Tekst'ar'o de Esperant'o

Fajr'il'o

Sur la grand'a voj'o marŝ'is soldat'o: “Unu, du! unu, du!” Li hav'is tornistr'o'n sur la dors'o kaj sabr'o'n ĉe la flank'o, ĉar li est'is antaŭ'e en milit'o, sed nun li ir'is hejm'e'n. Jen li renkont'is sur la voj'o mal'jun'a'n sorĉ'ist'in'o'n; ŝi est'is terur'e mal'bel'a, ŝi'a mal'supr'a lip'o pend'is ĝis la brust'o. Ŝi dir'is: “Bon'a'n tag'o'n, soldat'o! Kia'n bel'a'n sabr'o'n kaj grand'a'n tornistr'o'n vi hav'as! Vi est'as ver'a soldat'o! Nun vi ricev'os tiom mult'e da mon'o, kiom vi vol'as hav'i.”

“Mi dank'as, mal'jun'a sorĉ'ist'in'o!” dir'is la soldat'o.

“Ĉu vi vid'as tie la grand'a'n arb'o'n?” dir'is la sorĉ'ist'in'o, montr'ant'e arb'o'n, kiu trov'iĝ'is apud ili. “Ĝi est'as intern'e tut'e mal'plen'a. Se vi grimp'os sur ĝi ĝis la supr'o, vi ek'vid'os tru'o'n, tra kiu vi pov'os en'ramp'i kaj mal'lev'iĝ'i mal'supr'e'n ĝis la profund'o de la arb'o. Mi al'lig'os al vi ŝnur'o'n al la korp'o, por ke mi pov'u re'turn'e tir'i vi'n supr'e'n, kiam vi mi'n vok'os.”

“Kio'n do mi dev'as far'i tie en la arb'o?” demand'is la soldat'o.

“Pren'i mon'o'n!” dir'is la sorĉ'ist'in'o. “Kiam vi ven'os sur la fund'o'n de la arb'o, vi trov'iĝ'os en long'a koridor'o; tie est'as tut'e lum'e, ĉar tie brul'as pli ol cent lamp'o'j. Tie vi rimark'os tri pord'o'j'n. Vi pov'as ili'n mal'ferm'i, la ŝlos'il'o sid'as en ili. Kiam vi en'ir'os en la unu'a'n ĉambr'o'n, vi ek'vid'os en la mez'o, sur la plank'o, grand'a'n kest'o'n, sur kiu sid'as hund'o. Ĝi hav'as du okul'o'j'n tiel grand'a'j'n, kiel du tas'o'j, sed vi ne tim'u pro tio! Mi don'as al vi mi'a'n antaŭ'tuk'o'n kun blu'a'j ĉel'o'j; vi etend'os ĝi'n sur la plank'o, post'e al'ir'u rapid'e, kapt'u la hund'o'n, met'u ĝi'n sur mi'a'n antaŭ'tuk'o'n, kaj tiam mal'ferm'u la kest'o'n kaj pren'u tiom da mon'o, kiom vi vol'as. La tut'a mon'o est'as kupr'a. Sed se vi prefer'as hav'i arĝent'o'n, vi dev'as ir'i en la sekv'ant'a'n ĉambr'o'n; tie sid'as hund'o, kiu hav'as okul'o'j'n tiel grand'a'j'n, kiel rad'o'j de muel'il'o; vi tamen ne tim'u, met'u la hund'o'n sur mi'a'n antaŭ'tuk'o'n kaj pren'u mon'o'n. Se vi tamen vol'as hav'i or'o'n, vi pov'as ĝi'n ankaŭ ricev'i en tia grand'a kvant'o, kia'n vi pov'os port'i, se vi ir'os en la tri'a'n ĉambr'o'n. Sed la hund'o, kiu tie sid'as sur la kest'o kun la mon'o, hav'as du okul'o'j'n, el kiu'j ĉiu est'as tiel grand'a, kiel rond'a tur'o. Jes, tio est'as ĝust'a hund'o. Vi tamen ne tim'u; met'u la hund'o'n sur mi'a'n antaŭ'tuk'o'n, tiam ĝi neni'o'n far'os al vi, kaj pren'u el la kest'o tiom da or'o, kiom vi vol'os.”

“Tio tut'e ne est'as mal'bon'a!” dir'is la soldat'o. “Sed kio'n mi dev'as don'i al vi, mal'jun'a sorĉ'ist'in'o? Ĉar mi pov'as ja kompren'i, ke vi ankaŭ vol'as i'o'n hav'i!”

“Ne”, dir'is la sorĉ'ist'in'o, “eĉ unu spes'o'n mi ne vol'as hav'i. Al mi al'port'u nur la mal'nov'a'n fajr'il'o'n, kiu'n mi'a av'in'o forges'is, kiam ŝi est'is tie intern'e la last'a'n foj'o'n.”

“Bon'e”, dir'is la soldat'o, “al'lig'u do al mi la ŝnur'o'n al la korp'o”.

“Jen ĝi est'as”, dir'is la sorĉ'ist'in'o, “kaj jen est'as mi'a antaŭ'tuk'o kun la blu'a'j ĉel'o'j.”

La soldat'o grimp'is sur la arb'o'n, ramp'is tra la tru'o mal'supr'e'n kaj trov'iĝ'is, kiel la sorĉ'ist'in'o dir'is, en la grand'a koridor'o, kie brul'is pli ol cent lamp'o'j.

Li mal'ferm'is la unu'a'n pord'o'n. Ha, tie sid'is hund'o, kun okul'o'j tiel grand'a'j, kiel tas'o'j, kaj rigid'e li'n rigard'is.

“Vi est'as brav'a knab'o!” dir'is la soldat'o, met'is ĝi'n sur la antaŭ'tuk'o'n de la sorĉ'ist'in'o kaj pren'is tiom da kupr'a mon'o, kiom pov'is en'ir'i en li'a'j'n poŝ'o'j'n, post'e li ferm'is la kest'o'n, met'is sur ĝi'n re'turn'e la hund'o'n kaj ir'is en la du'a'n ĉambr'o'n. Al la diabl'o! tie sid'is la hund'o kun la okul'o'j tiel grand'a'j, kiel rad'o'j de muel'il'o.

“Ne rigard'u mi'n tiel rigid'e!” dir'is la soldat'o, “ĉar la okul'o'j vi'n ek'dolor'us!” Kaj li met'is la hund'o'n sur la antaŭ'tuk'o'n de la sorĉ'ist'in'o. Kiam li ek'vid'is la mult'o'n de la arĝent'a mon'o en la kest'o, li el'ĵet'is la tut'a'n kupr'a'n mon'o'n kaj plen'ig'is al si la poŝ'o'j'n kaj la tornistr'o'n sol'e per arĝent'o. Post'e li en'ir'is en la tri'a'n ĉambr'o'n. Ha, kiel terur'e! La hund'o, kiu tie est'is, efektiv'e hav'is du okul'o'j'n tiel grand'a'j'n, kiel rond'a'j tur'o'j, kaj ili turn'iĝ'ad'is en ĝi'a kap'o, kiel rad'o'j.

“Bon'a'n vesper'o'n!” dir'is la soldat'o kaj ek'tuŝ'is per la man'o si'a'n ĉak'o'n, ĉar tia'n hund'o'n li neniam antaŭ'e vid'is; sed post kiam li dum kelk'a temp'o ĝi'n rigard'is, li ek'pens'is: “Nu, nun est'as sufiĉ'e!” kaj li met'is la hund'o'n sur la plank'o'n kaj mal'ferm'is la kest'o'n. Ha, Di'o ni'n gard'u! Kia grand'eg'a amas'o da or'o! Per ĝi li pov'us aĉet'i la tut'a'n Kopenhagon kaj la suker'aĵ'o'j'n, la stan'a'j'n soldat'o'j'n, la vip'o'j'n kaj la balanc'ĉeval'o'j'n de la tut'a mond'o. Jes, tie est'is bel'a kvant'o da mon'o! La soldat'o el'ĵet'is for la tut'a'n arĝent'a'n mon'o'n, per kiu li antaŭ'e plen'ig'is si'a'j'n poŝ'o'j'n kaj si'a'n tornistr'o'n, kaj anstataŭ tio li pren'is or'o'n; ĉiu'j'n poŝ'o'j'n, la tornistr'o'n, la ĉak'o'n kaj la bot'o'j'n li plen'ig'is tiel, ke li preskaŭ ne pov'is ir'i. Ho, kiom mult'e da mon'o li nun hav'is! La hund'o'n li re'sid'ig'is sur la kest'o'n, li ferm'is la pord'o'n kaj ek'kri'is supr'e'n tra la arb'o:

“Tir'u mi'n supr'e'n, mal'jun'a sorĉ'ist'in'o!”

“Ĉu vi pren'is ankaŭ la fajr'il'o'n?” demand'is la sorĉ'ist'in'o.

“Efektiv'e” dir'is la soldat'o, “pri tio mi tut'e forges'is”. Kaj li ir'is kaj pren'is la fajr'il'o'n. La sorĉ'ist'in'o tir'is li'n supr'e'n, kaj li trov'iĝ'is de'nov'e sur la voj'o kun poŝ'o'j, bot'o'j, tornistr'o kaj ĉak'o plen'eg'a'j de or'o.

“Por kio vi bezon'as la fajr'il'o'n?” demand'is la soldat'o.

“Tio tut'e ne est'as vi'a afer'o!” dir'is la sorĉ'ist'in'o, “vi ricev'is ja mon'o'n, nun don'u al mi nur la fajr'il'o'n.”

“Babil'aĵ'o!” dir'is la soldat'o; “tuj dir'u al mi, por kio vi ĝi'n bezon'as, aŭ mi el'tir'os mi'a'n sabr'o'n kaj de'hak'os al vi la kap'o'n!”

“Ne!” dir'is la sorĉ'ist'in'o. Tiam la soldat'o de'hak'is al ŝi la kap'o'n. Ŝi fal'is sen'viv'a. Sed li en'lig'is si'a'n tut'a'n mon'o'n en ŝi'a'n antaŭ'tuk'o'n, pren'is ĝi'n sur la dors'o'n, kiel pak'sak'o'n, met'is la fajr'il'o'n en la poŝ'o'n kaj ir'is rekt'e en la urb'o'n.

Tio est'is bel'a urb'o; kaj li en'gast'iĝ'is en la plej bel'a hotel'o, postul'is la plej bel'a'j'n ĉambr'o'j'n kaj tiu'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, kiu'j'n li plej mult'e am'is, ĉar nun li est'is ja riĉ'a, hav'ant'e tiom mult'e da mon'o.

Est'as ver'o, ke al la serv'ist'o, kiu est'is pur'ig'ont'a li'a'j'n bot'o'j'n, ŝajn'is, ke tio est'as tre strang'a'j mal'nov'a'j bot'o'j por tiel riĉ'a sinjor'o; sed li ankoraŭ ne aĉet'is al si nov'a'j'n. Sed la sekv'ant'a'n tag'o'n li ricev'is bot'o'j'n, kun kiu'j oni efektiv'e pov'us parad'i, kaj ankaŭ plej bon'spec'a'j'n vest'o'j'n. Nun el la soldat'o far'iĝ'is eminent'a sinjor'o, kaj oni rakont'ad'is al li pri ĉiu'j bel'eg'aĵ'o'j de la urb'o, pri la reĝ'o, kaj pri tio, kia ĉarm'eg'a reĝ'id'in'o est'as li'a fil'in'o.

“Kie oni pov'as ŝi'n vid'i?” demand'is la soldat'o.

“Oni tut'e ne pov'as ŝi'n vid'i!” oni respond'is al li. “Ŝi loĝ'as en grand'a kupr'a kastel'o, defend'at'a ĉirkaŭ'e de mult'e da mur'eg'o'j kaj tur'o'j. Neni'u krom la reĝ'o, hav'as la permes'o'n venad'i al ŝi, ĉar est'is antaŭ'dir'it'e, ke ŝi edz'in'iĝ'os kun tut'e simpl'a soldat'o, kaj tio'n la reĝ'o ne pov'as toler'i.”

“Mi tre vol'us ŝi'n vid'i!” pens'is la soldat'o, sed por tio li kompren'ebl'e ne pov'is ricev'i la permes'o'n.

Li ek'viv'is tre gaj'e, ir'ad'is tre oft'e en la teatr'o'n, vetur'ad'is en la ĝarden'o'n de la reĝ'o kaj don'ad'is mult'e da mon'o al la mal'riĉ'ul'o'j, kio est'is tre laŭd'ind'a. Li sci'is ja el la antaŭ'a temp'o, kiel mal'bon'e est'as, kiam oni ne posed'as eĉ unu spes'o'n. Nun li est'is riĉ'a, hav'is bon'spec'a'j'n vest'o'j'n kaj ricev'is mult'e da amik'o'j, kiu'j ĉiu'j dir'is, ke li est'as brav'a hom'o, ver'a kavalir'o, kaj tio tre plaĉ'is al la soldat'o. Sed ĉar li ĉiu'tag'e nur el'spez'ad'is mon'o'n kaj neniam i'o'n en'spez'is, tial fin'e rest'is al li nur dek spes'o'j; kaj el la bel'eg'a'j ĉambr'o'j, en kiu'j li antaŭ'e loĝ'is, li dev'is trans'loĝ'iĝ'i tre alt'e'n, en mal'grand'a'n fronton'a'n ĉambr'et'o'n tut'e sub la tegment'o, li dev'is mem bros'ad'i al si si'a'j'n bot'o'j'n kaj flik'ad'i ili'n per flik'kudr'il'o, kaj neni'u el li'a'j amik'o'j venad'is al li, ĉar oni dev'is lev'iĝ'i al li per tro mult'e da ŝtup'o'j.

Est'is tre mal'lum'a vesper'o, kaj li ne pov'is eĉ aĉet'i al si kandel'o'n; tiam li subit'e re'memor'is, ke ver'ŝajn'e trov'iĝ'as ankoraŭ pec'et'o da meĉ'o en la fajr'il'o, kiu'n li kun'port'is kun si el la kavern'o de la arb'o, en kiu'n la sorĉ'ist'in'o en'ven'ig'is li'n. Li el'pren'is la fajr'il'o'n kaj la meĉ'o'n; sed apenaŭ li ek'bat'is fajr'o'n kaj la fajr'er'o'j ek'flug'is el la fajr'il'o, la pord'o rapid'e mal'ferm'iĝ'is, kaj la hund'o, kiu hav'is okul'o'j'n kiel tas'o'j'n kaj kiu'j'n li vid'is si'a'temp'e sub la arb'o, star'is nun antaŭ li kaj dir'is: “Kio'n mi'a sinjor'o ordon'as?”

“Kio tio est'as!” dir'is la soldat'o, “tio est'as ja strang'a fajr'il'o, se mi pov'as ricev'i per ĝi tio'n, kio'n mi vol'as! Hav'ig'u al mi iom da mon'o”, li dir'is al la hund'o; kaj fulm'o'rapid'e ĝi mal'aper'is, kaj fulm'o'rapid'e ĝi re'aper'is, ten'ant'e en si'a buŝ'o grand'a'n mon'uj'o'n plen'a'n de mon'o.

Nun la soldat'o sci'is, kia ekster'ordinar'a fajr'il'o tio est'is. Se li bat'is unu foj'o'n, ven'is la hund'o, kiu sid'is sur la kest'o kun la kupr'a mon'o; se li bat'is du foj'o'j'n, ven'is tiu, kiu hav'is la arĝent'a'n mon'o'n; kaj se li bat'is tri foj'o'j'n, ven'is tiu, kiu hav'is la or'o'n. Nun la soldat'o de'nov'e trans'loĝ'iĝ'is en bel'eg'a'j'n ĉambr'o'j'n mal'supr'e, vest'is si'n per bon'a'j vest'o'j, kaj tiam tuj re'kon'is li'n ĉiu'j li'a'j bon'a'j amik'o'j kaj tre fort'e li'n estim'is.

Unu foj'o'n li ek'pens'is: “Est'as ja efektiv'e strang'e, ke oni ne pov'as vid'i la reĝ'id'in'o'n! Ĉiu'j dir'as, ke ŝi est'as ekster'ordinar'e bel'a, sed kio'n oni hav'as de tio, se ŝi ĉiam dev'as sid'i en la grand'a kupr'a kastel'o kun la mult'o da tur'o'j? Ĉu mi tut'e ne pov'us ŝi'n vid'i? Kie est'as mi'a fajr'il'o?” Li ek'bat'is fajr'o'n, kaj fulm'o'rapid'e aper'is la hund'o kun la okul'o'j kiel tas'o'j.

“Est'as ver'o, ke nun est'as mal'fru'e en la nokt'o”, dir'is la soldat'o, “mi tamen tre fort'e dezir'us vid'i la reĝ'id'in'o'n, almenaŭ por unu mal'grand'a moment'o!”

La hund'o tuj mal'aper'is, kaj antaŭ ol la soldat'o pov'is pens'i pri tio, li vid'is ĝi'n jam re'turn'e kun la reĝ'id'in'o. Ŝi sid'is kaj dorm'is sur la dors'o de la hund'o, kaj ŝi est'is tiel bel'a, ke ĉiu pov'us vid'i, ke ŝi est'as ver'a reĝ'id'in'o. La soldat'o ne pov'is si'n de'ten'i kaj kis'is ŝi'n, ĉar li est'is ver'a soldat'o.

Post tio la hund'o kun la reĝ'id'in'o for'kur'is re'turn'e. Kiam far'iĝ'is maten'o kaj la reĝ'o kaj la reĝ'in'o sid'is ĉe la maten'manĝ'o, la reĝ'id'in'o dir'is, ke ŝi hav'is en la nokt'o tre strang'a'n sonĝ'o'n pri hund'o kaj soldat'o; ke ŝi rajd'is sur la hund'o kaj la soldat'o ŝi'n kis'is.

“Tio est'us efektiv'e bel'a histori'o!” dir'is la reĝ'in'o. Oni decid'is, ke en la ven'ont'a nokt'o unu el la mal'jun'a'j sinjor'in'o'j de la kort'eg'o mal'dorm'os ĉe la reĝ'id'in'o, por vid'i, ĉu tio est'is efektiv'a sonĝ'o, aŭ kio ali'a ĝi est'as.

La soldat'o terur'e sopir'is vid'i de'nov'e la bel'a'n reĝ'id'in'o'n, kaj tial la hund'o de'nov'e ven'is en la nokt'o, pren'is la reĝ'id'in'o'n kaj kur'is kiel rapid'e ĝi pov'is; sed la mal'jun'a kort'eg'an'in'o met'is sur si'n akv'o'bot'o'j'n kaj post'kur'is tiel sam'e rapid'e. Kiam ŝi vid'is, ke ili mal'aper'is en grand'a dom'o, ŝi pens'is: “Nun mi sci'as, kie est'as la lok'o!” kaj ŝi mark'is per pec'o da kreto sur la pord'o grand'a'n kruc'o'n. Post tio ŝi ir'is hejm'e'n kaj kuŝ'iĝ'is, kaj ankaŭ la hund'o kun la reĝ'id'in'o re'ven'is. Sed kiam la hund'o vid'is, ke sur la pord'o, kie loĝ'as la soldat'o, est'as desegn'it'a kruc'o, ĝi ankaŭ pren'is pec'o'n de kreto kaj far'is kruc'o'j'n sur ĉiu'j pord'o'j en la tut'a urb'o. Tio est'is saĝ'a ag'o, ĉar nun la kort'eg'an'in'o ne pov'is ja trov'i la ĝust'a'n pord'o'n, ĉar sur ĉiu'j trov'iĝ'is kruc'o'j.

Fru'e maten'e ven'is la reĝ'o kaj la reĝ'id'in'o, la mal'jun'a kort'eg'an'in'o kaj ĉiu'j oficir'o'j, por vid'i, kie la reĝ'id'in'o est'is en la nokt'o.

“Jen ĝi est'as!” dir'is la reĝ'o, kiam li ek'vid'is la unu'a'n pord'o'n, mark'it'a'n per kruc'o.

“Ne, ĝi est'as tie, kar'a edz'et'o!” dir'is la reĝ'in'o, kiam ŝi rimark'is la du'a'n pord'o'n kun la kruc'o.

“Sed jen est'as ankaŭ, kaj jen est'as de'nov'e!” ili ĉiu'j ek'kri'is; kie'n ajn ili rigard'is, trov'iĝ'is kruc'o'j sur la pord'o'j. Tiam ili kompren'is, ke ĉia serĉ'ad'o est'us van'a.

Sed la reĝ'in'o est'is tre saĝ'a vir'in'o, kiu pov'o'sci'is pli ol nur vetur'ad'i en kaleŝ'o. Si pren'is si'a'n grand'a'n or'a'n tond'il'o'n, dis'tranĉ'is grand'a'n pec'o'n da silk'a ŝtof'o kaj kudr'is mal'grand'a'n bel'et'a'n sak'et'o'n, kiu'n ŝi plen'ig'is per delikat'a poligon'a gri'o kaj al'lig'is al la dors'o de la reĝ'id'in'o; ŝi far'is en la sak'et'o mal'grand'a'n tru'o'n, tiel, ke la gri'o pov'is ŝut'mark'i la tut'a'n voj'o'n, kiu'n la reĝ'id'in'o tra'pas'us.

En la nokt'o la hund'o ven'is de'nov'e, pren'is la reĝ'id'in'o'n sur si'a'n dors'o'n kaj kur'is kun ŝi al la soldat'o, kiu ŝi'n tre fort'e am'is kaj tre dezir'us est'i princ'o, por pov'i edz'iĝ'i kun ŝi.

La hund'o tut'e ne rimark'is, kiel la tut'a voj'o de la kastel'o ĝis la fenestr'o, tra kiu ĝi en'ir'is kun la reĝ'id'in'o, est'is ŝut'mark'it'a. Tial maten'e la reĝ'o kaj la reĝ'in'o vid'is klar'e, kie ili'a fil'in'o est'is en la nokt'o, kaj tiam ili pren'is la soldat'o'n kaj ĵet'is li'n en mal'liber'ej'o'n.

Tie do li sid'is. Ha, kiel mal'lum'e kaj enu'ig'e est'is tie! Oni ankaŭ dir'is al li: “Morgaŭ oni vi'n pend'ig'os!”. Tio ne est'is tre agrabl'a sci'ig'o; kaj pli'e li rest'ig'is si'a'n fajr'il'o'n en la hotel'o. Maten'e li tra la fer'a krad'o antaŭ si'a mal'grand'a fenestr'o pov'is vid'i, kiel la popol'o el la urb'o rapid'e al'kur'as, por vid'i, kiel oni li'n pend'ig'os. Li aŭd'is la tambur'ad'o'n kaj vid'is la marŝ'ant'a'j'n soldat'o'j'n. Ĉiu'j loĝ'ant'o'j, de la urb'o est'is sur la pied'o'j; inter ili est'is ankaŭ unu bot'ist'a bub'o kun led'a antaŭ'tuk'o kaj pantofl'o'j; li kur'is tiel rapid'e, ke unu pantofl'o de'salt'is kaj fal'is ĝust'e antaŭ la mur'o mal'antaŭ kiu sid'is la soldat'o kaj rigard'is tra la krad'o.

“Aŭskult'u, bot'ist'et'o! vi ne bezon'as tiel rapid'i”, dir'is al li la soldat'o, “oni ja neni'o'n far'os, antaŭ ol mi ven'os. Sed se vi kur'os al mi'a antaŭ'a loĝ'ej'o kaj al'port'os al mi mi'a'n fajr'il'o'n, vi ricev'os kelk'e da spes'dek'o'j. Sed kur'u rapid'e, pren'u la pied'o'j'n en la man'o'j'n!”. La bot'ist'a bub'o vol'is hav'i la mon'o'n, kaj rapid'e kiel sag'o li kur'is, pren'is la fajr'il'o'n, don'is ĝi'n al la soldat'o, kaj... nun ni baldaŭ aŭd'os.

Ekster la urb'o est'is konstru'it'a grand'a pend'ig'il'o, ĉirkaŭ'e star'is la soldat'o'j kaj mult'a'j mil'o'j da hom'o'j. La reĝ'o kaj la reĝ'in'o sid'is sur bel'eg'a tron'o, ĝust'e kontraŭ'e de la juĝ'ist'o'j kaj de la tut'a konsil'ist'ar'o.

Jam la soldat'o star'is supr'e sur la ŝtup'ar'o; sed kiam oni vol'is met'i la ŝnur'o'n ĉirkaŭ li'a'n kol'o'n, li dir'is, ke antaŭ ol mizer'a pek'int'o est'as ekzekut'at'a, oni ja ĉiam plen'um'as al li i'a'n sen'kulp'a'n dezir'o'n; li tre dezir'us fum'i pip'o'n da tabak'o, tio est'os ja la last'a pip'o, kiu'n li ricev'os en ĉi tiu mond'o!

Tio'n la reĝ'o ne dol'is rifuz'i al li; la soldat'o pren'is do si'a'n fajr'il'o'n kaj ek'bat'is fajr'o'n, unu, du, tri foj'o'j'n. Kaj jen aper'is ĉiu'j hund'o'j, tiu kun la okul'o'j kiel tas'o'j, tiu kun la okul'o'j kiel rad'o'j de muel'il'o kaj tiu, kiu hav'is okul'o'j'n tiel grand'a'j'n, kiel rond'a'j tur'o'j.

“Help'u al mi, ke oni mi'n ne pend'ig'u!” dir'is la soldat'o. Tiam la hund'o'j ĵet'is si'n sur la juĝ'ist'o'j'n kaj sur ta tut'a'n konsil'ist'ar'o'n, kapt'is unu je la pied'o'j, ali'a'n je la naz'o, kaj ĵet'is ili'n tiel alt'e'n en la aer'o'n, ke ĉe la re'fal'ad'o ili dis'romp'iĝ'is en pec'et'o'j'n.

“Mi ne vol'as!” dir'is la reĝ'o, sed la plej grand'a hund'o kapt'is li'n kaj la reĝ'in'o'n kaj ĵet'is ili'n, kiel ĉiu'j'n ali'a'j'n. Tiam la soldat'o'j ek'tim'is, kaj la tut'a popol'o ek'kri'is: “Kar'a soldat'o, vi est'os ni'a reĝ'o kaj ricev'os la bel'a'n reĝ'id'in'o'n!”

Post tio oni sid'ig'is la soldat'o'n en la kaleŝ'o de la reĝ'o, kaj ĉiu'j tri hund'o'j danc'is antaŭ'e kaj kri'is “Hur'a!” kaj la knab'o'j fajf'is tra la fingr'o'j, kaj la soldat'o'j far'is prezent'ad'o'n. La reĝ'id'in'o est'is el'liber'ig'it'a el la kupr'a kastel'o kaj far'iĝ'is reĝ'in'o, kaj tio cert'e plaĉ'is al ŝi. La edz'iĝ'a fest'o daŭr'is ok tag'o'j'n, kaj la hund'o'j sid'is ankaŭ ĉe la tabl'o kaj rigard'is per grand'a'j okul'o'j.

Mal'grand'a Niko kaj grand'a Niko

En unu vilaĝ'o loĝ'is du vir'o'j, kiu'j ambaŭ hav'is la sam'a'n nom'o'n. Ambaŭ est'is nom'at'a'j Niko, sed unu el ili posed'is kvar ĉeval'o'j'n kaj la du'a nur unu ĉeval'o'n. Por disting'i ili'n unu de la ali'a, oni nomad'is tiu'n, kiu posed'is kvar ĉeval'o'j'n, la grand'a Niko, kaj tiu'n, kiu posed'is nur unu ĉeval'o'n, oni nomad'is la mal'grand'a Niko. Nun ni aŭskult'u, kio okaz'is al ili ambaŭ, ĉar tio est'as ver'a histori'o.

Dum la tut'a semajn'o la mal'grand'a Niko dev'is plug'ad'i por la grand'a Niko kaj prunt'ad'i al li si'a'n sol'a'n ĉeval'o'n; pro tio la grand'a Niko prunt'ad'is al li ĉiu'j'n si'a'j'n kvar ĉeval'o'j'n, sed nur unu foj'o'n en la semajn'o. nom'e en dimanĉ'o. Huha! kiel la mal'grand'a Niko krak'ad'is tiam per si'a vip'o super ĉiu'j kvin ĉeval'o'j! ili est'is ja dum tiu tag'o kvazaŭ li'a'j propr'a'j. La sun'o bril'is tiel bel'eg'e, ĉiu'j sonor'il'o'j de la preĝ'ej'a tur'o sonor'vok'is en la preĝ'ej'o'n, la hom'o'j est'is ornam'e vest'it'a'j kaj ir'is kun la kant'o'libr'o sub la brak'o, por aŭskult'i la predik'o'n, kaj ili rigard'is la mal'grand'a'n Nikon, kiu plug'is per si'a'j kvin ĉeval'o'j, kaj li est'is tiel bon'humor'a, ke li de'nov'e krak'is per la vip'o kaj kri'is: “Hop, ĉiu'j mi'a'j ĉeval'o'j!”

“Ne parol'u tiel”, dir'is la grand'a Niko, “al vi aparten'as ja nur unu ĉeval'o!”

Sed kiam de'nov'e iu preter'ir'is al la preĝ'ej'o, la mal'grand'a Niko forges'is, ke li ne dev'as tiel parol'i, kaj li ek'kri'is: “Hop, ĉiu'j mi'a'j kvin ĉeval'o'j!”,

“Nun mi dev'as energi'e pet'i, ke vi ĉes'u,” dir'is la grand'a Niko, “ĉar se vi ankoraŭ unu foj'o'n tiel parol'os, tiam mi frap'os vi'a'n ĉeval'o'n sur la kap'o'n tiel, ke ĝi fal'os sen'viv'a, kaj vi plu hav'os neni'o'n!”

“Mi cert'e plu ne parol'os tiel”, respond'is la mal'grand'a Niko; tamen kiam hom'o'j preter'ir'is kaj dir'is al li: bon'a'n tag'o'n, li far'iĝ'is tiel bon'humor'a kaj la posed'ad'o de kvin ĉeval'o'j por la pri'plug'ad'o de si'a kamp'o ŝajn'is al li tiel bel'a, ke li krak'is per la vip'o kaj ek'kri'is: “Dekstr'e'n, ĉiu'j mi'a'j ĉeval'o'j!”

“Mi instru'os vi'n kri'i al vi'a'j ĉeval'o'j,” dir'is la grand'a Niko; kaj li pren'is stang'o'n kaj frap'is sur la kap'o'n la sol'a'n ĉeval'o'n de la mal'grand'a Niko tiel, ke ĝi fal'is kaj tuj mort'is.

“Ho ve, nun mi plu hav'as neniu'n ĉeval'o'n!”, dir'is la mal'grand'a Niko kaj komenc'is plor'i. Post'e li sen'fel'ig'is la ĉeval'o'n, bon'e el'sek'ig'is la fel'o'n en la vent'o, met'is ĝi'n en sak'o'n, kiu'n li pren'is sur si'a'n dors'o'n, kaj ir'is en la urb'o'n, por vend'i la fel'o'n de si'a ĉeval'o.

Li hav'is antaŭ si long'a'n voj'o'n, li dev'is ir'i tra grand'a, mal'lum'a arb'ar'o, kaj la veter'o far'iĝ'is terur'e mal'bon'a; li tut'e perd'is la voj'o'n, kaj antaŭ ol li de'nov'e trov'is la ĝust'a'n voj'o'n, far'iĝ'is vesper'o, kaj est'is tro mal'proksim'e, por ke oni pov'u antaŭ plen'a nokt'iĝ'o ating'i la urb'o'n aŭ ven'i re'turn'e hejm'e'n.

Tut'e apud'e de la voj'o trov'iĝ'is grand'a kort'o de vilaĝ'an'o; la fenestr'o'kovr'il'o'j est'is ferm'it'a'j, tamen tra ili bril'et'is lum'o. “Tie oni ebl'e permes'os al mi tra'nokt'i”, pens'is la mal'grand'a Niko, kaj li al'ir'is kaj frap'et'is.

La vilaĝ'an'in'o mal'ferm'is; sed kiam ŝi aŭd'is, kio'n li vol'as, ŝi dir'is, ke li ir'u si'a'n voj'o'n, ke ŝi'a edz'o ne est'as hejm'e kaj ŝi ne pov'as akcept'i fremd'ul'o'j'n.

“Mi dev'as do kuŝ'i ekster'e”, dir'is la mal'grand'a Niko, kaj la vilaĝ'an'in'o ferm'is la pord'o'n antaŭ li'a naz'o.

Tre proksim'e de la pord'o star'is grand'a fojn'amas'o, kaj inter ĝi kaj la dom'o trov'iĝ'is mal'grand'a stal'o kun plat'a pajl'a tegment'o.

“Tie supr'e mi pov'as kuŝ'i”, dir'is la mal'grand'a Niko, kiam li ek'vid'is la tegment'o'n, “tio est'as ja bon'eg'a lit'o; la cikoni'o cert'e ne mal'supr'e'n'flug'os kaj ne mord'os mi'n je la pied'o'j.” Ĉar viv'ant'a cikoni'o star'is supr'e sur la tegment'o, kie ĝi hav'is si'a'n nest'o'n.

La mal'grand'a Niko grimp'is sur la stal'o'n, kie li si'n kuŝ'ig'is kaj turn'ad'is si'n en divers'a'j'n flank'o'j'n, por trov'i la plej bon'a'n kuŝ'manier'o'n. La fenestr'o'kovr'il'o'j supr'e ne kovr'is, kaj tial li pov'is rigard'i ĝust'e en la dom'intern'o'n.

Tie est'is kovr'it'a grand'a tabl'o, kaj sur ĝi star'is vin'o kaj rost'aĵ'o kaj delikat'a fiŝ'o. La vilaĝ'an'in'o kaj la sakristi'an'o sid'is ĉe la tabl'o, kie est'is neni'u ali'a krom ili, kaj ŝi en'verŝ'is al li vin'o'n, kaj li ek'atak'is la fiŝ'o'n, ĉar tio est'is io laŭ li'a gust'o.

“Ho, se mi ankaŭ pov'us ricev'i i'o'n de tio!”, dir'is la mal'grand'a Niko kaj al'ŝov'is la kap'o'n tut'e al la fenestr'o. Al la diabl'o! kia'n bel'eg'a'n kuk'o'n li tie vid'is! Jes, kia festen'o tio est'is! Subit'e li aŭd'is, ke iu al'rajd'as de la voj'o al la dom'o; tio est'is la edz'o de la vilaĝ'an'in'o, ven'ant'a hejm'e'n.

Li est'is ĝeneral'e bon'a hom'o, sed li hav'is la strang'a'n mal'fort'ec'o'n, ke li ne pov'is toler'i la aspekt'o'n de sakristi'an'o. Se li vid'is sakristi'an'o'n, li far'iĝ'is tut'e furioz'a. Tio est'is la kaŭz'o, pro kiu la sakristi'an'o ir'is salut'i la vir'in'o'n, kiam li sci'is, ke ŝi'a edz'o ne est'as hejm'e, kaj la bon'a vir'in'o met'is antaŭ li'n la plej bon'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, kiu'j'n ŝi hav'is. Kiam ili nun aŭd'is, ke la edz'o ven'as, ili tre ek'tim'is, kaj la vir'in'o pet'is la sakristi'an'o'n, ke li en'ramp'u en grand'a'n mal'plen'a'n kest'o'n, kiu star'is en angul'o. Tio'n li efektiv'e far'is, ĉar li ja sci'is, ke la kompat'ind'a edz'o ne pov'as toler'i la aspekt'o'n de sakristi'an'o. La vir'in'o rapid'e kaŝ'is la tut'a'n bon'eg'a'n manĝ'aĵ'o'n kaj la vin'o'n en si'a'n bak'forn'o'n, ĉar se la edz'o tio'n vid'us, li ja cert'e demand'us, kio'n tio signif'as.

“Ha ha!”, ek'ĝem'is la mal'grand'a Niko, vid'ant'e, kiel la tut'a manĝ'aĵ'o mal'aper'as.

“Ĉu iu est'as tie supr'e?”, demand'is la vilaĝ'an'o kaj rigard'is supr'e'n al la mal'grand'a Niko. “Kial vi tie kuŝ'as? ven'u prefer'e kun mi en la dom'o'n.”

La mal'grand'a Niko tiam rakont'is, kiel li perd'is la voj'o'n, kaj pet'is la permes'o'n tra'nokt'i ĉe li.

“Kompren'ebl'e”, dir'is la vilaĝ'an'o, “sed antaŭ ĉio ni dev'as i'o'n manĝ'i.” La vir'in'o akcept'is ili'n ambaŭ ekster'ordinar'e afabl'e, kovr'is long'a'n tabl'o'n kaj don'is al ili grand'a'n plad'o'n da gri'aĵ'o. La vilaĝ'an'o est'is mal'sat'a kaj manĝ'is kun grand'a apetit'o, sed la mal'grand'a Niko ne pov'is ĉes'i pens'i pri la delikat'a rost'aĵ'o, fiŝ'o kaj kuk'o, kiu'j, kiel li sci'is, star'is en la bak'forn'o.

Sub la tabl'o'n antaŭ si'a'j'n pied'o'j'n li est'is met'int'a la sak'o'n kun la fel'o de la ĉeval'o, ĉar ni sci'as ja, ke pro ĝi li ek'voj'ir'is, por vend'i ĝi'n en la urb'o. La gri'aĵ'o tut'e ne pov'is plaĉ'i al li. Li ek'paŝ'is sur si'a'n sak'o'n, kaj la sek'a fel'o en la sak'o laŭt'e ek'knar'is.

“Ts!”, dir'is la mal'grand'a Niko al si'a sak'o, sed sam'temp'e li de'nov'e ek'paŝ'is sur la sak'o'n tiel, ke ĝi knar'is ankoraŭ pli laŭt'e, ol antaŭ'e.

“He; kio'n vi tie hav'as en la sak'o?”, demand'is la vilaĝ'an'o.

“Ha, tio est'as sorĉ'ist'o”, dir'is la mal'grand'a Niko, “li dir'as, ke ni ne manĝ'u gri'aĵ'o'n, ĉar li sorĉ'e plen'ig'is la tut'a'n forn'o'n per rost'aĵ'o, fiŝ'o kaj kuk'o!”

“Ne ebl'e!” dir'is la vilaĝ'an'o kaj rapid'e mal'ferm'is la forn'o'n, kie li ek'vid'is ĉiu'j'n bon'eg'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, kiu'j'n li'a edz'in'o tie kaŝ'is, sed pri kiu'j li nun pens'is, ke la sorĉ'ist'o en la sak'o tie'n ili'n en'sorĉ'is. La vir'in'o ne kuraĝ'is i'o'n dir'i, sed ŝi tuj met'is la manĝ'aĵ'o'j'n sur la tabl'o'n, kaj tiel ili manĝ'is la fiŝ'o'n, kaj ankaŭ la rost'aĵ'o'n kaj la kuk'o'n. La mal'grand'a Niko de'nov'e sur'paŝ'is sur la sak'o'n, ke la fel'o ek'knar'is.

“Kio'n li nun dir'as?” demand'is la vilaĝ'an'o.

“Li dir'as,” respond'is la mal'grand'a Niko, “ke li sorĉ'is por ni ankaŭ tri botel'o'j'n da vin'o; ili ankaŭ star'as en la forn'o”. Tiam la vir'in'o dev'is el'pren'i la vin'o'n, kiu'n ŝi kaŝ'is, kaj la vilaĝ'an'o trink'is kaj far'iĝ'is bon'humor'a; tia'n sorĉ'ist'o'n, kia'n la mal'grand'a Niko hav'as en la sak'o, li tre fort'e dezir'us posed'i.

“Ĉu li pov'as ankaŭ sorĉ'ven'ig'i la diabl'o'n?” demand'is la vilaĝ'an'o; “mi tre dezir'us li'n vid'i, ĉar nun mi est'as en tre bon'a humor'o.”

“Jes”, dir'is la mal'grand'a Niko, “mi'a sorĉ'ist'o pov'as far'i ĉio'n, kio'n mi postul'as. Ĉu ne ver'e, he vi?”, li demand'is kaj sur'paŝ'is sur la sak'o'n, ke ĝi knar'is. “Ĉu vi aŭd'as? Li dir'as jes! Sed la diabl'o aspekt'as mal'bel'e, ne pen'valor'as li'n vid'i.”

“Ho, mi tut'e ne tim'as! Kiel do li aspekt'as?”

“Nu, li aspekt'as kiel viv'ant'a sakristi'an'o!”

“Hu!” ek'kri'is la vilaĝ'an'o, “tio efektiv'e est'us tre mal'bel'a! Vi dev'as sci'i, ke mi ne pov'as toler'i la aspekt'o'n de sakristi'an'o. Tamen tio est'as ne'grav'a, mi sci'os ja, ke tio est'as la diabl'o, kaj tial ĝi ne far'os sur mi tia'n impres'o'n. Nun mi est'as kuraĝ'a, sed li ne tro al'proksim'iĝ'u al mi!”

“Atent'u! Nun mi demand'os mi'a'n sorĉ'ist'o'n”, dir'is la mal'grand'a Niko, kaj li sur'paŝ'is sur la sak'o'n kaj al'klin'is al ĝi si'a'n orel'o'n.

“Kio'n li dir'as?”.

“Li dir'as, ke vi pov'as ir'i kaj mal'ferm'i la kest'o'n, kiu star'as en la angul'o, kaj tiam vi ek'vid'os tie la diabl'o'n; sed vi dev'as ten'i la kovr'il'o'n en la man'o, por ke la demon'o ne el'kur'u.”

“Ĉu vi vol'as help'i al mi ten'i?”, demand'is la vilaĝ'an'o, kaj li ir'is al la kest'o, en kiu la vir'in'o kaŝ'is la efektiv'a'n sakristi'an'o'n, kiu nun tie sid'is kaj pro tim'o frap'ad'is per la dent'o'j.

La vilaĝ'an'o lev'is iom'et'e la kovr'il'o'n kaj en'rigard'is. “Hu!”, li ek'kri'is kaj for'salt'is. “Jes, mi li'n vid'is, li aspekt'is tut'e tiel, kvazaŭ li est'us ni'a sakristi'an'o! Ha, tio est'is terur'a!” Post tio oni dev'is trink'i, kaj tia'manier'e ili trink'is ĝis mal'fru'e en la nokt'o.

“La sorĉ'ist'o'n vi dev'as vend'i al mi”, dir'is la vilaĝ'an'o; “postul'u pro li tiom, kiom vi vol'as! Mi tuj don'os al vi tut'a'n buŝel'o'n da mon'o!”

“Ne, tio'n mi ne pov'as far'i!”, dir'is la mal'grand'a Niko; “pri'pens'u do, kiom mult'e da util'o mi pov'as hav'i de tiu sorĉ'ist'o!”

“Ha, mi tiel fort'e dezir'us hav'i li'n!”, dir'is la vilaĝ'an'o kaj ne ĉes'is pet'ad'i.

“Nu”, dir'is fin'e la mal'grand'a Niko, “ĉar vi est'is tiel bon'a kaj don'is al mi rifuĝ'o'n en ĉi tiu nokt'o, mi ced'as al vi'a pet'o. Vi ricev'os la sorĉ'ist'o'n pro buŝel'o da mon'o, sed mi vol'as, ke la buŝel'o est'u super'rand'e plen'eg'a.”

“Tio'n vi ricev'os”, dir'is la vilaĝ'an'o, “sed la kest'o'n tie en la angul'o vi dev'as kun'pren'i kun vi, mi ne vol'as ten'i ĝi'n en mi'a dom'o eĉ unu hor'o'n plu'e, ĉar oni ne pov'as sci'i, ĉu li ebl'e ne sid'as ankoraŭ tie!”

La mal'grand'a Niko don'is al la vilaĝ'an'o si'a'n sak'o'n kun la sek'a fel'o kaj ricev'is pro tio tut'a'n buŝel'o'n da mon'o, super'rand'e plen'eg'a'n. La vilaĝ'an'o eĉ donac'is al li ankoraŭ grand'a'n puŝ'ĉar'o'n, por ke li pov'u for'vetur'ig'i la mon'o'n kaj la kest'o'n.

“Adiaŭ!”, dir'is la mal'grand'a Niko, kaj li for'vetur'is kun si'a mon'o kaj kun la grand'a kest'o, en kiu ĉiam ankoraŭ trov'iĝ'is la sakristi'an'o.

Sur la du'a flank'o de la arb'ar'o trov'iĝ'is grand'a, profund'a torent'o; la akv'o en ĝi flu'is tiel bru'e, ke est'is tre ma1facil'e naĝ'i kontraŭ la flu'ad'o. Super ĝi est'is konstru'it'a nov'a pont'o; en la mez'o de tiu pont'o la mal'grand'a Niko halt'is kaj dir'is tut'e laŭt'e, tiel ke la sakristi'an'o en la kest'o pov'u tio'n aŭd'i:

“Kio'n mi nun far'u kun la sen'senc'a kest'o? Ĝi est'as tiel pez'a, kvazaŭ en ĝi trov'iĝ'us ŝton'o'j! Se mi ĝi'n vetur'ig'os plu'e'n, mi tut'e lac'iĝ'os. Mi prefer'e ĵet'os ĝi'n en la torent'o'n; se ĝi mem al'naĝ'os al mi'a dom'o, bon'e, — se ĝi tio'n ne far'os, ankaŭ ne est'os grand'a perd'o.”

Li pren'is la kest'o'n per unu man'o kaj iom ĝi'n lev'is, kvazaŭ li vol'us ĵet'i ĝi'n en la akv'o'n.

“Ne, atend'u!”, ek'kri'is la sakristi'an'o en la kest'o; “antaŭ'e las'u mi'n el'ir'i!”

“Hu!”, dir'is la mal'grand'a Niko kaj ŝajn'ig'is, kvazaŭ li ek'tim'is. “Li est'as ankoraŭ tie! Rapid'e en la torent'o'n, ke li dron'u!”

“Ho ne, ho ne!”, ek'kri'is la sakristi'an'o, “ne far'u tio'n; mi don'os al vi, tut'a'n buŝel'o'n da mon'o!”

“Ha, tio est'as io ali'a!”, dir'is la mal'grand'a Niko kaj mal'ferm'is la kest'o'n. La sakristi'an'o tuj el'ramp'is, puŝ'is la mal'plen'a'n kest'o'n en la akv'o'n kaj ir'is hejm'e'n, kie la mal'grand'a Niko ricev'is tut'a'n buŝel'o'n da mon'o. Ĉar unu buŝel'o'n li ricev'is jam antaŭ'e de la vilaĝ'an'o, li hav'is nun tut'a'n puŝ'ĉar'o'n plen'a'n de mon'o.

“Nu, pro la ĉeval'o oni bon'e pag'is al mi!”, li dir'is al si mem, kiam li al'ven'is hejm'e'n kaj ŝut'kun'ig'is en si'a loĝ'ej'o, sur la mez'o de la plank'o, la tut'a'n mon'o'n en form'o de grand'a amas'aĵ'o. “Mi prezent'as al mi, kiel tio ĉagren'os la grand'a'n Nikon, kiam li ek'sci'os, kiel riĉ'a mi far'iĝ'is per mi'a sol'a ĉeval'o; mi tamen ne dir'os al li tio'n tut'e mal'kaŝ'e.”

Li send'is knab'o'n al la grand'a Niko, por pet'i de li buŝel'mezur'il'o'n.

“Por kio li tio'n bezon'as!”, pens'is la grand'a Niko; kaj li ŝmir'is la fund'o'n de la mezur'il'o per gudr'o, por ke el tio, kio est'os mezur'at'a, io rest'u al'glu'it'a. Kaj tiel efektiv'e okaz'is; kiam li ricev'is la mezur'il'o'n re'turn'e, sur ĝi'a fund'o trov'iĝ'is al'glu'it'e tri grand'a'j nov'a'j arĝent'a'j mon'er'o'j.

“Kio tio est'as?”, dir'is la grand'a Niko, kaj li tuj kur'is al la mal'grand'a. “Kie vi ricev'is la tut'a'n mon'o'n?”

“Ho, tio est'as pro mi'a ĉeval'fel'o, kiu'n mi vend'is hieraŭ vesper'e.”

“Al la diabl'o, oni bon'e pag'is pro ĝi!”, dir'is la grand'a Niko, kaj li kur'is hejm'e'n, kapt'is hak'il'o'n kaj de'hak'is la kap'o'n al ĉiu'j, si'a'j kvar ĉeval'o'j. Post'e li de'tir'is de ili la fel'o'n kaj vetur'is kun tio al la urb'o.

“Fel'o'j, fel'o'j! Kiu aĉet'os fel'o'j'n?”, li kri'is sur la strat'o'j.

Ĉiu'j bot'ist'o'j kaj tan'ist'o'j al'kur'is kaj demand'is, kiom li postul'as pro la fel'o'j.

“Buŝel'o'n da mon'o pro ĉiu fel'o”, dir'is la grand'a Niko.

“Ĉu vi est'as frenez'a?”, dir'is ĉiu'j, “ĉu vi pens'as, ke ni hav'as tiom da mon'o, ke ni mezur'as ili'n per buŝel'o'j?”

“Fel'o'j, fel'o'j! Kiu aĉet'os fel'o'j'n?”, li kri'is de'nov'e; sed al ĉiu'j, kiu'j demand'is pri la prez'o, li respond'is: “Buŝel'o da mon'o.”

“Li mok'as ni'n!”, kri'is ĉiu'j; kaj la bot'ist'o'j kapt'is si'a'j'n rimen'o'j'n, la tan'ist'o'j si'a'j'n led'o'j'n, kaj ili komenc'is bat'ad'i la grand'a'n Nikon.

“Fel'o'j, fel'o'j!”, ili mok'e imit'kri'is; “atend'u, ni far'os el vi'a haŭt'o tia'n fel'o'n, kiu est'os verd'a kaj flav'a. For el la urb'o!”, ili kri'is; kaj la grand'a Niko dev'is kur'i per ĉiu'j si'a'j fort'o'j. Tiel solid'e li neniam ankoraŭ est'is bat'it'a.

“Atend'u!”, li dir'is, kiam li ven'is hejm'e'n, “pro tio la mal'grand'a Niko al mi pag'os; mi li'n mort'ig'os!”

Dum'e en la dom'o de la mal'grand'a Niko mort'is li'a mal'jun'a av'in'o. Kvankam ŝi est'is ĉiam tre mal'bon'a kaj koler'em'a kontraŭ li, li tamen est'is nun tre aflikt'it'a; li pren'is la sen'viv'a'n vir'in'o'n kaj met'is ŝi'n en si'a'n varm'a'n lit'o'n, esperant'e, ke ebl'e li per tio de'nov'e ŝi'n re'viv'ig'os. Tie ŝi est'is kuŝ'ont'a la tut'a'n nokt'o'n, kaj li mem intenc'is sid'i en angul'o kaj dorm'i sur seĝ'o, kiel li oft'e farad'is antaŭ'e.

Kiam li en la nokt'o tiel sid'is, subit'e mal'ferm'iĝ'is la pord'o, kaj en'ir'is la grand'a Niko kun si'a hak'il'o. Li sci'is, kie star'as la lit'o de la mal'grand'a Niko, li ir'is rekt'e tie'n kaj frap'is la kap'o'n de la mort'int'a av'in'o, pens'ant'e, ke tio est'as la mal'grand'a Niko.

“Jen vi hav'as!”, li dir'is “nun vi ne hav'os plu la dezir'o'n mok'i mi'n!”. Kaj li ir'is re'turn'e hejm'e'n.

“Kia mal'bon'a kaj terur'a hom'o!”, dir'is la mal'grand'a Niko; “li intenc'is mort'ig'i mi'n. Est'as feliĉ'o, ke la mal'jun'a av'in'o jam ne viv'is, ali'e li sen'viv'ig'us ŝi'n!”

Li vest'is la mal'jun'a'n av'in'o'n per ŝi'a'j dimanĉ'a'j vest'o'j, prunt'is de la najbar'o ĉeval'o'n, al'jung'is ĝi'n al la vetur'il'o, sid'ig'is la mal'jun'a'n av'in'o'n sur la mal'antaŭ'a sid'lok'o, por ke ŝi ne el'fal'u dum la vetur'ad'o, kaj ek'vetur'is kun ŝi tra la arb'ar'o. Kiam la sun'o lev'iĝ'is, ili trov'iĝ'is jam antaŭ grand'a en'vetur'ej'o, kie la mal'grand'a Niko halt'is, por tie maten'manĝ'i.

La mastr'o hav'is tre mult'e da mon'o, li est'is ankaŭ bon'a hom'o, sed tiel koler'iĝ'em'a, kvazaŭ li hav'us en si pipr'o'n kaj tabak'o'n.

“Bon'a'n tag'o'n!”, li dir'is al la mal'grand'a Niko “vi hodiaŭ fru'e met'is sur vi'n vi'a'j'n dimanĉ'a'j'n vest'o'j'n!.”

“Jes!” dir'is la mal'grand'a Niko, “mi vetur'as kun mi'a mal'jun'a av'in'o al la urb'o, ŝi sid'as tie en la vetur'il'o; mi ne pov'as konsent'ig'i ŝi'n ir'i en la ĉambr'o'n. Ĉu vi ne don'os al ŝi glas'o'n da trink'miel'o? Vi dev'as tamen laŭt'e kri'i, ĉar ŝi ne bon'e aŭd'as.”

“Bon'e, mi tio'n far'os!” dir'is la mastr'o kaj en'verŝ'is grand'a'n glas'o'n da trink'miel'o, kun kiu li ir'is al la mort'int'a av'in'o, kiu trov'iĝ'is en sid'ant'a pozici'o en la vetur'il'o.

“Jen est'as glas'o da trink'miel'o, kiu'n send'as al vi vi'a fil'o!” dir'is la mastr'o; sed la mort'int'a vir'in'o ne respond'is eĉ unu vort'o'n, sed ŝi sid'is tut'e silent'e.

“Ĉu vi ne aŭd'as?” kri'is la mastr'o tiel laŭt'e, kiel li nur pov'is; “jen est'as glas'o da trink'miel'o, send'it'a de vi'a fil'o!”

Ankoraŭ unu foj'o'n li kri'is tio'n sam'a'n, post'e ankoraŭ unu foj'o'n; sed ĉar ŝi tut'e ne mov'iĝ'is de si'a lok'o, li far'iĝ'is koler'a kaj ĵet'is al ŝi la glas'o'n rekt'e en la vizaĝ'o'n, tiel, ke la trink'miel'o ek'flu'is sur ŝi'a naz'o kaj ŝi el'fal'is el la vetur'il'o, ĉar ŝi est'is nur sid'ig'it'a, sed ne al'lig'it'a.

“He he!” ek'kri'is la mal'grand'a Niko, el'salt'is tra la pord'o kaj kapt'is la mastr'o'n je la brust'o; “vi mort'ig'is mi'a'n av'in'o'n! Rigard'u, ŝi hav'as grand'a'n tru'o'n en la frunt'o!”

“Ho, kia mal'feliĉ'o!” ek'kri'is la mastr'o kaj inter'frap'is la man'o'j'n super la kap'o; “ĉio ven'as de mi'a koler'iĝ'em'o! Mi'a kar'a mal'grand'a Niko, mi don'os al vi tut'a'n buŝel'o'n da mon'o, kaj mi las'os en'ter'ig'i vi'a'n av'in'o'n tiel, kiel se ŝi est'us mi'a propr'a, nur silent'u, ĉar ali'e oni de'hak'os al mi la kap'o'n, kaj tio est'as tiel mal'bon'a!”

Tia'manier'e la mal'grand'a Niko ricev'is tut'a'n buŝel'o'n da mon'o, kaj la mastr'o las'is en'ter'ig'i la mal'jun'a'n av'in'o'n tiel, kiel se ŝi est'us li'a propr'a.

Kiam la mal'grand'a Niko kun la mult'o da mon'o re'ven'is hejm'e'n, li tuj send'is knab'o'n al la grand'a Niko, por pet'i li'n, ke li vol'u prunt'i al li buŝel'mezur'il'o'n.

“Kio tio est'as!” dir'is la grand'a Niko; “ĉu mi li'n ne mort'ig'is? mi dev'as mem ir'i kaj rigard'i!” Kaj li mem ir'is kun la mezur'il'o al la mal'grand'a Niko.

“Ha! kie vi ricev'is la tut'a'n mon'o'n?” li demand'is, larĝ'e mal'ferm'ant'e la okul'o'j'n ĉe la vid'o de la nov'a amas'o da mon'o.

“Ne mi'n, sed mi'a'n av'in'o'n vi mort'ig'is!” dir'is la mal'grand'a Niko; “mi vend'is ŝi'n kaj ricev'is pro ŝi buŝel'o'n da mon'o.”

“Ver'e bon'e pag'it'e!” dir'is la grand'a Niko, kaj li rapid'is hejm'e'n, pren'is hak'il'o'n kaj tuj mort'ig'is si'a'n mal'jun'a'n av'in'o'n, met'is ŝi'n en vetur'il'o'n, vetur'is en la urb'o'n, kie loĝ'is la apotek'ist'o, kaj demand'is, ĉu ĉi tiu vol'as aĉet'i sen'viv'a'n hom'o'n.

“Kiu li est'as, kaj kie vi li'n pren'is?” demand'is la apotek'ist'o.

“Tio est'as mi'a av'in'o”, dir'is la grand'a Niko, “mi ŝi'n mort'ig'is, por vend'i ŝi'n pro buŝel'o da mon'o”.

“Di'o ni'n gard'u!” ek'kri'is la apotek'ist'o. “Vi cert'e delir'as! Ne parol'u tia'j'n afer'o'j'n, ĉar vi pov'as perd'i la kap'o'n!” Kaj li far'is al li solid'a'n moral'instru'o'n, klar'ig'is al li, kia'n terur'a'n mal'nobl'aĵ'o'n li far'is, kia mal'bon'a hom'o li est'as kaj kiel fort'e li merit'as pun'o'n. La grand'a Niko tiel fort'e ek'tim'is, ke el la apotek'o li salt'is rekt'e en la vetur'il'o'n, ek'frap'is la ĉeval'o'j'n kaj for'vetur'is hejm'e'n. La apotek'ist'o kaj ĉiu'j ali'a'j hom'o'j pens'is, ke li est'as frenez'a, kaj tiel ili permes'is al li vetur'i, kie'n li vol'as.

“Mi re'pag'os al vi!”, dir'is la grand'a Niko, kiam li est'is sur la grand'a voj'o; “jes, vi est'os pag'it'a, vi mal'grand'a Niko!” Tuj, kiam li ven'is hejm'e'n, li pren'is la plej grand'a'n sak'o'n, kiu'n li pov'is trov'i, ir'is al la mal'grand'a Niko kaj dir'is: “Nun vi de'nov'e mok'e amuz'is vi'n pri mi! Unu'e mi mort'ig'is mi'a'j'n ĉeval'o'j'n, post'e mi'a'n mal'jun'a'n av'in'o'n! Tio est'as nur vi'a kulp'o, sed vi plu neniam far'os mi'n mok'at'aĵ'o!” Kaj li kapt'is la mal'grand'a'n Nikon ĉirkaŭ la korp'o, en'ŝov'is li'n en la sak'o'n, pren'is ĉi tiu'n sur la dors'o'n kaj dir'is: “Nun mi ir'os kaj dron'ig'os vi'n!”

Oni dev'as ir'i long'a'n distanc'o'n, antaŭ ol ven'i al la river'o, kaj la mal'grand'a Niko ne est'is tre mal'pez'a. La voj'o konduk'is preter preĝ'ej'o'n, la orgen'o lud'is, kaj la hom'o'j tiel bel'e tie kant'is; tial la grand'a Niko de'met'is la sak'o'n kun la mal'grand'a Niko tut'e apud'e de la preĝ'ej'a pord'o kaj dir'is al si, ke est'os tre bon'e, se li antaŭ'e en'ir'os kaj kun'kant'os, antaŭ ol li ir'os plu'e'n: la mal'grand'a Niko ne pov'as ja for'kur'i, kaj ĉiu'j hom'o'j est'as en la preĝ'ej'o. Kaj li en'ir'is.

“Ho ve, ho ve!”, ĝem'is la mal'grand'a Niko intern'e de la sak'o; li si'n turn'ad'is tie'n kaj re'e'n, sed li ne pov'is mal'lig'i la lig'il'o'j'n. En tiu temp'o preter'ir'is la mal'jun'a paŝt'ist'o kun neĝ'blank'a barb'o kaj kun grand'a baston'o en la man'o; li pel'is antaŭ si tut'a'n greg'o'n da bov'o'j kaj bov'in'o'j; ili kur'is sur la sak'o'n, en kiu trov'iĝ'is la mal'grand'a Niko, kaj la sak'o renvers'iĝ'is.

“Ho ve!”, ĝem'is la mal'grand'a Niko “mi est'as ankoraŭ tiel jun'a, kaj mi jam dev'as ir'i en la regn'o'n ĉiel'a'n!”

“Kaj mi, mal'feliĉ'a” dir'is la paŝt'ist'o “est'as jam tiel mal'jun'a kaj tamen ne pov'as ankoraŭ tie'n ven'i!”

“Mal'lig'u la sak'o'n!”, ek'kri'is la mal'grand'a Niko “en'ramp'u ĉi tie'n anstataŭ mi, tiam vi tuj ven'os en la regn'o'n ĉiel'a'n!”

“Bon'e, tio'n mi volont'e far'os!”, dir'is la paŝt'ist'o, kaj li mal'lig'is la sak'o'n al la mal'grand'a Niko, kiu nun tuj el'salt'is.

“Ĉu vi gard'os mi'a'j'n brut'o'j'n?”, dir'is la mal'jun'a hom'o kaj en'ramp'is en la sak'o'n; la mal'grand'a Niko ĝi'n lig'is kaj post'e for'ir'is kun ĉiu'j bov'o'j kaj bov'in'o'j.

Tuj post'e la grand'a Niko el'ven'is el la preĝ'ej'o kaj pren'is si'a'n sak'o'n de'nov'e sur la dors'o'n. Al li ŝajn'is, ke la sak'o far'iĝ'is tre mal'pez'a, ĉar la mal'jun'a paŝt'ist'o ne pez'is eĉ du'on'o'n de tio, kio'n pez'is, la mal'grand'a Niko. “Kiel facil'e oni nun pov'as li'n port'i! Tio est'as rekompenc'o pro tio, ke mi kant'is preĝ'o'n!”. Kaj li ir'is al la river'o, kiu est'is profund'a kaj grand'a, ĵet'is la sak'o'n kun la mal'jun'a paŝt'ist'o en la akv'o'n kaj kri'is al li, pens'ant'e, ke tio est'as la mal'grand'a Niko: “Nu, nun vi plu ne amuz'os vi'n pri mi!”. Kaj li ir'is re'turn'e hejm'e'n. Sed kiam li ven'is al la voj'kruc'iĝ'o, li renkont'is la mal'grand'a'n Nikon, kiu pel'is antaŭ si si'a'n tut'a'n brut'ar'o'n.

“Kio ĝi est'as!”, ek'kri'is la grand'a Niko, “ĉu mi vi'n ne dron'ig'is?”

“Jes”, dir'is la mal'grand'a Niko, “vi ĵet'is ja mi'n antaŭ du'on'o da hor'o en la river'o'n!”

“Kie do vi ricev'is ĉi tiu'n tut'a'n bel'a'n brut'ar'o'n?”, demand'is la grand'a Niko.

“Tio est'as mar'a'j brut'o'j!” dir'is la mal'grand'a Niko. “Mi rakont'os al vi la tut'a'n histori'o'n, kaj mi ankaŭ kor'e vi'n dank'as pro tio, ke vi mi'n dron'ig'is, ĉar nun mi far'iĝ'is tre riĉ'a, kred'u al mi! Est'is al mi tiel terur'e, kiam mi sid'is en la sak'o kaj la vent'o fajf'is antaŭ mi'a naz'o, est'is al mi tiel terur'e, kiam vi ĵet'is mi'n de la pont'o en la mal'varm'a'n akv'o'n! Mi fal'is tuj sur la fund'o'n, tamen mi tie ne ricev'is frap'o'n, ĉar tie mal'supr'o kresk'as la plej delikat'a mol'a herb'o. Sur tiu'n herb'o'n mi fal'is, kaj plej bel'a jun'ul'in'o en neĝ'blank'a'j vest'o'j kaj kun verd'a kron'o ĉirkaŭ la kap'o pren'is mi'n je la man'o kaj dir'is: ‘Tio est'as vi, mal'grand'a Niko? Nun ricev'u antaŭ ĉio iom da brut'o'j; unu mejl'o'n de ĉi tie trov'iĝ'as ankoraŭ tut'a paŝt'ej'o plen'a de brut'o'j, kiu'j'n mi ankaŭ donac'as al vi.’ Tiam mi rimark'is, ke la river'o est'as grand'a voj'o por la loĝ'ant'o'j de la mar'o. Mal'supr'e sur la fund'o ir'ad'is kaj vetur'ad'is hom'o'j de la mar'o en la mez'o'n de la land'o ĝis la komenc'iĝ'a font'o de la river'o. Kiel bel'eg'e tie est'is! kiom mult'e da flor'o'j kaj da freŝ'a herb'o est'is ĉie! La fiŝ'o'j, kiu'j naĝ'is en la akv'o, fulm'o'rapid'e preter'flug'ad'is preter mi'a'j orel'o'j, kiel ĉi tie la bird'o'j en la aer'o. Kia'j bel'a'j hom'o'j tie est'is! Kaj des pli la brut'o'j, kiu'j paŝt'iĝ'is tie ĉe la kav'o'j kaj bar'il'o'j!”

“Sed kial do vi tuj supr'e'n'ven'is re'turn'e al ni?” demand'is la grand'a Niko. “Mi tio'n ne far'us, se tie mal'supr'e efektiv'e est'as tiel bel'e.”

“Ha, ĝust'e tio est'as ja tre ruz'a de mi'a flank'o”, dir'is la mal'grand'a Niko. “Vi aŭd'is ja, kio'n mi rakont'is al vi: la mar'a jun'ul'in'o dir'is, ke unu mejl'o'n de tie sur la voj'o — sub ‘voj'o’ ŝi kompren'as ja la river'o'n, ĉar i'e'n ali'lok'e'n ŝi ne pov'as ir'i — trov'iĝ'as ankoraŭ tut'a paŝt'ej'o plen'a de brut'o'j por mi. Sed kiel mi sci'as, la river'o hav'as mult'e da fleks'o'j en divers'a'j lok'o'j; tio postul'us ja tro mult'e da super'flu'a ir'ad'o; oni pov'as sekv'e tre mal'long'ig'i al si la voj'o'n, se oni supr'e'n'ir'as sur la ter'o'n kaj post'e ir'as al la river'o laŭ'larĝ'e. Per tio mi ŝpar'as ja preskaŭ du'on'mejl'o'n, kaj mi ating'os mi'a'j'n brut'o'j'n pli fru'e.”

“Ho, vi est'as feliĉ'a hom'o!”, dir'is la grand'a Niko. “Ĉu vi opini'as, ke mi ankaŭ ricev'us mar'a'j'n brut'o'j'n, se mi ven'us sur la fund'o'n de la river'o?”

“Jes, tiel mi opini'as!”, dir'is la mal'grand'a Niko, “sed mi ne pov'as port'i vi'n en sak'o ĝis la river'o, vi est'as tro pez'a por tio. Sed se vi mem tie'n ir'os kaj ramp'os en la sak'o'n, tiam mi kun grand'a plezur'o ĵet'os vi'n en la river'o'n.”

“Mi tre dank'as!”, dir'is la grand'a Niko; “sed se mi ne ricev'os mar'a'j'n brut'o'j'n, kiam mi ven'os mal'supr'e'n, tiam mi far'os al vi solid'a'n bat'ad'o'n; pri tio est'u cert'a.”

“Ho ne, ne est'u tiel mal'bon'a!”. Ili ir'is al la river'o. Kiam la brut'o'j, kiu'j hav'is soif'o'n, ek'vid'is la akv'o'n, ili ek'kur'is kiel ebl'e plej rapid'e mal'supr'e'n, al la trink'ej'o.

“Vid'u, kiel ili rapid'as!”, dir'is la mal'grand'a Niko, “ili dezir'eg'as ven'i re'turn'e sur la fund'o'n!”

“Bon'e, help'u do al mi”, dir'is la grand'a Niko, “ĉar ali'e vi ricev'os bat'o'j'n”. Kaj li en'ramp'is en grand'a'n sak'o'n, kiu kuŝ'is sur la dors'o de unu el la bov'o'j. “En'met'u ŝton'o'n”, dir'is la grand'a Niko, “ĉar mi tim'as, ke ali'e mi ne al'fund'iĝ'os”.

“Bon'e!”, dir'is la mal'grand'a Niko, met'is grand'a'n ŝton'o'n en la sak'o'n, fort'e kun'tir'is la lig'il'o'n kaj streĉ'is si'n kontraŭ la sak'o'n. Pum! la grand'a Niko fal'is en la river'o'n kaj tuj flug'is al la fund'o.

“Mi tim'as, mi tim'as, ke li tamen ne trov'os la mar'a'j'n brut'o'j'n!”, dir'is la mal'grand'a Niko, kaj, pel'ant'e si'a'j'n brut'o'j'n, li ir'is hejm'e'n.

Reĝ'id'in'o sur piz'o

Est'is iam reĝ'id'o, kiu vol'is edz'iĝ'i kun reĝ'id'in'o, sed li nepr'e vol'is, ke tio est'u ver'a reĝ'id'in'o. Li tra'vojaĝ'is la tut'a'n mond'o'n, por trov'i tia'n, sed ĉie trov'iĝ'is ia kontraŭ'aĵ'o. Da reĝ'id'in'o'j est'is sufiĉ'e mult'e, sed ĉu tio est'as ver'a'j reĝ'id'in'o'j, pri tio li neniel pov'is konvink'iĝ'i; ĉiam trov'iĝ'is io, kio ne est'is tut'e konform'a. Tial li ven'is re'turn'e hejm'e'n kaj est'is tre mal'ĝoj'a, ĉar li tre dezir'is hav'i ver'a'n reĝ'id'in'o'n.

Unu vesper'o'n far'iĝ'is grand'a uragan'o: fulm'is kaj tondr'is, fort'e pluv'eg'is, est'is terur'e. Subit'e oni frap'et'is je la urb'a pord'eg'o, kaj la mal'jun'a reĝ'o ir'is, por mal'ferm'i. Montr'iĝ'is, ke ekster'e antaŭ la pord'o star'as reĝ'id'in'o. Sed, ho mi'a Di'o, kiel ŝi aspekt'is pro la pluv'o kaj la vent'eg'o! La akv'o flu'is de ŝi'a'j har'o'j kaj vest'o'j, kaj verŝ'iĝ'is en ŝi'a'j'n ŝu'o'j'n kaj el'e'n. Kaj ŝi dir'is, ke ŝi est'as ver'a reĝ'id'in'o.

“Nu, pri tio ni tre baldaŭ konvink'iĝ'os!” pens'is la mal'jun'a reĝ'in'o. Ŝi tamen neni'o'n dir'is, sed ŝi ir'is en la dorm'o'ĉambr'o'n, el'pren'is ĉiu'j'n lit'aĵ'o'j'n kaj met'is unu piz'o'n sur la fund'o'n de la lit'o. Post tio ŝi pren'is du'dek matrac'o'j'n, met'is ili'n sur la piz'o'n, kaj post'e ankoraŭ du'dek lanug'aĵ'o'j'n sur la matrac'o'j'n. En tiu lit'o la reĝ'id'in'o dev'is dorm'i dum la nokt'o.

Maten'e oni ŝi'n demand'is, kiel ŝi dorm'is.

“Ho, terur'e mal'bon'e!” dir'is la reĝ'id'in'o; “preskaŭ dum la tut'a nokt'o mi ne pov'is ferm'i la okul'o'j'n! Di'o sci'as, kio est'is en mi'a lit'o! Mi kuŝ'is sur io mal'mol'a, kaj mi'a korp'o pro tio far'iĝ'is blu'a kaj brun'a! Est'is terur'e!”.

Per tio oni pov'is vid'i, ke ŝi est'as ver'a reĝ'id'in'o, ĉar tra la du'dek matrac'o'j kaj la du'dek lanug'aĵ'o'j ŝi sent'is la piz'o'n. Tiel delikat'sent'a pov'is est'i nur ver'a reĝ'id'in'o!

Tiam la reĝ'id'o edz'iĝ'is kun ŝi, ĉar nun li sci'is, ke li hav'as ver'a'n reĝ'id'in'o'n; kaj la piz'o'n oni met'is en la muze'o'n, kie oni ankoraŭ nun pov'as ĝi'n vid'i, se neni'u ĝi'n for'pren'is.

Vid'u, tio est'is ver'a histori'o.

Flor'o'j de la mal'grand'a Ida

“Mi'a'j kompat'ind'a'j flor'o'j tut'e for'velk'is!” dir'is la mal'grand'a Ida. “Hieraŭ vesper'e ili est'is ankoraŭ tiel bel'a'j, kaj nun ĉiu'j flor'o'j pend'as sek'iĝ'int'a'j! Kial tio est'as?” ŝi demand'is la student'o'n, kiu sid'is sur la sof'o kaj kiu'n ŝi tre alt'e ŝat'is; li sci'is plej bel'a'j'n histori'o'j'n kaj el'tranĉ'ad'is plej amuz'ant'a'j'n bild'o'j'n: kor'o'j'n kun mal'grand'a'j knab'in'o'j intern'e, kiu'j danc'is, flor'o'j'n kaj grand'a'j'n kastel'o'j'n, kies pord'o'j'n oni pov'is mal'ferm'i. Jes, tio est'is gaj'a student'o! “Kial la flor'o'j hodiaŭ aspekt'as tiel sen'kolor'a'j? ” ŝi demand'is kaj montr'is al li tut'a'n buked'o'n, kiu tut'e for'velk'is.

“Nu, ĉu vi sci'as, kio mank'as al ili?” dir'is la student'o; “la flor'o'j hodiaŭ en la nokt'o est'is en bal'o, kaj tial ili mal'lev'is la kap'o'j'n.”

“Sed la flor'o'j ja ne pov'o'sci'as danc'i!” dir'is la mal'grand'a Ida.

“Ho jes!” dir'is la student'o, “kiam far'iĝ'as mal'lum'e kaj ni ĉiu dorm'as, tiam ili gaj'e danc'as; preskaŭ ĉiu'n nokt'o'n ili hav'as bal'o'n”.

“Ĉu neni'a infan'o pov'as ven'i ankaŭ al la bal'o?”

“Jes” dir'is la student'o, “la mal'grand'a'j ĉarm'a'j lekant'o'j kaj la konval'o'j”.

“Kie la bel'a'j flor'o'j danc'as?” demand'is la mal'grand'a Ida.

“Ĉu vi ne est'is oft'e antaŭ la pord'eg'o de la grand'a palac'o, kie la reĝ'o loĝ'as en somer'o kaj kie trov'iĝ'as la bel'a ĝarden'o kun la mult'o da flor'o'j? Vi vid'is ja la bel'a'j'n cign'o'j'n, kiu'j al'naĝ'as al vi, kiam vi vol'as don'i al ili er'et'o'j'n da pan'o. Tie efektiv'e okaz'as bal'o'j, kred'u al mi.”

“Ankoraŭ hieraŭ mi est'is kun mi'a patr'in'o tie en la ĝarden'o” dir'is Ida, “sed ĉiu'j foli'o'j est'is fal'int'a'j de la arb'o'j, kaj neni'a'j flor'o'j plu est'is tie! Kie ili est'as? En somer'o mi vid'is tiom mult'e da ili!”

“Ili est'as intern'e en la palac'o” dir'is la student'o. “Sci'u, ke kiam la reĝ'o kaj la kort'eg'an'o'j trans'loĝ'iĝ'as re'turn'e en la urb'o'n, tiam la flor'o'j tuj kur'as el la ĝarden'o en la palac'o'n kaj ili est'as tre gaj'a'j. Tio'n vi dev'us iam vid'i. La du plej bel'a'j roz'o'j sid'iĝ'as sur la tron'o kaj est'as tiam reĝ'o kaj reĝ'in'o. La grand'a'j krest'o'flor'o'j ĉiu'j star'iĝ'as flank'e en vic'o, kaj ili star'as kaj far'as salut'o'j'n. Tio est'as la kort'eg'jun'ul'o'j. Post'e ven'as la plej ĉarm'a'j flor'o'j, kaj tiam komenc'iĝ'as grand'a bal'o. La blu'a'j viol'o'j prezent'as mal'grand'a'j'n kadet'o'j'n, ili danc'as kun hiacint'o'j kaj safran'o'j, kiu'j'n ili nom'as fraŭl'in'o'j. La tulip'o'j kaj fajr'o'lili'o'j est'as matron'o'j, kiu'j observ'as, ke oni bel'e danc'u kaj ke oni kondut'u bon'ord'e.”

“Sed”, demand'is la mal'grand'a Ida, “ĉu neni'u pun'as la flor'o'j'n pro tio, ke ili danc'as en la palac'o de la reĝ'o?”

“Neni'u i'o'n sci'as pri tio”, dir'is la student'o. “Est'as ver'o, ke de temp'o al temp'o en la nokt'o ven'as la mal'jun'a administr'ant'o de la palac'o, kiu tie dev'as ĉio'n kontrol'ad'i; sed apenaŭ la flor'o'j aŭd'as la frap'son'ad'o'n de li'a grand'a fask'o da ŝlos'il'o'j, ili far'iĝ'as tut'e silent'a'j, kaŝ'as si'n mal'antaŭ la long'a'j kurten'o'j kaj el'ŝov'as la kap'o'n. — Mi'a flar'sent'o dir'as al mi, ke trov'iĝ'as flor'o'j en la salon'o! — dir'as la mal'jun'a administr'ant'o de la palac'o, tamen vid'i ili'n li ne pov'as.”

“Tio est'as amuz'a”, dir'is la mal'grand'a Ida kaj plaŭd'is per la man'o'j. “Sed ĉu mi ankaŭ ne pov'us vid'i la flor'o'j'n?”

“Ho jes!” dir'is la student'o, “nur ne forges'u, kiam vi de'nov'e est'os tie, rigard'i tra la fenestr'o, tiam vi cert'e ili'n vid'os. Tio'n mi far'is hodiaŭ, kaj mi vid'is, kiel long'a narcis'o kuŝ'is sur sof'o kaj etend'is si'n; tio est'is kort'eg'an'in'o.”

“Ĉu ankaŭ la flor'o'j el la botanik'a ĝarden'o tie'n ven'as? Ĉu ili pov'as far'i tia'n grand'a'n voj'ir'o'n?”

“Cert'e!” dir'is la student'o, “ĉar se ili vol'as, ili pov'as flug'i. Ĉu vi ne vid'is la bel'eg'a'j'n papili'o'j'n, la ruĝ'a'j'n, flav'a'j'n kaj blank'a'j'n? Ili aspekt'as preskaŭ kiel flor'o'j, kaj ili efektiv'e est'is flor'o'j. De la trunk'et'o ili salt'is alt'e'n en la aer'o'n, ek'bat'is per si'a'j foli'et'o'j kiel per mal'grand'a'j flug'il'o'j, kaj ili ek'flug'is. Pro tio, ke ili bon'e kondut'is, ili ricev'is la permes'o'n flug'i ankaŭ dum la tag'o, ili ne bezon'is ven'i re'turn'e hejm'e'n kaj sid'i trankvil'e sur la trunk'et'o, kaj tia'manier'e la foli'et'o'j fin'e far'iĝ'is efektiv'a'j flug'il'o'j. Tio'n vi ja mem vid'is! Tamen pov'as ankaŭ est'i, ke la flor'o'j de la botanik'a ĝarden'o neniam ankoraŭ est'is en la palac'o de la reĝ'o aŭ ke ili eĉ ne sci'as, ke tie en la nokt'o est'as tiel gaj'e. Tial mi nun dir'os al vi i'o'n, pri kio la profesor'o de botanik'o, kiu loĝ'as proksim'e de ĉi tie — vi li'n ja kon'as? — tre fort'e mir'us. Se vi ven'os en li'a'n ĝarden'o'n, tiam rakont'u al unu el la flor'o'j, ke tie en la palac'o est'as grand'a bal'o. Tiam ĝi dir'os tio'n al ĉiu'j ali'a'j, kaj ili for'flug'os. Kiam la profesor'o tiam ven'os en si'a'n ĝarden'o'n, tie est'os plu neni'u flor'o, kaj li tut'e ne pov'os kompren'i, kio far'iĝ'is al ili.”

“Sed kia'manier'e flor'o pov'as rakont'i tio'n al la ali'a'j? La flor'o'j ja ne pov'o'sci'as parol'i!”.

“Ne, en efektiv'ec'o parol'i ili ne pov'as” respond'is la student'o, “sed ili inter'kompren'iĝ'as per sign'o'j. Ĉu vi ne vid'is, ke, kiam blov'as vent'et'o, la flor'o'j si'n klin'as kaj ĉiu'j verd'a'j foli'o'j si'n mov'as? Tio est'as tiel sam'e klar'a, kiel se ili parol'us.” .

“Ĉu la profesor'o kompren'as tiu'n sign'o'lingv'o'n?” demand'is Ida.

“Ho cert'e! Unu maten'o'n la profesor'o ir'is en si'a'n ĝarden'o'n kaj rimark'is, kiel grand'a urtik'o far'is sign'o'j'n al bel'eg'a ruĝ'a diant'o; ĝi dir'is: ‘Vi est'as tre ĉarm'a kaj mi tre am'as vi'n!’ Sed tio'n la profesor'o ne pov'as toler'i; tial li frap'is la urtik'o'n je la foli'o'j, kiu'j est'as ĝi'a'j fingr'o'j, sed li brul'difekt'is al si la man'o'n, kaj de tiu temp'o li ne tuŝ'as plu urtik'o'n.”

“Tio est'as amuz'a!”, dir'is la mal'grand'a Ida kaj rid'is.

“Kiel vi pov'as parol'i al infan'o tia'j'n afer'o'j'n!” dir'is la murmur'em'a kancelari'an'o, kiu ven'is vizit'e kaj sid'is sur la sof'o. Li ne am'is la student'o'n kaj ĉiam murmur'is, kiam li vid'is, kiel ĉi tiu el'tranĉ'as la komik'a'j'n amuz'a'j'n bild'o'j'n: jen hom'o'n, kiu pend'as sur pend'ig'il'o kaj ten'as kor'o'n en la man'o, tio est'is ŝtel'int'o de kor'o; jen mal'jun'a'n sorĉ'ist'in'o'n, kiu rajd'as sur bala'il'o kaj ten'as si'a'n vir'o'n sur la naz'o. Tio'n la kancelari'an'o ne pov'is toler'i, kaj tiam li ĉiam dir'ad'is kiel nun: “Kiel vi pov'as parol'i al infan'o tia'j'n afer'o'j'n!”

Sed la mal'grand'a Ida trov'is tre gaj'a tio'n, kio'n la student'o rakont'is al ŝi pri ŝi'a'j flor'o'j, kaj ŝi mult'e pens'is pri tio. La flor'o'j mal'lev'is si'a'j'n kap'o'j'n pro tio, ke ili est'is lac'a'j de la nokt'a danc'ad'o; ili kred'ebl'e est'is mal'san'a'j. Ŝi ir'is kun si'a'j flor'o'j al ĉiu'j ali'a'j si'a'j lud'il'o'j, kiu'j star'is sur bel'et'a mal'grand'a tabl'o, kies tut'a tir'kest'o est'is plen'a de pup'ornam'aĵ'o'j. En la pup'lit'o kuŝ'is ŝi'a pup'o Sofio kaj dorm'is; sed la mal'grand'a Ida dir'is al ŝi: “Bedaŭr'ind'e vi dev'as lev'iĝ'i, Sofio, kaj ne est'i mal'kontent'a, ke hodiaŭ nokt'e vi kuŝ'os en la tir'kest'o: la kompat'ind'a'j flor'o'j est'as mal'san'a'j, kaj tial ili dev'as kuŝ'i en vi'a lit'o; ebl'e ili de'nov'e far'iĝ'os freŝ'a'j kaj bon'fart'a'j.” Kaj ŝi el'pren'is la pup'o'n, kiu aspekt'is tre mal'kontent'a kaj ne dir'is eĉ unu vort'o'n, ĉar ĝi'n ĉagren'is tio, ke ĝi ne dev'as rest'i en si'a lit'o.

Tiam Ida met'is la flor'o'j'n en la pup'lit'o'n, tut'e kovr'is ili'n per la mal'grand'a lit'kovr'il'o kaj dir'is al ili, ke ili kuŝ'u trankvil'e, ke ŝi baldaŭ pret'ig'os por ili te'o'n, por ke ili de'nov'e far'iĝ'u bon'fart'a'j kaj freŝ'a'j kaj por ke ili morgaŭ pov'u de'nov'e lev'iĝ'i. La kurten'o'j'n antaŭ la mal'grand'a lit'o ŝi tut'e kovr'o'tir'is, por ke la sun'o ne lum'u al la kuŝ'ant'o'j en la okul'o'j'n.

Dum la tut'a vesper'o ŝi ne pov'is si'n de'ten'i, por ne pens'i pri tio, kio'n la student'o al ŝi rakont'is. Kiam ŝi mem dev'is en'lit'iĝ'i, ŝi antaŭ'e ŝov'is si'a'n vizaĝ'o'n mal'antaŭ la flank'kurten'o'j'n de la fenestr'o'j, kie star'is la bel'eg'a'j flor'o'j de ŝi'a patr'in'o, hiacint'o'j kaj tulip'o'j, kaj ŝi flustr'is al ili tre mal'laŭt'e: “Mi nun sci'as, vi ir'os hodiaŭ en la nokt'o al bal'o!” Sed la flor'o'j ŝajn'ig'is, ke ili neni'o'n kompren'as, kaj ne mov'is eĉ unu foli'et'o'n; tamen la mal'grand'a Ida sci'is ja, kio'n ŝi sci'is.

Kiam ŝi est'is jam en la lit'o, ŝi long'e ankoraŭ kuŝ'is kaj pens'is pri tio, kiel bel'e est'us, se oni pov'us vid'i, kiel la bel'eg'a'j flor'o'j danc'as en la palac'o de la reĝ'o. “Ĉu mi'a'j flor'o'j efektiv'e tie ankaŭ est'is?” Fin'e ŝi tamen en'dorm'iĝ'is. En la nokt'o ŝi de'nov'e vek'iĝ'is. Ŝi sonĝ'is pri la flor'o'j kaj pri la student'o, kiu'n la kancelari'an'o riproĉ'is, dir'ant'e, ke li nur blag'as al ŝi. En la dorm'o'ĉambr'o, kie lda kuŝ'is, est'is tut'e silent'e; la nokt'a lamp'o brul'is sur la tabl'o, kaj ŝi'a'j ge'patr'o'j dorm'is.

“Ĉu mi'a'j flor'o'j nun kuŝ'as en la lit'o de Sofio?” ŝi dir'is al si mem; “mi tre dezir'us tio'n sci'i!” Ŝi iom lev'iĝ'is kaj rigard'is al la pord'o. Ĉi tiu est'is nur du'on'ferm'it'a, kaj en la post'pord'a ĉambr'o kuŝ'is ŝi'a'j flor'o'j kaj ĉiu'j ŝi'a'j lud'il'o'j. Ŝi aŭskult'is, kaj tiam ŝajn'is al ŝi, ke ŝi aŭd'as, ke tie en la ĉambr'o oni lud'as sur fortepian'o, tamen tre mal'laŭt'e kaj tiel bel'e, kiel ŝi neniam antaŭ'e aŭd'is.

“Nun cert'e ĉiu'j flor'o'j tie danc'as” ŝi dir'is; “ha, kiel mi vol'us tio'n vid'i!” Sed ŝi ne pov'is al si permes'i si'n lev'i, ĉar per tio ŝi vek'us la ge'patr'o'j'n. “Ho, se ili vol'us en'ir'i ĉi tie'n!” ŝi dir'is; sed la flor'o'j ne ven'is. Kiam la bel'a muzik'o lud'is ĉiam plu'e, ŝi ne pov'is plu el'ten'i, ĉar tio est'is tro al'log'a. Ne'aŭd'ebl'e ŝi el'ramp'is el si'a mal'grand'a lit'o, al'ir'is tre mal'laŭt'e al la pord'o kaj en'rigard'is en la ali'a'n ĉambr'o'n. Ha, kiel amuz'a est'is tio, kio'n ŝi nun ek'vid'is!

Nokt'a lamp'o ne brul'is tie, kaj tamen est'is tut'e lum'e; la lun'o bril'is tra la fenestr'o sur la mez'o'n de la plank'o tia'manier'e, ke est'is preskaŭ tiel lum'e, kiel tag'e. Ĉiu'j hiacint'o'j kaj tulip'o'j star'is en du long'a'j vic'o'j sur la plank'o, ĉe la fenestr'o rest'is plu neniu'j flor'o'j, tie star'is nur mal'plen'a'j pot'o'j. Sur la plank'o la flor'o'j danc'is tre ĉarm'e unu'j kun la ali'a'j, form'is bon'ord'a'j'n ĉen'o'j'n kaj ten'is si'n reciprok'e je la long'a'j verd'a'j foli'o'j, sving'ant'e si'n tie'n kaj re'e'n. Ĉe la fortepian'o sid'is grand'a fajr'o'lili'o, kiu'n la mal'grand'a Ida cert'e est'is vid'int'a en la somer'o, ĉar ŝi memor'is ankoraŭ tre bon'e, ke la student'o dir'is: “Rigard'u, kiel ĝi simil'as al fraŭl'in'o Lina!” Tiam ĉiu'j rid'is pri li, sed nun Ida efektiv'e trov'is, ke la long'a flav'a flor'o simil'as al la fraŭl'in'o. Eĉ en la lud'ad'o ĝi est'is simil'a al ŝi, ĝi klin'ad'is si'a'n long'a'n flav'a'n vizaĝ'o'n jen al unu, jen al ali'a flank'o kaj balanc'ad'is la kap'o'n laŭ la takt'o de la bel'a muzik'o. La mal'grand'a Ida rest'is tut'e ne'rimark'at'e. Jen ŝi ek'vid'is, ke grand'a blu'a safran'o salt'is sur la mez'o'n de la tabl'o, sur kiu star'is la lud'il'o'j, ir'is rekt'e al la pup'lit'o kaj for'ŝov'is la kurten'o'j'n flank'e'n. Tie kuŝ'is la mal'san'a'j flor'o'j, sed ili tuj lev'iĝ'is kaj kap'sign'is al la ali'a'j sur la plank'o, ke ili ankaŭ vol'as danc'i. La mal'jun'a sinjor'o sur la fum'ist'a kest'et'o, tiu sinjor'o, kies mal'supr'a lip'o est'is de'romp'it'a, lev'iĝ'is kaj salut'e klin'iĝ'is antaŭ la bel'a'j flor'o'j. Ili tut'e ne aspekt'is plu mal'san'a'j, salt'is mez'e'n de la ali'a'j kaj est'is tre ĝoj'a'j.

Ts! Ĉu ne aŭd'iĝ'is, ke io de'fal'is de la tabl'o? Ida ek'rigard'is tie'n. Tio est'is la karnaval'a verg'o, kiu salt'is mal'supr'e'n. Ŝajn'is, ke ĝi ankaŭ aparten'as al la flor'o'j. Ĝi est'is ankaŭ sufiĉ'e bel'et'a, kaj supr'e sur ĝi'a pint'o sid'is mal'grand'a vaks'a pup'o, kiu hav'is sur la kap'o tut'e tiel sam'e larĝ'a'n ĉapel'o'n, kiel port'is la kancelari'an'o. La karnaval'a verg'o salt'is sur si'a'j tri ruĝ'a'j lign'a'j krur'o'j mez'e'n inter la flor'o'j'n kaj laŭt'e pied'frap'ad'is la plank'o'n, ĉar ĝi danc'is mazurk'o'n. Ĉi tiu'n danc'o'n la ali'a'j flor'o'j ne pov'o'sci'is, ĉar ili est'is tre mal'pez'a'j kaj ne pov'is pied'frap'i la plank'o'n.

La vaks'a pup'o sur la karnaval'a verg'o subit'e far'iĝ'is grand'a kaj long'a, sving'is si'n alt'e super la paper'a'j'n flor'o'j'n kaj ek'kri'is laŭt'e: “Kiel oni pov'as i'o'n simil'a'n parol'i al infan'o! tio est'as mal'saĝ'aĵ'o!” Kaj tiam la vaks'a pup'o est'is tut'e simil'a al la kancelari'an'o kun li'a larĝ'a ĉapel'o; ĝi aspekt'is tut'e tiel sam'e flav'e kaj murmur'em'e. Sed la paper'a'j flor'o'j bat'is li'n je la mal'dik'a'j krur'o'j, kaj tiam li de'nov'e mal'vast'iĝ'is kaj far'iĝ'is tre mal'grand'a vaks'a pup'o. Tio aspekt'is tre komik'e! La mal'grand'a Ida ne pov'is si'n de'ten'i de rid'ad'o. La karnaval'a verg'o ne ĉes'is danc'i, kaj la kancelari'an'o dev'is danc'i kun'e kun ĝi, neni'o al li help'is, ĉu li far'is si'n grand'a kaj long'a, ĉu li far'iĝ'is de'nov'e la mal'grand'a flav'a vaks'a pup'o kun la grand'a nigr'a ĉapel'o. Tiam la ali'a'j flor'o'j pet'is por li, precip'e tiu'j, kiu'j est'is kuŝ'int'a'j en la pup'lit'o, kaj tiam la karnaval'a verg'o fin'e las'is li'n trankvil'a. En la sam'a moment'o io ek'frap'is tut'e laŭt'e en la intern'o de la tir'kest'o, kie kuŝ'is la pup'o de Ida, Sofio, kun'e kun mult'a'j ali'a'j lud'il'o'j, La sinjor'et'o, kiu est'is sur la fum'ist'a kest'et'o, al'kur'is al la rand'o de la tabl'o, kuŝ'ig'is si'n laŭ'long'e sur la ventr'o kaj komenc'is el'tir'ad'i la tir'kest'o'n. Tiam Sofio lev'iĝ'is kaj tut'e mir'ig'it'e ek'rigard'is ĉirkaŭ'e'n, “Ĉi tie est'as ja bal'o!”, ŝi dir'is, “kial do neni'u tio'n dir'is al mi?”

“Ĉu vi vol'as danc'i kun mi?”, dir'is la fum'ist'a sinjor'et'o.

“Efektiv'e, tio est'us tre konven'a por mi danc'i kun vi!”, ŝi dir'is kaj turn'is al li si'a'n dors'o'n. Post'e ŝi sid'iĝ'is sur la tir'kest'o kaj pens'is, ke baldaŭ esper'ebl'e ven'os iu aŭ ali'a flor'o kaj invit'os ŝi'n al danc'o; sed neni'u ven'is. Ŝi ek'tus'is “hm, hm, hm”, tamen malgraŭ tio neni'u ven'is. La fum'ist'a sinjor'et'o danc'is tut'e sol'a kaj tut'e ne tiel mal'bon'e.

Ĉar ŝajn'is, ke neni'u el la flor'o'j vid'as Sofion, ŝi de'glit'is de la tir'kest'o rekt'e sur la plank'o'n, tiel, ke far'iĝ'is grand'a bru'o.

Ĉiu'j flor'o'j tuj ŝi'n ĉirkaŭ'is kaj demand'is, ĉu ŝi ne far'is al si i'a'n difekt'o'n, kaj ili ĉiu'j kondut'is tre serv'em'e rilat'e al ŝi, precip'e tiu'j flor'o'j, kiu'j est'is kuŝ'int'a'j en ŝi'a lit'o. Sed ŝi far'is al si neniu'n difekt'o'n, kaj ĉiu'j flor'o'j de Ida dank'is ŝi'n pro la bel'eg'a lit'o kaj montr'is al ŝi grand'a'n simpati'o'n. Ili tir'is ŝi'n kun si ĝis la mez'o de la plank'o, kie lum'is la lun'o, danc'is kun ŝi, kaj ĉiu'j ali'a'j flor'o'j far'is rond'o'n ĉirkaŭ ŝi. Nun Sofio est'is gaj'a kaj dir'is, ke ili pov'as tut'e trankvil'e konserv'i por si la lit'o'n, ke ŝi tiel sam'e volont'e kuŝ'as en la tir'kest'o.

Sed la flor'o'j dir'is: “Akcept'u ni'a'n plej sincer'a'n dank'o'n, sed ni ne pov'as plu viv'i long'e; morgaŭ ni est'os sen'viv'a'j; sed dir'u al la mal'grand'a Ida, ke ŝi en'ter'ig'u ni'n tie en la ĝarden'o, tie, kie kuŝ'as la kanario; en tia okaz'o ni en somer'o kresk'us de'nov'e kaj far'iĝ'us ankoraŭ mult'e pli bel'a'j.”

“Ne, vi ne dev'as mort'i!” dir'is Sofio kaj kis'is la flor'o'j'n. En tiu moment'o mal'ferm'iĝ'is la pord'o de la salon'o kaj grand'a nombr'o da bel'eg'a'j flor'o'j danc'ant'e en'ir'is. Ida tut'e ne pov'is kompren'i, de kie ili ven'is; tio cert'e est'is la flor'o'j el la palac'o de la reĝ'o. Antaŭ'e ir'is du bel'eg'a'j roz'o'j kaj port'is mal'grand'a'j'n or'a'j'n kron'o'j'n; tio est'is reĝ'o kaj reĝ'in'o. Post'e sekv'is plej ĉarm'a'j levkoj'o'j kaj diant'o'j, kiu'j salut'ad'is ĉiu'flank'e'n. Ili hav'is muzik'o'n kun si, grand'a'j papav'o'flor'o'j kaj peoni'o'j blov'is tra piz'o'silikv'o'j tiel fort'e, ke ili far'iĝ'is tut'e ruĝ'vizaĝ'a'j. La blu'a'j kampanul'o'j kaj la mal'grand'a'j blank'a'j neĝ'bor'ul'o'j tint'is; kvazaŭ ili port'us tint'il'o'j'n. Tio est'is komik'a muzik'o. Post'e ven'is mult'a'j ali'a'j flor'o'j kaj danc'is ĉiu'j kun'e, la blu'a'j viol'o'j kaj la ruĝ'a'j amarant'o'j, la lekant'o'j kaj la konval'o'j: Kaj ĉiu'j flor'o'j kis'is si'n reciprok'e, kio aspekt'is tre ĉarm'e.

Fin'e la flor'o'j dir'is al si reciprok'e “bon'a'n nokt'o'n”. Tiam ankaŭ la mal'grand'a Ida sen'bru'e ir'is en si'a'n lit'o'n, kie ŝi sonĝ'is pri ĉio, kio'n ŝi vid'is.

Kiam la sekv'ant'a'n maten'o'n ŝi vek'iĝ'is, ŝi tuj ir'is al la mal'grand'a tabl'o, por vid'i, ĉu la flor'o'j est'as ankoraŭ tie. Ŝi for'tir'is la kurten'o'n antaŭ la mal'grand'a lit'o; jes, tie ili ĉiu'j kuŝ'is, sed ili est'is tut'e velk'int'a'j, mult'e pli ol hieraŭ. Sofio kuŝ'is en la tir'kest'o, kie'n ŝi ŝi'n est'is met'int'a; ŝi aspekt'is tre dorm'em'a.

“Ĉu vi memor'as, kio'n vi dev'as dir'i al mi?” demand'is la mal'grand'a Ida, sed Sofio aspekt'is tut'e mal'saĝ'a kaj ne dir'is eĉ unu vort'o'n.

“Vi tut'e ne est'as ĝentil'a”, dir'is Ida, “kaj tamen ili ĉiu'j danc'is kun vi”. Ŝi pren'is paper'a'n skatol'et'o'n, sur kiu est'is pentr'it'a'j ĉarm'a'j bird'o'j, mal'ferm'is ĝi'n kaj en'met'is tie'n la mort'int'a'j'n flor'o'j'n. “Tio est'os vi'a bel'et'a ĉerk'o”, ŝi dir'is, “kaj kiam post'e ven'os la kuz'o'j, ili ĉe'est'os ĉe la en'ter'ig'o tie en la ĝarden'o, por ke vi en somer'o pov'u de'nov'e kresk'i kaj far'iĝ'u ankoraŭ mult'e pli bel'a'j”.

La kuz'o'j est'is du vigl'a'j knab'o'j, kiu'j est'is nom'at'a'j Jon'o kaj Adolf'o; ili'a patr'o donac'is al ili du nov'a'j'n paf'ark'o'j'n, kiu'j'n ili port'is kun si, por montr'i ili'n al Ida. Ŝi rakont'is al ili pri la kompat'ind'a'j flor'o'j, kiu'j mort'is, kaj post'e ili ricev'is la permes'o'n en'ter'ig'i ili'n. Ambaŭ ir'is antaŭ'e kun la paf'ark'o'j sur la ŝultr'o'j, kaj la mal'grand'a Ida sekv'is ili'n kun la mort'int'a'j flor'o'j en la ĉarm'a skatol'o. Tie en la ĝarden'o oni el'fos'is mal'grand'a'n tomb'o'n; Ida kis'is la flor'o'j'n, met'is ili'n kun'e kun la skatol'o en la ter'o'n, kaj Adolf'o kaj Jon'o paf'is per la paf'ark'o'j super la tomb'o'n, ĉar ili ne hav'is paf'il'o'j'n aŭ kanon'o'j'n.

Elinjo-fingr'et'o

Est'is iam vir'in'o, kiu tre dezir'is hav'i mal'grand'a'n infan'o'n, sed ŝi tut'e ne sci'is, kie ŝi pov'us ĝi'n ricev'i. Ŝi ir'is al mal'jun'a sorĉ'ist'in'o kaj dir'is al ŝi: “Mi tre dezir'us hav'i mal'grand'a'n infan'o'n; ĉu vi ne pov'as dir'i al mi, kie mi pov'as ricev'i ĝi'n?”

“Ho jes, tio ne est'os mal'facil'a”, dir'is la sorĉ'ist'in'o. “Jen mi don'as al vi grajn'o'n de horde'o; ĝi ne est'as tia'spec'a, kia kresk'as sur kamp'o de kamp'ul'o, aŭ per kia oni nutr'as kok'in'o'j'n. Met'u ĝi'n en flor'pot'o'n, tiam vi baldaŭ i'o'n vid'os.”

“Mi tre dank'as!” dir'is la vir'in'o kaj don'is al la sorĉ'ist'in'o arĝent'a'n mon'er'o'n; post'e ŝi ir'is hejm'e'n, plant'is la horde'a'n grajn'o'n, kaj tuj tiam el'kresk'is grand'a bel'eg'a flor'o, kiu est'is tut'e simil'a al tulip'o, sed ĝi'a'j foli'o'j est'is fort'e ferm'it'a'j, kvazaŭ ili est'us ankoraŭ en burĝon'o.

“Tio est'as bel'a flor'o”, dir'is la vir'in'o kaj kis'is la bel'a'j'n ruĝ'a'j'n kaj flav'a'j'n foli'o'j'n; sed dum ŝi kis'is, la flor'o laŭt'e ek'krak'is kaj mal'ferm'iĝ'is, Tio est'is, kiel oni nun pov'is vid'i, efektiv'a tulip'o; sed mez'e en la flor'o, sur la verd'a flor'pistil'o, sid'is ekster'ordinar'e mal'grand'a knab'in'et'o, delikat'a kaj ĉarm'a. Ŝi est'is ne pli grand'a ol fingr'o, kaj pro tio ŝi ricev'is la nom'o'n Elinjo-fingr'et'o.

Bel'eg'a'n lak'it'a'n ŝel'o'n de jugland'o ŝi ricev'is kiel lul'il'o'n, blu'a'j foli'et'o'j de viol'o est'is ŝi'a'j matrac'o'j, kaj foli'et'o de roz'o est'is ŝi'a lit'kovr'il'o. En ili ŝi dorm'ad'is en la nokt'o, sed en la tag'o ŝi lud'ad'is sur la tabl'o. La vir'in'o star'ig'is sur ĝi teler'o'n, ĉirkaŭ kiu ŝi aranĝ'is tut'a'n kron'o'n da flor'o'j, kies trunk'et'o'j ating'is ĝis la akv'o. Tie naĝ'is grand'a foli'o de tulip'o, kaj sur ĉi tiu Elinjo-fingr'et'o hav'is la permes'o'n sid'i kaj naĝ'ad'i de unu rand'o de la teler'o ĝis la ali'a. Por rem'i ŝi hav'is du blank'a'j'n ĉeval'har'o'j'n. Tio aspekt'is ne'pri'skrib'ebl'e ĉarm'e. Ŝi pov'o'sci'is ankaŭ kant'i, tiel delikat'e kaj ĉarm'e, kiel oni neniam antaŭ'e aŭd'is.

En unu nokt'o, kiam ŝi kuŝ'is en si'a bel'a lit'et'o, tra la fenestr'o, en kiu est'is romp'it'a vitr'o, en'salt'is mal'bel'a buf'o. La buf'o est'is terur'e abomen'ind'a, grand'a kaj mal'sek'a; ĝi salt'is rekt'e sur la tabl'o'n, sur kiu Elinjo-fingr'et'o kuŝ'is kaj dorm'is sub la ruĝ'a foli'et'o de roz'o.

“Tio est'us bel'a edz'in'o por mi'a fil'o!” dir'is la buf'o, kaj ĝi kapt'is la ŝel'o'n de jugland'o, en kiu dorm'is Elinjo-fingr'et'o, kaj ĝi for'salt'is kun ĝi tra la vitr'o en la ĝarden'o'n.

Tie flu'is grand'a, larĝ'a river'et'o; tut'e ĉe la bord'o est'is marĉ'o; tie loĝ'is la buf'o kun si'a fil'o. Hu, ĉi tiu est'is tiel sam'e abomen'ind'a kaj mal'bel'a, kiel li'a patr'in'o, kies plen'a portret'o li est'is. “Kŭaks, kŭaks, brekekekeks!” est'is ĉio, kio'n li pov'is dir'i, kiam li ek'vid'is la bel'a'n mal'grand'a'n knab'in'et'o'n.

“Ne babil'u tiel laŭt'e, ĉar ŝi vek'iĝ'us!” dir'is la mal'jun'a buf'o; “ŝi pov'us ankoraŭ for'kur'i de ni, ĉar ŝi est'as tiel mal'pez'a, kiel lanug'er'o! Ni met'os ŝi'n sur la river'et'o'n, sur unu el la larĝ'a'j foli'o'j de la akv'o'lili'o'j, kaj por ŝi, kiu est'as tiel mal'pez'a kaj mal'grand'a, tio est'os kvazaŭ insul'o. Tiam ŝi ne, pov'os for'kur'i, dum ni aranĝ'os la fest'o'salon'o'n profund'e sub la marĉ'o, kie vi loĝ'os kaj viv'os.”

En la river'et'o kresk'is tre mult'e da akv'o'lili'o'j kun si'a'j larĝ'a'j verd'a'j foli'o'j. Ili aspekt'is, kvazaŭ ili naĝ'as sur la akv'o. La foli'o, kiu el'ŝov'iĝ'is plej mal'proksim'e'n, est'is ankaŭ la plej grand'a. Al ĝi la mal'jun'a buf'o al'naĝ'is kaj met'is sur ĝi'n la jugland'a'n ŝel'o'n kun Elinjo-fingr'et'o.

La kompat'ind'a mal'grand'a knab'in'et'o vek'iĝ'is ĉe la komenc'o de tag'iĝ'o, kaj, kiam ŝi ek'vid'is, kie ŝi trov'iĝ'as, ŝi komenc'is mal'dolĉ'e plor'i, ĉar akv'o ĉirkaŭ'is ĉiu'flank'e la grand'a'n verd'a'n foli'o'n; est'is por ŝi ne ebl'e ven'i sur la ter'o'n.

La mal'jun'a buf'o sid'is mal'supr'e en la marĉ'o kaj ornam'ad'is si'a'n ĉambr'o'n per junk'o kaj flav'a'j akv'o'lili'o'j, ĉar por la nov'a bo'fil'in'o ĉio dev'is est'i aranĝ'it'a en plej bon'a manier'o. Post'e ĝi naĝ'is kun la mal'bel'a fil'o al la foli'o, sur kiu star'is Elinjo-fingr'et'o. Ili vol'is pren'i ŝi'a'n ĉarm'a'n lit'o'n, kiu est'is met'ot'a en la ĉambr'o'n de la fianĉ'in'o, antaŭ ol ŝi mem trans'ir'os ĝi'a'n sojl'o'n.

La mal'jun'a buf'o klin'iĝ'is antaŭ ŝi ĝis profund'e en la akv'o'n kaj dir'is: “Jen mi prezent'as al vi mi'a'n fil'o'n, kiu est'os vi'a edz'o; mal'supr'e en la marĉ'o vi loĝ'os bel'eg'e.”

“Kŭaks, kŭaks, brekekekeks!” est'is ĉio, kio'n la fil'o pov'is dir'i. Ili pren'is la bel'a'n mal'grand'a'n lit'o'n kaj for'naĝ'is kun ĝi; sed Elinjo-fingr'et'o sid'is tut'e sol'a kaj plor'is per varm'eg'a'j larm'o'j sur la verd'a foli'o, ĉar ŝi ne vol'is loĝ'i ĉe la mal'bel'a buf'o, nek est'i edz'in'o de ŝi'a mal'bel'a fil'o. La mal'grand'a'j fiŝ'o'j, kiu'j naĝ'ad'is mal'supr'e en la akv'o, bon'e vid'is la buf'o'n kaj aŭd'is, kio'n ĝi dir'is. Tial ili ĉiu'j el'ŝov'is la kap'o'j'n supr'e'n, ĉar ili vol'is vid'i ankaŭ la mal'grand'a'n knab'in'et'o'n. Kiam ili ŝi'n ek'vid'is, ili trov'is ŝi'n tiel ĉarm'eg'a, ke ili bedaŭr'is, ke ŝi dev'as ven'i al la abomen'ind'a buf'o. Ne, tio neniel dev'as far'iĝ'i! Ili kolekt'is si'n mal'supr'e en la akv'o ĉirkaŭ la verd'a trunk'et'o, kiu ten'is la foli'o'n, sur kiu la knab'in'et'o star'is, tra'mord'is per la dent'o'j la trunk'et'o'n, kaj jen la foli'o kun Elinjo-fingr'et'o for'naĝ'is mal'proksim'e'n, tut'e mal'proksim'e'n, kie'n la buf'o ne pov'is ating'i.

Elinjo-fingr'et'o preter'naĝ'is preter tre mult'a'j urb'o'j, kaj la mal'grand'a'j bird'o'j sid'is en la arb'et'aĵ'o'j, rigard'is kaj kant'is; “Kia ĉarm'a knab'in'et'o!” Ĉiam pli kaj pli mal'proksim'e'n naĝ'is la foli'o kun ŝi; tia'manier'e Elinjo-fingr'et'o vojaĝ'is ekster'land'e'n.

Ĉarm'eg'a mal'grand'a papili'o konstant'e ŝi'n ĉirkaŭ'flirt'ad'is kaj fin'e flug'is sur la foli'o'n, ĉar ĝi tre am'is Elinjon-fingr'et'o'n. Ĉi tiu est'is tre ĝoj'a, ĉar la buf'o nun ne pov'is plu ŝi'n ating'i, kaj la lok'o'j, kie ŝi naĝ'is, est'is tiel ĉarm'a'j. La sun'o lum'is sur la akv'o'n, kaj ĉi tiu bril'is, kiel or'o. Ŝi pren'is si'a'n zon'o'n, volv'is unu ĝi'a'n fin'o'n ĉirkaŭ la papili'o kaj al'fortik'ig'is la du'a'n fin'o'n al la foli'o. La foli'o glit'ad'is nun sur la akv'o mult'e pli rapid'e kun'e kun ŝi, ĉar ŝi star'is ja sur la foli'o.

Subit'e al'flug'is grand'a maj'skarab'o; kiu ŝi'n ek'vid'is kaj tuj ĉirkaŭ'pren'is per si'a'j kapt'il'o'j ŝi'a'n graci'a'n korp'o'n kaj for'flug'is kun ŝi sur arb'o'n. Sed la verd'a foli'o naĝ'is plu'e'n, laŭ la flu'o de la river'o, kaj kun'e kun ĝi naĝ'is la papili'o, ĉar ĝi est'is al'lig'it'a al la foli'o kaj ne pov'is si'n liber'ig'i.

Ho, kiel fort'e ek'tim'is la kompat'ind'a Elinjo-fingr'et'o, kiam la maj'skarab'o flug'is kun ŝi sur la arb'o'n! Sed plej mult'e mal'ĝoj'ig'is ŝi'n la pens'o pri la bel'a blank'a papili'o, kiu'n ŝi est'is al'lig'int'a al la foli'o. Se ĝi ne pov'os liber'iĝ'i, ĝi dev'os ja ne'sav'ebl'e mort'i de mal'sat'o. Sed tio tut'e ne tuŝ'is la maj'skarab'o'n. Ĝi sid'iĝ'is kun ŝi sur la plej grand'a verd'a foli'o de la arb'o, manĝ'ig'is al ŝi la miel'o'n de flor'o'j kaj dir'is, ke ŝi est'as tre bel'a, kvankam ŝi tut'e neniel est'as simil'a al maj'skarab'o. Post'e ven'is kun vizit'o ĉiu'j ali'a'j maj'skarab'o'j, kiu'j loĝ'is en la arb'o; ili ĉirkaŭ'rigard'is Elinjon-fingr'et'o'n de ĉiu'j flank'o'j, kaj la maj'skarab'a'j fraŭl'in'o'j lev'is si'a'j'n palp'il'o'j'n kaj dir'is: “Ŝi hav'as ja nur du pied'o'j'n, tio aspekt'as ja tre mizer'e!” “Ŝi ne hav'as palp'il'o'j'n!” mok'is la ali'a'j. “Kiel mal'dik'a ŝi est'as ĉe la koks'o'j! Fi, ŝi est'as tut'e simil'a al hom'o! Kiel mal'bel'a ŝi est'as!” dir'is ĉiu'j maj'skarab'a'j vir'in'o'j, kaj tamen Elinjo-fingr'et'o est'is ja tiel bel'a. Ankaŭ la maj'skarab'o, kiu ŝi'n for'kapt'is, trov'is, ke ŝi est'as bel'a; sed ĉar ĉiu'j ali'a'j unu'anim'e trov'is, ke ŝi est'as mal'bel'a, tial li fin'e mem tio'n kred'is, kaj li ne vol'is plu ŝi'n hav'i; ŝi pov'is ir'i, kie'n ŝi vol'is. Ili flug'is kun ŝi mal'supr'e'n de la arb'o kaj met'is ŝi'n sur lekant'o'n. Tiam ŝi ek'plor'is pro tio, ke ŝi est'as tiel mal'bel'a, ke eĉ la maj'skarab'o'j ne vol'as toler'i ŝi'n inter si; kaj tamen ŝi est'is ne'imag'ebl'e bel'a, delikat'a kaj pur'a, kiel plej bel'a foli'et'o de roz'o.

Dum la tut'a somer'o Elinjo-fingr'et'o viv'is tut'e sol'a en la grand'a arb'ar'o. Ŝi plekt'is al si lit'o'n el trunk'et'o'j de herb'o'j kaj pend'ig'is ĝi'n sub grand'a foli'o de lap'o tiel, ke ŝi est'is ŝirm'it'a kontraŭ pluv'o. Miel'o de flor'o'j est'is ŝi'a nutr'aĵ'o, kaj si'a'n soif'o'n ŝi trankvil'ig'ad'is per la ros'o, kiu maten'e trov'iĝ'ad'is sur la foli'o'j. Tiel pas'is la somer'o kaj la aŭtun'o; sed jen ven'is la vintr'o, la mal'varm'a, long'a vintr'o. Ĉiu'j bird'o'j, kiu'j antaŭ'e tiel bel'e kant'ad'is al ŝi, for'flug'is, la arb'o'j kaj flor'o'j velk'is; la grand'a foli'o de lap'o, sub kiu ŝi est'is loĝ'int'a, ŝrump'is, kaj de ĝi rest'is nur flav'a sek'iĝ'int'a trunk'et'o. Ŝi'n terur'e turment'is la frost'o, ŝi'a'j vest'o'j est'is dis'ŝir'it'a'j, kaj ŝi mem est'is tre delikat'a kaj mal'grand'a; la kompat'ind'a Elinjo-fingr'et'o est'is mort'ont'a de frost'o. Ŝi komenc'is kri'i, kaj ĉiu flok'o da neĝ'o, kiu fal'is sur ŝi'n, hav'is la sam'a'n efik'o'n, kiel se oni ĵet'as sur ni'n tut'a'n ŝovel'amas'o'n, ĉar ni est'as grand'a'j, sed ŝi hav'is nur la long'o'n de mal'grand'a fingr'o. Ŝi kovr'is si'n per velk'int'a foli'o, sed tio ne varm'ig'is ŝi'n; ŝi trem'is de mal'varm'o.

Tut'e ĉe la rand'o de la arb'ar'o, kie'n ŝi nun ven'is, trov'iĝ'is grand'a gren'kamp'o; sed la gren'o jam de long'e est'is for'tranĉ'it'a, nur la nud'a'j sek'a'j stopl'o'j el'star'is el la glaci'iĝ'int'a ter'o. Por ŝi ili est'is kiel grand'a arb'ar'o, kiu'n ŝi dev'is tra'migr'i, kaj ŝi'a'j dent'o'j frap'ad'is pro mal'varm'o. Vag'ant'e, ŝi al'ven'is al la loĝ'ej'o de kamp'a mus'o. La tut'a loĝ'ej'o konsist'is el mal'grand'a kavern'o sub la stopl'o'j. Tie la kamp'a mus'o loĝ'is ŝirm'it'e kaj komfort'e, ĝi hav'is ĉambr'o'n plen'a'n de gren'o kaj bon'eg'a'n kuir'ej'o'n kaj proviz'ej'o'n. La kompat'ind'a Elinjo-fingr'et'o star'iĝ'is antaŭ la pord'o, tut'e tiel sam'e kiel ĉiu ali'a almoz'ul'in'o, kaj pet'is pri mal'grand'a pec'o da horde'a gren'o, ĉar de du tag'o'j ŝi ricev'is absolut'e neni'o'n por manĝ'i.

“Ho kompat'ind'a et'ul'in'o!” dir'is la mus'o, ĉar en efektiv'ec'o ĝi est'is bon'a mal'jun'a kamp'a mus'o, “en'ir'u en mi'a'n varm'a'n ĉambr'o'n kaj manĝ'u kun mi!”

Ĉar Elinjo-fingr'et'o plaĉ'is al ĝi, ĝi dir'is: “Vi pov'as tre bon'e rest'i ĉe mi la tut'a'n vintr'o'n, sed vi dev'as ten'i la ĉambr'o'n en bon'a ord'o kaj rakont'ad'i al mi histori'o'j'n, ĉar mi tio'n tre am'as!” Elinjo-fingr'et'o plen'um'ad'is tio'n, kio'n la bon'a mal'jun'a mus'o postul'is, kaj est'is al ŝi tre bon'e ĉe la mus'o.

“Nun ni kred'ebl'e baldaŭ ricev'os gast'o'n!” dir'is la mus'o. “Mi'a najbar'o ordinar'e vizit'as mi'n ĉiu'tag'e. Li ating'is ankoraŭ mult'e pli ol mi, li hav'as grand'a'j'n salon'o'j'n kaj port'as bel'eg'a'n nigr'a'n velur'a'n pelt'o'n. Se vi pov'us ricev'i li'n kiel edz'o'n, tiam vi est'us bon'e pri'zorg'it'a. Sed li ne pov'as vid'i. Vi dev'as rakont'i al li la plej bel'a'j'n histori'o'j'n, kiu'j'n vi sci'as.”

Sed tio tut'e ne interes'is Elinjon-fingr'et'o'n, ŝi tut'e ne vol'is hav'i la najbar'o'n, ĉar li est'is talp'o. Li ven'is kaj far'is si'a'n vizit'o'n en si'a nigr'a velur'a pelt'o. La kamp'a mus'o dir'is, ke li est'as tre riĉ'a kaj tre instru'it'a. Li'a loĝ'ej'o efektiv'e est'is du'dek'obl'e pli grand'a, ol la loĝ'ej'o de la mus'o, kaj tre instru'it'a li est'is, sed la sun'o'n kaj la bel'a'j'n flor'o'j'n li tre ne am'is, pri ili li rakont'ad'is nur mal'bon'o'n, ĉar li neniam ili'n vid'is. Elinjo-fingr'et'o dev'is kant'i, kaj ŝi kant'is tre bel'e: “Maj'skarab'o, flug'u!” kaj “La pastr'o ir'as al la fojn'o.” Pro ŝi'a bel'a voĉ'o la talp'o en'am'iĝ'is je ŝi, li tamen neni'o'n dir'is; ho, li est'is person'o tre prudent'a!

Antaŭ ne'long'e li el'fos'is al si long'a'n tra'ir'ej'o'n tra la ter'o de si'a loĝ'ej'o ĝis ŝi'a; la mus'o kaj Elinjo-fingr'et'o hav'is la permes'o'n promen'ad'i en ĝi kiom ili vol'is. Li tamen pet'is ili'n, ke ili ne tim'u la mort'int'a'n bird'o'n, kiu kuŝ'as en la tra'ir'ej'o. Tio est'is tut'a bird'o kun plum'o'j kaj bek'o, kiu mort'is antaŭ ne'long'e, kred'ebl'e en la komenc'o de la vintr'o, kaj est'as en'ter'ig'it'a ĝust'e tie, kie li aranĝ'is si'a'n tra'ir'ej'o'n.

La talp'o pren'is putr'a'n lign'o'pec'o'n en la buŝ'o'n, ĉar tia lign'o en mal'lum'o bril'as kiel fajr'o; kun tio li ir'is antaŭ'e'n kaj lum'ig'is al ili en la long'a mal'lum'a koridor'o. Kiam ili al'ven'is al la lok'o, kie kuŝ'is la mort'int'a bird'o, la talp'o ek'prem'is per si'a larĝ'a naz'o la ark'aĵ'a'n plafon'o'n kaj dis'puŝ'is la ter'o'n tia'manier'e, ke far'iĝ'is grand'a tru'o, tra kiu penetr'is lum'o. Mez'e sur la plank'o kuŝ'is mort'int'a hirund'o kun la bel'a'j flug'il'o'j fort'e al'prem'it'a'j al la flank'o, kun la pied'o'j kaj kap'o ŝov'it'a'j sub la plum'o'j'n. La mal'feliĉ'a bird'o cert'e mort'is de mal'varm'o. Elinjo-fingr'et'o sincer'e bedaŭr'is ĝi'n, ŝi am'is ĉiu'j'n mal'grand'a'j'n bird'et'o'j'n, ĉar ili ja dum la tut'a somer'o tiel bel'e kant'ad'is kaj pep'ad'is al ŝi, sed la talp'o puŝ'is ĝi'n per si'a'j mal'long'a'j pied'o'j kaj dir'is: “Nun ĝi plu ne fajf'os! Est'as kred'ebl'e tre mal'agrabl'a afer'o nask'iĝ'i mal'grand'a bird'et'o! Dank’ al Di'o, ke mi'a'j infan'o'j ne far'iĝ'os tia'j. Krom si'a ‘kvivit’ tia bird'o hav'as ja neni'o'n, kaj en vintr'o ĝi dev'as mizer'e mort'i de mal'sat'o!”

“Jes, kiel prudent'a hom'o vi kompren'ebl'e pov'as tio'n dir'i!” respond'is la mus'o. “Kio'n bird'o hav'as pro ĉiu'j si'a'j kvivitoj, kiam ven'as la vintr'o? Ĝi dev'as sufer'i mal'sat'o'n kaj mal'varm'o'n, kaj tio cert'e ne est'as bagatel'o.” Elinjo-fingr'et'o neni'o'n dir'is, sed kiam ambaŭ ali'a'j for'turn'is si'n de la bird'o, ŝi klin'iĝ'is, dis'ŝov'is la plum'o'j'n, kiu'j est'is super ĝi'a kap'o, kaj kis'is ĝi'n sur la ferm'it'a'j okul'o'j. “Ebl'e ĝi est'is tiu, kiu en la somer'o tiel bel'e kant'is por mi”, ŝi pens'is; “kiel mult'e da ĝoj'o ĝi hav'ig'is al mi, la kar'a, bel'a bird'o!”

La talp'o re'e ŝtop'is la tru'o'n, tra kiu penetr'is la tag'a lum'o, kaj akompan'is la sinjor'in'o'j'n hejm'e'n. Sed en la nokt'o Elinjo-fingr'et'o ne pov'is dorm'i. Ŝi lev'iĝ'is de si'a lit'o, plekt'is el fojn'o grand'a'n bel'a'n tapiŝ'o'n, port'is ĝi'n mal'supr'e'n, etend'is ĝi'n super la mort'int'a bird'o, kaj sub la flank'o'j'n de la bird'o ŝi met'is mol'a'n koton'o'n, kiu'n ŝi trov'is en la ĉambr'o de la mus'o, por ke ĝi kuŝ'u varm'e en la mal'varm'a ter'o.

“Adiaŭ, vi bel'a kar'a bird'o!” ŝi dir'is, “adiaŭ, kaj akcept'u mi'a'n dank'o'n pro vi'a bel'a kant'ad'o dum la somer'o, kiam ĉiu'j arb'o'j est'is verd'a'j kaj la sun'o tiel varm'e bril'is sur ni'n!” Post'e ŝi met'is si'a'n kap'et'o'n sur la brust'o'n de la bird'o, sed tuj ŝi tim'ig'it'e ek'salt'is, ĉar ŝajn'is al ŝi, ke io frap'as intern'e. Tio est'is la kor'o de la bird'o. La bird'o ne est'is mort'int'a, ĝi est'is nur rigid'iĝ'int'a, nun ĝi varm'iĝ'is kaj de'nov'e ek'viv'is.

En aŭtun'o ĉiu'j hirund'o'j flug'as al la varm'a'j land'o'j; se iu el ili mal'fru'iĝ'as, tiam ĝi frost'iĝ'as tiel, ke ĝi fal'as kvazaŭ sen'viv'a sur la ter'o'n kaj rest'as tie, kie'n ĝi fal'is, kaj la mal'varm'a neĝ'o ĝi'n kovr'as.

Elinjo-fingr'et'o fort'e trem'is pro tim'o, ĉar en kompar'o kun ŝi, kiu apenaŭ hav'is la long'o'n de unu fingr'o, la bird'o est'is ja terur'e grand'a; ŝi tamen re'kuraĝ'iĝ'is, met'is la koton'o'n pli dens'e ĉirkaŭ la hirund'o'n kaj al'port'is ment'o'foli'o'n, kiu serv'is al ŝi kiel lit'kovr'il'o, kaj met'is ĝi'n super la kap'o'n de la bird'o.

En la sekv'ant'a nokt'o ŝi de'nov'e sekret'e ir'is al la bird'o; nun ĝi est'is viv'ant'a, sed tiel sen'fort'a, ke ĝi nur por mal'long'a moment'o pov'is mal'ferm'i si'a'j'n okul'o'j'n kaj ek'rigard'i Elinjon-fingr'et'o'n, kiu star'is apud ĝi kun pec'et'o da putr'a lign'o, ĉar ali'a'n lamp'o'n ŝi ne pov'is hav'i.

“Sincer'a'n dank'o'n, ho ĉarm'a mal'grand'a infan'o!” dir'is al ŝi la mal'san'a hirund'o, “mi bon'e re'varm'iĝ'is! Baldaŭ mi de'nov'e hav'os mi'a'j'n fort'o'j'n, kaj mi pov'os flug'ad'i tie, en la varm'a lum'o de la sun'o.”

“Ha” ŝi dir'is, “ekster'e est'as tre mal'varm'e, neĝ'as kaj frost'as! Rest'u en vi'a varm'a lit'et'o, mi vi'n fleg'ad'os!”

Ŝi al'port'is al la hirund'o akv'o'n en foli'et'o de flor'o, kaj la bird'o trink'is kaj rakont'is al ŝi, kiel ĝi difekt'is al si unu el si'a'j flug'il'o'j per dorn'arb'et'aĵ'o, kio mal'help'is ĝi'n flug'i tiel rapid'e, kiel la ali'a'j hirund'o'j, kiam ĉi tiu'j flug'is for, mal'proksim'e'n, al la varm'a'j land'o'j; fin'e ĝi fal'is sur la ter'o'n, sed tio'n, kio est'is post'e, ĝi jam plu ne memor'as, ĝi tut'e ne sci'as, kia'manier'e ĝi ven'is ĉi tie'n.

Dum la tut'a vintr'o ĝi rest'is tie mal'supr'e, kaj Elinjo-fingr'et'o fleg'ad'is ĝi'n plej bon'e kaj am'is ĝi'n. Nek la talp'o nek la kamp'a mus'o i'o'n ek'sci'is pri tio, ĉar ili ne am'is la kompat'ind'a'n hirund'o'n.

Kiam la printemp'o ven'is kaj la sun'o varm'ig'is la ter'o'n, la hirund'o dir'is adiaŭ al Elinjo-fingr'et'o, kiu nun mal'ferm'is la tru'o'n, kiu'n la talp'o far'is en la plafon'o. La sun'o bel'eg'e lum'is sur ili'n, kaj la hirund'o demand'is, ĉu Elinjo-fingr'et'o vol'as akompan'i ĝi'n, kaj dir'is, ke ŝi pov'as sid'i sur ĝi'a dors'o kaj ili flug'os mal'proksim'e'n, en la verd'a'n arb'ar'o'n. Sed Elinjo-fingr'et'o sci'is, ke tio mal'ĝoj'ig'us la mal'jun'a'n mus'o'n, se ŝi for'las'us ĉi tiu'n en tia manier'o.

“Ne, mi ne pov'as!” dir'is Elinjo-fingr'et'o. “Adiaŭ, adiaŭ, vi bon'a bel'a knab'in'et'o!” dir'is la hirund'o kaj el'flug'is en la lum'o'n de la sun'o. Elinjo-fingr'et'o post'rigard'is ĝi'n, kaj larm'o'j aper'is en ŝi'a'j okul'o'j, ĉar ŝi tre am'is la hirund'o'n.

“Kvivit, kvivit!” kant'is la bird'o kaj en'flug'is en la verd'a'n arb'ar'o'n.

Elinjo-fingr'et'o est'is tre mal'ĝoj'a. Ŝi neniam ricev'is permes'o'n el'ir'i en la varm'a'n lum'o'n de la sun'o. La gren'o, kiu est'is sem'it'a sur la kamp'o super la dom'o de la kamp'a mus'o, el'kresk'is alt'e en la aer'o'n; por la kompat'ind'a mal'grand'a knab'in'o, kiu apenaŭ hav'is la long'o'n de unu fingr'o, tio est'is tut'e ne'penetr'ebl'a arb'ar'o.

“Dum la somer'o vi dev'as kudr'i vi'a'n dot'aĵ'o'n,” dir'is al ŝi la mus'o, ĉar nun la najbar'o, la enu'ig'a talp'o en la nigr'a velur'a pelt'o, pet'is pri ŝi'a man'o. “Vi hav'os lan'aĵ'o'n kaj lin'aĵ'o'n. Mi don'os al vi dot'e tabl'o'tol'aĵ'o'n kaj lit'aĵ'o'j'n, kiam vi far'iĝ'os edz'in'o de la talp'o.”

Elinjo-fingr'et'o dev'is turn'ad'i la ŝpin'il'o'n, kaj la mus'o dung'is kvar arane'o'j'n, kiu'j dev'is ŝpin'ad'i kaj teks'ad'i tag'e kaj nokt'e. Ĉiu'vesper'e venad'is vizit'e la talp'o, kaj li konstant'e parol'ad'is nur pri tio, ke kiam la somer'o est'os pas'int'a kaj la sun'o plu ne bril'os tiel varm'e — nun ĝi per si'a varm'eg'o mal'mol'ig'as ja la ter'o'n kiel ŝton'o'n — kiam la somer'o fin'e est'os pas'int'a, tiam li fest'os si'a'n edz'iĝ'o'n kun Elinjo-fingr'et'o. Ŝi tamen tut'e ne ĝoj'is, ĉar ŝi tut'e ne am'is la enu'ig'a'n talp'o'n. Ĉiu'n maten'o'n, kiam la sun'o lev'iĝ'is, kaj ĉiu'n vesper'o'n, kiam ĝi sub'ir'is, ŝi kaŝ'it'e el'ir'ad'is ekster la pord'o'n, kaj kiam la vent'o dis'blov'is la spik'o'j'n de la gren'o kaj ŝi pov'is vid'i la blu'a'n ĉiel'o'n, ŝi pens'ad'is pri tio, kiel hel'e kaj bel'e est'as ekster'e, kaj ŝi fort'e dezir'ad'is vid'i de'nov'e la kar'a'n hirund'o'n; sed ĉi tiu neniam re'ven'is, ĝi cert'e for'flug'is mal'proksim'e'n, en la bel'a'n verd'a'n arb'ar'o'n.

Kiam ven'is la aŭtun'o, Elinjo-fingr'et'o hav'is si'a'n dot'aĵ'o'n tut'e pret'a. “Post kvar semajn'o'j est'os vi'a edz'iĝ'o'fest'o!” dir'is al ŝi la mus'o. Sed Elinjo-fingr'et'o plor'is kaj dir'is, ke ŝi ne vol'as inter'edz'iĝ'i kun la enu'ig'a talp'o.

“Nu, nu!” dir'is la mus'o. “Ne est'u obstin'a, ĉar ali'e mi dev'us vi'n mord'i per mi'a'j blank'a'j dent'o'j. Vi ricev'as ja bon'eg'a'n edz'o'n. Tia'n nigr'a'n pelt'o'n eĉ la reĝ'in'o ne hav'as. Li'a kuir'ej'o kaj kel'o est'as bon'e proviz'it'a'j. Dank'u Di'o'n pro li!”

Jen dev'is jam est'i la edz'iĝ'o'fest'o. La talp'o jam ven'is, por pren'i Elinjon-fingr'et'o'n. Ŝi dev'is loĝ'i ĉe li profund'e sub la ter'o, neniam el'ir'i en la varm'a'n sun'o'n, ĉar li ĝi'n ne am'is. La mal'feliĉ'a infan'o est'is tre mal'ĝoj'a, ŝi dev'is nun dir'i adiaŭ al la bel'a sun'o, kiu'n ĉe la kamp'a mus'o ŝi almenaŭ hav'is la permes'o'n rigard'i tra la pord'o.

“Adiaŭ, vi hel'a radi'o de la sun'o!” ŝi dir'is kaj etend'is alt'e'n la mal'grand'a'j'n brak'o'j'n kaj ir'is ĉe mal'grand'a'n distanc'o'n for de la dom'o de la kamp'a mus'o, ĉar nun la gren'o est'is rikolt'it'a kaj rest'is nur la sek'a'j stopl'o'j. “Adiaŭ, adiaŭ!” ŝi dir'is kaj ĉirkaŭ'pren'is per si'a'j brak'et'o'j mal'grand'a'n ruĝ'a'n flor'o'n, kiu star'is apud'e. “Salut'u en mi'a nom'o la kar'a'n hirund'o'n, se vi ĝi'n vid'os!”

“Kvivit, kvivit!” ek'son'is en la sam'a moment'o super ŝi'a kap'o. Ŝi ek'rigard'is supr'e'n; tio est'is la hirund'o, kiu ĝust'e tiam preter'flug'is. Kiam Elinjo-fingr'et'o ĝi'n ek'vid'is, ŝi tre ek'ĝoj'is. Si rakont'is al ĝi, kiel ne'volont'e ŝi edz'in'iĝ'as kun la talp'o kaj ke ŝi de nun dev'os loĝ'i profund'e sub la ter'o, kie'n la lum'o de la sun'o neniam penetr'as. Ĉe tio ŝi ne pov'is de'ten'i si'n de larm'o'j.

“Nun ven'as la mal'varm'a vintr'o”, dir'is la hirund'o, “mi flug'as kun la ali'a'j al la varm'a'j land'o'j. Ĉu vi vol'as akompan'i mi'n? Vi pov'as sid'i sur mi'a dors'o. Al'lig'u vi'n per vi'a zon'o, tiam ni for'flug'os for de la abomen'ind'a talp'o kaj de li'a mal'lum'a loĝ'ej'o, mal'proksim'e'n trans la mont'o'j'n al la varm'a'j land'o'j, kie la sun'o lum'as pli bel'e ol ĉi tie, kie ĉiam est'as somer'o, kie ĉiam flor'as bel'a'j flor'o'j. Flug'u kun mi, vi dolĉ'a mal'grand'a Elinjo-fingr'et'o; kiu sav'is al mi la viv'o'n, kiam mi frost'iĝ'int'a, kuŝ'is en la mal'lum'a intern'o de la ter'o!”

“Jes, mi for'ir'os kun vi”, dir'is Elinjo-fingr'et'o, kaj ŝi sid'iĝ'is sur la dors'o de la bird'o, met'int'e la pied'o'j'n sur ĝi'a'j'n etend'it'a'j'n flug'il'o'j'n, ŝi al'lig'is si'a'n zon'o'n al unu el la plej fortik'a'j plum'o'j, kaj jen la hirund'o lev'iĝ'is alt'e en la aer'o'n, trans arb'ar'o'j'n kaj lag'o'j'n, alt'e trans la grand'a'j'n mont'o'j'n, sur kiu'j kuŝ'as etern'a neĝ'o. Al Elinjo-fingr'et'o est'is tre mal'varm'e en la mal'varm'a aer'o, sed ŝi kaŝ'is si'n sub la varm'a'j plum'o'j de la bird'o kaj el'ŝov'is nur la kap'et'o'n, por rigard'i la bel'eg'a'n pejzaĝ'o'n sub si.

Fin'e ili al'ven'is en la varm'a'j'n land'o'j'n. Tie la sun'o lum'is mult'e pli hel'e ol ĉe ni, la ĉiel'o est'is du'obl'e pli alt'e, kaj ĉe la kav'o'j kaj bar'il'o'j kresk'is plej bel'a'j verd'a'j kaj blu'a'j vin'ber'o'j. En la arb'ar'o'j pend'is citron'o'j kaj oranĝ'o'j, mirt'o'j kaj ment'o'j plen'ig'is ĉio'n per si'a bon'odor'o, kaj sur la voj'o'j salt'ad'is plej bel'a'j infan'o'j kaj lud'ad'is kun grand'a'j divers'kolor'a'j papili'o'j. Sed la hirund'o flug'is ĉiam ankoraŭ plu'e'n, kaj la pejzaĝ'o'j far'iĝ'ad'is ĉiam pli bel'a'j. Sub plej bel'eg'a'j verd'a'j arb'o'j apud blu'a lag'o star'is de antikv'a temp'o blank'a marmor'a kastel'o. Vin'ber'branĉ'o'j volv'is si'n ĉirkaŭ alt'a'j kolon'o'j; ĉe la supr'a el'star'aĵ'o est'is mult'e da hirund'a'j nest'o'j, kaj en unu el ili loĝ'is la hirund'o, kiu port'is Elinjon-fingr'et'o'n.

“Jen est'as mi'a dom'o!” dir'is la hirund'o. “Sed el'serĉ'u al vi mem unu el la plej bel'a'j flor'o'j, kiu'j kresk'as tie mal'supr'e, kaj tiam mi met'os vi'n tie'n, kaj vi'a sort'o est'os tiel feliĉ'a, kiel vi nur dezir'os!”

“Ho, kiel bel'eg'e!” ŝi dir'is kaj ek'plaŭd'is per si'a'j man'et'o'j.

Jen kuŝ'is grand'a blank'a marmor'a kolon'o, kiu est'is fal'int'a sur la ter'o'n kaj romp'iĝ'int'a en tri pec'o'j'n; inter tiu'j pec'o'j kresk'is plej bel'a'j grand'a'j blank'a'j flor'o'j. La hirund'o flug'is kun Elinjo-fingr'et'o mal'supr'e'n kaj met'is ŝi'n sur unu el la larĝ'a'j foli'o'j. Sed kiu pov'as prezent'i ŝi'a'n mir'eg'o'n: mez'e de la flor'o sid'is mal'grand'a vir'o, tiel blank'a kaj diafan'a, kvazaŭ li est'us el vitr'o. Plej ĉarm'a'n or'a'n kron'o'n li hav'is sur la kap'o kaj plej bel'a'j'n hel'a'j'n flug'il'o'j'n ĉe la ŝultr'o'j. Li mem est'is ne pli grand'a ol Elinjo-fingr'et'o. Tio est'is la anĝel'o de la flor'o'j. En ĉiu flor'o loĝ'is tia mal'grand'a vir'o aŭ vir'in'o, sed ĉi tiu est'is la reĝ'o super ĉiu'j.

“Ho Di'o, kiel bel'a li est'as!”, flustr'is Elinjo-fingr'et'o al la hirund'o.

La mal'grand'a reĝ'o fort'e ek'tim'is pro la hirund'o, ĉar en kompar'o kun li, kiu est'is tiel mal'grand'a kaj delikat'a, ĝi aspekt'is ver'e gigant'a bird'o. Sed kiam li ek'vid'is Elinjon-fingr'et'o'n, li tre ek'ĝoj'is, ĉar ŝi est'is ja la plej bel'a knab'in'o, kiu'n li iam vid'is. Tial li de'pren'is de si'a kap'o la or'a'n kron'o'n kaj met'is ĝi'n sur ŝi'n, kaj li demand'is, kia est'as ŝi'a nom'o kaj ĉu ŝi vol'as est'i li'a edz'in'o, kaj li dir'is, ke en tia okaz'o ŝi far'iĝ'os reĝ'in'o super ĉiu'j flor'o'j. Ha, Di'o! tio est'is ja tut'e ali'a edz'o ol la fil'o de la buf'o aŭ la talp'o kun la nigr'a velur'a pelt'o. Tial ŝi don'is al la bel'a reĝ'o si'a'n konsent'o'n. Kaj de ĉiu flor'o ven'is sinjor'in'o aŭ sinjor'o, tiel ĉarm'a'j, ke est'is plezur'o vid'i ili'n. Ĉiu el ili al'port'is al Elinjo-fingr'et'o i'a'n donac'o'n. Sed la plej bon'a el ĉiu'j est'is par'o da bel'a'j flug'il'o'j de grand'a blank'a muŝ'o; oni al'fortik'ig'is ili'n al Elinjo-fingr'et'o al la dors'o, kaj nun ŝi ankaŭ pov'is flug'i de flor'o al flor'o. Ĉie oni ĝoj'is pro tio, kaj la hirund'o sid'is supr'e en si'a nest'o kaj kant'is i'o'n al ili tiel bon'e, kiel ĝi pov'is, sed en la kor'o ĝi tamen est'is mal'ĝoj'a, ĉar ĝi tro am'is Elinjon-fingr'et'o'n kaj vol'us neniam dis'iĝ'i de ŝi.

“De nun vi plu ne est'os nom'at'a Elinjo-fingr'et'o!” dir'is al ŝi la anĝel'o de la flor'o'j; “tio est'as mal'bel'a nom'o, kaj vi est'as ja tiel bel'a. Ni nom'os vi'n Maja.”

“Adiaŭ, adiaŭ!” dir'is la hirund'o kaj de'nov'e for'flug'is el la varm'a'j land'o'j mal'proksim'e'n en ni'a'n mal'varm'a'n klimat'o'n. Ĉi tie ĝi hav'is mal'grand'a'n nest'o'n super la fenestr'o, kie loĝ'as la hom'o, kiu pov'o'sci'as rakont'i fabel'o'j'n. Al ĉi tiu ĝi kant'is si'a'n “kvivit, kvivit”. Kaj tia'manier'e ni ek'sci'is la tut'a'n histori'o'n.

Mal'bon'kondut'a knab'o

Est'is iam mal'jun'a poet'o, efektiv'e bon'a mal'jun'a poet'o. Unu vesper'o'n, kiam li sid'is hejm'e, ekster'e far'iĝ'is terur'a mal'bon'veter'o; fort'e pluv'eg'is, sed la poet'o sid'is varm'e kaj komfort'e ĉe si'a kahel'a forn'o, en kiu brul'is fajr'o kaj rost'iĝ'is pom'o'j.

“Sur la mal'feliĉ'ul'o'j, kiu'j en ĉi tiu mal'bon'a veter'o est'as ekster'e, ne rest'os eĉ unu sek'a faden'o!”, li dir'is, ĉar li est'is bon'kor'a poet'o.

“Ho, mal'ferm'u al mi! Est'as al mi mal'varm'e kaj tiel mal'sek'e!” subit'e vok'is ekster'e mal'grand'a infan'o. Ĝi plor'is kaj frap'ad'is je la pord'o, dum la pluv'o fal'ad'is torent'e kaj la vent'eg'o furioz'is ĉe ĉiu'j fenestr'o'j.

“Ho, mal'feliĉ'a est'aĵ'o!” dir'is la mal'jun'a poet'o kaj lev'iĝ'is, por mal'ferm'i la pord'o'n. Tie star'is mal'grand'a knab'o; li est'is tut'e mal'sek'a, kaj la akv'o flu'is el li'a'j long'a'j blond'a'j har'o'j. Li trem'is de mal'varm'o; se li ne est'us en'ir'int'a, li cert'e pere'us en la mal'bon'a veter'o.

“Vi mal'grand'a knab'o!” dir'is la mal'jun'a poet'o kaj pren'is li'n je la man'o. “Ven'u al mi, mi jam varm'ig'os vi'n! Ankaŭ vin'o'n kaj pom'o'n vi ricev'os, ĉar vi est'as bel'eg'a knab'o!”

Tia li efektiv'e est'is. Li'a'j okul'o'j aspekt'is kiel du hel'a'j stel'o'j, kaj kvankam el li'a'j har'o'j flu'is la akv'o, ili tamen est'is tre ĉarm'e krisp'a'j. Li aspekt'is kiel mal'grand'a anĝel'o, sed li est'is pal'a de mal'varm'o kaj trem'is per la tut'a korp'o. En la man'o li ten'is bel'eg'a'n paf'ark'o'n, kiu tamen est'is tut'e difekt'it'a de la pluv'o; la kolor'o'j de la bel'a'j sag'o'j tut'e inter'miks'iĝ'is pro la mal'sek'a veter'o.

La mal'jun'a poet'o sid'iĝ'is de'nov'e ĉe la forn'o, pren'is la mal'grand'a'n knab'o'n sur la genu'o'j'n, el'prem'is al li la akv'o'n el la har'o'j, varm'ig'is li'a'j'n man'o'j'n en si'a'j propr'a'j kaj kuir'is por li dolĉ'a'n vin'o'n. Tiam la knab'o re'fort'iĝ'is, ricev'is ruĝ'a'j'n vang'o'j'n, salt'is mal'supr'e'n sur la plank'o'n kaj komenc'is danc'i ĉirkaŭ la mal'jun'a poet'o.

“Vi est'as gaj'a knab'o!” dir'is la mal'jun'ul'o. “Kia est'as vi'a nom'o?”

“Mi est'as nom'at'a Amor'o!” li respond'is; “ĉu vi mi'n ne kon'as? Jen kuŝ'as mi'a paf'ark'o. Per ĝi mi tre bon'e paf'as. Rigard'u, nun la veter'o ekster'e far'iĝ'as de'nov'e bon'a; la lun'o lum'as!”

“Sed vi'a paf'ark'o est'as difekt'it'a!” dir'is la poet'o.

“Tio est'us mal'bon'a!” dir'is la mal'grand'a knab'o, kaj li pren'is la paf'ark'o'n kaj esplor'is ĝi'n. “Ho, ĝi est'as jam sek'a, kaj ĝi tut'e ne difekt'iĝ'is. La tenden'o est'as tut'e en ord'o; nun mi ĝi'n el'prov'os!” Kaj li streĉ'is la paf'ark'o'n, met'is sur ĝi'n sag'o'n, ek'cel'is kaj paf'is al la mal'jun'a bon'a poet'o rekt'e en la kor'o'n. “Nun vi pov'as vid'i, ke mi'a paf'ark'o ne est'is difekt'it'a!” li dir'is, laŭt'e ek'rid'is kaj for'kur'is. La mal'bon'a knab'o! Tiel'e paf'i sur la mal'jun'a'n poet'o'n, kiu tiel afabl'e akcept'is li'n en si'a'n varm'a'n ĉambr'o'n, est'is tiel bon'a por li kaj don'is al li tiel bel'a'n vin'o'n kaj plej bon'a'n pom'o'n!

La bon'a poet'o kuŝ'is sur la plank'o kaj plor'is, li est'is traf'it'a rekt'e en la kor'o'n. “Fi!” li dir'is, “kia mal'bon'kondut'a knab'o est'as tiu Amor'o! Al ĉiu'j bon'a'j infan'o'j mi tio'n rakont'os, por ke ili pov'u gard'i si'n kontraŭ li kaj por ke ili neniam lud'u kun li, ĉar li far'us al ili nur mal'bon'o'n.”

Ĉiu'j bon'a'j infan'o'j, knab'in'o'j kaj knab'o'j, al kiu'j li tio'n rakont'is, efektiv'e est'is si'n'gard'a'j kontraŭ la mal'bon'a Amor'o, sed li tamen super'ruz'is ili'n, ĉar li est'as tre lert'a kaj ruz'a. Kiam la student'o'j ven'as de la lekci'o'j, li ir'as apud ili, en nigr'a redingot'o kaj kun libr'o sub la brak'o. Ili ne re'kon'as li'n kaj tial en'las'as li'n en si'a'n mez'o'n, ĉar ili pens'as, ke li ankaŭ est'as student'o; sed tiam li tra'bor'as al ili la brust'o'n per si'a sag'o. Kiam la knab'in'o'j ven'as de la predik'ist'o kaj kiam ili star'as en la preĝ'ej'o, li ankaŭ ĉiam est'as mal'antaŭ ili. Jes, en ĉiu'j temp'o'j li est'as mal'antaŭ la hom'o'j. Li sid'as en la grand'a lustr'o en la teatr'o kaj lum'as tre hel'e; hom'o'j pens'as, ke tio est'as lamp'o, sed post'e ili rimark'as, ke tio est'is io ali'a. Li kur'ad'as en la reĝ'a park'o kaj sur la rempar'o'j; li iam paf'is eĉ vi'a'n propr'a'n patr'o'n kaj vi'a'n propr'a'n patr'in'o'n rekt'e en la kor'o'n. Demand'u ili'n, kaj vi aŭd'os, kio'n ili dir'os al vi. Jes, tio est'as mal'bon'a knab'o, tiu Amor'o, neniam hav'u i'a'n afer'o'n kun li. Mal'antaŭ ĉiu'j hom'o'j li aper'as. Prezent'u al vi, li iam paf'is sag'o'n eĉ en la mal'jun'a'n av'in'o'n. Est'as ver'o, ke de tiam pas'is jam mult'e da temp'o, sed ŝi neniam tio'n forges'as. Fi, la mal'bon'a Amor'o! Sed nun vi li'n kon'as; rimark'u, kia mal'bon'kondut'a knab'o li est'as!

Voj'kamarad'o

La mal'feliĉ'a Johano est'is tre mal'ĝoj'a, ĉar li'a patr'o est'is tre mal'san'a kaj baldaŭ mort'ont'a. Neni'u krom ili ambaŭ est'is en la mal'grand'a ĉambr'o. La lamp'o sur la tabl'o est'is baldaŭ esting'iĝ'ont'a, kaj est'is mal'fru'e vesper'e.

“Vi est'is bon'a fil'o, Johano”, dir'is la mal'san'a patr'o; “la Etern'ul'o jam help'os al vi en la mond'o!” Li ek'rigard'is la fil'o'n per serioz'a'j, mild'a'j okul'o'j, profund'e ek'spir'is kaj mort'is. Ŝajn'is, kvazaŭ li dorm'as. Sed Johano plor'is, nun li hav'is plu neniu'n en la tut'a mond'o, nek patr'o'n nek patr'in'o'n, nek frat'o'n nek frat'in'o'n. Mal'feliĉ'a Johano! Li kuŝ'is genu'e antaŭ la lit'o, kis'ad'is la man'o'n de la mort'int'a patr'o kaj plor'is mult'e da varm'eg'a'j larm'o'j, ĝis fin'e li'a'j okul'o'j ferm'iĝ'is kaj li en'dorm'iĝ'is, ten'ant'e la kap'o'n sur la mal'mol'a rand'o de la lit'o.

Tiam li hav'is strang'a'n sonĝ'o'n. Li sonĝ'is, ke la sun'o kaj la lun'o si'n klin'as antaŭ li, li vid'is si'a'n patr'o'n de'nov'e vigl'a kaj san'a, li aŭd'is li'n rid'ant'a tiel, kiel li ĉiam rid'ad'is, kiam li est'is en tre bon'a humor'o. Plej ĉarm'a knab'in'o kun or'a kron'o sur si'a'j long'a'j bel'a'j har'o'j etend'is al Johano la man'o'n, kaj li'a patr'o dir'is: “Vi vid'as, kia'n bel'a'n fianĉ'in'o'n vi ricev'is? Ŝi est'as la plej bel'a en la tut'a mond'o!” Tiam li vek'iĝ'is, kaj la tut'a ĉarm'aĵ'o de li'a sonĝ'o mal'aper'is, Li'a patr'o kuŝ'is sen'viv'a kaj mal'varm'a en la lit'o, neni'u est'is apud li. Mal'feliĉ'a Johano!

Unu semajn'o'n post'e la mort'int'o est'is en'ter'ig'it'a. Johano ir'is sen'per'e post la ĉerk'o, kaj li ne pov'is plu vid'i vizaĝ'o kontraŭ vizaĝ'o la bon'a'n patr'o'n, kiu li'n tiel am'is. Li aŭd'is, kiel oni ĵet'is la ter'bul'o'j'n sur la ĉerk'o'n; li vid'is nun ĝi'a'n ekstrem'a'n rand'o'n, kiu tuj ankaŭ mal'aper'is sub la sekv'ant'a ŝovel'kvant'o da ter'o, kiu est'is ĵet'it'a mal'supr'e'n: kaj li hav'is la sent'o'n, kvazaŭ pro mal'ĝoj'o tuj krev'os al li la kor'o. Tiam oni ek'kant'is sankt'a'n kant'o'n, kaj ĝi son'is tiel bel'e, ke ĉe Johano aper'is larm'o'j en la okul'o'j; li plor'is, kaj tio iom pli'facil'ig'is li'a'n sufer'ad'o'n. La sun'o tiel bel'e bril'is sur la verd'a'j arb'o'j, kvazaŭ ĝi vol'us dir'i: “Ne mal'ĝoj'u, Johano! Vid'u, kiel bel'e blu'a est'as la ĉiel'o; Tie supr'e est'as nun vi'a patr'o kaj pet'as la bon'a'n Di'o'n, ke vi ĉiam est'u en bon'a stat'o.”

“Mi ĉiam est'os bon'a”, dir'is Johano, “tiam mi ankaŭ ven'os al mi'a patr'o en la ĉiel'o'n, kaj kia ĝoj'o est'os, kiam ni ambaŭ reciprok'e ni'n re'vid'os! Tiom mult'e mi hav'os tiam por rakont'i al li, kaj li de'nov'e montr'os al mi divers'a'j'n afer'o'j'n, klar'ig'os al mi la bel'eg'aĵ'o'j'n de la ĉiel'o tiel sam'e, kiel li instru'is mi'n ĉi tie sur la ter'o. Ho, kia ĝoj'o tio est'os!”

Johano prezent'is al si tio'n tiel klar'e, ke li ĉe tio ne'vol'e ek'rid'et'is, kvankam la larm'o'j ankoraŭ flu'is sur li'a'j vang'o'j. La mal'grand'a'j bird'o'j sid'is supr'e en la kaŝtan'arb'o'j kaj pep'ad'is: “Kvivit, kvivit!” Ili est'is gaj'a'j, kvankam ili ja ankaŭ est'is ĉe la en'ter'ig'o, sed ili sci'is kred'ebl'e, ke la mort'int'a hom'o est'as nun supr'e en la ĉiel'o, hav'as flug'il'o'j'n mult'e pli bel'a'j'n kaj pli grand'a'j'n ol ili'a'j propr'a'j, ke li nun est'as feliĉ'a, ĉar li en ĉi tiu mond'o est'is bon'a, kaj pro tio ili est'is tiel gaj'a'j. Johano vid'is, kiel de la verd'a'j arb'o'j ili flug'is mal'proksim'e'n en la mond'o'n, kaj li ankaŭ ricev'is, dezir'o'n flug'i kun ili. Sed antaŭ'e li pri'tranĉ'is grand'a'n lign'a'n kruc'o'n, por met'i ĝi'n sur la tomb'o'n de si'a patr'o. Kiam li vesper'e al'port'is ĝi'n tie'n, li ek'vid'is kun mir'o, ke la tomb'o est'as ornam'it'a per sabl'o kaj flor'o'j. Tio'n far'is fremd'a'j hom'o'j, ĉar ili ĉiu'j tre am'is la kar'a'n patr'o'n, kiu nun plu ne viv'is.

Fru'e en la sekv'ant'a maten'o li pak'is si'a'n mal'grand'a'n hav'aĵ'o'n, kaŝ'is en si'a zon'o si'a'n tut'a'n hered'aĵ'o'n, kiu konsist'is el kvin'dek spes'mil'o'j kun kelk'a'j spes'dek'o'j, kaj kun tio li vol'is el'migr'i en la mond'o'n. Sed antaŭ tio li ir'is ankoraŭ sur la tomb'ej'o'n, al la tomb'o de si'a patr'o, preĝ'is si'a'n “Patr'o ni'a”’n kaj dir'is: “Adiaŭ, kar'a patr'o, mi ĉiam est'os bon'a hom'o; pet'u do la bon'a'n Di'o'n, ke li don'u al mi prosper'ad'o'n!”

Sur la kamp'o, kie Johano nun ir'is, ĉiu'j flor'o'j star'is freŝ'e kaj bel'e en la varm'a lum'o de la sun'o, kaj ili balanc'ad'is la kap'o'j'n en la vent'et'o, kvazaŭ ili vol'us dir'i: “Bon'ven'o'n en la verd'ej'o! Ĉu ĉi tie ne est'as bel'e!” Sed Johano ankoraŭ unu foj'o'n si'n re'turn'is, por ĵet'i la last'a'n rigard'o'n sur la mal'nov'a'n preĝ'ej'o'n, kie li, est'ant'e mal'grand'a infan'o, est'is bapt'it'a, kie li ĉiu'dimanĉ'e ĉe'est'is la Di'serv'o'n kun si'a mal'jun'a patr'o kaj kant'ad'is la sankt'a'j'n kant'o'j'n. Tiam li subit'e rimark'is alt'e supr'e, en unu el la son'apertur'o'j de la tur'o, la spirit'o'n de la preĝ'ej'o kun li'a ruĝ'a pint'a ĉap'et'o; li ŝirm'is si'a'n vizaĝ'o'n per la kurb'ig'it'a brak'o, por ke la sun'o ne bril'u al li en la okul'o'j'n. Johano kap'sign'is al li adiaŭ'o'n, kaj la spirit'o sving'is si'a'n ruĝ'a'n ĉap'et'o'n, met'is la man'o'n sur la kor'o'n kaj send'is al li per la fingr'o'j mult'e da kis'o'j, por montr'i al li, ke li dezir'as al li mult'e da bon'o kaj antaŭ ĉio tre feliĉ'a'n vojaĝ'o'n.

Johano pens'is pri tio, kiom mult'e da bel'aĵ'o'j li nun vid'os en la grand'a bel'a mond'o, kaj li ir'is ĉiam plu'e'n kaj plu'e'n, tiel mal'proksim'e'n, kiel li neniam antaŭ'e est'is; li ne kon'is la urb'o'j'n, tra kiu'j li ir'is, nek la hom'o'j'n, kiu'j'n li renkont'is; li est'is mal'proksim'e en fremd'a'j lok'o'j.

La unu'a'n nokt'o'n li dev'is tra'dorm'i sur fojn'amas'o mez'e de sen'bar'a kamp'o; ali'a'n lit'o'n li ne hav'is. Sed ĝust'e tio ŝajn'is al li tre bel'a; neni'u reĝ'o, li pens'is, pov'as sent'i si'n pli bon'e. La tut'a kamp'o kun la river'et'o kaj kun la fojn'amas'o, kaj super ĉio la blu'a ĉiel'o, tio est'is ja bel'a dorm'o'ĉambr'o. La verd'a herb'o kun la mal'grand'a'j ruĝ'a'j kaj blank'a'j flor'o'j est'is la sub'pied'a tapiŝ'o, la arb'et'aĵ'o'j de siring'o kaj de sovaĝ'a'j roz'o'j est'is buked'o'j da flor'o'j, kaj anstataŭ lav'uj'o li hav'is antaŭ si la tut'a'n river'et'o'n kun la klar'a, freŝ'a akv'o, kie la junk'o'j klin'iĝ'ad'is tie'n kaj re'e'n, dezir'ant'e al li bon'a'n vesper'o'n kaj bon'a'n maten'o'n. La lun'o est'is grand'eg'a nokt'a lamp'o, alt'e supr'e en la blu'a aer'o, kaj ĉe tiu lamp'o ne ekzist'is danĝer'o, ke pov'as ek'brul'i la kurten'o'j. Johano pov'is dorm'i tut'e sen'zorg'e, kaj tio'n li efektiv'e far'is. Li vek'iĝ'is nur tiam, kiam la sun'o lev'iĝ'is kaj ĉiu'j bird'et'o'j ĉirkaŭ li kant'is: “Bon'a'n maten'o'n, bon'a'n maten'o'n! Ĉu vi ankoraŭ ne vek'iĝ'is?”

La sonor'il'o'j vok'ad'is al la preĝ'ej'o, est'is dimanĉ'o. La hom'o'j ir'is al la predik'o, kaj Johano ili'n sekv'is, part'o'pren'is en la kant'ad'o de sankt'a'j kant'o'j kaj aŭskult'is la vort'o'n de Di'o. Li hav'is impres'o'n, kvazaŭ li trov'iĝ'as en si'a propr'a preĝ'ej'o, en kiu li est'is bapt'it'a kaj tiel oft'e kant'is kun si'a patr'o la Di'serv'a'j'n kant'o'j'n.

Ekster'e sur la tomb'ej'o est'is grand'a nombr'o da tomb'o'j, kaj sur mult'a'j el ili kresk'is alt'a herb'o. Johano ek'pens'is pri la tomb'o de si'a patr'o, kiu iam ankaŭ pov'as aspekt'i kiel ĉi tiu'j, ĉar li ne pov'os ĝi'n pur'ig'i kaj ornam'i. Tial li sid'iĝ'is kaj de'ŝir'is la herb'o'n, re'star'ig'is la fal'int'a'j'n lign'a'j'n kruc'o'j'n, kaj la flor'kron'o'j'n, kiu'j'n la vent'o for'blov'is de la tomb'o'j, li met'is de'nov'e sur ili'a'n lok'o'n, pens'ant'e: “Ebl'e iu far'os tio'n sam'a'n sur la tomb'o de mi'a patr'o, kiam mi ne pov'os tio'n far'i!”

Antaŭ la pord'o de la tomb'ej'o star'is mal'jun'a almoz'ul'o, apog'ant'e si'n sur si'a lam'baston'o. Johano don'is al li la kelk'e da spes'dek'o'j, kiu'j'n li hav'is, kaj post'e li feliĉ'a kaj gaj'a ir'is plu'e'n, en la mal'proksim'a'n mond'o'n.

Ĉirkaŭ la vesper'o far'iĝ'is terur'e mal'bon'a veter'o. Johano rapid'is, por trov'i i'a'n rifuĝ'ej'o'n, sed baldaŭ far'iĝ'is mal'lum'eg'a nokt'o. Fin'e li ating'is mal'grand'a'n preĝ'ej'o'n, kiu star'is tut'e sol'ec'e sur mont'et'o. La pord'o feliĉ'e est'is nur ferm'it'a sen'ŝlos'e, kaj li en'ir'is. Ĉi tie li vol'is trans'atend'i la mal'bon'a'n veter'o'n.

“Mi sid'iĝ'os en angul'o”, li dir'is, “mi est'as tut'e lac'a, kaj mi bon'e merit'is ripoz'o'n”. Li sid'iĝ'is, kun'met'is la man'o'j'n, el'dir'is vesper'a'n preĝ'o'n, kaj, antaŭ ol li pov'is rimark'i, li en'dorm'iĝ'is kaj ek'sonĝ'is, dum ekster'e tondr'is kaj fulm'is.

Kiam li vek'iĝ'is, est'is mez'o de la nokt'o; la mal'bon'veter'o pas'is, kaj la lun'o bril'is tra la fenestr'o. En la mez'o de la preĝ'ej'a nav'o star'is ne'ferm'it'a ĉerk'o kun mort'int'a vir'o, kiu ne est'is ankoraŭ en'ter'ig'it'a. Johano, kiu hav'is pur'a'n konscienc'o'n, ne tim'is; li ankaŭ sci'is, ke la mort'int'o'j al neni'u far'as i'o'n mal'bon'a'n; nur viv'ant'a'j mal'bon'a'j hom'o'j far'as al ni mal'bon'o'n. El tiu spec'o de viv'ant'a'j mal'bon'a'j hom'o'j star'is nun du apud la mort'int'a vir'o, kiu'n oni antaŭ la en'ter'ig'o rest'ig'is en la preĝ'ej'o. Al li tiu'j hom'o'j vol'is far'i mal'bon'o'n, ne las'i li'n kuŝ'i en li'a ĉerk'o, sed el'ĵet'i li'n antaŭ la pord'o'n de la preĝ'ej'o, la kompat'ind'a'n mort'int'a'n hom'o'n.

“Kial vi vol'as tio'n far'i?” demand'is Johano; “tio est'us ag'o mal'bon'a, las'u li'n ripoz'i en la nom'o de Jesuo!”

“Babil'aĵ'o!” dir'is ambaŭ mal'bon'a'j hom'o'j; “li ni'n tromp'is; li ŝuld'as al ni mon'o'n kaj ne pov'is tio'n re'pag'i. Ĉar li nun nul'ig'is si'a'n kalkul'o'n per la mort'o, ni ne ricev'os eĉ unu spes'o'n. Tial ni vol'as venĝ'i al li; kiel hund'o li kuŝ'u ekster'e antaŭ la preĝ'ej'a pord'o!”

“Mi hav'as ne pli ol kvin'dek spes'mil'o'j'n”, dir'is Johano, “tio est'as mi'a tut'a hered'aĵ'o; tio'n mi volont'e don'os al vi, se vi promes'os al mi honest'e, ke vi las'os la kompat'ind'a'n vir'o'n trankvil'a. Mi cert'e help'os al mi ankaŭ sen mon'o, ĉar mi hav'as san'a'j'n fort'a'j'n membr'o'j'n, kaj la bon'a Di'o sub'ten'os mi'n.”

“Jes”, dir'is la mal'bon'a'j hom'o'j, “se vi efektiv'e vol'as pag'i li'a'n ŝuld'o'n, tiam ni cert'e neni'o'n far'os al li, vi pov'as est'i cert'a!” Ili pren'is la mon'o'n, kiu'n Johano don'is al ili, mok'is li'n pro li'a bon'kor'ec'o kaj for'ir'is. Johano re'turn'e aranĝ'is la mort'int'o'n en li'a ĉerk'o, kun'met'is li'a'j'n man'o'j'n, dir'is al li adiaŭ, kaj post'e li en bon'a humor'o kaj kun kontent'a spirit'o ir'is plu'e'n tra la grand'a arb'ar'o.

Ĉirkaŭ'e ĉiu'flank'e, kie'n ajn la lun'o pov'is lum'i tra inter la arb'o'j, li vid'is plej ĉarm'a'j'n mal'grand'a'j'n elf'o'j'n, kiu'j gaj'e lud'is unu'j kun la ali'a'j. Ili ne inter'romp'is si'a'n lud'ad'o'n, ĉar ili ja sci'is, ke li est'as bon'a kaj sen'kulp'a hom'o. Nur la mal'bon'a'j hom'o'j ne sukces'as vid'i la elf'o'j'n. Kelk'a'j el ili est'is ne pli grand'a'j ol fingr'o, kaj ili'a'j long'a'j blond'a'j har'o'j est'is inter'fiks'it'a'j per or'a'j komb'il'o'j. Du'op'e ili si'n balanc'ad'is sur la grand'a'j gut'o'j da ros'o, kiu'j kuŝ'is sur la foli'o'j kaj sur la alt'a herb'o. De temp'o al temp'o ia gut'o de'rul'iĝ'is kaj rest'is pend'ant'e inter la long'a'j trunk'et'o'j de la herb'o, kaj tiam far'iĝ'is laŭt'a rid'ad'o kaj bru'o inter la mal'grand'ul'o'j. Tio est'is tre amuz'a! Ili kant'is, kaj Johano re'kon'is tre klar'e ĉiu'j'n bel'a'j'n melodi'o'j'n, kiu'j'n li lern'is, kiam li est'is ankoraŭ mal'grand'a infan'o. Grand'a'j divers'kolor'a'j arane'o'j kun arĝent'a'j kron'o'j sur la kap'o dev'is ŝpin'i de unu arb'o al ali'a long'a'j'n pend'ant'a'j'n pont'o'j'n kaj palac'o'j'n, kiu'j, kiam la ros'o fal'is sur ili'n, aspekt'is kiel bril'et'ant'a or'o en la lum'o de la lun'o. Tiel tio daŭr'is sen'ĉes'e ĝis la lev'iĝ'o de la sun'o. Tiam la mal'grand'a'j elf'o'j en'ramp'is en la burĝon'o'j'n de la flor'o'j kaj la vent'o for'ŝir'is la pont'o'j'n kaj la palac'o'j'n tiel, ke ili flug'ad'is tra la aer'o kiel grand'a'j arane'aĵ'o'j.

Apenaŭ Johano el'ir'is el la arb'ar'o, fort'a vir'a voĉ'o ek'kri'is al li: “He, kamarad'o! kie'n vi migr'as?”

“For en la mal'proksim'a'n mond'o'n!” dir'is Johano. “Mi hav'as nek patr'o'n nek patr'in'o'n, mi est'as mal'riĉ'a jun'ul'o, sed la bon'a Di'o cert'e al mi help'os.”

“Mi ankaŭ vol'as ir'i en la mal'proksim'a'n mond'o'n”, dir'is la fremd'ul'o. “Ĉu vi konsent'as, ke ni vojaĝ'u kun'e?”

“Cert'e!” dir'is Johano, kaj de nun ili ir'is kun'e. Ili baldaŭ kor'inklin'iĝ'is unu al la ali'a, ĉar ili ambaŭ est'is bon'a'j hom'o'j. Sed Johano baldaŭ rimark'is, ke la fremd'ul'o est'as pli saĝ'a ol li. Li est'is tra'vojaĝ'int'a preskaŭ la tut'a'n mond'o'n kaj pov'o'sci'is rakont'i pri ĉiu'j ebl'a'j afer'o'j.

La sun'o star'is jam alt'e, kiam ili sid'iĝ'is sub grand'a arb'o, por manĝ'i si'a'n maten'manĝ'o'n. Subit'e aper'is mal'jun'a vir'in'o. Ŝi est'is tre mal'jun'a kaj tut'e ĝib'iĝ'int'a. Ŝi apog'is si'n sur apog'baston'o kaj hav'is sur si'a dors'o fask'o'n da brul'o'lign'o, kiu'n ŝi est'is kolekt'int'a en la arb'ar'o. Ŝi'a antaŭ'tuk'o est'is supr'e'n'tir'it'a, kaj Johano rimark'is, ke el ĝi el'star'is tri grand'a'j verg'o'j el filik'o kaj salik'o. Kiam ŝi est'is tre proksim'e de ili, ŝi'a pied'o el'glit'iĝ'is, ŝi fal'is kaj laŭt'e ek'kri'is, ĉar ŝi romp'is al si pied'o'n, la mal'jun'a kompat'ind'a vir'in'o.

Johano tuj propon'is, ke ili ambaŭ pren'u ŝi'n sur si'a'j'n man'o'j'n kaj port'u ŝi'n al ŝi'a loĝ'ej'o; sed la fremd'ul'o mal'ferm'is si'a'n tornistr'o'n, el'pren'is vaz'et'o'n kaj dir'is, ke li hav'as tie ŝmir'aĵ'o'n, kiu pov'us tuj far'i ŝi'a'n pied'o'n sen'difekt'a kaj san'a tiel, ke ŝi mem pov'us ir'i hejm'e'n, kvazaŭ ŝi neniam est'us romp'int'a la pied'o'n. Sed kiel rekompenc'o'n li postul'is, ke ŝi donac'u al li la tri verg'o'j'n, kiu'j'n ŝi hav'is en si'a antaŭ'tuk'o.

“Tio est'us tre kar'a pag'o!” dir'is la mal'jun'ul'in'o, mister'e balanc'ant'e la kap'o'n. Ŝi ne hav'is dezir'o'n for'don'i si'a'j'n verg'o'j'n, sed kuŝ'i kun romp'it'a pied'o ankaŭ ne est'is io agrabl'a. Tial ŝi fin'e don'is la verg'o'j'n; kaj apenaŭ li en'frot'is al ŝi la ŝmir'aĵ'o'n en la pied'o'n, la mal'jun'ul'in'o lev'iĝ'is kaj ek'ir'is mult'e pli vigl'e ol antaŭ'e. Tia'n efik'o'n hav'is la ŝmir'aĵ'o. Sed oni ankaŭ ne pov'is ricev'i ĝi'n en apotek'o.

“Por kio vi bezon'as la verg'o'j'n?” demand'is Johano si'a'n voj'kamarad'o'n. “Tio est'as tri bel'et'a'j verg'o'j”, respond'is ĉi tiu, “mi am'as tia'j'n, ĉar mi est'as strang'a knab'eg'o”.

Ili ir'is ankoraŭ kelk'a'n distanc'o'n.

“Vid'u, kia mal'bon'veter'o baldaŭ far'iĝ'os!” dir'is Johano, montr'ant'e rekt'e antaŭ si'n. “Jen est'as terur'e dens'a nub'o!”

“Ne”, dir'is la voj'kamarad'o, “tio ne est'as nub'o, tio est'as mont'o, bel'eg'a grand'a mont'o, sur kiu oni pov'as est'i alt'e super la nub'o'j en la liber'a mont'a aer'o. Kiel bel'eg'e est'as tie! Morgaŭ ni cert'e est'os jam alt'e en la mont'o'j!”

Tio ne est'is tiel proksim'a, kiel ĝi aspekt'is. Ili dev'is ir'i ankoraŭ dum tut'a tag'o, antaŭ ol ili ating'is la mont'o'n, sur kiu la nigr'a'j arb'ar'o'j lev'is si'a'n supr'o'n al la ĉiel'o kaj kie trov'iĝ'is rok'o'j tiel grand'a'j, kiel tut'a urb'o. Trans'ir'i tiu'n mont'o'n oni cert'e ne pov'is sen fort'a ŝvit'ad'o; tial Johano kun si'a kamarad'o en'ir'is en gast'ej'o'n, por antaŭ'e bon'e ripoz'i kaj kolekt'i fort'o'j'n por la morgaŭ'a ir'ad'o.

En la grand'a drink'ĉambr'o de la gast'ej'o est'is tre mult'e da hom'o'j, ĉar tie trov'iĝ'is pup'teatr'ist'o. Li ĵus star'ig'is si'a'n mal'grand'a'n teatr'o'n, kaj la hom'o'j sid'is ĉirkaŭ'e, por rigard'i la komedi'o'n. La ĉef'a'n kaj plej bon'a'n lok'o'n okup'is mal'jun'a dik'a viand'ist'o; li'a grand'a buldog'o, kiu aspekt'is tre sovaĝ'a kaj mord'em'a, sid'is apud li kaj larĝ'e mal'ferm'is la okul'o'j'n, kiel ĉiu'j ali'a'j.

Jen komenc'iĝ'is la prezent'ad'o, kaj tio est'is tre bel'a dram'o kun reĝ'o kaj reĝ'in'o, kiu'j sid'is sur velur'a tron'o, hav'is or'a'j'n kron'o'j'n sur la kap'o kaj long'a'j'n tren'aĵ'o'j'n ĉe la vest'o'j, ĉar ili'a'j rimed'o'j tio'n permes'is al ili. La ĉarm'a'j lign'a'j pup'o'j kun vitr'a'j okul'o'j kaj grand'a'j lip'har'o'j star'is ĉe ĉiu'j pord'o'j kaj mal'ferm'ad'is kaj ferm'ad'is ili'n, por en'las'ad'i freŝ'a'n aer'o'n en la ĉambr'o'n. Tio est'is mir'ind'e bel'a teatr'aĵ'o kaj tut'e ne mal'gaj'a; sed ĝust'e en la moment'o, kiam la reĝ'in'o si'n lev'is kaj ek'ir'is sur la plank'o, tiam, — Di'o sci'as, kio'n en efektiv'ec'o pens'is en si la grand'a buldog'o — la hund'o, ne ten'at'a de la dik'a viand'ist'o, salt'is en la teatr'o'n, kapt'is la reĝ'in'o'n je ŝi'a graci'a korp'o tiel, ke oni klar'e aŭd'is son'o'n de romp'iĝ'o. Est'is tut'e terur'e.

La kompat'ind'a hom'o, al kiu aparten'is la pup'teatr'o, ek'trem'is de terur'o kaj est'is tre aflikt'it'a pri si'a reĝ'in'o, ĉar tio est'is la plej ĉarm'a pup'o, kiu'n li posed'is, kaj nun la abomen'ind'a buldog'o de'mord'is al ĝi la kap'o'n. Sed kiam la hom'o'j for'ir'is, la fremd'ul'o: la sam'a, kiu ven'is kun Johano, dir'is, ke li re'e ĝi'n met'os en bon'a'n stat'o'n. Li el'pren'is si'a'n vaz'et'o'n kaj ŝmir'is la pup'o'n per la ŝmir'aĵ'o, per kiu li help'is al la kompat'ind'a mal'jun'a vir'in'o, kiu romp'is al si la pied'o'n. Kiam la pup'o est'is ŝmir'it'a, ĝi tuj far'iĝ'is de'nov'e sen'difekt'a, ĝi eĉ pov'is mem mov'ad'i ĉiu'j'n si'a'j'n membr'o'j'n, oni tut'e ne bezon'is plu tir'i la ŝnur'o'n. La pup'o far'iĝ'is kvazaŭ viv'ant'a hom'o. La hom'o, al kiu aparten'is la mal'grand'a pup'teatr'o, tre ek'ĝoj'is. Nun li plu ne bezon'is ten'ad'i la pup'o'n, ĝi pov'is mem danc'i. Neni'u el la ali'a'j pov'is tio'n far'i.

Kiam far'iĝ'is nokt'o kaj ĉiu'j hom'o'j en la gast'ej'o en'lit'iĝ'is, oni subit'e ek'aŭd'is, ke iu tre profund'e ĝem'as; la ĝem'ad'o est'is tiel sen'ĉes'a, ke ĉiu'j re'e lev'iĝ'is, por vid'i, kiu tiel ĝem'as. La hom'o, kiu est'is prezent'int'a la komedi'o'n, ir'is al si'a teatr'o, ĉar el tie est'is aŭd'at'a la ĝem'ad'o. Ĉiu'j lign'a'j pup'o'j kuŝ'is sen'ord'e, la reĝ'o kaj ĉiu'j kort'eg'an'o'j, kaj est'is ili, kiu'j tiel plend'e ĝem'ad'is kaj rigard'ad'is per si'a'j grand'a'j vitr'a'j okul'o'j, ĉar ili tre dezir'is ankaŭ est'i iom ŝmir'it'a'j per la ŝmir'aĵ'o, por ke ili ankaŭ ricev'u la kapabl'o'n mov'i si'n mem. La reĝ'in'o star'is sur la genu'o'j, ten'is alt'e si'a'n or'a'n kron'o'n kaj pet'is: “For'pren'u ĝi'n de mi, sed nur ŝmir'u mi'a'n edz'o'n kaj mi'a'j'n kort'eg'an'o'j'n!” Tiam la kompat'ind'a hom'o, al kiu aparten'is la teatr'o kaj ĉiu'j pup'o'j, ne pov'is de'ten'i si'n de larm'o'j, ĉar li bedaŭr'is ŝi'n sincer'e. Li tuj promes'is al la voj'kamarad'o, ke li for'don'os al li la tut'a'n mon'o'n, kiu'n li en'spez'os pro la prezent'ad'o en la sekv'ant'a vesper'o, se li nur ŝmir'os kvar aŭ kvin el li'a'j plej bel'a'j pup'o'j. Sed la voj'kamarad'o respond'is, ke li postul'as neni'o'n ali'a'n krom la grand'a sabr'o, kiu'n la teatr'ist'o port'as ĉe si'a flank'o; kaj kiam li ĝi'n ricev'is, li ŝmir'is ses pup'o'j'n, kiu'j tuj komenc'is danc'i, kaj ili danc'is tiel ĉarm'e, ke ĉiu'j knab'in'o'j, la viv'ant'a'j hom'a'j knab'in'o'j, kiu'j tio'n vid'is, ne pov'is kontraŭ'star'i al la dezir'o danc'i ankaŭ. La vetur'ig'ist'o kaj la kuir'ist'in'o danc'is, la kelner'o kaj la ĉambr'ist'in'o, ĉiu'j fremd'ul'o'j, eĉ la fajr'o'ŝovel'il'o kaj la fajr'o'pren'il'o. Sed ĉi tiu'j du renvers'iĝ'is tuj, kiam ili far'is la unu'a'j'n salt'o'j'n. Jes tio est'is gaj'a nokt'o.

La sekv'ant'a'n maten'o'n Johano kaj li'a voj'kamarad'o dir'is adiaŭ al ĉiu'j, ek'ir'is supr'e'n; sur la alt'a'j'n mont'o'j'n, tra dens'a'j pin'arb'ar'o'j. Ili ven'is tiel alt'e'n, ke la preĝ'ej'a'j tur'o'j sub ili fin'e aspekt'is nur kiel mal'grand'a'j ruĝ'a'j ber'o'j en la tut'a verd'aĵ'o. Ili pov'is rigard'i mal'proksim'e'n, sur la distanc'o'n de tre mult'e da mejl'o'j, sur tia'j'n lok'o'j'n, kie ili neniam est'is. Tiom mult'e da bel'aĵ'o'j en la mond'o Johano neniam antaŭ'e vid'is per unu foj'o, kaj la sun'o lum'is tiel varm'e el la freŝ'a blu'a aer'o, li aŭd'is ankaŭ, kiel la ĉas'ist'o'j inter la mont'o'j blov'ad'is per korn'o'j; ĉio est'is tiel bel'a kaj ĉarm'a, ke en li'a'j okul'o'j aper'is larm'o'j de ĝoj'o, kaj ne'vol'e li ek'kri'is: “Ho bon'a, am'at'a Di'o! mi vol'us vi'n kis'i pro tio, ke vi est'as tiel bon'a por ni ĉiu'j kaj donac'is al ni ĉiu'j la mult'a'j'n bel'aĵ'o'j'n en la mond'o!”

Ankaŭ la voj'kamarad'o star'is kun kun'met'it'a'j man'o'j kaj rigard'is trans la urb'o'j'n kaj arb'ar'o'j'n en la bel'a'n lum'o'n de la sun'o. Subit'e super ili'a'j kap'o'j aŭd'iĝ'is strang'a'j son'o'j. Ili rigard'is supr'e'n: grand'a blank'a cign'o ŝveb'is en la aer'o. Ĝi est'is tiel bel'a kaj kant'is tiel, kiel ili neniam aŭd'is ali'a'n bird'o'n kant'i. Sed la kant'ad'o far'iĝ'is ĉiam pli kaj pli mal'fort'a; la cign'o klin'is la kap'o'n kaj fal'is mal'rapid'e antaŭ ili'a'j'n pied'o'j'n, kie ĝi rest'is sen'viv'a, la bel'a bird'o.

“Du tia'j bel'a'j flug'il'o'j”, dir'is la voj'kamarad'o, “tiel blank'a'j kaj grand'a'j, kia'j'n hav'as ĉi tiu bird'o, hav'as grand'a'n valor'o'n; mi pren'os ili'n kun mi. Nun vi vid'os, kiel bon'e est'is, ke mi ricev'is la sabr'o'n!” Kaj per unu frap'o li de'hak'is ambaŭ flug'il'o'j'n de la mort'int'a bird'o.

Ili vojaĝ'is mult'e, mult'e da mejl'o'j, trans la mont'o'j, ĝis ili fin'e ating'is grand'a'n urb'o'n kun pli ol cent tur'o'j, kiu'j bril'is kiel arĝent'o en la lum'o de la sun'o. En la mez'o de la urb'o star'is bel'eg'a marmor'a palac'o kun bril'ant'a or'a tegment'o, kaj ĉi tie loĝ'is la reĝ'o.

Johano kaj la voj'kamarad'o ne vol'is tuj en'ir'i en la urb'o'n, sed ili rest'is en ekster'urb'a gast'ej'o, por ke ili antaŭ'e pov'u bon'aranĝ'i si'a'j'n vest'o'j'n, ĉar ili vol'is ja bel'e aspekt'i, kiam ili montr'os si'n sur la strat'o'j. La mastr'o rakont'is al ili, ke la reĝ'o est'as bon'a kaj afabl'a hom'o, kiu al neni'u hom'o far'as i'a'n mal'bon'o'n, sed li'a fil'in'o — ho, Di'o ni'n gard'u, ŝi est'as tre mal'bon'a reĝ'id'in'o. Bel'ec'o al ŝi ne mank'as, kontraŭ'e, neni'u pov'as est'i tiel bel'a kaj al'log'a; sed por kio tio serv'as? Ŝi est'as mal'bon'a, kruel'a sorĉ'ist'in'o, kaj ŝi est'as la kaŭz'o, pro kiu mult'a'j bon'eg'a'j reĝ'id'o'j perd'is si'a'n viv'o'n. Ĉiu'j hom'o'j hav'as la permes'o'n aspir'i pri edz'iĝ'o kun ŝi; ĉiu pov'as ven'i, tut'e egal'e, ĉu li est'as reĝ'id'o, ĉu almoz'ul'o; sed li dev'as diven'i tri afer'o'j'n, pri kiu'j ŝi demand'as. Se li pov'os tio'n far'i, ŝi edz'in'iĝ'os kun li, kaj post la mort'o de ŝi'a patr'o li far'iĝ'os reĝ'o super la tut'a land'o; sed se li ne pov'as diven'i la tri afer'o'j'n, ŝi ordon'as pend'ig'i aŭ sen'kap'ig'i li'n; tiel mal'bon'a kaj kruel'a est'as la reĝ'id'in'o. Ŝi'a patr'o, la mal'jun'a reĝ'o, est'as tre mal'ĝoj'a pro tio, li tamen ne pov'as mal'permes'i al ŝi est'i tiel mal'bon'a, ĉar li unu foj'o'n dir'is, ke en la afer'o'n de ŝi'a'j aspir'ant'o'j li ne vol'as si'n en'miks'i, ke ŝi pov'as mem ag'i, kiel plaĉ'as al ŝi. Ĉiu'n foj'o'n, kiam ven'as reĝ'id'o kaj dev'as diven'i, por ricev'i la reĝ'id'in'o'n, li tio'n ne pov'as far'i, kaj tiam oni li'n pend'ig'as aŭ sen'kap'ig'as. Oni ja ĝust'a'temp'e avert'is li'n, li pov'is ja rifuz'i la svat'iĝ'ad'o'n. La mal'jun'a reĝ'o est'as tiel aflikt'it'a de tiu tut'a mal'bon'aĵ'o kaj mal'feliĉ'aĵ'o, ke ĉiu'jar'e li dum tut'a tag'o kuŝ'as sur la genu'o'j kun'e kun ĉiu'j si'a'j soldat'o'j kaj preĝ'as, ke la reĝ'id'in'o far'iĝ'u pli bon'a, ŝi tamen tut'e ne vol'as tio'n far'i. La mal'jun'a'j vir'in'o'j, kiu'j trink'as brand'o'n, por funebr'o don'as al ĝi antaŭ la trink'ad'o tut'e nigr'a'n kolor'o'n, pli ili ja ne pov'as far'i.

“Mal'bon'eg'a reĝ'id'in'o!” dir'is Johano, “ŝi efektiv'e dev'us ricev'i verg'o'j'n, tio bon'e efik'us. Se mi est'us la mal'jun'a reĝ'o, tiam cert'e ne mank'us al ŝi dec'a'j pun'o'j!”

En la sam'a moment'o ili ek'aŭd'is, ke la popol'o sur la strat'o'j kri'as hur'a. La reĝ'id'in'o preter'rajd'is, kaj ŝi efektiv'e est'is tiel bel'a, ke ĉiu'j forges'is, kiel kruel'a ŝi est'as, kaj tial ili kri'is hur'a. Dek'du bel'a'j jun'ul'in'o'j, ĉiu'j en blank'a'j silk'a'j vest'o'j kaj ten'ant'e en la man'o or'a'n tulip'o'n, rajd'is sur karb'o'nigr'a'j ĉeval'o'j flank'e de ŝi; la reĝ'id'in'o rajd'is sur neĝ'blank'a ĉeval'o, ŝi est'is ornam'it'a per diamant'o'j kaj ruben'o'j, ŝi'a rajd'vest'o est'is el plej pur'a or'o, kaj la vip'et'o, kiu'n ŝi ten'is en la man'o, aspekt'is kiel radi'o de la sun'o. La or'a kron'o sur ŝi'a kap'o aspekt'is kiel amas'o da stel'o'j de la ĉiel'firm'aĵ'o, kaj ŝi'a mantel'o est'is kun'met'it'a el pli ol mil bel'eg'a'j flug'il'o'j de papili'o'j; sed ŝi mem est'is pli bel'a ol ĉiu'j ŝi'a'j vest'o'j.

Kiam Johano ŝi'n ek'vid'is, li ruĝ'iĝ'is ĝis la frunt'o kaj ne pov'is el'dir'i eĉ unu vort'o'n. La reĝ'id'in'o est'is kopi'e simil'a al la bel'a knab'in'o kun la or'a kron'o, kiu'n li vid'is en sonĝ'o en tiu nokt'o, kiam mort'is li'a patr'o. Li trov'is ŝi'n tiel bel'a, ke li sam'moment'e en'am'iĝ'is en ŝi'n. “Tio cert'e ne est'as ver'a”, li dir'is, “ke ŝi est'as mal'bon'a sorĉ'ist'in'o, kiu las'as pend'ig'i kaj sen'kap'ig'i hom'o'j'n, se ili ne pov'as diven'i, kio'n ŝi postul'as de ili. Ĉiu hav'as ja la permes'o'n svat'iĝ'i je ŝi, eĉ la plej mal'riĉ'a almoz'ul'o; tial mi ankaŭ ir'os en la palac'o'n, ĉar mi ne pov'as ag'i ali'e!”

Ĉiu'j dir'is, ke li tio'n ne far'u, ke al li cert'e okaz'os tio sam'a, kio okaz'is al la ali'a'j. Ankaŭ la voj'kamarad'o konsil'is al li ne far'i tio'n, sed Johano dir'is, ke ĉio est'os bon'a, li bros'is al si la bot'o'j'n kaj la surtut'o'n, komb'is al si la bel'a'j'n blond'a'j'n har'o'j'n kaj ir'is tut'e sol'a en la urb'o'n kaj al la palac'o.

“En'ir'u!” dir'is la mal'jun'a reĝ'o, kiam Johano frap'is je la pord'o. Johano mal'ferm'is, kaj la mal'jun'a reĝ'o, en nokt'a rob'o kaj brod'it'a'j pantofl'o'j, ir'is renkont'e al li; la or'a'n kron'o'n li hav'is sur la kap'o, la sceptr'o'n en unu man'o kaj la regn'o'glob'o'n en la du'a, “Atend'u moment'o'n!” li dir'is, kaj li pren'is la regn'o'glob'o'n sub la brak'o'n, por pov'i don'i la man'o'n al Johano. Sed kiam li aŭd'is, ke tio est'as svat'iĝ'ant'o, li tiel ek'plor'is, ke la sceptr'o kaj la regn'o'glob'o fal'is sur la ter'o'n, kaj li dev'is viŝ'i al si la okul'o'j'n per si'a nokt'a rob'o. Kompat'ind'a mal'jun'a reĝ'o!

“Las'u tio'n!” li dir'is, “vi hav'os tre mal'bon'a'n fin'o'n, kiel ĉiu'j ali'a'j; vi bedaŭr'ind'e tio'n vid'os”. Li konduk'is Johanon en la ĝarden'o'n de la reĝ'id'in'o. Tie montr'iĝ'is terur'a vid'aĵ'o! Sur la supr'o de ĉiu arb'o pend'is tri aŭ kvar reĝ'id'o'j, kiu'j est'is svat'iĝ'int'a'j pri la reĝ'id'in'o, sed ne pov'is diven'i la afer'o'j'n, kiu'j'n ŝi task'is al ili. Ĉiu'foj'e, kiam lev'iĝ'is vent'o, ĉiu'j skelet'o'j klak'ad'is tiel, ke la bird'et'o'j tim'is kaj neniam kuraĝ'is ven'i en la ĝarden'o'n; ĉiu'j flor'o'j est'is al'lig'it'a'j al ost'o'j de hom'o'j, kaj en la flor'pot'o'j star'is kap'o'j de mort'int'o'j kaj rikan'is. Tio est'is strang'a ĝarden'o por reĝ'id'in'o.

“Jen vi pov'as vid'i!” dir'is la mal'jun'a reĝ'o, “vi hav'os tut'e tia'n sort'o'n, kiel ĉiu'j, kiu'j'n vi ĉi tie vid'as; tial pli bon'e est'os, se vi for'las'os la afer'o'n. Vi far'us mi'n efektiv'e mal'feliĉ'a, ĉar tio mi'n tiel fort'e turment'as!”

Johano kis'is la man'o'n al la bon'a mal'jun'a reĝ'o kaj dir'is, ke ĉio cert'e ir'os bon'e, ĉar li tiel varm'eg'e am'as la reĝ'id'in'o'n.

En tiu moment'o la reĝ'id'in'o kun ĉiu'j si'a'j sinjor'in'o'j en'rajd'is en la palac'o'n. Tial ili el'ir'is al ŝi kaj dir'is al ŝi bon'a'n tag'o'n. Ŝi est'is efektiv'e mir'ind'e bel'a, ŝi don'is al Johano la man'o'n, kaj li en'am'iĝ'is je ŝi ankoraŭ pli. Ŝi cert'e ja ne pov'is est'i mal'bon'a, kruel'a sorĉ'ist'in'o, kiel ĉiu'j hom'o'j dir'is pri ŝi. Post'e ili ir'is supr'e'n en la salon'o'n, kaj la paĝi'o'j antaŭ'met'is al li konfit'aĵ'o'n kaj spic'o'nuks'o'j'n; sed la mal'jun'a reĝ'o pro mal'ĝoj'o tut'e ne pov'is manĝ'i, kaj la spic'o'nuks'o'j est'is ankaŭ tro mal'mol'a'j por li.

Est'is nun inter'konsent'it'e, ke Jobano en la sekv'ant'a maten'o de'nov'e ven'os en la palac'o'n, kie est'os kolekt'iĝ'int'a'j la juĝ'ist'o'j kaj la tut'a konsil'ist'ar'o, por aŭd'i, kiel li far'as si'a'n ekzamen'o'n. Se li diven'os ĝust'e, tiam li dev'os ven'i ankoraŭ du foj'o'j'n; tamen ĝis nun trov'iĝ'is ankoraŭ neni'u, kiu hav'us sukces'o'n en la prov'o unu'a'foj'a, kaj ĉiu'j perd'is si'a'n viv'o'n.

Johano tut'e ne est'is mal'trankvil'a pri tio, kiel la afer'o ir'os, kontraŭ'e, li est'is tre gaj'a, li pens'is nur pri la mir'ind'e bel'a reĝ'id'in'o kaj hav'is plen'a'n konfid'o'n, ke la bon'a Di'o al li help'os; sed kia'manier'e tiu help'o ven'os, li kompren'ebl'e tut'e ne sci'is, kaj li prefer'is tut'e ne pens'i pri tio. Re'ir'ant'e al la gast'ej'o, en kiu li'a voj'kamarad'o li'n atend'is, li danc'is laŭ'long'e de la tut'a voj'o.

Johano ne pov'is ĉes'i kun si'a rakont'ad'o pri tio, kiel afabl'a la reĝ'id'in'o est'is rilat'e al li kaj kiel mir'ind'e bel'a ŝi est'as. Li sopir'is jam sen'mezur'e pri la morgaŭ'a tag'o, kiam li dev'os en la palac'o prov'i si'a'n feliĉ'o'n per diven'ad'o.

Sed la voj'kamarad'o balanc'is la kap'o'n kaj est'is tre mal'ĝoj'a. “Mi vi'n am'as”, li dir'is, “ni pov'us ankoraŭ long'e rest'i kun'e, sed nun mi dev'as jam perd'i vi'n! Ho kompat'ind'a kar'a Johano, larm'o'j ven'as en mi'a'j'n okul'o'j'n, tamen en la ebl'e last'a vesper'o, kiu'n ni pas'ig'as kun'e, mi ne vol'as mal'help'i vi'a'n ĝoj'o'n. Ni est'u gaj'a'j, tre gaj'a'j; morgaŭ, kiam vi plu ne est'os ĉi tie, mi pov'os sufiĉ'e plor'i.”

Ĉiu'j hom'o'j en la urb'o tuj ek'sci'is, ke ven'is nov'a svat'iĝ'ant'o je la reĝ'id'in'o, kaj tial grand'a mal'ĝoj'o est'is ĉie en la urb'o, la teatr'o rest'is ferm'it'a, ĉiu'j kuk'ist'in'o'j al'lig'is nigr'a'n krep'o'n al si'a'j suker'pup'o'j, la reĝ'o kaj la pastr'o'j kuŝ'is sur'genu'e en la preĝ'ej'o'j; kie'n ajn oni rigard'is, oni vid'is sign'o'j'n de sincer'a mal'ĝoj'o, ĉar la sort'o de Johano neniel pov'is ja est'i pli bon'a, ol est'is la sort'o de la ali'a'j svat'iĝ'int'o'j.

Ĉirkaŭ la vesper'o la voj'kamarad'o pret'ig'is grand'a'n vaz'o'n da punĉ'o kaj dir'is al Johano, ke ili est'u nun tre gaj'a'j kaj trink'u pro la san'o de la reĝ'id'in'o. Sed kiam Johano el'trink'is du glas'o'j'n, li far'iĝ'is tiel dorm'em'a, ke li ne pov'is plu ten'i la okul'o'j'n ne'ferm'it'a'j kaj li en'dorm'iĝ'is. La voj'kamarad'o lev'is li'n tre mal'laŭt'e de la seĝ'o kaj met'is li'n en li'a'n lit'o'n; kaj kiam far'iĝ'is tut'e mal'lum'a nokt'o, li pren'is la du grand'a'j'n flug'il'o'j'n, kiu'j'n li est'is de'hak'int'a de la cign'o, kaj al'lig'is ili'n al si fortik'e al la ŝultr'o'j. La plej grand'a'n el la verg'o'j, kiu'j'n li ricev'is de la mal'jun'a vir'in'o, kiu est'is fal'int'a kaj romp'int'a al si la pied'o'n, li met'is en la poŝ'o'n, kaj tiam li super la urb'o flug'is rekt'e al la palac'o, kie li sid'iĝ'is en angul'o sub la fenestr'o, kiu aparten'is al la dorm'o'ĉambr'o de la reĝ'id'in'o.

En la tut'a urb'o est'is tut'e silent'e. Jen la horloĝ'o son'is tri kvar'on'o'j'n de la dek-du'a, la fenestr'o mal'ferm'iĝ'is, kaj la reĝ'id'in'o en grand'a blank'a mantel'o kaj kun long'a'j nigr'a'j flug'il'o'j flug'is super la urb'o ekster'e'n, al grand'a mont'o. Sed la voj'kamarad'o far'is si'n ne'vid'ebl'a, tiel, ke ŝi ne pov'is li'n vid'i, li flug'is mal'antaŭ ŝi kaj vip'ad'is la reĝ'id'in'o'n per si'a verg'o tia'manier'e, ke ĉie, kie li frap'is, el'ŝpruc'is sang'o. Kia flug'ad'o tra la aer'o tio est'is! La vent'o blov'is en ŝi'a'n mantel'o'n, kiu etend'iĝ'ad'is ĉiu'flank'e'n simil'e al grand'a vel'o de ŝip'o, kaj la lun'o lum'is tra ĝi'n.

“Kia hajl'o! Kia hajl'o!” dir'is la reĝ'id'in'o ĉe ĉiu frap'o, kiu'n ŝi ricev'is de la verg'o, kaj tio'n ŝi cert'e merit'is. Fin'e ŝi ating'is la mont'o'n kaj ek'frap'is. Kun tondr'o'simil'a bru'o la mont'o mal'ferm'iĝ'is, kaj la reĝ'id'in'o en'ir'is. La voj'kamarad'o sekv'is tuj post ŝi, ĉar neni'u pov'is li'n vid'i, li est'is ja ne'vid'ebl'a. Ili ir'is tra grand'a, long'a koridor'o, kie la mur'o'j bril'et'is tre strang'e: tio est'is pli ol mil bril'ant'a'j arane'o'j, kiu'j kur'ad'is sur la mur'o'j tie'n kaj re'e'n kaj lum'is tut'e kiel fajr'o. Jen la ven'int'o'j en'ir'is en grand'a'n salon'o'n, konstru'it'a'n el or'o kaj arĝent'o. Flor'o'j, hav'ant'a'j la grand'ec'o'n de sun'flor'o'j, ruĝ'a'j kaj blu'a'j, bril'is ĉe la mur'o'j, sed neni'u pov'is de'ŝir'i la flor'o'j'n, ĉar ili'a'j trunk'et'o'j est'is abomen'ind'a'j, venen'a'j serpent'o'j, kaj la flor'o'j mem est'is fajr'o, kiu flam'is el ili'a'j faŭk'o'j. Ĉe la plafon'o bril'is lampir'o'j kaj ĉiel'blu'a'j vespert'o'j, kiu'j frap'ad'is per la mal'dik'a'j flug'il'o'j. Ĉio aspekt'is tre strang'e. En la mez'o sur la ter'o star'is tron'o, kiu'n port'is sur si kvar ĉeval'skelet'o'j, hav'ant'a'j jung'il'ar'o'n el ruĝ'a'j fajr'arane'o'j. La tron'o mem est'is el lakt'o'blank'a vitr'o, kaj la kusen'o sur ĝi konsist'is el mal'grand'a'j nigr'a'j mus'o'j, kiu'j reciprok'e mord'ad'is al si la vost'o'j'n. Super la tron'o est'is baldaken'o el roz'o'kolor'a'j arane'aĵ'o'j, inkrust'it'a'j per plej ĉarm'a'j mal'grand'a'j verd'a'j muŝ'o'j, kiu'j bril'is kiel mult'e'kost'a'j ŝton'o'j. Sur la tron'o sid'is mal'jun'a sorĉ'ist'o kun kron'o sur la abomen'ind'a kap'o kaj kun sceptr'o en la man'o. Li kis'is la reĝ'id'in'o'n sur la frunt'o, sid'ig'is ŝi'n flank'e de si sur la mult'e'kost'a tron'o, kaj nun komenc'iĝ'is la muzik'o. Grand'a'j nigr'a'j akrid'o'j lud'is sur buŝ'harmonik'o kaj strig'o frap'ad'is si'n sur la ventr'o'n, ĉar ĝi ne hav'is tambur'o'n. Tio est'is amuz'a koncert'o. Mal'grand'a'j et'a'j kobold'o'j kun vag'lum'o sur la ĉap'o danc'is ĉirkaŭ'e en la salon'o. La voj'kamarad'o'n neni'u pov'is vid'i, li star'iĝ'is ĝust'e mal'antaŭ la tron'o kaj vid'is kaj aŭd'is ĉio'n. La kort'eg'an'o'j, kiu'j nun ankaŭ aper'is, est'is elegant'a'j kaj grand'sinjor'a'j, sed kiu pov'o'sci'is bon'e rigard'i, tiu pov'is tuj rimark'i, kia est'is ili'a esenc'o. Ili est'is baston'o'j de bala'il'o'j kun brasik'a'j kap'o'j supr'e, neni'o pli. La sorĉ'ist'o nur en'sorĉ'is en ili'n viv'o'n kaj don'is al ili brod'it'a'j'n vest'o'j'n. Sed tio ne est'is ja grav'a, ili est'is ja uz'at'a'j nur por parad'o.

Post kelk'temp'a danc'ad'o la reĝ'id'in'o rakont'is al la sorĉ'ist'o, ke ŝi ricev'is nov'a'n svat'iĝ'ant'o'n, kaj demand'is li'n, pri kio ŝi pens'u, por ke en la sekv'ant'a maten'o ŝi li'n demand'u pri tio, kiam li ven'os en la palac'o'n.

“Aŭd'u!” dir'is la sorĉ'ist'o, “mi i'o'n dir'os al vi. Elekt'u i'o'n tre facil'a'n, tiam ĝi cert'e ne ven'os al li en la kap'o'n. Pens'u pri vi'a ŝu'o. Tio'n li ne diven'os. Tiam las'u de'hak'i al li la kap'o'n, sed ne forges'u, kiam vi morgaŭ nokt'e de'nov'e ven'os al mi, kun'port'i kun vi li'a'j'n okul'o'j'n, ĉar mi vol'as ili'n manĝ'i.”

La reĝ'id'in'o klin'iĝ'is tre profund'e kaj dir'is, ke ŝi ne forges'os pri la okul'o'j. Tiam la sorĉ'ist'o mal'ferm'is la mont'o'n, kaj ŝi flug'is re'turn'e hejm'e'n, sed la voj'kamarad'o sekv'is ŝi'n kaj bat'ad'is ŝi'n per la verg'o tiel fort'e, ke ŝi laŭt'e ĝem'ad'is pro la terur'a hajl'o kaj pen'is per ĉiu'j fort'o'j kiel ebl'e plej rapid'e ven'i tra la fenestr'o en si'a'n dorm'o'ĉambr'o'n. La voj'kamarad'o flug'is al la gast'ej'o, kie Johano ĉiam ankoraŭ dorm'is, li mal'lig'is si'a'j'n flug'il'o'j'n kaj post'e met'is si'n ankaŭ en la lit'o'n, ĉar li est'is kompren'ebl'e tre lac'a.

Est'is ankoraŭ fru'e maten'e, kiam Johano vek'iĝ'is. La voj'kamarad'o ankaŭ lev'iĝ'is kaj rakont'is, ke li hav'is en la nokt'o tre strang'a'n sonĝ'o'n pri la reĝ'id'in'o kaj pri ŝi'a ŝu'o, kaj tial li pet'is, ke Johano demand'u, ĉu la reĝ'id'in'o ne pens'is pri si'a ŝu'o. Tio'n li aŭd'is ja de la sorĉ'ist'o en la mont'o, sed pri tio li ne vol'is rakont'i al Johano.

“Mi pov'as demand'i tio'n tiel sam'e bon'e, kiel ĉio'n ali'a'n”, dir'is Johano; “ebl'e tio est'as ĝust'a, kio'n vi sonĝ'is, ĉar mi firm'e konfid'as, ke la bon'a Di'o al mi help'os. Sed por ĉiu okaz'o mi vol'as dir'i al vi por'ĉiam'a'n adiaŭ, ĉar se mi diven'os mal'ĝust'e, mi vi'n plu neniam vid'os.”

Ili kis'is si'n reciprok'e, kaj Johano ir'is en la urb'o'n, al la palac'o. La tut'a salon'o est'is plen'a de hom'o'j, la juĝ'ist'o'j sid'is en si'a'j apog'seĝ'o'j kaj hav'is mal'antaŭ la kap'o kusen'o'j'n el lanug'o de mol'anas'o'j, ĉar ili dev'is mult'e pens'i. La mal'jun'a reĝ'o lev'iĝ'is kaj viŝ'is al si la okul'o'j'n per blank'a poŝ'tuk'o. Jen en'ir'is la reĝ'id'in'o; ŝi est'is ankoraŭ mult'e pli bel'a ol hieraŭ kaj salut'is plej afabl'e la ĉe'est'ant'o'j'n, sed al Johano ŝi don'is la man'o'n kaj dir'is: “Bon'a'n tag'o'n, mi'a kar'a!”

Nun Johano dev'is diven'i, pri kio ŝi pens'is. Ho Di'o, kiel amik'e ŝi li'n rigard'is! Sed apenaŭ ŝi aŭd'is, ke li el'dir'is la sol'a'n vort'o'n “ŝu'o”, ŝi'a vizaĝ'o far'iĝ'is blank'a kiel kreto kaj trem'o tra'kur'is ŝi'a'n tut'a'n korp'o'n; neni'o tamen pov'is help'i al ŝi, ĉar li diven'is ĝust'e.

Ha, kiel ĝoj'a far'iĝ'is la mal'jun'a reĝ'o! Pro rav'it'ec'o li far'is trans'kap'iĝ'a'n salt'o'n, kaj ĉiu'j hom'o'j laŭt'e aplaŭd'is al li kaj al Johano, kiu nun la unu'a'n foj'o'n ĝust'e diven'is.

La voj'kamarad'o lum'radi'is de ĝoj'o, kiam li aŭd'is, kiel bon'e la afer'o pas'is; sed Johano kun'met'is la man'o'j'n kaj dank'is al la bon'a Di'o, kiu cert'e help'os al li ankaŭ la du ali'a'j'n foj'o'j'n. En la sekv'ant'a tag'o li dev'is jam diven'i de'nov'e.

La vesper'o pas'is kiel la hieraŭ'a. Kiam Johano dorm'is, la voj'kamarad'o flug'is mal'antaŭ la reĝ'id'in'o al la mont'o kaj vip'ad'is ŝi'n ankoraŭ pli fort'e ol la unu'a'n foj'o'n, ĉar nun li kun'pren'is kun si du verg'o'j'n. Neni'u pov'is li'n vid'i, kaj li ĉio'n aŭd'is. La reĝ'id'in'o decid'is pens'i pri si'a gant'o, kaj tio'n li rakont'is al Johano, kvazaŭ li tio'n sonĝ'is. Johano facil'e pov'is ĝust'e diven'i, kaj en la palac'o far'iĝ'is plej grand'a ĝoj'o. Nun la tut'a kort'eg'o salt'is trans'kap'iĝ'e, imit'ant'e tio'n, kio'n la reĝ'o far'is la unu'a'n foj'o'n, sed la reĝ'id'in'o kuŝ'is sur sof'o kaj ne pov'is dir'i eĉ unu vort'o'n. Nun ĉio de'pend'is de tio, ĉu Johano ankaŭ la tri'a'n foj'o'n pov'os bon'e diven'i. Se li sukces'os, li ricev'os ja la bel'a'n reĝ'id'in'o'n kaj hered'os la tut'a'n regn'o'n post la mort'o de la mal'jun'a reĝ'o; sed se li diven'os mal'ĝust'e, li perd'os si'a'n viv'o'n kaj la sorĉ'ist'o manĝ'os li'a'j'n bel'a'j'n blu'a'j'n okul'o'j'n.

En la vesper'o antaŭ tiu last'a diven'ad'o Johano fru'e en'lit'iĝ'is, far'is si'a'n vesper'a'n preĝ'o'n kaj trankvil'e en'dorm'iĝ'is; sed la voj'kamarad'o al'lig'is si'a'j'n flug'il'o'j'n al la dors'o, zon'is la sabr'o'n al si'a flank'o kaj pren'is kun si ĉiu'j'n tri verg'o'j'n, kaj tiam li flug'is al la palac'o.

Est'is mal'lum'eg'a nokt'o; est'is tia vent'eg'o, ke la tegol'o'j de'flug'is de la tegment'o'j kaj en la ĝarden'o la arb'o'j, sur kiu'j pend'is la skelet'o'j, ĉiu'minut'e fleks'is si'n kiel kan'o. Fulm'ad'is sen'ĉes'e, kaj tondr'o'j bru'ad'is dum la tut'a nokt'o tia'manier'e, kvazaŭ tio est'us unu sen'inter'romp'a frap'o. Jen la fenestr'o mal'ferm'iĝ'is, kaj la reĝ'id'in'o el'flug'is. Ŝi est'is pal'a, kiel la mort'o, sed ŝi rid'is pri la mal'bon'a veter'o, kiu ŝajn'is al ŝi ankoraŭ ne sufiĉ'e sovaĝ'a kaj vent'eg'a, kaj ŝi'a blank'a mantel'o salt'ad'is en la aer'o kiel grand'a vel'o de ŝip'o. Sed la voj'kamarad'o vip'ad'is ŝi'n per si'a'j tri verg'o'j tia'manier'e, ke ŝi'a sang'o gut'ad'is sur la ter'o'n kaj ŝi preskaŭ tut'e ne pov'is flug'i plu'e'n. Fin'e ŝi tamen ating'is la mont'o'n.

“Est'as grand'a hajl'o kaj vent'eg'o”, ŝi dir'is, “neniam mi est'is ekster'dom'e en tia veter'o!”

“Tro mult'e da bon'o ankaŭ est'as ne'bon'e”, dir'is la sorĉ'ist'o. Ŝi rakont'is al li, ke Johano ankaŭ la du'a'n foj'o'n ĝust'e diven'is; ke se tiel est'os ankaŭ morgaŭ, tiam li gajn'os, kaj tiam ŝi neniam plu pov'os ven'i al li en la mont'o'n kaj neniam plu pov'os far'i tia'j'n sorĉ'aĵ'o'j'n, kiel antaŭ'e; ke pro tio ŝi est'as tre aflikt'it'a.

“Li tio'n ne diven'os!” dir'is la sorĉ'ist'o; “jam ven'os al mi en la kap'o'n io, pri kio li neniam pens'is! Aŭ li est'as ankoraŭ pli grand'a sorĉ'ist'o ol mi. Sed nun ni est'u gaj'a'j!” Kaj li pren'is la reĝ'id'in'o'n je ambaŭ man'o'j, kaj ili danc'is kun ĉiu'j mal'grand'a'j kobold'o'j kun vag'lum'o'j, kiu'j est'is en la ĉambr'o; la ruĝ'a'j arane'o'j ankaŭ salt'ad'is sur la mur'o'j gaj'e tie'n kaj re'e'n, kaj ili aspekt'is kiel fajr'a'j flor'o'j. La strig'o'j tambur'ad'is, la gril'o'j ĉirp'ad'is, kaj la nigr'a'j akrid'o'j blov'ad'is en la buŝ'harmonik'o'n. Est'is gaj'a bal'o.

Kiam ili est'is jam danc'int'a'j sufiĉ'e long'e, la reĝ'id'in'o dev'is pens'i pri la re'ir'o hejm'e'n, ĉar ali'e oni pov'us rimark'i en la palac'o, ke ŝi for'est'as; la sorĉ'ist'o dir'is, ke li ŝi'n akompan'os, por ke ili est'u kun'e kiel ebl'e plej long'e.

Ili el'flug'is en la mal'bon'a veter'o, kaj la voj'kamarad'o romp'is si'a'j'n tri verg'o'j'n sur la dors'o de ambaŭ. Neniam antaŭ'e la sorĉ'ist'o est'is ekster'dom'e en tia hajl'o. Antaŭ la palac'o li dir'is al la reĝ'id'in'o adiaŭ kaj flustr'is al ŝi: “Pens'u pri mi'a kap'o!” Sed la voj'kamarad'o tio'n aŭd'is, kaj en la sam'a moment'o, kiam la reĝ'id'in'o en'glit'is tra la fenestr'o en si'a'n dorm'o'ĉambr'o'n kaj la sorĉ'ist'o vol'is ek'flug'i re'turn'e, li kapt'is ĉi tiu'n je li'a long'a nigr'a barb'o kaj de'hak'is al li per la sabr'o li'a'n abomen'ind'a'n kap'o'n tut'e ĉe la ŝultr'o'j, tiel, ke la sorĉ'ist'o eĉ dum unu moment'o ne pov'is li'n vid'i. La korp'o'n li el'ĵet'is en la lag'o'n al la fiŝ'o'j, ŝed la kap'o'n li nur tremp'is en la akv'o kaj post'e en'lig'is ĝi'n en si'a'n silk'a'n poŝ'tuk'o'n, kun'pren'is ĝi'n en si'a'n gast'ej'o'n, kaj tie li en'lit'iĝ'is. En la sekv'ant'a maten'o li don'is al Johano la poŝ'tuk'o'n, sed dir'is al li, ke li ne mal'lig'u ĝi'n pli fru'e, ol kiam la reĝ'id'in'o demand'os pri la objekt'o, pri kiu ŝi pens'as.

En la mal'grand'a salon'o de la palac'o est'is tiom mult'e da hom'o'j, ke ili star'is unu apud la ali'a tiel dens'e, kiel rafan'et'o'j en fask'o. La konsil'ist'o'j sid'is en si'a'j seĝ'o'j kun la mol'a'j kap'kusen'o'j, la mal'jun'a reĝ'o hav'is sur si nov'a'j'n vest'o'j'n, kaj li'a or'a kron'o kaj la sceptr'o est'is frot'pur'ig'it'a'j tiel, ke ĉio aspekt'is bel'eg'e. Sed la reĝ'id'in'o est'is frap'ant'e pal'a kaj hav'is sur si karb'o'nigr'a'n vest'o'n, kvazaŭ ŝi dev'us ir'i al en'ter'ig'o.

“Pri kio mi pens'is?” ŝi dir'is al Johano; kaj tuj li mal'lig'is la poŝ'tuk'o'n, kaj li'n mem frap'is terur'o, kiam li ek'vid'is la mal'bel'a'n kap'o'n de la sorĉ'ist'o. Trem'o atak'is ĉe tiu terur'a vid'o ĉiu'j'n hom'o'j'n, sed la reĝ'id'in'o sid'is tut'e kiel ŝton'a statu'o kaj ne pov'is el'dir'i eĉ unu vort'o'n. Fin'e ŝi lev'iĝ'is kaj don'is al Johano la man'o'n, ĉar li diven'is ja ĝust'e. Ŝi rigard'is nek li'n nek iu'n ali'a'n, ŝi nur ĝem'is tut'e laŭt'e: “Nun vi est'as mi'a sinjor'o! hodiaŭ vesper'e ni fest'os la inter'edz'iĝ'o'n!”

“Tiel la afer'o plaĉ'as al mi!” dir'is la mal'jun'a reĝ'o, “tio'n cert'e ni dezir'as!” Ĉiu'j hom'o'j kri'is hur'a, la parad'a gard'ist'ar'o ek'son'ig'is muzik'o'n sur la strat'o'j, la sonor'il'o'j sonor'is kaj la kuk'ist'in'o'j de'pren'is la nigr'a'n krep'o'n de si'a'j suker'pup'o'j, ĉar nun ĉie reg'is ĝoj'o. Tri tut'a'j rost'it'a'j bov'o'j, farĉ'it'a'j per anas'o'j kaj kok'in'o'j, est'is el'met'it'a'j mez'e de la bazar'o, kaj ĉiu hav'is la rajt'o'n de'tranĉ'i al si pec'o'n. La fontan'o'j ŝpruc'ig'is plej bon'a'n vin'o'n, kaj kiam oni aĉet'is ĉe la bulk'ist'o spes'dek'a'n kraken'o'n, oni ricev'is kiel al'don'o'n ses grand'a'j'n bulk'o'j'n, kaj tiu'j bulk'o'j eĉ est'is kun sekv'in'ber'o'j.

Vesper'e la tut'a urb'o est'is ilumin'it'a, la soldat'o'j paf'is per kanon'o'j kaj la knab'o'j per krak'il'o'j, kaj en la palac'o oni manĝ'is kaj trink'is, inter'tuŝ'is la glas'o'j'n kaj salt'is, ĉiu'j alt'rang'a'j sinjor'o'j kaj bel'a'j fraŭl'in'o'j danc'is unu'j kun la ali'a'j; mal'proksim'e est'is aŭd'at'a ili'a kant'ad'o:

Sed la reĝ'id'in'o est'is ja ankoraŭ sorĉ'ist'in'o kaj tut'e ne am'is Johanon Pri tio la voj'kamarad'o memor'is, kaj tial li don'is al Johano tri plum'o'j'n el la flug'il'o'j de la cign'o kaj unu botel'et'o'n, kiu en'hav'is en si nur mal'mult'e da gut'o'j. Li konsil'is al Johano, ke li star'ig'u antaŭ la lit'o de la reĝ'id'in'o barel'o'n plen'a'n de akv'o kaj, dum ŝi'a en'ir'ad'o en la lit'o'n, li don'u al ŝi mal'grand'a'n puŝ'o'n tiel, ke ŝi fal'u en la akv'o'n; tiam li sub'akv'ig'u ŝi'n tri'foj'e, en'met'int'e antaŭ'e la plum'o'j'n kaj la gut'o'j'n; tiam la sorĉ'a spirit'o for'iĝ'os de ŝi, kaj ŝi li'n ek'am'os.

Johano far'is ĉio'n, kio'n la voj'kamarad'o konsil'is. La reĝ'id'in'o laŭt'e ek'kri'is, kiam li ŝi'n sub'akv'ig'is, kaj ŝi barakt'is sub li'a'j man'o'j en la form'o de grand'a karb'o'nigr'a cign'o kun flam'ĵet'ant'a'j okul'o'j. Kiam ĝi la du'a'n foj'o'n el'akv'iĝ'is, la cign'o est'is blank'a, escept'int'e unu sol'a'n nigr'a'n ring'o'n ĉirkaŭ la kol'o. Johano pi'e preĝ'is al Di'o kaj tri'a'foj'e sub'akv'ig'is la bird'o'n, kaj en la sam'a moment'o ĝi ali'form'iĝ'is en plej bel'a'n reĝ'id'in'o'n. Ŝi est'is ankoraŭ pli bel'a ol antaŭ'e kaj dank'is li'n kun larm'o'j en la okul'o'j pro tio, ke li for'ig'is ŝi'a'n sorĉ'it'ec'o'n.

En la sekv'ant'a maten'o ven'is la mal'jun'a reĝ'o kun si'a tut'a kort'eg'an'ar'o, kaj tiam komenc'iĝ'is sen'fin'a gratul'ad'o; plej last'e ven'is la voj'kamarad'o, kiu hav'is si'a'n baston'o'n en la man'o kaj la tornistr'o'n sur la dors'o. Johano kis'is li'n mult'foj'e kaj dir'is, ke li ne dev'as for'vojaĝ'i, ke li dev'as rest'i ĉe li, ĉar li est'as ja la kaŭz'o de li'a tut'a feliĉ'o. Sed la kamarad'o balanc'is la kap'o'n kaj dir'is mild'e kaj amik'e: “Ne, nun mi'a temp'o fin'iĝ'is. Mi nur pag'is mi'a'n ŝuld'o'n. Ĉu vi memor'as la mort'int'a'n vir'o'n, al kiu la mal'bon'a'j hom'o'j vol'is far'i ofend'o'n? Vi for'don'is ĉio'n, kio'n vi hav'is, por ke li hav'u ripoz'o'n en si'a ĉerk'o. La mort'int'o est'as mi!”

En la sam'a moment'o li mal'aper'is.

La edz'iĝ'a fest'o daŭr'is tut'a'n monat'o'n. Johano kaj la reĝ'id'in'o tre am'is unu la ali'a'n, kaj la mal'jun'a reĝ'o tra'viv'is mult'e da ĝoj'a'j tag'o'j, li rajd'ig'ad'is sur si'a'j genu'o'j ili'a'j'n plej ĉarm'a'j'n mal'grand'a'j'n infan'o'j'n kaj las'is ili'n lud'i kun li'a sceptr'o. Johano far'iĝ'is reĝ'o super la tut'a land'o.

La vir'in'et'o de mar'o

Mal'proksim'e en la mar'o la akv'o est'as tiel blu'a, kiel la foli'o'j de la plej bel'a cejan'o, kaj klar'a, kiel la plej pur'a vitr'o, sed ĝi est'as tre profund'a, pli profund'a, ol pov'as ating'i ia ankr'o; mult'a'j tur'o'j dev'us est'i star'ig'it'a'j unu sur la ali'a, por ating'i de la fund'o ĝis super la akv'o. Tie loĝ'as la popol'o de mar'o.

Sed ne pens'u, ke tie est'as nud'a, blank'a, sabl'a fund'o; ne, tie kresk'as la plej mir'ind'a'j arb'o'j kaj kresk'aĵ'o'j, de kiu'j la trunk'et'o kaj foli'o'j est'as tiel fleks'ebl'a'j kaj elast'a'j, ke ili ĉe la plej mal'grand'a flu'o de la akv'o si'n mov'as, kiel viv'a'j est'aĵ'o'j. Ĉiu'j fiŝ'o'j, mal'grand'a'j kaj grand'a'j, tra'glit'as inter la branĉ'o'j, tut'e tiel, kiel tie ĉi supr'e la bird'o'j en la aer'o. En la plej profund'a lok'o star'as la palac'o de la reĝ'o de la mar'o. La mur'o'j est'as el koral'o'j, kaj la alt'a'j fenestr'o'j el la plej tra'vid'ebl'a sukcen'o; la tegment'o est'as far'it'a el konk'o'j, kiu'j si'n ferm'as kaj mal'ferm'as laŭ la flu'o de la akv'o. Tio ĉi est'as bel'eg'a vid'o, ĉar en ĉiu konk'o kuŝ'as bril'ant'a'j perl'o'j, el kiu'j ĉiu sol'a jam est'us efektiv'a bel'ig'aĵ'o en la kron'o de reĝ'in'o.

La reĝ'o de la mar'o perd'is jam de long'e si'a'n edz'in'o'n, sed li'a mal'jun'a patr'in'o konduk'is la mastr'aĵ'o'n de la dom'o. Ŝi est'is saĝ'a vir'in'o, sed tre fier'a je si'a nobel'ec'o, tial ŝi port'is dek'du ostr'o'j'n sur la vost'o, dum ali'a'j nobel'o'j ne dev'is port'i pli ol ses. Ceter'e ŝi merit'is ĉi'a'n laŭd'o'n, la plej mult'e ĉar ŝi montr'is la plej grand'a'n zorg'ec'o'n kaj am'o'n por la mal'grand'a'j reĝ'id'in'o'j, ŝi'a'j nep'in'o'j. Ili est'is ses bel'eg'a'j infan'o'j, sed la plej jun'a est'is tamen la plej bel'a el ĉiu'j; ŝi'a haŭt'o est'is tra'vid'ebl'a kaj delikat'a, kiel foli'et'o de roz'o, ŝi'a'j okul'o'j — blu'a'j, kiel la profund'a mar'o; sed, kiel ĉiu'j ali'a'j, ŝi ne hav'is pied'o'j'n, la korp'o fin'iĝ'is per fiŝ'a vost'o.

La tut'a'n tag'o'n ili pov'is lud'i en la palac'o, en la grand'a'j salon'o'j, kie viv'a'j flor'o'j el'kresk'ad'is el la mur'o'j. La grand'a'j sukcen'a'j fenestr'o'j est'is mal'fermat'a'j, kaj tiam la fiŝ'o'j en'naĝ'ad'is al ili, tut'e kiel ĉe ni en'flug'as la hirund'o'j, kiam ni mal'ferm'as la fenestr'o'j'n. La fiŝ'o'j al'naĝ'ad'is al la mal'grand'a'j reĝ'id'in'o'j, manĝ'ad'is el ili'a'j man'o'j kaj las'ad'is si'n kares'i.

Antaŭ la palac'o si'n trov'is grand'a ĝarden'o kun ruĝ'a'j kaj nigr'a'blu'a'j flor'o'j; la frukt'o'j bril'is kiel or'o kaj la flor'o'j kiel fajr'o, dum la trunk'et'o'j kaj foli'o'j si'n mov'is sen'ĉes'e. La ter'o est'is la plej delikat'a sabl'o, sed blu'a, kiel flam'o de sulfur'o. Super ĉio est'is ia blu'a bril'et'o. Oni pov'us pli dir'i, ke oni si'n trov'as alt'e supr'e, en la aer'o, hav'ant'e nur ĉiel'o'n super kaj sub si, ol ke oni est'as sur la fund'o de la mar'o. En trankvil'a veter'o oni pov'is vid'i la sun'o'n, kiu el'rigard'is kiel purpur'a flor'o, el kiu ven'is lum'o ĉirkaŭ'e'n.

Ĉiu el la mal'grand'a'j reĝ'id'in'o'j hav'is en la ĝarden'o si'a'n apart'a'n lok'et'o'n, kie ŝi pov'is laŭ si'a plaĉ'o kaj bon'trov'o fos'i kaj plant'i. Unu don'is al si'a flor'ej'o la form'o'n de balen'o; ali'a trov'is pli bon'e, ke ŝi'a flor'ej'o simil'as je vir'in'et'o de mar'o; sed la plej jun'a don'is al la si'a form'o'n rond'a'n, kiel la sun'o, kaj hav'is nur flor'o'j'n ruĝ'e bril'ant'a'j'n, kiel tiu. Ŝi est'is en ĉio original'a infan'o, silent'a kaj pens'ant'a, kaj kiam la ali'a'j frat'in'o'j si'n ornam'is per la mir'ind'a'j objekt'o'j, kiu'j'n ili ricev'is de ŝip'o'j, ven'int'a'j al la fund'o ŝi vol'is hav'i, krom la ruĝ'a'j flor'o'j, kiu'j simil'is je la sun'o, nur unu bel'a'n statu'o'n, kiu prezent'is tre bel'a'n knab'o'n. Ĝi est'is far'it'a el blank'a klar'a marmor'o kaj fal'is sur la fund'o'n de la mar'o ĉe la romp'iĝ'o de ŝip'o. Ŝi plant'is apud la statu'o roz'a'ruĝ'a'n salik'o'n, kiu kresk'is bel'eg'e kaj ten'is si'a'j'n branĉ'o'j'n super la statu'o, ĝis la blu'a sabl'o de la fund'o; kie la ombr'o hav'is kolor'o'n nigr'a'blu'a'n kaj mov'ad'is si'n sen'ĉes'e, kiel la branĉ'o'j. Ĝi el'rigard'is, kiel la supr'o kaj la radik'o'j lud'us inter si kaj si'n kis'us.

Ne est'is pli grand'a plezur'o por la jun'a reĝ'id'in'o, ol aŭd'i pri la mond'o supr'a kaj la hom'o'j. La mal'jun'a av'in'o dev'is rakont'ad'i ĉio'n, kio'n ŝi sci'is pri ŝip'o'j kaj urb'o'j, hom'o'j kaj best'o'j. Sed la plej bel'a kaj mir'ind'a est'is por ŝi, ke la flor'o'j supr'e sur la ter'o odor'as, kio'n ne far'as la flor'o'j sur la fund'o de la mar'o, kaj ke la arb'ar'o'j est'as verd'a'j kaj la fiŝ'o'j, kiu'j'n oni vid'as tie inter la branĉ'o'j, tiel laŭt'e kaj agrabl'e kant'as, ke est'as plezur'o ili'n aŭd'i. Ĝi est'is la bird'et'o'j, kiu'j'n la av'in'o nom'is fiŝ'o'j, ĉar ali'e ŝi'a'j nep'in'o'j, kiu'j ne vid'is ankoraŭ bird'o'j'n, ne pov'us ŝi'n kompren'i.

“Kiam vi ating'os la aĝ'o'n de dek'kvin jar'o'j,” dir'is la av'in'o, “vi ricev'os la permes'o'n si'n lev'i el la mar'o, sid'i sub la lum'o de la lun'o sur la mar'a'j ŝton'eg'o'j kaj rigard'i la grand'a'j'n ŝip'o'j'n, kiu'j vetur'os antaŭ vi; vi vid'os ankaŭ arb'ar'o'j'n kaj urb'o'j'n!” Baldaŭ unu el la frat'in'o'j dev'is ating'i la aĝ'o'n de dek'kvin jar'o'j, sed la ali'a'j.... ĉiu el ili est'is unu jar'o'n pli jun'a, ol la ali'a, tiel ke al la plej jun'a mank'is ankoraŭ plen'a'j kvin jar'o'j, ĝis ŝi pov'us si'n lev'i de la fund'o de la mar'o kaj vid'i, kiel ni'a mond'o el'rigard'as. Sed unu promes'is al la ali'a rakont'i al ŝi, kio'n ŝi vid'is kaj kio la plej mult'e plaĉ'is al ŝi en la unu'a tag'o; ĉar ili'a av'in'o ne sufiĉ'e ankoraŭ rakont'is al ili, est'is ankoraŭ mult'a'j afer'o'j, pri kiu'j ili vol'us sci'i.

Sed neni'u el ili est'is tiel plen'a je dezir'o'j, kiel la plej jun'a, ĝust'e ŝi, kiu dev'is ankoraŭ la plej long'e atend'i kaj est'is tiel silent'a kaj plen'a je pens'o'j. Oft'e en la nokt'o ŝi star'is antaŭ la mal'ferm'it'a fenestr'o kaj rigard'is supr'e'n tra la mal'lum'e blu'a akv'o, kiel la fiŝ'o'j per si'a'j naĝ'il'o'j kaj vost'o'j ĝi'n bat'is. La lun'o'n kaj stel'o'j'n ŝi pov'is vid'i; ili ŝajn'is tre pal'a'j, sed por tio ili tra la akv'o el'rigard'is mult'e pli grand'a'j, ol antaŭ ni'a'j okul'o'j. Se sub ili glit'is io kiel nigr'a nub'o, ŝi sci'is, ke tio ĉi est'as aŭ balen'o naĝ'ant'a super ŝi, aŭ eĉ ŝip'o kun mult'a'j hom'o'j. Ili cert'e ne pens'is, ke bel'a vir'in'et'o de mar'o star'as sur la fund'o kaj el'tir'as si'a'j'n blank'a'j'n man'o'j'n kontraŭ la ŝip'o.

Jen la plej mal'jun'a reĝ'id'in'o ating'is la aĝ'o'n de dek'kvin jar'o'j kaj ricev'is la permes'o'n si'n lev'i super la supr'aĵ'o'n de la mar'o. Kiam ŝi re'ven'is, ŝi hav'is mult'eg'e por rakont'i; sed la plej bel'a est'as, ŝi dir'is, kuŝ'i en la lum'o de la lun'o sur super'mar'a sabl'aĵ'o sur trankvil'a mar'o kaj rigard'i la grand'a'n urb'o'n, kiu si'n trov'as tuj sur la bord'o de la mar'o, bel'a'n urb'o'n, kie la lum'o'j bril'as kiel cent'o'j da stel'o'j, aŭd'i la muzik'o'n kaj la bru'o'n de kaleŝ'o'j kaj hom'o'j, vid'i la mult'a'j'n preĝ'ej'o'j'n kaj tur'o'j'n kaj aŭskult'i la son'ad'o'n de la preĝ'ej'a'j sonor'il'o'j. Ĝust'e, ĉar al la plej jun'a est'is ankoraŭ long'e mal'permes'it'e si'n lev'i, ŝi la plej mult'e sent'is grand'a'n dezir'eg'o'n je ĉio ĉi. Kun kia atent'o ŝi aŭskult'is tiu'j'n ĉi rakont'o'j'n! Kaj kiam ŝi post'e je la vesper'o star'is antaŭ la mal'ferm'it'a fenestr'o kaj rigard'is tra la mal'lum'e blu'a akv'o, ĉiu'j ŝi'a'j pens'o'j est'is okup'it'a'j je la grand'a urb'o kun ĝi'a bru'ad'o, kaj ŝajn'is al ŝi, ke la son'ad'o de la preĝ'ej'a'j sonor'il'o'j tra'penetr'as mal'supr'e'n al ŝi.

Post unu jar'o la du'a frat'in'o ricev'is la permes'o'n si'n lev'i tra la akv'o kaj naĝ'i kie'n ŝi vol'as. Ŝi supr'e'n'naĝ'is ĉe la sub'ir'o de la sun'o, kaj tiu ĉi vid'o laŭ ŝi'a opini'o est'is la plej bel'a. La tut'a ĉiel'o el'rigard'is kiel or'o, ŝi dir'is, kaj la nub'o'j — ha, ili'a'n bel'ec'o'n ŝi ne pov'us sufiĉ'e bon'e pri'skrib'i! Ruĝ'a'j kaj nigr'a'blu'a'j ili si'n transport'is super ŝi, sed mult'e pli rapid'e ol ili, flug'is, kiel long'a blank'a kovr'il'o, amas'o da sovaĝ'a'j cign'o'j super la akv'o al la for'iĝ'ant'a sun'o. Ili flug'is al la sun'o, sed tiu ĉi mal'lev'iĝ'is kaj la roz'a bril'o esting'iĝ'is sur la mar'o kaj la nub'o'j.

En la sekv'ant'a jar'o la tri'a frat'in'o si'n lev'is; ŝi est'is la plej kuraĝ'a el ĉiu'j kaj naĝ'is tial supr'e'n en unu larĝ'a'n river'o'n, kiu flu'as al la mar'o. Palac'o'j kaj vilaĝ'a'j dom'et'o'j est'is vid'at'a'j tra bel'eg'a'j arb'ar'o'j. Ŝi aŭd'is kiel ĉiu'j bird'o'j kant'is, kaj la sun'o lum'is tiel varm'e, ke ŝi oft'e dev'is naĝ'i sub la akv'o'n, por iom mal'varm'ig'i si'a'n brul'e varm'eg'a'n vizaĝ'o'n. En unu mal'grand'a golf'o ŝi renkont'is tut'a'n amas'o'n da bel'a'j hom'a'j infan'o'j; ili kur'ad'is tut'e nud'a'j kaj bat'ad'is en la akv'o. Ŝi vol'is lud'i kun ili, sed kun terur'o ili for'kur'is. Post'e ven'is mal'grand'a nigr'a best'o, tio est'is hund'o, sed ŝi antaŭ'e neniam vid'is hund'o'n; tiu ĉi komenc'is tiel furioz'e ŝi'n boj'i, ke ŝi tut'e ek'tim'iĝ'is kaj re'e for'kur'is en la liber'a'n mar'o'n. Sed neniam ŝi forges'os la bel'eg'a'j'n arb'ar'o'j'n, la verd'a'j'n mont'et'o'j'n kaj la mal'grand'a'j'n infan'o'j'n, kiu'j pov'is naĝ'i, kvankam ili ne hav'is fiŝ'a'n vost'o'n.

La kvar'a frat'in'o ne est'is tiel kuraĝ'a; ŝi rest'is en la mez'o de la sovaĝ'a mar'o kaj rakont'is, ke ĝust'e tie est'as la plej bel'e. Oni pov'as rigard'i tre mal'proksim'e ĉirkaŭ'e, kaj la ĉiel'o star'as kiel vitr'a kloŝ'o super la mar'o. Ŝip'o'j'n ŝi vid'is, sed nur tre mal'proksim'e, ili el'rigard'is kiel mev'o'j; la lud'ant'a'j delfen'o'j si'n renvers'ad'is kaj la grand'a'j balen'o'j ŝpruc'is akv'o'n el la tru'o'j de si'a'j naz'o'j supr'e'n, ke ĝi el'rigard'is ĉirkaŭ'e kiel cent'o'j da fontan'o'j.

Nun ven'is la temp'o por la kvin'a frat'in'o. Ŝi'a nask'o'tag'o est'is ĝust'e en la mez'o de vintr'o, kaj tial ŝi vid'is, kio'n la ali'a'j la unu'a'n foj'o'n ne vid'is. La mar'o est'is preskaŭ tut'e verd'a, kaj ĉirkaŭ'e naĝ'is grand'a'j mont'o'j de glaci'o, el kiu'j, laŭ ŝi'a rakont'o, ĉiu el'rigard'is kiel perl'o kaj tamen est'is mult'e pli grand'a ol la tur'o'j, kiu'j'n la hom'o'j konstru'as. En la plej mir'ind'a'j form'o'j ili si'n montr'is kaj bril'is kiel diamant'o'j. Ŝi sid'iĝ'is sur unu el la plej grand'a'j, kaj ĉiu'j ŝip'ist'o'j for'kur'ad'is kun terur'o de la lok'o, kie ŝi sid'is kaj las'is la vent'o'n lud'i kun ŝi'a'j long'a'j har'o'j. Sed je la vesper'o la ĉiel'o kovr'iĝ'is je nub'o'j, ĝi tondr'is kaj fulm'is, dum la nigr'a mar'o lev'is la grand'a'j'n pec'eg'o'j'n da glaci'o alt'e supr'e'n kaj bril'ig'is ili'n en la fort'a fulm'ad'o. Sur ĉiu'j ŝip'o'j oni mal'lev'is la vel'o'j'n; est'is tim'eg'o, terur'o, sed ŝi sid'is trankvil'e sur si'a naĝ'ant'a glaci'a mont'o kaj vid'is, kiel la fajr'a'j fulm'o'j zigzag'e si'n ĵet'ad'is en la ŝaŭm'a'n mar'o'n.

Kiam iu el la frat'in'o'j ven'is la unu'a'n foj'o'n super la akv'o'n, ĉiu est'is rav'at'a de la nov'a kaj bel'a, kiu'n ŝi vid'is; sed nun, kiam ili kiel grand'aĝ'a'j knab'in'o'j hav'is la permes'o'n supr'e'n'ir'i ĉiu'foj'e laŭ si'a vol'o, ĝi far'iĝ'is por ili indiferent'a; ili dezir'eg'is re'e hejm'e'n, kaj post la pas'o de unu monat'o ili dir'is, ke mal'supr'e en la dom'o est'as la plej bel'e kaj tie oni si'n sent'as la plej oportun'e.

Oft'e en vesper'a hor'o la kvin frat'in'o'j ĉirkaŭ'pren'ad'is unu la ali'a'n per la man'o'j kaj supr'e'n'naĝ'ad'is en unu lini'o super la akv'o'n. Ili hav'is bel'eg'a'j'n voĉ'o'j'n, pli bel'a'j'n ol la voĉ'o de hom'o, kaj kiam vent'eg'o komenc'iĝ'is kaj ili pov'is supoz'i, ke romp'iĝ'os ŝip'o'j, ili naĝ'ad'is antaŭ la ŝip'o'j kaj kant'ad'is agrabl'e pri la bel'ec'o sur la fund'o de la mar'o, kaj pet'is la ŝip'an'o'j'n ne tim'i ven'i tie'n. Sed tiu'j ĉi ne pov'is kompren'i la vort'o'j'n, ili pens'is ke ĝi est'as la vent'eg'o; kaj ili ankaŭ ne pov'is vid'i la bel'aĵ'o'j'n de mal'supr'e, ĉar se la ŝip'o ir'is al la fund'o, la hom'o'j mort'is en la akv'o kaj ven'is nur jam kiel mal'viv'ul'o'j en la palac'o'n de la reĝ'o de la mar'o.

Kiam je la vesper'o la frat'in'o'j tiel man'o en man'o si'n alt'e lev'is tra la mar'o, tiam la mal'grand'a frat'in'o rest'is tut'e sol'a kaj rigard'is post ili, kaj est'is al ŝi, kiel ŝi dev'us plor'i; sed vir'in'o de mar'o ne hav'as larm'o'j'n, kaj tial ŝi sufer'as mult'e pli mult'e.

“Ho, se mi jam hav'us la aĝ'o'n de dek'kvin jar'o'j!” ŝi dir'is. “Mi sci'as, ke ĝust'e mi fort'e am'os la mond'o'n tie supr'e kaj la hom'o'j'n, kiu'j tie loĝ'as kaj konstru'as!”

Fin'e ŝi ating'is la aĝ'o'n de dek'kvin jar'o'j.

“Jen vi el'kresk'is,” dir'is ŝi'a av'in'o, la mal'jun'a reĝ'in'o'vidv'in'o. “Ven'u, kaj mi vi'n ornam'os kiel vi'a'j'n ali'a'j'n frat'in'o'j'n!” Ŝi met'is al ŝi kron'o'n el blank'a'j lili'o'j sur la har'o'j'n, sed ĉiu foli'et'o de flor'o est'is du'on'o de perl'o; kaj la mal'jun'a av'in'o las'is al'mord'iĝ'i al la vost'o de la reĝ'id'in'o ok grand'a'j'n ostr'o'j'n, por montr'i ŝi'a'n alt'a'n stat'o'n.

“Tio ĉi dolor'as!” dir'is la vir'in'et'o de mar'o.

“Jes, kort'eg'a ceremoni'o postul'as mal'oportun'ec'o'n!” dir'is la av'in'o.

Ho, ŝi for'don'us kun plezur'o ĉiu'n ĉi bel'eg'aĵ'o'n kaj de'ĵet'us la mult'e'pez'a'n kron'o'n! Ŝi'a'j ruĝ'a'j ĝarden'a'j flor'o'j star'is al ŝi mult'e pli bon'e, sed neni'o help'is. “Adiaŭ!” ŝi dir'is kaj lev'is si'n facil'e kaj bel'e tra la akv'o.

Antaŭ moment'o sub'ir'is la sun'o, kiam ŝi lev'is la kap'o'n super la supr'aĵ'o de la mar'o; sed ĉiu'j nub'o'j bril'is ankoraŭ kiel roz'o'j kaj or'o, kaj tra la pal'ruĝ'a aer'o lum'is la stel'o de la vesper'o, la aer'o est'is trankvil'a kaj freŝ'a kaj neni'a vent'et'o mov'is la mar'o'n. Sur la mar'o star'is grand'a tri'mast'a ŝip'o, nur unu vel'o est'is lev'it'a, ĉar est'is neni'a blov'et'o, kaj inter la ŝnur'eg'ar'o sid'is ĉie ŝip'an'o'j. Oni aŭd'is muzik'o'n kaj kant'ad'o'n, kaj kiam la vesper'o far'iĝ'is pli mal'lum'a, cent'o'j da kolor'a'j lantern'o'j est'is ek'brul'ig'it'a'j; ĝi el'rigard'is, kvazaŭ la flag'o'j de ĉiu'j naci'o'j blov'iĝ'as en la aer'o. La vir'in'et'o de mar'o al'naĝ'is ĝis la fenestr'o de la kajut'o, kaj ĉiu'foj'e, kiam la akv'o ŝi'n lev'is, ŝi prov'is rigard'i tra la klar'a'j vitr'o'j de la fenestr'o'j en la kajut'o'n, kie star'is mult'a'j ornam'it'a'j hom'o'j, sed la plej bel'a el ili est'is la jun'a reĝ'id'o kun la grand'a'j nigr'a'j okul'o'j. Li pov'is hav'i la aĝ'o'n de dek'ses jar'o'j, li'a tag'o de nask'iĝ'o ĝust'e nun est'is fest'at'a, kaj pro tio ĉi reg'is la tut'a tiu gaj'ec'o kaj bel'eg'ec'o. La ŝip'an'o'j danc'is sur la ferdek'o, kaj kiam la reĝ'id'o al ili el'ir'is, pli ol cent raket'o'j lev'iĝ'is en la aer'o'n. Ili lum'is kiel lum'a tag'o, tiel ke la vir'in'et'o de mar'o ek'tim'is kaj sub'iĝ'is sub la akv'o'n, Sed baldaŭ ŝi de'nov'e el'lev'is la kap'o'n kaj tiam ŝajn'is al ŝi, kvazaŭ ĉiu'j stel'o'j de la ĉiel'o de'fal'as al ŝi. Neniam ankoraŭ ŝi vid'is tia'n fajr'aĵ'o'n. Grand'a'j sun'o'j muĝ'ant'e si'n turn'ad'is, bel'eg'a'j fajr'a'j fiŝ'o'j si'n lev'ad'is en la blu'a'n aer'o'n kaj de ĉio est'is vid'at'a lum'a re'bril'o en la klar'a trankvil'a mar'o. Sur la ŝip'o mem est'is tiel lum'e, ke oni pov'is vid'i eĉ la plej mal'grand'a'n ŝnur'o'n, ne parol'ant'e jam pri la hom'o'j. Kiel bel'a la jun'a reĝ'id'o est'is, kaj li prem'is al la hom'o'j la man'o'j'n kun afabl'a rid'et'ad'o, dum la muzik'o son'is tra la bel'a nokt'o.

Jam far'iĝ'is mal'fru'e, sed la vir'in'et'o de mar'o ne pov'is de'turn'i la okul'o'j'n de la ŝip'o kaj de la bel'a reĝ'id'o. La kolor'a'j lantern'o'j esting'iĝ'is, la raket'o'j si'n ne lev'ad'is pli en la aer'o'n, la paf'il'eg'o'j jam pli ne tondr'is, sed profund'e en la mar'o est'is mov'ad'o kaj bru'ad'o. La vir'in'et'o de mar'o sid'is sur la akv'o kaj balanc'iĝ'is supr'e'n kaj mal'supr'e'n, tiel ke ŝi pov'is en'rigard'ad'i en la kajut'o'n. Sed pli rapid'e la ŝip'o kur'is super la ond'o'j, unu vel'o post la ali'a est'is lev'at'a'j, pli fort'e bat'is la ond'o'j, nigr'a nub'eg'o si'n montr'is kaj fulm'o'j mal'proksim'a'j ek'bril'is. Terur'a vent'eg'o baldaŭ komenc'iĝ'is. Tial la ŝip'an'o'j de'met'is la vel'o'j'n. La grand'a ŝip'o balanc'iĝ'is en rapid'eg'a kur'ad'o sur la sovaĝ'a mar'o; kiel grand'a'j nigr'a'j mont'o'j si'n lev'ad'is la ŝaŭm'ant'a akv'o, minac'ant'e si'n trans'ĵet'i super la mast'o'j, sed la ŝip'o si'n mal'lev'ad'is kiel cign'o inter la alt'a'j ond'o'j kaj lev'ad'is si'n re'e sur la akv'a'j'n mont'o'j'n. Al la vir'in'et'o de mar'o ĝi ŝajn'is kiel vetur'o de plezur'o, sed la ŝip'an'o'j tut'e ali'e tio'n ĉi rigard'is; la ŝip'o ĝem'eg'is kaj krak'is, la ĉef'a mast'o romp'iĝ'is en la mez'o kiel kan'o, kaj la ŝip'o kuŝ'iĝ'is sur flank'o kaj la akv'o en'ir'is en la intern'aĵ'o'n de la ŝip'o. Nun la vir'in'et'o de mar'o vid'is, ke la ŝip'an'o'j est'as en danĝer'o, ŝi dev'is si'n mem gard'i antaŭ la trab'o'j kaj romp'aĵ'o'j de la ŝip'o, kiu'j est'is pel'at'a'j super la akv'o. Kelk'a'n temp'o'n est'is tiel mal'lum'eg'e, ke ŝi neni'o'n pov'is vid'i; sed jen ek'fulm'is kaj far'iĝ'is de'nov'e tiel lum'e, ke la vir'in'et'o de mar'o klar'e re'vid'is ĉiu'j'n sur la ŝip'o. Ĉiu pen'is si'n sav'i, kiel li pov'is. La plej mult'e ŝi observ'ad'is la jun'a'n reĝ'id'o'n kaj ŝi vid'is, kiam la ŝip'o romp'iĝ'is, ke li fal'is en la profund'a'n mar'o'n. En la unu'a moment'o ŝi est'is tre ĝoj'a, ĉar nun li ja ven'os al ŝi, sed baldaŭ ven'is al ŝi en la kap'o'n, ke la hom'o'j ja ne pov'as viv'i en la akv'o kaj tiel li nur mal'viv'a ven'os en la palac'o'n de la reĝ'o de la mar'o. Ne, mort'i li ne dev'as! Tial la vir'in'et'o de mar'o ek'naĝ'is inter la trab'o'j kaj tabul'o'j, kiu'j kur'ad'is sur la mar'o, forges'is la propr'a'n danĝer'o'n, sub'naĝ'is profund'e en la akv'o'n kaj si'n lev'is de'nov'e inter la alt'a'j ond'o'j. Fin'e ŝi ating'is la jun'a'n reĝ'id'o'n, kiu jam apenaŭ si'n ten'is sur la supr'aĵ'o de la sovaĝ'a mar'o. Li'a'j man'o'j kaj pied'o'j komenc'is jam lac'iĝ'i, la bel'a'j okul'o'j si'n ferm'is, li dev'us mort'i, se ŝi ne al'ven'us. Ŝi ten'is li'a'n kap'o'n super la akv'o kaj las'is si'n pel'i de la ond'o'j, kie'n ili vol'is.

Ĉirkaŭ la maten'o la vent'eg'o fin'iĝ'is. De la ŝip'o ne rest'is eĉ unu lign'et'o. Ruĝ'a kaj bril'ant'a si'n lev'is la sun'o el la akv'o, kaj ŝajn'is, ke per tio ĉi la vang'o'j de la reĝ'id'o ricev'is viv'o'n, tamen li'a'j okul'o'j rest'is ferm'it'a'j. La vir'in'et'o de mar'o kis'is li'a'n alt'a'n bel'a'n frunt'o'n kaj re'ord'ig'is li'a'j'n mal'sek'a'j'n har'o'j'n. Ŝajn'is al ŝi, ke li est'as simil'a je la marmor'a statu'o en ŝi'a mal'grand'a ĝarden'o. Ŝi li'n kis'is kaj re'kis'is kaj fort'e dezir'is, ke li rest'u viv'a.

Jen montr'iĝ'is ter'o, alt'a'j blu'a'j mont'o'j, sur kies supr'o'j bril'is la blank'a neĝ'o, kiel amas'o da cign'o'j. Mal'supr'e sur la bord'o star'is bel'eg'a'j verd'a'j arb'ar'o'j kaj antaŭ ili star'is preĝ'ej'o aŭ monaĥ'ej'o, est'is ankoraŭ mal'facil'e bon'e ĝi'n diferenc'ig'i, sed konstru'o ĝi est'is. Citron'a'j kaj oranĝ'a'j arb'o'j kresk'is en la ĝarden'o, kaj antaŭ la en'ir'o star'is alt'a'j palm'o'j. La mar'o far'is tie ĉi mal'grand'a'n golf'et'o'n, en kiu la akv'o est'is tut'e trankvil'a, sed tre profund'a, kaj kiu est'is lim'it'a de super'akv'a'j ŝton'eg'o'j, kovr'it'a'j de delikat'a blank'a sabl'o. Tie'n ĉi al'naĝ'is la vir'in'et'o de mar'o kun la bel'a princ'o, kuŝ'ig'is li'n sur la sabl'o kaj zorg'is, ke li'a kap'o kuŝ'u alt'e en la varm'a lum'o de la sun'o.

Ek'son'is la sonor'il'o'j en la grand'a blank'a konstru'o kaj mult'a'j jun'a'j knab'in'o'j si'n montr'is en la ĝarden'o. Tiam la vir'in'et'o de mar'o for'naĝ'is kaj kaŝ'is si'n post kelk'a'j alt'a'j ŝton'o'j, kiu'j el'star'is el la akv'o, kovr'is la har'o'j'n kaj brust'o'n per ŝaŭm'o de la mar'o, tiel ke neni'u pov'is vid'i ŝi'a'n bel'a'n vizaĝ'o'n, kaj ŝi nun observ'ad'is, kiu ven'os al la mal'feliĉ'a reĝ'id'o.

Ne long'e daŭr'is, kaj al'ven'is jun'a knab'in'o. Ŝi vid'ebl'e fort'e ek'tim'is, sed nur unu moment'o'n, kaj baldaŭ ŝi vok'is mult'a'j'n hom'o'j'n, kaj la vir'in'et'o de mar'o vid'is, ke la reĝ'id'o de'nov'e ricev'is la konsci'o'n kaj rid'et'is al ĉiu'j ĉirkaŭ'star'ant'o'j, sed al si'a sav'int'in'o li ne rid'et'is, li ja eĉ ne sci'is, ke al ŝi li dev'as dank'i la viv'o'n. Ŝi sent'is si'n tiel mal'ĝoj'a, ke ŝi, kiam oni li'n for'konduk'is en la grand'a'n konstru'o'n, mal'gaj'e sub'naĝ'is sub la akv'o'n kaj re'ven'is al la palac'o de si'a patr'o.

Ŝi est'is ĉiam silent'a kaj en'pens'a, sed nun ĝi far'iĝ'is ankoraŭ pli mult'e. La frat'in'o'j ŝi'n demand'is, kio'n ŝi vid'is la unu'a'n foj'o'n tie supr'e, sed ŝi neni'o'n al ili rakont'is.

Oft'e en vesper'o kaj maten'o ŝi lev'ad'is si'n al la lok'o, kie ŝi for'las'is la reĝ'id'o'n. Ŝi vid'is, kiel la frukt'o'j de la ĝarden'o far'iĝ'is matur'a'j kaj est'is de'ŝir'it'a'j, ŝi vid'is, kiel la neĝ'o fluid'iĝ'is sur la alt'a'j mont'o'j, sed la reĝ'id'o'n ŝi ne vid'is, kaj ĉiam pli mal'ĝoj'a ŝi tial re'ven'ad'is hejm'e'n. Ŝi'a sol'a plezur'o est'is sid'i en si'a ĝarden'et'o kaj ĉirkaŭ'pren'i per la brak'o'j la bel'a'n marmor'a'n statu'o'n, kiu est'is simil'a je la reĝ'id'o; sed si'a'j'n flor'o'j'n ŝi ne fleg'is, kaj sovaĝ'e ili kresk'is super la voj'et'o'j, kaj ili'a'j long'a'j trunk'et'o'j kaj foli'o'j si'n kun'plekt'is kun la branĉ'o'j de la arb'o'j tiel, ke tie far'iĝ'is tut'e mal'lum'e.

Fin'e ŝi ne pov'is pli el'ten'i kaj rakont'is al unu el si'a'j frat'in'o'j, kaj baldaŭ tiam sci'iĝ'is ĉiu'j ali'a'j, sed je vort'o de honor'o neni'u pli ol tiu, kaj kelk'a'j ali'a'j vir'in'et'o'j de mar'o, kiu'j tamen rakont'is ĝi'n nur al si'a'j plej proksim'a'j amik'in'o'j. Unu el ili pov'is don'i sci'aĵ'o'n pri la reĝ'id'o, ŝi ankaŭ vid'is la fest'o'n nask'o'tag'a'n sur la ŝip'o, sci'is, de kie la reĝ'id'o est'as kaj kie si'n trov'as li'a regn'o.

“Ven'u, frat'in'et'o!” dir'is la ali'a'j reĝ'id'in'o'j, kaj inter'plekt'int'e la brak'o'j'n reciprok'e post la ŝultr'o'j, ili si'n lev'is en long'a lini'o el la mar'o tie'n, kie si'n trov'is la palac'o de la reĝ'id'o.

Tiu ĉi palac'o est'is konstru'it'a el hel'flav'a bril'ant'a spec'o de ŝton'o, kun grand'a'j marmor'a'j ŝtup'ar'o'j, el kiu'j unu konduk'is rekt'e en la mar'o'n. Bel'eg'a'j or'kovr'it'a'j kupol'o'j si'n lev'ad'is super la tegment'o'j, kaj inter la kolon'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'is la tut'a'n konstru'o'n, star'is marmor'a'j figur'o'j, kiu'j el'rigard'is kiel viv'a'j ekzist'aĵ'o'j. Tra la klar'a vitr'o en la alt'a'j fenestr'o'j oni pov'is rigard'i en la plej bel'eg'a'j'n salon'o'j'n, kie pend'is mult'e'kost'a'j silk'a'j kurten'o'j kaj tapiŝ'o'j kaj ĉiu'j mur'o'j est'is ornam'it'a'j per grand'a'j pentr'aĵ'o'j, ke est'is efektiv'a plezur'o ĉio'n tio'n ĉi vid'i.

En la mez'o de la grand'a salon'o bat'is alt'a fontan'o, ĝi'a'j radi'o'j si'n lev'ad'is ĝis la vitr'a kupol'o de la plafon'o, tra kiu la sun'o lum'is sur la akv'o kaj la plej bel'a'j kresk'aĵ'o'j, kiu'j si'n trov'is en la grand'a basen'o.

Nun ŝi sci'is, kie li loĝ'as, kaj tie ŝi montr'ad'is si'n oft'e en vesper'o kaj en nokt'o sur la akv'o; ŝi al'naĝ'ad'is mult'e pli proksim'e al la ter'o, ol kiel kuraĝ'us iu ali'a, ŝi eĉ si'n lev'ad'is tra la tut'a mal'larĝ'a kanal'o, ĝis sub la bel'eg'a marmor'a balkon'o. Tie ŝi sid'ad'is kaj rigard'ad'is la jun'a'n reĝ'id'o'n, kiu pens'is, ke li sid'as sol'a en la klar'a lum'o de la lun'o.

Oft'e en vesper'o ŝi vid'ad'is li'n for'vetur'ant'a'n sub la son'o'j de muzik'o en li'a bel'eg'a ŝip'et'o ornam'it'a per flag'o'j; ŝi rigard'ad'is tra la verd'a'j kan'o'j; kaj se la vent'o kapt'ad'is ŝi'a'n long'a'n blank'a'n vual'o'n kaj iu ŝi'n vid'is, li pens'is, ke ĝi est'as cign'o, kiu dis'vast'ig'as la flug'il'o'j'n. Oft'e en la nokt'o, kiam la fiŝ'ist'o'j kapt'ad'is fiŝ'o'j'n sur la mar'o ĉe lum'o de torĉ'o'j; ŝi aŭd'ad'is, ke ili rakont'as mult'o'n da bon'a pri la jun'a reĝ'id'o, kaj ŝi ĝoj'ad'is, ke ŝi sav'is al li la viv'o'n, kiam li preskaŭ sen viv'o est'is pel'at'a de la ond'o'j, kaj ŝi ek'memor'ad'is, kiel firm'e li'a kap'o ripoz'is sur ŝi'a brust'o kaj kiel kor'e ŝi li'n kis'is. Pri tio ĉi li neni'o'n sci'is, li ne pov'is eĉ sonĝ'i pri ŝi.

Ĉiam pli kaj pli kresk'is ŝi'a am'o al la hom'o'j, ĉiam pli ŝi dezir'is pov'i si'n lev'i al ili kaj viv'i inter ili, kaj ili'a mond'o ŝajn'is al ŝi mult'e pli grand'a ol ŝi'a. Ili ja pov'as flug'i sur ŝip'o'j trans la mar'o'n, si'n lev'i sur la alt'a'j'n mont'o'j'n alt'e super la nub'o'j'n, kaj la land'o'j, kiu'j'n ili posed'as, si'n etend'as kun si'a'j arb'ar'o'j kaj kamp'o'j pli mal'proksim'e, ol ŝi pov'as ating'i per si'a rigard'o. Mult'o'n ŝi vol'us sci'i, sed la frat'in'o'j ne pov'is don'i al ŝi respond'o'n je ĉio, kaj tial ŝi demand'ad'is pri tio la mal'jun'a'n av'in'o'n, kiu bon'e kon'is la pli alt'a'n mond'o'n, kiel ŝi nomad'is la land'o'j'n super la mar'o.

“Se la hom'o'j ne dron'as”, demand'is la vir'in'et'o de mar'o, “ĉu ili tiam pov'as viv'i etern'e, ĉu ili ne mort'as, kiel ni tie ĉi sur la fund'o de la mar'o?”

“Ho jes”, dir'is la mal'jun'ul'in'o, “ili ankaŭ dev'as mort'i, kaj la temp'o de ili'a viv'o est'as ankoraŭ pli mal'long'a ol de ni'a. Ni pov'as ating'i la aĝ'o'n de tri'cent jar'o'j, sed kiam ni'a viv'o ĉes'iĝ'as; ni turn'iĝ'as en ŝaŭm'o'n kaj ni ne hav'as tie ĉi eĉ tomb'o'n inter ni'a'j kar'a'j. Ni ne hav'as sen'mort'a'n anim'o'n, ni jam neniam re'vek'iĝ'as al viv'o, ni simil'as je la verd'a kresk'aĵ'o, kiu, unu foj'o'n de'tranĉ'it'a, jam neniam pli pov'as re'viv'iĝ'i. Sed la hom'o'j hav'as anim'o'n, kiu viv'as etern'e, kiam la korp'o jam re'far'iĝ'is ter'o. La anim'o si'n lev'as tra la eter'o supr'e'n, al la bril'ant'a'j stel'o'j! Tut'e tiel, kiel ni ni'n lev'as el la mar'o kaj rigard'as la land'o'j'n de la hom'o'j, tiel ankaŭ ili si'n lev'as al ne'kon'at'a'j bel'eg'a'j lok'o'j, kiu'j'n ni neniam pov'os vid'i.”

“Kial ni ne ricev'is sen'mort'a'n anim'o'n?” mal'ĝoj'e demand'is la vir'in'et'o de mar'o. “Kun plezur'o mi for'don'us ĉiu'j'n cent'o'j'n da jar'o'j, kiu'j'n mi pov'as viv'i, por nur unu tag'o'n est'i hom'o kaj post'e pren'i part'o'n en la ĉiel'a mond'o!”

“Pri tio ĉi ne pens'u!” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “ni'a sort'o est'as mult'e pli feliĉ'a kaj pli bon'a, ol la sort'o de la hom'o'j tie supr'e!”

“Sekv'e mi mort'os kaj dis'flu'iĝ'os kiel ŝaŭm'o sur la mar'o, mi jam ne aŭd'ad'os la muzik'o'n de la ond'o'j, ne vid'ad'os pli la bel'a'j'n flor'o'j'n kaj la lum'a'n sun'o'n! Ĉu mi neni'o'n pov'as far'i, por ricev'i etern'a'n anim'o'n?”

“Ne!” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “nur se hom'o vi'n tiel ek'am'us, ke vi est'us por li pli ol patr'o kaj patr'in'o, se li al'lig'iĝ'us al vi per ĉiu'j si'a'j pens'o'j kaj si'a am'o kaj pet'us, ke la pastr'o met'u li'a'n dekstr'a'n man'o'n en la vi'a'n kun la sankt'a promes'o de fidel'ec'o tie ĉi kaj ĉie kaj etern'e, tiam li'a anim'o trans'flu'us en vi'a'n korp'o'n kaj vi ankaŭ ricev'us part'o'n en la feliĉ'o de la hom'o'j. Li don'us al vi anim'o'n kaj re'ten'us tamen ankaŭ si'a'n propr'a'n. Sed tio ĉi neniam pov'as far'iĝ'i! Ĝust'e tio'n, kio tie ĉi en la mar'o est'as nom'at'a bel'a, vi'a'n vost'o'n de fiŝ'o, ili tie supr'e sur la ter'o trov'as mal'bel'a. Ĉar mank'as al ili la ĝust'a kompren'ad'o, tie oni dev'as hav'i du mal'graci'a'j'n kolon'o'j'n, kiu'j'n ili nom'as pied'o'j, por est'i nom'at'a bel'a!”

La vir'in'et'o de mar'o ek'ĝem'is kaj rigard'is mal'ĝoj'e si'a'n fiŝ'a'n vost'o'n.

“Ni est'u gaj'a'j!” dir'is la mal'jun'ul'in'o, “ni salt'ad'u kaj danc'ad'u en la tri'cent jar'o'j, kiu'j'n la sort'o al ni don'as; ĝi est'as cert'e sufiĉ'a temp'o, post'e oni tiom pli sen'zorg'e pov'as ripoz'i. Hodiaŭ vesper'e ni hav'os bal'o'n de kort'eg'o!”

Kaj ĝi est'is efektiv'e bel'eg'o, kiu'n oni sur la ter'o neniam vid'as: La mur'o'j kaj la plafon'o de la grand'a salon'o est'is el dik'a, sed tra'vid'ebl'a vitr'o. Mult'a'j cent'o'j da grand'eg'a'j konk'o'j, ruĝ'a'j kiel roz'o'j kaj verd'a'j kiel herb'o, star'is en vic'o'j sur ĉiu flank'o kun blu'e brul'ant'a flam'o, kiu lum'ig'is la tut'a'n salon'o'n kaj tra'lum'is eĉ tra la mur'o'j, tiel ke la mar'o ĉirkaŭ'e est'is tut'e plen'a je lum'o. Oni pov'is bon'e vid'i ĉiu'j'n la sen'nombr'a'j'n fiŝ'o'j'n, grand'a'j'n kaj mal'grand'a'j'n, kiel ili al'naĝ'ad'is al la vitr'a'j mur'o'j; sur unu'j la skvam'o'j ŝajn'is purpur'a'j, sur ali'a'j ili bril'is kiel or'o kaj arĝent'o.

En la mez'o tra la salon'o flu'is larĝ'a kviet'a river'o, kaj sur ĝi danc'is la vir'o'j kaj vir'in'et'o'j de mar'o laŭ si'a propr'a dolĉ'a kant'ad'o. Tiel bel'a'j'n voĉ'o'j'n la hom'o'j sur la ter'o ne hav'as. La plej jun'a reĝ'id'in'o kant'is la plej bel'e, oni aplaŭd'ad'is al ŝi, kaj por unu moment'o ŝi sent'is ĝoj'o'n en la kor'o, ĉar ŝi sci'is, ke ŝi hav'as la plej bel'a'n voĉ'o'n en la mar'o kaj sur la ter'o. Sed baldaŭ ŝi de'nov'e komenc'is pens'ad'i pri la mond'o supr'a. Ŝi ne pov'is forges'i la bel'a'n reĝ'id'o'n kaj si'a'n dolor'o'n, ke ŝi ne hav'as sen'mort'a'n anim'o'n kiel li. Tial ŝi el'ŝtel'iĝ'is el la palac'o de si'a patr'o, kaj dum intern'e ĉio kant'ad'is kaj ĝoj'ad'is, ŝi sid'is mal'gaj'a en si'a ĝarden'et'o. Tiam subit'e ŝi ek'aŭd'is la son'o'n de korn'o, penetr'ant'a'n al ŝi tra la akv'o, kaj ŝi ek'pens'is: “Nun li kred'ebl'e ŝip'as tie supr'e, li, kiu'n mi am'as pli ol patr'o'n kaj patr'in'o'n, li, al kiu mi pend'as per ĉiu'j mi'a'j pens'o'j kaj en kies man'o'n mi tiel volont'e met'us la feliĉ'o'n de mi'a viv'o. Ĉio'n mi risk'os, por akir'i li'n kaj sen'mort'a'n anim'o'n! Dum mi'a'j frat'in'o'j danc'as en la palac'o de mi'a patr'o, mi ir'os al la mar'a sorĉ'ist'in'o. Ĝis hodiaŭ mi ĉiam sent'is terur'o'n antaŭ ŝi, sed ebl'e ŝi pov'as don'i al mi konsil'o'n kaj help'o'n.”

La reĝ'id'in'o el'ir'is el si'a ĝarden'et'o kaj rapid'is al la bru'ant'a akv'o'turn'ej'o, post kiu loĝ'is la sorĉ'ist'in'o. Sur tiu ĉi voj'o ŝi antaŭ'e neniam ir'is; tie kresk'is neni'a flor'o, neni'a herb'et'o, nur nud'a griz'a sabl'a ter'o si'n etend'is ĝis la akv'o'turn'ej'o, kie la akv'o ŝaŭm'e bat'ad'is, turn'iĝ'ant'e kiel bru'ant'a'j rad'o'j muel'a'j, kaj ĉio'n, kio'n ĝi kapt'ad'is, tir'eg'ad'is kun si en la profund'eg'o'n. Inter tiu'j ĉi ĉio'n ruin'ig'ant'a'j akv'a'j turn'aĵ'o'j la reĝ'id'in'o dev'is tra'pas'i, por ating'i la ter'aĵ'o'n de la sorĉ'ist'in'o, kaj tie ŝi dev'is ankoraŭ long'e ir'i sur varm'a ŝancel'iĝ'ant'a ŝlim'o, kiu'n la sorĉ'ist'in'o nomad'is si'a torf'aĵ'o. Post tiu star'is ŝi'a dom'o en la mez'o de strang'a arb'ar'o. Ĉiu'j arb'o'j kaj arb'et'aĵ'o'j est'is polip'o'j, du'on'e best'o du'on'e kresk'aĵ'o, ili el'rigard'is kiel cent'kap'a'j serpent'o'j, kiu'j kresk'is el la ter'o; ĉiu'j branĉ'o'j est'is long'a'j ŝlim'a'j brak'o'j kun fingr'o'j kiel fleks'a'j verm'o'j, kaj ĉiu membr'o si'n mov'ad'is, de la radik'o ĝis la plej alt'a supr'o. Ĉio'n, kio'n ili pov'is en la mar'o kapt'i, ili ĉirkaŭ'volv'ad'is fortik'e, por jam neniam ĝi'n el'las'i. La mal'grand'a reĝ'id'in'o kun terur'o halt'is antaŭ tiu ĉi arb'ar'o; ŝi'a kor'o bat'is de tim'eg'o; ŝi jam est'is pret'a ir'i re'turn'e, sed ŝi ek'pens'is pri la reĝ'id'o kaj pri la akir'ot'a hom'a anim'o kaj far'iĝ'is de'nov'e kuraĝ'a. Si'a'j'n long'a'j'n, liber'e de'fal'ant'a'j'n har'o'j'n ŝi ar'ig'is fortik'e ĉirkaŭ la kap'o, por ke la polip'o'j ne pov'u per tio ĉi ŝi'n ek'kapt'i, la ambaŭ man'o'j'n ŝi al'met'is kruc'e al la brust'o kaj rapid'e ir'is antaŭ'e'n, kiel fiŝ'o rapid'ant'a tra la akv'o, inter la terur'a'j polip'o'j, kiu'j etend'ad'is post ŝi si'a'j'n fleks'a'j'n brak'o'j'n kaj fingr'o'j'n. Ŝi rimark'is, kiel ĉiu el ili objekt'o'n unu foj'o'n kapt'it'a'n ten'is fort'e per cent'o'j da mal'grand'a'j brak'o'j, kiel per fer'a'j lig'il'o'j. Hom'o'j pere'int'a'j en la mar'o kaj fal'int'a'j al la fund'o el'rigard'ad'is kiel blank'a'j ost'ar'o'j el la brak'o'j de la polip'o'j. En la brak'o'j ili ten'is part'o'j'n de ŝip'o'j kaj kest'o'j'n, ost'ar'o'j'n de best'o'j sur'ter'a'j kaj, kio ŝajn'is al la reĝ'id'in'o la plej terur'a — vir'in'et'o'n de mar'o, kiu'n ili est'is kapt'int'a'j kaj sufok'int'a'j.

Jen ŝi ven'is al grand'a, preskaŭ ĉie kovr'it'a de ŝlim'o, plac'o en la arb'ar'o, kie grand'a'j gras'a'j mar'a'j serpent'o'j si'n volv'ad'is kaj montr'ad'is si'a'n abomen'a'n blank'flav'a'n ventr'o'n. En la mez'o de la plac'o star'is dom'o, konstru'it'a el la blank'a'j ost'o'j de hom'o'j pere'int'a'j en la mar'o; tie sid'is la sorĉ'ist'in'o de la mar'o kaj manĝ'ig'ad'is testud'o'n el si'a buŝ'o, kiel la hom'o'j don'as suker'o'n al kanari'et'o. La mal'bel'a'j'n gras'a'j'n serpent'o'j'n de la mar'o ŝi nomad'is si'a'j am'at'a'j kok'id'o'j kaj las'is ili'n lud'i sur ŝi'a grand'a spong'a brust'o.

“Mi jam sci'as, kio'n vi vol'as!” dir'is la sorĉ'ist'in'o. “Tre mal'saĝ'e! Tamen vi'a vol'o est'os plen'um'it'a, ĉar ĝi ĵet'os vi'n en mal'feliĉ'o'n, mi'a bel'a reĝ'id'in'et'o. Vi vol'us liber'iĝ'i de vi'a fiŝ'a vost'o kaj por tio hav'i du trab'o'j'n por la ir'ad'o, kiel la hom'o'j, por ke la jun'a reĝ'id'o en'am'iĝ'u en vi'n kaj vi ricev'u li'n kaj sen'mort'a'n anim'o'n!” Ĉe tio ĉi la sorĉ'ist'in'o rid'is tiel laŭt'e kaj mal'bel'e, ke la testud'o kaj la serpent'o'j fal'is sur la ter'o'n. “Vi ne pov'is ven'i en pli oportun'a temp'o. Morgaŭ post la lev'iĝ'o de la sun'o mi jam ne pov'us al vi help'i, ĝis re'e pas'us jar'o. Mi kuir'os al vi trink'aĵ'o'n, kun kiu vi ankoraŭ antaŭ la lev'iĝ'o de la sun'o dev'as naĝ'i al la ter'o, sid'iĝ'i sur la bord'o kaj el'trink'i la trink'aĵ'o'n; tiam vi'a fiŝ'a vost'o turn'iĝ'os en tio'n, kio'n la hom'o'j nom'as graci'a'j pied'o'j, sed ĝi dolor'os, ĝi est'os al vi, kiel se akr'a glav'o vi'n tranĉ'us. Ĉiu'j, kiu'j vi'n vid'os, dir'os, ke vi est'as la plej bel'a hom'a est'aĵ'o, kiu'n ili vid'is. Rest'os al vi vi'a facil'a flug'et'ant'a ir'ad'o, neni'a danc'ist'in'o pov'os flirt'ad'i tiel graci'e kiel vi, sed ĉe ĉiu paŝ'o, kiu'n vi far'os, vi sent'os, kiel vi paŝ'us sur akr'a'n tranĉ'il'o'n. Se vi vol'as ĉio'n ĉi el'ten'i, tiam mi al vi help'os!”

“Jes!” dir'is la vir'in'et'o de mar'o kun trem'ant'a voĉ'o kaj pens'is pri la reĝ'id'o kaj pri la ricev'ot'a anim'o.

“Sed memor'u”, dir'is la sorĉ'ist'in'o, “se vi unu foj'o'n far'iĝ'is hom'o, vi jam neniam pli pov'as re'far'iĝ'i vir'in'et'o de mar'o! vi jam neniam pli pov'os vi'n mal'lev'i tra la akv'o al vi'a'j frat'in'o'j kaj al la palac'o de vi'a patr'o, kaj se vi ne akir'os la am'o'n de la princ'o, tiel ke li pro vi forges'u patr'o'n kaj patr'in'o'n, al'lig'iĝ'u al vi per ĉiu'j si'a'j pens'o'j kaj ordon'u al la pastr'o, ke tiu met'u vi'a'j'n man'o'j'n en la li'a'j'n tiel, ke vi far'iĝ'u edz'o kaj edz'in'o, tiam vi ne ricev'os sen'mort'a'n anim'o'n! Je la unu'a maten'o post li'a edz'iĝ'o kun ali'a vi'a kor'o dis'ŝir'iĝ'os kaj far'iĝ'os ŝaŭm'o sur la mar'o.”

“Mi ĝi'n vol'as!” dir'is la vir'in'et'o de mar'o, kaj ŝi est'is pal'a, kiel la mort'o.

“Sed vi dev'as ankaŭ pag'i al mi!” dir'is la sorĉ'ist'in'o, “kaj ne mal'mult'o'n mi postul'as. Vi hav'as la plej bel'a'n voĉ'o'n el ĉiu'j tie ĉi sur la fund'o de la mar'o, per ĝi vi esper'as tie en'sorĉ'i la reĝ'id'o'n, sed la voĉ'o'n vi dev'as don'i al mi. La plej bon'a'n, kio'n vi posed'as, mi vol'as ricev'i por mi'a kar'a trink'aĵ'o! Mi'a'n propr'a'n sang'o'n mi ja dev'as don'i por ĝi, por ke la trink'aĵ'o far'iĝ'u akr'a, kiel glav'o ambaŭ'flank'e tranĉ'ant'a!”

“Sed se vi pren'os de mi mi'a'n voĉ'o'n”, dir'is la vir'in'et'o de mar'o, “kio do tiam rest'os al mi?”

“Vi'a bel'a ekster'aĵ'o”, dir'is la sorĉ'ist'in'o, “vi'a flug'et'ant'a ir'ad'o kaj vi'a'j parol'ant'a'j okul'o'j, per kiu'j vi jam pov'as mal'saĝ'ig'i hom'a'n kor'o'n. Nu, ĉu vi perd'is la kuraĝ'o'n? El'etend'u vi'a'n mal'grand'a'n lang'o'n, kaj mi de'tranĉ'os ĝi'n por mi'a pen'o kaj vi ricev'os la kar'a'n trink'aĵ'o'n!”

“Ĝi far'iĝ'u!” dir'is la vir'in'et'o de mar'o, kaj la sorĉ'ist'in'o met'is la kaldron'o'n, por kuir'i la sorĉ'a'n trink'aĵ'o'n. “Pur'ec'o est'as du'on'o de viv'o!” ŝi dir'is kaj el'frot'is la kaldron'o'n per la serpent'o'j, kiu'j'n ŝi kun'lig'is en unu tuber'o'n. Post'e ŝi grat'is al si mem la brust'o'n kaj en'gut'ig'is en la kaldron'o'n si'a'n nigr'a'n sang'o'n. La vapor'o form'is la plej strang'a'j'n figur'o'j'n, tiel ke est'is terur'e ili'n vid'i. Ĉiu'n moment'o'n la sorĉ'ist'in'o met'is nov'a'j'n objekt'o'j'n en la kaldron'o'n, kaj kiam ĝi komenc'is bon'e bol'i, est'is tut'e, kiel se plor'us krokodil'o. Fin'e la trink'aĵ'o est'is pret'a; ĝi el'rigard'is kiel la plej klar'a akv'o.

“Jen ricev'u ĝi'n!” dir'is la sorĉ'ist'in'o kaj de'tranĉ'is al la vir'in'et'o de mar'o la lang'o'n; la vir'in'et'o nun jam est'is mut'a, pov'is jam nek kant'i nek parol'i.

“Se la polip'o'j vol'os vi'n kapt'i, kiam vi ir'os re'turn'e tra mi'a arb'ar'o”, dir'is la sorĉ'ist'in'o, “ŝpruc'u sur ili'n nur unu sol'a'n gut'o'n de tiu ĉi trink'aĵ'o, tiam ili'a'j brak'o'j kaj fingr'o'j dis'fal'os en mil pec'o'j'n!” Sed tio'n ĉi la reĝ'id'in'o ne bezon'is, la polip'o'j tim'ig'it'e si'n re'tir'is de ŝi, kiam ili vid'is la bril'ant'a'n trink'aĵ'o'n, kiu lum'is en ŝi'a man'o kiel radi'ant'a stel'o. Tiel ŝi baldaŭ pas'is la arb'ar'o'n, la marĉ'o'n kaj la akv'o'turn'ej'o'n.

Ŝi pov'is vid'i la palac'o'n de si'a patr'o; la torĉ'o'j en la grand'a salon'o de danc'ad'o est'is esting'it'a'j; tie cert'e jam ĉiu'j dorm'is, tamen ŝi ne kuraĝ'is ir'i al ili nun, kiam ŝi est'is mut'a kaj la kor'o vol'is dis'ŝir'iĝ'i al ŝi de mal'ĝoj'o; ŝi en'ŝtel'iĝ'is en la ĝarden'o'n, de'romp'is flor'o'n de la bed'o'j de ĉiu'j si'a'j frat'in'o'j, ĵet'is al la palac'o mil'o'j'n da kis'o'j per la fingr'o'j kaj lev'iĝ'is tra la mal'lum'e-blu'a mar'o supr'e'n,

La sun'o ankoraŭ ne est'is lev'iĝ'int'a, kiam ŝi ek'vid'is la palac'o'n de la reĝ'id'o kaj supr'e'n'ir'is sur la bel'eg'a marmor'a ŝtup'ar'o. La lun'o lum'is mir'ind'e klar'e. La mal'grand'a vir'in'et'o de mar'o el'trink'is la brul'e akr'a'n trink'aĵ'o'n, kaj est'is al ŝi, kiel se ambaŭ'akr'a glav'o tra'ir'us tra ŝi'a delikat'a korp'o, ŝi perd'is la konsci'o'n kaj fal'is kiel mort'int'a. Kiam la sun'o ek'lum'is super la mar'o, ŝi vek'iĝ'is kaj sent'is fort'a'n dolor'o'n, sed rekt'e antaŭ ŝi star'is la am'ind'a jun'a reĝ'id'o, kiu direkt'is sur ŝi'n si'a'j'n okul'o'j'n nigr'a'j'n kiel karb'o, tiel ke ŝi dev'is mal'lev'i la si'a'j'n, kaj tiam ŝi rimark'is, ke ŝi'a fiŝ'a vost'o perd'iĝ'is kaj ŝi hav'is la plej graci'a'j'n mal'grand'a'j'n blank'a'j'n pied'et'o'j'n, kiu'j'n bel'a knab'in'o nur pov'as hav'i. Sed ŝi est'is tut'e nud'a, kaj tial ŝi en'volv'is si'n en si'a'j'n dens'a'j'n long'a'j'n har'o'j'n. La reĝ'id'o demand'is, kiu ŝi est'as kaj kiel ŝi ven'is tie'n ĉi, kaj ŝi ek'rigard'is li'n per si'a'j mal'lum'e'blu'a'j okul'o'j kviet'e sed ankaŭ tiel mal'gaj'e, ĉar parol'i ŝi ja ne pov'is. Tiam li pren'is ŝi'a'n man'o'n kaj konduk'is ŝi'n en la palac'o'n. Ĉe ĉiu paŝ'o, kiu'n ŝi far'is, est'is al ŝi, kiel la sorĉ'ist'in'o antaŭ'dir'is, kiel se ŝi paŝ'us sur akr'a'j'n pingl'o'j'n kaj tranĉ'il'o'j'n, sed ŝi el'port'ad'is ĝi'n volont'e, Sub la man'o de la reĝ'id'o ŝi supr'e'n'ir'is facil'e kiel akv'a vezik'o sur la ŝtup'ar'o, kaj li kaj ankaŭ ĉiu'j ali'a'j admir'is ŝi'a'n graci'a'n flug'et'ant'a'n ir'ad'o'n.

Mult'e'kost'a'j vest'o'j el silk'o kaj muslin'o est'is nun don'it'a'j al ŝi, en la palac'o ŝi est'is la plej bel'a el ĉiu'j, sed ŝi est'is mut'a, pov'is nek kant'i nek parol'i. Bel'a'j sklav'in'o'j, vest'it'a'j en silk'o kaj or'o, el'ir'ad'is kaj kant'ad'is antaŭ la reĝ'id'o kaj li'a'j ge'patr'o'j. Unu kant'is pli agrabl'e ol ĉiu'j ali'a'j, kaj la reĝ'id'o aplaŭd'is kaj rid'et'is al ŝi; tiam la vir'in'et'o de mar'o far'iĝ'is mal'ĝoj'a, ŝi sci'is, ke ŝi mem kant'us mult'e pli bel'e. Ho! ŝi dir'is al si mem, se li nur sci'us, ke, por est'i ĉe li, mi for'don'is je etern'e mi'a'n voĉ'o'n!

Jen la sklav'in'o'j ek'danc'is bel'eg'a'j'n flug'et'a'j'n danc'o'j'n sub la plej bel'a muzik'o; tiam la vir'in'et'o de mar'o lev'is si'a'j'n bel'a'j'n blank'a'j'n brak'o'j'n, star'iĝ'is sur la pint'o'j de la fingr'o'j pied'a'j kaj ek'flug'et'is sur la plank'o, danc'ant'e kiel ankoraŭ neni'u danc'is. Ĉe ĉiu mov'o ŝi'a bel'ec'o pli mult'e el'montr'iĝ'ad'is, kaj ŝi'a'j okul'o'j parol'is pli intern'e kaj pli profund'e al la kor'o, ol la kant'ad'o de la sklav'in'o'j.

Ĉiu'j est'is en'sorĉ'it'a'j de ĝi, apart'e la reĝ'id'o, kiu nom'is la reĝ'id'in'o'n li'a am'at'a trov'it'in'o, kaj ŝi danc'is sen'halt'e, kvankam ĉiu'foj'e, kiam ŝi'a pied'o tuŝ'is la plank'o'n, ŝajn'is al ŝi, kiel ŝi ek'paŝ'us sur akr'a'n tranĉ'il'o'n. La reĝ'id'o dir'is, ke ŝi est'u ĉiam apud li, kaj ŝi eĉ ricev'is la permes'o'n dorm'i sur velur'a kusen'o antaŭ li'a pord'o.

Li las'is far'i al ŝi vir'a'n vest'aĵ'o'n, por ke ŝi pov'u akompan'ad'i li'n ankaŭ sur ĉeval'o. Ili rajd'ad'is tra la bon'odor'a'j arb'ar'o'j, kie la verd'a'j branĉ'o'j tuŝ'ad'is ili'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj la bird'et'o'j kant'ad'is inter la freŝ'a'j foli'o'j. Ŝi lev'ad'is si'n kun la reĝ'id'o sur la alt'a'j'n mont'o'j'n, kaj kvankam ŝi'a'j graci'a'j pied'et'o'j sang'ad'is, ŝi tamen rid'ad'is je tio ĉi kaj sekv'ad'is li'n ĝis ili ek'vid'ad'is la nub'o'j'n preter'flug'ant'a'j profund'e sub ili, kiel se ĝi est'us amas'o da bird'o'j, ir'ant'a al la fremd'a'j land'o'j.

En dom'o, en la palac'o de la reĝ'id'o, ŝi ir'ad'is, kiam en la nokt'o la ali'a'j dorm'is, sur la larĝ'a'n marmor'a'n ŝtup'ar'o'n kaj mal'varm'ig'ad'is si'a'j'n brul'ant'a'j'n pied'o'j'n en la mal'varm'a akv'o de la mar'o kaj tiam ŝi pens'ad'is pri si'a'j parenc'o'j en la profund'aĵ'o.

En unu nokt'o ŝi'a'j frat'in'o'j ven'is, reciprok'e ten'ant'e si'n per la brak'o'j; ili kant'is, naĝ'ant'e super la akv'o, tre mal'gaj'a'j'n melodi'o'j'n. Ŝi far'is al ili sign'o'n, kaj ili ŝi'n re'kon'is kaj rakont'is, kiel profund'e ŝi ili'n ĉiu'j'n mal'ĝoj'ig'is. De tiu temp'o ili vizit'ad'is ŝi'n ĉiu'n nokt'o'n, kaj en unu nokt'o ŝi rimark'is en grand'a mal'proksim'ec'o la mal'jun'a'n av'in'o'n, kiu jam de tre long'a temp'o ne est'is si'n lev'int'a al la supr'aĵ'o de la mar'o, kaj la reĝ'o'n de la mar'o kun si'a kron'o sur la kap'o. Ili etend'is al ŝi la man'o'j'n, sed ambaŭ ne kuraĝ'is ven'i tiel proksim'e al la ter'o, kiel la frat'in'o'j.

De tag'o al tag'o la reĝ'id'o ŝi'n ĉiam pli ek'am'ad'is, li am'is ŝi'n, kiel oni pov'as nur am'i bon'a'n bel'a'n infan'o'n, sed far'i ŝi'n reĝ'in'o tio ĉi neniam ven'is al li en la kap'o'n, kaj tamen ŝi ja dev'is far'iĝ'i li'a edz'in'o, ĉar ali'e ŝi ne ricev'us sen'mort'a'n anim'o'n, sed dev'us en la maten'o de li'a edz'iĝ'o far'iĝ'i ŝaŭm'o sur la mar'o.

“Ĉu vi ne am'as mi'n pli ol ĉiu'n?” kvazaŭ parol'ad'is la okul'o'j de la reĝ'id'in'et'o, kiam li ŝi'n pren'ad'is en si'a'j'n brak'o'j'n kaj kis'ad'is ŝi'a'n bel'a'n frunt'o'n.

“Jes, vi'n mi am'as la plej mult'e!” dir'is la reĝ'id'o, “ĉar vi hav'as la plej bon'a'n kor'o'n, vi est'as al mi la plej mult'e al'don'it'a kaj vi est'as simil'a je unu jun'a knab'in'o, kiu'n mi unu foj'o'n vid'is, sed jam kred'ebl'e neniam re'vid'os. Mi est'is sur ŝip'o, kiu romp'iĝ'is; la ond'o'j al'pel'is mi'n al ter'o proksim'e de sankt'a preĝ'ej'o, en kiu mult'a'j jun'a'j knab'in'o'j far'is la mes'o'n. La plej jun'a el ili trov'is mi'n tie sur la bord'o kaj sav'is al mi la viv'o'n; nur du foj'o'j'n mi ŝi'n vid'is: Ŝi est'us la sol'a knab'in'o, kiu'n mi pov'us am'i en tiu ĉi mond'o, sed vi est'as simil'a je ŝi, vi preskaŭ for'pren'as ŝi'a'n figur'o'n en mi'a anim'o. Ŝi aparten'as al la sankt'a preĝ'ej'o, kaj tial vi'n send'is al mi mi'a bon'a feliĉ'o; neniam ni dis'iĝ'os unu de la ali'a!”

“Ha! li ne sci'as, ke mi sav'is al li la viv'o'n!” pens'is la reĝ'id'in'et'o, “mi port'is li'n trans la mar'o'n al la arb'ar'o, kie star'as la preĝ'ej'o; mi rigard'is li'n post la ŝaŭm'o kaj atend'is, ĉu ne ven'os al li ia hom'o. Mi vid'is la bel'a'n knab'in'o'n, kiu'n li am'as pli ol mi'n!” La vir'in'et'o de mar'o profund'e ĝem'is, plor'i ŝi ne pov'is, “La knab'in'o aparten'as al la sankt'a preg'ej'o,” li dir'is, “neniam ŝi el'ven'os en la mond'o'n, ili neniam renkont'os unu la ali'a'n, mi est'as apud li, mi vid'as li'n ĉiu'tag'e, mi li'n fleg'os, mi li'n am'os, mi ofer'os al li mi'a'n viv'o'n!”

Sed jen la reĝ'id'o dev'is edz'iĝ'i kaj ricev'i kiel edz'in'o'n la fil'in'o'n de la najbar'a reĝ'o; tial oni pret'ig'is, li'a'n bel'a'n ŝip'o'n. La reĝ'id'o vetur'as, oni dir'as, por ek'kon'i la land'o'j'n de la najbar'a reĝ'o, sed efektiv'e ĝi est'as far'at'a por rigard'i la fil'in'o'n de la najbar'a reĝ'o; grand'a'n sekv'ant'ar'o'n li dev'is kun'pren'i. La vir'in'et'o de mar'o balanc'is la kap'et'o'n kaj rid'et'is; ŝi kon'is la pens'o'j'n de la reĝ'id'o pli bon'e ol ĉiu'j ali'a'j. “Mi dev'as vetur'i!” li dir'is al ŝi, “mi dev'as rigard'i la bel'a'n reĝ'id'in'o'n; mi'a'j ge'patr'o'j ĝi'n postul'as, sed por pren'i ŝi'n kiel fianĉ'in'o'n, tio'n ili ne vol'as mi'n dev'ig'i. Mi ne pov'as ŝi'n am'i! ŝi ne est'as simil'a je la bel'a knab'in'o en la preĝ'ej'o, je kiu vi est'as simil'a. Se mi iam dev'us elekt'i fianĉ'in'o'n, tiam la elekt'o pli volont'e fal'us sur vi'n, mi'a mut'a trov'it'in'et'o kun la parol'ant'a'j okul'o'j!” Ĉe tio li ŝi'n kis'is sur ŝi'a ruĝ'a buŝ'o, lud'is kun ŝi'a'j long'a'j har'o'j kaj met'is si'a'n kap'o'n al ŝi'a kor'o; kaj pli viv'e ŝi ek'rev'is pri hom'a feliĉ'o kaj pri sen'mort'a anim'o.

“Vi ja ne tim'as la mar'o'n, vi, mut'a infan'o”, li demand'is, kiam ili star'is sur la bel'eg'a ŝip'o, kiu dev'is li'n vetur'ig'i al la land'o de la najbar'a reĝ'o, kaj li rakont'is al ŝi pri vent'eg'o'j kaj sen'vent'ec'o, pri mir'ind'a'j fiŝ'o'j en la profund'aĵ'o kaj kio'n la sub'akv'iĝ'ist'o'j tie vid'is, kaj ŝi rid'is ĉe li'a rakont'ad'o, ĉar ŝi sci'is ja pli bon'e ol ĉiu ali'a pri la fund'o de la mar'o.

En lun'a nokt'o, kiam ĉiu'j dorm'is, krom la direkt'il'ist'o apud si'a direkt'il'o, tiam ŝi sid'is sur la rand'o de la ŝip'o kaj sen'mov'e rigard'is mal'supr'e'n tra la klar'a akv'o, kaj ŝajn'is al ŝi, kvazaŭ ŝi vid'as la palac'o'n de si'a patr'o; sur la plej alt'a tur'o de tiu palac'o star'is la mal'jun'a av'in'o kun la arĝent'a kron'o sur la kap'o kaj rigard'ad'is sen'de'turn'iĝ'e tra la ond'ant'a akv'o al la kil'o de la ŝip'o. Jen ŝi'a'j frat'in'o'j el'naĝ'is el la intern'aĵ'o de la mar'o, rigard'ad'is ŝi'n mal'gaj'e kaj kun'e'romp'ad'is la blank'a'j'n man'o'j'n. Ŝi far'is al ili sign'o'j'n, rid'et'is kaj vol'is rakont'i, ke ĉio ir'as bon'e kaj feliĉ'e, sed la serv'ant'o de la ŝip'o al'proksim'iĝ'is al ŝi kaj la frat'in'o'j sub'akv'iĝ'is, tiel ke li pens'is, ke la blank'aĵ'o, kio'n li vid'is, est'is nur ŝaŭm'o sur la mar'o.

Je la sekv'ant'a maten'o la ŝip'o en'naĝ'is en la haven'o'n de la bel'eg'a ĉef'urb'o de la najbar'a reĝ'o. Ĉiu'j sonor'il'o'j de preĝ'ej'o'j sonor'is, kaj de la alt'a'j tur'o'j ek'son'is trumpet'o'j, dum la soldat'o'j kun etend'it'a'j standard'o'j kaj bril'ant'a'j bajonet'o'j star'is ord'it'a'j en parad'o. Ĉiu tag'o est'is pas'ig'at'a fest'e. Bal'o'j kaj kolekt'iĝ'o'j sekv'is unu la ali'a'n, sed la reĝ'id'in'o ankoraŭ ne est'is tie, ŝi est'is eduk'at'a, kiel oni dir'is, mal'proksim'e en unu sankt'a monaĥ'ej'o, kie ŝi lern'ad'is ĉiu'j'n reĝ'a'j'n virt'o'j'n, Fin'e ŝi al'vetur'is.

La vir'in'et'o de mar'o brul'is de dezir'o vid'i ŝi'a'n bel'ec'o'n kaj dev'is konfes'i, ke person'o'n pli bel'a'n kaj ĉarm'a'n ŝi neniam ankoraŭ vid'is. Ŝi'a haŭt'o est'is delikat'a kaj tra'vid'ebl'a kaj post la long'a'j mal'lum'a'j okul'har'o'j rid'et'is par'o da nigr'a'blu'a'j fidel'a'j okul'o'j.

“Vi ĝi est'as!” ĝoj'e ek'kri'is la reĝ'id'o, “vi, kiu mi'n sav'is, kiam mi kuŝ'is mal'viv'a sur la bord'o de la mar'o!” kaj li prem'is ŝi'n kiel si'a'n ruĝ'iĝ'ant'a'n fianĉ'in'o'n en si'a'j brak'o'j. “Ho, mi est'as tro feliĉ'a”, li dir'is al la vir'in'et'o de mar'o. “La plej bon'a, kiu'n mi neniam esper'is ating'i, est'as al mi plen'um'it'a. Vi ĝoj'os je mi'a feliĉ'o, ĉar vi mi'n am'as la plej mult'e!” La vir'in'et'o de mar'o kis'is al li la man'o'n, kaj jam nun est'is al ŝi, kiel ŝi sent'us, ke ŝi'a kor'o dis'ŝir'iĝ'as. La maten'o de la edz'iĝ'o de la princ'o dev'is ja al'port'i al ŝi la mort'o'n kaj turn'i ŝi'n en ŝaŭm'o'n sur la mar'o.

Ĉiu'j sonor'il'o'j de la preĝ'ej'o'j sonor'is, la herold'o'j rajd'ad'is tra la tut'a urb'o kaj sci'ig'ad'is la fianĉ'iĝ'o'n. Sur ĉiu'j altar'o'j brul'is bon'odor'a ole'o en mult'e'kost'a'j arĝent'a'j lamp'o'j. La pastr'o'j balanc'ad'is la fum'il'o'j'n kaj la ge'fianĉ'o'j don'is unu al la ali'a la man'o'n kaj ricev'is la ben'o'n de la episkop'o. La vir'in'et'o de mar'o star'is en silk'o kaj or'o kaj ten'is la tren'aĵ'o'n, de la vest'o de la fianĉ'in'o, sed ŝi'a orel'o ne aŭd'is la fest'a'n muzik'o'n, ŝi'a okul'o ne vid'is la sankt'a'n ceremoni'o'n, ŝi pens'is pri si'a nokt'o de la mort'o, pens'is pri ĉio, kio'n ŝi perd'is en tiu ĉi mond'o.

Ankoraŭ en tiu sam'a vesper'o la ge'fianĉ'o'j ir'is sur la ŝip'o'n; la paf'il'eg'o'j tondr'is, ĉiu'j flag'o'j si'n mov'ad'is en la aer'o, kaj en la mez'o de la ŝip'o est'is konstru'it'a reĝ'a tend'o el or'o kaj purpur'o kaj proviz'it'a je la plej bel'a'j kusen'o'j, sur kiu'j dev'is ripoz'i la ge'fianĉ'o'j en la trankvil'a mal'varm'et'a nokt'o.

La vent'o blov'is la vel'o'j'n kaj la ŝip'o glit'is facil'e kaj sen fort'a ŝancel'iĝ'ad'o sur la klar'a mar'o. Kiam far'iĝ'is vesper'o, oni ek'brul'ig'is kolor'a'j'n lamp'o'j'n kaj la mar'ist'o'j danc'is gaj'a'j'n danc'o'j'n sur la ferdek'o. La vir'in'et'o de mar'o tiam ek'memor'is tiu'n vesper'o'n, kiam ŝi je la unu'a foj'o supr'e'n'naĝ'is el la mar'o kaj vid'is tia'n sam'a'n bel'eg'ec'o'n kaj ĝoj'o'n, kaj nun ŝi si'n turn'ad'is en la danc'o, flug'et'ant'e kiel flug'et'as la hirund'o, kiam ĝi est'as persekut'at'a, kaj ĉiu'j admir'ant'e aplaŭd'ad'is al ŝi, neniam ankoraŭ ŝi danc'is tiel bel'eg'e. Kvazaŭ akr'a'j tranĉ'il'o'j tranĉ'ad'is en ŝi'a'j delikat'a'j pied'o'j, sed ŝi ĝi'n ne sent'ad'is, ĉar pli mult'e ĝi tranĉ'ad'is al ŝi la kor'o'n. Ŝi sci'is, ke ĝi est'as la last'a vesper'o, ke ŝi li'n vid'as, li'n, por kiu ŝi for'las'is la amik'o'j'n kaj hejm'o'n, for'don'is si'a'n bel'eg'a'n voĉ'o'n kaj ĉiu'tag'e sufer'ad'is mal'facil'a'j'n dolor'o'j'n, dum li ĝi'n eĉ la plej mal'mult'e ne sci'et'is. Ĝi est'is la last'a nokt'o, ke ŝi en'spir'ad'is tiu'n sam'a'n aer'o'n, kiel li, kaj vid'ad'is la profund'a'n mar'o'n kaj la blu'a'n stel'a'n ĉiel'o'n. Etern'a nokt'o sen pens'ad'o kaj sonĝ'ad'o ŝi'n atend'is, ĉar ŝi ne hav'is anim'o'n kaj jam neniam pov'is ĝi'n ricev'i. Ĉio sur la ŝip'o est'is plen'a je ĝoj'o kaj gaj'ec'o, mult'e ankoraŭ post la mez'o de la nokt'o; ŝi rid'et'ad'is kaj danc'ad'is kun pens'o'j de mort'o en si'a kor'o. La reĝ'id'o kis'is si'a'n bel'a'n fianĉ'in'o'n kaj ŝi lud'is kun li'a'j nigr'a'j har'o'j kaj brak'o en brak'o ili ir'is en la bel'eg'a'n tend'o'n por ripoz'i.

Far'iĝ'is trankvil'e kaj mal'laŭt'e sur la ŝip'o, nur la direkt'il'ist'o star'is apud la direkt'il'o; la vir'in'et'o de mar'o met'is si'a'j'n blank'a'j'n brak'o'j'n sur la rand'o'n de la ŝip'o kaj rigard'ad'is al orient'o, atend'ant'e la ĉiel'ruĝ'o'n de maten'o. Ŝi sci'is, ke la unu'a radi'o de la sun'o est'os ŝi'a al'port'ant'o de mort'o. Tiam ŝi ek'vid'is si'a'j'n frat'in'o'j'n lev'iĝ'ant'a'j'n el la mar'o, ili est'is pal'a'j kiel ŝi mem, ili'a'j long'a'j bel'a'j har'o'j jam ne mov'ad'is si'n en la vent'o, ili est'is de'tranĉ'it'a'j.

“Ni don'is ĝi'n al la sorĉ'ist'in'o, por ke ŝi don'u help'o'n kaj por ke vi ne dev'u mort'i en tiu ĉi nokt'o! Ŝi don'is al ni tranĉ'il'o'n, jen ĝi est'as! Vi vid'as, kiel akr'a ĝi est'as? Antaŭ ol la sun'o lev'iĝ'os, vi dev'as ĝi'n en'puŝ'i en la kor'o'n de la reĝ'id'o, kaj kiam li'a varm'a sang'o ŝpruc'os sur vi'a'j'n pied'o'j'n, tiam vi'a'j pied'o'j kun'kresk'iĝ'os en unu fiŝ'a'n vost'o'n kaj vi de'nov'e far'iĝ'os vir'in'et'o de mar'o, vi pov'os ven'i al ni en la mar'o'n kaj viv'i vi'a'j'n tri'cent jar'o'j'n, antaŭ ol vi far'iĝ'os mal'viv'a sal'a ŝaŭm'o de la mar'o. Rapid'u, rapid'u! Li aŭ vi dev'as mort'i antaŭ la lev'iĝ'o de la sun'o. Ni'a mal'jun'a av'in'o mal'ĝoj'as tiel, ke la blank'a'j har'o'j al ŝi el'fal'is, kiel ni'a'j fal'is sub la tond'il'o de la sorĉ'ist'in'o. Mort'ig'u la reĝ'id'o'n kaj re'ven'u! Rapid'u! Ĉu vi vid'as la ruĝ'a'n stri'o'n sur la ĉiel'o? Post kelk'a'j minut'o'j lev'iĝ'os la sun'o kaj vi dev'os mort'i!” Kaj ili strang'e kaj profund'e ek'gem'is kaj mal'lev'iĝ'is en la akv'o'n.

La reĝ'id'in'et'o de mar'o for'tir'is la purpur'a'n kurten'o'n antaŭ la tend'o kaj vid'is, kiel la bel'a fianĉ'in'o dorm'as, ten'ant'e si'a'n kap'o'n sur la brust'o de la reĝ'id'o, kaj ŝi klin'iĝ'is, kis'is li'n sur la bel'a frunt'o, supr'e'n'rigard'is al la ĉiel'o, kie la ruĝ'o de la maten'o ricev'ad'is ĉiam pli brul'ant'a'n kolor'o'n, ek'rigard'is la akr'a'n tranĉ'il'o'n kaj direkt'is re'e si'a'j'n okul'o'j'n sur la reĝ'id'o'n, kiu en la sonĝ'o el'parol'ad'is la nom'o'n de si'a fianĉ'in'o, — ŝi sol'a viv'is en li'a'j pens'o'j — kaj la tranĉ'il'o trem'is en la man'o'j de la vir'in'et'o de mar'o... sed jen ŝi ĵet'is ĝi'n mal'proksim'e for en la ond'o'j'n, kiu'j ruĝ'e ek'lum'is, kie fal'is la tranĉ'il'o; el'rigard'ad'is, kiel se gut'o'j da sang'o ŝpruc'us supr'e'n el la akv'o.

Ankoraŭ unu foj'o'n ŝi ek'rigard'is la reĝ'id'o'n per rigard'o du'on'e esting'it'a, ĵet'is si'n de la ŝip'o en la mar'o'n kaj sent'is; kiel ŝi'a korp'o si'n turn'is en ŝaŭm'o'n.

Nun la sun'o lev'iĝ'is el la mar'o, kviet'e kaj varm'e fal'is ĝi'a'j radi'o'j sur la mal'varm'a'n mal'viv'a'n ŝaŭm'o'n de la mar'o kaj la reĝ'id'in'et'o de mar'o sent'is neni'o'n de la mort'o. Ŝi ek'vid'is la sun'o'n kaj proksim'e super ŝi flug'et'is cent'o'j da tra'vid'ebl'a'j bel'eg'a'j est'aĵ'o'j; ŝi pov'us tra ili vid'i la blank'a'j'n vel'o'j'n de la ŝip'o kaj la ruĝ'a'j'n nub'o'j'n sur la ĉiel'o. Ili'a voĉ'o est'is kiel sonor'ad'o de sfer'o'j, sed tiel spirit'a, ke neni'a hom'a orel'o pov'is ĝi'n aŭd'i, kiel ankaŭ neni'a ter'a okul'o pov'is vid'i tiu'j'n ĉi ĉiel'a'j'n est'aĵ'o'j'n. Sen flug'il'o'j ili si'n port'ad'is tra la aer'o dank'e si'a'n propr'a'n facil'ec'o'n. La vir'in'et'o de mar'o vid'is, ke ŝi hav'as korp'o'n tia'n kiel ili, kiu ĉiam pli kaj pli si'n lev'ad'is el la ŝaŭm'o.

“Al kiu mi ven'is?” ŝi demand'is, kaj ŝi'a voĉ'o son'is kiel la voĉ'o de la ali'a'j est'aĵ'o'j, tiel spirit'e, ke neni'a ter'a muzik'o pov'as ĝi'n reprezent'i.

“Al la fil'in'o'j de la aer'o!” respond'is la ali'a'j. “La vir'in'o de mar'o ne hav'as sen'mort'a'n anim'o'n kaj neniam pov'as ĝi'n ricev'i, se ne prosper'is al ŝi akir'i la am'o'n de hom'o! De fremd'a potenc'o de'pend'as ŝi'a etern'a ekzist'ad'o. La fil'in'o'j de la aer'o ankaŭ ne hav'as sen'mort'a'n anim'o'n, sed ili pov'as ĝi'n akir'i al si mem per bon'a'j far'o'j. Ni flug'as al la varm'a'j land'o'j, kie la brul'ant'a spir'o de la pest'a aer'o mort'ig'as la hom'o'j'n; tie ni blov'et'ad'os mal'varm'et'o'n. Ni dis'etend'as la bon'odor'o'n de la flor'o'j tra la aer'o kaj al'port'as re'freŝ'iĝ'o'n kaj san'iĝ'o'n. Se ni en la daŭr'o de tri'cent jar'o'j pen'ad'is far'i ĉio'n bon'a'n, kio'n ni pov'as, tiam ni ricev'as sen'mort'a'n anim'o'n kaj pren'as part'o'n en la etern'a feliĉ'o de la hom'o'j. Vi, mal'feliĉ'a vir'in'et'o de mar'o, el la tut'a kor'o ĉiam labor'ad'is al tiu sam'a cel'o kiel ni, vi sufer'is kaj pacienc'is, vi lev'iĝ'is nun al la mond'o de la spirit'o'j de la aer'o, nun vi pov'as mem akir'i al vi post tri cent'jar'o'j sen'mort'a'n anim'o'n per bon'a'j far'o'j!”

La vir'in'et'o de mar'o lev'is si'a'j'n tra'vid'ebl'a'j'n brak'o'j'n al la lum'a sun'o kaj je la unu'a foj'o ŝi sent'is larm'o'j'n. Sur la ŝip'o de'nov'e reg'is bru'o kaj viv'o; ŝi rimark'is, kiel la reĝ'id'o kun si'a bel'a fianĉ'in'o ŝi'n serĉ'as, mal'gaj'e ili direkt'is si'a'j'n okul'o'j'n sur la ond'ant'a'n ŝaŭm'o'n, kiel se ili sci'us, ke ŝi ĵet'is si'n en la mar'o'n. Ne'vid'at'e ŝi kis'is la frunt'o'n de la fianĉ'in'o, rid'et'is al la reĝ'id'o kaj lev'is si'n kun la ali'a'j infan'o'j de la aer'o al la roz'e'ruĝ'a nub'o, kiu naĝ'is en la aer'o.

“Post tri'cent jar'o'j ni tiel trans'flug'et'os en la regn'o'n ĉiel'a'n!”

“Eĉ pli fru'e ni pov'as tie'n ven'i!” dir'is unu el la spirit'o'j de la aer'o. “Ne'vid'at'e ni en'flug'et'as en la dom'o'j'n de la hom'o'j, kie est'as infan'o'j, kaj por ĉiu tag'o, en kiu ni trov'as bon'a'n infan'o'n, kiu far'as ĝoj'o'n al si'a'j ge'patr'o'j kaj merit'as ili'a'n am'o'n, Di'o mal'long'ig'as al ni ni'a'n temp'o'n de prov'ad'o. La infan'o ne sci'as, kiam ni flug'as tra la ĉambr'o, kaj kiam ni el ĝoj'o pro tiu infan'o rid'et'as, tiam ni'a'j tri'cent jar'o'j perd'as unu jar'o'n, sed se ni vid'as mal'bon'kondut'a'n kaj mal'bon'a'n infan'o'n, tiam ni dev'as plor'i larm'o'j'n de mal'ĝoj'o, kaj ĉiu larm'o al'don'as al ni'a temp'o de prov'ad'o unu tag'a'n!”

La nov'a'j vest'o'j de la reĝ'o

Antaŭ mult'a'j jar'o'j viv'is unu reĝ'o, kiu tiel am'is bel'a'j'n nov'a'j'n vest'o'j'n, ke li el'spez'ad'is si'a'n tut'a'n mon'o'n, por nur est'i ĉiam bel'e ornam'it'a. Li ne zorg'ad'is pri si'a'j soldat'o'j, nek pri teatr'o kaj ĉas'o, escept'int'e nur se ili don'ad'is al li okaz'o'n montr'i si'a'j'n nov'a'j'n vest'o'j'n. Por ĉiu hor'o de la tag'o li hav'is apart'a'n surtut'o'n, kaj kiel pri ĉiu ali'a reĝ'o oni ordinar'e dir'as: “Li est'as en la konsil'an'ej'o”, oni tie ĉi ĉiam dir'ad'is: “La reĝ'o est'as en la vest'ej'o.”

En la grand'a urb'o, en kiu li loĝ'is, est'is tre gaj'e; ĉiu'n tag'o'n tie'n venad'is mult'a'j fremd'ul'o'j. Unu tag'o'n ven'is ankaŭ du tromp'ant'o'j, kiu'j dir'is, ke ili est'as teks'ist'o'j kaj teks'as la plej bel'a'n ŝtof'o'n, kiu'n oni nur pov'as al si prezent'i; ke ne sol'e la kolor'o'j kaj desegn'o'j de tiu ĉi ŝtof'o est'as ekster'ordinar'e bel'a'j, sed la vest'o'j, kiu'j'n oni prepar'as el tiu ĉi ŝtof'o, hav'as la mir'ind'a'n ec'o'n, ke al ĉiu, kiu ne taŭg'as por si'a ofic'o aŭ est'as tro mal'saĝ'a, ili rest'as ne'vid'ebl'a'j.

“Tio ĉi est'as ja bon'eg'a'j vest'o'j!” pens'is la reĝ'o; “hav'ant'e tia'n surtut'o'n, mi ja pov'us sci'iĝ'i, kiu en mi'a regn'o ne taŭg'as por la ofic'o, kiu'n li hav'as; mi pov'us diferenc'ig'i la saĝ'a'j'n de la mal'saĝ'a'j! Jes, la ŝtof'o dev'as tuj est'i teks'it'a por mi!” Kaj li don'is al la ambaŭ tromp'ant'o'j grand'a'n sum'o'n da mon'o antaŭ'e, por ke ili komenc'u si'a'n labor'o'n.

Ili star'ig'is du teks'il'o'j'n, far'is mien'o'j'n kvazaŭ ili labor'as, sed hav'is neni'o'n sur la teks'il'o'j. Tamen en la postul'o'j ili est'is tre fervor'a'j kaj postul'ad'is la plej delikat'a'n silk'o'n ke'j la plej bon'a'n or'o'n. Tio'n ĉi ili met'ad'is en si'a'j'n propr'a'j'n poŝ'o'j'n kaj labor'ad'is super la mal'plen'a'j teks'il'o'j, kaj eĉ ĝis profund'a nokt'o.

“Mi vol'us sci'i, kiom de la ŝtof'o ili jam pret'ig'is!” ek'pens'is la reĝ'o, sed kapt'is li'n kelk'a tim'o ĉe la pens'o, ke tiu, kiu est'as mal'saĝ'a aŭ ne bon'e taŭg'as por si'a ofic'o, ne pov'as vid'i la ŝtof'o'n. Li est'is kvankam konvink'it'a, ke li pro si ne dev'as tim'i, tamen li prefer'is antaŭ'e send'i ali'a'n person'o'n, por vid'i, kiel la afer'o star'as. Ĉiu'j hom'o'j en la tut'a urb'o sci'is, kia'n mir'ind'a'n fort'o'n la ŝtof'o hav'as, kaj ĉiu kun sen'pacienc'o jam vol'is vid'i, kiel mal'saĝ'a li'a najbar'o est'as.

“Mi send'os al la teks'ist'o'j mi'a'n mal'jun'a'n honest'a'n ministr'o'n!” pens'is la reĝ'o, “li la plej bon'e vid'os, kiel la ŝtof'o el'rigard'as, ĉar li est'as hom'o saĝ'a kaj neni'u pli bon'e taŭg'as por si'a ofic'o, ol li!”

Tiel la mal'jun'a bon'kor'a ministr'o ir'is en la salon'o'n, en kiu la ambaŭ tromp'ant'o'j sid'is antaŭ la mal'plen'a'j teks'il'o'j kaj labor'is. “Di'o, help'u al mi!” ek'pens'is la mal'jun'a ministr'o, larĝ'e mal'ferm'ant'e la okul'o'j'n, “mi neni'o'n pov'as vid'i!” Sed li tio'n ĉi ne el'dir'is.

La ambaŭ tromp'ant'o'j pet'is li'n al'ven'i pli proksim'e kaj demand'is, ĉu ĝi ne est'as bel'a desegn'o kaj bel'eg'a'j kolor'o'j. Ĉe tio ĉi ili montr'is la mal'plen'a'n teks'il'o'n, kaj la mal'feliĉ'a ministr'o uz'is ĉiu'j'n fort'o'j'n por mal'ferm'i bon'e la okul'o'j'n, sed li neni'o'n pov'is vid'i, ĉar neni'o est'is.

“Mi'a Di'o!” li pens'is, “ĉu mi est'as mal'saĝ'a? tio'n ĉi mi neniam supoz'is kaj tio'n ĉi neni'u dev'as sci'iĝ'i! Ĉu mi ne taŭg'as por mi'a ofic'o? Ne, neniel mi pov'as rakont'i, ke mi ne vid'as la teks'aĵ'o'n!”

“Nu, vi ja neni'o'n dir'as!” rimark'is unu el la teks'ant'o'j.

“Ho, ĝi est'as bon'eg'a, tre ĉarm'a!” dir'is la mal'jun'a ministr'o kaj rigard'is tra si'a'j okul'vitr'o'j. “Tiu ĉi desegn'o kaj tiu'j ĉi kolor'o'j! Jes, mi raport'os al la reĝ'o, ke ĝi tre al mi plaĉ'as!”

“Tre agrabl'e al ni!” dir'is la ambaŭ teks'ist'o'j kaj nom'is la kolor'o'j'n kaj kompren'ig'is la ne'ordinar'a'n desegn'o'n. La mal'jun'a ministr'o atent'e aŭskult'is; por pov'i dir'i tio'n sam'a'n, kiam li re'ven'os al la reĝ'o; kaj tiel li ankaŭ far'is.

Nun la tromp'ant'o'j postul'is pli da mon'o, pli da silk'o kaj or'o, kio'n ili ĉiam ankoraŭ bezon'is por la teks'aĵ'o. Ili ĉio'n met'is an si'a'n propr'a'n poŝ'o'n, en la teks'il'o'n ne ven'is eĉ unu faden'o, sed ili, kiel antaŭ'e, daŭr'ig'ad'is labor'i super la mal'plen'a'j teks'il'o'j.

La reĝ'o baldaŭ de'nov'e send'is ali'a'n bon'kor'a'n ofic'ist'o'n, por re'vid'i, kiel ir'as la teks'ad'o kaj ĉu la ŝtof'o baldaŭ est'os pret'a. Est'is kun li tiel sam'e, kiel kun la ministr'o: li rigard'ad'is kaj rigard'ad'is, sed ĉar krom la mal'plen'a teks'il'o neni'o est'is, tial li ankaŭ neni'o'n pov'is vid'i.

“Ne ver'e, ĝi est'as bel'a pec'o da ŝtof'o?” dir'is la tromp'ant'o'j kaj montr'is kaj klar'ig'is la bel'a'n desegn'o'n, kiu tut'e ne ekzist'is.

“Mal'saĝ'a mi ja ne est'as! pens'is la sinjor'o, tial sekv'e mi ne taŭg'as por mi'a bon'a ofic'o. Tio ĉi est'as strang'a, sed almenaŭ oni ne dev'as tio'n ĉi las'i rimark'i!” Tial li laŭd'is la ŝtof'o'n, kiu'n li ne vid'is, kaj cert'ig'is ili'n pri si'a ĝoj'o pro la bel'a'j kolor'o'j kaj la bon'eg'a desegn'o. “Jes, ĝi est'as rav'a!” li dir'is al la reĝ'o.

Ĉiu'j hom'o'j en la urb'o parol'is nur pri la bel'eg'a ŝtof'o.

Nun la reĝ'o mem vol'is ĝi'n vid'i, dum ĝi est'as ankoraŭ sur la teks'il'o'j. Kun tut'a amas'o da elekt'it'a'j hom'o'j, inter kiu'j si'n trov'is ankaŭ la ambaŭ mal'jun'a'j honest'a'j ofic'ist'o'j, kiu'j est'is tie antaŭ'e, li ir'is al la ruz'a'j tromp'ant'o'j, kiu'j nun teks'is per ĉiu'j fort'o'j, sed sen faden'o'j.

“Nu, ĉu tio ĉi ne est'as efektiv'e bel'eg'a? dir'is ambaŭ honest'a'j ofic'ist'o'j. Vi'a Reĝ'a Moŝt'o nur admir'u, kia desegn'o, kia'j kolor'o'j!” kaj ĉe tio ĉi ili montr'is sur la mal'plen'a'n teks'il'o'n, ĉar ili pens'is, ke la ali'a'j kred'ebl'e vid'as la ŝtof'o'n.

“Kio tio ĉi est'as!” pens'is la reĝ'o, “mi ja neni'o'n vid'as! Tio ĉi est'as ja terur'a! Ĉu mi est'as mal'saĝ'a? ĉu mi ne taŭg'as kiel reĝ'o? tio ĉi est'us la plej terur'a, kio pov'us al mi okaz'i. Ho, ĝi est'as tre bel'a”, dir'is tiam la reĝ'o laŭt'e, “ĝi hav'as mi'a'n plej alt'a'n aprob'o'n!” Kaj li balanc'is kontent'e la kap'o'n kaj observ'ad'is la mal'plen'a'n teks'il'o'n; li ne vol'is konfes'i, ke li neni'o'n vid'as. La tut'a sekv'ant'ar'o, kiu'n li hav'is kun si, rigard'ad'is kaj rigard'ad'is, sed neni'o'n pli rimark'is, ol ĉiu'j ali'a'j; tamen ili ĉiam ripet'ad'is post la reĝ'o: “Ho, ĝi ja est'as tre bel'a!” Kaj ili konsil'is al li port'i tiu'j'n ĉi bel'eg'a'j'n vest'o'j'n el tiu ĉi bel'eg'a material'o la unu'a'n foj'o'n ĉe la solen'a ir'ad'o, kiu est'is atend'at'a. “Rav'a, bel'eg'a, mir'ind'a!” ripet'ad'is ĉiu'j unu post la ali'a kaj ĉiu'j est'is tre ĝoj'a'j. La reĝ'o donac'is al la ambaŭ tromp'ant'o'j kavalir'a'n kruc'o'n kaj la titol'o'n de sekret'a'j teks'ist'o'j de la kort'eg'o.

La tut'a'n nokt'o'n antaŭ la tag'o de la parad'o la tromp'ant'o'j pas'ig'is mal'dorm'e kaj ek'brul'ig'is pli ol dek'ses kandel'o'j'n. Ĉiu'j pov'is vid'i, kiel okup'it'a'j ili est'is je la pret'ig'ad'o de la nov'a'j vest'o'j de la reĝ'o. Ili far'is mien'o'n, kvazaŭ ili pren'as la ŝtof'o'n de la teks'il'o'j, tranĉ'ad'is per grand'a'j tond'il'o'j en la aer'o, kudr'ad'is per kudr'il'o'j sen faden'o'j kaj fin'e dir'is: “Nun la vest'o'j est'as pret'a'j!”

La reĝ'o mem ven'is al ili kun si'a'j plej eminent'a'j kort'eg'an'o'j, kaj ambaŭ tromp'ant'o'j lev'is unu man'o'n supr'e'n, kvazaŭ ili i'o'n ten'us, kaj dir'is: “Vid'u, jen est'as la pantalon'o! jen est'as la surtut'o! jen la mantel'o! kaj tiel plu. Ĝi est'as tiel mal'pez'a, kiel arane'aĵ'o! oni pov'us pens'i, ke oni neni'o'n port'as sur la korp'o, sed tio ĉi est'as ja la plej grav'a ec'o!”

“Jes!” dir'is ĉiu'j kort'eg'an'o'j, sed neni'o'n pov'is vid'i, ĉar neni'o est'is.

“Vi'a Reĝ'a Moŝt'o nun vol'u plej afabl'e de'met'i vi'a'j'n plej alt'a'j'n vest'o'j'n, dir'is la tromp'ant'o'j, kaj ni al Vi'a Reg'a Moŝt'o tie ĉi antaŭ la spegul'o vest'os la nov'a'j'n.”

La reĝ'o de'met'is si'a'j'n vest'o'j'n, kaj la tromp'ant'o'j far'is, kvazaŭ ili vest'as al li ĉiu'n pec'o'n de la nov'a'j vest'o'j, kiu'j kvazaŭ est'is pret'ig'it'a'j; kaj ili pren'is li'n per la koks'o kaj far'is kvazaŭ ili i'o'n al'lig'as — tio ĉi dev'is est'i la tren'aĵ'o de la vest'o — kaj la reĝ'o si'n turn'ad'is kaj re'turn'ad'is antaŭ la spegul'o.

“Kiel bel'eg'e ili el'rigard'as, kiel bon'eg'e ili sid'as!” ĉiu'j kri'is, “Kia desegn'o, kia'j kolor'o'j! ĝi est'as vest'o de grand'a ind'o!”

“Sur la strat'o oni star'as kun la baldaken'o, kiu'n oni port'os super Vi'a Reĝ'a Moŝt'o en la parad'a ir'ad'o!” raport'is la ĉef'a ceremoni'estr'o.

“Nu, mi est'as en ord'o!” dir'is la reĝ'o. “Ĉu ĝi ne bon'e sid'as?” Kaj ankoraŭ unu foj'o'n li turn'is si'n antaŭ la spegul'o, ĉar li vol'is montr'i, ke li kvazaŭ bon'e observ'as si'a'n ornam'o'n.

La ĉambelan'o'j, kiu'j dev'is port'i la tren'aĵ'o'n de la vest'o, el'tir'is si'a'j'n man'o'j'n al la plank'o, kvazaŭ ili lev'as la tren'aĵ'o'n. Ili ir'is kaj ten'is la man'o'j'n el'tir'it'e en la aer'o; ili ne dev'is las'i rimark'i, ke ili neni'o'n vid'as. Tiel la reĝ'o ir'is en parad'a marŝ'o sub la bel'eg'a baldaken'o, kaj ĉiu'j hom'o'j sur la strat'o'j kaj en la fenestr'o'j kri'is: “Ho, ĉiel'o, kiel sen'kompar'a'j est'as la nov'a'j vest'o'j de la reĝ'o! Kia'n bel'eg'a'n tren'aĵ'o'n li hav'as al la surtut'o! kiel bon'eg'e ĉio sid'as!” Neni'u vol'is las'i rimark'i, ke li neni'o'n vid'as, ĉar ali'e li ja ne taŭg'us por si'a ofic'o aŭ est'us terur'e mal'saĝ'a. Neni'a el la vest'o'j de la reĝ'o ĝis nun hav'is tia'n sukces'o'n.

“Sed li ja est'as tut'e ne vest'it'a!” subit'e ek'kri'is unu mal'grand'a infan'o. “Ho ĉiel'o, aŭd'u la voĉ'o'n de la sen'kulp'ec'o!” dir'is la patr'o; kaj unu al la ali'a murmur'et'is, kio'n la infan'o dir'is.

“Li est'as tut'e ne vest'it'a; tie star'as mal'grand'a infan'o, kiu dir'as, ke li tut'e ne est'as vest'it'a! Li ja tut'e ne est'as vest'it'a!” kri'is fin'e la tut'a popol'o. Tio ĉi pik'is la reĝ'o'n, ĉar al li jam mem ŝajn'is, ke la popol'o est'as prav'a; sed li pens'is: “Nun neni'o help'os, oni dev'as nur kuraĝ'e rest'i ĉe si'a opini'o!” Li pren'is ten'iĝ'o'n ankoraŭ pli fier'a'n, kaj la ĉambelan'o'j ir'is kaj port'is la tren'aĵ'o'n, kiu tut'e ne ekzist'is.

Galoŝ'o'j de feliĉ'o

Lekant'o

Atent'u!

En la kamp'ar'o, tut'e ĉe la voj'o, star'is kamp'a dom'o; vi cert'e jam mem ĝi'n iam vid'is. Antaŭ ĝi trov'iĝ'as flor'ĝarden'et'o kun bel'e kolor'ig'it'a palis'ar'o Tre proksim'e de ĝi, sur rand'o de kav'o, mez'e de plej dens'a verd'a herb'o, kresk'is lekant'o. La sun'o lum'is sur ĝi'n tiel sam'e varm'e kaj bel'e, kiel sur la grand'a'j'n, luks'a'j'n ornam'o'flor'o'j'n intern'e en la ĝarden'o, kaj tiel ĝi kresk'is kun ĉiu tag'o pli kaj pli. Unu maten'o'n ĝi star'is, tut'e dis'volv'iĝ'int'a kun si'a'j bril'ant'e blank'a'j foli'et'o'j, sid'ant'a'j kiel radi'o'j ĉirkaŭ la intern'a flav'a sun'o. Ĝi tut'e ne pens'is pri tio, ke neni'u hom'o rimark'as ĝi'n tie en la herb'o kaj ke ĝi est'as mal'riĉ'a, mal'estim'at'a flor'et'o; ho ne, ĝi est'is tut'e gaj'a, turn'is si'n tut'e kun la vizaĝ'o al la varm'a sun'o, rigard'is supr'e'n al ĝi kaj aŭskult'is la alaŭd'o'n, kiu kant'is en la aer'o.

La lekant'o sent'is si'n tiel feliĉ'a, kvazaŭ tiam est'us grav'a fest'o'tag'o, kaj tamen tiam est'is nur simpl'a lund'o; ĉiu'j infan'o'j est'is en la lern'ej'o. Dum ĉi tiu'j sid'is sur si'a'j benk'o'j kaj lern'is, la lekant'o sid'is sur si'a mal'grand'a verd'a trunk'et'o kaj ankaŭ lern'is de la varm'a sun'o kaj de ĉio ĉirkaŭ'e, kiel bon'a est'as Di'o, kaj ĝi trov'is tio'n tut'e laŭ'ord'a, ke ĉio'n, kio'n ĝi sent'is silent'e, la mal'grand'a alaŭd'o tiel klar'e kaj bel'e kant'is. La lekant'o rigard'is kun ia respekt'o supr'e'n al la feliĉ'a bird'o, kiu pov'o'sci'is kant'i kaj flug'i, kaj ĝi'n tut'e ne aflikt'is tio, ke ĝi mem ne pov'o'sci'is tio'n. “Mi vid'as ja kaj aŭd'as!” ĝi pens'is, “la sun'o lum'as sur mi'n kaj la vent'o mi'n kis'as! Ho, kiel riĉ'e mi est'as natur'dot'it'a!”

Intern'e de la palis'ar'a bar'il'o star'is mult'e da fier'mien'a'j, aristokrat'a'j flor'o'j; ju mal'pli da bon'odor'o ili hav'is, des pli fier'e ili alt'e ten'is si'a'n kap'o'n. La sun'flor'o'j plen'blov'is si'n, por aspekt'i pli grand'a'j ol la roz'o'j, sed la ekster'a grand'ec'o ne est'as ja grav'a. La tulip'o'j hav'is la plej bel'a'j'n kolor'o'j'n, kaj tio'n ili sci'is, kaj ili ten'is si'n rekt'e kiel kandel'o'j, por ke oni pli bon'e ili'n rimark'u. La ĵus dis'volv'iĝ'int'a'n lekant'o'n ili tut'e ne rimark'is, sed des pli atent'e la lekant'o rigard'is ili'n kaj pens'is: “Kiel riĉ'a'j kaj bel'a'j ili est'as! Jes al ili cert'e al'flug'os la bel'eg'a bird'o kaj vizit'os ili'n. Dank’ al Di'o, ke mi star'as tiel proksim'e, tial mi pov'as vid'i la tut'a'n bel'aĵ'o'n.” Kaj ĝust'e dum ĝi pens'is pri tio, aŭd'iĝ'is pep'ad'o kaj la alaŭd'o al'flug'is, tamen ne al la sun'flor'o'j kaj tulip'o'j, sed mal'supr'e'n en la herb'o'n, al la mal'riĉ'a lekant'o, kiu pro grand'a ĝoj'o tiel ek'tim'is, ke ĝi tut'e ne sci'is, kio'n ĝi dev'as pens'i.

La mal'grand'a bird'o danc'is ĉirkaŭ la lekant'o kaj kant'is: “Kiel mol'a est'as la herb'o! Ha, kia ĉarm'eg'a flor'et'o kun or'o en la kor'o kaj arĝent'o sur la vest'o'j!” Efektiv'e, la flav'a punkt'o en la lekant'o bril'is kiel or'o kaj la mal'grand'a'j foli'o'j ĉirkaŭ'e kiel arĝent'o.

Kiel feliĉ'a est'is la lekant'o, ho, tio'n oni tut'e ne pov'as imag'i at si. La bird'o kis'is ĝi'n per si'a bek'o, kant'is antaŭ ĝi kaj post'e de'nov'e lev'iĝ'is en la blu'a'n aer'o'n. Pas'is cert'e hor'kvar'on'o, antaŭ ol la flor'et'o pov'is de'nov'e re'konsci'iĝ'i. Du'on'e hont'ant'a kaj tamen intern'e tre ĝoj'a, ĝi ek'rigard'is al la flor'o'j tie en la ĝarden'o. Ili vid'is ja la honor'o'n kaj feliĉ'o'n, kiu'j traf'is ĝi'n, ili dev'is ja kompren'i, kia ĝoj'o tio est'is. Sed la tulip'o'j lev'is si'n ankoraŭ du'obl'e pli rigid'mien'e ol antaŭ'e kaj hav'is vizaĝ'o'n tut'e pik'em'a'n kaj ruĝ'a'n, ĉar ili koler'is. La sun'flor'o'j hav'is tut'e ŝvel'int'a'j'n kap'o'j'n. Hu, est'is bon'e, ke ili ne pov'is parol'i, ĉar ali'e ili far'us al la lekant'o grand'a'n insult'ad'o'n: La modest'a flor'et'o bon'e vid'is, ke ili perd'is si'a'n bon'a'n humor'o'n, kaj tio ĝi'n sincer'e aflikt'is. En la sam'a moment'o en la ĝarden'o'n en'ir'is knab'in'o kun akr'a, mal'proksim'e'n bril'ant'a tranĉ'il'o. Ŝi ir'is inter la tulip'o'j'n, de'tranĉ'is unu post la ali'a. “Ha!” ek'ĝem'is la lekant'o, “tio est'is ja terur'a, nun ili tut'e pere'is!” La knab'in'o for'ir'is kun la tulip'o'j; la lekant'o ĝoj'is, ke gi star'as ekster'e en la herb'o kaj est'as nur simpl'a flor'et'o. Ĝi sent'is si'n tre dank'em'a, kaj kiam la sun'o sub'ir'is, ĝi kun'met'is si'a'j'n foli'et'o'j'n, en'dorm'iĝ'is kaj sonĝ'is la tut'a'n nokt'o'n pri la sun'o kaj pri la mal'grand'a bird'o.

Kiam en la sekv'ant'a maten'o la flor'o de'nov'e etend'is al la aer'o ĉiu'j'n si'a'j'n blank'a'j'n foli'o'j'n kiel mal'grand'a'j'n brak'o'j'n, ĝi re'kon'is la voĉ'o'n de la bird'o, sed ĝi'a kant'ad'o est'is tre mal'ĝoj'a. Jes, la kompat'ind'a alaŭd'o hav'is kaŭz'o'n, por est'i mal'ĝoj'a, ĉar ĝi est'is kapt'it'a kaj sid'is nun en kaĝ'o tut'e apud la mal'ferm'it'a fenestr'o. Ĝi kant'is pri tio, kiel bel'eg'e est'as, kiam oni pov'as flug'ad'i liber'e kaj feliĉ'e, ĝi kant'is pri la jun'a verd'a gren'o sur la kamp'o kaj pri la bel'a vojaĝ'o, kiu'n ĝi per si'a'j flug'il'o'j pov'us far'i alt'e en la aer'o. La kompat'ind'a bird'o est'is en mal'bon'a humor'o, kapt'it'a ĝi sid'is tie en la kaĝ'o.

La lekant'o tiel fort'e dezir'us help'i, sed kia'manier'e ĝi pov'us tio'n far'i? Jes, est'is mal'facil'e trov'i i'a'n rimed'o'n. Ĝi tut'e forges'is pri tio, kiel bel'e ĉio star'as ĉirkaŭ'e, kiel varm'e lum'as la sun'o kaj kiel bel'e bril'as ĝi'a'j propr'a'j foli'et'o'j. Ho, ĝi pov'is pens'i nur pri la kapt'it'a bird'o, por kiu ĝi neni'o'n pov'is far'i.

En tiu moment'o el la ĝarden'o ven'is du mal'grand'a'j knab'o'j, unu el ili hav'is tranĉ'il'o'n en la man'o, grand'a'n kaj akr'a'n kiel tiu, per kiu la knab'in'o de'tranĉ'is la tulip'o'j'n. Ili ir'is rekt'e al la lekant'o, kiu tut'e ne pov'is kompren'i, kio'n ili intenc'as.

“Ĉi tie ni pov'as el'tranĉ'i por la alaŭd'o bel'eg'a'n pec'o'n da herb'o'ter'o!” dir'is unu el la knab'o'j kaj komenc'is far'i profund'a'n en'tranĉ'ad'o'n kvadrat'e ĉirkaŭ la lekant'o, tiel ke la last'a trov'iĝ'is en la mez'o de la el'tranĉ'at'a herb'o'ter'o.

“De'ŝir'u la flor'o'n!” dir'is la ali'a knab'o, kaj la lekant'o fort'e ek'trem'is pro tim'o, ĉar est'i de'ŝir'it'a signif'is ja perd'i la viv'o'n, kaj ĝust'e nun ĝi tre fort'e vol'is viv'i, ĉar ĝi pov'is ja ven'i kun la herb'o'ter'o al la alaŭd'o en la kaĝ'o'n.

“Ne, ĝi rest'u!” dir'is la ali'a knab'o, “ĝi est'as tiel ĉarm'a ornam'o!” Kaj la lekant'o rest'is kaj ven'is kun'e kun la herb'o'ter'o en la kaĝ'o'n al la alaŭd'o.

Sed la kompat'ind'a bird'o laŭt'e plend'is pri si'a perd'it'a liber'ec'o kaj frap'ad'is per si'a'j flug'il'o'j la metal'faden'a'n plekt'aĵ'o'n de la kaĝ'o. La lekant'o ne pov'is parol'i, ne pov'is dir'i eĉ unu konsol'a'n vort'o'n, kiel ajn fort'e ĝi tio'n dezir'us far'i. Tia'manier'e pas'is la tut'a antaŭ'tag'mez'o.

“Ĉi ne est'as akv'o!” dir'is la kapt'it'a alaŭd'o. “Ili ĉiu'j el'ir'is kaj forges'is star'ig'i por mi iom da akv'o. Mi'a gorĝ'o est'as sek'a kaj brul'e varm'eg'a. Jen mi ard'as de varm'eg'o, jen mi trem'as de frost'o, kaj la aer'o est'as tiel pez'a! Ha, mi dev'as mort'i, mi dev'as dir'i adiaŭ al la varm'a lum'o de la sun'o, al la freŝ'a verd'aĵ'o, al la tut'a bel'eg'aĵ'o, kiu'n Di'o kre'is!” Ĝi en'pik'is, si'a'n mal'grand'a'n bek'o'n en la mal'varm'et'a'n herb'o'ter'o'n, por tie si'n iom re'freŝ'ig'i. Tiam ĝi'a'j okul'o'j traf'is la lekant'et'o'n, kaj la bird'o far'is al ĝi kap'sign'o'j'n, kis'is ĝi'n per si'a bek'o kaj dir'is: “Vi ankaŭ dev'as ĉi tie for'velk'i, vi kompat'ind'a flor'et'o! Vi'n kaj la verd'a'n ter'pec'et'o'n oni don'is al mi anstataŭ la tut'a mond'o, kiu'n mi hav'is ekster'e! Tiu mal'grand'a trunk'et'o de herb'o dev'as est'i por mi verd'a arb'o, ĉiu el vi'a'j blank'a'j foli'et'o'j dev'as est'i por mi bon'odor'a flor'o! Ho, vi nur rakont'as al mi, kiel mult'e mi perd'is!”

“Ho, se mi pov'us ĝi'n konsol'i!” pens'is la lekant'o, sed ĝi ne pov'is eĉ mov'i unu foli'et'o'n; tamen la bon'odor'o, kiu'n el'ig'ad'is la delikat'a'j foli'et'o'j, est'is mult'e pli fort'a, ol ordinar'e ĝi'n hav'as tiu flor'o. Tio'n rimark'is ankaŭ la bird'o, kaj kvankam ĝi sen'fort'iĝ'is de soif'o kaj en si'a sufer'ad'o de'ŝir'is la verd'a'j'n herb'o'trunk'et'o'j'n ĝi tamen la flor'et'o'n tut'e ne tuŝ'is.

Far'iĝ'is vesper'o, kaj tamen ankoraŭ neni'u aper'is nek al'port'is al la mal'feliĉ'a bird'o gut'o'n da akv'o. Tiam la bird'o etend'is si'a'j'n bel'a'j'n flug'il'o'j'n, ankoraŭ unu foj'o'n konvulsi'e ek'trem'is, ĝi'a kant'ad'o est'is mal'ĝoj'a pep'ad'o, ĝi'a kap'et'o klin'iĝ'is al la flor'o, kaj ĝi'a kor'o krev'is de sen'fort'ec'o kaj sopir'ad'o. Tiam ankaŭ la flor'o ne pov'is kiel en la antaŭ'a vesper'o kun'met'i si'a'j'n foli'o'j'n kaj en'dorm'iĝ'i. Mal'san'a kaj mal'ĝoj'a ĝi pend'is al la ter'o.

Nur en la sekv'ant'a maten'o ven'is la knab'o'j, kaj ili ek'plor'is, kiam ili vid'is, ke la bird'o mort'is, plor'is mult'e da larm'o'j kaj fos'is por la bird'o bel'et'a'n tomb'o'n, kiu'n ili ornam'is per foli'et'o'j de tili'o'j. La kadavr'o'n de la bird'o oni met'is en bel'a'n ruĝ'a'n skatol'o'n, reĝ'a'n en'ter'ig'o'n ĝi hav'is, la mal'feliĉ'a bird'o! Kiam ĝi viv'is kaj kant'is, ili forges'is pri ĝi, dev'ig'is ĝi'n sid'i en kaĝ'o kaj sufer'i mizer'o'n, — nun oni far'is por ĝi grand'a'n parad'o'n kaj mult'e da larm'o'j est'is plor'it'a'j pri ĝi.

Sed la pec'o'n da herb'o'ter'o kun la lekant'o oni el'ĵet'is en la polv'o'n de la grand'a voj'o. Neni'u pens'is pri la flor'o, kiu ja plej mult'e kun'sent'is al la bird'o kaj tiel sincer'e vol'is ĝi'n konsol'i.

Persist'a stan'a soldat'o

Est'is iam du'dek kvin stan'a'j soldat'o'j, kiu'j ĉiu'j est'is frat'o'j, ĉar oni fand'is ili'n el la sam'a mal'nov'a stan'a kuler'o. La paf'il'o'n ili ten'is en la man'o, ili'a vizaĝ'o est'is direkt'it'a antaŭ'e'n, kontraŭ la mal'amik'o'n; ruĝ'a kaj blu'a, per unu vort'o — bel'eg'a est'is ili'a uniform'o. La unu'a, kio'n ili aŭd'is en ĉi tiu mond'o, kiam oni for'pren'is la kovr'il'o'n de la skatol'o, en kiu ili kuŝ'is, est'is la vort'o: “Stan'a'j soldat'o'j!”. Tio'n ek'kri'is mal'grand'a knab'o, ĝoj'e plaŭd'ant'e per la man'o'j. Li ricev'is ili'n en si'a nask'iĝ'tag'o kaj star'ig'is ili'n nun sur la tabl'o en batal'a ord'o. Ĉiu soldat'o simil'is la ali'a'n plej preciz'e, nur unu sol'a est'is iom mal'simil'a: li hav'is nur unu krur'o'n, Ĉar li est'is fand'it'a la last'a, kiam ne est'is plu sufiĉ'e da stan'o; tamen li star'is sur si'a sol'a krur'o tiel sam'e firm'e, kiel la ali'a'j sur si'a'j du krur'o'j, kaj ĝust'e li est'is disting'iĝ'ont'a tut'e apart'e per si'a sort'o.

Sur la tabl'o, sur kiu ili est'is star'ig'it'a'j, star'is ankoraŭ mult'e da ali'a'j lud'il'o'j; sed lud'il'o, kiu plej mult'e al'tir'is al si la atent'o'n, est'is bel'a kastel'o el paper'o. Tra la mal'grand'a'j fenestr'o'j oni pov'is rigard'i intern'e'n en la salon'o'j'n. Antaŭ ĝi star'is mal'grand'a'j arb'o'j, ĉirkaŭ'e est'is pec'o da spegul'a vitr'o, kiu dev'is prezent'i lag'o'n. Cign'o'j el vaks'o naĝ'ad'is sur ĝi kaj spegul'iĝ'ad'is en ĝi. Ĉio cert'e est'is tre ĉarm'a, sed la plej ĉarm'a est'is mal'grand'a knab'in'o, kiu star'is mez'e de la mal'ferm'it'a pord'eg'o de la kastel'o. Ĝi ankaŭ est'is el'tranĉ'it'a el paper'o, sed hav'is sur ĝi silk'a'n vest'o'n kaj mal'grand'a'n, mal'larĝ'a'n, blu'a'n ruband'o'n trans la ŝultr'o'j; en la mez'o de la ruband'o trov'iĝ'is bril'ant'a stel'o, tiel grand'a, kiel ĝi'a tut'a vizaĝ'o. La mal'grand'a knab'in'o ĉarm'e etend'is supr'e'n si'a'j'n ambaŭ brak'o'j'n, ĉar ŝi est'is danc'ist'in'o, kaj krom tio ŝi lev'is unu krur'o'n tiel alt'e'n, ke la stan'a soldat'o tut'e ne pov'is ĝi'n rimark'i kaj pens'is, ke ŝi, simil'e al li, hav'as nur unu pied'o'n.

“Ŝi est'us bon'a por mi kiel edz'in'o!” li pens'is, “sed ŝi est'as tro alt'rang'ul'a por mi, ŝi loĝ'as en kastel'o, dum mi hav'as nur skatol'o'n, kiu aparten'as ankoraŭ al du'dek kvar ali'a'j, tio ne est'as loĝ'ej'o por ŝi. Tamen mi vid'u, ĉu mi pov'as kon'at'iĝ'i kun ŝi!” Li kuŝ'iĝ'is laŭ si'a tut'a long'o mal'antaŭ flar'tabak'uj'o, kiu star'is sur la tabl'o. De tie li pov'is bon'e observ'ad'i la mal'grand'a'n elegant'a'n sinjor'in'o'n, kiu sen'lac'e star'is sur unu pied'o, ne perd'ant'e la ekvilibr'o'n.

Kiam far'iĝ'is vesper'o, oni met'is la ali'a'j'n stan'a'j'n soldat'o'j'n en ili'a'n skatol'o'n kaj la hom'o'j en la dom'o en'lit'iĝ'is. Nun la lud'il'o'j komenc'is lud'i, jen “Ni ricev'as gast'o'j'n”, jen “Rab'ist'o'j kaj urb'a'j soldat'o'j”, jen

“Kaŝ'iĝ'o”. La stan'a'j soldat'o'j frap'o'bru'is en si'a skatol'o, ĉar ili vol'is ankaŭ part'o'pren'i en la lud'ad'o, sed ili ne pov'is lev'i la kovr'il'o'n. La nuks'romp'il'o far'is trans'kap'iĝ'o'j'n, kaj la grifel'o gaj'e rul'iĝ'ad'is sur la tabl'o. Far'iĝ'is tia bru'o, ke la kanario vek'iĝ'is kaj al'iĝ'is ankaŭ kun si'a kant'ad'o, sed nur per vers'o'j. La sol'a'j, kiu'j ne mov'iĝ'is de si'a lok'o, est'is la stan'a soldat'o kaj la mal'grand'a danc'ist'in'o. Ŝi star'is tut'e rekt'e sur la pint'o de si'a pied'o, kaj ambaŭ ŝi'a'j brak'o'j est'is lev'it'a'j; li sur si'a unu pied'o est'is tiel sam'e persist'a kaj ne de'turn'is de ŝi si'a'j'n okul'o'j'n eĉ por unu sekund'o.

Jen la horloĝ'o son'is nokt'o'mez'o'n, kaj subit'e de'salt'is la kovr'il'o de la flar'tabak'uj'o; tamen ne flar'tabak'o est'is intern'e, sed mal'grand'a nigr'a kobold'o; tio est'is artifik'aĵ'o.

“Stan'a soldat'o!”, dir'is la kobold'o, “per la sen'ĉes'a rigard'ad'o vi el'uz'os ankoraŭ vi'a'j'n okul'o'j'n!”

Sed la soldat'o ŝajn'ig'is, ke li tio'n ne aŭd'as.

“Nu, atend'u ĝis morgaŭ”, dir'is la kobold'o. Kiam far'iĝ'is maten'o kaj la infan'o'j lev'iĝ'is, oni star'ig'is la soldat'o'n en la fenestr'o; kaj — ĉu tio est'is la kobold'o, ĉu tra'blov'o — subit'e la fenestr'o larĝ'e mal'ferm'iĝ'is kaj la soldat'o el'fal'is mal'supr'e'n el la tri'a etaĝ'o. Tio est'is terur'a fal'o, li etend'is si'a'n sol'a'n pied'o'n rekt'e en la aer'o'n kaj en'puŝ'iĝ'is inter la ŝton'o'j'n de la pavim'o kun la kask'o kaj la bajonet'o mal'supr'e.

La serv'ist'in'o kaj la mal'grand'a knab'o tuj kur'is mal'supr'e'n, por li'n serĉ'i; sed kvankam ili preskaŭ sur'paŝ'is sur li'n, ili tamen ne pov'is li'n rimark'i. Se la stan'a soldat'o ek'kri'us: “Ĉi mi est'as!” ili cert'e li'n trov'us; sed ĉar li est'is en uniform'o, li opini'is ne'konven'a tiel laŭt'e kri'i.

Nun komenc'is pluv'i; fal'is gut'o'j post gut'o'j, kaj baldaŭ far'iĝ'is ver'a pluv'eg'o; kiam ĝi fin'iĝ'is, ven'is du strat'a'j bub'o'j.

“Vid'u, vid'u!” dir'is unu el ili, “jen kuŝ'as stan'a soldat'o, li dev'as el'ir'i kaj ŝip'vetur'i!”

Ili far'is ŝip'et'o'n el gazet'a paper'o, met'is la stan'a'n soldat'o'n intern'e'n kaj ek'naĝ'ig'is li'n en la strat'a de'flu'il'o. Ambaŭ knab'o'j kur'is apud'e kaj plaŭd'is per la man'o'j. Ho ĉiel'o, kia'j ond'o'j lev'iĝ'ad'is en la strat'a de'flu'il'o, kaj kia fort'a torent'o tie est'is! Jes, vid'ebl'e la pluv'o fal'is torent'e. La paper'a ŝip'et'o balanc'iĝ'ad'is supr'e'n kaj mal'supr'e'n, kaj de temp'o al temp'o ĝi turn'iĝ'ad'is en rond'o, tiel ke terur'o atak'is la stan'a'n soldat'o'n. Malgraŭ tio li rest'is firm'a, ne pal'iĝ'is, rigard'is nur antaŭ'e'n kaj fort'e ten'is la paf'il'o'n en la man'o.

Subit'e la ŝip'et'o sub'naĝ'is sub long'a'n strat'de'flu'il'a'n pont'o'n; ĉi tie est'is tiel sam'e mal'lum'e, kiel en li'a skatol'o.

“Kie'n mi nun ven'os?”, li pens'is. “Jes, jes, tio est'as kulp'o de la kobold'o! Ha, se almenaŭ la mal'grand'a knab'in'o sid'us ĉi tie en la ŝip'et'o, tiam mi ne mal'ĝoj'us, se eĉ est'us du'obl'e pli mal'lum'e!”

En la sam'a moment'o aper'is grand'a akv'a rat'o, kiu hav'is si'a'n loĝ'ej'o'n sub la strat'de'flu'il'a pont'o.

“Ĉu vi hav'as pasport'o'n?”, demand'is la rat'o. “Tuj montr'u la pasport'o'n!”

Sed la stan'a soldat'o silent'is kaj nur ankoraŭ pli fort'e ten'is si'a'n paf'il'o'n. La ŝip'et'o vetur'is plu'e'n kaj la rat'o ĝi'n sekv'is. Hu, kiel ĝi grinc'ig'is la dent'o'j'n kaj kri'ad'is al la lign'et'o'j kaj pajl'er'o'j: “Halt'ig'u li'n, halt'ig'u li'n! Li ne pag'is dogan'pag'o'n, li ne montr'is si'a'n pasport'o'n!”

Sed la flu'o far'iĝ'is ĉiam pli kaj pli fort'a; jam antaŭ ol li ating'is la fin'o'n de la pont'o, li pov'is ek'vid'i la tag'a'n lum'o'n; sed sam'temp'e li ek'aŭd'is bru'a'n ton'o'n, kiu pov'is ek'tim'ig'i la kor'o'n eĉ de plej kuraĝ'a vir'o. Prezent'u al vi, ĉe la fin'o de la pont'o la strat'de'flu'il'o fal'is ĝust'e en grand'a'n kanal'o'n, kio por li est'is tiel sam'e danĝer'a, kiel por ni la ŝip'vetur'ad'o mal'supr'e'n sur grand'a akv'o'fal'o.

Li est'is nun jam tiel proksim'e, ke li ne pov'is halt'i. La ŝip'et'o naĝ'is mal'supr'e'n, la kompat'ind'a stan'a soldat'o ten'is si'n, kiom li pov'is, tut'e rekt'e. Neni'u pov'us dir'i pri li, ke li eĉ palpebr'um'is unu moment'o'n per la okul'o'j. La ŝip'et'o turn'iĝ'is tri aŭ kvar foj'o'j'n kaj plen'iĝ'is de akv'o ĝis la rand'o, ĝi dev'is dron'i. La stan'a soldat'o star'is en akv'o ĝis la kol'o, kaj la ŝip'et'o ir'is ĉiam pli kaj pli profund'e'n. Ĉiam pli kaj pli la paper'o dis'solv'iĝ'is; jen la akv'o ir'is jam super la kap'o'n de la soldat'o. Tiam li pens'is pri la mal'grand'a ĉarm'a danc'ist'in'o, kiu'n li plu neniam vid'os; kaj en la orel'o'j de la stan'a soldat'o son'is:

Jen la paper'o dis'ŝir'iĝ'is, kaj la stan'a soldat'o tra'fal'is, sed en la sam'a moment'o li'n en'glut'is grand'a fiŝ'o.

Ha, kiel mal'lum'e est'is intern'e! tie est'is ankoraŭ pli mal'bon'e ol sub la de'flu'il'a pont'o, kaj antaŭ ĉio est'is tre mal'vast'e. Malgraŭ ĉio la stan'a soldat'o est'is firm'a kaj kuŝ'is laŭ si'a tut'a long'o kun la paf'il'o en la man'o.

La fiŝ'o ĵet'ad'is si'n tie'n kaj re'e'n kaj farad'is la plej terur'a'j'n mov'o'j'n; fin'e far'iĝ'is tut'e silent'e, kaj li ek'sent'is subit'e kvazaŭ radi'o'n de fulm'o. En'penetr'is hel'a lum'bril'o, kaj iu ek'kri'is laŭt'e: “La stan'a soldat'o!” La fiŝ'o est'is kapt'it'a, al'port'it'a sur la vend'ej'o'n, tie oni ĝi'n vend'is, kaj ĝi ven'is en la kuir'ej'o'n, kie la serv'ist'in'o per grand'a tranĉ'il'o ĝi'n dis'tranĉ'is. Ŝi pren'is la soldat'o'n je la mez'o de li'a korp'o kaj en'port'is li'n en la ĉambr'o'n, kie ĉiu'j vol'is vid'i la rimark'ind'a'n vir'o'n, kiu vojaĝ'is en la stomak'o de fiŝ'o; la stan'a soldat'o tamen tut'e ne est'is fier'a pri tio. Oni star'ig'is li'n sur la tabl'o, kaj tie — kia'j strang'a'j afer'o'j oft'e far'iĝ'as en la mond'o — la stan'a soldat'o trov'iĝ'is en la sam'a ĉambr'o, en kiu li est'is antaŭ'e, li vid'is la sam'a'j'n infan'o'j'n, kaj la sam'a'j lud'il'o'j star'is sur la tabl'o: la bel'eg'a kastel'o kun la ĉarm'a mal'grand'a danc'ist'in'o. Ŝi ĉiam ankoraŭ star'is sur unu pied'o kaj ten'is la du'a'n alt'e en la aer'o, ŝi ankaŭ est'is persist'a. Tio tiel kor'tuŝ'is la soldat'o'n, ke li est'is pret'a plor'i per stan'o, tamen tio ne konven'is. Li rigard'is ŝi'n, kaj ŝi rigard'is li'n, sed ili neni'o'n dir'is unu al la ali'a.

Subit'e unu el la mal'grand'a'j knab'o'j kapt'is la stan'a'n soldat'o'n kaj ĵet'is li'n rekt'e en forn'o'n, kvankam li tut'e ne hav'is i'a'n kaŭz'o'n por tio. Cert'e la kobold'o en la tabak'uj'o est'is kulp'a en tio.

La stan'a soldat'o star'is tut'e pri'lum'it'a kaj sent'is terur'a'n varm'eg'o'n, sed li ne pov'is disting'i, ĉu tio est'as sekv'o de la efektiv'a fajr'o, ĉu de li'a tro grand'a ard'o de am'o. Ĉiu'j kolor'o'j sur li mal'aper'is; ĉu tio far'iĝ'is dum la vojaĝ'o, ĉu tio far'iĝ'is de li'a profund'eg'a mal'ĝoj'o, tio'n neni'u pov'us dir'i. Li rigard'is la mal'grand'a'n knab'in'o'n, kaj ŝi rigard'is li'n. Li sent'is, ke li dis'fand'iĝ'as, tamen li ĉiam ankoraŭ star'is persist'e kun si'a paf'il'o en la man'o. Tiam mal'ferm'iĝ'is pord'o, la vent'o kapt'is la danc'ist'in'o'n, kaj simil'e al silf'in'o ŝi ankaŭ flug'is rekt'e en la forn'o'n, al la stan'a soldat'o, ek'flam'is per hel'a flam'o kaj mal'aper'is. Tiam la stan'a soldat'o fand'iĝ'is kaj far'iĝ'is bul'o, kaj kiam en la sekv'ant'a tag'o la serv'ist'in'o el'pren'is la cindr'o'n el la forn'o, ŝi trov'is li'n en form'o de mal'grand'a stan'a kor'o. Sed de la danc'ist'in'o rest'is nur la stel'o, kaj ĝi est'is tut'e brul'nigr'iĝ'int'a.

Sovaĝ'a'j cign'o'j

Tre mal'proksim'e de ĉi tie, tie, kie'n flug'as la hirund'o'j, antaŭ ol ven'as ni'a vintr'o, loĝ'is reĝ'o, kiu hav'is dek unu fil'o'j'n kaj unu fil'in'o'n, Elizon. La dek unu frat'o'j, kiu'j kompren'ebl'e est'is reĝ'id'o'j, ir'ad'is en la lern'ej'o'n kun stel'o sur la brust'o kaj sabr'o ĉe la flank'o. Ili skrib'ad'is sur or'a'j tabel'o'j per diamant'a'j grifel'o'j, kaj ili bon'e leg'ad'is kaj lern'ad'is parker'e; oni pov'is tuj aŭd'i, ke ili est'as reĝ'id'o'j. Ili'a frat'in'o Elizo sid'ad'is sur seĝ'et'o el spegul'a vitr'o kaj hav'is bild'o'libr'o'n, kiu kost'is du'on'o'n de regn'o.

Ho, al la infan'o'j est'is tre bon'e, sed bedaŭr'ind'e ne por ĉiam dev'is rest'i tiel!

Ili'a patr'o, kiu est'is reĝ'o super la tut'a land'o, edz'iĝ'is kun mal'bon'a reĝ'in'o, kiu tut'e ne am'is la kompat'ind'a'j'n infan'o'j'n. Jam en la unu'a tag'o ili klar'e pov'is tio'n rimark'i. En la palac'o est'is grand'a fest'o, kaj tiam la infan'o'j lud'is “Ni ricev'as gast'o'j'n”; sed dum ili ordinar'e ricev'ad'is ĉiu'j'n kuk'o'j'n kaj rost'it'a'j'n pom'o'j'n, kiu'j nur est'is ricev'ebl'a'j, ŝi don'is al ili nur sabl'o'n en tas'o kaj dir'is, ke ili pov'as ja imag'i al si, ke tio io est'as.

En la sekv'ant'a semajn'o ŝi trans'don'is la mal'grand'a'n Elizon al unu vilaĝ'an'a famili'o sur la kamp'ar'o'n, kaj en la daŭr'o de ne'long'a temp'o ŝi el'dir'is al la reĝ'o pri la kompat'ind'a'j reĝ'id'o'j tiom mult'e da mal'bon'o, ke li tut'e ĉes'is zorg'i pri ili.

“El'flug'u en la mond'o'n kaj zorg'u mem pri vi!”, dir'is la mal'bon'a reĝ'in'o; “flug'u en la form'o de grand'a'j bird'o'j sen voĉ'o.” Tamen ŝi ne pov'is ating'i la mal'bon'o'n en tia grad'o, kiel ŝi intenc'is: ili ali'form'iĝ'is en dek unu bel'eg'a'j'n sovaĝ'a'j'n cign'o'j'n. Kun strang'a kri'o ili el'flug'is tra la fenestr'o'j de la palac'o trans la park'o'n kaj la arb'ar'o'n.

Est'is ankoraŭ tut'e fru'e, klam ili preter'flug'is antaŭ tiu vilaĝ'an'a dom'o, en kiu ili'a frat'in'o tiam kuŝ'is en la lit'o kaj dorm'is. Ili ŝveb'is super la tegment'o, turn'ad'is si'a'j'n long'a'j'n kol'o'j'n tie'n kaj re'e'n kaj frap'ad'is per la flug'il'o'j, sed neni'u tio'n vid'is nek aŭd'is. Ili dev'is de'nov'e flug'i plu'e'n, alt'e al la nub'o'j, for en la mal'proksim'a'n mond'o'n, kie ili flug'is ĝis grand'a mal'lum'a arb'ar'o, kiu etend'iĝ'is ĝis la bord'o de la mar'o.

La kompat'ind'a mal'grand'a Elizo star'is en la vilaĝ'an'a ĉambr'o kaj lud'is kun verd'a foli'o, ĉar ali'a'j'n lud'il'o'j'n ŝi ne hav'is. Ŝi tra'pik'is tru'o'n en la foli'o, rigard'is tra ĝi al la sun'o, kaj tiam ŝajn'is al ŝi, kvazaŭ ŝi vid'as la lum'a'j'n okul'o'j'n de si'a'j frat'o'j; kaj ĉiu'foj'e, kiam la varm'a'j radi'o'j de la sun'o lum'is sur ŝi'a'j vang'o'j, ŝi re'memor'ad'is ĉiu'j'n ili'a'j'n kis'o'j'n.

Pas'is tag'o'j post tag'o'j. Kiam la vent'o blov'is tra la grand'a'j roz'arb'et'aĵ'o'j antaŭ la dom'o, ĝi flustr'ad'is al la roz'o'j: “Kiu pov'as est'i pli bel'a ol vi?” Sed la roz'o'j balanc'ad'is la kap'o'n kaj dir'ad'is: “Tia est'as Elizo!” Kaj kiam dimanĉ'e la mal'jun'a av'in'o sid'is antaŭ la pord'o kaj leg'is en si'a preĝ'o'libr'o, tiam la vent'o trans'ig'ad'is la foli'o'j'n kaj dir'ad'is al la preĝ'o'libr'o: “Kiu est'as pli pi'a ol vi?” “Tia est'as Elizo!” respond'ad'is la preĝ'o'libr'o. Kaj tio, kio'n dir'is la roz'o'j kaj la preĝ'o'libr'o, est'is pur'a ver'o.

Kiam ŝi ating'is la aĝ'o'n de dek'kvin jar'o'j, ŝi dev'is re'ven'i hejm'e'n. Sed kiam la reĝ'in'o ek'vid'is ŝi'a'n ekster'ordinar'a'n bel'ec'o'n, ŝi'a kor'o plen'iĝ'is de koler'o kaj mal'am'o kontraŭ la knab'in'o. Tre volont'e ŝi ankaŭ si'a'n du'on'fil'in'o'n ali'form'ig'us, simil'e al ŝi'a'j frat'o'j, en sovaĝ'a'n cign'o'n, sed ŝi ne kuraĝ'is tuj far'i tio'n, ĉar la reĝ'o ja vol'is vid'i si'a'n fil'in'o'n.

Fru'e maten'e la reĝ'in'o ir'is en ban'ej'o'n, kiu est'is konstru'it'a el marmor'o kaj aranĝ'it'a kun mol'a'j kusen'o'j kaj plej bel'a'j tapiŝ'o'j, ŝi pren'is tri buf'o'j'n, kis'is ili'n kaj dir'is al unu el ili: “Kiam Elizo ven'os, sid'iĝ'u sur ŝi'a kap'o, por ke ŝi far'iĝ'u tiel mal'labor'em'a kiel vi!” Al la du'a ŝi dir'is: “Sid'iĝ'u sur ŝi'a frunt'o, por ke ŝi far'iĝ'u tiel mal'bel'a kiel vi, por ke ŝi'a patr'o ŝi'n ne re'kon'u!” Al la tri'a ŝi flustr'is: “Kuŝ'u sur ŝi'a kor'o, por ke ŝi ricev'u mal'bon'a'n kor'o'n, por ke ŝi pro tio hav'u sufer'o'j'n!” Post'e ŝi met'is la buf'o'j'n en la klar'a'n akv'o'n, kiu tuj ricev'is verd'et'a'n kolor'o'n, ŝi vok'is Elizon, sen'vest'ig'is ŝi'n kaj en'ir'ig'is ŝi'n en la akv'o'n. Kiam Elizo sub'akv'iĝ'is, unu buf'o sid'iĝ'is en ŝi'a'j har'o'j, la du'a sur ŝi'a frunt'o kaj la tri'a sur ŝi'a brust'o, sed Elizo kvazaŭ tut'e ne rimark'is ili'n. Kiam ŝi de'nov'e lev'iĝ'is, tri ruĝ'a'j papav'o'flor'o'j naĝ'is sur la akv'o. Se la best'o'j ne est'us venen'a'j kaj se ili ne est'us ricev'int'a'j kis'o'n de la sorĉ'ist'in'o, ili ali'form'iĝ'us en ruĝ'a'j'n roz'o'j'n; ili tamen far'iĝ'is flor'o'j pro tio, ke ili kuŝ'is sur ŝi'a kap'o kaj sur ŝi'a brust'o. Ŝi est'is tro pi'a kaj sen'kulp'a, ke la sorĉ'a art'o pov'u hav'i fort'o'n sur ŝi.

Kiam la mal'bon'a reĝ'in'o tio'n vid'is, ŝi frot'is Elizon per suk'o de jugland'o, tiel ke ŝi far'iĝ'is tut'e mal'lum'e brun'a, ŝmir'is ŝi'a'n bel'a'n vizaĝ'o'n per mal'bon'odor'a ŝmir'aĵ'o kaj mal'ord'ig'is ŝi'a'j'n bel'a'j'n har'o'j'n. Est'is ne'ebl'e re'kon'i la bel'a'n Elizon.

Kiam ŝi'a patr'o ek'vid'is ŝi'n en tia stat'o, li ek'sent'is terur'o'n kaj dir'is, ke tio ne est'as li'a fil'in'o. Neni'u vol'is ŝi'n re'kon'i, krom la antaŭ'pord'eg'a hund'o kaj la hirund'o'j, sed ili est'is mizer'a'j best'o'j kaj neni'u demand'is ili'a'n opini'o'n.

Tiam la mal'feliĉ'a Elizo ek'plor'is kaj re'memor'is si'a'j'n dek unu frat'o'j'n, kiu'j ĉiu'j mal'aper'is. Mal'ĝoj'e ŝi el'ir'is el la palac'o kaj ir'is dum la tut'a tag'o tra kamp'o'j kaj marĉ'o'j, ĝis ŝi ven'is al la grand'a arb'ar'o. Ŝi ne sci'is, kie'n ŝi vol'as ir'i, sed en si'a mal'ĝoj'o ŝi sopir'is al si'a'j frat'o'j, kiu'j cert'e, simil'e al ŝi, est'is el'pel'it'a'j en la mond'o'n. Ŝi vol'is ili'n serĉ'i, kaj ŝi esper'is, ke ŝi ili'n trov'os.

Post kiam ŝi est'is mal'long'a'n temp'o'n en la arb'ar'o, far'iĝ'is nokt'o. Ŝi tut'e perd'is la voj'o'n. Ŝi kuŝ'iĝ'is sur la mol'a musk'o, far'is si'a'n vesper'a'n preĝ'o'n kaj apog'is si'a'n kap'et'o'n al trunk'o de arb'o. Est'is tiel sen'bru'e, la aer'o est'is tiel mild'a, kaj ĉirkaŭ'e en la herb'o kaj sur la musk'o bril'et'is per verd'et'a lum'o pli ol cent lampir'o'j. Kiam ŝi iom'et'e ek'tuŝ'is unu branĉ'o'n per la man'o, la lum'ant'a'j insekt'o'j fal'is al ŝi mal'supr'e'n kiel fal'ant'a'j stel'o'j.

Dum la tut'a nokt'o ŝi sonĝ'is pri si'a'j frat'o'j; ili de'nov'e lud'is kiel infan'o'j, skrib'is per diamant'a'j grifel'o'j sur or'a'j tabel'o'j kaj rigard'is en la bel'a'n bild'o'libr'o'n, kiu kost'is du'on'o'n de regn'o. Sed sur la tabel'o'j ili skrib'is ne nul'o'j'n kaj strek'et'o'j'n, kiel iam antaŭ'e, sed la kuraĝ'a'j'n far'o'j'n, kiu'j'n ili plen'um'is, ĉio'n, kio'n ili tra'viv'is kaj vid'is. En la bild'o'libr'o ĉio est'is viv'ant'a, la bird'o'j kant'is, la hom'o'j plen'form'e el'ir'is el la libr'o kaj parol'is kun Elizo kaj kun ŝi'a'j frat'o'j, sed kiam ŝi trans'ig'is la foli'o'j'n, ili tuj re'turn'e en'salt'is, por ke ne far'iĝ'u mal'ord'o inter la bild'o'j.

Kiam ŝi lev'iĝ'is, la sun'o star'is jam alt'e. Ŝi ne pov'is ĝi'n vid'i, ĉar la alt'a'j arb'o'j etend'is dens'e si'a'j'n branĉ'o'j'n, sed la radi'o'j lud'is tie supr'e kiel flug'et'ant'a mal'pez'a teks'aĵ'o. Tre agrabl'a odor'o el'iĝ'ad'is el la verd'aĵ'o, kaj la bird'o'j est'is tiel konfid'em'a'j, ke ili preskaŭ sid'iĝ'ad'is sur la ŝultr'o'j de Elizo. Ŝi aŭd'is la plaŭd'ad'o'n de akv'o, kiu'n kaŭz'is mult'e da abund'a'j font'o'j, kiu'j ĉiu'j el'verŝ'iĝ'ad'is en lag'et'o'n, kies fund'o konsist'is el plej bel'a sabl'o, kvankam ĉirkaŭ'e kresk'is dens'a'j arb'et'aĵ'o'j, tamen sur unu lok'o la cerv'o'j far'is grand'a'n liber'a'n lok'o'n, kaj en tiu direkt'o Elizo ir'is al la akv'o. La last'a est'is tiel klar'a, ke, se la vent'o ne mov'us la branĉ'o'j'n kaj la arb'et'aĵ'o'j'n, oni pov'us preskaŭ kred'i, ke ili est'as pentr'it'a'j sur la fund'o, tiel klar'e tie spegul'iĝ'is ĉiu foli'o.

Kiam ŝi ek'vid'is si'a'n propr'a'n vizaĝ'o'n, ŝi ek'sent'is grand'a'n terur'o'n, tiel brun'a kaj mal'hel'a ĝi est'is. Sed kiam ŝi mal'sek'ig'is si'a'n mal'grand'a'n man'o'n kaj frot'is al si per ĝi la okul'o'j'n kaj la frunt'o'n, aper'is de'nov'e ŝi'a blank'a haŭt'o. Tiam ŝi de'met'is ĉiu'j'n si'a'j'n vest'o'j'n kaj en'ir'is an la freŝ'a'n akv'o'n. Pli bel'a reĝ'id'in'o ol ŝi trov'iĝ'is neni'e en la mond'o.

Kiam ŝi de'nov'e si'n vest'is kaj plekt'is si'a'j'n long'a'j'n har'o'j'n, ŝi ir'is al la ŝpruc'ant'a font'o, trink'is el si'a kav'ig'it'a man'o kaj ek'ir'is pli profund'e'n en la arb'ar'o'n, mem ne sci'ant'e kie'n. Ŝi pens'is pri si'a'j frat'o'j, pens'is pri la bon'a Di'o, kiu cert'e ne for'las'os ŝi'n. Kaj Li, kiu kre'is la sovaĝ'a'j'n arb'ar'a'j'n frukt'o'j'n, montr'is ankaŭ al ŝi arb'o'n, kies branĉ'o'j fleks'iĝ'is sub si'a'j frukt'o'j, Tie ŝi manĝ'is si'a'n tag'manĝ'o'n, apog'is la tro'ŝarĝ'it'a'j'n branĉ'o'j'n kaj post'e en'ir'is en la plej mal'lum'a'n part'o'n de la arb'ar'o. Tie est'is tiel silent'e, ke ŝi aŭd'is si'a'j'n propr'a'j'n paŝ'o'j'n kaj ĉiu'n velk'int'a'n foli'o'n, kiu fleks'iĝ'is sub ŝi'a'j pied'o'j. Eĉ unu bird'o'n oni tie ne pov'is vid'i, eĉ unu radi'o de la sun'o ne pov'is penetr'i tra la dens'a'j kaj grand'a'j branĉ'o'j de la arb'o'j. La alt'a'j trunk'o'j star'is tiel dens'e unu apud la ali'a, ke kiam ŝi rigard'is rekt'e antaŭ'e'n, ŝajn'is al ŝi, ke ĝi'n ĉirkaŭ'as unu sol'a dens'a bar'il'o el trab'o'j. Tie est'is tia izol'it'ec'o, kiu'n ŝi neniam antaŭ'e spert'is.

La nokt'o far'iĝ'is tut'e mal'lum'a. Eĉ unu lampir'o ne bril'is el la musk'o; mal'ĝoj'e ŝi kuŝ'iĝ'is por dorm'i. Tiam ŝajn'is al ŝi, kvazaŭ la arb'o'branĉ'o'j super ŝi fleks'iĝ'as flank'e'n kaj la bon'a Di'o per mild'a'j okul'o'j rigard'as sur ŝi'n mal'supr'e'n kaj mal'grand'a'j anĝel'o'j rigard'as super Li'a kap'o kaj sub Li'a'j brak'o'j.

Kiam en la sekv'ant'a maten'o ŝi vek'iĝ'is, ŝi ne sci'is, ĉu ŝi nur sonĝ'is aŭ ĉu tio est'is efektiv'aĵ'o.

Tra'ir'int'e kelk'e da paŝ'o'j, ŝi renkont'is mal'jun'a'n vir'in'o'n, kiu port'is ber'o'j'n en si'a korb'o. La mal'jun'ul'in'o donac'is al ŝi iom da ili. Elizo demand'is, ĉu ŝi ne vid'is dek unu reĝ'id'o'j'n, rajd'ant'a'j'n tra la arb'ar'o.

“Ne”, dir'is la mal'jun'ul'in'o, “sed hieraŭ mi vid'is dek unu cign'o'j'n kun or'a'j kron'o'j sur la kap'o, naĝ'ant'a'j'n mal'supr'e'n laŭ la torent'o.”

Ŝi konduk'is Elizon kelk'a'n distanc'o'n plu'e'n ĝis dekliv'o, ĉe kies baz'o bru'e flu'is torent'o. La arb'o'j sur ĝi'a'j bord'o'j inter'plekt'is si'a'j'n foli'riĉ'a'j'n supr'o'j'n, kaj tie, kie ili per si'a natur'a kresk'ad'o ne pov'is inter'ating'iĝ'i, ili el'ŝir'is si'a'j'n radik'o'j'n el la ter'o kaj pend'is, inter'plekt'iĝ'int'e per la branĉ'o'j, super la akv'o.

Elizo dir'is adiaŭ al la mal'jun'ul'in'o kaj ek'ir'is laŭ'long'e de la torent'o ĝis ĝi'a en'flu'ej'o.

La tut'a bel'eg'a mar'o kuŝ'is nun etend'it'a antaŭ la jun'a knab'in'o. Sed eĉ unu vel'o ne montr'iĝ'is tie, ne est'is vid'ebl'a eĉ unu ŝip'et'o, sur kiu ŝi pov'us vojaĝ'i plu'e'n. Ŝi rigard'is la sen'nombr'a'j'n mal'grand'a'j'n ŝton'o'j'n sur la bord'o; la akv'o per konstant'a tornad'o don'is al ili ĉiu'j form'o'n glob'a'n. Vitr'o, fer'o, ŝton'o'j, ĉio, kio'n la mar'o al'bord'ig'is, akcept'is tiu'n form'o'n, kiu'n don'is al ĝi la akv'o, kiu tamen est'is ja pli mol'a ol ŝi'a delikat'a man'o. “Sen'lac'e ĝi rul'iĝ'as kaj rul'iĝ'as, kaj tia'manier'e la mal'mol'aĵ'o eben'iĝ'as; mi ankaŭ vol'as est'i tiel sen'lac'a! Mi dank'as vi'n pro vi'a instru'o, vi klar'a'j rul'iĝ'ant'a'j ond'o'j! Jam; tio'n dir'as al mi mi'a kor'o, vi port'os mi'n al mi'a'j frat'o'j!”

Sur la akv'al'pel'it'a mar'a herb'o kuŝ'is dek unu blank'a'j plum'o'j de cign'o'j; Ŝi kolekt'is ili'n kaj far'is el ili buked'o'n. Gut'o'j da akv'o trov'iĝ'is sur ili; ĉu tio est'as ros'o aŭ larm'o'j, tio'n neni'u pov'is vid'i. Tie sur la bord'o est'is tre sol'ec'e, sed ŝi tio'n ne sent'is, ĉar la mar'o prezent'is konstant'a'j'n ŝanĝ'iĝ'o'j'n, en la daŭr'o de kelk'e da hor'o'j pli mult'e, ol la sen'sal'a'j lag'o'j pov'as prezent'i en la daŭr'o de tut'a jar'o. Kiam aper'is grand'a nigr'a nub'o, tiam oni hav'is impres'o'n, kvazaŭ la mar'o vol'as dir'i: “Mi ankaŭ pov'as aspekt'i mal'seren'e!” Kiam lev'iĝ'is vent'o, tiam la, ond'o'j krisp'iĝ'is kaj montr'is si'n en vest'o el ŝaŭm'o. Sed kiam la nub'o'j ruĝ'iĝ'is kaj la vent'o kviet'iĝ'is, tiam la mar'o far'iĝ'is kiel foli'o de roz'o; jen ĝi aspekt'is verd'e, jen blank'e, sed kiel ajn sen'bru'a kaj trankvil'a ĝi est'is, ĉiam tamen ĉe la bord'o est'is ne'grand'a mov'iĝ'ad'o; la akv'o'lev'iĝ'ad'is mal'fort'e, kiel la brust'o de dorm'ant'a infan'o.

Kiam la sun'o est'is tuj sub'ir'ont'a, Elizo ek'vid'is dek unu sovaĝ'a'j'n cign'o'j'n kun or'a'j kron'o'j sur la kap'o, flug'ant'a'j'n al la bord'o; ili ŝveb'is unu post la ali'a, tio aspekt'is kiel long'a blank'a ruband'o. Tiam Elizo ir'is supr'e'n sur la dekliv'o'n kaj kaŝ'is si'n mal'antaŭ arb'et'aĵ'o. La cign'o'j mal'lev'iĝ'is sur la ter'o'n tut'e apud'e de ŝi kaj frap'is per si'a'j grand'a'j blank'a'j flug'il'o'j.

Kiam la sun'o sub'ir'is sub la akv'o'n, la volv'o'kovr'o'j subit'e fal'is, kaj tiam montr'iĝ'is dek unu bel'a'j reĝ'id'o'j, la frat'o'j de Elizo. Ŝi laŭt'e ek'kri'is, ĉar kvankam ili eĉ mult'e ŝanĝ'iĝ'is, ŝi tamen sci'is, ke tio est'as ili, ŝi sent'is, ke tio dev'is est'i ili; kaj ŝi salt'is en ili'a'j'n brak'o'j'n, vok'is ili'n laŭ'nom'e, kaj ili est'is sen'fin'e feliĉ'a'j, kiam ili ek'vid'is kaj re'kon'is si'a'n frat'in'et'o'n, kiu nun est'is tiel grand'a kaj bel'a. Ili rid'is kaj plor'is, kaj ili baldaŭ reciprok'e klar'ig'is al si, kiel mal'bon'e ili'a du'on'patr'in'o ag'is kontraŭ ili ĉiu'j.

“Ni, frat'o'j,” dir'is la plej aĝ'a, “flug'ad'as kiel sovaĝ'a'j cign'o'j tiel long'e, kiel la sun'o star'as sur la ĉiel'o; kiam ĝi sub'ir'as, ni ricev'as re'turn'e ni'a'n hom'a'n form'o'n. Tial ni'a ĉef'a zorg'ad'o dev'as konsist'i en tio, ke en la moment'o de la sun'sub'ir'o ni hav'u sub ni'a'j pied'o'j firm'a'n grund'o'n, ĉar se ni tiam flug'us ankoraŭ inter la nub'o'j, ni tiam, kiel hom'o'j, dev'us fal'eg'i mal'supr'e'n. Ĉi tie ni ne loĝ'as; trans'e de la mar'o trov'iĝ'as land'o tiel sam'e bel'a, kiel ĉi tiu; la voj'o ĝis tie est'as grand'a, ni dev'as trans'flug'i la grand'a'n mar'o'n, kaj sur ni'a voj'o trov'iĝ'as neni'u insul'o, sur kiu ni pov'us pas'ig'i la nokt'o'n. Nur unu sol'a rok'o el'star'as mez'e de tiu voj'o; ĝi est'as nur ĝust'e tiel grand'a, ke ni pov'as ripoz'i sur ĝi dens'e flank'o ĉe flank'o. Kiam la mar'o est'as mal'trankvil'a, tiam la akv'o ŝpruc'as alt'e super ni'n; malgraŭ tio ni tamen dank'as Di'o'n pro ĝi. Tie ni pas'ig'as la nokt'o'n en ni'a hom'a form'o; sen ĝi ni neniam pov'us re'vid'i ni'a'n kar'a'n patr'uj'o'n, ĉar du plej long'a'j'n tag'o'j'n de la jar'o ni bezon'as por ni'a trans'flug'o. Nur unu foj'o'n ĉiu'jar'e est'as al ni permes'it'e vizit'i ni'a'n patr'a'n hejm'o'n. Dum dek unu tag'o'j ni hav'as la permes'o'n rest'i ĉi tie, flug'i trans ĉi tiu'n grand'a'n arb'ar'o'n, rigard'i de tie la palac'o'n, en kiu ni nask'iĝ'is kaj kie loĝ'as ni'a patr'o, vid'i la alt'a'n tur'o'n de la preĝ'ej'o, en kiu est'as en'tomb'ig'it'a ni'a patr'in'o. Ĉi tie la arb'o'j kaj arb'et'aĵ'o'j ŝajn'as al ni parenc'a'j, ĉi tie la sovaĝ'a'j ĉeval'o'j galop'as tra la vast'a'j step'o'j, kiel ni tio'n vid'is en ni'a infan'ec'o; ĉi tie la karb'ist'o kant'as la mal'nov'a'j'n melodi'o'j'n, laŭ kiu'j ni en ni'a infan'ec'o tiel oft'e danc'ad'is; ĉi tie est'as ni'a patr'uj'o, ĉi tie'n ni'n tir'as ni'a kor'o, kaj ĉi tie ni trov'is vi'n, ni'a kar'a frat'in'et'o. Ankoraŭ dum du tag'o'j est'as al ni permes'it'e rest'i ĉi tie, post'e ni dev'as flug'i trans la mar'o'n en bel'eg'a'n land'o'n; kiu tamen ne est'as ni'a patr'uj'o. Sed kia'manier'e ni ni'n aranĝ'os, ke ni pov'u pren'i vi'n kun ni? Ni ne hav'as ŝip'o'n nek boat'o'n.”

“Kio'n mi pov'as far'i, por liber'ig'i vi'n?” demand'is la frat'in'o.

Ili inter'parol'is preskaŭ dum la tut'a nokt'o, nur por kelk'e da hor'o'j la dorm'o ferm'is ili'a'j'n okul'o'j'n.

Elizo vek'iĝ'is de la bru'o de la cign'a'j flug'il'o'j, kiu'j mov'iĝ'ad'is super ŝi. La frat'o'j de'nov'e kolekt'iĝ'is, flug'is en grand'a'j rond'o'j, kaj fin'e ili for'flug'is mal'proksim'e'n, tamen rest'is unu el ili, la plej jun'a. La cign'o met'is si'a'n kap'o'n sur ŝi'a'n brust'o'n, kaj ŝi kares'ad'is ĝi'a'j'n plum'o'j'n; dum la tut'a tag'o ili rest'is kun'e. Vesper'e la ali'a'j re'ven'is, kaj kiam la sun'o sub'ir'is; ili aper'is en si'a hom'a form'o.

“Morgaŭ ni for'flug'os de ĉi tie, kaj ni ne pov'os re'ven'i pli fru'e, ol post unu jar'o; sed vi'n ni neniel pov'as tiel for'las'i! Ĉu vi hav'as kuraĝ'o'n por akompan'i ni'n? Ni'a brak'o est'as sufiĉ'e fort'a, por port'i vi'n tra la arb'ar'o'n; ĉu la flug'il'o'j de ni ĉiu'j ne hav'us sufiĉ'e da fort'o, por flug'i kun vi trans la mar'o'n?”

“Jes, pren'u mi'n kun vi!” dir'is Elizo.

La tut'a'n nokt'o'n ili pas'ig'is en tio, ke el elast'a ŝel'o de salik'o kaj el junk'o ili plekt'is fortik'a'n ret'o'n; sur ĝi kuŝ'iĝ'is Elizo, kaj kiam la sun'o lev'iĝ'is kaj la frat'o'j ali'form'iĝ'is en sovaĝ'a'j'n cign'o'j'n, ili pren'is la ret'o'n per si'a'j bek'o'j kaj ek'flug'is kun si'a kar'a frat'in'o, kiu ankoraŭ dolĉ'e dorm'is, alt'e'n al la nub'o'j. La radi'o'j de la sun'o bril'is al ŝi rekt'e en la vizaĝ'o'n, tial unu el la cign'o'j ŝveb'is super ŝi'a kap'o, por ombr'i ŝi'n per si'a'j larĝ'a'j flug'il'o'j.

Ili est'is jam mal'proksim'e de la ter'o, kiam Elizo vek'iĝ'is. Ŝajn'is al ŝi, ke ŝi ankoraŭ sonĝ'as, tiel strang'a ŝajn'is al ŝi la fakt'o, ke ŝi est'as port'at'a tra la aer'o alt'e super la mar'o. Flank'e de ŝi kuŝ'is branĉ'o kun bel'eg'a'j matur'a'j ber'o'j kaj fask'o da arom'a'j radik'o'j. Ili'n kolekt'is kaj kuŝ'ig'is por ŝi la plej jun'a frat'o, kaj dank'e ŝi rid'et'ad'is al li, ĉar ŝi konsci'is, ke tio est'is li, kiu flug'is super ŝi'a kap'o kaj ombr'is ŝi'n per la flug'il'o'j.

Ili ŝveb'is tiel alt'e, ke la unu'a ŝip'o, kiu'n ili ek'vid'is sub si, aper'is al ili kiel mev'o, kuŝ'ant'a sur la akv'o. Grand'a nub'o trov'iĝ'is sub ili, hav'ant'e la form'o'n de tur'o'j, amas'ig'it'a'j unu sur la ali'a, kaj sur tiu nub'o Elizo rimark'is si'a'n propr'a'n ombr'o'n kaj la ombr'o'n de la dek unu cign'o'j, ĝi akompan'is kvazaŭ ia grand'eg'ul'o ili'a'n rapid'a'n flug'ad'o'n. Tio est'is bild'o, simil'a'n al kiu ŝi neniam antaŭ'e vid'is. Sed iom post iom, kiam la sun'o lev'iĝ'is pli alt'e'n kaj la nub'o rest'is mal'proksim'e sub ili, la ŝveb'ant'a ombr'a bild'o mal'aper'is.

Dum la tut'a tag'o ili flug'is sen'inter'romp'e, kiel sag'o flug'as tra la aer'o, tamen nun, kiam ili dev'is port'i si'a'n frat'in'o'n, la flug'ad'o est'is sent'ebl'e mal'pli rapid'a ol ordinar'e. Jen prepar'iĝ'is fulm'o'tondr'o kaj la vesper'o al'proksim'iĝ'is. Kun tim'o Elizo vid'is, ke la sun'o ĉiam pli kaj pli mal'lev'iĝ'as kaj ĉiam ankoraŭ oni ne vid'as la sol'ec'a'n rok'o'n en la mar'o. Ŝi hav'is la impres'o'n, ke la cign'o'j pli fort'e frap'as per la flug'il'o'j. Ha, ŝi est'is la kulp'o, ke ili ne pov'is flug'i sufiĉ'e rapid'e! Kiam la sun'o est'os sub'ir'int'a, ili tuj dev'os far'iĝ'i hom'o'j, fal'eg'i en la mar'o'n kaj dron'i. Tiam ŝi el plej profund'a kor'o preĝ'is al Di'o; ŝi tamen rimark'is ankoraŭ neni'a'n rok'o'n. La nigr'a nub'o ĉiam pli kaj pli al'proksim'iĝ'is, la fort'a'j puŝ'o'j de la vent'o antaŭ'dir'is vent'eg'aĵ'o'n. La nub'o'j kun'bul'iĝ'is en unu sol'a'n, grand'a'n, minac'a'n mas'o'n, kiu en form'o de bul'eg'o da plumb'o ŝov'iĝ'ad'is antaŭ'e'n. Ek'bril'is fulm'o'j unu post ali'a.

Jen la sun'o ating'is la nivel'o'n de la mar'o. Al Elizo fort'e bat'is la kor'o. Subit'e la cign'o'j ek'flug'is mal'supr'e'n, tiel rapid'e, ke ŝi pens'is, ke ŝi fal'as. Sed jen ili de'nov'e ŝveb'is. Kiam la sun'o jam du'on'e sub'akv'iĝ'is, ŝi nur tiam rimark'is la mal'grand'a'n rok'o'n sub si. Ĝi aspekt'is ne pli grand'a ol fok'o, kiu lev'is la kap'o'n el la akv'o. La sun'o rapid'e mal'lev'iĝ'is; nur mal'larĝ'a stri'o bril'is ankoraŭ super la akv'o; tiam ili'a'j pied'o'j ek'tuŝ'is firm'a'n grund'o'n. La lum'o de la sun'o esting'iĝ'is kiel last'a fajr'er'o de brul'ant'a paper'o. Ŝi vid'is, ke la frat'o'j star'as ĉirkaŭ ŝi brak'o sub brak'o, sed pli da lok'o, ol est'is nepr'e neces'a por ili kaj ŝi, ĉi ne est'is. La mar'o frap'ad'is sur la rok'o'n kaj verŝ'iĝ'ad'is super ĝi'n kiel pluv'eg'o; la ĉiel'o lum'is, kvazaŭ ĝi est'us en flam'o'j, kaj la tondr'o aŭd'ig'ad'is bru'e frap'o'n post frap'o. Sed la frat'in'o kaj la frat'o'j ten'is si'n reciprok'e je la man'o'j kaj kant'is preĝ'o'j'n, el kiu'j ili ĉerp'is konsol'o'n kaj kuraĝ'o'n.

Kiam komenc'is tag'iĝ'i, la aer'o est'is pur'a kaj trankvil'a. Tuj kiam la sun'o lev'iĝ'is, la cign'o'j kun Elizo for'flug'is de la insul'et'o. La mar'o ankoraŭ alt'e'n lev'iĝ'ad'is, tiel ke, ŝveb'ant'e alt'e en la aer'o, lli hav'is la impres'o'n, kvazaŭ la blank'a ŝaŭm'o sur la mal'lum'e verd'a mar'o est'as milion'o'j da cign'o'j, kiu'j balanc'iĝ'as sur la akv'o.

Kiam la sun'o lev'iĝ'is pli alt'e'n, Elizo rimark'is antaŭ si du'on'e naĝ'ant'a'n en la aer'o mont'o'riĉ'a'n land'o'n kun bril'et'ant'a'j glaci'amas'o'j sur la rok'o'j, kaj en la mez'o de tiu land'o etend'iĝ'is vast'eg'a palac'o kun unu fantazi'a kolon'ar'o super la ali'a. En la profund'o ond'iĝ'ad'is palm'a'j arb'ar'o'j kaj bel'eg'a'j flor'o'j tiel grand'a'j kiel muel'rad'o'j, Ŝi demand'is, ĉu tiu land'o est'as la cel'o de ili'a vojaĝ'o, sed la cign'o'j balanc'is la kap'o'n, ĉar tio, kio'n ŝi vid'is, est'is la bel'eg'a, konstant'e ŝanĝ'iĝ'ant'a nub'a palac'o de la fe'in'o Fata-Morgana. Neni'u hom'o pov'as tie'n en'ir'i. Elizo rigard'is ĝi'n sen'ĉes'e. Subit'e la mont'o'j, arb'ar'o'j kaj la palac'o mem dis'fal'eg'is, kaj anstataŭ ili aper'is du'dek majest'a'j preĝ'ej'o'j, ĉiu'j simil'a'j unu al la ali'a, kun alt'a'j tur'o'j kaj pint'ark'a'j fenestr'o'j. Ŝajn'is al ŝi, ke ŝi aŭd'as la son'ad'o'n de orgen'o; sed tio, kio'n ŝi aŭd'is, est'is nur la mar'o. Ŝi est'is jam tut'e proksim'a al la preĝ'ej'o'j, kiam ili ali'form'iĝ'is en ŝip'ar'o'n, kiu vetur'is sub ŝi. Ŝi ek'rigard'is atent'e, kaj tiam montr'iĝ'is, ke tio est'as nur la mar'a nebul'o, kiu rul'iĝ'ad'is super la akv'o. Jes, sen'ĉes'a'j ali'form'iĝ'o'j prezent'iĝ'ad'is antaŭ ŝi'a'j okul'o'j. Sed jen ŝi ek'vid'is ankaŭ la efektiv'a'n land'o'n, al kiu ili rapid'is. Tie star'is bel'eg'a'j blu'a'j mont'o'j kun cedr'a'j arb'ar'o'j, urb'o'j kaj palac'o'j. Long'e antaŭ la sun'sub'ir'o ŝi sid'is sur rok'o antaŭ grand'a kavern'o, kiu est'is ĉirkaŭ'kresk'it'a de delikat'a'j verd'a'j ramp'a'j kresk'aĵ'o'j, kiu'j aspekt'is kiel brod'it'a'j tapiŝ'o'j.

“Nun ni rigard'os, kio'n vi hodiaŭ nokt'e sonĝ'os ĉi tie!” dir'is la plej jun'a frat'o kaj montr'is al ŝi ŝi'a'n dorm'o'ĉambr'o'n.

“Ho se mi sonĝ'us, kia'manier'e mi pov'as vi'n liber'ig'i!” ŝi respond'is. Tiu pens'o okup'ad'is ŝi'n tiel viv'e, ŝi tiel plen'kor'e pet'ad'is Di'o'n pri help'o, eĉ dum la dorm'ad'o ŝi'a spirit'o plu'e preĝ'ad'is, ke fin'e ek'ŝajn'is al ŝi, ke ŝi flug'as alt'e en la aer'o'n al la nub'a palac'o de Fat'a-Morgan'o, kaj la fe'in'o el'ir'is al ŝi renkont'e, bel'a kaj bril'ant'a. Kaj tamen ŝi simil'is al la mal'jun'a vir'in'o; kiu en la arb'ar'o don'is al ŝi ber'o'j'n kaj rakont'is al ŝi pri la cign'o'j kun la or'a'j kron'o'j.

“Vi'a'j frat'o'j pov'as est'i liber'ig'it'a'j!” ŝi dir'is; “sed ĉu vi hav'as kuraĝ'o'n kaj persist'o'n? La mar'o est'as pli mol'a ol vi'a'j delikat'a'j man'o'j kaj tamen ĝi ali'form'ig'as la mal'mol'a'j'n ŝton'o'j'n, sed ĝi ne sent'as la dolor'o'n, kiu'n vi'a'j fingr'o'j sent'os, ĝi ne hav'as kor'o'n, ne sufer'as la tim'o'n kaj turment'o'j'n, kiu'j'n vi dev'os tra'toler'i. Ĉu vi vid'as ĉi tiu'n urtik'o'n, kiu'n mi ten'as en mi'a man'o? El la sam'a spec'o kresk'as mult'e ĉirkaŭ la kavern'o, en kiu vi dorm'as. Nur ili kaj ankaŭ tiu'j, kiu'j el'kresk'as el la tomb'o'j de la tomb'ej'o, est'as uz'ebl'a'j. Rimark'u: ili'n vi dev'as ŝir'kolekt'i, kvankam ili brul'vund'os vi'n tiel, ke vi'a'j man'o'j est'os plen'a'j de vezik'o'j. Kiam vi bat'os la urtik'o'n per vi'a'j pied'o'j, vi ricev'os lin'o'n, el kiu vi dev'as plekt'i dek unu maŝ'kiras'o'j'n kun long'a'j manik'o'j; ĵet'u ili'n sur la dek unu cign'o'j'n, tiam la sorĉ'o pas'os. Sed memor'u bon'e, ke de la komenc'o ĝis la fin'o de tiu labor'o, se ĝi daŭr'us eĉ jar'o'j'n, vi ne dev'as parol'i; la unu'a vort'o, kiu el'ir'os el vi'a'j lip'o'j, frap'os kiel mort'ig'a ponard'o la kor'o'n de vi'a'j frat'o'j; de vi'a lang'o de'pend'as ili'a viv'o. Ĉio'n ĉi tio'n bon'e rimark'u al vi!”

Sam'temp'e ŝi ek'tuŝ'is la man'o'n de Elizo per la urtik'o; ĉi tiu brul'ig'is kiel fajr'o, tiel ke la reĝ'id'in'o vek'iĝ'is de dolor'o. Est'is lum'a, hel'a tag'o, kaj tut'e apud la lok'o, kie ŝi dorm'is, kuŝ'is urtik'o simil'a al tiu, kiu'n ŝi vid'is, en la sonĝ'o. Tiam ŝi star'iĝ'is sur la genu'o'j, dank'is Di'o'n kaj el'ir'is el la kavern'o, por tuj komenc'i si'a'n labor'o'n.

Per si'a'j delikat'a'j man'o'j ŝi komenc'is ŝir'i la abomen'ind'a'n urtik'o'n, kiu efik'is kiel fajr'o. Grand'a'j'n vezik'o'j'n ĝi aper'ig'is sur ŝi'a'j man'o'j kaj brak'o'j, sed volont'e ŝi est'is pret'a tio'n sufer'i, se ŝi pov'os per tio liber'ig'i si'a'j'n frat'o'j'n. Ŝi bat'is ĉiu'n urtik'o'n per si'a'j nud'a'j pied'o'j kaj plekt'is la verd'a'n lin'o'n.

Kiam la sun'o sub'ir'is, ven'is la frat'o'j kaj ek'sent'is terur'o'n, kiam ili trov'is, ke ŝi est'as mut'a. En la komenc'o ili pens'is, ke tio est'as nov'a sorĉ'o de ili'a mal'bon'a du'on'patr'in'o; sed kiam ili ek'vid'is ŝi'a'j'n man'o'j'n, ili kompren'is, kio'n ŝi far'as por ili. La plej jun'a frat'o plor'is, kaj sur la lok'o'j, kie'n fal'is li'a'j larm'o'j, ŝi plu ne sent'is dolor'o'n, tie mal'aper'is la brul'ig'ant'a'j vezik'o'j.

La nokt'o'n ŝi pas'ig'is ĉe si'a labor'o, ĉar ŝi ne pov'is hav'i trankvil'ec'o'n ĝis ŝi liber'ig'os si'a'j'n frat'o'j'n. En la daŭr'o de la tut'a sekv'ant'a tag'o, dum la cign'o'j for'est'is, ŝi sid'is en si'a sol'ec'o, sed neniam la temp'o tiel rapid'e for'flug'is por ŝi. Unu maŝ'kiras'o est'is jam pret'a, kaj ŝi komenc'is la du'a'n.

Jen inter la mont'o'j ek'aŭd'iĝ'is la son'o'j de ĉas'korn'o. Ŝi ek'tim'is. La son'o'j far'iĝ'is ĉiam pli proksim'a'j; ŝi aŭd'is boj'ad'o'n de hund'o'j. Terur'it'e ŝi re'tir'is si'n en la kavern'o'n, lig'is en unu fask'o'n la urtik'o'j'n, kiu'j'n ŝi kolekt'is kaj pret'ig'is, kaj sid'iĝ'is sur ĝi.

Subit'e grand'a hund'o al'salt'is el inter la arb'et'aĵ'o'j, kaj tuj post'e ali'a kaj ankoraŭ ali'a. Post kelk'e da minut'o'j ĉiu'j ĉas'ist'o'j star'is antaŭ la pord'o. La plej bel'a el ili est'is la reĝ'o de la land'o, kiu nun al'ir'is al Elizo. Neniam li vid'is pli bel'a'n knab'in'o'n.

“De kie vi ven'is, vi bel'eg'a infan'o?” li dir'is al ŝi. Elizo balanc'is la kap'o'n, ŝi ne dev'is ja parol'i, ĉar de tio de'pend'is la viv'o kaj sav'iĝ'o de ŝi'a'j frat'o'j. Si'a'j'n man'o'j'n ŝi kaŝ'is sub la antaŭ'tuk'o, por ke la reĝ'o ne vid'u, kio'n ŝi dev'as sufer'i.

“Akompan'u mi'n!” li komenc'is de'nov'e; “ĉi tie vi ne dev'as rest'i. Se vi est'as tiel sam'e bon'a, kiel vi est'as bel'a, tiam mi vest'os vi'n per velur'o kaj silk'o, mi met'os al vi sur la kap'o'n la or'a'n kron'o'n, kaj vi loĝ'os en mi'a plej riĉ'a palac'o!” Kaj li lev'is ŝi'n sur si'a'n ĉeval'o'n. Ŝi plor'is kaj inter'tord'is la man'o'j'n, sed la reĝ'o dir'is: “Mi dezir'as nur vi'a'n feliĉ'o'n, iam vi dank'os mi'n pro tio!” Kaj li ek'galop'is antaŭ'e'n inter la mont'o'j, ten'is ŝi'n antaŭ si sur la ĉeval'o, kaj la ĉas'ist'o'j galop'is post li.

Kiam la sun'o sub'ir'is, antaŭ ili kuŝ'is la bel'eg'a reĝ'urb'o kun si'a'j preĝ'ej'o'j kaj kupol'o'j, kaj la reĝ'o en'konduk'is ŝi'n en la palac'o'n, kie en la alt'a'j marmor'a'j salon'o'j plaŭd'is grand'a'j fontan'o'j, kie la mur'o'j kaj plafon'o'j est'is ornam'it'a'j per pentr'aĵ'o'j; sed ŝi tio'n ne rigard'is, ŝi plor'is kaj mal'ĝoj'is. Kontraŭ'vol'e ŝi toler'is, kiam la vir'in'o'j met'is sur ŝi'n reĝ'a'j'n vest'o'j'n, en'plekt'is perl'o'j'n en ŝi'a'j'n har'o'j'n kaj sur'tir'is delikat'a'j'n gant'o'j'n sur ŝi'a'j'n brul'ig'it'a'j'n fingr'o'j'n.

Kiam ŝi star'is en si'a tut'a ornam'o, ŝi est'is tiel rav'ant'e bel'a, ke la kort'eg'o ankoraŭ pli profund'e klin'iĝ'is antaŭ ŝi, kaj la reĝ'o elekt'is ŝi'n, ke ŝi est'u li'a fianĉ'in'o, kvankam la ĉef'episkop'o balanc'is la kap'o'n kaj flustr'is, ke la bel'a arb'ar'a knab'in'o cert'e est'as sorĉ'ist'in'o, ke ŝi blind'ig'is ili'a'j'n okul'o'j'n kaj tromp'is la kor'o'n de la reĝ'o.

Sed la reĝ'o ne aŭskult'is tio'n, li ordon'is, ke muzik'o lud'u, ke oni sur'tabl'ig'u plej delikat'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n, ke la plej ĉarm'a'j knab'in'o'j danc'u ĉirkaŭ ŝi, kaj oni konduk'is ŝi'n tra bon'odor'a'j ĝarden'o'j en plej luks'a'j'n salon'o'j'n. Sed eĉ unu rid'et'o ne aper'is sur ŝi'a buŝ'o kaj ne ek'bril'is el ŝi'a'j okul'o'j; oni vid'is en ili nur mal'ĝoj'o'n, kiel ŝi'a'n por'ĉiam'a'n hered'aĵ'o'n kaj propr'aĵ'o'n. La reĝ'o mal'ferm'is mal'grand'a'n ĉambr'o'n tut'e apud'e de tiu, en kiu ŝi est'is dorm'ont'a. Ĝi est'is ornam'it'a per bel'eg'a'j verd'a'j tapiŝ'o'j kaj plen'e simil'is al la kavern'o, en kiu la reĝ'o ŝi'n trov'is. Sur la plank'o kuŝ'is la fask'o da lin'o, kiu'n ŝi est'is ŝpin'int'a el la urtik'o'j, kaj sub la plafon'o pend'is la maŝ'kiras'o, kiu est'is jam pret'e trik'it'a. Ĉio'n ĉi tio'n kun'pren'is unu el la ĉas'ist'o'j kiel rimark'ind'aĵ'o'n.

“Ĉi tie vi pov'as rev'i, kvazaŭ vi est'as en vi'a antaŭ'a hejm'o!” dir'is la reĝ'o. “Jen est'as la labor'aĵ'o, kiu tie vi'n okup'ad'is. Nun, mez'e de vi'a luks'o, est'os al vi interes'e pens'i pri la pas'int'a temp'o.”

Kiam Elizo ek'vid'is tio'n, kio est'is tiel kar'a por ŝi'a kor'o, rid'et'o aper'is sur ŝi'a buŝ'o kaj la sang'o re'ven'is en ŝi'a'j'n vang'o'j'n; ŝi pens'is pri la liber'ig'o de si'a'j frat'o'j, kis'is al la reĝ'o la man'o'n; kaj li al'prem'is ŝi'n al si'a kor'o, kaj li ordon'is, ke per ĉiu'j preĝ'ej'a'j sonor'il'o'j oni anonc'u la edz'iĝ'o'fest'o'n. La bel'a mut'a knab'in'o el la arb'ar'o far'iĝ'is la reĝ'in'o de la land'o.

Kvankam la ĉef'episkop'o flustr'is mal'bon'a'j'n vort'o'j'n en la orel'o'n al la reĝ'o, ili tamen ne penetr'is en li'a'n kor'o'n; la edz'iĝ'o rest'is decid'it'a, la ĉef'episkop'o mem dev'is met'i al ŝi la kron'o'n sur la kap'o'n, kaj en si'a koler'o li prem'is al ŝi la ring'eg'o'n de la kron'o tiel fort'e al la frunt'o, ke tio far'is al ŝi dolor'o'n. Sed pli prem'ant'a ring'eg'o ĉirkaŭ'is ŝi'a'n kor'o'n: la mal'ĝoj'o pri si'a'j frat'o'j; en kompar'o kun tio la korp'a sufer'o est'is neni'o.

Ŝi'a buŝ'o est'is mut'a, ĉar unu sol'a vort'o mort'ig'us ja ŝi'a'j'n frat'o'j'n, sed ŝi'a'j okul'o'j spegul'is ŝi'a'n intern'a'n am'o'n al la bon'a, bel'a reĝ'o, kiu farad'is ĉio'n, por ŝi'n ĝoj'ig'i. Ŝi am'is li'n kun ĉiu tag'o pli varm'eg'e kaj pli sincer'e. Ho, se est'us permes'it'e al ŝi si'n konfid'i al li, konfes'i al li si'a'n sufer'ad'o'n! Sed ŝi dev'is est'i mut'a, ŝi dev'is mut'e plen'um'i si'a'n labor'o'n. Tial en la nokt'o ŝi sekret'e for'iĝ'ad'is de li'a flank'o, ir'ad'is en si'a'n kaŝ'it'a'n ĉambr'et'o'n, kiu est'is aranĝ'it'a kiel la kavern'o, kaj ŝi trik'is unu maŝ'kiras'o'n post la ali'a; sed kiam ŝi komenc'is la sep'a'n, ŝi plu ne hav'is lin'o'n.

Kiel ŝi sci'is, la urtik'o'j, la sol'a'j, kiu'j'n ŝi pov'as uz'i, kresk'as sur la tomb'ej'o, sed ŝi dev'is mem ili'n de'ŝir'i; kia'manier'e nun tio'n far'i?

“Ho, kio'n signif'as la dolor'o de mi'a'j fingr'o'j en kompar'o kun la turment'o, kiu'n sufer'as mi'a kor'o!” ŝi pens'is. “Mi dev'as risk'i, Di'o ne for'tir'os de mi si'a'n man'o'n!” Kun kor'a tim'o, kvazaŭ ŝi entrepren'us mal'bon'a'n afer'o'n, ŝi en unu lun'lum'a nokt'o ŝtel'manier'e ir'is mal'supr'e'n en la ĝarden'o'n, kaj tra la long'a'j ale'o'j kaj dezert'a'j strat'o'j ŝi ir'is al la tomb'ej'o. Tie sur unu el la plej larĝ'a'j tomb'a'j ŝton'o'j ŝi ek'vid'is rond'et'o'n da mal'bel'a'j sorĉ'ist'in'o'j. lli de'met'is de si si'a'j'n ĉifon'aĵ'o'j'n, kvazaŭ ili vol'us si'n ban'i, kaj per si'a'j long'a'j, mal'gras'a'j fingr'o'j ili fos'is en la freŝ'a'j'n tomb'o'j'n kaj el'pren'is la viand'o'n de la mort'int'o'j. Elizo dev'is ir'i tut'e proksim'e preter ili, kaj ili fiks'is sur ŝi si'a'j'n mal'bon'a'j'n rigard'o'j'n, sed ŝi preĝ'is, kolekt'is la brul'ig'ant'a'j'n urtik'o'j'n kaj pren'is ili'n kun si al la palac'o.

Nur unu sol'a hom'o ŝi'n vid'is, la ĉef'episkop'o; li ankoraŭ ne dorm'is, kiam la ali'a'j dorm'is. Nun konfirm'iĝ'is do li'a opini'o, ke ŝi ne est'as tia, kia dev'as est'i reĝ'in'o; ŝi est'is sorĉ'ist'in'o, kaj tial ŝi mal'saĝ'ig'is la reĝ'o'n kaj la tut'a'n popol'o'n.

Ĉe la konfes'pren'ad'o li rakont'is al la reĝ'o, kio'n li vid'is kaj kio'n li tim'as; kaj kiam li'a lang'o parol'is tiu'j'n mal'just'a'j'n vort'o'j'n, la skulpt'it'a'j sankt'ul'bild'o'j balanc'is si'a'j'n kap'o'j'n, kvazaŭ ili vol'us dir'i: “Ne est'as tiel, Elizo est'as sen'kulp'a!” Sed la ĉef'episkop'o komentari'is tio'n ali'e, li asert'as, ke ili atest'as kontraŭ ŝi, ke ili balanc'as la kap'o'j'n pri ŝi'a'j pek'o'j. Tiam du grand'a'j larm'o'j el'flu'is sur la vang'o'j'n de la reĝ'o, kaj kun dub'o en la kor'o li ir'is hejm'e'n. En la nokt'o li ŝajn'ig'is, ke li dorm'as, sed trankvil'a dorm'o ne ven'is sur li'a'j'n okul'o'j'n; li rimark'is, kiel Elizo lev'iĝ'is, kiel ŝi tio'n ripet'ad'is ĉiu'nokt'e, kaj ĉiu'foj'e li sen'bru'e sekv'is ŝi'n kaj vid'is, kiel ŝi mal'aper'as en si'a ĉambr'et'o.

Kun ĉiu tag'o li'a mien'o far'iĝ'ad'is pli mal'seren'a. Elizo tio'n bon'e vid'is, sed ŝi ne kompren'is la kaŭz'o'n. Tia si'n'ten'ad'o ŝi'n turment'is, kaj krom tio kiel mult'e ŝi sufer'is en si'a kor'o pri si'a'j frat'o'j! Sur la reĝ'a'n velur'o'n kaj purpur'o'n flu'ad'is mal'supr'e'n ŝi'a'j mal'dolĉ'a'j larm'o'j; kiel bril'ant'a'j diamant'o'j ili kuŝ'is sur tiu'j ŝtof'o'j, kaj ĉiu'j, kiu'j vid'is tiu'n riĉ'a'n bel'eg'aĵ'o'n, dezir'is est'i reĝ'in'o'j. Dum'e ŝi'a labor'o est'is baldaŭ fin'iĝ'ont'a, nur unu maŝ'kiras'o ankoraŭ mank'is, sed ŝi nun ne hav'is plu lin'o'n kaj eĉ ne unu urtik'o'n. Unu foj'o'n, nur ĉi tiu'n last'a'n foj'o'n, ŝi tial dev'is ankoraŭ ir'i al la tomb'ej'o kaj ŝir'kolekt'i kelk'e da plen'man'o'j. Kun tim'eg'o ŝi pens'is pri tiu sol'ec'a vag'ad'o, kun tim'eg'o ŝi pens'is pri la terur'a'j sorĉ'ist'in'o'j, sed ŝi'a vol'o est'is tiel sam'e ne'ŝancel'ebl'a, kiel ŝi'a fid'o je la Etern'ul'o.

Elizo ir'is, sed la reĝ'o kaj la ĉef'episkop'o ŝi'n sekv'is kaj vid'is, kiel ŝi en'ir'is tra la pord'o de la tomb'ej'o kaj mal'aper'is. Kiam ili al'ir'is al la tomb'ej'o, ili ek'vid'is sur la tomb'a ŝton'o la sorĉ'ist'in'o'j'n, tiel sam'e, kiel Elizo ili'n vid'is, kaj la reĝ'o si'n de'turn'is, ĉar li supoz'is, ke inter ili trov'iĝ'as tiu, kies kap'o ankoraŭ en ĉi tiu nokt'o ripoz'is ĉe li'a brust'o.

“La popol'o ŝi'n kondamn'u!” li dir'is, kaj la popol'o ŝi'n kondamn'is al for'brul'ig'o sur lign'ar'o.

El la luks'a'j reĝ'a'j salon'o'j oni tren'is ŝi'n en mal'lum'a'n, mal'sek'a'n mal'liber'ej'o'n, en kiu'n la vent'o fajf'ad'is tra la krad'a fenestr'o; anstataŭ la velur'o kaj la silk'o oni don'is al ŝi la fask'o'n da urtik'o'j, kiu'n ŝi kolekt'is; sur ĝi ŝi pov'is kuŝ'ig'i si'a'n kap'o'n. La mal'mol'a'j brul'pik'ant'a'j maŝ'kiras'o'j, kiu'j'n ŝi est'is trik'int'a, dev'is serv'i al ŝi anstataŭ kusen'o'j kaj lit'kovr'il'o, tamen tio est'is la plej agrabl'a, kio'n oni pov'is al ŝi donac'i. Ŝi de'nov'e komenc'is si'a'n labor'o'n kaj fervor'e preĝ'is al Di'o. Ekster'e antaŭ ŝi'a'j fenestr'o'j la strat'a'j bub'o'j kant'ad'is mok'o'kant'o'j'n pri ŝi, kaj neni'u ŝi'n konsol'is per ia kor'a vort'o.

Sed jen ĉirkaŭ la vesper'o tut'e antaŭ la krad'o mem ek'bru'is flug'il'o de cign'o; tio est'is la plej jun'a el la frat'o'j, kiu fin'e el'trov'is la frat'in'o'n. Laŭt'e ŝi ek'plor'is pro ĝoj'o, kvankam ŝi sci'is, ke la ven'ont'a nokt'o ebl'e est'os la last'a, kiu'n ŝi viv'os. Sed nun ŝi'a labor'o est'is ja preskaŭ fin'it'a kaj ŝi'a'j frat'o'j est'is ĉi tie.

La ĉef'episkop'o ven'is, por pas'ig'i kun ŝi la last'a'n hor'o'n, tio'n li promes'is al la reĝ'o; sed ŝi balanc'is la kap'o'n kaj pet'is li'n per la rigard'o kaj la mien'o, ke li de'nov'e for'ir'u. En tiu nokt'o ŝi dev'is ja fin'i si'a'n labor'o'n, ĉar ali'e ĉio est'us van'a, van'a est'us ŝi'a dolor'o, ŝi'a'j larm'o'j, ŝi'a'j sen'dorm'a'j nokt'o'j. La ĉef'episkop'o for'las'is ŝi'n kun koler'a'j vort'o'j, sed la kompat'ind'a Elizo konsci'is si'a'n sen'kulp'ec'o'n kaj labor'is plu'e.

La mal'grand'a'j mus'o'j kur'ad'is sur la plank'o, tren'ad'is la urtik'o'j'n ĝis ŝi'a'j pied'o'j, por ankaŭ iom help'i, kaj la turd'o sid'iĝ'is ĉe la krad'o de la fenestr'o kaj kant'is tiel gaj'e, kiel ŝi pov'is, por ke ŝi ne perd'u la kuraĝ'o'n.

Komenc'is krepusk'i, post unu hor'o la sun'o est'is lev'iĝ'ont'a; tiam la dek unu frat'o'j star'is antaŭ la pord'eg'o de la palac'o kaj postul'is, ke oni konduk'u ili'n al la reĝ'o. Sed oni respond'is al ili, ke tio ne pov'as far'iĝ'i, ĉar est'as ja nokt'o, la reĝ'o dorm'as kaj oni ne pov'as permes'i al si vek'i li'n. Ili pet'is, ili minac'is, la gard'ist'ar'o ven'is, eĉ la reĝ'o mem el'ir'is el si'a dorm'o'ĉambr'o kaj demand'is, kio'n tio signif'as; sed en tiu moment'o radi'ant'e lev'iĝ'is la sun'o, kaj oni plu vid'is jam neniu'n frat'o'n, sed super la palac'o'n for'flug'is dek unu sovaĝ'a'j cign'o'j.

El la urb'a pord'eg'o torent'e mov'iĝ'ad'is la tut'a popol'o, por vid'i, kiel oni for'brul'ig'os la sorĉ'ist'in'o'n. Mizer'a ĉeval'aĉ'o tir'is la ĉar'o'n, sur kiu ŝi sid'is. Oni vest'is ŝi'n per kitel'o el mal'delikat'a sak'tol'o; ŝi'a'j long'a'j bel'eg'a'j har'o'j sen'ord'e ond'iĝ'ad'is ĉirkaŭ la bel'a kap'o, ŝi'a'j vang'o'j est'is kadavr'e pal'a'j, ŝi'a'j lip'o'j mal'fort'e mov'iĝ'ad'is, dum ŝi'a'j fingr'o'j plekt'ad'is la verd'a'n lin'o'n. Eĉ sur si'a voj'o al la mort'o ŝi ne inter'romp'is la komenc'it'a'n labor'o'n, la dek maŝ'kiras'o'j kuŝ'is antaŭ ŝi'a'j pied'o'j, la dek'unu'a'n ŝi trik'is; la popol'amas'o mok'is ŝi'n.

“Rigard'u la sorĉ'ist'in'o'n, kiel ŝi murmur'as al si mem; preĝ'o'libr'o'n ŝi ne hav'as en la man'o, ne, kun si'a abomen'ind'a sorĉ'aĵ'o ŝi tie sid'as. Dis'ŝir'u tio'n al ŝi en mil pec'o'j'n!”

Ĉiu'j al'puŝ'iĝ'is al ŝi kaj vol'is tio'n dis'ŝir'i. Tiam al'flug'is dek blank'a'j cign'o'j, ili sid'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi sur la ĉar'o kaj bat'is per si'a'j grand'a'j flug'il'o'j. Tiam la popol'amas'o tim'ig'it'e re'tir'iĝ'is flank'e'n.

“Tio est'as sign'o el la ĉiel'o! Ŝi cert'e est'as sen'kulp'a!” flustr'is mult'a'j, sed el'dir'i tio'n laŭt'e ili ne kuraĝ'is.

Nun la juĝ'ej'a serv'ist'o pren'is ŝi'n je la man'o. Tiam ŝi rapid'e ĵet'is sur la cign'o'j'n la dek unu maŝ'kiras'o'j'n, kaj subit'e montr'iĝ'is dek unu graci'a'j reĝ'id'o'j, sed la plej jun'a hav'is cign'a'n flug'il'o'n anstataŭ unu el la brak'o'j, ĉar al li'a maŝ'kiras'o mank'is unu manik'o, kiu'n ŝi ankoraŭ ne fin'is.

“Nun est'as al mi permes'at'e parol'i!” ŝi ek'kri'is, “mi est'as sen'kulp'a!”

Kaj la popol'o, kiu vid'is, kio okaz'is, klin'iĝ'is antaŭ ŝi, kiel antaŭ sankt'ul'in'o, sed ŝi mem sen'viv'e fal'is en la brak'o'j'n de si'a'j frat'o'j, tiel efik'is sur ŝi la streĉ'ec'o, tim'o kaj dolor'o.

“Jes, sen'kulp'a ŝi est'as!” dir'is la plej aĝ'a frat'o kaj rakont'is nun ĉio'n, kio okaz'is; kaj dum li parol'is, dis'vast'iĝ'is bon'odor'o kiel de milion'o'j da roz'o'j, ĉar ĉiu lign'o'pec'o de la lign'ar'o el'ig'is radik'o'j'n kaj branĉ'o'j'n. Tie star'is bon'odor'a arb'et'aĵ'ar'o, alt'a kaj grand'a, kun ruĝ'a'j roz'o'j; sed plej supr'e balanc'iĝ'ad'is flor'o blank'a kaj lum'a, kiu bril'is kiel stel'o. Ĝi'n de'romp'is la reĝ'o, met'is ĝi'n sur la brust'o'n de Elizo, kaj tiam ŝi vek'iĝ'is kun pac'o kaj feliĉ'o en si'a kor'o.

Ĉiu'j preĝ'ej'a'j sonor'il'o'j ek'sonor'is per si mem, kaj la bird'o'j al'flug'is en grand'a'j amas'o'j. Oni far'is edz'iĝ'o'fest'a'n procesi'o'n re'turn'e al la palac'o, tia'n, kia'n ankoraŭ neniam vid'is iu reĝ'o.

Ĝarden'o de la paradiz'o

Est'is iam reĝ'id'o; neni'u hav'is tiom mult'a'j'n kaj tiel bel'a'j'n libr'o'j'n, kiel li. Ĉio'n, kio okaz'is iam en ĉi tiu mond'o, li pov'is en ili leg'i kaj vid'i pentr'it'a'n en plej bel'a'j bild'o'j. Pri ĉiu popol'o kaj pri ĉiu land'o li pov'is ricev'i inform'o'j'n; nur pri tio, kie trov'iĝ'as la ĝarden'o de la paradiz'o, en tiu'j libr'o'j ne est'is eĉ unu vort'o. Sed ĝust'e pri tio li plej mult'e pens'ad'is.

Kiam li est'is ankoraŭ tre mal'grand'a kaj est'is komenc'ont'a si'a'n lern'ad'o'n, li'a av'in'o rakont'is al li, ke ĉiu flor'o en la ĝarden'o de la paradiz'o est'as plej dolĉ'a kuk'o kaj ĝi'a'j stamen'o'j est'as plej delikat'a vin'o; ke sur unu el tiu'j kuk'o'j trov'iĝ'as histori'o, sur ali'a geografi'o aŭ aritmetik'a'j tabel'o'j; ke oni bezon'as nur manĝ'i la kuk'o'n, kaj tiam oni jam sci'as si'a'n task'o'n, kaj ju pli oni manĝ'as, des pli da histori'o, geografi'o kaj tabel'o'j oni ricev'as en si'a'n kap'o'n.

Tiam li tio'n kred'is; sed kiam li el'kresk'is, pli lern'is kaj far'iĝ'is pli saĝ'a, li natur'e kompren'is, ke la bel'eg'aĵ'o'j de la ĝarden'o de la paradiz'o dev'as hav'i tut'e ali'a'n karakter'o'n.

“Ho, kial Eva de'ŝir'is frukt'o'n de la arb'o de sci'ad'o! Kial Adam manĝ'is la mal'permes'it'a'n frukt'o'n! Se mi est'us sur li'a lok'o, mi ne las'us tent'i mi'n al tio. Neniam la pek'o ven'us en la mond'o'n!”

Tio'n li dir'is tiam, sed tio'n sam'a'n li dir'is ankoraŭ, kiam li hav'is la aĝ'o'n de dek'sep jar'o'j. Nur pri la ĝarden'o de la paradiz'o li ĉiam medit'ad'is kaj pens'ad'is.

Unu tag'o'n li ir'is en la arb'ar'o'n; li ir'is sol'a, ĉar tio est'is li'a plej grand'a plezur'o.

Est'is jam vesper'a krepusk'o, nub'o'j kolekt'iĝ'is, far'iĝ'is tiel fort'a pluv'eg'o, kvazaŭ la ĉiel'o est'us unu sol'a kluz'o, el kiu fal'eg'as la akv'o. Est'is tut'e mal'lum'a nokt'o. La reĝ'id'o glit'fal'ad'is sur la mal'sek'a herb'o, fal'puŝ'iĝ'ad'is sur la nud'a'j ŝton'o'j, kiu'j el'star'ad'is el la rok'ec'a ter'o. De ĉio flu'is akv'o, la kompat'ind'a reĝ'id'o ne hav'is sur si eĉ unu sek'a'n faden'o'n. Li dev'is ramp'i trans grand'a'j'n blok'o'j'n da ŝton'o, kie la akv'o tra'sorb'iĝ'ad'is el la alt'a musk'o. Li est'is tiel lac'a, ke li nur mal'facil'e pov'is si'n ten'i sur la pied'o'j. Subit'e li ek'aŭd'is strang'a'n bru'o'n kaj ek'vid'is antaŭ si grand'a'n, hel'e pri'lum'it'a'n kavern'o'n. Intern'e de ĝi flam'is fajr'o tia, ke oni pov'us rost'i sur ĝi tut'a'n bov'o'n, kaj simil'a'n cel'o'n la fajr'o efektiv'e hav'is. Plej bel'a cerv'o kun majest'a korn'ar'o trov'iĝ'is sur rost'o'stang'o kaj mal'rapid'e est'is turn'at'a inter du de'hak'it'a'j abi'o'j. Vir'in'o iom mal'jun'a, alt'a kaj fort'a, kvazaŭ ŝi est'us mask'it'a vir'o, sid'is ĉe la fajr'o kaj ĵet'ad'is en ĝi'n unu lign'o'pec'o'n post la ali'a.

“Ven'u pli proksim'e'n!” ŝi dir'is al li, “sid'iĝ'u ĉe la fajr'o, por ke vi'a'j vest'o'j sek'iĝ'u.”

“Ĉi tie est'as ia mal'agrabl'a tra'blov'o!” dir'is la reĝ'id'o kaj sid'iĝ'is sur la plank'o.

“Tio far'iĝ'os ankoraŭ pli mal'bon'a, kiam mi'a'j fil'o'j ven'os hejm'e'n,” respond'is la vir'in'o, “Vi trov'iĝ'as en la kavern'o de la vent'o'j, mi'a'j fil'o'j est'as la kvar vent'o'j de la mond'o. Ĉu vi pov'as tio'n kompren'i?”

“Kie est'as vi'a'j fil'o'j?” demand'is la reĝ'id'o.

“Unu mal'saĝ'ul'o pov'as pli mult'e demand'i, ol dek saĝ'ul'o'j pov'as respond'i!” respond'is la vir'in'o. “Mi'a'j fil'o'j est'as mem'star'a'j kaj ne demand'as permes'o'n; ili lud'as pilk'o'n kun la nub'o'j tie supr'e en la salon'o de la mond'o.” Kaj ŝi montr'is supr'e'n.

“Ha, tiel!” dir'is la reĝ'id'o. “Ceter'e vi turn'as vi'n al mi iom mal'delikat'e kaj ne parol'as tiel mild'e, kiel la vir'in'o'j, kiu'j'n mi ordinar'e vid'as ĉirkaŭ mi!”

“Jes, tiu'j hav'as neni'o'n ali'a'n por far'i! Sed mi dev'as est'i mal'delikat'a kaj sever'a, se mi vol'as ten'i en ord'o mi'a'j'n fil'o'j'n. Kaj tio'n mi pov'o'sci'as, kvankam ili est'as grand'a'j obstin'ul'o'j. Ĉu vi vid'as la kvar sak'o'j'n, kiu'j pend'as tie sur la mur'o? Tiu'j'n sak'o'j'n ili tiel sam'e fort'e tim'as, kiel vi iam tim'is la verg'o'n mal'antaŭ la spegul'o. Kred'u al mi, ke mi pov'o'sci'as kviet'ig'i ili'n, kaj tiam ili dev'as en'ir'i en la sak'o'n; ni ne far'as ceremoni'o'j'n. Tie ili sid'as kaj mi ne el'las'as ili'n, por de'nov'e vag'i, pli fru'e, ol kiam mi trov'as tio'n bon'a. Sed jen ven'as unu el ili!”

Tio est'is la nord'a vent'o, kiu en'ir'is kun ver'a glaci'a mal'varm'o; grand'a'j hajl'er'o'j fal'is sur la plank'o'n, kaj flok'o'j da neĝ'o flug'ad'is ĉirkaŭ li. Li'a'j pantalon'o'j kaj jak'o est'is el urs'a'j fel'o'j; ĉap'o el urs'a fel'o sid'is sur li'a kap'o ĝis sub la orel'o'j. Long'a'j pend'o'glaci'o'j pend'is sur li'a barb'o, kaj unu hajl'er'o post la ali'a fal'ad'is mal'supr'e'n de la kol'um'o de li'a jak'o.

“Ne ir'u tuj al la fajr'o!” dir'is la reĝ'id'o, “ĉar vi pov'us facil'e ricev'i frost'o'difekt'o'j'n sur la vizaĝ'o kaj sur la man'o'j!”

“Frost'o'difekt'o'j'n!” ek'kri'is la nord'a vent'o kaj laŭt'e rid'is. “Frost'o ĝust'e est'as mi'a plej grand'a plezur'o! Ceter'e kia spec'o de mizer'aĵ'o vi est'as? Kia'manier'e vi ven'is en la kavern'o'n de la vent'o'j?”

“Li est'as mi'a gast'o,” dir'is la mal'jun'a vir'in'o, “kaj se tia klar'ig'o vi'n ne kontent'ig'as, vi pov'as ir'i en la sak'o'n. Vi kon'as mi'a'n opini'o'n!”

Nu, tio help'is, kaj la nord'a vent'o rakont'is, de kie li ven'as kaj kie li pas'ig'is preskaŭ tut'a'n monat'o'n.

“De la Glaci'a Mar'o mi ven'as,” li dir'is, “mi est'is kun la rus'a'j rosmar'ĉas'ist'o'j sur la Urs'a Insul'o. Mi sid'is kaj dorm'is sur la direkt'il'o, kiam ili de Nordkap ŝip'e el'vetur'is sur la mar'o'n. Kiam mi de temp'o al temp'o iom vek'iĝ'is, la vent'eg'bird'o flug'ad'is ĉirkaŭ mi'a'j pied'o'j. Tio est'as komik'a bird'o, ĝi far'as rapid'a'n frap'o'n per la flug'il'o'j, post'e ĝi ten'as ili'n etend'it'a'j sen'mov'e kaj tamen rapid'e flug'as.”

“Nur ne rakont'u tro detal'e!” dir'is la patr'in'o de la vent'o'j. “Vi ven'is do al la Urs'a Insul'o?”

“Bel'eg'e, bel'eg'e tie est'as. Tio est'as grund'o kvazaŭ kre'it'a por danc'ad'o, plat'a kiel teler'o, du'on'e degel'int'a neĝ'o sur musk'o. Tie kuŝ'is akr'a'j ŝton'o'j kaj skelet'o'j de rosmar'o'j kaj blank'a'j urs'o'j, kiu'j aspekt'is kiel gigant'a'j brak'o'j kaj krur'o'j, kovr'it'a'j de verd'et'a ŝim'o. Oni pov'us kred'i, ke la sun'o neniam lum'is sur ili. Mi blov'is iom en la nebul'o'n, por ke oni pov'u ek'vid'i la sopir'at'a'n vetur'il'ej'o'n; tio est'is dom'o, konstru'it'a el romp'it'aĵ'o'j de ŝip'o'j kaj kovr'it'a per fel'o'j de rosmar'o'j. La intern'a'n flank'o'n oni turn'is ekster'e'n, ĝi aspekt'is ruĝ'a kaj verd'a. Sur la tegment'o sid'is viv'ant'a blank'a urs'o kaj murmur'eg'is. Mi ir'is al la mar'bord'o, el'serĉ'is la nest'o'j'n de la bird'o'j kaj rigard'is la nud'a'j'n id'o'j'n. Kiam ili kri'is kaj mal'ferm'is la bek'o'j'n, sopir'ant'e manĝ'aĵ'o'n, mi blov'is al ili en la faŭk'o'n tiel, ke ili lern'is ten'i la bek'o'n ferm'it'a. Tut'e mal'supr'e ĉe la bord'o rul'iĝ'ad'is rosmar'o'j kiel intest'a'j verm'o'j aŭ gigant'a'j akar'o'j kun pork'a'j kap'o'j kaj uln'o'long'a'j dent'o'j!”

“Vi rakont'as bon'e, mi'a fil'et'o!” dir'is la patr'in'o. “Ĉe la sol'a aŭd'ad'o jam kolekt'iĝ'as al mi saliv'o en la buŝ'o!”

“Kaj jen oni komenc'is la ĉas'ad'o'n! La harpun'o'n oni en'puŝ'is al la rosmar'o en la brust'o'n tiel, ke radi'o da varm'a sang'o el'ŝpruc'is trans la glaci'o'n kiel fontan'o. Tiam mi re'memor'is ankaŭ mi'a'n lud'o'n. Mi montr'is, kiel mi pov'o'sci'as blov'i, kaj mi aranĝ'is tiel, ke mi'a'j mar'ist'o'j, la alt'eg'a'j glaci'mont'o'j, en'prem'is la boat'o'j'n. Hu, kiel oni fajf'is, kiel oni kri'is, sed mi fajf'is pli laŭt'e. La korp'o'j'n de la mort'ig'it'a'j best'o'j, la kest'o'j'n kaj ŝnur'eg'o'j'n, ĉio'n ili dev'is el'pak'i sur la glaci'o'n! Mi ŝut'ad'is super ili la neĝ'a'j'n flok'o'j'n, kaj en ili'a'j en'prem'it'a'j ŝip'et'o'j kun'e kun ili'a akir'aĵ'o mi naĝ'ig'is ili'n sud'e'n, por tie gust'um'i sal'a'n akv'o'n. Ili neniam plu ven'os al la Urs'a Insul'o!”

“Vi far'is do mal'bon'aĵ'o'n!” dir'is la patr'in'o de la vent'o'j.

“Pri la bon'aĵ'o, kiu'n mi far'is, rakont'u ali'a'j!” li dir'is; “sed jen est'as mi'a frat'o de la okcident'o; li'n mi plej mult'e am'as, li hav'as odor'o'n de mar'o kaj al'port'as kun si agrabl'a'n mal'varm'o'n.”

“Ĉu tio est'as la mal'grand'a Zefir'o?” demand'is la reĝ'id'o.

“Jes, li est'as Zefir'o!” respond'is la mal'jun'a vir'in'o; “sed li ne est'as plu tiel mal'grand'a. En la antikv'a'j temp'o'j li est'is bel'et'a knab'o, sed nun tio pas'is!”

Li aspekt'is kiel sovaĝ'a vir'o kaj hav'is sur si kusen'a'n ĉapel'o'n, por ne difekt'iĝ'i. En la man'o li port'is baston'eg'o'n el mahagon'a lign'o, el'hak'it'a'n en la Amerik'a'j mahagon'a'j arb'ar'o'j. Pli modest'a baston'o ne kontent'ig'us li'n.

“De kie vi ven'as?” demand'is la patr'in'o.

“El la primitiv'a'j arb'ar'o'j!” li dir'is; “kie la dorn'o'plen'a'j lian'o'j prezent'as ne'tra'penetr'ebl'a'n dens'ej'o'n inter la arb'o'j, kie la akv'o'serpent'o kuŝ'as en la mal'sek'a herb'o kaj la ekzist'ad'o de hom'o'j ŝajn'as super'flu'a!”

“Kio'n vi tie far'is?”

“Mi observ'ad'is la profund'a'n river'o'n, mi observ'ad'is, kiel ĝi ĵet'as si'n de la rok'o'j, far'iĝ'as polv'o kaj flug'as ĝis la nub'o'j, por port'i la ĉiel'ark'o'n. Mi vid'is sovaĝ'a'n bubal'o'n, kiu naĝ'is sur la river'o, sed la flu'o for'tir'is ĝi'n kun si; ĝi est'is pel'at'a kun'e kun amas'o da sovaĝ'a'j anas'o'j, kiu'j ĉe la akv'o'fal'o lev'iĝ'is en la aer'o'n, sed la bubal'o fal'is mal'supr'e'n. Kia plezur'o tio est'is! Kaj mi blov'is tia'n vent'eg'o'n, ke plej mal'jun'eg'a'j arb'o'j el'radik'iĝ'is kaj dis'bat'iĝ'is en lign'et'o'j'n!”

“Kaj krom tio vi neni'o'n ali'a'n far'is?” demand'is la mal'jun'ul'in'o.

“Mi far'is trans'kap'iĝ'o'j'n en la savan'o'j, mi kares'is la sovaĝ'a'j'n ĉeval'o'j'n, mi de'sku'is kokos'o'j'n. Jes, jes, mi pov'us rakont'i mult'e da histori'o'j, sed oni ne dev'as ĉio'n rakont'i, kio'n oni sci'as. Tio'n vi ja sci'as, kar'a patr'in'et'o!” Kaj li kis'is si'a'n patr'in'o'n tiel sku'eg'e, ke ŝi preskaŭ renvers'iĝ'is. Li efektiv'e est'is sovaĝ'a knab'eg'o.

Post'e ven'is la sud'a vent'o kun turban'o kaj kun flug'et'ant'a beduen'a mantel'o.

“Est'as tre mal'varm'e ĉi tie!” li dir'is kaj ĵet'is lian'o'n en la fajr'o'n. “Oni pov'as tuj vid'i, ke la nord'a vent'o ven'is la unu'a!”

“Est'as tiel varm'eg'e ĉi tie, ke oni pov'us rost'i blank'a'n urs'o'n!” respond'is la nord'a vent'o.

“Vi mem est'as blank'a urs'o!” dir'is la sud'a vent'o.

“Ĉu vi vol'as est'i en'ŝov'it'a'j en la sak'o'n?” demand'is la mal'jun'ul'in'o: “Sid'iĝ'u tie sur la ŝton'o kaj rakont'u, kie vi est'is.”

“En Afrik'o, kar'a patr'in'o!” li respond'is. “Mi est'is kun la Hotentot'o'j ĉe ĉas'ad'o kontraŭ leon'o'j en la land'o de la Kafr'o'j. Kia herb'o tie kresk'as sur la eben'aĵ'o'j, verd'a kiel oliv'o'j. Tie danc'is la antilop'o, kaj la strut'o vet'kur'is kun ĝi, mi tamen hav'as pli rapid'a'j'n krur'o'j'n. Mi ven'is en la dezert'o'n al la flav'a sabl'o, kie aspekt'as kiel sur la fund'o de la mar'o. Mi renkont'is karavan'o'n; ili ĝust'e en tiu moment'o est'is buĉ'ant'a'j si'a'n last'a'n kamel'o'n, por ricev'i trink'akv'o'n, sed ili ricev'is nur mal'mult'e. La sun'o brul'ig'is de supr'e, kaj la sabl'o el'spir'is ard'ant'a'n varm'eg'o'n de mal'supr'e. Tiam mi komenc'is rulad'i mi'n en la delikat'a liber'a sabl'o kaj turn'o'blov'is ĝi'n alt'e'n en form'o de grand'a'j kolon'o'j. Kia danc'o tio est'is! Vi dev'us vid'i, kiel tim'ig'it'e star'is la dromedar'o kaj la komerc'ist'o tir'is al si la kaftan'o'n super la kap'o'n! Li ĵet'is si'n antaŭ mi vizaĝ'al'ter'e kiel antaŭ Alah'o, si'a Di'o. Nun ili est'as en'ter'ig'it'a'j, super ili ĉiu'j star'as piramid'o el sabl'o. Se mi iam ĝi'n for'blov'os, tiam la sun'o blank'ig'os ili'a'j'n ost'o'j'n, tiam la vojaĝ'ant'o'j pov'os vid'i, ke tie jam ankaŭ pli fru'e est'is hom'o'j, — ali'e oni en la dezert'o ne pov'us tio'n kred'i.”

“Sekv'e nur mal'bon'aĵ'o'n vi far'is!” dir'is la patr'in'o. “Marŝ'u en la sak'o'n!” Kaj antaŭ ol li tio'n rimark'is, ŝi kapt'is la sud'a'n vent'o'n ĉirkaŭ la korp'o kaj en'puŝ'is en la sak'o'n. Li rulad'is si'n sur la plank'o, sed ŝi sid'iĝ'is sur li, kaj tiam li dev'is kuŝ'i trankvil'e.

“Vi hav'as efektiv'e petol'em'a'j'n knab'o'j'n!” dir'is la reĝ'id'o.

“Jes, cert'e!” ŝi respond'is, “kaj mi hav'as la ebl'o'n kviet'ig'i ili'n. Jen ven'as la kvar'a!”

Tio est'is la orient'a vent'o, kiu aper'is en Ĥin'a'j vest'o'j.

“Vi nun ven'as do tie?” dir'is la patr'in'o; “mi pens'is, ke vi est'is en la ĝarden'o de la paradiz'o!”

“Tie'n mi flug'os nur morgaŭ!” dir'is la orient'a vent'o. “Morgaŭ fin'iĝ'os ĝust'e cent jar'o'j de la tag'o, kiam mi tie est'is. Nun mi ven'as el Ĥin'uj'o, kie mi danc'is ĉirkaŭ la porcelan'a tur'o tiel, ke ĉiu'j sonor'il'et'o'j tint'is. Mal'supr'e sur la strat'o la mandaren'o'j ricev'is bat'o'j'n, la bambu'a'j kan'o'j est'is romp'it'a'j sur ili'a'j ŝultr'o'j, kaj tamen tio est'is ofic'ist'o'j de la unu'a ĝis la naŭ'a grad'o'j. Ili kri'is: ‘Mi tre dank'as, mi'a patr'a bon'far'ant'o!’ Sed tio'n ili dir'is nur tial, ke ili dev'is, kaj mi sonor'ad'is per la sonor'il'o'j kaj kant'is: tsing, tsang, tsu!”

“Vi petol'is ĉe tio!” dir'is la mal'jun'ul'in'o. “Est'as bon'e, ke vi morgaŭ ven'os en la ĝarden'o'n de la paradiz'o; tio far'as nur bon'a'n efik'o'n sur vi'a kler'ec'o. Trink'u tiam diligent'e el la font'o de la saĝ'o kaj al'port'u ankaŭ al mi botel'et'o'n da akv'o el tie.”

“Mi tio'n far'os!” dir'is la orient'a vent'o. “Sed kial vi en'met'is en la sak'o'n mi'a'n frat'o'n de la sud'o? El'las'u li'n! Li rakont'u al mi pri la bird'o feniks'o; la reĝ'id'in'o en la ĝarden'o de la paradiz'o ĉiam vol'as aŭd'i pri ĝi, ĉiu'foj'e kiam mi post cent jar'o'j far'as al ŝi mi'a'n vizit'o'n. Mal'ferm'u la sak'o'n, tiam vi est'os mi'a kar'a, dolĉ'a patr'in'o kaj mi ankaŭ donac'os al vi du plen'a'j'n poŝ'o'j'n da te'o, tut'e verd'a kaj freŝ'a, kiu'n mi mem ŝir'kolekt'is sur la lok'o de ĝi'a kresk'ad'o.”

“Nu, pro la te'o, kaj ankaŭ pro tio, ke vi est'as mi'a plej am'at'a infan'o, mi mal'ferm'os la sak'o'n.” Ŝi tio'n far'is, kaj la sud'a vent'o el'ramp'is, sed li hav'is mien'o'n tre ĝen'it'a'n, ĉar la fremd'a reĝ'id'o ĉio'n vid'is.

“Jen mi don'as al vi palm'a'n foli'o'n por la reĝ'id'in'o,” dir'is la sud'a vent'o. “La foli'o'n don'is al mi la mal'jun'a bird'o feniks'o, la sol'a, kiu est'is en la mond'o. Per si'a bek'o ĝi grat'is sur la foli'o si'a'n tut'a'n biografi'o'n, ĉiu'j'n cent jar'o'j'n de si'a viv'o. Nun ŝi mem pov'as tio'n leg'i. Mi mem tio'n vid'is, kiel la bird'o feniks'o mem met'is fajr'o'n sub si'a'n nest'o'n, sid'is en ĝi kaj for'brul'is, kiel edz'in'o de hind'o. Kiel krak'et'is la sek'a'j branĉ'o'j! Est'is terur'a fum'o kaj odor'o! Fin'e ĉio hel'e ek'flam'is kaj la mal'jun'a bird'o feniks'o far'iĝ'is cindr'o; sed ĝi'a ov'o kuŝ'is ruĝ'e ard'ant'e en la fajr'o, ĝi krev'is kun grand'a krak'o, kaj la id'o el'flug'is. Nun ĝi est'as la reg'ant'o super ĉiu'j bird'o'j kaj la sol'a bird'o feniks'o en la mond'o. En la palm'a foli'o, kiu'n mi don'is al vi, ĝi el'mord'is tru'o'n, kiel salut'o'n al la reĝ'id'in'o.”

“Nun do ni antaŭ ĉio manĝ'u!” dir'is la patr'in'o de la vent'o'j, kaj ĉiu'j al'sid'iĝ'is, por manĝ'i la rost'it'a'n cerv'o'n. La reĝ'id'o sid'is apud la orient'a vent'o, tial ili baldaŭ inter'amik'iĝ'is.

“Aŭskult'u, dir'u al mi, mi pet'as,” komenc'is la reĝ'id'o, “kia reĝ'id'in'o tio est'as, pri kiu oni ĉi tie tiel mult'e parol'is, kaj kie efektiv'e trov'iĝ'as la ĝarden'o de la paradiz'o?”

“Ho ho!” respond'is la orient'a vent'o, “se vi vol'as ven'i tie'n, tiam ir'u morgaŭ kun mi; sed mi dev'as al vi dir'i, ke de'post la temp'o de Adam kaj Eva neni'u hom'o tie est'is. Ili'n vi ja kon'as el vi'a Bibli'a histori'o?”

“Kompren'ebl'e!” dir'is la reĝ'id'o.

“Kiam ili tiam est'is for'pel'it'a'j, la ĝarden'o de la paradiz'o en'fal'is intern'e'n de la ter'o, ĝi tamen konserv'is si'a'n varm'a'n sun'lum'o'n, si'a'n mild'a'n aer'o'n kaj si'a'n tut'a'n bel'eg'ec'o'n. Tie loĝ'as la reĝ'in'o de la fe'in'o'j; tie trov'iĝ'as la insul'o de feliĉ'o, kie'n neniam penetr'as la mort'o kaj kie viv'i est'as ĉarm'eg'e! Sid'iĝ'u morgaŭ sur mi'a dors'o, kaj tiam mi vi'n kun'pren'os kun mi. Mi pens'as, ke tio est'os far'ebl'a. Sed por hodiaŭ est'as sufiĉ'e parol'i pri tio, ĉar mi vol'as dorm'i.”

Kaj ili ĉiu'j ir'is dorm'i.

Tre fru'e maten'e la reĝ'id'o vek'iĝ'is, kaj kun grand'a mir'eg'o li ek'vid'is, ke li trov'iĝ'as jam alt'e super la nub'o'j. Li sid'is sur la dors'o de la orient'a vent'o, kiu tre gard'e li'n ten'is. Ili ŝveb'is tiel alt'e en la aer'o, ke la arb'ar'o'j kaj kamp'o'j, river'o'j kaj lag'o'j aspekt'is kvazaŭ sur geografi'a kart'o.

“Bon'a'n maten'o'n!” dir'is la orient'a vent'o, “vi pov'as kuraĝ'e ankoraŭ iom dorm'i, ĉar sur la eben'a ter'o sub ni ne trov'iĝ'as mult'e da vid'ind'aĵ'o Aŭ ebl'e vi vol'as kalkul'i la preĝ'ej'o'j'n? Tie sur la verd'a tabul'o ili aspekt'as kiel punkt'o'j de kreto.” Tio, kio'n li nom'is verd'a tabul'o, est'is kamp'o'j kaj herb'ej'o'j.

“Est'is mal'ĝentil'e, ke mi ne dir'is adiaŭ al vi'a patr'in'o kaj al vi'a'j frat'o'j!” dir'is la reĝ'id'o.

“Se oni dorm'as, oni est'as pardon'at'a,” dir'is la orient'a vent'o, kaj ili ek'flug'is plu'e'n ankoraŭ pli rapid'e. Oni pov'is tio'n aŭd'i en la arb'ar'pint'o'j de la arb'ar'o'j; kiam ili flug'is super ĉi tiu'j, ĉiu'j branĉ'o'j kaj foli'o'j bru'is; oni pov'is tio'n aŭd'i sur la mar'o kaj sur la lag'o'j, ĉar kie ajn ili flug'is, la ond'o'j lev'iĝ'ad'is pli alt'e kaj la grand'a'j ŝip'o'j profund'e mal'lev'iĝ'ad'is en la akv'o'n, kiel naĝ'ant'a'j cign'o'j.

Kiam vesper'e far'iĝ'is mal'lum'e, la grand'a'j urb'o'j prezent'is bel'eg'a'n vid'aĵ'o'n. Jen tie, jen ĉi tie aper'is lum'o'j mal'supr'e. Tio far'is tia'n impres'o'n, kvazaŭ oni ek'brul'ig'is pec'o'n da paper'o kaj vid'as la mult'a'j'n mal'grand'a'j'n fajr'er'o'j'n, kiu'j rapid'e de'nov'e mal'aper'as, kiel infan'o'j, kiu'j rapid'as el la lern'ej'o. La reĝ'id'o plaŭd'is per la man'o'j, sed la orient'a vent'o pet'is li'n, ke li tio'n ne far'u kaj ke li prefer'e ten'u si'n fortik'e, ĉar ali'e li facil'e pov'us fal'i mal'supr'e'n kaj pend'halt'i sur iu preĝ'ej'a pint'o.

La agl'o en la nigr'a'j arb'ar'o'j flug'is facil'e, sed la orient'a vent'o flug'is pli facil'e. La kozak'o sur si'a mal'grand'a ĉeval'o galop'is rapid'eg'e sur la eben'aĵ'o, sed pli rapid'eg'e galop'is antaŭ'e'n la reĝ'id'o.

“Nun vi pov'as jam vid'i la Himalaj'o'n!” dir'is la orient'a vent'o, “ĝi est'as la plej alt'a mont'ar'o en Azi'o, baldaŭ ni ating'os la ĝarden'o'n de la paradiz'o!” Ili direkt'is si'n pli sud'e'n, kaj la arom'o de spic'o'j kaj flor'o'j baldaŭ lev'iĝ'is al ili. Fig'o'j kaj granat'o'j kresk'is sovaĝ'e, kaj la sovaĝ'a vin'ber'branĉ'o hav'is sur si blu'a'j'n kaj ruĝ'a'j'n ber'o'j'n. Ĉi tie ambaŭ mal'lev'iĝ'is kaj etend'is si'n sur la mol'a herb'o, kie la flor'o'j balanc'is la kap'o'n al la vent'o, kvazaŭ ili vol'us dir'i: “Ni salut'as vi'n je vi'a re'ven'o!”

“Ĉu ni est'as nun en la ĝarden'o de la paradiz'o?” demand'is la reĝ'id'o.

“Ne, ankoraŭ ne!” respond'is la orient'a vent'o, “sed ni baldaŭ tie'n ven'os. Ĉu vi vid'as tie la rok'a'n mur'eg'o'n kaj la grand'a'n kavern'o'n, antaŭ kiu la vin'ber'branĉ'o'j pend'as mal'supr'e'n kiel grand'a'j verd'a'j kurten'o'j? Tie ni dev'as tra'ir'i. En'volv'u vi'n en vi'a'n mantel'o'n, ĉar kiel ajn varm'eg'e ĉi tie rost'as la sun'o, unu paŝ'o'n plu'e est'as glaci'e mal'varm'e. La bird'o, kiu flank'e preter'flug'as, hav'as unu flug'il'o'n ekster'e en la varm'a somer'o kaj la du'a'n intern'e en la mal'varm'a vintr'o.”

“Tio do est'as la voj'o al la ĝarden'o de la paradiz'o?” demand'is reĝ'id'o.

Nun ili en'ir'is en la kavern'o'n. Hu, kiel glaci'e mal'varm'e tie est'is! Tamen tio ne long'e daŭr'is. La orient'a vent'o etend'is si'a'j'n flug'il'o'j'n, kaj ili lum'is kiel bril'ant'a fajr'o. Ha, kia kavern'o tio est'is! La grand'a'j ŝton'blok'o'j, de kiu'j gut'ad'is la akv'o, pend'is super ili en plej fantazi'a'j form'o'j: Jen la voj'o est'is tiel mal'vast'a, ke ili dev'is ramp'i sur la man'o'j kaj pied'o'j, jen ĝi est'is tiel alt'a kaj vast'a, kiel en la liber'a aer'o. Aspekt'is kvazaŭ tomb'a'j kapel'o'j kun mut'a'j orgen'tub'o'j kaj ŝton'iĝ'int'a'j standard'o'j.

“Ŝajn'as al mi, ke al la ĝarden'o de la paradiz'o ni ir'as per la voj'o de la mort'o?” dir'is la reĝ'id'o, sed la orient'a vent'o ne respond'is eĉ unu vort'o'n, sed nur montr'is antaŭ'e'n, kaj plej bel'a blu'a lum'o radi'is renkont'e al ili. La ŝton'blok'o'j super ili ĉiam pli kaj pli dis'solv'iĝ'is en nebul'o'n, kiu fin'e far'iĝ'is tiel klar'a kaj tra'vid'ebl'a, kiel blank'a nub'o en la lum'o de la lun'o. Nun ili trov'iĝ'is en plej ĉarm'a mild'a aer'o, tiel freŝ'a kiel sur la mont'o'j, tiel arom'a kiel ĉe la roz'o'j en la val'o.

Tie flu'is river'o tiel klar'a, kiel la aer'o mem, kaj la fiŝ'o'j en ĝi bril'is kiel arĝent'o kaj or'o; purpur'ruĝ'a'j angil'o'j, el kiu'j ĉe ĉiu mov'iĝ'o ŝpruc'is blu'a'j fajr'er'o'j, lud'is mal'supr'e en la akv'o, kaj la larĝ'a'j foli'o'j de la akv'a roz'o hav'is la kolor'o'j'n de ĉiel'ark'o, la flor'o mem est'is ruĝ'et'e brul'ant'a flam'o, kiu'n nutr'is la akv'o tiel sam'e, kiel lamp'o ricev'as si'a'n nutr'aĵ'o'n de la ole'o. marmor'a pont'o, fortik'a, sed konstru'it'a tiel art'e kaj delikat'e, kvazaŭ ĝi est'us el punt'o'j kaj vitr'a'j perl'o'j, konduk'is super la akv'o al la insul'o de feliĉ'o, kie flor'is la ĝarden'o de la paradiz'o.

La orient'a vent'o pren'is la reĝ'id'o'n sur si'a'j'n brak'o'j'n kaj transport'is li'n tie'n. Tie la flor'o'j kaj la foli'o'j kant'is la plej bel'a'j'n melodi'o'j'n el li'a infan'ec'o, sed tiel mir'ind'e bel'e, kiel neni'a hom'a voĉ'o pov'as kant'i.

Ĉu tio est'is palm'a'j arb'o'j aŭ gigant'a'j akv'a'j kresk'aĵ'o'j, kiu'j tie kresk'is? Tiel suk'o'riĉ'a'j'n kaj grand'a'j'n arb'o'j'n la reĝ'id'o antaŭ'e neniam ankoraŭ vid'is. En long'a'j girland'o'j tie pend'is plej mir'ind'a'j grimp'o'kresk'aĵ'o'j, tia'j, kia'j'n oni vid'as pentr'it'a'j'n per farb'o'j kaj or'o nur sur la rand'o de mal'nov'a'j libr'o'j de legend'o'j aŭ kia'j oft'e est'as tra'plekt'it'a'j en la ĉapitr'o'komenc'a'j liter'o'j. Tio est'as plej strang'a'j miks'aĵ'o'j el bird'o'j, flor'o'j kaj spiral'aĵ'o'j. En la herb'o apud'e star'is amas'o da pav'o'j kun etend'it'a'j radi'ant'a'j vost'o'j. Jes, jes, est'is efektiv'e tiel! Sed kiam la reĝ'id'o ili'n ek'tuŝ'is, li rimark'is, ke tio est'is ne best'o'j, sed kresk'aĵ'o'j. Tio est'is grand'a'j lap'o'j, kiu'j tie radi'is kiel bel'eg'a vost'o de pav'o. Leon'o'j kaj tigr'o'j simil'e al lert'a'j kat'o'j salt'ad'is inter la verd'a'j plekt'o'bar'il'o'j, kiu'j odor'is kiel la flor'aĵ'o'j de oliv'arb'o, kaj la leon'o'j kaj tigr'o'j est'is mal'sovaĝ'a'j; la sovaĝ'a arb'ar'a kolomb'o, bril'et'ant'e kiel plej bel'a perl'o, tuŝ'et'ad'is per si'a'j flug'il'o'j la kol'har'o'j'n de la leon'o'j, kaj la ordinar'e tiel tim'em'a antilop'o star'is kaj balanc'ad'is la kap'o'n, kvazaŭ ĝi ankaŭ vol'us kun'e lud'i.

Jen ven'is la fe'in'o de la paradiz'o; ŝi'a'j vest'o'j radi'is kiel la sun'o, kaj ŝi'a vizaĝ'o est'is mild'a kiel la vizaĝ'o de pi'a patr'in'o, kiam ŝi sent'as si'n tut'e feliĉ'a koncern'e si'a'n infan'o'n. Ŝi est'is jun'a kaj ĉarm'a, kaj plej bel'a'j knab'in'o'j, ĉiu kun lum'ant'a stel'o en la har'o'j, ŝi'n sekv'is.

La orient'a vent'o don'is al ŝi la skrib'it'a'n foli'o'n de la bird'o feniks'o, kaj ŝi'a'j okul'o'j lum'is de ĝoj'o. Ŝi pren'is la reĝ'id'o'n je la man'o kaj konduk'is li'n en si'a'n palac'o'n, kies mur'o'j bril'is kolor'e kiel plej bel'a foli'o de tulip'o, kiam oni ĝi'n ten'as kontraŭ la sun'o. La plafon'o mem est'is grand'a radi'ant'a flor'o, kaj ju pli long'e oni ĝi'n rigard'is, des pli profund'a ŝajn'is ĝi'a kalik'o. La reĝ'id'o al'ir'is al la fenestr'o kaj ek'rigard'is tra unu el la fenestr'a'j vitr'o'j. Tiam li ek'vid'is la arb'o'n de la sci'ad'o kun la serpent'o, kaj Adam kaj Eva star'is tut'e apud'e. “Ĉu ili ne est'as el'pel'it'a'j?” li demand'is, kaj la fe'in'o rid'et'is kaj klar'ig'is al li, ke la temp'o tia'manier'e stamp'is sur ĉiu fenestr'o'vitr'o si'a'n bild'o'n. Sed la bild'o ne est'is tia, kia'j'n oni ordinar'e vid'as, ne, ĝi hav'is en si viv'o'n, la foli'o'j de la arb'o'j mov'iĝ'ad'is, la hom'o'j venad'is kaj for'ir'ad'is kiel en bild'o spegul'a. Li rigard'is tra ali'a vitr'o kaj ek'vid'is tie la sonĝ'o'n de Jakob, en kiu la ŝtup'et'ar'o ating'is ĝis la ĉiel'o kaj la anĝel'o'j kun grand'a'j flug'il'o'j ŝveb'ad'is supr'e'n kaj mal'supr'e'n. Jes, ĉio, kio okaz'is en ĉi tiu mond'o, viv'is kaj mov'iĝ'ad'is sur la fenestr'a'j vitr'o'j, tia'j'n rav'ant'a'j'n pentr'aĵ'o'j'n pov'is gravur'i nur la temp'o.

La fe'in'o rid'et'is kaj konduk'is li'n en grand'a'n kaj alt'a'n salon'o'n, kies mur'o'j ŝajn'is tra'lum'ant'a'j pentr'aĵ'o'j, sur kiu'j unu vizaĝ'o est'is pli bel'a ol la ali'a. Milion'o'j da ĉiel'feliĉ'ul'o'j est'is tie prezent'it'a'j, ili rid'et'is kaj kant'is tiel, ke ĉio kun'flu'is en unu melodi'o'n. La plej supr'a'j est'is tiel mal'grand'a'j, ke ili aspekt'is pli mal'grand'a'j ol la plej mal'grand'a burĝon'o de roz'o, kiu prezent'iĝ'as nur kiel punkt'et'o. Mez'e en la salon'o star'is grand'a arb'o kun mal'supr'e'n'pend'ant'a'j luks'a'j branĉ'o'j; or'a'j pom'o'j, grand'a'j kaj mal'grand'a'j, pend'is kiel oranĝ'o'j inter la verd'a'j foli'o'j. Tio est'is la arb'o de sci'ad'o, de kies frukt'o'j manĝ'is Adam kaj Eva. De ĉiu foli'o gut'is lum'ant'a ruĝ'a gut'o da ros'o. Aspekt'is, kvazaŭ la arb'o plor'as per sang'a'j larm'o'j.

“Ni en'ir'u nun en la boat'o'n!” dir'is la fe'in'o, “tie sur la ond'ant'a akv'o ni pren'os iom da re'freŝ'ig'aĵ'o. La boat'o balanc'iĝ'as, ĝi tamen ne mov'iĝ'as de si'a lok'o, sed ĉiu'j land'o'j de la mond'o preter'glit'as antaŭ ni'a'j okul'o'j.” Tio est'is mir'ind'a vid'aĵ'o, kiam la tut'a bord'o mov'iĝ'ad'is. Jen ven'is la alt'a'j, neĝ'kovr'it'a'j Alp'o'j, kun nub'o'j kaj mal'lum'a'j abi'o'j, la Alp'a korn'o son'is profund'e melankoli'e, kaj la paŝt'ist'o gaj'e jodl'is en la val'o. Jen la banan'arb'o'j klin'is super la boat'o'n si'a'j'n long'a'j'n pend'ant'a'j'n branĉ'o'j'n, karb'o'nigr'a'j cign'o'j naĝ'is sur la akv'o kaj plej strang'a'j best'o'j kaj flor'o'j montr'iĝ'is sur la bord'o. Tio est'is Nov'a Holando, la kvin'a part'o de la mond'o, kiu preter'glit'is kun perspektiv'o de la blu'a'j mont'o'j. Oni aŭd'is la kant'ad'o'n de la pastr'o'j kaj vid'is la danc'ad'o'n de la sovaĝ'ul'o'j ĉe son'ad'o de tambur'o'j kaj de ost'a'j trumpet'o'j. La Piramid'o'j de Egipt'uj'o, alt'a'j ĝis la nub'o'j, renvers'it'a'j kolon'o'j kaj sfinks'o'j; du'on'e en'ter'ig'it'a'j en la sabl'o, rapid'e preter'kur'is. La nord'a bril'o flam'is super la glaci'mont'o'j de la nord'o; tio est'is fajr'aĵ'o, kiu'n neni'u pov'us imit'i. La reĝ'id'o est'is feliĉ'a, li vid'is ja cent'obl'e pli mult'e, ol kiom ni ĉi tie rakont'as.

“Ĉu mi pov'as rest'i ĉi tie por ĉiam?” demand'is la reĝ'id'o.

“Tio de'pend'as de vi mem!” respond'is la fe'in'o. “Se vi ne ek'dezir'os mal'permes'it'aĵ'o'n, kiel Adam, tiam vi pov'as rest'i ĉi tie por ĉiam”.

“Mi neniam tuŝ'os la pom'o'j'n de la arb'o de sci'ad'o!” dir'is la reĝ'id'o. “Ĉi tie trov'iĝ'as ja mil'o'j da frukt'o'j tiel sam'e bel'a'j kiel tiu'j!”

“El'prov'u vi'n mem, kaj se vi ne sent'as vi'n sufiĉ'e fort'a, tiam ir'u re'turn'e kun la orient'a vent'o, kiu vi'n al'port'is. Li flug'as nun re'turn'e kaj re'ven'os ne pli fru'e, ol post cent jar'o'j. La temp'o pas'os al vi sur ĉi tiu lok'o tiel rapid'e, kvazaŭ tio est'us nur cent hor'o'j, sed por tent'o kaj pek'o ĝi est'as ja sufiĉ'e long'a temp'o. Ĉiu'n vesper'o'n, kiam mi dir'os al vi adiaŭ, mi dev'os dir'i al vi: ‘Ven'u kun mi’, mi dev'os far'i al vi sign'o'j'n per la man'o, vi tamen rest'u. Ne ir'u kun mi, ĉar kun ĉiu paŝ'o vi'a dezir'eg'o kresk'os; vi ven'os en la salon'o'n, en kiu kresk'as la arb'o de sci'ad'o; mi dorm'as sub ĝi'a'j arom'a'j mal'supr'e'n'pend'ant'a'j branĉ'o'j, vi klin'os vi'n super mi'n, kaj mi dev'os rid'et'i. Sed se vi ek'tuŝ'os mi'a'n buŝ'o'n per kis'o, tuj la paradiz'o en'fal'os profund'e en la ter'o'n kaj est'os perd'it'a por vi. La akr'a vent'o de la dezert'o ek'bru'os ĉirkaŭ vi, la mal'varm'a pluv'o gut'os el vi'a'j har'o'j. Mal'ĝoj'o kaj sufer'o'j far'iĝ'os vi'a sort'o!”

“Mi rest'as ĉi tie!” dir'is la reĝ'id'o, kaj la orient'a vent'o kis'is li'n sur la frunt'o kaj dir'is: “Est'u fort'a, tiam ni ĉiu'j post cent jar'o'j de'nov'e est'os ĉi tie kun'e. Adiaŭ, adiaŭ!” La orient'a vent'o etend'is si'a'j'n larĝ'a'j'n flug'il'o'j'n; ili bril'is kiel sen'tondr'a fulm'o en la temp'o de la rikolt'ad'o, aŭ kiel la nord'a bril'o en mal'varm'a vintr'o. “Adiaŭ, adiaŭ!” vok'is arb'o'j kaj flor'o'j. Cikoni'o'j kaj pelikan'o'j flug'is en vic'o'j simil'e al flug'et'ant'a'j ruband'o'j kaj akompan'is li'n ĝis la lim'o de la ĝarden'o.

“Nun ni re'komenc'u ni'a'n danc'ad'o'n!” dir'is la fe'in'o. “Kiam ĝi est'os fin'it'a, post la sub'ir'o de la sun'o, vi vid'os, ke mi far'os al vi sign'o'j'n, vi aŭd'os, ke mi vok'as al vi: ‘Sekv'u mi'n!’ vi tamen tio'n ne far'u. Dum cent jar'o'j mi ĉiu'tag'e dev'as tio'n ripet'i. Post ĉiu venk'o kontraŭ vi mem vi ricev'os pli da fort'o, kaj fin'e vi plu tut'e ne pens'os pri tio. Hodiaŭ vesper'e tio okaz'os la unu'a'n foj'o'n; jen mi vi'n avert'is!”

La fe'in'o konduk'is li'n en grand'a'n salon'o'n el blank'a'j diafan'a'j lili'o'j, kies flav'a'j stamen'o'j form'is mal'grand'a'n or'a'n harp'o'n, kiu ek'son'is per ton'o'j de kord'o'j kaj de flut'o. Plej bel'a'j knab'in'o'j, graci'a'j kaj flug'et'ant'a'j, vest'it'a'j per ond'iĝ'ant'a gaz'o tiel, ke ili'a'j ĉarm'a'j membr'o'j vid'ebl'e el'montr'iĝ'is, ŝveb'is danc'ant'e tie'n kaj re'e'n kaj kant'is pri tio, kiel bel'eg'a est'as la viv'o, ke ili neniam mort'os kaj ke la ĝarden'o de la paradiz'o flor'as etern'e.

La sun'o mal'lev'iĝ'is, la tut'a ĉiel'o far'iĝ'is or'a mar'o, kio don'is al la lili'o'j la bril'ant'a'n aspekt'o'n de plej bel'a'j roz'o'j. La reĝ'id'o trink'is el la ŝaŭm'ant'a vin'o, kiu'n prezent'is al li la knab'in'o'j, kaj li sent'is tia'n feliĉ'o'n, kia'n li neniam antaŭ'e sent'is. Li rimark'is, kiel la fund'mur'o de la salon'o mal'ferm'iĝ'is. La arb'o de sci'ad'o radi'is kun bril'o, kiu kvazaŭ'blind'ig'is li'a'j'n okul'o'j'n. La kant'ad'o, kiu son'is de tie, est'is mild'a kaj ĉarm'a, kiel la voĉ'o de li'a patr'in'o, kaj li hav'is tia'n impres'o'n, kvazaŭ ŝi kant'as: “Mi'a infan'o, mi'a am'at'a infan'o!”

Tiam la fe'in'o far'is sign'o'n kaj vok'is kares'e: “Sekv'u mi'n, sekv'u mi'n!”. Kaj li ĵet'eg'is si'n post ŝi, forges'is si'a'n promes'o'n, forges'is ĝi'n jam en la unu'a vesper'o, kaj ŝi balanc'is la kap'o'n kaj rid'et'is. La bon'odor'o, la arom'a bon'odor'o ĉirkaŭ'e, far'iĝ'is ĉiam pli fort'e, la harp'o'j son'is ĉiam pli ĉarm'e, kaj est'is kvazaŭ en la salon'o, en kiu kresk'is la arb'o, milion'o'j da rid'et'ant'a'j kap'o'j balanc'iĝ'as kaj kant'as: “Ĉio'n oni dev'as sci'i, la hom'o est'as la sinjor'o de la ter'o!” De la foli'o'j de la arb'o de sci'ad'o fal'ad'is jam ne sang'a'j larm'o'j, tio est'is, laŭ si'a aspekt'o, ruĝ'a'j bril'et'ant'a'j stel'o'j. “Sekv'u mi'n, sekv'u mi'n!” son'is la trem'ant'a'j ton'o'j, kaj kun ĉiu paŝ'o la vang'o'j de la reĝ'id'o brul'is pli varm'eg'e, li'a sang'o puls'is pli fort'e. “Mi dev'as!” li dir'is, “tio ne est'as ja pek'o, ne pov'as est'i pek'o! Kial ne sekv'i la bel'o'n kaj ĝoj'o'n! Nur vid'i ŝi'n mi vol'as, kiel ŝi dorm'as. Per tio ja neni'o ankoraŭ est'os perd'it'a, se mi nur ne for'tir'iĝ'os kaj ne kis'os ŝi'n, kaj tio'n mi ne far'os, mi est'as fort'a, mi hav'as fort'a'n vol'o'n!”

La fe'in'o de'ĵet'is si'a'n radi'ant'a'n vest'o'n, fleks'is flank'e'n la branĉ'o'j'n, kaj unu moment'o'n post'e ŝi mal'aper'is mal'antaŭ ili.

“Mi ne pek'is ankoraŭ,” dir'is la reĝ'id'o, “kaj mi tio'n ankaŭ ne far'os.” Li tamen tir'is flank'e'n la branĉ'o'j'n. Tie ŝi jam dorm'is, am'ind'e ĉarm'a, kiel pov'as est'i nur la fe'in'o en la ĝarden'o de la paradiz'o. Ŝi rid'et'is en la dorm'o; li klin'is si'n super ŝi'n kaj vid'is larm'o'j'n, kiu'j trem'is inter ŝi'a'j okul'har'o'j.

“Ĉu vi plor'as pri mi?” li flustr'is. “Ne plor'u, ĉarm'eg'a vir'in'o! Nur nun mi kompren'as la feliĉ'o'n de la paradiz'o, ĝi tra'penetr'as mi'a'n sang'o'n, tra'penetr'as mi'a'j'n pens'o'j'n. Fort'o'n de Kerub'o kaj viv'o'n etern'a'n mi sent'as en mi'a ter'a korp'o. Etern'a nokt'o mi'n kovr'u, sed unu minut'o tia, kiel la nun'a, est'as sufiĉ'a riĉ'aĵ'o.” Kaj li kis'is la larm'o'j'n de ŝi'a'j okul'o'j, li'a buŝ'o tuŝ'is ŝi'a'n.

Tiam ek'krak'is frap'o de tondr'o, tiel profund'a, tiel terur'a, kia'n neni'u iam aŭd'is antaŭ'e, kaj ĉio fal'eg'is: la bel'a fe'in'o, la flor'ant'a paradiz'o fal'is en la ter'o'n, profund'e'n, ĉiam pli profund'e'n. La reĝ'id'o vid'is, kiel ĉio mal'aper'as en nigr'a'n nokt'o'n, kiel mal'grand'a, mal'fort'e bril'et'ant'a stel'o ĝi radi'is tre mal'proksim'e. Mort'a mal'varm'o ek'trem'ig'is li'a'j'n membr'o'j'n, li ferm'is si'a'j'n okul'o'j'n kaj kuŝ'is dum long'a temp'o kiel mort'int'o.

La mal'varm'a pluv'o frap'is li'a'n vizaĝ'o'n, la akr'a vent'o ĉirkaŭ'blov'is li'a'n korp'o'n, tiel ke li fin'e de'nov'e re'konsci'iĝ'is. “Kio'n mi far'is!” li ĝem'is, “mi pek'is kiel Adam; pek'is tiel, ke la paradiz'o antaŭ mi fal'is en la ter'o'n!” Li mal'ferm'is la okul'o'j'n; la stel'o'n tre mal'proksim'e, la stel'o'n, kiu radi'is kiel la enter'iĝ'int'a paradiz'o, li vid'is ankoraŭ, — tio est'is la maten'a stel'o sur la ĉiel'o.

Li lev'iĝ'is, kaj tiam li vid'is, ke li trov'iĝ'as en la grand'a arb'ar'o tut'e apud'e de la kavern'o de la vent'o'j, kaj la patr'in'o de la vent'o'j sid'is apud li. Ŝi aspekt'is koler'a kaj lev'is si'a'n brak'o'n supr'e'n:

“Jam en la unu'a vesper'o!” ŝi dir'is. “Jes, mi tio'n antaŭ'vid'is. Se vi est'us mi'a fil'o, vi ir'us en la sak'o'n!”

“Tie'n li efektiv'e ir'os!” dir'is la Mort'o. Tio est'is fort'a mal'jun'a vir'o kun falĉ'il'o en la man'o kaj kun grand'a'j nigr'a'j flug'il'o'j. “En la ĉerk'o'n li est'os met'it'a, sed ankoraŭ ne nun. Mi nur mark'os li'n, kaj post'e mi permes'os al li ankoraŭ vag'i dum kelk'a temp'o sur la ter'o, sufer'i pun'o'n pro si'a'j pek'o'j, far'iĝ'i bon'a kaj pli bon'a. Mi ven'os ne'atend'it'e. Kiam li tio'n plej mal'mult'e suspekt'os, mi ŝov'os li'n en la nigr'a'n ĉerk'o'n, met'os li'n sur mi'a'n kap'o'n kaj flug'os supr'e'n al la stel'o'j. Tie ankaŭ flor'as ĝarden'o de la paradiz'o, kaj se li est'os bon'a kaj pi'a, li tie'n ven'os. Sed se li'a'j ag'o'j kaj pens'o'j est'os mal'bon'a'j kaj li'a kor'o est'os plen'a de pek'o'j, tiam li mal'lev'iĝ'os kun la ĉerk'o pli profund'e'n, ol la paradiz'o mal'lev'iĝ'is, kaj nur unu foj'o'n en mil jar'o'j mi li'n el'pren'os, por ke li fal'u pli profund'e'n aŭ est'u transport'at'a sur la bril'et'ant'a'n stel'o'n tie supr'e.”

Flug'ant'a kofr'o

Viv'is iam komerc'ist'o, kiu est'is tiel riĉ'a, ke tut'a'n strat'o'n kaj eĉ ankoraŭ flank'a'n strat'et'o'n li pov'us plen'pavim'i sol'e per grand'a'j arĝent'a'j mon'er'o'j. Tamen tio'n li ne far'is, li uz'ad'is si'a'n mon'o'n en ali'a manier'o. Kiam li el'spez'is spes'dek'o'n, li ricev'is spes'mil'o'n re'turn'e. Jes, kapabl'a komerc'ist'o li est'is; sed li tamen dev'is mort'i.

Li'a fil'o do ricev'is la tut'a'n mon'o'n, kaj li viv'is gaj'e, li ir'ad'is ĉiu'nokt'e al mask'o'bal'o'j, li farad'is flug'lud'il'o'j'n el spes'mil'a'j bank'not'o'j, kaj en la lag'o'n li ĵet'ad'is or'a'j'n mon'er'o'j'n anstataŭ ŝton'et'o'j. Tia'manier'e la mon'o kompren'ebl'e pov'is mal'mult'iĝ'i, kaj tio'n ĝi efektiv'e far'is. Fin'e li posed'is ne pli ol kelk'e da spes'dek'o'j kaj hav'is neni'a'j'n ali'a'j'n vest'o'j'n krom par'o da pantofl'o'j kaj mal'nov'a nokt'a surtut'o. Nun li'a'j amik'o'j plu ne zorg'is pri li, ĉar ili ja ne pov'is montr'i si'n kun li sur la strat'o; nur unu el ili, bon'kor'a hom'o, send'is al li mal'nov'a'n kofr'o'n kaj dir'ig'is al li: “En'pak'u!” Jes, tio ebl'e est'us bon'a, sed li hav'is neni'o'n por en'pak'i, kaj tial li met'is si'n mem en la kofr'o'n.

Tio est'is strang'a kofr'o. Kiam oni prem'is la serur'o'n, la kofr'o pov'is flug'i. Li far'is tio'n, kaj subit'e la kofr'o ek'flug'is kun li tra la kamen'tub'o tre alt'e'n, super la nub'o'j'n, plu'e'n, ĉiam plu'e'n. De temp'o al temp'o la fund'o suspekt'ebl'e krak'is, kaj li tiam fort'e tim'is, ke la kofr'o romp'iĝ'os, — est'us tiam tre bel'a salt'o tra la aer'o! Di'o ni'n gard'u! Fin'e li ven'is en la land'o'n de la Turk'o'j. La kofr'o'n li kaŝ'is en arb'ar'o sub velk'int'a'j foli'o'j, kaj li mem ir'is en la urb'o'n. Tio'n li pov'is tre bon'e far'i, ĉar ĉe la Turk'o'j ĉiu'j, simil'e al li, ir'as ja en nokt'a surtut'o kaj pantofl'o'j. Li renkont'is vart'ist'in'o'n kun mal'grand'a infan'o. “Aŭskult'u, vi, Turk'a vart'ist'in'o!” li dir'is, “kio est'as tiu grand'a kastel'o, tuj apud la urb'o, kun la tiel alt'a'j fenestr'o'j?”

“Tie loĝ'as la fil'in'o de la reĝ'o!” ŝi dir'is, “oni antaŭ'dir'is al ŝi, ke pro am'ant'o ŝi far'iĝ'os tre mal'feliĉ'a, kaj tial neni'u hav'as la permes'o'n ven'i al ŝi, se ne ĉe'est'as la reĝ'o kaj la reĝ'in'o.”

“Mi dank'as!” dir'is la komerc'ist'id'o, kaj li ir'is en arb'ar'o'n, sid'iĝ'is en si'a kofr'o, flug'is sur la tegment'o'n de la kastel'o kaj en'ramp'is tra la fenestr'o al la reĝ'id'in'o.

Ŝi kuŝ'is sur la sof'o kaj dorm'is; ŝi est'is tiel ĉarm'a, ke li dev'is ŝi'n kis'i. Ŝi vek'iĝ'is kaj fort'e ek'tim'is, sed li dir'is, ke li est'as la di'o de la Turk'o'j, kiu ven'is al ŝi tra la aer'o, kaj tio flat'is ŝi'n.

Ili sid'is flank'o ĉe flank'o, kaj li rakont'ad'is al ŝi histori'o'j'n pri ŝi'a'j okul'o'j, ke ili est'as plej ĉarm'a'j mal'lum'a'j mar'o'j kaj la pens'o'j naĝ'as en ili kiel vir'in'et'o'j de mar'o. Li rakont'ad'is pri ŝi'a frunt'o, ke ĝi est'as neĝ'mont'o kun la plej bel'eg'a'j salon'o'j kaj bild'o'j. Li rakont'ad'is ankaŭ pri la cikoni'o, kiu al'port'as plej ĉarm'a'j'n infan'et'o'j'n.

Jes, tio est'is bel'eg'a'j histori'o'j! Post'e li far'is al la reĝ'id'in'o edz'iĝ'o'pet'o'n, kaj ŝi tuj dir'is “jes”.

“Sed vi dev'as ven'i dimanĉ'e, tiam la reĝ'o kaj la reĝ'in'o est'as ĉe mi al te'o. Ili est'os tre fier'a'j pri tio, ke mi ricev'as la di'o'n de la Turk'o'j. Sed zorg'u pri tio, ke vi pov'u rakont'i sufiĉ'e bel'a'n fabel'o'n, ĉar tio est'as por mi'a'j ge'patr'o'j la plej agrabl'a temp'o'pas'ig'o. Mi'a patr'in'o am'as aŭd'i fabel'o'j'n moral'a'j'n kaj bon'mor'a'j'n, kaj mi'a patr'o gaj'a'j'n, pri kiu'j oni pov'as rid'i.”

“Jes, mi al'port'os neni'a'n ali'a'n fianĉ'donac'o'n krom fabel'o!” Kaj ili dis'iĝ'is; sed la reĝ'id'in'o don'is al li glav'o'n, garn'it'a'n per or'a'j mon'er'o'j, kaj ĉi tiu'j est'is por li tre util'a'j.

Nun li for'flug'is, aĉet'is al si nov'a'n nokt'a'n surtut'o'n kaj sid'is en la arb'ar'o kaj verk'is fabel'o'n. Ĝi dev'is est'i pret'a ĝis sabat'o, kaj tio ne est'is tre facil'a.

Kiam ĝi est'is pret'a, est'is jam ĝust'e sabat'o. La reĝ'o, la reĝ'in'o kaj la tut'a kort'eg'o atend'is ĉe la reĝ'id'in'o kun la te'o. Oni akcept'is li'n tre afabl'e.

“Vol'u nun rakont'i fabel'o'n”, dir'is la reĝ'in'o, “i'a'n profund'pens'a'n kaj edif'a'n.”

“Sed tia'n, pri kiu oni pov'as ankaŭ rid'i!” dir'is la reĝ'o.

“Bon'e:” li dir'is kaj komenc'is rakont'i. Nun oni dev'as bon'e atent'i.

“Est'is iam fask'o da alumet'o'j, kiu'j est'is tre fier'a'j pri si'a alt'a de'ven'o. Ili'a pra'patr'o, t. e. la grand'a pin'o, el kiu ĉiu el ili est'is tre mal'grand'a pec'et'o, est'is grand'a, alt'a arb'o en arb'ar'o. La alumet'o'j kuŝ'is sur kornic'o inter fajr'o'far'il'o kaj mal'nov'a fer'a pot'o, kaj al ĉi tiu'j ili rakont'is pri si'a jun'ec'o. “Jes, kiam ni est'is sur la verd'a branĉ'o”, ili dir'is, “tiam ni efektiv'e hav'is bon'a'n viv'o'n. Ĉiu'n vesper'o'n kaj maten'o'n ni hav'is diamant'a'n te'o'n, tio est'is la ros'o; la tut'a'n tag'o'n ni hav'is sun'bril'o'n, t. e. kiam la sun'o bril'is, kaj ĉiu'j mal'grand'a'j bird'o'j dev'is rakont'ad'i al ni histori'o'j'n. Ni pov'is tre bon'e rimark'i, ke ni est'as ankaŭ riĉ'a'j, ĉar la arb'o'j foli'hav'a'j est'is vest'it'a'j nur en somer'o, sed ni'a famili'o hav'is sufiĉ'e da rimed'o'j, por hav'ig'i al si verd'a'j'n vest'o'j'n ne sol'e por somer'o, sed ankaŭ por vintr'o. Sed jen ven'is arb'o'hak'ist'o'j, kaj tiam far'iĝ'is grand'a revoluci'o; ni'a tut'a famili'o dis'part'iĝ'is. La patr'o de la famili'o ricev'is ofic'o'n de ĉef'a mast'o sur bel'eg'a ŝip'o, kiu pov'is ĉirkaŭ'vetur'i la tut'a'n mond'o'n, kiam ĝi vol'is. La ali'a'j branĉ'o'j ricev'is ali'a'j'n ofic'o'j'n, kaj ni hav'as nun la task'o'n brul'ig'i lum'o'n por la mal'alt'a popol'amas'o.”

“Mi pov'as kant'i ali'a'n kant'o'n”; dir'is la fer'a pot'o, ĉe kies flank'o kuŝ'is la alumet'o'j, “De la moment'o, kiam mi ek'vid'is la lum'o'n de la mond'o, oni mi'n mult'e da foj'o'j frot'lav'is kaj bol'ig'is. Mi zorg'as pri la afer'o'j solid'a'j, kaj en efektiv'ec'o mi est'as ĉi tie la unu'a en la dom'o. Mi'a sol'a plezur'o est'as post la tag'manĝ'o kuŝ'i pur'a kaj bon'ord'a sur la kornic'o kaj prudent'e babil'i kun la kamarad'o'j. Sed escept'int'e la sitel'o'n, kiu de temp'o al temp'o ir'as mal'supr'e'n sur la kort'o'n, ni ĉiu'j viv'as ĉi tie ĉiam pord'o'ferm'it'e. Ni'a sol'a kurier'o de nov'aĵ'o'j est'as la bazar'a korb'o, sed ĉi tiu parol'as tro ribel'em'e pri la reg'ist'ar'o kaj la popol'o. Antaŭ ne'long'e unu mal'nov'a pot'o kaŭz'e de tio pro terur'o eĉ fal'is sur la plank'o'n kaj romp'iĝ'is en pec'o'j'n. Ĉi tiu est'as politik'e bon'intenc'a, mi pov'as cert'ig'i al vi.”

“Nun vi parol'as tro mult'e!” dir'is la fajr'o'far'il'o, kaj la ŝtal'o ek'frap'is la fajr'o'ŝton'o'n tiel, ke fajr'er'o'j ek'ŝpruc'is. “Ĉu ni ne aranĝ'u al ni gaj'a'n vesper'o'n?”

“Jes, ni parol'u pri tio, kiu est'as la plej glor'de'ven'a!” dir'is la alumet'o'j.

“Ne, mi ne am'as parol'i pri mi mem!” respond'is la argil'a pot'o. “Mi propon'as vesper'a'n amuz'iĝ'o'n. Mi far'os la komenc'o'n kaj i'o'n rakont'os; ĉiu rakont'os, kio'n li tra'viv'is. Ĉe tio oni pov'as tre bon'e ĉio'n kun'viv'i spirit'e, kaj tio est'as tre gaj'a. Aŭskult'u do: apud la Balt'a Mar'o ĉe la Dan'a'j golf'o'j...”

“Bel'eg'a komenc'o!” ek'kri'is ĉiu'j teler'o'j, “tio cert'e est'os histori'o, kiu plaĉ'os al ĉiu'j!”

“Jes, tie mi pas'ig'is mi'a'n jun'ec'o'n ĉe sen'bru'a famili'o; la mebl'o'j est'is polur'at'a'j, la plank'o est'is ŝmir'viŝ'at'a, kaj ĉiu'j'n dek'kvar tag'o'j'n est'is pend'ig'at'a'j nov'a'j kurten'o'j.”

“Kiel klar'imag'ebl'e vi rakont'as!” dir'is la har'bala'il'o. “Oni tuj pov'as aŭd'i, ke rakont'as vir'in'o; oni sent'as i'o'n pur'em'a'n!”

“Jes, tio'n oni sent'as”, dir'is la sitel'o, kaj pro ĝoj'o ĝi far'is salt'o'n, ke oni aŭd'is krak'o'n sur la plank'o.

La pot'o daŭr'ig'is si'a'n rakont'ad'o'n, kaj la fin'o est'is konform'a al la komenc'o.

Ĉiu'j teler'o'j tint'is pro ĝoj'o, kaj la har'bala'il'o el'tir'is verd'a'n petrosel'o'n el la bala'aĵ'ej'o kaj kron'is la pot'o'n, ĉar ĝi sci'is, ke per tio ĝi far'os ĉagren'o'n al la ali'a'j; krom tio ĝi pens'is: “Se mi kron'os ĝi'n hodiaŭ, ĝi kron'os mi'n morgaŭ.”

“Nun mi danc'os!” dir'is la fajr'o'pren'il'o kaj ek'danc'is. Ho Di'o, kiel alt'e ĝi sving'is si'a'n pied'o'n! La teg'aĵ'o de la mal'nov'a seĝ'o en la angul'o krev'is, vid'ant'e tio'n. “Ĉu oni mi'n ankaŭ kron'os?” demand'is la fajr'o'pren'il'o, kaj tio'n oni efektiv'e far'is al ĝi.

“Tio ja est'as nur popol'aĉ'o!” pens'is la alumet'o'j.

Nun la samovar'o dev'is kant'i, sed ĝi sen'kulp'ig'is si'n per mal'varm'um'o; krom tio ĝi dir'is, ke ĝi pov'as kant'i nur en stat'o de bol'ad'o, sed en efektiv'ec'o tio est'is nur grand'sinjor'a manier'ec'o; ĝi vol'is kant'i nur sur la tabl'o en la ĉambr'o de la ge'sinjor'o'j.

En la fenestr'o sid'is mal'nov'a plum'o, per kiu ordinar'e skrib'ad'is la serv'ist'in'o. Ĝi hav'is en si neni'o'n rimark'ind'a'n, ebl'e nur tio'n, ke ĝi est'is tro profund'e tremp'it'a en la ink'uj'o, sed ĝust'e pri tio ĝi iom fier'is. “Se la samovar'o ne vol'as kant'i,” ĝi dir'is, “ĝi pov'as ne kant'i. Tie en kaĝ'o sid'as najtingal'o, kiu pov'o'sci'as kant'i; est'as ver'o, ke ĝi neni'o'n lern'is, tamen hodiaŭ vesper'e ni ne est'os tro postul'em'a'j kontraŭ ĝi!”

“Mi trov'as tio'n plej alt'grad'e ne'konven'a”, esprim'is si'a'n opini'o'n la te'kaldron'o, kiu plen'um'ad'is la ofic'o'n de kuir'ej'a kant'ist'o kaj est'is du'on'frat'o de la samovar'o, “ke oni aŭskult'u fremd'a'n bird'o'n. Ĉu tio est'as patriot'a? Mi propon'as, ke la bazar'korb'o dir'u pri tio si'a'n opini'o'n!”

“Mi nur indign'as!” dir'is la bazar'korb'o, “mi indign'as tiel fort'e, kiel neni'u pov'as prezent'i al si! Ĉu tio est'as manier'o, por pas'ig'i la vesper'o'n? Ĉu ne est'us mult'e pli prudent'e en'konduk'i la ĝust'a'n ord'o'n en la tut'a'n dom'o'n? Tiam ĉiu ricev'us fin'e la lok'o'n, kiu dec'as al li, kaj mi plen'um'us la tut'a'n aranĝ'o'n.”

“Jes, ni far'u bru'o'n!” kri'is ĉiu'j. Subit'e mal'ferm'iĝ'is la pord'o. En'ir'is la serv'ist'in'o, kaj nun ili ĉiu'j ek'silent'is kaj ne kuraĝ'is el'ig'i eĉ unu son'o'n. Tamen inter la pot'o'j ne est'is eĉ unu, kiu ne hav'us la sent'o'n de si'a potenc'o kaj dign'o. “Jes, se mi nur vol'us”, pens'is ĉiu el ili, “tiam ni cert'e hav'us gaj'a'n vesper'o'n!”

La serv'ist'in'o pren'is la alumet'o'j'n kaj far'is per ili fajr'o'n. Ho Di'o, kiel ili ŝpruc'ig'is kaj flam'is!

“Nun ĉiu pov'as vid'i, ke ni est'as la unu'a'j!” ili pens'is. “Kia'n bril'o'n, kia'n lum'o'n ni hav'as!” Kaj ili for'brul'is.”

“Tio est'is bel'eg'a fabel'o!” dir'is la reĝ'in'o. “Mi sent'as mi'n spirit'e tut'e transport'it'a al la alumet'o'j en la kuir'ej'o. Jes, nun vi ricev'os ni'a'n fil'in'o'n!”

“Jes, jes!” dir'is la reĝ'o, “lund'e ci ricev'os ni'a'n fil'in'o'n!” ĉar nun, kiel al est'ont'a bo'fil'o, li parol'is al li “ci”.

La tag'o de la edz'iĝ'o est'is fiks'it'a, kaj la vesper'o'n antaŭ'e la tut'a urb'o est'is ilumin'it'a. Oni dis'don'ad'is bulk'o'j'n kaj kring'o'j'n, la bub'o'j puŝ'ad'is si'n sur la strat'o'j, kri'ad'is “hur'a” kaj fajf'ad'is help'e de la fingr'o'j; est'is ekster'ordinar'e bel'eg'e.

“Mi tamen ankaŭ dev'as pen'i iom kontribu'i al la solen'aĵ'o'j!” pens'is la komerc'ist'id'o, kaj li aĉet'is raket'o'j'n, krak'piz'o'j'n kaj plej divers'a'j'n fajr'aĵ'o'j'n, met'is ili'n en si'a'n kofr'o'n kaj ek'flug'is kun ĉio en la aer'o'n.

Ĉio rapid'e lev'iĝ'is tre alt'e'n kaj eksplod'is kun grand'a bru'o.

Ĉiu'j Turk'o'j ek'salt'is tiel alt'e, ke la pantofl'o'j flug'is al ili trans la orel'o'j'n. Tia'j'n aer'a'j'n fenomen'o'j'n ili neniam antaŭ'e vid'is. Nun ili konvink'iĝ'is, ke tiu, kiu ricev'os la reĝ'id'in'o'n, est'as efektiv'e la Turk'a di'o mem.

Kiam la komerc'ist'id'o kun si'a kofr'o de'nov'e mal'lev'iĝ'is en la arb'ar'o'n, li ek'pens'is: “Mi ir'os iom en la urb'o'n, por rakont'ig'i al mi, kia'n efekt'o'n ĉio far'is.” Oni pov'as facil'e kompren'i, ke li hav'is grand'a'n dezir'o'n tio'n sci'i.

Ha, kio'n la hom'o'j ne rakont'is al li! Ĉiu, kiu'n li demand'is, vid'is laŭ si'a manier'o, sed bel'eg'a'n impres'o'n tio far'is sur ĉiu'j.

“Mi vid'is la Turk'a'n di'o'n mem!” rakont'is unu; “li hav'is okul'o'j'n simil'a'j'n al bril'eg'ant'a'j stel'o'j, kaj li'a barb'o est'is kiel ŝaŭm'ant'a akv'o!”

“Li flug'is en fajr'a mantel'o”, rakont'is ali'a, “Plej ĉarm'a'j kap'et'o'j de anĝel'o'j el'rigard'is inter la fald'o'j!”

Jes, bel'eg'a'j'n afer'o'j'n li aŭd'is, kaj la sekv'ant'a'n tag'o'n dev'is est'i li'a edz'iĝ'o.

Li ir'is re'turn'e en la arb'ar'o'n, por met'i si'n en si'a'n kofr'o'n.... Sed kie ĉi tiu est'is? La kofr'o for'brul'is. El la fajr'aĵ'o rest'is fajr'er'o, kiu far'is brul'o'n kaj cindr'ig'is la tut'a'n kofr'o'n. Li ne pov'is do plu flug'i, li ne pov'is ven'i al si'a fianĉ'in'o.

Kaj ŝi star'is la tut'a'n tag'o'n sur la tegment'o kaj atend'is li'n. Ŝi atend'as ankoraŭ nun, sed li vag'as tra la mond'o kaj rakont'as fabel'o'j'n, kiu'j tamen ne est'as plu tiel gaj'a'j, kiel la fabel'o pri la alumet'o'j.

Cikoni'o'j

Sur la last'a dom'o de mal'grand'a vilaĝ'o trov'iĝ'is nest'o de cikoni'o'j. La cikoni'o-patr'in'o sid'is en la nest'o ĉe si'a'j kvar id'o'j, kiu'j el'ŝov'is la kap'o'n kun la mal'grand'a nigr'a bek'o, ĉar ĉi tiu ankoraŭ ne far'iĝ'is ruĝ'a. En kelk'a distanc'o de tio sur la supr'o de la tegment'o rigid'e kaj sen'mov'e star'is la cikoni'o-patr'o. Unu pied'o'n li lev'is sub si'n, por ke li ankaŭ hav'u i'a'n plend'motiv'o'n dum si'a gard'o'star'ad'o. Oni pov'us pens'i, ke li est'as torn'it'a el lign'o, tiel sen'mov'e li star'is: “Cert'e tio aspekt'as tre grand'sinjor'e, ke mi'a edz'in'o hav'as gard'o'star'ant'o'n antaŭ la nest'o!” li pens'is. “Oni ja ne pov'as sci'i, ke mi est'as ŝi'a edz'o, oni cert'e pens'as, ke mi est'as al'komandit'a ĉi tie'n. Tio cert'e aspekt'as kiel io tre grav'a!” Kaj sen'lac'e li star'is sur unu pied'o.

Mal'supr'e sur la strat'o lud'is amas'o da infan'o'j, kaj kiam ili ek'vid'is la cikoni'o'j'n, unu el la plej kuraĝ'a'j knab'o'j kaj iom post iom ankaŭ ĉiu'j ali'a'j ek'kant'is strof'o'n el mal'nov'a kant'o pri cikoni'o'j, kiom ili tio'n memor'is:

“Aŭskult'u, kio'n la knab'o'j kant'as!” dir'is la mal'grand'a'j cikoni'id'o'j. “Ili dir'as, ke ni est'os rost'it'a'j kaj brul'ig'it'a'j!”

“Tio vi'n tut'e ne mal'trankvil'ig'u!” dir'is la cikoni'o-patr'in'o. “Ne aŭskult'u tio'n, neni'o al vi far'iĝ'os!”

Sed la knab'o'j ripet'ad'is ĉiam de'nov'e kaj montr'ad'is per la fingr'o'j la cikoni'o'n. Nur unu knab'o, kiu hav'is la nom'o'n Petro, dir'is, ke est'as pek'o kaj hont'o mok'i best'o'j'n, kaj li ne part'o'pren'is en ili'a petol'ad'o. La cikoni'o-patr'in'o konsol'is si'a'j'n infan'o'j'n: “Ne zorg'u pri tio!” ŝi dir'is; “vid'u nur, kiel trankvil'e kaj sen'zorg'e star'as vi'a patr'o, kaj eĉ sur unu pied'o!”

“Ni tiel tim'as!” dir'is la id'o'j kaj re'tir'is si'a'j'n kap'o'j'n en la nest'o'n.

Kiam en la sekv'ant'a tag'o la knab'o'j de'nov'e kun'ven'is por lud'i kaj ek'vid'is la cikoni'o'j'n, ili de'nov'e komenc'is si'a'n mal'nov'a'n kant'o'n:

“Ĉu ni est'os tra'pik'it'a'j kaj sufok'it'a'j?” demand'is la cikoni'id'o'j.

“Ne, cert'e ne!” respond'is la patr'in'o. “Vi lern'os flug'i; mi jam bon'e ekzerc'os tio'n kun vi! Tiam vi el'flug'os sur la herb'ej'o'n kaj far'os vizit'o'n al la ran'o'j. Ili klin'os si'n antaŭ ni en la akv'o'n, kant'os ‘kva, kva!’ kaj post'e ni ili'n manĝ'os. Tio est'as ver'a plezur'o!”

“Kaj post'e?” demand'is la cikoni'id'o'j.

“Post'e kolekt'iĝ'os ĉiu'j cikoni'o'j, kiu'j loĝ'as ĉi tie en la land'o, kaj tiam komenc'iĝ'os la grand'a aŭtun'a ekzerc'ad'o. Tiam oni dev'as bon'e flug'i, tio est'as tre grav'a, ĉar kiu ne pov'o'sci'as flug'i, tiu'n la general'o tra'pik'as per si'a bek'o. Tial lern'u bon'e flug'i, kiam la instru'ad'o komenc'iĝ'os!”

“Tiam oni ja tamen ni'n tra'pik'os, kiel dir'is la knab'o'j, kaj aŭskult'u, jen ili tio'n jam de'nov'e dir'as!”

“Aŭskult'u mi'n, ne ili'n!” dir'is la cikoni'o-patr'in'o. “Post la grand'a ekzerc'ad'o ni flug'os al la varm'a'j land'o'j, mal'proksim'e'n de ĉi tie, trans mont'o'j'n kaj arb'ar'o'j'n. Al Egipt'uj'o ni flug'os, kie trov'iĝ'as tri'flank'a'j ŝton'a'j dom'o'j, kiu'j supr'e fin'iĝ'as per unu pint'o kaj ating'as ĝis la nub'o'j. Ili est'as nom'at'a'j piramid'o'j kaj est'as pli mal'jun'a'j, ol cikoni'o pov'as al si imag'i. Tie ankaŭ trov'iĝ'as river'o, kiu el'ir'as el si'a'j bord'o'j kaj kovr'as la tut'a'n land'o'n per ŝlim'o. Oni promen'ad'as en la ŝlim'o kaj manĝ'as ran'o'j'n.”

“Ho!” ek'kri'is ĉiu'j id'o'j.

“Jes, tie est'as mir'ind'e bel'e! Dum la tut'a tag'o oni far'as neni'o'n ali'a'n, nur manĝ'as. Kaj en tiu temp'o, kiam al ni est'as tiel bon'e, ĉi tie en la land'o ne trov'iĝ'as eĉ unu verd'a foli'o sur la arb'o'j. Ĉi tie est'as tiel mal'varm'e, ke la nub'o'j glaci'iĝ'as en bul'o'j'n kaj fal'as mal'supr'e'n en form'o de mal'grand'a'j blank'a'j ĉifon'et'o'j.” Ŝi parol'is pri la neĝ'o, sed ŝi ne pov'is klar'ig'i tio'n pli preciz'e.

“Ĉu ankaŭ la mal'bon'kondut'a'j knab'o'j glaci'iĝ'as?” demand'is la cikoni'id'o'j.

“Ne, ili ne glaci'iĝ'as, sed ne mult'e mank'as ĝis tio, kaj ili dev'as sid'i en la sen'lum'a ĉambr'o kaj ĉe la forn'o. Sed vi, kontraŭ'e, pov'as flug'ad'i en fremd'a'j land'o'j, kie trov'iĝ'as flor'o'j kaj reg'as varm'a sun'lum'o!”

Dum'e pas'is jam kelk'a temp'o, kaj la id'o'j far'iĝ'is tiel grand'a'j, ke ili pov'is star'i rekt'e en la nest'o kaj rigard'i ĉirkaŭ'e'n. La cikoni'o-patr'o al'flug'ad'is ĉiu'tag'e kun bon'gust'a'j ran'o'j, mal'grand'a'j serpent'o'j kaj ĉi'a'j trov'ebl'a'j frand'aĵ'o'j por cikoni'o'j. Kaj kia'j'n gaj'a'j'n artifik'aĵ'o'j'n li farad'is antaŭ ili! Li pov'o'sci'is met'i la kap'o'n ĝust'e sur la vost'o'n, per la bek'o li klak'ad'is tiel, kvazaŭ ĝi est'us klak'il'o, kaj krom tio li rakont'ad'is al ili histori'o'j'n, kiu'j ĉiu'j koncern'is la marĉ'o'n.

“Aŭskult'u, nun vi dev'as lern'i flug'i!” dir'is unu tag'o'n la cikoni'o-patr'in'o, tiam ĉiu'j kvar id'o'j dev'is ir'i sur la supr'o'n de la tegment'o. Ho, kiel ili ŝancel'iĝ'is! Kiel ili pen'is per la flug'il'o'j ten'i si'n en ekvilibr'o kaj tamen ili ĉiam est'is en danĝer'o fal'i mal'supr'e'n!

“Rigard'u mi'n!” dir'is la patr'in'o; “tiel vi dev'as ten'i la kap'o'n, tiel vi dev'as star'ig'i la pied'o'j'n! Unu, du! unu, du! Tia'manier'e vi ir'ad'os en la mond'o antaŭ'e'n!” Kaj ŝi tra'flug'is mal'grand'a'n distanc'o'n, kaj la id'o'j far'is mal'grand'a'n mal'lert'a'n mov'iĝ'o'n. Bum! ili fal'is, ĉar ili est'is ankoraŭ tro mal'lert'a'j.

“Mi ne vol'as flug'i!” dir'is unu el la id'o'j kaj ramp'is re'turn'e en la nest'o'n. “Mi tut'e ne hav'as dezir'o'n ir'i al la varm'a'j land'o'j.”

“Vi vol'as do frost'iĝ'i ĉi tie en la vintr'o? Vi vol'as do, ke la knab'o'j ven'u kaj vi'n tra'pik'u, sufok'u kaj brul'ig'u? En tia okaz'o mi ili'n vok'os!”

“Ho ne!” dir'is la cikoni'id'o kaj salt'is de'nov'e sur la tegment'o'n al la ali'a'j. En la tri'a tag'o ili jam pov'o'sci'is sufiĉ'e bon'e iom flug'i, kaj nun ili pens'is, ke ili pov'o'sci'as ankaŭ ŝveb'i en la aer'o. Tio'n ili vol'is far'i, sed bum! ili mal'lert'e fal'is kaj dev'is tuj de'nov'e ek'mov'i si'a'j'n flug'il'o'j'n. La knab'o'j tiam kur'ad'is sur la strat'o kaj kant'is si'a'n mal'nov'a'n kant'o'n:

“Ĉu ni flug'u tie'n kaj el'pik'u al ili la okul'o'j'n?” demand'is la cikoni'id'o'j.

“Ne, las'u tio'n!” dir'is la patr'in'o. “Aŭskult'u nur mi'n, tio est'as mult'e pli grav'a. Unu, du, tri! Nun ni flug'u dekstr'e'n! Unu, du, tri! Nun mal'dekstr'e'n, ĉirkaŭ la kamen'tub'o'n! Nu, tio est'is tre bon'a! La last'a frap'o de la flug'il'o'j est'is tiel bel'a kaj ĝust'a, ke vi ricev'os la permes'o'n ir'i kun mi morgaŭ al la marĉ'o. Tie kun'venad'as mult'e da honor'ind'a'j cikoni'a'j famili'o'j kun si'a'j infan'o'j. Pruv'u do, ke mi'a'j est'as la plej bon'e eduk'it'a'j, kaj ten'u vi'n tut'e rekt'e, tio bon'e aspekt'as kaj kaŭz'as ŝat'at'ec'o'n.”

“Sed ĉu ni far'u neni'a'n venĝ'o'n al la mal'bon'a'j knab'o'j?” demand'is la cikoni'id'o'j.

“Las'u ili'n kri'i, kio'n ili vol'as! Vi tamen lev'iĝ'os al la nub'o'j kaj ven'os en la land'o'n de la piramid'o'j, dum ili dev'os sent'i frost'o'n kaj hav'os neniu'n verd'a'n foli'o'n nek dolĉ'a'n pom'o'n!”

“Jes, ni venĝ'os!” ili flustr'is unu al la ali'a, kaj ili de'nov'e diligent'e ekzerc'iĝ'is.

El ĉiu'j knab'o'j sur la strat'o neni'u tiel obstin'e kant'ad'is la mok'a'n kant'o'n, kiel tiu, kiu ek'kant'is ĝi'n la unu'a, kaj tio est'is tut'e mal'grand'a bub'o, kiu cert'e hav'is la aĝ'o'n de ne pli ol ses jar'o'j. La cikoni'id'o'j tamen pens'is, ke li hav'as la aĝ'o'n de cent jar'o'j, ĉar li est'is mult'e pli grand'a, ol ili'a patr'o kaj ili'a patr'in'o. Ili ja hav'is neni'a'n kompren'o'n pri tio, kia'n aĝ'o'n pov'as hav'i mal'grand'a'j kaj grand'a'j infan'o'j. Si'a'n tut'a'n venĝ'o'n ili vol'is el'verŝ'i sur tiu'n knab'o'n, ĉar li ja komenc'is la kant'o'n kaj ankoraŭ sen'lac'e ĝi'n ripet'ad'is. La jun'a'j cikoni'o'j est'is tre koler'a'j, kaj ju pli grand'a'j ili far'iĝ'is, des mal'pli ili vol'is tio'n toler'i. Fin'e la patr'in'o dev'is promes'i al ili, ke ŝi don'os al ili la ebl'o'n venĝ'i, sed ne pli fru'e ol en la last'a tag'o de ili'a rest'ad'o en ĉi tiu land'o.

“Ni dev'as ja antaŭ'e vid'i, kiel vi pruv'os vi'a'n taŭg'ec'o'n ĉe la grand'a ekzerc'ad'o! Se vi far'os vi'a'n prov'o'n mal'bon'e, tiel ke la general'o dev'os tra'pik'i vi'a'n brust'o'n per si'a bek'o, tiam la knab'o'j est'os ja prav'a'j, almenaŭ en unu rilat'o! Ni do antaŭ'e vid'u!”

“Jes, vi tio'n vid'os!” dir'is la infan'o'j, kaj ili est'is tre diligent'a'j. Ili ekzerc'iĝ'is ĉiu'tag'e kaj flug'is tiel ĉarm'e kaj facil'e, ke est'is plezur'o tio'n vid'i.

Jen ven'is la aŭtun'o. Ĉiu'j cikoni'o'j iom post iom kolekt'iĝ'is, por ek'flug'i antaŭ la vintr'o al la varm'a'j land'o'j. Kia ekzerc'ad'o est'is antaŭ'e far'at'a! Ili dev'is flug'i trans arb'ar'o'j'n kaj urb'o'j'n, por vid'i, ĉu ili pov'o'sci'as bon'e flug'i, ĉar ili hav'is ja antaŭ si grand'a'n vojaĝ'o'n. Ni'a'j jun'a'j cikoni'o'j far'is si'a'n ekzamen'iĝ'o'n tiel bon'e, ke ili ricev'is la not'o'n: “Perfekt'e bon'e, kun ran'o kaj serpent'o.” Tio est'is la plej bon'a atest'o, kaj la ran'o'n kaj serpent'o'n ili pov'is manĝ'i, kaj tio'n ili efektiv'e far'is.

“Nun ni dev'as far'i ni'a'n venĝ'o'n!” ili dir'is.

“Jes,” dir'is la cikoni'o-patr'in'o. “Kio'n mi el'pens'is, tio est'os la plej ĝust'a. Mi sci'as, kie trov'iĝ'as la lag'et'o, en kiu kuŝ'as ĉiu'j mal'grand'a'j hom'a'j infan'o'j, ĝis ven'as la cikoni'o kaj port'as ili'n al ili'a'j ge'patr'o'j. La ĉarm'a'j mal'grand'a'j infan'o'j dorm'as kaj sonĝ'as tiel dolĉ'e, kiel ili post'e neniam plu sonĝ'as. Ĉiu'j ge'patr'o'j tre dezir'as hav'i tia'n mal'grand'a'n infan'o'n, kaj ĉiu'j infan'o'j vol'as hav'i frat'in'o'n aŭ frat'o'n. Nun ni flug'u al la lag'et'o kaj pren'u po unu et'ul'o por ĉiu el la infan'o'j, kiu ne kant'is la mal'bon'a'n kant'o'n kaj ne mok'is la cikoni'o'j'n.”

“Sed koncern'e tiu'n mal'bon'a'n, abomen'ind'a'n knab'o'n, kiu far'is la komenc'o'n kun la kant'ad'o, kio'n ni far'os al li!”

“Tie en la lag'et'o kuŝ'as mal'grand'a sen'viv'a infan'o, kiu mort'is dum la dorm'ad'o. Ĝi'n ni port'os al li, tiam li dev'os plor'i, ĉar ni est'os al'port'int'a'j al li sen'viv'a'n frat'et'o'n. Sed al tiu bon'a knab'o, kiu'n vi cert'e ankoraŭ ne forges'is, kaj kiu dir'is, ke est'as pek'o kaj hont'o mok'i la best'o'j'n, — al tiu ni al'port'os kaj frat'et'o'n kaj frat'in'et'o'n; kaj ĉar la knab'o est'as nom'at'a Peĉjo, tial vi ĉiu'j est'u nom'at'a'j Peĉjo!”

Kaj kiel ŝi dir'is, tiel far'iĝ'is. De tiu temp'o ĉiu'j cikoni'o'j ricev'is la nom'o'n Peĉjo, kaj tiel ili ankoraŭ nun est'as nom'at'a'j.

Kupr'a pork'o

En la urb'o Florenco, ne mal'proksim'e de la “Piazza del Granduca”, trov'iĝ'as mal'grand'a transvers'a strat'o, kiu, se mi ne erar'as, est'as nom'at'a “Porta Rossa”. Sur ĝi, kiu antaŭ'e est'is vend'ej'o por verd'aĵ'o'j, trov'iĝ'as plej perfekt'e art'ist'e far'it'a pork'o el kupr'o. La freŝ'a, klar'a akv'o flu'et'as el, la buŝ'o de la best'o, kiu pro mal'jun'ec'o aspekt'as tut'e mal'lum'e verd'a. Nur la rostr'o bril'as, kvazaŭ ĝi est'us polur'it'a, kaj ĝi est'as efektiv'e polur'it'a de la mult'a'j cent'o'j da infan'o'j kaj mal'riĉ'a'j hom'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'pren'as ĝi'n per si'a'j man'o'j kaj al'met'as si'a'n buŝ'o'n al la buŝ'eg'o de la best'o, por trink'i. Ĉi est'as bel'a bild'o, kiam oni vid'as, kiel la bel'form'a'n best'o'n ĉirkaŭ'pren'as bel'et'a du'on'nud'a bub'o, kiu al'met'as si'a'n freŝ'a'n buŝ'o'n al la rostr'o de la best'o.

Ĉiu, kiu ven'as en Florencon, dev'as nur demand'i la unu'a'n renkont'it'a'n almoz'ul'o'n pri la kupr'a pork'o, kaj li cert'e ĝi'n trov'os. Est'is mal'fru'e vesper'e en vintr'o, la mont'o'j est'is kovr'it'a'j de neĝ'o, sed lum'is la lun'o, kaj la lun'o en Ital'uj'o don'as tia'n lum'o'n, kiu ne est'as mal'pli bon'a ol ne'lum'a vintr'a tag'o en nord'o, ĝi est'as eĉ pli bon'a, ĉar la aer'o lum'as, la aer'o vigl'ig'as, dum en nord'o, la mal'varm'a, griz'a, kvazaŭ plumb'a tag'o ni'n prem'as al la ter'o, al la mal'varm'a, mal'sek'a ter'o, kiu iam prem'os ni'a'n ĉerk'o'n.

En la palac'a ĝarden'o de la grand'a duk'o, sub la ŝirm'o de pini'o'j, kie eĉ en vintr'o flor'as mil'o'j da roz'o'j; sid'is jam dum tut'a tag'o unu mal'grand'a ĉifon'vest'it'a knab'o, tia knab'o, kiu pov'us prezent'i per si bild'o'n de Ital'uj'o, tiel bel'a, tiel rid'et'ant'a kaj tamen tiel sufer'ant'a li aspekt'is. Li est'is mal'sat'a kaj soif'a, neni'u don'is al li spes'o'n, kaj kiam far'iĝ'is mal'lum'e kaj la ĝarden'o dev'is est'i ŝlos'fermat'a, la pord'ist'o li'n for'pel'is. Long'e li star'is rev'ant'e sur la pont'o, kiu konduk'as trans Arn'o'n, kaj rigard'is la stel'o'j'n, kiu'j spegul'iĝ'is en la akv'o inter li kaj la bel'eg'a marmor'a pont'o.

Li direkt'is si'n al la kupr'a pork'o, du'on'e genu'is, ĉirkaŭ'pren'is per si'a'j brak'o'j ĝi'a'n kol'o'n, al'met'is si'a'n mal'grand'a'n buŝ'o'n al ĝi'a bril'ant'a rostr'o kaj trink'is avid'e la freŝ'a'n akv'o'n. Apud'e kuŝ'is kelk'e da salat'foli'o'j kaj kelk'e da kaŝtan'o'j, kaj ili serv'is al li kiel vesper'manĝ'o. Eĉ unu hom'o ne est'is sur la strat'o, li est'is tut'e sol'a, li sid'iĝ'is sur la dors'o de la kupr'a pork'o, klin'is si'n antaŭ'e'n, tiel ke li'a mal'grand'a bukl'a kap'et'o ripoz'is sur la kap'o de la best'o, kaj, antaŭ ol li tio'n pov'is rimark'i, li en'dorm'iĝ'is.

Est'is nokt'o'mez'o, la kupr'a pork'o si'n mov'is; li aŭd'is, ke ĝi dir'is tut'e klar'e: “Vi, mal'grand'a knab'o, ten'u vi'n fort'e, ĉar mi tuj ek'kur'os!” Kaj ĝi efektiv'e ek'kur'is kun li; tio est'is ne'ordinar'a galop'ad'o. Antaŭ ĉio ili ven'is sur la Piazza del Granduca. La bronz'a ĉeval'o, kiu port'is sur si la statu'o'n de la duk'o, laŭt'e blek'is. La miks'kolor'a blazon'o sur la mal'nov'a urb'o'dom'o lum'is kvazaŭ tra'vid'ebl'a, kaj David de Michel Angelo sving'ad'is si'a'n ŝton'ĵet'il'o'n. Strang'a viv'o ĉie montr'iĝ'is. La grup'o'j, kiu'j prezent'is Perse'o'n kaj la rab'o'n de la Sabin'o'j, est'is eĉ tro viv'a'j. Mort'a kri'o ek'son'is de ili trans la bel'a'n dezert'a'n plac'o'n.

Ĉe la Palazzo degli Uffici, sub la arkad'o'j, kie la nobel'ar'o en la temp'o de la grand'a fast'o kolekt'iĝ'as por karnaval'a'j ŝerc'o'j, la kupr'a pork'o halt'is.

“Ten'u vi'n fort'e!” dir'is la best'o, “ten'u vi'n fort'e, ĉar nun mi kur'os supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o.” La knab'o ne dir'is ankoraŭ eĉ unu vort'o'n, du'on'e li trem'is, du'on'e li est'is feliĉ'a.

Ili en'ir'is en long'a'n galeri'o'n, kiu'n li tre bon'e kon'is; li jam est'is iam ĉi tie. La mur'o'j est'is ornam'it'a'j per pentr'aĵ'o'j. Tie star'is statu'o'j kaj bust'o'j, ĉiu'j en plej bel'a lum'o, tut'e tiel, kvazaŭ est'us lum'a tag'o; sed plej bel'e est'is, kiam mal'ferm'iĝ'is la pord'o'j al la flank'a'j ĉambr'o'j. Jes, tiu'n bel'eg'aĵ'o'n la knab'o re'memor'is, sed en tiu nokt'o ĉio est'is en si'a plej bel'a bril'o.

Tie star'is nud'a bel'eg'a vir'in'o, tiel bel'a, kiel pov'is kre'i nur la natur'o kaj la plej grand'a majstr'o de marmor'o. Ŝi mov'ad'is si'a'j'n ĉarm'a'j'n membr'o'j'n, delfen'o'j salt'ad'is antaŭ ŝi'a'j pied'o'j, la sen'mort'ec'o bril'is el ŝi'a'j okul'o'j. La mond'o nom'as ŝi'n la Medicea Vener'o. Ambaŭ'flank'e de ŝi star'is bel'a'j marmor'a'j statu'o'j, bel'form'a'j vir'o'j. Unu akr'ig'ad'is la glav'o'n, li est'as nom'at'a la Akr'ig'ant'o; la du'a'n grup'o'n prezent'is la Lukt'ist'o'j. La glav'o est'is akr'ig'at'a, la Lukt'ist'o'j lukt'is pri la di'in'o de bel'ec'o.

De tiu tut'a bril'o la knab'o kvazaŭ blind'iĝ'is; la mur'o'j radi'is per divers'a'j kolor'o'j, kaj ĉie est'is viv'o kaj mov'iĝ'ad'o. Du'obl'e montr'iĝ'is la bild'o de Vener'o, de la sur'ter'a Vener'o, tiel viv'o'plen'a kaj flam'a, kiel Ticiano tio'n vid'is. Du bel'eg'a'j vir'in'a'j bild'o'j! La bel'a'j'n ne vual'it'a'j'n membr'o'j'n ili etend'is sur la mol'a'j kusen'o'j, la brust'o lev'iĝ'ad'is kaj la kap'o mov'iĝ'ad'is, tiel ke la abund'a'j bukl'o'j ond'iĝ'ad'is ĉirkaŭ la rond'a'j ŝultr'o'j, dum la mal'lum'a'j okul'o'j esprim'ad'is ard'ant'a'j'n pens'o'j'n. Tamen neni'u el ĉiu'j bild'o'j kuraĝ'is el'ir'i tut'e el la kadr'o. Eĉ la di'in'o de bel'ec'o, la lukt'ist'o'j kaj la akr'ig'ist'o rest'is sur si'a'j lok'o'j, ĉar la aŭreol'o, kiu radi'is de la Di'patr'in'o, de Jesuo kaj de Johano, ili'n katen'is. La sankt'ul'bild'o'j est'is plu ne bild'o'j, sed la sankt'ul'o'j mem.

Kia bril'o kaj kia bel'ec'o est'is en la salon'o'j! Kaj la knab'o ĉio'n vid'is; la kupr'a pork'o ir'is paŝ'o post paŝ'o preter ĉiu'j bel'eg'aĵ'o'j kaj ĉarm'eg'aĵ'o'j. Unu vid'aĵ'o for'puŝ'is la ali'a'n, sed nur unu bild'o rest'is tut'e fortik'e en li'a anim'o, precip'e pro la gaj'a'j, feliĉ'a'j infan'o'j, kiu'j trov'iĝ'is sur ĝi kaj al kiu'j la knab'o jam iam ĉe tag'lum'o aprob'e balanc'is si'a'n kap'o'n.

Mult'a'j kred'ebl'e preter'ir'as antaŭ tiu bild'o sen'atent'e, kaj tamen ĝi en'hav'as en si tut'a'n trezor'o'n da poezi'o: tio est'as Krist'o, kiu mal'supr'e'n'ir'as en la infer'o'n, sed ĉirkaŭ li oni vid'as ne kondamn'it'o'j'n, sed nur la idol'ist'o'j'n. La Florenc'an'o Angiolo Bronzino pentr'is tiu'n bild'o'n; plej bel'e est'as esprim'it'a la cert'ec'o de la infan'o'j pri tio, ke ili ven'os en la ĉiel'o'n: du knab'o'j jam ĉirkaŭ'pren'as unu la ali'a'n, unu knab'o etend'as la man'o'n al ali'a, kiu trov'iĝ'as ankoraŭ profund'e, kaj li montr'as sur si'n mem, kvazaŭ li vol'us dir'i: “Mi ir'as en la ĉiel'o'n!” Ĉiu'j ali'a'j star'as kun ne'cert'ec'o aŭ kun esper'o aŭ klin'iĝ'as, humil'e preĝ'ant'e, antaŭ la Sinjor'o Jesuo.

Tiu'n bild'o'n la knab'o rigard'is pli long'e ol ĉiu'n ali'a'n. La kupr'a pork'o long'e kaj silent'e star'is antaŭ ĝi. Oni aŭd'is mal'laŭt'a'n ĝem'o'n. Ĉu ĝi ven'is el la bild'o aŭ el la brust'o de la best'o? La knab'o lev'is la man'o'n al la rid'et'ant'a'j infan'o'j. Subit'e la best'o kun li for'galop'is, antaŭ'e'n tra la ne'ferm'it'a vestibl'o.

“Dank'o'n kaj ben'o'n al vi, ho bon'eg'a best'o!” dir'is la mal'grand'a knab'o kaj kares'is la kupr'a'n pork'o'n, kiu salt'is kun li mal'supr'e'n laŭ la ŝtup'ar'o, bum, bum!

“Dank'o'n kaj ben'o'n al vi mem!” dir'is la kupr'a pork'o, “mi help'is al vi, kaj vi help'is al mi, ĉar nur hav'ant'e sen'kulp'a'n infan'o'n sur mi'a dors'o, mi ricev'as fort'o'n, por kur'i. Jes, vi vid'as, mi ankaŭ hav'as la ebl'o'n ven'i sub la radi'o'j'n de la lamp'o antaŭ la bild'o de la Di'patr'in'o. Mi pov'as port'i vi'n ĉi'e'n, nur ne intern'e'n en la preĝ'ej'o'n. Sed de ekster'e mi pov'as, se vi est'as kun mi, en'rigard'i tra la mal'ferm'it'a portal'o. Ne de'ir'u de mi'a dors'o, ĉar se vi tio'n far'os, tiam mi far'iĝ'os sen'viv'a, kiel vi vid'as mi'n en la tag'o sur la strat'o Porta Rossa!”

“Mi rest'os kun vi, ho afabl'a best'o!” dir'is la knab'o, kaj tiam ili ek'galop'is tra la strat'o'j de Florenco ĝis la plac'o antaŭ la preĝ'ej'o Santa Croce.

La grand'a pord'o mal'ferm'iĝ'is, la kandel'o'j radi'is de la altar'o tra la preĝ'ej'o ekster'e'n sur la dezert'a'n plac'o'n.

Strang'a bril'o radi'is el unu tomb'a monument'o en la mal'dekstr'a flank'a koridor'o, mil'o'j da mov'iĝ'ant'a'j stel'o'j form'is kvazaŭ aŭreol'o'n ĉirkaŭ ĝi. Sur la tomb'o trov'iĝ'is blazon'o, ruĝ'a ŝtup'et'ar'o sur blu'a fund'mur'o, ĝi ŝajn'is flam'ant'a kiel fajr'o. Tio est'is la tomb'o de Galilei; ĝi est'as simpl'a monument'o, sed la ruĝ'a ŝtup'et'ar'o sur la blu'a fund'mur'o est'as signif'o'plen'a blazon'a sign'o, tia, kia dec'as al ĉiu art'o, ĉar; en ĝi la voj'o ĉiam konduk'as sur flam'ant'a ŝtup'et'ar'o supr'e'n, al la ĉiel'o. Ĉiu'j profet'o'j de la spirit'o lev'iĝ'as al la ĉiel'o, kiel la profet'o Elia.

En la koridor'o mal'dekstr'e ĉiu statu'o sur la riĉ'a'j sarkofag'o'j ŝajn'is kvazaŭ ricev'int'a viv'o'n. Tie star'is Michel Angelo, tie star'is Dante kun la laŭr'a kron'o ĉirkaŭ la frunt'o. Alfieri, Machiavelli, — flank'o ĉe flank'o tie ripoz'as tiu'j hero'o'j de la spirit'o, la fier'o de Ital'uj'o.* Tio est'as bel'eg'a preĝ'ej'o, mult'e pli bel'a, kvankam ne tiel grand'a, kiel la konstru'it'a el marmor'o katedr'a preĝ'ej'o de Florenco.

Ŝajn'is, ke la marmor'a'j statu'o'j mov'iĝ'as, ke la grand'a'j figur'o'j lev'as si'a'n kap'o'n ĉiam pli alt'e'n kaj ĉe kant'ad'o kaj harmoni'a'j son'o'j rigard'as en la nokt'o al la kolor'riĉ'a, radi'ant'a altar'o, kie blank'e vest'it'a'j knab'o'j sving'as or'a'j'n incens'il'o'j'n. La fort'a odor'o de la incens'o'j flu'is el la preĝ'ej'o sur la liber'a'n plac'o'n.

La knab'o etend'is si'a'n man'o'n en la direkt'o al la aŭreol'o, sed en la sam'a moment'o la kupr'a pork'o for'galop'is; li dev'is bon'e si'n al'prem'i al ĝi; la vent'o bru'is ĉirkaŭ li'a'j orel'o'j, li aŭd'is, kiel la pord'o'j de la preĝ'ej'o knar'ant'e turn'as si'n sur si'a'j hok'o'j, ferm'iĝ'ant'e, sed sam'temp'e la konsci'o kvazaŭ li'n for'las'is, li ek'sent'is glaci'a'n mal'varm'o'n kaj mal'ferm'is la okul'o'j'n.

Est'is maten'o; li sid'is du'on'e de'glit'iĝ'int'e de la kupr'a pork'o, kiu, kiel ĉiam, star'is sur la strat'o Porta Rossa.

Grand'a tim'o atak'is la knab'o'n ĉe la pens'o pri tiu, kiu'n li nom'is si'a patr'in'o, pri ŝi, kiu hieraŭ li'n el'send'is, por akir'i mon'o'n. Tio'n li ne akir'is, kaj li est'is mal'sat'a kaj soif'a. Ankoraŭ unu foj'o'n li ĉirkaŭ'pren'is la kol'o'n de la kupr'a pork'o, kis'is ĝi'n sur la rostr'o, far'is al ĝi amik'a'j'n kap'sign'o'j'n kaj ek'migr'is plu'e'n al unu el la plej mal'larĝ'a'j strat'o'j, kies larĝ'o apenaŭ sufiĉ'is por bon'e ŝarĝ'it'a azen'o. Grand'a fer'garn'it'a pord'o star'is du'on'e mal'ferm'it'a; li ir'is supr'e'n laŭ ŝton'a ŝtup'ar'o kun mal'pur'a'j ŝtup'o'j kaj glat'a ŝnur'o anstataŭ balustrad'o kaj en'ir'is en ne'ferm'it'a'n galeri'o'n kun ĉirkaŭ'e pend'ant'a'j ĉifon'o'j. De tie konduk'is ŝtup'ar'o sur la kort'o'n, kie est'is etend'it'a'j fortik'a'j metal'faden'o'j al ĉiu'j etaĝ'o'j de la dom'o, kaj unu sitel'o ŝveb'is apud la ali'a, dum la lev'maŝin'o knar'is kaj la sitel'o'j danc'ad'is en la aer'o, tiel ke la akv'o dis'ŝpruc'ad'is sur la kort'o'n. Li ir'is ankoraŭ sur ali'a'n ruin'a'n ŝtup'ar'o'n. Du mar'ist'o'j, rus'o'j, gaj'e salt'is mal'supr'e'n kaj preskaŭ renvers'is la kompat'ind'a'n knab'o'n; ili ven'is de si'a nokt'a amuz'iĝ'o. Post ili ven'is ne tre jun'a, sed fortik'a'korp'a vir'in'o kun abund'a'j nigr'a'j har'o'j. “Kio'n vi al'port'as hejm'e'n?” ŝi demand'is la knab'o'n.

“Ne koler'u!” pet'is la knab'o, “mi ricev'is neni'o'n, tut'e neni'o'n!” Li kapt'is la jup'o'n de la patr'in'o, kvazaŭ li vol'us ĝi'n kis'i. Ili en'ir'is en la ĉambr'o'n; ni ĝi'n ne pri'skrib'os, ni nur dir'os, ke tie star'is ans'o'pot'o kun ard'ant'a'j karb'o'j, kio'n ili tie nom'as “marito”. Ĝi'n ŝi pren'is sur la brak'o'n, varm'ig'is al si la fingr'o'j'n kaj ek'puŝ'is la knab'o'n per la kubut'o. “Cert'e vi hav'as mon'o'n!” ŝi kri'is.

La infan'o plor'is; ŝi puŝ'is li'n per la pied'o'j, kaj la infan'o laŭt'e ek'kri'is. “Ĉu vi silent'os, aŭ mi frakas'os al vi, kri'ist'o, la kap'o'n!” ŝi dir'is kaj ek'sving'is la fajr'o'pot'o'n, kiu'n ŝi ten'is en la man'o. La knab'o kri'ant'e al'klin'is si'n al la ter'o. Tiam tra la pord'o en'ir'is la najbar'in'o, ankaŭ kun si'a “marito” sur la brak'o. “Felicita! Kio'n vi far'as kun la knab'o?”

“Tio est'as mi'a infan'o!” respond'is Felicita. “Mi pov'as ĝi'n mort'ig'i, se mi vol'os, kaj vi'n ankaŭ, Gianina!” Kaj ŝi sving'is si'a'n fajr'o'pot'o'n. La najbar'in'o lev'is si'a'n defend'e supr'e'n, kaj tia'manier'e ambaŭ pot'o'j inter'frap'iĝ'is tiel, ke en la ĉambr'o ek'flug'is pot'pec'o'j, fajr'o kaj cindr'o. Sed la knab'o rapid'e el'kur'is tra la pord'o, trans la kort'o'n kaj for el la dom'o. La kompat'ind'a knab'o kur'is tiel long'e, ĝis li fin'e plu ne pov'is spir'i. Li halt'is antaŭ la preĝ'ej'o Santa Croce, antaŭ tiu preĝ'ej'o, kies portal'o en la last'a nokt'o mal'ferm'iĝ'is antaŭ li, kaj li en'ir'is. Ĉio radi'is! Li star'iĝ'is genu'e apud la unu'a tomb'o dekstr'e — tio est'is la tomb'o de Michel Angelo — kaj baldaŭ li laŭt'e plor'is. Hom'o'j en'ir'ad'is kaj el'ir'ad'is, la Di'serv'o est'is far'at'a, kaj neni'u zorg'is pri la knab'o. Nur unu mal'jun'a urb'an'o halt'is, atent'e rigard'is li'n kaj post'e for'ir'is simil'e al la ali'a'j.

Mal'sat'o kaj soif'o turment'is la knab'o'n, li est'is mal'san'a kaj preskaŭ sven'int'a. Li ramp'is en la angul'o'n inter la mur'o kaj la marmor'a monument'o kaj en'dorm'iĝ'is. Est'is jam ĉirkaŭ vesper'o, kiam li vek'iĝ'is per tio, ke iu li'n sku'is. Li salt'e lev'iĝ'is, kaj antaŭ li star'is tiu sam'a mal'jun'a urb'an'o.

“Ĉu vi est'as mal'san'a? Kie est'as vi'a hejm'o? Ĉu vi est'is ĉi tie dum la tut'a tag'o?” tiel son'is kelk'a'j el la mult'a'j demand'o'j, kiu'j'n far'is al li la mal'jun'ul'o. La demand'o'j'n la knab'o respond'is, kaj la mal'jun'ul'o pren'is li'n kun si en mal'grand'a'n dom'et'o'n, kiu trov'iĝ'is tre proksim'e en unu el la flank'a'j strat'o'j. Tio est'is meti'ej'o de gant'ist'o; ili en'ir'is. La edz'in'o ĉiam ankoraŭ sid'is diligent'e ĉe si'a labor'o kaj kudr'is, kiam ili al'ven'is. Mal'grand'a blank'a Bolonia hund'et'o, ĉirkaŭ'tond'it'a tiel mal'long'e, ke oni pov'is vid'i ĝi'a'n roz'o'kolor'a'n haŭt'o'n, salt'is sur la tabl'o'n kaj komenc'is salt'ad'i antaŭ la mal'grand'a knab'o.

“Sen'kulp'a'j anim'o'j re'kon'as si'n reciprok'e,” dir'is la vir'in'o kaj kares'e ek'tuŝ'is la hund'o'n kaj la knab'o'n. La bon'a'j hom'o'j don'is al li manĝ'i kaj trink'i kaj dir'is, ke li pov'as rest'i ĉe ili ankaŭ por la nokt'o. La sekv'ant'a'n tag'o'n patr'o Giuseppe parol'os kun li'a patr'in'o. Oni don'is al li mal'grand'a'n sen'komfort'a'n lit'et'o'n, sed por li, kiu oft'e dev'is dorm'i sur la ŝton'a ter'o, la lit'et'o est'is reĝ'e bon'eg'a. Li dorm'is tre bon'e kaj sonĝ'is pri la luks'a'j bild'o'j kaj pri la kupr'a pork'o.

En la sekv'ant'a maten'o patr'o Giuseppe el'ir'is, sed la kompat'ind'a infan'o tut'e ne ĝoj'is pri tio, ĉar ĝi sci'is, ke tiu ir'o hav'is la intenc'o'n ven'ig'i ĝi'n al ĝi'a patr'in'o; kaj la knab'o plor'is kaj kis'is la mal'grand'a'n vigl'a'n hund'o'n, kaj la vir'in'o balanc'is al ili ambaŭ si'a'n kap'o'n.

Kaj kia'n respond'o'n al'port'is patr'o Giuseppe? Li mult'e parol'is kun si'a edz'in'o, kaj ŝi kap'jes'is kaj kares'is la knab'o'n. “Li est'as ĉarm'eg'a knab'o!” ŝi dir'is. “Li pov'as far'iĝ'i tiel sam'e brav'a gant'ist'o, kiel vi est'is! Kaj li hav'as fingr'o'j'n delikat'a'j'n kaj fleks'ebl'a'j'n! La Di'patr'in'o mem destin'is al li, ke li far'iĝ'u gant'ist'o!”

Kaj la knab'o rest'is en la dom'o, kaj la vir'in'o mem instru'is al li la kudr'ad'o'n. Li bon'e manĝ'is, li bon'e dorm'is, li far'iĝ'is vigl'a kaj komenc'is reciprok'a'n incit'et'ad'o'n kun Bellissima — tiel est'is nom'at'a la hund'et'o. La vir'in'o minac'is per la fingr'o'j, far'is riproĉ'o'j'n kaj koler'is, kaj la knab'o pren'is tio'n al si'a kor'o. En'pens'iĝ'int'e li sid'is en si'a mal'grand'a ĉambr'o, kiu per si'a fenestr'o est'is turn'it'a al la strat'o, kie oni sek'ig'ad'is fel'o'j'n. Dik'a'j fer'a'j stang'o'j est'is antaŭ la fenestr'o'j, li ne pov'is dorm'i, la kupr'a, pork'o okup'is li'a'n kap'o'n, kaj subit'e li aŭd'is ekster'e i'a'n bru'o'n. Jes, tio cert'e est'is ĝi! Li al'salt'is al la fenestr'o, sed oni neni'o'n vid'is, ĉio pas'is.

“Help'u al la sinjor'o port'i li'a'n kest'o'n kun farb'o'j!” dir'is maten'e la vir'in'o al la knab'o, kiam la jun'a najbar'o, pentr'ist'o, en'tren'is la kest'o'n kaj grand'a'n pec'o'n da kun'rul'it'a tol'o. La infan'o pren'is la kest'o'n, sekv'is la pentr'ist'o'n, kaj ili ek'ir'is la voj'o'n al la galeri'o, lev'iĝ'is laŭ la sam'a ŝtup'ar'o, kiu'n li kon'is de tiu nokt'o, kiam li rajd'is sur la kupr'a pork'o. Li de'nov'e re'kon'is la statu'o'j'n kaj pentr'aĵ'o'j'n, la bel'eg'a'n marmor'a'n Vener'o'n kaj ĉio'n, kio tie est'is pentr'it'a; li vid'is de'nov'e la Di'patr'in'o'n, Jesuon kaj Johanon.

Jen ili halt'is antaŭ la pentr'aĵ'o de Bronzino, sur kiu Krist'o mal'lev'iĝ'as en la infer'o'n kaj la infan'o'j ĉirkaŭ li rid'et'as en dolĉ'a cert'ec'o pri la ĉiel'o. La mal'riĉ'a infan'o ankaŭ rid'et'is, ĉar ĉi tie ĝi est'is en si'a ĉiel'o.

“Nun ir'u hejm'e'n!” dir'is la pentr'ist'o al li, post kiam li star'is la tut'a'n temp'o'n, kiu est'is bezon'at'a por aranĝ'i la stabl'o'n.

“Ĉu vi permes'as al mi rigard'i?” demand'is la knab'o. “Ĉu vi permes'as al mi rigard'i, kiel vi pentr'os la bild'o'n sur la blank'a pec'o da tol'o?”

“Nun mi ankoraŭ ne pentr'as,” respond'is la sinjor'o kaj el'pren'is si'a'n nigr'a'n kreton. Rapid'e mov'iĝ'is la man'o, la okul'o mezur'is la grand'a'n bild'o'n, kaj, kvankam oni vid'is nur mal'dik'a'n strek'o'n, baldaŭ tie star'is Krist'o, ŝveb'ant'e, kiel sur la kolor'a bild'o.

“Sed ir'u do!” dir'is la pentr'ist'o, kaj la knab'o silent'e ir'is hejm'e'n, sid'iĝ'is sur la tabl'o kaj lern'is kudr'ad'o'n de gant'o'j.

Sed dum la tut'a tag'o li'a'j pens'o'j est'is en la galeri'o de pentr'aĵ'o'j, kaj tial li pik'ad'is al si la fingr'o'j'n kaj labor'is tre mal'lert'e, sed kun Bellissima li plu ne petol'is. Kiam far'iĝ'is vesper'o kaj la pord'o al la strat'o est'is ne'ferm'it'a, li ne'rimark'it'e el'ir'is. Est'is mal'varm'e, tamen stel'lum'e, bel'e kaj seren'e. Li vag'is tra la strat'o'j, sur kiu'j est'is jam sen'bru'e, kaj baldaŭ li halt'is antaŭ la kupr'a pork'o. Li klin'is si'n super ĝi'n, kis'is ĝi'a'n bril'ant'a'n rostr'o'n kaj sid'iĝ'is sur ĝi'a dors'o. “Ho afabl'a best'o,” li dir'is, “kiel fort'e mi sopir'is al vi! En ĉi tiu nokt'o ni dev'as far'i rajd'a'n promen'o'n!”

La kupr'a pork'o kuŝ'is sen'mov'e, kaj la freŝ'a akv'o flu'et'is el ĝi'a buŝ'o. La knab'o sid'is kvazaŭ kavalir'o, kaj subit'e iu ek'tir'is li'n je la bask'o. Li ek'rigard'is, — tio est'is Bellissima, la mal'grand'a ĝis'nud'e tond'it'a Bellissima. La hund'o el'ŝtel'iĝ'is el la dom'o kun'e kun li kaj sekv'is li'n, ne rimark'at'e de li. Bellissima boj'is, kvazaŭ ĝi vol'us dir'i: “Vid'u, jen mi est'as, kial vi sid'iĝ'is ĉi tie?” Neni'u fajr'o'kraĉ'ant'a drak'o pov'us ek'tim'ig'i la knab'o'n pli, ol la hund'et'o sur ĉi tiu lok'o. Bellissima sur la strat'o, kaj krom tio ne vest'it'a, kiel parol'is la mal'jun'a patr'in'o, — kio far'iĝ'os el tio! En vintr'a temp'o la hund'o neniam el'ir'is, ne ricev'int'e sur si'n pri'tond'it'a'n kaj bel'e ĉirkaŭ'kudr'it'a'n ŝaf'id'a'n fel'o'n. La fel'o pov'is est'i al'fortik'ig'at'a per ruĝ'a ruband'o al la kol'o, sur kiu pend'is bant'o kaj tint'il'o; tiel sam'e ĝi est'is lig'at'a ankaŭ sub la ventr'o. Kiam la hund'o en vintr'a temp'o el'ir'is en tiu kostum'o kun la sinjor'in'o, ĝi aspekt'is preskaŭ kiel jun'a kapr'o. Nun Bellissima el'ir'is kun li, kaj ne vest'it'a! Kio far'iĝ'os el tio! Ĉiu'j rev'o'j mal'aper'is, tamen la knab'o kis'is la kupr'a'n pork'o'n, pren'is Bellissiman, trem'ant'a'n de mal'varm'o, sub la brak'o'n kaj ek'kur'is hejm'e'n tiel rapid'e, kiel li pov'is.

“Kun kio vi for'kur'as!” ek'kri'is du ĝendarm'o'j, kiu'j'n li renkont'is; kaj Bellissima boj'is. “Kie vi ŝtel'is la bel'a'n hund'o'n?” ili demand'is kaj pren'is la hund'o'n.

“Ho, re'don'u ĝi'n al mi!” plor'kri'is la knab'o.

“Se vi ĝi'n ne ŝtel'is, tiam vi pov'as dir'i hejm'e, ke oni pov'as ricev'i la hund'o'n re'turn'e en la gard'ej'o.” Ili dir'is al li la nom'o'n de la lok'o kaj for'ir'is kun Bellissima.

Kia mizer'o kaj mal'feliĉ'o! Li ne sci'is, ĉu li dev'as ĵet'i si'n en Arn'o'n aŭ ir'i hejm'e'n kaj ĉio'n konfes'i. “Ili cert'e mi'n bat'mort'ig'os,” li pens'is. “Sed mi volont'e las'os bat'mort'ig'i mi'n, tiam mi ja ven'os al Jesuo kaj al la Di'patr'in'o!” Kaj li ir'is hejm'e'n, preskaŭ special'e por est'i bat'mort'ig'it'a.

La pord'o est'is ŝlos'ferm'it'a, la pord'a'n martel'o'n li ne pov'is ating'i, kaj sur la strat'o est'is neni'u; sed unu ŝton'o el la pavim'o est'is el'liber'iĝ'int'a, kaj per ĝi li ek'frap'is je la pord'o. “Kiu est'as?” oni demand'is el intern'e.

“Est'as mi,” li kri'is, “Bellissima mal'aper'is! Mal'ferm'u al mi kaj bat'mort'ig'u mi'u!”

Ha, kia terur'o nun far'iĝ'is pro la kompat'ind'a Bellissima, precip'e ĉe la sinjor'in'o. Ŝi tuj ek'rigard'is sur la mur'o'n, kie est'is konserv'at'a la kovr'aĵ'o de la hund'o, kaj la mal'grand'a fel'o tie pend'is!

“Bellissima en la gard'ej'o!” ŝi ek'kri'is akr'e. “Ho mal'bon'a infan'o! Kia'manier'e vi ĝi'n el'las'is! Ĝi mort'os de frost'o! La delikat'a best'o inter la krud'a'j soldat'o'j!”

La patr'o dev'is tuj kur'i! La vir'in'o kri'is, kaj la knab'o plor'is. Ĉiu'j loĝ'ant'o'j de la dom'o kur'kolekt'iĝ'is, ankaŭ la pentr'ist'o. Li pren'is la knab'o'n inter si'a'j'n genu'o'j'n, far'is al li demand'o'j'n, kaj iom post iom li ek'sci'is la tut'a'n histori'o'n pri la kupr'a pork'o kaj la galeri'o de pentr'aĵ'o'j. Tut'e klar'e kompren'ebl'a ĝi ne est'is, la pentr'ist'o tamen konsol'is la knab'et'o'n, pen'is trankvil'ig'i la vir'in'o'n, sed ĉi tiu kontent'iĝ'is ne pli fru'e ol tiam, kiam ven'is la patr'o kun Bellissima, kiu est'is trov'iĝ'int'a inter la soldat'o'j. Tiam far'iĝ'is grand'a ĝoj'o, kaj la pentr'ist'o kares'is la kompat'ind'a'n knab'o'n kaj don'is al li kelk'e da pentr'aĵ'et'o'j.

Kia'j bel'eg'a'j pec'o'j tio est'is, kia'j komik'a'j kap'o'j! Sed antaŭ ĉio inter tiu'j bild'o'j trov'iĝ'is la kupr'a pork'o mem, tut'e kiel viv'ant'a! Neni'o pov'is est'i pli bel'a! En mal'mult'e da strek'o'j ĝi star'is sur la paper'o, kaj eĉ la dom'o mal'antaŭ'e est'is alud'it'a.

“Ho, se mi ankaŭ pov'o'sci'us desegn'i kaj pentr'i! Mi pov'us ja tiam al'propr'ig'i al mi la tut'a'n mond'o'n!”

En la sekv'ant'a tag'o, en la unu'a minut'o, en kiu li est'is sol'a, la knab'et'o pren'is la krajon'o'n kaj prov'is sur la blank'a flank'o de unu el la pentr'aĵ'et'o'j far'i desegn'o'n de la kupr'a pork'o; kaj li sukces'is! La desegn'o est'is iom mal'rekt'a, iom tro alt'a aŭ tro mal'alt'a, unu pied'o dik'a, ali'a mal'dik'a, ĝi tamen est'is re'kon'ebl'a; li mem ĝoj'eg'is pri tio. La krajon'o nur ne vol'is ir'i tiel ĝust'e, kiel ĝi dev'is, tio'n li bon'e rimark'is. Sed en la sekv'ant'a tag'o trov'iĝ'is jam ali'a kupr'a pork'o apud la unu'a, kaj ĝi est'is cent'obl'e pli bon'a; la tri'a est'is tiel bon'a, ke ĉiu pov'is ĝi'n re'kon'i tuj per la unu'a rigard'o.

Sed kun la kudr'ad'o de gant'o'j la afer'o ir'is mal'bon'e; en si'a meti'o li progres'ad'is nur mal'rapid'e; ĉar la kupr'a pork'o nun instru'is li'n, ke ĉiu'j'n bild'o'j'n oni pov'as transport'i sur paper'o'n, kaj la urb'o Florenco est'as tut'a lern'o'libr'o, se oni nur vol'as foli'i en ĝi. Sur la Piazza della Trinitá star'as graci'a kolon'o kaj sur ĝi la di'in'o de just'ec'o kun lig'it'a'j okul'o'j kaj kun pes'il'o; baldaŭ ĝi star'is sur paper'o, kaj ĝi'n star'ig'is tie la mal'grand'a knab'o de la gant'ist'o. La kolekt'o da bild'o'j kresk'is, sed ĝis nun nur sen'viv'a'j objekt'o'j don'is por tio la material'o'n. Jen unu tag'o'n salt'is antaŭ li Bellissima. “Star'u trankvil'e!” li vok'is al ĝi, “tiam vi far'iĝ'os glor'a kaj trov'os lok'o'n inter mi'a'j bild'o'j!” Sed Bellissima ne vol'is star'i trankvil'e, tial oni dev'is ĝi'n lig'i: Ĝi'a'j'n kap'o'n kaj vost'o'n li al'lig'is, ĝi boj'is kaj salt'is, li dev'is streĉ'i la Ŝnur'o'n. Tiam en'ir'is la sinjor'in'o.

“Ho mal'bon'eg'a knab'o! La mal'feliĉ'a best'o!” est'is ĉio, kio'n ŝi pov'is dir'i. Ŝi puŝ'is la knab'o'n je la flank'o, tret'is li'n per la pied'o'j kaj for'pel'is li'n el si'a dom'o, li'n, kiu montr'iĝ'is plej sen'dank'a sen'taŭg'ul'o, plej mal'pi'a infan'o. Kaj kun plor'o ŝi kis'is si'a'n mal'grand'a'n du'on'e sufok'it'a'n Bellissiman.

En tiu moment'o sur la ŝtup'ar'o ir'is mal'supr'e'n la pentr'ist'o.... Ĉi tie est'as la punkt'o de turn'iĝ'o de la histori'o.

En la jar'o 1834 en Florenco, en la Academia delle Arte, est'is ekspozici'o; du pentr'aĵ'o'j, trov'iĝ'ant'a'j unu apud la ali'a, kolekt'is ĉirkaŭ si amas'o'n da admir'ant'o'j. Sur la mal'pli grand'a bild'o est'is prezent'it'a mal'grand'a vigl'a knab'o, kiu sid'is kaj desegn'is. Kiel model'o'n li hav'is blank'a'n mal'long'e pri'tond'it'a'n mops'o'n; sed la best'o, kiu ne vol'is star'i trankvil'e, pro tio est'is al'lig'it'a je la kap'o kaj la vost'o per ŝnur'et'o'j. Tiu bild'o hav'is en si tia'n viv'o'n kaj ver'ec'o'n, ke ĝi ĉiu'j'n al'tir'is. La pentr'int'o, kiel oni rakont'is, est'is jun'a Florenc'an'o, kiu, est'ant'e mal'grand'a knab'o, est'is trov'it'a sur la strat'o kaj eduk'it'a de mal'jun'a gant'ist'o. La pentr'ad'o'n li lern'is mem. Unu nun glor'a pentr'ist'o el'trov'is la talent'o'n, kiam oni intenc'is for'pel'i la knab'o'n pro tio, ke la favor'at'o'n de la sinjor'in'o, la mal'grand'a'n mops'o'n, li lig'is kaj far'is model'o.

La gant'ist'a knab'o far'iĝ'is grand'a pentr'ist'o, tio'n montr'is la bild'o, precip'e tio'n montr'is la apud'e pend'ant'a pli grand'a pentr'aĵ'o. Ĉi tie est'is nur unu sol'a figur'o, ĉifon'aĵ'e vest'it'a bel'a knab'o, kiu sid'is sur la strat'o kaj dorm'is. Li apog'is si'n al la kupr'a pork'o sur la strat'o Porta Rossa. Ĉiu'j rigard'ant'o'j kon'is la lok'o'n. La brak'o'j de la knab'o ripoz'is sur la kap'o de la pork'o; la knab'o dorm'is tut'e sen'zorg'e, la lamp'o antaŭ la bild'o de la Di'patr'in'o ĵet'ad'is fort'a'n lum'o'n sur la pal'a'n bel'a'n vizaĝ'o'n de la infan'o. Tio est'is bel'eg'a pentr'aĵ'o; grand'a or'it'a kadr'o ĝi'n ĉirkaŭ'is, kaj super la supr'o de la kadr'o pend'is laŭr'a kron'o, sed inter la verd'a'j foli'o'j trov'iĝ'is plekt'it'a nigr'a bant'o, kaj de ĝi pend'is mal'supr'e'n long'a funebr'a krep'o.

La jun'a art'ist'o mort'is antaŭ kelk'e da tag'o'j!

Lig'o de amik'ec'o

En la last'a temp'o ni far'is mal'grand'a'n vojaĝ'o'n; nun ni dezir'as entrepren'i pli grand'a'n. Kie'n? Al Sparto! Al Miken'o! Al Delf'o'j! kie trov'iĝ'as cent'o'j da lok'o'j, ĉe kies nom'o la kor'o ek'bat'as per vojaĝ'dezir'o. Sur'ĉeval'e oni dev'as lev'iĝ'i laŭ krut'a'j mont'a'j voj'et'o'j, trans arb'et'aĵ'o'j kaj dorn'aĵ'o'j; unu sol'a vojaĝ'ant'o bezon'as por si'a antaŭ'e'n'ir'ad'o tut'a'n karavan'o'n; li mem rajd'as kun si'a gvid'ant'o antaŭ'e, ŝarĝ'o'ĉeval'o port'as kofr'o'j'n, tend'o'n kaj proviant'o'n, kelk'e da soldat'o'j por defend'o li'n sekv'as. Neni'a gast'ej'o kun bon'e aranĝ'it'a lit'o atend'as li'n post la lac'ig'a tag'a vojaĝ'o. La tend'o oft'e est'as li'a tegment'o en la grand'a sovaĝ'a natur'o; la gvid'ant'o kuir'as por li pilaf'o'n (Ĝi est'as prepar'at'a el kok'in'a viand'o kaj riz'o), por vesper'manĝ'o; mil'o'j da kul'o'j svarm'as ĉirkaŭ la mal'grand'a tend'o, tio est'as mizer'a nokt'a ripoz'o. Maten'e la voj'o konduk'as trans ŝvel'int'a'j river'o'j. Sid'u fort'e sur vi'a ĉeval'o, por ke la torent'a akv'o vi'n ne forŝirŭ!

Kia'n rekompenc'o'n oni ricev'as pro ĉiu'j tiu'j mal'oportun'aĵ'o'j? Plej grand'a'n, plej riĉ'a'n! La natur'o si'n montr'as ĉi tie en si'a tut'a grand'ec'o, ĉiu ter'pec'o est'as histori'a, la okul'o'j kaj pens'o'j hav'as ĝu'o'n. La poet'o pov'as ĝi'n pri'kant'i, la pentr'ist'o pov'as ĝi'n prezent'i en luks'a'j bild'o'j, sed la arom'o'n de la real'ec'o, kiu en'penetr'as en la mens'o'n kaj pens'o'n de la rigard'ant'o kaj rest'as tie por ĉiam, ili ne pov'as trans'don'i.

Se vi dezir'as ek'kon'i per apart'a'j trajt'o'j la land'o'n de la antikv'a'j grek'o'j, la ermit'a paŝt'ist'o alt'e en la mont'ar'o per simpl'a rakont'o de unu el la okaz'int'aĵ'o'j de si'a viv'o ebl'e mal'ferm'us al vi la okul'o'j'n pli bon'e, ol pri'skrib'ant'o de vojaĝ'o'j.

Las'u do li'n rakont'i! Pri unu mor'o, bel'a; original'a mor'o, la paŝt'ist'o tie sur la mont'ar'o rakont'u al ni: pri la lig'o de amik'ec'o.

Ni'a dom'o est'is kun'glu'it'a el argil'o, sed la fost'o'j de la pord'o konsist'is el kanel'it'a'j kolon'o'j, kiu'j est'is trov'it'a'j sur la lok'o de konstru'ad'o mem. La tegment'o preskaŭ tuŝ'is la ter'o'n, ĝi est'is nun nigr'e'brun'a kaj mal'bel'a, sed kiam oni ĝi'n aranĝ'is, ĝi konsist'is el flor'ant'a oleandr'o kaj freŝ'a'j laŭr'o'branĉ'o'j, al'port'it'a'j el mal'antaŭ la mont'o'j. Mal'mult'e da spac'o est'is tie ĉirkaŭ ni'a dom'o, nud'a'j rok'a'j mur'o'j tie star'is alt'e kaj hav'is mal'lum'a'n kolor'o'n. Oft'e sur ili'a'j supr'o'j pend'is nub'o'j simil'e al blank'a'j viv'ant'a'j figur'o'j. Neniam mi tie aŭd'is kant'ant'a'n bird'o'n, neniam la vir'o'j tie danc'is laŭ la muzik'o de sak'fajf'ist'o'j, sed la lok'o est'is sankt'a de plej antikv'a'j temp'o'j, pri tio memor'ig'as la nom'o mem, la lok'o est'as ja nom'at'a Delf'o'j! La mal'lum'a'j serioz'a'j mont'o'j est'is ĉiu'j kovr'it'a'j de neĝ'o; la plej alt'a, kiu plej long'e bril'is en la ruĝ'a vesper'a sun'o, est'is Parnas'o; la torent'o proksim'e de ni'a dom'o flu'is mal'supr'e'n de tiu mont'o, kaj ĝi mem ankaŭ iam est'is sankt'a; nun la azen'o mal'klar'ig'as ĝi'n per si'a'j pied'o'j, tamen la akv'o flu'as plu'e'n kaj far'iĝ'as de'nov'e klar'a. Ho, kiel mi memor'as ĉiu'n lok'et'o'n kaj ĝi'a'n sankt'a'n profund'a'n izol'it'ec'o'n! Mez'e en la kaban'o oni ek'brul'ig'ad'is la fajr'o'n, kaj kiam la varm'eg'a cindr'o kuŝ'is alt'e kaj ard'ant'e, oni bak'ad'is en ĝi la pan'o'n. Kiam la neĝ'o kuŝ'is ekster'e ĉirkaŭ ni'a kaban'o tiel alt'e, ke la kaban'o preskaŭ est'is kaŝ'it'a, tiam mi'a patr'in'o ŝajn'is plej gaj'a, tiam ŝi ten'ad'is mi'a'n kap'o'n inter si'a'j man'o'j, kis'ad'is mi'n sur la frunt'o kaj kant'ad'is tiu'j'n kant'o'j'n, kiu'j'n ŝi en ali'a'j cirkonstanc'o'j neniam kant'is, ĉar la Turk'o'j, ni'a'j sinjor'o'j, ili'n ne toler'is. Ŝi kant'is: “Sur la supr'o de Olimp'o, en la mal'alt'a abi'a arb'ar'o, sid'is mal'jun'a cerv'o, kies okul'o'j est'is pez'a'j de larm'o'j. Ruĝ'a'j'n, verd'a'j'n kaj blu'a'j'n larm'o'j'n ĝi plor'is. Preter'ir'is kapreol'o. ‘Kio do est'as al vi, ke vi tiel plor'as, ke vi plor'as larm'o'j'n ruĝ'a'j'n, verd'a'j'n kaj blu'a'j'n?’ — ‘La Turk'o ven'is en ni'a'n vilaĝ'o'n, li hav'as sovaĝ'a'j'n hund'o'j'n por si'a ĉas'o, terur'a'n amas'o'n.’ — ‘Mi for'pel'os ili'n trans la insul'o'j'n’, dir'is la jun'a kapreol'o, ‘mi for'pel'os ili'n trans la insul'o'j'n en la profund'a'n mar'o'n.’ Sed antaŭ ol ven'is la vesper'o, la kapreol'o est'is mort'ig'it'a, kaj antaŭ ol la vesper'o ven'is, la cerv'o est'is ĉas'it'a kaj mort'ig'it'a!” Kiam mi'a patr'in'o tiel kant'is, ŝi'a'j okul'o'j far'iĝ'is mal'sek'a'j kaj larm'o pend'is en ŝi'a'j long'a'j okul'har'o'j, ŝi ĝi'n kaŝ'is kaj turn'is ni'a'n nigr'a'n pan'o'n en la cindr'o. Tiam mi pugn'ig'is mi'a'n man'o'n kaj dir'is: “Ni mort'ig'os la Turk'o'n!” Sed ŝi nur ripet'is la strof'o'n: “Mi for'pel'os ili'n trans la insul'o'j'n en la profund'a'n mar'o'n; sed antaŭ ol ven'is la vesper'o, la kapreol'o est'is mort'ig'it'a, kaj antaŭ ol la vesper'o ven'is, la cerv'o est'is ĉas'it'a kaj mort'ig'it'a!” Dum mult'e da nokt'o'j kaj tag'o'j ni est'is sol'ec'e en ni'a kaban'o. Ven'is mi'a patr'o. Mi sci'is, ke li al'port'os por mi konk'o'j'n el la golf'o de Lepanto aŭ eĉ tranĉ'il'o'n, akr'a'n kaj bril'ant'a'n. Sed ĉi tiu'n foj'o'n li al'port'is al ni infan'o'n, mal'grand'a'n nud'a'n knab'in'et'o'n, kiu'n li ten'is sub si'a ŝaf'a pelt'o. Ŝi est'is en'volv'it'a en fel'o'n, kaj ĉio, kio'n ŝi hav'is, kiam liber'ig'it'a el la en'volv'aĵ'o ŝi kuŝ'is sur la genu'o'j de mi'a patr'in'o, est'is tri arĝent'a'j mon'er'o'j en'lig'it'a'j en ŝi'a'j'n nigr'a'j'n har'o'j'n. Kaj la patr'o rakont'is pri la Turk'o'j, kiu'j mort'ig'is la ge'patr'o'j'n de la infan'o, kaj li rakont'is al ni tiom mult'e, ke dum la tut'a nokt'o mi sonĝ'is pri tio. Mi'a patr'o mem est'is vund'it'a, la patr'in'o bandaĝ'is al li la brak'o'n, la vund'o est'is profund'a. La dik'a ŝaf'a pelt'o, mal'sek'ig'it'a de sang'o, rigid'iĝ'is de frost'o. Est'is decid'it'e, ke la mal'grand'a knab'in'et'o est'os mi'a frat'in'o; ŝi est'is tre bel'a, bril'ant'e seren'a; eĉ la okul'o'j de mi'a patr'in'o ne est'is pli mild'a'j ol ŝi'a'j. Anastazi'o — tiel oni ŝi'n nom'is — dev'is est'i mi'a frat'in'o, ĉar ŝi'a patr'o est'is al'konsekr'it'a al mi'a patr'o laŭ antikv'a mor'o, kiu'n ni ankoraŭ plen'um'as. En la temp'o de si'a jun'ec'o ili star'ig'is inter si frat'ec'o'n, kaj la plej bel'a'n kaj plej virt'a'n knab'in'o'n el la tut'a ĉirkaŭ'aĵ'o ili elekt'is, ke ŝi sankt'ig'u ili'a'n lig'o'n de amik'ec'o. Mi oft'e aŭd'is pri tiu bel'a kaj original'a mor'o.

La knab'in'et'o far'iĝ'is do mi'a frat'in'o; ŝi sid'ad'is sur mi'a'j genu'o'j, mi al'port'ad'is al ŝi flor'o'j'n kaj plum'o'j'n de bird'o'j, kiu'j hav'is si'a'n nest'o'n sur la rok'o'j, ni trink'ad'is kun'e el la font'a akv'o de Parnas'o, ni dorm'ad'is kap'o ĉe kap'o sub la laŭr'a tegment'o de la kaban'o, kiam mi'a bon'a patr'in'o ankoraŭ dum mult'e da vintr'o'j kant'ad'is pri la ruĝ'a'j, verd'a'j kaj blu'a'j larm'o'j; sed mi ne kompren'is ankoraŭ, ke en tiu'j larm'o'j spegul'iĝ'is la mil'form'a mal'ĝoj'o de mi'a propr'a popol'o.

Unu tag'o'n ven'is tri frank'a'j vir'o'j, kiu'j est'is vest'it'a'j ali'e ol ni; ili hav'is si'a'j'n lit'o'j'n kaj tend'o'j'n kun si sur ĉeval'o'j, kaj pli ol du'dek Turk'o'j, arm'it'a'j per sabr'o'j kaj paf'il'o'j, eskort'is ili'n, ĉar ili est'is amik'o'j de la guberni'estr'o kaj hav'is leter'o'j'n de li. Ili ven'is nur por vid'i ni'a'j'n mont'o'j'n, por supr'e'n'ir'i Parnas'o'n en neĝ'o kaj nub'o'j kaj pri'rigard'i la original'a'j'n, nigr'a'j'n, krut'a'j'n rok'o'j'n ĉirkaŭ ni'a kaban'o. Ili ne pov'is ĉiu'j trov'i rifuĝ'o'n en ĝi, ili ankaŭ ne pov'is el'ten'i la fum'o'n, kiu el sub la plafon'o ir'ad'is tra la mal'alt'a'n pord'o'n. Ili star'ig'is si'a'j'n tend'o'j'n sur la mal'vast'a plac'o antaŭ ni'a kaban'o, rost'is ŝaf'id'o'j'n kaj bird'o'j'n kaj trink'is dolĉ'a'j'n, fort'a'j'n vin'o'j'n, sed al la Turk'o'j ne est'is permes'it'e trink'i el tio.

Kiam ili for'vetur'is, mi sekv'is ili'n kelk'a'n distanc'o'n, kaj mi'a mal'grand'a frat'in'o Anastazi'o, en'kudr'it'a en fel'o'n de kapr'o, pend'is sur mi'a dors'o. Unu el la frank'a'j sinjor'o'j star'ig'is mi'n antaŭ rok'o kaj desegn'is mi'n kaj ŝi'n, tiel viv'e, kiel ni star'is, ni preskaŭ aspekt'is kiel unu sol'a est'aĵ'o. Neniam mi pens'is pri tio, sed Anastazi'o kaj mi est'is ja kiel unu, ĉiam ŝi kuŝ'is sur mi'a'j genu'o'j aŭ pend'is sur mi'a dors'o, kaj kiam mi sonĝ'is, ŝi est'is en mi'a sonĝ'o.

Post du nokt'o'j antaŭ ni'a kaban'o aper'is ali'a'j hom'o'j, kiu'j est'is arm'it'a'j per tranĉ'il'o'j kaj paf'il'o'j. Tio est'is Alban'o'j, kuraĝ'a'j hom'o'j, kiel dir'is mi'a patr'in'o. Ili rest'is tie nur mal'long'a'n temp'o'n; mi'a frat'in'o Anastazi'o sid'is sur la genu'o'j de unu el ili; post li'a for'ir'o ŝi hav'is en la har'o'j nur du arĝent'a'j'n mon'er'o'j'n, ne tri. Ili volv'is tabak'o'n en stri'o'n da paper'o kaj fum'is tia'manier'e. La plej aĝ'a parol'is pri la voj'o, pri kiu li ŝajn'is est'i en dub'o. “Se mi kraĉ'os supr'e'n,” li dir'is, “tio fal'os al mi sur la vizaĝ'o'n; se mi kraĉ'os mal'supr'e'n, ĝi fal'os al mi en la barb'o'n.” Tamen iu'n voj'o'n oni dev'is elekt'i; ili ir'is, kaj mi'a patr'o ili'n akompan'is. Post kelk'e da minut'o'j ni ek'aŭd'is paf'o'j'n kaj tuj post'e ali'a'j'n krak'o'j'n. En ni'a'n kaban'o'n en'penetr'is soldat'o'j, ili kapt'is mi'a'n patr'in'o'n, mi'n kaj Anastazi'o'n. Ili dir'is, ke la rab'ist'o'j ricev'is ĉe ni rifuĝ'o'n, ke mi'a patr'o ili'n akompan'is, ke tial oni dev'as ni'n for'konduk'i. Mi vid'is la kadavr'o'j'n de la rab'ist'o'j, mi vid'is la kadavr'o'n de mi'a patr'o, kaj mi plor'is, ĝis mi en'dorm'iĝ'is. Kiam mi vek'iĝ'is, ni est'is en mal'liber'ej'o, sed la ĉambr'o ne est'is pli mizer'a ol ni'a propr'a kaban'o. Mi ricev'is bulb'o'j'n kaj rezin'e odor'et'ant'a'n vin'o'n, kiu'n oni en'verŝ'is el gudr'it'a fel'sak'o; pli bon'a'n ni hejm'e ankaŭ ne hav'is.

Kiel long'e ni est'is en la mal'liber'ej'o, tio'n mi ne sci'as; sed mult'e da nokt'o'j kaj tag'o'j ni tie pas'ig'is. Kiam ni el'ir'is el la mal'liber'ej'o, est'is ĝust'e ni'a sankt'a fest'o de Pask'o. Mi port'is Anastazi'o'n sur mi'a dors'o, ĉar mi'a patr'in'o est'is mal'san'a. Ŝi pov'is ir'i nur mal'rapid'e, kaj est'is mal'proksim'e, ĝis ni ven'is al la mar'o, al la golf'o de Lepanto. Ni en'ir'is en preĝ'ej'o'n, kiu kun si'a'j pentr'aĵ'o'j sur or'a grund'o radi'is en plen'a bril'o. La pentr'aĵ'o'j prezent'is anĝel'o'j'n, kaj tre bel'a'j'n, sed la mal'grand'a Anastazi'o ŝajn'is al mi tiel sam'e bel'a. En la mez'o sur la plank'o star'is ĉerk'o plen'ig'it'a de roz'o'j. Tio est'as la Sinjor'o Krist'o, kiu kuŝ'as kiel bel'eg'a flor'o, dir'is mi'a patr'in'o; kaj la pastr'o proklam'is: Krist'o re'viv'iĝ'is! Ĉiu'j kis'is unu'j la ali'a'j'n, ĉiu ten'is brul'ant'a'n kandel'o'n en si'a man'o, mi ankaŭ ricev'is unu kaj Anastazi'o unu; la sak'fajf'il'o'j ek'son'is, la vir'o'j el'danc'is man'o en man'o el la preĝ'ej'o, kaj ekster'e la vir'in'o'j rost'is la Pask'a'n ŝaf'id'o'n. Oni ni'n invit'is, mi sid'is ĉe la fajr'o, iu knab'o pli aĝ'a ol mi ĉirkaŭ'pren'is mi'n kaj kis'is mi'n kaj dir'is: “Krist'o re'viv'iĝ'is!” Tiel ni ambaŭ renkont'is ni'n reciprok'e la unu'a'n foj'o'n, Aftanido kaj mi.

Mi'a patr'in'o pov'o'sci'is plekt'i fiŝ'kapt'a'j'n ret'o'j'n, kio ĉi tie, ĉe la golf'o, don'is bon'a'n labor'en'spez'o'n. Ni rest'is long'a'n temp'o'n ĉe la mar'o, ĉe la bel'eg'a mar'o, kiu hav'is la gust'o'n de larm'o'j kaj per si'a'j kolor'o'j re'memor'ig'is la larm'o'j'n de la cerv'o, ĝi est'is ja jen ruĝ'a, jen verd'a, jen blu'a.

Aftanido pov'o'sci'is direkt'i boat'o'n, kaj mi sid'is kun mi'a mal'grand'a Anastazi'o en la boat'o, kiu glit'is sur la akv'o, kiel nub'o tra la aer'o. Kiam post'e la sun'o mal'lev'iĝ'is, la mont'o'j far'iĝ'is ĉiam pli kaj pli mal'lum'e-blu'a'j. Unu ĉen'o da mont'o'j el'star'is pli alt'e ol ali'a, kaj plej mal'proksim'e star'is Parnas'o kun si'a neĝ'o, en la vesper'a sun'o ĝi'a supr'o bril'is kiel brul'ruĝ'a fer'o. Aspekt'is, kvazaŭ la bril'o radi'as el intern'e, ĉar ĝi lum'is long'e en la blu'a, bril'et'ant'a aer'o, long'e post la sub'ir'o de la sun'o. La blank'a'j mar'a'j bird'o'j frap'ad'is per si'a'j flug'il'o'j la spegul'o'n de la akv'o, krom tio ĉi tie est'is tiel silent'e, kiel en Delf'o'j inter la nigr'a'j rok'o'j. Mi kuŝ'is en la boat'o sur la dors'o, Anastazi'o sid'is sur mi'a brust'o, kaj la stel'o'j super ni lum'is ankoraŭ pli fort'e, ol la lamp'o'j en ni'a preĝ'ej'o. Tio est'is la sam'a'j stel'o'j, kaj ili star'is ĝust'e sur la sam'a lok'o super mi, kiel mi tio'n vid'is en Delf'o'j antaŭ ni'a kaban'o. Fin'e ŝajn'is al mi, ke mi est'as ankoraŭ tie.... Subit'e io plaŭd'e fal'is en la akv'o'n, kaj la boat'o fort'e ek'ŝancel'iĝ'is. Mi laŭt'e ek'kri'is, ĉar Anastazi'o fal'is en la akv'o'n; sed Aftanido ĵet'is si'n tiel sam'e rapid'e, kaj baldaŭ li lev'is ŝi'n al mi supr'e'n. Ni de'pren'is al ŝi de la korp'o la vest'o'j'n, tord'el'prem'is la akv'o'n kaj met'is ili'n de'nov'e sur ŝi'n. Tio'n sam'a'n Aftanido far'is kun si mem, kaj ni rest'is ekster'hejm'e, ĝis la vest'o'j de'nov'e sek'iĝ'is. Neni'u ek'sci'is pri ni'a terur'o koncern'e la mal'grand'a'n adopt'it'a'n frat'in'o'n, en kies viv'o Aftanido nun ja ankaŭ hav'is si'a'n part'o'n.

Far'iĝ'is somer'o. La sun'o brul'is tiel varm'eg'e, ke la foli'arb'o'j velk'is; mi pens'is pri ni'a'j mal'varm'et'a'j mont'o'j kaj pri la freŝ'a akv'o en ili. Mi'a patr'in'o ankaŭ sopir'is al tio, kaj unu vesper'o'n ni ek'migr'is re'turn'e tie'n. Kiel sen'viv'e kaj silent'e tie est'is! Ni ir'is super la alt'a timian'o, kiu tamen ankoraŭ bon'odor'is, kvankam la sun'o el'sek'ig'is ĝi'a'j'n foli'o'j'n. Eĉ unu paŝt'ist'o'n ni ne renkont'is, eĉ unu kaban'o'n ni ne preter'ir'is. Ĉie est'is silent'e kaj dezert'e, nur la fal'stel'o rakont'is al ni, ke supr'e en la ĉiel'o mov'iĝ'as viv'o. Mi ne sci'as, ĉu la klar'a blu'a aer'o mem lum'is aŭ ĉu tio est'is lum'o de la stel'o'j, sed ni vid'is klar'e la kontur'o'j'n de ĉiu'j mont'o'j. Mi'a patr'in'o far'is fajr'o'n, rost'is la bulb'o'j'n, kiu'j'n ŝi kun'port'is kun si, kaj mi kaj la mal'grand'a frat'in'o en'dorm'iĝ'is en la timian'o, ne tim'ant'e fantom'o'j'n, nek lup'o'j'n aŭ ŝakal'o'j'n. Mi'a patr'in'o sid'is ja apud ni, kaj tio'n mi rigard'is kiel sufiĉ'a'n defend'o'n.

Ni ating'is ni'a'n hejm'o'n, sed ni'a kaban'o est'is amas'o da ruin'o'j, est'is neces'e konstru'i nov'a'n. Kelk'e da vir'in'o'j help'is al mi'a patr'in'o, kaj en la daŭr'o de ne'mult'e da tag'o'j la mur'o'j est'is star'ig'it'a'j kaj nov'a tegment'o el oleandr'o est'is etend'it'a super ili. Mi'a patr'in'o plekt'is el led'o kaj bast'o mult'e da ing'o'j por botel'o'j, kaj mi gard'is la mal'grand'a'j'n brut'ar'o'j'n de la pastr'o'j (Vilaĝ'an'o, kiu pov'o'sci'as leg'i, oft'e est'as nom'at'a pastr'o kaj plej sankt'a sinjor'o. La popol'amas'o kis'as la ter'o'n, kiam ĝi li'n renkont'as.) Anastazi'o kaj la mal'grand'a'j testud'o'j est'is mi'a'j kamarad'o'j de lud'o.

Unu tag'o'n ven'is al ni gast'e la kar'a Aftanido; li sen'fin'e sopir'is re'vid'i ni'n, li rakont'is, kaj li rest'is ĉe ni tut'a'j'n ok tag'o'j'n.

Post unu monat'o li ven'is de'nov'e kaj rakont'is al ni, ke li dev'as vetur'i kun ŝip'o al Patras kaj Korfu. Li tamen dev'is antaŭ'e dir'i al ni adiaŭ, kaj krom tio li al'port'is al mi'a patr'in'o grand'a'n fiŝ'o'n. Li pov'o'sci'is mult'e rakont'i, ne sol'e pri la fiŝ'o'j en la golf'o de Lepanto, sed ankaŭ pri reĝ'o'j kaj hero'o'j, kiu'j iam reg'is en Grek'uj'o tut'e tiel, kiel nun la Turk'o'j.

Mi vid'is, kiel roz'uj'o ricev'is burĝon'o'n, kaj ĉi tiu post ne'mult'a'j tag'o'j kaj semajn'o'j far'iĝ'is dis'volv'iĝ'int'a flor'o; ĝi far'iĝ'is tia, antaŭ ol mi komenc'is medit'i pri tio, kiel grand'a, kiel bel'a kaj ruĝ'a ĝi est'as. Tiel sam'e est'is ankaŭ kun Anastazi'o. Ŝi est'is bel'eg'a plen'kresk'a knab'in'o; mi est'is fort'a jun'ul'o. La lup'o'fel'o'j'n sur la lit'o de mi'a patr'in'o kaj de Anastazi'o mi mem de'ŝir'is de la best'o'j, kiu'j'n mi'a paf'il'o mort'ig'is. Pas'is jar'o'j. Unu vesper'o'n ven'is Aftanido, graci'a kiel kan'o, fort'a kaj brun'a. Li kis'is ni'n ĉiu'j'n kaj rakont'is pri la: ne'mezur'ebl'a mar'o, pri la fortik'aĵ'o'j de Malto kaj pri la mir'ind'a'j tomb'o'lok'o'j de Egipt'uj'o. Ĉio son'is mir'ind'e, kiel la legend'o'j pri la sankt'ul'o'j. Mi rigard'is li'n kun ia respekt'eg'o.

“Kiom mult'e vi sci'as!” mi dir'is, “kiel vi pov'o'sci'as rakont'i!”

“Vi tamen iam rakont'is al mi afer'o'n plej bel'a'n!” li respond'is, “vi rakont'is al mi i'o'n, kio'n mi neniam forges'is, pri tiu bel'a antikv'a mor'o de lig'o de amik'ec'o. Plen'um'i tiu'n mor'o'n mi nun hav'as plej grand'a'n dezir'o'n. Frat'o, simil'e al tio, kiel iam far'is vi'a patr'o kaj la patr'o de Anastazi'o, ni ambaŭ ir'u en la preĝ'ej'o'n. La plej bel'a kaj plej sen'kulp'a knab'in'o est'as frat'in'o Anastazi'o, ŝi do inter'konsekr'u ni'n. Neni'u hav'as pli bel'a'n mor'o'n ol ni, Grek'o'j!”

Anastazi'o ruĝ'iĝ'is kiel freŝ'a foli'o de roz'o, mi'a patr'in'o kis'is Aftanidon.

En unu'hor'a distanc'o de ni'a kaban'o, kie la rok'o'j est'as kovr'it'a'j de hum'o kaj sol'ec'e star'ant'a'j arb'o'j don'as ombr'o'n, star'is la mal'grand'a preĝ'ej'o; arĝent'a lamp'o pend'is antaŭ la altar'o.

Mi hav'is sur mi mi'a'j'n plej bon'a'j'n vest'o'j'n, la ruĝ'a kamizol'o sid'is sur mi strikt'e kaj streĉ'it'e, la kvast'o sur mi'a fez'o est'is ornam'it'a per arĝent'o; en mi'a zon'o sid'is tranĉ'il'o kaj pistol'o. Aftanido hav'is sur si si'a'n blu'a'n vest'o'n, kiu'n port'as ordinar'e la Grek'a'j mar'ist'o'j, arĝent'a plat'aĵ'et'o kun la Di'patr'in'o pend'is sur li'a brust'o, li'a skarp'o est'is mult'e'kost'a, tia, kia'n pov'as port'i nur riĉ'a'j hom'o'j. Ĉiu pov'is vid'i, ke ni ambaŭ ir'as al unu fest'o. Ni en'ir'is en la mal'grand'a'n sol'ec'a'n preĝ'ej'o'n, kie la vesper'a sun'o tra la pord'o pri'lum'is la brul'ant'a'n lamp'o'n kaj la divers'kolor'a'j'n bild'o'j'n sur or'a grund'o. Ni star'iĝ'is genu'e antaŭ la ŝtup'o'j de la altar'o, kaj Anastazi'o star'iĝ'is antaŭ ni. Long'a blank'a tuk'o mal'streĉ'e kaj mal'pez'e kovr'is ŝi'a'j'n bel'a'j'n membr'o'j'n; ŝi'a blank'a kol'o kaj ŝi'a brust'o est'is kovr'it'a'j per grand'a ĉen'aĵ'o de mal'nov'a'j kaj nov'a'j mon'er'o'j, kiu'j form'is ver'a'n grand'a'n kol'um'o'n. Ŝi'a'j nigr'a'j har'o'j supr'e sur la kap'o est'is kun'met'it'a'j en form'o de unu tuber'o, al'fortik'ig'it'a per ĉap'et'o el arĝent'a'j kaj or'a'j mon'er'o'j, kiu'j'n oni trov'is en la mal'nov'a'j templ'o'j. Pli bel'a'n ornam'o'n hav'is neni'u Grek'a knab'in'o. Ŝi'a vizaĝ'o lum'is, ŝi'a'j okul'o'j est'is kiel du stel'o'j.

Ni ĉiu'j tri far'is mal'laŭt'a'n preĝ'o'n; kaj jen ŝi ni'n demand'is: “Ĉu vi vol'as est'i amik'o'j en la viv'o kaj mort'o?” Ni respond'is: “Jes!” — “Ĉu ĉiu el vi vol'as, kio ajn okaz'os, memor'i: mi'a frat'o est'as part'o de mi, mi'a sekret'o est'as li'a, mi'a feliĉ'o est'as li'a! Ofer'o'j'n, persist'ec'o'n, ĉio'n mi pren'as sur mi'n por li kiel por mi'a propr'a anim'o!” Kaj ni ripet'is ni'a'n “Jes”. Kaj ŝi kun'met'is ni'a'j'n man'o'j'n, kis'is ni'n sur la frunt'o, kaj ni de'nov'e far'is mal'laŭt'a'n preĝ'o'n. Tiam el'ir'is la pastr'o el mal'antaŭ la altar'a krad'o, ben'is ni'n ĉiu'j'n tri, kaj la kant'ad'o de la ali'a'j plej sankt'a'j sinjor'o'j ek'son'is al ni el mal'antaŭ la altar'o. La etern'a lig'o de amik'ec'o est'is star'ig'it'a. Kiam ni ni'n lev'is, mi ek'vid'is ĉe la pord'o de la preĝ'ej'o mi'a'n patr'in'o'n, kiu profund'e kaj mal'dolĉ'e plor'is.

Kiel gaj'e est'is en ni'a mal'grand'a kaban'o kaj ĉe la font'o'j de Delf'o'j! La vesper'o'n antaŭ la for'vetur'o de mi'a amik'o mi kaj Aftanido sid'is en'pens'iĝ'int'e ĉe dekliv'o de mont'o. Li'a brak'o ĉirkaŭ'volv'is mi'a'n korp'o'n, mi'a li'a'n kol'o'n. Ni parol'is pri la mizer'o de Grek'uj'o, pri vir'o'j, al kiu'j oni pov'us hav'i konfid'o'n. Ĉiu pens'o en ni'a anim'o est'is klar'a por ni ambaŭ. Tiam mi pren'is li'a'n man'o'n kaj dir'is:

“Ankoraŭ unu afer'o'n vi dev'as ek'sci'i! i'o'n, kio'n ĝis nun sci'as nur Di'o kaj mi. Mi'a tut'a anim'o est'as am'o, am'o pli fort'a ol la am'o al mi'a patr'in'o kaj al vi....”

“Kaj kiu'n vi am'as?” demand'is Aftanido, kaj li'a vizaĝ'o ruĝ'iĝ'is ĝis la kol'o.

“Mi am'as Anastazi'o'n!” mi respond'is. Kaj li'a man'o ek'trem'is en mi'a, kaj li far'iĝ'is pal'a kiel kadavr'o. Mi tio'n vid'is, mi tio'n kompren'is! Mi pens'as, ke ankaŭ mi'a man'o trem'is; mi klin'is mi'n al li, kis'is li'n sur la frunt'o kaj flustr'is: “Mi neniam tio'n dir'is al ŝi, ebl'e ŝi mi'n ne am'as! Ho frat'o, memor'u, ke mi ŝi'n vid'is ĉiu'tag'e, ŝi el'kresk'is ĉe mi'a flank'o, en'kresk'is en mi'a'n anim'o'n!”

“Kaj ŝi est'u vi'a!” li respond'is, “ŝi est'u vi'a! Mi ne pov'as kaj ne vol'as mensog'i al vi, mi ankaŭ ŝi'n am'as. Sed morgaŭ mi for'ir'os! Post unu jar'o ni de'nov'e reciprok'e ni'n vid'os, tiam vi est'os inter'edz'ig'it'a'j, ne ver'e? Mi hav'as iom da mon'o, ĝi aparten'as al vi! Pren'u ĝi'n, vi dev'as nepr'e ĝi'n pren'i!” Silent'e ni ir'is trans la rok'o'n; tio est'is la last'a vesper'o, en kiu ni star'is antaŭ la kaban'o de mi'a patr'in'o.

Anastazi'o ten'is antaŭ ni la lamp'o'n, kiam ni en'ir'is; ne la patr'in'o tio'n far'is. Kun ia special'a mal'ĝoj'o ŝi rigard'is Aftanido. “Morgaŭ vi for'ir'os de ni!” ŝi dir'is. “Ho kiel tio mi'n mal'ĝoj'ig'as!”

“Ĉu tio vi'n mal'ĝoj'ig'as?” li dir'is, kaj mi hav'is la impres'o'n, ke tiu'j vort'o'j en'hav'as en si profund'a'n dolor'o'n, tiel grand'a'n, kiel mi'a propr'a. Mi ne pov'is parol'i, sed li kapt'is ŝi'a'n man'o'n kaj dir'is: “Ni'a frat'o vi'n am'as, ĉu vi li'n am'as? Ĝust'e en li'a silent'ad'o kuŝ'as li'a am'o!” Tiam Anastazi'o ek'trem'is kaj larm'o'j komenc'is flu'i el ŝi'a'j okul'o'j; tiam mi vid'is nur ŝi'n, pens'is nur pri ŝi; per mi'a brak'o mi ĉirkaŭ'pren'is ŝi'a'n korp'o'n kaj dir'is: “Jes, mi vi'n am'as!” Tiam ŝi al'prem'is si'a'n buŝ'o'n al mi'a kaj si'a'j'n brak'o'j'n ŝi met'is ĉirkaŭ mi'a'n kol'o'n. Sed la lamp'o fal'is sur la ter'o'n, ĉirkaŭ ni est'is mal'lum'e, kiel en la kor'o de la kar'a, kompat'ind'a Aftanido.

Antaŭ tag'iĝ'o li lev'iĝ'is, kis'is ni'n ĉiu'j'n por adiaŭ kaj for'vetur'is. Al mi'a patr'in'o li don'is por ni si'a'n tut'a'n mon'o'n. Anastazi'o est'is mi'a fianĉ'in'o, kaj post ne'mult'e da tag'o'j ŝi far'iĝ'is mi'a edz'in'o.