a rang'o, dot'it'a per super'natur'a'j pov'o'j. ~land'o Tie ĉi: kre'aĵ'o el la imag'kapabl'o.

fenomen/o 1 Tio, kio'n la sens'o aŭ mens'o rekt'e ek'kon'as, sen'per'a objekt'o de percept'o. 2 Natur'a aŭ eksperiment'a okaz'aĵ'o, apart'e rimark'it'a kaj klas'ig'it'a.

filantrop'i/o Am'o al la hom'o'j, baz'it'a nek sur religi'a nek sur politik'a princip'o, kaj efektiv'iĝ'ant'a en praktik'a help'ad'o.

filik/o Plur'jar'a'j herb'o'j kun rizom'o kaj plej oft'e kun tre divid'it'a'j foli'o'j. –EB 361/16

filtr/i (tr) Pas'ig'i i'o'n (likv'o'n, gas'o'n, son'o'n ktp) tra penetr'ebl'a tavol'o de divid'ig'a material'o por el'ig'i i'o'n (plej oft'e mal'pur'aĵ'o'n) de ĝi'a en'hav'o.

fiziolog/o Scienc'ist'o pri ~io. ~io Scienc'o pri la normal'a'j funkci'o'j kaj ec'o'j de la organ'o'j kaj hist'o'j de la viv'ant'a'j est'aĵ'o'j.

foj'n/o Matur'a herb'o, kiu'n oni falĉ'as kaj sek'ig'as ĉe la sun'o, por ĝi'n konserv'i kiel nutr'aĵ'o'n por la brut'o'j. ~kolor'a Pal'e, hel'e flav'a. –EB 65/35-43

fon/o Efektiv'e eben'a aŭ pro mal'proksim'ec'o ŝajn'e eben'a part'o, el kiu io el'relief'iĝ'as aŭ el'kontrast'as.

font'a'n/o Konstru'o kun special'a tub'aranĝ'o, por alt'e'n ŝpruc'ig'i la akv'o'n kaj tiel ornam'i plac'o'n, park'o'n, kaj simil'e. –EB 257/21

forĝ-martel/i (tr) Form'i solid'a'n metal'o'n per ĝi'n frap'i aŭtomat'e per martel'eg'o. –EB 133/35

formul/o Resum'a simbol'a skrib'form'o, esprim'ant'a rezult'o'n de algebr'a kalkul'o aŭ scienc'a leĝ'o. ~ar'o 1 Kolekt'o da ~oj. 2 Pres'it'a unu- aŭ plur'paĝ'a dokument'o, kiu'n la interes'at'o dev'as mem plen'ig'i, respond'ant'e al la demand'o'j tie ~it'a'j.

fuzelaĝ/o Ĉef'a struktur'a korp'o de aviad'il'o, al kiu adapt'iĝ'as la al'o'j, empen'o'j, ktp. –EB 225/47

gal/o Amar'a, verd'e flav'a likv'aĵ'o, kontinu'e sekreci'at'a de la hepat'o, kolekt'iĝ'ant'a en la ~a vezik'o.

gardeni/o Genr'o de tropik'a'j arbust'o'j kaj arb'o'j plej oft'e daŭr'a'foli'a'j, kun okul'frap'a'j, bon'odor'a'j, blank'a'j aŭ flav'e blank'a'j dik'petal'a'j flor'o'j; ŝat'at'a buton'tru'flor'o.

genetik/o Scienc'o pri ĉiu'j fenomen'o'j kaj problem'o'j rilat'a'j al hered'ec'o, ĉu normal'a, ĉu patologi'a.

glac'e/a Ricev'int'a apart'a'n bril'a'n aspekt'o'n per polur'ad'o aŭ glat'ig'ad'o.

gland/o Organ'o, kies funkci'o est'as produkt'i sekreci'o'n, hormon'o'j'n, ktp.

gong/o Sonor'il'o el vertikal'e pend'ant'a metal'a disk'o, kiu fort'e re'son'as sub frap'o'j. PIV XXV/8

grac'i/a Plaĉ'a pro ia diskret'a, sen'pen'a kaj sen'pez'a harmoni'o en la mov'o'j, gest'o'j aŭ si'n'ten'o.

greft/i (tr) 1 En'ig'i viv'ant'a'n part'o'n de plant'o en ali'a'n plant'o'n, por ke ĝi fiks'iĝ'u kaj daŭr'ig'u si'a'n kresk'ad'o'n tie. 2 En'plant'i sur individu'o'n pec'o'n el hist'o aŭ organ'o de'pren'it'a'n aŭ de la sam'a individu'o, aŭ de ali'a.

grimac/o Vol'a aŭ ne'vol'a streĉ'o de la vizaĝ'a'j muskol'o'j, kiu mis'form'as la trajt'o'j'n, don'ant'e al ili ne'ordinar'a'n kaj oft'e rid'ind'a'n aspekt'o'n.

hant/i (tr) Fantom'i. En form'o de fantom'o, obsed'e vizit'ad'i specif'a'n lok'o'n, plej'oft'e tiu'n kie oni aŭ dum'viv'e loĝ'ad'is aŭ murd'iĝ'is.

helikopter/o Flug'aparat'o, kiu ŝveb'as kaj mov'as si'n en la aer'o per'e de rotor'o. –EB 83/47

hemoragi/o Pli-mal'pli abund'a sang'el'flu'o pro vund'o aŭ romp'iĝ'o de sang'a vaskul'o.

hepat/o Grav'a organ'o de la vertebr'ul'o'j, situ'ant'a ĉe la hom'o dekstr'e sub la diafragm'o, rigard'ebl'a kiel la ĥemi'a laboratori'o de la organism'o. –EB 22/10 PIV XVI D 7

hipotek/o Garanti'a rajt'o, star'ig'it'a laŭ'leĝ'e, super ne'mov'ebl'a hav'o kaj asimil'it'a'j, por sekur'ig'i al kreditor'o re'pag'o'n de sum'o ŝuld'at'a de la posed'ant'o de tiu hav'o.

horor/o Sent'o de terur'o miks'it'a kun abomen'o kaj sign'at'a de trem'eg'o aŭ el'star'iĝ'o de la haŭt'har'o'j. ~a Kaŭz'ant'a ~on.

hum/o Plej supr'a, nigr'a aŭ brun'a tavol'o de ter'o, konsist'ant'a el pli-mal'pli mal'kompon'iĝ'int'a'j veget'aĵ'o'j.

iluzi/o Erar'o de sens'o'j, pro kiu oni rigard'as fals'a'j'n ŝajn'o'j'n kiel real'a'j'n.

implik/i (tr) 1 Mal'facil'ig'i aŭ mal'help'i la mov'o'j'n de iu aŭ io, sen'ord'e ĉirkaŭ'volv'ant'e faden'o'j'n aŭ ĉirkaŭ'plekt'ant'e mal'liber'ig'il'o'j'n. 2 Mal'facil'ig'i, mal'help'i la ag'ad'o'n de iu aŭ la efik'o'n aŭ solv'o'n de io per komplik'aĵ'o'j, sen'ord'aĵ'o'j kaj konfuz'aĵ'o'j.

inciz/i (tr) Far'i ~on en. ~o, ~ad'o Metod'a divid'o de mol'a'j part'o'j per tranĉ'a instrument'o; en'tranĉ'o.

indig/o Mal'hel'blu'a kolor'aĵ'o, antaŭ'e ekstrakt'it'a el indig'uj'o, nun'temp'e sintez'e prepar'it'a.

inerci/o Ec'o de materi'o, pro kiu ĝi em'as, kiam sen'mov'a, rest'i sen'ŝanĝ'e tia, kaj, kiam mov'iĝ'ant'a, daŭr'ig'i sen'ŝanĝ'e si'a'n mov'o'n.

inĝenier/o Hom'o, kiu per help'o de scienc'a'j metod'o'j konduk'as kaj direkt'as teĥnik'a'j'n labor'o'j'n.

intervju/o Inter'parol'o, kiu'n ĵurnal'ist'o hav'as kun bon'e kon'at'a person'o, por demand'i li'n pri li'a viv'o, ag'ad'o'j aŭ opini'o'j kaj raport'i en gazet'o.

jad/o Mineral'o. Dens'a, polur'ebl'a vari'aĵ'o de amfibol'o aŭ piroksen'o, kun kolor'o variant'a de la hel'a griz'verd'o ĝis la blank'o, uz'at'a en Orient'o por et'a'j art-objekt'o'j.

ĵet-kub/o Kubo kun ar'o da punkt'o'j sur ĉiu flank'o por mon'lud'i. –EB 265/29

kaĉ/o 1 Manĝ'aĵ'o, hav'ant'a aspekt'o'n de mol'a past'o kaj far'it'a precip'e el farun'o miks'it'a kun lakt'o aŭ el legom'o'j long'e kuir'it'a'j kaj du'on'likv'ig'it'a'j per akv'o. 2 Mal'bon'e prepar'it'a manĝ'aĵ'o.

kahel/o Plat'o el bak'it'a kaj glazur'it'a argil'o aŭ simil'a material'o, uz'at'a por pavim'i aŭ teg'i. –EB 260/35 & 41/51

kamer'a/o Fot'o'aparat'o, kapabl'a send'i kaj/aŭ registr'i si'n'sekv'a'j'n bild'o'j'n, laŭ difin'it'a ritm'o, uz'at'a por kinematografi'o, televid'o aŭ vide'o'registr'ad'o. –EB 237/1

kamufl/i (tr) 1 Mask'i milit'objekt'o'n, don'ant'e al ĝi ne'rimark'ind'a'n aspekt'o'n. 2 Kaŝ'mask'i.

kanap/o Salon'mebl'o, long'a seĝ'o por plur'a'j person'o'j, kun dors'apog'il'o kaj rembur'it'a sid'lok'o. –EB 124/21

kan'u/o 1 Indi'an'a pint'fin'a, mal'larĝ'a boat'o el arb'o'ŝel'o, pel'at'a per pagaj'o. 2 Simil'a boat'o el lign'o aŭ metal'o, uz'at'a de sport'ul'o'j. –EB 269/3

kapitulac/i (ntr) Venk'it'e trans'don'i si'n kaj si'a'n arme'o'n aŭ fortik'aĵ'o'n al la mal'amik'o, sub preciz'a'j kondiĉ'o'j fiks'it'a'j kun'e kun li.

kapol/o Mult'e'kost'a konveks'form'a ŝton'o, polur'it'a, sed ne fac'et'it'a.

karot/o 1 Du'jar'a herb'o kun mult'op'e divid'it'a'j foli'o'j hav'ant'a'j lanc'et'form'a'j'n pint'a'j'n lob'et'o'j'n kun sem'o'j sur'hav'ant'a'j rigid'a'j'n har'eg'o'j'n. 2 La manĝ'ebl'a radik'o de ~o. –EB 59/17

katedral/o 1 Episkop'a preĝ'ej'o en diocez'o aŭ eparki'o. 2 Grand'a krist'an'a preĝ'ej'o konstru'it'a laŭ ia mez'epok'a stil'o. –EB 252/37; 317/1,22,42

kelt/o An'o de antikv'a hind-eŭrop'a gent'o, kiu invad'is la tut'a'n Eŭrop'o'n, kaj fiks'iĝ'is precip'e en Gall'uj'o, Kimruo kaj Irlando.

kepr/o Spec'o de ŝtof'o, en kiu la veft'o'faden'o'j inter'kruc'iĝ'as oblikv'e kun la varp'o'faden'o'j.

kermes/o 1 Grand'a, publik'a, jar'a fest'o ĉe la dat're'ven'o de la konsekr'o de la lok'a preĝ'ej'o. 2 Simil'e grand'a kaj spektakl'a fest'eg'o. 3 Grand'a park'o en'hav'ant'a mult'a'j'n divers'a'j'n amuz'ej'o'j'n. –EB 291/1-67

kimr/o An'o de ĉef'gent'o loĝ'ant'a en Kimr'uj'o, region'o en la okcident'a Brit'uj'o.

klink/o Tiu mov'ebl'a pec'o de pord'ferm'il'o, kiu konsist'as el metal'a dik'a lamen'o pivot'fiks'it'a ĉe unu fin'o.

kned/i 1 Prem'ant'e kaj kirl'ant'e, miks'i per la man'o'j i'o'n por far'i past'o'n. 2 Prem'ad'i kaj pri'labor'i per la man'o'j past'ec'a'n substanc'o'n, por don'i al ĝi i'a'n form'o'n.

kok'os/o Frukt'o de kokos'uj'o. Genr'o de arb'o'j, el kiu'j la ĉef'a speci'o est'as arb'o kun drup'o'j 1 kg pez'a'j en'hav'ant'a'j grand'a'n nuks'o'n, kiu util'iĝ'as kiel nutr'aĵ'o kaj produkt'as ole'o'n, kaj kies intern'a kav'o en'hav'as dolĉ'a'n suk'o'n. –EB 367/53

kombin'e/o 1 Vir'in'a sub'vest'o, kombin'it'a el ĉemiz'o kaj pantalon'et'o. 2 Vest'o por aviad'il'ist'o, teknik'ist'o, ktp, konsist'ant'a el kombin'it'a'j bluz'o kaj pantalon'o.

komiz/o Help'a salajr'ul'o, kiu pri'zorg'as la vend'ad'o'n en komerc'firma'o, al la kontor'afer'o'j'n en bank'o.

koncesi/o Privilegi'a rajt'o, don'it'a de ŝtat'o al ali'a ŝtat'o, al kompani'o aŭ al privat'a person'o, ekspluat'i teritori'o'n, komerc'a'n entrepren'o'n, kaj simil'e. 2 Kontrakt'o inter du kompani'o'j ke la du'a ekspluat'u teritori'o'n per vend'i var'o'j'n de la du'a sub ties nom'o kiel ties sol'a re'pre'sent'ant'o. 3 Konced'o.

konstrikt/i (tr) Mal'pli'larĝ'ig'i orific'o'n aŭ kav'aĵ'o'n de organ'o; mal'pli'grand'ig'i la kalibr'o'n de dukt'o aŭ de angi'o.

kont/o Komerc'a skrib'a kalkul'o pri ŝuld'o'j aŭ hav'o'j de apart'a person'o.

kontrakt/i (ntr) Inter'konsent'i per inter'ŝanĝ'o de sam'cel'a'j deklar'o'j, por kre'i jur'a'j'n sekv'o'j'n. ~o Tia inter'ŝanĝ'o, kun kre'o de jur'a'j sekv'o'j.

kontraŭ-valor'o'perd'a kont'o Apart'a kont'o de fabrik'o, rezerv'it'a kontraŭ tio ke la ekip'aĵ'o'j grad'e perd'as si'a'n valor'o'n pro mal'jun'iĝ'ad'o ĝis eventual'a temp'o kiam ili dev'as est'i anstataŭ'ig'it'a'j per iu'j pli nov'a'j.

kor/o 1 Korp'a organ'o pump'ant'a la sang'o'n. 2 La plej intern'a part'o de io.

kvarc/o Tre oft'a mineral'o, amorf'a aŭ kristal'iĝ'int'a en heksagon'a'j prism'o'j, kaj konsist'ant'a el pur'a silici'a oksid'o Si'o₂.

lak'e/o 1 Hejm'a serv'ist'o ĉe riĉ'ul'o'j, ordinar'e port'ant'a livre'o'n. 2. Humil'aĉ'a hom'o sen mem'estim'o.

laktuk/o Genr'o de unu-, du-, kaj plu'jar'a'j herb'o'j, el kiu'j plur'a'j speci'o'j est'as grav'a'j salat'plant'o'j. –EB 59/36,37

lard/o Gras'a substanc'o, en'ten'at'a en la sub'haŭt'a hist'o de la dors'o aŭ flank'o de pork'o, uz'at'a en kuir'ad'o kaj farmaci'o. Tie ĉi: insult'a mok'nom'o pri hom'a gras'o.

cerebr/o ❤ (latin'lingv'e: cerebrum) La supr'a part'o de la encefal'o, kun si'a'j hemisfer'o'j kaj pedunkl'o'j: la cerebr'o est'as la centr'o de la sens'ad'o, de la vol'a'j mov'o'j kaj de la psik'a aktiv'ec'o. Si'n. cerb'o.

laŭr/o Ornam'a arb'o kun led'ec'a'j, larĝ'e lanc'et'form'a'j foli'o'j, spic'e odor'a'j, sur mal'long'a'j, ruĝ'ec'a'j petiol'o'j, kaj kun flav'blank'a'j flor'o'j monoik'a'j. –EB 312/60

mag'i/o Tut'o de la proced'o'j kaj rit'o'j, per kiu'j la operaci'ant'o kred'as pov'i efik'i sur la okult'a'j'n fort'o'j'n de la mond'o kaj obe'ig'i ili'n al la hom'a'j dezir'o'j.

magnez'i/o Element'o, atom'numer'o 12, atom'pez'o 24,3; blank'a, mal'pez'a metal'o, kiu inkandesk'e brul'as en aer'o, kombin'iĝ'ant'e kun oksigen'o, Mg.

magnoli/o Genr'o de arb'o'j kaj arbed'o'j, kun elips'form'a'j, eben'rand'a'j, oft'e led'ec'a'j grand'a'j foli'o'j kaj ekster'ordinar'e grand'a'j, unu'op'a'j, blank'a'j, roz'kolor'a'j aŭ purpur'a'j flor'o'j. –EB 357/15,16

malakit/o Kupr'a hidrokarbon'at'o, konsist'ig'ant'a bel'a'n verd'a'n polur'ebl'a'n ŝton'o'n, uz'at'a'n por far'i juvel'o'j'n, ornam'a'j'n vaz'o'j'n, ktp. (CuOH)₂CO₃

man'pilk'ad/o Europa lud'o, iom simil'a al la futbal'o, sed lud'at'a per la man'o'j. Ali'a popoluara nom'o: handbal'o. –EB 275/18

marĉand/i (ntr) Diskut'i pri la prez'o de io, por aĉet'i ĝi'n pli mal'kar'e.

marmor/o Kristal'iĝ'int'a polur'ebl'a kalk'ŝton'o, oft'e en'hav'ant'a kolor'a'j'n vejn'o'j'n, uz'at'a en konstru'ad'o kaj skulptur'o. –EB 261/12 ~flor'o fikci'aĵ'o.

masiv/a 1 Konsist'ant'a el dens'a, sen'inter'mank'a materi'o; ne hav'ant'a mal'plen'aĵ'o'j'n. 2 Pez'a pro si'a dens'ec'o, kompakt'ec'o.

medol/o 1 ❤ (medulla) Pulp'ec'a mol'a substanc'o, pli-mal'pli gras'a, pli-mal'pli sang'abund'a, en'ten'at'a en ĉiu'j kav'aĵ'o'j de la ost'a hist'o. ☞ kern'o, suk'o.
2 (evi) = mjel'o.
3 Intern'a part'o de organ'o, kontrast'e al ĝi'a kortik'o: medol'a substanc'o de la sur'ren'a gland'o. Pri la cerb'o, tiu part'o latin'lingv'e nom'at'a ‘medulla oblong'at'a’.

membr'a'n/o Mal'dik'a hist'a lamen'o, teg'ant'a iu'j'n vegetal'a'j'n aŭ animal'a'j'n organ'o'j'n. –EB 75/53

ment/o Genr'o de plur'jar'a'j herb'o'j kun du'op'e kontraŭ'e'sid'ant'a'j foli'o'j, mal'grand'a'j, viol'kolor'a'j flor'o'j hav'ant'a'j kvar long'a'j'n stamen'o'j'n; kun akr'a, spic'a bon'odor'o; la eter'a'j ole'o'j est'as util'ig'it'a'j por produkt'ad'o de divers'a'j farmaci'aĵ'o'j, likvor'o'j kaj ali'a'j. –EB 364/3

metafizik/o Part'o de la filozofi'o, kiu stud'as la unu'a'j'n kaŭz'o'j'n kaj princip'o'j'n de ĉio, kiu'j est'as ne'esplor'ebl'a'j per la metod'o'j de la pozitiv'a'j scienc'o'j.

meteor/o Mal'grand'a mas'o da materi'o, rapid'e en'ven'ant'a el la ĉiel'a'j spac'o'j, far'iĝ'int'e lum'a pro la renkont'o kun la ter'a atmosfer'o.

mimoz/o Genr'o de herb'o'j, arbust'o'j, arbed'o'j kaj arb'o'j el varm'a'j region'o'j, kun ordinar'e du'obl'e pinat'a'j foli'o'j kaj glob'form'a'j kap'o'j el mal'grand'a'j, blank'a'j aŭ hel'ruĝ'a'j flor'o'j.

miniatur/o Tre mal'grand'a ekzempler'o de art'a objekt'o, delikat'e pri'labor'it'a.

mitul/o Genr'o de mal'grand'a'j molusk'o'j el la klas'o de lamen'brank'ul'o'j, kun blu'a, ung'o'pint'a konk'o, kies ordinar'a speci'o est'as manĝ'ebl'a. –Piv XIV/26

modif/i (tr) Ŝanĝ'i la form'o'n, unu el la ec'o'j de io, ne tuŝ'ant'e la esenc'o'n.

modul/i (tr) 1 Vari'ig'i, nuanc'i la voĉ'o'n. 2 Infuli alt'frekvenc'a'n oscil'o'n aŭ kurent'o'n.

mozaik/o Desegn'aĵ'o aŭ pentr'aĵ'o, kun'met'it'a el divers'kolor'a'j form'tranĉ'it'a'j ŝton'et'o'j aŭ lign'a'j pec'et'o'j, por ornam'i.

muld/i (tr) Re'produkt'i objekt'o'n, en'prem'ant'e mol'ig'it'a'n material'o'n en uj'o'n, kiu hav'as la dezir'at'a'n form'o'n. –EB 154/15

musk/o Klas'o de herb'o'j kun mal'grand'a'j, foli'ec'a'j, oft'e tuf'iĝ'ant'a'j tig'o'j, mal'larĝ'a'j foli'o'j dens'e sid'ant'a'j, kaj sur la pint'o'j de la ŝos'o'j kun kruc'form'a'j spor'uj'o'j. Oft'e trov'at'a ĉe sub'o de arb'o, sur la flank'o for de l’ sun'o. –EB 361/17

narkot/i (tr) Met'i en stat'o'n de ĝeneral'a anestez'o, tio est'as de art'e'far'it'a dorm'o kun mal'pli'iĝ'o de unu aŭ plur'a'j funkci'a'j aktiv'ec'o'j. ~a Est'ig'ant'a tia'n dorm'o'n.

naŭz/i (tr) 1 Kaŭz'i vom'em'o'n. ~o Mal'agrabl'a sent'o de l’ vom'ont'o.

nav/o Tiu part'o de preĝ'ej'o, kiu etend'iĝ'as de la pord'eg'o ĝis la ĥor'ej'o, inter du paralel'a'j mur'o'j aŭ kolon'ar'o'j. –EB 316/62

nefr/o Grek'de'ven'a scienc'a vort'o, signif'ant'a: ren'o ~it'o Ren'a inflam'o.

obsed/i (tr) Prem'okup'i la spirit'o'n; trud'e ek'kapt'i la atent'o'n (precip'e pri fiks'it'a ide'o).

odor-sal/o Karbonat'o de amoni'o. El'las'at'a de et'a ampol'o romp'it'a sub la naz'o de ĵus mal'konsci'iĝ'int'a hom'o, la eg'e pik'a amoni'a odor'o hav'as tuj'e re'vek'a'n efik'o'n.

opal/o Vari'aĵ'o de kvarc'o kun iom da akv'o, lakt'e'blank'a aŭ blu'et'a kun ŝanĝ'kolor'a'j re'bril'o'j, kaj tial uz'at'a kiel juvel'ŝton'o.

organik/a Rilat'a al la karbon'kombinaĵ'o'j. La ĥemi'o de viv'ant'a'j sistem'o'j.

palm/o Iu ajn ~ac'o. ~ac'o'j Famili'o el unu'kotiledon'a'j plant'o'j, de arb'o'j ĉef'e tropik'a'j kaj sub'tropik'a'j, kiu'j sur pli-mal'pli alt'a sen'branĉ'a trunk'o port'as ar'o'n da grand'eg'a'j man'e aŭ plum'e divid'it'a'j foli'o'j. –EB 367/48,54 368/1

parazit/o 1 Tiu, kiu kvazaŭ profesi'e manĝ'as konstant'e ĉe fremd'a tabl'o, flat'ant'e aŭ distr'ant'e la gast'ig'ant'o'n. 2 Nenio'n'far'ant'o, kiu ekspluat'as la labor'o'n de ali'a'j.

pasiv/a 1 Montr'ant'a ke la subjekt'o ricev'as la efik'o'n de la ag'o, kiu est'as signif'at'a de la verb'o kaj far'at'a de iu aŭ io ali'a ol la subjekt'o. 2 Montr'ant'a neni'a'n iniciat'em'o'n, interes'iĝ'o'n. 3 Uz'ant'a, por ating'i si'a'n cel'o'n, neni'a'n kontraŭ'ag'o'n aŭ re'bat'o'n.

pat/o Mal'profund'a sen'kovr'il'a kaserol'o kun long'a ten'il'o, serv'ant'a por frit'i. –EB 42/41

pavilon/o 1 Grand'a, luks'a tend'o. 2 Izol'a konstru'o sur teren'o, ĝarden'o aŭ kort'o, de'pend'ant'a de pli grand'a kaj ĉef'a. –EB 54/2; 55/14

pervers/a Inklin'a al mal'bon'farad'o. ~ec'o Psik'a perturb'o de la moral'a sent'o, konsist'ant'a en la plezur'o mal'bon'far'i kaj en la ĝoj'o mal'util'i kaj mal'am'i.

plaĉ-um/i Plen'um'i pet'o'n, aŭ ŝajn'ig'i konsent'o'n, kontraŭ propr'a mal'sam'vol'o por evit'i mal'bon're'ag'o'n, mal'ŝpar'o'n de labor'o, ne'konven'a'n temp'o'pren'o'n.

plan'e/o Tiu alo'form'a part'o de aviad'il'o, kies funkci'o est'as produkt'i lev'ad'o'n aŭ ŝveb'ad'o'n

pomad/o Medikament'a aŭ kosmetik'a ŝmir'aĵ'o. Tie ĉi, tem'as pri har'ar-ord'ig'a ŝmir'aĵ'o.

porfir/o Rokspeco, hav'ant'a pli'mal'pli grand'a'j'n kristal'o'j'n en et'grajn'a mas'o.

portik/o Galeri'o, kiu mal'ferm'iĝ'as, almenaŭ unu'flank'e, per kolon'ar'o. –EB 316/50,56

potencial/o 1 = tensi'o, tensi'fal'o. 2 Skalar'a grand'o, kies rilat'um'o de ŝanĝ'o en difin'it'a'j direkt'o'j (kun kontraŭ'a antaŭ'sign'o) destin'as la kompon'ent'o'j'n de la kamp'o en la koncern'a direkt'o.

poz/i Pren'i kaj ten'i special'a'n ten'iĝ'o'n, por est'i desegn'at'a, pentr'at'a, fotograf'at'a. 2 Al'pren'i, pli-mal'pli konsci'e, tia'n ten'iĝ'o'n, pi'u pov'as impres'i la hom'o'j'n.

proced/i (ntr) Uz'i difin'it'a'j'n rimed'o'j'n por efektiv'ig'i i'o'n. ~o Ag'manier'o, aplik'ot'a por ating'i difin'it'a'n rezult'o'n.

projekci/o 1 Ĉiu el la divers'a'j metod'o'j, uz'at'a'j por prezent'i sur eben'a surfac'o part'o'n aŭ tut'o'n de la ter'a aŭ ĉiel'a sfer'o. 2 Lum'a bild'o, send'at'a sur pli-mal'pli proksim'a'n ekran'o'n per special'a lantern'o. –EB 295/1-25

psik/o Tut'o de la konsci'a'j kaj ne'konsci'a'j spirit'a'j fenomen'o'j, rigard'at'a kiel objekt'o de scienc'a esplor'o, t.e. sen ia hipotez'o pri ties esenc'o. ~mank'a Tie ĉi: cerb'o tia, kia komput'il'o sen program'o'j.

psikiatr/o Kurac'ist'o de la mens'a'j mal'san'o'j. ~io Part'o de la medicin'o pri la mens'a'j mal'san'o'j kaj ili'a kurac'ad'o. ~ia Rilat'a al ~io.

psik'o'somat/a Rilat'a al la inter'ag'ad'o de la mens'o kaj emoci'o'j kaj la korp'o.

psik'oz/o Mens'a mal'san'o, karakteriz'it'a de la perturb'o de la tut'a person'ec'o, kies rilat'o'j al la real'aĵ'o'j est'as plen'e konfuz'it'a'j. Tie ĉi: tia kred'o de ŭlo, ke li reg'u la univers'o'n.

pterodaktil/o Genr'o de relativ'e mal'grand'a'j, mal'long'vost'a'j flug'saŭr'o'j el mal'fru'a ĵurasi'o, el'trov'it'a'j en Eŭrop'o. pteranodont'o, ramforink'o. –Piv I/40

pug'n/o Man'o kun fleks'it'a'j kaj kun'met'it'a'j fingr'o'j. Tie ĉi tem'as pri la el'star'a'j part'o'j de l’ artik'o'j, per kies supr'o'j oni bat'as. latun'a ŭmo Unu'pec'a bat'il'o muld'it'a el metal'o (plej oft'e latun'o) kun kvar tru'o'j tra kiu'j oni en'met'as la fingr'o'j'n.

pul/o Mal'grand'a insekt'o, sen'flug'il'a, salt'eg'ant'a, suĉ'ant'a sang'o'n. –EB 341/30

pulp/o 1 La mol'a, suk'o'plen'a part'o de frukt'o'j kaj radik'o'j kaj la medol'o de i'a'j tig'o'j. 2 Kun'ten'iĝ'ant'a mas'o de mol'a, ne'solv'it'a, plant'a materi'o, precip'e tia materi'o post el'prem'ad'o de la akv'o. 3 Mol'a aŭ du'on'mol'a hist'o, el kiu konsist'as kelk'a'j organ'o'j.

pupil/o Apertur'o en mez'o de iris'o, tra kiu la lum'radi'o'j penetr'as en la okul'o'n. –EB 21/43

raket/o 1 Art'a fajr'aĵ'o, kiu paf'iĝ'as per fuz'aĵ'o en la aer'o'n kaj tie eksplod'as. 2 Spac'paf'aĵ'o, uz'ant'a fuz'aĵ'o'n kiel pel'rimed'o'n. ~boat'o Vetur'il'o tra'pas'ant'a la kosm'o'n per raket'a motor'o. EB 229/144

reaktor/o Aparat'o produkt'ant'a la antaŭ'e'n'mov'o'n de aviad'il'o, sen help'o de helic'o, per sen'per'a reakci'o. –EB 3/12

refleks/o Mov'o, sen'de'pend'a de la vol'o, est'ig'at'a kiel ne'vol'a respond'o al nerv'o'stimul'o. Ekzempl'e: la genu'o refleks'as je frap'o de kurac'ist'a martel'et'o..

reg'o-disk/o Disk'form'a plat'o, oft'e kun et'a el'star'a ans'o en mez'e, kaj gravur'it'a ĉirkaŭ ĝi'a rand'o per aŭ cifer'o'j aŭ strek'et'o'j, kaj turn'at'a fingr'e por reg'i aparat'o'n.

rendiment/o Raport'o inter la util'a labor'o ricev'it'a de maŝin'o kaj la energi'kvant'o el'spez'it'a.

rokok/o Franc'a arĥitektur'a kaj ornam'a stil'o, kiu'n karakteriz'as kapric'a'j volut'o'j kaj dens'a'j delikat'a'j ornam'aĵ'o'j. –EB 318/13

safir/o Blu'a diafan'a vari'aĵ'o de korund'o, uz'at'a kiel juvel'ŝton'o, Al₂O₃.

salat/o Manĝ'aĵ'o konsist'ant'a el freŝ'a'j aŭ bol'ig'it'a'j herb'o'j aŭ legom'o'j spic'it'a'j per sal'o, vinagr'o kaj ole'o.

sard'o'n/a Epitet'o de special'a rid'o. 1 Ŝajn'a rid'o de iu kies vizaĝ'a'j muskol'o'j est'as kun'tir'it'a'j. 2 Amar'a, sarkasm'a rid'o. 3 Esprim'ant'a mien'o'n de sarkasm'a amuz'o.

scintil/i (ntr) Bril'i, lum'et'ant'e de temp'et'o al temp'et'o kiel stel'o tra la atmosfer'o.

sek/a 1 En'hav'ant'a neniom aŭ mal'mult'e da akv'o. 2 Perd'int'a si'a'n natur'a'n akv'o'n. 3 Sen'kompat'a, ne'simpati'a, sen'sent'a, mal'varm'a.

selakt/o Verd'et'a acid'et'a likv'aĵ'o, rest'ant'a el la lakt'o post apart'ig'o de krem'o.

seps/a Tia, ke ĝi pov'as kaŭz'i inflam'o'n, infekt'o'n aŭ putr'iĝ'o'n. ant'i~o Metod'o, laŭ kiu oni detru'as la infekt'ant'a'j'n mikrob'o'j'n per ĥemi'a'j substanc'o'j.

servil/a Aĉ'e serv'em'a, sklav'e komplez'em'a. ~ist'o (ĵargon'aĵ'o, iom insult'a) servil'a sub'labor'ist'o.

silk/o 1 Delikat'a kaj bril'a faden'o, sekreci'it'a de la raŭp'o de bombiks'o. 2 Teks'aĵ'o, far'it'a el tiu'j faden'o'j. –EB 33/32, 34/54, 342/50

sinkrotron/o Maŝin'o simil'a al ciklotron'o, sed kun sekci'ig'it'a kav'a ring'o, anstataŭ du D-form'a'j part'o'j, kaj kun vari'ig'at'a magnet'a kamp'o. –EB 2/49

sintez/o 1 Operaci'o, per kiu mult'ec'o est'as redukt'it'a al unu'ec'o, per kombin'ad'o aŭ kun'ig'o. 2 Operaci'o, per kiu, kombin'ant'e element'a'j'n kompon'ant'o'j'n, oni ricev'as nova'spec'a'n produkt'o'n, kun apart'a'j ec'o'j.

ska'n/i (tr) Sistem'e kaj tut'e ekzamen'i. Esplor'i per aparat'o el'send'ant'a energi'o'n kaj mezur'ant'a la ŝanĝ'et'o'j'n en ĝi'a kamp'o. Ekzempl'e: far'i map'o'n per radar'o aŭ son'ar'o. Tie ĉi: far'i tri'dimensi'a'n map'o'n de nerv'o'sistem'o per elektro'magnet'a aparat'o.

smerald/o Ĝem'o el du'obl'a alumini'a kaj berili'a silikat'o, kies kolor'o vari'as de la blu'o al la herb'o'verd'o. ~kolor'a Plej'oft'e signif'as pri profund'e bril'a verd'ec'o.

sol'e'n/a 1 Far'at'a laŭ ĉiu'j sankt'a'j rit'o'j aŭ ĉiu'j etiket'a'j regul'o'j. 2 Serioz'e impres'ant'a, efekt'e mal'rapid'a en si'a mov'o aŭ ag'o.

solipsism/o Doktrin'o, laŭ kiu la unu sol'a ekzist'ant'a real'o est'as konsci'o de la ek'kon'ant'a hom'o.

soliv/o Trab'o, kies ekstrem'o'j kuŝ'as sur la mur'o'j, kaj kiu serv'as por port'i la plank'o'n de super'a etaĝ'o. –EB 115/38

sorĉ/i (tr) 1 Ĵet'i ~on sur. 2 Rav'i per ia ne'raci'a, ne'rezist'ebl'a log'o.

spasm/o 1 Ne'vol'a kontrah'iĝ'o de muskol'o aŭ muskol'grup'o. 2 Konvulsi'a kontrah'iĝ'o de la viscer'a'j muskol'o'j. ~a Prezent'ant'a ~o'j'n. Tie ĉi: hav'ant'a la sam'a'j'n kvalit'o'j'n de ne'vol'ec'o kaj ne'prognoz'ebl'a subit'ec'o kiel spasm'o'j.

spontan'e/a 1 Far'iĝ'ant'a, okaz'ant'a sen ia ekster'a vid'ebl'a kaŭz'o. 2 Meminicianta, sen ekster'a instig'o.

strab/i (ntr) 1 Ne pov'i direkt'i ambaŭ okul'o'j'n al unu sam'a punkt'o. 2 Rigard'i de flank'e, kun malic'a aŭ envi'a intenc'o. 3 Rigard'i kun la palpebr'o'j mal'larĝ'ig'it'a'j (dum cerb'um'i) al imag'bild'o anstataŭ al la ver'a mond'o.

stud'i/o Tut'o de la labor'ej'o'j neces'a'j por produkt'i film'o'n, televid'aĵ'o'n, ktp, konstru'it'a'j en unu difin'it'a lok'o kaj aparten'ant'a'j al unu sam'a firma'o. –EB 237/111

sukcen/o Mal'mol'a flav'a diafan'a fos'il'a rezin'o, en kiu foj'e trov'iĝ'as pra'a insekt'o kaj el kio oni far'as ornam'aĵ'o'j'n.

surf/o Ŝaŭm'o kaj tumult'o de mar'a'j ond'o'j, kiu'j romp'iĝ'as sur bord'a sabl'aĵ'o aŭ rif'o kaj fort'eg'e retro'ir'as.

svarm/i (ntr) 1 Grand'amas'e inter'puŝ'e mov'et'iĝ'i kaj sku'et'iĝ'i ĉiu'flank'e'n. 2 Est'i tre mult'nombr'a. Ekzempl'e: kiel abel'o'j atak'ant'a'j en'romp'int'o'n de si'a nest'o.

ŝlos/i (tr) Ferm'i per serur'o. ~il'o 1 Metal'a pec'o serv'ant'a por form'i kaj mal'ferm'i serur'o'n. 2 Mal'help'i ies el'ir'o'n. 3 La plej super'a ŝton'o en arĥo. 4 Tio, kio ebl'ig'as kompren'i i'o'n kaŝ'it'a'n aŭ mal'klar'a'n.

ŝmir/i (tr) 1 Frot'i sur i'o'n mal'dik'a'n tavol'o'n da gras'a aŭ al'glu'iĝ'ant'a substanc'o. 2 Facil'ig'i glit'ad'o'n de il'o, funkci'ad'o'n de maŝin'o, sur'met'ant'e gras'a'n substanc'o'n. 3 Kaŝ'e aĉet'i inform'o'n, servic'o'n, kaj simil'e, per sekret'a pag'o.

ŝpin/i (tr) Tir'i fibr'o'j'n el fibr'o-amas'o kaj kun'tord'i ili'n en faden'o'n.

tambur/o Muzik'a instrument'o, konsist'ant'a el mal'plen'a cilindr'o, kies ambaŭ baz'a'j flank'o'j est'as ferm'it'a'j per du mal'dik'a'j streĉ'it'a'j foli'o'j el led'o, kiu'j'n oni frap'as. –EB 303/47-49,55,58

tantal/o Element'o, rar'a metal'o, kun atom'pez'o 180,88 kaj atom'numer'o 73, Ta.

tend'e'n/o Blank'ec'a, fibr'ec'a muskol'ekstrem'aĵ'o, kiu al'lig'as la muskol'o'n plej oft'e al ost'o. –EB 20/48

ter'as/o Alt'a eben'a ter'amas'o, sub'ten'at'a per mason'aĵ'o kaj aranĝ'it'a en ĝarden'o por ĝu'ig'i bel'vid'o'n aŭ facil'ig'i promen'ad'o'n.

tonal/o Skal'o, akord'o'j kaj ton'rilat'o'j, grup'iĝ'ant'a'j ĉirkaŭ tonik'o kiel baz'o de muzik'aĵ'o.

trakt/i 1 Diskut'i pri la kondiĉ'o'j de iu afer'o, por fin'ven'i al inter'konsent'o. 2 Tia- aŭ ali'manier'e ag'i, kondut'i kontraŭ iu aŭ io.

trans'form-ator/o Il'o por inter'ŝanĝ'i alt'ec'o'n de elektr'a tensi'o kontraŭ relativ'a kurent'o, ordinar'e per par'o de mal'sam'long'a'j drat'o'j mult'e volv'it'a'j ĉirkaŭ komun'a aks'o el fer'a'j lamen'o'j. –EB 146/39

turnir/o 1 En mez'epok'o, kavalir'a fest'o, en kiu du kiras'it'a'j rajd'ant'o'j vet'batal'is per mal'akr'ig'it'a'j arm'il'o'j. 2 Ĉia amik'a konkurs'o pri lert'ec'o, kiu ne don'as okaz'o'n al atribu'o de titol'o.

unik/a Sol'a laŭ si'a kvalit'o: ne hav'ant'a ali'a'n egal'a'n aŭ simil'a'n.

vad/i (ntr) Paŝ'i en akv'o aŭ en mol'a substanc'o, kot'o, neĝ'o, sabl'o ktp. –EB 258/10

vaks/o Pal'flav'a substanc'o, al'glu'iĝ'em'a kaj kned'ebl'a, sekreci'at'a de abel'o'j kiel material'o de ili'a'j ĉel'o'j. ~i (tr) Ŝmir'i per ~o.

Valent'e'n/o Sankt'ul'o, kies fest'o'n (la 14-a de februar'o) celebr'as ge'am'ant'o'j per send'i ĉokolad'o'j'n, kaj kart'et'o'j'n por deklar'i la am'o'n.

valv/o Ĉia mov'ebl'a pec'o, destin'it'a en'las'i likv'o'n, vapor'o'n, aŭ gas'o'n en tub'o'n, uj'o'n kaj simil'a'j'n, aŭ por regul'i la kvant'o'n aŭ direkt'o'n de ĝi'a tra'las'iĝ'o. –EB 40/73

veld/i (tr) Kun'fiks'i du metal'a'j'n pec'o'j'n, ard'ig'ant'e ili'n tiel, ke la junt'o far'iĝ'as flu'ec'a, kaj post'e kun'forĝ'ant'e ili'n kiel unu'n, aŭ sam'temp'e al'met'ant'e fand'it'a'n metal'o'n en la junt'o'n. –EB 135/128

ventol/i (tr) Re'freŝ'ig'i la aer'o'n en ferm'it'a spac'o, produkt'ant'e aer'ond'o'n aŭ en'blov'ig'ant'e ekster'a'n aer'flu'o'n. –EB 112/17

verŝ-tabl'o Ĉe tavern'o, tabl'o por prepar'i drink'aĵ'o'j'n. –EB 260/1-11

verv/o Inspir'a, fervor'a, vigl'a manier'o de verk'ad'o, parol'ad'o, pentr'ad'o, kompon'ad'o.

vestibl/o En'ir'a part'o de dom'o, konstru'o kaj ceter'e, tra kiu oni ating'as la ĉambr'o'j'n. –EB 259/1-26

vivisekci/o Operaci'o, praktik'at'a sur viv'ant'a animal'o por stud'i la fiziologi'a'j'n fenomen'o'j'n.

volv/i (tr) Plur'foj'e rond'met'i i'o'n fleks'ebl'a'n ĉirkaŭ io ali'a. dis~i 1 Etend'i plat'a i'o'n ~it'a'n. 2 Iom post iom kresk'ig'i, evolu'ig'i, don'i pli grand'a'n fort'o'n aŭ vast'ec'o'n aŭ pri'labor'it'ec'o'n.

zigurat/o Grand'eg'a tur'o, kun ŝtup'o'j, ordinar'e sep, ĉiu pli mal'vast'a ol la mal'supr'a, serv'ant'a kiel templ'o en Babiloni'o. –EB 315/32

stel'o Popol'a dir'aĵ'o, indik'ant'a pri pik'a aktiv'ec'o rezult'e de mal'jun'ec'o.

Se vi vol'as kontribu'i per ilustr'i aŭ per plu'e kontrol'i, kontakt'u e'poŝt'e: gan@starling.us

Help'is ankaŭ la sub'e list'it'a'j referenc'il'o'j. Se vi ne pov'as kontribu'i al ni'a projekt'o per kontrol'i aŭ ilustr'i, bon'vol'u pri'pens'i mon'a'n donac'o'n al unu el ili.

html Vort'ar'o — ret'a versi'o de Piv
html Lingvohelpilo — projekt'o de E@I kaj ESF

Sen'pag'e Hav'ebl'a'j

Fantast'o — La Mort'ant'a Ter'o

Scienc'a Fikci'o — Divers'a'j

Tiu ĉi Esperant'a traduk'o Dom'o de l' Se verk'it'a de Jack Vance dispon'ebl'as laŭ la permes'il'o Kre'a Komunaĵ'o Atribu'it'e-Ne'komerc'e-Ne'modif'it'e 4.0 Tut'mond'a

La permes'il'o tem'as sol'e pri tiu ĉi Esperant'a traduk'o. La permes'il'o tem'as neniel kaj neniom pri la original'o kies ĉiu'j rajt'o'j daŭr'e aparten'as al John Vance kaj Spatterlight Press.

Dom'o de l’ Se

( angl'e, Chateau d'If )

verk'it'a de

Jack Vance

traduk'it'a de

Ĝan Ŭesli Starling
&
J'a'n Pospíšil

Antaŭ'parol'o

Atribu'o'j

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Sen'pag'e Hav'ebl'a'j

Fantast'o — La Mort'ant'a Ter'o

Scienc'a Fikci'o — Divers'a'j

re-el'don'it'a je

2015-03-15

Dom'o de l’ Se ( angl'e, Chateau d'If ) verk'it'a de Jack Vance

traduk'it'a de Ĝan Ŭesli Starling & J'a'n Pospíšil

Antaŭ'parol'o

Atribu'o'j

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

Sen'pag'e Hav'ebl'a'j

Fantast'o — La Mort'ant'a Ter'o

Scienc'a Fikci'o — Divers'a'j

re-el'don'it'a je 2015-03-15

Dom'o de l’ Se

( angl'e, Chateau d'If )

verk'it'a de

Jack Vance

traduk'it'a de

Ĝan Ŭesli Starling
&
J'a'n Pospíšil

re-el'don'it'a je

2015-03-15