La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1909. La liter'tip'o est'as 16 sur 18 pkt Elegant Garamond.Al Mi'a'j Leg'ant'o'j: Nu, kar'ul'o'j, jen kio'n vi pet'is: nov'a “Oz-Libr'o” pri la strang'a'j aventur'o'j de Doroteo. Tot'o est'as en ĉi tiu rakont'o, ĉar vi vol'is ke li est'u tie, kaj ankaŭ mult'a'j ali'a'j kiu'j'n vi re'kon'os est'as en la rakont'o.
Efektiv'e, mi konsider'is kiel ebl'e plej zorg'e la dezir'o'j'n de mi'a'j mal'grand'a'j korespond'ant'o'j, kaj se la rakont'o ne est'as preciz'e kia vi mem verk'us ĝi'n, memor'u ke rakont'o dev'as est'i rakont'o antaŭ ol ĝi est'as skrib'it'a, kaj la verk'ist'o ne pov'as mult'e ŝanĝ'i ĝi'n sen damaĝ'i ĝi'n.
En la antaŭ'parol'o de “Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o en Oz” mi dir'is ke mi dezir'as verk'i kelk'a'j'n rakont'o'j'n kiu'j ne est'as “Oz”-rakont'o'j, ĉar mi opini'is ke mi jam verk'is tut'e sufiĉ'e pri Oz; sed de post la publik'iĝ'o de tiu volum'o mi'n inund'as leter'o'j de infan'o'j pet'eg'ant'a'j mi'n “verk'i pli pri Doroteo”, kaj “pli pri Oz”, kaj ĉar mi verk'as nur por plaĉ'i al la infan'o'j mi pen'os respekt'i ili'a'j'n dezir'o'j'n.
Est'as kelk'a'j nov'ul'o'j en ĉi tiu libr'o kiu'j'n cert'e vi ek'am'os. Mi mem tre am'as la vil'ul'o'n, kaj mi kred'as ke ankaŭ vi am'os li'n. Kaj Polikromo—la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o—kaj stult'a mal'grand'a Buton-Bril'o ŝajn'e al'port'is nov'a'n ĝoj'o'n en ĉi tiu'j'n Oz-rakont'o'j'n, kaj mi ĝoj'as ĉar mi trov'is ili'n. Tamen mi fervor'e vol'as ke vi skrib'u kaj dir'u al mi ĉu ankaŭ al vi ili plaĉ'as.
Post kiam mi verk'is ĉi tiu'n libr'o'n mi ricev'is tre rimark'ind'a'j'n inform'o'j'n el la Land'o Oz, kiu'j mult'e surpriz'is mi'n. Mi kred'as ke ili ankaŭ vi'n surpriz'os, kar'ul'o'j, kiam vi aŭd'os ili'n. Sed tiu rakont'o est'as tiel long'a kaj ekscit'a ke neces'as ke ĝi atend'u por aper'i en nov'a libr'o—kaj ebl'e tiu libr'o est'os la last'a rakont'o iam rakont'ot'a pri la Land'o Oz.
L. F RANK B AUM .
Coronado, 1909.
List'o De Ĉapitr'o'j
Doroteo atent'e rigard'is li'n. Jes, li cert'e est'as vil'a; sed est'as scintil'o en li'a okul'o kiu est'as plaĉ'a.
“Ho, jes,” ŝi respond'is; “mi pov'as dir'i al vi. Sed tut'e ne est'as ĉi tiu voj'o.”
“Ne?”
“Neces'as trans'ir'i la kvar-hektar'a'n kamp'o'n, sekv'u la voj'o'n al la ŝose'o, ir'u nord'e al la kvin branĉ'o'j, kaj pren'u—mi konsider'u—”
“Cert'e, fraŭl'in'o; ’sider'u ĝis Butterfield, se vi dezir'as,” dir'is la vil'ul'o.
“Pren'u la branĉ'o'n apud la salik'o'trunk'o, mi kred'as; aŭ ebl'e la branĉ'o'n apud la ter'rat'a'j tru'o'j; aŭ ebl'e—”
“Ĉu ĉiu el ili taŭg'as, fraŭl'in'o?”
“Kompren'ebl'e ne, Vil'ul'o. Neces'as pren'i la ĝust'a'n voj'o'n por ating'i Butterfieldon.”
“Kaj ĉu tiu est'as la voj'o apud la ter'rat'a'j tru'o'j, aŭ—”
“Jad'i!” kri'is Doroteo; “mi dev'os montr'i al vi la voj'o'n; vi est'as tiel stult'a. Atend'u minut'o'n ĝis mi kur'os en la dom'o'n por pren'i mi'a'n sun'kuf'o'n.”
La vil'ul'o atend'is. Li hav'is aven'pajl'er'o'n en si'a buŝ'o, kiu'n li maĉ'is mal'rapid'e kvazaŭ ĝi bon'e gust'as; sed ĝi ne bon'e gust'is. Est'is pom'arb'o apud la dom'o, kaj kelk'a'j pom'o'j fal'is al la ter'o. La vil'ul'o opini'is ke ili gust'os pli bon'e ol la aven'pajl'o, do li marŝ'is tie'n por pren'i kelk'a'j'n.
Mal'grand'a nigr'a hund'o kun bril'ant'a'j brun'a'j okul'o'j hast'is el la kultiv'ist'a dom'o kaj kur'is sovaĝ'e cel'e la vil'ul'o'n, kiu jam pren'is tri pom'o'j'n kaj met'is ili'n en unu el la grand'a'j larĝ'a'j poŝ'o'j de si'a vil'a mantel'o. La hund'et'o boj'is, kaj ĵet'is si'n al krur'o de la vil'ul'o; sed li ek'pren'is la hund'o'n per la kol'o kaj met'is ĝi'n en si'a'n grand'a'n poŝ'o'n kun la pom'o'j. Li pren'is pli da pom'o'j, post'e, ĉar mult'a'j est'is sur la ter'o; kaj ĉiu kiu'n li ĵet'is en la poŝ'o'n frap'is la hund'et'o'n ie sur la kap'o aŭ dors'o, kaj muĝ'ig'is li'n. La nom'o de la hund'et'o est'is Tot'o, kaj li bedaŭr'is si'a'n met'iĝ'o'n en la poŝ'o'n de la vil'ul'o.
Baldaŭ Doroteo ven'is el la dom'o kun si'a sun'kuf'o, kaj ŝi vok'is: “Ven'u, Vil'ul'o, se vi vol'as ke mi montr'u al vi la voj'o'n al Butterfield.” Ŝi grimp'is la bar'il'o'n en la kvar'hektar'a'n kamp'o'n kaj li sekv'is ŝi'n, marŝ'ant'e mal'rapid'e kaj stumbl'ant'e pro la alt'aĵ'et'o'j en la paŝt'ej'o kvazaŭ pens'ant'e pri io ali'a kaj tial ne rimark'ant'e ili'n.
“Nu, vi ja est'as mal'lert'a!” dir'is la knab'in'et'o. “Ĉu vi'a'j pied'o'j lac'as?”
“Ne, fraŭl'in'o; mi'a barb'o; ĝi lac'iĝ'as tre facil'e dum ĉi tia varm'a veter'o,” dir'is li. “Mi vol'eg'as ke neĝ'u; ĉu ankaŭ vi?”
“Kompren'ebl'e ne, Vil'ul'o,” respond'is Doroteo, sever'e rigard'ant'e li'n. “Se neĝ'us en aŭgust'o tio ruin'ig'us la maiz'o'n kaj la aven'o'n kaj la tritik'o'n; kaj sekv'e Onkl'o Henrik'o ne hav'us rikolt'o'n; kaj tial li sen'mon'iĝ'us; kaj—”
“Ne grav'as,” dir'is la vil'ul'o. “Ne neĝ'os, mi supoz'as.
Ĉu ĉi tiu est'as la voj'o?”
“Jes,” respond'is Doroteo, grimp'ant'e ali'a'n bar'il'o'n; “mi ir'os kun vi ĝis la ŝose'o.”
“Danĉjon, fraŭl'in'o; vi est'as tre afabl'a por infan'et'o, mi cert'as,” dir'is li dank'em'e.
“Ne ĉiu kon'as la voj'o'n al Butterfield,” Doroteo koment'is dum ŝi marŝ'ad'is laŭ la voj'o; “sed mi vetur'is tie'n mult'foj'e kun Onkl'o Henrik'o, do mi kred'as ke mi pov'us vid'i ĝi'n eĉ kun blind'um'o sur mi'a'j okul'o'j.”
“Ne far'u tio'n, fraŭl'in'o,” dir'is la vil'ul'o, fervor'e; “vi ebl'e erar'us.”
“Mi ne prov'os,” ŝi respond'is, rid'ant'e. “Jen la ŝose'o.
Nu, la du'a—ne, la tri'a turn'iĝ'o mal'dekstr'e'n—aŭ ĉu la kvar'a. Mi pens'u. La unu'a est'as apud la ulm'o; kaj la du'a est'as apud la ter'rat'a'j tru'o'j; kaj post tio—”
“Kio post tio?” li demand'is, met'ant'e si'a'j'n man'o'j'n en la poŝ'o'j'n de li'a mantel'o. Tot'o ek'pren'is fingr'o'n kaj mord'is ĝi'n; la vil'ul'o rapid'e el'pren'is si'a'n man'o'n el la poŝ'o, kaj dir'is “Ho!”
Doroteo ne rimark'is tio'n. Ŝi ombr'um'ad'is si'a'j'n okul'o'j'n kontraŭ la sun'o per si'a brak'o, rigard'ant'e mal'trankvil'e laŭ la voj'o.
“Ven'u,” ŝi ordon'is. “Est'as nur iom'et'e plu, do mi montr'os al vi.”
Post iom da temp'o ili ating'is la lok'o'n kie kvin voj'o'j dis'branĉ'iĝ'as divers'direkt'e'n; Doroteo indik'is unu, kaj dir'is: “Jen la voj'o, Vil'ul'o.”
“Mi mult'e dank'as, fraŭl'in'o,” li dir'is, kaj ek'ir'is laŭ ali'a voj'o.
“Ne tiu!” ŝi kri'is; “vi mis'ir'as.”
Li halt'is.
“Mi kred'is ke vi dir'is ke tiu ali'a est'as la voj'o al Butterfield,” dir'is li, puŝ'ant'e si'a'j'n fingr'o'j'n tra si'a'n vil'a'n barb'o'n perpleks'e.
“Jes, tiel.”
“Sed mi ne vol'as ir'i al Butterfield, fraŭl'in'o.”
“Vi ne vol'as?”
“Kompren'ebl'e ne. Mi vol'is ke vi indik'u al mi la voj'o'n, por ke mi ne erar'e ir'u tie'n.”
“Ho! Kie'n do vi ja vol'as ir'i?”
“Ne tre grav'as al mi, fraŭl'in'o.”
Tiu respond'o mir'ig'is la knab'in'et'o'n; kaj provok'is ŝi'n, ankaŭ, la pens'o ke ŝi far'is tiom da labor'o sen'valor'e.
“Est'as tre mult'a'j voj'o'j ĉi tie,” observ'is la vil'ul'o, turn'ant'e si'n ĉirkaŭ'e'n, kvazaŭ viv'ant'a vent'muel'il'o.
“Ŝajn'as al mi ke oni pov'us ir'i preskaŭ i'e'n ajn, el ĉi tie.”
Doroteo ankaŭ ĉirkaŭ'turn'is si'n, kaj gap'is surpriz'at'e. Ver'e est'is tre mult'a'j voj'o'j; pli ol ŝi iam antaŭ'e vid'is. Ŝi prov'is kalkul'i ili'n, sci'ant'e ke dev'us est'i kvin; sed kalkul'int'e dek sep ŝi perpleks'iĝ'is ĉes'is, ĉar la voj'o'j est'is kvazaŭ la spok'o'j de rad'o kaj ir'is ĉiu'direkt'e'n el la lok'o kie ili star'as; do se ŝi plu kalkul'ad'us ŝi ebl'e du'foj'e kalkul'us kelk'a'j'n voj'o'j'n.
“Jad'i!” ŝi kri'is. “Antaŭ'e est'is nur kvin voj'o'j, inkluziv'e la ŝose'o'n kaj ĉio'n. Kaj nun—ho, kie est'as la ŝose'o, Vil'ul'o?”
“Ne sci'as, fraŭl'in'o,” li respond'is, sid'iĝ'ant'e sur la ter'o'n kvazaŭ lac'a pro star'ad'o. “Ĉu ĝi ne est'is ĉi tie antaŭ minut'o?”
“Mi kred'is ke jes,” ŝi respond'is, eg'e perpleks'e. “Kaj mi ankaŭ vid'is la ter'rat'a'j'n tru'o'j'n, kaj la mort'a'n stump'o'n; sed ili ne est'as ĉi tie nun. Ĉi tiu'j voj'o'j est'as tut'e ne'kon'at'a'j—kaj kiom ili est'as! Kie'n ili ĉiu'j ir'as, laŭ vi'a supoz'o?”
“Voj'o'j,” koment'is la vil'ul'o, “neni'e'n ir'as. Ili rest'as en si'a lok'o, por ke oni pov'u marŝ'i sur ili.”
Li met'is si'a'n man'o'n en si'a'n flank'a'n poŝ'o'n kaj el'tir'is pom'o'n—rapid'e, antaŭ ol Tot'o pov'us re'mord'i li'n. La hund'et'o el'etend'is si'a'n kap'o'n ĉi'foj'e kaj dir'is “Boj-bo'j!” tiom laŭt'e ke Doroteo ek'salt'is.
“Ho Tot'o!” ŝi kri'is; “el kie vi ven'is?”
“Mi kun'port'is li'n,” dir'is la vil'ul'o.
“Kial?” ŝi demand'is.
“Por gard'i ĉi pom'o'j'n en mi'a poŝ'o, fraŭl'in'o, por ke neni'u ŝtel'u ili'n.”
Per unu man'o la vil'ul'o ten'is la pom'o'n, kiu'n li komenc'is manĝ'i, dum per la ali'a man'o li tir'is Tot'o'n el si'a poŝ'o kaj fal'ig'is li'n sur la ter'o'n. Kompren'ebl'e Tot'o ek'kur'is tuj al Doroteo, ĝoj'e boj'ant'e pro si'a liber'iĝ'o el la mal'lum'a poŝ'o. Kiam la infan'o kares'is li'a'n kap'o'n am'e, li sid'iĝ'is antaŭ ŝi, kun si'a ruĝ'a lang'o pend'ant'a el unu flank'o de la buŝ'o, kaj supr'e'n'rigard'is al ŝi'a vizaĝ'o per si'a'j bril'ant'a'j brun'a'j okul'o'j, kvazaŭ demand'ant'e kio'n ili post'e far'u.
Doroteo ne sci'is. Ŝi ĉirkaŭ'rigard'is pen'ant'e trov'i i'a'n familiar'a'n lok'aĵ'o'n; sed ĉio est'is ne'kon'at'a. Inter la branĉ'o'j de la mult'a'j voj'o'j est'is verd'a'j kamp'o'j kaj kelk'a'j arbust'o'j kaj arb'o'j, sed ŝi neni'e pov'is vid'i la kultiv'ist'a'n dom'o'n el kiu ŝi ĵus ven'is, nek i'o'n ajn antaŭ'e vid'it'a'n de ŝi—escept'e de la vil'ul'o kaj Tot'o.
Krom'e, ŝi jam ĉirkaŭ'turn'ad'is si'n tiom, pen'ant'e trov'i kie ŝi est'as, ke nun ŝi ne pov'is eĉ sci'i kiu'direkt'e dev'as est'i la kultiv'ist'a dom'o, kaj tio komenc'is mal'kviet'ig'i kaj mal'trankvil'ig'i ŝi'n.
“Mi tim'as, Vil'ul'o,” ŝi dir'is ĝem'ant'e, “ke ni perd'iĝ'is!”
“Ne neces'as tim'i tio'n,” li respond'is, for'ĵet'ant'e la kern'o'n de si'a pom'o kaj komenc'ant'e manĝ'i pli'a'n.
“Ĉiu el ĉi voj'o'j dev'as konduk'i i'e'n, ali'e ĝi ne est'us ĉi tie. Do kial grav'as?”
“Mi vol'as re'ir'i hejm'e'n,” ŝi dir'is.
“Nu, kial vi ne ir'as?” dir'is li.
“Mi ne sci'as kiu'n voj'o'n uz'i.”
“Domaĝ'e,” li dir'is, sku'ant'e si'a'n vil'a'n kap'o'n serioz'e. “Volont'e mi help'us vi'n; sed mi ne pov'as. Mi ne kon'as ĉi region'o'n.”
“Ŝajn'e nek mi,” ŝi dir'is, sid'iĝ'ant'e apud li. “Est'as kurioz'e. Antaŭ kelk'a'j minut'o'j mi est'is ĉe'hejm'e, kaj mi nur ven'is montr'i al vi la voj'o'n al Butterfield—”
“Por ke mi ne erar'e ir'u tie'n—”
“Kaj nun mi mem perd'iĝ'is kaj ne sci'as kiel ir'i hejm'e'n!”
“Manĝ'u pom'o'n,” sugest'is la vil'ul'o, propon'ant'e al ŝi pom'o'n kun bel'a'j ruĝ'a'j flank'o'j.
“Mi ne mal'sat'as,” dir'is Doroteo, for'puŝ'ant'e ĝi'n.
“Sed vi ebl'e mal'sat'os morgaŭ; tiam vi bedaŭr'os ĉar vi ne manĝ'is la pom'o'n,” dir'is li.
“Se jes, do mi manĝ'os la pom'o'n tiam,” promes'is Doroteo.
“Ebl'e ne rest'os pom'o tiam,” li respond'is, komenc'ant'e mem manĝ'i la ruĝ'flank'a'n. “Kelk'foj'e hund'o'j pov'as trov'i si'a'n voj'o'n hejm'e'n pli facil'e ol hom'o'j,” li plu'dir'is; “ebl'e vi'a hund'o pov'as re'konduk'i vi'n al vi'a kultiv'ej'o.”
“Ĉu, Tot'o?” demand'is Doroteo.
Tot'o sku'is si'a'n vost'o'n fervor'e.
“Bon'e,” dir'is la knab'in'o; “ni ir'u hejm'e'n.”
Tot'o ĉirkaŭ'rigard'is dum minut'o, kaj ek'kur'is laŭ unu el la voj'o'j.
“Adiaŭ, Vil'ul'o,” vok'is Doroteo, kaj ŝi kur'e sekv'is Tot'o'n. La hund'et'o trot'is rapid'e kelk'a'n distanc'o'n; post tio li turn'is si'n kaj rigard'is si'a'n mastr'in'o'n demand'e.
“Ho, ne supoz'u ke mi inform'os vi'n; mi ne kon'as la voj'o'n,” ŝi dir'is. “Vi dev'os mem trov'i ĝi'n.”
Sed Tot'o ne pov'is. Li sving'is si'a'n vost'o'n, kaj tern'is, kaj sku'is si'a'j'n orel'o'j'n, kaj re'trot'is al la lok'o kie ili las'is la vil'ul'o'n. De tie li komenc'is laŭ ali'a voj'o; post'e li re'ven'is kaj prov'is ali'a'n; sed ĉiu'foj'e li trov'is la voj'o'n ne'familiar'a kaj decid'is ke ĝi ne konduk'os ili'n al la kultiv'ist'a dom'o. Fin'e, kiam Doroteo komenc'is lac'iĝ'i pro post'kur'i li'n, Tot'o sid'iĝ'is anhel'ant'e apud la vil'ul'o, kaj ced'is.
Doroteo ankaŭ sid'iĝ'is, tre pens'em'e. La knab'in'et'o renkont'is kelk'a'j'n kurioz'a'j'n aventur'o'j'n post kiam ŝi ven'is loĝ'i ĉe la kultiv'ej'o; sed ĉi tiu est'is la plej kurioz'a. Perd'iĝ'i post dek kvin minut'o'j, tiom proksim'e al si'a hejm'o kaj en la mal'romantik'a Ŝtat'o Kansas, est'is spert'o kiu mult'e perpleks'ig'is ŝi'n.
“Ĉu vi'a'j ge'patr'o'j mal'trankvil'os?” demand'is la vil'ul'o, dum li'a'j okul'o'j scintil'is plaĉ'e.
“Ver'ŝajn'e,” respond'is Doroteo, ĝem'ant'e. “Onkl'o Henrik'o dir'as ke ĉiam io okaz'as al mi; sed mi ĉiam re'ven'is hejm'e'n sekur'a, fin'e. Do ebl'e li komfort'ig'os si'n per la pens'o ke mi re'ven'os hejm'e'n sekur'a ĉi'foj'e.”
“Sen'dub'e vi re'ven'os,” dir'is la vil'ul'o, rid'et'e kap'jes'ant'e al ŝi. “Bon'a'j knab'in'et'o'j neniam spert'as damaĝ'o'n, sci'u. Rilat'e al mi, ankaŭ mi est'as bon'a; do neni'o damaĝ'as mi'n.”
Doroteo rigard'is li'n sci'vol'em'e. Li'a'j vest'o'j est'is vil'a'j, li'a'j bot'o'j est'is vil'a'j kaj tru'plen'a'j, kaj li'a har'ar'o kaj li'a barb'o est'is vil'a'j. Sed li'a rid'et'o est'is dolĉ'a kaj li'a'j okul'o'j est'is afabl'a'j.
“Kial vi ne vol'is ir'i al Butterfield?” ŝi demand'is.
“Ĉar vir'o loĝ'ant'a tie ŝuld'as al mi dek kvin cend'o'j'n, kaj se mi ir'us al Butterfield kaj li vid'us mi'n li vol'us re'pag'i al mi la mon'o'n. Mi ne vol'as mon'o'n, kar'a.”
“Kial?” ŝi demand'is.
“Mon'o,” deklar'is la vil'ul'o, “fier'ig'as kaj arogant'ig'as; mi ne vol'as est'i fier'a kaj arogant'a. Mi vol'as nur ke oni am'u mi'n; kaj dum mi posed'as la Am'o-Magnet'o'n ĉiu renkont'at'o nepr'e profund'e am'as mi'n.”
“La Am'o-Magnet'o'n! Ho, kio est'as tio?”
“Mi montr'os al vi, se vi dir'os al neni'u,” li respond'is, per ne'laŭt'a, mister'o'plen'a voĉ'o.
“Al neni'u mi pov'us dir'i, escept'e al Tot'o,” dir'is la knab'in'o.
La vil'ul'o serĉ'is en unu poŝ'o, zorg'e; kaj en ali'a poŝ'o; kaj en tri'a. Fin'e li el'tir'is mal'grand'a'n pak'o'n volv'it'a'n per ĉif'it'a paper'o kaj lig'it'a per katun'a ŝnur'o.
Li mal'volv'is la ŝnur'o'n, mal'ferm'is la pak'o'n, kaj el'pren'is metal'a'n pec'o'n kun huf'fer'a form'o. Ĝi est'is sen'bril'a kaj brun'a, kaj ne tre bel'a.
“Ĉi tio, kar'a,” dir'is li impon'e, “est'as la mir'ind'a Am'o-Magnet'o. Ĝi'n don'is al mi Eskim'o en la Sandviĉ'a'j Insul'o'j—kie tut'e ne est'as sandviĉ'o'j—kaj dum mi port'as ĝi'n ĉiu viv'ant'o kiu'n mi renkont'as profund'e am'as mi'n.”
“Kial la Eskim'o ne re'ten'is ĝi'n?” ŝi demand'is, rigard'ant'e la Magnet'o'n interes'at'e.
“Li'n ted'is la am'ad'o kaj li sopir'is mal'am'ant'o'n. Do li don'is al mi la Magnet'o'n kaj la tuj'sekv'a'n tag'o'n griz'a urs'o manĝ'is li'n.”
“Ĉu li bedaŭr'is, tiam?” ŝi demand'is.
“Li ne dir'is,” respond'is la vil'ul'o, volv'ant'e kaj lig'ant'e la Am'o-Magnet'o'n tre zorg'e kaj re'met'ant'e ĝi'n en ali'a'n poŝ'o'n. “Sed ŝajn'e la urs'o tut'e ne bedaŭr'is,” li plu'dir'is.
“Ĉu vi kon'is la urs'o'n?” demand'is Doroteo.
“Jes; ni oft'e pilk'o'lud'is kun'e en la Kaviar'a'j Insul'o'j.
La urs'o am'is mi'n ĉar mi hav'as la Am'o-Magnet'o'n. Mi ne pov'is riproĉ'i li'n pro li'a manĝ'o de la Eskim'o, ĉar tia est'is li'a natur'o.”
“Foj'e,” dir'is Doroteo, “mi kon'is Mal'sat'a'n Tigr'o'n kiu sopir'eg'is manĝ'i dik'a'j'n beb'o'j'n, ĉar tia est'is li'a natur'o; sed li neniam manĝ'is ili'n ĉar li hav'is Konscienc'o'n.”
“Ĉi urs'o,” respond'is la vil'ul'o, ĝem'ant'e, “ne hav'is Konscienc'o'n, sci'u.”
La vil'ul'o sid'is, silent'a, dum kelk'a'j minut'o'j, ŝajn'e pri'pens'ant'e la afer'o'n de la urs'o kaj la tigr'o, dum Tot'o rigard'is li'n laŭ'aspekt'e tre interes'at'e. La hund'et'o sen'dub'e pens'ad'is pri si'a rajd'o en la poŝ'o de la vil'ul'o kaj plan'ad'is rest'i ekster li'a ating'o'pov'o ek'de nun.
Fin'e la vil'ul'o turn'is si'n kaj demand'is, “Kiel vi nom'iĝ'as, knab'in'et'o?”
“Mi nom'iĝ'as Doroteo,” dir'is ŝi, re'star'iĝ'ant'e, “sed kio'n ni far'os? Ni ne pov'os rest'i ĉi tie por ĉiam, sci'u.”
“Ni pren'u la sep'a'n voj'o'n,” li propon'is. “Sep est'as bon'fortun'a numer'o por knab'in'et'o'j nom'at'a'j Doroteo.”
“La sep'a ek'de kie?”
“Ek'de kie vi komenc'os kalkul'i.”
Do ŝi kalkul'is sep voj'o'j'n, kaj la sep'a aspekt'is ident'a al la ali'a'j; sed la vil'ul'o star'iĝ'is de la ter'o kie li sid'ad'is kaj komenc'is laŭ'ir'i la voj'o'n kvazaŭ cert'a ke jen la plej bon'a direkt'o; kaj Doroteo kaj Tot'o sekv'is li'n.
Doroteo komenc'is tim'i ke ili mult'e mal'proksim'iĝ'as de la kultiv'ist'a dom'o, ĉar ĉio ĉi tie est'as ne'kon'at'a de ŝi; sed tut'e ne util'us re'ir'i al la kun'renkont'iĝ'o de la ali'a'j voj'o'j, ĉar la sekv'a elekt'it'a ebl'e egal'e for'konduk'us ŝi'n de ŝi'a hejm'o.
Ŝi plu'ir'ad'is apud la vil'ul'o, kiu fajf'ad'is gaj'a'j'n melodi'o'j'n por distr'i si'n dum la marŝ'ad'o, ĝis post kelk'a temp'o ili laŭ'ir'is voj'kurb'iĝ'o'n kaj ek'vid'is antaŭ si grand'a'n kaŝtan'arb'o'n ombr'um'ant'a'n la ŝose'o'n. En la ombr'o sid'is knab'et'o vest'it'a per mar'ist'o'mod'a'j vest'o'j, kiu fos'ad'as tru'o'n en la ter'o per pec'o de lign'o.
Sen'dub'e li jam de long'e fos'is, ĉar la tru'o est'is jam sufiĉ'e grand'a ke oni pov'u en'fal'ig'i pied'pilk'o'n.
Doroteo kaj Tot'o kaj la vil'ul'o ek'halt'is antaŭ la knab'et'o, kiu plu fos'ad'is laŭ sobr'a kaj persist'a manier'o.
“Kiu vi est'as?” demand'is la knab'in'o.
Li supr'e'n'rigard'is ŝi'n trankvil'e. Li'a vizaĝ'o est'is rond'a kaj dik'et'a kaj li'a'j okul'o'j est'is grand'a'j, blu'a'j, kaj serioz'a'j.
“Mi est'as Buton-Bril'o,” dir'is li.
“Sed kiel vi ver'e nom'iĝ'as?” ŝi demand'is.
“Buton-Bril'o.”
“Tio ne est'as ver-ver'a nom'o!” ŝi kri'et'is.
“Ĉu?” li demand'is, ankoraŭ fos'ant'e.
“Kompren'ebl'e ne. Ĝi est'as nur—nur vort'o per kiu oni vok'as vi'n. Vi dev'as hav'i nom'o'n.”
“Ĉu mi dev'as?”
“Cert'e. Kiel vi'a pa'nj'o nom'as vi'n?”
Li paŭz'is dum si'a fos'ad'o kaj klopod'is pens'i.
“Pa'ĉj'o ĉiam dir'is ke mi est'as bril'a kiel buton'o; do pa'nj'o ĉiam nom'is mi'n Buton-Bril'o,” li dir'is.
“Kiel nom'iĝ'as vi'a pa'ĉj'o?”
“Nur Pa'ĉj'o.”
“Kio ali'a?”
“Ne sci'as.”
“Ne grav'as,” dir'is la vil'ul'o, rid'et'ant'e. “Ni nom'os la knab'o'n Buton-Bril'o, sam'e kiel li'a pa'nj'o. Tiu nom'o est'as egal'e bon'a kiel ali'a, kaj pli bon'a ol kelk'a'j.”
Doroteo rigard'is la knab'o'n fos'ad'i.
“Kie vi loĝ'as?” ŝi demand'is.
“Ne sci'as,” est'is la respond'o.
“Kiel vi ven'is ĉi tie'n?”
“Ne sci'as,” li re'dir'is.
“Ĉu vi ne sci'as el kie vi ven'is?”
“Ne,” dir'is li.
“Nu, sen'dub'e li est'as perd'it'a,” ŝi dir'is al la vil'ul'o.
Ŝi re'turn'is si'n al la knab'o.
“Kio'n vi far'os?” ŝi demand'is.
“Fos'os,” dir'is li.
“Sed vi ne pov'os fos'i por ĉiam; kaj kio'n vi far'os post'e?” ŝi persist'is.
“Ne sci'as,” dir'is la knab'o.
“Sed vi dev'as sci'i i'o'n ,” deklar'is Doroteo, kiu komenc'is provok'iĝ'i.
“Ĉu?” li demand'is, surpriz'it'e rigard'ant'e ŝi'n.
“Kompren'ebl'e vi dev'as.”
“Kio'n mi dev'as sci'i?”
“Kio okaz'os al vi, unu'e,” ŝi respond'is.
“Ĉu vi sci'as kio okaz'os al mi?” li demand'is.
“Ne—ne ’zakte,” ŝi agnosk'is.
“Ĉu vi sci'as kio okaz'os al vi ?” li daŭr'ig'is, serioz'e.
“Mi—ver'ŝajn'e ne,” respond'is Doroteo, memor'ant'e si'a'j'n aktual'a'j'n problem'o'j'n.
La vil'ul'o rid'is.
“Neni'u sci'as ĉio'n, Doroteo,” li dir'is.
“Sed Buton-Bril'o ŝajn'e sci'as neni on,” ŝi deklar'is.
“Ĉu, Buton-Bril'o?”
Li gest'is ne'e per si'a kap'o, kiu est'is kovr'it'a de bel'a'j bukl'o'j, kaj respond'is tut'e trankvil'e: “Ne sci'as.”
Neniam antaŭ'e renkont'is Doroteo person'o'n kiu pov'as don'i nur tiel mal'mult'a'n inform'o'n. La knab'o est'is klar'e perd'it'a, kaj li'a'j ge'patr'o'j sen'dub'e mal'trankvil'os pri li. Li aspekt'is du aŭ tri jar'o'j'n pli jun'a ol Doroteo, kaj hav'is bel'a'j'n vest'o'j'n, kvazaŭ iu am'as li'n el'kor'e kaj mult'e streb'as bel'aspekt'ig'i li'n. Kial, do, li trov'iĝ'as sur ĉi tiu sol'ec'a voj'o? ŝi demand'is al si.
Proksim'e al Buton-Bril'o, sur la ter'o, kuŝ'is mar'ist'a kap'o kun or'a ankr'o sur la ruband'o. Li'a mar'ist'a pantalon'o est'is long'a kaj mal'supr'e larĝ'a, kaj sur la larĝ'a kol'um'o de li'a bluz'o or'a'j ankr'o'j est'is kudr'it'a'j.
La knab'o ankoraŭ fos'ad'is si'a'n tru'o'n.
“Ĉu iam vi est'is sur mar'o?” demand'is Doroteo.
“Kiu mur'o?” respond'is Buton-Bril'o.
“Mi vol'as dir'i, ĉu iam vi est'is kie trov'iĝ'as akv'o?”
“Jes,” dir'is Buton-Bril'o; “trov'iĝ'as put'o en ni'a mal'antaŭ'a ĝarden'o.”
“Vi ne kompren'as,” kri'is Doroteo. “Mi cel'as dir'i, ĉu iam vi est'is en grand'a ŝip'o flos'ant'e sur grand'a ocean'o?”
“Ne sci'as,” dir'is li.
“Do kial vi sur'hav'as mar'ist'a'j'n vest'o'j'n?”
“Ne sci'as,” li respond'is de'nov'e.
Doroteo ek'mal'esper'is.
“Vi est'as eg'e stult'a, Buton-Bril'o,” ŝi dir'is.
“Ĉu?” li demand'is.
“Jes, eg'e .”
“Kial?” rigard'ant'e ŝi'n per grand'a'j okul'o'j.
Ŝi est'is tuj dir'ont'a: “Ne sci'as,” sed halt'ig'is si'n tuj.
“Vi mem dev'os respond'i tio'n,” ŝi respond'is.
“Ne util'as demand'ad'i al Buton-Bril'o,” dir'is la vil'ul'o, kiu manĝ'ad'is pli'a'n pom'o'n; “sed iu dev'us pri'zorg'i la povr'a'n et'ul'o'n, ĉu ne? Do li ven'u kun ni.”
Tot'o rigard'ad'is tre sci'vol'e en la tru'o'n kiu'n fos'as la knab'o, kaj konstant'e pli kaj pli ekscit'iĝ'is, ebl'e kred'ant'e ke Buton-Bril'o vol'as trov'i i'a'n sovaĝ'a'n best'o'n. La hund'et'o komenc'is laŭt'e boj'ad'i kaj mem salt'is en la tru'o'n, kie li komenc'is fos'i per si'a'j pied'et'o'j, dis'ŝut'ant'e la ter'o'n ĉiu'direkt'e'n. La dis'ŝut'at'a ter'o traf'is la knab'o'n. Doroteo pren'is li'n kaj star'ig'is li'n, per si'a man'o bros'ant'e li'a'j'n vest'o'j'n.
“Ĉes'ig'u tio'n, Tot'o!” ŝi kri'is. “Ne est'as mus'o'j aŭ marmot'o'j en tiu tru'o, do ne est'u mal'saĝ'a.”
Tot'o ek'halt'is, flar'is la tru'o'n suspekt'em'e, kaj el'salt'is, sving'ant'e si'a'n vost'o'n kvazaŭ far'int'e i'o'n grav'a'n.
“Nu,” dir'is la vil'ul'o, “ni plu'ir'u, ali'e ni neni'e'n ating'os antaŭ la nokt'iĝ'o.”
“Kie'n vi anticip'as ating'i?” demand'is Doroteo.
“Mi est'as kia Buton-Bril'o; mi ne sci'as,” respond'is la vil'ul'o, rid'ant'e. “Sed mi lern'is per mult'a spert'o ke ĉiu voj'o konduk'as i'e'n, ali'e ne est'us voj'o; do ver'ŝajn'e se ni sufiĉ'e marŝ'os, kar'a, ni ating'os iu'n lok'o'n fin'e.
Kiu lok'o est'os, ni ne pov'as eĉ konjekt'i ĉi'moment'e, sed nepr'e ni sci'iĝ'os kiam ni al'ven'os tie'n.”
“Nu, jes,” dir'is Doroteo; “tio son'as ver'ŝajn'a, Vil'ul'o.”
Post ne'long'e ili vid'is antaŭ si bel'a'n grand'a'n ark'aĵ'o'n trans la voj'o'n, kaj kiam ili pli'proksim'iĝ'is ili trov'is ke la ark'aĵ'o est'as bel'e ĉiz'it'a kaj ornam'it'a per riĉ'a'j kolor'o'j.
Vic'o de pav'o'j kun larĝ'etend'it'a'j vost'o'j bild'iĝ'is laŭ'long'e de ĝi'a supr'o, kaj ĉiu'j plum'o'j est'is bel'eg'e pentr'it'a'j. En la centr'o est'is grand'a kap'o de vulp'o, kaj la vulp'o hav'is ruz'a'n kaj sci'plen'a'n mien'o'n kaj grand'a'j'n okul'vitr'o'j'n sur si'a'j okul'o'j kaj mal'grand'a'n or'a'n kron'o'n kun bril'ant'a'j pint'o'j sur si'a kap'o.
Dum la vetur'ant'o'j ankoraŭ rigard'is sci'vol'em'e tiu'n bel'a'n ark'aĵ'o'n ek'marŝ'is el ĝi ar'o da soldat'o'j—sed la soldat'o'j est'is vulp'o'j vest'it'a'j per uniform'o'j. Ili sur'hav'is verd'a'j'n jak'o'j'n kaj flav'a'j'n pantalon'o'j'n, kaj ili'a'j mal'grand'a'j rond'a'j ĉap'o'j kaj ili'a'j alt'a'j bot'o'j est'is bril'e ruĝ'a'j. Ankaŭ est'is grand'a ruĝ'a bant'o lig'it'a ĉirkaŭ la mez'o de ĉiu long'a har'o'plen'a vost'o. Ĉiu soldat'o est'is arm'it'a per lign'a glav'o kies rand'o est'is akr'a'j dent'o'j vic'ig'it'a'j, kaj la aspekt'o de tiu'j dent'o'j unu'e tim'trem'ig'is Doroteon.
Kapitan'o marŝ'ad'is antaŭ la ar'o da vulp'o'soldat'o'j, kaj li'a uniform'o est'is brod'it'a per or'a'j faden'o'j por far'i ĝi'n pli bel'a ol tiu de la ali'a'j.
Preskaŭ antaŭ ol ni'a'j amik'o'j kompren'is, la soldat'o'j ĉirkaŭ'ir'is ili'n ĉiu'flank'e, kaj la kapitan'o kri'ad'is per sever'a voĉ'o: “Ced'u! Vi est'as ni'a'j kapt'it'o'j.”
“Kio ’stas kap’it'o?” demand'is Buton-Bril'o.
“Kapt'it'o est'as kapt'it'a person'o,” respond'is la vulp'o'kapitan'o, marŝ'ant'e tie'n kaj re'e'n antaŭ ili tre pomp'o'dign'e.
“Kio ’stas kapt'it'a?” demand'is Buton-Bril'o.
“Vi,” dir'is la kapitan'o.
Tio rid'ig'is la vil'ul'o'n.
“Bon'a'n tag'o'n, kapitan'o,” li dir'is, klin'et'ant'e si'n dec'e antaŭ ĉiu'j vulp'o'j kaj tre mal'supr'e'n antaŭ ili'a komand'ant'o. “Mi esper'as ke vi fart'as bon'e kaj ke vi'a'j famili'o'j ĉiu'j bon'e fart'as?”
La vulp'o'kapitan'o rigard'is la vil'ul'o'n, kaj li'a akr'aspekt'a vizaĝ'o far'iĝ'is pli plaĉ'a kaj rid'et'ant'a.
“Ni fart'as sufiĉ'e bon'e, dank'o'n, Vil'ul'o,” dir'is li; kaj Doroteo ek'sci'is ke la Am'o-Magnet'o funkci'as kaj ke ĉiu'j vulp'o'j nun am'as la vil'ul'o'n pro ĝi. Sed Tot'o ne sci'is tio'n, ĉar li komenc'is boj'i koler'e kaj pen'is mord'i la har'o'plen'a'n krur'o'n de la kapitan'o kie ĝi montr'iĝ'is inter li'a'j ruĝ'a'j bot'o'j kaj li'a flav'a pantalon'o.
“Ĉes'u, Tot'o!” kri'is la knab'in'et'o, ek'pren'ant'e la hund'o'n per si'a'j brak'o'j. “Jen ni'a'j amik'o'j.”
“Nu, tia'j ni est'as!” koment'is la kapitan'o per mir'o'plen'a'j ton'o'j. “Unu'e mi kred'is ke ni est'as mal'amik'o'j, sed ŝajn'as ke anstataŭ'e vi est'as amik'o'j. Vi dev'os ven'i kun mi por renkont'i Reĝ'o'n Dokson.”
“Kiu li est'as?” demand'is Buton-Bril'o, kun okul'o'j fervor'a'j.
“Reĝ'o Dokso de Vulpio; la grand'a kaj saĝ'a suveren'o kiu reg'as ni'a'n komun'um'o'n.”
“Kio ’stas suv’ren'o, kaj kio ’stas ’num'o?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ne far'u tro da demand'o'j, knab'et'o.”
“Kial?”
“Ha, kial, ver'e?” kri'et'is la kapitan'o, rigard'ant'e Buton-Bril'o'n admir'e. “Se oni ne demand'as oni neni'o'n lern'as. Tut'e ver'e. Mi mal'prav'is. Vi est'as tre lert'a knab'et'o, efektiv'e—ver'e tre lert'a. Sed nun, amik'o'j, bon'vol'u ven'i kun mi, ĉar mi'a dev'o est'as eskort'i vi'n tuj al la reĝ'a palac'o.”
La soldat'o'j re'marŝ'is tra la ark'aĵ'o'n, kaj kun ili marŝ'is la vil'ul'o, Doroteo, Tot'o, kaj Buton-Bril'o. Tra'ir'int'e la apertur'o'n ili trov'is bel'a'n grand'a'n urb'o'n etend'it'a'n antaŭ ili, kaj ĉiu'j dom'o'j est'is el ĉiz'it'a marmor'o kun bel'a'j kolor'o'j. La ornam'aĵ'o'j est'is plej'part'e bird'o'j kaj ali'a'j flug'best'o'j, kia'j pav'o'j, fazan'o'j, meleagr'o'j, preri'kok'o'j, anas'o'j, kaj anser'o'j. Super ĉiu pord'ej'o est'is ĉiz'it'a kap'o reprezent'ant'a la vulp'o'n loĝ'ant'a'n en tiu dom'o, kaj tiu efekt'o est'is tre bel'a kaj ne'kutim'a.
Dum ni'a'j amik'o'j preter'pas'is, kelk'a'j vulp'o'j el'ir'is sur si'a'j'n peron'o'j'n por pov'i vid'i la fremd'ul'o'j'n. La vulp'o'j est'is ĉiu'j bel'e vest'it'a'j, la knab'in'a'j kaj vir'in'a'j vulp'o'j sur'hav'is rob'o'j'n el bel'efik'e kun'plekt'it'a'j plum'o'j kaj bril'a'j kolor'o'j kiu'j'n Doroteo opini'is tre art'ism'a'j kaj nepr'e al'log'a'j.
Buton-Bril'o gap'is ĝis li'a'j okul'o'j est'is grand'a'j kaj rond'a'j, kaj li stumbl'us kaj fal'us pli ol unu'foj'e se la vil'ul'o ne strikt'e ten'us li'a'n man'o'n. Ili ĉiu'j est'is interes'at'a'j, kaj Tot'o tiom ekscit'iĝ'is ke li vol'is boj'i ĉiu'minut'e kaj ĉas'i kaj batal'i ĉiu'n vulp'o'n kiu'n li ek'vid'is; sed Doroteo ten'is li'a'n mal'grand'a'n mov'iĝ'em'a'n korp'o'n firm'e per si'a'j brak'o'j kaj ordon'is li'n est'i bon'a kaj bon'e kondut'i. Do li fin'e kviet'iĝ'is, hund'o'manier'e, decid'int'e ke est'as tro da vulp'o'j en Vulpio ol kiu'j'n li pov'us sam'temp'e batal'i.
Post kelk'a temp'o ili ating'is grand'a'n plac'o'n, kaj en la centr'o de la plac'o star'is la reĝ'a palac'o. Doroteo re'kon'is ĝi'n tuj ĉar super si'a grand'a pord'o ĝi hav'is la ĉiz'it'a'n kap'o'n de vulp'o tut'e simil'a'n al tiu kiu'n ŝi vid'is sur la ark'aĵ'o, kaj ĉi tiu vulp'o est'is la sol'a kiu port'is or'a'n kron'o'n.
Mult'a'j vulp'o'soldat'o'j gard'is la pord'o'n, sed ili riverenc'is al la kapitan'o kaj en'las'is li'n sen'demand'e.
La kapitan'o konduk'is ili'n tra mult'a'j'n ĉambr'o'j'n, kie riĉ'e vest'it'a'j vulp'o'j sid'is sur bel'a'j seĝ'o'j aŭ suĉ'is te'o'n, kiu'n dis'don'is vulp'o'serv'ist'o'j sur'hav'ant'a'j blank'a'j'n antaŭ'vest'o'j'n. Ili ven'is al grand'a pord'ej'o kovr'it'a per pez'a'j kurten'o'j el or'ŝtof'o.
Apud tiu pord'ej'o star'is gigant'a tambur'o. La vulp'o'kapitan'o ir'is al tiu tambur'o kaj bat'is ĝi'n per si'a'j genu'o'j—unu'e per unu genu'o kaj post'e per la ali'a—tiel ke la tambur'o dir'is; “Bum-bum.”
“Vi ĉiu'j dev'as far'i preciz'e kio'n mi far'as,” ordon'is la kapitan'o; do la vil'ul'o bat'is la tambur'o'n per si'a'j genu'o'j, kaj ankaŭ Doroteo kaj ankaŭ Buton-Bril'o. La knab'o vol'is plu bat'ad'i ĝi'n per si'a'j mal'grand'a'j dik'a'j genu'o'j, ĉar al li plaĉ'is la son'o; sed la kapitan'o halt'ig'is li'n. Tot'o ne pov'is bat'i la tambur'o'n per si'a'j genu'o'j kaj li ne sci'is sving'i si'a'n vost'o'n kontraŭ ĝi'n, do Doroteo bat'is la tambur'o'n por li kaj tio boj'ig'is li'n, kaj kiam la hund'et'o boj'is la vulp'o'kapitan'o sulk'ig'is la frunt'o'n.
La or'a'j kurten'o'j re'tir'iĝ'is sufiĉ'e por far'i apertur'o'n, tra kiu'n marŝ'is la kapitan'o kun la ali'a'j.
La larĝ'a, long'a ĉambr'o kiu'n ili en'ir'is est'is ornam'it'a per or'o kun vitral'o'j bel'eg'kolor'a'j. En la centr'o de la ĉambr'o, sur riĉ'e ĉiz'it'a or'a tron'o, sid'is la vulp'o'reĝ'o, ĉirkaŭ'it'a de grup'o de ali'a'j vulp'o'j, kiu'j ĉiu'j port'is grand'a'j'n okul'vitr'o'j'n sur si'a'j okul'o'j, tiel ke ili aspekt'is solen'a'j kaj grav'a'j.
Doroteo tuj re'kon'is la Reĝ'o'n, ĉar ŝi vid'is li'a'n kap'o'n ĉiz'it'a'n sur la ark'aĵ'o kaj super la pord'ej'o de la palac'o. Renkont'int'e plur'a'j'n ali'a'j'n reĝ'o'j'n dum si'a'j vetur'o'j ŝi sci'is kio'n far'i, kaj tuj profund'e riverenc'is antaŭ la tron'o. Ankaŭ la vil'ul'o riverenc'is, kaj Buton- Bril'o klin'et'is si'a'n kap'o'n kaj dir'is “Salut'o'n.”
“Plej saĝ'a kaj nobl'a Estr'o de Vulpio,” dir'is la kapitan'o, parol'ant'e al la Reĝ'o per pomp'a voĉ'o, “mi humil'e pet'as permes'o'n raport'i ke mi trov'is ĉi tiu'j'n fremd'ul'o'j'n sur la voj'o konduk'ant'a al la regn'o de vi'a Vulp'a Moŝt'o, kaj mi tial ven'ig'is ili'n al vi, kia est'as mi'a dev'o.”
“Nu—nu,” dir'is la Reĝ'o, rigard'ant'e ili'n akr'e. “Kio ven'ig'is vi'n ĉi tie'n, fremd'ul'o'j?”
“Ni'a'j krur'o'j, vi'a Har'o'plen'a Moŝt'o,” respond'is la vil'ul'o.
“Kio'n vi cel'as ĉi tie?” est'is la sekv'a demand'o.
“For'ir'i kiel ebl'e plej baldaŭ,” dir'is la vil'ul'o.
La Reĝ'o ne sci'is pri la Magnet'o, kompren'ebl'e; sed ĝi instig'is li'n tuj am'i la vil'ul'o'n.
“Ag'u laŭ'dezir'e rilat'e al for'ir'o,” li dir'is; “sed mi dezir'as montr'i al vi la vid'ind'aĵ'o'j'n de mi'a urb'o kaj gast'ig'i vi'a'n grup'o'n dum vi est'as ĉi tie. Ni'n mult'e honor'as ke mal'grand'a Doroteo est'as kun ni, mi cert'ig'as al vi, kaj ni dank'as pro ŝi'a afabl'a vizit'o al ni.
Ĉar ĉiu land'o kiu'n vizit'as Doroteo nepr'e fam'iĝ'as.”
La parol'o mult'e surpriz'is la knab'in'et'o'n, kiu demand'is: “Kiel vi'a Moŝt'o sci'is mi'a'n nom'o'n?”
“Nu, ĉiu kon'as vi'n, kar'a,” dir'is la Vulp'o'reĝ'o. “Ĉu vi ne sci'as tio'n? Vi est'as tre grav'a person'o ek'de kiam Princ'in'o Ozma de Oz far'is el vi si'a amik'o.”
“Ĉu vi kon'as Ozman?” ŝi demand'is, mir'e.
“Mi bedaŭr'as dir'i ke ne,” li respond'is mal'ĝoj'e; “sed mi esper'as renkont'i ŝi'n baldaŭ. Vi sci'as ke la Princ'in'o Ozma fest'os si'a'n nask'iĝ'tag'o'n je la du'dek-unu'a de ĉi tiu monat'o.”
“Ĉu?” dir'is Doroteo. “Mi ne sci'is tio'n.”
“Jes; est'os la plej bril'a reĝ'a ceremoni'event'o far'it'a en iu ajn urb'o de Fe'land'o, kaj mi esper'as ke vi prov'os akir'i por mi invit'o'n.”
Doroteo pens'is dum moment'o.
“Mi cert'as ke Ozma invit'us vi'n se mi pet'us ŝi'n,” ŝi dir'is; “sed kiel vi pov'us ating'i la Land'o'n Oz kaj la Smerald'a'n Urb'o'n? Ili est'as tre distanc'a'j for de Kansas.”
“Kansas!” li kri'is, surpriz'it'e.
“Nu, jes; ni est'as en Kansas nun, ĉu ne?” ŝi respond'is.
“Kia strang'a noci'o!” kri'is la Vulp'o'reĝ'o, ek'rid'ant'e.
“Pro kio vi kred'as ke ni est'as en Kansas?”
“Mi for'ir'is de la kultiv'ej'o de Onkl'o Henrik'o antaŭ nur proksim'um'e du hor'o'j; jen la kial'o,” ŝi dir'is, iom perpleks'e.
“Sed dir'u al mi, kar'a, ĉu iam vi vid'is tia'n mir'ind'a'n urb'o'n kia Vulpio en Kansas?” li demand'is.
“Ne, vi'a Moŝt'o.”
“Kaj ĉu vi ne vetur'is de Oz al Kansas dum mal'pli ol du'on'o de tuj'ec'o, per la Arĝent'a'j Ŝu'o'j kaj la Magi'a Zon'o?”
“Mi far'is tio'n, vi'a Moŝt'o,” ŝi agnosk'is.
“Do kial mir'ig'as vi'n ke unu aŭ du hor'o'j pov'us ven'ig'i vi'n al Vulpio, kiu est'as pli proksim'a al Oz ol al Kansas?”
“Jad'i!” kri'is Doroteo; “ĉu ĉi tiu est'as ankaŭ fe'aventur'o?”
“Ŝajn'e,” dir'is la Vulp'o'reĝ'o, rid'et'ant'e.
Doroteo turn'is si'n al la vil'ul'o, kaj ŝi'a vizaĝ'o est'is solen'a kaj riproĉ'a.
“Ĉu vi est'as magi'ist'o? aŭ mask'it'a fe'o?” ŝi demand'is. “Ĉu vi sorĉ'is mi'n kiam vi demand'is pri la voj'o al Butterfield?”
La vil'ul'o kap'ne'is.
“Kiu iam aŭd'is pri vil'a fe'o?” li respond'is. “Ne, Doroteo, kar'a; mi neniel kulp'as pri ĉi tiu vetur'o, mi cert'ig'as al vi. Est'as iom strang'e rilat'e mi'n ek'de kiam mi posed'as la Am'o-Magnet'o'n; sed mi ne sci'as kio'n, ne pli ol vi mem. Mi tut'e ne pen'is for'ir'ig'i vi'n de vi'a hejm'o. Se vi vol'as re'trov'i la voj'o'n al la kultiv'ej'o mi volont'e akompan'os vi'n, kaj laŭ'ebl'e plej help'os vi'n.”
“Ne grav'as,” dir'is la knab'in'et'o, pens'em'e. “Ne est'as tiom da vid'ind'aĵ'o'j en Kansas kiel ĉi tie, kaj mi supoz'as ke Onkl'in'o Em ne tre eg'e mal'trankvil'os; se mi ne for'est'os tro long'e.”
“Prav'e,” deklar'is la Vulp'o'reĝ'o, kap'jes'ant'e aprob'e.
“Est'u kontent'a pri vi'a sort'o, kia ajn ĝi est'as, se vi est'as saĝ'a. Tio memor'ig'as al mi ke vi hav'as nov'a'n akompan'ant'o'n ĉi'aventur'e—li aspekt'as tre lert'a kaj bril'a.”
“Jes ja,” dir'is Doroteo; kaj la vil'ul'o al'don'is: “Jen li'a nom'o, vi'a Vulp'a Moŝt'o—Buton-Bril'o.”
Neni'u vulp'o iam rigard'is pli freŝ'a'n, pli bel'a'n vizaĝ'o'n de infan'o, kaj neni'u infan'o antaŭ'e iam aŭd'is vulp'o'n parol'i, nek renkont'is vulp'o'n tiel bel'e vest'it'a'n kaj reg'ant'a'n tiel grand'a'n urb'o'n. Mi bedaŭr'as dir'i ke neni'u iam rakont'is al la knab'et'o mult'a'j'n fe'rakont'o'j'n; pro tio, est'as facil'e kompren'i kiom ĉi tiu strang'a spert'o surpriz'is kaj mir'ig'is li'n.
“Kiel ni plaĉ'as al vi?” demand'is la Reĝ'o.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Kompren'ebl'e. Ni ankoraŭ ne sufiĉ'e inter'kon'iĝ'is,” respond'is li'a Moŝt'o. “Ĉu vi sci'as mi'a'n nom'o'n?”
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Kiel vi pov'us sci'i? Nu, mi dir'os al vi. Mi'a privat'a nom'o est'as Dokso, sed oni ne rajt'as nom'i Reĝ'o'n per li'a privat'a nom'o; oni dev'as uz'i oficial'a'n nom'o'n. Do mi'a oficial'a nom'o est'as Reĝ'o Renard la Kvar'a. Renard, akcent'u la ‘Ren’.”
“Kio est'as ‘ren’?” demand'is Buton-Bril'o.
“Tre lert'a!” kri'is la Reĝ'o, turn'ant'e plaĉ'it'a'n vizaĝ'o'n al si'a'j konsil'ist'o'j. “Ĉi tiu knab'o ver'e est'as rimark'ind'e inteligent'a. ‘Kio est'as “re'n”?’ li demand'as; kaj kompren'ebl'e ‘ren’ sol'a est'as tut'e neni'o. Jes, li est'as ver'e tre inteligent'a.”
“Tia'n demand'o'n vi'a Moŝt'o pov'us nom'i vulp'a * ,”
dir'is unu el la konsil'ist'o'j, mal'jun'a griz'a vulp'o.
“Tia ĝi est'as,” deklar'is la Reĝ'o. Re'turn'int'e si'n al Buton-Bril'o li demand'is: “Mi dir'is al vi mi'a'n nom'o'n, do kiel vi nom'as mi'n?”
“Reĝ'o Dokso,” dir'is la knab'o.
“Kial?”
“Bon'e! Ver'e bon'eg'e! Vi cert'e hav'as bril'a'n mens'o'n.
Ĉu vi sci'as kial du kaj du est'as kvar?”
“Ne,” dir'is Buton-Bril'o.
“Lert'a! ver'e lert'a. Kompren'ebl'e vi ne sci'as. Neni'u sci'as la kial'o'n; ni nur sci'as ke est'as tiel, kaj ne pov'as sci'i kial est'as tiel. Buton-Bril'o, tiu'j bukl'o'j kaj blu'a'j okul'o'j ne bon'e konven'as al tiom da saĝ'ec'o. Ili tro jun'aspekt'ig'as vi'n, kaj kaŝ'as vi'a'n ver'a'n lert'ec'o'n. Tial mi far'os grand'a'n komplez'o'n por vi. Mi don'os al vi la kap'o'n de vulp'o, por ke ek'de nun vi aspekt'u egal'e bril'a kiel vi ver'e est'as.”
Parol'ant'e la reĝ'o gest'is per si'a man'o al la knab'o, kaj tuj la bel'a'j bukl'o'j kaj freŝ'a rond'a vizaĝ'o kaj grand'a'j blu'a'j okul'o'j mal'aper'is, kaj anstataŭ ili la kap'o de vulp'o ek'aper'is sur la ŝultr'o'j de Buton-Bril'o—har'o'plen'a kap'o kun akr'a naz'o, pint'a'j orel'o'j, kaj akr'e'vid'a'j okul'et'o'j.
“Ho, ne far'u tio'n!” kri'is Doroteo, re'tir'ant'e si'n de si'a trans'form'it'a kun'ul'o kun ŝok'it'a kaj ĉagren'it'a vizaĝ'o.
“Tro mal'fru'e, kar'a; est'as far'it'e. Sed ankaŭ vi hav'os vulp'a'n kap'o'n se vi pov'os pruv'i ke vi est'as egal'e lert'a kiel Buton-Bril'o.”
“Mi ne vol'as ĝi'n; ĝi est'as terur'a!” ŝi kri'is; kaj aŭd'int'e tiu'n taks'o'n, Buton-Bril'o komenc'is plor'ad'i sam'kiel li ankoraŭ est'us knab'et'o.
“Kiel vi pov'as nom'i tiu'n bel'a'n kap'o'n terur'a?”
demand'is la Reĝ'o. “Ĝi est'as mult'e pli bel'a vizaĝ'o ol tiu kiu'n li hav'is antaŭ'e, laŭ mi'a opini'o, kaj mi'a edz'in'o dir'as ke mi est'as tre bon'a juĝ'ist'o pri bel'ec'o.
Ne plor'u, mal'grand'a vulp'o'knab'o. Rid'u kaj fier'u, ĉar vi est'as tiel alt'e favor'it'a. Kiel plaĉ'as al vi la nov'a kap'o, Buton-Bril'o?”
“N-n-ne s-s-s-sci'as!” plor'is la infan'o.
“Bon'vol'u, bon'vol'u re'ŝanĝ'i li'n, vi'a Moŝt'o!” pet'eg'is Doroteo.
Reĝ'o Renard Iv kap'ne'is.
“Mi ne pov'as,” li dir'is; “mi ne kapabl'as, eĉ se mi vol'us. Ne, Buton-Bril'o dev'os port'i si'a'n vulp'o'kap'o'n, kaj li nepr'e am'os ĝi'n el'kor'e tuj kiam li kutim'iĝ'os al ĝi.”
Kaj la vil'ul'o kaj Doroteo aspekt'is mal'feliĉ'a'j kaj mal'trankvil'a'j, ĉar ili lament'is ke tia mis'fortun'o traf'is ili'a'n kun'ul'et'o'n. Tot'o boj'is je la vulp'o'knab'o unu-du- foj'e, ne kompren'ant'e ke est'as li'a antaŭ'a amik'o nun port'ant'a best'o'kap'o'n; sed Doroteo pun'frap'is la hund'o'n kaj ĉes'ig'is la boj'ad'o'n. Rilat'e al la vulp'o'j, ili ĉiu'j ŝajn'is opini'i la nov'a'n kap'o'n de Buton-Bril'o tre bel'aspekt'a kaj ke ili'a Reĝ'o don'is grand'a'n honor'o'n al tiu fremd'ul'et'o.
Est'is amuz'e vid'i la knab'o'n etend'i si'a'n man'o'n por palp'i si'a'j'n akr'a'n naz'o'n kaj larĝ'a'n buŝ'o'n, kaj de'nov'e plor'i pro mal'ĝoj'o. Li sku'is si'a'j'n orel'o'j'n komik'e kaj larm'o'j est'is en li'a'j mal'grand'a'j nigr'a'j okul'o'j. Sed Doroteo ankoraŭ ne pov'is rid'i pro si'a amik'o, ĉar ŝi sent'is bedaŭr'o'n.
Ĝust'e tiam tri vulp'o'princ'in'et'o'j, fil'in'o'j de la Reĝ'o, en'ir'is la ĉambr'o'n, kaj vid'ant'e Buton-Bril'o'n unu kri'et'is: “Kiel bel'a!” kaj la du'a kri'et'is ĝoj'e: “Kiel dolĉ'a!” kaj la tri'a princ'in'o kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n pro plezur'o kaj dir'is, “Kiel bel'eg'a!”
Buton-Bril'o ĉes'is plor'i kaj demand'is timid'e: “Ĉu?”
“En la tut'a mond'o ne est'as ali'a vizaĝ'o tiel bel'a,”
deklar'is la plej grand'a vulp'o'princ'in'o.
“Nepr'e loĝ'u kun ni ĉiam, kaj est'u ni'a frat'o,” dir'is la du'a.
“Ni ĉiu'j el'kor'e am'os vi'n,” la tri'a dir'is.
Tiu laŭd'ad'o mult'e konsol'is la knab'o'n, kaj li ĉirkaŭ-rigard'is kaj pen'is rid'et'i. Est'is kompat'ig'a pen'o, ĉar la vulp'o'vizaĝ'o est'is nov'a kaj rigid'a, kaj Doroteo opini'is li'a'n mien'o'n pli stult'a ol antaŭ la trans'form'iĝ'o.
“Mi opini'as ke ni dev'us for'ir'i nun,” dir'is la vil'ul'o, mal'trankvil'e, ĉar li ne sci'is kio'n nun la Reĝ'o kapric'e decid'os far'i.
“Ne jam for'ir'u de ni, mi pet'eg'as vi'n,” pet'is Reĝ'o Renard. “Mi intenc'as plur'a'j'n tag'o'j'n da festen'ad'o kaj gaj'ec'o, honor'e al vi'a vizit'o.”
“Far'u tio'n post ni'a for'ir'o, ĉar ni ne pov'as atend'i,”
dir'is Doroteo, decid'em'e. Sed vid'ant'e ke tio mal'plaĉ'as al la Reĝ'o, ŝi plu'dir'is: “Se mi instig'os Ozman invit'i vi'n al si'a fest'o mi dev'os trov'i ŝi'n kiel ebl'e plej baldaŭ, sci'u.”
Malgraŭ la bel'ec'o de Vulpio kaj la bel'eg'a'j vest'o'j de ĝi'a'j loĝ'ant'o'j, kaj la knab'in'o kaj la vil'ul'o sent'is si'n ne tut'e sekur'a'j tie, kaj volont'e adiaŭ'us ĝi'n.
“Sed nun est'as vesper'e,” la Reĝ'o memor'ig'is ili'n, “kaj vi tial nepr'e dev'os rest'i kun ni ĝis la maten'o. Tial mi invit'as vi'n kiel gast'o'j'n ĉe la vesper'manĝ'o, kaj ĉe la teatr'o post tio kaj vi sid'u en la reĝ'a loĝi'o. Morgaŭ maten'e, se vi ver'e insist'as pri tio, vi pov'os re'komenc'i vi'a'n vetur'o'n.”
Ili konsent'is pri tio, kaj kelk'a'j el la vulp'o'serv'ist'o'j konduk'is ili'n al ar'o da bel'a'j ĉambr'o'j en la grand'a palac'o.
Buton-Bril'o tim'is rest'i sol'a, do Doroteo pren'is li'n en si'a'n propr'a'n ĉambr'o'n. Dum serv'ist'in'a vulp'o ord'ig'is la har'ar'o'n de la knab'in'et'o—kiu est'is iom sen'ord'a—kaj met'is kelk'a'j'n bril'ant'a'j'n freŝ'a'j'n ruband'o'j'n en ĝi'n, ali'a serv'ist'in'a vulp'o komb'is la har'o'j'n sur la vizaĝ'o kaj kap'o de kompat'ind'a Buton- Bril'o kaj zorg'e bros'is ĝi'n, lig'ant'e pal'ruĝ'a'n bant'o'n al ĉiu el li'a'j pint'a'j orel'o'j. La serv'ist'in'o'j vol'is vest'i la infan'o'j'n per bel'a'j kostum'o'j el teks'it'a'j plum'o'j, kia'j'n sur'port'is ĉiu'j vulp'o'j; sed neni'u el ili konsent'is pri tio.
“Mar'ist'a'j vest'o'j kaj vulp'o'kap'o ne bon'e kongru'as,”
dir'is unu el la serv'ist'in'o'j; “ĉar neni'u vulp'o iam est'is mar'ist'o, laŭ mi'a memor'o.”
“Mi ne est'as vulp'o!” kri'is Buton-Bril'o.
“Ve, ne,” akord'is la serv'ist'in'o. “Sed vi hav'as bel'a'n vulp'o'kap'o'n sur vi'a'j mal'dik'a'j ŝultr'o'j, kaj tio est'as preskaŭ sam'e bon'a kiel est'i vulp'o.”
La knab'o, memor'ig'it'e pri si'a mis'fortun'o, de'nov'e komenc'is plor'i. Doroteo kares'is kaj konsol'is li'n kaj promes'is trov'i metod'o'n re'don'i al li li'a'n propr'a'n kap'o'n.
“Se ni sukces'os ating'i Ozman,” ŝi dir'is, “la Princ'in'o re'ŝanĝ'os vi'n en nur du'on'a sekund'o; do nur port'u tiu'n vulp'o'kap'o'n laŭ'ebl'e komfort'e, kar'a, kaj ne ĝen'u vi'n pri ĝi. Ĝi ne est'as eĉ part'e tiom bel'a kiom vi'a propr'a kap'o, ne'grav'e kio'n dir'as la vulp'o'j; sed vi pov'os toler'i ĝi'n iom pli long'e, ĉu ne?”
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o, dub'em'e; sed li ne plu plor'is post tio.
Doroteo las'is la serv'ist'in'o'j'n pingl'i ruband'o'j'n al ŝi'a'j ŝultr'o'j, kaj post tio ili est'is pret'a'j por la vesper'manĝ'o de la Reĝ'o. Kiam ili renkont'is la vil'ul'o'n en la bel'eg'a salon'o de la palac'o ili trov'is li'n tut'e sam'a kiel antaŭ'e.
Li rifuz'is inter'ŝanĝ'i si'a'j'n vil'a'j'n vest'o'j'n por nov'a'j, ĉar se li far'us tio'n li ne plu est'us la vil'ul'o, li dir'is, kaj li ebl'e dev'us re'kon'at'iĝ'i kun si mem.
Li dir'is al Doroteo ke li bros'is si'a'n vil'a'n har'ar'o'n kaj si'a'n barb'o'n; sed ŝi pens'is ke sen'dub'e li mis'bros'is ili'n, ĉar ili est'is egal'e vil'a'j kiel antaŭ'e.
Kun'ven'ant'e por manĝ'i kun la fremd'ul'o'j, la ar'o da vulp'o'j est'is bel'eg'e kostum'it'a'j, kaj ili'a'j riĉ'a'j vest'o'j mal'impon'ig'is la simpl'a'n rob'o'n de Doroteo kaj la mar'ist'a'n vest'o'n de Buton-Bril'o kaj la vil'a'j'n vest'o'j'n de la vil'ul'o. Sed ili tre respekt'o'plen'e trakt'is si'a'j'n gast'o'j'n kaj la Reĝ'a Manĝ'o est'is ver'e tre bon'a manĝ'o.
Vulp'o'j, sci'u, am'as kok'id'aĵ'o'n kaj ali'a'j'n bird'o'j'n; do oni dis'don'is kok'id'sup'o'n kaj rost'it'a'n meleagr'o'n kaj stuf'it'a'n anas'o'n kaj frit'it'a'n teatraonon kaj rost'it'a'n koturn'o'n kaj anser'a'n pasteĉ'o'n, kaj ĉar la kuir'ad'o est'is bon'eg'a la gast'o'j de la Reĝ'o ĝu'is la manĝ'o'n kaj vigl'e manĝ'is la divers'aĵ'o'j'n.
La grup'o ir'is al la teatr'o, kie ili rigard'is dram'o'n aktor'at'a'n de vulp'o'j vest'it'a'j per kostum'o'j el bril'kolor'a'j plum'o'j. La dram'o tem'is pri vulp'id'in'o ŝtel'it'a de iu'j fi'a'j lup'o'j kaj port'it'a al ili'a kav'o; kaj kiam ili est'is tuj mort'ig'ont'a'j ŝi'n por manĝ'i ŝi'n ar'o da vulp'o'soldat'o'j al'marŝ'is, sav'is la knab'in'o'n, kaj mort'ig'is ĉiu'j'n fi'lup'o'j'n.
“Kiel plaĉ'as al vi la dram'o?” la Reĝ'o demand'is al Doroteo.
“Sufiĉ'e bon'e,” ŝi respond'is. “Ĝi memor'ig'as al mi iu'n el la fabl'o'j de S-ro Ezop'o.”
“Ne menci'u al mi Ezop'o'n, mi pet'eg'as!” kri'is Reĝ'o Dokso. “Mi mal'am'as la nom'o'n de tiu vir'o. Li mult'e verk'is pri vulp'o'j, sed li ĉiam kred'ig'is ili'n kruel'a'j kaj fi'a'j, kvankam ni est'as mild'manier'a'j kaj afabl'a'j, kiel vi trov'as.”
“Sed li'a'j fabl'o'j montr'is vi'n saĝ'a'j kaj lert'a'j, kaj pli ruz'a'j ol ali'a'j best'o'j,” dir'is la vil'ul'o, pens'em'e.
“Tia'j ni est'as. Tut'e sen'dub'e ni sci'as pli ol hom'o'j,”
respond'is la Reĝ'o, fier'e. “Sed ni uz'as ni'a'n saĝ'ec'o'n por bon'far'i, ne mal'bon'far'i; do tiu aĉ'a Ezop'o ne sci'is pri kio li parol'as.”
Ili ne vol'is kontraŭ'dir'i li'n, ĉar ili sent'is ke sen'dub'e li kon'as la natur'o'n de vulp'o'j pli bon'e ol hom'o; do ili sid'is sen'mov'a'j kaj rigard'is la dram'o'n, kaj Buton-Bril'o tiom interes'iĝ'is ke provizor'e li forges'is ke li hav'as vulp'a'n kap'o'n.
Post'e ili ir'is al la palac'o kaj dorm'is en mol'a'j lit'o'j plen'ig'it'a'j per plum'o'j; ĉar la vulp'o'j kultur'is mult'a'j'n kort'bird'o'j'n por manĝ'i ili'n, kaj uz'is ili'a'j'n plum'o'j'n por vest'o'j kaj sur'ripoz'o.
Doroteo vol'is sci'i kial la best'o'j loĝ'ant'a'j en Vulpio ne sur'hav'as nur si'a'j'n propr'a'j'n har'kovr'it'a'j'n haŭt'o'j'n, sam'e kiel sovaĝ'a'j vulp'o'j; kiam ŝi menci'is tio'n al Reĝ'o Dokso li dir'is ke ili vest'as si'n ĉar ili est'as civiliz'it'a'j.
“Sed vi nask'iĝ'is sen vest'o'j,” ŝi observ'is, “kaj ŝajn'as al mi ke vi ne bezon'as ili'n.”
“Ankaŭ hom'o'j nask'iĝ'is sen vest'o'j,” li respond'is; “kaj ĝis ili civiliz'iĝ'is ili sur'hav'is nur si'a'j'n natur'a'j'n haŭt'o'j'n.
Sed civiliz'iĝ'i signif'as vest'i si'n tiel elegant'e kaj bel'e kiel ebl'e, kaj pomp'e montr'i la vest'o'j'n por ke la apud'ul'o'j envi'u, kaj pro tio kaj civiliz'it'a'j vulp'o'j kaj civiliz'it'a'j hom'o'j uz'as la plej'part'o'n de si'a temp'o vest'ant'e si'n.”
“Ne mi,” deklar'is la vil'ul'o.
“Est'as ver'e,” dir'is la Reĝ'o, zorg'e rigard'ant'e li'n: “sed ebl'e vi ne est'as civiliz'it'a.”
Post profund'a dorm'o kaj bon'a dum'nokt'a ripoz'o ili maten'manĝ'is kun la Reĝ'o kaj adiaŭ'is li'a'n Moŝt'o'n.
“Jes, vi est'is afabl'a al ni—kvankam ne al povr'a Buton-Bril'o,” dir'is Doroteo, “kaj ni bon'e distr'is ni'n en Vulpio.”
“Do,” dir'is Reĝ'o Dokso, “ebl'e vi komplez'e akir'os por mi invit'o'n al la nask'iĝ'tag'a fest'o de Princ'in'o Ozma.”
“Mi prov'os,” ŝi promes'is; “se mi akurat'e vid'os si'n.”
“Ĝi okaz'os je la du'dek-unu'a, memor'u,” li daŭr'ig'is; “kaj se vi nur cert'ig'os ke mi est'os invit'it'a mi trov'os metod'o'n trans'ir'i la Terur'a'n Dezert'o'n en la mir'ind'a'n Land'o'n Oz. Mi de ĉiam vol'as vizit'i la Smerald'a'n Urb'o'n, do mi est'as cert'a ke vi bon'fortun'e al'ven'is ĉi tie'n ĝust'e kiam vi al'ven'is, ĉar vi est'as amik'in'o de Princ'in'o Ozma kaj pov'as help'i mi'n akir'i la invit'o'n.”
“Se mi vid'os Ozman mi pet'os ŝi'n invit'i vi'n,” ŝi respond'is.
La Vulp'o'reĝ'o jam pret'ig'is bon'eg'a'n lunĉ'o'n por ili, kiu'n la vil'ul'o puŝ'is en si'a'n poŝ'o'n, kaj la vulp'o- kapitan'o eskort'is ili'n al ark'aĵ'o ĉe la flank'o de la vilaĝ'o kontraŭ tiu tra kiu ili en'ir'is. Tie ili trov'is pli da soldat'o'j gard'ant'a'j la voj'o'n.
“Ĉu vi tim'as mal'amik'o'j'n?” demand'is Doroteo.
“Ne; ĉar ni est'as atent'a'j kaj kapabl'as protekt'i ni'n,”
respond'is la kapitan'o. “Sed ĉi tiu voj'o konduk'as al ali'a vilaĝ'o loĝ'at'a de grand'a'j stult'a'j best'o'j kiu'j ebl'e ĝen'us ni'n se ili kred'us ke ni tim'as ili'n.”
“Kia'j best'o'j ili est'as?” demand'is la vil'ul'o.
La kapitan'o hezit'is respond'i. Fin'e li dir'is: “Vi plen'e sci'iĝ'os pri ili kiam vi ating'os ili'a'n urb'o'n.
Sed ne tim'u ili'n. Buton-Bril'o est'as tiel mir'ind'e lert'a kaj hav'as nun tiel inteligent'a'n vizaĝ'o'n ke mi cert'as ke li sukces'os trov'i metod'o'n protekt'i vi'n.”
Tio iom mal'trankvil'ig'is Doroteon kaj la vil'ul'o'n, ĉar ili ne fid'is la saĝ'ec'o'n de la vulp'o-knab'o kiom ŝajn'e fid'is li'n la kapitan'o. Sed ĉar ili'a eskort'o rifuz'is parol'i pli pri la best'o'j, ili adiaŭ'is li'n kaj plu'marŝ'is.
Ili plu'marŝ'is vigl'e dum unu aŭ du hor'o'j, ĉar eĉ mal'grand'a Buton-Bril'o est'is bon'a marŝ'ist'o kaj ne facil'e lac'iĝ'is. Post long'a temp'o laŭ'ir'ant'e kurb'iĝ'o'n en la voj'o ili vid'is tuj antaŭ si kurioz'a'n vid'aĵ'o'n.
Mal'grand'a knab'in'o, radi'ant'a kaj bel'a, bon'form'a kiel fe'in'o kaj grandioz'e vest'it'a, danc'ad'is graci'e en la mez'o de la sol'ec'a voj'o, ĉirkaŭ'turn'iĝ'ant'e mal'rapid'e tie'n kaj re'e'n, kun la delikat'a'j pied'o'j scintil'ant'a'j tre vigl'e. Ŝi est'is vest'it'a per pend'ant'a'j lanug'a'j rob'o'j el mol'a ŝtof'o kiu memor'ig'is Doroteon pri teks'it'a'j arane'aĵ'o'j, kvankam ĝi est'is kolor'it'a per mild'a'j kolor'aĵ'o'j viol'a'j, roz'a'j, topaz'a'j, oliv'a'j, lazur'a'j, kaj blank'a'j, kun'miks'it'a'j tre harmoni'e laŭ stri'o'j kiu'j mol'e fand'iĝ'is unu en la ali'a'n. Ŝi'a har'ar'o est'is kia ŝpin'it'a or'o kaj flos'is ĉirkaŭ ŝi nub'e, neni'u har'o est'is lig'it'a aŭ apart'ig'it'a per pingl'o aŭ ornam'aĵ'o aŭ ruband'o.
Plen'a'j de mir'o kaj admir'o ni'a'j amik'o'j proksim'iĝ'is kaj star'is rigard'ant'e tiu'n fascin'a'n danc'o'n. La knab'in'o ne est'is pli alt'a ol Doroteo, kvankam ŝi est'is mal'pli dik'a; nek ŝi aspekt'is pli aĝ'a ol ni'a mal'grand'a heroin'o.
Subit'e ŝi paŭz'is kaj ĉes'is danc'i, kvazaŭ unu'a'foj'e rimark'ant'e la ĉe'est'o'n de ne'kon'at'o'j. Dum ŝi front'is ili'n, timid'a kiel tim'ig'it'a cerv'id'o, star'ant'e sur unu pied'o kvazaŭ pret'a tuj for'flug'i, Doroteon mir'ig'is vid'i larm'o'j'n flu'i el ŝi'a'j viol'a'j okul'o'j kaj rul'iĝ'i sur ŝi'a'j bel'a'j roz'kolor'a'j vang'o'j. Ke la delikat'a knab'in'o sam'temp'e danc'as kaj plor'as ver'e surpriz'is; do Dorteo demand'is per mild'a, simpati'plen'a voĉ'o: “Ĉu vi est'as mal'feliĉ'a, knab'in'et'o?”
“Tre!” est'is la respond'o; “mi est'as perd'it'a.”
“Nu, ankaŭ ni,” dir'is Doroteo, rid'et'ant'e; “sed ni ne plor'as pro tio.”
“Ĉu? Kial ne?”
“Ĉar mi jam antaŭ'e perd'iĝ'is, sed mi ĉiam re'trov'iĝ'is,” respond'is Doroteo, simpl'e.
“Sed mi neniam antaŭ'e perd'iĝ'is,” murmur'is la delikat'a knab'in'o, “kaj mi mal'trankvil'as kaj tim'as.”
“Vi danc'ad'is,” koment'is Doroteo, per perpleks'a voĉ'ton'o.
“Ho, tio nur est'is por varm'ig'i mi'n,” klar'ig'is la knab'in'o rapid'e. “Ne ĉar mi est'is feliĉ'a aŭ gaj'a, mi cert'ig'as al vi.”
Doroteo rigard'is ŝi'n atent'e. Ŝi'a gaz'a flu'ant'a rob'o ebl'e ne est'is tre varm'a, sed la veter'o tut'e ne est'is mal'varm'a, efektiv'e est'is iom mild'e kaj varm'et'e, kiel dum printemp'a tag'o.
“Kiu vi est'as, kar'a?” ŝi demand'is, mild'e.
“Mi est'as Polikromo,” est'is la respond'o.
“Pol'i kiu?”
“Polikromo. Mi est'as la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o.”
“Ho!” dir'is Doroteo, anhel'ant'e; “mi ne sci'is ke la Ĉiel'ark'o hav'as infan'o'j'n. Sed mi dev'us sci'i, eĉ antaŭ ol vi parol'is. Vi ver'e ne pov'us est'i io ali'a.”
“Kial ne?” demand'is Polikromo, kvazaŭ surpriz'it'a.
“Ĉar vi est'as tiel bel'a kaj dolĉ'a.”
La knab'in'et'o rid'et'is tra si'a'j larm'o'j, ven'is al Doroteo kaj met'is si'a'j'n mal'dik'a'j'n fingr'o'j'n en la dik'a'n man'o'n de la knab'in'o el Kansas.
“Vi est'os mi'a amik'o—ĉu ne?” ŝi dir'is, pet'eg'e.
“Kompren'ebl'e.”
“Kaj kiel vi nom'iĝ'as?”
“Mi est'as Doroteo; kaj ĉi tiu est'as mi'a amik'o Vil'ul'o, kiu posed'as la Am'o-Magnet'o'n; kaj ĉi tiu est'as Buton-Bril'o—sed vi ne vid'as li'n kia li efektiv'e est'as ĉar la Vulp'o'reĝ'o sen'zorg'e ŝanĝ'is li'a'n kap'o'n en vulp'a'n kap'o'n. Sed la real'a Buton-Bril'o est'as bel'aspekt'a, kaj mi esper'as iam re'ŝanĝ'ig'i li'n al li'a natur'a form'o.”
La Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o kap'jes'is gaj'e, ĉar ŝi ne plu tim'is si'a'j'n nov'a'j'n kun'ul'o'j'n.
“Sed kiu est'as tiu?” ŝi demand'is, indik'ant'e Tot'o'n, kiu sid'is antaŭ ŝi sving'ant'e si'a'n vost'o'n plej amik'em'e kaj admir'ant'e la bel'a'n knab'in'o'n per si'a'j bril'a'j okul'o'j.
“Ĉu ankaŭ tiu est'as sorĉ'it'a person'o?”
“Ho ne, Pol'i—mi rajt'as nom'i vi'n Pol'i, ĉu ne? Vi'a plen'a nom'o est'as eg'e mal'facil'a.”
“Nom'u mi'n Pol'i se vi dezir'as, Doroteo.”
“Nu, Pol'i, Tot'o est'as nur hund'o; sed li hav'as pli da prudent'o ol Buton-Bril'o, efektiv'e; kaj mi mult'e am'as li'n.”
“Ankaŭ mi,” dir'is Polikromo, klin'ant'e si'n graci'e por kares'i la kap'o'n de Tot'o.
“Sed kiel la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o ven'is sur ĉi tiu'n voj'o'n kaj perd'iĝ'is?” demand'is la vil'ul'o, kiu aŭskult'ad'is mir'ant'e ĉio'n.
“Nu, mi'a patr'o etend'is si'a'n ĉiel'ark'o'n ĉi tie'n hodiaŭ maten'e, tiel ke unu ĝi'a fin'o tuŝ'is ĉi tiu'n voj'o'n,” est'is la respond'o; “kaj mi danc'ad'is sur la bel'a'j radi'o'j, kio'n mi am'as, kaj mi tut'e ne rimark'is ke mi tro trans'ir'as la kurb'iĝ'o'n en la cirkl'o. Subit'e mi ek'glit'is, kaj mi glit'is pli kaj pli rapid'e ĝis fin'e mi fal'is sur la ter'o'n, ĉe la ekstrem'o. Ĝust'e tiam mi'a patr'o re'lev'is la ĉiel'ark'o'n, tut'e sen rimark'i mi'n, kaj kvankam mi pen'is pren'i ĝi'a'n fin'o'n kaj ten'i ĝi'n firm'e, ĝi plen'e degel'is kaj mi trov'is mi'n sol'a kaj sen'help'a sur la mal'varm'a mal'mol'a ter'o!”
“Ne ŝajn'as mal'varm'e al mi, Pol'i,” dir'is Doroteo; “sed ebl'e vi ne est'as varm'e vest'it'a.”
“Mi tiel kutim'iĝ'is loĝ'i apud la sun'o,” respond'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, “ke unu'e mi tim'is frost'iĝ'i ĉi tie.
Sed mi'a danc'o iom'et'e varm'ig'is mi'n, kaj nun mi demand'as al mi kiel mi iam pov'os re'ir'i hejm'e'n.”
“Ĉu vi'a patr'o ne sent'os vi'a'n for'est'o'n kaj serĉ'os vi'n, kaj mal'lev'os nov'a'n ĉiel'ark'o'n por vi?”
“Ebl'e jes; sed li est'as tre okup'at'a ĝust'e nun ĉar pluv'as en tiom da part'o'j de la mond'o dum ĉi tiu sezon'o, kaj li dev'as met'i si'a'n ĉiel'ark'o'n tre mult'lok'e.
Kio'n vi konsil'as al mi, Doroteo?”
“Ven'u kun ni,” est'is la respond'o. “Mi pen'os trov'i la voj'o'n al la Smerald'a Urb'o, kiu est'as en la fe'a Land'o Oz. La Smerald'a'n Urb'o'n reg'as amik'in'o mi'a, la Princ'in'o Ozma, kaj se ni sukces'os ating'i tie'n mi cert'as ke ŝi sci'pov'os re'send'i vi'n al vi'a patr'o.”
“Ĉu vi ver'e kred'as tio'n?” demand'is Polikromo, mal'trankvil'e.
“Mi est'as tre cert'a.”
“Do mi ir'os kun vi,” dir'is la knab'in'et'o; “ĉar marŝ'ad'o varm'ig'os mi'n, kaj pa'ĉj'o pov'os trov'i mi'n en unu part'o de la mond'o tiel facil'e kiel en ali'a lok'o—se li hav'os sufiĉ'a'n temp'o'n por serĉ'i mi'n.”
“Do ven'u,” dir'is la vil'ul'o, gaj'e; kaj ili re'komenc'is marŝ'i. Pol'i marŝ'is apud Doroteo post ne'long'e, ten'ant'e man'o'n de si'a nov'a amik'in'o kvazaŭ tim'ant'e de'las'i ĝi'n; sed ŝi'a natur'o ŝajn'is leĝer'a kaj flug'em'a kiel ŝi'a lanug'a rob'o, ĉar subit'e ŝi ek'kur'is antaŭ'e'n kaj ĉirkaŭ'turn'ad'is si'n laŭ kap'turn'a danc'o. Post'e ŝi re'paŝ'is al ili kun scintil'ant'a'j okul'o'j kaj rid'et'ant'a'j vang'o'j, re'gajn'int'e si'a'n kutim'a'n feliĉ'a'n humor'o'n kaj forges'int'e ĉi'a'n mal'trankvil'o'n pri si'a perd'iĝ'o.
Ili trov'is ŝi'n ĉarm'a kun'ul'o, kaj ŝi'a'j danc'ad'o kaj rid'ad'o—ĉar kelk'foj'e ŝi rid'is kiel la son'ad'o de arĝent'a sonor'il'o—mult'e gaj'ig'is ili'a'n vetur'o'n kaj kontent'ig'is ili'n.
“Ĉu vi ne hav'as ros'gut'o'j'n, aŭ nebul'kuk'o'j'n, aŭ nub'o'pan'et'o'j'n?” demand'is Polikromo, sopir'e.
“Kompren'ebl'e tio'n ni ne hav'as,” respond'is Doroteo. “Ni manĝ'as solid'aĵ'o'j'n, ĉi tie sur la ter'o. Sed est'as botel'o da mal'varm'a te'o. Prov'u iom, bon'vol'u.”
La Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o rigard'is Buton-Bril'o'n vor'i unu krur'o'n de la meleagr'o.
“Ĉu bon'a?” ŝi demand'is.
Li kap'jes'is.
“Ĉu vi kred'as ke mi rajt'as manĝ'i ĝi'n?”
“Ne ĉi tiu'n,” dir'is Buton-Bril'o.
“Sed ali'a'n pec'o'n?”
“Ne sci'as,” li respond'is.
“Nu, mi prov'os, ĉar mi mult'e mal'sat'as,” ŝi decid'is, kaj ŝi pren'is mal'dik'a'n tranĉ'aĵ'o'n de la blank'a brust'o de meleagr'o kiu'n tranĉ'is por ŝi la vil'ul'o, ankaŭ iom da pan'o-kun-buter'o. Kiam ŝi gust'um'is ĝi'n Polikromo opini'is la meleagr'o'n bon'gust'a—eĉ pli ol la nebul'o'kuk'o'j; sed iom'et'o sat'ig'is ŝi'n kaj ŝi komplet'ig'is la manĝ'o'n per mal'grand'a suĉ'o da mal'varm'a te'o.
“Proksim'um'e kiom manĝ'us muŝ'o,” dir'is Doroteo, kiu mem mult'e manĝ'ad'is. “Sed mi kon'as kelk'a'j'n person'o'j'n en Oz kiu'j tut'e neni'o'n manĝ'as.”
“Kiu'j est'as?” demand'is la vil'ul'o.
“Unu est'as bird'o'tim'ig'il'o plen'ig'it'a per pajl'o, kaj la ali'a est'as hak'ist'o el stan'o. Ili ne hav'as apetit'o'j'n en si, kompren'u; do ili tut'e neniam manĝ'as.”
“Ĉu ili viv'as?” demand'is la vil'ul'o.
“Ho jes,” respond'is Doroteo; “kaj ankaŭ ili est'as tre lert'a'j kaj afabl'a'j. Se ni ating'os Oz'o'n mi kon'ig'os ili'n al vi.”
“Ĉu vi ver'e anticip'as ating'i Oz'o'n?” demand'is la vil'ul'o, trink'ant'e iom da mal'varm'a te'o.
“Mi ne sci'as ĝust'e kio'n ’ticipi,” respond'is la infan'o, serioz'e; “sed mi rimark'is ke se hazard'e mi perd'iĝ'as mi preskaŭ ne'evit'ebl'e ating'as la Land'o'n Oz fin'e, iel ajn; do ebl'e mi ating'os ĝi'n ĉi'foj'e. Sed mi ne pov'as promes'i, sci'u; mi nur pov'as ’tend'i kaj trov'i.”
“Ĉu la Bird'o'tim'ig'il'o tim'ig'os mi'n?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ne; ĉar vi ne ’stas bird'o,” ŝi respond'is. “Li hav'as la plej bel'a'n rid'et'o'n iam vid'it'a'n—sed ĝi est'as pentr'it'a kaj li ne respond'ec'as pri ĝi.”
Ĉar la lunĉ'o nun jam fin'iĝ'is ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n, la vil'ul'o, Doroteo kaj Buton-Bril'o marŝ'is solen'e flank’-al-flank'e, kaj la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o danc'is gaj'e antaŭ ili.
Kelk'foj'e ŝi ek'kur'is laŭ la voj'o tiel rapid'e ke ŝi preskaŭ el'ir'is ili'a'n vid'pov'o'n, post'e ŝi re'ven'is sam'e rapid'e por salut'i ili'n per si'a arĝent'a rid'o. Sed foj'e ŝi re'ven'is pli konven'e, kaj dir'is: “Est'as urb'o ne tre for.”
“Mi ’ticipis tio'n,” respond'is Doroteo; “ĉar la vulp'o'hom'o'j avert'is ni'n ke tio est'as sur ĉi tiu voj'o. Ĝi est'as plen'a de i'a'j stult'a'j best'o'j, sed ni nepr'e ne tim'u ili'n ĉar ili ne damaĝ'os ni'n.”
“Bon'e,” dir'is Buton-Bril'o; sed Polikromo ne sci'is ĉu aŭ ne est'as bon'e.
“Ĝi est'as grand'a urb'o,” ŝi dir'is, “kaj la voj'o rekt'e tra'ir'as ĝi'n.”
“Ne mal'trankvil'u,” dir'is la vil'ul'o; “dum mi port'os la Am'o-Magnet'o'n ĉiu viv'ant'o am'os mi'n, kaj est'u cert'a ke mi ne permes'os ke oni damaĝ'u iu'n ajn mi'a'n amik'o'n.”
Tio konsol'is ili'n iom'et'e, kaj ili ek'plu'marŝ'is. Baldaŭ ili ating'is atent'ig'o'n kiu tekst'is: “Unu Kilo'metr'o Al AZENIO.”
“Ho,” dir'is la vil'ul'o, “se ili est'as azen'o'j ni tut'e ne bezon'as tim'i.”
“Ebl'e ili pied'bat'os,” dir'is Doroteo, dub'em'e.
“Do ni tranĉ'os kelk'a'j'n verg'o'j'n kaj bon'kondut'ig'os ili'n,” li respond'is. Ĉe la unu'a arb'o li tranĉ'is por si long'a'n, mal'dik'a'n verg'o'n el unu el la branĉ'o'j, kaj mal'pli long'a'j'n verg'o'j'n por la ali'a'j.
“Ne tim'u ordon'ad'i al la best'o'j,” li dir'is; “ili kutim'as tio'n.”
Post ne'long'e la voj'o konduk'is ili'n al la pord'o'j de la urb'o. Est'is alt'a mur'o tut'e ĉirkaŭ ĝi, kiu est'is blank'ig'it'a, kaj la pord'o tuj antaŭ ni'a'j vetur'ant'o'j est'is nur apertur'o en la mur'o, sen bar'il'o'j. Neniu'j tur'o'j nek spajr'o'j nek kupol'o'j vid'ebl'is super la urb'o, nek est'is vid'ebl'a iu ajn viv'ant'o kiam ni'a'j amik'o'j proksim'iĝ'is.
Subit'e, kiam ili est'is tuj aŭdac'e en'ir'ont'a'j tra la apertur'o, ek'son'is akr'a bru'o de son'o kiu ŝvel'is kaj eĥ'is ĉiu'flank'e, ĝis ili'n preskaŭ surd'ig'is la bru'aĉ'o kaj ili dev'is met'i fingr'o'j'n en si'a'j'n orel'o'j'n por for'ten'i la bru'o'n.
Est'is kia la bru'eg'o de mult'a'j kanon'o'j, tamen ne vid'ebl'is kanon'kugl'o'j aŭ ali'a'j paf'aĵ'o'j; est'is kia la bru'eg'o de fort'a tondr'o, sed neni'u nub'o est'is en la ĉiel'o; est'is kia la bru'o de sen'nombr'a'j ond'o'j romp'iĝ'ant'a'j sur sever'a'n mar'bord'o'n, sed est'is nek mar'o nek ali'a akv'o proksim'e.
Ili hezit'is antaŭ'e'n'ir'i; sed, ĉar la bru'o ne damaĝ'is, ili en'ir'is tra la blank'ig'it'a'n mur'o'n kaj rapid'e trov'is la kaŭz'o'n de la tumult'o. Intern'e pend'is mult'a'j plat'o'j el stan'o aŭ mal'dik'a fer'o, kaj kontraŭ tiu'j'n metal'a'j'n plat'o'j'n vic'o de azen'o'j bat'eg'is per si'a'j kalkan'o'j, far'ant'e mort'ig'a'j'n pied'bat'o'j'n.
La vil'ul'o kur'is al la plej proksim'a azen'o kaj fort'e frap'is la best'o'n per si'a verg'o.
“Ĉes'ig'u la bru'o'n!” li kri'is; kaj la azen'o ĉes'is pied'bat'i la metal'a'n plat'o'n kaj turn'is si'a'n kap'o'n por surpriz'it'e rigard'i la vil'ul'o'n. Li verg'is la apud'a'n azen'o'n, kaj ĉes'ig'is li'n, kaj post'e la apud'a'n, tiel ke iom post iom la son'o de kalkan'bat'o'j ĉes'is kaj la terur'a bru'aĉ'o ĉes'is. La azen'o'j star'is grup'e kaj rigard'is la fremd'ul'o'j'n tim'e kaj trem'e.
“Pro kio vi far'as tiu'n bru'aĉ'o'n?” demand'is la vil'ul'o, sever'e.
“Ni for'tim'ig'is la vulp'o'j'n,” dir'is unu el al azen'o'j, humil'e. “Kutim'e ili for'kur'as sufiĉ'e rapid'e kiam ili aŭd'as la bru'o'n, kiu tim'ig'as ili'n.”
“Ne est'as vulp'o'j ĉi tie,” dir'is la vil'ul'o.
“Pardon'u sed mi mal'akord'as pri tio. Ja est'as unu,”
respond'is la azen'o, sid'ant'e rekt'e sur si'a'j koks'o'j kaj gest'ant'e per pied'o al Buton-Bril'o. “Ni vid'is li'n ven'ant'a kaj kred'is ke la tut'a vulp'a arme'o marŝ'as por atak'i ni'n.”
“Buton-Bril'o ne est'as vulp'o,” klar'ig'is la vil'ul'o. “Li nur hav'as vulp'a'n kap'o'n provizor'e, ĝis li pov'os re'akir'i si'a'n propr'a'n kap'o'n.”
“Ho, mi kompren'as,” koment'is la azen'o, sving'ant'e si'a'n mal'dekstr'a'n orel'o'n kontempl'e. “Mi bedaŭr'as ke ni tiel erar'is, kaj ni tiom labor'is kaj mal'trankvil'is pro neni'o.”
Jam la ali'a'j azen'o'j sid'ad'is rekt'e kaj ekzamen'is la fremd'ul'o'j'n per grand'a'j vitr'ec'a'j okul'o'j. Ili ja est'is kurioz'a bild'o; ĉar ili sur'hav'is larĝ'a'j'n blank'a'j'n kol'um'o'j'n ĉirkaŭ si'a'j kol'o'j kaj la kol'um'o'j hav'is mult'a'j'n kav'et'o'j'n kaj pint'o'j'n. La vir'azen'o'j sur'port'is alt'a'j'n pint'a'j'n ĉap'o'j'n inter si'a'j grand'a'j orel'o'j, kaj la azen'in'o'j sur'port'is sun'kuf'o'j'n en kies supr'o'j est'is tru'o'j tra kiu'j'n la orel'o'j etend'iĝ'is. Sed ili hav'is neni'a'n ali'a'n vest'o'n ol si'a'n har'kovr'it'a'n haŭt'o'n, kvankam mult'a'j port'is or'a'j'n kaj arĝent'a'j'n ornam'aĵ'o'j'n sur si'a'j antaŭ'a'j pojn'o'j kaj stri'o'j'n el divers'a'j metal'o'j sur si'a'j mal'antaŭ'a'j maleol'o'j.
Pied'bat'ant'e ili apog'is si'n per si'a'j antaŭ'a'j krur'o'j, sed nun ili ĉiu'j star'is aŭ sid'is rekt'e sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j kaj uz'is la antaŭ'a'j'n kiel brak'o'j'n. Hav'ant'e nek fingr'o'j'n nek man'o'j'n la best'o'j est'is iom mal'lert'a'j, kiel vi pov'us supoz'i; sed Doroteon surpriz'is vid'i kiom ili pov'as far'i per si'a'j rigid'a'j pez'a'j pied'o'j.
Kelk'a'j el la azen'o'j est'is blank'a'j, kelk'a'j est'is brun'a'j, aŭ griz'a'j, aŭ nigr'a'j, aŭ makul'a'j; sed ili'a har'ar'o est'is glat'a kaj bril'a kaj ili'a'j larĝ'a'j kol'um'o'j kaj ĉap'o'j bon'aspekt'ig'is ili'n, kvankam iom'et'e komik'e.
“Jen bel'a manier'o bon'ven'ig'i vizit'ant'o'j'n, ĉu?”
koment'is la vil'ul'o, per riproĉ'a ton'o.
“Ho, ni ne intenc'is mal'ĝentil'i,” respond'is griz'a azen'o kiu antaŭ'e ne parol'is. “Sed ni ne atend'is vi'n, nek vi en'send'is vi'a'j'n vizit'kart'o'j'n kiel konven'as.”
“Est'as iom da ver'o en tiu deklar'o,” agnosk'is la vil'ul'o; “sed, ĉar vi nun inform'iĝ'is ke ni est'as grav'a'j kaj disting'it'a'j vetur'ant'o'j, sen'dub'e vi taŭg'e pri'trakt'os ni'n.”
Tiu'j grand'a'j vort'o'j plaĉ'eg'is al la azen'o'j, kaj ili riverenc'is antaŭ la vil'ul'o tre respekt'o'plen'e. Dir'is la griz'ul'o: “Vi gvid'iĝ'os al li'a grand'a kaj glor'a Majest'ec'a Moŝt'o Reĝ'o Bat-Ia'i, kiu salut'os vi'n konven'e al vi'a'j alt'a'j pozici'o'j.” “Tut'e prav'e,” respond'is Doroteo. “Gvid'u ni'n al iu kiu i'o'n sci'as.”
“Ho, ni ĉiu'j sci'as i'o'n, mi'a infan'o, ali'e ni ne est'us azen'o'j,” asert'is la griz'ul'o, dign'e. “La vort'o ‘azen'o’ signif'as ‘lert'a,’ sci'u.”
“Mi ne sci'is tio'n,” ŝi respond'is. “Mi kred'is ke ĝi signif'as ‘stult'a’.”
“Tut'e ne, mi'a infan'o. Se vi serĉ'os en la Enciklopedi'o Azen'id'a vi trov'os ke mi prav'as. Sed ven'u; mi mem gvid'os vi'n al ni'a grandioz'a, ekzalt'it'a, kaj plej intelekt'a reg'ant'o.”
Ĉiu'j azen'o'j am'as grand'a'j'n vort'o'j'n, do ne mir'ig'as ke la griz'ul'o uz'is tiom da ili.
“Stult'ul'o'j dev'as hav'i strat'o'j'n kaj numer'o'port'ant'a'j'n dom'o'j'n en si'a'j urb'o'j, por gvid'i ili'n kie'n ili ir'as,”
koment'is la griz'a azen'o, marŝ'ant'e antaŭ la vizit'ant'o'j sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j, ne'lert'e kaj komik'e; “sed lert'a'j azen'o'j sci'as dis'ir'ad'i sen tia'j absurd'a'j sign'o'j.
Krom'e, miks'it'a urb'o est'as mult'e pli bel'a ol urb'o kun rekt'a'j strat'o'j.”
Doroteo mal'konsent'is pri tio, sed ŝi dir'is neni'o'n por kontraŭ'dir'i ĝi'n. Baldaŭ ŝi vid'is afiŝ'o'n sur dom'o kiu tekst'is: “Dam'o de Troomp, Huf'olog'o,” kaj ŝi demand'is al si'a gvid'ist'o: “Bon'vol'u dir'i, kio est'as ‘huf'olog'o’?”
“Person'o kiu aŭgur'as sur'baz'e de oni'a'j huf'o'j,”
respond'is la griz'a azen'o.
“Ho, mi kompren'as,” dir'is la knab'in'et'o. “Vi est'as tre civiliz'it'a'j ĉi tie.”
“Azenio,” li respond'is, “est'as la centr'o de la plej alt'a civilizaci'o en la mond'o.”
Ili ating'is dom'o'n kie du jun'a'j azen'o'j blank'ig'ad'is la mur'o'n, kaj Doroteo halt'is dum moment'o por rigard'i ili'n. Ili merg'is la fin'o'j'n de si'a'j vost'o'j, kiu'j est'is tre simil'a'j al farb'o'bros'o'j, en sitel'o'n da blank'ig'aĵ'o, mal'antaŭ'e'n'ir'is al la dom'o, kaj sving'is si'a'j'n vost'o'j'n dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n ĝis la blank'ig'aĵ'o frot'iĝ'is sur la mur'o'n, post'e ili re'merg'is la komik'a'j'n bros'o'j'n kaj ripet'is la ag'o'n.
“Sen'dub'e est'as ĝu'ig'e,” dir'is Buton-Bril'o.
“Ne; est'as labor'o,” respond'is la mal'jun'a azen'o; “sed ni dev'ig'as ke ni'a'j jun'ul'o'j blank'farb'ig'ad'u, por ke ili ne petol'ad'u.”
“Ĉu ili ne stud'as en lern'ej'o?” demand'is Doroteo.
“Ĉiu'j azen'o'j nask'iĝ'as saĝ'a'j,” est'is la respond'o, “do ni bezon'as neni'a'n lern'ej'o'n escept'e de spert'ad'o. Libr'o'j konven'as nur al ne'sci'ul'o'j, kiu'j dev'as lern'i de ali'a'j person'o'j.”
“Ali'vort'e, ju pli stult'a oni est'as, des pli oni opini'as si'n sci'plen'a,” koment'is la vil'ul'o. La griz'a azen'o ne atent'is tiu'n parol'o'n ĉar li ĵus halt'is antaŭ dom'o super kies pord'ej'o est'is pentr'it'a par'o da huf'o'j, kun azen'vost'o inter si kaj krud'a'j kron'o kaj sceptr'o super si.
“Mi trov'os ĉu li'a glor'a Majest'ec'a Moŝt'o Reĝ'o BatIai est'as ĉe'hejm'e,” dir'is li. Li lev'is si'a'n kap'o'n kaj vok'is “I-aj! i-aj! i-aj!” tri'foj'e, per ŝok'a voĉ'o, turn'ant'e si'n kaj bat'ant'e per si'a'j kalkan'o'j la panel'o'n de la pord'o. Dum kelk'a temp'o ne est'is respond'o; post'e la pord'o mal'ferm'iĝ'is sufiĉ'e por ke azen'kap'o el'etend'iĝ'u kaj rigard'u ili'n.
Ĝi est'is blank'a kap'o, kun grand'a'j, terur'a'j orel'o'j kaj rond'a'j, serioz'a'j okul'o'j.
“Ĉu la vulp'o'j jam for'ir'is?” ĝi demand'is, per trem'a voĉ'o.
“Ili ne ven'is, vi'a plej mir'eg'ind'a Moŝt'o,” respond'is la griz'ul'o. “La nov'e'ven'int'o'j montr'iĝ'as disting'it'a'j vetur'ist'o'j.”
“Ho,” dir'is la Reĝ'o, per trankvil'ig'it'a voĉ'ton'o. “Ili en'ven'u.”
Li larĝ'e mal'ferm'is la pord'o'n, kaj la grup'o marŝ'is en grand'a'n ĉambr'o'n, kiu, laŭ la taks'o de Doroteo, aspekt'is tut'e mal'simil'a al palac'o de reĝ'o. Est'is mat'o'j el plekt'it'a'j herb'o'j sur la plank'o, kaj la lok'o est'is pur'a kaj net'a; sed li'a Moŝt'o tut'e ne hav'is ali'a'j'n mebl'o'j'n—ebl'e ĉar li ne bezon'is ili'n. Li kaŭr'is en la centr'o de la ĉambr'o kaj mal'grand'a brun'a azen'o kur'is ven'ig'i grand'a'n or'a'n kron'o'n kiu'n ĝi met'is sur la kap'o'n de la monark'o, kaj or'a'n sceptr'o'n kun juvel'it'a glob'et'o ĉe si'a fin'o, kiu'n la Reĝ'o ten'is inter si'a'j antaŭ'a'j huf'o'j dum li rekt'e sid'is.
“Nu, do,” dir'is li'a Moŝt'o, sving'ant'e si'a'j'n long'a'j'n orel'o'j'n leĝer'e tie'n kaj re'e'n, “dir'u al mi kial vi est'as ĉi tie, kaj kio'n vi anticip'as ke mi far'os por vi.” Li okul'um'is Buton-Bril'o'n iom akr'e, kvazaŭ tim'ant'e la kurioz'a'n kap'o'n de la knab'et'o, kvankam la vil'ul'o entrepren'is respond'i.
“Plej nobl'a kaj super'a reg'ant'o de Azenio,” li dir'is, klopod'ant'e ne rid'i dum la solen'a Reĝ'o rigard'as li'n, “ni est'as fremd'ul'o'j vetur'ant'a'j tra vi'a'n regn'o'n, kaj ni en'ir'is vi'a'n grandioz'a'n urb'o'n ĉar la voj'o konduk'as tra ĝi'n, kaj ne ebl'as ĉirkaŭ'ir'i. Ni nur dezir'as omaĝ'i al vi'a Moŝt'o—la plej lert'a reĝ'o en la tut'a mond'o, mi est'as cert'a—kaj post'e daŭr'ig'i ni'a'n vetur'o'n.”
Tiu ĝentil'a parol'o mult'e plaĉ'is al la Reĝ'o: efektiv'e, ĝi tiom plaĉ'is al li ke ĝi montr'iĝ'is mis'fortun'a parol'o por la vil'ul'o. Ebl'e ankaŭ la Am'o-Magnet'o kaj ne nur la flat'ad'o help'is li'n gajn'i la am'o'n de li'a Moŝt'o, sed ne'grav'e kiel est'is, la blank'a azen'o afabl'e rigard'is la parol'int'o'n kaj dir'is: “Nur azen'o dev'us uz'i tiel bel'a'j'n, grand'a'j'n vort'o'j'n, kaj vi est'as tro saĝ'a kaj admir'ind'a ĉiu'manier'e por est'i nur hom'o. Ankaŭ mi sent'as ke mi am'as vi'n kiom mi'a'n propr'a'n favor'at'a'n popol'o'n, do mi don'os al vi la plej grand'a'n donac'o'n kiu'n mi pov'as—azen'kap'o'n.”
Parol'ant'e li sving'is si'a'n juvel'it'a'n sceptr'o'n.
Kvankam la vil'ul'o kri'is kaj pen'is mal'antaŭ'e'n'salt'i por eskap'i, montr'iĝ'is van'e. Subit'e li'a propr'a kap'o est'is for kaj azen'a kap'o ek'aper'is anstataŭ ĝi—brun'a, vil'a kap'o tiom absurd'a kaj rid'ig'a ke Doroteo kaj Pol'i ambaŭ ek'rid'is, kaj eĉ la vulp'a vizaĝ'o de Buton-Bril'o rid'et'is.
“Jad'i! jad'i!” kri'is la vil'ul'o, palp'ant'e si'a'n vil'a'n nov'a'n kap'o'n kaj si'a'j'n long'a'j'n orel'o'j'n. “Kia mis'fortun'o—kia grand'a mis'fortun'o! Re'don'u al mi mi'a'n propr'a'n kap'o'n, stult'a reĝ'o—se eĉ iom'et'e vi mi'n am'as!”
“Ĉu ĝi ne plaĉ'as al vi?” demand'is la Reĝ'o, surpriz'it'e.
“I-aj! Mi abomen'as ĝi'n! For'pren'u ĝi'n—rapid'e!”
dir'is la vil'ul'o.
“Sed mi ne pov'as far'i tio'n,” est'is la respond'o. “Mi'a magi'o funkci'as nur unu'direkt'e. Mi pov'as far'i sed mi ne pov'as mal'far'i. Vi dev'os trov'i la Ver'o-Lag'et'o'n kaj ban'i vi'n per ĝi'a akv'o, por re'akir'i vi'a'n propr'a'n kap'o'n.
Sed mi konsil'as ke vi ne far'u tio'n. Ĉi tiu kap'o est'as mult'e pli bel'a ol la antaŭ'a.”
“Gust'o'j divers'as,” dir'is Doroteo.
“Kie est'as la Ver'o-Lag'et'o?” demand'is la vil'ul'o, fervor'e.
“Ie en la Land'o Oz; sed ĝust'e la preciz'a'n lok'o'n mi ne sci'as,” est'is la respond'o.
“Ne mal'trankvil'u, Vil'ul'o,” dir'is Doroteo, rid'et'ant'e ĉar ŝi'a amik'o sving'ad'is si'a'j'n nov'a'j'n orel'o'j'n tre komik'e. “Se la Ver'o-Lag'et'o est'as en Oz ni nepr'e trov'os ĝi'n kiam ni ir'os tie'n.”
“Ho! Ĉu vi ir'os al la Land'o Oz?” demand'is Reĝ'o Bat-Ia'i.
“Mi ne sci'as,” ŝi respond'is; “sed ni inform'iĝ'is ke ni est'as pli proksim'a'j al la Land'o Oz ol al Kansas, kaj se est'as tiel do la plej rapid'a manier'o por ke mi hejm'e'n'ir'u est'as trov'i Ozman.”
“Ia-ia! Ĉu vi kon'as la potenc'a'n Princ'in'o'n Ozman?”
demand'is la Reĝ'o, per ton'o kaj surpriz'it'a kaj fervor'a.
“Kompren'ebl'e; ŝi est'as mi'a amik'o,” dir'is Doroteo.
“Do ebl'e vi komplez'os mi'n,” daŭr'ig'is la blank'a azen'o, mult'e ekscit'it'e.
“Kiel?” ŝi demand'is.
“Ebl'e vi pov'os akir'i por mi invit'o'n al la nask'iĝ'tag'a fest'o de Princ'in'o Ozma, kiu est'os la plej grandioz'a reĝ'a fest'o iam okaz'int'a en Fe'land'o. Mi vol'eg'as part'o-pren'i.”
“I'a'j-i'a'j! Vi merit'as pun'o'n, ne premi'o'n, don'int'e al mi ĉi tiu'n kap'aĉ'o'n,” dir'is la vil'ul'o, mal'feliĉ'e.
“Bon'vol'u ne tiel oft'e dir'i ‘i'a'j-i'a'j’,” Polikromo pet'eg'is li'n; “tio send'as frid'a'n mal'varm'o'n sur mi'a'n dors'o'n.”
“Sed mi ne pov'as ne dir'i tio'n, kar'a; mi'a azen'kap'o vol'as ia'i daŭr'e,” li respond'is. “Ĉu vi'a vulp'a kap'o ne vol'as boj'i ĉiu'minut'e?” li demand'is al Buton-Bril'o.
“Ne sci'as,” dir'is la knab'o, ankoraŭ gap'ant'e la orel'o'j'n de la vil'ul'o. Ili ŝajn'e mult'e interes'is li'n, kaj la vid'o ankaŭ forges'ig'is al li li'a'n propr'a'n vulp'a'n kap'o'n, kaj tio est'is komfort'ig'a.
“Kio'n vi opini'as, Pol'i? ĉu mi promes'u al la azen'reĝ'o invit'o'n al la fest'o de Ozma?” demand'is Doroteo al la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kiu flirt'ad'is ĉirkaŭ la ĉambr'o kvazaŭ sun'bril'er'o ĉar ŝi neniam pov'is rest'i kviet'a.
“Ag'u laŭ'dezir'e, kar'a,” respond'is Polikromo. “Ebl'e li help'os distr'i la gast'o'j'n de la Princ'in'o.”
“Do, se vi don'os al ni iom da vesper'manĝ'o kaj lok'o'n dorm'i ĉi'nokt'e, kaj las'os ni'n re'komenc'i ni'a'n vetur'o'n fru'e morgaŭ maten'e,” dir'is Doroteo al la Reĝ'o, “mi pet'os al Ozma ke ŝi invit'u vi'n—se efektiv'e mi sukces'os ating'i Oz'o'n.”
“Bon'e! I'a'j-i'a'j! Bon'eg'e!” kri'is Bat-Ia'i, mult'e plaĉ'it'e.
“Vi ĉiu'j bon'eg'e manĝ'os kaj dorm'os. Kia'n manĝ'aĵ'o'n vi prefer'as, brank'aĉ'o'n aŭ matur'a'n aven'o'n en'ŝel'a'n?”
“Nek tiu'n nek tiu'n,” respond'is Doroteo, hast'e.
“Ebl'e simpl'a'n fojn'o'n, aŭ iom da dolĉ'a gres'o'suk'o pli plaĉ'os al vi,” sugest'is Bat-Ia'i, pri'pens'em'e.
“Ĉu nur tio'n vi propon'as?” demand'is la knab'in'o.
“Kio'n pli vi dezir'as?”
“Nu, sci'u, ni ne est'as azen'o'j,” ŝi klar'ig'is, “tial ni kutim'as al ali'a'j manĝ'aĵ'o'j. La vulp'o'j don'is al ni bel'a'n vesper'manĝ'o'n en Vulpio.”
“Ni bon'ven'ig'us kelk'a'j'n ros'gut'o'j'n kaj nebul'kuk'o'j'n,” dir'is Polikromo.
“Mi prefer'us pom'o'j'n kaj ŝink'o'sandviĉ'o'n,” deklar'is la vil'ul'o; “ĉar kvankam mi hav'as azen'kap'o'n mi ankoraŭ hav'as propr'a'n stomak'o'n.”
“Mi vol'as tort'o'n,” dir'is Buton-Bril'o.
“Mi kred'as ke bifstek'o kaj ĉokolad'a tavol'kuk'o est'us plej bon'gust'a'j,” dir'is Doroteo.
“I'a'j-i'a'j! Ĉu ver'e!” kri'is la Reĝ'o. “Ŝajn'as ke ĉiu el vi vol'as mal'sam'a'n manĝ'aĵ'o'n. Kiom kurioz'a'j est'as la viv'ant'o'j, escept'e de la azen'o'j!”
“Kaj azen'o'j kia vi est'as la plej kurioz'a'j!” rid'is Polikromo.
“Nu,” decid'is la Reĝ'o, “mi supoz'as ke mi'a Magi'a Sceptr'o produkt'os kio'n vi avid'as; se mank'as al vi bon'a gust'o, ne kulp'as mi.”
Dir'int'e tio'n li gest'is per si'a sceptr'o kun la juvel'it'a glob'et'o, kaj antaŭ ili tuj ek'aper'is te'tabl'o, sur kiu est'is tuk'o kaj bel'a'j teler'o'j, kaj sur la tabl'o est'is preciz'e tio kio'n ili pet'is. La bifstek'o de Doroteo est'is fum'e varm'eg'a, kaj la pom'o'j de la vil'ul'o est'is dik'a'j kaj roz'vang'a'j. La Reĝ'o ne pens'is proviz'i seĝ'o'j'n, do ili ĉiu'j star'is si'a'lok'e ĉirkaŭ la tabl'o kaj mult'apetit'e manĝ'is, ĉar ili mal'sat'is. La Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o trov'is tri et'a'j'n ros'gut'o'j'n sur kristal'a teler'o, kaj Buton-Bril'o grand'a'n pec'o'n da pom'tort'o, kiu'n li avid'e manĝ'is.
Post'e la Reĝ'o al'vok'is la brun'a'n azen'o'n, kiu est'is li'a prefer'at'a serv'ist'o, kaj ordon'is ke ĝi gvid'u li'a'j'n gast'o'j'n al la vak'a dom'o kie ili tra'nokt'os. Ĝi hav'is nur unu ĉambr'o'n kaj neniom da mebl'o'j escept'e de lit'o'j el pur'a pajl'o kaj kelk'a'j'n mat'o'j'n el plekt'it'a'j herb'o'j; sed ni'a'j vetur'ant'o'j kontent'is pro tiu'j simpl'aĵ'o'j ĉar ili kompren'is ke la Azen'reĝ'o hav'as neni'o'n pli bon'a'n por don'i al ili. Tuj kiam mal'lum'iĝ'is ili kuŝ'iĝ'is sur la mat'o'j kaj dorm'is komfort'e ĝis la maten'o.
Je la tag'iĝ'o est'is terur'a bru'o tra la tut'a urb'o. Ĉiu azen'o en la lok'o ia'is. Kiam li aŭd'is tio'n la vil'ul'o vek'iĝ'is kaj vok'is “I'a'j-i'a'j!” kiel ebl'e plej laŭt'e.
“Ĉes'ig'u tio'n!” dir'is Buton-Bril'o per koler'a voĉ'o.
Kaj Doroteo kaj Pol'i rigard'is la vil'ul'o'n riproĉ'e.
“Mi ne pov'is ne ia'i, kar'a'j,” li dir'is, kvazaŭ hont'ant'e; “sed mi pen'os ne re'kri'i.”
Kompren'ebl'e ili pardon'is li'n, ĉar li ankoraŭ hav'is la Am'o-Magnet'o'n en si'a poŝ'o kaj tial ili dev'is am'i li'n kiel ebl'e plej fort'e.
Ili ne re'vid'is la Reĝ'o'n, sed Bat-Ia'i memor'is ili'n; ĉar tabl'o ek'aper'is en ili'a ĉambr'o kun la sam'a'j manĝ'aĵ'o'j kiel la pas'int'a'n nokt'o'n.
“Ne vol'as tort'o'n por mat’manĝ'o,” dir'is Buton-Bril'o.
“Mi don'os al vi iom da bifstek'o,” propon'is Doroteo, “est'as sufiĉ'e por ĉiu'j.”
Tio pli plaĉ'is al la knab'o, sed la vil'ul'o dir'is ke li kontent'as pri si'a'j pom'o'j kaj sandviĉ'o'j, kvankam li fin'is la manĝ'o'n manĝ'ant'e la tort'o'n de Buton-Bril'o.
Pol'i prefer'is si'a'j'n ros'gut'o'j'n kaj nebul'kuk'o'j'n pli ol ĉi'a'n ali'a'n manĝ'aĵ'o'n, do ili ĉiu'j ĝu'is bon'eg'a'n maten'manĝ'o'n. Tot'o manĝ'is la er'o'j'n rest'int'a'j'n el la bifstek'o, kaj star'is bel'e sur si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j dum Doroteo manĝ'ig'is li'n per ili.
La maten'manĝ'o fin'iĝ'is, ili tra'pas'is la vilaĝ'o'n al la flank'o kontraŭ tiu tra kiu'n ili en'ir'is, la brun'a serv'ist'a azen'o gvid'is ili'n tra la labirint'o da dis'a'j dom'o'j. Ili re'vid'is la voj'o'n, kiu konduk'as tre distanc'e'n en la preter'a'n ne'kon'at'a'n land'o'n.
“Reĝ'o Bat-Ia'i dir'as ke vi nepr'e ne forges'u li'a'n invit'o'n,” dir'is la brun'a azen'o, dum ili trans'pas'is la apertur'o'n en la mur'o.
“Mi ne forges'os,” promes'is Doroteo.
Ebl'e neni'u iam vid'is pli strang'e divers'spec'a'n grup'o'n ol tiu kiu nun marŝ'ad'is laŭ la voj'o, tra bel'a'j verd'a'j kamp'o'j kaj preter ar'o'j'n da plum'ec'a'j pipr'arb'o'j kaj odor'o'riĉ'a mimoz'o. Polikromo, kies bel'a'j gaz'a'j rob'o'j flos'is ĉirkaŭ ŝi kiel ĉiel'ark'a nub'o, ir'is la unu'a, danc'ant'e tie'n kaj re'e'n kaj ek'ir'ant'e jen por pluk'i sovaĝ'flor'o'n aŭ jen por rigard'i skarab'o'n ramp'i trans la voj'o'n. Tot'o kur'sekv'is ŝi'n kelk'foj'e, boj'ant'e ĝoj'e tut'dum'e, sed rapid'e re'serioz'iĝ'ant'e kaj de'nov'e sekv'ant'e la kalkan'o'j'n de Doroteo. La mal'grand'a knab'in'o el Kansas marŝ'is ten'ant'e firm'e man'o'n de Buton-Bril'o, kaj la knab'et'o kun si'a vulp'a kap'o kovr'it'a per la mar'ist'a ĉapel'o strang'e aspekt'is. Plej strang'a, ebl'e, est'is la vil'ul'o, kun si'a vil'a azen'kap'o, kiu post'sekv'is kun si'a'j man'o'j met'it'a'j profund'e'n en si'a'j'n grand'a'j'n poŝ'o'j'n.
Neni'u el la grup'o ver'e est'is mal'feliĉ'a. Ĉiu'j vag'is en ne'kon'at'a land'o kaj sufer'is pli aŭ mal'pli da ĝen'o kaj mal'komfort'o; sed ili kompren'is ke ili spert'as fe'aventur'o'n en fe'land'o, kaj ili'n mult'e interes'is trov'i kio post'e okaz'os.
Ĝi est'is la unu'e vid'at'a dom'o, kaj ili rapid'is en la val'o'n por trov'i kiu loĝ'as tie. Neni'u est'is vid'ebl'a dum ili proksim'iĝ'is, sed kiam ili komenc'is apud'iĝ'i al la dom'o ili aŭd'is strang'a'j'n son'o'j'n ven'i el ĝi. Ili ne pov'is unu'e disting'i ili'n, sed dum ili pli'laŭt'iĝ'is ni'a'j amik'o'j kred'is aŭd'i i'a'n muzik'o'n kia'n far'as astm'a akordion'o; la muzik'o son'is al ili'a'j orel'o'j ĉi tiel: Tidl-vidl-idl, um pom-pom!
Um, pom-pom! um, pom-pom!
Tidl-tidl-tidl, um pom-pom!
Um, pom-pom—pa!
“Kio est'as, band'o aŭ buŝ'harmonik'o?” demand'is Doroteo.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Al mi son'as kiel triv'it'a fonograf'o,” dir'is la vil'ul'o, lev'ant'e si'a'j'n gigant'a'j'n orel'o'j'n por aŭskult'i.
“Ho, ja ne pov'us est'i fin'graf'o en Fe'land'o!” kri'is Doroteo.
“Est'as iom bel'e, ĉu ne?” demand'is Polikromo, prov'ant'e danc'i laŭ la son'o'j.
Tidl-vidl-idl, um pom-pom!
Um pom-pom; um pom-pom!
son'is al ili'a'j orel'o'j la muzik'o, ĉiam pli klar'e dum ili proksim'iĝ'ad'is al la dom'o. Baldaŭ ili vid'is mal'grand'a'n dik'ul'o'n sid'ant'a'n sur benk'o antaŭ la pord'o. Li sur'hav'is ruĝ'a'n jak'o'n ornam'it'a'n per pasament'o, kiu ating'is li'a'n tali'o'n, blu'a'n veŝt'o'n, kaj blank'a'n pantalon'o'n sur kies flank'o'j est'is vertikal'a'j or'a'j stri'o'j. Sur li'a kalv'a kap'o star'is mal'grand'a, rond'a, ruĝ'a ĉap'o kiu'n fiks'is kaŭĉuk'a elast'a bend'o sub li'a menton'o. Li'a vizaĝ'o est'is rond'a, li'a'j okul'o'j fad'blu'a'j, kaj sur si'a'j man'o'j li hav'is blank'a'j'n katun'a'j'n gant'o'j'n. La vir'o si'n apog'is sur fortik'a or'kap'a marŝ'baston'o, klin'ant'e si'n antaŭ'e'n por rigard'i la al'ir'o'n de la vizit'ant'o'j.
Mir'ig'e, la muzik'a'j son'o'j kiu'j'n ili aŭd'is ŝajn'is ven'i el la intern'o de la dik'ul'o mem; ĉar li nek lud'is instrument'o'n nek est'is vid'ebl'a instrument'o proksim'e al li.
Ili ven'is al li kaj star'is en vic'o gap'ant'e li'n, kaj li re'gap'is dum la kurioz'a'j son'o'j plu ven'is el ili: Tidl-idl-idl, um pom-pom, Um, pom-pom; um pom-pom!
Tidl-vidl-idl, um pom-pom!
Um, pom-pom—pa!
“Nu, li ja ‘stas ver'a muz’kul'o!” dir'is Buton-Bril'o.
“Kio est'as muz’kul'o?” demand'is Doroteo.
“Li!” dir'is la knab'o.
Aŭd'int'e tio'n la dik'ul'o ek'sid'is iom'et'e pli rigid'e ol antaŭ'e, kvazaŭ ricev'int'e kompliment'o'n, kaj daŭr'is plu la son'o'j: Tidl-vidl-idl, um pom-pom, Um pom-pom, um— “Ĉes'u!” kri'is la vil'ul'o, fer vor'e. “Ĉes'ig'u tiu'n bru'aĉ'o'n!”
La dik'ul'o rigard'is li'n mal'feliĉ'e kaj komenc'is si'a'n respond'o'n. Kiam li parol'is la muzik'o ŝanĝ'iĝ'is kaj la vort'o'j ŝajn'is kongru'i kun la not'o'j. Li dir'is—pli ĝust'e, kant'is: Vi ne aŭskult'as bru'aĉ'o'n, Sed klar'harmoni'a'n plaĉ'o'n.
Son'as mi'a spir’ Orgen'as mi'a dir’— Kaj bas'ig'as mi'a'n maĉ'o'n.
“Ne'kred'ebl'e!” kri'is Doroteo; “laŭ li li'a spir'o muzik'as.”
“Absurd'e,” deklar'is la vil'ul'o; sed nun la muzik'o re'komenc'iĝ'is, kaj ĉiu'j aŭskult'is atent'e.
La pulm'o'j'n plen'ig'as kan'o'j.
Orgen'o'j'n son'ig'as man'o'j, Pulm'o'j'n son'ig'as spir'ban'o'j Kan’-muzik'o'n don'i.
Por viv'i mi dev'as spir'i, Muzik'i por pov'i ir'i; Mi mult'e bedaŭr'as dir'i “bon'vol'u pardon'i!”
“Povr'ul'o,” dir'is Polikromo; “li ne kulp'as. Kia mis'fortun'o!”
“Jes,” respond'is la vil'ul'o; “ni dev'as aŭd'i la muzik'o'n nur ne'long'e, ĝis ni for'ir'os de li; sed tiu kompat'ind'ul'o dev'as aŭskult'i si'n dum si'a tut'a viv'o, kaj tio sufiĉ'as por frenez'ig'i li'n. Ĉu vi ne konsent'as kun mi?”
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o. Tot'o dir'is “Vuf!” kaj la ali'a'j rid'is.
“Ebl'e tial li loĝ'as tut'e sol'a,” sugest'is Doroteo.
“Jes; se est'us najbar'o'j ili ebl'e vol'us damaĝ'i li'n,”
respond'is la vil'ul'o.
Tut'dum'e la mal'grand'a dik'a muz’kul'o spir'ad'is la not'o'j'n: Tidl-tidl-idl, um, pom-pom, kaj ili dev'is laŭt'e parol'i por aŭd'i unu la ali'a'n. La vil'ul'o dir'is: “Kiu vi est'as, sinjor'o?”
La respond'o ven'is en kantat'a form'o: Mi est'as Allegro da Capo, fam'a vir'o; Ĉar ali'a'n tia'n vi ne trov'os, prav'as mir'o.
Iu'j lud'i vol'as, pov'as ne, Ĉiu'tag'e pen'as, pen'as tre.
Muzik'as mi de'nask'e, en'konstru'iĝ'is lir'o.
“Ho, mi kred'as ke li fier'as pro tio,” kri'is Doroteo, “kaj ŝajn'as al mi ke mi aŭd'is jam mal'pli bon'a'n muzik'o'n.”
“Kie?” demand'is Buton-Bril'o.
“Mi forges'is. Sed S-ro Da Capo cert'e est'as strang'a person'o—ĉu ne?—kaj ebl'e li est'as la sol'a si'a'spec'a person'o en la tut'a mond'o.”
Tiu laŭd'o ŝajn'e plaĉ'is al la mal'grand'a dik'a muz’kul'o, ĉar li ŝvel'ig'is si'a'n brust'o'n, aspekt'iĝ'is grav'a kaj kant'is tiel: Ne hav'as mi ruband'o'n, Sed band'o ja mi est'as!
Ne sven'as mi sed ven'as Por son'i dum vi fest'as.
En ĉiu son’ nur pur'a ton’, Kaj fuŝ’ neniam svarm'as.
Di'ec'a'j est'as la dies'o'j, Kaj bemol'o'j mol'a'j ĉarm'as.
“Mi ne plen'e kompren'as tio'n,” dir'is Polikromo, perpleks'e; “sed ebl'e ĉar mi kutim'as nur al la muzik'o de la sfer'o'j.”
“Kio est'as tio?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ho, Pol'i parol'as pri la atmosfer'o kaj la hemisfer'o, mi supoz'as,” klar'ig'is Doroteo.
“Ho,” dir'is Buton-Bril'o.
“Vuf!” dir'is Tot'o.
Sed la muz’kul'o ankoraŭ el'spir'ad'is si'a'n konstant'a'n Um, pom-pom; um, pom-pom— kaj tio ŝajn'e irit'is la nerv'o'j'n de la vil'ul'o.
“Ĉes'ig'u, bon'vol'u!” li kri'is, koler'e; “aŭ spir'u flustr'e; aŭ met'u lig'il'o'n sur la naz'o'n. I'o'n far'u, nepr'e!”
Sed la dik'ul'o, kun mal'ĝoj'a mien'o, kant'is respond'o'n: Muzik'o ja ĉarm'as, sopir'e Kviet'iĝ'as koler'o, laŭ'dir'e.
Se vi sent'as koler'o'n, Vi trov'os la ver'o'n, Ke tio ja prav'as, admir'e.
La vil'ul'o ne pov'is ne rid'i pro tio, kaj kiam li rid'is li plen'e larĝ'ig'is si'a'n azen'a'n buŝ'o'n. Dir'is Doroteo: “Mi ne sci'as taks'i li'a'n poezi'o'n, sed ŝajn'e ĝi kongru'as kun la not'o'j, kaj nur tio'n oni rajt'as postul'i.”
“Mi am'as ĝi'n,” dir'is Buton-Bril'o, kiu gap'eg'is la muz’kul'o'n, star'ant'e kun si'a'j mal'grand'a'j krur'o'j larĝ'e apart'ig'it'a'j. Mir'ig'e al si'a'j kamarad'o'j, la knab'o far'is ĉi tiu'n long'a'n demand'o'n: “Se mi en'glut'us harmonik'o'n, kio mi est'us?”
“Harmoniketo,” dir'is la vil'ul'o. “Sed ven'u, kar'ul'o'j; mi opini'as ke plej bon'e est'os plu'vetur'i antaŭ ol Buton-Bril'o en'glut'os i'o'n. Ni dev'as serĉ'i tiu'n Land'o'n Oz, sci'u.”
Aŭd'int'e tiu'n parol'o'n la muz’kul'o kant'is, rapid'e: Se al la Land'o Oz vi ir'os, Mi dank'os se vi mi'n kun'tir'os, Ĉar Ozma ja fest'os Nask'iĝ'dat'o'n, kaj est'os Feliĉ'a ke kant'o'n ŝi akir'os.
“Dank'o'n, sed ne,” dir'is Doroteo; “ni prefer'as vetur'i sol'a'j. Sed se mi renkont'os Ozman mi dir'os al ŝi ke vi vol'as ven'i al ŝi'a nask'iĝ'tag'a fest'o.”
“Ni ir'u,” urĝ'is la vil'ul'o, mal'trankvil'e.
Pol'i jam danc'ad'is laŭ la voj'o, mult'e antaŭ ili, kaj la ali'a'j si'n turn'is por sekv'i ŝi'n. Al Tot'o ne plaĉ'is la dik'a muz’kul'o kaj li ek'cel'is mord'i li'a'n dik'a'n krur'o'n.
Doroteo rapid'e kapt'is la muĝ'et'ant'a'n hund'et'o'n kaj rapid'e sekv'is si'a'j'n kamarad'o'j'n, kiu'j marŝ'ad'is pli rapid'e ol kutim'e por fuĝ'i el la kant'o'bru'o. Ili dev'is grimp'i mont'et'o'n, kaj antaŭ ol ating'i la supr'o'n ili ne pov'is eskap'i de la monoton'a son'ad'o de la muz’kul'o: Um, pom-pom; um, pom-pom; Tidl-idl-vidl, um, pom-pom; Um, pom-pom—pa!
Tamen, dum ili preter'ir'is la supr'o'n de la mont'et'o kaj mal'supr'e'n'ir'is laŭ la ali'a flank'o, la son'o'j iom post iom fad'is, kaj pro tio ili sent'is grand'a'n mal'streĉ'iĝ'o'n. “Mi'n ĝoj'ig'as ke ne neces'as loĝ'i kun la orgen'ul'o, ĉu ankaŭ vi'n, Pol'i?” demand'is Doroteo.
“Nepr'e jes,” respond'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o.
“Mi am'as li'n,” deklar'is Buton-Bril'o, solen'e.
“Mi esper'as ke vi'a Princ'in'o Ozma ne invit'os li'n al si'a nask'iĝ'tag'a fest'o,” koment'is la vil'ul'o; “ĉar li'a muzik'o sovaĝ'ig'us ĉiu'j'n gast'o'j'n. Vi inspir'is mi'n, Buton-Bril'o; mi kred'as ke la muz’kul'o nepr'e en'glut'is akordion'o'n dum li est'is jun'a.”
“Kio est'as ’kordiono?” demand'is la knab'o.
“Spec'o de plis'o,” klar'ig'is Doroteo, dum ŝi de'met'is la hund'o'n.
“Vuf!” dir'is Tot'o, kaj li for'kur'is galop'eg'e por ĉas'i burd'o'n.
La pied'et'o'j de Buton-Bril'o stumbl'is pli ol unu'foj'e, kaj Polikromo ĉes'is danc'ad'i ĉar la marŝ'ad'o nun est'is tiel mal'facil'a ke tut'e ne est'is mal'facil'e por ŝi rest'i varm'a.
Post'tag'mez'iĝ'is, sed est'is tut'e neni'o por ili'a lunĉ'o escept'e de du pom'o'j kiu'j'n pren'is la vil'ul'o de la maten'manĝ'a tabl'o. Li divid'is ili'n en kvar pec'o'j'n kaj don'is porci'o'n al ĉiu el si'a'j kamarad'o'j. Doroteo kaj Buton-Bril'o ĝoj'e pren'is si'a'j'n; sed Poli'n kontent'ig'is mord'et'o, kaj al Tot'o ne plaĉ'is pom'o'j.
“Ĉu vi sci'as?” demand'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, “ĉu ĉi tiu est'as la ĝust'a voj'o al la Smerald'a Urb'o?”
“Mi ne sci'as,” respond'is Doroteo; “sed ĝi est'as la sol'a voj'o en ĉi tiu part'o de la land'o, do kial ni ne sekv'u ĝi'n ĝis la fin'o?”
“Laŭ'aspekt'e ĝi ebl'e fin'iĝ'os tre baldaŭ,” koment'is la vil'ul'o; “kaj kio'n ni far'u se tio okaz'os?”
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Se mi hav'us mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n,” respond'is Doroteo pens'em'e, “ĝi mult'e util'us al ni ĝust'e nun.”
“Kio est'as vi'a Magi'a Zon'o?” demand'is Polikromo.
“Io kio'n mi kapt'is foj'e de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj ĝi pov'as far'i preskaŭ ĉio'n ajn mir'ind'a'n. Sed mi las'is ĝi'n kun Ozma, sci'u; ĉar magi'o ne funkci'as en Kansas, sed nur en fe'land'o'j.”
“Ĉu ni est'as en fe'land'o?” demand'is Buton-Bril'o.
“Vi dev'us sci'u,” dir'is la knab'in'et'o, serioz'e. “Se ni ne est'us en fe'land'o, vi ne pov'us hav'i vulp'a'n kap'o'n kaj la vil'ul'o ne pov'us hav'i azen'kap'o'n, kaj la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o est'us ne'vid'ebl'a.”
“Kio est'as tio?” demand'is la knab'o.
“Ŝajn'e vi neni'o'n sci'as, Buton-Bril'o. Ne'vid'ebl'a est'as kio'n oni ne pov'as vid'i.”
“Do Tot'o est'as ne'vid'ebl'a,” deklar'is la knab'o, kaj Doroteo trov'is ke li prav'as. Tot'o mal'aper'is, sed ili pov'is aŭd'i li'n boj'ad'i vigl'e inter la amas'o'j da griz'a'j rok'o'j antaŭ ili.
Ili antaŭ'e'n'ir'is iom pli rapid'e por vid'i pro kio la hund'o boj'as, kaj trov'is sid'ant'a sur la pint'o de rok'o apud la voj'o kurioz'a'n ul'o'n. Ĝi hav'is la form'o'n de hom'o, mez'grand'a kaj iom ne'dik'a kaj graci'a; sed dum ĝi sid'is silent'e kaj sen'mov'e sur la pint'o ili pov'is vid'i ke ĝi'a vizaĝ'o est'as ink'e nigr'a, kaj ĝi sur'hav'as nigr'a'ŝtof'a'n kostum'o'n simil'a'n al sub'vest'o kaj tre strikt'a'n sur la haŭt'o. Ankaŭ ĝi'a'j man'o'j est'is nigr'a'j, kaj ĝi'a'j pied'fingr'o'j turn'iĝ'is mal'supr'e'n, kiel de bird'o.
La ul'o est'is tut'e nigr'a, escept'e de la har'ar'o, kiu est'is fajn'a kaj flav'a, mal'long'a antaŭ'e sur la nigr'a front'o kaj tre mal'long'a flank'e. La okul'o'j, firm'e fiks'it'a'j sur la boj'ant'a'n hund'o'n, est'is mal'grand'a'j kaj scintil'a'j kaj aspekt'is la okul'o'j de mustel'o.
“Jad'i, kio est'as tio?” demand'is Doroteo, ne'laŭt'e, dum la mal'grand'a gr upo de vetur'ant'o'j star'is rigard'ant'e la kurioz'ul'o'n.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
La ul'o ek'salt'is kaj du'on'e turn'is si'n, sid'ant'e sam'lok'e sed kun la ali'a flank'o de si'a korp'o front'ant'a ili'n. Anstataŭ nigr'a ĝi nun est'is pur'e blank'a, kun vizaĝ'o simil'a al tiu de klaŭn'o en cirk'o kaj kun har'ar'o bril'e purpur'a. La ul'o pov'is fleks'i si'n ambaŭ'direkt'e'n, kaj ĝi'a'j blank'a'j pied'fingr'o'j nun turn'iĝ'is sam'manier'e kiel la nigr'a'j sur la ali'a flank'o.
“Ĝi hav'as vizaĝ'o'n kaj antaŭ'e kaj dors'e,” flustr'is Doroteo, mir'ant'e; “sed tut'e ne est'as dors'o, nur du antaŭ'o'j.”
Plen'e turn'int'e si'n, la ul'o sid'is sen'mov'e kiel antaŭ'e, dum Tot'o des pli laŭt'e boj'is je la blank'ul'o ol antaŭ'e je la nigr'ul'o.
“Foj'e,” dir'is la vil'ul'o, “mi hav'is salt'pup'o'n tia'n, kun du vizaĝ'o'j.”
“Ĉu ĝi viv'is?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ne,” respond'is la vil'ul'o; “ĝi funkci'is per ŝnur'o'j, kaj est'is el lign'o.”
“Ĉu ebl'e ankaŭ ĉi tiu funkci'as per ŝnur'o'j?” dir'is Doroteo; sed Polikromo kri'is “Rigard'u!” ĉar ali'a ul'o tut'e simil'a al la unu'a subit'e aper'is sid'ant'e sur ali'a rok'o, kun si'a nigr'a flank'o front'ant'a ili'n. Ambaŭ turn'is si'a'j'n kap'o'j'n kaj montr'is nigr'a'n vizaĝ'o'n sur la blank'a flank'o de unu kaj blank'a'n vizaĝ'o'n sur la nigr'a flank'o de la ali'a.
“Tre kurioz'e,” dir'is Polikromo; “kaj kiel loz'a'j ŝajn'as est'i ili'a'j kap'o'j! Ĉu ili amik'em'as al ni, laŭ vi'a supoz'o?”
“Ne pov'as sci'i, Pol'i,” respond'is Doroteo. “Ni demand'u al ili.”
La ul'o'j turn'is si'n unu'e unu'direkt'e'n kaj post'e ali'direkt'e'n, montr'ant'e vic'e nigr'o'n aŭ blank'o'n; kaj nun ali'a koleg'is ili'n, aper'int'e sur ali'a rok'o. Ni'a'j amik'o'j ating'is mal'grand'a'n kav'a'n part'o'n en la mont'et'o'j, kaj la lok'o'n kie ili nun star'is ĉirkaŭ'is ne'regul'a'j rok'pint'o'j, escept'e de kie la voj'o tra'ir'is.
“Nun ili est'as kvar,” dir'is la vil'ul'o.
“Kvin,” deklar'is Polikromo.
“Ses,” dir'is Doroteo.
“Mult'eg'a'j!” kri'is Buton-Bril'o; kaj tiel est'is—grand'a vic'o de la du'flank'a'j nigr'a'j kaj blank'a'j ul'o'j sid'ant'a'j tut'e ĉirkaŭ'e sur la rok'o'j.
Tot'o ĉes'is boj'ad'i kaj kur'is inter la pied'o'j'n de Doroteo, kie li ek'kaŭr'is kvazaŭ tim'ant'e. La ul'o'j ne aspekt'is plaĉ'a'j aŭ amik'em'a'j, cert'e, kaj la azen'a vizaĝ'o de la vil'ul'o ver'e tre solen'iĝ'is.
“Demand'u kiu'j ili est'as, kaj kio'n ili vol'as,” flustr'is Doroteo; do la vil'ul'o vok'is laŭt'a'voĉ'e: “Kiu'j vi est'as?”
“Turnloj!” ili kri'is korus'e, ili'a'j voĉ'o'j est'is akr'a'j kaj orel'ŝir'a'j.
“Kio'n vi vol'as?” vok'is la vil'ul'o.
“Vi'n!” ili kri'is, indik'ant'e la grup'o'n per si'a'j mal'dik'a'j fingr'o'j; kaj ili ĉiu'j turn'is si'n, tiel ke ili est'is blank'a'j, kaj post'e ili ĉiu'j re'turn'is si'n, tiel ke ili est'is tut'e nigr'a'j.
“Sed por kio vi vol'as ni'n?” demand'is la vil'ul'o, mal'trankvil'e.
“Sup'o!” ili ĉiu'j kri'is, kvazaŭ per unu voĉ'o.
“Jad'i!” dir'is Doroteo, trem'ant'e iom; “la Turnloj est'as nepr'e kanibal'o'j.”
“Ne vol'as est'i sup'o,” protest'is Buton-Bril'o, komenc'ant'e plor'i.
“Ĉit, kar'a,” dir'is la knab'in'et'o, pen'ant'e konsol'i li'n; “neni'u el ni vol'as est'i sup'o. Sed ne mal'trankvil'iĝ'u; la vil'ul'o defend'os ni'n.”
“Ĉu?” demand'is Polikromo, al kiu tut'e ne plaĉ'is la Turnloj, kaj kroĉ'is si'n al Doroteo.
“Mi prov'os,” promes'is la vil'ul'o; sed li aspekt'is mal'feliĉ'a.
Hazard'e li ek'palp'is la Am'o'magnet'o'n en si'a poŝ'o, kaj li dir'is al la ul'o'j, pli cert'e: “Ĉu vi am'as mi'n?”
“Jes!” ili kri'is, tut'e kun'e.
“Do vi dev'as ne damaĝ'i mi'n, aŭ mi'a'j'n amik'o'j'n,”
dir'is la vil'ul'o, firm'e.
“Ni am'as vi'n en sup'o!” ili kri'is, kaj tuj'e turn'is si'a'j'n blank'a'j'n flank'o'j'n antaŭ'e'n.
“Aĉ'e!” dir'is Doroteo. “Nun, Vil'ul'o, vi est'as tro am'at'a.”
“Ne vol'as est'i sup'o!” plor'kri'is Buton-Bril'o de'nov'e; kaj Tot'o komenc'is plend'i mal'gaj'e, kvazaŭ ankaŭ li ne vol'as est'i en sup'o.
“La sol'a far'ebl'o,” dir'is la vil'ul'o al si'a'j amik'o'j, ne'laŭt'a'ton'e, “est'as el'ir'i ĉi tiu'n poŝ'o'n en la rok'o'j tuj kiam ebl'e, kaj post'las'i la Turnlojn. Sekv'u mi'n, kar'ul'o'j, kaj ne atent'u kio'n ili far'os aŭ dir'os.”
Dir'int'e tio'n li komenc'is marŝ'i sur la voj'o cel'e la apertur'o'n en la rok'o'j antaŭ si, kaj la ali'a'j ten'is si'n proksim'a'j mal'antaŭ li. Sed la Turnloj grup'iĝ'is antaŭ ili, kvazaŭ por bar'i ili'n, do la vil'ul'o klin'is si'n kaj pren'is loz'a'n ŝton'o'n, kiu'n li ĵet'is je la ul'o'j por for'tim'ig'i ili'n de la voj'o.
Je tio la Turnloj ek'hurl'is. Du el ili pren'is si'a'j'n kap'o'j'n de si'a'j ŝultr'o'j kaj ĵet'is ili'n kontraŭ la vil'ul'o'n tiom fort'e ke li ek'fal'is, mult'e mir'ant'e. La du'o nun antaŭ'e'n'kur'is per grand'a'j salt'o'j, re'kapt'is si'a'j'n kap'o'j'n, re'sur'met'is ili'n, kaj post tio ili re'salt'is al si'a'j pozici'o'j sur la rok'o'j.
“Ven'u,” li dir'is, firm'e; “ni dev'as el'ir'i el ĉi tie iel,”
kaj antaŭ'e'n li re'komenc'is.
La Turnloj komenc'is kri'ad'i kaj ĵet'ad'i si'a'j'n kap'o'j'n mult'nombr'e kontraŭ ni'a'j'n tim'o'plen'a'j'n amik'o'j'n. La vil'ul'o de'nov'e est'is renvers'it'a, ankaŭ Buton-Bril'o, kiu bat'eg'is si'a'j'n kalkan'o'j'n kontraŭ la ter'o'n kaj kri'eg'is kiel ebl'e plej laŭt'e, kvankam li tut'e ne est'is vund'it'a. Unu kap'o bat'is Tot'o'n, kiu unu'e kri'is kaj post'e kapt'is la kap'o'n per orel'o kaj komenc'is for'kur'i ten'ant'e ĝi'n.
La Turnloj ĵet'int'a'j si'a'j'n kap'o'j'n komenc'is al'kur'i por re'pren'i ili'n, mir'ind'e rapid'e; sed tiu kies kap'o'n Tot'o ŝtel'is trov'is ke est'as mal'facil'e re'ating'i ĝi'n. La kap'o ne pov'is vid'i la korp'o'n per iu el si'a'j okul'par'o'j, ĉar la hund'o est'is inter ĝi kaj ĝi'a korp'o, do la sen'kap'a Turnlo paŝ'ad'is sur la rok'o'j kaj stumbl'is pli ol unu'foj'e streb'ant'e re'akir'i si'a'n supr'aĵ'o'n. Tot'o pen'is kur'i trans la rok'o'j'n kaj rul'i la kap'o'n mal'supr'e'n laŭ la mont'et'o; sed kelk'a'j el la ali'a'j Turnloj ven'is help'i si'a'n mis'fortun'a'n kamarad'o'n kaj ĵet'bat'is la hund'o'n per si'a'j propr'a'j kap'o'j ĝis li dev'is fal'ig'i si'a'n ŝarĝ'o'n kaj re'rapid'i al Doroteo.
La knab'in'et'o kaj la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o ambaŭ eskap'is de la kap'o'pluv'eg'o, sed ili kompren'is nun ke est'us sen'util'e prov'i for'kur'i de la aĉ'a'j Turnloj.
“Ni dev'as ced'i,” deklar'is la vil'ul'o, per bedaŭr'o'plen'a voĉ'o, dum li re'star'iĝ'is. Li turn'is si'n al la mal'amik'o'j kaj demand'is: “Kio'n vi vol'as ke ni far'u?”
“Ven'u!” ili kri'is, laŭ triumf'a korus'o, kaj tuj ili salt'is de la rok'o'j kaj ĉirkaŭ'is si'a'j'n kapt'it'o'j'n ĉiu'flank'e.
Kurioz'e, la Turnloj pov'is marŝ'i ambaŭ'direkt'e'n, ven'i aŭ for'ir'i, sen turn'i si'n; ĉar ili hav'is du vizaĝ'o'j'n, kaj, kiel dir'is Doroteo, “du antaŭ'o'j'n,” kaj ili'a'j pied'o'j hav'is la form'o'n de renvers'it'a liter'o T ( ). Ili mov'is si'n rapid'eg'e kaj iel ili'a'j scintil'ant'a'j okul'o'j kaj kontrast'a'j kolor'o'j kaj for'pren'ebl'a'j kap'o'j inspir'is tim'eg'o'n en la povr'a'j kapt'it'o'j, kaj sopir'eg'ig'is ili'n eskap'i.
Sed la ul'o'j for'konduk'is si'a'j'n kapt'it'o'j'n de la rok'o'j kaj la voj'o, mal'supr'e'n laŭ la mont'et'o sur flank'a voj'et'o ĝis ili ating'is mal'alt'a'n mont'o'n el rok'o kiu aspekt'is grand'eg'a bovl'o renvers'it'a. Ĉe la rand'o de tiu mont'o est'is profund'a abism'o—tiom profund'a ke kiam oni en'rigard'as oni vid'as nur nigr'ec'o'n sub'e. Trans la abism'o'n konduk'is pont'o el rok'o, kaj ali'ekstrem'e de la pont'o est'is ark'a apertur'o konduk'ant'a en la mont'o'n.
Trans tiu'n pont'o'n la Turnloj konduk'is si'a'j'n kapt'it'o'j'n, tra la apertur'o'n en la mont'o'n, kiu'n ili trov'is grand'eg'a kav'a kupol'o lum'ig'at'a per plur'a'j tru'o'j en la tegment'o. Tut'e ĉirkaŭ la cirkl'a spac'o rok'a'j dom'o'j est'is konstru'it'a'j, proksim'a'j unu al la ali'a, ĉiu kun pord'o en la antaŭ'a mur'o. Neni'u el tiu'j dom'o'j est'is pli ol du metr'o'j'n larĝ'a, sed la Turnloj est'is mal'dik'a'j person'o'j flank'e kaj ili ne bezon'is mult'a'n spac'o'n. Tiom vast'a est'is la kupol'o ke est'is grand'a spac'o en la mez'o de la kav'o, antaŭ ĉiu'j tiu'j dom'o'j, kie la ul'o'j pov'is grup'iĝ'i kvazaŭ en grand'a hal'o.
Trem'ig'is Doroteon vid'i gigant'a'n fer'a'n bovl'o'n pend'ant'a'n de dik'a ĉen'o en la mez'o de tiu lok'o, kaj sub la bovl'o est'is grand'a amas'o da fajr'ig'a lign'o kaj lign'er'o'j, pret'a'j ek'brul'i.
“Kio est'as?” demand'is la vil'ul'o, re'tir'ant'e si'n dum ili proksim'iĝ'is al tiu lok'o, tiel ke ili dev'is puŝ'i li'n antaŭ'e'n.
“La Sup'uj'o!” kri'is la Turnloj; kaj tuj post tio ili kri'is: “Ni mal'sat'as!”
Buton-Bril'o, ten'ant'e man'o'n de Doroteo per unu dik'a pugn'o kaj man'o'n de Pol'i per la ali'a, tiom ek'tim'is pro tiu kri'o ke li re'komenc'is plor'i, ripet'ant'e la protest'o'n: “Ne vol'as est'i sup'o, ne!”
“Ne ĝen'u vi'n,” dir'is la vil'ul'o, konsol'e; “sen'dub'e mi far'iĝ'os sufiĉ'a sup'o por manĝ'ig'i ili'n ĉiu'j'n, ĉar tiom grand'a mi est'as; do mi pet'os ke ili unu'e met'u mi'n en la uj'o'n.”
“Bon'e,” dir'is Buton-Bril'o, pli feliĉ'e.
Sed la Turnloj ankoraŭ ne est'is pret'a'j far'i sup'o'n. Ili konduk'is la kapt'it'o'j'n en dom'o'n plej mal'proksim'a'n de la kav'o—dom'o'n iom pli larĝ'a'n ol la ali'a'j.
“Kiu loĝ'as tie?” demand'is la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o. La Turnloj plej proksim'a'j al ŝi respond'is: “La Reĝ'in'o.”
Esper'ig'is Doroteon la inform'o ke vir'in'o reg'as tiu'j'n feroc'a'j'n ul'o'j'n, sed post moment'o du aŭ tri el la eskort'o gvid'is ili'n en morn'a'n, sen'mebl'a'n ĉambr'o'n—kaj ŝi'a esper'o ek'mort'is.
Ĉar la Reĝ'in'o de la Turnloj montr'iĝ'is mult'e pli tim'ig'aspekt'a ol iu el ŝi'a'j reg'at'o'j. Unu ŝi'a flank'o est'is fajr'e ruĝ'a, kun gagat'e nigr'a har'ar'o, kun verd'a'j okul'o'j kaj ŝi'a ali'a flank'o est'is bril'e flav'a, kun karmezin'a har'ar'o kaj nigr'a'j okul'o'j. Ŝi sur'hav'is mal'long'a'n jup'o'n el ruĝ'o kaj flav'o kaj ŝi'a har'ar'o, anstataŭ est'i rekt'a, est'is amas'o da mal'long'a'j bukl'o'j sur kiu'j ripoz'is cirkl'a kron'o el arĝent'o—mult'e fend'it'a kaj tord'it'a ĉar la Reĝ'in'o tiom oft'e ĵet'is si'a'n kap'o'n kontraŭ ali'ul'o'j'n. Ŝi'a korp'o est'is mal'dik'a kaj ost'ec'a kaj ambaŭ ŝi'a'j vizaĝ'o'j est'is profund'e ĉif'it'a'j.
“Kio'n ni hav'as tie?” demand'is la Reĝ'in'o, akr'e, kiam ni'a'j amik'o'j est'is dev'ig'it'a'j star'i antaŭ ŝi.
“Sup'o!” kri'is la Turnlaj gard'ist'o'j, kun'parol'ant'e.
“Ne!” dir'is Doroteo, indign'e; “ni tut'e ne est'as sup'o.”
“Ha, sed baldaŭ vi est'os tio,” respond'is la Reĝ'in'o, kaj ŝi'a mal'rid'a buŝ'o eĉ pli tim'ig'aspekt'ig'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n.
“Pardon'u mi'n, plej bel'a vid'aĵ'o,” dir'is la vil'ul'o, klin'ant'e si'n ĝentil'e antaŭ la reĝ'in'o. “Mi dev'as pet'i vi'a'n Seren'a'n Majest'o'n permes'i ke ni plu'vetur'u sen far'iĝ'i sup'o. Ĉar mi posed'as la Am'o'magnet'o'n, kaj kiu renkont'as mi'n tiu dev'as am'i mi'n kaj ĉiu'j'n mi'a'j'n amik'o'j'n.”
“Est'as ver'e,” respond'is la Reĝ'in'o. “Ni mult'e am'as vi'n; tiom ke ni intenc'as mult'e plezur'i manĝ'ant'e vi'a'n brog'aĵ'o'n. Sed dir'u al mi, ĉu vi ver'e opini'as mi'n tiel bel'a?”
“Vi est'os neniom bel'a se vi manĝ'os mi'n,” li dir'is, sku'ant'e si'a'n kap'o'n mal'feliĉ'e. “‘Bel'e ag'as, bel'e est'as’, sci'u.”
La Reĝ'in'o turn'is si'n al Buton-Bril'o.
“Ĉu vi opini'as mi'n bel'a?” ŝi demand'is.
“Ne,” dir'is la knab'o; “vi est'as mal'bel'a.”
“Mi opini'as vi'n aĉ'aspekt'a,” dir'is Doroteo.
“Se vi pov'us vid'i vi'n, vi eg'e tim'us,” al'don'is Pol'i.
La Reĝ'in'o fi'sulk'is si'a'n frunt'o'n je ili kaj turn'is si'n de si'a ruĝ'a flank'o al si'a flav'a flank'o.
“For'konduk'u ili'n,” ŝi ordon'is al la gard'ist'o'j, “kaj je la ses'a hor'o puŝ'u ili'n tra la viand'o'hak'il'o'n kaj ek'bol'ig'u la sup'uj'o'n. Kaj en'met'u mult'a'n sal'o'n en la brog'aĵ'o'n ĉi'foj'e, ali'e mi sever'e pun'os la kuir'ist'o'j'n.”
“Kaj cep'o'j'n, vi'a Moŝt'o?” demand'is unu el la gard'ist'o'j.
“Mult'a'j'n cep'o'j'n kaj ajl'o'j'n kaj iom'et'e da ruĝ'a kapsik'et'o. Nun, for'ir'u!”
La Turnloj for'konduk'is la kapt'it'o'j'n kaj en'ferm'is ili'n en unu el la dom'o'j, las'ant'e nur unu sol'a'n Turnlon kiel gard'ist'o'n.
La lok'o est'is ia magazen'o; en ĝi est'is sak'o'j da ter'pom'o'j kaj korb'o'j da karot'o'j, cep'o'j, kaj nap'o'j.
“Ili'n,” dir'is la gard'ist'o, indik'ant'e la legom'o'j'n, “ni uz'as por don'i gust'o'n al ni'a'j sup'o'j.”
La kapt'it'o'j jam est'is iom sen'kuraĝ'ig'it'a'j, ĉar ili ne vid'is metod'o'n eskap'i kaj ne sci'is kiom baldaŭ est'os la ses'a hor'o kiam la viand'o'hak'il'o dev'os ek'funkci'i. Sed la vil'ul'o est'is brav'a kaj ne intenc'is ced'i sen'barakt'e al tia aĉ'a destin'o.
“Mi batal'os por sav'i ni'a'j'n viv'o'j'n,” li flustr'is al la infan'o'j, “ĉar se mi mal'sukces'os ni ne mis'os pli ol antaŭ'e, kaj est'us stult'e kaj mal'kuraĝ'e sid'i ĉi tie kviet'e ĝis oni far'os el ni sup'o'n.”
La Turnlo gard'ant'a star'is apud la pord'ej'o, turn'ad'is unu'e si'a'n blank'a'n flank'o'n al ili kaj post'e si'a'n nigr'a'n flank'o'n, kvazaŭ vol'ant'e montr'i al ĉiu'j si'a'j avid'a'j kvar okul'o'j tiel mult'a'j'n dik'a'j'n kapt'it'o'j'n. La kapt'it'o'j sid'is mal'feliĉ'e en gr upo ĉe la ali'a ekstrem'o de la ĉambr'o—escept'e de Polikromo, kiu danc'ad'is tie'n kaj re'e'n en la lok'et'o por varm'ig'i si'n, ĉar ŝi sent'is la mal'varm'o'n de la kav'o. Kiam ajn ŝi proksim'iĝ'is al la vil'ul'o li flustr'is i'o'n en ŝi'a'n orel'o'n, kaj Pol'i sku'et'is si'a'n bel'a'n kap'o'n kvazaŭ pro kompren'o.
La vil'ul'o ordon'is al Doroteo kaj Buton-Bril'o star'i antaŭ li dum li for'pren'is la ter'pom'o'j'n el unu el la sak'o'j. Kiam tio est'is sekret'e fin'far'it'a, mal'grand'a Polikromo, danc'ant'e proksim'e al la gard'ist'o, ek'etend'is man'o'n kaj frap'is li'a'n vizaĝ'o'n, kaj tuj'tuj'e for'danc'is de li rapid'e por re'est'i kun si'a'j amik'o'j.
La koler'a Turnlo tuj de'pren'is si'a'n kap'o'n kaj ĵet'is ĝi'n kontraŭ la Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o; sed la vil'ul'o atend'is tio'n, kaj kapt'is la kap'o'n tre bel'e, kaj met'is ĝi'n en la sak'o'n, kies buŝ'o'n li lig'is. La korp'o de la gard'ist'o, ĉar al ĝi mank'is la kap'okul'o'j por gvid'i ĝi'n, kur'is tie'n kaj re'e'n sen'cel'e, kaj la vil'ul'o facil'e evit'is ĝi'n kaj mal'ferm'is la pord'o'n. Bon'fortun'e est'is neni'u en la grand'a kav'o tiu'moment'e, do li ordon'is al Doroteo kaj Pol'i kur'i kiel ebl'e plej rapid'e al la el'ir'ej'o kaj ekster'e'n trans la mal'larĝ'a'n pont'o'n.
“Mi port'os Buton-Bril'o'n,” li dir'is, ĉar li sci'is ke la krur'o'j de la knab'et'o est'as tro mal'long'a'j por rapid'e kur'i.
Doroteo pren'is Tot'o'n, kaj post'e ek'pren'is man'o'n de Pol'i kaj kur'is rapid'e cel'e la el'ir'ej'o'n de la kav'o. La vil'ul'o met'is Buton-Bril'o'n sur si'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj post'kur'is ili'n. Ili mov'is si'n tiel rapid'e kaj ili'a eskap'o est'is tiel ne'atend'it'a ke ili preskaŭ ating'is la pont'o'n antaŭ ol unu el la Turnloj rigard'is el si'a dom'o kaj vid'is ili'n.
La ul'o far'is kri'eg'o'n kiu ven'ig'is ĉiu'j'n ĝi'a'j'n kamarad'o'j'n salt'ant'a'j'n el la mult'e'nombr'a'j pord'o'j, kaj tuj ili komenc'is post'kur'i. Doroteo kaj Pol'i ating'is la pont'o'n kaj trans'ir'is ĝi'n antaŭ ol la Turnloj komenc'is ĵet'i si'a'j'n kap'o'j'n. Unu el la kurioz'a'j ĵet'aĵ'o'j bat'is la dors'o'n de la vil'ul'o kaj preskaŭ renvers'is li'n; sed li jam est'is ĉe la buŝ'o de la kav'o, do li de'met'is Buton-Bril'o'n kaj ordon'is al la knab'o kur'i trans la pont'o'n al Doroteo.
Post tio la vil'ul'o turn'is si'n kaj front'is si'a'j'n mal'amik'o'j'n, star'ant'e tuj ekster la apertur'o, kaj tuj kiam ili ĵet'is si'a'j'n kap'o'j'n kontraŭ li'n li kapt'is ili'n kaj ĵet'is ili'n sub'e'n en la nigr'a'n abism'o'n. La sen'kap'a'j korp'o'j de la plej'antaŭ'a'j Turnloj mal'ebl'ig'is ke la ali'a'j kur'u tre proksim'e'n, sed ankaŭ ili ĵet'is si'a'j'n kap'o'j'n pen'ant'e halt'ig'i la eskap'int'a'j'n kapt'it'o'j'n. La vil'ul'o kapt'is ĉiu'j'n kaj ankaŭ ili'n tra'aer'ig'is sub'e'n en la nigr'a'n abism'o'n.
Inter ili li rimark'is la karmezin'a'n kaj flav'a'n kap'o'n de la Reĝ'in'o, kaj tiu'n li ĵet'is post la ali'a'j'n tre volont'e.
Baldaŭ ĉiu Turnlo en la grup'o jam ĵet'is si'a'n kap'o'n, kaj ĉiu kap'o est'is en la profund'a abism'o, kaj nun la sen'kap'a'j korp'o'j de la ul'o'j est'is kun'miks'it'a'j en la kav'o kaj ili tord'ad'is si'n van'e pen'ant'e trov'i kio okaz'is al ili'a'j kap'o'j. La vil'ul'o rid'is kaj marŝ'is trans la pont'o'n por de'nov'e est'i kun si'a'j kamarad'o'j.
“Bon'fortun'e mi lern'is basbal'lud'i kiam mi est'is jun'a,” li koment'is, “ĉar mi kapt'is ĉiu'j'n tiu'j'n kap'o'j'n facil'e, kaj tut'e neniu'n mal'traf'is. Sed ven'u, et'ul'o'j; la Turnloj neniam de'nov'e ĝen'os ni'n aŭ iu'n ali'a'n.”
Buton-Bril'o ankoraŭ tim'is kaj plu insist'ad'is, “mi ne vol'as est'i sup'o!” ĉar la venk'o okaz'is tiom subit'e ke la knab'o ne pov'is kompren'i ke ili est'as liber'a'j kaj sekur'a'j. Sed la vil'ul'o cert'ig'is al li ke ĉia danĝer'o ke ili far'iĝ'os sup'o nun ĉes'is, ĉar la Turnloj tut'e ne pov'os manĝ'i sup'o'n dum tre long'a temp'o.
Do nun, fervor'a'j for'ir'i de la aĉ'a morn'a kav'o kiel ebl'e plej baldaŭ, ili rapid'is supr'e'n'ir'i la mont'et'o'n kaj re'ven'is al la voj'o tuj preter la lok'o kie ili unu'e renkont'is la Turnlojn; kaj est'u cert'a ke ili ĝoj'e trov'is si'a'j'n pied'o'j'n de'nov'e sur la mal'nov'a familiar'a voj'o.
Ni'a'j vetur'ant'o'j, varm'eg'a'j kaj lac'a'j, antaŭ'e'n'kur'is rimark'int'e tiu'n re'freŝ'ig'a'n vid'aĵ'o'n kaj ne bezon'is mult'a'n temp'o'n por ating'i la arb'o'j'n. Tie ili trov'is font'o'n de pur'a bobel'ant'a akv'o, ĉirkaŭ kiu la herb'o est'is plen'a de sovaĝ'a'j frag'plant'o'j, kun bel'a'j ruĝ'a'j ber'o'j matur'a'j kaj pret'a'j por manĝ'o. Kelk'a'j el la arb'o'j sur'hav'is flav'a'j'n oranĝ'o'j'n kaj kelk'a'j ruf'a'j'n pir'o'j'n, do la mal'sat'a'j aventur'ant'o'j subit'e trov'is proviz'o'j'n da mult'o manĝ'ebl'a kaj trink'ebl'a.
Ili tut'e sen'hezit'e pluk'is la plej grand'a'j'n frag'o'j'n kaj la plej matur'a'j'n oranĝ'o'j'n kaj baldaŭ jam festen'is kor'sat'ig'e.
Marŝ'int'e preter la vic'o'n de arb'o'j ili vid'is antaŭ si tim'ig'a'n, morn'a'n dezert'o'n, ĉie est'is griz'a sabl'o. Ĉe la rand'o de tiu terur'a neni'ej'o est'is grand'a blank'a afiŝ'o kun nigr'a'j liter'o'j net'e pentr'it'a'j sur si; kaj la liter'o'j far'is tiu'j'n vort'o'j'n: “Ho,” dir'is Doroteo, kiam la vil'ul'o laŭt'leg'is tiu'n afiŝ'o'n; “mi jam antaŭ'e vid'is ĉi tiu'n dezert'o'n, kaj est'as ver'e ke neni'u pov'as viv'i kiu prov'as marŝ'i sur la sabl'o.”
“Do ni nepr'e ne prov'u,” respond'is la vil'ul'o, pens'em'e. “Sed ĉar ni ne pov'as antaŭ'e'n'ir'i kaj ne util'us re'ir'i, kio'n ni do far'u?”
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Nepr'e ankaŭ mi ne sci'as,” al'don'is Doroteo, morn'e.
“Ho, ke Patr'o ven'u pren'i mi'n,” ĝem'is la bel'a Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o. “Mi gvid'us vi'n ĉiu'j'n por loĝ'ig'i vi'n sur la ĉiel'ark'o, kie vi pov'us danc'i sur ĝi'a'j radi'o'j de maten'o ĝis nokt'o, tut'e sen zorg'o aŭ problem'o. Sed mi supoz'as ke Patr'o est'as tro okup'at'a ĝust'e nun kaj ne pov'as tra'serĉ'i la mond'o'n por trov'i mi'n.”
“Ne vol'as danc'i,” dir'is Buton-Bril'o, sid'iĝ'ant'e lac'e sur la mol'a herb'o.
“Vi est'as tre afabl'a, Pol'i,” dir'is Doroteo; “sed ali'a'j ag'o'j pli konven'us al mi ol danc'ad'i sur ĉiel'ark'o'j. Mi krom'e tim'as ke ili est'us iom mol'a'j kaj dis'prem’blaj sub la pied'o'j, kvankam ili est'as bel'eg'a'j vid'aĵ'o'j.”
Tio ne help'is solv'i la problem'o'n, kaj ili ĉiu'j ek'silent'is kaj rigard'is unu la ali'a'n demand'em'e.
“Ver'e, mi ne sci'as kio'n far'i,” murmur'is la vil'ul'o, rigard'ant'e Tot'o'n intens'e; kaj la hund'et'o sving'is si'a'n vost'o'n kaj dir'is “Vuf!” tut'sam'e kvazaŭ ankaŭ li ne sci'as kio'n far'i. Buton-Bril'o pren'is verg'o'n kaj komenc'is fos'i en la ter'o, kaj la ali'a'j rigard'is li'n dum kelk'a temp'o profund'e pens'ant'e. Fin'e la vil'ul'o dir'is: “Est'as preskaŭ vesper'e, nun; do plej bon'e ni dorm'u en ĉi tiu bel'a lok'o kaj ripoz'u; ebl'e je la maten'o ni pov'os decid'i kio est'as far'end'a.”
Est'is mal'mult'a'j rimed'o'j por far'i lit'o'j'n por la infan'o'j, sed la foli'o'j de la arb'o'j kresk'is dens'e kaj serv'us por for'ten'i la nokt'a'j'n ros'o'j'n, do la vil'ul'o met'is mol'a'j'n herb'o'j'n en la plej dens'a'n ombr'o'n kaj kiam est'is mal'lum'e ili kuŝ'iĝ'is kaj dorm'is pac'e ĝis la maten'o.
Long'e post la en'dorm'iĝ'o de la ali'a'j, tamen, la vil'ul'o sid'is en la stel'lum'o apud la font'o, rigard'ant'e pens'em'e en ĝi'a'n bobel'ant'a'n akv'o'n. Subit'e li rid'et'is kaj kap'jes'is al si kvazaŭ trov'int'e bon'a'n pens'o'n, kaj post tio ankaŭ li kuŝ'iĝ'is sub arb'o kaj baldaŭ trov'is si'n plen'e en'dorm'a.
En la hel'a maten'a sun'bril'o, dum ili manĝ'is frag'o'j'n kaj dolĉ'a'j'n suk'o'plen'a'j'n pir'o'j'n, Doroteo demand'is: “Pol'i, ĉu vi sci'as magi'i?”
“Ne, kar'a,” respond'is Polikromo, sku'ant'e ne'e si'a'n delikat'a'n kap'o'n.
“Vi dev'us sci'i iom magi'i, ĉar vi est'as Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o,” daŭr'ig'is Doroteo serioz'e.
“Sed ni la loĝ'ant'o'j sur la ĉiel'ark'o inter la lan'a'j nub'o'j ne bezon'as magi'o'n,” respond'is Polikromo.
“Kio'n mi dezir'as,” dir'is Doroteo, “est'as trov'i rimed'o'n trans'ir'i la dezert'o'n al la Land'o Oz kaj ĝi'a Smerald'a Urb'o. Mi jam pli ol unu'foj'e trans'ir'is ĝi'n, sci'u. Unu'e ciklon'o transport'is mi'a'n dom'o'n, kaj par'o da Arĝent'a'j Ŝu'o'j re'ven'ig'is mi'n—dum on'o da sekund'o. Post'e Ozma trans'gvid'is mi'n sur si'a Magi'a Tapiŝ'o, kaj la Magi'a Zon'o de la Reĝ'o de la Knomoj re'ven'ig'is mi'n hejm'e'n tiu'foj'e.
Sci'u, magi'o efektiv'ig'is tio'n ĉiu'foj'e escept'e de la unu'a foj'o, kaj ni ne pov'as ekspekt'i ke ciklon'o ek'ven'os kaj port'os ni'n al la Smerald'a Urb'o nun.”
“Tut'e ne,” respond'is Pol'i, grimac'e; “krom'e, mi mal'am'as ciklon'o'j'n.”
“Tial mi vol'is sci'i ĉu vi pov'as magi'i,” dir'is la mal'grand'a knab'in'o el Kansas. “Mi cert'as ke mi ne pov'as; kaj mi cert'as ke Buton-Bril'o ne pov'as; kaj la sol'a magi'o kiu'n hav'as la vil'ul'o est'as la Am'o'magnet'o, kio ne mult'e help'os ni'n.”
“Ne est'u tro cert'a pri tio, kar'a,” parol'is la vil'ul'o, kun rid'et'o sur si'a azen'a vizaĝ'o. “Ebl'e mi mem ne sci'as magi'i, sed mi pov'as vok'i al ni potenc'a'n amik'o'n kiu am'as mi'n ĉar mi posed'as la Am'o'magnet'o'n, kaj tiu amik'o cert'e pov'os help'i ni'n.”
“Kiu est'as vi'a amik'o?” demand'is Doroteo.
“Joĉjo Far'u.”
“Kio'n pov'as far'i Joĉjo?”
“Ĉio'n ajn,” respond'is la vil'ul'o, cert'o'plen'e.
“Pet'u li'n ven'i,” ŝi kri'is, fervor'e.
La vil'ul'o pren'is la Am'o'magnet'o'n el si'a poŝ'o kaj mal'volv'is la paper'o'n kiu ĉirkaŭ'is ĝi'n. Ten'ant'e la sorĉ'il'o'n en si'a man'plat'o li rigard'is ĝi'n firm'e kaj dir'is ĉi tiu'j'n vort'o'j'n: “Kar'a Joĉjo Far'u, ven'u, Kaj bezon'o'n mi'a'n ten'u.”
“Nu, jen mi,” dir'is gaj'a voĉ'et'o; “sed ne dir'u ke mi ten'u vi'a'n zon'o'n, ĉar mi ĉiam, ĉiam sur'hav'as propr'a'n.”
Je tio ili rapid'e turn'is si'n kaj trov'is kurioz'a'n vir'et'o'n sid'ant'a sur grand'a kupr'a kest'o, kaj li el'spir'is fum'o'n el long'a pip'o. Li'a har'ar'o est'is griz'a, li'a barb'o est'is griz'a; kaj la barb'o est'is tiom long'a ke li volv'is ĝi'a'n ekstrem'o'n ĉirkaŭ si'a'n tali'o'n kaj lig'is ili'n per rigid'a nod'o sub la led'a antaŭ'vest'o kiu ating'is de li'a menton'o ĝis preskaŭ li'a'j pied'o'j, kaj kiu est'is mal'pur'a kaj grat'it'a kvazaŭ uz'at'a jam de'long'e. Li'a naz'o est'is larĝ'a, kaj supr'e'n'ir'is iom'et'e; sed li'a'j okul'o'j est'is scintil'a'j kaj gaj'a'j. La man'o'j de la vir'et'o kaj li'a'j brak'o'j est'is mal'mol'a'j kaj fortik'a'j kiel la led'o en li'a antaŭ'vest'o, kaj Doroteo opini'is ke Joĉjo Far'u aspekt'as mult'e kaj pen'e labor'int'a dum si'a viv'o'daŭr'o.
“Bon'a'n maten'o, Joĉjo,” dir'is la vil'ul'o. “Dank'o'n pro vi'a rapid'a al'ven'o.”
“Mi neniam mal'ŝpar'as temp'o'n,” dir'is la nov'e'ven'int'o, sen'hezit'e. “Sed kio okaz'is al vi? Kiel vi akir'is tiu'n azen'a'n kap'o'n? Ver'e, mi tut'e ne re'kon'us vi'n, Vil'ul'o, sen rigard'i vi'a'j'n pied'o'j'n.”
La vil'ul'o kon'ig'is Joĉjon Farun al Doroteo kaj Tot'o kaj Buton-Bril'o kaj la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kaj rakont'is al li ili'a'j'n aventur'o'j'n, plu'dir'ant'e ke nun ili fervor'as ating'i la Smerald'a'n Urb'o'n en la Land'o Oz, kie Doroteo hav'as amik'o'j'n kiu'j pri'zorg'os ili'n kaj re'send'os ili'n sekur'e hejm'e'n.
“Sed,” dir'is li, “ni trov'as ke ni ne pov'as trans'ir'i ĉi tiu'n dezert'o'n, kiu polv'ig'as ĉiu'n viv'ant'aĵ'o'n kiu tuŝ'as ĝi'n; do mi pet'is vi'n ven'i help'i ni'n.”
Joĉjo Far'u fum'is si'a'n pip'o'n kaj rigard'is atent'e la tim'ig'a'n dezert'o'n antaŭ ili—kiu etend'iĝ'is tiom mal'proksim'e'n ke ili ne pov'is vid'i ĝi'a'n fin'o'n.
“Vi dev'os vetur'i,” li dir'is, brusk'e.
“Per kio?” demand'is la vil'ul'o.
“Per sabl'o-boat'o, kiu hav'as glit'il'o'j'n kia'j de sled'o kaj vel'as kiel ŝip'o. La vent'o blov'os vi'n rapid'e trans la dezert'o'n kaj la sabl'o ne pov'os tuŝ'i vi'a'n karn'o'n por polv'ig'i ĝi'n.”
“Bon'e!” kri'is Doroteo, kun'frap'ant'e si'a'j'n man'o'j'n ĝoj'e. “Jen kiel la Magi'a Tapiŝ'o transport'is ni'n. Ni tut'e ne bezon'is tuŝ'i la sabl'aĉ'o'n.”
“Sed kie est'as la sabl'o-boat'o?” demand'is la vil'ul'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e si'n zorg'e.
“Mi konstru'os ĝi'n por vi,” dir'is Joĉjo Far'u.
Parol'ant'e li el'bat'is la cindr'o'j'n el si'a pip'o kaj met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n. Post tio li mal'ŝlos'is la kupr'a'n kest'o'n kaj mal'ferm'is la kovr'il'o'n, kaj Doroteo vid'is ke ĝi est'as plen'a de ĉia'spec'a'j kaj ĉia'dimensi'a'j bril'ant'a'j il'o'j.
Joĉjo Far'u mov'is si'n rapid'e nun—tiel rapid'e ke ili mir'is pro la kvant'o da labor'o kiu'n li kapabl'is far'i. Li hav'is en si'a kest'o il'o'n por ĉio kio'n li vol'as far'i, kaj ili nepr'e est'is magi'a'j il'o'j ĉar ili tiel rapid'e kaj tiom bon'e efik'is.
La vir'o zum'is kant'et'o'n dum li labor'is, kaj Doroteo prov'is aŭskult'i ĝi'n. Ŝi kred'is ke la vort'o'j est'as pli- mal'pli tiu'j: Por i'o'n far'i ĝust'e, Nu ag'u dum vi pov'as, Kaj ag'u gaj'e, kant'u Kiam vi'n vi mov'as.
Ul'o ver'e mal'feliĉ'a Est'as labor'lam'a; Ul'o ver'e tre feliĉ'a Est'as labor'am'a.
Ne'grav'e kio'n kant'is Joĉjo Far'u li cert'e ag'ad'is, kaj ili ĉiu'j apud'star'is kaj rigard'is li'n mir'o'plen'e.
Li ek'pren'is hak'il'o'n kaj per kelk'a'j hak'o'j fal'ig'is arb'o'n.
Post tio li pren'is seg'il'o'n kaj bezon'is nur kelk'a'j'n minut'o'j'n por seg'i la arb'o'trunk'o'n en larĝ'a'j'n long'a'j'n tabul'o'j'n. Post tio li kun'najl'is la tabul'o'j'n form'ant'e boat'o'n, proksim'um'e tri metr'o'j'n long'a'n kaj iom'et'e pli ol unu metr'o'n larĝ'a'n.
De ali'a arb'o li tranĉ'is long'a'n, mal'dik'a'n stang'o'n kiu, post kiam li de'seg'is ĝi'a'j'n branĉ'o'j'n kaj star'ig'is ĝi'n en la mez'o de la boat'o, util'is kiel mast'o. El la kest'o li tir'is volv'it'a'n ŝnur'eg'o'n kaj grand'a'n amas'o'n da kanvas'o, kaj per tiu'j—ankoraŭ zum'ant'e si'a'n kant'o'n—li far'is vel'o'n, aranĝ'ant'e ĝi'n tiel ke ebl'is lev'i aŭ mal'lev'i ĝi'n sur la mast'o.
Doroteo ver'e anhel'is pro mir'o vid'ant'e la objekt'o'n kresk'i tiel rapid'e antaŭ ŝi'a'j okul'o'j, kaj Buton-Bril'o kaj Pol'i ambaŭ rigard'ad'is egal'e interes'o'plen'e.
“Mi dev'us farb'i ĝi'n,” dir'is Joĉjo Far'u, dum li re'ĵet'is si'a'j'n il'o'j'n en la kest'o'n, “ĉar tio pli'bel'ig'us ĝi'n. Sed kvankam mi bezon'us nur tri sekund'o'j'n por farb'i ĝi'n, ĝi bezon'us hor'o'n por sek'iĝ'i, kaj tio mal'ŝpar'us temp'o'n.”
“Ne grav'as al ni kiel ĝi aspekt'os,” dir'is la vil'ul'o, “se ĝi nur port'os ni'n trans la dezert'o'n.”
“Tio'n ĝi far'os,” deklar'is Joĉjo Far'u. “Nur atent'u ne renvers'i ĝi'n. Ĉu iam vi vel'vetur'ig'is ŝip'o'n?”
“Mi vid'is ŝip'o'n vel'ig'at'a,” dir'is la vel'ul'o.
“Bon'e. Vel'ig'u ĉi tiu'n ŝip'o'n sam'manier'e kiel oni vel'ig'is la ŝip'o'n kiu'n vi vid'is, kaj vi est'os trans la sabl'o antaŭ ol konsci'i tio'n.”
Dir'int'e tio'n li ferm'ĵet'is la kovr'il'o'n de la kest'o, kaj la bru'o palpebr'um'ig'is ili'n ĉiu'j'n. Dum ili palpebr'um'is la ĉarpent'ist'o mal'aper'is, kun si'a'j il'o'j.
“Li ne hav'as temp'o'n por aŭskult'i dank'o'j'n,”
respond'is la vil'ul'o; “sed mi cert'as ke li sci'as ke ni dank'em'as. Mi supoz'as ke li jam labor'as en iu ali'a part'o de la mond'o.”
Ili nun pli atent'e rigard'is la sabl'o'boat'o'n, kaj vid'is ke la sub'o est'as tiel far'it'a ke ĝi hav'as du akr'a'j'n glit'il'o'j'n kiu'j glit'os tra la sabl'o. La antaŭ'o de la sabl'o'boat'o est'is pint'a kiel la antaŭ'o de ŝip'o, kaj est'is rudr'o ĉe la mal'antaŭ'o per kiu ili pov'os direkt'i la ŝip'o'n.
Ĝi est'is konstru'it'a tuj ĉe la rand'o de la dezert'o, tiel ke ĝi'a tut'a long'o kuŝ'is sur la griz'a sabl'o escept'e de la mal'antaŭ'o, kiu ankoraŭ kuŝ'is sur la herb'o.
“En'ir u, kar ul'o'j,” dir'is la vil'ul'o; “cert'e mi manipul'os ĉi tiu'n boat'o'n sam'bon'e kiel iu vel'ist'o. Vi nur bezon'os sid'i sen'mov'e en vi'a'j lok'o'j.”
Doroteo en'ir'is, port'ant'e Tot'o'n en si'a'j brak'o'j, kaj sid'is sur la fund'o de la boat'o tuj antaŭ la mast'o.
Buton-Bril'o sid'is antaŭ Doroteo, dum Pol'i klin'is si'n trans la antaŭ'o'n de la boat'o. La vil'ul'o est'is sur'genu'e mal'antaŭ la mast'o. Kiam ĉiu'j est'is pret'a'j li du'on'e lev'is la vel'o'n. La vent'o kapt'is ĝi'n. Tuj la sabl'o'boat'o ek'ir'is antaŭ'e'n—unu'e, mal'rapid'e, post'e pli rapid'e. La vil'ul'o plen'e streĉ'is la vel'o'n, kaj ili flug'is tiom rapid'e trans la Mort'ig'a'n Dezert'o'n ke ĉiu firm'e ten'is la flank'o'j'n de la boat'o kaj apenaŭ aŭdac'is spir'i.
La sabl'o est'is ond'a, kaj kelk'lok'e est'is tre mal'glat'a, tiel ke la boat'o balanc'iĝ'is danĝer'e flank-al-flank'e'n; sed ĝi neniam plen'e renvers'iĝ'is, kaj la rapid'o est'is tiel grand'a ke la vil'ul'o mem ek'tim'is kaj komenc'is demand'i al si kiel mal'pli'rapid'ig'i la ŝip'o'n.
“Se ni re'verŝ'iĝ'os kaj verŝ'iĝ'os en ĉi tiu'n sabl'o'n, en la mez'o de la dezert'o,” Doroteo pens'is, “ni est'os nur polv'o post kelk'a'j minut'o'j, kaj tiel ni fin'iĝ'os.”
Sed ili ne el'verŝ'iĝ'is, kaj post kelk'a temp'o Polikromo, kiu kroĉ'is si'n al la antaŭ'o kaj rigard'ad'is rekt'e antaŭ'e'n, vid'is mal'hel'a'n lini'o'n antaŭ ili kaj demand'is al si kio ĝi est'as. Ĝi far'iĝ'is pli klar'e vid'ebl'a ĉiu'n sekund'o'n, ĝis ŝi trov'is ke ĝi est'as vic'o de pint'a'j rok'o'j ĉe la lim'o de la dezert'o, kaj ŝi pov'is vid'i ke alt'e super tiu'j rok'o'j est'as plat'a teren'o kun verd'a herb'o kaj bel'a'j arb'o'j.
“Atent'u!” ŝi kri'eg'is al la vil'ul'o. “Mal'rapid'u, ali'e ni frakas'iĝ'os pro la rok'o'j.”
Li aŭd'is ŝi'n, kaj pen'is mal'lev'i la vel'o'n; sed la vent'o rifuz'is de'las'i la larĝ'a'n kanvas'o'n kaj la ŝnur'eg'o'j inter'implik'iĝ'is.
Pli kaj pli ili proksim'iĝ'is al la grand'a'j rok'o'j, kaj la vil'ul'o sen'esper'iĝ'is ĉar li pov'is far'i neni'o'n por halt'ig'i la sovaĝ'a'n rapid'o'n de la sabl'o'boat'o.
Ili ating'is la rand'o'n de la dezert'o kaj ek'bat'is rekt'e la rok'o'j'n. Est'is bru'eg'o dum Doroteo, Buton-Bril'o, Tot'o kaj Pol'i ek'flug'is en'aer'e'n kurb'e kvazaŭ lum'raket'o, unu post la ali'a ili sur'ter'iĝ'is alt'e sur la herb'o, kie ili rul'iĝ'is sen'help'e dum kelk'a temp'o antaŭ ol pov'i halt'ig'i si'n.
La vil'ul'o post'flug'is ili'n, kap'antaŭ'e, kaj ek'ter'iĝ'is apud Tot'o, kiu, pro si'a tiu'moment'a ekscit'iĝ'o, ek'pren'is azen'a'n orel'o'n per si'a'j dent'o'j kaj sku'is kaj sku'et'is ĝi'n kiel ebl'e plej fort'e, koler'e muĝ'et'ant'e. La vil'ul'o dev'ig'is la hund'et'o'n de'las'i li'n, kaj sid'iĝ'is por ĉirkaŭ'rigard'i.
Doroteo palp'is unu el si'a'j antaŭ'a'j dent'o'j, kiu mal'firm'iĝ'is pro bat'o kontraŭ ŝi'a genu'o dum ŝi fal'is.
Pol'i rigard'is mal'ĝoj'e ŝir'o'n en si'a bel'a gaz'a rob'o, kaj la vulp'a kap'o de Buton-Bril'o est'is firm'e fiks'it'a en tru'o de ter'rat'o kaj li sku'ad'is si'a'j'n et'a'j'n dik'a'j'n krur'o'j'n frenez'e klopod'ant'e liber'ig'i si'n.
Ali'manier'e ili ne est'is damaĝ'it'a'j de la aventur'o; do la vil'ul'o star'iĝ'is kaj tir'is Buton-Bril'o'n el la tru'o kaj ir'is al la rand'o de la dezert'o por rigard'i la sabl'o'boat'o'n. Ĝi est'is nur ar'o da lign'er'o'j nun, distord'it'a pro la rok'o'j. La vent'o for'ŝir'is la vel'o'n kaj port'is ĝi'n al la supr'o de alt'a arb'o, kie ĝi'a'j fragment'o'j flirt'is kvazaŭ blank'a standard'o.
“Nu,” li dir'is gaj'e, “ĉi tie ni est'as; sed kie est'as ĉi tie, mi ne sci'as.”
“Dev'as est'i part'o de la Land'o Oz,” rimark'is Doroteo, ven'ant'e apud li'n.
“Ĉu dev'as?”
“Kompren'ebl'e dev'as. Ni est'as trans la dezert'o, ĉu ne? Kaj ie en la mez'o de Oz est'as la Smerald'a Urb'o.”
“Cert'e,” dir'is la vil'ul'o, kap'jes'ant'e. “Ni ir'u tie'n.”
“Sed mi neni'e vid'as hom'o'j'n, kiu'j montr'u al ni la voj'o'n,” ŝi daŭr'ig'is.
“Ni serĉ'u ili'n,” li propon'is. “Dev'as est'i hom'o'j ie; sed ebl'e ili ne atend'is ni'n, do ili ne ĉe'est'as por bon'ven'ig'i ni'n."
“Sed mi supoz'is ke ni est'as en la Land'o Oz,”
respond'is la vil'ul'o, kvazaŭ mult'e ĉagren'it'e.
“Jes ja,” ŝi deklar'is; “sed est'as kvar part'o'j de la Land'o Oz. La Nord'a Land'o est'as purpur'a, kaj ĝi est'as la Land'o de la Gilikuloj. La Orient'a land'o est'as blu'a, kaj tiu est'as la Land'o de la Manĝtuloj. Sub'e en la Sud'o est'as la ruĝ'a Land'o de la Kveluloj, kaj ĉi tie, en la Okcident'o, la flav'a Land'o de la Palp'brum'o'j. Jen la part'o reg'at'a de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, sci'u.”
“Kiu li est'as?” demand'is Buton-Bril'o.
“Nu, li est'as la stan'ul'o pri kiu mi parol'is al vi. Li nom'iĝ'as Noĉjo Hak'ist'o, kaj li hav'as bel'a'n kor'o'n don'it'a'n al li de la mir'ind'a Sorĉ'ist'o.”
“Kie li loĝ'as?” demand'is la knab'o.
“La Sorĉ'ist'o? Ho, li loĝ'as en la Smerald'a Urb'o, kiu est'as preciz'e en la mez'o de Oz, kie la angul'o'j de la kvar land'o'j kun'renkont'iĝ'as.”
“Ho,” dir'is Buton-Bril'o, konfuz'it'a de tiu klar'ig'o.
“Nepr'e ni est'as tre for de la Smerald'a Urb'o,”
koment'is la vil'ul'o.
“Est'as ver'e,” ŝi respond'is; “do ni komenc'u kaj pen'u trov'i kelk'a'j'n Palp'brum'o'j'n. Ili est'as afabl'ul'o'j,” ŝi daŭr'ig'is, dum la grup'et'o komenc'is marŝ'i cel'e la arb'o'grup'o'n, “kaj mi ven'is ĉi tie'n foj'e kun mi'a'j amik'o'j la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o, por batal'i fi'a'n sorĉ'ist'in'o'n kiu sklav'ig'is ĉiu'j'n Palp'brum'o'j'n.”
“Ĉu vi konker'is ŝi'n?” demand'is Pol'i.
“Nu, mi fand'is ŝi'n per sitel'o da akv'o, kaj tiel ŝi fin'iĝ'is,” respond'is Doroteo. “Post tio la popol'o est'is liber'a, sci'u, kaj ili nom'um'is Noĉjon Hak'ist'o'n—tiu est'as la Stan'a Lign'o'hak'ist'o—Imperi'estr'o.”
“Kio est'as tio?” demand'is Buton-Bril'o.
“Imperi'estr'o? Ho, ĝi est'as ia lok'a oficial'ul'o, mi supoz'as.”
“Ho,” dir'is la knab'o.
“Sed mi kred'is ke Princ'in'o Ozma reg'as Oz'o'n,”
dir'is la vil'ul'o.
“Jes ja; ŝi reg'as la Smerald'a'n Urb'o'n kaj ĉiu'j'n kvar land'o'j'n de Oz; sed ĉiu land'o hav'as ali'a'n reg'ant'et'o'n, ne tiel grand'a'n kiel Ozma. Est'as kiel la oficir'o'j de arme'o, sci'u; la reg'ant'et'o'j est'as kapitan'o'j, kaj Ozma est'as la general'o.”
Jam ili ating'is la arb'o'j'n, kiu'j star'is laŭ perfekt'a cirkl'o kaj ĝust'e sufiĉ'e apart'e tiel ke ili'a'j dik'a'j branĉ'o'j inter'tuŝ'iĝ'is—“prem'is man'o'j'n” laŭ rimark'o de Buton- Bril'o. Sub la ombr'o de la arb'o'j ili trov'is, en la centr'o de la cirkl'o, kristal'a'n lag'et'o'n, kun akv'o kviet'a kiel vitr'o. Sen'dub'e ĝi ankaŭ est'is profund'a, ĉar kiam Polikromo klin'is si'n super ĝi'n ŝi ĝem'et'is pro plezur'o.
“Ho, ĝi est'as spegul'o!” ŝi kri'is; ĉar ŝi pov'is vid'i si'a'j'n bel'a'n vizaĝ'o'n kaj lanug'a'n, ĉiel'ark'o'kolor'a'n rob'o'n spegul'at'a'j de la lag'et'o, natur'a'j kiel en la viv'o.
Ankaŭ Doroteo klin'is si'n, kaj komenc'is ord'ig'i si'a'n har'ar'o'n, kiu pro blov'ad'o de la dezert'a vent'o sen'ord'e implik'iĝ'is. Post tio Buton-Bril'o klin'is si'n super la rand'o'n, kaj ek'komenc'is plor'i, ĉar kiam li vid'is si'a'n vulp'o'kap'o'n la povr'ul'et'o tim'iĝ'is.
“Do mi prefer'as ne en'rigard'i,” koment'is la vil'ul'o, mal'feliĉ'e, ĉar ankaŭ al li ne plaĉ'is li'a azen'kap'o. Dum Pol'i kaj Doroteo pen'is konsol'i Buton-Bril'o'n, la vil'ul'o sid'iĝ'is apud la rand'o de la lag'et'o, kie li'a bild'o ne est'is spegul'ebl'a, kaj gap'is la akv'o'n pens'em'e. Far'ant'e tio'n li rimark'is arĝent'a'n plak'o'n fiks'it'a'n al rok'o tuj sub la surfac'o de la akv'o, kaj sur la arĝent'a plak'o est'is ĉi tiu'j gravur'it'a'j vort'o'j: “Ha!” kri'is la vil'ul'o, ek'salt'ant'e pro fervor'a ĝoj'o; “fin'e ni trov'is ĝi'n.”
“Trov'is kio'n?” demand'is Doroteo, kur'ant'e al li.
“La Ver'o-Lag'et'o'n. Nun, fin'e, mi pov'os liber'iĝ'i de ĉi tiu kap'aĉ'o; ĉar oni dir'is al ni, memor'u, ke nur la Ver'o- Lag'et'o pov'as re'don'i al mi mi'a'n natur'a'n vizaĝ'o'n.”
“Ankaŭ al mi!” kri'is Buton-Bril'o, trot'ant'e al ili.
“Kompren'ebl'e,” dir'is Doroteo. “Ĝi kurac'os la kap'aĉ'o'j'n de vi ambaŭ, mi supoz'as. Est'as bon'fortun'e ke ni trov'is ĝi'n, ĉu ne?”
“Jes ja,” respond'is la vil'ul'o. “Mi mal'dezir'eg'is ir'i al Princ'in'o Ozma aspekt'ant'e kiel nun; kaj ŝi ja fest'os si'a'n nask'iĝ'dat'o'n.”
Ĝust'e tiam plaŭd'o surpriz'is ili'n, ĉar Buton-Bril'o, pro si'a fervor'o vid'i la lag'et'o'n kiu “kurac'os” li'n, paŝ'is tro proksim'e'n al la rand'o kaj fal'is kap'antaŭ'e'n en la akv'o'n. Sub'e'n li sub'e'n'ir'is, tut'e ne'vid'ebl'iĝ'is, tiel ke nur li'a mar'ist'a ĉap'o flos'is sur la supr'o de la Ver'o-Lag'et'o.
Li baldaŭ real'surfac'iĝ'is, kaj la vil'ul'o ek'pren'is li'n per li'a mar'ist'a kol'um'o kaj tren'is li'n al la bord'o, gut'ant'a'n kaj anhel'eg'ant'a'n por spir'i. Ili ĉiu'j rigard'is la knab'o'n mir'ant'e, ĉar la vulp'a kap'o kun si'a'j akr'a naz'o kaj pint'a'j orel'o'j mal'est'is, kaj anstataŭ ĝi aper'is la dik'a rond'a vizaĝ'o kaj blu'a'j okul'o'j kaj bel'a'j bukl'o'j kiu'j aparten'is al Buton- Bril'o antaŭ ol li'n trans'form'is Reĝ'o Dokso de Vulpio.
“Ho, kiel kar'eg'a!” kri'is Pol'i, kaj ŝi ĉirkaŭ'brak'um'us la et'ul'o'n se li ne est'us tiom mal'sek'a.
Ili'a'j ĝoj'plen'a'j kri'et'o'j instig'is la infan'o'n for'frot'i la akv'o'n de si'a'j okul'o'j kaj rigard'i si'a'j'n amik'o'j'n demand'o'plen'e.
“Vi nun est'as tut'e ĝust'a, kar'a,” dir'is Doroteo.
“Ven'u rigard'i vi'n.” Ŝi konduk'is li'n al la lag'et'o, kaj kvankam rest'is kelk'a'j ond'et'o'j sur la surfac'o de la akv'o li pov'is klar'e vid'i si'n spegul'at'a.
“Jen mi!” li dir'is, per plaĉ'it'o'plen'a sed respekt'o'plen'a flustr'o.
“Kompren'ebl'e,” respond'is la knab'in'o; “kaj ni ĉiu'j ĝoj'as sam'kiel vi, Buton-Bril'o.”
“Nu,” anonc'is la vil'ul'o, “nun est'as mi'a vic'o.” Li de'pren'is si'a'n vil'a'n mantel'o'n kaj stern'is ĝi'n sur la herb'o'n kaj plonĝ'is kap'antaŭ'e'n en la Ver'o-Lag'et'o'n.
Kiam li real'surfac'iĝ'is li'a azen'a kap'o jam mal'aper'is, kaj la propr'a vil'a kap'o de la vil'ul'o anstataŭ'is ĝi'n, kaj la akv'o gut'ad'is laŭ flu'et'o'j de li'a vil'a barb'o. Li ramp'is sur la land'o'n kaj sku'is si'n por de'ig'i iom da mal'sek'ec'o, kaj post tio li klin'is si'n super la lag'et'o'n por rigard'i admir'e si'a'n spegul'at'a'n vizaĝ'o'n.
“Mi ebl'e ne est'as tut'ver'e bel'a, eĉ nun,” li dir'is al si'a'j kamarad'o'j, kiu'j rigard'is li'n rid'et'ant'e; “sed mi est'as tiom pli bel'a ol ĉiu ajn azen'o ke mi est'as laŭ'ebl'e plej fier'a.”
“Nun vi est'as tut'e ĝust'a, Vil'ul'o,” deklar'is Doroteo, “kaj ankaŭ Buton-Bril'o est'as tut'e ĝust'a. Do ni dank'u la Ver'o-Lag'et'o'n pro ĝi'a afabl'ec'o, kaj ni komenc'u ni'a'n vetur'o'n al la Smerald'a Urb'o.”
“Mi mal'volont'e las'as ĝi'n,” murmur'is la vil'ul'o, ĝem'ant'e. “Ver'o-lag'et'o ne est'us mal'ind'a kun'port'aĵ'o por ni.” Sed li sur'met'is si'a'n mantel'o'n kaj komenc'is kun la ali'a'j serĉ'i iu'n kiu pov'os direkt'i ili'n laŭ ili'a dezir'at'a cel'o.
“Tiu voj'o,” dir'is Doroteo, “sen'dub'e est'as laŭ la direkt'o de la Smerald'a Urb'o. Ni do sekv'u la voj'o'n ĝis ni renkont'os iu'n aŭ ating'os dom'o'n.”
La sun'o baldaŭ sek'ig'is la mar'ist'a'j'n vest'o'j'n de Buton-Bril'o kaj la vil'a'j'n vest'o'j'n de la vil'ul'o, kaj ili tiom plezur'o'plen'is pro la re'akir'o de si'a'j natur'a'j kap'o'j ke al ili tut'e ne ĝen'is la ne'long'a mal'komfort'o de mal'sek'iĝ'o.
“Est'as bon'e de'nov'e pov'i fajf'ad'i,” koment'is la vil'ul'o, “ĉar tiu'j azen'a'j lip'o'j est'is tiom dik'a'j ke mi tut'e ne pov'is fajf'i eĉ unu not'o'n per ili.” Li son'ig'is melodi'o'n tiom gaj'e kiom pov'us bird'o.
“Vi ankaŭ aspekt'os pli natur'a ĉe la nask'iĝ'tag'a fest'o,” dir'is Doroteo, feliĉ'a ĉar ŝi'a'j amik'o'j est'as feliĉ'a'j.
Polikromo danc'ad'is antaŭ'e'n laŭ si'a kutim'a vigl'a manier'o, turn'ad'ant'e si'n gaj'e laŭ la glat'a, eben'a voj'o, ĝis ŝi for'pas'is el ili'a vid'pov'o pro la kurb'iĝ'o de unu el la mont'et'o'j. Subit'e ili aŭd'is ŝi'n kri'et'i “Ho!” kaj ŝi re'aper'is, kur'ant'e al ili plen'rapid'e.
“Kio est'as, Pol'i?” demand'is Doroteo, perpleks'e.
Ne neces'is ke la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o respond'u, ĉar ĉirkaŭ'ir'ant'e la kurb'iĝ'o'n de la voj'o ven'is mal'rapid'e ili'a'direkt'e'n komik'aspekt'a rond'a vir'o el polur'it'a kupr'o, bril'ant'e scintil'e en la sun'lum'o. Sid'ant'a sur ŝultr'o de la kupr'ul'o est'is flav'a kok'in'o, kun lanug'a'j plum'o'j kaj perl'a ĉen'o ĉirkaŭ si'a gorĝ'o.
“Ho, Tiktoko!” kri'is Doroteo, antaŭ'e'n kur'ant'e. Kiam ŝi ating'is li'n la kupr'ul'o lev'is la knab'in'et'o'n per si'a'j kupr'a'j brak'o'j kaj kis'is ŝi'a'n vang'o'n per si'a'j kupr'a'j lip'o'j.
“Ho, Vilĉinjo! kri'is Doroteo, ĝoj'a'voĉ'e, kaj la flav'a kok'in'o flug'is en ŝi'a'j'n brak'o'j'n, por est'i laŭ'vic'e ĉirkaŭ'brak'um'at'a kaj kares'at'a.
La ali'a'j sci'vol'em'e prem'is si'n ĉirkaŭ la grup'o'n, kaj la knab'in'o dir'is al ili: “Jen Tiktoko kaj Vilĉinjo; kaj ho! mi ĝoj'eg'as re'vid'i ili'n.”
“Bon-ven-on al Oz,” dir'is la kupr ul'o, per monoton'a voĉ'o.
Doroteo sid'iĝ'is jam tie en la voj'o, kun la flav'a kok'in'o en si'a'j brak'o'j, kaj komenc'is kares'i la dors'o'n de Vilĉinjo. Dir'is la kok'in'o: “Doroteo, kar'a, mi hav'as bon'eg'a'n inform'o'n por vi.”
“Dir'u tuj, Vilĉinjo!” dir'is la knab'in'o.
Ĝust'e tiam Tot'o, kiu grumbl'ad'is al si, mal'plezur'e ek'boj'et'is kaj flug'is kontraŭ la flav'a'n kok'in'o, kiu hirt'ig'is si'a'j'n plum'o'j'n kaj tiom koler'e kri'is ke ŝi trem'ig'is Doroteon.
“Ĉes'u, Tot'o! Ĉes'u jam nun!” ŝi ordon'is. “Ĉu vi ne vid'as ke Vilĉinjo est'as amik'o mi'a?” Malgraŭ ŝi'a avert'o, se ŝi ne kapt'us Tot'o'n rapid'e per la kol'o la hund'et'o damaĝ'us la flav'a'n kok'in'o'n, kaj eĉ nun li plu barakt'ad'is sovaĝ'e por eskap'i de la firm'a ten'o de Doroteo. Ŝi frap'is li'a'j'n orel'o'j'n unu-du-foj'e kaj ordon'is ke li bon'e kondut'u, kaj la flav'a kok'in'o re'flug'is sur la ŝultr'o'n de Tot'o, kie ŝi est'is sekur'a.
“Kia brut'aĉ'o!” muĝ'et'is Vilĉinjo, koler'e gap'ant'e la hund'et'o'n.
“Tot'o ne ’stas brut'aĉ'o,” respond'is Doroteo; “sed ĉe'hejm'e Onkl'o Henrik'o dev'as vip'i li'n kelk'foj'e pro kok'in'ĉas'ad'o. Nu, atent'u Tot'o,” ŝi plu'dir'is, etend'ant'e fingr'o'n kaj parol'ant'e sever'e al li, “kompren'u ke Vilĉinjo est'as unu el mi'a'j plej am'at'a'j amik'o'j, kaj dev'as est'i ne damaĝ'it'a—nek nun nek iam ajn.”
Tot'o sving'is si'a'n vost'o'n kvazaŭ kompren'int'e.
“La mizer'ul'o ne pov'as parol'i,” dir'is Vilĉinjo, mal'estim'e.
“Jes, li ja pov'as,” respond'is Doroteo; “li parol'as per si'a vost'o, kaj mi sci'as ĉio'n dir'at'a'n de li. Se vi pov'us sving'i vi'a'n vost'o'n, Vilĉinjo, vi ne bezon'us parol'i per vort'o'j.”
“Absurd'e!” dir'is Vilĉinjo.
“Tut'e ne absurd'e. Ĝust'e nun Tot'o dir'as ke li bedaŭr'as kaj ke li pen'os am'i vi'n pro mi. Ĉu ne, Tot'o?”
“Vuf!” dir'is Tot'o, re'sving'ant'e si'a'n vost'o'n.
“Sed mi hav'as bon'eg'a'n inform'o'n por vi, Doroteo,”
kri'is la flav'a kok'in'o; mi—”
“Atend'u minut'o'n, kar'a,” inter'romp'is la knab'in'et'o; “mi dev'as unu'e inter'kon'ig'i vi'n ĉiu'j'n. Tiel dec'as, Vilĉinjo. Ĉi tiu,” ŝi dir'is, turn'ant'e si'n al si'a'j kun'vetur'ant'o'j, “est'as S-ro Tiktoko, kiu funkci'as per mekanism'o, ĉar oni streĉ'as li'a'j'n pens'o'j'n, kaj li'a'n parol'o'n, kaj li'a ag'ad'o'n—sam'kiel horloĝ'risort'o'j'n.”
“Ĉu ĉiu'j'n kun'e?” demand'is la vil'ul'o.
“Ne; ĉiu'n apart'e. Sed li funkci'as tre bel'e, kaj Tiktoko est'is bon'a amik'o por mi, iam, kaj sav'is mi'a'n viv'o'n—kaj ankaŭ la viv'o'n de Vilĉinjo.”
“Ĉu li viv'as?” demand'is Buton-Bril'o, intens'e gap'ant'e la kupr'ul'o'n.
“Ho, ne, sed pro si'a mekanism'o li est'as sam'e bon'e kiel viv'a.” Ŝi turn'is si'n al la kupr'ul'o kaj dir'is ĝentil'e: “S- ro Tiktoko, jen mi'a'j nov'a'j amik'o'j: la vil'ul'o, kaj Pol'i Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o, kaj Buton-Bril'o, kaj Tot'o. Tamen Tot'o ne est'as nov'a amik'o, ĉar li jam antaŭ'e ven'is al Oz.”
La kupr'ul'o profund'e riverenc'is, de'pren'ant'e si'a'n kupr'a'n ĉapel'o'n sam'temp'e.
“Al mi mul-te pla-ĉas ren-kon-ti la a-mi-ko-j-n de Do-r-r-r-r—” Subit'e li ek'ĉes'is.
“Ho, ver'ŝajn'e neces'as streĉ'i li'a'n parol'o'n!” dir'is la knab'in'et'o, kur'ant'e mal'antaŭ la kupr'ul'o'n por pren'i la ŝlos'il'o'n de la hok'o sur li'a dors'o. Ŝi streĉ'is risort'o'n en lok'o sub li'a dekstr'a brak'o kaj li plu'dir'is: “Par-do-nu mi-n pri mi-a mal-stre-ĉi-ĝo. Mi in-ten- cis di-ri ke al mi pla-ĉas ren-kon-ti la a-mi-ko-j-n de Do-ro-te-o, ki-uj de-vos es-ti mi-aj a-mi-ko'j.” La vort'o'j est'is iom mal'glat'a'j, sed klar'e kompren'ebl'a'j.
“Kaj ĉi tiu est'as Vilĉinjo,” daŭr'ig'is Doroteo, kon'ig'ant'e la flav'a'n kok'in'o'n, kaj ĉiu'j laŭ'vic'e klin'is si'n al ŝi.
“Mi hav'as bon'eg'a'n inform'o'n,” dir'is la kok'in'o, turn'ant'e si'a'n kap'o'n tiel ke unu bril'ant'a okul'o plen'fort'e rigard'is Doroteon.
“Kio est'as, kar'a?” demand'is la knab'in'o.
“Mi kov'is dek el la plej bel'a'j kok'id'o'j kiu'j'n iam vi vid'is.”
“Ho, bel'e! Kaj kie ili est'as, Vilĉinjo?”
“Mi las'is ili'n ĉe'hejm'e. Sed ili est'as tre bel'a'j, mi cert'ig'as al vi, kaj ĉiu'j est'as eg'e lert'a'j. Mi nom'is ili'n Doroteo.”
“Kiu'n el ili?” demand'is la knab'in'o.
“Ĉiu'j'n,” respond'is Vilĉinjo.
“Kurioz'e. Kial vi don'is la sam'a'n nom'o'n al ĉiu'j?”
“Est'is tre mal'facil'e disting'i ili'n,” klar'ig'is la kok'in'o.
“Nun, kiam mi vok'as ‘Doroteo,’ ili ĉiu'j kun'e kur'as al mi; est'as mult'e pli facil'e, ver'e, ol don'i apart'a'n nom'o'n al ĉiu el ili.”
“Mi eg'e vol'as vid'i ili'n, Vilĉinjo,” dir'is Doroteo fervor'e. “Sed dir'u al mi, mi'a'j amik'o'j, kiel okaz'is ke vi est'as ĉi tie, en la Land'o de la Palp'brum'o'j, la unu'a'j renkont'int'a'j ni'n?”
“Mi in-for-mos vi-n,” respond'is Tiktoko, per si'a monoton'a voĉ'o, ĉar ĉiu'j son'o'j en li'a'j vort'o'j est'is sam'nivel'a'j—“Pri'n-ci-no Oz-ma vi-dis vi-n en si-a ma- gi-a bil-do, kaj sci-is ke vi ve-n'as ĉi ti-e-n; do ŝi sen- dis Vil-ĉin-jo-n kaj mi-n por bon-ve-ni-gi vi-n, ĉar ŝi ne po-vis mem ve-ni; do—fiz-i-dig-le kum-so-lut-e hi- ber-gob-le in-tu-zib-ik—”
“Jad'i! Kio okaz'as nun?” kri'is Doroteo, dum la kupr'ul'o plu babil'ad'is tiu'j'n sen'signif'a'j'n vort'o'j'n, kiu'j'n neni'u pov'is kompren'i ĉar ili tut'e neni'a'n signif'o'n hav'is.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o, kiu iom tim'is. PoliTiktoko kaj Vilĉinjo for'danc'is kaj si'n turn'is por rigard'i la kupr'ul'o'n terur'it'e.
“Li'a'j pens'o'j ĉi'foj'e mal'streĉ'iĝ'is,” koment'is Vilĉinjo ne'ĝen'it'e, dum ŝi sid'is sur ŝultr'o de Tiktoko kaj ord'ig'is si'a'j'n bril'ant'a'j'n plum'o'j'n. “Kiam li ne pov'as pens'i li ne pov'as ĝust'e parol'i, ne pli ol vi mem pov'us. Vi dev'os streĉ'i li'a'j'n pens'o'j'n, Doroteo, ali'e mi dev'os mem fin'i li'a'n rakont'o'n.”
Doroteo ĉirkaŭ'kur'is kaj re'pren'is la ŝlos'il'o'n kaj streĉ'is risort'o'n de Tiktoko sub li'a mal'dekstr'a brak'o, kaj post tio li pov'is de'nov'e klar'e parol'i.
“Par-do-nu mi-n,” li dir'is, “sed ki-am mi-aj pen-soj mal-stre-ĉi-ĝas, mi-a pa-ro-lo ne ha-vas sig-ni-fon, ĉar vor-toj-n for-mas nur pen-sa-do. Mi in-ten-cis di-ri ke Oz-ma sen-dis ni-n por bon-ve-ni-gi vi-n kaj in-vi-ti vi-n ve-ni rek-te al la Sme-ral-da Ur-bo. Ŝi es-tis tro o-ku-pa-ta por mem ve-ni, ĉar ŝi pre-pa-ras si-a-n nas- kiĝ-ta-ga-n fes-to-n, ki-u es-tos gran-di-o-za a-fe-ro.”
“Mi aŭd'is pri ĝi,” dir'is Doroteo, “kaj mi ĝoj'as ke ni ven'is ĝust'a'temp'e por ĉe'est'i. Ĉu est'as grand'a distanc'o inter ĉi tie kaj la Smerald'a Urb'o?”
“Ne tre,” respond'is Tiktoko, “kaj ni hav-as mul-ta- n tem-po-n. Ĉi-nok-te ni hal-tos ĉe la pa-la-co de la Sta-na Lig-no-ha-kis-to, kaj mor-gaŭ nok-te ni a-tin- gos la Sme-ral-da-n Ur-bo-n.”
“Bon'e!” kri'is Doroteo. “Mi'n ĝoj'ig'os re'vid'i kar'a'n Noĉjon Hak'ist'o'n. Kiel fart'as li'a kor'o?”
“Ĝi tre bon'e fart'as,” dir'is Vilĉinjo; “la Stan'a Lign'o'hak'ist'o dir'as ke ĝi far'iĝ'as pli mol'a kaj afabl'a ĉiu'tag'e. Li atend'as en si'a kastel'o por bon'ven'ig'i vi'n, Doroteo; sed li ne pov'is ven'i kun ni ĉar oni polur'as li'n kiel ebl'e plej bril'ig'e por la fest'o de Ozma.”
“Nu, do,” dir'is Doroteo,“ni plu'ir'u, kaj ni pov'os parol'i dum ni marŝ'os.”
Ili plu'vetur'is kiel amik'em'a grup'o, ĉar Polikromo trov'is ke la kupr'ul'o est'as ne'danĝer'a kaj ne plu tim'is li'n.
Buton-Bril'o ankaŭ konsol'iĝ'is kaj ver'e ek'am'is Tiktokon.
Li vol'is ke la horloĝ'mekanism'ul'o mal'ferm'u si'n, por ke li pov'u vid'i la rad'o'j'n rond'ir'ad'i; sed tio'n ne pov'is far'i Tiktoko. Buton-Bril'o do vol'is streĉ'i la kupr'ul'o'n, kaj Doroteo promes'is ke li far'os tio'n tuj kiam mal'streĉ'iĝ'os iu part'o de la mekanism'o. Tio plaĉ'is al Buton-Bril'o, kiu firm'e ten'is kupr'a'n man'o'n de Tiktoko dum li tret'ad'as laŭ la voj'o; Doroteo marŝ'ad'is ali'flank'e de si'a mal'nov'a amik'o kaj Vilĉinjo sid'iĝ'is laŭ'vic'e sur li'a ŝultr'o aŭ li'a kupr'a ĉapel'o. Pol'i de'nov'e ĝoj'e danc'ad'is antaŭ'e'n kaj Tot'o kur'is post ŝi, boj'ant'e pro ĝoj'o. La vil'ul'o dev'is marŝ'i mal'antaŭ'e; sed ŝajn'e tio tut'e ne ĝen'is li'n, kaj li fajf'is gaj'e aŭ rigard'is sci'vol'em'e la bel'a'j'n scen'o'j'n kiu'j'n ili pas'is.
Fin'e ili ating'is la supr'o'n de mont'et'o de kiu est'is klar'e vid'ebl'a la stan'a kastel'o de Noĉjo Hak'ist'o, ĝi'a'j tur'o'j scintil'is grandioz'e sub la radi'o'j de la sub'ir'ant'a sun'o.
“Bel'a!” kri'is Doroteo. “Antaŭ nun mi neniam vid'is la nov'a'n dom'o'n de la Imperi'estr'o.”
“Li konstru'ig'is ĝi'n ĉar la mal'nov'a kastel'o est'is mal'sek'a, kaj ver'ŝajn'e rust'ig'us li'a'n stan'a'n korp'o'n,”
dir'is Vilĉinjo. “Ĉiu'j tiu'j tur'o'j kaj spajr'o'j kaj kupol'o'j kaj gabl'o'j uz'is mult'a'n stan'o'n, kiel vi vid'as.”
“Ĉu ĝi est'as lud'il'o?” demand'is Buton-Bril'o, admir'e.
“Ne, kar'a,” respond'is Doroteo, “ĝi est'as mult'e pli bon'a ol tio. Ĝi est'as la fe'loĝ'ej'o de fe'princ'o.”
“Ho, Tot'o—ankaŭ est'as vi!” ŝi kri'is; kaj ja ver'e, jen stan'a figur'o de Tot'o kuŝ'ant'a ĉe la pied'o'j de la stan'a Doroteo.
Doroteo ankaŭ vid'is figur'o'j'n de la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la Sorĉ'ist'o, kaj Ozma, kaj de mult'a'j ali'a'j, inkluziv'e de Tiktoko. Ili ating'is la grand'a'n stan'a'n en'ir'ej'o'n de la stan'a kastel'o, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o mem kur'is el la pord'o por ĉirkaŭ'brak'um'i mal'grand'a'n Doroteon kaj ĝoj'e bon'ven'ig'i ŝi'n. Li bon'ven'ig'is ankaŭ ŝi'a'j'n amik'o'j'n, kaj li deklar'is ke la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o est'as la plej bel'a vid'aĵ'o iam renkont'int'a li'a'j'n okul'o'j'n. Li tener'e kares'is la bukl'o'kovr'it'a'n kap'o'n de Buton-Bril'o, ĉar li am'is infan'o'j'n, kaj li turn'is si'n al la vil'ul'o kaj prem'is ambaŭ li'a'j'n man'o'j'n sam'temp'e.
Noĉjo Hak'ist'o, la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, kiu'n kon'is la tut'a Land'o Oz kiel la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, est'is cert'e rimark'ind'a person'o. Li est'is zorg'e konstru'it'a, tut'e el stan'o, bel'e lut'it'a ĉe la artik'o'j, kaj li'a'j divers'a'j membr'o'j est'is lert'e ĉarnir'it'a'j al li'a korp'o tiel ke li pov'is uz'i ili'n preskaŭ tiel bon'e kiel se ili konsist'us el ordinar'a karn'o. Iam, li inform'is la vil'ul'o'n, li konsist'is tut'e el karn'o kaj ost'o'j, sam'e kiel ali'a'j hom'o'j, kaj tiam li hak'ad'is lign'o'n en la arb'ar'o'j por tiel gajn'i si'a'j'n viv'bezon'o'j'n. Sed la hak'il'o tiom oft'e glit'is kaj de'tranĉ'is li'a'j'n part'o'j'n—kiu'j'n li anstataŭ'ig'is per stan'o—ke fin'e tut'e ne rest'is karn'o, nur stan'o; do li far'iĝ'is ver'a stan'a lign'o'hak'ist'o. La mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz don'is al li bon'eg'a'n kor'o'n por anstataŭ'ig'i la mal'nov'a'n, kaj al li tut'e ne ĝen'is ke li konsist'as el stan'o. Ĉiu'j am'is li'n, li am'is ĉiu'j'n; kaj tial li est'is feliĉ'a sam'mult'e kiel long'as la tag'o.
La Imperi'estr'o fier'is pro si'a nov'a stan'a kastel'o, kaj gvid'is si'a'j'n vizit'ant'o'j'n tra ĉiu'j ĉambr'o'j. Ĉiu mebl'o konsist'is el bril'e polur'it'a stan'o—la tabl'o'j, seĝ'o'j, lit'o'j, ĉio—eĉ la plank'o'j kaj mur'o'j konsist'is el stan'o.
“Mi supoz'as,” dir'is li, “ke en la tut'a mond'o ne ekzist'as pli lert'a'j stan'ist'o'j ol la Palp'brum'o'j. Est'us mal'facil'e trov'i egal'o'n de ĉi tiu kastel'o en Kansas, ĉu ne, mal'grand'a Doroteo?”
“Tre mal'facil'e,” respond'is la infan'o serioz'e.
“Nepr'e ĝi kost'is mult'a'n mon'o'n,” koment'is la vil'ul'o.
“Mon'o'n! Mon'o en Oz!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Kia strang'a ide'o! Ĉu vi supoz'is ke ni est'as tiom mal'dec'a'j ke ni uz'as mon'o'n ĉi tie?”
“Kial ne?” demand'is la vil'ul'o.
“Se ni uz'us mon'o'n por aĉet'o'j, anstataŭ am'o'n kaj komplez'o'n kaj la dezir'o'n plezur'ig'i unu la ali'a'n, ni ne est'us pli bon'a'j ol la ceter'a mond'o,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Bon'fortun'e, oni tut'e ne kon'as mon'o'n en la Land'o Oz. Ni ne hav'as riĉ'ul'o'j'n, nek mal'riĉ'ul'o'j'n; ĉar kio'n iu dezir'as la ali'a'j ĉiu'j pen'as don'i al li, por feliĉ'ig'i li'n, kaj neni'u en la tut'a Oz vol'as hav'i pli ol li pov'as util'ig'i.”
“Bon'e!” kri'is la vil'ul'o, al kiu mult'e plaĉ'is aŭd'i tio'n.
“Mi ankaŭ mal'am'as mon'o'n—vir'o en Butterfield ŝuld'as al mi dek kvin cend'o'j'n, kaj mi rifuz'as pren'i ili'n de li. La Land'o Oz est'as evident'e la plej favor'at'a land'o en la tut'a mond'o, kaj ĝi'a popol'o la plej feliĉ'a.
Mi volont'e loĝ'us ĉi tie por ĉiam.”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o aŭskult'is respekt'e atent'ant'e.
Jam li am'is la vil'ul'o'n, kvankam li ankoraŭ ne sci'is pri la Am'o-Magnet'o. Do li dir'is: “Se vi pov'os pruv'i al la Princ'in'o Ozma ke vi est'as honest'a kaj fidel'a kaj ind'as ni'a'n amik'ec'o'n, cert'e vi rajt'os loĝ'i ĉi tie dum vi'a tut'a viv'o, kaj est'i egal'e feliĉ'a kiel ni.”
“Mi pen'os pruv'i tio'n,” dir'is la vil'ul'o, serioz'e.
“Kaj nun,” plu'dir'is la Imperi'estr'o, “vi dev'os ĉiu'j ir'i al vi'a'j ĉambr'o'j kaj prepar'i vi'n por la manĝ'o, kiu baldaŭ pret'os en la grand'a stan'a manĝ'o'salon'o. Mi bedaŭr'as, Vil'ul'o, ke mi ne pov'as propon'i al vi freŝ'a'j'n vest'o'j'n; sed mi mem vest'as mi'n nur per stan'o, kaj mi supoz'as ke tio ne konven'us al vi.”
“Al mi mal'mult'e grav'as vest'o'j,” dir'is la vil'ul'o, indiferent'e.
“Tio'n mi volont'e kred'as,” respond'is la Imperi'estr'o, ver'e ĝentil'e.
Oni konduk'is ili'n al ili'a'j ĉambr'o'j kaj las'is ili'n pret'ig'i si'n laŭ'kapabl'e, kaj baldaŭ ili re'grup'iĝ'is en la grand'a stan'a manĝ'o'salon'o, eĉ Tot'o ĉe'est'is. Ĉar la Imperi'estr'o am'is la hund'et'o'n de Doroteo, kaj la knab'in'o klar'ig'is al si'a'j amik'o'j ke en Oz ĉiu'j best'o'j est'as sam'e alt'e taks'at'a'j kiel la hom'o'j—“se ili bon'e kondut'as,” ŝi plu'dir'is.
Tot'o bon'e kondut'is, kaj sid'is en stan'a beb'o'seĝ'o apud Doroteo kaj manĝ'is de stan'a plat'o.
Efektiv'e, ĉiu'j manĝ'is de stan'a'j plad'o'j, sed ili hav'is bel'a'j'n form'o'j'n kaj est'is bril'e polur'it'a'j; Doroteo opini'is ke ili est'as tut'e egal'e bon'a'j kiel arĝent'aĵ'o'j.
Buton-Bril'o rigard'is sci'vol'em'e la vir'o'n “en kiu ne est'is apetit'o,” ĉar la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kvankam li prepar'is tiel bon'a'n festen'o'n por si'a'j gast'o'j, mem ne manĝ'is eĉ buŝ'o'plen'o'n, dum li sid'is pacienc'e en si'a lok'o por cert'ig'i ke ĉiu'j manĝ'o'kapabl'ul'o'j est'u bon'e kaj abund'e serv'at'a'j.
Kio plej plaĉ'is al Buton-Bril'o pri la manĝ'o est'is la stan'a orkestr'o kiu lud'is dolĉ'a'n muzik'o'n dum la grup'o manĝ'is. La lud'ant'o'j ne est'is stan'a'j, ĉar ili est'is nur ordinar'a'j Palp'brum'o'j, sed la instrument'o'j kiu'j'n ili lud'is est'is tut'e el stan'o—stan'a'j trumpet'o'j, stan'a'j violon'o'j, stan'a'j tambur'o'j kaj cimbal'o'j kaj flut'o'j kaj korn'o'j kc. Ili tiel bel'e lud'is la “Brilimperiestran Vals'o'n,” kompon'it'a'n de S-ro M. P. Ŝancel'insekt'o, P. E., specif'e por honor'i la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, ke Pol'i ne pov'is de'ten'i si'n de danc'ad'o. Gust'um'int'e kelk'a'j'n ros'gut'o'j'n, freŝ'e kolekt'it'a'j'n por ŝi, ŝi danc'is graci'e laŭ la muzik'o dum la ali'a'j fin'is si'a'n manĝ'o'n; kaj kiam ŝi rapid'turn'ad'is si'n ĝis ŝi'a'j lanug'a'j drapir'aĵ'o'j el ĉiel'ark'a'j kolor'o'j ĉirkaŭ'is ŝi'n kvazaŭ nub'o, la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n tio tiom plaĉ'is ke li kun'frap'is si'a'j'n stan'a'j'n man'o'j'n ĝis ili'a bru'o dron'ig'is la son'o'n de la cimbal'o'j.
En'sum'e la manĝ'o est'is gaj'a, kvankam Polikromo manĝ'is mal'mult'e kaj la gast'ig'ant'o tut'e ne manĝ'is.
“Mi bedaŭr'as ke mank'is nebul'kuk'o'j por la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o al Doroteo, “sed pro erar'o la nebul'kuk'o'j est'is mis'met'it'a'j kaj ni ne sci'is pri ili'a mank'o antaŭ nun. Mi klopod'os hav'ig'i kelk'a'j'n por ŝi'a maten'manĝ'o.”
Ili pas'ig'is la vesper'o'n rakont'ant'e, kaj la sekv'a'n maten'o'n ili for'ir'is de la grandioz'a stan'a kastel'o kaj ek'marŝ'is laŭ la voj'o al la Smerald'a Urb'o. La Stan'a Lign'o'hak'ist'o akompan'is ili'n, kompren'ebl'e; li jam est'is tiom bril'ig'e polur'it'a ke li scintil'is kvazaŭ arĝent'o. Li'a hak'il'o, kiu'n li ĉiam kun'port'is, hav'is ŝtal'a'n kling'o'n stan'plak'it'a'n kaj ten'il'o'n kovr'it'a'n per stan'plak'o bel'e gravur'it'a kaj inkrust'it'a per diamant'o'j.
La Palp'brum'o'j grup'iĝ'is antaŭ la pord'eg'o'j de la kastel'o kaj hura'is si'a'n Imperi'estr'o'n dum li for'marŝ'is, kaj est'is facil'e vid'i ke ili ĉiu'j el'kor'e am'as li'n.
Ĉirkaŭ la tag'mez'o la vetur'ant'o'j ating'is grand'a'n kamp'o'n da kukurb'o'j—legom'o tre konven'a por la flav'a land'o de la Palp'brum'o'j—kaj kelk'a'j el la kukurb'o'j kresk'ant'a'j tie est'is rimark'ind'e grand'a'j. Tuj antaŭ ol en'ir'i tiu'n kamp'o'n ili vid'is tri ter'amas'et'o'j'n kiu'j aspekt'is tomb'o'j, kun bel'a tomb'o'ŝton'o sur ĉiu.
“Kio est'as tio?” demand'is Doroteo, mir'o'plen'e.
“Ĝi est'as la privat'a tomb'ej'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Sed mi kred'is ke neni'u mort'as en Oz,” ŝi dir'is.
“Tut'e prav'e; kvankam se iu est'as fi'a la bon'a'j civit'an'o'j pov'as kondamn'i kaj mort'ig'i li'n,” li respond'is.
Doroteo kur'is al la tomb'et'o'j kaj leg'is la vort'o'j'n gravur'it'a'j'n sur la tomb'o'ŝton'o'j'n. La unu'a dir'is: Ŝi ir'is al la sekv'a ŝton'o, kiu dir'is: Sur la tri'a ŝton'o est'is ĉiz'it'a'j la vort'o'j: “Povr'a Joĉjo!” ĝem'is Doroteo. “Mi'n bedaŭr'ig'as ke li dev'is mort'i tri'part'e, ĉar mi esper'is re'vid'i li'n.”
“Tiel est'os,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ĉar li plu viv'as. Ven'u kun mi al li'a dom'o, ĉar Joĉjo nun est'as kultiv'ist'o kaj loĝ'as en ĉi tiu kukurb'o'kamp'o mem.”
Ili trans'marŝ'is al monstr'e gigant'a mal'plen'a kukurb'o en kiu est'is pord'o kaj fenestr'o'j tranĉ'it'a'j tra la ŝel'o. Kamen'tub'o etend'iĝ'is tra la tig'o, kaj ses ŝtup'o'j est'is konstru'it'a'j por konduk'i al la antaŭ'a pord'o.
Ili paŝ'is al tiu pord'o kaj en'rigard'is. Sid'ant'a sur benk'o est'is vir'o vest'it'a per ĉemiz'o kun makul'o'j, ruĝ'a veŝt'o, kaj fad'int'a blu'a pantalon'o, kies korp'o est'is nur lign'a'j stang'o'j mal'lert'e kun'artik'ig'it'a'j. Sur li'a kol'o est'is rond'a flav'a kukurb'o, sur kiu est'is ĉiz'it'a vizaĝ'o kia'n knab'o oft'e ĉiz'as sur Fantom'lantern'o'n.
La kurioz'a vir'o okup'is si'n per salt'ig'ad'o de glit'em'a'j kukurb'o'sem'o'j per si'a'j lign'a'j fingr'o'j, prov'ant'e traf'i cel'o'n ĉe la ali'a flank'o de la ĉambr'o. Li ne sci'is ke ven'is vizit'ant'o'j ĝis Doroteo kri'is: “Ho, jen Joĉjo Kukurb'o'kap'o mem!”
Li turn'is si'n kaj vid'is ŝi'n, kaj tuj antaŭ'e'n'ir'is por salut'i la mal'grand'a'n knab'in'o'n el Kansas kaj Noĉjon Hak'ist'o'n, kaj kon'at'iĝ'i kun ili'a'j nov'a'j amik'o'j.
Buton-Bril'o est'is unu'e iom timid'a rilat'e al la kurioz'a Kukurb'o'kap'ul'o, sed la vizaĝ'o de Joĉjo est'is tiel gaj'a kaj rid'et'ant'a—ĉar ĝi est'is ĉiz'it'a tia—ke la knab'o baldaŭ ek'ŝat'is li'n.
“Mi kred'is, antaŭ ne'long'e, ke vi est'is en'ter'ig'it'a laŭ tri part'o'j,” dir'is Doroteo; “sed nun mi vid'as ke vi est'as ankoraŭ tut'e sam'a.”
“Ne tut'e sam'a, kar'a, ĉar mi'a buŝ'o est'as iom'et'e pli unu'flank'a ol antaŭ'e, sed preskaŭ sam'a. Mi hav'as nov'a'n kap'o'n, kaj ĉi tiu est'as la kvar'a kiu'n mi ek'posed'as de kiam Ozma unu'e far'is mi'n kaj viv'ig'is mi'n ŝut'ant'e la Magi'a'n Pulvor'o'n sur mi'n.”
“Kio okaz'is al la ali'a'j kap'o'j, Joĉjo?”
“Ili putr'is kaj mi en'ter'ig'is ili'n, ĉar ili eĉ ne taŭg'is por tort'o'j. Ĉiu'foj'e Ozma ĉiz'is por mi nov'a'n kap'o'n tut'e simil'a'n al la mal'nov'a, kaj ĉar mi'a korp'o est'as mult'e la plej'grand'a part'o de mi, mi rest'as Joĉjo Kukurb'o'kap'o, ne'grav'e kiom oft'e mi ŝanĝ'as mi'a'n super'aĵ'o'n. Foj'e est'is por ni mal'facil'eg'e trov'i ali'a'n kukurb'o'n, ĉar est'is ekster'sezon'e, do mi dev'is sur'port'i mi'a'n mal'nov'a'n kap'o'n iom pli long'e ol est'is ver'dir'e san'e. Sed post tiu trist'a spert'o mi decid'is mem kultiv'i kukurb'o'j'n, por neniam de'nov'e trov'i ke kukurb'o mank'as; kaj nun mi hav'as ĉi tiu'n bel'a'n kamp'o'n kiu'n vi vid'as antaŭ vi.
Kelk'a'j kresk'as tre grand'a'j—tro grand'a'j por util'i kiel kap'o'j—do mi el'fos'is ĉi tiu'n kaj uz'as ĝi'n kiel dom'o'n.”
“Ĉu est'as mal'sek'e en la dom'o?”
“Ne tre. Rest'as mal'mult'o pli ol la ŝel'o, efektiv'e, kaj ĝi rest'os util'a dum long'a temp'o.”
“Ŝajn'as al mi ke vi est'as pli inteligent'a ol antaŭ'e, Joĉjo,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Vi'a ĵus'a kap'o est'is stult'a.”
“La sem'o'j en ĉi tiu est'as pli bon'a'j,” est'is la respond'o.
“Ĉu vi part'o'pren'os en la fest'o de Ozma?” demand'is Doroteo.
“Jes,” dir'is li; “nenial mi ne ĉe'est'us. Ozma est'as mi'a patr'in'o, sci'u, ĉar ŝi konstru'is mi'a'n korp'o'n kaj ĉiz'is mi'a'n kukurb'o'kap'o'n. Mi sekv'os vi'n al la Smerald'a Urb'o morgaŭ, kie ni re'renkont'iĝ'os. Mi ne pov'os al'ir'i hodiaŭ, ĉar mi dev'as plant'i freŝ'a'j'n kukurb'o'sem'o'j'n kaj akv'um'i la jun'a'j'n plant'o'j'n. Sed salut'u Ozman por mi, kaj dir'u al ŝi ke mi ĉe'est'os akurat'e por la jubil'o.”
“Ni far'os tio'n,” ŝi promes'is; kaj post tio ili ĉiu'j las'is li'n kaj re'komenc'is marŝ'ad'i.
Tamen ili est'is dom'o'j de kultiv'ist'o'j, kaj tre apart'a'j; ĉar en la Land'o Oz ne ekzist'is urb'o'j aŭ vilaĝ'o'j escept'e de la grandioz'a Smerald'a Urb'o en ĝi'a centr'o.
Heĝ'o'j el ĉiam'verd'a'j aŭ flav'a'j roz'o'j bord'is la larĝ'a'n voj'o'n kaj la kultiv'it'a'j kamp'o'j indik'is la zorg'ad'o'n de si'a'j labor'em'a'j loĝ'ant'o'j. Ju pli la vetur'ant'o'j proksim'iĝ'is al la grand'a urb'o des pli prosper'a far'iĝ'is la land'o, kaj ili trans'ir'is mult'a'j'n pont'o'j'n trans la scintil'ant'a'j'n river'o'j'n kaj river'et'o'j'n kiu'j akv'um'is la land'o'j'n.
Dum ili marŝ'ad'is mal'hast'e la vil'ul'o dir'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o: “Kia Magi'a Pulvor'o est'is tio, kio viv'ig'is vi'a'n amik'o'n la Kukurb'o'kap'o?”
“Ĝi nom'iĝ'is la Pulvor'o de Viv'o,” est'is la respond'o; “kaj ĝi'n invent'is kurb'iĝ'int'a Sorĉ'ist'o kiu loĝ'is en la mont'ar'o de la Nord'a Land'o. Sorĉ'ist'in'o nom'at'a Mombi akir'is iom da tiu pulvor'o de la kurb'iĝ'int'a Sorĉ'ist'o kaj port'is ĝi'n hejm'e'n. Ozma loĝ'is kun la Sorĉ'ist'in'o tiam, ĉar est'is antaŭ ol ŝi far'iĝ'is ni'a Princ'in'o, kiam Mombi est'is trans'form'int'a ŝi'n en knab'a'n form'o'n. Nu, dum Mombi est'is for ĉe la kurb'iĝ'int'a Sorĉ'ist'o, la knab'o far'is tiu'n kukurb'o'kap'ul'o'n por distr'i si'n, kaj ankaŭ pro esper'o tim'ig'i la Sorĉ'ist'in'o'n per ĝi kiam ŝi re'ven'os. Sed Mombi ne tim'is, kaj ŝi ŝut'is si'a'n Magi'a'n Pulvor'o'n de Viv'o sur la Kukurb'o'kap'ul'o'n, por trov'i ĉu la Pulvor'o ĝust'e funkci'as. Ozma rigard'is, kaj vid'is la Kukurb'o'kap'ul'o'n viv'iĝ'i; do tiu'nokt'e ŝi pren'is la pipr'o'skatol'o'n en kiu est'is la Pulvor'o kaj for'kur'is kun'pren'ant'e ĝi'n kaj Joĉjon, serĉ'ant'e aventur'o'j'n.
“La sekv'a'n tag'o'n ili trov'is lign'a'n Seg-Ĉeval'o'n star'ant'a'n apud la voj'o, kaj ŝut'is la Pulvor'o'n sur ĝi'n.
Ĝi tuj viv'iĝ'is, kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o rajd'is la Seg- Ĉeval'o'n al la Smerald'a Urb'o.”
“Kio okaz'is post'e al la Seg-Ĉeval'o?” demand'is la vil'ul'o, kiu'n mult'e interes'is la histori'o.
“Nu, ĝi plu viv'as, kaj ver'ŝajn'e vi renkont'os ĝi'n en la Smerald'a Urb'o. Post'e Ozma uz'is la ceter'a'n Pulvor'o'n por viv'ig'i la Flug'ant'a'n Gumpon; sed tuj kiam ĝi for'port'is ŝi'n de ŝi'a'j mal'amik'o'j ŝi dis'part'ig'is la Gumpon, do ĝi ne plu ekzist'as.”
“Domaĝ'e ke la Pulvor'o de Viv'o est'is el'uz'it'a,”
koment'is la vil'ul'o; “est'us util'e plu pov'i uz'i ĝi'n.”
“Mi ne ver'e est'as cert'a pri tio, sinjor'o,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Antaŭ kelk'a temp'o la kurb'iĝ'int'a Sorĉ'ist'o kiu invent'is la magi'a'n Pulvor'o'n fal'is laŭ klif'o kaj mort'iĝ'is. Ĉiu'j'n li'a'j'n posed'aĵ'o'j'n ricev'is parenc'o—mal'jun'a vir'in'o nom'at'a Din'a, kiu loĝ'as en la Smerald'a Urb'o. Ŝi ir'is al la mont'o'j kie loĝ'is la Sorĉ'ist'o kaj el'port'is ĉio'n kio'n ŝi opini'is valor'a. Inter ili est'is mal'grand'a botel'o de la Pulvor'o de Viv'o; sed kompren'ebl'e Din'a tut'e ne sci'is ke ĝi est'as magi'a Pulvor'o. Nu, hazard'e, iam ŝi posed'is dorlot'best'o'n, grand'a'n blu'a'n urs'o'n; sed la urs'o sufok'is pro fiŝ'ost'o, dum iu tag'o, kaj ĉar ŝi tiom el'kor'e am'is ĝi'n Din'a far'is tapiŝ'o'n el ĝi'a haŭt'o, las'ant'e la kap'o'n kaj kvar pied'o'j'n sur la haŭt'o. Ŝi ten'is la tapiŝ'o'n sur la plank'o de si'a antaŭ'a salon'o.”
“Mi vid'is tia'j'n tapiŝ'o'j'n,” dir'is la vil'ul'o, kap'jes'ant'e, “sed neniam el blu'a urs'o.”
“Nu,” plu'dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “la mal'jun'ul'in'o supoz'is ke la Pulvor'o en la botel'o dev'as est'i kontraŭ'tine'a pulvor'o, ĉar ĝi odor'is iom simil'e al kontraŭ'tine'a pulvor'o; do unu tag'o'n ŝi ŝut'is ĝi'n sur si'a'n urs'a'n tapiŝ'o'n por for'ten'i tine'o'j'n de ĝi. Ŝi dir'is, rigard'ant'e am'e la haŭt'o'n: ‘Mi vol'eg'as ke mi'a kar'a urs'o de'nov'e viv'u!’ Terur'e al ŝi, la urs'a tapiŝ'o tuj ek'viv'is, ŝut'it'e per la Magi'a Pulvor'o; kaj nun tiu viv'ant'a urs'a tapiŝ'o est'as grand'a ĝen'o al ŝi, kaj mult'e ĉagren'as ŝi'n.”
“Kial?” demand'is la vil'ul'o.
“Nu, ĝi ek'star'as per si'a'j kvar pied'o'j kaj ĉirkaŭ'marŝ'as, kaj obstrukc'as; kaj tiel ĝi ne util'as kiel tapiŝ'o. Ĝi ne pov'as parol'i, kvankam ĝi est'as viv'a; ĉar kvankam ĝi'a kap'o dir'as vort'o'j'n, ĝi ne hav'as spir'o'n en solid'a korp'o por puŝ'i la vort'o'j'n el si'a buŝ'o. Ĝi est'as en'tut'e tre ĉagren'a afer'o, tiu urs'a tapiŝ'o, kaj la mal'jun'ul'in'o bedaŭr'as ke ĝi ek'viv'is.
Ĉiu'tag'e ŝi dev'as riproĉ'i ĝi'n, kaj kuŝ'ig'i ĝi'n plat'a sur la salon'o'plank'o'n por pov'i marŝ'i sur ĝi; sed kelk'foj'e kiam ŝi for'ir'as bazar'um'i la tapiŝ'o lev'as si'a'n dors'a'n haŭt'o'n, kaj ek'star'as per si'a'j kvar pied'o'j, kaj trot'as sekv'ant'e ŝi'n.”
“Ŝajn'as al mi ke Din'a ĝu'us tio'n,” dir'is Doroteo.
“Nu, ŝi ne ĝu'as tio'n; ĉar ĉiu sci'as ke ĝi ne est'as ver'a urs'o, nur mal'plen'a haŭt'o, kaj sekv'e tut'e sen'util'a por la mond'o, escept'e kiel tapiŝ'o,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Tial mi kred'as ke est'as bon'e ke la tut'a Pulvor'o de Viv'o est'as el'uz'it'a, ĉar pro tio ĝi ne plu pov'as kaŭz'i problem'o'j'n.”
“Ebl'e vi prav'as,” dir'is la vil'ul'o, pens'em'e.
Je la tag'mez'o ili halt'is ĉe la dom'o de kultiv'ist'o, kie mult'e ĝoj'is la kultiv'ist'o kaj li'a edz'in'o don'i al ili bon'a'n lunĉ'o'n. La kultiv'ist'a famili'o kon'is Doroteon, ĉar ili vid'is ŝi'n kiam ŝi antaŭ'e est'is en la land'o, kaj ili trakt'is la knab'in'et'o'n tiom respekt'o'plen'e kiel la Imperi'estr'o'n, ĉar ŝi est'as amik'o de la potenc'a Princ'in'o Ozma.
Ili ne long'e marŝ'is, las'int'e tiu'n dom'o'n de la kultiv'ist'o, antaŭ ol ating'i alt'a'n pont'o'n trans larĝ'a'n river'o'n. Tiu river'o, laŭ la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, est'is la lim'o inter la Land'o de la Palp'brum'o'j kaj la teritori'o de la Smerald'a Urb'o. La urb'o mem ankoraŭ est'is tre for, sed tut'e ĉirkaŭ ĝi est'is verd'a kamp'o, bel'a kiel bon'e zorg'at'a dom'ĝarden'o, kaj en ĉi tio est'is nek dom'o'j nek kultiv'ej'o'j, do la bel'ec'o de la scen'o est'is sen'inter'romp'a.
De la supr'o de la alt'a pont'o ili pov'is vid'i tre for la grandioz'a'j'n spajr'o'j'n kaj kupol'o'j'n de la superb'a urb'o, scintil'ant'a'j'n kvazaŭ bril'ant'a'j juvel'o'j tur'ant'a'j'n super la smerald'a'j mur'o'j. La vil'ul'o profund'e ek'spir'is pro respekt'o kaj mir'eg'o, ĉar neniam li rev'is ke tiel grandioz'a kaj bel'a lok'o pov'as ekzist'i—eĉ en la fe'land'o Oz.
Al Pol'i tiom plaĉ'is ke ŝi'a'j viol'a'j okul'o'j scintil'is kiel ametist'o'j, kaj ŝi for'danc'is de si'a'j akompan'ant'o'j trans la pont'o'n kaj en grup'o'n de plum'ec'a'j arb'o'j bord'ant'a'j ambaŭ flank'o'j'n de la voj'o. Ŝi ek'halt'is por rigard'i plaĉ'at'e kaj surpriz'at'e tiu'j'n arb'o'j'n, ĉar ili'a'j foli'o'j hav'is form'o'n de strut'o'plum'o'j, kun la rand'o'j de la plum'o'j bel'e bukl'a'j; kaj ĉiu'j plum'o'j hav'is la sam'a'j'n delikat'a'j'n ĉiel'ark'a'j'n kolor'o'j'n kiu'j vid'ebl'is en la bel'a gaz'a rob'o de Polikromo mem.
“Patr'o dev'us vid'i tiu'j'n arb'o'j'n,” ŝi murmur'is; “ili est'as preskaŭ tiel bel'a'j kiel li'a'j propr'a'j ĉiel'ark'o'j.”
Subit'e ŝi ek'trem'is pro terur'iĝ'o, ĉar inter la arb'o'j ven'is kaŝ'e du grand'a'j best'o'j, ĉiu sufiĉ'e grand'a por dis'prem'i la mal'grand'a'n Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o per unu bat'o per si'a'j pied'o'j, aŭ por manĝ'i ŝi'n per unu ek'ferm'o de si'a'j enorm'a'j makzel'o'j. Unu est'is flav'brun'a leon'o, alt'a kiel ĉeval'o, preskaŭ; la ali'a est'is stri'it'a tigr'o preskaŭ sam'e grand'a.
Pol'i tro tim'eg'is por kri'i aŭ mov'iĝ'i; ŝi star'is sen'mov'e kaj ŝi'a kor'o bat'ad'is sovaĝ'e ĝis Doroteo kur'eg'is preter ŝi'n kaj kun ĝoj'o'plen'a kri'o ĵet'is si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de la gigant'a leon'o, ĉirkaŭ'brak'um'ant'e kaj kis'ant'e la best'o'n laŭ evident'a ĝoj'o.
“Ho, mi tiom ĝoj'as re'vid'ant'e vi'n de'nov'e!” kri'is la mal'grand'a knab'in'o el Kansas. “Kaj ankaŭ la Mal'sat'a'n Tigr'o'n! Kiom bel'a'j vi ambaŭ aspekt'as. Ĉu vi bon'e fart'as kaj feliĉ'as?”
“Tut'e cert'e jes, Doroteo,” respond'is la Leon'o, per profund'a voĉ'o kiu son'is plaĉ'a kaj afabl'a; “kaj ni'n mult'e plaĉ'as ke vi ven'is al la fest'o de Ozma. Ĝi est'os grandioz'a, mi promes'as al vi.”
“Est'os mult'eg'a'j dik'a'j beb'o'j ĉe la fest'o, mi aŭd'is,”
koment'is la Mal'sat'a Tigr'o, osced'ant'e tiel ke li'a buŝ'o mal'ferm'iĝ'is eg'e larĝ'e kaj montr'is ĉiu'j'n li'a'j'n grand'a'j'n akr'a'j'n dent'o'j'n; “sed kompren'ebl'e mi ne pov'os manĝ'i ili'n.”
“Ĉu vi'a Konscienc'o ankoraŭ bon'e funkci'as?”
demand'is Doroteo, mal'trankvil'e.
“Jes; ĝi reg'as mi'n kvazaŭ tiran'o,” respond'is la Tigr'o, mal'feliĉ'e. “Mi ne pov'as imag'i i'o'n mal'pli plaĉ'a'n ol posed'i Konscienc'o'n,” kaj li palpebr'um'is ruz'e al si'a amik'o la Leon'o.
“Vi tromp'as mi'n!” dir'is Doroteo, rid'ant'e. “Mi ne kred'as ke vi manĝ'us beb'o'n se vi perd'us vi'a'n Konscienc'o'n. Ven'u ĉi tie'n, Pol'i,” ŝi vok'is, “mi kon'ig'u vi'n al mi'a'j amik'o'j.”
Pol'i al'ven'is iom timid'e.
“Vi hav'as kurioz'a'j'n amik'o'j'n, Doroteo,” ŝi dir'is.
“Ne grav'as la kurioz'ec'o, se ili est'as amik'o'j,” est'is la respond'o. “Jen la Mal'kuraĝ'a Leon'o, kiu tut'e ne est'as mal'kuraĝ'a, li nur kred'as est'i tia. Foj'e la Sorĉ'ist'o don'is al li kuraĝ'o'n, kaj li ankoraŭ hav'as iom.”
La Leon'o riverenc'is tre dign'e al Pol'i.
“Vi est'as tre bel'a, kar'a,” dir'is li. “Mi esper'as ke ni est'os amik'o'j kiam ni pli bon'e kon'os unu la ali'a'n.”
“Kaj jen la Mal'sat'a Tigr'o,” plu'dir'is Doroteo. “Li dir'as ke li vol'eg'as manĝ'i dik'a'j'n beb'o'j'n; sed en'ver'e li neniam mal'sat'as, ĉar li hav'as mult'o'n por manĝ'i; kaj mi opini'as ke li tut'e neniu'n damaĝ'us eĉ se li ja mal'sat'us.”
“Ĉit, Doroteo,” flustr'is la Tigr'o; “vi ruin'ig'os mi'a'n reputaci'o'n se vi ne est'os pli diskret'a. Kio grav'as en ĉi tiu mond'o ne est'as kia'j ni est'as, sed kia'j oni kred'as ni'n est'i. Kaj, pri'pens'ant'e la afer'o'n, mi est'as cert'a ke F-in'o Pol'i est'us bon'eg'a bunt'a maten'manĝ'o.”
Rilat'e al la vil'ul'o, ebl'e li tim'us se li renkont'us la best'o'j'n sol'a, aŭ en iu ali'a land'o; sed tiom est'is la mir'ind'aĵ'o'j en la Land'o Oz ke li ne plu est'is facil'e surpriz'ebl'a, kaj la amik'ec'o de Doroteo al la Leon'o kaj Tigr'o est'is sufiĉ'a por cert'ig'i al li ke ili est'as sen'danĝer'a'j kamarad'o'j. Tot'o boj'is al la Mal'kuraĝ'a Leon'o per ĝoj'a salut'o, ĉar li kon'is la best'o'n jam de'long'e kaj am'is li'n, kaj est'is amuz'e vid'i kiom mild'e la Leon'o lev'is si'a'n gigant'a'n pied'o'n por kares'frap'et'i la kap'o'n de Tot'o. La hund'et'o flar'is la naz'o'n de la Tigr'o kaj la Tigr'o ĝentil'e pied'prem'is kun li; do ili tut'e ver'ŝajn'e far'iĝ'os bon'a'j amik'o'j.
Tiktoko kaj Vilĉinjo bon'e kon'is la best'o'j'n, do ili nur salut'is ili'n kaj demand'is pri ili'a fart'o kaj pri la Princ'in'o Ozma.
Nun vid'ebl'is ke la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o tren'as grandioz'a'n or'a'n ĉar'eg'o'n, al kiu ili est'as jung'it'a'j per or'a'j ŝnur'o'j. La korp'o de la ĉar'eg'o est'is ornam'it'a ekster'e per desegn'o'j el grup'o'j de scintil'ant'a'j smerald'o'j, dum intern'e ĝi'n teg'is verd'a kaj or'a saten'o, kaj la kusen'o'j de la seĝ'o'j est'is el verd'a pluŝ'o brod'it'a'j per or'o kun kron'o, sub kiu est'is monogram'o.
“Ho, jen la reĝ'a ĉar'eg'o de Ozma mem!” kri'is Doroteo.
“Jes,” dir'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o; “Ozma komisi'is ni'n renkont'i vi'n ĉi tie, ĉar ŝi tim'is ke vi est'os lac'a'j pro vi'a long'a marŝ'o kaj ŝi vol'is ke vi en'ir'u la Urb'o'n laŭ stil'o konven'a al vi'a alt'a rang'o.”
“Kio?” kri'is Pol'i, rigard'ant'e Doroteon sci'vol'em'e.
“Ĉu vi est'as nobel'in'o?”
“Nur en Oz,” dir'is la infan'o, “ĉar Ozma far'is mi'n Princ'in'o, sci'u. Sed kiam mi est'as hejm'e en Kansas mi est'as nur kamp'ar'an'a knab'in'o, kaj dev'as help'i buter'far'i kaj sek'ig'i plad'o'j'n dum Onkl'in'o Em lav'as ili'n. Ĉu vi dev'as help'i lav'i plad'o'j'n sur la ĉiel'ark'o, Pol'i?”
“Ne, kar'a,” respond'is Polikromo, rid'et'ant'e.
“Nu, ankaŭ mi ne bezon'as labor'i en Oz,” dir'is Doroteo. “Est'as iom plezur'e est'i Princ'in'o kelk'foj'e, ĉu ne?”
“Doroteo kaj Polikromo kaj Buton-Bril'o ĉiu'j vetur'os per la ĉar'eg'o,” dir'is la Leon'o. “Do en'ir'u, kar'a'j, kaj atent'u ne damaĝ'i la or'o'n kaj ne met'u vi'a'j'n polv'o'kovr'it'a'j'n pied'o'j'n sur la brod'aĵ'o'j'n.”
Buton-Bril'o ĝoj'eg'is vetur'i tir'at'e de tiel superb'a par'o, kaj li dir'is al Doroteo ke sent'ig'as li'n ke li est'as aktor'o en cirk'o. Dum la paŝ'o'j de la best'o'j proksim'ig'is ili'n al la Smerald'a Urb'o ĉiu riverenc'is respekt'o'plen'e al la infan'o'j, kiel ankaŭ al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, Tiktoko, kaj la vil'ul'o, kiu sekv'is ili'n.
La Flav'a Kok'in'o sid'ig'is si'n sur la mal'antaŭ'o de la ĉar'eg'o, kie ŝi pov'is rakont'i al Doroteo pli pri si'a'j mir'ind'a'j kok'id'o'j dum ili vetur'is. Kaj tiel la grand'a ĉar'eg'o fin'e ating'is la alt'a'n mur'o'n ĉirkaŭ la Urb'o, kaj halt'is antaŭ la grandioz'a'j juvel'inkrust'it'a'j pord'eg'o'j.
Ili'n mal'ferm'is gaj'aspekt'a vir'et'o kiu hav'is sur si'a'j okul'o'j verd'a'j'n okul'vitr'o'j'n. Doroteo kon'ig'is li'n al si'a'j amik'o'j kiel la Pord'o-Gard'ist'o'n, kaj ili rimark'is ke grand'a ar'o da ŝlos'il'o'j pend'as sur la or'a ĉen'o kiu pend'as ĉirkaŭ li'a kol'o. La ĉar'eg'o tra'ir'is la ekster'a'j'n pord'eg'o'j'n en bel'a'n ark'o'hav'a'n ĉambr'o'n konstru'it'a'n en la dik'a mur'o, kaj tra la intern'a'j'n pord'eg'o'j'n en la strat'o'j'n de la Smerald'a Urb'o.
Polikromo kri'is pro rav'iĝ'o pro la mir'ig'a bel'ec'o kiu renkont'is ŝi'a'j'n okul'o'j'n ĉiu'flank'e dum ili vetur'is tra tiu impon'a Urb'o sen'egal'a eĉ en Fe'land'o. Buton-Bril'o nur pov'is dir'i “Jad'i!” pro la mir'ig'o de la lok'o; li'a'j okul'o'j est'is larĝ'e mal'ferm'a'j kaj li pen'is rigard'i ĉiu'direkt'e'n sam'temp'e, por ke ne mank'u al li vid'aĵ'o.
La vil'ul'o'n ver'e surpriz'eg'is kio'n li vid'is, ĉar la graci'a'j kaj bel'a'j konstru'aĵ'o'j est'is kovr'it'a'j per plak'o'j el or'o kaj inkrust'it'a'j per smerald'o'j tiel grandioz'a'j kaj valor'a'j ke en ĉiu ali'a part'o de la mond'o ĉiu el ili valor'us riĉ'eg'o'n por si'a posed'ant'o. La trotuar'o'j konsist'is el superb'a'j marmor'a'j plat'o'j polur'it'a'j glat'e kiel vitr'o, kaj la rand'o'j kiu'j apart'ig'is la trotuar'o'j'n de la larĝ'a strat'o ankaŭ est'is dens'e inkrust'it'a'j per grup'ig'it'a'j smerald'o'j. Est'is mult'a'j hom'o'j sur tiu'j trotuar'o'j—vir'o'j, vir'in'o'j, kaj infan'o'j—ĉiu'j est'is vest'it'a'j per bel'a'j vest'o'j el silk'o aŭ saten'o aŭ velur'o, kun bel'a'j juvel'o'j. Eĉ pli bon'e: ĉiu'j aspekt'is feliĉ'a'j kaj kontent'a'j, ĉar ili'a'j vizaĝ'o'j rid'et'ad'is kaj est'is sen'zorg'a'j, kaj muzik'o kaj rid'o aŭd'ebl'is ĉiu'flank'e.
“Ĉu ili tut'e ne labor'as?” demand'is la vil'ul'o.
“Cert'e ili labor'as,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “ĉi tiu bel'a urb'o ne est'us konstru'ebl'a aŭ pri'zorg'ebl'a sen labor'o, nek oni pov'us proviz'i la frukt'o'j'n kaj legom'o'j'n kaj ali'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n al la loĝ'ant'o'j. Sed neni'u labor'as pli ol du'on'o'n de si'a temp'o, kaj la popol'o de Oz ĝu'as si'a'n labor'o'n tiom kiom si'a'n lud'ad'o'n.”
“Est'as bon'eg'e!” deklar'is la vil'ul'o. “Mi ver'e esper'as ke Ozma permes'os ke mi loĝ'u ĉi tie.”
La ĉar'eg'o, laŭ'ir'int'e mult'a'j'n ĉarm'a'j'n strat'o'j'n, halt'is antaŭ konstru'aĵ'o tiel vast'a kaj nobl'a kaj elegant'a ke eĉ Buton-Bril'o tuj diven'is ke ĝi est'as la Reĝ'a Palac'o. Ĝi'a'j'n ĝarden'o'j'n kaj ampleks'a'j'n ter'o'j'n ĉirkaŭ'is apart'a mur'o, ne tiom alt'a aŭ dik'a kiel la mur'o ĉirkaŭ la Urb'o, sed pli delikat'e plan'it'a kaj konstru'it'a tut'e el verd'a marmor'o. La pord'eg'o'j ek'mal'ferm'iĝ'is kiam la ĉar'eg'o aper'is antaŭ ili, kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o trot'is laŭ juvel'it'a voj'o al la antaŭ'a pord'o de la palac'o kaj ek'halt'is.
“Ni al'ven'is!” dir'is Doroteo gaj'e, kaj ŝi help'is Buton- Bril'o'n grimp'i el la ĉar'eg'o. Polikromo leĝer'e el'salt'is post ili, kaj ili'n bon'ven'ig'is amas'o da bel'eg'e vest'it'a'j serv'ist'o'j kiu'j mal'alt'e'n klin'is si'n dum la vizit'ant'o'j supr'e'n'ir'is la marmor'a'j'n ŝtup'o'j'n. Ĉe ili'a kap'o est'is bel'a serv'ist'in'et'o kun mal'hel'a'j har'ar'o kaj okul'o'j; ŝi'a'j vest'o'j est'is tut'e verd'a'j kaj hav'is arĝent'a'j'n brod'aĵ'o'j'n. Doroteo kur'is al ŝi tre evident'e plezur'o'plen'e, kaj kri'is: “Ho, Ĵele'a Konfit'aĵ! Kiom plaĉ'as al mi re'vid'i vi'n.
Kie est'as Ozma?”
“En si'a ĉambr'o, Moŝt'o,” respond'is la serv'ist'in'et'o modest'e, ĉar ŝi est'is la plej am'at'a serv'ist'in'o de Ozma.
“Ŝi vol'as ke vi ir'u al ŝi tuj kiam vi ripoz'is kaj ŝanĝ'is vi'a'n rob'o'n, Princ'in'o Doroteo. Kaj vi kaj vi'a'j amik'o'j dev'os manĝ'i kun ŝi ĉi'vesper'e.”
“Kiam est'os ŝi'a nask'iĝ'tag'o, Ĵele'a?” demand'is la knab'in'o.
“Post'morgaŭ, Moŝt'o.”
“Kaj kie est'as la Bird'o'tim'ig'il'o?”
“Li ir'is en la Manĝtulan Land'o'n por akir'i iom da freŝ'a pajl'o por re'plen'ig'i si'n, honor'e al la fest'o de Ozma,” respond'is la serv'ist'in'o. “Li re'ven'os al la Smerald'a Urb'o morgaŭ, laŭ li'a dir'o.”
Nun jam al'ven'is Tiktoko, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj la vil'ul'o kaj la ĉar'eg'o ĉirkaŭ'ir'is mal'antaŭ la palac'o'n, Vilĉinjo akompan'is la Leon'o'n kaj Tigr'o'n por re'vid'i si'a'j'n id'o'j'n post si'a for'est'o. Sed Tot'o rest'is proksim'e al Doroteo.
“Bon'vol'u en'ven'i,” dir'is Ĵele'a Konfit'aĵ; “est'os ni'a plezur'ig'a dev'o eskort'i vi'n ĉiu'j'n al la ĉambr'o'j prepar'it'a'j por vi.”
La vil'ul'o hezit'is. Antaŭ tiam Doroteo neniam rimark'is i'a'n hont'o'n li'a'n pri li'a vil'a aspekt'o, sed nun, ĉirkaŭ'at'e de tiom da grandioz'o kaj bel'eg'o, la vil'ul'o sent'is si'n trist'e mis'lok'a.
Doroteo cert'ig'is al li ke ĉiu'j ŝi'a'j amik'o'j est'as bon'ven'a'j en la palac'o de Ozma, do li zorg'e sen'polv'ig'is si'a'j'n vil'a'j'n ŝu'o'j'n per si'a vil'a poŝ'tuk'o kaj en'ir'is la grand'a'n hal'o'n sekv'ant'e la ali'a'j'n.La Smerald'a Urb'o Tiktoko loĝ'is en la Reĝ'a Palac'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ĉiam loĝ'is en sam'a ĉambr'o kiam ajn li vizit'is Ozman, do tiu'j du tuj ir'is sen'polv'ig'i si'a'j'n bril'ant'a'j'n korp'o'j'n de la vetur'polv'o. Doroteo ankaŭ hav'is bel'a'n grup'o'n da ĉambr'o'j kiu'j'n ŝi ĉiam en'loĝ'is kiam ŝi est'is en la Smerald'a Urb'o; sed plur'a'j serv'ist'o'j ĝentil'e marŝ'is antaŭ ŝi por gvid'i ŝi'n, kvankam ŝi est'is tut'e cert'a ke ŝi pov'os trov'i la ĉambr'o'j'n per si mem.
Ŝi kun'pren'is Buton-Bril'o'n, ĉar li ŝajn'is tro mal'grand'a por est'i sol'a en tiel grand'a palac'o; sed Ĵele'a Konfit'aĵ mem gvid'is la bel'a'n Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o al ŝi'a ĉambr'ar'o, ĉar est'is facil'e vid'i ke Polikromo kutim'as al grandioz'a'j palac'o'j kaj tial rajt'as special'a'n atent'o'n.
Li neniam antaŭ'e est'is gast'o en grandioz'a palac'o; ebl'e li neniam antaŭ'e est'is gast'o ie ajn. En la grand'a mal'varm'a ekster'a mond'o oni ne invit'is vil'ul'o'j'n en si'a'j'n hejm'o'j'n, kaj ĉi tiu ni'a vil'ul'o dorm'is pli oft'e en fojn'ej'o'j kaj stal'o'j ol en komfort'a'j ĉambr'o'j. Kiam la ali'a'j for'ir'is de la grand'a hal'o li gap'is la bel'eg'e vest'it'a'j'n ser vist'o'j'n de la Princ'in'o Oz kvazaŭ anticip'ant'e ke oni ordon'os ke li for'ir'u el la palac'o; sed unu el ili riverenc'is al li tiom respekt'o'plen'e kiom se li est'us princ'o, kaj dir'is: “Permes'u mi'n, sinjor'o, gvid'i vi'n al vi'a'j ĉambr'o'j.”
La vil'ul'o en'spir'is profund'e kaj kuraĝ'iĝ'is.
“Bon'e,” li respond'is; “mi pret'as.”
Tra la grand'a'n hal'o'n ili ir'is, supr'e'n laŭ la grand'a ŝtup'ar'o dens'e tapiŝ'it'a per velur'o, kaj post tio laŭ'long'e de larĝ'a koridor'o al ĉiz'it'a pord'ej'o. Tie la serv'ist'o paŭz'is, kaj mal'ferm'int'e la pord'o'n dir'is tre ĝentil'e: “Bon'vol'u en'ir'i sinjor'o, kaj sent'u vi'n ĉe'hejm'e en la ĉambr'o'j kiu'j'n ni'a Reĝ'a Ozma ordon'is prepar'i por vi.
Kio'n ajn vi vid'as uz'u kaj ĝu'u kvazaŭ tem'us pri vi'a. La Princ'in'o vesper'manĝ'as je la sep'a hor'o, kaj mi re'ven'os ĉi tie'n sufiĉ'a'temp'e por gvid'i vi'n al al la salon'o, kie vi ĝu'os la privilegi'o'n renkont'i la bel'a'n Reg'ant'o'n de Oz.
Ĉu vi dezir'as honor'i mi'n, inter'temp'e, per ia ordon'o?”
“Ne,” dir'is la vil'ul'o; “sed mi mult'e dank'as.”
Li en'ir'is la ĉambr'o'n kaj ferm'is la pord'o'n, kaj dum kelk'a temp'o li star'is perpleks'e, admir'ant'e la grandioz'ec'o'n antaŭ si.
Al li est'is don'it'a unu el la plej bel'a'j ĉambr'o'grup'o'j en la plej grandioz'a palac'o en la mond'o, kaj ne mir'ig'as ke li'a bon'fortun'o surpriz'is kaj humil'ig'is li'n ĝis li kutim'iĝ'is al si'a'j ĉirkaŭ'aĵ'o'j.
La mebl'ar'o est'is rembur'it'a per ŝtof'o el or'o, sur kiu est'is skarlat'e brod'it'a la reĝ'a kron'o. La tapiŝ'o sur la marmor'a plank'o est'is tiom dik'a kaj mol'a ke li ne pov'is aŭd'i la son'o'n de la propr'a'j paŝ'o'j, kaj sur la mur'o'j est'is bel'eg'a'j tapiŝ'o'j teks'it'a'j kun scen'o'j el la Land'o Oz. Libr'o'j kaj ornam'aĵ'o'j est'is dis'met'it'a'j abund'e, kaj laŭ la vil'ul'o li neniam antaŭ'e vid'is tiom da bel'aĵ'o'j en unu lok'o. En unu angul'o flu'is sonet'ant'a fontan'o el parfum'it'a akv'o, kaj en ali'a est'is tabl'o sur kiu est'is or'a plet'o sur kiu est'is amas'o da freŝ'e kolekt'it'a'j frukt'o'j, inkluziv'e de plur'a'j el la ruĝ'vang'a'j pom'o'j kiu'j'n am'is la vil'ul'o.
Ĉe la ali'a ekstrem'o de tiu ĉarm'a ĉambr'o est'is apert'a pord'ej'o, kaj kiam li tra'ir'is li trov'is si'n en ĉambr'o kiu en'hav'is pli da komfort'aĵ'o'j ol iam antaŭ'e imag'is la vil'ul'o. La lit'o est'is el or'o kaj inkrust'it'a per mult'a'j briliant'o'j, kaj la kovr'o'ŝtof'o hav'is kudr'it'a'j'n perl'o- kaj rubi'desegn'o'j'n. Ĉe unu flank'o de la lit'o'ĉambr'o est'is delikat'a vest'ej'ĉambr'o, kun ŝrank'o'j en kiu'j est'is grand'a ar'o da freŝ'a'j vest'o'j; kaj preter ĝi est'is la ban'ej'o—grand'a ĉambr'o en kiu est'is marmor'a lag'et'o sufiĉ'e grand'a por naĝ'ad'o, kun blank'a'j marmor'a'j ŝtup'o'j konduk'ant'a'j en la akv'o'n. Ĉirkaŭ la rand'o de la lag'et'o est'is vic'o'j de alt'kvalit'a'j smerald'o'j tiel grand'a'j kiel pord'ans'o'j, kaj la akv'o en la ban'o est'is kristal'e klar'a.
Dum kelk'a temp'o la vil'ul'o rigard'is la tiom'a'n luks'o'n silent'e, mir'ig'it'e. Post tio, ĉar li est'is si'a'manier'e saĝ'a, li decid'is util'ig'i si'a'n bon'a'n fortun'o'n. Li de'pren'is si'a'j'n vil'a'j'n bot'o'j'n kaj si'a'n vil'a'n vest'ar'o'n, kaj ban'is si'n en la lag'et'o, plezur'iĝ'ant'e per la mal'oft'a ĝu'o. Sek'ig'int'e si'n per la mol'a'j tuk'o'j li en'ir'is la vest'ej'ĉambr'o'n kaj pren'is freŝ'a'j'n sub'vest'o'j'n el la tir'kest'o'j kaj sur'met'is ili'n, trov'ant'e ke la dimensi'o'j de ĉiu'j perfekt'e taŭg'as por li. Li ekzamen'is la en'hav'o'n de la ŝrank'o'j kaj elekt'is elegant'a'n vest'o'komplet'o'n. Mir'ig'e, ĉio est'is vil'a, kvankam tut'e nov'a kaj bel'a, kaj li ĝem'is kontent'e pro la kompren'o ke li nun pov'os est'i bel'e vest'it'a tamen ankoraŭ vil'a. Li'a jak'o est'is el roz'kolor'a velur'o, ornam'it'a per vil'o'j kaj tond'vost'o'j, per buton'o'j el sang'o'ruĝ'a'j rubi'o'j kaj or'a'j vil'o'j ĉirkaŭ la rand'o'j. Li'a veŝt'o est'is el vil'a saten'o delikat'e krem'kolor'a, kaj li'a ĝis'genu'a pantalon'o el roz'a velur'o ornam'it'a simil'e al la jak'o. Vil'a'j krem'kolor'a'j ŝtrump'o'j el silk'o, kaj vil'a'j pantalon'o'j el roz'kolor'a led'o kun rubi'a'j buk'o'j, komplet'ig'is li'a'n kostum'o'n, kaj kiam li est'is tiel vest'it'a la vil'ul'o rigard'is si'n per alt'a spegul'o tre admir'e. Sur tabl'o li trov'is perlamot'a'n skatol'o'n ornam'it'a'n per delikat'a'j arĝent'a'j grimp'o'plant'o'j kaj flor'o'j el grup'ig'it'a'j rubi'o'j, kaj sur la kovr'il'o est'is arĝent'a plak'o sur kiu est'is gravur'it'a'j la vort'o'j: La skatol'o ne est'is ŝlos'it'a, do li mal'ferm'is ĝi'n kaj preskaŭ li'n blind'ig'is la bril'ad'o de la riĉ'a'j juvel'o'j en ĝi. Admir'int'e la bel'aĵ'o'j'n, li el'pren'is fajn'a'n or'a'n kol'horloĝ'et'o'n kun grand'a ĉen'o, plur'a'j'n bel'a'j'n fingr'o'ring'o'j'n, kaj rubi'a'n ornam'aĵ'o'n pingeblan sur la brust'o'n de li'a vil'a ĉemiz'o'brust'o. Zorg'e mis'bros'int'e si'a'n har'ar'o'n kaj si'a'n barb'o'n, por kiel ebl'e plej vil'aspekt'ig'i ili'n, la vil'ul'o profund'e el'spir'is pro ĝoj'o kaj decid'is ke li nun est'as pret'a renkont'i la Reĝ'a'n Princ'in'o'n tuj kiam ŝi vok'os li'n. Dum li atend'is li re'ir'is al la bel'a salon'o kaj manĝ'is plur'a'j'n el la ruĝ'vang'a'j pom'o'j por pas'ig'i la temp'o'n.
Dum'e, Doroteo vest'is si'n per bel'a rob'o mol'griz'a brod'it'a per arĝent'o, kaj met'is blu-kaj-or'a'n vest'o'komplet'o'n saten'a'n sur mal'grand'a'n Buton-Bril'o'n, kiu pro ĝi aspekt'is dolĉ'a kiel kerub'o. Sekv'at'e de la knab'o kaj de Tot'o—la hund'o hav'is nov'a'n verd'a'n ruband'o'n ĉirkaŭ si'a kol'o—ŝi rapid'is al la bel'eg'a salon'o de la palac'o, kie, sid'ant'e sur grandioz'a tron'o el ĉiz'it'a malakit'o, komfort'e inter ĝi'a'j verd'a'j saten'a'j kusen'o'j, est'is la bel'a Princ'in'o Ozma, fer vor'e atend'ant'a bon'ven'ig'i si'a'n amik'in'o'n.
Ĉio pri Ozma al'log'is, kaj ŝi inspir'is am'o'n kaj plej dolĉ'a'n tener'o'n anstataŭ respekt'o'n aŭ ordinar'a'n admir'o'n. Doroteo ĵet'is si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ si'a'n mal'grand'a'n amik'in'o'n kaj ĉirkaŭ'prem'is kaj kis'is ŝi'n rav'it'e, kaj Tot'o boj'is ĝoj'e kaj Buton-Bril'o rid'et'is per feliĉ'a rid'et'o kaj konsent'is sid'i sur la mol'a'j kusen'o'j tre proksim'e al la Princ'in'o.
“Kial vi ne inform'is mi'n ke vi hav'os nask'iĝ'tag'a'n fest'o'n?” demand'is la mal'grand'a knab'in'o el Kansas, kiam fin'iĝ'is la unu'a'j salut'o'j.
“Ĉu mi ne inform'is?” demand'is Ozma, kaj ŝi'a'j bel'a'j okul'o'j danc'is pro ĝoj'o.
“Ĉu?” respond'is Doroteo, pen'ant'e pens'i.
“Kiu, laŭ vi'a kred'o, kar'a, inter'miks'is tiu'j'n voj'o'j'n, tiel ke vi dev'is komenc'i vag'ad'o'n cel'e Oz'o'n?”
demand'is la Princ'in'o.
“Ho! Mi neniam s’pekt'is ke vi kaŭz'is tio'n,” kri'is Doroteo.
“Mi rigard'ad'is vi'n per mi'a Magi'a Bild'o dum vi'a tut'a vetur'o ĉi tie'n,” deklar'is Ozma, “kaj du'foj'e mi pens'is ke mi dev'os uz'i la Magi'a'n Zon'o'n por sav'i vi'n kaj transport'i vi'n al la Smerald'a Urb'o. Foj'e kiam la Turnloj kapt'is vi'n, kaj de'nov'e kiam vi ating'is la Mort'ig'a'n Dezert'o'n. Sed la vil'ul'o pov'is help'i vi'n ambaŭ'foj'e, do mi neni'o'n far'is.”
“Ĉu vi sci'as kiu est'as Buton-Bril'o?” demand'is Doroteo.
“Ne; mi neniam vid'is li'n antaŭ ol vi trov'is li'n en la voj'o, kaj tiam nur per mi'a Magi'a Bild'o.”
“Kaj ĉu vi send'is Poli'n al ni?”
“Ne, kar'a; la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o glit'is de la bel'a ark'o de si'a patr'o tut'e ĝust'a'temp'e por renkont'i vi'n.”
“Nu,” dir'is Doroteo, “mi promes'is al Reĝ'o Dokso de Vulpio kaj al Reĝ'o Bat-Ia'i de Azenio ke mi pet'os vi'n invit'i ili'n al vi'a fest'o.”
“Mi jam far'is tio'n,” respond'is Ozma, “ĉar mi kred'is ke plaĉ'os al vi ke mi komplez'u ili'n.”
“Ĉu vi ’vit'is la Muz’kul'o'n?” demand'is Buton-Bril'o.
“Ne, ĉar li est'us tro bru'em'a, kaj ebl'e inter'romp'us la komfort'o'n de ali'a'j person'o'j. Kiam muzik'o ne est'as tre bon'a, kaj lud'iĝ'as sen'ĉes'e, est'as pli bon'e ke la lud'ant'o est'u sol'a,” dir'is la Princ'in'o.
“Al mi plaĉ'as la muzik'o de l’ Muz’kul'o,” deklar'is la knab'o, serioz'e.
“Sed ne al mi,” dir'is Doroteo.
“Nu, est'os mult'a muzik'o dum mi'a fest'o,” promes'is Ozma; “do mi opini'as ke Buton-Bril'o tut'e ne sent'os la mank'o'n de la Muz’kul'o.”
Ĝust'e tiam Polikromo en'danc'is, kaj Ozma star'iĝ'is por salut'i la Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o laŭ si'a plej dolĉ'a kaj plej el'kor'a manier'o.
Doroteo opini'is ke ŝi neniam vid'is du pli bel'a'j'n ul'o'j'n kun'a'j ol tiu'j'n du bel'a'j'n knab'in'o'j'n; sed Pol'i tuj sci'is ke ŝi'a propr'a delikat'a bel'ec'o ne egal'as al tiu de Ozma, tamen ŝi tut'e ne ĵaluz'is pro tio.
Oni anonc'is la Sorĉ'ist'o'n de Oz, kaj sek'iĝ'int'a, mal'grand'a, mal'jun'a vir'o, vest'it'a tut'e per nigr'o, en'ir'is la salon'o'n. Li'a vizaĝ'o est'is gaj'a kaj li'a'j okul'o'j scintil'is pro humur'o, tiel ke Pol'i kaj Buton-Bril'o tut'e ne tim'is la mir'ind'a'n person'o'n kies fam'o kiel ĉarlatan'a magi'ist'o dis'vast'iĝ'is tra la mond'o. Salut'int'e Doroteon tre tener'e, li ek'star'is modest'e mal'antaŭ la tron'o'n de Ozma kaj aŭskult'is la vigl'a'n babil'ad'o'n de la jun'ul'o'j.
Nun aper'is la vil'ul'o, kaj tiom surpriz'is li'a aspekt'o, ĉar li est'is tut'e vest'it'a per nov'a vil'a vest'ar'o, ke Doroteo kri'is “Ho!” kaj ek'kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n dum ŝi ekzamen'is si'a'n amik'o'n per plaĉ'it'a'j okul'o'j.
“Li ja ver'e rest'as vil'a,” koment'is Buton-Bril'o; kaj Ozma kap'jes'is vigl'e ĉar ŝi intenc'is ke la vil'ul'o rest'u vil'a kiam ŝi proviz'is li'a'j'n nov'a'j'n vest'o'j'n al li.
Doroteo gvid'is li'n al la tron'o, ĉar li est'is eg'e modest'a kiam inter tiel alt'rang'a'j person'o'j, kaj prezent'is li'n graci'e al la Princ'in'o, dir'ant'e: “Ĉi tiu, Moŝt'o, est'as mi'a amik'o la vil'ul'o, kiu posed'as la Am'o-Magnet'o'n.”
“Bon'ven'o'n al Oz,” dir'is la knab'in'a Reg'ant'o, per graci'a ton'o. “Sed dir'u al mi sinjor'o, kiel vi akir'is la Am'o-Magnet'o'n kiu'n laŭ vi vi posed'as?”
La vil'ul'o ruĝ'iĝ'is kaj aspekt'is mal'gaj'a, dum li respond'is per ne'laŭt'a voĉ'o: “Mi ŝtel'is ĝi'n, Moŝt'o.”
“Ho, Vil'ul'o!” kri'is Doroteo. “Fi! Sed vi dir'is al mi ke la Eskim'o don'is al vi la Am'o-Magnet'o'n.”
Li star'is unu'e sur unu pied'o kaj post'e sur la ali'a, mult'e embaras'it'e.
“Mi mensog'is al vi, Doroteo,” li dir'is; “sed nun, ban'int'e mi'n en la Ver'o-Lag'et'o, mi dev'as dir'i nur la ver'o'n.”
“Kial vi ŝtel'is ĝi'n?” demand'is Ozma mild'e.
“Ĉar neni'u am'is mi'n, aŭ interes'iĝ'is pri mi,” dir'is la vil'ul'o, “kaj mi mult'e vol'is est'i am'at'a. Ĝi'n posed'is knab'in'o en Butterfield kiu est'is tro am'at'a, tiel ke la jun'ul'o'j kverel'is pro ŝi, kaj tio mal'feliĉ'ig'is ŝi'n. Post mi'a ŝtel'o de la Magnet'o de ŝi, nur unu jun'ul'o plu am'is la knab'in'o'n, kaj ŝi edz'in'iĝ'is kun li kaj re'feliĉ'iĝ'is.”
“Ĉu vi bedaŭr'as est'i ŝtel'int'a ĝi'n?” demand'is la Princ'in'o.
“Ne, Moŝt'o; mi ĝoj'as,” li respond'is; “ĉar plaĉ'as al mi est'i am'at'a, kaj se Doroteo ne am'us mi'n mi ne pov'us akompan'i ŝi'n al ĉi tiu bel'a Land'o Oz aŭ renkont'i ĝi'a'n bon'kor'a'n Reg'ant'o'n. Nun mi est'as ĉi tie, kaj mi esper'as rest'i, kaj far'iĝ'i unu el la plej fidel'a'j reg'at'o'j de vi'a Moŝt'o.”
“Sed en Oz oni am'as ni'n nur pro ni mem, kaj pro ni'a komplez'o inter ni, kaj pro ni'a bon'a ag'ad'o,” ŝi dir'is.
“Mi for'don'os la Am'o-Magnet'o'n,” dir'is la vil'ul'o, fervor'e; “Doroteo hav'os ĝi'n.”
“Sed ĉiu jam am'as Doroteon,” deklar'is la Sorĉ'ist'o.
“Do Buton-Bril'o hav'os ĝi'n.”
“Ne vol'as ĝi'n,” dir'is la knab'o, tuj.
“Do mi don'os ĝi'n al la Sorĉ'ist'o, ĉar mi cert'as ke la bel'a Princ'in'o Ozma ne bezon'as ĝi'n.”
“Mi'a tut'a popol'o am'as ankaŭ la Sorĉ'ist'o'n,” anonc'is la Princ'in'o, rid'ant'e; “do ni pend'ig'os la Am'o- Magnet'o'n super la pord'eg'o'j'n de la Smerald'a Urb'o, por ke kiu ajn en'ir'os aŭ el'ir'os la pord'o'j'n est'os am'at'a kaj am'ant'a.”
“Jen bon'a ide'o,” dir'is la vil'ul'o; “mi konsent'as pri tio tut'e volont'e.”
La grup'iĝ'int'o'j nun en'ir'is por manĝ'i, kaj vi rajt'as imag'i ke est'is grandioz'e; kaj post'e Ozma pet'is la Sorĉ'ist'o'n montr'i al ili iom da si'a magi'o.
La Sorĉ'ist'o pren'is ok et'a'j'n blank'a'j'n pork'id'o'j'n el intern'a poŝ'o kaj met'is ili'n sur la tabl'o'n. Unu est'is vest'it'a kiel klaŭn'o, kaj amuz'e ag'ad'is, kaj la ali'a'j salt'is trans la kuler'o'j'n kaj plad'o'j'n kaj kur'is ĉirkaŭ la tabl'o kvazaŭ konkur'ĉeval'o'j, kaj trans'kap'e'n salt'is kaj est'is tiel vigl'a'j kaj amuz'a'j ke ili rid'ig'ad'is gaj'eg'e la tut'a'n grup'o'n. La Sorĉ'ist'o trejn'is tiu'j'n dorlot'best'o'j'n far'i mult'a'j kurioz'a'j'n ag'o'j'n, kaj ili est'is tiel et'a'j kaj ruz'a'j kaj mol'a'j ke Polikromo am'is pren'i ili'n dum ili pas'is proksim'e al ŝi'a pozici'o kaj kares'i ili'n kvazaŭ kat'id'o'j'n.
Est'is mal'fru'e kiam la distr'ad'o fin'iĝ'is, kaj ili apart'iĝ'is por ir'i al si'a'j ĉambr'o'j.
“Morgaŭ,” dir'is Ozma, “mi'a'j invit'it'a'j gast'o'j al'ven'os, kaj vi trov'os inter ili kelk'a'j'n tre interes'a'j'n kaj kurioz'a'j'n person'o'j'n, tio'n mi promes'as al vi. La sekv'a tag'o est'os mi'a nask'iĝ'tag'o, kaj la fest'ad'o okaz'os sur la larĝ'a herb'ar'o tuj ekster la pord'eg'o'j de la Urb'o, kie mi'a tut'a popol'o pov'os kun'grup'iĝ'i sen spac'o'mank'o.”
“Mi esper'as ke ne mal'fru'os la Bird'o'tim'ig'il'o,” dir'is Doroteo, mal'trankvil'e.
“Ho, li nepr'e re'ven'os morgaŭ,” respond'is Ozma.
“Li vol'is nov'a'n pajl'o'n por plen'ig'i si'n, do li ir'is al la Manĝtula Land'o, kie pajl'o abund'as.”
Dir'int'e tio'n la Princ'in'o bon'a'n'nokt'is si'a'j'n gast'o'j'n kaj ir'is al si'a propr'a ĉambr'o.
Antaŭ ol ili fin'is si'a'n manĝ'o'n ili aŭd'is el for la son'o'n de mult'a'j trumpet'o'j, kaj la son'o'n de latun'band'o lud'ant'a milit'ist'a'n muzik'o'n; do ili ĉiu'j el'ir'is sur la balkon'o'n. Ĝi est'is en la antaŭ'o de la palac'o kaj de ĝi ebl'is rigard'i la strat'o'j'n de la Urb'o, ĉar ĝi est'is pli alt'a ol la mur'o kiu en'ferm'is la palac'kompleks'o'n. Ili vid'is proksim'iĝ'i laŭ la strat'o band'o'n de muzik'ist'o'j, lud'ant'a'j kiel ebl'e plej fort'e kaj laŭt'e, dum la popol'o de la Smerald'a Urb'o star'is amas'e sur la trotuar'o'j kaj hura'is tiel fervor'e ke ili preskaŭ dron'ig'is la bru'o'n de la tambur'o'j kaj korn'o'j.
Doroteo rigard'is por vid'i pri kio ili hura'as, kaj trov'is ke mal'antaŭ la band'o est'as la fam'a Bird'o'tim'ig'il'o, rajd'ant'a fier'e sur la dors'o de lign'a Seg-Ĉeval'o kiu danc'as laŭ la strat'o preskaŭ tiel graci'e kiel se ĝi konsist'us el karn'o. Ĝi'a'j pied'o'j, pli ĝust'e la fin'aĵ'o'j de ĝi'a'j lign'a'j krur'o'j, est'is ŝu'um'it'a'j per plat'o'j el solid'a or'o, kaj la sel'o rimen'it'a al la lign'a korp'o est'is riĉ'e brod'it'a kaj scintil'is pro juvel'o'j.
Ating'ant'e la palac'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o supr'e'n'rigard'is kaj vid'is Doroteon, kaj tuj li sku'is si'a'n pint'a'n ĉapel'o'n al ŝi salut'e. Li rajd'is al la antaŭ'pord'o kaj de'ĉeval'iĝ'is, kaj la band'o ĉes'is lud'ad'i kaj for'ir'is kaj la amas'o'j da hom'o'j re'ir'is al si'a'j loĝ'ej'o'j.
Jam antaŭ ol Doroteo kaj ŝi'a'j amik'o'j re'en'ir'is ŝi'a'n ĉambr'o'n tie en'est'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj li fort'e ĉirkaŭ'brak'um'is la knab'in'o'n kaj man'prem'is kun la ali'a'j per si'a'j propr'a'j dis'prem'ebl'a'j man'o'j, kiu'j konsist'is el blank'a'j gant'o'j plen'ig'it'a'j per pajl'o.
La vil'ul'o, Buton-Bril'o, kaj Polikromo gap'eg'is tiu'n fam'ul'o'n, kiu'n oni agnosk'is la plej popular'a kaj am'at'a vir'o en la tut'a Land'o Oz.
“Nu, vi'a vizaĝ'o est'as freŝ'e farb'it'a!” kri'is Doroteo, post la fin'o de la unu'a'j salut'o'j.
“Mi instig'is la Manĝtulan kultiv'ist'o'n kiu unu'e far'is mi'n iom re'freŝ'ig'i ĝi'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o afabl'e.
“Mi'a kolor'o iom griz'iĝ'is kaj fad'is, sci'u, kaj la farb'o dis'iĝ'is de unu ekstrem'o de mi'a buŝ'o, tiel ke mi ne pov'is ĝust'e parol'i. Nun mi sent'as mi'n normal'a, kaj mi pov'as dir'i sen mal'modest'ec'o ke mi'a korp'o est'as plen'ig'it'a per la plej bel'a aven'pajl'o en la tut'a Oz.” Li puŝ'is si'a'n brust'o'n. “Ĉu vi aŭd'as mi'n krak'i?” li demand'is.
“Jes,” dir'is Doroteo; “tre bel'e son'as.”
Buton-Bril'o'n mir'ind'e al'log'is la pajl'ul'o, ankaŭ Poli'n. La vil'ul'o trakt'is li'n tre respekt'o'plen'e, ĉar li est'is tiel kurioz'e far'it'a.
Ĵele'a Konfit'aĵ nun ven'is por anonc'i ke Ozma vol'as ke Princ'in'o Doroteo akcept'u la invit'it'a'j'n gast'o'j'n en la Tron'o-ĉambr'o, dum ili al'ven'as. La Reg'ant'o mem okup'as si'n ordon'ant'e la prepar'o'j'n por la morgaŭ'a fest'ad'o, do ŝi vol'as ke ŝi'a amik'in'o ag'u anstataŭ ŝi.
Doroteo volont'e akcept'is, ĉar ŝi est'is la sol'a ali'a Princ'in'o en la Smerald'a Urb'o; do ŝi ir'is al la grand'a Tron'o-Ĉambr'o kaj sid'is en la seĝ'o de Ozma, met'int'e Poli'n unu'flank'e de si kaj Buton-Bril'o'n ali'flank'e. La Bird'o'tim'ig'il'o star'is mal'dekstr'e de la tron'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o dekstr'e, dum la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o kaj la vil'ul'o star'is mal'antaŭ'e.
La Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o en'ven'is, port'ant'e bril'ant'a'j'n nov'a'j'n ruband'o'bant'o'j'n sur si'a'j kol'o'j kaj vost'o'j. Am'em'e salut'int'e Doroteon la gigant'a'j best'o'j kuŝ'iĝ'is ĉe la pied'o de la tron'o.
Dum ili atend'is, la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu est'is proksim'a al la knab'et'o, demand'is: “Kial vi nom'iĝ'as Buton-Bril'o?”
“Ne sci'as,” est'is la respond'o.
“Jes, vi sci'as, kar'a,” dir'is Doroteo. “Dir'u al la Bird'o'tim'ig'il'o kiel vi ricev'is vi'a'n nom'o'n.”
“Pa'ĉj'o ĉiam dir'is ke mi est'as bril'a kiel buton'o, do Pa'nj'o ĉiam nom'is mi'n Buton-Bril'o,” anonc'is la knab'o.
“Kie est'as vi'a pa'nj'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Kie est'as vi'a hejm'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Ĉu vi ne vol'as re'trov'i vi'a'n pa'nj'o'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o, trankvil'e.
La Bird'o'tim'ig'il'o aspekt'is pens'em'a.
“Ebl'e prav'is vi'a pa'ĉj'o,” li koment'is; “sed est'as mult'a'j spec'o'j de buton'o'j, sci'u. Est'as arĝent'a'j kaj or'a'j buton'o'j, kiu'j est'as mult'e polur'it'a'j kaj scintil'as bril'e.
Est'as perl'a'j kaj kaŭĉuk'a'j buton'o'j, kaj ali'a'j spec'o'j, kun surfac'o'j pli-mal'pli bril'a'j. Sed est'as ankoraŭ ali'a spec'o de buton'o kiu est'as kovr'it'a per mal'hel'a ŝtof'o, kaj sen'dub'e pri tia buton'o pens'is vi'a pa'ĉj'o kiam li dir'is ke vi est'as bril'a kiel buton'o. Ĉu vi konsent'as?”
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
Joĉjo Kukurb'o'kap'o al'ven'is, sur'hav'ant'e par'o'n da nov'a'j blank'a'j kapr'id'haŭt'a'j gant'o'j; kaj li kun'port'is nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n por Ozma konsist'ant'a'n el kol'ĉen'o el kukurb'o'sem'o'j. En ĉiu sem'o est'is inkrust'it'a bril'ant'a karolito, kiu'n oni opini'as la plej mal'oft'a kaj plej bel'a gem'o ekzist'ant'a. La kol'ĉen'o est'is en pluŝ'a skatol'o kaj Ĵele'a Konfit'aĵ met'is ĝi'n sur tabl'o'n apud la ali'a'j donac'o'j por la Princ'in'o Ozma.
Sekv'is alt'a bel'a vir'in'o vest'it'a per grandioz'a post'pend'ant'a rob'o, ornam'it'a per bel'eg'a punt'o fajn'a kiel arane'teks'aĵ'o. Tiu est'is la grav'a Sorĉ'ist'in'o nom'it'a Glinda la Bon'a, kiu mult'e help'is kaj Ozman kaj Doroteon.
Neniel ĉarlatan'a est'is ŝi'a magi'o, est'u cert'a pri tio, kaj Glinda est'is tiel afabl'a kiel potenc'a. Ŝi salut'is Doroteon plej am'e, kaj kis'is Buton-Bril'o'n kaj Poli'n, kaj rid'et'is al la vil'ul'o, kaj post tio Ĵele'a Konfit'aĵ konduk'is la Sorĉ'ist'in'o'n al unu el la plej grandioz'a'j ĉambr'o'j de la reĝ'a palac'o kaj deĵor'ig'is kvin'dek serv'ist'o'j'n por serv'i ŝi'n.
La sekv'a al'ven'int'o est'is S-ro M. P. Ŝancel-Insekt'o, P.
E.; la “M. P.” signif'is Mult'e Pli'grand'ig'it'a kaj la “P. E.”Doroteo Akcept'as la Gast'o'j'n signif'is Plen'e Eduk'it'a. La Ŝancel-Insekt'o est'is ĉef'profesor'o en la Reĝ'a Kolegi'o de Oz, kaj li verk'is bel'a'n Od'o'n honor'e al la nask'iĝ'tag'o de Ozma. Tio'n li vol'is leg'i al ili; sed la Bird'o'tim'ig'il'o mal'permes'is ke li leg'u.
Baldaŭ ili aŭd'is la son'o'n de kluk'ad'o kaj ĥor'o'n de “ĉip! ĉip!” kaj serv'ist'o ek'mal'ferm'is la pord'o'n por las'i en'ir'i la Tron'o-Ĉambr'o'n Vilĉinjon kaj ŝi'a'j'n dek lanug'a'j'n kok'id'o'j'n. Dum la Flav'a Kok'in'o fier'e marŝ'ad'is sekv'at'e de si'a famili'o, Doroteo kri'is, “Ho, kia'j bel'a'j et'ul'o'j!” kaj ŝi kur'is de si'a sid'ej'o por kares'i la mal'grand'a'j'n flav'a'j'n lanug'a'j'n pilk'et'o'j'n. Vilĉinjo sur'port'is perl'a'n kol'ĉen'o'n, kaj ĉirkaŭ la kol'o de ĉiu kok'id'o est'is et'a or'a ĉen'o ten'ant'a medalion'o'n sur kiu est'is gravur'it'a la liter'o “D”.
“Mal'ferm'u la medalion'o'j'n, Doroteo,” dir'is Vilĉinjo.
La knab'in'o obe'is kaj trov'is bild'o'n de si en ĉiu medalion'o. “Ili nom'iĝ'is omaĝ'e al vi, kar'a,” plu'dir'is la Flav'a Kok'in'o, “do mi vol'is ke ĉiu'j mi'a'j id'o'j sur'port'u vi'a'n bild'o'n. Kluk—kluk! ven'u ĉi tie'n, Doroteo—jam nun!” ŝi kri'is, ĉar la kok'id'o'j dis'ir'ad'is tra la tut'a ĉambr'eg'o.
Ili tuj obe'is la vok'o'n, kaj ven'is kur'ant'e kiel ebl'e plej rapid'e, flirt'ig'ant'e si'a'j'n lanug'a'j'n flug'il'o'j'n tre rid'ind'e.
Bon'fortun'e Vilĉinjo grup'ig'is la et'ul'o'j'n sub si'a'n mol'a'n brust'o'n ĉar ĝust'e tiam Tiktoko en'ven'is kaj stamf'e paŝ'is al la tron'o per si'a'j plat'a'j kupr'a'j pied'o'j.
“Mi es-tas ple-ne stre-ĉi-ta kaj funk-ci-as bo-ne-ge,”
dir'is la horloĝ'mekanism'ul'o al Doroteo.
“Mi aŭd'as la tiktak'ad'o'n,” deklar'is Buton-Bril'o.
“Vi est'as ver'e polur'it'a sinjor'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Star'u ĉi tie apud la vil'ul'o, Tiktoko, kaj help'u akcept'i la gast'o'j'n.”
Doroteo met'is mol'a'j'n kusen'o'j'n en angul'o'n por Vilĉinjo kaj ŝi'a'j id'o'j, kaj ĵus re'ven'is al la Tron'o kaj sid'iĝ'is kiam la lud'ad'o de la reĝ'a band'o ekster la palac'o anonc'is la proksim'iĝ'o'n de disting'it'a'j gast'o'j.
Kaj ho, kiom ili gap'is kiam la Alt'a Ĉambelan'o ek'mal'ferm'is la pord'o'j'n kaj la vizit'ant'o'j en'ir'is la Tron'o-Ĉambr'o'n!
Kiel la unu'a marŝ'ad'is la zingibr'o'kuk'a vir'o, bel'e form'it'a kaj zorg'e bak'it'a por hav'i bel'a'n brun'a'n kolor'o'n.
Li sur'port'is silk'a'n ĉapel'o'n kaj hav'is kand'o'baston'o'n bel'e ruĝ- kaj flav-stri'it'a'n. La antaŭ'o de li'a ĉemiz'o kaj li'a'j man'um'o'j est'is el blank'a suker'aĵ'o, kaj la buton'o'j sur li'a jak'o est'is gliciriz'a'j gut'o'j.
Post la zingibr'o'kuk'a vir'o ven'is infan'o kun flav'et'a har'ar'o kaj gaj'a'j blu'a'j okul'o'j, vest'it'a per blank'a piĵam'o, kun sandal'o'j sur la pland'o'j de si'a'j bel'a'j nud'a'j pied'o'j. La infan'o ĉirkaŭ'rigard'is rid'et'ant'e kaj puŝ'is si'a'j'n man'o'j'n en la poŝ'o'j'n de la piĵam'o. Tuj post ĝi ven'is grand'a kaŭĉuk'a urs'o, marŝ'ant'a rekt'e sur si'a'j mal'antaŭ'a'j pied'o'j. La urs'o hav'is scintil'ant'a'j'n nigr'a'j'n okul'o'j'n kaj ĝi'a korp'o aspekt'is kvazaŭ plen'ig'it'a per aer'o.
Sekv'ant'e tiu'j'n kurioz'a'j'n vizit'ant'o'j'n est'is du alt'a'j mal'dik'a'j vir'o'j kaj du mal'alt'a'j dik'a'j vir'o'j, ĉiu'j kvar est'is vest'it'a'j per elegant'a'j uniform'o'j.
La Alt'a Ĉambelan'o de Ozma nun antaŭ'e'n'rapid'is por anonc'i la nom'o'j'n de la nov'e'ven'int'o'j, vok'ant'e per laŭt'a voĉ'o: “Li'a Grac'a kaj Plej Manĝ'ebl'a Moŝt'o, Reĝ'o Past la Unu'a, Reg'ant'o de la Du Regn'o'j de Alt'land kaj Basland. Ankaŭ la Ĉef'a Bolivago de li'a Moŝt'o, nom'at'a Kok'id'et'o la Kerub'o, kaj ili'a fidel'a amik'o Par'a Bruin, la kaŭĉuk'a urs'o.”
Tiu'j grand'a'j person'o'j profund'e klin'is si'n dum ili'a'j nom'o'j anonc'iĝ'is, kaj Doroteo rapid'is kon'ig'i ili'n al la kun'ven'int'a grup'o. Ili est'is la unu'a'j ekster'land'a'j al'ven'int'o'j, kaj la amik'o'j de Princ'in'o Ozma est'is ĝentil'a'j al ili kaj pen'is sent'ig'i al ili bon'ven'o'n.
Kok'id'et'o la Kerub'o man'prem'is kun ĉiu'j, inkluziv'e de Vilĉinjo, kaj est'is tiom ĝoj'a kaj sincer'a kaj plen'a de bon'a humor'o ke la Ĉefbolivago de Johano Past tuj far'iĝ'is ĉef'prefer'at'a.
“Ĉu knab'o aŭ knab'in'o?” flustr'is Doroteo.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
“Jad'i! kia kurioz'a grup'o vi est'as,” kri'is la kaŭĉuk'a urs'o, rigard'ant'e la kun'ven'int'a'n grup'o'n.
“Ankaŭ vi,” dir'is Buton-Bril'o, serioz'e. “Ĉu Reĝ'o Past est'as bon'a manĝ'aĵ'o?”
“Tro bon'a por manĝ'o,” rid'is Kok'id'et'o la Kerub'o.
“Mi esper'as ke neni'u el vi am'as manĝ'i zingibr'o'pan'o'n,” dir'is la Reĝ'o, iom maltranvile.
“Neniam ni akcept'us manĝ'i ni'a'j'n vizit'ant'o'j'n, se ni ja am'us ĝi'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “do bon'vol'u ne est'i mal'trankvil'a, ĉar vi est'os plen'e sekur'a dum vi rest'os en Oz.”
“Kial oni nom'as vi'n Kok'id'et'o?” la Flav'a Kok'in'o demand'is al la infan'o.
“Ĉar mi est'as Inkubator'a Beb'o, kaj neniam hav'is ge'patr'o'j'n,” respond'is la Ĉefbolivago.
“Mi'a'j id'o'j hav'as, mi'n,” dir'is Vilĉinjo.
“Mi'n plezur'ig'as tio,” respond'is la Kerub'o, “ĉar ili pli ĝu'us mal'trankvil'ig'i vi'n ol se ili kresk'us en Inkubator'o. La Inkubator'o neniam mal'trankvil'iĝ'as, sci'u.”
Reĝ'o Johano Past al'port'is kiel nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n por Ozma bel'a'n zingibr'o'kuk'a'n kron'o'n, kun vic'o'j de mal'grand'a'j perl'o'j ĉirkaŭ si kaj bel'a grand'a perl'o en ĉiu el si'a'j kvin pint'o'j. Post ĝi'a ricev'o far'e de Doroteo kun taŭg'a'j dank'o'j kaj met'iĝ'o sur la tabl'o'n kun la ali'a'j donac'o'j, la vizit'ant'o'j el Alt'land kaj Basland eskort'iĝ'is al si'a'j ĉambr'o'j far'e de la Alt'a Ĉamelano.
Ili apenaŭ for'ir'is kiam la band'o antaŭ la palac'o re'komenc'is lud'i, anonc'ant'e pli'a'j'n ven'int'o'j'n, kaj ĉar sen'dub'e ili est'is el fremd'a'j lok'o'j la Alt'a Ĉambelan'o re'rapid'is por akcept'i ili'n laŭ si'a plej oficial'a manier'o.
“La plej Potenc'a kaj Lojal'a Amik'o de Infan'o'j, Li'a Plej'super'a Moŝt'o—Patr'o Krist'nask'o!” dir'is la Ĉambelan'o, per respekt'o'plen'a voĉ'o.
“Nu, nu, nu! Ĝoj'as vid'i vi'n—ĝoj'as renkont'i vi'n ĉiu'j'n!” kri'is Patr'o Krist'nask'o, vigl'e, dum li trot'is laŭ'long'e de la long'a ĉambr'o.
Li est'is rond'a kiel pom'o, kun freŝ'a roz'ec'a vizaĝ'o, rid'ant'a'j okul'o'j, kaj dens'a barb'o blank'a kiel neĝ'o.
Ruĝ'a pelerin'o kun rand'o'j el bel'a ermen'o pend'is de li'a'j ŝultr'o'j kaj sur li'a dors'o est'is korb'o plen'a de bel'a'j donac'o'j por la Princ'in'o Ozma.
“Salut'o'n, Doroteo; ĉu vi ankoraŭ aventur'as?” li demand'is laŭ si'a gaj'a manier'o, dum li pren'is man'o'n de la knab'in'o per ambaŭ si'a'j propr'a'j.
“Kiel vi sci'is mi'a'n nom'o'n, Sanĉjo?” ŝi respond'is, sent'ant'e si'n pli timid'a antaŭ tiu sen'mort'a sankt'ul'o ol iam antaŭ'e en si'a jun'a viv'o.
“Nu, ĉu mi ne vid'as vi'n ĉiu'n antaŭ'krist'nask'a'n vesper'o'n, dum vi dorm'as?” li respond'is, pinĉ'et'ant'e ŝi'a'n ruĝ'iĝ'ant'a'n vang'o'n.
“Ho, ĉu?”
“Kaj jad'i! Jen Buton-Bril'o!” kri'is Patr'o Krist'nask'o, lev'ant'e la knab'o'n por kis'i li'n. “Kiom for'eg'e de la hejm'o vi est'as, ver'e!”
“Ĉu vi kon'as ankaŭ Buton-Bril'o'n?” demand'is Doroteo, fervor'e.
“Nepr'e jes. Mi jam vizit'is li'a'n hejm'o'n dum plur'a'j antaŭ'krist'nask'a'j vesper'o'j.”
“Kaj ĉu vi kon'as li'a'n patr'o'n?” demand'is la knab'in'o.
“Cert'e, mi'a kar'a. Kiu'n vi supoz'as port'i al li li'a'j'n krist'nask'a'j'n kravat'o'j'n kaj ŝtrump'o'j'n?” Li ruz'e palpebr'um'is al la Sorĉ'ist'o.
“Do kie li loĝ'as? Ni vol'eg'as sci'i, ĉar Buton-Bril'o est'as perd'it'a,” ŝi dir'is.
Sanĉjo rid'is kaj met'is si'a'n fingr'o'n sur flank'o'n de si'a naz'o kvazaŭ pri'pens'ant'e kio'n respond'i. Li klin'is si'n kaj flustr'is i'o'n en orel'o'n de la Sorĉ'ist'o, je kio la Sorĉ'ist'o rid'et'is kaj kap'jes'is kvazaŭ kompren'ant'e.
Nun Patr'o Krist'nask'o ek'vid'is Polikromon, kaj trot'is al kie ŝi star'as.
“Ŝajn'as al mi ke la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o est'as eĉ pli for de si'a hejm'o ol ĉiu el vi,” li koment'is, rigard'ant'e la bel'a'n knab'in'o'n admir'e. “Mi dev'os inform'i vi'a'n patr'o'n pri kie vi est'as, Pol'i, kaj send'i li'n pren'i vi'n.”
“Bon'vol'u, kar'a Patr'o Krist'nask'o,” pet'eg'is la mal'grand'a knab'in'o.
“Sed ĝust'e nun ni ĉiu'j dev'as mult'e ĝu'i la fest'o'n de Ozma,” dir'is la mal'jun'a sinjor'o, turn'ant'e si'n por met'i si'a'j'n donac'o'j'n sur la tabl'o'n kun la ali'a'j jam tie. “Mi ne oft'e trov'as sufiĉ'a'n temp'o'n por el'ir'i mi'a'n kastel'o'n, kiel vi sci'as; sed Ozma invit'is mi'n kaj mi tut'e ne pov'is ne ven'i fest'i la feliĉ'a'n okaz'o'n.”
“Mi ĝoj'eg'as!” kri'is Doroteo.
“Jen mi'a'j Roj'o'j,” li indik'is la mal'grand'a'j'n kobold'o'j'n kaŭr'ant'a'j'n ĉirkaŭ li. “Ili'a task'o est'as farb'i la kolor'o'j'n de la flor'o'j kiam ili burĝon'as kaj flor'as; sed mi kun'ven'ig'is la gaj'ul'o'j'n por vid'i Oz'o'n, kaj ili post'las'is si'a'j'n farb'o'pot'o'j'n. Ankaŭ mi kun'ven'ig'is tiu'j'n mal'rekt'a'j'n Kniĉojn, kiu'j'n mi am'as. Mi'a'j kar'a'j, la Kniĉoj est'as mult'e pli afabl'a'j ol ili aspekt'as, ĉar ili'a task'o est'as akv'um'i kaj pri'zorg'i la jun'a'j'n arb'o'j'n de la arb'ar'o, kaj ili far'as si'a'n labor'o'n fidel'e kaj bon'e. Est'as mal'facil'a labor'o, tamen, kaj ĝi mal'rekt'ig'as kaj tord'as ili'n, kiel la arb'o'j mem; sed ili'a'j kor'o'j est'as grand'a'j kaj afabl'a'j, kiel la kor'o'j de ĉiu'j kiu'j far'as bon'o'n en ni'a bel'a mond'o.”
“Mi leg'is pri la Roj'o'j kaj Kniĉoj,” dir'is Doroteo, rigard'ant'e tiu'j'n mal'grand'a'j'n labor'ist'o'j'n interes'at'e.
Patr'o Krist'nask'o turn'is si'n por parol'i kun la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj li ankaŭ dir'is afabl'a'n vort'o'n al la vil'ul'o, kaj post'e li for'ir'is por rajd'i la Seg-Ĉeval'o'n ĉirkaŭ la Smerald'a Urb'o. “Ĉar,”
dir'is li, “mi dev'os vid'i ĉiu'j'n bel'a'j'n vid'aĵ'o'j'n ĉi tie dum mi est'os ĉi tie kaj hav'os oportun'o'n, kaj Ozma promes'is ke mi rajt'os rajd'i la Seg-Ĉeval'o'n ĉar mi dik'iĝ'as kaj komenc'as mank'i al mi spir'o.”
“Kie est'as vi'a'j boac'o'j?” demand'is Polikromo.
“Mi las'is ili'n ĉe'hejm'e, ĉar est'as tro varm'e en ĉi tiu sun'o'plen'a land'o,” li respond'is. “Ili kutim'as al vintr'a veter'o kiam ili vetur'as.”
Ektuj li for'ir'is, kaj la Roj'o'j kaj Kniĉoj kun li; sed ili ĉiu'j pov'is aŭd'i la or'a'j'n huf'o'j'n de la Seg-Ĉeval'o sonor'ad'i sur la marmor'a pavim'o ekster'e, dum li for'danc'is kun si'a nobl'a rajd'ant'o.
Baldaŭ la band'o de'nov'e ek'lud'is, kaj la Alt'a Ĉambelan'o anonc'is: “Ŝi'a Grac'a Moŝt'o, la Reĝ'in'o de Gajlando.”
Ili rigard'is fervor'e por trov'i kiu tiu reĝ'in'o pov'as est'i, kaj vid'is antaŭ'e'n'ir'i en la ĉambr'o bel'eg'a'n vaks'a'n pup'o'n, vest'it'a'n per delikat'a'j krisp'o'j kaj falbal'o'j kaj rob'o kovr'at'a de bril'aĵ'et'o'j. Ŝi est'is preskaŭ tiom grand'a kiom Buton-Bril'o, kaj ŝi'a'j vang'o'j kaj buŝ'o kaj brov'o'j est'is bel'e pentr'it'a'j per delikat'a'j kolor'o'j. Ŝi'a'j blu'a'j okul'o'j gap'is iom'et'e, ĉar ili est'is el vitr'o, sed la esprim'o sur la vizaĝ'o de ŝi'a Moŝt'o est'is tre plaĉ'a kaj nepr'e am'ig'a. Kun la Reĝ'in'o de Gajlando est'is kvar lign'a'j soldat'o'j, du paŝ'is antaŭ ŝi tre dign'e kaj du sekv'is, kiel reĝ'a gard'star'o. La soldat'o'j est'is farb'it'a'j per hel'a'j kolor'o'j kaj port'is lign'a'j'n paf'il'o'j'n, kaj post ili ven'is dik'a mal'grand'a vir'o kiu al'tir'is atent'o'n tuj, kvankam li aspekt'is modest'a kaj si'n're'tir'em'a. Ĉar li konsist'is el kand'it'a suker'o, kaj port'is stan'a'n suker'filtr'il'o'n plen'a'n de pudr'a suker'o, kiu'n li ŝut'is sur si'n oft'e por ke li ne kroĉ'iĝ'u al afer'o'j se li tuŝ'os ili'n. La Alt'a Ĉambelan'o nom'is li'n “La Kandulo de Gajlando,” kaj Doroteo vid'is ke unu el li'a'j dik'fingr'o'j aspekt'as kvazaŭ de'mord'it'a de iu am'ant'o de kand'aĵ'o'j kiu ne pov'is rezist'i la tent'o'n.
La vaks'pup'a Reĝ'in'o parol'is bel'e al Doroteo kaj la ali'a'j, kaj send'is si'a'j'n am'a'j'n salut'o'j'n al Ozma antaŭ ol re'tir'i si'n al la ĉambr'o'j prepar'it'a'j por ŝi. Ŝi al'port'is nask'iĝ'tag'a'n donac'o'n volv'it'a'n en silk'o'paper'o kaj lig'it'a'n per ruĝ'et'a'j kaj blu'a'j ruband'o'j, kaj unu el la lign'a'j soldat'o'j met'is ĝi'n sur la tabl'o'n kun la ali'a'j donac'o'j. Sed la Kandulo ne ir'is al si'a ĉambr'o, ĉar li dir'is ke li prefer'as rest'i kaj konversaci'i kun la Bird'o'tim'ig'il'o kaj Tiktoko kaj la Sorĉ'ist'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu'j'n li deklar'is la plej kurioz'a'j hom'o'j kiu'j'n iam li renkont'is.
Buton-Bril'o ĝoj'is ĉar la Kandulo rest'as en la Tron'o- Ĉambr'o, ĉar la knab'o opini'is ke tiu gast'o odor'as bon'gust'eg'e pro gaŭlteri'o kaj acer'a suker'o.
La Plekt'it'a Vir'o nun en'ir'is la ĉambr'o'n, ĉar li est'is tiom bon'fortun'a ke li ricev'is invit'o'n al la fest'o de la Princ'in'o Ozma. Li est'is el kav'o du'on'e inter la Ne'vid'ebl'a Val'o kaj la Land'o de la Gargojl'o'j, kaj li'a'j har'ar'o kaj barb'o est'is tiom long'a'j ke li dev'is plekt'i ili'n por tiel far'i el ili mult'a'j'n fask'o'j'n kiu'j pend'is ĝis li'a'j pied'o'j, kaj ĉiu plekt'aĵ'o est'is lig'it'a per bant'o el kolor'a ruband'o.Grav'a'j Al'ven'ant'o'j “Mi al'port'is por Princ'in'o Ozma skatol'o'n da flirt'o'j por ŝi'a nask'iĝ'tag'o,” dir'is la Plekt'it'a Vir'o, fervor'e; “kaj mi esper'as ke ili plaĉ'os al ŝi, ĉar ili est'as la plej bon'kvalit'a'j kia'j'n iam mi far'is.”
“Mi est'as cert'a ke ili mult'e plaĉ'os al ŝi,” dir'is Doroteo, kiu bon'e memor'is la Plekt'it'a'n Vir'o'n; kaj la Sorĉ'ist'o kon'ig'is la gast'o'n al la ceter'a'j en la grup'o kaj sid'ig'is li'n en seĝ'o'n kaj dev'ig'is li'n silent'i, ĉar, se li rajt'us parol'i li parol'us daŭr'e pri si'a'j flirt'o'j.
Tiam la band'o lud'is bon'ven'o'n al ali'a grup'o de gast'o'j, kaj en la Tron'o-Ĉambr'o'n solen'e en'ir'is la bel'et'a kaj dign'a Reĝ'in'o de Ev. Apud ŝi est'is jun'a Reĝ'o Evardo, kaj sekv'is ili'n la tut'a reĝ'a famili'o konsist'ant'a el kvin Princ'in'o'j kaj kvar Princ'o'j de Ev. La Regn'o Ev situ'is tuj trans la Mort'ig'a Dezert'o Nord'e de Oz, kaj foj'e Ozma kaj ŝi'a popol'o sav'is la Reĝ'in'o'n de Ev kaj ŝi'a'j'n dek infan'o'j'n de la Reĝ'o de la Knomoj, kiu sklav'ig'is ili'n.
Doroteo part'o'pren'is en tiu aventur'o, do ŝi salut'is la reĝ'a'n famili'o'n el'kor'e; kaj ĉiu'j el tiu'j vizit'ant'o'j ĝoj'eg'is re'renkont'i la mal'grand'a'n knab'in'o'n el Kansas. Ili ankaŭ kon'is Tiktokon kaj Vilĉinjon, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, ankaŭ la Leon'o'n kaj Tigr'o'n; do est'is ĝoj'o'plen'a re'renkont'iĝ'o, kiel vi pov'as imag'i, kaj post plen'a hor'o la Reĝ'in'o kaj ŝi'a grup'o re'tir'is si'n al si'a'j ĉambr'o'j. Ebl'e eĉ tiam ili ne for'ir'us se la band'o ne komenc'us lud'i por anonc'i nov'a'j'n al'ven'int'o'j'n; sed antaŭ ol for'ir'i el la grand'a Tron'o-Ĉambr'o Reĝ'o Evardo al'don'is al la nask'iĝ'tag'a'j donac'o'j al Ozma diadem'o'n el diamant'o'j inkrust'it'a'j en radium'o.
La sekv'a al'ven'int'o montr'iĝ'is est'i Reĝ'o Renard de Vulpio; li prefer'is si'n nom'i Reĝ'o Dokso. Li est'is grandioz'e vest'it'a per nov'a plum'kostum'o kaj port'is blank'a'j'n kapr'id'haŭt'a'j'n gant'o'j'n sur si'a'j pied'o'j kaj flor'o'n en si'a buton'tru'o kaj li'a har'ar'o est'is dis'lim'it'a en la mez'o.
Reĝ'o Dokso dank'is Doroteon fervor'e pro ŝi'a akir'o de invit'o por ke li ven'u al Oz, kiu'n dum si'a tut'a viv'o li sopir'eg'is vizit'i. Li ĉirkaŭ'marŝ'ad'is van'e kaj iom absurd'e dum oni kon'ig'is al li ĉiu'j'n fam'ul'o'j'n grup'iĝ'int'a'j'n en la Tron'o-Ĉambr'o, kaj kiam li inform'iĝ'is ke Doroteo est'as Princ'in'o de Oz la Reĝ'o de la Vulp'o'j insist'e sur'genu'iĝ'is ĉe ŝi'a'j pied'o'j kaj post'e re'tir'is si'n mal'antaŭ'e'n—kio est'is danĝer'a, ĉar li'a pied'o pov'us frap'iĝ'i pro io kaj tiel stumbl'o'renvers'i li'n.
Li apenaŭ for'ir'is kiam la son'eg'o de klarion'o'j kaj la bru'ad'o de tambur'o'j kaj cimbal'o'j anonc'is grav'a'j'n vizit'ant'o'j'n, kaj la Alt'a Ĉambelan'o al'pren'is si'a'n plej dign'a'n ton'o'n dum li ek'mal'ferm'is la pord'o'n kaj dir'is fier'e: “Ŝi'a Sublim'a kaj Glor'eg'a Moŝt'o, Reĝ'in'o Ziksi de Iks! Li'a Seren'a kaj Impon'eg'a Moŝt'o, Reĝ'o Burĝon’ de Neni'land'o. Ŝi'a Reĝ'a Moŝt'o, la Princ'in'o Lanug.”
Ke tri tiel alt'a'j kaj potenc'a'j reĝ'a'j person'o'j al'ven'is sam'temp'e sufiĉ'is por solen'ig'i Doroteon kaj ŝi'a'j'n akompan'ant'o'j'n kaj dev'ig'i ili'n plej bel'e kondut'i; sed kiam la ekster'ordinar'eg'a bel'ec'o de Reĝ'in'o Ziksi renkont'is ili'a'j'n okul'o'j'n ili opini'is ke neniam ili vid'is i'o'n tiom ĉarm'a'n. Doroteo decid'is ke Ziksi dev'as est'i ĉirkaŭ dek'ses'jar'a, sed la Sorĉ'ist'o flustr'is al ŝi ke tiu mir'ind'a reĝ'in'o jam viv'is mil'o'j'n da jar'o'j, sed sci'as la sekret'o'n ĉiam rest'i freŝ'a kaj bel'a.
Reĝ'o Burĝon’ de Neni'land'o kaj li'a delikat'a hel'har'a frat'in'o, la Princ'in'o Lanug, est'is amik'o'j de Ziksi, ĉar ili'a'j regn'o'j est'is apud'a'j, do ili kun'e vetur'is de si'a'j tre for'a'j regn'o'j por honor'i Ozman de Oz pro ŝi'a nask'iĝ'tag'o. Ili al'port'is mult'a'j'n bel'eg'a'j'n donac'o'j'n; do la tabl'o nun est'is plej'part'e ŝarĝ'it'a per donac'o'j.
Doroteo kaj Pol'i ek'am'is la Princ'in'o'n Lanug tuj kiam ili vid'is ŝi'n, kaj mal'grand'a Reĝ'o Burĝon’ est'is tiom sincer'a kaj knab'ec'a ke Buton-Bril'o tuj akcept'is li'n kiel amik'o'n kaj ne vol'is ke li for'ir'u. Sed est'is nun post la tag'mez'o, kaj la reĝ'a'j gast'o'j dev'os pret'ig'i si'a'j'n tualet'o'j'n por la grand'a banked'o kie ili re'kun'iĝ'os tiu'vesper'e por renkont'i la regn'ant'a'n Princ'in'o'n de ĉi tiu Fe'land'o; do Reĝ'in'o Ziksi est'is konduk'it'a al si'a ĉambr'o de grup'o de knab'in'o'j ĉef'at'a de Ĵelia Konfit'aĵ, kaj Burĝon’ kaj Lanug baldaŭ for'ir'is al si'a'j propr'a'j ĉambr'o'j.
“Jad'i! kiom grand'a'n fest'o'n hav'os Ozma,” kri'is Doroteo. “Mi supoz'as ke la palac'o est'os plen'plen'a, Buton-Bril'o; ĉu ne?”
“Ne sci'as,” dir'is la knab'o.
“Sed ni dev'os ir'i al ni'a'j ĉambr'o'j tre baldaŭ, por vest'i ni'n por la banked'o,” plu'dir'is la knab'in'o.
“Mi ne bezon'as vest'i mi'n,” dir'is la Kandulo el Gajlando. “Mi nur bezon'as ŝut'i freŝ'a'n suker'o'n sur mi'n.”
“Tiktoko kaj mi ĉiam sur'hav'as la sam'a'n vest'o'komplet'o'n,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “ankaŭ ni'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o.”
“Mi'a'j plum'o'j sufiĉ'as por ĉiu'j okaz'o'j,” kri'is Vilĉinjo, el si'a angul'o.
“Do mi las'os vi'n kvar bon'ven'ig'i iu'j'n nov'a'j'n gast'o'j'n ven'ont'a'j'n,” dir'is Doroteo; “ĉar Buton-Bril'o kaj mi dev'os plej bel'e aspekt'i ĉe la banked'o de Ozma.”
“Ankoraŭ kiu'j ven'os?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Nu, Reĝ'o Bat-Ia'i el Azenio, kaj Joĉjo Far'u, kaj la Bon'a Sorĉ'ist'in'o de la Nord'o. Sed pov'as est'i ke Joĉjo Far'u nur tre mal'fru'e ven'os, ĉar li est'as mult'e okup'at'a.”
“Ni akcept'os ili'n kaj tre konven'e bon'ven'ig'os ili'n,”
promes'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Do for'ir'u, mal'grand'a Doroteo, kaj vest'u vi'n.”
Long'a tabl'o est'is pret'ig'it'a en la centr'o de la grand'a manĝ'o'salon'o de la palac'o kaj la bel'ec'o de la ornam'aĵ'o'j kaj la bril'eg'o de la lum'o'j kaj juvel'o'j est'is laŭ'agnosk'e la plej grandioz'a vid'aĵ'o iam vid'it'a de la gast'o'j.
La plej gaj'a person'o ĉe'est'ant'a, ankaŭ la plej grav'a, kompren'ebl'e est'is Patr'o Krist'nask'o; do li ricev'is la honor'pozici'o'n ĉe unu ekstrem'o de la tabl'o dum ĉe la ali'a ekstrem'o sid'is Princ'in'o Ozma, la gast'ig'ant'o.
Joĉjo Past, Reĝ'in'o Ziksi, Reĝ'o Burĝon’, la Reĝ'in'o de Ev kaj ŝi'a fil'o Evardo, kaj la Reĝ'in'o de Gajlando sid'is sur or'a'j tron'o'j, kaj la ali'a'j hav'is bel'eg'a'j'n seĝ'o'j'n.
Ĉe la supr'a part'o de la banked'o'ĉambr'o est'is apart'a tabl'o proviz'it'a por la best'o'j. Tot'o sid'is ĉe unu ekstrem'o de tiu tabl'o, kun tuk'o lig'it'a ĉirkaŭ li'a kol'o kaj arĝent'a plet'o kiel teler'o. Ĉe la ali'a ekstrem'o est'is mal'grand'a alt'a tabl'et'o, kun ne'alt'a bar'il'o ĉirkaŭ si'a rand'o, por Vilĉinjo kaj ŝi'a'j id'o'j. La bar'il'o ne'ebl'ig'is ke la dek mal'grand'a'j Doroteoj fal'os de la tabl'et'o, kaj la Flav'a Kok'in'o pov'is facil'e etend'i si'n kaj pren'i si'a'n manĝ'aĵ'o'n de si'a plet'o sur la tabl'o. Ĉe ali'a'j lok'o'j sid'is la Mal'sat'a Tigr'o, la Mal'kuraĝ'a Leon'o, la Seg-Ĉeval'o, la Kaŭĉuk'a Urs'o, la Reĝ'o de la Vulp'o'j kaj la Reĝ'o de la Azen'o'j; ili ver'e est'is grand'a grup'o da best'o'j.
Ĉe la mal'supr'a ekstrem'o de la grand'a ĉambr'o est'is ali'a tabl'o, ĉe kiu sid'is la Roj'o'j kaj Kniĉoj kiu'j akompan'is Patr'o'n Krist'nask'o'n, la lign'a'j soldat'o'j kiu'j akompan'is la Reĝ'in'o'n de Gajlando, kaj la Altlanduloj kaj Baslanduloj kiu'j akompan'is Joĉjon Past'o'n. Tie ankaŭ sid'is la oficir'o'j de la reĝ'a palac'o kaj de la arme'o de Ozma.
La bel'eg'a'j kostum'o'j de la ul'o'j ĉe la tri tabl'o'j est'is grandioz'a kaj scintil'ant'a vid'aĵ'o kiu'n ver'ŝajn'e neni'u ĉe'est'ant'o iam forges'os; ebl'e neniam est'is en ali'a part'o de la mond'o, iam ajn, ali'a grup'o de tiel rimark'ind'a'j person'o'j kia tiu kiu kun'ven'is tiu'vesper'e por honor'i la nask'iĝ'tag'o'n de la Reg'ant'o de Oz.
Kiam ĉiu'j grup'an'o'j est'is en si'a'j pozici'o'j orkestr'o de kvin'cent lud'ant'o'j, en balkon'o kiu super'rigard'is la banked'o'ĉambr'o'n, komenc'is lud'i dolĉ'a'n kaj tre ĝu'ig'a'n muzik'o'n. Pord'o sur kiu est'is drapir'aĵ'o reĝ'e verd'a mal'ferm'iĝ'is, kaj en'ven'is la bel'a knab'in'ec'a Princ'in'o Ozma, kiu nun person'e salut'is si'a'j'n gast'o'j'n unu'a'foj'e.
Dum ŝi star'is apud si'a tron'o ĉe la kap'o de la banked'a tabl'o ĉiu okul'o turn'iĝ'is fervor'e por rigard'i la bel'a'n Princ'in'o'n, kiu est'is tiel dign'a kiel ĉarm'a, kaj kiu rid'et'is al ĉiu'j si'a'j mal'nov'a'j kaj nov'a'j amik'o'j tiu'manier'e ke ŝi tuŝ'is ili'a'j'n kor'o'j'n kaj okaz'ig'is respond'a'n rid'et'o'n sur ĉiu vizaĝ'o.
Ĉiu gast'o ricev'is kristal'a'n pokal'o'n plen'ig'it'a'n per lakaso, kiu est'as nektar'o fam'a en Oz kaj eĉ pli agrabl'a ol sod'akv'o aŭ limonad'o. Patr'o Krist'nask'o nun vers'e preleg'is bel'e, gratul'ant'e Ozman pro ŝi'a nask'iĝ'tag'o, kaj pet'ant'e ĉiu'n ĉe'est'ant'o'n trink'i omaĝ'e al la san'o kaj feliĉ'o de si'a mult'e am'at'a gast'ig'ant'in'o. Tio'n far'is tre entuziasm'e la trink'i'pov'ul'o'j, kaj la ne'trink'i'pov'ul'o'j ĝentil'e tuŝ'is si'a'j'n lip'o'j'n per la rand'o'j de la pokal'o'j.
Ĉiu'j sid'iĝ'is ĉe la tabl'o'j kaj la serv'ist'o'j de la Princ'in'o komenc'is kelner'i la festen'o'n.
Mi est'as tut'e cert'a ke nur en Fe'land'o pov'us prepar'iĝ'i tiel bon'gust'a manĝ'o. La plad'o'j est'is el alt'valor'a'j metal'o'j inkrust'it'a'j per bril'ant'a'j juvel'o'j kaj la bon'manĝ'aĵ'o'j met'it'a'j sur ili'n est'is sen'nombr'a'j kaj ekster'ordinar'e bel'gust'a'j. Plur'a'j ĉe'est'ant'o'j, i.a. la Kandulo, la Kaŭĉuk'a Urs'o, Tiktoko, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o, ne est'is manĝ'i'pov'a'j, kaj la Reĝ'in'o de Gajlando kontent'ig'is si'n per mal'grand'a teler'o da seg'er'o'j; sed ili ĝu'is la pomp'o'n kaj scintil'o'n de la bel'eg'a scen'o tiom kiom la festen'ant'o'j.
La Ŝancel-Insekt'o laŭt'leg'is si'a'n “Od'o'n al Ozma,”
kiu est'is tre bon'ritm'e verk'it'a kaj bon'e akcept'it'a de la grup'o. La Sorĉ'ist'o al'don'is al la distr'o'j la aper'ig'o'n de grand'a pasteĉ'o antaŭ Doroteo, kaj kiam la knab'in'et'o tranĉ'is la pasteĉ'o'n el'salt'is la naŭ pork'id'et'o'j kaj danc'is ĉirkaŭ la tabl'o, dum la orkestr'o lud'is gaj'a'n melodi'o'n.
Tio mult'e distr'is la ĉe'est'ant'o'j'n, sed al ili eĉ pli plaĉ'is ke Polikromo, kies mal'sat'o est'is facil'e sat'ig'it'a, star'iĝ'is kaj far'is si'a'n graci'a'n kaj konfuz'a'n Ĉiel'ark'a'n Danc'o'n por ili. Kiam ĝi fin'iĝ'is, la hom'o'j man'frap'is kaj la best'o'j pied'frap'is, Vilĉinjo gak'is kaj la Reĝ'o de la Azen'o'j ia'is aprob'e.
Joĉjo Far'u ĉe'est'is, kaj kompren'ebl'e li pruv'is ke li pov'as mir'ind'e ag'i manĝ'ant'e kaj ne nur per ĉio ali'a kiu'n li entrepren'is far'i; la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kant'is am'kant'o'n, ĉiu'j part'o'pren'is en la refren'o; kaj la soldat'o'j el Gajlando demonstr'is fulm'a'n trejn'ekzerc'o'n per si'a'j lign'a'j musk'et'o'j; la Roj'o'j kaj Kniĉoj danc'is la Fecirklon; kaj la Kaŭĉuk'a Urs'o salt'ad'is tra la tut'a ĉambr'o. Est'is rid'ad'o kaj gaj'ec'o ĉie, kaj ĉiu eg'e ĝu'is.
Buton-Bril'o est'is tiom ekscit'it'a kaj interes'at'a ke li mal'mult'e atent'is si'a'n tre bon'a'n manĝ'o'n, kaj mult'e atent'is si'a'j'n kurioz'a'j'n kun'ul'o'j'n; kaj ebl'e li est'is saĝ'a tiu'rilat'e, ĉar li ja pov'us manĝ'i kiam ajn.
La festen'ad'o kaj ĝu'ad'o daŭr'is ĝis mal'fru'e en la vesper'o, kiam ili apart'iĝ'is re'kun'ven'ont'e la sekv'a'n maten'o'n kaj part'o'pren'ont'e en la nask'iĝ'tag'a fest'o, de kiu ĉi tiu reĝ'a banked'o est'is nur en'konduk'o.
La renom'a'j vizit'ant'o'j el fremd'a'j land'o'j, kiu'j ĉiu'j est'is transport'it'a'j al la Smerald'a Urb'o per la Magi'a Zon'o, est'is tiom'a distr'o por la Ozan'o'j kiel ili'a'j propr'a'j familiar'a'j fam'ul'o'j, kaj la strat'o'j konduk'ant'a'j de la reĝ'a palac'o al la juvel'kovr'it'a'j pord'eg'o'j est'is plen'plen'a'j de vir'o'j, vir'in'o'j kaj infan'o'j vol'ant'a'j rigard'i la procesi'o'n dum ĝi pas'as al la verd'a'j kamp'o'j kie la fest'event'o'j okaz'os.
Kaj kia procesi'o!
Unu'e ven'is mil jun'ul'in'o'j—la plej bel'a'j en la land'o—vest'it'a'j per blank'a muslin'o, kun verd'a'j balte'o'j kaj har-ruband'o'j, port'ant'e grand'a'j'n korb'o'j'n da ruĝ'a'j roz'o'j. Dum ili marŝ'is ili dis'ŝut'is tiu'j'n flor'o'j'n sur la marmor'a'j'n pavim'aĵ'o'j'n, tiel ke la voj'o hav'is dik'a'n tapiŝ'o'n da roz'o'j sur kiu marŝ'os la procesi'o.
Sekv'is la Reg'ant'o'j de la kvar Regn'o'j de Oz; la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j, la Monark'o de la Manĝtuloj, la Reĝ'o de la Kveluloj kaj la Suveren'o de la Gilikuloj, ĉiu port'is long'a'n ĉen'o'n de smerald'o'j ĉirkaŭ si'a kol'o por montr'i si'n vasal'o de la Reg'ant'o de la Smerald'a Urb'o.
Sekv'is marŝ'ant'e la Kornet'o-Band'o de la Smerald'a Urb'o, vest'it'a per verd'a'j-kaj-or'a'j uniform'o'j kaj lud'ant'a'j la “Du'paŝ'a'n Ozman.” La Reĝ'a Arme'o de Oz sekv'is, ĝi konsist'is el du'dek sep oficir'o'j, de la Ĉef'general'o ĝis la Leŭtenant'o'j. Ne est'is ordinar'a'j soldat'o'j en la Arme'o de Ozma ĉar oni ne bezon'is soldat'o'j'n por batal'o'j, ili'a cel'o est'is nur aspekt'i grav'a'j, kaj oficir'o ĉiam aspekt'as pli impon'e ol ordinar'a soldat'o.
Dum la popol'o hura'is kaj gest'is per si'a'j ĉapel'o'j kaj poŝ'tuk'o'j, ven'is marŝ'ant'e la Reĝ'a Princ'in'o Ozma, aspekt'ant'e tiel bel'a kaj dolĉ'a ke ne est'as mir'ind'e ke ŝi'a popol'o am'as ŝi'n tre profund'e. Ŝi decid'is ne vetur'i per si'a ĉar'eg'o tiu'tag'e, ĉar ŝi prefer'is marŝ'i en la procesi'o kun si'a'j plej am'at'a'j reg'at'o'j kaj gast'o'j. Tuj antaŭ ŝi trot'is la viv'ant'a Blutapiŝa Urs'o posed'at'a de mal'jun'a Din'a, kiu ŝancel'iĝ'ad'is mal'lert'e sur si'a'j kvar pied'o'j ĉar nur haŭt'o sub'ten'is ili'n, kaj kiu hav'is rembur'it'a'n kap'o'n ĉe unu ekstrem'o kaj ne'long'a'n vost'o'n ĉe la ali'a. Sed kiam ajn Ozma paŭz'is dum si'a marŝ'ad'o la Ursotapiŝo stern'is si'n sur la ter'o'n por ke la princ'in'o star'u sur ĝi ĝis ŝi re'komenc'os marŝ'i.
Sekv'ant'e la Princ'in'o'n ruz'paŝ'ad'is ŝi'a'j du gigant'a'j best'o'j, la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o, kaj eĉ se la Arme'o ne ĉe'est'us tiu'j du est'us sufiĉ'e fort'a'j por gard'i si'a'n mastr'in'o'n kontraŭ ĉia damaĝ'o.
Sekv'e marŝ'is la invit'it'a'j gast'o'j, kiu'j'n laŭt'e hura'is la popol'o de Oz laŭ'long'e de la voj'o, kaj kiu'j tial dev'is riverenc'i dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n je preskaŭ ĉiu paŝ'o. La unu'a est'is Patr'o Krist'nask'o, kiu, ĉar li est'is dik'a kaj ne kutim'iĝ'is al marŝ'ad'o, rajd'is la mir'ind'a'n Seg-Ĉeval'o'n.
La gaj'a mal'jun'ul'o kun'port'is korb'o'n da mal'grand'a'j lud'il'o'j, kaj li ĵet'is la lud'il'o'j'n unu post la ali'a al la infan'o'j dum li pas'is. Li'a'j Roj'o'j kaj Kniĉoj marŝ'is tuj post li.
Reĝ'in'o Ziksi de Iks sekv'is; post ŝi est'is Joĉjo Past kaj la Kerub'o, kun la kaŭĉuk'a urs'o nom'at'a Par'a Bruin kiu fier'e marŝ'is mal'antaŭ ili per si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j; post'e la Reĝ'in'o de Gajlando, kiu'n eskort'is ŝi'a'j lign'a'j soldat'o'j; post'e Reĝ'o Burĝon’ de Neni'land'o kaj li'a Frat'in'o, la Princ'in'o Lanug; post ili est'is la Reĝ'in'o de Ev kaj ŝi'a'j dek reĝ'a'j infan'o'j; post ili est'is la Plekt'it'a Vir'o kaj la Kandulo, flank-al-flank'e; post ili est'is Reĝ'o Dokso de Vulpio kaj Reĝ'o Bat-Ia'i de Azenio, kiu'j jam far'iĝ'is bon'a'j amik'o'j; kaj fin'e Joĉjo Far'u, kiu sur'hav'is si'a'n led'a'n ŝirm'vest'o'n kaj fum'ad'is si'a'n long'a'n pip'o'n.
Tiu'j'n mir'ind'a'j'n person'o'j'n ne pli el'kor'e hura'salut'is la popol'o ol tiu'j'n kiu'j sekv'is ili'n en la procesi'o. Doroteo est'as de ĉiu am'at'a, kaj ŝi marŝ'is brak-en-brak'e kun la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'n ĉiu'j am'is. Sekv'is Polikromo kaj Buton-Bril'o, kaj la popol'o ek'am'is la bel'a'n Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o kaj la bel'a'n blu'okul'a'n knab'o'n tuj kiam ili vid'is ili'n. La vil'ul'o en si'a vil'a nov'a vest'o'komplet'o al'tir'is mult'a'n atent'o'n ĉar li est'is tiom ne'ordinar'a. Per regul'a'j paŝ'o'j marŝ'is la maŝin'ul'o Tiktoko, kaj okaz'is pli da hura'ad'o kiam la Sorĉ'ist'o de Oz sekv'is en la procesi'o.
La Ŝancel-Insekt'o kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o sekv'is, kaj mal'antaŭ ili Glinda la Sorĉ'ist'in'o kaj la Bon'a Sorĉ'ist'in'o de la Nord'o. Fin'e ven'is Vilĉinjo, kun si'a ar'o da id'o'j al kiu'j ŝi kluk'ad'is mal'kviet'e por ten'ad'i ili'n kun'a'j kaj rapid'ig'i ili'n por ke ili ne mal'rapid'ig'u la procesi'o'n.
Ali'a band'o sekv'is, ĉi'foj'e la Stan'a Band'o de la Imperi'estr'o de la Palpbr um'o'j, lud'ant'e bel'a'n marŝ'muzik'o'n nom'at'a'n “Neni'a Plat’ Est'as kia Stan’.”
Post'e sekv'is la serv'ist'o'j el la Reĝ'a Palac'o, laŭ long'a vic'o, kaj mal'antaŭ ili la tut'a popol'o part'o'pren'is en la procesi'o kaj for'marŝ'is tra la smerald'a'j'n pord'eg'o'j'n sur la larĝ'a'n verd'ej'o'n.
Tie est'is star'ig'it'a elegant'a pavilon'o, kun benk'ar'o sufiĉ'e grand'a por ke sid'u la tut'a reĝ'a grup'o kaj la part'o'pren'int'o'j de la procesi'o. Super la pavilon'o, kiu est'is el verd'a silk'o kaj or'ŝtof'o, ne'nombr'ebl'a'j standard'o'j flirt'is en la vent'et'o. Tuj antaŭ ĝi, kaj konekt'it'a al ĝi per koridor'o, larĝ'a platform'o est'is konstru'it'a, tiel ke ĉiu'j spekt'ant'o'j pov'is klar'e vid'i la distr'aĵ'o'j'n proviz'it'a'j'n por ili.
La Sorĉ'ist'o nun far'iĝ'is Festestro, ĉar Ozma asign'is al li la estrad'o'n de la prezent'ad'o. Post la kun'grup'iĝ'o de la popol'o ĉirkaŭ la platform'o kaj la sid'iĝ'o de la reĝ'a grup'o kaj la vizit'ant'o'j sur la pavilon'a benk'ar'o, la Sorĉ'ist'o lert'e far'is ĵongl'ad'o'n per vitr'a'j pilk'o'j kaj flam'ant'a'j kandel'o'j.
Li ĵet'is dek'um'o'n da ili alt'e'n en la aer'o'n kaj kapt'is ili'n unu post la ali'a dum ili fal'is, kaj evit'is li'n neni'u objekt'o.
Post tio li kon'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kiu lert'e glut'is glav'o'n kaj tio mult'e interes'is la rigard'ant'o'j'n. Post tio la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ekshibici'is Hakilsvingadon, kaj li ĉirkaŭ'turn'ad'is la hak'il'o'n tiel rapid'e ĉirkaŭ si ke okul'o apenaŭ pov'us rimark'i la mov'iĝ'o'n de la bril'ant'a kling'o.
Glinda la Sorĉ'ist'in'o, post tio, paŝ'is sur la platform'o'n, kaj per si'a magi'o kresk'ig'is grand'a'n arb'o'n en la mez'o de la spac'o, aper'ig'is burĝon'o'j'n sur la arb'o, kaj nask'ig'is el la burĝon'o'j bon'gust'eg'a'j'n frukt'o'j'n nom'at'a'j'n tamornoj; kaj tiom mult'a est'is la kvant'o da frukt'o'j tiel produkt'it'a'j ke kiam la serv'ist'o'j grimp'is la arb'o'n kaj ĵet'is la frukt'o'j'n al la rigard'ant'ar'o, est'is sufiĉ'e por sat'ig'i ĉiu'n ĉe'est'ant'o'n.
Par'a Bruin, la kaŭĉuk'a urs'o, grimp'is al branĉ'o de la grand'a arb'o, rul'is si'n kiel pilk'o'n, kaj fal'is al la platform'o de kiu li re'salt'is al la branĉ'o. Li ripet'is tiu'n salt'ad'o'n plur'foj'e, kaj tiel gaj'ig'is ĉiu'j'n ĉe'est'ant'a'j'n infan'o'j'n. Kiam li jam fin'is kaj riverenc'is kaj re'ir'is al si'a sid'ej'o, Glinda sku'is si'a'n sceptr'o'n kaj la arb'o ek'mal'aper'is, sed la frukt'o'j rest'is por est'i manĝ'it'a'j.
La Bon'a Sorĉ'ist'in'o de la Nord'o distr'is la rigard'ant'o'j'n per trans'form'o de dek ŝton'o'j en dek bird'o'j'n, de la dek bird'o'j en dek ŝaf'id'o'j'n, kaj de la dek ŝaf'id'o'j en dek knab'in'et'o'j'n, kiu'j bel'e danc'is kaj post'e re'trans'form'iĝ'is en dek ŝton'o'j'n sam'a'j'n kiel en la komenc'o.
Joĉjo Far'u sekv'is sur la platform'o'n kun si'a il'o'kest'o, kaj dum nur kelk'a'j minut'o'j li el'konstru'is grand'eg'a'n flug'maŝin'o'n, met'is si'a'n kest'o'n en la maŝin'o'n kaj la tut'o for'flug'is—inkluziv'e de Joĉjo—post kiam li adiaŭ'is la ĉe'est'ant'o'j'n kaj dank'is la Princ'in'o'n pro ŝi'a gast'am'o.La Nask'iĝ'tag'a Fest'o Post tio la Sorĉ'ist'o anonc'is la plej last'a'n prezent'o'n, kiu'n oni opini'is ver'e mir'ind'a. Li invent'is maŝin'o'n kiu kapabl'as blov'far'i gigant'a'j'n sap'o'vezik'o'j'n, grand'a'j'n kiel balon'o'j, kaj tiu maŝin'o est'is kaŝ'it'a sub la platform'o tiel ke nur la rand'o de la grand'a argil'a pip'o kiu produkt'is la sap'o'vezik'o'j'n est'is vid'ebl'a super la plank'o. La kaldron'o da sap'ŝaŭm'o, kaj la aer'pump'il'o'j kiu'j plen'ig'is la sap'o'vezik'o'j'n, est'is ne'vid'ebl'a'j, en la sub'o, tiel ke kiam la sap'o'vezik'o'j komenc'is kresk'i sur la plank'o de la platform'o ver'e ŝajn'is magi'e al la Ozan'o'j, kiu'j tut'e ne kon'is eĉ la ordinar'a'j'n sap'o'vezik'o'j'n kiu'j'n far'as ni'a'j infan'o'j per et'kost'a argil'a pip'o kaj pelv'o da sap'akv'o.
La Sorĉ'ist'o ankaŭ i'o'n ali'a'n invent'is. Kutim'e sap'o'vezik'o'j est'as mal'firm'a'j kaj facil'e romp'iĝ'as, ili daŭr'as nur kelk'a'j'n moment'o'j'n flos'ant'e en la aer'o; sed la Sorĉ'ist'o al'don'is i'a'n glu'o'n al la sap'ŝaŭm'o, kaj tio fortik'ig'is la sap'vezik'o'j'n; kaj, ĉar la glu'o rapid'e sek'iĝ'is kiam ĝi'n tuŝ'is la aer'o, la sap'vezik'o'j de la Sorĉ'ist'o est'is sufiĉ'e fortik'a'j por daŭr'i sen'romp'e dum hor'o'j.
Li komenc'is per blov'ad'o—per si'a'j maŝin'o'j kaj aer'pump'il'o'j—kiu far'is plur'a'j'n grand'a'j'n sap'o'vezik'o'j'n kiu'j'n li las'is flos'i supr'e'n en la ĉiel'o'n, kie la sun'radi'o'j traf'is ili'n kaj don'is al ili iriz'a'j'n kolor'o'j'n plej bel'a'j'n.
Tio instig'is mult'a'j'n mir'o'n kaj ĝu'o'n, ĉar ĝi est'is nov'aĵ'o por ĉiu ĉe'est'ant'o—ebl'e escept'e de Doroteo kaj Buton- Bril'o, kaj eĉ ili neniam antaŭ'e vid'is tiel grand'a'j'n fortik'a'j'n sap'o'vezik'o'j'n.
La Sorĉ'ist'o post tio far'is ar'o'n da mal'grand'a'j sap'o'vezik'o'j kaj post'e grand'a'n sap'o'vezik'o'n kiu ĉirkaŭ'is ili'n tiel ke ili rest'is en ĝi'a centr'o; post tio li las'is la tut'a'n amas'o'n da bel'a'j glob'et'o'j flos'i en la aer'o'n kaj mal'aper'i en la tre for'a'n ĉiel'o'n.
“Est'as ver'e bel'e!” deklar'is Patr'o Krist'nask'o, kiu am'is lud'il'o'j'n kaj bel'aĵ'o'j'n. “Mi kred'as, S-ro Sorĉ'ist'o, ke mi pet'os vi'n far'i sap'o'vezik'o'n ĉirkaŭ mi'n; tiel mi pov'os for'flos'i hejm'e'n kaj rigard'i la pejzaĝ'o'n sub mi dum mi vetur'os. Ne ekzist'as lok'o sur la ter'o kiu'n mi ne vizit'is, sed kutim'e mi vetur'as dum la nokt'o, tir'at'e de mi'a'j rapid'a'j boac'o'j. Nun mi hav'os bon'a'n oportun'o'n rigard'i la pejzaĝ'o'n per tag'lum'o, dum mi mal'rapid'e kaj sen'ĝen'e vetur'ad'os.”
“Ĉu vi kred'as ke vi sci'os gvid'i la sap'o'vezik'o'n?”
demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Ho, jes; mi sufiĉ'e sci'pov'as magi'o'n por far'i tio'n,”
respond'is Patr'o Krist'nask'o. “Far'u la sap'o'vezik'o'n, kun mi en ĝi, kaj mi cert'e sen'danĝer'e ating'os mi'a'n hejm'o'n.”
“Bon'vol'u re'send'i mi'n hejm'e'n ankaŭ per sap'o'vezik'o!” pet'is la Reĝ'in'o de Gajlando.
“Tut'e bon'e, sinjor'in'o; vi la unu'a vetur'os,” ĝentil'e respond'is mal'jun'a Patr'o Krist'nask'o.
La bel'a vaks'a pup'o adiaŭ'is la Princ'in'o'n Ozma kaj la ali'a'j'n, kaj star'is sur la platform'o dum la Sorĉ'ist'o blov'far'is grand'a'n sap'o'vezik'o'n ĉirkaŭ ŝi'n. Kiam ĝi est'is komplet'ig'it'a li las'is la sap'o'vezik'o'n mal'rapid'e flos'i supr'e'n, kaj ebl'is vid'i la mal'grand'a'n Reĝ'in'o'n de Gajlando star'i en ĝi'a mez'o kaj blov'gest'i kis'e per si'a'j fingr'o'j al la hom'o'j star'ant'a'j sub'e. La sap'o'vezik'o ek'ir'is sud'e'n, kaj rapid'e flos'is en ne'vid'ebl'ec'o'n.
“Jen tre bel'a metod'o vetur'i,” dir'is Princ'in'o Lanug.
“Ankaŭ mi dezir'as hejm'e'n'ir'i per sap'o'vezik'o.”
Do la Sorĉ'ist'o blov'far'is grand'a'n sap'o'vezik'o'n ĉirkaŭ Princ'in'o'n Lanug, kaj ali'a'n ĉirkaŭ Reĝ'o'n Burĝon’, ŝi'a frat'o, kaj tri'a'n ĉirkaŭ Reĝ'in'o'n Ziksi; kaj baldaŭ tiu'j tri sap'o'vezik'o'j supr'e'n'ir'is en la ĉiel'o'n kaj kun'e for'flos'is direkt'e al la regn'o Neni'land'o.
La sukces'o de tiu'j aventur'o'j instig'is la ali'a'j'n gast'o'j'n el fremd'a'j land'o'j ankaŭ entrepren'i sap'o'vezik'a'j'n vetur'o'j'n; do la Sorĉ'ist'o met'is unu post la ali'a en si'a'j'n sap'o'vezik'o'j'n, kaj Patr'o Krist'nask'o direkt'is kie'n ili ir'u, ĉar li sci'is preciz'e kie loĝ'as ĉiu.
Fin'e Buton-Bril'o dir'is: “Ankaŭ mi vol'as hejm'e'n'ir'i.”
“Nu, tiel est'os!” kri'is Patr'o Krist'nask'o; “ĉar mi cert'as ke vi'a'j patr'o kaj patr'in'o ĝoj'e re'vid'os vi'n. S-ro Sorĉ'ist'o, bon'vol'u far'i grand'a'n bel'a'n sap'o'vezik'o'n en kiu pov'os vetur'i Buton-Bril'o, kaj mi akcept'os re'send'i li'n hejm'e'n plen'e sen'danĝer'e.”
“Mi bedaŭr'as,” dir'is Doroteo ĝem'ant'e, ĉar ŝi am'is si'a'n mal'grand'a'n kamarad'o'n; “sed ebl'e est'os plej bon'e por Buton-Bril'o ke li re'ir'u hejm'e'n; ĉar li'a'j ge'patr'o'j cert'e mal'trankvil'eg'as.”
Ŝi kis'is la knab'o'n, kaj ankaŭ Ozma kis'is li'n, kaj ĉiu'j ali'a'j man'gest'is kaj dir'is adiaŭ kaj vol'is por li bon'a'n vojaĝ'o'n.
“Ĉu vi ĝoj'as for'las'i ni'n, kar'a?” demand'is Doroteo, iom sopir'e.
“Ne sci'as,” dir'is Buton-Bril'o.
Li sid'iĝ'is kun la krur'o'j kruc'it'a'j sur la platform'o, kun si'a mar'ist'a ĉapel'o klin'it'a mal'antaŭ'e'n sur li'a kap'o, kaj la Sorĉ'ist'o blov'far'is tre bel'a'n sap'o'vezik'o'n ĉirkaŭ li'n.
Post minut'o ĝi jam est'is supr'e'n'ir'int'a en la ĉiel'o'n kaj vel'is okcident'e'n; kiam ili last'a'foj'e vid'is Buton- Bril'o'n li ankoraŭ sid'is en la mez'o de la bril'ant'a glob'o kaj gest'is per si'a vel'ist'o'ĉapel'o al la sub'a'j hom'o'j.
“Ĉu vi vetur'os en sap'o'vezik'o, aŭ ĉu mi send'u vi'n kaj Tot'o'n hejm'e'n per la Magi'a Zon'o?” la Princ'in'o demand'is al Doroteo.
“Prefer'e per la Zon'o,” respond'is la knab'in'et'o. “Mi iom tim'as tiu'j'n sap'o'vezik'o'j'n.”
“Vuf!” dir'is Tot'o aprob'e. Li am'is boj'i je la sap'o'vezik'o'j dum ili for'vel'is, sed li ne vol'is vetur'i en ili.
Patr'o Krist'nask'o decid'is nun for'ir'i. Li dank'is Ozman pro ŝi'a gast'am'o kaj vol'is por ŝi mult'a'j'n bon'o'j'n. La Sorĉ'ist'o blov'far'is sap'o'vezik'o'n ĉirkaŭ li'a'n dik'a'n korp'et'o'n kaj mal'pli grand'a'j'n sap'o'vezik'o'j'n ĉirkaŭ ĉiu'n el li'a'j Roj'o'j kaj Kniĉoj.
Dum la afabl'a kaj komplez'a amik'o de infan'o'j supr'e'n'ir'is en la aer'o'n la popol'o unu'voĉ'e hura'eg'is, ĉar ili el'kor'e am'is Patr'o'n Krist'nask'o'n; kaj la vir'et'o aŭd'is ili'n tra la mur'o'j de la sap'o'vezik'o kaj sku'is si'a'j'n man'o'j'n respond'e dum li rid'et'is al ili. La band'o lud'is brav'e dum ĉiu rigard'is la sap'o'vezik'o'n ĝis ĝi est'is tut'e ne plu vid'ebl'a.
“Kio'n pri vi, Pol'i?” Doroteo demand'is al si'a amik'in'o. “Ĉu ankaŭ vi tim'as sap'o'vezik'o'j'n?”
“Ne,” respond'is Polikromo, rid'et'ant'e; “sed Patr'o Krist'nask'o promes'is inform'i mi'a'n patr'o'n dum li tra'ir'os la Ĉiel'o'n. Do ebl'e mi hejm'e'n'ir'os pli facil'metod'e.”
Efektiv'e, la knab'in'o apenaŭ dir'is tiu'n parol'o'n kiam subit'a radi'ad'o plen'ig'is la aer'o'n, kaj dum la popol'o rigard'is mir'o'plen'e la ekstrem'o de bel'eg'a ĉiel'ark'o mal'rapid'e mal'lev'iĝ'is sur la platform'o'n.
Far'ant'e ĝoj'plen'a'n kri'o'n la Fil'in'o de la Ĉiel'ark'o salt'is de si'a seĝ'o kaj danc'is laŭ la kurb'o de la ark'o, iom post iom ir'ant'e supr'e'n, dum la fald'aĵ'o'j de ŝi'a gaz'a rob'o ĉirkaŭ'ir'is kaj flos'is ĉirkaŭ ŝi kvazaŭ nub'o kaj unu'iĝ'is kun la kolor'o'j de la ĉiel'ark'o mem.
“Adiaŭ, Ozma! Adiaŭ, Doroteo!” kri'is voĉ'o kiu, laŭ ili'a sci'o, aparten'is al Polikromo; sed nun la form'o de la knab'in'et'o jam unu'iĝ'is plen'e kun la ĉiel'ark'o, kaj ili'a'j okul'o'j ne plu pov'is vid'i ŝi'n.
Subit'e la fin'aĵ'o de la ĉiel'ark'o lev'iĝ'is kaj ĝi'a'j kolor'o'j mal'rapid'e fad'is kvazaŭ nebul'o antaŭ vent'et'o. Doroteo ĝem'is profund'e kaj turn'is si'n al Ozma.
“Mi bedaŭr'as perd'i Poli'n,” ŝi dir'is; “sed mi supoz'as ke ŝi fart'os pli bon'e kun si'a patr'o; ĉar eĉ la Land'o Oz ne pov'us est'i hejm'ec'a por nub'fe'in'o.”
“Tut'e ne,” respond'is la Princ'in'o; “sed est'is tre plezur'ig'e al ni kon'i Polikromon almenaŭ ne'long'e, kaj—kiu sci'as?—ebl'e ni re'renkont'os la Fil'in'o'n de la Ĉiel'ark'o, iam.”
Ĉar la distr'aĵ'o'j nun jam fin'iĝ'is, ĉiu'j for'ir'is el la pavilon'o kaj re'form'is si'a'n gaj'a'n procesi'o'n cel'e la Smerald'a'n Urb'o'n. El la ĵus'a'j akompan'ant'o'j de Doroteo rest'is nur Tot'o kaj la vil'ul'o, kaj Ozma decid'is permes'i ke ĉi tiu loĝ'u en Oz dum kelk'a temp'o, almenaŭ. Se li montr'iĝ'os honest'a kaj fidel'a, ŝi promes'is ke li rajt'os loĝ'i tie por ĉiam, kaj la vil'ul'o fervor'is merit'i tiu'n premi'o'n.
Ili agrabl'e kun'manĝ'is kaj pas'ig'is plezur'a'n vesper'o'n kun la Bird'o'tim'ig'il'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, Tiktoko, kaj la Flav'a Kok'in'o kiel kompan'o'j.
Kiam Doroteo bon'a'n'nokt'is ili'n ŝi per'kis'e adiaŭ'is ili'n ĉiu'j'n sam'temp'e. Ĉar Ozma konsent'is ke dum Doroteo dorm'os ŝi kaj Tot'o est'os transport'it'a'j per la Magi'a Zon'o al si'a propr'a lit'et'o en la kultiv'ist'o'dom'o en Kansas kaj la knab'in'et'o rid'is pens'ant'e pri kiom mir'eg'os Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em kiam ŝi mal'supr'e'n'ven'os por maten'manĝ'i kun ili la sekv'a'n maten'o'n.
Tut'e kontent'a ĉar ŝi spert'is tiel plaĉ'a'n aventur'o'n, kaj iom lac'a pro la mult'a tre aktiv'a tag'ag'ad'o, Doroteo pren'is Tot'o'n en si'a'j brak'o'j kaj kuŝ'iĝ'is sur la bel'a blank'a lit'o en si'a ĉambr'o en la reĝ'a palac'o de Ozma.
Baldaŭ ŝi profund'e dorm'is.