Ilustr'it'a De JOHN R. NEILL Traduk'it'a De Donald BROADRIBBLa Ekster'ordinar'a Land'o Oz De Baum, L. Frank (Lyman Frank), 1856–1919 Ilustr'it'a de Neill, John R. (John Re'a), 1877–1943 Traduk'it'a el la Angl'a al Esperant'o de Broadribb, Donald (Donald Richard), 1933– Unu'e el'don'it'a en la Angl'a kiel The Marvelous Land of Oz de Reilly & Britton, 1904.
Unu'e el'don'it'a en Esperant'o de Bookleaf Publishing, 1996, ISBN 1-876042-03-6.
Vid'u http://www.netword.com/broadribb Ĉi tiu traduk'o kopi'rajt'a © 1996 Donald Broadribb. Ĉi tiu el'don'o est'as korekt'it'a versi'o, oktobr'o 2000.
La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1904. La liter'tip'o est'as 16 sur 18.7 pkt Elegant Garamond.
Post la el'don'iĝ'o de “La Mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz” mi ek'ricev'is leter'o'j'n de infan'o'j, kiu'j inform'is mi'n pri si'a plezur'iĝ'o pro leg'o de la rakont'o kaj pet'is mi'n “verk'i pli” pri la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. Unu'e mi supoz'is ĉi tiu'j'n leter'et'o'j'n, kvankam sincer'a'j'n, kiel nur bel'a'j'n kompliment'o'j'n. Sed la leter'o'j plu al'venad'is dum la post'a'j monat'o'j kaj eĉ jar'o'j.
Fin'e mi promes'is al knab'in'et'o, kiu long'e vetur'is por renkont'i mi'n kaj person'e pet'i mi'n,—kaj efektiv'e ŝi ankaŭ nom'iĝ'as Doroteo—ke kiam mil knab'in'et'o'j send'os al mi mil leter'et'o'j'n, mi verk'os la libr'o'n. Aŭ mal'grand'a Doroteo est'is mask'it'a fe'in'o, kaj gest'is per si'a magi'a stab'o, aŭ la sukces'o de la dram'ig'o de “La Sorĉ'ist'o de Oz” akir'is nov'a'j'n amik'o'j'n por la rakont'o. Ĉar jam antaŭ long'e la mil leter'o'j ating'is mi'n—kaj krom'e ankaŭ mult'a'j pli.
Nun, agnosk'ant'e la long'a'n prokrast'o'n, mi plen'um'as mi'a'n promes'o'n per ĉi tiu libr'o.
L. Frank BAUM.
Chicago, juni'o, 1904.
Montgomery kaj Fred A Stone kies lert'a person'ig'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o don'is ĝoj'o'n al mil'o'j da infan'o'j en la tut'a land'o, ĉi tiu libr'o est'as dank'e dediĉ'it'a de La Aŭtor'o
La knab'o tut'e ne memor'is si'a'j'n ge'patr'o'j'n, ĉar kiam li est'is tre jun'a, oni ven'ig'is li'n al la mal'jun'ul'in'o nom'at'a Mombi por ke ŝi pri'zorg'u li'n. Ŝi'a fam'o, mi bedaŭr'e dev'as dir'i, ne est'is tre bel'a. Ĉar la Gilikula popol'o ne mal'prav'e suspekt'is ke ŝi pri'labor'as magi'o'n, tial ili hezit'is amik'iĝ'i kun ŝi.
Mombi ne est'is, preciz'e, sorĉ'ist'in'o, ĉar la Bon'a Sorĉ'ist'in'o kiu reg'is tiu'n part'o'n de la Land'o Oz mal'permes'is la ekzist'o'n de ali'a'j sorĉ'ist'in'o'j en tiu regn'o. Do la gard'ist'in'o de Tip, kvankam ŝi vol'eg'is pri'majstr'i magi'o'n, kompren'is ke est'as kontraŭ'leĝ'e est'i pli ol magi'ist'in'o, aŭ nepr'e ne pli ol Kvazaŭ'fe'in'o.
La mal'jun'ul'in'o dev'ig'is Tip'o'n al'port'i lign'o'n el la arb'ar'o, por ke ŝi pov'u varm'ig'i si'a'n bol'pot'o'n. Li ankaŭ labor'is en la maiz'kamp'ar'o, hojante kaj sen'ŝel'ig'ant'e; kaj li manĝ'ig'is la pork'o'j'n kaj melk'is la kvar'korn'a'n bov'in'o'n pri kiu Mombi special'e fier'is.
Sed nepr'e ne supoz'u ke li konstant'e labor'is, ĉar li opini'is ke tio mal'san'ig'us li'n. Send'it'e al la arb'ar'o, Tip oft'e grimp'ad'is arb'o'j'n por akir'i bird'ov'o'j'n, aŭ amuz'is si'n ĉas'ant'e la rapid'a'j'n blank'a'j'n kunikl'o'j'n aŭ fiŝ'kapt'ant'e en la river'et'o'j per fleks'it'a'j pingl'o'j. Post'e li rapid'em'e kolekt'is brak'o'plen'o'n da lign'o kaj port'is ĝi'n al si'a hejm'o. Kaj kiam li dev'us labor'ad'i sur la maiz'kamp'o'j, kie la alt'a'j tig'o'j kaŝ'is li'n tiel ke Mombi ne pov'is vid'i li'n, Tip oft'e fos'ad'is en la tru'o'j de ter'rat'o'j, aŭ—se li em'is—kuŝ'is sur'dors'e inter la vic'o'j de maiz'o kaj dorm'et'is. Tial, zorg'ant'e ne el'uz'i si'a'n fort'o'n, li kresk'is tiom fort'a kaj fortik'a kiom ebl'as al knab'o.
La kurioz'a magi'o de Mombi oft'e tim'ig'is ŝi'a'j'n najbar'o'j'n, kaj ili kondut'is rilat'e al ŝi re'tir'em'e, tamen respekt'o'plen'e, pro ŝi'a strang'a potenc'o. Sed Tip sen'rezerv'e mal'am'is ŝi'n, kaj li tut'e ne pen'is kaŝ'i si'a'n mal'am'o'n. Anstataŭ'e, li kelk'foj'e montr'is mal'pli da respekt'o al la mal'jun'ul'in'o ol dec'is, ĉar ŝi ja est'is li'a pri'zorg'ant'in'o.
Trov'iĝ'is kukurb'o'j en la maiz'kamp'o'j de Mombi, ili kuŝ'is or'e ruĝ'a'j inter la vic'o'j de verd'a'j tig'o'j; kaj ili est'is plant'it'a'j kaj zorg'it'a'j por ke la kvar'korn'a bov'in'o manĝ'u ili'n dum la vintr'o. Sed unu tag'o'n, kiam la maiz'o est'is fin'tranĉ'it'a kaj stak'ig'it'a, kaj Tip port'ad'is la kukurb'o'j'n al la bov'in'ej'o, li ek'pens'is far'i “Fantom- Lantern'o'n” per kiu li pov'us prov'i tim'ig'i la mal'jun'ul'in'o'n.
Do li trov'is bel'a'n, grand'a'n kukurb'o'n—bel'a'n, oranĝ- ruĝ'a'n—kaj komenc'is per tranĉ'il'o ĉiz'i ĝi'n. Per la pint'o de la tranĉ'il'o li far'is du rond'a'j'n okul'o'j'n, tri'angul'a'n naz'o'n, kaj buŝ'o'n form'it'a'n kiel nov'a lun'o. La vizaĝ'o, kiam komplet'ig'it'a, ja ne est'is ver'e bel'a; sed ĝi rid'et'is tiom grand'e kaj larĝ'e, kaj est'is tiom ĝoj'esprim'a, ke eĉ Tip rid'is dum li admir'e rigard'is si'a'n verk'o'n.
La infan'o ne hav'is kun'lud'ant'o'j'n, do li ne sci'is ke knab'o'j oft'e mal'plen'ig'as la intern'o'n de kukurb'o por far'i “fantom-lantern'o'n”, kaj en la liber'ig'it'a'n spac'o'n met'as flam'ant'a'n kandel'o'n por pli tim'aspekt'ig'i la vizaĝ'o'n; sed li mem el'pens'is ide'o'n kiu ŝajn'is egal'e bon'a. Li decid'is far'i form'o'n de vir'o, kiu port'os tiu'n kukurb'a'n kap'o'n, kaj star'ig'i ĝi'n en lok'o kie mal'jun'a Mombi renkont'os ĝi'n vizaĝ-al-vizaĝ'e.
“Kaj tiam,” dir'is Tip al si, rid'ant'e, “ŝi kri'os pli laŭt'e ol la brun'a pork'in'o kiam mi tir'as la vost'o'n, kaj tem'os pro tim'o pli ol eĉ la mi'a pas'int'a'jar'e kiam mi sufer'is pro febr'o!”
Li hav'is mult'a'n temp'o'n por la task'o, ĉar Mombi jam for'ir'is al vilaĝ'o—ŝi dir'is ke por aĉet'i manĝ'aĵ'o'j'n—kaj tiu vetur'o daŭr'os almenaŭ du tag'o'j'n.
Do li pren'is si'a'n hak'il'o'n al la arb'ar'o, kaj decid'is pri kelk'a'j fortik'a'j, rekt'a'j jun'a'j arb'o'j, kiu'j'n li de'hak'is kaj de kiu'j li for'tranĉ'is la branĉ'et'o'j'n kaj foli'o'j'n. El ili li far'os la brak'o'j'n, kaj krur'o'j'n, kaj pied'o'j'n de la konstru'ot'a vir'o. Por la korp'o li de'tranĉ'is dik'a'n ŝel'o'n de grand'a arb'o, kaj per mult'a labor'o ĉiz'is el ĝi cilindr'o'n proksim'um'e ĝust'a'dimensi'a'n, kaj kun'pingl'is la rand'o'j'n per lign'a'j kejl'o'j. Post'e, plezur'o'plen'e fajf'ant'e dum si'a labor'ad'o, li zorg'o'plen'e artik'ig'is la membr'o'j'n kaj lig'is ili'n al la korp'o per kejl'o'j ĉiz'it'a'j per li'a tranĉ'il'o.
Kiam la task'o est'is jam fin'it'a, komenc'is mal'lum'iĝ'i, kaj Tip memor'is ke neces'as melk'i la bov'in'o'n kaj manĝ'ig'i la pork'o'j'n. Do li pren'is si'a'n lign'a'n vir'o'n kaj port'is ĝi'n al la dom'o kun si.
Dum la vesper'o, en la fajr'o'lum'o en la kuir'ej'o, Tip zorg'o'plen'e rond'ig'is la rand'o'j'n de la artik'o'j kaj glat'ig'is la mal'glat'aĵ'o'j'n laŭ net'a, ekspert'a manier'o.
Post'e li star'ig'is la figur'o'n kontraŭ la mur'o'n kaj admir'is ĝi'n. Ĝi ŝajn'is rimark'ind'e alt'a, eĉ kiel plen'kresk'a vir'o; sed laŭ la vid'punkt'o de knab'et'o, tio est'is bon'a, kaj Tip tut'e ne lament'is la alt'ec'o'n de si'a kre'aĵ'o.
La sekv'a'n maten'o'n, kiam li re'rigard'is si'a'n verk'o'n, Tip vid'is ke li forges'is far'i kol'o'n por la pup'o, per kiu li pov'os lig'i la kukurb'a'n kap'o'n al la korp'o. Do li re'ir'is al la arb'ar'o, kiu ne est'is mal'proksim'a, kaj hak'is el arb'o plur'a'j'n lign'a'j'n pec'o'j'n per kiu'j li komplet'ig'os si'a'n verk'o'n. Re'ven'int'e, li lig'is transvers'a'n pec'o'n al la supr'o de la korp'o, kaj far'is tru'o'n en la mez'o por rekt'e ten'i la kol'o'n. La lign'a pec'o kiu util'iĝ'os kiel kol'o est'is ankaŭ pint'ig'it'a ĉe la supr'o, kaj kiam ĉio est'is pret'a Tip sur'met'is la kukurb'a'n kap'o'n, prem'ant'e ĝi'n firm'e sur la kol'o'n, kaj trov'is ke ĝi bon'e taŭg'as. La kap'o est'is turn'ebl'a unu'flank'e'n kaj ali'flank'e'n, laŭ li'a vol'o, kaj la ĉarnir'o'j de la brak'o'j kaj krur'o'j ebl'ig'is ke li pozici'ig'u la pup'o'n laŭ'dezir'e.
“Jen,” fier'e deklar'is Tip, “ver'e tre bon'a vir'o, kaj ĝi cert'e tim'ig'os Mombaĉon tiel ke ŝi plur'obl'e kriĉ'os!
Sed est'us mult'e pli viv'simil'e se li hav'us ver'a'j'n vest'o'j'n.”
Ne ŝajn'is facil'e trov'i vest'o'j'n; sed Tip aŭdac'e tra'serĉ'is la mal'nov'a'n kofr'o'n en kiu Mombi gard'is si'a'j'n memor'aĵ'o'j'n kaj trezor'o'j'n, kaj ĉe la plej'profund'a fund'o li trov'is purpur'a'n pantalon'o'n, ruĝ'a'n ĉemiz'o'n kaj pal'ruĝ'a'n veŝt'o'n ornam'it'a'n per blank'a'j makul'o'j.
Ili'n li for'port'is al si'a vir'o kaj kvankam la vest'aĵ'o'j ne plen'e taŭg'is, li sukces'is gaj'aspekt'e vest'i la kre'aĵ'o'n.
Trik'it'a'j ŝtrump'o'j aparten'ant'a'j al Mombi, kaj triv'it'a par'o da li'a'j propr'a'j ŝu'o'j komplet'ig'is la vest'ar'o'n de la vir'o, kaj Tip tiom ĝoj'is ke li salt'et'e danc'ad'is kaj laŭt'e rid'is knab'ekstaz'e.
“Mi dev'as don'i al li nom'o'n!” li kri'is. “Tia bon'a vir'o nepr'e dev'as hav'i nom'o'n. Mi kred'as,” li plu'dir'is, post moment'o da pens'ad'o, “ke mi nom'os li'n ‘Joĉjo Kukurb'o'kap'o’!”
Ĉar ankoraŭ est'is tro fru'e dum la tag'o por anticip'i la re'ven'o'n de la mal'jun'ul'in'o, Tip sub'e'n'ir'is en la val'o'n apud la dom'o kaj komenc'is kolekt'i nuks'o'j'n de la arb'o'j kresk'ant'a'j tie.
Tamen, mal'jun'a Mombi re'ven'is pli fru'e ol kutim'e.
Ŝi renkont'int'is mal'honest'a'n magi'ist'o'n kiu loĝ'as en izol'a kav'o en la mont'ar'o, kaj inter'ŝanĝ'is kun li plur'a'j'n grav'a'j'n magi'sekret'o'j'n. Tiu'manier'e akir'int'e tri nov'a'j'n recept'o'j'n, kvar magi'a'j'n pulvor'o'j'n kaj divers'a'j'n herb'o'j'n kun mir'ind'a'j potenc'o kaj fort'o, ŝi lam'is hejm'e'n kiel ebl'e plej rapid'e, por prov'i si'a'j'n nov'a'j'n magi'aĵ'o'j'n.
Tiom koncentr'iĝ'is Mombi pri la gajn'it'a'j trezor'o'j ke kiam ŝi preter'ir'is la voj'kurb'iĝ'o'n kaj rimark'et'is la vir'o'n, ŝi nur klin'is la kap'o'n kaj dir'is: “Bon'a'n vesper'o'n, sinjor'o.”
Sed post moment'o, rimark'int'e ke la person'o nek mov'is si'n nek respond'is, ŝi sagac'e rigard'is li'a'n vizaĝ'o'n kaj vid'is ke tem'as pri kukurb'a kap'o, kiu'n zorg'eg'e ĉiz'is la poŝ'tranĉ'il'o de Tip.
“He!” el'spir'is Mombi, kvazaŭ muĝ'et'ant'e; “tiu petol'em'a knab'o vol'as de'nov'e tromp'i mi'n! Bon'e!
Tre—e bon'e ! Mi bat'eg'os li'n pro li'a klopod'o tim'ig'i mi'n tiel!”
Koler'e ŝi lev'is si'a'n stang'o'n por de'frap'i la rid'et'ant'a'n kukurb'o'kap'o'n de la pup'o; sed subit'a ek'pens'o paŭz'ig'is ŝi'n, kaj la lev'it'a stang'o rest'is sen'mov'e en la aer'o.
“Nu, jen bon'a oportun'o prov'i mi'a'n nov'a'n pulvor'o'n!” dir'is ŝi, fervor'e. “Kaj tiel mi pov'os sci'i ĉu tiu mal'honest'a magi'ist'o fidel'e inter'ŝanĝ'is sekret'o'j'n, aŭ ĉu li fi'tromp'is mi'n kiom mi tromp'is li'n.”
Do ŝi sur'ter'e'n met'is si'a'n korb'o'n kaj komenc'is palp'ad'i en ĝi por trov'i unu el la valor'eg'a'j pulvor'o'j kiu'j'n ŝi akir'is.
Dum Mombi tiel okup'is si'n Tip re'ven'is ne'rapid'e, kun la poŝ'o'j plen'a'j de nuks'o'j, kaj trov'is la mal'jun'ul'in'o'n star'ant'a apud li'a vir'o kaj ŝajn'e tut'e ne tim'ig'it'a de ĝi.
Unu'e li sent'is iom da ĉagren'o; sed la sekv'a'n moment'o'n li ek'vol'is sci'i kio'n far'os Mombi. Do li kaŝ'is si'n mal'antaŭ heĝ'o'n, kie li pov'os vid'i sen vid'iĝ'i, kaj atend'is rigard'ant'e.
Post iom da serĉ'ad'o la vir'in'o tir'is el si'a korb'o mal'nov'a'n pipr'o'skatol'o'n, sur kies etiked'o'n skrib'int'is la magi'ist'o per krajon'o: “Viv'o'pulvor'o”.
“Ha—jen ĝi!” ŝi ĝoj'e el'kri'is. “Kaj nun ni vid'u ĉu ĝi est'as potenc'a. La avar'a magi'ist'o ne don'is al mi mult'o'n, sed ver'ŝajn'e est'as sufiĉ'e por du-tri doz'o'j.”
Tip'o'n mult'e surpriz'is aŭd'i tiu'j'n vort'o'j'n. Post'e li vid'is mal'jun'a'n Mombi lev'i si'a'n brak'o'n kaj dis'ŝut'i la pulvor'o'n el la skatol'o sur la kukurb'a'n kap'o'n de li'a vir'o Joĉjo. Ŝi far'is tio'n sam'manier'e kiel oni ŝut'as pipr'o'n sur rost'it'a'n ter'pom'o'n, kaj la pulvor'o dis'fal'is de la kap'o de Joĉjo sur la ruĝ'a'n ĉemiz'o'n kaj pal'ruĝ'a'n veŝt'o'n kaj purpur'a'n pantalon'o'n per kiu Tip vest'int'is li'n, kaj iom eĉ fal'is sur la flik'it'a'j'n kaj triv'it'a'j'n ŝu'o'j'n.
Re'met'int'e la pipr'o'skatol'o'n en la korb'o'n, Mombi lev'is si'a'n mal'dekstr'a'n man'o'n, kun la et'fingr'o supr'e'n etend'it'a, kaj dir'is: “Ueaŭĥ!”
Post tio ŝi lev'is la dekstr'a'n man'o'n, kun la dik'fingr'o etend'it'a supr'e'n, kaj dir'is: “Teaŭĥ!”
Kaj post tio ŝi lev'is ambaŭ man'o'j'n, kun ĉiu'j fingr'o'j dis'etend'it'a'j, kaj kri'is: “Peaŭĥ!”
Joĉjo Kukurb'o'kap'o retro'e'n'paŝ'is kiam ŝi dir'is tio'n, kaj dir'is riproĉ'ton'e: “Ne kri'u tiel! Ĉu vi kred'as mi'n surd'a?”
Mal'jun'a Mombi ĉirkaŭ'danc'is li'n, frenez'eg'a pro ĝoj'o.
“Li viv'as!” ŝi kri'is; “li viv'as! li viv'as!”
Ŝi ĵet'is si'a'n stang'o'n en'aer'e'n kaj kapt'is ĝi'n dum ĝi fal'is; kaj ŝi ĉirkaŭ'brak'um'is si'n per ambaŭ brak'o'j, kaj klopod'is ĵig'i; kaj dum'e ŝi ripet'ad'is rav'it'e: “Li viv'as!—li viv'as!—li viv'as!”
Nu, vi prav'e supoz'us ke Tip vid'is ĉio'n ĉi tre mir'o'plen'e.
Unu'e li tiom tim'is kaj terur'iĝ'is ke li vol'is for'kur'i, sed li'a'j krur'o'j trem'is kaj mal'firm'is tiom ke li ne sukces'is. Post tio subit'e ek'ŝajn'is al li amuz'eg'e ke Joĉjo viv'iĝ'is, des pli ĉar la esprim'o sur li'a kukurb'a vizaĝ'o est'is tiom drol'a kaj komik'a ke ĝi tuj rid'ig'is.
Do, perd'int'e si'a'n unu'a'n ek'tim'o'n, Tip komenc'is rid'i; kaj la ĝoj'a rid'ad'o ating'is la orel'o'j'n de mal'jun'a Mombi kaj kaŭz'is ŝi'n lam'i rapid'e al la heĝ'o, kie ŝi kapt'is la kol'um'o'n de Tip'o kaj tren'is li'n al la lok'o kie ŝi est'is las'int'a si'a'n korb'o'n kaj la kukurb'o'kap'a'n vir'o'n.
“Fi'a, aĉ'a, mis'far'a knab'o!” ŝi kri'is furioz'e. “Mi lern'ig'os vi'n ne spion'i mi'a'j'n sekret'o'j'n kaj pri'rid'i mi'n!”
“Mi ne rid'is pri vi,” protest'is Tip. “Mi rid'is pri tiu Kukurb'o'kap'aĉ'o! Rigard'u li'n! Li ja mis'bel'as, ĉu ne?”
“Mi esper'as ke vi ne koment'as pri mi'a aspekt'o,”
dir'is Joĉjo; kaj est'is tiom amuz'e aŭd'i li'a'n serioz'a'n voĉ'ton'o'n dum la vizaĝ'o plu port'is si'a'n ĝoj'a'n rid'et'o'n, ke Tip re'ek'rid'is.
Eĉ Mombi sci'vol'is pri la vir'o kiu'n viv'ig'is ŝi'a magi'o; ĉar, intens'e rigard'int'e li'n, ŝi baldaŭ demand'is: “Kio'n vi sci'as?”
“Nu, mal'facil'as dir'i,” respond'is Joĉjo. “Ĉar kvankam mi sent'as ke mi sci'as mult'o'n, mi ankoraŭ ne sci'as kiom est'as trov'ot'a en la mond'o. Mi bezon'os temp'o'n por sci'iĝ'i ĉu mi est'as tre saĝ'a aŭ tre mal'saĝ'a.”
“Vi prav'as,” dir'is Mombi sobr'e.
“Sed por kio vi uz'os li'n, dum li viv'as?” demand'is Tip sci'vol'e.
“Mi dev'os pri'pens'i tio'n,” respond'is Mombi. “Sed ni re'ir u hejm'o'n tuj, ĉar mal'lum'iĝ'as. Help'u la Kukurb'o'kap'o'n marŝ'i.”
“Ne ĝen'u vi'n pri mi,” dir'is Joĉjo; “mi pov'as marŝ'i egal'bon'e kiel vi. Ĉu mi ne hav'as krur'o'j'n kaj pied'o'j'n, kaj ĉu ili ne hav'as artik'o'j'n?”
“Ĉu?” demand'is la vir'in'o, si'n turn'int'e al Tip.
“Kompren'ebl'e li hav'as; mi mem far'is ili'n,”
respond'is la knab'o fier'e.
Do ili ek'ir'is dom'e'n, sed kiam ili ating'is la brut'o'kort'o'n mal'jun'a Mombi konduk'is la kukurb'a'n vir'o'n al la bov'in'ej'o kaj en'ferm'is li'n en mal'plen'a'n stal'o'n, kaj sekur'ig'e lig'is la pord'o'n.
“Unu'e mi dev'os pri'atent'i vi'n,” ŝi dir'is, klin'et'ant'e la kap'o'n al Tip.
Kiam li aŭd'is tio'n, la knab'o mal'kviet'iĝ'is; ĉar li sci'is ke Mombi hav'as fi'a'n venĝ'em'a'n kor'o'n kaj ne hezit'os fi'far'i.
Ili en'ir'is la dom'o'n. Ĝi est'is rond'a, kupol'form'a struktur'o, kia preskaŭ ĉiu kamp'ar'a dom'o en la Land'o Oz.
Mombi ordon'is ke la knab'o flam'ig'u kandel'o'n, dum ŝi met'is si'a'n korb'o'n en ŝrank'o'n kaj pend'ig'is si'a'n mantel'o'n. Tip rapid'e obe'is, ĉar li tim'is ŝi'n.
Kiam la kandel'o lum'is, Mombi ordon'is ke li pret'ig'u fajr'o'n en la kamen'o, kaj dum Tip far'is tio'n la mal'jun'ul'in'o manĝ'is. Kiam la flam'o'j komenc'is krak'et'ad'i la knab'o ir'is al ŝi kaj pet'is iom da pan'o kaj fromaĝ'o; sed Mombi rifuz'is.
“Mi mal'sat'as!” dir'is Tip plor'em'e.
“Vi ne long'e mal'sat'os,” respond'is Mombi, makabr'aspekt'a.
Al la knab'o ne plaĉ'is tiu'j vort'o'j, ĉar ili son'is minac'e; sed li memor'is ke li hav'as nuks'o'j'n en la poŝ'o, do li romp'is kelk'a'j'n el ili kaj manĝ'is ili'n dum la vir'in'o si'n lev'is, for'sku'is la pan'er'o'j'n de si'a ŝirm'vest'o, kaj pend'ig'is super la fajr'o'n mal'grand'a'n nigr'a'n akv'o'pot'o'n.
Post tio ŝi el'verŝ'is egal'a'j'n kvant'o'j'n da lakt'o kaj vinagr'o en la pot'o'n. Post tio ŝi el'pren'is plur'a'j'n pak'et'o'j'n da herb'o'j kaj pulvor'o'j kaj komenc'is en'ŝut'i iom da ĉiu en la pot'o'n. Foj'foj'e ŝi proksim'iĝ'is al la kandel'o por leg'i sur flav'a paper'o la recept'o'n de si'a prepar'aĵ'o.
Dum Tip rigard'is li'a mal'kviet'iĝ'o pli'grand'iĝ'is.
“Por kio est'as tio?” li demand'is.
“Por vi,” respond'is Mombi, abrupt'e.
Tip tord'e turn'is si'n sur si'a sid'il'o kaj long'e rigard'is la pot'o'n, en kiu komenc'is vid'iĝ'i vapor'bobel'o'j. Post tio li rigard'et'is la sever'a'n falt'o'plen'a'n aspekt'o'n de la magi'ist'in'o kaj vol'eg'is est'i en iu ajn ali'a lok'o, nur ne en tiu sen'lum'a fum'o'plen'a kuir'ej'o, kie eĉ la kandel'ombr'o'j sur la mur'o sufiĉ'is por terur'i. Tiel for'pas'is hor'o, dum kiu la silent'o'n inter'romp'is nur la bobel'ad'o de la pot'o kaj la sibl'ad'o de la flam'o'j.
Fin'fin'e, Tip de'nov'e parol'is.
“Ĉu mi dev'os trink'i tiu'n aĵ'o'n?” li demand'is, per kap'sku'o indik'ant'e la pot'o'n.
“Jes,” dir'is Mombi.
“Kiel ĝi efik'os sur mi'n?” demand'is Tip.
“Se mi ĝust'e prepar'is ĝi'n,” respond'is Mombi, “ĝi ŝanĝ'os aŭ trans'form'os vi'n kaj far'os el vi marmor'a'n statu'o'n.”
Tip ĝem'is, kaj viŝ'is la ŝvit'o'n de si'a frunt'o per si'a manik'o.
“Mi ne vol'as est'i marmor'a statu'o!” li protest'is.
“Ne grav'as; mi vol'as ke vi est'u,” dir'is la mal'jun'ul'in'o, sever'e rigard'ant'e li'n.
“Kiel mi util'os tiam?” demand'is Tip. “Vi ne plu hav'os labor'ist'o'n.”
“Mi labor'ig'os la Kukurb'o'kap'o'n,” dir'is Mombi.
De'nov'e Tip ĝem'is.
“Kial vi ne far'os el mi kapr'o'n, aŭ kok'id'o'n?” li demand'is angor'o'plen'e. “Ne util'os al vi marmor'a statu'o.”
“Jes ja ĝi util'os,” respond'is Mombi. “Venontprin- temp'e mi plant'os flor'ĝarden'o'n, kaj mi ornam'os ĝi'n per vi en la mez'o. Mir'ig'as mi'n ke mi ne el'pens'is tio'n antaŭ nun; jam de jar'o'j vi ĝen'as mi'n.”
Pro tiu terur'a parol'o Tip ek'sent'is ŝvit'vezik'et'o'j'n sur la tut'a korp'o, sed li sid'is sen'mov'e kaj trem'et'is kaj angor'o'plen'e rigard'is la pot'o'n.
“Ebl'e ĝi mal'sukces'os,” li murmur'is, per voĉ'o kiu son'is mal'fort'a kaj sen'esper'a.
“Jes ja, laŭ mi'a kred'o ĝi sukces'os,” respond'is Mombi gaj'e. “Mal'oft'e mi erar'as.”
De'nov'e sekv'is silent'o—tiom long'a kaj sen'esper'ig'a ke kiam Mombi fin'fin'e lev'is la pot'o'n de la fajr'o jam est'is preskaŭ la nokt'o'mez'o.
“Vi pov'os trink'i ĝi'n nur kiam ĝi est'os tut'e mal'varm'a,” anonc'is la mal'jun'a sorĉ'ist'in'o—ĉar malgraŭ la leĝ'o ŝi nun agnosk'is ke ŝi sorĉ'as. “Ni ambaŭ en'lit'iĝ'u nun, kaj je la maten'iĝ'o mi vok'os vi'n kaj tuj fin'trans'form'os vi'n en marmor'a'n statu'o'n.”
Dir'int'e tio'n ŝi lam'ir'is en si'a'n ĉambr'o'n, kun'port'ant'e la vapor'ant'a'n pot'o'n, kaj Tip aŭd'is ŝi'n ferm'i kaj ŝlos'i la pord'o'n.
La knab'o ne en'lit'iĝ'is, malgraŭ la ordon'o, li nur sid'is long'e rigard'ant'e la ard'ant'a'j'n cindr'o'j'n de la mort'ant'a fajr'o.
“Est'us mal'agrabl'e daŭr'e dur'i,” li pens'is ribel'em'e, “kaj mi ruf'uz'as. Jam de jar'o'j mi ĝen'as ŝi'n, laŭ ŝi; do ŝi vol'as nul'ig'i mi'n. Nu, ekzist'as pli facil'a manier'o ol far'iĝ'i statu'o. Neni'u knab'o ĝu'us star'ad'i sen'ĉes'e en la mez'o de flor'ĝarden'o! Mi for'kur'os, tio'n mi far'os— kaj plej'bon'e est'os for'kur'i antaŭ ol mi dev'os glut'i tiu'n trink'aĉ'o'n en la pot'o.”
Li atend'is ĝis la ronk'ad'o de la magi'ist'in'o sci'ig'is ke ŝi profund'e dorm'as, kaj lev'is si'n sen'bru'e kaj ir'is al la ŝrank'o por trov'i manĝ'aĵ'o'n.
“Ne util'os komenc'i vojaĝ'o'n sen manĝ'aĵ'o'j,” li decid'is, pri'serĉ'ant'e la mal'plen'a'j'n bret'o'j'n.
Li trov'is kelk'a'j'n pan'pec'o'j'n; sed li dev'is serĉ'i en la korb'o de Mombi por trov'i la fromaĝ'o'n kiu'n ŝi port'int'is el la vilaĝ'o. Serĉ'ant'e en la korb'o li ek'trov'is la pipr'o'skatol'o'n en kiu est'is la “Viv'o- pulvor'o”.
“Mi kun'port'u ankaŭ ĉi tio'n,” li pens'is, “se ne, do Mombi plu mis'uz'os ĝi'n.” Do li met'is la skatol'o'n en si'a'n poŝ'o'n, kun la pan'o kaj fromaĝ'o.
Post tio li zorg'o'plen'e for'ir'is el la dom'o kaj ferm'is la pord'o'n. Ekster la dom'o la lun'o kaj la stel'o'j bril'ad'is, kaj la nokt'o ŝajn'is pac'a kaj al'log'a post la sen'aer'a kaj odor'aĉ'a kuir'ej'o.
“Volont'e mi for'ir'os,” dir'is Tip, mal'laŭt'e; “ĉar neniam mi am'is tiu'n mal'jun'ul'in'aĉ'o'n. Mi ne kompren'as kial mi ek'loĝ'is kun ŝi.”
Dum li marŝ'is mal'rapid'e al la voj'o pens'o halt'ig'is li'n.
“Mi ne vol'as for'las'i Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n ĉe am'o'mank'a Mombaĉo,” li murmur'is. “Joĉjo aparten'as al mi, mi far'is li'n—kvankam la sorĉ'ist'in'aĉ'o viv'ig'is li'n.”
Li retro'e'n'ir'is al la bov'in'ej'o kaj mal'ferm'is la pord'o'n de la stal'o kie la kukurb'o'kap'a vir'o rest'is.
Joĉjo star'is en la mez'o de la stal'o, kaj per la lun'lum'o Tip pov'is vid'i ke li plu rid'et'as tut'e feliĉ'e.
“Ven'u!” dir'is la knab'o, per'gest'e indik'ant'e la pord'o'n.
“Kie'n?” demand'is Joĉjo.
“Vi sci'os tuj kiam mi sci'os,” respond'is Tip, rid'et'ant'e simpati'e dum li rigard'is la kukurb'a'n vizaĝ'o'n. “Nun ni nur bezon'as marŝ'ad'i.”
“Bon'e,” respond'is Joĉjo, kaj li marŝ'is mal'lert'e el la stal'o en la lun'lum'o'n.
Tip turn'is si'n al la voj'o kaj la vir'o sekv'is. Joĉjo marŝ'is lam'e; foj'foj'e krur'artik'o invers'ig'is si'n kaj preskaŭ fal'ig'is li'n. Sed la Kukurb'o'kap'o tuj rimark'is kaj komenc'is pli zorg'e marŝ'i; sekv'e li mal'pli oft'e akcident'is.
Tip konduk'is li'n laŭ la voj'o tut'e sen halt'i. Ili ne pov'is rapid'i, sed ili marŝ'is sen'ĉes'e; kiam la sun'o for'sink'is kaj la lun'o ek'rigard'et'i super la mont'et'o'j'n ili jam ir'is tiom ke la knab'o ne bezon'is tim'i ke la mal'jun'a magi'ist'in'o sekv'os ili'n. Krom'e, li sekv'is unu'e unu voj'o'n, post'e ali'a'n, tiel ke se iu sekv'us ili'n, est'us tre mal'facil'e diven'i kiu'direkt'e'n ili ir'is, aŭ kie serĉ'i ili'n.
Sufiĉ'e kontent'a ke li evit'is—almenaŭ provizor'e— far'iĝ'i marmor'a statu'o, la knab'o halt'ig'is si'a'n akompan'ant'o'n kaj sid'iĝ'is sur rok'o'n apud la voj'o.
“Ni iom manĝ'u,” li dir'is.
Joĉjo Kukurb'o'kap'o rigard'is Tip'o'n interes'at'e, sed rifuz'is kun'manĝ'i.
“Ŝajn'e mi far'iĝ'is ali'spec'a ol vi,” li dir'is.
“Mi sci'as,” respond'is Tip; “ĉar mi far'is vi'n.”
“Ho! Ĉu?” demand'is Joĉjo.
“Cert'e. Kaj kun'met'is vi'n.
Kaj ĉiz'is vi'a'j'n okul'o'j'n kaj naz'o'n kaj orel'o'j'n kaj buŝ'o'n,” dir'is Tip fier'e. “Kaj vest'is vi'n.”
Joĉjo kritik'o'cel'e rigard'is si'a'j'n korp'o'n kaj membr'o'j'n.
“Laŭ mi'a opini'o, vi tre bon'e far'is mi'n,” li koment'is.
“Ne tre,” respond'is modest'e Tip; ĉar li komenc'is vid'i kelk'a'j'n difekt'o'j'n en la konstru'it'a vir'o. “Mi ne sci'is ke ni kun'vetur'os; ali'e, mi ebl'e pli zorg'us.”
“Nu, do, ”dir'is la Kukurb'o'kap'o, per surpriz'esprim'a ton'o, “vi ja est'as mi'a kre'int'o—vi est'as mi'a patr'o!”
“Pli preciz'e, vi'a invent'int'o,” respond'is la knab'o rid'ant'e. “Jes, fil'o; mi kred'as ke tio mi est'as!”
“Kaj mi ŝuld'as al vi obe'o'n,” plu'dir'is la vir'o, “kaj vi ŝuld'as al mi—sub'ten'o'n.”
“Preciz'e tiel,” deklar'is Tip, lev'ant'e si'n. “Do ni re'komenc'u marŝ'i.”
“Kie'n ni ir'as?” demand'is Joĉjo, kiam ili plu marŝ'ad'is.
“Mi ne cert'as,” dir'is la knab'o; “sed mi kred'as ke ni ir'as sud'e'n, kaj tiel pli-mal'pli baldaŭ ni ating'os la Smerald'a'n Urb'o'n.”
“Kia est'as tiu urb'o?” demand'is la Kukurb'o'kap'o.
“Nu, ĝi est'as la centr'o de la Land'o Oz, ĝi est'as la plej grand'a urb'o en la tut'a land'o. Mi mem neniam est'is tie, sed mi aŭd'is ĉio'n pri ĝi'a histori'o. Ĝi'n konstru'is mir'ind'a Sorĉ'ist'o nom'it'a Oz, kaj ĉio tie est'as verd'kolor'a—sam'kiel ĉio en ĉi tiu land'o de la Gilikuloj est'as purpur'kolor'a.”
“Ĉu ĉio ĉi tie est'as purpur'a?” demand'is Joĉjo.
“Kompren'ebl'e ke jes. Ĉu vi ne vid'as?” respond'is la knab'o.
“Mi kred'as ke mi est'as kolor'blind'a,” dir'is la Kukurb'o'kap'o, atent'e ĉirkaŭ'rigard'int'e.
“Nu, la herb'ar'o est'as purpur'a, kaj la arb'o'j est'as purpur'a'j, kaj la dom'o'j kaj la bar'il'o'j est'as purpur'a'j,”
klar'ig'is Tip. “Eĉ la kot'o sur la voj'o'j est'as purpur'a.
Sed en la Smerald'a Urb'o ĉio est'as verd'a kvankam ĝi est'as purpur'a ĉi tie. Kaj en la Land'o de la Manĝtuloj, orient'e, ĉio est'as blu'a; kaj en la sud'a land'o de la Kveluloj ĉio est'as ruĝ'a; kaj en la okcident'a land'o de la Palp'brum'o'j, kie reg'as la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĉio est'as flav'a.”
“Ho!” dir'is Joĉjo. Post paŭz'o li plu'demand'is: “Ĉu vi dir'is ke Stan'a Lign'o'hak'ist'o reg'as la Palp'brum'o'j'n?”
“Jes; li est'is unu el la help'ant'o'j de Doroteo kiam ŝi dev'is detru'i la Mal'bon'a'n Sorĉ'ist'in'o'n de la Okcident'o, kaj ĉar la Palp'brum'o'j mult'e dank'em'is ili invit'is li'n est'i la reg'ant'o—sam'kiel la popol'o de la Smerald'a Urb'o invit'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n reg'i ili'n.”
“Ve!” dir'is Joĉjo. “Mi'n konfuz'as tiom da histori'o.
Kiu est'as la Bird'o'tim'ig'il'o?”
“Ali'a amik'o de Doroteo,” respond'is Tip.
“Kaj kiu est'as Doroteo?”
“Ŝi est'is knab'in'o kiu ven'is ĉi tie'n el Kansas, lok'o en la grand'a ekster'a mond'o. Ciklon'o blov'is ŝi'n al la Land'o Oz, kaj dum ŝi est'is ĉi tie la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o akompan'is ŝi'n dum ŝi marŝ'ad'is.”
“Kaj kie ŝi est'as nun?” demand'is la Kukurb'o'kap'o.
“Glinda la Bon'a, kiu reg'as la Kvelulojn, re'send'is ŝi'n hejm'e'n,” dir'is la knab'o.
“Ho. Kaj la Bird'o'tim'ig'il'o?”
“Mi jam dir'is. Li reg'as la Smerald'a'n Urb'o'n,”
respond'is Tip.
“Sed vi dir'is ke ĝi'n reg'as mir'ind'a Sorĉ'ist'o,”
kontraŭ'dir'is Joĉjo, ŝajn'e pli kaj pli konfuz'it'a.
“Nu, jes, mi dir'is tio'n. Sed atent'u dum mi klar'ig'os,” dir'is Tip, mal'rapid'e parol'ant'e kaj rekt'e rigard'ant'e en la okul'o'j'n de la rid'et'ant'a Kukurb'o'kap'o.
“Doroteo ir'is al la Smerald'a Urb'o por pet'i la Sorĉ'ist'o'n re'send'i ŝi'n al Kansas; kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o akompan'is ŝi'n. Sed la Sorĉ'ist'o ne pov'is re'send'i ŝi'n, ĉar li efektiv'e ne est'is tre kapabl'a Sorĉ'ist'o. Kaj ili ek'koler'is kontraŭ la Sorĉ'ist'o, kaj minac'is dis'sci'ig'i pri li; do la Sorĉ'ist'o far'is grand'a'n balon'o'n kaj eskap'is per ĝi, kaj post tiam neni'u re'vid'is li'n.”
“Nu, jen tre interes'a histori'o,” dir'is Joĉjo, tre kontent'a; “kaj mi plen'e kompren'as ĉio'n—nur ne la klar'ig'o'n.”
“Plaĉ'as al mi tio,” respond'is Tip. “Post la for'ir'o de la Sorĉ'ist'o, la popol'o de la Smerald'a Urb'o reĝ'ig'is Li'a'n Moŝt'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n; kaj mi aŭd'is ke li far'iĝ'is tre am'at'a reg'ant'o.”
“Ĉu ni renkont'os tiu'n strang'a'n Reĝ'o'n?” demand'is Joĉjo, interes'at'e.
“Kial ne?” respond'is la knab'o; “krom se vi prefer'as i'o'n ali'a'n.”
“Ho, ne, kar'a Pa'ĉj'o,” dir'is la Kukurb'o'kap'o. “Mi volont'e ir'os kun vi kie'n ajn vi dezir'os.”
“Kompren'ebl'e ke ne!” respond'is la ali'ul'o. “Sed,”
li plu'dir'is, post paŭz'o, “est'as tut'e cert'e ke mi triv'os mi'a'j'n lign'a'j'n artik'o'j'n se mi mult'e pli marŝ'ad'os.”
Tip pens'ad'is, dum ili plu'marŝ'is, ke tio est'as ver'a.
Li komenc'is bedaŭr'i ke li ne pli zorg'e fortik'ig'is la lign'a'j'n membr'o'j'n kiam li konstru'is ili'n. Sed kiel li pov'int'us diven'i ke la vir'o, kiu'n li far'is nur por tim'ig'i mal'jun'a'n Mombin, viv'iĝ'os per magi'a pulvor'o en mal'nov'a pipr'o'skatol'o?
Do li ĉes'is riproĉ'i si'n, kaj komenc'is pri'pens'i kiel plu ripar'i la mal'fort'a'j'n artik'o'j'n de Joĉjo.
Dum ili konsider'is tio'n, ili ating'is la rand'o'n de arb'ar'o, kaj la knab'o sid'iĝ'is por ripoz'i sur mal'nov'a seg-ĉeval'o kiu'n las'is tie iu lign'o'hak'ist'o.
“Kial vi ne sid'iĝ'as?” li demand'is al la Kukurb'o'kap'o.
“Ĉu tio ne damaĝ'us mi'a'j'n artik'o'j'n?” demand'is la ali'ul'o.
“Kompren'ebl'e ke ne. Tio ripoz'ig'us ili'n,” deklar'is la knab'o.
Do Joĉjo prov'is sid'iĝ'i; sed tuj kiam li fleks'is si'a'j'n artik'o'j'n pli ol kutim'e, ili tut'e ced'is kaj li ek'fal'is sur la ter'o'n tiom bru'e ke Tip tim'is ke li est'is tut'e ruin'ig'it'a.
Li rapid'e kur'is al la vir'o, sur'pied'e'n lev'is li'n, rekt'ig'is li'a'j'n brak'o'j'n kaj krur'o'j'n, kaj palp'is li'a'n kap'o'n por trov'i ĉu ebl'e ĝi fend'iĝ'is. Sed Joĉjo ŝajn'e rest'is sen'difekt'a, kaj Tip dir'is al li: “Ver'ŝajn'e est'os plej bon'e ke vi rest'u star'ant'a. Tio ŝajn'as plej sen'danĝer'a.”
“Bon'e, kar'a Pa'ĉj'o, laŭ vi'a ordon'o,” respond'is la rid'et'ant'a Joĉjo, kiu'n tut'e ne konfuz'is la fal'o.
Tip re'sid'iĝ'is. Post kelk'a'j moment'o'j la Kukurb'o'kap'o demand'is: “Sur kio vi sid'as?”
“Nu, ĝi est'as ĉeval'o,” respond'is la knab'o sen'atent'e.
“Kio est'as ĉeval'o?” demand'is Joĉjo.
“Ĉeval'o? Nu, ekzist'as du spec'o'j,” respond'is Tip, ne tut'e cert'a kiel klar'ig'i. “Unu spec'o de ĉeval'o viv'as, kaj hav'as kvar krur'o'j'n kaj kap'o'n kaj vost'o'n. Kaj oni rajd'as sur ĝi'a dors'o.”
“Mi kompren'as,” dir'is Joĉjo gaj'e. “Sur tia ĉeval'o vi sid'as nun.”
“Tut'e ne,” tuj respond'is Tip.
“Sed kial? Ĝi hav'as kvar krur'o'j'n, kaj kap'o'n, kaj vost'o'n.”
Tip rigard'is la Seg-Ĉeval'o'n pli atent'e, kaj trov'is ke la Kukurb'o'kap'o prav'as. La korp'o est'is far'it'a el arb'o'trunk'o, sur kiu ĉe unu fin'o rest'is vertikal'a branĉ'o kiu ja simil'is vost'o'n. Ĉe la ali'a fin'o est'is du grand'a'j tuber'o'j kiu'j simil'is okul'o'j'n, kaj er'o est'is el'hak'it'a tiel ke rest'is buŝ'aspekt'o. Rilat'e al krur'o'j, nu kvar rekt'a'j branĉ'et'o'j est'is de'hak'it'a'j el arb'o'j kaj fiks'it'a'j en la korp'o'n, apart'ig'it'a'j tiel ke la Seg-Ĉeval'o star'u firm'e kiam ŝtip'o est'os met'it'a sur ĝi'n por seg'iĝ'o.
“Ĝi simil'as al ver'a ĉeval'o pli ol mi supoz'is,” dir'is Tip, prov'ant'e klar'ig'i. “Sed ver'a ĉeval'o est'as viv'ant'a, kaj trot'as kaj danc'et'as kaj manĝ'as aven'o'n; ĉi tio est'as nur mort'a ĉeval'o el lign'o, uz'at'a por seg'i ŝtip'o'j'n.”
“Se ĝi est'us viv'ant'a, ĉu ĝi trot'us kaj danc'et'us kaj manĝ'us aven'o'n?” demand'is la Kukurb'o'kap'o.
“Ebl'e ĝi trot'us kaj danc'et'us; sed ĝi ne manĝ'us aven'o'n,” respond'is la knab'o, kiu rid'is pro la ide'o.
“Sed kompren'ebl'e ĝi ne pov'us est'i viv'ant'a, ĉar ĝi est'as el lign'o.”
“Ankaŭ mi,” respond'is la vir'o.
Surpriz'it'e, Tip rigard'is li'n.
“Jen, vi prav'as!” li kri'is. “Kaj la magi'a pulvor'o kiu viv'ig'is vi'n est'as en mi'a poŝ'o.”
Li el'pren'is la pipr'o'skatol'o'n kaj sci'vol'em'e rigard'is ĝi'n.
“Ĉu ebl'e,” dir'is li, pens'em'e, “ĉu ebl'e ĝi viv'ig'us la seg-ĉeval'o'n?”
“Se jes,” respond'is Joĉjo—trankvil'a ĉar ŝajn'e neni'o surpriz'is li'n—“mi pov'us rajd'i sur ĝi'a dors'o, kaj tial mi'a'j artik'o'j ne triv'iĝ'us.”
“Mi prov'os ĝi'n!” kri'is la knab'o, salt'e lev'ant'e si'n.
“Sed ĉu mi pov'os memor'i la vort'o'j'n de Mombaĉo, kaj kiel ŝi ten'is la man'o'j'n?”
Li pri'pens'is dum minut'o, kaj ĉar li zorg'e rigard'is, el mal'antaŭ la heĝ'o, ĉiu'n ag'o'n de la mal'jun'a magi'ist'in'o, kaj aŭskult'is ŝi'a'j'n vort'o'j'n, li kred'is pov'i preciz'e ripet'i kio'n ŝi dir'is kaj far'is.
Do li komenc'is, ŝut'ant'e iom da magi'a Viv'o'pulvor'o el la pipr'o'skatol'o sur la korp'o'n de la seg-ĉeval'o. Post tio li lev'is si'a'n mal'dekstr'a'n man'o'n, kun la et'fingr'o supr'e'n etend'it'a, kaj dir'is: “Ueaŭĥ!”
“Kio'n tio signif'as, kar'a Pa'ĉj'o?” demand'is Jack sci'vol'em'e.
“Mi ne sci'as,” respond'is Tip. Li lev'is si'a'n dekstr'a'n man'o'n, kun la dik'fingr'o etend'it'a supr'e'n kaj dir'is: “Teaŭĥ!”
“Kio tio signif'as, kar'a Pa'ĉj'o?” demand'is Joĉjo.
“Ĝi signif'as ke vi dev'as silent'i!” respond'is la knab'o, kiu'n ĉagren'is la inter'romp'o dum tiu tre grav'a moment'o.
“Mi ja rapid'e lern'as!” rimark'is la Kukurb'o'kap'o, kun si'a etern'a rid'et'o.
Tip nun lev'is ambaŭ man'o'j'n super si'a'n kap'o'n, kun ĉiu'j fingr'o'j kaj dik'fingr'o'j etend'it'a'j, kaj kri'is laŭt'voĉ'e: “Peaŭĥ!”
Tuj la seg-ĉeval'o si'n mov'is, streĉ'is si'a'j'n krur'o'j'n, osced'is per si'a el'hak'it'a buŝ'o, kaj sku'is kelk'a'j'n pulvor'o'grajn'o'j'n de si'a dors'o. La rest'int'a pulvor'o ŝajn'e mal'aper'is en la korp'o'n de la ĉeval'o.
“Bon'e!” vok'is Joĉjo, dum la knab'o surpriz'it'e rigard'ad'is. “Vi est'as tre lert'a sorĉ'ist'o, kar'a Pa'ĉj'o!”
Li'a'j krur'o'j est'is rigid'a'j kaj mal'lert'a'j, ĉar ili ne hav'is genu'artik'o'j'n; kaj baldaŭ li frap'is Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n kaj fal'ig'is li'n sur la musk'o'n kiu apud'is la voj'o'n.
Tip'o'n alarm'is tiu akcident'o, ankaŭ la persist'a ĉirkaŭ'danc'ad'o de la Seg-Ĉeval'o; do li kri'is: “Halt! Halt'u do!”
La Seg-Ĉeval'o tut'e ne atent'is tiu'n ordon'o'n, kaj tuj met'is unu el si'a'j lign'a'j krur'o'j sur pied'o'n de Tip tiel fort'e ke la knab'o dolor'o'plen'e for'mov'is si'n al pli sen'danĝer'a distanc'o, el kie li de'nov'e kri'is: “Halt! Halt!”
Joĉjo nun jam sukces'is sid'ig'i si'n, kaj li tre interes'at'e rigard'is la Seg-Ĉeval'o'n.
“Mi kred'as ke la best'o ne pov'as aŭd'i vi'n,” li koment'is.
“Mi sufiĉ'e laŭt'e kri'as, ĉu ne?” respond'is Tip koler'e.
“Jes; sed la ĉeval'o ne hav'as orel'o'j'n,” dir'is la rid'et'ant'a Kukurb'o'kap'o.
“Tut'e ver'e!” kri'is Tip, kiu unu'a'foj'e rimark'is tio'n.
“Kiel, do, mi halt'ig'u li'n?”
Sed tiu'moment'e la Seg-Ĉeval'o halt'ig'is si'n mem, ĉar li konklud'is ke li ne pov'os vid'i si'a'n korp'o'n.
Tamen li vid'is Tip'o'n, kaj proksim'iĝ'is al la knab'o por pli bon'e rigard'i li'n.
Ver'e est'is komik'e, vid'i la kre'aĵ'o'n marŝ'i; ĉar ĝi kun'mov'is la dekstr'a'j'n krur'o'j'n, kaj post tio la mal'dekstr'a'j'n krur'o'j'n, kiel marŝ'as paŝ'ĉeval'o; kaj tio flank'e'n'mov'ad'is ĝi'a'n korp'o'n kvazaŭ lul'il'o'n.
Tip am'em'e frap'et'is ĝi'a'n kap'o'n dir'ant'e “Bon'a ĉeval'o! Bon'a ĉeval'o!” pac'ig'e; kaj la Seg-Ĉeval'o for'danc'is por ekzamen'i per si'a'j tuber'okul'o'j la figur'o'n de Joĉjo Kukurb'o'kap'o.
“Mi dev'os trov'i kap'rimen'o'n por li,” dir'is Tip; kaj serĉ'int'e en si'a poŝ'o li el'pren'is volv'aĵ'o'n de fort'a ŝnur'o. Mal'volv'int'e ĝi'n, li proksim'iĝ'is al la Seg- Ĉeval'o kaj lig'is la ŝnur'o'n ĉirkaŭ ĝi'a'n kol'o'n, kaj post'e lig'is la ali'a'n fin'o'n al grand'a arb'o. La Seg- Ĉeval'o, kiu ne kompren'is la ag'o'n, retro'e'n'paŝ'is kaj facil'e romp'is la ŝnur'o'n; sed ĝi tut'e ne prov'is for'kur'i.
“Li est'as pli fort'a ol mi supoz'is,” dir'is la knab'o, “kaj ankaŭ iom obstin'a.”
“Kial ne far'i orel'o'j'n por li?” demand'is Joĉjo.
“Post'e vi pov'os parol'e ordon'i li'n.”
“Bon'eg'a propon'o!” dir'is Tip. “Kiel vi el'pens'is ĝi'n?”
“Mi ne el'pens'is ĝi'n,” respond'is la Kukurb'o'kap'o; “mi ne bezon'is; mi nur dir'is la plej simpl'a'n kaj facil'a'n rimed'o'n.”
Do Tip el'pren'is si'a'n tranĉ'il'o'n kaj ĉiz'is orel'o'j'n el la ŝel'o de mal'grand'a arb'o.
“Mi ne tro grand'ig'u ili'n,” li dir'is ĉiz'ant'e, “por ne far'i azen'o'n el ni'a ĉeval'o.”
“Kiel vi far'us tio'n?” demand'is Joĉjo, kiu est'is apud la voj'o.
“Nu, ĉeval'o hav'as pli grand'a'j'n orel'o'j'n ol hom'o; kaj azen'o hav'as pli grand'a'j'n orel'o'j'n ol ĉeval'o,”
klar'ig'is Tip.
“Do, se mi'a'j orel'o'j est'us pli long'a'j, ĉu mi est'us ĉeval'o?” demand'is Joĉjo.
“Mi'a amik'o,” dir'is Tip serioz'a'ton'e, “vi rest'os nur Kukurb'o'kap'o ne'grav'e kiom grand'a'j est'os vi'a'j orel'o'j.”
“Ho,” respond'is Joĉjo, klin'ant'e jes'e si'a'n kap'o'n; “mi kred'as kompren'i.”
“Se jes, do vi est'as ver'e mir'ind'a,” koment'is la knab'o; “sed ne est'as danĝer'e ke vi kred'as kompren'i.
Mi opini'as ke la orel'o'j est'as nun pret'a'j. Bon'vol'u ten'i la ĉeval'o'n dum mi al'fiks'os ili'n.”
“Cert'e, se vi help'os mi'n lev'iĝ'i,” dir'is Joĉjo.
Do Tip sur'pied'e'n lev'is li'n, kaj la Kukurb'o'kap'o paŝ'is al la ĉeval'o kaj ten'is ĝi'a'n kap'o'n dum la knab'o bor'is du tru'o'j'n en ĝi per si'a tranĉ'il'o'kling'o kaj en'met'is la orel'o'j'n.
“Ili ver'e bel'ig'as li'n,” dir'is Joĉjo admir'e.
Sed tiu'j vort'o'j, parol'it'a'j proksim'e al la Seg- Ĉeval'o, la unu'a'j son'o'j kiu'j'n ĝi aŭd'is dum si'a tut'a viv'o, tiom alarm'is la best'o'n ke li antaŭ'e'n'kur'is kaj fal'ig'is Tip'o'n unu'flank'e'n kaj Joĉjon ali'flank'e'n. Kaj li plu'kur'is antaŭ'e'n kvazaŭ tim'ig'at'e de la propr'a'j pied'paŝ'o'j.
“Halt!” kri'is Tip, lev'ant'e si'n; “halt! stult'ul'o— halt!”
La Seg-Ĉeval'o ver'ŝajn'e ne atent'us, sed tiu'moment'e ĝi puŝ'is krur'o'n en rat'o'tru'o'n kaj stumbl'is kap'mal'supr'e'n al la ter'o, kie ĝi kuŝ'is sur si'a dors'o, frenez'et'e sku'ant'e si'a'j'n kvar krur'o'j'n en la aer'o.
Tip kur'is al ĝi.
“Ĉu vi ja est'as ĉeval'o?” li kri'is. “Kial vi plu kur'is kiam mi kri'is ‘halt’?”
“Ĉu ‘halt’ signif'as ne plu kur'i?” demand'is la Seg- Ĉeval'o, surpriz'it'e, dum ĝi mov'is si'a'j'n okul'o'j'n supr'e'n por rigard'i la knab'o'n.
“Cert'e,” respond'is Tip.
“Kaj tru'o en la ter'o ankaŭ signif'as ne plu kur'i, ĉu ne?” demand'is la ĉeval'o.
“Kompren'ebl'e; se vi ne trans'paŝ'as ĝi'n,” dir'is Tip.
“Ver'e strang'a lok'o,” kri'et'is la best'o, kvazaŭ ne pov'ant'e kred'i. “Kial mi est'as ĉi tie?”
“Nu, mi viv'ig'is vi'n,” respond'is la knab'o; “sed tio ne dolor'ig'os vi'n se vi obe'os mi'n.”
“Do mi obe'os vi'n,” respond'is la Seg-Ĉeval'o humil'e. “Sed kio okaz'is al mi antaŭ moment'o? Mi tut'e ne sent'as mi'n ĝust'a, ial.”
“Vi est'as renvers'it'a,” klar'ig'is Tip. “Sed nur ne mov'u tiu'j'n krur'o'j'n dum minut'o kaj mi re'star'ig'os vi'n.”
“En kiom da pozici'o'j mi pov'os trov'i mi'n?”
demand'is la best'o mir'o'plen'e.
“Plur'a'j,” dir'is Tip ne'long'e. “Sed bon'vol'u ne mov'i la krur'o'j'n.”
La Seg-Ĉeval'o nun kviet'iĝ'is kaj rigid'ig'is si'a'j'n krur'o'j'n; tiel, Tip, post plur'a'j prov'o'j, sukces'is re'star'ig'i li'n.
“Ha, mi ŝajn'as ĝust'a, nun,” dir'is la strang'a best'o, ĝem'ant'e.
“Orel'o romp'iĝ'is,” Tip deklar'is, zorg'e ekzamen'int'e li'n. “Mi dev'os far'i nov'a'n.”
Li re'konduk'is la Seg-Ĉeval'o'n al la lok'o kie Joĉjo klopod'eg'as re'star'iĝ'i, kaj help'int'e la Kukurb'o'kap'o'n star'i, Tip ĉiz'is nov'a'n orel'o'n kaj fiks'is ĝi'n en la kap'o'n de la ĉeval'o.
“Nun,” dir'is li al si'a rajd'best'o, “atent'u kio'n mi dir'os. ‘Halt!’ signif'as ne plu kur'i; ‘Ek!’ signif'as paŝ'i antaŭ'e'n; ‘Trot!’ signif'as kur'i kiel ebl'e plej rapid'e. Ĉu vi kompren'as?”
“Mi kred'as ke jes,” respond'is la ĉeval'o.
“Bon'e. Ni ĉiu'j vetur'os al la Smerald'a Urb'o, por vid'i Li'a'n Moŝt'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n; kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o rajd'os sur vi'a dors'o, por ne triv'i si'a'j'n artik'o'j'n.”
“Ne ĝen'os mi'n,” dir'is la Seg-Ĉeval'o. “Kio plaĉ'as al vi plaĉ'as al mi.”
Tip help'is Joĉjon sur'ĉeval'iĝ'i.
“Ten'u firm'e,” li avert'is, “por ne fal'i kaj fend'i vi'a'n kukurb'o'kap'o'n.”
“Terur'a sort'o!” dir'is Joĉjo trem'ant'e. “Kio'n mi ten'u?”
“Nu, ten'u li'a'j'n orel'o'j'n,” respond'is Tip, post moment'o da hezit'o.
“Ne!” protest'is la Seg-Ĉeval'o; “ĉar mi ne pov'os aŭd'i.”
Tio ŝajn'is prav'a, do Tip pen'is el'pens'i ali'a'n rimed'o'n.
“Mi solv'os la problem'o'n!” dir'is li, post pens'ad'o.
Li en'ir'is la arb'ar'o'n kaj de'tranĉ'is mal'long'a'n branĉ'o'n de jun'a, dik'a arb'o. Unu fin'o'n li pint'ig'is kaj post tio li bor'is tru'o'n en la dors'o'n de la Seg-Ĉeval'o, tuj mal'antaŭ ĝi'a kap'o. Post'e li al'port'is mal'grand'a'n rok'o'n de la voj'o kaj martel'is la stang'o'n firm'e en la dors'o'n de la best'o.
“Ĉes'u! Ĉes'u!” kri'is la ĉeval'o; “vi sku'eg'as mi'n.”
“Ĉu dolor'ig'as?” demand'is la knab'o.
“Ne ver'e dolor'as,” respond'is la best'o; “sed mult'e nervoz'ig'as mi'n la sku'ad'o.”
“Nu, mi fin'is nun,” dir'is Tip kuraĝ'ig'e. “Kaj Joĉjo, nepr'e firm'e ten'u ĉi tiu'n stang'o'n por ke vi ne fal'u kaj frakas'iĝ'u.”
Do Joĉjo firm'e ten'is, kaj Tip dir'is al la ĉeval'o: “Ek!”
La obe'em'a best'o tuj antaŭ'e'n'paŝ'is, sku'iĝ'ant'e de flank'o al flank'o dum li lev'is si'a'j'n pied'o'j'n de la ter'o.
Tip marŝ'is apud la Seg-Ĉeval'o, tut'e kontent'a pro la nov'a akompan'ant'o. Post ne'long'e li komenc'is fajf'i.
“Kio'n signif'as tiu son'o?” demand'is la ĉeval'o.
“Ne atent'u ĝi'n,” dir'is Tip. “Mi nur fajf'as, tio signif'as ke mi est'as kontent'a.”
“Mi mem fajf'us, se mi pov'us kun'met'i mi'a'j'n lip'o'j'n,” koment'is Joĉjo. “Mi suspekt'as, kar'a Pa'ĉj'o, ke kelk'rilat'e mi est'as tre mank'o'hav'a.”
Post iom long'a marŝ'ad'o, la mal'larĝ'a voj'o laŭ kiu ili ir'ad'is far'iĝ'is larĝ'a strat'o pavim'it'a per flav'a'j brik'o'j.
Tip rimark'is ke apud la voj'o est'as mejl'o'ŝton'o sur kiu est'is skrib'it'a: “Naŭ Mejl'o'j'n Ĝis La Smerald'a Urb'o.”
Sed nun komenc'is mal'lum'iĝ'i, do li decid'is kamp'ad'i dum'nokt'e apud la voj'o kaj re'komenc'i la marŝ'ad'o'n dum la sekv'a maten'o kiam est'os tag'lum'o.
Li konduk'is la Seg-Ĉeval'o'n al herb'o'kovr'it'a alt'aĵ'o sur kiu kresk'is plur'a'j dik'a'j arb'o'j, kaj li zorg'e help'is la Kukurb'o'kap'o'n sur'ter'iĝ'i.
“Mi plan'as kuŝ'ig'i vi'n sur la ter'o, por la nokt'o,”
dir'is la knab'o. “Tiel est'os plej sen'danĝer'e por vi.”
“Kio'n mi far'os?” demand'is la Seg-Ĉeval'o.
“Vi pov'os sen'danĝer'e star'ad'i,” respond'is Tip. “Kaj ĉar vi ne pov'as dorm'i, vi pov'os est'i gard'ist'o kaj cert'ig'i ke neni'u proksim'iĝ'os por ĝen'i ni'n.”
Post tio la knab'o etend'is si'n sur la herb'ar'o'n apud la Kukurb'o'kap'o, kaj ĉar li est'is lac'eg'a pro la marŝ'ad'o, li baldaŭ profund'e dorm'is.
Do la Kukurb'o'kap'o de'nov'e est'is sid'ig'it'a sur la dors'o'n de la Seg-Ĉeval'o kaj la marŝ'ad'o re'komenc'iĝ'is.
Tip rimark'is ke la purpur'a kolor'o de la herb'ar'o kaj arb'o'j nun mult'e pal'iĝ'is kaj post ne'long'e la pal'purpur'o komenc'is akir'i verd'a'n karakter'o'n kiu iom post iom hel'iĝ'is dum ili proksim'iĝ'is al la grand'a Urb'o kie reg'as la Bird'o'tim'ig'il'o.
La grup'et'o jam marŝ'is nur apenaŭ du mejl'o'j'n kaj subit'e la flav'e pavim'it'a strat'o est'is divid'it'a per larĝ'a rapid'a river'o. Tip cerb'um'is pri kiel trans'ir'i; sed post kelk'a temp'o li trov'is vir'o'n en pram'o ven'ant'a de la ali'a flank'o de la akv'o'flu'o.
Kiam la vir'o ating'is la bord'o'n, Tip demand'is: “Ĉu vi transport'os ni'n al la ali'a flank'o?”
“Jes, se vi pag'os,” respond'is la pram'ist'o, kies vizaĝ'o hav'is koler'et'a'n, mal'agrabl'a'n aspekt'o'n.
“Sed mi ne hav'as mon'o'n,” dir'is Tip.
“Neniom?” demand'is la vir'o.
“Neniom,” respond'is la knab'o.
“Do mi ne romp'os mi'a'n dors'o'n rem'ant'e por vi,”
dir'is la pram'ist'o, decid'em'e.
“Ver'e afabl'a vir'o!” koment'is la Kukurb'o'kap'o, rid'et'ant'e.
La pram'ist'o koler'e rigard'is li'n, sed ne respond'is.
Tip streb'is pens'i, ĉar mult'e ĉagren'is li'n trov'i si'a'n vojaĝ'plan'o'n subit'e fin'it'a.
“Mi nepr'e dev'as ating'i la Smerald'a'n Urb'o'n,” li dir'is al la pram'ist'o; “sed kiel mi trans'ir'os la river'o'n se vi ne transport'os mi'n?”
La vir'o rid'is, kaj la rid'o ne est'is afabl'a.
“Tiu lign'a ĉeval'o flos'os,” dir'is li; “kaj vi pov'os rajd'i li'n trans la river'o'n. Kaj tiu Kukurb'o'kap'aĉ'ul'o akompan'ant'a vi'n, nu li sink'os aŭ naĝ'os, ja ne grav'os.”
“Ne ĝen'u vi'n pri mi,” dir'is Joĉjo, afabl'e rid'et'ant'e al la mal'agrabl'a pram'ist'o; “cert'e mi flos'os bel'e.”
Tip opini'is la eksperiment'o'n far'ind'a, kaj la Seg- Ĉeval'o, kiu tut'e ne kompren'is la signif'o'n de danĝer'o, ne kontraŭ'is. Do la knab'o konduk'is ĝi'n en la akv'o'n kaj grimp'is sur ĝi'a'n dors'o'n. Joĉjo ankaŭ en'paŝ'is ĝis la akv'o ating'is li'a'j'n genu'o'j'n kaj pren'is la vost'o'n de la ĉeval'o por ke la kukurb'a kap'o rest'u super la akv'o.
“Nun,” dir'is Tip, instru'ant'e la Seg-Ĉeval'o'n, “se vi mov'os vi'a'j'n krur'o'j'n vi ver'ŝajn'e naĝ'os; kaj se vi naĝ'os ni ver'ŝajn'e ating'os la ali'a'n bord'o'n.”
La Seg-Ĉeval'o tuj komenc'is mov'i si'a'j'n krur'o'j'n, kiu'j ag'is kiel rem'il'o'j kaj mov'is la aventur'em'ul'o'j'n mal'rapid'e trans la river'o'n al la ali'a flank'o. Tiom sukces'is la naĝ'o ke baldaŭ ili grimp'is, mal'sek'e kaj gut'ant'e, la herb'o'kovr'it'a'n bord'o'n.
La krur'o'j de la pantalon'o de Tip kaj li'a'j ŝu'o'j est'is plen'e mal'sek'a'j; sed la Seg-Ĉeval'o est'is tiom perfekt'e flos'int'a ke supr'e, ek'de la genu'o'j, la knab'o est'is tut'e sek'a. Sed la Kukurb'o'kap'o, nu ĉiu er'o de li'a bel'eg'a vest'ar'o gut'is mal'sek'eg'e.
“La sun'o baldaŭ sek'ig'os ni'n,” dir'is Tip, “kaj ni nun sen'danĝer'e ating'is ĉi tie'n malgraŭ la pram'ist'o, kaj ni pov'os plu'marŝ'i.”
“Naĝ'i tut'e ne ĝen'is mi'n,” koment'is la ĉeval'o.
“Nek mi'n,” dir'is Joĉjo.
Ili baldaŭ re'ating'is la voj'o'n el flav'a'j brik'o'j, kiu daŭr'ig'is la voj'o'n kiu'n ili for'las'is ĉe la ali'a bord'o, kaj Tip de'nov'e sid'ig'is la Kukurb'o'kap'o'n sur la dors'o'n de la Seg-Ĉeval'o.
“Se vi rapid'e rajd'os,” dir'is li, “la vent'o help'os sek'ig'i vi'a'j'n vest'o'j'n. Mi ten'os la vost'o'n de la ĉeval'o kaj post'kur'os vi'n. Tiel ni ĉiu'j sek'iĝ'os tre rapid'e.”
“Do la ĉeval'o dev'os tre rapid'e paŝ'i,” dir'is Joĉjo.
“Laŭ'ebl'e plej rapid'e,” respond'is la Seg-Ĉeval'o, gaj'e.
Tip pren'is la fin'o'n de la branĉ'o kiu serv'is kiel vost'o de la Seg-Ĉeval'o, kaj laŭt'e vok'is: “Ek!”
La ĉeval'o komenc'is rapid'e paŝ'i, kaj Tip sekv'is. Li baldaŭ decid'is ke ili pov'os pli rapid'e kur'i, do li kri'is “Trot!”
Nu, la Seg-Ĉeval'o memor'is ke tiu vort'o est'is ordon'o kur'i plej rapid'e; do li komenc'is sku'kur'ad'i laŭ la voj'o plej rapid'e, kaj nur mal'facil'e Tip— kur'ant'e pli rapid'e ol iam antaŭ'e—pov'is rest'i sur si'a'j pied'o'j.
Baldaŭ li ne plu pov'is spir'i, kaj kvankam li vol'is kri'i “Halt!” al la ĉeval'o, li trov'is si'n ne'kapabl'a el'ig'i la vort'o'n el si'a gorĝ'o. Subit'e la fin'o de la vost'o kiu'n li ten'is, ĉar ĝi est'is nur mort'a branĉ'et'o, romp'iĝ'is, kaj tuj'sekv'e la knab'o trov'is si'n rul'iĝ'ant'a en la polv'o de la voj'o, dum la ĉeval'o kaj ĝi'a kukurb'o'kap'a rajd'ant'o for'rapid'is kaj post moment'o mal'aper'is en la mal'proksim'o'n.
Kiam Tip fin'e lev'is si'n kaj el'ig'is la polv'o'n el si'a gorĝ'o tiel ke li pov'us dir'i “Halt!”, ne plu util'is dir'i ĝi'n, ĉar la ĉeval'o est'is de'long'e ne plu vid'ebl'a.
Do li far'is la sol'a'n raci'a'n ag'o'n. Li sid'iĝ'is kaj bon'e ripoz'is, kaj post'e li komenc'is marŝ'i laŭ la voj'o.
“Iam mi re'ating'os ili'n,” li pens'is; “ĉar la voj'o fin'iĝ'as ĉe la pord'o'j de la Smerald'a Urb'o, kaj ili ne pov'os pli for'e'n ir'i.”
Dum'e, Joĉjo firm'e ten'is la stang'o'n kaj la Seg- Ĉeval'o rapid'eg'is laŭ la voj'o kvazaŭ konkur'ĉeval'o.
Neni'u el ili sci'is ke Tip post'rest'is, ĉar la Kukurb'o'kap'o ne retro'e'n'rigard'is, kaj la Seg-Ĉeval'o ne pov'is.
Dum li rajd'is, Joĉjo rimark'is ke la herb'ar'o kaj arb'o'j far'iĝ'is bril'e verd'kolor'a'j, do li diven'is ke ili proksim'as al la Smerald'a Urb'o eĉ antaŭ ol la alt'a'j spajr'o'j kaj kupol'o'j vid'ebl'is.
Fin'e, alt'a mur'o el verd'a'j ŝton'o'j, kovr'it'a per smerald'o'j, aper'is antaŭ ili; kaj tim'ant'e ke la Seg-Ĉeval'o ne sci'os halt'i kaj tial ebl'e frakas'os ili'n ambaŭ kontraŭ la mur'o'n, Joĉjo kuraĝ'is kri'i “Halt!” kiel ebl'e plej laŭt'e.
Tiom subit'e obe'is la ĉeval'o ke sen stang'o Joĉjo sen'dub'e fal'us kap'antaŭ'e'n kaj li'a bel'a vizaĝ'o ruin'iĝ'us.
“Ver'e rapid'a rajd'o, kar'a Pa'ĉj'o!” li kri'is; kaj, aŭd'int'e neniu'n respond'o'n, li si'n turn'is kaj unu'a'foj'e trov'is ke Tip ne est'as kun ili.
Tiu laŭ'ŝajn'a for'ir'o de Tip est'is ne'kompren'ebl'a por la Kukurb'o'kap'o kaj mal'trankvil'ig'is li'n. Kaj dum li demand'is al si pri kio okaz'is al la knab'o, kaj kio'n far'i en ĉi tiu mal'facil'a cirkonstanc'o, la en'ir'ej'o en la verd'a mur'o mal'ferm'iĝ'is kaj vir'o el'paŝ'is.
Tiu vir'o est'is mal'alt'a kaj rond'a, kun dik'a vizaĝ'o kiu aspekt'is rimark'ind'e afabl'a. Li est'is vest'it'a tut'e per verd'aĵ'o'j kaj port'is alt'a'n, pint'a'n verd'a'n ĉapel'o'n sur si'a kap'o, kaj verd'a'j'n okul'vitr'o'j'n sur si'a'j okul'o'j. Li klin'is si'n antaŭ la Kukurb'o'kap'o kaj dir'is: “Mi est'as la Pord'o'gard'ist'o de la Smerald'a Urb'o.
Ĉu mi rajt'as demand'i kiu vi est'as, kaj kio'n vi cel'as?”
“Mi nom'iĝ'as Joĉjo Kukurb'o'kap'o,” respond'is la ali'ul'o, rid'et'ant'e; “sed pri mi'a cel'o, mi tut'e ne sci'as kio ĝi est'as.”
La Pord'o'gard'ist'o evident'e est'is surpriz'it'a, kaj li sku'is si'a'n kap'o'n kvazaŭ ne'kontent'a pro tiu respond'o.
“Kio vi est'as, hom'o aŭ kukurb'o?” li demand'is, ĝentil'e.
“Ambaŭ, se plaĉ'as al vi,” respond'is Joĉjo.
“Kaj tiu lign'a ĉeval'o—ĉu ĝi viv'as?” demand'is la Gard'ist'o.
La ĉeval'o supr'e'n'rul'is unu tuber'okul'o'n kaj palpebr'um'is al Joĉjo. Post'e ĝi danc'et'is kaj fal'ig'is unu pied'o'n fort'e sur la pied'fingr'o'j'n de la Gard'ist'o.
“Ajjj!” kri'is tiu vir'o. “Mi bedaŭr'as ke mi demand'is tio'n. Sed vi'a respond'o plen'e konvink'as. Ĉu vi hav'as cel'o'n, sinjor'o, en la Smerald'a Urb'o?”
“Mi kred'as ke jes,” respond'is la Kukurb'o'kap'o serioz'e; “sed mi ne pov'as pens'i kio ĝi est'as. Mi'a patr'o plen'e sci'as pri ĝi, sed li ne est'as ĉi tie.”
“Strang'e—ver'e strang'e!” deklar'is la Gard'ist'o. “Sed vi aspekt'as tut'e sen'danĝer'a. Oni ne rid'et'as tiom bel'e kiam oni intenc'as mis'ag'i.”
“Tiu'rilat'e,” dir'is Joĉjo, “mi ne pov'as ne rid'et'i, ĉar mi'a'n vizaĝ'o'n tiel ĉiz'is poŝ'tranĉ'il'o.”
“Nu, en'ir'u mi'a'n ĉambr'o'n kun mi,” plu'dir'is la Gard'ist'o, “kaj mi pri'pens'os kio'n far'i por vi.”
Do Joĉjo rajd'is la Seg-Ĉeval'o'n tra la en'ir'ej'o'n en mal'grand'a'n ĉambr'o'n kiu est'is en'konstru'it'a en la mur'o. La Gard'ist'o tir'is sonor'il'ŝnur'o'n, kaj baldaŭ tre alt'a soldat'o—port'ant'a verd'a'n uniform'o'n—en'ir'is tra la ali'a pord'o. Tiu soldat'o port'is long'a'n verd'a'n paf'il'o'n sur si'a ŝultr'o kaj hav'is bel'a'n verd'a'n barb'o'n kiu ating'is eĉ li'a'j'n genu'o'j'n. La Gard'ist'o tuj al'parol'is li'n, dir'ant'e: “Jen fremd'a vir'o kiu ne sci'as kial li ven'is al la Smerald'a Urb'o, nek kio'n li vol'as. Dir'u al mi, kio'n ni far'u pri li?”
La Soldat'o kun la Verd'a Barb'o rigard'is Joĉjon mult'e zorg'em'e kaj sci'vol'e. Fin'e li sku'is si'a'n kap'o'n tiom decid'e ke mal'grand'a'j ond'o'j sku'iĝ'is laŭ'long'e de li'a barb'o, kaj post'e li dir'is: “Mi konduk'u li'n al Li'a Moŝt'o, la Bird'o'tim'ig'il'o.”
“Sed kio'n Li'a Moŝt'o, la Bird'o'tim'ig'il'o, far'os pri li?”
demand'is la Pord'o'gard'ist'o.
“Tio'n decid'u Li'a Moŝt'o,” respond'is la soldat'o. “Mi hav'as sufiĉ'a'j'n task'o'j'n propr'a'j'n. Ĉiu el'ekster'a problem'o est'as trans'don'end'a al Li'a Moŝt'o. Do met'u la okul'vitr'o'j'n sur li'n kaj mi konduk'os li'n al la reĝ'a palac'o.”
Do la Gard'ist'o mal'ferm'is grand'a'n kest'o'n da okul'vitr'o'j kaj streb'is trov'i vitr'o'j'n sufiĉ'e grand'a'j'n por la rond'a'j okul'eg'o'j de Joĉjo.
“En mi'a stok'o ver'e ne est'as vitr'o'j kapabl'a'j kovr'i tiu'j'n okul'o'j'n,” dir'is la vir'o, ĝem'ant'e; “kaj vi'a kap'o est'as tiom grand'a ke mi dev'os ĉirkaŭ'lig'i la okul'vitr'o'j'n.”
“Sed kial mi bezon'as okul'vitr'o'j'n?” demand'is Joĉjo.
“Tia est'as la mod'o, ĉi tie,” dir'is la Soldat'o, “kaj ili mal'help'as blind'iĝ'o'n per la lum'brul'ad'o kaj bril'ad'o de la bel'eg'a Smerald'a Urb'o.”
“Ho!” kri'et'is Joĉjo. “Nepr'e ĉirkaŭ'lig'u ili'n. Mi ne vol'as blind'iĝ'i.”
“Nek mi!” inter'romp'is la Seg-Ĉeval'o; do oni rapid'e lig'is verd'a'j'n okul'vitr'o'j'n sur la el'star'a'j'n tuber'o'j'n kiu'j serv'is kiel okul'o'j por ĝi.
Post tio la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o konduk'is ili'n tra la intern'a pord'o kaj ili tuj trov'is si'n sur la ĉef'a strat'o de la glor'a Smerald'a Urb'o.
Bril'ant'a'j verd'a'j gem'o'j ornam'is la antaŭ'aĵ'o'j'n de la bel'a'j dom'o'j kaj la tur'o'j kaj tur'et'o'j est'is kovr'it'a'j per smerald'o'j. Eĉ la verd'a marmor'a pavim'o bril'is pro kar'a'j ŝton'o'j, kaj ver'e fort'e kaj mir'ig'e aspekt'is al tiu kiu unu'a'foj'e vid'as ĝi'n.
Tamen, la Kukurb'o'kap'o kaj la Seg-Ĉeval'o, kiu'j neni'o'n sci'is pri riĉ'ec'o kaj bel'ec'o, mal'mult'e atent'is la mir'ig'aĵ'o'j'n kiu'j'n ili vid'is tra la verd'a'j okul'vitr'o'j. Ili trankvil'e sekv'is la verd'a'n soldat'o'n kaj apenaŭ rimark'is la ar'o'j'n da verd'a'j hom'o'j kiu'j rigard'ad'is ili'n surpriz'at'e. Kiam verd'a hund'o el'kur'is kaj boj'is je ili, la Seg-Ĉeval'o tuj pied'frap'is per si'a lign'a krur'o kaj tio kur'ig'is la hurl'ant'a'n best'et'o'n en dom'o'n; sed neni'o pli grav'a ol tio okaz'is inter'romp'ant'e ili'a'n antaŭ'e'n'ir'o'n al la reĝ'a palac'o.
La Kukurb'o'kap'o vol'is rajd'e grimp'i la verd'a'j'n marmor'a'j'n ŝtup'o'j'n kaj rekt'e en'ir'i al la Bird'o'tim'ig'il'o; sed la soldat'o mal'permes'is. Do Joĉjo de'ĉeval'iĝ'is, tre mal'facil'e, kaj serv'ist'o konduk'is la Seg-Ĉeval'o'n al la mal'antaŭ'o dum la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o akompan'is la Kukurb'o'kap'o'n en la palac'o'n, tra la antaŭ'a pord'o.
La fremd'ul'o est'is las'it'a en bel'e mebl'it'a atend'o'ĉambr'o dum la soldat'o for'ir'is anonc'i li'n.
Hazard'e, je tiu moment'o Li'a Moŝt'o est'is liber'a kaj tre enu'is pro mank'o de si'n'okup'o, do li ordon'is ke oni tuj en'konduk'u la vizit'ant'o'n en la tron'ĉambr'o'n.
Joĉjo tut'e ne sent'is tim'o'n aŭ embaras'iĝ'o'n pro la pens'o ke li renkont'os la reg'ant'o'n de tiu glor'eg'a urb'o, ĉar li tut'e neni'o'n sci'is pri la kutim'o'j de la mond'o.
Sed kiam li en'ir'is kaj la unu'a'n foj'o'n vid'is Li'a'n Moŝt'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n sid'ant'a'n sur si'a bril'ant'a tron'o, li ek'halt'is pro surpriz'eg'o.
Li'a Moŝt'o la Bird'o'tim'ig'il'o est'is vest'it'a per pal'iĝ'int'a'j blu'a'j vest'aĵ'o'j, kaj li'a kap'o est'is nur sak'et'o plen'a de pajl'o, sur la sak'et'o est'is krud'e pentr'it'a'j okul'o'j, orel'o'j, naz'o, kaj buŝ'o, por reprezent'i vizaĝ'o'n.
La vest'aĵ'o'j est'is ankaŭ plen'ig'it'a'j per pajl'o, tiom sen'art'e kaj sen'zorg'e ke la krur'o'j kaj brak'o'j de Li'a Moŝt'o aspekt'is pli bul'o'plen'a'j ol neces'is. Sur li'a'j man'o'j est'is gant'o'j long'a'fingr'a'j, kaj ili est'is plen'ig'it'a'j per koton'o. Pajl'er'o'j si'n puŝ'is tra la mantel'o'n de la monark'o, kaj ankaŭ tra li'a'j'n kol'o'n kaj bot'o'supr'o'j'n.
Sur si'a kap'o li port'is mult'e'pez'a'n or'a'n kron'o'n ornam'it'a'n per mult'a'j bril'ant'a'j juvel'o'j, kaj la pez'o de tiu kron'o ĉif'is li'a'n brov'o'n, tiel ke li'a pentr'it'a vizaĝ'o ricev'is pens'em'a'n esprim'o'n. Efektiv'e, nur la kron'o indik'is moŝt'ec'o'n; ĉiel ali'e, la Bird'o'tim'ig'il'o-Reĝ'o est'is simpl'a bird'o'tim'ig'il'o—mal'rigid'a, mal'graci'a, kaj mal'ver'a.
Sed kvankam la strang'a aspekt'o de Li'a Moŝt'o la Bird'o'tim'ig'il'o ŝajn'is strang'a al Joĉjo, tamen egal'e mir'ig'a est'is la figur'o de la Kukurb'o'kap'o al la Bird'o'tim'ig'il'o. La purpur'a pantalon'o kaj la pal'ruĝ'a veŝt'o kaj ruĝ'a ĉemiz'o pend'is mal'strikt'e sur la lign'a'j artik'o'j far'it'a'j de Tip, kaj la ĉiz'it'a vizaĝ'o sur la kukurb'o rid'et'is, kvazaŭ ĝi'a port'ant'o konsider'is la viv'o'n la plej gaj'a afer'o imag'ebl'a.
Unu'e, efektiv'e, Li'a Moŝt'o supoz'is ke li'a kurioz'a vizit'ant'o rid'as pro li, kaj li em'is mal'aprob'i tia'n mal'respekt'o'n; sed ne sen'kial'e la Bird'o'tim'ig'il'o akir'is la reputaci'o'n ke li est'as la plej saĝ'a ul'o en la Land'o Oz. Li pli zorg'e ekzamen'is la vizit'ant'o'n, kaj li baldaŭ trov'is ke la form'o de Joĉo est'is ĉiz'it'a tiel ke la rid'et'o ne est'is ŝanĝ'ebl'a, kaj ke li ne pov'us aspekt'i serioz'a malgraŭ ĉia vol'o.
La Reĝ'o parol'is la unu'a.
Rigard'int'e Joĉjon dum kelk'a'j minut'o'j li dir'is per mir'ton'o: “El kie vi ven'is, kaj kiel vi viv'iĝ'is?”
“Pardon'u, vi'a Moŝt'o,”
respond'is la Kukurb'o'kap'o; “sed mi ne kompren'as vi'n.”
“Kio'n vi ne kompren'as?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.La Ekster'ordinar'a Land'o Oz “Nu, mi ne kompren'as vi'a'n lingv'o'n. Kompren'u, mi ven'is el la Land'o de la Gilikuloj, do mi est'as fremd'ul'o.”
“Kompren'ebl'e!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi mem parol'as la lingv'o'n de la Manĝtuloj, kiu ankaŭ est'as la lingv'o de la Smerald'a Urb'o. Sed vi, supoz'ebl'e, parol'as la lingv'o'n de la Kukurb'o'kap'o'j?”
“Ĝust'e tiel, Moŝt'o,” respond'is la ali'ul'o, riverenc'ant'e; “sekv'e ni ne pov'os kompren'i unu la ali'a'n.”
“Ja domaĝ'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, pens'em'e. “Ni bezon'as interpret'ist'o'n.”
“Kio est'as interpret'ist'o?” demand'is Joĉjo.
“Person'o kiu kompren'as kaj mi'a'n lingv'o'n kaj la vi'a'n. Kiam mi parol'is, la interpret'ist'o pov'as dir'i al vi kio'n mi cel'is komunik'i; kaj kiam vi dir'is i'o'n, la interpret'ist'o pov'as dir'i al mi kio'n vi vol'is komunik'i.
Ĉar la interpret'ist'o sci'as parol'i ambaŭ lingv'o'j'n, kaj ne nur kompren'i ili'n.”
“Cert'e tre lert'a person'o,” dir'is Joĉjo, tre feliĉ'a ĉar ekzist'is tiom simpl'a solv'o de la problem'o.
Do la Bird'o'tim'ig'il'o ordon'is ke la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o serĉ'u inter la civit'an'ar'o por trov'i person'o'n kapabl'a'n kompren'i la lingv'o'n de la Gilikuloj kiel ankaŭ la lingv'o'n de la Smerald'a Urb'o, kaj tuj ven'ig'u tiu'n person'o'n.
Kiam la Soldat'o for'ir'int'is, la Bird'o'tim'ig'il'o dir'is: “Bon'vol'u sid'iĝ'i dum ni atend'os.”
“Vi'a Moŝt'o forges'as ke mi ne kompren'as vi'n,”
respond'is la Kukurb'o'kap'o. “Se vi vol'as ke mi sid'iĝ'u, vi dev'os indik'i tio'n per sign'o.”
La Bird'o'tim'ig'il'o ven'is de sur si'a tron'o kaj puŝ'is brak'seĝ'o'n mal'antaŭ la Kukurb'o'kap'o'n. Post tio, li subit'e puŝ'is Joĉjon, kio stern'ig'is li'n sur la kusen'o'j'n tiom sen'ord'a ke li fald'iĝ'is kiel poŝ'tranĉ'il'o, kaj nur tre mal'facil'e li re'ord'ig'is si'n.
“Ĉu vi kompren'as tiu'n sign'o'n?” demand'is Li'a Moŝt'o, ĝentil'e.
“Plen'e,” deklar'is Joĉjo, etend'ant'e si'a'j'n brak'o'j'n por turn'i si'a'n kap'o'n, ĉar la kukurb'o est'is for'turn'iĝ'int'a sur la stang'et'o kiu sub'ten'is ĝi'n.
“Vi ŝajn'as tro'rapid'e far'it'a,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, rigard'ant'e la klopod'o'n de Joĉjo si'n ord'ig'i.
“Ne pli ol vi'a Moŝt'o,” li honest'e respond'is.
“Sed ni diferenc'as ĉi tiel,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ke mi fleks'iĝ'as sed ne romp'iĝ'as, dum vi pov'as romp'iĝ'i sed ne fleks'iĝ'i.”
Tiu'moment'e la soldat'o re'ven'is konduk'ant'e jun'ul'in'o'n per'man'e. Ŝi aspekt'is tre dolĉ'a kaj modest'a, kaj hav'is bel'a'n vizaĝ'o'n kaj bel'a'j'n verd'a'j'n okul'o'j'n kaj verd'a'n har'ar'o'n. Delikat'a verd'a silk'a jup'o ating'is ŝi'a'j'n genu'o'j'n, kaj vid'ebl'is silk'a'j ŝtrump'o'j brod'it'a'j kun desegn'o de piz'guŝ'o'j, kaj verd'a'j saten'a'j pantofl'o'j kiu'j'n ornam'is laktuk'o'j anstataŭ bant'o'j kaj bukl'o'j. Sur ŝi'a silk'a tali'o est'is brod'it'a'j trifoli'o'j, kaj ŝi sur'port'is gaj'a'n jak'et'o'n ornam'it'a'n per bril'ant'a'j smerald'o'j sam'grand'a'j.
“Nu, jen mal'grand'a Ĵele'a Konfit'aĵ!” el'kri'et'is la Bird'o'tim'ig'il'o, dum la verd'a jun'ul'in'o klin'is si'a'n bel'a'n kap'o'n antaŭ li. “Ĉu vi kompren'as la lingv'o'n de la Gilikuloj, kar'ul'in'o?”
“Jes, Moŝt'o,” ŝi respond'is, “ĉar mi nask'iĝ'is en la Nord'a Land'o.”
“Do vi interpret'os por ni,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kaj klar'ig'os al ĉi tiu Kukurb'o'kap'o kio'n ajn mi dir'os, kaj ankaŭ klar'ig'os al mi kio'n ajn li dir'os. Ĉu jen kontent'ig'a aranĝ'o?” li demand'is al si'a gast'o.
“Tut'e kontent'ig'a,” est'is la respond'o.
“Do demand'u al li, unu'e,” plu'dir'is la Bird'o- tim'ig'il'o, turn'int'e si'n al Ĵele'a Konfit'aĵ, “kial li ven'is al la Smerald'a Urb'o.”
Sed anstataŭ'e, la knab'in'o, kiu atent'e rigard'is Joĉjon, dir'is al li: “Vi ja est'as mir'ig'a person'o. Kiu far'is vi'n?”
“Knab'o nom'it'a Tip,” respond'is Joĉjo.
“Kio'n li dir'as?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi'a'j orel'o'j cert'e tromp'is mi'n. Kio'n li dir'is?”
“Li dir'as ke ŝajn'e la cerb'o de vi'a Moŝt'o putr'is,”
respond'is la knab'in'o, modest'e.
La Bird'o'tim'ig'il'o mov'is si'n mal'kviet'e sur si'a tron'o, kaj palp'is si'a'n kap'o'n per si'a mal'dekstr'a man'o.
“Kiel util'e est'as, kompren'i du apart'a'j'n lingv'o'j'n,” li dir'is, ĝem'ant'e perpleks'e. “Demand'u al li, kar'ul'in'o, ĉu li kontraŭ'as en'karcer'iĝ'i pro insult'ad'o al la reg'ant'o de la Smerald'a Urb'o.”
“Mi ne insult'is vi'n!” protest'is Joĉjo indign'e.
“Ĉit—Ĉit!” avert'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “atend'u, Ĵele'a traduk'os mi'a'n parol'o'n. Kial ni hav'u interpret'ist'o'n, se vi inter'romp'as tiel sen'hont'e?”
“Bon'e, mi atend'os,” respond'is la Kukurb'o'kap'o, kolera'voĉ'e—kvankam li'a vizaĝ'o plu rid'et'is kiel ĉiam.
“Traduk'u la parol'o'n, jun'ul'in'o.”
“Li'a Moŝt'o demand'as ĉu vi est'as mal'sat'a,” dir'is Ĵele'a.
“Ho, tut'e ne!” respond'is Joĉjo, pli feliĉ'e, “ĉar mi ne kapabl'as manĝ'i.”
“Nek mi,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Kio'n li dir'is, Ĵele'a, kar'ul'in'o?”
“Li demand'is ĉu vi sci'as ke unu el vi'a'j okul'o'j pentr'iĝ'is pli grand'a ol la ali'a,” dir'is la knab'in'o petol'e.
“Ne kred'u ŝi'n, Moŝt'o,” kri'is Joĉjo.
“Ho, mi ne kred'as ŝi'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o trankvil'e. Li sever'e rigard'is la knab'in'o'n kaj demand'is: “Ĉu vi est'as tut'e cert'a ke vi kompren'as la lingv'o'j'n de kaj la Gilikuloj kaj la Manĝtuloj?”
“Tut'e cert'a, Moŝt'o,” dir'is Ĵele'a Konfit'aĵ, klopod'ant'e ne rid'i pri la reĝ'ul'o.
“Do kial mi ŝajn'e mem kompren'as ili'n?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ĉar ili est'as unu'sam'a lingv'o!” deklar'is la knab'in'o, kiu nun rid'is gaj'e. “Ĉu vi'a Moŝt'o ne sci'as ke en la tut'a land'o Oz oni parol'as nur unu lingv'o'n?”
“Ĉu ver'e?” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'n tre trankvil'ig'is aŭd'i tio'n; “sekv'e, mi facil'e pov'us mem interpret'i por mi!”
“Mi plen'e kulp'as, Moŝt'o,” dir'is Joĉjo, aspekt'ant'e iom embaras'it'a, “mi kred'is ke ni nepr'e parol'as apart'a'j'n lingv'o'j'n, ĉar ni ven'is el apart'a'j land'o'j.”
“Do pro tio avert'iĝ'u ke vi neniam pens'u,”
respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, sever'e. “Ĉar se oni ne pov'as saĝ'e pens'i, est'as prefer'ind'e rest'i sen'parol'e kvazaŭ pup'o sen'cerb'a—kaj tio vi cert'e est'as!”
“Jes ja!—Nepr'e jes ja!” konsent'is la Kukurb'o'kap'o.
“Mi opini'as,” plu'dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, pli mild'e, “ke vi'a far'int'o perd'ig'is al si kelk'a'j'n bon'a'j'n tort'o'j'n por kre'i sen'valor'a'n vir'o'n.”
“Mi cert'ig'as al vi'a Moŝt'o ke mi ne pet'is kre'iĝ'i,”
respond'is Joĉjo.
“Ha! Sam'e pri mi,” dir'is la Reĝ'o, agrabl'e. “Do, ĉar ni diferenc'as de ĉiu'j ordinar'a'j hom'o'j, ni amik'iĝ'u.”
“Plen'kor'e!” fervor'e dir'is Joĉjo.
“Kio'n? Ĉu vi hav'as kor'o'n?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, surpriz'it'e.
“Ne; mi parol'is nur imag'em'e—mi pov'as dir'i, figur'e,” dir'is la ali'ul'o.
“Nu, vi'a plej el'star'a figur'o ŝajn'as est'i lign'a figur'o; do mi dev'as pet'i vi'n ne imag'i, ĉar vi ne hav'as cerb'o'n do vi ne rajt'as imag'i,” avert'e dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Tut'e prav'e!” dir'is Joĉjo, tut'e sen kompren'o.
Li'a Moŝt'o for'send'is Ĵele'a'n Konfit'aĵ'o'n kaj la Soldat'o'n kun la Verd'a Barb'o, kaj kiam ili for'ir'is li per'brak'e konduk'is si'a'n nov'a'n amik'o'n en la kort'o'n, por lud'i per ĵet'ring'o'j.
Dum li demand'is al si kio'n far'i en tiu kriz'a situaci'o, li trov'is knab'in'o'n sid'ant'a'n apud la voj'o. Ŝi sur'hav'is kostum'o'n kiu al la knab'o ŝajn'is ekster'ordinar'e bril'a: ŝi'a silk'a tali'vest'o est'is smerald'e verd'a kaj ŝi'a jup'o est'is kvar'kolor'a—la antaŭ'o est'is blu'a, la mal'dekstr'a flank'o est'is flav'a, la dors'o est'is ruĝ'a kaj la dekstr'a flank'o est'is purpur'a. Kun'lig'is la antaŭ'o'n de la tali'o kvar buton'o'j— la plej'supr'a est'is blu'a, sub ĝi est'is flav'a, tri'a est'is ruĝ'a kaj la last'a est'is purpur'a.
La bril'eg'o de tiu rob'o est'is preskaŭ barbar'a; do Tip plen'prav'e rigard'ad'is la rob'o'n dum kelk'a'j moment'o'j antaŭ ol li'a'j'n okul'o'j'n al'log'is la bel'a vizaĝ'o pli supr'e. Jes, la vizaĝ'o est'is sufiĉ'e bel'a, li decid'is; sed ĝi hav'is mal'kontent'a'n esprim'o'n al kiu al'don'iĝ'is iom da defi'o aŭ aŭdac'o.
Dum la knab'o rigard'ad'is la knab'in'o trankvil'e atent'et'is li'n. Korb'o da lunĉ'aĵ'o'j star'is apud ŝi. Ŝi ten'is en unu man'o delikat'a'n sandviĉ'o'n, kaj bol'ig'it'a'n ov'o'n en la ali'a man'o, manĝ'ant'e vid'ebl'e mal'sat'e, kio simpati'ig'is Tip'o'n.
Li est'is tuj pet'ont'a iom da lunĉ'aĵ'o kiam la knab'in'o ek'star'is kaj for'bros'is la pan'er'o'j'n de si'a jup'o.
“Do!” dir'is ŝi; “mi dev'as nun for'ir'i. Port'u tiu'n korb'o'n por mi kaj manĝ'u laŭ'vol'e la en'hav'o'n se vi mal'sat'as.”
Tip fervor'e pren'is la korb'o'n kaj komenc'is manĝ'i, sekv'ant'e sen'demand'e dum kelk'a temp'o la ne'kon'at'a'n knab'in'o'n. Ŝi marŝ'ad'is antaŭ li rapid'paŝ'e, kaj ŝi hav'is etos'o'n de decid'em'o kaj grav'ec'o kiu kred'ig'is li'n ke ŝi est'as grav'ul'in'o.
Fin'e, kiam li est'is sat'a, li kur'is apud ŝi'n kaj klopod'is laŭ'paŝ'e kun'marŝ'i rapid'e—kio est'is tre mal'facil'a, ĉar ŝi est'is mult'e pli alt'a ol li, kaj klar'e sent'is urĝ'o'n.
“Grand'a'n dank'o'n pro la sandviĉ'o'j,” dir'is Tip, dum li trot'ad'is. “Bon'vol'u dir'i al mi vi'a'n nom'o'n.”
“Mi est'as General'o Zingibr'a,” est'is la mal'long'a respond'o.
“Ho!” dir'is la surpriz'it'a knab'o. “Kia General'o vi est'as?”
“Mi komand'as la Revoluci'a'n Arme'o'n en ĉi tiu milit'o,” respond'is la General'o, pli akr'e ol neces'is.
“Ho!” li kri'is de'nov'e. “Mi ne sci'is pri la milit'o.”
“Est'is intenc'it'e ke vi ne sci'u,” ŝi respond'is, “ĉar ĝi est'is sekret'o; kaj, kiam oni konsider'as ke ni'a arme'o konsist'as nur el knab'in'o'j,” ŝi plu'dir'is, iom fier'e, “est'as tre rimark'ind'e ke oni ankoraŭ ne sci'iĝ'is pri ni'a Revoluci'o.”
“Jes ja,” agnosk'is Tip. “Sed kie est'as vi'a arme'o?”
“Proksim'um'e unu mejl'o'n for,” dir'is General'o Zingibr'a. “La soldat'in'o'j kun'iĝ'is el ĉiu'j part'o'j de la Land'o Oz, pro mi'a specif'a ordon'o. Ĉar hodiaŭ ni konker'os Li'a'n Moŝt'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n, kaj for'pren'os de li la tron'o'n. La Revoluci'a Arme'o nur atend'as mi'a'n al'ven'o'n por atak'i la Smerald'a'n Urb'o'n.”
“Nu!” deklar'is Tip, profund'e en'spirant'e, “cert'e tio est'as surpriz'o! Bon'vol'u dir'i kial vi vol'as konker'i Li'a'n Moŝt'o'n la Bird'o'tim'ig'il'o'n.”
“Ĉar jam sufiĉ'e long'e vir'o'j reg'is la Smerald'a'n Urb'o'n, jen unu kial'o,” dir'is la knab'in'o. “Krom'e, la Urb'o bril'as pro bel'a'j gem'o'j, kiu'j'n oni mult'e pli bon'e uz'us por ring'o'j, bracelet'o'j kaj kol'ĉen'o'j; kaj trov'iĝ'as sufiĉ'a mon'o en la kas'o de la Reĝ'o por aĉet'i por ĉiu knab'in'o en ni'a Arme'o dek'o'n da nov'a'j rob'o'j. Do ni intenc'as konker'i la Urb'o'n kaj administr'i la reg'ad'o'n laŭ ni'a plaĉ'o.”
Zingibr'a parol'is tiu'j'n vort'o'j tiom entuziasm'e kaj decid'em'e ke est'is evident'e ke ŝi plen'e serioz'as.
“Sed milit'o est'as io terur'a,” dir'is Tip, pens'em'e.
“Ĉi tiu milit'o est'os agrabl'a,” respond'is la knab'in'o, gaj'e.
“Mult'a'j el vi mort'os!” plu'dir'is la knab'o, impon'it'e.
“Tut'e ne,” dir'is Zingibr'a. “Kiu vir'o kontraŭ'us knab'in'o'n, aŭ aŭdac'us damaĝ'i ŝi'n? Ne est'as mal'bel'a vizaĝ'o en mi'a tut'a Arme'o.”
Tip rid'is.
“Ebl'e vi prav'as,” dir'is li. “Sed oni dir'as ke la Pord'o'gard'ist'o est'as fidel'a Gard'ist'o, kaj la Arme'o de la Reĝ'o ne permes'os ke la Urb'o konker'iĝ'u sen rezist'eg'o.”
“La Arme'o est'as mal'jun'a kaj mal'fort'a,” respond'is General'o Zingibr'a mal'estim'e. “Li el'uz'is si'a'n tut'a'n fort'o'n kresk'ig'ant'e barb'o'n, kaj li'a edz'in'o tiom koler'em'as ke ŝi jam el'tir'is pli ol du'on'o'n da ĝi de la radik'o. Dum la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o reg'ad'is, la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o est'is tre bon'a Arme'o de la Reĝ'o, ĉar oni tim'is la Sorĉ'ist'o'n. Sed neni'u tim'as la Bird'o'tim'ig'il'o'n, do li'a Arme'o de la Reĝ'o ne mult'e util'as dum milit'o.”
Post tiu konversaci'o ili plu'ir'is dum kelk'a temp'o silent'e, kaj post ne'long'e ili ating'is grand'a'n liber'a'n spac'o'n en la arb'ar'o kie ne mal'pli ol kvar'cent jun'ul'o'j trov'iĝ'is. Ili rid'ad'is kaj kun'parol'ad'is gaj'e kvazaŭ kun'ven'int'a'j por piknik'o anstataŭ konker'milit'o.
Ili divid'iĝ'is en kvar kompani'o'j'n, kaj Tip rimark'is ke ĉiu'j sur'hav'as kostum'o'j'n simil'a'j'n al tiu de General'o Zingibr'a. La sol'a ver'a diferenc'o est'is ke kvankam la knab'in'o'j el la Manĝtula Land'o hav'is la blu'a'n stri'o'n en la antaŭ'o, tiu'j el la land'o de la Kveluloj hav'is antaŭ'a la ruĝ'a'n stri'o'n; kaj tiu'j el la land'o de la Palp'brum'o'j hav'is la flav'a'n stri'o'n antaŭ'a, kaj la Gilikulaj knab'in'o'j hav'is la purpur'a'n stri'o'n antaŭ'a.
Ĉiu'j hav'is verd'a'j'n tali'o'j'n, por reprezent'i la Smerald'a'n Urb'o'n kiu'n ili intenc'as konker'i, kaj la plej'supr'a buton'o sur ĉiu tali'o indik'is per si'a kolor'o la land'o'n el kiu ven'is la port'ant'o. La uniform'o'j est'is gaj'a'j kaj plaĉ'aspekt'a'j, kaj tre impon'a'j kiam ili est'is kun'e.
Tip kred'is ke tiu strang'a Arme'o tut'e ne port'as arm'il'o'j'n; sed li erar'is pri tio. Ĉar ĉiu knab'in'o port'is du long'a'j'n, bril'ant'a'j'n trik'il'o'j'n en si'a har'tuf'o.
General'o Zingibr'a tuj ir'is sur la supr'o'n de arb'o'trunk'a stump'o kaj parol'is al si'a arme'o.
“Amik'in'o'j, kun'civit'an'in'o'j, kaj knab'in'o'j!” ŝi dir'is; “ni baldaŭ komenc'os ni'a'n grand'a'n Revoluci'o'n kontraŭ la vir'o'j de Oz! Ni marŝ'os por konker'i la Smerald'a'n Urb'o'n—por de'tron'ig'i la Bird'o'tim'ig'il'a'n Reĝ'o'n— por akir'i mil'o'j'n da bel'eg'a'j gem'o'j—por pri'rab'i la reĝ'a'n kas'o'n—kaj por super'fort'i ni'a'j'n sub'prem'int'o'j'n!”
“Hur'a!” dir'is la aŭskult'int'in'o'j; sed Tip rimark'is ke plej'part'e la Arme'o okup'is si'n per inter'babil'ad'o kaj tut'e ne aŭskult'is la vort'o'j'n de la General'o.
Son'is la ordon'o marŝ'i, kaj la knab'in'o'j far'is el si kvar grup'o'j'n, t.e.
kompani'o'j'n, kaj komenc'is fervor'e marŝ'i direkt'e'n al la Smerald'a Urb'o.
La knab'o sekv'is ili'n, port'ant'e plur'a'j'n korb'o'j'n kaj mantel'o'j'n kaj pak'aĵ'o'j'n kiu'j'n divers'a'j membr'o'j de la Revoluci'a Arme'o trans'don'is al li. Post ne'long'e ili ating'is la verd'a'j'n granit'a'j'n mur'o'j'n de la Urb'o kaj halt'is antaŭ la en'ir'ej'o.
La Pord'o'gard'ist'o tuj el'ven'is kaj rigard'is ili'n sci'vol'em'e, kvazaŭ cirk'o ven'is. Li port'is ar'o'n da ŝlos'il'o'j sur or'a ĉen'o ĉirkaŭ si'a kol'o; kaj li'a'j man'o'j est'is sen'zorg'e met'it'a'j en li'a'j'n poŝ'o'j'n, kaj ŝajn'e li tut'e ne sci'is ke la Urb'o'n minac'as revoluci'ant'in'o'j. Agrabl'e parol'ant'e al la knab'in'o'j, li dir'is: “Bon'a'n maten'o'n, kar'ul'in'o'j! Kiel mi pov'as serv'i vi'n?”
“Ced'u la Urb'o'n tuj!” respond'is General'o Zingibr'a, star'ant'e antaŭ li kaj tim'ig'e sulk'ant'e la frunt'o'n, kiom permes'is ŝi'a bel'a vizaĝ'o.
“Ced'i!” eĥ'is la vir'o surpriz'eg'it'e. “Tio ne est'as ebl'a.
Tio est'as kontraŭ'leĝ'a! Mi neniam aŭd'is ti'aĵ'o'n dum mi'a tut'a viv'o.”
“Tamen, vi dev'as ced'i!” kri'is la General'o, feroc'e.
“Ni ribel'as!”
“Vi re'bel'as? Sed vi ĉiam est'is bel'a'j,” dir'is la Gard'ist'o, rigard'ant'e de unu al ali'a, admir'e.
“Ni ri-i-i-bel'as!” kri'is Zingibr'a, bat'ant'e la ter'o'n per pied'o, sen'pacienc'e; “kaj ni intenc'as konker'i la Smerald'a'n Urb'o'n!”
“Je Di'o!” respond'is la surpriz'it'a Pord'o'gard'ist'o; “tut'e sen'senc'a ide'o! Re'ir'u hejm'e'n, knab'in'o'j, kaj melk'u la bov'in'o'j'n kaj bak'u la pan'o'n. Ĉu vi ne sci'as ke est'as danĝer'e konker'i urb'o'n?”
“Ni ne tim'as!” respond'is la General'o; kaj ŝi aspekt'is tiom plen'e cert'a ke la Gard'ist'o mal- trankvil'iĝ'is.
Do li sonor'is por ven'ig'i la Soldat'o'n kun la Verd'a Barb'o, kaj la post'a'n minut'o'n li bedaŭr'is tio'n. Ĉar tuj li'n ĉirkaŭ'is amas'o da knab'in'o'j kiu'j el'tir'is la trik'il'o'j'n el si'a'j har'ar'o'j kaj komenc'is minac'i pik'i la Gard'ist'o'n, kaj ili ten'is la akr'a'j'n pint'o'j'n danĝer'e proksim'a'j al li'a'j dik'a'j vang'o'j kaj palpebr'um'em'a'j okul'o'j.
La kompat'ind'ul'o hurl'is pet'ant'e kompat'o'n kaj tut'e ne rezist'is kiam Zingibr'a for'tir'is de li'a kol'o la ĉen'o'n kun la ŝlos'il'o'j.
Sekv'at'e de si'a Arme'o la General'o nun impet'is al la en'ir'ej'o, kie ŝi'n front'is la Reĝ'a Arme'o de Oz— kio est'is la ali'a nom'o de la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o.
“Halt!” li kri'is, kaj li etend'is si'a'n long'a'n paf'il'o'n kies antaŭ'o est'is rekt'e antaŭ la vizaĝ'o de la estr'in'o.
Kelk'a'j knab'in'o'j kri'is kaj retro'e'n'kur'is, sed General'o Zingibr'a kuraĝ'e star'is sen'mov'e kaj dir'is, riproĉ'e: “Nu, do? Ĉu vi paf'us kompat'ind'a'n, sen'defend'a'n knab'in'o'n?”
“Ne,” respond'is la soldat'o; “ĉar ne est'as kugl'o'j en mi'a paf'il'o.”
“Sen kugl'o'j?”
“Tiel; por ke ne okaz'u akcident'o'j. Kaj mi forges'as kie mi kaŝ'is la pulv'o'n kaj kugl'o'j'n. Sed se vi bon'vol'os atend'i, mi serĉ'os ili'n.”
“Ne ĝen'u vi'n,” dir'is Zingibr'a, gaj'e. Ŝi turn'is si'n al si'a Arme'o kaj kri'is: “Knab'in'o'j, la paf'il'o ne hav'as kugl'o'j'n!”
“Hur'a!” kri'is la ribel'ant'in'o'j, al kiu'j tre plaĉ'is tiu bon'a inform'o, kaj ili ek'kur'is amas'e kontraŭ la Soldat'o'n kun la Verd'a Barb'o tiel ke nur est'is pro bon'a ŝanc'o ke ili ne pik'is unu la ali'a'n per si'a'j trik'il'o'j.
Sed la Reĝ'a Arme'o de Oz tro tim'is la vir'in'o'j'n kaj rifuz'is front'i la al'kur'ant'a'n hom'amas'o'n. Li nur turn'is si'n kaj plen'fort'e kur'is tra la pord'o'n direkt'e'n al la reĝ'a palac'o, dum General'o Zingibr'a kaj ŝi'a an'ar'o greg'is en la sen'protekt'a'n Urb'o'n.
Tiel la Smerald'a Urb'o konker'iĝ'is tut'e sen perd'o de eĉ unu gut'o da sang'o. La Revoluci'a Arme'o far'iĝ'is Konker'int'a Arme'o!
La Bird'o'tim'ig'il'o kaj Joĉjo Kukurb'o'kap'o ankoraŭ lud'is ĵet'ring'o'j'n en la kort'o kiam inter'romp'is la lud'o'n la abrupt'a en'ir'o de la Reĝ'a Arme'o de Oz, kiu en'flug'is sen si'a'j ĉapel'o kaj paf'il'o. Li'a'j vest'o'j est'is tre mal'ord'a'j kaj li'a long'a barb'o flos'is metr'o'n mal'antaŭ li'n dum li kur'is.
“Unu punkt'o'n por mi,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, trankvil'e. “Kio est'as, serv'ist'o?” li plu'dir'is, parol'ant'e al la Soldat'o.
“Ho! vi'a Moŝt'o—vi'a Moŝt'o! La Urb'o konker'iĝ'is!”
anhel'is la Reĝ'a Arme'o, kiu apenaŭ pov'is spir'i pro la kur'ad'o.
“Tio okaz'is subit'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed bon'vol'u bar'i la pord'o'j'n kaj fenestr'o'j'n de la palac'o, dum mi instru'os al ĉi tiu Kukurb'o'kap'o ĵet'i ring'o'n.”
La Soldat'o rapid'is obe'i, dum Tip, kiu al'ven'is tuj mal'antaŭ li, rest'is en la kort'o por mir'ant'e rigard'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n.
Li'a Moŝt'o plu ĵet'ad'is ring'o'j'n kvazaŭ danĝer'o ne minac'us li'a'n tron'o'n, sed la Kukurb'o'kap'o, ek'vid'int'e Tip'o'n, marŝ'is al la knab'o tiom rapid'e kiom permes'is li'a'j lign'a'j krur'o'j.
“Bon'a'n tag'o'n, nobl'a Patr'o!” li kri'is ĝoj'e. “Mi'n plezur'ig'as vi'a al'ven'o. Tiu terur'a Seg-Ĉeval'o for'kur'is kun'pren'ant'e mi'n.”
“Mi suspekt'is tiel,” dir'is Tip. “Ĉu vi sufer'is damaĝ'o'n? Ĉu vi est'as fend'it'a?”
“Ne, mi al'ven'is sen'damaĝ'e,” respond'is Joĉjo, “kaj li'a Moŝt'o tre afabl'is al mi.”
Tiu'moment'e la Soldat'o kun la Verd'a Barb'o re'ven'is, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o demand'is: “Bon'vol'u dir'i, kiu konker'is mi'n?”
“Regiment'o de knab'in'o'j, el la kvar angul'o'j de la Land'o Oz,” respond'is la Soldat'o, ankoraŭ pal'a pro tim'o.
“Sed kial mi'a Konstant'a Arme'o ne star'is kontraŭ ili?” demand'is Li'a Moŝt'o, rigard'ant'e la Soldat'o'n, sever'mien'e.
“Ĉar vi'a Konstant'a Arme'o est'is for'kur'ant'a,”
respond'is la ul'o, honest'e; “neni'u vir'o pov'us front'i la terur'a'j'n arm'il'o'j'n de la invad'ant'o'j.”
“Nu,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, post moment'o da pens'ad'o, “ne mult'e ĝen'os mi'n perd'i mi'a'n tron'o'n, ĉar est'as tre ted'e reg'i la Smerald'a'n Urb'o'n. Kaj la kron'o est'as tiom pez'a ke mi'a kap'o dolor'as. Sed mi esper'as ke la Konker'int'o'j ne intenc'as damaĝ'i mi'n nur ĉar mi mal'oportun'e est'as la Reĝ'o.”
“Mi aŭd'is ili'n dir'i,” koment'is Tip, post iom da hezit'o, “ke ili intenc'as far'i ĉifon'tapiŝ'o'n el vi'a ekster'aĵ'o kaj plen'ig'i si'a'j'n sof'kusen'o'j'n per vi'a intern'aĵ'o.”
“Do ver'e ekzist'as danĝer'o por mi,” deklar'is li'a Moŝt'o, fort'e, “kaj est'os saĝ'e ke mi konsider'u metod'o'n eskap'i.”
“Kie'n vi pov'os ir'i?” demand'is Joĉjo Kukurb'o'kap'o.
“Nu, al mi'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu reg'as la Palp'brum'o'j'n, kaj nom'as si'n ili'a Imperi'estr'o,” est'is la respond'o. “Mi cert'as ke li protekt'os mi'n.”
Dum'e Tip el'rigard'ad'is tra la fenestr'o.
“La mal'amik'in'o'j ĉirkaŭ'as la palac'o'n,” dir'is li. “Est'as tro mal'fru'e, ne ebl'as eskap'i. Ili tuj'e dis'ŝir'us vi'n.”
La Bird'o'tim'ig'il'o ĝem'is.
“Dum kriz'o,” li anonc'is, “est'as ĉiam bon'e paŭz'i kaj konsider'i. Bon'vol'u pardon'i mi'n dum mi paŭz'os kaj konsider'os.”
“Sed ankaŭ danĝer'as por ni,” dir'is la Kukurb'o'kap'o, mal'kviet'e. “Se iu el tiu'j knab'in'o'j sci'as kuir'i, mi'a fin'iĝ'o baldaŭ okaz'os!”
“Absurd'e!” kri'et'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ili ne hav'as temp'o'n, eĉ se ili sci'as kuir'i!”
“Sed se mi rest'us ĉi tie long'e,” protest'is Joĉjo, “mi ver'ŝajn'e putr'us.”
“Ha! do ne est'us dezir'ind'e long'e rest'i kun vi,”
respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “La situaci'o est'as pli grav'a ol mi supoz'is.”
“Vi,” dir'is la Kukurb'o'kap'o, mal'gaj'e, “ver'ŝajn'e viv'os dum mult'a'j jar'o'j. Mi'a viv'o est'as ne'evit'ebl'e mal'long'a.
Do mi dev'as util'ig'i la mal'mult'a'j'n tag'o'j'n kiu'j'n mi plu viv'os.”
“Trankvil'e! Trankvil'e!” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, konsol'e; “se vi silent'os sufiĉ'e long'e por ke mi pens'u, mi klopod'os trov'i metod'o'n eskap'i.”
Do la ali'a'j atend'is, pacienc'e silent'ant'e, dum la Bird'o'tim'ig'il'o marŝ'is al angul'o kaj star'is vizaĝ-al-mur'e dum plen'a'j kvin minut'o'j. Post tiu temp'o li turn'is si'n al ili kun pli feliĉ'a esprim'o sur si'a pentr'it'a vizaĝ'o.
“Kie est'as la Seg-Ĉeval'o kiu'n vi rajd'is ĉi tie'n?” li demand'is al la Kukurb'o'kap'o.
“Nu, mi dir'is ke li est'as juvel'o, do vi'a serv'ist'o en'ferm'is li'n en la reĝ'a'n trezor'ej'o'n,” dir'is Joĉjo.
“Tio ŝajn'is al mi taŭg'a lok'o, vi'a Moŝt'o,” dir'is la Soldat'o, tim'ant'e ke li mis'ag'is.
“Al mi mult'e plaĉ'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉu vi don'is manĝ'o'n al la best'o?”
“Ho, jes; mi don'is al li grand'a'n bovl'o'n da seg'aĵ'o'j.”
“Bon'eg'e!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Tuj ven'ig'u la ĉeval'o'n.”
La Soldat'o for'rapid'is, kaj baldaŭ ili aŭd'is la klak'ad'o'n de la lign'a'j krur'o'j de la ĉeval'o sur la pavim'o dum li konduk'iĝ'is en la kort'o'n.
Li'a Moŝt'o rigard'is la rajd'best'o'n kritik'em'e.
“Li ne ŝajn'as tre graci'a,” li koment'is, kontempl'ant'e li'n; “sed supoz'ebl'e li pov'as kur'i.”
“Jes, ja,” dir'is Tip, rigard'ant'e la Seg-Ĉeval'o'n admir'e.
“Do, port'ant'e ni'n sur si'a dors'o, li kur'u tra la vic'o'j'n da ribel'ant'in'o'j kaj port'u ni'n al mi'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o,” anonc'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Li ne pov'as port'i kvar!” kontraŭ'dir'is Tip.
“Ne, sed ni pov'as persvad'i li'n port'i tri,” dir'is li'a Moŝt'o. “Do mi post'las'os mi'a'n Reĝ'a'n Arme'o'n. Mi ne mult'e fid'as li'a'n kapabl'o'n, ĉar li tiom facil'e venk'iĝ'is.”
“Tamen, li ja pov'as kur'eg'i,” deklar'is Tip, rid'ant'e.
“Mi atend'is tiu'n for'puŝ'o'n,” dir'is la Soldat'o, sen'plezur'e; “sed mi pov'as toler'i ĝi'n. Mi mask'os mi'n per for'tranĉ'o de mi'a bel'a verd'a barb'o. Kaj, efektiv'e ne est'as pli danĝer'e front'i tiu'j'n sen'tim'a'j'n knab'in'o'j'n ol rajd'i tiu'n ard'a'n, sovaĝ'a'n lign'a'n ĉeval'o'n!”
“Ebl'e vi prav'as,” koment'is li'a Moŝt'o. “Sed koncern'e mi'n, mi ne est'as soldat'o, do mi am'as danĝer'o'n. Nu, knab'o, vi sur'ĉeval'iĝ'u la unu'a. Kaj bon'vol'u sid'i kiel ebl'e plej proksim'e al la kol'o de la ĉeval'o.”
Tip rapid'e grimp'is al si'a lok'o, kaj la Soldat'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o sukces'is lev'i la Kukurb'o'kap'o'n al sid'lok'o tuj mal'antaŭ li. Rest'is tiel mal'mult'a spac'o por la Reĝ'o ke li risk'is for'fal'i tuj kiam la ĉeval'o komenc'os kur'i.
“Al'port'u sek'ig'o'ŝnur'o'n, kia'n oni uz'as por vest'o'j,”
dir'is la Reĝ'o al si'a Arme'o, “kaj kun'lig'u ni'n. Tiel, se unu el ni for'fal'os, ni ĉiu'j for'fal'os.”
Kaj dum la Soldat'o for'ir'is por trov'i la sek'ig'o'ŝnur'o'n, li'a Moŝt'o plu'dir'is, “mi dev'as est'i zorg'o'plen'a, ĉar mi risk'as mi'a'n tut'a'n ekzist'o'n.”
“Mi dev'as est'i egal'e zorg'o'plen'a,” dir'is Joĉjo.
“Ne tut'e sam'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ĉar se oni damaĝ'us mi'n, mi plen'e fin'iĝ'us. Sed se oni damaĝ'us vi'n, oni pov'us dis'sem'i vi'n.”
La Soldat'o nun re'ven'is kun long'a ŝnur'o kaj firm'e kun'lig'is la tri'o'n, kaj ankaŭ lig'is ili'n al la korp'o de la Seg-Ĉeval'o; sekv'e tut'e ne est'is ver'ŝajn'e ke ili for'fal'os.
“Nun mal'ferm'u la pord'o'n,” ordon'is la Bird'o- tim'ig'il'o, “kaj ni ek'kur'os al liber'ec'o aŭ al mort'o.”
La kort'o en kiu ili star'is si'n trov'is en la centr'o de la grand'a palac'o, kiu ĉirkaŭ'is ĝi'n ĉiu'flank'e. Sed en unu flank'o est'is koridor'o konduk'ant'a al ekster'a bar'il'pord'o, kiu'n la Soldat'o rigl'int'is laŭ ordon'o de li'a reg'ant'o. Tra tiu pord'o Li'a Moŝt'o plan'is eskap'i, kaj nun la Reĝ'a Arme'o konduk'is la Seg-Ĉeval'o'n laŭ'long'e de la koridor'o kaj mal'bar'is la pord'o'n, kiu retro'e'n'sving'iĝ'is kun laŭt'a bru'eg'o.
“Nun,” dir'is Tip al la ĉeval'o, “vi dev'as sav'i ni'n ĉiu'j'n. Kur'u kiel ebl'e plej rapid'e direkt'e'n al la bar'pord'o de la Urb'o, kaj neni'o halt'ig'u vi'n.”
“Bon'e!” respond'is la Seg-Ĉeval'o raŭk'e, kaj li for'kur'eg'is tiom subit'e ke Tip bezon'is anhel'i kaj firm'e ten'i la stang'o'n kiu'n li fiks'is en la kol'o'n de la best'o.
Plur'a'j el la knab'in'o'j star'ant'a'j ekster la palac'o gard'ant'e ĝi'n est'is teren'bat'it'a'j de la Seg-Ĉeval'o kur'eg'ant'a. Ali'a'j kri'ant'e kur'is por evit'i li'n, kaj nur unu-du sen'esper'e streb'is pik'i la eskap'ant'a'j'n kapt'it'o'j'n per si'a'j trik'il'o'j. Tip est'is pik'it'a unu'foj'e en la mal'dekstr'a brak'o, kiu dolor'et'is dum la sekv'a hor'o; sed la trik'il'o'j tut'e ne damaĝ'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n aŭ Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n, kiu'j eĉ ne konsci'is ke ili est'as pik'at'a'j.
Rilat'e al la Seg-Ĉeval'o, li bon'eg'e far'is rekord'o'n, renvers'ant'e frukt'o'ĉar'o'n, renvers'ant'e plur'a'j'n mild'aspekt'a'j'n vir'o'j'n, kaj last'e teren'batat'ant'e la nov'a'n Pord'o'gard'ist'o'n—kiu est'is mal'grand'a postul'em'a dik'a vir'in'o posten'ig'it'a de General'o Zingibr'a.
Nek halt'is la impet'ant'a rajd'best'o tiam. Est'ant'e ekster la mur'o'j de la Smerald'a Urb'o li impet'is laŭ la voj'o okcident'e'n, salt'eg'ant'e rapid'e kaj sku'ant'e tiom ke la knab'o perd'is spir'ad'o'n kaj la Bird'o'tim'ig'il'o mir'eg'is.
Joĉjo jam antaŭ'e rajd'is tiom frenez'rapid'e, do li dediĉ'is si'a'n tut'a'n atent'o'n al firm'a ten'ad'o, per ambaŭ man'o'j, de la kukurb'a kap'o sur ĝi'a stang'et'o, kaj sam'temp'e li akcept'is la terur'a'n sku'ad'o'n kun la kuraĝ'o de filozof'o.
“Mal'rapid'ig'u li'n! Mal'rapid'ig'u li'n!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi'a pajl'o tut'e sub'sku'iĝ'as en mi'a'j'n krur'o'j'n.”
Sed Tip ne pov'is sufiĉ'e spir'i por parol'i, do la Seg- Ĉeval'o daŭr'ig'is si'a'n sovaĝ'a'n kur'ad'o'n sen'halt'e kaj sam'rapid'e.
Baldaŭ ili ating'is la bord'o'n de larĝ'a river'o, kaj sen paŭz'o la lign'a ĉeval'o far'is last'a'n salt'eg'o'n kaj en'aer'ig'is ĉiu'j'n.
Post sekund'o ili rul'iĝ'ad'is en la akv'o, plaŭd'ant'e kaj balanc'iĝ'ant'e. La ĉeval'o barakt'ad'is frenez'e klopod'ant'e trov'i firm'aĵ'o'n sur kiu star'i, kaj ĝi'a'j rajd'ant'o'j unu'e plonĝ'is sub la rapid'a'n flu'o'n kaj post'e flos'is sur la surfac'o kvazaŭ kork'o'j.
La ĉeval'o tuj ĉes'is barakt'ad'i kaj kviet'e kuŝ'is sur la surfac'o, ĝi'a lign'a korp'o naĝ'is egal'facil'e kiel flos'o.
“Kio'n signif'as tiu vort'o ‘idiot'o’?” demand'is la ĉeval'o.
“Ĝi est'as riproĉ'vort'o,” respond'is Tip, iom hont'a pro la vort'o. “Mi uz'as ĝi'n nur kiam mi koler'as.”
“Do al mi plaĉ'as ankaŭ vi'n nom'i idiot'o,” dir'is la ĉeval'o. “Ĉar ne mi far'is la river'o'n nek mi met'is ĝi'n tie'n; do nur riproĉ'vort'o taŭg'as por person'o kiu ek'koler'as kontraŭ mi'n ĉar ni fal'is en akv'o'n.”
“Tut'e evident'e,” respond'is Tip; “mi agnosk'as ke mi mal'taŭg'e parol'is. ”Post'e li kri'is al la Kukurb'o'kap'o: “ĉu vi bon'e stat'as, Joĉjo?”
Ili ne aŭd'is respond'o'n. Do la knab'o vok'is al la Reĝ'o: “ĉu vi bon'e stat'as, vi'a moŝt'o?”
La Bird'o'tim'ig'il'o ĝem'is.
“Iel mi mal'bon'e stat'as,” li dir'is per mal'fort'a voĉ'o.
“Ver'e mal'sek'a est'as ĉi tiu akv'o!”
Tip est'is tiel firm'e lig'it'a per la ŝnur'o ke li ne pov'is turn'i si'a'n kap'o'n por rigard'i si'a'j'n akompan'ant'o'j'n; do li dir'is al la Seg-Ĉeval'o: “Rem'u per vi'a'j krur'o'j al la bord'o.”
La ĉeval'o obe'is, kaj kvankam ili flos'is mal'rapid'e, ili fin'e ating'is la trans'a'n river'bord'o'n ĉe lok'o sufiĉ'e mal'alt'a por ke la best'o pov'u ramp'i sur'ter'e'n.
Iom mal'facil'e la knab'o sukces'is pren'i si'a'n tranĉ'il'o'n el poŝ'o kaj tranĉ'i la ŝnur'o'n kiu kun'lig'is la rajd'ant'o'j'n kaj la lign'a'n ĉeval'o'n. Li aŭd'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n fal'i sur'ter'e'n kun spong'a son'o, kaj post tio li mem rapid'e de'ĉeval'iĝ'is kaj rigard'is si'a'n amik'o'n Joĉjo.
La lign'a korp'o, kun si'a bril'eg'a vest'ar'o, ankoraŭ sid'is rekt'a sur la dors'o de la ĉeval'o; sed mank'is la kukurb'a kap'o, kaj nur la akr'ig'it'a stang'et'o kiu uz'iĝ'is kiel kol'o vid'ebl'is. Kaj la Bird'o'tim'ig'il'o, nu, la pajl'o en li'a korp'o est'is sub'sku'it'a de la mal'glat'a ir'ad'o kaj puŝ'is si'n dens'e en li'a'j'n krur'o'j'n kaj la mal'supr'a'n part'o'n de li'a korp'o—kiu aspekt'is tre dik'a kaj rond'a dum li'a supr'a part'o aspekt'is kiel mal'plen'a sak'o. Sur si'a kap'o la Bird'o'tim'ig'il'o ankoraŭ port'is la pez'a'n kron'o'n, kiu kudr'it'is al la kap'o por ke li ne perd'u ĝi'n; sed la kap'o est'is nun tiom mal'sek'a kaj mal'rigid'a ke la pez'o de la or'o kaj de la juvel'o'j antaŭ'e'n'pend'is kaj kun'prem'is la pentr'it'a'n vizaĝ'o'n tiom ke li aspekt'is preciz'e kiel Japan'a mops'o.
Tip volont'e rid'us—se li ne tiom mal'trankvil'iĝ'us pri si'a kre'it'o Joĉjo. Nu la Bird'o'tim'ig'il'o, kvankam damaĝ'it'a, rest'is komplet'a, sed la kukurb'a kap'o tiom neces'a por la ekzist'o de Joĉjo mank'is; do la knab'o pren'is long'a'n stang'o'n kiu bon'fortun'e kuŝ'is proksim'e kaj mal'trankvil'e re'turn'is si'n al la akv'o.
Mal'proksim'e sur la akv'o vid'ebl'is la or'a kolor'o de la kukurb'o, kiu trankvil'e balanc'iĝ'is sur la ond'o'j.
Tiu'moment'e ĝi est'is tut'e ne ating'ebl'a por la knab'o, sed post iom da temp'o ĝi flos'is pli proksim'e'n ĝis la knab'o pov'is tuŝ'i ĝi'n per stang'o kaj tir'i ĝi'n al la bord'o. Post tio li port'is ĝi'n al la supr'o de la bord'o, zorg'e viŝ'is la akv'o'n de ĝi'a kukurb'a vizaĝ'o per si'a poŝ'tuk'o, kaj kur'is kun ĝi al Joĉjo kaj re'met'is la kap'o'n sur la kol'o'n de la vir'o.
“Ho ve!” est'is la unu'a'j vort'o'j de Joĉjo. “Kia spert'aĉ'o! Ĉu akv'o putr'ig'as kukurb'o'j'n?”
Tip ne opini'is respond'o'n neces'a, ĉar li sci'is ke ankaŭ la Bird'o'tim'ig'il'o bezon'as help'o'n. Do li zorg'o'plen'e el'pren'is la pajl'o'n el la korp'o kaj krur'o'j de la Reĝ'o, kaj dis'etend'is ĝi'n en la sun'lum'o por ke ĝi sek'iĝ'u. La mal'sek'a'n vest'ar'o'n li pend'ig'is sur la korp'o de la Seg-Ĉeval'o.
“Se akv'o putr'ig'as kukurb'o'j'n,” koment'is Joĉjo, profund'e ĝem'ant'e, “mi'a viv'o est'os tre mal'long'a.”
“Mi neniam rimark'is putr'o'n de kukurb'o'j pro akv'o,” respond'is Tip; “kondiĉ'e ke la akv'o ne bol'as.
Se vi'a kap'o ne krev'is, mi'a amik'o, vi est'as bon'stat'a.”
“Nu, mi'a kap'o tut'e ne krev'is,” deklar'is Joĉjo, pli feliĉ'e.
“Sekv'e, ne vi'n ĝen'u,” respond'is la knab'o. “Kat'o tro pri'pens'as kaj post'e lament'as.”
“Do,” dir'is Joĉjo, serioz'e, “mi ver'e ĝoj'as ke mi ne est'as kat'o.”
La sun'o rapid'e sek'ig'ad'is la vest'o'j'n, kaj Tip dis'turn'is la pajl'o'n de li'a Moŝt'o por ke la varm'a'j radi'o'j sorb'u la mal'sek'o'n kaj re'freŝ'ig'u kaj re'sek'ig'u ĝi'n. Post ĝi'a sek'iĝ'o, li re'met'is la pajl'o'n en la Bird'o'tim'ig'il'o'n, simetri'ig'is la form'o'n, kaj glat'ig'is la vizaĝ'o'n tiel ke li de'nov'e port'is si'a'n kutim'a'n gaj'a'n kaj ĉarm'a'n esprim'o'n.
“Grand'a'n dank'o'n,” dir'is la monark'o, gaj'e, dum li ĉirkaŭ'promen'is kaj trov'is si'n bon'ekvilibr'a. “Ver'e est'as avantaĝ'e est'i Bird'o'tim'ig'il'o. Se apud'est'as amik'o'j por ripar'i, neni'o tro pere'ig'a pov'as okaz'i.”
“Ĉu ebl'e varm'eg'a sun'lum'o krev'ig'as kukurb'o'j'n?”
dir'is Joĉjo, kun angor'a son'o en la voĉ'o.
“Tut'e ne—tut'e ne!” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, gaj'e. “Vi bezon'as tim'i nur mal'jun'iĝ'o'n, knab'et'o.
Kiam vi'a or'a jun'ec'o pere'is ni rapid'e apart'iĝ'os—sed ne demand'u al vi ĉu vi jam pere'as; ni mem sci'os kaj inform'os vi'n. Sed ven'u! Ni re'komenc'u vetur'i. Mi vol'eg'as salut'i mi'a'n amik'o'n la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n.”
Do ili re'sid'iĝ'is sur la Seg-Ĉeval'o'n, Tip ten'is firm'e la stang'o'n, la Kukurb'o'kap'o ten'is firm'e Tip'o'n, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o ten'is firm'e la lign'a'n fram'o'n de Joĉjo.
“Ne rapid'u, ĉar nun oni ne plu post'sekv'as ni'n,”
dir'is Tip al si'a rajd'best'o.
“Nur ke la sun'o ne brul'ig'u mi'a'j'n orel'o'j'n,” dir'is la Seg-Ĉeval'o.
“Se tio okaz'os, ni don'os al vi ĉapel'et'o'n kaj far'os el vi seĝ-ĉeval'o,” dir'is la Kukurb'o'kap'o malic'e.
La Seg-Ĉeval'o koler'e stamf'is kaj retro'e'n'rul'is tuber'a'n okul'o'n por rigard'i Tip'o'n.
“Jen,” li hen'is, “ĉu vi ne protekt'os mi'n kontraŭ insult'o'j?”
“Kompren'ebl'e!” respond'is Tip, komfort'ig'e. “Mi cert'as ke Joĉjo ne cel'is ofend'i vi'n. Kaj ni nepr'e ne kverel'u; ni dev'as rest'i bon'a'j amik'o'j.”
“Bon'e!” respond'is la best'o, “sed ne fid'u kio'n dir'as tiu kukurb'ul'o, li tro rapid'e perd'as la kap'o'n!”
Ne ebl'is trov'i taŭg'a'n respond'o'n al tio, do dum kelk'a temp'o ili rajd'ad'is sen parol'i.
Post iom da temp'o la Bird'o'tim'ig'il'o koment'is: “Memor'ig'as pri la antaŭ'a temp'o. Sur ĉi tiu herb'a ter'alt'aĵ'o mi iam sav'is Doroteon kiam ŝi'n minac'is la Pik'ant'a'j Abel'o'j de la Mal'bon'a Sorĉ'ist'in'o de la Okcident'o.”
“Ĉu Pik'ant'a'j Abel'o'j damaĝ'as kukurb'o'j'n?”
demand'is Joĉjo, ĉirkaŭ'rigard'ant'e tim'o'plen'e.
“Ili ĉiu'j mort'is, do ne grav'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Kaj ĉi tie Noĉjo Hak'ist'o detru'is la Griz'a'j'n Lup'o'j'n de la Mal'bon'a Sorĉ'ist'in'o.”
“Kiu est'is Noĉjo Hak'ist'o?” demand'is Tip.
“Tiel nom'iĝ'as mi'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o,”
respond'is li'a Moŝt'o. “Kaj ĉi tie la Flug'ant'a'j Simi'o'j kapt'is kaj lig'is ni'n, kaj for'flug'is port'ant'e mal'grand'a'n Doroteon,” li plu'dir'is, kiam ili vetur'is iom pli.
“Ĉu Flug'ant'a'j Simi'o'j manĝ'as kukurb'o'j'n?”
demand'is Joĉjo, trem'ant'e pro tim'o.
“Mi ne sci'as; sed vi ne bezon'as ĝen'i vi'n, ĉar la Flug'ant'a'j Simi'o'j nun est'as sklav'o'j de Glinda la Bon'a, kiu posed'as la Or'a'n Ĉap'o'n kiu estr'as ili'a'j'n serv'o'j'n,”
dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, pens'em'e.
Tiam la pajl'o'plen'a monark'o perd'iĝ'is en si'a pens'ad'o pri la iam'a'j aventur'o'j. Kaj la Seg-Ĉeval'o sku'iĝ'ad'is kur'ant'e trans la flor'kovr'it'a'j'n kamp'o'j'n kaj port'is si'a'j'n rajd'ant'o'j'n rapid'e sur'voj'e.
* * * * * * * * * Vesper'iĝ'is post ne'long'e, kaj sekv'is la sen'lum'a'j ombr'o'j de la nokt'o. Do Tip halt'ig'is la ĉeval'o'n kaj ĉiu'j de'ĉeval'iĝ'is.
“Mi lac'eg'as,” dir'is la knab'o, osced'eg'ant'e; “kaj la herb'ar'o est'as mol'a kaj ne'varm'a. Ni kuŝ'u ĉi tie kaj dorm'u ĝis la maten'o.”
“Mi ne pov'as dorm'i,” dir'is Joĉjo.
“Mi neniam dorm'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi eĉ ne kompren'as kio'n signif'as dorm'i,” dir'is la Seg-Ĉeval'o.
“Tamen, ni dev'as kompat'i ĉi tiu'n kompat'ind'a'n knab'o'n, kiu konsist'as el karn'o kaj ost'o'j kaj sang'o, kaj lac'iĝ'as,” propon'is la Bird'o'tim'ig'il'o laŭ si'a kutim'a help'em'a manier'o. “Mi memor'as ke est'is sam'e rilat'e al mal'grand'a Doroteo. Ni ĉiam dev'is sid'i dum'nokt'e dum ŝi dorm'is.”
“Mi bedaŭr'as,” dir'is Tip plor'et'e, “mi ne kulp'as.
Kaj mi ankaŭ mal'sat'eg'as!”
“Jen nov'a danĝer'o!” koment'is Joĉjo, mal'ĝoj'e.
“Esper'ebl'e vi ne am'as manĝ'i kukurb'o'j'n.”
“Nur se oni bol'ig'as ili'n kaj met'as ili'n en tort'o'j'n,”
respond'is la knab'o, rid'ant'e. “Do vi ne bezon'as tim'i mi'n, amik'o Joĉjo.”
“Kia mal'kuraĝ'ul'o, tiu Kukurb'o'kap'o!” dir'is la Seg- Ĉeval'o, mal'estim'e.
“Ankaŭ vi ebl'e est'us mal'kuraĝ'a, se vi sci'us ke vi putr'os!” respond'is Joĉjo, koler'e.
“Trankvil'e!—trankvil'e!” inter'romp'is la Bird'o- tim'ig'il'o; “ni ne kverel'u. Ĉiu el ni hav'as mank'o'j'n, kar'a'j amik'o'j; do ni streb'u kompat'i unu la ali'a'n. Kaj ĉar ĉi tiu kompat'ind'a knab'o est'as mal'sat'a kaj hav'as tut'e neni'a'n manĝ'aĵ'o'n, ni ĉiu'j silent'u kaj las'u li'n dorm'i; ĉar oni dir'as ke dorm'ant'e karn'ul'o pov'as forges'i eĉ mal'sat'o'n.”
“Dank'o'n!” kri'et'is Tip, dank'em'e. “Vi'a Moŝt'o est'as egal'e bon'a kiel saĝ'a—kaj tio est'as tre grand'a laŭd'o!”
Do li etend'is si'n sur la herb'ar'o kaj, uz'ant'e la pajl'o'plen'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n kiel kusen'o'n por si'a kap'o, li baldaŭ en'dorm'iĝ'is.
Post hor'o da rajd'ad'o ili ating'is la supr'o'n de mont'et'o de kie ili vid'is la Urb'o'n de la Palp'brum'o'j kaj vid'is la alt'a'j'n kupol'o'j'n de la palac'o de la Imperi'estr'o, lev'iĝ'int'a'j'n super la grup'o'j'n de pli modest'a'j loĝ'ej'o'j.
La Bird'o'tim'ig'il'o tre ekscit'iĝ'is pro la vid'aĵ'o, kaj kri'is: “Mi ĝoj'eg'e re'vid'os mi'a'n mal'nov'a'n amik'o'n la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n! Mi esper'as ke li reg'as si'a'n popol'o'n pli sukces'e ol mi reg'is la mi'a'n!”
“Ĉu la Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'as la Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j?” demand'is la ĉeval'o.
“Jes ja. Ili invit'is li'n reg'i ili'n tuj post la detru'iĝ'o de la Sorĉ'ist'in'o; kaj ĉar Noĉjo Hak'ist'o hav'as la plej bon'a'n kor'o'n en la tut'a mond'o mi cert'as ke li montr'iĝ'is bon'eg'a kaj kapabl'a imperi'estr'o.”
“Mi kred'is ke ‘Imperi'estr'o’ est'as titol'o de person'o kiu reg'as imperi'o'n,” dir'is Tip, “kaj la Land'o de la Palp'brum'o'j est'as nur regn'et'o.”
“Ne dir'u tio'n al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, tre serioz'e. “Vi mult'e ofend'us li'n. Li est'as tre fier'a, tut'e prav'e, kaj al li plaĉ'as titol'iĝ'i Imperi'estr'o kaj ne Reĝ'o.”
“Nu, ja ne grav'as al mi,” respond'is la knab'o.
La Seg-Ĉeval'o nun trot'is antaŭ'e'n tiom rapid'e ke la rajd'ant'o'j nur mal'facil'e rest'is sur ĝi'a dors'o; do est'is mal'mult'a konversaci'o antaŭ ol ili halt'is apud la ŝtup'o'j de la palac'o.
Mal'jun'a Palp'brum'o, vest'it'a per arĝent'o'ŝtof'a uniform'o, antaŭ'e'n'ir'is por help'i ili'n de'ĉeval'iĝ'i. Dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o al tiu elegant'ul'o: “Konduk'u ni'n tuj al vi'a mastr'o, la Imperi'estr'o.”
La vir'o rigard'is de unu al ali'a de la grup'o embaras'it'e, kaj fin'e respond'is: “Domaĝ'e, mi dev'as pet'i ke vi atend'u. La Imperi'estr'o ne akcept'as gast'o'j'n ĉi'maten'e.”
“Kial?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'trankvil'e.
“Mi esper'as ke li ne spert'is akcident'o'n.”
“Tut'e ne,” respond'is la vir'o. “Sed hodiaŭ est'as la kutim'a polur'tag'o por li'a Moŝt'o; kaj ĝust'e nun li'a glor'a Moŝt'o est'as dik'e kovr'it'a per polur'vaks'o.”
“Ha, mi kompren'as!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mult'e trankvil'ig'it'e. “Mi'a amik'o de ĉiam em'as est'i dand'o, kaj mi supoz'as ke nun li eĉ pli fier'as pro si'a aspekt'o.”
“Jes ja,” dir'is la vir'o, ĝentil'e klin'ant'e si'n. “Ni'a potenc'a Imperi'estr'o antaŭ'ne'long'e nikel'kovr'ig'is si'n.”
“Je Di'o!” la Bird'o'tim'ig'il'o kri'is aŭd'int'e tio'n. “Se li'a sprit'o egal'e bril'as, kiom blind'ig'a ĝi sen'dub'e est'as!
Sed en'konduk'u ni'n—mi cert'as ke la Imperi'estr'o akcept'os ni'n, eĉ malgraŭ si'a aktual'a stat'o.”
“La stat'o de la Imperi'estr'o est'as ĉiam impon'a,”
dir'is la vir'o. “Sed mi inform'os li'n pri vi'a al'ven'o, kaj ricev'os li'a'j'n ordon'o'j'n pri vi.”
Do la grup'o sekv'is la serv'ist'o'n en elegant'a'n atend'o'ĉambr'o'n, kaj la Seg-Ĉeval'o sekv'is ili'n mal'graci'e, ĉar li tut'e ne sci'is ke ĉeval'o dev'us rest'i ekster'e.
La vetur'int'o'j unu'e sent'is impon'eg'o'n pro la ĉirkaŭ'aĵ'o, kaj eĉ la Bird'o'tim'ig'il'o ŝajn'is impon'it'a kiam li ekzamen'is la mult'e'kost'eg'a'j'n arĝent'o'ŝtof'a'j'n drap'o'j'n nod'e lig'it'a'j'n per et'a'j arĝent'a'j hak'il'o'j. Sur bel'a centr'a tabl'o est'is grand'a arĝent'a ole'uj'o, sur kiu est'is riĉ'e gravur'it'a'j scen'o'j el la iam'a'j aventur'o'j de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, Doroteo, la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o: la lini'o'j de la gravur'aĵ'o est'is paŭs'it'a'j sur la arĝent'o'n per flav'a or'o. Sur la mur'o'j pend'is plur'a'j portret'o'j, la portret'o de la Bird'o'tim'ig'il'o ŝajn'is la plej el'star'a kaj plej zorg'e far'it'a, dum la grand'a portret'o de la fam'a Sorĉ'ist'o de Oz kiam li trans'don'is kor'o'n al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kovr'is preskaŭ tut'a'n flank'o'n de la ĉambr'o.
Dum la vizit'ant'o'j silent'e admir'ad'is tiu'j'n glor'aĵ'o'j'n, ili subit'e aŭd'is laŭt'a'n voĉ'o'n el la apud'a ĉambr'o: “Ĉu! ĉu! ĉu! Grand'eg'a surpriz'o!”
La pord'o ek'mal'ferm'iĝ'is kaj Noĉjo Hak'ist'o kur'is inter ili'n kaj kapt'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n per tener'a, am'ant'a ĉirkaŭ'brak'um'o kiu mult'manier'e ĉif'is li'n.
“Mi'a kar'eg'a amik'o! Mi'a nobl'a kamarad'o!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĝoj'e; “kiom ĝoj'eg'e mi re'renkont'as vi'n!”
Dir'int'e tio'n li apart'ig'is si'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj ten'is li'n iom'et'e for de si dum li rigard'ad'is la am'at'a'n pentr'it'a'n vizaĝ'o'n.
Sed, ve! la vizaĝ'o de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj mult'a'j part'o'j de li'a korp'o nun sur'hav'is grand'a'j'n vaks'makul'o'j'n; ĉar la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, fervor'a salut'i si'a'n amik'o'n, plen'e forges'is la stat'o'n de si'a tualet'o kaj la dik'a tavol'o da vaks'o sur li'a korp'o frot'iĝ'int'is sur la korp'o'n de li'a kamarad'o.
“Ve!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o mal'ĝoj'e. “Kia fuŝ'o!”
“Ne grav'as, amik'o,” respond'is la Stan'a Lign'o- hak'ist'o, “mi send'os vi'n al la Imperi'a Vest'lav'ej'o, kaj ili plen'e re'pur'ig'os vi'n.”
“Sed ĉu tiel mi'a vest'aĵ'o far'iĝ'os nur vestiĝ'o?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Tut'e ne! Sed dir'u, kiel vi'a Moŝt'o ven'is ĉi tie'n?
kaj kiu'j est'as vi'a'j akompan'ant'o'j?”
La Bird'o'tim'ig'il'o tre ĝentil'e kon'ig'is al li Tip'o'n kaj Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n, kaj ĉi tiu ŝajn'e tre interes'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n.
“Vi est'as mal'mult'e fortik'a, konfes'end'as,” dir'is la Imperi'estr'o; “sed vi ja est'as ne'kutim'a, tial vi ind'as membr'iĝ'i en ni'a elit'a grup'o.”
“Mi dank'as vi'a'n Moŝt'o'n,” dir'is Joĉjo humil'e.
“Mi esper'as ke vi fart'as bon'e,” plu'dir'is la Hak'ist'o.
“Ĝust'e nun, jes;” respond'is la Kukurb'o'kap'o, ĝem'ant'e; “sed mi konstant'e tim'as la tag'o'n kiam mi putr'os.”
“Absurd'e!” dir'is la Imperi'estr'o—sed amik'em'e, simpati'e. “Mi pet'eg'as, ne kovr'u la sun'lum'o'n hodiaŭ'a'n per la pluv'o morgaŭ'a. Ĉar antaŭ ol vi'a kap'o putr'os, vi pov'os en'lad'skatol'ig'i ĝi'n, kaj tiel konserv'i ĝi'n por ĉiam.”
Tip, dum tiu konversaci'o, rigard'ad'is la Hak'ist'o'n vid'ebl'e mir'eg'ant'e, kaj rimark'is ke la fam'a Imperi'estr'o de la Palp'brum'o'j konsist'as tut'e el pec'o'j de stan'o, net'e lut'it'a'j kaj nit'it'a'j por far'i vir'figur'o'n. Li metal'e klik'is kaj klak'is iom'et'e dum li mov'is si'n, sed plej'part'e li ŝajn'is tre lert'e konstru'it'a, kaj li'a'n aspekt'o'n mal'bel'ig'is nur la dik'a tavol'o de polur'vaks'o kiu kovr'is li'n de kap'o ĝis pied'o'j.
La intens'a rigard'ad'o de la knab'o memor'ig'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ke li ne est'as ver'e bel'aspekt'a tiu'moment'e, do li pet'is si'a'j'n amik'o'j'n pardon'i li'n dum li re'ir'os al si'a'j privat'a'j ĉambr'o'j por ke li'a'j serv'ist'o'j polur'u li'n. Tio'n ili far'is tre rapid'e, kaj kiam la imperi'estr'o re'ven'is li'a nikel'kovr'it'a korp'o tiom glor'e bril'is ke la Bird'o'tim'ig'il'o el'kor'e gratul'is li'n pro la pli'bon'ig'it'a aspekt'o.
“Tiu nikel'kovr'o est'is, mi konfes'as, tre bon'a ide'o,”
dir'is Noĉjo; “kaj ĝi est'is des pli bezon'at'a ĉar mi iom grat'iĝ'is dum mi'a'j aventur'a'j spert'o'j. Rimark'u ĉi tiu'n gravur'it'a'n stel'o'n mal'dekstr'e sur mi'a brust'o. Ĝi ne nur indik'as kie kuŝ'as mi'a bon'eg'a kor'o, sed kovr'as tre bel'e la flik'o'n kiu'n far'is la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o post kiam li met'is tiu'n valor'eg'a'n organ'o'n en mi'a'n brust'o'n per lert'a manipul'ad'o.”
“Ĉu li do en'met'is vi'a'n kor'o'n per man’puli'o?”
demand'is la Kukurb'o'kap'o, sci'vol'em'e.
“Neniel,” respond'is la Imperi'estr'o, indign'e. “Li far'is, mi cert'as, tut'e ortodoks'a'n operaci'o'n. Kaj mi'a kor'o est'as mol'a, ne lign'a kiel tiu de iu'j.”
Li turn'is si'n al la Bird'o'tim'ig'il'o kaj demand'is: “Ĉu vi'a'j reg'at'o'j est'as feliĉ'a'j kaj kontent'a'j, mi'a kar'a amik'o?”
“Mi ne sci'as,” est'is la respond'o; “ĉar la knab'in'o'j de Oz ribel'as kaj for'pel'is mi'n el la Smerald'a Urb'o.”
“Je Di'o!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Kia katastrof'o! Cert'e ili ne plend'as pri vi'a saĝ'a, grac'o'plen'a reg'ad'o?”
“Ne, sed ili dir'as ke fleks'ebl'a Reg-ul'o ne est'as fid'ebl'a regul'o,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “kaj tiu'j in'o'j opini'as ke vir'o'j sufiĉ'e long'e reg'is la land'o'n. Do ili kapt'is mi'a'n urb'o'n, for'ŝtel'is la juvel'o'j'n el la trezor'ej'o, kaj reg'as laŭ si'a plaĉ'o.”
“Ve! Kia ekster'ordinar'a ide'o!” kri'is la Imperi'estr'o, kaj ŝok'it'a kaj surpriz'it'a.
“Kaj mi aŭd'is kelk'a'j'n dir'i,” dir'is Tip, “ke ili intenc'as marŝ'i ĉi tie'n kaj konker'i la kastel'o'n kaj urb'o'n de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.”
“Nu, ni ne las'u al ili sufiĉ'a'n temp'o'n por tio,” dir'is la Imperi'estr'o, rapid'e; “ni tuj ir'u re'konker'i la Smerald'a'n Urb'o'n kaj re'sur'tron'ig'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n.”
“Mi est'is cert'a ke vi help'os mi'n,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o plaĉ'it'e. “Kiom da soldat'o'j vi pov'os proviz'i?”
“Ni ne bezon'as arme'o'n,” respond'is la Lign'o- hak'ist'o. “Ni kvar, per la help'o de mi'a bril'ant'a hak'il'o, sufiĉ'as por terur'i la kor'o'j'n de la ribel'ant'in'o'j.”
“Ni kvin,” korekt'is la Kukurb'o'kap'o.
“Kvin?” ripet'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Jes; la Seg-Ĉeval'o est'as kuraĝ'a kaj sen'tim'a,”
respond'is Joĉjo, forges'ant'e si'a'n ĵus'a'n kverel'o'n kun la kvar'pied'ul'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o ĉirkaŭ'rigard'is sen'kompren'e, ĉar ĝis nun la Seg-Ĉeval'o rest'is en angul'o, star'ant'e kviet'e, kie la Imperi'estr'o ne rimark'is li'n. Tip tuj al'vok'is la strang'aspekt'a'n best'o'n, kaj ĝi proksim'iĝ'is tiom mal'lert'e ke ĝi preskaŭ renvers'is la bel'a'n centr'a'n tabl'o'n kaj la gravur'it'a'n ole'uj'o'n.
“Mi komenc'as pens'i,” koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o dum li zorg'e pri'rigard'is la Seg-Ĉeval'o'n, “ke konstant'e est'as nov'a'j mir'ind'aĵ'o'j! Kiel viv'iĝ'is tiu best'o?”
“Mi viv'ig'is li'n per magi'a pulvor'o,” modest'e deklar'is la knab'o; “kaj la Seg-Ĉeval'o montr'iĝ'is tre util'a.”
“Li help'is ni'n eskap'i de la ribel'ant'in'o'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Do nepr'e ni dev'as akcept'i li'n kiel kamarad'o'n,”
deklar'is la imperi'estr'o. “Viv'ant'a Seg-Ĉeval'o klar'e est'as nov'aĵ'o, kaj cert'e est'os stud'ind'a. Ĉu li hav'as sci'o'j'n?”
“Nu, mi ne pov'as pretend'i mult'a'n viv'o'spert'o'n,” la Seg-Ĉeval'o dir'is por si mem; “sed ŝajn'as ke mi tre rapid'e lern'as, kaj oft'e mi pens'as ke mi sci'as pli ol la apud'star'ant'o'j.”
“Pov'as est'i ke jes,” dir'is la imperi'estr'o; “ĉar spert'o ne ĉiam don'as saĝ'o'n. Sed temp'o mank'as ĝust'e nun, do ni rapid'e prepar'u ni'a'n vetur'o'n.”
La imperi'estr'o al'vok'is si'a'n Moŝt'a'n Alt'a'n Kancelier'o'n kaj instrukci'is li'n pri kiel reg'i la regn'o'n dum li'a for'est'o. Inter'temp'e oni dis'part'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj zorg'e lav'is la pentr'it'a'n sak'o'n kiu serv'is kiel li'a kap'o, kaj re'en'met'is la cerb'o'n unu'e don'it'a'n al li de la grand'a Sorĉ'ist'o. Li'a'j'n vest'o'j'n ankaŭ pur'ig'is kaj glad'is la Imperi'a'j Tajlor'o'j, kaj oni polur'is kaj real'kudr'is li'a'n kron'o'n, ĉar la Stan'a Lign'o'hak'ist'o insist'is ke li ne for'met'u tiu'n sign'o'n de reĝ'ec'o. La Bird'o'tim'ig'il'o nun aspekt'is tre respekt'ind'a.
Kvankam li tut'e ne est'is vant'em'a, li mult'e plaĉ'is al si kaj fier'e ten'is si'n dum li marŝ'is. Dum oni far'is tio'n, Tip ripar'is la lign'a'j'n membr'o'j'n de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kaj far'is ili'n pli fort'a'j ol antaŭ'e, kaj li ankaŭ inspekt'is la Seg-Ĉeval'o'n por cert'ig'i ke li bon'e funkci'as.
Kaj fru'e dum la sekv'a maten'o ili komenc'is la re'ir'o'n al la Smerald'a Urb'o. La Stan'a Lign'o'hak'ist'o port'is sur si'a ŝultr'o bril'ant'a'n hak'il'o'n kaj konduk'is la ali'a'j'n, dum la Kukurb'o'kap'o rajd'is sur la Seg-Ĉeval'o kaj Tip kaj la Bird'o'tim'ig'il'o marŝ'is ambaŭ'flank'e por cert'ig'i ke li ne fal'os nek est'os damaĝ'it'a.
Nu, General'o Zingibr'a—kiu, memor'u, komand'is la Revoluci'a'n Arme'o'n—tre mal'kviet'iĝ'is pro la eskap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o for de la Smerald'a Urb'o. Ŝi tim'is, ne sen'kaŭz'e, ke se li'a Moŝt'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kun'iĝ'os, ekzist'os danĝer'o por ŝi kaj ŝi'a tut'a arme'o; ĉar la popol'o de Oz ankoraŭ ne forges'is la ag'o'j'n de tiu'j fam'a'j hero'o'j, kiu'j sukces'is dum tiom da mir'ig'a'j aventur'o'j.
Do Zingibr'a tuj send'is komunik'aĵ'o'n al mal'jun'a Mombi, kaj promes'is al ŝi grand'a'n pag'o'n se ŝi ven'os help'i la Revoluci'a'n Arme'o'n.
Mombi furioz'is pro la petol'o far'it'a de Tip kaj ankaŭ pro li'a eskap'o kaj li'a ŝtel'o de la valor'eg'a Viv'o'pulvor'o; do ne neces'is mult'e urĝ'i ŝi'n vetur'i al la Smerald'a Urb'o por help'i Zingibr'a'n venk'i la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, la nov'a'j amik'o'j de Tip.
Tuj kiam Mombi ating'is la reĝ'a'n palac'o'n ŝi trov'is, per si'a sekret'a magi'o, ke la aventur'ant'o'j komenc'as si'a'n vetur'o'n al la Smerald'a Urb'o; do ŝi ferm'is si'n en mal'grand'a'n ĉambr'o'n alt'e en tur'o kaj ŝlos'is la pord'o'n dum ŝi uz'is si'a'j'n magi'a'j'n art'o'j'n por mal'ebl'ig'i la re'ven'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj de li'a'j akompan'ant'o'j.
Pro tio la Stan'a Lign'o'hak'ist'o baldaŭ halt'is kaj dir'is: “Io tre kurioz'a okaz'is. Mi parker'e kon'as ĉiu'n paŝ'o'n de ĉi tiu voj'o, sed iel ni perd'iĝ'is.”
“Tut'e ne'ebl'e!” protest'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Kial, mi'a kar'a amik'o, vi kred'as ke ni perd'iĝ'is?”
“Nu, jen antaŭ ni grand'a kamp'o de sun'flor'o'j—kaj mi neniam antaŭ'e vid'is ĉi tiu'n kamp'o'n, ne dum mi'a tut'a viv'o.”
Kiam li dir'is tio'n ili ĉirkaŭ'rigard'is kaj trov'is ke ili'n ja ĉirkaŭ'as kamp'o de alt'a'j tig'o'j, kaj ĉe la supr'o de ĉiu tig'o est'is gigant'a sun'flor'o. Kaj la flor'o'j ne nur preskaŭ blind'ig'is per si'a'j hel'eg'a'j kolor'o'j ruĝ'a kaj or'a, ĉiu flor'o rapid'eg'e ĉirkaŭ'turn'iĝ'ad'is sur si'a tig'o kvazaŭ et'a vent'muel'il'o, tut'e konfuz'ant'e la okul'o'j'n de la rigard'ant'o'j kaj mistifik'ant'e ili'n tiel ke ili ne sci'is kie'n turn'i la kap'o'n.
“Sorĉ'aĵ'o!” kri'is Tip.
Dum ili paŭz'is, hezit'ant'e kaj mir'ant'e, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o sen'pacienc'e kri'is kaj antaŭ'e'n'ir'is sving'ant'e si'a'n hak'il'o'n por de'hak'i la tig'o'j'n. Sed nun la sun'flor'o'j ek'ĉes'is rapid'e ĉirkaŭ'turn'iĝ'ad'i, kaj la vetur'ant'o'j klar'e vid'is la vizaĝ'o'n de knab'in'o en la centr'o de ĉiu flor'o. Tiu'j bel'a'j vizaĝ'o'j rigard'is la mir'ant'a'n grup'o'n kun mok'a'j rid'et'o'j, kaj korus'e gaj'e ek'rid'is pro la ĉagren'iĝ'o kiu'n ili kaŭz'is.
“Halt'u! halt'u!” kri'is Tip, ek'pren'ant'e la brak'o'n de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “ili viv'as! ili est'as knab'in'o'j!”
Tiu'moment'e la flor'o'j re'komenc'is turn'iĝ'ad'i, kaj la vizaĝ'o'j komenc'is mal'aper'ad'i kaj ne est'is plu vid'ebl'a'j en la rapid'a ĉirkaŭ'turn'iĝ'ad'o.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o fal'ig'is si'a'n hak'il'o'n kaj sid'iĝ'is sur la ter'o'n.
“Est'us sen'kor'e, de'hak'i tiu'j'n bel'ul'in'o'j'n,” dir'is li, mal'gaj'e; “tamen mi ne sci'as ali'a'n rimed'o'n, por ke ni pov'u plu'ir'i.”
“Al mi ili aspekt'is strang'e simil'a'j al la vizaĝ'o'j de la Revoluci'a Arme'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o pens'em'e.
“Sed mi ne pov'as kompren'i kiel la knab'in'o'j sekv'is ni'n ĉi tie'n tiom rapid'e.”
“Mi kred'as ke ĉi tio est'as magi'aĵ'o,” dir'is Tip cert'em'e, “kaj ke iu tromp'as ni'n. Mi sci'as ke Mombaĉo far'is ti'aĵ'o'j'n antaŭ nun. Ver'ŝajn'e ĝi est'as nur iluzi'o, kaj tut'e ne est'as sun'flor'o'j tie.”
“Do ni ferm'u ni'a'j'n okul'o'j'n kaj antaŭ'e'n'paŝ'u,”
propon'is la Lign'o'hak'ist'o.
“Pardon'u,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi'a'j pentr'it'a'j okul'o'j ne pov'as ferm'iĝ'i. Vi mem hav'as stan'a'j'n palpebr'o'j'n, sed ne supoz'u ke ĉiu el ni konstru'iĝ'is kiel vi.”
“Kaj la okul'o'j de la Seg-Ĉeval'o est'as tro plen'a'j por ferm'iĝ'i, ĉar ili est'as tub-er'o'j,” dir'is Joĉjo, klin'ant'e si'n por ekzamen'i ili'n.
“Tamen nepr'e neces'as rapid'i antaŭ'e'n,” ordon'is Tip, “kaj ni sekv'os vi'n kaj tiel ni klopod'os eskap'i.
Mi'a'j okul'o'j jam tiom blind'iĝ'is ke mi preskaŭ ne pov'as vid'i.”
Do la Kukurb'o'kap'o rajd'is kuraĝ'e antaŭ'e'n, kaj Tip ten'is la stump'a'n vost'o'n de la Seg-Ĉeval'o kaj sekv'is kun ferm'it'a'j okul'o'j. La Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'is last'a'j, kaj antaŭ ol ili kur'is mult'a'j'n metr'o'j'n ĝoj'o'plen'a kri'o de Joĉjo anonc'is ke la voj'o antaŭ ili nun est'as ne'okup'at'a.
Ili ĉiu'j paŭz'is por retro'e'n'rigard'i, sed neni'u spur'o rest'is de la kamp'o de sun'flor'o'j.
Pli feliĉ'e ili nun vetur'ad'is; sed mal'jun'a Mombi tiom ŝanĝ'is la aspekt'o'n de la pejzaĝ'o ke ili nepr'e perd'iĝ'us se la Bird'o'tim'ig'il'o ne decid'us direkt'i ili'n laŭ la sun'o. Ĉar neniom da sorĉ'ad'o pov'us ŝanĝ'i la pozici'o'n de la sun'o, do ĝi est'is fid'ind'a gvid'il'o.
Tamen ali'a'j problem'o'j kuŝ'is antaŭ ili. La Seg- Ĉeval'o paŝ'is en kunikl'o'tru'o'n kaj fal'is sur'ter'e'n. La Kukurb'o'kap'o ĵet'iĝ'is en'aer'e'n, kaj li'a histori'o ver'ŝajn'e ĉes'us je tiu preciz'a moment'o se la Stan'a Lign'o- hak'ist'o ne lert'e kapt'us la kukurb'o'n dum ĝi fal'is kaj sav'is ĝi'n.
Tip rapid'e re'fiks'is ĝi'n al la kol'o kaj re'star'ig'is Joĉjon. Sed la Seg-Ĉeval'o ne egal'bon'e fart'is. Ĉar kiam ili tir'is li'a'n krur'o'n el la kunikl'o'tru'o montr'iĝ'is ke ĝi est'is romp'it'a kaj est'is anstataŭ'ig'end'a aŭ ripar'end'a antaŭ ol li pov'us de'nov'e paŝ'i.
“Sever'a problem'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Se trov'iĝ'us arb'o'j proksim'e, mi pov'us rapid'e far'i ali'a'n krur'o'n por tiu best'o. Sed mi vid'as eĉ ne arbust'o'n, tut'e neni'o'n.”
“Nek trov'iĝ'as bar'il'o'j nek dom'o'j en ĉi part'o de la Land'o Oz,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'ĝoj'e.
“Do kio'n ni far'u?” demand'is la knab'o.
“Mi supoz'as ke mi dev'os funkci'ig'i mi'a'n cerb'o'n,”
respond'is li'a Moŝt'a Bird'o'tim'ig'il'o; “ĉar spert'o'j instru'is al mi ke mi pov'as far'i kio'n ajn, se mi nur sufiĉ'e zorg'e pri'pens'as la metod'o'n.”
“Ni ĉiu'j pens'u,” dir'is Tip; “ebl'e ni el'pens'os metod'o'n ripar'i la Seg-Ĉeval'o'n.”
Do ili sid'is vic'e sur la herb'ar'o kaj komenc'is pens'i, dum la Seg-Ĉeval'o okup'is si'n per sci'vol'a rigard'ad'o al si'a romp'it'a krur'o.
“Ĉu dolor'as?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o per mild'a, simpati'plen'a voĉ'o.
“Neniom,” respond'is la Seg-Ĉeval'o; “sed vund'iĝ'is mi'a fier'o pro la trov'o ke mi'a anatomi'o est'as tiom mal'fortik'a.”
Dum iom da temp'o la grup'et'o plu pens'ad'is silent'e. Baldaŭ la Stan'a Lign'o'hak'ist'o lev'is si'a'n kap'o'n kaj trans'rigard'is la kamp'o'j'n.
“Kia ul'o nun ven'as?” li demand'is mir'o'plen'e.
La ali'a'j sekv'is la direkt'o'n de li'a rigard'o kaj vid'is ke ven'as io pli ekster'ordinar'a ol ili iam antaŭ'e vid'is.
Ĝi antaŭ'e'n'ir'is rapid'e kaj sen'bru'e sur la mol'a herb'ar'o kaj post kelk'a'j minut'o'j ĝi star'is antaŭ la aventur'ant'o'j kaj rigard'ad'is ili'n tiom mir'e kiom ili mir'is pro ĝi.
La Bird'o'tim'ig'il'o ĉiam est'is trankvil'a.
“Bon'a'n maten'o'n!” li dir'is, ĝentil'e.
La fremd'ul'o for'pren'is si'a'n ĉapel'o'n elegant'e, mal'alt'e'n klin'is si'n, kaj respond'is: “Bon'a'n maten'o'n al vi ĉiu'j. Mi esper'as ke vi, kun'greg'iĝ'int'e, ĝu'as ekster'ordinar'a'n bon'fart'o'n.
Permes'u ke mi montr'u al vi mi'a'n kart'o'n.”
Post tiu ĝentil'eg'a parol'o ĝi etend'is mal'grand'a'n kart'o'n al la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu akcept'is ĝi'n, plur'foj'e turn'is ĝi'n, kaj trans'don'is ĝi'n al Tip'o, sku'et'ant'e si'a'n kap'o'n.
La knab'o laŭt'leg'is: “S-Ro M. P. Ŝancel-Insekt'o P. E.”
“Je Di'o!” kri'et'is la Kukurb'o'kap'o, rigard'ant'e iom intens'e.
“Ekster'ordinar'e!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
La okul'o'j de Tip rond'iĝ'is kaj li mir'eg'is, kaj la Seg-Ĉeval'o ĝem'is kaj for'turn'is si'a'n kap'o'n.
“Ĉu vi ver'e est'as Ŝancel-Insekt'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Tut'e cert'e, sinjor'o!” respond'is la fremd'ul'o, brusk'e. “Ĉu mi'a nom'o ne trov'iĝ'as sur la kart'o?”
“Ĝi ja est'as tie,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed bon'vol'u, kio'n signif'as ‘M. P.’?”
“ ‘M. P.’ signif'as Mult'e Pli'grand'ig'it'a,” respond'is la Ŝancel-Insekt'o, fier'e.
“Ho, mi kompren'as.” La Bird'o'tim'ig'il'o rigard'is la fremd'ul'o'n kritik'em'e. “Kaj ĉu vi est'as ver'e mult'e pli'grand'ig'it'a?”
“Sinjor'o,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, “klar'e vi est'as inteligent'a kaj sagac'a person'o. Ĉu ne est'as evident'e al vi ke mi est'as plur'mil'obl'e pli grand'a ol ĉiu ali'a Ŝancel-Insekt'o kiu'n vi ĝis nun vid'is? Sekv'e est'as plen'e evident'e ke mi est'as Mult'e Pli'grand'ig'it'a, kaj vi tut'e ne pov'as prav'ig'i dub'o'n pri tio.”
“Pardon'u mi'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi'a cerb'o iom'et'e konfuz'iĝ'is kiam oni last'a'foj'e lav'is mi'n.
Ĉu est'us mal'dec'e ankaŭ demand'i kio'n signif'as la ‘P. E.’ ĉe la fin'o de vi'a nom'o?”
“Tiu'j liter'o'j indik'as mi'a'n diplom'o'n,” respond'is la Ŝancel-Insekt'o, kompat'em'e rid'et'ant'e. “Mi preciz'ig'os.
Ili signif'as ke mi est'as Plen'e Eduk'it'a.”
“Ho!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mult'e pli trankvil'ig'it'a.
Tip ankoraŭ ne ĉes'is mir'o'plen'e rigard'ad'i tiu'n nov'ul'o'n. Li vid'is grand'a'n, rond'a'n, insekt'aspekt'a'n korp'o'n sur du mal'dik'a'j krur'o'j ĉe kies fin'o est'is delikat'a'j pied'o'j—la pied'fingr'o'j est'is iom supr'e'n'turn'it'a'j. La korp'o de la Ŝancel-Insekt'o est'is iom plat'a, kaj laŭ kio'n li pov'is vid'i, ĝi est'is bril'et'e mal'hel'brun'a dors'e, dum la antaŭ'o sur'hav'is hel'brun'a'j'n kaj blank'a'j'n stri'o'j'n, kiu'j kun'tuŝ'iĝ'is ĉe la rand'o'j. Ĝi'a'j brak'o'j est'is egal'e mal'dik'a'j kiel la krur'o'j, kaj sur iom long'a kol'o sid'is ĝi'a kap'o—ne mal'simil'a al hom'a kap'o, krom ke ĝi'a naz'o fin'iĝ'is per bukl'a anten'o, “sent'il'o,” kaj ĝi'a'j orel'o'j ĉe si'a supr'o port'is anten'o'j'n kiu'j ornam'is la flank'o'j'n de ĝi'a kap'o kvazaŭ du et'a'j bukl'a'j plekt'aĵ'o'j. Est'as agnosk'end'e ke la rond'a'j, nigr'a'j okul'o'j est'is iom ŝvel'aspekt'a'j; sed la esprim'o sur la vizaĝ'o de la Ŝancel-Insekt'o tut'e ne est'is mal'plaĉ'a.
Rilat'e al vest'o'j, la insekt'o sur'port'is mal'hel'blu'a'n hirund'o'vost'a'n jak'o'n kun flav'a silk'a intern'a teg'aĵ'o kaj flor'o en la buton'tru'o; veŝt'o'n el blank'a tik'o etend'it'a strikt'e trans la larĝ'a'n korp'o'n; kulot'o'n el flav'brun'a pluŝ'o, kun or'kolor'a'j buk'o'j ĉe la genu'o'j; kaj, supr'e de ĝi'a mal'grand'a kap'o, est'is gaj'e pozici'ig'it'a alt'a silk'a ĉapel'o.
Star'ant'e etend'it'a antaŭ ni'a'j mir'ant'a'j amik'o'j la Ŝancel-Insekt'o aspekt'is egal'e alt'a kiel la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; kaj cert'e neni'u insekt'o en la tut'a Land'o Oz iam antaŭ'e est'is tiom gigant'a.
“Mi agnosk'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ke vi'a abrupt'a al'ven'o surpriz'is mi'n, kaj sen'dub'e ankaŭ mi'a'j'n akompan'ant'o'j'n. Mi tamen esper'as ke tio ne ĉagren'as vi'n. Ni ver'ŝajn'e kutim'iĝ'os al vi dum la for'pas'o de temp'o.”
“Bon'vol'u nepr'e ne pardon'pet'i!” respond'is la Ŝancel-Insekt'o, sincer'e. “Mult'e plezur'ig'as mi'n surpriz'i hom'o'j'n; ĉar cert'e mi ne est'as el la sam'a klas'o kiel ordinar'a'j insekt'o'j kaj mi merit'as kaj la sci'vol'em'o'n kaj la admir'o'n de mi'a'j renkont'at'o'j.”
“Tut'e prav'e,” akord'is li'a Moŝt'o.
“Se vi permes'os sid'ig'i mi'n en vi'a aŭgust'a grup'o,”
plu'dir'is la fremd'ul'o, “mi volont'e rakont'os mi'a'n histori'o'n, por ke vi pov'u pli bon'e kompren'i mi'a'n ne'kutim'a'n—ĉu mi rajt'as dir'i rimark'ind'a'n?— aspekt'o'n.”
“Dir'u kio'n ajn vi vol'as,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, brusk'e.
Do la Ŝancel-Insekt'o sid'is sur la herb'ar'o, antaŭ la grup'et'o de vag'ant'o'j, kaj rakont'is al ili ĉi tiel:
komenc'is la best'o, mal'kaŝ'e kaj amik'em'e. “Ĉar mi neniu'n ali'a'n kutim'o'n kon'is, mi marŝ'is per mi'a'j brak'o'j kaj ne nur per mi'a'j krur'o'j, kaj mi ramp'ad'is sub la rand'o'j de ŝton'o'j aŭ kaŝ'ad'is mi'n inter la radik'o'j de herb'o'j, cel'ant'e neni'o'n pli ol trov'i kelk'a'j insekt'o'j'n mal'pli grand'a'j'n ol mi por manĝ'i ili'n.
“La mal'varm'a'j nokt'o'j rigid'ig'is kaj sen'mov'ig'is mi'n, ĉar mi ne sur'port'is vest'o'j'n, sed ĉiu'maten'e la varm'a'j sun'radi'o'j don'is al mi nov'a'n viv'o'n kaj re'vigl'ig'is mi'n.
Aĉ'a ekzist'ad'o est'is tio, sed memor'u ke tia est'as la normal'a ekzist'o de Ŝancel-Insekt'o'j, kaj ankaŭ de mult'a'j ali'a'j best'et'o'j loĝ'ant'a'j sur la ter'o.
“Sed la Destin'o decid'is don'i al mi, kvankam humil'a mi est'is, mult'e pli grand'a'n sort'o'n! Unu tag'o'n mi ramp'is proksim'e al kamp'ar'a lern'ej'o, kaj la monoton'a zum'a son'o de la student'o'j en ĝi ekscit'is mi'n, do mi aŭdac'is en'ir'i kaj ramp'i laŭ liber'a spac'o inter du trab'o'j ĝis mi ating'is la fin'o'n, kie, antaŭ kamen'o kun ard'ant'a'j cindr'o'j, sid'is la instru'ist'o ĉe si'a tabl'o.
“Neni'u rimark'is mi'n, nur et'a'n Ŝancel-Insekt'o'n, kaj kiam mi trov'is ke la kamen'o est'as eĉ pli varm'a kaj komfort'a ol la sun'lum'o, mi decid'is establ'i mi'a'n est'ont'a'n hejm'o'n apud ĝi. Do mi trov'is ĉarm'a'n nest'o'n inter du brik'o'j kaj kaŝ'is mi'n en ĝi dum mult'a'j, mult'a'j monat'o'j.
“Profesor'o Ĉionsciul est'as, sen'dub'e, la plej fam'a kler'ul'o en la Land'o Oz, kaj post kelk'a'j tag'o'j mi komenc'is aŭskult'ad'i la lekci'o'j'n kaj preleg'o'j'n kiu'j'n li far'is por si'a'j lern'ant'o'j. Neni'u el ili est'is pli atent'em'a ol la humil'a, ne rimark'it'a Ŝancel-Insekt'o, kaj tiel mi akir'is sci'ar'o'n kiu, laŭ mi'a propr'a agnosk'o, est'as ver'e mir'ind'a. Tial mi skrib'is ‘P. E.’—Plen'e Eduk'it'a—sur mi'a'n kart'o'j'n; ĉar plej fier'ig'as mi'n ke la mond'o ne posed'as ali'a'n Ŝancel-Insekt'o'n kun eĉ dek'on'o da mi'a'j propr'a'j kultur'o kaj erudici'o.”
“Vi prav'e fier'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Eduk'iĝ'o est'as pri'fier'ind'a. Mi mem est'as eduk'it'a. La cerb'ar'o don'it'a al mi de la Grand'a Sorĉ'ist'o est'as, laŭ mi'a'j amik'o'j, ne'super'ebl'a.”
“Tamen,” inter'romp'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “bon'a kor'o est'as, laŭ mi'a opini'o, mult'e pli dezir'ind'a ol eduk'iĝ'o aŭ cerb'o.”
“Laŭ mi,” dir'is la Seg-Ĉeval'o, “bon'a krur'o est'as pli dezir'ind'a ol ambaŭ.”
“Ĉu sem'o'j est'as spec'o de cerb'o?” demand'is la Kukurb'o'kap'o, abrupt'e.
“Silent'u!” ordon'is Tip, sever'e.
“Jes, kar'a Pa'ĉj'o,” respond'is obe'em'e Joĉjo.
La Ŝancel-Insekt'o aŭskult'is pacienc'e—eĉ respekt'em'e—tiu'j'n koment'o'j'n, kaj post'e plu rakont'is.
“Cert'e mi loĝ'is dum tri plen'a'j jar'o'j en tiu izol'a lern'ej'a kamen'o,” dir'is li, “soif'e trink'ant'e el la ĉiam'flu'a font'o de kristal'a sci'o kuŝ'ant'a antaŭ mi.”
“Ver'a poet'o,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, aprob'e sku'et'ant'e si'a'n kap'o'n.
“Sed unu tag'o'n,” plu'dir'is la Insekt'o, “mir'ind'a cirkonstanc'o okaz'is, ŝanĝ'ant'e mi'a'n ekzist'o'n mem kaj port'ant'e mi'n al mi'a aktual'a apoge'o de grand'ec'o. La Profesor'o trov'is mi'n dum mi “Kapt'is mi'n per si'a'j dik- kaj antaŭ-fingr'o'j.”La Ekster'ordinar'a Land'o Oz ramp'ad'is trans la kamen'o'n, kaj antaŭ ol mi pov'is eskap'i, li kapt'is mi'n per si'a'j dik- kaj antaŭ-fingr'o'j.
“ ‘Kar'a'j infan'o'j,’ dir'is li, ‘mi kapt'is Ŝancel- Insekt'o'n—tre mal'oft'a'n, interes'a'n specimen'o'n. Ĉu iu el vi sci'as kio est'as Ŝancel-Insekt'o?’ “ ‘Ne!’ korus'e kri'is la student'ar'o.
“ ‘Do,’ dir'is la Profesor'o, ‘mi el'pren'os mi'a'n fam'a'n lupe'aparat'o'n kaj ĵet'os la insekt'o'n sur ekran'o'n en mult'e pli'grand'ig'it'a form'o, por ke vi ĉiu'j zorg'e stud'u ĝi'a'n ne'kutim'a'n struktur'o'n kaj ek'kon'u ĝi'a'j'n kutim'o'j'n kaj viv'manier'o'n.’ “Dir'int'e tio'n, li pren'is el ŝrank'o ver'e kurioz'a'n il'o'n, kaj antaŭ ol mi kompren'is kio okaz'as, mi trov'is mi'n ĵet'it'a sur ekran'o'n en mult'e pli'grand'ig'it'a form'o—tut'e tia kia vi nun vid'as mi'n.
“La student'o'j ek'star'is sur si'a'j seĝ'o'j kaj puŝ'is la kap'o'n antaŭ'e'n por pli bon'e vid'i mi'n, kaj du knab'in'et'o'j salt'is sur la bret'o'n de mal'ferm'it'a fenestr'o kie ili pov'is pli klar'e vid'i.
“ ‘Jen!’ kri'is la Profesor'o, laŭt'a'voĉ'e, ‘ĉi tiu mult'e pli'grand'ig'it'a Ŝancel-Insekt'o; unu el la plej kurioz'a'j ekzist'ant'a'j insekt'o'j!’ “Ĉar mi est'is Plen'e Eduk'it'a, kaj sci'is kio'n dev'as far'i kultur'o'plen'a sinjor'o, mi tiam ek'star'is kaj met'is mi'a'n man'o'n sur mi'a'n brust'o'n, kaj tre ĝentil'e klin'is mi'n. Mi'a ne'atend'it'a ag'o sen'dub'e alarm'is ili'n, ĉar unu el la knab'in'et'o'j star'ant'a'j sur la fenestr'o'bret'o ek'kri'is kaj dors'e'n'fal'is el la fenestr'o, kun'tir'ant'e si'a'n akompan'ant'in'o'n dum ŝi fal'is.
“La Profesor'o kri'is terur'it'e kaj kur'is tra la pord'o'n por trov'i ĉu la kompat'ind'ul'in'o'j est'is damaĝ'it'a'j de la fal'o. La student'ar'o sekv'is li'n ĥaos'e, kaj mi trov'is mi'n sol'a en la lern'ej'ĉambr'o, ankoraŭ en Mult'e Pli'grand'ig'it'a form'o kaj liber'a far'i kio'n ajn mi vol'as.
“Tuj mi ek'konsci'is ke jen bon'eg'a oportun'o por eskap'i. Mi fier'is pri mi'a grand'ec'o, kaj mi kompren'is ke nun mi pov'os sen'danĝer'e vetur'i tra la tut'a mond'o, kaj mi'a super'kultur'o far'os mi'n ind'a kun'labor'ant'o de la plej erudici'a person'o kiu'n mi renkont'os.
“Do, dum la Profesor'o lev'is la knab'in'et'o'j'n—kiu'j est'is tim'o'plen'a'j sed ne damaĝ'it'a'j—de la ter'o, kaj la student'o'j amas'iĝ'is ĉirkaŭ ili'n, mi trankvil'e marŝ'is el la lern'ej'o, ĉirkaŭ'ir'is angul'o'n, kaj eskap'is ne'rimark'it'e al arb'ar'et'o proksim'a.”
“Mir'ind'e!” kri'is la Kukurb'o'kap'o, admir'ant'e.
“Jes, ver'e,” akord'is la Ŝancel-Insekt'o. “Mi ankoraŭ gratul'as mi'n pro mi'a eskap'o dum mi est'is Mult'e Pli'grand'ig'it'a; ĉar eĉ mi'a ekster'natur'a sci'eg'o mal'mult'e util'us al mi se mi rest'us et'a, tut'e mal'grav'a insekt'o.”
“Mi antaŭ nun ne sci'is,” dir'is Tip, rigard'ant'e la Ŝancel-Insekt'o'n dub'kompren'em'e, “ke insekt'o'j sur'port'as vest'o'j'n.”
“En la natur'o, ne,” respond'is la fremd'ul'o. “Sed dum mi'a vag'ad'o mi bon'sort'e sav'is mort'e'minac'it'a'n naŭ'a'foj'e viv'ant'a'n tajlor'o'n—vi ver'ŝajn'e jam sci'as ke tajlor'o'j, sam'e kiel kat'o'j, viv'as naŭ'foj'e. Li est'is tre'eg'e dank'em'a, ĉar se li perd'us tiu'n naŭ'a'n viv'o'n li tut'e fin'iĝ'us; do li fort'e pet'is don'i al mi ĉi tiu'n laŭ'mod'a'n vest'ar'o'n kiu'n mi nun sur'hav'as. Ĝi bon'eg'e taŭg'as al mi, ĉu ne?” kaj la Ŝancel-Insekt'o ek'star'is kaj turn'is si'n mal'rapid'e, por ke ili pov'u zorg'e rigard'i li'n.
“Nepr'e bon'a tajlor'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, iom envi'e.
“Nu, cert'e bon'kor'a tajlor'o,” koment'is Noĉjo Hak'ist'o.
“Sed kie'n vi cel'is, kiam vi renkont'is ni'n?” Tip demand'is la Ŝancel-Insekt'o'n.
“Neni'e'n, preciz'e,” ĝi respond'is; “kvankam mi intenc'as baldaŭ vizit'i la Smerald'a'n Urb'o'n kaj aranĝ'i seri'o'n de lekci'o'j al special'e elekt'it'a'j aŭskult'ant'o'j pri la ‘Avantaĝ'o'j de Mult'pli'grand'iĝ'o’.”
“Ni ir'as cel'e la Smerald'a'n Urb'o'n nun,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “do, se vi dezir'as, ni volont'e akcept'os vi'n kiel ni'a'n akompan'ant'o'n.”
La Ŝancel-Insekt'o riverenc'is tre graci'e.
“Mult'e plezur'ig'os mi'n,” dir'is li, “akcept'i vi'a'n afabl'a'n invit'o'n; ĉar neni'e en la Land'o Oz mi pov'us renkont'i ali'a'n grup'o'n egal'e amik'em'a'n.”
“Jes, prav'e,” agnosk'is la Kukurb'o'kap'o. “Ni est'as tiom amik'em'a'j kiom muŝ'o'j kaj miel'o.”
“Sed—pardon'u mi'n se mi ŝajn'as demand'em'a—ĉu vi ne ĉiu'j est'as iom—ahem!—iom ne'kutim'a'j?”
demand'is la Ŝancel-Insekt'o, rigard'ant'e de unu al ali'a kun mal'kaŝ'a sci'vol'em'o.
“Ne pli ol vi,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉio en la viv'o est'as ne'kutim'a ĝis kiam oni kutim'iĝ'as al ĝi.”
“Kia ne'kutim'a filozofi'o!” kri'et'is la Ŝancel-Insekt'o, admir'e.
“Jes, mi'a cerb'o bon'e funkci'as hodiaŭ,” agnosk'is la Bird'o'tim'ig'il'o, fier'e.
“Nu, se vi sufiĉ'e ripoz'is kaj re'freŝ'iĝ'is, ni fleks'u ni'a'j'n genu'o'j'n paŝ'e al la Smerald'a Urb'o,” propon'is la pli'grand'ig'it'o.
“Ne ebl'e,” dir'is Tip. “La Seg-Ĉeval'o hav'as romp'it'a'n krur'o'n, do li ne pov'as fleks'i genu'o'n. Kaj ne trov'iĝ'as lign'o el kiu far'i nov'a'n krur'o'n. Kaj ni ne pov'as las'i la ĉeval'o'n ĉi tie ĉar la artik'o'j de la Kukurb'o'kap'o est'as tro rigid'a'j kaj li dev'as rajd'i.”
“Kia mis'fortun'o!” kri'is la Ŝancel-Insekt'o. Li tre zorg'e rigard'is la grup'o'n kaj dir'is: “Se la Kukurb'o'kap'o rajd'os, kial ne uz'u krur'o'n li'a'n por far'i krur'o'n por la ĉeval'o kiu port'os li'n?
Laŭ'aspekt'e, ambaŭ est'as el lign'o.”
“Nu, jen ver'a lert'ec'o!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, aprob'e. “Est'as mal'facil'e kompren'i kial mi'a cerb'o ne el'pens'is tio'n antaŭ long'e! Ek, kar'a Noĉjo, kaj fiks'u la krur'o'n de la Kukurb'o'kap'o al la Seg-Ĉeval'o.”
Al Joĉjo ne mult'e plaĉ'is tiu propon'o; sed li akcept'is ke li'a'n krur'o'n de'tranĉ'u la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj ke ĝi est'u ĉiz'it'a por util'ig'o kiel la mal'dekstr'a krur'o de la Seg-Ĉeval'o. Ankaŭ al la Seg-Ĉeval'o ne tre plaĉ'is la operaci'o; li grumbl'is mult'e pri la “buĉ'ad'o”, tiel li nom'is ĝi'n, kaj post'e li deklar'is ke la nov'a krur'o est'as hont'aĵ'o por respekt'ind'a Seg-Ĉeval'o.
“Bon'vol'u pli zorg'e parol'i,” dir'is la Kukurb'o'kap'o, akr'e. “Bon'vol'u memor'i ke mi'a'n krur'o'n vi kondamn'as.”
“Mi ne pov'as forges'i,” koler'e respond'is la Seg- Ĉeval'o, “ĉar ĝi est'as egal'e mis'far'it'a kiel ĉiu ali'a part'o vi'a.”
“Mis'far'it'a! mi, mis'far'it'a!” kri'is Joĉjo koler'eg'e. “Vi ne rajt'as nom'i mi'n mis'far'it'a!”
“Vi est'as egal'e absurd'e konstru'it'a kiel salt'pup'et'o,”
rikan'is la ĉeval'o, rul'ant'e si'a'j'n tuber'a'j'n okul'o'j'n malic'e. “Eĉ vi'a kap'o ne est'as fiks'it'a, kaj neniam oni sci'as ĉu vi rigard'as antaŭ'e'n aŭ retro'e'n!”
“Amik'o'j, mi pet'eg'as, ne kverel'u!” pled'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, mal'trankvil'e. “Efektiv'e, al neni'u el ni mank'as kritik'ind'aĵ'o; do ni toler'u la mank'o'j'n unu de la ali'a.”
“Bon'eg'a propon'o,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, aprob'e.
“Cert'e vi hav'as tre bon'a'n kor'o'n, mi'a metal'a amik'o.”
“Jes ja,” respond'is Noĉjo, tre plaĉ'it'a. “Mi'a kor'o est'as ver'e mi'a plej bon'a part'o. Sed ni komenc'u ni'a'n vetur'o'n.”
Ili sid'ig'is la Kukurb'o'kap'o'n sur la Seg-Ĉeval'o'n, kaj lig'is li'n al la ĉeval'o per ŝnur'o, tiel ke li ne pov'os for'fal'i.
Post'e, konduk'at'e de la Seg-Ĉeval'o, ili ĉiu'j komenc'is marŝ'i al la Smerald'a Urb'o.
“Domaĝ'e ke romp'iĝ'is mi'a ali'a krur'o!” ĝi grumbl'is.
“Neniel,” arogant'e koment'is la Ŝancel-Insekt'o, kiu marŝ'ad'is apud'e, “opini'u la akcident'o'n tre oportun'a.
Vi'a krur'o est'is kia vi'a histori'o: nek leg-end'a nek legend'a.”
“Bon'vol'u,” dir'is Tip, iom koler'et'a, ĉar li am'is kaj la Seg-Ĉeval'o'n kaj si'a'n serv'ist'o'n Joĉjon; “permes'u mi'n dir'i ke vi'a ŝerc'o est'as ver'e aĉ'a, kaj egal'e mal'original'a.”
“Tamen, ŝerc'o,” deklar'is la Ŝancel-Insekt'o, firm'e, “kaj ŝerc'o deriv'it'a el vort'lud'o est'as, laŭ eduk'it'o'j, eminent'e dec'a.”
“Kio'n tio signif'as?” demand'is la Kukurb'o'kap'o, stult'a'manier'e.
“Ĝi signif'as,” klar'ig'is la Ŝancel-Insekt'o, “ke ni'a lingv'o posed'as mult'a'j'n vort'o'j'n du'signif'a'j'n; kaj ke far'i ŝerc'o'n kiu ebl'ig'as ambaŭ signif'o'j'n de cert'a vort'o, pruv'as ke la ŝerc'ant'o est'as alt'kultur'a kaj nobl'a, kaj krom'e ke li plen'e reg'as la lingv'o'n.”
“Mi ne kred'as tio'n,” dir'is Tip, mal'kaŝ'e; “ĉiu pov'as vort'lud'i.”
“Neniel,” respond'is la Ŝancel-Insekt'o, rigid'e.
“Neces'as tre alt'a eduk'ad'o. Ĉi vi est'as eduk'it'a, jun'a sinjor'o?”
“Ne mult'e,” agnosk'is Tip.
“Sekv'e ne ind'as ke vi taks'u. Mi mem est'as Plen'e Eduk'it'a, kaj mi dir'as ke vort'lud'o'j indik'as geni'o'n. Ekzempl'e, se ĉi tiu best'o est'us ne nur best'o sed ankaŭ mar'ist'o, li est'us kaj ĉe-val'o kaj ĉe-vel'o.”
Aŭd'int'e tio'n la Bird'o'tim'ig'il'o ĝem'eg'is kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ek'halt'is kaj riproĉ'rigard'is la Ŝancel- Insekt'o'n. Sam'temp'e la Seg-Ĉeval'o laŭt'e ronk'is mal'estim'e; kaj eĉ la Kukurb'o'kap'o etend'is man'o'n por kaŝ'i la rid'et'o'n kiu'n, ĉar ĝi est'is ĉiz'it'a part'o de li'a vizaĝ'o, li ne pov'is ŝanĝ'i en rikan'o'n.
Sed la Ŝancel-Insekt'o fier'e marŝ'ad'is kvazaŭ geni'e parol'int'e, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kontraŭ'vol'e dev'is dir'i: “Mi aŭd'is, mi'a kar'a amik'o, ke ebl'as tro'eduk'iĝ'i; kaj kvankam mi mult'e respekt'as cerb'o'j'n, ne'grav'e kia'j kaj kiel klasifik'it'a'j, mi komenc'as suspekt'i ke la vi'a est'as iom implik'it'a. Ĉiu'okaz'e, mi pet'as vi'n kaŝ'i vi'a'n super'eduk'iĝ'o'n dum vi rest'as kun ni.”
“Ni ne est'as tro'postul'em'a'j,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “kaj ni est'as eg'e bon'kor'a'j. Sed se vi'a super'a kultur'o de'nov'e lik'os—” Li ne fin'is la fraz'o'n, sed li turn'ad'is si'a'n bril'ant'a'n hak'il'o'n tiom sen'zorg'e ke la Ŝancel-Insekt'o ek'tim'is kaj for'paŝ'is al mal'pli danĝer'a distanc'o.
La ali'a'j plu marŝ'ad'is silent'e, kaj la Plen'e Eduk'it'a, post medit'ad'o, dir'is humil'voĉ'e: “Mi streb'os brid'i mi'n.”
“Neni'o'n pli ni rajt'as pet'i,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o agrabl'e; kaj ĉar bon'humor'o nun re'infekt'is la grup'o'n, ili plu marŝ'ad'is.
Kiam ili de'nov'e halt'is por ke Tip ripoz'u—ĉar la knab'o est'is la sol'a kiu, ŝajn'e, lac'iĝ'is—la Stan'a Lign'o'hak'ist'o rimark'is plur'a'j'n mal'grand'a'j'n, rond'a'j'n tru'o'j'n en la herb'o'kovr'it'a kamp'o.
“Nepr'e ni est'as ĉe vilaĝ'o de la Kamp'o'mus'o'j,” li dir'is al la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉu ebl'e mi'a mal'nov'a amik'in'o, la Reĝ'in'o de la Mus'o'j, est'as proksim'a?”
“Se jes, ŝi pov'os mult'e help'i ni'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'n traf'is subit'a plan'o. “Prov'u vok'i ŝi'n, kar'a Noĉjo.”
Do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o son'ig'is orel'ŝir'a'n not'o'n per arĝent'a fajf'il'o kiu pend'is de ŝnur'o ĉirkaŭ li'a kol'o, kaj baldaŭ et'a griz'a mus'o salt'is el apud'a tru'o kaj ven'is sen'tim'e al ili. Ĉar la Stan'a Lign'o'hak'ist'o iam sav'is ŝi'a'n viv'o'n, kaj la Reĝ'in'o de la Kamp'o'mus'o'j sci'is ke li est'as fid'ind'a.
“Salut'o'n, vi'a Moŝt'in'o,” dir'is Noĉjo, ĝentil'e parol'ant'e al la mus'o; “mi esper'as ke vi bon'e fart'as.”
“Dank'o'n, mi fart'as tre bon'e,” respond'is la Reĝ'in'o, modest'e, dum ŝi sid'iĝ'is kaj ebl'is vid'i la et'a'n or'a'n kron'o'n sur ŝi'a kap'o. “Ĉu mi pov'as iel help'i mi'a'j'n mal'nov'a'j'n amik'o'j'n?”
“Jes ja,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, fervor'e. “Mi pet'as, bon'vol'u permes'i ke mi kun'port'u dek'du'o'n da vi'a'j reg'at'o'j al la Smerald'a Urb'o.”
“Ĉu ili iu'manier'e sufer'os?” demand'is la Reĝ'in'o, dub'em'e.
“Mi kred'as ke ne,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi port'os ili'n kaŝ'e en la pajl'o kiu plen'ig'as mi'a'n korp'o'n, kaj kiam mi signal'os, per mal'buton'um'ad'o de mi'a jak'o, ili nur bezon'os el'kur'i kaj rapid'i hejm'e'n kiom ebl'e plej rapid'e. Far'ant'e tio'n ili help'os mi'n re'gajn'i mi'a'n tron'o'n, kiu'n la Revoluci'a Arme'o for'pren'is de mi.”
“Se est'os tiel,” dir'is la Reĝ'in'o, “mi ne rifuz'os vi'a'n pet'o'n. Kiam vi est'os pret'a, mi al'vok'os dek'du el mi'a'j plej inteligent'a'j reg'at'o'j.”
“Mi est'as pret'a jam nun,” respond'is la Bird'o- tim'ig'il'o. Li stern'is si'n sur la ter'o'n kaj mal'buton'um'is si'a'n jak'o'n, mal'kovr'ant'e la pajl'a'n amas'o'n kiu plen'ig'is li'n.
La Reĝ'in'o akr'e pep'is, kaj post moment'et'o dek du bel'a'j kamp'o'mus'o'j kur'is el si'a'j tru'o'j kaj star'is antaŭ si'a reg'ant'in'o, atend'ant'e ŝi'a'j'n ordon'o'j'n.
Kio'n la Reĝ'in'o dir'is al ili, neni'u el ni'a'j vetur'ant'o'j pov'is kompren'i, ĉar ŝi parol'is per la mus'a lingv'o; sed la kamp'o'mus'o'j obe'is sen'hezit'e, kur'ant'e, unu post la ali'a, al la Bird'o'tim'ig'il'o kaj kaŝ'ant'e si'n en la pajl'o de li'a brust'o.
Kiam ĉiu'j dek du mus'o'j jam kaŝ'is si'n tiel, la Bird'o'tim'ig'il'o sekur'ig'e buton'um'is si'a'n jak'o'n kaj post'e lev'is si'n kaj dank'is la Reĝ'in'o'n pro ŝi'a komplez'o.
“I'o'n pli vi pov'os far'i por help'i ni'n,” propon'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “nom'e, kur'i antaŭ'e'n kaj indik'i al ni la voj'o'n al la Smerald'a Urb'o. Ĉar iu mal'amik'o pen'as mal'ebl'ig'i ke ni ating'u ĝi'n.”
“Volont'e mi far'os tio'n,” respond'is la Reĝ'in'o. “Ĉu vi est'as pret'a'j?”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o rigard'is al Tip.
“Mi ne plu lac'as,” dir'is la knab'o. “Ni komenc'u.”
Do ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n. La mal'grand'a griz'a Reĝ'in'o de la Kamp'o'mus'o'j kur'ad'is rapid'e antaŭ'e'n, paŭz'ant'e ĝis la vetur'ant'o'j proksim'iĝ'is, kaj post'e ŝi de'nov'e for'rapid'ad'is.
Sen tiu ĉiam ĝust'a gvid'o la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j kamarad'o'j ebl'e tut'e ne ating'us la Smerald'a'n Urb'o'n, ĉar mult'a'j est'is la obstakl'o'j amas'ig'it'a'j de la art'o'j de mal'jun'a Mombi. Sed ne eĉ unu el la obstakl'o'j ver'e ekzist'is—ili ĉiu'j est'is lert'e koncip'it'a'j tromp'o'j. Ĉar kiam ili ven'is al la bord'o de furioz'e plaŭd'ant'a river'o kiu ŝajn'e bar'is ili'n, la Reĝ'in'et'o nur sen'halt'e plu'kur'is, tra'ir'ant'e la ŝajn'a'n akv'o'flu'eg'o'n sen'danĝer'e; kaj ni'a'j vetur'ant'o'j sekv'is ŝi'n sen renkont'i eĉ unu akv'o'gut'o'n.
De'nov'e, alt'a granit'a mur'o tur'is alt'e super ili'a'j kap'o'j por mal'ebl'ig'i ili'a'n antaŭ'e'n'ir'o'n. Sed la griz'a Kamp'o'mus'o marŝ'is rekt'e tra ĝi'n, kaj la ali'a'j ag'is sam'e, la mur'o degel'is kaj far'iĝ'is nur nebul'et'o dum ili tra'ir'is.
Post'e, kiam ili halt'is dum moment'o por ke Tip ripoz'u, ili vid'is kvar'dek voj'o'j'n komenc'iĝ'i ĉe ili'a'j pied'o'j, ir'ant'a'j'n en kvar'dek direkt'o'j; kaj baldaŭ tiu'j kvar'dek voj'o'j ek'kirl'iĝ'is kvazaŭ grand'eg'a rad'o, unu'e unu'direkt'e, post'e ali'direkt'e, tut'e konfuz'ant'e ili'a'n vid'pov'o'n.
Sed la Reĝ'in'o vok'is ke ili sekv'u ŝi'n kaj kur'is rekt'e antaŭ'e'n; kaj kiam ili plu'ir'is kelk'a'j'n paŝ'o'j'n la kirl'iĝ'ant'a'j voj'o'j mal'aper'is kaj ne plu vid'iĝ'is.
La last'a tromp'o de Mombi est'is la plej tim'ig'a. Ŝi send'is amas'o'n da krak'ant'a'j flam'o'j trans la kamp'o'n por konsum'i ili'n; kaj unu'a'foj'e la Bird'o'tim'ig'il'o ek'tim'is kaj turn'is si'n por for'kur'eg'i.
“Se tiu fajr'o ating'os mi'n mi tuj for'brul'iĝ'os!” dir'is li, trem'ant'e ĝis li'a pajl'o klak'is. “Neniam mi vid'is i'o'n pli danĝer'a'n.”
“Ankaŭ mi for'ir'as!” kri'is la Seg-Ĉeval'o, turn'ant'e si'n kaj danc'ant'e pro agit'iĝ'o; “ĉar mi'a lign'o est'as tiom sek'a ke ĝi brul'us kvazaŭ fajr'ig'il'o.”
“Ĉu fajr'o est'as danĝer'a por kukurb'o'j?” demand'is Joĉjo, tim'o'plen'e.
“Vi bak'iĝ'os kvazaŭ tort'o—kaj ankaŭ mi!”
respond'is la Ŝancel-Insekt'o, mal'lev'ant'e si'n al ĉiu'j kvar membr'o'j por pov'i kur'i pli rapid'e.
Sed la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu ne tim'is fajr'o'n, evit'ig'is kaos'a'n for'kur'o'n per kelk'a'j senc'o'plen'a'j vort'o'j.
“Rigard'u la Kamp'o'mus'o'n!” li kri'is. “La fajr'o tut'e ne brul'ig'as ŝi'n. Efektiv'e, ne ekzist'as fajr'o, ĝi est'as nur tromp'o.”
Efektiv'e, rigard'ant'e la mal'grand'a'n Reĝ'in'o'n marŝ'i trankvil'e tra la al'ven'ant'a'j flam'o'j ĉiu en la grup'o re'kuraĝ'iĝ'is, kaj ili sekv'is ŝi'n sen eĉ brul'et'o.
“Cert'e ĉi tiu est'as plej ekster'ordinar'a aventur'o,”
dir'is la Ŝancel-Insekt'o, kiu mir'eg'is; “ĉar ĝi renvers'as ĉiu'j'n Natur'a'j'n Leĝ'o'j'n kiu'j'n instru'is Profesor'o Ĉionsciul en la lern'ej'o.”
“Kompren'ebl'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, saĝ'e. “Ĉia magi'o est'as kontraŭ'natur'a, kaj tial ĝi est'as tim'end'a kaj evit'end'a. Sed mi vid'as antaŭ ni la pord'o'j'n de la Smerald'a Urb'o, do mi supoz'as ke ni nun super'is ĉiu'n magi'a'n obstakl'o'n kiu ŝajn'e kontraŭ'is ni'n.”
Efektiv'e, la mur'o'j de la Urb'o est'is facil'e vid'ebl'a'j, kaj la Reĝ'in'o de la Kamp'o'mus'o'j, kiu gvid'is ili'n fidel'e, proksim'iĝ'is al ili por adiaŭ'i ili'n.
“Mi mult'e dank'as vi'a'n Moŝt'in'o'n pro vi'a afabl'a komplez'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, klin'ant'e si'n antaŭ la bel'a best'et'o.
“Ĉiam est'as plezur'o help'i mi'a'j'n amik'o'j'n,”
respond'is la Reĝ'in'o, kaj kvazaŭ'tuj'e ŝi jam mal'aper'is re'kur'ant'e hejm'e'n.
Sed la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ne tim'is.
“Plej mal'bon'e, ili sukces'os grat'i mi'a'n bel'a'n nikel'a'n kovr'aĵ'o'n,” li dir'is. “Sed ne est'os ‘plej mal'bon'e’, ĉar mi kred'as ke mi pov'os for'tim'ig'i tiu'j'n absurd'a'j'n soldat'in'o'j'n tre facil'e. Zorg'e sekv'u mi'n, ĉiu el vi!”
Post tio, sving'ant'e si'a'n grand'a'n hak'il'o'n dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n antaŭ si, li ir'is al la pord'o, kaj la ali'a'j sekv'is li'n sen'hezit'e.
La knab'in'o'j, kiu'j tut'e ne anticip'is rezist'o'n, tim'eg'is pro la sving'ad'o de la bril'a hak'il'o kaj for'kur'is kri'ant'e en la urb'o'n; kaj ni'a'j vetur'ant'o'j tra'pas'is la pord'o'j'n sen'danĝer'e kaj marŝ'is laŭ la verd'a marmor'a pavim'o de la larĝ'a strat'o direkt'e al la reĝ'a palac'o.
“Ni baldaŭ re'met'os vi'a'n Moŝt'o'n sur la tron'o'n,”
dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, rid'ant'e pro si'a facil'a konker'o je la gard'ist'in'o'j.
“Dank'o'n, amik'o Noĉjo,” respond'is la Bird'o- tim'ig'il'o, dank'em'e. “Neni'o pov'as rezist'i vi'a'n am'ant'a'n kor'o'n kaj vi'a'n akr'a'n hak'il'o'n.”
Dum ili preter'ir'is la vic'o'j'n de dom'o'j ili vid'is tra la mal'ferm'it'a'j pord'o'j ke vir'o'j bala'ad'as kaj sen'polv'ig'as kaj pur'ig'as teler'o'j'n, dum la vir'in'o'j sid'as en grup'o'j klaĉ'ant'e kaj rid'ant'e.
“Kio okaz'is?” la Bird'o'tim'ig'il'o demand'is al mal'feliĉ'aspekt'ant'a vir'o kun grand'a barb'o, kiu port'as antaŭ'vest'o'n kaj puŝ'as infan'ĉar'et'o'n laŭ la trotuar'o.
“Nu, okaz'is revoluci'o, vi'a Moŝt'o—kio'n vi cert'e nur tro bon'e sci'as,” respond'is la vir'o; “kaj post vi'a for'ir'o, la vir'in'o'j estr'as laŭ si'a vol'o. Mi ĝoj'as ĉar vi decid'is re'ven'i kaj re'est'ig'i ord'o'n, ĉar mastr'um'ad'i en la hejm'o kaj pri'zorg'i infan'o'j'n el'triv'as ĉiu'n vir'o'n en la Smerald'a Urb'o.”
“Hmm!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, pens'em'e. “Se est'as tiom mal'facil'e, kiel la vir'in'o'j tiel facil'e sukces'is pri ĝi?”
“Mi tut'e ne sci'as,” respond'is la vir'o, profund'e ĝem'ant'e. “Ebl'e la vir'in'o'j est'as far'it'a'j el fer'o.”
Dum ili laŭ'ir'ad'is la strat'o'n, neni'u pen'is obstakl'i ili'n. Plur'a'j vir'in'o'j ĉes'is klaĉ'ad'i sufiĉ'e long'e por sci'vol'em'e rigard'i ni'a'j'n amik'o'j'n, sed tuj ili for'turn'is si'n rid'ant'e aŭ rikan'ant'e kaj re'komenc'is babil'ad'i.
Kaj kiam ili renkont'is plur'a'j'n knab'in'o'j'n el la Revoluci'a Arme'o, tiu'j soldat'in'o'j, anstataŭ ek'tim'i aŭ surpriz'iĝ'i, nur flank'e'n paŝ'is kaj sen'protest'e permes'is ili'n plu'ir'i.
Tiu ag'o mal'trankvil'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n.
“Mi tim'as ke ni en'ir'as kapt'il'o'n,” dir'is li.
“Absurd'e!” respond'is Noĉjo Hak'ist'o, fid'o'plen'e; “la mal'saĝ'ul'in'o'j jam est'as konker'it'a'j!”
Sed la Bird'o'tim'ig'il'o sku'is si'a'n kap'o'n dub'o- manier'e, kaj Tip dir'is: “Est'as mult'e tro facil'e. Tut'e cert'e atend'as ni'n danĝer'o.”
“Mi atent'os,” respond'is li'a Moŝt'o.
Sen obstakl'o ili ating'is la reĝ'a'n palac'o'n kaj supr'e'n'paŝ'is la marmor'a'j'n ŝtup'o'j'n, kiu'j iam est'is dik'e kovr'it'a'j per smerald'o'j sed nun est'is plen'a'j de tru'et'o'j kie la juvel'o'j sen'kompat'e est'is el'tir'it'a'j de la Revoluci'a Arme'o. Kaj eĉ ne unu ribel'ant'in'o bar'is la voj'o'n.
Tra la ark'a'j koridor'o'j kaj en la bel'eg'a'n tron'ĉambr'o'n marŝ'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj li'a'j sekv'ant'o'j, kaj tie, kiam la verd'a'j silk'a'j kurten'o'j est'is mal'antaŭ ili, ili vid'is kurioz'aĵ'o'n.
Sid'ant'a sur la bril'ant'a tron'o est'is General'o Zingibr'a, kun la preskaŭ-plej-bon'a kron'o de la Bird'o'tim'ig'il'o sur ŝi'a kap'o, kaj la reĝ'a sceptr'o est'is en ŝi'a dekstr'a man'o. Skatol'o da karamel'a'j bombon'o'j, el kiu ŝi manĝ'ad'is, kuŝ'is sur ŝi'a'j genu'o'j, kaj la knab'in'o ŝajn'is tut'e komfort'a en la reĝ'a medi'o.
La Bird'o'tim'ig'il'o antaŭ'e'n'paŝ'is kaj front'is ŝi'n, dum la Stan'a Lign'o'hak'ist'o apog'is si'n sur si'a hak'il'o kaj la ali'a'j star'is du'on'cirkl'e mal'antaŭ li'a Moŝt'o.
“Ĉu vi aŭdac'as sid'i sur mi'a tron'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, sever'e okul'um'ant'e la en'trud'iĝ'int'a'n knab'in'o'n. “Ĉu vi ne sci'as ke vi kulp'e perfid'is, kaj ke leĝ'o ordon'as pun'o'n pro perfid'o?”
“La tron'o aparten'as al kiu ajn sukces'is pren'i ĝi'n,”
respond'is Zingibr'a, dum ŝi mal'rapid'e manĝ'is pli'a'n bombon'o'n. “Vi vid'as ke mi pren'is ĝi'n; do ĝust'e nun mi est'as Reĝ'in'o, kaj kiu mi'n kontraŭ'as est'as perfid'ul'o kaj est'as pun'end'a laŭ la leĝ'o menci'it'a de vi.”
Tiu vid'punkt'o pri la afer'o konfuz'is la Bird'o- tim'ig'il'o'n.
“Ĉu est'as tiel, amik'o Noĉjo?” li demand'is, turn'int'e si'n al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Nu, kiam tem'as pri la Jur'o, mi neni'o'n pov'as dir'i,”
respond'is la Stan'a Moŝt'o; “ĉar oni neniam intenc'is ke la leĝ'o'j est'u kompren'ebl'a'j, kaj est'as stult'e prov'i.”
“Do kio'n ni far'u?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ĉagren'it'e.
“Kial ne edz'iĝ'i kun la Reĝ'in'o? Kaj tiam kaj ŝi kaj vi pov'os reg'i,” propon'is la Ŝancel-Insekt'o.
Zingibr'a fiks'e rigard'is la insekt'o'n koler'ant'e.
“Kial ne re'send'i ŝi'n al ŝi'a patr'in'o, kie ŝi dev'as est'i?”
demand'is Joĉjo Kukurb'o'kap'o.
Zingibr'a sulk'is la frunt'o'n.
“Kial ne en'ferm'i ŝi'n en ŝrank'o'n ĝis ŝi bon'e kondut'os kaj promes'os daŭr'e bon'kondut'i?” demand'is Tip. La lip'o de Zingibr'a kurb'iĝ'is mal'estim'e.
“Aŭ bon'e sku'i ŝi'n!” dir'is la Seg-Ĉeval'o.
“Ne,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ni mild'e kaj am'em'e pri'trakt'u la kompat'ind'a'n knab'in'o'n. Ni don'u al ŝi tiom da juvel'o'j kiom ŝi pov'os port'i, kaj for'send'u ŝi'n feliĉ'a kaj kontent'a.”
Kiam li dir'is tio'n, Reĝ'in'o Zingibr'a rid'is laŭt'e, kaj la post'a'n minut'o'n ŝi tri'foj'e kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n, kvazaŭ signal'e.
“Vi est'as tre absurd'a'j ul'o'j,” dir'is ŝi; “sed enu'ig'as mi'n vi'a sen'senc'aĵ'o kaj mi ne plu akcept'as toler'i vi'n.”
Dum la monark'o kaj li'a'j amik'o'j aŭskult'is mir'ig'at'e tiu'n impertinent'a'n parol'o'n, konstern'aĵ'o okaz'is. La hak'il'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'is kapt'it'a el li'a'j man'o'j de iu person'o mal'antaŭ li, kaj li trov'is si'n sen'arm'it'a kaj sen'help'a. Sam'temp'e rid'eg'o son'is en la orel'o'j de la fidel'a grup'o, kaj kiam ili turn'is si'n por trov'i el kie ven'is la son'o, ili trov'is si'n ĉirkaŭ'it'a'j de la Revoluci'a Arme'o. La knab'in'o'j port'is en ĉiu man'o bril'a'n trik'il'o'n. La tut'a tron'ĉambr'o ŝajn'is plen'a de la ribel'ant'in'o'j, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j kamarad'o'j kompren'is ke ili nun est'as kapt'it'a'j.
“Nun vi kompren'as ke est'as mal'saĝ'e, opon'i la plan'o'n de vir'in'o,” dir'is Zingibr'a, gaj'e; “kaj ĉi tiu event'o nur pruv'as ke mi pli taŭg'as por reg'i la Smerald'a'n Urb'o'n ol Bird'o'tim'ig'il'o. Mi hav'as neni'a'n mal'bon'vol'o'n kontraŭ vi, mi cert'ig'as al vi; sed por ke vi ne ĝen'u mi'n est'ont'ec'e, mi ordon'os ke vi ĉiu'j detru'iĝ'u. Escept'e de la knab'o, kiu aparten'as al mal'jun'a Mombi kaj est'as re'don'end'a al ŝi. La ali'a'j ne est'as hom'o'j, do ne est'os fi'e detru'i vi'n. La Seg- Ĉeval'o'n kaj la korp'o'n de la Kukurb'o'kap'o mi dis'hak'ig'os por fajr'o'brul'ig'ad'o; kaj la kukurb'o mem est'os util'a en tort'o'j. La Bird'o'tim'ig'il'o est'os bon'a por komenc'i fest'o'fajr'o'n, kaj ni pov'os dis'tranĉ'i la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n kaj don'i la pec'et'o'j'n al la kapr'o'j por manĝ'o. Kaj tiu'n gigant'a'n Ŝancel-Insekt'o'n—”
“Mult'e Pli'grand'ig'it'a'n, mi pet'as,” inter'romp'is la insekt'o.
“Mi opini'as ke mi pet'os la kuir'ist'in'o'n prepar'i verd- keloni'a'n sup'o'n el vi,” plu'dir'is la Reĝ'in'o, medit'em'e.
La Ŝancel-Insekt'o trem'et'is.
“Aŭ, se tio ne sukces'us, ni pov'us uz'i vi'n por Hungar'a gulaŝ'o, bol'ig'it'a'n kaj fort'e spic'it'a'n,” ŝi plu'dir'is, kruel'e.
Tiu program'o de eksterm'ad'o est'is tiom terur'a ke la kapt'it'o'j rigard'is unu la ali'a'n panik'o'tim'e. Nur la Bird'o'tim'ig'il'o ne ced'is al mal'esper'o. Li star'ad'is kviet'e antaŭ la Reĝ'in'o kaj li'a frunt'o sulk'iĝ'is pro profund'a pens'ad'o dum li streb'is el'pens'i eskap'manier'o'n.
Dum li far'is tio'n li sent'is mov'iĝ'et'o'n en la pajl'o en la brust'o. Tuj li'a mien'o trans'ir'is de mal'ĝoj'o al ĝoj'o, kaj lev'int'e man'o'n li rapid'e mal'buton'um'is la antaŭ'o'n de si'a jak'o.
Tiu'n ag'o'n ja rimark'is la amas'o da knab'in'o'j ĉirkaŭ li, sed neni'u el ili suspekt'is la signif'o'n de li'a ag'o ĝis et'a griz'a mus'o salt'is el li'a brust'o al la plank'o kaj for'kur'is inter la pied'o'j de la Revoluci'a Arme'o. Ali'a mus'o rapid'e sekv'is; kaj post'e ali'a kaj ali'a, rapid'e kaj si'n'sekv'e. Kaj subit'e la Arme'o aŭd'ig'is terur'kri'o'n kiu facil'e plen'ig'us la plej kuraĝ'a'n kor'o'n per konstern'iĝ'o. La for'kur'o kiu sekv'is far'iĝ'is amas'a, kaj la amas'a for'kur'o far'iĝ'is panik'o.
Ĉar dum la alarm'it'a'j mus'o'j dis'kur'ad'is ĉirkaŭ la ĉambr'o est'is nur sufiĉ'a temp'o por ke la Bird'o'tim'ig'il'o rimark'u kirl'o'n de jup'o'j kaj bril'et'ad'o'n de pied'o'j dum la knab'in'o'j mal'aper'is el la palac'o—puŝ'ant'e kaj kun'frap'iĝ'ant'e pro si'a panik'a'j klopod'o'j eskap'i.
La Reĝ'in'o, je la unu'a alarm'o, ek'star'is sur la kusen'o'n de la tron'o kaj komenc'is danc'i frenez'et'e sur la pint'o'j de si'a'j pied'fingr'o'j. Post tio mus'o supr'e'n'kur'is la kusen'o'j'n, kaj per terur'it'a salt'o kompat'ind'a Zingibr'a flug'is tut'e super la kap'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj eskap'is tra ark'a pord'o—ŝi tut'e ne paŭz'is dum si'a sovaĝ'a for'kur'o ĝis ŝi ating'is la bar'il-pord'o'j'n de la urb'o.
Do, dum mal'pli long'a temp'o ol mi bezon'as por pri'skrib'i la ag'o'n, la tron'ĉambr'o mal'plen'iĝ'is kaj rest'is nur la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j amik'o'j, kaj la Ŝancel- Insekt'o profund'e ĝem'is pro re'kuraĝ'iĝ'o dum li dir'is: “Dank’ al la di'o'j, ni sav'iĝ'is!”
“Provizor'e, jes,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Sed la mal'amik'in'o'j re'ven'os baldaŭ, mi cert'as.”
“Ni bar'u ĉiu'n en'ir'ej'o'n de la palac'o!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Tiel ni akir'os sufiĉ'a'n temp'o por el'pens'i kio'n far'i.”
Do ĉiu'j, kun escept'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kiu ankoraŭ est'is lig'it'a al la Seg-Ĉeval'o, kur'is al la divers'a'j en'ir'ej'o'j de la reĝ'a palac'o kaj ferm'is la pez'a'j'n pord'o'j'n, rigl'is kaj ŝlos'is ili'n firm'e. Post'e, sci'ant'e ke la Revoluci'a Arme'o bezon'os plur'a'j'n tag'o'j'n por romp'i la bar'il'o'j'n, la aventur'ant'o'j kun'iĝ'is de'nov'e en la tron'ĉambr'o por plan'i pri la milit'o.
“Sed vi est'is la Reĝ'o antaŭ ol ŝi ven'is,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, arogant'e marŝ'ad'ant'e tie'n kaj re'e'n kun la man'o'j en la poŝ'o'j; “do ŝajn'as al mi ke ŝi est'as la en'trud'iĝ'int'o, ne vi.”
“Precip'e ĉar ni ĵus venk'is ŝi'n kaj for'kur'ig'is ŝi'n,”
plu'dir'is la Kukurb'o'kap'o, dum li lev'is si'a'j'n man'o'j'n por turn'i si'a'n vizaĝ'o'n por ke ĝi rigard'u la Bird'o'tim'ig'il'o'n.
“Ĉu ni ver'e venk'is ŝi'n?” demand'is la Bird'o- tim'ig'il'o, kviet'e. “Rigard'u tra la fenestr'o, kaj dir'u al mi kio'n vi vid'as.”
Tip kur'is al la fenestr'o kaj el'rigard'is.
“La palac'o'n ĉirkaŭ'as du'obl'a vic'o de soldat'in'o'j,” li anonc'is.
“Mi supoz'is tio'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ni est'as egal'e ili'a'j kapt'it'o'j kiel antaŭ ol la mus'o'j for'tim'ig'is ili'n el la palac'o.”
“Mi'a amik'o prav'as,” dir'is Noĉjo Hak'ist'o, kiu polur'ad'is si'a'n brust'o'n per iom da ŝam'o'led'o.
“Zingibr'a rest'as la Reĝ'in'o, kaj ni est'as ŝi'a'j kapt'it'o'j.”
“Sed mi esper'as ke ŝi ne pov'os ating'i ni'n,” kri'is la Kukurb'o'kap'o, trem'ant'e pro tim'o. “Ŝi minac'is far'i tort'o'j'n el mi, vi sci'as.”
“Ne mal'trankvil'iĝ'u,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Ja ne mult'e grav'as. Se vi rest'os ferm'it'a en ĉi tiu'n ĉambr'o'n, vi putr'os. Bon'a tort'o est'as mult'e pli admir'ind'a ol putr'a intelekt'o.”
“Ja ver'e,” akord'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ve!” ĝem'is Joĉjo; “kia aĉ'a sort'o est'as la mi'a! Kial, kar'a Pa'ĉj'o, vi ne far'is mi'n el stan'o—aŭ eĉ el pajl'o— por ke mi konserv'iĝ'u sen'fin'e?”
“Fu!” respond'is Tip, indign'e. “Ĝoj'u ke mi eĉ far'is vi'n.” Li plu'dir'is, pens'em'e, “ĉio fin'iĝ'os, iam.”
“Sed mi pet'as memor'i,” inter'romp'is la Ŝancel- Insekt'o, kies el'star'a'j, rond'a'j okul'o'j mal'ĝoj'e mien'is, “ke tiu terur'a Reĝ'in'o Zingibr'a propon'is far'i gulaŝ'o'n el mi—Mi! la sol'a Mult'e Pli'grand'ig'it'a kaj Plen'e Eduk'it'a Ŝancel-Insekt'o en la tut'a grand'eg'a mond'o!”
“Mi opini'as tio'n bon'eg'a plan'o,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, aprob'e.
“Ĉu vi ne supoz'as ke li pli bon'us en sup'o?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, turn'int'e si'n al si'a amik'o.
“Nu, ebl'e,” agnosk'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
La Ŝancel-Insekt'o ĝem'is.
“Mi pov'as vid'i per mi'a mens'o,” dir'is li, mal'gaj'e, “la kapr'o'j'n manĝ'i pec'et'o'j'n de mi'a kar'a kamarad'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, dum mi'a sup'o kuir'iĝ'as super fest'o'fajr'o konsist'ant'a el flam'ig'o de la Seg-Ĉeval'o kaj la korp'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kaj Reĝ'in'o Zingibr'a rigard'as mi'a'n bol'iĝ'o'n dum ŝi pli'grand'ig'as la flam'o'j'n per mi'a amik'o la Bird'o'tim'ig'il'o!”
Tiu sen'esper'ig'a bild'o mal'gaj'ig'is la tut'a'n grup'o'n kaj far'is ili'n mal'kviet'a'j kaj mal'trankvil'a'j.
“Tio cert'e okaz'os nur post long'e,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, klopod'ant'e parol'i gaj'e; “ĉar ni pov'os rest'ig'i Zingibr'a'n ekster la palac'o ĝis ŝi sukces'os tra'romp'i la pord'o'j'n.”
“Kaj inter'temp'e mi ver'ŝajn'e mort'os pro mal'sat'o, kaj ankaŭ la Ŝancel-Insekt'o,” anonc'is Tip.
“Nu, mi,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, “mi kred'as ke mi pov'us manĝ'ig'i mi'n long'a'temp'e per Joĉjo Kukurb'o'kap'o. Mi prefer'as ne manĝ'i kukurb'o'j'n; sed mi kred'as ke ili est'as iom nutr'i'kapabl'a'j, kaj la kap'o de Joĉjo est'as grand'a kaj dik'a.”
“Sen'kor'ul'o!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, mult'e ŝok'it'e. “Ĉu ni est'as kanibal'o'j? Aŭ ĉu ni est'as fidel'a'j amik'o'j?
“Mi tut'e klar'e kompren'as ke ni dev'as ne rest'i ferm'it'a'j en ĉi tiu'n palac'o'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, decid'em'e. “Do ni ĉes'ig'u ĉi tiu'n mal'ĝoj'a'n konversaci'ad'o'n kaj streb'u trov'i rimed'o'n por eskap'i.”
Aŭd'int'e tiu'n propon'o'n, ili ĉiu'j fervor'e grup'iĝ'is ĉirkaŭ la tron'o'n en kiu sid'ad'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj dum Tip sid'iĝ'is sur seĝ'o'n fal'is el li'a poŝ'o “Kio est'as tio?” demand'is Noĉjo Hak'ist'o, pren'ant'e la skatol'o'n.
“Atent'u!” kri'is la knab'o. “Jen mi'a Viv'o'pulvor'o. Ne perd'u iom, ĉar preskaŭ neniom rest'as.”
“Kaj kio est'as la Viv'o'pulvor'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, dum Tip re'met'is la skatol'o'n en si'a'n poŝ'o'n zorg'em'e.
“Ia magi'aĵ'o kiu'n Mombaĉo akir'is de fi'sorĉ'ist'o,”
klar'ig'is la knab'o. “Ŝi viv'ig'is Joĉjon per ĝi, kaj post'e mi uz'is ĝi'n por viv'ig'i la Seg-Ĉeval'o'n. Mi supoz'as ke ĝi viv'ig'as ĉio'n sur kio'n oni ŝut'as ĝi'n; sed plu rest'as nur ebl'e unu doz'o.”
“Do ĝi est'as ver'e mult'e'valor'a,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Jes,” akord'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĝi ebl'e est'os ni'a plej bon'a eskap'il'o el ni'a'j problem'o'j. Mi intenc'as pens'i dum kelk'a'j minut'o'j; bon'vol'u, amik'o Tip, el'pren'i vi'a'n tranĉ'il'o'n kaj for'tond'i ĉi pez'a'n kron'o'n de mi'a frunt'o.”
Tip rapid'e tranĉ'is la faden'o'j'n kiu'j lig'is la kron'o'n al la kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la eks'monark'o de la Smerald'a Urb'o for'pren'is ĝi'n kun kontent'a ĝem'o kaj pend'ig'is ĝi'n sur hok'o apud la tron'o.
“La last'a spur'o de mi'a reĝ'ec'o,” dir'is li; “kaj mi'n plezur'ig'as for'ig'i ĝi'n.
La eks'reĝ'o de ĉi tiu Urb'o, nom'it'a Pastoria, perd'is la kron'o'n al la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o, kiu trans'don'is ĝi'n al mi. Nun la knab'in'o Zingibr'a pretend'as ĝi'n, kaj mi sincer'e esper'as ke ŝi ne ricev'os kap'dolor'o'n pro ĝi.”
“Afabl'a pens'o, kiu'n mi mult'e admir'as,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, aprob'e kap'jes'ant'e.
“Kaj nun mi far'os rapid'a'n pens'ad'o'n,” plu'dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, klin'ant'e si'n mal'antaŭ'e'n sur la tron'o.
La ali'a'j rest'is laŭ'ebl'e plej silent'a'j, por ne ĝen'i li'n; ĉar ĉiu'j fort'e fid'is la ekster'ordinar'a'n cerb'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o.
Kaj, post atend'o kiu ŝajn'is ver'e tre, tre long'a al la mal'kviet'a'j rigard'ant'o'j, la pens'ist'o sid'iĝ'is, ek'rigard'is si'a'j'n amik'o'j'n per si'a plej kapric'em'a esprim'o, kaj dir'is: “Mi'a cerb'o bon'eg'e funkci'as hodiaŭ. Mi tre fier'as pri ĝi. Nun, aŭskult'u! Se ni prov'os eskap'i tra la pord'o'j de la palac'o ni cert'e kapt'iĝ'os. Kaj, ĉar ni ne pov'as eskap'i sur la ter'o, nur unu alternativ'o ekzist'as.
Ni dev'os eskap'i tra la aer'o!”
Li paŭz'is por rimark'i la efik'o'n de tiu vort'o'j; sed li'a'j aŭskult'ant'o'j ŝajn'is perpleks'a'j kaj ne'konvink'it'a'j.
“La Mir'ind'a Sorĉ'ist'o eskap'is per balon'o,” li plu'dir'is. “Ni ne pov'as far'i balon'o'n, kompren'ebl'e; sed io ajn kapabl'a flug'i tra la aer'o pov'os facil'e port'i ni'n.
Do mi propon'as ke mi'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu est'as lert'a mekanik'ist'o, konstru'u i'a'n maŝin'o'n kun bon'a'j fort'a'j flug'il'o'j, por port'i ni'n; kaj ni'a amik'o Tip pov'os tiam viv'ig'i la Aĵ'o'n per si'a magi'a pulvor'o.”
“Brav'e!” kri'is Noĉjo Hak'ist'o.
“Bel'eg'a cerb'o!”
murmur'is Joĉjo.
“Vert'e tre lert'a!” dir'is la Eduk'it'a Ŝancel-Insekt'o.
“Mi kred'as ke tio ebl'os,” deklar'is Tip; “se, efektiv'e, la Stan'a Lign'o- hak'ist'o kapabl'os far'i la Aĵ'o'n.”
“Mi volont'e prov'os,”
dir'is Noĉjo, gaj'e; “kaj, efektiv'e, mi mal'oft'e mal'sukces'as kiam mi prov'as far'i i'o'n. Sed neces'os konstru'i la Aĵ'o'n sur la tegment'o de la palac'o, por ke ĝi pov'u lev'iĝ'i komfort'e en la aer'o'n.”
“Cert'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Do ni tra'serĉ'u la palac'o'n,” plu'dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “kaj port'u ĉi'a'n trov'ebl'a'n material'o'n al la tegment'o, kie mi komenc'os mi'a'n labor'o'n.”
“Unu'e, tamen,” dir'is la Kukurb'o'kap'o, “bon'vol'u liber'ig'i mi'n de ĉi tiu ĉeval'o, kaj far'i por mi nov'a'n krur'o'n per kiu mi pov'os marŝ'i. Ĉar est'ant'e kia mi nun est'as, mi util'as nek al mi mem nek al iu ali'a.”
Do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o dis'pec'ig'is mahagon'a'n tabl'o'n per si'a hak'il'o kaj fiks'is unu el la bel'e ĉiz'it'a'j krur'o'j al la korp'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kiu mult'e fier'is pro la nov'akir'aĵ'o.
“Ŝajn'as strang'e,” dir'is li, dum li rigard'is la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n labor'i, “ke mi'a mal'dekstr'a krur'o est'os mi'a plej elegant'a kaj fortik'a part'o.”
“Tio pruv'as vi'n mal'kutim'a,” respond'is la Bird'o- tim'ig'il'o; “kaj mi konvink'iĝ'is ke la sol'a'j konsider'ind'a'j person'o'j en ĉi tiu mond'o est'as la mal'kutim'a'j. Ĉar la ordinar'a'j hom'o'j est'as kia'j la foli'o'j de arb'o, ili viv'as kaj mort'as ne'rimark'at'e.”
“Est'as kvazaŭ filozof'o parol'is!” kri'is la Ŝancel- Insekt'o, help'ant'e la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n sur'pied'ig'i Joĉjon.
“Kiel est'as nun?” demand'is Tip, rigard'ant'e la Kukurb'o'kap'o'n paŝ'ad'i por prov'i si'a'n nov'a'n krur'o'n.
“Kvazaŭ nov'a,” respond'is Joĉjo, ĝoj'e, “kaj tut'e pret'a help'i vi'n ĉiu'j'n eskap'i.”
“Do ni komenc'u labor'i,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, direktor'e.
Do, feliĉ'a'j ĉar ili pov'as far'i i'o'n kio ebl'ig'os fin'i la kapt'it'ec'o'n, la amik'o'j dis'ir'is tra la palac'o serĉ'ant'e taŭg'a'j'n material'o'j'n por konstru'i si'a'n aviad'maŝin'o'n.
La Ŝancel-Insekt'o pren'is el ĝi'a pozici'o super la kamen'bret'o en la grand'a kun'ven'ĉambr'o la kap'o'n de Gumpo, kiu'n bel'ig'is larĝ'etend'a'j korn'o'j; kaj tio'n, kun mult'a zorg'o kaj eĉ pli mult'a mal'facil'o, la insekt'o port'is supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o al la tegment'o. Tiu Gumpo simil'is la kap'o'n de alk'o, sed la naz'o kurb'iĝ'is supr'e'n petol'e kaj barb'o trov'iĝ'is sur ĝi'a menton'o, kvazaŭ de vir'kapr'o. Kial la Ŝancel-Insekt'o elekt'is tiu'n objekt'o'n li ne pov'is klar'ig'i, krom dir'i ke ĝi al'tir'is li'a'n atent'o'n.
Tip, help'at'e de la Seg-Ĉeval'o, port'is grand'a'n, rembur'it'a'n sof'o'n al la tegment'o. Ĝi est'is mal'nov- mod'a mebl'o, kun alt'a'j dors'o kaj fin'aĵ'o'j, kaj ĝi tiom pez'is ke eĉ kvankam la plej'grand'a part'o de la pez'o kuŝ'is sur la dors'o de la Seg-Ĉeval'o, la knab'o trov'is si'n sen'spir'a kiam fin'fin'e la mal'graci'a sof'o est'is met'it'a sur la tegment'o'n.
La Kukurb'o'kap'o al'port'is bala'il'o'n, la unu'a objekt'o kiu'n li trov'is. La Bird'o'tim'ig'il'o al'ven'is kun volv'aĵ'o de ŝnur'o'j kaj ŝnur'eg'o'j kiu'j'n li pren'is el la kort'o, kaj dum si'a supr'e'n'ir'o de la ŝtup'o'j li tiom implik'iĝ'is en la mal'strikt'a'j part'o'j de la ŝnur'eg'o'j ke kaj li kaj li'a port'aĵ'o fal'is kvazaŭ amas'aĵ'o sur la tegment'o kaj eĉ ebl'e de'rul'iĝ'us se Tip ne sav'us li'n.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o last'e al'ven'is. Ankaŭ li ir'is al la kort'o, kie li for'hak'is kvar grand'a'j'n, larĝ'a'j'n foli'o'j'n de grand'eg'a palm'o pri kiu fier'is ĉiu'j loĝ'ant'o'j de la Smerald'a Urb'o.
“Mi'a kar'a Noĉjo!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, vid'ant'e kio'n far'is li'a amik'o; “vi far'is la plej grand'a'n krim'o'n far'ebl'a'n en la Smerald'a Urb'o. Se mi ne mis'memor'as, la pun'o por person'o kiu de'hak'is foli'o'j'n de la reĝ'a palm'o est'as sep'obl'a mort'iĝ'o kaj post tio dum'viv'a en'karcer'iĝ'o.”
“Ne ripar'ebl'as nun,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĵet'ant'e la grand'a'j'n foli'o'j'n sur la tegment'o'n. “Sed ebl'e jen ankoraŭ nov'a kial'o por ke ni eskap'u. Nun mi vid'u kio'n vi trov'is por mi'a labor'o.”
Mult'a'j'n dub'a'j'n rigard'o'j'n oni ĵet'is sur la amas'o'n de divers'spec'a'j material'o'j kiu'j nun kovr'is la tegment'o'n, kaj fin'e la Bird'o'tim'ig'il'o sku'is si'a'n kap'o'n kaj koment'is: “Nu, se amik'o Noĉjo pov'os far'i, el ĉi tiu rub'amas'o, Aĵ'o'n kiu flug'os tra la aer'o kaj port'os ni'n al sen'danĝer'a lok'o, nu mi agnosk'os ke li est'as mult'e pli bon'a mekanik'ist'o ol mi supoz'is.”
Sed la Stan'a Lign'o'hak'ist'o unu'e ne ŝajn'is tut'e cert'a pri si'a kapabl'o, kaj nur polur'int'e si'a'n frunt'o'n fort'e per la ŝam'led'o li decid'is entrepren'i la labor'o'n.
“Kio'n oni unu'e bezon'as por la maŝin'o,” dir'is li, “est'as korp'o sufiĉ'e grand'a por port'i la tut'a'n grup'o'n.
Ĉi tiu sof'o est'as la plej grand'a aĵ'o ĉi tie, kaj ebl'e est'os uz'ebl'a kiel korp'o. Sed, se la maŝin'o klin'iĝ'os flank'e'n, ni ĉiu'j de'glit'os kaj fal'os sur la ter'o'n.”
“Kial ne uz'i du sof'o'j'n?” demand'is Tip. “Trov'iĝ'as ali'a ident'a al ĉi tiu sur la mal'supr'a etaĝ'o.”
“Tre senc'o'plen'a sugest'o,” kri'is la Stan'a Lign'o- hak'ist'o. “Tuj al'port'u la ali'a'n sof'o'n.”
Do Tip kaj la Seg-Ĉeval'o sukces'is, per mult'a labor'o, port'i-tir'i la du'a'n sof'o'n al la tegment'o; kaj kiam la du sof'o'j est'is kun'a'j, rand'o-al-rand'o, la dors'o'j kaj fin'aĵ'o'j est'is protekt'il'o ĉirkaŭ la sid'ej'o.
“Bon'eg'e!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ni pov'os vetur'i en ĉi tiu komfort'a nest'o tut'e kontent'e.”
La du sof'o'j'n ili nun firm'e kun'lig'is per ŝnur'o'j kaj ŝnur'eg'o'j, kaj post tio Noĉjo Hak'ist'o fiks'is la kap'o'n de la Gumpo al unu fin'aĵ'o.
“Per tio ni sci'os kiu est'as la antaŭ'o de la Aĵ'o,”
dir'is li, ĉar li'n mult'e plaĉ'is li'a ide'o. “Kaj ver'e, se vi ekzamen'os kritik'em'e, la Gumpo tre bon'e aspekt'as kiel flug'kap'o. Tiu'j grand'a'j palm'foli'o'j, por kiu'j mi sep'obl'e en'danĝer'ig'is mi'a'n viv'o'n, dev'os est'i la flug'il'o'j.”
“Ĉu ili est'as sufiĉ'e fortik'a'j?” demand'is la knab'o.
“Ili est'as la plej fortik'a'j aĵ'o'j trov'ebl'a'j ĝust'e nun,”
respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “kaj kvankam ili ne est'as proporci'a'j al la korp'o de la Aĵ'o, ni ja ne rajt'as tro kritik'em'i.”
Do li fiks'is la palm'foli'o'j'n al la sof'o'j, po du ĉiu'flank'e.
Dir'is la Ŝancel-Insekt'o, mult'admir'e: “La Aĵ'o nun est'as komplet'a kaj nur bezon'as viv'iĝ'i.”
“Moment'o'n!” kri'is Joĉjo. “Ĉu vi ne uz'os mi'a'n bala'il'o'n?”
“Por kio?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Nu, ebl'os lig'i ĝi'n al la mal'antaŭ'o por est'i vost'o,”
respond'is la Kukurb'o'kap'o. “Cert'e oni ne pov'us dir'i ke la Aĵ'o est'as komplet'a sen vost'o.”
“Hmm!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “mi ne kompren'as la util'o'n de vost'o. Ni ne cel'as kopi'i best'o'n, aŭ fiŝ'o'n, aŭ bird'o'n. Ni nur vol'as ke la Aĵ'o port'u ni'n tra la aer'o.”
“Ebl'e, kiam la Aĵ'o viv'os ĝi pov'os uz'i vost'o'n por direkt'i si'n,” propon'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉar se ĝi flug'os tra la aer'o, ĝi ne mal'simil'os al bird'o. Mi rimark'is ke ĉiu'j bird'o'j hav'as vost'o'j'n, ili uz'as la vost'o'n kiel rudr'o'n.”
“Bon'e,” respond'is Noĉjo, “la bala'il'o uz'iĝ'os kiel vost'o,” kaj li firm'e fiks'is ĝi'n al la mal'antaŭ'a fin'aĵ'o de la sof'korp'o.
Tip pren'is la pipr'o'skatol'o'n el si'a poŝ'o.
“La Aĵ'o aspekt'as tre grand'a,” li dir'is, dub'em'e; “kaj mi ne cert'as ke rest'as sufiĉ'a pulvor'o por viv'ig'i la tut'o'n. Sed mi ŝut'os ĝi'n kiel ebl'e plej zorg'e.”
“Plej ŝut'u sur la flug'il'o'j'n,” dir'is Noĉjo Hak'ist'o; “ĉar ili dev'os est'i kiel ebl'e plej fort'a'j.”
“Kaj ne forges'u la kap'o'n!” kri'is la Ŝancel- Insekt'o.
“Kaj la vost'o'n!” dir'is Joĉjo Kukurb'o'kap'o.
“Silent'u,” dir'is Tip, nervoz'e; “las'u mi'n ĝust'e uz'i la sorĉ'aĵ'o'n.”
Tre zorg'e li komenc'is ŝut'i la valor'eg'a'n pulvor'o'n sur la Aĵ'o'n. Unu'e li ŝut'is mal'dik'a'n tavol'o'n sur ĉiu'n el la kvar flug'il'o'j, post'e li ŝut'is sur la sof'o'j'n, kaj ŝut'is iom sur la bala'il'o'n.
“La kap'o'n! La kap'o'n! Ne, mi pet'eg'as, forges'u la kap'o'n!” kri'is la Ŝancel-Insekt'o, ekscit'it'e.
“Rest'as nur tre mal'mult'a pulvor'o,” anonc'is Tip, rigard'ant'e en la skatol'o'n. “Kaj ŝajn'as al mi ke est'as pli grav'e viv'ig'i la sof'o'krur'o'j'n ol la kap'o'n.”
“Tut'e ne,” decid'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĉio bezon'as kap'o'n por direkt'i si'n; kaj ĉar ĉi tiu kre'aĵ'o dev'os flug'i, ne marŝ'i, ja ne grav'os ĉu aŭ ne ĝi'a'j krur'o'j viv'as.”
Do Tip akcept'is tiu'n decid'o'n kaj ŝut'is la rest'ant'a'n pulvor'o'n sur la kap'o'n de la Gumpo.
“Nun,” dir'is li, “silent'u dum mi dir'os la sorĉ'vort'o'j'n!”
Aŭd'int'e mal'jun'a'n Mombin prononc'i la magi'a'j'n vort'o'j'n, kaj ankaŭ sukces'e viv'ig'int'e la Seg-Ĉeval'o'n, Tip ne hezit'is parol'ant'e la tri kabal'a'j'n vort'o'j'n, el kiu'j ĉiu vort'o akompan'iĝ'is per la strang'a man'gest'o.
Solen'a kaj impon'a ceremoni'o.
Kiam li fin'is la sorĉ'dir'o'n, la tut'a korp'eg'o de la Aĵ'o trem'eg'is, la Gumpo far'is la kriĉ'a'n son'o'n kiu'n tia'j best'o'j kutim'e far'as, kaj la kvar flug'il'o'j komenc'is furioz'e supr'e'n kaj sub'e'n lev'iĝ'ad'i.
Tip sukces'is kapt'i kamen'tub'o'n, sen tio li blov'iĝ'us for de la tegment'o pro la ter ur'a vent'o far'it'a de la flug'il'o'j.
La Bird'o'tim'ig'il'o, tre mal'mult'e'pez'a, est'is kapt'it'a kaj port'it'a tra la aer'o de la vent'o ĝis Tip bon'ŝanc'e kapt'is unu krur'o'n kaj firm'e ten'is li'n.
La Ŝancel-Insekt'o kuŝ'is plat'a sur la tegment'o kaj tiel ne sufer'is damaĝ'o'n, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kies pez'a stan'o ankr'is li'n firm'e, ĉirkaŭ'brak'is Joĉjon Kukurb'o'kap'o'n kaj sukces'is sav'i li'n. La Seg-Ĉeval'o renvers'iĝ'is kaj kuŝ'is kun la krur'o'j mov'iĝ'ant'a'j sen'help'e super li.
Kaj nun, dum ĉiu'j barakt'is por re'ĝust'ig'i si'n, la Aĵ'o mal'rapid'e lev'iĝ'is de la tegment'o kaj flug'is en la aer'o'n.
“He! Re'ven'u!” kri'is Tip, tim'voĉ'e, dum li firm'ten'is la kamen'tub'o'n per unu man'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o'n per la ali'a. “Re'ven'u tuj, mi ordon'as!”
Tiel pruv'iĝ'is tut'e ekster'dub'e saĝ'a la sagac'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, pro li'a prefer'o ke viv'iĝ'u la kap'o de la Aĵ'o anstataŭ la krur'o'j. Ĉar la Gumpo, jam alt'a en la aer'o, turn'is si'a'n kap'o'n kiam Tip kri'is si'a'n ordon'o'n kaj iom post iom ĉirkaŭ'turn'iĝ'is ĝis ĝi pov'is vid'i la tegment'o'n de la palac'o.
“Re'ven'u!” re'kri'eg'is la knab'o.
Kaj la Gumpo obe'is, mal'rapid'e kaj graci'e sku'ant'e si'a'j'n kvar flug'il'o'j'n en la aer'o ĝis la Aĵ'o de'nov'e est'is sen'mov'a kaj kviet'a sur la tegment'o.
“Vi est'as nur Aĵ'o,” respond'is Tip, “kun la kap'o de Gumpo. Kaj ni far'is vi'n kaj viv'ig'is vi'n por ke vi port'u ni'n tra la aer'o kie'n ajn ni vol'os flug'i.”
“Tut'e bon'e!” dir'is la Aĵ'o. “Ĉar mi ne est'as Gumpo, mi ne pov'as posed'i la fier'o'n aŭ sen'de'pend'a'n spirit'o'n de Gumpo. Do mi far'iĝ'u sen'protest'e vi'a serv'ist'o. Nur kontent'ig'as mi'n ke ŝajn'e mi ne est'as tre fortik'a, do mi ver'ŝajn'e ne long'e viv'os sklav'e.”
“Ne dir'u tio'n, mi pet'eg'as!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kies simpati'eg'a'n kor'o'n mal'feliĉ'ig'is tiu sen'ĝoj'a parol'o. “Ĉu vi mal'bon'e fart'as hodiaŭ?”
“Nu, pri tio,” respond'is la Gumpo, “ĉar mi nur hodiaŭ komenc'is ekzist'i; mi ne pov'as taks'i ĉu aŭ ne mi bon'e fart'as.” Kaj ĝi sku'is si'a'n bala'vost'o'n medit'em'e.
“Nu, nu!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, afabl'e; “streb'u est'i pli gaj'a kaj akcept'u la viv'o'n kia vi spert'as ĝi'n. Ni est'os kompat'em'a'j mastr'o'j, kaj ni streb'os kiel ebl'e plej plezur'ig'i vi'a'n ekzist'o'n. Ĉu vi akcept'as port'i ni'n tra la aer'o kie'n ajn ni vol'os?”
“Cert'e,” respond'is la Gumpo. “Mi mult'e prefer'as navig'i tra la aer'o. Ĉar se mi vetur'us sur la ter'o kaj renkont'us sam'spec'an'o'n, mi plen'plen'e embaras'iĝ'us!”
“Mi kompren'as tio'n,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, simpati'e.
“Tamen,” plu'dir'is la Aĵ'o, “kiam mi zorg'e ekzamen'as vi'n, mi'a'j mastr'o'j, laŭ'aspekt'e neni'u el vi est'as pli art'ism'e konstru'it'a ol mi.”
“Aspekt'o pov'as tromp'i,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o serioz'e. “Mi est'as kaj Mult'e Pli'grand'ig'it'a kaj Plen'e Eduk'it'a.”
“Ĉu?” murmur'is la Gumpo, ne'impon'it'e.
“Kaj oni opini'as mi'a'n cerb'o'n rimark'ind'e mal'oft'a specimen'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, fier'e.
“Tio mir'ig'as mi'n!” koment'is la Gumpo.
“Kvankam mi konsist'as el stan'o,” dir'is la Lign'o'hak'ist'o, “mi posed'as kor'o'n kiu est'as la plej varm'a kaj admir'ind'a kor'o en la tut'a mond'o.”
“Plezur'ig'as mi'n aŭd'i tio'n,” respond'is la Gumpo, tus'et'ant'e.
“Mi'a rid'et'o,” dir'is Joĉjo Kukurb'o'kap'o, “merit'as vi'a'n plen'a'n atent'o'n. Ĝi est'as sen'vari'a.”
“Semper id'em,” klar'ig'is la Ŝancel-Insekt'o, pomp'e; kaj la Gumpo turn'is si'n por rigard'i li'n.
“Kaj mi,” deklar'is la Seg-Ĉeval'o, plen'ig'ant'e iom ĝen'a'n paŭz'o'n, “est'as rimark'ind'a nur ĉar mi far'iĝ'is tia.”
“Mi ver'e fier'as ricev'i tiom ne'ordinar'a'j'n mastr'o'j'n,”
dir'is la Gumpo, per ton'o ne tre serioz'a. “Se mi pov'us akir'i tiom intim'a'n kompren'o'n pri mi, mi pli ol kontent'iĝ'us.”
“Iam vi kapabl'os,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“ ‘Kon'i sin’ est'as mal'facil'a lert'aĵ'o, kaj ni, vi'a'j pli'aĝ'ul'o'j, bezon'is monat'o'j'n por perfekt'ig'i ĝi'n. Sed nun,” li dir'is, “ni sur'iĝ'u kaj komenc'u ni'a'n vetur'o'n.”
“Kie'n ni ir'u?” demand'is Tip, dum li grimp'is al sid'lok'o sur la sof'o'j kaj help'is la Kukurb'o'kap'o'n sekv'i.
“En la Sud'a Land'o reg'as ver'e ĉarm'a Reĝ'in'o nom'at'a Glinda la Bon'a, kaj mi cert'as ke ŝi volont'e gast'ig'os ni'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'lert'e en'ir'ant'e la Aĵ'o'n. “Ni vetur'u al ŝi kaj pet'u ŝi'a'n konsil'o'n.”
“Tre lert'a plan'o,” deklar'is Noĉjo Hak'ist'o, help'lev'ant'e la Ŝancel-Insekt'o'n kaj post tio ĵet'ant'e la Seg-Ĉeval'o'n sur la mal'antaŭ'a'n part'o'n de la kusen'kovr'it'a'j seĝ'o'j. “Mi kon'as Glindan la Bon'a'n, kaj mi kred'as ke ŝi montr'iĝ'os tre help'em'a amik'in'o.”
“Ĉu ni pret'as?” demand'is la knab'o.
“Jes,” anonc'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, sid'ig'ant'e si'n apud la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Do,” dir'is Tip, parol'ant'e al la Gumpo, “bon'vol'u flug'ig'i ni'n sud'e'n; kaj ne ir'u pli alt'e'n ol neces'os por mal'traf'i la dom'o'j'n kaj arb'o'j'n, ĉar mi kap'turn'iĝ'as pro la alt'o.”
“Bon'e,” respond'is la Gumpo, mal'long'e.
Ĝi sku'is si'a'j'n kvar flug'il'eg'o'j'n kaj lev'iĝ'is ne'rapid'e en la aer'o'n; kaj post tio, ni'a grup'et'o de aventur'ant'o'j kroĉ'is si'n al la dors'o'j kaj flank'o'j de la sof'o'j kaj la Gumpo turn'is si'n sud'e'n kaj for'flug'is rapid'e kaj majest'e.
“La pejzaĝ'o vid'at'a el ĉi tiu alt'o est'as bel'eg'a,”
koment'is la eduk'it'a Ŝancel-Insekt'o, dum ili vetur'ad'is.
“Mal'atent'u la pejzaĝ'o'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Firm'e kroĉ'u vi'n, por ne fal'i. La Aĵ'o tre tim'ig'e sku'iĝ'as.”
“Baldaŭ nokt'iĝ'os,” dir'is Tip, vid'ant'e ke la sun'o kuŝ'as mal'alt'e sur la horizont'o. “Ebl'e ni pli bon'e ag'int'us atend'ant'e ĝis la maten'o. Ĉu la Gumpo pov'os flug'i dum'nokt'e?”
“Ankaŭ mi demand'as al mi tio'n,” respond'is la Gumpo mal'laŭt'a'voĉ'e. “Ĉio ĉi est'as nov'a spert'o por mi. Dum la antaŭ'a viv'o mi hav'is krur'o'j'n por port'i mi'n rapid'e trans la ter'o'n. Sed nun ŝajn'as ke mi'a'j krur'o'j dorm'as.”
“Ili ja dorm'as,” dir'is Tip. “Ni ne viv'ig'is ili'n.”
“Vi dev'as flug'i,” klar'ig'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ne marŝ'i.”
“Ni pov'as mem marŝ'i,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o.
“Mi komenc'as kompren'i kio'n vi postul'as de mi,”
koment'is la Gumpo; “do mi pen'os kiel ebl'e plej plaĉ'i vi'n,” kaj li plu'flug'is silent'e dum kelk'a temp'o.
Baldaŭ Joĉjo Kukurb'o'kap'o mal'kviet'iĝ'is.
“Ĉu vetur'i tra la aer'o putr'ig'as kukurb'o'j'n?” li dir'is.
“Nur se vi sen'zorg'e fal'ig'os vi'a'n kap'o'n sur la ter'o'n,” respond'is la Ŝancel-Insekt'o. “Se tio okaz'os, vi'a kap'o ne plu est'os ku-kurb'o, ĝi est'os ku-plat'o.”
“Ĉu mi ne pet'is vi'n ne plu far'i tia'j'n stult'a'j'n ŝerc'o'j'n?” dir'is Tip, sever'e rigard'ant'e la Ŝancel- Insekt'o.
“Jes, kaj tre mult'a'j'n mi ne far'is,” respond'is la insekt'o. “Sed ekzist'as oportun'o'j por mult'eg'a'j bon'eg'a'j vort'lud'o'j en ni'a lingv'o, kaj eduk'it'a person'o kia mi ne pov'as rezist'i la tent'o'n esprim'i ili'n.”
“Hom'o'j pli- kaj mal'pli-eduk'it'a'j trov'is tiu'j'n vort'lud'o'j'n antaŭ tre long'e,” dir'is Tip.
“Ĉu vi est'as cert'a?” demand'is la Ŝancel-Insekt'o, alarm'it'e.
“Mi est'as plen'e cert'a,” respond'is la knab'o.
“Eduk'it'a Ŝancel-Insekt'o ebl'e est'as nov'aĵ'o, sed la eduk'o ricev'it'a de Ŝancel-Insekt'o est'as mal'nov'eg'a, se mi rajt'as juĝ'i laŭ vi'a'j ekzempl'o'j.”
Ŝajn'e tre impres'is la insekt'o'n tiu koment'o, kaj dum kelk'a temp'o li mild'ig'it'e silent'ad'is.
La Bird'o'tim'ig'il'o, iom mov'int'e si'n, vid'is sur la kusen'o'j la pipr'o'skatol'o'n kiu'n Tip apud'e'n'ĵet'int'is, kaj komenc'is ekzamen'i ĝi'n.
“For'ĵet'u ĝi'n,” dir'is la knab'o; “ĝi est'as tut'e mal'plen'a nun, ne util'as konserv'i ĝi'n.”
“Ĉu ver'e mal'plen'a?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, interes'at'e rigard'ant'e en la skatol'o'n.
“Jes,” respond'is Tip. “Mi el'ŝut'is ĉiu'n grajn'o'n de la pulvor'o.”
“Do la skatol'o hav'as du mal'supr'aĵ'o'j'n,” anonc'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ĉar la mal'supr'aĵ'o intern'e de la skatol'o est'as almenaŭ du centi'metr'o'j'n pli alt'a ol la mal'supr'aĵ'o de la ekster'o de la skatol'o.”
“Mi vid'u,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, pren'ant'e la skatol'o'n de si'a amik'o. “Jes,” li deklar'is, rigard'int'e ĝi'n, “ĝi nepr'e hav'as fals'a'n mal'supr'aĵ'o'n. Kial?”
“Ĉu vi ne pov'os dis'pec'ig'i ĝi'n kaj trov'i la kial'o'n?”
demand'is Tip, nun tre interes'at'a de la mister'o.
“Nu, jes; ebl'as mal'ŝraŭb'i la ekster'a'n mal'supr'aĵ'o'n,”
dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Mi'a'j fingr'o'j est'as iom rigid'a'j, bon'vol'u mem prov'i.”
Li trans'don'is la pipr'o'skatol'o'n al Tip, kiu tre facil'e mal'ŝraŭb'is la mal'supr'a'n part'o'n de la skatol'o. En la mal'supr'a kav'aĵ'o est'is tri arĝent'a'j pilol'o'j, kun zorg'e fald'it'a paper'foli'et'o kuŝ'ant'a sub ili.
Tiu'n paper'foli'et'o'n la knab'o mal'fald'is, zorg'ant'e ne el'ŝut'i la pilol'o'j'n, kaj trov'is plur'a'j lini'o'j'n klar'e skrib'it'a'j'n per ruĝ'a ink'o.
“Laŭt'leg'u ĝi'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; do Tip leg'is tio'n: “La Fam'a'j Dezir'pilol'o'j De D-Ro NIKIDIKO.
Instrukci'o'j: En'glut'u unu pilol'o'n; kalkul'u per du'o'j ĝis dek'sep; esprim'u Dezir'o'n.
—La Dezir'o tuj plen'um'iĝ'os.
Avert'o: Gard'u en Sek'a Sen'lum'a Lok'o.”
“Nu, jen tre valor'a trov'o!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Jes, ver'e,” respond'is Tip, tre serioz'e. “Tiu'j pilol'o'j pov'os est'i tre util'a'j al ni. Ĉu Mombaĉo sci'is ke ili est'as en la mal'supr'a part'o de la pipr'o'skatol'o? Mi memor'as ke ŝi dir'is ke ŝi akir'is la Viv'o'pulvor'o'n de tiu sam'a Nikidiko.”
“Cert'e li est'as potenc'a Sorĉ'ist'o!” kri'et'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “kaj ĉar la pulvor'o sukces'is, ni pov'as fid'i la pilol'o'j'n.”
“Sed kiel,” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “oni pov'as kalkul'i ĝis dek sep per du'o'j? Dek'sep est'as mal'par'a nombr'o.”
“Vi prav'as,” respond'is Tip, tre mal'ĝoj'ig'it'a. “Tut'e ne ebl'as kalkul'i ĝis dek sep per du'o'j.”
“Sekv'e la pilol'o'j tut'e ne util'as al ni,” plor'is la Kukurb'o'kap'o; “kaj tiu fakt'o tre mal'plezur'ig'as mi'n.
Ĉar mi intenc'is pet'i ke mi'a kap'o neniam putr'u.”
“Absurd'e!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, akr'e. “Se ni ja pov'us uz'i la pilol'o'j'n, ni pet'us mult'e pli grav'a'j'n afer'o'j'n.”
“Mi ne kon'as i'o'n pli grav'a'n,” protest'is kompat'ind'a Joĉjo. “Se vi ambaŭ ĉiu'moment'e risk'us putr'i, vi kompren'us mi'a'n tim'o'n.”
“Nu mi,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ĉiu'manier'e kun'sent'as kun vi. Sed ĉar ni ne pov'as kalkul'i ĝis dek sep per du'o'j, nur kun'sent'o'n vi akir'os de mi.”
Jam mal'lum'iĝ'is, kaj la vetur'ant'o'j trov'is super si nub'o'plen'a'n ĉiel'o'n, tra kiu'n ne pov'is penetr'i la radi'o'j de la lun'o.
La Gumpo plu'flug'ad'is sen'ĉes'e, kaj ial la grand'eg'a sof'o'korp'o sku'iĝ'is pli kaj pli kap'sku'e ĉiu'n hor'o'n.
La Ŝancel-Insekt'o deklar'is si'n mar'mal'san'a; kaj Tip ankaŭ est'is pal'a kaj iom mal'san'a. Sed la ali'a'j firm'ten'is la dors'o'j'n de la sof'o'j kaj ŝajn'e ne ĝen'is ili'n la sku'iĝ'o, kondiĉ'e ke ili ne el'sku'iĝ'os.
Pli kaj pli nigr'iĝ'is la nokt'o, kaj plu kaj plu rapid'is la Gumpo tra la nigr'a ĉiel'o. La vetur'ant'o'j eĉ ne pov'is vid'i unu la ali'a'n, kaj sub'prem'a silent'o kuŝ'iĝ'is sur ili'n.
Post long'e, Tip, kiu profund'e pens'ad'is, parol'is.
“Kiel ni sci'os ke ni ating'is la palac'o'n de Glinda la Bon'a?” li demand'is.
“La voj'o al la palac'o de Glinda est'as tre long'a,”
respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “mi laŭ'ir'is ĝi'n.”
“Sed kiel ni sci'os la rapid'o'n de la Gumpo?”
persist'is la knab'o. “Ni tut'e neni'o'n pov'as vid'i sur la ter'o, kaj antaŭ la maten'iĝ'o ni ebl'e est'os long'e preter ni'a cel'o.”
“Vi plen'e prav'as,” la Bird'o'tim'ig'il'o respond'is, iom mal'kviet'e. “Sed mi ne sci'as kiel ni pov'us halt'i ĝust'e nun; ĉar ni ebl'e sur'ter'iĝ'us en river'o, aŭ sur la pint'o de spajr'o; kaj tio est'us katastrof'a.”
Do ili las'is la Gumpon plu'flug'ad'i, per regul'a sku'ad'o de si'a'j flug'il'eg'o'j, kaj atend'is pacienc'e la maten'iĝ'o'n.
Kiam ven'is la maten'o, la tim'o'j de Tip montr'iĝ'is bon'e baz'it'a'j. Ĉar kiam ek'lum'is la griz'a'j krepusk'o'stri'et'o'j, ili mal'supr'e'n'rigard'is trans la flank'o'j'n de la sof'o'j kaj trov'is grand'a'j'n eben'aĵ'o'j'n sur kiu'j est'is strang'a'j vilaĝ'o'j, kie la dom'o'j, anstataŭ kupol'form'a'j—kiel ĉie en la Land'o Oz—hav'is dekliv'a'j'n tegment'o'j'n kiu'j pint'iĝ'is en la mez'o.
Strang'aspekt'a'j best'o'j ankaŭ mov'iĝ'ad'is sur la ne'kovr'it'a'j eben'aĵ'o'j, kaj la land'o est'is ne'familiar'a kaj por la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj por la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu'j jam antaŭ'e vizit'is la regn'o'n de Glinda la Bon'a kaj bon'e kon'is ĝi'n.
“Ni perd'iĝ'is!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'ĝoj'e.
“Klar'e la Gumpo port'is ni'n tut'e el la Land'o Oz kaj trans la sabl'a'j'n dezert'o'j'n kaj en tiu'n mond'aĉ'o'n pri kiu rakont'is Doroteo.”
“Ni dev'as retro'e'n'ir'i,” kri'et'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, tre serioz'e. “Ni dev'as retro'e'n'ir'i kiel ebl'e plej baldaŭ!”
“Turn'u vi'n!” kri'is Tip al la Gumpo; “turn'u rapid'eg'e!”
“Se mi far'os tio'n, mi renvers'iĝ'os,” respond'is la Gumpo. “Mi ne kutim'iĝ'is al flug'ad'o, kaj est'os plej bon'e ke mi sur'ter'iĝ'u ie. Tie mi pov'os turn'i mi'n kaj re'komenc'i.”
Ĝust'e tie, tamen, ŝajn'e ne est'is taŭg'a halt'ej'o. Ili trans'flug'is vilaĝ'o'n tiom grand'a'n ke la Ŝancel-Insekt'o insist'is ke ĝi est'as urb'o; kaj ili ating'is alt'a'n mont'ar'o'n kun mult'a'j profund'a'j val'o'j kaj krut'a'j dekliv'o'j.
“Nun ni pov'as halt'i,” dir'is la knab'o, trov'ant'e ke ili est'as tre proksim'a'j al la mont'o'supr'o'j. Li turn'is si'n al la Gumpo kaj ordon'is: “Halt'u sur la unu'a eben'a lok'o kiu'n vi vid'os!”
“Jes, bon'e,” respond'is la Gumpo, kaj mal'lev'iĝ'is sur eben'a'n rok'tavol'o'n kiu star'is inter du dekliv'o'j.
Ĉar li est'is ne'spert'a pri tia'j ag'o'j, la Gumpo mis'taks'is si'a'n rapid'ec'o'n; kaj anstataŭ ek'halt'i sur la eben'a rok'o li mal'traf'is ĝi'n, est'ant'e du'on'o'n de si'a larĝ'o for de la eben'aĵ'o, tiel ke ambaŭ dekstr'a'j flug'il'o'j romp'iĝ'is pro la akr'a rand'o de la rok'o, kaj la Gumpo fal'is daŭr'e renvers'iĝ'ant'e kaj re'renvers'iĝ'ant'e sub'e'n, flank'e de la dekliv'aĵ'o.
Ni'a'j amik'o'j firm'ten'is la sof'o'j'n laŭ'ebl'e, sed kiam la Gumpo traf'is el'etend'iĝ'ant'a'n rok'o'n, ĝi ek'halt'is— renvers'it'e—kaj ĉiu'j tuj el'fal'is.
Bon'ŝanc'e ili fal'is nur metr'o'n; ĉar sub ili est'is gigant'a nest'o, konstru'it'a de greg'o de Moned'o'j en kav'a rok'o'bret'o; sekv'e neni'u el ili—eĉ ne la Kukurb'o'kap'o—est'is damaĝ'it'a pro la fal'o. Ĉar Joĉjo trov'is si'a'n valor'eg'a'n kap'o'n kuŝ'ant'a sur la mol'a brust'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu est'is bon'eg'a kusen'o; kaj Tip fal'is sur amas'o'n da foli'o'j kaj paper'aĵ'o'j, kaj tio ne'ebl'ig'is damaĝ'o'n al li. La Ŝancel-Insekt'o trov'is si'a'n kap'o'n bat'it'a kontraŭ la Seg-Ĉeval'o'n, sed tio ne pli ol nur dum'moment'e ĝen'et'is li'n.
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o est'is unu'a'moment'e mult'e alarm'it'a; sed trov'int'e ke li eskap'is sen eĉ grat'et'o sur si'a bel'a nikel'kovr'aĵ'o, li tuj re'far'iĝ'is laŭ'kutim'e gaj'a kaj turn'is si'n por parol'i al si'a'j kamarad'o'j.
“Ni'a vetur'o fin'iĝ'is iom subit'e,” dir'is li; “kaj ni ne prav'e kulp'ig'us ni'a'n amik'o'n la Gumpon pri ni'a akcident'o, ĉar li ag'is laŭ si'a plej'pov'o, en mal'facil'a cirkonstanc'o. Sed kiel ni eskap'os el ĉi tiu nest'o? Mi dev'as las'i ke iu kun pli bon'a cerb'o ol la mi'a inform'u pri tio.”
Nun li rigard'is al la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu ramp'is al la rand'o de la nest'o kaj trans'rigard'is. Sub ili est'is krut'a klif'o kelk'cent metr'o'j'n alt'a. Super ili est'is eben'a klif'o inter'romp'it'a nur de la rok'pint'o de kiu ankoraŭ pend'is la romp'it'a sof'o'korp'o de la Gumpo. Ja ver'e ŝajn'e ne est'is ebl'o eskap'i, kaj kiam ili ek'kompren'is si'a'n sen'esper'a'n stat'o'n, la grup'et'o de aventur'ant'o'j ced'is al perpleks'ec'o.
“Eĉ mal'pli favor'a karcer'o ol la palac'o,” mal'gaj'e koment'is la Ŝancel-Insekt'o.
“Kial ni ne rest'is tie?” ĝem'is Joĉjo. “Mi suspekt'as ke la mont'aer'o damaĝ'as kukurb'o'j'n.”
“Nu, damaĝ'os kiam re'ven'os la Moned'o'j,” grumbl'is la Seg-Ĉeval'o, kiu kuŝ'ad'is sur si'a dors'o, sku'ant'e si'a'j'n krur'o'j'n pro van'a streb'ad'o re'sur'pied'iĝ'i. “Moned'o'j am'eg'as manĝ'i kukurb'o'j'n.”
“Ĉu vi kred'as ke la bird'o'j ven'os ĉi tie'n?”
demand'is Joĉjo, alarm'it'e.
“Kompren'ebl'e ke jes,” dir'is Tip; “ni est'as en ili'a nest'o. Kaj cert'e ili est'as plur'cent,” li dir'is, “ĉar rimark'u kiom da aĵ'o'j ili jam al'port'is ĉi tie'n!”
Prav'e; la nest'o est'is du'on'e plen'a de tre kurioz'a kolekt'o da mal'grand'aĵ'o'j kiu'j tut'e ne util'us al la bird'o'j, sed kiu'j'n la ŝtel'em'a'j Moned'o'j ŝtel'is dum mult'a'j jar'o'j el la hejm'o'j de hom'o'j. Kaj ĉar la nest'o est'is sekur'a, kaŝ'it'a kie neni'u hom'o pov'us ating'i ĝi'n, tiu'j perd'aĵ'o'j neniam re'akir'iĝ'os.
La Ŝancel-Insekt'o, serĉ'ant'e inter la rub'aĵ'o'j—ĉar la Moned'o'j ŝtel'is sen'valor'aĵ'o'j'n kiel ankaŭ valor'aĵ'o'j'n— frap'is per si'a pied'o bel'a'n diamant'a'n kol'ĉen'o'n. Ĝi'n tiom admir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ke la Ŝancel- Insekt'o donac'is ĝi'n al li, far'ant'e graci'a'n preleg'et'o'n, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ĉirkaŭ'kol'ig'is ĝi'n tre fier'e, tre ĝoj'ant'e kiam la grand'a'j diamant'o'j bril'is pro la sun'radi'o'j.
Sed nun ili aŭd'is laŭt'a'n grak'ad'o'n kaj bat'ad'o'n de flug'il'o'j, kaj dum la son'o proksim'iĝ'is Tip kri'is: “Ven'as la Moned'o'j! Kaj se ili trov'os ni'n ĉi tie ili cert'e mort'ig'os ni'n pro si'a koler'o.”
“Mi anticip'is tio'n!” ĝem'is la Kukurb'o'kap'o. “Ven'is mi'a fin'o!”
“Kaj ankaŭ la mi'a!” dir'is la Ŝancel-Insekt'o; “ĉar Moned'o'j est'as la grand'a'j mal'amik'o'j de mi'a ras'o!”
La ali'a'j tut'e ne tim'is; sed la Bird'o'tim'ig'il'o tuj decid'is sav'i la grup'an'o'j'n kiu'j'n ebl'e damaĝ'us la koler'a'j bird'o'j. Do li ordon'is ke Tip de'pren'u la kap'o'n de Joĉjo kaj kuŝ'u kun ĝi en la mal'supr'o de la nest'o, kaj kiam tio est'is far'it'a li ordon'is ke la Ŝancel-Insekt'o kuŝ'iĝ'u apud Tip. Noĉjo Hak'ist'o, kiu sci'is pro jam'a'j spert'o'j preciz'e kio'n far'i, dis'pec'ig'is la tut'a'n Bird'o'tim'ig'il'o'n—sed ne la kap'o'n—kaj dis'ŝut'is la pajl'o'n super Tip'o'n kaj la Ŝancel-Insekt'o'n, tut'e kovr'ant'e ili'a'j'n korp'o'j'n.
Tio est'is ĵus nur far'it'a kiam la greg'o da Moned'o'j ating'is ili'n. Rimark'int'e la en'trud'iĝ'int'o'j'n en la nest'o la bird'o'j flug'is al ili koler'eg'e kriĉ'ant'e.
Do, kiam la Moned'o'j preskaŭ renvers'is li'n per si'a subit'a al'flug'o, kaj ili'a'j akr'a'j bek'o'j kaj ung'o'j minac'is damaĝ'i li'a'n bril'ant'a'n kovr'aĵ'o'n, la Hak'ist'o pren'is si'a'n hak'il'o'n kaj rapid'e cirkl'ig'is ĝi'n ĉirkaŭ si'a kap'o.
Sed kvankam mult'a'j est'is for'tim'ig'it'a'j tiu'manier'e, la bird'o'j est'is tiom mult'a'j kaj kuraĝ'a'j ke ili daŭr'ig'ad'is la atak'o'n egal'e frenez'e kiel antaŭ'e. Kelk'a'j el ili pik'is la okul'o'j'n de la Gumpo, kiu pend'ad'is sen'help'e super la nest'o; sed la okul'o'j de la Gumpo est'is el vitr'o kaj ne est'is vund'ebl'a'j. Ali'a'j Moned'o'j atak'is la Seg-Ĉeval'o'n, sed tiu best'o, ankoraŭ sur si'a dors'o, tiom koler'o'plen'e bat'ad'is per si'a'j lign'a'j krur'o'j ke li for'pel'is tiom da atak'ant'o'j kiom la hak'il'o de la Hak'ist'o.
Trov'int'e si'n tiel opon'at'a'j, la bird'o ek'atak'is la pajl'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o, kuŝ'ant'a en la mez'o de la nest'o, kovr'ant'a Tip'o'n kaj la Ŝancel-Insekt'o'n kaj la kap'o'n de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kaj komenc'is for'ŝir'i ĝi'n kaj for'flug'i kun ĝi, kaj dis'fal'ig'i ĝi'n, pajl'er'o'n post pajl'er'o en la grand'a'n abism'o'n sub'a'n.
La kap'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, ĉagren'at'e rimark'ant'e tiu'n fi'detru'ad'o'n de li'a intern'o, kri'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o ke tiu sav'u li'n; kaj tiu bon'a amik'o respond'is per nov'a flu'o de energi'o. Li'a hak'il'o sen'ĉes'e atak'is la Moned'o'j'n, kaj feliĉ'e la Gumpo komenc'is rapid'e sku'ad'i la du rest'ant'a'j'n flug'il'o'j'n fiks'it'a'j'n al la mal'dekstr'a flank'o de ĝi'a korp'o. La mov'iĝ'o de tiu'j flug'il'eg'o'j plen'terur'is la Moned'o'j'n, kaj kiam la Gumpo per si'a energi'eg'o liber'ig'is si'n de la rok'a hok'o de kiu ĝi pend'is, ĝi fal'is, sku'ant'e si'a'j'n flug'il'o'j'n, sur la nest'o'n, kaj ĝis'kor'e alarm'it'e la bird'o'j for'flug'is kri'ant'e trans la mont'o'j'n.
Kiam la last'a bird'o jam mal'aper'is, Tip ramp'is el sub la sof'o'j kaj help'is la Ŝancel-Insekt'o'n li'n sekv'i.
“Ni est'as sav'it'a'j!” kri'is la knab'o, ĝoj'o'plen'e.
“Ver'e jes!” respond'is la Eduk'it'a Insekt'o, preskaŭ am'e prem'ant'e la rigid'a'n kap'o'n de la Gumpo pro si'a ĝoj'o; “kaj sav'is ni'n la sku'iĝ'ad'o de la Aĵ'o kaj la bon'a hak'il'o de la Hak'ist'o!”
“Se mi est'as sav'it'a, do el'pren'u mi'n!” kri'is Joĉjo, kies kap'o ankoraŭ rest'is sub la sof'o'j; kaj Tip sukces'is el'rul'i la kukurb'o'n kaj re'met'i ĝi'n sur ĝi'a'n kol'o'n. Li ankaŭ ĝust'ig'is la Seg-Ĉeval'o'n, kaj dir'is al ĝi: “Ni ŝuld'as al vi mult'a'j'n dank'o'j'n pro vi'a brav'a batal'ad'o.”
“Mi kred'as ke efektiv'e ni tre bel'e eskap'is,”
koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, fier'ton'e.
“Tut'e ne!” kri'is kav'ec'a voĉ'o.
Surpriz'it'e, ĉiu'j turn'is si'n por rigard'i la kap'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu kuŝ'as en la mal'antaŭ'o de la nest'o.
“Mi est'as tut'e ruin'ig'it'a!” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kiam li rimark'is ili'a'n mir'eg'o'n.
“Ĉar kie est'as la pajl'o por plen'ig'i mi'a'n korp'o'n?”
Tiu demand'o alarm'is ili'n ĉiu'j'n. Ili terur'it'e ĉirkaŭ'rigard'is en la nest'o, ĉar eĉ ne unu'sol'a pajl'er'o rest'is. La Moned'o'j ŝtel'int'is eĉ la plej last'a'n er'o'n kaj ĵet'is ĉiom en la abism'o'n kiu osced'is cent'o'j'n da metr'o'j sub'e'n.
“Mi'a povr'a, povr'a amik'o!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, pren'int'e la kap'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o kaj am'em'e kares'ant'e ĝi'n; “kiu supoz'us ke vi'n traf'os tia sort'o?”
“Mi ag'is por sav'i mi'a'j'n amik'o'j'n,” respond'is la kap'o; “kaj mi'n ĝoj'ig'as ke mi pere'is nobl'e kaj mal'ego'ism'e.”
“Sed kial vi ĉiu'j est'as tiom mal'gaj'a'j?” demand'is la Ŝancel-Insekt'o. “La vest'o'j de la Bird'o'tim'ig'il'o rest'as ne'damaĝ'it'a'j.”
“Jes,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “sed la vest'o'j de ni'a amik'o est'as sen'util'a'j sen plen'ig'aĵ'o.”
“Kial ni ne plen'ig'u li'n per mon'o?” demand'is Tip.
“Mon'o!” ĉiu'j kri'is korus'e, mir'ig'it'e.
“Cert'e,” dir'is la knab'o. “En la mal'supr'o de la nest'o'j est'as mil'o'j da unu'dolar'a'j bilet'o'j—kaj du'dolar'a'j—kaj kvin'dolar'a'j—kaj dek-, kaj du'dek-, kaj kvin'dek-dolar'a'j.
Sufiĉ'e por plen'ig'i dek'o'n da Bird'o'tim'ig'il'o'j. Kial ne uz'i la mon'o'n?”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o komenc'is dis'mov'i la rub'aĵ'o'n per la ten'il'o de si'a hak'il'o; kaj, ja ver'e, kio'n ili antaŭ'e supoz'is nur sen'valor'a'j paper'aĵ'o'j montr'iĝ'is est'i bilet'o'j divers'valor'a'j, kiu'j'n la Moned'o'j dum mult'a'j jar'o'j ŝtel'ad'is el la vilaĝ'o'j kaj urb'o'j kiu'j'n ili vizit'is.
Gigant'a riĉ'ar'o kuŝ'ad'is en tiu ne'ating'ebl'a nest'o; kaj, post konsent'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, oni rapid'e plen'um'is la propon'o'n de Tip.
Ili pren'is la plej nov'a'j'n, plej pur'a'j'n bilet'o'j'n kaj apart'ig'is ili'n laŭ valor'o'j. Ili plen'ig'is la mal- dekstr'a'n krur'o'n kaj bot'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o per kvin'dolar'a'j bilet'o'j; li'a'n dekstr'a'n krur'o'n per dek- dolar'a'j, kaj li'a'n korp'o'n ili plen- plen'ig'is per kvin- dek'dolar'a'j, cent'dolar'a'j kaj mil'dolar'a'j bilet'o'j tiom ke li apenaŭ pov'is komfort'e buton'um'i si'a'n jak'o'n.
“Vi nun,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, impon'e, kiam la task'o est'is fin'it'a, “est'as la plej valor'a person'o en la grup'o; kaj ĉar vi est'as inter fidel'a'j amik'o'j, vi ne bezon'as tim'i el'spez'iĝ'o'n.”
“Dank'o'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi est'as kvazaŭ re'nask'it'a. Kaj kvankam unu'a'vid'e oni pov'us supoz'i mi'n bank'kest'o, mi pet'as memor'i ke mi'a cerb'o ankoraŭ konsist'as el la antaŭ'a material'o. Kaj mi'a cerb'o est'as la posed'aĵ'o kiu ĉiam far'is el mi fidel'a'n help'ant'o'n dum kriz'o'j.”
“Nu, trov'iĝ'as nun kriz'o,” koment'is Tip; “kaj se vi'a cerb'o ne sukces'os sav'i ni'n, ni dev'os rest'i dum ni'a tut'a viv'o en ĉi tiu nest'o.”
“Kio'n pri la dezir'pilol'o'j?” demand'is la Bird'o- tim'ig'il'o, pren'ant'e la skatol'o'n el si'a poŝ'o. “Ni pov'os uz'i ili'n por eskap'i.”
“Nur se ni pov'os kalkul'i dek'sep'o'n per du'o'j,”
respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Sed ni'a amik'o la Ŝancel-Insekt'o pretend'as est'i mult'e eduk'it'a, do cert'e li facil'e el'pens'os kiel far'i tio'n.”
“Ne tem'as pri eduk'iĝ'o,” respond'is la Insekt'o; “tem'as nur pri matematik'o. Mi vid'is la profesor'o'n kalkul'ad'i sur la nigr'a tabul'o, kaj li pretend'is ke oni pov'as far'i ĉio'n ajn per x-oj kaj y-oj kaj a-oj, kaj ti'aĵ'o'j, kiam oni inter'miks'as ili'n kun mult'a'j plus'o'j kaj minus'o'j kaj egal'o'j, ktp. Sed mi tut'e ne memor'as eĉ unu vort'o'n li'a'n pri kalkul'ad'o de la mal'par'a nombr'o dek sep per la par'a nombr'o du.”
“Ĉes'ig'u! ĉes'ig'u!” kri'is la Kukurb'o'kap'o. “Vi dolor'ig'as mi'a'n kap'o'n.”
“Kaj la mi'a'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Vi'a matematik'o al mi ŝajn'as simil'a al botel'o da miks'it'a'j pikl'o'j—ju pli oni klopod'as el'pren'i cel'at'a'n pikl'o'n, des mal'pli oni sukces'as. Mi cert'as ke se la task'o ja far'ebl'as, ĝi far'iĝ'as tre simpl'e.”
“Jes,” dir'is Tip; “Mombaĉo ne sci'is uz'i x-o'j'n kaj minus'o'j'n, ĉar ŝi neniam stud'is en lern'ej'o.”
“Kial ne komenc'i per du'on'o de unu?” demand'is la Seg-Ĉeval'o abrupt'e. “Tiel ĉiu ajn pov'as kalkul'i dek'sep'o'n per du'o'j tre facil'e.”
Ili inter'rigard'is si'n tre surpriz'it'e, ĉar la Seg-Ĉeval'o opini'iĝ'is la plej stult'a membr'o de la grup'o.
“Vi tut'e hont'ig'as mi'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, profund'e klin'ant'e si'n antaŭ la Seg-Ĉeval'o.
“Tamen, la best'o prav'as,” deklar'is la Ŝancel-Insekt'o; “ĉar du'obl'e du'on'o est'as unu, kaj se oni ating'as unu'n est'as facil'e kalkul'i ek'de unu ĝis dek'sep per du'o'j.”
“Mir'ig'as mi'n ke mi mem ne el'pens'is tio'n,” dir'is la Kukurb'o'kap'o.
“Ne mi'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Vi ne est'as pli saĝ'a ol ni, ĉu? Sed ni tuj esprim'u dezir'o'n. Kiu la unu'a glut'os pilol'o'n?”
“Vi mem,” propon'is Tip.
“Mi ne kapabl'as,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kial? Vi hav'as buŝ'o'n, ĉu ne?” demand'is la knab'o.
“Jes; sed mi'a buŝ'o est'as nur pentr'it'a, neni'u glut'ad'o lig'iĝ'is al ĝi,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Efektiv'e,” li plu'dir'is, rigard'ant'e de unu al la ali'a kritik'em'e, “mi kred'as ke inter ni nur la knab'o kaj la Ŝancel-Insekt'o kapabl'as glut'i.”
Kompren'ant'e ke tio est'as ver'a, Tip dir'is: “Do mi entrepren'os la unu'a far'i dezir'o'n. Don'u al mi Arĝent'a'n Pilol'o'n.”
Tio'n klopod'is far'i la Bird'o'tim'ig'il'o; sed li'a'j gant'o'j tro mal'lert'is por ten'i tiom mal'grand'a'n objekt'o'n, do li etend'is la skatol'o'n al la knab'o dum Tip el'pren'is kaj glut'is pilol'o'n.
“Kalkul'u!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Du'on'o, unu, tri, kvin, sep, naŭ, dek unu,” kalkul'is Tip, “dek tri, dek kvin, dek sep.”
“Nun dezir'u!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o urĝ'ant'e li'n.
Sed tuj la knab'o komenc'is sufer'i tiom tim'ig'a'j'n dolor'o'j'n ke li alarm'iĝ'is.
“La pilol'o venen'is mi'n!” li anhel'is; “O—o! O-o-o-o- o! Huj! Murd'o! Fajr'o! O-o-o!” kaj li fal'is sur la plank'o'n de la nest'o kaj tiom tord'is si'n ke li tim'ig'is ĉiu'j'n.
“Kiel ni pov'os help'i vi'n? Parol'u, mi pet'eg'as!” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, dum larm'o'j flu'ad'is laŭ li'a'j nikel'a'j vang'o'j.
“Mi—mi ne sci'as!” respond'is Tip. “O—o! Ke mi ne est'u glut'int'a tiu'n pilol'o'n!”
Tuj la dolor'o ĉes'is, kaj la knab'o re'star'iĝ'is kaj trov'is ke la Bird'o'tim'ig'il'o mir'eg'e rigard'ad'as la en'hav'o'n de la pipr'o'skatol'o.
“Kio okaz'is?” demand'is la knab'o, iom hont'a pro si'a ĵus'a kri'ad'o.
“Nu, ĉiu'j tri pilol'o'j re'est'as en la skatol'o!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kompren'ebl'e,” deklar'is la Ŝancel- Insekt'o. “Tip dezir'eg'is ne glut'int'i pilol'o'n. Nu, li'a dezir'o plen'um'iĝ'is kaj li ne glut'int'is ĝi'n. Do kompren'ebl'e tri pilol'o'j est'as en la skatol'o.”
“Ĉu ver'e? Sed la pilol'o tamen dolor'eg'is,” dir'is la knab'o.
“Ne ebl'e!” deklar'is la Ŝancel- Insekt'o. “Ĉar vi tut'e ne glut'is ĝi'n, la pilol'o ne pov'as dolor'int'i vi'n. Kaj ĉar la plen'um'iĝ'o de vi'a dezir'o pruv'as ke vi ne glut'is la pilol'o'n, est'as klar'e ke vi ne sufer'is pro dolor'o.”
“Do la imit'ad'o de dolor'o est'is ekster'ordinar'e real'a,” respond'is Tip, koler'e. “Vi mem prov'u la sekv'a'n pilol'o'n. Ni jam perd'is unu dezir'o'n.”
“Tut'e ne!” protest'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Rest'as ankoraŭ tri pilol'o'j en la skatol'o, kaj ĉiu pilol'o plen'um'os unu dezir'o'n.”
“Nun vi dolor'ig'as mi'a'n kap'o'n,” dir'is Tip. “Mi tut'e ne kompren'as. Sed mi rifuz'as pli'a'n pilol'o'n, mi cert'ig'as vi'n!” Kaj dir'int'e tio'n li re'tir'is si'n plor'e al la mal'antaŭ'o de la nest'o.
“Nu,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, “mi mem dev'os sav'i ni'n laŭ mi'a plej Mult'e Pli'grand'ig'it'a kaj Plen'e Eduk'it'a manier'o; ĉar ŝajn'e nur mi kaj kapabl'as kaj akcept'as esprim'i dezir'o'n. Don'u al mi pilol'o'n.”
Li glut'is ĝi'n sen'hezit'e, kaj ĉiu'j ĉirkaŭ'star'is admir'ant'e li'a'n kuraĝ'o'n dum la Insekt'o kalkul'is dek- sep'o'n per du'o'j sam'manier'e kiel Tip kalkul'is. Kaj ial—ebl'e ĉar Ŝancel-Insekt'o'j hav'as pli fortik'a'j'n stomak'o'j'n ol knab'o'j—la arĝent'aĵ'o tut'e ne dolor'is ĝi'n.
“Mi dezir'as ke la romp'it'a'j flug'il'o'j de la Gumpo est'u ripar'it'a'j kaj bon'a'j kvazaŭ nov'a'j!” dir'is la Ŝancel- Insekt'o, per mal'rapid'a, impon'a voĉ'o.
Ĉiu turn'is si'n por rigard'i la Aĵ'o'n, kaj mir'e trov'is ke jam plen'um'iĝ'is la dezir'o ke la Gumpo kuŝ'u antaŭ ili perfekt'e ripar'it'a, kaj tiom kapabl'a flug'i tra la aer'o kiom ĝi kapabl'is kiam ĝi unu'e viv'iĝ'is sur la tegment'o de la palac'o.
“Sed est'as preskaŭ mal'lum'e,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “nepr'e ni atend'u ĝis la maten'o antaŭ ol re'komenc'i flug'ad'i, por evit'i problem'o'j'n. Mi mal'am'as la nokt'o'flug'ad'o'n, ĉar tut'e ne ebl'as sci'i kio okaz'os.”
Do est'is decid'it'e ke ili atend'os la tag'lum'o'n, kaj la aventur'ant'o'j distr'is si'n en la krepusk'o per tra'serĉ'ad'o de la nest'o de la moned'o'j por trov'i trezor'o'j'n.
La Ŝancel-Insekt'o trov'is du bel'a'j'n bracelet'o'j'n el fason'it'a or'o, kiu'j est'is tut'e ĝust'a'dimensi'a'j por li'a'j mal'dik'a'j brak'o'j. La Bird'o'tim'ig'il'o ek'dezir'is ring'o'j'n, da kiu'j est'is mult'e en la nest'o. Post ne'long'e li met'is ring'o'n sur ĉiu'n fingr'o'n de li'a'j plen'ig'it'a'j gant'o'j, kaj ne kontent'a pro tio li sur'met'is ankoraŭ pli'a'n ring'o'n sur ĉiu'n dik'fingr'o'n. Ĉar li zorg'e elekt'is la ring'o'j'n kiu'j hav'is bril'ant'a'j'n ŝton'o'j'n, ruben'o'j'n, ametist'o'j'n, kaj safir'o'j'n, la man'o'j de la Bird'o'tim'ig'il'o nun aspekt'is tre bril'a'j.
“Ĉi tiu nest'o est'us ĝu'eg'o por Reĝ'in'o Zingibr'a,”
dir'is li, medit'em'e; “ĉar laŭ mi'a kompren'o, ŝi kaj ŝi'a'j knab'in'o'j konker'is mi'n nur por pri'rab'i la urb'o'n kaj el'pren'i ĝi'a'j'n smerald'o'j'n.”
La Stan'a Lign'o'hak'ist'o kontent'is pro si'a diamant'a kol'ĉen'o kaj rifuz'is akcept'i pli da ornam'aĵ'o'j; sed Tip pren'is bel'a'n or'a'n horloĝ'et'o'n kun dik'a ĉen'et'o, kaj met'is ĝi'n en si'a'n poŝ'o'n tre fier'e. Li ankaŭ pingl'is plur'a'j'n juvel'a'j'n broĉ'o'j'n al la ruĝ'a veŝt'o de Joĉjo Kukurb'o'kap'o, kaj lig'is lorn'et'o'n, per valor'a ĉen'et'o, al la kol'o de la Seg-Ĉeval'o.
“Ĝi est'as tre bel'a,” dir'is la best'o, rigard'ant'e la lorn'et'o'n aprob'e; “por kio ĝi util'as?”
Tamen neni'u el ili pov'is respond'i tio'n, do la Seg- Ĉeval'o decid'is ke ĝi est'as ia tre mal'oft'a ornam'aĵ'o kaj mult'e ek'ŝat'is ĝi'n.
Por ke ne forges'iĝ'u iu ajn en la grup'o, ili fin'e met'is plur'a'j'n grand'a'j'n sigel'ring'o'j'n sur la pint'o'j'n de la korn'o'j de la Gumpo, kvankam tiu strang'ul'o ŝajn'e tut'e ne dank'em'is pro la atent'o.
Mal'lum'o baldaŭ traf'is ili'n, kaj Tip kaj la Ŝancel- Insekt'o ek'dorm'is dum la ali'a'j sid'is pacienc'e por atend'i la tag'iĝ'o'n.
Sekv'a'maten'e ili prav'e gratul'is si'n pro la uz'ebl'ec'o de la Gumpo; ĉar je la tag'iĝ'o grand'a greg'o de Moned'o'j al'ven'is por unu'last'a batal'o por re'posed'i la nest'o'n.
Sed ni'a'j aventur'ant'o'j ne paŭz'is por atend'i la batal'o'n. Kiel ebl'e plej rapid'e ili sur'ir'is la sid- kusen'o'j'n de la sof'o'j, kaj Tip ordon'is ke la Gumpo ek'flug'u.
Tuj ĝi lev'iĝ'is en la aer'o'n, la flug'il'eg'o'j bat'is fort'e kaj regul'e, kaj post kelk'a'j moment'o'j ili est'is tiom distanc'a'j de la nest'o ke la kriĉ'ant'a'j Moned'o'j re'posed'is si'a'n nest'o'n tut'e sen prov'i sekv'i ili'n.
La Aĵ'o flug'is rekt'e nord'e'n, retro'e'n'ir'ant'e la direkt'o'n el kiu ĝi ven'is. Nu, tio'n opini'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kaj la ali'a'j akord'is ke la Bird'o'tim'ig'il'o plej bon'e taks'as la direkt'o'n. Preter'flug'int'e plur'a'j'n urb'o'j'n kaj vilaĝ'o'j'n la Gumpo port'ad'is ili'n alt'e super larĝ'a eben'aĵ'o kie dom'o'j aspekt'is pli kaj pli mal'dens'e ŝut'it'a'j ĝis ili plen'e mal'aper'is. Sekv'is la larĝ'a, sabl'a dezert'o kiu apart'ig'as la rest'o'n de la mond'o de la Land'o Oz, kaj antaŭ la tag'mez'o ili vid'is la kugl'o'form'a'j'n dom'o'j'n kiu'j pruv'is ke ili jam re'est'as inter la bord'o'j de si'a hejm'land'o.
“Sed la dom'o'j kaj bar'il'o'j est'as blu'a'j,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “tio indik'as ke ni est'as en la Land'o de la Manĝtuloj, do tre mal'proksim'e de Glinda la Bon'a.”
“Kio'n ni far'u?” demand'is la knab'o, turn'int'e si'n por rigard'i ili'a'n gvid'ant'o'n.
“Mi ne sci'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'kaŝ'e.
“Se ni est'us ĉe la Smerald'a Urb'o ni pov'us ir'i rekt'e sud'e'n kaj tiel ating'i ni'a'n cel'o'n. Sed ni dev'as ne ir'i al la Smerald'a Urb'o, kaj la Gumpo ver'ŝajn'e port'as ni'n pli kaj pli mis'direkt'e'n per ĉiu flug'il'bat'o.”
“Do la Ŝancel-Insekt'o dev'os glut'i du'a'n pilol'o'n,”
dir'is Tip, decid'em'e, “kaj dezir u ke ni ir'u ĝust'a'direkt'e'n.”
“Bon'e,” respond'is la Mult'e'pli'grand'ig'it'o; “konsent'it'e.”
Sed kiam la Bird'o'tim'ig'il'o serĉ'is en si'a poŝ'o la pipr'o'skatol'o'n en kiu est'is la du arĝent'a'j Dezir'pilol'o'j, ĝi ne trov'iĝ'is. Angor'o'plen'e, la vetur'ant'o'j serĉ'ad'is la valor'eg'a'n skatol'o'n en ĉiu part'o de la Aĵ'o; sed ĝi tut'e mal'aper'is.
Kaj la Gumpo plu'flug'ad'is, port'ant'e ili'n kiu sci'is kie'n?
“Sen'dub'e mi las'is la pipr'o'skatol'o'n en la nest'o de la Moned'o'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, fin'e.
“Grand'a mis'fortun'o,” la Stan'a Lign'o'hak'ist'o deklar'is. “Sed ne pli ol antaŭ ol ni trov'is la Dezir'pilol'o'j'n.”
“Mal'pli,” respond'is Tip; “ĉar la unu pilol'o kiu'n ni uz'is ebl'ig'is ke ni eskap'u el tiu nest'aĉ'o.”
“Tamen est'as tre domaĝ'e ke la ali'a'j du perd'iĝ'is, kaj mi merit'as fort'a'n riproĉ'o'n pro mi'a sen'zorg'o,” la Bird'o'tim'ig'il'o respond'is, pent'e. “Ĉar ni'a est'as strang'a grup'o kaj ni risk'as akcident'o'j'n ĉiu'moment'e, kaj eĉ nun ni ebl'e proksim'iĝ'as al nov'a danĝer'o.”
Neni'u aŭdac'is kontraŭ'dir'i tio'n, kaj sen'ĝoj'a silent'o sekv'is.
La Gumpo plu'flug'ad'is, sen'paŭz'e.
Subit'e Tip surpriz'it'e el'kri'is.
“Ni ating'is la Sud'a'n Land'o'n!” li kri'is, “ĉar sub ni ĉio est'as ruĝ'a!”
Tuj ili ĉiu'j klin'is si'n trans la sof'o'dors'o'j'n por rigard'i—kun escept'o de Joĉjo, kiu ne vol'is risk'i nov'a'n perd'o'n de si'a kukurb'o'kap'o. Tut'e ver'e, la ruĝ'a'j dom'o'j kaj bar'il'o'j kaj arb'o'j indik'is ke ili est'as en la regn'o de Glinda la Bon'a; kaj baldaŭ, dum ili plu'glit'ad'is, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o re'kon'is la voj'o'j'n kaj konstru'aĵ'o'j'n kiu'j'n ili super'flug'ad'is, kaj ŝanĝ'is iom'et'e la flug'o'n de la Bird'o'tim'ig'il'o Pet'as Help'o'n la Gumpo por ke ili ating'u la palac'o'n de la fam'a Sorĉ'ist'in'o.
“Bon'e!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ĝoj'o'plen'e. “Ni ne bezon'as la perd'it'a'j'n Dezir'pilol'o'j'n nun, ĉar ni ating'is ni'a'n cel'o'n.”
Iom post iom la Aĵ'o mal'lev'iĝ'is al la ter'o kaj fin'e ĝi halt'is en la bel'a'j ĝarden'o'j de Glinda, kuŝ'iĝ'ant'e sur velur'a'n verd'a'n gazon'o'n proksim'e al font'o kiu ĵet'is flu'o'j'n de bril'ant'a'j gem'o'j, anstataŭ akv'o, alt'e'n en la aer'o'n, de kie ili fal'is kun mal'laŭt'a, tint'a son'o en la ĉiz'it'a'n marmor'a'n basen'o'n lok'it'a'n por ricev'i ili'n.
Ĉio en la ĝarden'o'j de Glinda est'is bel'eg'a, kaj dum ni'a'j vetur'ant'o'j ĉirkaŭ'rigard'ad'is admir'ant'e, kompani'o da soldat'in'o'j silent'e al'ven'is kaj ĉirkaŭ'is ili'n. Sed tiu'j soldat'in'o'j de la grand'a Sorĉ'ist'in'o est'is tut'e mal'simil'a'j al tiu'j de la Revoluci'a Arme'o de Zingibr'a, kvankam ankaŭ ili est'is knab'in'o'j. Ĉar la soldat'in'o'j sur'hav'is bon'e zorg'it'a'j'n uniform'o'j'n kaj port'is glav'o'j'n kaj lanc'o'j'n; kaj ili marŝ'ad'is lert'e kaj preciz'e laŭ manier'o kiu pruv'is ke ili est'is bon'e trejn'it'a'j pri milit'ad'o.
La Kapitan'in'o komand'ant'a la grup'o'n de soldat'in'o'j—ili est'is la privat'a'j Gard'ist'in'o'j de Glinda—tuj re'kon'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n, kaj salut'is ili'n respekt'o'plen'e.
“Bon'a'n tag'o'n!” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ĝentil'e for'pren'ant'e si'a'n ĉapel'o'n, dum la Stan'a Lign'o'hak'ist'o soldat'e salut'is; “ni ven'is por pet'i renkont'i vi'a'n bel'a'n Reg'ant'in'o'n.”
“Glinda jam est'as en si'a palac'o, atend'ant'e vi'n,”
respond'is la Kapitan'in'o; “ĉar ŝi antaŭ'vid'is vi'a'n ven'o'n long'e antaŭ ol vi al'ven'is.”
“Strang'e!” dir'is Tip, mir'ant'e.
“Tut'e ne,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ĉar Glinda la Bon'a est'as potenc'a Sorĉ'ist'in'o, kaj neni'o okaz'ant'a en la Land'o Oz est'as ne'rimark'at'a de ŝi. Mi supoz'as ke ŝi sci'as kial ni al'ven'is egal'klar'e kiel ni mem.”
“Do kiel util'is ven'i?” demand'is Joĉjo, stult'e.
“Por pruv'i vi'n kukurb'o'kap'a!” koler'e respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed la Sorĉ'ist'in'o atend'as ni'n, do ni ne prokrast'u.”La Bird'o'tim'ig'il'o Pet'as Help'o'n Do ĉiu'j grimp'is de la sof'o'j kaj sekv'is la Kapitan'in'o'n al la palac'o—eĉ la Seg-Ĉeval'o pren'is lok'o'n en la strang'a vic'o.
Sur si'a tron'o el fajn'e fason'it'a or'o sid'is Glinda, kaj ŝi apenaŭ nul'ig'is rid'et'o'n si'a'n dum ŝi'a'j strang'aspekt'a'j vizit'ant'o'j en'ir'is kaj klin'is si'n antaŭ ŝi. Kaj la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n ŝi kon'is kaj am'is; sed la mal'graci'a Kukurb'o'kap'o kaj la Mult'e Pli'grand'ig'it'a Ŝancel-Insekt'o est'is ul'o'j kia'j'n ŝi neniam antaŭ'e vid'is, kaj ili aspekt'is eĉ pli strang'a'j ol la ali'a'j.
Kaj la Seg-Ĉeval'o, nu li aspekt'is viv'ant'a lign'o'blok'o; kaj li klin'is si'n tiel rigid'e ke li'a kap'o frap'is la plank'o'n, kio rid'ig'is ne nur la soldat'in'o'j'n sed ankaŭ Glindan.
“Bon'vol'u permes'i ke mi anonc'u al vi'a glor'a moŝt'in'o,” komenc'is la Bird'o'tim'ig'il'o, solen'a'voĉ'e, “ke mi'a'n Smerald'a'n Urb'o'n konker'is amas'o da sen'respekt'a'j knab'in'o'j kun trik'il'o'j, kiu'j slav'ig'is la vir'o'j'n, pri'rab'is la strat'o'j'n kaj publik'a'j'n konstru'aĵ'o'j'n pren'ant'e la smerald'a'j'n gem'o'j'n, kaj uzurp'is mi'a'n tron'o'n.”
“Mi jam sci'is,” dir'is Glinda.
“Ili ankaŭ minac'is detru'i mi'n, kaj ankaŭ la plur'a'j'n bon'a'j'n amik'o'j'n kaj help'ant'o'j'n kiu'j'n vi vid'as antaŭ vi,” plu'dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “kaj se ni ne eskap'int'us de ili, ni'a'j viv'o'j jam de'long'e est'us esting'it'a'j.”
“Mi jam sci'is,” ripet'is Glinda.
“Tial mi ven'is pet'eg'i vi'a'n help'o'n,” asert'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “ĉar mi kred'as ke vi est'as ĉiam pret'a help'i la mis'fortun'ul'o'j'n kaj mis'trakt'at'o'j'n.”
“Est'as ver'o,” respond'is la Sorĉ'ist'in'o, mal'rapid'e.
“Sed nun reg'as la Smerald'a'n Urb'o'n General'o Zingibr'a, kiu proklam'ig'is ke ŝi est'as Reĝ'in'o. Kial mi rajt'as opon'i ŝi'n?”
“Nu, ŝi ŝtel'is mi'a'n tron'o'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Kaj kial vi posed'is la tron'o'n?” demand'is Glinda.
“Ĝi'n don'is al mi la Sorĉ'ist'o de Oz kaj la popol'o,”
respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, mal'kviet'a pro la demand'o'j.
“Kaj kiel akir'is ĝi'n la Sorĉ'ist'o?” ŝi plu'dir'is, sever'e.
“Oni inform'is mi'n ke li pren'is ĝi'n de Pastoria, la antaŭ'a Reĝ'o,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, konfuz'it'a pro la sever'a rigard'o de la Sorĉ'ist'in'o.
“Sekv'e,” deklar'is Glinda, “la tron'o de la Smerald'a Urb'o aparten'as nek al vi nek al Zingibr'a, sed al tiu Pastoria de kiu uzurp'is ĝi'n la Sorĉ'ist'o.”
“Ver'o,” agnosk'is la Bird'o'tim'ig'il'o, humil'e; “sed Pastoria est'as de'long'e mort'a, kaj neces'as ke est'u anstataŭ'a reg'ant'o.”
“Pastoria hav'is fil'in'o'n, kiu laŭ'rajt'e hered'u la tron'o'n de la Smerald'a Urb'o. Ĉu vi sci'is tio'n?”
demand'is la Sorĉ'ist'in'o.
“Ne,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Sed se la knab'in'o ankoraŭ viv'as, mi ne kontraŭ'star'os ŝi'n.
Kontent'ig'os mi'n la for'pel'o de Zingibr'a, ĉar ŝi est'as uzurp'int'in'o, kaj mi ne re'postul'os la tron'o'n por mi.
Efektiv'e, ne plezur'ig'as est'i Reĝ'o, precip'e kiam oni hav'as bon'eg'a'n cerb'o'n. Mi jam de'long'e sci'as ke por mi taŭg'as mult'e pli honor'ind'a posten'o. Sed kie est'as tiu knab'in'o kiu posed'as la tron'o'n, kaj kiel ŝi nom'iĝ'as?”
“Ŝi'a nom'o est'as Ozma,” respond'is Glinda. “Sed mi van'e klopod'is trov'i kie ŝi est'as. Ĉar la Sorĉ'ist'o de Oz, kiam li ŝtel'is la tron'o'n de la patr'o de Ozma, sekret'e kaŝ'is la knab'in'o'n ie. Kaj per magi'o kia'n mi ne kon'as li ankaŭ mal'ebl'ig'is ke eĉ mi—ekspert'a Sorĉ'ist'in'o—trov'u ŝi'n.”
“Tre strang'e,” inter'romp'is la Ŝancel-Insekt'o, pseŭdo'pomp'e. “Oni inform'is mi'n ke la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz est'is nur ĉarlatan'o!”
“Absurd'e!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, tre koler'a pro tiu dir'o. “Li don'is al mi bon'eg'a'n cerb'o'n!”
“Neniel fals'a est'as mi'a kor'o,” anonc'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, indign'e rigard'ant'e la Ŝancel-Insekt'o'n.
“Ebl'e oni mis'inform'is mi'n,” balbut'is la Insekt'o, re'tir'et'ant'e si'n; “mi mem ne kon'is la Sorĉ'ist'o'n.”
“Nu, ni ja kon'is li'n,” re'bat'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kaj li est'is tre potenc'a Sorĉ'ist'o, mi pov'as cert'ig'i vi'n pri tio. Est'as ver'e ke li kelk'foj'e iom'et'e fals'is si'a'n aspekt'o'n, sed se li ne est'us potenc'a Sorĉ'ist'o, kiel—mi demand'as—kiel li pov'us kaŝ'i tiu'n knab'in'o'n Ozma tiom sukces'e ke neni'u pov'as trov'i ŝi'n?”
“Mi—mi ced'as al vi!” respond'is la Ŝancel-Insekt'o, humil'e.
“Vi neniam parol'is pli senc'o'plen'e,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Mi nepr'e dev'as de'nov'e prov'i trov'i kie kaŝ'iĝ'is tiu knab'in'o,” dir'is la Sorĉ'ist'in'o, pens'em'e. “En mi'a bibliotek'o est'as libr'o en kiu skrib'iĝ'is ĉiu ag'o de la Sorĉ'ist'o dum li est'is en ni'a Land'o Oz—nu, ĉiu ag'o kiu'n mi'a'j spion'o'j pov'is observ'i. Tiu'n libr'o'n mi atent'eg'e tra'leg'os hodiaŭ nokt'e, kaj mi klopod'os trov'i ag'o'j'n kiu'j ebl'e help'os ni'n re'trov'i la perd'it'a'n Ozman.
Inter'temp'e, bon'vol'u distr'i vi'n en mi'a palac'o kaj ordon'u mi'a'j'n serv'ist'in'o'j'n kvazaŭ ili est'us la vi'a'j. Mi renkont'os vi'n de'nov'e, morgaŭ.”
Per tiu graci'a parol'o Glinda for'send'is la aventur'ant'o'j'n, kaj ili komenc'is vag'ad'i en la bel'a'j ĝarden'o'j, kie ili pas'ig'is plur'a'j'n hor'o'j'n ĝu'ant'e la plaĉ'eg'aĵ'o'j'n kiu'j'n la Reĝ'in'o de la Sud'land'o met'int'is ĉirkaŭ si'a'n reĝ'in'a'n palac'o'n.
Sekv'a'maten'e ili re'renkont'is Glindan, kiu dir'is al ili: “Mi tre zorg'e tra'serĉ'is la registr'o'n de la ag'o'j de la Sorĉ'ist'o, kaj inter ili mi trov'is nur tri suspekt'ind'a'j'n. Li manĝ'is fab'o'j'n per tranĉ'il'o, li sekret'e vizit'is mal'jun'a'n Mombin tri'foj'e, kaj li lam'is iom'et'e je la mal'dekstr'a pied'o.”
“Ha, tiu tri'a ag'o est'as nepr'e suspekt'ig'a!” kri'et'is la Kukurb'o'kap'o.
“Ne nepr'e,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ebl'e sufer'ig'is li'n kal'o. Laŭ mi, plej suspekt'ig'as ke li manĝ'ad'is fab'o'j'n per tranĉ'il'o.”
“Sed ebl'e tiu est'as ĝentil'a manĝ'o'manier'o en Omaha, la glor'eg'a land'o el kiu origin'e ven'is la Sorĉ'ist'o,” propon'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Pov'as est'i,” agnosk'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Sed kial,” demand'is Glinda, “li tri'foj'e sekret'e vizit'is mal'jun'a'n Mombin?”
“Ha! Ver'e kial!” eĥ'is la Ŝancel-Insekt'o, impon'e.
“Ni sci'as ke la Sorĉ'ist'o instru'is al la mal'jun'ul'in'o mult'a'j'n magi'aĵ'o'j'n,” plu'dir'is Glinda; “kaj li ne far'us tio'n se ŝi ne help'us li'n iel. Do ni sen'dub'e prav'e suspekt'as ke Mombi help'is li'n kaŝ'i la knab'in'o'n Ozma, la laŭ'rajt'a'n hered'ant'in'o'n de la tron'o de la Smerald'a Urb'o kaj do konstant'a danĝer'o laŭ la uzurp'int'o. Ĉar se la popol'o sci'us ke ŝi viv'as, ili rapid'e Reĝinigus ŝi'n kaj re'don'us al ŝi ŝi'a'n laŭ'just'a'n posten'o'n.”
“Logik'a argument'o!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Tut'e sen'dub'e Mombi part'o'pren'is en la fi'a afer'o. Sed kiel help'as ni'n sci'i tio'n?”
“Neces'as trov'i Mombin,” respond'is Glinda, “kaj dev'ig'i ŝi'n inform'i pri kie ŝi kaŝ'is la knab'in'o'n.”
“Mombi est'as nun kun Reĝ'in'o Zingibr'a, en la Smerald'a Urb'o,” dir'is Tip. “Mombi far'is la mult'a'j'n obstakl'o'j'n kontraŭ ni, kaj dev'ig'is Zingibr'a'n minac'i detru'i mi'a'j'n amik'o'j'n kaj re'don'i mi'n al la magi'ul'in'aĉ'o.”
“Sekv'e,” decid'is Glinda, “kun mi'a arme'o mi marŝ'os al la Smerald'a Urb'o kaj kapt'os Mombin. Post'e, ebl'e ni pov'os dev'ig'i ŝi'n dir'i la ver'o'n pri Ozma.”
“Ŝi est'as fi'mal'jun'ul'in'o!” koment'is Tip, kiu'n trem'ig'is pens'i pri la nigr'a pot'o de Mombi; “ankaŭ obstin'a.”
“Ankaŭ mi est'as tre obstin'a,” respond'is la Sorĉ'ist'in'o, rid'et'ant'e dolĉ'e; “do mi tut'e ne tim'as Mombin. Hodiaŭ mi far'os ĉiu'j'n neces'a'j'n prepar'o'j'n, kaj je la krepusk'o morgaŭ'maten'e ni marŝ'os kontraŭ la Smerald'a'n Urb'o'n.”
La Sorĉ'ist'in'o est'is port'at'a en bel'a palanken'o, kiu simil'is al la korp'o de kaleŝ'o, kun pord'o'j kaj fenestr'o'j kun silk'a'j kurten'o'j; sed anstataŭ rad'o'j, kiu'j'n hav'as kaleŝ'o, la palanken'o rest'is sur du long'a'j, horizontal'a'j stang'o'j, kiu'j'n port'is la ŝultr'o'j de dek'du serv'ist'in'o'j.
La Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j kamarad'o'j decid'is vetur'i en la Gumpo, por tiel pov'i egal'e rapid'i kiel la arme'o; do, tuj kiam Glinda komenc'is kaj dum la reĝ'in'a band'o lud'is inspir'a'n muzik'o'n kaj ŝi'a'j soldat'in'o'j for'marŝ'is, ni'a'j amik'o'j sur'sof'iĝ'is kaj sekv'is. La Gumpo mal'rapid'e flug'ad'is tuj super la palanken'o en kiu vetur'is la Sorĉ'ist'in'o.
“At e n t u , ” d i r i s l a Stan'a Lign'o'hak'ist'o al la Bird'o'tim'ig'il'o, kiu si'n klin'is trans la flank'o'n por rigard'i la arme'o'n sub si.
“Ne fal'u.”
“Ne grav'us,” koment'is la eduk'it'a Ŝancel-Insekt'o; “li ne pov'os romp'iĝ'i, ĉar li ĉiam fal'os sur si'a'n mono- lit'a'n natur'o'n.”
“Mi ordon'is ke vi—” komenc'is Tip, riproĉ'a'voĉ'e.
“Jes ja!” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, tuj'e. “Pardon'u mi'n. Mi streb'os sub'prem'i mi'a'n vort'lud'em'o'n.”
“Vi dev'os sukces'i pri tio,” deklar'is la knab'o. “Se vi vol'as plu akompan'i ni'n.”
“Ve! Mi'n plor'ig'us apart'iĝ'i de vi post tiom da temp'o!” murmur'is la Insekt'o, emoci'e; do Tip for'las'is la tem'o'n.
La arme'o plu'marŝ'ad'is sen'paŭz'e, sed kiam nokt'iĝ'is ili ankoraŭ ne ating'is la mur'o'j'n de la Smerald'a Urb'o.
Tamen, per la mal'fort'a lum'o de la nov'a lun'o, la soldat'in'o'j de Glinda ĉirkaŭ'is la urb'o'n kaj star'ig'is si'a'j'n skarlat'a'j'n silk'a'j'n tend'o'j'n sur la verd'a herb'ar'o.
La tend'o de la Sorĉ'ist'in'o est'is pli grand'a ol la ali'a'j, kaj konsist'is el pur'e blank'a silk'o, kaj super ĝi flirt'ad'is skarlat'a'j flag'o'j. Oni star'ig'is tend'o'n ankaŭ por la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j amik'o'j; kaj post tiu'j prepar'o'j, laŭ milit'ist'a'j preciz'o kaj rapid'o, la arme'o en'ir'is si'a'j'n tend'o'j'n por ripoz'i.
Mult'e mir'eg'is Reĝ'in'o Zingibr'a la post'a'n maten'o'n kiam ŝi'a'j soldat'in'o'j al'kur'is por inform'i ŝi'n pri la grand'eg'a arme'o ĉirkaŭ'ant'a ili'n. Ŝi tuj grimp'is la ŝtup'o'j'n de alt'a tur'o de la reĝ'a palac'o kaj ĉiu'direkt'e vid'is standard'o'j'n flirt'ant'a'j'n, kaj la grand'a blank'a tend'o de Glinda star'is rekt'e antaŭ la pord'o'j.
“Nepr'e ni venk'iĝ'os!” kri'is Zingibr'a, mal'esper'e; “ĉar kiel pov'os ni'a'j trik'il'o'j super'i la long'a'j'n lanc'o'j'n kaj tim'ig'a'j'n glav'o'j'n de ni'a'j mal'amik'in'o'j?”
“Est'os plej bon'e,” dir'is knab'in'o, “ke ni ced'u kiel ebl'e plej rapid'e, por ke ni ne vund'iĝ'u.”
“Tut'e ne,” respond'is Zingibr'a, pli kuraĝ'e.
“La mal'amik'in'o'j plu est'as ekster la mur'o'j, do ni pen'u akir'i pli da temp'o per inter- trakt'ad'o kun ili. Ir'u kun pac'flag'o al Glinda kaj demand'u al ŝi kial ŝi aŭdac'is invad'i mi'a'n regn'o'n, kaj kio'n ŝi postul'as.”
Do la knab'in'o tra'ir'is la pord'eg'o'n, port'ant'e blank'a'n standard'o'n por indik'i ke ŝi cel'as pac'o'n, kaj ir'is al la tend'o de Glinda.
“Dir'u al vi'a Reĝ'in'o,” dir'is la Sorĉ'ist'in'o al la knab'in'o, “ke ŝi trans'don'u al mi mal'jun'a'n Mombin kiel kapt'it'in'o'n. Se ŝi far'os tio'n, mi ne plu ĝen'os ŝi'n.”
Nu, kiam la Reĝ'in'o ricev'is tiu'n komunik'o'n ĝi tre ĉagren'is ŝi'n, ĉar Mombi est'is ŝi'a ĉef'a konsil'ist'in'o, kaj Zingibr'a mult'e tim'is la mal'jun'ul'in'aĉ'o'n. Sed ŝi al'vok'is Mombin, kaj raport'is al ŝi kio'n dir'is Glinda.
“Mi antaŭ'vid'as danĝer'o'n por ni ĉiu'j,” murmur'is la mal'jun'a magi'ul'in'o, rigard'int'e en magi'a'n spegul'o'n kiu'n ŝi port'is en poŝ'o. “Sed ebl'e ni tamen sukces'os eskap'i per tromp'o, eĉ kvankam tiu Sorĉ'ist'in'o opini'as si'n tre lert'a.”
“Ĉu ne est'us pli sen'danĝer'e ke mi trans'don'u vi'n al ŝi?” demand'is Zingibr'a, nervoz'e.
“Per tio vi perd'us la tron'o'n de la Smerald'a Urb'o!”
respond'is la magi'ul'in'o, emfaz'e. “Sed se vi permes'os ke mi ag'u laŭ mi'a vol'o, mi facil'e sav'os kaj vi'n kaj mi'n.”
“Do ag'u laŭ'vol'e,” respond'is Zingibr'a, “ĉar est'as tre aristokrat'ec'e est'i Reĝ'in'o, kaj mi ne vol'as dev'i re'ir'i al mi'a hejm'o kaj ord'ig'i lit'o'j'n kaj lav'i teler'o'j'n por mi'a patr'in'o.”
Do Mombi al'vok'is Ĵele'a'n Konfit'aĵ'o'n kaj far'is cert'a'n magi'a'n rit'o'n kiu'n ŝi kon'is. La rezult'o de la sorĉ'o est'is ke Ĵele'a ek'aspekt'is tut'e kiel Mombi, kaj la mal'jun'a magi'ul'in'o ek'simil'iĝ'is al la knab'in'o tiom preciz'e, ke ŝajn'is ne'ebl'e ke iu pov'us re'kon'i la tromp'o'n.
“Nun,” dir'is mal'jun'a Mombi al la Reĝ'in'o, “vi'a'j soldat'in'o'j trans'don'u ĉi tiu'n knab'in'o'n al Glinda. Ŝi kred'os hav'i la ver'a'n Mombin do ŝi re'ir'os tuj al si'a propr'a land'o en la sud'o.”
Do Ĵele'a, lam'ant'a kvazaŭ mal'jun'ul'in'o, est'is konduk'it'a tra la urb'o'pord'eg'o'j al Glinda.
“Jen la person'o kiu'n vi postul'is,” dir'is unu el la gard'ist'in'o'j, “kaj ni'a Reĝ'in'o nun pet'as ke vi for'ir'u, laŭ vi'a promes'o, kaj ne plu ĝen'u ni'n.”
“Tio'n mi nepr'e far'os,” respond'is Glinda, tre plaĉ'it'a; “se ver'e ĉi tiu est'as la ĝust'a person'o, sam'e kiel ŝi aspekt'as.”
“Cert'e ŝi est'as mal'jun'a Mombi,” dir'is la gard'ist'in'o, kiu kred'is dir'i la ver'o'n; kaj la soldat'o'j de Zingibr'a re'ir'is tra la urb'a'j pord'o'j.
La Sorĉ'ist'in'o tuj vok'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n kaj li'a'j'n amik'o'j'n al si'a tend'o, kaj komenc'is demand'ad'i al la laŭ'supoz'a Mombi pri la perd'it'a knab'in'o Ozma. Sed Ĵele'a tut'e neni'o'n sci'is pri tiu tem'o, kaj baldaŭ ŝi tiom nervoz'iĝ'is pro la demand'ad'o ke ŝi komenc'is plor'i, kio mult'e surpriz'is Glindan.
“Jen stult'a tromp'aĵ'o!” dir'is la Sorĉ'ist'in'o, kaj ŝi'a'j okul'o'j bril'eg'is koler'e. “Ĉi tiu ne est'as Mombi, est'as ali'a person'o kiu pro sorĉ'o aspekt'as kiel ŝi! Dir'u al mi,” ŝi ordon'is, turn'iĝ'int'e al la trem'ant'a knab'in'o, “vi'a'n ver'a'n nom'o'n!”
Tio'n Ĵele'a ne kuraĝ'is dir'i, ĉar ŝi'n minac'is mort'ig'i la magi'ul'in'o se ŝi konfes'os la fraŭd'o'n. Sed Glinda, kvankam dolĉ'a kaj bel'a, kompren'is magi'o'n mult'e pli bon'e ol ĉiu ali'a person'o en la Land'o Oz. Do per kelk'a'j potenc'a'j vort'o'j kaj strang'a gest'o, ŝi rapid'e trans'form'is la knab'in'o'n kaj re'don'is al ŝi ŝi'a'n ver'a'n form'o'n, kaj sam'temp'e mal'jun'a Mombi, tre mal'proksim'e en la palac'o de Zingibr'a, subit'e re'akir'is si'a'j'n propr'a'j'n mal'rekt'a'n form'o'n kaj aspekt'aĉ'o'n.
“Nu, ŝi est'as Ĵele'a Konfit'aĵ!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o, re'kon'ant'e ke la knab'in'o est'as mal'nov'a amik'in'o li'a.
“Ni'a interpret'ist'in'o!” dir'is la Kukurb'o'kap'o, plaĉ'e rid'et'ant'e.
Glinda dev'ig'is Ĵele'a'n rakont'i pri la tromp'o far'it'a de mal'jun'a Mombi, kaj ŝi ankaŭ pet'is protekt'o'n de Glinda, kio'n la Sorĉ'ist'in'o volont'e promes'is. Sed nun Glinda ver'e koler'eg'is, kaj send'is komunik'o'n al Zingibr'a ke la fraŭd'o kon'iĝ'is kaj ke ŝi dev'as trans'don'i la ver'a'n Mombin, ĉar se ne, ŝi sufer'os pro ne'el'port'ebl'a'j konsekvenc'o'j. Zingibr'a anticip'is tiu'n komunik'o'n, ĉar la sorĉ'ist'in'o bon'e kompren'is, kiam ŝi re'ricev'is si'a'n natur'a'n form'o'n, ke Glinda el'trov'is la tromp'o'n. Sed la fi'a mal'jun'ul'in'o jam el'pens'is nov'a'n tromp'o'n, kaj dev'ig'is Zingibr'a'n promes'i plen'um'i ĝi'n.
Do la Reĝ'in'o dir'is al la herold'in'o de Glinda: “Dir'u al vi'a estr'in'o ke mi tut'e ne trov'as Mombin; sed Glinda pov'os en'ir'i la urb'o'n kaj mem serĉ'i la mal'jun'ul'in'o'n. Ŝi ankaŭ pov'as kun'ven'ig'i si'a'j'n amik'o'j'n, se ŝi vol'as. Sed se ŝi ne trov'os Mombin antaŭ ol la sun'o sub'ir'os, la Sorĉ'ist'in'o dev'os promes'i for'ir'i pac'e kaj ne plu ĝen'i ni'n.”
Glinda akcept'is la propon'o'n, ĉar ŝi bon'e sci'is ke Mombi est'as ie en la urb'o. Do Zingibr'a mal'ferm'ig'is la pord'eg'o'j'n de la urb'o, kaj Glinda en'marŝ'is, sekv'at'e de kompani'o de ŝi'a'j soldat'in'o'j, kaj post'e sekv'is la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, dum Joĉjo Kukurb'o'kap'o rajd'is sur la Seg-Ĉeval'o, kaj la Eduk'it'a, Mult'e Pli'grand'ig'it'a Ŝancel-Insekt'o dign'e marŝ'is mal'antaŭ ili. Tip marŝ'is apud la Sorĉ'ist'in'o, ĉar Glinda ek'am'is la knab'o'n mult'e.
Kompren'ebl'e Mombi tut'e ne intenc'is trov'iĝ'i de Glinda; do, dum ŝi'a'j mal'amik'o'j marŝ'ad'is laŭ la strat'o, la magi'ul'in'o trans'form'is si'n en ruĝ'a'n roz'o'n kresk'ant'a'n sur arbust'o en la ĝarden'o de la palac'o. Lert'a plan'o, tromp'o kia'n ne suspekt'is Glinda. Do plur'a'j valor'eg'a'j hor'o'j perd'iĝ'is per van'a serĉ'ad'o je Mombi.
Kiam proksim'iĝ'is la sun'sub'ir'o la Sorĉ'ist'in'o kompren'is ke ŝi'n venk'is la super'a malic'o de la tre aĝ'a magi'ul'in'o; do ŝi ordon'is al si'a'j sekv'ant'in'o'j marŝ'i el la urb'o retro'e'n al si'a'j tend'o'j.
Ĝust'e tiam serĉ'ad'is la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j kamarad'o'j en la ĝarden'o de la palac'o, kaj sen'esper'e ili turn'is si'n por obe'i la ordon'o'n de Glinda. Sed antaŭ ol for'ir'i el la ĝarden'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kiu am'is flor'o'j'n, ŝanc'e rimark'is grand'a'n ruĝ'a'n roz'o'n kresk'ant'a'n sur arbust'o; do li de'ŝir'is la flor'o'n kaj fiks'is ĝi'n en la stan'a'n buton'tru'o'n de si'a stan'a brust'o.
Dum li far'is tio'n, li kred'is aŭd'i mal'laŭt'a'n ĝem'o'n el la roz'o; sed li tut'e ne atent'is tiu'n son'o'n, kaj tiel Mombi est'is port'at'a el la urb'o en la tend'ar'o'n de Glinda kaj tut'e neni'u suspekt'is ke ili'a serĉ'o tiel sukces'is.
“Sed ne neces'as rapid'i,” pens'is Mombi. “Mi atend'os dum kelk'a temp'o kaj ĝu'os la humil'iĝ'o'n de tiu Sorĉ'ist'in'o kiam ŝi trov'os ke mi super'is ŝi'n.”
Do dum la tut'a nokt'o la roz'o rest'is trankvil'e sur la brust'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj en la maten'o, kiam Glinda vok'is ni'a'j'n amik'o'j'n al inter'konsil'ad'o, Noĉjo Hak'ist'o kun'port'is si'a'n bel'a'n flor'o'n al la blank'a silk'a tend'o.
“Ial,” dir'is Glinda, “ni ne sukces'is trov'i tiu'n malic'a'n mal'jun'a'n Mombin; do mi kred'as ke ni'a ekspedici'o fiask'is. Kaj mi bedaŭr'as tio'n, ĉar sen ni'a help'o mal'grand'a Ozma neniam est'os sav'it'a kaj ne re'ricev'os si'a'n just'a'n posten'o'n kiel Reĝ'in'o de la Smerald'a Urb'o.”
“Ni ne ced'u tro facil'e,” dir'is la Kukurb'o'kap'o. “Ni far'u i'o'n ali'a'n.”
“Cert'e io ali'a est'as far'end'a,” respond'is Glinda, rid'et'ant'e; “sed mi ne kompren'as kiel mi'n tiom facil'e venk'is mal'jun'a magi'ul'in'o kiu sci'as mult'e mal'pli da magi'o ol mi mem.”
“Dum ni est'as ĉi tie, mi opini'as ke est'os saĝ'e ke ni konker'u la Smerald'a'n Urb'o'n por Princ'in'o Ozma,”
dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Kaj dum la knab'in'o rest'os kaŝ'it'a, mi volont'e reg'os anstataŭ ŝi, ĉar mi kompren'as la reg'art'o'n pli bon'e ol Zingibr'a.”
“Sed mi promes'is ne ĝen'i Zingibr'a'n,” kontraŭ'is Glinda.
“Mi invit'as vi'n ĉiu'j'n re'ir'i kun mi al mi'a regn'o— pli ĝust'e, Imperi'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, ĝentil'e inkluziv'ant'e la tut'a'n grup'o'n per reĝ'a brak'etend'o. “Mult'e plezur'ig'os mi'n gast'ig'i vi'n en mi'a kastel'o, kie est'as sufiĉ'a spac'o kaj pli ol sufiĉ'a. Kaj se iu el vi dezir'os kovr'iĝ'i per tavol'o el nikel'o, mi'a serv'ist'o far'os tio'n tut'e sen'pag'e.”
Dum la Hak'ist'o parol'is la okul'o'j de Glinda rimark'is la roz'o'n en li'a buton'tru'o, kaj nun ŝi imag'is vid'i la grand'a'j'n ruĝ'a'j'n foli'o'j'n de la flor'o iom trem'et'i.
Tio tuj suspekt'ig'is ŝi'n, kaj post moment'o la Sorĉ'ist'in'o decid'is ke la ŝajn'roz'o est'is nur Mombi trans'form'it'a. Sam'moment'e Mombi sci'is ke ŝi est'as trov'it'a kaj dev'as rapid'e plan'i eskap'o'n, kaj ĉar ŝi facil'e trans'form'iĝ'is ŝi tuj form'iĝ'is kiel Ombr'o kaj glit'is laŭ la mur'o de la tend'o cel'e la el'ir'ej'o'n, plan'ant'e tiel mal'aper'i.
Sed Glinda ne nur est'is egal'e imag'em'a, ŝi est'is mult'e pli spert'a ol la magi'ul'in'o. Do ŝi paŝ'is al la mal'ferm'aĵ'o de la tend'o long'e antaŭ ol ĝi'n ating'is la Ombr'o, kaj per man'sku'o ŝi ferm'is la mal'ferm'aĵ'o'n tiel perfekt'e ke Mombi ne pov'is trov'i sufiĉ'e larĝ'a'n fend'et'o'n kiu'n ŝi pov'us tra'ir'i. La Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j amik'o'j est'is mult'e surpriz'it'a'j de la ag'o'j de Glinda, ĉar neni'u el ili rimark'is la Ombr'o'n. Sed la Sorĉ'ist'in'o dir'is al ili: “Rest'u tut'e sen'mov'e, ĉiu'j! Ĉar la mal'jun'a magi'ul'in'o est'as kun ni eĉ nun, en ĉi tiu tend'o, kaj mi esper'as kapt'i ŝi'n.”
Tiu'j vort'o'j tiom alarm'is Mombin ke ŝi tuj trans'form'is si'n el ombr'o en Nigr'a'n Formik'o'n, kaj en tiu form'o ŝi ramp'is trans la ter'o'n, serĉ'ant'e fend'et'o'n aŭ kav'aĵ'o'n en kiu ŝi pov'us kaŝ'i si'a'n korp'et'o'n.
Bon'sort'e, la ter'o sur kiu la tend'o est'is star'ig'it'a, tuj antaŭ la urb'o'pord'o'j, est'is mal'mol'a kaj glat'a; kaj dum la Formik'o plu ramp'ad'is, Glinda vid'is ĝi'n kaj rapid'is antaŭ'e'n por kapt'i ĝi'n. Sed, ĝust'e kiam ŝi'a man'o sub'ir'is, la magi'ul'in'o, nun preskaŭ frenez'a pro tim'o, last'a'foj'e trans'form'iĝ'is, kaj en la form'o de gigant'a Grif'o ŝi ĵet'is si'n tra la mur'o'n de la tend'o—dis'ŝir'ant'e la silk'o'n per si'a salt'o—kaj post moment'o jam for'kur'ad'is rapid'e kiel kirl'o'vent'o.
Glinda ne hezit'is sekv'i. Ŝi salt'is sur la dors'o'n de la Seg-Ĉeval'o kaj kri'is: “Nun pruv'u ke vi rajt'as viv'i! Kur'u—kur'u—kur'u!”
La Seg-Ĉeval'o kur'is. Fulm'e li sekv'is la Grif'o'n, li'a'j lign'a'j krur'o'j mov'is si'n tiom rapid'e ke ili bril'et'is kvazaŭ la radi'o'j de stel'o. Antaŭ ol ni'a'j amik'o'j pov'is re'ĝust'iĝ'i el si'a surpriz'o kaj la Grif'o kaj la Seg-Ĉeval'o est'is preter ili'a vid'pov'o.
“Ni sekv'u!” kri'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
Ili kur'is al kie kuŝ'as la Gumpo kaj rapid'e si'n'ĵet'is sur ĝi'n.
“Flug'u!” ordon'is Tip, fervor'e.
“Kie'n?” demand'is la Gumpo, per si'a trankvil'a voĉ'o.
“Mi ne sci'as,” respond'is Tip, kiu est'is tre nervoz'a pro la prokrast'o; “sed se vi en'aer'iĝ'os, mi kred'as Kel'a Ekster'ordinar'a Land'o Oz ni vid'os kiu'direkt'e'n ir'is Glinda.”
“Bon'e,” respond'is la Gumpo, trankvil'e; kaj ĝi etend'is si'a'j'n flug'il'eg'o'j'n kaj alt'e'n ir'is en la aer'o.
Tre mal'proksim'e, trans la kamp'o'j, nun vid'ebl'is du et'a'j makul'o'j rapid'ant'a'j unu post la ali'a, kaj ili sci'is ke la makul'o'j sen'dub'e est'as la Grif'o kaj la Seg-Ĉeval'o. Do Tip atent'ig'is la Gumpon pri ili, kaj ordon'is ke la best'o streb'u ating'i la du magi'ul'in'o'j'n. Sed, kvankam la flug'o de la Gumpo est'is rapid'a, la sekv'at'o kaj sekv'ant'o si'n mov'is pli rapid'e, kaj post kelk'a'j moment'o'j ne plu est'is vid'ebl'a'j sur la mal'klar'a horizont'o.
“Tamen ni plu sekv'u ili'n,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “ĉar la Land'o Oz est'as mal'grand'a do ili nepr'e dev'os ambaŭ halt'i post ne'long'e.”
Mal'jun'a Mombi opini'is si'n tre saĝ'a pro si'a decid'o far'iĝ'i Grif'o, ĉar ĝi'a'j krur'o'j est'is rapid'eg'a'j kaj ĝi'a fort'o pli long'e'daŭr'a ol tiu de ali'a'j best'o'j. Sed ŝi ne kalkul'is pri la sen'lac'a energi'o de la Seg-Ĉeval'o, kies lign'a'j krur'o'j pov'is kur'i dum mult'a'j tag'o'j sen mal'rapid'iĝ'i.
Tial, post hor'o da kur'eg'ad'o, la spir'ad'o de la Grif'o komenc'is mal'fort'iĝ'i, kaj ĝi anhel'is kaj dolor'o'plen'e streb'is spir'i, kaj mov'is si'n mult'e mal'pli rapid'e ol antaŭ'e. Ĝi ating'is la rand'o'n de la dezert'o kaj komenc'is kur'i trans la profund'a'n sabl'o'n. Sed ĝi'a'j lac'a'j pied'o'j profund'iĝ'is en la sabl'o'n kaj post kelk'a'j minut'o'j la Grif'o kolaps'is, plen'e sen'fort'a, kaj kuŝ'is sen'mov'e sur la dezert'o.
Glinda ating'is ĝi'n post moment'o, rajd'ant'e la ankoraŭ vigl'a'n Seg-Ĉeval'o'n; kaj mal'volv'int'e mal'dik'a'n or'a'n faden'o'n lig'it'a'n al si'a zon'o la Sorĉ'ist'in'o ĵet'is ĝi'n super la kap'o'n de la anhel'ant'a sen'help'a Grif'o, kaj tiel detru'is la magi'a'n kapabl'o'n de la trans'form'it'a Mombi.
Ĉar la best'o, trem'ant'e sever'e, ek'mal'aper'is, kaj en ĝi'a lok'o vid'ebl'is la mal'jun'a magi'ul'in'o, sovaĝ'e rigard'ant'a la seren'a'n kaj bel'a'n vizaĝ'o'n de la Sorĉ'ist'in'o.
“Kial vi serĉ'as mi'n?” demand'is Mombi, ankoraŭ apenaŭ kapabl'a klar'e parol'i pro mank'o de spir'o.
“Kio'n mi far'is kontraŭ vi, kial vi persekut'as mi'n?”
“Neni'o'n vi far'is kontraŭ mi,” respond'is la mild'a Sorĉ'ist'in'o; “sed mi suspekt'as ke vi far'is plur'a'j'n fi'ag'o'j'n; kaj se mi trov'os ke vi ver'e mis'uz'is vi'a'n magi'sci'o'n, mi pun'os vi'n sever'e.”
“Mi defi'as vi'n!” rasp'is la mal'jun'ul'in'aĉ'o. “Vi ne aŭdac'us damaĝ'i mi'n!”
Ĝust'e tiam la Gumpo al'flug'is ili'n kaj star'iĝ'is sur la dezert'a'n sabl'o'n apud Glinda. Ni'a'j amik'o'j ĝoj'is trov'i ke Mombi fin'e est'as kapt'it'a, kaj post rapid'a inter'konsil'iĝ'o ili decid'is ke ĉiu'j re'ir'u en la Gumpo al la tend'ar'o. Do ili en'ĵet'is la Seg-Ĉeval'o'n, kaj post'e Glinda, ankoraŭ ten'ant'e fin'o'n de la or'a faden'o kiu est'is ĉirkaŭ la kol'o de Mombi, dev'ig'is la kapt'it'in'o'n grimp'i sur la sof'o'j'n. La ali'a'j nun sekv'is, kaj Tip ordon'is al la Gumpo re'ir'i.
La vetur'o far'iĝ'is sen'ĝen'e, Mombi sid'is sur si'a lok'o mal'ĝoj- kaj sever-mien'e, ĉar la mal'jun'ul'in'aĉ'o est'is tut'e sen'help'a dum rest'is la magi'a faden'o ĉirkaŭ ŝi'a kol'o. La arme'o salut'is la re'ven'o'n de Glinda per laŭt'a'j bon'ven'ig'a'j kri'o'j, kaj la grup'o de amik'o'j re'kun'iĝ'is baldaŭ en la reĝ'in'a tend'o, kiu'n oni zorg'e ripar'is dum ili'a for'est'o.
“Nun,” dir'is la Sorĉ'ist'in'o al Mombi, “mi vol'as ke vi dir'u al ni kial la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz vizit'is vi'n tri'foj'e, kaj kio okaz'is al la infan'o Ozma, kiu kurioz'eg'e mal'aper'is.”
La magi'ul'in'o rigard'is Glindan defi'e, kaj neniu'n vort'o'n parol'is.
“Respond'u!” kri'is la Sorĉ'ist'in'o.
Sed ankoraŭ Mombi silent'is.
“Ebl'e ŝi ne sci'as,” koment'is Joĉjo.
“Bon'vol'u silent'i,” dir'is Tip. “Vi ebl'e fuŝ'os ĉio'n pro vi'a stult'ec'o.”
“Jes, kar'a Pa'ĉj'o!” respond'is la Kukurb'o'kap'o, humil'e.
“Plezur'eg'e mi est'as Ŝancel-Insekt'o!” murmur'is la Mult'e Pli'grand'ig'it'a Insekt'o, mal'laŭt'e. “Oni ne pov'as atend'i flu'o'n de saĝ'ec'o el kukurb'o.”
“Nu,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “kiel ni parol'ig'os Mombin? Se ŝi ne inform'os ni'n pri kio'n ni vol'as sci'i, est'os tut'e sen'util'a ŝi'a kapt'iĝ'o.”
“Ebl'e ni prov'u am'o'n,” propon'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Mi aŭd'is ke am'o pov'as venk'i kiu'n ajn, ne grav'e kiom mal'bel'a'n.”
Aŭd'int'e tio'n la magi'ul'in'o turn'is si'n por fi'rigard'i li'n tiom aĉ'e ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o humil'ig'it'e re'tir'is si'n.
Glinda zorg'e konsider'ad'is kio'n far'i; nun ŝi si'n turn'is al Mombi kaj dir'is: “Neni'o'n vi gajn'os, mi cert'ig'as vi'n, per tia defi'ad'o.
Ĉar mi firm'e intenc'as sci'i la ver'o'n pri la knab'in'o Ozma, kaj se vi ne dir'os al mi ĉio'n kio'n vi sci'as, mi cert'e mort'ig'os vi'n.”
“Ho, ne! Ne far'u tio'n!” kri'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Est'us fi'e mort'ig'i iu'n ajn—eĉ mal'jun'a'n Mombin.”
“Est'as nur minac'o,” respond'is Glinda. “Mi ne mort'ig'os Mombin, ĉar ŝi prefer'os dir'i al mi la ver'o'n.”
“Ha, mi kompren'as,” dir'is la stan'ul'o, mult'e trankvil'ig'it'a.
“Se mi dir'os al vi kio'n ajn vi vol'as sci'i,” dir'is Mombi, parol'ant'e tiom subit'e ke ŝi trem'ig'is ili'n ĉiu'j'n.
“Kio'n vi far'os al mi post'e?”
“Se vi far'os tio'n,” respond'is Glinda, “mi nur postul'os ke vi trink'u potenc'a'n flu'aĵ'o'n kiu forges'ig'os en vi la tut'a'n magi'o'n kiu'n vi lern'is.”
“Sed mi far'iĝ'us sen'help'a mal'jun'ul'in'o!”
“Sed vi viv'us,” dir'is la Kukurb'o'kap'o, konsol'e.
“Nepr'e silent'u!” dir'is Tip, nervoz'e.
“Mi pen'os,” respond'is Joĉjo; “sed vi agnosk'as ke viv'i est'as bon'e.”
“Precip'e se oni est'as Plen'e Eduk'it'a,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, aprob'e sku'ant'e si'a'n kap'o'n.
“Elekt'u,” Glinda dir'is al mal'jun'a Mombi, “inter mort'o se vi plu silent'os, kaj perd'o de vi'a magi'kapabl'o se vi dir'os al mi la ver'o'n. Mi opini'as ke vi prefer'os viv'i.”
Mombi mal'kviet'e rigard'is la Sorĉ'ist'in'o'n, kaj vid'is ke ŝi plen'e serioz'as kaj ne toler'os tromp'o'n. Do ŝi respond'is, mal'rapid'e: “Mi respond'os vi'a'j'n demand'o'j'n.”
“Tio'n mi supoz'is,” dir'is Glinda agrabl'a'ton'e. “Vi saĝ'e elekt'is, mi cert'ig'as vi'n.”
Ŝi gest'is al unu el si'a'j Kapitan'in'o'j, kiu port'is al ŝi bel'a'n or'a'n kest'et'o'n. El ĝi la Sorĉ'ist'in'o tir'is grand'eg'a'n blank'a'n perl'o'n, lig'it'a'n al mal'dik'a ĉen'o kiu'n ŝi met'is ĉirkaŭ si'a'n kol'o'n tiel ke la perl'o rest'is sur ŝi'a brust'o, tuj super la kor'o.
“Nun,” dir'is ŝi, “mi'a unu'a demand'o: Kial la Sorĉ'ist'o tri'foj'e vizit'is vi'n?”
“Ĉar mi rifuz'is vizit'i li'n,” respond'is Mombi.
“Tio ne est'as respond'o,” dir'is Glinda, sever'e. “Dir'u al mi la ver'o'n.”
“Nu,” respond'is Mombi, rigard'ant'e mal'supr'e'n, “li vizit'is mi'n por lern'i la recept'o'n kiu'n mi uz'as por biskvit'o'j.”
“Rigard'u!” ordon'is la Sorĉ'ist'in'o.
Mombi obe'is.
“Kiu kolor'a est'as mi'a perl'o?” dir'is Glinda.
“Ĝi—ĝi est'as nigr'a!” respond'is la mal'jun'a magi'ul'in'o, mir'ant'e.
“Do vi mensog'is al mi!” kri'is Glinda, koler'e. “Nur kiam vi dir'os la ver'o'n rest'os mi'a magi'a perl'o pur'e blank'a.”
Mombi nun kompren'is ke est'as sen'util'e pen'i tromp'i la Sorĉ'ist'in'o'n; do ŝi dir'is, inter'temp'e sulk'ant'e la frunt'o'n pro si'a venk'iĝ'o: “La Sorĉ'ist'o port'is al mi la knab'in'et'o'n Ozma, kiu tiu'temp'e est'is nur beb'o, kaj pet'is mi'n kaŝ'i la infan'o'n.”
“Tio'n mi supoz'is,” deklar'is Glinda, trankvil'e.
“Kio'n li don'is al vi pro vi'a help'o?”
“Li instru'is al mi ĉiu'j'n si'a'j'n magi'aĵ'o'j'n. Kelk'a'j est'is aŭtentik'a'j, kaj kelk'a'j est'is fraŭd'a'j; sed mi fidel'is al mi'a promes'o.”
“Kio'n vi far'is pri la knab'in'o?” demand'is Glinda; kaj je tiu demand'o ĉiu antaŭ'e'n klin'is si'n por atent'e aŭskult'i la respond'o'n.
“Mi sorĉ'is ŝi'n,” respond'is Mombi.
“Kiel?”
“Mi trans'form'is ŝi'n kaj far'is el ŝi—el ŝi—”
“Kio'n el ŝi?” demand'is Glinda, kiam la magi'ul'in'o hezit'is.
“Knab'o'n!” dir'is Mombi, mal'alt'a'voĉ'e.
“Knab'o'n!” eĥ'is ĉiu voĉ'o; kaj, ĉar ili sci'is ke tiu mal'jun'ul'in'o pri'zorg'is Tip'o'n ek'de li'a beb'ec'o, ĉiu'j okul'o'j turn'iĝ'is al kie star'as la knab'o.
“Jes,” dir'is la mal'jun'a magi'ul'in'o, jes'e sku'ant'e si'a'n kap'o'n; “jen Princ'in'o Ozma—la infan'o port'it'a al mi de la Sorĉ'ist'o kiu ŝtel'is la tron'o'n de ŝi'a patr'o. Jen la ver'a reg'ant'o de la Smerald'a Urb'o!” kaj ŝi per si'a long'a ost'ec'a fingr'o rekt'e indik'is la knab'o'n.
“Mi!” kri'is Tip, mir'eg'ant'e. “Mi ne est'as Princ'in'o Ozma—mi ne est'as knab'in'o!”
Glinda rid'et'is, kaj ir'int'e al Tip ŝi pren'is li'a'n mal'grand'a'n brun'a'n man'o'n per si'a delikat'a blank'a man'o.
“Vi ne est'as knab'in'o ĝust'e nun,” dir'is ŝi mild'a'ton'e, “ĉar Mombi trans'form'is vi'n en knab'o'n. Sed vi nask'iĝ'is knab'in'o, kaj ankaŭ Princ'in'o; do vi dev'os re'pren'i vi'a'n ĝust'a'n form'o'n, por ke vi far'iĝ'u Reĝ'in'o de la Smerald'a Urb'o.”
“Ho, las'u Zingibr'a'n rest'i la Reĝ'in'o!” kri'is Tip, pret'a plor'i. “Mi vol'as rest'i knab'o, kaj vetur'i kun la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, kaj la Ŝancel- Insekt'o, kaj Joĉjo—jes! kaj kun mi'a amik'o la Seg- Ĉeval'o—kaj la Gumpo! Mi ne vol'as est'i knab'in'o!”
“Ne tim'u, amik'et'o,” dir'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, konsol'e; “ne dolor'as est'i knab'in'o, oni dir'as; kaj ni ĉiu'j rest'os vi'a'j fidel'a'j amik'o'j. Kaj, sen'kaŝ'e parol'ant'e, mi ĉiam opini'is knab'in'o'j'n pli agrabl'a'j ol knab'o'j.”
“Nu, egal'e agrabl'a'j,” dir'is la Bird'o'tim'ig'il'o, kares'e frap'et'ant'e la kap'o'n de Tip.
“Kaj egal'e bon'a'j student'o'j,” proklam'is la Ŝancel- Insekt'o. “Mi volont'e far'iĝ'os vi'a instru'ist'o, kiam vi re'far'iĝ'os knab'in'o.”
“Sed—atend'u!” dir'is Joĉjo Kukurb'o'kap'o, ĝem'e: “se vi far'iĝ'os knab'in'o, vi ne pov'os rest'i mi'a kar'a Pa'ĉj'o!”
“Ne,” respond'is Tip, rid'ant'e malgraŭ si'a mal'trankvil'o; “kaj volont'e mi perd'os tiu'n parenc'ec'o'n.”
Post'e li dir'is, hezit'em'e, dum li turn'is si'n al Glinda: “Mi prov'os dum kelk'a temp'o—por trov'i kiel est'os. Sed se al mi ne plaĉ'os est'i knab'in'o, vi dev'as promes'i ke vi re'far'os mi'n knab'o.”
“Nu,” dir'is la Sorĉ'ist'in'o, “mi'a magi'o ne pov'as far'i tio'n. Mi neniam far'as trans'form'o'j'n, ĉar ili est'as ne'honest'a'j, kaj neni'u respekt'ind'a magi'ul'in'o vol'as don'i mal'ver'a'n aspekt'o'n al io ajn. Nur sen'skrupul'in'o'j uz'as tiu'n art'o'n, do mi dev'as postul'i ke Mombi nul'ig'u si'a'n ĉarm'o'n kaj re'don'u al vi vi'a'n ĝust'a'n form'o'n. Ŝi last'a'foj'e far'os magi'aĵ'o'n.”
Nun, ĉar la ver'o pri Princ'in'o Ozma mal'kaŝ'iĝ'is, al Mombi ne grav'is la sort'o de Tip; sed ŝi tim'is la koler'o'n de Glinda, kaj la knab'o mal'avar'e promes'is pri'zorg'i Mombin kiam ŝi mal'jun'iĝ'os se li far'iĝ'os reg'ant'in'o de la Smerald'a Urb'o. Do la magi'ul'in'o konsent'is far'i la trans'form'o'n, kaj tuj komenc'iĝ'is la prepar'ad'o de la event'o.
Glinda ordon'is ke ŝi'a propr'a reĝ'in'a sof'o met'iĝ'u en la centr'o'n de la tend'o. Sur ĝi'n met'iĝ'is mult'a'j kusen'o'j kovr'it'a'j per roz'kolor'a silk'o, kaj de or'a stang'o super ĝi pend'is mult'a'j ruĝ'et'a'j fald'aĵ'o'j el filandr'o, tut'e kaŝ'ant'e la intern'a'n part'o'n.
La unu'a ag'o de la magi'ul'in'o est'is dev'ig'i la knab'o'n trink'i magi'a'n flu'aĵ'o'n kiu rapid'e dorm'ig'is li'n profund'e kaj sen'sonĝ'e. Post'e la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Ŝancel-Insekt'o zorg'e port'is li'n al la sof'o kaj met'is li'n sur la mol'a'j'n kusen'o'j'n, kaj kun'tir'is la filandr'a'j'n kurten'o'j'n por kaŝ'i li'n de ĉiu'j.
La magi'ul'in'o kaŭr'is sur la ter'o kaj flam'ig'is sek'a'j'n herb'o'j'n, kiu'j'n ŝi tir'is el si'a brust'vest'o. Kiam la fajr'o ard'is klar'e mal'jun'a Mombi dis'ŝut'is man'plen'o'n da magi'a pulvor'o sur la fajr'o'n, kiu tuj komenc'is est'ig'i riĉ'a'n viol'a'n vapor'o'n, plen'ig'ant'e la tend'o'n per si'a odor'o kaj tern'ig'ant'e la Seg-Ĉeval'o'n—kvankam oni antaŭ'avert'is li'n rest'i silent'a.
Dum la ali'a'j sci'vol'e rigard'ad'is ŝi'n, la mal'jun'ul'in'aĉ'o ĉant'is vers'o'n ritm'e uz'ant'e vort'o'j'n kiu'j'n neni'u kompren'is, kaj klin'is si'a'n mal'dik'a'n korp'o'n sep'foj'e super la fajr'o'n. Kaj nun la sorĉ'kant'o ŝajn'is komplet'a, ĉar la magi'ul'in'o rekt'iĝ'is kaj kri'is unu vort'o'n, “Jeoŭa!”
laŭt'a'voĉ'e.
La vapor'o for'flos'is; la aer'o re'klar'iĝ'is; iom da freŝ'a aer'o plen'ig'is la tend'o'n, kaj la ruĝ'et'a'j kurten'o'j de la sof'o trem'et'is kvazaŭ mov'it'a'j de io mal'antaŭ ili.
Glinda marŝ'is al la baldaken'o kaj apart'ig'is la silk'a'j'n kurten'o'j'n. Ŝi klin'is si'n super la kusen'o'j'n, etend'is man'o'n, kaj de la sof'o lev'iĝ'is la form'o de jun'a knab'in'o, freŝ'a kaj bel'a kiel maj'a maten'o. Ŝi'a'j okul'o'j bril'is kvazaŭ du diamant'o'j, kaj ŝi'a'j lip'o'j ruĝ'et'is kiel turmalin'o. Laŭ ŝi'a dors'o pend'is ruĝ'or'a'j bukl'o'j, kaj mal'dik'a juvel'a cirkl'aĵ'o sid'is super ŝi'a'j brov'o'j. Ŝi'a'j silk'o'gaz'a'j rob'o'j flos'is ĉirkaŭ ŝi kvazaŭ nub'o, kaj sur ŝi'a'j pied'o'j est'is delikat'a'j saten'a'j pantofl'o'j.
Vid'ant'e tiu'n bel'eg'ul'in'o'n la mal'nov'a'j kamarad'o'j de Tip rigard'ad'is mir'o'plen'e dum tut'a minut'o, kaj post tio ĉiu kap'o klin'iĝ'is pro sincer'a admir'ad'o al la bel'a Princ'in'o Ozma. La knab'in'o mem rigard'et'is la bril'ant'a'n vizaĝ'o'n de Glinda, kiu bril'as pro plezur'o kaj kontent'o, kaj post tio turn'is si'n al la ali'a'j. Parol'ant'e la vort'o'j'n dolĉ'e mal'arogant'e, ŝi dir'is: “Mi esper'as ke neni'u el vi mal'pli am'os mi'n nun ol antaŭ'e. Mi rest'as la sam'a Tip, sci'u; nur—nur—”
“Nur vi est'as diferenc'a!” dir'is la Kukurb'o'kap'o; kaj ĉiu opini'is ke tiu est'is li'a plej saĝ'a parol'o dum li'a tut'a viv'o.
“Ke mi dev'os,” ŝi ĝem'is, “reg'int'e kiel Reĝ'in'o, kaj loĝ'int'e en palac'o, re'komenc'i pur'ig'ad'i plank'o'j'n kaj kirl'i buter'o'n! Est'as ne'pens'ebl'e! Mi neniel konsent'os!”
Do kiam ŝi'a'j soldat'in'o'j, kiu'j pas'ig'is si'a'n temp'o'n plej'part'e per kuir'ad'o de suker'fand'aĵ'o'j en la kuir'ej'o'j de la palac'o, konsil'is al Zingibr'a ke ŝi rezist'u, ŝi obe'is ili'a'n mal'saĝ'a'n babil'ad'o'n kaj send'is akr'a'n defi'o'n al Glinda la Bon'a kaj Princ'in'o Ozma. Rezult'is milit'deklar'o, kaj la tuj'sekv'a'n tag'o'n Glinda marŝ'is kontraŭ la Smerald'a'n Urb'o'n kun flirt'ant'a'j standard'o'j kaj lud'ant'a'j band'o'j, kaj arb'ar'o da bril'ant'a'j lanc'o'j kiu'j bril'ad'is pro la radi'o'j de la sun'o.
Sed kiam ĝi proksim'iĝ'is al la mur'o'j tiu brav'a grup'eg'o ek'halt'is; ĉar Zingibr'a ferm'is kaj bar'is ĉiu'n pord'o'n, kaj la mur'o'j de la Smerald'a Urb'o est'is alt'a'j kaj dik'a'j, konstru'it'e el mult'a'j blok'o'j de verd'a marmor'o. Kiam ŝi trov'is si'a'n en'ir'o'n barit'a, Glinda klin'is si'a'n kap'o'n por profund'e pens'ad'i, dum la Ŝancel-Insekt'o dir'is, per si'a plej pozitiv'a ton'o: “Neces'as sieĝ'i la urb'o'n kaj mal'sat'ig'i ĝi'n ĝis ĝi ced'os. Neni'o'n ali'a'n ni pov'os far'i.”
“Mal'prav'e,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ni ankoraŭ hav'as la Gumpon, kaj la Gumpo ankoraŭ pov'as flug'i.”
La Sorĉ'ist'in'o turn'is si'n rapid'e kiam ŝi aŭd'is li'a'j'n vort'o'j'n, kaj sur ŝi'a vizaĝ'o nun est'is bril'ant'a rid'et'o.
“Vi prav'as,” ŝi kri'et'is, “vi plen'rajt'e fier'as pro vi'a cerb'o. Ni ir'u al la Gumpo tuj!”
Do ili tra'ir'is la arme'o'n ĝis ili ating'is la lok'o'n, proksim'e al la tend'o de la Bird'o'tim'ig'il'o, kie kuŝ'as la Gumpo. Glinda kaj Princ'in'o Ozma en'ir'is la unu'a'j, kaj sid'iĝ'is sur la sof'o'j'n. Sekv'is la Bird'o'tim'ig'il'o kaj li'a'j amik'o'j, kaj rest'is sufiĉ'a spac'o por Kapitan'in'o kaj tri soldat'in'o'j, kiu'j'n Glinda opini'is sufiĉ'a'j kiel gard'ist'in'ar'o.
Nun, pro ordon'o de la Princ'in'o, la strang'a Aĵ'o kiu'n ili nom'is Gumpo bat'is si'a'j'n palm'foli'a'j'n flug'il'o'j'n kaj en'aer'iĝ'is, port'ant'e la grup'o'n de aventur'ant'o'j alt'e trans la mur'o'j'n. Ili ŝveb'is super la palac'o, kaj baldaŭ rimark'is Zingibr'a'n leg'ant'a'n en hamak'o en la kort'o, kie ŝi komfort'e leg'ad'is roman'o'n kun verd'a kovr'il'o kaj manĝ'ad'is verd'a'j'n ĉokolad'o'j'n, cert'a ke la mur'o'j protekt'os ŝi'n kontraŭ ŝi'a'j mal'amik'in'o'j. Obe'ant'e rapid'a'n ordon'o'n, la Gumpo sur'ter'iĝ'is sen'danĝer'e en tiu'n sam'a'n kort'o'n, kaj antaŭ ol Zingibr'a pov'is pli ol nur kri'i, la Kapitan'in'o kaj la tri soldat'in'o'j el'salt'is kaj kapt'is la eks'reĝ'in'o'n, kaj fiks'is fortik'a'j'n ĉen'o'j'n al ŝi'a'j pojn'o'j.
Tiu ag'o efektiv'e fin'is la milit'o'n; ĉar la Revoluci'a Arme'o ced'is tuj kiam ili inform'iĝ'is pri la kapt'iĝ'o de Zingibr'a, kaj la Kapitan'in'o marŝ'is sen'danĝer'e laŭ la strat'o'j ĝis la pord'o'j de la urb'o, kiu'j'n ŝi plen'e mal'ferm'is. La band'o'j lud'is si'a'n plej instig'a'n muzik'o'n dum la arme'o de Glinda marŝ'is en la urb'o'n, kaj herold'o'j proklam'is la venk'iĝ'o'n de la aŭdac'a Zingibr'a kaj la alt'iĝ'o'n de la bel'a Princ'in'o Ozma sur la tron'o'n de si'a'j reĝ'a'j pra'patr'o'j.
Tuj la vir'o'j de la Smerald'a Urb'o for'met'is si'a'j'n kuir'vest'o'j'n. Kaj oni dir'as ke la vir'in'o'j'n tiom ted'is manĝ'i la kuir'aĵ'o'j'n de si'a'j edz'o'j ke ili ĉiu'j ĝoj'e salut'is Riĉ'o pro Kontent'o la venk'iĝ'o'n de Zingibr'a. Est'as cert'e ke, kur'ant'e al la kuir'ej'o'j de si'a'j dom'o'j, la bon'a'j edz'in'o'j prepar'is tiom bon'gust'eg'a'j'n festen'o'j'n por la lac'a'j vir'o'j ke harmoni'o tuj re'establ'iĝ'is en ĉiu famili'o.
La unu'a akt'o de Ozma dev'ig'is la Revoluci'a'n Arme'o'n re'don'i al ŝi ĉiu'n smerald'o'n kaj ali'a'n gem'o'n ŝtel'it'a'n el la publik'a'j strat'o'j kaj konstru'aĵ'o'j; kaj tiom abund'is la valor'eg'a'j ŝton'o'j el'pren'it'a'j de tiu'j vant'a'j knab'in'o'j, ke ĉiu el la reĝ'a'j juvel'ist'o'j dev'is labor'ad'i sen'ĉes'e dum pli ol monat'o por re'met'i ili'n.
Inter'temp'e la Revoluci'a Arme'o est'is mal'fond'it'a kaj la knab'in'o'j re'send'it'a'j al si'a'j patr'in'o'j. Pro promes'o bon'e kondut'i, Zingibr'a ankaŭ liber'iĝ'is.
Ozma far'iĝ'is la plej bel'a Reĝ'in'o iam kon'it'a en la Smerald'a Urb'o. Kaj, kvankam tre jun'a kaj sen'spert'a, ŝi reg'is si'a'n popol'o'n saĝ'e kaj just'e. Ĉar Glinda bon'e konsil'is ŝi'n ĉiam; kaj la Ŝancel-Insekt'o, al kiu don'iĝ'is la grav'a posten'o de Publik'a Eduk'ist'o, est'is tre help'a al Ozma kiam ŝi'a'j reg'a'j task'o'j perpleks'is ŝi'n.
La knab'in'o, dank'em'e al la Gumpo pro ĝi'a serv'ad'o, propon'is al la best'o kiu'n ajn pag'o'n ĝi dezir'as.
“Nu,” respond'is la Gumpo, “bon'vol'u dis'pec'ig'i mi'n. Mi ne vol'is viv'iĝ'i, kaj mi hont'eg'as pro mi'a konglomer'a natur'o. Iam mi est'is monark'o de la arb'ar'o, tio'n plen'e pruv'as mi'a'j korn'o'j; sed nun, pro mi'a aktual'a rembur'it'a stat'o de serv'ist'o, mi dev'as flug'i tra la aer'o—mi'a'j krur'o'j plen'e mal'util'as. Mi tial pet'as dis'pec'iĝ'i.”
Do Ozma ordon'is dis'pec'ig'i la Gumpon. La korn'o'hav'a kap'o de'nov'e pend'iĝ'is super la kamen'bret'o en la kun'ven'ej'o, kaj la sof'o'j est'is mal'lig'it'a'j kaj met'it'a'j en la akcept'ej'o'j'n. La bala'vost'o re'komenc'is si'a'n kutim'a'n labor'o'n en la kuir'ej'o, kaj fin'e, la Bird'o'tim'ig'il'o re'met'is ĉiu'j'n ŝnur'o'j'n kaj ŝnur'eg'o'j'n sur la hok'o'j'n de kiu'j ili pren'is ili'n dum la event'o'plen'a tag'o kiam ili konstru'is la Aĵ'o'n.
Ebl'e vi supoz'as ke tiel fin'iĝ'is la Gumpo; kaj tiel est'is, rilat'e al ĝi'a viv'o kiel flug'maŝin'o. Sed la kap'o super la kamen'bret'o plu parol'ad'is kiam ajn ĝi dezir'is, kaj oft'e ĝi alarm'is, per si'a'j abrupt'a'j demand'o'j, la person'o'j'n atend'ant'a'j'n en la kun'ven'ej'o kiu'j vol'is parol'i kun la Reĝ'in'o.
La Seg-Ĉeval'o est'is person'a posed'aĵ'o de la Reĝ'in'o, kaj est'is am'e pri'zorg'at'a; kaj oft'e ŝi rajd'is la strang'a'n best'o'n laŭ la strat'o'j de la Smerald'a Urb'o. Ŝi met'ig'is or'a'j'n ŝu'o'j'n sur ĝi'a'j'n lign'a'j'n krur'o'j'n, por mal'ebl'ig'i ili'a'n triv'iĝ'o'n, kaj la son'ad'o de tiu'j or'a'j ŝu'o'j sur la pavim'o ĉiam plen'ig'is la reg'at'o'j'n de la Reĝ'in'o per respekt'eg'o dum ili pens'is pri tiu manifest'iĝ'o de ŝi'a magi'a kapabl'o.
“La Mir'ind'a Sorĉ'ist'o neniam est'is tiom mir'ind'a kiom Reĝ'in'o Ozma,” oni dir'is unu al la ali'a, flustr'e; “ĉar li pretend'is far'i mult'o'n kio'n li ne sci'is far'i; dum ni'a nov'a Reĝ'in'o far'as mult'o'n kio'n neni'u atend'us de ŝi.”
Joĉjo Kukurb'o'kap'o rest'is kun Ozma ĝis si'a mort'o; kaj li ne putr'is tiom baldaŭ kiom li tim'is, kvankam li ĉiam rest'is stult'a. La Ŝancel-Insekt'o prov'is instru'i al li plur'a'j'n art'o'j'n kaj scienc'o'j'n; sed Joĉjo est'is tiom mal'kapabl'a stud'ant'o ke ĉia prov'o eduk'i li'n baldaŭ ĉes'is.
Post la re'marŝ'o de la arme'o de Glinda al si'a hejm'o, kaj la re'establ'iĝ'o de pac'o en la Smerald'a Urb'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o anonc'is si'a'n intenc'o'n re'ir'i al si'a propr'a Regn'o de la Palp'brum'o'j.
“Ĝi ne est'as grand'a Regn'o,” dir'is li al Ozma; “sed pro tio ĝi est'as pli facil'e reg'ebl'a; kaj mi nom'is mi'n Imperi'estr'o ĉar mi est'as Absolut'a Monark'o, kaj neni'u ial ajn kritik'as mi'a'n pri'trakt'ad'o'n de publik'a'j aŭ de privat'a'j afer'o'j. Re'ven'int'e hejm'e'n mi re'kovr'ig'os mi'n per nikel'a tavol'o, ĉar mi iom'et'e makul'iĝ'is kaj grat'iĝ'is last'a'temp'e; kaj post'e mi volont'e gast'ig'os vi'n.”
“Dank'o'n,” dir'is Ozma. “Iam mi ebl'e akcept'os la invit'o'n. Sed kio okaz'os al la Bird'o'tim'ig'il'o?”
“Mi re'ir'os kun mi'a amik'o la Stan'a Lign'o'hak'ist'o,”
dir'is la plen'ig'it'o, serioz'e. “Ni decid'is neniam apart'iĝ'i ven'ont'ec'e.”
“Kaj mi far'is la Bird'o'tim'ig'il'o'n mi'a Reĝ'a Kas'ist'o,”
klar'ig'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Ĉar mi decid'is ke est'os bon'e hav'i Reĝ'a'n Kas'ist'o'n kiu konsist'as el mon'o. Kio'n vi opini'as?”
“Mi opini'as,” dir'is la mal'grand'a Reĝ'in'o, rid'et'ant'e, “ke vi'a amik'o cert'e est'as la plej riĉ'a hom'o en la tut'a mond'o.”
“Jes,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o; “sed ne pro mi'a mon'o. Ĉar mi opini'as ke cerb'o mult'e pli valor'as ol mon'o ĉiu'manier'e. Vi ebl'e rimark'is ke hom'o kun mon'o sed sen cerb'o ne bon'e util'ig'as si'a'n mon'o'n; sed se hom'o hav'as cerb'o'n sen mon'o, ĝi ebl'ig'as komfort'a'n viv'o'n ĝis la mort'o.”
“Kaj sam'temp'e,” deklar'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “vi dev'as agnosk'i ke bon'a kor'o est'as io kio'n cerb'o ne pov'as kre'i kaj mon'o ne pov'as aĉet'i. Ebl'e, efektiv'e, mi est'as la plej riĉ'a hom'o en la mond'o.”
“Vi ambaŭ est'as riĉ'a'j, mi'a'j amik'o'j,” dir'is Ozma am'em'e; “kaj vi'a riĉ'o est'as la sol'a hav'ind'a riĉ'o—riĉ'o pro kontent'o!”