La ilustr'aĵ'o'j kaj aranĝ'o de ĉi tiu el'don'o laŭ'ebl'e plej konform'as al tiu'j de la original'a Angl'a el'don'o de 1908. La liter'tip'o est'as 16 sur 18 pkt Elegant Garamond.Al Mi'a'j Leg'ant'o'j Ne util'as; tut'e ne util'as. La infan'o'j ne permes'as ke mi ĉes'u rakont'i pri la Land'o Oz. Mi sci'as mult'a'j'n ali'a'j'n histori'o'j'n, kaj mi esper'as rakont'i ili'n, iam; sed ĝust'e nun mi'a'j am'ant'a'j tiran'o'j ne permes'as tio'n. Ili kri'as: “Oz—Oz! Pli pri Oz, S-ro Baum!” kaj kio'n mi far'u krom obe'i ili'a'j'n ordon'o'j'n?
Jen Ni'a Libr'o—de mi kaj la infan'o'j. Ĉar ili inund'is mi'n per mil'o'j da sugest'o'j pri tio, kaj mi honest'e prov'is akcept'i tiom da tiu'j sugest'o'j kiom mi pov'is met'i en unu rakont'o'n.
Post la mir'ind'a sukces'o de “Ozma de Oz” est'as evident'e ke Doroteo far'iĝ'is firm'a part'o de ĉi tiu'j Oz-rakont'o'j. La et'ul'o'j am'as Doroteon, kaj kiel unu el mi'a'j amik'et'o'j bon'e dir'as: “Ne est'as ver'a Oz-rakont'o sen ŝi.” Do jen ŝi de'nov'e, egal'e dolĉ'a kaj mild'a kaj sen'kulp'a kiel antaŭ'e, mi esper'as, kaj la heroin'o de nov'a strang'a aventur'o.
Mi'a'j mal'grand'a'j korespond'ant'o'j ankaŭ mult'e pet'is “pli pri la Sorĉ'ist'o.” Ŝajn'as ke tiu gaj'a mal'jun'ul'o akir'is por si mult'a'j'n amik'o'j'n en la unu'a Oz-libr'o, eĉ kvankam li sen'kaŝ'e agnosk'is ke li est'as “fraŭd'ist'o”. La infan'o'j aŭskult'is pri kiel li supr'e'n'ir'is per balon'o en la ĉiel'o'n kaj ili atend'as ke li re'ven'u. Do kio'n mi pov'as far'i krom rakont'i “kio okaz'is post'e al la Sorĉ'ist'o”? Vi trov'os li'n en ĉi tiu'j paĝ'o'j, la sam'a fraŭd'ist'a Sorĉ'ist'o kiel antaŭ'e.
Unu pet'o'n de la infan'o'j mi tamen ne pov'is plen'um'i en ĉi tiu libr'o: ili pet'is ke mi skrib'u pri Tot'o, la mal'grand'a nigr'a hund'o de Doroteo, kiu hav'as mult'a'j'n amik'o'j'n inter mi'a'j leg'ant'o'j. Sed kompren'u, kiam vi komenc'as leg'i ĉi tiu'n rakont'o'n, ke Tot'o est'is en Kansas sed Doroteo est'is en Kalifornio, do ŝi dev'is spert'i si'a'n aventur'o'n sen li. En ĉi tiu libr'o Doroteo dev'is kun'port'i si'a'n kat'o'n anstataŭ si'a'n hund'o'n; sed en la sekv'a Oz-libr'o, se mi pov'os verk'i ĝi'n, mi intenc'as mult'e rakont'i pri la plu'a'j aventur'o'j de Tot'o.
Princ'in'o Ozma, kiu'n mi am'as tiom kiom mi'a'j leg'ant'o'j, de'nov'e aper'as en ĉi tiu rakont'o, kaj ankaŭ plur'a'j mal'nov'a'j amik'o'j ni'a'j de Oz. Vi ankaŭ ek'kon'os Jaĉjon la Kaleŝ'o'ĉeval'o'n, kaj Heŭrekan la Kat'id'o'n. Mi bedaŭr'as ke la kat'id'o ne est'is tiom bon'kondut'a kiel dec'us; sed ebl'e ŝi ne est'is bon'e pri'zorg'it'a. Doroteo trov'is ŝi'n, kompren'u, kaj neni'u sci'as kiu'j est'is ŝi'a'j ge'patr'o'j.
Mi kred'as, kar'ul'o'j, ke mi est'as la plej fier'a rakont'ist'o iam viv'int'a. Mult'foj'e larm'o'j pro fier'o kaj ĝoj'o plen'ig'is mi'a'j'n okul'o'j'n dum mi leg'is la tener'a'j'n, am'a'j'n, bel'eg'a'j'n leter'o'j'n kiu'j ven'as al mi en preskaŭ ĉiu poŝt'o de mi'a'j leg'ant'et'o'j. Plaĉ'i vi'n, interes'i vi'n, akir'i vi'a'n amik'ec'o'n, kaj ebl'e vi'a'n am'o'n, per mi'a'j rakont'o'j, laŭ mi'a opini'o est'as tiom grav'e kiom far'iĝ'i Prezident'o de Uson'o. Efektiv'e mi mult'e prefer'as est'i vi'a rakont'ist'o, anstataŭ vi'a Prezident'o, pro tio. Do vi help'is mi'n plen'um'i mi'a'j'n tut'viv'a'j'n ambici'o'j'n, kaj mi est'as pli dank'em'a al vi, kar'ul'o'j, ol mi pov'as esprim'i per'vort'e.
Mi vol'as respond'i ĉiu'n leter'o'n de mi'a'j jun'a'j korespond'ant'o'j; sed kelk'foj'e est'as tiom da leter'o'j ke iom da temp'o dev'as pas'i antaŭ ol vi ricev'os vi'a'n respond'o'n. Sed est'u pacienc'a'j, amik'o'j, ĉar la respond'o cert'e ven'os, kaj per vi'a skrib'ad'o al mi vi pli ol rekompenc'as mi'n por la plezur'ig'a task'o prepar'i ĉi tiu'j'n libr'o'j'n.
Krom'e, mi fier'as agnosk'i ke la libr'o'j est'as part'e vi'a'j, ĉar vi'a'j sugest'o'j oft'e gvid'as mi'n dum mi rakont'as, kaj mi est'as cert'a ke ili ne est'us du'on'e tiom bon'a'j sen vi'a lert'a kaj pens'o'plen'a help'o.
L. Frank BAUM Coronado, 1908.
Tuj knab'in'et'o lev'is si'n de si'a seĝ'o kaj marŝ'is al la pord'o de la vagon'o, port'ant'e kan'a'n valiz'o'n per unu man'o kaj rond'a'n bird'o'kaĝ'o'n kovr'it'a'n per ĵurnal'o'j per la ali'a, kaj kun sun'ombrel'o sub brak'o. La konduktor'o help'is ŝi'n paŝ'i el la vagon'o kaj post'e la trajn'ŝofor'o re'komenc'is la motor'o'n, tiel ke la trajn'o fum'is kaj ĝem'is kaj mal'rapid'e for'mov'iĝ'is laŭ la rel'o'j. Li tiom mal'fru'is ĉar plur'foj'e dum la tut'a nokt'o la solid'a ter'o trem'is sub li, kaj la ŝofor'o ĉiu'moment'e tim'is ke la rel'o'j pli'apart'iĝ'os kaj akcident'o traf'os li'a'j'n pasaĝer'o'j'n. Do li mov'is la vagon'o'j'n mal'rapid'e kaj atent'o'plen'e.
La knab'in'et'o star'is sen'mov'e, rigard'ant'e ĝis la trajn'o mal'aper'is post voj'kurb'iĝ'o; post tio ŝi turn'is si'n por vid'i kie ŝi est'as.
La kaban'o ĉe flank'e'n'ir'o Hugson est'is mal'plen'a, krom ke trov'iĝ'is mal'nov'a lign'a benk'o, kaj ne aspekt'is al'log'a. Dum ŝi atent'e rigard'is per la mal'fort'a griz'a lum'o neni'a dom'o est'is vid'ebl'a proksim'e al la staci'o, nek vid'ebl'is iu ajn person'o; sed post ne'long'e la infan'o rimark'is ĉeval'o'n kaj kaleŝ'o'n star'ant'a'j apud grup'o de arb'o'j ne tre for. Ŝi marŝ'is direkt'e al ĝi kaj trov'is la ĉeval'o'n lig'it'a al arb'o kaj star'ant'a sen'mov'e, kun la kap'o pend'ant'a preskaŭ ĝis la ter'o. Ĝi est'is grand'a ĉeval'o, alt'a kaj ost'ec'a, kun long'a'j krur'o'j kaj grand'a'j genu'o'j kaj pied'o'j. Ŝi pov'is facil'e kalkul'i li'a'j'n rip'o'j'n kie ili vid'ebl'is tra la haŭt'o de li'a korp'o, kaj li'a kap'o est'is long'a kaj aspekt'is mult'e tro grand'a, kvazaŭ ne intenc'it'a por li'a korp'o. Li'a vost'o est'is mal'long'a kaj ne'komb'it'a, kaj li'a jung'il'ar'o est'is plur'lok'e romp'it'a kaj re'kun'lig'it'a per kord'o'j kaj pec'o'j de drat'o. La kaleŝ'o aspekt'is preskaŭ nov'a, ĉar ĝi hav'is bril'a'j'n tegment'o'n kaj flank'kurten'o'j'n. Ir'int'e antaŭ ĝi'n por pov'i intern'e'n rigard'i, la knab'in'o vid'is knab'o'n kun'rul'iĝ'int'a'n sur la benk'o, plen'e en'dorm'a'n.
Ŝi ter'e'n'met'is la bird'o'kaĝ'o'n kaj pik'is la knab'o'n per si'a sun'ombrel'o. Baldaŭ li vek'iĝ'is, ek'sid'iĝ'is kaj frot'is si'a'j'n okul'o'j'n fort'e.
“Jen!” li dir'is, vid'ant'e ŝi'n, “ĉu vi est'as Doroteo Gal'e?”
“Jes,” ŝi respond'is, rigard'ant'e sombr'e li'a'j'n sen'ord'a'n har'ar'o'n kaj palpebr'um'ant'a'j'n griz'a'j'n okul'o'j'n. “Ĉu vi ven'is por port'i mi'n al la Ranĉ'o Hugson?”
“Kompren'ebl'e,” li respond'is. “Trajn'o jam'is?”
“Mi ne est'us ĉi tie se ĝi ne jam ven'us,” ŝi dir'is.
Li rid'is respond'e, kaj li'a rid'o est'is gaj'a kaj mal'kaŝ'a.
Salt'int'e el la kaleŝ'o li met'is la valiz'o'n de Doroteo sub la benk'o'n kaj ŝi'a'n bird'o'kaĝ'o'n sur la plank'o'n antaŭ'a'n.
“Kanarioj?” li demand'is.
“Ne; nur Heŭreka, mi'a katet'o. Mi opini'is ke est'as plej facil'e port'i ŝi'n tiel.”
La knab'o kap'jes'is.
“Heŭreka est'as strang'a nom'o por kat'o,” li koment'is.
“Mi nom'is mi'a'n katet'o'n tiel ĉar mi trov'is ĝi'n,” ŝi klar'ig'is. “Onkl'o Henrik'o dir'as ke ‘Heŭreka’ signif'as ‘Mi trov'is ĝin’.”
“Nu, bon'e; en'salt'u.”
Ŝi grimp'is en la kaleŝ'o'n kaj li sekv'is ŝi'n. Post'e la knab'o pren'is la rimen'o'j'n, sku'is ili'n, kaj dir'is “Ek!”
La ĉeval'o tut'e ne mov'is si'n. Doroteo kred'is vid'i li'n sku'et'i unu pend'ant'a'n orel'o'n, sed neniel plu mov'iĝ'is.
“Ek-ek!” re'kri'is la knab'o.
La ĉeval'o rest'is sen'mov'e.
“Ebl'e,” dir'is Doroteo, “se vi mal'lig'os li'n, li ek'ir'os.”
La knab'o rid'is gaj'e kaj el'salt'is.
“Ŝajn'e mi plu du'on'e dorm'as,” li dir'is, mal'lig'ant'e la ĉeval'o'n. “Sed Jaĉjo bon'e sci'as si'a'n meti'o'n—ĉu ne, Jaĉjo?” kares'e frap'et'ant'e la long'a naz'o'n de la best'o.
Li de'nov'e en'ir'is la kaleŝ'o'n kaj pren'is la rimen'o'j'n, kaj la ĉeval'o tuj retro'e'n mov'is si'n de la arb'o, turn'is si'n mal'rapid'e, kaj komenc'is trot'ad'i laŭ la sabl'o'kovr'it'a voj'o kiu est'is preskaŭ ne'vid'ebl'a en la mal'fort'a lum'o.
“Mi kred'is ke la trajn'o tut'e ne ven'os,” koment'is la knab'o. “Mi atend'is ĉe tiu staci'o dum kvin hor'o'j.”
“Ni spert'is mult'a'j'n ter'trem'o'j'n,” dir'is Doroteo. “Ĉu vi ne sent'is la ter'o'n trem'i?”
“Jes; sed tio est'as kutim'a en Kalifornio,” li respond'is. “Ne mult'e tim'ig'as ni'n.”
“La konduktor'o dir'is ke li neniam spert'is pli fort'a'n.”
“Ĉu? Sen'dub'e okaz'is dum mi dorm'is,” li dir'is, pens'em'e.
“Kiel fart'as Onkl'o Henrik'o?” ŝi demand'is, post paŭz'o dum kiu la ĉeval'o plu trot'ad'is per long'a'j, regul'a'j paŝ'o'j.
“Sufiĉ'e bon'e. Li kaj Onkl'o Hugson mult'e ĝu'as la vizit'o'n.”
“Ĉu Sinjor'o Hugson est'as vi'a onkl'o?” ŝi demand'is.
“Jes. Onkl'o Vilĉjo Hugson edz'in'ig'is la frat'in'o'n de la edz'in'o de vi'a Onkl'o Henrik'o; do ver'ŝajn'e ni est'as pra'kuz'o'j,” dir'is la knab'o, per amuz'o'plen'a ton'o. “Mi labor'as por Onkl'o Vilĉjo ĉe la Ranĉ'o, kaj li pag'as al mi ses dolar'o'j'n monat'e, kaj loĝ'kost'o'j'n.”
“Ĉu ne grand'a sum'o?” ŝi demand'is, dub'em'e.
“Nu, grand'a sum'o por Onkl'o Hugson, sed ne por mi. Mi bon'eg'e labor'as. Mi labor'as egal'e'bon'e kiel mi dorm'as,” li al'don'e dir'is, rid'ant'e.
“Kiel vi nom'iĝ'as?” demand'is Doroteo, pens'ant'e ke al ŝi plaĉ'as la manier'o de la knab'o kaj la gaj'a ton'o de li'a voĉ'o.
“Ne bel'a nom'o,” li respond'is, kvazaŭ iom'et'e hont'a.
“Mi'a plen'a nom'o est'as Zebedja; sed oni nom'as mi'n simpl'e ‘Zeb’. Vi vizit'is Aŭstrali'o'n, ĉu ne?”
“Jes; kun Onkl'o Henrik'o,” ŝi respond'is. “Ni ating'is San Franciskon antaŭ unu semajn'o, kaj Onkl'o Henrik'o ir'is rekt'e al Ranĉ'o Hugson por vizit'i dum mi rest'is dum kelk'a'j tag'o'j en la urb'o kun kelk'a'j amik'o'j kiu'j'n ni renkont'is.”
“Kiom da tag'o'j vi vizit'os ni'n?” li demand'is.
“Nur unu tag'o'n. Morgaŭ Onkl'o Henrik'o kaj mi dev'os re'komenc'i ir'i al Kansas. Ni jam for'est'is dum'long'e, vi sci'as, do ni fervor'e vol'as re'ir'i hejm'e'n.”
La knab'o frap'is la grand'a'n, ost'ec'a'n ĉeval'o'n per si'a vip'o kaj aspekt'is pens'em'a. Post tio li komenc'is dir'i i'o'n al si'a mal'grand'a kompan'in'o, sed antaŭ ol li pov'is parol'i la kaleŝ'o komenc'is balanc'iĝ'i danĝer'e de flank’ al flank’ kaj la ter'o ŝajn'is lev'iĝ'i antaŭ ili. La post'a'n minut'o'n okaz'is muĝ'o kaj akr'a kraŝ'son'o, kaj Doroteo vid'is ke flank'e de ŝi la ter'o larĝ'e fend'iĝ'as kaj post'e re'kun'iĝ'as.
“Jad'i!” ŝi kri'is, firm'e ten'ant'e la fer'a'n rel'o'n de la benk'o. “Kio est'is?”
“Tio est'is gigant'a ter'trem'o,” respond'is Zeb, kun blank'iĝ'int'a vizaĝ'o. “Ĝi preskaŭ pere'ig'is ni'n tiam, Doroteo.”
La ĉeval'o jam ek'halt'is, kaj star'is firm'e kiel rok'o.
Zeb sku'is la rimen'o'j'n kaj urĝ'is li'n ek'ir'i, sed Jaĉjo obstin'is. La knab'o sving'is la vip'o'n kaj tuŝ'is la flank'o'n de la best'o per ĝi, kaj post mal'laŭt'a protest'o'ĝem'o Jaĉjo komenc'is mal'rapid'e paŝ'i laŭ la voj'o.
Nek la knab'o nek la knab'in'o de'nov'e parol'is dum plur'a'j minut'o'j. Est'is sent'o de danĝer'o en la aer'o, kaj ĉiu'n tri'a'n aŭ kvar'a'n moment'o'n la ter'o sku'iĝ'is fort'eg'e.
La orel'o'j de Jaĉjo star'is rekt'a'j sur li'a kap'o kaj ĉiu muskol'o de li'a grand'a korp'o est'is streĉ'it'a dum li trot'is hejm'e'n. Li ne'rapid'e paŝ'is, sed sur li'a'j flank'o'j ŝaŭm'er'o'j komenc'is vid'iĝ'i kaj oft'e li trem'is kiel foli'o.
La ĉiel'o de'nov'e ombr'iĝ'is kaj la vent'o son'is strang'e lament'e dum ĝi blov'is trans la val'o'n.
Subit'e aŭd'iĝ'is ŝir'a son'o, kaj la ter'o ek'fend'iĝ'is ĝust'e sub la star'lok'o de la ĉeval'o. Hen'ant'e terur'at'e la best'o fal'is en la abism'o'n, kun'tir'ant'e la kaleŝ'o'n kaj vetur'ant'o'j'n.
Doroteo ek'pren'is la tegment'o'n de la kaleŝ'o firm'e kaj ankaŭ la knab'o. La subit'a fal'o en spac'o'n plen'e konfuz'is ili'n tiel ke ili ne pov'is pens'i.
Nigr'ec'o kovr'is ili'n ĉiu'flank'e, kaj dum sen'spir'a silent'o ili atend'is la fin'o'n de la fal'o kiam ili frakas'iĝ'os kontraŭ pint'a'j'n rok'o'j'n aŭ kiam la ter'o re'ferm'iĝ'os super ili kaj ili rest'os en'ter'ig'it'a'j por ĉiam.
La terur'a sent'o de fal'ad'o, la nigr'ec'o kaj la tim'ig'a'j bru'o'j, est'is pli ol Doroteo pov'is toler'i kaj dum kelk'a'j moment'o'j la knab'in'et'o sen'konsci'iĝ'is. Zeb, ĉar li est'is knab'o, ne sven'is, sed li mult'e tim'iĝ'is, kaj firm'e ten'eg'is la benk'o'n de la kaleŝ'o, kred'ant'e ke ĉiu moment'o est'os la last'a moment'o de li'a viv'o.
Kiom long'e daŭr'is tio, Doroteo eĉ ne pov'is konjekt'i, ĉar ŝi est'is tro konfuz'it'a. Sed post kelk'a temp'o, dum ŝi rigard'is antaŭ'e'n en la nigr'a'n abism'o'n kun rapid'e bat'ant'a kor'o, ŝi komenc'is mal'klar'e vid'i la form'o'n de la ĉeval'o Jaĉjo—li'a kap'o alt'a en la aer'o, li'a'j orel'o'j rekt'a'j kaj li'a'j long'a'j krur'o'j dis'etend'it'a'j ĉiu'direkt'e'n dum li fal'ad'is tra spac'o. Ankaŭ, turn'int'e si'a'n kap'o'n, ŝi trov'is ke ŝi pov'as vid'i la apud'a'n knab'o'n, kiu ĝis nun rest'is egal'e silent'a kiel ŝi mem.
Doroteo ĝem'is kaj komenc'is pli trankvil'e spir'ad'i. Ŝi komenc'is re'kon'i ke mort'o ne atend'as ŝi'n, nun'moment'e, kaj ke ŝi nur komenc'as nov'a'n aventur'o'n, kiu ver'ŝajn'e est'os egal'e kurioz'a kaj mal'kutim'a kiel la jam'a'j spert'o'j.
Kun tiu pens'o en si'a mens'o, la knab'in'o kuraĝ'iĝ'is kaj klin'is si'a'n kap'o'n trans la flank'o'n de la kaleŝ'o por trov'i el kie ven'as la strang'a lum'o. Mult'e mal'super ŝi ŝi trov'is ses grand'a'j'n bril'ant'a'j'n pilk'o'j'n pend'ant'a'j'n en la aer'o. La mez'a kaj plej grand'a est'is blank'a, kaj memor'ig'is al ŝi la sun'o'n. Ĉirkaŭ ĝi est'is aranĝ'it'a'j, kiel la kvin pint'o'j de stel'o, la ali'a'j kvin bril'ant'a'j pilk'o'j; unu est'is roz'kolor'a, unu viol'a, unu flav'a, unu blu'a kaj unu oranĝ'a. Tiu bel'eg'a grup'o de kolor'a'j sun'o'j radi'ad'is ĉiu'direkt'e'n, kaj dum la ĉeval'o kaj kaleŝ'o— kun Doroteo kaj Zeb—mal'supr'e'n'fal'is sen'paŭz'e kaj pli'proksim'iĝ'is al la lum'o'j, la radi'o'j komenc'is delikat'e kolor'iĝ'i kiel ĉiel'ark'o, kaj far'iĝ'is ĉiu'moment'e pli klar'a'j ĝis la tut'a spac'o est'is fort'e lum'ig'at'a.
Doroteo ne pov'is mult'o'n dir'i, pro si'a konfuz'iĝ'o, sed ŝi vid'is unu el la grand'a'j orel'o'j de Jaĉjo far'iĝ'i viol'a kaj la ali'a roz'a, kaj mir'is ĉar li'a vost'o est'as flav'a kaj li'a korp'o hav'as stri'o'j'n de blu'o kaj oranĝ'kolor'o kia'j la stri'o'j de zebr'o. Post tio ŝi rigard'is Zebon, kies vizaĝ'o est'as blu'a kaj kies har'ar'o est'as pal'ruĝ'et'a, kaj ek'rid'is mal'laŭt'e kaj iom nervoz'e.
“Rid'ig'as, ver'e!” ŝi dir'is.
La knab'o alarm'iĝ'is kaj li'a'j okul'o'j grand'iĝ'is. Tra la centr'o de la vizaĝ'o de Doroteo est'is larĝ'a verd'a stri'o kie la blu'a kaj flav'a lum'o'j kun'iĝ'is, kaj ŝi'a aspekt'o ŝajn'e pli'ig'is li'a'n tim'o'n.
“Mi—mi tut'e n-n-e vid'as i'o'n rid'ig'a'n!” li balbut'is.
Ĝust'e tiam la kaleŝ'o komenc'is mal'rapid'e sur'flank'iĝ'i, kaj ankaŭ la ĉeval'o mal'rekt'iĝ'is. Sed ili plu fal'ad'is, kun'e, kaj la knab'o kaj la knab'in'o tut'e facil'e rest'is sur la benk'o, sam'e kiel antaŭ'e. Ili renvers'iĝ'is, kaj plu turn'iĝ'is ĝis ili de'nov'e est'is ĝust'e'pozici'a'j.
Tut'dum'e Jaĉjo barakt'is frenez'e, ĉiu'j kvar krur'o'j bat'ad'is la aer'o'n; sed kiam li trov'is si'n en si'a antaŭ'a pozici'o la ĉeval'o dir'is, per pli trankvil'a ton'o: “Nu, pli bon'e nun!”
Doroteo kaj Zeb rigard'is unu la ali'a'n mir'o'plen'e.
“Ĉu vi'a ĉeval'o sci'as parol'i?” ŝi demand'is.
“Neniam antaŭ nun,” respond'is la knab'o.
“Ili est'is mi'a'j unu'a'j vort'o'j,” vok'is la ĉeval'o, kiu aŭd'is ili'n, “kaj mi ne pov'as klar'ig'i kial mi pov'is dir'i ili'n. Vi cert'e danĝer'e implik'is mi'n, ĉu ne?”
“Rilat'e al tio, ni mem sam'e implik'iĝ'is,” respond'is Doroteo gaj'e. “Sed ne grav'as; io baldaŭ okaz'os.”
“Sen'dub'e,” grumbl'is la ĉeval'o; “kaj ni bedaŭr'os tio'n.”
Zeb ek'trem'is. Ĉio ĉi est'is tiom terur'a kaj mal'real'a ke li tut'e ne pov'is kompren'i ĝi'n, do li bon'kaŭz'e tim'is.
Rapid'e ili proksim'iĝ'is al la flam'ant'a'j kolor'a'j sun'o'j, kaj pas'is ili'n tre proksim'e. La lum'o tiam est'is tiom bril'a ke ĝi sufer'ig'is ili'a'j'n okul'o'j'n, kaj ili kovr'is si'a'j'n vizaĝ'o'j'n per si'a'j man'o'j por evit'i blind'iĝ'o'n. Tamen ne est'is varm'o en la kolor'a'j sun'o'j, kaj sub'ir'int'e ili'n la tegment'o de la kaleŝ'o for'ŝild'is mult'a'j'n el la akr'a'j radi'o'j tiel ke la knab'o kaj la knab'in'o de'nov'e pov'is mal'ferm'i si'a'j'n okul'o'j'n.
“Ni nepr'e iam ating'os la fund'o'n,” koment'is Zeb, profund'e ĝem'ant'e. “Ni ne pov'os fal'ad'i por ĉiam, sci'u.”
“Kompren'ebl'e ke ne,” dir'is Doroteo. “Ni est'as ie en la centr'o de la ter'o, kaj plej'ver'ŝajn'e ni ating'os la ali'a'n flank'o'n post ne'long'e. Sed ĝi ja est'as grand'a kavern'o, ĉu ne?”
“Grand'eg'a!” respond'is la knab'o.
“Ni baldaŭ traf'os i'o'n,” anonc'is la ĉeval'o.
Aŭd'int'e tio'n ambaŭ etend'is si'a'n kap'o'n trans la flank'o'n de la kaleŝ'o kaj mal'supr'e'n rigard'is. Jes; grund'o ja trov'iĝ'as sub ili; kaj ne tre for. Sed ili flos'as tre, tre mal'rapid'e—tiom mal'rapid'e ke ne plu ebl'is nom'i tio'n fal'o—kaj la infan'o'j hav'is pli ol sufiĉ'e da temp'o por kuraĝ'iĝ'i kaj ĉirkaŭ'rigard'i.
Ili vid'is pejzaĝ'o'j'n kun mont'o'j kaj eben'aĵ'o'j, lag'o'j kaj river'o'j, tre simil'a'j al tiu'j sur la surfac'o de la ter'o; sed la tut'a scen'o est'is bel'eg'e kolor'ig'at'a de la mult'e'kolor'a'j lum'o'j de la ses sun'o'j. Jen kaj jen est'is grup'o'j de dom'o'j kiu'j ŝajn'e konstru'iĝ'is el klar'a vitr'o, ĉar ili tiom bril'is.
“Mi cert'as ke ne est'as danĝer'o,” dir'is Doroteo, per sobr'a voĉ'o. “Ni tiom mal'rapid'e fal'as ke ni ne pov'os est'i frakas'at'a'j kiam ni sur'ter'iĝ'os, kaj ĉi tiu proksim'iĝ'ant'a land'o est'as tre bel'aspekt'a.”
“Sed ni neniam re'ir'os hejm'e'n!” deklar'is Zeb, kun fort'a ĝem'o.
“Ho, mi ne cert'as pri tio,” respond'is la knab'in'o.
“Sed ni ne ĝen'u ni'n pri ti'aĵ'o'j, Zeb; ĝust'e nun ni ne pov'as help'i ni'n, sci'u, kaj oni ĉiam dir'as al mi ke est'as stult'e al'vok'i problem'o'j'n.”
La knab'o silent'iĝ'is, ĉar li ne sci'is respond'i al tiom senc'o'plen'a parol'o, kaj baldaŭ ambaŭ est'is okup'at'a'j per rigard'ad'o al la strang'a'j scen'o'j etend'it'a'j antaŭ ili.
Laŭ'aspekt'e ili fal'as rekt'e en la centr'o'n de grand'a urb'o kiu hav'as mult'a'j'n alt'a'j'n konstru'aĵ'o'j'n kun vitr'a'j kupol'o'j kaj akr'e'pint'a'j spajr'o'j. La spajr'o'j est'is kvazaŭ grand'a'j lanc'o'pint'o'j, kaj se ili fal'us sur spajr'o'n ili sen'dub'e grav'e vund'iĝ'us.
La ĉeval'o Jaĉjo ankaŭ vid'is la spajr'o'j'n, kaj li'a'j orel'o'j star'iĝ'is rekt'e pro tim'o, kaj al Doroteo kaj Zeb mank'is spir'o pro tim'atend'o. Sed ne; ili flos'is agrabl'e sur larĝ'a'n, plat'a'n tegment'o'n, kaj fin'fin'e halt'is.
Kiam Jaĉjo sent'is i'o'n firm'a'n sub si'a'j pied'o'j la krur'o'j de la kompat'ind'a best'o tiom trem'is ke li apenaŭ pov'is star'i; sed Zeb tuj salt'is el la kaleŝ'o sur la tegment'o'n, kaj li tiom mal'lert'is kaj rapid'is ke li pied'frap'is la bird'o'kaĝ'o'n de Doroteo; ĝi rul'iĝ'is sur la tegment'o'n tiel ke la plank'o mal'fiks'iĝ'is. Tuj ruĝ'et'a kat'id'o ramp'is el la renvers'it'a kaĝ'o, sid'iĝ'is sur la vitr'a tegment'o, kaj osced'is kaj palpebr'um'is per si'a'j rond'a'j okul'o'j.
“Ho,” dir'is Doroteo. “Jen Heŭreka.”
“Mi neniam antaŭ'e vid'is ruĝ'et'a'n kat'o'n,” dir'is Zeb.
“Heŭreka ne est'as ruĝ'et'a; ŝi est'as blank'a. La strang'a lum'o kolor'ig'as ŝi'n.”
“Kie est'as mi'a lakt'o?” demand'is la kat'id'o, supr'e'n rigard'ant'e en la vizaĝ'o'n de Doroteo. “Mi preskaŭ mort'as pro mal'sat'o.”
“Ho, Heŭreka! Ĉu vi sci'as parol'i?”
“Parol'i? Ĉu mi parol'as? Mir'ig'e, mi kred'as ke jes.
Est'as ver'e strang'e,” dir'is la kat'id'o.
“Est'as tut'e mal'ĝust'e,” dir'is Zeb, serioz'e. “Best'o'j ne kapabl'as parol'i. Sed eĉ mal'jun'a Jaĉjo parol'ad'as ek'de ni'a akcident'o.”
“Al mi tut'e ne ŝajn'as mal'ĝust'e,” koment'is Jaĉjo, per si'a'j grumbl'a'j ton'o'j. “Almenaŭ, tio ne est'as tiom mal'ĝust'a kiom ali'a'j event'o'j. Nun kio okaz'os al ni?”
“Mi ne sci'as,” respond'is la knab'o, mir'o'plen'e ĉirkaŭ'rigard'ant'e.
La dom'o'j de la urb'o konsist'is tut'e el vitr'o, tiom klar'a kaj tra'vid'ebl'a ke oni pov'is tra'rigard'i la mur'o'j'n tiel facil'e kiel fenestr'o'n. Doroteo vid'is, sub la tegment'o sur kiu ŝi star'as, plur'a'j'n ĉambr'o'j'n uz'at'a'j'n kiel ripoz'o'ĉambr'o'j'n, kaj eĉ kred'is pov'i vid'i plur'a'j'n kurioz'a'j'n form'o'j'n kun'kuŝ'ant'a'j'n en la angul'o'j de tiu'j ĉambr'o'j.
Pro frakas'iĝ'o est'is grand'a tru'o en la tegment'o apud ili, kaj vitr'er'o'j dis'kuŝ'is ĉiu'direkt'e. Proksim'a spajr'o est'is romp'it'a kaj la fragment'o'j kuŝ'is kiel mont'et'o apud ĝi. Ali'a'j konstru'aĵ'o'j est'is divers'lok'e fend'it'a'j aŭ ili'a'j angul'o'j est'is romp'it'a'j; sed evident'e ili iam est'is tre bel'a'j, antaŭ ol tiu'j akcident'o'j detru'is ili'a'n perfekt'ec'o'n. La ĉiel'ark'a'j kolor'o'j de la sun'o'j traf'is la vitr'a'n urb'o'n agrabl'e kaj don'is al la konstru'aĵ'o'j mult'a'j'n delikat'a'j'n kaj ŝanĝ'iĝ'ant'a'j'n kolor'ton'o'j'n kiu'j'n vid'i est'is tre plezur'ig'e.
Sed neni'u son'o inter'romp'is la silent'o'n ek'de la al'ven'o de la fremd'ul'o'j, krom ili'a'j propr'a'j voĉ'o'j. Ili komenc'is demand'i al si ĉu neni'u loĝ'as en ĉi tiu bel'eg'a urb'o de la intern'a mond'o.
Subit'e vir'o trov'iĝ'is en tru'o en la tegment'o apud tiu sur kiu ili star'as kaj paŝ'is al klar'a vid'ebl'ec'o. Li ne est'is tre grand'a person'o, sed bon'form'a kaj li hav'is bel'a'n vizaĝ'o'n—trankvil'a kaj seren'a kiel la vizaĝ'o de alt'kvalit'a portret'o. Li'a vest'ar'o streĉ'e sekv'is li'a'j'n kontur'o'j'n kaj li est'is bel'eg'e vest'it'a per bril'ant'a'j ton'o'j de verd'o, kiu'j vari'is laŭ la vari'ad'o de la sun'radi'o'j sed ne ricev'is si'a'n tut'a'n kolor'o'n el la sun'a'j radi'o'j.
La vir'o jam far'is unu aŭ du paŝ'o'j'n sur la vitr'a tegment'o antaŭ ol rimark'i la ĉe'est'o'n de la fremd'ul'o'j; sed tiam li abrupt'e halt'is. Est'is esprim'o nek de tim'o nek de surpriz'o sur li'a trankvil'a vizaĝ'o, sed cert'e li kaj mir'is kaj tim'is; ĉar post kiam li'a'j okul'o'j rigard'is la mal'lert'a'n form'o'n de la ĉeval'o dum moment'o li rapid'e marŝ'is al la plej mal'proksim'a rand'o de la tegment'o, kun si'a kap'o turn'it'a por trans'ŝultr'e rigard'i la strang'a'n best'o'n.
“Atent'u!” kri'is Doroteo, kiu rimark'is ke tiu bel'a vir'o ne rigard'as al kie li paŝ'as; “atent'u, vi fal'os!”
Sed li tut'e ne atent'is ŝi'a'n avert'o'n. Li ating'is la rand'o'n de la alt'a tegment'o, antaŭ'e'n'met'is unu pied'o'n en la aer'o'n, kaj marŝ'is sur la liber'a'n spac'o'n tiom trankvil'e kiom se li est'us sur firm'a ter'o.
La knab'in'o, tre surpriz'it'a, kur'is por klin'i si'n trans la rand'o'n de la tegment'o, kaj vid'is la vir'o'n marŝ'ad'i rapid'e tra la aer'o direkt'e al la ter'o. Baldaŭ li ating'is la strat'o'n kaj mal'aper'is tra vitr'a pord'ej'o en unu el la vitr'a'j konstru'aĵ'o'j.
“Ver'e strang'e!” ŝi laŭt'e dir'is, dum ŝi profund'e en'spir'is.
“Jes; sed tre plezur'ig'e, malgraŭ la strang'ec'o,”
koment'is la mal'grand'a voĉ'o de la kat'id'o, kaj Doroteo turn'int'e si'n trov'is si'a'n mal'grand'a'n dorlot'best'o'n marŝ'ant'a en la aer'o preskaŭ metr'o'n for de la rand'o de la tegment'o.
“Re'ven'u, Heŭreka!” ŝi vok'is, alarm'it'e, “nepr'e vi mort'os.”
“Mi hav'as naŭ viv'o'j'n,” dir'is la kat'id'o, ronron'ant'e ne'laŭt'e dum ĝi cirkl'e promen'ad'is kaj post tio re'ven'is al la tegment'o; “sed mi ne pov'us perd'i eĉ unu el ili per fal'o en ĉi tiu land'o, ĉar ver'e mi ne pov'us sukces'e fal'i eĉ se mi vol'us.”
“Ĉu la aer'o sub'ten'as vi'a'n pez'o'n?” demand'is la knab'in'o.
“Kompren'ebl'e; ĉu vi ne vid'as?” kaj de'nov'e la kat'id'o vag'is en la aer'o'n kaj retro'e'n al la rand'o de la tegment'o.
“Est'as mir'ind'e!” dir'is Doroteo.
“Ebl'e ni las'u Heŭrekan mal'supr'e'n'ir'i al la strat'o por trov'i iu'n kiu help'os ni'n,” propon'is Zeb, kiu eĉ pli mir'eg'is ol Doroteo pro tiu'j strang'a'j event'o'j.
“Ebl'e ni mem pov'os marŝ'i sur la aer'o,” respond'is la knab'in'o.
Zeb retro'e'n'tir'is si'n trem'ant'e.
“Mi ne kuraĝ'us prov'i,” li dir'is.
“Ebl'e Jaĉjo prov'os,” daŭr'ig'is Doroteo, rigard'ant'e la ĉeval'o'n.
“Kaj ebl'e ne!” respond'is Jaĉjo. “Mi tiom fal'ad'is tra la aer'o por nun est'i kontent'a sur ĉi tiu tegment'o.”
“Sed ni ne fal'is sur la tegment'o'n,” dir'is la knab'in'o; “kiam ni ating'is ĝi'n ni flos'ad'is tre mal'rapid'e, kaj mi preskaŭ cert'as ke ni pov'os sub'e'n flos'i al la strat'o sen damaĝ'o. Heŭreka bon'e marŝ'as sur la aer'o.”
“Heŭreka pez'as nur kelk'cent gram'o'j'n,” respond'is la ĉeval'o, per sen'respekt'a voĉ'o, “kaj mi pez'as mult'cent mil.”
“Vi ne pez'as kiom vi bezon'as, Jaĉjo,” koment'is la knab'in'o, sku'ant'e si'a'n kap'o'n dum ŝi rigard'is la best'o'n.
“Vi est'as eg'e mal'dik'a.”
“Ho, nu; mi est'as mal'jun'a,” dir'is la ĉeval'o, pend'ig'ant'e si'a'n kap'o'n mal'feliĉ'e, “ kaj mi spert'is mult'a'j'n ĉagren'o'j'n dum mi'a viv'o, et'ul'o. Dum tre mult'a'j jar'o'j mi tir'ad'is publik'a'n fiakr'o'n en Ĉikago, kaj tio mal'dik'ig'us ĉiu'n ajn.”
“Li manĝ'as sufiĉ'e por dik'iĝ'i, mi cert'as,” dir'is la knab'o, serioz'a'ton'e.
“Ĉu? Ĉu vi memor'as mi'n manĝ'i hodiaŭ?”
grumbl'is Jaĉjo, kvazaŭ mal'aprob'ant'e la dir'o'n de Zeb.
“Neni'u el ni manĝ'is,” dir'is la knab'o; “kaj dum ĉi tia danĝer'o est'as stult'e diskut'i manĝ'ad'o'n.”
“Neni'o pov'as est'i pli danĝer'a ol mank'o de manĝ'o,”
deklar'is la ĉeval'o, snuf'ant'e pro la riproĉ'o far'it'a de li'a jun'a mastr'o; “kaj ĝust'e nun neni'u sci'as ĉu ekzist'as aven'o en ĉi tiu strang'a land'o. Se jes, ver'ŝajn'e ĝi est'as vitr'a aven'o!”
“Ho, ne!” kri'et'is Doroteo. “Mi vid'as mult'a'j'n bel'aspekt'a'j'n ĝarden'o'j'n kaj kamp'o'j'n sub'e, ĉe la rand'o de ĉi tiu urb'o. Sed mi vol'eg'as trov'i rimed'o'n por ating'i la ter'o'n.”
“Kial ne sub'e'n marŝ'i?” demand'is Heŭreka. “Mi egal'e mal'sat'as kiel la ĉeval'o, kaj mi vol'as mi'a'n lakt'o'n.”
“Ĉu vi vol'as kun'prov'i, Zeb?” demand'is la knab'in'o, si'n turn'int'e al si'a kompan'o.
Zeb hezit'is. Li ankoraŭ est'is blank'vizaĝ'a kaj tim'o'plen'a, ĉar tiu terur'a aventur'o mal'kviet'ig'is li'n kaj nervoz'ig'is kaj ĉagren'is li'n. Sed li ne vol'is ke la knab'in'et'o kred'u li'n mal'kuraĝ'a, do li paŝ'is mal'rapid'e antaŭ'e'n al la rand'o de la tegment'o.
Doroteo etend'is al li man'o'n kaj Zeb antaŭ'e'n etend'is unu pied'o'n kaj las'is ĝi'n en la aer'o iom trans la rand'o de la tegment'o. Ĝi ŝajn'is sufiĉ'e firm'a por sur'tret'ad'o, do li kuraĝ'iĝ'is kaj antaŭ'e'n mov'is la ali'a'n pied'o'n. Doroteo sekv'is li'n, ten'ant'e li'a'n man'o'n, kaj baldaŭ ambaŭ marŝ'ad'is tra la aer'o, kaj la kat'id'o petol'ad'is apud ili.
“Ven'u, Jaĉjo!” vok'is la knab'o. “Est'as sen'danĝer'e.”
Jaĉjo ramp'is al la rand'o de la tegment'o por trans'rigard'i, kaj est'ant'e saĝ'a ĉeval'o kaj tre spert'a, li decid'is ke li pov'as ir'i kie'n ir'as la ali'a'j. Do, snuf'ant'e kaj hen'ant'e kaj sku'et'ant'e si'a'n mal'long'a'n vost'o'n li trot'is de la tegment'o en la aer'o'n kaj tuj komenc'is flos'i sub'e'n al la strat'o. Li'a grand'a pez'o fal'ig'is li'n pli rapid'e ol marŝ'is la infan'o'j, kaj li pas'is ili'n sub'e'n ir'ant'e; sed kiam li ating'is la vitr'a'n pavim'o'n li tiom leĝer'e sur'iĝ'is ke li tut'e ne sent'is ŝok'o'n.
“Nu, nu!” dir'is Doroteo, fort'e en'spirant'e. “Kia strang'a land'o, ja ver'e!”
Hom'o'j komenc'is ven'i tra la vitr'a'j pord'o'j por rigard'i la nov'ul'o'j'n, kaj baldaŭ grand'a nombr'o kun'iĝ'is. Inter ili est'is vir'o'j kaj vir'in'o'j, sed neni'u infan'o, kaj ĉiu person'o est'is bel'form'a kaj al'log'e vest'it'a kaj hav'is mir'ind'e bel'a'n vizaĝ'o'n. Ne trov'iĝ'is mal'bel'ul'o en la tut'a grup'eg'o, sed al Doroteo ne mult'e plaĉ'is la aspekt'o de la hom'o'j ĉar ili'a'j vizaĝ'o'j ne est'is pli esprim'pov'a'j ol la vizaĝ'o'j de pup'o'j. Ili nek rid'et'is nek sulk'is la frunt'o'n, nek montr'is tim'o'n nek surpriz'o'n nek sci'vol'em'o'n nek amik'ec'o'n. Ili nur rigard'ad'is la fremd'ul'o'j'n, ĉef'e Jaĉjon kaj Heŭrekan, ĉar ili neniam antaŭ'e vid'is ĉeval'o'n aŭ kat'o'n kaj la infan'o'j laŭ si'a'j ekster'aĵ'o'j simil'is al ili mem.
Baldaŭ vir'o port'ant'a bril'ant'a'n stel'o'n en la nigr'a har'ar'o tuj super li'a frunt'o an'iĝ'is al la grup'o. Li ŝajn'is aŭtoritat'ul'o, ĉar la ali'a'j retro'e'n'tir'is si'n por don'i al li lok'o'n. Direkt'int'e si'a'j'n trankvil'a'j'n okul'o'j'n unu'e al la best'o'j kaj post'e al la infan'o'j li dir'is al Zeb, kiu est'is iom'et'e pli alt'a ol Doroteo: “Dir'u, en'trud'int'o, ĉu vi kaŭz'is la Pluv'o'n de Ŝton'o'j?”
Dum moment'o la knab'o ne sci'is kio'n la demand'o cel'as. Sed post'e li memor'is la ŝton'o'j'n kiu'j fal'is kun ili kaj pas'is ili'n long'e antaŭ ol ili ating'is ĉi tiu'n lok'o'n, kaj li respond'is: “Ne, sinjor'o; ni neni'o'n kaŭz'is. Ĝi'n kaŭz'is la ter'trem'o.”
La vir'o kun la stel'o star'is sen'mov'e dum kelk'a temp'o pri'pens'ant'e tiu'n parol'o'n. Post'e li demand'is: “Kio est'as ter'trem'o?”
“Mi ne sci'as,” dir'is Zeb, ankoraŭ konfuz'it'a. Sed Doroteo, rimark'ant'e li'a'n perpleks'o'n, respond'is: “Sku'iĝ'o de la ter'o. En ĉi tiu ter'trem'o grand'a fend'o mal'ferm'iĝ'is, kaj ni tra'fal'is—ĉeval'o, kaleŝ'o, ĉio—kaj la ŝton'o'j liber'iĝ'is kaj fal'is kun ni.”
La vir'o kun la stel'o rigard'is ŝi'n per si'a'j trankvil'a'j, sen'esprim'a'j okul'o'j.
“La Pluv'o de Ŝton'o'j mult'e damaĝ'is ni'a'n urb'o'n,” li dir'is; “kaj ni kulp'ig'os vi'n, se vi ne pov'os pruv'i sen'kulp'ec'o'n.”
“Kiel ni far'u tio'n?” demand'is la knab'in'o.
“Mi ne pov'as dir'i. Est'as vi'a task'o, ne mi'a. Vi dev'os ir'i al la Dom'o de la Magi'ist'o, kiu rapid'e konstat'os la ver'o'n.”
“Kie est'as la Dom'o de la Magi'ist'o?” la knab'in'o demand'is.
“Mi konduk'os vi'n. Ven'u!”
Li turn'is si'n kaj marŝ'is laŭ la strat'o, kaj post moment'o da hezit'o Doroteo pren'is Heŭrekan en si'a'j'n brak'o'j'n kaj grimp'is en la kaleŝ'o'n. La knab'o sid'iĝ'is apud ŝi'n kaj dir'is: “Ek, Jaĉjo.”
Dum la ĉeval'o trot'ad'is, tir'ant'e la kaleŝ'o'n, la hom'o'j de la vitr'a urb'o far'is spac'o'n por ili kaj procesi'is post ili. Mal'rapid'e ili mov'iĝ'is laŭ unu strat'o kaj laŭ ali'a, turn'ant'e si'n tie'n kaj tie'n, ĝis ili ating'is mal'plen'a'n plac'o'n en kies mez'o est'is grand'a vitr'a palac'o kun centr'a kupol'o kaj kvar alt'a'j spajr'o'j sur ĉiu angul'o.
“Ven'u al ni, ho Gŭig!” vok'is la vir'o, per laŭt'a voĉ'o.
Tuj nub'o de fum'o aper'is kaj rul'iĝ'is trans la plank'o'n, post'e ĝi mal'rapid'e etend'iĝ'is kaj supr'e'n'ir'is en la kupol'o'n, mal'kovr'ant'e strang'a'n person'o'n sid'ant'a'n sur vitr'a tron'o tuj antaŭ la naz'o de Jaĉjo. Li'a form'o est'is tut'e simil'a al tiu de la ali'a'j loĝ'ant'o'j de ĉi tiu land'o kaj li'a'j vest'o'j diferenc'is de ili'a'j nur per si'a hel'eg'a flav'a kolor'o.
Sed li tut'e ne hav'is har'o'j'n, kaj sur li'a'j kap'o kaj vizaĝ'o kaj sur la dors'o de li'a'j man'o'j kresk'is akr'a'j dorn'o'j kia'j tiu'j sur la branĉ'o'j de roz'arbust'o'j. Eĉ est'is dorn'o sur la pint'o de li'a naz'o kaj li aspekt'is tiom komik'a ke Doroteo rid'is kiam ŝi vid'is li'n.
La Magi'ist'o, aŭd'int'e la rid'o'n, rigard'is la knab'in'et'o'n per mal'varm'a'j, kruel'a'j okul'o'j, kaj li'a rigard'o serioz'ig'is ŝi'n jam tuj.
“Kial vi aŭdac'is trud'i vi'n, mal'bon'ven'a'j'n, en la izol'a'n land'o'n de la Mangabuoj?” li demand'is sever'ton'e.
“Ĉar ni ne pov'is evit'i tio'n,” dir'is Doroteo.
“Kial vi fi'e kaj defi'e send'is la Pluv'o'n de Ŝton'o'j por fend'i kaj romp'i ni'a'j'n dom'o'j'n?” li plu'dir'is.
“Ni ne send'is ĝi'n,” deklar'is la knab'in'o.
“Pruv'u tio'n!” kri'is la Magi'ist'o.
“Ne neces'as ke ni pruv'u,” respond'is Doroteo, indign'e. “Se vi est'us inteligent'a vi sci'us ke kaŭz'is tio'n la ter'trem'o.”
“Ni sci'as nur ke hieraŭ traf'is ni'n Pluv'o de Ŝton'o'j, kiu mult'e damaĝ'is kaj vund'is kelk'a'j'n ni'a'j'n loĝ'ant'o'j'n.
Hodiaŭ okaz'is pli'a Pluv'o de Ŝton'o'j, kaj ne'long'e post tio vi ven'is inter ni'n.”
“Rilat'e al tio,” dir'is la vir'o kun la stel'o, rigard'ant'e rigid'e la Magi'ist'o'n, “vi dir'is al ni hieraŭ ke ne okaz'os du'a Pluv'o de Ŝton'o'j. Sed ĝi ĵus okaz'is kaj est'is eĉ pli detru'a ol la unu'a. Kiel valor'as vi'a sorĉ'ad'o se ĝi ne pov'as prav'e inform'i ni'n?”
“Mi'a sorĉ'ad'o ja prav'e inform'as!” deklar'is la dorn'kovr'it'a vir'o. “Mi dir'is ke okaz'os nur unu'sol'a Pluv'o de Ŝton'o'j. La du'a est'is Pluv'o de Hom'o'j-kaj- Ĉeval'o-kaj-Ĉar'o. Kaj kelk'a'j ŝton'o'j akompan'is ili'n.”
“Ĉu okaz'os pli da Pluv'o'j?” demand'is la vir'o kun la stel'o.
“Ne, mi'a Princ'o.”
“Nek ŝton'o'j nek hom'o'j?”
“Ne, mi'a Princ'o.”
“Ĉu vi est'as cert'a?”
“Tut'e cert'a, mi'a Princ'o. Mi'a sorĉ'ad'o cert'ig'as mi'n.”
Ĝust'e tiam vir'o kur'is en la hal'o'n kaj parol'is al la Princ'o far'int'e mal'alt'a'n riverenc'o'n.
“Pli da mir'ind'aĵ'o'j en la aer'o, Moŝt'o,” dir'is li.
Tuj la Princ'o kaj li'a tut'a popol'o greg'is el la hal'o en la strat'o'n, por vid'i kio okaz'os. Doroteo kaj Zeb salt'is el la kaleŝ'o kaj kur'e sekv'is ili'n, sed la Magi'ist'o rest'is trankvil'a sur si'a tron'o.
Alt'e en la aer'o est'is objekt'o simil'a al balon'o. Ĝi ne est'is tiom alt'a kiel la bril'ant'a stel'o de la ses kolor'a'j sun'o'j, sed ĝi sub'e'n'ir'is mal'rapid'e tra la aer'o—tiom mal'rapid'e ke unu'e ĝi apenaŭ ŝajn'is mov'iĝ'i.
La hom'amas'o star'is sen'mov'e kaj atend'is. Neni'o'n ali'a'n ili pov'is far'i, ĉar for'ir'i kaj for'las'i tiu'n strang'a'n vid'aĵ'o'n est'us ne'ebl'e; nek ili pov'us iel rapid'ig'i ĝi'a'n fal'o'n. La ter'infan'o'j est'is ne'rimark'at'a'j, ĉar ili est'is preskaŭ sam'e alt'a'j kiel tip'a'j Mangabuoj, kaj la ĉeval'o rest'is en la Dom'o de la Magi'ist'o, kun Heŭreka dorm'ant'a sur la benk'o de la kaleŝ'o.
Iom post iom la balon'o kresk'is, kio pruv'is ke ĝi sur'grund'iĝ'as sur la Land'o'n de la Mangabuoj.
Doroteon surpriz'is trov'i kiom pacienc'a est'as la popol'o, ĉar ŝi'a propr'a kor'et'o bat'ad'is rapid'e pro ekscit'iĝ'o. Balon'o signif'is por ŝi nov'a'n ven'int'o'n de la surfac'o de la ter'o, kaj ŝi esper'is ke la ven'int'o est'os person'o kapabl'a help'i ŝi'n kaj Zebon kontraŭ ili'a'j problem'o'j.
Post hor'o la balon'o est'is sufiĉ'e proksim'a por ke ŝi pov'u vid'i korb'o'n pend'ant'a'n de ĝi; post du hor'o'j ŝi pov'is vid'i kap'o'n rigard'ant'a'n trans la flank'o'n de la korb'o; post tri hor'o'j la grand'a balon'o mal'rapid'e sub'iĝ'is sur la grand'a'n plac'o'n sur kiu ili star'is kaj halt'is sur la vitr'a pavim'o.
Mal'grand'a vir'o salt'is el la korb'o, de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n, kaj riverenc'is tre graci'e al la ar'o da Mangabuoj ĉirkaŭ li. Li est'is tre mal'jun'a vir'et'o, kaj li'a kap'o est'is long'a kaj tut'e kalv'a.
“Nu,” kri'is Doroteo, mir'e, “jen Oz!”
La vir'et'o rigard'is ŝi'n kaj ŝajn'is tiom surpriz'it'a kiom ŝi mem. Sed li rid'et'is kaj riverenc'is respond'ant'e: “Jes, kar'a; mi est'as Oz, la Grand'a kaj Terur'a. He?
Kaj vi est'as mal'grand'a Doroteo, de Kansas. Mi bon'e memor'as vi'n.”
“Kiu est'as?” flustr'is Zeb al la knab'in'o.
“La mir'ind'a Sorĉ'ist'o de Oz. Ĉu vi ne aŭd'is pri li?”
Ĝust'e tiam la vir'o kun la stel'o ven'is kaj star'is antaŭ la Sorĉ'ist'o.
“Sinjor'o,” dir'is li, “ kial vi est'as ĉi tie, en la Land'o de la Mangabuoj?”
“Mi ne sci'is kies land'o ĝi est'as, mi'a fil'o,” respond'is la ali'a, agrabl'e rid'et'ant'e; “kaj, tut'e honest'e, mi ne intenc'is vizit'i vi'n kiam mi komenc'is. Mi loĝ'as sur la ter'o, moŝt'o, kaj tio est'as mult'e pli bon'a ol loĝ'i en ĝi; sed hieraŭ mi supr'e'n'ir'is en balon'o, kaj kiam mi sub'e'n'ir'is mi fal'is en grand'a'n fend'o'n en la ter'o, kaŭz'it'a'n de ter'trem'o. Mi jam el'las'is tiom da gas'o el mi'a balon'o ke mi ne pov'is re'lev'iĝ'i, kaj post kelk'a'j minut'o'j la ter'o ferm'iĝ'is super mi'a kap'o. Do mi plu mal'supr'e'n'ir'is ĝis mi ating'is ĉi tiu'n lok'o'n, kaj se vi montr'os al mi voj'o'n por el'ir'i, mi volont'e for'ir'os. Mi bedaŭr'as ĝen'i vi'n; sed ne est'is evit'ebl'e.”
La Princ'o atent'e aŭskult'is. Dir'is li: “Ĉi tiu infan'o, kiu ven'is de la krust'o de la ter'o, kiel vi, nom'is vi'n Sorĉ'ist'o. Ĉu Sorĉ'ist'o ne est'as iom simil'a al Magi'ist'o?”
“Eĉ pli bon'a,” respond'is Oz, rapid'e. “Unu Sorĉ'ist'o valor'as tri Magi'ist'o'j'n.”
“Ha, vi pruv'os tio'n,” dir'is la Princ'o. “Ni, la Mangabuoj, hav'as, nun'temp'e, unu el la plej mir'ind'a'j Magi'ist'o'j kiu'j iam pluk'iĝ'is de arbust'o; sed li foj'e erar'as. Ĉu vi foj'e erar'as?”
“Neniam!” deklar'is la Sorĉ'ist'o, aŭdac'e.
“Ho, Oz!” dir'is Doroteo; “vi mult'e erar'is kiam vi est'is en la ekster'ordinar'a Land'o Oz.”
“Absurd'aĵ'o!” dir'is la vir'et'o, ruĝ'iĝ'ant'e—kvankam ĝust'e tiam radi'o de viol'a sun'lum'o lum'ig'is li'a'n rond'a'n vizaĝ'o'n.
“Ven'u kun mi,” dir'is la Princ'o al li. “Mi vol'as ke vi renkont'u ni'a'n Magi'ist'o'n.”
Al la Sorĉ'ist'o ne plaĉ'is tiu invit'o, sed li ne pov'is rifuz'i ĝi'n. Do li sekv'is la Princ'o'n en la grand'a'n kupol'hav'a'n hal'o'n, kaj Doroteo kaj Zeb sekv'is ili'n, kaj la greg'o da hom'o'j ankaŭ en'ir'is.
Jen la dorn'a Magi'ist'o sid'ant'a sur si'a moŝt'a seĝ'o, kaj kiam la Sorĉ'ist'o vid'is li'n li komenc'is rid'i, iom komik'e.
“Kia absurd'aspekt'a ul'o!” li dir'is.
“Ebl'e li aspekt'as absurd'a,” dir'is la Princ'o, per si'a trankvil'a voĉ'o; “sed li est'as bon'eg'a Magi'ist'o. Ĝen'as mi'n nur ke li tiom oft'e erar'as.”
“Mi neniam erar'as.” respond'is la Magi'ist'o.
“Antaŭ nur ne'long'e vi dir'is al mi ke ne plu okaz'os Pluv'o de Ŝton'o'j nek de Hom'o'j,” dir'is la Princ'o.
“Nu, kio erar'as?”
“Jen nov'a person'o ven'int'a el la aer'o, kio pruv'as ke vi erar'is.”
“Unu person'o ne est'as hom'o'j”, dir'is la Magi'ist'o.
“Se du ven'us el la ĉiel'o vi ebl'e prav'us dir'ant'e ke mi erar'is; sed se neni'u ali'a aper'os, mi insist'os ke mi prav'is.”
“Ver'e lert'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, jes'ant'e per si'a kap'o kvazaŭ plaĉ'it'e. “Mi'n ĝoj'ig'as trov'i ĉarlatan'o'j'n intern'e de la ter'o, sam'e kiel sur ĝi'a surfac'o. Ĉu iam vi labor'is en cirk'o, frat'o?”
“Ne,” dir'is la Magi'ist'o.
“Vi profit'e an'iĝ'u al cirk'o,” deklar'is la vir'et'o serioz'e.
“Mi est'as an'o de la Grand'a'j Kun'ig'it'a'j Spektakl'o'j de Bailum & Barney—tri ring'o'j en unu tend'o kaj menaĝeri'o ĉe la flank'o. Tre bon'a grup'o, mi cert'ig'as al vi.”
“Kio'n vi far'as?” demand'is la Magi'ist'o.
“Mi supr'e'n'ir'as en balon'o, kutim'e, por log'i rigard'ont'o'j'n al la cirk'o. Sed ĵus okaz'is al mi mal'bon'a spert'o: mi mal'supr'e'n'ven'is el la ĉiel'o, mal'traf'is la solid'a'n ter'o'n, kaj sur'grund'iĝ'is pli mal'alt'e ol mi intenc'is. Sed ne grav'as. Ne ĉiu hom'o hav'as oportun'o'n vid'i vi'a'n Land'o'n de la Gabazuoj.”
“Mangabuoj,” dir'is la Magi'ist'o, korekt'ant'e li'n. “Se vi est'as Sorĉ'ist'o vi dev'us kapabl'i ĝust'e nom'i oni'n.”
“Ho, mi est'as Sorĉ'ist'o; ne dub'u pri tio. Tiel bon'a Sorĉ'ist'o kiel vi est'as Magi'ist'o.”
“Mi ankoraŭ ne sci'as tio'n,” dir'is la ali'a.
“Se vi pov'os pruv'i ke vi est'as pli bon'a,” dir'is la Princ'o al la vir'et'o, “mi far'os vi'n Ĉef'sorĉ'ist'o de ĉi tiu regn'o. Ali'e—”
“Kio okaz'os ali'e?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Mi mal'ebl'ig'os vi'a'n plu'a'n viv'ad'o'n, kaj mi mal'permes'os ke oni plant'u vi'n,” respond'is la Princ'o.
“Tio ne ŝajn'as ver'e plaĉ'a,” dir'is la vir'et'o, rigard'ant'e la stel'hav'ant'o'n mal'trankvil'e. “Sed ne grav'as. Mi super'os Pikulaĉon, facil'e.”
“Mi nom'iĝ'as Gŭig,” dir'is la Magi'ist'o, turn'ant'e si'a'j'n sen'kompat'a'j'n, kruel'a'j'n okul'o'j'n al si'a rival'o.
“Imit'u la magi'o'n kiu'n mi far'os.”
Li sku'et'is dorn'a'n man'o'n kaj tuj aŭd'iĝ'is la tint'ad'o de sonor'il'et'o'j lud'ant'a'j dolĉ'a'n muzik'o'n. Tamen, ne grav'e kie'n ŝi rigard'is, Doroteo ne pov'is trov'i sonor'il'o'j'n en la grand'a vitr'a hal'o.
La Mangabua popol'o aŭskult'is, sed ne tre interes'iĝ'is. Gŭig kutim'is far'i tia'n son'ig'o'n por pruv'i ke li est'as magi'ist'o.
Nun est'is la vic'o de la Sorĉ'ist'o, do li rid'et'is al la rigard'ant'o'j kaj pet'is: “Iu bon'vol'u prunt'i al mi ĉapel'o'n.”
Neni'u prunt'is, ĉar la Mangabuoj ne uz'is ĉapel'o'j'n, kaj Zeb perd'is la si'a'n, iel, dum si'a flug'o tra la aer'o.
“Ahem!” dir'is la Sorĉ'ist'o, “iu bon'vol'u prunt'i al mi poŝ'tuk'o'n.”
Sed ili ankaŭ ne hav'is poŝ'tuk'o'j'n.
“Bon'e,” koment'is la Sorĉ'ist'o. “Do mi uz'os mi'a'n propr'a'n ĉapel'o'n. Nun, afabl'a'j rigard'ant'o'j, atent'u zorg'e. Rimark'u ke neni'o est'as kaŝ'it'a en mi'a manik'o nek sur mi'a korp'o. Ankaŭ mi'a ĉapel'o est'as tut'e mal'plen'a.” Li de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n kaj renvers'is ĝi'n, fort'ant'e sku'ant'e ĝi'n.
“Mi rigard'u,” dir'is la Magi'ist'o.
Li pren'is la ĉapel'o'n kaj zorg'e ekzamen'is ĝi'n, kaj post'e re'don'is ĝi'n al la Sorĉ'ist'o.
“Nun,” dir'is la vir'et'o, “mi kre'os i'o'n el neni'o.”
Li met'is si'a'n ĉapel'o'n sur la vitr'a'n plank'o'n, trans'mov'is si'a'n man'o'n, kaj post tio for'pren'is la ĉapel'o'n; vid'iĝ'is mal'grand'a blank'a pork'et'o ne pli grand'a ol mus'o, kiu komenc'is ĉirkaŭ'kur'ad'i tie'n kaj tie'n kaj muĝ'et'i kaj kri'et'i per akr'a voĉ'et'o.
La popol'o rigard'is intens'e, ĉar ili antaŭ tiam neniam vid'is pork'o'n, nek grand'a'n nek mal'grand'a'n.
La Sorĉ'ist'o etend'is si'a'j'n man'o'j'n, kapt'is la best'et'o'n, kaj ten'ant'e ĝi'a'n kap'o'n per dik'fingr'o kaj ordinar'a fingr'o kaj ĝi'a'n vost'o'n per la ali'a dik'fingr'o kaj ordinar'a fingr'o, li dis'ŝir'is ĝi'n, kaj tuj ĉiu el la du part'o'j far'iĝ'is tut'a, apart'a pork'et'o.
La met'is unu el ili sur la plank'o'n, tiel ke ĝi pov'is ĉirkaŭ'kur'ad'i, kaj dis'ŝir'is la ali'a'n, tiel ke est'is tri pork'et'o'j; kaj ankoraŭ unu el tiu'j est'is dis'ŝir'it'a, tiel ke est'is kvar pork'et'o'j. La Sorĉ'ist'o plu far'is tio'n ĝis naŭ pork'et'o'j kur'ad'is antaŭ li'a'j pied'o'j, kri'et'ant'e kaj muĝ'et'ant'e tre komik'e.
“Nun,” dir'is la Sorĉ'ist'o de Oz, “kre'int'e i'o'n el neni'o, mi re'far'os neni'o'n el io.”
Dir'int'e tio'n li kapt'is du pork'et'o'j'n kaj kun'puŝ'is ili'n, tiel ke ili far'iĝ'is nur unu. Post tio li kapt'is ali'a'n pork'et'o'n kaj puŝ'is ĝi'n en la unu'a'n, kaj ĝi mal'aper'is.
Simil'e, unu post la ali'a, la naŭ pork'et'o'j est'is kun'puŝ'it'a'j ĝis rest'is nur unu best'et'o. Tiu'n la Sorĉ'ist'o met'is sub si'a'n ĉapel'o'n kaj mistik'e sign'is super ĝi.
Kiam li de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n, la last'a pork'et'o est'is tut'e mal'aper'int'a.
La vir'et'o riverenc'is al la silent'a greg'o kiu rigard'is li'n, kaj post tio la Princ'o dir'is, per si'a mal'varm'a, trankvil'a voĉ'o: “Vi ver'e est'as mir'ind'a Sorĉ'ist'o, kaj vi'a potenc'o est'as pli grand'a ol tiu de mi'a Magi'ist'o.”
“Li ne long'e rest'os mir'ind'a Sorĉ'ist'o,” koment'is Gŭig.
“Kial ne?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Ĉar mi ĉes'ig'os vi'a'n spir'ad'o'n,” est'is la respond'o.
“Mi rimark'as ke vi est'as kurioz'e konstru'it'a, kaj ke se vi ne spir'as vi ne pov'as viv'i.”
La vir'et'o ŝajn'is mal'trankvil'a.
“Kiom da temp'o vi bezon'os por ĉes'ig'i mi'a'n spir'ad'o'n?” li demand'is.
“Ĉirkaŭ kvin minut'o'j'n. Mi komenc'os nun. Zorg'e rigard'u mi'n.”
Li komenc'is far'i strang'a'j'n sign'o'j'n kaj gest'o'j'n al la Sorĉ'ist'o; sed la vir'et'o ne long'e rigard'is li'n. Anstataŭ'e, li tir'is led'a'n uj'o'n el si'a poŝ'o kaj pren'is el ĝi plur'a'j'n akr'a'j'n tranĉ'il'o'j'n, kiu'j'n li kun'ig'is, unu post la ali'a, ĝis ili far'iĝ'is long'a glav'o. Li al'met'is ten'il'o'n, sed jam spir'ad'o est'is tre mal'facil'a por li, ĉar la sorĉ'o de la Magi'ist'o komenc'is efik'i.
Do la Sorĉ'ist'o ne perd'is pli da temp'o, sed salt'ant'e antaŭ'e'n li lev'is la akr'a'n tranĉ'il'o'n, sving'is ĝi'n unu- du'foj'e ĉirkaŭ si'a'n kap'o'n, kaj fort'e tranĉ'is per bat'o kiu divid'is la korp'o'n de la Magi'ist'o en preciz'e du egal'a'j'n part'o'j'n.
Doroteo kri'is kaj kred'is ke ŝi vid'os fi'aĉ'a'n rezult'o'n; sed dum la du part'o'j de la Magi'ist'o apart'e fal'is sur la plank'o'n ŝi vid'is ke en li tut'e ne est'as ost'o'j aŭ sang'o, kaj ke la tranĉ'it'a part'o de li aspekt'as tre simil'a al brasik'o aŭ ter'pom'o.
“Li est'as vegetal'a!” kri'is la Sorĉ'ist'o, mir'o'plen'e.
“Kompren'ebl'e,” dir'is la Princ'o. “Ĉiu est'as vegetal'a, en ĉi tiu land'o. Ĉu vi ne est'as ankaŭ vegetal'a?”
“Ne,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Ĉiu'j hom'o'j sur la surfac'o de la ter'o est'as viand'a'j. Ĉu vi'a Magi'ist'o mort'os?”
“Cert'e, sinjor'o. Li jam mort'is, kaj li velk'os tre rapid'e. Do ni dev'os plant'i li'n tuj, por ke ali'a'j Magi'ist'o'j kresk'u sur li'a arbust'o,” plu'dir'is la Princ'o.
“Kio'n signif'as tio?” demand'is la Sorĉ'ist'et'o, tre konfuz'it'e.
“Se vi akompan'os mi'n al ni'a'j publik'a'j ĝarden'o'j,”
respond'is la Princ'o, “mi klar'ig'os al mult'e pli facil'e ol ĉi tie la mister'o'j'n de ni'a Vegetal'a Regn'o.”
Post tio, la vir'o kun la stel'o ordon'is ke kelk'a'j el la popol'o port'u la du part'o'j'n de la Magi'ist'o al la publik'a'j ĝarden'o'j.
Jaĉjo ek'lev'is si'a'j'n orel'o'j'n kiam li aŭd'is ke ili ir'os al la ĝarden'o'j, kaj vol'is akompan'i ili'n, kred'ant'e ke ebl'e li trov'os i'o'n taŭg'a'n por manĝ'o; do Zeb mal'lev'is la kovr'il'a'n tegment'o'n de la kaleŝ'o kaj invit'is la Sorĉ'ist'o'n kun'vetur'i. La benk'o est'is pli ol sufiĉ'e grand'a por la mal'grand'a vir'et'o kaj la du infan'o'j, kaj kiam Jaĉjo komenc'is for'paŝ'i el la hal'o la kat'id'o salt'is sur li'a'n dors'o'n kaj sid'is tie tut'e kontent'e.
Do la procesi'o mov'iĝ'is tra la strat'o'j, unu'a'j est'is la port'ant'o'j de la Magi'ist'o, sekv'is la Princ'o, post li est'is Jaĉjo tir'ant'a la kaleŝ'o'n en kiu est'is la fremd'ul'o'j, kaj last'a est'is la greg'o da hom'o'j sen kor'o'j kiu'j nek pov'is rid'et'i nek sulk'i la frunt'o'n.
En la vitr'a urb'o est'is plur'a'j tre bon'a'j strat'o'j, ĉar tre mult'a'j person'o'j loĝ'is en tiu urb'o; sed tra'ir'int'e ili'n la procesi'o ating'is larĝ'a'n eben'aĵ'o'n kovr'it'a'n per ĝarden'o'j kaj akv'um'at'a'n de mult'a'j bel'a'j river'et'o'j kiu'j tra'flu'is ĝi'n. Pad'o'j tra'ir'is la ĝarden'o'j'n, kaj trans kelk'a'j'n river'et'o'j'n konduk'is ornam'a'j vitr'a'j pont'o'j.
Doroteo kaj Zeb nun el'ir'is la kaleŝ'o'n kaj marŝ'is apud la Princ'o, por pli bon'e vid'i kaj ekzamen'i la flor'o'j'n kaj plant'o'j'n.
“Kiu konstru'is la bel'a'j'n pont'o'j'n?” demand'is la knab'in'et'o.
“Neni'u konstru'is ili'n,” respond'is la vir'o kun la stel'o. “Ili kresk'as.”
“Kurioz'e,” dir'is ŝi. “Ĉu ankaŭ kresk'is la vitr'a'j dom'o'j en vi'a urb'o?”
“Kompren'ebl'e,” li respond'is. “Sed neces'is mult'a'j jar'o'j por ke ili kresk'u tiom grand'a'j kaj bel'a'j kiel nun.
Tial ni tiom koler'as pro la Pluv'o de Ŝton'o'j ven'int'a por romp'i ni'a'j'n tur'o'j'n kaj fend'i ni'a'j'n tegment'o'j'n.”
“Ĉu vi ne pov'as ripar'i ili'n?” ŝi demand'is.
“Ne; sed ili per'kresk'e re'bon'iĝ'os, post iom da temp'o, kaj ni dev'os atend'i tio'n.”
Ili unu'e tra'ir'is mult'a'j'n bel'a'j'n flor'ĝarden'o'j'n, kiu'j kresk'is plej'proksim'e al la urb'o; sed Doroteo apenaŭ pov'is re'kon'i kia'spec'a'j flor'o'j kresk'as, ĉar la kolor'o'j konstant'e ŝanĝ'iĝ'is pro la ŝanĝ'iĝ'ant'a'j lum'o'j de la ses sun'o'j. Flor'o est'is pal'ruĝ'a dum unu sekund'o, blank'a dum la sekv'a, kaj post'e blu'a aŭ flav'a; kaj est'is sam'e kiam ili ating'is la plant'o'j'n, kiu'j hav'is larĝ'a'j'n foli'o'j'n kaj kresk'is tre proksim'e al la ter'o.
Kiam ili paŝ'is sur herb'a kamp'o Jaĉjo tuj mal'supr'e'n etend'is si'a'n kap'o'n kaj komenc'is mord'et'i.
“Bel'a land'o, ĉu,” li grumbl'is, “kie respekt'ind'a ĉeval'o dev'as manĝ'i ruĝ'et'a'n herb'o'n!”
“Viol'a'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o, kiu est'is en la kaleŝ'o.
“Nun ĝi est'as blu'a,” plend'is la ĉeval'o. “Efektiv'e, mi manĝ'as ĉiel'ark'aspekt'a'n herb'ar'o'n.”
“Kia est'as la gust'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Efektiv'e tut'e ne mal'bon'a,” dir'is Jaĉjo. “Se ili don'os al mi mult'o'n, mi ne plend'os pro ĝi'a kolor'o.”
La grup'o jam ating'is ĵus'e plug'it'a'n kamp'o'n, kaj la Princ'o dir'is al Doroteo: “Jen kie ni plant'as.”
Plur'a'j Mangabuoj antaŭ'e'n'ven'is kun vitr'a'j spad'o'j kaj fos'is tru'o'n en la ter'o. Post tio ili en'met'is la du part'o'j'n de la Magi'ist'o kaj kovr'is li'n. Kaj post tio ali'a'j person'o'j al'port'is akv'o'n de river'et'o kaj akv'um'et'is la ter'o'n.
“Li ĝerm'os tre baldaŭ,” dir'is la Princ'o, “kaj kresk'int'e far'iĝ'os grand'a arbust'o, de kiu ni iam pov'os pluk'i plur'a'j'n tre bon'a'j'n magi'ist'o'j'n.”
“Ĉu vi'a tut'a popol'o kresk'as sur arbust'o'j?”
demand'is la knab'o.
“Cert'e,” est'is la respond'o. “Ĉu la tut'a popol'o ne kresk'as sur arbust'o'j en la lok'o el kie vi ven'is, sur la ekster'o de la ter'o?”
“Mi neniam vid'is i'o'n tia'n.”
“Ver'e strang'e! Sed se vi akompan'os mi'n al unu el ni'a'j popol'ĝarden'o'j mi montr'os al vi kiel ni kresk'as en la Land'o de la Mangabuoj.”
Evident'iĝ'is ke tiu'j strang'ul'o'j, kvankam ili pov'is marŝ'i tra la aer'o tut'e facil'e, kutim'e mov'iĝ'is sur la ter'o laŭ la ordinar'a manier'o. Ne est'is ŝtup'ar'o'j en ili'a'j dom'o'j, ĉar ili ne bezon'is ŝtup'o'j'n, sed sur eben'aĵ'o ili kutim'e marŝ'is sam'e kiel ni.
La grup'et'o de fremd'ul'o'j nun sekv'is la Princ'o'n trans ankoraŭ kelk'a'j'n vitr'a'j'n pont'o'j'n kaj laŭ plur'a'j pad'o'j ĝis ili ating'is ĝarden'o'n ĉirkaŭ'it'a'n de alt'a heĝ'o.
Jaĉjo rifuz'is for'ir'i el la kamp'o de herb'ar'o, kie li fervor'e manĝ'ad'is; do la Sorĉ'ist'o grimp'is el la kaleŝ'o kaj akompan'is Zebon kaj Doroteon, kaj la kat'id'o sekv'is ĝentil'e ili'a'j'n kalkan'um'o'j'n.
Trans la heĝ'o ili trov'is mult'a'j'n vic'o'j'n de grand'a'j kaj bel'a'j plant'o'j kun larĝ'a'j foli'o'j kurb'iĝ'ant'a'j ĝis la pint'o'j preskaŭ ating'is la ter'o'n. En la centr'o de ĉiu plant'o kresk'is delikat'e vest'it'a Mangabuo, ĉar la vest'o'j de tiu'j ul'o'j kresk'is sur ili kaj est'is part'o de ili'a'j korp'o'j.
La kresk'ant'a'j Mangabuoj est'is ĉia'dimensi'a'j, de la burĝon'o kiu ĵus far'iĝ'is et'a beb'o ĝis la plen'kresk'a kaj preskaŭ matur'a vir'o aŭ vir'in'o. Sur kelk'a'j arbust'o'j vid'ebl'is ŝos'o, burĝon'o, beb'o, du'on'e kresk'int'a person'o kaj matur'a; sed eĉ tiu'j kiu'j est'is pret'a'j por pluk'iĝ'i est'is sen'mov'a'j kaj silent'a'j, kvazaŭ sen'viv'a'j. Tio kompren'ig'is Doroteon pri kial ŝi trov'is neniu'j'n infan'o'j'n inter la Mangabuoj, kio'n ĝis nun ŝi tut'e ne pov'is klar'ig'i al si.
“Ni'a'j hom'o'j akir'as si'a'n ver'a'n viv'o'n nur kiam ili for'las'as la arbust'o'j'n,” dir'is la Princ'o. “Rimark'u ke ĉiu est'as konekt'it'a al si'a plant'o ĉe la pland'um'o'j, kaj kiam ili est'is plen'e matur'a'j est'as facil'e apart'ig'i ili'n de la tig'o'j kaj tuj ili ek'kapabl'as mov'iĝ'i kaj parol'i. Du dum ili'a kresk'ad'o oni ne pov'as dir'i ke ili ver'e viv'as, kaj oni dev'as pluk'i ili'n por ke ili far'iĝ'u bon'a'j civit'an'o'j.”
“Kiom da jar'o'j oni viv'as, post la pluk'iĝ'o?”
demand'is Doroteo.
“De'pend'as de kiom atent'e ni pri'zorg'as ni'n,” li respond'is. “Se ni rest'as mal'varm'et'a'j kaj mal'sek'et'a'j, kaj ne akcident'as, ni oft'e viv'as kvin jar'o'j'n. Mi pluk'iĝ'is antaŭ pli ol ses jar'o'j, sed ni'a famili'o est'as fam'a pro si'a ne'kutim'e long'a viv'period'o.”
“Ĉu vi manĝ'as?” demand'is la knab'o.
“Manĝ'as! Neniel. Ni'a'j korp'o'j est'as tut'e solid'a'j, kaj ne bezon'as manĝ'i, ne pli ol bezon'as ter'pom'o.”
“Sed ter'pom'o'j kelk'foj'e ŝpros'as,” dir'is Zeb.
“Ankaŭ ni, kelk'foj'e,” respond'is la Princ'o; “sed oni opini'as tio'n grand'a mis'fortun'o, ĉar oni dev'as tuj plant'i ni'n.”
“Kie vi kresk'is?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Mi montr'os al vi,” est'is la respond'o. “Ĉi tie'n, mi pet'as.”
Li konduk'is ili'n en ali'a'n pli mal'grand'a'n heĝ'a'n rond'o'n, kie kres'is unu grand'a kaj bel'a arbust'o.
“Ĉi tiu,” dir'is li, “est'as la Reĝ'a Arbust'o de la Mangabuoj. Ĉiu'j ni'a'j Princ'o'j kaj Reg'ant'o'j kresk'as sur ĉi tiu unik'a arbust'o ek'de la fon'o de la temp'o.”
Ili star'is antaŭ ĝi dum silent'a admir'ad'o. Sur la centr'a tig'o star'is pret'a la figur'o de knab'in'o tiom bel'eg'e form'it'a kaj kolor'it'a kaj kun tiom graci'a esprim'o en si'a'j delikat'a'j kontur'o'j ke Doroteo kred'is ke ŝi neniam vid'is tiom dolĉ'a'n kaj al'log'a'n ul'o'n dum si'a tut'a viv'o. La rob'o de la knab'in'o est'is mol'a kiel saten'o kaj abund'a'j, delikat'a'j punt'aspekt'a'j lini'o'j ornam'is la brust'o'n kaj manik'o'j'n. Ŝi'a haŭt'o est'is fajn'a kaj glat'a kiel polur'it'a ebur'o, kaj ŝi'a si'n'ten'o esprim'is kaj dign'o'n kaj graci'o'n.
“Kiu est'as?” demand'is la Sorĉ'ist'o, sci'vol'em'e.
La Princ'o ĝis nun rigard'ad'is fiks'e la knab'in'o'n sur la arbust'o. Nun li respond'is, kaj est'is nuanc'o de mal'trankvil'ec'o en li'a'j mal'varm'a'j ton'o'j: “Ŝi est'as la Reg'ist'o kiu sekv'os mi'n, ĉar ŝi est'as Reĝ'a Princ'in'o. Kiam ŝi far'iĝ'os tut'e matur'a mi dev'os ced'i la suveren'ec'o'n de la Mangabuoj al ŝi.”
“Ĉu ŝi ne est'as jam tut'e matur'a?” demand'is Doroteo.
Li hezit'is.
“Ne tut'e,” dir'is li, fin'fin'e. “Nur post plur'a'j tag'o'j ŝi bezon'os pluk'iĝ'i, almenaŭ tiel mi taks'as la afer'o'n. Mi tut'e ne fervor'as ced'i mi'a'n ofic'o'n kaj plant'iĝ'i, cert'u pri tio.”
“Ver'ŝajn'e ne,” deklar'is la Sorĉ'ist'o, per kap'gest'o indik'ant'e si'a'n kompren'o'n.
“Jen unu el la plej mal'agrabl'a'j part'o'j de ni'a'j vegetal'a'j viv'o'j,” plu'dir'is la Princ'o, ĝem'ant'e, “ke dum ni est'as tut'e plej'kapabl'a'j ni dev'as ced'i al ali'a'j, kaj kovr'iĝ'i en la ter'o por ŝpros'i kaj kresk'i kaj nask'i ali'a'j'n hom'o'j'n.”
“Mi cert'as ke la Princ'in'o est'as pret'a por pluk'iĝ'o,”
asert'is Doroteo, dum ŝi atent'e rigard'is la bel'a'n knab'in'o'n sur la arbust'o. “Ŝi jam est'as plej perfekt'a.”
“Ne grav'as,” respond'is la Princ'o, tre rapid'e, “ŝi pov'os atend'i ankoraŭ kelk'a'j'n tag'o'j'n, kaj est'as plej bon'e ke mi mem reg'u por ke mi pov'u taŭg'e mal'est'ig'i vi'n, fremd'ul'o'j'n kiu'j ven'is ne'invit'it'e al ni'a land'o kaj est'as tuj pri'agend'a'j.”
“Kiel vi pri'trakt'os ni'n?” demand'is Zeb.
“Pri tio mi ankoraŭ ne plen'e decid'is,” est'is la respond'o. “Mi kred'as ke mi daŭr'ig'os ĉi tiu'n Sorĉ'ist'o'n ĝis nov'a Magi'ist'o est'os pret'a, ĉar li ŝajn'as tre lert'a kaj ebl'e est'os util'a por ni. Sed vi ali'a'j est'as iel detru'end'a'j, kaj ne ebl'os plant'i vi'n, ĉar mi ne vol'as ke ĉeval'o'j kaj kat'o'j kaj viand'a'j person'o'j kresk'u tra la tut'a land'o.”
“Ne ĝen'u vi'n,” dir'is Doroteo. “Mi cert'as ke ni ne kresk'us sub la ter'o.”
“Sed kial detru'i mi'a'j'n amik'o'j'n?” demand'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o. “Kial ne las'i ili'n viv'i?”
“Ne dec'as ke ili est'u ĉi tie,” respond'is la Princ'o.
“Ili tut'e ne rajt'as est'i intern'e de la ter'o.”
“Ni ne pet'is ven'i ĉi tie'n; ni fal'is,” dir'is Doroteo.
“Tio ne sen'kulp'ig'as vi'n,” deklar'is la Princ'o, mal'varm'a'ton'e.
La infan'o'j rigard'is unu la ali'a'n perpleks'e, kaj la Sorĉ'ist'o ĝem'is. Heŭreka frot'is si'a'n vizaĝ'o'n per pied'o kaj dir'is per si'a mal'laŭt'a, ronron'a voĉ'o: “Li ne bezon'os detru'i mi'n, ĉar se mi ne baldaŭ manĝ'os mi mort'os pro mal'sat'o, kaj li ne plu bezon'os ĝen'i si'n pri mi.”
“Se li plant'us vi'n, ebl'e kresk'us katari'o'j,” propon'is la Sorĉ'ist'o.
“Ho, Heŭreka! Ebl'e ni pov'os trov'i por vi kelk'a'j'n laktari'o'j'n por ke vi manĝ'u,” dir'is la knab'o.
“Fu!” minac'ton'is la kat'id'o; “mi ne tuŝ'us tia'j'n aĉ'aĵ'o'j'n!”
“Vi ne bezon'as lakt'o'n, Heŭreka,” komenc'is Doroteo; “vi jam est'as sufiĉ'e kresk'int'a por manĝ'i i'a'n ajn nutr'aĵ'o'n.”
“Se kie ĝi est'as?” dir'is Heŭreka.
“Ankaŭ mi mal'sat'as,” dir'is Zeb. “Sed mi rimark'is kelk'a'j'n frag'o'j'n kiu'j kresk'as en unu el la ĝarden'o'j, kaj kelk'a'j'n melon'o'j'n ali'lok'e. Ĉi tiu'j hom'o'j ne manĝ'as ti'aĵ'o'j'n, do ebl'e dum ni retro'e'n'ir'os ili permes'os ke ni manĝ'u ili'n.”
“Ne grav'as vi'a mal'sat'o,” inter'romp'is la Princ'o.
“Post nur kelk'a'j minut'o'j mi ordon'os ke vi detru'iĝ'u, do vi ne bezon'os detru'i ni'a'j'n bel'a'j'n melon'plant'o'j'n kaj ber'arbust'o'j'n. Sekv'u mi'n, mi pet'as, por renkont'i vi'a'n fin'o'n.”
La infan'o'j, mal'gaj'a'j kaj mal'feliĉ'a'j, pret'is sekv'i li'n sed la Sorĉ'ist'o delikat'e tuŝ'is la ŝultr'o'n de Doroteo.
“Atend'u!” li flustr'is.
“Kial?” demand'is la knab'in'o.
“Ni pluk'u la Reĝ'a'n Princ'in'o'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Mi cert'as ke ŝi est'as tut'e matur'a, kaj tuj kiam ŝi viv'os ŝi est'os la Reg'ant'o, kaj ebl'e ŝi trakt'os ni'n pli agrabl'e ol intenc'as tiu sen'kor'a Princ'o.”
“Jes!” kri'et'is Doroteo, fervor'e. “Ni pluk'u ŝi'n dum ni hav'as oportun'o'n, antaŭ ol la vir'o kun la stel'o re'ven'os.”
Do kun'e ili klin'is si'n super la grand'a'n arbust'o'n kaj ĉiu el ili pren'is unu man'o'n de la bel'a Princ'in'o.
“Tir'u!” kri'is Doroteo, kaj dum ili tir'is la reĝ'a dam'o klin'is si'n al ili kaj la tig'o romp'iĝ'is kaj apart'iĝ'is de ŝi'a'j pied'o'j. Ŝi tut'e ne est'as mult'e'pez'a, do la Sorĉ'ist'o kaj Doroteo sukces'is delikat'e mal'lev'i ŝi'n al la ter'o.
La bel'a ul'o tuj viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n per si'a'j man'o'j, ord'ig'is vag'int'a'n har'bukl'o'n kiu est'is mis'aranĝ'it'a, kaj ĉirkaŭ'rigard'int'e la ĝarden'o'n graci'e riverenc'is al la ĉe'est'ant'o'j kaj dir'is, per dolĉ'a sed unu'ton'a voĉ'o: “Mi mult'e dank'as vi'n.”
“Ni salut'as vi'a'n Reĝ'a'n Moŝt'o'n!” kri'is la Sorĉ'ist'o, klin'ant'e si'n kaj kis'ant'e ŝi'a'n man'o'n.
Ĝust'e tiam la voĉ'o de la Princ'o aŭd'iĝ'is, li kri'is ke ili rapid'u, kaj post moment'o li re'ven'is, sekv'at'e de mult'a'j reg'at'o'j.
Tuj la Princ'in'o turn'iĝ'is por rigard'i li'n, kaj kiam li vid'is ke ŝi est'is pluk'it'a la Princ'o ek'halt'is trem'ant'e.
“Sinjor'o,” dir'is la Reĝ'a Dam'o, tre dign'e, “vi fort'e mis'trakt'is mi'n, kaj eĉ plu mis'trakt'us mi'n se ĉi tiu'j fremd'ul'o'j ne sav'us mi'n. Mi est'is pret'a por pluk'iĝ'o dum la tut'a pas'int'a semajn'o, sed ĉar vi est'is ego'ism'a kaj dezir'is daŭr'ig'i vi'a'n kontraŭ'leĝ'a'n reg'ad'o'n, vi las'is mi'n star'i silent'e sur mi'a arbust'o.”
“Mi ne sci'is ke vi jam matur'iĝ'is,” respond'is la Princ'o, mal'laŭt'a'voĉ'e.
“Don'u al mi la Stel'o'n de Reĝ'ec'o!” ŝi ordon'is.
Mal'rapid'e li pren'is la bril'ant'a'n stel'o'n de si'a propr'a brov'o kaj met'is ĝi'n sur tiu'n de la Princ'in'o. La tut'a popol'o riverenc'is antaŭ ŝi, kaj la Princ'o turn'is si'n kaj for'marŝ'is sol'a. Kio okaz'is al li post'e, ni'a'j amik'o'j neniam sci'is.
La Mangabua popol'o nun aranĝ'is si'n kiel procesi'o'n kaj marŝ'is direkt'e al la vitr'a urb'o por eskort'i la nov'a'n reg'ant'in'o'n al ŝi'a palac'o kaj por okaz'ig'i la ceremoni'o'j'n taŭg'a'j'n por la event'o. Sed kvankam la procesi'a popol'o marŝ'is sur la ter'o la Princ'in'o marŝ'is en la aer'o tuj super ili'a'j kap'o'j, por montr'i ke ŝi est'as super'a kaj pli honor'ind'a ol si'a'j reg'at'o'j.
Neni'u nun laŭ'ŝajn'e atent'is la fremd'ul'o'j'n, do Doroteo kaj Zeb kaj la Sorĉ'ist'o las'is la grup'o'n for'pas'i kaj post'e promen'is sol'a'j en la vegetal'a'j'n ĝarden'o'j'n. Ili ne serĉ'is trans'marŝ'i la pont'o'j'n trans la river'et'o'j'n, sed kiam ili ating'is river'et'o'n ili paŝ'is alt'e'n kaj marŝ'is en la aer'o al la ali'a flank'o. Por ili tio est'is tre interes'a spert'o, kaj Doroteo dir'is: “Kial ni pov'as tiom facil'e marŝ'i en la aer'o?”
“Ebl'e,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “est'as ĉar ni tiom proksim'as al la centr'o de la ter'o, kie la efik'o de gravit'o est'as tre mal'grand'a. Sed mi rimark'is ke mult'a'j kurioz'a'j event'o'j okaz'as en fe'land'o'j.”
“Ĉu ĉi tiu est'as fe'land'o?” demand'is la knab'o.
“Kompren'ebl'e jes,” respond'is Doroteo, sen'hezit'e.
“Nur en fe'land'o est'us veg’tal'a'j hom'o'j; kaj nur en fe'land'o pov'us Heŭreka kaj Jaĉjo parol'i kiel ni.”
“Ver'e,” dir'is Zeb, pens'em'e.
En la vegetal'a'j ĝarden'o'j ili trov'is la frag'o'j'n kaj melon'o'j'n, kaj plur'a'j'n ali'a'j'n ne'kon'at'a'j'n sed bon'gust'eg'a'j'n frukt'o'j'n, kiu'j'n ili manĝ'is avid'e. Sed la kat'id'o konstant'e postul'is de ili lakt'o'n aŭ viand'o'n, kaj fi'nom'is la Sorĉ'ist'o'n ĉar li ne pov'is per magi'o ven'ig'i al ŝi teler'o'n da lakt'o.
Dum ili sid'is sur la herb'o rigard'ant'e Jaĉjon, kiu ankoraŭ okup'ad'is si'n per manĝ'ad'o, Heŭreka dir'is: “Mi tut'e ne kred'as ke vi est'as Sorĉ'ist'o!”
“Vi prav'as,” respond'is la vir'et'o, “vi plen'e prav'as.
Plej ĝust'e parol'ant'e, mi dev'as agnosk'i ke mi ne est'as Sorĉ'ist'o, nur ĉarlatan'o.”
“La Sorĉ'ist'o de Oz est'as ĉarlatan'o jam de la komenc'o,” akord'is Doroteo. “Mi kon'as li'n jam de tre long'e.”
“Se est'as tiel,” dir'is la knab'o, “kiel li pov'is far'i tiu'n mir'ig'a'n truk'o'n per la naŭ pork'et'o'j?”
“Ne sci'as,” dir'is Doroteo, “sed cert'e est'is tromp'o.”
“Tut'e ver'e,” deklar'is la Sorĉ'ist'o, kap'jes'ant'e al ŝi.
“Neces'is tromp'i tiu'n mal'bel'a'n Magi'ist'o'n kaj la Princ'o'n, kaj ankaŭ ili'a'n stult'a'n popol'o'n; sed mi volont'e agnosk'as antaŭ vi, mi'a'j amik'o'j, ke ja est'is nur truk'o.”
“Sed mi vid'is la pork'et'o'j'n per mi'a'j propr'a'j okul'o'j!”
kri'is Zeb.
“Ankaŭ mi,” ronron'is la kat'id'o.
“Jes ja,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Vi vid'is ili'n ĉar ili ekzist'as. Ili est'as en mi'a intern'a poŝ'o nun. Sed kiam mi dis'ŝir'is ili'n kaj re'kun'met'is ili'n, tio est'is nur man'truk'o.”
“Ni vid'u la pork'o'j'n,” dir'is Heŭreka, fervor'e.
La vir'et'o zorg'e palp'is en si'a poŝ'o kaj el'tir'is la pork'et'o'j'n, met'ant'e ili'n sur la herb'o'n, unu post la ali'a, kie ili ĉirkaŭ'kur'ad'is kaj manĝ'et'is la mal'dik'a'j'n foli'o'j'n.
“Ankaŭ ili mal'sat'as,” li dir'is.
“Ho, kar'a'j best'et'o'j!” kri'is Doroteo, pren'ant'e kaj kares'ant'e unu el ili.
“Atent'u!” dir'is la pork'et'o, per kri'o, “vi tro'prem'as mi'n!”
“Ne'kred'ebl'e!” murmur'is la Sorĉ'ist'o, rigard'ant'e si'a'j'n best'et'o'j'n tre surpriz'it'e. “Ili ver'e parol'as!”
“Bon'vol'u, ĉu mi rajt'as manĝ'i pork'et'o'n?” demand'is la kat'id'o, per pled'a voĉ'o. “Mi eg'e mal'sat'as.”
“Nu, Heŭreka!” dir'is Doroteo, riproĉ'e, “kia kruel'a demand'o! Est'us fi'e manĝ'i tiu'j'n kar'a'j'n et'ul'o'j'n.”
“Nepr'e jes!” muĝ'et'is ali'a pork'et'o, rigard'ant'e la kat'id'o'n mal'kviet'e; “kat'o'j est'as tre kruel'a'j.”
“Mi ne est'as kruel'a,” respond'is la kat'id'o, osced'ant'e.
“Nur mal'sat'a.”
“Vi ne rajt'as manĝ'i mi'a'j'n pork'et'o'j'n, eĉ se vi mort'as pro mal'sat'o,” deklar'is la vir'et'o, per tre sever'ton'a voĉ'o.
“Mi hav'as neni'o'n ali'a per kio pruv'i ke mi est'as sorĉ'ist'o.”
“Kiel ili far'iĝ'is tiom et'a'j?” demand'is Doroteo. “Mi neniam antaŭ'e vid'is tiom et'a'j'n pork'o'j'n.”
“Ili ven'as de la Insul'o Mal'grand-Et,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kie ĉio est'as mal'grand'a ĉar ĝi est'as mal'grand'a insul'o. Ŝip'ist'o port'is ili'n al Los Angeles kaj mi pag'is al li naŭ cirk'o'bilet'o'j'n por ili.”
“Sed kio'n mi manĝ'os?” plor'eg'is la kat'id'o, sid'ant'e antaŭ Doroteo kaj pled'e rigard'ant'e ŝi'a'n vizaĝ'o'n. “Ne est'as bov'in'o'j ĉi tie, por don'i lakt'o'n; nek mus'o'j, nek eĉ lokust'o'j. Kaj se mi ne pov'os manĝ'i la pork'et'o'j'n, kial ne tuj plant'u mi'n por kresk'ig'i katen'o'j'n?”
“Mi kred'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “ke est'as fiŝ'o'j en ĉi tiu'j river'et'o'j. Ĉu al vi plaĉ'as fiŝ'o'j?”
“Fiŝ'o'j!” kri'is la kat'id'o. “Ĉu al mi plaĉ'as fiŝ'o'j? Ho, ili est'as pli bon'a'j ol pork'et'o'j—eĉ ol lakt'o!”
“Do ebl'e mi pov'os kapt'i kelk'a'j'n por vi,” dir'is li.
“Sed ĉu ili ne est'os veg’tal'a'j, sam'e kiel ĉio ĉi tie?”
demand'is la kat'id'o.
“Mi kred'as ke ne. Fiŝ'o'j ne est'as best'o'j, kaj ili est'as mal'varm'a'j kaj mal'sek'a'j kiel la vegetal'o'j mem.
Ekzist'as neni'u kaŭz'o, laŭ mi'a kompren'o, ke ili ne ekzist'u en la akv'o'j de ĉi tiu strang'a land'o.”
Do la Sorĉ'ist'o fleks'is pingl'o'n kiel hok'o'n kaj pren'is el ŝi'a poŝ'o long'a'n pec'o'n de kord'o kiel fiŝ'ŝnur'o'n. Kiel log'il'o'n li pov'is trov'i nur bril'e ruĝ'a'n burĝon'o'n de flor'o; sed li sci'is ke est'as facil'e tromp'i fiŝ'o'j'n se io bril'a atent'ig'as ili'n; do li decid'is prov'i la burĝon'o'n. Ĵet'int'e la fin'o'n de la ŝnur'o en la akv'o'n de proksim'a river'et'o li baldaŭ sent'is subit'a'n tir'o'n kio indik'is al li ke fiŝ'o mord'is kaj est'as kapt'it'a per la fleks'it'a pingl'o; do la vir'et'o re'tir'is la ŝnur'o'n kaj, efektiv'e, la fiŝ'o ven'is kun ĝi kaj est'is sekur'e lok'ig'it'a sur la ter'o, kie ĝi komenc'is salt'ad'i tre ekscit'it'e.
La fiŝ'o est'is dik'a kaj rond'a, kaj ĝi'a'j skvam'o'j bril'is kiel bel'e ĉiz'it'a'j juvel'o'j dens'e kun'met'it'a'j; sed mank'is temp'o por zorg'e ekzamen'i ĝi'n, ĉar Heŭreka salt'is kaj kapt'is ĝi'n inter si'a'j ung'o'j, kaj post nur kelk'a'j moment'o'j ĝi tut'e ne plu est'is vid'ebl'a.
“Ho, Heŭreka!” kri'is Doroteo, “ĉu vi manĝ'is la ost'o'j'n?”
“Se ĝi hav'is ost'o'j'n, mi manĝ'is ili'n,” respond'is la kat'id'o, kontent'e, dum ĝi lav'is si'a'n vizaĝ'o'n post la manĝ'o. “Sed mi kred'as ke tiu fiŝ'o ne hav'is ost'o'j'n, ĉar mi ne sent'is ili'n grat'i mi'a'n gorĝ'o'n.”
“Vi est'is tre avid'a,” dir'is la knab'in'o.
“Mi est'is tre mal'sat'a,” respond'is la kat'id'o.
La pork'et'o'j star'is kun'prem'it'a'j en grup'o, rigard'ant'e tiu'n scen'o'n per tim'o'plen'a'j okul'o'j.
“Kat'o'j est'as best'aĉ'o'j!” dir'is unu el ili.
“Mi ĝoj'as ne est'i fiŝ'o!” dir'is ali'a.
“Ne tim'u,” Doroteo murmur'is, trankvil'ig'e, “mi ne permes'os ke la kat'id'o damaĝ'u vi'n.”
Subit'e ŝi memor'is ke en angul'o de ŝi'a valiz'o est'as unu-du biskvit'o'j rest'ant'a'j el ŝi'a lunĉ'o en la trajn'o, kaj ŝi ir'is al la kaleŝ'o kaj el'pren'is ili'n. Heŭreka alt'e'n'ŝov'is si'a'n naz'o'n je tia manĝ'aĵ'o, sed la pork'et'o'j kri'is ĝoj'o'plen'e vid'ant'e la biskvit'o'j'n kaj rapid'eg'e en'glut'is ili'n.
“Nun ni re'ir'u al la urb'o,” propon'is la Sorĉ'ist'o. “Se Jaĉjo sufiĉ'o'n manĝ'is de la ruĝ'et'a herb'o.”
La fiakr'o-ĉeval'o, kiu paŝt'is si'n apud'e, lev'is si'a'n kap'o'n kun ĝem'o.
“Mi vol'is manĝ'i mult'o'n dum mi hav'is oportun'o'n,”
dir'is li, “ĉar ver'ŝajn'e est'os long'a atend'o ĝis post'a manĝ'o, en ĉi tiu strang'a land'o. Sed mi pret'as for'ir'i, nun, kiam ajn vi vol'as.”
Do, kiam la Sorĉ'ist'o re'met'is la pork'et'o'j'n en si'a'n intern'a'n poŝ'o'n, kie ili kun'prem'is si'n kaj en'dorm'iĝ'is, la tri'o grimp'is en la kaleŝ'o'n kaj Jaĉjo komenc'is la re'ir'o'n al la urb'o.
“Kie ni loĝ'os?” demand'is la knab'in'o.
“Mi kred'as ke mi trans'pren'os la Dom'o'n de la Magi'ist'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o; “ĉar la Princ'o dir'is, dum aŭskult'is li'a popol'o, ke li rest'ig'os mi'n ĝis ili pluk'os nov'a'n Magi'ist'o'n, kaj la nov'a Princ'in'o nur supoz'os ke ni laŭ'rajt'e loĝ'as tie.”
Ili akcept'is tiu'n plan'o'n, kaj kiam ili ating'is la grand'a'n plac'o'n Jaĉjo tir'is la kaleŝ'o'n tra la pord'eg'o'n de la kupol'it'a hal'o.
“Ĝi ne aspekt'as tre hejm'ec'a,” dir'is Doroteo, rigard'ant'e la sen'mebl'a'n ĉambr'o'n. “Sed ĝi ja est'as loĝ'ej'o.”
“Kial est'as tiu'j tru'o'j supr'e?” demand'is la knab'o, indik'ant'e kelk'a'j'n mal'ferm'aĵ'o'j'n proksim'a'j'n al la plej'supr'o de la kupol'o.
“Ili aspekt'as pord'o'j,” dir'is Doroteo; “sed mank'as ŝtup'ar'o'j por ating'i ili'n.”
“Vi forges'as ke ŝtup'ar'o'j ne est'as bezon'at'a'j,”
rimark'is la Sorĉ'ist'o. “Ni supr'e'n'marŝ'u, por trov'i kie'n konduk'as la pord'o'j.”
Dir'int'e tio'n li komenc'is marŝ'i en la aer'o'n cel'e al la alt'a'j mal'ferm'aĵ'o'j, kaj Doroteo kaj Zeb sekv'is li'n.
Est'is tia grimp'ad'o kia'n oni spert'as kiam oni marŝ'as supr'e'n laŭ mont'et'o, kaj ili est'is preskaŭ sen'spir'a'j kiam ili ating'is la vic'o'n de mal'ferm'aĵ'o'j, kiu'j'n ili trov'is est'i pord'ej'o'j las'ant'a'j en'ir'o'n en koridor'o'j'n en la supr'a part'o de la dom'o. Post tiu'j koridor'o'j ili trov'is mult'a'j'n mal'grand'a'j'n ĉambr'o'j'n konekt'it'a'j'n al la koridor'o'j, kelk'a'j est'is mebl'it'a'j per vitr'a'j benk'o'j, tabl'o'j kaj seĝ'o'j.
Sed tut'e mank'is lit'o'j.
“Ebl'e ĉi tiu'j hom'o'j neniam dorm'as,” dir'is la knab'in'o.
“Nu, ŝajn'e tut'e ne ekzist'as nokt'o en ĉi tiu land'o,”
Zeb respond'is. “Tiu'j kolor'a'j sun'o'j est'as en preciz'e la sam'a lok'o kie ili est'is kiam ni al'ven'is, kaj se ne est'as sun'sub'ir'o ne pov'as est'i nokt'o.”
“Tut'e ver'e,” konsent'is la Sorĉ'ist'o. “Sed de'long'e mi ne dorm'as, kaj mi est'as lac'a. Do mi intenc'as kuŝ'iĝ'i sur unu el tiu'j mal'mol'a'j vitr'a'j benk'o'j kaj dorm'et'i.”
“Ankaŭ mi,” dir'is Doroteo, kaj ŝi elekt'is ĉambr'et'o'n ĉe la fin'o de la koridor'o.
Zeb re'ir'is mal'supr'e'n por mal'jung'i Jaĉjon, kiu, kiam li trov'is si'n liber'a, rul'iĝ'is kelk'foj'e kaj post tio en'dorm'iĝ'is dum Heŭreka prem'is si'n komfort'e al li'a grand'a, ost'ec'a korp'o. Post tio la knab'o re'ir'is al unu el la supr'a'j ĉambr'o'j, kaj malgraŭ la mal'mol'ec'o de la vitr'a benk'o baldaŭ est'is en la land'o de dorm'o.
“Zeb,” dir'is li, “mi'a balon'o ne plu util'as en ĉi tiu strang'a land'o, do plej'bon'e est'os las'i ĝi'n sur la plac'o kie'n ĝi fal'is. Sed en la korb'o est'as kelk'a'j aĵ'o'j kiu'j'n mi vol'as gard'i kun mi. Bon'vol'u ven'ig'i al mi mi'a'n valiz'o'n, du lantern'o'j'n, kaj skatol'o'n da kerosen'o kiu est'as sub la benk'o. Neni'o'n ali'a'n en ĝi mi tre vol'as.”
Do la knab'o volont'e plen'um'is tiu'n task'o'n, kaj kiam li re'ven'is Doroteo jam est'is vek'a. Tiam la tri'o inter'konsil'iĝ'is por decid'i kio'n nun far'i, sed li ne pov'is el'pens'i metod'o'n pli'bon'ig'i ili'a'n stat'o'n.
“Al mi ne plaĉ'as ĉi tiu'j veg’tal'a'j hom'o'j,” dir'is la knab'in'et'o. “Ili est'as mal'varm'a'j kaj mal'rigid'a'j, kia'j ĝarden'a brasik'o, malgraŭ ili'a bel'ec'o.”
“Mi akord'as kun vi. Est'as ĉar mank'as varm'a sang'o en ili,” koment'is la Sorĉ'ist'o.
“Kaj ili ne hav'as kor'o'j'n; do ili ne kapabl'as am'i— eĉ ne si'n mem,” deklar'is la knab'o.
“La Princ'in'o est'as bel'aspekt'a,” daŭr'ig'is Doroteo, pens'em'e; “sed efektiv'e ŝi ne mult'e plaĉ'as al mi. Se ekzist'us ali'a lok'o al kiu ni pov'us ir'i, mi volont'e ir'us tie'n.”
“Sed ĉu ja ekzist'as ali'a lok'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Mi ne sci'as,” ŝi respond'is.
Ĝust'e tiam ili aŭd'is la grand'a'n voĉ'o'n de Jaĉjo la fiakr'o-ĉeval'o vok'i ili'n, kaj ir'int'e al la pord'ej'o konduk'ant'a al la kupol'o ili vid'is la Princ'in'o'n kaj greg'o'n de ŝi'a'j reg'at'o'j en'ir'int'a'j'n la Dom'o'n de la Magi'ist'o.
Do ili mal'supr'e'n'ir'is por salut'i la bel'a'n vegetal'a'n vir'in'o'n, kiu dir'is al ili: “Mi konsult'ad'is mi'a'j'n konsil'ist'o'j'n pri vi viand'ul'o'j, kaj ni decid'is ke vi ne aparten'as al la Land'o de la Mangabuoj kaj dev'as mal'rest'i ĉi tie.”
“Kiel ni pov'os for'ir'i?” demand'is Doroteo.
“Nu, kompren'ebl'e vi ne pov'as for'ir'i; do vi est'as detru'end'a'j,” est'is la respond'o.
“Kiel?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Ni ĵet'os la tri hom'o'j'n inter vi en la Ĝarden'o'n de la Grimp'o'plant'o'j,” dir'is la Princ'in'o, “kaj ili baldaŭ dis'prem'os vi'n kaj glut'os vi'a'j'n korp'o'j'n por pli'grand'ig'i si'n. La best'o'j'n kiu'j est'as kun vi ni pel'os al la mont'o'j kaj met'os en la Nigr'a'n Abism'o'n. Tiam ne plu ekzist'os en ni'a land'o ĝi'a'j mal'bon'ven'a'j vizit'ant'o'j.”
“Sed vi bezon'as Magi'ist'o'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj neni'u el la kresk'ant'a'j est'as jam sufiĉ'e matur'a por pluk'iĝ'o. Mi est'as pli potenc'a ol ĉiu dorn'kovr'it'a magi'ist'o kiu iam kresk'is en vi'a ĝarden'o. Kial detru'u mi'n?”
“Est'as ver'e ke ni bezon'as Magi'ist'o'n,” agnosk'is la Princ'in'o, “sed oni inform'is mi'n ke unu el la ni'a'j est'os pret'a por pluk'iĝ'o post nur kelk'a'j tag'o'j, por anstataŭ'i Gŭigon, kiu'n vi dis'divid'is antaŭ ol li est'is pret'a por plant'iĝ'o. Ni vid'u vi'a'j'n art'o'j'n, kaj la sorĉ'o'j'n kiu'j'n vi kapabl'as. Post tio mi decid'os ĉu aŭ ne detru'i vi'n kun la ali'a'j.”
Je tio la Sorĉ'ist'o riverenc'is antaŭ la popol'o kaj ripet'is si'a'n truk'o'n per kiu li aper'ig'is la naŭ pork'et'o'j'n kaj re'mal'aper'ig'is ili'n. Li far'is tio'n ver'e tre lert'e, kaj la Princ'in'o rigard'is la strang'a'j'n pork'et'o'j'n kvazaŭ ili mir'ig'is ŝi'n tiom kiom ebl'us mir'ig'i vegetal'a'n person'o'n.
Sed post'e ŝi dir'is: “Mi aŭd'is pri tiu mir'ind'a magi'o. Sed ĝi far'as neni'o'n valor'a'n. Kio'n ali'a'n vi kapabl'as far'i?”
La Sorĉ'ist'o streb'is pens'i. Li kun'met'is la part'o'j'n de la tranĉ'a part'o de si'a glav'o kaj star'ig'is ĝi'n tre lert'e sur la pint'o de si'a naz'o. Sed eĉ tio ne kontent'ig'is la Princ'in'o'n.
Ĝust'e tiam li'a okul'o ek'vid'is la lantern'o'j'n kaj la skatol'o'n da kerosen'o kiu'j'n Zeb al'port'is el la korb'o de la balon'o, kaj tiu'j ordinar'aĵ'o'j don'is al li lert'a'n ide'o'n.
“Vi'a Moŝt'o,” dir'is li, “mi nun pruv'os mi'a'n magi'o'n per la kre'o de du sun'o'j kiu'j'n vi neniam antaŭ'e vid'is; ankaŭ mi montr'os Detru'ist'o'n mult'e pli tim'ig'a'n ol vi'a'j Grimp'o'plant'o'j.”
Do li met'is Doroteon unu'flank'e'n de si kaj la knab'o'n ali'flank'e'n kaj met'is lantern'o'n sur ambaŭ ili'a'j'n kap'o'j'n.
“Ne rid'u,” li flustr'is al ili, “ĉar tio ruin'ig'us la impon'o'n de mi'a magi'o.”
Post tio, tre dign'e kaj kun aspekt'o de grand'a grav'ec'o sur si'a ĉif'it'a vizaĝ'o, la Sorĉ'ist'o el'pren'is si'a'n skatol'et'o'n de alumet'o'j kaj fajr'ig'is la du lantern'o'j'n.
Ili'a bril'o est'is tre mal'fort'a kompar'e kun la radi'ad'o de la ses grand'a'j kolor'a'j sun'o'j; tamen ili bril'is firm'e kaj klar'e. Tio mult'e impon'is la Mangabuojn ĉar ili antaŭ'e neniam vid'is lum'o'n ne ven'int'a'n rekt'e el ili'a'j sun'o'j.
Post tio la Sorĉ'ist'o verŝ'is flak'et'o'n de ole'o el la uj'o sur la vitr'a'n plank'o'n, kie ĝi kovr'is larĝ'a'n surfac'o'n.
Kiam li fajr'ig'is la ole'o'n cent flam'a'j lang'o'j ek'brul'is, kaj la efekt'o est'is ver'e impon'a.
“Nun, Princ'in'o,” ek'dir'is la Sorĉ'ist'o, “tiu'j konsil'ist'o'j vi'a'j kiu'j vol'is ĵet'i ni'n en la Ĝarden'o'n de Grimp'o'plant'o'j paŝ'u en ĉi tiu'n lum'o'cirkl'o'n. Se ili bon'e konsil'is vi'n, kaj prav'is, ili tut'e ne sufer'os damaĝ'o'n. Sed se iu konsil'is vi'n erar'e, la lum'o velk'ig'os li'n.”
Al la konsil'ist'o'j de la Princ'in'o tut'e ne plaĉ'is ĉi tiu prov'o; sed ŝi ordon'is ke ili paŝ'u en la flam'o'n kaj unu post la ali'a ili far'is tio'n, kaj est'is tiom brul'ig'it'a'j ke baldaŭ la aer'o est'is tut'e plen'a de odor'o simil'a al tiu de rost'it'a'j ter'pom'o'j. Kelk'a'j Mangabuoj fal'is kaj est'is tir'end'a'j el la fajr'o, kaj ĉiu'j tiom velk'is ke neces'os tuj plant'i ili'n.
“Sinjor'o,” dir'is la Princ'in'o al la Sorĉ'ist'o, “vi est'as pli potenc'a ol ĉiu Magi'ist'o kon'it'a de ni. Ĉar est'as evident'e ke mi'a popol'o mis'konsil'is mi'n, mi ne ĵet'os vi'n, la tri hom'o'j'n, en la tim'ig'a'n Ĝarden'o'n de la Grimp'o'plant'o'j; sed neces'os pel'i vi'a'j'n best'o'j'n en la Nigr'a'n Abism'o'n en la mont'o, ĉar mi'a'j reg'at'o'j tut'e ne pov'as toler'i ili'n ĉe'est'o'n.”
Al la Sorĉ'ist'o tiom plaĉ'is sav'i la du infan'o'j'n kaj si'n ke li neni'o'n dir'is kontraŭ tiu dekret'o; sed post la for'ir'o de la Princ'in'o kaj Jaĉjo kaj Heŭreka protest'is ke ili ne vol'as ir'i en la Nigr'a'n Abism'o'n, kaj Doroteo promes'is far'i ĉio'n ebl'a'n por sav'i ili'n de tia sort'o.
Dum du aŭ tri tag'o'j post tio—se ni nom'as tag'o'j la period'o'j'n inter dorm'o'j, ĉar ne est'is nokt'o por divid'i la hor'o'j'n en tag'o'j'n—ni'a'j amik'o'j tut'e ne est'is ĝen'it'a'j.
Ili eĉ est'is permes'at'a'j pac'e loĝ'i en la Dom'o de la Magi'ist'o kvazaŭ ĝi aparten'us al ili, kaj vag'i en la ĝarden'o'j serĉ'ant'e manĝ'aĵ'o'j'n.
Unu'foj'e ili proksim'iĝ'is al la barit'a Ĝarden'o de la Grimp'o'plant'o'j, kaj marŝ'int'e alt'e'n en la aer'o ili sub'rigard'is ĝi'n tre interes'at'e. Ili vid'is ar'o'n da grimp'o'plant'o'j implik'it'a'j kaj tord'iĝ'ant'a'j kaj kun'turn'iĝ'ant'a'j kvazaŭ ar'o de grand'a'j serpent'o'j. Ĉio'n tuŝ'it'a'n de la grimp'o'plant'o'j ili dis'prem'is, kaj ni'a'j aventur'ant'o'j ver'e dank'is pro si'a eskap'o el la neces'o ĵet'iĝ'i inter ili'n.
Kiam ajn la Sorĉ'ist'o en'dorm'iĝ'is li pren'is la naŭ pork'et'o'j'n el si'a poŝ'o kaj las'is ili'n ĉirkaŭ'kur'ad'i sur la plank'o de li'a ĉambr'o por amuz'i si'n kaj iom ekzerc'i si'n; kaj unu'foj'e ili trov'is li'a'n vitr'a'n pord'o'n part'e mal'ferm'it'a kaj promen'is en la koridor'o'n kaj post tio en la mal'supr'a'n part'o'n de la grand'a kupol'o, marŝ'ant'e tra la aer'o tiom facil'e kiel Heŭreka. Ili jam kon'is la kat'id'o'n, do ili rapid'is al kie ŝi kuŝ'as apud Jaĉjo kaj komenc'is petol'ad'i kaj lud'i kun ŝi.
La fiakr'o-ĉeval'o, kiu neniam long'e dorm'is sen'inter'romp'e, sid'iĝ'is sur si'a'j koks'o'j kaj aprob'e rigard'is la pork'et'o'j'n kaj la kat'id'o'n.
“Ne tro mal'mild'e!” li vok'is, kiam Heŭreka renvers'is dik'a'n pork'et'o'n per pied'bat'o; sed tio neniam ĝen'is la pork'et'o'j'n, kiu'j mult'e ĝu'is la lud'o'n.
Subit'e ili supr'e'n'rigard'is kaj trov'is la ĉambr'o'n plen'a de la silent'a'j, solen'okul'a'j Mangabuoj. Ĉiu el la vegetal'ul'o'j port'is branĉ'o'n kovr'it'a'n de akr'a'j dorn'o'j, kiu'n ili defi'e puŝ'is al la ĉeval'o, la kat'id'o kaj la pork'et'o'j.
“He—ĉes'ig'u la stult'aĵ'o'n!” Jaĉjo muĝ'is, koler'e; sed pik'it'e unu-du'foj'e li lev'is si'n sur si'a'j'n kvar krur'o'j'n kaj for'mov'is si'n de la dorn'o'j.
La Mangabuoj star'is ĉirkaŭ ili'n laŭ solid'a'j vic'o'j, sed las'is mal'ferm'a'n spac'o'n kiu permes'is ir'i al la pord'ej'o de la hal'o; do la best'o'j mal'rapid'e retro'e'n'ir'is ĝis ili trov'is si'n pel'it'a'j el la ĉambr'o kaj en la strat'o'n. Tie est'is pli da vegetal'ul'o'j kun dorn'o'j, kaj silent'e ili urĝ'is la nun tim'o'plen'a'j'n best'o'j'n laŭ'long'e de la strat'o. Jaĉjo dev'is tre zorg'i por ne paŝ'i sur la pork'et'o'j'n, kiu'j kur'is sub li'a'j pied'o'j muĝ'ant'e kaj kri'ant'e, dum Heŭreka, fi'voĉ'ant'e kaj mord'ant'e kontraŭ la dorn'o'j puŝ'it'a'j al ŝi, ankaŭ streb'is protekt'i la bel'a'j'n ul'et'o'j'n. Mal'rapid'e sen sen'paŭz'e la sen'kor'a'j Mangabuoj plu'pel'is ili'n ĝis tra'pas'i la urb'o'n kaj la ĝarden'o'j'n kaj ating'i la larĝ'a'j'n eben'aĵ'o'j'n kiu'j konduk'is al la mont'o.
“Kio'n ili ja cel'as?” demand'is la ĉeval'o, salt'ant'e por eskap'i dorn'o'n.
“Nu, ili pel'as ni'n al la Nigr'a Abism'o, en kiu'n ili minac'is ĵet'i ni'n,” respond'is la kat'id'o. “Se mi est'us grand'a kiel vi, Jaĉjo, mi batal'us ĉi tiu'j'n mizer'a'j'n nap'o'radik'o'j'n!”
“Kiel vi far'us tio'n?” demand'is Jaĉjo.
“Mi bat'us per iu el tiu'j long'a'j krur'o'j kaj fer'ŝu'it'a'j pied'o'j.”
“Bon'e,” dir'is la ĉeval'o; “tio'n mi far'os.”
Post moment'et'o li subit'e retro'e'n'paŝ'is cel'e al la ar'o da Mangabuoj kaj bat'is per si'a'j mal'antaŭ'a'j krur'o'j kiom ebl'e plej fort'e. Dek'o da ili kun'frap'iĝ'is kaj fal'is sur'ter'e'n, kaj vid'int'e si'a'n sukces'o'n Jaĉjo mult'foj'e pied'bat'is, kur'ant'e en la vegetal'a'n ar'o'n, frap'ant'e ili'n ĉiu'direkt'e'n kaj for'kur'ig'ant'e la ali'a'j'n cel'ant'a'j'n eskap'i de li'a'j fer'a'j kalkan'um'o'j. Heŭreka help'is li'n flug'ant'e kontraŭ la vizaĝ'o'j'n de la mal'amik'o'j kaj grat'ant'e kaj mord'ant'e furioz'e, kaj la kat'id'o ruin'ig'is tiom da vegetal'a'j surfac'o'j ke la Mangabuoj tim'is ŝi'n tiom kiom la ĉeval'o'n.
Sed la mal'amik'o'j tro mult'is kaj ne est'is long'e for'pel'ebl'a'j. Jaĉjo kaj Heŭreka lac'iĝ'is, kaj kvankam la batal'kamp'o est'is dik'e kovr'it'a de dis'prem'it'a'j kaj damaĝ'it'a'j Mangabuoj, ni'a'j best'a'j amik'o'j fin'e dev'is ced'i kaj las'i si'n pel'iĝ'i al la mont'o.
Du'on'e al la supr'o est'is osced'ant'a kavern'o, nigr'a kiel la nokt'o post la lim'o de la ating'o de la ĉiel'ark'a'j radi'o'j de la kolor'a'j sun'o'j.
La Mangabuoj pel'is la ĉeval'o'n kaj la kat'id'o'n kaj la pork'et'o'j'n en tiu'n nigr'a'n tru'o'n kaj, en'puŝ'int'e ankaŭ la kaleŝ'o'n— ĉar ŝajn'e kelk'a'j el ili tren'is ĝi'n el la tre for'a kupol'it'a hal'o—ili komenc'is star'ig'i grand'a'j'n vitr'a'j'n rok'o'j'n, unu super la ali'a, en la en'ir'ej'o'n, tiel ke la en'karcer'ig'it'o'j ne pov'os re'el'ir'i.
“Est'as aĉ'e!” ĝem'eg'is Jaĉjo. “Ver'ŝajn'e est'as la fin'o de ni'a'j aventur'o'j.”
“Se la Sorĉ'ist'o est'us ĉi tie,” dir'is unu el la pork'et'o'j, larm'ant'e amar'e, “li ne las'us ni'n tiom sufer'i.”
“Ni dev'us est'i vok'int'a'j li'n kaj Doroteon kiam oni unu'e atak'is ni'n,” al'don'is Heŭreka. “Sed ne grav'as; kuraĝ'o'n, amik'o'j, kaj mi ir'os inform'i ni'a'j'n mastr'o'j'n pri kie vi est'as, kaj instig'i ili'n sav'i vi'n.”
La buŝ'o de la tru'o nun est'is preskaŭ plen'ig'it'a, sed la kat'id'o ek'salt'is tra la rest'ant'a apertur'o kaj tuj rapid'is en la aer'o'n. La Mangabuoj vid'is ŝi'n eskap'i, kaj plur'a'j el ili lev'is si'a'j'n dorn'o'j'n kaj ĉas'is ŝi'n tra la aer'o. Sed Heŭreka est'is mal'pli pez'a ol la Mangabuoj, kaj kvankam ili pov'is supr'e'n'ir'i nur tri'dek metr'o'j'n super la ter'o la kat'id'o trov'is ke ŝi pov'as supr'e'n'ir'i preskaŭ ses'dek metr'o'j'n. Do ŝi kur'is trans ili'a'j'n kap'o'j'n ĝis ŝi trov'is ke ili est'as mult'e mal'antaŭ'e kaj sub'e kaj ŝi ating'is la urb'o'n kaj la Dom'o'n de la Magi'ist'o. Tie ŝi en'ir'is la fenestr'o'n de Doroteo en la kupol'o kaj vek'is ŝi'n.
Tuj kiam la knab'in'et'o sci'is kio okaz'is ŝi vek'is la Sorĉ'ist'o'n kaj Zebon, kaj tuj ili prepar'is el'ir'i por sav'i Jaĉjon kaj la pork'et'o'j'n. La Sorĉ'ist'o port'is si'a'n valiz'o'n, kiu est'is tre mult'e'pez'a, kaj Zeb port'is la du lantern'o'j'n kaj la ole'uj'o'n. La kan'a valiz'o de Doroteo est'is ankoraŭ sub la benk'o de la kaleŝ'o, kaj bon'fortun'e la knab'o ankaŭ met'is la jung'il'ar'o'n en la kaleŝ'o'n kiam li for'pren'is ĝi'n de Jaĉjo por ke la ĉeval'o pov'u kuŝ'iĝ'i kaj ripoz'i. Do la knab'in'o bezon'is port'i nur la kat'id'o'n, kiu'n ŝi ten'is proksim'a al si'a brust'o kaj prov'is komfort'ig'i, ĉar ĝi'a mal'grand'a kor'o ankoraŭ bat'eg'is rapid'e.
Kelk'a'j el la Mangabuoj vid'is ili'n tuj kiam ili el'ir'is la Dom'o'n de la Magi'ist'o; sed kiam ili komenc'is marŝ'i direkt'e al la mont'o la vegetal'a popol'o permes'is ke ili plu'ir'u sen ĝen'o, tamen oni greg'e sekv'is ili'n por ke ili ne retro'e'n'ir'u.
Post ne'long'e ili proksim'iĝ'is al la Nigr'a Abism'o, kie mult'e okup'at'a svarm'o da Mangabuoj, kiu'j'n estr'is ili'a Princ'in'o, plen'ig'ad'is la en'ir'ej'o'n per vitr'a'j rok'o'j.
“Halt'u, mi ordon'as!” kri'is la Sorĉ'ist'o, per koler'a ton'o, kaj tuj li komenc'is mal'konstru'i la rok'o'j'n por liber'ig'i Jaĉjon kaj la pork'id'o'j'n. Anstataŭ mal'help'i li'n far'i tio'n ili mal'antaŭ'e star'is silent'e ĝis li far'is sufiĉ'e grand'a'n tru'o'n en la barier'o, kaj tiam laŭ ordon'o de la Princ'in'o ili ĉiu'j salt'is antaŭ'e'n kaj etend'is si'a'j'n akr'a'j'n dorn'o'j'n.
Doroteo salt'et'is en la en'ir'ej'o'n por evit'i pik'iĝ'o'n, kaj Zeb kaj la Sorĉ'ist'o, spert'int'e kelk'a'j'n pik'o'j'n de la dorn'o'j, volont'e sekv'is ŝi'n. Tuj la Mangabuoj komenc'is re'konstru'i per la rok'o'j el vitr'o, kaj kiam la vir'et'o ek'kompren'is ke ili en'tomb'iĝ'os en la mont'o li dir'is al la infan'o'j: “Mi'a'j kar'a'j, kio'n ni far'u? El'salt'u kaj batal'u?”
“Kiel util'us?” respond'is Doroteo. “Mi egal'volont'e mort'us ĉi tie kiel viv'us inter tiu'j kruel'a'j kaj sen'kor'a'j ul'o'j.”
“Tio'n mi sent'as ankaŭ,” koment'is Zeb, frot'ant'e si'a'j'n vund'o'j'n. “Mi plen'sufiĉ'e spert'is la Mangabuojn.”
“Bon'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “mi aprob'as kio'n ajn vi decid'os. Sed ni ne pov'os long'e viv'i en ĉi tiu kavern'o, tio est'as cert'a.”
Rimark'int'e ke la lum'o mal'fort'iĝ'as li pren'is si'a'j'n naŭ pork'et'o'j'n, kares'e frap'et'is la dik'a'n kap'et'o'n de ĉiu el ili, kaj zorg'e met'is ili'n en si'a'n intern'a'n poŝ'o'n.
Zeb lum'ig'is alumet'o'n kaj fajr'ig'is unu el la lantern'o'j. La radi'o'j de la kolor'a'j sun'o'j nun por ĉiam est'is el'ŝlos'it'a'j, ĉar la last'a'j breĉ'o'j est'is jam plen'ig'it'a'j en la mur'o kiu apart'ig'is ili'a'n karcer'o'n de la Land'o de la Mangabuoj.
“Kiom grand'a est'as ĉi tiu tru'o?” demand'is Doroteo.
“Mi esplor'os ĝi'n por trov'i,” respond'is la knab'o.
Do li port'is la lantern'o'n en la intern'o'n long'a'distanc'e, dum Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o sekv'is apud li. Ili supoz'is ke ili trov'os la fin'o'n de la kavern'o, sed, anstataŭ'e, ĝi dekliv'et'is supr'e'n tra la grand'a vitr'a mont'o, laŭ direkt'o kiu promes'is konduk'i ili'n al la flank'o kontraŭ la land'o Mangabua.
“Ne mal'bon'a voj'o,” koment'is la Sorĉ'ist'o, “kaj se ni sekv'os ĝi'n ebl'e ĝi konduk'os ni'n al pli komfort'a lok'o ol ĉi tiu nigr'a poŝ'o en kiu ni nun trov'iĝ'as. Mi supoz'as ke la vegetal'a'j hom'o'j ĉiam tim'is en'ir'i la kavern'o'n pro ĝi'a sen'lum'ec'o; sed ni hav'as lantern'o'j'n por lum'ig'i la voj'o'n, do mi propon'as ke ni komenc'u marŝ'i kaj trov'u kie'n konduk'as ĉi tiu tunel'o en la mont'o.”
La ali'a'j volont'e konsent'is pri tiu senc'o'hav'a propon'o, kaj tuj la knab'o komenc'is jung'i Jaĉjon al la kaleŝ'o. Kiam ĉio est'is pret'a la tri'o sid'iĝ'is en la kaleŝ'o kaj Jaĉjo komenc'is zorg'o'plen'e sekv'i la voj'o'n, Zeb ŝofor'is dum la Sorĉ'ist'o kaj Doroteo ten'is po unu bril'ant'a'n lantern'o'n tiel ke la ĉeval'o pov'u vid'i kie'n ir'i.
Kelk'foj'e la tunel'o est'is tiom mal'larĝ'a ke la rad'o'j de la kaleŝ'o frot'is la flank'o'j'n; post'e ĝi larĝ'iĝ'is kiel strat'o; sed la plank'o plej'part'e est'is glat'a, kaj dum'long'e ili vetur'is sen akcident'o. Jaĉjo kelk'foj'e halt'is por ripoz'i, ĉar la grimp'ad'o est'is dekliv'a kaj lac'ig'a.
“Cert'e ni jam ir'is tiom alt'e'n kiel la sun'o'j,” dir'is Doroteo. “Mi ne sci'is ke ĉi tiu mont'o est'as tiom alt'a.”
“Nu cert'e ni est'as tre mult'e for de la Land'o de la Mangabuoj,” al'don'is Zeb; “ĉar ni oblikv'e for'ir'as de ĝi ek'de la komenc'o.”
Sed ili plu sen'paŭz'e vetur'is, kaj ĝust'e kiam Jaĉjo est'is preskaŭ tut'lac'a pro si'a long'a marŝ'ad'o la voj'o subit'e pli'lum'iĝ'is, kaj Zeb esting'is la lantern'o'j'n por ŝpar'i la ole'o'n.
Ĝoj'ig'is ili'n trov'i ke blank'a lum'o nun salut'as ili'n, ĉar ili ĉiu'j enu'is pro la kolor'a'j ĉiel'ark'a'j lum'o'j kiu'j, post kelk'a temp'o, dolor'ig'is ili'a'j'n okul'o'j'n per si'a'j konstant'e ŝanĝ'iĝ'ant'a'j radi'o'j. La flank'o'j de la tunel'o aper'is antaŭ ili kiel la intern'o de long'a teleskop'o, kaj la plank'o far'iĝ'is pli eben'a. Jaĉjo rapid'ig'is si'a'j'n lant'iĝ'int'a'j'n paŝ'o'j'n pro tiu promes'o de rapid'a fin'iĝ'o de la sen'lum'a koridor'o, kaj post nur kelk'a'j moment'o'j ili el'ir'is la mont'o'n kaj trov'is si'n vizaĝ’-al-vizaĝ'e kun nov'a kaj ĉarm'a land'o.
Dum la nov'e'ven'int'o'j rigard'ad'is tiu'n elegant'eg'a'n scen'o'n ili'n rav'is ĝi'a bel'ec'o kaj la odor'o kiu plen'ig'is la mild'a'n aer'o'n, kiu'n ili dank'em'e spir'is post la karcer'ec'a atmosfer'o de la tunel'o. Plur'a'j minut'o'j uz'iĝ'is per silent'a admir'ad'o antaŭ ol ili rimark'is du tre unik'a'j'n kaj ne'kutim'a'j'n fakt'o'j'n pri ĉi tiu val'o. Unu, ke ĝi'n lum'ig'is io ne'vid'ebl'a; ĉar nek sun'o nek lun'o est'is en la ark'a blu'a ĉiel'o, kvankam ĉiu objekt'o est'is ilumin'at'a per klar'a kaj perfekt'a lum'o. La du'a kaj eĉ pli unik'a fakt'o est'is la mank'o de ĉia ajn loĝ'ant'o en ĉi tiu bel'eg'a lok'o. El si'a alt'a pozici'o ili pov'is vid'i la tut'a'n val'o'n, sed ne eĉ unu'sol'a'n mov'iĝ'ant'a'n objekt'o'n ili pov'is vid'i. Ĉio aspekt'is mister'e dezert'a.
La mont'o ĉi'flank'e ne est'is vitr'a, sed konsist'is el ŝton'o simil'a al granit'o. Malgraŭ iom da mal'facil'ec'o kaj da danĝer'o Jaĉjo tir'is la kaleŝ'o'n trans la ne'fiks'it'a'j'n rok'o'j'n ĝis ating'i la sub'a'j'n verd'a'j'n gazon'o'j'n, kie komenc'iĝ'is la pad'o'j kaj frukt'arb'ar'o'j kaj ĝarden'o'j. La plej proksim'a dom'et'o est'is ankoraŭ for.
“Ekster'ordinar'e bel'e, ĉu ne?” kri'is Doroteo, per ĝoj'a voĉ'o, dum ŝi salt'is el la kaleŝ'o kaj las'is Heŭrekan kur'i lud'ant'e sur la velur'ec'a herb'ar'o.
“Jes ja!” respond'is Zeb. “Ni est'is bon'fortun'a'j pro ni'a fuĝ'o for de tiu'j aĉ'a'j vegetal'ul'o'j.”
“Ne est'us mal'agrabl'e,” koment'is la Sorĉ'ist'o, ĉirkaŭ'rigard'ant'e, “dev'i loĝ'i ĉi tie por ĉiam. Ni ne pov'us trov'i pli bel'a'n lok'o'n, mi cert'as pri tio.”
Li pren'is la pork'et'o'j'n el si'a poŝ'o kaj las'is ili'n kur'ad'i sur la herb'ar'o, kaj Jaĉjo gust'um'is buŝ'plen'o'n da verd'a'j foli'o'j kaj deklar'is ke li est'as tre kontent'a pri la nov'a kamp'ar'o.
“Tamen ni ne pov'as marŝ'i en la aer'o ĉi tie,” vok'is Heŭreka, kiu prov'is mal'sukces'e; sed la ali'a'j kontent'is marŝ'ant'e sur la ter'o, kaj la Sorĉ'ist'o dir'is ke sen'dub'e ili est'as pli proksim'a'j al la surfac'o de la ter'o ol en la land'o Mangabua, ĉar ĉio est'is pli hejm'simil'a kaj natur'a.
“Sed kie est'as la hom'o'j?” demand'is Doroteo.
La vir'et'o ne'e sku'is si'a'n kalv'a'n kap'o'n.
“Ne pov'as imag'i, mi'a kar'a,” li respond'is.
Ili aŭd'is la subit'a'n pep'ad'o'n de bird'o, sed ili ne pov'is trov'i la best'o'n ie ajn. Mal'rapid'e ili marŝ'is laŭ la pad'o cel'e la plej proksim'a'n dom'et'o'n, la pork'et'o'j kur'ad'is kaj petol'e lud'ad'is apud ili kaj Jaĉjo paŭz'is je ĉiu paŝ'o por nov'a buŝ'plen'o da herb'o.
Baldaŭ ili ating'is mal'alt'a'n plant'o'n kiu hav'is larĝ'a'j'n, etend'iĝ'ant'a'j'n foli'o'j'n, en kies centr'o kresk'is unu'sol'a frukt'o proksim'e grand'a kiel persik'o. La frukt'o est'is tiom fajn'kolor'a kaj tiom odor'o'plen'a, kaj aspekt'is tiom al'log'a kaj bon'gust'a ke Doroteo halt'is kaj dir'is: “Laŭ vi'a supoz'o, kio est'as?”
La pork'et'o'j rapid'e flar'is la frukt'o'n, kaj antaŭ ol la knab'in'o pov'is etend'i si'a'n man'o'n por pluk'i ĝi'n ĉiu el la naŭ ul'et'o'j al'kur'is kaj komenc'is manĝ'i ĝi'n tre fervor'e.
“Nu, bon'a frukt'o,” dir'is Zeb, “evident'e, ĉar tiu'j bub'et'o'j tiom avid'e manĝ'is ĝi'n.”
“Kie ili est'as?” demand'is Doroteo, mir'o'plen'e.
Ĉiu'j ĉirkaŭ'rigard'is, sed la pork'et'o'j plen'e mal'aper'is.
“Jad'i!” kri'is la Sorĉ'ist'o; “sen'dub'e ili for'kur'is. Sed mi ne vid'is ili'n for'ir'i; ĉu vi?”
“Ne!” respond'is la knab'o kaj la knab'in'o, kun'e.
“Ven'u,—poĉjo,* poĉjo, poĉjo!” vok'is ili'a mastr'o, mal'kviet'e.
Plur'a'j muĝ'et'o'j kaj kri'et'o'j tuj aŭd'iĝ'is apud li'a'j pied'o'j, sed la Sorĉ'ist'o ne pov'is vid'i eĉ unu pork'et'o'n.
“Kie vi est'as?” li demand'is.
“Nu, tut'e apud vi,” dir'is et'a voĉ'o. “Ĉu vi ne vid'as ni'n?”
* Porkĉjo.
“Ne,” respond'is la vir'et'o, sen'kompren'e.
“Ni vid'as vi'n,” dir'is ali'a pork'et'o.
La Sorĉ'ist'o klin'is si'n kaj el'met'is man'o'n, kaj tuj li sent'is la et'a'n dik'a'n korp'o'n de unu el la best'o'j. Li pren'is ĝi'n, sed li ne pov'is vid'i kio'n li ten'as.
“Est'as tre strang'e,” dir'is li, sobr'e. “La pork'et'o'j iel kurioz'e far'iĝ'is ne'vid'ebl'a'j.”
“Pro ke ili manĝ'is tiu'n persik'o'n!” kri'is la kat'id'o.
“Ĝi ne est'is persik'o, Heŭreka,” dir'is Doroteo. “Mi nur esper'as ke ĝi ne est'is venen'a.”
“Ĝi est'is bon'eg'a, Doroteo,” vok'is unu el la pork'et'o'j.
“Ni manĝ'os tiom da ili kiom ni pov'os trov'i,” dir'is ali'a.
“Sed ni mem nepr'e ne manĝ'u ili'n,” la Sorĉ'ist'o avert'is la infan'o'j'n, “por ke ni ne ankaŭ far'iĝ'u ne'vid'ebl'a'j kaj tiel perd'u unu la ali'a'n. Se ni trov'os de'nov'e tiu'n strang'a'n frukt'o'n ni nepr'e evit'u ĝi'n.”
Vok'int'e la pork'et'o'j'n al si li lev'is ĉiu'n el ili, unu post la ali'a, kaj met'is ili'n en si'a'n poŝ'o'n; ĉar kvankam li ne pov'is vid'i ili'n tamen li pov'is sent'i ili'n, kaj kiam li buton'um'is si'a'n mantel'o'n li sci'is ke ili almenaŭ provizor'e est'as sekur'a'j.
La vetur'ant'o'j nun re'komenc'is marŝ'i cel'e la dom'et'o'n, kiu'n ili baldaŭ ating'is. Ĝi est'is bel'a, grimp'ant'a'j plant'o'j kresk'is dens'e sur la larĝ'a antaŭ'a verand'o. La pord'o star'is mal'ferm'a kaj tabl'o trov'iĝ'is en la front'a ĉambr'o, kun kvar seĝ'o'j apud ĝi. Sur la tabl'o est'is teler'o'j, tranĉ'il'o'j kaj fork'o'j, kaj teler'o'j de pan'o, viand'o kaj frukt'o'j. La viand'o est'is fum'e varm'eg'a kaj la tranĉ'il'o'j kaj fork'o'j strang'e mov'ad'is si'n salt'ant'e tie'n kaj tie'n tre enigm'e. Sed ŝajn'e ne eĉ unu person'o est'is en la ĉambr'o.
“Tre kurioz'e!” dir'is Doroteo, kiu kun Zeb kaj la Sorĉ'ist'o nun star'is en la pord'ej'o.
Ek'son'o de gaj'a rid'ad'o respond'is al ŝi, kaj la tranĉ'il'o'j kaj fork'o'j fal'is sur la teler'o'j'n bru'e. Unu el la seĝ'o'j re'puŝ'iĝ'is de la tabl'o, kaj tio tiom mir'ig'is kaj mister'is ke Doroteo sent'is tent'o'n for'kur'i pro tim'o.
“Ven'is fremd'ul'o'j, pa'nj'o!” kri'is la akr'a kaj infan'a voĉ'o de iu ne'vid'at'o.
“Tio'n mi vid'as, kar'a,” respond'is ali'a voĉ'o, mol'a kaj vir'in'ec'a.
“Kio'n vi vol'as?” demand'is tri'a voĉ'o, per sever'a, mal'afabl'a ton'o.
“Nu, nu!” dir'is la Sorĉ'ist'o; “ĉu ver'e est'as hom'o'j en ĉi tiu ĉambr'o?”
“Kompren'ebl'e,” respond'is la vir'a voĉ'o.
“Kaj—pardon'u la stult'a'n demand'o'n—sed, ĉu ĉiu el vi est'as ne'vid'ebl'a?”
“Cert'e,” la vir'in'o respond'is, ripet'ant'e si'a'n mal'laŭt'a'n, flu'a'n rid'ad'o'n. “Ĉu vi'n surpriz'as ke vi ne pov'as vid'i la hom'o'j'n de Vo?”
“Nu, jes,” balbut'is la Sorĉ'ist'o. “Ĉiu'j hom'o'j antaŭ'e vid'it'a'j de mi est'is tre klar'e vid'ebl'a'j.”
“Do el kie vi ven'is?” demand'is la vir'in'o, per sci'vol'em'a ton'o.
“Ni dev'us est'i sur la surfac'o de la ter'o,” klar'ig'is la Sorĉ'ist'o, “sed antaŭ ne'long'e, dum ter'trem'o, ni fal'is en fend'o'n kaj sur'ter'iĝ'is en la Land'o de la Mangabuoj.”
“Aĉ'ul'o'j!” kri'is la vir'in'a voĉ'o. “Mi aŭd'is pri ili.”
“Ili pel'is ni'n sur mont'o'n,” plu'dir'is la Sorĉ'ist'o; “sed ni trov'is tunel'o'n konduk'ant'a'n ĉi tie'n, do ni ven'is ĉi tie'n. Ĝi est'as bel'a lok'o. Kiel vi nom'as ĝi'n?”
“Ĝi est'as la Val'o de Vo.”
“Dank'o'n. Ni ankoraŭ ne vid'is hom'o'j'n post ni'a al'ven'o, do ni ven'is al ĉi tiu dom'o por demand'i pri la voj'o.”
“Ĉu vi mal'sat'as?” demand'is la vir'in'a voĉ'o.
“Mi volont'e manĝ'us,” dir'is Doroteo.
“Ankaŭ mi,” al'don'is Zeb.
“Sed ni ne vol'as trud'i ni'n, mi cert'ig'as al vi,” la Sorĉ'ist'o ĝentil'e koment'is.
“Ne ĝen'u vi'n pri tio,” respond'is la vir'a voĉ'o, pli agrabl'a ol antaŭ'e. “Vi est'as bon'ven'a manĝ'i.”
Dum li parol'is li'a voĉ'o tiom proksim'iĝ'is al Zeb ke li retro'e'n'salt'is alarm'it'e. Du infan'a'j voĉ'o'j rid'is gaj'e pro tio, kaj Dortoteo nun est'is cert'a ke ne est'as danĝer'o inter tiom leĝer'kor'a'j hom'o'j, eĉ kvankam tiu'j hom'o'j ne est'is vid'ebl'a'j.
“Kia kurioz'a best'o manĝ'as la herb'o'n de mi'a gazon'o?” demand'is la voĉ'o de la vir'o.
“Tio est'as Jaĉjo,” dir'is la knab'in'o. “Li est'as ĉeval'o.”
“Por kio li util'as?” est'is la sekv'a demand'o.
“Li tir'as la kaleŝ'o'n kiu, kiel vi vid'as, est'as lig'it'a al li, kaj ni vetur'as en la kaleŝ'o anstataŭ marŝ'i,” ŝi klar'ig'is.
“Ĉu li pov'as batal'i?” demand'is la voĉ'o de la vir'o.
“Ne! li pov'as tre fort'e bat'i per si'a'j kalkan'o'j, kaj iom'et'e mord'i; sed Jaĉjo ne pov'as ver'dir'e batal'i,” ŝi respond'is.
“Do la urs'o'j atak'os li'n,” dir'is unu infan'a voĉ'o.
“Urs'o'j!” kri'is Doroteo. “Ĉu est'as urs'o'j ĉi tie?”
“Jen unu problem'o en ni'a land'o,” respond'is la ne'vid'ebl'a vir'o. “Mult'a'j grand'a'j kaj feroc'a'j urs'o'j vag'as en la Val'o de Vo, kaj kiam ili pov'as kapt'i iu'n el ni ili manĝ'as ni'n; sed ĉar ili ne pov'as vid'i ni'n, ni mal'oft'e kapt'iĝ'as.”
“Ĉu ankaŭ la urs'o'j est'as ne'vid'ebl'a'j?” demand'is la knab'in'o.
“Jes; ĉar ili manĝ'as la dama-frukt'o'j'n, kiel ĉiu ĉi tie, kaj tio ne'ebl'ig'as ke vid'u ili'n iu okul'o, ĉu hom'a ĉu best'a.”
“Ĉu la dama-frukt'o'j kresk'as sur mal'alt'a arbust'o, kaj aspekt'as iom simil'a'j al persik'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Jes,” est'is la respond'o.
“Se ĝi ne'vid'ebl'ig'as vi'n, kial vi manĝ'as ĝi'n?”
Doroteo demand'is.
“Pro du kial'o'j, kar'a,” la voĉ'o de la vir'in'o respond'is.
“La dama-frukt'o est'as la plej bon'gust'a el ĉiu'j kresk'aĵ'o'j, kaj kiam ĝi mal'vid'ebl'ig'as ni'n la urs'o'j ne pov'as trov'i ni'n por manĝ'i ni'n. Sed nun, kar'a'j vag'ant'o'j, vi'a lunĉ'o est'as sur la tabl'o, do bon'vol'u sid'iĝ'i kaj manĝ'i kiom vi vol'as.”
Sed Doroteo sat'ig'is si'n per ali'a'j manĝ'aĵ'o'j, kaj ŝi'a'j akompan'ant'o'j ag'is sam'e, rezist'ant'e la tent'o'n.
“Kial vi ne manĝ'as la dama'o'j'n?”
demand'is la voĉ'o de la vir'in'o.
“Ni ne vol'as mal'vid'ebl'iĝ'i,” respond'is la knab'in'o.
“Sed se vi rest'os vid'ebl'a'j la urs'o'j vid'os vi'n kaj manĝ'os vi'n,” dir'is jun'a voĉ'o knab'in'a, kiu aparten'is al unu el la infan'o'j. “Ni la loĝ'ant'o'j ĉi tie mult'e prefer'as est'i ne'vid'ebl'a'j, ĉar ni ankoraŭ pov'as ĉirkaŭ'prem'i kaj kis'i unu la ali'a'n, kaj est'as tut'e sekur'a'j kontraŭ la urs'o'j.”
“Kaj ne neces'as ke ni tiom atent'u pri ni'a'j vest'o'j,”
koment'is la vir'o.
“Kaj pa'nj'o ne sci'as ĉu aŭ ne mi'a vizaĝ'o est'as mal'pur'a!” al'don'is la ali'a infan'a voĉ'o, gaj'e.
“Sed mi dev'ig'as vi'n lav'i ĝi'n kiam ajn mi memor'as,” dir'is la patr'in'o; “ĉar tut'e sen'dub'e vi'a vizaĝ'o est'as mal'pur'a, Ianu, ne'grav'e ĉu aŭ ne mi vid'as ĝi'n.”
Doroteo rid'is kaj etend'is si'a'j'n man'o'j'n.
“Ven'u ĉi tie'n, mi pet'as—Ianu kaj vi'a frat'in'o—por ke mi palp'u vi'n,” ŝi pet'is.
Ili volont'e ven'is al ŝi, kaj Doroteo met'is si'a'j'n man'o'j'n sur ili'a'j'n vizaĝ'o'j'n kaj form'o'j'n kaj decid'is ke unu est'as knab'in'o proksim'um'e sam'aĝ'a kiel ŝi, kaj la ali'a knab'o iom pli mal'grand'a. La har'ar'o de la knab'in'o est'is mol'a kaj leĝer'a kaj ŝi'a haŭt'o tiom glat'a kiel saten'o. Kiam Doroteo dolĉ'e tuŝ'is ŝi'a'j'n naz'o'n kaj orel'o'j'n kaj lip'o'j'n ili ŝajn'is bon'e kaj delikat'e form'it'a'j.
“Se mi pov'us vid'i vi'n mi cert'as ke vi est'us bel'a,”
ŝi deklar'is.
La knab'in'o rid'is, kaj ŝi'a patr'in'o dir'is: “Ni ne est'as vant'a'j en la Val'o de Vo, ĉar ni ne pov'as montr'i ni'a'n bel'ec'o'n, kaj bon'a ag'ad'o kaj agrabl'a'j manier'o'j bel'ig'as ni'n por ni'a'j kon'at'o'j. Tamen ni pov'as vid'i kaj ŝat'i la bel'o'n de la natur'o, la delikat'a'j'n flor'o'j'n kaj arb'o'j'n, la verd'a'j'n kamp'o'j'n kaj la klar'a'n blu'o'n de la ĉiel'o.”
“Kio'n pri la bird'o'j kaj best'o'j kaj fiŝ'o'j?” demand'is Zeb.
“La bird'o'j'n ni ne pov'as vid'i, ĉar ili am'as manĝ'i la dama'o'j'n tiom kiom ni; sed ni aŭd'as ili'a'j'n dolĉ'a'j'n kant'o'j'n kaj ĝu'as ili'n. Nek ni pov'as vid'i la kruel'a'j'n urs'o'j'n, ĉar ankaŭ ili manĝ'as la frukt'o'j'n. Sed la fiŝ'o'j'n kiu'j naĝ'as en ni'a'j river'et'o'j ni pov'as vid'i, kaj oft'e ni kapt'as kaj manĝ'as ili'n.”
“Ŝajn'as al mi ke vi hav'as mult'o'n por feliĉ'ig'i vi'n eĉ dum vi est'as ne'vid'ebl'a'j,” koment'is la Sorĉ'ist'o.
“Tamen, ni prefer'as rest'i ne'vid'ebl'a'j dum ni est'as en vi'a val'o.”
Ĝust'e tiam Heŭreka en'ven'is, ĉar ĝis nun ŝi promen'ad'is ekster'e kun Jaĉjo; kaj kiam la kat'id'o vid'is la tabl'o'n pret'a'n kun manĝ'aĵ'o'j ŝi kri'is: “Nun vi dev'as manĝ'ig'i mi'n, Doroteo, ĉar mi du'on'e mort'as pro mal'sat'o.”
La infan'o'j em'is tim'i vid'ant'e la mal'grand'a'n best'o'n, kiu memor'ig'is ili'n pri la urs'o'j, sed Doroteo komfort'ig'is ili'n dir'ant'e ke Heŭreka est'as dorlot'best'o kaj ne pov'us damaĝ'i eĉ se ŝi vol'us. Tiu'punkt'e, ĉar la ali'a'j jam antaŭ nun est'is si'n mov'int'a'j for de la tabl'o, la kat'id'o salt'is sur la seĝ'o'n kaj met'is si'a'j'n pied'o'j'n sur la tuk'o'n por vid'i kio est'as manĝ'ebl'a. Surpriz'e al ŝi, ne'vid'at'a man'o kapt'is ŝi'n kaj ten'is ŝi'n pend'ant'a en la aer'o. Heŭreka tim'frenez'iĝ'is, kaj streb'is grat'i kaj mord'i, do la post'a'n moment'o'n ŝi fal'is sur la plank'o'n.
“Ĉu vi vid'is tio'n, Doroteo?” ŝi anhel'eg'is.
“Jes, kar'a,” ŝi'a mastr'in'o respond'is; “hom'o'j loĝ'as en ĉi tiu dom'o, kvankam ni ne pov'as vid'i ili'n. Kaj vi dev'as pli bon'e kondut'i, Heŭreka, ali'e io eĉ pli mal'bon'a okaz'os al vi.”
Ŝi met'is teler'o'n da manĝ'aĵ'o'j sur la plank'o'n kaj la kat'id'o manĝ'is avid'e.
“Don'u al mi tiu'n bel'odor'a'n frukt'o'n kiu'n mi vid'is sur la tabl'o,” ŝi pet'eg'is, kiam ŝi fin'lek'is la teler'o'n.
“La frukt'o'j est'as dama'o'j,” dir'is Doroteo, “kaj vi neniam eĉ gust'um'u ili'n, Heŭreka, ali'e vi far'iĝ'os ne'vid'ebl'a kaj ni tut'e ne pov'os vid'i vi'n.”
La kat'id'o rigard'is hav'em'e la mal'permes'it'a'n frukt'o'n.
“Ĉu dolor'ig'as est'i ne'vid'ebl'a?” ŝi demand'is.
“Mi ne sci'as,” Doroteo respond'is; “sed mult'e dolor'ig'us al mi perd'i vi'n.”
“Nu, bon'e, mi ne tuŝ'os ĝi'n,” decid'is la kat'id'o; “sed nepr'e ten'u ĝi'n for de mi, ĉar la odor'o mult'e tent'as.”
“Ĉu vi pov'as dir'i al ni, sinjor'o aŭ sinjor'in'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, parol'ant'e al la aer'o ĉar li ne sci'is ĝust'e kie la ne'vid'at'a'j hom'o'j star'as, “ĉu ekzist'as metod'o for'ir'i el vi'a bel'a Val'o kaj re'ating'i la surfac'o'n de la Ter'o?”
“Nu, oni pov'as facil'e for'ir'i el la Val'o,” respond'is la voĉ'o de la vir'o; “sed por tio vi dev'os en'ir'i mult'e mal'pli agrabl'a'n land'o'n. Rilat'e al la supr'o de la ter'o, mi neniam aŭd'is ke ebl'as far'i tio'n, kaj se vi sukces'us ating'i ĝi'n vi plej ver'ŝajn'e for'fal'us.”
“Ho, ne,” dir'is Doroteo, “ni est'is tie, kaj ni sci'as.”
“La Val'o de Vo est'as cert'e ĉarm'a lok'o,” koment'is la Sorĉ'ist'o; “sed ni ne pov'as est'i long'e kontent'a'j en ali'a land'o ol ni'a propr'a. Eĉ se ni renkont'os mal'agrabl'a'j'n lok'o'j'n sur'voj'e neces'as, por ating'i la surfac'o'n de la ter'o, sen'halt'e mov'iĝ'i tiu'direkt'e'n.”
“Tiu'kaz'e,” dir'is la vir'o, “est'os plej bon'e ke vi trans'ir'u ni'a'n Val'o'n kaj grimp'u la spiral'a'n ŝtup'ar'o'n intern'e de la Piramid'a Mont'o. La supr'o de tiu mont'o perd'iĝ'as en la nub'o'j, kaj kiam vi ating'os ĝi'n vi est'os en la terur'a Land'o de Nul'o, kie la Gargojl'o'j loĝ'as.”
“Kio est'as Gargojl'o'j?” demand'is Zeb.
“Mi ne sci'as, jun'a sinjor'o. Ni'a plej grand'a Ĉampion'o, Overman-An'u, iam grimp'is la spiral'a'n ŝtup'ar'o'n kaj batal'is naŭ tag'o'j'n kontraŭ la Gargojl'o'j antaŭ ol eskap'i ili'n kaj re'ven'i; sed li neniam akcept'is pri'parol'i la terur'a'j'n ul'o'j'n, kaj post ne'long'e urs'o kapt'is li'n kaj manĝ'is li'n.”
La vag'ant'o'j'n iom sen'kuraĝ'ig'is tiu mal'gaj'ig'a raport'o, sed Doroteo dir'is kun ĝem'o: “Se la sol'a metod'o re'ir'i hejm'e'n est'as renkont'i la Gurglojn, sekv'e ni dev'os renkont'i ili'n. Ili ne pov'as est'i pli aĉ'a'j ol la Fi'a Sorĉ'ist'in'o aŭ la Reĝ'o de la Knomoj.”
“Sed memor'u ke kun'est'is la Bird'o'tim'ig'il'o kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o por help'i vi'n konker'i tiu'j'n mal'amik'o'j'n,” sugest'is la Sorĉ'ist'o. “Ĝust'e nun, mi'a kar'a, eĉ ne unu batal'ist'o est'as en vi'a grup'o.”
“Ho, mi supoz'as ke Zeb pov'us batal'i se neces'us.
Ĉu ne, Zeb?” demand'is la knab'in'et'o.
“Ebl'e; se est'us neces'e,” respond'is Zeb, dub'em'e.
“Kaj vi hav'as la mult'artik'a'n glav'o'n per kiu vi hak'is la veg’tal'a'n Magi'ist'o'n en du part'o'j'n,” la knab'in'o dir'is al la vir'et'o.
“Ver'e,” li respond'is; “kaj en mi'a valiz'o est'as ali'a'j util'aĵ'o'j per kiu'j ebl'us batal'i.”
“Kio'n plej tim'as la Gargojl'o'j est'as bru'o,” dir'is la voĉ'o de la vir'o. “Ni'a Ĉampion'o dir'is al mi ke kiam li kri'is si'a'n batal'kri'o'n la ul'o'j trem'is kaj re'tir'is si'n, hezit'ant'e daŭr'ig'i la batal'o'n. Sed ili est'is mult'a'j, kaj la Ĉampion'o ne pov'is mult'e batal'i ĉar li dev'is ŝpar'i si'a'n spir'o'n por batal'ad'o.”
“Tre bon'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “ni ĉiu'j pov'as kri'i pli bon'e ol ni batal'as, do ni ver'ŝajn'e venk'os la Gargojl'o'j'n.”
“Sed dir'u al mi,” dir'is Doroteo, “kial tia brav'a Ĉampion'o las'is ke la urs'o'j manĝ'u li'n? Kaj se li est'is ne'vid'ebl'a, kaj la urs'o'j ne'vid'ebl'a'j, kiu sci'as ke ili efektiv'e manĝ'is li'n?”
“La Ĉampion'o mort'ig'is dek unu urs'o'j'n si'a'temp'e,”
respond'is la ne'vid'at'a vir'o; “kaj ni sci'as ke tio est'as ver'a ĉar kiam ul'o mort'as la ne'vid'ebl'a sorĉ'o de la dama-frukt'o ĉes'as aktiv'i, kaj la mort'ig'it'o est'as klar'e vid'ebl'a per ĉiu'j okul'o'j. Kiam la Ĉampion'o mort'ig'is urs'o'n ĉiu pov'is vid'i ĝi'n; kaj kiam la urs'o'j mort'ig'is la Ĉampion'o'n ni ĉiu'j vid'is plur'a'j'n pec'o'j'n de li dis'ŝut'it'a'j'n, kompren'ebl'e ili re'mal'aper'is kiam la urs'o'j manĝ'is ili'n.”
Ili nun adiaŭ'is la afabl'a'j'n sed ne'vid'ebl'a'j'n hom'o'j'n de la dom'et'o, kaj ili re'komenc'is si'a'n vetur'o'n, kiam la vir'o indik'is al ili alt'a'n, piramid'form'a'n mont'o'n ali'flank'e de la Val'o, kaj inform'is ili'n kiel vetur'i por ating'i ĝi'n.
Ili sekv'is la bed'o'n de larĝ'a river'o kaj pas'is plur'a'j'n ali'a'j'n bel'a'j'n dom'et'o'j'n; sed kompren'ebl'e ili vid'is neniu'n, nek iu parol'is al ili. Frukt'o'j kaj flor'o'j kresk'is abund'e ĉie, kaj ili vid'is mult'a'j'n el la bon'gust'eg'a'j dama'o'j kiu'j'n tiom am'is la popol'o de Vo.
Ĉirkaŭ la tag'mez'o ili halt'is por las'i ke Jaĉjo ripoz'u en la ombr'o de bel'a frukt'arb'ar'o, kaj dum ili pluk'is kaj manĝ'is kelk'a'j'n ĉeriz'o'j'n kaj prun'o'j'n kresk'ant'a'j'n tie soft'a voĉ'o subit'e dir'is al ili: “Est'as urs'o'j proksim'e. Atent'u.”
La Sorĉ'ist'o tuj el'pren'is si'a'n glav'o'n, kaj Zeb ek'pren'is la ĉeval-vip'o'n. Doroteo grimp'is en la kaleŝ'o'n, kvankam Jaĉjo est'is mal'jung'it'a kaj paŝt'ad'is si'n iom for.
La posed'ant'o de la ne'vid'at'a voĉ'o rid'is leĝer'e kaj dir'is: “Vi ne pov'os eskap'i la urs'o'j'n tiel.”
“Kiel ni pov'os eskap'i?” demand'is Doroteo, nervoz'e, ĉar ne'vid'at'a danĝer'o est'as ĉiam la plej mal'facil'e front'at'a.
“Vi dev'os uz'i la river'o'n,” est'is la respond'o. “La urs'o'j ne atak'os sur'river'e.”
“Sed ni dron'us!” kri'is la knab'in'o.
“Ho, tio ne neces'os,” dir'is la voĉ'o, kiu laŭ si'a'j mal'sever'a'j ton'o'j ŝajn'e aparten'is al jun'a knab'in'o. “Vi est'as fremd'ul'o'j en la Val'o de Vo, kaj ŝajn'e ne kon'as ni'a'j'n kutim'o'j'n; do mi klopod'os sav'i vi'n.”
La post'a'n minut'o'n larĝ'foli'a plant'o est'is tir'it'a el la grund'o kie ĝi kresk'is kaj ten'at'a pend'ant'e en la aer'o antaŭ la Sorĉ'ist'o.
“Sinjor'o,” dir'is la voĉ'o, “frot'u ĉi tiu'j'n foli'o'j'n sur la pland'o'j'n de vi'a'j pied'o'j, kaj tiel vi pov'os marŝ'i sur la akv'o sen sink'i sub la surfac'o'n. Tio est'as sekret'o kiu'n ne kon'as la urs'o'j, kaj ni la popol'o de Vo kutim'e marŝ'as sur la akv'o kiam ni vojaĝ'as, kaj tiel eskap'as ni'a'j'n mal'amik'o'j'n.”
“Dank'o'n!” kri'is la Sorĉ'ist'o, ĝoj'e, kaj tuj li frot'is foli'o'n sur la pland'um'o'j'n de la ŝu'o'j de Doroteo kaj de si. La knab'in'o pren'is foli'o'n kaj frot'is ĝi'n sur la pied'o'j'n de la kat'id'o, kaj la rest'o'n de la plant'o ŝi don'is al Zeb, kiu, frot'int'e ĝi'n sur si'a'j'n propr'a'j'n pied'o'j'n, zorg'e frot'is ĝi'n sur ĉiu'j'n kvar pied'o'j'n de Jaĉjo kaj post'e sur la pneŭmatik'o'j'n de la kaleŝ'o. Li preskaŭ fin'is ĉi tiu'n last'a'n task'o'n kiam mal'alt'a muĝ'o est'is subit'e aŭd'at'a kaj la ĉeval'o komenc'is ĉirkaŭ'salt'ad'i kaj bat'i feroc'e per si'a'j kalkan'o'j.
“Rapid'e! Al la akv'o, aŭ vi perd'iĝ'os!” kri'is ili'a ne'vid'at'a amik'o, kaj sen'hezit'e la Sorĉ'ist'o tir'is la kaleŝ'o'n mal'supr'e'n laŭ la rand'o kaj sur la larĝ'a'n river'o'n, ĉar Doroteo ankoraŭ sid'is en ĝi kun Heŭreka en si'a'j brak'o'j. Ili tut'e ne sink'is, pro la kapabl'o'j de la strang'a plant'o kiu'n ili uz'is, kaj kiam la kaleŝ'o est'is en la mez'o de la river'o la Sorĉ'ist'o re'ir'is al la bord'o por help'i Zebon kaj Jaĉjon.
La ĉeval'o salt'ad'is sovaĝ'e, kaj du-tri profund'a'j tranĉ'vund'o'j aper'is sur ĝi'a'j flank'o'j, el kiu'j la sang'o flu'is liber'e.
“Kur'u al la river'o!” kri'is la Sorĉ'ist'o, kaj Jaĉjo rapid'e liber'ig'is si'n de si'a'j ne'vid'at'a'j turment'ant'o'j per kelk'a'j tre fort'a'j pied'bat'o'j kaj post'e obe'is. Tuj kiam li trot'is sur la surfac'o'n de la river'o li trov'is si'n ekster danĝer'o, kaj Zeb jam kur'ad'is trans la akv'o'n al Doroteo.
Dum la mal'grand'a Sorĉ'ist'o turn'is si'n por sekv'i li sent'is varm'eg'a'n spir'o'n sur si'a vang'o kaj aŭd'is mal'alt'a'n, feroc'a'n muĝ'o'n. Tuj li komenc'is tra'pik'i la aer'o'n per si'a glav'o, kaj li sci'is ke li frap'is i'o'n ĉar kiam li re'tir'is la kling'o'n, de ĝi gut'ad'is sang'o. Kiam li la tri'a'n foj'o'n puŝ'is la arm'il'o'n aŭd'iĝ'is laŭt'a muĝ'o kaj fal'o, kaj subit'e ĉe li'a'j pied'o'j aper'is la form'o de grand'a ruĝ'a urs'o, kiu est'is preskaŭ grand'a kiel la ĉeval'o kaj mult'e pli fort'a kaj feroc'a. La best'o est'is tut'e mort'a pro la glav'puŝ'o'j, kaj rigard'int'e ĝi'a'j'n tim'ig'a'j'n ung'o'j'n kaj akr'a'j'n dent'o'j'n la vir'et'o turn'is si'n panik'e kaj rapid'eg'is sur la akv'o'n, ĉar ali'a'j minac'a'j muĝ'o'j dir'is al li ke pli da urs'o'j proksim'as.
Sur la river'o, tamen, la aventur'ant'o'j ŝajn'is tut'e sekur'a'j. Doroteo kaj la kaleŝ'o flos'is mal'rapid'e laŭ la river'o kun la akv'o'flu'o, kaj la ali'a'j rapid'is re'kun'iĝ'i kun ŝi. La Sorĉ'ist'o mal'ferm'is si'a'n valiz'o'n kaj el'pren'is plastr'o'n per kiu li ripar'is la vund'o'j'n kiu'j'n Jaĉjo ricev'is de la ung'o'j de la urs'o'j.
“Mi kred'as ke est'os plej'bon'e rest'i ĉe la river'o post nun,” dir'is Doroteo. “Se ni'a ne'kon'at'a amik'o ni'n ne avert'us kaj dir'us al ni kio'n far'i, ni ĉiu'j jam est'us mort'a'j.”
“Tio est'as ver'a,” konsent'is la Sorĉ'ist'o, “kaj ĉar la river'o ŝajn'as mov'iĝ'i direkt'e al la Piramid'a Mont'o ĝi est'os ni'a plej facil'a voj'o.”
Zeb de'nov'e jung'is Jaĉjon al la kaleŝ'o, kaj la ĉeval'o trot'ad'is tir'ant'e ili'n rapid'e sur la glat'a akv'o. La kat'id'o unu'e tim'eg'is mal'sek'iĝ'o'n, sed Doroteo mal'lev'is ŝi'n kaj baldaŭ Heŭreka lud'ad'is vigl'e apud la kaleŝ'o tut'e sen ia ajn tim'o. Unu'foj'e mal'grand'a fiŝ'o naĝ'is tro proksim'e'n al la surfac'o, kaj la kat'id'o kapt'is ĝi'n per si'a buŝ'o kaj manĝ'is ĝi'n pli rapid'e ol fulm'o; sed Doroteo avert'is ŝi'n zorg'i pri kio'n ŝi manĝ'as en ĉi tiu val'o de ŝorĉaĵoj, kaj neniu'j ali'a'j fiŝ'o'j sen'zorg'e naĝ'is al kapt'o'distanc'o.
Post plur'hor'a vetur'o ili ating'is lok'o'n kie la river'o kurb'iĝ'is, kaj ili trov'is ke ili dev'os trans'ir'i kelk'a'j'n kilo'metr'o'j'n de la Val'o antaŭ ol ating'i la Piramid'a'n Mont'o'n. Est'is mal'mult'a'j dom'o'j en ĉi tiu region'o, kaj mal'mult'a'j frukt'arb'ar'o'j aŭ flor'o'j, do ni'a'j amik'o'j tim'is ke ili ebl'e renkont'os pli da sovaĝ'a'j urs'o'j, kiu'j'n ili nun sci'is plen'kor'e tim'eg'i.
“Vi dev'os kur'i, Jaĉjo,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj kur'i kiel ebl'e plej rapid'e.”
“Bon'e,” respond'is la ĉeval'o; “mi far'os mi'a'n plej'ebl'o'n. Sed memor'u ke mi est'as mal'jun'a, kaj mi'a'j kur'eg'a'j tag'o'j jam antaŭ long'e fin'iĝ'is.”
Ĉiu'j tri en'ir'is la ĉar'o'n kaj Zeb pren'is la rimen'o'j'n, kvankam Jaĉjo bezon'is neni'a'n gvid'o'n. La ĉeval'o ankoraŭ sent'is la dolor'o'n de la akr'a'j ung'o'j de la ne'vid'ebl'a'j urs'o'j, kaj tuj kiam li est'is sur la ter'o kaj direkt'is si'n al la mont'o la pens'o ke pli da tiu'j tim'ig'a'j best'o'j ebl'e est'as proksim'a'j ag'is kiel spron'o kaj dev'ig'is li'n galop'ad'i tiel ke Doroteo dev'is re'ten'i si'a'n spir'o'n.
Tiam Zeb, petol'e, far'is muĝ'o'n simil'a'n al tiu de la urs'o'j, kaj Jaĉjo ek'lev'is si'a'j'n orel'o'j'n kaj preskaŭ flug'is.
Li'a'j ost'ec'a'j krur'o'j mov'iĝ'is tiom rapid'e ke est'is mal'facil'e vid'i ili'n, kaj la Sorĉ'ist'o ten'eg'is la benk'o'n kaj kri'is “Halt!” kiel ebl'e plej laŭt'e.
“Mi—mi tim’s ke li—li for'kur'as!” anhel'eg'is Doroteo.
“Mi sci'as ke li for'kur'as,” dir'is Zeb; “sed neni'u urs'o pov'os kapt'i li'n se li daŭr'ig'os tia'n kur'ad'o'n—kaj la rimen'o'j aŭ la kaleŝ'o ne romp'iĝ'os.”
Jaĉjo ne kur'is du kilo'metr'o'j'n ĉiu'minut'e; sed preskaŭ antaŭ ol ili konsci'is pri si'a pozici'o li halt'is ĉe la pied'o de la mont'o, tiom subit'e ke la Sorĉ'ist'o kaj Zeb ambaŭ flug'is trans la panel'o'n kaj sur'ter'iĝ'is en la mol'a herb'ar'o—kie ili rul'iĝ'is plur'foj'e antaŭ ol halt'i.
Doroteo preskaŭ akompan'is ili'n, sed ŝi firm'e ten'ad'is la fer'a'n rel'o'n de la benk'o, kaj tio sav'is ŝi'n. Ŝi prem'is la kat'id'o'n, tamen, ĝis ĝi kri'eg'is; kaj post tio la mal'jun'a fiakr'o-ĉeval'o far'is kelk'a'j'n kurioz'a'j'n son'o'j'n kiu'j instig'is la knab'in'et'o'n suspekt'i ke li rid'as pri ili.
Ĉi tiu'j ŝtup'o'j konduk'as al la Land'o de la Gargojl'o'j.
Danĝer'o! Ne En'ir'u.
“Kiel Jaĉjo pov'os tir'i la kaleŝ'o'n supr'e'n laŭ tiom da ŝtup'o'j?” demand'is Doroteo, sobr'e.
“Tut'e facil'e,” deklar'is la ĉeval'o, hen'ant'e mal'estim'e.
“Tamen, mi ne dezir'as tir'i pasaĝer'o'j'n. Vi ĉiu'j dev'os marŝ'i.”
“Kio'n se la ŝtup'o'j far'iĝ'os pli krut'a'j?” propon'is Zeb, dub'em'e.
“Nu, tiu'kaz'e vi simpl'e dev'os puŝ'i la ĉar'rad'o'j'n,”
anonc'is Jaĉjo.
“Ni prov'u,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Neni'u ali'a rimed'o ekzist'as por el'ir'i la Val'o'n de Vo.”
Do ili komenc'is supr'e'n'ir'i la ŝtup'o'j'n, Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o est'is la unu'a'j, sekv'is Jaĉjo tir'ant'e la kaleŝ'o'n, kaj last'a est'is Zeb zorg'ant'e ke neni'o okaz'u al la jung'il'ar'o.
La lum'o est'is ne'bril'a, kaj baldaŭ ili supr'e'n'ir'is en plen'a'n mal'lum'o'n, tiel ke la Sorĉ'ist'o dev'is uz'i si'a'j'n lantern'o'j'n por lum'ig'i la voj'o'n. Sed tio ebl'ig'is ke ili sen'halt'e ir'u ĝis ili ating'is eben'a'n lok'o'n kie est'is fend'o en la flank'o de la mont'o kiu en'las'is kaj lum'o'n kaj aer'o'n. Rigard'ant'e tra ĉi tiu apertur'o ili pov'is vid'i la Val'o'n de Vo kuŝ'ant'a'n mult'e sub'e, tiel ke la dom'et'o'j aspekt'is lud'il'o'j, pro si'a mal'proksim'ec'o.
Ripoz'int'e dum kelk'a'j moment'o'j ili re'komenc'is grimp'i, kaj ankoraŭ la ŝtup'o'j est'is larĝ'a'j kaj sufiĉ'e mal'alt'a'j por ke Jaĉjo tir'u la kaleŝ'o'n facil'e. La mal'jun'a ĉeval'o anhel'is iom, kaj oft'e dev'is halt'i por re'pov'i spir'i.
Dum tiu'j okaz'o'j ili ĉiu'j volont'e atend'is li'n, ĉar daŭr'e grimp'i ŝtup'o'j'n ne'evit'ebl'e dolor'ig'as la krur'o'j'n.
Ili ŝraŭb'ir'is, ĉiam ir'ant'e supr'e'n, dum long'a temp'o.
La lum'o'j de la lantern'o'j ne'bril'e montr'is la voj'o'n, sed la ir'o est'is mal'gaj'a, kaj al ili plaĉ'is kiam larĝ'a radi'o de lum'o antaŭ ili cert'ig'is ke ili proksim'iĝ'as al du'a eben'a lok'o.
Tie unu flank'o de la mont'o hav'is grand'a'n tru'o'n, kvazaŭ la buŝ'o'n de kavern'o, kaj la ŝtup'o'j ĉes'is ĉe la proksim'a rand'o de la plank'o kaj re'komenc'is supr'e'n'ir'i ĉe la kontraŭ'a rand'o.
La apertur'o en la mont'o est'is ĉe la flank'o kontraŭ'a al la Val'o de Vo, kaj ni'a'j vetur'ant'o'j rigard'is strang'a'n scen'o'n. Sub ili est'is vast'a spac'o, ĉe kies mal'supr'o est'is nigr'a mar'o kun rul'iĝ'ant'a'j ond'eg'o'j, tra kiu'j lang'et'o'j de flam'o konstant'e supr'e'n'ĵet'iĝ'is. Tuj super ili, kaj preskaŭ sam'alt'a'j kiel ili'a platform'o, est'is ar'o'j de rul'iĝ'ant'a'j nub'o'j kiu'j konstant'e ŝanĝ'is si'a'n pozici'o'n kaj si'a'j'n kolor'o'j'n. La blu'o'j kaj griz'o'j est'is ver'e bel'a'j, kaj Doroteo rimark'is ke sur la nub'ar'o'j sid'as aŭ kuŝ'as lan'ec'a'j, ombr'a'j form'o'j de bel'a'j ul'o'j kiu'j sen'dub'e est'as la Nubfeoj. Mort'em'ul'o'j kuj star'as sur la ter'o kaj rigard'as la ĉiel'o'n oft'e ne pov'as vid'i tiu'j'n form'o'j'n, sed ni'a'j amik'o'j est'is tiom proksim'a'j al la nub'o'j ke ili observ'is la delikat'a'j'n fe'o'j'n tre klar'e.
“Ĉu ili est'as real'a'j?” demand'is Zeb, per respekt'o'plen'a voĉ'o.
“Kompren'ebl'e,” respond'is Doroteo, mal'laŭt'e. “Ili est'as la Nubfeoj.”
“Ili aspekt'as kvazaŭ trikot'o,” koment'is la knab'o, rigard'ant'e intens'e. “Se mi prem'us iu'n el ili, neni'o rest'us el ĝi.”
En la mal'plen'a spec'o inter la nub'o'j kaj la nigr'a, bol'ant'a mar'o long'e sub'e, vid'ebl'is kelk'foj'e strang'a'j bird'o'j flug'ant'a'j rapid'e tra la aer'o. Tiu'j bird'o'j est'is enorm'a'j, kaj memor'ig'is Zebon pri la rocoj* pri kiu'j li leg'is en Mil kaj Unu Nokt'o'j. Ili hav'is feroc'a'j'n okul'o'j'n kaj akr'a'j'n ung'o'j'n kaj bek'o'j'n, kaj la infan'o'j esper'is ke neni'u el ili decid'os en'ir'i la kavern'o'n.
“Nu, ne'kred'ebl'e!” subit'e dir'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o. “Kio pov'as est'i?”
Ili turn'is si'n kaj trov'is vir'o'n star'ant'a'n sur la plank'o en la centr'o de la kav'o, kiu riverenc'is tre ĝentil'e kiam li vid'is ke li est'as rimark'it'a. Li est'is tre mal'jun'a vir'o, tre'eg'e ĝib'a; sed plej strang'a'j est'is li'a'j blank'a har'ar'o kaj barb'o. Ili est'is tiom long'a'j ke ili ating'is li'a'j'n * Spec'o de monstr'a bird'o fantazi'a.
pied'o'j'n, kaj la har'ar'o kaj la barb'o est'is zorg'e mult'bukl'e plekt'it'a'j, kaj ĉe la fin'o de ĉiu plekt'aĵ'o est'is al'lig'it'a bant'o el kolor'a ruband'o.
“El kie vi ven'is?” demand'is Doroteo, mir'o'plen'e.
“El neni'e,” respond'is la vir'o kun plekt'aĵ'o'j; “ne last'a'temp'e. Iam mi loĝ'is sur la surfac'o de la ter'o, sed de mult'a'j jar'o'j mi funkci'ig'as mi'a'n fabrik'o'n ĉi tie— du'on'e al la supr'o de Piramid'a Mont'o.”
“Ĉu ni ating'is nur la du'on'o'n de la voj'o?”
demand'is la knab'o, per sen'kuraĝ'ig'it'a ton'o.
“Mi kred'as ke tiel, jun'ul'et'o,” respond'is la plekt'it'a vir'o. “Sed ĉar mi ir'as nek supr'e'n nek mal'supr'e'n ek'de mi'a al'ven'o, mi ne pov'as est'i tut'e cert'a ke est'as ekzakt'e la du'on'o.”
“Ĉu vi hav'as fabrik'o'n ĉi tie?” demand'is la Sorĉ'ist'o, kiu ekzamen'is la strang'a'n person'o'n tre detal'e.
“Sen'dub'e,” dir'is la ali'a. “Mi est'as grand'a invent'ist'o, sci'u, kaj mi fabrik'as mi'a'j'n produkt'aĵ'o'j'n en ĉi tiu sen'hom'a lok'o.”
“Kio'n vi produkt'as?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Nu, mi fabrik'as Divers'spec'a'j'n Flirt'o'j'n por flag'o'j kaj standard'o'j, kaj alt'e'grad'a'j'n Susur'o'j'n por la silk'a'j rob'o'j de dam'o'j.”
“Mi supoz'is ke tiel,” dir'is la Sorĉ'ist'o, ĝem'ant'e. “Ĉu ni rajt'as ekzamen'i kelk'a'j'n el tiu'j var'o'j?”
“Jes ja, bon'vol'u ven'i en mi'a'n butik'o'n,” kaj la plekt'it'a vir'o turn'is si'n kaj konduk'is en mal'pli grand'a'n kav'o'n, kie li evident'e loĝ'is. Tie, sur alt'a bret'o, est'is plur'a'j divers'dimensi'a'j karton'a'j skatol'o'j, ĉiu lig'it'a per katun'a ŝnur'o.
“Ĉi tiu,” dir'is la vir'o, pren'ant'e skatol'o'n kaj tre delikat'e manipul'ant'e ĝi'n, “en'hav'as 120 susur'o'j'n— sufiĉ'a'j'n por dam'o dum plen'a jar'o. Ĉu vi vol'as aĉet'i ĝi'n, kar'a?” li demand'is, riverenc'ant'e antaŭ Doroteo.
“Mi'a rob'o ne est'as silk'a,” ŝi dir'is, rid'et'ant'e.
“Ne grav'as. Kiam vi mal'ferm'os la skatol'o'n la susur'o'j el'flug'os, ne'grav'e ĉu aŭ ne vi sur'port'as silk'a'n rob'o'n,” dir'is la vir'o, serioz'e. Li pren'is ali'a'n skatol'o'n.
“En ĉi tiu,” li plu'dir'is, “est'as mult'a'j divers'a'j flirt'o'j. Ili est'as valor'eg'a'j por flirt'ig'i flag'o'j'n dum sen'vent'a tag'o.
Vi, sinjor'o,” turn'ant'e si'n al la Sorĉ'ist'o, “nepr'e hav'u ĉi tiu'n kolekt'o'n. Prov'int'e mi'a'j'n var'o'j'n vi neniam vol'os ne'hav'i ili'n, mi cert'as.”
“Mi ne kun'port'is mon'o'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o, evit'em'e.
“Mi ne vol'as mon'o'n,” respond'is la plekt'it'a vir'o, “ĉar mi ne pov'us el'spez'i ĝi'n en ĉi tiu dezert'a lok'o eĉ se mi hav'us. Sed mi mult'e dezir'as blu'a'n har'ruband'o'n. Rimark'u ke mi'a'j plekt'aĵ'o'j est'as lig'it'a'j per flav'a'j, pal'ruĝ'a'j, brun'a'j, ruĝ'a'j, verd'a'j, blank'a'j kaj nigr'a'j; sed mank'as al mi blu'a'j ruband'o'j.”
“Mi al'port'os tio'n!” kri'is Doroteo, kiu kompat'is la vir'o'n; do ŝi re'kur'is al la kaleŝ'o kaj pren'is el si'a valiz'o bel'a'n blu'a'n ruband'o'n. Plezur'ig'is ŝi'n vid'i kiom bril'is la okul'o'j de la plekt'it'a vir'o kiam li ricev'is tiu'n trezor'o'n.
“Vi mult'e, mult'e feliĉ'ig'is mi'n, kar'a!” li kri'is; kaj li insist'is ke la Sorĉ'ist'o pren'u la skatol'o'n da flirt'o'j kaj la knab'in'et'o akcept'u la skatol'o'n da susur'o'j.
“Ebl'e vi bezon'os ili'n, iam,” li dir'is, “kaj ja ne util'as ke mi fabrik'u ĉi-ti'aĵ'o'j'n krom se iu util'ig'as ili'n.”
“Kial vi for'las'is la surfac'o'n de la ter'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o.
“Mi ne pov'is evit'i tio'n. La rakont'o est'as mal'feliĉ'a, sed se vi streb'os de'ten'i vi'a'j'n larm'o'j'n mi inform'os vi'n.
Sur la ter'o mi fabrik'is Import'it'a'j'n Tru'o'j'n por Uson'a Svis'a Fromaĝ'o, kaj mi agnosk'u ke mi proviz'is alt'kvalit'a'n var'o'n kiu'n oni fervor'e aĉet'ad'is. Ankaŭ mi far'is la por'o'j'n por por'o'plen'a'j plastr'o'j kaj alt'kvalit'a'j'n tru'o'j'n por past'o'ring'o'j kaj buton'o'j. Fin'e mi invent'is nov'a'n Al'ĝust'ig'ebl'a'n Fost'o'tru'o'n, kiu, laŭ mi'a supoz'o, riĉ'ig'os mi'n. Mi fabrik'is grand'a'n nombr'o da tiu'j fost'o'tru'o'j, kaj ĉar mi ne hav'is sufiĉ'a'n lok'o'n por gard'i ili'n, mi met'is ili'n unu sur la ali'a'n kaj met'is la plej'supr'a'n en la ter'o'n. Tiel est'iĝ'is ekster'ordinar'e long'a tru'o, kiel vi pov'as imag'i, kaj ĝi etend'iĝ'is long'e en la ter'o'n; kaj, dum mi klin'is mi'n klopod'ant'e vid'i la fund'o'n, mi mal'ekvilibr'iĝ'is kaj en'fal'is. Domaĝ'e, la tru'o konduk'is rekt'e en la vast'a'n spac'o'n kiu'n vi vid'as ekster ĉi tiu mont'o; sed mi sukces'is kapt'i rok'o'pint'o'n kiu etend'iĝ'is de ĉi tiu kavern'o, kaj tiel mi sav'is mi'n de fal'o kap'antaŭ'e'n en la nigr'a'j'n sub'a'j'n ond'o'j'n, kie la flam'a'j lang'o'j kiu'j el'salt'as nepr'e konsum'us mi'n. Do ĉi tie mi far'is mi'a'n hejm'o'n; kaj kvankam ĝi est'as sen'hom'a mi distr'as mi'n per fabrik'ad'o de flirt'o'j kaj susur'o'j, kaj tiel mi tre ĝu'e viv'as.”
Kiam la plekt'it'a vir'o komplet'ig'is si'a'n strang'a'n rakont'o'n Doroteo preskaŭ rid'is, ĉar ĝi est'is tro absurd'a; sed la Sorĉ'ist'o frap'et'is si'a'n frunt'o'n indik'ant'e ke li opini'as la kompat'ind'a'n vir'o'n frenez'a. Do ili ĝentil'e adiaŭ'is li'n, kaj re'ir'is al la ekster'a kavern'o por re'komenc'i si'a'n vetur'o'n.
Sed la vetur'ant'o'j bezon'is ripoz'i, kaj dum ili sid'is sur la rok'a plank'o la Sorĉ'ist'o palp'is en si'a poŝ'o kaj el'pren'is la naŭ pork'et'o'j'n. Ĝoj'ig'is li'n trov'i ke ili nun est'as vid'ebl'a'j, kio pruv'is ke ili jam pas'is for de la influ'o de la magi'a Val'o de Vo.
“Ho, de'nov'e ni pov'as vid'i unu la ali'a'n!” kri'is unu, ĝoj'e.
“Jes,” ĝem'is Heŭreka; “kaj ankaŭ mi pov'as vid'i vi'n de'nov'e, kaj tio eg'e mal'sat'ig'as mi'n. Bon'vol'u, S-ro Sorĉ'ist'o, permes'i mi'n manĝ'i nur unu dik'a'n pork'et'o'n.
Mi cert'as ke la ali'a'j sufiĉ'as al vi!”
“Kia fi'a sovaĝ'a best'o!” kri'is pork'et'o; “eĉ kvankam ni ja est'is bon'a'j amik'o'j kaj kun'e lud'is!”
“Kiam mi ne mal'sat'as, mi am'as lud'i kun vi ĉiu'j,”
dir'is la kat'id'o modest'e; “sed kiam mi'a stomak'o est'as mal'plen'a ŝajn'as ke neni'o plen'ig'us ĝi'n tiom bon'e kiel dik'a pork'et'o.”
“Kaj ni plen'e fid'is vi'n!” dir'is ali'a el la naŭ, riproĉ'e.
“Kaj kred'is vi'n respekt'ind'a!” dir'is ali'a.
“Ŝajn'as ke ni erar'is,” deklar'is tri'a, rigard'ant'e la kat'id'o'n tim'o'plen'e, “neni'u kun tiom'a murd'em'o aparten'u al ni'a grup'o, laŭ mi'a opini'o.”
“Vid'u, Heŭreka,” koment'is Doroteo, riproĉ'em'e, “vi akir'as mal'amik'o'j'n. Kat'id'o'j ja dec'e far'as kelk'a'j'n ag'o'j'n, sed mi neniam aŭd'is pri kat'id'o kiu manĝ'as pork'o'n, tut'e neniam kaj neniel.”
“Sed ĉu vi iam vid'is tia'j'n pork'et'o'j'n antaŭ nun?”
demand'is la kat'id'o. “Ili est'as ne pli grand'a'j ol mus'o'j, kaj mi cert'as ke est'as dec'e ke mi manĝ'u mus'o'j'n.”
“Ne grav'as la grand'ec'o, kar'a; grav'as la spec'o,”
respond'is la knab'in'o. “Ĉi tiu'j est'as dorlot'best'o'j de S-ro Sorĉ'ist'o, sam'e kiel vi est'as mi'a dorlot'best'o, kaj ne est'us pli dec'e ke vi manĝ'u ili'n ol ke Jaĉjo manĝ'u vi'n.”
“Kaj preciz'e tio'n mi far'os se vi ne ĉes'os ĝen'i tiu'j'n “Ne grav'as, ni ne pov'as retro'e'n'ir'i,” dir'is Doroteo; “kaj ni ja ne intenc'as rest'i tie.”
“Est'as danĝer'e,” muĝ'is Jaĉjo, per obstin'a voĉ'o.
“Atent'u, ĉeval'o,” inter'romp'is la Sorĉ'ist'o, “mal'grand'a Doroteo kaj mi jam est'is en mult'a'j strang'a'j land'o'j dum ni'a vetur'ad'o, kaj ĉiam ni eskap'is sen'damaĝ'e. Ni eĉ est'is en la ekster'ordinar'a Land'o Oz—ĉu ne, Doroteo?—do ne mult'e grav'as al ni kia est'as la Land'o de la Gargojl'o'j. Antaŭ'e'n'ir'u, Jaĉjo, kaj ne'grav'e kio okaz'os, ni el'ten'os ĝi'n.”
“Do bon'e,” respond'is la ĉeval'o; “jen vi'a ekskurs'o, ne la mi'a; se mis'fortun'o traf'os vi'n, ne kulp'os mi.”
Post tiu parol'o li antaŭ'e'n klin'is si'n kaj tren'is la kaleŝ'o'n supr'e'n laŭ la rest'ant'a'j ŝtup'o'j. La ali'a'j sekv'is kaj baldaŭ ili ĉiu'j star'is sur larĝ'a platform'o kaj vid'ad'is la plej kurioz'a'n kaj surpriz'a'n pejzaĝ'o'n kiu'n iam vid'is ili'a'j okul'o'j.
“La Land'o de la Gargojl'o'j est'as tut'e lign'a!” kri'et'is Zeb; kaj tiel est'is. La ter'o est'is seg'er'o'j kaj la dis'ŝut'it'a'j ŝton'er'o'j est'is mal'mol'a'j tuber'o'j de arb'o'j, glat'ig'it'a'j dum la for'pas'o de temp'o. Vid'iĝ'is mal'nov'a'j lign'a'j dom'o'j, kun ĉiz'it'a'j lign'a'j flor'o'j en la antaŭ'a'j ĝarden'o'j. La arb'o'trunk'o'j kompren'ebl'e est'is lign'a'j, sed la foli'o'j de la arb'o'j est'is rabot'aĵ'o'j. La herb'aĵ'o'j konsist'is el lign'er'o'j, kaj kie nek herb'o nek seg'er'o'j montr'iĝ'is est'is solid'a lign'a plank'o. Lign'a'j bird'o'j flirt'is inter la arb'o'j kaj lign'a'j bov'in'o'j paŝt'ad'is si'n sur la lign'a herb'ar'o, sed plej mir'ig'a'j est'is la lign'a'j hom'o'j—la ul'o'j nom'at'a'j Gargojl'o'j.
Ili est'is tre mult'a'j, ĉar la region'o est'is dens'e loĝ'at'a, kaj grand'a grup'o de strang'a'j hom'o'j proksim'e star'is, rigard'ant'e akr'e la fremd'ul'o'j'n kiu'j aper'is el la long'a spiral'a ŝtup'ar'o.
La Gargojl'o'j est'is tre mal'alt'a'j, mal'pli ol unu metr'o'n. Ili'a'j korp'o'j est'is rond'a'j, ili'a'j krur'o'j mal'long'a'j kaj dik'a'j kaj ili'a'j brak'o'j ekster'ordinar'e long'a'j kaj dik'a'j. Ili'a'j kap'o'j est'is tro grand'a'j por ili'a'j korp'o'j kaj ili'a'j vizaĝ'o'j est'is konfes'end'e mal'bel'aspekt'a'j. Kelk'a'j hav'is long'a'j'n kurb'a'j'n naz'o'j'n kaj menton'o'j'n, mal'grand'a'j'n okul'o'j'n kaj larĝ'a'j'n, rid'aĉ'ant'a'j'n buŝ'o'j'n.
Ali'a'j hav'is plat'a'j'n naz'o'j'n, el'star'a'j'n okul'o'j'n, kaj orel'o'j'n form'it'a'j'n kiel tiu'j de elefant'o. Ver'e est'is mult'a'j tip'o'j, apenaŭ du simil'is; sed ĉiu'j est'is egal'e mal'agrabl'aspekt'a'j. La supr'o'j de ili'a'j kap'o'j ne hav'is har'o'j'n, sed est'is ĉiz'it'a'j laŭ divers'a'j fantazi'a'j form'o'j, kelk'a'j hav'is vic'o'n de punkt'o'j aŭ pilk'o'j ĉirkaŭ la supr'o, ali'a'j desegn'o'j simil'is flor'o'j'n aŭ legom'o'j'n, kaj ankoraŭ ali'a'j hav'is kvadrat'o'j'n kiu'j aspekt'is past'o'bak'aĵ'o'j'n kruc'tranĉ'it'a'j'n sur si'a'j kap'o'j. Ĉiu'j sur'port'is mal'long'a'j'n lign'a'j'n flug'il'o'j'n lig'it'a'j'n al ili'a'j lign'a'j korp'o'j per lign'a'j ĉarnir'o'j kun lign'a'j ŝraŭb'o'j, kaj per tiu'j flug'il'o'j ili flug'is rapid'e kaj sen'bru'e tie'n kaj tie'n; ili'a'j krur'o'j mal'mult'e util'is al ili.
Tiu sen'bru'a mov'iĝ'o est'is unu el la plej strang'a'j aspekt'o'j de la Gargojl'o'j. Ili absolut'e ne bru'is, nek flug'ant'e nek vol'ant'e parol'i, kaj ili konversaci'is plej'part'e per rapid'a'j signal'o'j far'it'a'j per ili'a'j lign'a'j fingr'o'j aŭ lip'o'j. Nek aŭd'ebl'is ia ajn son'o ie en la tut'a lign'a land'o. La bird'o'j ne kant'is, nek la bov'in'o'j muĝ'is; tamen est'is pli ol ordinar'a ag'ad'o ĉie.
La grup'o de tiu'j strang'a'j ul'o'j kiu'j montr'iĝ'is apud la ŝtup'ar'o'j unu'e rest'is star'ant'a kaj sen'mov'a, rigard'ant'e per okul'aĉ'o'j al la en'trud'iĝ'int'o'j kiu'j tiom subit'e ek'aper'is en ili'a land'o. Si'a'vic'e la Sorĉ'ist'o kaj la infan'o'j, la ĉeval'o kaj la kat'id'o, ekzamen'is la Gargojl'o'j'n sam'silent'e atent'o'plen'e.
“Mis'aĵ'o okaz'os, mi cert'as,” koment'is la ĉeval'o.
“Mal'jung'u mi'n, Zeb, liber'ig'u mi'n de la kaleŝ'o, por ke mi pov'u komfort'e batal'i.”
“Jaĉjo prav'as,” ĝem'is la Sorĉ'ist'o. “Okaz'os mis'aĵ'o, kaj mi'a glav'o ne est'as sufiĉ'e fort'a por dis'tranĉ'i tiu'j'n lign'a'j'n korp'o'j'n—do mi dev'os el'pren'i mi'a'j'n revolver'o'j'n.”
Li pren'is si'a'n valiz'o'n de la kaleŝ'o kaj, mal'ferm'int'e ĝi'n, li el'pren'is du mort'ig'aspekt'a'j'n revolver'o'j'n kiu'j alarm'is la infan'o'j'n.
“Kia'n damaĝ'o'n pov'us far'i la Gurgloj?” demand'is Doroteo. “Ili ne hav'as arm'il'o'j'n per kiu'j damaĝ'i ni'n.”
“Ĉiu el ili'a'j brak'o'j est'as lign'a stab'o,” respond'is la vir'et'o, “kaj mi cert'as ke la ul'o'j cel'as mis'ag'i, pro la aspekt'o de ili'a'j okul'o'j. Eĉ ĉi tiu'j revolver'o'j pov'us nur damaĝ'i kelk'a'j'n el ili'a'j lign'a'j korp'o'j, kaj post tio ili pov'os far'i kio'n ili vol'as je ni.”
“Sed tiu'kaz'e, kial batal'u?” demand'is la knab'in'o.
“Por ke mi mort'u kun klar'a konscienc'o,” respond'is la Sorĉ'ist'o, serioz'e. “Ĉiu dev'as ag'i laŭ'ebl'e plej traf'e; kaj mi far'os tio'n.”
“Se nur mi hav'us bat'il'o'n,” dir'is Zeb, kiu jam mal'jung'is la ĉeval'o'n.
“Se ni sci'int'us ke ni ven'os ĉi tie'n ni ebl'e kun'port'us plur'a'j'n ali'a'j'n util'aĵ'o'j'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Sed ni'n iom ne'atend'it'e traf'is ĉi tiu aventur'o.”
La Gargojl'o'j retro'e'n'paŝ'is iom kiam ili aŭd'is la son'o'n de parol'ad'o, ĉar kvankam ni'a'j amik'o'j parol'is mal'laŭt'e ili'a'j vort'o'j ŝajn'is laŭt'a'j en la ĉirkaŭ'a silent'o.
Sed tuj kiam la konversaci'o ĉes'is, la rid'et'aĉ'ant'a'j, mal'bel'a'j ul'o'j lev'iĝ'is greg'e kaj flug'is rapid'e kontraŭ la fremd'ul'o'j'n, kun si'a'j long'a'j brak'o'j antaŭ'etend'it'a'j kiel la busprit'o'j de ar'o de vel'boat'o'j. La ĉeval'o precip'e al'log'is ili'a'n atent'o'n, ĉar ĝi est'is la plej grand'a kaj plej strang'a best'o kiu'n ili iam vid'is; do ĝi far'iĝ'is la cel'o de ili'a unu'a atak'o.
Sed Jaĉjo est'is pret'a por ili, kaj kiam li vid'is ili'n ven'i li turn'is si'a'j'n kalkan'o'j'n kontraŭ ili'n kaj komenc'is pied'bat'ad'i kiom ebl'e plej fort'e. Krak! kraŝ! bum! son'is li'a'j fer'vest'it'a'j huf'o'j kontraŭ la lign'a'j korp'o'j de la Gargojl'o'j, kaj ili bat'iĝ'is tie'n kaj ali'e'n tiom fort'e ke ili dis'ir'is kiel pajl'er'o'j en la vent'o. Sed la bru'eg'o ŝajn'is por ili tiom terur'a kiom la kalkan'o'j de Jaĉjo, ĉar ĉiu kiu pov'is si'n turn'is rapid'e kaj for'flug'is tre for'e'n. La ali'a'j unu post la unu'a sukces'is lev'i si'n de la ter'o kaj rapid'e re'kun'iĝ'is kun si'a'j kamarad'o'j, tiel ke dum moment'o la ĉeval'o kred'is ke li venk'is facil'e en la batal'o.
Sed la Sorĉ'ist'o ne tiom cert'is.
“Ne ebl'as vund'i tiu'j'n lign'ul'o'j'n,” li dir'is, “kaj Jaĉjo nur sukces'is iom'et'e damaĝ'i ili'n per dis'ig'o de kelk'a'j split'o'j el ili'a'j naz'o'j kaj orel'o'j. Tio ja ne pov'us mal'pli mal'bel'ig'i ili'n, kaj mi'a opini'o est'as ke ili baldaŭ re'nov'ig'os la atak'o'n.”
“Kio for'pel'is ili'n?” demand'is Doroteo.
“La bru'o, kompren'ebl'e. Ĉu vi ne memor'as ke la Ĉampion'o eskap'is de ili per kri'ad'o?”
“Ebl'e ankaŭ ni eskap'u per mal'supr'e'n'ir'o de la ŝtup'o'j,” sugest'is la knab'o. “Ni hav'as sufiĉ'a'n temp'o'n, ĝust'e nun, kaj mi prefer'us front'i la nev’deblajn urs'o'j'n ol tiu'j'n lign'a'j'n diabl'et'o'j'n.”
“Ne,” respond'is Doroteo, firm'e, “ni ne retro'e'n'ir'u, ĉar tiu'okaz'e ni neniam ating'us ni'a'n hejm'o'n. Ni batal'u.”
“Tio'n mi konsil'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Ili ankoraŭ ne venk'is ni'n, kaj Jaĉjo valor'as tiom kiom tut'a arme'o.”
Sed la Gargojl'o'j est'is sufiĉ'e lert'a'j por ne atak'i la ĉeval'o'n la sekv'a'n foj'o'n. Ili antaŭ'e'n'ir'is en grand'a greg'o, al kiu al'iĝ'is grand'a nombr'o da ali'a'j Gargojl'o'j, kaj ili flug'is rekt'e super la kap'o'n de Jaĉjo al la lok'o kie star'as la ali'a'j.
La Sorĉ'ist'o lev'is unu el si'a'j revolver'o'j kaj paf'is al la greg'o da mal'amik'o'j, kaj la paf'o son'eg'is kiel tondr'o en tiu silent'a lok'o.
Kelk'a'j el la lign'ul'o'j fal'is rekt'e sur la ter'o'n, kie ili trem'is per ĉiu membr'o; sed la plej mult'a'j sukces'is turn'i si'n kaj eskap'i de'nov'e tre for'e'n.
Zeb kur'is kaj lev'is unu el la Gargojl'o'j kiu kuŝ'is plej proksim'e al li. La supr'o de ĝi'a kap'o est'is ĉiz'it'a por aspekt'i kron'o kaj la kugl'o de la Sorĉ'ist'o frap'is preciz'e la mal'dekstr'a'n okul'o'n, kiu est'is mal'mol'a lign'a tuber'o. Du'on'o de la kugl'o est'is fiks'it'a en la lign'o, do la bat'o kaj la subit'a bru'o fal'ig'is la ul'o'n, mult'e pli ol ver'a vund'iĝ'o. Antaŭ ol tiu kron'it'a Gargojl'o re'konsci'iĝ'is Zeb vind'is rimen'o'n plur'foj'e ĉirkaŭ ĝi'a'n korp'o'n, lig'ant'e ĝi'a'j'n flug'il'o'j'n kaj brak'o'j'n tiel ke ĝi ne pov'is mov'i si'n. Post tio, lig'int'e la lign'ul'o'n firm'e, la knab'o bukl'is la rimen'o'n kaj ĵet'is si'a'n kapt'it'o'n en la kaleŝ'o'n. Jam antaŭ tiam la ali'a'j ĉiu'j for'rapid'is.
Sed post tio kelk'a'j el ili antaŭ'e'n'ir'is ĝis nov'a paf'o el la revolver'o de la Sorĉ'ist'o retro'e'n'ir'ig'is ili'n.
“Tre bon'e,” dir'is Zeb. “Ni for'kur'ig'is ili'n nun, tut'e cert'e.”
“Sed nur provizor'e,” respond'is la Sorĉ'ist'o, mal'feliĉ'e sku'ant'e si'a'n kap'o'n.
“Tiu'j revolver'o'j paf'as po ses kugl'o'j'n, sed kiam ili est'os uz'it'a'j ni est'os sen'help'a'j.”
La Gargojl'o'j ŝajn'e konsci'is pri tio, ĉar ili mult'foj'e re'send'is kelk'a'j'n ul'o'j'n por atak'i la fremd'ul'o'j'n kaj dev'ig'i la vir'et'o'n paf'i per si'a'j revolver'o'j. Tiel neni'u el ili est'is ŝok'it'a per la terur'a bru'eg'o pli ol unu'foj'e, ĉar la ĉef'grup'o rest'is tre for kaj ĉiu'foj'e nov'a grup'et'o dev'is ir'i batal'i. Kiam la Sorĉ'ist'o jam paf'is ĉiu'j'n si'a'j'n dek'du kugl'o'j'n li tut'e ne damaĝ'int'is la mal'amik'o'j'n, krom ke li ŝok'et'is kelk'a'j'n per la bru'o, do li ne est'is pli proksim'a al venk'o ol je la komenc'o de la batal'o.
“Kio'n ni far'u nun?” demand'is Doroteo, anksi'e.
“Ni kri'eg'u—ĉiu'j kun'e,” dir'is Zeb.
“Kaj sam'temp'e batal'u,” al'don'is la Sorĉ'ist'o. “Ni star'u proksim'e al Jaĉjo, tiel ke li pov'os help'i ni'n, kaj ĉiu el ni pren'u arm'il'o'n kaj far'u si'a'n plej'ebl'o'n. Mi uz'os mi'a'n glav'o'n, kvankam ĝi ne mult'e valor'as por ĉi tiu batal'o. Doroteo dev'os pren'i si'a'n sun'ombrel'o'n kaj subit'e mal'ferm'i ĝi'n kiam la lign'ul'o'j atak'os ŝi'n. Mi hav'as neni'o'n por vi, Zeb.”
“Mi uz'os la reĝ'o'n,” dir'is la knab'o, kaj li tir'is si'a'n kapt'it'o'n el la kaleŝ'o. La brak'o'j de la lig'it'a Gargojl'o est'is etend'it'a'j long'e for'e'n de ĝi'a kap'o, do kiam Zeb pren'is ĝi'a'j'n pojn'o'j'n li trov'is ke la reĝ'o est'as bon'e util'ig'ebl'a kiel bat'il'o. La knab'o est'is pli fort'a ol kutim'as je infan'o tiu'aĝ'a, ĉar li ĉiam labor'is sur kultiv'bien'o; do li ver'ŝajn'e montr'iĝ'os pli danĝer'a ol la Sorĉ'ist'o kontraŭ la mal'amik'o'j.
Kiam la sekv'a grup'o de Gargojl'o'j antaŭ'e'n'ir'is, ni'a'j aventur'ant'o'j komenc'is kri'eg'ad'i kvazaŭ frenez'iĝ'int'a'j.
Eĉ la kat'id'o akr'e kri'is terur'e kaj sam'temp'e Jaĉjo la kaleŝ'o-ĉeval'o hen'is laŭt'e. Tio sen'kuraĝ'ig'is la mal'amik'o'j'n dum iom da temp'o, sed la defend'ant'o'j baldaŭ far'iĝ'is sen'spir'a'j. Rimark'int'e tio'n, kaj ankaŭ ke ne plu aŭd'iĝ'as la terur'a'j “bam”-oj de la revolver'o'j, la Gargojl'o'j antaŭ'e'n'ir'is en svarm'o dens'a kiel de abel'o'j, tiel ke la aer'o est'is plen'a per ili.
Doroteo kaŭr'is sur la ter'o kaj mal'ferm'is si'a'n sun'ombrel'o'n, kiu preskaŭ kovr'is ŝi'n kaj est'is bon'a protekt'il'o. La kling'o de la glav'o de la Sorĉ'ist'o romp'iĝ'is en dek'o'n da er'o'j kiam li unu'a'foj'e bat'is la lign'ul'o'j'n. Zeb bat'ad'is per la Gargojl'o kiu'n li uz'is kiel stab'o'n ĝis li sub'e'n'fal'ig'is dek'o'j'n da mal'amik'o'j; sed fin'fin'e ili grup'iĝ'is ĉirkaŭ li'n tiom dens'e ke li ne plu hav'is spac'o'n en kiu li pov'us sving'i si'a'j'n brak'o'j'n. La ĉeval'o far'is mir'ind'a'n pied'bat'ad'o'n kaj eĉ Heŭreka help'is kiam ŝi salt'is sur la Gargojl'o'j'n kaj grat'is kaj mord'is ili'n kvazaŭ link'o.
Sed tiom da per'arm'il'a bat'ad'o tut'e ne sukces'is. La lign'ul'o'j vind'is si'a'j'n long'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ Zebon kaj la Sorĉ'ist'o'n kaj firm'e ten'is ili'n. Ili kapt'is Doroteon sam'manier'e, kaj grand'a nombr'o da Gargojl'o'j kroĉ'iĝ'is al la krur'o'j de Jaĉjo, kaj tiom pez'ig'is li'n ke la kompat'ind'a best'o far'iĝ'is sen'help'a. Heŭreka furioz'e kur'eg'is por eskap'i kaj rapid'is trans la ter'o'n kvazaŭ fulm'o; sed rid'et'aĉ'ant'a Gargojl'o flug'e sekv'is ŝi'n kaj kapt'is ŝi'n antaŭ ol ŝi pov'is ir'i tre for'e'n.
Ĉiu el ili antaŭ'supoz'is neni'o'n ali'a'n ol tuj'a mort'o; sed surpriz'e al ili la lign'ul'o'j flug'is en'aer'e'n port'ant'e ili'n kaj port'is ili'n tre for'e'n, trans mult'eg'a'j'n kilo'metr'o'j'n da lign'a teritori'o, ĝis ili ating'is lign'a'n urb'o'n. La dom'o'j de tiu urb'o est'is mult'angul'a'j, est'ant'e kvadrat'a'j kaj ses'flank'a'j kaj ok'flank'a'j. Ili est'is, laŭ'form'e, tur'a'j kaj la plej bon'a'j el ili aspekt'is mal'nov'a'j kaj iom'et'e erod'it'a'j de la veter'o; sed ĉiu'j est'is fort'a'j kaj fortik'a'j.
La kapt'int'o'j port'is la kapt'it'o'j'n al unu el tiu'j dom'o'j kiu'j hav'is nek pord'o'j'n nek fenestr'o'j'n sed nur unu larĝ'a'n apertur'o'n plej'supr'e sub la tegment'o. La Gargojl'o'j mal'mild'e puŝ'is ili'n en la apertur'o'n, kie est'is platform'o, kaj post tio for'flug'is las'ant'e ili'n. Ĉar ili ne hav'is flug'il'o'j'n la fremd'ul'o'j ne pov'is for'flug'i, kaj se ili salt'us el tiom'a alt'o ili tut'e cert'e mort'us. La ul'o'j est'is sufiĉ'e lert'a'j por rezon'i tiel, kaj ili'a sol'a erar'o est'is supoz'o ke ter'ul'o'j ne pov'us super'i tia'j'n ordinar'a'j'n mal'facil'o'j'n.
La Gargojl'o'j al'port'is Jaĉjon kun la ali'a'j, kvankam neces'is mult'a'j Gargojl'o'j por port'i la grand'a'n best'o'n tra la aer'o kaj met'i li'n sur la alt'a'n platform'o'n, kaj ili en'ĵet'is la kaleŝ'o'n post li ĉar ĝi aparten'is al la grup'o kaj la lign'ul'o'j tut'e ne koncept'is por kio ĝi util'as kaj ĉu aŭ ne ĝi viv'as. Post kiam la kapt'int'o de Heŭreka en'ĵet'is la kat'id'o'n sekv'e de la ali'a'j la last'a Gargojl'o silent'e for'flug'is, las'ant'e ni'a'j'n amik'o'j'n kiu'j de'nov'e nun pov'is spir'ad'i.
“Kia terur'a batal'o!” dir'is Doroteo, sukces'ant'e spir'ad'i kvankam ne'glat'e.
“Nu, ebl'e ne,” ronron'is Heŭreka, glat'ig'ant'e si'a'n taŭz'it'a'n fel'o'n per si'a pied'o; “ni ne sukces'is damaĝ'i, sed neni'u sukces'is damaĝ'i ni'n.”
“Dank'al'di'o ni de'nov'e est'as kun'a'j, eĉ kvankam ni est'as kapt'it'o'j,” ĝem'is la knab'in'et'o.
“Mi demand'as al mi kial ili ne tuj mort'ig'is ni'n,”
koment'is Zeb, kiu perd'is si'a'n reĝ'o'n dum la batal'o.
“Ver'ŝajn'e ili vol'as uz'i ni'n en ia ceremoni'o,” la Sorĉ'ist'o respond'is, pens'em'e; “sed est'as ekster dub'o ke ili intenc'as kiel ebl'e plej mort'ig'i ni'n.”
“Kiel ebl'e plej mort'a'j est'us tre tre mort'a'j, ĉu ne?”
demand'is Doroteo.
“Jes, kar'a. Sed ni ne mal'trankvil'u ĝust'e nun. Ni ekzamen'u ni'a'n karcer'o'n kaj trov'u kia ĝi est'as.”
La spac'o sub la tegment'o, kie ili star'is, permes'is ke ili rigard'u ĉiu'n flank'o'n de la alt'a konstru'aĵ'o, kaj ili rigard'is tre sci'vol'em'e al la urb'o dis'etend'iĝ'int'a sub ili.
Ĉio vid'ebl'a est'is el lign'o, kaj la scen'o aspekt'is rigid'a kaj ekstrem'e mal'natur'a.
De ili'a platform'o ŝtup'ar'o konduk'is sub'e'n en la dom'o'n, kaj la infan'o'j kaj la Sorĉ'ist'o esplor'is ĝi'n, lum'ig'int'e lantern'o'n por montr'i la voj'o'n. Plur'a'j etaĝ'o'j de vak'a'j ĉambr'o'j est'is la rezult'o de la serĉ'o, sed neni'o pli; do post iom da temp'o ili re'ven'is al la platform'o.
Se est'us pord'o'j aŭ fenestr'o'j en la mal'supr'a'j ĉambr'o'j, aŭ se la tabul'o'j de la dom'o ne est'us tiom dik'a'j kaj fortik'a'j, eskap'o est'us facil'a; sed rest'i en la mal'supr'a part'o de la dom'o est'is kiel est'i en kel'o aŭ la karg'ej'o de ŝip'o, kaj al ili ne plaĉ'is la mal'lum'o nek la odor'o de mal'sek'ec'o.
En ĉi tiu land'o, kiel en ĉiu ali'a kiu'n ili vizit'is sub la surfac'o de la ter'o, est'is neni'u nokt'o, konstant'a kaj fort'a lum'o venad'is el iu ne'kon'at'a font'o. El'rigard'ant'e ili pov'is observ'i en kelk'a'j proksim'a'j dom'o'j, kie est'is abund'a'j mal'ferm'a'j fenestr'o'j, la form'o'j'n de la lign'a'j Gargojl'o'j mov'iĝ'ant'a'j en si'a'j loĝ'ej'o'j.
“Ŝajn'e nun est'as ili'a ripoz'o'temp'o,” koment'is la Sorĉ'ist'o. “Ĉiu hom'o bezon'as ripoz'o'n, eĉ se ili konsist'as el lign'o, kaj ĉar ne ekzist'as nokt'o'j ĉi tie ili elekt'as temp'o'period'o'n dum la tag'o por dorm'i aŭ ripoz'i.”
“Mi mem dorm'em'as,” koment'is Zeb, osced'ant'e.
“Nu, kie est'as Heŭreka?” kri'is Doroteo, subit'e.
Ili ĉirkaŭ'rigard'is, sed la kat'id'o tut'e ne est'is trov'ebl'a.
“Ŝi el'ir'is promen'i,” dir'is Jaĉjo, per mal'agrabl'a ton'o.
“Kie? Sur la tegment'o?” demand'is la knab'in'o.
“Ne; ŝi simpl'e ek'ten'is la lign'o'n per si'a'j ung'o'j kaj grimp'is mal'supr'e'n sur la flank'o'j de ĉi tiu dom'o ĝis ŝi ating'is la ter'o'n.”
“Ŝi ne pov'us grimp'i mal'supr'e'n, Jaĉjo,” dir'is Doroteo. “Grimp'i signif'as ir'i supr'e'n.”
“Laŭ kiu?” demand'is la ĉeval'o.
“Mi'a instru'ist'in'o dir'is tio'n, kaj ŝi mult'o'n sci'as, Jaĉjo.”
“Oni kelk'foj'e dir'as ‘mal'supr'e'n grimp'i’ kiel vort'figur'o'n,” koment'is la Sorĉ'ist'o.
“Nu, ĉi tiu est'is kat-figur'o,” dir'is Jaĉjo, “kaj ŝi ir'is mal'supr'e'n, ne'grav'e ĉu ŝi grimp'is aŭ ramp'is.”
“Ve! Heŭreka est'as tre sen'zorg'a,” kri'et'is la knab'in'o, tre mal'feliĉ'e. “La Gurgloj kapt'os ŝi'n, tut'e cert'e!”
“Ha, ha!” rid'is la mal'jun'a kaleŝ'o-ĉeval'o; “ili ne est'as ‘Gurgloj,’ knab'in'et'o; ili est'as Gargojl'o'j.”
“Ne grav'as; ili kapt'os Heŭrekan, ne'grav'e kia est'as ili'a nom'o.”
“Tut'e ne,” dir'is la voĉ'o de la kat'id'o, kaj Heŭreka mem al'ramp'is trans la rand'o'n de la platform'o kaj sid'iĝ'is trankvil'e sur la plank'o'n.
“Do kie vi est'is, Heŭreka?” demand'is Doroteo, sever'e.
“Mi rigard'ad'is la lign'ul'o'j'n. Ili est'as ver'e rid'ind'a'j, Doroteo. Ĝust'e nun ili ĉiu'j en'lit'iĝ'as, kaj—kio'n vi supoz'as?—ili mal'agraf'as la ĉarnir'o'j'n de si'a'j flug'il'o'j kaj met'as ili'n en angul'o'n ĝis ili'a re'vek'iĝ'o.”
“Kio'n? La ĉarnir'o'j'n?”
“Ne; la flug'il'o'j'n.”
“Tio,” dir'is Zeb, “klar'ig'as kial ili uz'as ĉi tiu'n dom'o'n kiel karcer'o'n. Se Gargojl'o'j mis'kondut'as, kaj dev'as en'karcer'iĝ'i, oni port'as ili'n ĉi tie'n kaj mal'agraf'as ili'a'j'n flug'il'o'j'n kaj re'ten'as ili'n ĝis ili promes'as bon'e kondut'i.”
La Sorĉ'ist'o aŭskult'int'is tre detal'e kio'n dir'is Heŭreka.
“Est'us bon'e se ni mem hav'us tia'j'n mal'fiks'ebl'a'j'n flug'il'o'j'n,” li dir'is.
“Ĉu ni pov'us flug'i per ili?” demand'is Doroteo.
“Mi kred'as ke jes. Se la Gargojl'o'j pov'as mal'agraf'i la flug'il'o'j'n do la kapabl'o flug'i aparten'as al la flug'il'o'j mem, kaj ne al la lign'a'j korp'o'j de la sur'port'ant'o'j. Do, se ni hav'us la flug'il'o'j'n, ni ver'ŝajn'e flug'us tiom bon'e kiom ili—almenaŭ dum ni rest'os en ili'a land'o kaj influ'at'a'j de ĝi'a magi'o.”
“Sed kiel pov'i flug'i help'us ni'n?” demand'is la knab'in'o.
“Ven'u,” dir'is la vir'et'o, kaj li konduk'is ŝi'n al angul'o de la konstru'aĵ'o. “Ĉu vi vid'as tiu'n grand'a'n rok'o'n kiu star'as sur la tie'a flank'o de mont'et'o?”
“Jes; ĝi est'as tre distanc'a, sed mi pov'as vid'i ĝi'n,” ŝi respond'is.
“Nu, en tiu rok'o, kiu tur'as en la nub'o'j'n, est'as ark'a pas'ej'o tre simil'a al tiu kiu'n ni en'ir'is kiam ni grimp'is la spiral'a'n ŝtup'ar'o'n de la Val'o de Vo. Mi pren'os mi'a'n vid'il'o'n, kaj tiam vi pov'os pli klar'e vid'i ĝi'n.”
Li al'port'is mal'grand'a'n sed tre potenc'a'n teleskop'o'n, kiu est'is en li'a valiz'o, kaj per ĝi la knab'in'et'o klar'e vid'is la apertur'o'n.
“Kie'n ĝi konduk'as?” ŝi demand'is.
“Tio'n mi ne sci'as,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “sed cert'e ni ne est'as mult'e for de la surfac'o de la ter'o, kaj tiu en'ir'ej'o ebl'e konduk'as al ali'a ŝtup'ar'o kiu re'konduk'os ni'n al la supr'o de la mond'o, kie ni laŭ'prav'e dev'us est'i. Do, se ni hav'us la flug'il'o'j'n, kaj pov'us eskap'i de la Gargojl'o'j, ni pov'us flug'i al tiu rok'o kaj sav'iĝ'i.”
“Mi ven'ig'os al vi la flug'il'o'j'n,” dir'is Zeb, kiu aŭskult'is tre atent'e. “Se la kat'id'o montr'os al mi kie ili est'as.”
“Sed kiel vi mal'supr'e'n'ir'os?” demand'is la knab'in'o, mir'o'plen'e.
Respond'e, Zeb komenc'is mal'lig'i la jung'il'ar'o'n de Jaĉjo, rimen'o'n post rimen'o, kaj li kun'bukl'is ili'n ĝis li far'is el ili long'a'n led'a'n bend'o'n kiu ating'os la ter'o'n.
“Mi pov'os mal'supr'e'n grimp'i tio'n tut'e cert'e,” li dir'is.
“Neniel,” koment'is Jaĉjo, kun scintil'et'o en si'a'j rond'a'j okul'o'j. “Ebl'e vi mal'supr'e'n ir'os, sed vi pov'os nur supr'e'n grimp'i.”
“Nu, mi grimp'os kiam mi re'ven'os,” dir'is la knab'o, rid'ant'e. “Nun, Heŭreka, montr'u al mi la voj'o'n al tiu'j flug'il'o'j.”
“Vi dev'os est'i tre sen'bru'a,” avert'is la kat'id'o, “ĉar se vi eĉ iom'et'et'e bru'os la Gargojl'o'j vek'iĝ'os. Ili pov'as aŭd'i eĉ pingl'o'n fal'i.”
“Mi ne fal'ig'os pingl'o'n,” dir'is Zeb.
Li jam lig'is unu fin'aĵ'o'n de la rimen'o al rad'o de la kaleŝ'o, kaj nun li las'is ĝi'n pend'i trans la rand'o de la dom'o.
“Zorg'u,” avert'is Doroteo, fervor'e.
“Tio'n mi far'os,” dir'is la knab'o, kaj li las'is si'n glit'i trans la rand'o'n.
La knab'in'o kaj la Sorĉ'ist'o klin'is si'n kaj rigard'is Zebon tre zorg'o'plen'e mal'supr'e'n'ir'i, man'o'n post man'o, ĝis li star'is sur la ter'o mal'supr'e. Heŭreka kroĉ'is si'n al la lign'a flank'o de la dom'o per si'a'j ung'o'j kaj mal'supr'e'n'ir'is facil'e. Post'e ili kun'ramp'is por en'ir'i la mal'alt'a'n pord'ej'o'n de najbar'a konstru'aĵ'o.
La rigard'ant'o'j atend'is sen'spir'e ĝis la knab'o re'aper'is, kun si'a'j brak'o'j nun plen'a'j de la lign'a'j flug'il'o'j.
Kiam li ven'is al kie pend'as la rimen'o li kun'lig'is la flug'il'o'j'n al la fin'aĵ'o de la rimen'o, kaj la Sorĉ'ist'o tir'is ili'n supr'e'n. Post'e li re'mal'lev'is la rimen'o'n por ke Zeb grimp'u per ĝi. Heŭreka rapid'e sekv'is li'n, kaj baldaŭ ili ĉiu'j kun'e star'is sur la platform'o, kaj apud ili est'is ok el la mult'e'valor'a'j lign'a'j flug'il'o'j.
La knab'o ne plu dorm'em'is, sed est'is plen'a de energi'o kaj ekscit'iĝ'o. Li re'kun'met'is la jung'il'ar'o'n kaj jung'is Jaĉjon al la kaleŝ'o. Post tio, per help'o de la Sorĉ'ist'o, li klopod'is lig'i kelk'a'j'n flug'il'o'j'n al la mal'jun'a kaleŝ'o'ĉeval'o.
Tio ne est'is facil'a task'o, ĉar du'on'o de ĉiu ĉarnir'o mank'is, ĝi est'is ankoraŭ fiks'it'a al la korp'o de la Gargojl'o kiu uz'is ĝi'n. Tamen la Sorĉ'ist'o de'nov'e mal'ferm'is si'a'n valiz'o'n—kiu klar'e en'hav'is mir'ig'a'n nombr'o'n da divers'a'j aĵ'o'j—kaj el'tir'is boben'o'n da fort'a drat'o, per kiu ili sukces'is lig'i kvar flug'il'o'j'n al la jung'il'ar'o de Jaĉjo, du proksim'e al li'a kap'o kaj du proksim'e al li'a vost'o. Ili est'is iom mal'firm'a'j, tamen sufiĉ'e sekur'a'j se la rimen'o'j efektiv'e ne romp'iĝ'os.
La ali'a'j'n kvar flug'il'o'j'n ili lig'is al la kaleŝ'o, po du ĉiu'flank'e, ĉar la kaleŝ'o dev'os port'i grand'a'n pez'o'n, de la infan'o'j kaj la Sorĉ'ist'o dum ili flug'os tra la aer'o.
Tiu prepar'ad'o ne postul'is mult'e da temp'o, sed la Gargojl'o'j komenc'is vek'iĝ'i kaj ĉirkaŭ'mov'iĝ'i, kaj baldaŭ kelk'a'j el ili serĉ'os si'a'j'n mank'ant'a'j'n flug'il'o'j'n.
Do la kapt'it'o'j decid'is tuj for'ir'i de si'a karcer'o.
Ili en'ir'is la kaleŝ'o'n, Doroteo ten'ad'is Heŭrekan sekur'a sur si'a'j genu'o'j. La knab'in'o sid'is sur la mez'o de la benk'o, kun Zeb kaj la Sorĉ'ist'o flank'e de ŝi.
Kiam ĉio est'is pret'a la knab'o'n sku'is la rimen'o'j'n kaj dir'is: “For'flug'u, Jaĉjo!”
“Kiu'j'n flug'il'o'j'n mi sku'u unu'e?” demand'is la kaleŝ'o'ĉeval'o, ne'cert'e.
“Sku'u ĉiu'j'n sam'temp'e,” sugest'is la Sorĉ'ist'o.
“Kelk'a'j el ili est'as mal'rekt'a'j,” obĵet'is la ĉeval'o.
“Ne grav'as; ni stir'os per la flug'il'o'j sur la kaleŝ'o,”
dir'is Zeb. “Nur ek'flug'u kaj cel'u tiu'n rok'o'n, Jaĉjo; kaj ne perd'u pli da temp'o.”
Do la ĉeval'o ĝem'is, sam'temp'e sku'is si'a'j'n kvar flug'il'o'j'n, kaj flug'is for de la platform'o. Doroteo iom tim'is pri la ebl'a sort'o de la vetur'o, ĉar est'is tre nervoz'ig'a la manier'o laŭ kiu Jaĉjo ark'ig'is si'a'n kol'o'n kaj dis'etend'is si'a'j'n ost'ec'a'j'n krur'o'j'n dum li flirt'e barakt'is mov'i si'n tra la aer'o. Li ankaŭ ĝem'is kvazaŭ tim'o'plen'e, kaj la flug'il'o'j terur'e grinc'is ĉar la Sorĉ'ist'o forges'is oleum'i ili'n; sed ili akord'is relativ'e bon'e kun la flug'il'o'j de la kaleŝ'o, tiel ke ili bon'eg'e progres'is jam de la komenc'o. La sol'a plend'aĵ'o est'is ke ili bilanc'e mov'iĝ'is, kvazaŭ sur rok'a voj'o anstataŭ tial glat'e kiel ebl'e tra la aer'o.
Ĉef'e est'is, tamen, ke ili flug'is, flug'is rapid'e eĉ kvankam iom mal'glat'e, cel'e al la rok'o.
Baldaŭ kelk'a'j Gargojl'o'j vid'is ili'n kaj tuj kun'grup'ig'is band'o'n por ĉas'i la eskap'ant'a'j'n kapt'it'o'j'n; tiel ke kiam Doroteo re'rigard'is ŝi vid'is ili'n ven'i kvazaŭ grand'a nub'o kiu preskaŭ nigr'ig'as la ĉiel'o'n.
“Sed mi tim'as ke ili tamen kapt'os ni'n,” dir'is Doroteo, tre ekscit'it'e.
“Ne; ni dev'as mal'ebl'ig'i tio'n,” deklar'is la Sorĉ'ist'o. “Rapid'e, Zeb, help'u mi'n de'tir'i tiu'j'n lign'a'j'n flug'il'o'j'n!”
Ili de'tir'is la flug'il'o'j'n, kiu'j'n ili ne plu bezon'is, kaj la Sorĉ'ist'o amas'ig'is ili'n tuj ekster la en'ir'ej'o de la kavern'o. Post tio li verŝ'is la kerosen'o'n rest'int'a'n en la ole'uj'o, kaj per alumet'o flam'ig'is la amas'o'n.
La flam'o'j ek'salt'is tuj kaj la fajr'o komenc'is fum'i kaj muĝ'i kaj krak'i ĝust'e kiam la grand'a arme'o de lign'a'j Gargojl'o'j al'ven'is. La ul'o'j re'tir'is si'n tuj, plen'a'j de tim'o kaj terur'iĝ'o; ĉar fajr'o, ver'e terur'a, neniam antaŭ'e vid'iĝ'is en la tut'a histori'o de ili'a lign'a land'o.
En la ark'aĵ'o est'is plur'a'j pord'o'j konduk'ant'a'j al divers'a'j ĉambr'o'j konstru'it'a'j en la mont'o, kaj Zeb kaj la Sorĉ'ist'o lev'is tiu'j'n lign'a'j'n pord'o'j'n de la ĉarnir'o'j kaj ĵet'is ĉiu'j'n sur la flam'o'j'n.
“Tio est'os dum'long'e barier'o,” dir'is la vir'et'o, rid'et'ant'e afabl'e per si'a tut'a ĉif'it'a vizaĝ'o pro la sukces'o de la taktik'o. “Ebl'e la flam'o'j brul'ig'os tiu'n tut'a'n mizer'a'n lign'a'n land'o'n, kaj se tio okaz'os la perd'o est'os tre et'a kaj oni neniam rimark'os la mal'est'o'n de la Gargojl'o'j. Sed ven'u, mi'a'j infan'o'j; ni esplor'u la mont'o'n kaj trov'u kiu'n voj'o'n sekv'i por eskap'i el ĉi tiu kavern'o, kiu far'iĝ'as preskaŭ tiom varm'eg'a kiel bak'forn'o.”
Ĉagren'e al ili en ĉi tiu mont'o ne est'is ordinar'a ŝtup'ar'o per kiu ili pov'us grimp'i al la surfac'o de la ter'o. Ia dekliv'a tunel'o supr'e'n'konduk'is ili'n iom, kaj ili trov'is ĝi'a'n plank'o'n kaj mal'glat'a kaj krut'a. Post tio subit'a turn'iĝ'o konduk'is ili'n en mal'larĝ'a'n koridor'o'n tra kiu la kaleŝ'o ne pov'is ir'i. Tio halt'ig'is kaj ĝen'is ili'n provizor'e, ĉar ili ne vol'is post'las'i la kaleŝ'o'n. En ĝi est'is ili'a'j valiz'o'j kaj ĝi est'is util'a rajd'o'vetur'il'o kiam ajn ili trov'is bon'a'j'n voj'o'j'n, kaj ĉar ĝi akompan'is ili'n ĝis nun ili sent'is dev'o'n re'ten'i ĝi'n. Do Zeb kaj la Sorĉ'ist'o ek'komenc'is de'pren'i la rad'o'j'n kaj la supr'aĵ'o'n, kaj post tio ili part'e turn'is la kaleŝ'o'n por ke ĝi okup'u laŭ'ebl'e mal'mult'a'n spac'o'n. Pro tio ili sukces'is, per la help'o de la pacienc'a kaleŝ'o'ĉeval'o, tir'i la vetur'il'o'n tra la mal'larĝ'a part'o de la koridor'o. La distanc'o ne est'is grand'a, fortun'e, kaj kiam la voj'o pli'larĝ'iĝ'is ili re'kun'met'is la kaleŝ'o'n kaj ir'is pli komfort'e. Sed la voj'o est'is nur seri'o de breĉ'o'j aŭ fend'o'j en la mont'o, kaj ĝi zigzag'is ĉiu'direkt'e'n, dekliv'ant'e unu'e supr'e'n kaj post'e mal'supr'e'n ĝis ili tut'e ne sci'is ĉu ili est'as pli proksim'a'j al la supr'o de la ter'o ol kiam ili komenc'is antaŭ hor'o'j.
“Ĉiu'okaz'e,” dir'is Doroteo, “ni ’skap'is de tiu'j aĉ'a'j Gurgloj, kaj tio almenaŭ iom komfort'ig'as!”
“Ver'ŝajn'e la Gargojl'o'j ankoraŭ okup'as si'n per klopod'o'j esting'i la fajr'o'n,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Sed eĉ se ili sukces'us far'i tio'n ili trov'us tre mal'facil'a flug'ad'o'n inter ĉi tiu'j rok'o'j; do mi cert'as ke ni ne plu bezon'as tim'i ili'n.”
Kelk'foj'e ili ating'is profund'a'n fend'o'n en la plank'o, kio tre danĝer'ig'is la plu'ir'o'n; sed rest'is ole'o en la lantern'o'j por lum'ig'i, kaj la fend'o'j ne est'is sufiĉ'e larĝ'a'j por mal'ebl'ig'i ke ili trans'salt'u. Kelk'foj'e ili dev'is trans'grimp'i amas'o'j'n da ne'fiks'it'a'j rok'o'j, kie Jaĉjo apenaŭ pov'is tren'i la kaleŝ'o'n. Dum tiu'j okaz'o'j Doroteo, Zeb kaj la Sorĉ'ist'o ĉiu'j puŝ'is, kaj lev'is la rad'o'j'n trans la plej mal'glat'a'j'n lok'o'j'n; tiel ke ili sukces'is, per labor'eg'o, plu ir'i. Sed la grup'et'o est'is kaj lac'a kaj sen'kuraĝ'ig'it'a kiam fin'e, ĉirkaŭ'ir'int'e sever'a'n angul'o'n, la vag'ant'o'j trov'is si'n en vast'a kav'o kiu ark'is alt'e super ili'a'j kap'o'j kaj hav'is glat'a'n, eben'a'n plank'o'n.
La kav'o est'is rond'a kaj ĉirkaŭ ĝi'a rand'o, proksim'e al la ter'o, aper'is grup'o'j de ne'bril'a'j flav'a'j lum'o'j, po do, ĉiam flank’-al-flank'a'j. Ili unu'e est'is sen'mov'a'j, sed baldaŭ ili komenc'is pli'bril'iĝ'i kaj sku'iĝ'i mal'rapid'e unu'flank'e'n post'e ali'flank'e'n kaj post'e supr'e'n kaj mal'supr'e'n.
“Kia lok'o est'as ĉi tiu?” demand'is la knab'o, kiu klopod'is vid'i pli klar'e tra la sen'lum'o.
“Mi ne pov'as eĉ konjekt'i,” respond'is la Sorĉ'ist'o, kiu ankaŭ ĉirkaŭ'rigard'ad'is mal'facil'e.
“Huf!” voĉ'aĉ'is Heŭreka, ark'ant'e si'a'n dors'o'n ĝis ŝi'a'j har'o'j rekt'e star'is; “loĝ'ej'o de aligator'o'j, aŭ krokodil'o'j, aŭ ia ali'a terur'a ul'o! Ĉu vi ne vid'as ili'a'j'n terur'a'j'n okul'o'j'n?”
“Heŭreka vid'as pli bon'e en la lum'o ol ni,” flustr'is Doroteo. “Dir'u al ni, kar'a, kiel aspekt'as la ul'o'j?” ŝi demand'is, parol'ant'e al si'a dorlot'best'o.
“Mi efektiv'e ne pov'as pri'skrib'i ili'n,” respond'is la kat'id'o, trem'ant'e. “Ili'a'j okul'o'j aspekt'as pasteĉ'uj'o'j kaj ili'a'j buŝ'o'j aspekt'as karb'o'sitel'o'j. Sed ili'a'j korp'o'j ne aspekt'as tre grand'a'j.”
“Kie ili est'as?” demand'is la knab'in'o.
“En niĉ'et'o'j tut'e ĉirkaŭ la rand'o de ĉi tiu kavern'o.
Ho, Doroteo—vi ne pov'as imag'i kia'j aĉ'ul'o'j ili est'as!
Ili est'as pli mal'bel'a'j ol la Gargojl'o'j.”
“Ta-ta-ta! atent'u ne kritik'i vi'a'j'n proksim'ul'o'j'n,”
dir'is rasp'a voĉ'o apud'a. “Efektiv'e vi mem est'as iom mal'bel'a'j ul'o'j, kaj mi est'as cert'a ke pa'nj'o oft'e dir'is al ni ke ni est'as la plej bel'a'j ul'o'j en la tut'a mond'o.”
Aŭd'ant'e tiu'j'n vort'o'j'n ni'a'j amik'o'j turn'is si'n laŭ la direkt'o de la son'o, kaj la Sorĉ'ist'o ten'is si'a'j'n lantern'o'j'n por ke la lum'o vid'ig'u unu el la niĉ'et'o'j en la rok'o.
“Nu, est'as drak'o!” li kri'et'is.
“Ne,” respond'is la posed'ant'o de la grand'a'j flav'a'j okul'o'j kiu'j palpebr'um'ad'is je ili sen'paŭz'e; “vi erar'as pri tio. Ni esper'as kresk'int'e iam est'i drak'o'j, sed ĝust'e nun ni est'as nur drak'et'o'j.”
“Kio est'as tio?” demand'is Doroteo, rigard'ant'e tim'o'plen'e la grand'a'n skvam'a'n kap'o'n, la osced'ant'a'n buŝ'o'n kaj la grand'a'j'n okul'o'j'n.
“Jun'a'j drak'o'j, kompren'ebl'e; sed ni ne rajt'as nom'i ni'n ver'a'j drak'o'j antaŭ ol plen'e kresk'i,” est'is la respond'o. “La grand'a'j drak'o'j est'as tre fier'a'j, kaj opini'as ke infan'o'j ne mult'e grav'as; sed pa'nj'o dir'as ke iam ni ĉiu'j est'os tre fort'a'j kaj grav'a'j.”
“Kie est'as vi'a patr'in'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o, mal'trankvil'e ĉirkaŭ'rigard'ant'e.
“Ŝi ir'is al la supr'o de la ter'o por trov'i manĝ'aĵ'o'j'n por ni. Se ŝi bon'e sukces'os ŝi al'port'os por ni elefant'o'n, aŭ du rinocer'o'j'n, aŭ ebl'e kelk'dek hom'o'j'n por mal'grand'ig'i ni'a'n mal'sat'o'n.”
“Ho; ĉu vi mal'sat'as?” demand'is Doroteo, re'tir'ant'e si'n.
“Mult'e,” dir'is la drak'et'o, kun'frap'ant'e si'a'j'n makzel'o'j'n.
“Kaj—kaj—ĉu vi manĝ'as hom'o'j'n?”
“Jes ja, kiam ni pov'as akir'i ili'n. Sed jam de plur'a'j jar'o'j ili est'as mal'oft'a'j kaj ni kutim'e dev'as kontent'i per elefant'o'j aŭ bubal'o'j,” respond'is la ul'o, per bedaŭr'o'plen'a ton'o.
“Kiom'jar'a vi est'as?” demand'is Zeb, kiu rigard'ad'is la flav'a'j'n okul'o'j'n kvazaŭ fascin'at'e.
“Tre jun'a, mi bedaŭr'as dir'i; kaj ĉiu'j mi'a'j ge'frat'o'j kiu'j'n vi vid'as ĉi tie est'as proksim'um'e sam'aĝ'a'j kiel mi.
Se mi ĝust'e memor'as, ni far'iĝ'is ses'dek-ses-jar'a'j antaŭ'hieraŭ.”
“Sed tio ne est'as jun'aĝ'o!” kri'is Doroteo, mir'o'plen'e.
“Ne?” mal'rapid'e dir'is la drak'et'o; “al mi ĝi ŝajn'as tre beb'a aĝ'o.”
“Kiom aĝ'as vi'a patr'in'o?” demand'is la knab'in'o.
“Patr'in'o aĝ'as proksim'um'e du'mil jar'o'j'n; sed ŝi mal'zorg'e mis'kalkul'is si'a'n aĝ'o'n antaŭ kelk'a'j jar'cent'o'j kaj forges'is kalkul'i plur'cent jar'o'j'n. Ŝi est'as iom fier'em'a, sci'u, kaj tim'as mal'jun'iĝ'i, est'ant'e vidv'in'o kaj ankoraŭ relativ'e jun'a.”
“Mi kompren'as tio'n,” konsent'is Doroteo. Post moment'o da pens'ad'o ŝi demand'is: “Ĉu ni est'as amik'o'j aŭ mal'amik'o'j? Mi vol'as demand'i, ĉu vi afabl'os al ni aŭ dezir'os manĝ'i ni'n?”
“Tiu'rilat'e, ni drak'et'o'j volont'eg'e manĝ'us vi'n, mi'a infan'o; sed domaĝ'e patr'in'o lig'is ni'a'j'n vost'o'j'n al la rok'o'j ĉe la fon'o'j de ni'a'j individu'a'j kav'o'j, tiel ke ni ne pov'as el'ramp'i por pren'i vi'n. Se vi decid'os pli'proksim'iĝ'i ni en'glut'os vi'n fulm'o'rapid'e; sed se vi ne far'os tio'n vi rest'os tut'e sekur'a'j.”
La voĉ'o de la ul'o en'hav'is son'o'n de bedaŭr'o, kaj aŭd'int'e tiu'j'n vort'o'j'n la ali'a'j drak'et'o'j ĉiu'j ĝem'is mal'gaj'e.
Doroteo sent'is si'n mal'pli mal'kviet'a. Post mal'long'a paŭz'o ŝi demand'is: “Kial vi'a patr'in'o lig'is vi'a'j'n vost'o'j'n?”
“Nu, kelk'foj'e ŝi ĉas'ad'as, tre for, dum plur'a'j semajn'o'j, kaj se ni ne est'us lig'it'a'j ni ramp'us sur la tut'a mont'o kaj inter'batal'us kaj mult'e petol'us. Patr'in'o kutim'e sci'as kio'n ŝi far'as, sed ĉi'foj'e ŝi erar'is; ĉar vi nepr'e eskap'os de ni krom se vi tro proksim'iĝ'os, kaj ver'ŝajn'e vi ne far'os tio'n.”
“Neniel!” dir'is la knab'in'et'o. “Ni ne vol'as ke tia'j best'aĉ'o'j manĝ'u ni'n.”
“Permes'u ke mi dir'u,” respond'is la drak'et'o, “ke vi iom mal'ĝentil'e fi'nom'as ni'n, sci'ant'e ke ni ne pov'as refut'i vi'a'j'n insult'o'j'n. Ni opini'as ni'n tre bel'aspekt'a'j, ĉar patr'in'o dir'is tio'n al ni, kaj ŝi sci'as. Kaj ni est'as de bon'eg'a famili'o kaj mi defi'as ke hom'o montr'u ke li hav'as pli elegant'a'n genealogi'o'n, ĉar la ni'a etend'iĝ'as ĝis antaŭ du'dek mil jar'o'j, al la epok'o de la fam'a Verd'a Drak'o de Atlantid'o, kiu viv'is dum epok'o kiam la hom'ar'o ankoraŭ ne est'is kre'it'a. Ĉu vi pov'as pretend'i egal'a'n genealogi'o'n, knab'in'et'o?”
“Nu,” dir'is Doroteo, “mi nask'iĝ'is sur kultiv'bien'o en Kansas, kaj mi supoz'as ke tio est'as tut'egal'e ’spekt'ind'a kaj fier'a kiel loĝ'ad'o en kav'o kun la vost'o lig'it'a al rok'o. Se ne, mi dev'os toler'i mi'a'n mal'egal'ec'o'n, jen la afer'o.”
“Gust'o'j vari'as,” murmur'is la drak'et'o, mal'rapid'e fal'ig'ant'e si'a'j'n skvam'a'j'n palpebr'o'j'n sur si'a'j'n flav'a'j'n okul'o'j'n, ĝis ili aspekt'is du'on'lun'a'j.
De'nov'e kuraĝ'a'j pro konstat'o ke la best'o'j ne pov'as ramp'i el si'a'j rok'poŝ'o'j, la infan'o'j kaj la Sorĉ'ist'o nun uz'is iom da temp'o ekzamen'ant'e ili'n pli detal'e. La kap'o'j de la drak'et'o'j est'is grand'a'j kiel barel'o'j kaj kovr'it'a'j de mal'mol'a'j, verd'ec'a'j skvam'o'j kiu'j bril'is pro la lum'o de la lantern'o'j. Ili'a'j antaŭ'a'j krur'o'j, kiu'j kresk'is tuj mal'antaŭ ili'a'j kap'o'j, ankaŭ est'is fort'a'j kaj grand'a'j; sed ili'a'j korp'o'j est'is mal'pli grand'a'j laŭ si'a cirkonferenc'o ol ili'a'j kap'o'j, kaj iom post iom far'iĝ'is mal'dik'a'j laŭ si'a long'o ĝis ili'a'j vost'o'j est'is mal'dik'a'j kiel ŝu'laĉ'o. Doroteo pens'is, ke se ili bezon'is ses'dek ses jar'o'j'n por kresk'i tiom, neces'os ankoraŭ plen'a jar'cent'o antaŭ ol ili rajt'os nom'i si'n drak'o'j, kaj al ŝi tio ŝajn'is long'a atend'o por plen'e kresk'i.
“Laŭ mi'a pens'o,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “est'us plej'bon'e for'ir'i de ĉi tiu lok'o antaŭ ol la patr'in'drak'o re'ven'os.”
“Ne rapid'u,” vok'is unu el la drak'et'o'j; “patr'in'o volont'e renkont'os vi'n, mi cert'as.”
“Ebl'e vi prav'as,” respond'is la Sorĉ'ist'o, “sed ni iom strang'e ne volont'e renkont'as fremd'ul'o'j'n. Ĉu vi bon'vol'os dir'i al ni kiu'direkt'e'n ir'is vi'a patr'in'o por ating'i la supr'o'n de la ter'o?”
“Ne dec'as demand'i al ni tio'n,” deklar'is ali'a drak'et'o. “Ĉar, se ni dir'us la ver'o'n, ebl'e vi tut'e eskap'us de ni; kaj se ni dir'us al vi mal'ver'o'n ni est'us mal'bon'kondut'a'j kaj merit'us pun'iĝ'o'n.”
“Sekv'e,” decid'is Doroteo, “ni dev'os mem laŭ'ebl'e trov'i kiel el'ir'i.”
Ili tra'ir'is la tut'a'n kavern'o'n, rest'ant'e bon'distanc'e de la palpebr'um'ant'a'j flav'a'j okul'o'j de la drak'et'o'j, kaj baldaŭ trov'is ke du voj'o'j konduk'as de la mur'o kontraŭ'a al la lok'o kie ili en'ir'is. Ili elekt'is unu el ili hazard'e kaj rapid'is laŭ ĝi kiel ebl'e plej rapid'e, ĉar ili tut'e ne sci'is kiam la patr'in'a drak'o re'ven'os kaj mult'e fervor'is ne renkont'i ŝi'n.
Ĉi tiu rok'o est'is apart'a de la ceter'o de la mont'o kaj mov'iĝ'ad'is, konstant'e rivolu'ant'e kvazaŭ sur pivot'o. Kiam ili unu'e proksim'iĝ'is al ĝi solid'a mur'o est'is antaŭ ili; sed baldaŭ ĝi rivolu'is ĝis aper'is larĝ'a, glat'a voj'o tra ĝi al la ali'a flank'o. Tio aper'is tiom subit'e ke ili est'is ne'pret'a'j uz'i ĝi'n, unu'e, kaj las'is ke la rok'a mur'o de'nov'e rivolu'u antaŭ ol ili decid'is tra'ir'i. Sed ili sci'is nun ke ekzist'as eskap'ej'o do ili atend'is pacienc'e ĝis la voj'o du'a'n foj'o'n aper'is.
La infan'o'j kaj la Sorĉ'ist'o impet'is trans la mov'iĝ'ant'a'n rok'o'n kaj salt'is en la preter'a'n koridor'o'n, al'ter'iĝ'ant'e sekur'e kvankam iom'et'e sen'spir'e. Jaĉjo la kaleŝ'o'ĉeval'o est'is last'a, kaj la rok'a mur'o preskaŭ kapt'is li'n; ĉar ĝust'e kiam li salt'is sur la plank'o'n de la preter'a koridor'o la mur'o sving'iĝ'is trans ĝi kaj mal'fiks'it'a ŝton'o kiu'n la rad'o'j de la kaleŝ'o frap'is fal'is en la mal'larĝ'a'n fend'et'o'n kie la rok'o turn'iĝ'as, kaj fiks'iĝ'is tie.
Ili aŭd'is dis'ig'a'n, grinc'a'n son'o'n, laŭt'a'n klak'o'n, kaj la gir'rok'o ek'halt'is kun si'a plej larĝ'a surfac'o ferm'ant'a la voj'o'n de kiu ili ven'is.
“Ne grav'as,” dir'is Zeb, “ni ja ne vol'as retro'e'n'ir'i.”
“Mi ne cert'as pri tio,” respond'is Doroteo. “La patr'in'a drak'o ebl'e mal'supr'e'n ven'os kaj kapt'os ni'n ĉi tie.”
“Est'as ebl'e,” akord'is la Sorĉ'ist'o, “se montr'iĝ'os ke ĉi tiu est'as la voj'o kutim'e uz'at'a de ŝi. Sed mi ekzamen'ad'is ĉi tiu'n tunel'o'n, kaj mi ne trov'is spur'o'j'n de la tra'ir'ad'o de tiom grand'a best'o.”
“Do ni est'as sekur'a'j,” dir'is la knab'in'o, “ĉar se la drak'o uz'as la ali'a'n voj'o'n ŝi tut'e ne pov'os kapt'i ni'n nun.”
“Kompren'ebl'e ne, mi'a kar'a. Sed neces'as konsider'i i'o'n ali'a'n. La patr'in'a drak'o ver'ŝajn'e kon'as la voj'o'n al la surfac'o de la ter'o, kaj se ŝi ir'is laŭ la ali'a voj'o sekv'e ni elekt'is la mal'ĝust'a'n voj'o'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o, pens'em'e.
“Ve!” kri'is Doroteo. “Ver'e est'us mis'fortun'e, ĉu ne?”
“Tre. Krom se ĉi tiu voj'o ankaŭ konduk'as al la supr'o de la ter'o,” dir'is Zeb. “Rilat'e al mi, se ni sukces'os for'ir'i el ĉi tie mi ĝoj'os ke ĝi ne est'as la voj'o uz'at'a de la drak'o.”
“Ankaŭ mi,” respond'is Doroteo. “Sufiĉ'as ke tiu'j mal'ĝentil'a'j drak'et'o'j riproĉ'as genealogi'o'j'n. Neni'u sci'as kio'n far'us la patr'in'o.”
Ili baldaŭ re'komenc'is ir'i, ramp'ant'e mal'rapid'e laŭ nov'a krut'a dekliv'o. La lantern'o'j komenc'is sen'bril'iĝ'i, kaj la Sorĉ'ist'o verŝ'is la rest'ant'a'n ole'o'n el unu en la ali'a'n, tiel ke la sol'a lum'o daŭr'os pli long'e. Sed ili'a vetur'o est'is preskaŭ fin'it'a, ĉar post ne'long'e ili ating'is mal'grand'a'n kav'o'n de kiu ne ekzist'is ali'a el'ir'ej'o.
Ili'e unu'e ne kompren'is si'a'n mis'fortun'o'n, ĉar ili'a'j'n kor'o'j'n ĝoj'ig'is vid'i sun'radi'o'n ven'ant'a'n tra mal'grand'a fend'o en la tegment'o de la kav'o, mult'e super ili. Tio signif'is ke ili'a mond'o—la real'a mond'o—ne est'as tre mal'proksim'a, kaj ke la parad'o da danĝer'a'j aventur'o'j kiu'j'n ili renkont'is fin'e ven'ig'is ili'n proksim'e al la surfac'o de la ter'o, kio por ili est'is hejm'o. Sed kiam la aventur'ant'o'j pli detal'e ĉirkaŭ'rigard'is ili trov'is ke ili est'as en fortik'a karcer'o el kiu ne ebl'os eskap'i.
“Sed ni est'as preskaŭ sur la ter'o de'nov'e,” kri'is Doroteo, “ĉar jen la sun'o—la plej bel'a sun'o kiu bril'as!” kaj ŝi indik'is fervor'e la fend'o'n en la for'a tegment'o.
“Preskaŭ sur la ter'o ne signif'as ke ni est'as tie,” dir'is la kat'id'o, per mal'kontent'a ton'o. “Eĉ mi ne pov'us supr'e'n'ir'i al tiu fend'et'o—nek tra ĝi'n se mi ja pov'us ating'i ĝi'n.”
“Ŝajn'as ke la voj'o fin'iĝ'as ĉi tie,” anonc'is la Sorĉ'ist'o, mal'gaj'e.
“Kaj ne ebl'as retro'e'n'ir'i,” al'don'is Zeb, fajf'et'ant'e pro perpleks'ec'o.
“Mi cert'is ke fin'iĝ'os tiel,” koment'is la mal'jun'a kaleŝ'o'ĉeval'o. “Oni ne fal'as en la mez'o'n de la ter'o kaj post'e re'ven'as por rakont'i si'a'j'n aventur'o'j'n—ne en la real'a viv'o. Kaj ĉio est'as kontraŭ'natur'a ĉar tiu kat'o kaj mi pov'as parol'i vi'a'n lingv'o'n, kaj kompren'i vi'a'j'n parol'o'j'n.”
“Ankaŭ la naŭ pork'et'o'j,” al'don'is Heŭreka. “Ne forges'u ili'n, ĉar ebl'e mi ja dev'os manĝ'i ili'n.”
“Mi jam antaŭ'e aŭd'is best'o'j'n parol'i,” dir'is Doroteo, “kaj neni'a katastrof'o okaz'is.”
“Ĉu iam antaŭ'e vi est'is ferm'it'a en kav'o'n, mult'e intern'e de la ter'o, kun neni'a metod'o el'ir'i?” demand'is la ĉeval'o, serioz'e.
“Ne,” respond'is Doroteo. “Sed ne perd'u kuraĝ'o'n, Jaĉjo, ĉar mi cert'as ke ankoraŭ ne al'ven'is la fin'o de ni'a histori'o, tut'e ne.”
La menci'o pri la pork'et'o'j memor'ig'is al la Sorĉ'ist'o ke li'a'j dorlot'best'o'j last'a'temp'e ne mult'e ĝu'is si'n'ekzerc'o'n, kaj sen'dub'e enu'as pro si'a en'karcer'iĝ'o en li'a poŝ'o. Do li sid'iĝ'is sur la plank'o de la kav'o, el'pren'is la pork'et'o'j'n unu post la ali'a, kaj permes'is ke ili ĉirkaŭ'kur'u laŭ si'a dezir'o.
“Mi'a'j kar'a'j,” li dir'is al ili, “bedaŭr'ind'e mi mult'e mal'util'is al vi kaj vi neniam pov'os re'el'ir'i el ĉi tiu mal'gaj'ig'a kav'o.”
“Kial?” demand'is pork'et'o. “Ni dum'long'e est'is en mal'lum'o kaj est'as dezir'ind'e ke vi klar'ig'u pri kio okaz'is.”
La Sorĉ'ist'o inform'is ili'n pri la mis'fortun'o kiu ĵus traf'is la vag'ant'o'j'n.
“Nu,” dir'is ali'a pork'et'o, “vi est'as sorĉ'ist'o, ĉu ne?”
“Mi ja est'as,” respond'is la vir'et'o.
“Do vi pov'os far'i kelk'a'j'n sorĉ'o'j'n kaj liber'ig'i ni'n el ĉi tiu tru'o,” deklar'is la et'ul'o, tre fid'o'plen'e.
“Mi pov'us se mi est'us ver'a sorĉ'ist'o,” respond'is la mastr'o mal'ĝoj'e. “Sed tia mi ne est'as, kar'a'j porĉinjoj*; mi est'as ĉarlatan-sorĉ'ist'o.”
“Absurd'aĵ'o!” kri'is plur'a'j pork'et'o'j, kun'e.
“Demand'u al Doroteo,” dir'is la vir'et'o, indign'e.
“Est'as tut'e ver'e,” respond'is la knab'in'o, serioz'e.
“Ni'a amik'o Oz est'as nur ĉarlatan'a sorĉ'ist'o, ĉar iam li pruv'is tio'n al mi. Li pov'as far'i mir'ig'aĵ'o'j'n—se li sci'as la kiel'o'n. Sed li tut'e ne pov'as sorĉ'i se li ne hav'as il'o'j'n kaj maŝin'o'j'n.”
“Dank'o'n, mi'a kar'a, pro vi'a prav'ig'o de mi,”
respond'is la Sorĉ'ist'o, dank'em'e. “Akuz'o ke mi est'as ver'a sorĉ'ist'o, kia mi ne est'as, est'as kalumni'o kiu'n mi ne sen'protest'e akcept'os. Sed mi est'as unu el la plej grandioz'a'j ĉarlatan-sorĉ'ist'o'j en la tut'a histori'o, kaj vi konstat'os tio'n kiam ni est'os jam mort'a'j pro mal'sat'o kaj ni'a'j ost'o'j est'os dis'ĵet'it'a'j sur la plank'o'n de ĉi tiu sol'ec'a kav'o.”
“Mi kred'as ke ni tut'e neni'o'n konstat'os kiam tio okaz'os,” koment'is Doroteo, kiu mult'e pri'pens'ad'is.
“Sed mi ne intenc'as jam nun dis'ĵet'i mi'a'j'n ost'o'j'n, ĉar mi bezon'as ili'n, kaj vi ver'ŝajn'e ankaŭ bezon'as la vi'a'j'n.”
* Porkĉjoj + porknjoj.
“Ni tut'e ne pov'as eskap'i,” ĝem'is la Sorĉ'ist'o.
“Ebl'e ni ne pov'as,” respond'is Doroteo, rid'et'ant'e al li, “sed ali'a'j pov'as far'i kio'n ni ne pov'as. Feliĉ'iĝ'u, amik'o'j. Mi cert'as ke Ozma help'os ni'n.”
“Ozma!” kri'et'is la Sorĉ'ist'o. “Kiu est'as Ozma?”
“La knab'in'o kiu reg'as la ekster'ordinar'a'n Land'o'n Oz,” est'is la respond'o. “Ŝi est'as mi'a amik'in'o, ĉar mi renkont'is ŝi'n en la Land'o Ev antaŭ ne'long'e, kaj vetur'is al Oz kun ŝi.”
“Du'a'foj'e?” demand'is la Sorĉ'ist'o, tre interes'at'e.
“Jes. Kiam mi unu'a'foj'e ir'is al Oz mi trov'is vi'n tie, kaj vi reg'is la Smerald'a'n Urb'o'n. Vi supr'e'n'ir'is en balon'o kaj eskap'is de ni, kaj mi re'ir'is al Kansas per par'o da magi'a'j arĝent'a'j ŝu'o'j.”
“Mi memor'as tiu'j'n ŝu'o'j'n,” dir'is la vir'et'o, kap'jes'ant'e. “Iam ili aparten'is al la Fi'sorĉ'ist'in'o. Ĉu vi port'is ili'n kun vi?”
“Ne; mi perd'is ili'n ie en la aer'o,” klar'ig'is la infan'o.
“Sed kiam mi ir'is al Oz la du'a'n foj'o'n mi posed'is la Magi'a'n Zon'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj, kaj ĝi est'as mult'e pli potenc'a ol la Arĝent'a'j Ŝu'o'j.”
“Kie est'as tiu Magi'a Zon'o?” demand'is la Sorĉ'ist'o, kiu aŭskult'is tre interes'at'e.
“Ozma hav'as ĝi'n; ĉar ĝi'a potenc'o ne efik'as en banal'a, ordinar'a land'o kia Uson'o. Ĉiu en fe'land'o kia la Land'o Oz pov'as far'i ĉio'n ajn per ĝi; do mi las'is ĝi'n kun mi'a amik'in'o la Princ'in'o Ozma, kiu uz'is ĝi'n por dezir'i ke mi est'u en Aŭstrali'o kun Onkl'o Henrik'o.”
“Kaj ĉu sukces'is?” demand'is Zeb, mir'ant'e pro kio'n li aŭd'is.
“Kompren'ebl'e; tuj'e. Kaj Ozma hav'as sorĉ'it'a'n bild'o'n en si'a ĉambr'o kiu montr'as al ŝi preciz'e la scen'o'n kie est'as ĉiu amik'o ŝi'a, kiam ajn ŝi vol'as. Ŝi nur bezon'as dir'i: ‘Mi vol'as sci'i kio'n Tiu-ajn far'as,’ kaj tuj la bild'o montr'as al ŝi kie est'as ŝi'a amik'o kaj kio'n far'as tiu amik'o. Jen ver'a magi'o, S-ro Sorĉ'ist'o; ĉu ne?
Nu, ĉiu'tag'e je la kvar'a hor'o Ozma promes'is rigard'i mi'n per tiu bild'o, kaj se mi bezon'as help'o'n mi far'u por ŝi cert'a'n sign'o'n kaj ŝi sur'met'os la Magi'a'n Zon'o'n de la Reĝ'o de la Knomoj kaj vol'os ke mi est'u kun ŝi en Oz.”
“Ĉu vi vol'as dir'i ke Princ'in'o Ozma vid'os ĉi tiu'n kav'o'n per si'a sorĉ'it'a bild'o, kaj vid'os ni'n ĉiu'j'n ĉi tie, kaj kio'n ni far'as?” demand'is Zeb.
“Kompren'ebl'e; je la kvar'a hor'o,” ŝi respond'is, rid'ant'e pro li'a surpriz'esprim'o.
“Kaj kiam vi sign'os ŝi port'os vi'n al si en la Land'o Oz?” plu'dir'is la knab'o.
“Preciz'e tiel; per la Magi'a Zon'o.”
“Do,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “vi sav'iĝ'os, mal'grand'a Doroteo; kaj tio mult'e ĝoj'ig'as mi'n. Ni ali'a'j mort'os mult'e pli feliĉ'e sci'ant'e ke vi'n mal'traf'is ni'a mizer'a sort'o.”
“Mi ne mort'os feliĉ'e!” protest'is la kat'id'o. “Mi neniam pov'is trov'i i'a'n feliĉ'ig'o'n en mort'o, kvankam oni dir'as ke kat'o hav'as naŭ viv'o'j'n do dev'as mort'i naŭ'foj'e.”
“Ĉu vi jam mort'is iam?” demand'is la knab'o.
“Ne, kaj mi ne vol'as komenc'i,” dir'is Heŭreka.
“Ne mal'kviet'iĝ'u, kar'a,” Doroteo kri'et'is, “mi ten'os vi'n en mi'a'j brak'o'j, kaj kun'port'os vi'n.”
“Ankaŭ pren'u ni'n!” kri'is la naŭ pork'et'o'j, ĉiu'j sam'temp'e.
“Ebl'e mi pov'os,” respond'is Doroteo. “Mi prov'os.”
“Ĉu vi ne ankaŭ pov'os ten'i mi'n en vi'a'j brak'o'j?”
demand'is la kaleŝ'o'ĉeval'o.
Doroteo rid'is.
“Pli bon'e ol tio,” ŝi promes'is, “mi pov'os facil'e sav'i vi'n ĉiu'j'n, kiam mi mem est'os en la Land'o Oz.”
“Kiel?” ili demand'is.
“Per la Magi'a Zon'o. Mi nur bezon'os vol'i ke vi est'u kun mi, kaj vi ek'est'os tie—sekur'a'j en la reĝ'a palac'o!”
“Bon'e!” kri'is Zeb.
“Mi konstru'ig'is tiu'n palac'o'n, kaj ankaŭ la Smerald'a'n Urb'o'n,” koment'is la Sorĉ'ist'o, per pens'em'a ton'o, “kaj mi volont'e re'vid'us ili'n, ĉar mi est'is tre feliĉ'a inter la Manĝtuloj kaj la Palp'brum'o'j kaj Kveluloj kaj Gilikuloj.”
“Kiu'j est'as ili?” demand'is la knab'o.
“La kvar naci'o'j kiu'j loĝ'as en la Land'o Oz,” est'is la respond'o. “Ĉu ili afabl'e trakt'us mi'n se mi re'ir'us tie'n?”
“Kompren'ebl'e ke jes!” deklar'is Doroteo. “Ili ankoraŭ fier'as pro si'a eks'sorĉ'ist'o, kaj oft'e afabl'e parol'as pri vi.”
“Ĉu ebl'e vi sci'as kio okaz'is al la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kaj la Bird'o'tim'ig'il'o?” li demand'is.
“Ili ankoraŭ loĝ'as en Oz,” dir'is la knab'in'o, “kaj est'as tre grav'a'j person'o'j.”
“Kaj la Mal'kuraĝ'a Leon'o?”
“Ho, li ankaŭ loĝ'as tie, kun si'a amik'o la Mal'sat'a Tigr'o; kaj Vilĉinjo est'as tie, ĉar ŝi prefer'is tiu'n lok'o'n pli ol Kansas'o'n, kaj rifuz'is akompan'i mi'n al Aŭstrali'o.”
“Domaĝ'e mi ne kon'as la Mal'sat'a'n Tigr'o'n kaj Vilĉinjon,” dir'is la Sorĉ'ist'o, kap'ne'ant'e. “Ĉu Vilĉinjo est'as knab'in'o?”
“Ne; ŝi est'as flav'a kok'in'o, kaj tre bon'a amik'in'o mi'a. Vi nepr'e am'os Vilĉinjon, kiam vi kon'os ŝi'n,”
asert'is Doroteo.
“Vi'a'j amik'o'j est'as kvazaŭ menaĝeri'o,” koment'is Zeb, mal'trankvil'e. “Ĉu vi ne pov'us vol'i ke mi est'u en pli sen'danĝer'a lok'o ol Oz?”
“Ne est'u mal'trankvil'a,” respond'is la knab'in'o.
“Efektiv'e vi am'eg'os la ul'o'j'n en Oz, kiam vi kon'os ili'n. Kiom'a hor'o est'as, S-ro Sorĉ'ist'o?”
La vir'et'o rigard'is si'a'n horloĝ'o'n—grand'a'n arĝent'a'n horloĝ'o'n kiu'n li port'is en si'a veŝt'o'poŝ'o.
“Du'on'a'n post la tri'a,” li dir'is.
“Do ni dev'os atend'i du'on'a'n hor'o'n,” ŝi plu'dir'is; “sed post tiam ne est'os long'e antaŭ ol ni ĉiu'j port'iĝ'os al la Smerald'a Urb'o.”
Ili sid'is silent'e pens'ant'e dum kelk'a temp'o. Post tio Jaĉjo abrupt'e dir'is: “Ĉu ekzist'as ĉeval'o'j en Oz?”
“Nur unu,” respond'is Doroteo, “kaj li est'as seg'ĉeval'o.”
“Li est'as kio?”
“Seg'ĉeval'o. Princ'in'o Ozma iam viv'ig'is li'n per sorĉ'o'pulvor'o, kiam ŝi est'is knab'o.”
“Ĉu Ozma iam est'is knab'o?” demand'is Zeb, mir'e.
“Jes; fi'sorĉ'ist'in'o sorĉ'is ŝi'n, tiel ke ŝi ne pov'is reg'i si'a'n regn'o'n. Sed nun ŝi est'as knab'in'o, kaj la plej dolĉ'a, plej bel'a knab'in'o en la tut'a mond'o.”
“Seg'ĉeval'o est'as il'o sur kiu oni seg'as tabul'o'j'n,”
koment'is Jaĉjo, kun snuf'o.
“Jes, kiam ĝi ne viv'as,” konsent'is la knab'in'o. “Sed ĉi tiu seg'ĉeval'o trot'as tiom rapid'e kiom vi, Jaĉjo; kaj li ankaŭ est'as tre saĝ'a.”
“Pa! Mi konkur'os kontraŭ la mizer'a lign'a azen'o iam ajn!” kri'is la kaleŝ'o'ĉeval'o.
Doroteo ne respond'is al tio. Ŝi sent'is ke Jaĉjo sci'os pli pri la Seg'ĉeval'o post'e.
Temp'o sufiĉ'e mal'rapid'is, laŭ la fervor'a'j atend'ant'o'j, sed fin'e la Sorĉ'ist'o anonc'is ke la kvar'a hor'o al'ven'is, kaj Doroteo ek'pren'is la kat'id'o'n kaj komenc'is far'i la signal'o'n pri kiu ili inter'konsent'is, al la tre for'a, ne'vid'at'a Ozma.
“Ŝajn'e neni'o okaz'as,” dir'is Zeb, dub'em'e.
“Nu, Ozma bezon'as temp'o'n por sur'met'i la Magi'a'n Zon'o'n,” respond'is la knab'in'o.
Apenaŭ dir'int'e tiu'j'n vort'o'j'n, ŝi subit'e mal'aper'is el la kav'o, kaj kun ŝi ir'is la kat'id'o. Tut'e ne est'is bru'o, nek avert'o. Unu moment'o'n Doroteo sid'ad'is apud ili kun la kat'id'o sur si'a'j genu'o'j, la post'a'n moment'o'n nur la ĉeval'o, la pork'et'o'j, la Sorĉ'ist'o kaj la knab'o rest'is en la sub'ter'a karcer'o.
“Mi kred'as ke ni baldaŭ sekv'os ŝi'n,” anonc'is la Sorĉ'ist'o, mult'e trankvil'ig'it'a; “ĉar mi sci'as iom pri la magi'o de la fe'land'o nom'at'a la Land'o Oz. Ni est'u pret'a'j, ĉar ebl'e oni transport'os ni'n tre baldaŭ.”
Li re'met'is la pork'et'o'j'n sekur'a'j en si'a poŝ'o kaj li kaj Zeb en'ir'is la kaleŝ'o'n kaj sid'is atend'ant'e sur la benk'o.
“Ĉu dolor'ig'os?” demand'is la knab'o, per voĉ'o kiu iom'et'e trem'is.
“Tut'e ne,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Ĉio okaz'os pli rapid'e ol palpebr'um'o.”
Kaj tiel ja okaz'is.
La kaleŝ'o'ĉeval'o ek'trem'is kaj Zeb komenc'is frot'i si'a'j'n okul'o'j'n por cert'ig'i ke li ne dorm'as. Ĉar ili est'is sur la strat'o'j de bel'a smerald'e verd'a urb'o, kuŝ'ant'a en mir'ig'e plaĉ'a verd'a lum'o kiu ne'kutim'e plaĉ'is ili'a'j'n okul'o'j'n, kaj ĉirkaŭ'at'a'j de feliĉ'aspekt'a'j hom'o'j vest'it'a'j per bel'eg'a'j verd-kaj-or'a'j kostum'o'j laŭ mult'a'j ekster'ordinar'a'j mod'o'j.
Antaŭ ili est'is la juvel'kovr'it'a'j antaŭ'pord'o'j de grandioz'a palac'o, kaj nun la pord'o'j mal'rapid'e mal'ferm'iĝ'is kvazaŭ invit'ant'e ili'n en'ir'i la kort'o'n, kie bel'eg'a'j flor'o'j kresk'is kaj bel'a'j font'o'j ĵet'is si'a'j'n arĝent'o'kolor'a'j'n akv'er'o'j'n en la aer'o'n.
Zeb sku'is la rimen'o'j'n por vek'i la kaleŝ'o'ĉeval'o'n el si'a mir'o'stupor'o, ĉar oni komenc'is ĉirkaŭ'ven'i kaj rigard'eg'i la fremd'ul'o'j'n.
“Ek!” kri'is la knab'o, kaj je tiu vort'o Jaĉjo mal'rapid'e trot'is en la kort'o'n kaj tir'is la kaleŝ'o'n laŭ'long'e de la juvel'kovr'it'a voj'o al la grand'a en'ir'ej'o de la reĝ'a palac'o.
La vir'et'o rigard'is ŝi'n detal'e kaj post'e pren'is ambaŭ man'o'j'n de la knab'in'o kaj prem'is ili'n el'kor'e.
“Jad'i!” li kri'et'is, “jen et'a Ĵele'a Konfit'aĵ—aŭdac'a kaj bel'a kiel antaŭ'e!”
“Kial ne, S-ro Sorĉ'ist'o?” demand'is Ĵele'a, riverenc'ant'e. “Sed domaĝ'e vi ne pov'os reg'i la Smerald'a'n Urb'o'n, kiel antaŭ'e, ĉar ni nun hav'as bel'a'n Princ'in'o'n kiu'n ĉiu am'as profund'e.”
“Kaj la popol'o mal'volont'e perd'us ŝi'n,” al'don'is alt'a soldat'o en la uniform'o de Kapitan-General'o.
La Sorĉ'ist'o turn'is si'n por rigard'i li'n.
“Ĉu iam vi hav'is verd'a'n barb'o'n?” li demand'is.
“Jes,” dir'is la soldat'o; “sed mi raz'is ĝi'n antaŭ jar'o'j, kaj post tiam mi ne plu est'as privat'o sed la Ĉef'a General'o de la Reĝ'a'j Arme'o'j.”
“Tut'e bon'e,” dir'is la vir'et'o. “Sed mi cert'ig'as al vi, mi'a bon'a popol'o, ke mi ne dezir'as reg'i la Smerald'a'n Urb'o'n,” li plu'dir'is, serioz'e.
“Do vi est'as tre bon'ven'a!” kri'is ĉiu'j serv'ist'o'j, kaj plaĉ'is al la Sorĉ'ist'o not'i la respekt'o'n kun kiu la reĝ'a'j serv'ant'o'j riverenc'is antaŭ li. Tut'e ne forges'iĝ'is li'a fam'o en la Land'o Oz.
“Kie est'as Doroteo?” demand'is Zeb, mal'trankvil'e, dum li grimp'is el la kaleŝ'o kaj ek'star'is apud si'a amik'o la mal'grand'a Sorĉ'ist'o.
“Ŝi est'as kun la Princ'in'o Ozma, en la privat'a'j ĉambr'o'j de la palac'o,” respond'is Ĵele'a Konfit'aĵ. “Sed ŝi ordon'is ke mi bon'ven'ig'u vi'n kaj konduk'u vi'n al vi'a'j loĝ'o'ĉambr'o'j.”
La knab'o ĉirkaŭ'rigard'is per mir'ant'a'j okul'o'j. Tia grandioz'ec'o kaj riĉ'o kia est'is en ĉi tiu palac'o est'is pli ol li iam imag'is, kaj li apenaŭ pov'is kred'i ke la tut'a bel'eg'a ornam'o est'as real'a kaj ne fals'a.
“Kio okaz'os al mi?” demand'is la ĉeval'o, mal'trankvil'e. Li vid'is mult'e de la viv'ad'o en la urb'o'j dum si'a'j jun'a'j jar'o'j, kaj li sci'is ke tiu reĝ'a palac'o ne est'as taŭg'a lok'o por li.
Perpleks'ig'is eĉ Ĵele'a'n Konfit'aĵ'o'n, dum kelk'a temp'o, sci'i ĝust'e kio'n far'i pri la best'o. La verd'a'n knab'in'o'n tiom mir'ig'is vid'i tiom mal'kutim'a'n best'o'n, ĉar ĉeval'o ne est'is kon'at'a en ĉi tiu Land'o; sed la loĝ'ant'o'j de la Smerald'a Urb'o kutim'is mir'i pro strang'a'j vid'aĵ'o'j, do inspekt'int'e la kaleŝ'o'ĉeval'o'n kaj not'int'e la mild'a'n aspekt'o'n de li'a'j grand'a'j okul'o'j la knab'in'o decid'is ne tim'i li'n.
“Ne ekzist'as stal'o'j ĉi tie,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “krom se kelk'a'j konstru'iĝ'is post mi'a for'ir'o.”
“Antaŭ nun ni neniam bezon'is ili'n,” respond'is Ĵele'a; “ĉar la Seg'ĉeval'o loĝ'as en ĉambr'o de la palac'o, est'ant'e mult'e mal'pli grand'a kaj pli natur'a laŭ si'a aspekt'o ol tiu grand'a best'o kiu'n vi ven'ig'is kun vi.”
“Ĉu vi cel'as dir'i ke mi est'as monstr'aĵ'o?” demand'is Jaĉjo, koler'e.
“Neniel,” ŝi rapid'e dir'is, “ebl'e est'as mult'a'j ali'a'j best'o'j simil'a'j al vi en la lok'o el kiu vi ven'is, sed en Oz ĉia ĉeval'o escept'e de Seg'ĉeval'o est'as mal'kutim'a.”
Tio iom'et'e kontent'ig'is Jaĉjon, kaj post kelk'a pens'ad'o la knab'in'o decid'is don'i al la kaleŝ'o'ĉeval'o ĉambr'o'n en la palac'o, ĉar tiom grand'a konstru'aĵ'o hav'as mult'a'j'n ĉambr'o'j'n mal'oft'e uz'at'a'j'n.
Do Zeb mal'jung'is Jaĉjon, kaj plur'a'j el la serv'ist'o'j konduk'is la ĉeval'o'n al la mal'antaŭ'o, kie ili elekt'is bel'a'n ĉambr'o'n kiu'n li rajt'os uz'i.
Tiam Ĵele'a dir'is al la Sorĉ'ist'o: “Vi'a propr'a ĉambr'o—kiu est'is mal'antaŭ la grand'a Tron'o-Ĉambr'o—vak'as ek'de kiam vi for'ir'is de ni. Ĉu vi vol'as re'hav'i ĝi'n?”
“Jes ja!” respond'is la vir'et'o. “Est'os kvazaŭ mi de'nov'e est'as hejm'e, ĉar mi loĝ'is en tiu ĉambr'o dum mult'a'j, mult'a'j jar'o'j.”
Li sci'is la voj'o'n al ĝi, kaj serv'ist'o sekv'is li'n, port'ant'e li'a'n valiz'o'n. Zeb ankaŭ eskort'iĝ'is al ĉambr'o—tiom grand'a kaj bel'a ke li preskaŭ tim'is sid'i en la seĝ'o'j aŭ kuŝ'i sur la lit'o, por ne mal'pli'ig'i ili'a'n elegant'ec'o'n. En la ŝrank'o'j li trov'is mult'a'j'n alt'mod'a'j'n kostum'o'j'n el riĉ'a'j velur'o'j kaj brok'aĵ'o'j, kaj unu el la help'ant'o'j dir'is ke li vest'u si'n per kiu'j ajn vest'aĵ'o'j plaĉ'as al li kaj li pret'iĝ'u manĝ'i kun la Princ'in'o kaj Doroteo post unu hor'o.
Pord'o mal'ferm'iĝ'is de la ĉambr'o en grandioz'a'n ban'ĉambr'o'n kiu hav'is marmor'a'n kuv'o'n plen'a'n de parfum'it'a akv'o; do la knab'o, ankoraŭ preskaŭ'stupor'a pro la impon'o de la ĉirkaŭ'aĵ'o'j, indulg'is si'n per bon'a ban'o kaj post'e elekt'is ruĝ'brun'a'n velur'a'n kostum'o'n kun arĝent'a'j buton'o'j por anstataŭ'i li'a'n propr'a'n mal'pur'a'n kaj mult'e uz'it'a'n vest'ar'o'n. Est'is silk'a'j ŝtrump'o'j kaj mol'led'a'j pantofl'o'j kun diamant'a'j bukl'o'j por akompan'i li'a'n nov'a'n kostum'o'n, kaj kiam li est'is plen'e vest'it'a Zeb aspekt'is mult'e pli dign'a kaj impon'a ol iam antaŭ'e dum si'a viv'o.
Li est'is pret'a kiam help'ant'o ven'is eskort'i li'n al la Princ'in'o; li sekv'is modest'e kaj konduk'iĝ'is en ĉambr'o'n pli delikat'a'n kaj al'log'a'n ol grandioz'a'n. Tie li trov'is Doroteon sid'ant'a apud jun'a knab'in'o tiom ekster'ordinar'e bel'a ke la knab'o ek'halt'is kun anhel'o de admir'o.
Sed Doroteo ek'star'is kaj kur'is pren'i la man'o'n de si'a amik'o, kaj tir'is li'n sen'hezit'e al la bel'a Princ'in'o, kiu rid'et'is plej graci'e al si'a gast'o. Post'e en'ir'is la Sorĉ'ist'o, kaj li'a ĉe'est'o mal'pli'ig'is la embaras'iĝ'o'n de la knab'o. La vir'et'o est'is vest'it'a per nigr'a velur'o, kun mult'a'j bril'ant'a'j smerald'a'j ornam'aĵ'o'j sur si'a brust'o; sed li'a kalv'a kap'o kaj li'a ĉif'o'plen'a vizaĝ'o aspekt'ig'is li'n pli amuz'a ol impon'a.
Ozma tre vol'is renkont'i la fam'a'n vir'o'n kiu konstru'ig'is la Smerald'a'n Urb'o'n kaj unu'ig'is la Manĝtulojn, Gilikulojn, Kvelulojn kaj Palp'brum'o'j'n kiel unu popol'o'n; do kiam ĉiu'j kvar sid'is ĉe la manĝ'o'tabl'o la Princ'in'o dir'is: “Bon'vol'u dir'i al mi, S-ro Sorĉ'ist'o, ĉu vi nom'is vi'n Oz laŭ la nom'o de ĉi tiu grand'a land'o, aŭ ĉu vi kred'as ke mi'a land'o nom'iĝ'as Oz laŭ vi'a nom'o. Mi de'long'e vol'as demand'i al vi pri tio, ĉar vi est'as el fremd'a gent'o kaj mi'a propr'a nom'o est'as Ozma. Neni'u, mi cert'as, pov'us pli bon'e klar'ig'i tiu'n mister'o'n ol vi.”
“Est'as ver'e,” respond'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o; “do plezur'ig'os mi'n klar'ig'i mi'a'n rilat'o'n al vi'a land'o. Unu'e, mi dev'as inform'i vi'n ke mi nask'iĝ'is en Omaha, kaj mi'a patr'o, kiu est'is politik'ist'o, nom'is mi'n Oskar'o Zoroastro Padrigo Isaako Norman'o Georg'o Luiz'o Omer'o Kepelo Ambrozi'o Portio Ogao—Ogao est'is la last'a nom'o ĉar li ne pov'is el'pens'i pli da nom'o'j. Kun'e ĝi est'is terur'e long'a nom'o per kiu pez'ig'i kompat'ind'a'n sen'kulp'a'n infan'o'n, kaj unu el la plej mal'facil'a'j lecion'o'j kiu'j'n mi dev'is lern'i est'is memor'i mi'a'n propr'a'n nom'o'n. Kiam mi plen'kresk'is mi simpl'e nom'is mi'n O. Z., ĉar la ali'a'j komenc'liter'o'j est'is P-I-N-G-L-O-K-A-P-O; kaj tio liter'um'as ‘pingl'o'kap'o’, kio insult'as mi'a'n inteligent'o'n.”
“Cert'e neni'u pov'us kulp'ig'i vi'n pro vi'a mal'long'ig'o de vi'a nom'o,” dir'is Ozma, simpati'e. “Sed ĉu vi ne preskaŭ tro mal'long'ig'is ĝi'n?”
“Ebl'e,” respond'is la Sorĉ'ist'o. “Kiam mi est'is jun'a mi for'las'is mi'a'n hejm'o'n kaj an'iĝ'is al cirk'o. Mi proklam'is mi'n Sorĉ'ist'o kaj far'is ventr'o'parol'a'j'n truk'o'j'n.”
“Kio'n signif'as tio?” demand'is la Princ'in'o.
“Mi ĵet'as mi'a'n voĉ'o'n en kiu'j'n ajn objekt'o'n laŭ mi'a dezir'o, tiel ke ŝajn'as ke la objekt'o parol'as kaj ne mi.
Ankaŭ mi komenc'is supr'e'n'ir'o'j'n en balon'o. Sur mi'a'n balon'o'n kaj sur ĉiu'j'n ali'a'j'n aĵ'o'j'n kiu'j'n mi uz'is en la cirk'o mi pentr'is la du liter'o'j'n: ‘O. Z.’, por indik'i ke ili aparten'as al mi.
“Unu tag'o'n mi'a balon'o for'kur'is port'ant'e mi'n kaj ven'ig'is mi'n trans la dezert'o'j'n al ĉi tiu bel'a land'o. Kiam oni vid'is mi'n mal'supr'e'n'ir'i el la ĉiel'o ili kompren'ebl'e kred'is mi'n ia super'a ul'o, kaj riverenc'is antaŭ mi. Mi dir'is al ili ke mi est'as Sorĉ'ist'o, kaj montr'is al ili kelk'a'j'n facil'a'j'n truk'o'j'n kiu'j mir'ig'is ili'n; kaj kiam ili vid'is la liter'o'j'n pentr'it'a'j'n sur la balot'o ili nom'is mi'n Oz.”
“Nun mi komenc'as kompren'i,” dir'is la Princ'in'o, rid'et'ant'e.
“Tiu'temp'e,” plu'dir'is la Sorĉ'ist'o, rapid'e manĝ'ant'e si'a'n sup'o'n dum li parol'is, “est'is kvar apart'a'j land'o'j en ĉi tiu Land'o, ĉiu el la kvar est'is reg'at'a de Sorĉ'ist'in'o. Sed oni kred'is mi'a'n potenc'o'n pli grand'a ol tiu de la Sorĉ'ist'in'o'j; kaj ebl'e la Sorĉ'ist'in'o'j ankaŭ kred'is tio'n, ĉar ili neniam kuraĝ'is opon'i mi'n. Mi ordon'is ke oni konstru'u la Smerald'a'n Urb'o'n preciz'e kie la kvar land'o'j renkont'iĝ'is, kaj kiam ĝi est'is komplet'ig'it'a mi anonc'is mi'n Reg'ant'o de la Land'o Oz, kiu inkluziv'is ĉiu'j'n kvar land'o'j'n de la Manĝtuloj, la Gilikuloj, la Palp'brum'o'j kaj la Kveluloj. Mi pac'e reg'is ĉi tiu'n Land'o'n dum mult'a'j jar'o'j, ĝis mi mal'jun'iĝ'is kaj vol'eg'is de'nov'e vid'i mi'a'n indiĝen'a'n urb'o'n. Do kiam Doroteo est'is unu'e blov'it'a de ciklon'o al ĉi tiu lok'o mi aranĝ'is for'ir'i kun ŝi en balon'o; sed la balon'o eskap'is tro fru'e kaj re'port'is mi'n sol'a'n. Post mult'a'j aventur'o'j mi ating'is Omahan, sed tie mi trov'is ke ĉiu'j mi'a'j mal'nov'a'j amik'o'j jam mort'is aŭ for'ir'is. Do, ĉar mi hav'is neni'o'n ali'a'n far'ebl'a'n, mi re'an'iĝ'is al cirk'o, kaj supr'e'n'ir'ad'is en balon'o ĝis la ter'trem'o kapt'is mi'n.”
“Ver'e mir'ig'a histori'o,” dir'is Ozma; “sed ŝajn'e vi ne kompren'as ke est'as iom pli en la histori'o de la land'o Oz—ebl'e ĉar neni'u inform'is vi'n pri ĝi. Mult'a'j'n jar'o'j'n antaŭ ol vi ven'is ĉi tie'n ĉi tiu Land'o est'is unu'ig'it'a kun unu'sol'a Reg'ant'o, kiel nun, kaj la nom'o de la Reg'ant'o ĉiam est'is ‘Oz’, kio en ni'a lingv'o signif'as ‘Grand'a kaj Bon'a’; aŭ, se la Reg'ant'o hazard'e est'is vir'in'o, ŝi ĉiam nom'iĝ'is ‘Ozma’. Sed iam kvar Sorĉ'ist'in'o'j kun'e decid'is de'tron'ig'i la reĝ'o'n kaj mem reg'i la kvar part'o'j'n de la regn'o; do unu tag'o'n dum la Reg'ant'o, mi'a pra'av'o, ĉas'ad'is, unu Fi'sorĉ'ist'in'o nom'it'a Mombi ŝtel'is li'n kaj for'port'is li'n, kaj ten'is li'n kaŝ'it'a kaj firm'e kapt'it'a. Tiam la Sorĉ'ist'in'o'j divid'is la regn'o'n, kaj reg'is ĝi'a'j'n kvar part'o'j'n ĝis vi ven'is ĉi tie'n. Tial la popol'o tiom ĝoj'is vid'i vi'n, kaj kial ili supoz'is, pro la liter'o'j, ke vi est'as la laŭ'rajt'a reg'ant'o.”
“Sed, tiu'temp'e,” dir'is la Sorĉ'ist'o, pens'em'e, “du Bon'a'j Sorĉ'ist'in'o'j kaj du Fi'sorĉ'ist'in'o'j reg'is en la land'o.”
“Jes,” respond'is Ozma, “ĉar bon'a Sorĉ'ist'in'o jam konker'is Mombin en la Nord'o kaj Glinda la Bon'a jam konker'is la Fi'sorĉ'ist'in'o'n en la Sud'o. Sed Mombi ankoraŭ est'is la karcer'estr'o de mi'a pra'av'o, kaj post'e de mi'a patr'o. Kiam mi nask'iĝ'is ŝi trans'form'is mi'n en knab'o'n, esperant'e ke neni'u re'kon'os mi'n kaj sci'os ke mi est'as la laŭ'rajt'a Princ'in'o de la Land'o Oz. Sed mi eskap'is ŝi'n kaj est'as nun la Reg'ant'o de mi'a popol'o.”
“Mi mult'e ĝoj'as pro tio,” dir'is la Sorĉ'ist'o, “kaj esper'as ke vi kalkul'os mi'n unu el vi'a'j plej fidel'a'j kaj admir'ant'a'j reg'at'o'j.”
“Ni ŝuld'as mult'o'n al la Mir'ind'a Sorĉ'ist'o,” plu'dir'is la Princ'in'o, “ĉar vi konstru'is ĉi tiu'n bel'eg'a'n Smerald'a'n Urb'o'n.”
“Vi'a popol'o konstru'is ĝi'n,” li respond'is. “Mi nur estr'is la labor'o'n, kiel ni dir'as en Omaha.”
“Sed vi reg'is ĝi'n saĝ'e kaj bon'e dum mult'a'j jar'o'j,”
dir'is ŝi, “kaj pro tio la popol'o fier'as pri vi'a magi'a art'o.
Do, ĉar vi nun est'as tro mal'jun'a por ĉirkaŭ'vag'ad'i kaj labor'i en cirk'o, mi propon'as al vi hejm'o'n ĉi tie dum vi'a tut'a rest'ant'a viv'o. Vi est'os la Oficial'a Sorĉ'ist'o de mi'a regn'o, kaj oni trakt'os vi'n plen'respekt'e kaj plej'komplez'e.”
“Mi akcept'as vi'a'n afabl'a'n propon'o'n dank'em'e, graci'a Princ'in'o,” la vir'et'o dir'is, per mild'a voĉ'o, kaj ĉiu'j pov'is vid'i ke larm'o'j est'is en li'a'j akr'e'vid'a'j mal'jun'a'j okul'o'j. Por li est'is tre signif'o'plen'a ĉi tia hejm'o.
“Li est'as, tamen, nur ĉarlatan'a Sorĉ'ist'o,” dir'is Doroteo, rid'et'ant'e al li.
“K aj tia est'as la plej sen'danĝer'a Sorĉ'ist'o,”
respond'is Ozma, sen'hezit'e.
“Oz pov'as far'i bon'a'j'n mir'ig'aĵ'o'j'n, ĉu aŭ ne fraŭd'a'j'n,” dir'is Zeb, kiu nun sent'is si'n pli trankvil'a.
“Li amuz'u ni'n per si'a'j mir'ig'aĵ'o'j morgaŭ,” dir'is la Princ'in'o. “Mi send'is mesaĝ'ist'o'j'n por al'vok'i ĉiu'j'n mal'nov'a'j'n amik'o'j'n de Doroteo ke ili renkont'u kaj bon'ven'ig'u ŝi'n, kaj ili sen'dub'e al'ven'os tre baldaŭ.”
Efektiv'e, tuj post la fin'o de la manĝ'o en'rapid'is la Bird'o'tim'ig'il'o, por ĉirkaŭ'brak'um'i Doroteon per si'a'j pajl'o'plen'ig'it'a'j brak'o'j kaj dir'i al ŝi kiom li ĝoj'as re'vid'i ŝi'n. La Sorĉ'ist'o est'is ankaŭ plej el'kor'e bon'ven'ig'at'a de la pajl'ul'o, kiu est'is grav'a person'o en la Land'o Oz.
“Kiel fart'as vi'a cerb'o?” demand'is la mal'grand'a ĉarlatan'o, dum li prem'is la mol'a'j'n, pajl'o'plen'a'j'n man'o'j'n de si'a mal'nov'a amik'o.
“Ĝi bon'e funkci'as,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Mi plen'e cert'as, Oz, ke vi don'is al mi la plej bon'a'n cerb'o'n en la mond'o, ĉar mi pov'as pens'i per ili tag'e kaj nokt'e, kiam ĉiu'j ali'a'j cerb'o'j profund'e dorm'as.”
“Dum kiom da temp'o vi reg'is la Smerald'a'n Urb'o'n post mi'a for'ir'o?” est'is la sekv'a demand'o.
“Dum long'a temp'o, ĝis knab'in'o nom'it'a General'o Zingibr'a konker'is mi'n. Sed Ozma baldaŭ konker'is ŝi'n, per la help'o de Glinda la Bon'a, kaj post tio mi komenc'is loĝ'i kun Noĉjo Hak'ist'o, la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.”
Ĝust'e tiam laŭt'a gak'ad'o aŭd'iĝ'is ekster la ĉambr'o; kaj, kiam serv'ist'o mal'ferm'is la pord'o'n kaj riverenc'is, flav'a kok'in'o en'marŝ'is. Doroteo antaŭ'e'n'kur'is kaj kapt'is la lanug'a'n bird'o'n per si'a'j brak'o'j, sam'temp'e far'ant'e ĝoj'kri'o'n.
“Ho, Vilĉinjo!” ŝi dir'is; “kiom dik'a kaj elegant'a vi kresk'is!”
“Kial ne?” demand'is la kok'in'o, per akr'a, klar'a voĉ'o.
“Mi viv'as per la gras'o de la land'o—ĉu ne, Ozma?”
“Vi hav'as kio'n ajn vi dezir'as,” dir'is la Princ'in'o.
Ĉirkaŭ la kol'o de Vilĉinjo est'is ĉen'o de bel'a'j perl'o'j, kaj sur ŝi'a'j krur'o'j est'is bracelet'o'j el smerald'o'j. Ŝi komfort'ig'is si'n sur la genu'o'j de Doroteo ĝis la kat'id'o far'is ĵaluz'a'n koler'a'n minac'a'n son'o'n kaj al'salt'is kun akr'a'j ung'o'j feroc'e mal'kovr'it'a'j por bat'i Vilĉinjon. Sed la knab'in'et'o tiom sever'e frap'is la koler'a'n kat'id'o'n ke ĝi for'salt'is sen kuraĝ'o grat'i.
“Fi! Heŭreka,” kri'is Doroteo. “Ĉu tiel vi trakt'as mi'a'j'n amik'o'j'n?”
“Vi hav'as tre strang'a'j'n amik'o'j'n, ŝajn'as al mi,”
respond'is la kat'id'o, per mal'afabl'a ton'o.
“Sam'e ŝajn'as al mi,” dir'is Vilĉinjo, mal'estim'e, “se tiu aĉ'a kat'o est'as amik'o vi'a.”
“Atent'u!” dir'is Doroteo, sever'e. “Mi mal'permes'as kverel'ad'o'n en la Land'o Oz, tio'n mi cert'ig'as al vi!
Ĉiu'j kun'loĝ'as pac'e ĉi tie, kaj ĉiu am'as ĉiu'n ali'a'n; kaj krom se vi du, Vilĉinjo kaj Heŭreka, pardon'o'n pet'os unu de la ali'a kaj inter'amik'iĝ'os, mi pren'os mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n kaj vol'os ke vi ambaŭ re'port'iĝ'u hejm'e'n, sen'prokrast'e. Jen la afer'o!”
Ili'n ambaŭ mult'e tim'ig'is tiu minac'o, kaj ili ced'e promes'is bon'e kondut'i. Sed neniam rimark'iĝ'is post tio ke ili est'as bon'a'j amik'o'j, malgraŭ ĉio.
Kaj nun al'ven'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, li'a korp'o est'is plej bel'e nikel'kovr'it'a, tiel ke ĝi bril'eg'is pro la fort'a lum'o en la ĉambr'o. La Stan'a Lign'o'hak'ist'o am'is Doroteon plej tener'e, kaj bon'ven'ig'is ĝoj'e la re'ven'o'n de la mal'grand'a mal'jun'a Sorĉ'ist'o.
“Sinjor'o,” dir'is li al la Sorĉ'ist'o, “mi ne pov'us sufiĉ'e dank'i vi'n pro la bon'eg'a kor'o kiu'n vi iam don'is al mi.
Ĝi akir'is por mi mult'a'j'n amik'o'j'n, tio'n mi cert'ig'as al vi, kaj ĝi bat'as tiom amik'em'e kaj am'e hodiaŭ kiel en la komenc'o.”
“Mi'n plezur'ig'as aŭd'i tio'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Mi tim'is ke ĝi ŝim'kovr'iĝ'os en tiu stan'a korp'o vi'a.”
“Tut'e ne,” respond'is Noĉjo Hak'ist'o. “Ĝi bon'eg'e konserv'iĝ'as en mi'a hermetik'a brust'o.”
Zeb est'is iom re'tir'em'a kiam oni unu'e prezent'is li'n al ĉi tiu'j strang'ul'o'j; sed ili est'is tiom amik'em'a'j kaj sincer'a'j ke li baldaŭ komenc'is mult'e admir'i ili'n, kaj eĉ trov'is kelk'a'j'n bon'a'j'n trajt'o'j'n en la flav'a kok'in'o.
Sed li de'nov'e nervoz'iĝ'is kiam oni anonc'is la sekv'a'n vizit'ant'o'n.
“Jen,” dir'is Princ'in'o Ozma, “mi'a amik'o S-ro M. P.
Ŝancel-Insekt'o, P. E., kiu help'is mi'n iam kiam mi mult'e sufer'is, kaj est'as nun la Dekan'o de la Reĝ'a Kolegi'o de Atlet'a Scienc'o.”
“Ha,” dir'is la Sorĉ'ist'o; “mi'n plezur'ig'as renkont'i tiom grav'a'n person'o'n.”
“M. P.,” dir'is la Ŝancel-Insekt'o, pomp'e, “signif'as Mult'e Pli'grand'ig'it'a; kaj P. E. signif'as Plen'e Eduk'it'a.
Mi est'as, efektiv'e, tre grand'a insekt'o, kaj sen'dub'e la plej inteligent'a ul'o en ĉi tiu larĝ'a regn'o.”
“Bon'eg'e vi kaŝ'as tio'n,” dir'is la Sorĉ'ist'o. “Sed mi neniel dub'as vi'a'n deklar'o'n.”
“Neni'u dub'as ĝi'n, sinjor'o,” respond'is la Ŝancel- Insekt'o, kaj pren'int'e libr'o'n el si'a poŝ'o la strang'a insekt'o turn'is si'a'n dors'o'n al la grup'o kaj sid'iĝ'is en angul'o por leg'i.
Neniu'n ĝen'is tiu mal'ĝentil'ec'o, kiu ebl'e ŝajn'us pli ne'akcept'ebl'a se tem'us pri person'o mal'pli plen'e eduk'it'a; do ili tuj forges'is li'n kaj komenc'is gaj'a'n konversaci'o'n kiu bon'e amuz'is ili'n ĝis la hor'o por en'lit'iĝ'o.
Unu'e ili port'is al li vapor'ant'a'n teler'o'n da sup'o, kiu'n la ĉeval'o rigard'is sen'plezur'e.
“For'port'u tiu'n aĉ'aĵ'o'n!” li ordon'is. “Ĉu vi kred'as mi'n salamandr'o?”
Ili tuj obe'is, kaj nun al'port'is fajn'a'n grand'a'n romb'o'n sur arĝent'a teler'o, kun saŭc'o sur ĝi.
“Fiŝ'o!” kri'is Jaĉjo, snuf'ant'e. “Ĉu vi kred'as mi'n kat'o? For kun ĝi!”
La serv'ant'o'j iom sen'kuraĝ'iĝ'is, sed baldaŭ ili al'port'is grand'a'n plad'o'n sur kiu est'is du'dek bon'e rost'it'a'j koturn'o'j sur rost'it'a pan'o.
“Nu, nu!” dir'is la ĉeval'o, nun plen'e provok'it'a. “Ĉu vi supoz'as mi'n mustel'o? Kia'j stult'a'j mal'saĝ'ul'o'j vi est'as en la Land'o Oz, kia'j'n aĉ'aĵ'o'j'n vi manĝ'as! Ĉu neni'o manĝ'ind'a ekzist'as en ĉi tiu palac'o?”
La trem'ant'a'j serv'ist'o'j al'vok'is la Reĝ'a'n Intendant'o'n kiu al'rapid'is kaj dir'is: “Kio'n vi'a Alt'ec'o vol'as por manĝ'i?”
“Alt'ec'o!” ripet'is Jaĉjo, kiu ne kutim'is al tia'j titol'o'j.
“Vi est'as almenaŭ du metr'o'j'n alt'a, kaj tio est'as pli alt'a ol ĉiu ali'a best'o en ĉi tiu land'o,” dir'is la Intendant'o.
“Nu, mi'a Alt'ec'o dezir'as aven'o'n,” deklar'is la ĉeval'o.
“Aven'o'n? Ni ne hav'as natur'a'n aven'o'n,” la Intendant'o dir'is, tre respekt'o'plen'e. “Sed est'as mult'a aven'gri'o, kiu'n ni oft'e kuir'as por maten'manĝ'o.
Aven'gri'o est'as maten'manĝ'a nutr'aĵ'o,” plu'dir'is la Intendant'o, humil'e.
“Mi far'os el ĝi vesper'manĝ'a'n nutr'aĵ'o'n,” dir'is Jaĉjo.
“Al'port'u ĝi'n, sed je vi'a viv'o, ne kuir'u ĝi'n!”
Kompren'u ke la respekt'o per kiu oni honor'is la triv'it'a'n mal'jun'a'n kaleŝ'o'ĉeval'o'n iom arogant'ig'is li'n, kaj li forges'is ke li est'as gast'o, ĉar oni neniam trakt'is li'n ali'manier'e ol kiel serv'ist'o'n ek'de li'a nask'iĝ'tag'o, ĝis li'a al'ven'o en la Land'o Oz. Sed la reĝ'a'j help'ist'o'j ne atent'is la mis'humor'o'n de la best'o. Ili rapid'e miks'is kuv'o'n da aven'gri'o kun iom'et'o da akv'o, kaj Jaĉjo manĝ'is ĝi'n tre avid'e.
Post tio la help'ist'o'j amas'ig'is tapiŝ'o'j'n sur la plank'o, kaj la mal'jun'a ĉeval'o dorm'is sur la plej mol'a lit'o kiu'n li iam trov'is dum si'a tut'a viv'o.
En la maten'o, tuj kiam tag'iĝ'is, li decid'is promen'i kaj prov'i trov'i herb'o'n por maten'manĝ'o; do li paŝ'is trankvil'e tra la bel'a'n ark'o'n de la pord'ej'o, ĉirkaŭ'ir'is la angul'o'n de la palac'o, kie ĉiu ŝajn'e dorm'is, kaj ek'front'is la Seg'ĉeval'o'n.
Jaĉjo halt'is abrupt'e, surpriz'it'e kaj mir'ig'it'e. La Seg'ĉeval'o halt'is sam'temp'e kaj rigard'is la ali'ul'o'n per si'a'j kurioz'a'j el'star'a'j okul'o'j, kiu'j est'is nur tuber'o'j en la ŝtip'o el kiu konsist'is ĝi'a korp'o. La krur'o'j de la Seg'ĉeval'o est'is kvar stang'o'j fiks'it'a'j en tru'o'j bor'it'a'j en la ŝtip'o; ĝi'a vost'o est'is branĉ'et'o akcident'e rest'int'a; kaj ĝi'a buŝ'o kav'aĵ'o hak'it'a en unu fin'o de la korp'o kiu el'star'is iom'et'e kaj util'is kiel kap'o. La fin'o'j de la lign'a'j krur'o'j est'is kovr'it'a'j per solid'a or'o, kaj la sel'o de Princ'in'o Ozma, kiu est'is el ruĝ'a led'o ornam'it'a per bril'a'j diamant'o'j, est'is lig'it'a al la mal'lert'a korp'o.
La okul'o'j de Jaĉjo el'star'is tiom kiom tiu'j de la Seg'ĉeval'o, kaj li rigard'is la ul'o'n kun si'a'j orel'o'j rekt'a'j kaj li'a long'a kap'o re'tir'it'a ĝis ĝi kuŝ'is kontraŭ li'a ark'a kol'o.
Kun tiu komik'a pozici'o la du ĉeval'o'j mal'rapid'e ĉirkaŭ'ir'is unu la ali'a'n dum kelk'a temp'o, ĉiu est'is ne'kapabl'a kompren'i kio est'as la strang'aĵ'o kiu'n ĝi nun la unu'a'n foj'o'n vid'as. Subit'e Jaĉjo kri'is: “Jad'i, kia ul'o vi est'as?”
“Mi est'as Seg'ĉeval'o,” respond'is la ali'a.
“Ho; mi kred'as ke mi aŭd'is pri vi,” dir'is la kaleŝ'o'ĉeval'o; “sed vi est'as mal'simil'a al kio'n mi anticip'is vid'i.”
“Tio'n mi ne dub'as,” la Seg'ĉeval'o koment'is, per fier'a ton'o. “Oni opini'as mi'n tre mal'kutim'a.”
“Tut'e prav'e. Sed mal'fortik'aĵ'o kia vi ne rajt'as viv'i.”
“Ne kulp'as mi,” respond'is la ali'a, iom ĉagren'it'e.
“Ozma ŝut'is magi'a'n pulvor'o'n sur mi'n, kaj mi dev'is viv'i. Mi sci'as ke mi ne mult'e valor'as; sed mi est'as la sol'a ĉeval'o en la tut'a Land'o Oz, do oni tre respekt'as mi'n.”
“Vi, ĉeval'o!”
“Ho, ne ver'a ĉeval'o, kompren'ebl'e. Tut'e ne ekzist'as ĉi tie ver'a'j ĉeval'o'j. Sed mi est'as bon'eg'a imit'aĵ'o.”
Jaĉjo indign'e hen'is.
“Rigard'u mi'n!” li kri'is. “Mi est'as ver'a ĉeval'o!”
La lign'a best'o ek'salt'et'is, kaj post'e detal'e ekzamen'is la ali'a'n.
“Ĉu ebl'as ke vi est'as Ver'a Ĉeval'o?” li murmur'is.
“Ne nur ebl'as sed ver'as,” respond'is Jaĉjo, al kiu plaĉ'is la impres'o kre'it'a de li. “Tio'n pruv'as fajn'a'j punkt'o'j. Ekzempl'e, rigard'u la long'a'j'n har'o'j'n sur mi'a vost'o, per kiu mi pov'as for'viŝ'i muŝ'o'j'n.”
“Muŝ'o'j neniam ĝen'as mi'n,” dir'is la Seg'ĉeval'o.
“Kaj rimark'u mi'a'j'n grand'a'j'n fort'a'j'n dent'o'j'n, per kiu'j mi manĝ'as herb'o'n.”
“Mi ne bezon'as manĝ'i,” koment'is la Seg'ĉeval'o.
“Ankaŭ ekzamen'u mi'a'n larĝ'a'n brust'o'n, kiu ebl'ig'as ke mi plen'e, profund'e spir'u,” dir'is Jaĉjo, fier'e.
“Mi ne bezon'as spir'i,” respond'is la ali'a.
“Ne; al vi mank'as mult'a'j plezur'o'j,” koment'is la kaleŝ'o'ĉeval'o, kompat'e. “Vi ne kon'as la plezur'o'n de for'viŝ'o de muŝ'o kiu mord'is vi'n, nek la ĝoj'o'n manĝ'i bon'gust'eg'a'n manĝ'aĵ'o'n, nek kontent'o'n pro long'a spir'o de freŝ'a, pur'a aer'o. Ebl'e vi est'as imit'aĵ'o de ĉeval'o, sed tre mal'adekvat'a.”
“Ho, mi ne pov'as esper'i simil'i vi'n,” ĝem'is la Seg'ĉeval'o. “Sed mi'n ĝoj'ig'as fin'fin'e renkont'i Ver'a'n Ĉeval'o'n. Vi est'as cert'e la plej bel'a ul'o kiu'n iam mi vid'is.”
Tiu parol'o plen'e plaĉ'is Jaĉjon. Neniam antaŭ'e iu nom'is li'n bel'a. Dir'is li: “Vi'a ĉef'a problem'o, mi'a amik'o, est'as ke vi konstru'iĝ'is el lign'o, kaj mi supoz'as ke vi ne kulp'as pri tio. Ver'a'j ĉeval'o'j, kia mi, konsist'as el karn'o kaj sang'o kaj ost'o'j.”
“Mi tut'e bon'e vid'as la ost'o'j'n,” respond'is la Seg'ĉeval'o, “kaj ili est'as admir'ind'a'j kaj klar'a'j. Ankaŭ mi vid'as la karn'o'n. Sed mi supoz'as ke la sang'o est'as ie intern'e.”
“Ĝust'e tiel,” dir'is Jaĉjo.
“Por kio ĝi util'as?” demand'is la Seg'ĉeval'o.
Jaĉjo ne sci'is, sed li ne vol'is konfes'i tio'n al la Seg'ĉeval'o.
“Se io vund'as mi'n,” li respond'is, “la sang'o el'flu'as por indik'i kie mi vund'iĝ'is. Vi, kompat'ind'ul'o! eĉ ne pov'as sang'i kiam vi vund'iĝ'is.”
“Sed mi ne pov'as vund'iĝ'i,” dir'is la Seg'ĉeval'o.
“Kelk'foj'e mi iom'et'e romp'iĝ'as, sed est'as facil'e ripar'i kaj bon'ord'ig'i mi'n. Kaj mi neniam eĉ sent'as romp'o'n aŭ split'o'n.”
Jaĉjo preskaŭ sent'is tent'o'n envi'i la lign'a'n ĉeval'o'n pro ĝi'a ne'kapabl'o sent'i dolor'o'n; sed la ul'o est'is tiom absurd'e mal'natur'a ke li decid'is ke li neniu'okaz'e akcept'us far'iĝ'i kia ĝi.
“Kial vi'a'j ŝu'o'j est'as el or'o?” li demand'is.
“Princ'in'o Ozma far'is tio'n,” est'is la respond'o; “kaj tio help'as ke mi'a'j krur'o'j ne triv'iĝ'u. Ni mult'e kun'aventur'is, Ozma kaj mi, kaj ŝi am'as mi'n.”
La kaleŝ'o'ĉeval'o est'is respond'ont'a kiam subit'e li ek'salt'is kaj hen'is pro terur'iĝ'o kaj star'is trem'ant'e kiel foli'o. Ĉar ĉirkaŭ la angul'o ven'is du enorm'a'j sovaĝ'a'j best'o'j, paŝ'ant'a'j tiom sen'bru'e ke ili apud'est'is antaŭ ol li konsci'is pri ili'a ĉe'est'o. Jaĉjo jam kur'ad'is laŭ la voj'o por eskap'i kiam la Seg'ĉeval'o el'kri'is: “Halt'u, mi'a frat'o! Halt'u, Ver'a Ĉeval'o! Ili est'as amik'o'j, kaj ne mis'ag'os kontraŭ vi'n.”
Jaĉjo hezit'is, rigard'ant'e la best'o'j'n tim'o'plen'e. Unu est'is enorm'a Leon'o kun klar'a'j, inteligent'a'j okul'o'j, flav'brun'a kol'har'ar'o bon'e zorg'it'a, kaj korp'o kia flav'a pluŝ'o. La ali'a est'is grand'a Tigr'o kun purpur'a'j stri'o'j ĉirkaŭ si'a supl'a korp'o, kaj okul'o'j vid'ebl'a'j tra la du'on'e ferm'it'a'j palpebr'o'j kvazaŭ fajr'a'j karb'o'j. La gigant'a'j form'o'j de tiu'j monark'o'j de la arb'ar'o kaj ĝangal'o sufiĉ'is por terur'i la plej kuraĝ'a'n kor'o'n, kaj ne est'as mir'ind'e ke Jaĉjo tim'is renkont'i ili'n.
Sed la Seg'ĉeval'o prezent'is ili'n al la fremd'ul'o per trankvil'a ton'o, dir'ant'e: “Ĉi tiu, nobl'a Ĉeval'o, est'as mi'a amik'o la Mal'kuraĝ'a Leon'o, kiu est'as la Brav'a Reĝ'o de la Arb'ar'o, sed sam'temp'e fidel'a vasal'o de Princ'in'o Ozma.
Kaj ĉi tiu est'as la Mal'sat'a Tigr'o, la Teror'o de la Ĝangal'o, kiu avid'as manĝ'i dik'a'j'n beb'o'j'n sed li'a konscienc'o mal'ebl'ig'as tio'n. Ĉi tiu'j reĝ'a'j best'o'j est'as ambaŭ varm'a'j amik'o'j de mal'grand'a Doroteo kaj ven'is al la Smerald'a Urb'o por bon'ven'ig'i ŝi'n al ni'a fe'land'o.”
Aŭd'int'e tiu'j'n vort'o'j'n Jaĉjo decid'is per'fort'e venk'i si'a'n alarm'iĝ'o'n. Li klin'is si'a'n kap'o'n laŭ'ebl'e dign'e antaŭ la sovaĝ'aspekt'a'j best'o'j, kiu'j reciprok'e kap'klin'is amik'e.
“Ĉu vi akord'as ke la Ver'a Ĉeval'o est'as bel'eg'a best'o?” demand'is la Seg'ĉeval'o admir'e.
“Sen'dub'e tem'as pri gust'o,” respond'is la Leon'o.
“En la arb'ar'o oni opini'us li'n ne'bel'a, ĉar li'a vizaĝ'o est'as etend'it'a kaj li'a kol'o est'as ne'neces'e long'a. Li'a'j artik'o'j, mi observ'as, est'as ŝvel'int'a'j kaj tro'grand'a'j, kaj al li mank'as karn'o kaj li est'as mult'jar'aĝ'a.”
“Kaj eg'e mal'mol'a,” al'don'is la Mal'sat'a Tigr'o, per mal'feliĉ'a voĉ'o. “Mi'a konscienc'o tut'e ne permes'us ke mi manĝ'u tiom mal'mol'a'n viand'o'n kia la Ver'a Ĉeval'o.”
“Mi'n ĝoj'ig'as tio,” dir'is Jaĉjo; “ĉar ankaŭ mi hav'as konscienc'o'n, kaj ĝi ordon'as ke mi ne krev'u vi'a'n krani'o'n per mi'a fort'eg'a pied'o.”
Se li supoz'is tim'ig'i la stri'a'n best'o'n per tia parol'o li erar'is. La Tigr'o ŝajn'is rid'et'i, kaj mal'rapid'e palpebr'um'is per unu okul'o.
“Vi hav'as bon'a'n konscienc'o'n, amik'o Ĉeval'o,” ĝi dir'is, “kaj se vi obe'os ĝi'a'j'n ordon'o'j'n ĝi mult'e protekt'os vi'n de damaĝ'o. Iu'n tag'o'n mi las'os ke vi prov'u krev'i mi'a'n krani'o'n, kaj post'e vi sci'os pli pri tigr'o'j ol nun.”
“Ĉiu amik'o de Doroteo,” koment'is la Mal'kuraĝ'a Leon'o, “nepr'e ankaŭ est'as ni'a amik'o. Do ni ĉes'u parol'i pri krev'ad'o de krani'o kaj konversaci'u pri pli plaĉ'a'j tem'o'j. Ĉu vi jam maten'manĝ'is, Sinjor'o Ĉeval'o?”
“Ankoraŭ ne,” respond'is Jaĉjo. “Sed jen abund'a'j trifoli'o'j, do se vi pardon'os mi'n mi nun manĝ'os.”
“Li est'as vegetar'an'o,” koment'is la Tigr'o, dum la ĉeval'o komenc'is maĉ'i la trifoli'o'j'n. “Se mi pov'us manĝ'i herb'o'n mi ne bezon'us konscienc'o'n, ĉar mi tut'e ne sent'us tent'o'n manĝ'i beb'o'j'n kaj ŝaf'id'o'j'n.”
Ĝust'e tiam Doroteo, kiu fru'e lev'iĝ'is kaj aŭd'is la voĉ'o'j'n de la best'o'j, el'kur'is bon'ven'ig'i si'a'j'n mal'nov'a'j'n amik'o'j'n. Ŝi ĉirkaŭ'brak'um'is kaj la Leon'o'n kaj la Tigr'o'n kun fervor'a ĝoj'o, sed ŝajn'is am'i la Reĝ'o'n de la Best'o'j iom pli ol li'a'n mal'sat'a'n amik'o'n, ĉar ŝi de pli long'e kon'is li'n.
Kiam ili jam long'e indulg'is si'n per long'a parol'ad'o kaj Doroteo rakont'is al ili pri la terur'a ter'trem'o kaj ŝi'a'j ĵus'a'j aventur'o'j, la maten'manĝ'o-sonor'il'o son'is de la palac'o kaj la knab'in'et'o en'ir'is por re'est'i kun si'a'j hom'a'j kamarad'o'j. Dum ŝi en'ir'is la grand'a'n hal'o'n voĉ'o vok'is, per iom mal'mild'a ton'o: “Kio'n? Ĉu vi re'ven'is?”
“Jes,” ŝi respond'is, ĉirkaŭ'rigard'ant'e por trov'i el kie ven'as la voĉ'o.
“Kial vi re'ven'is?” est'is la sekv'a demand'o, kaj la okul'o'j de Doroteo traf'is korn'o'hav'a'n kap'o'n pend'ant'a'n sur la mur'o ĝust'e super la kamen'o, kaj vid'is ĝi'a'j'n lip'o'j'n si'n mov'i.
“Jad'i!” ŝi kri'et'is. “Mi kred'is ke vi est'as ŝtof'o'plen'a.”
“Tiel est'as,” respond'is la kap'o. “Sed iam mi est'is part'o de la Gumpo sur kiu'n Ozma ŝut'is la Viv'o'pulvor'o'n. Mi est'is tiam dum kelk'a temp'o la Kap'o de la plej bon'a Flug'maŝin'o iam ekzist'int'a, kaj ni far'is mult'a'j'n mir'ind'aĵ'o'j'n. Post'e oni dis'ig'is la Gumpon kaj met'is mi'n sur ĉi tiu'n mur'o'n; sed mi ankoraŭ pov'as parol'i kiam mi em'as, kio ne okaz'as oft'e.”
“Est'as tre strang'e,” dir'is la knab'in'o. “Kio vi est'is kiam vi unu'e viv'is?”
“Tio'n mi forges'is,” respond'is la Kap'o de la Gumpo, “kaj mi opini'as ke ne mult'e grav'as. Sed ven'as Ozma; do mi prefer'e silent'u, ĉar al la Princ'in'o mal'plaĉ'as mi'a babil'ad'o ek'de kiam ŝi ŝanĝ'is si'a'n nom'o'n de Tip al Ozma.”
Ĝust'e tiam la knab'in'a Reg'ant'o de Oz mal'ferm'is la pord'o'n kaj salut'is Doroteon per bon'maten'ec'a kis'o. La mal'grand'a Princ'in'o aspekt'is freŝ'a kaj roz'ec'a kaj bon'spirit'a.
“La maten'manĝ'o atend'as, kar'a,” ŝi dir'is, “kaj mi mal'sat'as. Do ni ne atend'ig'u ĝi'n eĉ unu minut'o'n.”
La popol'o inform'iĝ'is ke ili'a mal'nov'a Sorĉ'ist'o re'ven'is al ili kaj ĉiu'j fervor'is re'vid'i li'n, ĉar li ĉiam est'is plej'am'at'o. Do unu'e est'u grand'a procesi'o tra la strat'o'j, kaj post tio la mal'jun'a vir'et'o pet'iĝ'u far'i kelk'a'j'n sorĉ'aĵ'o'j'n en la grand'a Tron'o'ĉambr'o de la palac'o. En la post'tag'mez'o est'os lud'o'j kaj konkur'o'j.
La procesi'o est'is tre impon'a. Unu'a est'is La Imperi'a Kornet'a Band'o de Oz, vest'it'a per smerald'o'verd'a'j velur'a'j uniform'o'j kun balte'o'j de piz'verd'a saten'o kaj buton'o'j kun grand'eg'a'j fac'et'it'a'j smerald'o'j. Ili lud'is la Naci'a'n Himn'o'n nom'it'a'n “La Oz'a Scintil'ant'a Standard'o”, kaj post ili est'is la standard'o'port'ant'o'j kun la Reĝ'a standard'o. Tiu standard'o est'is divid'it'a en kvar egal'a'j'n part'o'j'n, unu est'is ĉiel'blu'a, ali'a pal'ruĝ'a, tri'a lavend'a kaj kvar'a blank'a. En la centr'o est'is grand'a smerald'o'verd'a stel'o, kaj sur ĉiu'j kvar part'o'j est'is kudr'it'a'j scintil'aĵ'et'o'j kiu'j bril'is bel'e en la sun'lum'o. La kolor'o'j reprezent'is la kvar land'o'j'n de Oz, kaj la verd'a stel'o la Smerald'a'n Urb'o'n.
Tuj post la reĝ'a'j standard'o'port'ant'o'j ven'is la Princ'in'o Ozma en si'a reĝ'a kaleŝ'o, kiu est'is el or'o ornam'it'a per smerald'o'j kaj diamant'o'j elegant'e dis'met'it'a'j. La kaleŝ'o'n tir'is tio'kaz'e la Mal'kuraĝ'a Leon'o kaj la Mal'sat'a Tigr'o, ornam'it'a'j per grand'eg'a'j ruĝ'et'a'j kaj blu'a'j bant'o'j. En la kaleŝ'o rajd'is Ozma kaj Doroteo, tiu en bel'eg'a vest'ar'o kaj port'ant'e sur la kap'o si'a'n reĝ'a'n diadem'o'n; kaj la knab'in'et'o el Kansas port'is ĉirkaŭ si'a tali'o la Magi'a'n Zon'o'n kiu'n ŝi kapt'is iam de la Reĝ'o de la Knomoj.
Post la kaleŝ'o sekv'is la Bird'o'tim'ig'il'o rajd'ant'a la Seg'ĉeval'o'n, kaj la popol'o hura'is li'n preskaŭ tiom laŭt'e kiom si'a'n bel'a'n Reg'ant'in'o'n. Post li marŝ'is per regul'a'j, ŝancel'iĝ'ant'a'j paŝ'o'j, la fam'a maŝin'ul'o nom'it'a Tiktoko, kies risort'o'j'n streĉ'is Doroteo por la okaz'o. Tiktoko mov'iĝ'is per horloĝ'a mekanism'o, kaj konsist'is tut'e el polur'it'a kupr'o. Efektiv'e li aparten'is al la knab'in'o el Kansas, kiu mult'e respekt'is li'a'n pens'ad'o'n kiam ĝi est'is ĝust'e streĉ'it'a kaj funkci'ig'it'a; sed ĉar la kupr'ul'o est'us sen'util'a ie ajn ol en fe'land'o Doroteo las'is ke Ozma gard'u li'n, kaj ŝi cert'ig'is ke oni taŭg'e pri'zorg'u li'n.
Sekv'is du'a band'o, nom'it'a la Reĝ'a Kort'eg'a Band'o, ĉar la an'o'j ĉiu'j loĝ'is en la palac'o. Ili sur'hav'is blank'a'j'n uniform'o'j'n kun ver'a'j diamant'a'j buton'o'j kaj lud'is “Kio est'as Oz sen Ozma?” tre dolĉ'e.
Post ili marŝ'is Profesor'o Ŝancel-Insekt'o, kun grup'o de student'o'j el la Reĝ'a Kolegi'o de Scienc'a Atlet'ik'o.
La knab'o'j hav'is long'a'j'n har'ar'o'j'n kaj stri'it'a'j'n pulover'o'j'n kaj kri'is si'a'n kolegi'a'n kri'o'n je ĉiu du'a paŝ'o, kio mult'e kontent'ig'is la rigard'ant'ar'o'n, kiu ĝoj'is pro tiu pruv'o ke ili'a'j pulm'o'j bon'e stat'as.
La bril'e polur'it'a Stan'a Lign'o'hak'ist'o sekv'is, antaŭ la Reĝ'a Arme'o de Oz kiu konsist'is el du'dek ok oficir'o'j, de General'o'j ĝis Kapitan'o'j. Ordinar'a'j soldat'o'j ne ekzist'is en la arme'o ĉar ĉiu'j est'is tiom kuraĝ'a'j kaj lert'a'j ke ili promoci'iĝ'is unu post la ali'a ĝis ne plu est'is ordinar'ul'o'j. Jaĉjo kaj la kaleŝ'o sekv'is, la mal'jun'a'n kaleŝ'o'ĉeval'o'n direkt'is Zeb dum la Sorĉ'ist'o star'ad'is sur la benk'o kaj klin'is si'a'n kalv'a'n kap'o'n dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n respond'e al la hura'o'j de la popol'o, kiu dens'e apud'est'is li'n.
Do la tut'a procesi'o est'is grand'a sukces'o, kaj kiam ĝi jam re'ir'is al la palac'o la civit'an'o'j greg'iĝ'is en la grand'a Tron'o'ĉambr'o por rigard'i la Sorĉ'ist'o'n far'ant'a si'a'j'n truk'o'j'n.
La unu'a ag'o de la mal'grand'a ĉarlatan'o est'is ke li aper'ig'is mal'grand'a'n blank'a'n pork'et'o'n el sub si'a ĉapel'o kaj ŝajn'ig'is dis'apart'ig'i ĝi'n tiel ke est'is du. Li ripet'is tiu'n ag'o'n ĝis ĉiu'j naŭ pork'et'o'j vid'ebl'is, kaj ili tiom ĝoj'is est'i ekster li'a poŝ'o ke ili ĉirkaŭ'kur'ad'is tre vigl'e. La bel'a'j best'et'o'j est'us mir'ind'aĵ'o ĉie, do la rigard'ant'o'j est'is tiom mir'ig'it'a'j kaj ĝoj'ig'it'a'j de si'a spert'o kiom eĉ la Sorĉ'ist'o dezir'us. Kiam li re'mal'aper'ig'is ili'n Ozma deklar'is si'n bedaŭr'a ke ili for'ir'is, ĉar ŝi vol'as unu el ili kiel dorlot'best'o'n kun kiu ŝi pov'os lud'i. Do la Sorĉ'ist'o ŝajn'ig'is pren'i unu el la pork'et'o'j el la har'ar'o de la Princ'in'o (efektiv'e, li kaŝ'e pren'is ĝi'n el si'a intern'a poŝ'o) kaj Ozma rid'et'is gaj'e kiam la best'o komfort'iĝ'is en ŝi'a'j brak'o'j, kaj ŝi promes'is pret'ig'i smerald'a'n kol'um'o'n por ĝi'a dik'a kol'o kaj ten'i la kri'et'ul'o'n ĉiam proksim'a por ke ĝi amuz'u ŝi'n.
Post'e oni rimark'is ke la Sorĉ'ist'o ĉiam far'as si'a'n plej'am'at'a'n truk'o'n per ok pork'et'o'j, sed ŝajn'e tio plaĉ'is al la rigard'ant'ar'o kiom naŭ.
En si'a ĉambr'et'o mal'antaŭ la Tron'o'ĉambr'o la Sorĉ'ist'o trov'is grand'a'n nombr'o'n da truk'il'o'j kiu'j'n li post'las'is kiam li for'ir'is en la balon'o, ĉar neni'u okup'is la ĉambr'o'n dum li for'est'is. Est'is sufiĉ'e por ebl'ig'i al li prepar'i plur'a'j'n nov'a'j'n truk'o'j'n kiu'j'n li lern'is de kelk'a'j ĵongl'ist'o'j en la cirk'o, kaj li pas'ig'is part'o'n de la nokt'o pret'ig'ant'e ili'n. Do li sekv'ig'is la truk'o'n pri la naŭ pork'et'o'j per plur'a'j ali'a'j mir'ig'aĵ'o'j kiu'j mult'e ĝoj'ig'is la rigard'ant'ar'o'n kaj ŝajn'e tut'e ne grav'is al la hom'o'j ĉu aŭ ne la Sorĉ'ist'o est'as ĉarlatan'o, se nur li sukces'e amuz'is ili'n. Ili aplaŭd'is ĉiu'j'n li'a'j'n truk'o'j'n kaj je la fin'o de la prezent'o ili pet'eg'is li'n ne re'for'ir'i kaj for'las'i ili'n.
“Tiu'kaz'e,” dir'is la vir'et'o, serioz'e, “mi nul'ig'os ĉiu'j'n mi'a'j'n plan'it'a'j'n prezent'o'j'n antaŭ la kron'it'a'j kap'o'j de Eŭrop'o kaj Amerik'o kaj dediĉ'os mi'n al la popol'o de Oz, ĉar mi tiom am'as vi'n ĉiu'j'n ke mi ne pov'as mal'akcept'i iu'n ajn vi'a'n pet'o'n.”
Kiam la rigard'int'ar'o est'is for'send'it'a kun tiu promes'o, ni'a'j amik'o'j part'o'pren'is kun Princ'in'o Ozma en mult'e'detal'a lunĉ'o en la palac'o, kie eĉ la Tigr'o kaj la Leon'o ricev'is elegant'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n kaj Jaĉjo la Kaleŝ'o'ĉeval'o manĝ'is si'a'n aven'gri'o'n el or'a bovl'o kun sep vic'o'j de rubi'o'j, safir'o'j kaj diamant'o'j sur la rand'o.
En la post'tag'mez'o ili ĉiu'j ir'is al grand'a kamp'o ekster la urb'o'pord'o'j kie la lud'o'j okaz'os. Est'is bel'a baldaken'o sub kiu sid'u Ozma kaj ŝi'a'j gast'o'j kaj rigard'u la hom'o'j'n konkurs'i kaj salt'i kaj lukt'i. Est'u cert'a ke la hom'o'j de Oz plej'bon'e lud'is kiam tiom honor'end'a grup'o rigard'is, kaj fin'e Zeb propon'is lukt'i kun mal'grand'a Manĝtulo kiu ŝajn'e est'is la ĉampion'o.
Laŭ'aspekt'e li est'is du'obl'e tiom'aĝ'a kiom Zeb, ĉar li hav'is long'a'n pint'a'n barb'o'n kaj sur'port'is pint'a'n ĉapel'o'n kun sonor'il'et'o'j ĉirkaŭ la rand'o, kiu'j sonet'is gaj'e dum li mov'iĝ'is. Sed kvankam la Manĝtulo est'is apenaŭ sufiĉ'e alt'a por ating'i ŝultr'o'n de Zeb li est'is tiom fort'a kaj lert'a ke li kuŝ'ig'is la knab'o'n sur'dors'e'n sur la ter'o tri'foj'e tre facil'e.
Zebon mult'e surpriz'is la mal'venk'o, kaj kiam la bel'a Princ'in'o rid'is pro li kun si'a popol'o li propon'is boks'i kun la Manĝtulo, kaj la mal'grand'a Ozulo volont'e akcept'is. Sed kiam Zeb unu'a'foj'e sukces'is fort'e boks'i li'a'j'n orel'o'j'n la Manĝtulo sid'iĝ'is sur la ter'o'n kaj plor'is ĝis la larm'o'j flu'is laŭ'long'e de li'a barb'o, ĉar li vund'iĝ'is. Tio rid'ig'is Zebon, si'a'vic'e, kaj komfort'ig'is la knab'o'n trov'i ke Ozma rid'is tiom gaj'e pro si'a larm'ant'a reg'at'o kiom antaŭ'e pro li.
Ĝust'e tiam la Bird'o'tim'ig'il'o propon'is konkur'o'n inter la Seg'ĉeval'o kaj la Kaleŝ'o'ĉeval'o; kaj kvankam ĉiu'j ali'a'j gaj'iĝ'is pro tiu sugest'o la Seg'ĉeval'o re'tir'is si'n, dir'ant'e: “Tia konkur'o ne est'us just'a.”
“Cert'e ne,” al'don'is Jaĉjo, iom mal'estim'e; “tiu'j lign'a'j krur'et'o'j vi'a'j est'as eĉ ne du'on'e tiom long'a'j kiom la mi'a'j.”
“Ne grav'as tio,” dir'is la Seg'ĉeval'o, modest'e; “ĉar mi neniam lac'iĝ'as, sed vi ja.”
“Ba!” kri'is Jaĉjo, rigard'ant'e tre mal'respekt'e la ali'a'n; “ĉu vi eĉ unu moment'o'n imag'as ke tia mis'far'it'a ĉeval'imit'aĵ'o kia vi pov'as kur'i tiom rapid'e kiom mi?”
“Mi ne sci'as, cert'e,” respond'is la Seg'ĉeval'o.
“Tio'n ni vol'as trov'i,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“La cel'o de konkur'o est'as trov'i kiu venk'os—nu, tio'n pens'as mi'a bon'eg'a cerb'o.”
“Unu'foj'e, kiam mi est'is jun'a,” dir'is Jaĉjo, “mi est'is konkur'ĉeval'o, kaj venk'is ĉiu'n kiu aŭdac'is defi'i mi'n.
Mi nask'iĝ'is en Kentuki'o, sci'u, de kie est'as la plej bon'a'j kaj plej aristokrat'a'j ĉeval'o'j.”
“Sed nun vi est'as mal'jun'a, Jaĉjo,” sugest'is Zeb.
“Mal'jun'a! Nu, mi sent'as mi'n jun'a ĉeval'id'o hodiaŭ,” respond'is Jaĉjo. “Se nur est'us ver'a ĉeval'o ĉi tie kontraŭ kiu mi pov'us konkur'i, mi montr'us bel'a'n venk'o'n al la popol'o, mi cert'ig'as al vi.”
“Do kial ne konkur'i kontraŭ la Seg'ĉeval'o?”
demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Li tim'as,” dir'is Jaĉjo.
“Ho, ne,” respond'is la Seg'ĉeval'o. “Mi nur dir'is ke ne est'us just'e. Sed se mi'a amik'o la Ver'a Ĉeval'o vol'as entrepren'i konkur'o'n mi est'as tut'e pret'a.”
Do ili mal'jung'is Jaĉjon kaj for'pren'is la sel'o'n de la Seg'ĉeval'o, kaj la du ne'atend'it'e konkur'ant'a'j best'o'j star'is flank’-al-flank'e por komenc'i.
“Kiam mi dir'os ‘Ek!’ ” Zeb kri'is al ili, “komenc'u kaj kur'u ĝis vi ating'os tiu'j'n tri arb'o'j'n tie for.
Ĉirkaŭ'ir'u ili'n kaj re'ven'u. La unu'a kiu pas'os la lok'o'n kie sid'as la Princ'in'o est'os la venk'int'o. Ĉu vi pret'as?”
“Mi supoz'as ke est'os dec'e ke mi las'u la lign'a'n stult'ul'o'n antaŭ'kur'i,” grumbl'is Jaĉjo.
“Forges'u tio'n,” dir'is la Seg'ĉeval'o. “Mi far'os kio'n mi pov'os.”
“Ek!” kri'is Zeb; kaj je tiu vort'o la du ĉeval'o'j salt'is antaŭ'e'n kaj la konkur'o komenc'iĝ'is.
La grand'a'j huf'o'j de Jaĉjo mov'is si'n rapid'eg'e, kaj kvankam li ne aspekt'is graci'a li kur'is far'ant'e grand'a'n honor'o'n al si'a Kentucky-genealogi'o. Sed la Seg'ĉeval'o est'is pli rapid'a ol la vent'o. Ĝi'a'j lign'a'j krur'o'j mov'iĝ'is tiom rapid'e ke ili est'is preskaŭ ne'vid'ebl'a'j, kaj kvankam mult'e mal'pli grand'a ol la kaleŝ'o'ĉeval'o ĝi trans'ir'is la ter'o'n mult'e pli rapid'e. Antaŭ ol ili ating'is la arb'o'j'n la Seg'ĉeval'o est'is mult'e antaŭ Jaĉjo, kaj la lign'a best'o re'ven'is al la komenc'lok'o kaj est'is fervor'e hura'at'a de la Ozan'o'j antaŭ ol Jaĉjo ven'is anhel'eg'ant'e al la baldaken'o kie la Princ'in'o kaj ŝi'a'j amik'o'j sid'is.
Mi bedaŭr'as raport'i ke Jaĉjo ne nur hont'is pro si'a mal'venk'o sed dum moment'o li mal'sukces'is reg'i si'a'n koler'o'n. Dum li rigard'is la komik'a'n vizaĝ'o'n de la Seg'ĉeval'o li imag'is ke tiu ul'o rid'as pro li; do pro ne'reg'ebl'a koler'o li turn'is si'n kaj feroc'e bat'is per si'a pied'o, tiel ke li'a rival'o fal'is kap'sub'e'n sur la ter'o'n, kaj unu el la krur'o'j kaj la mal'dekstr'a orel'o romp'iĝ'is.
La sekv'a'n moment'o'n la Tigr'o kaŭr'iĝ'is kaj salt'ig'is si'a'n grand'a'n korp'o'n tra la aer'o rapid'e kaj mal'rezist'ebl'e kiel kugl'o el kanon'o. La best'o frap'eg'is ŝultr'o'n de Jaĉjo kaj kaŭz'is ke la mir'ant'a kaleŝ'o'ĉeval'o rul'iĝ'u ripet'e, dum la rigard'ant'o'j laŭt'eg'e kaj ĝoj'e kri'is, ĉar ili'n eg'e mal'plaĉ'is la fi'venĝ'o kiu'n li far'is.
Kiam Jaĉjo re'konsci'iĝ'is kaj sid'iĝ'is li trov'is la Mal'kuraĝ'a'n Leon'o'n unu'flank'e kaj la Mal'sat'a'n Tigr'o'n ali'flank'e, kaj ili'a'j okul'o'j ard'ad'is kiel fajr'o.
“Mi cert'e pardon'pet'as,” dir'is Jaĉjo, humil'e. “Mi mis'kondut'is pied'bat'ant'e la Seg'ĉeval'o'n, kaj mi bedaŭr'as ke mi koler'is je li. Li venk'is en la konkur'o, kaj just'e venk'is; sed kio'n pov'as far'i karn'a ĉeval'o konkur'e kun sen'lac'a lign'a best'o?”
Aŭd'int'e tiu'n pardon'pet'o'n la Tigr'o kaj la Leon'o ĉes'is bat'ad'i per si'a'j vost'o'j kaj re'ir'is al la flank'o de la Princ'in'o dign'e.
“Neni'u damaĝ'u amik'o'n ni'a'n antaŭ ni,” grumbl'is la Leon'o; kaj Zeb kur'is al Jaĉjo kaj flustr'is ke se li ne reg'os si'a'n koler'o'n est'ont'e li ver'ŝajn'e dis'ŝir'iĝ'os.
Nun la Stan'a Lign'o'hak'ist'o tranĉ'is rekt'a'n kaj fort'a'n branĉ'o'n de arb'o per si'a bril'ant'a hak'il'o kaj far'is nov'a'n krur'o'n kaj nov'a'n orel'o'n por la Seg'ĉeval'o; kaj kiam ili est'is firm'e fiks'it'a'j al ĝi Princ'in'o Ozma pren'is la diadem'o'n de si'a kap'o kaj met'is ĝi'n sur la kap'o'n de la konkur'venk'int'o. Dir'is ŝi: “Mi'a amik'o, mi premi'as vi'n pro vi'a rapid'o, kaj proklam'as vi'n Princ'o de Ĉeval'o'j, ĉu de lign'o ĉu de karn'o; kaj de nun ĉiu ali'a ĉeval'o—almenaŭ en la Land'o Oz—taks'iĝ'u imit'aĵ'o, kaj vi la ver'a Ĉampion'o de vi'a ras'o.”
Oni de'nov'e aplaŭd'is pro tio, kaj post tio Ozma re'met'ig'is la juvel'it'a'n sel'o'n sur la Seg'ĉeval'o'n kaj mem rajd'is la venk'int'o'n retro'e al la urb'o ĉe la antaŭ'o de la grand'a procesi'o.
“Pli bon'e mi est'u fe'o,” grumbl'is Jaĉjo, dum li mal'rapid'e hejm'e'n'tir'is la kaleŝ'o'n; “ĉar est'i nur ordinar'a ĉeval'o en fe'land'o signif'as est'i tut'e sen'valor'a.
Ĉi tiu ne est'as lok'o por ni, Zeb.”
“Tamen est'as bon'fortun'e ke ni sukces'is ven'i ĉi tie'n,” dir'is la knab'o; kaj Jaĉjo pens'is pri la sen'lum'a kav'o, kaj akord'is kun li.
Ozma ĝoj'is ke Doroteso est'as apud ŝi, ĉar knab'in'o'j ŝi'a'aĝ'a'j kun kiu'j la Princ'in'o pov'us dec'e amik'iĝ'i est'is tre mal'mult'a'j, kaj oft'e la jun'a Reg'ant'in'o de Oz est'is sol'sent'a pro mank'o de kompan'in'o'j.
La tri'a'n maten'o'n post la al'ven'o de Doroteo, dum ŝi sid'is kun Ozma kaj ili'a'j amik'o'j en gast'akcept'a ĉambr'o, diskut'ant'e si'a'j'n iam'a'j'n aventur'o'j'n, la Princ'in'o dir'is al si'a serv'ist'in'o: “Bon'vol'u ir'i al mi'a buduar'o, Ĵele'a, kaj pren'u la blank'a'n pork'et'o'n kiu'n mi las'is sur mi'a galanteri'tabl'o.
Mi vol'as lud'i per ĝi.”
Ĵele'a tuj for'ir'is por plen'um'i la task'o'n, kaj ŝi tiom long'e est'is for ke ili preskaŭ forges'is ŝi'a'n dev'o'n kiam la verd'e'rob'a knab'in'o re'ven'is kun vizaĝ'o montr'ant'a ĉagren'iĝ'o'n.
“La pork'et'o ne trov'ebl'as, vi'a Moŝt'o,” dir'is ŝi.
“Ne trov'ebl'as!” kri'et'is Ozma. “Ĉu vi cert'as?
“Mi serĉ'is en ĉiu part'o de la ĉambr'o,” la serv'ist'in'o respond'is.
“Ĉu la pord'o ne est'is ferm'it'a?” demand'is la Princ'in'o.
“Jes, vi'a Moŝt'o; mi cert'as ke jes; ĉar kiam mi mal'ferm'is ĝi'n la blank'a kat'id'o de Doroteo el'ramp'is kaj supr'e'n'kur'is la ŝtup'ar'o'n.”
Aŭd'int'e tio'n, Doroteo kaj la Sorĉ'ist'o alarm'it'e rigard'is unu al la ali'a, ĉar ili memor'is kiom oft'e Heŭreka vol'eg'is manĝ'i pork'et'o'n. La knab'in'et'o tuj star'iĝ'is.
“Ven'u, Ozma,” ŝi dir'is, mal'trankvil'e; “ni mem ir'u serĉ'i la pork'et'o'n.”
Do la du ir'is al la vest'iĝ'o'ĉambr'o de la Princ'in'o kaj zorg'e serĉ'is en ĉiu angul'o kaj inter la vaz'o'j kaj korb'o'j kaj ornam'aĵ'o'j kiu'j star'is divers'lok'e en la bel'a buduar'o.
Sed neni'a'n spur'o'n ili pov'is trov'i de la best'et'o kiu'n ili serĉ'is.
Doroteo jam preskaŭ larm'ad'is, kaj Ozma est'is koler'a kaj indign'a. Kiam ili re'ven'is al la ali'a'j la Princ'in'o dir'is: “Est'as preskaŭ cert'e ke mi'a'n bel'a'n pork'et'o'n manĝ'is tiu fi'kat'id'o, kaj se tio est'as ver'a la krim'int'o est'as pun'end'a.”
“Mi ne kred'as ke Heŭreka far'us tia'n fi'ag'o'n!” kri'is Doroteo, tre mal'feliĉ'a. “Bon'vol'u ir'i kaj al'port'i mi'a'n kat'id'o'n, Ĵele'a, kaj ni aŭskult'u kio'n ŝi dir'os pri la afer'o.”
La verd'a knab'in'o for'rapid'is, sed baldaŭ ŝi re'ven'is kaj dir'is: “La kat'id'o rifuz'as ven'i. Ŝi minac'is el'grat'i mi'a'j'n okul'o'j'n se mi tuŝ'os ŝi'n.”
“Kie ŝi est'as?” demand'is Doroteo.
“Sub la lit'o en vi'a propr'a ĉambr'o,” est'is la respond'o.
Do Doroteo kur'is al si'a ĉambr'o, kaj trov'is la kat'id'o'n sub la lit'o.
“Ven'u al mi, Heŭreka!” ŝi dir'is.
“Ne,” respond'is la kat'id'o, per mal'obe'em'a ton'o.
“Ho Heŭreka! Kial vi mis'kondut'as?”
La kat'id'o ne respond'is.
“Se vi ne ven'os al mi tuj,” daŭr'ig'is Doroteo, provok'it'e, “mi pren'os mi'a'n Magi'a'n Zon'o'n kaj vol'os ke vi est'u en la Land'o de la Gurgloj.”
“Kial vi vol'as mi'n?” demand'is Heŭreka, kiu'n alarm'is tiu minac'o.
“Vi dev'os ir'i al Princ'in'o Ozma. Ŝi vol'as parol'i kun vi.”
“Bon'e,” respond'is la kat'id'o, el'ramp'ant'e. “Mi ne tim'as Ozman, nek iu'n ali'a'n.”
Doroteo re'port'is ŝi'n en si'a'j brak'o'j al kie sid'is la ali'a'j silent'e, mal'feliĉ'e kaj pens'em'e.
“Dir'u al mi, Heŭreka,” dir'is la Princ'in'o mild'e: “ĉu vi manĝ'is mi'a'n bel'a'n pork'et'o'n?”
“Mi rifuz'as respond'i tia'n stult'a'n demand'o'n,”
asert'is Heŭreka, minac'e.
“Sed jes, kar'a, vi respond'os,” Doroteo deklar'is. “La pork'et'o mal'aper'is, kaj vi kur'is el la ĉambr'o kiam Ĵele'a mal'ferm'is la pord'o'n. Do, se vi ne est'as kulp'a, Heŭreka, vi dev'as dir'i al la Princ'in'o kial vi est'is en ŝi'a ĉambr'o, kaj kio okaz'is al la pork'et'o.”
“Kiu akuz'as mi'n?” demand'is la kat'id'o, defi'e.
“Neni'u,” respond'is Ozma. “Nur vi'a'j ag'o'j akuz'as vi'n. La fakt'o est'as ke mi las'is mi'a'n mal'grand'a'n dorlot'best'o'n en mi'a vest'iĝ'o'ĉambr'o kuŝ'ant'a'n dorm'ant'e sur la tabl'o; kaj vi iel kaŝ'e en'ir'is sen mi'a sci'o. Kiam la pord'o est'is post'e mal'ferm'it'a vi el'kur'is kaj kaŝ'is vi'n—kaj la pork'et'o tie ne est'is.”
“Ne est'as mi'a afer'o,” grumbl'is la kat'id'o.
“Ne est'u impertinent'a, Heŭreka,” admon'is Doroteo.
“Vi mem est'as impertinent'a'j,” dir'is Heŭreka, “kiam vi akuz'as mi'n pri krim'o kiam vi ne pov'as pruv'i ĝi'n kaj nur konjekt'as.”
Ozma nun mult'e koler'is pro la kondut'o de la kat'id'o. Ŝi al'vok'is si'a'n Kapitan-General'o'n, kaj kiam la long'a, mal'dik'a oficir'o ven'is ŝi dir'is: “For'port'u ĉi tiu'n kat'id'o'n al karcer'o, kaj ten'u ŝi'n sekur'e en'ferm'it'a'n en ĝi dum ŝi atend'os leĝ'a'n proces'o'n kontraŭ ŝi pro akuz'o pri murd'o.”
Do la Kapitan-General'o pren'is Heŭrekan de la brak'o'j de la nun plor'ant'a Doroteo kaj malgraŭ la minac'o'j kaj grat'o'j de la kat'id'o port'is ĝi'n al la karcer'o.
“Kio'n ni far'u nun?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o, ĝem'ant'e, ĉar tia krim'o mal'feliĉ'ig'is la tut'a'n grup'o'n.
“ M i v o k o s l a Tr i b u n a l o n k u n v e n i e n l a Tron'o'ĉambr'o je la tri'a hor'o,” respond'is Ozma. “Mi mem est'os la juĝ'ist'o, kaj la kat'id'o est'os just'e juĝ'at'a.”
“Kio okaz'os se ŝi est'as kulp'a?” demand'is Doroteo.
“Ŝi dev'os mort'i,” respond'is la Princ'in'o.
“Naŭ'foj'e?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Tiom'foj'e kiom neces'os,” est'is la respond'o. “Mi pet'as ke la Stan'a Lign'o'hak'ist'o defend'u la en'karcer'ig'it'o'n, ĉar li hav'as tiom mol'a'n kor'o'n ke mi cert'as ke li far'os ĉio'n ebl'a'n por sav'i ŝi'n. Kaj la Ŝancel- Insekt'o est'os la Oficial'a Akuz'ist'o, ĉar li est'as tiom erud'it'a ke neni'u pov'as tromp'i li'n.”
“Kiu'j est'os la ĵuri'o?” demand'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Est'u plur'a'j best'o'j en la ĵuri'o,” dir'is Ozma, “ĉar best'o'j kompren'as unu la ali'a'n pli bon'e ol ni hom'o'j kompren'as ili'n. Do la ĵuri'o konsist'u el la Mal'kuraĝ'a Leon'o, la Mal'sat'a Tigr'o, Jaĉjo la Kaleŝ'o'ĉeval'o, la Flav'a Kok'in'o, la Bird'o'tim'ig'il'o, la Sorĉ'ist'o, Tiktoko la Maŝin'ul'o, la Seg'ĉeval'o, kaj Zeb de la Ranĉ'o Hugson.
Jen naŭ person'o'j, laŭ la postul'o de la leĝ'o, kaj mi'a tut'a popol'o rajt'os en'ir'i por aŭskult'i la atest'o'j'n.”
Ili nun dis'ir'is por prepar'i la mal'feliĉ'a'n ceremoni'o'n; ĉar kiam ajn oni dev'as al'vok'i la leĝ'o'n mal'feliĉ'o preskaŭ sen'escept'e sekv'as—eĉ en fe'land'o kia Oz. Sed est'as dir'end'e ke la popol'o de tiu Land'o est'is kutim'e tiom bon'kondut'a ke ne ekzist'is eĉ unu advokat'o inter ili, kaj jam de mult'a'j jar'o'j la Reg'ant'o ne bezon'is juĝ'i krim'int'o'n. La krim'o murd'o est'as la plej fi'eg'a krim'o, do grand'a ekscit'iĝ'o okaz'is en la Smerald'a Urb'o kiam oni inform'iĝ'is pri la arest'iĝ'o kaj juĝ'iĝ'o de Heŭreka.
La Sorĉ'ist'o, kiam li re'ir'is al si'a propr'a ĉambr'o, est'is profund'e pens'em'a. Li tut'e ne dub'is ke Heŭreka ja manĝ'is la pork'et'o'n, sed li kompren'is ke oni ne pov'as plen'e fid'i kat'id'o'n ĉar laŭ si'a natur'o ĝi detru'as kaj manĝ'as mal'grand'a'j'n best'o'j'n kaj eĉ bird'o'j'n, kaj la mal'sovaĝ'a'j kat'o'j kiu'j'n ni hav'as en ni'a'j dom'o'j hodiaŭ est'as id'o'j de la sovaĝ'a'j ĝangal'kat'o'j—ver'e tre feroc'a'j best'o'j. La Sorĉ'ist'o sci'is ke se la dorlot'best'o de Doroteo pruv'iĝ'us kulp'a kaj kondamn'iĝ'us mort'i la knab'in'et'o est'us tre'eg'e mal'feliĉ'a; do, kvankam li lament'is la mort'o'n de la pork'et'o tiom kiom ĉiu ali'a, li decid'is sav'i la viv'o'n de Heŭreka.
Al'vok'int'e la Stan'a'n Lign'o'hak'ist'o'n la Sorĉ'ist'o konduk'is li'n al angul'o kaj flustr'is: “Mi'a amik'o, vi'a dev'o est'as defend'i la blank'a'n kat'id'o'n kaj streb'i sav'i ŝi'n, sed mi opini'as ke vi mal'sukces'os ĉar Heŭreka jam de'long'e vol'as manĝ'i pork'et'o'n, tio'n mi plen'cert'e sci'as, kaj mi kred'as ke ŝi ne pov'is rezist'i tiu'n tent'o'n. Tamen ŝi'a kondamn'iĝ'o kaj mort'o ne re'viv'ig'us la pork'et'o'n, sed nur mal'feliĉ'ig'us Doroteon. Do mi intenc'as pruv'i la sen'kulp'ec'o'n de la kat'id'o per tromp'o.”
Li pren'is el si'a intern'a poŝ'o unu el la rest'ant'a'j ok pork'et'o'j kaj daŭr'ig'is: “Ĉi tiu'n best'et'o'n vi kaŝ'u sekur'e ie, kaj se la ĵuri'o decid'os ke Heŭreka kulp'as do aper'ig'u ĉi tiu'n pork'et'o'n kaj pretend'u ke ĝi est'as la perd'it'a best'o. Ĉiu'j naŭ pork'et'o'j preciz'e sam'aspekt'as, sekv'e neni'u pov'os disput'i vi'a'n pretend'o'n. Tiu tromp'o sav'os la viv'o'n de Heŭreka, kaj ĉiu'j el ni pov'os de'nov'e est'i feliĉ'a'j.”
“Mi ne am'as tromp'i mi'a'j'n amik'o'j'n,” respond'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o; “tamen, mi'a mol'a kor'o insist'as ke mi sav'u la viv'o'n de Heŭreka, kaj mi pov'as kutim'e fid'i ke mi'a kor'o prav'as. Do mi obe'os vi'a'n ordon'o'n, amik'o Sorĉ'ist'o.”
Post iom da pens'ad'o li met'is la pork'et'o'n en si'a'n funel'form'a'n ĉapel'o'n, kaj re'met'is la ĉapel'o'n sur si'a'n kap'o'n kaj re'ir'is al si'a ĉambr'o por medit'i si'a'n parol'ad'o'n al la ĵuri'o.
Princ'in'o Ozma, vest'it'a per si'a plej elegant'a ŝtat'a rob'o, sid'is sur la grandioz'a smerald'a tron'o, kun si'a juvel'kovr'it'a sceptr'o en la man'o kaj si'a bril'ant'a diadem'o sur la frunt'o. Mal'antaŭ ŝi'a tron'o star'is la du'dek ok oficir'o'j de de ŝi'a arme'o kaj mult'a'j oficial'ul'o'j de la reĝ'a dom'o. Dekstr'e de ŝi sid'is la kurioz'e divers'spec'a ĵuri'o—best'o'j, viv'ant'a'j pup'o'j kaj hom'o'j—ĉiu'j tre serioz'a'j, pret'a'j aŭskult'i la parol'o'j'n. La kat'id'o est'is en grand'a kaĝ'o ĝust'e antaŭ la tron'o, kie ŝi sid'is sur si'a'j glute'o'j kaj rigard'ad'is tra la bar'il'o'j la hom'ar'o'n ĉirkaŭ'a'n, ŝajn'e tut'e feliĉ'a.
Nun, je signal'o de Ozma, la Ŝancel-Insekt'o si'n lev'is kaj parol'is al la ĵuri'o. Li'a ton'o est'is pomp'a kaj li tie'n kaj tie'n arogant'e paŝ'is dum li absurd'e prov'is ŝajn'i dign'a.
“Vi'a Reĝ'a Moŝt'o kaj Kun'civit'an'o'j,” li komenc'is; “la mal'grand'a kat'o kiu'n vi vid'as kapt'it'a antaŭ vi est'as akuz'at'a pri la krim'o de plan'it'a murd'o kaj post tio manĝ'o de la dik'a pork'et'o de ni'a estim'at'a Reg'ant'in'o—aŭ ebl'e ŝi unu'e manĝ'is kaj post'e murd'is ĝi'n. Ambaŭ'okaz'e tem'as pri grav'a krim'o kiu merit'as solen'a'n pun'o'n.”
“Ĉu vi cel'as dir'i ke mi'a kat'id'o dev'os est'i sol'a en tomb'o?” demand'is Doroteo.
“Ne inter'romp'u, knab'in'et'o,” dir'is la Ŝancel- Insekt'o. “Kiam mi bon'ord'e aranĝ'is mi'a'j'n pens'o'j'n mi ne vol'as ke iu mis'ord'ig'u aŭ konfuz'u ili'n.”
“Se vi'a'j pens'o'j ja est'us bon'kvalit'a'j ili ne est'us konfuz'ebl'a'j,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, serioz'e. “Mi'a'j pens'o'j—”
“Ĉu oni juĝ'as pens'o'j'n aŭ kat'id'o'j'n ĉi tie?”
demand'is la Ŝancel-Insekt'o.
“Oni juĝ'as unu kat'id'o'n,” respond'is la Bird'o'tim'ig'il'o, “sed vi'a parol'manier'o jug'as ni'n ĉiu'j'n.”
“La Oficial'a Akuz'ist'o daŭr'ig'u,” vok'is Ozma de si'a tron'o, “kaj bon'vol'u ne inter'romp'i li'n.”
“La krim'ul'o kiu nun sid'as antaŭ la tribunal'o lekant'e si'a'j'n pied'o'j'n,” re'komenc'is la Ŝancel-Insekt'o, “de'long'e dezir'is kontraŭ'leĝ'e manĝ'i la dik'a'n pork'et'o'n, kiu est'is mal'pli grand'a ol mus'o. Kaj fin'e ŝi fi'plan'is sat'ig'i si'a'n fi'apetit'o'n por pork'aĵ'o. Mi pov'as vid'i ŝi'n, per mi'a mens'o—”
“Kio'n vi dir'as?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Mi pov'as vid'i ŝi'n per mi'a mens'o—”
“La mens'o ne hav'as okul'o'j'n,” deklar'is la Bird'o'tim'ig'il'o. “Ĝi est'as blind'a.”
“Vi'a Moŝt'o,” kri'is la Ŝancel-Insekt'o, pet'ant'e la help'o'n de Ozma, “ĉu aŭ ne mi'a mens'o pov'as vid'i?”
“Se jes, ne ebl'as vid'i ĝi'a'n okul'o'n,” dir'is la Princ'in'o.
“ Tu t e v e r e , ” r e s p o n d i s l a Ŝ a n c e l - I n s e k t o , riverenc'ant'e. “Mi dir'as ke per mi'a mens'o mi vid'as la krim'ul'o'n ramp'i ne'vid'at'e en la ĉambr'o'n de ni'a Ozma kaj kaŝ'i si'n, kiam neni'u rigard'is, ĝis la Princ'in'o for'ir'is kaj la pord'o ferm'it'a. Tiam la murd'ist'o est'is sol'a kun si'a sen'protekt'a viktim'o, la dik'a pork'et'o, kaj mi vid'as ŝi'n salt'i sur la sen'kulp'a'n best'et'o'n kaj plen'manĝ'i ĝi'n—”
“Ĉu vi ankoraŭ vid'as per vi'a mens'o?” demand'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Cert'e; laŭ kiu ali'a manier'o mi pov'us vid'i ĝi'n? Kaj ni sci'as ke est'as ver'e, ĉar de'post tiu temp'o neni'u pork'et'o trov'iĝ'as.”
“Mi supoz'as ke se la kat'o mal'aper'us, anstataŭ la pork'et'o, vi'a mens'o vid'us la pork'et'o'n manĝ'i la kat'o'n,”
sugest'is la Bird'o'tim'ig'il'o.
“Ver'ŝajn'e,” agnosk'is la Ŝancel-Insekt'o. “Kaj nun, Kun'civit'an'o'j kaj Best'o'j de la Ĵuri'o, mi asert'as ke tiom fi'a krim'o merit'as mort'o'n, kaj ke rilat'e al la feroc'a krim'ul'o antaŭ vi—kiu nun lav'as si'a'n vizaĝ'o'n—la mort'pun'o aplik'iĝ'u naŭ'foj'e.”
Okaz'is mult'a aplaŭd'ad'o kiam la parol'int'o sid'iĝ'is.
Post tio la Princ'in'o parol'is tre sever'ton'e: “Kapt'it'o, kio'n vi dir'as? Ĉu vi kulp'as aŭ ĉu vi ne kulp'as?”
“Nu, tio'n vi mem dev'as decid'i,” respond'is Heŭreka. “Se vi pov'os pr uv'i mi'n kulp'a, mi sen'protest'e mort'os naŭ'foj'e, sed mens'a okul'o tut'e neni'o'n pruv'as, ĉar la Ŝancel-Insekt'o ne hav'as mens'o'n, do ne pov'as mens'e vid'i.”
“Ne grav'as, kar'a,” dir'is Doroteo.
Post tio la Stan'a Lign'o'hak'ist'o star'iĝ'is kaj dir'is: “Respekt'at'a Ĵuri'o kaj am'at'a Ozma, mi pet'as vi'n ne mal'am'e juĝ'i ĉi tiu'n felis'a'n kapt'it'o'n. Mi opini'as ke la sen'kulp'a kat'id'o ne pov'as est'i kulp'a, kaj cert'e est'as mal'afabl'e akuz'i ke lunĉ'o est'as murd'o. Heŭreka est'as la dolĉ'a dorlot'best'o de bel'a knab'in'et'o kiu'n ni ĉiu'j admir'as, kaj mild'ec'o kaj sen'kulp'ec'o est'as ŝi'a'j ĉef'a'j virt'o'j. Rigard'u la inteligent'a'j'n okul'o'j'n de la kat'id'o;” (nun Heŭreka ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n dorm'em'e) “rigard'u ŝi'a'n rid'et'ant'a'n vizaĝ'o'n!” (Heŭreka nun minac'e voĉ'is kaj montr'is si'a'j'n dent'o'j'n) “atent'u la tener'a'n pozici'o'n de ŝi'a'j mol'a'j, vat'it'a'j man'et'o'j!” (Nun Heŭreka vid'ig'is si'a'j'n akr'a'j'n ung'o'j'n kaj grat'is la bar'il'o'j'n de la kaĝ'o.) “Ĉu tiom mild'a best'o kulp'e manĝ'us kamarad'a'n best'et'o'n? Ne; mil'foj'e, ne!”
“Ho, ĉes'u parol'i,” dir'is Heŭreka; “vi jam tro long'e aŭd'ig'is vi'n.”
“Mi streb'as defend'i vi'n,” riproĉ'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o.
“Do parol'u senc'o'plen'e,” postul'is la kat'id'o. “Dir'u ke est'us stult'e ke mi manĝ'u la pork'et'o'n, ĉar mi est'as sufiĉ'e inteligent'a por sci'i kia'n tumult'o'n tio kaŭz'us.
Sed ne klopod'u dir'i ke mi est'as tro sen'kulp'a por manĝ'i dik'a'n pork'et'o'n se mi pov'us kaŝ'e far'i tio'n. Mi opini'as ke ĝi bon'eg'e gust'us.”
“Ebl'e, laŭ ul'o'j kapabl'a'j manĝ'i,” koment'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o. “Mi mem, ne konstru'it'a por pov'i manĝ'i, ne hav'as propr'a'n spert'o'n pri la afer'o. Sed mi memor'as ke ni'a grand'a poet'o iam dir'is: ‘Manĝ'i bon'gust'as Kaj plen'e just'as; Se l’ stomak'o rust'as Do ĝu'o ĝust'as.’ “Konsider'u tio'n, amik'o'j en la Ĵuri'o, kaj vi facil'e decid'os ke la kat'id'o est'as mal'ĝust'e akuz'it'a kaj dev'as liber'iĝ'i.”
Kiam la Stan'a Lign'o'hak'ist'o sid'iĝ'is neni'u aplaŭd'is li'n, ĉar li'a pled'o ne est'is tre konvink'a kaj mal'mult'a'j kred'is ke li pruv'is la sen'kulp'ec'o'n de Heŭreka. Kaj la Ĵuri'o—nu ĝi'a'j an'o'j inter'flustr'ad'is dum kelk'a'j minut'o'j kaj post tio ili nom'is la Mal'sat'a'n Tigr'o'n si'a reprezent'ant'o. La grand'a best'o mal'rapid'e star'iĝ'is kaj dir'is: “Kat'id'o'j ne hav'as konscienc'o'n, do ili manĝ'as ĉio'n kio'n ili vol'as. La Ĵuri'o kred'as ke la blank'a kat'id'o nom'at'a Heŭreka kulp'e manĝ'is la pork'et'o'n posed'it'a'n de Princ'in'o Ozma, kaj rekomend'as ke ŝi mort'u pun'e pro la krim'o.”
La juĝ'o'n de la Ĵuri'o oni akcept'is kun grand'a aplaŭd'o, kvankam Doroteo plor'ad'is mizer'e pro la sort'o de ŝi'a dorlot'best'o. La Princ'in'o est'is tuj ordon'ont'a ke oni de'hak'u la kap'o'n de Heŭreka per la hak'il'o de la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kiam tiu bril'a person'o de'nov'e star'iĝ'is kaj solen'e parol'is al ŝi: “Vi'a Moŝt'o,” dir'is li, “vid'u kiom facil'e erar'as ĵuri'o.
Ne ebl'as ke la kat'id'o est'u manĝ'int'a vi'a'n pork'et'o'n— ĉar jen ĝi!”
Li de'pren'is si'a'n funel'ĉapel'o'n kaj el sub ĝi pren'is la mal'grand'a'n blank'a'n pork'et'o'n, kiu'n li supr'e'n'ten'is por ke ĉiu'j klar'e vid'u ĝi'n.
Ozma ĝoj'eg'is kaj kri'et'is, fervor'e: “Don'u al mi mi'a'n am'at'a'n best'o'n, Noĉjo Hak'ist'o!”
Kaj ĉiu'j hura'is kaj kun'frap'is si'a'j'n man'o'j'n, ĝoj'a'j ĉar la kapt'it'o eskap'is de mort'o kaj pruv'iĝ'is sen'kulp'a.
Dum la Princ'in'o ten'is la blank'a'n pork'et'o'n en si'a'j brak'o'j kaj kares'is ĝi'a'n mol'a'n har'ar'o'n ŝi dir'is: “Liber'ig'u Heŭrekan el la kaĝ'o, ĉar ŝi ne plu est'as kapt'it'o, sed ni'a bon'a amik'o. Kie vi trov'is mi'a'n mank'ant'a'n best'et'o'n, Noĉjo Hak'ist'o?”
“En ĉambr'o en la palac'o,” li respond'is.
“Justic'o,” koment'is la Bird'o'tim'ig'il'o, far'ant'e ĝem'o'n, “est'as danĝer'a. Se vi ne hazard'e trov'int'us la pork'et'o'n, Heŭreka nepr'e kondamn'iĝ'us.”
“Sed just'ec'o fin'e venk'is,” dir'is Ozma, “ĉar jen mi'a best'et'o, kaj Heŭreka de'nov'e est'as liber'a.”
“Mi rifuz'as liber'iĝ'i,” kri'is la kat'id'o, per akr'a voĉ'o, “krom se la Sorĉ'ist'o pov'as prezent'i si'a'n truk'o'n per ok pork'et'o'j. Se li pov'os produkt'i nur sep, sekv'e ĉi tiu ne est'as la perd'it'a pork'et'o sed ali'a.”
“Ĉit, Heŭreka!” avert'is la Sorĉ'ist'o.
“Ne est'u mal'saĝ'a,” konsil'is la Stan'a Lign'o'hak'ist'o, “ĉar ebl'e vi bedaŭr'os.”
“La pork'et'o kiu aparten'is al la Princ'in'o hav'is smerald'a'n kol'um'o'n,” dir'is Heŭreka, laŭt'e por ke ĉiu aŭd'u.
“Tut'e ver'e!” kri'et'is Ozma. “Do ĉi tiu ne pov'as est'i tiu kiu'n donac'is al mi la Sorĉ'ist'o.”
“Kompren'ebl'e ne; li hav'is naŭ, en'sum'e,” deklar'is Heŭreka; “kaj mi dev'as dir'i ke li est'is tre'eg'e avar'a, ne permes'ant'e ke mi manĝ'u kelk'a'j'n. Sed nun fin'iĝ'is ĉi tiu stult'a proces'o, do mi inform'os vi'n pri kio ver'e okaz'is al vi'a am'at'a pork'et'o.”
Je tio ĉiu en la Tron'o'ĉambr'o ek'silent'is, kaj la kat'id'o plu'dir'is, per trankvil'a, mok'a ton'o: “Mi konfes'as ke mi ja intenc'is manĝ'i la mal'grand'a'n pork'o'n; do mi ramp'is en la ĉambr'o'n kie ĝi est'is dum la Princ'in'o vest'ad'is si'n kaj kaŝ'is mi'n sub seĝ'o. Kiam Ozma for'ir'is ŝi ferm'is la pord'o'n kaj las'is si'a'n best'et'o'n sur la tabl'o. Tuj mi al'salt'is kaj ordon'is al la pork'et'o ke li ne kri'u, ĉar li est'os intern'e de mi post du'on'a sekund'o; sed neni'u pov'as rezon'i sukces'e kun tia'j best'et'o'j. Anstataŭ rest'i kviet'a, por ke mi komfort'e manĝ'u li'n, li tiom trem'is pro tim'o ke li fal'is de la tabl'o en grand'a'n vaz'o'n kiu star'is sur la plank'o. La vaz'o hav'is tre mal'larĝ'a'n kol'o'n, sed la buŝ'o de la vaz'o est'is tre larĝ'a kvazaŭ bovl'o. Unu'e la pork'et'o fiks'iĝ'is en la kol'o de la vaz'o kaj mi kred'is ke mi ja fin'e ating'os li'n, sed li tra'puŝ'is si'n kaj fal'is en la profund'a'n mal'supr'a'n part'o'n—kaj mi supoz'as ke li plu est'as tie.”
Ĉiu'j'n mir'ig'is tiu konfes'o, kaj Ozma tuj send'is oficir'o'n por al'port'i la vaz'o'n. Kiam li re'ven'is la Princ'in'o rigard'is intern'e de la mal'larĝ'a kol'o de la grand'a ornam'aĵ'o kaj trov'is si'a'n perd'it'a'n pork'et'o'n, ĝust'e kiel dir'is Heŭreka.
Ne ebl'is el'pren'i la best'et'o'n sen romp'i la vason, do la Stan'a Lign'o'hak'ist'o frakas'is ĝi'n per si'a hak'il'o kaj liber'ig'is la mal'grand'a'n kapt'it'o'n.
Tiam la hom'amas'o tre fervor'e hura'is kaj Doroteo ĉirkaŭ'brak'um'is la kat'id'o'n kaj dir'is al ŝi kiom ĝoj'a ŝi est'as sci'ant'e ke ŝi est'as sen'kulp'a.
“Sed kial vi ne inform'is ni'n jam je la komenc'o?”
ŝi demand'is.
“Nu, tiu'okaz'e ne est'us amuz'e,” respond'is la kat'id'o, osced'ant'e.
Ozma re'don'is al la Sorĉ'ist'o la pork'et'o'n, kiu'n li tiom afabl'e don'int'is al Noĉjo Hak'ist'o por anstataŭ la perd'it'a'n, kaj post tio ŝi port'is la propr'a'n al la ĉambr'o'j de la palac'o kie ŝi loĝ'is. Kaj nun, ĉar la proces'o est'is fin'it'a, la bon'a'j civit'an'o'j de la Smerald'a Urb'o dis'ir'is al si'a'j hejm'o'j, tre kontent'a'j pro si'a amuz'iĝ'o dum tiu tag'o.
Doroteo mem mult'e vol'is re'ir'i hejm'e'n, do ŝi promes'is al Heŭreka ke ili ne long'e plu rest'os en la land'o Oz.
La sekv'a'n vesper'o'n post la proces'o la knab'in'et'o pet'ig'is ke Ozma permes'u ŝi'n rigard'i per la sorĉ'it'a bild'o, kaj la Princ'in'o volont'e konsent'is. Ŝi konduk'is la infan'o'n al la ĉambr'o kaj dir'is: “Esprim'u vi'a'n dezir'o'n, kar'a, kaj la bild'o montr'os al vi la scen'o'n kiu'n vi dezir'as vid'i.”
Tiel Doroteo trov'is, per la sorĉ'it'a bild'o, ke Onkl'o Henrik'o jam re'ir'is al la kultiv'ej'o en Kansas, kaj ŝi ankaŭ vid'is ke kaj li kaj Onkl'in'o Em port'as funebr'a'j'n vest'o'j'n, ĉar ili kred'is si'a'n nep'in'et'o'n mort'ig'it'a de la ter'trem'o.
“Ver'e,” dir'is la knab'in'o, mal'trankvil'e, “mi nepr'e re'ir'u kiel ebl'e plej baldaŭ al mi'a'j propr'a'j parenc'o'j.”
Zeb ankaŭ vol'is vid'i si'a'n hejm'o'n, kaj kvankam li ne trov'is funebr'ant'o'j'n, kiam li vid'is la Ranĉ'o'n Hugson en la bild'o li sopir'is re'ir'i tie'n.
“Ĉi tiu est'as bon'eg'a land'o, kaj mi am'as ĉiu'j'n loĝ'ant'o'j'n ĉi tie,” li dir'is al Doroteo. “Sed, laŭ'fakt'e, ŝajn'e ne dec'as ke Jaĉjo kaj mi est'u en fe'land'o, kaj la mal'jun'a ĉeval'o pet'eg'as mi'n re'ir'i hejm'e'n ek'de kiam li perd'is en la konkur'o. Do se vi pov'os trov'i metod'o'n far'i tio'n, ni mult'e dank'os vi'n.”
“Ozma pov'os far'i tio'n, facil'e,” respond'is Doroteo.
“Morgaŭ maten'e mi re'ir'os al Kansas kaj vi pov'os ir'i al Kalifornio.”
Tiu last'a vesper'o est'is tiom plezur'ig'a ke la knab'o neniam forges'os ĝi'n, neniam dum si'a tut'a viv'o. Ĉiu'j kun'est'is (escept'e de Heŭreka) en la bel'a'j ĉambr'o'j de la Princ'in'o, kaj la Sorĉ'ist'o prezent'is kelk'a'j'n nov'a'j'n truk'o'j'n, kaj la Bird'o'tim'ig'il'o rakont'ad'is, kaj la Stan'a Lign'o'hak'ist'o kant'is am'kant'o'n per bel'son'a, metal'a voĉ'o, kaj ĉiu'j rid'is kaj mult'e ĝu'is. Post'e Doroteo streĉ'is la risort'o'j'n de Tiktoko kaj li danc'is ĵig'o'n por distr'i la grup'o'n, kaj post tio la Flav'a Kok'in'o rakont'is kelk'a'j'n propr'a'j'n aventur'o'j'n kun la Reĝ'o de la Knomoj en la Land'o Ev.
La Princ'in'o don'is bon'gust'eg'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n al tiu'j kiu'j kapabl'as manĝ'i, kaj kiam la en'lit'iĝ'a hor'o de Doroteo al'ven'is la grup'o dis'ir'is post inter'ŝanĝ'o de mult'a'j amik'em'a'j sent'o'j.
La sekv'a'n maten'o'n ĉiu'j grup'iĝ'is por la fin'a adiaŭ'o, kaj mult'a'j ofic'ist'o'j kaj palac'an'o'j ven'is por rigard'i la impon'a'j'n ceremoni'o'j'n.
Doroteo ten'is Heŭrekan en si'a'j brak'o'j kaj am'e adiaŭ'is si'a'j'n amik'o'j'n.
“Nepr'e re'ven'u, iam,” dir'is la mal'grand'a Sorĉ'ist'o; kaj ŝi promes'is far'i tio'n se ebl'os.
“Sed Onkl'o Henrik'o kaj Onkl'in'o Em bezon'as ke mi help'u ili'n,” ŝi plu'dir'is, “do mi neniam pov'os for'est'i dum'long'e de la kultiv'ej'o en Kansas.”
Ozma sur'port'is la Magi'a'n Zon'o'n; kaj, kiam ŝi adiaŭ'e kis'is Doroteon kaj esprim'is si'a'n dezir'o'n, la knab'in'et'o kaj ŝi'a kat'id'o mal'aper'is tuj'tuj'e.
“Kie ŝi est'as?” demand'is Zeb, iom konfuz'it'a pro la subit'a okaz'o.
“Ŝi jam salut'as si'a'j'n onkl'o'n kaj onkl'in'o'n en Kansas,” respond'is Ozma, rid'et'ant'e.
Nun Zeb ven'ig'is Jaĉjon, jam jung'it'a'n al la kaleŝ'o, kaj sid'iĝ'is sur la benk'o'n.
“Mi mult'eg'e dank'as vi'n pro vi'a'j komplez'o'j,” dir'is la knab'o, “kaj ĉar vi sav'is mi'a'n viv'o'n kaj re'send'os mi'n hejm'e'n post la mult'a'j ĝu'plen'a'j spert'o'j ĉi tie. Mi opini'as ke ĉi tiu est'as la plej bel'a land'o en la mond'o; sed ĉar ni ne est'as fe'o'j Jaĉjo kaj mi opini'as ke ni nepr'e est'u kie dec'as—tio est'as ĉe la Ranĉ'o. Adiaŭ al ĉiu'j!”
Li ek'sku'iĝ'is kaj frot'is si'a'j'n okul'o'j'n. Jaĉjo trot'ad'as laŭ la bon'e kon'at'a voj'o, sku'ant'e si'a'j'n orel'o'j'n kaj vost'o'n kontent'e. Tuj antaŭ ili est'as la bar'il'pord'o'j de la Ranĉ'o Hugson, kaj Onkl'o Hugson nun el'ven'as kaj star'as kun si'a'j brak'o'j supr'e'n'etend'it'a'j kaj kun mal'ferm'a buŝ'o, rigard'ant'e surpriz'eg'it'e.
“Jad'i, jad'i! Est'as Zeb—kaj ankaŭ Joĉjo!” li kri'is.
“Kie en la mond'o vi est'is, mi'a knab'o?”
“Nu, en la mond'o, Onkl'o,” respond'is Zeb, rid'ant'e.